 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Seyyîd Ahmet Arvasî
2017-12-29 02:00:00
Bir fikir ve gönül adamıydı. Dostumuzdu; ağabeyimizdi. 31 Aralık 1988'de arkasında on binlerce sevenini, binlerce talebe ve cild cild eserlerini bırakarak ebedî âleme göçtü...
Seyyîd Ahmet Arvasî Bey’le tanışıklığımızın başlangıç tarihini tam hatırlayamıyoruz. 1980 senesinin biraz öncesi veya biraz sonrası olmalı... Fakat gıyabî tanışıklığımız üniversite talebeliğimizin başlangıç yıllarına tesadüf eder. Türkiye, kargaşa ve şiddet hareketleri ile çalkalanıyordu. Her biri bir yana savrulan ülke insanı, bir şeylerin peşindeydi. İşte ümitsizliğin bir karabasan gibi cemiyetin üzerine çöktüğü o günlerde kitapçı vitrinlerinde bir eser gördük: Kendini Arayan İnsan. Herkesin bir şeylerin peşinde olduğu bir zamanda muharrir, aslında insanın kendini aradığı haberini veriyordu. Küçük ama kuvvetli bir eserdi. Bunu bir ikinci kitap takip etti. İnsan ve İnsan Ötesi. Burada da insana kavradığı dar madde ölçülerinin ötesinde mutlak hakikatin varlığı hatırlatılıyordu.
Okuyanın beynini zonklatan mezkûr tefekkür mahsulleri üzerine dikkatlerimiz bu imzaya yöneldi. İsminin başındaki “seyyîd” kelimesi. Sevgili Peygamberimizin, sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem, mübarek soyundan geldiğine delalet ediyordu. “Arvasî” ise aile ismiydi. Onun babası da Abdülhakîm adında bir zat idi ama akrabalık dışında Seyyîd Abdülhakîm Arvasî hazretleri ile bir münasebetleri yoktu.
Ahmet Arvasî Bey, bu eserleri kaleme aldığı dönemlerde 'Balıkesir Necati Eğitim Enstitüsü meslek dersleri öğretmeniydi. Bu mektepte enstitüye ismini veren insanın dünya görüşünün aksine dînine ve vatanına bağlı tertemiz gençler yetiştiren değerli fikir adamı, 1950 öncesi Köy Enstitülerinin yıktıklarını tamire çalışıyordu. Henüz kendisini görmemiştik. Ancak ders anlatmaktaki dirayeti ve talebeye tesir kudreti İstanbul'a; bizlere kadar ulaşıyordu. Balıkesir'de bir hayli sene mektep içinde mektep vazifesi gördükten sonra Osmanlının kuruluş zamanından hâlâ izler taşıyan Bursa'ya tayin oldu. Bu tarihî beldemizdeki Eğitim Enstitüsünde öğretmenliğinin yanı sıra idarecilik vazifesini de deruhte etmişti. Eğer hafızamız bizi yanıltmıyorsa İstanbul gazetelerine günlük yazılar yazması da bu zamana rastlar. Böylece O, sınıfta kendisinden feyz almaya gelmiş genç insana saf kaynaklardan en mücerred malumatı tattırıyor; onu mutlak hakîkat ve ebediyet keyfiyeti ile yüz yüze getiriyor; mektep istikametinde bir şaşma ve sapma olmasın diye idareci olarak yerini alıyor, gazete ile de fikirlerini bütün memleket sathına yayıyordu. Muhatabı daha ziyade yurdumuza komünizmi getirmek için korkunç bir dehşet salan gafillerle ortaya canlarını koyarak dişe diş mücadele veren temiz vatan evlatlarıydı. O, kavgadan kitaba fırsat bulamayan bu gencecik insanların kalplerini doğru îmân bilgileri ile besliyordu. Ancak hizmetleri bununla kalmıyor; konferansları ile de salonlar dolusu insana kendini; kendinde kendi üstün kıymetlerini kaybetmiş olana derdini, dâvâsını ve çaresini izaha uğraşıyordu.
Yazdıkları ve anlattıkları basit siyasî çekişmeler değildi. Parti kavgaları yerine sistem ve medeniyetler muhasebesi yapıyordu. Ama günün moda rüzgârı ihtilalci sosyalizmin muhalifi olması marksist-lenininstlerin ona kin beslemeleri için yetiyordu…
Bu sırada naklini İstanbul Fikirtepe Eğitim Enstitüsüne aldırtmıştı. Sınıfta, gazetedeki köşesinde, konferanslarında komünizmin ne kadar çürük ve sahte olduğunu izah ve ispat ederek insanlığın baş belası bu hayat tarzının ipliğini pazara çıkarıyordu. Talebeleri ve sevenleri Erenköy'deki evini doldurup boşaltıyorlardı. Bu hizmetleri, Ahmet Arvasî Bey’i büsbütün kara Iisteye aldırttı. Onun fikirlerinin kaynağına düşman parti, iktidara gelmişti. Bu partinin âdeta birer militan olan Millî Eğitim Bakanları Ahmet Arvasî Bey’i öldürülsün diye taşraya sürdüler. Göndermeye güç yetmeyince arkasına suikastçılar takıldı. O mahallelerin kurtarıldığı berbat günlerde aylarca evinden dışarı çıkamadı. Hükûmet, can güvenliği teminatı vermiyordu.
Bir fikir ve gönül adamı olan Seyyid Ahmet Arvasî Bey'le müşerref olmamız işte o günlerde oldu. Ateist marksistlerin memleket ufkunu karartmaya uğraştıkları günlerde o; bir dâvâ adamı olarak bu karanlığı yırtmaya çalışıyordu. Mücadelesi hem komünistlere karşıydı hem de onların planlı bir şekilde kullandıkları bölücülere karşı. Artık emekli olarak sırf kalemi ve sohbetleri ile hizmet ediyordu. Bir gün radyonun 13 haberlerinde kendisinin MHP merkez karar organına seçildiğini öğrendi. Böyle bir talebi olmadığı hâlde dostu Alparslan Türkeş emri vaki yapmıştı. Bundan bir müddet sonra da 12 Eylül Askerî Müdahalesi oldu. Adı geçen partinin merkez yönetiminde bulunduğu için nezaret altına alınarak Mamak Askerî Cezaevine kapatıldı. Hapis yattı. Beraat ettikten sonra Cağaloğlu'na indikçe lütfedip bize uğradığı da olurdu. Bu güzel sohbet anlarında anlattıklarından birini unutamayız. "Mamak'ta demir kafese konarak maymun teşhir eder gibi teşhir edildik" dedi.
Seyyid Ahmet Arvasî, karakaş, karagöz, parlak siyah saçlı, uzun boylu, yakışıklı ve belagati kuvvetli bir insandı. Kendisini kaybettiğimizde sadece sabah namazından sonra tıkırdayan daktilosu değil sevdikleri de öksüz kaldı.
Vefat haberi üzerine on binler Fatih Camii’ne aktı...
Bu yazı 30 Aralık 1996 tarihinde Türkiye gazetesindeki Entellektüel Boyut sütunumuzda yayınlanmıştır.
ADALET BAKANI GÜL’ÜN AÇIKLAMASI
2017-12-28 02:00:00
Malum olduğu üzre birkaç gündür 621 sayılı KHK’nın 121. Maddesiyle ilgili olarak felaket manzaraları çizilmekte. Bu bir bakıma kullanacak malzemesi kalmayanların pireyi deve yapma çabalarıdır. Hiç şek ve şüphe yok ki 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsüne karşı durup vatan müdafaası ve tabiatıyla bayrak, ezan ve din müdafaası da yapıp da hayatta kalan aslanlar korunmalıdır. Onlar, artık devletin şerefine emanettir.
Hükûmet de işte bu maksatla zikredilen kararnameyi çıkarttı. Ancak kararnamede “münhasıran 15 Temmuz akşamından başlayıp 16 Temmuz gecesine kadar vatan müdafaası yapanlar” gibi bir ifade geçmemektedir. Böyle bir ifadenin geçmemesi, yapılan muhalefet taarruzlarıyla hükûmet sanki paramiliter bir güç kurarak gladyoculuğa teşebbüs edecekmiş gibi bir algı çarpıtmasına dönüştürülmek istenmekte. Son çıkış, Man adasına para transferi idi. O koca iddia da asılsız çıkınca denecek bir şey kalmamış ki iktidara buradan yüklenilmekte.
Biz, dün bu mes’eleyi etraflıca tahlil ettik:
Orada sivilleri koruma zaruretine atıfta bulunmuş ve kanun dilinin çok önemli olduğunu ve tasarrufun hangi tarihleri içine alması gerektiğini sözün insan hayatındaki yerine de temasla etraflıca incelemiştik. Bunun üzerine dün sabah Adalet Bakanı Abdülhamid Gül, bizi aradı. Sn. Gül, şahsen de sevip değer verdiğimiz isimlerden biridir. Çekirdekten yetişme siyasetçidir. Genç yaşta devlet idaresinde Adalet Bakanlığı gibi olmazsa olmaz bir mevkie yükselme başarısı göstermiştir. Daha evvel de parti içinde üst kademe vazifeleri olmuş ve partiler arası müzakerelerde işini dirayetle yapmıştı.
Sn. Bakan, evvela yazıdan çok istifade ettiğini söyleme nezaketinde bulunduktan sonra bu maddenin geçmişine dair tamamlayıcı malumat verdi ve kamu adına kayırmacılığa düşmemeye özen gösterdiklerini bilhassa söyledi:
-Bu KHK’da yazılı olan metin, daha evvel kamu görevlileri için de aynen kullanılmıştı. Kamuda çalışanlar için farklı, sivil vatandaşlar için farklı KHK metni olması yanlış olur. Bazı şehirlerde 17 Temmuz’da bile kalkışma devam ediyordu. Buralardaki vatandaşlarımız, onları durdurma gayreti içindeydiler. Bu sebeplerle tarih ilave edilmeyecek ama hadise muhalefetin iddia ettiği şekle de hiçbir zaman dönüşmeyecektir. Fiilen başlama ve bitme tarihi bellidir. Nitekim Başbakan da KHK’nın aynen kalacağını ifade etti.
Bakan Gül, hukukçu olmamız itibariyle işin içyüzünü bilmemiz için bizi aradığını söyledi ama sütunumuzda bir açıklama beklediğini ima yoluyla dahi istemedi. O da tabiî ki bize düşerdi. Bakanın bu açıklaması muhalefetin insafına ve aklıselime hitap ediyor olmalı. Dün de dediğimiz gibi kanunun bir lafzı ve bir de ruhu, bir kelime ve cümleler ve bir de niyeti vardır. Evet; ilk baştan itibaren şu ve şu tarihler diye başlangıç ve bitiş takvimi olsa çok daha iyi olurdu. Ama kamu için çıkartılan KHK’da aynı metin varken sivil vatandaşlar için çıkartılan KHK’ya sınırlama getirmek kırgınlık ve kargaşaya yol açmaz mı? Çünkü burada aslolan vatan için canını hiçe sayarak işgalci teröristlerle mücadele eden gazilerin hayat haklarını teminat altına almaktır. Nitekim Bakan, gazilerden şikâyetler alıyoruz, kendilerine parmak sallayanlar oluyormuş diye konuşmamız esnasında bir başka bilgi daha verdi.
O kahramanlar bugün cılız da olsa tehdit altındalar.
Yarın fırsat bulunsa hayatlarına da hürriyetlerine de kastedilir.
Unutulmamalı ki 15 Temmuz darbecileri, haçlı dünyası adına vekâlet savaşı yapmaya kalkışan eli kanlı bir örgüttür.
Abdülaziz’e darbe yapanlardan Serasker Hüseyin Avni Paşa ne demişti?
-Kinim dinimdir.
Bu söz, darbecileri anlatmaya yeter.
.TARTIŞMANIN SEBEBİ ÖZENSİZ DİL
2017-12-27 02:00:00
İç ve dış gündem bu kadar yoğunken birdenbire hiç de beklenmedik mes’ele gelip tartışma mevzuu oldu. 696 Sayılı KHK/Kanun Hükmünde Kararname’den söz ediyoruz. Bu Hükûmet kararnamesinin 121. Maddesi, muhalif partileri, muhalif basını ve muhalif çevreleri çok rahatsız etti. Paramiliter kuvvet kurulmasından söz edildi, vatandaşların birbirinin kafasına sıkabilme mübalağasına düşüldü. Ana muhalefet partisi, yetkili kurullarını olağanüstü topladı. Ayrıca AYM/Anayasa Mahkemesi’ne gideceklerini beyan etti.
O meşhur cümle malumdur:
-Sen ne dersen de, anlattığın karşındakinin anladığı kadardır.
Bu sözün daha güzelini Yunus Emre terennüm etmiştir:
Keleci bilen kişinin yüzünü ağ ede bir söz
Sözü pişirip diyenin işini sağ ede bir söz
Söz ola kese savaşı söz ola bitire başı
Söz ola ağılı aşı bal ile yağ ede bir söz
İdarecilerle toplum önündekilerin sermayesi fikir, aleti sözdür.
Atasözü ne der?
-Kem alatla kemâlât olmaz.
Yersiz söz, hatta bazen sahibini mahcup etme sınırında kalmaz, cemiyeti birbirine düşürür. Bu birbirine düşme hâline “fitne” yani bozgunculuk denir. Aziz Peygamberimiz aleyhisselam “fitne katilden beterdir” fitne çıkarmak, insanları birbirine düşürmek, adam öldürmekten bile beterdir, buyurmaktalar.
Ekrandaki bir yersiz cümleden dolayı meslek hayatı biten sunucular unutulmamış olsa gerek. Söz, önemli; fakat sözün kanun veya kanun hükmünde yani kanunun yerine ikame olan şekli çok daha önemlidir. Kanun dili, her memleket için o memleketin en süzülmüş ifade şeklidir. Her kelimenin dikkatle seçilmesi kanunun ruh ve lafzının, okuyan tarafından tereddütsüzce anlaşılması icap eder. Kanunun, bir kelimeleri bir de gayesi vardır. Bunların anlaşılması zamana, mekâna ve kişiye göre değişmez. Herkesin kendine göre anlayıp mânâ verdiği kanun olamaz. Kanun, san’at eseri değildir.
Hırçınlaşmaya yol açan madde şöyle:
-Resmî bir sıfat taşıyıp taşımadıklarına veya resmî bir görev yerine getirip-getirmediklerine bakılmaksızın 15.7.2016 tarihinde gerçekleştirilen darbe teşebbüsü ve terör eylemleri ile bunların devamı niteliğindeki eylemlerin bastırılması kapsamında hareket eden kişiler hakkında hukuki, idari, mali ve cezai sorumluluk doğmaz.
Bu maddenin tanzim sebebi, ruhu, gayesi bellidir:
Tatlı canını hiçe sayarak 15 Temmuz gecesinde sokağa çıkıp ertesi günü akşama kadar darbeci, işgalci haydutlara hayatı dar eden kadını, erkeği, genci ve yaşlısıyla kahraman vatandaşlarımız korunmak istenmektedir. Bu istek çok yerindedir. Zira o insanlar gazidir. Birçoğu yaralıdır. Ömrünün sonuna kadar vücudundaki kurşunla gezecek olanlar vardır.
Bundan dolayı bu gazilerle şehit yakınları, eş ve çocukları hakkında maddi düzenlemeler yapmanın yanı sıra gazilerin bugün ve yarın için hürriyetlerini teminat altına alacak düzenlemeler yapmak da şarttı.
Onları tesadüflerin insafına bırakmamak gerekir.
Niyet budur ve öpülesi denli değerlidir.
Ama 696 sayılı KHK’nın 121. Maddesi bu niyeti izah etmede topal kalmıştır. Maddeyi okuyanlar “….bunların devamı niteliğindeki eylemlerin bastırılması kapsamında hareket eden kişiler hakkında hukuki, idari, mali ve cezai sorumluluk doğmaz’’ cümlesini görünce, devletin meşru emniyet kuvvetleri dışında gayrı resmi kişilerden paramiliter yani Türkçe karşılığıyla başıbozuk birlikler kurup bunlarla gayrı hukuki kabadayılıklar yapacağını zannetmiş veya bazıları da daha ziyade böyle zannetmek istemiştir.
Hâlbuki kastedilen 15 Temmuz gecesiyle 16 Temmuz gününde darbeci hainlerle dişe diş mücadele veren kahramanların müstakbel bir adli işgüzarlıkla mağdur edilmelerini önlemektir.
Muhalefetin isnat ettiği suçlamalar, bu maddeyi yazanların aklının kenarından bile geçmemiş olabilir. Nitekim lafız kargaşası çıkıp muhalefet ortalığı yangın yerine vermeye yeltenince hem Adalet Bakanı Abdülhamit Gül ve hem de AK Parti Sözcüsü Mahir Ünal, sözlü düzeltme yapmış ve denilenin münhasıran 15/16 Temmuz tarihleri olduğunu açıklamışlardır. Hatta Adalet Bakanı, maddenin yeniden yazılabileceğini de söylemiştir.
Doğrusu, yapılması gereken maddenin daha bir özenli dille yeniden yazılmasıdır.
Ancak; söze dikkat etmek, fitneden sakınmak sadece kanun metni yazan veya hükûmet edenlerin sorumluluğu değildir. Muhalefet de özenle konuşmalı. Elinde kalem olanlar da “vurun abalıya” üslûbundan sakınmalıdır. Hele elinde kalem olup üstelik de hukuk tahsil etmiş olanların terbiye sınırları dışına çıkmamaları şarttır.
O âyet-i kerîmeler, hadîs-i şerîfler, atasözleri, deyimler, vecizeler, mısralar hepimiz içindir.
Onlar bizim, ortak pusulamızdır.
Mes'ele, pusulaya bakıp bakmamakta.
.DARBELER CEZASIZ KALMAMALI!
2017-12-26 02:00:00
Devamlı takipçilerimiz hatırlayacaklardır; hem bu sütunda ve hem de ekranlarda Sultan Abdülaziz’e yapılan darbeden başlayarak 15 Temmuz’a kadarki bütün darbe, darbe teşebbüsü ve faili meçhul cinayetlerin mahkemeye taşınarak yargılanmalarını defalarca teklif ettik.
30 Mayıs 1876’dan 15 Temmuz 2016’ya kadarki dönemi kastediyoruz. Rejimin değişmesiyle eşkıyalıklar bitmemiştir. 27 Mayıs 1960’tan 27 Nisan 2007 E-muhtırasına kadar darbe merkezleri şunlardır:
Üniversite, yargı, sermaye, basın, cunta. Bu Osmanlıda da böyleydi.
O zaman da ilmiye, adliye, seyfiye vardı. Seyfiye, eli kılıçlı olan tabaka yani askerdir.
27 Mayıs’tan 2007’ye kadarki yarım asırlık dönem hükûmet hatta devlet hayatı yüzde yüze yakın nispette 5’li çetenin yani sermaye, üniversite, yargı ve cuntanın vesayetindedir. Osmanlı dönemi darbelerinde sermaye, eşkıyalıklarda yoktur. Zaten bugünkü anlamda şahıs veya şirket sermayesi yoktur. Matbuat da günümüzdeki gibi tesirli değildi. 1960’tan sonraysa önce basın, sonra üniversite, yargı ve bunların kışkırttığı asker vardır. Sermayenin darbelerde ağırlık kazanması 1990’lardan sonradır.
28 Şubat kansız bir darbe olmuşsa da çok insanın hayatını karartmıştır.
28 Şubat davasında yalnızca cunta mensuplarının yargılanması eksik olur. Askerin arkasında sermaye, adliye ve medya vardı. Hepsinin arkasında da bir buçuk asırdan bu yana Siyonistler, İngilizler ve CIA vardır. 28 Şubat’la İsrail sarmaş dolaştı.
Şimdi denebilir ki, eski davalar zaman aşımına uğradığı hâlde bir hukukçu olmanıza rağmen nasıl olur da onların yargılanmalarını istersin?
Evet; 15 Temmuz, E-muhtıra ve 28 Şubat hariç diğerleri müruru zamana/zamanaşımına uğramıştır. Ancak iade-i itibarı hak edenlere, TBMM’de itibarları iade edilmeli ve fakat yargılanması gerekenler de TBMM’de kurulacak bir komisyon tarafından hesaba çekilmeli ve hüküm Meclis’ten geçmelidir.
Sadece 10-15 seneyi değil bir buçuk asrı temizlemeliyiz.
Anayasa, “herkes kanun önünde eşittir” diyor. Öyle ise adaletin gücü herkese yetmelidir.
28 Şubat’ın zalim savcıları, vicdansız ve dalkavuk medya mensupları, kendini ülkenin sahibi sayan patronları yargılanmalıdır.
Davaları zaman aşımına uğramamış olanlar mahkemede, zaman aşımına uğramış olanlar da TBMM’nin şahsında, tarih önünde ve milletin huzurunda hesap vermeliler.
Kemiği bile toprak olmuş ölülerin hesap verdiği memleketlerde diriler darbeye, cuntaya, vesayete cesaret edemezler.
Adaletle hükmedemeyen kuvvet siyaseten de hükmedemez.
Bu ikisi birden olana “kudret” sahibi denir.
.ÜÇÜNCÜ KITA
2017-12-25 02:00:00
Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan Sudan, Çad ve Tunus ziyaretleri için Afrika’da. Sudan ve Çad’a Cumhurbaşkanı seviyesinde ilk ziyareti yapmaktayız. Tunus’la var olan Stratejik Konsey Ortaklığı mukavelesinin daha bir hayata geçeceği umulmaktadır. Sudan ve Çad ile de Stratejik Konsey Ortaklığı Mukavelesi imzalanacak. Sudan’a yapılan ziyaret, Sudan Cumhurbaşkanı Ömer El Beşir’in 13 Aralık’taki İİT toplantısı sebebiyle İstanbul’a gelmesi dolayısıyla aynı zamanda bir iade-i ziyaret mahiyeti taşımakta.
Bu devletlerle hey’etimiz arasındaki görüşmelerde buralara yapılacak yatırımlar öncelik kazanmakta. Ayrıca fesad yuvaları da ele alınacak. Her ne kadar FETÖ okulları Maarif Vakfı’mıza devredilmekteyse de bunların daha da hızlandırılması ve ayrıca adı geçen örgütün her türlü bağının koparılıp atılması için lazım gelen her şey yapılacak.
Bu üç ülkenin her biri bizim için değerlidir.
Buralar, Osmanlı toprakları olduğu hâlde 2000’in başına kadar Cumhuriyet nesilleri için Afrika âdeta yoktu. Bu kıta Batı’nın öğrettiği kadar biliniyordu. Hâlbuki Tunuslu Hayreddin Paşa bir Osmanlı Sadrazamı/Başbakanıdır. Adından da belli ki Tunus vilayetimizdendir. Son devir sadrazamlarından Said Halim Paşa Mısırlıdır. Barbaros Hayreddin Paşa, Oruç Reis, Murad Reis gibi denizcilerimizin hemen tamamı Cezayir ve çevre iklimin yetiştirdiği kahramanlarımızdır. Devlet idarecilerinden birçok Afrika asıllı devlet adamımız olduğu gibi diğer sahalarda da yetişmiş imzalar vardır. Mesela romancı Yakup Kadri, Kahirelidir.
Osmanlı için “üç kıtaya yayılmış koca bir devletti” deriz. Deriz ama bu üç kıtadan birinin Afrika olduğu çok da irdelenmedi. Bir övünme cümlesi olarak dilden dökülür ve unutulurdu. Avrupa, sömürgeci Haçlılar, bizi bugünkü yerimize âdeta hapsetmişlerdi. Birçok Sadrazamımız Gürcü, Boşnak, Kıbrıslı odluğu gibi Taşlıcalı Yahya Bey, Bağdatlı Ruhi gibi divan şairleri belki daha uzak tarihte kalır ama Yahya Kemal Üsküplü, Ahmet Haşim Bağdatlıdır.
Buna rağmen bir gönül iklimimizden çok uzaklara düşmüştük.
Biz 2005’lerde Afrika’yı yeniden keşfetmeye çabalarken Çin bile ak yürekli insanların ülkelerine yerleşmişti. Sömürgeci güçler, Portekizlilerden, Hollandalılardan başlayarak Osmanlıyı Afrika’dan uzaklaştırarak buranın yer altı, yer üstü ve insan kaynaklarını sömürdüler. İnsanlarının dillerini ve dinlerini değiştirdiler. Esir ve köle yaptılar. Aşağıladılar. 1963-1978 seneleri arasında Kenya’nın ilk Başbakanı ve devlet başkanı olmuş olan Jomo Kenyatta, bunu veciz bir cümleyle ilân etmiştir:
-Misyonerler, memleketimize gelmeden evvel bizim topraklarımız, onlarınsa İncil’leri vardı. “Gözlerinizi yumun ve bizi dinleyin!” dediler.
Gözlerimizi yumduk ve onları dinledik.
Şimdi bizim İncil’lerimiz, onların toprakları var…
İşte Sömürgeci Haçlı Batı budur. Bazı ülkelere misyoner olarak bazı yerlere asker, bazısına okul ve bazısına tüccar olarak girdi. Sömürme ve Hıristiyanlaştırma dışında maksadı yoktu.
İslâm ecdadımızsa aksini yaparak elindekini paylaştı.
Çünkü onlar, Peygamber’inden “veren el alan elden hayrlıdır!” dersini almışlardı.
Çünkü İslâm ecdadımız, Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s salatü ve’s selâm- Vedâ Hutbesi’nden kıyamete dek devam edecek cihanşümul dersi almışlardı:
Kimse renginden dolayı, ırkından, servetinden, makamından dolayı kimseden üstün değildi. Üstünlük, ancak ve yalnız takvadaydı; verebilme ve paylaşma da dâhil yüce Allah’ın buyruklarını yerine getirmedeydi.
Biz bugün yine bu ahlâkla Üçüncü Kıtadayız.
Bu ahlakı yaşarsak ve yaşatırsak Beşinci Kıtaya da Yedinci Kıtaya da gideriz.
Nitekim bugün artık dünyanın neresinde ezilmişler, hor görülmüşler, mazlumlar ve mağdurlar sesini duyurmak istiyorlarsa, kendi bayraklarının yanında o muhteşem ve mübarek bayrağımızı da açıyorlar.
Allah, dîni mübini İslâma Bin Yıl Bayraktarlık yapma şerefine nail olmuş bu milleti, yeniden aziz eylesin… Sohbetin tam da burasında merhum Zağra Müftüsü Raci Efendi’nin Tarihçe-i Vak’a-i Zağra adlı hatıratında düşmanın ettiklerini anlatan ok gibi mısraını hatırlamak şart oldu:
-Azîz-i vakt idik, a’da zelil kıldı bizi!
.EMANET-İ MUKADDESE
2017-12-22 02:00:00
O'nun güzel ismi, "Emanet-i Mukaddese"dir.
Peygamber âşığı atalarımız, böylece hürmetle yâd etmişler.
Daha sonra onun yanı sıra "Mukaddes Emanetler" de denmiş.
Şimdilerde "Kutsal Emanetler" de deniyor.
Yavuz Sultan Selim Han'ın Memlûk Hükümdarı III. Mütevekkili mağlûb etmesini müteakip vakit gelmiş; Hilafet, 29 Ağustos 1516'da Osmanlı Sultanlarına intikal etmişti. Böylece Emanet-i Mukaddese de 6 Temmuz 1517'de İstanbul'a gönderildi.
Yukarıda onların üç ayrı ifade ediliş şeklini yazdık. Dikkat edileceği gibi terkipli de olsa terkipsiz de olsa değişmeyen kelime "emanettir". İslâm ahlâkının imbikten süzülmüş hâli olan Osmanlı terbiyesine sahip geçmişimiz, onları sahiplenmemiş, korunup-gözetilecek ve kıyamete kadar saklanacak bir kudsî emanet olarak görmüştür.
Mukaddes emanetler, İstanbul'u şereflendirince Topkapı Saray-ı Hûmayu'nunda en kıymetli odalardan biri bu emsali olmayan eşyaya tahsis edilmiş ve ondan sonra buranın ismi "Emanet-i Mukaddese Dairesi" olmuştur. Bu daireye giden dikkatli ziyaretçiler, kapı eşiğinden iki metre kadar önde bir kuyu kapağı görürler. O, susuz bir kuyudur. Varlık sebebi de şudur. Ecdadımız, daireyi süpürdüklerinde çıkan tozları şuraya-buraya değil, bu kuyuya dökerlermiş.
Emanet-i Mukaddese, zikrettiğimiz daireye yerleştirildiği tarihten itibaren 40 hafız, geceli ve gündüzlü bilâ fasıla Kur'ân-ı kerim tilavet etmişlerdir. Bu dört asırlık an'ane, cumhuriyetin ilk senelerine kadar devam etmişti. Yarım asırlık derin bir sessizliğin ardından tilavet, 1970'lerin sonunda tekrar başlatıldı. Birkaç kırılmadan sonra hâlen devam etmektedir.
Tahta yeni geçen Padişah'ın "kılıç kuşanma merâsimi" Eyüb Sultan'da eda edilir, Emanet-i Mukaddese dairesinde de duası ve cülûs merâsimi olurdu. Ayrıca bayram ve kandil gibi dinî günler, sünnetler ve padişah cenazesinin kaldırılması da burada yapılırdı.
Padişah, Emanet-i Mukaddese'yi Ramazan-ı Şerîf'in 15'inde mânevî bir merâsimle ziyarete açardı. Önceden emanetler arasına destmâl, mendiller konur; o gün bu hâtıraları misafirlerine hediye ederdi.
Peygamberi Zîşân'ın Uhud'da kırılan mübarek dişi, sakalı şerifi, hırka-i şerifi dahil, olmak üzere okları, mektupları ve daha başka birçok eşya Emanet-i Mukaddese'yi teşkil eder. Emanet-i Mukaddese Daire'sindeki emanetler, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Hulefai Raşidinin ve Hazreti Fatıma gibi ehli beytin yani Peygamberimizin hane halkından bazı isimlerin bir kısım hâtıralarıdır.
Medine-i Münevvere'nin İngiliz vesayetine geçme tehlikesi kuvvet kazanınca Medine Müdafiî Ömer Fahreddin Paşa, 1916 Yazında Ravza-i Mutahhara'daki mukaddes emanetleri de iki bin kişilik bir askeri birlik nezaretinde İstanbul'a yolladı. Bunlar, hem İstanbul'dan gönderilmiş hediyelerdir ve hem de diğer bâzı hâtıralar.
Yavuz Sultan Selim Hân'ın da Fahreddin Paşa'nın da mukaddes emanetleri, Dar'ül Hilafe olan Payitaht'ta muhafaza altına almaları gayet yerinde olmuştur. Onlar aynı zamanda Hilafetin berâtı hükmündedir. Elinde bulunduran Hilafet iddiasına kalkışabilirdi. Bunu hem Mısır'daki mağluplar yapabilirdi ve hem de daha kuvvetli bir ihtimal olarak I. Cihan Harbi'nde Arabistan bölgesini işgal eden İngilizler yapabilirdi. Veya Vehhabiler yakıp küle çevirebilirlerdi.
-Gayrı Müslim İngiliz, nasıl Hilafet iddia edebilir?
I. Dünya Harbi şartları düşünülünce mümkün olduğu anlaşılır. O dönemde "Büyük Britanya" pelerinli İngilizler, Hindistan'dan Afrika'ya kadar bütün İslâm âlemini sömürgeleştirmişlerdi. Emanet-i Mukaddese'yi gasp ederek Londra'ya götürebilir ve konu mankeni bir şarlatanı da dünyaya "Halife" diye sunabilirlerdi.
Nitekim 15 Temmuz darbe teşebbüsü, muvaffak olsaydı malûm kişiye Mukaddes Emanetler Dairesi'nde biat merasimi yaptırılmış olacağından kimsenin şüphesi olmasın. Allahü teâlâ, hem dinini, hem Habibi'nin emanetlerini ve hem de o emanetlere 500 senedir aşkla ihtimam gösteren bu milleti korudu.
Cahil bir Iraklı yeni yetmenin durup dururken Fahreddin Paşa aleyhine tweet yazıp iftira atması, batının azat kabul etmez kölelerinden BAE dışişleri bakanının bunu paylaşması, tesadüf olmasa gerek. Diğer Saraylar gibi TBMM'ne bağlanacağına hâlâ Kültür Bakanlığına bağlı olarak sıradan bir müze muamelesi gören Topkapı Saray-ı Hûmayun'un hava ve kara güvenlik tedbirleri 10 kat arttırılmalıdır.
Ve bir teklifimizin tekrarı:
Aşağıdaki beyit, divan şairi Urfalı Yusuf Nabi'nin meşhur şiirinin girişidir:
"Sakın terk-i edebden kûy-ı mahbûb-ı Hüdadır bu/Nazargâh-ı ilâhidir makam-ı Mustafa'dır bu.”
Bu şiirin, sarı pirinçten büyük harflerle Emanet-i Mukaddese Dairesi'nin iç avluya bakan duvarına yazılmasını bir defa daha talep ediyoruz.
En azından yukarıdaki iki mısra yazılabilir.
.SAHİBİNİN SESİ
2017-12-21 02:00:00
Bir aşağılık densiz “Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ceddi Fahreddin Paşa, Medine’den mukaddes emanetleri çalarak İstanbul’a götürmüştü’’ diye bir tweet atmış. İftira ve ahlâksızlık bu yeni yetme cahil bedevide kalsa oralı olmaya ve cevap vermeye değmezdi. Fakat BAE/Dışişleri Bakanı Şeyh Abdullah bin Zayed el Nahyan, bu iftirayı her türlü seviyeyi bir kenara bırakarak retweet ederek paylaşmış.
Kişi karşısındakini kendisi gibi bilir. O cümleyi yazan soysuz da bunu çoğaltan bu bir düzine isimli tepeden inme Bakan da Fahreddin Paşa’yı ve onun askerlerini kendileri gibi zannetmekteler. Bu BAE’deki öfkenin sebebi nedir bilmiyoruz? Ne Türkiye’nin ve ne de Türklerin onlarla bir alıp vereceği var. Ama buna rağmen 15 Temmuz ihanetine yardım edenlerin başında geldiler.
Hâlbuki İslâm dininin hizmetkârı ve Peygamber sevdalısı Fahreddin Paşa ve Osmanlı Türk askeri olmasaydı bugün BAE de diğerleri gibi bir İngiliz toprağıydı. Bu ahlâksızların “hırsız’’ dedikleri Fahreddin Paşa ve onun yiğit askerleri, Peygamberler Peygamberinin -aleyhisselam- bulunduğu Medine-i münevvere, kâfir postalıyla kirlenmesin diye 31 ay boyunca şanlı bir müdafaa destanı yazdılar. Bu zaman zarfında her türlü zorluk ve sıkıntıyı çektiler. Çekirge yiyerek hayatta kalabildiler. Bu kahramanlar, canlarını dişe takıp bu müdafaayı yaparken bugün onlara iftira edenlerin ataları saklanacak delik arıyor veya küffara dalkavukluk yapıyorlardı.
Fahreddin Paşa, çaresiz kalınca büyük bir basiret göstererek Emanet-i Mukaddese’yi İstanbul’a nakletti. Bu nakil, tarihin kaydettiği en büyük manevi hamlelerden biridir. Eğer o mübarek ve mukaddes hatıralar Medine’de bırakılsaydı. Onları iki akıbet bekleyecekti. Ya işgalci küffarın eline geçerek Haçlıların diğer İslâm şehirlerini soyup soyup müzelerine taşımaları gibi Londra müzelerine götüreceklerdi veya Vehhabi idaresinin eline kalacak ve onlar bu mukaddes yadigârlara gösterilen hürmeti şirk saydıkları yani hürmet dinden çıkmış kabul ettikleri için yakıp yok edeceklerdi. Nitekim, Necdliler, Arabistan’ta Şanlı Peygamber’den 36. ve son Halife Sultan Mehmed Vahiddedin’e kadar Arabistan topraklarında maziye dair her ne eser varsa cümlesini yok ettiler. En sonuncusu Ecyad Kal’asıydı. Medine Tren yolu ile Kâbe-i şerif revakları zar-zor kurtarıldı.
O başlarındaki egel ve üstlerindeki entarilere aldanmayınız; bu uyuşturucudan kumara kadar her ahlâksızlığın içinde olanların İslâm’ı, İslâm ahlâkını, Osmanlıyı, Fahreddin Paşa ve Türkü de anlamaları imkânsız ötesidir.
Medine müdafii cennetmekân Fahreddin Paşa, emanete sadakat vazifesini deruhte etmiştir. O mübarek emanetlerin düşman eline geçmesine veya yok olacak ellere düşmesine rıza gösterseydi bugün kahraman değil hain diye anılırdı.
Kaldı ki bir parça tarih malûmatı olan bilir ki Fahreddin Paşa, Bağdat, Şam, Filistin, Kudüs, Lübnan, Amman, Hicaz, Mekke, Medine, Yemen o günkü Türkiye topraklarındadır. Osmanlıda ana devlet ve sömürgeler yoktur. Hepsi Padişahın memalik-i şâhâne mülkleridir. 3 kıtaya yayılmış bütün bu mülkün/devletin merkezi Peygamber müjdesiyle fethedilip Dar’ül Hilafe makamına yükselmiş İstanbul’a nakledilmiştir. Çok basit bir ifadeyle çevrede tehlike baş gösterince manevi hazine merkeze nakledilmiştir.
Fahreddin Paşa ve Cumhurbaşkanımıza ve onların şahsında da milletimize saldıran bu arsızlar, kendi başlarına değiller. Onlar, sahibinin sesidir.
.BM İÇİN DÖNÜM NOKTASI
2017-12-20 02:00:00
BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, Mısır’ın bu hafta başında hadiseyi konseye taşımasıyla ABD Başkanı Donald Trump’ın ‘’Kudüs İsrail’in başkentidir’’ kararını hükümsüz saydı. Oylamaya 15 üye devlet katıldı. Onlardan 14’ü ‘’karar hükümsüzdür!’’ dedi. Ancak; üye devletlerden ABD aynı görüşte değildi; malum veto yetkisini kullandı. Garabete bakınız ki hükûmet tasarrufu şikâyet konusu yapılan yani nizada/anlaşmazlıkta taraf olan devlet, hey’et kendi hakkında oy kullanabilmektedir.
Aynı karar, bu defa yarınki perşembe sabahı BM genel kuruluna gelecektir. BM üyesi 193 devlet, o keyfi kararı müzakere edip oylayacaklar. Eğer; üçte iki üye çoğunluğu ABD’nin Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıma kararını reddederse; hukuksuzluk İİT’den başka BM tarafından da tescil edilmiş olacaktır.
BMGK üyesi 14 devlet, sefaretlerini Tel Aviv’den Kudüs’e taşımayacaklarını ilân etmişlerdi. Bu defa hâliyle o üçte iki devlet de bunu söyleyecektir. 193’ün 2/3’ü 129’dur. Bu sayının 14’ü zaten BMGK’da fikirlerini ortaya koydular. Diğer taraftan genel kurulun 57 devleti de aynı zamanda İİT mensubudur. Geriye 72 devlet kalmaktadır. Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın “Üzerimize düşeni yaparak sıkı çalışacağız’’ dedi. Gerek Türkiye ve gerekse bu mes’eleden dolayı yüreği yanan diğer devletlerin yakın takibe alacakları devletlerin toplamı 72 ve hatta Mısır’ın BMGK geçici üyesi olması sebebiyle 71’dir.
Ne var ki bu, ilk bakışta görülen iyimser tablodur. İİT’nin 13 Aralık 2017’de İstanbul’da toplanıp ‘’Doğu Kudüs, Bağımsız Filistin’in başkentidir!’’ kararını dünyaya ilân ettiği zirveye dokuz devletin iştirak etmediği unutulmamalı. Mısır ve Suudi Arabistan gibi bazı devletlerin kendilerini alt seviyede memurlarla kerhen temsil ettirdikleri de unutulmamalı. Bir şey daha unutulmamalı; Türkiye için Suriye, BAE/Birleşik Arap Emirlikleri, Mısır, Bahreyn ve Suudi Arabistan ve benzeri yönetimlerden bazısı hasım, bazısı muhalif, bazısı gayrı samimidir.
Bundan dolayı ikna işi hiç de kolay görünmüyor. Kaç Müslüman ülke idaresinin bu ikna faaliyetinde Türkiye yahut Filistin’e destek olacağı da belli değil.
Bazı sözde İslâm ülkesi idareleri, bir asırdır İngiliz, ABD, Fransa vs’nin sadık takipçileridir. En yakın acı misal Suudi Veliaht Salman’ın Yahudi Kushner’e derin bağlılıkla hareket etmesinden başka bir de kalkıp bir hazine dolusu parayı 16. Lui’nin sarayı için Fransa’ya akıtmasıdır. Şu anlayışa bakmalı ki Fransa’nın tarihî bir eserini satabileceği zannedilmektedir. Dünyada bir dilim ekmeğe muhtaç milyonlarca Müslüman varken hangi vicdan, bu alış-verişi tasvip edebilir?
Bunlar doğru.
Lakin…
Her devlet, her şahıs, kendi yaptığının hesabını verecektir.
Donald J. Trump, seçim vaadini tutma bahanesiyle içeride düştüğü zor durumdan kurtulmak için hem Yahudi lobilerini yanına çekmek ve hem de üstüne yoğunlaşan dikkatleri ötelemek maksadıyla böyle bir tanıma kararı almıştı. Alınan karar, İstanbul Zirvesiyle keenlemyekun addedildi/yok sayıldı. Yok saymaya BMGK’nin 14 üyesi de destek vermiş durumda. Şimdi genel kurula düşen adalet, insaf ve vicdanın yanında yer almaktır. İşin aslına bakılırsa ne Türkiye’nin ve ne de bir başka devletin kulis yapmasına gerek yoktur. Türkiye veya bir başka devlet hangi saiklerle Filistin’in yanında, İsrail dayatmalarıyla Trump sorumsuzluğunun karşısında duruyorsa diğer her devletin de aynı doğru yerde durması gerekir.
BM, 21 Aralık 2017 günü ya doğru karar verecek veya daimi konseyi ve genel kuruluyla ve toptan çökecektir.
.ERTUĞRUL GAZİ VİLAYETİ
2017-12-19 02:00:00
Bilecik Valisi Tahir Büyükakın’ın bir teklifi var. Vaki teklifin yoğun gündem içinde kaybolup gitmesini istemeyiz. Sn. Vali, vazifede olduğu il adının ‘’Ertuğrul’’ yapılmasını teklif ediyor. Gerekçe olarak da Söğüt’ün Bilecik’te olduğu, Ertuğrul Gazi Türbesi’nin Söğüt’te ve Şeyh Edebalı Türbesi’nin Bilecik’te bulunduğunu göstermektedir.
Bilecik’in bir Osmanlı ocağı olduğuna şek ve şüphe yoktur. Bu topraklarda dağ-taş buna şahittir. Delillerin delili yani işin asıl hücceti, ispatı ise Bilecik’in bir önceki ismidir. Buna dair, vilayet salnameleri, resmî yazışmalar, tapu ve nüfus kayıtları ortadadır.
Şehrin Bizans’tan fethedilmesinden sonraki ismi “Ertuğrul’’dur. Rumca isim iptal edilerek ‘’Ertuğrul’’ denmiştir. Asırlardan akıp gelen Osmanlı kayıtlarında Ertuğrul yazılıdır. Bugün Bilecikli ileri yaşlardaki dede ve ninelerin nüfus cüzdanlarında bile doğum yeri hanesinin karşısında Ertuğrul yazıyordur.
Vali Bey, umum Bilecik halkının hissiyat ve talebine tercüman olarak ilin asli ismine döndürülmesini teklif etmektedir. Teklif yerindedir, haklıdır ve doğrudur.
Ancak bir eksiği vardır:
Bilecik, Ertuğrul değil ‘’Ertuğrul Gazi’’ olmalıdır. Zaten cennetmekân ceddimizi zikretmemiz de Ertuğrul değil, ‘’Ertuğrul Gazi’’ şeklinde olmaktadır. Padişah olmadığı için Sultan Ertuğrul denmesi mümkün değildir, Ertuğrul Bey de denemez. Nitekim Bursa’nın ilçelerinden birinin ismi Osman Gazi, diğeri Orhan Gazi’dir.
Bilecik ismi, merkez kazada yaşamaya devam edebilir.
‘’Ertuğrul Gazi’’ de ilin yani vilayetin adı olur.
Böylece bir hak teslim edilerek bir yanlışlıktan dönülür. Maalesef; erken cumhuriyet döneminde bir ara mazi ve ecdatla bağları kesmek gibi bir illet yaşandı. Bazı vilayet, kaza, nahiye vs. isimleri değiştirildi. Bunlar yapılırken de gariptir ki Bizans’tan kalan isimler değil, Osmanlı ve düpedüz Türk isimleri seçildi. Kaldı ki bir isim, orada yüzyıllardır kullanılıyorsa artık onun köküne bakılmaz; Türkçeleşmiş demektir.
Yanlışta ısrar anlamsız olur; bir hatanın tamir edilme zamanı gelmiştir. KHK/Kanun Hükmünde Kararname ile bu değişikliğin yapılması mümkündür. Ancak yalnızca Bilecik değil, bu şekilde ismi halka rağmen değiştirilmiş diğer vilayetlerimiz de adlarına kavuşmalılar. Onları burada tek tek sayarsak hem uzayıp gider ve hem de ismi geçmeyenler, gönül koyar. Doğduğumuz topraklara vefa borcumuzdan dolayı Elâzığ’ı çok yazdık.
Elâzığ, manası olmayan ve iki kere tashih edilmiş bir kelimedir. Bu vilayetin adı, şehri kuran Sultan Abdülaziz’den dolayı resmî kayıtlarda Mamurat’ül Aziz ve halk söyleyişinde de El Aziz idi. Şimdi yeniden ya bu iki isimden biri verilir veya tarihî adıyla Harput denir. Hemen her bölgemizde Bilecik ve Elâzığ gibi birçok yerimizin benzer buruk hikâyeleri vardır.
En azından halk oylaması yapılarak talep eden yerlerimizde hatadan dönmek mümkündür.
Hem hatadan dönülmüş ve hem de ecdadımıza hürmet edilmiş olur.
.KUDÜS İÇİN YENİ BAŞLANGIÇ
2017-12-18 02:00:00
Kudüs-i şerif, İslam’ın Mekke-i Mükerreme ve Medine-i Münevvere’den sonraki üçüncü en mukaddes beldesidir. İlk kıblemizdir. Mescid-i Aksa, İslamın üç hareminden üçüncüsüdür. Yani, Kâbe-i şerif ve Hücre-i saadetten sonra Mescid-i Aksa gelir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhsselam- 52 yaşında iken Allahü tealanın davetine mazhar olarak Mirac’a çıkışının İsra/Gece Yolculuğu adlı dünya bölümünün son durağıdır.
Bu sebeple Kudüs’e “Göklere Açılan Kapı” da denir. Ayrıca “Dar’üs selam” diye de unvanı vardır. Dar’üs selam, barış yurdu, selamet evi, huzur ve sükûn beldesi gibi anlamlara gelir.
Kudüs, din-i İslam tarafından kudsi bir şehir addedildiği gibi, İslamın mer’iyyetlerine/yürürlüklerine son verdiği Musevilik ve Hıristiyanlık tarafından da kutsal kabul edilmektedir.
Kudüs, Mekke gibi dünya tarihinin ilk şehirlerinden biridir. 636’da Halife-i Müslimin Hazreti Ömer orduları tarafından kuşatılmış fakat bizzat Halife tarafından barış yoluyla teslim alınmıştır.
Şehir, 15 Temmuz 1099’da Haçlı işgaline uğradı. 70 bin Müslüman kılıçtan geçirildi. Birçok değerli eser tahrip edildi. Ardından o bölgede Kudüs Krallığı kuruldu. 2 Ekim 1187 tarihinde Salahaddin-i Eyyubi Kudüs’ü kurtararak Haçlı işgalini bitirdi. 28 Aralık 1516’da ise Yavuz Sultan Selim Han tarafından Memluklar’dan alınarak Kudüs-i Şerif Mutasarrıflığı/valiliği kuruldu. Yeniden kavuşmak üzere Kudüs’ten ayrılmamız 9 Aralık 1917’dir.
Babil kralı Nabukadnezar tarafından topraklarından sürülen ve daha başka sürgünler de yaşayan Yahudiler, Avrupa devletlerince ülkelerinde barındırılmamış ve İspanya misalinde olduğu gibi çok kötü şartlarda kovulmuşlardır. Bu yüzden tanrı tarafından kendilerine Arz-ı Mev’ud olarak saydıkları Nil-Fırat havzasına dönme fikrini zihinlerinde daima saklı tutmuşlardır. Napolyon’un 18. Asır sonlarında Yahudileri Kudüs ve çevresine yerleştirme teklifi vatansız yaşayan Yahudileri heyecanlandırdı. Napolyon’un Akka önlerine kadar gelip burada Cezzar Ahmed Paşa karşısında hezimete uğramasındaki ana fikir böylece daha iyi anlaşılmaktadır. Diğer taraftan 1818’de Amerika’da Mordehay Manuel Noah ve 1830’da Fransız tarihçi Josef Salvador, Yahudilere Siyonizm hedefini bir varılası gaye olarak göstermişlerdir. Almanya ve İngiltere’de muhtelif hahambaşıları da bu gayeye destek verdiler. İlk adım olarak 1870’te Alliance İsrailete tarafından Yafa civarında bir ziraat mektebi açılmış ve Siyon Muhibbanı namıyla bir cemiyet kurulmuştur. Bununla birlikte adını Filistin’deki Siyon dağından alan Siyonizm için en büyük çabayı Theodor Herzl göstermiştir. Bu kişi, 1896 yılında “Yahudi Devleti” ismiyle bir kitap da neşretmiştir. Daha sonra değişik Avrupa şehirlerinde Siyon Kongreleri tertiplenmiş, Theodor Herzl, birkaç defa İstanbul’a da gelmiş, Sultan Abdülhamid ile görüşmüş, Devletin borçlarını ödeme mukabili Filistin’e Yahudi yerleşimi için müsaade istemiş fakat talebi reddedilmiştir. Adı geçen Siyonist 1904’te öldü, ideali ise olanca hıncıyla devam etti. 27 Nisan 1909’da Abdülhamid Han hal edilirken tebliği yapan tamamı gayrı Türk unsurun içinde yer alanlardan biri de Emanuel Karaso adlı Yahudi’dir. Bununla kalmayarak bilahare çok yaygın bir şekilde önce İttihad ve Terakki'ye ve sonra da devam eden siyasi oluşumlara sızıp yönlendirmeler yaptılar.
Birinci Cihan Harbi’den sonra İngilizler, Kudüs ve çevresini kuşattılar. Yahudi tezgâhıyla harbe girip kaybeden devlet, takatten düşmüştü. Direnilmesi hâlinde bu mukaddes belde, küffar tarafından topa tutulacaktı. Kudüs bombalanmasın diye ordumuz büyük bir hüzünle bu mübarek topraklarda yüreğinin yarısını orada bırakarak ayrıldı.
14 Mayıs 1948’de Filistin toprakları üzerine İsrail devleti kuruldu. ABD 10 dakika sonra tanıdı. İkinci tanıyan Tek Parti idaresi oldu. İsrail, ilk günden itibaren işgallerle sürekli genişledi. Bu genişleme 1967 Arap-İsrail Harbinde azami çapa ulaştı. BM '67 öncesi hudutlara çekilmesi için karar aldığı hâlde İsrail tınmadığı gibi 1980’de de Kudüs’ü başkent ilan etti. BM, Kudüs’ün iki devletli hâl tarzı için şehrin Doğu Kudüs ve Batı Kudüs diye ayrılarak Doğu Kudüs’ün Filistin’in başkenti olması için teklif getirdiyse de netice alamadı.
Trump idaresindeki ABD yönetimi Kudüs’ten ayrılışımızın 100. senesine denk gelen günlerde 6 Aralık 2017’de Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanıdı.
Bunun üzerine 13 Aralık 2017 günü İstanbul’da toplanan 57 üye devlete sahip İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, alınan bu kararın gayrimeşru sayarak Doğu Kudüs’ü Filistin’in başşehri olarak ilan etti.
13 Aralık 2017, Kudüs için yeni bir başlangıçtır...
.Orta Doğu aynı ortak tabana dayanıyor
2017-12-15 02:00:00
İslâm ülkelerini düşünüyorum tek tek. Her birinde bir başka rejim. Gökte kırpışan yıldızlar yerine bir ağaçtan sarkıtılarak gücü nispetinde geceyi aydınlatmaya çalışan yirmi beş mumluk elektrik lambaları. Belki de doğrudan doğruya mum. Kiminde sosyalizm iktidar edilmiş aydın kadro tarafından. Kiminde ırkçılık. Kiminde batıcılık.
Dikkat edersek her İslâm memleketinde aynı kopukluğu, aynı çatışmayı görebiliriz. Hepsinde de tarihî ve sosyolojik bir şart olarak halk ve aydın kavgası olmuştur ve sürüyor. Bu ihtilâfın daha ne kadar gideceği de şimdiden kestirilemez. Gerçi kapitalizm kaç seneler en ağır şekilde Müslümanları sömürmüş ve bazı İslâm ülkeleri bu yüzden, yani kapitalizme duydukları tepki ve öfke sebebiyle sosyalizme yaklaşmışlardır. Ama bu yolda olanların yanıldıkları bir taraf vardı. Sosyalizmin de kapitalizmin de doğdukları bir dünyaydı. Dışımızdaki bir dünya. Avrupa daha açık bir söyleyişle sosyalizm de kapitalizm de aynı toprakların çiçekleri.
Bir de yerli dünyamızdan doğuyormuş gibi inanç uyandırdığı hâlde, hayat sularımızı bulandıran iktidarlar ve görüşler var. Suudi Arabistan’da olduğu gibi. Ancak, artık Vehhabilik de, reformculuk da modalıklarını yitirdiler. Şimdi bırakınız Orta Doğu'nun sosyalizme, kapitalizme, batıcılığa, kısacası bâtıl’ın her nevine karşı olduğu kadar içten doğan tehlikelere de yerinde tespitlerle yaklaşan ve çarpık yanlarını ortaya koyan entellektüelini; artık sonradan Müslüman olmuş Batılı aydınlar da bu kaba ve gönül incitici görüşlerin farkındalar. İslâm denizlerinin uzağında seyreden bu alacalı fikirlerin en açık yanları tasavvufa ve evliyaya karşı oluşları. Kısır bir mantığın buzlu camlarından bakarlar dine. Ve tabiî bu net olmayan bakış onları git gide batıcıların, Marx’çıların saflarına götürüyor. Ama ne var ki bunun da farkında değiller. Bu yolculuğun en nihayet Marxizm veya Batılılarla bir bütünleşmeyi doğuracağı, kaçınılmaz bir son gibi gözüküyor bize.
Fakat bu tablo dosdoğru yolda olanların ümitlerini kırmasın. Yöneticilerin türlü karanlık sokaklara sapmaları -Allah'ın inâyeti ile- artları sıra fazla insanı götürmemiştir. Işık yerine karanlık kaynağı mumlar şu gün sönecektir, demek zorsa da: ne gün olsa eriyip tükenecektir. Çünkü, yanlış ebedi olamaz. Zaten ölüme mahkûm ışıkları iyice solmuştur ve şöyle bir üflemeyle söneceğini bu sözde aydınlar da bilmektedir. Şimdi sıra, gün, zaman hakiki aydının doğu- mundadır. O hayat dolu sürgünler şimdi yaprak yaprak açmışlardır. Yarın meyve vereceklerdir.
Halk uyanmaya başlamıştır. Solcuların gerçeği değil de kendi arzularını dile getirmek için dedikleri şekilde değil. Halk kendi realite, inanç ve psikolojisi doğrultusunda bir kımıldanış içindedir bütün İslâm ülkelerinde.
İlahi bir sınamadan geçtik ve geçiyoruz. Şu an herkes birbirine bir sis içinden ve gerisinden bakıyor. Belli sebep sonuç akışı içinde sis elbette kalkacaktır... Şimdi anlaşılması gereken ne Markscı ve batıcı tatbikatların bizim için faydalı olduğu ne de koyunların yazıda yayılırken yünlerini şurada burada çalılara kaptırdıkları gibi aklını materyalist diyalektiğin çalılarına kaptırmış olan reformist akımlardan can damarlarımızı eski gürlüğüne kavuşturucu rüzgârların doğacağıdır.
Meselenin özü kendimizi kendimizle donatmak.
* Orta Doğu’ya dair kaleme aldığımız bu yazı, 26 Aralık 1976 Pazar günü Türkiye gazetesindeki Pırıltı sütunumuzda yayınlanmıştı. Biz, aşağı-yukarı iki asırdır aynı şeyleri konuşmaktayız...
.DOĞU KUDÜS, FİLİSTİN’İN BAŞŞEHRİDİR!
2017-12-14 02:00:00
İslam âleminin manevi, tabii ve tarihî payitahtı İstanbul, dün bir kere daha kendine yakışanı yaptı ve istikbale yön verdi.
ABD’nin; belki de daha doğru ifadeyle Donald Trump’ın Kudüs’ü sanki bir Noel hediyesiymiş gibi “İsrail’in başkenti” etiketiyle ve bir bütün hâlinde İsrail’e armağan etme teşebbüsünün tam haftasında İİT/ İslam İşbirliği Teşkilatı, teşkilat dönem başkanı Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın vazifeye davet etmesiyle dün İstanbul’da toplandı.
İştirakçi dost üye devletlerin yanı sıra Venezuela Devlet Başkanı Sn. Nicolas Maduro da bir dost olarak İİT toplantısındaydı. Venezuela gibi Rusya Federasyonu da İİT gözlemci üyesidir. Onun da Başkan veya Başbakan seviyesinde temsil edilmesi bizi memnun ederdi.
İstanbul Zirvesi’nin açış konuşmasından kapanış konuşmasına kadar başta Başkan Sn. Erdoğan olmak üzere her Sn. konuşmacı hemen hemen 6 noktada buluştular. Zaten nihai karar metni de aşağı-yukarı bunu havi olarak neşredildi.
Ana başlıklar şunlardı:
-İsrail, Filistin ve Kudüs’te işgalcidir.
-İsrail, çocuk, genç ve kadınlara bile reva gördüğü vicdansız ve insafsız vahşi muamelelerle bir terör devletidir.
-Trump’ın ABD adına aldığı sözde tanıma kararı hukuken yok hükmündedir.
-Filistinliler aralarındaki dağınıklık ve ihtilaflara son vermelidir.
-Doğu Kudüs, Filistin’in başkentidir.
-Dünya, Doğu Kudüs’ü Bağımsız Filistin’in başşehri olarak tanımalıdır.
Bu konuşmalar, “sonuç bildirisi” denen nihai karar beyannamesinde merhum şair Abdurrahim Karakoç’un ifadesiyle “Kör dünyanın göbeğine hak yol İslam yazacağız!” dercesine altın harflerle billurlaştırılıp kör dünya görsün diye zamana silinmez bir mühür gibi vuruldu.
İİT sonuç bildirisiyle:
-Trump’ın Kudüs’ü İsrail’i başkenti addeden talihsiz kararını şiddetle reddetmekte ve güçlü bir irade beyanıyla barışa darbe mahiyetindeki mevzubahis bu sözde kararı kınamaktadır.
-İİT, dünyayı hiç vakit kaybetmeden Doğu Kudüs’ün Bağımsız Filistin’in başkenti olduğunu tanımaya çağırmaktadır.
Ayrıca; İKB/ İslam Kalkınma Bankasının da Filistin’e maddi yardım yapması ve krediler açması için üzerine düşeni yapması da beyannameye bilhassa derc edilmiş bulunuyor.
Bunlar olağanüstü güzel; ancak İİT VE İKB’nin merkezi Riyad’dadır. Bu mes’elede; Filistin İslam Davası’nda ayak sürüyen, hatta tuhaf çıkışlar yapan Suudi Arabistan ne yapacak, kimin yanında yer alacaktır?
Bu, mim konacak bir noktadır.
Diğer bir mes’ele de dünya devletlerini birebir takip etme şartıdır. İİT yani BM’nin dörtte bir üyesi olan devletler, BM üyesi diğer devletleri, Doğu Kudüs’ü Filistin’in başkenti olarak tanımaya davet ediyorsa onların vurdum duymaz olmaya hakları yoktur.
Üstelik, İsrail ve Amerika diğer devletleri boş bırakmayacaklardır.
.İİT’DEN İŞ BEKLİYORUZ!
2017-12-13 02:00:00
Bir önceki adı İK/İslam Konferansı olan İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, yaklaşık olarak yarım asırlık bir kuruluş. 57 üyesi var. BM/Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nın üye sayısı 193 olduğuna göre 57 üye devlet hiç de yabana atılacak bir güç değildir. Bir başka ifadeyle BM’nin yani 193 devletin 57’si İİT’de. Üyeler içinde petrol üreticisi devletler de var.
İİT, 1 milyar 750 milyonluk İslam âlemini teşkil etmesine, 57 üye devlete ve yarım asırlık bir maziye sahip olmasına ve petrol kuyularının başında bulunmasına rağmen bugüne kadar ele alınır hiçbir başarıya imza atamadı.
İİT/ Emr-i bi’l maruf ve nehyi ani’l münker yapamamakta, iyiliğe teşvik edememekte, kötülükten men edememekte. Bugüne dek Filistin ve Kudüs sancısının dinmesi için bir şey yapamadı. Orada bir şey yapamadığı gibi Arakan, Somali gibi dertlerde de derman olamadı. Suriye’ye dair, Yemen’e, Libya’ya dair iki çift laf edemedi. DEAŞ ve benzeri terör örgütlerini bitirmeye dair bir teklif getiremedi. Bosna, Kırım, Şarki Türkistan ve benzeri mes’eleler gündemine girmedi.
Bunun sebebi çeşitli:
“İslam âlemi” denip durulmakta ama aslında ve gerçekte böyle bir âlemin varlığı çok şüpheli. Her birinin birbirine yakınlığı her birinin, Batı'ya yakınlığından daha iyi değil. Bu çok zenginler ve çok fakirler mahallesinde çok sayıda samimiyetsiz var, birçoğunun iradesi Batılı başkentlerde.
Bir derdi, davası ve gayesi olan ve bu fikir etrafında kenetlemiş 57 devletli bir yapı, istese dünyayı ayağa kaldırır. Böyle bir kudret mevcutken taşkınlık, sömürgecilik ve işgal yapmak İsrail’in haddine mi düşerdi?
Ne var ki vaziyet farklı. Adı geçen teşkilata rağmen İsrail, bildiğini okumakta. İİT’nin yaptığı ise yarım ağızla bir kınamadan ibaret.
Bu teşkilat, bugün İstanbul’da toplanıyor.
İştirak etmeyen devlet olursa bunu onların gamsızlığına veririz. Bazıları da düşük seviyede temsil edilebilir. Sonuç bildirisini imzalamayan çekimserler çıkabilme ihtimalini ise hiç düşünmek istemiyoruz.
Bir kısım içten pazarlıklılar, sömürgecilerin kulaklarına fısıldadığı “Osmanlı, asırlarca sizi sömürdü, yine geliyorlar!” yalanına yapışmayı menfaatlerine uygun bulmaktadır. Şu hâlde İslam dünyası veya âlemi denen bir varlık hakikaten mevcutsa ondaki İİT, D8, Türk Konseyi ve daha neler varsa onların hepsini silkeleyip kendine getirmek şarttır.
Filistin’de Yahudi askerler, Arakan’da Budistler ve Myanmar askerleri bebek, çocuk ve kadınları katleder ve hukuk hiçe sayılarak Kudüs “başkent” diye İsrail’e sunulurken İİT üye devletleri rahatsız olmazlarsa vebale ortak olurlar.
Bugün, İİT için hüküm günüdür.
Ya göz doldurup, gönüller kazanacak.
Veya ümitler, bitecek.
.ZAMANIN RUHU
2017-12-12 02:00:00
Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Vladimir Putin, dünkü pazartesi akşamı Ankara’ya geldi. Bizden önce Şam’daydı, bizden sonra Kahire’de olacak.
Sn. Putin, Moskova-Ankara-Şam-Kahire arasında mekik diplomasisi yürütmekte.
ABD devlet Başkanı Donald Trump’ın çıkarttığı kargaşa bütün gözleri Kudüs’e çevirmişken Rusya Devlet Başkanı'nın Türkiye’ye geleceği haberi, tam bir sürpriz olmuştu. Ankara’dan sonra Kahire’ye gideceği haberi ikinci sürprizdi, Ankara’dan evvel Şam ziyareti üçüncü sürpriz oldu. Şayet doğru ise cephedeki Rus ordusunu Suriye’den çekmesine de “dördüncü sürpriz” denebilir.
Vladimir Putin, Şam’da dün Beşar Esad’la bizde de Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan’la görüştü. Bu görüşmelerin hemen ardından da Kahire’de Sisi ile bir araya gelecek.
Sn. Erdoğan ve Sn. Putin riyasetindeki Türkiye-Rusya masasının gündem zaptında bir numarayı Kudüs teşkil etmektedir. İki numarada TSK’nın Afrin müdahalesi vardır. Rusya, askerini geri çekerken Türkiye’nin müdahalesini mi kolaylaştırmak istemektedir? Bu suale yekten “evet” demek kolay değildir. Şu sebeple ki PYD/YPG sadece Washington için değil, Moskova için de hin-i hacette/lazım olduğunda kullanılacak malzemedir.
Kudüs ve Afrin, Ankara zaviyesinden bir ve iki numaralı maddelerdir. Moskova için de Kudüs bir numaradır. Fakat Moskova’nın iki numaralı maddesi Ankara’yla Şam’ı ve Ankara’yla Kahire’yi yani bir anlamda Erdoğan’la Esad’ı, Erdoğan’la Sisi’yi barıştırmaktır.
Bunlardan Putin’e ne?
Çok yönlü sebepler mevcut:
Rusya’nın Türkiye ile yüksek düzeyde ticari, mali, turizm, inşaat ve enerji gibi iş birlikleri vardır. Aynı Rusya’nın 1970 başlarında Hafız Esad’ın Moskova destekli olarak Suriye’nin başına darbeyle musallat olmasından beri Suriye ile de çok yakın münasebetleri bulunmaktadır. Mısır’la münasebetleriyse Cemal Abdünnasr’ın Moskova destekli Arap sosyalizmi arayışlı bir darbeyle işbaşına geldiği 1950 ortalarına kadar dayanmaktadır.
Rusya, SSCB’nin 1989’da çökmesinden sonra süper güç olmaktan düşmüştür. Rusya, her ne kadar Putin’den itibaren ABD’nin Orta Doğu'da uğradığı hüsranları kendi lehine çevirip fiilen ikinci süper güç mevkiine yükselmişse de bu durum, henüz birinci lig sicil muhafızlığınca tescil edilmemiştir.
Bu tescil, Moskova’nın Orta Doğu ve Kuzey Afrika’yla kuracağı ahenkli ve samimi çalışmalarla olur. Bu da ortaklar arasında niza/geçimsizlik yaşanmamasına bağlıdır.
Soçi Zirvesi’ne nazaran yapılacak bir seçimle Beşar Esad, zaten gidecektir. Dolayısıyla onunla küslük ve barışıklık söz konusu değildir. Diğer yandan; Türkiye’nin Kudüs ve Filistin’e karadan yakın olma ihtiyacı vardır. Bundan dolayı Putin’in Ankara-Şam arabuluculuğu olumlu bir netice getirebilir. Fakat aynı olumlu rüzgârın Ankara-Kahire arasında esmesi çok zor görünüyor. Esad, şöyle-böyle de olsa seçimle işbaşına gelmişti. Abdülfettah Sisi ise Batı'nın desteğiyle darbe yapıp meşruiyetini sandıktan Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’yi devirerek iktidar gaspı etti. Bundan dolayı en iyimser tahmin, vaziyetin daha kötüye gitmemesi için münasebetlerin askıya alınması görülmektedir.
Bütün bunların içinde en sıcak madde şüphesiz ki Kudüs’tür. Trump, mevzuat ve taraflar mukavelelerini hiçe sayarak keyfî bir kararla Kudüs’ü İsrail’e peşkeş çekmiştir.
Ortodoks Putin ve Sünni Erdoğan müzakerelerinden ABD/Trump ve İsrail’i güçlü bir şekilde kınayacak bir sonuç bildirisinin çıkacağı bellidir.
Merak edilen adımsa şudur:
Türkiye ve Rusya’nın İsrail’e ticaret başta olmak üzere hangi müeyyideleri uygulayacağıdır?
Ezcümle Sn. Trump ve Amerika, Orta Doğu ve Afrika’da itibar kaybederken Sn. Putin ve Rusya itibar kazanmaktadır.
Putin, işlerini yaparken bir vakitlerin NATO muadili olan ve artık ismi-esamesi kalmamış bulunan Varşova Paktı’na dayanmadı, dayanmıyor. Amerikan başkanlarıysa NATO’yu yedek ordu gibi kullanmaktalar.
Washington’a Glasnost/açıklık zaviyesinden bir şey denmese de “perestroika/yeniden yapılanma, ne zaman?" diye sorulabilir.
Liderlerin de payitahtların da zamanın ruhunu okuma gibi bir mecburiyetleri vardır.
.KUDÜS CEPHESİ VE MÜSTAKBEL CEPHELER
2017-12-11 02:00:00
Kudüs’ten ayrılma tarihimiz, 9 Aralık 1917’dir. İngiliz’in onu bizden gasbetmesinden bir asır sonra aynı günlerde ABD Başkanı Trump, BM’nin iki devlet kurulması ve Kudüs’ün doğu ve batı diye iki devlet arasında bölüşülmesi projesine rağmen buranın bütünüyle İsrail’in başkenti olduğuna dair inat ve ısrarını dile getirdi.
Sn Trump, bu tasarrufu bazı devletler, hele Türkiye ve kendi bazı Bakanlıklarının ne dediğine aldırmadan yaptı.
Böylece Orta Doğu bir kere daha ateşe verildi.
Kalan huzur da dinamitlendi. Vaziyet o ki Evanjelistler, Yahudilerin, Trump her ikisiyle Yahudi asıllı damadı Jared Kushner’in etkisindedir. Evanjelistler, tanrının “arz-ı mev’ud”u yani Mısır’daki Nil Nehri ile Doğu Anadolu’daki Fırat Nehri arasında kalan ve bugün üzerinde birçok devlet bulunan çok geniş bir sahayı İsrailoğullarına vaad ettiği inanç saplantısındadır. Onlara göre İsrail, bu toprakları ele geçirince dünyayı huzura kavuşturacaktır. Bugün arz-ı mev’ud iddiası yakıştırılan bölgedeki hiçbir devlette bütünüyle barış olmadığına dikkat etmeli.
Tabii Donald Trump’ın tek derdi bu değil. Otorite kurma arayışında. Bunu toparlamak için böyle bir hamle yaptı. Ne diyor: "Seçim sözü vermiştim; diğer Başkanlar gibi yapamam; onlar da söz vermişlerdi ama sözlerini yerine getirmediler, ben getirdim.”
Hadisenin bir başka cephesi daha var:
ABD, bugün olmuş Orta Doğu'ya dair İngiliz haritalarını kullanmaktadır. Çekiç Güç, Körfez Harekâtı, BOP, Arap Baharı, DEAŞ, Kuzey Suriye’de Akdeniz’e kadar uzanacak devlet kurma çalışması, 15 Temmuz Darbe Teşebbüsü, Barzani Referandumu, hepsi boşa çıktı. Rejisörü FETÖ olan Sarraf Davası da adi suç olma dışında boşa çıkıyor.
Trump, böylece, Evanjelistleri, Yahudi lobisini ve İsrail’i memnun edecek son atışını namluya sürdü.
Kudüs, bir cephedir.
Ancak bu cephe sözü klasik nizami harpler cephesi gibi anlaşılmamalı. Kudüs bir cephedir ve çok yönlü, çok taraflı ve çok silahlı bu cephe, Türkiye’ye karşı açılmıştır.
Çünkü Türkiye, yukarıda saydığımız bütün o oyunları bozan birinci devlettir. Diğerleri Rusya ve İran’dır. Ve bu işlerin içinde olmasa da onlar için ağır ağır gelmekte olan bir Çin tehlikesi vardır. Bu sebeple adı geçen diğer devletlerin de başını derde sokacak cepheler açılması da hesap dışı değildir. Rusya’ya karşı Kafkaslar veya Kuzey Karadeniz, İran’a karşı belki İran Azerileri veya yine Irak yahut güçlendirilmiş PJAK cephesi açılabilir.
Çin’e gelince; oyun, Şarki Türkistan üzerinden, onların hürriyetten mahrumluğu ve mazlumlukları üzerinden oynanabilir.
Demek oluyor ki aklıselim, Amerika’da iktidara hâkim olamazsa hem Amerika’nın hem bölgemizin ve hem de dünyanın başı ağrımaya devam edecektir.
Kafkas Müslümanları ve Kırım, Güney Azerbaycan ve Uygur Türkleri üzerinden Türkiye’nin Çin, İran ve Rusya ile arası bozulmak istenebilir. Bu tuzağa karşı bütün taraflar uyanık olmalıdır.
Hele Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın “İsrail terörist devlettir!” vurgusu ve bugünkü Türk gazete manşetlerinden sonra herkes daha bir pusatlanmış olacaktır.
.TÜRKİYE İLE YUNANİSTAN’A DÜŞMANLIK DEĞİL DOSTLUK YARAŞIR!
2017-12-08 02:00:00
Birkaç hafta evvel Bulgaristan Cumhurbaşkanı Rumen Radev, hem “büyük devlet” diyerek Türkiye’yi ve hem de Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı övdü. Bunu yaparken bizden bir hey’ete konuşmuyordu.
Fakat Yunanistan Cumhurbaşkanı Prokopis Pavlopulo, 65 yıl sonra ilk defa ülkesini ziyaret eden bir devletin Cumhurbaşkanına tasvip edilmeyecek bir tarzla konuştu. Ancak konuşması çok da bağlayıcı değil; çünkü, kendisinin de ifade ettiği gibi anayasa gereği sembolik bir isim. Parlamenter sistem gereği icra vazifesini Başbakan Aleksis Çipras yerine getirmekte. Yunan Başbakanının Türkiye ve Cumhurbaşkanı hakkında Bulgaristan CB’dan farklı düşündüğünü sanmıyoruz.
Yunanistan, Fatih Sultan Mehmed Han tarafından 6 Ağustos 1458’de fethedildi. 1821’de muhtariyet/özerklik elde etti, 1829’da istiklalini kazandı. İstiklalini kazandıktan sonra garplı büyük devletler, dün Ermenileri, bugün PKK/PYD’lileri kullanmaları gibi Yunanlıları sürekli biçimde Türkiye’ye karşı kullandılar. Yunan askerini Anadoluya çıkartıp, Polatlı’ya kadar ilerleten, onların Türk ordusu önünde mağlubiyet ve kırılmalarına yol açan İngilizlerdir.
İngilizler, dâhil oldukları her beynelmilel çekişmede pürüz bırakırlar. Lozan andlaşması, Kıbrıs, Kerkük, Musul böyledir. Diğer devletlerle alakalı olanları buraya yazmıyoruz.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın dediği gibi iki komşu olarak Türkiye ve Yunanistan için lazım gelen, bardağın dolu tarafını görmektir.
Cumhurbaşkanımız, Yunanistan Sn. Cumhurbaşkanına söylediklerinde haklıdır. Lozan şayet hakikaten hakkaniyetle, adaletle yürürlükte olaydı Yunan resmî mercileri, Garbi Trakya ekalliyeti için en azından “Müslüman Türk azınlık” derlerdi. Halbuki onlar, “Müslüman azınlık” demekte ve bunu da Lozan’a yaslamaktalar. O andlaşmanın akdedildiği dönemde toplumlar, teamül icabı inanç aidiyetleriyle zikredilirdi. Kaldı ki AİHM “Batı Trakya Türkleri” demiştir. Türkiye Cumhurbaşkanı da mevkidaşına bunu hatırlattı. Daha başka gerçekleri de söyledi. Yunanistan’da kişi başına millî gelir, 18 bin dolarken bu meblağ, Batı Trakya’da 2.200 dolara düşmektedir. Keza; ismi geçen azınlık, kendi Başmüftüsünü seçememekte, Atina, Başmüftü tayin etmektedir. Bizde ise Patriğin seçilme hakkı mevcuttur.
İki komşu arasındaki ihtilafları şöylece sıralamak mümkündür:
-Lozan’ın yorumu
-Kıbrıs
-Ege
-Batı Trakya
-Firari darbeci pilotların iadesi
Yunanlıların taşeron, sipariş kuvvetler olarak “megalo idea/Büyük Yunanistan” hayaliyle zor günlerimizde İzmir’den Anadoluya çıkıp gittikleri her yeri yakıp-yıkarak tarihe “Yunan mezalimi” diye geçen suçları işlemeleri onların ayıbıdır.
Bir kısım Kemalistlerin “Selanik’te Ata'nın evi bombalandı” yalanıyla gazete haberi yapıp 6/7 Eylül 1955’te Rum vatandaşlarımıza birtakım cahil ve çapulcuların reva gördükleri insanlık dışı muamele sonucu onların Türkiye’den ayrılma mecburiyetinde kalmaları ise bunları yapanların ayıbıdır.
Yunanistan’ın 1980’de yeniden NATO’ya kabulüne muvafakat vermemiz bizim komşuluk hukukuna riayetimizdir. 17 Ağustos 1999 Zelzelesinde Yunanlıların hemen imdadımıza koşmaları da onların güzel bir komşuluk anlayışıdır.
Türkiye ve Yunanistan, uzun asırlar boyu aynı topraklarda, aynı sema altında aynı havayı solumuşlardır. Bugün yaptıkları da farklı değildir. Onlar da diğer benzerleri gibi bizim “Kültürdaşımızdır”. Bizim dindaşımız, soydaşımız olduğu gibi bir de kültürdaşımız vardır.
Kıbrıs ve Ege iki devlet için Lozan kaynaklı olarak bitip-tükenmez iki temel ihtilaftır. İngiliz kurnazlığı, tarafları kendine mecbur bırakma adına bunu bilhassa böyle yapmıştır. Ege adaları İsmet İnönü’nün kısır görüşü ve cesaretsizliği sebebiyle Yunanistan’a kalmıştır. Hemen Anadolu kıta sahanlığındaki adaların adı geçen devlette olmasının hiçbir akli ve hukuki dayanağı olamaz. Vaziyet yüzde bin hakkaniyete mugayirdir. Kıbrıs’ta da durum çok farklı değil.
Sn. Erdoğan’ın bu anlamda “siyasi andlaşmaları güncelleyelim” teklifi iki devlet diplomatlarıyla uzmanlarının ciddiyetle ele alacakları önemli bir çıkış yoludur. Yunanistan, kişi başına 18 bin dolar GSMH’e sahip olsa da bu kâğıt üzeri mutluluğudur. Gerçek olan komşumuzun fakirliğidir. Daha evvel de benzer bir vesileyle yazmıştık. Almanya’nın Doğu Almanya'yı satın alması gibi Ege adalarını Yunanistan’dan satın alabiliriz.
Başbakan Çipras’ın iş bilir bir yönetici olduğuna kaniiz. Bir kere son derecede tabii. Vicdani bir tarafı olduğu için o arayışla sosyalizme tutunmuştur diye bakıyoruz. Ateistliği, teslise inanmakta zorlanmasındandır. Bu cephesiyle Hıristiyanlıktan ziyade Müslümanlığa yakın olmalı. Çok olmadı; daha birkaç ay evvel AB ile bir ihtilafımız daha çıktığında Aleksis Çiras, Türkiye’nin AB üyeliğinin lüzumu üzerine bir destek konuşması yapmıştı. Bu insanın terörist pilotları iade etmemesi ise eşyanın tabiatına aykırıdır.
Arnavutluk, Bosna Hersek, Kosova’yı saymıyoruz. Onlar zaten yakınlar. Yunanistan, Bulgaristan, Makedonya ve hatta artık Sırbistan bile uzak değil.
5 sene, 50 sene değil; dün tamamına birden “Rumeli” dediğimiz bu topraklarda; bu milletlerle 500 sene aşımızı/ekmeğimi üleşip kapı bir komşuluk yaptık.
Bugün Irak’ı, Suriye’yi, Kudüs’ü karıştıranlar gelene dek o komşuluklar olanca güzelliğiyle sürüp gidiyordu. Düveli muazzama gelince her şey tersine döndü, gülen yüzler ağlar oldu...
Haydi yeniden gülmek ve güldürmek için ellerimizi uzatalım.
Diğer komşularımızla olduğu gibi Yunanistan’la Türkiye’ye de düşmanlık değil dostluk yaraşır.
Sn. Çipras da biliyordur:
-Komşu, komşunun külüne muhtaçtır.
.ORTA DOĞU ATEŞE VERİLMEK İSTENİYOR
2017-12-07 02:00:00
Kudüs’ün İsrail’in başşehri olarak tanınması, 3 semavi din için de mukaddes olan bu beldeyi gayrı meşru bir şekilde İsrail’e tapulamak demektir.
Bu ise BM kararlarına ve ilgili bütün milletlerarası andlaşmalara aykırı bir tasarruf olur. Böyle bir tasarrufu yapan devletin süper güç olması onu gayrı meşruluktan ve adaletsiz olmaktan çıkarmaz.
Süper güç yani dünya devleti, cihan devleti olmak için ilk ve en büyük şart, adil olmak yani her attığı adımda hukuka ve hakkaniyete riayettir. Cihan Devleti olmak, o devlete nizamı âlemi tesis etme yani dünyaya huzur, barış ve adaleti temin etme mecburiyetini yükler.
-Yeni Dünya Düzeni, nizamı âlemin ulvi gayelerini taşımıyor mu?
Hiç sanmıyoruz.
Nizamı âlem, doğu, daha doğrusu Müslüman hayat tarzı kaynaklıyken, diğeri batı; daha doğrusu haçlı çapulculuğu menşelidir. İlkinde sulh, sükun, paylaşma ve adalet, ikincisinde talan, yalan, alıp götürme, soyup soğana çevirme doymaz iştihası vardır.
İranlı sözcünün Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanımayı, intihar bombacısının pimi çekilmiş bombayla intihar eylemine benzetmesi aynen doğrudur. Böyle bir teşbih olmasa da biz bunu yazacaktık.
Kudüs, hakkında böyle bir karar almak bu bölgeyi ateşe vermektir. Kudüs, çam çırası niyetine kullanılmakta.
Körfez çıkarmalarıyla BOP’la Arap Baharıyla yapılamayan bu defa Kudüs üzerinden gerçekleştirilmek isteniyor.
Devrin Başkanın G.W. Bush’un İkinci Körfez Harekâtını başlattığında “bu bir haçlı harekâtıdır” demesini unutamayız.
Kudüs, yeni bir haçlı hamlesiyle karşı karşıya.
Çarşamba günü İstanbul’da toplanacak İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, bu defa olsun bir işe yaramalı ve üye devletlere şuur idraki ve namus kaygısı hatırlatması yapılmalıdır.
Biz, “Kudüs namustur” dedik, bunu herkes demeli.
Kudüs üzerinden bir asır sonra yeniden bir Filistin Cephesi açılmaktadır.
Türkiye, birçok tuzağın yanı sıra bir de böyle bir tuzakla karşı karşıyadır. Son derecede dirayetli, kudretli ve fakat bir o kadar da itidalli, soğukkanlı ve akıllı hareket ederek bu tuzağı da bozmalıyız.
Bazen tuzak sahipleri, kendileri kurdukları tuzağa düşerler.
.YALNIZLIK VE KAYBETME DUYGUSU
2017-12-06 02:00:00
“ŞİT/Şanghay İşbirliği Teşkilatı” 15 Haziran 2001 Tarihinde kurulmuştur. Merkezi Pekin’dir.
Üye devletler Çin, Rusya, Hindistan, Pakistan, Kazakistan, Özbekistan, Tacikistan ve Kırgızistan’dır.
Gözlemci devletlerse Afganistan, Moğolistan, İran ve Belarus’tur.
Türkiye, Azerbaycan, Sri Lanka, Kamboçya, Nepal ve Ermenistan da Diyalog Ortağı Devletler’dir.
Dünya olaylarını biraz yakından takip eden bilir ki Pekin merkezli bu oluşum, Balkan ve Baltık devletleri hariç bütün Sovyetler Birliği coğrafyasını içine almaktadır. O kadar da değil; bütün Güney Asya’yı, Batı Asya’yı ve Doğu Asya’yı da içine almaktadır.
Dünya nüfusunun 5’te 3’lük gibi bir kısmı şu veya bu adla Şanghay İşbirliği Teşkilatındadır.
Bu teşkilat ortaklarına ümit vermektedir.
Buna mukabil, NATO güvenirlik noktasından sorgulanmaktadır. AB’nin geleceği tartışmalıdır. NAFTA/Kuzey Amerika Ticaret Birliğinin esamesi yoktur.
Rejimini yeniden tanzim ederek yumuşak bir şekilde Pazar Ekonomisi’ne geçen Çin, yarının süper gücü olarak geldiği gibi kurduğu ve merkezlik yaptığı devletler teşkilatı da adım adım büyümektedir.
Şu gün dünyanın en çaplı birkaç liderinden biri Çin lideri Şi Cinping ve diğeri de Rusya lideri Vladimir Putin’dir.
Buna mukabil, topyekûn Batıda kahtı lider sıkıntısı yaşanmaktadır. Daha dün AB Dış İlişkiler ve Güvenlik Yüksek Temsilcisi Federica Mogherini, Amerika’daki yönetim zaafını ima ederek "Amerika’ya telefon açmamız icap ettiğinde kime telefon açacağız?” diyerek eğlenmiştir.
Son çeyrek asırda Rusya ve Çin ve hatta İran başladığı hiçbir teşebbüsünde kaybetmemiştir. Buna mukabil ABD, koalisyon güçleri gibi takım hâlinde teşebbüslerde de bulunsa kayıplar içindedir. Bunları Washington’un görmemesi mümkün değildir. Bir taraftan Çin’in gelmekte olduğunu, diğer taraftan yeni bir Türkiye doğduğunu görmektedir. Şüphesiz ki başarısızlıklarını da görmektedir. Böylece kaybetme ve yalnızlık duygusuna kapılmış görünmekte.
Ne zamana kadar bu kayıpları kaldırabilir? Türkiye’nin yerini kiminle doldurabilir? Washington, hata üstüne hata işlemektedir. Üstelik Çin’e de borcu vardır. Ancak Çin’e Suudi Arabistan’a yaptığını yapamaz. Tuhaf olan şu ki ABD, sancılarını zehir içerek tedaviye kalkışmaktadır. PYD ile ortaklığı budur, FETÖ hamiyetperverliği budur, Rıza Sarraf davası üzerinden Türkiye’yi teslim olmaya zorlaması budur.
Halbuki böyle yapacağına müttefikliğe ve dostluğa vefa ve sadakat gösterse, güvenirlikte fire vermese, tek iradeye bağlı olarak itidal ve soğukkanlılıkla kararlar alsa hem kendisi ve hem dünya kazanır.
.KUDÜS
2017-12-05 02:00:00
ABD devlet Başkanı Donald J. Trump'ın içeride başının çok rahat olmadığını artık Mısır'daki "Sağır Sultan" da bilmekte. Bu yüzden olsa gerek; Orta Doğu danışmanı ve damadı Jared Kuschner'in telkini mi, yoksa kendi ticârî zekâsının mahsulü mü bilinmez, gündemin iğneli fıçısından kurtulup dikkatleri, başka bir tartışma-yoğun tarafa çekmek için durduk yerde ortaya bir Kudüs lafı attı:
Buna göre gûya bu hafta içinde ABD, Kudüs'ün İsrail'in başkenti olduğunu tanıyacakmış. Amerikan sefareti ise ilk ânda Tel Aviv'den Kudüs'e taşınmayacakmış.
Bu tanımaya fazla ihtimal vermiyoruz. Hâdise, bunalmışlıktan dolayı düşünülmüş bir taktiktir. Ermenilerin 24 Nisan beklentilerine benzemekte:
Bilindiği gibi her 24 Nisan'da Ermeniler, ABD Başkanından "Türkler, I. Dünya Harbi'nde Ermenilere jenosid yaptılar!" demesini isterler. Bunu dedirtmek için "diaspora" oluşmuştur. Ermeni diasporası, zamanla aidiyetini de geçip bir rant kapısı oldu. 24 Nisan yaklaşırken haberler, buna dair çıkmaya başlar. O gün bakışlar Beyazsaray'a çevrilir. Başkan, kameralar önünde kürsüye çıkar, ekranlar, sütunlar dolusu konuşur. Sözünün bir yerinde "Büyük Felaket" der ve konuyu kapatır. Böylece Türkler incitilmez, Ermeniler de küstürülmez.
Anlaşılan o ki Donald Trump, hayli sıkışmıştır. Hatta askerin, adı konmadık örtülü bir müdahalede bulunarak kilit noktalara yerleştiği de iddia edilmektedir. Bu bir perde arkası söylenti de değil. Açık açık yazılıp konuşulmakta. Bunlar yetmezmiş gibi bir de eski millî güvenlik müşaviri Michael Flynn de FBI'ya asılsız beyanda bulunduğunu itiraf etmiş oldu.
O noktada bizim istihbaratın adı geçen kişiyle bir teması oldu mu, bu ikrarda dahlimiz var mı? Bilmiyoruz ama sanki üzerinde etkili olmuşuz gibi henüz delili mevcut olamayan bir sezgimiz söz konusu. Eğer; bu ihtimal gerçekse o zaman istihbaratımız, hariciyemiz ve topyekûn devlet olarak iki önemli iş çıkartmış olmaktayız. Biri Michael Flynn'ın ikrarıdır. Diğeri de SDG sözcüsü Talal Silo'yu Ankara'ya getirip konuşturmaktır.
Talal Silo, Washington'u, Ankara nezdinde yer yer zora sokacak bilgiler vermektedir. Dedikleri, öyle afaki sözler değil. Şahıs, zaman, mekân ve her türlü destekle donatılmış raporlar...
ABD, Kuzey Irak referandumunda kaybetti. Talal Silo'nun da tafsilatlı olarak anlattığı gibi İran'dan İskenderun Körfezi'ne kadar tahayyül edilen ve bizim için "terör koridoru" onlara göre "Kürt devleti" projesini de kaybetti. Türkiye, İran, Rusya üçlüsü önünde Astana ve Soçi zirvelerinde seyirci kalarak Suriye'de de kaybetti.
Sn. Trump, geldiğinden beri bürokratlarına hâkim olamıyor. Bunda şirket idare etmekle devlet idare etmeyi karıştırmasının payı yok değildir. İktidarında devlet iradesi, CIA, Pentagon, Hariciye, Beyazsaray vs. şeklinde bütünlükten kopmuştur.
Şu manzara bir lider için ürkütücü bir başarısızlıktır. Gidişatın iyiye çıkmayacağını söylemek hiç de yanıltıcı olmaz. Onun için Trupm, damadının danışmanlığı yahut şahsî zekâsıyla kendisine nefes aldıracak bir atak yapmaya kalkmışa benziyor. Bunu yaparak iç ve dış Yahudi lobilerinin desteğine mazhar olmayı umduğu açıktır. Yani, D.J. Trump, kendi selameti için Kudüs'ü ve Orta Doğu'nun elde kalmış kırıntı kabilinde huzurunu da feda etmektedir.
Buna rağmen; bize kalırsa böyle bir çılgın çıkışla da olsa Kudüs'ün bir kere daha gündeme gelmesi faydalı olmaktadır. Kabul etmeli ki ilk kıblemiz ve Selçuklu ve Osmanlı Çağı olarak 6-7 asır hizmetiyle şereflendiğimiz Kudüs hakkında yeni nesiller pek bir şey bilmiyorlar. En iyi bilen "İlk Kıblemiz" cümlesinde kalmaktadır.
Bu bakımdan zaman zaman canımızın yanması kötü değildir.
Zaman zaman utanmamız iyi olmaktadır. Zira "Suriye'den Arakan'dan bize ne?" diyebilen fukaralar, hiç şüpheniz olmasın ki yarın "Kudüs’ten bize ne?" de derler. Derler mi? Evet; derler. Bedir, Çanakkale, Kut'ül Amare, şehidleriyle Akka Kal'ası önlerinde Fransız sömürgeci Napolyon'u kovalayan Gazi Cezzar Ahmed Paşa, mezarında azap çekiyor olmalı!..
...
Kudüs hakkında birçok kitap var. Onlar okunabilir. En azından şimdilik YAANİ'ye "40 Soru'da Kudüs" yazarak Mahmut Sami Şimşek'in 25 Eylül 2011'de Yeni Şafak Pazar Eki'nde maddelere dökerek verdiği malûmat okunabilir. Fikren ve kalben biraz donanınca görülecektir ki Kudüs, sadece ilk kıblemiz Mescid-i Aksa'yı barındıran kutlu şehir değildir.
Kudüs, namustur.
.BİR ESKİ HALK BANKASI ÇALIŞANINDAN MEKTUP!
2017-12-04 02:00:00
Sütunumuzda mektup yayınlamak gibi bir âdetimiz olmadığı malumdur. Ancak; şimdi elinizde bir mektup var. Küçük düzeltmeler dışında mektubu aslıyla okumaktasınız. Mektubu buraya iktibas etmemizin iki sebebi var, birincisi yazanın Halk Bankasında vaktiyle çalışmış biri olarak bu bankanın çalışmalarına dair şahadetidir. İkinci sebepse şudur; bir şirkette eskiden çalışıp daha sonra ona sahip çıkmak istisnai bir ahlaktır. Hâlihazırda çalışan biri bunları yazsaydı çok fazla dikkate alınamayabilirdi.
Tarafsız bir bilirkişi mütalaası mahiyetindeki bu mektubun İngilizceye tercüme edilerek dava dosyasına da girmesi gerekir.
*
Selamünaleyküm,
Eskiden Halkbank’ta çalışmış biri olarak kısa bir özet vermek istiyorum:
1. Halkbank, İran’a hiçbir zaman para transferi yapmamıştır.
2 . Halkbank, İran’dan hiçbir zaman para transferi almamıştır.
3. Halkbank, Birleşmiş milletler kararlarına tamamiyle uygun şekilde petrol karşılığında yasaklı olmayan gıda, ilaç ve benzeri malların meşru ticaretine aracılık etmiştir.
4. Botaş ve Tüpraş’ın İran’dan aldığı petrol ve doğalgaz bedelleri, İran’ın Halkbank’taki TL hesabına yatırılmıştır.
Türkiye’den İran’a gıda ve benzeri mal ihraç edenler, malın İran’a ihraç edildiğini gösteren gümrük beyannamesine istinaden; İran'ın Türkiye’deki Halk Bank hesabından bu kişiye para ödeme talimatı ile TL ve Euro olarak ödemeye aracılık etmiştir.
5. Bu işlemlerde hiçbir zaman dolar kullanılmamıştır.
6. Suç olması için ABD dolarının kullanılması ve OFAC yasaklı listesinde olan şirketlere ödeme yapılması gerekir. Böyle bir işlem hiçbir zaman olmamıştır. Rıza Zarrab’ın firması dahil hiçbir firma OFAC listesinde değildir.
7. Halk Bank kurumsal kimliğine asla ceza kesilemez; şayet bir ceza kesilirse uluslararası hukuk tarafından iptal edilir.
Bu isnadla Hakan Atilla’ya bile ceza verilmesi mümkün değildir.
8. Rıza Zarrab, bir şekilde ikna edilerek Amerika'ya götürülmüştür; hem de 15 Temmuz'dan önce götürülmüştür. 15 Temmuz darbe teşebbüsü başarılı olsaydı bugün o koltukta Recep Tayyip Erdoğan yargılanıyor olacaktı.
9. Tv’lerde yorum yapan insanların %90'ı sanki Halk Bank suçluymuş gibi bilmeden ve kulaktan dolma malumatla konuşuyorlar. Bu sebeple şu yazdıklarımızın onlara ulaşması gerekir
10. Türkiye’de süreç yönetimi çok yanlış yapılıyor, Türkiye düşmanlarıyla FETÖ terör örgütünün dümenine su taşınıyor.
11. Olayın dışında olup da “Halk Bank suçsuzdur” diyen bir tek kişi gördüm o da Vakıfbank genel müdürü Sn. Mehmet Emin Özcan’dır. Bu dürüstlüğünden dolayı teşekküre layıktır.
12. Şu gerçek gözden kaçmamalı:
ABD hazinesi, ceza keseceği zaman bunun için mahkeme kararına ihtiyaç duymaz. İngiliz ve Alman bankalarına İran ve Yemen işlemleri sebebiyle milyarlarca dolar ceza keserken mahkeme kararı aramamıştı.
O hâlde Amerikan hazinesi, neden bugüne kadar Halkbank‘a ceza kesmedi?
Mevzu şu:
Asıl gaye başka; bu olay hukuki değil, politiktir. Türkiye, maskeli politik kararlarla köşeye sıkıştırılmak istenmekte.
15 Temmuz’da Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ı o sanık sandalyesine oturtamayanlar, bu düzmece tiyatroyla kendilerini avutmaktalar.
Herkesin Halkbank’a sahip çıkması gerekir.
Saygılarımla.
.YA İSBAT VEYA İSTİFA!
2017-12-01 02:00:00
Mecelle-i Ahkamı Adliye’nin 76. Maddesinde ve Mecelle’yi kaldırıp yerine İsviçre’den ithal edilerek tercüme hatalarıyla birlikte yürürlüğe konan Medeni Kanun’un 6. Maddesinde ve daha başka hukuk metinlerinde belki değişik kelimelerle ve fakat aynı maksatla "müddei, iddiasını isbatla mükelleftir" yani "bir şey iddia eden kimse, iddiasını isbat etmekle yükümlüdür" der.
Bu kaide, yine Mecelle’deki "beraati zimmet asıldır" yani asl olan insanın suçsuz olmasıdır, diyen suçsuzluk karinesine benzer. Bu her iki madde, daha birçok madde gibi cihanşümuldür, evrenseldir, hukuk literatüründedir. Hukukun vazgeçilmesi mümkün olmayan temel ve kalıcı esaslarıdır.
Şahsın, kişinin, insanın suçsuzluğu esastır. Doğru olan içki içmemektir, kırmızı ışıkta geçmemektir, hırsızlık yapmamaktır, rüşvet almamaktır vs. Beşerî münasebetlerde, sosyal ve mânevî hayatta asıl kaide suç işlememek olduğu için biri aleyhinde suç işlediğine dair bir iddia ve itham ileri süren kişi, yani müddei; iddia sahibi, bu iddiasını isbat etmek zorundadır.
İsbat edemezse iftira atan olur; buna "müfteri" denir.
Müfterilik de ayrıca hem suçtur ve hem de toplum gözünde aşağılık bir yerde olmaktır.
Böylesi suçlar, bazen hukuk ve tazminat bazen hürriyeti bağlayıcı ceza ve tazminat icap eder. Buna da iftiraya maruz kalmış tarafın şikâyeti üzerine mahkeme karar verir.
Müddei, şahit, belge ve her çeşit delille bu iddialarını isbat etmek zorundadırlar.
CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, birçok defa görüldüğü gibi yine AK Parti genel başkanı ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan hakkında birtakım iddialar ortaya attı. Buna göre Sn. Erdoğan’ın yurt dışındaki yabancı bankalarda külliyatlı miktarda parası varmış. Ayrıca bir oğlu ve eniştesi dahil 5 yakını, Man Adası’na kanunsuz yollarla para kaçırmış.
Bu sözler, Cumhurbaşkanlığı gibi bir mevkide bulunan bir insan için çok ağır ithamlardır. Bu ithamlar üzerine Sn. Erdoğan, ağır sözlerle "isbat et" dedi; "isbat edersen ben, hem Cumhurbaşkanlığını ve hem de siyaseti bırakacağım! Ya sen ne yapacaksın?..’’
Sn. Erdoğan’ın kişiliğini bilenler, dediğini yapacağına tam eminler.
Bunun üzerine gözler, Sn. Kılıçdaroğlu’na çevrildi.
Kemal Kılıçdaroğlu, salı günkü CHP grup toplantısında elinde birtakım kâğıtlar salladı. O kâğıtların ne olduğu şu ana kadar anlaşılmış değil. Aleyhinde iddia ileri sürülen tarafın avukatı, bunların tahrif edilmiş sahte evrak; "paçavra" oluğunu ve iddia sahip ve sahiplerinin hemen mahkemeye gitmesini istedi.
İlginç olan Sn. Kılıçdaroğlu’nun sahneye çıkmasıyla Rıza Sarraf’ın sanıklıktan şahitliğe geçmesindeki zaman birliğidir. Bu sahneye çıkışın, Derin Amerika’nın PYD’ye silah sevkiyatındaki ısrarla çakışmasıdır. Eski bir CHP’li vekilin FETÖ evrak postacılığı yapması üzerine hakkında yakalama kararı çıkartıldığı günlere denk gelmesidir. O kâğıtların New York menşeli olduğu dile gelmektedir.
Kemal Kılıçdaroğu, elindeki evrakın delil olduğunu ileri sürünce medya bunların suretini istedi. O kâğıtlar, medyaya verilmedi. Hâlen de verilmiş değil. Garip olan, birkaç yakın çevre hariç CHP’lilere de verilmemesidir. Dahası da var; Cumhurbaşkanı iddia sahibi aleyhine iftira davası açtığı hâlde CHP tarafı mahkemeye gidemedi. CHP yönetimi, öylesine zayıf ki yapa yapa ancak bir meclis araştırma komisyonu kurulması talebi ileri sürebildi o kadar.
Gülünç olansa şu; CHP genel başkanı, elindeki evrak için "ya kara para aklaması veya daha az vergi vermemek için yapılmış işlem" demekte. Bu ikrar gibi cümleden anlaşılan o ki Sn. Kılıçdaroğlu elindeki evrakın ne olduğunu bile anlamamış. Belli ki onlar, eline şişirilmiş laflarla tutuşturulmuş o da yılana sarılmış.
Şimdi AK Parti sözcüleri, Kemal Kılıçdaroğlu için çok ağır hakaretlerle iddiasını isbat etmesi için dâvâ açmasını söylemekteler. Cumhurbaşkanı, o 5 yakını için "para göndermediler, aksine şirketlerini sattıkları için kendilerine para geldi" demekte. Ayrıca, "iş adamı, para da gönderir, kendisine para da gelir; yeter ki mevzuat çerçevesinde hareket etmiş olsun" meâlinde daha başka sözler de söylemekte.
Kirli vaziyet ortadadır:
Kemal Kılıçdaroğlu’nun bir kere daha kaybedeceği açıkça görünmektedir. CHP tarafının kaçak dövüşü gözden kaçmamaktadır. Bu durumda CHP bir kurum olarak başındaki insanın liyakat ve ehliyetini soruşturmayacak mı? Kemal Kılıçdaroğlu, ya iddialarını isbat etmeli veya isbat edemezse istifa etmelidir. Bu kadar hakaret nasıl içe sindirilir hakikaten zor anlaşılır.
"Müfteri"lik bizim geleneğimizde çok kötü bir sıfattır. CHP bu sıfata mahkûm edilen, üstelik gelişi de şaibeli bir genel başkanla yoluna devam etmek zorunda mı?
Bu gidişle CHP’yi FETÖ partisi olma tehlikesi beklemektedir.
Atalar ne demiş: "Kaval çalmasını bilmeyen çoban sürüye kurt getirir."
Kurdun kaptığı bir CHP herhâlde 2023’e çıkamaz.
.TÜRKİYE, YÜZÜNÜ DOSTA DÖNER!
2017-11-30 02:00:00
ABD/Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Sn. Donald Trump, geçen hafta BTC/Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan’a telefon ederek Amerika’nın bugüne kadar PYD’ye silah vermesinin "saçmalık" olduğunu, bundan böyle silah verilmeyeceğini söylemişti..
Ancak; O’nun bu teminatı vermesinin hemen ardından Pentagon/Amerikan Savunma Bakanlığı, aksine adı geçen örgüte silah yardımı yapmaya devam edileceğini açıkladı. Bu açıklama, dünyada hayretle karşılandı ama şaşırtmadı. Çünkü bu ülkede Başkana rağmen aykırı seslerin çıkması ilk defa yaşanmıyordu. Donald Trump’ın işbaşına gelmesinden sonra benzer birçok misali görülmüştü.
Amerika, bugün yönetim anlamında çok başlılık sergilemekte. Beyazsaray, Pentagon, Hariciye ve CIA’nın her biri ayrı Amerika. O yüzden "Amerika" dendiğinde "hangi Amerika?" diye sorulmakta.
Bu Amerika’da Pentagon sözcüsü bir açıklama daha yaptı. Dediği şu: "Bölgede istikrarı kurmak ve DEAŞ’ın dönüşünü engellemek için PYD ile iş birliğimiz devam edecek." Pentagon sözcüsü, bir terör örgütüne atıfla bunu derken Dışişleri Bakanı Rex Tillerson, Ankara-Moskova-Pekin-Tahran yakınlaşmalarının konuşulduğu Wilson Center adlı düşünce kuruluşunda "bir NATO müttefikimiz olarak Türkiye’den ittifakın ortak savunmasına öncelik vermesini istiyoruz. İran ve Rusya, Türk milletine Batı toplumlarının sağladığı iktisadi ve siyasi faydayı temin edemez" değerlendirmesini yaptı. Sn. Bakanın "ittifak" dediği NATO’dur. Dil altından Türkiye, ittifak mükellefiyetini ihmal etmekle itham edilmektedir. Bu safhanın bir adım sonrası Türkiye’nin NATO üyeliği sorgulanmasıdır.
Nitekim bu konuşma, ekranlardan "Amerikan dışişleri bakanı Türkiye’den yüzünü kendilerine dönmesini istedi’’ diye verildi.
Bu konuşmaların veya itiraz ve ikazların Sn. Kılıçdaroğlu’nun birtakım iddialarla donatılıp kameralar önüne çıkmasıyla Rıza Sarraf’ın sanık sandalyesinden şahit sandalyesine geçmesine denk gelmesi ilginçtir. Bu eş zamanlı gelişmeler, önümüzdeki günlerde daha fazla konuşulur. Türk devlet adamlarının "Sarraf Davası"nın Türkiye için bir kumpas olduğuna defalarca dikkat çekmeleri boşa değildi. Kumpasın ne olduğu yavaş yavaş ortaya çıkmaktadır. 17/25 Aralık’ta İstanbul’da, Ankara’da gerçekleştirilemeyen "Yargı Darbesi", bu defa dâvânın "Atilla Davası" adını almasından sonra uluslararası bir yargı darbesine dönüşme tehlikesi belirmiştir. Rıza Sarraf’ın iddianameyi doğrular mahiyette şahitlik yapacağı öne sürüldüğü gibi Halk Bank sanık genel md yardımcısı Mehmet Hakan Atilla’nın avukatının da müvekkilini müdafaa ederken ismi geçen bankanın o günkü genel müdürünün Rıza Sarraf’tan rüşvet aldığı ve bunları üst makamlara ayakkabı kutularında gönderildiğini söylediği ileri sürülmektedir. Eğer ortaya çıkan bu haberler sahih ise FETÖ tezgâhıyla 17/25’in intikamının alınmakta olduğu söylenebilir. Devamında 17/25’te haklarında dava açılmak istenmiş olan eski bakanlar hakkında dava açılabilir. Davalar açılır ve kırmızı bülten çıkartılır. Bu birinci kademedir. İkinci kademede de 15 Temmuz’un intikamı yoluna gidilebilir.
Sn. Başbakan Binali Yıldırım, Londra dönüşünde haklı olarak bizim muhatabımız Amerikan Başkanıdır dese de belki Başkana ve hatta belki Amerika’ya rağmen ne FETÖ ve suçlular ve ne de Rıza Sarraf ve diğer sanık Türkiye’ye teslim ediliyor. Hâlbuki sanık, suçun işlendiği yerde muhakeme edilir. Ayrıca onların tamamı Türk vatandaşıdır.
Bütün bunlar olur yani, PKK/PYD’ye silah sevkiyatı devam eder ve verilmiş silahların geri alınıp-alınmayacağı hiçbir kayda bağlanmaz ve FETÖ ve Sarraf Davası sanıkları iade edilmezken Ankara’ya yapılan bu NATO nasihatini yadırgamamak mümkün değil.
Türkiye, Müslümandır, nevi şahsına münhasır bir devlettir. Fakat Türkiye, batılı bir devlettir. Kavimler göçünden bu yana batıya doğru yol almaktadır. Biz, atalarımızın Gazi Süleyman Paşa komutasında 1350 başlarında sallarla Rumeli’ye geçmesinden beri de Avrupalıyız.
Memleketimiz bir berzahtadır/geçittedir; ecdadımızın bu toprakları vatan tutması onların kerametidir. Böyle müstesna bir yerde olmak itibariyle uzak-yakın büyük devletlerle münasebetlerimiz olmaktadır. Onların hepsiyle eşit seviyedeyiz ve eşit uzaklıktayız. Ortaklık, dostluk, müttefiklik, silah arkadaşlığı biz Türkler için çok değerlidir. Biz, dostlarımızı ne harcar ve ne de satarız. Yeri gelince dostlarımız uğruna ölürüz Güney Kore’nin Pusan Şehrinde yatan 1.200 Mehmetçik bunun isbatıdır.
.UÇMAMIŞ, GÖÇÜYOR!
2017-11-28 02:00:00
Silahsız, işinde gücünde birine veya birilerine saldırmak suçtur. Bu kişi veya kişiler ibadette iken saldırıya maruz kalmışlarsa suç daha büyür. Eğer, o insanlar, bir mabedde ibadet yaparken yaralanır veya öldürülürse suç katmerlenerek büyür. O mabed cami veya diğer dinlerin mabedi olsa da böylesi saldırılar insanlık dışıdır.
O insanlık dışı vahşetlerden birine dünya, cuma günü Mısır’da bir kere daha şahit oldu. Kuzey Sina’da bulunan Ariş şehrinin Ares kasabasında mü’minler, camide silahlı ve bombalı saldırıya uğradılar. 27’si küçük yaşta olmak üzere 305 kişi şehit oldu.
Görgü şahitlerinin anlattığına göre halk camide iken DEAŞ paçavraları asılı 4 çekerli ciplerle camii basan 25-30 terörist, silah ve bombalarla bu katliamı yaptılar.
Niçin?
Sina’daki bir kasaba halkı bu örgüte ne yapmıştı ki cuma günü, cuma vaktinde bu vicdansızlığı reva gördüler?
İhtisası tasavvuf ilmi olan Prof. Dr. M. Erol Kılıç, Arap basınından istifadeyle mevzua dair şu malumatı vermektedir:
“Mısır, Sina’da cuma namazı kılmakta olan mü’minlere yapılan ve 300’den fazla kişinin şehadeti ve bir o kadar da yaralı ile sonuçlanan saldırı, Tarikat-ı Bedeviyye’nin Cerrariyye kolundan dervişlerin merkez tekkesi idi. 2006 yılında mezkur tekkenin şeyhi Şeyh Süleyman Ebu Harraz, el-Kaide tarafından kaçırılmış ve ardından müşrik olduğu ithamıyla kafası kesilerek şehid edilmişti. Örgüt, şehadetin videosunu da yayınlamıştı.
Dünkü olayı üstlenen Ahraru Beyti’l-Makdis örgütüne göre bütün Sufiler kâfirdirler...”
Biraz derinlemesine bakmaya çalışalım:
Zulmün meydana geldiği yeri naklettik. Ancak bir de zamanlama var. Hayır cuma vaktini demiyoruz; zamanlama tam da “DEAŞ bitti” denilen günlere denk geldi. Soçi Zirvesi günlerinde DEAŞ’ın artık Irak ve Suriye’de kalmadığı İran Cumhurbaşkanı Sn. Ruhani gibi en yetkili makam sahipleri tarafından ifade edildi?
Hani bu DEAŞ devletti?
Adını “Irak ve Şam İslam Devleti” olarak koymuştu. Bu yüzden IŞİD diye kısaltarak söyleniyordu. IŞİD yahut DEAŞ, 10 yıl kadar evvel birdenbire ortaya çıkmış, vahşetini videolarla göstermiş, Irak ordusunun bazı birlikleri önünden kaçmış o da zayıf hâldeki Irak ve Suriye’nin toplamda Marmara bölgemizden küçük olmayan koca bir sahasında korsan bir devlet olmuştu. Dünyanın her yerinden militanlar kendisine katılıyordu. Güya Amerika’nın Irak savaşından kalan silahlarını ele geçirmişti. Süper, orta süper, asgari süper güçler, DEAŞ’la çarpışmak için geliyor fakat onunla her nasılsa başa çıkamıyorlardı. Aksine terörist örgüt hem petrol ihraç ediyor ve hem de Ankara, İstanbul, Londra, Paris gibi kentlerde katliamlar yapıyordu.
DEAŞ’tan önce 9/11 Eylül rüzgârı vardı. Bu rüzgârla “İslam eşittir terör” beyin yıkaması gündemdeydi. O algı eskiyince "IŞİD" kanlı tiyatrosu piyasaya sürülerek o vahşi görüntüler ekranlardan yerkürenin üstüne boca edildi. Bu defa da "İslam eşittir vahşet” beyin yıkaması yapılıyordu.
Orada kalınmadı:
1914’ten ders çıkartmadığı görülen ve Müslümanların; dahası mazlumların sözcülüğünü yapmaya teşebbüs eden Türkiye’ye de iftira atışları yapılmaya başlandı. Bu yalana göre Türkiye, DEAŞ’a silah yardımı yapıyordu.
Sonuçta örgütü bölgeden çıkmaya mecburen bırakan Türkiye oldu.
Sonunda “savaş içinde bir arada yaşama”ya alışma zorunda kalan bu toprakların mensupları, bir sabah uyandıklarında iki ülke topraklarına yayılmış malum korsan devletin bu petrol havzasından savuşup gitmiş olduğunu gördü.
DEAŞ uçmuş muydu?
Sina Saldırısı onu gösterdi ki bu vahşi örgüt ne buharlaşmıştı ve ne de uçmuştu. Onu bize komşu yapanlar, SKT/son kullanma tarihi bitince bu defa alıp İslam coğrafyasının bir başka yerine götürmüşler.
Herhâlde Sina Çölü'ne yerleşecek hâlleri yok.
Yol üstünde uğramışlar. Yok olmadıklarını ilan ediyorlar. Hani nasıl da “IŞİD Sünni örgüt” diye yalanlar söylenmişti. Hâlbuki bakınız o, Sünnilere hangi Vehhabi/selefi jargonlarla silah sıkmakta.
Saldırıdan önceki haber, unutulmamış olmalı, “Amerika, DEAŞ’ı Libya’ya taşıdı” deniyordu.
Fakat hangi Amerika?
Sn. Trump’ın Amerikası mı, 9/11 Eylülleri organize eden, FETÖ ve IŞİD’leri kullanan Amerikalıların Amerikası mı?
Neoconlar, ABD’nin ve dolayısıyla dünyanın başının derdi.
.TRUMP, SAMİMİYET KANTARINDA
2017-11-27 02:00:00
Birkaç gündür dünya gündeminin ilk sıralarında Soçi Zirvesi sonrası ABD Başkanı Donald Trump'ın Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ı araması yer almakta. Sn. Trump, Sn. Erdoğan'a malum terör örgütüne daha evvel silah verilmesinin "saçma" olduğunu söyledikten sonra bundan böyle bir daha silah verilmeyeceğini açık, kesin ve net bir dille ifade etti. Hatta "ifade etti" cümlesi bile zayıf kalabilir; "teminat verdi", "taahhüt etti" demek daha yerinde olacaktır.
Bu haber, Ankara'da elbette büyük memnuniyetle karşılandı.
ABD medyası ise olayı "YPG'ye büyük darbe" diye yorumladı.
Aynı yorum, aşağı-yukarı diğer dünya medyasında da yer aldı.
Başkan Donald Trump'ın, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ı bu safhada araması zekice bir davranıştır. Tüccar yanıdır. Donald J. Trump, ilk seçildiğinde "askerimizin Orta Doğu'da ne işimiz var?" demiş ama gereğini yapmamıştı. Ne Orta Doğu ve Afganistan'a yerleşmiş kuvvetleri geri çekebildi ve ne de bugün "saçma" dediği silah sevkiyatını engelleyebildi.
Manzara oydu ki Trump, bir yerlere rağmen seçilmişti.
Seçilmesi içe sindirilemiyordu.
Yeri sorgulanmaktaydı.
Zaten dünya da Donald Trump'ın tedirginliği ve tâciz edilmesini görüyordu. İşte bu hava içinde güya DEAŞ'la mücadele için bir başka terör örgütü PKK/PYD-YPG'ye silah yardımı sürüp gitmekteydi. Niyet, Erbil-Hayfa arası terör koridoruydu. Bu silah yardımı devam ederken diğer taraftan âdeta "yarı devlet" hayatı kazanmış Kuzey Irak Kürt Otonom İdaresi'nin aklı çelindi. Erbil, güya Washington'ın yardımıyla istiklâl ilân edecekti. Arkasına çok güveniyordu. Ne var ki "el mi yaman bey mi yaman?" demişler. Ankara, hakikaten yerinde bir kıvraklıkla Bağdat'la iş birliğine gitti, Moskova ve Tahran'la ortak çalıştı. Washington yahut Pentagon yahut ABD hariciyesi yahut CIA veya bunların toplamı bu mevzuda kelimenin tam manasıyla kayba uğradı. Bu, 15 Temmuz ve onu takip eden Fırat Kalkanı'ndan sonra gelen üçüncü mağlubiyetti. Ortada hem fiilî kayıp vardı ve hem de Kürtler zaviyesinden sıkıştığında müttefikini satma menfaatçiliği. Bununla kalınmadı. Ankara, Tahran ve Moskova bu olaydan bir ay sonra bu defa da Suriye iç savaşını bitirmek için Soçi Zirvesi'ni yaptılar. Zirve liderleri, vardıkları kararları el ele tutuşarak açıkladılar. "Tek Süper güç" devre dışı kalmıştı.
Kürt Referandumuyla Soçi Zirvesi arasında Amerika'nın daha başka kayıpları da vardır. Önce sudan bir bahaneyle Suudilere yüklendi, ardından Suudileri ve BAE'ni yanına alarak Katar'ı bitirme hamlesi yaptı. Türkiye'nin Sn. Erdoğan liderliğinde devreye girip ipi kesmesiyle "idamlar" yapılamadı. Bunu Riyad'da bir diğer hamle "Veliahd darbesi" takip etti ama o da nihayetinde "otelde tatil"e dönüşmek üzere.
Bütün bunlar, Kuzey Orta Doğu'da elde edilemeyen zaferi, Güney Orta Doğu'da gerçekleştirmek içindi. Orta Doğu kuşatılmak isteniyordu.
Sonuç ise bambaşka bir mecraya vardı:
Okyanus Ötesi yahut Üst Akıl;
Artık,
-Ülkelerde darbe yaptıramıyor,
-İstiklal ilân ettiremiyor,
-Devlet kurduramıyor,
-Askerî ve siyasi projelerini hayata geçiremiyor,
-Dünya devleti Türkiye dururken PYD gibi bir örgüt stratejik müttefik sayılarak onunla çalışma gafleti işleniyor...
Amerikan derin devletinin hataları, Sovyetler Birliği'nin 1979'daki Afganistan'ı işgal hatasına benzemekte. SSCB'de devlet başkanından ziyade Polit Büro devredeydi. İşgal, işgal edilen bir vatanı değil, işgalci Sovyetleri bitirdi. Eğer, başa Mihail Gorbaçov adlı ileriyi gören bir devlet başkanı gelmeseydi, Rusya bugünkü büyüklüğü yakalamamış olabilirdi. Donald Trump, şu telefon diplomasisi ve açık sözlülüğüyle Amerika'ya büyük iyilik yapmıştır. Türkiye, Rusya, İran Cumhurbaşkanları ayda bir veya 15'te bir toplanırken Sn. Trump onları seyretme mecburiyetinde kalacağını gününde okuyabildi, Orta Doğu’da işgalci sevimsizliğine ve sözüne güvenilmezlik imajına sürüklendiklerini görebildi.
Buna rağmen herkesten şu tahlili yapıp enine-boyuna düşünmeyi beklemek doğru olmaz. Daha ilk dakikadan beri Türk vatandaşı ABD'nin PKK/PYD-YPG'ye daha evvel vermiş olduğu silahların akıbetini sormaktadır. Bahse mevzu terör örgütüne TSK'nın onda biri büyüklüğündeki bir orduyu donatacak miktarda 6 trilyon dolarlık ağır silah verilmiştir. Bunlar, sözüm ona DEAŞ'la mücadele içindi. Halbuki hibe silahların içinde uçaksavarlar bile vardır. Bahane o kadar çürük ki DEAŞ'ın uçağı yoktur. O da bir tarafa, DEAŞ, Irak ve Suriye'de bir anda ortaya çıktığı gibi yine bir anda yok olmuştur! Silah yardımı ise devam etmiştir. Amerikan savunma yetkilileri, silahların "iade şartıyla" verildiğini defalarca söylediler. Tabiî bu masalı inanarak mı anlatıyorlardı bilmiyoruz?
Şimdi:
Başkan Trump, Türk milleti tarafından samimiyet kantarında tartılmaktadır. Silah sevkiyatının durdurulması kararı, vatandaşımız nezdinde de memnuniyetle karşılanmıştır. Donald Trump, hem bugünün ve hem de dünün teminatını verme ve güç zehirlenmesini görme durumundadır.
.SOÇİ ZİRVESİ
2017-11-24 02:00:00
Türkiye Cumhurbaşkanı, İran Cumhurbaşkanı ve Rusya Devlet Başkanı, 22 Kasım 2017 tarihinde Rusya’nın Soçi şehrinde bir araya geldiler...
Bu buluşmanın maksadı şudur:
Yarım milyon kişinin öldüğü 7 yıllık Suriye faciasını bitirmek, iç harbi durdurmak, yurtlarından-yuvalarından olmuş Suriye yarı nüfusuna tekabül eden mülteci ve sığınmacıları tekrar evlerine-barklarına kavuşturmak.
Soçi Zirvesi, hayli hızlı gelişti:
Vladimir Putin, ABD Başkanı Donald Trump’la yaptığı telefon görüşmesinden sonra Beşar Esad’ı kabul etti. Suriye’nin artık şeklen ve zoraki Devlet Başkanı olan bu isimle konuşmaları 4 saat sürdü. Hemen ertesi gün de Soçi’de Sn. Putin, Sn. Erdoğan ve Sn. Ruhani bir masa etrafında toplandılar ve “barışa giden yolda ilk adım” denebilecek bir mutabakata vardılar.
Bunların hepsi 72 saate sığdı. Üzerinde mutabakata varılan kararlar nelerdir?
Bu sual mühimdir ve müzakerelerin “sonuç beyannamesi” hükmündedir.
Kararlar, kısa ve nettir ve şöylece sıralamak mümkündür:
1-Suriye’nin birlik ve bütünlüğü muhafaza edilmelidir.
2-Adil ve şeffaf bir seçime gidilmeli ve yeni bir anayasa yapılmalıdır.
3-Soçi’de tarafların iştirak edecekleri bir ulusal Diyalog Kongresi toplanmalıdır.
Her 3 lider de yukarıdaki 3 maddenin ilk 2 maddesinde görüş birliği içindedir. Son maddede ise görüş birliği tam değildir.
Rusya ve İran, müstakbel “Soçi Kongresi”ne ülkedeki bütün dinî ve ırki aidiyetlerin katılmasını dile getirmiştir. Türkiye de aynı görüştedir. Ne var ki bu noktada bizim çok haklı olduğumuz bir ihtirazi kaydımız vardır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu ihtirazi kaydımızı dün, diğer iki lider de hazır olduğu hâlde bütün dünyanın önünde açıkladı. Muhalefetimiz şöyledir:
-Türkiye, Suriye’yi bölmeye çalışan ve aynı zamanda devletimizin bütünlüğüne kasdeden terörist örgütlerle aynı çatı altında bir araya gelmeyi ve aynı zeminde toplanmayı kabul edemez!
Bu Türkiye’nin kopkoyu kırmızı çizgisidir. Taviz vermemiz kabil değildir. Nitekim taviz verseydik dün YPG de masada yer akacaktı. Bu noktada Rusya ve İran çelişkiye düşmekteler. Suriye’nin toprak bütünlüğünden yana olanın, ayrı bir devlet kurma fırsatçılığındaki PYD’ye uzak durmanız gerekir.
Bölgede kurulacak bir Kürt devletciğinin istikbalde İran için de tehlike sebebi olacağı ortadayken İran Cumhurbaşkanının hadiseye hiçbir itiraz getirmemesi, aşağıda açıklayacağımız Acem kurnazlığındandır.
Hasan Ruhani, bu konuda bir itiraz serdetmediği gibi anlaşma makasını açan başka bir talepte de bulunmaktadır:
-Resmen davet edilenler hariç, yabancı askerî güçler Suriye’den çekilmelidir!
Esad, Rus ve İran askerini resmen davet etmiştir. İran Cumhurbaşkanının ima ettiği Türk askeridir.
Türkiye’nin asla taviz vermemesi sebebiyle PKK/PYD Soçi Zirvesi’ne iştirak edememiştir. Bu belliydi. Putin’in onları kenarda tutacağını daha evvel ifade etmiştik.
Konuşma yahut diyalog kongresine gelince; düşüncemiz şudur:
Bu defa garantör devletlerden Rusya, yüklenecek; İran, Rusya’ya Ankara’yı darıltmayacak şekilde destek verecek, fakat Türkiye, asla ve asla geri adım atmayacaktır.
O zaman ne olur?
Putin, “7 yıllık savaşı, 72 saatte durduran; Suriye’de barışı kuran, gözyaşını dindiren adam!” şerefini kaybetmek istemeyecektir. Rusya, Suriye’de alacağı her şeyi almıştır. Moskova, YPG’nin masada olması konusunda samimi değildir; aksine, YPG’nin devletleşmesini ABD istediği için rahatsızdır. Buna rağmen hini hacette kullanabileceği bir terör grubunu küstürmek istememektedir. Tahran da bu mevzuda bire bir Moskova gibi hareket etmektedir.
Kanaatimiz şöyle ki: Soçi Kongresi gerçekleşecek, yeni bir anayasa ve seçimler yapılacak ve Esad gidecektir.
YPG’ye gelince ona Moskova tarafından ne denileceği bellidir:
-7 sene evvel Suriye Kürtlerinin nüfus kâğıtları dâhil, hiçbir hakları yoktu. Gelin şimdi devletin birliği ve ülkenin bütünlüğü için teminat verin size özerklik tanıyalım.
Bu teklif kuvvetli ihtimalle anayasaya da girer.
Moskova, YPG’nin arkasında Washington’ın olduğunun farkındadır. Soçi Zirvesi liderleri, Washington’ın devre dışı kalmaktan dolayı rahatsız olduğunun farkındadır.
ABD, hem Kuzey Irak’taki referandum ve hem de Kuzey Suriye’deki Kürt koridoru teşebbüslerinin ikisini de kaybetmiştir. Soçi’yi “Rusya, İran, Türkiye karşı ittifakı” diye de okuyabilir. Donald Trump ilk başa geldiğinde “askerimizin Orta Doğu'da ne işi var?” dediği günlerde buradaki Amerikan kuvvetleri 40 küsur binlerdeyken bugün bu sayı, 50 küsur bini bulmuştur. Yani; evet, derin Amerika, Orta Doğu’ya asker çıkarmaktadır.
Soçi Zirvesi ve Soçi’de yapılacak Suriye Millî Diyaloğu’nun ABD ve diğer üst akılgiller tarafı değerlendirme dışı bırakılamaz.
Rusya, müzakereler kilitlenmesin diye YPG’ye teklif etmesi muhtemel özerklik/otonomi için Ankara, ne der? Eğer, bu örtülü bir muhtariyet olursa herhâlde sesini çıkartmaz, Fırat Kalkanı Bölgesi’ni aynı vaziyette tutar. Açık ve resmî yani anayasada yer alan bir otonomi olursa Kuzey Irak'taki otonomiyi ve fiilî şartları düşünerek Fırat Kalkanı Bölgesi için de aynı mahiyette bir özerkliğin anayasada yer almasını temin eder.
.AVRUPA’NIN ORTASINDA SOYKIRIM!
2017-11-23 02:00:00
İngiliz ve Siyon entrikalarıyla Devlet-i âli Osman’ın tarih sahnesinden çekilmesinin ağır neticelerini Balkan milletleri yaşadığı gibi Orta Doğu ve Orta Afrika ve Kuzey Afrika milletleri yaşadı. Balkan milletleri, hem I. ve hem de II. Dünya Harbi felaketlerine maruz kalmaktan başka değişik türleriyle komünist rejimler altında da inlediler.
Orta Doğu, darbeler, işgaller ve istikrarsızlıklarla sarsılıp durdu.
Filistin’in gözyaşı hiç dinmedi.
Irak, son büyük felaket örneği oldu.
En son facia ise Suriye’dir.
Bağdat-Şam-Mekke-Körfez dörtgenindeki Arapça konuşan milletler coğrafyası, bir asırdır huzura hasrettir.
Orta Afrika, bütün Afrika’da olduğu gibi yer altı zenginliklerine sahip olmasına rağmen fakirlik, iç savaş ve üçüncü dünyalı kalmak yüzünden perişandır.
Kuzey Afrika, batının ideolojilerine mahkûm edildi. Burası bugün dahi darbelerin pençesindedir.
Haçlı dünyası, bizzat sömüremediğini taşeronları eliyle sömürmektedir.
Arap Baharı’nın Tunus’ta başladığını hatırlatmak isteriz.
Osmanlı sonrası kargaşa, huzursuzluk, fakirlik, batı kaynaklı ideolojiler mahkûmiyet ve darbelere maruz kalma hadiselerinden Türkiye de müstağni kalamadı. Belki Türkiye en ağır bedeli ödedi. Tek Parti zihniyetinin faşizan dönemi başlı başına bir tarihtir. Bu tarihin olanca objektiflikle yazılabilmesi henüz tam manasıyla mümkün değildir.
Osmanlı, Cihan Devleti olduğu asırlarda dünyayı bir aile reisi şefkat ve adaletiyle yönetti. Ondan Cihan Devleti olma imkânını koparan Büyük Britanya/İngiltere’nin böyle bir derdi yoktu. O, talan, yalan ve sömürüyü hâkim kıldı.
II. Dünya Harbi’nden sonra dünya iki kutuplu oldu. Kutbun birinde kapitalist Amerika, diğerinde komünist Rusya vardı. Bunların döneminde nelerin yaşandığı ortadadır.
Afganistan hem işgalci Rusya’nın ve hem kurtarıcı Amerika’nın mağdurudur.
Soğuk Savaş Dönemiyle Sovyetlerin yıkılmasından sonra yaşananlar biliniyor olmalı. Bu itibarla tekrarlamayacağız. Kırım, Ahıska, Filistin, Irak hâlen de kanayan yaradır. Onlara BOP ve ardından gelen Arap Baharı’yla Suriye, Mısır, Sudan, Yemen eklenmiştir. Suudi Arabistan uçurumun kenarındadır. 15 Temmuz’da Türkiye de işgal edilecekti ama başaramadılar.
Dün Lahey Adalet Divanı’nda Srebrenitsa soykırımı dâhil 10 suçtan mahkûm edilen Sırp general Ratko Mladiç davasını böyle okumak lazım:
Yugoslavya, SSCB’nin dağılmasının hemen ardından 1992’de dağıldı. Sırplar, Boşnak ve öteki bütün Müslümanları ‘Türk’ olarak görüyorlardı. ‘Türkler’den 10 Ağustos 1389 Kosova Meydan Muharebesi ve bütün Osmanlı zaferlerinin intikamını alma peşindeydiler. Sultan Murad’ı namertçe şehit eden Sırp asker Miloş Obiliç’in yolundalar. ‘Türkler’e hâkimiyet ve mümkünse hayat hakkı tanımak istemiyorlardı.1992’den başlayarak 44 ayda şehit edilen 100 bin Boşnak ve bir o kadar gazi ve onların akrabaları bu intikamın hırsının mağdurlarıdır.
Bu 100 bin Boşnak’ın katili sadece Ratko Mladiç değildir. Üstelik biz, ‘katil’ derken Sırplar, ona ‘kahraman’ demekteler.
Endülüs Medeniyetini yakıp- yıkan, Müslümanları katleden, süren ve Hristiyanlaştıran zihniyet bir asırdır Balkanlar, Orta Doğu ve Afrika’da aynı dünya görüşüyle devam etmektedir. 100 bin insan boğazlanırken Avrupa ve topyekûn Batı, seyirci kalmıştı. 22 sene sonra katile müebbet hapis cezası vermesinin fiili ne değeri olabilir? Slobodan Miloseviç, Ratko Mladiç, Radovan Karadziç ve diğer İblis takipçileri, çeyrek asır sonra sokakta itlaf edilmiş olsalardı bile hangi yara iyileşirdi?
Kocasını, oğullarını, ciğerparelerini kaybeden insanların acısı hep devam edecek.
Saraybosna, bembeyaz başucu taşlarıyla bir mezar-şehirdir.
Saraybosna bir abide şehirdir.
Saraybosna, Sancak, Kosova ve diğerleri, Avrupa’nın ortasında İslâm’ın sancağıdır.
Oradaki ‘Türkler’ Murad Hân’ın, Fatih Sultan Mehmed Hân’ın, Sultan Reşad’ın torunlarıdır.
O ‘Türkler’ evlâdı Fatihandır.
.NATO'yu IMF'nin akıbeti bekleyebilir!
2017-11-21 02:00:00
NATO'nun şu gidişatı IMF'nin akıbetiyle benzerlik göstermekte. IMF, 40 yıl boyunca Ankara üzerinde çok rahatsız edici bir vesayet kurmuştu. Kendisi borç vermiyor fakat üçüncü devletlere borç verilip verilemeyeceğini rapor ediyordu. Ancak hadise orada bitmezdi. Adına "IMF komiseri" denen memurları sıkça Ankara'ya gelir, müfettişler müfettişi edasıyla Başbakan ve Bakanlarla görüşürlerdi. Verilen paranın nereye ne zaman ve nasıl harcandığını teftiş ediyorlardı. Bu komiserler, nihayetinde uluslararası memur oldukları hâlde gelişleri gibi ağızlarından çıkan sözler de manşetlere taşınırdı. Yapılan, aşağılamak için tam bir algı operasyonu iş birliğiydi.
O çirkin günleri, 1990 sonrası doğumlular hatırlamazlar. Yaşı 40 üzerindekilerse unutamaz. Şartlar, böyle kapıları çalmaya bile mecbur bırakıyordu. Nihayetinde bu millet Düyûn-u Umumiye'yi tasfiye ettiği gibi gün geldi Sn. Recep Tayyip Erdoğan'ın Başbakanlığı'nda IMF derdini de bitirdi. IMF cenahı, önce duyduğuna inanamadı. Bakiye borcumuzu kapatınca gözleri fal taşı gibi açıldı. 1 sente muhtaç Türkiye ne zaman bu kudrete erişmişti? Bunu sormadılar ama belli ki kendi içlerinde sorguladılar..
Hür olmak isteyenin borçlu olmaması şarttır. IMF'yle hesabı kapatmamız, miladıdır. Her şey böylece başladı. IMF ile köprüleri atmak, hür ve müstakil devlet olmamızın başlangıcıdır. İlk büyük vesayetin kırılmasıdır.
IMF mecburiyetinden kurtulduk. Ama vesayet veya yönlendirme yahut mecburiyetler, IMF'den ibaret değil. Milletlerarası plânda birlikte çalıştığımız veya temasımız olan birkaç teşkilât vardır. Biri BM/Birleşmiş Milletler'dir. Biz, BM için 1976'dan beri yazarız. Soğuk savaş döneminden kaldığını, kuruluş ve işleyişinin adaletsiz olduğunu çokça dile getirdik. Sesimiz duyulmuş olmalı ki Sn. Erdoğan, bu dâvâyı omuzladı. Bugün "Dünya 5'ten büyüktür!" diyen tek lider Türkiye Cumhurbaşkanıdır. Er veya geç o bozuk yapı değişecektir. Böyle gitmez.
Bir diğer teşkilat AB/Avrupa Birliği'dir.
AB hikâyemiz, 1959'dan başlar.
SSCB dağıldıktan sonra birçok Balkan ve Baltık devletini tam üyeliğe kabul ettikleri hâlde bize karşı bütün samimiyetsizlik aynen devam etmektedir. Türlü bahaneler gösterilse de bunların hiçbiri esas sebep değildir. Birliğe alınmayışımızdaki esas sebep 3'tür. 1-Türkiye Müslüman bir ülkedir. 2-Nüfusu Avrupa için korkutucudur. 3-Güneydoğu bölünmemiştir.
AB ile ilişkiler, müzmin bir hastalık hâlinde seyretmektedir. Kızıp masayı devirmemiz bekleniyor. Bizim devlet temsilcilerimiz niyetin farkındalar. Bu durumda masayı ya AB devirecek veya üç vakte kalmadan AB dağılacak yahut Türkiye dâhil 5-6 Büyük devletle yeni bir yapılanmaya gidilecektir. Her üç hâlde de Türkiye kârdadır.
Diğer kuruluş NATO'dur.
"Kuzey Atlantik Andlaşması" demek olan NATO ile beraberliğimiz 1952 senesine kadar gider. Komünist Rusya, tam bir kızıl diktatörlük olarak bölgeye dehşet salmakta ve vatanımızdan taleplerde bulunmaktadır. Bir kalkana ihtiyacımız vardır. NATO, üstü örtülü biçimde bedel ödememizi ister. Mehmetçik, 1950'de Kore’ye gider ve Kunuri ve başka cephelerde destanlar yazar. Birçok defa Amerikalıları ve diğer NATO kuvvetlerini düşmandan kurtarır. 1200 şehit veririz. Bu şehitler Güney Kore’de Pusan şehrinde Uzak Asya Nöbetçileri olarak yatmaktalar. 1950'deki bu yiğitliğimiz, Türkiye'yi sözüm ona NATO kalkanına kavuşturdu.
Şimdi anlaşılıyor ki o yıllarda bir Sovyet tehdidi mübalağası yapılmış. Denecektir ki MİT neredeydi? Devrin istihbarat teşkilatı Pentagon'dan maaş alıyormuş. Bu NATO müttefikliğimizle 27 Mayıs tertiplenmiş. O acı bitmeden 12 Mart gelmiş. Bu ülkenin gençleri solcu-sağcı diye bölünmüş, 5 bin genç toprağa girmiş. Sonrası daha yakın tarihtir; 12 Eylüllerden 15 Temmuzlara kadar gelindi.
Günümüze gelince; NATO, Esad, PKK ve DEAŞ saldırıları karşısında Ankara'nın müteaddit taleplerine rağmen oralı olmadı. O bir tarafa, "ne hâliniz varsa görün!" dercesine Malatya Erhaç'a mevzilendirilen hava savunma füzeleri sökülüp götürüldü.
Sicil bozukluğu, yalnızca bize karşı da değil.
Afganistan'da perişan oldu, Mısır'da seçimle iş başına gelmiş bir Cumhurbaşkanını devirmede darbecilere yardım edildi. Libya, 3'e parçalanarak içinden çıkılmaz hâle getirildi.
Ve; nihayet Türkiye'ye karşı "Oslo İhaneti" yaşandı.
Türk Ordusu, ayrıldığında NATO, dünya önünde Amerika'nın yedek askerî gücü durumuna düşer. Bugün bizim bu teşkilata hiç ihtiyacımız yok. Aksine NATO, Türkiye'ye muhtaçtır. Sabrın da bir sonu var. Bu darbe teşkilatçılıkları ve skandallar devam ederse Türkiye bir gün "haydi sana uğurlar olsun, ben kendimi müdafaa ederim" der. Millî silah sanayimizin dünya çapına ermesi bu sonu çabuklaştıracaktır.
O gün IMF'den sonra bir büyük adım daha atılmış olur.
Ne günlere geldik değil mi?
Bir zamanlar NATO aleyhine konuşanlara "komünist!" derdik.
Eğer; biz, bu ortak vatanın çocukları olarak birbirimizi tanıyıp eksiklerimizi tamamlamazsak başkaları parsa toplar.
.NATO’nunki gaflet mi, ihanet mi?
2017-11-20 02:00:00
NATO/Kuzey Atlantik Paktı harp tatbikatında patlak veren skandalı nereye oturtmalı?
-Bu bir gaflet midir, yoksa ihanet midir?
8-17 Kasım tarihleri arasında Oslo’da yapılan müşterek harp tatbikatında kullanılan “düşman hedefler” tahtasına ilk Cumhurbaşkanı Kemal Atatürk’ün resmi konmuş ve mevcut Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın adı yazılmış.
Askerlik yapanlar bilir; askerin ateş edeceği hedef tahtasına ya iç içe 1’den 12’ye kadar daireler çizilir veya düşmanın resmi yerleştirilir.
Olayı önce Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar ile AB Bakanı Ömer Çelik, Kanada’da yapılacak olan NATO toplantısına giderken öğrenmiş ve tatbikatta yer alan 41 askerimizi çekme kararına varmışlar. Ardından da kararı Cumhurbaşkanına arz etmişler. Cumhurbaşkanı, “derhal, dediği gibi, hedef tahtasını kaldırsalar da askerimizi geri çekin!” talimatını vermiş.
Olayın şu ana kadar naklettiğimiz seyrini Sn. Erdoğan, AK Parti il başkanları toplantısında bizzat açıkladı.
Hedef tahtasının o şekliyle hangi günden beri orada durduğunu bilmiyoruz. Suç, büyük ihtimalle son gün olan 17 Kasım’da işlendi.
Türkiye’nin, rezaleti öğrenip 41 askerini geri çekmesi üzerine NATO Harp Merkezi Komutanlığı hemen özür diledi. NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg de Kanada’da Genelkurmay Başkanımız Hulusi Akar’dan özür diledi ve özrünün Cumhurbaşkanımıza sunulmasını rica etti. Ancak; genel sekreter bununla kalmayarak 18 Kasım günü geç saatte Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı telefonla da arayarak üzüntüsünü dile getirdi, özrünü tekrarladı.
Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı ahlaksızlığı işitip de milletle paylaştığında “bu nasıl ittifak, nasıl müttefiklik?” demişti. Ayın 18’inde Rize’deki konuşmasındaysa “bu aptallık değil, alçaklıktır!” dedi. İlave bilgiler almış olmalı. Genel sekreterin bu vasıflandırma üzerine aradığı söylenebilir.
Diğer taraftan Türk basını, hadisenin ABD’nin DEAŞ’lıları PYD ile birlikte himaye ederek Rakka’dan çıkarttıkları haberinin ortalığa saçıldığı günlere denk gelmediğine de dikkat çekti.
Diğer dikkat çekici olansa hedef tahtası faillerinden birinin sivil memur, diğerinin Norveçli subay olduğunun anında tesbit edilmesidir. Açıklamaya göre sivil memur hemen işten atılmıştır. Bir başka rivayete göre Norveçli subay da atılmıştır. Sivil memurun Türk ve FETÖ’cü bir hain olduğu söylenmektedir.
Genelkurmay başkanıyla Hükûmet sözcüsünün açıklamalarından çıkan manaya göre hadise, NATO’nun ortak tavrı değildir. Hükûmet sözcüsü Bekir Bozdağ, ayrıca FETÖ unsuruna atıfta bulunmaktadır.
Belki alakasız gibi görünür ama biz bir başka noktaya daha dikkat çekeceğiz:
Bu kirli tezgâh, AK Parti’nin “Atatürkçülük açılımı” yaptığı günlerle örtüşmüştür. Batı, bugüne kadar Atatürk’e hiç toz kondurmamıştı. AK Parti, böyle bir politika güdünce sanki tavırları değişmiş.
Dahası da var:
“Kürt açılımı” diye başlayıp çukur ve hendek ihanetiyle biten süreç ilk olarak yine Norveç’in merkezi Oslo'da yapılmış ve “Oslo Süreci” diye uzun zaman konuşulmuştu. “Oslo İhaneti”, “Oslo Süreci”nin intikamı olabilir.
NATO, birçok devletin sivil ve asker temsilcilerinden mürekkeptir. Bunların hepsinin Türkiye’ye karşı aynı muhabbet ve aynı nefreti duymaları mümkün değildir.
Harp Merkez Komutanı da Genel Sekreter de samimi olabilir. Ne var ki bir kısım asker ve sivilin teşkilatı kökten sarsacak şekilde bir sızma yapabildikleri görülmektedir. NATO sözüm ona düşman üzerine giderken evin içindeki kirli oyunu görmekten gafil kalmıştır.
Birkaç ay evvel “NATO, haçlı ordusu olur mu?” başlığıyla bir yazı yazmıştık. Zamanın bizi doğruladığını dile getirmek erken olur. NATO, teşkilat olarak belki bu niyeti taşımıyordur. Ancak, içeride habis niyetlilerin varlığı artık açık-seçik bellidir. Rusya’dan S-400 füzeleri almamız da teşkilatta ayrıca zihniyet çatlağına yol açmışa benziyor. 15 Temmuz işgal ve darbe teşebbüsünde NATO’da vazifeli 462 Türk subayından 237’sinin FETÖ’cü çıkması ise unutulamaz. Bunlar, ya Türkiye’den kaçtılar veya çağrıya rağmen dönmediler!
NATO, özür dilemeyi kâfi görmeyerek hem bütün bu şüpheleri ortadan kaldıracak çalışmalar yapmalı ve hem de o 237 subayın; en azından Yunanistan’dakilerin iadesi için gayret sarf etmelidir. Bu hareket, kurumun geleceği için de elzemdir. Türk milleti için NATO masum değildir. Bu ülke insanı, 27 Mayıs'tan 15 Temmuz’a kadar yapılan her darbenin arkasında NATO’nun olduğuna kesin şekilde inanmaktadır.
Gözden kaçmasın ki ABD ve NATO, Türk kamuoyu nezdinde hızla itibar kaybetmektedir.
AB, zaten yerlerde.
.FATİH SULTAN İLÇESİ”
2017-11-17 02:00:00
Birkaç yıl önce internetten bir yazı gelmişti. Okuduğumuzda çok gülmüştük. Hadise şuydu; bir minibüs muavini “Eyüp, Eyüp, Eyüp!” diye bağırarak aracına yolcu toplamaktadır. O böylece bağırırken bir sarhoş, yıkıla-kalka karşısına dikilir ve peltek bir dille muavini paylar:
-Bre densiz; babanın oğlundan mı bahsediyorsun? Eyüb Sultan Hazretleri desene!
Bunu okuyunca hem çok güldük, hem de çok memnun olduk. Bu toprakların sarhoşu bile Vehhabiler gibi itikadı bozuk taifelerden daha edebli ve daha kavi imanlıydı. Onu böyle kızdıran elbette kalbindeki imandı.
Nitekim, Bişr de Bağdatlı bir sarhoştu. Bir gece geç vakit meyhaneden çıkmış sallana sallana evine gidiyordu. Hava yağmurluydu fakat ay da vardı. Birden yerde çamurlar içinde bir kâğıt parçası gördü; eğilip kâğıdı aldı; bir de baktı ki lafzı celal yani yüce Allah’ın güzel ismi yazılı. Kâğıdı evine götürdü, temizledi ve hürmetle yüksek bir yere koydu. Bu hürmet, O’nu Bişr-i Hâfî Hazretleri yaptı.
Hükûmet, geçen hafta İstanbul’un Eyüp kazasının adını Eyüp Sultan olarak değiştirdi. Çoktan tevbe ettiği kanaatinde olduğumuz o eski sarhoş vatandaşımız sevinmiş olduğu gibi bütün Hâlid bin Zeyd ebû Eyyûb el ensarî -radıyallahü anh- âşıkları ve biz de sevindik.
Ama bu bir buruk ve eksik sevinçti.
İstanbul, çok zengin.
O’nun âlemi ervah ikliminde yalnızca manevi Sultanlar değil Cihan Sultanları da mevcut. Cennet mekân Fatih Sultan Muhammed Han kılıcının gücüyle Cihan Sultanı olduğu gibi Sevgili Peygamberimizin -sallallahü teala aleyhi ve sellem- medhü senalarına mazhar olmakla da aynı zamanda ve şüphesiz ki gönül Sultanıdır. Devleti ali Osman’ın banisi Osman Gazi Han ve fakat Osmanlı Cihan devletimizin mimarı Fatih Sultan Muhammed Han Gazi'dir.
İmdi; ikinci köprüye Fatih Sultan Mehmed Köprüsü deyip de Fatih Han dahil 29 padişah ve nice ulema, evliya ve mümtaz zatın da medfun bulunduğu, kezalik Topkapı Sarayı’nı barındıran Suriçi’ne çıplak bir sözle Fatih demek reva olmasa gerektir. Bir mikdar da edebe mugayirdir.
Ol sebeple Hükûmetimizden bu kazamıza da “Fatih Sultan” ismini vermesini aynı zamanda bir Fatih Sultan ilçesi mensubu olarak talep eylemekteyiz.
Gaziantep, Kahramanmaraş, Şanlıurfa ve nihayet Eyüpsultan gibi Fatihsultan!
İstanbul, bu ilçenin taçlandırdığı Suriçidir.
Bu belde, İstanbul’un yüzük taşıdır. O’na maddi ve manevi ne hizmet yapılsa azdır.
Bize cihanın payitahtını hediye eden büyük Hakan’a bir küçük ikramı çok görmemeliyiz.
Mübarek olsun.
.ORTADOĞU KUŞATMASI
2017-11-16 02:00:00
Zihinlere zerk edilmiş hüküm bellidir. Az sonraki cümlemiz üzerine bazıları, "BBC, bağımsız yayın kuruluşudur" diyebilirler. Hatta o cümlenin tamamı, "İngiliz bağımsız yayın kuruluşu BBC" şeklindedir.
BBC, ABD'yi zora sokan bir yayın yaparak DEAŞ'ın ABD ve PYD'nin koruması altında Rakka'dan çıktığını belgeledi. Haberde 250 terörist, ağır silahlarıyla birlikte kendilerine korumalık yapanların himayesinde Rakka'dan ayrılıp kayboluyordu.
İngiltere'nin resmî televizyonu BBC, tam müttefikleri ABD'yi zora sokacak bir yayın yapar mı? Yapmaması lazım lâzım. Ancak böyle bir yayın da ortada.
Bölgemizde 21. asrı şekillendirecek çok dikkat çekici olaylar cereyan ediyor. Mes'ud Barzani, Türkiye ile dost biliniyordu. Bugün görülmekte ki niyeti ve safı farklıymış. Kuzey Irak'taki referandum sonrası ortaya çıkan krizi Ankara iyi yönetti. Beklenti, Kerkük ve Musul'a müdahaleyken Ankara, Bağdat merkezî idaresini muhatap aldı. Böylece batının Kuzey Irak üzerinden kurmak istediği tezgâh çöktü. Hem oyun bozuldu ve hem de Irak'la Türkiye dostluğu, çakıl taşlarından ayıklandı. Erbil'deki oyunu çökertmek Fırat Kalkanı'nın devamıdır. Büyük Kürdistan-Büyük İsrail-Cüce Kürdistan niyeti hüsrana uğramıştır.
İlk günden itibaren Türkiye'nin yerli kalemleri "DEAŞ, bir Müslüman teşkilat değil, haçlı dünyasının paralı askerleridir" diye defalarca yazdık. Nitekim bugün BBC yoluyla dolaylı biçimde ikrar edilmektedir ki o dediklerimiz doğrudur ve adı geçen örgüt haçlı dünyasının malıdır. Böylece şu manzara çok rahat görülmektedir. PKK/PYD, DEAŞ, FETÖ haçlı dünyasının Ortadoğu’daki kollarıdır. Bu kollar, ahtapotun kolları gibidir. Zehirli saldırılara rağmen haçlı işgaline fırsat verilmemiştir.
Türkiye:
-DEAŞ tuzağına düşmedi.
-Kuzey Irak'taki referandum tuzağına düşmedi.
-Uçak krizi tuzağına düşmedi.
-FETÖ ihanetini püskürttü.
-Bugün dünyayı PKK'ya dar etmekte.
-PYD'nin hayallerini yıktı.
-"Kürt koridoru" adlı petrol yolunu kapadı.
-Birliğimize, dirliğimize, istiklâlimize ve istikbalimize taşeron örgütler eliyle yapılan saldırıları kırdı.
-NATO'yu ve stratejik müttefiklik kavramlarını birer vesayet kurumu olarak dayatmalara karşı şahsiyetini ve şerefini korudu.
Bilindiği üzere bugün "orta doğu" denen bölgenin cari haritası, devrin süper gücü İngiltere'nin 26 Nisan 1916'da Kut'ül Amara'da Osmanlı 6. Ordusu önünde bozguna uğraması üzerine 16 Mayıs 1916'da Britanya ve Fransa'nın mutabık kalmasıyla çizildi. Daha sonra Rusya da buna imza koydu.
ABD, II. Dünya Harbi sonrasından beri süper güç, 1989'dan beri de tek süper güçken yine de bir asır evvel şekillendirilmiş bir haritayı takip etme durumundadır. Washington, I. Körfez Harekâtından beri kendi haritasını çizmek istemekte ve fakat bugüne kadar dünyada girdiği her savaşı kaybettiği gibi bu bölgedeki her teşebbüsü de kaybetmektedir. Bu kayıpların arkasında mümkündür ki Amerika’nın aleyhine olarak Londra’nın cıva politikası da vardır. Yukarıda bahsettiğimiz BBC haberi üstü örtülü biçimde ABD'ye bir cürmü meşhut/suçüstü yaşatmak için yapılmış bir teşhir haberi olabilir.
Varılan günde gerçek şu ki, ihtilafın çapı yaygınlaştırılmıştır. Çok niyetli, çok taraflı, çok yanlı ve çok yönlü ihtilaf, sadece bizim güneyimizde olmaktan çıkartılıp saha genişlemesiyle İskenderun Körfezi-Basra Körfezi-Aden Körfezi üçgenine yayılmıştır. Riyad'a 4'e bölünmüş bir Suudi Arabistan haritası gösterilmiş ve iradesine el konmuştur. Kral ve veliaht el Halid'lerin telaş ve şaşırtıcı hareketleri bundan olsa gerek.
Bizlere zaman zaman "3. Dünya savaş çıkar mı?" diye sorulmakta.
Bunun iki cevabı var:
Şu yaşadıklarımız, yeni çağın kendine mahsus savaşıdır. Diğer taraftan biz, "Misâk-ı Millî'den vaz geçmeyiz!" diyorsak Türkiye açısından I. Dünya Harbi zaten kapanmamıştır. Ancak; o zaman Ankara için "ya Misâk-ı Millî veya Lozan Muahedesi!" gibi bir seçme zorluğu ortaya çıkmaktadır.
Bir asır önce adına "Ortadoğu" dedikleri topraklarımız, içeriden ve dışarıdan kuşatılmıştır. Hile, tuzak ve ihanetin her çeşidi gündemdedir.
Mücadele, kıran kırana seyretmektedir.
Kurtlar sofrasındayız.
Kurtlukta düşeni yemek esastır.
.AHISKA TEHCİRİ
2017-11-15 02:00:00
Ahıska, bugün Ardahan ilimizin kuzeyinde, idari olarak Gürcistan’da yer alan bir Türk şehridir. Bu bölge, 3. Murad zamanında Kıbrıs Fatihi Lala Mustafa Paşa’nın Gürcistan ve havalisine yaptığı fetih hareketi üzerine şehir ahalisinin kendi talebiyle Osmanlı topraklarına katılmıştı. Kafkaslar ve Balkanlardaki daha nice canım vatan parçası gibi 1293/1877 Türk-Rus Harbinde elimizden çıkarak Osmanlının “Moskof” dediği Rusların eline geçti. Ahıskalılar, sadece bu acıya düçar olmakla kalmadılar. Kırım Tatar Türkleriyle aynı zulmü yaşadılar. Tarihin en vahşi ve en gaddar diktatörlerinden biri Stalin’dir. Kızıl komünist Josef Stalin, ırken Gürcü’dür. Bu zalim, 14 Kasım 1944 Günü Ahıskalıları, yerlerinden-yurtlarından kazırcasına bebek, çocuk, yetişkin, ihtiyar, hamile kadın kim varsa 100 bin Ahıskalı Müslüman Türk'ü bir anda hayvan vagonlarına doldurup Sovyetler Birliğinin uzak iklimlerine, Sibirya ve Orta Asya’ya sürdüler. Vagonlar, tıklım tıklımdı. Yolculuk günler aldı. Hamile hanımlar, herkesin içinde doğum yapma hicabına katlanıyordu. Ayrıca hela yoktu. Ölenler pencerelerden atılıyordu. Sürgün hayatı, 20. Asrın sonuna kadar devam etti. Gittikleri yerlerde de ayrıca eziyetlere maruz kaldılar. Tatarlar ve Ahıskalılar bu korkunç tehciri yaşarken Türkiye’de CHP tek parti olarak iktidardı. İsmet İnönü, reisicumhurdu. Bu iktidar devrinde hudutlarımız ötesindeki Türklerle meşgul olmak Turancılık, Müslümanlarla meşgul olmak Ümmetçilik, sürgünde yaşama mücadelesi veren Hanedan’ın dramını hatırlatmak Osmanlıcılık... Bize iltica eden Azeri Türklerini Ruslara iade edip Koraltan Köprüsü üzerinde gözlerimizin önünde katledilmelerine seyirci kalabilen bir İsmet İnönü ve hükûmetinden Ahıska Türklerine merhamet ve himaye elbette beklenemezdi...
Bugün yarım milyon Ahıska Türkü, 10 ayrı devlette yaşamaktadır. Kırım Tatar Türkleri gibi onların da yarım milyon dertleri var. 10 bin gibi çok az bir kısmı ata-dede toprağı Ahıska’ya dönebildiler. Bir miktarını da biz, vatandaşlığa alıp Erzincan’a yerleştirdik. Halbuki bu gibi Türk ve Osmanlı teb’ası insanlar, tereddütsüzce vatandaşlığa kabul edilmelidir. Mademki ileriye dönük olarak nüfus gerilemesi tehdidiyle karşı karşıyayız öyleyse hazır yetişmiş ve hayatın 40 türlü eza ve cefasına katlanmış Ahıskalılarla benzerlerini aynı zamanda bir strateji gereği olarak da Türk vatandaşlığına alabiliriz.
Ahıska Türklerinin tehcir/zorla göç ettirilmeyi yaşamalarının 73. sene-i devriyesindeyiz. Dışişleri Bakanlığımızın açıklaması dışında herhangi bir yerde bir ses yok. BM, Beyazsaray ve her merkez ve ilgili kurum sükut içinde. Hâlbuki her 24 Nisan’da dünya ayağa kaldırılır. 1915 Ermenileri için üzüntü mesajları birbirini takip eder, ABD başkanları, lobi ve Erivan’ın beklediği gibi “soykırım” demese de “büyük felaket” der.
Üç paşanın sevk ve idaresindeki İttihad ve Terakki Hükûmeti de Stalin gibi imparatorluk dâhilinde bir yer değiştirme yapmıştı. Buna rağmen dünya, Ermeni Tehcirini görmekte ve fakat Ahıska Tehcirini yok saymaktadır.
Her zaman olduğu gibi; özne Müslümansa telakki değişmektedir. Hâlbuki Ahıskalılar, katliam yapmamış, kimseye ziyan vermemişlerdi. Türk hududuna yakın ikamet etmeleri, kâfi tehlike görülmüştü. Çünkü; Stalin hükûmeti, Kars ve Ardahan vilayetlerimizi istemekteydi. 100 bin Ahıskalının oradaki varlığı Kızıl Ordu’nun işgaline set çekmekteydi...
.NAMUSLU TARİHÇİLİK
2017-11-13 02:00:00
Biz, Mehmet Server İskit’in 1950’lerde çıkarttığı Resimli Tarih Mecmuası’na yetişemedik. Bizim bayiden ilk satın alıp okuduğumuz Abdullah Tahsin Yılmaz Öztuna’nın çıkarttığı Hayat Tarih Mecmuasıydı. O sırada orta 3’teydik. “Hayat Tarih”, tifdruk baskısı ve dolu dolu muhtevasıyla çok kaliteli bir mecmuaydı. O’nun 1970’lerdeki 100 Bini geçen tirajına bugün dahi ulaşılamamıştır. Daha sonra ismini bizim koyduğumuz Tarih ve Medeniyet dergisi çıktı. İhlas yayınları arasındaydı. Naşirliğini/editörlüğünü İsmet Miroğlu yapıyordu. 2001 Krizinin savrulmasında kapatıldı ama Fatih isminde idealist bir genç, sabır ve azimle bu yükü omuzlayarak yola devam etti.
Bugün piyasada birkaç tarih dergisi var. Bizim yakından takip ettiğimiz Derin Tarih dergisi. Bu mevkute, Mustafa Armağan’ın naşirliğinde aylık olarak çıkmakta. Takdire şayan aylık bir fikir demeti. Arada bir de özel sayılar yayınlıyor, saklanacak değerde ilaveler veriyor. Bu dergi vesilesiyle tarih dergiciliğimizdeki başarı çizgisi, Hayat Tarih’te kalmadı. Ayrıca her sayı ile birlikte vaktiyle meşhur olup da bugün unutulmuş ama muhakkak okunması gereken kitaplar da hediye verilmekte. Bir kimse yakın tarihi hiç bilmese bile bu kitapları okuduğunda geniş malumat sahibi olur.
Mustafa Armağan, edebiyat mezunu olduğu hâlde kendini tarih sahasında iyi yetiştirmiş. İşine hâkim ve ne yaptığını bilen velud bir kalem. Kitapları bir tarafa kaldırın, Derin Tarih, yüz aklığı için O’na yeter.
Tarih sahasında okunmaya layık eserler veren ve yayın dünyamıza bu denli seviyeli bir tarih dergisi kazandıran Mustafa Armağan ödüllendirilmesi gerekirken cezalandırılarak çıkarttığı derginin 62. sayısı sebebiyle 15 ay hapse mahkûm edildi.
Evet; tarihe bir derkenar olsun; adı geçen yayıncı, dergisine aldığı bir vesika sebebiyle savcılık tarafından re’sen mahkemeye verildi, yargılandı ve 15 ay mahkumiyet cezasına çarptırıldı.
Savcının iddiası nedir?
Malumdur ki TBMM reisi Mustafa Kemal ile Latife Uşaklıgil, 29 Ocak 1923 günü bir müftünün kıydığı nikâhla evlenmişler, fakat izdivaç 2,5 yıl sonra boşanmayla nihayetlenmiştir. Latife Uşaklıgil, boşandıktan bir müddet sonra İsviçre’ye yerleşmiş ve kendisine yapılan telkine riayetle konuşmamış, yazdığı hatırat da umumi efkâra açılmamıştır. Her şeyin üstü örtüldüğü için o günden bugüne dolaylı-doğrudan, doğru-yanlış çok malumat yazılıp konuşulmuştur. Bu böylece devam edecektir.
Latife Hanım, ister korkudan isterse bir başka sebepten olsun; ölünceye kadar çok ketum davranmış ve neredeyse konuşmamıştır. Bunun istisnalarından biri, 21 Şubat 1926 Tarihli Boston Sunday Advertiser gazetesine verdiği ve eski kocası hakkında bazı görüşlerini ve yaşadıklarını anlattığı mülakattır. Mustafa Armağan’ın 91 sene sonra Derin Tarih’e iktibas ettiği o mülakattır. Geçmişe ayna tutulmuştur. Zaten tarih yayınları da karanlıkta kalmış hakikatleri gün yüzüne çıkartmak için yapılır. Tarih fakülteleri de bunun için vardır. Mevzubahis naşirin müsned suçu bundan ibarettir.
Mustafa Armağan, kalem terbiye ve seviyesine sahip bir insandır. Atatürk’e hakaret etmemiş, sadece vesikaları konuşturmuştur. Bu da işi gereği vazifesidir.
Bir kalem sahibi, bundan dolayı mahkûm edilmiştir. Böyle bir manzara, ülkemiz adına elbette mahcubiyet sebebidir. Halbuki kalem dokunulmazlığının olması iktiza eder. Hakaret ve küfür olmadıktan ve suça teşvik edilmedikten sonra mevzuatımızda tam bir fikir hürriyeti olmalıdır.
İki sene kadar evvel bir akşam Haber Türk TV’de bir programdaydık. Konuklardan biri de CHP, MKYK üyesiydi. Onunla reklam arası sohbetimizde konuyla alakalı olarak şöyle dedik:
-Atatürk’ü Koruma Kanunu’nun kalkması gerekir. Söylenmedik ne kaldı? Kanun olmasa daha fazlası mı yazılıp söylenir? Bu kanunun kaldırılması için herkesten önce CHP, TBMM’ne teklif sunmalıdır.
Muhatabımız, “aynı görüşteyim!” dedi. Aynı görüşteydi ama bu görüşünü icraata dökemiyordu. CHP içinde daha çok kimsenin aynı görüşte olması mümkün. Söz konusu kanunun çıkma sebebini hatırlamalı. Demokrat Parti dönemi Aczmendileri, Ticanilerdir. Şurada burada büst ve heykellere saldırıp durmaktadırlar. İyi saatte olsunlar, böylece DP iktidarını zorda bırakmak istemektedir. DP bunun üzerine 1952’de bu kanunu çıkartmak zorunda kalmıştı. Kanun, belki heykellere saldırıyı önledi ama daha öteye tesir edemedi. Yazılan yazıldı, konuşulan konuşuldu. Tarihî simalar, kendilerini bundan kurtaramazlar. Kanunlar da kurtaramaz. Hele günümüz internet devrinde böyle bir kanunla engelleme hiç mümkün değildir.
Bundan dolayı CHP, Atatürk’ü Koruma Kanununun kaldırılmasına önayak olmalıdır. Tarih bölümlerinde o kadar Atatürk İlke ve İnkılapları kürsüleri varken yani çağ, namuslu akademisyenlerden hakikatin ne olduğunu ortaya koymasını beklerken koruma kanunu yersizdir. Ne dalkavukluk, ne küfür. İlmî gerçekler neyse o olsun. Bu kanun, sonraki 6-7 Eylül olayları gibi bir tertip eserdir, tarihimizde ve dünyada emsali yoktur, devri geçmiştir.
Ne var ki yürürlükte olduğundan savcılar, inanmasa bile dava açmaktalar.
Yargıtay’ın verilen bu kararı bozma ihtimali yüksektir. Üzerinden bir asra yakın bir zaman geçmiş bir vak’ayla alakalı cezaya hükmetmek Türk Ceza Hukuku için de yanlış bir takdirdir.
Bugün; o sözlerin sahibi Latife Uşaklıgil ve ismi geçen Amerikan gazetesi aleyhine dava açılması nasıl mümkün değilse; belgeyi tarihe hizmet adına dergisinin sayfalarına alan bir yayıncı için de mümkün değildir. Bunu bir hukukçu olarak salahiyetle ifade ediyoruz. Bir de bir şüpheyi paylaşmak istiyoruz. Mustafa Armağan, Derin Tarih’in birkaç sayısını 15 Temmuz Darbe ve İşgal Teşebbüsü’ne ayırdı. Acaba; o sayılar çıkmamış olsaydı ve fakat 62. Sayı çıkmış olsaydı bugün yine bu mevzuu konuşur muyduk?
Evet; kalem dokunulmazlığı!
Buna şiddetle ihtiyaç var.
Kalem dokunulmazlığının yokluğu Türkiye’nin eksikliğidir.
.ORTA DOĞU'DA SAVAŞ ŞAFAĞI!..
2017-11-09 02:00:00
Bölgemizde; yani müstemlekeci garbın bir asır evvel "orta doğu" dediği ve bir asır evvel öz vatan toprağımız olan topraklarda vaziyet iyiden iyiye kötüleşmekte. Turgut Özal, merhum "iyi ki petrolümüz yok; yoksa biz de yan gelir yatardık!" demişti. Bir hiciv olan bu konuşmanın insana hatırlattığı bir başka gerçek daha var. Bu bölgede petrol olmasaydı I. Cihan Harbi çıkmaz, Devlet-i âli Osman zaman sahnesinden çekilmez, bölge kan ve gözyaşına boğulmaz, İsrail devletleşmez, Filistinli tarihin en mazlûm milletlerinden biri olmazdı.
Ne var ki böyle düşünmenin veya böyle bakmanın filli bir faydası yoktur.
Bu bölgede yerin altında petrol varmış. Zemzem 5 bin yıl gibi bir zaman önce, petrol daha sonra bulundu. Petrol bulunmuş ve fakat onun kıymet kazanması Sanayi İnkılabı’nın devamında motorlu vasıtanın keşfiyle bir buçuk asır evvel oldu.
Churchill'in sözü meşhurdur:
-Bir damla kan, bir damla petrol!
Bugün Kerkük'ten Nijerya'ya kadar nerede petrol varsa oraya bakan kem göz vardır. Oralar huzursuzdur. Ya fakirdir, ya kargaşa içindedir, ya doğrudan işgal edilmiştir veya ısmarlama idarecilerle, dolaylı işgal altındadır.
I. Cihan Harbi, bitmemiştir. "Petrol Fırtınası"(*) aynen devam ediyor.
Bölgede bütün dikkatler, Kerkük, Musul, Erbil, Kuzey Suriye üzerindeyken üst akılgiller senaryosunun Ankara-Moskova-Tahran çalışmasıyla bozulması üzerine birden bire Suudi Arabistan karıştı. Kral Abdülaziz bin Selman ve oğlu Muhammed bin Salman, önce mevcut veliaht Muhammed bin Naif'i yerinden uzaklaştırdılar sonra çok sayıda nazır, general, bürokratla prensi içeri aldılar. En sonunda bunların mal varlıklarıyla banka hesaplarına el kondu. Yapılan bu icraata "yolsuzlukla mücadele" deniyordu.
Veliaht Salman, bunları yapmadan evvel, Amerikan Başkanı Trump'ın Yahudi olan damadı Jared Kushner'le masaya oturup görüş alış-verişinde bulunmuştu. Bu beklenmedik olaylar yaşanırken Husiler, Yemen'den Suudilerin başşehri Riyad'a balistik füze fırlattılar. İdareyi fiilen eline almış veliaht Salman, bu füzeleri İran'ın verdiğini ve bunun savaş sebebi sayılacak bir saldırı odluğunu söyledi. Bu arada eş zamanlı olarak Lübnan Başbakanı Saad Hariri Lübnan Hizbullahı’nı suçlayarak can emniyeti endişesiyle istifa edip akıl danışmak için BAE'ye gitti...
Bu bölgede bugün vaziyet şudur:
Washington, Londra, Riyad, Kahire, Tel Aviv, Birleşik Arap Emirlikleri bir taraftır.
Büyük Türkiye, Katar, Kuveyt, Azerbaycan, Filistin, Irak bir taraftır.
Büyük Türkiye, Rusya, İran bir taraftır.
Rusya-Baas Suriye’si bir taraftır.
Büyük Türkiye-Suudi Arabistan-ihtilafsızdır.
Büyük Türkiye, Baas Suriye’si, Mısır ihtilaflıdır.
Büyük Türkiye, Almanya çekişmelidir.
Büyük Türkiye-ABD sancılıdır.
Büyük Türkiye'nin PKK/PYD ile gayrı nizamı savaş hâli ise şiddetlenerek devam etmektedir. Terör örgütü, hiçbir zaman bugünkü kadar zelil vaziyetlere düşmemişti. Yaşama ümitleri tükenmektedir. Ona yatırım yapanlar hayal kırklığı içindedir.
Büyük Türkiye ile Yunanistan'ın arası açılsın diye her yola başvurulmaktadır.
ABD, Birleşik Krallık, Almanya, Girit’te kim olduğu bilinse de resmen açıklanmayan "doğudaki düşman"a gözdağı için tatbikat yapmış ve bu meyanda NATO da el altında tutulmuştur.
İşte bu manzarada Rusya'dan S-400 füzeleri satın alınmış, Amerika'dan satın alınan silahlarla suçlular teslim alınamamış, Kuzey Irak’taki referandum oyunuyla Kuzey Suriye'deki terör koridoru bozulmuş, Bakü-Tiflis-Kars İpek Demir Yolu hizmete açılmıştır. Başbakan Binali Yıldırım, "bu şartlar" altında Amerika'dadır, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, "bu şartlar" altında Katar'a gitmiştir.
Bölgemiz, bölge dışından müdahale altındadır.
Tıpkı I. Cihan Harbi'nde olduğu gibi.
Bu şartlar, o günkü şartlara ne kadar da benzemekte. Nihayet Suudi Arabistan da sırtı sıvazlana sıvazlana Arap Baharı'na sürüklenmiştir. Tecrübesiz bir prens birden veliaht olmuş, olayları yönlendirmektedir. Prensleri nezarete alıp hesaplarına el koymaları üzerine Donald Trump, baba-oğul Selman'lar için "onlar, işlerini bilirler!" dedi. Bu sözün tercümesi "biz, işimizi biliriz" demektir.
Orta Doğu, savaşın şafağında.
Ama yanıltma olmasın; artık eskinin o göğüs göğüse mert savaşları yok. Bu savaş çok farklı. Bu savaşta cepheler, finans cephesi, psikolojik cephe, medya cephesi, siber cephesi, iletişim cephesi, istihbarat cephesi, diplomasi cephesi ve askerî cephe şeklindedir.
Var olan savaşta bir veya birkaç cephe daha açılmaktadır.
Bu bir sürdürülebilir savaş stratejisidir.
Bilinmeli ki hak, verilmez alınır.
Düşmanın merhametiyle yaşanmaz.
Kuvvetli olan daima haklıdır.
Kurtlukta düşeni yemek esastır.
...
* Merhum Raif Karadağ, "Petrol Fırtınası" adındaki kitabı çıktıktan sonra 22 Aralık 1973 tarihinde Ankara'da bir otelde şüpheli bir şekilde ölü bulundu.
.BAŞBAKAN YILDIRIM'IN ABD ZİYARETİNDEN ÜMİTLİYİZ!..
2017-11-08 02:00:00
Şu olay, O'nu anlatmaya yeter:
Sn. Binali Yıldırım, o günlerde Ulaştırma ve Haberleşme Bakanı'ydı. Sivas'ta bir çağrı merkezinin açılışını yapıyordu. TV'ler canlı yayındaydı. İlk çağrıyı bizzat Bakan yaptı. Rastgele bir numarayı aramıştı. Konuşmayı bitirdi ve gevrek gevrek gülerek şunu nakletti:
-Telefona çıkan vatandaş, "orası çağrı merkeziyse neden iyi konuşan birini değil de yokuşa vurmuş kamyon gibi ın ın eden birini çalıştırıyorlar?" dedi.
Bunu söylemek kolay değildir.
Her insan yapamaz.
Hele, makam ve unvan sahibiyse gizler bile.
Bunu ancak kendisi, kaderi ve çevresiyle barışık olanlar yapabilir.
Binali Bey, üstelik tanıyıp bilmediği bir vatandaşla arasında geçen o konuşmayı herkesle paylaşmakta hiçbir mahzur görmedi.
Bu üslup, Binali Yıldırım'ın fark yapan meziyetidir.
Soğukkanlı, sakin, telaşsız, mütevazı bir üslup. Refahiye'nin Kayı Köyü'ndeki köy odasında sohbet etmesiyle TV'ler önünde konuşması veya dünyanın en önemli finans adamlarının hazır olduğu toplantıda konuşması arasında fark yok. Türkiye Başbakanı, sade ve samimi bir insan.
Başbakan olduğu günü hatırlar mısınız?
Dile getirilsin veya getirilmesin hakkında "ama hitabeti de yok ki!" diye düşünülmekteydi. Halbuki O, kürsüye çıktı; evet nutuk atmadı ama rahat üslubuyla dinleyenleri kırıp geçirdi. Buna şahit olan tecrübeli devlet adamı Sn. Hasan Celal Güzel, "meğer ne de güzel hitabeti varmış!" diyerek takdirlerini dile getirmeden edemedi.
Hatırlanacaktır, bir ay kadar evvel İBB Başkanlığı söz konusu olup da haberciler "aday olacak mısınız?" dediklerinde "bizim de iyi-kötü bir işimiz var" demişti. Başbakanlık makamındaki bir insan bu mizah veya nükteyi yapabiliyor. Nükte siyasette olmazsa olmaz bir unsurdur. Kürsüdeki insan, rol yapmayacaktır. Sinemadaki, reklamdaki, tiyatrodaki oyuncunun rol yapması bile rahatsız eder. Siyasetçide nükte, samimiyet ve tevazu, sevilme sebebidir. Cumhuriyet dönemi devlet ve siyaset adamlarımızın yüzde 90 ve belki daha fazlası, edebiyat, sanat, nükte, tevazu gibi hasletlerden uzak düşerek çok fazla politikaya gömüldüler. Sn. Tayyip Erdoğan'ın hitabetinin dinlenir olmasında okuduğu şiirlerin payı büyüktür.
Binali Yıldırım, işini severek ve samimiyetle yapan bir insan. Bir başka vasfı da başındaki lidere pazarlıksız tâbi olması. Cumhurbaşkanı Erdoğan, "Başbakanlığı bırak, git Refahiye'ye İl Başkanı ol!" dese itirazsız kabul eder görüşündeyiz.
Bu portrede ve bu yaradılıştaki bir devlet adamımız olan Başbakan Binali Yıldırım, 7-10 Kasım tarihleri arasında ABD'de Başşehir Washington, DC ve New York'ta Türkiye'yi temsil edecek.
Sn. Başbakan, yanındaki hey'etle birlikte ABD Başkan Muavini Mr. Mike Pence ile görüşecek. Neler görüşüleceği malûm:
Kuzey Suriye, PKK/PYD-YPG, bunların silahlandırılması, terör koridoru, Kuzey Irak'ta referandum sonrasındaki gelişmeler, belki Kerkük ve Musul, bölgeye dair diğer sıkıntılar, Lübnan ve Suudi Arabistan olayları, müttefikliği zora sokan uygulamalar, DEAŞ'la mücadele, FETÖ ve örgüt üyelerinin iadesi, iki devletteki tutuklular, vize mes'elesi, Ankara-Moskova yakınlaşması, mülteciler vs. Ayrıca askerî ve ekonomik ihtilaf ve talepler de masaya gelecektir. Washington, Rusya'dan F-400'leri almamızla daha katmerleşen 20 yıllık tavrıyla bir kısım silah ve jetleri Türkiye'ye satmamaktadır.
Başbakan, ayrıca Türk ve Akraba Topluluklar Temsilcileri, Müslüman Cemaat Temsilcileri, Yahudi Lobisi Temsilcileri, kanaat önderleri ve ABD'deki iş adamlarımızla Türkiye'ye yatırım yapmış veya yapacak Amerikalı iş adamlarını da kabul edecek.
"Üslub'ul beyân aynıyla insan" yani üslup, insanın tâ kendisi olduğuna göre üslûp ve portresini yukarıda çizdiğimiz Başbakan Yıldırım, o gayet net, gayet sâde ve samimi üslûbuyla muhataplarını mutlaka tesiri altına alacaktır. Samimiyet ve tevazu gönül köprüleri kurar. Masada yine sakin sakin nükteler patlayacak onu kahkahalar takip edecektir diye tahmin ediyoruz.
Sn. Yıldırım'ın iade'den vize'lere kadar hemen her mevzuda mesafeler almış olarak yurda avdet edeceğine dair ciddi ümitlerimiz var.
Gündemi yakından takip etmeyenler, şunu sorabilirler:
-Başbakan, Washington'a gidiyor fakat neden devlet reisi ile görüşmüyor?
Soruya bir cümle daha ilave edilebilir; yalnızca Donald Trump değil, Dışişleri Bakanı Rex Tillerson, Savunma Bakanı James Mattis ile de görüşmeyecek...
Sn. Yıldırım, bu soruya muhatap olup da şu şerhi düşse ardından muhtemelen şöyle derdi: "Kardeşim, biz geldik diye bu adamlar, Amerika’yı terk etmediler, herkesin iyi-kötü bir işi var. Sn. Trump, önceden tesbit edilmiş dış ziyaretlerde. Dışişleri Bakanı, O'na refakat ediyor. Savunma Bakanı da NATO toplantısı için Brüksel'de!.."
Evet; Türkiye Başbakanı, Amerikan Başkanı Trump'la görüşmeyecek ama Başkan ülke dışında olduğu için aynı zamanda "Başkan Vekili" sıfatını da taşıyan Mike Pence ile bu okkalı mes'eleleri konuşacak
.BİR BAŞKA ARAP BAHARI
2017-11-07 02:00:00
Irak, neredeyse 20 yıl önce işgal edilmişti. 20 yıla yakın bir zamandır azabın her çeşidini yaşadı. Onu Tunus'a, Libya’ya, Mısır’a ve Suriye’ye Arap Baharı getirilmesi takip etti. Suriye’nin sözde Arap Baharı, Irak’ı da arkada bıraktı. 7 yıl boyunca her felaket yaşandı ve yaşanmakta. Bütün bunlar olurken Suudi Arabistan’da kraliyet ailesi ve ona yakın çevreler, bir eli yağda bir eli balda misali mamur ve müreffeh bir hâldeydiler.
Suudi idaresini ilk rahatsız eden, 7-8 ay önceki bir Amerikan kararı oldu. Washington, 15 küsur yıl öncesine gitti. O yıllarda Suudi idarecilerin el Kaide’ye yardım ettiklerini iddia etti. Amerikan hükûmeti, adı geçen devletin ABD bankalarındaki 750 milyar dolarını dondurdu. 11 Eylül saldırılarında yakınlarını kaybedenler, Suudi krallığı aleyhine tazminat dâvâları açtığında paralarını kolayca tahsil edebilmeleri için o paraya el konmuştu. Sıkıntı uzun sürmedi. Yeni başkan Donald Trump, ilk yurt dışı seyahatini Suudi Arabistan’a yaptı. Suudiler, misafirlerini mübalağalı hürmet, izzet ve ikramlarla karşıladılar. Bu ziyaretle Suudi devleti ABD’den yüklüce silah almak için imza attı. Dondurulan paranın akıbetinin ne olduğu ise açıklanmadı. Fakat ziyaretin üzerinden çok geçmeden Suudi krallığı, yanına birkaç Körfez devletçiğini de alarak Katar’a yüklendi. Katar, onlara güya tehdit oluşturuyordu. Bu sebeple onu karadan ve denizden kuşattılar. Halk, vicdansızca aç bırakılacaktı. Eylemin gerçek sebebiyse Katar’ın 15 Temmuz darbe teşebbüsünde Türkiye’nin yanında yer alması ve ülkemize yatırım yapmasıydı. Ankara, ambargo, bize yapılmış gibi çok kararlı bir tavır gösterdi. Türk nakliye uçakları, hava köprüsü kurarak Katar’a ihtiyaçlarını fazlasıyla taşıdı. Katar’ın yanında yer almamız, sinsi oyunu bozdu.
Bir süre sonra Katar da ambargo da unutuldu.
Suudi Arabistan da gündemde yoktu.
Ama birkaç hafta evvel bu ülkede sıra dışı olaylar yaşanmaya başlandı. Kral Selman bin Abdülaziz, veliahd yani müstakbel kral Prens Muhammed bin Naif’i azletti. Veliahd, kendini bir anda tutuklanmış buldu. Orada da kalınmadı, 4 Prens ortadan kayboldu, birçok eli kalem tutan insan ve akademisyen içeri atıldı. Azledilen veliahdın yerine kralın oğlu Prens Selman getirildi. Kral, 80’in üzerinde ve sağlığı bozuk. Ölmesi üzerine değil feragatiyle oğlunun yerine geçmesi planlanmış. Ancak bunun gerçekleşmesi, bazı muhalif uyanışlara yol açabilir. Bu sebeple yeni veliahd, birkaç hafta evvel "1979 öncesine yani ılımlı İslama dönmeliyiz" diye üst akla bir mesaj verdi. Bu mesajın ardından da geçtiğimiz cumartesi akşamı Riyad’da arka arkaya iki fevkalade hadise yaşandı. Önce İran yanlısı Husi’ler, Yemen’den Riyad’a füze fırlattılar. Bunlar havada imha edildi. O şaşkınlık yaşanırken de kansız bir saray darbesi yapıldı. Bir anda 11 prens, 4 nazır, çok sayıda eski nazır, general, bürokrat ve bin Ladin ailesi gibi ülke mali hayatının önemli isimleri derdest edildiler. Bu tasarruf, saray nezdinde kurulu olan "rüşvet ve yolsuzlukla mücadele komisyonu kararları" adı altında olmuştu.
Olay işitilir işitilmez Washington, Kahire’deki Sisi darbesinde olduğu gibi Riyad’daki saray darbesine destek verdi. Şüphesiz ki rüşvet ve yolsuzluk, her yerde çirkindir ve her yerde suçtur. Ne var ki rüşvet ve yolsuzluk iddiaları bir kılıf. Dünyanın 45. zengini Prens Tallal yeni mi fark edildi? İçeri alınanlar kirliyse temiz olan kim?
Ortada bir tiyatro var. Asıl maksat, veliahd Muhammed bin Naif’i azletmekle başlayan süreci salimen bitirmek. Böylece Selman bir Abdülaziz, tahtından, gönül rahatlığıyla oğlu veliahd Muhammed bin Selman lehine feragat edebilecektir.
Arap Baharı rüzgârları eserken Suudi Arabistan ayrı tutulmuştu. Vehhabi kraliyeti, şimdi kendilerine göre bir taht şekillenmesine gitmekte. Ancak o nezaret ve tevkiflere rağmen, kral bu yolla değişse bile ortalık karışacağa benzemekte. Burada aşiret ve kabilelerin gücü göz ardı edilemez. Birkaç hafta evvel New York Times’ta çıkan bir harita bütün bu hadisatla çakışmaktadır. Mevzubahis haritaya nazaran Suudi krallığı, Kuzey Arabistan, Güney Arabistan, Doğu Arabistan, Batı Arabistan, Vehhabistan veya Orta Arabistan diye 5 parçaya bölünecektir. Mekke ve Medine Batı Arabistan’da kalacakmış.
Bu olayların Kuzey Irak ve Katalan’ın sonu hüsranla biten istiklal çıkışları, Kuzey Suriye’de YPG’yi devleştirme oyunları, Lübnan’da Başbakan Hariri’nin can emniyeti endişesiyle istifa etmesiyle denk gelmesi tesadüf olmasa gerek.
İmparatorluklardan millî devletlere geçen dünya, bu defa eski çağlardaki gibi yeniden şehir devletlerine doğru zorlanmaktadır.
Suudi krallığında bir kere taht sallanmıştır.
Tedirgin olunmuştur.
Dişler ve yumruklar sıkılmıştır.
Korkulu rüya başlamıştır.
Ankara, hangi senaryoya göre hazırdır?
Seneler evvel bir yerde okumuş, fakat o yazıyı -maalesef- bir daha bulamamıştık. İngilizler, işgallerindeki Arabistan’ı terk ederken Mekke ve Medine’yi 5 Müslüman ülkenin yönetmesine dair bir andlaşma yapılmış. İçlerinde Türkiye de vardır. Ancak daha sonra bizdeki küflü laikçilik, devleti, bu imkândan uzak tutmuş.
Araştırılmaya bin kere değer.
.ŞEHİDLERİMİZİN DÜĞÜNÜ
2017-11-06 02:00:00
Polis memurumuz Ahmet Alp Taşdemir, bölücü teröristlerle mücadele ederken cuma günü Diyarbakır’da şehit düştü. İlk uğurlama merasimi Diyarbakır’da yapıldı. Aziz şehidimizin eşi Yasemin Taşdemir de 1 yaşındaki kızı Elif ile merasiminde hazırdı...
Genç annenin kucağındaki yavrusuna hitabı, tarihlere geçecek cinsten oldu. O söz, kalbe nakşolmuş bir imanın kelimelere aksiydi. Elif’in ağlaması üzerine şöyle diyordu: "Ağlama yavrum, bugün ağlayarak kimseyi sevindirmeyeceğiz. Vakarla, başımız dik yürüyeceğiz. Vatan sağolsun, millet sağolsun. Baban, ezanı susturmadı, bayrağı indirmedi. Biz, babanın düğününe geldik!.."
26 yaşındaki şehidimiz, memleketi olan Manisa’nın Salihli kazasında binlerce vatandaşımızın iştirak ettiği cenaze namazıyla cumartesi günü ebediyete uğurlandı. Şehit Ahmet Alp Taşdemir’in Hamidiye Camiindeki cenaze namazını babası İbrahim Taşdemir kıldırdı. Kendisi Diyanet’in kadrolu imamlarından. Bugüne kadar kim bilir ne kadar cenaze namazı kıldırmıştır. Hatta birçok da şehidin namazını kıldırmıştır. Ama gün gelip öz evladının cenaze namazını kıldıracağı herhâlde aklına gelmemiştir. Ne var ki düşünülmeyen oldu ve muhterem hoca efendi, cenaze namazını büyük bir olgunlukla eda etti. İbrahim Taşdemir, oğlunun tabutu önündeydi. Fakat soyadına layık haldeydi. Taş gibi, demir gibi bir iradeyle çok vakur ve çok metindi. Düşmanı sevindirecek hiçbir zaaf göstermedi. Kendisi ağlamadı ama yaptığı konuşma ile dinleyenleri ağlattı. Şöyle diyordu:
-Bu ezan susmayacak, bayrak necip milletimizin omuzlarında yükselmeye devam edecek. Oğlum, ümmetimiz ve milletimiz için haçlılarla, kâfirlerle ve Siyonistlerle cihad ederken şehit düştü. Doğduğunda Rabbim, bizi şereflendirmişti. Şehit olarak ölümüyle yine şereflendirdi. Hiç şikâyetim yok, Rabbime şükrediyorum. Rabbimizden gelenin başımızın üstünde yeri var. Ümmetimiz ve milletimiz sağolsun. Allah, milletimize zeval vermesin. Kendisiyle telefonla görüşürken abdestsiz çıkmamasını tenbih ederdim. Öyle yaptığını söylerdi. Oğlum, bu necip milletin bir neferiydi. Rabbime sonsuz hamdolsun böyle bir evladın babasıyım...
Ahmet Alp Taşdemir, aslan gibi bir şehidimiz. Fakat kucağındaki yavrusuna ‘babanın düğününe geldik’ diyen iman abidesi eşi Yasemin de kahraman. Evladının cenaze namazını kıldırırken vakarında zerrece sarsılma olmadan dik durup şu muhteşem konuşmayı yapan babası da kahraman. Elbette, böyle babanın ona layık çocuğu olur.
Şu var ki bu canlı destan kahramanlarımız, şu ismi geçenlerden ibaret değil.
Şehitlerimiz bir başka güzel.
Analar babalar çok güzel.
Onları uğurlayan eşler bir başka güzel.
Yetimlerimiz, en güzel...
Hepsi güzel.
Şükür ki yiğitlerimiz, yiğitliklerimiz, güzellerimiz, güzelliklerimiz tarihte kalmadı. Bedir’deki, Malazgirt’teki, İstanbul’un Fethi’ndeki, Teselya’daki, Çanakkale’deki, İstiklal Harbi’ndeki, Kıbrıs’taki asil ruh, bu milletin evladlarında yaşamaya devam ediyor. Bizi bin yıl boyunca ve elbette bugün de İslama bayraktarlık, ümmete serdar kılan Hazreti Hamza’dan bu yana akıp gelen bu şehidlik ruhudur. Bundan dolayıdır ki şehit kanlarıyla yoğrulmuş mübarek Anadolu’nun yiğit anaları, evladlarının saçlarını kınalayarak onları askere uğurlar, kahraman babalar, dinü devlet, mülkü millet uğruna şehit verdiği evladının cenaze namazını kılarken veya onu toprağa verirken gözyaşını içine akıtır ve fakat vakarına halel getirmez, şükrünü, dilden düşürmez...
Bütün şehitlerimize canu gönülden rahmetler diliyoruz.
Mekânları cennet, dereceleri yüksek olsun.
Gazilerimize şifalar diliyoruz.
Onların asil ana-babalarına, vakar ve sabır sahibi eşlerine müteşekkiriz.
Devletimize de dul ve yetimleri arkasız bırakmadığı, şehit çocuklarını iyi okullarda okuttuğu, evlerini aldığı, ele güne muhtaç etmediği için teşekkür ederiz.
Kahramanlarımız her iyiliğe layıktır.
.KARS-NAHCIVAN-ERİVAN-BAKÜ KARAYOLU
2017-11-01 02:00:00
Bakü-Tiflis-Ceyhan petrol boru hattından sonra, Bakü-Tiflis-Kars İpek Demiryolu da devreye girdi. Pekin, tâ Londra'ya bağlanıyor. Vaktiyle kervanlarla yapılan ipek yolu ticareti, daha sür'atlenmiş, daha çeşitlenmiş ve menzili daha uzamış olarak yeniden hayat buluyor. İpek Demiryolu, petrol boru hattından çok daha fazla kazandıracak. Bu yeni yolun geçtiği ülkelerle civar ülkeler, bu nimetten sebeplenecekler. Neredeyse bütün garbî Türkistan bu faydayı elde edecek.
Bu her iki imkândan tek mahrûm kalan, Ermenistan oluyor. Ermeniler, hisleri ve hınçlarıyla hareket etmeselerdi mesafe daha kısalır, onlar da kazanırdı. Ermenistan'ın bu fırsatı kaçırmasının iki sebebi var. Biri Osmanlı Türkiyesi'nde vilayetler arasında cereyan eden 1915 Tehciri, ikincisi de Azerbaycan mülkü olan Dağlık Karabağ'ı işgali altında tutması.
Ermenistan, 3 milyondan biraz fazla. Gürcistan ise 4 milyondan biraz az. İkisi de güney Kafkasya devleti. Her ikisiyle de komşuyuz. Gürcistan, Türkiye ve Azerbaycan’la münasebetlerini gayet sıcak tutarak hem iyi komşuluk yapmakta, hem bölge huzuruna hizmet etmektedir. Böylece her üç taraf da kazanmaktadır. Demir İpekyolu'nun Tiflis'ten geçmesiyle Türkiye ve Azerbaycan demir yoluyla fiilen bağlanmış oldu. Hava yolu zaten mevcut. İleride hızlı tren de yaparız. Erzurum-Bakü iki saate düşer.
Ermenistan nüfusunun yüzde iki civarı işçi olarak Türkiye'de çalışmaktadır. "Suriyeliler niye Türkiye'de?" diyenler de başka hiç kimse de bu 60-70 bin kişi için "niye bizde çalışıp vatandaşlarımızın iş imkânlarını daraltıyorlar?" demediler. Bahsi geçen devlet nüfusunun yüzde 7-8 kadarının da Amerika, Avrupa ve diğer kıtalarda olduğunu tahmin ediyoruz. Bu itibarla Ermenistan bir bakıma dar'ül âceze veya huzurevi'ne dönmüştür. Huzuru olmayan huzurevi.
Ermenistan idarecileri, muhalefet ve kin tutmayı meslek edinmiş diaspora unsurlarının yolunda gideceklerine aklıselimle hareket edip 1915'i tarihçilere ve Dağlık Karabağ'ı da Azerbaycan'a bıraksa Türkiye sınırlarını açacak ve yollar, köprüler, petrol boru hatları onun topraklarından da geçecektir. Hiçbir şey olmasa Türkiye'den giden turistler Ermenistan'ı kalkındırır. Bizde çalışan Ermeni sayısı da daha fazla artabilir. Yunanistan'la "bir deniz iki yaka" siyaseti güttüğümüz gibi Ermenistan'la da "bir dağ, iki komşu" diyebiliriz.
Ermenistan bir kara ülkesidir.
Denizle bir bağlantısı yok.
1915 acı hadiseleri olmasın dilerdik. Türk-Kürt Müslüman unsurlarla Ermeniler öldüler. Bu "mukatele"nin/karşılıklı vuruşmanın galibi yoktur. Bir sâdık unsur, sömürgeci devletler tarafından kendi devletlerine âsi yapıldı. Onu o gün âsi yapanlar bugün de kışkırtmaktalar.
Türkiye'nin kuzeydoğusundaki Ermenistan ile Ermenistan gibi bir kara parçası olan ve denize açılmayan güneydoğumuzdaki Irak Kürt otonom idaresi birbirine benzemektedir. Belki düne kadar benzemiyorlardı. Düne kadar Barzani idaresi, aklıselimle hareket ediyordu. Ancak bazı sömürgeci devletlerle İsrail'in kışkırtması üzerine birdenbire hayaller devreye girdi. Sonuç hüsran oldu. Hem Barzani kaybetti ve hem de bu bölgedeki Kürtler. Bir emperyalist oyuna gelmişlerdi.
Bizim tarihte "Revân" dediğimiz Erivan idaresi, eğer petrol boru hattından ders çıkartamadıysa bari İpek Demiryolu'ndan ibret alsın. Bu yolun geçtiği ve mücavir alanındaki her memleket refahtan pay alacak. Herkes zenginleşirken Ermenistan, aksine her gün biraz daha fakirleşecek.
Herkes, mal satarken Ermenistan kaçak yolla iş gücü gelirine muhtaç olacak.
Ermenistan'ın yapacağı basittir. "1915 tarihçilere kalsın!" diyecek ve Dağlık Karabağ'dan çekilecektir.
Ankara ve Bakü de zaten bunu istiyor.
Türkiye, Kafkaslarla Türkistan'daki bu büyük hamlesi münasebetiyle Ermenistan'ı bir kere daha masaya çağırsın deriz.
3 konu görüşülecektir:
-1915 Tehciri.
-Dağlık Karabağ'ın boşaltılması.
-Nahcıvan'dan Azerbaycan'a kara yolu açılması.
Bilindiği gibi; Nahcıvan, Kars'a bitişik özerk bir Azerbaycan toprağıdır. Merhum Turgut Özal, Ermenistan'a Nahcıvan'dan Ermenistan üzerinden Azerbaycan'a ulaşan bir kara yolu açmamıza dair bir teklif götürmüş fakat netice alamamıştı. Teklifi yenileyebilir, bize satılmasını isteyebiliriz. Almanya, koca Doğu Almanya'yı satın aldı. Böylece bir bakıma kara yoluyla ipekyolu da hayata geçmiş olur. Bu yoldan en fazla da Ermenistan faydalanır. Bilhassa tır güzergâhı olur. Hicaz Barış Suyu gibi Kars-Nahcıvan-Erivan-Bakü Barışyolu da gereklidir.
Evet; yapacak çok işimiz var.
Dün öldü.
Yarın meçhul.
An bu ân.
Dem bu dem.
.UZAKLAR YAKIN OLDU!..
2017-10-31 02:00:00
İlk defa "Büyük Türkiye" diyenlerden biri, meşhur edebiyat hocası Mehmet Kaplan, olmuştu. Bir kitabının ismi "Büyük Türkiye Rüyası"ydı. Sonra tarihçi Yılmaz Öztuna, daha sonra da biz "Büyük Türkiye" demiştik. Arada Süleyman Demirel'in de birkaç kere bu sözü telaffuz ettiğini hatırlıyoruz.
Prof. Mehmet Kaplan da mütefekkir Erol Güngör gibi Sivrihisarlıydı. Prof. Erol Güngör, Konya Üniversitesi Rektörü iken vefat ettiğinde 44 yaşındaydı.
Adı geçenleri, daha nice isimler gibi hatırlayanı çok az kaldı.
Değer öğüten yanımız, hızlı işlemekte...
Mehmet Kaplan merhumun Dergâh Mecmuâsı'ndaki bir yazısını hatırlıyoruz. Orada anlatılanları tam da nakletme günündeyiz. Kaplan Hocanın anası Sivrihisar'daki köyünün alt mahallesinden üst mahallesine gelin gitmiş. Anadolu’da köylerin büyüklüğü malûm. Arazisi de nüfusu da bellidir. Bir avuç yerler. Buna rağmen o ana hasretle "ah gurbet!" dermiş.
O merhume ananın "ah gurbet!" deyişi, bugünlerin münşilerinden dâvâ adamı Fethi Gemuhluoğlu'nun merhume anasının durup durup "sebeb ey!" diye ünlemesini hatırlatıyor. Erdem Bayazıt merhum bu firakı, şiir kitabına isim olarak seçmişti.
Bizim milletin çok uzun asırlar boyu o yalın ve yalnız hayatında karşıki dağın ötesi gurbetti. Bu sebeple türkülerde sarp dağlara yol vermesi için dil dökülür. Onun için; Allah uzun ömürler versin; "ana şiirlerinin şairi" Yavuz Bülent Bakiler ağabey türkülerimize "bizim romanlarımız" der.
Ailelerimizde sıladan gurbete gitmeler daha ziyade askerlik sebebiyle olurdu. O askerlik sebepleri de geniş ve uzun ve destânîdir. Böylece Viyana, Yemen, Bağdat ve Bakü'ye varılmıştır. Son asırda ise tam bir içe kapanıklık yaşandı. O içe kapanıklık yıllarında 1923-50 arası köyün üst mahallesi uzak geldi, gurbet oldu. Ürkek günler, 1950'de Kore'ye asker gitmesiyle aşıldı. Asıl gurbetse Almanya olacaktı. 1962'den itibaren Almanya ve Avrupa'ya göçler başladı. Geçici gidilmişti. Bir ev yapacak kadar para biriktirilip dönülecekti. Yıllar akıp gitti, nesiller değişti. Gidenler dönemeyip orada kaldılar, yürekleri iki şakk oldu. Ancak özlerine sadakatten taviz vermediler. Derken Harputluların 19. asrın sonlarında keşfettiği Amerika bile yakın olmaya başladı.
"İpekyolu" ise masallara karışmıştı. O artık 'Kafdağı'nın ardındaydı. Belki 'Zümrüdüanka' o güzergâhı bilirdi. Şimdi artık onu hem de "Demir İpekyolu" adıyla bugünkü ve yarınlardaki nesiller de bilecekler. Dün, Can Azerbaycan'ın payitahtı Bakü'de muazzam ve muhteşem bir açılış vardı. Pekin-Londra hattının orta bölgesi Bakü-Tiflis-Kars demiryolu devreye girdi. Bu tarihî merasime Türkiye, Azerbaycan, Kazakistan, Gürcistan, Özbekistan'dan Cumhurbaşkanları, Başbakan ve Bakanlar iştirak ettiler. Dün, demiri eritip ipeğe dönüştürdük. Bu yolla Çin'den başlayarak batıya doğru hem çok mal satılabilecek, hem çok mal taşınabilecek. Üstelik de kısa zamanda taşınabilecek. Demiryolunun geçtiği her memleket para kazanacak. Bakü-Tiflis-Ceyhan petrol boru hattı gibi.
İpek yolu, Türkiye'nin öncülüğünde yeniden hayat buldu.
Fakat daha yapacak çok işimiz var:
Sırada Bağdat Demiryolu,
Sırada Hicaz Demiryolu,
Sıra Anadolu'dan Hicaz'a akacak Fırat Barış Suyu Kanalı var.
Bağdat ve Hicaz Demiryollarını Sultan Abdülhamid Han, o günün ağır şartlarında gerçekleştirmişti. O devirde Haydarpaşa'dan Medine'ye, Haydarpaşa'dan Bağdat'a trenle yolculuk mümkündü. Fırat Barış Suyu projesi ise bir rüya olarak rahmetli Turgut Özal'da kaldı.
Türkiye'nin asıl İstiklâl Beyannâmesi olan Kanal İstanbul'u yapmak yetmez, bu saydıklarımız da sırada bekliyor. İpek Demiryolu ikmal edilecek, Bağdat Demiryolu ve Hicaz Demiryolu ile Fırat Barış Suyu Kanalı'na kazma vurulacak.
-Suriye ve Fırat Barış Suyu!..
-Tezat değil mi?
-Değil!..
Şahıslar değil, devletler ve milletler üzerinden konuşuyoruz. Şam, bizim için her zaman Şâm-ı şerîf, Bağdat her zaman ana gibi yâr ve Mekke ve Medine ebediyyen baş tâcıdır...
Büyük Türkiye rüyâsı hakîkât olmakta. Demir İpekyolu'yla sarp dağlar, engin ovalar aşılır, denizler Marmaraylar, Avrasya Geçitleriyle geçilir oldu.
Yolunuz,
Yolumuz,
Yollar açık olsun..
.KİM, NEREDE, NİÇİN DÜĞMEYE BASMAKTA?
2017-10-30 02:00:00
Bugün BM/Birleşmiş Milletler üyesi 193 devlet var. 19. Asırdaki devlet sayısı bunun dörtte biri gibiydi.
Dünya, 19. Asrın sonuna, hatta 20. Asrın ilk çeyreğine kadar imparatorluklar dönemini yaşadı. I. Dünya Harbi'nden sonraysa millî devletler dönemi başladı. İmparatorluklar döneminde Japon İmparatorluğu, Babür İmparatorluğu, Çin İmparatorluğu, Rus Çarlığı, Osmanlı İmparatorluğu, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Cermen İmparatorluğu, Britanya İmparatorluğu, imparatorlukların hemen tamamıydı. Bu namda olmayan Hollanda, Fransa, İtalya gibi devletlerse sömürgeleriyle birlikte fiilen imparatorluklardı.
İmparatorluklardan Japonya, II. Cihan Harbi'nde atom bombasına maruz kalmasına rağmen kendini muhafaza edebildi, Çin de komünist devrime rağmen topraklarını muhafaza etti. Rusya, çarlıktan komünizme, oradan federasyona geçmesine yani 72 senede 3 kere rejim değiştirmesine rağmen topraklarını muhafaza etti. Büyük Britanya, tek tuğlasını kaybetmedi. Babür İmparatorluğu, 19. Asrın ortalarında İngilizler tarafından yıkıldı. Yerine bugünkü Hindistan, Pakistan, Bangladeş, Myanmar vs. kuruldu. Almanya ve Avusturya/Macaristan, I. Dünya Harbi'nin mağluplarıydı. İmparatorluk vasfını kaybettiler. Almanya II. Cihan Harbi'nin de mağlubu oldu. Osmanlı İmparatorluğu, müttefiki Almanya, I. Dünya Harbi'nde mağlup olduğu için galip devletler kararıyla hükmen mağlup sayıldı. Topraklarından 63 devlet çıktı. 193 devletin 63'ü Osmanlı mülkündendir.
Yeri gelmişken yerleşmiş bir galat-ı meşhur'dan, yaygın yanılmadan söz edebiliriz. Osmanlı devleti, bir imparatorluk değildir. Devletimizin adı, "Devlet-i âli Osman"dı. Baştaki devlet reisi de kral veya imparator değil, Sultan yahut Padişah'tı...
II. Cihan Harbi'nden sonra ortaya iki süper güç çıktı. ABD/Amerika Birleşik Devletleri ve SSCB/Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği. Bunlar da imparatorluk çapındaydı. Bunlar da fiilî imparatorluk. SSCB, Rus Çarlığını devirmiş, komünist rejimi hayata geçirmişti. Ona "kızıl imparatorluk" deniyordu. ABD, Britanya Krallığı'nın yerine geçmişti.
İmparatorluklar tarihi, Göktürk İmparatorluğu, Roma İmparatorluğu, Sasani İmparatorluğu... gibi çok eskidir. İmparatorluklardan evvel şehir devletleri vardı. Doğu ve Batı medeniyetlerinde şehir devletlerinin birçok numunesi mevcuttur. Şehir devletlerinden fetihlerle devletlere, devletlerden de yine fetihlerle imparatorluklara geçildi.
1789 Fransız İhtilali'yle milliyetçi akımlar ateşlenmişti. İmparatorlukların çoğu ayrılma taleplerinin önüne geçemedi. Bizden ilk kopan Yunanistan oldu. 1821'de Mora yarımadasında muhtariyet/otonomi kazandı. 1829'da müstakil oldu.
Şöyle bir çerçeve çizmek mümkündür:
19 ve 20. Asırlar, imparatorlukların büyük ölçüde dağılmasıyla millî devletler asrı oldu. 21. Asır'da, 20. Asrın ortalarında şekillenen yapı, devam etmektedir. Bugün "üst akıl" denince ABD anlaşılmaktadır. Halbuki "üst akıl" ne ise ve her kim ve kimlerse Amerika'ya da hükmedendir. Siyon, İngiliz, Mason üçlüsü denebilir. İngiliz bir adadan ibaretken Uzak Asyalara kadar gidip imparatorluklar devirmesi, Avustralya, Yeni Zelanda, Güney Afrika ve Kanada’yı açıkça ve Erken Cumhuriyet Dönemi Türkiyesi dâhil birçok devleti de örtülü biçimde sömürge yapması manidardır.
Kuzey Irak'ta Kürtler, huzur içinde yaşarken bir gizli kuvvet, kanlarına girdi ve akıllı sanılan Mesud Barzanî'nin bile aklını çeldi. Referandum kutlamalarında İsrail bayrağının açılması, kutlamaların İsrail'de de yapılması tesadüf değildir. İsrail, tabiî ki bir siyon, mason, İngiliz üçlüsünün eseridir. İsrail, bir zahiren imparatorluk değildir. Ama, sahip olduğu maddî imkân ve dayanaklarıyla bir nüfuz imparatorluğuna mâliktir.
Kuzey Irak'ta yekten başlayan bağımsızlık çıkışı, eş zamanlı olarak İtalya ve oradan İspanya'ya sıçradı. Katalonya, Madrid'e rağmen istiklalini ilân etti. İspanya devleti, özerkliğini lağvetti. Katalonlar mücadeleye devam kararı aldı. Vaziyet son derecede gergin. İspanya 1936-39 arasında Cumhuriyetçilerle Milliyetçiler arasında cereyan eden bir iç harp yaşamıştı. Bugün yeniden iç harbin eşiğindedir. Burada yangın çıkması AB/Avrupa Birliği'ni de derinden sarsabilir. Böylece bir anlamda imparatorluk olan AB de dağılır.
Anlaşılan o ki silah sanayiînin, para imparatorluğunun işlemesi, millî devletlerin de dağıtılıp, hükmedilmesi kolay küçük devletlere ufalanması, üst aklın hedefindedir. Katalonya'nın devamı gelebilir.
Bütün bunlar, 2023, 2053, 2071 diye ufkumuza büyük hedefler koyduğumuz dönemlerle çakışmaktadır.
Belki "hayret!" denebilir, ama "ne tesadüf!" denemez.
Tesadüf diye bir şey yoktur.
.ŞÂH-I NAKŞİBEND HAZRETLERİNİN ÇOCUKLARI BİRBİRİNE KAVUŞTU!
2017-10-27 02:00:00
Casusluk faaliyeti olmaktan başka, İslâmiyeti de içten yıkma hareketi olan FETÖ olayını vaktinde çözüp buna göre tedbir alan devletlerden birinin Özbekistan olduğu bugün henüz anlaşılmakta...
FETÖ virüsü, Başbakan/Cumhurbaşkanı Turgut Özal'a kadar sirayet etmişti. Merhum Özal, onların şahsında bütün mağdur nesillere destek cümlesinden olmak üzre kendilerine yardımcı oldu. Sovyetler Birliği dağılmış, Orta Asya'da garbî Türkistan yerine Türk devletleri kurulmuştu. Cumhurbaşkanı Özal, istiyordu ki buralara ABD, CIA, İngiltere ve topyekûn Batı girmeden biz girelim. Bu sebeple kendini en iyi yetişmiş ve en güçlü camia olarak takdim edip kabul de ettiren "hizmet hareketi"nin önünü açtı.
İhanet örgütü, diğer dünya ülkelerine olduğu gibi Türk Cumhuriyetlerine de okul, öğretmen, ticaret ve tüccarla girdi. Özbekistan'a da girmişlerdi. Orada da mektepler faaliyete başladı. O kadar da değil, 10 bin Özbek talebe de Türkiye'ye okumaya geldi. "Hizmet okulları" Türkistan'da güya Türkçe öğretiyor, yanı sıra İngilizce de öğretiliyordu. Batı dünyası, keyifliydi. Orta Asya'ya, o bâkir ve zengin topraklara takıyye yoluyla kendini çok iyi saklayan bir örgüt taşeronluğuyla girmişti.
Hâdisenin içyüzünden bîhâber Türkiye de beri tarafta memnuniyetin zirvesindeydi.
Özbekistan Cumhurbaşkanı İslam Kerimov, bir gün âni bir kararla bu maskeli okulları kapattı, 10 bin Özbek talebeyi de hemen geri çekti.
Merhum Kerimov'a burada çok kızıldı. Hasretin, kardeşliğin, birliğin önünde engel görülmüştü. Turgut Özal gibi deha çapında bir devlet adamının bile göremediğini İslam Kerimov görmüştü. Bunu kendi firaset ve kaynaklarıyla mı anlamıştı, yoksa Rus istihbaratı mı ona gerçeği söylemişti bilmiyoruz. İkisi birden olabilir. Zira Rusya, bütün ısrarlara rağmen bu okullara geçit vermiyordu. FETÖ'nün bir CIA projesi olduğunu Moskova, Ankara'dan önce keşfetmişti. İleride yaşanacak "uçak düşürme krizi"nde de düşüren elin kimliğini Moskova yine daha evvel görecekti.
Sözünü ettiğimiz okul kapatma ve talebe geri çekme hâdisesinden sonra Türkiye ile Özbekistan'ın arası buruklaştı, tâ bugünlere kadar arzu edilen seviyede seyretmedi. Gümrüklerde sıkıntılar yaşandı. Ticaret, olması gerektiği gibi olmadı. Hâlbuki Özbekler, Türkiye Türklerine en yakın olan Türklerden. Özbek Türkçesi, Anadolu Türkçesine çok yakın. Türklerin ve Özbeklerin birçok ulu kişisi Buhara ve Semerkand’da medfun. Soyismi "özbek" olan yığınla Türk vatandaşı var. Her iki toprağın evlâtları da aynı büyükler tarafından terbiye edilmekte.
15 Temmuz'dan sonra Ankara, Taşkent'in yerden göğe kadar haklı olduğunu görmüş oldu. Özbekistan, bazı Türk Cumhuriyetlerinin aksine FETÖ'ye hiçbir zaman taviz vermemişti. Bundan dolayı da temiz kalmıştı.
Dünden beri, Türkiye ve Özbekistan kucaklaşmakta.
Ankara, lisânı hâl ile ve samimiyetle kardeşlerinin gönlünü alıyor.
Devlet Başkanı İslâm Kerimov'un vefatından sonra Başbakan Şevket Miramanoviç Mirziyoyev, geçici devlet başkanı olarak yerine seçildi. Sn Mirziyoyev şimdi Türkiye'de. Önce Ankara'da Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan'la kucaklaştı. Bugün de İstanbul'da Türk-Özbek Forumu münasebetiyle İstanbul'la kucaklaşıyor. Böylece İstanbul, Buhara, İstanbul Semerkant ve İstanbul Taşkent de kucaklaşmakta.
Cumhurbaşkanımızın verdiği malûmata göre Türkiye ve Özbekistan hey'etleri Ankara'da 20 andlaşma imzaladılar. Bugün İstanbul'da imzalanacak 4 anlaşmayla sayı 24'e çıkacak. Böylece, inşaat, turizm ve kültür gibi alanlarda yakınlaştırıcı ve paylaşmaya dayalı verimli adımlar gerçekleşecek. Cumhurbaşkanımız "müjde" kelimesini kullanarak bir haber verdi. 16 Mart 2018'den itibaren THY Semerkant'a tarifeli uçuş başlatacak. Bilenler için bu müjde, bir rüyanın hakikat olmasıdır.
Dahası da var:
Türkiye Cumhurbaşkanı, ayrıca İmâm-ı Buharî Enstitüsü ve İmâm-ı Maturidî Enstitülerinin de müşterek bir ilmi, akademik faaliyet olarak hayata geçeceği müjdesini de verdi.. Bu sevince, diğer Cumhurbaşkanımız Sn. Mirziyoyev de vizeleri ilave etti. Özbekistan, ilk ânda iş adamlarına bir yıl, ziyaretçilere 1 ay vize verecek ve daha sonra bu ayıp ortadan kalkacak.
Yalnızca Türkiye ve Azerbaycan değil, Türkiye-Özbekistan, Türkiye-Kazakistan, Türkiye-Türkmenistan ve Türkiye-Kırgızistan da iki devlet tek millettir.
Şükürler olsun ki bugün Şâh-ı Nakşibend Behaeddin-i Buhari evlâtları, kucaklaşıyor.
Şimdi onlara bir vazife daha düşüyor:
FETÖ tasallutundaki Kırgız kardeşlerimizi kurtarmak.
.ŞEHİR, BETON, BELEDİYE VE RÜŞVET!
2017-10-26 02:00:00
Sevgili Peygamberimiz -aleyhi's salâtü ve's selam- Mekke'den Yesrib'e hicret ettiklerinde ilk tasarruflarından biri, bu beldenin adını "Medine" yapmak oldu.
"Medine" şehir demek, "medenî" de şehirli. Türkçede de "Yenişehir" , "Nevşehir", "Eskişehir" veya "Taşkent", "Beykent" gibi içinde şehir/kent olan kelimeler vardır. Şehir ve insan, şehir ve medeniyet kelimeleri arasında sıkı bağlar yaşar. Bunu İbn Haldun da derinlemesine tahlil eder. Şehirleşme, sosyolojik bir hareket ve bir zevki selim olayı iken bizdeki bazı politikacılar, 40 yıl öncesine kadar kürsülerde köylü toplum olmakla övünürdü. Hâlbuki köy, hayvanî ve ziraî mahsuller üretir. Şehir, ağır sanayi, sanayi ve endüstriyel mahsul ve şimdilerde akıl eseri ve sanayi ötesi mahsuller üretir.
Şehirleşme yürüyüşümüz, Adnan Menderes'le başladı, Turgut Özal'la hızlandı. Ne var ki şehirleşmemiz başıboş seyretti. Ölçüsüz bir şekilde köyden şehre insan seli yaşandı. Denge kayboldu, bu defa da köyler yabana döndü. Recep Tayyip Erdoğan, ilk İBB Başkanı olduğunda "İstanbul'a girişte vize mecburiyeti getirelim" demişti. Bu teklifinden dolayı ilerici medya onu neredeyse linç edilecekti.
Hâlbuki Devlet-i âli Osman'da tatbikat böyleydi. Kimse yorganını sırtına vurup İstanbul kapısına dayanamazdı. Kapıda niçin geldin, nerede kalacaksın, ne iş yapacaksın, ne ile geçineceksin? gibi sorular vardı. Bu sorular, daha fazlasıyla birlikte bugün bazı kalkınmış ülke ziyaretlerinde de karşımıza çıkmaktadır.
Şehirleşmede bütün bir millet olarak sınıfta kaldık:
Bu sınıfta kalış, en kötü şekilde İstanbul'da yaşandı. İstanbul, sur içiydi. Suriçi, ahşap konakları, Arnavut taşlı sokakları, erguvanlı, hanımeli bahçeleri ve sebilleriyle, mezar taşları ve hatta hanımefendisi, beyefendisi ve İstanbul Türkçesiyle zengin bir miras olarak muhafaza edileceğine hoyratça katledildi. Ecdattan âdeta intikam alındı. İstanbul karaltısı/ silüeti kirletildi. En nihayet Topkapı Sarayı mücavir alanına bile iskân yapılma noktasına kadar gelindi.
İki sene önce arabayla Gaziantep'ten İstanbul'a doğru seyrederken o canım yeşil dağ yamaçlarında beton evlerin en felaket tiplerini görünce "beton insanlığın en kötü keşfi" diye bir kanaate varmıştık. Geçtiğimiz hafta sonu Anadolu Medya Derneği'nin milletlerarası bir toplantısı için Rize ve Trabzon’daydık. Fırtına Deresi, Ayder Yaylası, Gelintülü Çağlayanı gibi yerlere de gittik. Aman Allahım!.. Tabiat sanki taarruza uğramıştı. Önce güneyi, sonra kuzeyi görüp de bu hazin manzarayı müşahede edince "beton insanlığın en kötü keşfi" şeklinde olan kanaatimiz, katmerlendi. Hâlbuki ağacın, ormanın, deniz ve dağın olduğu yerlere ahşap ve taştan başka hatta mümkünse çivi bile girmeyecekti. Böyle yapmak yerine her tarafa gökdelen taklitleri çakılmıştı. Biri elinde baltayla ormana girdiğinde ağaçlar, ağlar. Zevksizlik numunesi bu binaların tabiatın göğsüne bir zalim hançer gibi saplandığı yerlerde de tabiatın ağladığına şüphe yok. Sadece tabiat da değil, şehrinin sevdalıları da ağlamakta.
İstanbul, edebiyat, siyaset, moda, mimarî... her ne olursa olsun; yeni bir şey yaptığında yalnızca yurt içi değil, bütün çevre şehirleri de onu takip ederler. Peygamber emaneti ve atalar mirası bu şehirde 10 senedir haşin gökdeleneler zehirli mantarlar yükseldi. Anadolu ve komşu devlet şehirleri de bunu sorgulamadan taklit etti. Hani çok meşgul ana-babalar, kendilerini çocuklarının başında zannederlerken bir de bakarlar ki o çocuklar büyümüş. İstanbul'un bir kısım belediyeler eliyle inşaat ihanetine uğraması bizim gibi bir İstanbul sevdalısı olan Recep Tayyip Erdoğan dönemine denk gelmesi yaman bir tenakuzdur.
Milyon dolarlar karşılığı inşaat ruhsatı verildiği öteden beri hep kulağımıza geldi. Kolayı da bulunmuştu. Vakıf kurulmuş, o rüşvetler bağış adı altında güya o vakfa veriliyordu. Rızaya rağmen bağış olur mu? İstanbul'u boğan bu gökdelenlerin arkasında o milyon dolarlık kirli pazarlıklar var. Anadolu’daki belediyelerde de bu böyle. Genelleme yapmıyor, iktidar ve muhalefet diye de ayırmıyoruz. Temiz kalanlar vardır. Ancak şu çok kuvvetle muhtemel ki o rüşvetlerden bir kısmı "himmet" namıyla PDY'ye gitti.
Birkaç yıl evvel bize bir hatıra nakledilmişti:
Yabancı bir mimar ile bir Türk dostu, yüksekçe bir yerden İstanbul'u seyrederken yabancı mimar, Osmanlı eserleriyle, son dönem binaları arasındaki uçuruma işaretle "ya onlar Türk değilmiş veya siz Türk değilsiniz!" demiş.
Bu sözün utandırması lâzım.
"Rüşvet alana, verene ve onlara aracılık yapana lânet olsun!" diyen bir Peygamberin ümmeti, makamı, fırsatı ve parayı görünce bunları yaptı. Bu yüzden siyasi aidiyetine bakmadan her belediyeye müfettiş gönderilmesi geç kalınmış bir tedbirdir. Yerden bitme zenginlere "nereden buldun?" diye hesap sorulmalıdır.
.OSMANLI TOKADI
2017-10-24 02:00:00
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, dün "Vefatının 14. Yılında Aliya İzzetbegoviç'i Anma Programı"nda konuştu.
Külliye Kongre Merkezi'ndeki bu konuşma iki kısımdı:
Birinci kısımda bir dâvâ adamı olarak Aliya İzzetbegoviç'in çok yönlü şahsiyetini tasvir etti.
İkinci kısımdaysa "zulmeden batı"yla hesaplaştı. Evet; doğrudur; bu konuşma bir hesaplaşmadır, zulmü yüze çarpmadır.
Haberciler, zaman zaman doğru sözle sert sözü karıştırmaktalar. "Haksızlık karşısında, susan dilsiz şeytandır" diyen bir derin medeniyet kültüründen beslenmiş bir devlet adamı, susulmayacak yerde susmaz. Külliye'deki konuşma, haksızlık karşısında haykıran bir liderin ifadeleridir. Denilenler, tarihe geçecek çaptadır. Bu konuşmada göz budaktan, söz dudaktan esirgenmemiştir. Böylece aynı zamanda merhum Aliya İzzetbegoviç'in "dik dur!" vasiyeti de yerine gelmiş oldu. Dünkü konuşma, topyekûn Batı'ya ayna tutmadır.
Zaman zaman "acaba Tayyip Bey'den sonra o kürsü dolar mı?" diyor ve fakat sonra da "yarının sahibi var" diye teselli buluyoruz. Bizi bilen bilir. Güne göre, hatıra binaen konuşmaz ve yazmayız. Sn. Cumhurbaşkanı bu takdirleri hak etmektedir. Bu itibarla diyoruz ki 2019'a, oradan 2023'e giden yolda küçük parti hesapları, politik çıkarlar vs. bir tarafa bırakılmalıdır. Nifak ve fitneye karşı uyanık olmak şarttır. İş yine milletimize düşmektedir. Asil milletimiz, dehşetli bir mücadele içinde olan liderleri Recep Tayyip Erdoğan etrafında kenetlenmelidir.
Şu yiğit konuşmadaki sözler, Türkiye Cumhurbaşkanının ne denli cesur ve imânlı bir dâvâ ve gönül adamı olduğunu tek başına ortaya koymaya yeter çaptadır:
-Avrupa, Bosna'da ölmüş, Suriye'de gömülmüştür. Sahile vuran mâsum çocuk bedenleri, Batı medeniyetinin mezar taşlarıdır. Son 7 yılda eski Avrupa değerleri, bizzat bu değerlerin sahipleri tarafından itibarsız hâle getirilerek tek tek yok edilmiştir.
-İnsan hakları, demokrasi, millet iradesi ve hürriyetler, dün Boşnaklara çok görülüyordu. Bugün de Suriyelilere, Filistinlilere, Libyalılara lüks görülüyor.
-Mazlûmlar ve zalimler değişse de zulmü tribünden seyredenler değişmedi, değişmiyor.
-Avrupalı liderlerden Türkiye'yi hedef almayı bir tarafa bırakıp, artık aklıselime dönmelerini bekliyoruz. Yabancı düşmanlığını tırmandırmak, hiç kimseye bir fayda sağlamaz. İslâm karşıtlığı üzerinden iktidar hayali kurmak kimseyi bir yere taşımaz.
-Türkiye'siz bir Avrupa'nın varacağı yer yalnızlıktır, çaresizliktir, iç çekişmelerdir. Türkiye, Avrupa'ya muhtaç değildir. Asıl muhtaç durumda olan Avrupa'dır. Giderek kronikleşen dertlerinin reçetesi Türkiye'dir, Türkiye'nin AB'ye tam üyeliğidir.
-Türkiye'ye gelecek olan vatandaşımın üzerini köpeğe arattırıyorlar. Niye? Çünkü bunların, cibilliyetinde bu var ama bir Müslüman'da bu olamaz çünkü; Müslüman zulmetmez.
.NİKÂH, MUKADDESTİR
2017-10-20 02:00:00
"Nüfus Hizmetleri Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına dair Kanun Tasarısı" 19 Ekim 2017 günü TBMM'de kabul edildi...
Tasarılar, TBMM tarafından kabul edilmekle resmîleşir, Resmî Gazete'de yayınlanmakla da yürürlüğe girerler. Böylece adı geçen bu kanunun 6. Maddesi de yürürlük kazanmış olmaktadır. İlgi sayı ve tarihli tasarı, İçişleri Bakanlığı tarafından hazırlanmış, Başbakanlık tarafından da bir tezkere ile TBMM Başkanlığına sevk edilmişti. Perşembe günkü celsede tasarıya AK Parti ve MHP destek oldu. CHP ve HDP ise muhalefet etti. Kanunlaşmaya meclis içi ve meclis dışı muhalefetle engel olamayan CHP, bu defa "iptal talebiyle" AYM/Anayasa Mahkemesi'ne gideceğini açıkladı.
Bazılarını rahatsız eden ve AYM'ye şikâyet edileceği açıklanan kanunun 6. Maddesidir. Bu maddede ne vardır? Madde aynen şöyledir:
-Evlendirme memurları arasına il ve ilçe müftüleri eklenmiştir.
Bize göre metinde eksiklik vardır.
Kanunun şöyle olması gerekirdi:
-Evlendirme memurları arasına il ve ilçe müftüleri de eklenmiştir.
De takısı olmayınca bazıları, bu ibareyi "evlendirme memurları, il ve ilçe müftüleridir" şeklinde anlayabilir.
6. Maddede dikkat edilmesi şart olan "evlendirme memuru" ifadesidir. Bu ifade, Medeni Kanun'a aittir. Evlenme muamelesi, MK/Medeni Kanun'da "Evlenme Başvurusu ve Töreni" başlığı altında toplanmıştır. 134. Maddede şöyle yazmaktadır:
-Evlendirme memuru, belediye bulunan yerlerde belediye başkanı veya bu işle görevlendireceği memur, köylerde muhtardır.
TBMM'nin kabul ettiği kanundaki 6. Madde, evlendirme memurluğu yapacak belediye başkanı ve köy muhtarlarının yanına il ve ilçe müftülerini de eklemektedir.
MK'da "evlenme ve tescil" üst başlığı vardır. Nikâh kelimesi bir kere bile geçmemektedir. 143. Maddenin birinci kısmı ise kelimesi kelimesine şöyledir:
-Aile cüzdanı gösterilmeden evlenmenin dinî töreni yapılamaz.
Böylece kanunun hem lafzı ve hem de ruhu ile anlaşılmaktadır ki MK, belediye başkanı veya onun bu işle görevlendireceği memur yahut köy muhtarının kendilerine vaki "başvuru" üzerine yaptıkları işlemi "evlilik tescili" saymaktadır.
Adı geçenler, bu müracaatı iki şahidin de şahadetiyle tescil etmekte, böylece devlet, bu evliliği tanımaktadır. Hâlbuki aynı kanun, bir de "evlenmenin dinî töreni"nden söz etmektedir. MK, bunu kabul ve teslim etmekte ve bu dinî merasimin yapılmasını aile cüzdanının ibrazı şartına bağlamaktadır.
Öyle ise 6. Madde ile ortaya konan nedir?
Kolaylaştırma, bürokrasiyi ve zaman kaybını ortadan kaldırma ve daha değerlisi, vatandaşı vicdanen rahatlatmadır. Çok açık ve net şekilde görülmektedir ki MK, "nikâh" değil, "tescil" demektedir. Bu yolla yapılan, evliliğin resmî kaydıdır. Nikâh, fıkıhla dinî esas ve belli şartlara bağlanmıştır. Müslümanın hayatındaki en ciddî müesseselerden biridir. 94 yıldır yüzde 99 vatandaş, evlilikten önce veya belki sonra bir de müftü veya imam efendiye veya bu işlerde ehli olan bir kimseye giderek yahut onlar gelerek şartlarına riayetle nikâh yaptırmaktadır. Bunun adı "nikâh"tır. "İmam nikâhı" veya "dinî nikâh" değildir. Nikâh tektir ve dinî usul ve esaslar çerçevesinde yani Allahü teâlânın emri ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- kavli üzre olmazsa şer'an yani dinen yok hükmündedir.
Mümkündür ki açılan bu yeni yolla müftüler veya onların "bu işle görevlendireceği" din adamları, hem MK'nın ve hem de İslamiyetin aradığı şartların hepsini birden hall-ü fasl ederek sahih bir akid akdederler ve böylece nikâh yapılmış ve evlilik, sağlam temeller üzerinde yükselmiş olur.
Bunu istemeyen, bir kaygısı olmayanlar ve sadece tescille yetinmek isteyenlerin irade-i cüz'iyeleri, tercihleri kendilerine aittir. Belediye başkanı, memur veya muhtar onlara yine hizmet verecektir.
Cumhuriyetin 94. yılına gelmişken nikâhı münakaşa mevzuu yapmak, vatandaşa vicdan huzurunu çok görmek, son derecede ayıptır. Tek Parti Zihniyeti ve laikçiliğin bugün de vatandaşın yakasından düşmemesi ibretlik bir manzaradır.
.KERKÜK'ÜN MÂNÂSI
2017-10-18 02:00:00
Irak, dünyanın en zengin petrol yataklarına sahip ülkelerinden biridir. Çektikleri de zaten bu yüzden. O zenginliğin çok büyük miktarı Kerkük'ün altındadır. Eskiden Kerkük'ün dağında bayırında çobanlar, gençler soğuk havalarda ısınmak istediklerinde elleriyle toprağı biraz eşeleyip kibriti yakınca toprak alev alır onlar da ısınırlarmış...
Şu bir gerçek ki bu tarihî şehri, sadece petrolünden dolayı dikkate almak, ancak sömürgeci devletlere mahsus bir zihniyet olur. Bizim için kıstas o değildir. Yer altında petrol varsa yer üstünde de asırlar boyu işlenmiş bir kültür vardır. Bir varil petrolün fiyatı bellidir. Bir Kerkük Hoyratı'na, bir Kerkük mânisine ise paha biçilemez. Kerkük şehri, medeniyetimizin irfan ırmaklarını besleyen menbalardan biridir.
Türkiye açısından Kerkük'ün insan değeri, irfan değeri ve hatıra değerinden başka bir de stratejik değeri vardır. Bugün Sırbistan'ın başşehri olan Belgrad, Osmanlı Türkiye İmparatorluğu'nun aziz merkezlerinden biriydi. Bir hususiyeti de taşıdığı kale kıymetiydi. İstanbul'un tabiî hudutları Belgrad'dan geçerdi. Nitekim Belgrad sukut ettikten/düşman eline geçtikten 125 sene sonra Dar'ül Hilafe, İstanbul, İngilizlerle çömezleri tarafından işgal edildi. Ayasofya çan takılma tehlikesi yaşadı. İslâm âlemi kan ağladı. Kerkük'ün değeri kendinden ibaret değildir. Kerkük de bir kaledir. Ankara'nın ileri karakoldur. Türkiye için hudut nöbetçisidir. Kerkük'ün ziyan olması Anadolu için felakete yol açabilir. Yunanlılar, 1821'de Mora'da istiklal için isyan çıkarttıklarında palikaryanın, bir asır sonra 1921'de Polatlı'ya dayanacağını kimse kestirememişti. Bugün Kerkük, Musul, Telafer, Afrin, Musul, Lefkoşa ve diğerlerini bir kere daha kaybedersek bunun ileride bu millete neleri yaşatacağını iyi düşünmelidir.
Misak-ı Millî şehrimiz Kerkük, Osmanlı ve geçmiş devletlerimizde olduğu gibi çok kültürlü bir hayata sahipti. Ancak, nüfusun yüksek ekseriyet Türkmen'di. Bu sebeple "Kerkük, Türkmen şehri" deniyordu. Son 30-40 yıldır Kerkük ve diğer Türkmen illeri sistematik şekilde Kürtleştirilmektedir. Tapu idareleri ve nüfus müdürlükleri yakıldı. Ahali baskılarla yıldırılıp göçe zorlandı. Halbuki hangi ırk, hangi yerde yaşayagelmişse öylece devam etmelidir.
Gelin görün ki hayale hudut yok:
Kürtçüler, başşehri Kerkük olan "Büyük Kürdistan" hayal ediyorlardı. Ama kimse, o hayale doğru bir çılgınlığı Barzani idaresinden beklemiyordu. Mes'ud Barzani, Neçirvan Barzani ve ekipleri Türkiye ile güzel anlaşmaktaydılar. Türk vatandaşları, "Kürtçü" denince PKK'yı anlıyor, PKK ile Kuzey Irak'ın iş birliğine gitmesi mümkün görülmüyordu.
İşte o mümkün görülmeyen ihtimal, bağımsızlık referandumuyla birlikte gündüz görülen rüyaya dönüştü. İsrail, beyinlerini iyi yıkamıştı. Amerika’nın PYD'ye verdiği silahların da iştahlarını kabarttığı anlaşılmakta.
Netice ne oldu?
Peşmergelerle PKK'lılar, tek kurşunla bile mukabele edemeden Kerkük'ü bırakıp kaçtılar. Barzani, şimdi aynaya bakıp kendine "ahmak!" diyor olmalı. Takma akılla yedi adım gidilir. Siyonistin ödünç aklını kullanıp istiklal kavalı çalan Barzani, sürüye kurt getirdi. Şimdi elindekileri de bir bir kaybetmekte...
Kuzey Irak ve Kuzey Suriye'deki kardeşlerimiz hiç kaygılanmasınlar. Bizim için Konya, Kayseri, Karabük, Muş, Muğla ve Edirne'deki vatandaşlarımız neyse Kerkük, Musul, Erbil, Irak, Kuzey Irak, Suriye ve Kuzey Suriye'de yaşayanlar da odur...
.AÇE, ARAKAN, SOMALİ VE DİĞERLERİ!
2017-10-17 02:00:00
Bilhassa Cumhuriyetin ilk 60 yılı, bir içe kapanıklık dönemidir. Arkada kalmış yakın tarihli harplerin travması atlatılamamıştı. Etliye-sütlüye karışmama politikası güdülüyordu...
İşte bu tarihlerde Açe'yi keşfettik.
Kanuni Sultan Süleyman Han zamanında Açe Müslümanları, Halife-i Müsliminden yardım talep etmiş, levedler, tâ Hind Ummanındaki Açe Sultanlığı'na giderek masum ahaliyi müstemlekeci Avrupalılara karşı korumuşlardı.
Vak'a tabiî ki bazı tarih kitaplarında yazılıydı. Ama oralarda kalmıştı. Hadisenin aktüel hâle gelmesi, Türkiye Çocuk dergisi yanında hediye olarak verdiğimiz "Deli Balta" adlı ekle mümkün oldu. Yetişkinler bile Deli Balta'yı okuyorlardı. Usta ressam ve usta yazar Gürbüz Azak yazıp çiziyordu. Deli Balta'yla nice yüreklere yiğitlik mayalandı, nice genç, yarınlara cesaretle bakar oldu.
Açe'ye yardım yapmış olmamız, yakın zamanlara kadar hep iftiharla dile getirildi. 10 yıl kadar evvel Açe Sultanlığı'nda zelzele olduğunda Türk Kızılayı ve diğer yardım teşkilatlarımız, "Açe de neresi?" demeden 4 asır evvel ecdadımızın koşması gibi yardıma koştular. Orada hem kardeşleriyle ve hem de al bayrağımızın ikizi Açe Bayrağıyla kucaklaştılar.
İçe kapanıklığı, ürkekliği, 60 yıllık üslubu kırmamız ise Afrika’ya girmemizle oldu. Türkiye Cumhurbaşkanının Afrika'ya gitmesi ile Somali ilk defa bir yabancı devlet reisini ağırlamış oldu. Ondan sonra Somali'de yeniden bir devlet inşa ettik.
Onu Aden Körfezi'ne açılmamız, burada korsanları kovalamamız ve gemilerimizin 4 asır sonra yeniden Hind Okyanusunda bayrak dalgalandırmaları takip etti.
Daha sonraki en büyük hamlemiz, bundan bir ay önce Arakan Müslümanlarına yardıma koşmamızdır. Vicdansız Budist rahipleriyle adaletsiz Myanmar Ordusunun katlettiği Arakan Müslümanları, mecburen komşu Bangladeş'in kapılarına dayandılar. İngilizlerin asırlarca sömürüp halkı birbirine düşürdüğü bu yerlerde kimse diğerinden daha iyi şartlarda değildi. Yüz binler kapıya yığılmıştı. Bangladeş'in onları kabul edecek takati yoktu. İşte tam o sırada Bangladeş Cumhurbaşkanına, Türkiye Cumhurbaşkanından bir telefon geldi: "Kapınıza yığılmış Arakan Müslümanının sayısı her ne olursa olsun, onları kabul edin. Maddî ve mânevî bütün masrafları Türkiye Cumhuriyeti Devletine aittir!"
Merhamet kapılarımıza sığınan Suriyeli Müslümanlara bizzat yaptığımız iyiliği Bangladeş vekaletiyle mazlûm ve mağdur Arakanlı kardeşlerimize de yapıyorduk.
O iyilikler durmadı ve durmayacak.
Artık içine kapanmış, cesaret ve yiğitlikleri Osmanlı'da kalmış bir Türkiye yok.
IMF'yi evine göndermiş vesayetten kurtulmuş, 15 Temmuz’da haçlı işgalini kırmış bir Türkiye var.
Filistin, Kosova ve Bosna göz önünde olduğundan onlarla benzerlerine yaptığımız yardımları saymıyoruz. Bilinmeli ki Ankara, yalnızca OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu sahasından sorumlu değildir. Bütün ümmetin sorumluluğu Ankara'nın omuzlarında. Gelişmeler, bu sorumluluğun idrakini eda şerefidir:
14 Ekim'de Eş-Şebab adlı terör örgütünün Somali'nin başşehri Mogadişu'da bir araç patlatmasıyla 300'den fazla insan öldü. Ankara, anında devreye girdi. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, 10 küsur yıl evvel adım attığı o topraklardaki kardeşlerimize yardıma koşulması için talimat verdi. Askerî bir ambulans uçak vazifelendirildi. Sağlık Bakanı ve 16 sağlık personeli vak'a mahalline uçtular. Tedavisi mümkün olanlar orada tedavi edilecek, ağır yaralı olanlar Türkiye'ye getirilecekti.
Bunu, FETÖ ile yeryüzünde, PKK ile ülke içinde ve ayrıca Kuzey Suriye ve Kuzey Irak'ta İsrail, çok yüzlü Batı ve onların güdümündeki aldatılmış Kürt gruplarla mücadele ederken yapıyorduk.
Fırat Kalkanı Harekâtında da böyle olmuştu. 15 Temmuz’da TSK'nın ciddi bir kısmı hurdaya çıkmışken Mehmetcik, bir ay sonra Fırat Kalkanı Harekâtıyla destanlar yazdı.
Bir ay Arakan'a, sonraki ay Somali’ye yardıma koşan, yerkürede oyun kurmaya başlamış ve vizeleri askıya alan metne aynı ton ve dille cevap veren bir Türkiye'ye rahat vermeyecekleri bellidir.
Bu da büyük olmanın bedelidir.
.DAVA AHLAKI
2017-10-16 02:00:00
AK Parti’yi 2019’da çok zorlu bir seçim yılı beklemekte. 2023, ilk büyük hedefe varmak olduğuna göre bu seçimlerin kazanılması gerekmekte. Sözünü ettiğimiz seçimlerden biri 31 Mart 2019’daki mahalli seçimlerdir. Diğeri de 3 Kasım 2019’daki genel seçimler ve “Cumhurbaşkanlığı” seçimidir. Cumhurbaşkanlığı seçimi muhteva itibarıyla Başkanlık seçimidir. Bu netice için az ter dökülmedi, az nefes tüketilmedi.
3 Kasım, AK Parti için ayrıca manalı bir tarihtir. Bu parti, 3 Kasım 2002’de iktidar oldu. 3 Kasım 2019’da seçimin kazananı olduğunda bu tarih aynı zamanda Türkiye’nin Başkanlık rejimine geçme, sistem değiştirme tarihi de olacaktır.
Ancak; 2002’de 12 yaşında olan çocuklar, 2019’da 30’lu yaşlara gelmiş, aile reisliği yüklenmiş vatandaşlar olmuş olacaklardır. Onlar, ne ülkücülerin “zam, zulüm, işkence işte CHP” diye slogan atmalarını, ne Süleyman Demirel’in “CHP demek garne demekdir, guyruk demektir!!!” diye konuştuğu mitingleri duydular, ne 12 Mart’ı, ne 12 Eylül’ü, ne 28 Şubat’ı yaşadılar, ne kızıl bayraklı sosyalist yürüyüşleri gördüler, ne Ecevit iktidarının elektriksiz, tüp gazsız, benzinsiz, bebe mamasız, poşetsiz, seyahat hürriyetinin daraltılmış günlerini yaşadılar...
Bu misaller uzayıp gidebilir:
O tarihlerde sokaklarında her gün gençlerin öldüğü, beş kuruşa muhtaç, çöpleri günlerce meydanlarda yığılı kalan, belediyelerin çalışmadığı, IMF vesayetinde 3. Dünya ülkesi bir Türkiye vardı.
Ancak bu doğrular, en fazla 30’lu yaş üstündekiler için geçerlidir.
30’un altında olanlar, şehirleri bu kadar temiz ve yeşil, hastaneleri bu kadar medeni, yolları bu kadar çok, hava meydanları bu kadar bol, hazinesi böylesine dolu ve gerektiğinde BMGK, AB ve ABD ile anladıkları dille konuşan, kendi millî silahlarını yapabilen, çok üniversiteli bir Türkiye’nin her zaman var olduğunu zannetmekteler.
Onlar için 2002 öncesi Kaf Dağı’nın arkasıdır.
Kaf Dağı’nın arkasının 18-30 yaş arasındakilere çok iyi anlatılması gerekiyor. Rüzgâr tersine dönerse o kötü günler de hemen döner.
Recep Tayyip Erdoğan “Partili Cumhurbaşkanı olarak partisinin başına geldiğinde partide “metal yorgunluğu” gördüğünü ve yorulanları değiştireceklerini fakat başka yerlerde değerlendireceklerini söyledi.
Sn. Erdoğan, bunu derken AK Parti’nin bir dava partisi olduğunu bilhassa dile getiriyor ve bir davayı, dava adamlarıyla paylaşmak istiyordu.
Şu acı bir hakikattir ki her dava hareketi tutunca ortaya fırsatçılar, menfaatçiler, iyi gün dostları da çıkar. Partiler bundan istisna değildir.
17,5 ay sonra mahalli seçimler yapılacak. Bu seçimlerde 18-30 yaş arası gençlerin büyük bir rey nisbeti var. Onları kazanan seçimleri kazanacaktır.
Diğer taraftan CHP, FETÖ, HDP/PKK, Almanya, derin Washington, İngiliz, İsrail, belki Esat, bir ihtimal Sisi ve mutlaka batı medyası AK Parti ve Tayyip Erdoğan’ın karşısında yer alacak ve birinci seçimi kaybetmeleri için akla gelebilen her yolu deneyeceklerdir.
Çünkü:
31 Mart 2019’da belediyeleri ve bilhassa büyük şehirleri kaybeden iktidarın 3 Kasım 2019’da genel seçimleri ve Cumhurbaşkanlığı seçimini kazanması imkânsıza yakın derecede zorlaşacaktır.
Sn. Erdoğan, tecrübe ve basiretiyle bunları görmektedir. Bu sebeple Başbakan değiştirmiş ve bu sebeple yeniden partisinin başına geçmiştir.
Recep Tayyip Erdoğan, bir dava adamıdır. Sahip olduğu dava ahlakını partisinin çatısı altındaki herkesten beklemektedir.
Partisinde yorulanlar, yıprananlar, dünyalığa boğulmuşlar veya şartlar gereği değişmesi gerekenler olduğunu görüyorsa gereğini yapacaktır.
Bu sebeple teşkilatta, il başkanlıklarında, parti üst yönetiminde yenilikler, ayıklamalar yapıldı ve yapılmakta. Sıra belediyelere geldi. Bunlardan da bazılarının yerlerini boşaltması istenmekte.
Çok özenli bir dil kullanıldığı hâlde sıfatını meslek gibi gören bazıları, dava ahlakını bir kenara bırakarak koltuktan kalkmak istememekteler. Alınan haberlere göre makul bir süre içinde istifa etmezlerse İçişleri Bakanlığı, kollarından tutup koltuklarından alacakmış.
Bu ayıp, bu hâle düşenlere yeter herhâlde.
Bütün bunlar olurken Sn. Erdoğan’a seçmeni rahatlatacak bir uygulama daha yapmasını tavsiye ederiz:
Her partili şu sorunun cevabını vermelidir:
-Partiye geldiğinde dünyalık olarak neyin vardı, bugün neyin var?
“Nerden buldun?” mekanizması 3. derece akrabalara kadar gitmelidir.
Sadece yorgunlara değil, menfaatçilere ve hasımdan beter dalkavuklara da dikkat etmelidir.
Davalar, dava ahlakı ve dava ahlakına sahip insanlarla yaşar.
Samimiyet, fedakârlık ve feragat dava ahlakının harcıdır.
.İHTİLAFLARIN HALLİNDE HANEDAN UNSURU
2017-10-13 02:00:00
Sultan Abdülhamid Hân, istikbalde petrol kuyuları olacak ve uğruna dünya harbi çıkacak imparatorluk coğrafyasındaki yerlerin bir bir tesbitini yaptırmışdı. Bunların en başında da Kerkük, Musul, Erbil ve bütünüyle Irak gelmektedir.
Sultan, petrol/neft yağı kaynaklarının haritasını çıkarttırdıktan sonra bunları kendi adına tapulattı. Bugünden bakıldığında bu tasarruf bazıları için yabancı gelebilir. Sebebi şudur:
Bir memleket, yabancı bir devlet veya devletler tarafından işgal edildiğinde işgalciler, oradaki menkul veya gayrı menkul hazine mülklerine el koyabilirler. Bir devlet harbi kaybedince, mülkiyeti de kaybeder. Lâkin husûsî mülkiyet buna dâhil değildir. Beynelmilel hukuk ve teamüle nazaran işgalci devlet işgal edilen memleketteki insanların özel mülkiyetlerine dokunamaz.
Abdülhamid Hân, bir taraftan kendine arkeoloji mühendisi intibaı vererek güya tarihî eser araştıran ajanları takip ettirirken diğer taraftan onların mim koydukları petrol arazilerini kendi mülkiyetine geçiriyordu. Padişahın yaptırdığı bu petrol haritaları bugün dahi hayret uyandıracak kadar başarıyla çizilmiştir.
Sultan, gelmekte olan dünya harbini sezmiştir.
Onun muhtemel neticelerini de görmektedir.
Malûm olduğu üzre Sultan Abdülhamid Hân 13 Nisan 1909'da "31 Mart Darbesi"yle İttihadçı cunta tarafından hal edilerek Selanik'e Alatini Biraderlerin bugünkü Selanik Vilayet Binası olan köşklerine sürgün edildi.
23 Temmuz 1908'den beri devlette meşruti parlamenter nizam vardır. Bundan dolayı mahlû/devrik Padişahın yerine gelen Sultan Mehmed Reşad, sembolik bir devlet reisidir. 31 Mart Darbesini yapan İttihad ve Terakki çetesi, hükûmet olmuş ve başa geçmiştir. Bu devirden de devletten de habersiz gafiller, zamanı okuyamayarak Sultan Abdülhamid Han'ın üzerinde ne kadar mülk varsa onları kamulaştırdılar. Böylece şahıs malı olan bütün petrol yatakları hazineye intikal etti.
I. Dünya Harbi'nden sonra İngilizler başta olmak üzere galip devletler, petrol ve mülkiyet envanteri yaptılar. Hazineye ait olduğunu gördüklerine el koydular. Ancak tamamını tesbit edememişlerdi. Bu arada devleti batırmış İttihad ve Terakki ileri gelenleri, 1918'de kaçıp gittiler. Mehmed Vahideddin 3 Temmuz 1918'de Padişah oldu. Yeni Padişah, Abdülhamid Hân'ın kamulaştırılmış olan mülklerini ve bu arada petrol kuyularını 1920 senesinde tekrar sahibine iade etti. Bu sahip, artık Abdülhamid Hân değil O'nun vârisleriydi. Padişah, 10 Şubat 1918'de vefat etmişti. Bu sebeple Hânedân, Kerkük, Erbil, Musul petrollerine vâris oldu. Sadece ona değil. Abdülhamid Hân, bir Yahudi mülküne sığınmış gibi olmasın diye Alatini Köşkü'nü de satın aldırtmıştı. O da mülküydü. Şu hâlde; Körfez, Suriye, Arabistan, Mısır, Adalar ve Balkanlarda petrol kuyusundan arazilere kadar daha nelerin Padişahın tapulu şahsî mülkü olduğu TBMM'de kurulacak bir komisyon tarafından araştırılmalıdır.
Vahideddin Han, iadenin bedelini 1 Kasım 1922'de Saltanat'ın lağvıyla çok ağır ödedi. Bebekler dahil Hânedân mensuplarının tamamı sürgün edildi. Bazı Hânedân üyeleri, avukatlar tutarak Kerkük, Musul, Erbil... petrollerinin Abdülhamid Hân'ın tapulu mülkü olduğuna dair dâvâlar açtılar. "Bari devletimize kalsın, bizi yalnız bırakmayın!" diye yaptıkları müteaddit müracaatlarına Ankara, dönüp bakmadı. Abdülhamid Han'ın zevcesi Müşfika Kadınefendinin TBMM'ne vs. yaptığı müracaatlar neticesiz kaldı.
Bugün Kerkük, Musul, Erbil... başta olmak üzere bazı yerleri konuşuyor ve harbin eşiğine geliyorsak öncelikle o yerlerin hukuki mahiyetine de vâkıf olmamız gerekmektedir. Mevzua dair eski neşriyat vardır. Bu defa, Derin Tarih dergisinin Ekim 2017 sayısında Prof. Metin Hülagü ve Prof. Dr. Mustafa Budak ve tarihçi Mustafa Armağan gibi işinin ehli imzalar, bu üç şehir için devletin işine çok yarayacak vesikalar ortaya koymaktalar. Sn. Metin Hülagü, "bu şehirler, Sultan Abdülhamid Han'ın şahsî mülküdür" demektedir. Hatta Selanik de buna dâhil ediliyor. Sn. Mustafa Budak ise 1926 tarihli Ankara Muahedesine/Andlaşmasına göre Türkiye'nin garantörlük hakkı doğmakla bahsi geçen yerlere askerî müdahale hakkını tahlil etmektedir.
Metin Hülagü Hoca'nın ayrıca çok isabetli iki teklifi daha bulunmakta:
-Türkiye Cumhuriyeti, Hanedân'ın hazine aleyhine şahsî mülkle alâkalı olarak açacağı veya açmış olduğu bir-iki dâvâyı kabul ettiği takdirde, Hânedân, bunu Kerkük, Musul, Erbil vs. gibi yerlerdeki dâvâlar için dünya önünde kaziye-i muhkeme/kesin yargı kararı olarak gösterme hakkına kavuşacaktır.. Şunun mutlaka farkında olmak lazım. Hânedân bahsi geçen ve geçmeyen yerlerde hakkına kavuşursa bu, aynı zamanda Türkiye Cumhuriyeti'nin kazancı olacaktır.
Diğer teklif de şudur:
-Bugün İBB'nin işlettiği Hamidiye Sularıyla Şişli Etfal Hastanesi, Sultan Abdülhamid Hân'ın şahsi mülküdür. Buradan Hânedan'a hisse verilebilir.
Her iki teklife biz de iştirak etmekteyiz.
Tek başına Hamidiye Suları'nın iradı dahi kâfi gelir. Bu şirketin yıllık kazancından yüzde 10 gibi bir pay verilse bile ecdadımızın bizlere emaneti Hânedan, sıkıntıdan kurtulur.
MHP milletvekili Sn. Ekmeleddin İhsanoğlu, TBMM'ne verdiği bir teklifle Hanedan'a maaş bağlanmasını istemişti. Bu teklif, iki yıla yakın zamandır mecliste bekliyor. AK Parti İktidarı, bu haklı teklife sahip çıkmalıdır. Şimdi; Hamidiye Suları'ndan hisse verilme çâresiyle artık karşılıksız ödemeye de lüzum kalmayacaktır. İBB, basit bir hukuki düzenlemeyle bu hisseyi hak sahiplerine verebilir.
.VİZE, ABD'NİN SON HATASI OLMALI!
2017-10-12 02:00:00
Şunlar, Türk milletinde kesin kanaattir:
-27 Mayıs 1960 darbesinin sebebi, Başvekil Adnan Menderes'in Aliağa Arıtma Tesisleriyle İskenderun Demir Çelik Fabrikası için kredi almak maksadıyla Washington'a gidip de eli boş dönmesi üzerine Moskova'ya yönelmesidir.
-12 Mart 1971 Muhtırası'nın arkasında ABD vardır. Halkın seçtiği hükûmet, istifaya mecbur edilmiş, CHP milletvekili Nihat Erim, partisinden alınarak yakasına "tarafsız" rozeti takılmış, "Teknokratlar Hükûmeti" adı verilen kabineyi içeriden murakabe etsin diye Atilla Karaosmanoğlu, para işlerine bakan Başbakan Yardımcısı olarak Dünya Bankasından Türkiye'ye yollanmış, bir gecede "bîtaraf yapılan" Başbakan Nihat Erim'e köylümüzün ekmek parası olan ve asırlardır ektiği fakat ülkemizde asla uyuşturucuda kullanılmayan haşhaş ekimi yasaklatılmış, Başbakan Erim, Washington'u ziyaretinde Başkan Richard Nixon tarafından askerî merasimle karşılanmıştır. Bu karşılamaya dair fotoğraf Beyaz Saray'ın Ziyaretçi Merkezi'nde/Visitor Center'de teşhir edilmektedir. Hâlbuki daha evvel ve daha sonra da Washington'ı ziyaret eden Türk başbakanları vardır.
-12 Eylül 1980'i devrin Pentagon yöneticilerinin "bizim oğlanlar Ankara'da darbe yaptılar" diye Amerika’ya duyurduğu herkes tarafından bilinmektedir.
-28 Şubat 1997 Cunta darbesi de halkımız tarafından yüzde yüz ABD eseri olarak kabul edilmektedir.
-15 Temmuz 2016'te yapılan FETÖ/PDY darbe teşebbüsünün arkasında CIA'nın olduğunu mevcut ABD Başkanı Donald Trump ilân etmişti.
-19.06.1988 tarihindeki ANAP Büyük Kongresi'nde Kartal Demirağ'ın Başbakan Turgut Özal'a silahlı suikast yapması yine Türk milleti nezdinde Amerika aleyhine bir şüphedir.
- 1990'lardaki faili meçhullerle Uğur Mumcu, Eşref Bitlis, daha sonra Muhsin Yazıcıoğlu ve daha birçok cinayette CIA'nın parmağı olduğu, FETÖ gibi taşeron örgütleri istihdam ettiği Türk milletinde bir şüphedir. "Çekiç Güç" başlı başına bir muammadır.
Darbeler tarihi, mufassal şekilde yazıldığında bütün gerçekler ortaya çıkar.
Ne var ki oralarda kalınmadı:
Günümüze geldiğimizde ABD, akla ziyan bir tutumla bu defa Türkiye düşmanı, bölücü PKK/PYD'yi de kendine müttefik seçti. Ankara'ya rağmen bu örgüte yüzlerce tır dolusu ağır silah ve mühimmat hibe etti ve ediyor. Bunları Kuzey Irak'tan, Hayfa’ya petrol hattı açmak, ona zemin hazırlamak maksadıyla burada taşeron bir Kürt devleti kurmak için yaptı. Fakat orada da kalınmadı; Kuzey Irak'ta Türkiye'nin birlik ve bütünlüğünü tehdit edecek olan bir başka Kürt devletinin kurulması için durup dururken bağımsızlık referandumu tertipletti. Yine bitmedi; ABD konsolosluklarında çalışan ve haklarında casusluk şüphesi bulunan bazı Türk vatandaşları hakkında emniyet ve adli makamlarımız takibat başlatınca Washington, bu kimseleri kurtarmak için iki devletin münasebetlerini bozma pahasına vizeleri askıya aldı. Şimdi onlara "bizim adamlarımız" diyor. Bir başka devlet vatandaşları hangi sadakatinden dolayı Amerika'nın adamı olur?
Türkiye'nin 20'li yaşlardaki solcu gençleri, 1970'lerde Amerika ve 6. Filo aleyhine "kahrolsun Amerika!" diye sokaklarda yürürken, onların karşısında yer alan gençler "Komünistler Moskova’ya!" diye bağırıyordu. Bu ülke bu yüzden 5 bin gencini toprağa verdi.
Süper Güç veya Cihan Devleti olmanın olmazsa olmaz şartı adil olmaktır. Resmettiğimiz facialar tablosunda adalet yoktur, vefa yoktur, insaf yoktur. Bugün ABD'de bir iktidar ve hükûmet etme dağınıklığının yaşandığını Amerikalılar kabul ve ifade ettikleri gibi bütün dünya da görüp söylemektedir. CIA, FBI, Pentagon, Hariciye, Beyaz Saray... her biri ayrı ABD'dir. Türkiye'den gelecek yeni ziyaretçi vizelerinin askıya alınmasını Donald Trump herkesle beraber duymuş olabilir.
Bütün bu hata, vebal ve facialar İsrail uğrunadır.
Washington, İsrail'i koruma adına dünyada kötü Amerikalı rolündedir. Amerika, aslında İsrail ve Büyük Britanya vesayeti arasında 4 Temmuz İstiklal Günü’nü kutlamaktadır.
Vize veya başka bir kriz, ne Türkiye'ye ve ne de Amerika'ya bir şey kazandırır. ABD, Türk milletini ve onu idare edenlerin hissiyatını anlamalıdır. Memleketimiz 15 Temmuz'da kanlı bir saldırıya, bir işgal teşebbüsüne maruz kaldı. Biz, Amerikalı aranan kişileri misafir etsek, saklasak, gizlesek doğru olur mu? Hiç vakit kaybetmeden bu yanlıştan ve her yanlıştan dönülmelidir.
Demek oluyor ki; ABD'nin 27 Mayıs 1960'tan yaşamakta olduğumuz şu vize bunalımına kadar Türkiye'ye dair hemen her tasarrufu, kasıt yahut kusurlarla doludur. Bu kadar adaletsizlik, bozukluk bir büyük devleti küçültmeye yeter de artar bile.
.DEVLET, ŞİİR YAZMAZ
2017-10-11 02:00:00
Washington tebrike layıktır. Dostunu düşman etmekte üstüne yok! Türk vatandaşlarındaki Amerikan muhalifliğinin yüzde 80'leri aşmış olduğunu bizzat Başbakan Binali Yıldırım, dile getirdi.
Washington iktidarlarının samimiyetsizliği Türklerin sabrını taşırmıştır. Amerika ile Türkiye, gûya stratejik ortaktır. Bu söz nutuklarda kaldı. Fiiliyatta ise ortaklık ağır yara almış görünüyor. Türkiye'ye rağmen PKK/PYD'ye silah yardımı yapılması ve FETÖ örgütü mensuplarının korunması hatalarına şimdi bir de vize bunalımı eklendi.
Donald Trump, başkanlık kampanyasını yürütürken 15 Temmuz darbe teşebbüsünün arkasında CIA'nın olduğunu söylemişti. Bu tesbit Türkiye'de unutulmadı. Sonraki seyir de desteğin devam ettiğini gösterdi. Gerek Barack Obama ve gerekse Donald Trump iktidarında Fetullah Gülen ve örgüt mensuplarının iadesi için hukukun icap ettirdiği ne delil varsa hepsi ilgili Amerikan makamlarına verildiği hâlde bir kişi bile tutuklanmadı, bir kişi bile Türkiye'ye iade edilmedi. Aksine yine Başbakan'ın dediği gibi Halk Bankası genel müdürü içeri alındı. Dahası inadına inadına PYD'ye bir orduyu donatacak miktarda ağır askerî silahlar verilmeye devam edildi. Yalnızca silah verilmedi. Militanlar da eğitildi.
Bunları yapan Washington şimdi de kalkmış Türkiye'nin Rusya ve İran'la anlaşarak İdlib'e girmesini ve İstinye'deki ABD konsolosluğunda çalışan Metin Topuz adındaki bir Türk vatandaşının tutuklanmasını açıktan veya dolaylı biçimde ihtilaf sebebi yapmaktadır.
ABD askeri, PKK/PYD'li teröristlerle birlikte İdlib'e girip Afrin'in önünü açma ve sonra da Fırat Kalkanı Harekâtını etkisiz hâle getirme hayalindeyken Ankara'nın Moskova ve Tahran'la anlaşıp İdlib'e girmesi, Washington'ın ondan da öte derin Amerika'nın hülyalarını dağıttı, yolunu kesti, canını sıktı.
Sonunda yol, Vize Sokağı'na çıktı. "Büyükelçi John Bass, tayini çıkmışken yeni vize müracaatlarını askıya almakla, stajyer bir diplomatın bile işlemeyeceği vahim bir hata yaptı!" denebilir. Böyle düşünmek safdillik olur. Amerikan hariciyesiyle Beyazsaray'ın haberi olmadan bir sefirin re'sen böyle bir tasarrufta bulunması mümkün olamaz.
Amerikan hükûmeti, G.W. Bush, zamanında büyük hatalar işledi, zamanla düzeldi. B.H. Obama'nın iktidarının sonunda yine büyük hatalar işlendi. Onlar da zamanla düzeldi. Bu defa Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, Amerika Birleşik Devletlerini ziyaretinin hemen ardından, Amerikan Başkanı Donald Trump'ın büyük övgülerine dair sözlerinin mürekkebi daha kurumadan mevzubahis vize bunalımı çıktı. Soru şudur:
-Bundan sonra ne olur?
-Hiçbir şey! Kısa zaman sonra biter. İki hükûmet de vatandaşlarından gelen baskıya kayıtsız kalamaz. Washington, 6 ay evvel de Türklerin seyahatlerinde bilgisayar sıkıntısı çıkartmıştı.
Ambargo gelir mi?
ABD, Türkiye aleyhine olarak neye ambargo koyabilir?
Nihat Erim'in 12 Mart 1971 Hükûmeti, Washington'ın isteklerine uyup köylülerimizin asırlardır süre gelen haşhaş ekimini Richard Nixon'ın isteği üzerine yasakladı. O yüz kızartıcı yasak 1974'teki CHP-MSP koalisyonunda kaldırıldı.
Kıbrıs Harekâtı üzerine 1974'te bir ambargo daha geldi. Kıbrıs'ın üçte birini aldık diye 15 sene ambargo yaşadık. Adanın tamamını fethedip de 30 sene ambargo olmasını çok temenni ederdik.
O zaman askere silah ve techizat Amerika'dan alınıyordu. Verilmeyince bunun adı ambargo oldu. Şimdi neye muhtacız ki ambargo konsun? Ankara, vize, FETÖ örgütü mensuplarının iadesiyle PKK'ya silah yardımı yapılması ve hatta Erbil'in referanduma teşvikinin sonuçlarını aklıselimle yönetmelidir. Dış politikada ebedi dostluk ve ebedi düşmanlık olmadığı malumdur. Hatta artık o zaman ölçüsü seneye ve aya düşmüş vaziyette. Bir gün "stratejik ortak" denirken bir ay sonra tam aksi doğabiliyor.
Ankara'nın öfkesini belli etmeden, soğukkanlılığını koruyarak, köprüleri atmadan diplomasinin çok yönlü hareketliliğine hâkim olacak şekilde hisleriyle değil aklıyla hareket etmelidir.
Devlet, şiir yazmaz.
Devlet, şair değil, babadır.
Karar alır ve yapar.
.BİRİNCİ DÜNYA HARBİ DEFTERLERİ
2017-10-10 02:00:00
Şam vilayeti, yani bugünkü Suriye, burada 1920'de Fransız manda idaresinin kurulmasıyla birlikte elimizden çıkmıştı. O günden sonra Mehmetcik, 96 sene sonra ilk defa 24 Ağustos 2016'daki Fırat Kalkanı Harekâtıyla Cerablus, Dabık, el-Bab ve yakınındaki şehirlere girdi. Mehmetcik, bu defa 8 Ekim 2017'de İdlib'e girmiş bulunuyor.
TSK, Rusya, İran, Türkiye arasındaki Astana Mutabakatı'dan aldığımız "garantör"lük hakkıyla İdlib'dedir. Mehmetcik "keşif" maksadıyla oradadır. Huzur, barış ve istikrarı denetleyecektir. Türk askeri, şehrin içinde, Rusya ise güneyinde yer almaktadır. İdlib, Hatay'ın güneydoğusunda ona hemhudut bir şehirdir. Buradaki her türlü menfi gelişme öncelikle ve doğrudan Türkiye'yi etkilemekte ve daha da etkileyecektir. Bir kargaşa, rejimle bir savaş hâlinde sınırımıza yeniden yüz binlerin yığılma ihtimali yüksektir. Üçte bir nüfus gelse 1 milyon yapar. Mehmetciğin emniyeti sağlayacağı bu şehir, rejim muhalifi HTŞ/Hey'et-i Tahrir'üş Şam'ın işgalindedir. Nusra ağırlıklı, el-Kaide mazili, bir terör örgütüdür.
Bu bahsettiğimiz, mes'elenin bir tarafıdır. İdlib'de oluşumuzun bundan çok daha mühim bir sebebi var:
İdlib, Türkiye zaviyesinden Afrin'i kuşatma vesilesidir. Afrin PYD/PKK'nın elindedir. Amerika, İsrail, PKK/PYD Kuzey Suriye'den Akdeniz'e bir koridor açma niyetindedir. Bizim "terör koridoru" dediğimiz aslında bir petrol hattıdır. Şimdi saydığımız devlet ve terör örgütlerine artık Barzani idaresi de dahil olmuştur. Bu idare, 3 sene evvel Ankara ile anlaşma yapıp Ceyhan'dan dünya pazarlarına açılmıştı. Bahsi geçen devletler, önce tavır koymuşlardı. Belli ki daha sonra Barzani’yi yanlarına çekme taktiğini düşünmüşler. Referandum, bu düşüncenin yapılma sebeplerinden biridir. Niyetleri, Ceyhan yerine petrolün İsrail'in Hayfa şehrinden akıtılmasıdır.
İster "petrol hattı" isterse "terör koridoru" densin, bunun hayat bulması Erbil-Hayfa hattının açılmasıyla mümkündür. Bu proje, Fırat Kalkanı Harekâtıyla bir defa akamete uğramıştır. Ancak; Afrin, Fırat'ın batısında bir Kürt üssü olarak kaldıkça o ümitleri hep devam edecektir. Bundan dolaydır ki Mehmetcik, İdlib üzerinden Afrin'e girecektir.
-Neden, Kilis tarafından, kuzeyden değil de Afrin?
Söz konusu şehrin güneyinde İdlib, batısında Hatay, kuzeyinde Kilis yer almaktadır. Doğusu büyük ölçüde Fırat Kalkanı bölgesidir. Böylece İdlib, üzerinden Afrin'e girildiğinde hemen hemen dört bir yanından kuşatılmış olacak ve PYD/PKK çembere alınacaktır. Afrin’deki teröristlerde Amerikan silahlarının olmaması mümkün değildir. İdlib'de çatışma belki olmaz veya çok şiddetli olmaz ama Afrin'de şiddetli çatışma beklenebilir.
Türkiye, İdlib'le beraber veya sonra Afrin'e girip meşru müdafaa hakkını kullandığında Rusya ve İran'ın tavrını şimdiden kestirmek zor. "Biz, İdlib için anlaşmıştık!" diyebilirler. O takdirde kendi yolumuza devam ederiz. Eğer, bahsi geçen iki devlet, Türkiye'nin yanında yer alırlarsa bu defa Amerika, İsrail ve saklı bir şekilde İngiltere ile PKK/PYD bir cephe ve Türkiye, Rusya İran bir cephe olur. Tabiî bu cepheleşme resmî planda olmayacaktır. Washington, "Türkiye'nin sınırlarını korumasına destek veriyoruz!" dediğinin ertesi günü Türk vatandaşlarına vize vermeyi askıya aldı. Benzer bir yürüyüşle bu süreci yönetmeye çalışacaktır. Harpler, bazen başladığı gibi seyretmiyor. Müttefik bir devlet, karşı tarafa geçebildiği gibi cepheden de çekilebiliyor.
Nereden ve nasıl bakılırsa bakılsın; adı geçen ve geçmeyen devletler, petrole göz dikmiştir. Kuzey Irak, Afrin, İdlib vs. bahanedir. Bir asır sonra Türkiye'yi bir kere daha ipe göndermek istemekteler. 80 milyon Türkiye, her şart altında var gücüyle istiklalini ve istikbalini müdafaa edecektir. Sürecin, bu defa uzun ve belki de kanlı seyretme ihtimali güçlüdür. Fırat Kalkanı Harekâtı'nda tecrübe kazanmış Türk Ordusu'nun, İdlib, Afrin ve devamında çok daha çok başarılı olacağından kimsenin şüphesi olamaz. Bir kazanç da Türkiye'nin kendi millî silahlarını üretmesidir. Bir başka sebep; Mehmetciğin arkasında milletin duası ve kuvvetli bir siyasi irade var.
Kuzey Irak'a, Musul ve Kerkük'e gelince:
Oralar, zaten bu ihtilafın bir parçası.
Çok yönlü ve çok taraflı dişe diş bir mücadelenin içindeyiz.
Birinci Dünya Harbi defterleri açılmakta.
.PETROL SAVAŞI
2017-10-09 02:00:00
İdlib, Hatay vilayetimizin güneydoğusunda bulunan eski bir tarihî şehrimizdir. Halkı ziraatle geçinir. İç savaş ve DEAŞ sebebiyle Halep’ten göçüp gelenlerle birlikte nüfusu 3 milyonu bulmuş vaziyette. Halkın tamamı Türkiye’ye bağlanmayı istemekte.
İdlib, birkaç seneden bu yanadır el Kaide, el Nusra kaynaklı Hey’et-i Tahrir’üş Şam adını almış birkaç terör örgütünden mürekkep bir örgütün elinde. Bu örgütler, Afganistan’dan bu yana gelen bir gayrı nizami harp tecrübesine sahipler. HTŞ, Esad rejimine muhalif ayrılıkçı unsurdur.
İdlib’in kuzeyindeyse Afrin şehri bulunmaktadır. Afrin, PKK/PYD’nin elindedir. İdlib’in akıbeti için 3 ihtimal var:
HTŞ’nin elinde kalması. Yeniden rejimin eline geçmesi veya PKK’nın eline düşmesi. Türkiye’nin vatan bütünlüğü için en tehlikeli olan son ihtimaldir. Bu ihtimalin tahakkuku Erbil’den İsrail’deki Hayfa’ya kadar tahayyül edilen Kürt Petrol Koridoru siyon projesini yeniden ve daha ümitvar kılabilecektir. Türkiye, 25 Ağustos 2016 Tarihli FKH/Fırat Kalkanı Harekâtı’yla yöreyi DEAŞ’tan temizlediği gibi bölücü Kürt militanları da Fırat’ın doğusuna atmış ve Rojova vs. gibi PYD bölgesiyle Afrin bütünleşmesini engellemişti.Bizim, İdlib ve o çevreyle toplam Suriye hududumuzun dörtte birini teşkil eden 225 km’lik bir komşuluğumuz vardır. Diğer tarafta olan her şey, beri taraftaki şehirlerimize aksetmektedir.
İdlib Harekâtı’nın, PKK’nın, derin Suriye olan el Muhaberat adlı KGB eğitimli istihbarat teşkilatı eliyle denizden gelip Akdeniz ve Ege Denizi sahillerinde eyleme kalkışarak bunu sözde Karadeniz yapılanmasıyla bütünlemeye çalıştığı günün hemen ertesi sabah gerçekleşmesini bir tesadüf saymıyoruz. İçeride beli kırılan bölücü örgütün dışarıda da kolu kırılmaktadır.
Harekâtın, eş zamanlı olarak Irak Kürdistan Muhtar İdaresi’ne de bir ihtar olduğu bellidir. Nitekim, dikkatler İdlib’e dönmüşken Türk Ordusu, “bir gece ansızın” 81. ve 82. vilayetlerimizi istirdat edebilir. “İstirdat”, zorla alınan hakkı, hukuka bağlı kalarak bilek gücüyle “geri alma” demektir.
7 Ekim 2017 İdlib Harekatı’mız, Astana Mutabakatı meşru zemini üzerinden yürütülmektedir. Ankara, Moskova ve Tahran diplomatik hey’etleri, Kazakistan’ın payitahtı Astana'da üçlü müzakereyle anlaşmışlardı. Harekât böylece başlamıştır. İdlib’e önce TSK’nın tabii kolu, Hür Suriye Ordusu’nun Hamza Tümeni girdi. Bunun yumuşatma taarruzundan sonra TSK’nın müdahalesi gelmektedir. FKH’da da bu taktik yaşanmıştı. İdlib’in içinde TSK/HSO vaziyete el koyarken güneyde şehrin dışında Rusya birlikleri yer almaktadır.
HTŞ, 30 bin civarında bir milis terör örgütüdür. Müdahalemiz üzerine iki ihtimal görüyoruz; ya hemen ayrılıp gidecek veya canını dişine takıp ölümüne çarpışacaktır. Tabii Mossad ve batının Mossad üzerinden çalışan ajan kuruluşları pes etmemesi için ona destek olabilirler. PKK/PYD üst aklın rehberliğinde elindeki Amerikan silahlarının bir kısmını HTŞ’ye aktarabilir. Ancak Ankara da boş durmayıp HTŞ alt birliklerinden bazılarını bu tarafa çekmenin imkânlarını arayabilir...
Bu bir Petrol Savaşı’dır:
Ecdadımızın “Düveli Muazzama” dediği büyük devletlerin, petrol uğruna satmayacağı, dostluk ve ittifak yoktur.
7 düvel bilmeli ki:
-Biz, bu aziz toprakların misafiri ve işgalcisi değiliz. Biz, bu toprakların bin yıllık tapulu sahibiyiz. Biz, bu iklimde yaşayan her aidiyetten halkın mümessiliyiz. Biz, bu coğrafyada yerin altının da üstünün de mirasçısıyız. Biz, bu bölgede adaletin teminatı, huzurun sebebi, barışın adıyız...
Bir de içeridekilere bir çift sözümüz var:
Tarık bin Ziyad’ın tarifiyle arkamızda deniz, önümüzde düşman varken bu ulu davaya ihale, vekillik, bakanlık, belediye reisliği gibi... dünyalık menfaatler uğruna zarar verenler, bu dünyada tarih, ahirette mizan önünde yaptıklarının hesabını verirler.
Kimse gaflete düşmesin.
Bu millet ve onun şahsında bu ümmet, bir kere daha hainlerle gafiller arasında kalma azabını yaşamamalı. Unutulmasın ki Muhyiddin-i Arabi Hazretleri, o yanıp-tutuştuğunuz, malları, servetleri, unvanları, mevkileri asırlar öncesinde “sizin taptığınız ayaklarımın altında!” diyerek yüzlere çarpmıştı.
.İKTİDAR İÇİN TEHDİT UNSURU
2017-10-06 02:00:00
Son zamanlarda "mezhebçilik" diye bir kelime sıkça kullanılmakta. Bunu diyenler, aynı zamanda mezheblerin lüzumsuzluğuna dair de kendi inandıkları ve herkesin de inanma gafletine düşmesini bekledikleri türlü iddialar ortaya koymaktalar...
Her şeyden evvel şunu tesbit etmeli ki dînimizde "İslamcılık" da "mezhepçilik" de yoktur. Müslümanlık ve her Müslümanın ferden mensubu olduğu bir mezhebi vardır. Müslüman, âmentüsüyle amelini olanca samimiyetiyle yaşar. Bu İslamcılık değil, Müslümanlıktır. Garpçılık, Türkçülük, Osmanlıcılık, İslamcılık fikir hayatımıza, Fransız İhtilâlinden sıçrayan ideolojik kıvılcımlardır. Gecenin bir yarısında yanıp-söndüler.
1980'lerde Kemalist ideolojiden zulüm gören ikinci-üçüncü nesil dindarlardan bir kısmı, karşı devrim anlayışıyla ortaya bir fark koymak için İslâmcılığı yeniden hayata taşımaya çalıştılar. İklimimizin yabancısı bir sun'i inanç nakli olduğundan tutmadı.
"Mezhepçilik" diyenler ise mezheb düşmanı, bilgi birikimi yetersiz ve karşılaştığı her hadîs-i şerîfi mevzu/uydurma gören, ilmi kendinden menkul bazı aklıevvel imam hatip mezunlarıyla ilahiyatçılar oldu ve olmakta. Bu çarpıklığı, Mısır gibi bir kısım Arap ülkelerinde ortaya çıkan, arka plan kazındığında İngiliz ve siyon emperyalizmiyle karşılaşılan akımlar besleyegeldi. Bu akımlar, İslâmı içten tahribi hedef almıştır. Kibrinin mahkûmu bazı imam hatip ve ilahiyatçılar şimdilerde bu mezhepçilik sorumsuzluğunu dillerine pelesenk etmiş bulunmaktalar. İşin kötü tarafı, bu kişilerin iktidara yamanıp oraya yaslanarak konuşmalarıdır.
İslâmiyet, "edille-i şer'iyye" denen Kitap, Sünnet, İcmâ-ı ümmet ve Kıyas-ı fukaha adlı 4 kaynağa sahiptir. 4 Mezheb imamı; İmam-ı âzâm, İmam-ı Şafii, İmam-ı Malik ve İmam-ı Hanbel, bu 4 kaynaktan beslenen 4 amelî mezhebi/dini uygulama tarzını kurarak sistemleştirdiler. 2 imamımız, İmam-ı Maturidi ve İmam-ı Eşari de itikadda/inançta mezhebimizi kurdular, sistemleştirdiler.
Bu ulu çınarlar bütün İslâm tarihi boyunca yaşaya geldi, yaşaya gidecek:
Emeviler, Endülüs Emevileri, Abbasiler, Büyük Selçuklular, Anadolu Selçukluları, Babür İmparatorluğu, Türkistan Hanlıkları, Osmanlı imparatorluğu başta olmak üzere Asr-ı Saadeti takip eden bütün sultanlık, imamlık, padişahlık ve imparatorluklar zamanındaki mü'minler, yani bu ümmet 15 asırdır böylece inandı ve huzur ve sükûnetle böylece yaşadı. İstisnası Şia ve Vehhabiliktir.
"İslamcılık" diyenler, "mezbebçilik" diyenler, 15 asır boyunca İslâma bayraktarlık yapmış olan, ilmiyle temsil etmiş bulunan hakîki âlim ve evliyaya muhaliftir. Bu haddini bilmezler, vahiy sanki kendilerine inmiş gibi fütursuz konuşmaktalar.
İslamiyet, asırlar boyu, âlimlerin mürekkebi, mutasavvıfların terbiyesi ve kahramanların kılıçlarıyla hükümran oldu. Mezheplere ve dergâhlara düşmanlık, İslamiyetin zâhirini ve bâtınını tahrip etmektir. Bugünkü bu bozuk düşünceler, erken Cumhuriyet devrinde İslâmi hayatta yaşanan tahribatın yol açtığı boşluğun neticesidir. İslâmiyetin kendinde başlayıp kendinde bittiğini sananlara dikkat etmek lazım. Bunlar 2 asırdan bu yana ilk defa yakalanmış şu günleri layıkıyla kavramadan dini de iktidarı da bozma yolundalar.
İslamın dış düşmanları bellidir. İç düşmanları ise meçhuldür. Bazen kendileri bile kendilerini bilmezler. Bizim medeniyetimizde "ümera", "ulema" ve "evliya" vardır; adil devlet adamları, âlimler ve veliler. Medeniyetimiz bunların her birinin gece-gündüz çalışmalarıyla zamana nakış nakış işlenmiştir.
İslâmiyetin bânisi, kurucusu Allahü teâlânın Resûlü Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmdır. Ehl-i sünnet yolunun reisi İmam-ı âzâm Ebu Hanife Nûmân bin Sâbittir. Peygamberimizden bin sene sonra gelip dîni tecdid eden, zamanla İslamiyete mal edilmeye çalışılan bozuklukları temizleyen müceddid-i elfi sani olan, ikinci binin yenileyicisi büyük âlim ve mutasavvıf İmam-ı Rabbani Ahmed Faruki Serhendî'dir.
19. Asrın sonları, 20. Asrın başlarında bazı dergâhlara, tekkelere, tarikatlara çeşitli itikadî bozuklukların, türlü yaramazlıkların bulaştığı doğrudur.
Bu sebeple ilahî ceza geldi.
Şimdi de aksi istikamette fakat aynı hedefe doğru bir başka bozukluk yaşanıyor. Bu tehlike, FETÖ'nün yaptıklarından az değildir. Onlar da önceki on binlerce âlim ve evliyayı yok saymaktaydı, bunlar da yok saymaktalar. Halbuki mezhebleri reddeden ve Kur'ân-ı kerîmi orta mektep din dersi kitabı zanneden bu cahiller, İmam-ı âzamın, Abdülkadir-i Geylanî'nin, Cüneyd-i Bağdadî'nin tırnağı olabilirler mi veya diğer âlimlerin?
Milletin dîni ve imânıyla oynayanlar, cehalet ve kibirleriyle bir zaman sonra unutulup gideceklerdir. Fakat: İmam-ı âzâm'ın tesis ettiği Ehl-i sünnet yolu ve bu yoldaki İmam-ı Şafii, İmam-ı Malik, İmam-ı Hanbel, İmam-ı Maturidi, İmam-ı Eş'ari, İmam-ı Rabbani'ler..... isimleriyle, eserleriyle, tesirleriyle, yollarıyla, aşklarıyla kıyamete kadar yaşamaya devam edeceklerdir.
Dinde reformculukta Kemalistlerle buluşan bu İslamcılık döküntüleri iktidarın güveleridir. Bir ağabeyleri olarak AK Parti iktidarını tepeden tırnağa bu mânevi tahribata, bu tehdit unsuruna, bu güve yeniğine, bu ilâhî ceza tehlikesine karşı uyanık olmaya dâvet ediyoruz.
Şu satırlar, asla ne ilâhiyat ve ne de imam hatip camiası aleyhinedir. O kardeşlerimizi 28 Şubat ortamında zulme karşı nasıl müdafaa ettiğimiz ortadadır. Bu yüzden mahkemelik olmamız, tazminata mahkûm edilmemiz, mahkemesi ve dosya numarasıyla bellidir. Kol kırılsın yen içinde kalsın, bu güve bizim güvemizdir! dememiz vahim yanlış olurdu.
Allah için söylüyoruz.
Doğruyu söylüyoruz.
Tedbir alınmasını diliyoruz.
.TÜRKİYE İRAN DOSTLUĞU
2017-10-05 02:00:00
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani’nin dün Tahran’da yaptıkları ortak basın toplantısında dile gelenler, bu ziyaretin mutabakat metnidir. Buna göre iki devlet 3 husus üzerinde fikir birliğine varmış veya bunlardan bazıları için zaten var olan fikir birliğini daha da kuvvetlenmiştir.
Bu 3 madde şunlardır:
1-Irak Kürt Muhtar İdaresi’nin İsrail İstihbarat Servisi MOSSAD’la iş birliği ile yaptığı bağımsızlık referandumu gayrimeşrudur. Bu gayrimeşru ve emri vaki çıkış, Türkiye, İran ve Irak devletleri tarafından yok ve dolayısıyla tatbiki gayrikabil ve hükümdüz addedilmektedir.
2- PKK/PYD’nin Kuzey Suriye’de giriştiği alan kazanma faaliyetleri dâhil burada istikrarı bozucu ve hukuka aykırı her türlü kanunsuzluk ve terör hareketi Türkiye, İran ve Rusya eliyle kurulacak bir Çatışmasızlık Bölgesiyle önlenecektir.
3-Türkiye ve İran iktisadi ve ticari münasebetlerini daha da geliştirecektir. Bu cümleden olarak kur baskısından kurtulmak için üçüncü devlet parası yerine iki devlet, alış-verişlerinde kendi millî paralarını kullanacak ve karşılıklı olarak banka şubesi açacaklardır.
Görüldüğü gibi Ankara, iki sancılı bölge olan Kuzey Irak ve Kuzey Suriye’de 3 devlet halinde çalışma şeklinde oyun kuruculuk yapmaktadır. Türkiye, İran ve Irak muhalefet ettikten sonra Barzani’nin hayali çocukluk günlerinde kalmaya mahkûmdur.
Yeter ki Tahran samimi davransın ve güvenimizi zedelemesin. Beş yıl kadar önce İran, Washington tarafından haylice sıkıştırılmışken Ankara, BM’de Brezilya’yı da yanına çekerek İran’a nefes alma fırsatı vermiş fakat az zaman sonra Tahran tarafından yarı yolda bırakılmıştık.
İran, komşumuzdur. Komşu da komşunun külüne muhtaçtır. Ne var ki olay aynı zamanda hayli girifttir. Türk hariciyesi istediği kadar “bizim mezhepçilikle işimiz yok!” desin. Muhatabımızın var. İran bir “mezhep” devletidir. Bundan dolayıdır ki ta Osmanlı döneminde Şah Kulu faaliyetlerinden beri Anadolu’yu Şiileştirme ihtirasına sahiptir. Üstelik şimdi Şia ideolojisini Basra-Aden-İskenderun Körfezleri üçgenine yaymıştır. Hizbullah bundan dolayı neş’et etmiş ve bununla kalınmamış Haşdi Şabi diye vurup-kıran bir örgüt peydahlanmıştır.
Moskova da işin içinde olmakla Çatışmasızlık Bölgesi kurulması sanki daha çok ümit vermektedir. İran büyük devlettir. Ama tarihte çok kötü hatıralarımız var. Bu sebeple günü birlik düşünemiyoruz.
Millî para kullanmaya gelince:
Tek kelimeyle harika.
Bir an evvel uygulansın deriz.
Dolar ve avro baskısından kurtulmak iktisadi istiklal olur. Temennimiz hangi devletle olursa olsun alış-verişlerimizde millî paranın kullanılmasıdır.
Şunu da demeden geçemeyeceğiz.
Tahran ziyareti aynı zamanda Türkiye, İran ve Irak’ın Kuzey Irak’ta İsrail nüfuzunu çökertme teşebbüsüdür. Referandum mevzuunda bakalım bu 3 müttefik devletin mi, yoksa Tel Aviv ve Üst akıl Giller’in mi sözü geçecektir?
Samimiyet olursa; muvaffakiyet gelir.
Tahran için bu cümleyi tercüme etmeye hacet yoktur...
.FAHRİ KORUTÜRK'ÜN İRAN ZİYARETİ
2017-10-04 02:00:00
Eski büyükelçilerimizden Oğuz Gökmen, bize bizzat anlatmıştı.
O'nun anlattığı bu olayı, yıllar evvelinde yazmıştık. O yazıyı okuyan vardır, okumayan vardır. Bu sebeple Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın İran ziyareti vesilesiyle bu ibretâmîz hâdiseyi bir kere daha yazmayı gerekli gördük...
İşte merhum Oğuz Gökmen'in anlattıkları:
-Tahran'da büyükelçiyim. Fahri Sabit Korutürk, Cumhurbaşkanı. Cumhurbaşkanının bir İran ziyareti iktiza etti. Sn. Korutürk Tahran'a geldi. Dışişleri Bakanımız İhsan Sabri Çağlayangil de Cumhurbaşkanına refakat etmekte.
Ziyaretler yapıldı. Müzakereler oldu. Seyahatin resmî tarafı bitti. Bunun üzerine Cumhurbaşkanıyla refakatindeki hey'eti, gezilip-görülmeye değer yerlere götürdük. Gittiğimiz yerlerden biri, İran'ın büyük şairlerinden Hâfız-ı Şîrâzî'nin kabriydi. Buraya, kabrin başına gelince İhsan Sabri Çağlayangil, Cumhurbaşkanı Korutürk'e "Sayın Cumhurbaşkanım, bir Fatiha okuyabilir miyiz?" diye arz etti. Başlar, kendisine dönmüşken Cumhurbaşkanı cevap verdi: "Olmaz! Biz laik devletiz!" Aldığı bu menfî cevap üzerine Dışişleri Bakanı Çağlayangil, Yahya Kemal Beyatlı'nın o meşhur "Rindlerin Ölümü" adlı şiirini okudu:
"Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış/Yeniden her gün açarmış kanayan rengiyle/Gece bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış/Eski Şiraz'ı hayal ettiren ahengiyle."
"Ölüm, asûde bahar ülkesidir bir rinde/Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter/Ve serin serviler altında kalan kabrinde/Her sabah bir gül açar; her gece bir bülbül öter. "
Şiir bitirince Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk, aynen şunu söyledi: "Sayın Çağlayangil, Fatiha'yı ne güzel okudun!!!"
...
Dediğimiz gibi; bu vak'ayı daha evvel de kaleme almıştık. O yazıyı kimler okudu bilmiyoruz ama bir kişinin okuduğunu çok iyi biliyoruz. O da TBMM Başkanı Sn. İsmail Kahraman. Sn. Kahraman'la ne zaman, nerede karşılaşsak ilk sözü "Sayın Çağlayangil, Fatiha'yı ne güzel okudun!" demek olur.
Naklettiğimiz ve Oğuz Gökmen'in hatıratında da olduğunu işittiğimiz bu hazîn mes'eleyi birkaç cepheden tahlil etmek mümkün:
Birincisi; bir kabrin başında Fatiha okumayı bile laikliğe aykırı bulacak kadar laiklik cinneti. İkincisi; Cumhurbaşkanlığı mevkiine gelmiş birinin Fatiha Sûresinden habersizliği. Şu var ki cehalet, sadece Fatiha'ya dair değildir. "Rindler'in Ölümü" şiirinden habersizlik de o yerdeki bir insan için cehalet sebebidir.
Bunlar, bir ihtimaldir.
Diğer ihtimalse adı geçen Cumhurbaşkanı'nın Fatiha'yla alay etmiş olmasıdır. 1903 doğumlu olan ve ömrünün 20 senesini Osmanlı teb'ası olarak geçirmiş ve hemen bütün tahsilini Osmanlı mekteplerinde tedris etmiş bir gencin Fatiha'yı hatta Kur'ân-ı kerîmi bilmemesi imkânsıza yakındır. Böyle ise şunu demek istemiş olmaktadır: "Ne Fatihası? İşte bir şiir okudun oldu Fatiha!" Bu söz, söyleyeni İslamın dışına çıkartır.
Laiklik yobazlığı malum.
Ancak bunun dışında, cehalet mi, yoksa dinle alay mı söz konusudur? Onu bilmiyoruz. Oğuz Gökmen, hadiseye şahid olmuştu. Bize naklettiğinden edindiğimiz intiba, Fahri Korutürk'ün şiiri Fatiha zannettiğidir.
Şu manzaraya nereden bakılırsa bakılsın ortada bir felaket vardır!..
Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan da bugün İran'da. Günlük bir iş gezisi de olsa belki fırsat bulup bazı mümtaz yerleri ziyaret edecektir. Oraları ziyaret edince de aşr-ı şerîf okuyabilir.
Dünkü Türkiye ile bugünkü Türkiye'yi anlamak için bile bu fark bile yetmez mi?
Türkiye Cumhurbaşkanı, şehîd evlerini ziyaret ettiğinde diz çöküp Kur'ân-ı kerîm tilavet etmiyor mu, o kalbi yaralı ailenin derdine derman olmuyor mu?
Eskiden öyle miydi?
Bugün gibi hatırlıyoruz. Adalet Partisi iktidarına rağmen "sembolik" Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk, dînî bayramlarda konuşma yaparken gûya milletin bayramını kutlar, fakat "laiklik", "Atatürkçülük", "teokratik din devleti", "saltanat" gibi kelimelerden örülü zifte batmış cümlelerle dinimize-imanımıza hakaretle bayramımızı zehir ederdi. Yalnızca o da değil, çoğu böyle oldu.
"Büyüklere masallar" anlatmıyoruz.
Şahîdli, delilli vak'aları dile getiriyoruz.
Bugün üstelik de en iyi cinsinden mescîdi olmayan AVM yok gibi. Emin olunuz ki Tek Parti Zihniyeti, işbaşına gelsin iki ay içinde hepsi kapanır. Sadece onlar değil. Yol ve köprüler mecburen kalır, fakat kazanılan her şey hayattan kazınır.
Herkes, aklını başına toplasın.
Kimse "ne oldum?" delisi olmasın!..
.AK PARTİ-MHP KARDEŞLİĞİ
2017-10-03 02:00:00
TBMM, yeni kanun yapma yılına girdi. Yeni yıl veya yeni dönemle birlikte önemli bir tahmin de gündemde konuşulur oldu. Buna göre AK Parti, daha doğrusu Cumhurbaşkanı ve AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, TBMM Başkanlığı'nı MHP'ye verecekmiş.
Bu rivayet ne kadar sahihtir bilmiyoruz. Ancak gerçekleşmesi, millet nezdinde yadırganmaz. Aksine bir başka tahmine de kuvvet kazandırır.
2019 sonunda yürürlüğe girecek Cumhurbaşkanlığı Sistemi'nde Cumhurbaşkanlığı yardımcılarından birinin MHP'li olacağı söyleniyor. Bunu söyleyenler, "Devlet Bahçeli" diye adını da koymaktalar. Hatta sistemin hararetle tartışıldığı günlerde bu mes'ele, Devlet Bahçeli'ye de sorulmuş, Sn. Bahçeli de "o güne kadar kim öle, kim kala!" diye cevap vermişti.
TBMM Başkanlığı'na bir MHP'linin seçilmesi de Cumhurbaşkanı Yardımcılığı'na Devlet Bahçeli veya göstereceği birinin gelmesi de politik taassup illetinde olanlar hariç toplumun büyük kesimi tarafından uzlaşmacı ve barışık kültür adına gayet makul karşılanır. MHP fedakârlıklarıyla bunu hak etti. Yalnız kimse basit politik cerbezeliklere düşmesin. Sn. Bahçeli, TBMM Başkanlığı'nı veya Cumhurbaşkanı Yardımcılığı'nı elde etmek için AK Parti iktidarına yardımcı olmadı. Devlet Bahçeli liderliğindeki MHP, parti ölçekli, gün mesafeli düşünmüyor. Bu parti ve onun akil adamları, "Devlet-i Ebed Müddet" şuuruyla hareket ederek o ân verilmesi elzem olan destek kendilerine kaybettirse bile geri durmamaktalar.
Bu "safını belli eden destekleri" tek tek saymaya gerek yok. Onların en büyüğü ve en değerlisi 15 Temmuz gecesi Sn. Devlet Bahçeli tarafından ortaya konan duruştur. Bir darbe teşebbüsü duyulur-duyulmaz Devlet Bey, derhal Başbakan Sn. Binali Yıldırım'ı arayarak net ve pürüzsüz bir ifadeyle "devletin, milletin, seçilmiş hükûmet ve seçilmiş Cumhurbaşkanının yanında, darbecilerin karşısındayız!" dedi. Bu kararlı sözler, işgal habercisi darbecilerin beline inen darbeydi. MHP lideri, bugüne kadar aynı netlikle fikrini, yerini ve tavrını koruyageldi. MHP liderinin iktidarın şahsında Büyük Devlet ve Büyük Millet ufkumuza verdiği son destek, Cumhurbaşkanı ve Hükûmet, Kuzey Irak'taki 15 Temmuz isyan hareketinin devam dalgasıyla mücadele ederken 5 bin Ülkücü yiğidin Musul, Kerkük ve Kuzey Irak'a girmeye hazır olduğunu haber vermesi oldu.
Bugün artık Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan da AK Parti, kadroları da Devlet Bahçeli'yi daha yakından tanıma fırsatı bulmuşlardır. Devlet Bey, milletini, vatanını, tarihini aşk derecesinde seven terbiyeli ve seviyeli bir insandır. Yerli ve millîdir. Sözünü dudaktan, gözünü budaktan esirgemeyen cesur bir devlet adamıdır.
Bu üslup göstermiştir ki siyaset yapmak için körü körüne muhalefet yapmak şart değildir. Bir idealist için illa iktidarda olmak da şart değildir.
Bizzat iktidarda olmak her zaman mümkün değildir.
Önemli olan inanılan dâvânın iktidar olmasıdır.
Bugün MHP'nin kendisi olmasa bile fikri iktidardır.
Sn. Devlet Bahçeli, Sn. Binali Yıldırım veya Sn. Recep Tayyip Erdoğan'ın yerinde olsaydı herhâlde O'nun icraatı da bugünkü icraattan farklı olmazdı.
Bu millet, yerine göre öz evlatlarını feda ederek Devlet-i Ebed Müddet'i ayakta tuttu. 1683 Viyana kaybından beri haçlı taarruzları devam etmektedir. Bugün kardeşlik her zamankinden daha çok kıymetlidir.
Makamlar geçici...
Dâvâ kalıcıdır.
.YÜKSEK DİPLOMATİK ZEKÂ!
2017-10-02 02:00:00
"Kuzey Irak Muhtar Kürdistan İdaresi Diyanet İşleri Reisliği Yahudiler Sorumlusu" diye bir cümle okunduğunda bunu okuyanın gözünde tarif edilen meslek ve ait olduğu bölge icabı hâliyle sarıklı-sakallı-cübbeli bir din adamı hayali doğacaktır.
Hâlbuki öyle değil.
Bu sıfatı taşıyan Şerzad Ömer Mamsani, sakalsız, bıyıksız, kravatlı ve bakımlı bir Avrupai bürokrat görünümünde.
Türkler için yabancı olan, Kuzey Irak diyanetinde Yahudilere hizmet veren veya onlarla münasebetleri tanzim eden bir dairenin varlığı ve bu daire başkanının medyaya verdiği mülakatta söyledikleridir. Şerzad Mamsani, muhabirlere 25 Eylül referandumundan evvel konuşmuş. Dedikleri, kısaca ve mealen şöyledir:
-Kürdistan'dan ilk sürgün edilen Yahudilerdir. Sonra onları başka ırklar takip etti. Bütün dünyada 2 bin 700 civarında Yahudi Lobisiyle görüşerek 25 Eylül'deki bağımsızlık referandumumuza destek olmalarını istedik. Onlar, vatanlarına dönüp devletlerini kurdular. Bugün vefa borçlarını ödemeleri gerekmekte. İstiklalimize karşı olanlar, Saddam zamanındaki Irak'tan istifade edenlerdir...
Sözler, ağırlaşan cümlelerle devam edip gidiyor.
Bu mülakat, şimdi basına akseden bir fotoğrafla buluşunca her şey yerine oturmaktadır:
Bahsettiğimiz fotoğrafta ortada başında puşudan sarığı ve askerî kıyafetiyle Mes'ud Barzani yer almaktadır. Masanın sol başında 78 yaşında olan Yahudi asıllı ve Fransız hükûmetlerinde sağlık ve dışişleri bakanlığı yapmış sosyalist parti mensubu Bernard Koucher görünüyor. Sağ başta ise yine Yahudi asıllı Fransız Bernard Henri Levy var. Fransızların, ismini BHL diye kısalttıkları bu kişiye Batının verdiği unvansa "Modern Çağın Lawrence'i"dir. "Filozof, entellektüel, yazar, oyuncu, yönetmen" gibi daha başka unvanları da var. Ancak fikir haysiyetine sahip Avrupalılar "siyonizme ve emperyalizme verdiği hudutsuz destekten dolayı" ona şarlatan demekteler.
BHL'nin hayatına bakıldığında bir zaman Afganistan'da, başka bir zaman Irak'ta, kuzey Suriye'de PYD ile, Mısır'da hükûmeti devirmek için isyan çıkartan ordunun yanında, Tunus ve Libya'da terör gruplarına silah temin etmekte. Son olarak Avrupa'da Kürdistan Muhtar İdaresi'nin 25 Eylül bağımsızlık referandumuna lobi çalışması yapmış.
BHL için "Mossad ajanı" denmekte. Muhtemelen diğeri de öyle. Belli ki Kuzey Irak'ın yardım talep ettiği lobiler onları sahaya sevk etmişler. Ancak masada yine Avrupa tarzı giyimli daha başka kişilerle bir hanım da var.
Bütün bu malumat ile 25 Eylül akşamı Erbil'de neden İsrail bayraklarıyla gösteri yapıldığı ve Tel Aviv'de Yahudilerin neden sevinçle sokaklara döküldüğü anlaşılmaktadır. Zerre şüphesi olan varsa onlar, BHL'nin "Libya'da ne yaptıysam Büyük İsrail için yaptım!" ikrarını duymalılar. Tabii Libya'da ve her yerde.
Filistin'de masum çocuklar İsrail askerleri tarafından hunharca katledilirken bu dayanılmaz manzaraları yok sayıp İsrail’le iş birliği yapan, Büyük İsrail'e taşeronluk eden sözde Kürtlere yazıklar olsun!.. Onlar, Kürtleri, siyon emellerine peşkeş çekmekteler.
25 Eylül, 15 Temmuz'un devamıdır. 15 Temmuz'u kimler tezgâhladıysa 25 Eylül de onların tezgâhı.
Ankara, Moskova, Bağdat, Tahran dörtlemesinde çok iyi çalışmalıdır. Bu güzergâhta diplomatlarımıza tarihî yüksek zekâ kıvraklıkları düşmekte.
3 çalışma olmazsa olmazdır. Bunlardan biri Bağdat'ı Tahran'ın nüfuzundan kurtarmak, diğeri Moskova'yı ikna ederek Esad'ı gönderip Şam'ı da katarak 4'lü ittifakı 5'e çıkarmak ve üçüncü olarak Kuzey Irak'ta Kürt yöneticilerle halkı karıştırmamaktır.
.DOSTLUKLAR VE DÜŞMANLIKLAR
2017-09-29 02:00:00
Turgut Özal'ın 12 Eylül cunta ve daha bir düzine vesayete rağmen Başbakanlığa geldiği 1983 yılına kadar Rusya, Türkler için affedilmesi gayrı mümkün olan "moskof"tu.
Merhum, sadece yurtiçinde 4 eğilimi birleştirmekle kalmayarak uzak ve yakın devletlerle de dostluklar inşa etti.
"Baba Bush" denen ABD Başkanı'na ilk ismiyle hitap edecek kadar sıcak dostluklar kurmuştu. O kadar ki George Bush da Irak ve diğer bazı dünya mes'eleleri için Başbakan Özal'a telefon açar ve akıl danışırdı.
Ancak Turgut Bey, aynı zamanda Rusya ile dostluk köprüleri kurdu. Bu, tarihimizde bir ilkti. Dostluğumuz, SSCB'nin dağılıp yerine Rusya Federasyonu'nun gelmesiyle pekişti. Böylece ticaret dilimize "Bavul Ticareti", "Laleli" ve "Sarp Sınır Kapısı" diye 3 kavram girdi. Ruslar, Laleli başta olmak üzere İstanbul'da bolluğu, ucuzluğu keşfetmişlerdi. Akın akın geliyor, alıyor-gidiyor ve yine geliyorlardı. Öyle ki açık hesap çalışmalar bile sıradanlaşmıştı. Onlar, Türkiye'de pazar ekonomisini, bizim bıçkın esnaf da Slav ırkındaki güzelliği keşfetmişlerdi. Birçok erkek, Rus kızlarıyla evlendi. Akrabalıklar doğdu. Hâlbuki 1983'lere kadar Rusları kan içen canavarlar biliyorduk. Çünkü Türkler ve Ruslar, tarih boyunca hep vuruşmuşlardı.
Bu sıcak münasebetler, Ahmet Davutoğlu'nun Başbakanlığı günlerindeki uçak düşürülmesine kadar devam etti. O hadise, krize yolculuğu başlattı. İki devlet, savaşın eşiğine geldi. Allah'tan ki Rusya'nın başında Vladimir Putin diye soğukkanlı bir devlet adamı vardı. İki devlet için de sonu felaket olacak bir savaş çıkmadıysa bu ismin payı büyüktür. Muhtemelen Sn. Putin, jetlerini Türkiye'nin değil Paralel Devlet Yapılanmasının düşürdüğünü görmüştü. Ancak dostluk da bir kere dibe vurmuştu. Bu dibe vurmuş dostluğun kurtarılması ise Sn. Erdoğan'ın paralel ihaneti görür görmez Başkan Putin'e yazdığı tavzih mektubu oldu. O mektup, her türlü kınama göze alınarak yazılma cesareti gösterilmeseydi bugün Rusya ile dostluğumuz yeniden zirvede seyrediyor olmaz, ticari ve askerî ortaklıklar yaşanmazdı. Yaşanmayınca da şu gün bölgedeki vaziyetimiz tahmin edilmeyecek denli aleyhimize olabilecekti.
Turgut Özal, sadece Amerika ve Rusya ile dostluk kurmadı. Araplarla da dostluklar kurdu. O güne dek gözlemci üye olduğumuz, bugünkü adı İslam İşbirliği Teşkilatı olan İslam Konferansı'na tam üye olduk. İslam ülkelerine resmî ziyaretler yaptık, onlardan iadeler oldu. "Araplar bizi arkadan hançerledi" yalanı aşılmıştı. İstanbul başta olmak üzere büyük şehirlerimiz, kaplıcalar Arap turistlerle dolup taşıyordu. Şaşırmıştık. Bu Araplar, "arap" değildi; onlar da bizim gibi beyazdı. Aslında Araplar, aynı zamanda ortak tarihe; dedelerinin/ninelerinin vatanlarına da gelmiş oluyorlardı. Zenci ırkı ile karıştırdığımız Arap turistler, Avrupalılar gibi değillerdi; çok alışveriş yapıyor, bol bahşiş bırakıyor, taksi tutuyor, emlak kiralıyorlardı. Ne var ki bazı taksi şoförlerinin bugün de "mesafe kısa" diye birçok vatandaşı ya arabaya almadığı veya alsa bile indirdiği terbiyesizliğe benzer şekilde Arap turistlere hilenin her çeşidini yaptılar. Bu hilebazlıkta bazı emlakçılar, o düşük ahlaklı taksicileri yalnız bırakmadılar. Arap turistler aldatıldıklarını anlayınca derhal çıkıp gittiler ve ta AK Parti iktidarına kadar bir daha semtimize uğramadılar. Bilhassa Recep Tayyip Erdoğan ismine duydukları muhabbet sebebiyle bu iktidar döneminde Araplarla ilişkiler fevkalade gelişti. Ayrıca bu iktidarla birlikte Türkiye, Afrika denen bir kıtayı da keşfetmişti.
Ancak Turgut Özal zamanında kurulan Karadeniz Ekonomik İşbirliği Konseyi ve Başbakan Erbakan zamanında kurulan D-8 ve bu iktidar zamanında kurulan Türk Konseyi verimli olamadı.
Türk Cumhuriyetlerinin Turgut Özal'a bir ağabeye duyulan muhabbetle büyük muhabbetleri vardı. Mevcut iktidar zamanında Azerbaycan ve Kazakistan dışında dostluklar olması gereken seviyeyi bulmadı.
Şimdi referandum macerasına yelken açmış olan Kürtler, Turgut Özal döneminde Saddam zulmünden kaçarak Türkiye'ye sığındılar. Bugün Suriyeli mülteciler gibi onlara da kollarımızı açtık. Uzun aylar boyu Türkiye'de barındılar. Merhum Özal, Barzani ve Talabani'ye Türk pasaportu verdi, böylece seyahat edebildiler. AK Parti İktidarı döneminde de Esad zulmünden kaçan 190 bin Suriyeli Kürt, Kobani'den bize sığındılar. Onlara da kollarımızı açtık. Aylarca kaldılar sonra döndüler. Şimdi referandum sırasını bekliyor olmalılar.
Bu iktidar, hem Suriye'den gelen mültecilere yüzümüzü ak edecek şekilde sahip çıktı ve hem de Somali'den Arakan'a kadar kardeşlik hislerimizi götürdü, dualar getirdi.
AK Parti İktidarında FETÖ/PDY apayrı bir olaydır; onu ayrı tutarsak Arap Baharı aldatmasında Ankara, Suriye'de tuzağa düştü. Bugün de Kuzey Irak'ta Erbil tuzağa düştü. Neticede Türk, Kürt, Arap kaybetti ve kaybediyor.
Oğul Bush berbat döneminden sonra Erdoğan iktidarı, Obama iktidarıyla eş zamanlı var oldu. Münasebetler, iyi başladı fakat iyi bitmedi. Şimdi ABD cenahında tüccar Trump, Rusya cenahında devletten gelen Putin var. Birincisi hemen hiçbir şeye hakim değilken, ikincisi ne varsa hakim. Tıpkı Erdoğan gibi. Tam bu ortamda Almanya’nın seçim sıkıntısı doğdu. Bayan Merkel, ya sosyal demokratlara mahkum olacak kadar taviz verecek, ya azınlık iktidarı kuracak veya yabancı, İslam ve Türk düşmanı yeni Hitlerciler ve ilaveten Yeşillerle iktidar olacak. Böyle bir tablo aynı zamanda AB için sancı çağıdır.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Washington'a gitti. Başkan Putin, Ankara'ya geldi. Bağdat, sanki Ankara'nın ipine sarılıyor. Tahran devrede. Cumhurbaşkanı Tahran' da gidecek.
Tam bu ortamda referandum pimi çekilmiş bir bomba olarak orada duruyor.
Devlet olmak da devlet kalmak da devlet idare etmek de kolay değil.
Ateşten gömlek giymişlere kolaylıklar dileriz.
.ZAMAN, ALEYHİMİZE İŞLİYOR
2017-09-28 02:00:00
Donald J. Trump'ın 4 yılı tamamladıktan sonra bir 4 yıl daha seçilmeyebilir. Hatta bazı gözlemcilere göre 4 yılı doldurması bile şüpheli. Netice itibarıyla Sn. Trump 4 yıl veya 8 yıl sonra gittiğinde ona dair hesap-kitap hanesinde başarı olarak gösterecekleri işlerinden biri "Kuzey Irak'ta müstakil bir Kürt devleti kurulmasını sağladı" tespiti olabilir.
Mesud Barzani, referandum kararını açıkladığı günden beri İsrail, bu fikre destek verdi. Zaten o fikri, Sn. Barzani'ye kabul ettiren ve cesaretlendiren İsrail'dir. İsrail’in bunu yaparken Beyaz Saray'dan habersiz hareket ettiği düşünülemez.
İsrail, "one minute"ı unutmamış, Türkiye'nin Hamas, Gazze ve Filistin'e sahip çıkmasını kabullenememiştir. Washington ise Türkiye'nin Rusya ile yakınlaşmasını içine sindiremiyor. Tel Aviv'in kuyruk acısı var. Washington ise haddi aşmış bir Ankara'ya ders verme peşinde. Başvekil Adnan Menderes misalini çok hatırlattık. Merhum Menderes, Washington'dan kredi alamayıp da Moskova'yla imzalar atılınca bunun bedelini hayatıyla ödedi. Bundan dolayı bir kötü gelişme beklemekteydik.
Sn. Cumhurbaşkanı, hakkımız olan bir gerçeği sıkça dile getirmekte. "Biz, bölgemizde oyun kurucuyuz" diyor. Bundan daha tabii ne olabilir? İnanç, tarih, ticaret, sosyoloji ve hayatı oluşturan ne varsa ve hangisinin penceresinden bakılırsa bakılsın bölgede oyun kurucu olmak yerden göğe kadar hakkımızdır.
Ne var ki bunu ne İsrail, ne AB, ne ABD ister. Rusya bile bütünüyle istemez. Cumhurbaşkanı'nın "7 düvelle de mücadele ederiz" demesi bundandır ve I. Dünya ve İstiklal Harbi şartlarına atıftır.
5 milyon nüfuslu Kürdistan Muhtar İdaresi'ndeki cesaretin arkasında bu saklı hakikatler vardır. Irak, Suriye, İran ve Türkiye'den toprak kopartmaya dönük bir siyon planıyla karşı karşıyayız. Nitekim 25 Eylül akşamı siyon yıldızı, Erbil meydanlarında Müslüman Kürtler tarafından bir şükran ifadesi olarak dalgalandırıldı.
Ankara, tehlikenin farkında. İlk günden itibaren sert tepkiler de verdi. Buna rağmen henüz fayda sağlayıcı büyük bir teşebbüs yok. Biz, "Sizi İsrail'den başka kimse tanımaz" derken Beyaz Saray'ın bir işaretiyle çok devlet tanıyabilir. Onlar tanıyınca Beyaz Saray, bu defa bize dönüp "bu kadar devletin tanıdığı bir varlığı görmezden gelemezdim" diyerek o da tanır.
Daha ekonomik müeyyide olarak bile bir şey yapılmadı. Bu bahiste müeyyidelerin hayata geçmesi bizim iktisadi hayatımıza da olumsuz yansıyacağı için ağırdan alınıyor.
Zaman aleyhimize işlemektedir.
Şu an bir emri vakinin birinci safhası yaşanıyor.
İkinci safhası mevzubahis idareyi devlet olarak tanıma safhasıdır.
Mesud Barzani, 24 Eylül 2017 Pazar günü "geri adım atmayacağız, yarın bağımsızlık referandumu yapılacaktır" der demez TSK, o gece Musul ve Kerkük'e girmeliydi.
Şimdi bu da zor görünüyor. Bir adım sonra bu zorluk imkânsıza döner. Barzani idaresi tanındığı an Kuzey Suriye'de de PYD de tanınabilir. Sonra da sıra diğer adımlara gelir.
.EĞİTİMİ MİLLÎ VE YERLİ KILMAK!
2017-09-27 02:00:00
Bütün zamanlarda, devletin bin türlü işinin arasındaki bir numaralı işi eğitimdir. Bu gerçek, dün böyleydi, bugün de böyle, yarın da böyle olacak...
Malûm olduğu üzre iki bakanlığın isminin başında "millî" kelimesi yer alır. Bunlar eğitim ve savunma bakanlıklarıdır. Savunma Bakanlığı çok mühim olmakla birlikte bu ikinin de en mühimi eğitim bakanlığıdır. Bundan dolayıdır ki ismi "Millî Eğitim Bakanlığı"dır. Ne var ki tabelayla her şey bitmiyor. İsmi "Maarif Vekâleti"yken Millî Eğitim Bakanlığı yapılmakla bir şey değişmediği gibi.
"Eğitim sistemiyle çok oynandı"ğına dair toplumda ortak bir şikâyet var. Bu şikâyetler doğrudur ve haklıdır. Ancak o çok oynama bugüne ve yalnızca bu iktidar dönemine mahsus değildir. Bir asırdan beri müdahaleler sürüp gitmektedir.
Bu zaman zarfında bir milletin harfiyle, diliyle, irfanıyla oynanmış ve tarih yapıcı milletimiz bir kültür kaymasına maruz kalmıştır..
Okullarımız yüz yıldır:
-Ne Türkçe öğretebilmiştir.
-Ne tarih öğretebilmiştir.
-Ne din öğretebilmiştir.
-Ne ilim öğretebilmiştir.
-Ve ne de dil öğretebilmiştir.
Dünyada bir yabancı lisanın en zor öğrenilebildiği memleket, herhâlde Türkiye'dir. Kendi ana dilini iyi bilmeyen nesillerin, yabancı dil öğrenmesi çok zordur. İlk günden beri bu memleketin çocukları, bu zorluğu yaşayagelmekteler. "Servet" denecek para harcayıp özel okulda dil öğrenme ayrı bahistir.
Bir eğitimin unsurları:
-Öğretmen,
-Ebeveyn,
-Kitap,
-Ve mekteptir.
Bunların en önde gelenleri öğretmen ve cari müfredatın mahsulü olan ders kitabıdır.
Bu ikisinin en kıymetlisi de öğretmendir.
Ebeveyn veya onlardan biri okuma-yazma bilmeyebilir, alâkasız olabilir, hayatta olmayabilir, hapiste veya yurt dışında olabilir.
Okul, kerpiç dam, çadır veya barakadan olabilir.
Eğer, öğretmen müktesebatlı ve rehberlik vasfına sahipse o, yarınlarımız için dünya ile yarışabilen donanımlı iyi insanlar yetiştirebilir. Dolayısıyla öğretmen seçmek çok büyük hünerdir ve öğretmene yapılacak her türlü yatırım yerindedir. Bunun için de işi baştan ele almak gerekir. Öğretmene yüksek memur maaşı verilmesi hâlinde üniversite tercihinde tabiî ki en evvel öğretmen yetiştiren fakülteler tercih edilir.
Eğitimimizin 4 dönemi vardır:
1-İnkâr dönemi.
2-Soluk dönem.
3-Gasbedilmiş dönem.
4-Arayış dönemi.
İnkâr dönemi, 1923-1950 arasıdır:
Bu dönemde eski Yunan, Roma ve Avrupa'ya yapışılır ve düne, dine, medeniyetimize, ailemize, tarihimize, örfümüze... dair çok değer red ve inkâr edilir. Bu dönemde gençlerde yurdumuzu işgal eden emperyalist zihniyet ve medeniyete hayranlık ve taklit duyguları gelişir. Kayıp nesiller firesi azımsanmayacak miktarları bulur. Anlattığımız zamanlarda kendi tarihimizden çok Roma tarihi ve Yunan tarihi öğretiliyordu.
Soluk dönem, 1950-1980 arasıdır:
Bu dönemde de önceki uygulama çok değişmemiş, ayrıca 1960-1980 arasında şiddetli bir ideolojik süreç yaşanmıştır. İdeolojik süreçte neredeyse her "izm" topraklarımıza boca edildi.
Gasbedilmiş dönem:
Eğitimimiz 1980-2015 arası, FETÖ örgütü tarafından dört koldan gasbedilmişti.
Arayış dönemi:
2003'ten bugüne kadarki ve bilhassa 15 Temmuz 2015'ten sonraki dönem arayış dönemidir.
AK Parti, iktidarı zamanında yeni okul binaları yaptı, okullara akıllı tahtalar, masalara bedava kitaplar koydu ve daha birçok hizmetler verdi. Bununla birlikte ulaştırma, sağlık gibi bazı sahalarda gösterdiği başarıyı eğitimde gösteremedi. FETÖ darbe teşebbüsünden sonra eğitimimiz çok daha fazla yerli ve millî hassasiyetler taşımalı ve FETÖ ve izm sızmalarına karşı uyanık olunmalıydı...
Oysa bugün de üstelik de ilkokul çocuklarının okuma parçalarında eski Yunan tanrı safsatalarının okutulduğu hayretle görülmektedir. Tek Parti zihniyetinin hâkim olduğu dönemlerin hovarda tanrılar bahsi bu defa müzik tanrılarının pespaye laflarıyla hortlamış görünüyor.
Bugün de 1 numaralı dâvâmız, millî ve yerli nesiller yetiştirmektir.
Değerlerine bağlı, öz medeniyetini yaşayan nesiller.
Bu da Millî Eğitim'le olur.
.ÜÇÜNCÜ FIRSAT!
2017-09-26 02:00:00
Bağımsızlık referandumuna karar alan Erbil'in Kürt yöneticileri kendi aralarında şöyle konuşuyor olabilirler:
-Ankara'ya bakmayın; biz, geçmişte Kürdistan millet meclisini kurarken de aynı öfkeyi göstermiş, yine tarih demiş, yine Türkmen demiş, yine Misak-ı Millî demiş, tehditler savurmuşlardı. Fakat bu asabiyeti gösteren hükûmet gidince yerine gelenlerle müttefik olduk. Bu defa da öyle olur. Sınırda tatbikat yapan, gözdağı veren bu hükûmet gidince gelen hükûmet müstakil Kürdistan'ı tanır. Yapacakları nihayet 3 günlük ekonomik ambargodur. Üç gün sıkıntı çeker, sonunda istiklalimize kavuşuruz...
Hakikaten 20 sene kadar evvel Kürtler, Kuzey Irak'ta parlamento açıp, otonomi/muhtariyet ilan ettiklerinde Başbakan Bülent Ecevit ve devrin idarecileri çok sertleşmiş, medya dehşetli başlıklar atmıştı. Ne var ki üstakılgillerin telkinleri, geçen zaman ve içerideki bitip-tükenmez kavgalar yüzünden bir zaman sonra Ankara'yı kızdıran o gelişmeler olağanlaştı ve her şey tabiileşti...
Kader, yakın tarihte karşımıza 3 kere fırsat çıkarttı:
Birincisi, Turgut Özal zamanındaydı. Cumhurbaşkanı Özal, ilk Körfez Harekâtı'nda Musul ve Kerkük'e girecekti. Fakat Genelkurmay Başkanı Necip Torumtay'ın istifa etmesi veya üstakılgillerin istifa ettirmesiyle bu cesaret fiiliyata dönüşmedi.
İkincisi çiçeği burnundaki AK Parti iktidarı dönemindedir. AK Parti işbaşına gelmişti ama genel başkan Recep Tayyip Erdoğan, yasaklı olduğu için Başbakan değildi. Bu yüzden meclis grubu fire verdi ve 1 Mart Tezkeresi reddoldu.
Tezkere reddolmasaydı Misak-ı Millî'nin Irak'ta kalan parçası istirdat edilecek/geri alınacak, Irak, İran'ın güdümüne girmeyecek, milyonlar ölmeyecek, milyonlar göçmeyecek, namuslar payimal olmayacak, ortaya DEAŞ diye kurgulanmış bir terör örgütü çıkmayacaktı.
25 Eylül 2017 üçüncü fırsattır.
Aksülamel, reaksiyon, tepki siyasi ve askerî alanda en üst seviyede verilmekte. Malum Kürtçü parti hariç TBMM tek yürek hâlinde. O kadar ki Tayyip Erdoğan kindarı gazeteler bile bu meselede aynı millî safta yer almış vaziyette.
Ancak iktidar cenahından konuşanlar bir hususa çok atıfta bulunmaktalar:
Irak anayasası, Irak'ın toprak bütünlüğü ve Bağdat'ı muhatap almak!..
Hâl böyle olunca kendi elimizle kendi yolumuzu kapatmaktayız. Bu ihtilafta muhatabımız Bağdat’sa o zaman Bağdat, bize döner ve şöyle der: "Siz, bize bırakın; biz, o haddini bilmeze gününü gösteririz!!!" Yukarıdaki fikirleri serdettikten sonra Kerkük ve Musul'a girersek kendimizle çelişiriz.
Hâlbuki; Türkiye, mecbur bırakıldığı bu noktada büyüme yahut bölünme yollarından birine girecektir. Bundan dolayı altyapısı sağlam olmayan konuşmalardan kaçınmak lazımdır.
Bir diğer ciddi bahis:
İran; evet komşumuzdur; ihmal edilemez bir devlettir. Şu var ki aynı İran, tarih boyunca başımızın gailesidir.. İsrail nasıl ki bir siyon ideoloji devletiyse, İran da ideolojileştirilmiş bir mezhep devletidir. Birinci ve İkinci Körfez Harekâtının en kazançlı çıkan devleti İran’dır. Şia yayılmacı idealiyle adı geçen devlet, bugün Yemen'de, Lübnan'da, Suriye'de ve Irak’tadır. Irak'ta iktidar Şiidir ve İran nüfuzu çok yüksek seviyededir. Bağdat, Ankara'yla Tahran'ın izin verdiği kadar ortak hareket edebilir...
İktidarın bu saatten sonra tereddüt gösterme, geri adım atma, sineye çekme... gibi bir zaafı olamaz.
Yapılacak hesapsızlık hem Türkiye'ye ve hem de iktidara pahalıya mal olur. AK Parti İktidarı zaviyesinden 2019 tehlikeye girer, devlet zaviyesinden de 2023.
Kader, bir milletin önüne 3 kere fırsat çıkartır da o fırsat üçüncü kere de yele verilirse boşuna dördüncü fırsat beklenir.
.BÜTÜNÜ GÖRMEK!..
2017-09-25 02:00:00
Çok hareketli bir haftayı arkada bıraktık. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, New York'ta genel kurul çalışmasına katıldı. Bu meyanda ABD başkanı Donald Trump ile görüştü. Döner dönmez aynı gün içinde MGK ve Bakanlar Kurulu toplandı. Cuma günkü bu "devlet gününden" sonra "millet günü" geldi. Bu defa da TBMM fevkalade celse ile açıldı. Diğer taraftan asker de Irak sınırında yüksek dereceli tatbikat yapmakta. Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar da Irak Genelkurmay Başkanını kabul etti. Baş döndürücü bu tarihî hareketlilik, önümüzdeki günlerde belki daha da hızlanmış olarak devam edecek. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Rusya Federasyonu Başkanı Sn. Putin'le önce telefonla sonra da Türkiye'de yüz yüze görüşecek ve ekim başında da İran'ı ziyaret edecek.
Gündem 3 maddedir:
Arakan Müslümanlarının insanlığı utandırması icap eden mağdur ve mazlum vaziyetleri, Irak'ın toprak bütünlüğü ve Suriye'nin toprak bütünlüğü.
Bunların her üçü de hem bölgemiz ve hem de dünya siyasetinin asırlık girift ve ağır mes'eleleridir. Her üçü de âdeta halli gayrı kabil mantığıyla çözümsüzlüğe terk edilmiştir. Yeri gelmişken şu tesbiti yapmadan geçemeyeceğiz:
Bir uluslararası mes'eleye müdahil olabilmemiz ancak Cumhuriyet'in ellinci yılından sonra mümkün olabilmiştir.
Bu tezimiz üzerine şöyle sorulabilir:
-Hadi Irak, Suriye anlaşılır. Ama BM niçin bu kadar önemli ve Arakan'la ne alakamız var?
Türkiye, BM'nin kurucu üyesidir. Velev ki kurucu olmasa bile bir teşkilatta adaletsizlik varsa oraya üye olan herkesin adaletsizliğin düzeltilmesini istemek hakkıdır. Bizim, 40 yıldır yazıp-konuştuğumuz bu soğuk savaş dönemi yapılanma eskimişliği ve İkinci Dünya Harbi galipleri lehine kurulmuş Güvenlik Konseyi adaletsizliği, nihayet CB Sn. Erdoğan tarafından birkaç yıldır üstelik de BM'de "dünya 5'ten büyüktür!" ihtarı etrafında dile getirilmektedir.
Arakan veya nam-ı diğer Rohingya Müslümanlarına gelince:
-Bize ne? diyemeyiz. Onları uzaklardaki insanlar olarak telakki edemeyiz. Biz, Birinci Dünya Harbindeyken onlar öyle demediler. Hind Müslümanları, "kâfirler, Halifemizin memleketini işgal edip, Payitaht'a girdiler" diyerek büyük meydan nümayişleri yapıp hem devrin süper sömürücüsü ve kendilerini de zaptu rapt altına almış Büyük Britanya'ya baskı yaptılar ve hem de kadınların, kızların kollarındaki-boyunlarındaki takılara kadar toplayıp "Millî Mücahede"ye destek için yolladılar. O zaman Burma, Bangladeş, Keşmir, Pakistan'ın hepsi Hindistan’dı ve mü'minlerine de "Hind Müslümanları" deniyordu. Müslümanlar, gönül iklimimizin mensuplarıdır. Arakan, Irak ve Suriye aynı zamanda Hilafet sonrası problemlerimizdir. Bugün Irak, Kuzey Irak, Suriye ve Filistin'de yaşanan hadiselerin ihmali mümkün olmayan bir de bu tarafı vardır. Bunlar ve Osmanlı Çağı'ndan miras kalan davalarımızın yüzde 50'si maddi sebeplere dayanıyorsa yüzde 50'si manevi sebeplerdendir.
Çatışmasızlık Bölgesi tesisi için İdlib'e gireceğimiz kesindir. Bu mevzuda muhatabımız Moskova'dır.
Mes'ud Barzani'nin muhtar idari bölgesinde gündeme taşıdığı referandum ihtilafına gelince bu defa arkadaki esas güç Washington'dur. Sn. Trump, referanduma karşı olduklarını söylemiş ve Türkiye Cumhurbaşkanına oldukça mültefit davranmıştır. Ancak ABD başkanının ülkesinde ne kadar otorite olduğu şüphelidir.
Referandumun arkasında İsrail bulunmaktadır. Amerika'daki finans, medya ve daha başka etkili çevrelerin Yahudilerin elinde olduğu unutulmamalı.
Sn. Barzani'nin kendisine bu kadar iyiliği olan Türkiye'ye rağmen Yahudilerle ittifak etmesi, hakkında bazı şaibeler öne sürenlere âdeta belge uzatmaktır.
Türkiye millî iradesi, referandum kararının yalnızca iptal edilmesini kâfi görmediğini beyanla Erbil'den tekrarlanmazlık teminatı istemiştir.
Mes'ud Barzani'nin "bir daha referanduma gitmeyeceğiz!" demesi beklenmemelidir. Öyle ise referandum kararı, bugün iptal olsa da ihtilaf devam edecek ve Ankara, kademe kademe müeyyideleri uygulayacaktır.
Eğer; Mes'ud Barzani, dost telkinlerine değil de suflörlerin fısıltılarına kulak verirse Türkiye de Kerkük ve Musul'a dair yarım kalmış hesapları görür, Misak-ı Millî kısmen tecelli eder.
Evet; o söz dağarcıkta yerini bulmalıdır:
Bu topraklarda yaşanan mes'elelerin yüzde 50 sebebi maddi ise yüzde 50 sebebi manevidir.
Kalıcı çare üretmek için:
Mes'elenin bütününü görmek kazım.
.BARZANİ, YENİ TAŞERON
2017-09-20 02:00:00
Nesillerin yalnızca dostları değil; düşmanları da tanıması gerekir. Bu zaruret, sadece ferdî hayatta değil, devlet ve millet hayatında da geçerlidir. Ama bu değişmez gerçeğe rağmen bugünkü nesillerin ASALA'yı tanıdıkları söylenemez. Bu eksikliğin ilk sorumlusu arkadan gelen nesiller değil, o nesillere dost ve düşmanı öğretmeyen aile, okul ve medyadır.
ASALA, bir Ermeni terör örgütüydü. 1915 olaylarının intikamını almak ve Doğu Anadolu’yu canımızdan koparmak için kurulmuştu.
Bu intikam örgütünü kurduranlar, vaktiyle Taşnak ve Hınçak terör çetelerini kurdurup Osmanlıya saldırtan, devleti sona zorlayan ona "hasta adam" diyen aynı Batılı başkentlerdi. Osmanlı, Ermeni teb'aya/vatandaşlara "millet-i sadıka" derken, haçlı dünyası bu sadık unsurdan bir zalim düşman çıkartmıştı.
Osmanlı arkada kalmış, dünya savaşları çoktan bitmiş, güya bağımsız bir de Ermeni devleti kurulmuş olmasına rağmen o olaylardan yarım asır sonra 1970'lerde elinde silahla ASALA ortaya çıkmıştı. Haçlı Batı, Sevr emelleri uğruna Ermenileri kullanmaya devam ediyordu.
ASALA çeteleri, dünyanın muhtelif merkezlerinde çok sayıda büyükelçi, konsolos, kâtip ve polis gibi hariciye memur ve çalışanımızı şehit etti. Bu cinayet haberleri, 1970'lerde manşettir. Ne var ki o manşetlerin bugün iletişim fakültelerinde gençlere okutulduğundan emin değiliz.
Adı geçen örgüt, doludizgin giderken birdenbire önce sustu, sonra da izini kaybettirdi.
Üst akıl ona "maşa dururken elini yakma demişti". Maşa, Kürtlerdi. Bazı Kürt gençleri üniversitelerde önce Marksist/Leninist sonra da silahlı ayrılıkçı Kürtçüler yapıldı. ASALA yerine ikame edilen bu yeni kanlı örgüt, PKK'ydı. O da tıpkı Taşnak ve Hınçak gibi köy, yol-bel keserek Türkleri ve Kürtleri katletme yoluyla sesini duyurdu.
PKK o günlerden bu günlere geldi.
Haçlı Batı, 15 Temmuz hain darbe teşebbüsünden sonra Sevr uygulama programını gözden geçirme ihtiyacını hissetti. Bu uygulama programında PKK üst akılgillerin silahlı taşeronu, FETÖ/PDY ise takıyyeci taşeronuydu.
15 Temmuz gecesinde güneydoğu hudutlarımızda nöbetteki askerler geri çekilmişti. Darbe muvaffak olsaydı PKK çapulcuları, içeri girip kukla devletini ilan edecekti.
İsyan, hüsranla bitti. Halbuki üst akılgiller politik ortaklığı darbenin akıbetinden öylesine eminlerdi ki aksi olunca bir ay boyunca sanki düşünme ve konuşma melekelerini kaybettiler. Kendilerine gelince yasak savma kabilinden Ankara'ya geçmiş olsun dedikten sonra yeni bir taşeron bulma ve yeni bir strateji için yola koyuldular.
Barzani ihtilafı, 15 Temmuz'un sonucudur. Üst akılgiller daha düne kadar Türkiye ile petrol satış mukavelesi yaptı diye Barzani'nin burnundan getiriyorlardı. Şimdi ise şartlar değişmişti. Çağdaş Lawrence'lerini devreye sokarak Barzani'yi tehdit, vaad, şantajla ikna ettiler. DEAŞ ellerinde renkli çamur oyuncaktı. Onunla meşruiyet oyunları kurgulayacak ve Barzani'ye haklılık mesnedi çıkartacaklardı. Proje ise belliydi. Erbil'den İskenderun'a yekpare bir Kürdistan. Bu Kürdistan'da Kürtlerin her tonu yer alacaktı...
Barzani'ye Allah akıl versin. Bağımsız Kürdistan'ı İsrail'in kendisinden daha çok istemesindeki malum niyeti neden anlamaz.
O anlamasa bile aklıselim sahibi Kürtler ve hepimiz anlıyoruz. Ermeni militanlar da Kürt militanlar da 'Büyük İsrail'e taşeronluk yapmaktalar.
Türkiye'nin bu yeni Sevr ihanetine müsaade etmesi imkânsızdır.
En az 15 sene önce yazmıştık.
O günkü bir yazımızın başlığı şöyleydi:
-Ankara'nın savunması Kerkük’ten geçer!
İhanet projesinde hem Kerkük düşürülmek ve hem de Orta Doğu ile göz ve gönül temasımız kesilmek istenmekte.
Barzani kendisine yazık etti.
Ankara düşünmeli. Neçirvan Barzani, yoksa daha mı akıllı? O, Ankara'ya daha mı yakın? Daha mı samimi? Destek verilse Kuzey Irak'ta oyun belki de içten çökertilir.
.BÜYÜK TÜRKİYE İÇİN BÜYÜK GENÇLİK
2017-09-19 02:00:00
Türkiye ile Yunanistan'ın arası bugün gayet iyi. Başbakan Çipras bile AB'nin Türkiye'ye haksızlık yapmamasını dilemekte.
Halbuki çok uzak olmayan dünde sabah-akşam iki taraf halkında düşmanlık hislerini kabartan bir şeyler olurdu. "Ege'de it dalaşı" artık bildik haber olmuştu. Türk kamuoyunda öyle hava eserdi ki Yunanlılar, hudutları aşmış işgal için yurdumuza gelmekteler.
Bu havanın hâkim olduğu 30 yıl kadar önceki zamanlardı. O günlerde Yunan Başbakanı, bizim Karaman asıllı Karamanlis'ti. İhtilafların yine kurşuni bulutlar olup iki ülke semalarında kaş çattığı günlerden birinde gazeteciler, Başbakan Karamanlis'e "Türkiye'yi işgal edecek misiniz?" diye sordular. Karamanlis, tebessüm etti ve şu unutulmaz cevabı verdi:
-Biz, bunu nasıl yapabiliriz? Türkiye'nin ilkokul öğrenci sayısı Yunanistan'ın nüfusundan fazla!
Gençlik, bir millet için hazinesinden daha kıymetli bir zenginliktir. Pazartesi günü 18 milyon talebe dersbaşı yaptı. Bu rakam, üniversite gençliğiyle beraber 20 milyon olmalı. Bu ne demektir? 80 milyon nüfusumuzun dörtte biri talebe. Böyle bir imkân bir millet için muazzam kazançtır. Ancak bu neticeden fayda elde edebilmek, kemiyyet-keyfiyet denklemini kurmakla mümkündür. Bu sütunda söz haznemize "millî ve yerli" kavramını kazandırmakla bahtiyarız. Millî eğitimimize düşen millî ve yerli adam olacak nesiller yetiştirmektir. Okullar ve üniversiteler diploma matbaası olmamalı. Eğitim mekânları irfan ocağı olmalı; bu ocaklarda kafası ve kalbi altın değerinde nesiller yetişmelidir.
Bu milletin evlatları ideolojilerden, izm'lerden, dalkavukçu ve tek tipçi eğitimden çok çekti. Bir tarafta devletin dayattığı ideoloji vardı diğer tarafta örgüt ideolojileri.
O günler dünde kalmalı. Milyonlarca aile evladını devlete emanet etmekte. Devlet de öğretmene emanet ediyor.
Dünya ile yarışacak şimşek gibi gençler ve yetiştirmek öğretmenlerimizin mes'uliyyetindedir. Bu itibarla yaz aylarında da öğretmenlerimizi yenileyecek ve donatacak güçlü eğitim programları uygulanmalıdır.
Zaman hızlı akıyor. 2023 geldi sayılır; 2071 iki kapı sonra. Bu büyük fetihleri Büyük Gençlik'le yapabiliriz. Millî ve yerli gençlik. Milletine ve insanlığa hizmete sevdalı ve her türlü küçük menfaate tenezzül etmeyecek fazilette, İslam ahlakından nasipli dava adamı gençlere ihtiyacımız var.
Eğitimimizde hâlâ bin yıllık maziden istifade edilmemektedir. Adaleti, ordusu, maliyesi ve maarifi kudretli olmayan bir devlet, 650 sene yaşayamaz. Avrupa’dan ve dünyadan faydalanılsın ama Finlandiya’ya giderken Topkapı'dan, Yıldız'dan, arşivlerden de geçilsin. O zaman görülecektir ki anaokulu ve mektebe başlama yaşı dâhil birçok mevzu ecdat tarafından halledilmiştir.
Altıncı sınıflarda ağırlıklı olarak İngilizce okutulacakmış. Lisan öğrenmek başka, yabancı hayranlığı başkadır. Uygulama komplekse, yabancı hayranlığına dönüşmesin. 1922'ye kadar mekteplerimizde Batı dilleri gibi Arapça ve Farsça da öğretiliyordu. Bugün de Doğu-Batı kanatlarına özen gösterilmeli. Bu cümleden olarak Osmanlı Türkçesi, Kur'an-ı kerim ve Siyer dersleri layık oldukları yoğunlukta gerekli hassasiyetle öğretilmelidir.
1928 Kültür darbesinin atıkları temizlenmeden yapılacak her eğitim-öğretim faaliyeti noksan kalır. Artık gençlerimiz içinden dünya markası imzalar çıkmalıdır. Millî ve yerli olmak, gençlerimizin kalbinde sevgi çağlayanına dönmelidir.
.KUZEY IRAK TUZAĞI
2017-09-18 02:00:00
Irak Kürdistan muhtar idaresi, 25 Eylül'de bağımsızlık referandumu yapma kararında ısrarlı. Mesut Barzani, bunun bölgeyi ateşe atmak demek olduğunu bir türlü kabullenmiyor. Ankara'nın dostaneden de öte kardeşane bütün çağrılarına rağmen sür'atle 25 Eylül'e doğru gidilmekte. Üstelik bu ikazı yalnızca Ankara değil; samimi veya gayrı samimi olarak bazı başka başkentler de yaptı.
Erbil Kürt yönetimi, sadece kendi bölgesinde de kalmayarak beynelmilel bir idari yapıya sahip Kerkük'ü de bu netameli sürece dâhil etme gibi vahim bir hataya daha sürükledi.
Sn Barzani, müstakil bir devlet başkanı olmadığı hâlde Ankara nezdinde itibarı yüksekti. Milletimiz de kendisini sevmekteydi. PKK yıllarca yakıp-yıkarken Mesut Barzani aklıselimi temsil ediyordu. Tarafımızdan gerçek bir stratejik ortak muamelesi gördü.
Ne oldu da bugün bile "sayın" diyerek kendisinden söz ettiğimiz Mesut Barzani, 180 derecelik bir dönüşle tam aksi davranışa kapıldı!
Düne kadar Türklerle tanrı tanımaz Stalinist Kürtçü bir örgüt çarpışmaktaydı. Bu örgüt, emperyalist merkezlerin tetikçi mafyasıyken Barzani ve ekibi yerli ve özlü bir duruş sergilemekteydi.
Ne Kuzey Irak halkı ve ne de Peşmerge ne dinsizdir ve ne de komünist.
Şunu demek istiyoruz:
Eğer; Allah korusun korkulan yaşanırsa ilk defa olarak Sünni Türklerle Sünni Kürtler çarpışmış olacaklardır. Böyle bir facia ecdadı ve hepimizi üzer. En önce de Türklerin de Kürtlerin de Arapların da maneviyat pınarı Mevlana Halidi Bağdadi Hazretlerini kabrinde rahatsız eder.
Bu tehlikeyi hem Erbil ve hem de Ankara görmelidir.
Tekrar sormanın yeridir; ne oldu da dost, kardeş ve hakiki müttefik gördüğümüz Barzani, böylesine bir akıl tutulmasına yakalandı?
Ya iyi saatte olsunlar tarafından çok ağır bir baskıya maruzdur veya onlar tarafından uzatılan sahte bir mavi boncuğa meftun edildi veya olay FETÖ'nün tezgâhıdır yahut bir başka ihtimalle de bu şıkların hepsi varit.
Sonuçta her ne olursa olsun bu gidişatta "Sünniler çatışması" doğmaktadır.
Bunu derken sözlerimizden diğer İslami unsurlarla savaşı tasvip ettiğimiz yahut sıradan saydığımız gibi abes bir netice anlaşılmamalı.
Tabii şu sorular haklıdır; Mesut Barzani, FETÖ örgütünü tanımayacak kadar saf mıdır? Emperyalist niyetlerden gafil midir?
Mesut Barzani, kendilerine sunulan "Büyük Kürdistan" hayalinin bunu sunan 1914 takipçisi petrol sömürgecileri tarafından nasıl da kısa sürede "Cüce Kürdistan"a dönüştürülerek sahadan Büyük İsrail ve Büyük Ermenistan çıkartılacağını okuyamıyorsa şartları asırlık gelişmeleri göremiyor demektir.
Ankara, 22 Eylül MGK devlet ortak aklı, her türlü tedbiri almalı ve fakat Sn Barzani ve ekibini istişare ve müzakere masasına oturtmak için de ne lazımsa onu da yapmalıdır.
İmparatorluğumuzu çaldılar.
Medeniyetimizi çaldılar.
Şimdi de bölgemizi çalma peşindeler.
Şam'la münasebetlerimiz çok iyiydi ‘Arap Baharı'yla tuzağa düşürüldük iki taraf da kaybetti.
Bu defa yeni tuzak Büyük Kürdistan projesidir. Ankara hem kendisi bu tuzağa düşmemeli ve hem de Barzani'yi kolundan çekip kurtların ağzından kurtarmalıdır.
İsrailli sivil ve asker yetkililerin, Tel Aviv ve Washington'da Erbil'in bağımsızlık referandumunu yerinde bulmakla kalmayıp "Büyük Kürdistan kurulmalıdır" demeleri dikkatlerden kaçmamalı.
.NATO, HAÇLI ORDUSU OLUR MU?
2017-09-15 02:00:00
Türkiye Cumhuriyeti, müttefiklerinden gerekli desteği göremeyince ülke müdafaasını güçlendirmek adına Rusya Federasyonu'ndan S-400 Füzeleri satın aldı. Alışverişin daha başlangıcı olmasına rağmen hem Pentagon ve hem de NATO mensubu devletler huysuzlanmış vaziyetteler.
Göründüğü kadarıyla NATO Genel Sekreteri ve Fransa dışındaki Batı, bu alışverişten rahatsızlar. Füzeler teslim edildiğinde huysuzluk hırçınlığa dönüşebilir. Buna mukabil NATO Genel Sekreteri, her NATO üyesi devletin silah ihtiyacını dilediği yer ve zamanda serbestçe temin edebileceğini ve üstelik bunları mutlaka NATO'ya entegre etmesinin de şart olmadığını söyledi.
Bu son derecede ahlâki bir açıklamadır.
Paris de benzer bir ifade kullandı.
NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg, eski Norveç Başbakanıdır. Bir eski Başbakan ve NATO Genel Sekreteri, dünya gündeminde önemli bir yer tutan mezkûr alışveriş için bu şekilde bir konuşma yapsa bile gerektiğinde ona ya geri adım attırılır veya yerinden gönderilir.
NATO, soğuk savaş döneminde Sovyet tehlikesine karşı kurulmuştu. O sırada Moskova tarafından Kızıl Orduyla tehdit edilmekteydik. NATO kalkanı arkasına kabul edilmemiz bedel ödememizle mümkün oldu. 25 Temmuz 1950'de 4.500 Mehmetcik, Kore savaşına iştirak etti. Giden ana kuzularından 1200'ü bugün Kore'nin Pusan vilayetindeki şehidliğimizde yatmaktadır. Asya’nın en batı ucundaki Türkiye, Asya'nın doğu ucundaki Kore'nin yardımına koşmuş ve Mehmetcik komünist saldırılara karşı yüksek muvaffakiyetler göstermişti. Bunun neticesindedir ki 18 Şubat 1952'de NATO'ya kabul edildik.
Kuzey Atlantik Paktına mukabil komünist dünyanın da Varşova Paktı vardı. Bu gücün Batı Avrupa’ya bir saldırısı hâlinde Sovyetlere Anadolu’nun kuzeyinde de Türk ordusu tarafından cephe açılacağından Moskova, bu kadar geniş bir sahada dövüşmeyi göze alamazdı. Bu durum Batı'nın işine yarıyordu...
1989'a gelince işler değişti. Bu tarihte SSCB dağıldı, Berlin Duvarı, NEWSEUM'da sergilenen bir müze eşyası oldu. Sovyetler Birliği'nin çökmesiyle NATO'nun varlık sebebi de çökmüş oldu. Gelişme, bir şaşkınlığa yol açtı. Bazı yetkililer, "komünizm tehlikesi kalmadığına göre teşkilat lağvedilmeli!" dediler. Fikir mantıklıydı. Ancak o tarihlerde gündemde fundamentalist diye bir tabir vardı. Bunu Türkçe'ye "kökten dinci" diye tercüme ediyor ve Müslümanlara karşı bir sopa olarak sallıyorlardı. Konuya dair konuşma hakkına sahip olan bazı politikacılarla bazı kalem sahipleri, şu mealde konuşup yazıyorlardı: "Dün kızıl tehlike vardı, bugün yeşil tehlike var! Bu sebeple NATO devam etmelidir!"
2015-16'lara gelindiğinde Ankara, DEAŞ saldırısına uğradığımızı bu yüzden NATO'nun ilgili madde mucibince üye devlet Türkiye'nin yardımına gelmesi gerektiğini defalarca talep etti. İşiten olmadı. NATO hiçbir zaman DEAŞ'a karşı dişe dokunur bir müdahalede bulunmadı.
Fakat aynı NATO merkezden düğmeye basılması üzere 3 Temmuz 2013'te Abdülfettah el-Sisi adlı cuntacıyı destekleyerek seçimle işbaşına gelmiş Mısır Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi'nin devrilmesini gerçekleştirdi. Mursi için birçok dâvâ açıldı. Bir tanesi casusluk suçlaması olmakla çok ilginçtir.
Algı yönetim ajanları, Türkiye Cumhurbaşkanı için "diktatör" etiketini pazarladılar. 15 Temmuz'a da "tiyatro" demekteler. Bu çarpıtmaya sığ Türk muhalefeti de alet olmakta.
Dikkatlerden kaçmamalı ki 15 Temmuz'da İncirlik'in karargâh, destek ve sığınak rolü henüz net bir şekilde yazılıp konuşulmamıştır. Bazı merkezler, bugün belki de o gece NATO'nun daha aktif bir biçimde darbede yer almadığına pişmanlar.
NATO Genel Sekreteri öyle konuşabilir. Bir iki devlet de şu veya bu kadar menfaati sebebiyle ona destek verebilir. Şu var ki lüzumu hâlinde bunların hiçbir değeri olmaz. Genel sekreter, istifa eder, Türkiye bir saatlik bir toplantıdan sonra NATO'dan ihraç edilir. NATO'ya bağlı silahlarımız kilitlenir.
Sonrası malum...
Bunlar olabilir mi?
Mısır örneği ortadadır.
15 Temmuz devam ediyor.
Öyleyse; olacakmış gibi tedbirli olmalıyız. Zaten Türkiye'siz NATO bir Hıristiyan güçtür. Müslümanlara karşı bir ideolojinin temsilcisi olması hâlinde olur haçlı ordusu.
.BÜYÜK KÜRDİSTAN'LA BÜYÜK TÜRKİYE'NİN YOLUNU KESMEK!
2017-09-13 02:00:00
25 Eylül'de Irak Kürt otonom idaresinde bağımsızlık referandumu yapılacak. Bundan böyle gündem, Erbil ve sahnede Mesud Barzani vardır.
Kuzey Irak'ta müstakil bir Kürt devletinin kurulmasına, Irak, İran, Suriye ve Türkiye karşı. Mesud Barzani, birçok kereler ikaz edildi ama bir netice elde edilemedi.
Hâdise en sâde üslupla şudur:
Batı, Sevr'i unutmamıştır... Haçlı dünyası, Türklerin yeniden derlenip toparlanıp büyük devlet olmasından korkmaktadır.
Bundan dolayıdır ki PKK, DEAŞ, PYD ve hepsinin arkasında Batı vardır. Bir mes'elede bâzen düveli muazzama olarak hep birlikte mevcutlar bazen de ikili veya tekli olarak yer almaktalar. Evvela devreye ve sahaya PKK sürüldü. Desdeklendi ve desteklenmekte. Irak'a Körfez çıkarmaları yapıldı. DEAŞ ihdas edildi. Suriye'ye Arap Baharı getirildi. Türkiye kan kaybetti, Irak âdeta felç oldu, Suriye fiilen parçalandı. PKK himaye altına alındı. "Stratejik ortak" dedikleri PYD'deyi âdeta tanıdılar. Irak Kürt otonom idaresi ise Türkiye ile iş birliği ve petrol anlaşması yaptığı için cezalandırıldı. Nihayetinde Mesud Barzani, Türkiye'ye yakın dururken sarsılan ve yeniden şekillendirilen bölgede vaziyet ve imkânlarını kaybetmemek için bağımsızlığı kurtuluş yolu olarak seçti veya seçtirdiler.
Batı, FETÖ/PDY ile 15 Temmuz'da başarılı olsaydı bağımsızlık referandumu yapılmazdı. Suriye'nin kuzeyinde PYD'nin, Irak'ın batısında Kürdistan'ın devletleşmesiyle Türkiye kıskaca alınmak istenmektedir. Diğer tarafta yine Irak topraklarında Kandil ve çevresinde PKK vardır. PYD, PKK'nın devamıdır. Bunların coğrafya olarak birleştirilmesiyle insan ve güç birliği de doğacaktır. Barzani ailesi Sünni iken PKK ve PYD Marksist örgütlerdir. Fakat öyle anlaşılıyor ki Batı yani Osmanlının "Düveli Muazzama" dediği devletler, Türkiye'deki sol-sağ kavgaları ve Çekiç Güç muammasından başlayarak bunları planlamış.
Önce Irak'ta sonra Suriye'de müstakil Kürt devletleri. Sonra PKK'nın buna dâhil olması. Ardından PKK'yı daha da takviye ederek Türkiye'nin güneydoğusunu da oraya eklemek ve İran'dan parça koparmak.
Bu sinsi projeyi 15 Temmuz darbe teşebbüsünü püskürtmek ve Fırat Kalkanı Harekâtı sekteye uğrattı. Bunun üzerine Mesud Barzani üzerindeki baskılar artmış görünüyor. Batı için mevzubahis olan Kürt, Kürdistan vs. değildir.
Türkiye'nin büyümesinden rahatsızlar. Osmanlı sonrası hesaplaşmalar devam ediyor.
Topraklarımızı her ne kadar 5 milyondan 1 milyon kilometrekarenin altına da düşürseler tam parçalanmayı Sevr'de başaramadılar. 1968-1970 aralığında iç harp çıkartamadılar, 15 Temmuz'da hezimete uğradılar, Fırat Kalkanıyla Arap Baharı ve DEAŞ oyunları da bozuldu.
Bu Türkiye, kendi silahını yapmakta, darbe teşebbüsüne rağmen ekonomisi sarsılmamakta, mazlum ve mağdurların yanında yer almakta, 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye hedeflerine doğru ilerlemektedir.
Söz konusu projenin hayat bulmasında veya bulmamasında Mesut Barzani önemli bir oyuncudur. Yoğun baskılara maruz kaldığı ve boyun eğdiği anlaşılmakta. Dikkatlerden kaçmamalı ki FETÖ örgütü okulları Erbil'de devam etmektedir.
Hedefte, sözde Büyük Kürdistan'ı kurdurarak Büyük Türkiye'nin yolunu kesmek vardır.
Mesud Barzani, yanlış yapmaktadır. Hatasını Kerkük'ü de referanduma katarak daha da büyütmüştür.
Bilmeli ki bugün kendisini kullananlar yarın satacaklardır. İşi bitince ortadan kaldırırlar. Fakat Türkiye, her ne pahasına olursa olsun hedeflerinden vazgeçmeyecek, Erbil-İskenderun arasında kurulacak bir kukla devlete izin vermeyecektir.
.
."BÜYÜK KÜRDİSTAN"I CÜCE KÜRDİSTAN YAPMAK KOLAY!
2017-09-14 02:00:00
Devlet-i Ebed Müddet'in Osmanlı dönemi Büyük Türkiye'si 29 Mayıs 1453'te başladı. Haçlı kin ve intikamının bu devleti yani Devlet-i âli Osman'ın Cihan Devleti olmasını durdurma tarihi 12 Eylül 1683'tür. Anadolu’nun fethi ve Bizans’ın yeryüzünden silinmesi için dinmez bir hırsla yaptıkları intikam çalışmaları 230 senelerini almıştı.
Aynı haçlı kin ve intikamının Müslümanların Halifesi ve Türklerin Hakanı olan Padişahı, bu topraklardan sürgün etmeleriyle devlet için gurup vaktini gerçekleştirmeleri ise 12 Eylül 1683'ten başlayarak 240 senelerini aldı.
Binaenaleyh 470 sene, 5 asır yılmadan ve durmadan çalışarak ve diğer taraftan, yeni keşiflere imza atarak emellerine nail oldular.
1492'de Endülüs Medeniyeti, Atlas Okyanusu'nda gurup vaktini yaşarken, aynı yıllar içinde Akdeniz ufkunda Osmanlı Medeniyeti'nin şafağı sökmekteydi.
Resmettiğimiz tabloda ise 12 Eylül 1683, Osmanlı gurubunun başlangıç tarihidir. Bu gurubun sonunda zuhur eden Tek Parti dönemini diledikleri gibi şekillendirip Londra'dan talimatla yönettiler.
Bu ülke insanının şer güçlere karşı ayakları üzerinde yeniden doğrulmaya başlaması 14 Mayıs 1950'dir. Bu tarih, Demokrat Parti'nin Tek Parti zulmüne karşı çok büyük bir farkla iktidarı kazanıp, Başvekil Adnan Menderes liderliğinde memleketi 10 yıl süreyle başarıdan başarıya koşturacağı zamanların başlangıcıdır.
Anadolu Aslanı'nın yeniden "Büyük Türkiye" rüyaları görmeye başlaması ise 6 Kasım 1983'te seçimleri kazanan ANAVATAN Partisi'yle başlar. Başbakan Turgut Özal'ın "Adriyatik'ten Çin Seddine Büyük Türkiye" haykırışı etrafımızdaki görünmez utanç duvarını yıkan yüksek sestir.
Adnan Menderes, iç zalimlere karşı "Yeter söz milletindir!" demişti.
Turgut Özal da dış zalimlere karşı "Yeter buraya kadar!" diyordu. Her iki sözün kuvveden fiile geçmesi, AK Parti'nin 3 Kasım 2002'de seçimleri kazanmasıyla başlayan iktidar sürecinin Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde vesayetleri devire devire 10 yılı arkada bırakabilmesiyle mümkün oldu.
Bugün Batı'nın karşısında darbelerle bile yıkılmayan bir Türkiye vardır. 27 Mayıs’la çok acılar çektirdiler, 12 Mart’la sükûta mecbur ettiler, 12 Eylül'de çok gözyaşı döktürdüler, 28 Şubat’ta çığlıklara boğdular ama bu millet 15 Temmuz 2016'da şanlı bir Diriliş Destanı yazdı.
Haçlı dünyası açısından 470 senelik emek ne olacaktı?
Öldü bildikleri bir millet, Tanzimat'a, 31 Mart'a, Lozan'a, darbelere rağmen yeniden dirilmişti. Avrupa'nın sokaklarını süpürmeye giden köylülerin çocukları, patronlarının çocuklarına işveren olmuşlardı.
Anadolu topraklarının dirilmesi sömürge kanallarının kapanması demekti. Haçlı dünyasında hesaplar,1970 küsurlarda Türkiye'de tek Müslüman kalmamasına göre yapılmışken şimdi camiler insan almıyor, OMT deniyor, Büyük Türkiye ve Cihan Devleti Türkiye hedef alınıyor, Taksim'e cami yapılıyor, Ayasofya’nın camiye dönüştürülmesi gündeme geliyor, Recep Tayyip Erdoğan Ankara'da konuşuyorken Kahire meydanında on binler onu dinliyordu. Filistin, Gazze Ankara'nın gözünün içine bakıyordu, Türkiye- Suriye ortak kabine toplantısı Halep ve Gaziantep'te yapılıyordu, Ankara- Erbil, kendi başlarına petrol satış mukavelesi yapıyorlardı, Türk donanması Aden Körfezi’nde korsan kovalıyor, uzak denizlerde bayrak dalgalandırıyor, Türk iradesi Somali'de yeniden devlet kuruyor, Afrika’nın kalbine giriyor ve Türk Başbakanı BM Genel Kurulu’nda dünya mütegallibesi devletlerin gözünün içine baka baka "Dünya 5'ten büyüktür!" diyor, IMF evine yollanıyor, fezaya uydular gönderiliyordu.
Darbeler, Körfez çıkartmaları, Arap Baharı ve ajan faaliyetleri umdukları faydayı vermemişti. Tek yol kalmıştı. Kürt kozu... Kürtçüler!.. Kürtleri, birleştirerek Türkiye, İran, Irak Suriye dörtgeninde bir "Büyük Kürdistan"ı inşa etmek.
Bu hayal, 29 Mayıs 1453'te başlayan haçlı kin ve intikamının son tutunduğu daldır. Bunda muvaffak olurlarsa 2023 Büyük Türkiye ve 2023 Cihan Devleti Türkiye'nin yolunu kesecek, sömürmeye devam edeceklerdir. Kurduracakları lafta "Büyük Kürdistan"ı istedikleri gibi şekillendirmeleri çok kolaydır. Güya o devlet laik olacak, batılı olacak vs. Aslında ise kukla ve sömürge oyuncağı olacak. Bu geçiş döneminde işlerini gördükten sonra Büyük Kürdistan'ı, Cüce Kürdistan'a çevirerek Büyük İsrail ve Büyük Ermenistan'ı yükseltme hevesindeler.
Büyük resim budur.
AB ortaklığı...
Stratejik ortaklık, sadece masaldır.
Moskova’yla ittifak ederek İskenderun Demir Çelik Fabrikasıyla ve Aliağa Petrol Arıtma Tesislerini inşa etmek, Adnan Menderes'in hayatına mal oldu. Bu defa da Türklerin Cumhurbaşkanı ve Müslümanların ümidi Recep Tayyip Erdoğan, tıpkı şehit Başvekil Adnan Menderes gibi her şeyi göze alarak Washington'a rağmen Moskova’yla ittifak edip millî müdafaamız için Rusya'dan S-400 füzeleri satın alan kararnameyi imzalamıştır.
yapılanlar, haçlının değerlendirmesine nazaran az cesaret değil! Ankara, bizzat silah imal etmekle kalmayıp kendi parasıyla dilediği devletten silah da satın alıyor.
Nerede kaldı 24 Temmuz 1923 vesayeti.
Lozan, bitti mi?
Elbette dişler bilenmekte ve aynı zamanda Müslüman Müslümana kırdırılmak istenmektedir.
Türk de, Kürt de Arap da Fars da akıllı olsun!
Her Müslüman, batıda ötekidir. Birbirlerine düşmeleri, birbirlerini boğazlamaları onlar için memnuniyet sebebidir.
Küfr tek millet olduğuna göre ümmet de tek "millet" olmalı.
Büyük Türkiye, Cihan Devleti Türkiye yalnızca bir ırkın büyük devleti olmayacaktır.
Büyük Osmanlı, Açe'den Fas'a kadar Büyük Ümmet’in devletiydi.
.3 STRATEJİK ORTAK
2017-09-11 02:00:00
Şark insanı için dostluk çok değerlidir.
Doğunun çocuğu, dost uğruna ölümü bile göze alır.
Garplı ahlakındaysa dostluk, menfaate yaradığı kadar muteberdir. Bu hayat tarzlarından birinde mertlik, diğerince riyakârlık mevzubahistir. Kişi, karşısındakini kendisi gibi bildiğinden bugün dâhil biz, muhatap devletle bir sebeple el sıkışınca onu o andan itibaren dost bildik. Güvendik ve fakat bugün dâhil hep kaybettik. Biz, dost dediklerimize hep sadakat gösterdik, onlarsa bugün dâhil bir punduna getirerek bizi zora soktular. Yüzümüze güldüler, arkadan oyunlar hazırladılar. Bundandır ki sırtımız delik-deşik.
Önce "dost" kelimesi vardı. 21. Asrın başlarında ise "stratejik ortaklık" sözü ortaya çıktı. Yakın tarih sürecinde 3 devleti "dost" yahut yeni tabirle stratejik ortak saydık.
İlk stratejik ortağımız Almanya oldu. Almanya, devlet tecrübesinden mahrum ve fakat hayallerine mahkûm İttihatçıların kanına girdi. Bir bahaneyle ilk dünya harbini başlattı. Yok yere Osmanlı da bu harbe sokuldu. Almanya mağlup oldu. Stratejik ortağı olduğumuz için Osmanlı da mağlup sayıldı ve bir imparatorluk, kurtlar sofrasında paramparça edildi.
Almanya'dan sonraki dostumuz, yani bugünkü parlatılmış ifadeyle stratejik ortağımız İngiltere’ydi. İngiliz, harbi kaybetmiş bir milletin ayakta kalmış kadrolarının ezik psikolojilerini boyunduruğuna alarak erken cumhuriyete a'dan z'ye istediği şekli verdi. İslamiyet böylece reddedildi, tarih böylece reddedildi, içtimai hayat, örf, âdet böylece reddedildi ve mazi ile köprüler böylece atıldı. Kendi kendimizle ihtilafımız, yerine oturamayan laiklik, çok alanda çift kimlikli mecburiyet, Kürtçülük, İslam alemiyle, Orta Doğu ile dünkü topraklarımızla aramıza utanç duvarları yükseltme, Doğu ve Batı arasında savrulmak bu dönemlerdeki İngiliz üst aklının, stratejik ortağımız Büyük Britanya'nın eseridir. Bunların ne olduğu, seyri ve tesirleri ilim namusu ve objektif değerlendirmelerle tespit edilmeden bugünlerin anlaşılması mümkün olmaz.
İkinci dünya harbinden sonraki stratejik ortağımız ABD/Amerika Birleşik Devletleri’dir. Hani fanatik Tek Partililerin daraldıkça sözünü ettikleri bir iddia vardır. Derler ki "Türkiye'ye demokrasiyi İsmet İnönü getirdi!" Bu söz, milletin nüvesini teşkil eden ilk TBMM gerçeğini inkâr ederek "devleti CHP kurdu" yanıltmasından farksızdır. İnönü, demokrasiyi şefliğinden feragat ederek getirmedi. Yapılan bugünkü bakışla bir Türk Baharı'ydı. Herhâlde tek samimi "bahar" da o oldu. Bugün "süper güç" denen cihan devletinin zorlamasıyla "Millî Şef" mecbur kalarak çok partili hayatın ve demokrasinin önünü açtı. Kaldı ki buna rağmen 1946 seçimlerine yine de hile karıştırıldı.
1945'te başlayan Türk-Amerikan dostluğunun; Türk Amerikan stratejik ortaklığının 2017'ye kadar geçen zaman zarfındaki en büyük ve belki de tek dişe dokunur faydası, yeniden çok partili hayata ve demokrasiye vesile olmasıdır.
Sonrasında karşı tarafta hep saklı niyetler ve gizli hesaplar vardır. Hep sarsıldık ve zora sokulduk. "950-1980 arası nesiller, "komünizm öcüsü gelip sizi yiyecek" diye kandırıldı. Sovyetler Birliği, olduğundan büyük gösterildi. Türkiye'de sağ-sol kavgaları çıkarılarak düşük yoğunluklu bir iş savaşla 5 bin gencimizin ölümüne sebep olundu. Ardından PKK hadisesi patlak verdi. PKK'nın arkasında yenisi ve eskisiyle bütün stratejik ortaklarımız vardı. Zaten bir stratejik ortak, diğerine devir- teslim yapmıyordu. Devre dışı kalsa da kendine yol bulmaya çalışıyordu. Nitekim 1960 darbesinin arkasında Londra, sonraki bütün darbelerin arkasındaysa Washington vardır. FETÖ darbe teşebbüsünün arkasındaysa her üç eski-yeni stratejik ortağımız bulunmakta.
Stratejik ortağımız, hâlen bu sözü, bir protokol tatlandırıcısı olarak kullanmaya devam etmekte ama diğer taraftan bir eski bakanla Cumhurbaşkanı korumalarına varıncaya kadar tutuklama kararları aldırtabilmektedir. Tutuklama kararının Türkiye Cumhurbaşkanı’nın konuşmasının hemen ardından verilmesi manidardır. Bu ihtilafın sonunun nereye varacağı meçhuldür. Diğer taraftan suçlular iade edilmemektedir. Dahası; bize rağmen bize komşu yeni devletler bina edilmeye çalışılmaktadır.
Kim yapıyor bunu?
Stratejik ortak.
Ve stratejik ortaklar…
Yaşananlar, bir medeniyetler çatışmasıdır.
Almanya yüzünden imparatorluğumuzu... İngiltere yüzünden medeniyetimizi kaybettik... ABD yüzünden de bölgemizi kaybedebiliriz.
Çok akıllı olmak, çok sağlam durmak zorundayız.
.NOBEL BARIŞ ÖDÜLÜ KOMİTESİNE ÇAĞRI!
2017-09-06 02:00:00
Ang San Su Çi, 1945 doğumlu, evli ve çocukları olan bir anne. Oxford Üniversitesinde felsefe, mülkiye ve iktisat üzerine tahsil yapmış. Eski adı "Burma" olan Myanmarlı. Burma'nın istiklal mücadelesini babası "ulu önder" Aung San vermiş.
Bayan Çi, mezuniyetinin ardından İngiltere'den ülkesine döndükten bir zaman sonra askerî cuntaya karşı verdiği "demokrasi mücadelesi" üzerine 6 sene ev hapsi çekmişliği var. Bir aktivist. Denildiğine göre "şiddetsiz direniş savunmacısı". Nobel Barış Hey'eti, kendisini 1991'de "Nobel Barış Ödülü" ile taltif etmiş. Ayrıca "Saharaov fikir Hürriyeti Ödülü" sahibi. Müdafaasını yaptığı konulara dair kitapları da var. 54 yıllık askerî idareyi devirdikten sonra hâlihazırda Myanmar Dışişleri Bakanı ve Hükûmet Başdanışmanı. Gerçekteyse fiilen Devlet Başkanı.
Bugün işte bu bir sürü unvan ve ödülün sahibi "Aung San Suu Kyi" yönetimindeki Myanmar'ın Arakan eyaletinde zulüm, zoraki göç, işkence, katliam, tecavüz, bebek ve çocuk ölümleri yaşanıyor.
"Arakanlı Müslümanlar" da denilen Rohingyalılar, 1,5 milyon kadar nüfusa sahip. Myanmar Meclisi, 1982'de onları vatandaşlıktan çıkarma gibi bir kanun cinayeti işledi. Maalesef devletsiz yaşamaktalar. BM, onları "eziyet gören dinî azınlık" olarak tarif etmekte. Bu azınlık, 2012 ve 2016'da da saldırı ve zulümlere maruz kalmıştı. Fakat böylesi bir şiddeti, daha evvel yaşamamışlardı. Bu defa sadece putperest Budistler değil, ordu da bu devletsiz, himâyesiz ve kimsesiz Müslümanları korkunç şekilde katletmekte. Bunların yaşadığı zulüm, Filistinlilerin çektiğinden beter oldu.
Yerinden-yurdundan ayrılanlar 100 binle ifade ediliyor. Katliamdan kaçanlar Bangladeş'e sığınmaya çalışmaktaysa da bu memleket de çok fakir olduğundan kapılarını istekle açmamakta.
Göz göre göre bir Müslüman soykırımı yapılmakta.
Bir azınlık, bütün dünyanın gözü önünde yok edilmektedir.
Nitekim Nobel Barış Ödülü almış 13 kişi, hadiseyi "insanlığa karşı suç, ırkî temizlik ve potansiyel soykırım" diye îlân ettikleri bir beyanname neşrettiler.
Gerçekteyse "potansiyel" değil soykırımın tâ kendisi yaşanmakta.
Vicdansız Budistlerle askerler, zaten ötekileştirme, ekonomik mahrumiyet ve şiddet altındaki sivil Müslümanları öldürüp bitirme peşindeler.
Bugün dünyanın 1 numaralı gündem maddesi olması gereken bu kanlı vahşet, Nobel Barış Ödülü almış, şiddete karşı olduğu söylenen bir aktivistin lider olduğu bir devlette işlenmektedir...
Ang San Su Çi, Kurban Bayramı’nı 1 milyar 750 milyon Müslüman’a zehir eden bu vahşet karşısında o mazlumlarla ölenlerin yakınlarından özür dileyeceğine "Tecavüz yok, Arakanlı kadınlar yalan söylüyor! Teröristler, güvenlik güçlerine karşı çocukları kullanıyorlar!!!" diyerek hem 13 imzanın yer aldığı metni imzalamadı ve hem de dünyayı körlükle itham etmiş oldu. Bunu söylemekle de kalmadı. Başında olduğu dışişleri bakanlığı da "uydurma hikâyelerle mübalağa yapılmakta" deme sorumsuzluğu gösterdi. İnsanlar gibi kurumlar, hey'etler, komiteler de yanılabilir.
1991'de barış ödülüne layık görülen politikacı, bugün hem ırkçılık, nefret ve soykırım yaptırmakta ve hem de tecavüze maruz kalan hanımları yalancılıkla itham etmektedir.
Bu ödülün, bu barış düşmanından alınması şarttır.
Komite, ödülü iptal etmezse işlenen suçlara ortak olacaktır. Ondan sonra ne Nobel’in, ne onun barışının ve ne de ödülün kendisinin beş paralık bir değeri kalır!!
.MÜSLÜMAN DİASPORASI
2017-08-22 02:00:00
Dün Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın Almanya'daki Türk seçmene seslenerek Türkiye aleyhine faaliyet gösteren partilere oy vermemeleri çağrısını incelemiştik. Haklı olmamız bir yana çağrı yapmakta geç bile kaldığımızı yazıyorduk. Ayrıca çağrıyı eksik buluyor ve yeni bir çağrı yapılarak sadece Türk seçmene değil, Müslüman seçmene de aynı mahiyette seslenilmesini teklif ediyorduk...
Büyük bir imkânın farkında olmalıyız. İslâm coğrafyasını masa başında cetvelle çizip ona "Orta Doğu" diyen İngiliz müstemlekeciliği 1920'lerden sonra hem Türkiye'de ve hem de "Orta Doğu" dediği Arap memleketlerinde tarih kitaplarını kendi yönlendirmesiyle yazdırdı.
Saat dilimini, Greenwich'ten geçirip kendini merkez ülke diye gösteren bir fikir, var olduğumuz topraklara "öteki" anlamında "Orta Doğu" dediği gibi, bizde "Emin Oktay" kurgulamasıyla tarih kitaplarında Arapları aşağılatıyorken Arapların tarih kitaplarında da "Türkler asırlarca Arapları sömürdü!" diye onların "Emin Oktay"ları ile yalanın en bayağısını yazdırıyordu.
"Emin Oktay" diye bir adam da bir tarihçi de yoktu. Ismarlama bir komisyon, bu mahlası kullanmıştı. O mahlasın düzmece tarih tezlerinin hepsi "Güneş Dil Teorisi" masalı gibi çöktü. Ama denizde zerre misali Tek Parti zihniyeti artığı bir avuç diplomalı cahil hâlâ aynı kafadadır.
Arap ülkelerinde ise resmî tarih tezi, devam ediyor. Oralarda iktidarlar bugün de ithal yalanla amel ettikleri için aleyhimizdeki iftirası durmamıştır. Halbuki iddianın cevabı basittir ve bir sorudan ibarettir?
-Petrol, dünyada ne zaman kullanılmaya başlandı?
Arap toprakları, aynı Hilafet merkezine bağlıyken oralarda sıra sıra petrol kuyuları yoktu ki sömürülüp İstanbul'a getirilsin? Kabul edelim ki vardı. Yine netice değişmez. Osmanlı veda ederken memlekette petrolle çalışan vasıta sayısı olsa olsa iki düzine kadardı. Kaldı ki neft yağı/petrol çıkartılmıyordu. Bugün petrol çıkan yerlerde kum ve hurmadan başka bir şey mevcut değildi.
Türkler, kum ve hurmayı mı sömürdü?
Aksine; Türkleri çekilmek zorunda bırakan Vahşi Batı, Osmanlı sonrası İslâm âlemine saldırdı ve yeni doğan petrol ihtiyacı için esaretten farksız petrol sözleşmeleri yaptı ve yer altı madenleri dahil ne bulduysa taşıyıp götürdü. Müzeleri bile soydu. Bugün olmuş hiçbir Arap ülkesinde petrol arıtma tesisi yoktur. Petrol kuyusu olanlar dahi arabasına yabancı petrol şirketinden petrol satın alır.
Memnuniyet verici olan şudur; oralarda bizdeki gibi bu resmî tarih yalanı çökmemiş olsa da halk indinde hakikat oldum olası bellidir. İslâm coğrafyasında ve bilhassa orta doğu ve Kuzey Afrika'da ahali, bugün de Osmanlı ve fakat üst yönetim kademeleri vesayet altındadır.
Orta Doğu'da Turgut Özal'la başlayan Türklere ve Türkiye'ye yakınlaşma, AK Parti iktidarında daha bir muhabbete dönüştü.. Ancak bu defa sadece İslâm memleketlerinde değil, muhtelif devletlerde azınlık olarak yaşayan Müslümanlar da Türkiye'ye hayli yakınlaşmışlardı. Şimdi yapılacak olan çalışma, bu gelişmeleri ümmetin menfaatine çevirmektir. Her devletteki azınlık Müslümanlara oradaki Türklere sahip çıktığımız gibi zerrece fark gözetmeden her dertlerine, her mes'elelerine sahip çıkmalı, her ırkî varlığı aynı bal peteğinin gözenekleri gibi düşünmeliyiz. Müslümanlar, hatta kendi sefaret ve konsolosluğunu düşünmeden bizim temsilciliklerimizi hatırlamalıdır.
Müslüman azınlıkların yaşadığı devletler, bir karar alacakları zaman "Türkler ne diyor?", "Araplar ne diyor?", "Pakistanlılar..... ne diyor?" vs demeden "Müslümanlar ne der?" deme mecburiyetinde kalmalılar.
İstanbul'un fethinden itibaren bütün İslâm Cihanı, İslâm âleminin değişmez ebedî Payitahtı İstanbul'un kendine kol kanat germesi, sahip çıkması ve hizmet etmesiyle adalet, rahat ve huzur içinde yaşadı. Bir asır bu şerefin mirasını harcadık. Bugün olmuş Halife olarak Abdülhamid Han adına hutbe okunan İslâm diyarları görülebilmektedir. Şükür ki şimdi artık "hayırsız mirasyedi" konumunda değiliz. Hakkı teslim etmek lazım ki Tayyip Erdoğan liderliğindeki Ak Hareket'in iktidarında ümmet şuuru yavaş da olsa yeniden neşvü nema bulmaya başlamıştır.
Devrimizde hemen her devlette azımsanmayacak sayıda İslâm nüfusu yaşamaktadır. Yönetimlerin onları yok saymaları mümkün değildir. Ancak; sahipsizlik, dağınıklık ve birlik olamama gibi sebepler yüzünden Müslümanlar da birçok mes'eleleri olduğu hâlde bunları merkezî idarelere kabul ettiremiyorlar.
Kolay bir işten söz etmediğimizin farkındayız.
Ancak kolay olmayan bu iş aynı zamanda büyük bir iştir.
Dünyanın rengi değişir.
.ALMANYA VE TÜRKİYE
2017-08-21 02:00:00
Bu iki devlet, birbirine muhtaç ve fakat geçimsiz iki kişi gibi. 150 seneye yakın bir zamandır yakın münasebet içindeler. Osmanlı imparatoru Abdülhamid Han'la Alman imparatoru II. Wilhelm iki dosttu. Ancak; bu bir muvazeneli/dengeli dostluktu. Abdülhamid'den sonra gelen ittihad ve Terakki iktidarı, teslimiyetçi bir politika güttü. II. Wilhelm döneminde Almanya, I. Dünya Harbi denilen büyük felaket sebebiyle mağlup olunca yalnızca Almanya imparatorluğu değil, Almanya'nın müttefiki olmakla hükmen mağlup sayılan Türk imparatorluğu da dağıldı.
II. Dünya Harbi, Hitler'in şahsında Alman milliyetçiliğinin ırkçılığa dönüşerek I. Dünya Harbi'nin intikamını almak istemesinin çıkarttığı yangındır. Almanya zaviyesinden 25 yıl içinde ikinci büyük mağlubiyet ve felaketin yaşanmasına yol açtı. Alman toprakları, Doğu Almanya-Batı Almanya diye ikiye bölündü. Doğu Almanya tâ 1989'a kadar Berlin duvarının arkasında ve çağın gerisinde kaldı. Hür ve müstakil addedilen Batı Almanya ise harbin galip devletlerine karşı vesayet altındaki devlet muamelesi görüyordu. Bu muamele, millî ordu gibi konularda bugün de bitmiş değildir. SSCB çöktükten sonra Doğu Almanya, Batı Almanya tarafından bütçeyi zorlama pahasına satın alındı.
Almanya'nın Hitler rejimini yaşadığı yıllarda Türkiye'de "Millî Şef" rejimi vardır. Millî Şef, Nazilerin Führer'i Hitlerin tesirindedir. O kadar ki İsmet İnönü'nün bıyığı dahi Hitlerin bıyığının taklididir.
Adolf Hitler'in çılgın bir şekilde harp çıkarması, imparatorluğu kaybetmiş olmanın psikolojik darbesinden kurtulamamış vatandaşlarımızı ve bilhassa Anadolu insanını son birkaç asrın en kötü vaziyetine düşürmüş, ekmek karneye bağlanmış, şeker, tuz, gaz, kaput bezi hatta kefen bezi bulunamaz olmuştur. Bunun arka planındaki amil Almanya'dır. İnönü dönemi Türk-Alman münasebetleri, aydınlanmayı beklemektedir.
I. Dünya Harbinde mağlup olan, II. Dünya Harbi'ndeyse mahvolan Almanya'yı 1960'larda ağırlığını Türklerin teşkil ettiği yabancı işçiler, yeniden inşa etmeye başladılar. Alman ticareti dinamizm kazandı. Alman sosyal hayatı -âdeta- çok uluslu hâle geldi. Ne var ki Sovyetlerin çökmesiyle Berlin duvarı yıkılıp iki Almanya birleştikten sonra Türkler dâhil, bu yabancı işçiler bir süre gözden düştüler. Artık doğudan gelen Almanlar vardı. Nazizm ve kapitalizm gibi insanlığın tarih boyunca tanıdığı en büyük musibetlerden biri olan komünizm yarım asra yakın bir zaman birkaç Alman neslini tezgâhından geçirmiş ve onları sanki başka bir ırk hâline getirmişti. Bu insanlar, çalışmayı sevmiyorlardı. Doğu, batının tahminlerinden öte geri kalmıştı. Bu sebeple doğunun satın alınması, Alman toplumunda hoşnutsuzluğa bile sebep oldu.
Almanlar, yine yabancı işçilere mecbur kalmışlardı. Kimse bu fedakâr insanlardan özür dilemedi ama onlar, olgunluk gösterdiler.
Türkler, harplerle yıkılmış Almanya'yı 1960'lardan itibaren imar ederken Almanya, 1970'lerden başlayarak, komünist, ateist, mezhepçi, Türkiye'den kaçan ve Türkiye aleyhine çalışan ne kadar terör örgütü varsa onlara kucak açtı, himaye etti. Bu tutum, 15 Temmuz FETÖ/PDY darbe teşebbüsünden sonra zirve yaptı. Alman resmî TV kanalından referandumda hayır oyu verilmesi için bile çalışıldı. Müşahedemiz o ki Türk-Alman münasebetleri hiçbir dönemde bu kadar gergin olmadı. Bunun sebebi Doğu Almanyalı Angela Merkel’dir. Son işi, Türkiye ile AB arasında imzalanmış olan Gümrük Birliği'ne dair ettiği laftır. Dediğine göre Gümrük Birliğinin yenilenmesini imzalamayacaklarmış. Bu söz, sadece Türkiye'ye karşı değil, diğer AB devletlerine de kabalıktır.
Bu kabalık, bardağı taşıran son damla oldu. Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Almanya'da oy kullanma hakkına sahip vatandaşlarımıza seçimde Merkel'in partisine ve onunla beraber Türkiye aleyhine çalışan partilere oy vermemeleri için çağrıda bulundu.
Bu çağrının geç kalmış olması bir tarafa.
Eksiktir de:
Sn. Erdoğan, çağrısını tekrarlayarak Almanya'daki bütün Müslüman seçmene yöneltmelidir. Müslümanların ciddi bir kısmının bu çağrıya umursamaz kalmayacağı görüşündeyiz. Buradaki Müslüman seçmen nezdinde Recep Tayyip Erdoğan'ın itibarı, Angela Merkel'in itibarından yüksektir.
.YENİDEN YAPILANMAYA GİDERKEN
2017-08-17 02:00:00
Bugün Esad rejiminde mahvolmuş Şam'da, o gün kim bilir yaramaz neler oldu ki büyük âlim ve mutasavvıf Muhyiddin İbn'ül Arabî hazretleri, bir gün çarşı-pazar gibi bir yerde ayağını yere sertçe vurarak "taptığınız, ayağımın altında" diye ahaliye çıkıştı?
O günü yaşayanlar da sonrakiler de bu sözden bir şey anlamadılar. Şuna yormuş olabilirler. Tasavvufta "sekr" denen bir kendinde olmama hâli vardır. Böyle zamanlarda mutasavvıfın ettiği söz, ehlince tevil edilerek değerlendirilir. Hallacı Mansur hazretleri "enel hak!" demiş ve bu sözden dolayı mahkeme kararıyla hayatından olmuştu. İmam-ı Rabbani hazretleri, bu sözü, uluhiyet iddiasına kalkışmak olarak değil "ben yokum, Allah var!" diye izah ediyorlar.
O günkü Şam, bugünkü Şam vilayeti değildir. Osmanlıda olduğu gibi şimdiki bazı çevre ülkeleri de içinde alan bir memlekettir. Devrin insanları, o kültürden haberdardı. Muhtemeldir ki Muhyiddin-i Arabi'nin sözünü sekr hâline yormuşlardır. Ne var ki hikmet sahibi o büyük zât, o sözü söylerken kendindeydi.
İslam birliğini, Hilafet'i Payitahta taşıyarak mânen ve "Orta Doğu" ve "Kuzey Afrika"yı fethederek toprak bütünlüğüyle de maddeten kuran Yavuz Sultan Selim, Şam'a girdiğinde Muhyiddin Arabi hazretlerinin kerameti tecelli edecek, insanlar, hazretin kasdını kaç asır sonra o gün anlayacaktır.
Zira Muhyiddin-i Arabi o gün sadece "taptığınız ayağımın altında!" demekle kalmamış, azarlamasına devamla "sin, şın'a kavuştuğunda ne demek istediğimi anlarsınız!" diye sözünü bitirmiştir.
Yavuz Sultan Selim, Şam'ı fethettikten sonra sıra bu meşhur hadiseye gelince Şam erkânına sorar "hazret, ayağını nerede yere vurmuştu?"
Gösterirler...
Sultan, emir verir:
-Kazın!
Toprağı kazarlar; derinde bir küp altın durmaktadır.
Muhyiddin-i Arabi hazretleri, hem o altının orada olduğunu ve hem de Yavuz Sultan Selim Hân'ın Şam'ı fethedeceğini tasavvufi tabirle "keşfetmiştir. Rumuzlardan/sembollerden "sin" Selim'in sin'i, "şın" da Şam'ın şın'ıdır. Fatih Sultan Mehmed Hân'ın hocası Akşemseddin hazretlerinin fetih ertesi sur dışında Halid bin Zeyd Ebû Eyyûb el-Ensârî hazretlerinin defnedilmiş olduğu yeri keşfetmesi gibi Yavuz Sultan Selim'in toprak altındaki altının yerini keşfetmesi de ayrı bir fevkaladeliktir. Bu fevkaladeliğe dileyen basiret, dileyen kerâmet diyebilir.
Çok kimsenin bildiği bu Sin'in Şın'a kavuşma vak'asını niye tekrarladık?
Recep Tayyip Erdoğan için.
AK Parti için...
Dindarlar, muhafazakârlar, yerli düşüncede olanlar... Medeniyetimizin mensupları, bir asırdan bu yana ilk defa böylesine şümullü bir şekilde iş başına geldiler. Tek Parti zamanında ezilenlerin şehirli olan çocuklarından sonra üçüncü nesil ve sonrakiler uzun mücadelelerle iktidar oldu. AA, TRT, basın, devlet kurumları ilk defa böylesine yerlileşti, sermaye ilk defa el değiştirdi, ordu ilk defa özüne döndü, yargı ilk defa vatandaşla uyuştu, cumhur ilk defa başkanını doğrudan kendisi seçti. 28 Şubat döneminde alınlığında Besmele yazılı kamyonunun bile kantine erzak taşırken kışlaya sokulmadığını unutmamalı. Bugün Tayyip Bey’in, AK Parti'nin destekçisi olan bazı meşhur gazeteler, 27 Mayıs'ta, sonraki darbelerde, 28 Şubat’ta yerli ve millî olan ne varsa onlarla savaşıyorlardı.
1908-1918 İttihad-ü Terakki Fırkası'nı, 1923-1950 CHP'yi, 1960-2002 CHP, HP, SHP ve DSP'yi bilmeyenler, ne demek istediğimizi anlayamazlar. 1965-2000 arasında sağ tarafta, Adalet Partisi, ANAP, Doğru Yol Partisi ve kısa bir süreliğine de koalisyon olarak Refah Partisi iktidar oldu. Hiçbirinde şu anki imkânların onda biri bile yoktu. Bugün sadece TBMM'de çoğunluğa sahip bir partinin hükûmeti yoktur. AK Parti ve onun şahsında bir dünya görüşü, Barolar ve bazı meslek odaları hariç tutulursa hayatın resmî ve gayriresmî her yerinde iktidardadır.
Bugün AK Parti'nin rakibi yoktur.
Bugün AK Parti'nin rakibi, yine AK Parti'dir.
Tehlike dışarıda değildir.
Yeniden yapılanmaya giderken ehliyet, sadakat, samimiyet, feragat ve vefa şartları dikkate alınmalıdır. Unutmamalı ki Osmanlı Devleti, gerektiğinde "nizâm-ı âlem içün" öz evlâdlarını feda eden Padişahların o inanılmaz fedakârlıklarıyla 6 buçuk asır yaşadı.
Bir gerçek daha unutulmamalı:
Her şeylerini Adnan Menderes'e borçlu olan bazı kimseler, Yassıada'da veli nimetlerini sattılar. Allah göstermesin yarın Cumhurbaşkanı'nın başına bir sıkıntı gelse bugün önünde ceket ilikleyen nice kimse "o kadar söyledik laf anlatamadık!" der. Bugün yatıp kalkıp "FETÖ" diyenlerden acaba kaçı o hain teşebbüs başarılı olsaydı bugünkü yerlerinde olacaklardı?
Servet,
Şehvet,
Şöhret,
düşkünleri satarlar.
Kim bilir hangi Şamlı, Şamlılar kimi sattı ki Muhyiddin-i Arabi hazretleri, "taptığınız ayağımın altında!!!" diye hiddetlendi. O büyük zâtların yaptıkları yersiz, sözleri manasız olmaz.
VAR OLMA ŞUURU
2017-08-08 02:00:00
1-DİN ŞUURU:
İslâm diniyle yerkürenin neresinde olursa olsun ümmetin her ferdinin bugün yeniden hizmetçisi ve koruyucusu olma yüksek şerefine kavuşma yolunda olan Türk milletiyle Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin sürekli şekilde var olması, varlığını devam ettirebilmesi, Cihan Devleti çapına ermesi, Kızılelma'ya ulaşabilmesi 5 temel şuur şartına bağlıdır:
-Din şuuru,
-Tarih şuuru,
-Dil şuuru,
-Medeniyet şuuru,
-Büyük devlet olma şuuru...
Kaleme aldığımız bu tez, ancak "şuur" kelimesiyle ifade edilebilir. Onun yerine başka bir kelimeyi ikameye teşebbüs millî şuura aykırılık olur...
Din Şuuru:
Din, İslâmdır yani Müslümanlıktır. Yüce Allah, Âli imran sûresi 19. âyet-i kerimesinde "inneddîne indallah'il İslâm" diye kendi katında dinin İslam olduğunu ifade buyurmaktadır.
Bize lâzım olan, bizi ayakta tutacak olan itikad veya amel olarak yahut her ikisi birden bozulmuş bozuk bir yol değil, ecdadımızın 15 asırdır inanıp yaşadığı ehli sünnet ve'l cemaat yoludur.
Ehli sünnet ve'l cemaat inancına göre:
Allahü teâlâ, ezelî ve ebedîdir.
Son ve en üstün nebî olan Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- haktır ve doğrudur. Bütün Peygamberler, haktır ve doğrudur. Allâhü teâlâdan Cebrail aleyhisselâm vasıtasıyla Peygamberimize ne vahyedilmiş ve Peygamber Efendimiz de insanlığa ne tebliğ buyurmuş, ne demiş ve ilâhî kelâmı nasıl tefsir etmişlerse hepsi mutlak şekilde haktır ve doğrudur.
Kıyamet, ölümden sonra diriliş, hesap, cennet ve cehennem haktır ve doğrudur. İmânın 6 şartı, İslâmın 5 şartı haktır ve doğrudur. 4 Büyük Halife Hazreti Ebu Bekr, Hazreti Ömer, Hazreti Osman ve Hazreti Ali'nin hilafetlerine ve büyüklüklerine bu sırayla inanmak haktır ve doğrudur.
Peygamberimizin ehli beytini sevmek haktır ve doğrudur.
Eshab-ı kiramın hepsini sevmek, sonraki Müslümanlardan üstün olduklarına inanmak haktır ve doğrudur. Tabiînin ve teb'e-i tabiînin sahabeleri takip eden üstünler olduğuna inanmak haktır ve doğrudur.
İslâmın 4 esas dayanağı olan edille-i şer'iyye yani Kitab, Sünnet, İcma-ı Ümmet ve Kıyas-ı Fukaha haktır ve doğrudur.
İmam-ı Maturidi ve İmam-ı Eş'ari Hazretlerinin tesbit ettikleri itikaddaki mezhebimiz ehl-i sünnet ve'l cemaat yolu haktır ve doğrudur. İmam-ı âzâm, İmam-ı Şâfiî, İmam-ı Malik ve İmam-ı Hanbel hazretlerinin tesis ettikleri amelde 4 mezhebimiz haktır ve doğrudur.
İslâmiyetin, tasavvuf yoluyla mü'minde kalbî ve vicdânî muhabbet hayatına dönüştüğü vilayet yani evliyalık ve onların tecelli ettiği dergâh terbiyesi haktır ve doğrudur.
Sevgili Peygamberimiz, 4 Büyük Halife, Eshabı kiram, tabiîn, teb'e i tâbiîn, itikadda ve amelde mezheb imamlarımız, medrese ulusu İslâm âlimleri ve dergâh ulusu mürşid-i kamillerden intikal eden dinimiz İslâmın amentü ve fıkıh uygulamasını daha sonra İslam devletleri, milyonlarca şehîd ve gazi verme pahasına ona ziyan verecek haçlı taarruzları gibi saldırılarla imân ve itikadı bozucu her türlü söz, yazı, fitneye karşı var güçleriyle mücadele etmişlerdir.
İlk vahyin indiği ândan itibaren yol, çerçeve, imân kısaca naklettiğimiz düsturlardır.
Kur'an ve Hadisten başka bir şey tanımamak hatta Kur'andan başka bir kaynak tanımamak, doğrudan Kur'an-ı kerîmden ilham alma sözleri ehli sünneti terk etmektir. İbni Teymiyye, Cemaleddini Efgani, Abduh, Reşid Rıza, Musa Carullah, Hamidullah, onların içerideki mümessilleri, Şia, Vehhabilik, Seyyid Kutup gibi sosyologlar ve nihayet Fetullah Gülen yazı, inanış ve çalışmalarıyla işaret ettiğimiz çerçevenin dışındadırlar.
Milletimizin öteden beri inanıp yaşadığı imân ve amelinin bozulması, tükenişe doğru geri sayma demek olur. Tarihte İslâmın en büyük hizmetkâr ve müdafileri Eshabı kiramdan sonra Osmanoğullarıdır. Son halife Vahideddin Hân'ın son neşrettiği beyânnamede de zikredildiği gibi Osmanlı devletinin tam ismi "Devlet-i aliyye-i Osmaniyye-i Muhammediyye"dir.
Bugün Türkiye'yi yönetenlerin bu mevzuda uykuları kaçsa yeridir.
FETÖ sapıklığından kurtulmaya çalışırken bir başka sapıklığa yakayı kaptırmamalıdır. Devlet, Hükûmet, Millî Eğitim ve Diyanet, bu milletin evlâtlarının mezhepsizlik, dinde reformculuk, selefilik gibi Müslümanları içten bozan akımlara yakalanma tehlikesine karşı azami dikkati göstermelidir.
Milletimizin ve elbette ümmetimizin, bir çoğunun arkasında İngiliz, Yahudi ve masonların olduğu ehli sünnet dışı cereyanlara ihtiyacı yoktur. Türkler, Müslüman olduktan sonra İslamın temsil bayrağını taşıma şânına kavuşmuş ve daima ana cadde olan ehli sünnet ve'l cemaat yolunda yürümüşlerdir. Son bir buçuk asırdaki Avrupaî sapmalar yüzünden ana caddeden çıkmaktır ki milletimizin de ümmetimizin de başına felaketler getirdi. 15 Temmuz darbe teşebbüsü onların sonuncusudur.
Bugün dinde reform, mezhepsizlik, inanç bozukluğuna imkân hatası verme ileride başka felaketlere yol açar. Devlet, millet ve ümmet olarak var olmamız, Kızılelmaya yürümemiz, ecdadımızı Cihan devleti yapan ehli sünnet ve'l cemaat yoluna sadakat göstermemizle mümkündür.
.
VAR OLMA ŞUURU
2017-08-09 02:00:00
2-TARİH ŞUURU
Mensubu olduğumuz tarihler, İslâm öncesi Türk tarihi ve İslâm sonrası Türk tarihi diye ikiye ayrıldığı gibi ayrıca İslâm tarihi de Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- nübüvvet gelmesi ve müteakiben Hicretle başlayan tarih ve Peygamberler tarihi diye de ikiye ayrılır...
İslâm öncesi Türk tarihinde Türkler daima tek tanrıya inanmış, inanç dünyalarında çok tanrılılık olmamıştır. Bu gerçek, İslâmı kabullerini kolaylaştıran sebeplerdendir.
Âdem aleyhisselamla başlayan dünya tarihinde başka kavimlerde de müşahede edilebileceği gibi Türklerin de zaman zaman bir hak Peygambere tâbi oldukları anlaşılmaktadır. "Türk" kelimesinin Nuh aleyhisselamın torunu Türk'ten geliyor olması bu kanaati kuvvetlendirir. Nitekim İslâm âlimleri, kitaplarında Oğuz Han için "rahmetullahi aleyh" ibaresini kullanmalarını, bu hakanın geçmiş müellifler tarafından ziyadesiyle methedilmesine bağlamış ve Müslüman olmasına hüsni zan etmişlerdir.
Biz Türkler, tarih yapmışız, dinimiz İslâmiyeti de emsaline ender rastlanır biçimde yaşamışız ama tarih yazmakta üşengeç davranmışız. İslâm tarihi olarak "Peygamberler Tarihi" birçok müellif tarafından kaleme alınmıştır. Peygamberimizin hayatı Siyer-i nebi de daha çok bu silsile içinde yer almıştır. Aynı şekilde Aşık Paşa, Hoca Saadeddin, Lütfi, Naima gibi tarihçiler Osmanlı tarihinde eserler vermişlerdir. İslam tarihi dilinde menkıbe ağır basar. Osmanlıdaki ise ekseriya vak'a nüvislerin dönem tarihleridir. Son Osmanlı tarihçimiz Ahmed Cevdet Paşa'dır. Tarih vadisinde Tezakir, Kısası Enbiya, Maruzat gibi kıymetli eserleri olduğu gibi Mecelle de hukuk vadisindeki mümtaz eseridir.
Kuruluşundan kendi yaşadığı devre kadar olan Osmanlı tarihini Avusturyalı Hammer yazmıştır.
İslâm tarihini yazan Avrupalı tarihçiler de olmuştur. Yeni zamanlarda bizim tarihçilerimiz onlara atıfla eserler vermişlerdir.
Hadise sadece bundan ibaret değildir. Bugün Moğolistan'da kalmış olan Orhun Abideleri'ni de 1893 yılında Danimarkalı dil bilimci Vilhelm Thomsen ile Rus Türkiyatçı Vasili Radlof çözmüşlerdi. Bu abideler, Göktürk devlet adamları tarafından ilk Türk alfabesi Orhun harfleriyle yazılmıştır. Kitabeler, Türklerin devlet ve yönetim anlayışıyla sosyal hayat ve komşularıyla, soydaşlarıyla münasebetlerine dairdir.
İslâm öncesi Türk tarihine dair eserlerin çoğu Çinli araştırmacılara aittir. Türkçe'nin ilk büyük sözlüğü Kaşgarlı Mahmud'un kaleme aldığı Divan-ı Lügati't Türk'ün yeryüzünde kalmış tek nüshasını bir tesadüf neticesi olarak Sahaflar'da görüp satın alarak yeniden edebiyat tarihimize kazandıran Ali Emirî Efendidir. Diğer taraftan Evliya Çelebi'nin Seyahatnamesi bugün dahi bir müracaat eseridir.
Tekrarlamak gerekirse İslam tarihi menakıbname üslubuyla kaleme alınmıştır.
Türk tarihi ise dönemleri ihtiva eder. Bir de hatıralar vardır ve bunlar elbette şahıs merkezli çalışmalardır.
Peygamberler tarihini de İslâm öncesi ve İslâm sonrasıyla Türk tarihini de birbirine ekleyip silsileyi tamamlayacak şekilde yerli tarihçiler yazmalıydılar. Bunu oryantalistler/şarkiyatçılar yaparak yönlendirmelere gittiler. Bugün de internet ortamında Türkçe yayın yapan yabancı ansiklopediler, en kolay ulaşılabilen kaynak olmaları itibariyle yine birer oryantalist faaliyetidir. Son 3 asrımız misyoner ve oryantalist etki altındadır. Bundan dolayıdır ki yabancılaşmış aydın oryantalist gibi düşünür.
Cumhuriyetten sonra bazı tarihçiler külliyat tarzında eserler vermişlerdir. Ancak hem bunların sayısı çok azdır, hem de bazıları yaşadıkları dönemin tesirinde kalarak ciddi hatalara düşmüşlerdir. Diğer kalem sahipleri gibi tarihçinin de fikir namusuna sahip olması şarttır. Yaşasın ve kahrolsun demek fikir üretmek değildir.
Bugün Peygamberler tarihinin, İslâm tarihinin, Siyer-i nebinin bilindiğini söylemek çok zordur. İslam öncesi Türk tarihinin, İslâm sonrası Türk tarihinin, Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklu ve Osmanlı devleti tarihinin bilindiği de söylenemez. Ders kitaplarında tarih, övme-sövme-ezber üzerine kurulmuş, bu da tarih derslerine karşı soğukluk getirmiştir. Oysa tarih, tefekkür ve tahlil ilmidir. Ne yaşanmışsa yaşanmış, ne olmuşsa olmuş, ne denmişse denmiştir. Tarih bir laboratuvar çalışmasıdır, dünden bugüne projeksiyon tutmadır. Ama ne yazık ki son asırda tarih sahasında çok kul hakkı yenmiş, pespâye dalkavukluklar yapılmıştır. Uzak tarihler meçhuller içinde olduğu gibi, son iki asır ve bilhassa son bir asır kalın perdeler ardındadır.
Bir yıl içinde Türk tarihine ve İslâm tarihine dair Japonya, Çin, Rusya, Almanya, Fransa, İngiltere ve ABD'nin her birinde yazılan makale ve kitap sayısının Türkiye ve İslâm ülkelerinin tamamından fazla olduğu kanaatini taşıdığımızı söylemenin üzüntüsü içindeyiz.
Okuma seyrinin yükselmesi noktasında topraklarımızda Latin harfleriyle barışıklığın henüz gerçekleştiği görülmektedir. Tarihimizde en büyük 3 facia vardır. Biri 1876 Türk-Rus Harbi'dir. Bununla bütün Rumeli’yi kaybettik. Diğeri 1928 Harf İnkılabı'dır. Üçüncüsü de 1930-1980 arasındaki arı Türkçe faaliyetidir.
Birincisiyle Cihan Devleti olma vasfımızı kaybettik.
Son ikisiyle de tarihe çıkan köprüler çöktü.
Mevcut tarihçiler, önce dinlenmeli, sonra desteklenmeli ve bir tarih seferberliği ilân edilerek yeni ve kâmil tarihçilerin yetişmesi için teşvikler yapılmalıdır.
Tarihini bilmeyen nesiller, yarınlara yürüyemezler.
Din şuuru, tarih şuuru, dil şuuru, medeniyet şuuru ve büyük devlet şuuruna malik olmayan milletlerin başkalarının tuzağına düşmesi kolay olur.
.
.VAR OLMA ŞUURU
2017-08-10 02:00:00
3-DİL ŞUURU
Allahü teâlâ, Hucurat suresi 13. âyetinde meâlen "Ey insanlar, şüphe yok ki biz, sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık ve birbirinizi tanımanız için sizi milletlere ve kabilelere ayırdık....." buyurmaktadır. Yaratan, dileseydi, bütün insanları tek millet olarak halk edebilir ve onları aynı lisanla konuşturabilirdi. Ama böyle olmadı. İnsan, Allah'ın büyük eseridir. Irk çeşitliliği ve dil çeşitliliği de Allah'ın eseri. Konuşmanın gerçekleştiği ses de Allah'ın eseri.
Irklar ve diller, hâlihazırda yaşayanlardan ibaret değil.
Kaybolup gitmiş nice ırklar ve nice diller var...
Derecesi eşit olmasa da bugün BM'nin tanıdığı 6 dil mevcut. Arapça, Rusça, Çince, İspanyolca, Fransızca, İngilizce. Türkiye, BMGK üyesi olmadığı gibi Türkçe de dil sınıfına dahil değil. Oysa Türkçe, Çince'den sonra Asya kıtasının 2. ve Avrupa'nın 1. en yaygın konuşulan dilidir. Bu neticede Türkiye, Kazakistan, Şarki Türkistan, Özbekistan, Azerbaycan, Cenubî Azerbaycan, Türkmenistan, Kırgızistan, KKTC ve Avrupa'daki Türk nüfusu esas ağırlıktır. Bir bu kadar da otonom olan ve olmayan Türk varlıkları mevcuttur. Kosova ve Karadağ'dan Şarkî Türkistan'a kadar uzayan kuşaktaki Türklerin toplamı 200 milyonu aşkındır. Konuştukları dil, ayrı bir dil değil Türkçenin lehçesidir. Ortak Türkçe bugün Türkçe'nin büyük hedefidir.
Türkçe, 3 lehçeye sahiptir. Çağatay Lehçesi, Azerbaycan Lehçesi, Anadolu Lehçesi. Türkçe'nin tamamının yüzüktaşı İstanbul Türkçesi'dir. "Osmanlıca", imparatorluk Türkçesi'nin adıdır.
Cihan Devleti olmuş bu dil, iki asrı aşkın bir zamandır talihsizlikler yaşamaktadır. Garbi Türkistan, 1990'lara kadar Rusların işgali altında kaldı. Şarkî Türkistan hâlen de Çin'in işgali altında. Buralarda SSCB ve Mao zamanında sistemli bir dinsizleştirme faaliyeti yürütülmüş, Kur'ân-ı kerîm ve Türkçe eserler yasaklanmıştı.
Ruslarla Çinlilerin Çarlık, Han'lık veya komünist idarelerde Türkçe ve Müslümanlara yaptığı kötülüklerin bir benzeri bizde de oldu. Tanzimat’la başlayan siyasi ve içtimai çalkantılar, Türkçe'ye de sirayet etti. Tanzimat, Serveti Fünun ve Fecr-i Ati edebiyatında aşırıya kaçıldı. Hem Arapça ve Farsçadan ve hem de Fransızcadan lüzumsuz bir iktibas başlamıştı. Daha sonra millî edebiyat döneminde Türkçe'de sadeleşmeye gidildi. Erken cumhuriyette ise bu sadeleşme takip edileceğine Türkçe ideolojik bir mağduriyet yaşadı.. Dilde ırkçılık yapılmaktaydı. Asırlardır kullanılan yüzlerce, binlerce kelime "arı dil" hayalperestliğiyle yok edildi. Masabaşında kelime imâl ediliyordu.
Türkçe, harf inkılabı ve dil tahribatı olarak 50 yıl içinde iki büyük felaketi birden yaşadı. Bunların neticesinde en az yüz bin kelimeyi tasarruf eden Osmanlı âlim, ârif ve münevverinin yerini 500 kelimeyle konuşup yazan yarı cahil sözde ilericiler aldı.
Bir milletin diniyle ve diliyle oynamak ona yapılacak en büyük kötülüktür.
Türk Milleti, ne kadar acıdır ki bu iki kötülüğe de maruz kaldı.
Halbuki Japon, Çin, Kiril, Yunan alfabeleri yerindeydi. İngiliz ve Amerikan tartı ölçüleriyle kültürleri aynen devam ediyordu. Bu durum, bizde imparatorluk yok edilirken Birleşik Krallığın devam etmesi gibiydi.
Bir millet için maddi yoksulluktan daha tehlikelisi onun lisanının fukaralaşmasıdır. Türkçe son bir asırda hiçbir devirde olmadığı kadar fakirleştirildi. Bir taraftan "arı Türkçe" denen bir kabile dili uydurulurken diğer taraftan İngilizce ve Fransızca istilasına karşı kalenin kapıları içeriden açılıyordu. Âyeti kerimenin verdiği haberin aksine insanların daha yakından tanışmaları bir yana ebeveynle evlatlar birbirini anlayamaz ve tanıyamaz hâle getirilmişti. Bugün uydurmacanın nefesi kesildi. Ancak Türkçe'ye karşı sömürgecilik faaliyeti ve istila devam etmektedir. İşin içine bugün bir de sosyal medya ve internet girmiştir.
Ne yazık ki gelinen noktada Osmanlı, Selçuklu, Beylikler dönemi ilim, irfan, edebiyat ve fikriyatı Bizans, Roma ve eski Yunan kadar ve belki de daha fazla uzağa düşmüştür. Bu sebeple ilk ve orta öğretimde Kur'an-ı kerîm, Siyer-i Nebî ve Osmanlıca dersleri seçmeli değil, mecburi olmalıdır. Güzel düşünen, güzel yazan, güzel konuşan insanlara ihtiyacımız var.
Ayrıca yabancı dil çok iyi öğretilsin; lakin, hiçbir üniversitenin İngilizce tedrisat yapma sorumsuzluğuna izin verilmemelidir. Bu bir aşağılık duygusu, misyonerlik faaliyeti ve gönüllü manda mantığıdır. Yabancı tabela, isim ve marka seçen işletmelerin yıllık vergilerine de yüzde 15 ilave vergi konmalıdır..
2023 ve 2071'e giderken "Türkçe mes'elesi" diye bir dil dâvâmız olduğu fark edilmelidir. Soylu beyinlerin yetişmesi ve büyük eserlerin verilmesi büyük dillerle olur. Bu şuurun uzağına düşmemek gerekir. Düşüncenin aleti kelimedir. Hayal, fikri doğurur, fikir medeniyeti inşa eder.
Büyük din,
Büyük dil,
Büyük nüfus,
Büyük maliye,
Büyük toprak,
olmadan Büyük Devlet olmaz.
.
.VAR OLMA ŞUURU
2017-08-11 02:00:00
4-MEDENİYET ŞUURU
Taksim'e cami yapılması bizim mes'elemiz olduğu gibi İstanbul Surlarının tamiri de mes'elemizdir. Yıkılıp gitmesine razı olamayız. Fetih'ten sonra Ayasofya ne kadar medeniyetimizin bir parçası olduysa surlar da medeniyetimizin bir parçası oldu.
Fatih'le beraber Osmanlı Sultanlarının unvanlarından biri de "Şarkî Roma İmparatoru"dur. Fatih, Otranto çıkarmasıyla orduyu Garbî Roma'nın da üstüne sevk ederken Türk Sultanı ve İslam Padişahı olmanın yanı sıra bunu aynı zamanda şarkî Roma Hükümdarı olarak yapmaktaydı.
Bizim medeniyetimiz, inkâr etmez, imha etmez, yok saymaz, kıskanmaz. Medeniyetimiz, ikmâl eder, imâr eder, güzelliğe güzellik katar. Bu yüksek ahlâk Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselam- beslenir. Peygamberler Peygamberinin "hikmet, mü'minin yitiğidir, nerede bulursa alır" sözleri de diğer buyurdukları gibi rehberdir. Ecdadımız, devlet yönetip medeniyet inşa ederken âyet-i kerîme, hadîsi şerîf ve İslâm âlim ve evliyasını ihmal etmediler.
Çarşımızda, mahallemizde dürüstlük ve namus hâkimdi. Komşuluk, hâlden anlama ve paylaşma vardı. Asırlar içinde çok kültürlü bir sade hayat yaşaya geldik. Bizde ırkçılık, zorbalık, hor görme ve zulüm yoktur. Kalb kırma felakete eş sayılır. Hukuk ve adalet büyük dayanaklardır.
Türkler, Müslüman olduktan sonra eski Türk medeniyetinin yanı sıra İslâm medeniyetinin, Anadolu’nun fethinden sonra Roma, Hitit, Mezopotamya, Balkanlardan sonra eski Yunan medeniyetinin vs. mirasçısı oldu. Bugün "rum" derken Yunanlı anlaşılıyor. Halbuki, eski metinlerde Anadolu değil "diyar-ı rûm" denir. Balkanlar, zaten "Rumeli"dir. Buradaki "Rum" Roma demektir. Medeniyetimizin mümessilleri, ne eski Mısır'ın piramidini, ne Helen'in, Roma'nın heykelini imha etti. Kiliseyi yıkmak yerine camie çevirerek teslis'ten tevhid'e geçişi temin etti. Ecdadımız fethettiği yerlerdeki eski medeniyetlere ait eserlere dokunmamıştır. Ahaliye dokunmadıkları gibi. Bir asır evvel dehşetli bir Haçlı talanı yaşayan Konstantiniyye halkı, 29 Mayıs 1453'te de bunu beklediler. Ancak gördükleri insanî muamele ile hayretlere düştüler. Müslüman Türkler, üç kıtada aldıkları yerlerde mâbed ve sanat eserlerini yok etse ve yerli halkı da katletselerdi bugün o topraklarda ne Hıristiyan halk ne bir eser kalmış olur ve ne de dünya müzeleri bugünkü zenginliğini yaşardı. Kimsenin dinine, diline, örfüne, hayatına karışmadık. Fethedilen yerde ahaliye İslâmı seçip seçmediği sorulurdu. İslamı seçenin vergisini de eski dininde kalanın vergisini de hukuk tayin ederdi.
Medeniyetimizde hat sanatından, mimariye kadar eser olarak verilen ne varsa hepsi yüksek estetik seviyededir. Hind, Çin sanatında mübalağa vardır. Yunan ve Roma'daysa sanatla edeb birbirinden uzaktır. Bu sadece heykellerde böyle değildir. Eski Yunan edebiyatı, tanrıların ahlaksızlığı destanıdır. Bizim sanatımızda ise zevk, zarafet vardır. Dedelerimiz, ninelerimiz, ihtişamı mübalağa ve hudut tanımazlıkta değil sadelikte yakalamıştır. Usul şudur; emanet ehline verilir. Emaneti alan da onun hakkını vermiştir. Ehil olanı seçmek ve emaneti alanın işinin hakkını vermesi medeniyetimizin esasıdır. Askerlikten, edebiyata, sanata, sosyal hayata kadar bu böyledir.
Atalarımız, Endülüs’ten Macaristan’a, oradan Balkanlara, Kuzey ve Orta Afrika'ya, Orta Doğu ve Arabistan'a, Anadolu ve Kafkaslardan İran, Türkistan ve Doğu Türkistan'a kadar büyük, yüz ağartan ve bugün dünya mirası olmuş bir medeniyet kurup zamana hediye ettiler. Balkanlar, Kuzey ve Orta Afrika’yla, Orta Doğu’nun ortalama olarak 1920'lere kadar, Osmanlı olduğunu hatırlatmak isteriz. İran 1928'e kadar Türk hânedanı Kaçarların idaresindeydi. Hindistan 1856'ya kadar Babürler eliyle bir Türk İslam memleketiydi.
Kurularak çalışan bir çalar saatin durması gibi medeniyetimiz, Abdülhamid Han hal edildikten sonra birdenbire durdu. Sadece Türkiye'de değil, bütün iklimimizde durdu. Ama bu fark edilmedi. Hâlen de fark edildiği söylenemez. Demek ki Medine Tren İstasyonu, mübarek topraklara son hediyemizmiş. Sultan Reşad'ın Kosova sahrasında yüz bin Balkanlı mü'minle cuma namazı eda etmesi bir vedaymış. Sonra Haydarpaşa Lisesi yapılan Tıbbiye-i Şâhâne, Anadolu yakasından Topkapı Sarayı'na bakıp bakıp iç geçiren sızılı bir yürekmiş.
Osmanlıdan sonra büyük medeniyetimiz eser veremez oldu. Telif hukukun Ahmed Cevdet Paşa'da durması misali her sahada âdeta son noktalar kondu. Osmanlı sonrasında imzaların yükselişi ferdidir. Aruz şiirinde Yahya Kemal, hat sanatında Hattat Hamid, süslememe san'atında Süheyl Ünver, ehli sünnet itikadını yaymada Hüseyn Hilmi Işık gibi.. Hilmi Bey merhum, basiretiyle tehlikeyi daha evvelden fark edip artık ihmale uğramış ehli sünnet itikadını eserleriyle istinad duvarı gibi tahkim etmeseydi '79 İran devriminde Tek Parti zulmünden çok çekmiş Türkiye Müslümanları Humeyni'den hayli etkilenir, Türkiye büyük sıkıntılar yaşayabilirdi.
Son asrımızda Tek Parti zihniyetinin güttüğü politika, kabuğuna çekilme, maziyi inkâr, değerlerimizle savaş güzellikten uzak düşme ve küçüklük duygusudur. Büyük devlet inşa etmek için, büyük devletler kurmuş bir medeniyete mensup olduğumuzun şuurunu idrak etmek şarttır. Bu şuur, mâvevî kalkınmaya dönüşerek gelecek nesillere bir şeref ve şahsiyet olarak aşılanmalıdır.
Çalar saati yeniden kurma vakti gelmiştir.
Saat kurulmalı.
.HAMİDİYE CAMİİ
2017-08-07 02:00:00
4 yıldan bu yana tamiri devam etmekte olan Hamidiye Camiî Şerifi yenilenmiş olarak 4 Ağustos 2017 Cum'a günü Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan tarafından yeniden ibadete açıldı....
"Yıldız Camiî" olarak da bilinen Hamidiye Camiî'nin temeli, Sultan Abdülhamid Han'ın irade-i şâhânesiyle 28 Muharrem 1299/20 Aralık 1881'de atılmıştı. İnşâı 4 yıl sürdü. Mimarı, Rum teb'adan Nikolaidis Jelpulyo kalfa'dır. Mimarın, Ermeni teb'adan Sarkis Balyan olduğuna dair malûmat yanlıştır (*).
Eser, 16.890 altın liraya mal olmuştur. Neo-Gotik üsluptadır. Padişah, minberin Bursa Ulu Camiî minberinin benzeri olarak ahşap olmasını irade ettiği hâlde nedense mermer yapılmıştır. Hünkâr Mahfili'nin sedir ağacından mâmul, kafesleri , Sultan'ın elinden çıkmadır. Kubbe'de Besmele-i Şerîfe ile Necm (Yıldız) Sûresi'nin ilk 3 âyet-i kerîmesi yazılıdır. Kuşakta ise Mülk Sure-i Şerîfesi yer alır. Yapma Kûfî tarzındaki bu hatları, gazeteci Ebû'z Ziya Tevfik yazmıştır. Celî Sülüs yazılar ise hattat Abdülfettah Efendi'ye aittir.
Görüldüğü gibi burada birçok kültürlülük örneği ortaya konmuştur: Mimar, bir Osmanlı Rum'udur. Tarz, batıdan gelen yeni gotik'tir. Hattatlardan biri, gazetecidir. Padişah'ın kendisi bir marangoz ustası olarak çalışanlar arasında yer almaktadır.
Diğer bahis ise birçok çalışmada görüldüğü gibi, tarihî eserlerde tamir sürelerinin inşa sürelerinden uzun sürmesidir. Bu defa en azından eşit olmuştur.
Üçüncü bir netice daha var:
-Acaba; o günkü gazeteciler mi daha donanımlıymış bugünküler mi daha donanımlı?
Sultan Abdülmecîd ve oğlu Sultan Abdülhamîd zamanında yapılan mimari eserler üslup olarak aynıdır. Başkasında da aynı duygular uyanmış mıdır bilmiyoruz ama biz, "Haydarpaşa Lisesi" diye bilinen Mekteb-i Tıbbıyeî Şâhaneyi hep Tâc Mahal'e benzettik. Aynı şekilde Hamidiye Camiîni de Babür Hind Mimariîne benzettik ve benzetmekteyiz. Neo-Gotik, bir Avrupa tarzı olabilir. Ancak, unutulmasın ki o Avrupa, Hindistan'dan sadece baharat getirmedi. 4 asır devam eden muhteşem Babür İslâm Türk İmparatorluğu da Endülüs Emevi devletleri ve Osmanlı İmparatorluğu gibi Avrupa'yı mutlaka ve derinden etkilemiştir...
Bu inşaatla birlikte biz, Hamidiye Camiînin ikinci tamirine şahit olmuş olduk. '90'larda uzun zaman devam eden lalettayin bir tamir daha vardır. O tamir, mâbed için şanssızlıkla bitti.
Bu camiîn duvarlarında seyrine doyum olmayan hat levhaları asılıydı. Hatlar ayrı güzel, birçoğu tâclı çerçeveleri ayrı güzeldi. O hatları bir kere daha görmek, Sultan Abdülhamid Han'a bir kere daha dua etmek için her fırsatta yolumuzu Yıldız Camiîne düşürürdük. Her defasında eseri ilk defa görmüş gibi büyük haz duyar ve Ermeni teröristlerin Sultan'a suikastini Sultan o ân sanki merdiven sahanlığındaymış gibi sancıyla yaşardık. Yalnızca bunları yaşamazdık. O kanlı suikastte çok sayıda insan ölüp at telef olmasına rağmen Sultan bertaraf edilemediği için edebiyat derslerinde büyük şair diye gösterilen Tevfik Fikret adlı cücenin Ermeni teröriste dizdiği methiye ihanetini de kederle hatırlardık.
Bir gün gittik ki o muhteşem hatlar, câmi duvarlarında yok.
Âdeta donakaldık. Mâbed, sanki ruhundan soyulmuştu.
İmam Efendiye sorduk. "Tamir var; depoya kaldırıldı" dedi.
Gelin görün ki aylar, yıllar geçtiği ve hatta tamir bittiği hâlde onlar yerlerine iade edilmediler. Öyle ki o hatlar arasında Muhyiddin-i Arabi Hazretlerinin "Devlet-i âli Osman, kıyamete kadar yaşayacaktır" sözünün istif hâline getirilmiş levhası da vardı. Büyük veli, Osmanlıdan çok zaman evvel bu dünyadan göçtüğü hâlde buyurduğu buydu.
Levhalar ve o müjdeli haber için çok yazıp konuştuysak da bir netice alamamıştık. Nihayet 5 yıl evvel yurt dışında olduğumuz bir sırada onların Beyazıd Meydanı’ndaki Hat Müzesi'nde olduğunu öğrendik. Resmî teyidini de aldık. Hani güzel bir söz vardır. "Çiçek, dalında güzeldir" der. Tıpkı onun gibi hatlar ve her türlü eser, kendi yerinde güzeldir. Gerçek bu olmasa "tarihî eser kaçakçılığı" diye bir suç çeşidinin ortaya çıkmaması gerekirdi. Millî miras olan eserler, hırsızlık ihtimali gibi gerekçelerle kendi aidiyetlerinden koparılmamalı. Unutmamalı ki o hatların birçoğuna Abdülhamid Han da nazar etmiştir.
Kadere bakmalı ki izinde olduğumuz mevzubahis hatları bulduğumuz zamanki gibi şu yazıyı yazarken de yurt dışındayız. Bundan dolayı camiîn açılışında bulunamadık. Onun için hat levhalarının yerlerine dönüp-dönmediğini bilmiyoruz.
Şâyet...
Hamidiye Câmiî'nin mütemmim cüzü o levhalar, müzeden alınarak yerlerine getirilmemişse hizmet eksik kalmış demektir. Bu eksikliğin mutlaka telafi edilmesi gerekir.
Yâ Abdülhamid Hân gönül koyarsa?
Yâ Muhyiddin-i Arabi gönül koyarsa?!
Hattatlar, müzehhibler gönül koymazlar mı?
.....
(*) Bkz TDV İslâm Ansiklopedisi ilgili madde
.NİKÂH
2017-08-03 02:00:00
Geçmiş yıllar gazetelerinde adliye mahzenlerinde "imam nikâhı" sebebiyle bazı vatandaşların mahkemeye düştüklerine dair haber ve dâvâlar vardır. Bu acayip dâvâlarda nikâhı yapan hoca efendi, genç çift ve şahitler sanıktır. Tek Parti ceberrut zihniyetinin iktidar olduğu her devirde böylesi eziyetler hâkim önüne gelmişti ve gelirdi.
İsviçre malı "Yurttaşlar Yasası” nikâhın belediye başkanı tarafından kıyılacağını söyler. Vatandaş, ancak belediye safhasından sonra "imam nikâhı" yaptırabilir. Tecrübesiz genç çift, böyle bir mecburiyeti bilmeden eûzü besmele çektikten sonra "Allah'ın emri ve Peygamberin kavliyle..." diye söze başlayan birine nikâhlarını akd ettirdiklerinde daha sonra resmî kaydı da yaptırmış olsalar dahi sanki cinayet işlenmiş gibi ceza kanunu, o yapılanı nikâh değil suç saymıştır.
Nikâh, hayatlarını birleştirme iradelerini ifade eden karşı cinsten iki kişinin evliliklerine âlenîyyet ve meşrûiyyet kazandıran muâmelenin adıdır. Tarafların kendi serbest iradeleriyle karar vermeleri ve bunu şahîdler huzurunda beyân etmeleri şarttır.
İslâm fıkhının tâyin ettiği umdelere göre sözleşme usulü, duası, "aldım-kabul ettim" karar izharları, "şahit oldum" diyecek şahit sayısı, mihr şekilleri ve nihâyet velîme denen düğün yemeği gibi unsurlarıyla dünyaevine girmekte olan her çift için Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- ve Hazreti Hatice arasındaki muhabbet ve ülfeti hedef alan nikâh, 15 asırlık köklü ve Kur'ân-ı kerîm kaynaklı güzel bir geleneğe dayanır.
Bu köklü ve güzel gelenek yolunun son asırda mahkemeye çıkarılması ne kadar kötüdür. Bu 15 asırda yapılan muameleye "imam nikâhı" denmemiştir. Onun adı sadece nikâhtır. "İmam nikâhı" şom ağızlılar tarafından çıkartılmış horlayıcı bir sözdür. Hassasiyet sahipleri, "dinî nikah" diye daha ağırbaşlı bir ifade kullanageldiler. Diğeri belediye başkanı tarafından yapıldığı için halk ona da "belediye kaydı" der. Bu ikincisi halk nazarında şer'i mecburiyyet olan nikâhtan ziyâde resmî bir tescil olarak görülmüştür. Memleketimizde -Allah'a şükür- evlenecek çiftler, yüzde 99 itibarıyla belediye tescilinden önce veya sonra ama muhakkak "Allah’ın emri ve Peygamberin kavliyle" ilahi buyruğunun zikredildiği "dinî nikahı" yaptırırlar. Bu şuur yaşamaktadır. Böylece toplum nezdinde doğacak çocuğu zora sokacak ifadelerin telaffuzu da önlenmektedir.
Ailenin de devletin de temeli çiftlerin evliliğidir.
Nikâh, bu evliliğin ailevî ve sosyal boyutlarını sağlıklı ve meşrû akdiyle cemiyet barışını temin eden müessesedir. "Belediye kaydı"ndan farklı olarak İslâmiyet, nikâh yapılırken evlenecek kadınının istikbâle dönük mali geleceğini de teminat altına almaktadır.
Toplum gözlemimiz, gençleri evliliğe özendirmek maksadıyla "evlilikte keramet vardır" diye muhteşem ve zarif bir vecîze tespit etmiştir. Devlet adamları için kullanılan "taç giyen baş akıllanır" sözünün evlenen gençlere dair bir başka söyleyişle tekrarı gibidir.
Nikâh, şu veya bu şekilde diğer din ve milletlerde de mevcuttur.
Hristiyan memleketlerinde kilisede papaz tarafından kıyılır.
Bizde ise Hristiyan İsviçre’den alınan ve "ilericilerin" yurttaşlar yasası dedikleri kanun, nikâhın belediye reisi tarafından yapılmasını derpîş etmiştir. Meşhur hicivde de dile geldiği gibi "İsviçre medenî kanununa göre evlenen", "İtalyan ceza kanununa göre muhakeme edilen" ve "İslam şeriatine göre defnedilen" çok uluslu şirket mensubuna dönmüş Türk vatandaşının bu eziyetten elbette kurtarılması gerekirdi. Bu sosyal yara tedavi edilmeliydi. Erken cumhuriyet dönemi bu kötü kalıntısının ayıklanması şarttı. Bu sebeple geçmiş senelerde biz de bu mes'eleyi defalarca yazmıştık. Nihayet bir barış yoluna gidildi. Yapılan, vatandaşa kolaylık göstermek, ve tercih imkânını çoğaltmaktan ibarettir. Bundan sonra isteyen çiftler, müftüye veya onun vekil ettiği bir din adamına nikâhını kıydırabileceklerdir. Aynı anda resmî kayıtlı da olmuş olacaktır. Diğer taraftan din adamına gitmek istemeyen dua ihtiyacı olamayanlar varsa bu vatandaşlar mevcut uygulamayı sürdürebileceklerdir.
Bir içtimâî yarayı tedavi etmekten ibaret mevzubahis kanun değişikliğini, "laiklik elden gidiyor!" diye sunmak, laikçi ceberrut Tek Parti anlayışının yersiz endişesidir. Biz, bu laiklik elden gidiyor şamatasına çok alışkınız. Zavallı laikklik, o kadar çok sebeple elden gitti ki tanınmaz hâle geldi.
O zihniyetin anlayışında laiklik insan için değil -sanki- insan laiklik içindir.
Hâlbuki insan, yaratılmışların en değerlisi, eşref-i mahlûkattır.
Her şey insan ve insanın iki cihan saadeti içindir.
.KIZILELMA
2017-08-02 02:00:00
Sevgili Peygamberimiz -aleyhissalatü vesselâm- ümmetine İstanbul'un fethini bir gâye, bir Kızılelma olarak göstermişti. Konstantiniyye'yi zapt etmek maksadıyla vaki olan onlarca muhasara ve muharebenin özünde o hedefe vararak Peygamber muştusuna kavuşma niyeti vardır. Anadolu merkezli ve hatta belki Rumeli merkezli fetihlerin temelinde o Kızılelma’ya ulaşma azmi yatmaktadır.
Büyük Selçuklu Devleti'nin büyük hakanı Sultan Muhammed Alp-Arslan'ın 26 Ağustos 1071 Malazgirt'i Kızılelma’ya giden yolda açılan ilk kapıdır. İznik, Türk'ün nefesini Bizans'ın yüzünde hissetmesidir. Söğüt, sönmeyecek ocağın tutuşması, Bursa, Kızılelma’ya doğru ilk büyük fetihtir. Rumeli’ye sallarla intikal ve Edirne'nin fethi, İznik, Söğüt, Bursa'dan hareketle Konstantiniyye'nin kalbi Ayasofya'nın kubbesinde yaldır yaldır yanan Peygamber Kızılelmasına kavuşmak için yapılmış bir çembere alma harekâtıdır.
Kutlu şehir İstanbul'u fethedip Şanlı Peygamber buyruğunu eda etme şerefi, kutlu kumandan Fatih Sultan Mehmed Hân ve O'nun kutlu ulema, evliyâ ve askerlerine müyesser oldu. Konstantiniyye, salı günü kelime-i şahadeti dil ile ikrar ve kalb ile tasdik ederek söyledi ve İslâm ve İstanbul oldu. Hemen o cuma günü Ayasofya'da mübarek ve muhteşem cuma namazı kılındı. Kızılelma, sanki kızıl bir güvercin olmuştu. Hasreti biten Ayasofya, şükür secdesindeydi.
*
Kutlu yürüyüşte İstanbul son durak değildi.
Kutlu Peygamber, Roma'yı da işaret buyurmuşlardı.
Kızılelma, yüce gâye, ilâyı kelimetullah, bir Kızılelma, bir kızıl güvercin gibi şimdi Roma'da Saint Pierre kilisesinin kubbesindeydi. O güvercin, hasret dolu gözlerle İstanbul'a bakıyordu. Gedik Ahmed Paşa'nın ordumuzla Otranto'ya çıkması, Roma üstüne yapılacak Kızılelma yürüyüşünün ilk seferiydi. Otranto, İtalya'daki Malazgirt olacaktı. Fatih'in son sefer-i hümâyûnun hedefi meçhul olmakla birlikte bellidir ki bu seferin istikameti Roma'dır. Bundan dolayı saraya kadar sokulmuş, hususi hekimi olmuş İtalyan Yahudisi Maestro Jacopo/Yakup Paşa ve devlette iş birliği yaptığı iki kişi tarafından seferin Gebze'de durağında zehirlenerek şehîd edildi.
Sonraki zamanlarda Kızılelma, bir kızıl güvercin gibi Viyana’daki en büyük kilisenin kubbesine konar. Varılacak hedef, Viyana olur. İki kere muhasara edilir. İkincisi hüsranla, kayıpla biter. Roma yolunda koca hünkâr Fatih'i şehîd vermiştik, 12 Eylül 1683 Viyana muhasarasındaysa Vezir-i âzâm Merzifonlu Kara Mustafa Paşa ve çok sayıda askerimizi şehîd verdik. 12 Eylül 1683-12 Eylül 1980 arası Kızılelma'nın mola dönemidir. Bu dönemde devlet, mevcudu müdafaa ve muhafaza ve millet, ayakta kalabilme peşindedir.
*
Seçim tarihini 3 Kasım 2002 olarak tesbit eden YSK ve hiçbir kimse, tesbit edilen bu günün istikbalde kazanacağı derin anlamını bilmiyordu.
3 Kasım 1839'da Sadrazam mason Mustafa Reşîd Paşa ile İngiliz sefiri tarafından hazırlanmış Gülhâne Hattı Hümâyûnu ile batıya teslim edilmiş millî irade, 3 Kasım 2002'de sahipleri tarafından çekilip geri alınacaktı. 3 Kasım 2002, Anadolu halk ihtilâlidir. 15 Temmuz 2016'daki Millî Mücâhade Destanı'nın ilk kıt'ası 3 Kasım 2002'de yazılmıştır.
Bu uyanış, 12 Eylül 1683'ten, hele hele 3 Kasım 1839'dan beri kendinden geçmiş İslam’ın bayraktarı, ümmetin öncüsü bir devin silkinmesi ve yeniden Kızılelma’yı hatırlamasıdır. Kızılelma, bu defa bir kızıl güvercin gibi 29 Ekim 2023'ün şafağına konmuştur. 2023'ün fethinden sonra 26 Ağustos 2071'in ufkunda yaldır yanacaktır.
12 Eylül 1683'te Viyana'da elimizden kayıp giden Kızılelma, bu defa ilk büyük konak olarak 2023'ü sonraki ihtişamlı konak olarak 2071'i seçmiştir. Haçlı, siyon ve vahşi batının şerli güçleri, bunu erkenden gördüler. Gördüler ve süprüntü terör örgütlerini bizi oyalasın, hedefe yürüyüşümüzü engellesin diye paçalarımıza saldılar.
Kızılelma’ya varışımızı geciktirecek her kişi ve habis niyetin bertaraf edilmesi elzemdir. Bir kan tazelemesi yapılırken bu hakîkat kelime kelime ezberlenmeli ve gereği yerine getirilmelidir. Zira bu gâyenin, bu Kızılelma'nın sahibi, Kâinatın Efendisi'dir. Evliya da ulema da umerâ da O'na vekâlet eder.
Her vekâlet, bir emânettir.
.KENDİ DİLİNDEN FETÖ ÖRGÜTÜ
2017-07-31 02:00:00
15 Temmuz 2016 günü Anadolu medyasının mes'elelerini görüşmek için Konya'daydık. Toplantı iki gün sürecekti. Birinci gün hükûmeti temsilen Başbakan Yardımcısı Numan Kurtulmuş konuştu. İkinci gün de Kültür Bakanı Nabi Avcı konuşacaktı. Ancak ikinci gün toplantı yapılamadı. 15 Temmuz'u 16 Temmuz'a bağlayan gece Türkiye, tarihinin en büyük ihanetlerinden birine sahne oldu. Cumhurbaşkanından sokaktaki vatandaşa kadar, kadın, erkek ve çocuğuyla bu darbe ihanetini püskürttük. 249 şehidimiz, 2.500'e yakın gazimiz oldu ama destanlara destanlar eklenerek vatan kurtuldu.
Darbe gecesi ertesi gün akşama kadar Twitter’dan darbeciler aleyhine yayın yaptık. Hava meydanı bombalandığı için İstanbul’a hemen dönememiştik. Dönüşümüz, sürücüsünün kimliğimizi bilmediği bir otomobille oldu. İstanbul'a yaklaşırken TRT Haber'den aradılar. Eve uğramadan doğrudan TRT'ye geçtim. Uzun uzadıya darbeyi konuştuk. O gece yaptığım konuşma belki bazılarını şaşırtmıştı. O tesbit ve kanaatimizi daha sonra başka tv'lerde ve sütunumuzda da tekrarladık.
Şaşırttığını tahmin ettiğim sözlerimiz neydi? İlk iki gün boyunca herkes, aynı şeyleri söylüyordu. İstiklâlimize, istikbâlimize, vatanımıza ve bayrağımıza saldırıldı!.. Bunlar deniyor ve bir işgalin savuşturulduğu dile getiriliyordu.
Bunların hepsi doğruydu. Nitekim biz de onu dedik. TRT Haber ekranlarında dedik ki: "Bunların hepsi doğru! Ama, daha büyük bir saldırı da var. Bu örgüt, en büyük saldırıyı, dinimize, İslamiyet’e yaptı. Onların inancı, bizim amentümüz değil. Eğer F.G'nin videoları dikkatle dinlenirse bu adamın kendini peygamber olarak gösterdiği görülecektir. Hâlbuki Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam son Peygamberdir. Ayrıca çevresinde Mehdilik iddiası söz konusudur. Önceleri Peygamberimizle konuştuğunu söylerken sonra daha da ileri giderek Allah'la konuştuğunu imâ eder olmuştur. Müslüman olmayanların da cennete gideceklerini ileri sürmekteler. Dinler arası diyalog diyerek yürürlükten kalkmış, hükmü kalmamış eski dinleri, Peygamberimizin getirdiği son din İslâmiyet'e eşitleme çabası içindeler. Bunlar, takiyede, gerçek hüviyetini saklamakta emsalsizdir. 40 yıl boyunca hizmet diyerek, himmet diyerek bu milletin evlâtlarını devşirip emperyalistlere pazarladılar.
DİB Din İşleri Yüksek Kurulu, FETÖ örgütü elebaşı F.G'nin 80 kitabını, 670 saatlik sesli ve görüntülü konuşmalarını inceleyerek kamuoyu ile paylaştığı bir raporu hazırlamış bulunuyor. Diyanetin ona verdiği isim şudur. "Kendi Dilinden FETÖ Örgütü: Bir Din İstismarı". Raporu Diyanet İşleri Başkanı Prof. Mehmet Görmez açıkladı. Raporu incelediğimizde bizim önce TRT Haber'de, sonra da başka tv’lerle sütunumuzda dile getirdiklerimizle büyük ölçüde uyuştuğunu gördük.
"Niye 1 sene sonra?" demek yanlış olur. Rapor, uzun bir emek mahsulü. F.G'nin yazdıkları satır satır okunmuş, 670 saatlik konuşmalar dakika dakika dinlenmiş. Ayrıca Sızıntı dergisi ve bu dergideki 19 bin resim incelenmiş ve ortaya kalıcı bir çalışma çıkmış. Bu bir gerekçeli karardır.
Şunu demek ise mümkün:
-Bu hataları ifşa için, müdahale etmek için illa darbe teşebbüsü mü gerekirdi?
Hayır; gerekmezdi.
Yalancı Peygamberlik, Mehdilik iddiası, dinler arası diyalog aldatması, gayrimüslimlerin de cennete gireceği gibi İslamiyet’e darbe niyeti taşıyan misyonerlik faaliyetlerine karşı vaktinde gerekli cevaplar verilmeli halka aydınlatılmalıydı!
Doğru; fakat, yıllar yılı Diyanet'e öyle baskılar yapılmıştı ki sıradan bir resmî kuruma dönmüştü. Hutbeler, kırmızı ışıkta durmanın lüzumuna dair gibi konularla sürüp gidiyordu. Yeni yeni layık olduğu itibara kavuşmaktadır:
Diyanet'in 15 Temmuz gecesi minarelerden yükselttiği salalar, darbecilerle mücadele eden vatan evlatlarını şahlandıran ses oldu.
Rapordan bazı cümleleri buraya alabiliriz:
-Peygamber Efendimizi -haşa- ayağına kadar getirirken kendisi meleklerle görüştüğünü ifade ediyor.
-Allah'tan kendine nidâ geldiğini söylüyor.
-Kur'ân-ı kerîmi suiistimal ediyor. Kendini işaret eden âyetlerden söz ediyor. Kur'ân, onun dilinde bir araca dönüşüyor.
-Her insanın bir dublesi var, Peygamberin de bir dublesi vardır. Vallahi o duble, şu anda aranızdadır demekten çekinmiyor.
-Herkül'den bahsediyor, resimlerini Sızıntı dergisinin kapağına defalarca taşıyor. Sızıntı dergisinde 19 bin resim incelenmiştir. 8 bini başka inanç dünyaların sembolüdür. Her resim, zihin bulandırıyor, insanların inancını zedeliyor. Bir İsa betimlemesi ile bir Meryem ana resmi ile ve gökten inen tanrının eli ile zihinleri yeterince bulandırdıktan sonra işi Mesih'e bağlıyor.
-Mensuplarının kahramanları olduğunu iddia ediyor, onlara "ikinci Sahabiler" adını veriyor ve Allah cemaati diyor. Bunları Peygamber'e rağmen, Peygamber için yaptığını söylemektedir. "Ben, bu kötülükleri yaptım dedikten sonra ilave ediyor, düşündüm, Peygamber'i karşıma getirdim, bunları senin için yaptım" diyor.
Hatırlanacağı gibi o şaşaalı zamanlarında tv'lerinde gösterdikleri bir dizide Peygamberimizi -haşa- kamyona da bindirmişlerdi.
Din İşleri Yüksek Kurulu'nun tesbitine göre F.G, camilerimizin kapanmasında da bir mahzur görmemektedir. Nasılsa ışık saçan ışık evleri vardır.
Milletimize de vatanımıza da bir kere daha geçmiş olsun. Allahü teâlâ, dînine sahip çıktı, bu millete ve bu ümmete merhâmet etti.
Ancak; ahmaklığın ilacı yoktur:
İstanbul'daki şiddetli yağmuru-yağışı bile kendilerine bağlamaktalar.
.KENDİ DİLİNDEN FETÖ ÖRGÜTÜ
2017-07-31 02:00:00
15 Temmuz 2016 günü Anadolu medyasının mes'elelerini görüşmek için Konya'daydık. Toplantı iki gün sürecekti. Birinci gün hükûmeti temsilen Başbakan Yardımcısı Numan Kurtulmuş konuştu. İkinci gün de Kültür Bakanı Nabi Avcı konuşacaktı. Ancak ikinci gün toplantı yapılamadı. 15 Temmuz'u 16 Temmuz'a bağlayan gece Türkiye, tarihinin en büyük ihanetlerinden birine sahne oldu. Cumhurbaşkanından sokaktaki vatandaşa kadar, kadın, erkek ve çocuğuyla bu darbe ihanetini püskürttük. 249 şehidimiz, 2.500'e yakın gazimiz oldu ama destanlara destanlar eklenerek vatan kurtuldu.
Darbe gecesi ertesi gün akşama kadar Twitter’dan darbeciler aleyhine yayın yaptık. Hava meydanı bombalandığı için İstanbul’a hemen dönememiştik. Dönüşümüz, sürücüsünün kimliğimizi bilmediği bir otomobille oldu. İstanbul'a yaklaşırken TRT Haber'den aradılar. Eve uğramadan doğrudan TRT'ye geçtim. Uzun uzadıya darbeyi konuştuk. O gece yaptığım konuşma belki bazılarını şaşırtmıştı. O tesbit ve kanaatimizi daha sonra başka tv'lerde ve sütunumuzda da tekrarladık.
Şaşırttığını tahmin ettiğim sözlerimiz neydi? İlk iki gün boyunca herkes, aynı şeyleri söylüyordu. İstiklâlimize, istikbâlimize, vatanımıza ve bayrağımıza saldırıldı!.. Bunlar deniyor ve bir işgalin savuşturulduğu dile getiriliyordu.
Bunların hepsi doğruydu. Nitekim biz de onu dedik. TRT Haber ekranlarında dedik ki: "Bunların hepsi doğru! Ama, daha büyük bir saldırı da var. Bu örgüt, en büyük saldırıyı, dinimize, İslamiyet’e yaptı. Onların inancı, bizim amentümüz değil. Eğer F.G'nin videoları dikkatle dinlenirse bu adamın kendini peygamber olarak gösterdiği görülecektir. Hâlbuki Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam son Peygamberdir. Ayrıca çevresinde Mehdilik iddiası söz konusudur. Önceleri Peygamberimizle konuştuğunu söylerken sonra daha da ileri giderek Allah'la konuştuğunu imâ eder olmuştur. Müslüman olmayanların da cennete gideceklerini ileri sürmekteler. Dinler arası diyalog diyerek yürürlükten kalkmış, hükmü kalmamış eski dinleri, Peygamberimizin getirdiği son din İslâmiyet'e eşitleme çabası içindeler. Bunlar, takiyede, gerçek hüviyetini saklamakta emsalsizdir. 40 yıl boyunca hizmet diyerek, himmet diyerek bu milletin evlâtlarını devşirip emperyalistlere pazarladılar.
DİB Din İşleri Yüksek Kurulu, FETÖ örgütü elebaşı F.G'nin 80 kitabını, 670 saatlik sesli ve görüntülü konuşmalarını inceleyerek kamuoyu ile paylaştığı bir raporu hazırlamış bulunuyor. Diyanetin ona verdiği isim şudur. "Kendi Dilinden FETÖ Örgütü: Bir Din İstismarı". Raporu Diyanet İşleri Başkanı Prof. Mehmet Görmez açıkladı. Raporu incelediğimizde bizim önce TRT Haber'de, sonra da başka tv’lerle sütunumuzda dile getirdiklerimizle büyük ölçüde uyuştuğunu gördük.
"Niye 1 sene sonra?" demek yanlış olur. Rapor, uzun bir emek mahsulü. F.G'nin yazdıkları satır satır okunmuş, 670 saatlik konuşmalar dakika dakika dinlenmiş. Ayrıca Sızıntı dergisi ve bu dergideki 19 bin resim incelenmiş ve ortaya kalıcı bir çalışma çıkmış. Bu bir gerekçeli karardır.
Şunu demek ise mümkün:
-Bu hataları ifşa için, müdahale etmek için illa darbe teşebbüsü mü gerekirdi?
Hayır; gerekmezdi.
Yalancı Peygamberlik, Mehdilik iddiası, dinler arası diyalog aldatması, gayrimüslimlerin de cennete gireceği gibi İslamiyet’e darbe niyeti taşıyan misyonerlik faaliyetlerine karşı vaktinde gerekli cevaplar verilmeli halka aydınlatılmalıydı!
Doğru; fakat, yıllar yılı Diyanet'e öyle baskılar yapılmıştı ki sıradan bir resmî kuruma dönmüştü. Hutbeler, kırmızı ışıkta durmanın lüzumuna dair gibi konularla sürüp gidiyordu. Yeni yeni layık olduğu itibara kavuşmaktadır:
Diyanet'in 15 Temmuz gecesi minarelerden yükselttiği salalar, darbecilerle mücadele eden vatan evlatlarını şahlandıran ses oldu.
Rapordan bazı cümleleri buraya alabiliriz:
-Peygamber Efendimizi -haşa- ayağına kadar getirirken kendisi meleklerle görüştüğünü ifade ediyor.
-Allah'tan kendine nidâ geldiğini söylüyor.
-Kur'ân-ı kerîmi suiistimal ediyor. Kendini işaret eden âyetlerden söz ediyor. Kur'ân, onun dilinde bir araca dönüşüyor.
-Her insanın bir dublesi var, Peygamberin de bir dublesi vardır. Vallahi o duble, şu anda aranızdadır demekten çekinmiyor.
-Herkül'den bahsediyor, resimlerini Sızıntı dergisinin kapağına defalarca taşıyor. Sızıntı dergisinde 19 bin resim incelenmiştir. 8 bini başka inanç dünyaların sembolüdür. Her resim, zihin bulandırıyor, insanların inancını zedeliyor. Bir İsa betimlemesi ile bir Meryem ana resmi ile ve gökten inen tanrının eli ile zihinleri yeterince bulandırdıktan sonra işi Mesih'e bağlıyor.
-Mensuplarının kahramanları olduğunu iddia ediyor, onlara "ikinci Sahabiler" adını veriyor ve Allah cemaati diyor. Bunları Peygamber'e rağmen, Peygamber için yaptığını söylemektedir. "Ben, bu kötülükleri yaptım dedikten sonra ilave ediyor, düşündüm, Peygamber'i karşıma getirdim, bunları senin için yaptım" diyor.
Hatırlanacağı gibi o şaşaalı zamanlarında tv'lerinde gösterdikleri bir dizide Peygamberimizi -haşa- kamyona da bindirmişlerdi.
Din İşleri Yüksek Kurulu'nun tesbitine göre F.G, camilerimizin kapanmasında da bir mahzur görmemektedir. Nasılsa ışık saçan ışık evleri vardır.
Milletimize de vatanımıza da bir kere daha geçmiş olsun. Allahü teâlâ, dînine sahip çıktı, bu millete ve bu ümmete merhâmet etti.
Ancak; ahmaklığın ilacı yoktur:
İstanbul'daki şiddetli yağmuru-yağışı bile kendilerine bağlamaktalar.
.NAMUSUMUZA DOKUNAN BEDELİNİ ÖDER!
2017-07-28 02:00:00
İsrail'in ilk kıblemiz Mescid-i Aksa'da hem bu azîz mâbede ve hem de yiğit Filistin milletine karşı işlediği insanlık dışı muameleleri, bugün bir kere daha yaşıyoruz, bir kere daha kalbimiz kan ağlıyor.
Her şey, siyon ve haçlı güçlerinin iş birliği neticesinde Osmanlı Devleti'nin tarih sahnesinden çekilmesiyle başladı. Osmanlı'dan sonra dünya Müslümanları, başsız ve sahipsiz kaldı. Seyyîd Abdülhakim Arvasî ve kıymetli İslâm âlimlerinin hükümleriyle sabittir ki Eshab-ı Kirâm'dan sonra İslâmiyet’e en büyük hizmeti Devlet-i âli Osman yapmıştır.
Kaderin tayin eylediği hizmet nöbetinde daha evvel de Selçuklu Devleti vardı. Selçukoğulları ve Eyyüboğulları Haçlılara karşı Anadolu ve Kudüs'te etten duvar olmuş düşmana geçit vermemişlerdir. Sonra bu nöbeti Osmanlı devraldı ve son ana kadar şanla, şerefle ve Allah rızası için yaptı. Türkler Müslüman olduktan sonra fiilen seyfullah/Allah'ın kılıcı vazifesini deruhte etmişlerdir. Atalarımız, Anadolu'da, Rumeli'de, Bağdat ve dolaylarıyla Kudüs ve çevresinde, Hicaz'da, Kuzey Afrika'da... Allah'ın askerleri olarak şehîd düşmüş, gazi olmuşlardır. İngiliz işgali üzerine Medine-i Münevvere ve Sevgili Peygamberimiz'in -sallallahü aleyhi ve sellem- Kabr-i Saadetlerini Vehhabi ve bedevî aşiretler değil Fahreddin Paşa ve aslanları tarihin en şanlı destanlarından birini yazarak müdafaa etmişlerdir.
Bugün "Millî Mücadele" diyoruz. Aslı "Millî Mücahade'dir/Millî Cihad". Millî şahlanış, Halife-i Müslimin Vahideddin Hân'ın "cihâd ilânı" ile başlamış ve bu kurtuluş muharebesine "Millî Mücahade" ismi verilmiştir. Bundan dolayıdır ki "Hind Müslümanları" kadınlarının kollarındaki bileziklere kadar toplayabildiklerini Anadolu'ya yollayarak cihada hiç olmazsa malen iştirak farzını yerine getirmek istemişlerdir.
Hilafetin Yavuz Sultan Selim Hân tarafından İstanbul'a getirilmesi 1526'dır. Ancak, Abbasilerden itibaren Halife, Türk askerinin korumasındadır. Yavuz'a kadarki sultanlarımız, halife değillerdi. Ama Kahire'deki halife, sembolik kalmış olduğundan devlet reislerimiz, bu mükellefiyeti yerine getirerek İslâm’ın izzet ve şeref bayrağını dalgalandırıyorlardı. Halife olmadığı hâlde o dönemde İslâm’ın izzet ve şeref bayrağını Fatih Sultan Mehmed Hân yükseltmiştir. Hilafet makamını Yavuz Sultan Selim Hân, caydırıcılık kudreti kalmamış III. Mütevekkil'den Kahire'de devralarak yeryüzünün Pâyitaht-ı ebedîsi İstanbul'a getirmiş, Hilafeti en çaplı ve çok diplomatik şekilde işletense Abdülhamid-i sâni olmuştur.
İngilizlerin Hilafeti kaldırtıp Hânedanı sürdürmeleri, İslâm âlemini başsız bırakmak içindi. İstanbul'da Müslümanların halifesi oldukça onlar, İslâm coğrafyasını istedikleri gibi sömüremiyorlardı. Müslümanlar, Lozan'dan bu yana bu sahipsizdir. Bir asır evvel siyon ve İngiliz iş birliği hâkimdi. Haçlı ve Yahudi emperyalizmi ortak çalışmıştı. Bugün de siyon ve neocon iş birliği mevzubahistir. Cüce İsrail, sömürgeci devletlere sırtını dayayarak 1948'den 1967'ye kadar geçen 20 sene içinde 20 kat büyüdü. İngilizler, bizde her şeyi alt-üst ederken Arap dünyasında da beyinleri yıkıyor, itikadları bozuyor ve coğrafyayı küçük parçalara ayırarak başlarına kendi adamlarını getiriyordu. Bugünkü birçok yönetim, o günkü bu çalışmaların devamıdır. Zaten Arapların, uzun asırlar boyu devlet idaresi, ordu teşkilatı ve İslâm düşmanlarıyla mücadele gibi faaliyetlerle alâkaları olmamıştı. Bu sebeple bugün Kudüs'ün anlamını, Harem-i Şerif'i, Müslümanlar arası birlik ve dayanışmayı kavrayamıyor yahut onlara kavratmıyorlar. Mescid-i Aksa'ya yapılan siyon tecavüzünün, Katar'a vaki olan ısmarlama saldırının hemen arkasından gelmesini tesadüf saymak zordur...
Kudüs’teki, Filistin’deki, Mescid-i Aksa’daki bu mücadele yeni değildir. Bu, mücadele cihanşümûl çapta bir hak ve bâtıl kapışmasıdır. En son ve en üstün Peygamberin, Mekke meydanından bütün yer yüzüne "lâ ilâhe illallah, Muhammed'ür Resulullah" gerçeğini tebliğ ve "hak geldi, bâtıl yok oldu" ilâhi buyruğunu ilân etmesiyle başlamıştır.
Sonraki o bütün Haçlı ittifaklarıyla savaşlar bunun devamıdır.
Bugün yapılan da başka bir şey değildir.
Siyonistler, Şanlı Peygamber önünde Hayber'de yaşadıkları hezimetin intikamını alma peşindeler.
Lozan'da afyonlanmış dev, bir asırlık bir aradan sonra yeniden doğrulmuştur. Dev, şuurunu, hafızasını toparlamakta, etrafını görebilmektedir. Yeniden İslâm’ın sancağını yükselten dev, manifestosunu duyurmuştur "Kudüs, namusumuzdur!"
Bir yanda hilal, diğer yanda siyon yıldızı ve haç. Bir asır önce olduğu gibi yine yedi cephede çarpışıyoruz. Arap dünyası ise gaflet uykusunda. "Arap dünyası" işgalci temsilcisi yönetimler, batıya kapılmış gamsız ve tasasız "beyaz Araplar"la bugün de Osmanlı olan halkı birbirinden ayırıyoruz, ayırmalıyız.
.YAZIKLAR OLSUN!
2017-07-27 02:00:00
Habercilikte kuraldır; bakanların konuşmaları haberdir. Başbakanın konuşması zaten haberdir. Cumhurbaşkanının konuşması daha da önemli haberdir. Bu haberleri, gazete, tv, radyo ve diğerleri verirler. Her biri durduğu yere ve konuya verdiği öneme göre o konuşmayı okuyucu veya seyircisiyle paylaşır. Bazı gazete manşetten görür, bazısı daha küçük çalışır, bazı tv ana haber yapar, bazıları daha alt sıralarda okur.
Haberin işlenmesi sadece beyanat sahibinin, konuşmayı yapanın ve basın toplantısı tertipleyenin kimliği ile de alâkalı değildir. Haberin mevzuu da belirleyicidir. Bir olay, millet tarafından benimsenmişse; kitleler, yurt içi ve yurt dışında meydanlara dökülmüş protesto gösterileri yapıyorlarsa, kınama ve protestolara konu olan karardan dolayı mazlumlar ölmüşse, yüzlercesi yaralıysa, hayat, seyahat ve din hürriyetleri ortadan kaldırılıyorsa, yerli ve yabancı medya, haberi manşetlerden işliyorsa bu haberin görülmemesi mümkün değildir. Buna rağmen görülmüyorsa orada habercilikten habersizlik veya kasıt vardır.
Bunları bize Hürriyet gazetesinin 25 Temmuz 2017 günkü nüshası hatırlattı. O gün gazetenin 1. sayfasında Mescid-i Aksa ile alâkalı hiçbir haber yoktu. Hâlbuki gündemin 1 numaralı maddesi Mescid-i Aksa'ydı. Cumhurbaşkanı ve diğer siyasiler, mevzua dair konuşmuşlardı. Konuşmaları devam ediyordu. Ama, Hürriyet, konuyu 1. sayfada tek kelime ile olsun haber yapmamıştı.
Merak ettik grubun diğer gazetesinde var mı? diye. Onda zaten her gün olduğu gibi -affedersiniz- göğüs ve kalça teşhirlerinden başka bir habere yer kalmamıştı.
MİT tırları dâvâsından yargılanan malûm gazeteyle öbür 2-3 marjinal gazetede olması zaten şaşırtırdı.
Hâlbuki o gün manşetler ve ana haberler Mescid-i Aksa'ya dairdi.
Diğerleri bir yana ama kendini belki de kurulduğu 1948'den beri medyanın "amiral gemisi" diye gösteren, hükûmetlere yön vermeye çalışan Hürriyet'in Mescid-i Aksa'da din hürriyetinin yasaklanmasını, İsrail kurşunlarıyla insanların ölmesini, namazdaki Müslümanların tekmelenmesini görmezden gelmeye hakkı var mıydı? Hele hele konuya dair bakanlar konuşuyorsa, Başbakan konuşuyorsa, Cumhurbaşkanı, denebilecek en kararlı sözleri söylüyorsa bu haberi görmemek 1 milyar 750 milyon Müslümanın yanında yer almamak ve dolaylı biçimde İsrail'e destek olmak demektir.
Filan sayfada haber yaptık müdafaası olursa bunun hiçbir mantıklı tarafı yoktur. Milyonları sarsan, BMGK'yı toplanma zorunda bırakan bir mezalimi görmemek o gazeteyi alan okuyucuya da o gazetenin çıktığı ülkedeki vatandaşlara da hakarettir. Gazete ve tv yayıncılığı tekel bayiîliği değildir. Sermaye şahsa veya şirkete aittir ama o yayın organı vatandaşın satın alması veya seyretmesiyle ayakta kalır. Okuyucu ve seyirci ile o yayın organı arasında beyaz mürekkeple yazılmış bir sosyal mukavele vardır. Sözleşme ihlal edilirse anlaşma bozulur.
Mevzubahis gazete ve daha başka gazeteler, iktidara muhalif ve hatta hasım olabilirler. Fakat millete ve onun değerlerine ne muhalif ve ne de düşman olmaya hakları vardır. Sultanahmet Camiî'nin -Allah korusun- düşman uçakları tarafından bombalanmasıyla Yahudi askerlerin ilk kıblemiz Mescid-i Aksa'yı postallarla kirletmeleri, İsrail'in 50 yaş altı Müslümanların mescide girmesini yasaklaması ve camiye giden diğer Filistinlilere zulmetmesi arasında fark yoktur. Sultanahmet ne kadar bizimse Mescid-i Aksa ondan on bin kat fazla bizimdir.
Bu tavır görüldükten sonra bazılarının neden Taksim'e cami yapılmasına ve Ayasofya Camii’nin ibadete açılmasına muhalefet ettikleri ve neden 28 Şubat'a alabildiğine destek vermiş oldukları daha iyi anlaşılıyor.
Bugün Cumhurbaşkanının Kudüs'e dair konuşmalarını haber yapmayan Hürriyet gazetesi, 28 Şubat’ta cuntacı paşaların aksırmalarını bile manşete çekiyordu. Hürriyet, aynı günlerde bir şey daha yapıyor, istikbal vadeden bir siyasetçi için onun yolunu kesmek maksadıyla aleyhine "muhtar bile yapmazlar!" diye manşet atıyordu.
Hürriyet'in muhtarlığa lâyık görmediğini millet, güçlü Cumhurbaşkanlığına layık gördü. Bugün de millet, Mescid-i Aksa'ya sahip çıkarken, Hürriyet, yine zamanı okumakta acze düşerek Mescid-i Aksa'yı yok sayıyor. Kazanan millet ve milletin değerleri yanında yer alanlar olacaktır.
.CÜCE VE DEV
2017-07-26 02:00:00
1955'teki 6-7 Eylül olayları, çirkin bir tertipti. Derin devlet ajanları kitle psikolojisini kullanarak halkı galeyana getirip Rum esnaf ve tüccar vatandaşlarımızın İstiklâl Caddesi gibi yerlerdeki mağazalarını tahrip ettirdiler.
Bu hareketin ne hukukta ve ne de Şeriat’ta yeri vardı. Suçlar şahsîdir. Cezayı cürmü işleyen çeker. Ayrıca ceza verme hakkı, kişilere değil mahkemeye aittir. Şer'i şerîf, bu kaidelerin yanı sıra "kul hakkı" müessesini de devreye sokar. Bir kimsenin gayrimüslim olması onu hak sahibi, mülk sahibi olmaktan mahrum kılmaz.
Selanik'te vuku bulduğu iddia edilen düzmece bir olaydan dolayı Rumlara reva görülenler, o insanları hem mağdur etmiş ve hem de büyük bir kısmını Yunanistan'a göç etme mecburiyetinde bırakmıştı. Onlar bugün bile orada "Türkiye Rumlarıdır". Zaman zaman acılarını şakayla gizleyerek "bizi bu gâvurların arasına yolladınız" diye sitem ederler.
Bugün bile o leke yakın tarihimizden silinmemiştir.
Ermenistan, Yunanistan ve İsrail’le ilişkilerimiz arada bir bozulduğunda bu defa da dış ajanların halkı sokağa döküp Ermeni, Rum veya Yahudi vatandaşlarımıza karşı benzer ayıpları işletmelerinden hep endişe etmişizdir. Bu nefretlerin ferdî ve fakat en korkuncu geçen hafta, hamile bir Suriyeli hanımla çocuğunun katledilmesinde yaşandı.
Bölgemizin cücesi İsrail'in şu günlerde bir kere daha Mescid-i Aksa'da yaptığı zulüm ortada. Öyle ki işlediği mezalime "terör" denmesi bile suçun çapını izahta yetersiz kalıyor. Ankara artık -Allah'a şükür- "yurtta sulh, cihanda sulh" suya -sabuna dokunmaz politikalarını gütmüyor. Ankara, şuurlu, millî ve olması gereken haysiyette bir devlet siyasetiyle hadiseyi takip etmekte. Cumhurbaşkanı Cidde'de "Kudüs, ümmetin namusudur" dedi. Bu söz, her şeyi ihtiva etmektedir.
Bunu demekle kalınmıyor; mes'uliyyet mevkiînde olanlar, diplomasinin kılcal damarlarına kadar girerek her teşebbüste bulunmaktalar. Buna kararlı şekilde devam edileceğine şüphemiz yoktur. Cüce İsrail'in dev Türkiye'ye rağmen uzun vadede bir şey yapması mümkün değildir. İstediği kadar arkasında ağa-babaları ve kasasında parası olsun. Kendi güç ve şahsiyetine değil de bir desteğe dayanan, o destek çekildiğinde devrilir.
Devleti yönetenler, vazifelerini yaparken Mescid-i Aksa yüreğinde bir sevda olan sevgili vatandaşlarımız da hem Türkiye'deki İsrail elçilik ve konsoloslukları önünde ve hem de batıdaki merkezlerde İsrail’i tel'in eden/lânetleyen protesto gösterileri yapmaktalar. 15 Temmuz'un birinci yılındaki millî şahlanış neyse bu protestolar da odur. Aynı îmân, aşk ve hüzünden beslenir.
Ama; bu arada bazı havra ve sinagogların önünde de gösteriler yapıldığı görülmektedir. İşte bu yanlıştır. Asr-ı Saadet’ten beri sosyal hayatımızda çok kültürlülük ve bir arada yaşama üslûbu hâkimdir. Gayrimüslim vatandaşlarımıza "size ibadet hürriyeti veriyoruz" denmesi bile fazladan bir sözdür. Unutmamalı ki o kilise, havra ve diğer mabedler, halifenin fermanı ve devletin yardımıyla yapılmıştır. 12 Eylül'de haksız bir kararla malları ellerinden alınmış gayrimüslim vakıflarına mallarını iade etme faziletini gösterdik. Bugün dahi Haliç'teki Bulgar Kilisesi, İBB tarafından tamir edilmektedir. Dar'ülaceze avlusunda cami, sinagog ve kilisenin yan yana olması, din hürriyetine dair iftihar belgemizdir. Mescid-i Aksa'da din hürriyeti isterken kendi ülkemizde çelişkiye düşmemeliyiz.
Millî hassasiyetler içinde gösteri ve protesto yapan vatandaşlarımızla kamera ve mikrofona konuşanlar çok dikkatli olmalılar. Allah korusun, önü alınamaz hadisler yaşanırsa 6-7 Eylül Olayları ayıbının yanına bir ayıp daha eklenmiş olur.
Kaldı ki yine hukukun meşhur kaidesidir. Aksi sabit oluncaya kadar herkes mâsumdur. Ancak Yahudi vatandaşlarımızın İsrail ve dışarıyla para trafiği de takip edilmelidir. İçlerinde fanatikler olabilir. Ayrıca Türkiye Cumhuriyeti, İsrail'le her türlü alışverişini askıya almalıdır.
Musevi vatandaşlarımıza da görev düşmektedir. Samimiyetle saflarını belli etmeli ve İsrail'in Mescid-i Aksa ve Filistinli Müslümanlara fiilen ve 1 milyar 750 milyon Müslüman’a da mânen yaptığı işkence ve zulme karşı gazete ilânı, basın toplantısı, yürüyüş gibi faaliyetlerle haktan, mazlumdan ve adaletten yana seslerini yükseltmeliler. Haksızlık karşısında susmasınlar. Onlar sustukça bundan farklı manalar çıkartanlar olacaktır.
.DOĞRULDUK; VARIZ, DİRİYİZ, ETKİLİYİZ!
2017-07-25 02:00:00
Cumhurbaşkanımız, Mescid-i Aksa'daki Yahudi mezâlimini derin bir teessür ve bastırdığı bir öfkeyle anlatırken seçtiği cümleler herhâlde dikkatlerden kaçmamıştır... Sn. Erdoğan, perşembe günkü konuşmasında ölü ve yaralıları haber verirken şu kadar "şehidimiz", şu kadar "yaralımız" var diyordu. Bu cümleyi pazar günü Cidde'de yaptığı konuşmayla -bir bakıma- şerh ederek "Mescid-i Aksa, sadece Filistinlilerin değildir; Mescid-i Aksa, aynı zamanda 1 milyar 750 milyon Müslümanındır!..." dedi. Bu şuur, unutturulmuş ümmet kucaklayıcılığının ifadesidir.
Devlet-i Ebed Müddet sürekliliğinin çağımızdaki tecellisi olan Türkiye Cumhuriyeti'nin Cumhurbaşkanı, bugün artık millî dirayet sahibidir. Bundan böyle de Allah'ın izniyle böyle devam edecektir. Artık Washington'dan gelen bir mektupla sinip pısan bir İsmet İnönü iş başında değil. Türkiye Cumhurbaşkanı, ya aynı gün, bazen aynı toplantıda veya birbirini takip eden günlerde; kısacası eş zamanlı beyanat, yorum, itiraz ve ikazlarında Filistin acısına dikkat çekip din hürriyetini hiçe sayan Yahudi mezâlimine karşı tavrını koyuyor, Afrika'nın vahşi batı tarafından zalimce sömürülmesinin bugün de devam etmesine karşı mağdur Afrikalının sesi oluyor, serveti ve istiklali "teröre destek veriyor" iftirasıyla talan edilmek istenen kardeş Katar'ı yalnız bırakmayarak kırk haramilerin oyununu bozuyor.
Vahşi Batı, nâm-ı diğer Düvel-i Muazzama , 40 yıl boyunca Türkiye'yi PKK terörüyle meşgul etti. Bununla da yetinmedi; o meşguliyeti ağırlaştırmak için 10 yılda bir darbe ve ekonomik kriz çıkartma geleneklerine de devam etti.
Darbe ve ekonomik krizler şimdi ayaklarımızın altındadır. Fakat terör, çeşitlendirildi. Öteden beri PKK'nın yanı sıra ateist, mezhepçi, komünist... ufak- tefek terör örgütleri hep vardı. Ancak FETÖ örgütü geç fark edildi. Saklanmıştı, saklamışlardı, başka türlü sunulmuştu. Meğerse Vahşi Batı, Büyük Türkiye yoluna çıkartacağı eşkıya olarak sadece bölücü örgütü değil, diyalogcu örgütü de 40 yıldan bu yana hazırlamaktaymış. Nükleer enerji safsatası ve Arap Baharı aldatmasıyla Irak ve Suriye'yi kan ve gözyaşına boğarken bizi DEAŞ'la vuramayınca son kozlarını oynayıp FETÖ ile içeriden vurma yoluna gittiler.
Gündemde konuşulan örgütler ve onların çıkarttığı terör, büyük resmin layıkıyla görülmesini gölgeliyor. Hâlbuki hepsi aynı resmin içinde. Terör, herkesçe malûm. Orta Doğu ve Afrika’yla alâkalı olanlara yukarıda temas ettik. Ancak bir de "garp cephesi" var. AB ile pazarlıkta aslında "masayı önce kim devirecek?" beklentisi yaşanmakta. Kıbrıs'a gelince; adada çözüm olmayacağı belliydi. Zira sanılanın aksine arkada tek başına Yunanistan yok. Batı, Yunanistan'ı 10 sene kendi hâline bıraksa Atina, Ankara'ya birleşme teklifi getirir. I. Dünya Harbi'den sonra Yunanlıları Anadolu’ya çıkartan, onları kendi maksadı için paralı asker olarak kullanan İngiltere'dir. Bugün Kıbrıs müzakerelerinin çökme sebebi perdenin gerisindekilerden dolayıdır. Arkada bu defa sadece İngiltere yok. Bir de Yahudi unsuru var. Doğu Akdeniz'in tabiî gaz havzası olduğu keşfedilmiştir. Ufacık İsrail, boyunu aşarak Rumlar üzerinden beynelmilel tezgâhlar kurmaya yeltenmektedir.
Almanya ve ABD ile de PKK ve FETÖ terör örgüleri üzerinden gel-gitler yaşamaktayız. İnatçı ve laf anlamaz tavrı yüzünden Almanya'yı İncirlik'ten gönderdik. Türkiye düşmanlarına yataklık yapmaktan zerrece vazgeçmiyor.
ABD, rızamıza rağmen ve ortaklık hukukunu çiğneyerek PYD'ye silahlar verdi. Çocuk kandırırcasına bu silahların işi bitince iade edileceğini ve PKK'ya gitmeyeceğini söyledi. Hâlbuki onlar bize karşı kullanılacak. O kandırmacaya son olarak bir elma şekeri daha uzattı. PYD'ye "adını değiştir, yanlış anlaşılıyorsun!" demesini Ankara'ya satmaya çalıştı. HDP aynı politik ideolojinin 4-5 kere isim değiştirmiş son partisidir. Tabela değişikliği, sağduyu olgunluğunu getirmedi.
Bütün zorluklara rağmen; ABD, İngiltere, Almanya ve topyekûn Avrupa, Türkiye'den vazgeçemez. Vazgeçemedikleri için bizi son asrımızda ölümle hayat arasında bırakmışlardı. Bu dayatmada darbeler, iktisadi buhranlar ve terör 3 ana silahlarıydı.
IMF'yi evine yollamamız, 28 Nisan E-Muhtırasında Yeniçeri döküntüsü cuntacılara "haddini bil!" dememiz ve 15 Temmuz 2016'da yaptığımız Millî Mücahade ile ekonomik krizleri ve darbeleri tarihin çöplüğüne atmış olduk.
Allah'ın izniyle terörü de mağlup edeceğiz.
İstikbal, kuzgunların değil, Selçuk Kartalları'nın olacaktır.
Dün olduğu gibi bugün de 7 cephede 7 düvele karşı mücadele vermekteyiz. Turgut Özal'ın "21. Asır Türk asrı olacaktır!" haberi hakikat olma yolundadır. Kutlu bir sabahın şafağındayız. Bosna, Arakan, Doğu Türkistan, Somali, Filisitin ve daha nice yerdeki mağdur, mazlum ve yoksul bırakılmış Müslümanların dualarındayız. Bizim sadece ordumuz yok, bir de dua ordumuz var. Ay-yıldızlı bayrağımız, bugün yeniden ümmetin sancağı olmuştur.
Sömürgeci afyonlanmaya marûz kalmış Orta Doğu’yu uyandırdığımızda çok şey değişecektir. Şu hüzün içindeki hüznü görmüş olmalısınız. Batılı başkentlerde yaşayan Müslümanlar, Mescid-i Aksa için meydanlara çıkıp İsrail'i protesto ederken taşeronlarla kontrol edilen Orta Doğu başkentlerinde ölüm sessizliği devam etmektedir.
.FİLİSTİN MEZALİM MÜZESİ
2017-07-24 02:00:00
Siyonistler, hayalini kurdukları Yahudi devleti için Abdülhamid Hân'dan mütevazı bir toprak parçası istemişlerdi. Güya bununla yetineceklerdi. 1948'de Siyonist-İngiliz iş birliği ve Amerikan ve topyekûn Avrupa desteğiyle Filistin topraklarında bir devlet kurunca, o devlet, başta Filistinliler olmak üzere sürekli şekilde Arap toprakları aleyhine genişleyip büyüdü.
Bu yayılmacılık, 1967'de en ileri noktalara ulaştı. İsrail, '67 Savaşı'nda işgal ve gasbettiği toprakları, BM ve hangi devlet ne derse desin boşaltmadı ve boşaltacak gibi de görünmüyor. Bununla da kalmadı. Başkenti Tel Aviv olduğu hâlde Kudüs'ü de facto bir tavırla başkent ilân etti. Son senelerde onunla da doymayarak Filistinlilerle meskûn olan mahallelere Yahudi göçmenler getirerek onları, oralara yerleştirdi ve yerleştirmeye devam etmekte.
İsrail, arazi genişlemesini yaptıkça Filistin toprakları küçüldü. Öyle ki zamanla Batı Şeria ile Gazze birbirinden uzağa düştü. Gazze, açık hava hapishanesine döndü, dünyadan soyutlandı.
Yahudiler, 5 bin yıl sonra sürgünden dönmüş; o aziz topraklarda bunları yapmışlardı ve yapıyorlardı. Ancak; onların gayeleri ele geçirdiklerinden ibaret değildi. Hedefleri vardı.
Hedeflerinden biri, tarihin bir gününde bu toprakları yeniden yurt tutmalarıydı. Buna hayallerinden öte kavuştular.
Diğeri, Mescid-i Haram'da Süleyman Mabedi yükseltmektir.
Üçüncü hedef de Nil Nehri’yle Fırat Nehri arasını Yahudi vatanı yapmaktır. Onlara göre bu iki nehrin arası "arz-ı mev'ud"dur. Burası kendilerine tanrı tarafından vadedilmiştir. Uzaktaki bu gayelerini gerçekleştirmek için de boş durmuyorlar. Irak ve Suriye yıkımlarıyla PKK terör örgütü mes'elesinin temelinde esasen bu ideoloji yatmaktadır.
Mescid-i Aksa/Mescid-i Haram ise artık iç-içe oldukları bir yer ve yakın hedeftir. İsrail, burayı Filistinlilerin; onların şahsında da Müslümanların elinden almak için her yolu mubah saymaktadır. Şiddet, şu birkaç gün içinde zirve yaptı. Mescid-i Aksa'da cuma namazı eda edilmesi engellendiği gibi, 50 yaş altındaki Müslümanların camiye girmesi de engelleniyor. Muhalefet edenler katledilmekte, namazda olanlara dahi saldırı yapılmaktadır.
Mescid-i Haram, Müslümanların ilk kıblesidir. Hazreti Ömer Camiî yahut Kubbet'üs Sahra da bu sahanın içindedir. Bu saha, her 3 semâvî din tarafından mukaddes sayılmıştır. Osmanlı Devleti, burayı asırlar boyu çok kültürlü olarak barış ve huzur içinde idare etti. Bölge, Osmanlı Türk nizamından koparıldıktan sonra bugün yaşanan adaletsiz vahşi manzaraya büründü.
İsrail, şimdi bölgede küstah, başına buyruk ve zalimdir. Kurulduğundan bugüne dek hemen her gün sivil, kadın, çocuk, yaşlı Filistinli Müslümanı gözünü kırpmadan öldürmekte, elektriklerini, sularını kesmekte, evlerini başlarına yıkmakta, çakıl taşına bombardımanla cevap vermektedir.
Jenosit, soykırım –şüphesiz ki- insanlık suçudur. Sonuncusunu da Sırplar, Srebrenitsa'da Boşnaklara karşı yaptılar. Yahudiler de Nazi Almanya’sında soykırım yaşadıklarını propaganda ederek söylerler. Ne var ki soykırım yaşamış bir kavim, 3 çeyrek asırdır, her gün, her saat ve her dakika, bir millete karşı soykırımdan geri kalmayan bir başka insanlık suçu ika etmektedir. İsrail'in, Filsitinli Müslümanlara yaptıkları, korkunç bir mezalim ve ağır bir insanlık suçudur. Lahey Adalet Divanı'nda görülmesi gereken bir dâvâdır.
Bu mezalim/zulümler, dünyanın gözleri önünden yaşanırken "Arap âlemi" denen ülkelerden bazıları, İsrail dostu bazıları nemelâzımcıdır. Hâl bu olup arkası da güçlü olduğu için Tel-Aviv hükûmetleri, siyon emellerine kavuşmak için dolu dizgin gitmekteler. O kadar ki Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, İsrail Cumhurbaşkanı Reuven Rivliv'e telefon açarak "yapmayın, insanların Mescid-i Aksa'ya girmelerine, cuma namazı edâ etmelerine mâni olmayın" ihtarına, "onlar, terörist, teröristlerle mücadele ediyoruz" deme katı yürekliliğini göstermiş, gerçekleri çarpıtmıştır.
İsrail, kurulduktan sonra dünyada çekilen birçok film, sahnelenen birçok oyun, yazılan birçok romanda Yahudilerin nasıl soykırıma uğradıkları insanın acıma hislerine hitap edecek şekilde anlatılmıştır.
Onlardan daha tesirli olansa müzeleridir. Yahudiler, dünyanın Washington, New York ve Paris gibi belli- başlı şehirlerinde Yahudi müzeleri kurmuşlardır. Ağırlıklı olarak soykırım anlatılmaktadır. Bazıları doğrudan bu ismi taşımaktadır. Bunlar, o şehirlerin en iyi bölgelerindedir. Gezenler, çok etkilendiklerini söylemektedirler.
Devrimizde de Türkiye ve Türklerden başka Filistin'in dostu neredeyse yoktur.
Filistinli kardeşlerimiz için devlet olarak bugün bize 4 vazife düşmektedir:
1-Bu himayeci siyaset ve desteğimizi korumalıyız.
2-Duyguları dumura uğramış kim varsa onlarla BMGK'i sarsmaya devam etmeliyiz.
3-Filistinlilere çifte vatandaşlık vermeliyiz.
4-İstanbul'dan başlayarak dünyanın önemli birkaç şehrinde "Filistin Mezalim Müzesi" kurması için Filistin devletine yardımcı olmalıyız.
Film ve roman gibi eserleri vermekse Arapların en kültürlüleri olan Filistinlilere düşer.
.MİLLÎ MÜCADELE DESTANI
2017-07-21 02:00:00
1983'te Turgut Özal ve ANAVATAN iktidar oldu. Merhum Özal, sömürgeci dünyayı rahatsız eden ki aykırı büyük söz etti. "21. Asır Türk asrı olacak" dedi. "Adriyatik'ten Çin Seddi'ne" diyerek de Türk dünyası birlikte hareket idealini gönüllere nakışladı. Bundan dolayı O'na sadece silahlı suikast düzenlenmedi. İdealini gerçekleştirsin diye kendisine "Hoca Efendi" desteği sunuldu. Halbuki bu hareket, onun zehirlenme şüphesi üzerine fethi kabir yapılıp cesedi otopsiye tabi tutulduğunda bu otopsiyi bile karartacaktır. Başbakan Özal'a yanaştıklarında SSCB çökmüş, Orta Asya bakir bir saha olarak ortaya çıkmıştı. Buralar, vesayet imparatorluğu için yer altı kaynakları ve stratejik bölgeler, bizim içinse iki asırlık hasretti. Özal merhum, "Hizmet Hareketi" diye takdim edilen hareketin önünü açtı. Kendisi dâhil nicedir bu ülkenin yolunu gözlediği Anadolu çocukları bu hareketle kendini göstermişti. Bakış buydu. Hâkim kanaat gittikleri yerlerde Türkçemizi ve bayrağımızı dalgalandırıyorlardı. İngilizce ve dinler arası diyalog misyonerliği yapıldığı ise geç geç fark edilecektir. İleride "FETÖ örgütü"ne dönüşecek olan bu hareket, Süleyman Demirel döneminde filizlenmiş, Kenan Evren döneminde saklanmış, Turgut Özal dönemiyle Tansu Çiller ve Bülent Ecevit dönemlerinde dünyaya açılacak kadar serpilmişti.
İkibinlere gelindiğinde bile hâdise, alnı secdeye gelen ülke çocuklarının zaferi gibi görülüyordu. Halbuki arkada yabancı servisler vardı. Hem içeride, hem dışarıda yolları açılıyordu. Dış istihbarat, bu memleketin çocuklarını devşirip girecekleri memleketlere onları kullanarak giriyordu. Aslında yabancı kaynaklı hareketin en büyük özelliği kendini saklamasıydı. Her kaba göre şekil alıyor, her iklimin rengine bürünüyordu. Bu sebeple 3 Kasım 2002'de iktidara gelen AK Parti de bunları tanıyamadı. Tek Parti Zihniyeti, düşman gördüğü iktidarı 28 Şubat cuntasıyla fikirdaşı sermaye, yargı ve medya ile kuşatmıştı. AK Parti hükûmeti layıkıyla iktidar olmak zorundaydı. Bu sebeple haklarında iyi düşündüğü bu insanlara destek verdi, kapıları sonuna kadar açtı. AK Parti'nin Tek Parti Zihniyeti ve cunta dayatmasına karşı gerçek manada iktidar olması, "E-Muhtıra"ya karşı 28 Nisan 2007'de genel Başbakan Tayyip Erdoğan'ın dik durmasıyla başlamıştır.
Böylece yerli ve millî düşünce, 100 sene sonra yeniden iktidar tırmanışına geçiyordu. 1908'de kaybedilen değerlerle 2008'de buluşma başlamıştı. Tırmanış, 2013'te zirveye vardı. Gezi isyanı ve 17/25 Yargı Darbesi savuşturulmuş ve dizginler tamamen ele alınmıştı.
Bu arada "Hizmet Hareketi" ciğerlerine kadar okunmuştu. Dershanelerinin kapatılması kendilerini asıl iktidar gören FETÖ'cüleri çileden çıkarttı. Beddua seansları başladı. Haksız bedduanın sahibine döneceğini hatırlarına bile getirmiyorlardı. O bedduayı yapan "mehdi" bildikleri biriydi. Bedduaların sonuç vereceğine inançları tamdı. Mahalli seçimlerin kaybı bir ümitleriydi ama seçimi AK Parti kazandı. Tayyip Erdoğan'ın Cumhurbaşkanı olmamasına ümitlerini bağladılar. Bunda da hayal kırıklığına uğradılar. Bütün aleyhte gayretlerine rağmen AK Parti, 7 Haziran 2015 Seçimlerinde yine birinci parti oldu. Bu defa koalisyon için çok çabaladılar. Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın tavizsiz tavrı ve Devlet Bahçeli'nin altın tepsi içinde sunulan Başbakanlığı reddiyle koalisyon kurulamadı.
Böylece köprüler atılmış oldu.
Darbeyi son çare gördüler.
15 Temmuz 2016'da Darbeye kalkıştılar.
Millet, bu defa 1839'dan bu yana gelen vesayetçi, gayrı millî, kökü dışarıda olan mandacı zihniyete ve onun içerideki kadrolarına geçit vermedi. 15 Temmuz; 21. Asrı "Türk Asrı" yapmak için çalışanları engellemek isteyenlere karşı helal süt emmiş, mangal yürekli vatan evlâtlarının kazanmış olduğu kurtuluş savaşıdır.
15 Temmuz 2017 ise milletçe yazılan muhteşem bir Millî Mücadele Destanı oldu.
.TARİHİ ŞUURLA OKUMAK
2017-07-20 02:00:00
Adnan Menderes, Turgut Özal, Necmettin Erbakan dönemleri, mâşerî millî vicdanın yerli ve millî iktidarlar kurup, varoluş gayesinden çıkartılmış devleti yeniden raylarına oturtma hareketidir. Bu hareketin kaht-ı rical kavrukluğunu aşarak dünya ile yarışabilecek nesiller yetiştirme arayış ihtiyaç ve mecburiyeti vardır.
Millî Şef CHP'si 1945'te Amerikan dayatmasıyla vatandaşa kerhen sandık yolunu açmış ve fakat onun hayat yollarını çoktan kapatmıştır. Anlaşılacağı gibi 1945'te yaşanan "Türk Baharı"dır. Ancak bu baharın da yarım asrı aşkın bir zaman sonra gelecek Arap Baharı gibi sonu karakıştır. 1945'te "demokrasi" diye başlayan bahar, 27 Mayıs 1960'ta kanla ve idamla bitmiştir. Bahar bitmiş ancak her 10 yılda bir darbe yapma ve ekonomik kriz çıkartma yıkımları, 2007 yılındaki e-Muhtıra küstahlığına kadar gidecektir.
Fetullah Gülen, 1960'lardan itibaren keşfedilir ve hazırlanır. Yabancı servis, ihtiyaç duyduğu kişiyi tesbit etmiştir. Yakın tarihin hemen her aralığı gibi 1960-70 arası da hakkıyla tahlil edilmemiştir. Bu aralıkta cuntacıların feshettiği DP/ Demokrat Parti yerine AP/Adalet Partisi kurulur. Adalet Partisi’ni 27 Mayıs'ın Alparslan Türkeş gibi bir diğer iç muhalif kanadından olan eski 3. Ordu Komutanı Ragıp Gümüşpala kurar. Bir süre sonra Türkeş Hindistan'a sürülür, Gümüşpala ise ölür.
AP fevkalade kongreye gider. Merhum Gümüşpala'nın yerine "koca reis" lakaplı Saadettin Bilgiç'in seçileceğine kesin gözüyle bakılmaktadır. Ne var ki kongrede bir günde her şey değişecektir. Menderes'in Su İşleri Umum Müdürü Süleyman Demirel de adaylığını koymuştur. Ancak ona şans verilmemektedir. Hakkındaki masonluk iddiası yolunu kesmiştir. Demirel, mason locasından mason olmadığına dair yazılı mühürlü bir kâğıt alır. Bunun iki neticesi doğacaktır. Birincisi, Süleyman Demirel sürpriz bir şekilde AP genel başkanı olur. Diğer neticeyse Türkiye masonları bölünürler. Bir kısım masonlar, bir üyeye asılsız vesika verilmesini kabul edemeyerek ayrılır ve Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Locası'nı kurarlar.
1965-70 arasında AP'nin Menderes'in büyüme ve kalkınma hamlelerini devam ettirmesi partinin önce bölünmesi ve sonra da 12 Mart 1971 askerî muhtırasıyla iktidardan düşürülmesiyle cezalandırılır. 1970-1980 arası korkunç yıllardır. Üniversite, polis, işçi, gençlik ve basın.... sol-sağ diye ikiye ayrılmıştır. Sokaklarda üniversitelerde her gün gençler katledilmektedir. 12 Mart 1971'den sonra kurulan Erim Hükûmetine ileride Ecevit Hükûmetine Kemal Derviş'in yollanması gibi Atilla Karaosmanoğlu yollanır. Bu yıllar, istikbalin FETÖ'sü için sızıntı ve ekim yıllarıdır. Bu yıllarda birçok amatör Başbakan gelir-gider. İktidarlar ömürsüzdür. Bir kaç ay sürer. Bu karanlık günler, böylece 12 Eylül 1980'e çıkar.
Darbe idaresi
Fetullah Gülen'i güya arama listesine alır.
Ve güya bulamaz...
.BUGÜNLERİN DÜNÜ
2017-07-19 02:00:00
Bizi kendimiz olmaktan çıkarma emperyalist faaliyetleri, 3 Kasım 1839 Tanzimat hareketiyle başladı. Arkasında İngiliz politikası ve mason locası vardır. 1839-1876 arası İngiliz güdümlüdür. İttihad-ü Terakki, partileşmeden önce iki şehirde yeraltı faaliyeti gösterir. Manastır ve Selanik. Manastır'dakiler İngiliz ekolünden, Selanik'tekiler Alman ekolündendir. Kendi içlerindeki mücadelede ikinciler hâkim duruma geçerler.
1908'e gelindiğinde bilhassa 31 Mart 1909'da tertip edilmiş ayaklanmayla bu topraklarda İttihad ve Terakki üzerinden Alman vesayeti kuruldu. 1908-1918 arası devlet, şeklen Osmanlı olsa da Siyonistler, masonlar ve Alman iradesi, sevk ve idareye hâkimdir. Bu gaspla devlet, Talat, Cemal ve Enver Paşa eliyle 10 yıl içinde tarih sahnesinden silinir hâle getirildi. Bu bir Alman mandasıydı.
İttihad ve Terakki yöneticilerinin 1918'de vatanı alevler içinde bırakıp kaçmalarından sonra bu defa Türkiye üzerinde Amerikan Mandası ve İngiliz Mandası rekabeti başladı. Devrin "İngiliz Muhibleri Cemiyeti" ve "Amerikan Muhibleri Cemiyeti" içeriden devşirilen vesayet faaliyetleridir. I. Dünya Harbinden sonraki bu sipariş reçetelerden biri adı geçen bir devletin, diğeri de öbür devletin manda idaresi altına girmemizi yazmaktadır.
Harp sonrasında çöken Alman güdümünün yerini İngiliz kuşatması alır. Lozan, zafer değil, bir İngiliz vesayet vesikasıdır. Düvel-i Muazzama, Osmanlı Türkiyesi üzerinde alan kazanma yarışı yapmıştır. Yarışın mağlubu Almanlar, galibi İngilizlerdir. Erken Cumhuriyet rejiminde etkili bir İngiliz yönlendirmesi söz konusudur.
II. Dünya Harbi'nden sonra Birleşik Krallığın Cihan Devleti üstünlüğünü kaybetmesiyle sahne ABD'nin olur... Dünyada artık ABD ve SSCB diye iki yeni güç, NATO ve Varşova Paktı diye iki ittifak, CIA ve KGB diye iki yeni istihbarat ve Gladyo diye yeraltı silahlı bir kanat vardır.
Bunların her biri, müttefik devlette kendi ideolojisine göre insan unsuruna dayanacak veya istihbarat çalışmasıyla o unsuru yetiştirecektir. Bunun neticesindedir ki Türkiye'de sol örgütler ve FETÖ örgütü teşekkül etmiştir.
Bu geçmiş seyirden haberdar olmadan daha sonra meydana gelen darbeleri ve iktisadi buhranları anlamak ve FETÖ darbe teşebbüsünü sağlıklı biçimde tahlil etmek mümkün değildir. Yirminci asır Türkiye tarihinde 1908-1918 İttihad-ü Terakki, 1923-1950 CHP dönemidir. Ufuklu bakıldığında 24 Temmuz 1908-3 Kasım 2002 arası esasen yine Tek Parti iktidarıdır. 1950'den itibaren ara ara sağcı partilerin işbaşında olması bu hakikati değiştirmez. 14 Mayıs 1950-3 Kasım 2002 arasındaki zaman yekpâre değildir, yekpâre bir fikriyat iktidarı da değildir.
Tek Parti Zihniyeti, Tanzimat, Jön Türk ve İttihad Terakki ve CHP şeklinde tarih sahnesinde görünmüştür. Bu zihniyet, 1923-50 arasında her şeye hâkim olarak yerli ve millî ne varsa köküne kibrit suyu döküp her değeri mahvetmiştir. Bugün yerli ve millî dediğimiz kadrolar, 1923-50 arası yoktur.
1950-60 arası her ne kadar DP ve Adnan Menderes işbaşındaysa da Reis-i Cumhur, Celal Bayar'dır. Celal Bayar, kendi sözleriyle sabittir ki dünya görüşü olarak Menderes'in CHP'ye karşı olduğu noktalarda CHP ile beraberdir. Halk, 1950-60 arasında Demokrat Parti'yi ikdidar yapmıştır. Ne var ki, halk medeni haklardan mahrumdur, sindirilmiş ve bastırılmıştır. Halk, yalnızca köylü, zenaatkâr küçük esnaf ve özünden koparılan askerdir. DP iktidarı günlerinde de sermaye, yargı, üniversite, matbuat Tek Parti Zihniyeti taraftarlarındadır. 27 Mayıs 1960, vesayetçi, mandacı emperyal devletlerle Tek Parti Zihniyeti'nin millet tercih ve iradesine karşı yaptığı ortak kanlı darbedir. Sonraki bütün darbe ve ekonomik krizler de böyledir.
27 Mayıs'la "Türk Baharı" noktalanmıştır.
.KAHRAMANLARA SELAM OLSUN!
2017-07-14 02:00:00
15 Temmuz 1099, Haçlı ordusunun Kudüs'te Müslümanlara karşı yaptığı vahşi katliamın tarihidir. FETÖ'cülerin darbeye kalkıştıkları tarih de 15 Temmuz’dur. Bunu tesadüf saymak hayli zor. Aralarındaki diyalog malum. Haçlılar, Kudüs’te bizzat kan dökmüşlerdi. Bu defa ise her unsurlarıyla darbenin arkasındaydılar....
Fetullah Gülen, Haçlı gücünü arkasına alarak bu topraklarda darbe yapmaya kalkışan ilk vâiz değildir. Daha evvel de Ali Suavi isminde bir başka vâiz darbeye teşebbüs etmişti.
Kısa hikâyesiyle işte 141 sene önceki ihanet:
Sultan Abdülaziz Han, 30 Mayıs 1876'da Midhat Paşa liderliğindeki sivil ve askerî cunta tarafından hal edildikten sonra iki bileği birden kesilmek suretiyle şehid edildi. Yerine Sultan V. Murad geçirildi. Ancak bu Sultanın akıl rahatsızlığına dûçar olması üzerine 93 gün sonra Veliahd Abdülhamid Efendi, Padişah oldu.
Sultan Abdülhamid Han'ın başa geçtiği günlerde 1293/1876 Türk-Rus Harbi sebebiyle yerini-yurdunu kaybetmiş ahali akın akın Rumeli'den İstanbul'a taşınıyordu. Bu sırada Fatih Camiî’nde faal, cerbezeli bir vâiz kürsüdeydi. Garip fikirleri vardı. Cemaleddin Efgani yetiştirmesi bu kişi, Saray aleyhine konuşmakta, harf inkılabı yapılması vs teklif etmekteydi. O arada Londra’ya gitti. Burada bir İngiliz kadınla evlendi. Düğünden sonra hanımıyla birlikte İstanbul'a döndüler. Sene 1878'di. Galatasaray Mekteb-i Sultanî müdürlüğüne geldiyse de zararlı faaliyetleri sebebiyle azledildi. İşsiz kalmıştı. Padişah'ın bu tasarrufu, Ali Suavi'nin hırs ve öfkesini kamçıladı. Görüşeceği yerlerle görüştü ve etrafına Rumeli muhacirlerinden 150-200 kişi topladı. Belli ki bunlara ya bir şeyler verilmiş veya verileceği vadedilmişti. Bir vâizin bu kadar kalabalığı tatmin edecek para dağıtması mümkün olamayacağına göre değirmenin suyunun kaynağı bellidir. Yüz sene sonra 27 Mayıs darbesinin destekçisi olacak olan Birleşik Krallık, bu darbenin de üst aklıdır.
Darbeciler, malum vâiz, başlarında olduğu hâlde 20 Mayıs 1878 günü Çırağan Sarayı'nı bastılar. V. Murad, Çırağan Sarayı'nda nezaret altındaydı. Oradan alıp biat edecek ve meşru padişah olduğunu ilân edeceklerdi. Halbuki meşru Padişah/Halife, Yıldız Sarayı’nda devletin başındaydı. Darbeciler, buna rağmen paralel bir saltanat kurma peşindeydiler.
Asiler, muhafızları öldürüp V. Murad'ın odasına ulaştılar. Eski Sultan, yeniden tahta geçme teklifi kabul etmese de koluna girip aşağı indirdiler. Hadiseyi haber alan Beşiktaş Muhafızı yedi-sekiz Hasan Paşa, maiyetindeki muhafızlarla beraber hemen darbe mahalline koştu. Çıkan çatışmada 60 darbeci öldürüldü. Hasan Paşa, elindeki kalın sopayı darbe lideri Ali Suavi'nin kafasına indirdi ve onu cansız yere serdi. Akamete uğrayan bu teşebbüsünden dolayı Ali Suavi'ye daha sonra "Sarıklı ihtilalci" denecektir.
Kocasının öldürüldüğünü haber alan eşi, evde ne kadar evrak varsa hepsini yakarak imha ettikten sonra ilk gemiyle Londra’ya kaçtı...
Ali Suavi ile Fetullah Gülen'in ikisi de vâizdir. İkisi de vaizlik için yetiştirilmiştir. İkisi de eğitime el atmıştır. Biri Londra'ya götürüldükten sonra İstanbul'a gönderilmiş, diğeri Pensilvanya'da hazırlanarak Halife olarak Humeyni misali Türkiye'ye gönderilmek istenmiştir...
Fark şuradaki o günkü üst akıl devrin süper gücüdür.
Bugünkü üst akıl da bu devrin süper gücüdür. Ancak bu defa yalnızca süper güç değil bağlı güç ve servisler de vardı.
Bu darbe, buna rağmen, karşımızda FETÖ/PDY'nin yanında bir de düvel-i muazzama olduğu hâlde önlenebildi.
Hainler, uçakları, helikopterleri ve tanklarıyla TBMM'ne CB Külliyesine, köprülere özel harekât ve emniyet müdürlüklerine hatta sala sesi yükselen minarelere bile saldırıyorlardı. İşgalci düşman birliklerinden daha zalimlerdi.
Yurt dışına kaçıp canını kurtarma teklif ve imkânı varken bunu reddedip tehlikenin üstüne yürüyen Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın bu yiğitliğini gören milletimiz genciyle, yaşlısıyla, kadınıyla onun "sokaklara inin ben de geliyorum" çağrısı üzerine sel olup meydanlara aktı ve istikbaline yani 2023'e ve 2071'e el koydu.
Bu darbede imân, savaş uçağına, helikoptere, makineli tüfeğe, tanka, kurşuna galip geldi. Mânâ, maddeyi, mağlup etti. Şuur, dirilişi besledi. Bir asil millet, ismine ve tarihine yakışır biçimde bir kere daha destan yazdı.
Şehit ve gazilerimiz, Bedr, Malazgirt, İstanbul'un Fethi, Mohaç, Teselya Harbi, Kut'ül Amara ve İstiklal Harbi'ni yapan kahramanların evlatları olduklarını ispatladılar.
Onlar gibi canlarını ortaya koydular.
Onlar gibi korku nedir bilmeden aslanlar gibi dövüştüler ve yendiler.
Onlar, o aslanlar, bu dünya nöbetini şanla ve şerefle savdılar...
Bedr Harbi'nden bugüne kadar gelmiş geçmiş bütün şehidlerimize rahmetler, gazilerimize şifalar diliyoruz. Kahramanlar doğuran analara ve kahramanlar yetiştiren babalara "Allah sizden razı olsun!" diyoruz.
Bu millet yıldırım oldu, bora oldu destan yazdı.
Ancak, rehavete kapılmak hata olur!
Su uyur düşman uyumaz.
.15 TEMMUZ, SOYLU BİR DESTANDIR!
2017-07-15 02:00:00
15 Temmuz 2016'da FETÖ'cü silahlı örgüt, gasbettiği uçaklar, helikopterler, tanklar ve silahlarla bu millete, onun meclisine, istiklâline ve istikbâline insafsızca, vicdansızca saldırdı. Ancak; dikkat etmeli ki saldırıya uğrayan, sadece vatanımız, istiklâlimiz ve istikbâlimiz değildir.
Asıl saldırı bu milletin dinine, İslamiyet’e yapıldı. Bu gerçeği asla ıskalamamalı. FETÖ örgütünün amentüsü, bu milletin amentüsü değildir. "Dinler arası diyalog" dediler. Hâlbuki Kur'ân-ı kerîm "Allah indinde din, İslâm’dır" diye açık ve net bir şekilde haber vermektedir. Önceki dinler, yürürlükten kalkmıştır. Olmayan "din"le diyalog kurulması mümkün değildir. Bu örgüte göre gayrimüslimler de cennete gidecektir. Bu, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfleri yalanlamak ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- verdiği mücadeleyi anlamsız bulmak demektir. Hareketin başındaki kişi mehdi sayılmaktadır, tarihte de sahte mehdiler olmuştur. Fetullah Gülen, güya doğrudan Allahü teâlâ ile konuşmaktadır. Önceleri Peygamberimizle konuştuğu söylenirken sonra daha da ileri gitmiştir. Esasında kendini peygamber olarak göstermektedir. Bu iddiası, konuşmalarının satır aralarından anlaşılıyor. Bir kimse ister Allah'la konuştuğunu söylesin, isterse Peygamber olduğunu iddia etsin bunu diyen ânında dinden çıkar.
Türkçe olimpiyatlarıyla çok övünüyorlardı. Bir Müslümanın namaz surelerini okuması onun Arapça bildiğini göstermez. Örgüt, şarkı söylettiği ve şiir okuttuğu yabancı gençleri Türkçe biliyormuş gibi takdim etti. Oysa onların çok azı Türkçe biliyordu. Türkçe olimpiyatlarını, sonunda kendilerine emanet edilen yetişkin kızlarla sahne sanatına çevirmişlerdi. Dünyaya Türkçeyi yayıyoruz, oralarda bayrağımızı dalgalandırıyoruz diyerek yıllarca milleti kandırdılar.
Zekât bedeli ve kurban bağışı olarak çok ciddi paralar topladılar. Himmet ve hizmet diyerek esnafı ve tüccarı âdeta yoldular. Bugün devlet bütçesi gibi büyük bir meblağa hükmetmekteler.
FETÖ/PDY yabancı servislerin yönettiği kökü dışarıda bir örgütüdür.
Ama hayıftır ki bu acı hakîkat, milletçe de devletçe de geç anlaşıldı. İki yüzlülükte, riyakârlıkta yani takiyede benzeri görülmedik şekilde ustalaşmış olduklarından Müslümanların hüsni zannını sömürdüler. Vatandaşın imanı ve itikadıyla oynadılar, devlet hayatında da Adalet Bakanlığı, İçişleri Bakanlığı, Millî Eğitim Bakanlığı, TSK ve emniyet teşkilatı gibi yerleri ele geçirdiler. Her yere sızmak için Allah'ın emri olan tesettürü teferruattan saydılar, içki gibi ağır günahı bile mubah gördüler.
40 yıl boyunca milletimizin evlâtlarını çalıp beyinlerini yıkadılar, günü gelince onlarla darbeye kalkıştılar...
Bir şerden bin hayr çıktı.
Eğer;
o güç sarhoşluğuna düşmüş, kibir budalaları, bu cür'eti göstermeselerdi bugün ne 17-25 Aralık, ne Gezi Kalkışması, ne Fetullah Gülen'in Papanın eline sarılması, ne dinler arası diyaloğun iç yüzü, ne mehdilik safsatası, ne Türkçe olimpiyatları yalanı ve hatta 28 Şubat darbesi anlaşılırdı. Bu ihanet kalkışması olmasaydı bir kaç sene sonra devlet zaten ellerine geçmiş olurdu. Dersanelerin kapatılması, sonun başlangıcıdır. Sn. Tayyip Erdoğan'ın Başbakan ve Cumhurbaşkanı olarak tavizsiz duruşu, bugünlere gelmekte en büyük âmildir...
Diğer taraftan 15 Temmuz, gelenekli hayatımızda da bir dönüm noktasıdır.
Şöyle ki:
Bu millet,
maalesef,
genç Osman'a sahip çıkamadı; Yeniçeri haydutları onu boğdular... III. Selim'e sahip çıkamadı; Yeniçeri eşkıyası Padişahı öldürdüler... Sultan Abdülaziz'e sahip çıkamadı beynelmilel güç ve yerli iş birlikçileri olan sivil ve askerî cunta Sultanı katlettiler... Sultan Abdülhamid'e sahip çıkamadı, siyonistler, İngilizler, Almanlar ve İttihadçılar, Hakan Halifeyi düşürdüler... Onlar gibi Cumhuriyet döneminde de Adnan Menderes'e, Turgut Özal'a Necmettin Erbakan'a sahip çıkamadı... Önde asker perdenin arkasında İngiliz, CIA, Alman Vakfı, Beyaz Türk, Prens Adaları vs vardı.
Eskiden bir darbe olduğunda, radyoda iki marş çalıp, iki tank yürüdüğünde millet, önce bakkala sonra evine koşardı.
Bu defa öyle olmadı,
Bu defa çok farklı ve çok şanlı oldu! Millet, evine koşmadı, bilakis evinden meydanlara koştu. Tankların önüne dikildi, darbecilerin gırtlağına sarıldı, ellerindeki silahı kapıp aldı. Bu millet, bu defa Sevr taşeronu hainlere "yeter, buraya kadar!" dedi ve onları, şehîd ve gaziler verme pahasına durdurdu.
Millet, bu defa cumhurbaşkanına, başbakanına, hükûmetine, meclisine, verdiği oya ve geleceğin sahip çıktı. 15 Temmuz, 7'den 70'e bir milletin her ferdiyle doğrulması ve dirilmesidir.
15 Temmuz'un romanlarının, şiirlerinin yazılması, filmlerinin çekilmesi, tefekkür eserlerinin verilmesi gerekir. Kanla yazılan destan, bu defa kalemle ve kamerayla yazılmalı.
HERKES İÇİN VE HER DEVİR İÇİN ADALET!..
2017-07-13 02:00:00
Adalet tecellisine, adalet tesisine, hakkın yerini bulmasına, eşitlik fikrine...öncülük, bayraktarlık ve sözcülük yapacak en son kurum Cumhuriyet Halk Fırkası, CHP, HP, SDHP, DSP'dir. Kısacası "Tek Parti Zihniyeti".
Bu zihniyet, hiçbir zaman istikrarlı bir dünya görüşü üzerine oturmamış, önce Kemalist olmuş, sonra Hitlerle muhabbet kurmuş, "Führer"den hareketle Millî Şef’çi karakteri seçmiş, 27 Mayıs'ta Darbe desteklemiş, 28 Şubat’a lokomotiflik yapmış ve her ne olursa olsun bugün olduğu gibi dün de millî ve yerli olan şahıs, değer ve müesseseleri hedefine oturtmuştur.
Bugün de bazen Atatürkçü, bazen de güya sosyal demokrattır.
Hanedân'ın bebek, kadın ve yaşlısıyla gurbet mecburiyet, mahrumiyet ve mahkumiyeti bir utanç vesikasıdır. Adaletin "tabiî hakim ilkesi"yle alâkasız İstiklal Mahkemeleri, ayrı bir faciadır. Bu sözde mahkemelerde adalet dağıtılmamış, cinayetler işlenmişti. On binlerce insan, "inkılap kanunlarına muhalefet" gibi talimatlı ithamlarla asılmış, muhalefet "faili meçhullerle" susturulmuş, yok edilmişti. Kur'ân kursları, medreseler kapatılmış, kadınların örtüleri süngülerle yırtılmış, Kur'ân-ı kerîm öğretenler yakalandığında ağır muamelelere marûz kalmış, devrin parti buyruklu jandarma ve polisi vatandaşın gözünde zulüm sembolüne dönmüş, Ses Bayrağımız Ezan-ı Muhammedî çeyrek asra yakın yasaklanmış, ayet ve hadisler bina alınlıklarından murçlarla kazınıp sökülmüş, Fatih'in şahsi vakfının mülkü olan Ayasofya vakıf senedindeki gayenin dışına çıkartılmıştı.
Bir gün "Şehirlerin Hikâyesi" diye bir araştırma yapılırsa her şehrin İstiklal Mahkemeleri'nde kaç şehit verdiği ortaya çıkar. Kaç şehrimizin hangi sebeple kaç sene ceza aldığı kayda girer, hangi camilerin ahır yapıldığı okunur, Anadolu insanının perişan kıyafetini yabancı elçiler görmesin diye onların Ankara Ulus'tan öteye bırakılmadıklarını halk öğrenir.
Kemal Kılıçdaroğlu, elinde "adalet" yazılı pankart olduğu hâlde "koalisyon yoluyla da olsa Başbakan olabilir miyim?" ümidiyle Ankara-İstanbul arasında yürümeden evvel 1930'lar Dersim’inde yapılanları araştırmalı ve kullanılan zehirli gaz ve öldürülen insan sayısının dökümünü çıkarttırmalıydı. Dersim'i bombalayan pilotlardan Sabiha Gökçen adının, bir hava meydanında yaşamasındaki 28 Şubat tercihine itiraz ederek bunu TBMM'ye taşımalıydı.
1923-1950 arasında "Parti Devleti" mevzubahistir. Parti, devlet ve millet için değil, devlet ve millet parti için vardı. Zira meşhur masala göre devleti CHP kurmuştu. Bu satırlar, bugün çok insan için zor anlaşılabilir. Haklıdırlar. Zira 20. asır tarihimiz, objektif bir şekilde kaleme alınmamıştır. Okullarda okutulan "İnkılap Tarihi"nin ilmî tarihçilikte yeri yoktur.
CHP, İsmet İnönü, damadı Metin Toker ile emirlerindeki matbuat ve üniversiteyle mahkemelerin "kara cübbeliler"i 27 Mayıs’ın sivil ayağıdır.
CHP 1973-1978 arasında Bülent Ecevit başbakanlığında her iktidar olduğunda Adalet Bakanlığı, Millî Eğitim Bakanlığı, İçişleri Bakanlığı hallaç pamuğu gibi atıldı. "Allah" demenin yasak olduğu günlerdeki gibi bu dönemlerde de bilhassa bu bakanlıklarda oruç tutan, Cum'aya giden kim varsa 6 okun zehrine hedef oldu, milliyetçiler, vurulsunlar diye kurtarılmış bölge ve şehirlere sürüldüler. Militanlarına 45 günde öğretmen diploması verip çocukları onlara teslim ettiler.
1990 sonrası yine Bülent Ecevit, iniş çıkışlarıyla Tek Parti zihniyetinin sorumluluğundadır. Bugün anlaşılıyor ki Tek Parti zihniyeti, Fetö Örgütü ve TSK'daki cunta, 28 Şubat darbesini yaparak bu milletin evlatlarına İstiklal Mahkemesi zulümlerini, Stalin ve Hitler faşizmini çektirdiler. Saydığımız bakanlıklar bu tarihte de aynı adaletsizliği yaşadı..
Gündemi bu kadar yakın takip etmemize rağmen biz, Sn. Kılıçdaroğlu'nun bir güne bir gün CHP'nin hiçbir döneminde yaptığı hiçbir kötü icraat için "üzgünüz, bunlar olmamalıydı, bunlar yanlıştı, bunlar yüz karasıdır" dediğini işitmedik. O kötü, berbat, zaman zaman felaket icraatların en hafifi olan Güneş Motel vekil borsası bile kınanmadı. Tek Parti zihniyetinde özür, tövbe ve af dileme kültürü yoktur. Bülent Ecevit, bir gün nasılsa "Vahdettin hain değildir" dedi diye neredeyse linç edilecekti..
Kemal Kılıçdaroğlu, bugün Tek Parti zihniyetinin temsil mevkiindedir. Partisinde yeni bir kültüre başlangıç yapabilir. 1923-1950, 27 Mayıs Darbesi, 1973-78 ve 1990'lardaki iktidarlarında 28 Şubat ve her adaletsizlikleri için özür dilemedikten sonra adalet talep etmesinin hiçbir değeri olamaz.
Maltepe Mitinginde "adalet mülkün temeldir" vecizesinin Hazreti Ömer'e ait olduğunu teslim ettiği gibi özür dileyerek mazlumlara da haklarını teslim etmelidir.
Tabiî ki sadece dünkü mazlumlardan değil.
Suriyeli mazlumlardan da özür dilemelidir.
.KIRMIZI RENKLİ MANŞET!
2017-07-12 02:00:00
Sn. Kılıçdaroğlu'nun baş çekiciliğinde bir kısım Halk Partililerle HDP, PKK ve FETÖ çevrelerinin ortaklaşa yaptıkları yürüyüş ve sonrasındaki mitinge dair Cumhuriyet gazetesinin attığı manşet, dikkatlerden kaçmaz.
Bu bir muhalif gazetenin hatta amansız eleştirisi değildir. Çok ağır bile olsa tenkit, eleştiri, medyanın fikir hürriyeti çerçevesinde hakkıdır. Hâlbuki o manşet, Tek Parti Zihniyeti kindarlığının bugünkü demokrat muhafazakâr insanlara bakışına dair en net belgedir. Aynı gazetenin erken cumhuriyet döneminden günümüze kadar İslâmiyet’e, Müslümanlara, dindar kitleye dair izlediği katı tutum ve affetmez tavrına dair sicili malûmdur. Arşivinin tarandığında mâzisi, dediklerimizi doğrular. Nitekim MİT tırlarının durdurulmasına dair haberi de yerli ve millî olanla kavganın adıydı. Böyle olduğu için casusluk davasına konu oldu.
Sözünü ettiğimiz manşet şuydu:
-Bu daha ilk adım!
"ilk adım" kelimeleri de kırmızı yazılmıştı.
Bu bir şifredir.
Tarihten haberdar olanlar "bu daha ilk adım!" ihtarının neyi imâ ettiğini çok iyi bilirler. Mustafa Kemal'in Samsun'da karaya çıkmasına "ilk adım" dendi. İşte o günlerle bugün arasında köprü kurulmaktadır. Tek Parti Zihniyeti, İstiklal Harbi yıllarında olduğu gibi vatanın işgal altında bulunduğunu ve bu "işgali" temizlemek için gerçekleşen yürüyüş ve akabinde yapılan mitingin ilk adım olduğunu haber vermektedir.
"İşgalci" diye imâ edilen AK Parti iktidarı ve onu iktidar yapan seçmenle destek olan herkestir. On milyonlara karşı düşmanca hisler körüklenmektedir. Bakış, 28 Şubat generallerinden birinin "nüfusumuz 20 milyon zaten fazla" faşizan lakırdısıyla aynı kaynaklıdır.
16 Nisan 2017 tarihli halk oylamasından sonra mevkii iyice tehlikeye giren CHP genel başkanı, işgüzarların ikram ettikleri fırsatı kaçırmamak için çıktığı yolun sonunda yaptığı mitingde Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselam- ve Hazreti Ömer'den söz ederken İstiklal Harbine temas ettiğinde bile kurucu genel başkanından hiç söz etmedi. Bu bir unutma ve ihmal olamaz. Sözüm ona "ilm-i siyaset" yapılıyordu. Siyaset de olsa, takiye de yapılsa hatta "kimsenin hayat tarzına karışmayacağız" da denmiş bulunsa manşet, gerçek niyeti ortaya koymaktadır. Tek Parti Zihniyeti'nin her devirdeki kalem tetikçisi malûm gazete, taşınan hıncı saklayamamıştır.
Bu hıncı besleyen ideoloji için demokrasi, seçim, sandık seçmen ve hür seçmen iradesi hiçtir. Onlar cahil çoğunluktur. Kırmızı renkli manşet, kendileriyle bir köylünün oyunun aynı olamayacağının öfkeli ifadesidir.
İktidar olmak ne hadlerine!?
.SURİYELİ NEFRETİNİ KIŞKIRTANLAR, BU CİNAYETİN ORTAKLARIDIR!
2017-07-10 02:00:00
Bir vilayetimizin bir kazasında tarihin en bayağı, en dehşet verici ve en zâlim cinayetlerinden biri işlendi:
Bu ilçemizde ikamet eden Suriyeli bir aile reisi, iş dönüşü hanımıyla çocuğunu evde bulamayınca polise müracaat etmek zorunda kalmış.
Korkunç gerçek de böylece ortaya çıkmış.
"Sanık" sıfatlı cânilerin ikrar ve itirafından hadisenin oluş seyri şöyledir:
Aile reisi evde yokken iki kişi, Suriyeli bu ailenin evini basıp 20 yaşındaki hamile kadınla 10 aylık bebeği kaçırmışlar. Ormanlık bir arazide önce kadına tecavüz edilmiş, sonra taşla başı ezilerek öldürülmüş. Genç anneyi öldürmeleri kin ve nefretlerini söndürmeye yetmemiş olmalı ki bebeği de öldürmüşler.
Adli Tıp raporu, katillerin ikrarını doğrulamaktadır.
Kadının hayatının baharında olması, hamile olması, ailenin misafirimiz olması, insan şeklindeki bu iki canavarı suç işlemekten vazgeçirtememiştir. Çocuğun bebek olması ve cinayete şahitlik edecek yaşta olmaması da azgın katilleri durduramamıştır.
Türkiye'de bir süredir sistemli şekilde "Suriyeli" düşmanlığı işlenmektedir. Nice kimsede olduğu gibi o düşmanlık, bu iki canavarda da derin bir nefret hâlini almış olduğundan utandıran bu olay yaşanmış oldu.
Suriyeli kardeşlerimiz, mecbur kaldıkları için ana vatanlarına sığındılar. 1920'ye kadar orası ve burası aynı topraklardı. Türkiyeli, Suriyeli, Arabistanlı... vs diye bir ayırım yoktu. Biz 5-6 yıldır bütün dünyanın takdirini toplayacak şekilde bu mazlûm ve mağdur insanlara Ensâr ahlâkıyla yardımcı olduk, aşımızı ekmeğimizi paylaştık.
Şimdi o hamiyet, himmet ve şefkate leke düştü.
Asla gözden kaçmasın ki bu cinayetin tek suçlusu o iki katil değildir. Ceza hukukunda "aslî mânevî fail" diye bir kavram vardır. Suçu işleyen fâil gibi onu tahrik eden, kışkırtan teşvik eden, arkalayan kimse ve kimseler de birinci dereceden suçludur.
Kürsüde, konferansta, gazete sütununda, televizyon ekranlarında ve bilhassa sosyal medyada Suriyeli nefreti üreten, büyüten ve yayanlar aslî mânevî fâillerdir.
Savcı, eğer yalnızca iki sanık hakkında iddianame hazırlayıp, suçun aslî mânevi fâillerini ihmal ederse hem vazifesini yapmamış olur ve hem de yargılama eksik kalır. Politikacı bezirgânı, sosyal medya şarlatanı, ufuksuz köşe yazarı, çapsız tv konuşmacısı veya unvan malulü küçük akademisyen... bugüne dek kim düşmanlık tohumları ekerek nefret suçunu körükledi ve bu yüz karası cinayete sebep olduysa onların iddianameye dâhil edilmesi kaçınılmaz bir mecburiyettir.
Bu cinayet de isbat etmiştir ki idam cezasının yeniden Türk ceza mevzuatına girmesi şart ötesi şarttır. İstendiği kadar ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası verilsin. Neticede millet, linç etmeye kalkıştığı bu aşağılık süprüntüleri ömürlerinin sonuna kadar beslemeye mahkûm edilmektedir.
O hâlde:
1-Suriyeliler aleyhine nefret suçunu kışkırtarak sonunda cinayete yolaçan, millî huzurumuzu bozan ve Türkiye'yi dünya önünde zora sokan aslî mânevî fâiller tek tek tesbit edilerek dâvâya dâhil edilmelidir.
2-Bu cinayetin milletimizi çok derinden yaraladığı Suriyeli kardeşlerimize de dünyaya da anlatılmalıdır.
3-Terör suçlarıyla böylesi vahşi cinayetler için idam cezasının geri gelmesi maksadıyla AK Parti ve MHP grupları hemen faaliyete geçmelidir...
Suriyeli dostlarımızla milletimizin başı sağolsun. Maktul anne ve yavrucuğuna rahmet, felâkete marûz kalan aileye sabırlar diliyoruz. Onlar, Esad vahşetinden kaçtılar, Esad'ın uşaklarına yakalandılar.
.YÜRÜYÜŞ, FİTİLİ ÇEKİLECEK BOMBAYA DÖNÜŞMESİN!
2017-07-07 02:00:00
Savcı aksini istese de hâkîm, bir ana muhalefet parti milletvekili için tutuksuz yargılamaya devam edilmesi kararı verebilirdi. Gelişme ise farklı seyretti. Hâl böyle olsa da mahkemeler, müstakil, hâkîmler, irade ve vicdanlarıyla hürdür. Taraf olan ve olmayan herkesin muhakemenin sonuna kadar beklemesi mevzuat ve teamül gereğidir.
Diğer taraftan; bahsettiğimiz kaideye rağmen CHP'li vekillerin bir arkadaşlarının aralarından alınıp cezaevine götürülmesi üzerine bu gereğe, lâzimeye rağmen sessiz bir yürüyüşle kararı kınama istekleri anlaşılabilir. Ancak; meşruiyet dairesi içinde kalıp demokratik bir hak olarak kullanılması şarttı, şarttır.
Esasında bu hak arayışı, kınama ve tenkidler, TBMM çatısı altında yapılma olgunluğu gösterilmeliydi. Ne var ki "fırsat bu fırsattır" dercesine popülist bir yol tercih edildi. Bunun üzerine şu tehlikeler zuhur etti. Yürüyüşe fitne unsurlarının bulaşması. Yürüyüşün hedefinden saptırılması. Hâkimiyet altına alınmaz bir kitle çılgınlığının yaşanması. Ajan kışkırtmaları, kitleye saldırı ve kan dökülmesi.
Nitekim Kayseri ve Kocaeli valilikleri, ortak çalışmayla konvoya saldırı hazırlığındaki DEAŞ'lıları yakaladılar. 10-15 DEAŞ'lı teröristin yakalanması ile bütün tehlike ortadan kalkmış olmamaktadır. İktidarla hesaplaşma içinde olan PKK ve FETÖ örgütleri göz ardı edilemez. Sn. Kılıçdaroğlu, bu yürüyüşte onlarla arasına mesafe koyamadı, yahut bu ihtiyacı duymadı. Yürüyüşe Kandil'den "demokratik güçler yürüyüşü" diye bir isim geldiğinde CHP genel başkanı veya parti sözcüleri, "sizin Türkiye Cumhuriyeti Hükûmetine karşı olduğunuz yerde biz Hükûmetimizin yanındayız! Uzak durun! Biz, kendi mes'elemizi kendi aramızda hallederiz!" diyemediler. Bu isim, bir benzetmeden doğuyordu. Suriye'de YPG'nin de içinde yer aldığı silahlı unsurlara "Suriye demokratik güçleri" adını vermiş bulunuyorlar. Böylece ÖSO ve diğerlerini anti demokratik olarak göstermekteler. Kemal Kılıçdaroğlu, ne Kandil'in şom sesine ve önüne gelen unsurun yürüyüşe dâhil olmasına itiraz etti...
Belki de Kemal Beyden fazla şey istiyoruz. CHP genel başkanının hiçbir devlet tecrübesi yoktur, devlet umuru görmemiştir. Üstelik parti başkanlığına gelişi de hâlâ tartışmalı ve şâibelidir. Sadece bürokraside çalışmışlığı var. SSK umum müdürlüğü çıkabildiği en yüksek yerdir. Mes'uliyet döneminde bu kurum iflas etmiştir. Ayrıca devlet umuru görmemiş olma eksikliğini telafi edecek yüksek kültür ve yüksek tefekküre de sahip değildir. Sadece ortalama bir politikacıdır.
Bütün bunlar bir araya gelince suistimale açık, yönlendirilmesi kolay, sabote edilmesi mümkün bir yürüyüş doğmuştur. Bunları meçhul isim babalarının kendisine "Gandi Kemal" dedikleri Sn. Kılıçdaroğlu da görmüş olmalı ki yürüyüşe sabotaj yapılabileceğinden söz etti. Ama bir talihsizlik olarak Ülkücüleri işaret etti. Bunun üzerine MHP genel başkanı Sn. Devlet Bahçeli'den çok ağır bir cevap aldı. Ülkücüler, 1970'lerde Sovyetlerden gelecek bir işgal tehlikesinden dolayı hain ve aldanmış yığınlara karşı 10 yıl boyunca vatan müdafaası yapmış, bu uğurda binlerce şehid vermiş fakat 12 Eylül adaletinde komünistlerle aynı muameleye maruz kalma vefasızlığını yaşamışlardı. Buna rağmen vatana da millete de devlete de küsmediler. Eylemlere karışmadılar. Sn. Bahçeli bir kere dahi böyle bir teşebbüse izin vermedi. Ana muhalefet liderinin muhtemel bir sabotaj yahut suikastte Ülkücülerin kullanılacağı sözü, O'nun Ülkücüleri tanımadığını göstermektedir.
Sn. Kılıçdaroğlu, adı yarın bir felaketle anılsın istemez. Enver Paşa vâri ham kahramanlık hayallerini bir yana itip uyanmalı ve temsil ettiği parti başkanlığı ve ana muhalefet lideri olmanın olanca ağırlığıyla bugün her zamankinden daha çok şuurla hareket etme mecburiyet ve mükellefiyetinde olduğunu görmelidir. Yürüyüşün başlama sebebi ne olursa olsun, kendi niyetleri ne derse desin her ân kontrollerinden çıkabilir. Ülkemizi karıştırmak isteyen yerli ve yabancı gizli eller, giderek bir bomba hâline gelen bu fitilin pimini çekebilirler.
Tecrübeli ajanlarla yönlendirilecek kitle, cezaevi basma teşebbüsünden tutunuz çeşitli linçlere kadar her türlü çılgınlığı sevk edilebilir. Bunun adı "psikolojik savaştır". İttihad ve Terakki zihniyetinin şuuraltında Enver Paşa'nın toplantı hâlindeki Hükûmeti basıp iktidar değiştirme deliliği hep vardır. Sorumluluk mevkiinde olanlara hatırlatmazsak vazifemizi yapmamış oluruz!
Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- buyurmaktalar ki:
-Tehlike küçük olsa da sen onu küçük görme!
.YÜRÜYÜŞÜ DARBEYLE BULUŞTURMAK!
2017-07-05 02:00:00
Hani denir ya "geçerken uğradım" diye. Bu yürüyüş de geçerken iktidara uğramak istiyor. Denecektir ki iktidar olma isteği her siyasi partinin hakkı değil midir? CHP de bir siyasi parti olduğuna göre onun da hakkı değil mi?
İktidar olma isteği her siyasi partinin hakkıdır. Ama bir yerde bir hak varsa o hakkı elde edebilmenin bir yolu ve usulü de vardır. Bütün dünyada partilerin nasıl iktidar olabilecekleri bellidir. Seçime girer, kazandığında iktidar olur. İktidara talip olan partiyi halkın sandıkta tercih etmesi şarttır. Halka gidilmeden, gidilse de hâkim teminatı olmadan, sandık kurulmadan iktidar olmak mümkün değildir. Olursa da o seçim hilelidir.
Demokrasinin ana karakteri, çok partili hayat, serbest seçim, vatandaşın hür iradesi, sandık ve hâkim teminatıdır. Bunlar bizde var mı? Var. Ancak aydın oligarşisi egemen ve milletin değerlerinin yabancısı CHP sandıkla iktidar olamıyor. CHP'nin mazisi olan İttihad ve Terakki darbeyle, silahla, cinayetlerle iktidar oldu ve imparatorluğu 10 yıl içinde bozuk para gibi harcadı.
CHP ilk günden 1950'ye dek tek başına iktidarda kaldı. 1945'e kadar demokrasi de çok partili hayat da yoktu. Cumhuriyet, demokrasi gibi gösterildi. Vatandaşın eli mahkûmdu. Tek parti vardı. Oy, o partiye verilirdi. Adaylar, serbest seçimden ziyade -âdeta- tayin edilirdi. İlk çok partili seçim 1946'da yapıldı. Ancak unutulmaz bir tiyatro yaşandı. Oylar açıktan veriliyor fakat sayım gizli yapılıyordu. Seçim hilesi, Millî Şef CHP'sinin hanesine tescil edildi.
1950'de ise DP önünde mutlak hezimete uğradı. 10 yıl boyunca da bir daha seçim kazanamadı. Her 4 yılda bir seçimi kaybediyordu. Tek ümidi kalmıştı, darbe! Kendileri ve oligarşik destekçileriyle buna çalıştılar. 27 Mayıs 1960 kanlı darbesi böylece sahne buldu. Darbeden sonra kurulan koalisyon hükûmetinde İsmet İnönü, Cunta İcazetiyle Başbakanlığa getirildi.
Şöyle toparlayalım:
CHP 1923-1950 arasında tek başına iktidardır. İktidarın astığı astık, kestiği kestiktir. O dönem milletin kaput bezi, un, şeker, gazyağı ve çarık bulamadığı kara günlerdir. Bahse konu parti, 1950-60 arası sürekli seçim kaybetmiştir. 1960 Darbesiyle 12 Mart 1971 Muhtıralarından ve 1990'dan sonra toplamda birkaç kere koalisyon ortağı olarak iş başına gelmiş, Güneş Motel'de 'bakan borsası' açmış, fakat hiçbir zaman tek başına iktidar olamamıştır.
Türkiye, artık "Cumhurbaşkanlığı sistemi" denen bir Başkanlık modeli dönemine girmiş bulunmaktadır. Bu modelde ilk seçim, 3 Kasım 2019'da yapılacaktır. Başkanlık sisteminde CHP'nin iktidar olması asla mümkün değildir. Bu parti tarihinin hiçbir döneminde yüzde 51 oy alamamıştır. Bundan sonra alması da imkânsızdır.
CHP de Kemal Kılıçdaroğlu da bunun farkındadır.
Referandumdan sonra Sn. Kılıçdaroğlu, zor duruma düşmüştü. Artık yeri sorgulanıyordu. O, girdiği her seçimi kaybeden bir genel başkandı. Şartlar böyle seyrederken talih birdenbire önlerine bu yürüyüşü getirdi. Bu bir ahmak dost-akıllı düşman farkıydı. Daha yerine ilk geldiğinde Hindistan lideri Gandi'nin sessiz yürüyüşünden hareketle O'na "Gandi Kemal" adını verenler, bu yürüyüşü fırsata dönüştürmek üzere kolları sıvadılar. Güya şeklen referandumdaki yüzde 48 yakalanacak ve neticede Cumhurbaşkanı ve hükûmet istifaya zorlayacak. Koalisyonla hükûmet olacak olan CHP ve ortakları Başkanlık sistemini lağvederek tekrar parlamenter sisteme geçecekler. Bunun için Anayasa çoğunluğu gerekli. Ancak Maltepe Meydanında toplanacak halkı esas alarak dış ve bazı iç çevrelerden alınacak destekle darbe meşru görülecektir. Hani İnönü dememiş miydi? "Şartlar olgunlaştığında darbe meşru olur!" Bir İttihad ve Terakki mantığıdır. O günün AYM'si sipariş bir hükümle referandumu iptal ettiğinde maksat hasıl olur.
Şimdi bütün rüya, bu yürüyüşle doğacak dumanlı havada elde edilecek çok yönlü bir müdahaleyle Cumhurbaşkanı ve iktidarı düşürmektir. Nasılsa PKK ve FETÖ örgütleri el altındadır ve alabildiğine destek de vermekteler. Alman basını daha bugünden işaret fişekleri atmakta.
Seçimle işbaşına gelmek hayal olunca CHP kadroları böylesi gündüz görülen rüyalara bel bağlar oldu. İyi de Sn. Kılıçdaroğlu ve iç ve dış akıl hocaları herkesi kör, âlemi sersem mi sanmaktadır?
Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan ve Başbakan Sn. Yıldırım, yürüyüş ve mitingin demokratik hak çerçevesinde yapılıp bitmesi için her tedbiri aldırmalı ve fakat tek vatandaşın dahi burnunun kanamaması, temmuz ayında dumanlı hava olmaması için de bütün fitne yolları tıkanmalıdır.
Rüya görenler varsın rüyalarıyla baş başa kalsınlar.
İster gece görsünler rüyalarını isterse gündüz.
Yeter ki memleketin huzur ve kalkınmasına ilişmesinler.
.GEYİKTEN GÜVERCİNE
2017-07-04 02:00:00
Tanzimatçılar, Jön Türkler ve İttihadçılar, Fransız İhtilâli'ne hayran olan kadrolardı.
23 Aralık 1876'da Meşrutiyet idaresi ilân edilmiş, fakat başta Ermeniler olmak üzere memleketin meclisteki ekalliyet/azınlık meb'uslar eliyle parçalanması tehlikesi baş göstermişti. Bunun üzerine Sultan Abdülhamid Hân, 14 Şubat 1878'de Ayân'ı/Senatoyu açık bırakmış, Kanun-ı Esâsiyi/Anayasayı da mer'iyette/yürürlükte bırakmış, Meclis-i Umumî'nin Meclis-i Meb'usan kanadını feshetmek zorunda kalmıştı.
Memleket, siyaset dehâsı bir Sultan eliyle kayıp yılların ziyanlarını telafi ediyor, hemen her sahada büyük bir kalkınma hamlesi yaşanıyordu. İmparatorluğu parçalamayı kafaya koymuş, Siyonistler, masonlar ve haçlılar bu durumdan çok rahatsızdı. Türkiye’yi karıştırma sinsiliklerini hızlandırdılar. Zaten Tanzimat, Jön Türk ve İttihadçı münevverleri yarım asırdır kaçıp kaçıp Paris, Berlin ve Londra’ya giderek himayesine girdikleri devletlerin yardımlarıyla "Kızıl Sultan" ve "müstebit" dedikleri Padişah aleyhine oralarda gazete ve mecmua çıkartıyorlardı.
Bu yeraltı ve yerüstü, içeriden ve dışarıdan yürütülen kinli muhalefet, tarih 1908'lere geldiğinde zirveyi bulmuştu.
Kolağası/yüzbaşı Resneli Niyazi, 3 Temmuz 1908'de Arnavutluk Ohri'de isyan ederek dağa çıktı. Etrafına 150 kadar nefer ve âsi toplamıştı. Niyazi, uğur getirdiği inancıyla dağda devamlı şekilde bir geyikle dolaşıyor, Payitahta hürriyet ilân edilmesi için tehditler savuruyordu. Bu ilk isyan kıvılcımından sonra ayaklanmaların büyümesi üzerine 23 Temmuz 1908'de yeniden meşrutiyet ilân edildi. Fransız İhtilali'nin sloganları "hürriyet, eşitlik ve kardeşlik"ti. İttihadçılar da bir "inkılap" yapıyorlardı. Öyleyse onların da sloganları olmalıydı. Fikirler değil, sloganlar devriydi. Niyazi ve benzerleri de dağdan inmiş veya dışarıdan dönmüş, İttihadçılar "Hürriyet" ,"uhuvvet" , "müsavat" levhalarının yer aldığı meydan mitingleriyle "hürriyet"i karşılıyorlardı. Bu sloganlar, Fransızların malıydı. "Oradan aynen alınmış!" denmesin diye bu üç söze bir slogan daha eklediler "adalet".
Halbuki İttihad ve Terakki devrinde, Bâb-ı âli/Hükûmet basıp cinayet işlemeye, muhalif politikacı ve kalemleri ortadan kaldırmaya varıncaya kadar korkunç siyâsî cinâyetlerin işleneceği eşi görülmemiş bir adaletsiz rejim yaşanacaktır.
24 Temmuz 1908'de meşrutiyet hüküm ve kurumlarıyla işlemeye başladı. Ama Sultan Abdülhamid, hâlâ işbaşındaydı. O'nun gitmesi lâzımdı. Bunun için bir sebep gerekliydi. 13 Nisan 1909'da "31 Mart Vak'ası" diye şöhret bulacak bir ayaklanma tertiplendi. Bu tertiplenmiş isyânı bastırmak için Selanik’ten İstanbul'a Avcı Taburları geldi. Başlarında kumandan olarak Mahmud Şevket Paşa ve erkânı harb reisi/kurmay başkanı olarak da kolağası/yüzbaşı Mustafa Kemal vardı. Taburlarda müttefik olarak Bulgar âsiler de yer alıyordu. Resneli de zâbitler arasındaydı. Daha sonra "Hareket Ordusu" denen bu birliklerin kurmay başkanlığına Berlin'den koşup gelen Enver Bey geçti. Yarının Enver Paşası, Yıldız Sarayı'nı Bulgar çetelerine yağmalatma ihanetini işledi.
İmparatorluğun dağılma süreci başlamıştı...
Mahkeme, CHP milletvekili Enis Berberoğlu'nun suçunu sabit görüp "casusluktan" tutuklayınca CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, 22 Haziran 2017'de Ankara Güvenpark'ta bir yürüyüş başlattı. Ankara'dan arkadaşlarının tutuklu bulunduğu Maltepe Cezaevi'ne yürüyeceklerdi. CHP sözcüsünün açıklamasına göre yürüyüş 9 Temmuz'da Maltepe'de yapılacak bir mitingle bitecekmiş.
İttihad Terakki, "Tek Parti Zihniyeti"nin bir asır evvelki adıdır.
Ne tesadüf değil mi?
23 Temmuz 1908'de "hürriyet", "müsavat", "uhuvvet", "adalet" sloganlarıyla II. Meşrutiyet ilân edildi.
15 Temmuz 2016'da FETÖ kanlı darbesi yapılmaya kalkışıldı.
9 Temmuz 2017'de ise hapisteki bir tutukluyu kurtarmak için hapishane önünde miting yapılacak...
Dokunulmazlığı kaldırılmış olsa bile yargılanan bir ana muhalefet milletvekiline yurt dışı yasağı getirmek kâfi iken onu tutuklayarak huzuru tutuşturan karar, ileride çok eleştirilir. Bunun gibi Kemal Kılıçdaroğlu ve partisi TBMM'de muhalefet yapacakken yargıya müdahale edip her ân kontrolden çıkması mümkün bir yola girmiş olmaları da çok yerilecektir.
Nasıl dikkatlerden kaçsın ki? Sn Kılıçdaroğlu, namsız-nişansız biri iken birdenbire CHP'nin başına geldi. Kendisini oraya münasip görenler, O'na bir de unvan vermişlerdi; "Gandi Kemal"... Sessiz yürüyüşünden dolayı daha o günden Gandi'ye atıf yapılmaktaydı. Bugün vakti gelince de tahayyül edilen o yürüyüş başlatıldı.
Bir muhalefet partisi meşru çerçevede sokağa da çıkabilir. Ancak; yürüyüş, hak ettiğinden fazla önemsendi, tedirgin olundu.
Geyik yerine güvercinle dolaşan CHP genel başkanı, bahtının rüzgârına kapılmış gidiyor. "Bir de Hareket Ordusu olsa bu iş tamamdır!" diyenlerin varlığından şüphe edilmesin.
Kitle psikolojisine hâkim olmak kolay değildir. Bazen öyle bir noktaya gelinir ki hareketi başlatan daha sonra ona hâkim olamaz. Muhalefet hakkını kullananlara bir şey denemez. Fakat aynı zamanda Türkiye düşmanları bugün bu yürüyüş vasıtasıyla CHP'yi ve "Gandi Kemal"i kullanmaktalar.
Bir büyük fitne çıkabilir. Buna hem CHP kadrolarının ve hem de devletin çok uyanık ve tedbirli olması gerekir. Fransız İhtilali'nde Bastille Hapishanesi'nin basılmasında olduğu gibi Maltepe Hapishanesi'ni basmak isteyen çılgınlar da mümkündür ki vardır. "Kılıçdaroğlu vazifesini yaptı!" diyenler eliyle miting kürsüsüne saldırı yoluyla bir faili meçhul yaşanabilir. Kışkırtma ve ajan faaliyetleri her yolu deneyebilir.
Bundan böyle küçük bir kıvılcım bile çok tehlikeli olur.
Siyasette herkes, soğukkanlı, ölçülü ve sözler itidalli olmalı.
Siyâsî görüşü her ne olursa olsun vatandaş da iç harp tuzağına düşmemeli.
15 yılda yapılanlar 15 günde bitebilir.
.İKİ GÜZEL ADAM
2017-06-30 02:00:00
Güzel adamlar iki kısımdır; bir kısmı vefat etmiştir, ötelerdedir. Diğer kısmı hayattadır. İkisini de unutmamak lâzım. Onları unutmak vefasızlık olur, kadir-kıymet bilmezlik olur.
Vefâsızlık ve kadir kıymet bilmemek, arkada kalanlar için büyük talihsizliktir. Üstelik güzel adamlardan hayatta olanlar yaşayan insan hazinelerimizdendir, istifade edilmeyen zamanlara acınır.
Dinine ve milletine sevdâlı güzel adamlardan tanıdığımız ikisinden söz etmek istiyoruz:
Bu insanlar birbirlerini tanıdılar mı? Bilmiyoruz ama biz, onları hep yekdiğerine benzettik. İkisi de dâvâ ve gönül adamı, ikisi de hizmet etmeye sevdâlı ikisi de İslam’ın hilâline ve Türk’ün yıldızına âşık iki güzel adam. Onları hiç karamsar görmedik, hiç birilerini çekiştirirken görmedik, hiç şikâyetlerini dinlemedik. Hep hayra, iyiliğe teşvik edici , hep müsbet düşünen, müsbet bakan, hep affeden insanlar oldular.
Onları tanıdığımız yıllarda Garbî Türkistan, bütünüyle SSCB'nin işgali altındaydı. Şarkî Türkistan ise bugün de olduğu gibi Kızıl Çin'in işgalindeydi. Balkan Müslümanları da Sovyet peyklerinin işgalindeydi.
Bu güzel adamlar, hep iki değer için çabalayan insanlar oldular.
Hanefi ictihadı üzere amel edilmesi ve Maturîdî itikadı üzere îmân edilerek ehli sünnet ve'l cemaat yolunun açık tutulması.
Büyük ve azîz milletimize İslam’a hizmet etme şerefini kazandıran bahsettiğimiz temel sebep buydu. Ne var ki son bir asırdır Haçlı dünyası içimizdeki temsilcileriyle iş birliği yaparak bilhassa okumuş zümreyi istikametinden koparmışlardı. Beş bin yıllık tarihimizdeki en büyük felaket başımıza gelmiş, dışımızdaki Türk ve İslâm iklimi ise işgal edilmişti. Hür zannedilenler bile şimdiki gibi işgal altındaydı.
Bu iki güzel adam, hudutlarımızı aşan çapta ufuklu düşünerek Büyük Türk milletinin ve İslam ümmetinin dertleriyle dertlenir ve ne yapıp edip o günün zor şartlarında bile dünyanın diğer yerlerindeki din ve soy kardeşlerimizle irtibat kurar, onlara ümit penceresi olurlardı.
Bu ikiden biri Mustafa Kıbrıslı Ağabey’imizdi.
Diğeri de Numan Aydoğan Ünal Ağabey...
Birinci güzel adam, Kıbrıslıydı. Asıl ismi Taner Kervancıoğlu idi. Kıbrıs'ı fetheden ordunun müftüsü bir zâtın temiz neslinden gelirdi. Kıbrıs Türkleri, Rum mezalimine maruz kaldığında TMT/Türk Mukavemet Teşkilatının Erenköy bölgesi mes'uliyetini deruhte etmiş gâzi ve mücahid bir yiğitti. Anlatan ve paylaşan, hoş bir Kıbrıs şîvesiyle konuşan bir alperendi. Dünyalık geçim diye bir derdi yoktu. Hep güler yüzlü ve ölçülü kahkahalı bir tebessüm sahibiydi. Halk ve tasavvuf kültürümüze hâkim ayaklı kütüphaneydi, vâkıf adamdı. Sohbet adamı ve ehli dildi. Talebe yetiştirmek için elinden geleni yapardı. Çok sevdiği Türkistan yolunda iken İran'ın Kâbus şehrinde geçirdiği bir trafik kazasında şehid oldu. Şimdi ismi Mecidiyeköy Öğrenci Yurdunda yaşamakta.
Numan Aydoğan Ünal Ağabey Erzincan doğumludur. Sadece gölgesinde boy attığı, evliyadan Terzi Baba'nın değil, daha bir çokları gibi Harput'taki Seyyid Osman Bedreddin Hazretlerinin de âşığıdır. Tükenmez derdi, tertemiz hâliyle İslamiyet’i ve ecdadın üstün ahlâkını gençlere öğretmektir. Türk dünyasında hangi taşın altında, hangi ağacın dibinde ne olduğunu bilir. Balkanlardan Çin Seddi’ne kadarki ata yurtlarında ayak basmadığı bir yer herhalde yoktur. Ayrıca büyük bir alakayla kitaplarla haşır- neşirdir. Serapa bir şuurdur. Yanına varıldığında sanki beş saniye önce berabermişsiniz gibi başlar anlatmaya. Ya Türkçe'nin bozulup zayıflaması veya Devlet-i âli Osman'ın hangi mevzuda nasıl bir strateji geliştirdiğini, Kazakistan’daki bir hadiseyi ve benzerlerini dile getirir. Hep insan yetiştirmeye gayret eder. Yanında -yöresinde muhakkak bir kaç yüksek lisans ve doktora yapan genç vardır. Bunlardan bazısı da ya Afganistanlı veya Türkistanlıdır.
Mustafa Kıbrıslı Ağabey bu dünya nöbetini şerefiyle savdı ve bir yıldız gibi aramızdan kayıp gitti. Numan Aydoğan Ağabey’e sıhhat içinde çok ömürler diliyoruz, emekleri zâyi olmasın.
Elbette tanıdığımız güzel adamlar bu iki kişiden ibaret değil. Mesela; çok genç yaşta bir trafik kazasında şehîd olan Mehmet Darende Ağabey var ki bir hizmet karasevdalısıydı. Zaten kazayı da hizmet esnasında yaşamıştı. Mehmet Garbi Arvas Ağabey, nezâket, zarâfet ve irfan adamı bir beyefendiydi. Yalçın Özer, çetrefil mes'eleleri duru bir üslupla yazan bir gönül ve fikir adamıydı.
Mustafa Kıbrıslı ve Numan Aydoğan Ünal ağabeylerden söz etmemiz, onları birbirlerine benzetmemizden, ortak taraflarından dolayıdır.
Ölüsüne de dirisine de sahip çıkan milletler ayakta kalır, zinde kalır ve hedefine yürür. Şu saydığımız insanlar ve benzerleri için akademik çalışmalar yapılmalı, isimleri, idealleri, eserleri, yaptıkları nisyana terk edilmemelidir. Unutulmak, vefasızlık onlara bir şey kaybettirmez. Ama arkadan gelenler ya yolda kalır yahut menzîline varamaz.
Önden giden güzel adamlara rahmetler ve cennetler, hayatta olanlara sıhhat ve afiyet içinde uzun ömürler dileriz. Allah, hepsinden râzı olsun ve benzerleri artsın eksilmesin.
.BİR MİLLETİN ASLINA DÖNÜŞÜ!..
2017-06-28 02:00:00
Son yüzyılın en kıymetli mimarî eserlerimizden biri Washington DC Bölgesinde yükselen Diyanet Camii, "DCA/ Diyanet Center of America" adlı külliyemizdir.
Muhteşem bir eser olmuş...
Bayramdan önceki cuma günü Washington Büyükelçiliğimizde vazifeli Din İşleri Müşavirimiz Sn. Dr. Yaşar Çolak ve cami imamı muhterem Ali Tos Hoca'nın izahat ve refakatinde ecdada lâyık bu külliyeyi inceden inceye gezip malûmat aldığımızda kelimenin tam manasıyla hayran kaldık.
Bizi yakından takip eden okuyucularımız bilirler ki kolay kolay muhteşem sıfatını da hayranlık takdirini de ifade etmeyiz. Ne var ki bu câmi, daha uzaktan iki minaresi, ana kubbe ve yan kubbeleri, zarif sebili ve kapı alınlığındaki cânım hatlarıyla görüldüğünde bu sıfat ve takdir hissî insanın kalbinde kendiliğinden tecelli ediyor.
Cami ve bütünüyle müştemilatı gezip bitirince "şu da olsaydı!" diye bir eksiklik görmedik. Sinan ve Süleyman evlâtlarının kalıcı bir eseri, Amerika'ya İslamın bir mührü olarak nakşedilmiş. Toplam inşaat sahası, bin 879 m² Avlu hâriç, câmi içi, bin kişi alacak büyüklükte. Eserde câmiden başka, ana okulu, müze, kültür merkezi, konferans salonu, kütüphane, havuz, hamam, spor salonu, mutfak, yemek salonu ve misafirhaneler vs bulunmakta.
Hakkında hasbihâl ettiğimiz mabetle alâkalı ilk yazımızı "Washington Türk Câmii" ismiyle 18 Eylül 2009 senesinde yazmıştık. O makalenin kaleme alınma sebebi, kendi hâline terk edilmiş cami gündeme getirmek, dikkatleri üzerine çekmekti. Zira ortada cami değil, iki tane harap baraka vardı. Namaz bunlarda kılınıyordu.
1993 senesinde devrin Din İşleri Müşaviri merhum Abdülbaki Keskin Hoca, TDV/Türkiye Diyanet Vakfı adına Maryland'de, Washington, DC'ye hem-hudut sayılabilecek bir yerde ormanımsı, ağaçlı, yeşillik bu bölgede 60 dönüm bir arazi satın almış. Ama teşebbüs, umursamazlık gibi müessirler yüzünden öylece kalmış. Yapılabilen, araziye o iki barakayı oturtmaktan ibaret olmuş. Hazin vaziyete muttali olunca mevzubahis yazıyı kaleme almıştık.
Daha sonra burayı Başbakanken Recep Tayyip Erdoğan gördü, devletimiz işe el attı ve nihâyet ortaya bu iftihar vesilesi külliye çıkmış oldu. 2 Nisan 2016 günü Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan eseri hizmete açtı.
2017 senesi Ramazan Bayram namazını anlatmaya çalışırsak ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılacaktır. Sadece caminin içi değil, avlusu da değil, önündeki koca yeşil alan da cemaat tarafından omuz omuza doldurulmuştu.
"Washington ve yakın çevresinde bu kadar Türk var mı?" sözünü ettiğimiz, sadece Türkiye Müslümanları değildir. Afrikalı, Asyalı, Balkanlı, Amerikalı ve dünyanın dört bir tarafından müminler kendi kıyafetleri, takkeleri, başlıklarıyla akın akın gelip cami içini, avluyu ve önündeki geniş yeşil sahayı doldurdular. Onların bayrağımızın dalgalandığı bu camiye gelişleri görülmeye değerdi. Ümmet, yeniden asırlarca bu dine hizmetle şereflenmiş bir milletin evlatlarının okuduğu Ses Bayrağımız Ezân-ı Muhammedî ile o ezândan güç alan ay-yıldızlı bayrağımızın huzuruna koşuyordu. İlâhî dâvete koşu öylesine bereketli oldu ki, Yahya Kemal'in tabiriyle "ulu mabed" onları bir seferde ağırlayamadığı için sabah 08'deki tahmini 3 bin kişilik birinci cemaatten sonra saat 10'da ikinci bayram namazı edâ edildi.
O gün, bayram ruhaniyetiyle DCA/Diyanet Külliyemizden semalara yükselen ezan, tekbir ve dualar, Mehmetçiğin, Kato Dağı'nda komutanlarıyla, Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar'ın Eruh'ta komandolarımızla son iftarı yapmasının sabahında Tillo'da bölgedeki kardeşlerimizle ve Zekeriya Aksakallı Paşa'nın El-Bâb'da minberden hitap ettiği Mehmetçiğimizle kıldıkları bayram namazlarından yükselen ezan, tekbir ve dualar, İstanbul'daki Mimar Sinan Camiî'nde Cumhurbaşkanı’nın iştirak ettiği bayram namazından yükselen ve vatanın her köşesinde milletimizden yükselen ezan, tekbir ve dualar, gökyüzünde ümmetin diğer beldelerinden yükselenlerle buluşarak gökler dolusu rahmet sağanağına dönüşmüştür diye düşünüyoruz.
Bütün bu emsalsiz güzellikleri, ayrıca bir Hükûmet iradesi taçlandırdı:
24 Haziran 2017 günü Millî Eğitim Bakanlığı'nın Resmî Gazete'de yayınlanan bir yönetmeliğiyle her derecedeki bütün okullara" mescit ve abdest alma yeri/şadırvan açma mecburiyeti getirildi. Hiç şüphe yok ki bu tasarruf, son asrın yüz akı en kıymetli kararlarından biridir.
Bu ülke cumhurbaşkanının eline tutuşturulmuş bir metinle bayram günü gûya bayram konuşması yapma bahanesiyle laikçilik tehditlerinin savrulduğu, "teokratik devlete izin vermeyeceğiz" gibi mesnetsiz sözlerle hakaretlerin yağdığı İslamiyet’e sataşılıp, dinini yaşamak isteyen vatandaşların aşağılandığı günleri görmemiş olanlar, ne demek istediğimizi kavramakta zorlanabilirler.
Bir büyük millet, bir asırlık fasıladan sonra aslına rücu etmektedir.
Bugünlerin bir fırsat olduğu, bir nimet olduğu, ihtimam göstermenin şart olduğu şuurla idrak edilmelidir.
.."HIRİSTİYANÎ TERÖR"
2017-06-21 02:00:00
İngiltere'de araçlı-bıçaklı ve ölümle biten saldırılar maalesef devam etmektedir. Sonuncusu pazarı pazartesine bağlayan gece yine Londra'da yaşandı. Bir kere daha Müslümanlar, İslamofobi ile nefret ve intikam duygularına marûz kaldılar.
Söz konusu saldırı, son olmayabilir. Son senelerde Batılı başkentlerle belli-başlı şehirlerinde görülen şiddet hareketleri üzerine bu devletler, terörle tanışır olmuşlardır. Daha evvel terörü, şarka mahsus bir ilkellik ve dehşet olarak algılayıp keyiflerince seyrederek keyiflerince yorumlar yapmaktaydılar. İki milyara yakın Müslümanı rencide etmekten sakınmayarak "İslamofobi" ve "İslâmî terör" diye "müfterî kavramlar" üretmekteydiler.
Zannediliyordu ki terör, hep uzak iklimlerde kalacak ve kendileri bundan hiç zarar görmeyecekler. Hâdisenin böyle olmadığı çok acı şekilde görüldü. Temenni edilir ki Hıristiyan dünya, Batı âlemi başa gelenlerden ders çıkartsın.
Son Londra saldırısı gösterdi ki insanlığın başına musallat olmuş "terör" adlı veba hâlâ olanca çıplaklığıyla ve tarafsız biçimde kavranmamaktadır. Bu menfur olayda saldıran, Müslüman kimliği taşısa ve ölenler de Hıristiyan olsaydı süreç, telakkî ve netice başka türlü olurdu.
Görgü şahidlerinin anlattığına göre müessif vak'a şöyle cereyan etmiştir:
Finsburg Park Camiînde teravih henüz bitmiştir; cemaat, camiden çıkmaktadır. Çıkan bir grup, ihtiyar bir Müslümanın kalb sancıları yaşadığını fark edince hemen yardımına koşarlar. Bir kişi, kalb masajı yapmaya başlar. Tam bu sırada 48 yaşında olduğu sonradan öğrenilen bir İngiliz saldırgan, minibüsünü kaldırımdaki Müslümanların üstüne sürer. Yaralananlar olur. O esnada minibüsten inmiş câni, "bütün Müslümanları öldüreceğim!" diye bağırarak kalabalığın üstüne gelmektedir. Tesirsiz hâle getirilip polisin gelmesi beklenir. Ötekileştirme zihniyeti, bu ândan itibaren kendini belli eder.
-Polis ve ambulans geç gelir.
-Polis, geç gelmekle kalmayıp, saldırganı hemen derdest ederek emniyete götüreceğine uzun-uzadıya vak'a mahallinde bekletir. Bu bekletilme, orada olanların dediğine göre âdeta lince dâvetiye çıkarmadır.
-Polis ve yetkili makamlar, saldırının terör olduğunu ağızlarına almadıkları gibi garip bir şekilde "trafik kazası" diye uydurma bir şayia çıkar.
-Daha da berbadı, bazı batılı TV'ler haberi ilk ânda "son dakika" olarak verirken Müslümanların saldırı yaptığını duyurma şaşkınlığına düştüler. Çünkü bu, peşin hükümden doğan bir şuuraltı refleksidir. "Saldırı varsa, fail, Müslümandır!" Haber her ne kadar kısa sürede düzeltildiyse de nefret oku bir kere yaydan çıkmıştı.
Dikkatlerden asla kaçmamalı ki o dehşet ânında "1 kişi ölmüş, 10 kişi yaralanmışken" bile hiç kimse "Hıristiyanî terör" demedi. İyi ki de demedi. Terörü Hıristiyanlık ve bütün Hıristiyanlara mal etmek elbette haksızlık olurdu. Fakat aynı haksızlık, en azından algı yönetimleriyle İslamiyete ve Müslümanlara karşı bugün bile fütursuzca yapılmaktadır.
Şu bir ay içinde Londra Köprülerinde işlenen saldırılarda daha haber, işitilir-işitilmez nasıl da hemen "terör" dendiği bugün gibi hafızalardadır. Finsburg Park Camiînde teravih namazından çıkan Müslümanlara yapılan saldırıya ise "trafik kazası" demekten vazgeçilmiş ama "terör saldırısı" da denmemiştir.
Resmî açıklama bir cümledir:
-Olayı, terör birimi sorgulayacak!
Hadise soğuduktan bir süre sonra "aklından zoru olan bir Birleşik Krallık vatandaşının yaptığı taşkınlık" diye bir rapor verilirse şaşmayız.
.KATAR, BOĞAZDA KALDI!..
2017-06-20 02:00:00
"Nereden çıktı bu Katar krizi?" sorusu haklıdır. İlk anda akla gelen ihtimal, "Afganistan, Irak ve Suriye'den sonra şimdi de sırada Katar mı var?" düşüncesi oldu.
Bu krizin iki doğru sebebi ve bir de asılsız bahanesi vardır.
Resmî adıyla "Devlet-i Katar", petrolle âbad olmuş iki milyonluk bir ülkedir. Osmanlı'nın bir kasabasıydı. Bugün kişi başına yılda 400 bin dolar düşmesiyle dünyanın en zengin memleketidir. Bu servet, bu devlete çok görülmekte. Sömürgeci Batı, Körfez'deki taşeronlarını da kullanarak göz diktiği servete doğrudan veya dolaylı yolla el koyma isteğinde.
Sebeplerden biri budur.
Diğer sebep ise Emir Şeyh Hammad bin Halife es-Sanî’nin Türkiye'ye yakınlığıdır. Yakınlık, hem tarihten gelmekte ve hem de mevcut fiilî şartlardan doğmaktadır. Bugünkü hanedân, Osmanlı idaresinin tayin ettiği ailenin devamıdır. Osmanlıya bağlı olan bu ailenin soyundan olan Emir de 15 Temmuz darbe teşebbüsünde Ankara'daki meşrû iktidara destek olduğu gibi daha sonra da yurdumuzda yatırımlara hız verdi.
Böylece Körfez ülkeleri ikiye ayrılmaktadır. Bunlardan bir kısmı 15 Temmuz için sömürgeci Batı ve onun maşası FETÖ örgütüne maddi ve fiilî yardımda bulunmuş, Katar gibi olanlarsa doğru yerde durmuşlardır. Çok yüksek miktarda petrol ve gaz stokları olan ve bu imkânıyla dünyanın en varlıklı ülkesi sıfatını taşıyan ve 'Vahşi Batı'ya rağmen Türkiye'nin yanında yer alan Katar, üretilmiş bir krizle cezalandırılma yoluna gidildi. Bundan dolayı hem de mübarek ramazan ayında ablukaya alınıp halk aç ve susuz bırakılarak tecrid edilmek istendi.
Bahaneye yani asılsız sebebe gelince:
Devlet-i Katar, birdenbire ortaya atılan tuhaf bir iddiayla teröre destek olmakla suçlandı. Bu iddia, düpedüz mesnetsizdir. Asıl maksat, Katar'ın serveti ve devletteki Türkiye dostluğudur. Saklı niyetse Recep Tayyip Erdoğan'ın etrafını boşaltma çabasıdır.
Bu noktada hafızaları tazeleme ihtiyacı doğmakta:
10 ay kadar evvel bir haber çıkmıştı. Washington, Riyad'ı el Kaide'ye destek olmakla suçluyordu. Suçlama, aradan 15 yıl geçtikten sonra yekten akla gelmişti. Akla gelir gelmez de bir mekanizma işletilmeye başlandı. Suudi Arabistan'ın Amerika'da 750 milyar doları mevcuttu. Halbuki bu devlet, Amerika’nın düşmanı teröristlere yardım etmişti. Onun destek olmasıyla bu teröristler, Amerikan askerlerini öldürmüşlerdi. Öyle ise yakınlarını kaybeden o Amerikan aileleri Suudi devleti aleyhine tazminat dâvâsı açabilirlerdi. Bundan dolayı Washington, adı geçen servete ihtiyati tedbir koyarak bunu Suudilere vermeyecekti.
Bu kararın alındığı dönemin başkanı avukat Barack H. Obama gitti, onun yerine tüccar Donald J. Trump geldi. Yeri rahat olmayan Trump, herhâlde içerideki vaziyetini biraz da düzeltmek adına dikkatleri millî öfkeye dönüştürüp dışarı çekmek için bu Katar senaryosunu hazırlattı. İlk dış gezisini Riyad'a yaptı. Oradan Washington'a döner dönmez de bu katar meselesi patlak verdi. Üst akıl bir yana Suudilerle birtakım yamak devletler, Katar'ı çapul ediyorlardı. Suudiler, 750 milyar doları kurtarma ve ondan önemlisi el Kaide destekçisi olma lekesini silme, diğerleri de yerlerini koruma derdindeydiler.
Hâdise, hikâyesi ve gerçek yüzüyle bu olunca Türkiye'ye düşen vefa göstermekti. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bunu yaptı. Bu tiyatroya karşı çok net bir tavır aldı. Sn. Erdoğan, hızlı bir diplomasi trafiği yürüttü ve Suudi'lere sıkılmaları gereken sözler söyledi.
Türkiye, krize bir de "bayrama kadar bitmeli" diye süre tanıdı.
Parsacı devletcikler, ‘Üst Akl'ın himayesinde bir şeyler koparacaklarını sanıp göze gireceklerini düşünürken Amerika cephesinde çok sürpriz bir gelişme oldu. Teröre destek olduğu ve bu sebeple yıkılması, dağılması gereken bir yönetim ve devlet konuşulurken bu devlete 12 milyar dolarlık F15 savaş uçağı satıldığı ve "Katarla ortak tatbikat" kararı alındığı açıklandı. Bu haberi işittiklerinde Suudi yöneticilerle diğer düzenbazların yüzünü görmek çok eğlenceli olurdu!..
Sürpriz kararın gerçek sahibinin kim olduğu belli değildir. Trump, yukarıdaki senaryoyu sahnelerken perdenin arkasındaki rejisör, silah satma ve ortak tatbikat yoluna gitmiştir. Kırılma noktalarından biri, Ankara'nın cesur karşı atağı ve diğeri de Sn. Emir Sani'nin Trump'ın Beyazsaray'a dâvetini reddederek gitmemesidir. Bu red, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın 15 Temmuz gecesi Rodos'a geçme teklifini redde benzemektedir. Katar'dan çıksaydı, daha havadayken tutuklanmasına hükmedilmiş ve yerine bir "Sisi" getirilmiş olurdu.
Emir, yerinde ve yeri sağlam.
Başkan da yerinde..
Ama...
Sn. Trump, "FBI başkanını görevden almamı söyledi; aldım, şimdi beni sorguluyor" diye garip bir serzenişle Adalet Bakanı Jeffe Sessions'tan dert yanmakta. Veya çâresizliğini paylaşmakta. Başkanın "Katar" diye tuttuğu dal elinde kaldı. Krizlerin bumerang etkileri de olabilir.
Katar, lokma olmadı.
Bundan sonrasını Körfez'in ayıplıları düşünsün!
.YARGIYA MÜDAHALE
2017-06-19 02:00:00
CHP'li vekil Enis Berberoğlu hakkında verilen mahkûmiyet kararı aleyhine olarak CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ve bir kısım partililer protesto yürüyüşündeler. Sn Kılıçdaroğlu "adalet" yazılı bir dövizle en önde yürüyor.
Söze konu olan bir ceza mahkemesi kararıdır. Süreçte daha istinaf ve Yargıtay ve hatta Anayasa Mahkemesi var. İlk dereceli mahkemeyle hüküm kesinleşmiş değil. Karar, belki sonraki safhalarda bozulacaktır.
TCK/Türk Ceza Kanunu, devam etmekte olan bir dâvâya herhangi bir şekilde müdahale etmeyi suç saymaktadır. Hâkimlerin tesir altında kalmayarak bilgi birikimleri, tecrübeleri ve vicdani kanaatleriyle karar vermeleri asıldır.
Aleyhte görüş beyanı için yargılamanın bitmesi gerekir. Partilere yakışan boykotçu üslup değildir. Siyasi partiler, her türlü fikir, görüş tenkit ve tahlillerini dile getirmek için TBMM'nin bütün imkânlarına sahipler. Bir cerrahın hastane şartları varken onu bırakıp hastasını cadde kenarında pazarcı tezgâhı üzerinde kasap bıçağı, çuvaldız ve kınnapla ameliyat etmesi ne kadar abes olursa bir partinin meclisi bırakarak yollara düşüp adalet istemesi aynı derecede yadırgatıcıdır.
Nitekim dokunulmazlıkların kaldırılması TBMM kararıyla olmuştur. Eğer Meclis bunu yapamasaydı, bugün hukuk hükmünü icra edemezdi. Meşru zemin, hukuki platform TBMM'dir. Diğeri, işi mecraından taşırma ve maceraya sürükleme ve fitne çıkmasını göze almadır. Üstelik İttihad Terakki'den sürgün vermiş CHP'nin bugün bir vesileyle "adalet" diye yollara düşmesinin fikri arka planı da talihsiz bir manzaradır. Tek Parti zihniyeti, bu yürüyüşü sosyal medyada duyururken Sn. Kılıçdaroğlu'nun resmini askerlerin önüne yerleştirmişti. Önde Kemal Kılıçdaroğlu, arkada dizi dizi askerler görünmekteydi. Bu bir kışkırtma ve askere darbe çağrısı olarak okundu. 27 Mayıs damarı depreşmişti. Resimden anlaşılıyor ki 15 Temmuz'da mecbur kalınarak darbeye karşı tavır sergilenmiş ve CHP genel başkanı 7 Ağustos 2016'da Yenikapı’ya eli mahkûm olduğu için gelmiştir.
Söz konusu resim, yoğun şekilde eleştirilince bu defa CHP sözcüleri o fotoğrafın anıtkabir ziyaretlerinden alındığını iddia ettiler. Halbuki bugün anlaşılıyor ki öylesi asker manzaraları, 28 Şubat döneminde FETÖ'cü subayların takıyye gösterileridir. Zaten bugün onların çoğu içeridedir.
Bayır-Bucak Türkmenlerine yardım götüren MİT tırlarına dair görüntüleri Can Dündar'a Enis Berberoğlu'nun verdiği dosyadaki delillerle sâbit olmuştur. Fakat Enis Berberoğlu'nun bunu nereden aldığı veya kendisine nereden verildiği henüz açığa çıkmamıştır. Dâvânın püf noktası da burasıdır. Mevzubahis ceza, dosya münderecatı sebebiyle casusluktan dolayı verilmiştir.
CHP, bir mensubuna dair böylesine ağır bir itham karşısında alelacele, hissi ve popülist bir ittihatçı tavırla mahkemeyi baskı altına almak, hâkimleri çekingenliğe sevk etmek gibi eylemci tuhaf bir davranış yerine kendi içinde komisyon kurarak sanığın masumiyetini isbatlamaya çaba sarf etseydi daha iyi olmaz mıydı? Eğer; iddia derecattan geçerek kesinleşirse vahim bir suçtur. Kaldı ki cezanın müebbedden 25 yıla çekildiği de bir vakıadır.
Verilen her mahkeme kararından rahatsız olan, yollara düşer, gösteri yaparsa orada anarşi kol geziyor demektir, hukuktan adaletten, söz edilemez. Zaten bir iddia da bu hadisenin 15 Temmuz'dan intikam almak için 15 Haziran darbe teşebbüs denemesi olduğu yönündedir. Çok samimi olarak söylüyoruz ki Sn. Kılıçdaroğlu, bir kere daha yanlış yola girmiştir. İktidar mücadelesi böyle olmaz. Bu yol kazandırmaz, kaybettirir.
.YATSI ÇOKTAN OLDU!
2017-05-24 02:00:00
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Washington'dayken Fethullah Gülen'in Washington Post gazetesinde bir makalesi yayınlatıldı. "İntişar etti" veya "yayınlandı" değil de "yayınlatıldı" dememizin sebebi, böylesi işlerin pîr aşkına değil, para aşkına olmasındandır.
Adı geçen kimse, o makalede 15 Temmuz'dan "menfur askerî darbe" diye söz ediyordu. 20 senedir Amerika'da yaşadığından, bu teşebbüsle bir alâkası yokmuş, iftiraya maruz kalıyormuş. Ne var ki bunları dedikten sonra da Batıyı NATO eliyle Türkiye'ye müdahale etmeye çağırıyordu. Çağrı, satır aralarından gayet net şekilde okunabilmekte.
Bundan böyle kıyamete kadar inanılacak ki 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünün arkasında kendini "Mehdi" zanneden, taraftarlarına da bunu inandıran, kendisine "Kâinat İmamı" diyen ve taraftarlarına da dedirten bu kişi vardır. Onun arkasında da bugün sığındığı ve hâlâ Türkiye'ye saldırmasını istediği Vahşi Batı bulunmaktadır. İkrar etsin veya etmesin bütün dünya bu gerçeği bilmektedir. Buna rağmen O, darbe teşebbüsünden güya nefretle söz etmekte, iftiraya uğradığından dem vurmaktadır. Bu lakırtılara aklı başında kimse kanmaz.
Teröristler de ifadelerinde aynı şeyleri söyleyeceklerdir. Örgüt başı, onlara daha ilk günden "suçlamaları inkâr edin!!!" diye haber yollamış. Çatı Dâvâsı'nda yaşanan budur. Askerî kanadın 1 numaralı darbe müteşebbisi, damadıyla beraber baştan sona ihanetin içindeyken hiç sıkılmadan ve mahkeme hey'etinin gözünün içine baka baka yalan söyledi. Darbe teşebbüsünden haberi yokmuş, hareketin içinde değilmiş, kalkışmaya tv'deki alt yazıdan öğrenmiş. "Yurtta Sulh Konseyi" denen eşkıyanın diğer mensupları da böyle konuşmakta veya böyle konuşacaklardır. Şu safhada olsun hatadan dönme fazileti, suçu kabullenme mertliğini gösteremiyorlar. Hâlâ Pensilvanya menşeli yalanlarla ayakta kalmaya çalışılmakta. Hapishanelerde "bayramlıklarınızı giyin, bayramda kurtulacaksınız! şayiası yayılmaktaymış. Güya Hazreti Ömer -hâşâ- Pensilvanya Alamut'undaki örgüt başına giderek bu haberi vermiş. Daha sade biriyle teşriki mesai edemezler!!!
Polisler, savcılar, hâkimler, mahkemeler ve Yargıtay; takıyye ve bukalemunlukta usta, yalan söylemekte eşsiz bu kimselere asla kanmamalı. Asla merhametlerini israf etmemeli. Asla vicdanlarını sele kaptırmamalı.
15 Temmuz tarihimizin en büyük ihanet teşebbüsüdür. Bugün olmuş örgüt elebaşı, güç aldığı merkezleri Türkiye'ye müdahale için kışkırtmaktadır. Hiçbirinde pişmanlık yok. İdeolojik bir katılık içindeler. 249 şehid ve 2500 gazi onlar için bir şey ifade etmiyor. "Biz, Çanakkale'de 250 bin şehit verdik, 249'un lafı mı olur?" diyorlarmış. Pişmanlık gösterenlere de hemen inanmamalı. Bu sebeple bu dâvâlara en az 10 yıl kıdemi olmayan hâkimler, savcılar bakmamalı. Ayrıca dosyalarda bilirkişi olarak ilahiyatçı, psikolog ve askerler de çalıştırılmalı ve fakat dâvâlar asla uzayıp gitmemelidir.
Güneş balçıkla sıvanmaz.
TRT'de "Yurtta Sulh Konseyi"nin bütün yurtta sıkıyönetim ilan ettiği, yönetime el koyduğu duyurulurken; TBMM bombalanıyor, MİT bombalanıyor, Polis Özel Harekât Merkezi bombalanıyor, Cumhurbaşkanı "ölü veya diri" olarak ele geçirilmek için her şeytani yol deneniyor, vatandaşların üstüne kurşun ve bombalar kusuluyordu.
Bugün iddia edilmekte ki Pensilvanya'daki örgüt başının da şimdi Çatı Dâvâsında sanık olan "Yurtta Sulh Konseyi" mensuplarının da olan bitenden haberi yokmuş! Zira zaten darbe teşebbüsüne "tiyatro" diyerek onu anlam kaymasına uğratmak istemişlerdi.
Bu iddialara bebekler inanmaz, kargalar da güler. Allah, muhafaza buyursun ya bir de muvaffak olsalardı? O zaman ne der, ne yapar, yolda nasıl yürür, kendilerine hangi kahramanlığı layık görürlerdi?
Failler, müstahak oldukları cezaya çarptırılmazsa şehidlerin, gazilerin ve onların yetimlerinin, öksüzlerinin gözü yaşlı eş, ana ve babalarının elleri dünyada ve ahirette sorumluların yakasında olur.
Yatsı çoktan oldu, mum çoktan söndü.
Humeyni gibi dönüş rüyaları bitti.
Sahte kahramanlıklar kül oldu.
.SOMALİ KONFERANSI
2017-05-16 02:00:00
11-12 Mayıs tarihleri arasında Sn. Başbakan Binali Yıldırım ile birlikte Londra'daydık. "Somali Konferansı" için gitmiştik. 20 devletin iştirakiyle bir konferans toplanmıştı. Başbakan Yıldırım'ın diğer görüşme ve konuşmaları hakkında basında geniş haberler yer aldığı hâlde asıl gidiş sebebimiz olan "Somali Konferansı" hak ettiği kadar yer tutmadı. Oysa konferansın bizzat düzenlenme sebebi dünyanın dikkatini bu mağdur ve mazlum ülkeye çekmek içindi.
Başbakan Binali Yıldırım, hem konferansta etraflı bir konuşma yaptı ve hem de Türkiye'ye dönerken uçakta konuya dair sorumuz üzerine tafsilatlı bilgi verdi. Londra gibi Batının önemli merkezlerinden birinde Somali'nin, burada yaşayan insanların susuzluk, gıda eksikliği ve terör gibi problemlerine hassasiyet gösterilmesi memnuniyet vericidir. Ne var ki ortada ele gelecek bir karar ve yapılmış ciddi bir yardım veya vaadi yok. Denilenler, dilek ve temennilerden öteye geçmiyor. Hani Türkçe'de "ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar" diye bir söz vardır. Somali için hatta bütün Afrika için bu işi dert edinmiş tek bir memleket vardır o da Türkiye'dir.
Somali 2011 yılında iflas etmişti. Devletin çöktüğü bu yerler, terk edilmiş, unutulmuş ve sanki dünyanın dışına düşmüştü. İliklerine kadar sömürülmüş Afrika'da bir anlamda kıtanın sembolü olarak Somali bu vaziyetteydi. Bir hava meydanı bile yoktu. İşte bu yıl içinde Türkiye, evvela Mogadişu Havaalanı'nı elden geçirdi. Ardından da Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan buraya indi.
Bu ziyaret Başbakanın şahsında bütün Türklerin kalblerinin bir güvercin olup Somalili kardeşlerimize uçmasıydı.
Vaki ziyaretle birlikte Somali'nin güler yüzlü ve mütevekkil güzel insanları, hayata daha bir tutunmaya başladılar. Türk devlet ve müteşebbisi kolları sıvadı. Hemen her olması gereken yere dokunuyorlardı. Somali devleti yeniden inşa ediliyordu. Bu yeniden inşa bugün de her sahada hâlen devam etmektedir. Afrikalı Hıristiyan ülkeler bile bunu gıpta ile takip etmekteler. Başbakan Yıldırım'ın verdiği malumata göre 2011'den bu yana Somali'ye yaptığımız yardım tutarı 1 milyar dolara yakındır. Bunun eski parayla katrilyon olarak hatırlanması hâlinde nasıl bir destek verildiği görülecektir. Devlet inşa edilirken diğer taraftan ticaret de canlandırılmaya çalışılıyor. Hastaneler, yollar, mektepler, hava limanı yapılıyor. TADD/Tüm Afrika'nın Dostları Derneği gibi sivil toplum kuruluşlarımız, Kızılay, TİKA su kuyusundan herkesin gücünün yettiği her sahaya kadar koşulmaktadır. Başbakanımız, bu ramazan ayı öncesi Somali'ye 15 ton gıda yardımı gideceğini haber verdi. Somali’nin meclis binasını yapacağımız gibi memur maaşlarını da göndermekteyiz. Üstelik bu yardımlar karşılıksız bağış. Faizli veya faizsiz borç değil...
Diğer taraftan Somali'nin "Eş Şebab" adlı terör örgütüyle de başı dertte. Bu sebeple Somali ordusunun teşkiline çalışılmakta. Bu cümleden olarak eylül ayında "Mogadişu Anadolu Askerî Tesisi"nin açılışını yapacağız.
Şu gün Somali’ye uçan tek havayolu şirketi THY.
"Somali Konferansı"nın sekreteryasını 6 ayda bir iştirakçi 20 devletten biri yapacakmış. İtiraf edelim ki çok fazla bir şey beklemiyoruz. Ne yazık ki İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı'ndan da ümitli değiliz. Bu teşkilat maalesef bugüne kadar bir varlık gösteremedi.
Somali'nin ümidi, Merhamet Medeniyeti'nin mensubu Türklerdir. Türkiye’yi kalkındıran, haçlı darbelerinden koruyan görünmeyen sebep, Somali, Suriye, Gazze, Arakan ve diğer ülkelere yaptığımız yardımlardır. Bu gerçek hiç unutulmasın.
Konferans ve konuşmalar hoş ama netice yok!
Netice için yüreklerin yanması lazım.
Dünyanın neresinde olursa olsun mazlum insanlar için bizim yüreğimiz yanmakta.
Bu yanık yüreklilik, ecdadımızdan bize şerefli bir mirastır.
Elimizde değil; biz, iyilik yaparız.
Batılı bu keyfiyeti anlayamaz.
Karşılıksız yardımı hiç anlayamaz!..
.BEYAZ İHTİLAL'İN YIL DÖNÜMÜ
2017-05-15 02:00:00
16 Nisan 2017'deki halk oylaması, 80 milyonluk bir memlekette kimsenin burnu kanamadan, çok yüksek iştirak ve tam bir barış ortamında yapıldı ve sandıkların kapanmasından az zaman sonra da sonuçlar ilân edildi.
Bunun toplam adı "demokratik olgunluk"tur.
Bu demokratik olgunluk geleneğinin başlangıcı, 14 Mayıs 1950'ye dayanır.
O gün DP-Demokrat Parti iktidar olmuştu...
14 Mayıs 1950, DP'nin "Tek Parti" ve "Tek Adam" vesâyetini kırarak milleti iktidara taşıdığı tarihtir. Devrin kalemleri bu tarihe "Beyaz İhtilal" demişlerdi. 14 Mayıs itibariyle Beyaz İhtilâl'in yıl dönümü haftasındayız.
Milleti iktidara taşıyan DP kadroları, bugün hayatta değiller. Açtıkları demokrasi yoluysa aradaki ihanetlere rağmen devâm etmekte. O devâmlılık, 16 Nisan 2017'de, yorulan ve vatandaşa hizmetten ziyade darbelere kapı aralayan parlamenter sistemi değiştirip, Cumhurbaşkanlığı ve/veya Başkanlık Sistemi adıyla Türk Tipi yeni bir hükûmet etme şeklinde tecelli etti.
Bu gelenek, olgunluk ve yürüyüşte Beyaz İhtilal'i yapan Başvekil Adnan Menderes ve dâvâ arkadaşlarının unutulamaz payı vardır. DP'yi kuran irade, oligarşik Şeflik Nizamı'na karşı demokrasi ve çok partili hayat mücadelesini başlatmasa, Adnan Menderes, kefeniyle meydanlara çıkmasaydı, Beyaz İhtilâl gerçekleşemeyecek ve dolayısıyla Türkiye'nin büyümeyle tanışması on yıllar sonrasına kalacaktı. Merhum Menderes ve arkadaşları, dâvâlarının bedelini canlarıyla ödediler. Şu gün dünya liginde oynayan Türkiye'nin zincirleri kırması böylece mümkün oldu. Abdülhamid Han, demiryolu medeniyetinin başlangıcını yapmıştı, erken Cumhuriyet dönemindeki demiryolları onun devamıdır. Adnan Menderes ise kara yolunun başlangıcını yaptı. Marmaray'lar, Avrasya Tünelleri ve diğerleri o yatırımların devâmıdır. Zira niyet, ideal aynıdır. Allah rızâsı için O'nun kullarına hizmet etmek. Anadolu insanı, bu yolları aşarak şehir ve şehirleşmeyle tanıştı.
Adnan Menderes, bugünkü iktidar nesillerinin ana-babalarının yolunu açmıştı.
Turgut Özal da onların ufkunu açtı.
1945'teki "4'lü Takrir", 1946'daki ilk genel seçimde Şef'in "açık rey, gizli tasnif" ayak oyunuyla seçime hîle katıp partisini kazandırması, 14 Mayıs 1950'deki Beyaz İhtilâl diye adlandırılan seçim zaferi, 1945'e kadar TBMM'nin arka sıralarında oturup hep susarak sabrederken geleceği iç dünyasında fikren inşa eden Adnan Menderes, o Adnan Menderes'in uğradığı Londra Uçak Kazası, bir yıl sonra tam da genel seçime gidilecekken Londra güdümlü gerçekleşen 27 Mayıs darbesi..... anlaşılmadan 3 Kasım 2002 tarihli Anadolu İhtilâli kavranamaz.
Yakın Tarihimizi 5 bölüme ayırabiliriz:
II. Viyana Muhasarası-III. Selim Han Dönemi, III. Selim Hân-Abdülhamid Hân Dönemi, II. Abdülhamid Hân-Adnan Menderes Dönemi, Adnan Menderes-Turgut Özal Dönemi ve Turgut Özal-Recep Tayyip Erdoğan dönemi. Bu 5 dönem, bilinmeden dünü de bugünü de yarını da sağlıklı bir biçimde okumak mümkün olmaz.
Her şey bu dönemlerin içindedir.
Adnan Menderes "yumuşak güç"tür.
Bu dünya sahnesinden kibar, zarif, beyefendi bir devlet adamı geldi-geçti.
Ama; O, aynı zamanda kararlı, gözü kara, azimli, heyecanlı bir millet sevdalısıydı.
Ezan-ı Muhammedî'yi tutsaklıktan kurtarması, Hânedân'ın Hanım âzâsını vatana getirtmesi, asker, yargı, üniversite, matbuat, sermaye, dış baskı ve parti içi riyâkârlara karşı tek başına mücadele vermesindeki hikmetin sebebi bu vasıflarıdır. Vahşi Batı, O'nu uzaktan kumandayla yöneteceğini sanmıştı. Açtığı yollar ve fabrikalarla ülkeyi kalkındırmasını kabul edemediler. Türkiye'nin kalkınma hızını istediği dış yardımı vermeyerek kesmek istediler. Başvekil ise yılmadı. Bu defa Rusya'yla masaya oturdu. Zira İskenderun Demir-Çelik ve İzmir Aliağa Petrol Arıtma Tesisleri, fukaralığı alt etmek için hayati değerdeydi. Rusya ile mukavele imzaladı.
Ve; sonrası malûm....
Payitaht-Abdülhamid gibi; Beyaz İhtilal-Adnan Menderes diye bir film de olabilir.
Belki denecektir ki "mevzubahis film arzu edildiği gibi mi?"
Diriliş, Payitaht... birer başlangıçtır, ilklerdir.
Eksikleri vardır, olacaktır.
Düşünceler temizdir.
Daha iyilerini yapmak, çok yapmak ve teşvikle olur.
Yoksa "Mahmud Paşa" tiplemesinin ne denli sakil düştüğünü izaha gerek yok. Sözünü ettiğimiz dönemlerin, ilmî eserleri, romanları, sahne oyunları ve hem belgeli ve hem de dizi ve sinema filmleri olmalıdır.
Bu uzun ve derin tarih tecrübesini faydaya dönüştürüp yarınlara çıkan yolumuzu aydınlatmalıyız. Bu sebeple o sözümüzü bir kere daha tekrar edeceğiz:
-16 Nisan 2017 Halk Oylamasından sonra bu iktidarın 1 numaralı vazifesi eğitim ve kültürdür. Behemehâl; mutlaka, kaçınılmaz olarak budur.
.WASHİNGTON'LA ZORLU PAZARLIK!
2017-05-09 02:00:00
Mayıs ayı tam bir Washington çıkarması ayı oldu:
Önce Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü, MİT Başkanı ve Genelkurmay Başkanından kurulu üçlü bir ekibimizin ziyareti ve muhataplarıyla konuşmaları. Sonra Adalet Bakanı ve FETÖ dâvâsı iddianamelerini hazırlayan savcıların Amerikan Adalet Bakanı ve ekibiyle aynı masa etrafında olmaları ve nihayet Cumhurbaşkanı ve maiyetindekilerin önümüzdeki günlerde yapacağı Beyazsaray ziyaret ve müzakereleri.
3 çok önemli ziyaret iki hafta içinde gerçekleşmiş olmakta.
Ankara cephesinden dosyalar bellidir:
Washington'un Ankara’ya nisbet yaparcasına PYD/YPG ile yakınlaşması, FETÖ ve suç ortaklarının tutuklanıp iade edilmemeleri ve her iki hususta bütün ikazlarımıza rağmen kulakların tıkanması, ayak sürünmesi.
Mes'eleye ABD zaviyesinden bakınca da Türkiye-Rusya yakınlaşmasına itiraz edecekleri bellidir. Benzer yakınlaşmanın bedeli, Adnan Menderes'e fena ödetilmişti. Herhâlde açık veya diplomasinin örtülü diliyle "biz mi müttefikiz, Rusya mı?" diyeceklerdir. Bir şey daha derler. "İran'ı da işe katarak Rusya ile Suriye üzerinde üçlü bir garantörlükle Çatışmasızlık Bölgeleri ilân ettiniz. Bununla kalınmadı Rusya bir de bu bölgede Amerikan uçaklarının uçamayacağını ilân etti!.."
ABD hem oyun dışı kalmış ve hem de "memnu mıntıka!" ikazına muhatap olmuştur. Bu netice, Derin Amerika'nın Körfez ve Arap Baharı politikalarının iflasıdır.
İki taraf da kendi cephesinden müzakerelere asılır olmuşlardır ve asılacaklardır. Türkiye, sahada suçüstü de yaparak muhatabını köşeye sıkıştırmaktadır.
Ankara'nın Moskova ile yeniden sağlam dostluklar kurması, Washington'u rahatsız ediyorsa bunun müsebbipleri Donald Trump'a kadar Beyazsaray'da oturanlardır. G.W. Bush ve B. H. Obama kendilerinden sonrasına çok kötü bir miras bıraktılar. Oğul Bush, Irak'ı İran'a ve Obama da Suriye'yi Rusya Federasyonuna altın tepsi içinde hediye etti. Bugün Orta Doğu coğrafyasında İran, hiçbir dönemde olmadığı kadar emperyal bir nüfuz gücündedir. Aynı şekilde Ruslar tarihin hiçbir döneminde olmadığı kadar Akdeniz’de ve Orta Doğu'dadır.
Bizdeki hataysa 3 Mart tezkeresinin reddedilmiş olmasıdır. Eğer o gün TSK harekâtın içinde yer alsaydı Irak, bugünkü perişanlığa düşmeyecekti. Diğer hatamızsa Ankara'nın Arap Baharı'nın Türkiye’yi sıcak harbe çekme tuzağı olduğunu erken fark etmemesidir. Terör örgütleri, bu sebeplerle bu denli palazlanmıştır.
ABD, Orta Doğu'da Türkiye'ye mecburdur. O göstermelik terör örgütü stratejik ortaklıkları bir kasaba tiyatrosu değerindedir.
Beri tarafta bir mes'ele daha var.
Türkiye'de Cumhurbaşkanı Erdoğan her şeye tam hâkimdir. ABD tarafında bu netlik yoktur. Başkan Trump, bir kısım derin bölgelerde hâlâ hazmedilmiş değil. Daha ortada bir icraat yoktur. Zaman, Trump'ın aleyhine işliyor. Bu aynı zamanda ABD'nin de aleyhine demektir. Üst üste iki başarısız başkan döneminden sonra üçüncü başkan da başarısız olursa bunu sadece Amerikan devleti değil, sokaktaki Amerikalı da öder.
Bu ziyaretlerin sonucu bir anlamda ya tamam veya devam demek olacaktır. 3'lü ziyaretlere rağmen Türk muhataplara kulak asılmayıp bir şey değişmezse Moskova ve Pekin Ankara'ya daha yakın olur.
Washington, hem PKK'yı terör örgütü sayıp hem de onun devamı olan PYD'yi müttefik addetmedeki tezadı hiçbir mantıkla izah edemez. Aynı şekilde FETÖ örgütü lider ve yöneticilerini himaye etmeleri de kabul edilemez.
Donald Trump, başkan adayı iken 15 Temmuz darbe teşebbüsünü CIA'nın tezgâhladığını kendisi söylemişti.
Türk milleti, dostlarından samimiyet bekler.
Bizim geleneğimizde dostlar, dostluklar satılmaz.
.CHP HAKKINDA
2017-05-08 02:00:00
Anayasa değişikliği halk oylamasına "hayır" diyen CHP'nin sandıkta kaybedeceği belliydi. Belli olan bu gerçekten sonra CHP yönetiminin birbirine düşeceği de belliydi. "Kabahat altın kürk olsa kimse üstüne almaz" atasözü meşhurdur. Sonuçta adı geçen parti bir kere daha mağlup olmuştu.
Yargı yolu denemeleri fayda temin etmeyince bu defa isyanlar başladı. Evvela eski genel başkan Deniz Baykal, Kemal Kılıçdaroğlu'nu 3 Kasım 2019'da Cumhurbaşkanlığına aday olma mes'elesinde köşeye sıkıştırmak istedi. Onu Fikri Sağlar, izleyerek CHP'yi tek adam partisi olmakla itham etti. Derken Muharrem İnce, polemikleriyle göründü. Bunlar daha yeni konuşulmaya, kapı önüne koyma tehditleri ve sopa sallama ithamları edilmeye başlamıştı ki asıl infilak beklenmedik bir taraftan geldi. Parti sözcüsü ve ekonomiden sorumlu genel başkan yardımcısı Selin Sayek Böke, uhdesinde bulunan vazifelerden istifa ettiğini açıkladı. İstifa gerekçesi ilginçti: "Gelinen noktada mevcut yönetimin parçası olmak istemiyorum!!!..."
Bu sözü insaf terazisinde tartmak lâzım:
-Hayır kampanyası yürüten CHP, şayet başarılı olsa ve hayır oyları 51.4'i bulsa ve bu netice de bir güvensizlik farz edilip hükûmet ve/veya cumhurbaşkanı istifa etmekle erken seçime gitme kararı alınsaydı Sayek Böke, bugün istifa etmeyecekti. "Gelinen nokta" dediği yerde Kemal Kılıçdaroğlu başarısızsa ekibi de başarısızdır. Bu bir sorumluluk doğurmaktaysa ekip de sorumludur. Hiçbir yönetici "başarıya ortağım, fakat başarısızlık benim dışımdadır" diyemez. Parti sözcüsü, partinin vitrindeki görüntüsü olan bir politikacı bunu yapamaz. Hayırlar önde çıksaydı bayan Böke, şimdi meydan muharebesi kazanmış bir eda ile övünüp duracaktı.
Deniz Baykal, Muharrem İnce, Fikri Sağlar ve daha başka partililer içeriden ve Metin Feyzioğlu ve daha başka taraftarlar, dışarıdan partinin başındakilere karşı en ağırından bile tenkitler yöneltebilirler. Parti yönetim kademelerindekilerse bunu yapamaz. Onların en başında da Sayek Böke gelmektedir. Bayan Böke'ye bir nefs muhasebesi tavsiye ederiz. Hayırcıların kaybında yalnızca evet diyenleri denize dökme densizliği edenlerin değil, her gün kameralar önüne çıkıp çatık kaşla sevgiden uzak konuşmalar yapan kendisinin de payı vardır. Şimdi o konuşmalarından birkaçına bakacak vakti olmalı...
Sayek Böke, partide kalıp vazifeden istinkâf etmekle mevcut muhaliflerden birinin yanında mı yer almak istemiştir, yoksa kendi adına mı tavır koymuştur? Herhâlde ikincisi. Öyleyse genel başkan Kılıçdaroğlu, her iki hâlde de bu genç politikacıya "sen de mi Sayek?!" diyebilir.
Kemal Bey, genel başkan olmasaydı Sayek Böke, bugün istifa ettiği yere gelebilir miydi? CHP tabanı bu hesabı yapar. Taban, tavana doğru "kimse sütten çıkmış ak kaşık değil!" diye bağırabilir.
Ana muhalefet partisi kaynamakta.
İhtilaf, azalmayıp çoğalacağa benziyor.
Olağanüstü kurultay kaçınılmazdır.
Zehir-zemberek laflar dudaklardan dökülmüş, kılıçlar çekilmiştir.
Kan kaybı, ihraç, istifa olmaması mümkün değil.
Bölünme de yaşanabilir.
Bölünmüş, yahut ciddi şekilde kan kaybına uğramış, iktidar olma ümidi de kalmamış bir CHP 2023'e çıkamaz.
Çıksa bile ya tabela partisi olur veya vakıf.
.KUTLU MEVLİD HAFTASI
2017-05-01 02:00:00
Bugün, TC vatandaşıyla TC Diyanet İşleri Başkanlığı arasında Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- doğum gününün kutlanmasına dair görüş farklılığı doğmuştur:
Dînî hassasiyet sahibi çok büyük bir vatandaş kitlesi "Kutlu Doğum Haftası"nın da diğer birçok kandırmaca ve aldatmacada olduğu gibi FETÖ Örgütünün bir tahrif ve saptırma teşebbüsü olduğu kanaatindedir.
Buna mukabil bir kısım Diyanet mensupları, bu haftayı Diyanet'in ihdas ettiğini ileri sürmekteler. Diyanet camiası müsterih olmalıdır. Bu talepteki vatandaşların Diyanet İşleri Başkanlığımıza karşı incitici bir düşüncesi yoktur. Bizim mevzua dair bir fikrimiz var. Şimdi burada da tekrarlıyoruz. Ama; bunları dememiz Diyanet'i zora sokmak için değil, yardımcı olmak maksadına matuftur. Diyanet'in onlarca mes'elesini dile getirmişliğimiz ve Başkanın protokoldeki yerinin layık olduğu mevkie çekilmesi için tekliflerde bulunmuşluğumuz vs var...
İşte şu da yeni bir teklifimizdir:
Sn Cumhurbaşkanı Erdoğan, yeni ve yerinde bir uygulama olarak icap eden seyahatlere Genelkurmay Başkanını da almaktadır. Hindistan Seyahati bunun son misalidir. Bunun gibi lazım geldiğinde Diyanet İşleri Başkanı da bu seyahate dahil edilmelidir. Mesela Hindistan seyahatine sn Mehmet Görmez de davet edilebilirdi.
MEB, MİT, TSK, Emniyet ve benzerleri nasıl olmazsa olmaz müesseselerimizse DİB/Diyanet İşleri Başkanlığımız da öyle bir müessesemizdir.
Diyanet camiası çok iyi bilir ki kul günah işlerse tevbe eder, hata işlediğinde de özür diler. Hatadan dönmenin fazilet olduğunu hocalarımız vaaz kürsülerinde sürekli dile getirirler. Diyanet'in rücû etmesi gereken birkaç temel hatası mevcuttur.
Birçok kişi ve kurum gibi Diyanet de oyuna getirilmiştir. Şu son yayınlanan KHK dahi gösteriyor ki FETÖ Örgütü, yargı, emniyet, asker, eğitim vs teşkilatlarımızla beraber Diyanet'e de çok tehlikeli şekilde sızmıştır.
Yalnızca Mevlîd-i Nebî hususunda değil aşağıda bahsedeceğimiz tasarruflarda da Diyanet karar mercilerinin ustalıklı bir şekilde aldatıldığını tahmin etmekteyiz. Mes'eleye bir de bu pencereden bakılırsa hissilik aşılıp aklıselimle hareket edilmiş olur.
Mevlid-i Nebi, 15 asırdır Hicri Takvimle Rebi'ül Evvel Ayı'nın 12’sinde kutlana gelmektedir. Hâl böyle iken adı geçen örgütün tırmanışa geçtiği dönemlerde bir de "Kutlu Doğum" Haftası diye bir başka anma programı büyük bir şaşaa ile gündeme geldi. Üstelik programlarda çalgı-çigan da yer almakta. Bugün halk arsında Kutlu Doğum Haftası'nın Hıristiyanların yortusuna ve FETÖ örgütü elebaşının doğum gününe denk getirildiğine dair inanç yaygındır. Buna göre Peygamberler Peygamberi bahanedir. Asıl kutlanan "Mesih" kabul ettikleri proje şahıs içindir.
Atalar "bir şeyin şüyuû, vukuundan beterdir" demişlerdir. Bu kutlama gününü FETÖ’cülerin ihdas ettiği ve sözünü ettiğimiz maksatların güdüldüğü halk arasında yerleşmiştir. Bu sebeple mesleki ısrara lüzum yoktur.
Aşağıda zikredeceğimiz şu günlerin de aynı örgütün oyunu olma ihtimali çok yüksektir:
Diyanet, asırlar ve asırlar sonra 1980'lerden itibaren birdenbire namaz vakitleri ve imsak temkiniyle oynamıştır. Böylece mü'minlerin namaz ve oruçları tehlikeye düşürülmüştür. Tek Parti devrinin projesi olan camilere sıra ve sandalye yerleştirilmesi de aynı örgütün tezgâhı olabilir. Diyanet İşleri Başkanlığı, bütün samimi gayretine rağmen sandalye ve sıraları camilerden çıkartamamaktadır.
Bunun gibi Diyanet tamim üstüne tamim yayınladığı, talimat üstüne talimat verdiği hâlde müezzinleri de şerefeye çıkartamamaktadır.
28 Şubat ortamında malûm örgüt, gazete ve tv'lerinde "Diyanetin Cemaatlere devri" propagandası yapmaktaydı. Diğerleri gibi bunu da gayet ustalıkla işliyordu. Bütün bunların tesadüf olması muhaldir.
Diyanet, Şeyh'ül İslamlığın mirasçısı olduğunu unutmadan bütünleştirici, kaynaştırıcı ve her vatandaşı kucaklayan bir müessesemiz olmalıdır. Şüphesiz ki bu niyette. Ancak bazı gerçekler de mevcut.
Yapılacak olan vatandaşla kavga veya onu hiçe saymak değil, makûl bir çözüm bulmaktır. Hicri takvimdeki Mevlid-i Nebiler yani Mevlid Kandili haftalarına "Kutlu Mevlid Haftası" adını vererek Peygamberler Peygamberini hürmet ve muhabbetlerle yâd etmeye devam etmemiz mümkündür. Bu defa bir gece değil, diğer bâzı İslâm memleketlerinde olduğu gibi hafta boyunca anma ve sohbetler icra edilir.
Diyanet hiç dert edinmesin. Bu örgüt kimleri oyuna getirmedi ki! Cumhurbaşkanı bile "aldatıldık" diyerek özür diledi.
Bütün bu sebeplerden dolayı bu yanlışlıktan da zikrettiğimiz sonradan çıkartılma diğer uygulamalardan da vazgeçilmelidir.
Şu ne kadar acı bir tablodur:
Bu milletin namaza durma vaktinde, oruca başlama vaktinde, camideki ibadetinde, müezzinin şerefeye çıkıp asli şekliyle ezan okumasında ve Sevgili Peygamberimizin anılmasında ihtilaflar, ikilikler, farklı uygulamalar vardır.
Ne îmânda ve ne de amelde 15 asırdır var olan, yaşanan ve inanılan doğrular nevzuhur müdahalelerle değiştirilemez. Fazla uzağa gitmeye gerek yok. Bütün bunlar, Sultan Abdülhamid Hân zamanında nasıl yapılıyorduysa Diyanet ona yani asla dönmeli ve böylece milletin ibadeti kurtarılmalıdır.
.1048'DEN GÜNÜMÜZE VAKIFLAR
2017-04-28 02:00:00
Vakıf kültürü, Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselâm- gelen bir mirastır. Sahip olunan serveti, Allah rızası için insanların veya başka canlıların hizmetine vakfedip onlar lehine mülkiyet hakkından vazgeçerek iyilik yapmak suretiyle öldükten sonra da amel defterini kapatmama niyetine dayanır.
Önceki dönemler olduğu gibi Selçuklu ve bilhassa Osmanlı hayatı, bir Vakıf Medeniyeti'dir. İstanbul'un yüzde 65'inin vakıf mülkü olduğunu vakıflar umum müdürü merhum Mustafa Altan Arabacıoğlu'ndan dinlemiştik.
Ecdadımız, diğergamdı. Onlar, yalnızca kendilerini düşünmez, diğer insanları, fakirleri, düşkünleri, garipleri ve himayeye muhtaç olanları da dert edinirlerdi. Bizim medeniyetimiz, ötekileştiren değil paylaşan yüksek bir medeniyettir. Bunun en büyük eseri de vakıf eserlerdir.
Vakıflar Genel Müdürlüğü'nün logosunda kuruluş tarihi 1048 yazar. Anadolu'nun fethinden evvelki bir tarih.
Cihangir devlet siyâseti şöyleydi:
Bir yer fethedilmeden evvel oraya din adamları, tüccarlar veya belli bir nüfus gider ve yerleşirdi. O bir gönül hareketiydi. İslamiyet de yalnızca fetihlerle değil aynı zamanda tüccarlar ve seyyahlarla da yayılmıştır.
Öyle anlaşılıyor ki Büyük Selçuklu Hükümdarı Muhammed Alpaslan, Anadolu'yu fethedip İstanbul kapılarına giden yolu en azından evlatlarına açarak Şanlı Peygamberin kutlu muştusunun hakikat olmasını kendine gâye edindiğinde müstakbel vatana karşı evvelâ gönül hareketi başlatmıştır. Gelen insanlardan Pasinler'e yerleşenler, bir ilim vakfı kurmuşlar. 1048'in hikmeti budur.
İlki 1048 tarihli bu vakıf olmak üzere Vakıflar Genel Müdürlüğü, bugün Selçuklu ve Osmanlı'dan intikal eden 52 bin vakfı temsil ve idare eden ve onlara hizmet eden mümtaz bir kurumumuzdur. Verdiğimiz rakam, Türkiye hudutları dâhilinde olanlara aittir. Bütün Memâlik-i Şâhâne'deki vakıfların 250 bin olduğu tahmin edilmektedir. Demek oluyor ki buradakinin 4 katı da gönül coğrafyamızda mevcut.
Zannedilmesin ki vakıflar sadece devlet adamlarının mirasıdır. Vâkıf yani vakfeden bir esnaf veya bir ev hanımı da olabilir. Sadece erkekler de vâkıf değildir. Kadınların vakfettiği vakıflar, yekûn içinde yüzde 40'a yakındır. Dede ve ninelerimiz "sahib'ül hayr'âd ve'l hasenâd" zikrine dâhil olmak için akla gelebilecek her iyilik hareketine imza atmışlardır. Borçlunun borcunu kapatan vakıftan, duvarlardaki yazıları silen, hizmetçilerin kırdığı tabak ve çanağı ödeyen, hasta leylekleri tedavi edene kadar onlarca çeşit vakıf vardır.
Vakıflar İdaresi, uzunca bir dönem üvey evlât muamelesi gördü. Vakıf eserler yıkıldı, satıldı, kapanın elinde kaldı. Vakıf ruh ve gayesiyle taban tabana zıt olduğu hâlde bankacılığa girildi. Bu banka voleybol takımları çalıştırdı. Bu anlamda Vakıf Katılım'ın kurulmasını önemsiyor ve Vakıflar Bankası'nın da ya faizsiz bankacılık yapmasını veya VK ile birleşmesini teklif ediyoruz. Ecdat böylece rahat eder.
Son senelerde Vakıflar Genel Müdürlüğü, vakıf senedlerinde yazılı olan gâyeleri hayata geçirmeye, hayr hasenât yapmaya ve vakıf eserleri imar ve inşa etmeye hız vermiş bulunuyor. Bu genel müdürlük, Başbakanlığa bağlı muhtar/otonom bir idaredir. Bir icra hey'etinden başka İdare Meclisi vardır. Ne devlete bir şey ödenir ve ne de maaş veya başka bir adla devletten bir şey alınır.
Vakıflar Genel Müdürlüğü, müze ve üniversite kurmakta, talebeye harçlık/burs, muhtaçlara maaş ve kuru gıda yardımı gibi birçok hayrlı dalda hizmetler vermektedir. 2016'da 21 bin talebeye harçlık, 21 bin aileye kuru gıda yardımı ve 5 bin muhtaca maaş verilmiştir
VGM'nin en dikkat çeken hizmetiyse bakımsız, yıkık veya yeri arsa olmuş cami, sebil, medrese, türbe, imarethane, köprü gibi eserleri aslına uygun şekilde tamir ve inşa etmesidir.
Bu imar ve inşa faaliyeti sadece Türkiye'deki ecdat vakfiyeleri için değil, bütün OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu’nda yapılmaktadır. Vakıflar idaresinin hizmetleri hudutlarımızı aşmıştır. Gördüğümüz o ki Yunanistan ve Bulgaristan zorluk -maalesef- çıkartmaktadır. Suudi Arabistan ise zaten tarihten gelen her şeyi yer ile yeksan etti.
Zikrettiğimiz bu güzel hizmetlerin bir kısmına yerinde şahit olduk. 21-22 Nisan tarihinde Vakıflar Genel Müdürü Sn. Adnan Erten ve değerli ekibiyle birlikte Bosna Hersek'teydik. 21 Nisan Bosna'da "Vakıf Günü". Bu cümleden olarak Türkiye Vakıflar İdaresiyle Bosna Vakıflar İdaresi arasında bir hizmet mukavelesi akdedildi. Saraybosna'da bir öğrenci yurdu ve bir iş merkezi yapılmakta. Banyaluka'da Defterdar Camiî'nin yeniden temeli atıldı. Daha evvelden imar ettiğimiz Ferhat Paşa Camii ise bugün UNESCO koruma listesinde. Saraybosna'da İsabey Hamamı, Gradişka'da Derviş Hanım Medresesi inşaatları tamamlanmış, Travnik'teki Alaca Camiî elden geçmiştir. Bunlar gibi Bosna Hersek, Kosova ve Makedonya'da birçok eser ya tamir edilmekte, ya yeniden temeli atılmakta veya açılışı yapılmaktadır. Türkiye'de 28 Şubat zulmü yaşanırken Vehhabiler, Balkanlara girip "tamir edeceğiz" bahanesiyle yer yer Osmanlı mimarsini tahrip ettiler. Kafkaslara da girerek buralarda da insanları tahrik edip binlerce insanın ölümüne yol açtılar. Bu itibarla daha fazla, çok daha fazla çalışmalıyız.
Sefaretlerimiz, TİKA, Yunus Emre Enstitüsü ve Vakıflar, tam bir dayanışma ve millî ruhla hatta yalnızca Osmanlı Mülkü'nde değil, Bosna'dan Açe'ye kadar bütün İslâm âlemindeki eserlere hizmet etmelidir.
Bu şeref başka bir şereftir.
Ecri yüksektir.
.AKPM'NİN KARARI
2017-04-27 02:00:00
Tekrar olsa da aşağıda söyleyeceklerimizin tam kavranabilmesi adına önce şu şerhi düşmek gerekir:
AKPM/Avrupa Konseyi Parlamenterler Meclisi, AP/Avrupa Parlamentosu değildir. AK/Avrupa Konseyi'nin meclisidir. AP de AB'nin meclisi.
AK, 1949'da kurulmuştur. Türkiye Cumhuriyeti Devleti de kurucu üyedir. AB/Avrupa Birliği ise diğer bir Avrupa kurumudur. Kuruluşu, 1958 veya 1951’e kadar gider. AB, dördüncü ismidir.
Türkiye'nin müracaatı 1963, hatta 1959'a dayanır.
AB'ye üyelik süreci, sadece Türkiye-AB arasında değil, Türkiye içi siyaset ve cemiyette de sancılı olmuştur. Bir zamanlar Millî Görüş fikriyatının takipçileri, bu birliği bir "Hıristiyan Kulubü" olarak görüp buraya dâhil olmayı son derecede tehlikeli buluyorlardı. Sosyal hadiseler işte böylesi akışkanlığa sahiptir. Gün geldi MG fikriyatı kaynaklı kadrolar, AB ile en uyumlu üyelik görüşmelerini yaptılar. AB'nin istediği fakat ondan öte vatandaşımızın layık olduğu hukuki, siyasi, ferdi ve ticari iyileştirmeleri gerçekleştirdiler. Ne var ki bugün varılan noktada AB adı konmadık bir Hıristiyan Birliği üslubuyla hareket etmektedir.
AK ve AB her ne kadar iki ayrı Avrupa kurumuysa da iç içe geçmişlerdir. AİHM/Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi gibi müşterek organları mevcuttur. Birinin aldığı bir karar diğer taraf için bazen bağlayıcı bazen yeni kararlar için teşvik edicidir. Güçlü olan AB'dir. AB dağıldığı takdirde AK de biter. Bugün artık AB/Avrupa Birliği, istikbal vaad etmemektedir. Eğer vaad etseydi Norveç ayrılmazdı, İngiltere ayrılmazdı, Fransa'da ayrılma konusu seçim vaadi yapılmazdı.
Anlaşılacağı gibi AK'nin varlığı, AB'nin varlığına bağlıdır.
İşte bu AK meclisi, 25 Nisan 2017 tarihli celsede oy çokluğuyla "Türkiye’yi siyasi denetime alma" kararı verdi. AKPM'nin bu itibarsızlaştırma ve cezalandırma tasarrufu, aynı zamanda AB adınadır ve bir diğer anlamıyla "Kopenhag Kriterlerini yerine getirmedin!" demektir. AB kendisi doğrudan yapmadığı veya yapamadığını AK ile hayata geçirmiştir dersek hiç de yanlış olmaz.
Bağımsızlığımıza 15 Temmuz’la saldırdılar başaramadılar.
16 Nisan'da saldırdılar yapamadılar.
Bu üçüncü hamledir.
Lozan'da kurdukları vesayeti aşan Türkiye'yi onlar artık Osmanlı olarak görmekteler. Bu art niyetli, peşin hükümlü, haçlı ruhlu tasarruf, hem AK'nin ve hem de AB'nin, kısacası atlı, itli Avrupa'nın kararıdır. Türk'e ve İslâm’a karşı bir muğberlik ilânıdır.
Ali'siz aleviler.
Ateist Kürtçüler.
Haymatlos FETÖ'cüler.
Haçlı İttifakı.
Bu dört unsurun kulis çalışmaları ve dayanışmasıyla Türkiye’ye karşı böyle bir ağır karar alınmıştır. Şer odakları, Büyük Türkiye'ye karşıdır. O'nun yeniden 1 milyar 750 milyonluk dünyanın sözcüsü olmasına fırsat vermek istemiyorlar. Bir adım sonrası NATO mensubiyetimizi tartışmaya açmak ve ardından da NATO ile Türkiye'ye müdahale edilmesidir. Zaten 15 Temmuz’da İncirlik’teki bazı NATO uçakları kullanılmıştı.
Bağımsızlığımıza karşı böyle bir saldırı yapılırken ana muhalefet partisinin sükût etmesi manidar ve rahatsız edicidir. Niye susuyorsunuz? MHP kendisi iktidardaymış gibi sert karşılık verirken CHP sükût etmektedir. Üstüne gidilse "13 sene evveline döndük. Bu iktidar bizi AB'den uzaklaştırdı" diyecektir.
Eğer; 13 sene önceki Türkiye-AB münasebetleri bugünle karıştırılıyorsa bunu karıştıranlar, hiçbir şeyden anlamıyor, yapılan köprüleri de köprülerin altından akan suları da görmüyorlar demektir.
.FRANSA'NIN HUKUKLA İMTİHANI!..
2017-04-26 02:00:00
Cumhuriyet nesillerine, Avrupa'nın asırlar boyu "Türk gibi kuvvetli" dediği öğretildi ama gündelik Türkçe'ye yerleşen "Paris gibi temiz" imrenişindeki ayıp öğretilmedi. Tanzimat'tan sonra yerler değişmişti. Önceki zamanlarda onlar, Türklere hayranken Tanzimat'tan sonra Türkler, "garb hayranlığı"na kapıldılar. Paris'te 3 ay kalan bir "Cumhuriyet aydını" bir ömür boyu "ben Paris’teyken" diye konuşurdu.
Fransa'nın Tanzimat, Jön Türkler, İttihad ve Terakki ve Cumhuriyet üzerinde derin etkileri vardır. Devletin idari yapısı Fransa gibidir. Türk İdare Hukuku Fransa'dan alınmıştır. Bir devşirme olan Cumhuriyet Anayasasının bir kısım maddeleri Fransız hukukundan iktibastır. Fransa "Almanya" dediği için, "Hollanda" dediği için biz de bu sözleri alıp öylece söylemişiz. Modadaki yönlendirmesini dile getirmeye ihtiyaç bile yok.
Hukukunu, idari yapısını ve daha neleri oradan almış bir devrin bugünkü çocukları olarak şimdi Fransa'nın hukuka hürmetini, ne kadar hukuk devleti olduğunu, bir başka millete ve o milletin yöneticilerine ne denli özen gösterdiğini sorgulama günündeyiz. Gerçi denecektir ki bu Fransa değil mi ki Suriye, Urfa, Antep, Adana ve Maraş'ı işgal eden, işgalci olarak İstanbul'a giren? Evet doğrudur. Bu mevzuda söylenecek çok söz vardır. Lakin oraya kadar gitmeye hacet yok. Aynı Fransa daha iki sene önce Afrika'da zulümler yaptı. Sömürgeci yapısı el'ân devam etmektedir.
Buna rağmen Fransa'da hukuk olup olmadığını sorma durumundayız?
"Medeni dünya" dendiğinde sayılan 3-5 "düvel"den biridir.
Bir kimse, televizyona çıkarak veya yazarak bir densizlik yapmış olabilir. Ondan sonrası ise o yerde hukukun var olup olmadığı ve işleyip işlemediğiyle alâkalıdır. Üstelik de "siyaset bilimci" unvanlı Philipe Moreau Defarges adındaki bir Fransız akademisyenin dedikleri malûm. Cehalet veya vahşet üzerine doktora yaptığı intibaı veren bu kişi, Fransız televizyonunda bizdeki halk oylaması hakkında konuşurken sandıktan çıkan netice karşısında Türkiye'de hukuk yollarının kapandığını ancak iç savaş çıkması veya Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'a suikast yapılmasıyla sonuç alınabileceğini ileri sürdü.
Bu sözler, sahibinin kinini, düşmanlığını ve seviyesizliğini göstermekte. Halk oylaması sırasında bir vekilin evet verecek vatandaşları Samsun'dan önüne katıp İzmir'de denize dökme iddiasındaki edepsizlik, bu insan kılığındaki mahlukun sözlerinden daha hafif değil. Ancak; bizdeki için hemen dâvâ süreci başlatıldı.
Bu sersem entellektüeli hakkında Fransa ne yapıyor?
Bir ses, bir hareket var mı?
Gördüğümüz kadarıyla ne bu pespâyeliğin yer aldığı TV kanalı özür yayınladı, ne Fransa açıklama yaptı ve ne de Fransız kamuoyu rahatsızlığını dile getirdi. Sadece bu mes'uliyetsiz lafları eden insan karikatürü, sözlerinin yanlış anlaşıldığı iddiasıyla özür beyân etti.
Bre haçlı şarlatan! Sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırsın? Kimse ahmak değil, sözlerin niye yanlış anlaşılsın?
Ne dediğin, gün gibi ortada!
Kendi dediğini anlamaktan bile âciz bir zavallı mısın? Çok net bir şekilde Türkiye'deki referandumda "hayır" çıkması gerektiğini ifade ettin, bu olmadığı ve hukukla da bir şey yapmak mümkün bulunmadığı için ya 80 milyonun birbirinin gırtlağına sarılmasını yani Türkiye'nin iç harbe sürüklenmesini veya Türkiye Cumhurbaşkanına suikast düzenlenmesi gerektiğini söyledin!..
Bir millet ve bir devlet için edilecek en ağır sözler bunlardır.
Bu sözleri söyleyenin Lahey Adalet Divanı'nda yargılanması gerekir. Bunu diyenin Miloseviç ve Karadziç'ten farkı yoktur. O, bir soykırımcıdır.
Böyle bir fikir cinayetinin işlendiği memleket, bir hukuk devletiyse hem kınanarak haddi bildirilir ve hem de hakkında derhal ceza davası açılır. Böyle bir varlığın insanlar arasında dolaşması, ekranlara çıkıp konuşması doğru değildir. Fransa kamuoyu, şâyet onu lâyıkıyla kınamaz ve hakkında dâva da açılmazsa o zaman, Türkler de "demek ki bütün Fransa bu şarlatan siyaset bilimci gibi düşünmekte!" hükmüne varacakmış..
Temizliğine imrenilen Paris'in çocuğuna bakınız!..
Irkçı, katliamcı, kargaşacı, ötekileştirici bir dengesizin "siyaset bilimci" olarak akıldânelik yaptığı bir Fransa'nın yarınları aydınlık olamaz.
.İTİRAZIN REDDİNE DAİR GEREKÇELİ KARAR
2017-04-19 02:00:00
16 Nisan 2017 tarihinde Türkiye Cumhuriyeti hudutları dâhilinde ve Türkiye Cumhuriyeti devletinin yurt dışı temsilciliklerinde yapılan 18 Maddelik Anayasa Değişikliği halk oylamasına dair şikâyetçi tarafından verilen itiraz dilekçesi, hey'etimizce esâs ve usûl cihetiyle tedkik edildikten sonra aşağıdaki sebeplerle itirazın reddine, sayım sonuçlarının kesinleşmesine ve Resmî Gazete'de yayınlanarak yürürlüğe girmesine mâni bir hâl olmadığına karar verilmiştir:
16 Nisan 2017 Pazar günü Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı seçmenler, gerek yurt içinde ve gerekse yurt dışında hiçbir müdahaleye maruz kalmadan oylarını diledikleri gibi kullanmışlardır.
Bu halk oylamasında kayıtlı seçmen sayısı 58 milyon 366 bin 647'dir. Bu sayının yüzde 85.32'si oylamaya katılmıştır.
Geçerli oy dökümü: 48 milyon 934 bin 116'dır.
Geçersiz ve boş oy dökümü: 864 bin 804'tür.
"1982 tarihli Anayasa'da değişiklik yapılsın, buna muvafakat ediyorum" meâlindeki "evet" oylarının toplamı 25 milyon 157 bin 25'tir. "Değişiklik yapılmasın, muvafakat etmiyorum" meâlindeki "hayır" oylarının toplamı 23 milyon 777.091'dir.
Bu verilerin yüzde dökümleri ise şöyledir:
Evet: 51.4
Hayır: 48.6
Bu değerlendirmelere yurt dışındaki vatandaşlarımızdan 831 bin 208 seçmenin verdiği yüzde 59.1 karşılığı olan "Evet" ile 575 bin 365 seçmenin verdiği 40.9 karşılığı "hayır" oyları dâhildir.
Seçmenlerin vatandaşlık hakları olarak kullandıkları halk oylamasının iptalini icap ettirir meşru bir gerekçe mevcut değildir:
1-Halk oylaması, 17 Nisan 2017 Pazar günü bölge ve ülke durumuna göre tesbit edilen saatler aralığına riayet edilerek cereyan etmiştir.
2-Halk oylaması, bir yüksek mahkeme olan YSK/Yüksek Seçim Kurulu eliyle ve hâkim teminatı altında yapılmıştır.
3-Oy kullanılan her sandıkta TBMM'de temsil edilen her partinin temsilcisi yer almıştır.
4-Seçmenin yanında "T.C. Yüksek Seçim Kurulu seçmen bilgi kâğıdı" olsun veya olmasın oy kullanabilmesi için muhakkak surette üzerinde T.C. kimlik numarası bulunan nüfus hüviyet cüzdanını ibraz etmesi istenmiş ve ancak bundan sonra kapalı yerde oyunu kullanıp zaptı imzalamakla hüviyet cüzdanı kendisine iade edilmiştir.
5-Kullanılan zarflarla oy pusulaları YSK tarafından hususi olarak imal ettirilmiştir. Bu zarf ve pusulaların her biri banknot paralarda olduğu gibi taklide imkân vermeyen filigranlı kâğıtlardır.
6-Her zarfın üzerinde YSK'nın mührü vardır.
7-Oy verme işlemi bittikten sonra parti müşahitleri hazır olduğu hâlde sandıkların sayımı yapılmış ve tutulan zaptı seçim kurulu temsilcisi ve parti temsilcisi müşahitler hep beraber ve aynı anda imzalamışlardır.
8-Bazı zarflarda mühür olmadığı yolundaki itiraz, sandık hey'etinin zarfa vurması gereken mühre dairdir. Yaşanan ihmal, sandıkta görevli hey'etin kusurudur. Bu ihmal ve kusurun üçüncü kişi durumunda olan vatandaşa mal edilmesi, onun bir hakkının elinden alınması hukuken mümkün değildir.
9-Benzer kusurlar geçmiş senelerde de yaşanmış, yine itirazlar olmuş, fakat itirazlar YSK tarafından reddedilmişti. Mevzubahis ihmal, esasa tesir etmeyen tali bir hâldir. Bu konu hakkında müstakar bir ictihad oluşmuştur.
Bütün bu sebeplerle halk oylamasının iptaline dair yapılan talep yerinde görülmeyerek oy birliğiyle reddedilmiştir.
Yüksek Seçim Kurulu
Başkan ve üyeler
İmza
......
CHP veya diğer itiraz edenlerin itirazlarına karşı YSK'nın vereceği karar, aşağı-yukarı bu yazımız gibi olacaktır.
1950'den beri hep muhalefet ve hep itiraz... yola, köprüye, havalimanına ve nihayet Anayasa değişikliğine ve halk oylamasına itiraz.
Bu huy, bir yere götürmez.
Muhalefetin, bu müzmin hâlden çıkması gerekir.
Dünya liderleri bile kazanan tarafı tebrik etmekte.
Onlar bile güven tazelemesini görüyorlar.
Maç bitmiş, sonuç ilân edilmiştir.
Şimdi iş zamanı.
.DERS ÇIKARMA ZAMANI
2017-04-18 02:00:00
16 Nisan 2017 tarihli halk oylamasında 18 Maddelik Anayasa Değişikliği, halkın yüzde 51.4 "evet" oyu ile kabul edilmiştir. Böylece 3 Kasım 2019'dan başlayarak parlamenter sistem, maziye ait olacak, Cumhurbaşkanlığı Sistemi Devri başlayacaktır. Bugünden o güne de Seçim Kanunu, Partiler Kanunu gibi kanunlarla TBMM İç Tüzüğü hazırlanarak mevzuatta ahenk temin edilecektir.
Gerçek budur. Bundan öte itirazlar, haksızlık ve mübalağadır.
Türkiye, hâdisesiz bir şekilde ve hâkim teminatıyla bir referandum yapmıştır. Halk yüzde 86 gibi muazzam bir iştirak göstermiştir. "Evet" ve "hayır" oyları arasında 1 buçuk milyon fark vardır. Hüküm ve mânâsı, ifade ettiğimiz gibidir. Bundan böyle sebepler, isimler ve partiler başta olmak üzere konuşulacak başka konular vardır:
Herkesin teslim ettiği gibi vakî halk oylamasının galibi Recep Tayyip Erdoğan'dır. Bu demek değildir ki Başbakan Binali Yıldırım ve MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli'nin neticede payları olmamıştır. Öyle değil. Sn Yıldırım, olağanüstü bir çabayla çalıştı. Sn Bahçeli, ismine yüzde yüz layık şekilde şahsiyetli bir duruş ortaya koydu. "Hayır"a değil "hayr"a imza attı.
Başka doğrular da var:
Eğer; Sn Erdoğan sahalara inmeseymiş "evet" oyları, bugünkü seviyeye çıkmayacakmış. Bu anlaşılmakta. Dahası da var. Cumhurbaşkanı, sahalara inmiş olsa bile MHP ve Kürt oyları gelmeseydi netice yine bugünkü gibi olmayacaktı.
Hâlbuki nazari planda "evet" oyları yüzde 70'lere dayanmaktaydı. Cumhurbaşkanının yüzde 52 oyu mevcutken buna MHP, tehditten kurtulmuş Kürt oyları ve az da olsa CHP oyları da dahil edilince gösterge yukarılara çıkmaktaydı.
Ne var ki sonuç, 60'ları bile bulamamış, ancak Cumhurbaşkanının oyları muhafaza edilebilmiştir. Demek oluyor ki AK Partili seçmenin bir kısmı ya sandığa gitmemiş -ki bunun az olduğunu tahmin ederiz- veya sandığa gidip "hayır" oyu vermiştir. Partinin bu kitleyi iyi tesbit etmesi gerekir. Bunlar kırgın ve küskün müdür, yönlendirilmiş midir, organize bir dayanışma yahut münferit kararlar mıdır? Diğer taraftan teşkilat ve belediyelerle diğer parti organlarının hepsi en üst seviyede çalışmış mıdır? Bazılarının bazı hesapları mı olmuştur?
Bu manzara, dikkatleri AK Parti'nin geleceğine çekmektedir. Bir kere daha "lidere bağlı kitle partisi varlığıyla mı karşılaşılacaktır? Tayyip Erdoğan'dan sonra bu parti de ANAP ve DYP'nin akıbetine mi uğrayacaktır?
"Vaki olanda hayr vardır!" sözü Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- aittir. Yüzde 60'ları aşmak, belki de bazı yöneticilerde mağruriyet, nefsaniyet ve kibre yol açıp güç sarhoşluğuna dönecekti. İlâhî takdir, 17 Nisan'da hem maksadın hasıl olmasına imkân vermiş ve hem de mes'uliyyet mevkiînde olanların kendilerini nefs muhasebesine çekmeleri ihtarını yapmıştır.
Bu mânevi hakikati ihmal etmemekle beraber bahsettiğimiz beşerî ve fiilî hakikatleri de nazara alarak halk oylamasını çok yönlü olarak masaya yatırarak dersler çıkarmak gerekmektedir. Mevcut yatırımlar, müstakbel Kızılelma hedefler ve partilerin hayatı böyle bir ciddi çalışmaya bağlıdır.
Unutmamalı ki Sultanlar, icabında bağırlarına taş basarak ciğerpâresi evlâdlarını dahi feda edebilmekle Devlet-i Ali Osman, altı buçuk asır yaşamıştır.
Eğer, ders çıkarılmaz veya çıkarılsa bile sür'atle lâzım gelen tedbirler alınmazsa Recep Tayyip Erdoğan'dan sonraya partisi kalmayabilir, Devlet Bahçeli de partisini birilerine kaptırabilir.
.TÜRKİYE, CUMHURBAŞKANLIĞI SİSTEMİNE GEÇMİŞTİR!
2017-04-17 02:00:00
Bugün itibariyle "16 Nisan 2017" tarihi bir gün olmuştur. 80 Milyonluk Türkiye'de 58.5 Milyona yakın seçmen, sandıklara giderek oy verme hakkını kullandı. Seçmen, yüksek bir katılımla oy vermeye gitti ve sandıktan 18 Maddelik anayasa değişikliğinin getirdiği yeni hükümet etme şekline "evet" çıktı.
Vatandaş, böylece mevcut büyüme, kalkınma ve gelişmeyi tasvip ettiğini, mevcut Cumhurbaşkanı, iktidar ve icraata güvenoyu verdiği gibi vaad edilen ve her biri ufkumuza bir devlet projesi olarak konmuş 2023'te dünyanın onuncu büyük gücü olmak gibi hedeflere de hız kesmeden devam edilmesini de istemiştir.
Halk oylaması propaganda sürecinin her şehirde yapılabilmesi ve müessif bir hadise çıkmaması keza rey verilirken herhangi bir yerde hiç bir vatandaşın burnunun kanamaması demokratik olgunluk, iç barış ve huzurumuz açısından büyük başarıdır. İstikrarsızlık ve kargaşa günlerinde seçmenin silah tehdidi altında oy kullanması, sandıkların kaçırılması, mükerrer oy verilmesi, oyların çöplerde bulunması çok uzak tarihler değildir. 7 Haziran 2015 Seçimlerinde doğu ve güneydoğulu seçmene hangi azapların yaşatıldığı malumdur. Vatandaşın serbest iradesiyle tercihini yapabilme ortamını ona sağlayan emniyet kuvvetlerimiz, takdir ve tebrike layıktır.
Yüzde 50'nin aşılması 'evet'lerin meşruiyeti için yeter sayıdır. "Şu kadar oy olmazsa bunu tartışmaya açarız" sözü sadece sahibini mahcup eder. Nitekim hayır oyları 50'yi geçseydi hayır taraftarları bu neticeyi bir güvensizlik sebebi sayarak Cumhurbaşkanı ve Hükümeti istifaya zorlayacak ve büyük ihtimalle zorlamaya da lüzum kalmadan onlar çekileceklerdi. Öyleyse hayır diyenlerin çıkan tabloya tek kelime itiraza etmeye hakları yoktur.
Seçmen, iki tarafı da dinledi. Üstelik hayır diyenler haçlı dünyasını da arkasına almıştı. Avrupa gazeteleri, "hayır" diye Türkçe başlıklar attı. Televizyonları hayırı teşvik eden Türkçe açık oturumlar yaptı. Hayırcılar, CHP, HDP, FETÖ/PDY, PKK/PYD, DEAŞ, diğer terör örgütleri ve bazı küsurat partileri ile en alâkasızına varıncaya dek Avrupa devletleri veya adını koymak gerekirse Haçlı İttifakı oldu. Buna mukabil evet diyenler AK Parti ve MHP'dir. Burada da bazı diğer partiler var. AK Parti'den bir kısım menfaatçilerin, MHP'de FETÖ irtibatlı veya başka maksatla muhalif bazılarının hayır oyu verdiği, iki partide de fire olduğu tablodan okunabilmektedir. 16 Nisan'a iki gün kala bir Cumhurbaşkanı danışmanın ettiği o lüzumsuz federasyon lafının da bugünkü neticede azımsanmaz bir payı olduğu bellidir.
Bir dış bağlantısı veya terör desteği olmadan sırf şahsi tercihini kullanan seçmenin kararı, kendi demokratik hakkıdır. Ama adı geçen ve geçmeyen örgütler ve haçlı başkentleriyle iş birliği yaparak 15 Temmuz hezimetinin sandıkta hıncını almak isteyenler, ayrı bir değerlendirmeye tabidir. Bu ikinciler kaybetmiş, sonuç itibariyle 16 Nisan'da Hilal bir kere daha haç'a galip gelmiştir.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Başbakan Binali Yıldırım canlarını dişlerine takarak çalıştılar. MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli'yle dâvâ arkadaşları boş durmadılar. Çıkan sonucun Cumhurbaşkanı Sn Erdoğan'ın Cumhurbaşkanlığı seçiminde aldığı oylar denli olması ilginçtir. AK Parti ve MHP'de bahar temizliği yapılması da bundan böyle beklenebilir.
Halkoylamasındaki sayı ne olursa olsun mühim olan 50 artı 1'i bulmaktır. Neticede yarışın galibi "evet" diyen taraftır. Böylece maksat hasıl olmuş ve Türkiye Cumhurbaşkanlığı Sistemi'ne geçmiştir. Bundan dolayı 16 Nisan 2017'den 26 Ağustos 2071 doğru büyük ve mukaddes koşu başlamıştır. Önümüzde 54 Yıllık büyük bir koşu var. Geçmiş 54 Yılımız, AB kapısında heba edildi. Önümüzdeki 54 yılı ise heba edemeyiz. 6 Yıl sonra 2023 durağına vardıktan sonra daha bir hızlanarak yola devam etmekten başka çaremiz yoktur.
Cumhurbaşkanlığı Sistemi hayrlı olsun.
Evet, tahmin ettikleri gibi terör örgütleri Türkiye topraklarında bitecektir. Haçlı ittifakı da bundan sonrasını düşünsün.
Koşu da büyük mücadele de yeni başlıyor.
.BİR KARAR, BİN VEBAL!..
2017-04-14 02:00:00
Bu Pazar günü yapılacak olan tarihî halk oylaması için artık kararsızlar kalmış olabileceğine ihtimal vermiyoruz. Bu kadar yazı, konuşma, mitingden sonra bir seçmen hâlâ kararsızsa onu anlamakta zorluk çekilir.
Görüşlerin netleştiği ve ortada 18 maddelik anayasa değişikliğine "evet" diyeceklerle "hayır" diyeceklerin kaldığı bellidir. Vatandaşın, mücerred anlamda şahsî tercihiyle "evet" veya "hayır" demesi kendi demokratik takdiridir. İkisine de itibar etmek gerekir. Bu söz, kaideden doğrudur. Ancak nazari plandaki doğrular, tatbiki doğruyla çakışırsa o doğru, doğruluğunu muhafaza edebilir.
Ortalık, sütlimanken, hiçbir ihtiyaç yokken "bir de anayasa değişikliği yapsak, ne de iyi olur!" keyfiliğiyle günümüze gelinmedi. Üzerinde değişiklik yapılacak olan 1982 anayasasıdır. Muhtelif iktidarlar döneminde tam 18 defa tadilat ve tamirata uğramıştır. Pazar günkü 19. tadilat ve tamirattır. Geçmiş 18 değişiklik içinde en mühimi, 21 Ekim 2007'de olandır. Millet, o gün yüzde 69 tercihle bundan böyle Cumhurbaşkanını kendisinin doğrudan doğruya seçmesine karar verdi.
18 maddeyle alâkalı olarak çift başlılığın ortadan kalkması, yargının sivilleşmesi, cumhurbaşkanının seçilmiş "kral" olmaktan çıkıp hesap verebilir duruma gelmesi, mahkemelerin bağımsızlığının yanı sıra tarafsızlık umdesiyle de sorumlu tutulmalarının en mühim maddeler olduğuna daha evvel temas etmiştik.
Bir de bu yapılacakların devlet hayatına yansımaları olacaktır. Türkiye, koalisyon denen, hayatımıza 27 Mayıs'la girmiş parça-bölük ve ömürsüz ve esersiz hükûmetlerden kurtulacak, seçimlerden sonra seçmenin doğrudan yetki verdiği cumhurbaşkanı, hükûmetini ilân edebilecektir. Bunun yapılması istikrar ve kalkınmanın devam etmesi demektir. 12 Eylül darbesinin tek sebebi terör değildi. TBMM'de yüzlerce kez tur yapıldığı hâlde Cumhurbaşkanı seçilememişti. Cunta, bunu da darbe sebebi saymıştı. Değişikliklerin getireceği yeni hayatla artık koalisyonlara da darbelere de çıkacak hiçbir yol kalmayacaktır.
Dahası da var:
Seçmen, 3 Kasım 2019'dan itibaren en güçlü, en fazla göz dolduran, istikbâl vaad eden namzedi Küllîye'ye gönderecektir. Adaylara bakacak; mazilerini, o güne kadar yapıp-yapamadıklarını, şahsiyetlerini, aile hayatlarını, duruşlarını tartacak ve buna göre reyini kullanacaktır. Parlamenter sistemde güçlü devlet reisinin gelmesi tesadüflere kalmıştır. Eğer 24 Temmuz 1908 II. Meşrutiyet darbesi olup da parlamenter sisteme geçilmeseydi Sultan Reşad gibi mülayim tabiatta biri Padişah olmayacak, devlet I. Cihan Harbi macerasına sürüklenmeyecekti. 1960-2014 arası yarım asrı mütecaviz bir zamanda yerinin hakkını veren cumhurbaşkanı sayısı bir-ikidir. Turgut Özal bile Köşk'te bir şey yapamamıştı. Ömrü vefa etse istifa edip parti kuracaktı. Süleyman Demirel, defalarca darbelere maruz kaldığı hâlde 28 Şubatta cuntacılarla beraber olmuştu.
Bugün; sistemden değil, siyâsi hayattaki bütün zorluklara göğüs gere gere, hapis ve darbeleri atlatarak bugünlere gelmiş Recep Tayyip Erdoğan adlı kuvvetli ve çalışkan bir Cumhurbaşkanından dolayı iktisadî ve siyâsi istikrar varlığını muhafaza edebilmektedir. Bu her zaman böyle olmaz. Devlet ve millet hayatını fani şahısların mevcudiyetine değil, anayasa ile teminat altına almalıyız. 16 Nisan 2017 Pazar günü "evet" diyerek yapılmak istenen budur.
Kalbî tavsiyemiz o ki "hayır" demeyi düşüneneler, bir değil on kere daha düşünmeliler. Kimlerle birlikte aynı safa düştüklerini görmeliler. Bölücü Kürtçü örgüt, işgalci FETÖ örgütü, diğer hain örgütler ve Papa başkanlığında toplanan haçlı ittifakı "hayır!" diyor. Öyleyse vatansever seçmen nasıl "hayır!" diyebilir. Pazar günü maça gidilmeyecek, takım tutulmuyor, parti de tutulmasın, hakkın ve hakikatin ve istikbalimizin yanında yer alınsın.
Bu işin vebâli var.
Kalbi ve vicdanı ihmâl etmemeli.
.TERÖRLE MÜCADELE
2017-04-13 02:00:00
İçişleri Bakanlığı açıklamakta. Son bir yılda terör örgütlerine verilen kayıplar binlerle ifade ediliyor. Binlerce ölü verdirilmekte veya diri yakalanıp adalete sevk edilmekte. Böylesine büyük başarılar, 15 Temmuz’dan önce yoktu. Görüldü ki FETÖ örgütü PKK ile iş birliği hâlinde çalışıyormuş. "Terör örgütü yuvalarını vurduk!" derken gidip dağları-taşları bombalayıp dönüyorlarmış. Nitekim şimdi de bazı kaçak FETÖ subaylarının Kandil'de terör örgütü militanlarını eğittiklerini öğrenmekteyiz.
Her şerde bir hayr vardır. 15 Temmuz hain darbe teşebbüsü olmasaydı polis, asker, yargı, istihbarat böylesine temizlenemeyecekti. Buralar ciddi biçimde temizlendiği için bugün destanlar yazarcasına terör örgütlerine mağlubiyetler tattırılmakta.
Bu başarılar hem PKK ve DHKP-C gibi örgütlere ve hem de DEAŞ ve FETÖ örgütüne karşı kazanılmakta. Devlet, FETÖ'den çok ciddi manada temizlenirse teröre verdirilen kayıplar daha da büyüyecektir.
Vatanımızın birliğine, milletimizin istiklâline kasteden terör örgütlerine karşı Cumhurbaşkanlığı, Başbakanlık, İçişleri Bakanlığı, Genelkurmay Başkanlığı, MİT çok kararlı bir irade göstermekteler. Onlardaki bu kararlı duruş askere, polise ve istihbarata yansımakta ve örgütlere darbe üstüne darbe indirilmektedir. Doğuda kış çok çetin olur. Doğunun sarp dağlarında daha da çetin olur. Buna rağmen asker emniyet, korucularımız ağır kış ve tabiat şartlarını aşarak terör örgütlerini bulundukları yerde kıstırıp bertaraf ettiler, teslim olanı teslim aldılar.
Bu mücadelenin her cephede ve her şeklinde artarak devam etmesi şarttır. İsmi geçen terör örgütlerine büyük darbeler indirilmekte ve büyük kayıplar verdirilmekte. Ancak, bu demek değildir ki terör örgütleri ve onlarla mücadele bitmiştir. Malûm terör örgütlerinin her biri birçok haçlı devletine sırtını dayamış, onlar adına Türkiye'ye karşı vekâlet savaşları vermektedir. Bir terör örgütüyle yapılan mücadelede en az 5 devletle muharebe ediyoruz.
16 Nisan’dan sonra devlet, hain örgütlerin iç ve dış unsurları üstüne daha bir gidecektir. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın "önümüzdeki aylar, Türkiye’ye bahar, terör örgütlerine karakış olacaktır!" hatırlatması unutulmasın. Bu bir hayat-memat meselesidir. Bu memleketi I. Dünya Harbinde 800 bin km²’nin altına düşüren haçlı dünyası şimdi de bölüp daha ufaltma çabasında. Bu niyetleri için kapılarında terör örgütleri besliyorlar. Haçlı batı başkentleri, Türkiye ile terör örgütleri arasında tercih yapma zorunda kaldığında yüzleri hiç kızarmadan ikincisinin yanında yer almaktalar.
Bütün bunlardan dolayıdır ki anayasa değişikliği bir şahıs ve iktidar meselesi değildir. Bunun içindir ki "evet" oylarının yüzde 60'ları geçip zaferi yakalayarak yüzde 65'e varması şarttır. O zaman devlet güçlenecektir.
Unutmamalı kurtuluş savaşı veriyoruz.
Hem de bir asır sonra yeniden 7 Düvele karşı.
Düvel-i Muazzama'ya karşı.
Zaten o hiçbir zaman bitmemişti.
Türkiye'yi zarar vermez gördükleri günlerde müsamaha gösteriyorlardı. Zira o günlerde IMF'leri ve her imkânlarıyla vesayet sahibiydiler. Şimdi yeniden I. Dünya şartlarındayız. 15 Temmuz'da İstiklâl Harbi başlamıştır. Haçlı dünyası, bunu görüp Papa riyasetinde ortak karara varabiliyor ama bizdeki bazıları hâlâ gafil. Bu mücadele yamalı bohça bir anayasa ile kör topal yapılamaz.
Sağlam millet, güçlü devlet, gevşemeyen siyasi kudret şarttır.
Anayasa, bunun çerçevesini çizmekte.
.ANAYASADAN ÖTE YARINLARI DEĞİŞTİRMEK!..
2017-04-11 02:00:00
Anayasada 19'uncu değişiklik yapılıyor ama bir darbe mahsulü olan 1982 Anayasası mahzene kaldırılıp sivil iradenin inşa ettiği yepyeni bir anayasa yapılamıyor. Partiler bu zoru başaramadılar.
Seçmen, 16 Nisan Pazar günü 18 Maddenin değiştirilmesi için sandığa gidecek. Bu değişikliğin gerçekleşmesi için "evet" oylarının 50+1 olması gerekir. Bu asgarî tablodur. Asgarî tablo da meşrûdur. Tartışılmaz bir sonuçtur. 60'ı aşan her tecellî ise zaferdir.
Biz, 'evet'lerin "yüzde 65'in biraz altı veya biraz üstü" olacağına dair kuvvetli zannımızı ilân edegelmekteyiz. Bir cilve-i Rabbânî olarak ister misiniz evet reyleri, yüzde 63 çıksın. Bu takdirde millet, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'a yeni yaş günü hediyesi vermiş olur.
Bunu bilemeyiz; o bir kaderdir ve beşerden meçhûldür.
Bizim bildiğimiz şudur:
Anayasa arayış ve tartışmaları yeni değildir. 28 Eylül 1808 Tarihli Sened-i İttifak'tan 16 Nisan 2017 tarihli Anayasa değişikliğine kadar olan 5 anayasa ve en az bu kadar hukuki çalışma, milletin kalbinden inancından hayatından akıp gelen tabiî hayat şartlarının ürünü yerli ve millî değildir. Hepsi, darbe, harp, darp gibi sosyal olaylardan sonra zuhur etmiştir. Çâre, sürekli dışarıda, emperyalist devletlerde aranmıştır. Bu topraklarda 209 senedir katiline âşık olma çarpık psikolojisini yansıtan "Stockholm Sendromu" yaşanmıştır. Ne tuhaftır ki halk, işgalci müstemleke devletlerine, İngiliz, Yunan, Fransız, İtalyanlara.... karşı yokluk-yoksulluk içinde İstiklal Harbi yapıp yüzbinlerce şehit ve yaralı vermişken Cumhuriyetin ilânından sonra I. Meclisi tasfiye eden II. Meclis kadroları, işgalci, sömürgeci düşman güçlere hayran kalmış olmalı ki her birinden bir şey alarak hayretlere düşmüş vatandaşlara zorla kabul ettirilmiştir. Buna kanunlar ve anayasa maddeleri dahildir. Mustafa Reşid'in 1839 ve Mahmud Esad'ın 1928 inkılapları bu anlamda ikiz görüştür.
Bundan dolayıdır ki 16 Nisan, kendi fikrimizi, kendi hukukumuzu, kendi üslubumuzu kısacası yerli ve millî şahsiyet ve duruşumuzu bir mühür gibi yerküreye vurmaktır. Bu tarihten itibaren yalnızca bayındırlık, sağlık, ulaşım değil yarınlara dair kendi hayat tarzımızı da inşa edeceğiz.
"Evet" oylarını bir kişiye bağlamak, parlamenter sistem açısından bakıp konuşmak yanlıştır.
16 Nisan'la bir millet ayakları üstünde doğrulacak, her şey ondan sonra başlayacaktır. 16 Nisan, katiline âşık olma şaşkınlığından kurtuluştur.
16 Nisan, sömürgecileri azizleştiren düşkün ruh hâlinden kurtulmadır. 16 Nisan 209 sene sonra gelen şafaktır.
Bunların hayat bulması için 'evet'lerin yüzde 60'ı geçerek zaferin yakalanması şarttır.
Her oy, ya gözyaşı veya sevinç çığlığıdır.
.AK DEVRİM!
2017-04-10 02:00:00
Her türlü ihanete karşı gerekli her tedbir alınmış olarak halk oylamasının haftasına girmiş bulunuyoruz..
Son dönemeçteyiz..
İpi, kimin göğüsleyeceği belli:
16 Nisan 2017 Pazar günü, yerli ve millî olanlarla, onları yedi sülalesiyle birlikte denize dökmek isteyenler, 16 Nisan Pazar günü sandıklar üzerinden hesaplarını görecekler. Bu topraklara ve bu iklimin değerlerine yabancılaşmış köhne politikacılar, 17 Nisan günü insan içine çıkma cesaretini kendilerinde bulamayacaklar..
Aklıselimin, vatan sevdasının, istikbal aşkının kazanacağında şüphe yok.
Hâdise oyları alabildiğine yukarılara çekmekte.
Anayasa değişikliği için sandıklara gidileceği belli olduğu ândan itibaren hem bu sütunda ve hem de birçok TV kanalında "evet" reylerinin yüzde 65'in biraz altında veya biraz üstünde çıkacağını defalarca yazdık ve konuştuk. Sözümüz ilk zamanlar şaşkınlıkla karşılandı. Bugün o dediğimizi bir kere daha tekrar ediyoruz. Bize göre ‘evet'ler yüzde 65'in biraz altında veya biraz üstünde çıkacaktır.
Anketler ne derse desin! İstatistikler yanıltıcıdır. Yanıltmayan meydanlardır. Hele 8 Nisan AK Parti ve 9 Nisan MHP Yenikapı Büyük Buluşmalarını gördükten sonra bu kanaatimiz daha bir pekişmiştir.
16 Nisan Ak Devrim olacaktır.
Türkiye, Nisan Devrimi yapıyor.
Milyonlar, yeniden dirilişe koşuyor.
Bu olay, yarım kalmış bir ihtilâlin tamamlanmasıdır. Demokrat Parti, "Yeter Söz Milletindir!" sloganıyla "Allah" demeyi bile yasaklamış Tek Parti ceberrut zihniyetiyle vesâyete meydan okuyarak 14 Mayıs 1950'de iktidara geldi. 487 üyeli TBMM'de 408 sandalye kazanarak CHP'yi sanki silmişti. Fakat devrin ağır şartları sebebiyle asker, yargı, üniversite, sermaye ve matbuat vesayetini kıramadı, haçlı baskısını kaldıramadı. DP'nin bu destani zaferine devrin kalemleri "Beyaz İhtilal" dediler. Ancak o Beyaz İhtilalle başlayan kalkınma, büyüme ve yenilenme 27 Mayıs 1960'ta kanlı bir darbe ile durduruldu. Türkiye, çağın dışına sürgün edildi.
Şimdi; aradan bu kadar zaman geçtikten ve birçok darbe ve kriz yaşandıktan sonra yerli ve millî bir şahlanışla sandığa gidilmekte. 14 Mayıs 1950'de başlayıp 27 Mayıs 1960'ta cinayetlerle yolu kesilen kutlu yürüyüş, bu defa Kızılelma hedefi olarak 16 Nisan 2017'yi seçmiş bulunuyor.
Bu bir parti, iktidar, şahıs ve dönem mes'elesi değildir.
16 Nisan, bir Kızılelma destanıdır.
16 Nisan 2017, milletimizin darbeciler ve Haçlılarla ya İstiklâl ya Ölüm dercesine hesaplaşmadır. İç ve dış vesâyetten, örtülü esaretten kurtulma ve yeniden "Dar'ül İslâm"a kavuşmadır.
Darbe, bir avuç sivil veya rütbeli zümrenin gayrı meşru yollardan idareye el koymasıdır. İhtilâlse bir milletin, gasp edilmiş haklarını istirdat etmesi, kendi hakkını almasıdır.
16 Nisanda bu vatanın evlâtları, demokratik yolla ak bir devrime imza atacaklardır. Allah'a, Peygamber'e, Kur'an'a, Ezâna îmân eden ve kalbine bayrak, vatan, millet, ümmet, tarih, insan ve irfan sevgisini hiç solmayacak şekilde nakşetmiş olanlar, 16 Nisan akşamı, şükredecek, hamdedecek ve bayram edecektir.
Ak Devrim, Nisan Devrimi mübarek olsun!
17 Nisan Dirilişin başlangıcıdır.
Orada mısın dünya?
Türkler geliyor.
.İBLİS, İDLİB'DE VAHŞETE İMZA ATIYOR!
2017-04-07 02:00:00
Beşar Esad, Neron, Haccac-ı Zâlîm, Stalin, Hitler... gibi tarihin ünlü zâlim ve katili olan isimleri arkada bırakmak istercesine altı yıldan bu yana Suriye'de kan dökmekte. Son olarak İdlib'de kimyevî silah kullanarak öz vatandaşı olan bebekleri, çocukları, kadınları, yaşlıları, insanları hunharca katletmesi ise tam bir İblisce vahşet! Esad-ı Zâlim, İdlib'de vahşete kan dökerek, ciğer sökerek, yürek dağlayarak imza atmakta.
Günahsız bebekler, çocuklar, siviller Sarin veya bir başka öldürücü gazla en azgın işkenceden beter vahşetle can verirken Birleşmiş Milletler adlı yıkılası kurum, İslâm İşbirliği Teşkilatı adlı sünepe kuruluş, Büyük Devlet, Süper Güç adlı bencil merkezler ya susmakta, ya "...meli-malı" konuşmakta veya havanda su dövmekteler.
Dünya, şu yakıcı, kavurucu katliâma bir futbol karşılaşmasına, bir müzik konserine gösterdiği kadar olsun ilgi göstermiyor. Sömürmeye alışmış anlı-şanlı devletler, sürekli ipe un sererek Suriye'de Türkiye'yi yalnız bıraktılar. Bunların sözleri, vaadleri dostlukları, stratejik ortaklıkları hepsi yalan. Bunlarda her şey çıkar üstüne kurulu. Onların anlayışına göre paraya çıkan her yol mubahtır.
Sorumlu devlet adamı olarak tavsif ettiğimiz Putin Rusyası, akla ziyan bir mantıkla İdlib'de Suriyeli vatanseverleri suçlamakta. Halep Katliamı, Srebrenitsa katliamı, Hocalı Katliamı gibi ve fakat belki de onlardan daha beteriyle İdlib Katliamı, bugün insanlık âleminin utanmayan yüzüne tutulmuş, insanı hicaptan çökertecek ibretlik bir aynadır.
Bu katliamı yapan gibi onu seyreden de ortağıdır. Somali’yi sömüren, Sudan'ı bölüp Güney Sudan'ı bir ekmeğe muhtaç eden, Yemen'i, Doğu Afrika’yı açlığa mahkûm kılan, Türk bakana Rotterdam'da rehine muamelesi yapan Haçlı Batı, sömürgeci keşifleri, Körfez Harekâtı, BOP'ları ve Arap Baharlarıyla bu suçun vebâlini taşımaktadır. Bu milletin şuur ve idrak sahibi vatandaşlarını denize dökmekten söz eden aklı kıtlar, beyni dumura uğramışlar anlamasalar bile haysiyetli çoğunluk, Haçlı Seferlerinin bitmediğinin farkındadır, I. Dünya Harbi'nin bitmediğinin farkındadır. İmânla Küfrün mücadelesi veriliyor. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- karşısında müşrikler vardı. Bugün de karşımızda müşrik soylular var. Vahşi Haçlı, bu yüzden ittifak edip Osmanlı devletine nihayet verdi. Aynı Vahşi Batı, bugün de ittifak etmiş olarak hükûmet etme sistemini değiştirmek isteyen Türkiye'nin üstüne geliyor. Lozan'ın bir santim dışına çıkmak erken Cumhuriyet vesayetini kırmak onları çıldırtmaktadır. Bu sistem çalışmaya başladığında IMF'yi kovmuş, yatırımlarda kendi kendisiyle yarışan, 15 Temmuz'la da alt edemedikleri bir Ankara'ya artık istediklerini yaptıramayacaklarını anlamış bulunuyorlar.
Kerkük'te önce bayrak ve sonra da referandum krizi çıkartmaları 16 Nisan'ı tökezletmek içindir. Belki alâkasız görünüyor ama hiç şüphe edilmesin ki İdlib'de yaşanan vahşet de 16 Nisan'a yoğunlaşmış dikkatleri dağıtmak ve milletin birlik ve dayanışmasını sarsmak içindir. 16 Nisan yaklaştıkça çok ses getirecek katliam, sabotajlar bile olabilir.
Kararsız veya "hayır" demeyi düşünen vatandaşlarımız "mademki bütünüyle Haçlı dünyası anayasa değişikliğine karşı ittifak etti; öyle ise burada bir kirli niyet var!" diyerek ‘evet’e yönelmeliler. Bu bir parti, şahıs ve iktidar mücadelesi değildir.
Vatandaşın her kararı makbuldür ama şu gerçek gözden kaçmamalı ki 16 Nisan Mücadelesi, içeride terörist hainler, ufuksuz ahmaklarla ve dışarıda da Haçlılarla yapılmaktadır.
16 Nisan'da bu millet, sandıklara olanca aşkıyla "evet" diye imza attığında bu aynı zamanda İblislerin suratına vurulmuş okkalı bir Osmanlı tokadı olacaktır. 16 Nisan'dan sonra İdlibli kardeşlerimiz de Misak-ı Millî hudutları içinde yer alan ve garantörü olduğumuz Musul ve Kerküklü kardeşimiz de yalnız olmadıklarını, sahipsiz olmadıklarını daha bir kuvvetle anlayacaklardır. Bugün Somalilinin, Gazzelinin, Saraybosnalının, Kosovalının anladığı gibi..
.UTANDIRAN SÖZLER!
2017-04-06 02:00:00
28 Şubat sürecindeyken farfaralı generallerden birinin Türkiye'nin nüfusunu fazla bularak "20 milyonu kesmek lâzım" dediğine dair bir haber yayılmıştı.
Bir kimse, şayet faşizan tek parti zihniyetindeyse onun rütbeli veya sivil olması fark etmez. 28 Şubat darbesinden 20 sene sonra bu defa da bir sivil, benzer bir hezeyan içinde. CHP Konya milletvekili Hüsnü Bozkurt, konuk olduğu TV programında hızını alamayarak millete tehditler yağdırdı. Ona göre milletin zinhar evet dememesi lâzım. Netice evet çıkarsa bunu diyenleri Samsun'dan başlayıp yedi sülalesiyle birlikte İzmir'de denize dökeceklermiş!!!
"Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüye kurt getirir" diye bir deyim vardır. Ağzı köpükler saçarken ne dediğini duymayan bir vekil de hem kendisine ve hem de partisine laf getirir. Cumhurbaşkanı, Başbakan ve milyonlar, şimdi bu şahsa meydanlarda, ekranlarda, sohbetlerde en ağır kelimelerle mukabele etmekteler. Bunları işittiğinde, eşinden çocuklarından olsun utanmıyor mu acaba? Yüzü kızarmıyor mu?
CHP cenahında hezeyanlar bir münasebetsizin ettiği laflarla kalmıyor. Şu an meclisin en gedikli vekili olan, yıllar yılı genel sekreterlik, bakanlık ve genel başkanlık yapmış Deniz Baykal da o vekilin pespaye laflarına eş laflar etti. Aradaki fark şu ki biri denize döküyor diğeri imâ ve dolambaçlarla benzer duyguları dile getiriyor. Sn. Baykal'ın söylediği "referandumda hayır çıkarsa düşmanı denize dökmüş gibi sevineceğiz" lakırdısı kendisine hiç yakışmadı. Unutmamalı ki FETÖ örgütünün kurduğu tezgâhla genel başkanlığı kaybettiği hâlde onlara toz kondurmuyor. Adı geçen örgüte kolunu nasıl kaptırmış ki darbe teşebbüslerine rağmen haklarında kınayıcı bir çift söz edemiyor? Onların hakkında konuşamazken, "evet" diyen vatandaşları tahkir ederek anıyor.
Bir kimse yedisinde neyse yetmişinde odur demişler. Bu, ün yaşlı ama cemaziyyel evvelde de manzara farklı değilmiş:
1959'da nümayiş yapan talebeler içinde olan Deniz Baykal'ın Adnan Menderes'in yakasına yapışarak "hürriyet isteriz!" demesi üzerine o kibar insanın "bundan ileri hürriyet mi olur? Memleketin Başvekilinin yakasına yapışabiliyorsun!" dediğine dair leke hâlâ Deniz Baykal'ın üstündedir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, "evet diyenler ne kadar saygınsa, hayır diyenler de o kadar saygındır!" derken CHP'liler Tek Parti ahlâkıyla konuşmaktalar. O zihniyetin Ankara Valisi Nevzat Tandoğan "komünizm gelecekse onu da biz getiririz" demişti. Bu değişiklik, CHP'den gelseydi adına anıt dikilsin isterlerdi.
Keskin sirkelikler ve pespâye laflar, devam etmekte:
CHP'nin öfke ve nefret üsluplu milletvekili Muharrem İnce de konuştu. Hani genel başkan adayı ya! Kılıçdaroğlu da kötü gidiyor. Öyleyse daha ileri laflar edip yatırım yapmalı. Yeni sistemde Cumhurbaşkanının lokantalarla muhtarlıkları kapatacağını söyledi? Eksik öğrenmiş "yeni sistemde ayakkabı boyamak da yasaklanacak!" Kargalar, okuma yazma bilselerdi bu İnce müneccimliğe kahkahalarla gülerlerdi.
Lokantalar, tarihin derinliklerinden beri her rejimde var oldu. Var olmaya da devam edecek. İnsanoğlunda yeme -içme ihtiyacı oldukça aş-evleri değişik adlarla yaşayacaktır. Muhtarlıklar ise kanunla kurulmuştur. Kararnameyle kanun iptal edilemez.
Vekilleri böylesine saçıp dökünce genel başkanlarına durmak yakışmazdı. Sn. Kılıçdaroğlu bu defa önceki mahcup edici sözlerini bile gölgede bırakan inanılmaz ağır bir laf etti. Dediğine göre 15 Temmuz kontrollü bir darbeymiş. Bu söz 49 şehidin kemiklerini sızlatmıştır. Şehit yakınlarının kalbini kırmıştır. 2 bin 500 gazi bir kere daha vurulmuştur. Meydanlarda bir ay nöbet tutan vatandaşlar bu sözü hakaret bilmiştir.
15 Temmuz, danışıklı bir darbe teşebbüsüyse, kontrol içinde yapılmışsa CHP, neden darbeyi kınayan ortak bildiriye imza koydu? Kemal Kılıçdaroğlu, 7 Ağustos 2016'de Yenikapı'da yapılan ortak mitinge niye geldi? "Yenikapı Ruhu" diye niye aylarca konuştu?
"Müddei, iddiasını isbatla mükelefftir/iddia sahibi, iddiasını isbatla yükümlüdür." Aksi hâlde müfteri yani iftira atan konumuna düşer. 15 Temmuz darbe teşebbüsü, yalnızca iktidara karşı değil, devlete ve millete karşı yapıldı. Büyük bir darbe ve işgal teşebbüsüdür. Bugün Haçlı Batı, darbecilerle darbenin arkasındadır. Kılıçdaroğlu, bundan olsa gerek saf değiştirmişe benziyor.
Yukarıdan beri sıraladığımız deli saçması lafların hepsi, kaybettiğini gören insanların bîçâre ruh hâlleridir.
Konuştukça kaybetmekteler.
Yazıklar olsun!..
.KERKÜK SANCISI!..
2017-04-05 02:00:00
Kaderin bize 10 yıl arayla iki kere lûtfettiği ikrâmı almasını bilemedik. İlki, 2 Ağustos 1991'de Birinci Körfez Harekâtı başladığında Cumhurbaşkanı Turgut Özal'ın Irak'a girme projesi, genelkurmay başkanı Necip Torumtay'ın istifa etmesiyle akamete uğradı. İkincisi de Hükûmet Tezkeresi'nin 1 Mart'ta TBMM'de reddedilmesiyle 20 Mart 2003'te harekâtın dışında kalmamızla gerçekleşemedi.
Eğer; bu cesaretsizlik ve basiretsizlikler olmasaydı, Irak, bugünkü parçalanmışlığa marûz kalmayacak, bugünkü terörü yaşamayacak, milyonlar ölmeyecek, namuslar kirlenmeyecekti.
Eğer; bu cesaretsizlik ve basiretsizlikler olmasaydı, bugün DEAŞ diye bir terör örgütü bölgenin başına dert edilmeyecek, Meclis-i Meb'usan'ın 28 Ocak 1920'de yemin ederek aldığı Mîsâk-ı Millî kararı gereği topraklarımız olan Musul ve Kerkük aslî sahibine dönecekti.
Eğer; bu cesaretsizlik ve basiretsizlikler olmasaydı çok yüksek ihtimalle Suriye'de Arap Baharı yaşanmayacak, güneyimizde Kürt koridoru fitnesi çıkmayacak, Suriye halkı tarümar edilmeyecekti.
Eğer; bu cesaretsizlik ve basiretsizlikler olmasaydı bugün Kürt petrolüne ilişilmeyecek, Kerkük'ü kaybetme tehlikesi doğmayacaktı...
Kerkük Vilâyet Meclisi, dün bir toplantı daha yaptı.
Bu toplantı da Türkmen ve Arap üyeler tarafından boykot edildiği için yalnızca 26 Kürt üye ile gerçekleşti. Masada iki gündem maddesi vardı:
Irak Millî Meclisi'nin Kerkük'teki resmî binalara sadece Irak bayrağının asılabileceğine dair 1 Nisan 2017 tarihli kararıyla Kerkük'ün nihâî statüsü için yapılacak referandumu görüşmek...
Toplantıdan sonra Vilayet Meclisi Reisi Rebwar Talabani, yanında Kürt üyeler de olduğu hâlde bir basın toplantısı yaparak alınan kararları şöylece açıkladı:
1-Irak Millî Meclisinin Kerkük'te resmî binalara sadece Irak bayrağı asılabileceğine dair kararı tanınmamıştır.
2-Kerkük'ün tartışmalı yerler halinden çıkıp kendi geleceğini tayin etmesi için referandum kararı alınmıştır. Referandumda ahaliye "Irak devletine mi, Kürt Bölge Hükûmetine mi, bağlanmak istersiniz?" sorunu tevcih edilecektir.
2003'teki Harekâtta Amerika, çok güvendiği Ankara tarafından yüzüstü bırakılınca Kürtlere sarıldı. Fırsatı değerlendiren Kürt yöneticiler, Kerkük'ün nüfus yapısını alt-üst edecek derecede bu vilayete Kürt göçmen taşıdılar. Zaten daha evvel de Saddam Hüseyn, vilâyetten zorla göçler yaptırmıştı.
2005 senesinde Irak'a bir anayasa yapıldığında Kerkük'ün statüsü için 140. Maddeyle bir düzenlemeye gidildi. Buna göre Kerkük'te referandum yapılabilmesi yani halkın nereyi tercih edeceğine dair rey verebilmesi için iki şart koşuldu:
1-Saddam Hüseyn zamanında yerinden sürülüp çıkartılmış muhacirlerin geri gelmeleri.
2- Nüfus sayımı yapılması.
Dolayısıyla bugün gidenler, gelmeden ve nüfus sayımı olmadan referandum mümkün değildir. Yapılması anayasaya aykırıdır. Şimdi Irak valisi ve il meclis başkanı 26 meclis üyesiyle birlikte bu ihlali işlemekte ve keyfî hareket etmekteler. Ancak perdenin gerisinde Celal Talabani vardır. Oyunu tezgâhlayanlar kurguyu iyi yapmışlar. Eğer Mesut Barzani bu emrivakide pasif kalırsa üstünlüğü Celal Talabani'ye kaptıracaktır. Şayet o da ihlale katılırsa belki Bağdat hükûmetiyle ama mutlaka arasının çok iyi olduğu Ankara’yla bozuşacaktır. Gerçi Bağdat Hükûmeti, bir muamma hâldedir. Başbakan Haydar el Abadi'ye göre Kerkük'te 10 yıldır Kürt bayrağı dalgalanmaktadır. Şimdi "mesele, Irak güçlerinin DEAŞ karşısında gösterdiği muvaffakiyeti gölgelemek için bilhassa büyütülmektedir."
Mesud Barzani'yi de devirmeyi hedef aldığı belli olan sinsi bir oyun karşısındayız.
Kerkük, Musul ve Fırat'ın doğusu-batısı oyunları tükenmeyecektir.
Ankara'nın müdafaası Kerkük’ten geçer. Bunu bilen Haçlı Batı, sosyalist Kürtlerle iş birliği yaparak 16 Nisan öncesi Kerkük'ü gündeme sokmuştur.
MUM KİMİN YANAN KERKÜK
Yıktılar kal'amızı,
Sürdüler balamızı!
Daha can boğazdayken
Çektiler salamızı.
Ah Kerkük, yüz ak Kerkük
Her zaman yüz ak Kerkük
Ölseydim düşmeseydim
Men sennen uzak Kerkük!
Elinde yâd elinde
Öt bülbül yâd elinde!
Bir diyâr, mezar olsun
Kalmasın yâd elinde!
Can Kerkük, cânân Kerkük
Her söze kanan Kerkük!
Kalıpdı yârdan uzak
Mum kimin yanan Kerkük!
.MESELE BAYRAK DEĞİL, PETROL!
2017-04-04 02:00:00
Mart 2017 başında Kuzey Irak Muhtar İdaresi'nde garip bir hâdise yaşandı. Celâl Talabânî'nin genel başkanı olduğu nasyonal sosyalist KYB/ Kürdistan Yurtseverler Birliği militanları, Kerkük'ten Ceyhan'a petrol pompalayan tesisleri basarak vanaları kapattılar.
Bu çılgın gariplik orada kalmadı. Kerkük'ün Kürt valisi Necmeddin Kerîm, 16 Mart'ta bir karar alarak tasdik edilmesi için Vilayet Meclisi'ne gönderdi. Karar şuydu: "Bundan böyle resmî kurum ve kuruluşlarda Irak bayrağının yanı sıra Kürt bayrağı da asılacaktır." Ancak vali, meclisin tasdikini bile beklemeden bayrağı, 20 Mart'ta Kerkük Kalesi'ne astırdı. Vilayet Meclisi, 28 Mart'ta toplandı. Fakat 41 üyeli meclisin Arap, Türkmen ve Asuri üyeleri teklifi protesto için toplantıya iştirak etmediler. Meclis reisi ve Celâl Talabânî'nin akrabası Rebwar Talabânî, valilik teklifinin neden kabul edilmesi gerektiğine dair bir konuşma yaptı. Teklif, 26 Kürt üyenin reyi ile tasdik edildi...
Böyle bir karar Irak Anayasası'na aykırıdır.
Kerkük, özel statüsü olan bir şehirdir.
850 bin nüfuslu şehrin Kale bölgesinde Türkmenler, bugün de çoğunluktadır.
Kerkük'ü Türkmenler başşehir olarak kabul ettikleri gibi Irak devleti de Kültür Başkenti saymaktadır. Burada statünün muhafazası yönünde gözlemlerde bulunmak üzere bir BM genel sekreter temsilcisi çalışmaktadır. Nitekim mevcut temsilci Jan Kubis, tek taraflı bayrak çekme emrivakisinin yanlış olduğunu dile getirmiş bulunuyor. Zira Kerkük'ün yapısına dair alınacak bir karar, ancak Irak Anayasasının 140'ıncı maddesine göre referandumla mümkün olabilecektir. Ortada referandum tarihine dair alınmış bir karar yoktur.
Şimdi Kale, resmî daireler ve Peşmerge mevzilerine otonom Kürt bölgesinin de bayrağı asılı vaziyettedir. Vali bununla da kalmamışa benziyor. Bu defa resmî dairelere bir yazı tamim ederek Arapça'nın yanı sıra metinlerde Kürtçe'nin de yer alması talimatını vermiş ve talimata uymayanların cezalandırılacağını ihtar etmiştir...
Hatırlanacağı gibi bayrak konusundaki ilk sıkıntı, bir süre önce Mesud Barzani'nin Ankara ziyaretinde yaşanmıştı. Otonom bölge bayrağı, resmî oturumda görünmüş, bu da içeride tartışmalara yol açmıştı. Şimdi anlaşılıyor ki Mesud Barzani, o hareketiyle esasında kendi halkına bir mesaj vermekteymiş.
Zira bölgede iki isim hedeftedir. Sn Recep Tayyip Erdoğan ve Sn Mesud Barzani. Bölge reisi Barzani'nin, ateist sosyalist Kürtçü militanlarla dünya ve ahiret görüşleri farklı ve bundan dolayı araları bozuktur. Türkiye'nin zaten bozuktur. Ayrıca Mesud Barzani, Celal Talabani'yle ve partisi KDP/Kürt Demokrat Partisi de partisiyle rakiptir. Hâlbuki Talabani’nin partisi YTB, PKK/PYD'ye yakındır.
Bu hadisenin, Fırat Kalkanı Harekâtı'nın başarıyla bittiği günlerle 16 Nisan halk oylaması öncesine denk gelmesi oldukça dikkat çekicidir. FKH ile Kuzey Irak'tan İskenderun'a açılacak bir koridor, bu koridorda kurulacak sosyalist Kürtçü bir devletcik ve oradan gelecek petrolü Yahudi kontrolünde Akdeniz'e akıtma rüyası bitmiştir.
O rüya bitince bu defa başka bir rüya devreye sokuldu. Bu bayrak kriziyle Türkiye ile Kuzey Irak'ın, Ankara ile Mesud Barzani'nin arası açılmak istenmektedir. PKK/YPG ve DEAŞ ile yapamadıklarını bu defa böylece yapmak istemekteler. Türk Ordusuyla Peşmergeleri vuruşturup aradan PYD/PKK/YPG'yi rahatlatmak ve eski rüyayı hayata geçirmek ve Türkler/Türkmenler ile Kürtleri vuruşturup Kerkük'e giden petrol hattını kesmek istemekteler.
Olayı çok dikkatle okumalı, tuzağı görmeli. Türkmenler, Araplar, Asurilerin yanı sıra Mesud Barzani iktidarına ve onun üzerinden de Türkiye'ye karşı girişilmiş bir hamleyle karşı karşıyayız.
20 sene kadar evvel, "Ankara'nın savunması Kerkük’ten geçer" diye bu sütunda bir makale yazmıştık. Doğru demişiz. Bölgede emperyal kuvvetler ve onların buyruğundaki taşeronlar yine devrede. Ne taviz verilmeli, ne yanlışlık yapılmalı.
Mesele, bayrak değil, Kürt muhabbeti de değil.
Mesele, petrol.
.AVRUPA DEĞERLERİ" DİYE BİR MASAL!
2017-03-30 02:00:00
"Avrupa değerleri" sözü son zamanlarda sıkça telaffuz edilmekte. En fazla da Aile Bakanımızın Rotterdam'da yaşadığı zulüm üzerine idarecilerimiz, bu sözü çok zikrettiler. Zira Türkiye Cumhurbaşkanının tele-konferansla vatandaşlarına hitap etme hakkı engelleniyor, bakanlarımız, Avrupa ülkelerine sokulmuyor, ülkeye kabul edilenler de Rotterdam’daki gibi vahşetlere maruz kalıyordu.
Üstelik bunu yapan devletler, diğer Avrupa devletleri tarafından tek kelimeyle dahi kınanmıyordu. Hâlbuki, bunları Türk diplomat ve devlet adamlarıyla Müslüman Türklere reva gören Avrupalılar, PKK ve diğer terör örgütlerine kapılarını ardına kadar açıyor ve onlara kelimenin tam anlamıyla yardım ve yataklık yapıyorlar.
Bunun en son örneğini İsviçre'de gördük. Kaldı ki İsviçre, dünyadaki bir kaç tarafsız devletten biridir. "Tarafsız" ama kime karşı tarafsız? Kendi içlerinde tarafsız. Bu tezi inkâr etseler de mızrak, artık çuvala sığmıyor. Aynı İsviçre'nin bir İslâm memleketi mevzubahis olduğunda tarafsızlığı düşünülemez. Bunun böyle olduğunu yalnızca son terör örgütleri yürüyüşü değil, o yürüyüşte Türkiye Cumhurbaşkanı’na pankart üzerinden silah doğrultma olayı bütün çıplaklığıyla gösterdi.
Yeni nesil Türkler, sandılar ki "Haçlı zihniyeti", "Haçlı seferleri" tarihte kaldı. Hayır! O zihniyet, İslâm’a kara sevdalı olan Türklere karşı daima teyakkuzda.
Nefret bir insanlık suçudur.
Ama hangi insana karşı nefret?
Kendi aralarında suçtur!
Bir Müslümana, hele Müslüman Türk'e karşı nefret suç değil, hak olarak görülmekte. Yahudilerin kendi ırkları dışındakileri insandan saymadıkları bilinir. Şu uygulamalar gösteriyor ki Haçlı dünyası da Müslümanları insandan saymamakta. Onun içindir ki Almanya'da Türklerin evleri defalarca kundaklanarak nice Türk canlı canlı yakıldı. Onun içindir ki Danimarka'da Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- hakaret eden karikatür yayınlandı. Onun içindir ki Türkiye, yarım asrı aşkın bir zamandır AB kapısında bekletilmektedir.
Sene 1962, sene 2017.
Türkler Alman, Fransız, Hollandalı vs vs olmadılar. Hıristiyanlaşmadılar. Milliyetlerini kaybetmediler. Bir Avrupa şehrinde Türkiye aleyhine en ufak hadise olduğunda Türk bayrağını alıp sokaklara dökülmekteler.
Avrupalı, Türklerin dinlerine, dillerine, milliyetlerine düşkünlüğünü, tarihe bağlılığını, bugün olmuş hınzır eti yememesini bir türlü anlayamıyor. Onların hesabına göre bu temizlikçi Türkler, geldiklerinden bir süre sonra eziklik duygusu içinde kendi aslından utanıp Hıristiyanlaşacaklardı. Hiç öyle olmadı. Türkler, tersini yaptılar. Onlar, Türkiye'dekilerden fazla dindarlaştılar, millî şuurları gelişti ve pırıl pırıl nesiller yetiştirdiler. Avrupa, Türklerle Türkiye’yi vuramadı. Onların eline kala kala terör örgütleri kaldı. Bu döküntülerle Türkiye'ye gözdağı vermek istiyor fakat ağızlarına yüzlerine bulaştırıyorlar. Değerleriyle çelişiyor, insan içine çıkamaz hâllere düşüyorlar.
Avrupa'da nüfus gerilerken Viyana hüsranını unutmamış Türkler, çoğalmakta.
Türkler, demokrasiyi benimserken Avrupa ırkçılığa batmakta.
Avrupa, bugün Haçlı- faşist sentezini benimsemiştir.
Avrupa için biz ve ötekiler vardır.
İsrail, Filistinlilere hangi gözle bakıyorsa Avrupa da Müslüman Türk'e aynı gözle bakmaktadır. İsveç'ten İsviçre'ye, Avusturya'dan Almanya'ya, Danimarka'dan diğerlerine kadar manzara budur.
Avrupa yani Haçlı gerçeği budur.
AB bir hikâyedir.
Avrupa Değerleri bir masaldır.
Sosyal hayatları bile bir değer kalmadığını göstermektedir.
.TARAFSIZ YARGI
2017-03-29 02:00:00
16 Nisan halk oylamasıyla yürürlüğe girecek olan anayasanın 18 maddesinden 5'i en önemlileridir. Bu maddeler şunlardır:
1-Cumhurbaşkanı, kendi icraatlarından kendisi mes'ul olmakta ve altında imzası olan tasarrufundan dolayı gerektiğinde mahkeme önünde hesap vermektedir.
2- Cumhurbaşkanı ve Başbakan diye seçilmiş iki icra temsilcisi teke düşürülmektedir.
3- Askerî yargı lağvedilerek mahkeme önünde eşitlik temin edilmekte, yargılama imtiyazı ortadan kalkmakta ve mahkemeler bütünüyle sivilleşmektedir.
4- Sıkıyönetim ilân etme yetkisi hukuk mevzuatından ihraç edilmektedir.
Şu gayet önemli 4 maddeden bile daha ehemmiyetli olansa mahkemelere "tarafsızlık" mecburiyetinin getirilmesidir.
Mevcut ve önceki anayasalarda mahkemelerin istiklali "müstakil" veya "bağımsız" kelimeleriyle ifade edilmiştir. Bu anayasalara nazaran mahkemeler bağımsızdır. Halbuki faşizan tatbikatlarda bu prensip lafta kalmıştır.
Tek Parti'nin haşin bir biçimde pençesinde tuttuğu 27 yıllık zaman diliminde mahkemelerin müstakil yahut bağımsız olduğunu söylemek insan hafızasıyla eğlenmek olur. Tarafsızlık zaten yoktur. Bu dönemde ne "tabiî hâkim" prensibi işler ve ne de mahkemeler müstakildir. Bir mahkemenin adının "istiklal" olmasıyla o mahkeme bağımsız olmaz. İstiklâl Mahkemeleri, ne ehil hukukçulara teslim edilmiş, ne tabiî hâkim şartına riayet edilmiş ve ne de müstakil ve tarafsız olmuşlardır. Çankaya'nın gözüne bakarak karar verilmiştir. Talimatla çalışmış emir kulu hey'etlerdir.
Yassıada Mahkemesi, İstiklal Mahkemelerinin devamıdır. İstiklal Mahkemelerinin 3 sözde hâkimi Kel Ali, Kılıç Ali, Necip Ali meşhurdur. Bunlar, dalkavukluk edebiyatında "Kâbe Arab'ın olsun Çankaya bize yeter!" diyen Behçet Kemal şarlatanlığının hukuktaki temsilcileridir.
Aynı zihniyet, 27 Mayıs'tan sonra sonra Salim Başol'un mahkeme reisliği ve Altay Ömer Egesel'in de müdde-i umumiliği/savcılığı ile Yassıada'da hortladı. İsmi mahkeme olan bu cinayet şebekesinin başındaki Salim Başol'un üstündeki cübbeden bile arlanmadan Adnan Menderes ve arkadaşlarına karşı efelenerek "sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!" diyebilmişti.
Demokrat Parti zevatını oraya tıkan kuvvet, 27 Mayıs darbesini yapan zorbalardı. Bir mahkeme düşünmeli ki zorbalardan, cuntadan, vesayetten buyruk alarak hüküm ihdas etmektedir. Buna da bağımsız mahkemenin "Türk milleti adına" verdiği karar denilegeldi. 12 Eylül, 28 Şubat politik mahkemeleri farklı değildir. Mahkeme kararlarının başına "Türk milleti adına" diye basma-kalıp bir ibare yazılmış, gerçekteyse zorbalar namına karar verilmiştir. Son örneği AYM'nin 27 Haziran 2007 tarihli 367 faciasıdır.
Şimdi yapılacak anayasa değişikliğiyle Türk adliyesi, mahkemesi yargısı baskı ve ceberrutluklardan kurtularak bu utanç verici maziyi arkada bırakacaktır. Aslında o maziyi yargılaması da lâzım gelir.
Söze konu değişiklikle hukukun talimat ve emir alarak çiğnendiği o kötü günlerin hiçbir şekilde tekrar etmemesi için mahkemelere bağımsızlığın yanı sıra tarafsızlık umdesi de getirilmektedir. Hazreti Ömer'in şaşmaz bir hakikat olarak beyan buyurdukları gibi "adalet mülkün/devletin temelidir." Adalet olmayan yerde ah vardır. Adaletin olmayıp ahın göklere yükseldiği bir devletin yaşaması mümkün değildir.
Anayasa değişikliği sırf bu madde için yapılsa yeridir. Böylece Cumhurbaşkanı, altına imza koyduğu kararlardan dolayı hesap vereceği gibi tarafsızlığı ihlâl eden hâkim de hesap verecektir.
Hukuk o zaman üstün olur.
Hâkim teminatı böylece sağlanır.
.HİLAL'LE SALİP'İN MÜCADELESİ!
2017-03-28 02:00:00
"Salip ne demek?" diye çok merak edenin olacağından eminiz. Halbuki, bizim tarihimiz hilalle salibin mücadelesi halinde geçmiştir. O mücadele bugün de devam ediyor yarın da devam eder. Hilalle salibin mücadelesi, yalnız silahla değil, kelime ve kavramlarla da olmakta.
"Salip" haç demektir. Hilalle salip mücadelesi, hilalle haçın yâni İslâmla Hıristiyanlığın mücadelesi demektir. Ecdadımız, asırlar boyu "hilalle salip mücadelesi" diye gelmişti.
Yukarıda "bizim tarihimiz" diye bir cümlemiz oldu. Buradaki kasdımız, yalnızca Türk tarihi değildir. Hak geldiği için bâtıla karşı ilk mücadele, Şanlı Peygamber'in -aleyhisselam- ordularıyla verilmişti. O gün İslâm askerinin karşısındaki en güçlü Hıristiyan suru Bizans’tı.
Avrupa, aralarında sürekli iş birliği yaparak İslâmın sancaktarı, bayraktarı, kalkanı, fedâisi Türklerle, Selçuklu ve Osmanlıyla çarpıştılar. Eyyubiler gibi İslâm devletleriyle de mücadele ettiler. İş birliği, Papalığın baş çekmesiyle Avrupa devletleri arasında olmakta ve adına da "Haçlı İttifakı" denmekteydi.
Haçlı ittifakı, iki hâlde ortaya çıkmaktaydı:
Ya hücum veya müdafaa.
Ya Kudüs'ü Müslümanlardan almak veya Müslüman Türkleri Anadoludan atmak gibi saldırılar veya Osmanlı Ordularının Avrupa üzerine sefer düzenlemesi hâlinde ittifak edip karşımızda saf tutmaktalar.
Ordumuz, haçlı Avrupa üzerine yürürken ne yazık ki Şia İran, birçok kere Papalıkla iş birliği yaparak bizi arkadan vurmuştur. Bundan dolayı bazı seferler yarıda kesilerek ordu garptan/batıdan, şarka/doğuya yönelmiş ve rahat vermeyen haçlılar üzerine giderken İran'la uğraşma mecburiyeti hâsıl olmuştur.
Haçlı ittifakı, çoğunlukla İslâm orduları önünde mağlubiyete, bâzen hezimete uğradı.
Bizim en hazin kaybımız, tarihin ve talihin bize küstüğü ân olan Viyana'dır. 12 Eylül 1683 Viyana mağlubiyeti, şartların aleyhimize döndüğü takvim başlangıcıdır.
Tanzimat’tan günümüze gelinceye dek modern zamanlarda sanıldı ki artık haçlı saldırıları bitmiştir. Halbuki I. Dünya Harbi de bizim için bir hilalle haç mücadelesidir.
Şimdilerdeyse sıcak harp ve terör örgütleri kullanılarak o mücadele devam etmektedir. PKK, FETÖ ve diğer örgütler, içimizden devşirdikleri gençlerle bu toprakların vurulmasıdır. Afganistan, Irak işgalleri, Arap Baharı, haçlı seferlerinin diğer bir şeklidir. 20 Mart 2003'te başlayan II. Irak işgalini devrin Amerikan başkanı George W. Bush, "bu bir haçlı seferidir" diye ilân etmişti.
15 Temmuz, bir haçlı işgali teşebbüsüydü. Avrupa, bugün başarıya ulaşamamanın hüsranı içinde.
Bir vakitler önünde titredikleri bir ihtişama, sonra "hasta adam" dediler. I. Dünya Harbi, onlar için hasta adamın cenaze merasimiydi. Bu sebeple bugün kalkınıp büyümemiz karşısında hayretler içindeler. Ne yapsalar yükselişi durduramıyorlar.
Güya AB'nin kuruluş senesinde, esasta ise bir ittifak pekişmesi için Vatikan'a koşup Papaya sarıldılar. Vaziyet o ki ayrı devletler de olsalar, aynı inanç ve kültür kökünden gelen bu devletleri derleyip toparlayacak bir makam mevcut.
Böylesi zor günlerde Müslümanlar da böyle bir imkânı kullanamasınlar diye Hilafeti işte bundan dolayı askıya aldırtmışlardı.
Yukarıdaki cümleyi tekrar edeceğiz:
Tarihimiz hilalle salibin mücadelesi hâlinde geçmiştir.
O mücadele, bugün de devam ediyor.
Yârın da devam eder.
Devirler değişir, insanlar değişir, silahlar değişir fakat hilalle salibin mücadelesi değişmez. Çünkü bu bir hakla bâtıl mücadelesidir. Bu bir kelime-i tevhid, kelime-i şâhadetle teslis mücadelesidir.
.AVRUPA'YA NE OLMUYOR Kİ?
2017-03-27 02:00:00
Halk oylaması/referandum, dünyanın birçok ülkesinde yapılmaktadır. Bizde de daha evvel yapılmıştı. İhtiyaç olduğunda bundan sonra da yapılır.
Nitekim Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, 16 Nisan'dan sonra AB hakkında da halk oylamasına gidilebileceğini haber verdi. Bunu bir zaman evvel de imâ etmişti. Bu demektir ki Türk vatandaşı, sonbahar veya gelecek baharda bir de "AB'ye tamam mı, devam mı?" kararı için sandığa gidecektir.
Referandum, her memleketin kendi iç mes'elesidir. Mahalli idareler veya merkezî idare, ihtiyaç olduğunda ülkenin sahibi vatandaştan son sözü kendisinin söylemesini istemektedir.
Türkiye'de işleyen süreç bundan başka bir şey değildir.
Buna rağmen Avrupa, iğneli fıçıya düşmüş kadar rahatsızdır. Öfkeler içinde. Alı al, moru mor.
Hiçbir şüphe ve tereddüde mahal yoktur ki anayasada değişiklik yapma arzu ve iradesi, "evet" ve "hayır" çalışmaları, halkın sandığa gitmesi ve çıkacak netice, bizim bir iç hukuk mes'elemizdir. Bir başka devletin, iç işlerimize karışma hak ve salahiyeti yoktur. Aksi keyfilik, hukuk tanımamak ve haddini bilmezliktir. Türkiye, bir sömürge valiliği veya işgal altında değildir.
Avrupa, bu zaviyede açmaza düşmektedir, bir şeyleri hazmedemiyor:
Partilerle vatandaşın kendine göre gerekçelerle "hayır" demeleri onların serbest tercihidir. Eli kanlı terör örgütlerinin ise "hayır" densin diye Avrupa'nın ortasında kampanya ve miting yapma hakları yoktur. Buna rağmen onların niyeti açıkça belli. Zira bölücü örgütün dağ kadroları, "evet çıkarsa biteriz!!!" diyerek görüşlerini net şekilde açıkladılar.
Avrupa, net değil, samimi değil, ikili oynamakta.
Hemen tamamı "hayır" safında yer almış vaziyette. İleri demokrasi olarak gösterilen İsveç, tarafsız Avusturya, AB'nin başkenti Brüksel, Hollanda, Danimarka vs hepsi hayırcı. Siyasetçilerimizin hukuktan doğan "evet" kampanyası yapmalarına izin vermediler. Hollanda daha da ileri gidip Türk asıllı vatandaşlarını köpeklere parçalatmak istedi. Açık oturumlarda Türkiye ve Cumhurbaşkanı aleyhine konuşmalar yaptırmaya, Türkçe gazete manşetleriyle "hayır" çağrısı yapmaya devam etmekteler.
O devletlerin arasına son olarak tarafsız diye gösterilen, Türkiye'nin kuruluş döneminde medeni kanununu virgülüne dokunmadan aynen aldığı İsviçre de dâhil oldu. Diğerleri, terör örgütlerine meydanlarını, salonları açmışlardı. Fakat hiçbiri İsviçre'deki gibi olmadı. İsviçre'de, ölüm sloganları atıldı, Türkiye Cumhurbaşkanı başına tabanca dayanmış pankartlarla gösterildi.
Avrupa devletlerinin en azından bazıları PKK'yı ve diğerlerini terör örgütü olarak tanımaktalar. Ancak, çelişkiye bakmalı ki o örgütler, onların şehirlerinde "en fazla müsaadeye mazhar örgüt" tercihiyle alabildiğine at koşturmaktalar.
Çıkan sonuç şudur:
Huzur ve insanlığın derdi PKK, FETÖ, DEAŞ ve diğer terör örgütleri, bitme, yok olma korkusundan "hayır" denmesi için canhıraş şekilde çalışmaktalar. AB devletleri de onlara her türlü desteği veriyor. Bunun sebebi, tarihten gelen kâbustur. Onlar için, Osmanlı ölmüş, Türk milleti bitmiş, Türkiye, Lozan'da kendisine tayin edilen hudutlar içinde kalmaya mahkûm edilmişti. Oysa şimdi o devlet ve bu millet, en'lere imza atarak Avrupa’yla dişe diş mücadele içindedir.
Türkiye büyüdükçe, küçüleceklerine inanmışlar. Bu yüzden hukuku çiğnemekte, teröristlerle ittifaka gitmekte, dahası bazıları bizzat devlet terörü çıkartmaktadır. Dün "Hasta Adam" diyerek borca, faize ve geri kalmaya mecbur ettikleri, şeklen bağımsız bir devlet, bugün almış başını gitmektedir.
Avrupa için daha ne olsun?
Öyle ise "hayır"a hazırlanan vatandaşlarımız şöyle düşünmelidir. Bu sağduyu gereğidir. Onların vatanseverlik borcudur:
-Avrupa, "evet" denmesine böylesine düşman ve Türkiye düşmanı örgütlerle iş birliği hâlindeyse "evet" demek akıl ve mantık gereği şarttır!..
İktidarla Sn Cumhurbaşkanı Erdoğan'a da şunu hatırlatmak isteriz:
"Birleşik Krallık" gerçek niyetini kurnazca saklayabilen, çok usta ve kıvrak bir oyuncudur. Azâmî dikkat gösterilmeli, diplomatik boşluk bırakılmamalı ve tarihin gerçekleri unutulmamalıdır. "Denize düşen yılana sarılır" intibaı asla doğmamalıdır.
.GÜÇLÜ DEVLET, DOĞRU SİSTEM VE GÜÇLÜ LİDERLE OLUR!
2017-03-21 02:00:00
CHP ve ona bağlı muhalif çevrelerle muhalif Avrupa’nın "tek adam" diye yazıp konuşmaları aslında "diktatör" kelimesine atıftır.
Halbuki bu memlekette bir zamanlar "tek adam" olmak bir övünme sebebiydi. Şevket Süreyya Aydemir, Mustafa Kemal'e "Tek Adam" adını vermiştir. O kadar ki bu "tek adam" tarifinden hareketle İsmet İnönü'yü de "İkinci Adam" yapmıştır.
Siyasi söylemde M. Kemal Atatürk "Ebedî Şef" ve İsmet İnönü de "Millî Şef" iken ilk ve ikinci reis-i cumhurlar, kaleme alınan eserlerde de böylece yukarılara çekilirler. "Tek Adam" ve "İkinci Adam" sıfatları, Mustafa Kemal için "Büyük Kurtarıcı" ve İsmet İnönü için de "Garp Cephesi Kumandanı" tabirleri gibidir.
CHP mazisine bakıldığında Tek Adam ve ikinci Tek Adam olmak, ayıplanan, kınanan, diktatör sayılan kavramlar değildir. Bilakis isabetli bir kararla artık müfredatta olmayan "Andımız"a 12 Mart'ta ilave edilmiş olan "ey bugünlerimizi sağlayan Atatürk" hitabı gibi kudsîyet izafe eden bir yakıştırmadır.
CHP çevrelerinin kullandığı "Tek Adam" sözünün hak sahibi Şevket Süreyya Aydemir'dir. CHP önce "rejim elden gidiyor" telaşına sarıldı. Bu tiyatro, seyirci çekmeyince "Tek Adam" karalamasına yapıştılar. Bu defa yalnız da değillerdi. FETÖ, HDP, PKK ve Nazi, faşist iklimlerin Hitler, Mussolini, Franko rejimleriyle tütsülenmiş haçlı Avrupası da CHP'ye Türkçe manşet ve Türkçe TV programlarıyla destek vererek sn Erdoğan'a "Tek Adam" demekteler.
Herkesin, her vatandaşın CHP'lilere şu soruyu sormaya hakkı vardır:
-Tek Adam sizin partinizden olunca iyi oluyor da başka partiden olunca neden kötü olsun?
Elbette kimsenin tek adam yahut diktatör tercihi gibi anlamsız bir isteği olamaz ama şu tezat dahi Halk Partisinin mazisiyle hesaplaşmasının ne kadar elzem olduğunu isbata yetmektedir. CHP şu çıkışı yapabilir mi, şu sözü dile getirebilir mi?
-Biz, Tek Adamlığı da İkinci Adamlığı da yaşadık. Bunun ne kadar anti demokratik olduğunu en iyi biz biliriz. Bu sebeple Tek Adamlığa sıkça vurgu yapmaktayız.
Kimse CHP'den böyle bir çıkış beklemesin.
Ne gün ki "Atatürk'ü Koruma Kanunu artık kaldırılmalıdır. Dünyada kanunla korunan kimse olmadığına göre bizde de olmamalı!" diye TBMM başkanlığına teklif verirlerse bu sözü de sarf edebilirler.
Ancak çok ümidli değiliz:
Pilot Sabiha Gökçen'in Mustafa Kemal ve İsmet İnönü'nün talimatıyla Dersim'i bombalamasından dolayı devlet adına özrü Başbakanken Tayyip Erdoğan, yöre halkından dilemişti. Dersimli olan sn Kemal Kılıçdaroğlu'nun bırakınız özrü, bu faciayı bir kerecik olsun ağzına aldığı hatırlanmıyor.
Halk Partililerden hiç olmazsa bu partiye oy veren vatandaşlardan şu aklıselimi, şu muhakemeyi beklemek çok görülemez. Bir baksınlar kimler "hayır" demekte? Haçlı-faşist sentezindeki Avrupa, HDP, PKK, FETÖ ve diğer emperyalist sömürgeci güçlerle öbür şer odakları.
Milyonlarca vatandaşın oy verdiği ana muhalefet partisinin böyle bir çarpık taraf seçmesinin akıl, iz'an ve mantıkla bağdaşır olamaz.
Türkiye, 16 Nisan'da Tek Adam, İkinci Adam, zalim vs seçmeyecek. Yeni ve yerli bir sistem seçecek. Adamlar fânidir. Devam eden devlettir. Devletin hükûmet etme şekli yenileniyor. Yenilenen sistemde Cumhurbaşkanı âciz, kudretsiz ve sembolik olmayacak. Sistemin çalışması tesadüflere kalmayacak. Cumhurbaşkanlığı Sisteminde Cumhurbaşkanı güçlü olacak. Güçlü olmakla Tek Adam olmayı birbirine karıştırmamalı.
Güçlü devlet, doğru sistem ve güçlü liderle gerçek olur.
Kimin güçlü lider olduğuna da sandıkta millet karar verir...
.II. CUMHURİYET DÖNEMİ
2017-03-20 02:00:00
Ya gölgesinden ürken bir ruh hâliyle vesayete râzı bir devlet olmak veya meydana çıkıp dünya ile yarışmak...
Garplı emperyalistlerin, 24 Temmuz 1924'te Lozan'da bize biçtikleri hayat, örtülü manda döneminin başlangıcıdır. I. Cumhuriyet böylece doğmuştur. Adnan Menderes günlerinden gelen hazırlıklar ve o hazırlıklarla 16 Nisan 2017'de başlayacak yeni dönemse II. Cumhuriyettir.
Türkiye'de daha evvel zaman zaman "II. Cumhuriyet" sözü telaffuz edilmişti. Fakat 1960 sonrasındaki de 1980 sonrasındaki de tutmamıştı. 16 Nisan 2017, fiilen "İkinci Cumhuriyet"in başlama takvimi olacaktır. Devletin yenilenme takviminin başlangıcıdır. Gerçek istiklâle kavuşmadır.
12 Eylül 1683 Viyana bozgunundan 16 Nisan 2017 Halk oylamasına kadarki tarihimiz sevinçler, kahramanlıklar, hüzünler, ihanetler, darbeler vs. vs. tarihidir. Bunlar büyük bir malzeme ve arşivdir.
24 Temmuz 1908 II. Meşrutiyetin ilânı, 29 Ekim 1923 Cumhuriyetin ilânı, 23 Temmuz 1924 Lozan Andlaşması, 1923-1937 arası inkılaplar, 1923-1946 dönemi, çok partili hayat, 1950-1960 Dönemi, 27 Mayıs 1960 darbesi, 1961 Anayasası, 1970-80 arasındaki anarşi, terör ve 5 bin gencin ölmesi, 12 Mart 1971 Muhtırası, 12 Eylül 1980 Darbesi, 1982 Anayasası ve bu anayasada yapılan 18/19 değişiklik, 1980 başlarında ASALA, 1984'ten itibaren PKK ve diğer terör olayları ve terör yoluyla 40 bin civarında ölümler, 1990-2000 arası faili meçhul cinayetler, 10 yılda bir gelen askerî darbeleri takip eden yine 10 yılda bir karşılaşılan ekonomik krizler, 28 Şubat 1997 Cunta Darbesi , 2001 ekonomik felaketi, Anayasa Mahkemesi'nin 367 zoraki içtihadıyla cuntanın emrine girmesi, 27 Nisan 2007 E muhtırası, yerli ve millî olanların giderek vesayet zincirlerini kırmaya başlamaları, kamusal alan yalanının çöpe atılmasıyla kalbinde imân olanların da eşit vatandaşlığa geçebilmeleri ve nihayet 15 Temmuz 2016 tarihli darbe teşebbüsü ve bunun ardından başlayan anayasa değişiklik arayışıyla Anayasa Komisyonu'nun 18 Maddede mutabık kalması ve bu mutabakatın halkoyuna sunulması için YSK'nın 16 Nisan 2017 takvimini tesbit etmesi...
Anayasa faaliyetimiz, 209 yıllık sancılı bir maziye sahiptir. "Üst aklın" harekete geçirttiği 1789 Fransız İhtilali'nin etkisiyle bizde Anayasaya doğru yürüyüş 29 Eylül 1808 günkü Sened-i İttifak Anlaşmasıyla başladı, 1839 Gülhane Hattı Hümayunuyla devam etti, onu 1856 Islahat Fermanı tâkip etti, 23 Aralık 1876'da ilk defa Kanun-ı Esasi ilân edilerek iki kanatlı meclis açıldı, 1878'de feshedilen Meclis-i Umumi, 1908 II. Meşrutiyet'inden sonra tekrar toplandı.
Sened-i İttifak'la başlayan anayasa hukukuna dair ilk adımdan 16 Nisan 2017'ye gelinmektedir. Bu tarih son değildir. Güçlü anayasa, güçlü devlet ve güçlü ekonomiyle inşa edilir. Bu anlamda baktığımızda evvela banknotlardan 6 sıfır atılarak TL'ye "para" olma itibarı kazandırılmış, enflasyon yüzde 70'lerden 7'lere çekilmiş, dünyaya IMF'yi gönderme hayreti yaşatılmış, sağlık ve bayındırlıkta tarihe altın harflerle yazılacak yüksek muvaffakiyetler elde edilmiştir. İşte bu inancı önceleyen hamlelerle kendine güven duygusuna kavuşan vatandaş, 15 Temmuz'da tankın üzerine çıkabilmiştir.
18 Mart 2017'de temeli atılan "18 Mart 1915 Çanakkale Şehidler Köprüsü" inşallah ismine lâyık muhteşem bir eser olacaktır. Orhan Gazi, Süleyman Paşa ve ecdadın ruhu şâd olmuştur. Bu köprüyü nasıl tanıtıyoruz?
-3689 metre ile "dünyanın en uzun köprüsü".
Avrasya Tüneli için ne dedik?
106 metreyle "dünyanın en derin su altı geçidi".
Bizim "Câferi Tayyar Havalimanı" adı verilmesini teklif ettiğimiz yeni havalimanı için ne diyoruz?
-"Dünyanın en büyük havalimanı!"
Dünün "Hasta Adam"ı en'lerle sömürgeci dünyaya nal toplatmakta.
12 Eylül 1683 Viyana hüsranı ve sonrasında gelen 26 Ocak 1699 tarihli Karlofça Anlaşması ile 26 Ağustos 1071'den, 26 Ocak 1699'a kadarki 628 senelik zamanda ilk defa vatan kaybı acısını yaşıyorduk. Son vatan kaybı acısına ise 23 Temmuz 1924'te Lozan'da imza atıldı. 1924'ten 24 Ağustos 2016'daki Fırat Kalkanı Harekâtı'na kadar sürekli savunmada kaldık.
Lozan'da masada olan ve olmayan emperyalist devletler, Türkiye’yi "yurtta sulh, cihanda sulh" diyerek buna mecbur bırakmışlardı. Onlardan akıl alınacak, borç alınacak, faiz ödenecek, petrol alınacak, sanayi ve endüstri mamulleri alınacak, ilaç alınacak, moda alınacak, ama göze batar kalkınma ve büyüme yaşanmayacaktı.
Bizde anayasalar, özü itibariyle medeni kürklü vahşi Batı'nın ana fikrini yazdığı metinlerdi.
O metinler bozuldu, bozulmakta ve bozulacak.
16 Nisan'dan sonra II. Cumhuriyet dönemiyle birlikte devlet, güçlenecek, büyüyecek dosta güven ve düşmana korku salacak. O güven, Kongo'da Kongolu bir imam efendinin halka Türkçe hitap ederek Türkiye’deki anayasa referandumu için "evet" demeye çağrı yapması, o korku 11 Mart 2017'de Rotterdam'da emperyalizmin titremesiyle başladı.
.AB ADALET DİVANI KARARI
2017-03-17 02:00:00
Samira Acbiata adında Müslüman bir hanım, Belçika'da G4 Secure Solutions adlı bir güvenlik şirketinde 3 yıldan bu yana müracaat memuru olarak çalışmaktayken 2006 senesinde başını örter. Şirket yönetimi, bunun şirket çalışma şartlarına aykırı olduğu gerekçesiyle kendisinden başını açmasını ister. Mezkûr hanım, isteği kabul etmez. İşine son verilir. O da Belçika hukuk mahkemesinde tazminat dâvâsı açar. Dâvâya Belçika Ayrımcılık Kurumu ve Müslüman teşkilatlar destek verirler.
Alt dereceli mahkeme, dosyayı Temyiz Mahkemesine havale eder. Temyiz Mahkemesi de Lüksemburg'da bulunan Avrupa Birliği Adalet Divanı'na gönderir.
Belçika'dan gelen bu dâvâ derdest iken/görülmekteyken 2009'da Fransa'da da benzer bir dâvâ açılır. Esma Bougnaouis adında bir Müslüman hanım, 2008'de tasarım mühendisi olarak Micropole adlı bir şirkette stajyer olarak işe başlar. Bu esnada tesettürlüdür. Staj müddeti bitince kadroya alınır. Kadroya alınması göstermektedir ki kendisinden memnun kalınmıştır.
İşine devam ederken bir gün bir Fransız müşteri, onun örtülü olmasından bahisle hakkında şikâyetçi olur. Şirket, çalışma şartlarında engelleyici bir madde olmamakla birlikte mühendisinden başını açmasını ister.
Çalışan, Belçika'daki diğer mağdure gibi imânının gereğini, Allah'ın emrini yaptığını ifade ederek teklifi reddeder. Belçika şirketi G4 gibi Fransa şirketi Micropole de Esma hanımı işten çıkartır. O da mahkemeye gider. Fransız mahalli hukuk mahkemesi de dosyayı Fransa Temyiz Mahkemesine yani Fransız Yargıtay'ına gönderir. Fransız Yargıtay'ı, tıpkı Belçika Yargıtay'ı gibi dosyayı AB Adalet Divanı'na sevk eder. Her iki devlet Yargıtay'ı, AB Adalet Divânı'ndan "AB ictihadları istikametinde mütaleâ serdetmesini" isterler.
AB Adalet Divanı, mevzuları aynı olmakla iki dâvâyı tevhid eder/birleştirir. Yargılamayı yapar ve neticede her iki dosya için aynı hükümle şu kararı verir:
-İşverenin, çalışanların iş yerlerinde herhangi bir siyâsî, felsefî veya dînî sembolün görünür şekilde kullanmalarını iç tüzük gereği yasaklaması, doğrudan doğruya ayrımcılık mânâsına gelmez.
-İş yerinin, iç tüzükte bu nev'iden bir madde olmadığı hâlde sadece bir müşteriden gelen şikâyet üzerine herhangi bir siyâsî, felsefi ve dînî sembolün gözle görünür bir şekilde kullanılmasının yasaklanması ise ayrımcılık teşkil edebilir.
Adalet Divanı'nın bu kararı mütaleâdır.
Esas hükümleri, Belçika ve Fransa mahkemleri bu mütaleâdan hareketle kendileri vereceklerdir. Ancak birinci paragraf, bütün kötü niyetli şirket yöneticilerinin önünü açmaktadır. Zira alt dereceli mahkemelerin aksi bir kararda olacakları ihtimali çok uzaktır. İlk paragraf öyle yazıldıktan sonra ikinci paragraftaki görüş, belki görülmekte olan mevcut dâvâ için bir fayda temin edebilir ama orada kalır. Peşin hükümlü şirketler, çalışma şartlarını değiştirerek istenen keyfiliği temin edebilirler.
AB Adalet Divanı, 28 Şubat döneminde Türkiye'de tesettüre getirilen yasaklamalarda örtünen insanlar lehine karar vermekteydi. Bu defaysa Müslüman kadınlara karşı ayrımcılık ve ötekileştirmeye "ancak, fakat, lakin..." denerek hukuki destek temin edilmiştir. Şirketinde 3 yıldan beri çalışan Samira Hanım, örtününce başka bir kimse olmamıştır. Esma adındaki mühendis hanım zaten staja başladığında örtülüdür. Tesettürlü olarak işe kabul edilmiştir. Şirket çalışma talimatnamesinde örtü, kıyafet ve sembollerle ilgili bir kayıt yokken İslam düşmanı bir müşterinin şikâyetiyle bir insan haksızlığa uğratılmıştır.
Verilen mütaleâ, suistimale çok açıktır. Bu kararla hukukun, politikaya alet edildiği aşikârdır.
Kararın böyle çıkması; Türk bakanların değişik Avrupa ülkelerine sokulmamaları, Müslümanların köpeklere parçalatılmak istenmesi günlerine denk gelmiştir. Aynı şekilde bu karar, hemen bütün Avrupa'nın Türkiye'nin iç işlerine karışarak referandumdan 'hayır' çıkması için siyasi kulislerden başka Türkçe TV yayınlarının yapıldığı ve Türkçe gazete başlıkları atıldığı günlerle de örtüşmüştür.
Bunlar tesadüf değildir. İki dâvânın 10 yıla yakın uyuduktan sonra birdenbire bir fişek gibi ortaya sürülmesi de tesadüf değildir.
AB Adalet Divanı, insan haklarına özen göstermeyerek kendi mazisiyle çelişmiştir.
Avrupa, her yolla ve her imkânla Müslümanların ve onların temsilcisi Türkiye'nin üstüne gelmektedir. Olay tüme varımdır. Yoksa bir başı örtülü kadın, bir şirketi ne âbâd eder, ne berbâd eder.
Kimse hâlâ "Avrupa değerleri" diye yüceltici ifadeler kullanmasın.
O değerler, I. Dünya Harbi'nde öldü...
.AVRUPA'NIN IRKÇI PARTİLERİ
2017-03-16 02:00:00
Almanya İçin Alternatif Partisi (AfD):
Parti Başkanı Frauke Petry, 40 yaşında..
AfD, 2013 yılında kuruldu. Aynı yıl aldığı yüzde 4,7'ye tekabül eden 800 küsur bin oyla yüzde 5'lik seçim barajına yaklaştı. 2014'te AP/Avrupa Parlamentosu seçimlerinde 96 sandalyenin 7'sini kazandı. Eylül 2016'daki Eyalet seçimlerinde atağa kalkarak yüzde 25 oy elde etti. 16 eyaletli Almanya'nın 10'unda eyalet milletvekiline sahip.
İslâm düşmanı ve mülteci düşmanı.
AB'ye mesafeli.
Nazi muhabbetine sahip AfD'nin 2017 Eylül’ündeki genel seçimlerde 3. parti olması bekleniyor. Bu ihtimal diğer partileri de aşırı sağı okşar tavır ve söylemlere itmekte.
...
Avusturya Hürriyet Partisi (FPÖ):
1956'da kuruldu. Jörg Haider'in eski partisidir. Parti başkanı, Hans Chiristian Strache'dir.
FPÖ, 1956'da meclisteki 165 sandalyenin 6'sını kazanmışken, 2013'te 183 sandalyenin 40'ını kazandı.
Nazi hayranı bir parti. Aralık 2016'daki başkanlık seçimini küçük farkla Yeşiller Partisi'ne kaptırdı.
İslâm düşmanı ve mülteci düşmanı.
...
Hollanda Hürriyet Partisi (PVV):
Başkanı Geert Wilders. Parti, 2005 yılında Wilders tarafından kuruldu. 2006'da 6 vekillik kazanmışken 2012 seçimlerinde 3. parti olarak meclise 12 vekil gönderdi.
2017'de iktidardaki Halk Partisi'nin rakibi konumuna geldi.
Başbakan Mark Rutte, 15 Mart’taki seçimleri PVV'ye kaptırmamak için 11 Mart 2017'de Mevlüt Çavuşoğlu'na ülkeye giriş izni vermedi. Aile Bakanı Fatma Betül Kaya'yı ise Rotterdam Başkonsolosluğuna sokmadı. Polis vahşet sergiledi. Türkiye-Hollanda münasebetleri kopma noktasına geldi.
Wilders, seçim konuşmalarında camilerin kapatılmasını seçim vaadi yapmakla kalmadığı gibi Kur'ân-ı kerimin yasaklanmasını ve Hollanda'nın İslâm’dan arındırılmasını da istedi..
İslâm, câmi, Türk ve mülteci düşmanı bir parti.
Hrıstiyanlık’tan da çıkmış Hitler takipçisi bir şarlatan.
...
Millî Cephe (FN):
Fransa'nın "Millî Cephe" Partisi, 1972'de Jean Marie Le Pen, tarafından kuruldu. Kurucu başkan, Nazi müttefiki bir isimdir. Partinin başına 2011 Ocak’ında Le Pen'in kızı Marine Le Pen geldi.
Bu ırkçı parti, 1974'te 19 bin küsur oy almışken 2014'teki AP seçimlerinde 6,5 milyon oyla birinci olup Avrupa Parlamentosu’na 21 vekil gönderebildi. Hâlen mecliste 2, senatoda 2 temsilcisi vardır. 2015 genel seçimlerinde mültecilere karşı kullandığı zehirli dilin rağbet görmesi yüzünden 13 seçim bölgesinin 6'sında birinci parti oldu. Le Pen, nisan ayındaki başkanlık seçiminin birinci turunu geçebilir.
FN, 1789 Fransız İnkılabına muhalif, Müslümanlara ve mültecilere düşmandır.
...
Kuzey Birliği (LN):
Kuzey İtalya'nın aynı zamanda bölge partisi olan LN, birkaç iradenin ittifak etmesiyle 1989'da kuruldu. Niyet, önce federasyon sonra kuzey İtalya’nın bağımsızlığıdır. 2013'ten beri partinin başkanı Matteo Selvin'dir. Anketlerde oy yüzdesi yüzde 13'leri göstermektedir. Mecliste 18, senatoda 18, AP'de 9 üyesi vardır.
Bu parti mensupları, kendilerini asıl beyaz Avrupalı sayarlar. "Araplaşmış" diyerek esmer tene sahip, daha düşük gelirli güney İtalyanları ise sevmezler.
İslâm düşmanı ve mülteci düşmanı bir partidir.
...
İsveç Demokratları (SD):
1988'de kurulmuştur. İtalyan Kuzey Birliği gibi bu da İsveç'te beyazların ırkçı partisidir. Parti başkanı 37 yaşında olan Jimmie Akesson'dur. Bu parti, 2010'da yüzde 5,7 oy alarak 20 sandalye kazanmışken 2014'te 12,9 oyu buldu. Böylece meclise 49 vekil gönderdi, AP'de de 2 temsilcisi vardır. Parti başkanı Akesson aşırı Trump hayranıdır. Trump'ın seçilmesinin ABD'de yerleşik düzeni sarstığını, aynısının kendilerinde de olacağını ileri sürmektedir.
SD, AB üyeliğinden gayrı memnundur. Üyeliklerinin halka götürülmesini istemektedir. Türkiye'nin AB'ye girmesine kesinlikle karşıdır.
Mülteci düşmanıdır.
...
Altın Şafak:
Bu Yunan partisi 1993'te kuruldu. Hitlerci bir partidir. Parti Başkanı Nikolaos Michaloliakos 60 yaşındadır. Başkan ve idareciler, 2013'te organize suç şebekesi kurma ve bazı üyeleri cinayet işleme isnadıyla nezarete alınmışlardı. Buna rağmen 2015'te yapılan seçimlerde yüzde 7 oy alarak üçüncü parti oldu. Sonuçta mülteci aleyhtarlığının büyük payı oldu. Mecliste 18, AP'de 2 üyesi bulunmaktadır. Hâlbuki 2009 seçimlerinde 0,46 oy almıştı.
Müslüman, mülteci ve Türk düşmanıdır.
...
Macar Jobbik Partisi, Danimarka Halk Partisi, Finlandiya'nın Finler Partisi de ve Avrupa'nın diğer devletlerindeki öbür ırkçı partiler.... Hep 2010'lardan sonra tırmanışa geçtiler. Hepsinin muhabbeti ve düşmanlığı aynı. Nazi ve Hitler hayranı ve Müslüman ve elbette ve Türk ve bir parça ekmeğe muhtaç mülteci düşmanları.
"Avrupa ortak değerleri" demiyorlar mı?
Hangi değerler?
Kâğıt üzerinde kalan o değişken değerler, hayata geçebilmiş olsaydı, bu partileri kuran, yöneten ve onlara oy verenler de insanlıktan bir parça olsun nasiplerini alırlardı.
.HAÇLI İTTİFAKI
2017-03-15 02:00:00
"Papalık devreye ne zaman girecek?" diye merak ediliyor olmalı. Hâdise, bir-iki devletin Türkiye, Türkler ve İslâmiyet aleyhtarlığıyla kalmadı.
Her gün yeni bir veya daha fazla irili-ufaklı Avrupa devleti, Türk siyasetçiler ülkelerine gelmesinler diye yasaklama kararı almakta!..
Türkiye siyasetçileri, Avrupa devletlerindeki seçmenlerine gidip onlarla konuşarak Anayasa değişikliğini anlatıp buna göre oy vermelerini istemekteler.
Mes'ele bu kadar basitken Almanya'nın başı çekmesiyle, Avusturya, Hollanda, İsveç, Danimarka... ve bugün için bir, fakat yarın birden fazla olacağa benzer tabela devletleri kargaşa ve huzursuzluk çıkartmaktalar.
Her Avrupa memleketinde Türk seçmeni mevcuttur. Bu seçmenler, yaşadıkları toprağa alın teri, göz nuru döktüler, ömürlerini verdiler. İnsaf, ahlâk ve vicdan üstelik de çoğu artık çifte vatandaş olmuş bu insanlara eşit muamele yapılmasını emreder. Hatta "Avrupa değerleri" denilen değerler de bunu amirdir. Buna rağmen ülkedeki yabancı, Müslümansa, üstüne üstlük hem Türk ve hem de Müslümansa Alman, Avusturya, Fransız... vatandaşı olması bile onu öteki olmaktan kurtarmaz.
Müttefiklikler, ortaklıklar... hepsi asılsız.
AB'nin gerçek yüzü göründü.
Atlar ve itlerle maske düştü...
İnsan hakları, eşitlik, kişi hürriyeti, haber alma hürriyeti, bilgi edinme hakkı, can ve mal dokunulmazlığı, demokrasi gibi bütün söylemlerinin çifte standarttan başka bir şey olmadığı en kesin şekilde gözler önüne serilmiş vaziyette. "Avrupa değerleri" diye pazarladıkları değerler, ancak boynunda haç olanlar içindir.
Almanya'nın, Avusturya'nın, Hollanda'nın ve diğerlerinin ağa'ları Türkiye'den rahatsızlar. Onlar, köylü Türkleri alırken bir süre sonra Hıristiyan olacaklarını sanmışlardı. Ama köylü Türkler, "Avrupalı Türkler" oldular. Camiler yükselttiler, Kur'an kursları açtılar, Türk bayrağı dalgalandırdılar, İslamiyeti yaydılar, dünün o sokak temizleyen işçileri, işveren oldular, parlamentolara girdiler. 1683'teki Viyana Muhasarası'nda geri çevirdikleri Osmanlı Türklerinin torunları, bu defa Avrupa’yı içten kuşatmıştı.
İslam düşmanlığı, Türk düşmanlığı bunların iliklerine işlemiş. Yarın Papalığın da "gelmeyin" kararı alması mümkündür. Bugün yeniden bir Haçlı İttifakı içindeler. Ortak hedefleri dinî, millî ve yerli olan her değerimizdir.
Şu var ki bu defa Mustafa Reşit Paşa, Mithat Paşa, Ali Suavi, Tevfik Fikret, Talat Paşa, Cemal Paşa, Mahmut Esat, Mustafa Necati, Hasan Ali... zihniyet torunları da onlarla beraber. Haçlı Avrupa, Türkiye topraklarında hem iç hainler yetiştirdi ve hem de terör örgütleri. Kendileri dışarıdan, hainler içeriden saldırmaktalar.
Bu saldırılara alışkınız.
Onlar da yenilmeye alışkın.
Ne var ki yenilen yenilmeye doymazmış.
Bugün artık Lozan'da kuşa çevirdiğiniz yarı sömürge devlet yok. Bugün dişe diş mücadele var. Anlayana anladığı dille cevap verilecektir.
Fransa, hiç arlanmadan sokakta başörtüsüyle dolaşmayı yasaklamakta, Almanya çifte vatandaşlığı bitirme peşinde, onların şımarığı İsrail, ezanı susturma gayretinde ve bütün Avrupa, Türk siyasetçilere karşı Utanç Duvarları örmekte. Bugün Rotterdam'da yaptıkları vahşeti, dün Kudüs’te, Anadolu'da ve 1453'ten bir asır evvel de İstanbul'da yaptılar.
Gerçek olanca soğukkanlılığıyla görülmeli:
İşgalci Haçlı Seferi karşısındayız.
15 Temmuz 2016 ilk hamleydi.
11 Mart 2017 İkinci hamledir.
Kalkınan Türkiye, Büyük Türkiye, Cihan Devleti Türkiye yürüyüşü hazmedilemiyor?
Öyleyse Geri Kabul Andlaşması, Almanya'nın İncirlik'ten yararlanması gibi andlaşmalar bitmeli, AB hikâyesi de ya bitmeli veya bitmelidir.
Hukuki, diplomatik, iktisadi ve siyasi her müeyyide... yolumuza taş koyan her Haçlı devletine karşı uygulanmalıdır. Mukabele-i bi'lmisil, anamızın ak sütü gibi helaldir.
İç hainler de mahkeme önünde hesap vermelidir.
.HOLLANDA'DA HORTLAYAN ZİHNİYET!
2017-03-13 02:00:00
Türk Bakan ve siyasetçilerin seçmenleriyle buluşma faaliyetlerinde tahsis edilmiş salonu iptal etme, ülkeye kabul etmeme gibi kararlarda başı Angela Merkel Almanyası çekti. Berlin merkezli bu hukuk ve demokrasi dışı keyfiliği Avusturya takip etti. Avusturya Başbakanı Christian Kern, AB'ye bir çağrı yaparak Türk siyasetçilerin AB memleketlerine sokulmaması yönünde ortak bir karar almalarını istedi. Bu keyfi çağrı, ilk karşılığı Sömürgeci Hollanda'da buldu. Onu İsveç takip etti.
Dünya 11 Mart 2017 gecesi Hollanda'nın Rotterdam şehrinde yaşanan utanç verici devlet terörünü ekranlardan canlı olarak takip etti.
Türkiye'nin Aile Bakanı Fatma Betül Kaya, yanındaki hey'etle birlikte Almanya üzerinden karayoluyla Rotterdam'a gitmişti. Açık hava veya kapalı salon mitingi yapmayacaktı. Vatandaşlarımız ve seçmenlerle kendi toprağımız olan Rotterdam Başkonsolosluğu'nda buluşacaktı.
Hollanda Krallığı, bu ziyarete sn Bakan, Rotterdam'a gidene kadar hiçbir müdahalede bulunmadı. Şehre girildiğinde de onlara karışılmadı. Konsolosluğa 30 metreye kadar her şey yolundaydı. Bu mesafeye gelindiğinde kafilemizin yolu kesilerek Hollanda dışına çıkmaları ihtar edildi. Polis, Bakan ve beraberindeki hey'etin anlattığı hiçbir makul izahı anlamadı.
Zorbalık, orada kalmamıştı; Başkonsolosumuz, hey'etimizin yanına gidecekti. Ancak eşkıya, bir kere kendini dünyaya hükümdar olmuş zannına kapılmıştı. Başkonsolosumuz Sâdîn Ayyıldız'ın konsolosluktan çıkmasına izin vermediler. Vaziyet şuydu; ne bakan Konsolosluğa gidebiliyor. Ne de sn Ayyıldız, dışarı bırakılıyordu.
Bu kanunsuzluğu işiten Hollanda’daki vatandaşlarımız, derhal Rotterdam Konsolosluğumuzun önüne toplandılar. Ellerinde sadece Bayrak, dillerinde yalnızca Tekbir vardı. Hiçbir taşkınlık yapmıyorlardı. Taş atmıyorlardı. Polisi tartaklamıyorlardı. Demokratik haklarını kullanıyorlardı. Tam bu esnada Hollanda Başbakanı Mark Rutte'nin fütursuz, sorumsuz ve densiz bir konuşması oldu. Türk Bakanın nasıl gönderileceği tehdit diliyle söyleniyordu. Bunun üzerine atlı ve itli polisler, coplu polislere yardıma geldiler. Sivil insanların ve basın mensuplarının üzerine saldırdılar. Bir devlet, bir başka devletin Bakanıyla resmî hey'etini 6 saat boyunca rehin aldı. Onlara bir bardak su bile vermediler. Sonunda maslahatgüzarla Bakanın yanındakiler gözaltına alındı. Bakan da cebren ve ceberrutlukla sınır dışı edildi. Eğer daha fazla direnseydi, kendisi içinde olduğu hâlde arabası bir çekiciye konarak öylece Alman hududuna gönderilecekti. Zaten havada da helikopterler dolaşmaya başlamıştı. Belki ateş bile edebilirlerdi.
Ne var, ne oluyor, bu düşmanlığın sebebi ne?
Cevap çok basit:
Türkiye, Hükûmet etme sisteminde değişiklik yapmakta. Bazı Anayasa maddelerini değiştiriyor. TBMM'den geçen çalışmalar, 16 Nisan'da halk reyine sunulacak. Kararı evet veya hayır diye seçmen verecek. O seçmenlerin bir bölümü Avrupa devletlerinde yaşamakta. Bu sebeple Türk Bakan ve siyasetçiler onlara giderek mes'eleyi anlatma ihtiyacındalar.
İşte, Almanya, Avusturya, Hollanda ve şimdi de İsveç'i ve muhtemelen yarın da başkalarını deliye çeviren ve çevirecek olan bu çalışmadır.
Bunun birkaç amili var:
1- Dinî sebepler:
Türk'ün şahsında İslâm düşmanlığı yapılmaktadır. Endülüs katili zihniyet, Rotterdam'da hortlamıştır. 850 sene sonra Endülüs’te milyonlarca Müslümanı kesip öldüren, sürüp yurtlarından çıkartan Haçlılar, şimdi kadanaları ve köpekleriyle Müslümanlara saldırmaktalar. Avrupalı Türkler, hayatlarından yana endişeliler.
2- Tarihî sebepler:
Bütün Avrupa'da Osmanlıdan dolayı Türk’e karşı duyulan aşağılık duygusu bugün de devam etmektedir. Bu bir kin ve nefret hâlidir.
3- Siyasi sebepler:
Türkiye'nin büyüyüp kalkınması, Avrupa’yı hasetten çatlatmaktadır. Mazlum milletleri sömürme alanları daralıyor. Diğer taraftan Hollanda iktidarı, düşmanlığı oya tahvil için bu yol kesiciliği yapmıştır.
4- İşbirlikleri:
Avrupa, terör örgütlerine silah ve lojistik destek verdiği gibi onların telkin ve yönlendirmelerine de açık. Hemen bütün belli başlı Avrupa ülkesi başkentlerinde bütün terör örgütleri faaliyet hâlindedir. Örgütler, hükûmetleri Türkiye'ye karşı kışkırtmaktadır...
Her şerde bir hayr vardır. Bu vahşet, "evet" oylarını tırmandırmıştır.
Ama benzer eşkıyalıklar devam edebilir.
Hatta içeride dışarıda -Allah muhafaza- suikastler bile beklenebilir.
"Hasta Adam" 200 sene evvel kendisine giydirilen kefeni, 16 Nisan'da yırtıp sömürgecilerin suratına fırlatacaktır. Lozan'da toprağa gömdüğünü zannettikleri millet, 16 Nisan'da diriliş destanının ilk mısraını yazacaktır. Haçlı dünyası, bunun farkında ve bundan dolayı çılgın.
16 NİSAN CADDESİ
ABB, Çankaya'daki "Hollanda Caddesi" ismini "16 NİSAN CADDESİ" olarak değiştirmelidir.
.HOLLANDALI MÜSLÜMAN SEÇMEN
2017-03-14 02:00:00
Hollanda hükûmetinin, aile bakanı Fatma Betül Kaya'nın şahsında Türk milletine karşı yaptığı hukuk tanımaz ve gayrı insani engellemelerin hesabı adli yolla, iktisadi müeyyidelerle, diplomatik taarruzla ve her türlü imkânla sorulacaktır. Zaten bunun aksi düşünülemez.
Üstelik de hanım bir bakana karşı Hollanda faşizminin atı ve itiyle yaptığı saldırıya karşı Hollanda ve çevre devletlerdeki vatandaşlarımız, Rotterdam’a akarak tekbirler ve bayraklarıyla çok güzel bir dayanışma gösterdiler.
11 Mart'ta ortaya konan bu tavrın aynısı 15 Mart 2017 günkü Hollanda umumi seçimlerinde de gösterilmelidir:
Müslüman seçmen, hiç fire vermeden sandığa giderek kendi partisine oy vermesi hâlinde aracısız temsil edilecektir. Müslüman nüfusun en az 5 vekil seçme imkânı vardır. Hollanda Temsilciler Meclisi'nin yekûnu 150'dir. 150'nin 5'i yakalanırsa siyasette ses getiren çalışmalar yapılır.
Dediklerimizi daha net olarak şöylece izah edebiliriz:
Hollanda Krallığı, 17 milyondur. 17 milyonun 3 milyon 750 bini yabancıdır. Yabancıların 1 milyon 200 bini Türkiye ve Fas gibi değişik milletlerden Müslümanlardır. Müslüman seçmen sayısı 700 bindir. 700 bin seçmenin 250 bini Türk'tür. 63 bin oyla bir vekil çıkartılmaktadır.
Bütün Müslümanlar, hiç fire vermeden sandığa gitseler 11 milletvekili çıkartma gibi büyük bir iş başarabilirler. Ne var ki ve maalesef yabancıların bugüne dek sandığa gitme nisbeti yüzde 35 civarındadır. Buna mukabil bu ülkedeki Türk seçmenin 1 Kasım 2016 tarihli Türkiye seçimlerinde sandığa gitme nisbeti yüzde 70 gibi bir rakamdır. Bu rakamın hem 15 Mart 2017 Hollanda genel seçimlerinde ve hem de 16 Nisan 2017 Türkiye Anayasa değişikliği halk oylamasında yüzde 90'ları bulması millî bir vazifedir.
Müslüman milletlerden 700 binlik seçmenin bırakınız yüzde 90 veya yüzde 70'i yüzde 50'si sandığa gidip DENK Partisi'ne oy verdiği takdirde Türkler 2 milletvekili, Faslılar 2 milletvekili ve diğer milletler de 1 milletvekili çıkartmak suretiyle 5 milletvekili kazanacaklardır.
Hukuki, iktisadi, diplomatik her türlü mücadeleden daha tesirli ve devamlı mücadele bu yoldur. Bu sebeple Türkler, sandığa gitmeli ve diğer Müslümanları da teşvik etmelidir.
Ancak; şu inceliği de gözden kaçırmamalıdır:
Her seçmen mutlaka sandığa gitmeli fakat Geert Wilders adlı mahlukun ırkçı PVV partisinden birinin veya Türkiye muhalifi bir parti adayının seçilme tehlikesi olması hâlinde ve Müslüman bir vekilin de hiçbir şekilde seçilme şansı olmayan yerlerde bu partilere karşı olan en kuvvetli parti desteklenmelidir.
DENK Partisi hakkında...
Selçuk Öztürk ve Tunahan Kuzu, İşçi Partisi'nde milletvekili iken yabancıların Hollanda’ya dâhil edilme siyasetine güvenoyu vermemeleri üzerine 3 Kasım 2014'de partiden ihraç edildiler. Bunun üzerine onlar da 9 Şubat 2015'te DENK Partisi'ni kurdular. Azınlıkların haklarını arama ağırlıklı bir partidir. Meclisde temsil edilen adı geçen partinin genel başkanı Selçuk Öztürk, grup başkanı Tunahan Kuzu'dur. Her ikisi de tahsillerini Hollanda'da yapmışlardır. Netanyahu'nun 7 Eylül 2016'da Hollanda meclisini ziyareti esnasında Tunahan Kuzu'nun İsrail başbakanının elini sıkmaması gündem oluşturmuştu. Aynı ziyarette Hollanda'da Netanyahu aleyhine gösteriler olmuş ve eski Başbakanı Dries Van Agt, Netanyahu'nun "savaş suçlusu olarak yargılanmasını" istemişti.
.AVRUPA'NIN BERLİN MERKEZLİ TÜRK DÜŞMANLIĞI
2017-03-10 02:00:00
Bugün "Avrupa" dendiğinde anlaşılan Avrupa Birliği'dir. "AB" dendiğindeyse telakkinin merkezine Almanya oturur. Almanya, AB'nin taşıyıcı sütunu veya ana omurgasıdır. İngiltere birlikten koptuktan sonra bu hüküm, kuvvetlenerek daha bir doğruluk kazanmıştır. Almanya, yarın AB'den çekilsin ortada birlik namına bir şey kalmaz. Bütün Avrupa, millet ve devletleri bu gerçeğin farkındadır. Bu itibarla her ne kadar AB'nin merkezi Belçika'nın başşehri Brüksel olsa bile bunun bir kıymet-i harbiyesi yoktur. AB'nin beyni Berlin'dir.
Son gelişmeler, dediklerimizi isbatlamaktadır. Berlin, Türk Bakanların Almanya'da seçmenleriyle buluşma toplantılarını üst üste iptal etti. O kadar ki Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu'nun tutulmuş salonu havadan ve bir keresinde de muslukları bahane gösterme gülünçlüğüyle sudan sebeplerle 3 defa iptal edildi. Sn Çavuşoğlu, vatandaşlarımıza başkonsolosluğumuzun ikametgâhından hitap etme mecburiyetinde kalmasına rağmen Alman mevkidaşı ile görüşmeye giderken onun yeni doğmuş çocuğuna an'anemize uygun şekilde hediye götürmeyi ihmal etmedi ve toplantı sonrası da son derece olgun bir konuşma yaptı.
Almanya, bu hukuksuzluğu işleyerek bir büyük devlete yakışmayan hırçınlıkları gösterince Avusturya Başbakanı Christian Kern, "AB alacağı bir kararla Türk siyasetçilerin bütün Avrupa'da toplantı yapmalarını yasaklanmalıdır" diyebildi.. Osmanlı'nın Nemçe dediği Avusturya'dan sonra yine Osmanlı ceddimizin "Felemenk" dediği Hollanda da Türk siyasetçilere konuşma yasakları getirmeye başladılar. Bu yasakçı gericiliği, Avrupa'nın "Muhteşem Süleyman" unvanı verdiği Kanuni Sultan Süleyman'ın 'Kurtarma Mektubu'nda "Fransa vilayeti" dediği Fransa'ya da yarın sıçrar ve kendini devlet sanan ve tâ Sultan Abdülhamid Hân'dan bu yana Türk’e karşı Ermeni terörist talim merkezliği yapan Belçika da bu hukuk tanımazlığı tekrarlarsa şaşmamalı.
"Avrupa'nın Türk düşmanlığı" derken kasdedilen aynı zamanda Avrupa'nın yani haçlı dünyasının İslâm düşmanlığıdır. Boynunda olmasa dahi zihninde salip/haç bulunan için Türk ve Müslüman aynı ifadelerdir.
Kutalmış Oğlu Süleyman Şah'ın 1077'de İznik'i alıp Türkiye Selçuklu Devleti'ni kurmasından beri, I. Murad-ı Hüdavendigâr Hân'ın 1399'da Birleşik Hıristiyan devletleri yenmesinden beri bu böyledir.
Tarihteki savaşlar, din savaşlarıydı. Bugünkü savaşlar da din savaşlarıdır. Bunun başka hiçbir tarif ve izahı yoktur. Geri kalan lâf-ı güzâftır. "Avrupa medeniyeti", "insan hakları", "demokrasi", "eşitlik", "hürriyet", sınırların ortadan kalkması, dünyanın küresel köye dönüşmesi... gibi kavramlar, paylaşma ve eşitlik kavramları değildir. Bunlar, Hıristiyan dünya içindir. Öyle olmasaydı, Macar gazeteci, zavallı mülteciye çelme atmaz, Macar Başbakanı Viktor Orban, mültecilere karşı faşist bir nefretle konuşmaz, 3 tane mülteci gelecek diye sınırlarına tel örgüler çekmezdi. Macaristan ki Avrupa'nın kenarda kalmış bir emekliler kasabası gibidir. Budapeşte'de nefret böyle akınca Berlin merkezli utanç yasaklamaları da insanlara ister istemez Nazi politik muhterisliğini hatırlatmaktadır. Zira bu yasaklar Müslüman Türk'ün sabrını taşıran son damla olmuştur. Bugün hemen her Avrupa başkenti Türk düşmanlarının çalışma ofisine dönmüştür.
Nefret ve düşmanlık tek yanlı zarar vermez.
Bu yasakçı zihniyetin şuuraltı gerçeği şudur; Avrupa, haçlıların yolundan giderek bir kere daha "anne Türkler geliyor!" diye bağırmaktadır. Türk düşmanlığını, seçimlerine malzeme yapıyor, kalkınan Türkiye'yi itibarsızlaştırarak "hayır"cılara destek verip yolumuzu kesmek istiyorlar.
.KADIN VE GÜNÜ
2017-03-09 02:00:00
Dokuma işçileri, 8 Mart 1857 günü New York'ta greve gittiler. Sayıları on binlerceydi. Çalışma şartlarının iyileştirilmesini istiyorlardı. Polisle çatışma çıktı. Bir hayli işçi, polis tarafından bir fabrikaya kapatılarak kapılar kilitlendi. Ardından fabrikada yangın çıktı. 40 kadın o yangında can verdi.
26 Ağustos 1910 tarihinde Kopenhag'da toplanan "Milletlerarası Sosyalist Kadınlar Konferansı"nda Alman bayan politikacı Clara Zetkin, 1857'deki müessif hâdise sebebiyle 8 Mart'ın "Dünya Kadınlar Günü" olarak kabul edilmesini teklif etti. Teklif, ittifakla kabul gördü. Türkiye'deki ilk Dünya Kadınlar Anma Günü 8 Mart 1921, ABD'de ise 8 Mart 1960'dır. BM'nin "Dünya Kadınlar Günü"nü tanıması ise 8 Mart 1977'dir.
Görüldüğü gibi 40 insanın yanarak ölmesiyle kadın hatırlanmıştır. O da 120 sene sonra. Anma gününün Birleşmiş Milletler'de resmîleşmesi ise sadece 40 sene öncedir.
Sevgililer Günü, Anneler Günü, Babalar Günü, Kadınlar Günü, Yaşlılar Günü...gibi günlerin hepsi aynı zamanda vahşi kapitalizm ve müstemlekeciliğin, sömürgeciliğin de kaynağı batıdan dünyaya yayıldı. Aslında bu mantık bize yabancıdır. Bizde sevmek, hürmet etmek, hatırlamak, kıymet bilmek, vefa göstermek bir güne mahsus değildir. Anne hep sevilir, cennetin ananın dualarıyla kazanılacağına inanıldığı için Hadis-i şerifteki billurlaşmış ifadeyle "Cennet, anaların ayağının altındadır". Baba hep sevilir, babanın evlâdına duası, peygamberin ümmetine duası gibi kabul edilir. Yaşlılar, dua ve bereket sebebi sayılır.
Kadın, ailenin de cemiyetin de temelidir.
Varlığın iki insan cinsinden biridir.
Kadın, önce kızdır, evlat ve bacıdır.
Sonra eş ve anadır.
Her hal-ü kârda kadının yükü çoktur. Aileyi çekip-çevirendir. Kadın, iş hayatında yorulduğu gibi bir de evde yorulmaktadır. Ev kadınının yorgunluğu ise çok daha fazladır. Evde ne mesai başlangıcı ne de iş çıkışı vardır.
Kadının zaafa uğratılması modern zamanların bir projesidir. Kadın özgürlük, eşitlik, moda, lüks, şöhret gibi mavi boncuklarla modern zamanlarda sömürüldüğü denli tarihin hiçbir zamanında sömürülmemiştir.
Kadın, modern zamanlarda eşya muamelesi görmüştür. Üstelik yukarıda saydığımız günlerden çoğu da ayrıca sömürü vâsıtası hâline getirilmiştir. Sevgili diyerek, ana diyerek... duygular, vahşi kapitalizm tarafından ticari çıkarcılığa alet edilmiştir.
Çocuğu yetiştiren kadındır, yani anadır. Ananın çocuk yetiştirmekteki payı yüzde 90'dır. Kadın, modern toplumlarda diğer zamanlardan daha fazla şiddete maruz kalmış, savaş mağduru, mülteci ve iffet perişanı olmuştur.
Yeni zamanların en büyük vazifelerinden biri kadının yaradılıştaki yerinin yeniden keşfi ve hakkını layıkıyla teslimdir. O bir sıfatıyla sevgili eş, diğeriyle bacı, öbürüyle evlât, diğeriyle anadır, teyzedir, haladır, yengedir.
Her sahada olduğu gibi kadın, hakları, değeri ve yeri mevzuunda da ölçü Sevgili Peygamberimiz ve O'nun dedikleri ve nizâmıdır. Dünya, 40 kadını alevlere teslim ettikten ancak 120 sene sonra hatırlarken Merhamet Medeniyeti'nin Peygamberi -aleyhisselam- 15 asır evvel şöyle buyurmuşlardı:
-Bu dünyada bana 3 şey sevdirildi; kadın, güzel koku ve namaz.
Ve... Harbe giden askerlerine de şöyle buyurmuşlardı:
-Çocuklara, kadınlara, yaşlılara, din adamlarına, ağaçlara ve mâbedlere dokunmayınız!..
.KÂĞITTEPE'DE ÂMİN!
2017-03-08 02:00:00
İşi konuşma ve yazma olanların konuşurken veya yazarken hata etmemeleri mümkün değildir. Bu hatalar yazıda yaşandığında ona "sehven" denir, konuşmada olduğundaysa "dil sürçmesi". Bazı hâllerde yapılan yanlışlık ise dil sürçmesi değil gaf'tır. Hani "beşer, şaşar" diye bir deyimimiz vardır. "İnsanoğlu şaşırır" demektir. Şu var ki marangoz da hataen elini yaralayabilir. Ama gaflet gösterdiğinde parmağını kaybetmektedir. Sehven yazılan kelime ve cümlenin de yapılan dil sürçmesinin de istenmeden içine düşülen gafın da makul ölçüleri aşmaması gerekir. Aksi takdirde, cemiyet o kimseyi o işe veya yere lâyık görmez...
Dil sürçmeleri, sehven yapılan yanlış yazmalar, gaflar, dediğimiz gibi belli bir sınırda kalırsa hatta zaman zaman üsluba renk katar ve tebessüme yol açar.
Deniz Baykal'ın CHP genel başkanıyken hiç düşman işgali görmemiş Amasya'nın düşman işgalinden kurtuluşunun 88. yıl dönümü münasebetiyle Amasya valisine tebrik telgrafı göndermesi, Tansu Çiller'in Zeytinburnu’nda halka hitap ederken "sevgili zeytin burunlular demesi" gibi...
Süleyman Demirel'in "Ege Yunan gölü değildir, Ege Türk gölü de değildir, binaenaleyh Ege göl değildir!" ifadesi ise bir mübalağa numunesidir.
Dil kusurlarına dair çok örnek var ama son zamanlarda, rekor galiba CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'nda. Sn Kılıçdaroğlu, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı'na aday olduğunda Kâğıthane'yi murat ederek "Kâğıttepe'de ev tuttum" demiş ve günlerce gülümsemelere yol açmıştı. Adıyaman'da konuşurken "Adıyaman'ı Akdeniz'in parlayan yıldızı yapacağım" cümlesi de güldürmüştü. "Biz sayın Başbakan gibi söz verip de sözünü tutan insanlardan değiliz" demesi ise büyük bir hataydı.
Ama önceki gün yaptığı şu konuşma, hepsinden beter oldu. Bu söz, bir siyâsî vak'adır. Başbakan Yıldırım'ın da bir tv sohbetinde "Kılıçdaroğlu iyice dağıttı" demesine yol açtı. Bu "iyice dağıttı" hükmü, ileride parti içi muhalifler tarafından CHP genel başkanına sorulur. 16 Nisan'dan sonra gündeme CHP'nin oturması mukadderdir. Hüsrana uğrayacak hayır cephesi, "ne hâlin varsa gör!" diye CHP'yi kendi kendisiyle baş başa bırakacak ve Kılıçdaroğlu’na karşı kılıçlar çekilecektir.
Kemal Beyin son konuşmasındaki hata, artık dil sürçmesi ve hatta gaf bile değil, mevzudan habersizliktir. Taraftarları için de bağışlanmaz bir durum olsa gerek. Aynen şöyle demiş:
-Düşünün yeni sistemi kurduk. Cumhurbaşkanını da halk seçti. Başbakan da başkası oldu. Cumhurbaşkanı başka bir partinin genel başkanı, Başbakan da başka bir partinin genel başkanı. Asıl kavga o zaman çıkacak. Neden millete anlatılmıyor?..
CHP genel başkanının metin yazarı yok mu? Müşaviri yok mu? Dostu yok mu?
Bir ana muhalefet lideri, Türkiye'nin 1 numaralı gündem maddesi hakkında bu kadar ağır kusuru nasıl işler? Bu ne habersizliktir? Emin olunsun ki bu kusur, "evet" oylarını en az 2 puan yükseltmiştir. Zira halk oylamasına sunulan 18 maddeyi bilmediğini zannettiği sıradan vatandaş bile Cumhurbaşkanının 2014'ten beri halk tarafından seçildiğine vâkıftır. Keza, konuya az-çok ilgisi olan hemen herkes, yeni sistemde Başbakanlık olmadığını, bu kurumun kaldırıldığını artık bilmekten de öte ezberlemiştir.
Hakikaten çok tuhaf!
Hatta acınası bir vaziyettir.
Kılıçdaroğlu'nun sahibini mahcup edici bu sözleri üzerine sosyal medyada bazı muzipler "Allah'ım, Kemal Kılıçdaroğlu'nu CHP'nin başından eksik etme" diye yazdılar.
O konuşmanın sahibi bu duaya "âmin" der mi acaba?
.MÜNBİÇ'TE DÜZENBAZLIK!
2017-03-07 02:00:00
Münbiç'teki "taraflar" değil de varlıklar şunlardır:
Suriye, "Suriye muhalif kuvvetleri" denen Hür Suriye Ordusu, Türkiye, Rusya, ABD ve Bölücü Kürt Unsurlar ki bunlar, PKK'ya bağlı olan PYD/YPG'dir.
Suriye iç savaşından sonra palazlanan PYD, fırsattan istifade Washington desteğiyle Irak hududundan başlayarak Akdeniz'e kadar uzanan ve bizim bütün güney sınırlarımızı kapatan bir devlet kurmak için faaliyete geçti. Bu sözde Kürt devleti esasında bir terör koridoruydu. Kendisine "devlet" denecek bir petrol boru hattı olacaktı. Afrin, Fırat'ın batısında hazır bölgeydi. Yapılacak olan Fırat'ın doğusuyla batısını birleştirmekti.
Bu projeye Obama ABD'si tam destek verdi. Veya onlar derpîş etti/öngördü. Devrin Amerikan sözcüleri PYD'yi stratejik ortak sayarak ona silah yardımı yapmaya başladılar. "Stratejik ortak"lık böylesine ayağa düştü. Bu kapı el'an açıktır ve silah yardımı, zırhlı yardımlarıyla tehlikeli tırmanışa girmiştir. Ankara'nın bu riyâkârlığa karşı ikazları "kem-küm" politikasıyla hep oyalandı. Türkiye'nin böyle bir "intihar saldırısı"na tahammül etmesi ve rıza göstermesi mümkün değildi. Diğer taraftan Obama hariciyesi Türkiye'nin "Güvenli Bölge" teklifini de aynı "kem-küm politikasıyla un misali ipe sermeye devam etti.
Böylece "PYD" etiketli PKK Afrin'le el-Bâb, Çobanbeyli, Rakka ve Münbiç'i bütünleştirmenin eşiğine geldi. PYD'ye alan kazandırılıyordu. Washington'un süslü tanımıyla "DSG/Demokratik Suriye Güçleri" DEAŞ'la mücadele ediyor, Amerika’ya "kara askeri" vazifesi yapıyordu. Bu oyunla Münbiç, PYD/YPG'nin eline teslim edildi. Buranın tesliminden sonra sıra diğerlerine gelecek ve rüya, hakikat olacaktı.
Ankara, baktı ki olacak gibi değil, kolları sıvadı ve 24 Ağustos 2016'da el-Bâb'da mücadeleye başladı. TSK ve onun sevk ve idaresindeki HSO ile kararlı ve cesur bir mücadeleyle 6 ay sonra el Bâb, işgalci düşmandan istirdat edildi/geri alındı. Yerli halk, hürriyetine kavuştu. Hatırlatmak lâzım ki bu mücadeleyi yapan Türk ordusu ve Türk siyasi iradesi 15 Temmuz 2016'da büyük bir ihanete maruz kalmıştı. Buna rağmen bu adı geçen sivil ve askerî varlık 39 gün sonra el-Bâb'da büyük bir mücadele başlattı ve bu savaşı kazandı. İşte bu mücadele seyrederken Amerika, PYD'nin Fırat'ın doğusuna geçeceğine dair bize kat'i teminat verdi. Ne var ki aynı "kem-küm politika" devredeydi. Sürekli oyalandık. Hariciyemiz, TSK ve istihbaratımız elbette bu olanların farkındaydı. Ama el-Bâb, bir neticeye bağlanmadan ikinci bir cephe açmak yanlış olurdu. Türkiye, bu yanlışlığı yapmadı. El-Bâb, istirdat edildikten sonra PYD'ye "tasını-tarağını topla ve Fırat'ın doğusuna savuş! yoksa vururum!!!" dedi. Bu kararlı ihtar en üst seviyede yapıldı.
PYD, pabucun pahalı olduğunu görüp Amerikan bayrağına sarılmanın da kendini kurtarmadığını anlayınca Washington'dan sonra Moskova'nın da kapısını çaldı. Moskova, bunun üzerine Esad'ın eski planını devreye aldırttı. Beşar Esad, iç harp zuhur ettiğinde Kuzey Suriye'yi daha evvel kendilerine nüfus kâğıdı bile vermeyip insan yerine koymadığı Kürtlere bırakmıştı. Onları Türk Ordusuna karşı kum çuvalları olarak kullanacak ve ileride vaziyeti kurtardığında Kürt milisleri yeniden dağıtacaktı. Bunu yapamadığı takdirde ise Türkiye'nin yolunu kapatmış olacaktı.
Moskova, eski "yoldaş"ı PKK/PYD'ye "Münbiç'i rejim kuvvetlerine devredin!" dedi. Bunun üzerine, bölücü Kürt unsur, rejimi davet etti. Amerikan bayrağı yerine vesayet bayrağı olarak Suriye bayrağını çeker oldular. Görüldüğü gibi PKK/PYD için hem Washington ve hem Moskova "üst akıl" rolü oynamakta ve her ikisi de "stratejik ortak" muamelesi yapmaktadır.
Bunlar, her iki devlete de yakışmayan nâfile gayretlerdir.
Türkiye, böylesi orta oyunlarına metelik vermez.
Bizim için önemli olan, ülkemize kasdeden PKK/PYD'nin Münbiç'te mevcut olup olmamasıdır. Evet; PKK/PYD verilen tahliye sözlerine rağmen bugün Münbiç’te aynen mevcuttur. Türkiye'ye, huzurumuza ve Türk vatandaşlarına zarar verecek yoğunlukta Münbiç'e dolmuşlardır. Kirli bir varlıkla dolan bu bölgeyi temizlemek Türkiye için vazgeçilmez bir zarurettir.
Bu sebeple orada ister ABD bayrağı, ister Rus bayrağı ve isterse rejim bayrağı asılsın. Bu gizlemenin Türkiye bakımından hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktur.
..
.DARBELERLE HESAPLAŞMA
2017-03-02 02:00:00
MGK 28 Şubat 1997 günü çok puslu ve elektrikli bir hava içinde olağanüstü olarak toplandı. Toplantı 9 saat sürdü. 18 Madde tesbit edilmişti. Bunlar Hükûmete tavsiye kararlarıydı. Kararlar, bildiri hâline de getirilmişti. Aslında malum beylik laflardan ibaret bu 18 madde, tavsiye kararından ziyade muhtıraydı.
Asker-yargı-sermaye-medya ve lobici darbeciler MGK eliyle, seçimle gelmiş 54. Hükûmeti millete rağmen devirmeye çalışıyorlardı. İçeride çok sıkıntıya maruz kalan Başbakan Erbakan, ne o ân ve ne de 4 Mart'taki "yumuşatın" ikazına rağmen geri adım atılmadığı için bu bildiriyi imzalamadı.
28 Şubat'ın Yargıtay Başsavcısı Vural Savaş, 21 Mayıs'ta "ülkeyi iç savaşa sürüklediği" ithamıyla Refah Partisi'nin kapatılması için AYM'ye dâvâ açtı.
Karargâh, 7 Haziran'da bazı şirketleri gerici sayarak onları kara listeye aldı.
Genelkurmay, 10 Haziran'da Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay başkan ve üyelerini çağırarak "brifing adı altında onlara talimatlar verdi. Apoletlilerden talimat alan cüppeli zevat, denilenleri ayakta alkışlıyordu.
Bu gerginlik içinde Başbakan Erbakan, 18 Haziran 1997 günü istifa etmek zorunda kaldı. Cumhurbaşkanı Demirel, bir atak daha yaparak yeni hükûmeti kurma görevini Tansu Çiller'e değil 19 Haziran'da ANAP Genel Başkanı Mesut Yılmaz'a verdi.
56. Hükûmet olarak ANASOL-D hükûmeti kuruldu. Hükûmetin başında Mesut Yılmaz, Bülent Ecevit ve Demirel'in vekili Hüsamettin Cindoruk bulunuyordu.
RP, 16 Ocak 1998'de kapatıldı. FP/Fazilet Partisi ise 17 Aralık 1997'de kurulmuştu.
56. Hükûmet Bülent Ecevit'in Başbakanlığında kurulmuş bir azınlık DSP hükûmetidir. Güvenoyu alamayarak yıkıldı. 18 Nisan 1999'da genel seçimler yapıldı. 28 Nisan 1999'da 57. Hükûmet kuruldu. Fazilet Partisi de 22 Haziran 2001'de kapatıldı.
24 Ağustos 2001'de olup-bitenlerden çok dersler çıkartmış yerli ve millî gençler eliyle AK Parti kuruldu.
18 Nisan 1999 Seçimlerinde Fazilet Partisi, 111 milletvekili kazanmıştı. Onlardan biri Merve Kavakçıydı. Bu milletvekilinin başörtüsüyle meclise girmesi üzerine "nâzik insan" diye tarif edilen Bülent Ecevit'in öfkeden yere yıkılacak hâle gelip "bu hanıma haddini bildirin" dediği konuşması meşhurdur.
Başbakan Bülent Ecevit, 23 Ocak 1999 günü bir gazeteye verdiği mülakatta asker-hükûmet münasebetlerini kasdederek "28 Şubat sürecinin defteri kapandı" der demez genelkurmay başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu, 28 Ocak günkü MGK toplantısında Başbakanı yalanlar tarzda Erbakan’la partisine işaretle "28 Şubat'ın laik Türkiye’yi korumak maksadıyla yapıldığı"nı iddia etmişti ama aynı yiğit Karaoğlan, bu generale haddini bildirememişti.
Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel'e gelince... 2006 yılında bir tv mülakatında 28 Şubat'ın darbe olmadığını milletin gözünün içine baka baka müdafaa ederek bir sürü abartılı sözden sonra başörtülülerin Türkiye'de yeri olamayacağını onların başka memleketlere mesela Arabistan’a gidebileceklerini söylemişti.
28 Şubat'a kendi medyasının desteğinden başka ayrıca tv ve gazete mülakatlarıyla şahsen de destek veren diğer isimse Fetullah Gülen'dir. Buralardaki dedikleriyle darbeyi ve darbecileri haklı buluyordu.
Ne var ki zaman, zalimlerin değil, mazlumların ve haklıların lehine çalıştı:
2012 yılında TBMM'de "Darbeleri Araştırma Komisyonu" kuruldu. Ankara 13. Ağır Ceza Mahkemesi'nde 28 Şubat dâvâsı açıldı. Müsned suç, "54. Cumhuriyet Hükûmetini cebren devirmeye ve düşürmeye iştirak"ti. 103 sanık vardı. İ.H. Karadayı, Çevik Bir, Çetin Doğan, YÖK Başkanı Kemal Gürüz ve daha başkaları tutuklandılar. Ancak tıpkı Ergenekon dâvâsı gibi bu dâvâ ve daha başka dâvâlar, FETÖ örgütü yargı mensupları tarafından sulandırılarak maksadın hasıl olmasına mani olundu.
Dikkat çekmemiz o ki derdest olan FETÖ dâvâları da, zaman içinde benzer akıbetlere, ihanetlere uğramasın.
28 Şubat'ın başrolünde olan gazetelerden birinde 28 Şubat'ın haftasında "Karargâh rahatsız" diye manşet atılması nasıl bir tesadüf olabilir?
Kimmiş o rahatsız olanlar?
Yürekleri varsa çıkıp konuşsunlar!
Bütün bu olup bitenlerin mâşerî vicdanı 16 Nisan 2017 takvimidir. 16 Nisan referandumu, 28 Şubat Post Modern Darbesi ve geriye doğru diğer darbeler ve 15 Temmuz ve bu milletin evlâtlarını Sultan bile olsa Başvekil ve Başbakan bile olsa onlara hayat hakkı tanımayanlarla hesaplaşmadır.
.28 ŞUBAT
2017-02-28 02:00:00
Bugün, darbeler çöplüğünde layık oluğu yere süpürülmüş olan "post modern" lakaplı 28 Şubat Darbesinin yaşandığı gün. O darbeyi yapanlar, mağrur bir edâ ile "bin yıl sürecek" derken, 10 yıl bile sürmedi. Sözde ilahiyatçı şarlatanların da ekranlardan destek verdiği bu faşist cunta hareketi, nice insana, ebeveyne ve bilhassa gençlere hayatı zından etti. Ama sonunda gülen darbeciler olmadı. Zira zulüm pâyidar olamazdı. Şimdi o günlerin heyheyli şöhretleri saklanacak saçak altı aramaktalar.
Bu yıkıcı darbe öncesinde, darbe sürecinde ve darbe sonrasında neler oldu neler yaşandı, neler geçti? Artık yakın tarih olan ve fakat zaman geçtikçe üzerinde daha çok konuşulacak o günleri etraflıca tahlil etmek gerekir:
24 Aralık 1995 MV genel seçimlerinden sonra 6 Mart 1996'da DYP-ANAP Hükûmeti kuruldu. Ancak; Hükûmet, güvenoyu için gerekli olan 273 değil de 257 oy aldığı için RP'nin AYM'de dâvâ açmasıyla yeter sayı bulunamadığı gerekçesiyle güven oylaması iptal edildi ve 28 Haziran '96'da Hükûmet düştü.
Cumhurbaşkanı Demirel'in Necmettin Erbakan’ı aynı gün görevlendirmesiyle 1. parti olan RP ile 2. parti olan DYP arasında 54. Hükûmet kuruldu. Bu Hükûmet 8 Temmuz 1996'da güvenoyu aldı.
Başbakan Erbakan, 2 Ekim-7 Ekim 1996 tarihleri arasında Mısır, Libya ve Nijerya'yı ziyaret etti. Sen misin Afrika’yı keşfeden? İstanbul'daki Deniz Harp Okulu mezunu olduğu bilinen, fakat kimin adamı olduğu hep meçhul kalmış olan ve Arap Baharındaki ayaklanmada berbat bir akıbetle öldürülen Libya lideri Kaddafi, Türkiye Başbakanını çölde bir çadırda kabul ederek O'na çok kaba davrandı.
Misafirine saygısızlık yapan Kaddafi yerileceğine O'nun bu çirkin ve pespaye davranışları, muhalefet ve asker güdümlü gazete ve tv'ler tarafından bulunmaz bir fırsat kabul edilip şiddetli bir şekilde Başbakana yüklenildi.
Siyasi hava bulandı. Bu arada İstanbul ve Ankara başta olmak üzere bazı şehirlerde adına "Aczmendi" denen elinde boyundan yüksek âsâ, üstünde harmani, başında kukuleta ile birtakım ürkütücü kimseler türedi.
Başbakan Erbakan, daha Afrika seyahatinden dönmemişken Kaddafi’nin yaptığı terbiyesizliği köpürten muhalefet ve medyanın geliştirdiği ortamda bu ortamı besleyecek daha başka tezgâhlar da devreye girmeye başladı. O Aczmendiler, 6 Ekim'de Kocatepe Camiî'nde "Şeriat isteriz" diye nümayiş yaptılar. Bunların İngiliz beslemesi ata-babaları da Sultan Abdülhamid Han zamanında "şeriat isterük!!" diye yürümüş ve cami duvarlarını kurşunlamışlardı. Yüz sene sonra aynı oyun yine sahnedeydi.
Bu arada Susurluk’ta mafya-polis-politikacı üçgeninde karanlık bir kaza meydana gelmiş, ayrıca "aydınlık için bir dakika karanlık" diye tavalı-çıngıraklı bir eylem başlatılmıştı. Bunlarla iktidar partisi yöneticileri çileden çıkartılmak isteniyor, onların sarf ettikleri sözleri manşetlere çekiyorlardı.
RP Kayseri Belediye Başkanı Şükrü Karatepe'nin 10 Kasım günü İl Divan Toplantısında dile getirdiği düşünceleri, bol odun atılan bir yangına dönüştürülmüştü. Bu yangın, konuşmacının mahkûmiyetiyle devam edecekti.
Yerli ve millî olan insandan mâbede kadar her şeye ve her değere düşman olanlar, yabancılaşmış sözde aydınlar mankurtlaşmıştı.
Paralamak kurdun cibilliyetinde vardı.
.28 ŞUBAT SÜRECİ
2017-03-01 02:00:00
Laikçilerle cuntacıları ve bir kısım basını asıl çıldırtacak olan, Başbakan Necmettin Erbakan'ın Ramazan ayı münasebetiyle 11 Ocak 1997 günü bazı dinî kanaat rehberlerini Başbakanlık Konutu'nda iftara çağırması oldu.
İftar açıldı ama yemek, yiyenlere âdeta zehir edildi. Bu dâvete muhalefet edenlerin kıt anlayışlarına göre suç, birkaç türlüydü. Hem Başbakan oruç tutuyor, hem de oruç tutan "tarikat şeyhi" bazı insanları üstelik de Başbakanlık resmî konutunda ağırlıyordu.
Ana haberler, manşetler, muhalefet konuşmaları ve TSK komuta kademesi zehir zemberek sözlerle doluydu. Hem Erbakan ve hem de yardımcısı Çiller topun ağzındaydı. Besleme ilahiyatçı Prof.lar da ekrandan yangını körüklüyorlardı. Dikkat çeken bir tarafsa Fetullah Gülen'in davet edildiği hâlde gitmemiş olmasıydı.
Komuta kademesinin çatık kaşlı generalleri 22 Ocak 1997 günü İzmit Gölcük'te toplandılar. Bu toplantının ana fikri "irticanın iktidar olduğu" iddiasıydı.
Bu arada hayat da akışına devam ediyordu. 30 Ocak'ta Sincan Belediyesi, "Kudüs Gecesi" diye bir anma tertiplemişti. Gecede bir de piyes sergileniyordu. İran Büyükelçisi de gelmişti. Hemen adı geçen belediye ve piyes hakkında ağır haberler yapılmaya başlandı. Mübalağadan geçilmiyordu. 3 Şubat günü Star televizyonu muhabiri Işın Gürel tartaklandı. Kargaşa büyümüş, aranan kaos bulunmuştu.
20 Tank ve 15 Zırhlı araç 4 Şubat günü Sincan'da gözdağı sürüyüşü yaptılar. Darbenin havalı generali Çevik Bir, bu olayı "balans ayarı" diye tavsif edecekti.
Cumhurbaşkanı Demirel ise "balans ayarı" yapma sorumsuzluğunu işleyenleri en azından kınayacağına 3 kere darbe yemiş bir politikacı olduğu hâlde 5 Şubat günü Başbakan Erbakan'a bir ikaz mektubu gönderdi.
Başbakanın yemeğinde askere "oğlum rakı getir" diye görgü ve terbiye kaideleriyle astlık-üstlük silsilesine aykırı şekilde fütursuzluk gösteren 28 Şubat'ın keskin elemanlarından Oramiral Güven Erkaya ise 25 Şubat günü "İrtica PKK'dan daha tehlikelidir, bu defa silahsız kuvvetler görevini yapsın" diye bir laf etti. Bu lafı emir telakki eden bir kısım medyanın yanı sıra TİSK, TESK, DİSK ve Türk-İş de ortak bir beyanname yayınlayarak "laiklik ve demokrasi sahipsiz değil" diye aslanlar gibi kükrediler.
11 Şubat'ta Ankara'da "Şeriata karşı olan kadınlar" 23 Şubat'ta da Fatih Camii avlusunda "Şeriat" isteyen Aczmendiler yürüyeceklerdi.
İç-dış bütün şer güçler, ajan faaliyetler, sefaret emir-erleri devredeydi.
Tıpkı 31 Mart'ta, tıpkı Menemen düzmecesinde olduğu gibi.
Bu toprakların evlâtlarına nefes alma hakkı tanınmıyordu.
.PAYİTAHT
2017-02-27 02:00:00
İnkılaplar, yerli insanda derin bir şoka yol açmıştı. Kitaba uzak kalışta harf ve lisan inkılabının etkileri başlı başına bir tez mevzuudur. İnkılaplar, dayatılmış, sermaye el değiştirmiş, yerli insan, köylü kalmaya mecbur bırakılmıştı. Bu sebeple bugün adına "medya" denen enstrüman aletleri onun dünyasının çok uzağındaydı. Hâlbuki yine tez mevuu olacak değerde saklı kalmış bir gerçek daha vardır:
Filistin, işgal edilerek İsrail 1948'de kurulduğunda, o dönemlerde aynı kök aidiyet mensupları eş zamanlı olarak İstanbul'da gazete çıkartmaya başlamışlardı. Bunun sebebi şuydu. İstanbul, İslâm âlemini yönlendirmede bir numaralı Payitaht olma vasfını korumaktaydı. Kamuoyu istenilen istikamette yoğrularak İsrail'e destek verilecekti. O günkü bu niyet, şimdilerde dahi anlaşılmış değildir.
Bir yerlerde bu tezgâhlar işletilirken DP iktidarıyla büyük şehirle tanışan yerli insan, devrin bu yeni silahının çok uzağındaydı. Radyoyu zaten düşünemezdi. O devletin elindeydi. Matbuata yani gazete ve mecmuayla arasında engeller görüyordu. Evvela "caiz" olup olmadığı mes'elesi vardı. Sonra da kapital hadisesi. Harplerle tarumar olmuş Anadolu ocaklarının evlâtları, hayata tutunma çabasındaydılar. Onların 1960 ortalarında bir gazete çıkartma projesindeki konuşma zabıtlarını okumuştum. İkiye ayrılmışlardı. Bir kısmı, işi gıybet ve dedikodu yapma endişesiyle karşılıyor, diğer taraf matbuatın "silah" olduğunu bununla mücehhez olmayanın kaybedeceğini dile getiriyorlardı.
Biz, bunun bir benzerini özel radyo-tv kurulmasında kendimiz de işin içinde olduğumuz hâlde bizzat yaşadık. Biz özel radyo ve tv'nin önem ve etkisini savunurken bazıları caiz olma-olmama hassasiyetiyle fikir yürütüyor ve birçok şeyler diyorlardı. İtirazlara alışkındık. Çıkarttığımız çocuk dergisindeki çizgi romanlarda ressam, kadının eteğini diz kapağının üstünde çizmişse bunun kınanmasına muhatap olmuş biriydik.
Bir yanda basın-yayın, sinema vardı; diğer yanda bu muhafazakâr akıl ve tutum. Bu yerli yahut muhafazakâr düşünce 1960 ortaları ve 1970 başlarında gazete işine girdi. Tv ve radyoya adım atması ise 1990 başlarıdır. Bu şu demekti. Kemalizm sahne alırken matbuatını da tesis etmişti. Ondan elli ve Yahudilerin bölgeye devlet olarak taşınmasından çeyrek asır sonra alnı secdeye gelen insanlar, daha yeni medya dünyasına giriyordu. Sanayi inkılabını kaybedenler, medya inkılabını da gecikmeli yakalayabilmişlerdi. İnternet devriminde gecikme yaşanmaması hatta ön alınması Turgut Özal'ın bilgisayarı muhafazakâr aileye sokabilmesinden olmuştur.
Sinemanın Türk toplumunun hayatına dâhil olması 1950 başlarıdır. 1950-60 arası emekleme dönemiydi. 1960'ların Yeşilçam Sineması yeşermekte olan Türk burjuvasına sinemayı sevdirmiş, ailenin en lüks eğlence aracı beyaz perde olmuştu. 1970'lerde üryan filmlerin saldırısıyla aile salonlardan kaçtı, romantik sinema çöktü. Açıkhava sinemaları otoparka dönüştü.
Yerli insanın aydınlarını çıkartıp sinemaya ilgi duyması 1980 ortalarıdır. Yücel Çakmaklı, Millî Sinema, Halid Refiğ Ulusal Sinema akımını başlatmış daha sonra Mesut Uçakan, Salih Diriklik, ardından 2000'lerden itibaren Osman Sınav, İsmail Güneş, Özhan Eren gibi yönetmenler başarılı işlere imza atmışlardı. Merhum Yücel Çakmaklı'nın Kuruluş-Osmancık adlı eseri bugün de kıymetini koruyan güzel bir eserdir.
Bunlar olurken hayatımıza giren özel tv'ler kendilerini Amerikan ve Brezilya dizilerine kaptırmışlardı. Ekranlarımızın Türk yapımcılarla buluşmasıyla Türkiye'de iktidarın el değiştirmesi hemen hemen aynı zamanlardadır. AK Parti iktidara gelmişti. Ama başlangıç âdeta Menderes iktidarı gibiydi. Çok büyük kısmıyla medya, zinde kuvvetler ve sermaye, iktidarın sert şekilde karşısındaydı. İşte o medya, "Köy muhtarı" seçiyor, karargâhı rahatsız zinde kuvvetler muhtıra veriyor, yabancı sermayenin taşeronu patronlar, finans lobileri eliyle baskılar yapıyorlardı.
AK Parti'nin iktidar olması 28 Nisan 2007 ve gerçek mânâda iktidar olması ise 15 Temmuz 2016'dır. Bu tarihlere kadar ancak maddî kalkınmayı gerçekleştirebiliyordu. Onlar refahı ayağa getiriyor ama hâlâ burun kıvrılarak karşılanıyorlardı. Köksüzler ve lobi emir-erlerinin gözünde yapılanlar amelelikten başka bir şey değildi.
Şimdi...
Diriliş-Ertuğrul, Sevda Kuşun Kanadında ve son olarak da Payitaht-Abdülhamid, bu anlamda büyük bir kaybın telâfi edilmesi ve tebliğ ve telkin gücünün sanat yoluyla yakalanmasıdır. Gazete ve ekranda daha evvel bir mesafe alınmıştı. Ancak entrika dolu dizilerde çalışma farklıydı. Artık bizim iklimimizi yansıtan dizilerin mutfağa girmesi, kadını, genç kızı bulması şarttır.
Yerli sinema ise başlı başına bir olaydır. Sadece Antalya ve Adana Film Festivalleri değil, yabancı festivallerde de kendinden söz ettirir ödüller alması gerekir. Geçmiş yıllar sineması yerli insan için korkutucu olmuştu. Sinema, ya müstehcenlik utanmazlığında veya dinle alay hayâsızlığındaydı. Hâlbuki Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- "muhalifinizin silahıyla silahlanın" buyurmaktalar.
Yerli dizi, yerli sinema, yerli medya, yerli kalem, havalimanı, köprü ve tünelden daha az değerli değildir. Bunlarda da 2023 gibi hedefler olmalı.
Yöneten iradenin sözünü ettiğimiz eksikliği keşfetmiş olmasına memnunuz. Ancak unutulmasın ki güçlü filmin olmazsa olmaz iki şartı, güçlü kalem ve güçlü yönetmendir. Diğer taraftan; kitap ihmal edilmemeli ve nesiller sosyal medya çöplüğünde kaybolmamalıdır.
.KIBRIS'TA İŞLER YARIM KALMIŞTI
2017-02-23 02:00:00
Yeşilada'da birkaç aydır barış havaları esmekteydi. Buna göre Kıbrıs'ta bünyesinde iki eşit devletin olduğu tek devlet kurulacaktı.
KKTC ve Kıbrıs Rum tarafı varlıklarını koruyacak, fakat çatı devlet olarak "Kıbrıs Cumhuriyeti" tesis edilecekti. Tabiî böyle bir fikrin uygulanabilmesi için şartlar vardı. Devletin kurumları ve buralarda tarafların ne miktarda, ve hangi şartlarda temsil edileceği söz konusuydu. Biz, şahsen projenin hayat bulacağına ihtimal vermiyorduk. Ankara'nın da ihtimal verdiğini düşünmüyoruz. Ankara, dünyanın olup-bitecekleri canlı bir şekilde görmesi için masadaydı. Oyun bozan taraf olmak istemiyordu.
Nitekim müzakereler sürerken Rum Meclisi, şaşırtıcı bir biçimde "enosis" fikrini halka götürme kararı aldı. Karar, belki beklenmezdi ama bu durum karşısında Türkler avantajlı konuma gelmişlerdir. Rumlar, "enosis" kelimesini siyasi bir talep olarak ilk defa Girit'in Yunanistan'a katılması maksadıyla 19. asrın sonlarında kullanmışlardı. 1921 ve 1930'larda da Kıbrıs'ta tekrarladılar. Enosis kararı verildiğinde bir memleket, bir başka devlete bağlanmakta, ona dâhil olmaktadır. Kelimenin Türkçe karşılığı ilhak veya katılmadır.
İki eşit devletli Tek Kıbrıs için yapılan müzakereler, BM genel sekreterinin hususi temsilcisi ve Kıbrıs danışmanı Espen Barth Eiden hakemliğinde KKTC lideri Mustafa Akıncı ve Rum lideri Nikos Anastasiadis arasında birkaç aydır devam etmekteydi.
Türkiye'de gündem çok yoğun olduğu için bu müzakereler fazlaca görülmese de zaman zaman kulağa çalınıyordu. Her şey iyi gidiyor derken Rum tarafı yine yapacağını yaptı. Üstüne üstlük bir de AB üyesi olan Rum tarafı, meclisinde bizim için kabulü asla mümkün olmayan "enosis" kararı aldı. Ancak bu kararın yürürlüğe girmesi plebisit dedikleri halk oylamasıyla gerçekleşecekti. Rum kesiminde sandıklar kurulacak ve halk "evet" derse Kıbrıs, Yunanistan’ın vilayeti olacaktı. Temsilciler Meclisinin bu kararı Rum okullarında şölenler yapılarak kutlandığına göre aksini beklemek mümkün değil.
Rumların bu tehdit ve taktiğine rağmen taraflar, 16 Şubat 2017 günü BM binasında yine bir araya geldiler. Aslına bakılırsa Türk tarafı, Rumların bu oyunu üzerine o toplantıya gitmemeliydi. Ama masayı deviren taraf görüntüsü vermemek adına olsa gerek gitmişlerdi. Celse açıldığında Rum liderin elinde 5 sayfalık bir evrak vardı. BM temsilcisi vaziyeti kotarmaya çalışırken suçluluk psikolojisindeki Nikos Anastasiadis, "söyleyecek sözüm yok!" diyerek hışımla yerinden kalkıp kapıyı çarparak savuşup gitti.
Bu kararı alan ve bu kaba hareketi yapan tarafla görüşülecek ne olabilir? Rum lider, müzakerelerde zora girince asıl niyetini göstermiştir. Zira, enosis/Yunanistan'a bağlanma onların megalo ideasıdır. Büyük Yunanistan'ı gerçekleştirmek adına 12 adayı zapt ederek ciddi mesafe almışken bunu Kıbrıs’la tamamlama hasretindeler. Büyük Yunanistan’dan sonraki rüyaları ise Bizans’ı diriltmektir.
Enosis kararları alınır, kapılar çarpılıp toplantı terk edilirken Türk tarafının hatalar tamir edilmeli gibi alttan alan sözler sarf etmesine gerek yoktur.
"İki devletli Tek Kıbrıs" teşebbüsü bitmiştir.
O bitmiş fakat bir tehlike de gözükmeye başlamıştır. Göstermelik halk oylaması yapılıp da resmî planda Kıbrıs'ın tamamını temsil "devlet" kabul edilen tarafta Yunanistan'a katılma kararı alınınca Ankara ne yapacaktır?
Böyle bir karar alınırsa bizim için birkaç ihtimal doğar:
1-20 Temmuz 1974'te Kıbrıs'ta yarım bırakılmış fetih ikmal edilir.
2-KKTC de Türkiye’ye katılma kararı alır.
3-KKTC'nin BM üyesi olacak şekilde birçok devlet tarafından tanınması sağlanır.
Soru şudur:
Rumları, bu sürpriz çıkışı yapmaya kim razı etti?
Herhalde şunlardan biri veya bir kaçıdır. FETÖ, PKK, Esad Rejimi, belki daha başka birkaç devlet. Kuvvetli ihtimal o ki sıkışan örgütler, Türkiye'yi meşgul edecek yeni cepheler açma peşinde olmalılar.
.WASHINGTON, YANLIŞ YOLDAN DÖNMELİ
2017-02-22 02:00:00
G.W. Bush dönemi ABD-Türkiye münasebetleri, hiç yaşanmadık denli kötü seyretti ve berbat bitti. B.H. Obama dönemi münasebetleri ise iyi başladı, ümit veren bir seyir takip etti ama o da hüsranla bitti.
Şimdi yeni bir Amerikan başkanıyla yeni bir dönem başlamış bulunuyor. Türk milleti henüz, D.J. Trump hakkında kat'i hükmünü vermiş değil. Bu başkan, adayken Müslümanlara dair yaptığı konuşmalar, Kudüs ve mültecilerle ilgili açıklamalarından dolayı ciddi şekilde şüpheyle karşılanmıştı.
Başkan seçildikten sonra adaylığında dile getirdiği bazı görüşlerini ağzına almaz oldu ama meselâ mültecilerle alâkalı olanlarda olduğu gibi bazılarında da hâlâ ısrar etmekte. Sn Trump'ın Müslümanlar ve biz Türkiye devletiyle alakalı olarak deyip-demediklerini Sn Erdoğan’la konuşmasından öncekiler ve konuşmadan sonrakiler şeklinde tasnif etmek mümkün. Yaptıkları 45 dakikalık telefon görüşmesi, oldukça müsbet geçmişti.
Temenni ederiz ki o görüşme, mavi boncuk dağıtma olmasın ve siyaset gerçeğinin gerekleri yerine getirilsin.
Biz, tarihin ve coğrafyanın kıyısında kalmış küçük bir camia değiliz. Türkiye, muhteşem bir mazisi ve parlak bir istikbali olan, 1 milyar 750 milyonluk İslâm âlemi üzerinde müessir ve yeryüzünde sözü geçen bir devlettir. Ne dostluğumuz ve ne de düşmanlığımız bir kenara bırakılabilir.
Ankara ile Washington DC'nin yakınlaşması, II. Dünya Harbi sonrasıdır. Bu yakınlaşma nihayetinde stratejik ortaklık çapına ermiştir. Ne var ki bugün o "stratejik ortaklık" cümlesi, muhtevasız kalmış bir laftan öteye değer göstermemektedir. Eğer sn Trump'ın yüz önemli işi varsa ilk üç en önemli işinden biri, Amerika'nın Türkiye ile olan münasebetlerini hâle-yola koymak, yer yer kızgın yer yer kırgın Türk milletinin gönlünü tamir etmektir.
Ne Rusya, ne Çin, ne AB ve ne de ABD Türkiye olmadan bu bölgede iş yapamaz ve yol alamaz. Kasdımız, sadece Orta Doğu değildir. Balkanlar hatta Orta Avrupa, Kafkaslar, Akdeniz havzası, Orta ve Kuzey Afrika ve şimdilerde Afrika, gönül ve nüfuz alanımızda olan mücavir topraklardır.
İş adamı Donald Trump, bürokratik zihin bulanıklığına kapılmadan Ankara'yı iyi anlamalıdır. Söylenen gayet sadedir. Anlaşılması çok basittir. Ankara, Obama idaresine olduğu gibi Trump idaresine de biri "yap", diğeri "yapma"dan ibaret iki şartı ileri sürmektedir.
-Terör elebaşı FETÖ ve ABD'ye kaçmış bütün darbecileri hemen iade et!
-PYD/YPG'ye yardım etme!
ABD, bu haklı şartları ama'sız, fakat'sız, lâkin'siz olarak hemen ifa ederse Türk-Amerikan münasebetleri tekrar düzelir. Oyalama yoluna gidilirse Amerika, Türkiye'yi iyiden iyiye kaybeder. Bilinmeli ki Türkiye'yi kaybeden bir Amerika, çok şeyi kaybeder.
.BELÇİKA'DA ADALET TİYATROSU!
2017-02-21 02:00:00
Hem ülkesinin ve hem de Avrupa'nın başşehri Brüksel, öyle görülüyor ki aynı zamanda bir tiyatro merkezi. Hayır, piyeslerin sahnelendiği bir merkez değil. Sözüm ona dâvâ, mahkeme, muhakeme ve hükümlerle bir tiyatro merkezi.
Brugge Ağır Ceza Mahkemesi, dün Fehriye Erdal'a bu defa da "terör örgütü üyeliğinden" dolayı 15 yıl hapis cezası verdi. Daha evvel de "Türkiye'de işlediği suçlardan dolayı" 30 yıl mahkûmiyet vermişti...
Fehriye Erdal, 1977 Adana doğumludur. DHKP-C/Devrimci Halk Kurtuluş Ordusu mensubu bir militandır. Polis müdürü Hüseyin Kocadağ vasıtasıyla Sabancı Center'a temizlik işçisi olarak girmiştir. İşe başlamasından 5 ay sonra 9 Ocak 1996'da İsmail Akkol ve Mustafa Duyar'la "Özdemir Sabancı Cinayeti"ni işlemişlerdir.
Hüseyin Kocadağ, 3 Kasım 1996'da yakın tarihin şaibeli vak'alarından biri olan Susurluk kazasında ölmüştür.
Fehriye Erdal'ın Sabancı Center'da işe başlamasındaki maksat, Özdemir Sabancı'yı katletmektir. Bunun için münasip zaman ve zemini kollamış ve cinayet günü İsmail Akkol ve Mustafa Duyar'ı gizlice idare katına almayı başarmıştır. Bu sırada Özdemir Sabancı, Toyotasa Genel Müdürü Haluk Görgün ile toplantı hâlindedirler. Failler, Özdemir Sabancı, Haluk Görgün ve şirket sekreteri Nilgün Hasefe'yi aynı ânda katletmişlerdi.
Cinayetten sonra kaçan Fehriye Erdal, Yunanistan üzerinden Belçika'ya gitmiş ve Knokke şehrinde yaşamaya başlamıştır. Bu arada yaptığı sığınma talebi ise nasılsa kabul görmemiştir. 1999 yılında kaldığı apartmanda yangın çıktığında taşıdığı pasaportun sahte olduğu anlaşılmış ve bundan dolayı cezalandırılmış ve bir yıla yakın bir infazdan sonra tahliye edilmiştir.
2000 yılında ev hapsine alınmış fakat 2006'da kaldığı yerden kaçarak izini kaybettirmiştir. Daha sonra bulunarak 2007'de Türkiye'de işlediği suçlardan dolayı yargılanmasına karar verilmiş ama kaldığı evden bir kere daha kaçmayı başarmıştı. Bu arada Belçika'da işlediği suçlar sebebiyle 2 yıla mahkûm edilmiş fakat hükmün, 1250 avro para cezasına çevrilmesine karar verilmişti.
5 Aralık 2016'da ise ortalarda olmayan veya ortalarda olup da Belçika polisinin görmediği Fehriye Erdal, Türkiye'de işlediği suçlardan dolayı 30 sene hapse mahkûm edilmişti. Brugge Ağır Ceza Mahkemesi, bu defa da 20 Şubat 2017 günü aynı sanığı "terör üyeliği" suçundan 15 yıl cezaya mahkûm etmiştir. Karar yine sanığın gıyabında verilmiştir.
Bulunup bulunmayacağı belli olmadığı gibi daha temyiz ve AİHM vs var...
Fehriye Erdal, tam 20 senedir. Belçika'dadır. Belçika ve Avrupa'nın başşehri yani sözüm ona uygarlığın merkezi Brüksel, 20 senen içinde bir cinayet zanlısını doğru-dürüst yargılayıp hakkında suçuna denk bir ceza verememiştir. Türkiye, yığınla evrakı Belçika mahkemelerinin önüne yığdığı hâlde bunlar önemsenmemiştir. Belçika hükûmetleri, iade talebimizi ise hiç düşünmediler.
3 kişinin katiline verilen ceza hakikaten ibretliktir!
Avrupa'da insan hayatı bu kadar ucuz mudur?
Diğer sanıklara gelince... Mustafa Duyar, cinayetin ardından yakalanmış ve Afyon cezaevine konmuştu. Bir müddet sonra cezaevinde ölü bulundu. İsmail Akkol ise geçen şubat başında gizlice Söke'den Türkiye'ye girerken yakalanıp 4 Şubat 2016'da hapishaneye kondu.
Son söz:
Taraflar kim olursa olsun.
Gecikmiş adalet, adalet değildir.
Yoksa Belçika'daki gibi tiyatroya döner.
.ÜLKÜCÜLERİN 16 NİSAN'LA İMTİHANI
2017-02-20 02:00:00
Elbette o milliyetçi damar öteden beri sürüp gelmekteydi. Ancak bir gençlik hareketi olarak teşkilatlanıp ortaya çıkması, Başbuğ Alparslan Türkeş'in Hindistan sürgününden dönüp CKMP/Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi'ne girerek bu partiyi MHP/Milliyetçi Hareket Partisine çevirmesiyle oldu.
Yaz kampları açılmıştı. Milliyetçi gençler, bu kamplarda yerli ve millî değerlerimizle donatılmaktaydı. Hürriyet ve Cumhuriyet gibi gazeteler, o gençlere "komando" diye bir lakap takıp aşağılamaya çalıştılar. Kemalist, beyaz Türk ve laikçi çevreler, Ülkücü hareketi hiç hazmedemedi. Zaten kısa zaman sonra sol-sağ kavgaları başladı. Türkiye, içeriden kuzeyden gelen sosyalist bir işgalle karşı karşıyaydı. Başbuğ Türkeş, ferasetiyle bu işgal ve ihaneti önceden sezmiş ve gençliği teşkilatlandırarak tehlikeye karşı tedbir almıştı. Ülkücü gençlik, 1970-80 arası binlerce şehit verdi. Bu arada MHP iki kere Milliyetçi Cephe Hükûmetlerinde yer alarak devletin içten de takviyesine destek oldu. Eğer, ülkücülerin yiğit fedakârlıkları olmasa, bu ülke, tıpkı Kazakistan, Türkmenistan, Azerbaycan, Bulgaristan gibi SSCB'nin komünist peyklerinden biri olurdu. Türkiye, iç ihanet ve dış saldırılar ve ideolojik şartlanmışlıklarla komünist işgal yaşamadıysa bunda Alparslan Türkeş'in, Ülkücü hareketin ve MHP'nin çok büyük payı vardır.
Ama buna rağmen 15 Temmuz gibi CIA sevk ve idaresindeki 12 Eylül yapıldığında saçının telinden ayağının tırnağına dek bu ülkenin maddi ve mânevi değerlerine yürekten bağlı garip Anadolu çocuğu ülkücüler, mahkemelerde suçlu muamelesi gördüler ve Leninci, Maocu vs komünistlerle aynı ithamlara maruz kaldılar. Bazıları asıldı, hatta Erdal Eren gibi 17 yaşında olduğu için yaşı büyütülüp asılanlar oldu, bazılarının hayatları zındanlarda çürüdü. Muhsin Yazıcıoğlu gibi ömrünün 6-7 yılını hücrelerde geçirenler oldu. Buna rağmen onlar, devlete küsülmez, millete sırt dönülmez umdesi icabı kan kustukları hâlde kızılcık şerbeti içtik dediler. Onlar, bu memleketin helâl süt emmiş ve helâl lokmayla büyümüş evlâtlarıydı.
Alparslan Türkeş'in vefatından sonra Devlet Bahçeli, MHP'nin başına ve ülkücülerin rehberliğine seçildi. Sn Bahçeli, az konuşup tefekkür yanını çoğaltan bir yapıya sahipti. Olan bitenlerden dersler çıkartıyordu. Ana-babalarının ve bu vatanın birer emaneti telakkisiyle ülkücüleri titizlikle muhafaza ederek her türlü kışkırtma ve fitneden uzak tuttu. MHP bu arada birkaç iktidarda yer aldı.
Türkiye, 2002'lerden itibaren yeni bir sürece girdi. 28 Şubatçılar, Kemalistler, laikçiler, yabancı güdümlüler, beyaz Türkler kısacası dün ülkücülere "komando" diyerek aşağılayanlar şimdi kapıcıların, gecekondu sakinlerinin, çiftçilerin, demircilerin, gemicilerin çocuklarının işbaşına gelmelerini, onların da her sahada yer almalarını hazmedemiyordu. Amansız bir savaş açmışlardı. Her türlü zinde kuvveti onlara karşı kullanıyorlardı. Devlet hayatı zaman zaman tehlike geçiriyordu. İşte böylesi her vakitte sn Devlet Bahçeli, devreye girip geminin karaya oturma tehlikesini önledi.
Bu arada takıyyeciler devredeydi. Bir taraftan iktidar, diğer taraftan muhalefet partileri üzerinde çalışıyorlardı. Ana muhalefet başkanı Deniz Baykal'ı bir kaset tuzağıyla düşürdüler. MHP de hedefteydi. MHP yönetiminden birçok ismi de harcadılar. Sırada Devlet Bahçeli ve Tayyip Erdoğan vardı. Devlet Bahçeli'yi delege oyunları ve parti içi tezgâhlarla ve Tayyip Erdoğan'ı da darbeyle alaşağı etmek istediler.
Devlet Bey, 15 Temmuz işgal ve ihanet gecesinde hemen Başbakan Binali Yıldırım'ı arayarak devletin, hükûmetin seçilmiş Cumhurbaşkanının yanında ve her türlü darbenin karşısında olduğunu net bir dille bildirdi. O'nun bu tavrı üzerine bazı muhalifler, gecikmeli de olsa darbeye karşı olduklarını söylediler. Eğer, MHP lideri, o tavrı ortaya koymasaydı, darbe belki muvaffak olur ve işgal yaşanır, belki muvaffak olamaz ancak mutlaka çok kan akardı.
15 Temmuz’dan sonra Başkanlık sistemi, şartların hassasiyeti sebebiyle dile gelmiyordu. Devlet Bahçeli, 11 Ekim 2016 günkü grup konuşmasında fiili bir durum olduğunu AK Parti'nin teklifini TBMM'ne getirmesini, gerekirse halka da gidilmesini istedi. Sn Bahçeli, "devlet ayağa düşmesin, millet ziyan olmasın diye bu yolu seçtik" diyordu.
Hem parti başkanı olup hem milletin ve devletin âli menfaatlerini her şeyin üstünde tutmak dervişâne bir feragat ve üstün bir hamiyettir. Devlet Bahçeli, 15 Temmuz 2016'dan bu yana tarihî hizmetler veriyor. Dâvâ sahipleri için aslolan fikrinin iktidar olmasıdır. Bu aklıselim siyaseti, ülkücüleri değişik kadrolarda işbaşına taşımıştır.
MHP genel başkanı ve ülkücülerin lideri doğru yoldadır. Bütün MHP teşkilatlarının ve istisnasız her ülkücünün sığ, gündelik ve nefse dayalı politika gütmeyip ay yıldızlı aziz bayrağımızın Büyük Türkiye üzerinde dalgalanmasını esas kabul eden sn Devlet Bahçeli'nin arkasında yer almalıdırlar.
Merhum Muhsin Yazıcıoğlu'nun helikopterine suikast düzenleyip şehit edenler, Devlet Bahçeli'yi de politik Bizans oyunu takıyye ve kumpaslarıyla düşürmek istemektedirler. 1970-80 arası, kuzeyden gelen orak-çekiçli ve kanlı işgal teşebbüsüydü. 15 Temmuz da Batı'dan gelen haçlı ve kanlı işgal teşebbüsüdür. 16 Nisan 2017'de 27 Mayıs, 12 Eylül, 28 Şubat ve 15 Temmuz oylanacaktır. Yanlış yerde saf tutulmamalı. Dün komando diye hakaret edenler, bugün aslanım diye sırt sıvazlamaktalar.
Ölçüyü hem Allahü teâlâ ve hem de Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- vâz etmişlerdir. Bu buyruğa baş kesmek her ülkücü için elzemdir:
-Birlikte rahmet, ayrılıkta azap vardır.
.ANKARA'YI GÖZDEN ÇIKARAMAZLAR!
2017-02-17 02:00:00
Türk ordusuyla Hür Suriye Ordusu, el Bâb'ı DEAŞ'tan kurtardılar. Şehîdlerimize rahmet, gazilerimize şifalar diliyor, emeği geçen sivil ve asker herkesi tebrik ediyoruz.
El Bâb'da iş bitti ama Suriye'deki işimiz bitmedi. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan da buna işaret etmekte. Sınırlarımızın güvenliği için Rakka ve Menbiç ve gerekiyorsa başka yerlerin de temizlenmesi lâzım. Menbiç, daha evvel DEAŞ'ın elindeyken şimdi PYD/YPG'de. PYD Kürtleri, göstermelik sayıdaki bir kısım Arap ve bir kısım Türkmenler ile Süryani ve Ermenilerden meydana gelen bu topluluğa ABD, yaldızlı bir ünvanla "SDG/Suriye Demokratik Güçleri" adını vermekte. Rakka ise hâlâ DEAŞ'ta. Menbiç de Rakka da Fırat Nehri'nin kenarında ve her ikisi de hudutlarımıza yakın. Menbiç çok daha da yakın.
Washington, Türkiye'nin el Bâb'ı kurtarmasından belki kerhen memnundur. Ancak Rakka'ya girecek olmasına muhalif. PYD/YPG'ye teslim etmiş olmaktan dolayı Menbiç'i aklına bile getirmek istemediği anlaşılıyor.
Bazı dünya yorumcuları, ABD ile Türkiye'nin Rakka'da bir kara harbine tutuşabileceklerini bile iddia etmekteler. Amerika'nın Rakka veya bir başka Suriye bölgesinde Türkiye ile çatışmayı göze alacağına ihtimal vermiyoruz. Üstelik kara çatışması ne demek? Eğer bir çatışma olursa her unsur devreye girer.
Ankara, Kürtçü kuvvetlerin Fırat'ın doğusuna taşınmasına dair verilen sözün bütünüyle yerine gelmemiş olmasından rahatsızdır. Anlaşılıyor ki savsaklama ve göz boyaması yapılmış. Diğer taraftan Washington, PYD'ye yardıma devam etmektedir. Demek oluyor ki Türkiye'nin güneyinde ve Suriye’nin kuzeyinde bir Kürt devleti kurma fikrinden, Kürt petrolünü Akdeniz'e taşıma tahayyülünden vazgeçilmemiş. Seyri bu şekilde okuyan Türkiye, bundan dolayı "Ankara’yı kaybedersiniz!" diye ikazda bulunmaktadır.
Bu tartışmalar yaşanırken -eş zamanlı olarak- Rusya da Moskova'da bir "Kürt Konferansı" toplamaktadır Mesut Barzani tarafının bu konferansa davet edilmemesi, Moskova'nın ne yapmak istediğine kâfi delildir.
Vaziyet o ki hem ABD ve hem de Rusya bir elleriyle bizimle el sıkışırken diğer elleriyle de Türkiye muhalifleriyle tokalaşmaktalar. Rusya, hem Suriye rejimiyle içli-dışlı ve hem de bölge Kürtlerini ve dolayısıyla bölgeyi ABD'ye kaptırmama çabasında. Hâl böyle olsa da ne Washington ve ne de Moskova, Ankara’yı gözden çıkaracak bir acemilik yapmazlar. Ancak mes'ele bu iki devletle bitmiyor. Yakın ve uzak daha başka açık ve saklı müdahiller de var.
İran, Almanya, İngiltere, Fransa. Bu pencereden baktığımızda İran, Rusya, Almanya, ABD açıkça karşımızda ve ismini saydığımız ve saymadığımız diğerleri de örtülü biçimde karşımızdalar. Bunlara Avusturya ve Belçika da eklenebilir. Bize düşmanlık edenlere kol kanat geriyorlar.
Denebilir ki o zaman geriye ne kaldı? Neredeyse bütün dünya ile ihtilaflıyız!.. Hatta daha ileri gidip bu nasıl siyaset? Bütün dünyayla düşman olmuşuz! da denebilir. Tabiî ki daha Çin ve Japonya var demeyeceğiz.
Diyeceğimiz şu:
Ne insan, ne şirket ve ne de devlet hayatında her ân sütliman değildir. Şu saydıklarımız, en azından asırlık ihtilaflardır.
Ne Washington, ne Moskova ve ne de diğer başkentler, 80 milyon nüfus ve 17. büyüklük derecesine sahip Türkiye'yi bırakıp birkaç bin kişilik Kürt militanını avunma siyaseti yapmazlar. Yaptıkları hem bize karşı ve hem de birbirlerine karşı pazarlık imkânını çoğaltmak içindir. O'nun için Ankara'yı yok sayamazlar. Yeter ki kuvvetli ve kudretli olalım.
.GERTRUDE BELL
2017-02-16 02:00:00
Gertrude Margaret Lowthian Bell, asilzâde ve zengin bir İngiliz ailesinin çocuğu olarak 14 Temmuz 1868'de Durham Country'de dünyaya geldi. 3 yaşlarındayken annesini kaybetti. Babası Thomas Hugh Bell, Florance Oliffe isminde meşhur bir ressam ve oyun muharriresi ile evlendi.
Gertrude, ilk ve orta tahsilini Londra’da yaptı. Fakat bununla yetinmedi. Üniversiteye gitmek istiyordu. Ancak babası Kraliçe Victoria devrinin kaidelerine bağlıydı. Buna göre liseden mezun olan kızların yüksek tahsile devam etmelerine ihtiyaç yoktu. İsabetli bir evlilik yapıp evlerinin hanımı olmaları gerekirdi.
Üvey anne Florance Oliffe, Gertrude'un hırs ve zekâsını keşfetmişti. Devreye girerek kocasını ikna etti. Kızlarını Oxford'a gönderdiler. Gertrude Bell, burada tarih, coğrafya ve arkeoloji okudu. Oxford Üniversitesini şeref derecesiyle bitiren ilk kız talebe oldu. 1897-1903 arasında iki kere dünya turuna çıktı. Bir hey'etle birlikte İran'a gitti. 1899'da Arapçasını ilerletmesi için Kudüs'e gönderildi. Bu çevrede Arap arkeolojik mekânlarının haritalarını çizerek bunları bastırdı. Bu yayınıyla dikkate şâyan bir arkeolog kabul edildi. 25 yaşına girdiğinde ana dili İngilizceden başka Arapça, Türkçe, Farsça, Fransızca, Almanca Çince ve Japonca biliyordu. Bu arada Orta Doğu’yu esaslı şekilde dolaşmıştı. Ayrıca Hâfız-ı Şirâzî'nin Dîvânı'nı da Farîsîden İngilizceye tercüme etmişti.
Gertrude Bell, diğer birçok meslektaşı arkeolog gibi "Majesteleri"nin gizli istihbarat teşkilatına mensuptu. Ancak, sıfat arkeologdu. Bugün "Orta-Doğu" denen Osmanlının Asya toprakları, İngiliz ve diğer devletler ajanlarının adım adım dolaşıp üzerinde çalıştıkları yerler hâline gelmişti. "Arkeolog" Gertrude M.L.Bell, bugün de gündemde olan mekânlardan Cerablus'ta hem kazılar yapıyor ve hem de insanların ve muhitin fotoğraflarını çekiyordu. İnandığı görüşe sadakatle bağlı olan bu kadın, 1902'den itibaren Anadolu’ya girmeye başladı. Bugünkü Türkiye topraklarına defalarca geldi. Kazılar yaptı veya yapılanlara iştirak etti.
I. Dünya Harbi patlak verdiğinde Gertrude Bell, arkeologluğu bir kenara bırakmıştı. O şimdi yalnızca casustu. Londra, kendisini Kahire'de faaliyet gösteren "Arap Bürosu"na tayin etti. Bu büronun vazifesi, Arapları, Osmanlı idaresine karşı kışkırtmak, isyanın çapını genişletmek ve Türklerle aralarını bozmaktı. 1911'den beri Leonard Wooley'in maiyetinde arkeoloji asistanı diye çalışan Lawrence de artık Arap Bürosu'nda Gertrude Bell'in emri altındaydı. Gertrude, Lawrence'in "Arabistanlı Lawrence" olması için elinden geleni yaptı..
Mezkür kadın casus, 1918'de harp biterken Kahire'den alınarak Bağdat, Basra ve havalisine siyâsî memur olarak tayin edildi. 1919 Paris Sulh Konferansına delege olarak katıldı. Takvimler, 1920'yi gösterdiğinde Irak, bütünüyle İngiliz işgali altına girmiş, Winston Churchill'in desteğini almış olan Gertrude Bell, İngiltere'nin "Orta-Şark Sekreteri" olmuştu. Bu sıfatla 1921'de Kahire'de bir Orta-Şark Konferansı tertipledi. Irak'ın hudutlarını kazma-kürekle kazı yapar gibi masa başında cetvelle Gertrude Margaret Lowthain Bell çizdi..
Hudutlar belli olmuştu. Şimdi sırada Bağdat'ta oturacak bir devlet reisindeydi. Gertrude, majesteleri adına Irak'ın başına Şerif Hüseyn'in oğlu Faysal'ı "kral" unvanıyla oturttu. Faysal, daha evvel Suriye'de tahta çıkartılmış fakat Fransızlar O'nu devirmişlerdi. İlginç olan bir İslâm cemiyetine hükümdar tayin edilen birine "kral" unvanı verilmesiydi. 1920'den evvel İslam devlet an'ânesinde böyle bir unvan yokken bundan böyle bir hayli ısmarlama Arap devletinde bu unvanı taşıyan üst akla bağlı "kral"lar peydah olacaktı. Şimdi, Osmanlı Devleti'nden koparılmış Irak, İngiltere’nin güdümünde sözüm ona müstakil bir devlet olmuştu. Şöhreti yaygınlaşan kadın casusa ise "Çölün kızı" ve "Irak'ın tâçsız kraliçesi" deniyordu. Hâlbuki hükmeden tâç ondaydı.
Böylece siyâsi vazifesini ikmâl etmişti. Tekrar arkeogluğa döndü. Irak Eski Eserler Umum Müdürü oldu. 2003 İşgalinde Amerikalıların talan edeceği Bağdat Müzesini kurdu. O günün zorun zoru ulaşım şartlarında Orta Doğu ve Afrika arasında mekik dokuyan, "kral" bile tayin edebilen dâvâsına inanmış bu hırslı kadınının nişanlısı Çanakkale'de Mehmetçiğin kurşununa yakalandı. Evlenmedi. Tarih 1926 yaz aylarına geldiğinde ruhî buhranlar yaşıyordu. 12 Temmuz 1926'da uyku ilacı alarak intihar etti. 38 yaşındaydı. Ona ve majestelerine bağlı tuzu kuru ve milliyet hissine yabancı Iraklılar, çok şaşaalı bir cenaze merasimi tertiplediler. Bağdat'ta İngiliz mezarlığına defnedildi. Servetini Arkeoloji Merkezi kurulması için bağışladı. Çektiği binlerce fotoğrafla elindeki binlerce vesikayı ise İngiltere’deki Newcastle Üniversitesine hibe etti.
Bu hikâyeyi niçin anlattığımız anlaşılmış olmalı:
100 sene evvel Haçlı dünyası mensubu Florance'ların, Gertrude'ların, yazarların, arkeologların, siyâsilerin, istihbaratçıların dâvâlarına sıkı sıkıya bağlı kalarak yaptıkları çalışmalar, bugün de bölgemizde gündem tayin ediyor.
Yaşanan dehşetli kavga da esasında batılıların kendi aralarındaki paylaşmanın hırlaşmasıdır. Bir kısım yerli halk ise hâlâ "Çölün Kızı"nı uğurlama gafletini yaşamakta.
.TAKSİM'İN FETHİ
2017-02-14 02:00:00
29 Mayıs günü "Feth'in 563. Yılı Kutlama Şöleni"nde bir taraftan da 25-30 yıl öncesini düşünüyordum. O zamanlarda "Fetih Merasimi" Silivrikapı'da yapılırdı. Fetih ikliminden haberdar olsun diye çocuklarımızı alır, oraya giderdik. Yüz kişi kadar vatandaşla küçük bir mehter takımı, bir vefa borcunu ödemeye çalışırdı. Mehter birkaç marş çalar, yeniçeriler surlara tırmanır, tören böylece biterdi. 29 Mayıs 2016'da ise Cumhurbaşkanı, Meclis Başkanı, Başbakan, bakanlar ve bir milyon vatandaş Yenikapı miting alanındaydı. Tv'ler naklen yayın yapıyor, birkaç taburluk mehter birlikleri yeri-göğü inletiyor, jetlerimiz inanılmaz gösterilerle yürekleri ağza getiriyordu.
Her şey harika ve her şey göğüs kabartıcıydı. İstanbul'un güzel bir Emir'le O'nun güzel askerleri tarafından ebedî vatan kılınmasına şükrediyor, hamdediyor ve seviniyorduk.
Ama...
Törenden sonra içimizi bir burukluk kapladı:
İstanbul 1453'te fethedilmişti. Bu belde fethedilirken şehrin her semti, her bölgesi, her taşı ve her karış toprağı birden fethedilmişti. Ne var ki ve ne hazin ki Fetih'ten uzun asırlar sonrasında bazı varlıklar, elden çıkmıştı. Hayır sadece Ayasofya’yı kasdetmiyoruz. "Zulüm 1453'te başladı!" diye iftira atan, "1071 işgaldir!" diye ecdada hakarete yeltenen cüce zihniyet, Taksim'i hain bir hançer darbesiyle Müslüman Türk'ten koparmış, burayı ezânsız, mâneviyatsız ve hüviyetsiz bırakmıştı...
1985-86'lardı. Cumhurbaşkanı Kenan Evren, AKM'de bir konuşma yapacaktı. Enver Ören Bey "git bakalım, ne diyor?" diyerek bizi Cumhurbaşkanını dinlemeye yolladı. Taksim'e çıktım. Ancak; mevsim kış, vakitler dardı. Önce ikindi eda edilmezse namaz kazaya kalabilirdi. Bu sebeple etrafta cami aradım. Birçok kilise kubbesi, çan kulesi görüldüğü hâlde hiçbir minare yoktu. Bir-iki kişi, Fransız Konsolosluğu arkasındaki bir apartmanı tarif ettiler. Denilen yere geldim. Evet bir apartman. İçi birazcık düzenlenmiş, üstüne de iki metre kadar tenekeden bir minare konmuştu. Hepsi buydu. Hâlen de böyledir. Tek fark şu ânki minarenin yine aynı boyda fakat ahşap olması.
Ertesi gün gazetemizin sahibine, AKM'ye gittiğimi; fakat Kenan Evren'in konuşmasından daha önemli haberin Taksim'de cami yokluğu olduğunu bahsederek bunu haber yapmak gerektiğini arz ettim. Enver Bey, yazıişlerine talimat verdi. Türkiye gazetesi, bu işi aylar hatta birkaç sene boyunca sıkı şekilde takip ederek peşini bırakmadı. Vatandaşlar da çok güçlü şekilde destek oldular. O çevrede 10 kadar kilise birkaç havra olduğu hâlde yalnızca İstiklal Caddesi'nde Hüseyin Ağa Camiî vardı. O şimdi AVMzede olmuş vaziyette.
Biz, bu mes'eleyi gündeme getirirken hâdisenin mâzisinden haberdâr değildik:
1925'te İstanbul meb'usu Hakkı Şinasi Paşa, riyâsetinde bir encümen kurulur. Taksim'e bir âbide dikilecektir. İtalyan heykeltraş Pietro Canonica ile anlaşılarak bugünkü Taksim anıtı inşa edilir. Çalışma, 1928'de bitirilir. Geçen zaman içinde anıt için bir çevre düzenlemesi de arzulanır. 1940'ta "Millî Şef" İnönü'nün talimatı ve İstanbul vali ve belediye reisi Lütfi Kırdar'ın takibiyle Fransız şehircilik mimarı Henri Prost'un rehberliğinde Taksim, Müslüman Türk hüviyetinden çıkartılmak için harekete geçilir. Osmanlı eseri kalmaması için kazma kürekler inmeye başlar. Birçok eser ve bina gibi Topçu Kışlasıyla Topçu Camiî de yerle bir edilir. Bu seçkin yapılar, III. Selim Han ve Abdülmecid Han eserleridir. Su maksemiyle köşesindeki kümbet ise II. Mahmud Han eseridir. Topçu Kışlası'na o tarihlerde "Taksim Kışlası" da denmektedir. İçi futbol sahası hâline gelmiştir. Diğer ismi "Taksim Stadyumu"dur. Kışla ve cami yıkılıp yerlerine "Millet Bahçesi" yapılır. Ona daha sonra "Gezi Parkı" denecektir. Taksim, böylece camiden öksüz kalır, çağdaş, uygar, ilerici ve Kemalistler muratlarına ererler.
Halbuki yüz binlerin yaşadığı ve milyonların uğradığı bu yere cami yapılması bir ihtiyaçtır. Bu ihtiyaçtan dolayı "Taksim Camiî Şerifi Külliyesini Yaşatma Deneği" kurulur. Hatta elimizde "Taksim Camiî Şerifi Kültür Vakfı Senedi" diye 5 sayfalık bir zabıt da olduğuna göre bu maksatla bir vakıf da hayata geçmiş olmalı. Öyle ki bu dernekte kurucu olarak sadece Diyanet İşleri Başkanlığı, İstanbul Valiliği, Belediye Başkanlığı değil, Sabri Ülker, Abdülkadir Çavuşoğlu, Rahmi Koç, Sakıp Sabancı ve birçok şahıs ve kamu kuruluşu vardır.
Biz, '80'lerin ortasında bilmeden küllenmiş bir ateşi alevlendirmişiz. Bu alev, uzun seneler devam etti. 1994'te İBB Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, basına "bu bir siyâsî teşebbüs değildir. Taksim Camiî projesi, 47 yıl öncesine kadar gider" dediğine göre fikrin başlangıcı 1947 senesidir.
Evet, Feth-i Mübîni muhteşem bir şölenle kutladık. Ancak; Taksim hâlâ öksüz, merhum Osman Yüksel Serdengeçti'nin devrin Ankarası için yaptığı tarifle hâlâ "Mâbedsiz şehir".
Boğazkesen yani Rumeli Hisarı içinde yok olmuş ve sadece yıkık minaresi ayakta kamış cami yeri vardı. Fetih askerlerinin hatta belki Fatih Sultan Mehmed Hân'ın pak alnının secdeye geldiği cemaat mahalli, dans ve müzik pistine çevrilmişti. Uzun seneler böylece kullanıldı. İsmi "Cuma Mescidi" olan bu mâbedi yaza yaza yeniden camie tebdil edilmesine vesile olduk.
İnşallah Taksim Camiî için de muradımıza nail oluruz.
Ecdat gibi söyleyelim:
"Gayret bizden tevfik Allah'tan."
*
Bu yazı, mevzua dair kaleme aldığımız onlarca benzerinden biridir. 01 Haziran 2016 tarihinde Türkiye gazetesine yayınlanmıştır. Taksim Camiî inşâının bu defa 19 Ocak 2017 itibariyle resmiyet kazanmasından dolayı fevkalâde memnunuz. 01 Haziran 2016'dan itibaren bir kere daha 5 gün boyunca bu meseleyi kaleme aldığımız makalemizi küçük birkaç müdahale dışında tekrar etmiş olduk.
.4 ŞEHİD, 10 YARALI
2017-02-13 02:00:00
İleride tarihimizin unutulmaz sayfalarından birini teşkil edecek olan Fırat Kalkanı Harekâtı'nda 6 ayı geride bırakmak üzereyiz. Türk Ordusu, 15 Temmuz 2016'da büyük bir ihanet yaşadığı hâlde 24 Ağustos 2016 günü Hür Suriye Ordusu ile birlikte bölgeyi hem DEAŞ ve PKK/PYD terör örgütlerinden temizlemek ve hem de hudut emniyetimizi temin etmek için Kuzey Suriye'de, Fırat'ın batısında büyük bir harekâta girişti.
Maksadın hasıl olması için 5 bin km2'nin kurtarılması gerekmektedir. Bugüne kadar yapılan savaşlarla bu ölçüye yaklaşılmıştır. Şu ân stratejik nokta olan el-Bab zapdedilmek üzeredir.
Arzumuz, tek bir Mehmetciğimizin burnu kanamadan nihâî hedefe varılmasıdır. Ancak; muharebe şartlarında böyle bir istek, temenniden öteye geçemez. Buna rağmen DEAŞ, bugüne kadar 2705 ölü vermişken, bizim şehit sayımız bunun yüzde 4'ü kadardır.
Kabulü mümkün olmayan karanlık bir oyuna getirilerek kayıp vermemizdir. İstiklal Harbi'nde şehitler verdik. Başka çıkar yolumuz yoktu. Ancak millî şuur, işgalci İngiliz askerlerinin Şehzâdebaşı Karakolu'ndaki askerlerimizi katletmelerini hiçbir zaman kabul etmeyecek ve unutmayacaktır:
İstanbul'u işgal eden İngilizlerden bir müfreze, halkı sindirip dehşete düşürmek ve milis mücadelesi maksadıyla Karakol Cemiyeti'ni kurmuş olan tümen komutanı Kemaleddin Sami Beyi yakalamak için 16 Mart 1920 sabahı 05.45'te 10. Kafkas Tümeniyle Mızıka Takımı'nın koğuş olarak kullandıkları yatakhaneyi basıp uykularındaki neferlerimizi katlettiler. Bu hunhar saldırıyla 4 şehîd ve 10 yaralı verdik.
Nasıl bir tevafuktur ki 9 Şubat 2017 günü Rus uçaklarının 03.30'da uykudaki askerlerimizin başına bombalar yağdırdığında verdiğimiz şehîd ve yaralı Mehmedcik sayısı da aynıdır:
4 şehîd 10 yaralı.
El-Bâb'daki bu elîm hâdise üzerine Rusya Federasyonu, bombalamanın kazaen olduğunu açıkladı. Ardından sn Vladimir Putin, sn Tayyip Erdoğan'ı arayarak taziyesini ifade etti. Dışişleri bakanları ve genelkurmay başkanları görüştüler.
Olay üzüntü vericiydi, fakat bir "kaza" yaşanmıştı.
Rusya ile 24 Kasım 2015'teki Uçak Krizi'nden yeni çıkmıştık. İki taraf da gidişattan memnundu. İki taraf da kayıp zamanın telafisi için elinden gelen gayreti sarf ediyordu. Hatta hem o uçak düşürülmesi ve hem de Rus Büyükelçisi Andrey Karlov'un 19 Aralık 2016'da Ankara'da sui kasde uğramasıyla ölmesi olaylarında Moskova'nın gösterdiği soğukkanlılığı takdir etmiştik. Nitekim uçak düşürmenin FETÖ örgütü tarafından tertiplendiği anlaşılınca pilot ve failleri hapse atılmışlardı.
Acımızı böylece teselliye zorlarken 10 Şubat günü Kremlin Sözcüsü Dimitri Peskov, yaptığı açıklamayla zihinleri bulandırdı. Sözcüye göre Rus jetleri tarafından vurulan hedef, TSK'nın verdiği düşman koordinatıdır. Dolayısıyla Türk askerinin orada olmaması gerekirmiş. Bu iddiayı, Genelkurmay Başkanlığımız ânında yalanladı. İddianın hiçbir geçerliliği ve hukukî dayanağı yoktu. Zira Türkiye ve Rusya 1 Ocak 2017 tarihinde Suriye'de icra etmekte oldukları askerî harekâtla alâkalı olarak düzenli biçimde ve karşılıklı olarak bilgi paylaşımı yapmaktaydılar. Askerlerimizin kaldıkları bir yerin vurulacak hedef olarak verilmesi akla ziyan bir laftı...
Eğer, Peskov'un dedikleri Genelkurmay tarafından yalanlanmasaydı yine bir FETÖ oyunu diye düşünmek mümkündü. Yalanlandığına göre başka ihtimaller gündeme gelmektedir. İlk ve en kuvvetli ihtimal, Rus ordusunun tuzağa düşürülmesidir. Diğer sebeplerse bombalamanın Cumhurbaşkanı Erdoğan ve başkan Trump'ın sıcak telefon görüşmeleri ve CIA Başkanı Mike Pompeo'nun Türkiye'de iken yapılmış olmasıdır. Bir diğer ihtimal de fırsatı çıkınca Uçak Krizi'nin intikamının alınmak istenmesidir.
Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin'in Türk milletini tatmin edecek bir açıklama yapması gerekir. Nasıl oluyor da önce kaza diyorlar, taziye açıklaması ve görüşmesi yapıyorlar, sonra da resmî sözcü Dimitri Peskov, her şeyi altüst ediyor?
Biz, Türkiye olarak düşen Rus jetinde ölen pilotun ailesinin kaybını karşıladık. Sanıkları da adalete sevk ettik.
Rusya da bugün benzer bir ihanetle karşı karşıya olabilir.
Rusya Federasyonu başkanı Putin'in intikam niyeti ve kasıt olmadığını ve şehid aileleriyle gazilerimize tazminat ödeneceğini açıklaması dostluğun devamı için şarttır.
Yeni bir kriz istemiyoruz.
Rus milletinin de kriz istemediğine inanmaktayız.
.WASHINGTON BU ÇELİŞKİLERDEN KURTULMALI
2017-02-10 02:00:00
Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep T. Erdoğan ile Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Donald J. Trump 45 dakikalık bir telefon görüşmesiyle ilk teması kurmuş oldular. Zaten iki liderin telefonu kapatırken dilekleri de "en kısa zamanda görüşelim" olmuş.
Görüşmenin faydalı olduğu şuradan belli ki hemen sonrasında sn Trump, CIA Başkanı Mike Pompeo'yu Ankara'ya yolladı. Bu seyahat, CIA başkanının ilk yurt dışı ziyareti. Başkan yardımcısı Mike Pence'in Türkiye Başbakanı Binali Yıldırım ile telefonla görüşmesi de o konuşma sonrası ortaya çıkmış oldu. Belli ki iki Başkanın 45 dakikalık görüşmelerinde satır başlarıyla temas ettikleri konuların tafsilatı sahalarıyla alâkalı olarak adı geçen iki Amerikalı tarafından muhataplarıyla ayrıca ele alınacak.
Görüşmeye dair hem ABD ve hem de Türkiye tarafında yapılan açıklamalar örtüşmektedir. Burada birbirini tekzip eden bir husus yok. Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın dedikleri 4 başlık altında toplanabilir. FETÖ örgütünün ABD'deki faaliyetlerine son verilmesiyle örgüt liderinin Türkiye'ye iade edilmesi. ABD'nin PYD/YPG'ye yaptığı yardımların kesilmesi. Kuzey Suriye'de bir Güvenli Bölge kurulması. DEAŞ'la ortak mücadele verilmesi.
Görüşmeden hemen sonra CIA Başkanının Ankara’ya yollanması ve Başkan yardımcısının Türkiye Başbakanıyla telefon konuşması yapmasından başka Trump, adamlarına bir FETÖ dosyası hazırlamaları talimatı da vermiştir. Güvenli Bölge fikrine de sıcak bakılmaktadır.
Bunlar memnuniyet verici bir seyir. Ancak hem Türkiye tarafının rahatsızlık ve talepleri ciddiyetle dikkate alınarak gereği ifa edilmeli ve hem de ABD çelişkilerden kurtulmalı yahut çıkmalıdır. Bir kere FETÖ konusunda işi sürüncemede bırakmaya devam edip dostluğa halel getirmemeli. PYD/YPG'ye yapılan yardım da durdurulmalıdır.
Güvenli Bölge tesis edilmesi ve El-Bab ve Rakka'da DEAŞ'a karşı ortak mücadele verilmesi, iki devlet arasında hayli sarsılmış dostluğu sağlamlaştırmaya yetmeyecektir. Eğer Trump dönemi de muğlak ve samimiyetsiz devam ederse ne strateji ve ne de ortaklık kalır. FETÖ ve PYD pürüzlerinin hallinden başka Donald Trump'ın adayken yaptığı Müslümanları rencide eden konuşmalarıyla İsrail büyükelçiliğini Kudüs'e taşıma hesapsızlığına da mutlaka düzeltme getirmesi gerekir. 7 devlet vatandaşlarının Amerika’ya girmelerinin yasaklanması da haksız ve keyfi bir karardır.
Sn Trump bir ticaret adamıdır. Siyasette mektepli değil, alaylıdır. Bundan olsa gerek zaman zaman diplomatik riyakârlığa düşmeden dobra konuşabilmektedir. Sn Erdoğan'la olan görüşmesinden sonra çevresine "Türkiye, Orta Doğu'ya bizden daha fazla hâkim" demiştir. Bunun sebeplerinin ABD başkanına anlatılması gerekir. Zira Orta Doğu ve Afrika denen bölge diğerleriyle beraber Türk milletinin gönül vatanıdır. Hem buralardaki ve hem de İslâm âlemindeki halklar, İstanbul'u gönül başkentleri görmekte, Ankara'dan da kendilerine sahip çıkmasını istemektedir. Brezilya'daki bir Müslüman bile "bizim için Türkiye bugün de Hilafetin merkezidir" demesine şahit olmuş bir kalemiz. Beyaz Saray, Kremlin veya diğerlerinde İslâm dünyasına dair alınan her karar, istense de istenmese de görülse de görülmese de Türkiye’yi taraf durumuna getirmektedir. İslâm memleketlerinin başına geçirtilmiş idarecilerin azat kabul etmez köle halleri yanıltmasın. Müslümanların bakışları, İslâm ümmeti şuuruyla Türkiye’ye dönüktür.
Temenni ederiz ki Donald J. Trump'la bu gerçekleri olanca sadeliğiyle görebilsin. Hoş bir "merhaba" ile başlayan bu yeni dönemin, Barack H. Obama döneminde olduğu gibi hüsranla bitmesin. Sn Obama, Türkiye-ABD ilişkileri noktasında bir enkaz devralmıştı. AK Parti hükûmetleriyle yapılan ortak çalışmalarla muğberlikler dostluğa çevrildi. Makamını devrederken vaziyete yeniden kötüleşmişti. Barack Obama, ilişkileri, aldığına yakın bir bozuklukta teslim etti.
Yeni başkana hem eski bozuklukları tamir etmek ve hem de yeni yanlışlıklar yapmamak düşmekte. Bu yüzden samimiyetsizlikle çelişkiye düşmemeye dikkat etmeli.
.DEVLET BAHÇELİ, TARİHİ HİZMET YAPIYOR!
2017-02-09 02:00:00
MHP lideri Sn. Devlet Bahçeli, amasız, lâkinsiz, fakatsız ... olarak net ve omurgalı bir duruşla devletin, milletin, birliğimizin ve dirliğimizin yanında, bölücülerin, ihanet odaklarının, teröristlerin karşısındadır...
Sn. Bahçeli'nin bugüne kadar hiçbir hizmeti olmasa 7 Şubat 2017 Salı günü partisinin grup toplantısında yaptığı konuşma, her şeye değer. Cesur, kararlı ve safını belli etmiş tarihî bir konuşmaydı.
Şöyle bir düşünmeli; şu günkü hassas şartlarda Devlet Bey değil de FETÖ güdümlü biri MHP'nin başında olsaydı bugün memleket ne hâle gelmiş olurdu?
Devlet Bahçeli, hep aklı selimin yanında yer aldı, itidali tercih etti, ölçülü davrandı, sabırla hareket etti. İktidarın deli-divânesi değil, milletin, devletin ve bekamızın kara sevdalısı oldu. Devletin ve milletin menfaati neyi icap ettiriyorsa orada yer aldı ve tereddüt etmeden lâzım gelen desteği verdi. Bunları yaparken küçük parti hesaplarını değil, Büyük Türkiye'nin ihtiyaçlarını düşündü.
CHP'ye ameliyatla genel başkan değişikliği yapan FETÖ örgütü, aynı kaset ve kumpasları MHP'ye de uyguladı. Bazı parti mensuplarında muvaffak oldularsa da Devlet Bahçeli'yi sarsamadılar. Sn. Bahçeli, iç ve dış hasımlarına karşı tavizsiz şekilde kavga verdi ve kazandı. Onun kazanması, bugün milletin de istikbalini kazanmasıdır.
Devlet Bahçeli, siyasette nasıl ahlâkî olunacağı ve feragatle hareket edileceğine dair bugün artık bir bilge kişidir. Geçmişte öyle zamanlar oldu ki iktidar cephesinden kendisine ağır tenkitler yapılabildi. Bu tenkitlerden kısa süre sonra memleketin faydasına bir tasarruf, kanun teklifi meclis gündemine gelebildi. MHP genel başkanı o zaman dervişâne bir üslupla dünü unutup güne bakarak ihtiyaç duyulan desteği vermekte tereddüt etmedi. Bu bir beşer için kolay değildir, bir siyasetçi için hiç kolay değil.
Allah için bir hakkı teslim etmeli ki bugünkü huzur ve istiklâlimizde Devlet Bahçeli’nin büyük payı vardır. 15 Temmuz gecesinde daha hâdise anlaşılır anlaşılmaz Başbakan Sn. Binali Yıldırım'ı arayarak darbeye karşı durmuş, hükûmete, Cumhurbaşkanına ve devlete kesin bir dille destek vermiştir.
15 Temmuz'dan sonraki şartlarda "Başkanlık Sistemi" konuşulmaz olmuştu. Yaşanan büyük ihanet karşısında iktidar tarafının bunu ağza alması yadırganabilirdi. Hâlbuki diğer taraftan fiili bir durum vardı; Cumhurbaşkanını halk seçmişti. Halkın seçtiği Cumhurbaşkanı icraat yapmaktaydı. İcraat yapan Cumhurbaşkanı, anayasaya göre sorumsuzdu. Bu hâl, beklenmedik bir anda sıkıntılara yol açabilirdi. Yine bir grup konuşmasında bunlara dikkat çeken Devlet Bey, AK Parti'ye seslenerek "teklifinizi meclise getirin" dedi. Sonraki gelişmeler böylece devem ederek bugünkü 18 Maddelik değişikliğe ulaşıldı. Başkanlık Sisteminin Cumhurbaşkanlığı Sistemine dönüşmesi MHP'nin Anayasa Komisyonunda dile getirdiği fikir ve tekliflerle gerçekleşmiştir. Devlet Bahçeli, yapılan bu değişikliğin, dünya ve tarih önünde büyük bir hamle olduğunun şuurundadır.
Sn. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın dediği gibi Sn. Bahçeli'nin son konuşması, tarif edileni izahta ne bir eksik ne bir fazla demek olarak "ağyârını mâni ve efrâdını câmi"dir.
Şimdi denecektir ki "iyi ama bu ne demek?"
İşte bu soru, erbâbını dilhûn eder:
Asırları aşıp gelen engin kültür mirasımız önünde "iyi ama bu demek?" hayret ve yabancılığı yaşanmaması ve mazi ile atılmış köprülerin tekrar inşa edilmesi ve Devlet-i Ebed Müddet ruhunun dirilmesi ve yüreklerin kanamaması için devletin yeniden yapılanması şart olmuştur.
Her alanda ve tez zamanda yeni ve büyük yapılanma!
.İŞ VER, EKMEK VER, DUA AL!..
2017-02-08 02:00:00
İşsizliğin yükselişe geçtiği, geriletmemizin de şart olduğu günlerdeyiz. Bir mağazayı tenha görünce içimiz burkulur. Bir iş yerinin kapatıldığını görmek yüreğimizi yaralar. İşsiz kalıp da iş bulma konusunda yardım isteyen birine yardımcı olamamak bize yüklerin en ağırı gelir.
Daimi takipçilerimiz hatırlayacaklardır; yıllar öncesinde "yanında 10 kişi çalıştıran kahramandır" demiştik. Bugün de aynı doğruyu tekrarlıyoruz. Bir başka kanaatimizi de tekrarlıyoruz. Yanında binler, hele on binler çalıştıranların cennete gitme ihtimali bizim gitme ihtimalimizden yüksektir.
Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- ne kadar doğru buyurmuşlar:
-İnsanların en hayrlısı, insanlara faideli olandır.
Ya aileden kalan serveti devam ettirerek veya kendisi sıfırdan başlayarak bir işletme kurup, Allah'ın kullarına iş vermek, aş vermek, ekmek vermek elbette hayrlı insan olmaktır. Çalışanı bir kişi olarak görmemeli. Aile efradıyla beraber o ortalama dört kişidir. 25 bin kişiyi çalıştıran esasında 100 bin kişiye ekmek veriyor demektir. Eğer, bir işveren, çalıştırdıklarını kardeşi gibi, onların ailesini kendi ailesi olarak görüyorsa, zaman zaman, üstelik de bir sünneti eda niyetiyle işçileriyle beraber oturup yemek yiyorsa, onları, çocuklarını, ailesini cumada, bayramda, kandilde veya bir vesileyle ancak kanun zoruyla değil de Allah muhabbetiyle, insan şefkatiyle Sevgili Peygamberimizin ahlâkından nasiplenmek adına sevindiriyorsa o iş sahibi, cennete giden yolunu döşüyor demektir.
İşverenin işçisini hırsız, işçinin işvereni zalim gördüğü yerde ne bereket, ne huzur olur. Bizim çalışma hayatımızda ahi ahlakı yani kardeşlik ahlâkı vardır. Çarşı ahlâkı vardır, esnaf ahlâkı vardır. Kilitler, kepenkler duayla, şükürle açılır. Siftah eden gelen yeni müşteriyi komşusuna yönlendirir. Bizim iş ahlâkımızda sendika tehditleriyle, grev baskılarıyla zam alınmaz. Bizim Vahiy Medeniyetinde bencillik değil, paylaşma esastır. Medeniyetler kuran ecdadımızın gök kubbesini sadece sultanların kılıçları değil, evde kadın, çarşıda esnaf, medresede müderris, devlette adalet yükseltmiştir. Bu sütunlara kurt düşünce gök kubbemiz karardı.
Bir ailede boşanma, en son düşünülecek haktır. Bunun gibi bir işletmede de işten çıkartma veya işten çıkma en son düşünülecek hak olmalı. Ne yazık ki artık bırakınız 50, 40, 30 yıllık evlilikleri 10 yıllık hatta 5 yıllık evlilikler bile başarı olarak görülmekte. Bugün erken boşanmalar bir sosyal terör olarak cemiyet hayatımızı tehdit etmektedir. Bunun gibi işletmelerde de 50, 40, 20 bir yana 5 yıllık kıdemle çalışanlar bile istisnaya düşmüş vaziyette. Evlilik yıldönümlerinde kutlama yapılır. Bunun gibi bir çalışanın, 5., 10, 20. vs çalışma yılında da kutlamalar, ödüller neden olmasın? Bu eğer bir imparatorlukta olmuşsa bir iş yerinde haydi haydi olur. Ahmet Cevdet Paşa, hukukçu, tarihçi ve devlet adamıdır. Muhteşem bir markadır. Hem Sultan Abdülaziz ve hem de Sultan Abdülhamid zamanlarında bu devlete yüksek hizmetler vermiştir. Bu meziyeti sebebiyle Sultan Abdülhamid Han, O'nu taltif etmek istemektedir. Sene-i devriyeler Sultan'ın hayatında mühim takvimlerdir. Ahmed Cevdet Paşa'nın İstanbul'a gelişinin 50. sene-i devriyesinde makam arabasını O'na göndererek dâvet edip aldırtır ve Yıldız Sarayı'nda bir merasim tertipleterek içinde 200 altın olan bir kese hediye eder.
O kadir-kıymet bilme, bugün bile konuşulmakta. İşverenler, ağır kusuru olmadıktan sonra işçi çıkartmamalı, çalışanlar da iş yerini öz mülklerinden farklı görmemeliler. Bizim ahlâkımızda mülk Allah'ındır. Tapu sahipleri "bekçidir". Bizim binalarımızda "yâ mâlîk'ül mülk!" yazardı. Maaşları cömertçe takdir eden, zamanı gelince zam yapan, fakat arada yüksek kazanç imkânları olduğunda da ilave ödemeleri olan, sigorta vs gibi sosyal hakları aksatmayan, hele hele çalışanlarının çocuklarını sünnet ettiren, okuyan çocuklarına sahip çıkan, evlenecek çocuklarına yardımcı olan bir iş adamı işçi tarafından o soğuk kelimeyle patron değil ağabey yahut baba olarak görülür.
Yine Kâinatın Hocası Sevgili Peygamberimiz buyururlar:
-Veren el alan elden hayrlıdır.
İşletmeci, veren eldir. Kaderin kendisini veren el yapmasından dolayı şükretmek zorundadır.
Cumhurbaşkanı sn Erdoğan'ın işverenlere yeni işçi istihdamı yapmalarına dair çağrısı yerindedir.
Her işletme, imkânlarını biraz daha zorlamalı ve işsizlere kapılarını açmalıdır. Yeni iş alımları, belli-belirsiz değil, dolu dolu olmalı. Yüzde 10'luk yeni bir istihdam o işletmeye yük olmaz. Aksine enerji ve bereket getirir.
Ey servet nîmetine kavuşmuş fâni!:
-İş ver, ekmek ver, dua alarak cenneti kazan!
.REFERANDUMDA 15 TEMMUZ OYLANACAK!
2017-02-07 02:00:00
Derin ve büyük gerçeğin farkında olmak, gaflete düşmemek, rehavete kapılmamak, hissî davranmamak lâzım...
Nisan ayında yapılacak olan halk oylaması, zannedilmesin ki yalnızca Anayasanın değişecek 18 maddesine dairdir. Bu değişiklikle Başbakanlık kalkıyor, Cumhurbaşkanı icranın başı, Cumhurbaşkanı partili oluyor, askerî yargı sivilleşiyor, HSYK değişiyor, parlamenter sistemin yerini Cumhurbaşkanlığı alıyor vs.
Bunlar tamam.
Bunlarla Türkiye, kan tazelemesine gidecek. Devlet, daha hızlı ve güçlü çalışacak. Hepsi doğru. Ancak mes'elenin bir de diğer tarafı var. FETÖ terör örgütü ve onun doğrudan veya dolaylı iç ve dış destekçilerinin bir tek ümitleri kalmıştır. CHP, HDP ve bir kısım medyanın da değişikliğin karşısında yer almasıyla referandumu fırsata dönüştürme peşindeler. Hayal etmelerine göre evet oyları, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın seçildiği 52'nin ve hele AK Parti'nin iktidar olduğu yüzde 49.5'in altında olursa hem Cumhurbaşkanını ve hem de iktidarı meşruiyet tartışmasına açacaklardır. MHP'li seçmenin de "evet" demesine rağmen böyle bir neticenin çıkması onların işine yarayacaktır.
Bu ihtimal var mı?
Asla yok!..
Ancak; bu iki ay içinde hatta belki yeni darbe teşebbüslerine kalkışmak dâhil, akla hayale gelmedik algı operasyonlarına girecek ve duyup işitilmedik fitneler çıkartacaklardır. Bunun için MHP'yi karıştırmak, ülkücülerin zihnini bulandırmak, AK Parti taraftarında çatlaklara yol açmak için yalan, dedi-kodu, iftira kirli propaganda... her ne lâzımsa yapılacaktır. Tekrar edelim ki Anayasaya hayır demekte FETÖ terör örgütü, PKK, CHP, HDP ve iç ve dış şer odaklarıyla bir kısım medya aynı çizgide sıralanmışlardır.
Böyle bir beraberlik hesap dışı değildir. Açık ve net olarak söylemeli ki eğer 15 Temmuz 2016 darbe ve işgal teşebbüsü anlaşılır anlaşılmaz sn Devlet Bahçeli, sn Başbakan Binali Yıldırım'ı arayıp "seçilmiş Cumhurbaşkanının, seçilmiş Hükûmetin ve devletin yanında, darbenin karşısındayız!" demeseydi sn Kemal Kılıçdaroğlu, Yeşilköy Havalimanından darbecilerin izniyle ayrılıp Bakırköy'de kaldığı bir partilinin evinde saatler geçtikten sonra Obama üslubuyla ortadan bir darbe muhalefeti yapmazdı. HDP de partilerin darbeye karşı ortak beyannamesine imza koymazdı. Buna rağmen o hava bile "7 Ağustos Yenikapı Ruhu" denen bir aklı selim buluşmasına yol açmıştı.
Ama...
Şimdi herkes kendi fabrika ayarlarına dönmüş bulunuyor. CHP veya en azından bir kısım CHP'liler, yapılan Anayasa değişikliğinin fâni bir insan veya varlığı milletin tercihine bağlı bir iktidarla alâkalı olmadığını anlamalılar. Devlet, yeniden yapılanmakta. 40 yıllık bir bina bile mecburen yeniden yapılandırılırken yüzüncü yıl hazırlığındaki bir devlette yeniden yapılanma gerekmez mi? Türkiye'nin 2023'e yeniden yapılanmış, üstünden her türlü vesayet bakıyesini atmış olarak dipdiri bir şekilde girmesi millî hedeftir.
Bugün, ülkemizin diriliş ve yükseliş taraftarlarıyla, Büyük Türkiye peşinde olanlarla bu vatanı, bu toprakları sömürgeleştirmek isteyenler karşı karşıyadır.
Hadise tek başına Anayasa değildir.
15 Temmuz silahlı hesaplaşma oldu. Referandum ise sandık hesaplaşması olacak. İlki istiklâl hesaplaşmasıydı, sandıkta da istiklâl hesaplaşması olacak. Bu hesaplaşmada evet oylarının yüzde 60'ı aşması hele 65'leri bulması darbe ve işgalcilerle bölücülere ağır darbe vuracaktır.
Bu şuur.
Bu idrak..
Bu dipdiri ruh hâli ile sandığa gidilmeli.
.REFERANDUM SONUCU
2017-02-06 02:00:00
Seçmen, nisan ayının ikinci yarısında sandığa gidecek. Bu defa mahallî veya umumi seçimler için değil Anayasa'da yapılan 18 Maddelik değişiklik için "evet" veya "hayır" diyecek. Bundan böyle vatandaş, gelişmiş dünya ülkelerinde olduğu gibi yaşadığı çevre veya devlet hayatıyla alâkalı olarak gerektiği zaman devreye girebilecektir.
Halk oylamasında AK Parti ve MHP "evet", CHP ve HDP "hayır" diyecekler. 1 Kasım 2015 Seçimlerinde AK Parti yüzde 49.5, MHP yüzde 11.9 oy aldığına ve iki partinin oy toplamı küsuratıyla beraber yüzde 62'ye yaklaştığına ve sn Cumhurbaşkanı da 51.79'la seçildiğine göre sandıktan "evet" çıkacağı kesindir. Başka hiçbir ihtimal mevcut değildir.
"Bir kısım AK Parti seçmeni ve bir kısım MHP seçmeni hayır diyecek" fısıltıları kara propagandadır. Arkasında terör örgütleriyle emperyalist ajanlık faaliyetleri vardır. AK Parti seçmeniyle alâkalı olanlar kat'iyyen doğru değildir. MHP için belki çok küçük bir fire düşünülebilir. Fakat bu parti teşkilatı da kaybı asgariye çekmek için yüksek gayret sarf edecektir. Üç hilalin bir lider ve dâvâ partisi olduğu unutulmamalı. MHP gönüldaşları, partisi hakkında FETÖ örgütü üzerinden emperyalist operasyonlar yapılmak istendiğinin ve bu oyunları Devlet Bahçeli'nin iradeli ve omurgalı bir duruşla bozduğunun farkındadır. Sn Bahçeli, Anayasa değişikliğine dair şöyle demişti. Bu tesbit, MHP'nin referandumda da en önemli gerekçesidir:
-Devletin ayağa düşürülmemesi, milletin arada kaynayıp gitmemesi, vatanın hür ve bağımsız olarak devamı için müdahale gerekiyordu...
MHP lideri, aynı konuşmada dâvâ arkadaşlarıyla ülkücü kisvesine bürünmüş olanlar arasındaki farka da dikkat çekmişti.
Bu itibarla AK Parti ve MHP'nin "evet" oyları her hâl-ü kârda yüzde 60'ın üzerinde görünmektedir. Hâlbuki buna tesir edecek daha başka unsurlar da mevcut. Bu iki partinin oylarında artış vardır. Ayrıca seçme yaşına gelmiş yeni seçmen devreye girmiştir. Daha da kesin olansa CHP oylarındaki nisbî, HDP oylarındaki çok yüksek düşüştür. Hizmet için tahsis edilmiş telefonun kullanılmasındaki büyük suiistimal CHP için ağır darbe olmuştur. CHP'de yüzde 1-2, HDP'de ise en az yüzde 5 oy kaybı olduğu kanaatindeyiz. HDP taban kaybetmiştir. Bu partinin başkanları, vekilleri belediye başkanları içeri alınıyor ama 3 partili 30 metre yürümüyor. Bu sebeple CHP ve HDP'den en az yüzde 6'lık bir oy geleceğini düşünüyoruz. Bu rakam AK Parti ve MHP toplamıyla buluştuğunda ibre yüzde 68'i göstermektedir. Yüzde 3'ü yanılma payı kabul edilse dahi geriye yine yüzde 65 kalmaktadır.
Kanaatimiz o ki Anayasa için yapılacak halk oylamasından yüzde 65'in biraz altında veya biraz üstünde bir "evet" oyu çıkacaktır. Azîz milletimiz, aklı selîm ve basiret sahibidir. Yapılan hizmetleri görüp dua etmektedir. Cumhurbaşkanlığı sisteminde kurulacak hükûmet sisteminde icraat ortaklığı kurulacağının da farkındadır. 3 Kasım 2019'dan sonra Hükûmette sadece AK Partililer değil MHP'liler de bakan olabilecektir.
Bütün bu gerçeklere rağmen hem AK Parti ve hem MHP asla ihmalkâr davranmamalıdır. Yabancı ve yerli bütün şer odakları bu iki buçuk ay içinde her türlü silah, yalan ve iftiralarıyla saldıracaklardır. Hedefleri zar-zor elde edilmiş bir "evet" farkıyla memleketi seçime sürüklemektir. Ham hayal, onların gıdası olsa da tedbirde kusur edilmemeli.
Diğer taraftan; referandumun 23 Nisan'da yapılması teklifimizi bir kere daha tekrarlıyoruz. 23 Nisan 2017 Pazar, TBMM'nin kuruluş sene-i devriyesidir. Ayrıca, o gece Mi'rac kandilidir. Mi'racın mânevî bereketiyle sabah millet, gece ümmet vazifemizi yaparız.
.DİPLOMATİK RİYAKÂRLIK
2017-02-03 02:00:00
Sağlam bir irfan hükmümüz "cem-i zıddeyn muhaldir" der. Zıtların birleşmesi mümkün değildir demek. Doğu ile batı, gece ile gündüz birleşemezler. Bir kimse aynı anda iki farklı dinde olamaz... gibi.
Galiba bu hükmün tek istisnası diplomasiyle riyakârlıktır. Diplomasi; müzakere, görüşme, konuşma, temas ve bunların icrasıdır. Münasebetler ustalığıdır. Lisan hâkimiyeti, sabır ve zarafet olmazsa olmaz şartlarıdır. Diplomasinin Osmanlı Türkçesindeki karşılığı şeref kelimesinden gelen "teşrifat"tır.
Riyakârlık ise ikiyüzlülüktür. Samimi olmamaktır. Münafıklıktan bir adım öncesidir. Yüze gülüp arkadan kuyu kazmaktır...
İnsanın düşmanı olur. İslâm âlimleri, hiç düşman sahibi olmamayı münafıklık işareti saymışlardır. Mavi boncuk dağıtmak caiz görülmemiştir.
Evet, insanın düşmanı, düşmanları vardır. Düşman ya bilinir veya bilinmez. Bir de dostlar vardır. Dostalar ya hakikaten dosttur. Bunlar kötü gün dostlarıdır. Kardeş gibi, akraba gibidir. Veya iyi gün dostları vardır. En ufak fırsatta, menfaati gerektirdiğine insanı satarlar. Sözde dosttansa mert düşman evlâdır. Bu değişmez hakikat hem insanların ve hem de devletlerin hayatı için mevzubahistir.
Bu ölçüyle dış politikaya, ortaklarımızla ilişkilerimize baktığımızda riyakârlıklar hemen kendini göstermektedir. Türkiye'nin Batılı dostları bellidir.
ABD
AB
Almanya.
Doğru, Almanya aynı zamanda AB'nin içindedir; belki ayrıca sayılmayabilir. Bunun gibi bir de İngiltere var. O da AB'den güya ayrılmış vaziyette. Ancak bu "Yarı yoldan ziyâde yerden uzak/Yarı yoldan ziyâde mâha yakın" bir ayrılmadır. İngiltere, Türk milleti nezdinde zaten sabıkalıdır. Osmanlı'yı hak etmediği bir akıbete mecbur kılan bu rakip imparatorluktur. İstanbul ve Osmanlı coğrafyasını işgal edip dilediği gibi parsellemiştir. İşgalci haydutları Meclis-i Mebusan'ı basıp dağıtmışlardır. Fransa da bu cümledendir. Almanya ise vaktiyle uğruna her fedakârlığa katlandığımız hâlde şimdilerde Türkiye düşmanı teröristlere yardım ve yataklık yapmaktadır. ABD ise iddia edildiğine nazaran stratejik ortağımızdır. Ne var ki bu ABD tâ "Çekiç Güç" döneminden beri Ankara'ya karşı muğlaktır. O günlerde mızrak, çuvala belki sığıyordu. Şimdi ise imkânsız. 15 Temmuz Darbe ve İşgal Teşebbüsünün arkasında CIA'nın olduğunu bizzat Donald Trump ihbar etmiştir. Washington, bugün PYD'ye yalnızca silah ve mühimmat yardımı yapmamakta artık zırhlı araçlar da vermektedir. Yarın jet de verirse şaşmamalı. AB, Güney Kıbrıs ada parçasına kadar herkesi birliğe dâhil ettiği hâlde Türkiye'ye "sen hem Müslümansın ve hem de nüfusun yüksek; bu sebeple kusura bakma!" demek yerine 60 yıldır keçiboynuzu çiğnemektedir.
Baktığımızda İngiltere, Fransa, Almanya, AB, ABD Türkiye ile dosttur.
Nasıl dostluktur ki aynı zamanda düşmanlarımızla da dostlar.
Zıtlıklar birleşmekte...
Bayan Merkel, Ankara'da Türkiye Başbakanıyla Cumhurbaşkanına karşı kendini ve devletini nasıl müdafaa etti, Trump geldiğinde nasıl müdafaa edecektir?
Diplomatik müzakerelerde fotoğraflık tokalaşmalar, vaadler, cilalı laflar, herkes yerine dönünce de kim nerede kalmışsa herkes yoluna devam etmektedir.
Bu çürümüşlüğün riyakârlık olduğu kesin.
Diplomasi olmadığı da kesin.
Bizim külhanbeyimiz ne der?
-Yiğit ol ciğerimi ye!
....
Nasıl istersen öyle dinle bakın
Dalların zirvesindeyiz ancak.
Yarı yoldan ziyâde yerden uzak.
Yarı yoldan ziyâde mâha yakın.
Ahmet Haşim
.
ALMANYA'NIN BİZE ÖDENMEZ BORÇLARI VAR!
2017-02-02 02:00:00
Tasavvurun şöyle olduğu söyleniyordu. ABD'nin başına bir zenci başkan gelmişti. Bu bir hesap işiydi. Zenciden sonra bir bayan başkan olacak, onu üçüncü cinsten biri takip edecekti...
Eğer, bu tasavvur hakikat olsaydı bugün Almanya, İngiltere ve ABD'nin başında bayan yöneticiler olacaktı. Trump'ın sürpriz bir şekilde gelmesi sadece bu tabloyu bozmadı, aynı zamanda ve muhtemelen o hesapları da bozmuş oldu. Demek oluyor ki Süleyman Sami Demirel'in "siyasette 24 saat uzun bir zamandır sözü yanlış değilmiş.
Hillary Diane Rodham Clinton'ın hem kendini, hem demokratları ve hem de bütün ümitlerini kendisine bağlamış FETÖ'cüleri hayal kırıklığına uğratarak Beyaz Saray'ı sosyalist literatürlü kapitalist sarışın Donald John Trump'a kaptırmasıyla Batı Yakasında Yeni Bir Şey olarak iki bayan kaldı:
Bizim "Almanya Başbakanı" dediğimiz şansölye Angela Dorothea Merkel, Türkiye umumi efkârında malûm ve meşhurdur. Hakkı teslim etmeli ki emsali büyükanneler torun yetiştirirken O'nun ciddiyetle devlet yönetmesi takdire şâyandır.
Türkiye'nin pek değil hemen hiç tanımadığı İngiltere yahut nostaljik adıyla artık güneşin arkasında kalmış olan "Büyük Britanya" başbakanı Teresa Mary May'dir. Bu bayanın meşhur İngiliz Başbakanı Margaret Hilda Thatcher gibi "demir lady" mi yoksa "çetin ceviz mi" veya hayal kırıklığı mı olup olmayacağını bilemeyiz. Zira Nasreddin Hoca torunları olarak henüz yürüyüşünü görmedik. Bayan May, Ankara'ya geldi. Ortak jet imalatı gibi anlaşmalar yapıldı. Bunlar yapılırken itiraf edelim ki yüreğimiz pır pır etti. İnşallah, İngiliz hilesine elimizi verip kolumuzu kaptırmamışızdır. Gündemin çok yüklü olmasından dolayı bu ikazı hemen yapmadıysak da henüz ıslak imzalar kurumuş değil.
Sn May gitti, Sn Merkel geldi. Tabiî ki "gelene ağam, gidene paşam" deme eyyamcılığı yapılmayacak. Ama şansölye Merkel neden böyle apar-topar denecek bir helecanla Ankara'ya geldi? diye sormadan edemeyeceğiz. Misafirimiz elbette Ankara'nın taşına bakmaya gelmedi.
Bir tarafta ne yapacağı belirsiz bir Göksel Arsoy dublörüvari Trump, diğer tarafta hesabını-kitabını iyi yapan, iyi yetişmiş bir devlet adamı ve Türkiye ile münasebetleri yeniden ve eskisinden fazla düzeltmiş bir Vladimir Vladimiroviç Putin ve İngiltere Başbakanı Bayan May.
Bütün engellemelere rağmen hedeflerine yüksek azimle yürüyen bir Türkiye ve onunla alış-veriş içindeki Rusya, İngiltere, Amerika... Almanya, Türkiye için Yıldızın Parladığı Anları çoban yıldızı seyreder gibi seyretmeyecektir. Unutmamalı ki Almanya esas itibarıyla bir kara devletidir. Bundan dolayıdır ki bir Hollanda kadar bile dünyaya açılamamıştır. Bu sebeple Enver Paşa Osmanlısını kendisine meftun kıldı. Bu seyir, hem Almanlara ve hem de Türklere çok pahalıya mal oldu. Almanya, I. Cihan Harbinde mağlup olunca müttefiki Türkiye de hakem kararıyla mağlup sayıldı. Osmanlı coğrafyası, Sykes/Picot "bul karayı al parayı" üçkâğıtçılıklarıyla parsel parsel parçalanırken 1923-1946 arası Türkiye Osmanlısı, gardırop devrimleriyle tavuk karası oldu, Sovyet Çarlığı ise 1917-1945 arası kokain çekmişler gibi Kızıl devrim hülyalarına daldı. I. Cihan Harbi'nde hezimete uğramış Almanya ise bu hezimetten kurtulmak için çareler aradı. 1925'te âdeta ithal edip Avusturya vatandaşlığından Alman vatandaşlığına aldığı Adolf Hitler"i "asil kurt" zannederek onun Kavgasını üstün ırk nazariyesiyle ırkçılığa dönüştürdü. Bu hikâye, Almanya'nın II. Dünya Harbi'nden felaketle çıkmasına yol açtı. Almanya'da taş taş üstüne kalmamıştı. Harap olmuş Almanya'yı 1962'lerden itibaren Anadolu’dan Avrupa'ya giden kara yağız Türk çocukları ayağa kaldırdılar.
Bir kere daha tekrarlarsak:
Biz, Almanya uğruna bir imparatorluğu heba ve boğaz tokluğuna çalışarak felakete uğramış Almanya'yı hatta Avrupa’yı âbâd ettik.
Sn Angela Merkel, bugün Ankara'da Cumhurbaşkanı Sn Recep Tayyip Erdoğan ve Türkiye'nin muhtemelen son başbakanı ve ilk cumhurbaşkanı yardımcısı Sn Binali Yıldırım ile görüşecek. Bu görüşmede :
-Almanya'dan iltica isteyen NATO çalışanı 40 darbeci subay.
-Darbeci savcılar Zekeriya Öz ve Celal Kara.
-4.500 PKK'lıya ait dosyaların akıbeti.
-Ve Almanya'da prens muamelesi gören Can Dündar konuşulacak.
Bunlarla birlikte diğer komünist ve mezhepçi örgütlerle Alman Vakıflarının Gezi İsyanı marifeti, Alman parlamentosunun Ermeni Soykırımı işgüzarlığı da masaya yatırılmalıdır. Bunlar yapılırken şüphesiz ki mevcut dünya siyasi manzarası da gözden geçirilecektir. Ama Türk- Alman münasebetleri de ihmal edilmemelidir. II. Abdülhamid Han'dan, 1876'dan bu yana Almanya ile olan bütün münasebetlerimiz iğneden ipliğe her şeyiyle elden ve gözden geçirilmelidir. Şu prensip olmalı ki iç ve dış her siyaset yeni anayasaya ayak uydurur hâle gelmelidir.
Asla unutulmasın! Almanya'nın bize ödenmez borçları var.
Evet; aynen öyle.
.18 MADDE, ANAYASANIN RUHU HÜKMÜNDE
2017-02-01 02:00:00
Yürürlükteki askerî cunta mahsulü 1982 Anayasası, yapıldığı tarihten beri tartışılmaktadır. Milletin sînesinden çıkıp gelen bir kanun olmadığı için 18 kere değişikliğe uğradı. 2017 başında 19. değişiklik yapıldı. Bu defa, artık meşhur olan ve üzerinde ileride de çok konuşulacak 18 madde değişti.
Mevzubahis değişikliğin altında iki partinin; AK Parti ve MHP'nin imzası var. İki parti ise değişikliğe muhalefet etti; onlar da CHP ve HDP. Değişiklik, Nisan 2017'de halka gidecek. Tıpkı bir seçim yaşanıyor. 4 parti, medya, STK'lar, Türkiye dostları ve Türkiye düşmanları hummalı bir faaliyet hazırlığındalar. Bunlardan bir kısmı "evet" bazıları "hayır" kampanyaları yapacak. Cumhurbaşkanının meydanlara inmesi ve ekranlara çıkmasıyla siyaset ve gündem hayli renklenecek...
18 maddeyi tekrar ve tekrar inceledik. Esasında 1982 Anayasası arşive gönderilerek yeni bir anayasa yapılamamıştır. Türkiye veya TBMM veya partiler bunu başaramadı. Onun yerine işte bu 18 madde ikame edildi. İlk önce 21 madde meclise sevk edilmişti. Fakat Anayasa Komisyonu bunu 18 maddeye çekti. Ki onlardan Cumhurbaşkanı seçilecek kişinin Türkiye doğumlu olmasını şart koşan maddenin kaldırılması isabetli olmuştur. Nihai değişiklikte devletin şekli, bayrak, resmî dil, başşehir gibi bazı maddeleri aynen korunmuş oldu. O zaman geriye kalan 18 madde anayasanın lafzı ve özü mahiyetini kazanmaktadır. Buna bir cümleyle "Anayasanın ruhu" denebilir.
18 maddeyi tahlil ettiğimizde fevkalade maddeler şunlardır:
Başbakanlık makamı kaldırılmaktadır. Hükûmeti Cumhurbaşkanı kuracaktır. Cumhurbaşkanı yardımcılıkları ihdas olunmuştur. Hükûmet üyeleri yani bakanlar daha ziyade parlamento dışından tensip edilecektir. Bu meyanda Cumhurbaşkanı, diğer partilerden isimleri de bakan seçebilecektir. Cumhurbaşkanlığı ve TBMM seçimleri eş zamanlı cereyan edecektir.
Cumhurbaşkanı bundan böyle sorumlu olacaktır. Sorumlu olmak itibariyle de yaptığı işlerden cezâî ve malî mes'uliyeti bulunacak ve hesap verecektir. Vaki değişiklikle idarede çift başlılık ortadan kalkmaktadır. En mühimi, Cumhurbaşkanı halk tarafından seçildiği için istikrarlı hükûmet kurulmasıdır. Milletin oyları da güvenoyu olmaktadır. Milletvekilleri yani yasama organı ise güvenoyu ve gensoru kalktığı için denetlemeyi "Meclis Araştırması", "Genel Görüşme" ve "Yazılı Soru" ile yapacaktır.
Bir kere seçilen bir vatandaş ikinci kere de Cumhurbaşkanlığına aday olabilecektir. Eğer halk memnun kalmazsa ikinci kere seçilmesi mümkün olmayacaktır. Cumhurbaşkanı meclisi feshedebildiği gibi meclis de Cumhurbaşkanını düşürebilecektir. Ayrıca seçim süresi 5 yıl olmuştur, milletvekili sayısı da 600'e yükselmiştir. Seçilme yaşı ise 25'ten 18'e inmiştir. Bir başka çok önemli madde de askerî yargının lağvedilerek sivil yargının hâkîm kılınmasıdır. Buna paralel olarak seçilme ve şekillenme noktasından HSYK da değişikliğe uğramıştır. Kanun teklifi sadece milletvekillerine aittir. Cumhurbaşkanı, yalnızca Bütçe Kanunu teklifi verebilecektir.
18 yaş meselesine itiraz, su kaldırabilir. Bunun dışında Anayasanın, ona bağlı olarak TBMM'nin ve en nihâyet devletin yenilendiği görülmektedir. Bunlar hakkıyla, layıkıyla hayat bulsun, tamı tamına icra edilsin görülecektir ki hem icraat şaha kalkacak, hem TBMM daha bir sağlam çalışarak olması gereken şahsiyet ve itibarını bulacaktır.
Hâl böyle iken rejim değişikliği iddiasında ısrarlı olmak abesle iştigaldir. Rejim değişikliği ve diktatörlük iddiası samimiyetsiz sözlerdir. HDP'nin diktatörlük lafı da CHP'nin rejim değişikliği ve diktatörlük iddiası da şundandır. Bu değişiklikle hızlı ve güçlü çalışacak devlet, terörü bitirecektir. HDP bunun için muhalif. Cumhurbaşkanı halk çoğunluğu tarafından seçileceği için Tek Parti yolunda devam edecek bir CHP için iktidar hayal olduğundan o da bundan dolayı muhalefet ediyor.
Temenni ederdik ki yepyeni bir Anayasa yapılmış olsundu.
Lâkin; dediğimiz gibi bu yapılan da Anayasanın ruhu hükmünde oldu.
Faydası ileride görülecek. Vatan Caddesi, Boğaz köprüleri ve benzeri hizmetler, onlara muhalefet edenleri, bugün nasıl mahcup ediyorsa yarın da bu değişiklik, bugün kazan kaldırıp "istemezük!" diyenleri mahcup edecektir.
İyi ama bu memlekette bir dünya görüşü mensupları sürekli icraat üretip bir diğer dünya görüşünde olanlar sürekli muhalefet edip sonra da mahcup mu olacaktı?
Zaten bu dert bitse her şey düzelir.
.HEPİMİZ MÜSLÜMANIZ!!!"
2017-01-31 02:00:00
ABD, son yıllarda hiç görülmedik büyüklükte protestolarla çalkalanmakta. Vicdanlarının sesini dinleyen insanlar, sokaklarda, meydanlarda, havaalanlarında, Beyaz Saray ve Kongre'nin önünde haksızlığa, adaletsizliğe karşı haykırmaktalar...
45. Amerikan Başkanı Donald Trump, daha adayken bazı radikal çıkışlar yapmıştı. Müslüman göçmenleri göndermekten, Meksika hududuna duvar örmekten ve benzer bazı tuhaflıklardan söz ediyordu.
Kelimenin tam anlamıyla bir kapitalist olduğu hâlde sosyalist söylemlerle işbaşına geldi. Ancak yerine oturur oturmaz, eli nasırlıları, marabaları, ezilmişleri... unutarak onlar için bir sosyal imkân olan sağlık sigortasını iptal etti. Bu kararını İran, Irak, Suriye, Yemen, Somali, Sudan, Libya vatandaşlarına ülkeye girmelerini engelleyen yasak kararı takip etti. Meksika duvarı ise hâlâ gözdağı safhasında. Üstelik duvar masrafını da Meksika'dan tahsil etmekten dem vuruyor. Hadi diyelim ki haklıdır ve kendi tarafına duvar ördürebilir. Peki, masrafı Meksika'ya yıkmak neyin nesi?
Donald Trump, sadece emlakçı değil, aynı zamanda eski bir TV sunucusu ve sinema oyuncusu. Bundan dolayı başkanlığında bile gündemde kalma uğruna gösteri sanatlarından faydalanmak istiyor. İyi ama devlet yönetmek programcılık ve rol yapmak değildir ki. Devlet adamı, kibirli olmaz ama vakur olur. Kırk düşünür bir söyler. Geri adım atma mecburiyetinde kalmadan sağlam şekilde ilerler. Devlet adamında hak duygusu, adalet, vicdan ve insaf olmazsa olmaz değerlerdir. "Ben yaptım oldu" denirse bunun adı diktatörlük olur. Ronald Reagan da sinema oyuncusuydu ama o hem sinemayı hem devleti ve hem de insanları ciddiye alarak unutulmaz başkanlar arasına girdi.
Gösteriler sürerken New York eyalet mahkemesi, 7 devlet vatandaşıyla mülteciler için alınan Başkanlık Kararı'nı geçici müddetle askıya aldı. Buna rağmen gösteriler durmamıştır. Pankartlar ve sözlerden bazıları şöyle:
-Yasaklara hayır!
-Duvarlara hayır!
- Amerika göçmenler ülkesidir!
-Bırakın gelsinler, göçmenler zenginliğimizdir!
...Ve önemli cümle:
-Hepimiz Müslümanız!!!
Evet; Trump'ın sorumsuzluk ve uçarılığına karşı isyan eden Amerikalılar, bir ağızdan "Hepimiz Müslümanız!!!" diye haykırmaktalar. 16 Eyalet Mahkemesi de "din hürriyeti Amerikan anayasasının tanıdığı temel haktır!" diyerek din ayrımcılığı yapan Başkanlık Kararı'nı yerdi.
Bu güçlü protestolar karşısında Trump'ın o abes kararında direnmesi ayrıca hata olur. Türkçe'deki "hatadan dönmek fazilettir" sözü heyecanlı başkana anlatılmalıdır. Üstelik, o gelen insanlar, keyiflerinden vatanlarını bırakmıyorlar. O memleketlerden biri Körfez İşgali, üçü Arap Baharı, ikisi sömürge mağdurudur. Tek istisna İran. O bahiste de denecek şudur. Humeyni'den kaçıp Amerika'ya göçmüş İranlılardan vergi alınmazken bugün yeni geleceklere kapıları kapatmak bir çelişki olsa gerek...
Kargaşa ve protestolarla böyle bir kötü başlangıç hem Amerika ve hem de sn Trump için talihsizliktir. Oyuncu daha oyunun birinci dakikasında seyirci tarafından yuhalanmaktadır.
Bir iş nasıl başlarsa öyle devam eder.
Amerika için vaziyet pek parlak görünmüyor.
Meselenin bir de bizleri alakâdar eden tarafı var:
9/11 Eylül olaylarında İslamofobi sahnelenmişti. Müslümanlar, itibarsızlaştırılacaktı. Aksi oldu. Bu aleyhte çalışma üzerine birçok kimse merak edip araştırarak Müslüman oldu. Hesaplar üstü hesap, bir kere daha devreye girmişti. Şimdiyse hak, adalet ve vicdani değerleri öteleyen Başkanlık Kararları'na karşı ciddi bir Amerikalı nüfus, her türlü baskıya meydan okuyarak "Hepimiz Müslümanız!" diye haykırıp omuz omuza yürümekteler.
Şimdi bizlere, 1 milyar 750 milyon Müslümana düşen vazife, haksızlık karşısında susmayıp "Hepimiz Müslümanız" deme samimiyet ve cesaretini gösteren insanların bu fedakârlık ve hakşinaslıklarından dolayı Müslüman olmakla şereflenmeleri için Allahü teâlâya dua etmektir...
.YUNANİSTAN'LA GÖRÜLMEDİK HESAPLARIMIZ VAR!..
2017-01-30 02:00:00
Mora İsyanı, ilk hesaptır:
Avrupa, Mora yarımadasında Yunan istiklâlini tahrik ederek aleyhimize olarak Balkanlardaki kopmaları başlattı. Ufacık Mora'da kurulan Yunanistan, onlarca defa büyüyerek bugünkü toprak genişliğine ulaştı.
Osmanlının "Garbî Trakya" dediği Batı Trakya, bir hesaptır:
Buradaki kardeşlerimiz, bugün dahi eşit vatandaşı değildir. Yunanlılar, evlâd-ı fatihân bakıyesi Batı Trakya Türklerini "Müslüman olmuş Helen" olarak propaganda etmekteler. Mülk edinme, mülklerini imâr ve inşadan dînî ve maarif hayatlarına kadar baskı altındalar.
Türk-Yunan Harbi tazminatı bir diğer hesaptır:
1897 Teselya Muharebesinde ordularımız, Atina'ya girmek üzereyken aracı devletler sebebiyle durduk. Avrupa devletleri ve Rusya Çarlığının kararlarıyla mağlup Yunanistan'ın galip Osmanlı devletine 10 bin altın savaş tazminatı ödemeye mahkûm edildi. Bu para hâlâ verilmemiştir.
12 Ada görülmedik temel hesaptır:
Böylesi bir haksızlığın hiçbir hukukta yeri yoktur. Ege kıyılarımızda atlama taşı vaziyetindeki adalar, I. ve II. Dünya Harbi şartlarında emperyalistler tarafından Yunanistan'a peşkeş çekildi. Rodos Adası'ndan söz etmek her şeyi ifadeye yeter. Rodos, Kanuni zamanında 70 bin şehit vermemizle fethedilebilmişken malum harpler sonrasındaki Yunanistan'a hediye edildi.
Görülmedik hesapların en büyüğü ise Yunan işgal ve mezalimidir:
Yunanistan, İngiltere'nin himayesiyle 1918'de İstanbul'u işgal eden devletlerden biri oldu. Yunan komutan Venizelos, Bursa'da Osman Gazi Hazretlerinin sandukasını tekmeleyip hakaret etti. Yunan palikaryası Batı Anadolu’yu işgal etmişti. Yaptığı katliam, zulüm, yangın ve diğer taşkınlıkların haddi hesabı yoktur.
Kıbrıs bir görülmedik hesaptır:
Eli kanlı papaz Makarios, Atina'dan aldığı destekle adada katliamlar yapmıştır. Hala Sultan Türbesi de delildir ki Kıbrıs tâ Hazreti Muaviye zamanından beri İslâm mülküdür. Ada, zaman zaman elimizden çıksa da hiçbir zaman Yunan toprağı olmamıştır. 19 ve 20. Asırdaki zor şartlarımızdan istifadeyle önce İngiltere tarafından gasp ve sonra Yunanistan'a ikram edilmiştir.
Türkiye'ye kasdeden teröristlere destek olmak bir başka hesaptır:
Yunanistan, 1970'li yıllarda üniversitelerimizi kargaşaya sürükleyen, sokakları kana bulayan başta PKK olmak üzere komünist örgüt militanlarını Lavrion Üssü'nde eğitip Türkiye'ye saldı. O zamandan bu yana örgüt militanları Yunanistan'da faaliyete devam etmektedir. Türkiye, iade edilmelerini istediği hâlde Atina duymazdan gelmektedir. Sayıları 10 kadar olan o örgütlere şimdi FETÖ örgütü de katılmış bulunuyor. 8 darbeci 15 Temmuz gecesi helikopterle Yunanistan'a iltica ettiler. Başbakan Aleksis Çipras, helikopteri hemen iade etti. Darbecilerin de ifadeleri alındıktan sonra iade edileceğini söyledi. Ne var ki gelişmeler böyle olmadı. Mahkeme, laubali bir şekilde zikzaklar çizdi. Önce üçünün, sonra beşinin iadesine karar verdi. Yunan yüksek mahkemesi ise iade talebini reddederek darbecilerin serbest bırakılmasına karar verdi. Karar, "yargı bağımsızlığı" ile izah edilmeye çalışılmakta. Hayır; bu bir yargı kudreti değil. Olay, Yunan hükûmetinin tarihte olduğu gibi Avrupa, Batı tarafından bir kere daha kullanılmasıdır...
Yukarıdan beri anlatmak istediğimiz gerçekler, yeni nesillerde millî şuuru diri tutmak adınadır. Biz, hiçbir komşumuzla düşman olmak ve düşman kalmak istemiyoruz. Fakat bu tarihi ihmal ve haklarımızı çiğnetmek anlamına gelmez..
Yunanistan'la münasebetlerimiz, 1821'den 1999'a kadar hep kötü seyretti. Beş yüz sene Osmanlı Türk adaleti altında huzur ve refah içinde yaşayan Yunanlılar, bizden koparıldıktan sonra âmir devletler tarafından Türkiye'ye karşı kullanıldı. 17 Ağustos 1999'daki Marmara Depremi şerden hayra vesileyle bir kırılma noktası oldu. O felâkette Yunanistan hemen yardımımıza koştu. Bu iyiliği unutmadık, dostluk pekişsin istedik. Yunanistan, AB üyesi olduğu hâlde iflas edip muhtaç duruma düşünce de biz yardımlarına koştuk.
Ne var ki bugün Yunanistan'da her şey eski tas-eski hamam. Avrupa, Batı, haçlı zihniyeti bu küçük komşumuzu bir kere daha kullanmakta, ona bir kere daha taşeronluk yaptırmaktadır. Türkiye'yi 15 Temmuz gecesi işgal edemeyenler, batıdan bir cephe açarak yeni bir işgale teşebbüs edebilirler.
Kimse kimseyi kandırmasın. Red kararı, politiktir. Belki Başbakan Çipras ve sağduyu sahibi Yunanlılara kalsa darbeciler hatta öteki militanlar da iade edilir. Ama Batı, Yunanistan'ı üssü gibi görmekte, maşa gibi kullanmakta. Atina, aklını başına toplamalı. Bu defa mesele Kardak Kayalıklarıyla kalmaz. Defterler açılır.
Şu hakikat, onlar adına talihsizliktir. Yunanistan, AB'den aldığı borçlarla ayakta durabiliyor. Yunanistan dâhil Balkanları zaptetmiş olan büyük Hünkâr Fatih Sultan Mehmed Han ne diyor:
-Para alan, emir de alır!
.TRUMP, ABD'NİN GORBAÇOV'U OLUR MU?
2017-01-24 02:00:00
Soyadını taşıyan kulelerle inşaatçılıkta dünya çapında bir başarıya imza atan Donald J. Trump, aynı başarıyı devlette de gösterebilecek mi?
Bir insanın hem iş ve hem de devlet hayatında eş zamanlı olarak zirveye çıkması her fâniye nasip olmaz. Önceleri Trump'ın seçimi kazanmasına çok fazla ihtimal verilmiyordu. Hatta geçmiş dönemlerdeki aday adaylıkları emlakçılığının reklâmı gibi görülmüştü. Bu defa ise başta medya olmak üzere aleyhinde düşünenleri yanıltarak başkanlığı kazandı.
Merak edilen şudur:
Hakikaten taç giyen baş akıllanacak mı, yoksa seçim kampanyasındaki sivri dilli vaadlerine devam mı edecek? "Müslümanları geri göndereceğim" diyerek Hıristiyan radikalleri sevindirmişti. Bununla da kalmamış, İsrail'deki Amerikan sefaretini Tel Aviv'den Kudüs'e nakledeceğini de söylemişti.
Birinci vaadini hayata geçirmesi imkânsızdır. Amerikan nüfusunun en az yüzde 5'i Müslümandır. Bunların da tamamına yakını vatandaşıdır. Hiçbir hükûmet, inanç farklılığından dolayı 15 milyon vatandaşını hudut harici edemez. Ancak; büyükelçiliği Tel Aviv'den Kudüs'e nakletme isteklerine dair bu netlikte konuşmak zor. Bölgeyi karıştıracak tehlikeli bir fikirdir. Yerine oturur oturmaz İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu ile telefonla görüşmeleri bu anlamda dikkat çekicidir. Beyaz Saray'dan yapılan açıklamaya göre bu konuşmada İsrail-Filistin mes'elesi, bölge ve İran ele alınmıştır. İsrail-Filistin mes'elesi görüşüldüyse iki tarafı olan bu ihtilafta neden yalnızca bir taraf dinlendi? Filistin başbakanıyla da görüşülmeliydi.
Trump'ın radikal Hıristiyan söylemleri tercih etme hatasına düşmesi hem Amerika’ya, hem Orta Doğu'ya ve hem de dünyaya zarar verir. Dedikleri tahlil edildiğinde çelişkiler hemen görülmektedir. Başkanlık töreninde sanki sosyal demokrat bir kimlikle, hatta sosyalist gibi konuşmuştu. Sadece "marabalarım, eli nasırlılarım" demedi. Ama yerine oturunca da Obama'nın belki de tek hayırlı icraatı olan sağlık sigortasını iptal etti. Diğer taraftan başkanlık merasiminde yaptığı konuşmanın özü, "enkaz devraldık" cümlesidir. "Amerikan rüyasına, Amerika'nın eski ihtişamlı günlerine döneceğiz" dedi. Bu sözden meşhur Amerikan rüyasının bitmiş olduğu ve Amerika’nın bugün eski ihtişamlı günlerinde olmadığı anlaşılmaktadır. Nitekim, AB'den çıkan İngiltere’ye takdirlerini dile getirdiği gibi NATO'yu da tartışmaya açtı. Kendilerini ihmal edip başkalarının hudutlarını beklediklerini ileri sürdü.
Bu sözlerin sahibi Trump'ı Gorbaçov'a benzetmek mümkün müdür? Mihail S. Gorbaçov, son SSCB/Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği devlet başkanıydı. İşbaşına gelip de devletin dıştaki imparatorluk görüntüsünün aksine içten içe çürümüş olduğunu fark edince ana gövdeyi kurtarmak adına peykleri serbest bıraktı. Doğu Almanya dâhil eski Sovyet sömürgesi Balkan ve Orta Avrupa ülkeleriyle Türk illerinin istiklâllerine kavuşmaları böylece mümkün oldu.
Amerikan rüyasından, eski ihtişamlı günlerden söz etmek, herhâlde G.W. Bush ve B.H. Obama zamanındaki Orta Doğu politikalarının yanlışlığına atıfta bulunmaktır. Irak İşgali, BOP, Arap Baharı, Libya, Mısır, hele Suriye ve hele hele terör örgütleriyle tenis oynamaya kalkışmak!!! Bölgeye mi, adı geçen ülke insanlarına mı, Amerika’ya mı kazandırdı?
Bütün bu olup bitenler karşısında D.J. Trump, M.S. Gorbaçov kadar aklını kullanıp sömürge siyasetinden vazgeçebilecek midir? Dostunu düşmanını, ayırdedebilecek, dostları arasındaki derecelendirmeyi doğru yapabilecek midir? Gorbaçov, o tasarrufuyla bugünkü Rusya Federasyonu'nun temellerini atmıştı. Orta Doğu'yu konuşacaksa muhatabı İsrail başbakanı mı, Türkiye cumhurbaşkanı mı olmalıydı? Daha Türkiye'nin FETÖ ve PYD ile alâkalı talep ve itirazları için bir şey demiş değildir. Tabiî bunları yaparken iç vesayeti aşıp aşamaması belirleyici olacaktır. Yahudi lobisi, sermaye lobisi, medya ve bankalarla CIA ve FBI'ı aşabilecek mi?
Liderlik de işte böylesi vesayeti yenmekle mümkün.
Obama, Netanyahu'nun İsrail'den dâvetsiz olarak kalkıp gelip emrivaki tarzda Kongre'de konuşma yaptığı gün bitmişti. Trump da bugün aynı Netanyahu'ya muhabbetini arzla siftah yapmıştır.
D.J. Trump bugün için kapalı kutudur.
Temenni edelim ki O'na da Nobel Barış Ödülü verilmesin.
.D.J. TRUMP
2017-01-23 02:00:00
G.W. Bush, Amerika'ya kötü bir miras bıraktı. Irak faciası, bu başkan zamanında yaşandı. "Irak'ta nükleer silah var!" propagandasıyla bu memleket işgal edildi. Halbuki BM elemanları iddianın asılsız olduğuna dair rapor vermişlerdi. Fakat kurt, bir kere kuzuyu yemeye karar vermişti. Irak işgal edildi, Saddam Hüseyin, aşağılayıcı muamelelerle idam edildi, bir buçuk milyon insan katledildi, işkencelerin en zalimi işlendi, ırzlara geçildi. Memleket fiilen üçe bölündü ve altın tepsi içinde İran'a teslim edildi.
Diğer taraftan Türk Ordusunun Irak'a girmesini talep eden "3 Mart Tezkeresi" TBMM tarafından reddedilince alınan karar, G.W. Bush idaresinde Türkiye’ye karşı öfkeye yol açtı. Bazı Amerikan subayları, Irak'ta Türk askerinin başına çuval geçirdiler. Bunlar ve benzeri olaylar, Türk-Amerikan münasebetlerini şiddetle sarstı, arada dostluk diye bir şey kalmadı.
G.W. Bush, gidip yerine B.H. Obama geldiğinde manzara buydu. O arada Türkiye'de de iktidar değişmiş ve AK Parti işbaşına gelmişti. Her iki taraftaki kan tazelenmesiyle çöken dostluk, yeniden iyileşme dönemine girdi. İki taraf da çok ümitlendi. Nitekim yeni başkan, ilk ziyaretini Türkiye'ye yapmıştı. Ne var ki ümitler, temenniler zamanla yerini hayal kırıklıklarına bıraktı. 9/11 Eylül'le başlayan İslamofobi hiç azalmadı. O azalmadığı gibi yeni projeler devreye girdi. "Arap Baharı" denen bir proje Tunus'tan başlayarak bütün Kuzey Afrika ve Orta Doğu'ya yayıldı. Libya, Mısır, Suriye mahvedildi. Öyle ki bölge milletleri Irak'ta Saddamlı, Libya'da Kaddafili günleri özler oldular. Mısır'da seçimle işbaşına gelmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi, darbe yoluyla devrilip hapse atıldı.
Arap Baharı, demokrasi, insan hakları, hürriyet getireceğiz vaadleriyle sokağa döktüğü Suriye halkını yalnız bıraktı. Ülke, kelimenin tam mânâsıyla perişan oldu. G.W. Bush, idaresi Irak'ı İran'a hediye ettiği gibi B.H.Obama da Suriye'yi İran ve Rusya'ya hediye etti. Rusya, Akdeniz ve Orta Doğu'ya yerleşti.
Beyaz Saray, sözünü tutmayarak, DEAŞ'la mücadele etmedi. Aksine bize karşı PKK/PYD terör örgütlerine yardımcı oldu. Türkiye'ye rağmen Kuzey Irak'tan Akdeniz'e kadar bir koridor açarak burada kukla bir Kürt devleti kurmaya çalıştı. Ankara ile Erbil arasındaki petrol anlaşmasını cezalandırmaya çalışıyordu. Bununla da kalmadı. Trump'ın da ifade ettiği gibi 15 Temmuz Darbe Teşebbüsünün içinde yer aldı. Fetullah Gülen'i ne iade etti, ne yargılayıp tutukladı. Üstüne üstlük dolarla iktisadi yapımıza saldırdı.
B.H. Obama, işbaşından giderken Türk-Amerikan münasebetleri, başladığı yere dönmüştü. Obama, Trump'a Bush'dan aldığı manzaradaki Türk Amerikan münasebetlerini teslim etti.
Şimdi Trumplı yıllarda Türk Amerikan münasebetlerinin göstereceği akıbet merak mevzuudur? Trump, adayken yaptığı konuşmalarda işbaşına geldiğinde Müslümanları ülkeden yollayacağını söylemişti. Başkanlık merasiminde de "radikal İslami terör örgütleriyle mücadele edeceğini" haber verdi. Hâlbuki Türkiye, o örgütlerle zaten dişe diş savaşmaktadır. Hem "müttefikimiz Türkiye'yi bu mücadelede yalnız bırakmayacağız" diyebilir ve hem de terör örgütü sözünün başına "İslami" kelimesini getirmeyerek dinimize ve İslam ümmetine saygılı davranabilirdi. FETÖ ve adamlarını iadeye dairse hiçbir şey söylemedi. Amerika’yı "sosyal devlet" yapmaya dönük bir tasarruf olan sağlık sigortasını ise yerine oturur oturmaz iptal etti.
Donald John Trump'ın televizyon ve ticaret geçmişine mukabil bürokrasi ve siyaset geçmişi yoktur. Ticaret hayatındaki başarısını devlet hayatında da gösterebilecek midir?
Biz, Türkiye olarak en kötü ihtimali nazara almalıyız. Dış politikada bütün yumurtaları tek sepete koymamakla iyi etmekteyiz.
71 yaşında başkanlığa seçilen Trump, ya Bush'un çılgınlığını veya Obama'nın pasifliğini taklit ederek Amerika’yı iyice zora sokar veya yaşının verdiği tecrübeyle işini bilen bir tüccar gibi çalışarak devraldığı enkazı temizler.
G.W. Bush, Amerika'ya kötü bir miras bıraktı.
B.H. Obama, çok daha kötü miras bıraktı.
D.J. Trump'ın mirasının akıbetiyse ileride tereke açıldığında belli olur. Sn Başkan'a "vazifeniz hayırlı olsun" derken âdil olmasını tavsiye ederiz. Adaletsiz devlet adamının akıbeti hüsranla biter.
.MUHTARLARIN KEŞFİ
2017-01-20 02:00:00
Hâdiseyi Hüseyin Çelik, Millî Eğitim Bakanı iken bize makamında anlatmıştı. AK Parti'nin yeni kurulduğu zamanlardır. Çeşitli vilayetler ziyaret edilerek yola çıkış maksatları anlatılmaktadır...
Parti ileri gelenleri, yine bir seyahat öncesi sabah hava meydanında buluşmuş uçağı beklerken bir yandan da gazetelere bakmaktadırlar. Hürriyet gazetesinin başlığı dikkatlerini çeker. Sanki başlık değil de kurşun atılmıştır. Doğrudan doğruya genel başkan Recep Tayyip Erdoğan hedeftedir.
Sonradan meşhur olacak başlık şudur:
"Köy muhtarı bile yapmazlar!"
Bu kehânet cümlesiyle hem hedefteki insan, hem muhtarlar ve hem de köyler horlanmaktadır. Ayrıca ve bilhassa Türkiye'nin bir vesâyet altında olduğu da ilân edilmektedir. Bir partinin iktidar olup olmayacağına da onun başındaki ismin Başbakan olup olmamasına da seçmem ve sivil irade karar verecekken o başlık, üçüncü bir unsuru daha haber vermektedir. Gücüne inanılmış o üçüncü unsur askerdir. Recep Tayyip Erdoğan'ın fena hâlde canı sıkılır. Ağızlarda tad kalmaz. Bunun üzerine Hüseyin Çelik, genel başkanı teselli edip havayı dağıtmak için müsaade alarak O'na bir şiir okur:
Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim
Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aşk celladından ne çıkar mademki yâr vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır
Hep suç bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır
O şarkıya özenip söylenecek mısralar vardır
Sakın kader deme, kaderin üstünde bir kader vardır
Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır
Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır
Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır
Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır
Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır
Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır
Senden ümit kesmem kalbinde merhamet adlı bir çınar vardır
Sevgili
En sevgili
Ey sevgili
Şiir bittiğinde kalkış saati de gelmiştir, uçağa binerler. Biraz mesafe katedildikten sonra Tayyip Bey, Hüseyin Çelik'e "o şiiri bir daha oku!" der. Şiir bir daha okunur. Mısralardaki metafizik ürperti, sanki sn Erdoğan'ı da sarsıp güçlendirir.
Bir gazetenin başındaki yönetimin basiretine bakmalı ki o gün köy muhtarlığı bile çok görülen o insan, bugün Türkiye'nin en güçlü lideridir. Aynı zamanda dünyanın da en güçlü ilk üç liderinden biridir. O lider, iki yıldan bu yana haftada bir gün muhtarları Cumhurbaşkanlığı Külliyesinde toplayarak onlarla ülkenin mes'elelerini paylaşmaktadır. Devlette fiilen bir "Muhtarlar Günü" ihdâs edilmiştir. Cumhurbaşkanı, muhtarlara lisanı hâl ile şöyle demiş olmaktadır:
-Beni hor görenler, sizi ve köyünüzü de hor gördüler!.. O gün bizi manşet yoluyla linç etmeye kalkışanlar, bugün gazetelerinde patronun merhametiyle tutunmaktalar. Halbuki siz de biz de işimizin başındayız!..
Bir asırlık tarihimizde muhtarlık, ilk defa böylesine yüksek bir mertebeye kavuşmuştur. Muhtarlık keşfedilmiş, muhtar ve yaptığı iş değer kazanmıştır. Muhtar, en uçtaki idarecidir. Mahallenin gözü kulağıdır. Muhtarları kazanan, ülkeyi kazanır.
Bir kısmını buraya aldığımız söz konusu şiire gelince:
Allah, kendisine sağlık dolu uzun ömürler versin. Sezai Karakoç ağabeyin "Sürgün Ülke'den Başkentler Başkentine" adlı bu şiiri, ilk defa 1975 senesinde merhum Ömer Öztürkmen ve merhum İrfan Atagün ağabeylerin çıkarttıkları Ortadoğu gazetesinin birinci sayfasında yayınlanmıştı. Orada yazdığına göre bu şiir, İstanbul için yazılmıştır.
Hakikaten has şiirdir.
Som altın değerinde bir şiirdir.
Şiir, bâzen insan için can suyu olur. Âyet-i kerîme mutlaka öyle, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek sözleri muhakkak ki öyle, kelâmı kibar öyle. İnsan, bir kötü sözle yıkılabileceği gibi, bir güzel sözle de yeniden inşa olabilir.
Sözü ustasına bırakma vaktidir:
Sözü bilen kişinin, yüzünü ak ede bir söz
Sözü pişirip diyenin işini sağ ede bir söz.
Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı
Söz ola ağulu aşı bal ile yağ ede bir söz.
Kişi bile söz demini, demeye sözün kemini
Bu cihan cehennemini, sekiz cennet ede bir söz.
Yunus, şimdi söz yatından, söyle sözü gayetinden
Pek sakın, o, şah katından seni ırak ede bir söz!..
.KATİLİN KATLEDİLME TEHLİKESİ
2017-01-18 02:00:00
Yılbaşı gecesinde Ortaköy'deki bir gece kulübünde 39 kişiyi katleden Abdülkadir Mâşerîpov adlı terörist, Esenyurt'taki bir apartman dairesinde yakalandı. Polis ve istihbaratımızın 16 gün gibi kısa bir sürede böyle bir tecrübeli ve tehlikeli cânîyi canlı olarak yakalaması çok yüksek başarıdır.
Katille birlikte biri siyâhî olmak üzere muhtelif memleketlerden 3 kadınla ev sahibi de yakalandı. Teröristin 4 yaşındaki oğlu ise muhafaza altına alındı. Hücre evinde ayrıca 194 bin ABD doları, iki drone ve tabancalar vs bulundu. Teröristin yine küçük olan kızıyla karısı ise daha evvel ele geçirilmişlerdi.
Polis, teröristin saklandığı yeri 4-5 gün evvel tesbit etmesine rağmen hemen baskın yapmayıp burayı bu kadar süre gözetim altında tuttuktan sonra 16 Ocak gece yarısından bir saat kadar evvel harekete geçti ve çarpışmaya fırsat vermeden faili kıskıvrak yakaladı.
Katil, 1983 Özbekistan doğumlu. Doğduğu tarihte SSCB dağılmadığı için Orta Asya Türk Cumhuriyetleri, henüz devletleşmemişti. Zaten buralarda nüfuslar iç içe geçmiştir. Özbek doğumlu bir Kırgız olduğu anlaşılıyor. Yakalandığı ev de bir Kırgız'a ait. Terörist, Afganistan ve Pakistan'da eğitim görmüş. Bir yabancı ülkede hem de korunan bir mekâna girip bir ânda 39 kişiyi katledecek kadar tecrübeli, ölmeyen mağdurun üstüne tekrar sıkacak kadar gaddar ve kısa sürede kaçıp saklanacak kadar profesyonel ve aranmasına rağmen Zeytinburnu'na gidip oğlunu yanına getirecek kadar da soğukkanlı biridir. Rusça, Çince, Türkçe, Arapça bildiği söyleniyor.
Artık, tereddüde mahal kalmamıştır ki katil, DEAŞ örgütü mensubudur. Bunda şüphe yoktu. Muamma olan, DEAŞ militanlarının bu katliama kadar kendilerini canlı bomba olarak patlatırken bu eylemde teröristin katliamı yaptıktan sonra kaçıp izini kaybetirmesidir. Bu, örgütün yeni bir taktiği midir, yoksa evli olduğu için kendisi mi bu şekli tercih etmiştir? Burası henüz meçhul.
Malum olansa DEAŞ adlı örgütün Haçlı dünyası tarafından hem Müslümanlar ve hem de İslamiyet gözden düşsün diye algı operasyonu unsuru olarak kurulup bölgeye sevk edildiği ve o bünyede yer alan bu gibi çılgın katillerin de özel olarak yetiştirildiğidir. Bazı devletlerle terör örgütlerinin bize karşı iş birliği içinde oldukları saklanamaz bir gerçektir. Eğer bu katil, züğürt bir terörist olsaydı onda değil 197 bin dolar, bin dolar bile zor çıkardı.
Şu para dahi çok şeyi isbata kâfidir.
İsmine asla layık olmayan bu cânî, konuştukça çok hakikatler ortaya çıkacak, çok başkentin uykusu kaçabilecektir. İşte bunu engellemek maksadıyla katili ortadan kaldırmak isterler. Büyük bir başarıya imza atan emniyet ve istihbaratın şimdi bu mes'eleye dair göstereceği en büyük hassasiyet diri yakaladığı teröristi elinde bir ânda ölü bulmamasıdır. Maşa olarak kullanılan katil, konuşmasın diye kendisini kullananlar tarafından öldürülür. Trabzon meb'usu Ali Şükrü Bey'in katili Topal Osman'dan J.F. Kennedy'nin katiline kadar onlarca misal vardır.
Emniyet ve istihbaratımız övgü ve ödüle layıktır. En büyük ödül ise milletin dua ve takdiridir. 15 Temmuz'un baş faillerinden Adil Öksüz, şayet yurt dışına kaçırılmadıysa emniyet unsurlarımız, kazandığı bu yüksek mânevî takviye ile onu da kısa süre sonra yakalayabilir.
Bu meselenin bir de ibretlik tarafı var:
Ortaköy'de o katliamın yapıldığı gece, daha neyin ne olduğu anlaşılmadan kanlar yerde akarken, herkes üzüntü içindeyken bazı düşüncesizler "bir kısım vatandaşların hayat tarzlarına müdahale ediliyor" diyerek küçük politik hesaplarla yazıp-konuşarak bu cinayete hiç farkında olmadan destek vermişlerdi. Bunu yapanlar, ümit ederiz ki ortak mülk ve değerimiz olan vatanımızla istikbalimize kastedildiğini görecek şuuru bugün olsun kazanmışlardır.
Bir gerçek daha var:
Mahkeme, farz edelim ki yargılama sonunda konu mankeni teröristi, öldürdüğü her insana karşılık 39 kere ağırlaştırılmış hapse mahkûm etsin. İyi ama adalet tecelli etmeyecek ki... 39 ağırlaştırılmış mahkûmiyet, bir idâm cezası etmez.
.HAZIRLIK DÖNEMİ
2017-01-16 02:00:00
Gündemdeki 18 Maddelik Anayasa değişikliğine ileride sık sık atıf yapılacaktır. Bu maddelerle Türkiye, tarih dönemine göre Veziriâzâmlık, Sadrazamlık, Başvekillik ve Başbakanlık denen hükûmet başkanlığını kaldırarak onun vazifelerini de "Devletin Başı"na devretmektedir.
"Cumhurbaşkanlığı Sistemi" adını taşıyan, esasında ise Başkanlık Sistemi olan ve Türk Tipi Başkanlık Sistemi de denebilecek bu sistemi gerçekleştiren 18 madde, makul bir sürede kabul edildi.
Üstelik değişiklikler, tahminlerden öte daha az gerginlikle gerçekleşti. Evet, zaman zaman kavga-döğüş sahneleri yaşandı, bir CHP'li vekil tarafından AK Partili bir vekilin burnu kırıldı. Bir CHP'li vekil tarafından AK Partili bir vekilin ayak baldırı dişlendi ama yine de çalışmalar bittiğinde CHP'nin taş taş üstünde bırakmayacakmış intıbaı veren gözdağlarının kuru gürültüden ibaret olduğu görülmüş oldu oldu. Bu neticenin alınmasındaki iki sebepten biri, AK Parti Grubu'nun fire vermeden hareket etmesi, diğeri de Devlet Bahçeli ve O'na bağlı MHP'li kadroların devletin âli menfaatlerini önceleyen kararlı bir tutumla verdikleri destektir.
Kaderin şu cilvesine bakmalı:
Eğer 15 Temmuz ihanet kalkışması olmasaydı AK Parti, içindeki FETÖ'cü vekiller fark edilip ayıklanamayacak, FETÖ'nün Bizans entrikasıyla sn Bahçeli düşürülecek ve böylece AK Parti-MHP dayanışmasıyla devlet hayatındaki tarihî dönüşüm gerçekleşemeyecekti.
Bu değişikliğin bir diğer sonucu da CHP'ye yapacağı etkidir. Değişiklik, baharda halk oylamasından da geçip kat'ileşince bu partide genel başkanlık dâhil çok ciddi sorgulamalar, sarsıntı ve kırılmalar yaşanabilir. Bundan böyle bu CHP'nin bu oy yüzdesiyle iktidar yüzü görmesi imkânsıza yakındır. Ana muhalefet partisi, dogmalardan, "devleti ben kurdum" bencil iddialarından ve büyük çoğunluğu rahatsız eden tarihî geleneğe aykırı saplantılarından vazgeçip millî damarı yakalayamazsa ya 2023'e çıkamaz veya çıksa bile çapından ve gücünden çok şey kaybetmiş olur.
-Anayasa değişikliğinin hayata geçmesi için neden 2019 beklenmektedir?
Vatandaş, bu sualin cevabını merak ediyor:
"Cumhurbaşkanlığı/Başkanlık sistemi", "bağlantı yolları"nın da devreye girmesiyle hayat bulacaktır. Köprü yan yollarındaki benzetmeyle "bağlantı yolları" dediğimiz Partiler Kanunu, Seçim Kanunu ve TBMM İç Tüzüğü'dür. Cumhurbaşkanının son konuşmalarından birinde iç tüzüğe dair tesbitleri dikkatlerden kaçmamış olmalı. Sn Erdoğan, "bu tüzükle meclis çalışamaz" diyor. Bu demektir ki sadece Partiler Kanunu, Seçim Kanunu değil, İç Tüzük de ameliyata tabi tutulacaktır. Öyle temenni ederiz ki tekrar burunlar kırılmaz, tekrar baldırlar dişlenmez. Yumruk ve öfkeler yerini, seviyeli teklif ve fikirlere bırakır.
Yeni sistem için önümüzde akıllıca değerlendirilecek iki koca yıl var. Bu iki yılın iyi kıymetlendirilmesi Türkiye’yi, bir ân evvel yıldızının parladığı zamanlara kavuşturur.
.KAZAN KALDIRMA
2017-01-10 02:00:00
AK Parti ve MHP'nin üzerinde mutabık kaldıkları taslak, 10 Aralık 2016 günü saat 17.40'ta TBMM Başkanlığı'na arz edildi.
Darbeci cuntanın, Prof. Orhan Aldıkaçtı'ya hazırlattığı 1982 Anayasası, daha evvel 18 defa değişikliğe uğramıştı. 10 Aralık'ta Başkanlığa verilip 9 Ocak 2017'de TBMM Genel Kurulu'na inense 19. değişiklik.
CHP, TBB ile Ankara Barosunu yanına alarak değişikliğin hayat bulmaması için engelleme ve eylem çabasında. CHP'nin HDP çizgisine sapması, hukukçuların sokağa dökülmesi TBMM önünde çıkabilecek taşkınlıkları önlemek için TOMA'lar mevzilenmesi hiç de güzel manzaralar değildir. AK Parti ve MHP bir sistem değişikliğinden söz ederken CHP, rejim değişikliği diye ayağı yere basmayan bir iddianın peşindedir.
Komisyona 21 Madde sevk edilmişti. Orada yapılan çalışmalarla maddeler yekûnu 18'e düştü. Bizim de bu sütun ve ekranlardan tenkit ettiğimiz Cumhurbaşkanı seçilecek vatandaşın Türkiye doğumlu olma şartı, Anayasa Komisyonunda kaldırıldı. Bu isabetli bir tasarruf oldu. Bunun gibi yedek milletvekilliğinin kaldırılması da isabetli oldu.
Dikkat edilecek husus şudur; el birliği yaparak yeni bir anayasa inşa etmiyoruz. Ne yazık ki TBMM bunu yapmaya muvaffak olamadı. Üzerinde kavga-gürültü kopartılan, yamalı bohça bir anayasada 19. değişikliğe dairdir.
Taslakta neler olduğunu şöylece toparlayabiliriz:
Başbakanlık, kaldırılıyor. İcranın tek başı CB olmaktadır. CB aynı zamanda devletin başıdır. CB, icraatlarından dolayı hukuken sorumlu olacaktır. CB'nın partisiyle ilişiği kesilmemektedir. CB, kararname çıkartma yetkisine sahip olacaktır. Şartları dâhilinde CB'nın meclisi feshetme ve meclisin de CB'nını vazifeden alma yetkisi olmaktadır.
Ayrıca; milletvekili, sayısı 550'den 600'e çıkmaktadır. Seçilme yaşı 18 olmaktadır. HSYK'nın seçilme şekli; yarısını meclis ve yarısını CB seçmek üzere değişmektedir. Askerî yargı lağvedilmektedir. Jandarma genel komutanı MGK'dan çıkartılmaktadır. AYM'nin üye sayısı 15'e düşmektedir.
Anayasa değişiklik teklifi, Başbakan Binali Yıldırım dahil, 316 AK Partili vekilin imzasıyla TBMM başkanlığına verilmişti. Üzerinde durulan bir husus değişikliğe 330 evet oyunun çıkıp çıkmayacağıdır. MHP'de 3-5 fire olacağı belli. Fakat büyük bir fire görünmüyor. MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli'nin tavrı nettir. Binaenaleyh, 330'un bulunamaması hâlinde referandum tarihinde erken seçim yapılır yorumunun gerçekleşmesi mümkün değildir. 330-366 aralığında kalınması hâlinde ise referandumun 23 Nisan 2017'de yapılmasını daha evvel gerekçesiyle birlikte dile getirmiştik. 367 ve üzeri evet çıkarsa artık referanduma gitmeye lüzum kalmaz. Ancak bu çok zor görünmekte.
TBB/Türkiye Barolar Birliği ve Ankara Barosunun Meclis önünde ve CHP'nin hem içeride ve hem de dışarıda vatan hainlerine karşı cephe harekâtına girercesine taşkınlıklar yapması kınanmaya müstahak davranışlar olur. CHP kürsüde, genel kurulda ne diyecekse sonuna kadar söylemeli, kamuoyunu ikna etme imkânlarını aramalıdır. Bu, hakkıdır. Barolar Birliği ve Ankara Barosunun yapması gereken de yazı ve konuşmalarıyla yine vatandaşı ikna etmektir. Yoksa 27 Mayıs'ta benzeri sıkça görülen cübbeli eylemler hiçbir şekilde tasvip edilemez.
Slogan ve hakaretler değil, fikirler konuşmalı.
Ortak vatanda ortak hayat ve ortak istikbal için çalışıyoruz.
Bize göre seçilme yaşının 18 olması tartışmaya açılmalıdır. Rejim tartışması ise inandırıcı değildir. Üstelik anayasa değişikliği bugün yapılınca yarın yürürlüğe girmeyecektir. Değişiklik her zaman mümkün. CHP de şartlarını elde ederse 20. değişikliği yaptırabilir.
Adı geçen parti, bunun yerine kıdemli muhalefet nöbetini sürdürmekte. Vatan Caddesi, Köprüler, hava limanları, TL işareti vs... derken şimdi de anayasa değişikliği. Gerileme döneminde de Yeniçeri, olur olmaz her şeye kazan kaldırıp "istemezük!" ve "urun söyletmen!" diyerek devleti sıkıntıya sokardı. Ana muhalefet de şimdi her yenilik ve gelişmeye kazan kaldırıyor. Şüphesiz yalnız değil; HDP ve bir kısım avukatlar da kendisiyle beraber.
.DOSTLUKLARI ÇOĞALTMAK
2017-01-09 02:00:00
Sn Binali Yıldırım, Başbakan olduğunda millete yaptığı konuşmalardan birinde "düşmanlıkları azaltıp dostlukları çoğaltacağız!" kararını tebliğ etmişti.
Bu konuşma, bütün komşularıyla yeniden münasebetleri kötüleşen Türkiye'nin bundan sonra takip edeceği dış politikasına dair bir niyet tazelemesiydi. O kadar ki Başbakan Yıldırım o konuşmasında Mısır ve Suriye'ye bile işaret etmişti. Bizim, Mısır ve Suriye halkıyla bir ihtilafımız yoktur, onlar bizim kardeşlerimiz mealinde birleştirici ve gerçek mesajlar vermişti.
Hatırlanacağı gibi o günkü gündemde Irak, Suriye, Mısır ve Rusya ile aramız çok kötüydü. Haklılık haksızlık ayrı bahis. Mevcut tablo buydu. Suriye'de Arap Baharı yalanıyla şartlara mecbur bırakılmış, Rusya'da FETÖ oyunuyla bir uçak tuzağına düşürülmüştük. Mısır'da ise dış destekli bir darbe, dostluğumuz en üst seviyede olan bir idareyi alaşağı etmişti.
İhtilafımız had safhada olan bu devletlerden evvela Rusya ile dostluğumuzu yeniledik. Öyle ki Rusya Federasyonu-Türkiye ilişkileri uçak buhranı öncesinden bile daha ileri seviyeye yükseltildi. Rusya, sadece jetinin düşürülüp, pilotunun ölmesinde değil, 15 Temmuz darbe ihaneti ve elçi katliamı hilesinde de ciddi olgunluklar gösterdi. Bugün varılan memnuniyet verici neticeden her iki devlet de kazanmaktadır. Hatta üçüncü devlet vaziyetindeki Suriye de kazanıyor:
Eğer; Türk-Rus dostluğu yeniden inşa edilmeseydi Türkiye ve Rusya, garantör devlet sıfatını kazanamaz, doğu Halep tahliye edilemez, Suriye'de mütareke gerçekleşemezdi.
Suriye'de iç savaşı durdurup, gözyaşlarını siler silmez bu defa Ankara-Bağdat hattının tamiri için teşebbüse geçildi. Buradaki "kardeşlik" kelimesi tesadüfi değildir. Daha birçokları gibi Irak da Türkiye de aynı babanın, Osmanlının evlâtlarıdır. Irak'la Türkiye kardeşliğindeki bozuşmanın ne anlama geldiğini; dış ticaret hacminin 12 milyar dolardan 7 milyar dolara gerilemesi tek başına izah etmektedir.
Türkiye için olmazsa olmaz ve asla müsaade edilmesi mümkün olmayan 3 keyfiyet, Sincar'ın PKK/PYD eliyle ikinci Kandil yapılmaması, DEAŞ'ın Irak topraklarında yer tutamaması ve Şii Irak yönetiminin İran telkiniyle mezhepçi ideolojiye sapıp Sünni halkı ötekileştirmemesidir.
Irak'ın ise bizden beklediği Başika Kampı'nın tahliyesidir.
Irak Başbakanı Sn Haydar el Abâdî'nin Türk hey'etine Irak merkezî kuvvetleri ve Peşmergenin ittifakıyla Sincar'ın Kürtçü terör unsurlarından temizleneceğine dair teminat vermesi üzerine Başbakan Binali Yıldırım, adı geçen kampın Irak toprağı olduğunu ifade etti. Vaad edilen temizliğin icrasıyla beklenen tahliyenin de en makul şekilde yapılacağına dair kayıt düştü. Başbakanımızın üstüne basa basa söylediği şu söz ise bir kararlılığın ifadesidir. Irak'ın neresinden gelirse gelsin, hudutlarımızı tehlikeye atan hiçbir saldırıya karşı kayıtsız kalamayız.
Suriye gibi, Irak da Şia ideolojisiyle DEAŞ ve PKK/PYD terör örgütlerinin baskısı altındadır. Bunlardan kurtulmaları Türkiye ile dostluk kurmalarıyla mümkündür. Bölgeye dışarıdan gelenler, yarın çekip gideceklerdir. Halbuki bizler her zaman beraberiz. Unutulmamalı ki Irak ve Suriye'nin vatan bütünlüğünü en zor şartlarda bile müdafaa eden tek devlet Türkiye'dir. Bunu yapan bir devlet, üçüncü tarafların kışkırtma ve zorlamaları ve terör örgütlerinin çılgınlıkları yüzünden karşıya alınmamalıdır. Saddam Hüseyn'den sonraki Irak idareleri maalesef basiretli davranamayarak köprüleri geçilmez kılmışlardı.
Başbakan Binali Yıldırım'ın Irak'ı ziyaretiyle Bağdat ve Erbil'deki temaslarının bozulan kardeşliğimizi yeniden düzelteceğini samimiyetle temenni ediyoruz. Biz Bursa'yı ne kadar seviyorsak Bağdat'ı da o kadar seviyoruz. Herhangi bir şehrimizi ne kadar seviyorsak Kerkük ve Erbil'i de o kadar seviyoruz. Şam'ı, Haleb'i ve diğerlerini sevdiğimiz gibi.
Dün ayrımız-gayrımız yoktu, bugün de yarın da olmamalı.
Ezanın yükselmiş olduğu ve yükselmekte olduğu her toprak, vatanımızdır.
.AKADEMİK CEHALET
2017-01-06 02:00:00
Eskiden tahsil durumu sorulurken ilgili kişi okuma-yazma bilmiyorsa yoklama yapan memur, onu kayda "cahil" diye geçirtirdi...
Hâlbuki öyle insanlar vardır ki okuma-yazma bilmez yahut ilkokul, ortaokul veya lise mezunudur ama bunlar, hayattaki muvaffakiyetleriyle edebiyat, fikir, iş dünyasına kalıcı imzalar atmışlardır.
Kavalalı Mehmet Ali Paşa, Mısır valimizdi. Okuma yazma bilmezdi lakin cahil değildi. Aldığı tedbirlerle Mısır'ı kalkındırdı. Vehhabilerle mücadele etti. Maalesef İstanbul'a da başkaldırdı. Kurduğu orduyla ordumuzu yenip Kütahya önlerine kadar geldi. Sadaret, Moskova'dan yardım istemek zorunda kaldı.
Bugünden de misaller vermek mümkün:
Sakıp Sabancı lise mezunuydu. Ahmet Nazif Zorlu, ortaokul, Ahmet Çalık lise mezunudur. Peyami Safa ilkokul, Kemal Tahir, ortaokul, Necip Fazıl, Tarık Buğra lise mezunlarıydı. Bu listeler uzayıp gidebilir...
Günümüzde okuma yazma bilmeyen yok denecek kadar azalmıştır. Okuma-yazma bilen çoğaldığı gibi lisansüstü eğitim ve doktora yapmış insan sayısı da arttı. Yabancı dilde de durum böyle. Artık üniversitelerimiz yüzlü rakkamlarla, akademisyenlerimiz on binli rakkamlarla ifade edilmekte.
Ne var ki bu, mes'elenin kemiyyet tarafıdır. Çok seneler önce bir arkadaşım anlatmıştı. Bir arkadaşıyla birlikte evlerinde üniversite imtihanına çalışıyorlarmış. Anneciği de onlara çay, pasta-çörek ikramı yapıyormuş. Bu annecik, bir ara gençlerin sözlerine karışarak şu öğüdü vermiş:
-Oğlum, birbirinize "bey" deyin; siz, birbirinize "bey" demezseniz; kimse size "bey" demez!
Bu değerli sözü söyleyen o hanım, büyük ihtimalle okuma-yazma bilmiyordu. Ama görüldüğü gibi söz ârifâne. Derdimiz de burada başlıyor. Son bir asırdır, âriflerimize diploma, aydınlarımıza irfan veremedik.
Dünkü "cahil" denenlerin yerini doktor, doçent, profesör, milletvekili, TV yorumcusu aldı. Konuşup millete "Kanaat önderi" olması gerekenler kara cehalet içindeler. Tabii ki bu yazının çerçevesine girmeyen kıymetleri tenzih ediyoruz. Ancak bu perişanlığa bir neşter vurulması gerekmekteydi.
Ne okul sayısı, ne eğitim süresi ve ne de diploma tek başına bir milletin istikbalini kurtaramaz. Felaket, mefhum ve kelimelerin ölmesiyle başladı. Bir zamanlar ârif, havas, münevver denen kavramlar vardı. Bunların hepsi dil ırkçılığı uğruna tek başına "aydın" kelimesiyle karşılanmaya çalışıldı. Sonra aydın da geçilerek entelektüel dendi ama etiket muhtevayı kurtaramadı.
1934'e kadar üniversitenin adı "Dar'ül Fünun" idi. fakültelere medrese, profesörlere müderris denirdi. Hepsi tersine çevrildi. Sanıldı ki darülfünuna üniversite, medreseye fakülte, müderrise profesör, talebeye öğrenci, muallim öğretmen... dediğimizde ilimde dünyada kimse bileğimizi bükemez. Heyhat ki öyle olmadı. Maziye dair ne varsa onlardan utanıldığından Frenkçe rağbete binmişti. Bilindiği gibi Mustafa Kemal'le alakalı her şey paylaşıldığı hâlde İstanbul Darülfünunun kendisine "fahri müderrislik beratı" vermesi asla dile gelmedi.
Birine "bey" dendiğinde veya "hanımefendi" dendiğinde söze muhatap olanın ona layık olması gerektiği gibi unvan sahiplerinin de bu unvanların içini doldurmaları, o derecenin emrettiği muhtevaya sahip olmaları gerekir.
Yarım doktor candan, yarım hoca dinden eder derler.
Bunun gibi yarım akademisyen de doğrulardan eder.
Akademisyen veya kanaat önderinin fikir namus ve haysiyetine sahip olması şarttır. Yaranma ve alçalma ile akademik şeref ve kanaat önderi şerefi bağdaşamaz. Son bir asırdaki dalkavuk sayısı 5 bin yıllık tarihimizde hiç olmadığı kadar fazladır. Bugün sadece aydın yabancılaşması değil, aydın seviyesizliği derdimiz de var.
Geçen akşam, tarihçi bir Prof’un yaptığı konuşmadaki seviye düşüklüğüne daha fazla dayanamayarak TV’yi kapattım. Hakiki tarihçinin birilerine yaranmak için münasebetli-münasebetsiz methiye dizmek diye bir derdi olamaz. Fikir ıstırabı olan bir tarihçi, her ne pahasına olursa olsun hakikati söyleme cesaretini gösterir. Tarih Prof’u unvanlı bu gibi şahısların köpürttükleri sarı saçlı, mavi gözlü, aslan yeleli vari laflar, zaten ortaokul inkılap derslerinde fazlasıyla mevcut. Yeni bir şey söyleme iktidarında olamayan, resmî tarih çarpıtmalarını düzeltmeye gücü yetmeyen bir tarih akademisyeni ekrana çıkmamalıdır.
Kifayetsiz, sığ ve beleş fikirlerle malul akademisyenlerin talebelerine acıyorum.
Bunlar, şiirlerinin altına bile akademik unvanlarını koyacak kadar boş insanlardır.
Ne konuşmayı bilirler, ne konuştuklarının içini doldurabilirler.
Övme ve yermeyi aşamazlar.
Sığ laflar edip dururlar.
.DÜNDEN YARINA TERÖR
2017-01-05 02:00:00
Aynı işi yapanlar, birbirine benzerler. Ortaköy’deki malûm gece kulübünde 39 insanı hunharca katleden teröristin, fotoğrafını görünce onu ten rengi, derin bakışları, köşeli çenesiyle bir eski mahkûma benzettik.
Cezasını çekmiş, fakat suçunun mahiyeti pek de aydınlanmamış o şahıs, Türkiye'de 1979'da bir gazeteciyi öldürdükten sonra, kaçmış veya daha doğru bir ifadeyle kaçırtılmış, ardından da Roma'da halka hitap eden Papa'yı tabancayla vurmuştu.
Belki bu fiziki benzerlik, karakter benzerliğinin de habercisidir. Bir gazeteciyi katleden, bir ruhani şahsı vuran bahsi geçen kişi, hem Türk ve hem de İtalyan polis ve mahkemeleri önünde her türlü sorguya dayanmış ve âdeta ser verip sır vermemişti. Mahkûmiyeti itiraftan ziyade mahkemede oluşan kanaate dayanmıştı. İfadelerinde sürekli zikzaklar çizmişti. Mesih olduğunu bile iddia etmişti. Gün geldi, öldürmeye kalktığı papanın elini öptü....
Bu tahlilimizden çıkacak sonuçlar iki olabilir.
Birincisi, gündemdeki katil, şayet hayattaysa ve yakalanırsa benzer karakter gerçeği sebebiyle benzer süreçle karşılaşmak mümkün olabilir. Polis, kendini buna göre hazırlamalı. İkincisi, 39 kişinin katili bu teröristin çok iyi yetiştirilmiş bir "personel" olduğu gün gibi aşikârdır. Onu yetiştiren, yabancı servislerdir. O servislerin tâ 1979'larda ne denli çalışıp "personel" yetiştirdikleri anlaşılmaktadır. Bu iki sonuca bir ek yapmak gerekirse, kamuoyu ile paylaşılması şart olmamakla birlikte polis, bugün aradığı terörist için serbest olan o eski mahkûmdan faydalanabilir diye düşünmek mümkündür.
Gelelim Ortaköy katilinin akıbetine. Bu katilin kaçışı, bize daha ilk dakikadan itibaren 15 Temmuz darbesinin önde gelen isimlerinden Adil Öksüz'ün kaçışını hatırlattı. Adil Öksüz, birden yer yarılıp da yere batmış gibi sırra kadem bastı. Aylardır arandığı hâlde yok. Ortaköy katili de öyle. Katliam, üst değiştirme ve kaçma dahil eylemlerinin hepsini 7 dakikaya sığdırdıktan sonra sırlara karıştı. Bu sonuç bir kaç ihtimale bağlanabilir:
-Terörist, ya yurt dışına kaçmıştır, ya saklanmaktadır veya öldürülmüştür.
Kim öldürmüş olabilir?
-Bağlı olduğu örgüt veya o örgütün arkasındaki servis.
Teröristin ismi henüz meçhul olsa da lakabının "Horâsanî" olduğu açıklanmıştır. "Horasan" adlı örgüte mensup olduğu söylenebilir. Bu örgütün DEAŞ'ten de tehlikeli olduğu ifade edilmişti. Lideri, Üsame bin Ladin'le yakınlığı olan Muhsin el Fahd'dır. Suriye'de olduğu tahmin ediliyor. Örgütü, Suriye'de iç harbe dâhil olanlardan. Vaziyet o ki 27 Mayıs cunta darbesiyle başlayan ve 1979'da "faili meçhul cinayetler" şeklinde devam eden suikast ve cinayetleri dış servisler ve onların taşeronu olanlar tertiplemişlerdi. Bugün o faili meçhul dosyalar yeniden açılmakta.
Bahsettiğimiz o eski mahkûmun Maltepe Askerî Cezaevinden kimler tarafından kaçırıldığı, nasıl vize alabildiği, papanın gündeminden nasıl haberdar olduğu, tabancayı hangi parayla nereden temin ettiği? Bugün bile çözülememiştir.
Terörist, öldürülmeyip kaçmışsa o zaman şu ihtimal akla gelmektedir:
Adil Öksüz’ü kaçıranlar, bu teröristi de kaçırmış olabilirler. Cümlenin mefhumu muhalifi ise şudur. 15 Temmuz'u tertipleyenler, Ortaköy Suikastını da tertiplemişlerdir.
Terörist Kırgız çıkarsa bu daha öyledir.
Horasan örgüt ve lakabı, şaşırtmak için ortaya atılmış olabilir.
Bütün bunlardan çıkacak bir ders de odur ki iç ve dış istihbaratımız çok güçlendirilmelidir
.SOSYAL MEDYADA HUKUKU ÇİĞNEYENLER!
2017-01-04 02:00:00
Kanunları veya şeriatin yasaklarını ihlal edeni cezalandırma yetkisi ancak hukukla mümkündür. Hem şeriatte ve hem de seküler hukuk sisteminde bir kişi, vereceği şahsi kararla bir başka kişinin hürriyetine, canına, malına, ailesine zarar veremez. Suç veya haram işlediğine inandığı kimse veya kimseleri yaralayamaz ve öldüremez. Hatta bunu birinden cebir ve şiddet görmüş olan mağdur da yapamaz. Buna hukukta "ihkak-ı hak", hukuku bir kenara iterek adaleti bizzat temin etmeye kalkışmak denir ki bu dahi cezalandırılır. Zira hukuk değil, öfke ve intikam devrede olmuş olur.
Hukuk ihlal edilmişse bunun nerede başlayıp nerede bittiğini, cezasının ne olması gerektiğine mahkeme karar verir. Aksi hâlde bir kimse, "şu günah işledi", "bu suç işledi" diyerek bir başkasını cezalandırmaya kalkışırsa orada amme intizamı, kamu düzeni kalmaz, kargaşa ve başıboşluk hüküm sürer.
Görüldüğü gibi hem şeriatte ve hem de yürürlükteki hukukta kimse durumdan vazife çıkartma salahiyetine sahip değildir. Bir fiilin günah olup-olmadığı, o kimsenin akıl sağlığı, yaşı, dini mensubiyeti, fiilin açık mekân veya kapalı mekânda mı işlendiği gibi şartlarla belli olur. Adalet, kılı kırk yararak tecelli eder. Bir hâkim bile bir zanlıya karşı kalbinde zerre kadar bir muğberlik duyuyorsa önündeki dâvâya bakamaz.
İnsanı Allah yaratmıştır, cezasını da Allah verir veya affeder. Devletin koyduğu kanunları ihlal edenleri de mahkemeler, cezalandırır. Kaldı ki hem şeriat hukukunda ve hem de mevcut ceza hukukunda suçlar tasnif edilmiştir. Cezalar bellidir. Her suçun karşılığı ölüm değildir.
Kimse haddini aşarak kendini polis, savcı, kadı, hâkim yerine koyamaz. Bunu yapıp da mala tecavüz ederse eşkıya, cana kıyarsa câni olur. Bunun son örneği Ortaköy'deki bir gece kulübünde yaşandı. DEAŞ'lı bir terörist, insanların arasına dalıp hunharca katliam yaptı. Böyle bir canavarlık karşısında insan olmanın tabiî gereği olarak üzülmek varken tam tersine sevinmek, bununla da kalmayıp sevincini söze ve yazıya dökmek toplumu kargaşaya sürüklemek ve bozgunculuk yapmaktır. Bozgunculuk yapmaya, insanları birbirine düşürmeye İslamiyette "fitne çıkartmak" denir. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- "fitne katilden beterdir" buyurmaktalar. Fitne-fesat çıkartmak âyeti kerimler ve hadisi şeriflerle men edilmiştir. Birtakım kıt akıllılar, sosyal medyada yazdıkları cümlelerle yılbaşı gecesi katledilen insanlar için "oh olsun!" deme cehaletini gösterdiler. Şeriat ölçüsüne göre bu sorumsuzların yaptıkları, fitne çıkartmak itibariyle o katilin yaptığı katliamdan da ağır bir suçtur.
Bir katliam üzerine iç soğutmanın hiç bir insani tarafı olamaz. Böyle bir davranışın bir Merhamet Medeniyeti olan İslamiyette yeri yoktur. Üstelik katil, Türkiye'nin şu ân savaştığı bir terör örgütünün mensubudur. Onların elinde Mehmetciğin ve daha evvel katlettiği onlarca sivil vatandaşımızın kanı var.
Bu sosyal medya hastaları, katilin yanında yer alıp ucuz mücahidlik yapmakla Türkiye düşmanı ve emperyalistlerin maşası bir terör örgütüne destek olduklarını görüyorlar mı acaba?
İçlerinde başka dinden olanların da bulunduğu çoğu yabancı maktullerin hâlleri kendileriyle alâkalıydı. Başıboş sözler yazıp yayanlarsa toplumu fitneye, fesada ve birbirine düşmeye sürüklüyorlar.
Şu çirkin olay dahi gösteriyor ki "sosyal medya" denen bu sorumsuzlukta sınır tanımaz âleme hukuk, olanca gücüyle girmeli, en ağır cezalar gelmeli, bu başıboşluk, bu keyfilik önlenmelidir. Klavyenin satır gibi kullanıldığı bu sahada her gün her saniye canlar yakılmakta, şereflerle oynanmaktadır.
.KATLİAMLARIN İDEOLOJİK TAHLİLİ
2017-01-03 02:00:00
Kafalardaki soru şudur:
-Nasıl oluyor da üstelik de genç bir insan, kendini patlatarak veya elindeki silahla onlarca insanın canına kıyabilmektedir? Bunlar neye inandırılmakta ki böylesine gözü dönmüş canavar olabilmekteler?
Sade vatandaş, PKK'lı, DEAŞ'lı DHKP-C'li, FETÖ'cü o militanların hayatları pahasına böyle bir fedakârlığa katlanabilmelerini anlayamamaktadır. Zira; yerine göre bir ebeveyn kendi öz çocuklarına, öğretmen, öğrencisine bile söz geçiremezken bu militan gençlere talimat verenler, hangi tılsıma sahip ki onlar, bu uğurda canlarını verebilmekte, kitleleri öldürebilmekteler?
Bu sorunun dinî, psikolojik, sosyolojik, tarihî sebepleri araştırılarak üzerinde uzun uzadıya durmak gerekir. Bir bâtıla inanmış bir insandan daha tehlikeli silah yoktur. Bunlar icap ettiğinde öz ana ve babalarını bile gözlerini kırpmadan katledebilmekteler.
Çatık kaşlı olmayı, kalb kırmayı, sert konuşmayı, kul hakkı yemeği haram eden, mükemmeller mükemmeli bir İslamiyet göz önündeyken onun adına ortalığa dökülenler, sadist eylemleriyle sivilleri bile, öz vatandaşlarını bile katletmekteler.
İdeolojik inanışlarda akıl, mantık, merhamet, insaf, iz'an ve şuur yoktur. İdeoloji ve o ideolojinin başındaki kişi, bütün ufku çerçeveler, bütün akıl ve melekeye hükmeder. Marksist-Leninist veya faşist ideolojilerde böyle olduğu gibi semavi olan veya olmayan bir dini kendi özünden saptırıp ondan bir ideoloji çıkartan DEAŞ ve FETÖ gibi örgütlerde de böyledir. Bugün Türkiye dahil olmak üzere dünya, ideolojilerin inanca dönüşmesi veya dinlerin ideolojileştirilmesi ile faaliyet gösteren örgütlerle baş başadır.
DEAŞ'a biat etmişlere göre hadise şudur.
-DEAŞ İslâm devletidir.
-Türkiye, Hıristiyanların hamisidir.
-Türkiye idaresi, mürteddir.
-DEAŞ'ın Türkiye'ye karşı yaptığı saldırılar, mübarek hücumlardır.
-Saldırıyı yapan militan, hilafet askeridir.
-Yılbaşı gecesi o kulüpte bir araya gelmiş olan Hıristiyanlar, şirk toplantısı yapıyorlardı.
-Gece kulübü saldırısı, mü'minlerin emirinin haçlıların hizmetçisi Türkiye'nin hedef alınmasına dair verdiği talimat üzerine yapılmıştır.
...
Katliamı yapan örgütün DEAŞ olduğu belliydi. Dün de suçu üstlendi. Tabiî biz "suç" diyoruz. Onlara göre İslâm devleti başındaki halifenin emriyle cihad edilmektedir. Bu mantığın, 15 Temmuz gecesi TBMM'ni, MİT'i bombalayan, sivillere kurşun yağdıran darbecilerden farkı yoktur. Onlar, bir meczubu mehdi ve peygamber olarak görürken bunlar da başlarındaki maşayı "emir el mü'minîn" olarak kabul edip bir emriyle ölmekte ve öldürmekteler.
Ne o örgüt -hâşâ- İslâm devletidir, ne o örgütün lideri -hâşâ- halifedir, ne yaptıkları katliamlar -hâşâ- cihaddır, ne Türkiye -hâşâ Haçlıların hizmetçisidir, ne Türkiye idarecileri -hâşâ- mürted yani dinden çıkmıştır.
Bunların inandıkları ve dedikleri her şey, tepeden tırnağa bâtıldır.
Haçlıların buyruğunda olanlar, kendi hâllerinden gafil olarak başka yerlere ideolojik çamurlar atmakta, insafsızca hayatları söndürmekteler.
Bu derin mes'eleler, bu ideolojik kanser, bu uluslararası tezgâhlar sadece silahla ve adli tedbirlerle halledilemez. Bir taraftan en tavizsiz şekilde silahlı mücadele verilirken bir taraftan da bu mes'elenin ideolojik boyutu, onu besleyen sebepler her cephesiyle ele alınmalıdır.
.SALDIRILARI DEF EDECEK, DÜŞMANLARI MAĞLUP EDECEK KUDRETTEYİZ!
2017-01-02 02:00:00
2017'nin ilk saatlerinde Ortaköy'deki bir gece kulübüne yapılan saldırıyla 40 kadar insan hayatını kaybetti, 60 kadar insan da yaralandı. Zalim saldırının DEAŞ tarafından yapılma ihtimali çok yüksek. Bir de teferruat tarafı var. Örgüt, taktik değiştirmiş olmalı ki saldırgan militan, kendini patlatmak yerine katliamı yaptıktan sonra çıkan kargaşadan istifadeyle kaçıp kayıplara karıştı.
Bu menfur eylem, zahiren Fransa, Almanya ve AB'deki eylemlere benzemekte. Bu açıdan da DEAŞ denebilir. Ne var ki bize karşı yapılan DEAŞ eylemleriyle onlara karşı yapılan eylemler farklı mahiyet taşımakta. Bu kanlı eylemin sebebi, Fırat Kalkanı Harekâtı ve bu harekât sebebiyle örgütün El Bab'da köşeye sıkışmasıdır. Şu ân bu örgütle tek mücadele eden devlet, Türkiye Cumhuriyetidir. Dolayısıyla saldırı, hem intikam saikiyle yapılmıştır ve hem de "yeni seneyi size zehir edeceğiz" tehdidini taşımaktadır.
İstanbul'un ortasına gelip burada bir mekâna kadar yaklaşarak uzun namlulu silahıyla kapıdaki polisi şehit ettikten sonra sekiz yüz kişi arasına dalıp katliam yapmak, tek başına bir terörist katilin işi olamaz. Şüphe yok ki onu destekleyen başka örgütler ve istihbarat ağları vardır.
Bizi terör saldırılarına maruz kalan başka devletlerden ayıran şu farktır. Bazı diğer devletlerin karşısında yalnızca bir terör örgütü bulunmaktadır. Onlar, o örgütle mücadele etmektedir. Türkiye için gerçek başkadır. PKK, PYD, DEAŞ, FETÖ, DHKP-C, TİKKO gibi listesi uzayıp giden değişik ideolojilerden en az yarım düzine örgütle 40 yıldır mücadele hâlindeyiz.
Bu örgütler, istisnasız bir veya birkaç Batılı yahut Doğulu devlete sırtını dayamıştır. Elebaşları o devletlerdedir. Koruyucu devletler, bu örgütlere silah, mühimmat yardımları yapıyorlar. Türkiye, sadece taşeron örgütlerle değil, onlara yardım ve yataklık yapan devletlerle de uğraşmaktadır. İşin garip tarafı bu devletler, Türkiye ile dost ve müttefik olduklarını ilân ve bunda ısrar da etmekteler. Hatta Avrupa Birliği bile onlara dâhil edilebilir. Devlet adamlarımız, hangi devletin, hangi örgütün arkasında olduğunu isim isim açıklıyorlar. Ankara, PYD gibi örgütlerde yakalanan NATO silahlarını seri numaralarına kadar bu ikiyüzlü sözde dost devletlere ibraz ederek onların utanmalarını beklemektedir.
Zihnimizi, kalbimizi ve duruşumuzu bozmamalıyız:
Bu nâmert saldırıların devam edeceğini tahmin etmek zor değildir. Türkiye'nin üst üste devâsâ yatırımlara imza atması, IMF'yi göndermiş olması, Misak-ı Millî'den bahisle Lozan'ı bile zorlayacak çapta yakın tarihi sorgulaması, bölgede oyun kurucu hâle gelmesi, kıtalarda bayrak dalgalandırması, kendi hür iradesiyle kendi kararlarını vermesi, müstemlekeci emperyalist devletleri rahatsız etmektedir.
Nasıl ki o müstemlekeci, sömürgeci devletler I. Dünya Harbi'nde kaldıkları yerden harekete geçmiş bulunuyorlarsa, biz de İstiklâl Harbi'nde düştüğümüz cepheden yeniden doğrulmuş bulunuyoruz. Bu bir devlet, millet, istiklâl, istikbâl kavgasıdır. Bu bir parti, şahıs, iktidar mes'elesi değildir. Gün birlik, kardeşlik ve omuz omuza verip hasımlara karşı sıra dağlar gibi dikilme günüdür. Ecdat, hiçbir gün etini kuzgunlara yedirmemiştir. Bizler, o mübarek ecdadın torunlarıyız.
Askerimiz, polisimiz, jandarmamız, korucumuz, bordo berelimiz ve istihbarat kurumlarımızla bu katil terör örgütlerine dünyayı dar etmeye muktediriz. Unutmamalı ki bir sivilin canına kıydıklarında onlardan yüz habis bertaraf edilmektedir. Terör örgütleri, def edildiği gibi bize düşmanlık tutan ahmak devletler de gerek diplomatik kıvraklıklar ve gerekse anladıkları dilden verilecek cevaplarla mağlup edilirler. Devlet Başkanından dağdaki çobana kadar moraller asla bozulmamalı. Cesaretler asla kırılmamalı. İstiklal Harbi'nin en yoksul şartlarında bile destânlar yazan bir millet, şu varlık ve zenginlik günlerinde üstüne gelen kim olursa olsun ona dünyayı dar etmeye muktedirdir. Buna inanmalı ve bu inançla olanca heybetimizle dimdik ayakta durmalıyız. Ne demek istediğimizin en canlı delili 15 Temmuz’dur. 15 Temmuz Şehîdler Destanı'nı yazan bir milleti, ne terör örgütleri ve ne de onların tasmasını elinde tutan devletler, olduğu yerden bir milim geriletemez.
.
|
| Bugün 287 ziyaretçi (712 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
