 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Müslüman müstehcen söz konuşmamalıdır!
2021-12-29 02:00:00
Peygamber Efendimiz buyurdu ki: "Hayâ, imandandır. Fuhuş söylemek cefâdandır. İman cennete, cefâ cehenneme götürür."
Dilimizin âfetleri -25-
Dinimizde yasak edilen kötü huylardan birisi de, dil ile müstehcen ve fuhuş kelime söylemektir. İnsan vücudunda bakılması yasak olan yerler vardır ki; buraları açmak, başkalarına göstermek haramdır. Erkeklerin, göbek ile dizlerinin arasında kalan yerleri örtmesi lazımdır. Kadınların da, eli ve yüzü hariç her tarafını örtmeleri şarttır.
Hayâ/utanma duygusu olan kimse, Allahü teâlâdan korkar. Onun râzı olmadığı işlerden ve sözlerden kaçınır. Çirkin, ayıp ve günah olan sözleri söylemek fuhuştur. Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: (Hayâ, imandandır. Fuhuş söylemek cefâdandır. İman cennete, cefâ cehenneme götürür.) Hayâ ve iman birlikte bulunur. Biri yok olursa, diğeri de yok olur. Kadının hayâsı, erkek hayasından dokuz kat fazladır. Bir hadis-i şerifte, (Fuhuş; insanın lekesi, hayâ, zînetidir) buyuruldu. Hayânın en kıymetlisi, Allahü teâlâdan utanmaktır. Ondan sonra Resûlullah Efendimizden hayâdır. Daha sonra insanlardan hayâ etmektir.
Müslümanların imanlarını yok etmek isteyenler, hayâlarını yok etmeye çalışıyorlar. Bunun için de plajlarda, bazı spor etkinliklerinde, filmlerde, gazete, dergi, roman gibi yayın organlarında avret yerlerinin, edep yerlerinin açılmasına önderlik yapıyorlar. Bu rezilliğe de ilericilik diyerek gençleri hayâsız yapmak istiyorlar...
Müslümanlar; dinlerini, hayâlarını bozmak isteyenlerin planlarına aldanmamalı, onların çıplak gezmelerini, fuhuş söz söylemelerini faydalı zannetmemelidir. Bunları övmenin, Müslümanların hayâlarını, imanlarını çalmak için bir tuzak olduğunu bilmelidir.
Müslüman, iffetli olmalı, gözünü haramlardan korumalıdır. Şeytan, insana vesvese verir. Yolda giden bir kadına bakmamızı ister. “Niye bakacakmışım? Çirkin de olsa güzel de olsa günaha girerim. O gider, günah bende kalır. Arkasından gidersem dinimi peşinde harcarım. Bunun da cezası âhirette büyüktür” diyerek şeytanla ve nefisle mücadele etmelidir.
Allahü teâlâ, Nûr Sûresi 30. âyet-i kerîmesinde: (Ey Resûlüm “sallallahü aleyhi ve selem” müminlere söyle! Harama bakmasınlar ve avret yerlerini haramdan korusunlar! İmanı olan kadınlara da söyle, harama bakmasınlar ve avret yerlerini haram işlemekten korusunlar!) buyurdu. Ve (Üç şey göze cila verir: Yeşilliğe, akarsuya ve güzel yüze bakmak) hadis-i şerîfi, bakması helâl olan kimselere bakmanın faydasını bildirmektedir. Yoksa yabancı kadınlara, kızlara bakmak, gözü zayıflatır ve kalbi karartır.
Yine Sevgili Peygamberimiz, (Allah için yapılan cihâdda düşmanı gözleyen, Allah korkusundan ağlayan veya haramlara bakmayan gözler, kıyâmette cehennem ateşini görmeyeceklerdir) buyurdular.
.Alay etmek ve kötü lakap takmak günahtır
2021-12-22 02:00:00
İnsanları beğenmediği, üzüleceği lakaplarla çağırmak günahtır. Böyle bir lakapla arkasından konuşmak da gıybettir, haramdır.
Dilimizin âfetleri -24-
İnsanlarda bulunan kötü huylardan biri de, insanlarla alay etmek ve onları kötü lakaplarla çağırmaktır. Alay etmek; söz, yazı, işaret veya çeşitli davranışlarla bir kişinin ayıp ve eksikliklerini ortaya çıkarmak, onunla eğlenmek demektir. Lakap ise, birini yermek, alay etmek veya övmek, takdir etmek için kullanılır. İnsanları beğenmediği, üzüleceği lakaplarla çağırmak günahtır. Böyle bir lakapla arkasından konuşmak da gıybettir, haramdır. Demek ki, bir kimsenin üzüleceği bir lakapla yüzüne karşı da, arkasından da konuşmak yanlıştır. Hadîs-i şerîfte, (Bir kimseyi, sevmediği bir lakapla çağırana, melekler lânet eder) buyuruldu. [İbn-i Sünni]
Bir kimse, bir kusuru ile meşhur olup da, o lakap ile onu çağırınca üzülmezse, bu lakap ile onu çağırmak veya ondan bahsetmek de günah olmaz. İnsanlarla alay eden ve onları kötü lakapla çağıran kalp incitir, gönül yıkar. Dinimizde inkârdan sonra en büyük günah, kalp kırmaktır.
Kendisi ile alay edilen, haysiyet ve şerefleri ile oynanan kimseler, bunu kolay kolay unutmazlar. Böylece insanlar arasında düşmanlıklar, dargınlıklar ortaya çıkar. Toplumun huzuru bozulur. Nitekim Allahü teâlâ, Hucurât sûresi 11. âyet-i kerimesinde meâlen, (Ey îman edenler! Bir kısım erkekler, diğer erkeklerle alay etmesin. Olur ki alay edilenler kendilerinden daha hayırlı bulunurlar. Birtakım kadınlar da diğer kadınlarla eğlenmesin. Olur ki, eğlenceye alınanlar, kendilerinden daha hayırlı olurlar. Hem birbirinizi ayıplamayın ve kötü lâkaplarla atışmayın. İmandan sonra fâsıklarla isimlenmek ne kötü isimdir. Kim, [Allah’ın yasak ettiği şeylerden] tevbe etmezse, işte onlar kendilerine zulmedenlerdir!) buyurarak başkaları ile alay etmeyi yasaklamıştır. Peygamber Efendimiz de Selmân-ı Fârisî hazretlerine (Hiç kimse ile alay etme!) buyurarak başkaları ile alay edilmemesini emir buyurmuştur.
Hadîs-i şerîfte de buyuruldu ki: (İnsanlarla alay edene, Cennetten bir kapı açılır, “haydi gir” denir. O da, telaşla gelir, fakat kapı hemen kapanır. Sonra başka bir kapı açılır. O yine üzgün olarak kapıya gider. Kapı yine kapanır. Bu durum, defalarca tekrar eder, artık, gel denildiği hâlde, gidemez.) [Ebû Dâvud]
Alay etmek ile latîfeyi, şakayı birbirleriyle karıştırmamalıdır. Şaka, karşısındakinin incinmediği, belki memnun olduğu sözdür. Alay, onun aksi olup çirkindir, yasaktır. Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Kendisi için istemediğini, din kardeşi için de istemez. Başkaları ile alay etmek, onlara kötü lakaplar takmak yerine, onların kusurlarını düzeltmek, ayıplarını örtmek lâzımdır. Alay ve kırıcı sözlerle kin ve düşmanlık tohumları ekilir...
Kovuculuk yapanların ibret veren hâlleri...
2021-12-15 02:00:00
Bize başkası hakkında söz getirene hüsn-i zan edip inanıyoruz da, söylenen kişiler hakkında niye hüsn-i zan etmiyoruz?
Dilimizin âfetleri -23-
Hakîkî Müslümân, medenî insandır. Böyle olan kimse, Müslümanların ayıplarını örtmeli, gizli günahlarını yaymamalı ve kusurlarını affetmelidir. Böyle yapmak çok sevaptır. Küçüklere, emri altında bulunanlara [zevceye, çocuklara, talebeye, askere, işçiye] fakirlere merhamet etmelidir. Kusurlarını yüzlerine vurmamalıdır. Olur olmaz sebeplerle o zavallıları incitmemeli, dövmemeli ve sövmemelidir...
Dostlardan, sevdiklerinden insanlık icâbı bir kusur, sevgiye uymayan, ters düşen bir şey meydana gelirse, bağışlamalı, iyiliklerini, iyi taraflarını görmelidir. Bir kimse hakkında biri, bir şey anlatıyorsa, onun iyiliklerini ve zararlarını beraber düşünmeliyiz. İyilikleri fazlaysa, iyi insan deriz ve kötülüklerini görmeyiz...
Bize başkası hakkında söz getirene hüsn-i zan edip inanıyoruz da, söylenen kişiler hakkında niye hüsn-i zan etmiyoruz? Herhangi birisi, başka biri hakkında bir şey söylerse kabul edilmez. Nemîmeyi, söz getireni kabul etmek, yani onu dinlemek, söylemekten daha kötüdür. Yani, biri gelir de bize biri hakkında bir şey söylerse, bunu dinlemek söylemekten daha büyük günahtır. Çünkü dinlemek, söylemesine izin vermektir. Söylenen söz doğru ise gıybet, yalan ise iftira olur.
Bize söz getirenleri düşman gözüyle görmelidir. Çünkü hem bizi günaha sokuyor, hem de din kardeşimizin kabahatini ortaya çıkararak onu hürmetten düşürmeye çalışıyor. Eğer yalan da varsa, Allahü teâlâya isyan ve şeytana itaat ediyor demektir. Peygamber efendimiz, (En kötünüz, söz taşıyan, dostların arasını bozan ve ayıp araştırandır) buyuruyor.
Söz taşıyan köle: Adamın biri bir köle satın aldı. Satan adam: “Bunun başka bir ayıbı yoktur, ama kovuculuk yapar” dedi. Alan adam bu ayıbı önemsemeyerek köleyi alıp gitti. Köle bir süre adamın yanında kaldı. Bir şey yapmadı... Aradan biraz zaman geçtikten sonra adamın hanımına gitti ve ona “Kocan seni sevmiyor. Sana ihanet etmek istiyor. Seni sevmesini, üzerine titremesini ister misin?" dedi. O da, tabii isterim deyince, “O hâlde eline bir ustura al! Sakalının alt kısmından biraz kıl kes! Ama bunu uyuduğu zaman yap!” dedi. Bundan sonra da kadının kocasına geldi ve şöyle dedi: “Hanımın seni öldürmek istiyor. Bunu açıktan bilmek ister misin?” Bunun cevabı da: “Tabii isterim” oldu. Köle: “Öyleyse bu gece uyur gibi yap, görürsün?” dedi. Adam uyur gibi yaptı. Kadın, elinde ustura ile gece geldi. Gözünü açıp onu ustura ile görünce, kendisini kesmeye geldiğini sandı, hemen usturayı elinden aldı. Hanımını orada öldürdü. Boş yere hanımının kâtili olan adam, böylece koğuculuğa ehemmiyet vermemesinin cezasını gördü...
.Söz taşımak, taş taşımaktan ağırdır!
2021-12-08 02:00:00
Hadis-i şerîfte buyuruldu ki: "Sizin en fenanız, aranızda söz taşıyanlar, aranızı bozanlar ve insanları birbirine düşürenlerdir."
Dilimizin âfetleri -22-
Nemmamlık, duyulması istenmeyen bir sözü başkalarına götürüp söylemek demektir. Buna kovuculuk yapmak denir. Kovuculuk, yalnız bir kimsenin söylediğini, diğerine anlatmak değildir. Bir kimsenin rencide olacağı bir işi açığa vurmak da koğuculuktur. Ancak, anlatmakta dinen bir fayda varsa, yahut bir günahtan alıkonacaksa o sözü anlatmakta mahzur yoktur. Doğru olarak söz taşımak da, nemîme [kovuculuk] olur. Yalan katılırsa iftira da olur. Kovuculuk günahtır. Âhirette cezası ağır olduğu gibi, dünyada da insanların aralarının açılmasına sebep olur. Onun için, "Taş taşı da, söz taşıma" derler. Hadis-i şerîfte buyuruldu ki: (Sizin en fenanız, aranızda söz taşıyanlar, aranızı bozanlar ve insanları birbirine düşürenlerdir.)
Kovuculuk yapmak, emanete hıyanet etmektir. Hasen-i Basrî hazretleri buyurdu ki: “Kovucu, emanete hıyanet etmiş kimsedir.”
Kovuculuk, umumiyetle birinin aleyhinde konuşulanları ona aynen ulaştırmak demektir. Gıybete benzeyen tarafı da vardır. Bir kimsenin hoşa gitmeyen şeyini başkasına açıklamaya da söz taşımak denir. Söz taşımak, büyük günahlardandır. Söz taşımaya nemmamlık, kovuculuk denir. Tövbe etmeli, nemmamlıktan [söz taşımaktan] çok sakınmalıdır!
Her Müslüman, yalan, gıybet ve hıyanet etmekten uzak durmalıdır. Şerefli ve asil kimse, sözünde durur. Akıllı olan, yalan söylemez. Mümin olan, gıybet etmez. Allahü teâlâyı, şu üç şey çok üzer: 1. Vakti boşa geçirmek, 2. İnsanlarla alay etmek, 3. Gıybet etmek.
Kovuculuk yapmak kötü bir huydur. Kabir azabının üçte biri kovuculuktandır. Mûsa aleyhisselam zamanında kıtlık olmuştu. Kaç defa yağmur duasına çıkılmışsa da duaları kabul olmamıştı. Allahü teâlâ, Mûsa aleyhisselama vahyetti ki: (İçinizde bir kovucu vardır. O bulunduğu müddetçe duanızı kabul etmem!)
Mûsa aleyhisselam dedi ki: (Ya Rabbî! Onu bildir, aramızdan çıkaralım!) Allahü teâlâ buyurdu ki: (Ey Mûsa! Ben sizi kovuculuktan menederken, kendim kovuculuk yapar mıyım?) Bunun üzerine herkes tövbe etti ve yağmur yağdı.
Bir kimse, âlim bir zâta dedi ki: “Falan kimse senin hakkında şöyle şöyle diyor.” Bunun üzerine, âlim olan zât ona şu nasihati yaptı: “Bunları söylemekle üç cinayet işledin:
1. O arkadaşına sû-i zan etmeye sebep oldun. 2. Kalbimi zararlı şeyle meşgul ettin. 3. Sana olan itimadımı sarstın, kendini fâsık ve hakîr ettin.”
Başkasından bize söz getiren bizden de başkasına söz götürür. Bunun için söz getirenden emin olmamak lazımdır.
.Söz taşıyanlara ne yapmalıdır?
2021-12-01 02:00:00
Müslüman, dili ile kimseyi gıybet etmemelidir. Nemîme de yapmamalı, yani Müslümanlar arasında söz taşımamalıdır.
Dilimizin âfetleri -21-
Hakiki Müslüman, dili ile kimseyi (Gıybet) etmemeli ve (Nemîme) de yapmamalı, yani Müslümanlar arasında söz taşımamalıdır. Bu iki günâhı işleyenlere çeşitli azaplar yapılacağı bildirilmiştir. Yalan söylemek ve iftirâ etmek de harâmdır, sakınmak lâzımdır. Bu iki fenalık, her dinde harâm idi. Cezâları çok ağırdır. Müslümanların ayıplarını örtmek, gizli günahlarını yaymamak ve kusurlarını affetmek çok sevaptır. Herkes, kendi kusurlarını görmeli, Allahü teâlâya karşı yaptığı kabahatleri düşünmelidir. Allahü teâlânın, kendisine ceza vermekte acele etmediğini, rızkını kesmediğini bilmelidir.
Urvet-ül-vüskâ Muhammed Ma’sûm-i Fârûkî hazretleri, buyurdular ki: “Dedikodu yapanın sözü kabul edilmez, reddedilir. (Kenz-ül-hafî) kitabında diyor ki: Hâlid bin Sinan; 'Dedikoduyu kabul etmek, dedikodudan daha kötüdür. Çünkü dedikodu; günâha yol göstermek, onu kabul, yani onu dinlemek ise, izin vermek, onu tasdik etmektir. Bir şeye delâlet eden ile, onu kabullenip, hükmeden bir değildir. O hâlde dedikodu yapanın azabı, sâdece dedikodusudur. Eğer doğru ise, bir kimsenin gizli bir şeyini ortaya dökmek, hürmetini gidermek, namusuyla oynamak vardır. Yalan ise, Allahü teâlâya karşı gelmek, yalan ve iftira söz ile şeytana uymak vardır. Sana bir kimse gelip, filân kimse, senin hakkında şöyle şöyle dedi, senin için şöyle şöyle yaptı dese, bu durumda şu altı şeyi yapman üzerine vâcip olur:
1-Tasdik etmemelisin, yâni söz getiren kimsenin sözlerinin doğruluğuna inanmamalısın. Çünkü nemmâm, yâni dedikodu yapanın şâhitliği, İslâmda merdûddur, yâni şâhidliği kabul edilmez. Allahü teâlâ, Hucurât sûresi altıncı âyetinde meâlen; (Ey imân edenler, eğer size bir fâsık, bir haber getirirse, onu araştırın [doğruluğunu anlayıncaya kadar tahkik edin]. Değilse, bilmeyerek bir kavme sataşırsınız da, yaptığınıza pişman olursunuz) buyuruyor.
2-Dedikodu yapanı menetmelisin. Çünkü dedikodu yapmak münkerdir. Kötü iştir. Münkerden nehy ise vâcibdir. Allahü teâlâ, Âl-i İmrân süresi yüz onuncu âyetinde meâlen; (Ey Muhammed aleyhisselâmın ümmeti! Siz beşeriyet için meydana çıkarılmış en hayırlı bir ümmetsiniz, iyiliği emreder, fenalıktan alıkorsunuz ve Allah’a îmânınızda devam edersiniz!) buyuruyor.
3-Dedikodu edene, söz taşıyana, getirip götürene, Allah için kızmalısın. Çünkü o âsîdir, günahkârdır, fâsıktır. Günahkâra buğuz ise, vâcibdir.
4-Yanında olmayan din kardeşine dedikodu yapanın sözü ile, sû-i zan etmemelisin. Çünkü Müslümana sû-i zan haramdır. Haramdan sakınmak ise elbette lâzımdır.
5-Dedikodu yapanın sözüne bakıp, tecessüs etmemeli, araştırmamalısın. Çünkü Allahü teâlâ tecessüsü nehyediyor ve Hucurât sûresi on ikinci âyetinde meâlen; (Ey müminler! Zannın çoğundan sakınınız. Çünkü, zan etmenin bâzısı günâh olur. Birbirinizin kusurunu araştırmayın) buyuruyor.
6-Bu dedikoducunun yaptığını, beğenmediğin şeyi sen de yapmamalısın.” [Mektûbât-ı Ma’sûmiyye 2. cild 123. Mektûb]
.Münakaşa etmeyene cennette köşk var!..
2021-11-24 02:00:00
"Konuşurken muhalefet etmeyen ve boş söz söylemeyen kimse için Cennette bir saray yaparlar."
Dilimizin âfetleri -20-
Münakaşa, dil ile işlediğimiz kötü bir huydur. Dilin âfetlerindendir. Herhangi bir konu hakkında, hep kendini haklı göstermek için, karşısında konuşan kimsenin kalbini kıracak şekilde sözü uzatmak ve gönül incitmek, insanın kötü huylarındandır. Böyle davranışlara münakaşa denir. Münakaşa etmenin, insanlarla çekişmenin birçok zararları vardır. Kimsenin sözünü kabul etmemek ve hep, “Hayır, öyle değildir” demek, muhalefet etmeyi âdet hâline getirmek çok çirkin bir huydur. Böyle davranışlar, kibirli olanların, kendini başkalarından büyük görenlerin alışkanlığıdır.
Münakaşa etmenin zararlarını bildiren hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Konuşurken muhalefet etmeyen ve boş söz söylemeyen kimse için Cennette bir saray yaparlar.)
(Haklı olsa bile, münakaşadan vazgeçmedikçe, kişinin imanı tamam olmaz.)
Demek ki, bu hadîs-i şerîflerde bildirilen emre uymak için bir kimse, herhangi bir meselede haklı bile olsa, münakaşayı uzatması doğru değildir, hatta kötüdür. Bir de, lüzum yokken, karşımızdaki şahsın hata ve kusurlarını bulup kendisine göstermek haramdır. Çünkü onun hatasını söylemekle kendisini üzmüş ve kalbini kırmış oluruz. Başkalarını, zaruretsiz incitmek caiz değildir. Dinimize göre, bunun gibi hususlarda başkasının hatasını söylemek farz değildir. Böyle durumlarda susmak ise, imanın olgunluğunu gösterir. Eğer karşımızdakinin kabul edeceğini biliyorsak, nasihat yollu söyleyebiliriz. Kabul etme ümidi yoksa susmalıyız.
Peygamber Efendimiz bu konuda yine buyurdular ki:
(Dalâlete düşen kavimlerin hepsi, dinde birbirleriyle mücadele ettiklerinden sapıtmışlardır.)
(Münakaşa, dostların dostluğunu azaltır, düşmanların düşmanlığını arttırır. Geçimsizlik, münakaşa ve mücadele etmek dinimizde yasaklanmıştır.)
(Fitnesinden emin olunmayan mücadeleyi terk ediniz!)
(Putperestlik ve içki içmekten sonra Rabbimin yasakladığı şey, insanlarla mücadele etmektir.)
(Allahü teâlânın hidayet verdiği kavim, birbirleriyle mücadele ederlerse ancak o zaman dalâlete düşerler.)
Hadis-i şeriflerin bildirildiğine göre, insanı, imânın hakikatine kavuşturan altı hasletten birisi de doğru olduğu hâlde mücadeleyi bırakmaktır.
Malik bin Enes hazretleri buyurdu ki: “Mücadelenin, cedelleşmenin dinde yeri yoktur. Mücadele kalpleri katılaştırır. Kin ve nefret doğurur.”
İnsanlarla cedelleşen, münakaşa eden kimse mürüvvetsiz olur. Böyle insanlar başkaları tarafından sevilmezler. Dostları olmaz.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Allahü teâlânın en çok buğzettiği, sevmediği kul; mücadelede, münakaşada şiddet gösterendir.)
(Hangi kavme hitabet kuvveti ve mücadele, cedelleşme verilmişse, o kavim amel etmekten menedilmiştir.)
.Doğru söz, fitne çıkmasına sebep olmamalıdır...
2021-11-17 02:00:00
Müslümanlar, aralarına fitne-fesat girmemesi için çok uyanık olmalıdır. Çünkü tarih boyunca milletler, devletler, hep içeriden yıkılmıştır.
Dilimizin âfetleri -19-
Müslümanların zarar görmesine, sıkıntıya düşmesine sebep olan her söz ve davranış, fitne çıkarmak olur...
Hadîs-i şerîfte, imamın namazı uzatıp cemaati sıkıntıya sokması fitne olarak bildirilmiştir. İhtiyara, “tecvidsiz namaz kılınmaz” demek gibi yapamayacağı fetvayı vermeye de fitne denmiştir. Bunun için Sevgili Peygamberimiz: (Fitne uykudadır. Onu uyandırana lânet olsun!) buyurmaktadır.
Müslümanlar her zaman, aralarına fitne-fesat girmemesi için çok uyanık olmalıdır. Çünkü tarih boyunca milletler, devletler, hep içeriden yıkılmıştır. Eğer Müslümanlar arasında birisi fitneye sebebiyet verirse, fitne çıkarırsa, din kardeşlerini kötülerse, asla onları dinlememeli, hatta onlara sus demelidir. İnsanlar arasında bölücülük, dedikodu yapılmasına mâni olanlara, yüz şehit sevabı verileceğini Peygamber Efendimiz haber veriyor. Dinimiz, bir zararı ve fesadı gidermek için yalan söylemeye bile izin vermiştir. İki mümin arasında düşmanlık, dargınlık olsa, aralarını bulmak, düşmanlıklarını gidermek için yalan söylemek câizdir. Kur’ân-ı kerîmde de, (Fitne çıkarmak, adam öldürmekten daha kötüdür) buyurulmaktadır. [Bakara 217]
Birçok yerde doğruyu söylemek bile, fitne çıkmasına sebep olur. Bunun için Din Büyüklerimiz dostlarına nasihat verirken “Hep doğru söylemeli, fakat her doğruyu her yerde söylememeli!” demişlerdir.
Meşhur (Gülistan) kitabında, Şeyh Sa’dî hazretleri şöyle anlatıyor: “Zamanın padişahı, bir esiri idama mahkûm etmişti. Ancak o esir suçsuzdu. Canının gideceğini ve bunun dönüşü olmadığını fark eden esir başlamış kendi dilinde padişaha sövmeye... Padişah "ne diyor bu adam böyle?" diye sormuş.
Yanındaki veziri “Padişahım! (Öfkesini yenenler ve insanları affedenler için cennet hazırlanmıştır) meâlindeki [Âl-i İmrân 134] âyetini söylüyor” deyince, bir başka vezir araya girmiş ve hemen;
“Padişahım! Bizim görevimiz size her zaman doğruyu söylemektir, bu esir size küfretti” demiş. Hükümdarın canı bu kötü kalpli vezire sıkılmış ve dönüp ona şöyle demiş:
“Onun yalanını, senin doğru sözünden daha çok beğendim. Hayırlı sonuç veren yalan söz, fitne-fesat çıkaran doğru sözden daha iyidir.”
.İslâmın ilk şehidi: Hazret-i Sümeyye
2021-11-10 02:00:00
Resûl-i Ekrem Efendimiz buyurdu ki: "Sabredin ey Yâser ehli! Size vadedilen yer Cennettir."
Dilimizin âfetleri -18-
İslâmın ilk yıllarında Mekkeli Müşrikler, Hazret-i Ammâr’a, babası Yâser’e ve annesi Sümeyye Hatuna işkence edip, sıcak kum içine gömerler ve üzerinde et pişecek kadar sıcak taşları gövdelerine dizerlerdi. Sonra "Lat ve Uzza putu, Muhammed’in dininden iyidir de!" derlerdi. Demeyince de işkenceyi artırırlardı. Bir keresinde Resûl-i Ekrem;
(Sabredin ey Yâser ehli! Size vadedilen yer Cennettir) buyurdu.
Yâser ailesinin müşriklerden gördüğü işkence, dillere destan olmuştur. İşkenceye uğramadığı günleri yoktu. Bir gün Hazret-i Sümeyye’yi iki devenin arkasına bağlamışlar işkence ediyorlardı. Nihayet Ebû Cehil'in kamçılarına dayanamayıp şehit oldu. Hazret-i Yâser’i de şiddetli işkence ile öldürdüler. İslam’da ilk şehit olan bunlardır. Hazret-i Ammâr, kâfirlerin zorlamaları üzerine dediklerini diliyle söyledi. Resûl-i Ekrem Efendimize, Ammâr kâfir oldu dediler. Buyurdu ki:
(Hayır o kâfir olmaz. Baştan ayağa kadar iman ile doludur.) [İbni Mace]
(Allahü teâlâ imanı, Ammâr’ın tepeden tırnağa bütün vücuduna sindirtmiştir. İman, onun et ve kanına karışmıştır. O, hak neredeyse orada yer alır. Onun vücudundan herhangi bir şeyi yemesi, Cehenneme yakışmaz!) [İbni Asakir]
(Ammâr bin Yâser, iki durumla karşılaştığında mutlaka en doğru olanını tercih eder.) [İbni Mace]
Hazret-i Ammâr’ı serbest bıraktılar. Resûlullah Efendimiz, mübarek eliyle gözünün yaşını silip teselli buyurdu. Bu hâdise üzerine, Nahl sûresinin;
(Allah’a küfredenlere şiddetli azap vardır. Ancak kalbine iman yerleşmiş olduğu hâlde [küfre] zorlanıp, sadece diliyle söyleyenler müstesna) mealindeki 106. âyeti nazil oldu. Resûlullah Efendimiz de Hazret-i Ammâr’a;
(Müşrikler eziyet ederse, yine böyle söyle!) buyurdu.
İşte bunun gibi, İslâm düşmanlarının hâkim olduğu yerlerde yaşayan bir Müslümanın, kendisine bir zarar gelecekse onlara yalan söylemesi câiz olur.
Böyle yerlerde, namaz kıldığın zaman, işe ve okula geç kaldığında, nerede idin denilince, doğru söylersek bir zarar gelme durumu varsa yalan söylenebilir, bu dinimizin emridir. Hatta mecbur kalınca küfrü gerektirici söz bile söylenir, önemli olan kendimize zarar gelmemelidir.
.Yalan, günahların en çirkinidir!..
2021-11-03 02:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Mümin, her hataya düşebilir, ama hainlik yapamaz ve yalan söyleyemez."
Dilimizin âfetleri -17-
Yalan söz, dil ile işlenen büyük bir günahtır. Bir âyet-i kerimede şöyle buyuruldu:
(Yalan söyleyenler, iftira edenler, ancak Allahü teâlânın âyetlerine inanmayanlardır. İşte onlar, yalancıların ta kendileridir.) [Nahl 105]
Yalan, günahların en çirkini, ayıpların en fenası, kalbleri karartan bütün kötülüklerin başıdır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Yalan, nifak kapılarından biridir.) [İbni Adiy]
(Mümin, her hataya düşebilir, ama hainlik yapamaz ve yalan söyleyemez.) [Bezzar]
(Doğru olun, doğruluk iyiliğe, iyilik ise, Cennete çeker. Yalandan sakının, yalan fücura, fücur ise Cehenneme götürür.) [Buhari]
(Sözle çıkarılan fitne, kılıçla çıkarılan fitne gibidir. Yalan söylemek, iftira etmek ile çıkarılan fitne, kılıçla çıkarılan fitneden de kötüdür.) [İbni Mace]
(Pazarcıların çoğu facirdir! Çok yemin ederek günaha girerler ve yalan söyleyerek alışveriş yaparlar.) [Hakim]
(Aldatan Cehennemdedir.) [Taberani]
(Yalan yere yemin büyük günahtır.) [Buharî]
(Danışana, yalan söyleyen kimse, ona hıyanet etmiş olur.) [İbn-i Cerir]
(En büyük günah, yalan yere yemin etmektir.) [Buharî]
Peygamber Efendimiz, yalan söyleyenin ağzının bir taraftan kulağına kadar demir çengelle yırtılacağını, diğer tarafa geçildiğinde, önceki yırtılan tarafın iyi olacağını, sonra iyi olan tarafın tekrar yırtılarak bu şekilde Kıyamete kadar, kabrinde azabın devam edeceğini bildirmiştir. (Buharî)
Bir genç, Peygamber efendimize, üç büyük günaha yakalandığını bildirdi. Bunlardan biri yalandı. Peygamber efendimiz, (Yalanı benim için terk et!) buyurdu. Genç, peki diyerek gitti. Bir günahı işleyeceği zaman, (Eğer bu günahı yaparsam, Resulullah sorduğunda, evet dersem suçum meydana çıkar. Hayır dersem, yalan söylemiş, verdiğim sözü tutmamış olurum) diye düşündü. Diğer iki günahı da bıraktı. (Şir'atül-islam)
Yalan söz hakkında, İslam büyüklerinden bazıları şöyle buyurdular:
“Oğlum, yalandan sakın, o serçe eti gibi tatlıdır. Ondan az kimse kurtulur.” (Lokman Hakîm)
“Allah indinde en büyük hata, yalan konuşmaktır.” (Hazret-i Ali)
“Yalancı ile cimri Cehenneme girer, ama hangisi daha derine atılır, bilmem.” (Şabi)
“Doğru ile yalan, biri diğerini çıkarıncaya kadar kalbde boğuşur.” (Malik bin Dinar)
“İçi dışına, sözü işine uymamak, nifaktandır. Nifakın temeli ise yalandır.” (Hasan-ı Basrî)
“Eshab-ı kiram indinde yalandan daha kötü bir şey yoktu. Çünkü onlar, yalanla imanın bir arada bulunamayacağını bilirlerdi.” (Hazret-i Âişe)
.Yalan söylemeyen çocuk ve eşkıyalar
2021-10-27 02:00:00
Abdülkadir Geylani hazretleri buyurdu ki: “Asla yalan söylemedim. Yalanı kâğıda bile yazmadım ve hiç yalan düşünmedim..."
Dilimizin âfetleri -17-
Bir gün Gavs-ül-a'zam Abdülkadir Geylani hazretlerine “Bu işe başladığınızda, bu yola adım attığınızda, temeli ne üzerine attınız? Hangi ameli esas aldınız da böyle yüksek dereceye ulaştınız?” diye sordular. Buyurdu ki:
“Temeli sıdk ve doğruluk üzerine attım. Asla yalan söylemedim. Yalanı kâğıda bile yazmadım ve hiç yalan düşünmedim. İçim ile dışımı bir yaptım. Bunun için işlerim hep rast gitti... Çocuk iken maksadım, niyetim, ilim öğrenmek, onunla amel etmek, öğrendiklerime göre yaşamaktı... Küçüklüğümde bir Arefe günü çift sürmek için tarlaya gittim. Bir öküzün kuyruğundan tutunup, arkasından gidiyordum. Hayvan dile geldi ve dönüp bana;
“Sen bunun için yaratılmadın ve bununla emrolunmadın” dedi... Korktum, geri döndüm. Evimizin damına çıktım. Gözüme, hacılar gözüktü. Arafat'ta vakfeye durmuşlardı. Anneme gidip;
“Beni Allahü teâlânın yolunda bulundur. İzin ver, Bağdat'a gidip ilim öğreneyim. Sâlih zatları ve evliyayı bulup ziyaret edeyim” dedim. Annem sebebini sordu, gördüklerimi anlattım. Ağladı, kalkıp babamdan miras kalan seksen altının yarısını kardeşime ayırdı. Kalanını bana verip, altınları elbisemin koltuğunun altına dikti. Gitmeme izin verip, her ne olursa olsun doğruluk üzere olmamı söyleyip, benden söz aldı. “Haydi Allah selamet versin oğlum. Allahü teâlâ için ayrıldım. Artık kıyamete kadar bir daha yüzünü göremem” dedi...
Küçük bir kafile ile Bağdat'a gitmek üzere yola çıktım. Hemedan'ı geçince, altmış atlı eşkıya çıkageldi. Kafilemizi bastılar. Kervanı soydular. İçlerinden biri benim yanıma geldi. “Ey çocuk! Senin de bir şeyin var mı?” diye sordu. “Kırk altınım var” dedim. “Nerededir?” dedi. “Koltuğumun altında dikili” dedim. Alay ediyorum zannetti. Beni bırakıp gitti. Bir başkası geldi, o da sordu. Fakat, o da bırakıp gitti. İkisi birden reislerine gidip, bu durumu söylediler. Reisleri beni çağırttı. Bir yerde, kafileden aldıkları malları taksim ediyorlardı. Yanına gittim. “Altının var mı?” dedi. “Kırk altınım var” dedim. Elbisemin koltuk altını sökmelerini söyledi. Söküp, altınları çıkardılar. “Neden bunu söyledin?” dediler. “Annem, ne olursa olsun yalan söylemememi tembih etti. Doğruluktan ayrılmayacağıma söz verdim. Verdiğim sözde durmam lazım” dedim... Eşkıya reisi, ağlamaya başladı ve;
“Bu kadar senedir ben, beni yaratıp, yetiştiren Rabbime verdiğim sözü bozuyorum” dedi. Bu pişmanlığından sonra tevbe edip, haydutluğu bıraktığını söyledi. Yanındakiler de;
“İnsanları soymakta, yol kesmekte sen bizim reisimiz idin, şimdi tevbe etmekte de reisimiz ol” dediler...
Sonra, hepsi tevbe ettiler. Kafileden aldıkları malları sahiplerine geri verdiler. İlk defa benim vesilemle tevbe edenler, bu altmış kişidir.”
.Yalan söylenecek yer ve zaman var mıdır?
2021-10-20 02:00:00
"Başkasına karşı yaptığı kusuru, gönlünü kırmamak için ondan saklayıp inkâr etmek için yalan söylemek caizdir."
Dilimizin âfetleri -16-
"Birgivî Vasiyetnamesi"nde diyor ki: Yalan söylemekten kaçınmalıdır. Kasıtlı olmazsa, affı umulur. Fakat bir kimse kasıtla, yani bile bile yalan söylese, kati haram olup büyük bir günahtır. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: (Yalan, üç yerde caiz olur: Birincisi harpte [her zaman din düşmanlarının zararından korunmak veya Müslümanları korumak için], ikincisi, iki Müslümanı barıştırmak için, birinden diğerine iyi lâf getirmek. Üçüncüsü, zevcelerini idare etmek için.)
Dinimizde bazı yerlerde ve zamanlarda yalan söylemeye izin verilmiştir. Şöyle ki;
1- Bir zararı ve fesadı gidermek için olursa, yalan söylemekte izin vardır. İki mümin arasında düşmanlık, dargınlık olsa, aralarını bulmak, düşmanlıklarını gidermek için yalan söylemek câizdir.
2- İslâmın düşmanları olan kâfirlerle savaşırken, onların zararlarından müminleri korumak için, onları yenmek ve öldürmek için, onlara yalan söylemek câizdir. Nitekim hadîs-i şerîfte, (Harp hîledir) buyuruldu.
3- Bir kimseden zâlimin zulmünü kaldırmak için, bir Müslümanın bulunduğu yeri, malını, günahını saklamak için yalan söylemek caizdir. Bu ise, ölmemek için leş yemeye benzer.
4- Yenmiş bir hakkı elde etmek için yalan söylemek câizdir.
5- Bâliğa olduğu zaman muhayyer olan bir kadının, nikâhı feshetmek ve küfvü/dengi olmayan adamdan ayrılmak için yalan söylemesi câizdir
6- Gece bâliğa olmuş iken, utancından şimdi bâliğa oldum diyerek yalan söylemek caizdir.
7- Kimseye zararı yoksa, bir başkasının sırrını gizlemek ve inkâr etmek için yalan söylemek caizdir.
8- Kendi günahını inkâr etmek için yalan söylemek caizdir. Çünkü günahı inkâr tevbe olup, günahını insanlara söylemek ise mücâheredir. Yani âdeta onunla övünmek olup, bu câiz değildir
9- Başkasına karşı yaptığı kusuru, gönlünü kırmamak için ondan saklayıp inkâr etmek için yalan söylemek caizdir.
Bu sayılan yerlerde câiz olan yalan, mecazlı, kinayeli, yani birkaç mânâlı sözler kullanıp, kendi kastettiği mânâ, muhatabının anladığından ayrı olan kelimelerle olmalıdır. Meselâ, dün yemiş olduğun yemeği kastedip, yemeğe çağrıldığın zaman, ben yedim desen câizdir. Bir kimse evinde iken, sana nerede olduğunu sorsalar, sen de mescidde sorun desen veya filân kimse odasında yoktur desen, hâlbuki o kimse, bahçesinde olsa, böyle sözler câizdir. Pahalı aldığını ucuz aldım dese, fazlasını ret ve inkâr etmeyip sussa câiz olur. Çünkü çok şeyin içinde az vardır demişlerdir.
.Yalan söylemek, insanlara hıyanet etmek olur!..
2021-10-13 02:00:00
Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: "İman sahibi, her kabahati yapabilir. Fakat, hıyanet yapamaz ve yalan söyleyemez!"
Dilimizin âfetleri -15-
Dil âfetlerinden biri de yalan söylemektir... Yalan, doğru olanın veya doğru bildiğinin aksini söylemektir. Yalan; günahların en çirkini, ayıpların en fenası, kalpleri karartan bütün kötülüklerin başıdır. Yalancılık, insanlar arasında da sevilmeyen çok çirkin bir huydur.
İnsanlar topluluk hâlinde yaşayabilmek için birbirlerinin yardımlarına ve doğru sözlerine muhtaçtırlar. Yalancı olan insanlar arasında yardımlaşma, geçim ve itimat olmaz. Aile fertleri yalancı olunca, ailede sevgi, saygı ve birbirlerine karşı itimat kalmaz. Böyle bir ailede ne iyi bir geçim, ne de huzurlu bir hayat mümkün olur. Aileleri böyle olan cemiyet de yıkılmaya mahkûm olur.
Yalan, aynı zamanda kalplerin kararmasına da sebep olur. Peygamber Efendimiz bir hadis-i şeriflerinde, (Yalandan çok sakınınız! O, fücurla (kötülükle) beraber bulunur. Bu ikisi ise cehennemdedir!) buyurdu. Buradan anlaşılıyor ki; günah ve kötülüğün esası yalandır. Bunun için yalan, Allahü tealanın ve Peygamber Efendimizin sevmediği bir huy oldu. Hadis-i şeriflerde, (Yalan, nifak kapılarından bir azaptır) ve (Allahü teala, kıyamette üç kişi ile konuşmaz ve onlara bakmaz. Verdiğini başa kakan, tâcirin yemini ile mal veren, kibirli elbisesi giyen) buyuruldu.
Yalanın en kötü ve çirkin olanı, yalan yere yemin ve yalan şahitlik etmektir. Yalan yere yemin eden, dünyada ve ahirette felakete uğrar. Allahü teala, buyuruyor ki: (Allah’ın ahdini [kitaplarındaki peygamberlere iman sözünü] ve kendi yeminlerini birkaç paraya satan kimseler [var ya!] işte onların âhirette hiçbir nasibi yoktur. Allah, onlara kelâmıyla hitap etmeyecek ve kıyamet günü onlara merhamet nazarıyla bakmayacak ve kendilerini temize çıkarmayacaktır. Onlar için çok acıklı bir azap vardır!) [Âl-i İmran 77]
Yalan yere yemin edenin malının bereketi kalkar, ömrünün saâdeti yok olur, evi barkı viran olur. Hayatı zindan olur. Kısaca maddeten ve manen büyük belâlara dûçar olur. Sevgili Peygamberimiz, (Yalan yere yemin, büyük günahtır) ve (Yalan yemin ederek bir Müslümanın hakkını alan kimsenin gideceği yer, cehennemdir) buyurdu. Doğru olarak çok yemin etmek, Allahü tealanın ismine ve yemine kıymet vermemek olur. Bunlara kıymet vermeyerek yemin etmek çok çirkindir. Şarkılarda, temsillerde, eğlencelerde yemin etmek böyledir.
Resûlullah Efendimiz buyurdu ki: (İman sahibi, her kabahati yapabilir. Fakat, hıyanet yapamaz ve yalan söyleyemez!)
Zâlimden, bir Müslümanın bulunduğu yeri, malını, günahını saklamak caizdir. İki Müslümanın arasının açılmasını önlemek için, malını korumak için, Müslümanın sırrı, ayıbı meydana çıkmaması ve bunlar gibi haramları önlemek için yalan söylenebilir...
.Müslüman, din kardeşini kötülememelidir!..
2021-10-06 02:00:00
Müslümanlara kötü isim takmak veya başkasının taktığı kötü ismi söylemek de, dil ile işlenen günahlardandır...
Dilimizin âfetleri -14-
Dil ile işlenen günahlardan biri de, Müslümanları seb' etmektir. Böyle olanın şahitliği dahi kabul olmaz. [Alâüddin-i Haskef]. "Seb’ etmek", kötülemek, dil uzatmak demektir. Sövmek manasına da gelir. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: (Eshâbımdan birini seb’ edenlere, Allahü teâlâ, melekler ve bütün insanlar lânet etsin!) [Savâik-ül-Muhrika]
Peygamber Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Bir kimsenin ana-babasına seb’ etmesi büyük günâhlardandır.) Eshâb-ı kirâm; “Yâ Resûlallah! Bir kimse ana-babasına seb’ eder mi?” dediler. Resûlullah Efendimiz de; (Evet bir kimse başkasının babasına seb’ ederse, o da onun babasına seb’ eder. Başkasının anasına seb’ ederse, o da onun anasına seb’ eder) buyurdu.
Peygamber Efendimizin ve Eshâbının yolundan ayrılmış olan yetmiş iki bozuk fırkanın hepsi, Ehl-i kıble oldukları, her ibâdeti yaptıkları halde âdil değildirler. Çünkü ya mülhid olarak îmânları gitmiştir, yâhut bid’at sâhibi olmuşlardır. Bunlar, Ehl-i sünneti seb’ ederler ki, bu da büyük günâhtır. [Abdülganî Nablüsî]
Müslüman, din kardeşine beddua da etmemelidir. Hadîs-i şerîfte, (Kendinize, evlâdınıza, kötü dua etmeyiniz. Allahın kaderine râzı olunuz. Nimetlerini arttırması için dua ediniz) ve (Ananın, babanın çocuğuna olan ve mazlûmun, zâlime olan bedduaları, reddolunmaz) buyuruldu.
Bir Müslümanın kâfir olması için dua edenin kendisi kâfir olur. Zâlimden başkasına beddua etmek haramdır. Zâlime, zulmü kadar beddua etmek câiz olur.
Müslümanlara kötü isim takmak veya başkasının taktığı kötü ismi söylemek de, dil ile işlenen günahlardandır. Soy adı ve müsteâr isim koymak câizdir. Hadîs-i şerîfte, (Kötü ismi olan, bunu güzel isme çevirsin!) buyuruldu. Meselâ, Âsıye ismini, Cemîle yapmalıdır. Müslümana güzel isim takmak câizdir. Çocuğuna, övücü isim koymamalıdır. İbni Âbidîn “rahime-hullahü teâlâ”, beşinci cildde buyuruyor ki: “Erkek çocuğa konulacak isimler arasında en efdal olanı, Abdüllah, sonra Abdürrahmân, sonra Muhammed, sonra Ahmed, daha sonra İbrâhîm’dir...
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri hicrî kamerî 1362 [m. 1943] senesinde vefat edinceye kadar, İstanbul’da, Bâyezid Câmi’inde, salı, perşembe ve cumartesi günleri, ikindi namazından sonra, yirmibeş sene vaaz ve irşâd eyledi. Bir vaazında, (Veledin [Çocuğun], vâlideyni [ana-baba] üzerinde üç hakkı vardır: Doğdukta Müslümân ismi koymak. Âkıl oldukta, kitâbet, ilim ve sanat öğretmek. Bâliğ oldukta, dîni ve ahlâkı güzel bir Müslüman bulup, bununla hemen evlendirmektir) buyurdu. Kızları böyle evlendiren ana-baba, hatta her akrabâ ve ahbâblar ve hatta komşular çok sevap kazanırlar.
.Fitne çıkarmak büyük günahtır
2021-09-29 02:00:00
"Fitne, Müslümanlar arasında bölücülük yapmak, onları sıkıntıya, zarara, günaha sokmak, insanları isyana kışkırtmak demektir."
Dilimizin âfetleri -13-
İslam dini, her türlü şekilde fitne çıkarmayı yasak etmiştir. Fitne, imtihan demektir. Anarşi, bozgunculuk, günah, şirk, bela ve daha başka manalara gelirse de, ekseriya bölücülük, bozgunculuk anlamında kullanılır. Abdülganî Nablusî hazretleri buyuruyor ki: (Fitne, Müslümanlar arasında bölücülük yapmak, onları sıkıntıya, zarara, günaha sokmak, insanları isyana kışkırtmak demektir.) [Hadika]
İmam-ı Birgivî hazretleri de, fitneyi böyle tarif etmiştir. (Tarikat-ı Muhammediyye)
Muhammed Hâdimî hazretleri de fitneyi benzeri şekilde tarif ettikten sonra, yetmişten fazla fitne çeşidi bulunduğunu bildirerek buyuruyor ki: (Fitne çıkarmak haramdır. Kur'ân-ı kerimde, dinden saptırmak için fitne çıkaranların Cehenneme atılacağı ve fitne çıkarmanın adam öldürmekten daha kötü olduğu ve hadis-i şerifte de, fitne çıkarana Allahü teâlânın lanet edeceği bildirilmektedir.) [Berika]
Kur’ân-ı kerimde, fitne kötülenirken âyet-i kerîmelerde buyuruldu ki:
(Fitne çıkarmak adam öldürmekten daha kötüdür.) [Bekara 217]
(Yeryüzünde fitne fesat çıkaranlara lânet olsun.) [Rad 25]
Peygamberimiz Efendimiz hadîs-i şeriflerde buyuruyor ki:
(Fitneden sakının! Söz ile çıkarılan fitne, kılıç ile çıkarılan fitne gibidir.) [İbni Mâce]
(Kıyamet yaklaştıkça fitneler çoğalır. Böyle zamanlarda kenarda kalan, ileri atılandan, oturan ayakta olandan, ayakta olan, yürüyenden, yürüyen de, koşandan hayırlıdır, evinizde oturun, fitneye karışmayın!) [Ebu Davud]
Müslüman, fitne hakkındaki âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflere uymalı, fitne çıkaranlara hiç cevap vermemelidir...
İmâm-ı Rabbânî hazretleri (Mektûbât) kitabında buyuruyor ki: “Fitnelerin yayıldığı, fesatların çoğaldığı zamanlar, tövbe ve istiğfar zamanıdır. Kenara çekilmeli, fitnelere karışmamalıdır. Fitneler çoğalıyor. Gün geçtikçe yayılıyor. Peygamber efendimiz buyurdu ki; (Kıyamet yaklaştıkça, fitneler çoğalır. Gece başlarken karanlığın artması gibi olur. Sabah evinden mümin olarak çıkan çok kimse akşam kâfir olarak döner. Akşam mümin iken, gece safalarında imanları gider. Böyle zamanlarda, evinde kapanmak fitneye karışmaktan hayırlıdır. Kenarda kalan, ileri atılandan hayırlıdır. O gün oklarınızı kırınız! Silahlarınızı, kılıçlarınızı bırakınız! Herkesi tatlı dil ile, güler yüzle karşılayınız! Evinizden çıkmayınız!)”
Müslümanlar bu nasihatlere uymalı, sapıkların, din cahillerinin isyana teşvik eden, fitneyi körükleyen zararlı, uydurma kitaplarına aldanmamalıdır. Cihat, devletin, ordunun, düşmanlarla, sapıklarla harp etmesi demektir. Müslüman devlet olsun, kâfir devlet olsun, âdil olsun, zâlim olsun, kendi devletine isyan etmeye, vatandaş kanı dökmeye, birbirine saldırmaya cihat denmez, fitne, fesat çıkarmak denir...
.İftira etmek büyük günahtır!
2021-09-22 02:00:00
Müslümanlara suizan, zulmetmek, mallarını gasbetmek gibi ve haset, iftira ve yalan söylemek ve gıybet etmek gibi haramdır.
Dilimizin âfetleri -12-
Dil ile işlediğimiz günahların biri de, insanlara iftira atmaktır. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Yalan söylemek ve iftira etmek haramdır, sakınmak lazımdır. Bu iki fenalık, her dinde de haram idi. Cezaları çok ağırdır. [C.3, m.34] İftira büyük günahtır ve çok fenadır. Bunda yalan söylemek de vardır ki, yalan, her dinde haramdır. İftirada bir mümini incitmek de vardır ki, bu da, başkaca haramdır. Bunlardan başka, iftira etmek, yeryüzünde fesat çıkarmaya, ortalığı karıştırmaya sebep olur ki, bu da haramdır. [C.3, m.41] Müslümanlara suizan, zulmetmek, mallarını gasbetmek gibi ve haset, iftira ve yalan söylemek ve gıybet etmek gibi haramdır. [Hadika]
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Bir kimse, bir mümin hakkında olmayan bir şey söylerse, iftiraya uğrayan kimse, onu affedinceye kadar, Allahü teâlâ onu Cehenneme sokar.) [Ebu Davud]
(Bir müminde her haslet bulunabilir. Ancak hıyanet ve yalan bulunamaz.) [İbni Ebi Şeybe]
En çok düşmanı olan Allahü teâlâdır! Bir gün Mûsa aleyhisselam, insanların konuşmalarından bıkmış, (Ya Rabbi, n'olur bu insanlar benim hakkımda konuşmasın) diye dua etmiş. Allahü teâlâ buyurmuş ki: (Ya Musa, senin istediğin o şeyi ben, kendim için bile yapmadım. Görmüyor musun, duymuyor musun, Benim hakkımda neler konuşuyorlar!)
Peygamber Efendimiz Allah’ın habîbi, sevgilisi idi, âlemlere rahmet idi. İnsanları Cennete davet için, Cehennemden sakındırmak için en acı sıkıntıları çekti. Ona akla hayale gelmeyecek iftiraları yaptılar, -hâşâ- sihirbaz dediler, mecnûn dediler, şâir dediler, hanımı Âişe validemize iftira ettiler, çok eziyet ettiler, yollarına dikenler döşediler. Allah’ın Habîbi ile savaştılar. Hâlbuki O rahmet-i ilâhî idi, insanlar yanmasın diye âdeta çırpınıyordu. (Bilmiyorlar, bilselerdi yapmazlardı) buyuruyordu.
Kur'ân-ı kerimde de mealen buyuruluyor ki: (Yalan söyleyenler, iftira edenler, ancak Allah’ın âyetlerine inanmayanlardır. İşte onlar, yalancıların tâ kendileridir.) [Nahl 105]
İkinci binin müceddidi, hadis-i şerifle müjdelenen İmam-ı Rabbani hazretlerine yaptıkları eziyet ve iftiraların yanı sıra ne dediler biliyor musunuz? “Serhend cahili” dediler, bu isimle de yazılar yazıp dağıttılar.
Resulullahın vârislerinin istisnasız hepsi de aynı eziyet ve sıkıntılarla karşılaşmışlar, çeşitli iftiralara maruz kalmışlardır. Hatta ibn-i Âbidin hazretleri, hocası Mevlâna Halid-i Bağdadi hazretlerine yapılan iftiralara dayanamayıp, iftiracılara ve onlara inananlara bir reddiye risalesi yazdı. Bu risaleye de (Sell-ül-Hüsâmü'l-Hindi li-Nusret-i Mevlâna Şeyh Halid Nakşibendi) ismini verdi.
İmam-ı Gazali hazretleri de iftiralara maruz kalan büyüklerdendir. Felsefeciler ve bid’at ehli olanlar hâlâ bu büyük imama iftiralarına devam etmektedirler.
Kim Muhammed aleyhisselama çok benzerse o derece, bu sıkıntılar, bu iftiralar başına gelir. Bunlar, bu yolun şanındandır.
.Gıybet, kanser gibidir!..
2021-09-15 02:00:00
Gıybet ve iftira söylemek, büyük günâh olduğu gibi, bunları dinlemek de haramdır. Söyleyen ve dinleyen, Cehennem ateşinde yanacaktır.
Dilimizin âfetleri -11-
Gıybet, din kardeşinin ve hatta bir zimmînin [gayrimüslim vatandaşın] işitince üzüleceği bir kusurunu arkasından söylemektir. Ebû Hüreyre “radıyallahü anh” der ki:
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu:
(Gıybetin ne olduğunu bilir misiniz?) Allah ve Resûlü daha iyi bilir dediler.
(Din kardeşini, hoşlanmadığı bir şeyle anmandır) buyurdu. O din kardeşimde, söylediğim şey varsa denildiğinde:
(Eğer söylediğin onda varsa, onu gıybet etmiş olursun. Söylediğin onda yoksa, ona iftira etmiş olursun) buyurdu
Gıybet ve iftira söylemek, büyük günâh olduğu gibi, bunları dinlemek de haramdır. Söyleyen ve dinleyen, Cehennem ateşinde yanacaktır. Söyleyeni susturmalı, susturamaz ise, oradan kalkıp gitmelidir. Ve bunlar için hayır dua etmelidir.
Gıybet harâmdır. Dinleyen, o kimseyi tanımıyorsa, gıybet olmaz. Bedeninde, nesebinde, ahlâkında, işinde, sözünde, dîninde, dünyasında, hatta elbisesinde bulunan bir kusûr, arkasından söylendiği zaman, bunu işitince üzülürse, gıybet olur.
Bir Müslümanın günahı ve kusûru söylendikte, hâfızların, din adamlarının, "Elhamdülillâh biz böyle değiliz" demeleri, gıybetin en kötüsü olur.
Birisinden bahsedilirken, “Elhamdülillâh, Allah, bizi hayâsız yapmadı” gibi, onu kötülemek, çok çirkin gıybet olur. Falanca kimse çok iyidir, ibâdette şu kusuru olmasa, dahâ iyi olurdu demek, gıybet olur.
Gıybet, Kur'ân-ı kerîmde, ölü kardeşinin etini yemeye benzetilmiştir. Hucûrat sûresi 12. âyet-i kerîmesinde meâlen buyuruldu ki:
(...Birbirinizin kusûrunu araştırmayın. Biriniz, diğerinizi gıybet etmesin. Ölmüş kardeşinizin etini yemek, sizden birinizin hoşuna gider mi? Siz tabii bundan tiksinirsiniz! O hâlde Allah'tan korkun!)
Yeni defnedilen iki ölü için Resûlullah Efendimiz buyurdu ki:
(Şimdi onların kabirleri ateşle dolduruldu, azap içindedirler. Feryatlarını insan ve cinden başka her mahlûk işitti. Eğer gizleyebilseydiniz, benim işittiklerimi siz de işitirdiniz. Bunlardan biri, idrardan sakınmazdı, öteki de, insan eti yerdi [gıybet ederdi]).
Şu altı kişinin kusurlarını, ayıplarını arkasından söylemek, gıybet olmaz: Ona acıdığı için söylemek, ona mâni olunması için söylemek, fetvâ almak için söylemek, Müslümanları onun şerrinden korumak için söylemek. O kusur, ona isim olmuş ise, onu bu isim ile tanıtmak mecburiyetinde olmak. Âşikâre, herkesçe bilinen fıskı, bid'ati ve zulmü söylemek...
Gıybet, üç türlüdür: Birincisinde, ben gıybet etmedim, onda bulunan şeyi söyledim, der. Böyle söylemek, küfür olur. Çünkü, harâma, helâl demiş olur.
İkincisinde, gıybet olunana duyurmaktır. Büyük haram olur. Tevbe etmekle af edilmez. Onunla helâlleşmek de lâzım olur.
Üçüncüsünde, gıybet olunanın bundan haberi olmaz. Tevbe ve istiğfar etmekle ve ona hayır dua etmekle af olur.
.Gıybet, ölü eti yemekten daha çirkin bir günahtır!
2021-09-08 02:00:00
Gıybet etmek, o kimsenin etini yemektir, günahını yüklenmektir ve gıybet ettiği kimseye sevabını vermektir.
Dilimizin âfetleri -10-
Müslüman diliyle gıybet etmekten çok sakınmalıdır. Gıybet, dinleyenlerin tanıdığı bir kimsenin arkasından aybını söylemektir. Hoşlanmadığı şeylerini dinleyenlere anlatmak, ve ona sövmek, buğzetmek, kin ve kötüleme yoluyla söylemektir. Şefkat etmek, kayırmak, kurtuluşuna çalışmak ve ona iyilik yapmak şeklinde olursa, gıybet kabilinden olmaz. Belki din gayreti ve İslâm merhameti cinsinden olur. Fakat bu hâl, bu zamane insanlarında az bulunur. Fakat o kimsenin aybını söylemekten maksadı, hâkimlerin onu menetmesi ve müftünün fetva vermesi ise veyahut müminlerin bilip onun şerrinden sakınmaları ise veyahut da o kimse o ayıbı ile lakaplanmış ve öylece tanınıyorsa, ondan bahsederken lakabıyla bahsetmesi gıybet olmaz. Söyleyen günaha girmez. Hayâsızca, edepsizce, âşikâre, herkesin gözü önünde fısk/günah, zulüm, azgınlık ve sarkıntılık yapanların belli kabahatlerini söylemek gıybet olmaz. Fakat hâli gizli olanın ayıbını söylemek gıybet olur. Bir şehir halkını kötülemek gıybet olmaz. Çünkü kötülenenler bir kısmıdır ve belli edilmemişlerdir. Kötülenen kimsenin dinleyenlerce malûm olması gıybette şarttır. Malûm olmazsa sadece bir hikâye olur.
Bir kimse görünüşte doğru olsa, namaz kılsa, oruç tutsa, hacca gitse, zekât verse ve fakat diliyle ve eliyle insanlara eziyet verse, hâkimlere veya sultana mâni olmaları için, onu şikâyet edip, eziyetlerini söylemek gıybet olmaz.
Gıybet büyük bir günahtır. Çok büyük kabahattir. Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde yasaklanmıştır. Allahü teâlâ, Hucûrât sûresinde; (Ey müminler! Sizler gizli ayıplarınızı araştırmayınız, birbirinizi gıybet etmeyiniz. Sizden biriniz ölü kardeşinin etini yemek ister mi ve sizin kerîh gördüğünüz ölmüş insan etini yemeye heves eder mi?) buyuruyor. Zira gıybet etmek, o kimsenin etini yemektir, günahını yüklenmektir ve gıybet ettiği kimseye sevabını vermektir.
Akıllı olan düşünürse, bunca zahmet ve zorluklarla kazandığı sevaplarının hiçbir fayda elde etmeden bir başkasına geçmesi, büyük bir ziyan, ahmaklık, akılsızlık ve cahillik olduğunu anlar. İnsan böyle bir ziyana cesaret edemez. Ancak âhiretini düşünmeyen son derece cahil ve ahmak kimseler, yahut şerîatın nasslarını ve İslâmın delillerini inkâr eden kâfirler bunu yapma cesaretini kendilerinde bulurlar. Bundan Allahü teâlâya sığınırız.
Gıybet, gıybeti yapılan kişinin kulağına giderse bu bir zulümdür ki, helâllik dilemeyince tevbe ile iş bitmez. Zinadan daha büyük günahtır. Duymadı ise tevbe etmelidir. O kimseye dua ve istiğfar etmelidir. Helâllik dilemeye lüzum yoktur. Doğru fetvâ da budur.
.Gıybet etmek, çok çirkin bir günahtır
2021-09-01 02:00:00
Gıybet ve iftirâ söylemek, büyük günâh olduğu gibi, bunları dinlemek de haramdır. Söyleyen ve dinleyen, Cehennem ateşinde yanacaktır.
Dilimizin âfetleri -9-
Dilimizin en büyük âfetlerinden biri de başkalarını gıybet etmek, onları çekiştirmektir. Belli bir müminin veya zimmînin [gayrimüslim vatandaşın] aybını, onu kötülemek için arkasından söylemek, gıybet olur. Kötüleyen sözler doğru ise, (gıybet) olur. Yalan ise, (iftirâ) olur. Gıybet ve iftirâ söylemek, büyük günâh olduğu gibi, bunları dinlemek de haramdır. Söyleyen ve dinleyen, Cehennem ateşinde yanacaktır. Söyleyeni susturmalı, susturamaz ise, oradan kalkıp gitmelidir. Ve bunlar için, hayır dua etmelidir...
Gıybet, haramdır. Dinleyen, o kimseyi tanımıyorsa, gıybet olmaz. Gıybet olunan kimse bunu işitirse, üzülür. Bedeninde, nesebinde, ahlâkında, işinde, sözünde, dîninde, dünyasında, hatta elbisesinde, evinde, hayvanında bulunan bir kusur, arkasından söylendiği zaman, bunu işitince üzülürse, gıybet olur. Kapalı söylemek, işâret ile, hareket ile bildirmek, yazı ile bildirmek de, hep söylemek gibi gıybettir. Bir Müslümanın günâhı ve kusuru söylendiğinde, hâfızların, din adamlarının, "elhamdülillâh biz böyle değiliz" demeleri, gıybetin en kötüsü olur. Birisinden bahsedilirken, "elhamdülillâh, Allah, bizi hayâsız yapmadı" gibi, onu kötülemek, çok çirkin gıybet olur. Falanca kimse çok iyidir, ibâdette şu kusuru olmasa, daha iyi olurdu demek, gıybet olur. Hucurât sûresinde, onikinci âyetinde meâlen, (Birbirinizi gıybet etmeyiniz!) buyuruldu. Gıybet, adam çekiştirmek demektir. Birisini gıybet etmek, ölmüş insanın etini yemek gibi olur buyuruldu. Hadîs-i şerîfte, (Kıyâmet günü, bir kimsenin sevap defteri açılır. Yâ Rabbî! Dünyada iken, şu ibâdetleri yapmıştım. Sayfada bunlar yazılı değil, der. Onlar, defterinden silindi, gıybet ettiklerinin defterlerine yazıldı denir) ve (Kıyâmet günü bir kimsenin hasenât defteri açılır. Yapmamış olduğu ibâdetleri orada görür. Bunlar seni gıybet edenlerin sevaplarıdır, denir) buyuruldu.
Ebû Hüreyre “radıyallahü anh” diyor ki: Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ile oturuyorduk. İçimizden birisi kalkıp gitti. Yâ Resûlallah! Râhatsız olup gitti, denildi. (Arkadaşınızı gıybet ettiniz, etini yediniz) buyurdu.
Âişe “radıyallahü anhâ” diyor ki: Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” yanında, bir kadının uzun olduğunu söyledim, (Ağzında olanı çıkar!) buyurdu. Tükürdüm. Ağzımdan et parçası çıktı. Allahü teâlâ sıfatları, özellikleri, cisim şeklinde göstermeye kâdirdir.
Bir kimsenin dindeki kusûrlarını söylemek, mesela namaz kılmaz veya şarap içer veya sirkat eder, hırsızdır veya söz taşıyıcıdır demek ve dünyadaki kusurlarını söylemek, mesela sağırdır, şaşıdır demek, gıybet olur. Dindeki kusurları, onu kötülemek için söylenirse, gıybet olur. Onun ıslâhını düşünerek söylerse, gıybet olmaz. Acıyarak söylemek de, gıybet olmaz denild
.Kalp kırmamak için sebeplere yapışmalıdır
2021-08-25 02:00:00
"Allah katında kötü huydan büyük günah yoktur" hadis-i şerifi bize, kötü huyu bırakıp güzel huylu olmamız için büyük bir delil sunar.
Dilimizin afetleri -8-
Müslüman, diliyle kalp incitmekten çok korkmalıdır. Kalb kırıcılığı, geçimsizliği sebebiyle idare edilenlerden, zoraki ikram edilenlerden olmamalıdır. Hadîs-i şerîfte buyruldu ki: (Kıyamette, en kötü yerde bulunacak kimse, dünyada zararından korunmak için ikram olunandır.)
İnsanların kalbini kırmaya sebep olan kötü huyların başında münakaşa etmek gelir. (Haklı bile olsa, münakaşadan vazgeçmedikçe kişinin imânı tamam olmaz) hadîs-i şerîfi, münakaşayı yasaklar. Sert ve kırıcı konuşmaktan kaçmalıdır. Hadîs-i şerîfte, (Allahü teâlâ her zaman yumuşak söylemeyi sever) buyuruldu. (Allah katında kötü huydan büyük günah yoktur) hadis-i şerifi bize, kötü huyu bırakıp güzel huylu olmamız için büyük bir delil sunar. Peygamber Efendimiz, îtikadı doğru olan Müslümanlar için buyurdu ki: (Kendinden uzaklaşanlara yaklaşmak, zulmedenleri affetmek, kendini mahrûm edenlere ihsan etmek, güzel huylu olmaktır.)
Dargın durmak da kalp kırılmasına sebep olur. Kendine zulmedenleri affetmeli, bu sebeple ona karşılık vermemeli ve ona darılmamalıdır! Dargın ise hemen barışmalıdır. Hadis-i şeriflerde buyruldu ki: (Müminin, mümin kardeşine üç günden fazla hicr etmesi (dargın durması) helal olmaz. Üç geceden sonra ona gidip selâm vermesi vâcib olur. Selamına cevap verirse sevapta ortak olurlar. Karşılık vermezse günah ona olur.)
(Sana darılana git, barış! Zulmedeni affet! Kötülük edene iyilik et!)
Kendimiz yüzde yüz haklı bile olsak, eğer karşımızdaki mümin özür dilemişse, özrünü kabul etmelidir! Çünkü hadis-i şerifte, (Müslüman kardeşinin özrünü kabul etmemek, günah olur) buyuruldu. Özrü kabul etmek ve kusurları affetmek, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. Özür beyan eden Müslüman kardeşinin özrünü kabul etmemek, sû-i zan olur. Müslümana sû-i zan ise câiz değildir. Hadîs-i şerîfte buyruldu ki: (Sû-i zan etmeyiniz! Sû-i zan, yanlış karar vermeye sebep olur. İnsanların gizli şeylerini araştırmayınız, kusurlarını görmeyiniz, münakaşa etmeyiniz, haset etmeyiniz, birbirinize düşmanlık etmeyiniz, birbirinizi çekiştirmeyiniz, kardeş gibi sevişiniz. Müslüman Müslümanın kardeşidir. Ona zulüm etmez, yardım eder. Onu kendinden aşağı görmez.)
Karşımızdaki insanı kendimizden aşağı görmek, kibirlenmektir. Bu hâl, kalpleri incitmeye sebep olur. Kibrin kötülüğünü, Peygamber Efendimiz şöyle haber vermektedir:
(Allahü teâlâ buyuruyor ki: Kibriya, üstünlük ve azamet bana mahsustur. Bu ikisinde bana ortak olanı cehenneme atarım, hiç acımam!)
(Allahü teâlâ, tevâzu üzere olmayı bana emreyledi. Hiçbiriniz, hiçbir kimseye tekebbür etmeyiniz, büyüklenmeyiniz!)
.İnsanların kalbini kırmaktan çok korkmalıdır
2021-08-18 02:00:00
Kimseyi incitmemek, kalbini kırmamak, malına, ırzına göz dikmemek, kanunlara karşı gelmemek Müslümanlık icabıdır.
Dilimizin afetleri -7-
Hakiki Müslüman, her bakımdan örnek insan demektir. Her işinde Allah’tan korkar, titrer. Allahü teâlânın sevgisine kavuşturacak işleri yapmak için çırpınır. Sabredici, affedicidir. Her geçimsizlikte, sıkıntıda kusuru kendisinde görür. Her işte Allah’ın rızasını düşünür. Kimseyle münakaşa etmez. Kalbleri, Allah’ın evi bildiği için bir kalbi incitmekten çok korkar... Konuşmaları ve hareketleriyle veya herhangi bir sebeple başkasının kalbini kıran kimse, dünyada huzursuz olduğu gibi, âhirette de bu günahı sebebiyle cehenneme atılır. Hadis-i şerifte buyruldu ki: (Kıyamet gününde ümmetimin müflisi şu kimsedir ki, namaz, oruç ve diğer ibadetleriyle gelmiştir. Fakat birisine sövmüştür, birisine iftira etmiştir, birinin malını yemiştir, birinin kanını dökmüştür. Yaptığı bu zulümlere karşılık, hak sahiplerine sevapları verilir. Sevapları bitince, hak sahiplerinin günahlarını yüklenir ve cehenneme atılır.)
Müslüman, herkesin iyi olmasını ister. Kendisini kusurlu görür, başkalarının kusursuz olmasını ister. Bunun için herkese iyiliği tavsiye eder. Bu tavsiyeyi hâl ve davranışları ile de yapar. İslâmın güzel ahlâkına uyarak örnek olur. Herkese tatlı dil, güler yüz göstermek, kimseyi incitmemek, kalbini kırmamak, malına, ırzına göz dikmemek, kanunlara karşı gelmemek Müslümanlık icabıdır.
İslâmiyetin emirlerini ve yasaklarını beğenmeyen kimseler, iyiyi güzeli anlayamayan zavallılardır. Bunlara acımalı, anlayabilecekleri bir dil ile, iyiyi, kötüyü, güzeli ve çirkini bildirmelidir. Münakaşa etmek dostluğu giderir. Düşmanların çoğalmasına sebep olur. Fitne çıkarmamalı, dost ile de düşman ile de tatlı konuşmalı, herkese güler yüzlü olmalıdır. Gıybet ederek, laf taşıyarak kalb kırmak, fitneye sebep olur. Fitne ise büyük günahtır. Hadîs-i şerîfte buyruldu ki, (Fitne çıkarmayınız! Söz ile çıkarılan fitne, kılıç ile olan fitne gibidir. Zâlimlere, fâcirlere, insanları çekiştirmekten, yalan ve iftira söylemekten hasıl olan fitne, kılıç ile yapılan fitneden daha zararlıdır.)
Her çeşit kötülükten kaçarak iyi insan olmalıdır. Peygamber Efendimiz, iyi insanı şöyle tarif ediyor: (İnsanların en iyisi, insanlara iyilik edendir. İnsanların en kötüsü insanlara zarar verendir.) O hâlde her Müslüman, imanı düzelttikten sonra iyi insan olmaya, insanları sevindirmeye çalışmalıdır. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Her kim dünyada bir mümin kardeşinin işini görürse, Hak teâlâ, o kimsenin yetmiş işine kolaylık verir. O yetmiş işin on tanesi dünyada, altmış tanesi kıyamet günündedir. Bir kimse, bir mümin kardeşinin ayıbını kapatırsa, Allahü teâlâ o kimsenin bütün ayıplarını kıyamet günü kapatır.)
.Bir kalbi incitmenin günahı!..
2021-08-11 02:00:00
Küfürden sonra en büyük günah, dilimizle kalb kırmak, gönül incitmektir. Kâfirin kalbini bile kırmak câiz değildir...
Dilimizin âfetleri -6-
Dilimiz ile yaptığımız hataların en büyüğü, küfre sebep olan bir sözü söylemektir. Küfürden sonra en büyük günah ise, dilimizle kalb kırmak, gönül incitmektir. Abdullah-ı Beylânî hazretleri diyor ki; “Dervişlik, yalnız namaz, oruç ve geceleri ibâdet yapmak değildir. Bunlar, herkesin yapacağı kulluk vazîfeleridir. Asıl dervişlik, kalb kırmamak, gönül incitmemektir. Çünkü kalb, (Beytullah)’dır. Allahü teâlâ, (Ben, yerlere ve göklere sığmam, ama mü’min kulumun da kalbinden çıkmam!) buyuruyor. Onun için kalb, (Beytullah)’dır. Beytullah, Allah'ın evi demektir. Mademki "hiç çıkmam" diyor, o hâlde (Kalb), Allahın evidir. Onun için beytullahı kırmamalı, yani hiçbir kalbi incitmemelidir... Sâlih, hakiki bir Müslümanın en büyük korkusu, bir başkasının kalbini kırmak, onu incitmektir. Dinini bilen ve bildiklerine uygun hareket eden sâlih bir Müslüman, ölü gibidir, hiç kimsenin kalbini kırmaz, incitmez. Zira bir ölünün, diri ile kavga ettiği hiç görülmemiştir.
Nizâmeddîn Evliyâ hazretleri diyor ki: “Kalb kırmak, Allahü teâlânın lütfunu incitmektir. Neye uğrarsa uğrasın, sâlih kimse, asla kimseye kötü söylememeli ve lânet etmemelidir. insanların kabahatlerini açıklamamalıdır.”
Haksız yere bir kalbi incitmek, senelerce yapılan ibâdet ve zikir sevabının hepsini alıp götürür. İslâmiyet öyle bir dindir ki, kâfirin dahi kalbini kırmayı yasaklamıştır. Nerede kaldı ki, Allahü teâlâya ve Onun Peygamberine inanan, Allah diyen bir Müslümanın kalbi kırılsın. Zira bir müminin kalbini kırmak, çok büyük günahtır, haramdır.
Peygamber Efendimiz, bir gün mübârek elleri ile Kâbe’yi göstererek; (Ey Kâbe! Sen Allahın evisin. Sen mübâreksin. Fakat bir Müslüman, bir müminin kalbini kırsa 70 defa seni yıkmaktan daha büyük günaha girer) buyurdular. İyi olsun, kötü olsun hiçbir insanın kalbini incitmemelidir.
Allah dostlarından büyük velî İmam-ı Rabbanî hazretleri buyuruyor ki: “Kalb, Allahü teâlânın komşusudur. Allahü teâlâya kalbin yakın olduğu kadar hiçbir şey yakın değildir. Mümin olsun, âsi olsun, hiçbir insanın kalbini incitmemelidir. Çünkü, âsi olan komşuyu da korumak lazımdır. Sakınınız, sakınınız, kalb kırmaktan pek sakınınız! Allahü teâlâyı en ziyade inciten küfürden sonra, kalb kırmak gibi büyük günah yoktur. Çünkü, Allahü teâlâya ulaşan şeylerin en yakın olanı kalbdir. İnsanların hepsi, Allahü teâlânın köleleridir. Herhangi bir kimsenin kölesi dövülür, incitilirse, onun efendisi elbette gücenir. Her şeyin biricik Mâliki, sahibi olan efendinin şanını, büyüklüğünü düşünmelidir. Onun mahlukları, ancak izin verdiği, emreylediği kadar kullanılabilir. İzni ile kullanmak, onları incitmek olmaz. Hatta, onun emrini yapmak olur.” [C.3, m.45]
Seyyid Abdülhakim Arvasî hazretlerinin vasiyetnamesinin son satırı ise şöyledir: “Hiç kimsenin kalbini incitmeyin.”
.Âhirete imanla gitmenin çareleri vardır...
2021-08-04 02:00:00
Sonsuz saâdete kavuşmanın tek bir yolu vardır. O da, son nefesini imanla vermiş olabilmektir.
Dilimizin âfetleri -5-
İnsanın dili veya diğer organları ile işlediği her günâh, îmânı tehlikeye sokmaya sebep olabilir. Ama şu üç günâhın tesiri daha kuvvetlidir: 1-İmân nimetine şükretmemek. 2- İmânın gitmesinden korkmamak. 3- Müminleri incitmek, kalblerini kırmak. İnsanın en kıymetli varlığı imânıdır. Bunu korumak için her türlü gayreti göstermesi lâzımdır. Sonsuz saâdete kavuşmanın tek bir yolu vardır. O da, son nefesini imanla vermiş olabilmektir. Bunun zıddı olan ebedî felâketin sebebi de, bu iman nimetinden mahrum olarak dünyaya veda etmiş olmaktır. Bir insan Kelime-i şehâdet söyleyerek son nefesini verebilmiş ise Rabbimizin en büyük nimetine kavuşmuş demektir. Bu nimete kavuşmanın da bazı şartları vardır. Başlıcaları şunlardır:
1- İmân sahih ve makbul olmalıdır. İmanın geçerli olabilmesi için dinin bütün emirlerine inanmak lâzımdır. Meselâ kişi, "Ben dinin her emrine inanıyorum, ancak görmediğim şeylere inanmam. Cinleri görmediğim için inanmam" derse, dinin tamamına inanmamış olur. Bu kimse, sabahlara kadar namaz kılsa, oruç tutsa, herkese iyilik yapsa bunların hiçbir faydası olmaz.
2- İmanda şüphe olmaz. Şüpheli olan şeye imân denmez. Meselâ bir kimse, "Ben öldükten sonra dirilmeye inanıyorum; ama, bu kadar insan nasıl dirilecek, hepsinden hesap nasıl sorulacak?" diye tereddüt ederse, o kişi âhirete inanmamış olur. Bu düşüncede Cenab-ı Hakkın kudretinden şüphe vardır...
3- İmanını muhafaza etmek ve imânla âhirete göçmek isteyen kimse, Ehl-i sünnet itikâdında olmalıdır. Diğer bozuk fırkalarda olanların böyle büyük bir nimete kavuşabilmeleri oldukça zordur. "Ben Ehl-i sünnet itikâdındayım" demek, "Peygamber Efendimiz ve Onun Eshab-ı kiramı, şanlı sahâbesi nasıl imân etmiş ve nasıl inanmış ise, ben de öyle inandım" demektir...
4- İnsanın son nefeste imansız gitmesine sebep olan şeylerden birisi de; dil, göz, kulak, el, ayak, karın, ferç ve kalb gibi organlarını, haram ve günahlardan korumamaktır. İşte bunun için insan, dilini her türlü pis ve çirkin olan sözleri söylemekten çok sakınmalıdır. Ya hep hayır söylemeli veya susmalıdır.
5- İnsan, kendisini küfürden muhâfaza etmesi için, Allahü teâlâya çok dua etmelidir. Hadîs-i şerîfte, (Şirkten sakınınız. Şirk, karıncanın ayak sesinden daha gizlidir) buyuruldu. Bu hadîs-i şerîfteki şirk, küfür demektir. "Bu kadar gizli olan şeyden korunmak nasıl olur?" denildiğinde, (Allahümme innâ ne’ûzü bike en-nüşrike-bike şey’en na’lemühû ve nestağfirüke limâ lâ-na’lemühû, duasını okuyunuz!) buyuruldu. Bu duayı sabah ve akşam çok okumalıdır. Mânası: “Ey Allahım! Bilerek veya bilmeyerek işlediğimiz şirkten, küfürden sana sığınıyoruz ve bağışlamanızı istiyoruz.”
.İslâm bilgilerinden birine bile inanmamak küfürdür
2021-07-28 02:00:00
Bir kimseyi haksız olarak döven veya öldüren zâlime, "iyi yaptın, bunu hak etmişti" demek küfür olur.
Dilimizin âfetleri -4-
Müslüman, îmânın yok olmasına sebep olacağı söz birliği ile bildirilmiş olan şeyleri amden [istekle] söyler veya yaparsa, kâfir olur. Buna (Mürted) denir. Mürtedin, mürted olmadan önceki ibâdetleri ve sevapları yok olur. Tekrar îmâna gelirse, zengin ise, yeniden hac etmesi lâzım olur. Namazlarını, oruçlarını, zekâtlarını kaza etmesi lâzım olmaz. Mürted olmadan önce, kazâya bırakmış olduklarını kaza etmesi lâzımdır. Çünkü, mürted olunca, önceki günahlar yok olmaz. Mürted olanın nikâhı fesholur, gider. İmâna gelerek, tecdîd-i nikâh etmeden önceki çocukları veled-i zinâ olur. Kestiği, leş olur, yenmez. Îmânının gitmesine sebep olan şeyden tevbe etmedikçe, yalnız (Kelime-i şehâdet) söylemekle veya namaz kılmakla, Müslüman olmaz. Mürted olacak şeyi yaptığını inkâr etmesi de tevbe olur. Tevbe etmeden ölürse, Cehennem ateşinde ebedî olarak azap görür. Bunun için, küfürden çok korkmalı, az konuşmalıdır.
Küfre sebep olan bazı sözleri bildirmeye devam ediyoruz:
9-İslâm bilgilerinden birine bile inanmamak, bunları ve din âlimlerini aşağılamak da, küfürdür.
10-İslâmiyete inanmamak alâmeti olan sözler, fen bilgileri, din bilgilerinden daha hayırlıdır demek, namaz kılsam da, kılmasam da, beraberdir demek, zekât vermem demek, fâiz helâl olsaydı, zulmetmek helâl olsaydı demek, haramdan olan malı fakîre verip sevap beklemek, fakîr de, verilen paranın harâm olduğunu bilerek, verene hayır dua etmek küfürdür,
11-Akıllı, bilgili, edebiyatçı olduğunu göstermek için veya yanındakileri hayrete düşürmek, güldürmek, sevindirmek veya alay etmek için söylenen sözlerde "küfr-i hükmî"den korkulur. Gadap, kızgınlık ve hırs ile söylenen sözler de böyledir...
12-Bir kimse, küçük günâh işlese, buna tevbe et denildiğinde, tevbe edecek bir şey yapmadım ki dese, yâhut niçin tevbe edeyim dese, küfür olur.
13-Bir mümini öldüren veya öldürülmesini emreden kimseye, iyi yaptın diyen kâfir olur. Katli vâcip olmayan kimse için, öldürülmesi lâzımdır demek küfür olur. Bir kimseyi haksız olarak döven veya öldüren zâlime, iyi yaptın, bunu hak etmişti demek küfür olur.
14-Yalan olarak, Allah biliyor ki, seni çocuğumdan çok seviyorum demek küfür olur.
15-Kendisi harâm olmayıp, sonradan hâsıl olan bir sebepten dolayı harâm olan mala, paraya, (harâm-ı ligayrihî) denir. Çalınan ve haram yollardan gelen mal böyledir. Bunlara helal demek küfür olmaz. Leş, domuz, şarap gibi, kendileri harâm olan şeylere (harâm-ı li-aynihî) denir. Bunlara helâl demek küfür olur. Kat’î olarak bilinen haramlardan birine helâl demek de, küfür olur.
.Müminler için beş yerde bayram olacaktır
2021-07-21 02:00:00
Bayram, sevinmek demektir. Bayramlarda insanları sevindirmek de çok sevaptır. Müslümanlar, birbirini ziyaret edip hediyeleşmelidir.
Kurban, Allahü teâlâya bağlılığın ve teslimiyetin bir nişanesi olan ve Onun rızasını kazanmak için maddi varlığımızı feda ettiğimiz bir ibadettir. Âkıl ve bâliğ, zengin ve mukim olan her Müslümanın kurban olacak bir hayvanı kesmesi vâcibdir. Kurban nisabına malik olanın, kurban kesmesi vacib iken, kurban kesilmeyen ev inleyerek, sahibine beddua eder, (Kurban kesmediğin gibi Cenab-ı Allah sana iyilik yapmayı nasip etmesin!) der. O ev, o yıl belâlara düçar kalır. Kurban kesenin evi ise, memnun olur, sahibine hayır dua eder. Kurban kesmeyi bir nimet bilmeli! Kurban kesen Müslüman, kendini Cehennemden âzât etmiş olur. Hadis-i şerîflerde buyuruldu ki: (Cimrilerin en kötüsü [vâcib olduğu hâlde] kurban kesmeyendir) ve (Hâli vakti yerinde olup da kurban kesmeyen, namaz kıldığımız yere gelmesin!) [Hâkim]
Bayram, sevinmek demektir. Bayramlarda insanları sevindirmek de çok sevaptır. Müslümanlar, birbirini ziyaret edip hediyeleşmelidir. Hadîs-i şerîflerde (İnsanlar, kendilerine iyilik edenleri sever) ve (Hediyeleşiniz, sevişirsiniz!) buyuruldu. Hediyenin en kıymetlisi, en faydalısı, güler yüz, tatlı dildir. Bid’at sâhiplerinden başka herkese, dosta ve düşmana, Müslümana ve kâfire, daima güler yüz, tatlı dil göstermelidir. Kimse ile münakaşa etmemelidir. Münakaşa, dostluğu giderir. Düşmanlığı arttırır...
Beş yerde, Müminler için hakiki bayram olacaktır:
Birincisi, sol yanındaki melek, kötü amel olarak yazmaya bir şey bulamadığı, yani günah işlemeden geçirdiği zaman, mümin için bayramdır.
İkincisi, sekerât-ül-mevtte/ölüm anında, müjdeci meleklerin gelip, 'merhaba ya mümin! Sen Cennetliksin' diyerek müjde verdikleri zaman, mümin için bayramdır.
Üçüncüsü, kabre varınca, kabrini Cennet bahçelerinden bir bahçe bulduğu zaman, mümin için bayramdır.
Dördüncüsü, Kıyamet gününde, Arş’ın altında, Peygamberler ve evliya ile, âlimler ve sâlihler ile birlikte gölgelendiği zaman, mümin için bayramdır.
Beşincisi, kıldan ince ve kılıçtan keskin ve gecenin karanlığından daha karanlık, bin yıl iniş ve bin yıl yokuş ve bin yıl düz olan sırat köprüsü üzerinde, yedi yerde olan suale cevap verip geçerse, mümin için bayramdır. Eğer bu cevapları veremezse, her birinde, bin yıl azap olunsa, gerektir. O yedi sualin birincisi, imandan, ikincisi namazdan, üçüncüsü oruçtan, dördüncüsü hacdan, beşincisi zekâttan, altıncısı kul hakkından, yedincisi gusül, istibra ve istincâdan ve abdestten olacaktır... Cenab-ı Hak hepimize, bu hakiki bayramlara kavuşmamızı nasip eylesin!..
Okuyucularımızın ve bütün din kardeşlerimizin Kurban Bayramını tebrik eder, dünya ve âhiret saâdetleri için dua ederim.
.Küfre götüren sözlerden çok sakınmalıdır!..
2021-07-14 02:00:00
İslâmiyetin îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyleyen ve işleri yapan, kalbinde tasdîk olsa ve inandığını söylese de, kâfir olur.
Dilimizin âfetleri -3-
(Elfâz-ı küfür), insanın dili ile işlediği en büyük âfettir. Bunların hepsi (Küfr-i hükmî) olup, insanın küfre girmesine ve böylece sonsuz felâketine sebep olan sözlerdir. Ömründe bir defa (Kelime-i tevhîd) söyleyen ve son nefesine kadar buna inanan bir kimse, Cennete girip orada sonsuz kalacağı gibi, küfre sebep olan bir söz de, ebedî olarak Cehennemde kalmaya sebep olur. Bunun için (Elfâz-ı küfür) olan sözleri söylemekten çok sakınmalıdır. Bunlardan bazıları şunlardır:
1- İslâmiyetin îmânsızlık alâmeti dediği sözleri söyleyen ve işleri yapan, kalbinde tasdîk olsa ve inandığını söylese de, kâfir olur. İslâmiyetin tazîmini, hürmet ve saygı gösterilmesini emrettiği şeyi tahkîr etmek, kötülemek böyledir. Bunun için, Allahü teâlâya lâyık olmayan şey söyleyen kâfir olur. Meselâ, Allah, Arş'tan veya gökten bize bakıyor demek, sen bana zulmettiğin gibi, Allah da sana zulmediyor demek, filân Müslüman benim gözümde Yahûdi gibidir demek, yalan bir söze, Allah biliyor ki, doğrudur demek ve melekleri küçültücü şeyler söylemek ve Kur’ân-ı kerîmi, hattâ bir harfini küçültücü söz söylemek, bir harfine bile inanmamak, çalgı çalarak Kur’ân okumak, hakîki olan Tevrât'a ve İncîl'e inanmamak, bunları kötülemek, Kur’ân-ı kerîmi şâz olan harflerle okuyup Kur’ân budur demek, küfür olur.
2-Peygamberleri küçültücü şeyler söylemek, Kur’ânı kerîmde isimleri bildirilen yirmibeş Peygamberden “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” birine inanmamak, meşhûr sünnetlerden birini beğenmemek, çok iyilik yapan birisi için, Peygamberden dahâ iyidir demek küfürdür.
3-Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” muhtaç idi demek küfür olur. Çünkü, onların fakîrlikleri kendi istekleri ile idi.
4-Birisi, peygamber olduğunu söylese, buna inananlar da kâfir olur.
5-(Kabrim ile minberim arası, Cennet bahçelerinden bir bahçedir) hadîs-i şerîfini işitince, ben minber, hasır ve kabirden başka bir şey görmüyorum demek küfür olur.
6-Âhirette olacak şeylerle alay etmek küfürdür. Kabirdeki ve kıyâmetteki azaplara [akla, fenne uygun değildir diyerek] inanmamak, Cennette Allahü teâlâyı görmeye inanmamak, ben Cenneti istemem, Allahı görmeyi isterim demek küfür olur.
7-Kâfir olmayı isteyen kimse, buna niyet ettiği anda kâfir olur. Başkasının kâfir olmasını isteyen kimse, küfrü beğendiği için istiyorsa, kâfir olur. Kötü, zâlim olduğundan, zulmünün cezâsını Cehennem ateşinde çekmesi için istiyorsa, kâfir olmaz.
8-Küfre sebep olduklarını bilerek ve arzûsu ile küfür kelimelerini söyleyen kâfir olur. Bilmeyerek söylüyorsa, âlimlerin çoğuna göre yine kâfir olur. Küfre sebep olmayan kelime söylemek isterken, şaşırarak, küfre sebep olanı söylerse kâfir olmaz. Küfre sebep olan bir işi, bilerek yapmak küfür olur. Bilmeyerek yapınca da küfür olur diyen âlimler çoktur. [İslâm Ahlâkı s. 21]
.Küfürden teberrî etmedikçe Allah'a dost olunmaz...
2021-07-07 02:00:00
Bugün bütün dünyada, gerek îmânı ve küfrü tanımakta, gerekse ibâdetleri doğru yapmakta, câhillik özür değildir.
Dilimizin âfetleri -2-
Dilimizle işlediğimiz en büyük günah küfürdür. Müslümanın birinci vazifesi, şirkten ve küfre sebep olan bütün sözlerden ve hareketlerden uzak durmaktır. “Küfürden teberrî etmedikçe tevellî olmaz” sözü meşhurdur. Yani, küfre sebep olan her sözden ve her işten uzaklaşmadıkça, Allaha dost olunmaz. "Birgivî vasıyyetnâmesi"nde diyor ki:
"Kâfirlerin ibâdet olarak yaptıklarını ve kâfirlik alâmeti olan ve İslâmiyeti inkâr etmek ve inanmamak alâmeti olan ve tahkîr etmemiz vâcib olan şeyleri yapan ve kullanan kâfir olur, îmanı gider. Bunlar, ölümle veya bir uzvun kesilmesi ile veya bunlara sebep olan, şiddetli dayak, hapis, bütün malını almak ile tehdît edilmedikçe kullanılamaz. Bunlardan meşhûr olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapan da, kâfir olur. Meselâ, papazların ibâdetlerine mahsûs şeyi kullanmak küfür olur. Buna (Küfr-i hükmî) denir. Onlara mahsûs olan şeyleri kullanmanın küfür olduğu, İslâm âlimlerinin temel kitaplarında yazılıdır. Din cahilleri, Müslümanları aldatmak için, kâfirlerin âdetlerini, bayramlarını, Müslüman âdeti, Müslümanların mübârek günü diyerek, bunların gâvurluk ve kâfirlik olduğunu örtmeye uğraşıyorlar. Büyük Kostantin'in Hristiyanlık dînine karıştırdığı (Noel) gecesini ve Cemşîd'in ortaya çıkardığı (Nevruz) günü Mecûsî bayramını, millî bayram olarak tanıtıyorlar. Müslümanların bugünlerde bayram yapmalarını istiyorlar. Genç ve sâf Müslümanlar bunlara aldanmamalıdır... Bugün bütün dünyada, gerek îmânı ve küfrü tanımakta, gerekse ibâdetleri doğru yapmakta, câhillik özür değildir. Meşhûr olan din bilgilerini bilmediği için aldanan, Cehennemden kurtulamayacaktır. Allahü teâlâ, bugün, dînini dünyanın her tarafına duyurmuş, îmânı, helâli, harâmı, farzları, güzel ahlâkı öğrenmek pek kolaylaşmıştır. Bunları, lüzûmu kadar öğrenmek farzdır. Öğrenmeye lüzûm görmeyen, ehemmiyet vermeyen kâfir olur."
Hindistan'da yetişen büyük âlim İmâm-ı Rabbânî hazretleri "kuddise sirruh" buyuruyor ki: “Hindûların bayram günlerine [ve ateşe tapınanların Nevruz günlerine ve Hristiyanların Noel gecelerine ve diğer paskalyalarına] hürmet etmek ve o zamanlarda, onların âdetlerini, onlar gibi yapmak, şirk olur. Küfre sebep olur. Kâfirlerin bayramlarında, Müslümanların câhilleri ve hele kadınlar, kâfirlerin yaptıklarını yapıyor ve bu günleri, Müslüman bayramı zannediyor ve kâfirler gibi, birbirlerine hediye gönderiyorlar. Eşyâlarını, sofralarını kâfirlerin yaptığı gibi, süslüyorlar. O geceleri, başka gecelerden ayırt ediyorlar. Bunlar hep şirktir, kâfirliktir. [3/41. Mektûb]
.Küfürden teberrî etmedikçe Allah'a dost olunmaz...
2021-07-07 02:00:00
Bugün bütün dünyada, gerek îmânı ve küfrü tanımakta, gerekse ibâdetleri doğru yapmakta, câhillik özür değildir.
Dilimizin âfetleri -2-
Dilimizle işlediğimiz en büyük günah küfürdür. Müslümanın birinci vazifesi, şirkten ve küfre sebep olan bütün sözlerden ve hareketlerden uzak durmaktır. “Küfürden teberrî etmedikçe tevellî olmaz” sözü meşhurdur. Yani, küfre sebep olan her sözden ve her işten uzaklaşmadıkça, Allaha dost olunmaz. "Birgivî vasıyyetnâmesi"nde diyor ki:
"Kâfirlerin ibâdet olarak yaptıklarını ve kâfirlik alâmeti olan ve İslâmiyeti inkâr etmek ve inanmamak alâmeti olan ve tahkîr etmemiz vâcib olan şeyleri yapan ve kullanan kâfir olur, îmanı gider. Bunlar, ölümle veya bir uzvun kesilmesi ile veya bunlara sebep olan, şiddetli dayak, hapis, bütün malını almak ile tehdît edilmedikçe kullanılamaz. Bunlardan meşhûr olanlarını bilmeyerek veya şaka olarak veya herkesi güldürmek için yapan da, kâfir olur. Meselâ, papazların ibâdetlerine mahsûs şeyi kullanmak küfür olur. Buna (Küfr-i hükmî) denir. Onlara mahsûs olan şeyleri kullanmanın küfür olduğu, İslâm âlimlerinin temel kitaplarında yazılıdır. Din cahilleri, Müslümanları aldatmak için, kâfirlerin âdetlerini, bayramlarını, Müslüman âdeti, Müslümanların mübârek günü diyerek, bunların gâvurluk ve kâfirlik olduğunu örtmeye uğraşıyorlar. Büyük Kostantin'in Hristiyanlık dînine karıştırdığı (Noel) gecesini ve Cemşîd'in ortaya çıkardığı (Nevruz) günü Mecûsî bayramını, millî bayram olarak tanıtıyorlar. Müslümanların bugünlerde bayram yapmalarını istiyorlar. Genç ve sâf Müslümanlar bunlara aldanmamalıdır... Bugün bütün dünyada, gerek îmânı ve küfrü tanımakta, gerekse ibâdetleri doğru yapmakta, câhillik özür değildir. Meşhûr olan din bilgilerini bilmediği için aldanan, Cehennemden kurtulamayacaktır. Allahü teâlâ, bugün, dînini dünyanın her tarafına duyurmuş, îmânı, helâli, harâmı, farzları, güzel ahlâkı öğrenmek pek kolaylaşmıştır. Bunları, lüzûmu kadar öğrenmek farzdır. Öğrenmeye lüzûm görmeyen, ehemmiyet vermeyen kâfir olur."
Hindistan'da yetişen büyük âlim İmâm-ı Rabbânî hazretleri "kuddise sirruh" buyuruyor ki: “Hindûların bayram günlerine [ve ateşe tapınanların Nevruz günlerine ve Hristiyanların Noel gecelerine ve diğer paskalyalarına] hürmet etmek ve o zamanlarda, onların âdetlerini, onlar gibi yapmak, şirk olur. Küfre sebep olur. Kâfirlerin bayramlarında, Müslümanların câhilleri ve hele kadınlar, kâfirlerin yaptıklarını yapıyor ve bu günleri, Müslüman bayramı zannediyor ve kâfirler gibi, birbirlerine hediye gönderiyorlar. Eşyâlarını, sofralarını kâfirlerin yaptığı gibi, süslüyorlar. O geceleri, başka gecelerden ayırt ediyorlar. Bunlar hep şirktir, kâfirliktir. [3/41. Mektûb]
.İnsanın selâmeti, dilini korumaktadır
2021-06-30 02:00:00
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: "Allahü teâlâya ve âhirete inanan hayırlı söz söylesin, yahut sussun!"
Dilimizin âfetleri -1-
Dilimiz ile işlediğimiz günahların en büyüğü, (İnsaanın kâfir olmasına sebep olan sözlerden birisini söylemektir.) Son nefeste imansız gitmeye sebep olan şeylerden birisi de; dil, göz, kulak, el, ayak, karın, ferç ve kalb gibi organlarımızı, haram ve günahlardan korumamaktır. Hepsinden mühimi ve lâzım olanı, en çok tutulması ve korunması vâcib olan insanın dilidir. İnsanı yüzükoyun Cehenneme düşürmeye sebep olan dilidir. İmâm-ı Tirmizî'nin, Ebû Saîd-i Hudrî'den “radıyallahü anh” bildirdiği hadîs-i şerifte, (İnsanoğlu, sabahlayınca, bütün uzuvları dilinden selâmet isterler. Ona baş vurup, yalvarır ve tevâzu ederler ve derler ki: Bizim haklarımızı gözetmede ve hâllerimizi korumada Allahü teâlâdan kork, kötü söz söyleme, bizi ateşte yakma! Bizim şerîata uymamız ve şerîatın dışına çıkmamız ancak senin sebebinledir. Sen doğru olursan, biz de doğru oluruz, sen eğri olursan, biz de eğri oluruz) buyuruldu.
Günlük hayatımızda evlenme, boşanma, şart, yemin, ikrâr, inkâr, yalan, nemîme [söz taşıma], iftira, küfür sözleri, alışveriş, hîbe gibi şeyler dile ve konuşmaya bağlıdır. Bunlarda kalbin niyetine bakılmaz. “Akıllıların dilleri, kalblerinde olur” buyurulmuştur. Onlar, kalblerine faydalı ve güzel sözler gelmeyince konuşmazlar.
İmâm-ı Tirmîzi bildiriyor: Ebû Hüreyre “radıyallahü anh” anlatır: Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Allahü teâlâya ve âhirete inanan hayırlı söz söylesin, yahut sussun!) Her aklına geleni, her diline geleni söyleyenler, ahmaklar ve cahillerdir. Onların kalbleri de taş gibi katı olur.
İnsan, fazla konuşmaktan sakınmayıp, sükûta devam etmeyince ve boş ve lüzumsuz sözlerden sakınmayınca dilini koruyamaz. İstikamet ve selâmete kavuşamaz.
Erkek olsun, kadın olsun, her insanın, her sözünde, her işinde, Allahü teâlânın emirlerine, yani farzlara ve yasak ettiklerine [harâmlara] uyması lâzımdır. Bir farzın yapılmasına, bir harâmdan sakınmaya ehemmiyet vermeyenin imânı gider, kâfir olur. Kâfir olarak ölen kimse, Cehennemde sonsuz yanar...
Kâfir olmak çok kolaydır. Her sözde, her işte kâfir olmak ihtimâli çoktur. Küfürden kurtulmak da çok kolaydır. Küfrün sebebi bilinmese dahi, her gün bir kerre istiğfâr etse, yani (Estağfirullah) dese, muhakkak affolur, yani, (Yâ Rabbî! Bilerek veya bilmeyerek küfre sebep olan bir söz söyledim veya iş yaptım ise, nâdim oldum, pişmân oldum. Beni affet) diyerek tevbe etse, Allahü teâlâya yalvarsa, muhakkak af olur. Cehenneme gitmekten kurtulur. Cehennemde sonsuz yanmamak için, her gün muhakkak tevbe ve istigfâr etmelidir. Bu tevbeden daha mühim bir vazîfe yoktur...
.Gelecekle ilgili konuşurken “inşaallah” demelidir...
2021-06-23 02:00:00
Kulun cüz'î irâdesi herhangi bir şeyin olması için kâfi bir sebep değildir. Önemli olan Allah'ın dilemesidir.
Konuşma âdâbı -5-
Muhammed aleyhisselâmın her hareketi, Müslümanın bir hayat düsturu olmuştur. Onun, konuşmalarında dikkat ettiği bir kısım kâidelerden, geçen haftalarda yayınladığımız Makalelerde bir kısmına temas etmiştik. Yine devam ediyoruz...
7. Müslüman, az ve öz konuşmalı, lüzumsuz tafsilattan kaçınmalıdır. Diğer bir ifadeyle çok konuşmamayı, yerinde ve ölçülü konuşmayı âdet edinmek gerekir. Allahü teâlâ müminlerin mümtaz hasletlerini sayarken: (O kimseler ki, boş söz ve işlerden yüz çevirirler.” [Mü'minûn, 3] buyurmakta, lüzumsuz sözlerle meşgul olmayı fâsıklık ve dalâlet olarak nitelendirmektedir. [Lokmân, 31/6]
Peygamberimiz aleyhisselâm ise bu konuya şu hadîs-i şerifi ile dikkat çekmektedir:
(Allah'ı zikretmeksizin çok konuşmayın! Allah'ın zikri dışında çok söz söylemek kalbi katılaştırır. Katı kalpli olanların ise Allah'tan en uzak kimseler olduğunda şüphe yoktur.) [Tirmizî]
8. Müslüman, helâl mi haram mı, güzel mi çirkin mi, hayır mı şer mi henüz tam olarak kestiremediği bir sözü söylememelidir. Hadis-i şerifte “Kul, iyice düşünüp taşınmadan bir söz söyleyiverir de bu yüzden cehennemin doğu ile batı arasından daha uzak bir yerine düşer gider.” buyrulmaktadır. [Buhârî] Nitekim atalarımız da, “Bin düşün, bir söyle!” ve benzeri güzel sözleri söylerken bu hadîs-i şerîflerden ilham almışlardır.
9. Müslüman, ikili ilişkilerde insanı müşkil duruma sokacak anlamsız sözlerden kaçınmalıdır. Bu husus dostlukların devamı açısından fevkalâde ehemmiyeti hâizdir. Fahr-i kâinât Efendimiz (Özür dilemek zorunda kalacağın bir sözü söyleme!) buyurmuştur. [İbn-i Mâce]
10. Mümin her hâlükârda doğruyu konuşmalı, yalan söz ve yalan haberden şiddetle sakınmalıdır. Allah Resûlü sallallahü aleyhi vesellem şöyle buyurmuştur: (İnsan sabahlayınca, bütün âzâları dile mürâcaat eder ve [âdeta ona] şöyle derler: Bizim haklarımızı korumakta Allah'tan kork! Biz ancak senin söyleyeceklerinle ceza görürüz. Biz, sana bağlıyız. Eğer sen doğru olursan biz de doğru oluruz. Eğer sen eğrilir, yoldan çıkarsan biz de sana uyar, senin gibi oluruz.) [Tirmizî, Zühd, 61]
11. Gelecekle ilgili konuşurken “inşaallah” demelidir. Bu konuşma ile alâkalı bir diğer edeb kâidesidir. Kulun cüz'î irâdesi herhangi bir şeyin olması için kâfi bir sebep değildir. Önemli olan Allah'ın dilemesidir. Zîra istikbale ait bir şey dilerken “inşâallah” demek, Allâh'ın irâdesinin farkında olmak ve onun irâdesinin üstünde bir irâde tanımamak demektir. Nitekim bir âyet-i kerimede Allahü teâlâ; ([İnşaallâh] ifâdesini kullanmadıkça hiçbir şey için, “Bunu yarın yapacağım” deme!) [Kehf 23-24] buyurulmaktadır.
.Konuşurken, hiçbir zaman bağırıp çağırmamalıdır!..
2021-06-16 02:00:00
İnsanın, karşısında sağır varmışçasına bağırarak ya da kavga ediyormuş gibi öfkeli bir ses tonuyla konuşması, doğru değildir.
Konuşma âdâbı -4-
Güzel dînimizin konuşma âdâbı ile alâkalı bildirdiği kâideleri yayınlamaya devam ediyoruz:
4. Müslüman, hiçbir zaman bağırıp çağırmak sûretiyle yüksek sesle konuşmamalıdır. Kişinin karşısında sağır varmışçasına bağırarak ya da kavga ediyormuş gibi öfkeli bir ses tonuyla konuşması, doğru değildir. Kibar ve nâzik bir üslûbun benimsenmesi, her zaman için en isâbetli yoldur. Kur'ân-ı Kerim'in beyânıyla Lokman aleyhisselâm oğluna söz konusu metodu şöyle tavsiye etmektedir. ([Yavrum!] Yürüyüşünde tabiî ol ve sesini alçalt. Unutma ki seslerin en çirkini merkeplerin sesidir.) [Lokman, 31/19] Bir başka âyet-i kerîmede (Kullarıma söyle, en güzel sözü söylesinler!) [İsrâ, 53] buyurmaktadır. Hatta Allahü teâlâ, Hazret-i Musâ ile kardeşi Hârûn aleyhisselâmı, Fıravun'a gönderirken onu yumuşak bir sözle uyarmalarını istemiş [Tâhâ 43-44], muhâtap kafir de olsa, konuşma âdâbı gereği güzel bir üslûbun kullanılmasını emretmiştir. Bir hadis-i şerifte de, söylenecek güzel bir sözle bile, cehennem azabından kurtulunabileceği ifâde edilir: (Yarım hurma vermek sûretiyle de olsa cehennemden korunun. Bunu da bulamayan [hiç olmazsa] güzel bir sözle cehennemden korunsun!) [Müslim]
5. Bir mecliste herhangi bir konu görüşülüyor ise veya cevaplandırılmak üzere bir soru sorulmuşsa, ilk söz hakkı meclisin büyüğüne ait olmalıdır. Bununla birlikte diğer kişiler de yeri geldiğinde edebe uygun bir şekilde fikirlerini beyân edebilirler. Nitekim bir hâdiseyi anlatmak için, yaşça en küçük olan Abdurrahman bin Sehl ilk önce söze başlayınca, Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem; (Sözü büyüklerine bırak, sözü büyüklerine bırak!) buyurmuş, bunun üzerine olayı büyükler anlatmıştır. [Buhârî, Cizye, 12]
Abdullah bin Ömer şöyle anlatır: “Bir gün, Allah Resûlü Eshâbına: (Bana mümine benzeyen bir ağacı söyleyin!) buyurdu. Oradakiler çölde bulunan ağaçları tek tek saymaya başladılar. Gönlüme onun hurma ağacı olduğu düştü ve hemen söylemek istedim. Ancak orada benden büyük insanlar bulunduğundan konuşmaktan çekindim. Onlar cevâbı bilemeyip sükût ettiklerinde, Efendimiz onun hurma ağacı olduğunu söyledi.” [Müslim]
6. Müslüman, maddî veya manevî değeri bulunmayan, dünya ve âhiret için hiçbir faydası olmayan, bilâkis zararı bulunan konuşmalardan şiddetle kaçınılmalıdır. Zîra (İnsan hiçbir söz söylemez ki yanında onu gözetleyen, yazmaya hazır bir melek bulunmasın) [Kaf sûresi 18] âyet-i kerîmesi, insanın kendisine bahşedilen hayatın kelime kelime hesabını vereceğine dikkat çekmektedir. Peygamberimiz sallallâhü aleyhi ve sellem de şöyle buyurmuştur: (Allâh'a ve âhiret gününe inanan, ya hayır söylesin ya da sussun!) [Buhârî]
.Müslüman, konuşurken nelere dikkat etmelidir?
2021-06-09 02:00:00
"Resûlullâhın (sallallâhü aleyhi ve sellem) konuşması her dinleyenin rahatlıkla anlayabileceği şekilde açıktı."
Konuşma âdâbı -3-
İnsanların, dünya ve âhiret saadetine kavuşmaları için gönderilen güzel dînimiz, konuşma âdâbı ile alâkalı bir kısım kâideler koymuştur ki, bunları şöyle sıralayabiliriz:
1. Açık ve anlaşılır bir şekilde muhatabın seviyesine göre konuşulmalı, gerektiğinde önemli görülen ifadeler tekrar edilmelidir. Nitekim Eshâb-ı kirâmın, fasih ve beliğ bir üslûp ile konuşan Peygamber Efendimiz hakkındaki şu tespitleri oldukça önemlidir:
(Resûlullâh sallallâhü aleyhi ve sellemin konuşması her dinleyenin rahatlıkla anlayabileceği şekilde açıktı.) [Ebû Dâvûd, Edeb,18]
(Konuştuğu zaman onun kelimelerini saymak isteyen sayabilirdi.) [Buhârî]
(İyice anlaşılmasını istediği kelime ve cümleleri, üç kere tekrar ederdi.) [Tirmizî]
Sözün, muhatap tarafından iyice anlaşılabilmesi için bazen tekrar edilmesi gerekebilir. Bu sebeple Kur'ân-ı kerîm'de câlib-i dikkat vâkıalar önemine binâen birkaç kez tekrarlanmıştır. Meselâ şeytanın emr-i ilâhîye isyân edip secde etmemesi yedi yerde, Musâ “aleyhisselâma îmân eden sihirbazların durumu ise dört yerde tekrarlanmıştır. Fahr-i kâinât Efendimiz, namaz kıldırırken dikkat çekici âyetleri bazen iki, bazen üç defâ tekrarlardı. Sahâbeye nasihat ve ikazda bulunurken, bir kısım ifadeleri tekrarladığı olurdu. Allah dostlarının sohbetlerinde de bu şekilde tekrarlara çokça rastlamak mümkündür. Ancak bunun telkin maksatlı olması, sıkıcı olmaması ve cemaatin seviyesine münasip olması gerekir. Sözü anlayacak kimsenin bulunmadığı meclislerde konuşmak da nefesleri israf etmek mânâsına gelir. Zîrâ Meşhûrî'nin dediği gibi; “Âkilân tâ söz mahallin bulmadıkça söylemez!”
2. Bilgiçlik taslama ve kendini başkalarına üstün gösterme niyetiyle yapmacık konuşmalarda bulunmak veya insanların anlayamadıkları kelimelerle onlara hitap etmemelidir. Sevgili Peygamberimiz, (Şüphesiz ki Allâh teâlâ, sığırın otu yerken ağzında evirip çevirdiği gibi, sözü ağzında evirip çevirerek lügat paralayan kimselere buğzeder) buyurmuştur. [Ebû Dâvûd]
Vazifesi, hakkı ve hakikati beyan olan Resülullâh sallallâhü aleyhi ve sellem, konuşmalarında hiçbir zaman sanat kaygısı taşımamıştır. Sevgili Peygamberimiz, tertemiz duygular içinde, şefkat ve merhamet hisleriyle dolu olarak ve ruhunun en tabiî ifadeleriyle konuşmuştur. Böylece onun mübarek sözleri apayrı bir güzellikte ve şanına yakışır bir hüsn-ü edeb üzere olmuştur.
3. İki kişi konuşurken, yanlarında bulunan üçüncü kişiyi dışlayarak aralarında fısıldaşmamalıdır. Resûl-i ekrem Efendimiz böyle bir tavrın, yalnız kalan kimsenin üzülmesine sebep olabileceğini belirtmektedir. [Buhârî]
Olgun bir Müslüman ise mümin kardeşini üzecek ve kalbini incitecek davranışlarda bulunmak istemez.
.Konuşurken tatlı sözlü ve güler yüzlü olmalı...
2021-06-02 02:00:00
"Allah’ı zikretmeksizin çok konuşmak kalbi katılaştırır. Katı kalbli olanlar ise Allah’tan en uzak kimselerdir."
Konuşma âdâbı -2-
Düşünmek ve konuşmak, insanı diğer canlılardan ayıran en mühim vasıftır. Aralarındaki alâka sebebiyle konuşma, sahibinin aklî seviyesini ve fikir yapısını gösteren pürüzsüz bir ayna gibidir. Dolayısıyla insanı insan yapan dilidir.
İslâmiyet, müminlerin söz disiplinine sahip olmalarını istemiş ve bu sahada pek çok esaslar koymuştur.
Bir mümin, her şeyden önce Besmele çekerek ve Allah’a hamd ederek konuşmaya başlamalıdır. Böyle başlanmayan her mühim iş bereketsizdir. [Ebû Dâvûd ve İbn Mâce]
Hadîs-i şerifte buyuruldu ki:
(Allah’ı zikretmeksizin çok konuşmak kalbi katılaştırır. Katı kalbli olanlar ise Allah’tan en uzak kimselerdir.) [Tirmizî]
Konuşmak, insanlar arasındaki iletişimi, muhabbeti ve anlaşıp kaynaşmayı sağlayan büyük bir ilâhî lütuftur. Yani insanlar duygu ve düşüncelerini, arzu ve taleplerini çoğu kez konuşarak ifâde ederler. Bir kimsenin kullandığı dil ve üslup, onu hayatta başarılı kılabildiği gibi hüsrâna da uğratabilir. Hatta kişinin dilini muhafaza etmesi, cenneti elde etme vesîleleri arasında zikredilmiştir. Resûl-i Ekrem Efendimiz buyuruyor ki:
(Kim bana iki çenesi arasındaki (dili) ile iffet ve nâmusunu koruma sözü verirse, ben de ona Cennet sözü veririm.) [Buhârî]
Bir başka hadis-i şerîf'te “En faziletli kimdir?” sorusuna Resûlullâh (sallallâhu aleyhi ve sellem) (Dilinden ve elinden Müslümanların emniyette olduğu kimsedir) mukâbelesinde bulunmuştur. [Buhârî]
Müslüman, konuşurken daima tatlı dilli ve güler yüzlü olmalıdır. Tatlı dil, yılanı deliğinden, kötü söz ise insanı imandan çıkarır. Münafık ise çatık kaşlı ve acı sözlüdür...
Hülâsâ, konuşurken az ve öz konuşmalı ve daima hayır söylemelidir. Lüzumsuz tafsilattan kaçınmalıdır.
Büyüklerin yanında onların izni olmadan söze başlamamalıdır. Herkesi rahatsız edecek şekilde bağırarak, yüksek şekilde konuşmamalıdır. Konuşurken gıybet etmemeli, kimseyi çekiştirmemelidir. Kimse ile alay etmemeli, başkalarını güldürmek için bile olsa yalan söylememelidir. Müstehcen ve argo kelimeler kullanmamalıdır. Kibar ve nazik konuşmalıdır.
Telefon edince, önce kendimizi tanıtmalı, telefona cevap verirken (Alo) dememeli (Buyurun efendim) diyerek karşılık vermelidir.
.Resûlullahın hareketleri insanlara örnek idi
2021-05-26 02:00:00
"Andolsun ki Resûlullah, sizin için, Allah’a ve âhiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allah’ı çok zikredenler için güzel bir örnektir."
Konuşma âdâbı -1-
Peygamber Efendimizin her hareketi ve davranışı, insanlar için bir örnek olmuştur. Rabbimiz, Kur’ân-ı kerimde Onun için şöyle buyuruyor: (Andolsun ki Resûlullah, sizin için, Allah’a ve âhiret gününe kavuşmayı umanlar ve Allah’ı çok zikredenler için güzel bir örnektir.) [Ahzâb, 21]
Bütün insanların dünya ve âhiret saâdetine vesile olan Muhammed aleyhisselâmın konuşmaları da tatlı ve tesirli idi. Söz söyledikleri zaman gür ve yüksek sesle, kelimeleri tane tane söylerler; hattâ dinleyenler sözlerini ezberleyebilirlerdi. Sözlerini umumiyetle üç defa tekrar ederler, konuşmaları esnasında başlarını yukarıya kaldırırlardı. Kimseye fena söz söylemez ve kimsenin sözünü kesmezlerdi. Boş söz asla konuşmazlardı.
Peygamberimizin ilk hanımı olan Hazret-i Hatice annemizin ilk kocasından “Hind” adında bir oğlu vardı. O, iyi bir hatipti. Hazret-i Hasan “radıyallahü anh” bir gün Hind’e “Resûl-i Ekrem’in konuşma tarzı nasıldı?” diye sordu. Hazret-i Hatice validemizin oğlu, Hind “radıyallahü anh” cevaben şöyle dedi: “Resûlullah sallalahü aleyhi vesellem, dâimâ düşünür ve sükûtu tercih ederlerdi. Lüzum hâsıl olmadıkça konuşmazlardı. Konuştukları zaman da her kelimeyi açık ve fasîh olarak söylerlerdi. Elleriyle işaret ettikleri zaman bütün kolunu kaldırırlardı. Bir şeye taaccüp edince elinin içini çevirirlerdi. Bazen bir şey söylerken iki ellerini birbirine çırparlardı. Söz esnasında lâtife ederek gözlerini öne indirirlerdi. Nâdiren güler, fakat ekseriya tebessüm ederlerdi.” [Tirmizî:Şemâil]
Hazret-i Ömer İbnü-l Hattâb “radıyallahü anh” şöyle rivayet ediyor: “Ey Allah’ın Resûlü, sen, hep bizim aramızda büyüdüğün hâlde, niçin hepimizden daha fasîh (açık ve düzgün) konuşuyorsun?” diye sordum. Allah’ın Resûlü de cevaben buyurdular ki: (Ey Ömer, ceddim İsmâil aleyhisselâmın dilindeki fesâhat, zamanla halk içinde hayli ihmal edilmiş idi. Şu İslâm devrinde kardeşim Cebrâil gelip bana, bu dilin bütün güzellik ve inceliklerini öğretmiştir.) [Celâleddin es-Suyûtî]
Resûlullah Efendimizin konuşmalarında hiçbir kapalılık ve pürüz bulunmazdı. Bütün sözleri, gayet fasîh ve vâzih idi. Asla esrarlı veya anlaşılmaz bir tarzda değildi. Yani, gizlilik ve kapalılık bulunmazdı. Zira, kapalı veya sırlı konuşulmasını hiç sevmezlerdi. Zaten bunu da, açıkça yasaklamış bulunuyordu. Resûlullah Efendimiz bir hadîs-i şerîfinde buyurdular ki: (Ben imânda açıklık ve kesinliği, amelde ise kolaylığı esas edinmiş bir din ile gönderildim! Her kim, benden sonra bu dinde, dinin bu iki büyük özelliğine aykırı gider (ve dinde kapalılık ve zorluk çıkarırsa, bilsin ki o kişi benden değildir) [Câmius-Sagîr ve Şerhi Es-Sirâcü’l-Münîr, 2/131]
.İnsan, imanla gitmek için çok gayret göstermelidir
2021-05-19 02:00:00
İmân ile ölenlere hatm-i tehlîl yapmak, yani 70.000 Kelime-i tevhîd okuyup, sevâbını rûhlarına hediye etmek çok faydalıdır.
İnsan, bu dünyada kalmak için yaratılmadı. Dünyada iş yapmak, çalışmak için yaratıldık. Çalışmalıyız! Çalışıp da, kazanıp da ölen bir kimse için korkacak bir şey yoktur. Hatta, böyle ölmek, bir devlet ele geçirmektir. Ölüm bir köprü gibidir. Sevgiliyi sevgiliye kavuşturur. Ölmek, felâket değildir. Öldükten sonra başına gelecekleri bilmemek felakettir.
Bayramlarda ve başka zamanlarda, ölülere de, dua ve istigfâr etmekle, onların ruhları için sadaka vermekle yardım etmek, imdatlarına yetişmek lâzımdır. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Ölünün mezârdaki hâli, imdât diye bağıran, denize düşmüş kimseye benzer. Boğulmak üzere olan kimse, kendisini kurtaracak birini beklediği gibi, meyyit de, babasından, anasından, kardeşinden, arkadaşından gelecek bir duâyı gözler. Kendisine bir duâ gelince, dünyânın hepsi kendine verilmiş gibi sevinmekten dahâ çok sevinir. Allahü teâlâ, yaşayanların duâları sebebi ile, ölülere dağlar gibi çok rahmet verir. Dirilerin de ölülere hediyesi, onlar için duâ ve istigfâr etmekdir.)
İmân ile ölenlere hatm-i tehlîl yapmak, yani 70.000 Kelime-i tevhîd okuyup, sevâbını rûhuna hediye etmek çok faydalıdır. Bu dünyadan îmanla gitmek için pekçok gayret göstermelidir. (Makâmât-i Mazheriyye) kitabında diyor ki: ''Hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, kendisi için veya başkası için yetmişbin adet Kelime-i tevhîd okursa, günâhları affolur) buyuruldu.''
***
Silsile-i aliyye ismi verilen büyük âlimlerden Mazher-i Cân-ı Cânân “kaddesallahü teâlâ sirrehül’azîz” hazretleri, ömrünü uygunsuz işler yaparak geçiren bir kadının kabri yanına oturmuştu. Kabre teveccüh eyledi. Yani hâtırına başka hiçbir şey getirmeyip; yalnız onu düşündü. Bu mezârda Cehennem ateşi var. Kadının imânlı olmasında şüphe ediyorum. Rûhuna (Hatm-i tehlîl) sevâbı bağışlayacağım. İmânı varsa, affolur buyurdu. Hatm-i tehlîlin sevâbını bağışladıktan sonra, elhamdülillah îmânı varmış, Kelime-i tayyibe tesîrini gösterip azaptan kurtuldu buyurdu.
(Miftâh-un-necât) kitabında yazılı hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, müminler için, her gün yirmibeş kerre, istiğfâr okursa, Allahü teâlâ, bu kimsenin kalbinden gıl ve hasedi çıkarır. İsmi, Ebdâl isimleri arasına yazılır. Ona, bütün müminler adedince, sevâp yazılır. Kıyâmet günü, bütün müminler: Yâ Rabbî, bu kulun bizim için, istiğfâr okurdu. Sen de onu affeyle! derler) buyuruldu. Gıl, hîyle demektir. Ebdâl, evliyâdan bir sınıfın ismidir. Bunun için her gün (Allahümmağfir lî ve li-vâlideyye ve lilmü’minîne vel-mü’minât vel-müslimîne vel-müslimâtil-ahyâ-i minhüm vel-emvât bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn) okumalıdır.
.Âlimlerimiz helâle harama çok dikkat ederlerdi...
2021-04-07 02:00:00
“Sofra başında kendinizi Allahü teâlânın huzûrunda biliniz. O'nun verdiği nîmeti yediğimizi unutmayınız!..”
Yeme ve içme âdâbı -4-
Evliyanın büyüklerinden Şâh-ı Nakşibend Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, tasavvuf yolunun şâhı, âlim ve velîler rehberi olan ve her hususta Peygamberimizin sünnetine tam uymaya çalışan büyük bir âlim ve velî idi. Talebelerine yaptığı, “İyi ye ve iyi çalış!” nasihati meşhurdur. Zamanında âlim ve sâlih kimseler ziyaretine gelip, hâlis ve helâl yemek yiyelim diye onun yemeklerini yerlerdi. Her zaman ve her işte sünnet-i seniyyeye uyar ve bilhassa yemek husûsunda Peygamber Efendimize uymaya çok dikkat ederdi. Çoğu zaman ekmeği kendi pişirir ve sofra hizmetini kendi yapardı. Yemek yerken; “Sofra başında kendinizi Allahü teâlânın huzûrunda biliniz. O'nun verdiği nîmeti yediğimizi unutmayınız” buyururdu...
Bir yemek gafletle, öfkeyle veya zorla pişirilse, o yemekten kendisi yemez, yedirmezdi.
Şöyle anlatılır: Bir zaman Şâh-ı Nakşibend hazretleri Gazyut denilen bir yere gitti. Orada talebelerinden birisi onlara yemek getirdi. Şâh-ı Nakşibend hazretleri buyurdu ki:
“Bu hamuru yoğuran ve yemekleri pişiren kimse, başlamasından bitirmesine kadar gadab hâlinde idi, kızmış hâlde idi. Biz ondan hiçbir şey yiyemeyiz. Zîrâ böyle yapılan yemeklerde hiçbir hayır ve hiçbir bereket yoktur. Belki de şeytan yemek yaparken hep onunla bulunmuştur. Bizler böyle bir yemeği nasıl yiyebiliriz?”
Bir nasihatinde şöyle buyurdu:
“Yenilecek bir gıda, bir yiyecek, her ne olursa olsun gaflet içinde, kızgınlık ve öfke ile veya kerâhatle, istemeyerek hazırlansa, tedârik edilse, onda hayır ve bereket yoktur. Zira ona nefis ve şeytan karışmıştır. Böyle bir yiyeceği yiyen kimsede, mutlaka bir çirkin netice meydana gelir. Gaflete dalmadan yapılan ve Allahü teâlâyı düşünerek yenen helâl ve hâlis yiyeceklerden hayır meydana gelir. İnsanların hâlis ve sâlih ameller işlemeye muvaffak olamamalarının sebebi; yemede ve içmede bu husûsa dikkat etmediklerinden ve ihtiyatsızlıktandır. Her ne hâl olursa olsun, bilhassa namazda huşû' ve hudû' hâlinde bulunmak, zevkle ve gözyaşı dökerek namaz kılabilmek, helâl lokma yemeye, Allahü teâlâyı hatırlayarak yemeği pişirmek ve yemeği Allahü teâlânın huzûrunda imiş gibi yemeğe bağlıdır. Vücûduna haram lokma karışmış bir kimse, namazdan tat duymaz.”
Tasavvuftaki hâllerinin kaybolduğunu söyleyen bir talebesine, “Yediğin lokmaların helâlden olup olmadığını araştır” buyurmuştur. Talebesi araştırdığında, yemeğini pişirirken ocakta, helâl olup olmadığı şüpheli bir parça odun yakmış olduğunu tesbit ederek buna tövbe etmiştir
.Sağlığımız için az yemeliyiz
2021-03-31 02:00:00
"Eshâbım temizliğe çok dikkat eder. Acıkmadıkça bir şey yemez ve sofradan, doymadan önce kalkar."
Yeme ve içme âdâbı -3-
Sağlığını korumak için temizliğe ve az yemeğe itina eden bir Müslüman, sağlam kalır. Kolay kolay hasta olmaz. Ölüm haktır. Hiçbir kimse ölümden kurtulamaz ve her hangi bir hastalık sonucu ölecektir. Fakat, o vakte kadar sıhhatini koruyabilmesi, ancak Müslümanlıkta emredilen hususlara ve temizliğe riayet sayesinde olur. Peygamber Efendimiz, bir keresinde buyurdu ki: (İlim ikidir: Beden bilgisi, din bilgisi.) Yani ilimler içinde en lüzumlusu, ruhu koruyan din bilgisi ve bedeni koruyan sağlık bilgisidir buyurarak, her şeyden önce, ruhun ve bedenin zindeliğine çalışmak lazım geldiğini emretti. İslamiyet, beden bilgisini, din bilgisinden önce öğrenmeyi emrediyor. Çünkü, bütün iyilikler, bedenin sağlam olması ile yapılabilir...
Bugün, bütün üniversitelerde okutuluyor ki, doktorluk iki kısımdır: Biri hijyen, sıhhati korumak. İkincisi terapötik, hastaları iyi etmektir. Bunlardan birincisi önce gelmektedir. İnsanları hastalıklardan korumak, tıbbın birinci vazifesidir. Hasta insan, iyi edilse de, çok kere, arızalı kalır. İşte İslamiyet, tababetin birinci vazifesini, hijyeni garanti etmiştir...
Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Eshâbım hasta olmaz! İslâm dini, hasta olmamak yolunu göstermiştir. Eshâbım temizliğe çok dikkat eder. Acıkmadıkça bir şey yemez ve sofradan, doymadan önce kalkar.)
Yemeği az yemenin faydaları çoktur. Bedeni kuvvetli olur. Kalbi nurlu olur. Hâfızası kuvvetli olur. Geçinmesi kolay olur. İşlerinde lezzet bulur. Allahü azîm-üş-şânı, çok çok zikir etmiş olur. Âhireti tefekkür eder. İbadetinde lezzeti ziyade olur. Her şeyde isâbet ve irşâdı çok olur. Hesâbı kolay olur.
Yemekten evvel, sünnet olduğunu düşünerek, el yıkamanın on faydası vardır: Bir kimse, yemek yemek için ellerini yıkadıkta, ıslak olan parmaklarının ucunu gözlerinin pınarına koyup geriye doğru silse, o kimse, Allahü teâlânın izniyle, göz ağrısı görmez. On fayda şunlardır:
1- Arş-ı rahmân altında, bir melek nidâ eder. Elini pâk ettiğin gibi, senin küçük günâhların pâk oldu, der. 2- Nâfile namaz kılmış gibi sevâbına nâil olur. 3- Fakîrlikten emin olur. 4- Sıddîklar sevabına nâil olur. 5- Melekler, onun için istiğfâr ederler. 6- Her bir lokmanın mukâbelesine, onları sadaka vermiş gibi sevaba nâil olur. 7- Besmele ile yemede günahından temiz olur. 8- Yemekten sonra yaptığı duası kabul olur. 9- O gece ölürse, şehit mertebesine erişir. 10- Gündüz ölürse, şehitler zümresine yazılır. [Ey Oğul İlmihali]
Yemekten önce elleri yıkamak ve kurulamamak sünnettir. Yemekten sonra, sünneti yerine getirmek niyeti ile, el yıkamanın altı faydası vardır:
1- Ars-ı a’lâ altında bir melek nidâ eder ki, (Yâ mümin! Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” senden râzı oldu.) 2- Bu nimete mahsus sevâba nâil olur. 3- Bedenindeki kıl sayısınca, sevâbı olur. 4- Rahmet deryasından nasîbi olur. 5- Elinden akan damlaların adedince sevap kazanır. 6- Vefat ettiğinde, sehit olur.
.İslâmın emir ve yasaklarına uygun yemeli ve içmelidir...
2021-03-24 02:00:00
Doyduğu hâlde yemeğe devam etmek haramdır. Haramdan kaçınmak, farzı yapmaktan da çok sevaptır.
Yeme ve içme âdâbı -2-
Yemeğe başlarken, Allahü teâlâya ibâdet etmek için, Allahü teâlânın kullarına faydalı işler görmek için, Allahü teâlânın dînini, ebedî saâdet ve huzur yolunu bütün insanlara yaymak için kuvvet elde etmeye niyet etmelidir. Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerîmde meâlen; (Yiyin, için, isrâf etmeyin. Çünkü Allahü teâlâ isrâf edenleri sevmez) [A’râf-31] buyuruyor. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: (Bir kimse kırk gün helâl lokma yerse, kalbi nurlanır.) [Tenbîhulgâfilîn]
Yemeğin farzları: 1- Yediği zaman, doymayı ve içtiği zaman kanmayı ve bu rızkın, Allahü teâlâdan olduğunu bilmek. 2- Yediğin yemek helâl ve temiz olmak. 3- Yediği yemekten elde ettiği güç ve kuvvet ile, Allahü teâlâya kulluk etmek ve yemek hazım oluncaya kadar Allahü teâlâya âsi olmamak, O’nun emrinden ayrılmamak. 4- Eline geçene kanaat etmek...
Yemeğin haramları: Doyduğu hâlde yemeğe devam etmek haramdır. Haramdan kaçınmak, farzı yapmaktan da çok sevaptır. Misafiri var ise, onun yemesine mâni olmamak için, yer gibi davranmak lâzımdır. Yemekte isrâf etmek, ziyafete davetsiz gitmek, başkasının malını izinsiz yemek, bedenine hastalık verecek şeyi yemek, riya, gösteriş ile hazırlanan yemeği yemek, zengin ve fakirin kendi nezir, adak ettiği şeyi yemek haramdır. Faiz, kumar, rüşvet gibi dinimizin haram ettiği bâtıl kazanç yolları ile kazanılan şeyleri yemek ve bu yollarla elde edilen başkasının malını haksız olarak yerken Besmele söylemek de haramdır.
Yemeğin sünnetleri: Yemeğin sünnetleri çoktur. Yemeğin evvelinde ve sonunda tuzla başlamalı ve bitirmelidir. Yemeğe Besmele ile başlamayı, sonunda da Elhamdülillah demeyi unutmamalıdır. Eğer, yemeğin evvelinde, Besmeleyi demezse, üç zararı vardır: 1- Şeytan kendisiyle birlikte, yemek yer. 2- Yediği yemek bedenine maraz, hastalık olur. 3- Yemekte bereket olmaz.
Besmele söylerse, üç faydası vardır: 1- Şeytan yemeğe ortak olmaz. 2- Yemek bedenine şifâ olur. 3- Yemekte bereket olur. Yemeğe başlarken Besmele söylemeyi unutursa, hatırladığı zaman söylemelidir. Yemek yiyeceğin zaman, ellerini yıkamak sünnettir. Peygamberimiz “aleyhisselâm”, yer sofrasında yemek yerken sağ ayağını diker, sol dizi üzerine otururdu. Masa etrafında sandalyede oturmak da câizdir...
Yediğin kapta yemek artığı bırakmayıp tam olarak yemek ve yemek yediğin kabı tam olarak silmek sünnettir. Kibirlenerek yemeğin yarısını, kaplara bulaştırıp terk etmemelidir! Sonra yemeklere hasret çekilir. Yemek sofrasında, önündeki kırıntıları yemek, yemeğin şifasındandır... Bedenin rahatını seven, az yemelidir.
.Yemek ve içmek, ibadet niyetiyle olmalıdır...
2021-03-17 02:00:00
Yemek yerken; açlığı gidermek, nefsin hakkını vermek ibâdet ve tâatleri yapabilecek kuvveti, enerjiyi kazanmak kastetmelidir.
Yeme ve içme âdâbı -1-
Anne ve babalar, yemede ve içmede dikkat edilmesi gereken dinimizin edeplerini evlatlarına öğretmelidir. İslâm terbiyesi, yeme ve içme ilmini öğrenmekle başlar. Bu hususta, İslâmiyet şunları emrediyor:
1-Yemeğe ve içmeğe, (Besmele) ile başlamalıdır. Peygamber Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, (Sizden biriniz bir şey yediği zaman [Bismillâhirrahmânirrahim] desin. Eğer başında Besmeleyi unutur ve sonra hatırlarsa, [Bismillahi evvelühû ve âhirühû] desin) buyurdu. Sonunda da (Elhamdülillah) demelidir. Herkese hatırlatmak için Besmele, yüksek sesle söylenebilir. Eshâb-ı kiramdan Ümeyye “radıyallâhü anh” anlatıyor: “Bir adam yemek yiyordu. Son lokmasına kadar Besmele çekmedi. Son lokmayı ağzına götürürken, Bismillâhi evvelühû ve âhirühû dedi. Resûlullâh "sallallâhü aleyhi ve sellem" bunu görünce güldü ve (Şeytan onunla birlikte yemek yiyordu. Allahü teâlânın ismini söyleyince, şeytan karnındakini kustu) buyurdu.”
2- Yemeği, ibâdet yapmaya kuvvetlenmek niyeti ile yemelidir. Yemek yerken; açlığı gidermek, nefsin hakkını vermek ibâdet ve tâatleri yapabilecek kuvveti, enerjiyi kazanmak kastetmelidir. Yemek, sadece zevk ve lezzet almak niyetiyle yenmez. Peygamber Efendimiz, (Nefsin, insan üzerinde hakkı vardır) buyurdular...
3- Acıkmadan, tok iken bir şey yememelidir. Peygamber Efendimiz, (Yediğiniz yemekleri, Allahü teâlâyı anarak ve namaz kılmak suretiyle eritiniz. Tok karınla uyumayınız. Yoksa kalbiniz kasavetli olur) buyurdu.
4- Aç iken de, yavaş yavaş yemelidir. Yemek ve içmekte orta hâlde olmayı gözetmelidir. Gevşeklik verecek kadar çok yememeli, ibâdet yapamayacak kadar da perhiz yapmamalıdır. Evliyanın büyüklerinden Behâeddin-i Buhârî “kuddise sirruh” hazretleri, talebelerine "İyi ye, iyi çalış" buyururdu.
5- Sağ el ile yemeli ve içmeli, ayakta iken bir şey yememeli ve su içmemelidir. Peygamber Efendimiz, (Ayakta içmeyiniz!) buyurdu. Yalnız zemzem suyu, abdest aldıktan sonra kalan su ve ilâç yutmak için ayakta içilebilir. Yolcu, her suyu ayakta içebilir denildi. Yine Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Eğer ayakta su içen kimse, midesine verdiği zararı bilseydi içtiği suyu şüphesiz ki geri kusardı.) [Abdürrezzak 10/427]
6- Yemekten önce ve yemekten sonra el yıkamalıdır. Yemekten evvel el yıkarken, önce gençler, yemekten sonra, önce yaşlılar yıkar. Yemekten önce el yıkarken, ağzı da yıkamak sünnet değildir. Fakat cünübün, ağızını yıkamadan yemesi ve içmesi mekruh olur. Kadınlara, muayyen hâllerinde mekrûh değildir.
.Evlatlarımıza ilim ve edep öğretmeliyiz...
2021-03-10 02:00:00
Dinimiz, baştan başa edeptir. Edep, kulun kendisini Cenâb-ı Hakk'ın iradesine tâbi kılması, güzel ahlaklı olmasıdır.
Evlat hakları -10-
Babanın, evlâdına karşı en mühim görevi, ona ilim ve edep öğretmek, güzel terbiye etmektir. Peygamber efendimiz buyurdu ki:
(Çocuğu güzel terbiye, evlâdın babasındaki haklarındandır.) [Beyheki]
Edep; güzel terbiye, iyi davranış, güzel ahlak, hayâ, nezaket, zarafet gibi manalara gelir. Mesela terbiyeli çocuk, edepli çocuk demektir. Hadis-i şerifte, (Evladınızı edepli, terbiyeli yetiştirin) buyuruluyor. Dinimiz, baştan başa edeptir. Edep, kulun kendisini Cenâb-ı Hakk'ın iradesine tâbi kılması, güzel ahlaklı olmasıdır.
Hazret-i Ömer, “Edep, ilimden önce gelir” buyurdu. Çok heybetli olmasına rağmen, edebinden, hayâsından Resulullahın huzurunda çok yavaş konuşurdu.
Dinimizde hayânın yeri çok mühimdir. Allahü teâlâdan utanmak, imanın kuvvetli olduğuna, hayâsızlık da imanın zayıf olduğuna alâmettir. Kur'ân-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
(İman edenler arasında kötülüğün, hayâsızlığın yayılmasını isteyenler ve sevenler için, dünyada da âhirette de elim bir azap vardır.) [Nur 19]
Hayâsız kimse, zamanla küfre düşebilir. Hayâ, imanın esasındandır. Hayâsı olan Allah’tan utandığı için günahtan çekinir. İnsanlardan utanmayan Allah’tan da utanmaz. İnsanlardan utanarak günahı gizlemek de hayâdandır. İnsanlardan utananın, Allahü teâlâdan da utandığı anlaşılır. Çünkü hadis-i şerifte, (Allah’tan sakınan, insanlardan da sakınır) buyuruluyor. Hayâsız insan mürüvvetsiz olur.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Allahü teâlâdan hayâ edin! Allah’tan hayâ eden, kötü düşünceden uzak durur, midesine girenleri kontrol eder, ölümü hatırlar.) [Tirmizi]
İslâm büyükleri bu hususta buyuruyorlar ki:
“Edep; konuştuğun zaman dilini korumak, yalnız kaldığın zaman kalbini korumak, dışarıya çıktığın zaman gözünü korumak, yediğin zaman boğazını korumak, uzattığın zaman elini korumak, yürüdüğün zaman ayağını korumak ve bütün işlerinde vaktini korumaktır.”
Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri, vaazlarında; “Veledin, çocuğun, valideyni yani ana, babası üzerinde üç hakkı vardır: Doğduğunda Müslüman ismi koymak. Akıllı olunca, kitabet, yazı, ilim ve sanat öğretmek. Bâliğ, erginlik çağına ulaşınca, dini ve ahlakı güzel bir Müslüman bulup, bununla hemen evlendirmektir” buyururdu. Oğlunu ve kızını, dinin emirlerine göre yetiştirip evlendiren ana-baba, akraba ve komşular çok sevap kazanırlar.
.Yeni doğan çocuğa yapılacak dinî vazife
2021-03-03 02:00:00
"Çocuğa güzel isim vermek, dinini öğretmek ve vakti gelince evlendirmek, evlâdın babası üzerindeki haklarındandır."
Evlat hakları -9-
İslâm medeniyetinde hayat tarzını düzenleyen ve böylece Müslümanın, dünyada ve âhirette mesut ve bahtiyar olmasını sağlayan hayat bilgisine (İlmihâl) denir. Bu ilimler, bir Müslümanın doğumundan ölümüne kadar uyması gereken kuralları öğretir. Evlatlarımız bizim göz bebeklerimizdir. Anne ve baba olacak kimseler, onun doğumunu hasretle beklemektedir. Dinimiz, dünyaya yeni gelen bir çocuk için de yapılacak işleri şöyle bildirmektedir:
1- Yeni doğan bebeğin kulağına hemen ezân ve kâmet okumalıdır. Böylece onları, cin ve şeytanın şerrinden korumalıdır. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Yeni doğan çocuğun sağ kulağına ezân, sol kulağına da ikâmet okunursa, “Ümmü sıbyan” hastalığından korunmuş olur.) [Beyheki]
(Ümmü sıbyân), hâmile kadınlara ve karnındaki bebeğe, yeni doğmuş bebeklere ve annesine musallat olan ve hastalanmalarına yol açan cin tâifesinden dişi bir şeytanın adıdır. Bundan korunmak için, 22 (Besmele), bir (Fatiha), bir (Âyet-el-kürsî), bir (İhlâs), bir (Felak), bir (Nâs) sûreleri ile (Kalem sûresi)’nin 51. ve 52. âyetlerini bir kâğıda İslâm harfleriyle yazdıktan sonra, muska hâline getirerek bebeğin üstüne asmalıdır.
2- Çocuklara güzel isim koymalıdır. Dinsizlik alâmeti olan kelimeleri ve kâfirlerin isimlerini koymaktan kaçınmalıdır. Çocuk doğunca, yedinci günü isim koymak ve başını kazıyıp, saçının ağırlığı kadar, altın veya gümüş, sadaka vermek müstehap olup çok sevaptır. Saçını kazımadan tahminî olarak verilebilir. Altın ve gümüş yerine, kâğıt para verilse ve hatta yedinci günden sonra da verilse câiz olur. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Çocuğa güzel isim vermek, dinini öğretmek ve vakti gelince evlendirmek, evlâdın babası üzerindeki haklarındandır.)
3- Çocuğun ismini ilim ehli, sâlih bir zâta koydurmalıdır. Eshâb-ı kirâm, çocuklarının isimlerini Peygamber Efendimize verdirmeyi tercih etmişlerdir. Çocuğa isim koyarken, yakınlarından yaşı büyük veya ilmi çok olan birisi, çocuğu yastık gibi yumuşak bir şey üstüne koyarak kucağına alır. Abdestli olarak kıbleye döner ve ayakta sağ kulağına ezân ve sol kulağına ikâmet okur. İsmi üç kere tekrar etmek iyi olur. Bu arada çocuğun ağzına bir tatlı sürmek iyi olur.
4- Çocuğa isim koyduktan sonra, sâlih bir evlât olması ve dine hizmet etmesi için dua etmelidir.
5- Yeni doğan çocuk için mümkünse bir (Akîka) hayvanı kesmelidir. Akîka, onu hastalıklardan ve belâlardan korur.
6- Çocuğu, altı ay kadar anne sütü ile beslemek kâfidir. Mama yiyecek hâle gelinceye kadar emzirmek vacip, bundan sonra, iki yaşına kadar müstehap, iki buçuk yaşına kadar ise, caizdir. Bundan sonra emzirmek günah olur.
.Türkistanlı Fatma'nın evliliği...
2021-02-24 02:00:00
İlmi ve güzelliği dillere destan olan Fâtıma-i fakîhe, büyük âlim Alâüddîn-i Semerkândî’nin kızı, Alâüddîn-i Kâşânî’nin hanımıdır...
Evlat hakları -8-
Kâşân, Türkistan’da Seyhun Nehri'nin kuzeyindeki Fergana bölgesinde bulunan Şâş’ın arkasında, sağlam bir kalenin de bulunduğu büyük ve güzel bir beldedir. Çeşitli harpler, bu şehri harabeye çevirmiştir. Alâüddîn-i Kâşânî, bu beldede doğup yetiştiği için oraya nisbetle Kâşânî denildi. “Kâsânî” de denilmektedir. Hocası Alâüddîn-i Semerkândî’nin “Tuhfe” kitabını şerh ederek, “Bedâyi’-üs-sanâyı’ fî tertîb-iş-şerâyi” adını vermiştir. Hocasının kızı Fâtıma-i fakîhe ile evlenip, onun dâmâdı oldu. Çok yer dolaştı. Bir ara Konya’da bulundu. Sonra Haleb’e gidip yerleşti. Orada Halâviyye Medresesi’ne müderris tayin edilip ders okuttu. Hanımı, kendisinden önce vefât etti. Kâşânî de, m. 1191 senesi receb ayının onunda, İbrâhim sûresini okumakta iken, yirmiyedinci âyet-i kerîmeye gelince, rûhunu teslim edip rahmet-i ilâhiyyeye kavuştu. Halîl İbrâhim “aleyhisselâm” makamında bulunan hanımının kabri yanına defnedildi. Haleb’in dışında bulunan kabirleri çok güzel ve latîf bir ziyâretgâhtır.
Alâüddîn-i Kâşânî’nin hanımı Fâtıma-i fakîhe, büyük fıkıh âlimi Alâüddîn-i Semerkândî’nin kızıdır. İlminin, ahlâkının ve cemâlinin güzelliği her yere yayılmış, babasının yazdığı “Tuhfet-ül-fukahâ” kitabını ezberlemişti. Onunla evlenmek için, çok fakîhler talip olmuşlardı. Hattâ Türk sultanlarından da teklif gelmişti. Hiçbirine vermedi. O sırada Alâüddîn-i Kâşânî, Alâüddîn-i Semerkândî’ye gelip fıkıh öğrenmeye başladı. O da, onunla meşgûl oldu. Bütün eserlerini okutup ezberletti. Usûl ve füru’ ilimlerinde emsalleri arasında çok yükseldi. Hocasının “Tuhfe” kitabını şerh ederek ona takdim etti. Hocası tarafından çok beğenildi. Hocası, bundan ziyadesiyle memnun kalmıştır. Bunun mükâfatı olarak, kızı Fâtıma-i fakîhe ile onu evlendirdi. Hanımı, nikâhının mehri olarak bu kitabın şerhini kabul etti. Başka bir şey istemedi. Bundan dolayı asrındaki büyük fıkıh âlimleri, onun için “Tuhfe’sini şerh etti, kızını aldı” dediler.
Alâüddîn-i Kâşânî, hanımı Fâtıma-i fakîhe ve babası Alâüddîn-i Semerkândî, üçü de aynı zamanda fetvâ verirlerdi. Bir evde üç müftî olup, her birinin fetvâsı çok yere yayılmıştı. İbn-ül-Adîm, onun hakkında diyor ki: “Benim babam, Fâtıma-i fakîhe’nin Hanefî mezhebinin mes’elelerine vâkıf olduğunu ve mezhebi çok iyi naklettiğini, çok defa o, kocası Alâüddîn-i Kâşânî’nin fetvâlarındaki noksanlıkları gösterdiğini ve kocasının da, onun re’yine rücû ettiğini bildirdi. Kocası, ona çok hürmet ederdi. İlk defa, babası ve kendisi tarafından imza edilen fetvâlar çıkardı. Evlenince de, her üçünün imzası ve el yazısı bulunan müşterek fetvâlar çıkardılar.”
Halep şehrindeki Halâviyye Medresesinin fakîhlerinden birisi olan Dâvûd bin Ali diyor ki: “Ramazân-ı şerîfte, fakîhler için iftar yemeği vermeyi ilk olarak âdet hâline getiren Fâtıma-i fakîhe’dir. Kolundaki iki bileziği çıkarıp sattığını öğrendik. Aldığı paralarla yiyecek satın alıp, her gece fukahâya (fıkıh âlimlerine) yemek verdi. O zamandan bugüne kadar, o hâl ve âdet devam edip gelmektedir.”
.Buharalı bir gencin evlendiği gece...
2021-02-17 02:00:00
Bir genç, sâliha bir kızla evlenmişti. Gelin, ilk akşam damada “Kadınlara ait hayız ve nifas bilgilerini biliyor musun?” diye sordu...
Evlat hakları -7-
Türkistan’ın Buhara şehrinde Ahmed bin Hafs isminde bir genç vardı. Evlenmek istediğinde, sâliha bir kız bulup evlendi. Zifaf gecesi, gelinin yanına vardığında, gelin damada;
“Kadınlara ait hayız ve nifas bilgilerini öğrendin mi?” diye sual etti.
Kocasından “Hayır” cevabını alan gelin, edep ile tekrar sordu:
“Allahü teâlâ, (Kendinizi ve ehlinizi Cehennem ateşinden koruyun!) buyurdu. İlimsiz, Cehennemden koruma işini nasıl yapacaksın?”
Bu söz damadın hoşuna gitti. Hanımını Allahü teâlâya emanet edip, ilim ve irfan merkezi olan Rey şehrine gitti. On beş sene İmâm-ı Muhammed Şeybanî hazretlerinden ilim öğrendi. Altı senede de bunları ezberledi. Âlim olarak, zevcesinin yanına döndü...
Hocası, buna "Ebû Hafs-ı kebîr" (rahmetullahi teâlâ aleyh) ismini koydu...
Ebû Süleyman-ı Cürcanî ile yola çıktı. Harzem’de Ceyhun Nehri’ni geçerken Ebû Hafs’ın kitapları suya düştü. Ebû Süleyman’dan, yazmak için kitapları emanet olarak istedi. Ebû Süleyman, ona dedi ki:
“O kadar okumalı ve öğrenmeliydin ki, kitaba ihtiyaç kalmamalıydı...”
Ebû Hafs, bu söz üzerine tekrar Rey şehrine geri döndü. Altı sene daha kalarak, okuyup öğrendiği bu kitapları ezberledi. Sonra evine döndü. Buharalılar, suyun kenarına kadar genci karşılamaya geldiler. Çok izzet, ikram ve hürmette bulundular. O gece evine gitmedi. Bunu merak eden komşuları;
“Yirmi bir sene geçti. Şehrimize geldiğiniz hâlde evinize niçin gitmediniz?” dediklerinde, bir kâğıt parçası çıkarıp ona baktı ve onlara şöyle cevap verdi:
“Bu kâğıtta gördüm ki, bu gece hanımımın hayız halinin/âdet görmesinin son gecesidir. Eve gitmedim. Bu sabah temizlenecek, ben de evde olacağım. Çünkü kadınların, hayız ve nifas (âdet ve lohusa) hâlinde iken yapması haram şeyler vardır. Bunlar; 1- Namaz kılmak. 2- Kur’ân-ı kerim okumak. 3- Kur’ân-ı kerime dokunmak ve Kur’ân-ı kerimi taşımak. 4- Hac ve umrede Kâbe'yi tavaf yapmak. 5- Camide durmak. 6- Oruç tutmak. 7- Cima etmek. Kadın, kocası ile cinsi münasebette bulunmak...
Dinimizin emir ve yasaklarına tam uyan hakiki âlimler, işte böyle dikkat ederlerdi. Ebû Hafs da bunlardan biridir. Bu gayreti neticesinde Ebû Hafs-ı Kebîr=Büyük Hafs olarak anıldı. Bunun için şöhreti, kıyamete kadar devam eder. Örnek hareketi nesillerce anlatılır, gider. Böylece, Allahü teâlânın rahmetine ve rızasına kavuşur...
.Damatların, camilerde seçildiği zamanlar...
2021-02-10 02:00:00
Şâh Şücâ-i Kirmânî, takvâ ehli bir damat arıyordu... Nihâyet câmide bir genç gördü. Namazını tâdil-i erkânla kılıyordu...
Evlat hakları -6-
Büyük velîlerden Şâh Şücâ-i Kirmânî hazretleri, Kirman Padişahının oğlu idi. 889 senesinde vefât etti. Bu zâtın, sâliha bir kızı vardı. Kirman vilâyetnin en güzel kızıydı. Edep ve takvâ sâhibesiydi. Çok da isteyeni vardı. Ama babası kimseye vermiyordu. Zîra takvâ ehli bir damat arıyordu. Nihâyet câmide bir genç gördü. Namazını tâdil-i erkânla kılıyordu. Bu hâli çok hoşuna gitti. Onu, gıbta ile seyretti. Namazı bitince, yanına gitti. Aralarında şöyle konuştular: “Selâmün aleyküm evlât.” “Aleyküm selâm bey amca.” “Evli misin evlâdım?” “Hayır efendim, bekârım.” “Bak ne diyeceğim... Hem güzel, hem de takvâ sâhibi bir kız olsa, onunla evlenir misin?”
Genç, şaşırdı birden. “Şey, bilmem ki, hiç düşünmedim.” “Düşün öyleyse.” “Amca, bana kim kız verir ki?” “Neden oğlum?” “Ne bileyim, hiç dünyalığım, param-pulum yok da ondan.” “Olmasın, dünyalık çok mühim değil.” Delikanlı iyice meraklanmıştı. Sordu hemen: “Kim bu kız bey amca?” “Benim kızım, hem güzel, hem takvâ ehli, onu sana vermek istiyorum.”
Genç sevindi tabii: “Bilmem ki, siz istedikten sonra...” Büyük zât buyurdu ki: “Tamam evlât, mübârek olsun.” Tezinden nişan, düğün yapıldı. Çabucak evlendiler. Ve mesut bir hayat yaşadılar...
***
10 Şubat, gazetemizin kurucusu Merhum Enver Ören Ağabey'in doğum yıl dönümüdür. Bugün, bu vesileyle onun hocasına nasıl damat olduğunu; kendisinden dinlediğimiz gibi nakletmeye çalışalım inşallah:
-Kuleli Askerî Lisesinde talebe idim. Bir gün Kimya Hocamız olan Hüseyin Hilmi Işık Efendi, bir dersimizden sonra hepimize “Beylerbeyi Camii'nde Fahri Hoca var. Cumartesi günleri saat dörtte vaaz verir. Gidin, dinleyin” dediler. Sınıf arkadaşımız Erol Güzey ile beraber gittik... Mektebden bizden başka kimse gelmemişti. O gün hoca yoktu. Camide Mevlid-i şerif okundu. Mevlidi dinlerken ağladım... Mevlid bitti, camiden çıktık. Otobüs durağında beklerken, bir Osmanlı hanımefendisi vakarla önümüzden geçti...
Birkaç gün sonra İsmail Silleli Ağabey geldi. Yaka numarası 1034 olan talebeyi sordu. O da bendim. “Seni Hilmi Hocamız evine çağırıyor” dedi. Meğer bizim gördüğümüz Osmanlı hanımefendisi, Hocamızın refikası “Sîret Hanımanne” imiş. Mevlidde benim ağladığımı görmüş. Yaka numaramı almış, hocamıza söylemiş. Hocamız da bunun üzerine bizi eve getirmesi için İsmail Silleli Ağabeye vazîfe vermiş. Bana, “Evi, Zeki Ağabey biliyor, seni götürsün” dedi. Beraber gittik...
Evde dört-beş yaşlarında küçük bir kız çocuğu vardı... Hocamız çay ikrâm etti. Mektûbât-ı Rabbânî’den okudular...
Ertesi gün İsmail Silleli Ağabey dedi ki: “Sen zamanı gelince orada gördüğün kızla evleneceksin!” Güldüm geçtim... Fakat yıllar sonra dediği gibi haneye Damat oldum
.Hizmetçisini damat seçen vali
2021-02-03 02:00:00
Merv Vâlisi'nin gelinlik çağına gelmiş, iffet sahibi bir kızı vardı. Eşraftan çok kimse, bu kıza talip oldular. Ancak...
Evlat hakları -5-
Türkistan'ın Merv şehri Vâlisi Nuh bin Meryem’in, gelinlik çağına gelmiş, iffet sahibi sâliha bir kızı vardı. Şehrin eşrafından, ileri gelen zenginlerinden birçok kimse, bu kızı istediler... Vâli, meşveret edilmeye lâyık olanlarla istişare etti. Bir de Hristiyan komşusu vardı. Vâli Bey, “Komşumla da meşveret edeyim. Başka dindendir ama, yine de komşumuzdur” diye düşünüp onu çağırdı. Onunla istişare etti. Hristiyan komşu vâliye dedi ki:
“Ey vâli! Bu işte bizden öncekilerin âdetleri vardır. Sizden öncekilerin de âdetleri vardır. Zamanımız insanlarının da âdetleri vardır. Şimdi sen serbestsin, hangisini istersen seç!”
Vâli, bu üç yolun açıklanmasını isteyince, Hristiyan komşu şöyle anlattı:
“Bizim büyüklerimiz, asîl, soylu birisini bulup kızlarını ona verirlerdi. Sizin büyüklerinizin âdeti, takvâ sahibine/haramlardan sakınana vermekti. Zamanımızdakilerin âdeti ise, zenginleri tercih etmektir. İyi soya, asalete ve kuvvetli dine itibar etmezler. Sen, bunlardan hangisini tercih ediyorsun?”
Bunun üzerine Vâli “Ben, kendi büyüklerimizin âdeti ile amel eder ve takvâ sahibini tercih ederim” diye cevap verdi...
Vâlinin Mübârek adında, bağına-bahçesine bakan bir hizmetçisi vardı. Bir gün vali, ondan üzüm istedi. Getirdiği üzüm henüz olmamıştı, başka üzüm istedi. O da ekşi çıktı. Vali bey, "Bahçede o kadar üzüm var, niçin böyle üzüm getiriyorsun?" dedi. Mübârek; "Efendim! Ekşisini tatlısını bilmiyorum!" diye cevap verdi. Vali Bey; "Sübhanallah! İki aydır bağdasın, daha hangisinin ekşi, hangisinin tatlı olduğunu niçin bilmiyorsun?" diye çıkıştı ve "Niçin onlardan yemedin?" dedi. O da; "Siz, benden bağınızdaki meyvelerin muhâfazasını istediniz. Bunlardan izinsiz alıp yemem uygun olur mu?" cevâbını verdi...
Vâli, düşünüp araştırdı. Merv şehrinde kendi kölesinden daha müttekî ve dindar kimse bulamadı. Kızını kölesi Mübarek’e nikâh etti...
Mübarek kırk gün gelinin yanına gitmedi. Annesinin bundan haberi olunca, kocasına “Böyle sâliha bir kızı kölene verdin. O ise, günlerdir henüz yüzüne bile bakmadı. Senin bu yaptığın nedir?” dedi.
Durumu öğrenen Vâli, kölesine gidip dedi ki: “Ey Mübarek! Sen benim çocuğuma nâz mı ediyorsun da yanına gitmiyorsun?”
Mübarek ise şöyle cevap verdi: “Ey Müslümanların emîri! Ben sizin kerîmenize nasıl naz ederim de yaklaşmam. Ama, siz vâli olduğunuz için korktum. Bu kız sizin evinizde iken şüpheli bir şey yemiştir. Ben ise, yediğimiz lokmalara çok dikkat ediyorum. Ona helal yemek yediriyorum. Vücudunda bulunan kanının tamamen temiz olmasını istiyorum. Allahü teâlâ, bize bir çocuk verirse sâlih, iyi olmasına çalışıyorum...”
Bu cevabı işitince, Vâli daha da çok sevindi.
Mübarek, kırk gün olunca hanımının yanına varıp zifâfa girdi. Yediği lokmalarına bu kadar ihtiyatlı olunca, Allahü teâlâ ona, Abdullah isminde bir oğul nasip etti... İşte bu seçilmiş insanların evlâdı olan Abdullah bin Mübarek, zamanında dört şeyde dünyada eşsizdi:
Birincisi, onun zamanında dünyada onun gibi bir âlim yoktu. İkincisi, yumuşak huylu olması eşsizdi. Üçüncüsü, çok şecaat sahibi, yiğit bir kimseydi. Dördüncüsü de, çok cömert idi. [Rıyadünnâsihîn]
.Kız babası için damat seçimi çok önemlidir...
2021-01-27 02:00:00
Evlat hakları -4-
Gelibolulu Süleyman Efendi'nin torunu Abdurrahman bin Muhammed, Osmanlı Şeyhülislamının damadı idi. "Mecma’ul-enhür" adındaki (Mülteka şerhi) kitabı, "Damat" ismi ile meşhurdur. 1668 senesinde vefat etti. Abdurrahman bin Muhammed hazretleri; ana-babası, küçükken vefat etmiş olup Edirnekapı’nın dışında iki odalı bir bağ evinde yaşıyordu... Medresede talebe iken, karlı bir kış gecesi mum ışığında, evinde ders çalışıyordu. O gece kapısı çalındı. Besmeleyle açtı ve genç bir kızın beklediğini gördü. Ona, "Efendim, evimizde yangın çıktı. Kaçarken yolumu kaybettim, evimi bulamadım. Bir ışık gördüm. Sığınmak için buraya geldim. Dışarısı çok soğuk. Beni bu gece misafir alır mısınız?" dedi. "Peki" deyip, içeri aldı. Yandaki odayı gösterdi. Kendisi yine ders çalışmaya devam etti...
Aradan biraz zaman geçince, kız endişeye kapıldı. Acaba bu genç kendisine ne yapacaktı? Merak edip kapı aralığından baktı. Talebe ders çalışırken, arada bir elini mum alevine tutuyor, yanınca geri çekiyordu. Bu hâl sabaha kadar devam etti. Sabah olunca kızcağız evine gitti. Ailesi perişandı. Kızının geceyi nerede geçirdiğini sordu. “Bütün gece seni aradık” dediler. Kız da, “Evimizin yolunu kaybedince, Edirnekapı civarında şehre uzak bir yerde bir ışık gördüm. İki odalı bir kulübeydi. Oraya sığındım. Bir genç ders çalışıyormuş, beni içeri aldı” dedi. Babası şaşkına döndü ve;
"Kızım ne diyorsun sen? Yalnız yaşayan bir gencin evinde nasıl kalabildin?" deyince kız, “Baba korkma, benim yüzüme bile bakmadı. Beni öbür odaya geçirdi. Sabaha kadar ders çalıştı. Bir ara kapı aralığından baktım, dersine ara verip yanan mumda parmağını yakıyordu. Sabaha kadar buna devam etti” dedi...
Bu, bir Osmanlı şeyhülislamının kızıydı. İki asker gönderip, genci makamına getirtti ve ona;
“Dün gece benim kızım yolunu kaybetmiş, sizin eve misafir olmuş, doğru mu?” diye sordu. Genç de, “Evet efendim doğrudur” dedi. “Ders çalışırken ara verip, arada bir parmağını muma tutup yakmışsın, sonra elini çekip derse devam etmişsin. Bu hâl sabaha kadar devam etmiş. Neden ara sıra parmağını yaktın?" diye sorunca, genç cevabında;
“Efendim, ders çalışırken şeytan vesvese verdi. Ben de, eğer şeytana uyarsan, yarın vücudunun tamamı yanacak. 'Şimdi sadece parmağının acısına dayanamıyorsun. Bütün vücudun yanınca nasıl dayanacaksın' dedim ve parmağımı sabaha kadar muma tuttum... Kızınızın yüzüne bile bakmadım” dedi. Kızına, namaz kılan ve haram işlemeyen bir damat arayan Şeyhülislam da;
“Artık benim damadımsın, kızımı sana verdim. Her türlü tahsil masrafların da bana aittir” deyip, seçimini yapmıştı... İşte daha sonra, bu gencin yazdığı çok kıymetli bir fıkıh kitabı, hep "Damat" olarak bilindi.
.Babalar, evlatlarına lâyık olacak anne seçmelidir!
2021-01-20 02:00:00
Hazret-i Ömer bir gece vaktinde, Medîne sokaklarını gezmekteydi. Bir şey dikkatini çekti ve ansızın durakladı!
Evlat hakları -3-
Müslümanların ikinci halîfesi Hazret-i Ömer “radıyallahü anh” âdeti üzere, bir gece vaktinde, Medîne sokaklarını gezmekteydi. Bir yere gelince ansızın durakladı. Önünden geçmekte olduğu evden dışarıya kadar taşan bir tartışma sesi dikkatini çekmişti. Bir ana, kızına “Kızım, yarın satacağımız süte biraz su karıştır!” demekteydi... Kız ise “Anacığım, halîfe süte su karıştırılmasını yasak etmedi mi?” dedi. Ana, kızının sözlerine sert çıkarak “Kızım, gecenin bu saatinde halîfe süte su kattığımızı nereden bilecek?” dedi. Ancak gönlü, Allah sevgisi ile dolu olan ve Ondan çok korkan kız, anasının süte su katma hîlesini yine kabullenmedi ve;
“Anacığım! Diyelim ki halîfe görmüyor, peki Allah da mı görmüyor? Bu hîleyi Allahü teâlâdan gizlemek mümkün mü?” dedi. Gönlü, Rabbânî hakîkatlerle aydınlamış olan ve kalbindeki Allah korkusu, hücrelerine kadar işlemiş bu kızın, annesine verdiği cevap, Hazret-i Ömer’i “radıyallahü anh” son derece duygulandırdı. Müminlerin Emîri, onu sıradan bir sütçü kadının kızı değil, gönlündeki takvâsı ile müstesna bir nasip bildi ve oğlu Âsım’a gelin olarak aldı.
İslam tarihinde "İkinci Ömer" olarak zikredilen, merhamet ve adalet âbidesi olan meşhur halîfe Ömer bin Abdülazîz hazretleri, işte bu temiz âilenin neslinden dünyaya gelmişti...
***
İlim ve edebin zirvesine yükselen Alâeddîn-i Attâr hazretlerinin, hocasına damat olmasının hikâyesi şöyledir:
Silsile-i âliyye büyüklerinden Alâeddîn-i Attâr hazretlerinin babası, Buhâra'da çok zengin biriydi. Nihâyet ömrü bitti ve öldü. Çok da mal ve para bırakmıştı. Ama Alâeddîn, hiçbir şey almadı. Şâh-ı Nakşibend Behâeddîn Buhârî ismini işitmişti. O mübârek zâtı buldu. Ve gidip Ona talebe oldu. Odasında, ne yorganı vardı ne de bir yatağı. Bütün dikkatini dersine vermişti. Hocası da, Onu çok sevdi. Kalbindeki cevheri gördü. Ve bir gün hanımına dedi ki: “Kızımız bülûğa erince, haber ver!..”
Bir müddet sonra aldı bu haberi. Ve Alâeddîn'in odasına gitti. Gördü ki, bir hasıra oturmuş. Dersine çalışıyor. Alâeddîn, hocasını gördü ve birden fırladı ayağa. Mübârek zât içeri girdi. Etrafa şöyle bir bakındı. Odasının köşesinde, bir kırık testisi ve bir tek de tuğlası vardı. Talebesine baktı. Onunla konuşarak buyurdu ki: “Sana bir teklîfim var.” “Buyurun hocam, emredin.” “Şayet kabul edersen, seni kızımla evlendirmek istiyorum, ne dersin?” Alâeddîn şaşırdı! Ve cevâben arz etti ki:
“Bu, bana çok büyük bir lütuf olur. Ama hiç dünyalığım yok efendim.” Hocası da;
“Biliyorum evlâdım, ama evlenmek için dünyalık şart değil ki. Rızkınıza gelince, Allahü teâlâ rızka kefîldir” buyurdu ve düğünleri olup evlendiler...
.Evlatların da, ana baba üzerinde hakları vardır
2021-01-13 02:00:00
Yaşlı bir kimse, Halîfe hazret-i Ömer’in yanına gelip, oğlundan şikâyet etti. Hazret-i Ömer, çocuğu ayıpladı. Ancak!..
Evlat hakları -2-
Ana ve babanın, çocukları üzerinde hakları olduğu gibi, evladın da onlar üzerinde hakları vardır. Çocukların, başlıca hakları şunlardır:
1- Çocuğun babası, ona anne olacak kadını öyle birini nikâhlamalıdır ki, sonradan insanlar çocuğa, annesinin soyu ve hayatı hakkında kötü, dokunaklı söz söylemesinler.
2- Çocuğuna güzel isim koymalıdırlar. Resûlullah Efendimizin isimlerinden vermeye gayret etmelidir.
3- Çocuğuna Kur’ân-ı kerîm öğretmelidir. Çünkü Kur’ân-ı kerîmin ve Kur’ân okuyanların fazîleti çoktur. Kur’ân ehli, Allahü teâlânın seçkin kullarıdır.
4- Çocuğunu helal lokma ile beslemeli ve büyütmelidir. Böyle yapmazsa, haram yemeklerin tesiri, onun özüne işler ve o çocuktan uygunsuz işler meydana gelir.
5- Çocuğuna yedi yaşında namaz kıldırmalıdır. Böylece bedeni namaza alışır, küçük yaştaki alışkanlıkları ve ibadetleri devam eder.
6- Çocuğuna ilim ve sanat öğretmelidir. Cahillik ve sapıklıktan kurtarmalıdır. Dünya ve âhirette kurtuluş ilimledir. Eğer bu olmazsa bir sanata göndermelidir. Çünkü sanat, fakirlikten emniyettir. Kendisi ne kadar zengin olsa da, çocuğuna bir sanat, bir iş öğretmelidir. Bir gün işine yarar. Dünya malı kalıcı değildir. Çünkü bir mesleği olmaz ve kendini, dünya nimetlerini elde etmeye gücü yeter bulamazsa, boş ve işsiz oturması tabiidir. İslam âlimleri diyor ki:
Bir kimse çalışmayıp oturuyorsa, şu üç sebepten birisi onda vardır: Ya zâhiddir, dünyaya düşkün değildir. Veya tembeldir, çalışmaya üşeniyordur. Yahut da kibirlidir, çalışmayı ve çalışanları küçümsüyordur. Tembellikten çalışmayan, az zaman sonra dilenciliğe düşer. Kibir edip çalışmayan bir müddet sonra hırsızlığa mübtelâ olur. Helal kazanç yollarından biriyle meşgul olursa, bu âfetlerden kurtulur.
***
Yaşlı bir kimse, Halîfe hazret-i Ömer’in “radıyallahü anh” yanına gelip, oğlundan şikâyet etti. Hazret-i Ömer, çocuğu ayıpladı, azarladı. Bunun üzerine Çocuk da; “Yâ Emîr-el-müminîn! Çocuğun, babası üzerinde hiç hakkı var mıdır?" dedi. Hazret-i Ömer, cevabında; “Elbette vardır. Birisi, annesi öyle kimse olmalıdır ki, başkaları, onun yüzünden çocuğa sitem etmemelidir. Sonra, çocuğuna güzel isim vermeli, helal lokma ile belemeli, yedi yaşına girince Kur’ân-ı kerîm okumasını öğretmek ve namaz kılmağa alıştırmaktır” buyurdu...
Bunun üzerine çocuk şunları söyledi: “Ey Mü’minlerin Emîri! Babam, anneme dört yüz dirhem gümüş mehir verip nikâh etmiş. Benim ismimi de, (gübre, pislik böceği) anlamına gelen “Cu’l” koydu ve Kur’ân-ı kerîmden bana bir âyet bile öğretmedi...
Hazret-i Ömer, babaya dönüp buyurdu ki: “Ey ihtiyar! Hâlâ şikâyetin var mı?”
.Evlat, ana babaya ilâhî bir emanettir...
2021-01-06 02:00:00
Evlât, büyük nîmettir. Nîmetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Bunun için "Pedagoji" İslâm dîninde çok kıymetli bir ilimdir.
Evlat hakları -1-
Ailemizin göz bebeği olan evlatlarımız, ana baba elinde ilahî bir emanettir. Çocukların temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi hâsıl olur. Çocuklara îmân, Kur’ân ve Allahü teâlânın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saâdetine ererler. Bu saâdette anaları, babaları ve hocaları da ortak olur. Eğer bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Yapacakları her fenalığın günahı, ana, baba ve hocalarına da verilir. Tahrîm sûresi 6. âyet-i kerîmesinde meâlen buyuruluyor ki:
(Kendinizi ve evlerinizde ve emirlerinizde olanları ateşten koruyunuz!)
Bir babanın, evlâdını Cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden korumasından daha mühimdir. Cehennem ateşinden korumak da, îmânı ve farzları ve haramları öğretmekle ve ibadete alıştırmakla ve dinsiz, ahlâksız arkadaşlardan korumakla olur. Bütün fenalıkların başı, fena arkadaştır.
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” (Bütün çocuklar Müslümanlığa uygun ve elverişli olarak dünyaya gelir. Bunları, sonra anaları, babaları Hıristiyan, Yahûdi ve dinsiz yapar) sözü ile Müslümanlığın yerleştirilmesinde ve yok edilmesinde en mühim işin, gençlikte olduğunu bildiriyor. O hâlde, her Müslümanın birinci vazîfesi, evlâdına İslâmiyeti ve Kur’ân-ı kerîmi öğretmektir. Evlât, büyük nîmettir. Nîmetin kıymeti bilinmezse, elden gider. Bunun için (Pedagoji), yani çocuk terbiyesi, İslâm dîninde çok kıymetli bir ilimdir. İslâm dînine karşı olanlar da, bu mühim noktayı anladıkları içindir ki, asrımızın en tehlikeli dinsizlik ocağı olan mason ve komünistler, (Gençliğin ele alınması birinci hedefimizdir. Çocukları dinsiz olarak yetiştirmeliyiz) diyorlar. O hâlde, Müslümanlar, birbirlerine daima (Emr-i ma’rûf) ve (Nehy-i münker) ederler. Yani, Allahü teâlânın emrettiği ve yapınız dediği şeyleri öğretir ve yasak ettiği haramları bildirir ve yapılmasına râzı olmazlar.
Dîn-i islâmın temeli, îmânı, farzları ve haramları öğrenmek ve öğretmektir. Gençlere bunlar öğretilmediği zaman, İslâmiyet yıkılır, yok olur. Allahü teâlâ, Müslümanlara (Emr-i ma’rûf) yapmayı emrediyor. Yani, benim emirlerimi, bildiriniz, öğretiniz diyor ve (Nehy-i anilmünker) emrediyor. Yani, yasak ettiğim haramları bildiriniz ve yapılmasına râzı olmayınız, diyor.
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki:
(Birbirinize Müslümanlığı öğretiniz. Emr-i ma’rûfu bırakır iseniz, Allahü teâlâ, en kötünüzü başınıza musallat eder ve dualarınızı kabul etmez.)
.Müslüman, veren el sahibi olmalıdır...
2020-12-30 02:00:00
Sevgili Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Veren el, alan elden daha hayırlıdır."
Müslümanların hakları -12-
Allahü teâlânın kullarına hizmet etmek ibadettir... Evliyanın büyüklerinden Şâh-ı Nakşibend Behâeddin-i Buhârî hazretleri de şöyle anlatıyor: “Ben gençliğimde tasavvuf nedir, evliyalık nedir bilmezdim. Ama benim bir huyum vardı. Hastalara giderdim. İlaç alır, onlara verirdim. Borçluların borcunu öderdim. Evleneceklere yardım ederdim. Yaralanmış hâlde gördüğüm hayvanların yarasını tedavi ederdim. Böylece Allahın kullarına yardım eder, onların duasını alırdım. Bu hâlim, Allahü teâlânın hoşuna gitti. Mükâfat olarak, beni sevdiği kullarına kavuşturdu ve tasavvufun zirvesine çıkardı.”
Merhum Enver Ören Ağabey de bir sohbetinde şöyle anlatmıştı: “Veren kimse, çok kolay can verir. Annemin annesi çok cömert kimseydi. Yanına gelenlere, ayrılırken mutlaka bir şey vermeye çalışırdı. Evde hiçbir şey bulamazsa, mutfaktan soğan verirdi. Ölürken elleri açık gitmişti. Vermeye alışkın olduğundan, en kıymetli varlığı olan canını da kolay vermişti.”
Âlimlerden birisi, talebesi ile gezerken, bir tarlanın yanındaki ağaçlardan birinin altında eski bir çift ayakkabı gördüler. Belli ki civarda çalışan birisinin ayakkabısıydı. Talebe "Hocam bu ayakkabıyı saklasak da, sahibi geldiğinde ayakkabısını bulamayınca, o anki hâlini seyretsek, ne dersiniz?" dedi.
Hocası "Sevincimizi başkalarının üzüntüsü üzerine kurmak doğru değildir. Gel şöyle yapalım; sen zengin bir ailenin çocuğusun, bu ayakkabının içine bir miktar para bırak, sahibi gelip bunu gördüğü zamanki sevincini seyredelim" dedi...
Talebe bu teklifi daha güzel buldu ve adamın ayakkabısının içine bir miktar para koydu. Hocası ile görünmeyecek şekilde bir ağacın arkasına saklandılar.
Bir müddet sonra, ayakkabının sahibi geldi. Elbiselerini değiştirdi, ayakkabısını giyerken içinde bir şey olduğunu fark etti. Baktığında bunun para olduğunu gördü. Bir müddet etrafına bakındı, hiç kimseyi göremeyince, dizleri üzerine oturdu ve ellerini açıp;
"Ya Rabbi, eşimin hasta, çocuklarımın aç olduğu sence malumdur. Verdiğin bu nimet için sana sonsuz şükürler olsun" deyip gözyaşlarına boğuldu ve uzun bir süre ağladı... Bunu gören hoca ile talebesi de gözyaşlarını tutamadılar. Sonra hoca talebesine döndü;
"Bu ilk tekliften daha güzel olmadı mı, şu an daha mutlu değil misin?" dedi. Talebesi;
“Evet hocam, daha sevinçliyim. Şimdi, daha evvel anlamadığım şu cümlenin manasını anladım: Verdiğin zaman, aldığın zamankinden daha mutlu olursun.”
Hocası dedi ki: “Evladım! Güçlü ve haklı olduğunda affetmek vermektir... Yokluğunda, arkasından din kardeşine dua etmek vermektir... Haksız iken özür dileyebilmek vermektir... Başkasının ırzına kem gözle bakmamak vermektir... İnsanların gönüllerine sevinç ekmek vermektir...”
.Her Müslüman, mazlumların yardımcısı olmalıdır...
2020-12-23 02:00:00
"Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu yardımsız bırakmaz ve onu hor görmez."
Müslümanların hakları -11-
Her Müslümanın, din kardeşlerine karşı görevlerinden biri de, mazlum ve mağdur duruma düşenlere yardım etmektir. Peygamber Efendimiz, (Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu yardımsız bırakmaz ve onu hor görmez) buyurmaktadır. Müslüman, gücü yettiğince herkese iyilik etmeli ve sıkıntıya düşenlere yardımcı olmalıdır. Sevgili Peygamberimizin şu öğütleri, her daim kulağımıza küpe olmalıdır:
(Zulme yardımcı olan kimse, şüphesiz Allah’ın gazabına uğrar) ve (İnsanlar bir zâlimi görürler de onun zulmüne engel olmazlarsa, Allah’ın onları umumi bir azaba uğratması kaçınılmazdır.) [Ebû Davud] Ve yine, (Mazlûm da olsa, zâlim de olsa din kardeşinize yardım ediniz) buyurunca, "Ya Resûlallah, zâlime nasıl yardım ederiz?" dediler. Cevabında buyurdu ki: (Onun zulmüne mâni olmak suretiyle yardım etmiş olursunuz.) [Buharî] Ve yine buyuruldu ki: (Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Onu incitmez, üzmez. Bir kimse bir Müslümanın ayıbını, kusurunu örterse, Allahü teâlâ, kıyamette onun ayıplarını, kabahatlerini örter.) [Buhari]
Dünyanın pek çok yerinde masum insanlara yönelik zâlimlerin saldırılarında, her gün onlarca insan ölmekte, kalplerimizdeki yangın dağlar gibi yükselmekte, kadın, erkek, yaşlı, bebek ayrımı gözetmeden Müslüman kardeşlerimize yapılan zulümler yüreğimizi dağlamaktadır. Yere düşen her damla kan, mazlûmun gözünden dökülen her damla yaş, zihin ve gönül dünyamızı paramparça etmektedir. Müslümanlara düşen görev, zâlimin yanında değil, her daim mazlûmun ve mağdûrun tarafında olmaktır.
Dünyanın neresinde olursa olsun zulme sessiz kalmak, mazlumlara el uzatmamak, onlara yardım etmemek, Peygamberimizin öğütlerine kulak tıkamak olur. Bu hâl, İslâm ahlâkına uymayan bir davranıştır. Bize düşen, mazlumun duasını almak için, elimizden geldiğince, onlara maddi ve manevi destek olmaktır. Bedenimizle, mal ve para yardımı ile ve hiçbirini yapamaz durumdaysak bile dua ederek, onlara yardımcı olmalıdır. Mazlum ve mağdurların, yetimlerin ve öksüzlerin, yurtsuz ve yuvasız kalan masumların, bir an önce uğradıkları zulümden kurtulmaları için Rabbimize el açıp dua etmelidir.
1983 senesi Berat Kandilinde, Merhum Hüseyin Hilmi Işık "kuddîse sirrûh" Hocamızı ziyaret etmiştim. Osman Nuri Ağaoğlu kardeşimiz de oradaydı. Uzun bir sohbetin sonunda buyurdular ki: “Şimdi Afgan milleti, Rusların zulmüne uğradı. Yaşlı olduğum için bedenen katılıp onlara yardım edemiyorum. Param olmadığı için mal ile de yardım gönderemiyorum. Ama beş vakit namazımda onların, muvaffak ve muzaffer olmaları için dua ediyorum. Her Müslümanın da, zulme uğrayan Müslüman kardeşlerine yardım etmesi lazımdır.”
.Müslüman, muhtaçlara yardım etmelidir...
2020-12-16 02:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "İyilik zâyi olmaz, kötülük unutulmaz, herkes ettiğini bulur." [Beyheki]
Müslümanların hakları -10-
Müslümana yardım etmek, onu sevindirmek ibadet olur. İyi kimse, hem kendisi iyi olan, hem de başkalarının iyi olmasına çalışan kimsedir. Bu hususta, Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: (Bir mümini sevindiren, beni sevindirmiş olur) ve (Müslümana sözle yardım eden veya onun için bir adım yürüyen, kıyamette Peygamberlerle emin olarak haşrolur ve 70 şehit sevabına kavuşur.)
Lâyık olana da, olmayana da iyilik etmelidir. "İyilik ettiğin kimsenin şerrinden sakın!" denmiş ise de, dinimiz, herkese iyilik etmeyi emrediyor. Genel olarak kötü kimseler, kadirşinas değildir, nankördür. Nitekim, Tevbe sûresi 74. âyet-i kerîmesinde meâlen, (Allah ve Resûlü kendi lütuflarından onları [kötüleri] zenginleştirdiği için öç almaya kalkıştılar) buyuruluyor. Demek ki, kötü kimselerin, kendilerine iyilik edenlere zararları dokunabilir. Bunun için atalarımız şöyle demişlerdir: "İyilikten maraz doğar", "İyiliğe iyilik olsaydı, kara öküze bıçak çalmazlardı...) Bu sözler, iyiliğin mutlaka zararlı olduğunu göstermiyor. Bazı kötü kimselere iyilik edince onlardan bazı uygunsuz hareketlerin, zararların gelebileceğini gösteriyor...
Hazret-i Ali efendimiz, "Kötü kimse, kendisine iyilik yapılınca katılaşır, iyilik edene bir zarar verebilir" buyuruyor. Demek ki birine iyilik ettik, ondan kötülük gelirse, o kimsenin kötü biri olduğu anlaşılıyor...
Bir menfaat elde etmek için seninle arkadaşlık edenin şerrinden sakın! Çünkü beklediği şey kesilince; özür kabul etmez. [Şu’âb-ül-iman]
Yine genel olarak bir kimse, hiçbir menfaat beklemeden Allah rızası için, kötü birine de iyilik ederse, ondan zarar gelmez. Eğer, bir menfaat karşılığı iyilik ediyorsa, iyilik ettiği kimseden zarar gelebilir. Hiçbir menfaat beklemeden, sırf Allah rızası için iyilik etmekten korkmamalıdır. Kötü kimse, buna zarar vermeye kalksa da, fazla başarılı olamaz. İyilik eden, kendine iyilik etmiş olur. Onun için atalarımız, "İyilikten kötülük gelmez" demişlerdir...
Muhammed Ma’sûm hazretleri buyuruyor ki: “İhsan eden, iyilik eden sevilir. Hadis-i şerifte, (İhsan sahibi kimseyi sevmek, insanların yaratılışında vardır) buyuruldu. [Deylemi]
İnsan, ihsanın, iyiliğin kölesidir. Gönül, kendine iyilik edeni sever, kötülük edenden nefret eder. İnsan, ister istemez iyilik edene karşı sevgi duyar. Bunun için Peygamber efendimiz şöyle dua ederdi: (Ya Rabbi, kötü birinin, bana iyilik etmesini nasip etme!) [Deylemî]
Allahü teâlânın kullarına hizmet etmekle, dünya ve ahirette çeşitli nimetlere kavuşulur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(İyilik zâyi olmaz, kötülük unutulmaz, herkes ettiğini bulur.) [Beyheki]
O hâlde, maddi bir menfaat beklemeden herkese iyilik etmeye çalışmalıdır...
.Müslüman, herkese iyilik etmelidir...
2020-12-09 02:00:00
"Allahü teâlânın size nasıl muamele etmesini istiyorsanız, siz de onun kullarına öyle muamele ediniz..."
Müslümanların hakları -9-
İslâmiyet, her Müslümanın, bütün insanlara ve hatta hayvanlara bile hep iyilik etmesini emretmektedir. Evliyanın büyüklerinden İmâm-ı Rabbânî hazretleri, bir talebesine hitaben yazdığı bir mektubunda buyuruyor ki:
“Allahü teâlânın, bir kuluna, faydalı, güzel işler yapmayı, çok kimsenin ihtiyaçlarını sağlamasını nasip etmesi, çok kimsenin ona sığınması, bu kul için pek büyük bir nimettir! Allahü teâlâ, kullarına (ıyâlim) demiş, çok merhametli olduğu için, herkesin rızkını, nafakasını kendi üzerine almıştır. Allahü teâlâ, bu ıyâlinden birkaçının rızıkları, nafakaları için ve bunların yetişmeleri, rahat yaşamaları için bir kulunu görevlendirirse, bu kuluna büyük ihsan etmiş olur. Bu büyük nimete kavuşup da, bunun için şükretmesini bilen kimse, çok talihli, pek bahtiyardır. Bunun kıymetini bilip, şükretmek, kendi sahibinin, Rabbinin ıyâline hizmet etmeyi saadet ve şeref bilmek ve Rabbinin kullarını yetiştirmekle övünmek, akıl icabıdır.”
Asırlardan beri, bütün âlimler ve velîler, hep şunu söylemişlerdir: Allahü teâlânın size nasıl muamele etmesini istiyorsanız, Onun kullarına da öyle muamele ediniz. İyiliği sayarak değil, saçarak yapınız. Cömert; verene değil, verdiğine sevinene denir. Bütün kötülükler, hırlaşmalar almak üzerinedir. Bütün iyilikler, vermek üzerinedir. Herkese iyilik etmek, ödünç veya sadaka vermek çok sevaptır. Akrabaya yapılan iyilik daha sevaptır...
Bir kadın, Resûlullah efendimize, (Fakir kocama yardımda bulunsam, sadaka yerine geçer mi?) diye sual ettirdiğinde Peygamber efendimiz, (İki sevap vardır. Biri sadaka, diğeri de sıla-i rahim sevabı) buyurdu.
İnsanlara yardım etmek için çalışıp para kazanmak, nafile ibadet etmekten daha çok sevaptır. Abdullah ibni Mes'ûd hazretlerinin haber verdiği hadîs-i şerifte; (İki şeyden birine kavuşan insana gıpta etmek, buna imrenmek yerinde olur. Allahü teâlâ bir kimseye İslâm ilimlerini ihsan eder. Bu da, her hareketini, bilgisine uygun yapar. İkincisi, Allahü teâlâ, birine çok mal verir. Bu kimse de malını, Allahü teâlânın razı olduğu, beğendiği yerlere harceder) buyuruldu.
Mal, Allahü teâlânın verdiği bir nimettir. Dünya ve ahiret, mal ile intizam bulur, rahat olur. Hac, cihad sevabı mal ile kazanılır. Başkasına muhtaç olmaktan insanı koruyan maldır. Sadaka vermek, fakirlere yardım etmek, mescitler, mektepler, hastaneler, çeşmeler, köprüler yaparak, insanlara hizmet mal ile olur. Dinimiz; (İnsanların en iyisi, onlara faydası çok olanıdır) buyuruyor. Bir hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Allahü teâlâ, bazılarına çok nimet vermiştir. Bunları, herkese faydalı olmak için yaratmıştır. Bu nimetleri dağıtırlarsa, azalmaz, dağıtmazlarsa bunlardan alıp, başkalarına verir.) [Taberani]
.Müslümanlara hizmetin bedeli cennettir
2020-12-02 02:00:00
"Dünya hayatı, bir hayaldir. Esas hayat, öldükten sonra başlar. Elde fırsat varsa, herkese hep iyilik yapmalıdır.”
Müslümanların hakları -8-
Müslümanlar, Allahü teâlânın seçtiği ve sevdiği kullarıdır. Onlara yapılan her iyilik ve hizmet, Rabbimize verilen borç gibidir. Karşılığını mutlaka kendisi ihsan edeceğini vadetmektedir. Peygamber Efendimiz, (İnsanların en iyisi, insanlara faydalı olandır) ve yine, (İnsanlarda bulunan hasletlerin en üstünü, Müslümanlara faydalı olmaktır) buyurdular.
Müslümanın hayatta olanına da, ölmüş bulunanına da hizmet etmek ibadet olur. Hayatta iken onu yedirmek-içirmek, giydirmek, sağlığına kavuşması için tedavi etmek, devlet dairelerindeki işlerini takip etmek ve bunun gibi her türlü sıkıntısını gidermek çok sevaptır. Bunun için cömertlik, dinimizde çok methedilmiştir.
İnsanlara faydası en çok olan asıl iyilik/cömertlik ise, onların da imana kavuşmasına ve böylece cennete girmesine çalışmaktır. Nitekim Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahü anh” Müslüman olur olmaz, “Yâ Resûlallah, beni seven, beni dinleyecek altı arkadaşım daha var. Hemen getireyim, onlar da bu imana kavuşsunlar!” dedi. İşte asıl cömertlik budur. Yani kendisi için sevdiği şeyin, kavuştuğu nimetin, bir başkası tarafından da elde edilmesini istemek, asıl cömertliktir.
(Farzlardan sonra en çok sevap, din kardeşine iyilik edene verilir) hadîs-i şerîfi, iyiliğin önemini bildirmektedir. Fakat iyiliğin en üstünü, insanları ateşte yanmaktan kurtarmaktır. Mal-mülk, ev, araba, yemek vermek de iyiliktir, ama bir kimseye yapılacak en büyük iyilik, ona doğru imanı, farzı, vacibi öğretmek veya öğretilmesine sebep olmaktır. Mesela İslâmın iman, ibadet ve ahlak esaslarını öğreten Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından bir kitap vermektir. Bu iyilik, farzlardan sonra Allahü teâlânın en çok sevap verdiği bir ibadettir. Bugüne kadar İslâmiyeti anlatan din büyüklerimiz, (Sana biri dinini öğrenmek için gelirse, ona hizmetçi ol) buyururlardı. Asıl iş, bir kişinin daha dinimizi öğrenmesine sebep olmaktır.
Merhum Hüseyin Hilmi Işık “rahmetullahi aleyh” Hocamız, sohbetlerinde hep şöyle nasihat ederlerdi:
“Bir kişi ne kadar zengin olsa ve hatta dünyanın her şeyi, yerin altı ve üstü onun olsa ve hepsini Allah yolunda sadaka olarak fakirlere dağıtsa, alacağı sevap, unutulmuş bir sünneti meydana çıkarmak sevabı yanında hiç kalır... Hakikat Kitabevi’nin her lisanda hazırlayıp neşrettiği ve bütün dünyaya gönderdiği kitaplar ile İslam dininin iman esasları ve Allahü teâlânın farz olan emirleri yayılıyor. Emr-i ma’rûf sevabı, hiçbir şeyle kıyaslanamaz. Dünya hayatı, bir hayaldir. Esas hayat, öldükten sonra başlar. Elde fırsat varsa, herkese hep iyilik yapmalıdır.”
.Müslüman, din kardeşinin sıkıntısını gidermelidir...
2020-11-25 02:00:00
"Bir kimsenin üzüntü ve sıkıntısını gidereni veya bir mazluma yardım edeni, Allahü teâlâ yetmiş üç defa mağfiret eder."
Müslümanların hakları -7-
Hakiki Müslüman, diğer Müslüman kardeşini en az kendisi kadar düşünür. Kendisine yapılmasını uygun görmediği şeylerin başkalarına da yapılmamasını ister. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kendisi için sevdiğini, din kardeşi için sevmeyen kâmil [tam ve olgun] mümin olamaz.) [Buharî]
Müslüman, başkalarına güzel öğüt verir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Siz, din kardeşinizin aynasısınız. Onda gördüğünüz lekeyi siliniz!) [Ebû Davud]
Müslüman, herkesin gönlünü hoş etmeye, üzüntüsünü gidermeye çalışır.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Bir mümini sevindireni, Allahü teâlâ kıyamet günü sevindirir.) [İbn-i Mübarek]
(Bir kimsenin üzüntü ve sıkıntısını gidereni veya bir mazluma yardım edeni, Allahü teâlâ yetmiş üç defa mağfiret eder.) [Harâitî]
(Allah indinde en makbul amel, bir mümini sevindirmek, kederini gidermek, borcunu ödemek veya karnını doyurmaktır.) [Beyhekî]
Müslüman, baştan sona faydalı kimse demektir. O hâlde, diğer Müslümanlara elinden gelen yardımı yapmalıdır! Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Şu iki şeyden daha kötüsü yoktur: Allah’a şirk koşmak ve Onun kullarına zararlı olmak. Şu iki hasletten de daha üstünü yoktur: Allah’a iman etmek ve Onun kullarına faydalı olmak.) [Deylemî]
(Din kardeşinin işini bir müddet takip eden kimse, o işi görsün veya göremesin, iki aylık îtikâftan daha çok sevap alır.) [Hakim]
Peygamber Efendimiz, (Mazlûm da, zâlim de olsa din kardeşinize yardım ediniz) buyurunca, (Ya Resûlallah! Zâlime nasıl yardım ederiz?) dediler. Cevabında buyurdu ki: (Onun zulmüne mâni olmak suretiyle yardım etmiş olursunuz.) [Buharî]
Bir kimse, Müslümanlara her gün dua ederse, makbûl insan olur. Namaz kılan mümin, (Ettehiyyattü) duasını okuyunca sâlih kullara dua etmektedir. Onun için namaz kılmayan kimse, müminleri bu duadan mahrum bırakmaktadır. Ve bu da bir kul hakkıdır.
İnsanların haklı işlerinde vasıta olmak, onlara yardım etmek, imkân nisbetinde ihtiyaçlarını görmek gerekir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(İnsanlardan bana gelip ihtiyaç talebinde bulunanlar oluyor. O anda yanımda bulunanlar, onlara yardım etmeli ki, ecir kazansınlar. Allahü teâlâ, sevdiği şeyi Peygamberlerin eli ile verir.) [Müslim]
(İhtiyaçları için bana gelenlere, siz de yardımcı olun! Ben yapmayı murad ettiğim şeyleri, sizlerin vasıta olup, ecir kazanmanız için biraz geciktiririm.) [Nesai]
(Dil ile yapılan yardımdan daha faziletli bir sadaka olamaz. Aracı olmak sayesinde kan davası önlenir, menfaat sağlanır ve zararın önüne geçilmiş olur.) [Harâiti]
.Müslümanlar, birbirlerine daima nasihat etmelidir...
2020-11-18 02:00:00
Nasihat, Allahü teâlânın bir kimseye verdiği nimetinin onda kalarak, dinine ve dünyasına faydalı olmasını istemek demektir.
Müslümanların hakları -6-
Müslümanın, Müslüman üzerindeki haklarından biri de, kabul edenlere nasihat etmektir. Nasihat, Allahü teâlânın bir kimseye verdiği nimetinin onda kalarak, dinine ve dünyasına faydalı olmasını istemek demektir. İlim sahipleri, imkân nispetinde emr-i marûf ve nehy-i münker yapmalı, yani iyiliği yaymaya, kötülükten sakındırmaya çalışmalıdır! Nasihatten uzak kalan kalp kararır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Dinin temeli nasihattir.) [Buhârî]
(Duyduğu hak sözü, bir Müslüman kardeşine söylemek ne güzel hediyedir.) [Taberânî]
(Allahü teâlânın en çok sevdiği kimse, çok nasihat edendir.) [İ. Ahmed]
Vaaz ve nasihat eden kimse şunlara dikkat etmelidir:
1. Nasihat eden, yumuşak, mütevâzi olmalıdır! Allahü teâlâ, Âl-i İmrân sûresinde, Muhammed aleyhisselamın yumuşak davrandığını, bilfarz kaba ve katı yürekli olsaydı, etrafında kimse kalmayıp dağılmış olacaklarını bildirmektedir. Demek ki, söylenilen söz, ne kadar kıymetli ve hikmetli olursa olsun, güler yüzlü, yumuşak olmadıkça, sözlerin tesiri olmaz.
2. Daima doğru konuşmalı, yalandan uzak durmalı, ihtilaflı konulara girmemelidir! Hazret-i Lokman Hakîm'e bu dereceye ne ile çıktığı sual edildiğinde, (Doğru konuşmak, emanete riayet etmek ve bana gerekmeyeni bırakmakla) buyurdu.
3. İnsanları yoracak ve usandıracak kadar uzun anlatmamalıdır!
4. Daha çok, kendisinin amel ettiği, tatbik ettiği hususları söylemelidir! Çünkü Allahü teâlâ, (İnsanları iyiliğe teşvik edip de kendinizi unutur musunuz? Niçin kendi yapmadıklarınızı başkalarına söylersiniz) buyurmaktadır. [Bekara sûresi 44]
5. Umumi konuşmalı, herkese hitap etmeli, devamlı bir kişiye bakmamalıdır!
6. Allahü teâlânın rahmetinden ümit kesici, azabından emin olucu şekilde konuşmamalı, korku ile ümidi bir arada söylemelidir! Bir gün Allahü teâlânın rahmetinin bolluğundan bahsederken, başka bir zaman da azabının şiddetinden bahsetmelidir!
7. Eğer konuşmayı uzatacaksa, insanların hoşlandığı şeyleri, güzel menkıbeleri anlatmalıdır!
8. İhsan sahibi olmalı, alıcı değil verici olmalıdır! Veren elin, alan elden üstün olduğunu bilmelidir! Hazret-i Ali "Her şeyin bir kıymeti vardır. İnsanın kıymeti ise, ihsanı ve edebidir" buyurdu.
9. Faydalı şey anlatmalıdır! Kulağa hoş gelse de, faydasız şeylerden uzak durmalıdır!
10. Öğrendiği ilmi kâfi görmemelidir! Çünkü Kur'ân-ı kerîmde, her ilim sahibinin üstünde bir âlim bulunduğu bildirilmektedir. (Yûsüf sûresi-76)
Öğrendiği ilimle, insanlara faydalı olabilmek için, dinin yayılmasına hizmet etmelidir!
.Müslüman, din kardeşinin cenazesinde bulunmalıdır
2020-11-11 02:00:00
Bir Müslümanın öldüğünü haber alan her Müslümanın, onun cenazesinde bulunması farz-ı kifâyedir ve kul haklarındandır.
Müslümanların hakları -5-
Ölüm, her insanın başına muhakkak gelecek bir mukadderâttır. Ondan kaçmak ve kurtulmak mümkün değildir. Bunun için ölüme daima hazır olmalı ve kendimizi her an hesaba çekmeliyiz.
Sevgili Peygamberimiz, (Ölmeden evvel ölünüz. Hesaba çekilmeden evvel kendinizi hesaba çekiniz!) buyurdular. Bir Müslümanın öldüğünü haber alan her Müslümanın, onun cenazesinde bulunması farz-ı kifâyedir ve kul haklarındandır. Yani hiç kimse bulunmazsa, bütün Müslümanlar günah işlemiş olur. Ölüm haberini işiten bir Müslümanın nasıl davranacağını, Peygamber Efendimiz şöyle bildirdiler: (Bir Müslümanın ölümünü duyunca "İnnâ lillah ve innâ ileyhi râciûn" [Elbette biz, Allahü teâlânın kuluyuz, ölümden sonra dirilerek yine Ona döneceğiz] dedikten sonra, "Yâ Rabbî onu sâlihlerin arasına kat, rahmetine eriştir, çoluk çocuğuna iyilikler ihsan et, bizi de onu da mağfiret et!" diye dua edin!)
Müslümanın ölümü haber alındıktan sonra, sırası ile şu işler yapılmalıdır:
1. İlk önce, ölümün gerçekleştiğini tespit ve tevsik etmek için, belediye ve diğer yetkili kurumların tayin ettiği bir doktordan “Ölüm Raporu” alınmalıdır.
2. Arkasından, defin işlemini gerçekleştirebilmek için Mezarlıklar Müdürlüğüne müracaat ederek “Defin Ruhsatı” alınmalıdır.
3. Bu kanunî işlemlerin tamamlanmasından sonra, ehlini bulup cenazeyi yıkamalı, kefenlemeli ve bir tabut ile “Musalla Taşı” üzerine koyup, velisi veya tayin edeceği sâlih bir Müslüman tarafından cenaze namazı kılınmalıdır. İntihar etmek çok büyük günah ise de, intihar eden kâfir olmadığı için de cenaze namazı kılınır.
Namazdan önce, akraba ve arkadaşlarından helallik istenmeli ve varsa kul borçları ödenmelidir. Cenaze namazında cemaatin çok olması iyidir. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
(Kırk Müslüman, bir Müslümanın namazını kılarsa, Allahü teâlâ, ölü için yaptıkları duayı kabul eder.) [Müslim]
(Bir Müslüman ölür de, üç saflık Müslüman bir cemaat, namazını kılarsa, o kimse, Cennete girmeye hak kazanır.) [Tirmîzî]
4. Cenaze namazının kılınmasından sonra, defin için izin alınan bir kabir yerine defnedilirken, Kadr, Kâfirûn, Nasr, İhlâs, Felak, Nâs ve Fâtiha sûreleri ile Bekara sûresinin başını ve sonunu okuyup, ölü için dua ve istiğfar etmek müstehabdır, sevabı çoktur.
5. Defin için kabristana gelen Müslümanlar dağılmadan, ölenin kabri başında (Telkîn) okumak da sünnettir. Telkîn, ölene selam verdikten sonra kabirde sorulacak sualleri ve cevaplarını ona hatırlatmak, af ve mağfireti için Allahü teâlâya dua etmektir.
Müslümanlar, ölen bir din kardeşi için yapılacak bu vazifeleri asla ihmal etmemelidir.
.Müslüman, hasta olan din kardeşini ziyaret etmelidir
2020-11-04 02:00:00
Biri hastalanınca hemen ziyarete gidilmez... Sık sık gitmek de doğru değildir... Ziyarete yeni elbise gitmemelidir!
Müslümanların hakları -4-
Müslümanın, Müslüman üzerindeki haklarından biri de, hastalandığında ziyaret etmektir. Hasta ziyareti sünnettir. Hastanın bakacak kimsesi yoksa vacip olur. Peygamber Efendimiz, hasta ziyareti hakkında buyurdular ki:
(Müslümanın, Müslüman üzerinde beş hakkı vardır: Selamını almak, hastalanınca ziyaret etmek, cenazesine gitmek, davetine icabet etmek, aksırıp da 'elhamdülillah' dediği zaman, 'yerhamükallah' demektir.) [Müslim]
(Allahü teâlâ birine, “Ben hastalandım, beni ziyarete gelmedin” buyurur. O kimse, “Ya Rabbi, seni nasıl ziyaret edeceğimi bilmiyorum” deyince de, “Falanca Müslüman hastalandığında, ziyaret etseydin, beni bulurdun” buyurur.) [Müslim]
(Hasta bir Müslümanı sabah ziyaret edene, akşama kadar; akşam ziyaret edene ise sabaha kadar yetmiş bin melek dua ve istiğfar eder. Cennette de kendisine bir bahçe verilir.) [Tirmizi]
(Hastayı ziyaret üç günden sonradır. Ziyareti de seyrek yapın! Dalgınsa ziyaret gerekmez.) [Deylemi]
(Hastayı ziyaret eden kimse, müsafeha etsin ve elini hastanın alnına koyup, hâlini sorsun ve onun için şifa ve uzun ömür dilesin, ondan dua da istesin. Çünkü hastanın duası meleklerin duası gibidir.) [Beyhekî]
Hasta ziyaretinde şu hususlara mutlaka riayet etmelidir: Hastanın yanına Eûzü-Besmele ile selam vererek girmeli, mümkünse sağ tarafına oturmalı, dua etmek için hâl ve hatırını sormalı, bir ihtiyacı olup olmadığını sormalı, varsa yardımcı olmalı. Ona da duyurmak için Kelime-i şehadet söylemeli. Yanında fazla oturmamalı. Eğer ısrar ederse biraz daha oturulabilir. Ayrılırken de hayırlı âcil şifaya kavuşması için dua etmelidir.
Biri hastalanınca hemen ziyarete gidilmez. Sık sık gitmek de doğru değildir. En fazla iki günde bir gidilebilir. Ziyarete yeni elbise ile değil, her gün giyindiği elbise ile gitmelidir! Hastanın başucunda değil, ayakucunda oturmayı tercih etmelidir!
Hastanın yüzüne bakmayıp, sağa sola bakmak veya önüne bakmak uygun olmadığı gibi, devamlı olarak hastanın yüzüne bakmak da uygun değildir. Hastanın yanında asık suratla durmamalıdır! Güzel şeylerden bahsetmeli, iyileşmesi için ona dua etmelidir! Peygamber efendimiz, bir hastayı ziyaret edince, (Bir şeyin yok, inşaallah bu rahatsızlığın, günahlarını temizler) buyururdu.
Hasta da, ziyaretçilere hâlinden şikâyet etmemelidir. Peygamberimiz, (Sadakayı gizli veren, musibetini gizleyen, hâlini Allah’a arz eden için, Allahü teâlâ buyurur ki: Kulum verdiğim belaya sabretti. Ziyaretçilere beni şikâyet etmedi. Ben de onun vücudunu daha sıhhatli kılarım. Günahsız olarak iyileşir. Ölürse rahmetime kavuşur) buyurdular.
.Müslüman, din kardeşinin davetine gitmelidir...
2020-10-28 02:00:00
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: "Müslümânın, Müslüman üzerinde bulunan haklarından birinin de davetine gitmektir."
Müslümanların hakları -3-
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Efendimiz (Müslümânın, Müslüman üzerinde bulunan haklarından birinin de davetine gitmek) olduğunu bildiriyor. Ve yine Peygamber Efendimiz, (Davete icabet etmeyen, Allah ve Resûlüne isyan etmiştir) buyuruyor. Fakat davet ettiği zaman gitmek için şartlar vardır. Âlimler bu hadîs-i şerîfi açıklarken, her çeşit davete icabet etmenin vacip değil, sünnet olduğunu bildirmişlerdir. Düğün yemeğine çağırılınca gitmek de sünnettir. Bazı âlimler vacip demişlerdir. Yalnız, günah işlenmiyorsa gitmek sünnettir. Şartlardan biri noksan olan ziyafete gitmek sünnet değildir. Mesela, yemek riya ve şöhret için değilse, helal maldan hazırlanmışsa, içki, çalgı ve benzeri günah olan şeyler yoksa, zengin-fakir ayrımı yapılmadan herkes davet edilmişse, böyle davete, sünnet olduğunu düşünerek gitmeli, karın doyurmayı ve başka şeyleri düşünmemelidir.
Süfyan-ı Sevri hazretleri buyuruyor ki:
"Allah rızası için niyet etmeden yemeğe davet edene, bir günah yazılır. Böyle niyet etmeden gidene de, iki günah yazılır."
İmam-ı Gazâlî “rahmetullahi aleyh” (İhyâ’ül-ulûm) kitabında buyuruyor ki:
"Çağıranın yemeği şüpheli ise veya İslâmiyetin yasak ettiği şey, meselâ ipek sofra örtüsü, gümüş kap ve tavanda, duvarda canlı resmi varsa veya çalgı çalınıyorsa, oyun, kumar gibi şeyler varsa, o çağrılan yere gidilmez." Böyle yasaklar bulunan yemeğe gitmek haram veya mekruh olur. Çağıran kimse zâlim ise veya Ehl-i sünnet îtikadında değil de, îtikadı bozuk ise, fâsık ve fâcir ise, hep kötülük yapan birisi ise veya övünmek için, gösteriş için çağırıyorsa gitmek câiz olmaz.
(Şir’a-tül-islâm) kitabında diyor ki: "Riya olarak çağırılan yemeğe gitmemelidir!"
(Muhît) kitabında diyor ki: "Oyun, şarkı, gıybet etmek bulunan ve içki içilen yemeğe oturulmaz." Bu yasaklardan hiçbiri bulunmayan davete gitmek lâzımdır. Bu zamanda, bu yasakların bulunmaması güç oldu. [Mektûbât-ı Rabbânî c.1/265]
Günümüzün düğünleri genelde, müzikli ve kadın-erkek karışık oluyor. Aile çevremiz, "Biz gitmezsek, onlar da bizim düğünümüze gelmez" diyerek gitmeye çalışıyorlar. Bu durumda ne yapmalıyız? Onlar da bize gelmez diye dinimizden taviz vermemeli, (Hâlıka/Yaratana isyan olan bir işte, mahlûka/insanlara uymamalıdır.) İnsanların rızasını Allahü teâlânın rızasından üstün tutmamalı. Dost ve düşman, tavrımızı bilmeli. Zamanla insanlar dine uygun düğün yapmaya da alışır...
.Müslüman, aksıran mümin kardeşine dua etmelidir...
2020-10-21 02:00:00
Selam verenin selamını almak farz olduğu gibi aksırınca, "Elhamdülillah" diyene de "Yerhamükellah" demek farz-ı kifâyedir.
Müslümanların hakları -2-
Müslüman, kavuştuğu her nimet için ve karşılaştığı her sıkıntıdan sonra (Elhamdülillah) diyerek Allaha hamd etmelidir. O'nun yarattığı her işte bir hayır olduğunu düşünerek, “Kahrın da hoş, lütfun da hoş” diyebilmelidir. En önce sahip olduğu iman nimeti için, (Elhamdülillâh alâ dîn-il-islâm ve alâ tevfîk-ıl-îmân ve alâ hidayet-ir-Rahmân) diyerek bu îman nimetine, Rabbimizin muvaffak kılması ve O’nun hidâyete eriştirmesi ile kavuştuğumuzu asla unutmamalıdır.
Peygamber Efendimiz, (Müslümanın, Müslüman üzerindeki haklarından biri de, aksırıp “Elhamdülillah” diyene “Yerhamükellah” demektir) buyurmaktadır. Aksırmak [hapşırmak] da, Rabbimizin ihsan ettiği bir nimettir. Bir hadîs-i şerîfte, (Aksırmak Rahmandan, esnemek şeytandandır) buyuruldu.
Hazret-i Osman “radıyallahü anh” aksırınca Peygamber efendimiz buyurdu ki: (Müjde sana ya Osman! Şu gelen Cebrail aleyhisselamdır. Allahü teâlâdan bana haber getirdi ki: Hiçbir mümin yoktur ki, peş peşe üç kere aksırsın da onun kalbinde iman sâbit olmasın.) [Tirmîzî, Hakîm]
Hadis-i şeriflerde, (Konuşurken aksırmak, sözün doğruluğuna işarettir) ve (Dua ederken aksırmak, duanın kabulüne işarettir) buyuruldu. [Taberânî, Hakîm]
Selam verenin selamını almak farz olduğu gibi aksırınca, (Elhamdülillah) diyene de (Yerhamükellah) demek farz-ı kifâyedir. Bir toplulukta, bir kimse aksırıp “Elhamdülillah” dese, orada bulunanlardan hiçbiri, “Yerhamükellah” demezse, hepsi günah işlemiş olur. Biri derse, diğerlerinin de söylemesi gerekmez. Söyleseler de zararı olmaz, iyi olur. Hadîs-i şerîfte, (Selâmı ve teşmîti yayın) buyuruldu. [Teşmît; aksırıp da, "Elhamdülillah" diyene, "Yerhamükellah" diyerek, hayır ve bereketle dua etmektir.]
Aksırınca, hemen (Elhamdülillah) demeli, bunu duyan Müslüman da, (Yerhamükellah) diye dua etmelidir. Bu, (Allah sana rahmet etsin!) demektir. Üçüncü biri varsa, (Yehdînâ ve yehdîkümullah) demelidir. Bu da, (Allah bize ve size hidâyet versin!) demektir. Üçüncü bir kimse yoksa, aksıran cevap olarak aynı şeyi söylemelidir. Helada/tuvalette iken aksıran, heladan çıkınca "Elhamdülillah" der veya içinden söyler.
Hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:
(Aksıran hamd etmemişse, hatırlatmak için “Elhamdülillah” de! Çünkü aksıranın hamd etmesi her derde devadır.) [Deylemî]
(Aksıranı teşmît etmek, diş ve kulak ağrısından korur.) [Şir’a]
Nezle olan, üçten fazla aksırsa, her aksırışta “Elhamdülillah” dese caiz olur. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Aksıranı üç defaya kadar teşmît et. Daha sonra ister et, ister etme!) [Tirmîzî ve Ebû Davûd]
(Aksırınca "Elhamdülillah" diyen göz ağrısı görmez.) [Taberânî]
.Bütün Müslümanların, bizim üzerimizde hakkı vardır
2020-10-07 02:00:00
İslamiyet, kul hakları üzerinde çok durmaktadır. Herhangi bir müminin, başka müminler üzerinde yedi hakkı bulunduğunu haber vermiştir.
Kul hakları -6-
Müslümanın üç çeşit görevi vardır: Birincisi, şahsi görevidir. Her Müslüman, kendini iyi yetiştirmesi, sıhhatli, edepli, iyi huylu olması, ibadetlerini yapması, ilim ve güzel ahlak öğrenmesi, helal lokma kazanmak için çalışması şahsi görevidir. İkincisi, aile içindeki görevidir. Eşine, ana-babasına, çocuklarına, kardeşlerine olan haklarını yerine getirmesi aile içindeki görevlerindendir. Üçüncüsü de, toplum içindeki görevidir. Komşularına, hocalarına, öğrencilerine, ailesine, emrinde olanlara, hükûmete ve devlete, bütün vatandaşlara, dini ve milleti başka olanlara karşı görevleridir. Herkese iyilik etmesi, eli ile, dili ile kimseyi incitmemesi, kimseye zarar vermemesi, hıyanet etmemesi, herkese faydalı olması, devlete, kanunlara karşı isyan etmemesi, herkesin hakkını ödemesi toplumdaki görevlerindendir...
İslamiyet, kul hakları üzerinde çok durmaktadır. Herhangi bir müminin, başka müminler üzerinde yedi hakkı bulunduğunu haber vermiştir. Bunlar; davetine gitmek, hasta olunca ziyaretine gitmek, cenazesine gitmek, nasihat etmek, selam vermek, bir zalimin elinden kurtarmak, aksırdığında (Elhamdülillah) deyince, (Yerhamükellah) diyerek dua etmek gibi haklardır.
Peygamber Efendimiz buyurdular ki; (Bir Müslümanın, Müslüman üzerinde beş hakkı vardır: 1. Karşılaşınca, selam vermek. 2. Davet edince, davetine gitmek. 3. Nasihat isterse, yardımcı olmak. 4. Aksırıp Elhamdülillah derse, Yerhamükellah demek. 5. Hastalanırsa ziyaretine, ölürse cenazesine gitmek.) [Buhârî]
Müslümanın, diğer Müslümanlara yapılacağı iyiliklerin en büyüklerinden biri de onlara selam vermektir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Allahü teâlâya yemin ederim ki, mümin olmadıkça Cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe de mümin olamazsınız. Size bir amel bildireyim onunla birbirinizi seversiniz: Aranızda selamı yayınız!) [Müslim]
Selam vermek sünnet, almak farzdır. Selam almayan Müslümana melekler çok hayret eder. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Selam verip müsafeha eden iki Müslümanın arasına yüz rahmet iner. Bunun doksanı, önce selam verip elini uzatana, onu ise ötekine verilir.) [Bezzar]
Müslüman, aksırınca (Elhamdülillah) demeli, bunu duyan diğer Müslüman da, (Yerhamükallah) demeli. (Allah sana rahmet etsin) demektir. Üçüncü biri varsa, o da (Yehdînâ ve yehdîkümullah) demelidir. Bu da, (Allah bize ve size hidayet versin!) demektir. Üçüncü bir kimse yoksa, aksıran cevap olarak aynı şeyi söylemelidir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Aksırınca "Elhamdülillah" diyen göz ağrısı görmez.) [Taberânî]
.Kul haklarına riayet etmeyeni kimse sevmez
2020-09-30 02:00:00
Kul hakkının önemini bilip bundan sakınan bir Müslüman, kesinlikle tartışmaya giremez, kavga edemez, kalp kıramaz.
Kul hakları -5-
Evliya zâtları herkes seviyor da, biz birbirimizi niçin sevemiyoruz? Neden kalplerimiz kırılıyor, birbirimizden çok sıkıntı çekiyoruz? Bunların sebebi, kul hakkına riayet etmemek ve haramlardan sakınmamaktır. Allahü teâlâ, günahları ikiye ayırmıştır:
Birincisi, kendisiyle kulları arasındaki günahlardır.
İkincisi de, kulların birbiri arasındaki günahlardır. Bunlara "kul hakları" diyoruz. Cenâb-ı Hak, kendisiyle kulu arasındaki günahları affeder veya cezalandırır. Bu, Rabbimizin bileceği iştir, ama kullar arasındaki günahlarda mutlaka adalet olacaktır. Yani ahirette kul haklarından herkes hesaba çekilecektir. Peygamber efendimiz buyuruyor ki:
(Âhirette sırât köprüsünde her Müslümana yedi sual sorulacaktır: Birincisi imandan, ikincisi namazdan, üçüncüsü oruçtan, dördüncüsü hacdan, beşincisi zekâttan, altıncısı gusülden sorulacaktır. Yedinci suale gelince, Peygamberler bile mâsum oldukları hâlde, bu sualden korkarlar. O da kul hakkıdır.)
Bir kimse, Peygamberlerin yaptığı ibadetleri yapsa, fakat üzerinde başkasının bir kuruş hakkı bulunsa, bu bir kuruşu ödemedikçe, Cennete giremez. İşte, kul hakkının önemini bilip bundan sakınan bir Müslüman, kesinlikle tartışmaya giremez, kavga edemez, kalp kıramaz. Çünkü kul hakkından korkar. Hele kalp kırarak kul hakkına girmek, çok büyük günahtır. Bunun için Peygamber efendimiz buyuruyor ki: (Bir müminin kalbini kırmak, 70 defa Kâbe'yi yıkmaktan büyük günahtır.)
Âriflerin ışığı, velîlerin önderi, İslâmın bekçisi ve Müslümânların baş tâcı İmâm-ı Rabbânî Ahmed-i Fârûkî Serhendî hazretleri bir mektubunda bakın ne buyuruyorlar:
“Sakının, sakının! Kalp kırmaktan çok sakının. Bir müminin kalbini kırmak, 70 kere Kâbe'yi yıkmaktan daha büyük günahtır. Bizim dînimizde, kâfirlikten sonra en büyük günah, kalp incitmektir. ”
İslâmın emir ve yasaklarını anlatan (Fıkıh) kitaplarında, “Hanımının haklarına riayet edemeyecek olan kimse, kul hakkına girmemek için evlenmesin!” buyuruluyor. Yani kadın, esir değildir, köle değildir, hizmetçi de değildir. Bunun için bazı İslam büyükleri, kul hakkı geçmesin diye, kendi hanımından ve hatta kendi çocuğundan bile, bir bardak su istemez, kalkıp kendileri alırdı. Bazı büyükler de, emir vermemiş olmak için, (Bir bardak su verir misin?) derler, kul hakkından çok korkarlardı. Sarhoştan, hırsızdan ve hatta yol kesen eşkıyadan, (Evliya) olmuş, fakat gönül incitenlerden evliya çıkmamıştır.
.Kul haklarından kurtulma çareleri...
2020-09-23 02:00:00
Müslüman, doğup büyüdüğü veya hayatına devam ettiği yerlerde görüşüp konuştuğu, beraber iş yaptığı herkesle mutlaka helâlleşmelidir.
Kul hakları -4-
Yüce Rabbimiz, kullarının haklarını gözetmeyi, kendinin haklarına riayet etmekten daha önce istemektedir. Bir kimse, Peygamberin ameli gibi amel/ibadet yapsa, fakat üzerinde yarım dank, yani çok az kul borcu olsa, bunu ödemedikçe Cennete giremez. Üzerimizde en çok hakkı olanlar, ana-baba ve evlatlarımızdır. Bize, bilmediklerimizi öğreten hocalarımızın da üzerimizde çok hakkı vardır. Karı-koca birbirlerinin hakkını gözetmelidir. Akraba, komşu ve arkadaş hakkı, işçi-işveren ve âmir-memur hakkı ve hatta hayvanların hakkı da kul haklarındandır. Öyleyse kul haklarından kurtulmaktan başka çare yoktur. Dinimiz, bunun üç türlü çaresini bildiriyor:
Birinci çare, üzerimizde hakkı bulunan kimselerle hemen helâlleşmektir. Müslüman, doğup büyüdüğü veya hayatına devam ettiği yerlerde görüşüp konuştuğu, beraber iş yaptığı herkesle mutlaka helâlleşmelidir. Nitekim Resûlullah Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Üzerinde kul hakkı olan, mahlûkların malına, ırzına dokunan, ölmeden önce helâlleşsin, ödesin! Zirâ o gün altının, malın değeri olmaz. O gün, hak ödeninceye kadar, kendi sevaplarından alınacak, sevapları olmazsa, hak sâhibinin günâhları, buna yüklenecektir.)
İkinci çare, üzerinde kul hakkı olan kimse, buna tevbe için, onunla helâlleşmeli, ona iyilik ve dua etmelidir. Mal sahibi, hakkı olan ölmüş ise, ona dua, istiğfar edip vârislerine verip ödemeli, bunlara iyilik yapmalıdır. Çocukları, vârisleri bilinmiyorsa, o miktar parayı fakirlere sadaka verip, sevabını hak sahibine bağışlamalıdır. Dünyada iken helâlleşemediğimiz, yanımızdan ayrılıp giden veya ölen kimseler olursa, bunların arkasından hep hayır dua etmeli ve ömrümüz boyunca yaptığımız bütün ibadetlerin sevaplarını, hakkını ödeyemediğimiz bu kimselere hediye etmelidir. Onların af ve mağfireti için Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Bir hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, müminler için, her gün yirmibeş kerre, istiğfâr okursa, Allahü teâlâ, bu kimsenin kalbinden gıl ve hasedi çıkarır. İsmi, Ebdâl isimleri arasına yazılır. Ona, bütün müminler adedince, sevâp yazılır. Kıyâmet günü, bütün müminler: Yâ Rabbî, bu kulun bizim için, istiğfâr okurdu. Sen de onu affeyle! derler) buyuruldu.
Bunun için her gün, (Allahümmağfir lî ve li-vâlideyye ve lil-mü’minîne vel-mü’minât vel-müslimîne vel-müslimât el-ahyâ-i minhüm vel-emvât bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn) okumalıdır.
Üçüncü çare, kul haklarından kurtulmanın en kolay olan şekli, şehit olarak ölmektir. Çünkü şehitlere, ahirette kul haklarından hesap sorulmayacaktır. Bunun yolu da, İslâmiyetin yayılması için çalışan fertlere ve kurumlara yardım etmektir. Bunlara yardım etmek “Cihad sadakası” olur. Bu da, kul ve hayvan haklarından kurtulmaya sebep olur.
.Kaç çeşit kul hakkı vardır?
2020-09-16 02:00:00
Bir kimseden haksız olarak alınan bir kuruşu, sahibine geri vermek, yüzlerle lira sadakadan kat kat daha sevaptır.
Kul hakları -3-
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kibri, hıyaneti ve kul borcu olmayan mümin, Cennete girer.) [Nesai]
Kul hakları beş türlüdür. Bunlar; malî, nefsî, ırzî, mahremî ve dînî haklardır.
1. Malî olan kul hakları: Hırsızlık, gasp, aldatarak, yalan söyleyerek mal satmak, sahte para vermek, başkasının malına zarar vermek, yalancı şahitlik, rüşvet almak gibi. Bu haklar için sahibi ile helalleşmek gerekir. Dünyada helalleşmezse, ahirette sevapları ona verilerek helalleştirilecektir. Mal sahibi ölmüş ise, vârisine ödenir. Vârisi yoksa veya mal sahibi bilinmiyorsa, sâlih bir fakire hediye olarak verilip, sevabı sahibine gönderilir. Sâlih fakir yoksa, İslamiyet'e hizmet eden hayır kurumlarına, vakıflara verilir. Kendi sâlih akrabasına, fakir olan ana babalarına, çocuklarına hediye olarak vermesi de caiz olur. Bunları yapmak imkânını bulamazsa, mal sahibinin ve kendisinin affolunmaları için dua eder. Kâfirin hakkı için de, onunla helalleşmek gerekir. Gönlü alınmazsa, âhirette affolunması, çok güç olur.
2. Nefsî, yani hayati günah olan kul hakları: Adam öldürmek, bir uzvunu kesmek, sakat bırakmak gibi şeylerdir. Önce tevbe eder. Adam ölmüş ise, velisi ile helalleşmek gerekir. Velisi isterse affeder. İsterse belli bir mal ister. İsterse, mahkemeye verip, hâkimden cezalandırılmasını ister. İslâmiyette kan davası yoktur.
3. Irza dokunan kul hakları: Dedikodu, iftira, alay, sövmek gibi haysiyetle, şerefle ilgili şeylerdir. Tevbe etmek ve helalleşmek lazımdır. Bunlarda vârisleri ile helalleşmek olmaz.
4. Mahremî olan kul hakları: Başkasının çoluk çocuğuna hıyanet etmek gibi şeylerdir. Tevbe ve istiğfar eder. Fitne çıkmak ihtimali yoksa, sahibi ile helalleşir. Fitne ihtimali varsa helalleşmek yerine, ona dua eder ve onun için sadaka verir. Yaptığı ibadetlerin sevaplarını ona bağışlar. Fitne ihtimali olunca, helalleşirken işlediği günahları bildirmeyip, bendeki bütün haklarını affet demekle yetinir.
5. Dînî olan kul hakları: Akrabasına ve emri altında olanlara doğru din bilgisi vermeyi terk etmek, insanların din bilgisi öğrenmelerine ve ibadetlerine mâni olmak, onlara kâfir, fâsık demek. Bid’at çıkarıp veya mevcut bid’atleri savunup Müslümanların yanlış inanmalarına ve yanlış ibadet etmelerine sebep olmak. Açıktan oruç yiyerek veya açıktan başka haram işleyerek kötü örnek olmak. Bu günahlar için de tevbe etmek, hak sahipleri ile helalleşmek gerekir.
Bir kimseden haksız olarak alınan bir kuruşu, sahibine geri vermek, yüzlerle lira sadakadan kat kat daha sevaptır. Kul hakkını, Allahü teâlânın hakkından önce ödemek gerekir.
.İbadetlerin kabulü için ne yapmalıdır?
2020-09-09 02:00:00
Her ibadetin, ilmihal kitaplarında yazan farzlarını, vaciplerini, sünnetlerini, mekruhlarını ve müfsitlerini mutlaka öğrenmelidir.
Kul hakları -2-
Duanın kabul edilmesi için bazı şartlar vardır. Duanın kabul edileceğinden şüphe etmemeli, şartlarına riayet edilip edilmediğinden şüphe etmelidir. Gereken şartlara riayet etmeden duanın kabul edilmesini beklemek uygun olmaz... Her zaman yapacağımız duaların ve ibadetlerin kabul olması için, beş şeye çok riayet etmelidir:
1- Önce, Ehl-i sünnet itikadına uygun iman etmelidir. Ve son nefesimizi verinceye kadar bu imandan ayrılmamaya çalışmalıdır.
Küfre sebep olan her türlü sözden ve fiilden uzak durmalıdır.
Âhirette, kâfirlerin hiçbir iyiliğine ve ibadetine sevap ve mükafaat verilmeyecektir.
2- İlim sahibi olmalıdır. Namazın, orucun ve her ibadetin, ilmihal kitaplarında yazan farzlarını, vaciplerini, sünnetlerini, mekruhlarını ve müfsitlerini/bozan şeylerini mutlaka öğrenmelidir.
İlimsiz amel, dalâlettir/sapıklıktır. Yanlış ve bozuk olur.
3- Her ibadet için niyetin, farz olduğunu bilmelidir. Namaz, zekât, hac oruç ibadetlerine ve her iyiliğe başlarken mutlaka niyet etmelidir.
Ramazan ayında her gün tutulacak orucun her birisi için ayrı niyet etmelidir.
Oruca niyetin ilk ve son vaktini bilmek ve bu vakitler arasında niyeti yapmak lazımdır. İlk vakti, akşam güneş batıncadır. Son vakti de, dahve-i kübradır. Yani, öğle namazına bir saat kalıncaya kadar niyet edilebilir.
4- Bütün ibadetleri ihlas ile yapmalıdır. Allah rızası için olmayan, başkasına riya/gösteriş için yapılan ibadete sevap verilmez. Yalnız, orucun diğer ibadetlerden farkı, onda gösteriş yoktur. O, kul ile Rabbi arasındadır, başkalarının haberi bile olmaz. Bunun içindir ki, Rabbimiz;
“Âdemoğlunun bütün amelleri kendisi içindir, oruç hariç. O, benim içindir. Yemesini içmesini, nefsânî arzularını benim için terk ediyor, onun karşılığını da ben vereceğim” buyuruyor.
5- Kul haklarından çok sakınmalıdır. İmâm-ı Rabbânî “rahime-hullahü teâlâ” buyuruyor ki:
"Bir kimse, Peygamberin ameli gibi amel yapsa, fakat üzerinde yarım dank, yani çok az kul borcu olsa, bunu ödemedikçe Cennete giremez." Duaları da kabul olmaz.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki:
(Üzerinde kul hakkı olan, mahlûkların malına, ırzına dokunan, ölmeden önce helâlleşsin, ödesin! Zirâ o gün altının, malın değeri olmaz. O gün, hak ödeninceye kadar, kendi sevaplarından alınacak, sevapları olmazsa, hak sâhibinin günâhları, buna yüklenecektir.)
.Kul haklarından çok korkmalıdır!..
2020-09-02 02:00:00
"Üzerinde kul hakkı olan, mahlûkların malına, ırzına dokunan, ölmeden önce helâlleşsin, ödesin!.."
Kul hakları -1-
İmâm-ı Rabbânî “rahime-hullahü teâlâ” diyor ki: (Bir kimse, Peygamberin ameli gibi amel yapsa, fakat üzerinde yarım dank, yani çok az kul borcu olsa, bunu ödemedikçe Cennete giremez.) Duaları da kabul olmaz. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Üzerinde kul hakkı olan, mahlûkların malına, ırzına dokunan, ölmeden önce helâlleşsin, ödesin! Zirâ o gün altının, malın değeri olmaz. O gün, hak ödeninceye kadar, kendi sevaplarından alınacak, sevapları olmazsa, hak sâhibinin günâhları, buna yüklenecektir.) İbni Âbidîn “rahmetullahi aleyh” (Dürr-ül-muhtâr) kitâbını açıklarken, buyuruyor ki: (Kıyâmet günü, hak sâhibi, hakkını affetmezse, bir dank hak için, cemâat ile kılınmış, kabul olmuş yedi yüz namazı alınıp, hak sâhibine verilecektir.) (Bir dank, dirhemin altıda biri, yaklaşık olarak, yarım gram gümüştür.)
Bir gün, Eshâb-ı kirâma karşı (Müflis kime denir, biliyor musunuz?) diye sual edince, onlar da (Parası ve malı kalmayan kimseye diyoruz) dediler. Resul aleyhisselam buyurdu ki: (Ümmetim arasında müflis, şu kimsedir ki, kıyâmet günü, defterinde çok namâz, oruç ve zekât sevâbı bulunur. Fakat, bir kimseye sövmüş, iftirâ etmiş, malını almış, kanını dökmüş, döğmüş. Sevapları, bu hak sâhiplerine dağıtılır. Hakları ödenmeden önce, sevapları biterse, hak sâhiplerinin günâhları, bunun üzerine yükletilir. Sonra Cehenneme atılır.) Bu hadîs-i şerîf de gösteriyor ki, Eshâb-ı kirâmdan “rıdvânullahi teâlâ aleyhim ecmaîn” herhangi birine dil uzatan, söven, iftirâ eden, âhirette muhakkak cezâsını görecektir.
Ey Müslüman kardeşim! Allahü teâlânın rızâsına kavuşmayı ve amellerinin kabul olmasını istiyorsan, Müslümân olsun, kâfir olsun, kimsenin malına, canına, ırzına saldırma! Kimseyi incitme! Herkesin hakkını öde! Kul hakkının en mühimi ve azabı en çok olanı akrabasına ve emri altında olanlara din bilgisi öğretmeyi terk etmektir. Onların ve bütün insanların din bilgisi öğrenmelerine ve ibadetlerini yapmalarına, işkence ederek veya aldatarak mâni olanın kâfir olduğu, İslâm düşmanı olduğu anlaşılır. Bid’at sâhiplerinin, mezhepsizlerin, sözleri ile, yazıları ile Ehl-i sünnet bilgilerini değiştirmeleri, dini, imanı bozmaları da böyledir. Hükûmete, kanunlara karşı gelme. Kâfir memleketlerinde de, kanûnlara, emirlere karşı gelme! Fitne çıkarma! İslâm’a saldıranlarla ve bid’at sâhipleri ile ve mezhepsizlerle arkadaşlık etme!
Sözünü dinleyenlere, güler yüzle, tatlı dil ile nasîhat eyle! Kimse ile münâkaşa etme! Güzel ahlâkın ile, İslâm dîninin şânını, şerefini herkese göster
.İbni Sakkâ'nın kibri!..
2020-08-26 02:00:00
Ebû Saîd Abdullah, İbn-üs-Sakkâ ve Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî adında üç genç ilim öğrenmek için Bağdat'a gelir...
İbn-i Hacer-i Mekkî hazretlerinin (Fetâvâ-i Hadîsiyye) isimli eserinde anlatılıyor:
Ebû Saîd Abdullah, İbn-üs-Sakkâ ve Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî ilim öğrenmek için Bağdat'a geldiler. Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri o zaman çok gençti. Evliyânın büyüklerinden Yûsuf-î Hemedânî hazretlerinin, Nizâmiyye Medresesinde vaaz ettiğini duymuşlardı. Bunlar, onu ziyâret etmeye karar verdiler. İbn-üs-Sakkâ “Ona bir soru soracağım ki cevâbını veremeyecek” dedi, Ebû Sâid Abdullah “Ben de bir soru soracağım. Bakalım cevap verebilecek mi?" dedi. Küçük yaşına rağmen büyük bir edeb timsâli olan Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri de “Allah korusun. Ben nasıl soru sorarım. Sadece huzurunda beklerim, onu görmekle şereflenir, bereketlenirim” dedi...
Nihayet Yûsuf-i Hemedânî'nin "rahmetullahi aleyh" bulunduğu yere vardılar. O anda orada yoktu. Bir saat kadar sonra geldi. İbn-üs-Sakkâ'ya dönerek; “Yazıklar olsun sana, ey İbn-üs-Sakkâ! Demek bana, cevâbını bilemeyeceğim sual soracaksın ha! Senin sormak istediğin sual şudur. Cevabı da şöyledir. Ben görüyorum ki, senden küfür kokusu geliyor” buyurdu...
Sonra Ebü Said Abdullah'a dönerek; “Sen de bana bir sual soracaksın ve bakacaksın ki, ben o sualin cevabını nasıl vereceğim! Senin sormaya niyet ettiğin sual şudur ve cevabı da şöyledir. Fakat sen de edebe riayet etmediğin için, ömrün hüzün ile geçecek” buyurdu...
Sonra Abdülkâdîr-i Geylânî'ye "rahmetullahi aleyh" döndü. Ona yaklaştı ve “Ey Abdülkâdir! Bu edebinin güzelliği ile Allahü teâlâyı ve Resulünü razı ettin. Ben senin Bağdat'ta bir kürsîde oturduğunu, çok yüksek bilgiler anlattığını ve 'Benim ayağım, bütün evliyanın, boyunları üzerindedir' dediğini sanki görüyor gibiyim ve ben yine senin, zamanındaki bütün evliyâyı, senin onlara olan yüksekliğin karşısında boyunlarını eğmiş hâlde olduklarını görüyor gibiyim” buyurdu. Daha sonra da gözden kayboldu. Kendisini bir daha göremediler...
Aradan uzun seneler geçti... Hakikaten Abdülkâdir-i Geylânî hazretleri yetişti! Zamanında bulunan evliyanın en üstünü, baş tâcı oldu. Öyle yüksek derece ve makamlara kavuştu ki, insanlardan ve yüksek zâtlardan herkes gelerek, mübârek sohbetlerinden istifade ederlerdi... Bir gün yüksek bir kürsüde oturuyor, vaaz ediyordu. Buyurdu ki; "Benim ayağım, bütün evliyânın boyunları üzerindedir." Zamanında bulunan bütün evliyâ, onun kendilerinden çok yüksek olduğunu bilirler ve üstünlüğü karşısında boyunları eğik olurdu...
İbn-üs-Sakkâ'ya gelince, Yûsuf-i Hemedânî ile aralarında geçen o hâdiseden sonra, dînî ilimlerle meşgûl oldu. Çok güzel konuşurdu. Şöhreti zamanın sultanına ulaştı. O da bunu elçi olarak Bizans'a gönderdi. Hristiyanlar buna çok alâka gösterdiler. Nihayet, onların yalanlarına aldanarak Hristiyan oldu.
Bu hâdiseyi anlatan zât diyor ki; "Bir gün onu gördüm. Hastaydı, ölmek üzereydi. Ben yüzünü kıbleye döndürdüm. O başka tarafa çevirdi. Tekrar kıbleye döndürdüm. O tekrar başka tarafa çevirdi ve böylece öldü."
Ebû Saîd Abdullah'a gelince, Onun hayatı sıkıntılarla geçti ve ömrünü öyle tamamladı..
.İmansız ölmekten korkmalı!
2020-08-19 02:00:00
Her müminin günâh işlemekten çok korkması lâzımdır. Ufak bir günâh işlediğinde hemen tevbe, istiğfar etmesi gerekir.
Günâh işlemek, Allahü teâlânın gadabına sebeb olur. Azâb-ı ilâhî günâhlar içinde saklıdır. Allahü teâlâ pek kuvvetli, herkese gâlip ve intikâm alıcıdır. Yüz bin sene ibâdet eden makbul bir kulunu, bir günâh için, sonsuz olarak reddedebilir ve hiçbir şeyden çekinmez. Bunu Kur'ân-ı kerîm bildiriyor ve iki yüzbin sene itâat eden iblîsin [şeytânın], kibir gösterip, secde etmediği için, ebedî melun olduğunu, haber veriyor. Yeryüzünde halîfesi olan, Âdem aleyhisselâmın oğlu Kâbil'i, bir adam öldürdüğü için, ebedî olarak rahmetinden uzaklaştırdı...
Sa’lebe, sahâbe arasında çok zâhid idi. Çok ibâdet ederdi. Câmiden çıkmazdı. Bir kerre sözünde durmadığı için, sahâbîlîk şerefine kavuşamadı, imansız gitti. Peygamber efendimize "sallallahü aleyhi ve sellem" onun için duâ etmemesi emrolundu...
Allahü teâlâ, bunlar gibi daha nice kimselerden, bir günâh sebebi ile, böyle intikâm almıştır. O hâlde, her müminin günâh işlemekten çok korkması lâzımdır. Ufak bir günâh işlediğinde hemen tevbe, istiğfar etmesi, yalvarması gerekir...
Ali Bekkâ “rahmetullahi aleyh", evliyanın büyüklerindendir. Kendisinin sâlih bir arkadaşı vardı. Hâller ve kerâmetler sâhibi idi. Bir defasında ikisi birlikte Bağdad'dan bir yolculuğa çıkmışlardı. Gidecekleri yer ile Bağdat arası yürümekle bir senelik yol idi. Onlar kerâmetleriyle bir senelik yolu bir saatte almışlardı. Bu arkadaşı ona "Ben, falan vakitte, falan memlekette öleceğim. O zaman yanımda bulun" diyerek Ali Bekkâ hazretlerine vasiyet etmişti. Fakat Allahü teâlânın rızâsına kavuşamamaktan ve son nefes endişesi ile korkarak çok ağlardı... İmânsız olarak son nefesini veren bu arkadaşının hâlini, Ali Bekkâ hazretleri şöyle anlatmıştır:
-Söylediği vakit gelince yanına gittim. Hayâtının son anlarını yaşıyor ve can çekişiyordu. Yönünü doğu tarafına dönmüştü, Tutup kıbleye çevirdim. Bu arada gözlerini açıp bana dedi ki:
-Hiç uğraşma ben bu tarafa dönmüş olarak öleceğim. Hristiyan ruhbanlarının söylediği küfür olan, imânı gideren sözler söylemeye başladı, Din-i İslâm'dan çıktı. Nihâyet İmânsız olarak öldü. Ölüsünü kaldırıp oradaki bir kiliseye götürdük. Bir de gördük ki, kilisede bir kalabalık toplanmış ve çok üzgün bir hâlde idiler. Önlerinde yatan bir cenâzenin etrâfında duruyorlardı. “Nedir bu hâl?” dediğimizde, onlar dediler ki; “Bizim meşhur bir ruhbanımız vardı, yüz sene yaşadı. Bugün öldü. Fakat, ölmeden önce dinimiz olan Hristiyânlıktan çıktı. Müslüman olduğunu söyledi ve Müslüman olarak öldü. “Biz de onlara dedik ki: Bizim elimizdeki cenâze de Müslüman idi, son nefesinde Hristiyân dini üzere öldü ve imânsız gitti. Siz bunu alın. O, Müslüman olarak ölen ruhbanınızın cenazesini de bize verin.” Onlar da kabul etti. Biz o Müslüman olanın cenazesini alıp, yıkadık, kefenledik, Müslüman mezarlığına defnettik. Onlar da öbürünü alıp Hristiyân mezarlığına defnettiler...
Allahü teâlâdan, son nefesimizde îmân ile gitmeyi nasip etmesini dileriz, yalvarırız!
.Müslüman olanın geçmiş günahları silinir
2020-08-12 02:00:00
Cebrail aleyhisselam gelerek “Ya Resûlallah! Allahü teâlâ, Müslüman olanların cahiliyet devrindeki günahlarını affetti” buyurdu.
Eshab-ı kiramdan Dıhye-i Kelbî “radıyallahu anh”, iman etmeden önce zengin bir Arap melikiydi. Gayet zengin, yakışıklı, beyaz ve güzeldi. Peygamber Efendimiz, onun Müslüman olmasını çok arzu ederdi. Zira mevkii, itibarı ile etrafında ona bağlı yedi yüzden fazla kişi vardı. Onların da İslamiyet ile şereflenmeleri kendisine bağlıydı. Cebrâil aleyhisselâm, Kur’ân-ı kerimi Peygamber aleyhisselama getirirken ekseriyâ insan şeklinde gelirdi. Çoğu kere de, sahabe arasında, Dıhye ismindeki genç şeklinde gelirdi. Bu Dıhye ilk zamanlar îmana gelmemişti. Şam’a gider, orada ticaret yapar, çok para kazanırdı. Döndüğünde, Peygamber aleyhisselâma hediyeler getirir, Efendimiz de onun hediyelerini kabul ederdi. Ve kendisine; (Ey Dıhye! Yakışıklısın ve gençsin. Güzelsin ve zenginsin. Yazık değil mi? Öldükten sonra Cehenneme gideceksin) derdi ve ardından da: (Bir kerrecik ‘Lâ ilâhe illâllah Muhammedün Resûlullah’ söyle ve Cehennemden kurtul) buyururdu. Dıhye, Efendimizi hakîkaten sever, onu kırmak da istemezdi ve “bir düşüneyim, o da olur” gibi, tatlı sözlerle idare ederdi.
Bir gün, Efendimizin yanına gelmiş ve yine birçok hediyeler getirmişti. O ara, Efendimize dedi ki: “Yâ Resûlallah, yüzlerce defa Şam’a gittim, birçok papazlarla konuştum. Dikkat ettim, papazların sözleri birbirini tutmuyor. Aynı adam, başka zamanlarda başka türlü konuşuyor. Dikkat ettim, senin hiçbir sözün, hiçbir sözünü bozmuyor. Hep iyilikten, hep faydalı şeylerden bahsediyorsun. Ben anladım ki, sen Allah’ın peygamberisin. Ve ben Müslüman olmak istiyorum” dedi, (Kelime-i şehâdet) getirdi ve Müslüman oldu. Peygamberimiz, Dıhye’nin Müslümân olmasına çok sevindi. Ve Eshâbına: (Ey Eshâbım! Bu gece Dıhye’nin şerefine bizim evde ziyâfet var. Ziyâfete gelin!) dedi. Hatta, Peygamber aleyhisselâmın sofrasında, o gün üç türlü yemek vardı. Bir (et yemeği), bir (çorba), bir de (tatlı).
Dıhye-i Kelbî, Müslüman olmak isteyince Cenab-ı Hak, Resûl-i Ekrem’e bir sabah namazından sonra vahyederek, “Dıhye’nin kalbine iman tohumunun atıldığını” bildirdi. Biraz sonra Dıhye, Mescid-i Nebevîye girdi. Resul-i Ekrem “sallallahü aleyhi vesellem” omuzlarındaki elbisesini yere serdiler. Oraya oturmasını işaret buyurdular. Resûl-i Ekrem’in bu keremini gören Dıhye’nin gözlerinden yaşlar boşandı. Hürmetle, saygıyla: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve Eşhedü enne Muhammeden abdühû ve Resûlüh” diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bunun üzerine Peygamber aleyhisselam, (Niçin ağlıyorsun, ey Dıhye?) diye sordu. O da: “Ya Resûlallah! Ben çok büyük günahlar işledim. Bu günahlarımın keffareti nedir? Malımın, mülkümün sadaka olarak verilmesi mi, yoksa öldürülmem mi gerekiyor?” diye cevap verdi. Efendimiz tekrar, (Ey Dıhye! Nedir günahın?) deyince, “Ya Resûlallah! Cahiliyet devrinin âdetine uyarak kız çocuklarımı öldürmüştüm.” İşte, tam o sırada Cebrail aleyhisselam gelerek, “Ya Resûlallah! Allahü teâlâ, Müslüman olanların cahiliyet devrindeki günahlarını affetti” buyurdu
.Bir bayramda dinlediğim altın nasihatler...
2020-08-05 02:00:00
"Yâ Ali! Altı yüz bin koyun mu istersin, yahut altı yüz bin altın mı veyahut altı yüz bin nasihat mi istersin?.."
1976 senesi Kurban Bayramı idi. Merhum Hüseyin Hilmi Işık Efendi “kuddîse sirrûh” âdeti veçhile her bayramda, dostları ile yaptığı bayram sohbetini, o sene Taksim/Tebebaşı'nda yapmışlardı. Bendeniz de orada idim. O gün yaptığı bu sohbetinde, İslâm âlimlerinin büyüklerinden Ahmed-i Nâmıkî Câmî hazretlerinin, (Miftâh-ün-necât) isimli kıymetli eserinde geçen bir hadîs-i şerîfi şöyle açıklamışlardı:
Sevgili Peygamberimiz, hazret-i Ali’ye buyurdu ki: (Yâ Ali! Altı yüz bin koyun mu istersin, yahut altı yüz bin altın mı veyahut altı yüz bin nasihat mi istersin?)
Hazret-i Ali dedi ki: “Altı yüz bin nasihat isterim.”
Peygamber Efendimiz de buyurdular ki: (Ya Ali! Şu altı nasîhate uyarsan, altı yüz bin nasihate uymuş olursun:
1- Herkes nâfilelerle meşgûl olurken, sen farzları îfa et! [Yani dinde farz olan emirleri tam olarak yerine getir.]
2- Herkes dünya ile meşgûl olurken, sen Allahü teâlâyı hatırla! [Yani dînin emir ve yasakları ile meşgûl ol! Dine uygun yaşa, dîne uygun kazan, dîne uygun harca!]
3- Herkes, birbirinin aybını araştırırken, sen kendi ayıplarını ara. Kendi ayıplarınla meşgûl ol!
4- Herkes, dünyayı imâr ederken, sen dînini imâr et, ziynetlendir.
5- Herkes halka yaklaşmak için vâsıta ararken, halkın rızâsını gözetirken, sen Hakk'ın rızasını gözet. Allahü teâlâya yaklaştırıcı sebep ve vâsıtaları ara!
6- Herkes, çok amel işlerken, sen amelinin çok olmasına değil, ihlâslı olmasına dikkat et.)
***
Yine merhum Hocamız, bir sohbetinde şunları anlatmışlardı:
Allah’ın dînini yaymak nasıl olur? Bir kelime dahi olsa, dinden bir şey öğretmek, bu saâdeti kazandırır insanlara. Bakınız Hazret-i Alî efendimiz ne buyuruyor? "Bir kimse, Allah’ın dîninden bana bir kelime, yani bir mes’ele öğretirse, ben onun kölesi olurum" diyor. Elhamdülillah, İslâma hizmet bize nasîp oluyor. Bize nasıl nasîp oldu? Bu, Allah’ın lutf-u ihsânıdır. Allahü teâlâ, bu hizmeti, bu nîmeti bize ihsân etmiş. Hiç Cehenneme girmeyip, doğrudan doğruya Cennete girecek olanlar, (Ehl-i sünnet) îtikadında olan Müslümanlardır. Ehl-i sünnet demek, dört mezhebden [Hanefî, Şâfiî, Mâlikî ve Hanbelî] birinde bulunmak demektir. Elhamdülillâh, Rabbimiz bize, hem doğru bir îmân nasîp etmiş, hem de doğrudan Cennete gidecek olan tek kurtuluş fırkasından yapmış. Onun için, Rabbimize ne kadar şükretsek azdır kardeşim. (Şükür) ne demek? Allahü teâlânın nîmetine şükretmek ne demek? O nîmeti, emredildiği gibi kullanmak demektir. Meselâ (Göz), büyük nîmettir. Göz nîmetine nasıl şükredilir? Gözümüzü, Allahü teâlânın emrettiği gibi kullanacağız. (Bak) dediği yerlere bakacağız, (Bakma) dediği yerlere bakmayacağız...
.Uhud şehidi Abdullah bin Cahş’ın duası
2020-07-29 02:00:00
Savaşın sonuna doğru Abdullah bin Cahş, Ebûl Hakem isminde bir müşrikin attığı oklarla arzu ettiği şehâdete kavuştu...
Tevbe, istiğfar ve dua -12-
Eshâb-ı kiramdan Abdullah bin Cahş hazretleri, Resûlullahın halası Ümeyme ile Cahş’ın oğludur. Zevcât-ı tâhirâttan Zeyneb binti Cahş’ın kardeşidir. Habeşistan'a iki kere hicret etti. Birkaç kere ordu kumandanı yapıldı. Hazret-i Ebû Bekir’in vasıtasıyla, kelime-i şehâdet getirerek, ilk Müslümanlardan olmak şerefine kavuşmuştu... Resûlullah efendimizin şehitler için verdiği müjdeleri duyarak, hep şehit olmaya can atar, harplerde hep en önde kahramanca çarpışırdı...
Cennetle müjdelenen Sa’d bin Ebî Vakkâs hazretleri, Uhud Harbi'nde Hazret-i Abdullah bin Cahş ile arasında geçen konuşmayı şöyle anlatıyor:
Uhud’da, savaşın çok şiddetli devam ettiği bir andı. Abdullah bin Cahş yanıma sokuldu, elimden tuttu ve beni bir kayanın dibine çekti. Bana şunları söyledi:
“Şimdi burada sen dua et, ben 'âmin' diyeyim. Sonra ben duâ edeyim, sen de 'âmin' de!” Ben de "Peki!.." dedim ve şöyle dua ettim:
“Allahım, bana çok kuvvetli ve çetin kâfirleri gönder. Onlarla kıyasıya vuruşayım. Hepsini öldüreyim. Gâzi olarak, geri döneyim.”
Abdullah bin Cahş benim yaptığım bu duaya, bütün kalbiyle "âmin" dedi. Sonra kendisi şöyle dua etmeye başladı:
“Allahım, bana zorlu kâfirler gönder, kıyasıya onlarla vuruşayım. Cihâdın hakkını vereyim. Hepsini öldüreyim. En sonunda bir tanesi de beni şehit etsin!..”
Gönlüm böyle bir duâya "âmin" demek arzu etmiyordu. Fakat, o istediği ve önceden söz verdiğim için mecbûren "âmin" dedim. Daha sonra, kılıçlarımızı çektik, savaşa devam ettik... İkimiz de önümüze geleni öldürüyorduk. O, son derece bahadırlar gibi harp ediyor, düşman saflarını tarumar ediyordu. Düşmana hamle üstüne hamle ediyor, şehit olmak için derin bir iştiyakla hücûmlarını tazeliyordu. "Allah, Allah!.." diye çarpışırken kılıcı kırıldı. O anda sevgili Peygamberimiz, ona bir hurma dalı uzatarak, savaşa devam etmesini buyurdu. Bu dal bir mucize olarak kılıç oldu ve önüne geleni kesmeye başladı. Birçok düşmanı öldürdü...
Savaşın sonuna doğru Abdullah bin Cahş, Ebûl Hakem isminde bir müşrikin attığı oklarla arzu ettiği şehâdete kavuştu...
***
Muharebe bittikten sonra, Abdullah bin Cahş’ı şehit edilmiş bulan Hazret-i Sa’d, durumu ve onun yaptığı duayı Peygamber efendimize anlattı. Resûlullah efendimiz de, onun duasının kabul edildiğini ve bu dünyada istediğine kavuştuğunu, âhirette de istediğine kavuşacağının anlaşıldığını bildirdi. Hazret-i Abdullah bin Cahş’ı ve dayısı "Seyyidüşşühedâ" yani, "Şehitlerin Efendisi" Hazret-i Hamza’yı aynı kabre defnettiler.
Abdullah bin Cahş hazretleri, Müslüman olduğu yıllarda, kâfirler kendisine her türlü ezâ ve cefâyı yapmışlardı. Peygamber Efendimiz, kendisi için şöyle buyurmuştu: (Açlığa ve susuzluğa en çok dayanan ve katlananınızdır.)
.Dua etmeyen, arzusuna kavuşamaz...
2020-07-22 02:00:00
Allahü teâlâ, dua eden kullarını çok sever. Bir şeyi çok isteyenin ona kavuşturması, Allahü teâlânın âdet-i ilâhiyesidir.
Tevbe, istiğfar ve dua -11-
Dua, her şeyin sahibi ve mâliki olan Allahü teâlâya yalvararak, hatta gözyaşı dökerek arzu ettiği şeyin olmasını O’ndan istemek ve beklemektir. Allahü teâlâ, dua eden kullarını çok sever. Bir şeyi çok isteyenin ona kavuşturması, Allahü teâlânın âdet-i ilâhiyesidir. (Zâdül-mukvîn) kitabında deniyor ki:
“Eski âlimler yazmış ki, beş şeyi yapmayan, beş şeyden mahrum olur: 1- Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını görmez. 2- Toprak mahsulünün zekâtı olan öşrünü/onda birini vermeyenin, tarlasında, kazancında bereket kalmaz. 3- Sadaka vermeyenin, vücudunda sıhhat kalmaz. 4- Dua etmeyen, arzusuna kavuşamaz. 5- Namaz vakti gelince, kılmak istemeyen, son nefeste kelime-i şehadet getiremez. Namaz kılmanın birinci vazife olduğuna inandığı hâlde, tembellik ederek kılmayan fâsıktır. Sâliha kızın küfvü değildir. Yani o kıza layık ve uygun değildir.”
Bakınız dua eden nasıl kavuşuyor? Horasan vâlisi Abdüllah bin Tâhir, çok âdil idi. Jandarmaları birkaç hırsız yakalamış, vâliye bildirmişlerdi. Hırsızlardan biri kaçtı. Heratlı bir demirci, Nişâpûr'a gitmişti. Bir zaman sonra, evine dönüp gece giderken, bunu yakaladılar. Hırsızlarla beraber, vâliye çıkardılar. Hapsedin! dedi. Demirci, hapishanede abdest alıp namaz kıldı. Ellerini uzatıp, (Yâ Rabbî! Günâhım olmadığını, ancak sen biliyorsun. Beni bu zindandan, ancak sen kurtarırsın. Yâ Rabbî! Beni kurtar!) diye dua etti... Vâli, o gece, rüyâda, dört kuvvetli kimse gelip, tahtını, tersine çevirecekleri vakit uyandı. Hemen abdest alıp, iki rekat namaz kıldı. Tekrar uyudu. Tekrar, o dört kimsenin, tahtını yıkmak üzere olduğunu gördü ve uyandı. Kendisinde, bir mazlûmun âhı bulunduğunu anladı...
Hemen, o gece, hapishane müdürünü çağırıp, bir mazlûm kalmış mı, dedi. Müdür, bunu bilemem. Yalnız, biri namaz kılıp, çok dua ediyor. Gözyaşları döküyor deyince, onu getirtti. Hâlini sorup anladı. Özür dileyip, hakkını helal et ve bin gümüş hediyemi kabul et ve herhangi bir arzun olunca bana gel! diye ricâ etti. Demirci, hakkımı helâl ettim ve hediyeni kabul ettim. Fakat işimi, dileğimi senden istemeye gelemem, dedi. Niçin, deyince: Çünkü, benim gibi bir fakir için, senin gibi bir sultanın tahtını birkaç defa tersine çeviren sahibimi bırakıp da, dileklerimi başkasına götürmekliğim kulluğa yakışır mı? Namazlardan sonra ettiğim dualarla, beni nice sıkıntıdan kurtardı. Nice muradıma kavuşturdu. Nasıl olur da, başkasına sığınırım? Rabbim, nihayeti olmayan rahmet hazinesinin kapısını açmış, sonsuz ihsan sofrasını, herkese yaymış iken, başkasına nasıl giderim? Kim istedi de, vermedi? İstemesini bilmezsen alamazsın. Huzûruna edeple çıkmazsan, rahmetine kavuşamazsın...
Şair diyor ki: "İbâdet eşiğine, kim ki, bir gece baş kodu/Dostun lütfu, açar ona, elbette binbir kapu."
.Günah işleyen hemen tevbe ve istiğfar yapmalıdır!
2020-07-15 02:00:00
Günahtan hemen sonra tevbe etmek farzdır. Tevbeyi geciktirmek de büyük günahtır. Bunun için de, ayrıca tevbe etmek gerekir.
Sabır, istiğfar ve dua -10-
İstiğfar etmek, kısaca (estağfirullah) demek olup, mânası, (Beni affet Allahım) demektir. Tevbe, haram-günah işledikten sonra, pişman olup, Allahü teâlâdan korkmak, bir daha yapmamaya azmetmek, karar vermektir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Tevbe, günahtan sonra o günahı bir daha yapmamaktır.) [İmam-ı Ahmed]
Günahtan hemen sonra tevbe etmek farzdır. Tevbeyi geciktirmek de büyük günahtır. Bunun için de, ayrıca tevbe etmek gerekir. Kur'ân-ı kerîmde mealen buyuruluyor ki:
(Allahü teâlâ, tevbe edenleri sever.) [Bekara 222]
(Allah’a tevbe-i nasûh yapınız!) [Tahrîm 8]
Nasûh kelimesine 23 mana verilmiştir. Bunlardan en meşhuru günahlara pişman olup, istiğfar etmek ve bir daha işlememeye karar vermektir. Nasûh tevbesinin ne olduğunu soran kimseye, Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Tevbe-i nasûh, günahkârın işlediği günahtan pişman olması, Allah’tan mağfiret dilemesi, bir daha böyle bir günah işlememesi demektir.) [Beyhekî]
İstiğfarın fazileti çok fazladır. Kur'an-ı kerimde Allahü teâlâ buyuruluyor ki: (İstiğfar okuyunuz! İmdadınıza yetişirim.) [Hûd 52]
Hadîs-i şerîflerde de buyuruldu ki:
(Allahü teâlâ, günah işleyip pişman olanı, istiğfar etmeden önce affeder.) [Taberanî]
(Küçük günahlarda ısrar edilirse küçük kalmaz. Büyük günahlara istiğfar edilirse büyük kalmaz.) [Deylemî]
(İstiğfar eden, günde 70 defa aynı günahı işlese ısrar etmiş sayılmaz.) [Tirmizî]
(Günde 70 defa istiğfar edenin, 700 günahı affolur.) [Beyhekî]
(İstiğfara devam edeni, Allahü teâlâ, dertlerden, sıkıntılardan kurtarır. Ummadığı yerden rızıklandırır.) [Nesâî]
(Bir mümin günah işleyince, melek üç saat bekler, eğer o kimse istiğfar ederse, o günahı yazmaz.) [Hakim]
(Derdinizi ve devasını bildireyim. Derdiniz, günahlar, devası da istiğfardır.) [Hakim]
(Herkes günah işler. Fakat günahkârların en iyisi tevbe edendir.) [Hakîm]
(Günahına pişman olup abdest alıp, namaz kılanı ve günahı için istiğfar edeni, Allahü teâlâ affeder.) [Nesaî]
(Kıyamette, amel defterinde çok istiğfar bulunana müjdeler olsun!) [Beyhekî]
Ehl-i sünnet itikadında olmak, kul haklarını ve kazaya kalan farzlarını ödemek ve haramlardan vazgeçmek şartı ile cuma günü sabah namazından önce, aşağıdaki duayı okuyanın bütün günahlarının affedileceği hadîs-i şerîfle bildirildi. Dua şudur: (Estağfirullahel-azîm ellezî lâ ilâhe illâ hüvel-hayyel-kayyûme ve etûbü ileyh.) [Râmûz]
.İslâm dîninde duanın yeri ve ehemmiyeti...
2020-07-08 02:00:00
Dua müminin silahı, dinin temel direklerinden biridir. Yerleri, gökleri aydınlatan nurdur. Dua, gelmiş olan belaları giderir.
Sabır, dua ve istigfar -9-
Dua, Allah’a yalvararak muradını istemektir. Allahü teâlâ, dua edeni sever, dua etmeyene gazap eder.
Dua müminin silahı, dinin temel direklerinden biridir. Yerleri, gökleri aydınlatan nurdur.
Dua, gelmiş olan belaları giderir. Gelmemiş olanların da gelmelerine mâni olur. Allahü teâlâ;
(Bana hâlis kalb ile dua ediniz! Böyle duaları kabul ederim) buyurdu. Bunun için, dua etmek, namaz, oruç gibi ibadettir. Yine;
(Bana ibadet yapmak istemeyenleri, zelîl ve hakir yapar, Cehenneme atarım) buyuruyor. [Mü’min 60]
Allahü teâlâ, her şeyi sebep ile yaratmakta, nimetlerini sebeplerin arkasından göndermektedir. Zararları, dertleri def için ve faydalı şeyleri vermek için de, dua etmeyi sebep yapmıştır. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
(Dua, ibadetin aslı ve özüdür. Allah katında duadan makbul bir şey yoktur. Dua 70 türlü kazayı önler. Ömrün bereketini artırır.) [Tirmizi]
(Dua eden, üç şeyden hali değildir: Ya günahı affolur veya hemen hayırlı karşılığını görür, yahut ahirette mükafatını bulur.) [Deylemi]
(Rabbiniz, elbette hayâ ve kerem sahibidir. Kulları ellerini kaldırıp bir şey istedikleri zaman, onların ellerini boş çevirmekten hayâ eder.) [Ebu Davud]
(Dua, müminin silahıdır.) [İbni Ebiddünya]
(Allahü teâlâ dua etmeyene gazap eder.) [İbni Mace]
(Dua belayı önler.) [Deylemi]
Duanın yapılması mukadderata bağlıdır. Takdirde dua varsa elbette yapılır. Duanın belayı önlemesi kaza ve kaderdendir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Kader, tedbir ile, sakınmakla değişmez. Fakat kabul olan dua, o bela gelirken korur.) [Şir’a]
İkinci bin yılının müceddidi büyük âlim İmam-ı Rabbanî Ahmed Farûk-ı Serhendî hazretleri buyuruyor ki:
Dua, kazayı, belayı defeder. Hadis-i şerifte;
(Kaza, ancak ve yalnız dua ile durdurulur) buyuruldu. [Tirmîzî]
Allahü teâlâ, dua edenleri, sıhhat ve selamet isteyenleri sever. Dua edip de duası kabul edilmeyenlere, kıyamet günü Allahü teâlâ;
(Bu senin falan zamanda ettiğin duadır. O duanın yerine sana şu sevapları veriyorum) buyuracak, o kadar çok sevap verecek ki, o kimse, (Keşke dünyada hiçbir duam kabul olmasaydı da, bugün onların karşılıklarını görseydim) diyecektir. [Tenbîhul-gâfilîn
.Başkası için yaptığımız duanın, kendimize de faydası var mıdır?
2020-07-01 02:00:00
"Yavrucuğum! Sen başkalarına dua et ki, Allahü teâlâ hazretleri de seni başkalarının kalbine düşürsün."
Sabır, dua ve istigfar -8-
Bir gün, başkasına dua etmek nefsine ağır gelen ve bu yüzden sadece sevdiklerine dua eden küçük kız, annesine “Anne! Ben başkalarına inşallah dua ederim amma, ya onlar bana dua etmezse?” diye sorar. Bunun üzerine annesi, tebessümle ona şu altın nasihati yapar:
“Başkasına dua etmek nefsine ağır geldiğinden, onlara yaptığın duanın faziletini, dua almaktan daha az mı sanıyorsun kızım? Başkası için dua eden kişi, bak nelere kavuşur:
1. (Bir hayrın yapılmasına vesile olan, o hayrı yapan gibidir) hadîs-i şerîfinin sırrınca, eğer sen birine dua edersen ve senin bu duan vesilesiyle o kişi iyi bir hâle kavuşursa ve bu hâle kavuştuktan sonra da bir iyilik yaparsa, yaptığı iyiliklerle kazandığı sevaba sen de ortak olursun.
2. (Bir Müslümanın, yanında bulunmayan din kardeşine yapacağı dua kabul olunur. Bir kimse din kardeşine hayır dua ettikçe, yanında bulunan görevli bir melek “Duan kabul olsun, aynı şeyler sana da verilsin” diye ona dua eder) hadîs-i şerîf sırrınca, günahsız meleklerden dua almış olursun.
3. Dua etmek başlı başına bir İbadet olduğundan, bir de ibadet sevabı kazanmış olursun.
4. Sen başkaları için dua ettikçe (Merhamet) duyguların gelişir ve daha merhametli biri olursun. Allahü teâlâ, (Merhamet edenlerin en merhametlisi olduğundan) yaptığın dualar, Cenab-ı Allah’ın merhametini celbetmeye vesile olacaktır.
5. Eğer başkasına ettiğin dua, o kişinin sıkıntısının giderilmesine vesile olursa, Resûlullah Efendimizin “sallallahu aleyhi ve sellem”; (Kim ki bir mümin kardeşinin ihtiyacını temin ederse, mahşer günü ameller tartılırken terazinin başında duracağım. Benden imdat isteyince, ona mutlaka şefaat edeceğim) müjdesine mazhar olursun inşallah.
6. Dua etmek, bir bakıma (Cömertlik) emâresidir. Sen cömert oldukça, (Ganî) ve (Kerîm) olan, cömertlerin en cömerdi Allah da sana daha çok cömert olur.
7. Yavrucuğum! Başkaları için dua etmek, seni vermeye alıştırır. (Veren el alan elden üstündür) sırrındaki üstünlüğe mazhar olabileceğin gibi, veren ve vermeye çalışan insan, vermeye alıştığından “Canını dahi kolay verir, kolay teslim eder” sırrınca, kendine de yatırım yapmış olursun.
8. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” şöyle buyurmuştur: (Kim, bütün müminlerin affedilmesi için istiğfâr ederse, Allah teâlâ ona her bir mümin için bir hasene yazar.) Yaptığın dua, Ümmet-i Muhammedin dualarına eklediğinde, senin de bu sevaptan nasibin olur.
9. Yavrucuğum! Sen başkalarına dua et ki, Allahü teâlâ hazretleri de seni başkalarının kalbine düşürsün. Sen de onların duasını alasın!
İşte böyle, başkaları için dua eden kişi, bu saydığımız kazançları elde ederken, başkası için dua etmenin kazancı, dua almanın kazancından daha az olabilir mi?
.Tövbe etmek, duaların kabulüne vesile olur...
2020-06-24 02:00:00
Bir kimse tövbe ve istigfâr eder ve şartlarını yaparsa, her geçtiği sokak ve her oturduğu yer iftihâr eder...
Sabır, dua ve istigfar -7-
Allahü teâlâ birçok âyet-i kerîmede, (Beni çok zikir edin) ve [İzâ câe] sûresinde, (Bana istiğfâr edin. Dualarınızı kabul eder, günahlarınızı affederim) buyuruldu. Görülüyor ki, Allahü teâlâ, çok istiğfâr edilmesini emrediyor. Bunun için, Muhammed Ma’sûm hazretleri, ikinci cild, 80. Mektubunda buyuruyor ki:
“Bu emre uyarak, her namazdan sonra, üç kere istiğfâr duası okuyorum ve 67 defa (Estağfirullah) diyorum. İstiğfâr duası, (Estağfirullahel’azîm ellezî lâ ilâhe illâ hüvel-hayyel-kayyûme ve etûbü ileyh)dir. Siz de bunu çok okuyunuz! Her birini söylerken, manasını, (Beni affet Allahım) olarak düşünmelidir. Okuyanı ve yanındakileri, dertlerden, sıkıntılardan kurtarır.”
Şeyhülislâm Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri, (Miftâh-ün-necât) kitâbında buyuruyor ki:
Bir kimse tövbe ve istigfâr eder ve şartlarını yaparsa, her geçtiği sokak ve her oturduğu yer iftihâr eder. Ay, güneş ve yıldızlar, onun için dua eder. Kabri cennet bahçesi olur. Böyle tövbe nasip olmayan kimse, böyle tövbe yapanlarla beraber olmalıdır. Hadîs-i şerîfte (İbâdetlerin en kıymetlisi, evliyâyı sevmektir) buyuruldu. Tövbe kalp ile olur. İstiğfâr söylemekle olur.
Ey kardeşim! Namaz ve Kur’ân-ı kerim okumak gibi bir ibadet ve tâatin sonunda, (Elhamdülillahi Rabbil’âlemîn. Essalâtü vesselâmü alâ Resûlinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ecma’în) diyerek hamd ve salevât söyledikten sonra şöyle dua etmeye devam etmelidir:
Yâ Rabbî! Kıldığım namazı, yaptığım ibadet ve tâatimi kusurları ile beraber kabul eyle! Âhir ve âkıbetimi hayreyle. Son nefesimde Kelime-i tevhîd söylememi nasip eyle. Beni, ana-babamı ve hocamı, ölmüş ve hayatta olan bütün müminleri hesap gününde af ve mağfiret eyle!
Yâ Rabbî! Beni, şeytan şerrinden ve düşman şerrinden ve nefs-i emmâremin şerrinden muhafaza eyle! Evimize iyilikler, helâl ve hayırlı rızıklar ihsan eyle!
Yâ Rabbî! Ehl-i İslâma selâmet ihsân eyle! İslam düşmanlarını kahr ve perîşân eyle! Kâfirlerle cihâd etmekte olan Müslümanlara imdâd-i ilâhiyyen ile imdâd eyle!
Yâ Rabbî! Müslümanları, memleketimizi ve bütün âlem-i İslâmı, kahtu galâdan [yoksulluktan ve pahalılıktan], tâûn u belâdan [vebâ ve diğer sârî hastalıklardan], şemâtet-i a’dâdan [düşmanların sevinmesine sebep olacak her türlü musîbetten] muhafaza eyle!
Yâ Rabbî! Hânelerinde ve hastanelerde yatan hastalarımıza şifâ, dertli olanlarımıza devâ ihsân eyle! Senden sıhhat, âfiyet, emânete riâyet ve güzel huylu olmayı ve kadere râzı olmayı talep ediyorum.
Yâ Rabbî! Anama, babama ve evlatlarıma ve akraba ve ahbâbıma ve bütün din kardeşlerime hayırlı ömürler ve hüsn-i hulk, akl-ı selîm ve sıhhat ve âfiyet, rüşd ü hidâyet ve istikâmet ihsân eyle. Âmin!
Dua bir ibadettir, ama nasıl yapılmalıdır?..
2020-06-17 02:00:00
Allahü teâlâ, her şeyi, bir sebep ile yaratmaktadır. Bir şey isteyenin, bunun yaratılmasına sebep olan şeyi yapması lâzımdır.
Sabır, dua ve istiğfâr -6-
Dua, Allahü teâlâdan bir şey istemek demektir. Dua, lafzî ve fiilî olmak üzere iki türlü yapılır.
1. Lafzî dua, Allahü teâlâdan lafız ile, söz ile istemektir. Bu duanın kabul olması için şartlar vardır. Bu şartlar, dua edenin Müslüman olması, ihlâs sâhibi olması, namazlarına devam etmesi, fâsık olmaması, yani haram işlememesi, üzerinde kul hakkı bulunmaması gibi şeylerdir. Bu şartlar bulunmayanların duaları kabul olmuyor. Sıkıntı içinde yaşıyorlar.
2. Fiilî dua, istenilen şeyin sebebine yapışmaktır. Allahü teâlâ, her şeyi, bir sebep ile yaratmaktadır. Allahü teâlâdan bir şey isteyenin, bu şeyin yaratılmasına sebep olan şeyi yapması lâzımdır. Meselâ, bir yeri ağrıyanın, ağrı kesici bir ilaç kullanması lâzımdır. Bu ilâcı kullanması, fiilî dua etmek olur. Fiilî duanın kabul olması için, sebebin tesirinin kati olması, iyi bilinmesi lâzımdır.
Lafzî dua ile fiilî dua birbirine uygun değilse, fiilî dua kabul olur. Müslümanın, iyi ve câiz olan şeylerin sebeplerini bilip, dua için, bu sebepleri yapması lâzımdır. Bu sebepler yapılınca, Allahü teâlâ, istenilen şeyi yaratır. Çünkü, sebepleri yapılan şeyi yaratması, âdetidir. Aç olanın bir şey yimesi, fiilî sebebe yapışmak, fiilî dua etmek olur. (Dua ediniz, kabûl ederim) buyurulması, fiilî dua etmeyi emretmektedir.
Âyet-i kerîmenin ve duanın tesir etmesi için okuyan Müslümanın, Ehl-i sünnet îtikâdında olması, kul hakkından sakınması, haram ve habîs şey yememesi ve okunan kimseden karşılık istememesi şarttır. İlaç almak, âyet-i kerîme ve dua okumak, üflemek ve yanında taşımak, insanın ömrünü uzatmaz, ölüme mâni olmaz. Eceli geciktirmez. Ömrü olanın dertlerini, ağrılarını giderip, sıhhatli, rahat ve neşeli yaşamasına sebep olurlar. Kalp nakli ve beyin, böbrek, ciğer gibi ameliyatlar, aşılar, serumlar, ölüme mâni olmaz. Ömrü olanlara faydalı olur. Eceli gelen çok kimsenin ameliyat esnasında öldüklerini bilmeyen yoktur. Duanın kabul olması için, istenilen şeyin sebebine yapışmak lâzımdır. Allahü teâlâ, her şeyi sebep ile yaratır. Tedbîr almak, sebebi aramak lâzımdır. Dua edince, Allahü teâlâ sebebe kavuşturur ve sebepte tesir, kuvvet yaratır. Evliyâya, sevdiklerine sebepsiz de verir. Buna (kerâmet) denir. Sebebe yapışmadan dua etmek, Allahü teâlânın âdetine uymamak olur.
Abdüllah-ı Dehlevî “rahmetullahi aleyh” yüzonyedinci mektûbunda buyuruyor ki:
(Her işte, Pîrân-ı kibârın ervâh-ı tayyibesini vâsıta yaparak, Allahü teâlâya iltica ve dua etmelidir. Bunun için, kendilerine (Silsile-i aliyye) denilen büyük âlimlerin isimlerini okumalıdır. Bunların vâsıtası ile, dînî ve dünyevî muratları ihsan eder.)
.Dertlerden ve belâlardan kurtulmanın çareleri...
2020-06-10 02:00:00
Hasta olan kimse, ilaç almalı, perhiz etmeli ve fakirlere sadaka nezretmeli ve sık sık sadaka vermelidir...
Sabır, dua ve istiğfâr -5-
Allahü teâlânın âdeti şöyledir ki, her şeyi bir sebeple yaratır. Bir şeye kavuşmak için, bu şeyin yaratılmasına sebep olan şeyi yapmak lâzımdır. Her şeyin yaratılmasında müşterek olan manevî sebep, sadaka vermek, yetmiş kerre (Estağfirullah min külli mâ kerihallah) duasını okumaktır. Bu iki manevî sebep, maddî sebepleri bulmaya da yardım eder.
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” (Allahü teâlâ, her hastalığın ilacını yaratmıştır. Yalnız, ölüme çare yoktur) ve (Hastalıkların başı, çok yemektir. İlaçların başı, perhizdir) ve (Hastalarınızı, sadaka vererek tedâvî ediniz!) buyurdu.
İnsan hasta olmamaya dikkat etmelidir. Bunun için de, İslâmiyete uygun yaşamak lâzımdır. İslâmiyete uymakta gevşek davranarak, hasta olan kimse, ilaç almalı, perhiz etmeli ve fakirlere sadaka nezretmeli ve sık sık sadaka vermelidir.
(Tefsîr-i Mazherî) sâhibi “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Talâk) sûresinin üçüncü âyetinin tefsîrinde buyuruyor ki:
"İmâm-ı Rabbânî (rahmetullahi teâlâ aleyh), din ve dünya zararlarından kurtulmak için, her gün beş yüz kerre (Lâ havle velâ kuvvete illâ billah) okurdu. Buna (Kelime-i temcîd) denir. Okumaya başlarken ve okuduktan sonra da yüzer kerre (Salevât) okurdu. Hadîs-i şerîfte, (Allahü teâlânın bir nimet vermesini ve bunun devamlı olmasını isteyen, [Lâ havle velâ kuvvete illâ billah] çok okusun!) buyuruldu. (Sahîhayn)daki hadîs-i şerîfte, (Bu, Cennet hazînelerinden bir hazînedir!) buyuruldu. Yine bir hadîs-i şerîfte de, (Lâ havle velâ kuvvete okumak, doksandokuz derde devadır. Bunların en hafîfi, hemmdir) buyuruldu. Hemm, gam, hüzün, sıkıntı demektir.”
Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Yûnus aleyhisselâm balığın karnında, Enbiyâ sûresinin 87. âyetini söyleyerek dua etti. [Duasını kabûl eyledi ve kıyâmete kadar bunu okuyan müminlerin dualarını kabûl edeceğini bildirdi.] Bir Müslüman, bu âyet-i kerîmeyi okuyup dua edince, Allahü teâlâ duasını muhakkak kabûl eder).
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Bir hasta, [lâ ilâhe illâ ente sübhâneke innî küntü minezzâlimîn] kırk defa okursa, şehit olarak vefat eder. Şifâ bulursa bütün günahları affolur.) Bu dua, Enbiyâ sûresinin 87. âyetidir.
(Tergîb-üs-salât), kitabında yazılı hadîs-i şerîfte, (Sabah, kalkınca, üç kerre [Bismillâhillezî lâ-yedurru ma’asmihî şey’ün fil-erdı velâ fissemâi ve hüvessemî’ul’alîm] okuyana akşama kadar, hiç dert, belâ gelmez) buyuruldu.
.Ölülere en büyük hediye!..
2020-06-03 02:00:00
"Allahü teâlâ, yaşayanların duaları sebebi ile, ölülere dağlar gibi çok rahmet verir. Onlara en büyük hediye, dua etmektir."
Sabır, dua ve istiğfâr -4-
İmam-ı Rabbânî Ahmed Fâruk-ı Serhendî hazretleri buyuruyor ki: Kul için, sâhibinin işinden razı olmaktan başka çare yoktur. İnsan, bu dünyada kalmak için yaratılmadı. Dünyada iş yapmak, çalışmak için yaratıldık. Çalışmalıyız! Çalışıp da, kazanıp da ölen bir kimse için korkacak bir şey yoktur. Hatta, böyle ölmek, bir devlet ele geçirmektir. Ölüm bir köprü gibidir. Sevgiliyi sevgiliye kavuşturur. Ölmek, felâket değildir. Öldükten sonra başına gelecekleri bilmemek felâkettir.
Ölülere de, dua ile, istiğfâr etmekle, onun için sadaka vermekle yardım etmek, imdatlarına yetişmek lâzımdır. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Ölünün mezardaki hâli, imdât diye bağıran, denize düşmüş kimseye benzer. Boğulmak üzere olan kimse, kendisini kurtaracak birini beklediği gibi, meyyit de, babasından, anasından, kardeşinden, arkadaşından gelecek bir duayı gözler. Kendisine bir dua gelince, dünyanın hepsi kendine verilmiş gibi sevinmekten daha çok sevinir. Allahü teâlâ, yaşayanların duaları sebebi ile, ölülere dağlar gibi çok rahmet verir. Dirilerin de ölülere hediyesi, onlar için dua ve istiğfâr etmektir.) [Mektûbât-ı Rabbânî 1/104]
Dua, istemek demektir. Aç bir adamın, iştahlı olduğu bir zamanda yiyecek istemesi gibidir. İman ile ölenlere hatm-i tehlîl yapmak, yani yetmiş bin Kelime-i tevhîd okuyup, sevâbını rûhuna hediye etmek çok faydalıdır. (Makâmât-i Mazheriyye)de diyor ki:
“Hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, kendisi için veya başkası için yetmiş bin adet [Kelime-i tevhîd] okursa, günahları affolur) buyuruldu... Mazher-i Cân-ı Cânân “kaddesallahü teâlâ sirrehül’azîz” hazretleri; hayattayken kötü yola düşmüş bir kadının kabri yanına oturmuştu. Kabre teveccüh eyledi. Yani hatırına başka hiçbir şey getirmeyip; yalnız onu düşündü. Bu mezarda Cehennem ateşi var. Kadının îmanlı olmasında şüphe ediyorum. Rûhuna (Hatm-i tehlîl) sevâbı bağışlayacağım. İmanı varsa, affolur buyurdu. Hatm-i tehlîlin sevâbını bağışladıktan sonra, elhamdülillah îmanı varmış, Kelime-i tayyibe tesîrini gösterip azâbdan kurtuldu buyurdu.
(Menâhic-ül-ibâd)da diyor ki: (Yetmiş bin Kelime-i tevhîdi bir kimse veya birkaç kimse okur.) (Mekâtîb-i şerîfe)’nin yüzyirminci mektûbunda, (Hatm-i tehlîlin dirilere de faydası çoktur) buyurmakdadır. [S. Ebediyye s.1018]
(Miftâh-un-necât) da yazılı hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, müminler için, her gün yirmibeş kerre, istiğfâr okursa, Allahü teâlâ, bu kimsenin kalbinden gıl ve hasedi çıkarır. İsmi, Ebdâl isimleri arasına yazılır. Ona, bütün müminler adedince, sevap yazılır. Kıyamet günü, bütün müminler: Yâ Rabbî, bu kulun bizim için, istiğfâr okurdu. Sen de onu affeyle! derler) buyuruldu. [Gıl, hîle demektir. Ebdâl, evliyâdan bir sınıfın ismidir.]
İşte bunun için her gün (Allahümmağfir lî ve li-vâlideyye ve lil-mü’minîne vel-mü’minât vel-müslimîne vel-müslimât el-ahyâ-i minhüm vel-emvât bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn) okumalıdır. [S.Ebediyye s.1057]
Sıkıntılardan kurtulmak için dua etmelidir...
2020-04-15 02:00:00
Herkesin belli bir eceli, yani ölüm zamanı vardır. Bu zaman hiç değişmez. Onun için, hastalıkta sıkılmamalı, telaşa düşmemelidir.
Sabır, dua ve istiğfâr -2-
İmam-ı Rabbânî Ahmed Fâruk-ı Serhendî hazretleri buyuruyor ki: “İyi kul, sahibinin yaptıklarından razı olan, onları beğenen kuldur. Kendi isteklerini beğenen kimse, kendine kuldur. Sâhibi, kulunun boğazına bıçak dayasa, kulun bundan razı olması, sevinmesi lâzımdır. Allah korusun, eğer bunu beğenmez, istemezse, Onun kulluğundan çıkmış olur. Sâhibinden uzaklaşmış olur. Tâûn [gibi sârî ve tehlikeli hastalıklar], Allahü teâlânın dilemesi ile gelmektedir. Kendi isteği ile gelmiş gibi sevinmek lâzımdır. Tâûn [yani vebâ ve her bulaşıcı hastalık] gelince, kızmamalı, üzülmemelidir. Sevgilinin yaptığı şey olduğunu düşünerek sevinmelidir. Herkesin belli bir eceli, yani ölüm zamanı vardır. Bu zaman hiç değişmez. Onun için, hastalıkta sıkılmamalı, telaşa düşmemelidir. Böyle dert ve belâlar gelince, Allahü teâlâya sığınmalı, âfiyet vermesi, kurtarması için dua etmeli, Ona yalvarmalıdır. Allahü teâlâ dua edenleri, sıhhat ve selâmet isteyenleri sever. Mü’min sûresindeki âyet-i kerîmede meâlen, (Dua ediniz! Duanızı kabul ederim!) buyuruyor. Bunun için her namazda, fâtiha okurken, Allahü teâlâdan hidâyet istiyoruz. Allahü teâlâ, sizi, görünür ve görünmez belâlardan korusun! Âmîn.” [Mektûbât-ı Rabbânî]
Yakûb bin Seyyid Alî “rahmetullahi teâlâ aleyh”, (Şir’a-tül-islâm) şerhinde diyor ki:
Hadîs-i şerîfte, (Dua etmek, ibâdettir) buyuruldu. Kabul olmazsa da, sevap hâsıl olur. Duanın kabul olması için şartlar vardır: Helal yemelidir. Haram lokma yiyenin duası kırk gün kabul olmaz. Dua ihtiyâcı gideren, saâdete kavuşturan kapının anahtarıdır. Bu anahtarın dişleri, helâl lokmadır. Giydiği de temiz, helal olmalıdır... Dua ederken, kalb uyanık olmalı, kabul edileceğine inanmalıdır. Söylediğinden haberi olmayan gâfilin duası kabul olmaz. Duadan evvel tevbe ve istiğfâr etmelidir. Duanın kabulü için acele etmemelidir. Duaya devam etmeli, usanmamalıdır. Allahü teâlâ, dua etmeyi ve dua edeni sever. Kabul ettiği hâlde, istenileni vermeyi geciktirerek, duanın ve sevabının çok olmasını ister. Duayı, hiç olmazsa, yedi kerre tekrar etmelidir. Rahat ve huzur zamanlarında çok dua edenin, dert ve belâ zamanlarındaki duaları çabuk kabul olur... Duadan evvel, Allahü teâlâya hamd ve Resûlullaha salât ve selâm söylemelidir. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” duaya başlarken, (Sübhâne Rabbiyel aliyyil a’lel-Vehhâb) derdi. Evvela, günahlarına tevbe etmeli, sonra bütün müminlerin sıhhat ve selâmetleri için dua etmeli ve her dileğini söyleyip, vermesini can ve gönülden istemelidir. Kalbine gelen hayırlı şeyi istemeli, söylediğinin mânâsını öğrenmelidir. [S.Ebediyye s.1036]
Hastalık ve dertlere sabır göstermelidir
2020-04-08 02:00:00
"Veba olan yerde, ölümden kaçıp da kurtulanlara yazıklar olsun! Kaçmayıp da ölenlere müjdeler olsun! Bunlar şehit sevabına kavuşurlar."
Sabır, dua ve istiğfâr -1-
Dinimiz, başımıza gelen sıkıntılara sabır göstermeyi, sebeplere yapıştıktan sonra Allahü teâlâya tevekkül etmeyi emretmektedir. İmâm-ı Rabbânî hazretleri zamanında veba hastalığı zuhur etmişti. Talebesi Şeyh Ferîd-i Rahbolî’ye yazdığı bir mektubunda, tâûn [gibi sârî ve tehlikeli hastalıklardan], ölmenin kıymetini ve tâûn olan yerden kaçmanın günah olduğunu bildiren bir nasihatinde şunları yazmaktadır:
Allahü teâlâ, Bekara sûresi yüzellialtıncı âyetinde meâlen, (Müminlere bir sıkıntı gelince, innâ lillah ve innâ ileyhi râci’ûn derler) buyuruldu. Hepimiz, Ondan geldik ve yine Ona döneceğiz derlerdi. Sıkıntılara sabretmek ve dayanmak lâzımdır. Kazaya rıza göstermek lâzımdır. (Beni incitirsen çok, senden dönmem aslâ/Hoş olur dayanmak, sevgilinin nazına) beyti ne güzel söylenmiştir. Şûrâ sûresi otuzuncu âyetinde meâlen, (Size gelen sıkıntılar, kendi kazandıklarınızdır. Çoğunu da affedip, size göndermiyor) buyuruldu. Rûm sûresi kırkbirinci âyetinde meâlen, (İnsanların yaptıkları işlerle, karada ve denizde fesât hâsıl oldu. Her şey bozuldu) buyuruldu. Bu veba hastalığında, insanların işlerinin kötülüğünden dolayı, önce fareler öldü. Çünkü, insanlara çok yakın olan bunlardır. İnsanların üremesine ve yeryüzüne yayılmalarına yarayan kadınlar, erkeklerden daha çok öldüler. Veba olan yerde, ölümden kaçıp da kurtulanlara yazıklar olsun! Kaçmayıp da ölenlere müjdeler olsun! Bunlar şehit sevabına kavuşurlar.
Şeyhülislâm Şeyh Ahmed bin Alî bin Hacer-i Askalânî “rahmetullahi aleyh”, (Bezl-ül-ma’ûn fî fadl-it-tâ’ûn) kitâbında diyor ki: Tâûndan ölen kimseye sual sorulmaz. Çünkü, muharebede ölen şehit gibidir. Tâûnda, 'Allahü teâlâ yazmadı ise bana zarar gelmez' diyerek, Allah rızâsı için orada kalıp, başka bir hastalıkla ölen kimse de, sual ve azap görmeyecektir. Çünkü, bu da düşman karsısında nöbet beklerken ölen kimse gibidir. Bunun gibi, büyük âlim İmâm-ı Celâleddîn-i Süyûtî “rahmetullahi aleyh” (Şerh-us-sudûr) kitabında, bu sözün doğru olduğunu bildirmektedir. Vebâ olan yerden kaçmayan ve ölmeyen kimse de, gâzîler ve mücâhidler ve belâlara sabredenler gibidir. Herkesin bir (Ecel-i müsemmâ)sı vardır ki, azalmaz ve çoğalmaz. Kaçıp da kurtulanlar, ecelleri gelmediği için ölmemiştir. Yoksa kaçmak, onları ölümden kurtarmış değildir. Kaçmayıp, sabredip ölenler de, ecelleri geldiği için ölmüşlerdir.
Vebâ olan yerden kaçmak, insanı kurtarmaz. Vebâ olan yerde sabredip kalmak, insanı öldürmez. Vebâ olan yerden kaçmak, gazâda düşman karşısından kaçmak gibi büyük günahtır. Kaçanların ölmemesi ve sabredenlerin ölmesi, Allahü teâlânın mekridir, aldatmasıdır. Bekara sûresi yirmialtıncı âyetinde meâlen, (Allahü teâlâ, onunla çoklarını yoldan çıkarıyor. Çoklarını da, doğru yola sokuyor) buyuruldu. [Mektûbât-ı Rabbânî 1/299]
Takvimlerde değişiklik fitilini kimler ateşledi?
2020-04-01 02:00:00
Abdülhamid Hanın tahttan indirilmesinden sonra, (Takvimde değişiklik) fitili de yakılmıştı. Perde arkasında teklifin sahibi, Amerikalılar, Fransızlar ve İngilizlerdi.
Dinde tahrif hareketleri -33-
Dinimiz namaz, oruç ve hac gibi ibadetlerin, mutlaka belli bir vakitte yapılmasını emretmiştir. Eğer vaktinde yapılmamışsa kaza edilmesi lazımdır. Bir namazın ‘hakîkî, yani astonomik’ vakti ile şer’î vakti arasındaki zaman farkına (Temkin) zamanı denir. Temkin miktarı her namaz vakti için takrîben aynıdır. Şer’î vakit hesaplanmasında, göz ile görmek esas alınır. Gözümüz, kırılma açısı ile görür. Kırılma kadar geç görür. ‘Astronomik vakit’ hesaplamasında, kırılma açısı dikkate alınmaz. Ayrıca, astronomi dilinde güneşin doğuşu, güneşin yarısının astronomik doğuşudur. Güneşin batışı da, güneş yarısının astronomik batışıdır. Astronomik vakit hesaplanmasında, yeryüzü için sıfır irtifa yani deniz seviyesi esas alınır. Güneş için yarısı ölçü alınır. Yarısı doğunca doğdu, yarısı batınca battı kabul edilir. İnsanların yaşadığı mahaller deniz ve ova gibi düz olmayıp engelli arazilerdir. Bu sebeple, Kırılma açısı ve bulunduğu mahallin coğrafi yapısı sebebi ile astronomik vakitten yaklaşık 4,2 dakika sonra görebiliriz. İşte bu farka (Temkin) denir. Astronomik vakte ‘temkin’ ilave ederek, dinî/şer’î vakit hesap edilir. Bu vakte göre ibadet ederiz. Bu zamanda temkine ihtiyaç mı kaldı demek yanlıştır. Şer’î ve astronomik vakti var eden ‘Temkin’dir. Yani ‘zaman farkı’dır. İki vaktin varlığı için temkin zaruridir. Temkinin hesapla, kitapla astronomik hassas ölçümler ile asla bir alakası yoktur. Bunu her akıl sahibi tereddütsüz kabul eder. Namaz vakitlerinin hesaplanmasında temkin asla kaldırılamaz. Takvimlerdeki 10 dakikalık farkın, yaklaşık 4 dakikası görme farkı, 4 dakikası şehrin coğrafi yapısı ve 2 dakikası ihtiyattır. Her yerin temkin miktarı farklıdır. Yerleşim yerleri için temkin miktarlarını gösteren cetveller yapılmıştır. Temkin kaldırılınca, şer’î bakımdan ibadetler tehlikeye girer.
Abdülhamid Hanın tahttan indirilmesinden sonra, (Takvimde değişiklik) fitili de yakılmıştı. Perde arkasında teklifin sahibi, Amerikalılar, Fransızlar ve İngilizlerdi. Bu teklif, 1958 yılında gündeme getirildiğinde, Diyanet'in, dirayetli duruşu ile reddedilmişti. Teklif, 1983 yılında tekrar gündeme geldiğinde zamanın yetkilileri, “Astronomi biliminin bu kadar geliştiği bir zamanda temkine ihtiyaç mı kaldı?" gibi ilme, akla, dine aykırı maskelerle, Müslümanların namaz ve oruçlarına kastettiler. Buna karar verenler, ne yaptıklarını bile fark edemediler.
Diyanet, cevabî bir yazısında şöyle diyor: “1949 yılında, Diyanet İşleri Başkanı Ahmet Hamdi Akseki’nin talimatıyla Kandilli Rasathanesinin kurucusu Prof. Fatin Gökmen başkanlığında Kamil Miras, İstanbul Müftüsü Ömer Nasuhi Bilmen, Eyyüp Müftüsü İsmail Habib Erzen ve Muvaakıt (muvakkit) Yusuf Ziya Gökçe’den oluşan komisyon da, imsakin belirlenmesi için -19 dereceyi esas almıştır. Ancak Başkanlığımız 1982 yılında imsak vaktinden temkini kaldırdığı sırada, İslâmın kolaylaştırma ilkesi doğrultusunda -19 derece yerine, bilimsel bir kriter olan -18 dereceyi benimsemiştir.”
İmsak ve namaz vakitlerini niçin değiştirdiler?
2020-03-25 02:00:00
1983 yılında, aslı bozulan emirlerden biri de, (Namaz Vakitleri) olmuştur. Oruç ibadetinin sıhhati de vakte bağlıdır.
Dinde tahrif hareketleri -32-
Sultan Abdülhamid Han’ın 1909 yılında tahttan indirilmesinden sonra, İslam dininde tahrifâta başlanmıştı. 1983 yılında, aslı bozulan emirlerden biri de, (Namaz Vakitleri) olmuştur. Vakit, namazın şartlarındandır. Bir namazın sahih ve makbul olması için, vaktin girdiğinin kati olarak bilinmesi ve doğru hesaplanmış olması gerekir. Oruç ibadetinin de sıhhati vakte bağlıdır. Sabah namazı ile orucun başladığı zamana (imsak vakti) denir. İmsak vakti, ‘fecr-i sâdık’ ile başlar. Bu da, doğuda beyazlığın ufuk üzerinde yayıldığı değil, ilk görüldüğü vakittir. O anda fecrin yüksekliği, (-19) derecedir. Sabah namazı ve oruç da, dört mezhebe göre bu vakitte başlar.
Osmanlıda ve cumhuriyet döneminde, vakit hesaplama uzmanları, sabah namazı vaktini, takvimlerdeki imsaktan (18-20) dakika sonrasında göstermişlerdir. Bu uygulama, şu hadîs-i şerîfe dayanmaktaydı: Sahâbeden Enes ibn Mâlik, Zeyd ibn Sâbit'ten “radıyallahü anh” rivayet ediyor: Zeyd bin Sâbit şöyle anlatıyor:
Biz Peygamber “sallallahü aleyhi ve sellem” ile beraber sahur yemeği yedik. Sonra Peygamber efendimiz [sabah] namazına kalktı. Enes dedi ki: Ben de Zeyd'e sordum: “Sabah ezanı ile sahur arasında ne kadar zaman geçti?” Zeyd “Elli âyet [okuyacak] kadar” diye cevap verdi. [Buhari, Kitabu’s-savm, 1955]. (Tecrîd-i Sarîh Tercümesi)’nde bu hadis-i şerifin şerhi yapılırken, [elli âyet okuyacak kadar olan] bu süre, 18 dakika olarak açıklanmıştır. [Tecrîd-i Sarîh Terc. 6. cilt s. 268-269]
Tarih boyunca, ihtiyatlı hareket etmek için güneşin -19 derece ufka yaklaşması esas alınırdı. İmsak vakti de bugünkünden 18-20 dakika daha önce başlardı. Hâlen (Türkiye Takvimi) ile birçok Müslüman ülkeler bunu esas almaktadır. Böyle olmazsa, ezan okunurken ağzında lokma olan nasıl hareket edecektir? Çünkü o andan itibaren oruca başlamış olması gerekiyordu. İşte bu tehlikeden dolayı (Vakit hesaplama uzmanları), söz konusu hadîs-i şerîfi dikkate alarak, imsak ile sabah namazı vakti arasına 18 dakikalık bir süre koymuşlardır.
Diyanetin cevabî bir yazısında şöyle deniliyordu: “…Ancak Din İşleri Yüksek Kurulu, imsak vaktinin başlangıcı olarak biraz da kolaylık olması açısından, bilimsel bir ölçüt olan astronomik tanı, yani -18 dereceyi esas almaktadır. Böylece Diyanet İşleri Başkanlığının hesaplarında imsak vakti, -19 dereceyi esas alan takvimlere göre güneşin doğuşuna biraz daha yakın olmaktadır.”
Ne hazindir ki, Amerikalılar, Fransızlar ve İngilizler de, fecrin yüksekliğinin (-18) derece olduğunu, yani ufuk üzerindeki beyazlığın yayılmasından sonra (sabah vakti)’nin başladığını kabul ediyorlardı. İş böyle olunca, takvimlerin çoğunda, bu 18 dakikalık süre kaldırılarak (imsak vakti), sabah namazı vaktine çekilmiş ve orucun da aynı anda başlaması cihetine gidilmiştir.
.Gusül abdestini nasıl tahrif ettiler?
2020-03-18 02:00:00
İttihâtçılar; sarıklı masonların, din büyüklerini kötülemek, din bilgilerini bozmak için söyledikleri, yazdıkları yıkıcı propagandalara fetvâ diyorlar!..
Dinde tahrif hareketleri -31-
1. Gusül, erkek ve kadınların cünüplük hâllerinde ve kadınların da hayız ve nifas (âdet ve lohusa) olduklarında, ağız ve burun içi ile bütün bedenini yıkamaktır. Buna (Hadesten tahâret) denir. Bu temizlik yapılmadan beş şeyin yapılması haram olur. 1- Namaz kılamaz. 2- Kur’ân-ı kerîme el süremez. 3- Kur’ân-ı kerîm okuyamaz. 4- Camiye giremez. 5- Kâbeyi tavaf edemez. Bunlardan başka, ağzı yıkamadan yemek ve içmek, çocuk emzirmek, tırnak kesmek, koltuk ve kasık tıraşı olmak... gibi şeyler yapmak da mekruh olur.
2. Hanefî ve Hanbelî mezhebinde, ağzın ve burnun içini yıkamak farzdır. Bu mezheplere uyarak ibâdet eden bir Müslüman, bu farzı yapamayacak bir haraçla-zorlukla karşılaştığınında, Mâlikî veya Şâfiî mezhebinden birini taklit eder. Mesela, ağzına diş kaplatan veya dolgu dişi olan böyle yapar. Şimdi bazıları, (Diş kaplatma ve dolgu meselesi hallolmuş, câiz olduğuna fetvâ verilmiştir. Zararı olmadığı bildirilmiştir) diyorlar. Bunlar, İttihâtçılar zamanında din işlerine karışan siyaset adamlarının, sarıklı masonların, din büyüklerini kötülemek, din bilgilerini bozmak için söyledikleri, yazdıkları yıkıcı propagandalara fetvâ diyorlar. 1329 [m. 1911] senesinde İstanbul'da ikinci baskısı yapılan (Mecmû’a-i cedîde) adındaki fetvâ kitâbında, (Diş çukuru doldurulmuş kimse, guslederken, diş çukuruna su vâsıl olmasa, bu vechle gusül zarûret olsa, gusül câiz olur) demektedir. Bu fetvâyı, 113. Osmanlı Şeyhulislâmı Hasen Hayrullah Efendi'nin verdiği bildirilmektedir. Hâlbuki, bu kitabın 1299'daki birinci baskısında bu fetvâ yazılı değildir. Hayrullah Efendi ise, ikinci defa olarak 18 Rebî-ul-evvel 1293 ve 11 Mayıs 1876'da Şeyhulislâm olmuş ve 15 Receb 1294 ve 26 Aralık 1877 de ayrılmıştır. Böyle fetvâsı olsaydı, kitabın birinci baskısında bulunması lâzımdı. İkinci baskının önsözünde (Birinci baskıda bulunmayan birkaç fetvâyı, zamanımız şeyhulislâmı Mûsâ Kâzım Efendi'nin emri ile biz ekledik) demektedir.
3. Altıyüz sene Osmanlı Meşîhat Dairesi’nin kontrolünde basılan fıkıh ve ilmihal kitaplarında, diş dolgusu ve kaplaması hakkında hiçbir fetvâ verildiği yazılı değildir. Prof. Dr. Zeki Başar, (Osmanlıdan Cumhuriyete Diş Hekimliği ve Diş Dolgusu) hakkında şu bilgiyi vermektedir:
“Dişçilik sanatını icra etmek isteyenlerden başvurmuş olanlara ilk defa 1879’da olmak üzere (Şehâdetnâme) adıyla birer belge verilmesi usul edinilmiştir. Eğitim görmüş diş hekimi yetiştirilmesine ise ancak 1909’dan itibaren başlanmıştır. Başka bir gerçeğe değinmek isteriz. Yukarıda belirtildiği gibi memleketimizde okul kurulmuş, diş hekimi yetiştirilmiştir ama (Meşihat Dairesi)’nin diş dolgusuna dahi cevaz vermeyen baskısı sürüp gelmiştir. Bu engelin kaldırılması (Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükûmeti) zamanında ve Şer’îyye Vekâleti’nin Temmuz-1922’de çıkardığı ayrı bir fetvâ ile kâbil olabilmiştir.”
.Gusül doğru olmazsa namaz sahih olmaz
2020-03-11 02:00:00
"Gusül abdesti almaya kalkan bir kimseye, üzerindeki kıl adedince [yani pekçok] sevap verilir. O kadar günâhı af olur..."
Dinde tahrif hareketleri -30-
Namazın doğru olması için, abdestin ve guslün doğru olması lâzımdır. İbni Âbidîn, (Dürr-ül-muhtâr) şerhinde buyuruyor ki: (Cünüp olan her kadının ve erkeğin ve hayızdan ve nifâstan kurtulan kadınların, namaz vaktinin sonuna o namazı kılacak kadar zaman kalınca, gusül abdesti alması farzdır). Farzları yapanlara çok sevap vardır. Yapmayanlara da, büyük günâh vardır.
(Gunyet-üt-tâlibîn) kitâbının bildirdiği hadîs-i şerîfte, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Gusül abdesti almaya kalkan bir kimseye, üzerindeki kıl adedince [yani pekçok] sevap verilir. O kadar günâhı af olur. Cennetteki derecesi yükselir. Guslü için ona verilecek sevap, dünyada bulunan her şeyden daha hayırlı olur. Allahü teâlâ, meleklere, bu kuluma bakınız! Gece, üşenmeden kalkıp, benim emrimi düşünerek, cenâbetten gusül ediyor. Şâhit olunuz ki, bu kulumun günâhlarını af ve mağfiret eyledim buyurur.)
Hanefî mezhebinde guslün farzı üçtür: 1- Ağzın hepsini iyice yıkamak. 2- Burnu yıkamak. Burundaki kuru kir altını ve ağızdaki, çiğnenmiş ekmek altını yıkamazsa gusül sahîh olmaz. 3- Bedenin her yerini yıkamaktır. Ağzın ve burnun içinde ve bedeninde, kıl ucu kadar ıslatılmadak kuru bir yer kalmamalıdır.
Dört mezhebin ince bilgilerine vâkıf, derin âlim Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî “rahmetullahi teâlâ aleyh”, mübârek el yazısı ile hazırladıkları (Namaz risâlesi)’nde buyuruyor ki:
(Şâfiî mezhebinde guslün farzı ikidir: Birisi niyettir. Yani, her uzva su ilk temâs ederken, gerek ellere, gerek yüze ve gerek sâir bedene su dökerken, “niyyet eyledim cenâbeti ref’ [izâle] için gusül etmeye” demektir. Yani her yerini yıkarken gönlünde böyle bulundurmaktır. Hanefîde, bu niyet şart değildir. İkincisi, bütün bedeni su ile yıkamaktır. Bedeninde necâset varsa, izâle etmek ayrıca farzdır. Ağzın ve burnun içini yıkamak, yani buralara suyu îsâl etmek [ulaştırmak] Şâfiîde farz değildir. Hanefî mezhebinde ise, buralara suyu îsâl etmek farzdır. Bunun içindir ki, hanefî mezhebinde olanlar, dişlerini kaplatamazlar ve doldurtamazlar. Çünkü, buralara su isâbet etmez. Dişini kaplatan veyâ doldurtan, Şâfiî [veya Mâlikî] mezhebini taklîd eder). Buradan da anlaşılıyor ki, zaruretsiz diş dolgusu veya kaplama yaptıran Hanefîlerin, Şâfiî veya Mâlikî mezhebini taklîd etmeye niyet edince guslü ve namazı sahih olur.
Dinimizdeki bu kolaylığı, ilk defa tahrif eden-değiştiren, Osmanlıda iktidarı ihtilâlle ele geçiren İttihat ve Terakki hükûmeti zamanında Şeyhulislâm yapılan mason Mûsa Kâzım Efendi olmuştur...
.Seyyid Abdülhakîm Efendi'nin cuma hutbesi
2020-03-04 02:00:00
"İbâdet, emirleri yapmak demektir. Kur’ân-ı kerîmi, hutbeyi okumak ibâdettir. Bunların mânâsını anlamak emir olunmadı."
Dinde tahrif hareketleri -29-
Eshâb-ı kirâm ve Tâbi’în-i ızâm, Asya'da ve Afrika'da, hutbeleri hep arabî okudu. Çünkü, başka dil ile okumak, bid’at ve mekrûh olur. Bunun için, Türkiye’deki İslâm âlimleri, altıyüz seneden beri, hutbeleri Türkçe okutup, milletin anlamasını çok istediler ise de, hutbelerin kabul olmayacağını düşünerek, buna izin veremediler. Ayrıca, cuma vaazları koydular. Burada vâizler, namazdan önce veya sonra, hutbenin mânâsını anlatırdı. Cemâat, hutbeyi böylece öğrenirdi. Şimdi ise Türkiyede hutbeler, 1932 yılından bugüne kadar resmî bir emirle Türkçe olarak okunmaktadır. Ezân, aslı üzere Arabî okunmaya 1950 yılında tekrar başladığı hâlde, cuma ve bayram hutbeleri hâlâ neden Türkçe okunuyor?!.
İstanbul câmilerinde, 1943 yılına kadar 25 yıl vâizlik ve imamlık yapan, Mürşid-i kâmil Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî “kuddise sirruh” buyurdu ki:
"İbâdet, emirleri yapmak demektir. Kur’ân-ı kerîmi, hutbeyi okumak ibâdettir. Bunların mânâsını anlamak emir olunmadı. Bunları anlamak, ibâdet değildir. Kur’ân-ı kerîmi anlamak için, yetmişiki yardımcı ilmi ve sekiz temel ilmi öğrenmek lâzımdır. Ancak, bundan sonra, Kur’ân-ı kerîmi anlamaya istidâd hâsıl olup, cenâb-ı Hak, ihsân ederse, anlayabilir. Herkes anlamalıdır demek, dîne müdâhene etmek olur." (Seâdet-i ebediyye s. 259)
Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî hazretleri, cuma hutbesine başlarken, önce minberde Türkçe olarak şunları anlatırdı:
“Fırsat ganîmettir. Ömrün tamamını faydasız işlerle telef ve sarf etmemek lâzımdır. Belki tamam ömrü, Hak celle ve alânın rızâsına muvâfık ve mutâbık şeylere sarf etmek lâzım ve lâbüd [lâzım, gerekli] ve vâcib ve lâyıktır. Beş vakit namazlar, ta’dîl-i erkân ile, cemiyyet-i bâtın ve cemâat ile edâ edilmelidir. Ve teheccüd namazlarını elden çıkarmamalı. Seher vakitlerini istiğfârsız geçirmemeli. Gaflet uykusuyla hoşlanmamalı, huzûz-ı âcile [dünya zevkleri] ile mağrûr olmamalı [aldanmamalı]; tezekkür-i mevt [ölümü düşünmeli], ahvâl-i âhireti [âhiret ahvâlini] göz önünde bulundurmalı. Umûr-ı gayr-i meşrû’a-yı dünyeviyyeden i’râz [harâm olan dünyâ işlerinden yüz çevirip], bâkî kalan âhiret işlerine ikbâl etmek lâzımdır. Lâzım ve zarûrî olan, dünya maîşeti işleri ile meşgûl olup, sâir vakitleri, âhıreti imâr etmekle meşgul olmalı. Hâsıl-ı kelâm [sözün kısası], mâsivânın [Allahü teâlâdan gayri şeylerin] muhabbetinden korunmalı ve bedeni ahkâm-ı islâmiyyeye uymakla süslemeli, onunla meşgûl olmalı. İşin hakîkati budur. Bundan gayri cümlesi hiçtir. Bâkî [devamlı kalıcı] ahvâlimiz hayırlı olsun. Vesselâm." [Kıymetsiz Yazılar s. 217]
Bundan sonra, hutbenin tamamını Arabî olarak okurlardı...
.Cuma ve bayram namazlarında hutbe okumak ibadettir
2020-02-26 02:00:00
"Cuma ve bayram hutbelerinin hepsini veya bir kısmını Arabîden başka dil ile okumak bid’attir. Tahrîmen mekrûhtur..."
Dinde tahrif hareketleri -28-
Cuma namazı onaltı rek’attir. Bunun iki rek’atini kılmak her erkeğe farz-ı ayndır. İnanmayan, ehemmiyet vermeyenin imanı gider, kâfir olur. Öğle namazından daha kuvvetli farzdır. Cuma namazı farz olmak için, iki türlü şartı vardır: Birincisi (Vücûb şartları), ikincisi (Edâ şartları)dır. Edâ şartlarından biri noksan olursa, namaz sahîh olmaz. Vücûb şartları bulunmazsa, sahîh olur. Edâ şartları yedidir. Biri de, vakit içinde hutbe okumaktır.
İslam düşmanları tarafından tahrif edilen, aslı değiştirilen ibadetlerden biri de namazda Kur’ân-ı kerimi, ezânı ve hutbeyi Türkçe okumak olmuştur. Âlimlerimiz, cuma hutbesini okumak, namaza dururken, (Allahü ekber) demek gibidir, dedi. Yani ikisini de, yalnız Arapça okumak lâzımdır. Hatîb efendi, birinci hutbede içinden E’ûzü okuyup, sonra yüksek sesle, hamd ve senâ ve kelime-i şehâdet, salât-ü selâm okur. Sonra vaaz, yani sevâba ve azâba sebep olan şeyleri hatırlatır ve âyet-i kerîme okur. Oturup kalkar. İkinci hutbede, vaaz yerine, mü’minlere dua eder. Dört halîfenin isimlerini söylemesi lâzımdır, müstehabdır...
Hutbede vaaz söylemesi demek, emr-i bil-ma’rûf ve nehy-i anil-münker bildirmesi demektir. Hikâye, siyâset, ticâret ve başka dünya işlerini anlatmak demek değildir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Bir zaman gelecek maymun sıfatlı, insan sûretli kimseler, minbere çıkıp, sizlere, din aleyhindeki sözleri, dinsizliği, din diye söyleyeceklerdir.) Hatip efendiler, vâizler, bu hadîs-i şerîfte bildirilen kimselerden olmamaya, dinsizliğe âlet olmamaya dikkat etmelidir...
Eshâb-ı kirâm ve Tâbi’în-i ızâm, Asya'da ve Afrika'da, hutbeleri hep Arabî okudu. Çünkü, başka dil ile okumak, bid’at ve mekrûh olur. Hâlbuki, dinleyenler Arabî bilmiyor, hutbeleri anlamıyorlardı. Din bilgileri de yoktu. Onlara öğretmek lâzımdı. Fakat, yine Arabî okudular.
Hindistân âlimlerinden Muhammed Viltorînin 1395 [m. 1975] târîhli (El-edilletül-kavâti’) kitâbında, (Cuma ve bayram hutbelerinin hepsini veya bir kısmını Arabîden başka dil ile okumak bid’attir. Tahrîmen mekrûhtur. Hep böyle okuyan imâmın arkasında namaz kılınmaz) yazılıdır. Bu fetvâ, Arabîdir. 1396 [m. 1976] da, İstanbul’da bastırılmıştır.
Bunun için, Türkiye'deki İslâm âlimleri, altıyüz seneden beri, hutbeleri Türkçe okutup, milletin anlamasını çok istediler ise de, hutbelerin kabul olmayacağını düşünerek, buna izin veremediler. Ayrıca, cuma vaazları koydular. Burada vâizlar, namazdan önce veya sonra, hutbenin mânâsını anlatırdı. Cemaat, hutbeyi böylece öğrenirdi...
Ezân-ı Muhammedî okunurken...
2020-02-19 02:00:00
"Her kim ezân sesi işittiği zaman, müezzin ile beraber hafifçe okusa, her harfine bin sevap verilir, bin günâhı mahvolur."
Dinde tahrif hareketleri -27-
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bir hadîs-i şerîfinde, (Her kim ezân sesi işittiği zaman, müezzin ile beraber hafifçe okusa, her harfine bin sevap verilir, bin günâhı mahvolur) buyurdu. Ezânı duyan kimse, Kur’ân-ı kerîm okuyor ise de, işittiğini yavaşça söylemesi sünnettir. (Hayye alâ)ları duyunca bunları söylemeyip, (Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh) der. Ezândan sonra salevât getirilir. Sonra ezân duası okunur. İkinci (Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah) söyleyince, iki baş parmağnın tırnaklarını öptükten sonra, iki göz üzerine sürmek müstehabdır. İkâmette böyle yapılmaz.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: “Ey benim ümmetim. Ezân bitince şu duayı da okuyunuz: “Allahümme rabbe hâzihid-da’vetit-tâmmeti ves-salâtil-kâimeti âti Muhammeden-il-vesîlete vel-fadîlete ved-dereceter-refîate veb’ashü mekâmen mahmûdenil-lezî ve’adtehû inneke lâ tuhlifül-mîâd.”)
Müezzin efendi, ezân okurken, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ismini söyleyince, bunu işitenler, iki elin başparmaklarının tırnaklarını, gözlerinin üstüne koyarak, (İki gözümün nûrusun sen yâ Resûlallah!) der. Bunu bazı âlimler, meselâ Deyrebî (Mücerrebât) kitâbında yazmaktadır. (Sâlihler zikir olundukta, rahmet iner) hadîs-i şerîfi, bu işin câiz olduğunu göstermektedir. İmâm-ı Ahmed ibni Hanbel ve ibn-i Cevzî ve ibn-i Hacer, bunun hadîs olduğunu bildiriyorlar. İmâm-ı Süyûtî de, bu hadîsi (Câmi-us-sagîr)de bildirmektedir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, hiç şübhesiz, Peygamberlerin ve sâlihlerin en üstünüdür. Onun ismi anılınca, Allahü teâlâ rahmet ve merhamet etmektedir. Allahü teâlânın rahmet ettiği zamanda yapılan dua kabul olur. Ezân okunurken, (Seninle gözüm nûrlanır, kalbim sevinir yâ Resûlallah!) demek, dünyada ve âhirette sevinmek için duadır. Böyle dua etmek İslâmiyyete uygundur.
Hanefî âlimlerinden Tahtâvî, (Merâkıl-felâh) hâşiyesinde, Kuhistânî’den bildiriyor ki: “Ezân okunurken, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ismini ikinci işitince, iki başparmağı gözler üzerine koyup, (Kurret ayneyye bike yâ Resûlallah, Allahümme metti’nî bissem’i vel-basari) demek müstehabdır. Çünkü, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” böyle yapanı Cennete götürür.
Şeyhzâde Muhammed hanefî, Beydâvî tefsîri hâşiyesinde, Ebil-Vefâdan alarak bildiriyor ki: Bazı fetvâlarda gördüm ki, Ebû Bekr-i Sıddîk, ezân okunurken, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ismini işitince, iki baş parmağının tırnağını öptü. Sonra, gözlerine sürdü. Niye böyle yaptın buyurulunca, “Senin mübârek isminle bereketlenmek için yâ Resûlallah” dedi. (Güzel yaptın. Böyle yapan, göz ağrısı çekmez) buyuruldu. Tırnakları göze koyunca, (Allahümmahfaz ayneyye ve nevvirhümâ) demelidir. Deylemî, (Firdevs) kitâbında, Ebû Bekr-i Sıddîkın “radıyallahü anh” haber verdiği hadîs-i şerîfi yazıyor.
Sünnete uygun ezân okurken nelere dikkat etmelidir?
2020-02-12 02:00:00
Ezân, namaz vakitlerini bilen ve İslama uygun yaşayan, erkek ve sâlih bir Müslüman tarafından okunmalıdır.
Dinde tahrif hareketleri -26-
1. İslâmiyetin emrettiği (Ezân-ı Muhammedî), sâlih Müslümanın sesine denir. Ezân, namaz vakitlerini bilen ve İslama uygun yaşayan, erkek ve sâlih bir Müslüman tarafından okunmalıdır. Kadınların ezân ve ikâmet okuması mekruhtur. Çünkü, seslerini yükseltmeleri harâmdır. Ezân, başkalarına vakti bildirmek için, yüksekte okunur. Hazır olan cemaat için veya kendi için olan ezân ve ikâmet yerde okunur.
2. Türkçe tercümesini okumak, ezân olmaz. Mânâsı anlaşılsa da, Fârisî ve başka dillerle okunmaz. Ezân, belli olan Arapça kelimeleri sırası ile okumaktır.
3. Mahalle mescidinde, yüksek yerde okuması sünnettir. Sesini yükseltmesi lâzımdır. Fakat çok bağırmak için, kendini zorlamamalıdır.
4. (Tenvîr-ül-ezhân)da diyor ki: (Ezânı oturarak okumak tahrîmen mekrûhtur. Ayakta okunması tevâtür ile anlaşılmıştır. Ezânı vaktinden evvel okumak sahîh değildir ve büyük günahtır. Vakit girmeden önce okunan ezân ve ikâmet, vakit girince tekrar okunur.
5. Ezân okunurken, hareke veya harf katacak veya harfleri uzatacak şekilde tegannî yapmak ve böyle okunan ezânı ve Kur’ân-ı kerîmi dinlemek câiz değildir.
6. (Medâric-ünnübüvve) ve (Tahtâvî) kitaplarında, minârelerde ışık yakmanın, Mecûsîlere benzediğini, bidat olduğunu bildiriyor. Buradan, namaz vaktini bildirmek için minârede ışık yakmanın büyük günâh olduğu anlaşılmaktadır.
7. (Fetâvâ-yı Hindiyye) beşinci cild, 322. sayfada diyor ki: (Sesi, mahalleye duyurmak için, minâre yapmak câizdir. Buna lüzûm yoksa, câiz değildir.) Hoparlörün câiz olmadığı buradan da anlaşılmaktadır.
8. (İbni Âbidîn)de ve (Ukûd-üd-dürriyye)de diyor ki: (Minârede ve cuma hutbesi okunacağı zaman, birkaç müezzinin birlikte ezân okumalarına (Ezân-ı Cavk) denir. Sesin çoğalması için, bir ağızdan okumaları, mütevâris olduğu için, yani asırlardan beri yapıldığı için, sünnet-i hasenedir, câizdir. Müslümanların beğendiğini Allahü teâlâ da beğenir.) (Berîka)da, 94'üncü sayfasında diyor ki: (Müslümânların güzel demeleri, müctehidlerin güzel demeleridir. Müctehid olmayanların beğenip beğenmemelerinin kıymeti yoktur.)
9. İslâmın hiçbir döneminde, gramofan, teyp, radyo ve hoparlör gibi âletlerle Kur’ân-ı kerîm ve ezân, okunmamış ve namaz kılınmamıştır. Çünkü böyle okunan ezânı ve Kur’ân-ı kerîmi işitenler, bunlara benzeyen başka sesi işitmiş olurlar. Resûlullah efendimizin sünnet-i seniyyesine uygun olmayan bir şekilde hoparlörle ve merkezî radyo-link sistemi ile ezân ve kâmet okumak, İslamda çirkin bir bidattir. Sâlihlerin, iman ve İslam bilgilerine vâkıf, harama ve helale dikkat eden hakiki Müslümanların gönüllerini ve kulaklarını rahatsız etmekte ve çevrede aşırı ses kirliliğine de sebep olmaktadır.
Ezan-ı Muhammedî bugüne kadar nasıl okundu?
2020-02-05 02:00:00
Ezân okumak, hicretten önce Mekkede, Mirâc gecesi başladı. Hicretin birinci senesinde, namaz vakitlerini bildirmek için emrolundu.
Dinde tahrif hareketleri -25-
Asr-ı saâdetten günümüze kadar, namaz vakitlerini bildirmek için okunan ezan-ı Muhammedî hakkında fıkıh ve ilmihal kitaplarında şunlar bildirilmektedir:
1. Ezân okumak, hicretten önce Mekkede, Mirâc gecesi başladı. Hicretin birinci senesinde, namaz vakitlerini bildirmek için emrolundu.
2. (Mevâhib-i ledünniyye)de diyor ki: (Hicretin birinci senesinde, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, Eshâb-ı kirâma sordu. Kimisi, namaz vakitlerini bildirmek için, Nasârâ/Hristiyanlar gibi nâkûs, yani çan çalalım dedi. Kimisi, Yahûdiler gibi boru çalınsın dedi. Kimisi de, namaz vakti ateş yakıp yukarı kaldıralım dedi. Resûlullah, bunları kabûl etmedi. Abdüllah bin Zeyd bin Sa’lebe ve hazret-i Ömer rüyada ezân okumasını görüp söylediler. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” bunu beğenip, namaz vakitlerinde böyle ezân okunmasını emir buyurdu.)
3. (Mir’ât-ül haremeyn) kitâbının Medîne kısmında diyor ki: (Ezân okumak, hicretin birinci senesinde, Medînede başladı. Bundan önce, namâz vakitlerinde yalnız (Essalâtü câmi’a) denirdi. Medîne'de ilk ezân okuyan, Bilâl-i Habeşîdir. Mekke'de ise, Habîb bin Abdürrahmândır. Cuma namâzındaki birinci ezân, Hazret-i Osmânın sünnetidir. Önceleri, bu da câmi içinde okunurdu. Abdülmelik zamânında Medîne vâlisi olan Ebbân bin Osmân hazretleri minârede okuttu. Melik Nâsır bin Mensûr, yediyüz [700] senesinde, cuma ezânından önce, minârelerde salâtü-selâm okuttu. İsrâîl Peygamberleri, sabâh ezânından önce tesbîh okurlardı. Eshâb-ı kirâmdan Mesleme bin Mahled, Mısır'da vâli iken, ellisekiz [58] senesinde, Hazret-i Muâviye’nin emri ile ilk minâreyi yaptırıp, müezzin Şerhabîl bin Âmire sabâh ezânından önce salât verdirdi).
4. Beş vakit namaz ve kaza namazları için ve cuma namazında hatîbin karşısında, erkeklerin ezân okuması sünnet-i müekkededir. Vitir, bayram, teravih ve cenâze namazları için ezân ve ikâmet okunmaz. İkâmet, ezândan dahâ efdaldir. Ezân ve ikâmet, kıbleye karşı okunur. Okurken konuşulmaz ve selâma cevap verilmez. Konuşursa, her iksi de tekrar okunur
5. (Dürr-ül-muhtâr)da diyor ki: (Ezândan sonra salât ve selâm okumak, ilk olarak 781 senesinde, Sultân Nâsır Salâhuddînin emri ile Mısır’da başladı).
6. (Tebyîn-ül-hakâık)da ve (Tahtâvî)de diyor ki: (Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, Bilâl-i Habeşîye, (İki parmağını kulaklarına koy! Böylece, sesin çok çıkar) buyurdu. Elleri kulaklara koyarsa iyi olur. Böyle yapmak, ezânın sünneti değil ise de, sesin çoğalmasının sünnetidir. Çünkü, rüyâda, melek okurken böyle yapmamıştır. Ezân okumak için değil, okumayı, sesi arttırmak için sünnet olmuştur. Çünkü, sesini yükseltir buyurularak, sebep gösterilmiş, hikmeti bildirilmiştir.
Ezân asla değiştirilmemelidir
2020-01-08 02:00:00
Ezân, beş vakit namaz vakitlerinin geldiğini bildirmek için okunur. Erkeklerin, mescidin dışında yüksek yere çıkıp okumaları müekked sünnettir.
Dinde tahrif hareketleri -21-
Fıkıh ve ilmihâl kitaplarında bildirilmiş olan belli kelimeleri, akıllı bir Müslümanın belli şekilde okumasına, (Ezân-ı Muhammedî) denir. Yani minâreye çıkıp, Arabî kelimeleri ayakta okumak lâzımdır. Başka dillerde tercümelerini okumak, mânâsını anlasa bile ezân olmaz.
Ezân, beş vakit namaz vakitlerinin geldiğini bildirmek için okunur. Erkeklerin, mescidin dışında yüksek yere çıkıp okumaları müekked sünnettir. Müezzin efendinin, mescidin dışında yüksekte ve yüksek sesle okuyarak, komşulara duyurması lâzımdır. Fazla bağırması câiz değildir. (Ekber) derken son harfi cezm ederek durulur veya üstün okunarak vasledilir. Ötre okumaz. Kelimelerin başına veya sonuna hareke, harf, med ekleyecek şekilde fazla tegannî ile okumak ve bunu dinlemek helal olmaz. Salât ve felâh derken yüzünü sağa ve sola çevirmesi sünnettir. Ayakları ve göğsü kıbleden ayırmaz. Yahut minarede dönerek okur.
İslâmiyetin emrettiği (Ezân-ı Muhammedî), sâlih Müslümanın sesine denir. Borudan çıkan ses, ezân değildir. Radyoda, teypte ve hoparlörde okunan Kur’ân-ı kerîmin ve ezânın insan sesi olmadığını, bunları okuyan insanların seslerinin hâsıl ettikleri mıknatıs ve elektrik tarafından meydana getirilen çalgı sesleri olduklarını ve meydana gelmelerine sebep olan insan seslerinin kendileri değil iseler de, onlara çok benzedikleri için okuyanların sesleri zannedildiği "El-fıkh-u alel-mezâhib-il-erbe’a"nın secde-i tilâvet bahsinde ve (Seâdet-i Ebediyye) kitabının (tegannî ve müzik) kısmında uzun bildirilmiştir. Bundan dolayı, gramofondan [teyp, radyo, TV’de] okunan secde âyetini işitenin, tilavet secdesi yapması gerekmez. (Mezâhib-i erbe’a)
Asrımızın din âlimlerinden Elmalılı Hamdi Efendi “rahimehullahü teâlâ”, A’raf sûresinin 204. âyetinin tefsirinde diyor ki:
“Kırâat /okumak, bir ihtiyari iştir ki, akıllı ve konuşan bir insanın ağzından çıkanı anlamaya ve anlatmaya yönelik bir maksat taşıyan, sesli olarak okumak demektir. Nitekim vahiy meleği olan Hazret-i Cebrail’in işi bile aslında bir kırâat/Kur’ân okuma değil, bir ikra, yani okutmaktır. Allah’ın yaptığı iş ise vahyi indirmek ve kırâati yaratmaktır. Cansız varlıklardan çıkan seslere kıraat denilemeyeceği gibi, aks-i sedâdan, yani sesin yankılanmasından meydana gelen işe de kırâat denilemez. Bunun içindir ki, fakîhler bir kırâatin yankılanmasından hâsıl olan yankının kırâat ve tilâvet hükmünde olmadığını, mesela tilâvet secdesi gerekmeyeceğini beyan etmişlerdir. Bir kitabı sessiz olarak okumaya kırâat denilemeyeceği gibi, çalan veya çınlayan, yankı yapan bir sesi dinlemek de kırâat dinlemek demek değildir, bir çınlamayı dinlemektir. Şu hâlde Kur’ân okuyan bir okuyucunun sesini aksettiren gramofon veya radyodan gelen sese de kırâat denilemez. Bu gibi sesler bir kırâat değil, bir kırâatin yankısı ve yansımasıdır, bunlara dinleme ve susma emrinin hükmü terettüp etmez.” (c.3 s. 2361)
Diyânet İşleri Reîsliğinin müşâvere ve dînî eserleri inceleme heyetinin 1.12.1954 târih ve 737 sayılı kararının on beşinci maddesinde, (Hoparlörün mihraba konulması, sûret-i kat’iyyede memnû’dur. Şayet imâmın tekbîr ve tesmî’i duyulamayacak derecede cemâat kesretli olursa, müezzinlerden biri veya daha uzakta diğeri de iblâğ vazifesini görürler) denilmektedir.
.İslâmın ilk ezanı nasıl okundu?
2020-01-01 02:00:00
Bilâl Habeşî hazretlerinin rüyasında gökten iki kişi inip abdest aldılar. Biri ezân okudu ve kamet getirdi ve biri de imâm oldu...
Dinde tahrif hareketleri -20-
Ezân, İslâm dîninin doğuşunda yoktu. Eshâb-ı güzîn efendilerimiz, “Yâ Resûlallah! Namaz vakitlerini bize bildirmek için bir şey olsa” dediler. O gece Eshâb-ı kiramdan Bilâl Habeşî “radıyallahü anh” rüyasında gördü ki, gökten iki kişi inip abdest aldılar. Biri ezân okudu ve kamet getirdi ve biri de imâm oldu. Namaz kıldılar. Ondan sonra da, göklere doğru yükselip gittiler. Bu rüyâyı gelip Resûlullaha “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” söyledi. Resûl-i ekrem de, Eshâb-ı kirâm toplu bir hâlde iken, bu rüyayı nakleylediler ve buyurdular ki: (O gördüğün melek ne dedi?) Bilâl “radıyallahü teâlâ anh” cevaben, (O melek, iki elini kulağına koyup Allahü ekber, Allahü ekber, Allahü ekber, Allahü ekber, eşhedü en lâ ilâhe illallah, eşhedü en lâ ilâhe illallah, eşhedü enne Muhammeden resûlullah, eşhedü enne Muhammeden resûlullah, hayyealessalâh, hayyealessalâh, hayyealelfelâh, hayyealelfelâh, Allahü ekber, Allahü ekber, lâ ilâhe illallah) dedi. Hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh” de (Ben de, bu gece rüyamda böyle gördüm) dedi. Eshâbdan bu rüyayı görüp haber verenler oldu. Resûl-i ekrem “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (O gördüğünüz kardeşim Cebrâîldir. Namazın vakitlerini öğretti. Diğeri de, Mikâîldir. İmâm olup namaz kıldılar.)
Ezânın, insan sesinden fazla sesle okunması lâzım olsaydı, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, bunun çâresini emrederdi. Çünkü, dinde lâzım olan her şeyi bildirmesi, yaptırması vazifesi idi. Namaz vakitlerinin geldiğini, Hristiyanlar gibi çan çalarak veya Yahûdiler gibi boru öttürerek uzaklara duyuralım diyenler oldu. Kabul etmedi. (Biz böyle yapmayız. Yüksek yere çıkıp ezân okuyunuz!) buyurdu. Böylece, insan sesinin varamayacağı yerlere tek bir ezân sesinin ulaştırılmasına lüzum olmadığı anlaşıldı.
İslâmın hiçbir döneminde, gramofon, teyp, radyo ve hoparlör gibi aletlerle Kur’ân-ı kerîm ve ezân, okunmamış ve namaz kılınmamıştır. Çünkü böyle okunan ezânı ve Kur’ân-ı kerîmi işitenler, bunlara benzeyen başka sesi işitmiş olurlar. Cemâat ile namaz kılarken, imam efendiyi veya imamı görerek, yahut sesini işiterek kılanı görmeyenlerin veya imamın yahut müezzinin sesini işitmeyenlerin, yalnız radyonun, hoparlörün sesine uyarak kıldıkları namaz sahîh olmaz. Çünkü bunlardan işitilen ses, imâmın, müezzinin kendi sesleri değildir. Elektrik, mıknatıs hareketi ile titreyen maden levhasının hâsıl ettiği sestir. İmamın, müezzinin seslerine uymayıp, başka sese tâbi olanın ve imamdan başkasının okuduğu Fâtihaya (âmîn) diyenin namazı sahîh olmaz. Çünkü Resûlullah Efendimiz, (Benden gördüğünüz gibi namaz kılınız!) ve (İbâdetleri, bizim gibi yapmayanlar, bizden değildir) buyurmuşlardır.
Ezân, tegannî ile okunmamalıdır!..
2020-01-29 02:00:00
Mevzûn sözü mevzûn ses ile okumaya ve dinlemeye (Tegannî) veya (Simâ’) denir. Tegannî, güzel, hoşa gidecek sesle okumaktır.
Dinde tahrif hareketleri -24-
Tegannî yapmak, ahlâksız şarkıları söylemek ve müzik, çalgı âletleri kullanmak demektir. Hindistânın büyük âlimlerinden mirzâ Mazher-i Cân-ı Cânân “rahime-hullahü teâlâ”, (Kelimât-i tayyıbât) kitâbında, fârisî olarak diyor ki:
"Her çalgıyı çalmak ve dinlemek, söz birliği ile harâmdır. Yalnız, ney çalmak için mekruh ve düğünlerde tef, [davul] çalmak için mubâh denildi. Kur’ân-ı kerîmi ve ezânı tegannî ile okurken, mânâ değişir veya harf tekerrür ederse, harâm olur."
(El-fıkhu alel mezâhib)’de diyor ki:
"Tegannî ile ezân okumak harâmdır. Bunu dinlemek câiz değildir."
Mevzûn sözü mevzûn ses ile okumaya ve dinlemeye (Tegannî) veya (Simâ’) denir. Tegannî, güzel, hoşa gidecek sesle okumaktır. Kur’ân-ı kerîmi, ezânı, mevlidi, ilâhîleri tegannî ile okumak iki türlü olur:
1- Sünnet olan, sevap olan teganni, Tecvîd ilmine uygun okumaktır. Böyle tegannî, kalplere, rûhlara kuvvet vermektedir.
2- Memnû’ olan, harâm olan tegannî, mûsikî perdelerine, notalarına uyarak, elhân ile okumaktır. Böyle tegannî, harfleri, kelimeleri bozuyor. Mânâyı değiştiriyor. Böyle okuyanların nağmeleri, nefs-i emmâreye hoş, tatlı geliyor. Nefislerine mağlûp kimseleri ağlatıyor, zıplatıyor. Mânâlardan haberleri olmuyor. Kalpleri, rûhları, gafletten, hastalıktan kurtulamıyor.
(Tergîb-üs-salât) 162. sahîfede ve (Berîka) c.2 s.1342 ve (Hadîka) c.2 s.589’da diyor ki:
"Lehv, eğlence için, cers yani çıngırak takılı hayvâna binmemelidir, mekrûhtur. Çünkü cers, şeytânın mizmârıdır, çalgısıdır. Cers bulunan kervâna rahmet melekleri gelmez." Bir maslahat, menfaat için binmek, câizdir. Dîne ve ahlâka uymayan şiirleri okumaya, uygun olanlarını da, çalgılı, içkili, kadın erkek karışık fısk yerlerinde okumaya veya başka yerde okunmuş olanı, böyle yerlerde, radyodan, teypten dinlemeye ve kadınların, oğlanların okumalarına söz birliği ile harâm denildi. Uygun şiirleri, uygun yerlerde okumak câiz olur. Kalbe rikkat getirince, Allahü teâlânın merhametine de sebep olur. Bazı âlimler, mübâh olan simâ’a da rağbet etmemişlerdir. Bunlar, tabiatlarına hoş gelmediği, zevk almadıkları için simâ’ı arzû etmemişler ise de, mübâh olan simâ’ı arzû edenleri de ret ve inkâr etmemişlerdir.
Kur’ân-ı kerîmi, mevlidi, ilâhîleri, salevât-ı şerîfeleri fısk meclislerinde hürmet ile okumak harâm olur. Eğlence, keyif için okumak küfür olur.
(Dürrül-meârif) 6. sahîfede diyor ki:
"Çalgı, kadın ve oğlan sesi gınâdır. Harâmdır. Böyle olmayan seslerle faydalı şiirler okumak, simâ’dır, mubâhdır.)"
İbadetlere bidat karıştırmak kalpleri karartır!..
2020-01-22 02:00:00
Selef-i sâlihîn zamanında, ibâdetlerde bulunmayan şeyleri, sonradan ibâdetlere karıştırmak (Bidat) işlemek olur.
Dinde tahrif hareketleri -23-
İslâmiyet, ibadetlerde bidati yasak etmiştir. Dinimiz, zamanın değişmesi ile âdetlerin değişebileceğini, ibadetlerin ise asla değiştirilemeyeceğini bildirmektedir. Âdette bidat ile dinde bidatin arasındaki farkı bilemeyen din câhilleri hoparlörün faydalı olduğunu, sesi uzaklara götürdüğünü söylüyorlar. Hâlbuki Peygamberimiz, (İbâdetleri benden ve eshâbımdan gördüğünüz gibi yapınız! İbâdetlerde değişiklik yapanlara (bidat ehli) denir. Bidat sâhipleri, muhakkak Cehenneme gidecektir. Bunların hiçbir ibâdetleri kabul olmaz) buyurdu.
İbâdetlere faydalı şeyler ilâve ediyoruz demek doğru değildir. Böyle sözler, din düşmanlarının yalanlarıdır. Bir değişikliğin faydalı olup olmayacağını yalnız İslâm âlimleri anlar. Bu derin âlimlere (Müctehid) denir. Müctehidler kendiliklerinden bir değişiklik yapmazlar. Bir ilâvenin, değişikliğin bidat olup olmayacağını anlarlar. Ezânı (Mizmâr), çalgı âleti ile okumağa söz birliği ile bidat denildi.
İnsanları Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşturan yol, insanın kalbidir. Kalp, yaratılışında temiz bir ayna gibidir. İbâdetler, kalbin temizliğini, cilâsını arttırır. Bidatlar, günâhlar kalbi karartır. Muhabbet yolu ile gelen feyizleri, nûrları alamaz olur. Sâlihler bu hâli anlar, üzülür. Günâh işlemek istemezler. İbâdetlerin çok olmasını isterler. Her gün beş kere namaz kılınması yerine, daha çok kılmak isterler. Günâh işlemek nefse tatlı, faydalı gelir. Bütün bidatler, günâhlar, Allahü teâlânın düşmanı olan nefsi besler, kuvvetlendirir. Hoparlör ile ezân okumak böyledir. Çünkü minare ve câmilerde aşırı yüksek sesle okunan ezân ve Kur’ân, insanın ruhunu tırmalayan ses kirliliğine dönüşmektedir.
Abdüllah-ı Dehlevînin talebelerinden Rauf Ahmed Efendi, (Dürr-ül me’ârif) ön sözünde diyor ki:
(Kur’ân-ı kerîmi ve diğer dini vazifeleri Mizmâr, çalgı âleti ile okumak harâmdır). Ezânı hoparlör ile okumak böyledir.
Şâfi’î (El-mukaddimet-ül-hadremiyye) ve (Envâr) kitâblarında diyor ki: (Câminin hâricinde olanın câmideki imâma uymasının Şâfiî mezhebinde sahîh olması için, imâmı görmesi ve sesini işitmesi ve son saftan takrîben üçyüz zrâ’ (126 metre) uzak olmaması lâzımdır). Televizyonda görülen ve sesi işitilen uzaktaki imama uyarak kılınan namaz, Hanefî mezhebinde de, Şâfiî mezhebinde de sahîh değildir.
Selef-i sâlihîn zamanında, ibâdetlerde bulunmayan şeyleri, sonradan ibâdetlere karıştırmak (Bidat) işlemek olur. Hoparlörden, radyodan işitilen ses, ezânın kendisi değildir, benzeridir. Aynada, kâğıtta görülen de, insana tam benziyor ise de, kendisi değil, benzeridir...
.İbadetlere bidat karıştırmamalıdır
2020-01-15 02:00:00
"Âlimlerin yazılarından anlaşılıyor ki, hoparlörle ezân, kâmet okumak ve namaz kıldırmak bidattir. Bidat işlemek büyük günahtır."
Dinde tahrif hareketleri -22-
Fıkıh ve fetvâ kitaplarının çoğunda, meselâ "Kâdihân"da diyor ki: (Ezân okumak sünnettir. İslâm dîninin şiârından, alâmetlerinden olduğu için, bir şehirde, bir mahallede ezân terk edilirse, hükûmetin oradaki Müslümanlara zorla okutması lâzımdır. Müezzinin kıble cihetini ve namaz vakitlerini bilmesi lâzımdır. Çünkü, ezânı başından sonuna kadar kıbleye karşı okumak sünnettir. Ezân, namaz vakitlerinin ve iftâr zamanının başladığını bildirmek için okunur. Bu vakitleri bilmeyenin ve fâsıkın okuması, fitne çıkmasına sebep olur. Aklı olmayan çocuğun, sarhoşun, delinin, cünüp olanın ve kadının ezân okumaları mekruhtur. Müezzinin tekrar okuması lâzım olur. Ezân minârede veya mescidin dışında okunur. Mescidin içinde okunmaz. Telhîn ile, yani kelimeleri bozacak şekilde uzatarak tegannî yapmak mekruhtur. Arabîden başka dil ile ezân okunmaz.)
"Hindiyye"de diyor ki: (Müezzinin, sesini tâkatinden fazla yükseltmesi mekruhtur.)
(İbni Âbidîn) “rahime-hullahü teâlâ” diyor ki: (Ezânın uzaklardan işitilmesi için, müezzinin yüksek yere çıkıp okuması sünnettir. Birkaç müezzinin, bir ezânı birlikte okumaları câizdir.)
Âlimlerin bu yazılarından anlaşılıyor ki, hoparlörle ezân, kâmet okumak ve namaz kıldırmak bidattir. Bidat işlemek büyük günahtır. Hadîs-i şerîfte, (Bid’at işleyenin hiçbir ibâdeti kabul olmaz!) buyuruldu. Hoparlörün sesi, insanın sesine çok benziyor ise de, insan sesinin kendisi değildir. Mıknatısın hareket ettirdiği parçalardan hâsıl olan sestir. Yüksek yere çıkıp ayakta duran insanın sesi değildir.
Hoparlörleri minarenin, çatının sağına, soluna, arka tarafına koyarak, sesin kıbleye doğru çıkmaması da, ayrıca günah olmaktadır. Sesin uzaklara ulaşmasına ve hoparlörün tırmalayıcı, metalik sesine ihtiyaç da yoktur. Çünkü, her mahallede mescid yapmak vâcibdir. Her mahallede ezân okunacak, her evden, mahallesinin ezânı işitilecektir. Bundan başka, (Ezân-ı cavk) da câizdir. Birkaç müezzinin, bir ezânı birlikte okumalarına, (Ezân-ı cavk) denir.
Hazin olan insan sesleri uzaklardan işitilmekte, kalplere ve ruhlara tesir etmekte, îmânları tazelemektedir. Müezzin ezânı ve imâm efendi kırâatı, câmi civârında bulunan ve câmideki cemâate işittirecek kadar tabiî sesleri ile okur. Uzaklardan işitilmesi için, kendilerini zorlamaları mekruhtur. Hoparlör kullanmaya lüzum olmadığı buradan da anlaşılmaktadır. Hülâsa, hoparlör denilen borudan çıkan ses, ezân değildir. Müezzin efendinin ağzından çıkan ses (Ezân-ı Muhammedî)dir.
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Kıyâmet yaklaşınca, Kur’ân-ı kerîm mizmârdan okunur) Mizmâr, her nevi çalgı, düdük demektir. Hoparlör de, mizmârdır...
.İslâmiyet, oyun ve eğlence dini değildir!..
2019-12-18 02:00:00
Ebû Saîd Ebülhayr’a sordular: ''Filan su üstünde yürüyor. Buna ne dersiniz?'' (Bunun kıymeti yoktur. Ördek ve kurbağa da suda yüzer) buyurdu...
Dinde tahrif hareketleri -18-
Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahimehümullahü teâlâ” bildirdiği hakiki İslâm dini, bütün hurafelerden uzak, akl-ı selîme muvafık, uygun bir dindir. İslâmiyette ilâhî kitap, Kur’ân-ı kerimdir. Kur’ân-ı kerimde, yalnız Allahü teâlâya ibadet vardır ve bu ibadet şekilleri de, Onun tarafından bildirilmiş olup, en kibar, en vakarlı, en sıhhî ve ubûdiyete, kulluğa en münasip şekillerdir. Kur’ân-ı kerimde bildirildiğine göre, bütün Müslümanlar Allahü teâlânın indinde müsavidir, eşittir. Müslümanın Müslüman üzerine üstünlüğü ancak ilim ve takva iledir. Takva, Allahü teâlâdan korkmak demektir. Kur’ân-ı kerimde, Hucürât sûresi 13. âyetinde mealen, (Allahü teâlânın indinde en kıymetli, en üstününüz, Ondan en çok korkanınızdır) buyurulmuştur. Kur’ân-ı kerimde, insanları Müslüman yapmak için, hiçbir şiddete, hiçbir zorlamaya yer verilmemiş, bilakis yasak edilmiştir. Cihad, imanı, İslâmı tebliğ etmek, bildirmek için yapılır. İman ettirmek için yapılmaz. Kur’ân-ı kerimde insanlara daima merhamet ve şefkat emrolunmaktadır. Bu emirlere kıymet vermeyenlerin Müslümanlıkla irtibatı kalmamıştır.
Osmanlılar zamanında gençler, dinlerini ve vatan sevgisini öğrenmek için, bir âlimin, bir velinin etrafına toplanırlardı. Büyük âlimlerin gösterdiği yola (Tarikat) denildi.Tarikatlar her tarafa yayıldı. Müslümanlar ve vatan sevgisini öğrenen gençler, çoğaldı. Devletleri ele geçiren masonlar, bu hâli görünce, tarikatlara dinsiz kimseleri karıştırdılar. Hakiki Müslümanlar azalıp, kalmayınca, tarikatların birçoğu, dinsizlerin, ahlaksızların elinde kaldı.
Müslümanlık, oyun, müzik, sihirbazlık, hokkabazlık yapmak değildir. Osmanlı Devleti'nin Şeyhülislâmlarından büyük âlim Ahmed ibni Kemâl Efendi “rahime-hullahü teâlâ” (El-münîre) kitabında diyor ki: “Şeyhe ve müride ilk lâzım olan şey, İslâmiyete uymaktır. İslâmiyet, Allahü teâlânın emir ve yasak ettiği şeyler demektir. Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: (Bir kimsenin havada uçtuğunu ve deniz üzerinde yürüdüğünü yahut ağzına ateş koyup yuttuğunu görseniz, fakat sözleri ve işleri İslâmiyete uygun olmazsa, onun büyücü, yalancı, sapık ve insanları doğru yoldan saptırıcı olduğunu biliniz!)”
Evliyanın büyüklerinden Ebû Saîd Ebülhayr’a sordular: ''Filan su üstünde yürüyor. Buna ne dersiniz?'' (Bunun kıymeti yoktur. Ördek ve kurbağa da suda yüzer) dedi. ''Filan havada uçuyor'' dediler. (Sinek ve çaylak da uçuyor. Sinek kadar kıymeti var) dedi. ''Filan, bir anda şehirden şehre gidiyor'' dediler. (Şeytan da, bir solukta şarktan garba gidiyor. Böyle şeylerin dinimizde kıymeti yoktur. Mert olan, herkesin arasında bulunur. Alışveriş yapar, evlenir, ama bir an Rabbini unutmaz) buyurdu.
.İslâmiyet, çocuklara din eğitimi verilmesini emreder
2019-12-11 02:00:00
Her Müslümanın birinci vazifesi, evlâdına İslâmiyeti ve Kur’ân-ı kerîmi öğretmektir. Evlât, büyük nimettir. Nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider.
Dinde tahrif hareketleri -17-
İngilizlerle Yahudiler, yalanlarla, iftiralarla ve para, mevki vadederek, Müslüman evlatlarını aldatıp, Osmanlı İslâm devletini yıktılar. Gençler arasına dinsizlik modasını yaydılar. Kadınların, kızların açık gezmelerine, fuhşa, içkiye, ahlâksızlığa, dinsizliğe, ilericilik dediler. İslâm âlimlerini, İslâm bilgilerini yok ettiler. İngiliz casusları, masonlar din adamı şekline girerek, İslâmın güzel ahlâkını, ibadetleri bozdular. İslâmiyet gitti. Yalnız adı kaldı. İttihatçılar zamanında, kanun yapanlar, beyler, paşalar da, İslâm düşmanı oldu. İslâmı yıkıcı kanunlar çıkardılar. Dine, imana bağlılık, suç oldu. Birçok Müslümanı astılar, kestiler, dinin emirlerini yaymaya, haramlardan sakınmaya bölücülük denildi. Emr-i ma’rûf yapanlara, yani İslâmiyeti doğru olarak söyleyenlere, yazanlara rejim düşmanı denildi.
Elhamdülillah! Aziz yurdumuzda, İslâm güneşi yeniden parlıyor. Düşmanların yalanları, hıyanetleri meydana çıktı. Hakiki din bilgileri serbestçe yazılıyor. Şimdi her Müslümanın bu hürriyete şükretmesi, ecdadımızın, uğrunda canlarını feda ettikleri, mukaddes dinimizi, doğru olarak öğrenmeye çalışması lâzımdır. Evlatlarımıza, dinimizi öğretmezsek, İslâmiyete uymaya alıştırmazsak, pusuda bekleyen düşmanlar ve bunlara satılmış olan ahmaklar, tekrar hücum ederek, yavrularımızı aldatacaklardır.
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Bütün çocuklar Müslümanlığa uygun ve elverişli olarak dünyaya gelir. Bunları, sonra anaları, babaları Hristiyan, Yahudi ve dinsiz yapar) sözü ile Müslümanlığın yerleştirilmesinde ve yok edilmesinde en mühim işin, gençlikte olduğunu bildiriyor. O hâlde, her Müslümanın birinci vazifesi, evlâdına İslâmiyeti ve Kur’ân-ı kerîmi öğretmektir. Evlât, büyük nimettir. Nimetin kıymeti bilinmezse, elden gider.
Ve yine Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Birbirinize Müslümanlığı öğretiniz. Emr-i ma’rûfu bırakır iseniz, Allahü teâlâ, en kötünüzü başınıza musallat eder ve dualarınızı kabul etmez.)
Yavrularımız, ana-babasının elinde bir emanettir. Çocukların temiz kalpleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi hâsıl olur. Çocuklara îmân, Kur’ân ve Allahü teâlânın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saâdetine ererler. Bu saâdette anaları, babaları ve hocaları da ortak olur. Eğer bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar...
İslâmiyet, âdete modaya göre değiştirilemez!..
2019-12-04 02:00:00
İslâmiyet âdetlere yer verseydi, daha başlangıcında cahil Arapların kötü âdetlerini yasak etmez ve Kâbe’nin içine kadar girmiş bulunan putperestliği hoş görürdü.
Dinde tahrif hareketleri -16-
Müslümanlarda, birkaç yüz seneden beri bir duraklama, hatta gerileme olduğu meydandadır. Bu gerilemeyi görerek, İslâmiyetin bozulduğunu söylemek, çok haksız ve pek yanlıştır. Geri kalmanın sebebi, Müslümanların dine sarılmamaları, dinin emirlerini yerine getirmekte gevşek davranmalarıdır. İslâm dinine, başka dinlerde olduğu gibi, hurafeler karışmamıştır. Cahillerin yanlış inanışları ve konuşmaları olabilir. Fakat bunlar, İslâmın temel kitaplarında bildirilenleri değiştirmez. Bu kitaplar, Resûlullah efendimizin sözlerini ve Eshâb-ı kiramdan gelen haberleri bildirmektedir. Hepsi, en salahiyetli âlimler tarafından yazılmıştır. Bütün İslâm âlimlerince söz birliği ile beğenilmiştir. Asırlar boyunca, hiçbirinde hiçbir değişiklik olmamıştır. Cahillerin sözlerinin, kitaplarının ve dergilerinin hatalı olması, İslâmiyetin temel kitaplarına kusur ve leke kondurmaya sebep olamaz.
Bu temel kitapları her asrın modasına, gidişine göre değiştirmeye kalkışmak, her zaman için yeni bir din yapmak demek olur. Böyle değişiklikleri, Kur'ân-ı kerime ve hadis-i şeriflere uydurarak yapmaya kalkışmak, Kur'ân-ı kerimi ve hadis-i şerifleri bilmemenin, İslâmiyeti anlamamanın alâmetidir. İslâmın emirlerinin, yasaklarının zamana göre değişeceğini sanmak, İslâm dininin hakikatine inanmamak olur. Bir âyet-i kerimede meâlen; (Müminler ma'rûf olan şeyleri emreder) buyuruldu. Kur'ân-ı kerime, İslâmiyete saygısızca saldıran aşırı reformculardan Ziya Gökalp ve benzerleri, bu âyet-i kerimedeki (ma'rûf) kelimesine, örf, âdet diyerek, İslâmiyeti âdete, modaya göre değiştirmeye kalkıştılar. Bunların dediği gibi, İslâmiyet âdetlere yer verseydi, daha başlangıcında cahil Arapların kötü âdetlerini yasak etmez ve Kâbe’nin içine kadar girmiş bulunan putperestliği hoş görürdü. Âyet-i kerimedeki Ma'rûf kelimesi, İslâmiyetin kabul ettiği iyilikler demektir.
Bizdeki Avrupa taklitçilerinin hemen hepsi, bütün kuvvetleri ile İslâmiyete mahsus olan hükümlere, hatta izinlere saldırarak, İslâmiyeti yok etmeye, bunun yerine Avrupalıların ahlâksızlıklarını, Hıristiyanlığı getirmeye uğraştıkları görülmektedir. “Türkçülük” perdesi arkasında çalışan çok sinsi ve usta bir dinde reformcu olan Ziya Gökalp (Din ve İlim) adındaki manzûmesinde, bakınız nasıl zehir kusmaktadır: “Kadın tamam olmadıkça, eksik kalır bu hayat!/Ailenin adle uygun olmak için binası,/Nikâh, talâk, mîrâs, bu üç işte gerek müsâvât!/Bir kız, irsde yarım erkek, izdivâcda dörtte bir,/Bulundukça, ne âile, ne memleket yükselir.”
Ziya Gökalp, başka yazılarında da, Kur’ân-ı kerîme, namaza saldırdığı gibi, bu şiirinde, kadın hakları perdesi altında, İslâmiyeti lekelemeye kalkışıyor…
Sâlih din adamının yazdığı kitap faydalı olur...
2019-11-27 02:00:00
Ehl-i sünnet âlimlerinin Kur’ân-ı kerîmin açıklamalarından ve ayrıca Peygamberimizin hadîs-i şerîflerinden derleyerek yazdıkları din kitaplarına "ilm-i hâl" kitapları denir.
Dinde tahrif hareketleri -15-
Allahü teâlâ, insanların dünyada ve âhirette mesut olmaları, rahat ve huzur içinde bulunmaları ve gönüllerini birleştirip, kardeşçe yaşamaları ve kendine kulluk vazifelerini nasıl yapacaklarını bildirmek için, onlara Peygamberler gönderdi. İnsanların, her bakımdan en üstünleri olan bu seçilmiş zâtlar vâsıtası ile kullarına en iyi yaşama yollarını bildirdi. Peygamberlerinin en üstünü ve sonuncusu olan Muhammed aleyhisselâmın, dünyanın her yerinde, kıyâmete kadar gelecek olan bütün insanların Peygamberi olduğunu bildirdi. Allahü teâlâ, çok sevdiği bu Peygamberine melek ile yirmiüç senede gönderdiği (Kur’ân-ı kerîm) adındaki büyük kitâbında, emirlerini ve yasaklarını bildirdi. Kur’ân-ı kerîm, Arapça olduğu için ve çok ince bilgileri ve aklın eremeyeceği şeyleri anlattığı için, Muhammed aleyhisselâm, bu kitâbın hepsini, başından sonuna kadar, Eshâbına “aleyhimürrıdvân” açıkladı. (Kur’ân-ı kerîmi benim anlattığımdan başka türlü açıklayan kâfir olur) dedi.
İslâm âlimleri, Peygamberimizin “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” yaptığı açıklamaları, Eshâb-ı kirâmdan işitip, herkesin anlayabileceği gibi genişlettiler ve tefsîr kitaplarına yazdılar. Bu âlimlere, Ehl-i sünnet âlimleri denir. Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahime-hümullahü teâlâ”, Kur’ân-ı kerîmin açıklamalarından ve ayrıca Peygamberimizin “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” (Hadîs-i şerîf) denilen sözlerinden derleyerek yazdıkları din kitaplarına (ilm-i hâl) kitapları denir. Allahü teâlânın, Kur’ân-ı kerîmde bildirdiği (İslâm dîni)ni doğru, sağlam öğrenmek isteyenlerin, bu ilmihâl kitaplarını okumaları lâzımdır.
İşte bu ilmihal kitaplarından biri de, Osmanlı ülkesinde Müslümanların el kitabı olan (Mızraklı İlmihal)’dir. Asıl ismi (Miftâhul Cennet), yani (Cennet kapısının anahtarı)’dır. Bunu, hicrî-kamerî 885 [m. 1480] senesinde Edirne’de vefat etmiş olan Muhammed bin Kutbüddîn-i İznikî yazmıştır.
Derin İslâm âlimi, Seyyid Abdülhakîm Efendi hazretleri, “(Miftâh-ul Cennet) ilm-i hâlinin yazarı sâlih bir zât imiş. Okuyanlara faydalı olur” buyurmuştur.
Allahü teâlâ, hepimizi, pusuda bekleyen İslâm düşmanlarının ve Müslüman ismini taşıyan, hattâ din adamı geçinen sapıkların, mezhepsizlerin, dinde reformcuların tuzaklarına düşerek, bölünmekten, parçalanmaktan korusun! Hepimizi, sevgili Peygamberinin “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” yolunda, izinde bulunan (Ehl-i sünnet) mezhebinde birleştirsin! Birbirlerimizle sevişmemizi, yardımlaşmamızı nasip eylesin! Âmin...
Din adamı, sâlih Müslüman olmalıdır
2019-11-20 02:00:00
Dünyada rahata ve âhirette sonsuz iyiliklere kavuşmak için, “Sâlih Müslüman” olmak lâzımdır. Sâlih olan mümin, Ehl-i sünnet itikâdındadır.
Dinde tahrif hareketleri -14-
İslâmiyeti, dînini iyi bilen ve âhireti düşünen doğru âlimlere sorup öğrenmelidir. Böyle mübârek insanların sözleri ve kitapları tesirli olur. Bunların nefeslerinin bereketi ile, sözlerini yapmak kolay olur. Bunun için, “Evliyanın sözünde Rabbânî tesir vardır” sözü meşhur olmuştur.
Dünyada rahata ve âhirette sonsuz iyiliklere kavuşmak için, “Sâlih Müslüman” olmak lâzımdır. Sâlih olan mümin, Ehl-i sünnet itikâdındadır. Ehl-i sünnet itikâdında olana (Sünnî) denir. Ehl-i sünnetin dört mezhebinden (Hanefî, Mâlikî, Şâfi’î, Hanbelî’den) birine uyar. Böylece, her hareketinde İslâmiyete tâbi olur. İbâdetlerini kendi mezhebine göre yapar. Haramlardan sakınır. Bunlarda bir kusuru olursa, şartlarına uygun tevbe eder. Sâlih Müslüman, Cehenneme hiç girmez. Sâlih Müslüman olmak için, din bilgilerini Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarından öğrenmek lâzımdır. Câhil olan kimse, sâlih değil, Müslüman bile olamaz. Sâlih Müslümanın nasıl olacağı, Hakikat Kitabevi'nin yayınlarından (Seâdet-i Ebediyye) kitabında uzun bildirilmektedir. Okunmasını tavsiye ederiz.
Merhum Hüseyin Hilmi Işık hazretleri, bir hâtırasında şöyle anlatıyor:
Askerî Lisede talebe iken, (Benim Dînim) diye şiir hâlinde yazılmış bir kitap gördüm. Bu manzûm kitabı, o zaman orduda bulunan er dâhil, herkese dağıtmışlardı. Âmentü’nün açıklamasıydı. Seyyid Abdulhakîm-i Arvâsî hazretlerine gösterdim. Bunu okuyabilir miyim? dedim. “Oku dinliyeyim” buyurdular. Sonuna kadar okuttular. Kimin yazdığını öğrenince: “Bu kitâbın içindekiler hepsi doğru, hiç yanlış yok, fakat okuyana zarar verir, okuyanı zehirler. Çünkü yazan iyi biri değil, okuyana zarar verir. Yazarının habîs rûhu satırlara tesîr etmiş. Bilgilerin doğru olması kâfi değil. Esas olan, yazarıdır. Yazarının rûhâniyeti satırların arasında dolaşır. İhlâslı biri ise, okuyan istifâde eder. İhlâslı biri değilse, fâsık ise, habîs rûhu kitâba akseder. Okuyan zarar görür de haberi bile olmaz. İşte temiz Müslümanlar böyle kitapları okuyunca kalplerinde bir kontr-reaksiyon meydana gelir. Mescid-i Dırâr gibidir” buyurdular. Ve devam ettiler: “Temiz su, temiz borudan geçerse temiz olur. Temiz su, pis borudan geçerse temiz olur mu? Pis borudan akan sudan şifâ olmaz. Asr-ı saâdet devrinde Münâfıklar kendi mahallelerine mescid yapmışlardı. Namazlarını orada kılıyorlardı. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde Peygamber aleyhisselâma emrediyor: Münâfıkların yaptığı Mescid-i dırâra gitme!” diyor.
Medine'de münafıkların, İslâmiyet aleyhindeki faaliyetlerini açıkça ve rahatça yapabilmeleri için, h.9/630 senesinde Medine'de bulunan Kubâ Mescidi'ne yakın sözde bir mescid inşa ettikleri yere, Kur'an-ı kerîmde (Tevbe,107-110) Mescid-i Dırâr denmektedir. Peygamber Efendimiz, münafıkların amacını bildiren vahiy üzerine bu mescidi yaktırarak Müslümanlar arasında fitne kaynağı olmasına izin vermemiştir.
.Din adamlarının asli vazifeleri...
2019-11-13 02:00:00
Bazı câhil din adamları, devlet işlerine karışmış, asıl vazîfeleri olan öğrenmek ve öğretmek saâdetini ihmâl ederek, kendilerine de, Müslümanlara da faydalı olamamışlardır.
Dinde tahrif hareketleri -13-
1909 yılında Sultan Abdulhamid Han'ın halifelikten azli ile başlayan İttihad ve Terakki dönemi, koca Osmanlı imparatorluğunun sonunu hazırlamış,10 yıllık kısa bir zaman diliminde koca imparatorluk tarihe karışmış ve 600 seneden beri devam eden İslam hizmetlerini yürüten bütün müesseseler yıkılan devletin çatısı altında yok olup gitmişti.
Tarih boyunca Ehl-i sünnet âlimleri, siyasete karışmamış, hükûmette vazife almamış, yazıları ile sözleri ile hükûmet adamlarına nasihat vermişler, onlara hak ve adâlet yolunu göstermişlerdir. Bazı câhil din adamları, Ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan ayrılarak, devlet işlerine karışmış, asıl vazîfeleri olan öğrenmek ve öğretmek saâdetini ihmâl ederek, kendilerine de, Müslümanlara da faydalı olamamışlardır.
Son Osmânlı Şeyhulislâmlarından Mustafâ Sabri Efendi, İtilâf Fırkası'nda [partisinde] çalıştı. Tekke şeyhi olan Hüsameddîn Peçeli, tefsîrinde, bilhâssa (Tebbet) sûresinin İttihâdcıları medh ettiğini yazmaktadır. Şeyhulislâm Mûsâ Kâzım ve Ürgüblü Mustafâ Hayrî Efendiler, hem İttihâdcı, hem de mason idi. Erzincanlı Şemseddîn Günaltay, din târîhi müderrisi iken Halk Fırkası'na girip mebûs ve başvekil oldu. Eyyûb Sultân'da düğmecilerde Ümmî-Sinân Tekkesi'nde şeyh iken, siyasete atılan Yahyâ Gâlib, Kırşehr mebûsu oldu. Akhisarlı Mustafâ Fevzi, Şer’iyye Vekîli iken Halk Fırkası'na girip, mebûs ve Meclis'te kanûn encümeni reîsi oldu. Tasavvuf ehlinden Gümüşhâneli Ziyâüddîn efendinin dergâhının mensûbu Fehmi Efendi, İstanbul Müftüsü iken, halk fırkasına dâhil oldu.
Sultân Abdülhamîd Hân zamanında âyân [senato] reîsi olan Seyyid Abdülkâdir Efendi ve son Osmânlı Şeyhulislâmı olan Mustafâ Sabri Efendi, Ehl-i sünnet âlimi idiler. İngilizlere satılmış olan devlet adamları ile ve İslâmiyeti içeriden yıkan din adamları ile yani zındıklarla mücadele ettiler.
İttihatçılar zamanında çıkarılan (Kavm-i Cedîd) adındaki kitapta, îmânı ve ameli olan hakîki Müslümanlara (Kavm-i Atîk) yani eski kafalılar, gericiler diyor. Bunlarla alay ediyordu.
Fitnelerin yayıldığı, fesatların çoğaldığı zamanlar, tevbe ve istiğfâr zamanıdır. Böyle zamanlarda kenara çekilmeli, fitnelere karışmamalıdır. Her gün fitneler çoğalıyor. Gün geçtikçe de yayılıyor. Peygamberimiz “aleyhisselâm” buyurdu ki:
(Kıyâmet yaklaştıkça, fitneler çoğalır. Gece başlarken karanlığın artması gibi olur. Sabâh evinden mümin olarak çıkan çok kimse akşam kâfir olarak döner. Akşam mümin iken, gece safâlarında îmânları gider. Böyle zamanlarda, evinde kapanmak fitneye karışmaktan hayırlıdır. Kenarda kalan, ileri atılandan hayırlıdır. O gün oklarınızı kırınız! Silâhlarınızı, kılıçlarınızı bırakınız! Herkesi tatlı dil ile, güler yüzle karşılayınız! Evinizden çıkmayınız!)
Müslümanlar bu nasihatlere uymalı, Mevdûdî ve Seyyid Kutup gibi mezhepsizlerin, sapıkların, din câhillerinin isyâna teşvîk eden, fitneyi körükleyen zararlı, uydurma tefsirlerine, kitaplarına aldanmamalıdır. Peygamber efendimiz, (Fitne çıkarana Allah lânet etsin!) buyurdu.
Müslümanlar devlete karşı isyan etmez. Fitneye, isyana karışmaz. Kanûnlara karşı gelmez. Cihâd; devletin, ordunun, düşmanlarla, kâfirlerle, sapıklarla harp etmesi demektir. Müslüman devlet olsun, kâfir devlet olsun, âdil olsun, zâlim olsun, kendi devletine isyan etmeye, vatandaş kanı dökmeye, birbirine saldırmaya cihâd denmez. Fitne, fesat çıkarmak denir.
.İngilizlerin İslam düşmanlığı
2019-11-06 02:00:00
İngiliz siyasetinin temeli, İslâmiyeti yok etmektir. Bu siyasetin sebebi, İslâmiyetten korkmalarıdır. Müslümanları aldatmak için, satılmış vicdansızları kullanmaktadırlar.
Dinde tahrif hareketleri -12-
İslam’ın en büyük düşmanının İngilizler olduğunu, şimdi bütün dünyadaki Müslümanlara saldıran Vehhabiliği, İngilizlerin kurduğunu ve onları beslemekte olduğunu en iyi bilenlerden biri de, 1943 senesinde vefat eden Seyyid Abdülhakim Arvasî hazretleridir. O, sohbetlerinde sevdiklerine hep şöyle diyordu:
“İslam’ın en büyük düşmanı İngilizlerdir. İslamiyeti bir ağaca benzetirsek, başka kâfirler, fırsat bulunca, bu ağacı dibinden keser. Müslümanlar da, bunlara düşman olur. Fakat, bu ağaç bir gün filiz verebilir. İngiliz böyle değildir. Bu ağaca hizmet eder. Besler. Müslümanlar da, onu sever. Fakat, gece kimse anlamadan köküne zehir sıkar. Ağaç öyle kurur ki, bir daha süremez. 'Vah vah çok üzüldüm' diyerek Müslümanları aldatır. İngilizin, İslama böyle zehir salması demek, para, mevki ve kadın gibi, nefsanî arzular karşılığında satın aldığı yerli münafıkların, soysuzların elleri ile İslam âlimlerini, İslam kitaplarını, bilgilerini ortadan kaldırmasıdır...”
1910 yılında İstanbul’da basılan Türkçe (Âlem-i islâm) kitabının ikinci cildinde Abdürreşîd İbrahim efendi, İngilizlerin İslâm düşmanlığı yazısının bir yerinde diyor ki:
“Hilâfet-i islâmiyenin bir an evvel kaldırılması, İngilizlerin birinci düşüncesidir. Kırım muharebesine sebep olmaları ve burada Türklere yardım etmeleri, hilafeti mahvetmek için bir hile idi. Paris Anlaşması, bu hileyi ortaya koymaktadır. 1923'te yapılan Lozan Anlaşması'nda yaptıkları tekliflerde İngilizler, bu düşmanlıklarını açıkça göstermişlerdir. Her zaman Müslümanların başına gelen felaketler, hangi perde ile örtülürse örtülsün, hep İngilizlerden gelmiştir. İngiliz siyasetinin temeli, İslâmiyeti yok etmektir. Bu siyasetin sebebi, İslâmiyetten korkmalarıdır. Müslümanları aldatmak için, satılmış vicdansızları kullanmaktadırlar. Bunları İslâm âlimi, kahraman olarak tanıtırlar. Sözümüzün hülasası, İslâmiyetin en büyük düşmanı İngilizlerdir...”
İngilizler, yüzyıllardır İslâm memleketlerini kana boyamakla kalmamış, İskoç masonları, binlerce Müslümanı ve din adamlarını aldatarak, mason yapmış, insanlığa yardım, kardeşlik gibi laflarla, seve seve dinden çıkmalarına, mürted olmalarına sebep olmuştur. İslâmiyeti büsbütün yok etmek için, bu mürted masonları maşa olarak kullanmışlardır. Böylece, Mustafa Reşit Paşa, Ali Paşa, Fuat Paşa, Mithat Paşa, Talat Paşa, Cemal Paşa ve Enver Paşa gibi masonları, İslâm devletlerinin yıkılmalarında kullanıldıkları gibi, Cemaleddin-i Efgânî ve Muhammed Abduh gibi masonlar ve yetiştirdikleri çömezler de, İslâm bilgilerini bozmaya, yok etmeye alet olmuşlardır.
Bu mason din adamlarının yazdıkları yüzlerce yıkıcı, bozucu din kitapları arasında Mısırlı Reşit Rıza’nın (Muhâverât) kitabı, Arabîden çeşitli dillere tercüme edilerek, İslâm memleketlerine dağıtılmakta, Müslümanların dinlerini ve imanlarını bozmaya çalışmaktadırlar. Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumamış, anlayamamış birkaç genç din adamının da bu akıntıya kapılarak felakete sürüklendikleri ve başkalarının da felaketlerine sebep oldukları maalesef görülmektedir.
.Müslümanlar niçin geri kaldılar?..
2019-10-30 02:00:00
Din düşmanları; her ilerlemenin ve yükselmenin teşvikçisi olan İslâmiyeti, ilmin ve yiğitliğin düşmanı gibi göstermeye yeltendiler.
Dinde tahrif hareketleri -11-
İslâmiyete karşı olanlar, asırlarca yaptıkları kanlı tecrübelerle anladılar ki, imanını yıkmadıkça, Müslüman milleti yıkmaya, imkân yoktur...
Her ilerlemenin ve yükselmenin teşvikçisi olan İslâmiyeti, ilmin ve yiğitliğin düşmanı gibi göstermeye yeltendiler. Genç nesillerin, bilgisiz, dinsiz kalmasını, onları manevi cepheden vurmayı hedef edindiler. Bu yolda milyonlar döktüler.
Hırs ve şehvetlerine kapılmış olan bazı cahiller, kâfirlerin bu hücumları ile hemen bozuldu. Bunlardan bazıları, Müslüman görünerek, fen adamı, din âlimi, hatta Müslümanların hâmisi şekline girip, temiz gençlerin imanlarını çalmaya koyuldular. Kötülükleri hüner, imansızlığı moda şeklinde gösterdiler. Dini, imanı olanlara softa, gerici denildi. Din bilgilerine, İslâmın kıymetli kitaplarına, gericilik diyenler oldu. Kendilerinde bulunan ahlâksızlık ve şerefsizlikleri, Müslümanlara, İslâm büyüklerine isnat ederek, o temiz insanları kötülemeye, evlatları babalarından soğutmaya uğraştılar. Tarihimizin şerefli sayfalarını karartmaya, lekelemeye, hadiseleri ve vesikaları değiştirmeye kalkıştılar. Böylece, gençleri dinden ayırmaya, İslâmiyeti ve Müslümanları yok etmeye çalıştılar. İlmi, fenni, güzel ahlakı, fazileti ve yiğitliği ile dünyaya şan ve şeref saçan, ecdadımızın sevgisini genç kalplere yerleştiren mukaddes bağları çözmek, gençliği dedelerinin kemâlâtından habersiz bırakmak için, kalplere ve vicdanlara hücum ettiler.
Hâlbuki, İslâmiyetten uzaklaştıkça, Resûlullah efendimizin yolundan ayrıldıkça, ahlak bozulduğu gibi, her yeni bilgilerde, üstünlüğü kaybediyor, ecdadımızın gösterdiği başarıları gösteremiyor, hatta geri kalmaya başlıyorduk.
Bu maskeli dinsizler, bir taraftan ilimde, fende geri kalmamıza çalışıyor, diğer taraftan da, "İslâmiyet geriliğe sebep oluyor, Batı'ya yetişebilmemiz için çöl kanunlarından kurtulmamız lazımdır" diyorlardı. Bu suretle maddi ve manevi kıymetlerimizi yıkarak, vatanımıza, milletimize, dışardaki düşmanların, asırlarca yapamadıkları kötülüğü yaptılar.
Müslüman ismini taşıyan İslâm düşmanlarına zındık denir. Zındıkların İslâmiyete zararları, diğer kâfirlerin zararlarından daha çok olmuştur. Zaten zındıkların hedefi, Müslümanları hemen kâfirliğe inandırmak değil, onları imanlarında şüpheye düşürmektir. Çünkü imanda şüphe, imanı yok eder. Zındıkların Müslüman görünmeleri münafıklıktır. Münafık, içi dışına uymayan kimse demektir. Zındıkların da içi dışına uymaz. Allahü teala şerlerinden muhafaza eylesin..
.İslâmiyeti yıkmaya çalışan Din ve fen yobazları
2019-10-23 02:00:00
Din yobazları ve fen bilgilerini değiştirerek ve kendi hâin düşüncelerini fen bilgisi imiş gibi söyleyerek, İslâmiyeti yıkmaya çalışan “Fen yobazları” bu millete çok zarar verdiler.
Dinde tahrif hareketleri -10-
Günümüzde, dünyalık menfaatler için dinî kitap yazanlar her gün çoğalmaktadır. Bunlar, kendilerinin yüz karalarını meydana çıkaran Ehl-i sünnet âlimlerinin nakli esas alan kitaplarının yayılmasını önlemek için câhilce, ahmakça iftirâ ediyorlar. Bu zavallılar, bilerek veya bilmeyerek, İslâm düşmanlarının ekmeklerine yağ sürüyor ve İslâmiyete, onlardan daha çok zararlı oluyorlar. Böyle, para kazanmak, mevki, etiket, unvan ele geçirmek için mukaddes dînimizi âlet eden câhillere "kötü din adamı" denir. Bu din yobazları ve fen adamı olarak ortaya çıkıp, fen bilgilerini değiştirerek ve kendi hâin düşüncelerini fen bilgisi imiş gibi söyleyerek, İslâmiyeti yıkmaya çalışan “Fen yobazları”, bu millete çok zarar verdiler. Kardeşi kardeşe düşman yaptılar. İç harplere sebep oldular...
Hâlbuki, İslâm dini, birleşmeyi, Müslümanların birbirlerini sevmesini, yardımlaşmayı, kanunlara karşı gelmemeyi, fitne, yâni anarşi çıkarmamayı, kâfirlerin haklarını da gözetmeyi, kimseyi incitmemeyi emretmektedir. Bunun için, ecdâdımız, bütün istirâhatlerini, menfaatlerini fedâ ederek, dinimizin bu güzel emirlerini bildirmek ve torunlarının dinlerini, îmânlarını korumak için, çok sayıda ve çok kıymetli kitap yazmış ve bizlere yâdigâr bırakmıştır.
Son devrin İslâm âlimlerinden Hüseyin Hilmi Işık “kuddîse sirrûh” buyurdu ki:
“Bilmediğiniz, tanımadığınız kişilerin kitâbını sakın okumayın kardeşim. Hele bu zamanda çok tehlikeli. Neden? Çünkü bu din düşmanları, bir cümle için bir kitap yazarlar. Maksat, o bir cümledir, kim o cümleyi okuyup da inanırsa, îmânı gider efendim, Allah korusun. O cümleyi öyle ustaca, öyle hâince yerleştirirler ki, okuyan farkına bile varmaz... Bu sebeple; İslâm düşmanlarının tuzaklarına düşmüş olan kimselerin kalemlerinden çıkan, süslü kelimelerle örtülmüş, zehirli propagandaları okuyarak, azîz ve sevgili îmânımızı kaptırmamaya, aldanmamaya çok dikkat etmeliyiz.”
İslâm âlimi, milletin yanında, bedendeki kalb gibidir. Kalb, temiz, iyi olunca, beden iyi işler yapar. Kalb bozuk olunca, bütün uzuvlar, hep kötü iş yapar. Bunun gibi, âlimler iyi ise, millet de iyi olur. İleriye gider. Bütün Müslümanların, devlete, hükûmete, sözleri ile, yazıları ile ve elleri ile, işleri ile yardım etmesi vâcibdir. İslâmiyete yardımın en kıymetlisi, Ehl-i sünnet itikâdını ve ahkâm-ı islâmiyyeyi meydana çıkarmak, bu doğru bilgileri bozmak için çıkarılan kitaplara, mecmûa ve gazetelere cevap yazarak, komünistlerin, masonların, mezhepsizlerin devletimize karşı körükledikleri fitne ve fesat ateşini söndürmektir.
.İslam düşmanları nasıl çalışıyor?
2019-10-16 02:00:00
Bu milletin damarlarında dolaşan asil kan, ne bugün, ne de, onların ümitle bekledikleri günlerde, bu manada asla garplılaşmayacak ve dinsiz olmayacaktır.
Dinde tahrif hareketleri -9-
Bir asırdan beri İslâmiyetin garip olması ve son zamanlarda büsbütün uzaklaşarak, dünyanın karanlık hâle gelmesi, Müslümanların hep İslâm nimetlerinin kıymetlerini bilmeyip, onlara arka çevirmenin neticesidir... Allahü teâlâ, sevdiklerini hayırlı işlere vâsıta kıldığı gibi, kendisine hakkıyla inanmayanları, verdiği nimetlerin kıymetini bilmeyenleri Müslüman olmayanların hâkimiyetine sokmak suretiyle cezalandırır...
İslâm nimetlerinin elden çıkmasına sebep olanlar iki kısımdır:
Birincileri, düşmanlıklarını açıklayan kâfirler olup, bunlar silahlı kuvvetleri, propaganda vasıtaları ile İslâmiyeti yıkmaya uğraşıyorlar. Müslümanlar, bunları biliyor ve onlardan üstün olmaya çalışıyor.
İkinci kısımdakiler, kendilerine Müslüman ismini verip, din adamı tanıttırıp, Müslümanlığı, kendi akılları ile, keyiflerine uygun bir şekle çevirmeye uğraşıyor, Müslümanlık ismi altında, uydurma bir din kurmak istiyorlar. Hile ve yalanlarla, Müslümanları aldatmaya çalışıyorlar. Müslümanların çoğu bunları, bazı sözlerinden ve İslâmiyeti yıkıcı davranışlarından seziyor ise de, çok kurnaz idare edildikleri için, birçok sözleri revaç bulup, Müslümanlar arasında yerleşiyor. Müslümanlık, yavaş yavaş bozularak, bunların istedikleri, planladıkları şekle dönüyor.
Bazıları da; “Bu asırda yaşayabilmemiz için, milletçe batılılaşmalıyız” diyor. Bu sözün iki manası vardır:
Birincisi, garplıların fende, sanatta bulduklarını öğrenmek, yapmak, bunlardan istifadeye çalışmaktır ki, bunu İslâmiyet, zaten emretmektedir. Fen bilgilerini öğrenmenin farz-ı kifaye olduğu, kitaplarda bildirilmiştir. Resûlullah efendimiz;
(Hikmet yani fen ve sanat, müminin kaybettiği malıdır. Nerede bulursa alsın!) buyurmuştur. Fakat bu, garba, Batı'ya uymak değil, ilmi, fenni onlarda bile arayıp almak ve onların üstünde olmaya çalışmaktır.
İkinci manada garplılaşmak ise, ecdadımızın doğru ve mukaddes yolunu bırakıp, batının bütün âdetlerini, ahlaksızlıklarını, dinsizliklerini ve putlarını alıp, camileri kilise ve eski sanat eseri şekline sokmak, Müslümanlığa şark dini, gerilik dini, Kur’ân-ı kerime çöl kanunu, puta tapmaya, ibadete müzik karıştırmaya Batı dini, modern ve medeni din demek ve İslâmiyeti bırakıp, Hıristiyanlığa, musiki aletleri ile ibadete dönmeye, "dinde reform" ismini vermektir...
Herkes şunu bilmelidir ki, bu milletin damarlarında dolaşan asil kan, ne bugün, ne de, onların ümitle bekledikleri günlerde, bu manada asla garplılaşmayacak ve dinsiz olmayacak, zındıkların yalanlarına aldanmayacaktır. Ecdadının mukaddesatını ayaklar altında çiğnetmeyecektir!
.Din adamlarının kötüsü...
2019-10-09 02:00:00
Din adamlarının iyisi, insanların en iyisidir. Dîni dünya isteklerine âlet eden, herkesin îmânını bozan din adamı da, dünyânın en kötüsüdür.
Dinde tahrif hareketleri -8-
İmâm-ı Rabbânî hazretleri (Mektûbât) kitabında buyuruyor ki:
İnsanların saâdeti, âlimlerin elinde olduğu gibi, insanları felâkete, Cehenneme sürükleyenler de, din adamı şeklinde görünen din düşmanlarıdır. Din adamlarının iyisi, insanların en iyisidir. Dîni dünya isteklerine âlet eden, herkesin îmânını bozan din adamı da, dünyânın en kötüsüdür. İnsanların saâdeti ve felâketi, doğru yola gelmesi ve yoldan çıkmaları, din adamlarının elindedir. Âhıreti düşünen âlimin sözleri, yazıları, aklı, vicdânı olan herkesi yola getirir. Kalblere tesir eder.
Âlimlerin dünyâyı sevmesi ve ona düşkün olması, güzel yüzlerine siyâh leke gibidir. Böyle olan ilim adamlarının, insanlara faydası olur ise de, kendilerine olmaz. Dîni kuvvetlendirmek, İslâmiyeti yaymak şerefi, bunlara âit ise de, bazen kâfir ve fâsık da, bu işi yapar. Nitekim, Peygamberlerin efendisi “aleyhi ve alâ âlihissalevâtü vetteslîmât” kötü kimselerin de, dîni kuvvetlendireceğini haber vermiş ve (Allahü teâlâ bu dîni, fâcir kimselerle de, elbette kuvvetlendirir) buyurmuştur. Bunlar, çakmak taşına benzer. Çakmak taşında enerji vardır. İnsanlar bu taştaki kudretten ateş yapar, istifâde eder. Taşın ise, hiç istifâdesi olmaz. Bunların da ilimlerinden kendilerine fayda olmaz. Hattâ, bu ilimleri, kendilerine zararlıdır. Çünkü, kıyâmet günü, "bilmiyorduk, günâh olduğunu bilseydik yapmazdık" diyemezler. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Kıyâmet gününde, en şiddetli azap görecek kimse, Allahü teâlânın kendi ilminden, kendisini faydalandırmadığı âlimdir.) Allahü teâlânın kıymet verdiği ve her şeyin en şereflisi olan ilmi, mal, mevki kapmaya ve başa geçmeye vesîle edenlere, bu ilim zararlı olmaz mı? Hâlbuki, dünyâya düşkün olmak, Allahü teâlânın hiç sevmediği bir şeydir.
O hâlde, Allahü teâlânın kıymet verdiği ilmi, Onun sevmediği yolda harc etmek, çok çirkin bir iştir. Onun kıymet verdiğini kötülemek, sevmediğini de kıymetlendirmek, yükseltmek demektir. Açıkçası, Allahü teâlâya karşı durmak demektir. Ders vermek, vaaz etmek ve dînî yazı, kitap, mecmua çıkarmak, ancak, Allah rızâsı için olduğu vakit ve mevki, mal ve şöhret kazanmak için olmadığı zaman faydalı olur. Böyle hâlis, temiz düşünmenin alâmeti de, dünyaya düşkün olmamaktır. Bu belâya düşmüş, dünyayı seven din adamları, hakîkatte dünyâ adamlarıdır. Kötü âlimler bunlardır. İnsanların en alçağı bunlardır. Din, îmân hırsızları bunlardır. Hâlbuki bunlar, kendilerini din adamı, âhiret adamı ve insanların en iyisi sanır ve tanıtır. Sûre-i Mücâdelede, (Onlar, kendilerini Müslüman sanıyor. Onlar son derece yalancıdır. Şeytân onlara musallat olmuştur. Allahü teâlâyı hatırlamaz ve ismini ağızlarına almazlar. Şeytâna uymuşlar, şeytân olmuşlardır. Biliniz ki, şeytâna uyanlar ziyân etti. Ebedî saâdeti bırakıp sonsuz azâba atıldı) meâlindeki âyet-i kerîme bunlar içindir.
Büyüklerden biri şeytânı boş oturuyor, insanları aldatmakla uğraşmıyor görüp, sebebini sorar. Şeytan cevap olarak, (Zamanın din adamı geçinen, kötü âlimleri, insanları yoldan çıkarmakta, bana o kadar yardım ediyor ki, bu mühim işi yapmama lüzûm kalmıyor) demiştir.
İslamiyetin en korkunç, en zararlı düşmanı, Müslüman görünüp, din adamı şekline girip, İslamiyeti içten sinsice yıkmaya çalışanlardır. [ 1. Cilt/33 ve 53 Mektûb]
.Din adamlarının iyisi olmak...
2019-10-02 02:00:00
Dünyaya gönül kaptırmayan, mal, mevki, şöhret kazanmak, başa geçmek sevdasında olmayan din âlimleri, âhiret adamlarıdır.
Dinde tahrif hareketleri -7-
İmâm-ı Rabbânî hazretleri (Mektûbât) kitabında buyuruyor ki:
Din adamları üç kısımdır: Akıl sâhibi, ilim sâhibi, din sâhibi. Bu üç sıfatı da birlikte taşıyan din adamına (Din âlimi) denir. Bir sıfatı noksan olursa, onun sözüne güvenilmez. İlim sâhibi olmak için, akıl ve nakil ilimlerinde mütehassıs olmak lâzımdır. Doğrusu, zamanımızda İslâmiyetin emirlerini yapmaktaki gevşeklikler ve insanların dinden yüz çevirmesi, hep din adamı perdesi altında söylenen sözlerden, yazılardan ve bu adamların bozuk niyetlerinden dolayıdır. Hâlbuki, âhireti düşünen âlimin sözleri, yazıları, aklı, vicdânı olan herkesi yola getirir. Kalblere tesir eder.
Dünyaya gönül kaptırmayan, mal, mevki, şöhret kazanmak, başa geçmek sevdasında olmayan din âlimleri, âhiret adamlarıdır. Peygamberlerin “aleyhimüsselâm” vârisleri, vekilleridir. İnsanların en iyisi bunlardır. Kıyâmet günü, bunların mürekkebi, Allahü teâlâ için cânını veren şehitlerin kanı ile tartılacak ve mürekkep, daha ağır gelecektir. (Âlimlerin uykusu ibâdetdir) hadîs-i şerîfinde medh edilen, bunlardır. Âhiretteki sonsuz nîmetlerin güzelliğini anlayan, dünyanın çirkinliğini ve kötülüğünü gören, âhiretin ebedî, dünyânın ise fânî geçip tükenici olduğunu bilen onlardır. Bunun için kalıcı olmayan, çabuk değişen ve biten şeylere bakmayıp, bâkî olana, hiç bozulmayan ve bitmeyen güzelliklere sarılmışlardır.
Âhiretin büyüklüğünü anlayabilmek, Allahü teâlânın sonsuz büyüklüğünü görebilmekle olur. Âhiretin büyüklüğünü anlayan da, dünyaya hiç kıymet vermez. Çünkü, dünya ile âhiret birbirinin zıddıdır. Birini sevindirirsen öteki incinir. Dünyaya kıymet veren âhireti gücendirir. Dünyayı beğenmeyen de, âhirete kıymet vermiş olur. Her ikisine birden kıymet vermek veya her ikisini aşağılamak olamaz. İki zıt şey bir araya getirilemez. Ateş ile su bir arada bulundurulamaz.
Günümüzde din adamları içinde, mevki, maaş arzûsunda olmayan, yalnız İslâmiyetin yayılması ve yalnız islâmiyetin kuvvetlenmesi için uğraşan, hemen hemen yok gibidir. Mevki almak, sandalye kapmak arzusu araya karışınca, din adamlarından her biri, ayrı yol tutup, kendi üstünlüğünü göstermek ister. Birbirinin sözlerini beğenmez olurlar. Bu suretle gözünüze girmeye çalışırlar. Maalesef din işi ikinci derecede kalır.
Geçen senelerde [Ekber Şah zamanında] Müslümanların başına çöken her belâ, din adamı geçinen kimseler tarafından geldi. [Göze girmek için, uydurma Kur’ân tercümeleri, yanlış fetvâlar, Ehl-i sünnet âlimlerinin sözlerine uymayan din kitapları yazdılar. Din düşmanları da, din adamı şekline girip, istedikleri gibi yazdı. İslâmiyeti, akla, fenne ve ilerlemeye uymuyormuş gibi gösterdiler.] Allahü teâlâ Müslümanları, bu sahte din adamlarının şerrinden korusun! [1. Cilt/33. ve 53. Mektûb]
.Anadolu’dan acı bir hatıra!..
2019-09-25 02:00:00
Düşman köyümüzü, evimizi yakmıştı. Bunlar canevimizi yakıyor. Kitabımızı yakıyorlardı. Gidenler nereye gidiyorlardı, nereye?.. “Asılmaya, asılmaya" diyorduk.
Dinde tahrif hareketleri -6-
Kalbi saf ve temiz bir Anadolu insanı, başından geçen acı bir hatırasını şöyle anlatıyor:
Yıl 1935... Allahü ekber diyenler, Allah’ın adını ağızlarına alanlar doğru zindanları boyluyorlardı... Çit, bizim köyümüz... Köyümüzün iki hocası var. Bunlardan biri benim babam, diğeri Telci Hoca namıyla maruf birisi... Ben o zamanlar henüz çocuktum... Abdestlerimizi alıyoruz. Gün doğmadan namazlarımızı kılmak için âdeta birbirimizle yarış ediyoruz. Namazlarımızı kıldık. Babamın mütâlaa ve okuma odasına geçtik. Ben o zaman elif cüzünü okuyordum...
Babam ara sıra dersi kesiyor, bize dinî ahlâkî öğütler veriyor. Bu öğütleri biz üç kardeş âdeta su gibi içiyoruz. Kardeşlerim derslerini bitirmişler, okumak sırası bana gelmişti ki, bir anda odanın kapısı gürültü ile açıldı. Boğuk boğuk ve hoyratça söylenen “Kıpırdama!..” diye bir ses işittik.. Bu, Kazamızın jandarma kumandanı Rıza Çavuş’un sesiydi. Rıza Çavuş önde elinde tabanca, arkasında silahlı jandarmalar yanında da bir köy muhtarı. Sanki bir eşkıya evine giriyorlar, bir caniler, katiller, hırsızlar şebekesine baskın yapıyorlardı. Tabancalar, silahlar, jandarmalar. Karakol kumandanı çavuş hemen eğildi; elimdeki elif cüzünü kaldırıp cebine soktu ve sonra da babama döndü ve ona “Sen bunların okutulmasının yasak olduğunu bilmiyor musun? Sen kanuna karşı geliyorsun ha!” diye bas bas bağırıyordu. Bir aralık durdu. Sonra aklına bir şey gelmiş gibi birden kükredi. Babamın başındaki sarığı görmüştü... Tuttu, o kar gibi beyaz temiz sarığı yerlere çaldı. Adam gittikçe, kuduruyor. Kıracak, dökecek boğacak bir şey arıyordu. Zavallı babam başı önüne düşmüş. Gözleri nemli susuyor, susuyordu.
Rıza Çavuş tekrar haykırdı. Babamın kitaplarını göstererek, emrindeki jandarmalara “Toplayın şu kitapları” dedi. Kitapları çuvallara doldurdular. Bir emir daha: “Şu herifin bileklerine kelepçe vurun!” Emir hemen yerine getirildi. Babamın bileklerine kirli paslı soğuk demiri, kelepçeyi taktılar. Babamı doğru köy odasına götürdüler. Baktık diğer hoca da aynı akıbete uğramıştı...
Köy altüst oldu. Feryat figan... Bu vatan, bu köy düşman istilasını da görmüştü. Hatta düşmanlar bütün köyü yakmışlardı!.. Fakat onlar düşmandı. Bu gelenler kimlerdi? Bu gidenler kimlerdi? Babalarımız değil mi? Bir gaziler, şehitler mücadelesi olan millî mücadele. Kuva-yı millîye ruhu şimdi jandarmalara teslim edilmiş zincirlere vurulmuştu. Dedem Kafkaslarda şehit olmuş, amcam Çanakkale’de. Babam da Balkan ve Çanakkale muharebelerinde yaralar almıştı. Her Türk ailesinde olduğu gibi bizim ailemizde de soyca gazi ve şehitler vardı. Düşman köyümüzü, evimizi yakmıştı. Bunlar canevimizi yakıyor. Kitabımızı yakıyorlardı. Gidenler nereye gidiyorlardı, nereye?.. “Asılmaya, asılmaya" diyorduk. Bütün köy halkı, gözyaşlarıyla jandarmaların önünde itile kakıla elleri demir kelepçeli babalarımızı gözden kayboluncaya kadar takip ettik! Gittiler, gittiler… Gözden kayboldular. Biz öksüz ve yetim kalmıştık. Tıpkı öksüz ve garip Anadolu gibi...
.O ne karanlık günlerdi!..
2019-09-18 02:00:00
Gençler dinsiz yetiştiriliyor. Baba oğlunun dilini anlamaz hâle getiriliyordu. Köy Enstitülerinde din ve ahlak yoksunu metodlarla öğretmen yetiştiriliyordu.
Dinde tahrif hareketleri -5-
17 Şubat 1970 tarihli "Bab-ı âlide Sabah" gazetesinde yayınlanan bir Makalede, Müslümanların yaşadığı kara günler şöyle anlatılıyordu:
“…Asil Türk milletinin, mukaddes dini olan İslâmiyetin, bu mübarek vatanda yasak edilmesi için, (CHP) devrinde kararlaştırılmış olan meş’um yıllar... O zaman mekteplerden din ve ahlak dersleri kaldırılmıştı. Türk'ün hamaset dolu şanlı tarihi, tersine çevrilmişti. Gazetelerde, mecmualarda İslâmiyetten bir kelime bile olsa söz etmek yasak edilmişti. Ana babalarının, çocuklarını Kur’ân kursuna göndermeleri büyük suç olmuştu. Çocuklara Kur’ân okutan hocaların Nusaybin’de idam edildiklerini, kızlara Kur’ân okutan ninelerin zindanlara atıldıklarını, Kur’ân-ı kerimlerin, ilmihal kitaplarının toplatılarak polis karakollarında yakıldıklarını iyi hatırlıyorum. İstanbul’da toplanan Kur’ân-ı kerim ve din kitaplarını, eski sahaflar çarşısından bit pazarındaki kamyonlara yükletilip, kese kâğıdı yapmak için, İzmit kâğıt fabrikasına gönderilirken, okka ile, elli kuruşa satın aldığım üç büyük (Kamus Lügatı)’nı hâlâ kullanmaktayım...
Bir ramazan sabahı idi. Yolda giderken, her cami kapısında polisler bekliyorlardı. Soruşturdum (Allahü Ekber) demek yasak edilmiş. Allah diyen imamları yakalayıp Çorum’a mahkemeye götürüyorlarmış. Götürülenleri su içinde koğuşa tıkmışlar. Çoğu dayanamayıp ölmüş, kalabilenlerin çoğu hasta.. Birkaçı daha hayatta. Bayramları ziyaret eder, o kara günleri konuşuruz. Bugünkü hürriyetimize nasıl şükredeceğimizi bilemiyoruz…
Hele 1949 yılında, resmî dairelere, Bakanlıklardan gelen, (Memurların, subayların, erleri talebeyi küçük adları ile çağırmaları yasaktır. Soyadları kullanılacaktır) emrini işitenlerin çoğu gibi ben de, o gece ağlamaktan uyuyamadım. (Ya Rabbi! Dedelerinin mukaddes dini yasak edildi. Türk'ün temiz ahlakı unutturuldu. Şimdi Müslüman isimlerimiz de yasak ediliyor. Ahmet, Abdullah demek suç olacak... Taş, kurt, çakal gibi isimler bunların yerini alacak) diyerek her vatandaşın kalbi kan ağlıyordu. Hele şakşakçı gazeteler, bir yandan milyonları sömürüyorlar, buna karşılık, bir yandan da vatanın her köşesine terör saçıyorlardı.
O ne karanlık günlerdi!.. Gençler dinsiz yetiştiriliyor. Türk tarihi unutturuluyor. Baba oğlunun dilini anlamaz hâle getiriliyordu. Köy Enstitülerinde din ve ahlak yoksunu metodlarla öğretmen yetiştiriliyordu. Sanki kızıl komünist programları Türkiye’de tatbik edilmekte idi. Bu şaşkın akıntıyı acı acı gördükçe, bunun sonu nereye varacak diye, yemekten içmekten kesilmiştik. Alay edilmek, eziyet görmek korkusu ile kimse camiye gidemez oldu. Koca Şehzade Camii'nde beş-altı ihtiyar ile cuma namazı kıldığımızı hatırlıyorum. Her yıl çok sayıda mescid kadro dışı bırakılarak kapatılıyor, yıkılmaya terk ediliyor, iyi durumda olanları halkevi yapılıp, konserler veriliyordu. Güzelim Sultanahmed ve Edirnekapı Camileri asker koğuşu, bir çokları da depo yapılmıştı…”
.Dini Islah Beyannamesi!..
2019-09-11 02:00:00
İslamı içeriden yıkmak isteyenlere aldanmamak için, hakiki İslâm bilgilerini, İslâmın güzel ahlâkını, gençlere öğretmeliyiz.
Dinde tahrif hareketleri -4-
Türk-İslam Devletinin reisi ve yeryüzündeki bütün Müslümanların halifesi ve hâmisi olan Sultan Abdulhamid Han'ı devletin başından uzaklaştıranlar, Yahudi ve İngilizlerle iş birliği yaparak kısa zamanda Osmanlının yıkılışını hazırlamışlardı. Hemen ardından, ittihat ve Terakki zihniyetine mensup bir grup din adamı, İslam dininde reform yapmak istediklerilerini, 20 Haziran 1928 tarihli (Vakit) gazetesinde şu haberle duyurmuşlardı:
''Dînimizde yeni hayata, ilerlemeye uygun olarak, yapılacak yenilikleri, İstanbul İlâhiyat Fakültesi profesörleri rapor hâlinde hazırlamışlardır.''
Bu raporu hazırlayan, altına imza atıp kabul eden ilahiyat fakültesi profesörleri şunlardı: İsmail Hakkı Baltacıoğlu, Fuad Köprülü, Halil Halid, İsmail Hakkı İzmirli, Halil Nimetullah, Şerafeddin Yaltkaya, Mehmed Ali Aynî, Arapgirli Hüseyin Avni, Hilmi Ömer, Yusuf Ziya (Yörükan)...
İslam dinini ıslah etmek bahanesi ile onu tahrif ederek, aslını bozmak ve hatta ortadan kaldırmak istedikleri arzusunu taşıyan bu raporun özeti şöyleydi:
“Din de, diğer sosyal teşekküller gibi, hayatın akıntısına uymalıdır. Din, eski şekillere bağlı kalamaz. Türk demokrasisinde, din de, muhtaç olduğu inkişâfı/gelişmeyi göstermelidir. Câmilerimiz kâbil-i iskân hâle getirilmeli, sıralar, elbise askıları konmalı, içeriye ayakkabı ile girilmelidir. İbâdet lisânı Türkçe olmalı, âyetler, hutbeler Türkçe okunmalıdır. Câmilere müzik âletleri koymalıdır. Hutbeleri imamlar değil din filozofları söylemelidir. Kur’ân-ı kerîmi, kelâm ilmi ile ve tasavvuf ile değil, felsefe ile incelemelidir. Türkiye’nin siyâset-i aliyyesini alâkadar eden ve bütün İslam memleketleri için büyük bir tesir yapacak olan bu raporun kabûlünü dileriz.”
Dinde reformcuların hazırladığı bu rapor, dinsizliği mi, yoksa dindarlığı mı övüyor? Bunu okuyucularımızın takdirlerine bırakıyoruz. (Dini Islah Beyannamesi) adını taşıyan bu raporun tam metni, o gün neşredilen gazetelerde ve Osman Nuri Ergin’in (Türk Maarif Tarihi) isimli kitabının 5. cildinde, bulunmaktadır.
İslamiyetin en korkunç, en zararlı düşmanı, Müslüman görünüp, din adamı şekline girip, İslamiyeti içten sinsice yıkmaya çalışanlardır. Bu din yobazları, önce Arabistan’da ve Hindistan’da türediler. Sonra İslam memleketlerinin her yerine yayıldılar Bunlar, ''dinde reform yapacağız, İslâmiyeti hurâfelerden, bozuk şeylerden kurtaracağız, Kur’ânın emirlerini meydana çıkaracağız'' gibi, dostça sözlerle, yazılarla, İslamı içeriden yıkıyorlar. Bölücülük yapıyor, kardeşi kardeşe düşman ediyorlar.
Hâlbuki islâm dini, birleşmeyi, sevişmeyi, yardımlaşmayı emretmektedir. İslamı içeriden yıkmak isteyenlere aldanmamak için, hakiki İslâm bilgilerini, İslâmın güzel ahlâkını, gençlere öğretmeliyiz. Temiz gençler dinde câhil bırakılırsa, yalancı kahramanlara, ikiyüzlü dostlara inanarak dinleri ve ahlâkları bozulur. Sonsuz felâketlere, uçurumlara sürüklenir.
.Sultan İkinci Abdülhamid Han'dan sonra...
2019-09-04 02:00:00
Cennetmekân Sultan Abdülhamid Han'ın devletin başından uzaklaştırılmasından sonra, İslam dininde tahrifat yapılmaya devam edilmiştir.
Dinde tahrif hareketleri -3-
İslâmın son hâmisi cennetmekân Sultan ll. Abdülhamid Han'ın devletin başından uzaklaştırılmasından sonra, İslam dininde tahrifat yapılmaya, İslamın beş şartında da değişiklikler yapılmaya devam edilmiştir. Bunlardan üç tanesi hakkında geçen hafta bilgi vermiştik. Diğer tahrif hareketlerini de sırası ile açıklamaya devam ediyoruz:
4. Namaz ibadetinin temel şartlarından biri olan gusül abdestidir.
Gusülde, Hanefi mezhebine göre (Ağzın içinin yıkanması farzdır.) Asırlardan beri her Müslümanın bildiği ve uyguladığı bu dini kural, ağızının içine diş dolgusu veya sabit kaplama diş yaptıranların bu şarta uyması gerekmez diye ilk fetva veren, İttihat-Terakkinin işbaşına getirdiği mason Şeyhulislâm Musa Kazım Efendi olmuştur.
Maalesef, dinde senedi bulunmayan bu fetvayı delil kabul eden din adamları, Müslüman halkın gusül abdestinin, Hanefî mezhebine göre sahih olmamasına sebep olmaktadırlar.
Bir özrü sebebiyle bu durumda gusül abdesti alan Müslümanlar, Şafiî veya Malikî mezhebinden birine uyarak o mezhebin şartlarını yerine getirmek suretiyle (Mezheb taklidi) yapmaları câiz olup cünüplükte kurtulmuş olurlar.
5. İslamın şartlarından (Zekât) ibadetinde de uyulması gereken şartın, zekât mallarının kendisi veya bunların bedeli olarak altın ve gümüş verilmesi hükmü terk edilerek, kâğıt para, çek ve bono senetleriyle zekât verilmeye başlanmıştır.
6. Ramazan ve oruç ibadetinde olduğu gibi, İslamın açık emri olan (Hilalin görülmesi)’nin mutlaka araştırılması şartını, Suudi Arabistan hükûmetinin bilerek ve kasten terk etmesinden dolayı, Amerikan Almanaklarında yer alan hesap ile hazırlanan takvime göre (Hac) ibadeti yapılmakta ve haccın bir farzı olan Arefe günü (Arafatta Vakfe) şartı da yerine getirilememekte ve böyle olunca da (Hac) yapılmamış olmaktadır.
7. Bütün fıkıh kitaplarında, (Hastalıkta Namaz)’ın nasıl kılınacağı geniş ve uzun anlatılmakta olmasına rağmen, bugün camiler, sandalye ve hatta koltuklarla dolmuş vaziyettedir.
Namazda (Kıyam), yani gücü yeten herkesin ayakta kılması farzdır, mutlaka lazımdır. Diyanet'in camilerdeki görevlilerinin, bu durumun önlenmesi için hiçbir ciddi teşebbüslerinin olmadığı acı acı görülmektedir.
Camiler, neredeyse oturarak ibadet edilen kiliselere benzeyen bir hâl almıştır. 1990’lı yıllardan beri bu tahrifat devam etmektedir...
.İslâmın iman esaslarında bozulma ve değişiklik...
2019-08-28 02:00:00
Namaz vakitlerinin değiştirilmesi sebebiyle, vakit girmeden evvel, daha kerahat vaktinde ezan okunmaya devam edilmektedir...
Dinde tahrif hareketleri -2-
Tahrifât, bir şeyin aslını bozma, değiştirme demektir. İslâmın son hâmisi Sultan Abdülhamid Hanın, 1909 senesinde tahtından indirilip sürgüne gönderilmesinden sonra işbaşına gelen ve iktidarı ele geçirenlerin başlattığı İslam dinindeki tahrifât, yani dinin aslının bozulması ve değiştirilmesi hız kazanmıştır. Müslümanları küfre düşüren ve bazı ibadetlerin aslını bozan ve değiştiren yeni bir çığırın çılgınca başlamasına sebep olmuşlardır. İşte bu tarihten sonra, İslam dininin beş şartında, iman ve ibadet esaslarında birçok meselenin aslı bozulmuş veya değiştirilmiştir. Bunları şöyle sıralamak mümkündür:
1. İslâmın iman esaslarında bozulma ve değişiklik, Şiîlik, Hâricîk, Vehhabîlik gibi Ehl-i sünnet yolundan ayrılan fırkaların ortaya çıkması ile başlamıştı. Şiîlik ve Hâricîlik, Peygamber efendimizin Eshâbına ve Ehl-i beytine düşmanlık tohumlarını atmış; Vehhabîlik de, Mezhep âlimlerine ve Allahın velî kullarına düşmanlığı kendilerine dinde iman esası kabul etmişlerdir. Şiîlik, İran devletinin ve Vehhabîlik de, Suudi Arabistan devletinin himayesi altındadır. Bugün, (Osmanlı Devleti) ile Hindistan’daki (Gürganiye Devleti)’nın İngilizler tarafından yıkılmasından sonra, İslamın ana caddesi olan Ehl-i sünnetin hâmisi olan yeryüzünde bir devlet kalmamıştır.
2. Osmanlının yıkılıp yeni bir devletin kurulmasının daha başında, 1924 yılında İslamın hilafet müessesi kaldırılmıştır. Bundan sonra, İslamî eğitimin verildiği bütün müesseseler kaldırılarak, her türlü faaliyetlerine yasaklar konarak son verilmiş, doğru ve hakiki din bilgilerini öğrenmek mümkün olmamıştır. Bin senelik kültür ve medeniyetimizin yazısı kaldırılmış ve bir anda Kur’ân-ı kerîm harflerini okuyamayan ve yazamayan dinde câhil bir neslin yetiştirilmesine teşebbüs edilmiştir.
3. 1928 senesinde “İslam Dininde Islahat Beyannamesi” yayınlanmış ve daha 1908 yılında II. Meşrutiyetin ilânından hemen sonra, (Ezan-ı Muhammediyye) ve (Cuma ve Bayram Hutbesi)’nin Türkçe okunması denemesine başlanmış ve 1932’den 1950 senesine kadar resmî emirle ezanın Türkçe okunması mecburi hâle getirilmiştir.
Hutbenin Türkçe okunması hâlâ devam etmektedir. Ayrıca Ezan, 1960’lı yılların başından itibaren hoparlör ile okunmaya başlanmış, 1980 yılından beri de radyodan merkezî sistemle okunmaktadır. Uzun senelerden beri de, teganni ile musikî nağmeleriyle tecvid kaidelerine uymadan okunmaktadır.
1983 yılında, namaz vakitlerinin değiştirilmesi sebebiyle de, namaz vakti girmeden evvel, daha kerahat vaktinde ezan okunmaya devam edilmektedir. Bu değişiklikten sonra (Namaz) ve (Oruç) ibadetlerinde de vakit şartına dikkat edilemez hâle getirilmiştir.
.Müslümanların son hâmisi: Sultan Abdülhamid Han
2019-08-21 02:00:00
Abdülhamid Han, İslâmiyeti tamir davası güden ve onu tahrif edip bozmaya ve yok etmeye kalkışanlara karşı durdu...
Dinde tahrif hareketleri -1-
Sultan İkinci Abdülhamid Han, ondördüncü asrın müceddidi idi. İslâmiyeti tamir davası güden ve onu tahrif edip bozmaya ve yok etmeye kalkışanlara karşı durdu. Hizmetleriyle İslâmın son hâmisi ve hizmetkârı oldu. Osmanlı padişahlarının otuzdördüncüsü ve en yüksekleri idi. İslam halîfelerinin doksandokuzuncusu idi. 1258 [m. 1842] de tevellüd etti. 1293 [m. 1876] senesinde halîfe oldu. 1336 [m. 1918] senesinde vefat etti. Çemberlitaş’ta, dedesi Sultan Mahmûd Han'ın türbesindedir.
Abdülhamid Han’ın İslâmiyete hizmeti, saymakla bitirilemez. Abdülaziz hân, düşmanlara âlet olanlar tarafından şehîd edilip, sonra 5. Murâd da hal’ edilip, kendisi kukla olarak halîfe yapıldı. Hükûmeti ele geçirenler, İslâmiyeti yok etmek için Avrupa’da belirli ocakların İslâmiyeti yok etmek için hazırladığı yıkıcı plânları, kıyasıya hortlatmaya başlarken arslan gibi önlerine dikildi. Soyu asil, ruhu temiz, aklı zekâsı ve ilmi fevkalâde üstün olduğu için İslâma karşı asırlar boyunca hazırlanmış olan, sinsi, alçak ve vahşi suikastı hemen sezdi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları sahte hürriyet kahramanlarını işbaşından uzaklaştırdı, ellerindeki paçavralarını parçaladı. Allahü teâlânın emirlerinin değiştirilmesini, kaldırılmasını önledi. Bunları İslâm memleketlerinin her yerine yaydı. Çok sayıda kültürlü din adamı yetiştirdi. Memleketi 33 sene Allahü teâlânın emri ile idare etti. Müslüman, temiz bir gençlik yetiştirdi. Küfrün, irtidadın, islâm düşmanlarının 33 sene gerilemesini başardı. Bu yüzden İslâm düşmanlarının hedefi oldu. Yıllarca kötülendi. İftiralara uğradı. Sonra gelen gençliğe büsbütün yanlış olarak tanıtıldı. Fakat insaflı yazılı tarihleri okuyanlar ve onun ilme, fenne, sanayie, ticarete, ahlâka kısaca insanlığa bıraktığı eserlerini görenler, bu iftiralara aldanmıyor, büyük bir siyasi dehâ olduğunu görüyorlar. Ona dil uzatan yalancı kahramanlardan; ilim adamı, yazar maskesi altında çalışan İslâm düşmanlarından ve bunların küstahça söyledikleri yalanlardan nefret ediyorlar. Onun büyüklüğü karşısında hayran kalıyorlar.
Sultân Abdülhamîd Hân, devleti Allahü teâlânın emirlerine göre, adâletle idâre etti. Her vilâyette mektepler, hastahâneler, yollar, çeşmeler, Viyana’dan başka bir yerde eşi bulunmayan modern bir tıp fakültesi yaptırdı. (Mâbeyn başkâtibi) Es’ad bey, (Hâtırât-ı Abdülhamîd Hân) kitâbında, Abdülhamîd hânın memlekete hizmetlerini uzun yazmaktadır. Sultanın güzel ahlâkını, dîne olan bağlılığını, edeb ve hayâsının derecesini, aklını, ilmini, adâletini, millet için durmadan çalıştığını, hiç can yakmadığını, düşmanlarına bile iyilik ettiğini, masonların aldattıkları ve maşa olarak kullandıkları satılmışları bile af ettiğini anlamak isteyenlere, Es’ad Bey'in bu kitâbını okumalarını tavsiye ederiz.
.Günah işlemediği gün müminin bayramıdır
2019-08-14 02:00:00
Peygamber efendimiz, dünya ve âhiret saâdeti için af ve âfiyet isterdi. İmandan sonra âfiyetten büyük nimet olmadığını bildirirdi.
Âfiyet, günah işlemeden geçirdiğimiz zamandır. Sol yanımızdaki melek, kötü amel olarak yazmaya bir şey bulamazsa, bizim o gün bayramımızdır. Çünkü Peygamberimiz, (Gülerek günah işleyenler, ağlayarak Cehenneme gideceklerdir) buyurdu. Âfiyet, dinin ve itikadın bid'atlerden, amelin ve ibadetin âfetlerden, nefsin şehvetlerden, kalbin hevâ ve vesveseden ve bedenin hastalıklardan selâmet bulması, kurtulması demektir. "Duaların efdali hangisi?" diye sorulduğunda, Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Allah’tan af, âfiyet ve yakîn [sağlam iman] isteyin. Çünkü imandan sonra, âfiyetten büyük nimet yoktur.) [Hâkim]
Peygamber efendimiz, dünya ve âhiret saâdeti için af ve âfiyet isterdi. İmandan sonra âfiyetten büyük nimet olmadığını bildirirdi. Bir hadis-i şeriflerinde buyurdular ki, (Duanın efdali, dünya ve âhirette Rabbinden af ve âfiyet istemektir. Affa ve âfiyete kavuşan, dünya ve âhirette kurtuluşa ermiştir.) [Tirmizi]
Peygamber efendimizin sık sık okudukları dualardan biri de şudur: (Allahümme innî es'elükes-sıhhate vel-âfiyete vel-emânete ve hüsnel-hulkı verrıdâe bil-kaderi bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn!) Bu duanın anlamı ise, (Yâ Rabbî! Senden, sıhhat ve âfiyet, emanete hıyanet etmemek, güzel ahlak ve kaderden razı olmak istiyorum. Ey merhamet sahiplerinin en merhametlisi! Merhametin hakkı için bunları bana ver!) demektir. Biz de Peygamber efendimiz gibi böyle dua etmeliyiz.
Peygamber efendimizin en çok okuduğu dua, (Rabbenâ âtinâ...) duasıdır. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Ey Âdemoğlu, sen Allah’ın azâbına tâkat getiremezsin. Onun için, “Rabbenâ âtinâ fid-dünyâ haseneten ve fil-âhireti haseneten ve kınâ azâbennâr” demelisin.) Bu dua, Bekara sûresinin 201. âyet-i kerîmesidir. (Rabbimiz, bize dünyada ve âhirette iyilik, güzellik ver, bizi Cehennem azabından koru) anlamındadır. Bu dua, genel olarak her zaman okunabilir.
Müminler için beş yerde bayram olur: 1- Bir müminin sol yanındaki melek, kötü amel olarak yazmaya bir şey bulamazsa, 2- Sekerât-ül-mevtte, ölüm ânında müjdeci melekler gelip; “Merhaba yâ mümin! Sen Cennetliksin!” diyerek müjde ederlerse, 3- Kabre vardığında, kabrini Cennet bahçelerinden bir bahçe gibi bulursa, 4- Kıyâmet gününde, Arş-ür-rahman altında; Enbiyâ, evliyâ, ulemâ ve sulehâ ile birlikte gölgelenirse, 5- Kıldan ince ve kılıçtan keskin ve gecenin karanlığından daha karanlık olan Sırat Köprüsü üzerinde, yedi şeyden suale cevap verip geçerse, müminin bayramıdır. Bu yedi suâl; imandan, namazdan, oruçtan, hacdan, zekâttan, kul hakkından ve gusülden, istincâdan ve abdestten olacaktır.
Okuyucularımızın ve bütün din kardeşlerimizin Kurban Bayramı'nı tebrik ederim...
.İlim deryası âbide bir eser: Mektûbât-ı Rabbânî
2019-07-24 02:00:00
Bu eser, kelâm, fıkıh bilgilerini ve Resûlullahın güzel ahlâkını açıklayan bir deryâdır. Bu deryâdan inci mercan çıkarmak, ancak usta dalgıçlara nasip olur...
İslamın vartalı dönemleri -11-
İmam-ı Rabbanî Müceddid-i Elf-i Sânî Ahmed Serhendî hazretleri, hicrî Onbirinci asrın müceddididir. Hicrî 971 [m. 1563] yılında Hindistan’ın Serhend şehrinde doğdu ve 1034 [m. 1624] senesinde orada vefat etti. İslâm âlimlerinin göz bebeğidir. Tasavvuf bilgilerinin mütehassısı idi. Âlimlerin önderi, velîlerin baş tâcı idi. Zâhirî ilimlerde ve kalp bilgilerinde, esrarın mârifetlerinde derya idi. Bilinmeyen ve işitilmeyen ilimlerin kaynağı idi. Onun eseri, üç cild olan (Mektûbât) gibi bir kitap, o zamana kadar yazılmamıştı. Bu eser, kelâm, fıkıh bilgilerini ve Resûlullahın güzel ahlâkını açıklayan bir deryâdır. Bu deryâdan inci mercan çıkarmak, ancak usta dalgıçlara nasip olur. İslâm dinindeki bid’atları, sapıklıkları kökünden silip kaldırdı. Hakikatleri açığa çıkardı.
Bu yüce imâmın mektupları, kitapları, insanları gafletten uyandırdı. Dünyâya ışık saldı. Çeşitli memleketlere göndermiş olduğu 536 mektubu, üç cild hâlinde toplanarak (Mektûbât) kitabı meydana gelmiştir.
İmâm-ı Rabbânînin ve oğlu Muhammed Ma’sûmun (Mektûbât) kitapları Müstekîmzâde Süleymân Efendi tarafından Farsçadan Türkçeye tercüme edilmiştir. Fârisî aslı, Hindistân’da ve Afganistân’da basılmış ise de, 1392 [m. 1972] senesinde Pâkistân’da basılmış olanı pek nefîstir. Bu fârisî baskının, fotokopisi 1397 [m. 1976] senesinde, İstanbul'da Hakîkat Kitâbevi tarafından gâyet nefîs olarak bastırılmıştır. Birinci cildi Türkçeye terceme edilerek (Mektûbât Tercemesi) adı ile bastırıldı.
Bu kitabı dikkat ile okuyan tâlihli bir kimse, kâmil bir îmân ve güzel ahlâk sâhibi olur. Tasavvufu, hakîkî tarîkati anlayarak, sahte tarîkatçılara aldanmaz.
Târîh incelenirse, kitaplı ve kitapsız bütün islâm düşmanlarının ve Müslüman ismini taşıyan câhil ve sapıkların (Ehl-i sünnet) âlimlerinin kitaplarına çamur atmaya, bu doğru yolun bilgilerini çürütmeye, yok etmeye saldırdıkları hemen görülür. Bir taraftan da, din câhili münâfıkların, dünyâ çıkarları için, tarîkatçılık yaptıkları görülüyor. Müslümanların, temiz gençlerin, aziz vatanımızın şehîd evlâtlarının bu alçakça saldırılardan korunmaları, saâdet ve kurtuluş yolunu görebilmeleri ve tarîkatçıların tuzaklarına düşmemeleri için, (Mektûbât) kitabını okumalarını tavsiye ederiz.
Bu kitap, insanları zararsız ve iyi huylu yapmak için yazılmıştır. Bu kitabı anlayan ve uyan insan, Allahü teâlânın emirlerine ve devletin kanûnlarına itâat eder. İslâm dîni, hükûmete isyan etmeği, kanunlara karşı gelmeği, fitne çıkarmayı şiddetle yasak etmiş, bu konuda hiçbir özür kabul etmemiştir.
.İmam-ı Rabbanî hazretlerini şikâyet eden iftiracı sapıklar
2019-07-17 02:00:00
Hindistan'daki bozuk fırkalar, Eshâb-ı kiram düşmanlığını mezhep hâline getirenler el ele verdiler. Sultana gidip imam-ı Rabbanî hazretlerini şikâyet ettiler.
İslamın vartalı dönemleri -10-
Resûlullah Efendimizin hakiki vârisi büyük âlim İmam-ı Rabbanî’nin yetiştirdiği talebeler ve yazdığı kıymetli eserler karşısında şaşkına dönen Hindistan'daki bozuk fırkalar, Eshâb-ı kiram düşmanlığını mezhep hâline getirenler el ele verdiler. Sultana gidip imam-ı Rabbanî hazretleri hakkında çeşitli iftiralarda bulunarak şikâyet ettiler.
Sultan Selim Cihangir Han, oğlu Şah Cihan’ı gönderip, imam-ı Rabbanî hazretlerini, evlatlarını ve yetiştirdiği talebelerini çağırıp, hepsini öldürmeye karar verdi. Bunun üzerine Şah Cihan, bir müftü ile yanına gitti. Sultana secde caiz olduğunu gösteren bir fetvayı da götürdü. İmam-ı Rabbanî'nin üstünlüğünü biliyordu. "Babama secde edersen seni kurtarabilirim" deyince, imam-ı Rabbanî hazretleri bu fetvanın zaruret zamanında izin olduğunu, azimet ve din bütünlüğünün secde etmemek olduğunu, ecel gelince ölümden hiçbir şeyin kurtaramayacağını söyledi ve secde etmeyi kabul etmedi. Çocuklarını ve talebelerini bırakıp sultana yalnız gitti. Kendisine yapılan iftiralara karşı sultana güzel ve doyurucu cevaplar verdi. Sultan yüksek hakikatleri anlayabilecek birisi olmadığı hâlde, neşelendi ve serbest bırakıp özür diledi...
Sultanın ikna olduğunu gören iftiracı sapıklar; "Bunun adamları çoktur. Sözleri bütün memlekette yürürlüktedir. Bunu serbest bırakırsak bir karışıklık çıkabilir" diyerek, uzun konuşmalardan sonra Sultanı aldattılar. Sultan, imam-ı Rabbanî hazretlerinin, memleketin en sağlam ve korkunç kalesi olan Guwalyar Kalesi'ne hapsedilmesini emretti ve hapsedildi...
Sultanın veziri, koyu bir muhalif olduğundan, zindanda, imam-ı Rabbanî hazretlerinin başına kardeşini tayin etmiş ve çok şiddetli davranmasını emretmişti. Bu görevli ise ondan çeşitli kerametler, üzülmek yerine heybet, sabır ve hatta neşe görerek tövbe etti. Bozuk itikadını terk edip Ehl-i sünneti seçti ve hâlis talebelerinden oldu. Kalede hapis bulunan binlerce kâfir, onun bereketi ve sohbetleri ile Müslüman olmakla şereflendi. Birçok günahkâr tövbe etti. Hatta bazıları yüksek âlim oldu...
İmam-ı Rabbanî hazretleri hapiste üç sene kaldıktan sonra, Sultan yaptığına pişman oldu. Hapisten çıkarıp ikram ve ihsan eyledi. Hatta hâlis talebesinden ve sâdık dostlarından oldu. Bir müddet, asker arasında kalmasını istedi. Sonra serbest bırakıp, hürmetle vatanına gönderdi...
Hapisteki bu sıkıntılardan ve uğradığı dertlerden sonra, evvelce bulundukları hâllerin ve makamların binlerce üstünde derecelere yükselmiş olarak memleketine döndü.
.Dini kuvvetlendiren büyük âlim: İmam-ı Rabbanî...
2019-07-10 02:00:00
İmam-ı Rabbanî hazretleri, Müslümanlar arasında yanlış anlaşılan birçok meseleyi, çeşitli kimselere gönderdiği mektupları ve yazdığı diğer eserleriyle gayet açık bir şekilde izah etmiştir.
İslamın vartalı dönemleri -9-
Eski ümmetler zamanında, her bin senede yeni din getiren bir Resûl gönderilirdi, yeni din öncekini değiştirip, bazı hükümleri kaldırırdı. Her yüz senede de bir Nebî gelir, din sahibi peygamberin dinini değiştirmez, kuvvetlendirirdi. Hadis-i şerifte, bu ümmete ise, her yüz yıl başında İslam dinini kuvvetlendiren bir âlim geleceği haber verilmektedir.
Peygamber efendimizden sonra peygamber gelmeyeceğine göre, kendisinden bin sene sonra, İslam dinini her bakımdan ihya edecek, dine sokulan bid’atleri temizleyip, asr-ı saâdetteki temiz hâline getirecek, zâhirî ve bâtınî ilimlerde tam vâris, âlim ve ârif bir zâtın olması lazımdı. Hadis-i şerifler bunu bildirmektedir. Bu mühim hizmeti, hicretten bin sene sonra İmam-ı Rabbanî hazretleri yapmıştır...
İmam-ı Rabbanî hazretleri, Müslümanlar arasında yanlış anlaşılan birçok meseleyi, çeşitli kimselere gönderdiği mektupları ve yazdığı diğer eserleriyle gayet açık bir şekilde izah ederek, insanların zihinlerini ve kalplerini, yanlış ve bozuk inanışlardan, bid’atlerden temizledi. Hakkı bâtıldan ayırıp, Peygamberimizin hak ve doğru yol olduğunu haber verdiği Ehli sünnet itikadını her yere yaydı...
İmam-ı Rabbanî hazretlerinin yıllarca İslâm dinine yaptığı bu büyük hizmetleri, sağlam, ikna edici delillerle sapık fikirlerinin çürütüldüklerini, Ehl-i sünnet itikadının ve doğru din bilgilerinin yayıldığını, bid’atlerin kalktığını gören bazı sapık kimseler, ona cephe aldılar haset ve iftira etmeye başladılar. Nice âlimlerin, fâdılların, kâmillerin kendi yollarından ayrılıp, rehberlerini bırakıp, etrafına ve hizmetine koşuşmaları ise, hasetlerini daha da artırdı. İmamı tehlikeye düşürmek için, hilelere başladılar. O devrin sultanı Selim Cihangir Han’ın devlet adamları, hatta büyük veziri, baş müftüsü ve etrafındakiler Ehl-i sünnet düşmanı idiler. Halbuki imam-ı Rabbanî hazretlerinin birçok mektupları ve bilhassa ayrıca yazdığı (Redd-i Revafıd Risalesi), Eshâb-ı kiram düşmanlarını reddetmekte, böylelerinin cahil, ahmak ve alçak olduklarını anlatmaktaydı.
İmam-ı Rabbanî, bu risalesini Buhara'da bulunan en büyük Özbek Hanı Abdullah Hana yollamış ve: "Bunu İran'da, Şah Abbas-ı Safevî'ye gösterin! Kabul ederse ne iyi, etmezse onunla harb caiz olur" demişti. Kabul etmedi. Harb oldu. Abdullah Han, Herat'ı ve Horasan'daki şehirleri aldı. Buralarını daha evvel Safevîler almıştı. İşte bundan sonra, Hindistan'daki bozuk fırkalar, Eshâb-ı kiram düşmanları el ele verdiler. Sultana gidip İmam-ı Rabbanî hazretleri hakkında çeşitli iftiralarda bulunarak şikâyet ettiler ve hapse atılmasına sebep oldular...
.Hicrî ikinci bin yılının müceddidi: İmam-ı Rabbanî
2019-07-03 02:00:00
İmam-ı Rabbanî, ''Rabbanî âlim'' demek olup, kendisine ilim ve hikmet verilmiş, ilmi ile amel eden, ilim ve amel bakımından eksiksiz ve kâmil, olgun âlim demektir.
İslamın vartalı dönemleri -8-
İmam-ı Ahmed Rabbanî hazretleri, Hindistan'da yetişen büyük bir âlim ve velîdir. Âriflerin ışığı, velilerin önderi, İslam’ın bekçisi, Müslümanların baş tacı, müceddid, müctehid ve İslam âlimlerinin göz bebeğidir. Silsile-i aliyyenin yirmi üçüncüsüdür. 1563 yılında Hindistan'ın Serhend şehrinde doğdu. İmam-ı Rabbanî ismiyle tanınmıştır. İmam-ı Rabbanî, ''Rabbanî âlim'' demek olup, kendisine ilim ve hikmet verilmiş, ilmi ile amel eden, ilim ve amel bakımından eksiksiz ve kâmil, olgun âlim demektir. Hicri ikinci bin yılının müceddidi/yenileyicisi olmasından dolayı Müceddid-i elf-i sânî, ahkam-ı İslamiye ile tasavvufu birleştirmesi sebebiyle, Sıla ismi verilmiştir. Hazret-i Ömer'in soyundan olduğu için, Fârukî nesebiyle anılmış, Serhend şehrinden olduğu için de oraya nisbetle, Serhendî denilmiştir. Bütün bu vasıflarıyla kendisine, (İmam-ı Rabbanî Müceddid-i elf-i sânî Şeyh Ahmed-i Fârukî Serhendî) denir...
Peygamber efendimizin vefatından bin sene sonra da İslam düşmanları dine, imana insafsızca saldırmışlardı. Allahü teâlâ kullarına acıyarak, imam-ı Rabbanî gibi bir müceddid olan biri âlimi yarattı. Ona derin ilimler ihsan eyledi. Onun vasıtasıyla din düşmanlarının korkunç saldırısını durdurdu. Hakkı bâtıldan ayırıp, çok kalblerden bâtılı kaldırdı. Bu yüce İmamın mektup ve kitapları, insanları gafletten uyandırdı. Dünyaya ışık saldı. Yani Allahü teâlâ onu, Peygamber efendimizden bin sene sonra, din-i İslâmı yenilemek ve kuvvetlendirmek için göndermişti.
Bid’atleri temizleyip İslam dinini ihya etti. Onun zamanında Hindistan'da ve hatta bütün İslam âleminde baş gösteren sapık fikirler, bozuk inanışlar yayılmaya başlayıp, büyük fitneler çıkmıştı. Ayrıca tasavvufta vahdet-i vücudu anlatan sözler, Müslümanlar arasında çeşit çeşit şekillere sokuldu. Bu yüksek ve kıymetli bilgi anlaşılamadı. Birçok cahil, büyüklerin sözlerinin manalarını anlamayarak zamanla dinden çıktı. İslamiyete karşı olanlar da bunu fırsat bilip, Müslümanları doğru yoldan ayırmak için çalıştılar. Böylece tasavvuf bilgileri ile İslamiyet’in hükümleri arasında ayrılık ve çatışma varmış gibi, ikisi birbirinden ayrıymış gibi gösterilerek, Müslümanlar çeşitli isimler altında birbirlerinden ayrılmaya ve birbirlerine düşman edilmeye çalışıldı. İmam-ı Rabbani hazretleri başta vahdet-i vücud bilgileri olmak üzere, yanlış anlaşılan daha birçok meseleyi gayet açık bir şekilde izah ederek, insanların zihinlerini ve kalblerini, yanlış ve bozuk inanışlardan, bid’atlerden temizledi.
.Müslümanların Hindistan’da gördüğü baskı ve zulümler!
2019-06-26 02:00:00
Ekber Şâh’ın İslâm düşmanlığını bilen ve Hıristiyanlara karşı iyi niyetli olduğunu gören İngilizler, onun zamanında Hindistan’a yerleşmeye başladılar...
İslamın vartalı dönemleri -7-
Gürganiye İslam devletinin emiri Celaleddin Ekber Şah, 1582 senesinde, Hindu ve Müslüman topluluklar arasında din ayrılığı sebebiyle düşmanlıklar meydana geldiğini ileri sürerek ve bu çirkin maksadın arkasına gizlenerek, bütün Hindistan için "Dîn-i Hak" veya "Dîn-i İlâhî" adı ile yeni bir din kurduğunu ilan etmişti. İslâm dîninin emirleri olan ibâdetler yasak edilmiş, İslâm bayramları kaldırılıp yerine Parsîlerin on dört bayramı konmuştu...
Ekber Şah, İslâm dîninin îmân ve ibâdet esaslarını değiştirmeye çalışmış, Allahü teâlânın isminden sonra Peygamber efendimizin ismini zikretmeyi yasaklamıştı. “Muhammed Resûlullah” (Muhammed aleyhisselâm, Allah’ın Resûlüdür) yerine “Ekber Halîfetullah, yani (Ekber, Allah’ın halîfesidir)” ibaresini koydurmuştu. Son zamanlarına doğru camileri de tahrip ettirmişti...
Müslümanlığa karşı aşırı kin duyan Ekber Şah, kendi dîninde, İslâm dîninden hiçbir emre yer vermediği gibi, (Sulh-ü küllî)’nin, yani herkesin barış içinde yaşaması ve inancında serbest olması savunucusu olduğunu söylemesine rağmen, İslâm dînini tamamen terk etti ve düşman oldu. Bu sebeple 1582 ila 1585 yılları, Müslümanların en çok baskı ve zulüm gördüğü yıllar oldu...
İkinci bin yılının müceddîdi, yenileyicisi olan ve Ekber Şah zamanında yaşayan İmâm-ı Rabbânî hazretleri, (Mektûbât) kitabında; “Ekber Şâh’ın hükûmeti zamanında, Müslümanların başına ne sıkıntılar ne felâketler gelmişti, hepimiz biliyoruz” buyurmak suretiyle bu zulüm ve işkenceyi bildirmişlerdir. Bütün bu baskı ve zulümlere rağmen Ekber Şâh’ın yeni dînini kabul edenlerin sayısı birkaç bini geçmemişti...
Ekber Şâh’ın İslâm düşmanlığını bilen ve Hıristiyanlara karşı iyi niyetli olduğunu gören İngilizler, misyonerleri vasıtasıyla Hindistan’a girmeye başladılar. Sömürge olarak elde etmek istedikleri Hindistan’da, Kalküte şehrinde ticarethaneler açmak için Ekber Şâh’tan izin aldılar. Daha sonraki sultanlar zamanında da arazi satın aldılar. Bunları muhafaza için asker getirdiler. Bu suretle Ekber Şah, ilk defa İngilizlerin Hindistan’da hâkimiyet kurup sömürge hâline getirmelerine sebep oldu.
Ekber Şah, 1605 senesinin ekim ayı içinde şiddetli bir dizanteri hastalığına tutuldu ve fecî bir şekilde can verdi. Onun ölümü üzerine yerine oğlu Selim Cihangir geçti. Babasının kurduğu dîne ve sapık inanışlarına karşı olan Selim Cihangir zamanında, İmâm-ı Rabbânî hazretleri gibi büyük Ehl-i sünnet âlimlerinin de gayretleriyle, küfür, bid’at ve sapıklıklarla dolu olan Ekber Şâh’ın yeni dîni tamamen ortadan kalktı
.Müslümanların çileli yılları
2019-06-19 02:00:00
Hint-Türk imparatorluğunun büyük hükümdarlarından Ekber Şah, bütün eyalet valilerinin önünde "Din-i İlahi" diye bir şey kurduğunu resmen ilan etti.
İslamın vartalı dönemleri-6-
Hicretten bin yıl geçtikten sonra, İslam coğrafyasının Moğol istilası ile yıkılıp yakıldığı, binlerce âlimin kılıçtan geçirildiği ve yazılan on binlerce kitabın yok edildiği karanlık bir devir başlamıştı. Türkistan’da Semerkant, Buhara ve daha sonra Bağdat civarı ve hatta Anadolu toprakları da bundan nasibini almıştı. Hindukuş Dağlarının berisindeki bütün İslam ülkeleri tarihte eşine rastlanmadık biçimde yıkıma uğratmıştı. Bu istilâdan kurtulabilen birkaç şanslı ülkeden birisi de Hindistan'dı. Fakat Allah tarafından bağışlanan bu huzur ve asayiş, insanları azdırdı. Yönetici sınıfı ile zenginler zevk ve sefahate düştü, haram yollardan para kazanma ve harama harcama normal hâle geldi, zulüm ve zorbalık hâkim oldu, Allah'tan gaflet ve dinden uzaklaşma tırmandı. Bütün bu yanlışlıklar, Hint-Türk imparatorluğunun büyük hükümdarlarından biri olan Ekber Şah (öl. 1014/1605) zamanında zirveye ulaştı. Ekber Şah, ülke topraklarını adım adım genişleterek, Hindistan'ı tek bir merkezi idare altında toplamayı başaran ilk hükümdardır. O, savaşçı ve ıslahatçı bir hükümdardı. Vergi konulması ve tahsili, idari teşkilat ve ordu sistemi gibi konularda çok önemli yenilikler getirmiştir.
Bütün bunların yanında Ekber Şah'ın gerçekleştirdiği olumsuz icraatları da olmuştu. Bunların en büyüğü ve en kötüsü yeni bir din kurmaya kalkışması idi. Zamanında, Peygamber Efendimizin miracı ve diğer mucizeleri tartışılıyor, mübarek şahsiyetine, hanımlarına, savaş ve akınlarına tenkitler yöneltiliyor, O'nun Ahmed ve Muhammed gibi güzel isimleri ile öteki Müslüman isimleri başka isimlerle değiştiriliyordu. Namaz, oruç, hac ve diğer ibadetlerle alay edilmeye başlanmıştı. Zaten Peygamber Efendimiz, bu bozulmanın başlayacağı kesime işaret eden hadis-i şeriflerinde “İnsanlar arasında iki grup vardır ki, onlar düzgün olurlarsa, halk da düzgün olur, onlar bozulurlarsa halk da bozulur: Âlimler ve yöneticiler” buyurmuştu ve ne yazık ki, âlimlerden başlayan bozulma yöneticilere doğru yol bulmaktaydı.
Ekber Şah, 12 Rebiülevvel 987 (9 Mayıs 1579)'te düzenlenen bir mevlid merasimi münasebetiyle Fetihpur Sikri Ulu Camii'nde minbere çıkarak, Feyzi en-Nagori tarafından kaleme alınan ve kendisini ilahi mertebeye yücelten manzum bir hutbe okudu. Bu olaydan sonra Şeyh Mübarek en-Nagori, Ekber Şah'ı "sultanü'l-İslâm, emirü'l-mü'minin, zıllullahi ale'l-âlemin" olarak tanıtan ve onu dini ve dünyevi meselelerde tartışılmaz otorite olarak kabul eden bir belge düzenledi, ileri gelen yanlış yollara sapan âlimler de bu belgeyi imzaladılar (Eylül 1579).
Ve nihayet 1582 yılında Ekber Şah, bütün eyalet valilerinin önünde "Din-i İlahi" diye bir şey kurduğunu resmen ilan etti. Yeni dini şöyle savunuyorlardı: "Hak, doğruluk gibi evrensel gerçekler yalnız ve sadece bir dinde bulunmaz. Bunlar her din ve millette bulunur. O hâlde her dinde hak ve gerçek olan ne varsa alınmalı, bunlardan, hepsini bir araya toplayan tek bir din meydana getirilmeli, bütün insanlar da ona çağrılmalıdır. Böylece milletler ve dinler arası anlaşmazlıklar son bulacaktır. İşte insanları bir araya toplayacak olan Dîn-i İlâhî budur."
İmâm-ı Rabbânî hazretleri, Ekber Şâh’ın hükûmeti zamanında, Müslümanların başına gelen bu sıkıntıları ve felâketleri, Müslümanlara yapılan zulüm ve işkenceyi (Mektûbât)’ında uzun bildirmektedir.
.Felsefecilerin, kendilerini küfre düşüren iddiaları
2019-06-12 02:00:00
Filozoflar, âyet-i kerime ve hadis-i şerifleri bir tarafa bırakarak, Peygamber, Vahiy, Kabir Hayatı, Ahiret Âlemi gibi konuları, akıl ile açıklamaya, çözmeye kalkmışlardır.
İslâmın vartalı dönemleri -5-
İslâmiyet tefekkürü, aklı kullanmayı emreden bir dindir. İnsanın aklını kullanarak yüce varlık olan Allahü teâlâyı tanıması, eşi ve benzeri olmayan tek bir ilah olduğunu kabul etmesi ve kendine gönderilen Peygamberin tebliğ ettiği dine uyması ve neticede kullukta bulunması istenmektedir.
İslâm’da aklın görevi ve sınırı bu olduğu hâlde, felsefeyi kendine meslek edinen filozoflar, âyet-i kerime ve hadis-i şerifleri bir tarafa bırakarak, Peygamber, Vahiy, Kabir Hayatı, Ahiret Âlemi gibi konuları, akıl ile açıklamaya, çözmeye kalkmışlardır. Dini bildiren Peygamber’in yerine aklı koymuşlardır. İslâm âlimleri aklı, dini anlamada, kendilerine (İslâm filozofu) diyenler ise, dini değiştirmede, hatta bazıları inkârda kullanmışlardır...
Müceddid âlimlerden İmam Gazâlî, İslâm’da felsefe olmadığını (el-Münkız) ve (Tehâfütü’l-Felâsife) kitaplarında uzun uzun açıklamaktadır. Ayrıca İmam-ı Gazâlî’nin Bâtınîlerle ilgili müstakil bir kitabı da vardır. (el-Münkız) kitabında İmam-ı Gazâlî hazretleri, İbn-i Sîna ve Fârâbî’nin de içinde bulunduğu felsefecilerin, İlâhiyat konusunda 20 hususta hata ettiklerini ve bunlardan üç konuda küfre düştüklerini, 17’sinde de bid'at ehlinden olduklarını bildirmektedir. Küfre düştükleri üç konu şunlardır: 1- Ahirette azap, sadece ruha olacaktır. 2- Allah, geneli bilir, ayrıntıyı bilmez. 3- Âlem de, ezelî ve ebedîdir, diyorlar. İmam-ı Gazalî hazretleri, bunların yanlış olduğunu delilleriyle adı geçen eserlerinde açıklamıştır.
Bâtıniyye fırkası da, İslâm’da bir felsefe hareketidir. Bu fırka, Kur’ân-ı kerîm’in şer’î, dinî manalarını bırakıp dine aykırı bâtınî, gizli manalarına yönelen bir anlayışı temsil eder. Hicri 3. Asırdan itibaren yaygınlaşan, çeşitli İslâmî topluluk ve devletlerde faaliyet gösteren gizli dinî bir örgüttür. Daha çok İslâmî bölge ve şehirlerde teşkilatlanmışlardır.
Bâtınîler, siyasî ve idarî nüfuzlarını artırarak, Bahreyn bölgesinde Karmatî, Mısır’da da Fâtımî devletini kurmuşlardır. Önceleri fikrî yapıda olan bu örgüt, sonraları silâhlı hâle gelerek terör örgütüne dönüşmüştür. Hasan Sabbah, İran’da 1081’de İsmâiliyye devletini kurmuş ve Alamut Kalesi'ni kendisine üs yapmıştır. Kurduğu Fedâyîn teşkilâtıyla, pek çok Sünnî Müslüman devlet adamını (Nizâmülmülk gibi) ve İslam âlimini şehid etmiştir.
Bâtınîler, kendi inanç ve fikirlerini, İhvân-ı Safâ Risâleleriyle belgeli hâle getirmişlerdir. Ancak onların gerçek içyüzünü dünyaya en kapsamlı ve doğru bir şekilde tanıtan İmam-ı Gazâli hazretleri olmuştur.
.Af ve âfiyete kavuştuğumuz gün, bizim bayramımızdır...
2019-06-05 02:00:00
''Duanın efdali, dünya ve âhirette Rabbinden af ve âfiyet istemektir. Affa ve âfiyete kavuşan, dünya ve âhirette kurtuluşa ermiştir.''
Âfiyet, günah işlemeden geçirdiğimiz zamandır. Sol yanımızdaki melek, kötü amel olarak yazmaya bir şey bulamazsa, bizim o gün bayramımızdır. Çünkü, (Gülerek günah işleyenler, ağlayarak Cehenneme gideceklerdir) buyuruldu. Âfiyet, dinin ve itikadın bidatlerden, amelin ve ibadetin âfetlerden, nefsin şehvetlerden, kalbin hevâ ve vesveseden ve bedenin hastalıklardan selâmet bulması, kurtulması demektir. Duaların efdali hangisi diye sorulduğunda, Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Allah’tan af, âfiyet ve yakîn [sağlam iman] isteyin. Çünkü imandan sonra, âfiyetten büyük nimet yoktur.) [Hâkim]
Her peygamber gibi, Peygamber Efendimiz de, hiç günah işlemediği hâlde, (Beni günahtan, küfürden koru!) diye dua ederdi. Nasıl dua edileceğini bizlere öğretmek için, öyle dua etmiştir. Bir duası şöyledir: (Allah'ım, bizi açık ve gizli bütün günahlardan koru!) [Taberani]
Peygamber Efendimiz, dünya ve âhiret saâdeti için af ve âfiyet isterdi. İmandan sonra âfiyetten büyük nimet olmadığını bildirirdi. Bir hadis-i şeriflerinde buyurdular ki: (Duanın efdali, dünya ve âhirette Rabbinden af ve âfiyet istemektir. Affa ve âfiyete kavuşan, dünya ve âhirette kurtuluşa ermiştir.) [Tirmizi]
Peygamber Efendimizin sık sık okudukları dualardan biri de şudur: (Allahümme innî es'elükes-sıhhate vel-âfiyete vel-emânete ve hüsnel-hulkı verrıdâe bil-kaderi bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn!) Bu duanın anlamı ise, (Yâ Rabbî! Senden, sıhhat ve âfiyet, emanete hıyanet etmemek, güzel ahlak ve kaderden razı olmak istiyorum. Ey merhamet sahiplerinin en merhametlisi! Merhametin hakkı için bunları bana ver!) demektir.
Peygamber Efendimizin en çok okuduğu dua, (Rabbenâ âtinâ) duasıdır. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Ey Âdemoğlu, sen Allah’ın azâbına tâkat getiremezsin. Onun için, “Rabbenâ âtinâ fid-dünyâ haseneten ve fil-âhireti haseneten ve kınâ azâbennâr” demelisin.) Bu dua, Bekara suresinin 201. âyet-i kerîmesidir. (Rabbimiz, bize dünyada ve âhirette iyilik, güzellik ver, bizi Cehennem azabından koru) anlamındadır. Bu dua, genel olarak her zaman okunabilir. Kunut dualarını bilmeyen, öğrenene kadar bu duayı okuyabilir. Cenaze namazında, ölü için okunan duayı bilmeyen, bu duayı okuyabilir. Namazda (salli ve bârik) dualarından sonra dua okumak sünnettir. Bu duaların en meşhuru (Rabbenâ âtinâ) duasıdır.
Sevgili Peygamberimiz buyurdular ki: (Şu beş gecede yapılan dua geri çevrilmez. Regâib gecesi, Berat gecesi, Cuma gecesi, Ramazan ve Kurban Bayramı gecesi.) [İbni Asakir]
Bu vesile ile, okuyucularımızın ve bütün din kardeşlerimizin Ramazan Bayramını tebrik ederim...
.Felsefe bataklığını kurutan büyük âlim: İmam-ı Gazâlî
2019-05-01 02:00:00
Zamanın âlimleri, İmam-ı Gazâlî hazretlerinin ilminin derinliğine ve meseleleri izah etmekteki üstün kabiliyetine hayran kaldıklarını itiraf ettiler.
İslâmın vartalı dönemleri -4-
İmam-ı Gazâlî, büyük bir İslâm âlimidir. İran’ın Tus şehrinin Gazal kasabasında 1058 (h. 450) yılında doğdu. Asrının müceddidi olup, din bilgilerinden unutulmuş olanlarını meydana çıkarmış, açıklamış ve herkese öğretmişti...
Selçuklu veziri üstün devlet adamı Nizamülmülk’ün daveti üzerine Bağdat’a gitti. Nizamülmülk’ün topladığı ilim meclisinde bulunan zamanın âlimleri, İmam-ı Gazâlî hazretlerinin ilminin derinliğine ve meseleleri izah etmekteki üstün kabiliyetine hayran kaldıklarını itiraf ettiler. O zaman ortaya çıkan sapık fırkaların mensupları, onun yüksek ilmi ve en zor, en ince mevzuları en açık bir şekilde anlatması, hitabet ve izah etme kabiliyetinin yüksekliği, zekâsının parlaklığı karşısında perişan oluyorlar ve tutunamıyorlardı. Onun İslamiyet’e yaptığı büyük hizmetleri gören Selçuklu veziri Nizamülmülk, şimdiki tabirle, onu Nizamiye Üniversitesi rektörlüğüne tayin etti...
Kısa bir sürede Rumcayı öğrenerek felsefecilerin sapıklığını ortaya koymak için eski Yunan ve Latin filozoflarının kitaplarının aslı üstünde üç sene titizlikle incelemeler yaptı. Bu incelemeleri esnasında ve neticesinde felsefecilerin maksatlarını açıklayan (Mekâsid-ül Felâsife) kitabı ile felsefecilerin görüşlerini reddeden (Tehâfüt-ül-Felâsife) kitabını yazdı.
Avrupalı filozoflar, o asırda dünyanın tepsi gibi düz olduğunu iddia ederek, ilimlerini ve felsefelerini böyle yanlış bilgiler üstüne kurarken, İmam-ı Gazâlî hazretleri dünyanın yuvarlak olduğunu ispat etti...
İmam-ı Gazâlî hazretleri, felsefecilerle ilgili bu çalışmalarını (El-Munkızu Aniddalâl) kitabında şöyle anlatmaktadır:
“İşte şimdi filozofların ilimlerinin hikâyesini dinle: Onları birkaç sınıf, ilimlerini de birkaç kısım hâlinde gördüm. Onlara, çokluklarına ve eskileri ile yenileri arasında doğruya yakınlık ve uzaklık farkına rağmen, küfür ve ilhâd damgasını vurmak lazımdır. Filozoflar fırkalarının çokluğuna ve çeşitliliğine rağmen, Dehriyyun, Tabiiyyun ve İlahiyyun olmak üzere üç kısma ayrılırlar. Dehriyyun sınıfı, eski filozoflardan bir zümredir. Yaratıcının varlığını inkâr ederler, bunlar zındıktır. Tabiiyyun, bunlar da ahiretin mevcudiyetini kabul etmediler. Cenneti Cehennemi, kıyameti ve hesabı inkâr ettiler. Bunlar da zındıktır. Üçüncü sınıf olan İlahiyyun, daha sonra gelen filozoflardır. Bunlar ilk iki sınıfı reddetmişlerse de kendilerini bid’at ve küfürden kurtaramamışlardır.”
Üçüncü kısımdan olan bu filozoflar, kendilerinden önce gelenlerin yanlışlarını açık seçik göstermek ve bir yaratıcının olduğunu söylemekle beraber Peygamberlere inanmadıkları için küfürde kalmışlardır. Çünkü küfürden kurtulmak için Peygamberlere ve onların bildirdiklerine inanmak da şarttır...
.İmâm-ı Gazâlî’nin büyük hizmetleri
2019-04-24 02:00:00
İmam-ı Muhammed Gazâlî hazretleri, Büyük Selçuklu Devleti'nin hükümdarları Tuğrul Bey'in, Alparslan’ın ve Melikşah'ın devirlerini yaşadı...
İslâmın vartalı dönemleri -3-
Hicrî beşinci asırda, İslâmın büyük vartalı bir dönemi başlamıştı. İslam âleminde siyasi ve fikrî bakımdan büyük bir kargaşalık hüküm sürüyordu.
Bağdat’ta Abbasi halifelerinin hâkimiyeti zayıflamaya yüz tutmuştu. Bunun yanında Büyük Selçuklu Devleti'nin sınırları genişliyor ve nüfuzu artıyordu. İmam-ı Gazâlî hazretleri, bu devletin büyük hükümdarları Tuğrul Bey'in, Alparslan’ın ve Melikşah'ın devirlerini yaşadı.
Melikşah'ın kıymetli veziri Nizamülmülk, hem savaş meydanlarında zaferler kazanıyor, hem de o zamanın parlak ilim ocakları olan İslam üniversitelerini açıyordu. İmam-ı Gazâlî hazretleri 23 yaşındayken doğuda Hasan Sabbah ve adamları, sapık yollardan biri olan İsmailiyye fırkasını yaymaya çalışıyorlardı. Mısır’da Şîi Fâtımî Hanedanı çökmeye başlamış, Avrupa’da ise Endülüs İslam Devleti gerilemeye yüz tutmuştu. Mukaddes toprakları Müslümanlardan almak için ilk Haçlı Seferleri de İmam-ı Gazâlî hazretleri zamanında başlamıştı. Bunlardan birincisi olan Haçlı seferine katılan Haçlılar, Anadolu Selçuklu Hükümdarı Birinci Kılıç Arslan’ın üstün gayret ve kahramanlıklarına rağmen 600 binden 40-50 bine düşmek pahasına da olsa, Anadolu’yu geçmiş, Torosları aşmış, Antakya’yı ve bir yıl sonra da Kudüs’ü ele geçirmişlerdi. (m. 1096)
İslam âlemindeki bu siyasi karışıklıkların yanında bir de fikir ve düşünce ayrılıkları vardı. Bütün bunlar; Müslümanların birliğini doğrudan doğruya askerî kuvvetle ve ilim yoluyla yıkamayan iç ve dış düşmanların, halk arasında bozuk ve sapık fikirleri yayabilmeleri için çok uygun bir zemin teşkil ediyordu.
İmâm-ı Gazâlî hazretleri Rumca öğrenerek eski Yunan felsefesini incelemiş, doğru bulmadığı yerlerini reddetmiştir. İmâm-ı Muhammed Gazâlî hazretleri yetmişiki fırkadan ilk zuhur eden Şîi fırkasının Dâî'leri ile mücadele etti. Dâî'ler, Kur'ân-ı kerimin bir içyüzü, bâtını, bir de dış yüzü zâhiri olduğunu iddia ettiler. Bunlara Bâtınî fırkası ismi verilmiştir. İmâm-ı Gazâlî hazretleri bunların felsefelerini kolayca yıktı. Bâtınîler bu mağlubiyetten sonra, İslâmiyetten daha çok ayrıldılar. Manaları açık olmayan âyet-i kerimelere ve hadis-i şeriflere yanlış manalar vererek mülhid, dinsiz oldular. Siyasi maksatları sebebi ile işi azıtarak, hak yoldaki Ehl-i sünnet Müslümanların başına bela oldular.
İslamiyet’te ilk itikad ayrılıkları, Hazret-i Osman'ın şehit edilmesi hâdisesinden sonra, Abdullah ibni Sebe adındaki münafık olan bir Yahudinin ortaya çıkması ile başlamıştır. Müslümanların saf ve berrak imanlarını bozmak gayesiyle itikaddaki birlik ve beraberliklerini parçalamak için çıkarılan ilk fitne hareketi budur.
.İslâmiyette felsefe yoktur
2019-04-17 02:00:00
Ehl-i sünnet yolu, İslâmın ana caddesidir. Hiçbir asırda değişmeden ve bozulmadan bize ulaşan hak yoldur. Diğer bid’at fırkaları böyle değildir.
İslâmın vartalı dönemleri -2-
İslâm dininde felsefe yoktur. Felsefe, insanlık tarihinin fikir kirliliğidir. İlahî vahyin ışığından ayrılan, sadece akıl ile hakikati arayanların saplanıp kaldığı bir bataklıktır. İslamiyetin iman, amel ve ahlak esasları, Ehl-i sünnet âlimleri tarafından her asırda, aslı üzere müdafaa ve muhafaza edilerek, bugüne ulaştırılmıştır. Bugün dünyadaki Müslümanların yarıdan çoğu, Ehl-i sünnet itikadı üzeredirler. Ehl-i sünnet yolu, İslâmın ana caddesidir. Hiçbir asırda değişmeden ve bozulmadan bize ulaşan hak yoldur. Diğer bid’at fırkaları böyle değildir. Bunlar, İslâmın nakil ile gelen hak ve doğru bilgilerini terk ederek, sadece akıl ile hareket edenlerin gittiği sapık yoldadırlar. Ehl-i bid’atın yolu, felsefe bataklığına bulaşanların, hak yoldan ayrılanların yoludur.
Ehl-i sünnet âlimleri, kelâm/iman bilgilerinde, Müteşâbih yani manası açıkça anlaşılamayan, ayrıca tefsire, izaha muhtaç olan âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerin açıklamalarında, yalnız Resûlullah Efendimizin sözlerine ve Eshâb-ı kiramın ictihadlarına uymuşlar, eski felsefecilerin bunlara uymayan fikirlerini reddetmişler, böylece İslâm dinini, Hristiyanlık gibi bozulmaktan korumuşlardır.
Peygamber Efendimizin ve Eshâb-ı kiramın yolundan ayrılanlar ise, felsefecilerin her sözlerinin doğru olacağını zannederek, bu felsefecilere teslim olmuşlar ve böylece Mu'tezile ve benzeri bozuk fırkalar meydana gelmiştir. Peygamber Efendimiz İslâmiyette yetmişiki bozuk fırkanın hâsıl olacağını haber vermiştir. Yunan, Hint, Fars, Latin felsefelerinden ilham alan, İbni Sinâ, Fârâbî, İbni Tufeyl, İbni Rüşd, İbni Bâce gibi filozoflar zuhur ederek, bazı bilgilerde Kur'ân-ı kerimin hak yolundan ayrılmışlardır. Abbasi halifesi Hârûnürreşîd zamanında İslâm ilimlerine karıştırılan felsefe, Montesquieu, Spinoza gibi filozoflara rehberlik etmiş, bunlar "Farabius" adını verdikleri Fârâbî'nin tesiri altında kaldıklarını açıkça itiraf etmişlerdir.
Bu dönemde, Müslümanlar arasında itikat/iman birliği sarsılmış, düşünce ve fikirlerde ayrılıklar meydana gelmişti. Bir taraftan eski Yunan felsefesini anlatan kitapları okuyarak yazılanları İslam inançlarına karıştıranlar, diğer taraftan Kur’ân-ı kerîmin âyetlerinin manasını değiştirerek ve kendi bozuk düşüncelerini katarak açıklamaya kalkışan Bâtınîler ve Mu’tezile ile diğer fırkalar İslam itikadını bozmaya çalışıyorlardı. Bunlara karşı Ehl-i sünnetin müdafaasını üstlenmiş olan İslam âlimlerinin başında aklî ve naklî ilimlerde zamanın en büyük âlimi, müctehid ve asrın müceddidi olan İmam-ı Gazâlî hazretleri geliyordu. O, bir taraftan kıymetli talebeler yetiştirdi, bir taraftan da sapık fırkaların bozuk inançlarını çürütmek ve Müslümanların bunlara aldanmamaları için okuyacakları kıymetli kitaplar yazdı.
.Hazret-i Ebû Bekir'in hizmetleri
2019-04-10 02:00:00
Ebû Bekr-i Sıddîk, büyük tüccâr olup, kazandığı bütün malını, evini, barkını Resûlullah uğruna verdi. Müslümânların birinci halifesi, ilk İslâm devlet başkanıdır...
İslâmın vartalı dönemleri -1-
İslâmın ilk büyük müceddidi Ebû Bekr-i Sıddîk’dır “radıyallahü anh”. Önce îmâna gelen odur. Büyük tüccâr olup, kazandığı bütün malını, evini, barkını Resûlullah uğruna verdi. Gençlikte de arkadaş idiler. Müslümânların birinci halifesi, ilk İslâm devlet başkanı oldu. Hicretin onikinci yılında halîfe olduğunda, İslâmın bütün hükümlerinin aynen uygulanmasına cesaretle devam etti. Hiçbir değişikliğe taviz vermedi. Yalancı peygamberlere aldanıp dinden ayrılan mürtedlerle, zekât vermek istemeyenlerle harp etti. Daha önce bir araya toplanmamış, dağınık hâlde bulunan Kur’ân-ı kerîm nüshalarını toplatıp, bir kitap hâline getirdi. İslâmın hiç değiştirilmeden ve bozulmadan devam etmesine çok ehemmiyet verdi.
İslâmın en büyük vartalı dönemi, Onun halife seçilmesiyle hemen başlamıştı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” âhireti teşrîf edince, Mekke’den ve Medîne’den ve Tâif’ten başka, bütün Arabistân ahalisi mürted oldu. Bedevîler arasında İslâmiyetten ayrılma tehlikesi ortaya çıktı. Mürtedler çoğaldı. Her tarafı dehşet bürüdü. Yemen’deki ve başka yerlerdeki memurlar geri gelmeye, kara haberler getirmeye başladılar. Müslümanlar ne yapacaklarını şaşırdılar. Mürtedlerin sayısı yanında Müslümanlar pek az idi. Fakat Resûlullah’ın halîfesi, zamân-ı saâdetteki gelişmeyi hiç değiştirmemeye ve Resûlullah’ın niyetlerini yerine getirmeye kararlı idi.
Hazret-i Ebû Bekir halîfe seçilince, Resûl-i ekrem’in mübarek eliyle bayrağını verdiği Hazret-i Üsâme’nin ordusunu Şam’a hemen hareket ettirdi. Muhacirler ve Ensâr, bu kuvvetin Şam’a gönderilmemesini istiyorlardı. Çünkü, bir taraftan Yahûdi ve Hristiyanlar, diğer taraftan mürted ve münafıklar dîne saldırıyorlardı. “Bu kadar kuvveti kendimizden uzak tutarsak hâlimiz ne olur!” diyorlardı. Hazret-i Ebû Bekir “Kuvvetimiz olmadığını, her tarafın boş olduğunu görerek, kurtlar gelip çoluk çocuğumuzu çekip götürmeye kalkışsalar, Resûl-i ekrem’in mübarek eliyle bayrağını verdiği Üsâme’nin ordusunu Şam’a yine göndereceğim” buyurup, hemen hareket ettirdi. İslâm düşmanları bu hareketi görüp korktular. “Müslümanlar kuvvetli olmasaydı, bu kadar kuvveti uzağa göndermezlerdi” dediler.
Bundan sonra her tarafa birlikler gönderdi. Medine’ye hücuma hazırlanan düşman üzerine, gece şiddetli bir baskın yaparak, sabaha kadar savaştı. Hepsini dağıttı. Yanındaki askerlerle birlikte, uzaktaki mürtedlerle muharebeye gitmek üzere devesine bindiğinde, Hazret-i Ali kendisini zorlukla vazgeçirmişti. Halîfe, önce Medîne'ye yakın dört kabîle üzerine yürüyüp, bunları itâate getirdi. Sonra, on bir kabîleye bölükler gönderdi. Bunlardan Hazret-i İkrime emrindeki asker, Yemâme’de, yalancı peygamber Müseyleme’nin kırk bin askerine karşı gelemedi. Halîfe, Hâlid bin Velîd’i imdâda gönderdi. Hazret-i Hâlid, yalancı peygamberlerden Talîha ve Sücâh ile Mâlik bin Nüveyreyi perîşan edip Medîne'ye dönmüştü. Yemâme'de de büyük zafer kazandı. Yirmi bin mürted öldürüldü. İki bine yakın Müslüman şehîd oldu.
Umman, Bahreyn, Irak, Suriye ve Filistin ile Ecnadeyn ve Yermük’te kazanılan büyük zaferler, halîfenin cesâreti, dehâsı ve güzel idâresi ve bereketi ile oldu. Yermük Savaşı yapılırken, halîfe Medîne’de 634 senesinde vefât etti.
.İslâmın büyük müceddidleri
2019-04-03 02:00:00
İslâm dininin bekçileri olan Müceddidler, yaşadıkları asırlarda, yazdıkları eserlerle ve yetiştirdikleri talebelerle İslâmiyete büyük hizmetler yapmışlardır.
İslâm dininin, kıyamete kadar hiç bozulmadan devam etmesine hizmet edecek olan büyük âlimlere (Müceddid) denir. İslâm dininin bekçileri olan Müceddidler, yaşadıkları asırlarda, yazdıkları eserlerle ve yetiştirdikleri talebelerle İslâmiyete büyük hizmetler yapmışlardır. Bunlar, İslâmiyeti yıkmaya çalışan ve kitaplar yazarak Ehl-i sünnet itikadındaki Müslümanları aldatmaya, İslâmın temel bilgilerini bozmaya kalkışanlara cevaplar vererek onları susturmuşlardır. Bu hizmetleri yapan müceddidlerin kimler olduğunu, sonra gelen âlimler bildirmişlerdir. Hayatları ve yaptıkları hizmetler öğrenilmeli ve ibret alınmalıdır:
1. Müceddid, Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahü anh” (v.12) hazretleridir.
2. Müceddid, İmam-ı A’zam Ebû Hanîfe (v.150) hazretleridir.
3. Müceddid, Cüneyd-i Bağdadî (v. 298) hazretleridir.
4. Müceddid, Kâdı Muhammed Ebû Bekr-i Bakillanî’dir (v. 403)
5. Müceddid, Seyyid Abdülkâdir-i Geylânî’dir. (v. 561)
6. Müceddid, Seyyid Ahmed Rufâî hazretleridir. (v. 578)
7.Müceddid Abdullah bin Ömer Kadı Beydâvî’dir. (v. 685) (Envârüt-Tenzîl) adındaki tefsiri çok kıymetlidir.
8. Müceddid Muhammed Behâddîn-i Nakşibend hazretleridir. (v. 791) Binlerle evliya yetiştirdi. Talebesi her tarafa yıldızlar gibi yayıldı.
9. Müceddid, Şemseddin bin Hamza Fenârî’dir. (v. 834) Osmanlı Devletinin ilk Şeyhülislâmıdır.
10. Müceddid, Şemseddin Ahmed bin Süleyman bin Kemal Paşa’dır. (v. 923) (Kemâl Paşazade Ahmet Efendi) adı ile tanınır. Osmanlı Şeyhülislamı idi. Çok kitap yazdı. İnsanlara ve cinlere fetva verirdi. Bütün İslâm âlimleri arasında (Allâme Kemâl) diye ün salmıştır.
11. Müceddid, İmam-I Rabbanî Müceddid-i elf-i sânî Ahmed Farûk-ı Serhendî (v.1034) hazretleridir. Bilinmeyen ve işitilmeyen ilimlerin kaynağı idi. Üç cild olan (Mektûbât) gibi bir kitap o zamana kadar yazılmamıştı. İslâm dinindeki bid’atları, sapıklıkları kökünden silip kaldırdı. Hakikatleri açığa çıkardı. Müslümanlığı, Resûlullah “sallallahü aleyhi vesellem” zamanında olduğu gibi saf ve temiz hâle getirdi. Resûlullahın “sallallahü aleyhi vesellem” ve Eshâb-ı kiramın yolunu takip etti. Doğru olarak bütün dünyaya yaydı. Binlerle velî, yüzlerle mürşid-i kâmil yetiştirdi.
12. Müceddid, İmam-ı Rabbanî’nin oğlu Muhammed Ma’sûm-i Farukî (v.1080) hazretleridir. Yedi bin mürşid derecesine yükselmiş âlim yetiştirdi. Zamanın kutbu idi. Bütün İslâm memleketleri, kendisinden saçılan nurlarla aydınlanmıştı. Feyiz kaynakları bu ana gelinceye kadar akmaktadır.
13. Müceddid, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî (v.1242) hazretleridir. Âriflerin kutbu, İslam dininin senedi, hakikâtin burhanı idi. Mürşid-i kâmil idi. İlim deryası idi. Asrının bir tanesi idi. Binlerle âlim ve velî yetiştirdi.
14. Müceddid, Sultan İkinci Abdülhamid Han (v.1136/1918) hazretleridir. 34.Osmanlı Padişahı ve 99. İslâm halifesidir. İslâmiyete hizmetleri sayılmakla bitirilemez.
Bunlardan sonra da müceddidler gelecektir. Bunlardan biri ve en büyüğü Hazret-i Mehdi olacaktır. Böylece İslam dini, kıyamete kadar bozulmadan devam edecektir.
.Müceddidler, İslâm dininin bekçileridir
2019-03-27 02:00:00
Müslümanlar arasına sokulmuş olan hurafeleri, bid’atleri, yanlış inançları, kendilerinden bir şey ilave etmeden dini eski hâline getiren müceddidlerdir.
Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilmiş olan din bilgilerini, toplayan, kitaba geçiren; açıkça bildirilmemiş, kapalı bildirilmiş olan bilgileri de anlayıp, açıklayabilen derin âlimlere Müctehid denir. Hicretten 400 yıl sonra, Mutlak müctehid yetişmedi. Müctehide ihtiyaç da kalmadı. Çünkü Allahü teâlâ ve Onun Resulü Muhammed aleyhisselâm, kıyamete kadar, hayat şekillerinde ve fen vasıtalarında yapılacak değişikliklerin, yeniliklerin şâmil olan ahkâmın hepsini bildirdiler. Müctehidler de, bunların hepsini anlayıp, açıkladılar. Sonra gelen âlimler, bu ahkâmın, yeni olaylara nasıl tatbik edileceklerini, tefsir ve fıkıh kitaplarında bildirirler.
Câhiller ve din düşmanları tarafından Müslümanlar arasına sokulmuş olan hurafeleri, bid’atleri, yanlış inançları, kendilerinden bir şey ilave etmeden dini eski hâline getiren müceddidlerdir. Hadis-i şerifte, (Her yüz yılda bir müceddid gelir. Ümmetimin işlerini yeniler) buyuruldu. Mesela, sultanlar içinde Ömer bin Abdülaziz, din bilgilerinde İmam-ı Şafii, tasavvufta Marûf-i Kerhî, esrar bilgilerinde İmam-ı Gazâlî, feyiz vermekte ve harikalar, kerâmetler göstermekte, Abdülkadir Geylânî, hadis ilminde İmam-ı Süyûtî, tarikat, hakikat ve akaid bilgilerinin inceliklerini açıklamakta ve kalplere akıtmakta İmam-ı Rabbânî, müceddid idiler. Hepsi, İslamiyetin yayılmasına, kuvvetlenmesine hizmet ettiler. (Mekâtib-i şerîfe)
İmam-ı Rabbanî hazretleri buyuruyor ki: “Bugün, kalpler kararmış olduğundan, bid’at sahibinin işleri iyi ve güzel görülürse de, yarın kıyamet günü, kalpler uyandığı zaman, bunların zarar ve pişmanlıktan başka bir netice vermedikleri görülecektir.”
Bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Sözlerin en iyisi, Allahü teâlânın kitabı, yolların en hayırlısı, benim yolumdur. İşlerin en kötüsü, bu yolda yapılan reformlardır. Her bid’at sapıklıktır.) [Mektubat-ı Rabbani 1/186]
Müslüman olan Alman ilim ve fikir adamı Dr. Hamid Marcus diyor ki: "İslam dininde akla sığmayan, inanılması mümkün olmayan hiçbir inanca rastlanmaz. İslamiyet’te, modern ilimlere uymayan hiçbir nokta yoktur. Emir ve telkin ettiği bütün hususlar, tamamıyla mantıkî ve faydalıdır. İslamiyette, diğer dinlerde olduğu gibi, imanla mantık arasında hiçbir ayrılık yoktur."
Fransız Roger Garaudy de diyor ki: "İslam, çağları arkasında sürükleyen bir dindir. Diğer dinlerse, çağların arkasında sürüklendi. Yani, İslam dışındaki bütün dinler zamana uyduruldu. Reforma tâbi tutuldu. Mukaddes kitaplar zamana göre tahrif edildi. Kur’ân-ı kerim ise, indirildiği günden beri hep zamana hükmetti. O zamanı değil, zaman onu izledi. Zaman yaşlandıkça o gençleşti. Bu, çağlar üstü bir olaydır
.Müceddidler, dinde reformcu değildirler
2019-03-20 02:00:00
Müceddidlerin vazîfeleri, İslâm âlimlerinin kitaplarındaki din bilgilerinden unutulmuş olanlarını meydâna çıkarmak, açıklamak ve herkese öğretmekdir.
"Müceddid"; "Yenileyici, İslâm dînini kuvvetlendiren, bid’atleri yani İslâm dînine sokulmak istenen hurâfeleri, yapılmak istenen reformları söküp atan ve unutulmuş sünnetleri ortaya çıkaran derin âlim" demektir. Hadîs-i şerîfte, (Her yüz senede bir müceddid zâhir olur (ortaya çıkar). Ümmetimin işlerini yeniler) buyurmuştur. [Ebû Dâvûd]
Müceddidlerin vazîfeleri, İslâm âlimlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”, din kitâplarını değiştirmek, bunlardaki din bilgilerini kıymetten düşürmek veyâ yeni bilgiler eklemek değildir. Onların vazîfesi, bu kitaplardaki din bilgilerinden unutulmuş olanlarını meydâna çıkarmak, açıklamak ve herkese öğretmekdir. İslâmın bu yüksek âlimlerine (Reformcu) denmez. (Müceddid) denir.
Reform ise, dinde yenilik yapmak, vahiy ile, nakil ile gelen din bilgilerini akla ve asra, modaya uydurmak demektir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Benden sonra Müslümânlar arasında çok ayrılık olacaktır. O zamanlarda yaşayanlar benim yoluma ve Hulefâ-i râşidînin “aleyhimürrıdvân” yoluna yapışsın! Sonradan meydana çıkan, moda olan şeylerden kaçınsın! Çünkü, dinde yenilik, reform yapmak doğru yoldan çıkmaktır. Benden sonra, dinde yapılacak değişikliklerin hepsi dinsizliktir.)
Dinde reform yapmak isteyenlerin bir kısmı, Kur’ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere inanırlar, saygı gösterirler. Fakat, İslâm âlimlerinin kitaplarında bildirilen manaları, bilgileri kabul etmezler. Kur’ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden, kendi kısa görüşlerine göre manalar çıkarırlar. Ehl-i sünnet âlimlerinin bilgilerinden birçok yerde ayrılırlar. Bunlara (Bid’at) veyâ (Dalâlet) fırkaları denir. Bunların meydana geleceğini de, Peygamber efendimiz “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” haber vermektedir. (Ümmetim yetmişüç fırkaya ayrılacaktır. Bunlardan yetmişikisi Cehenneme gidecek, biri, inanış sebebi ile Cehenneme girmiyecekdir) hadîs-i şerîfi birçok kıymetli kitâplarda (Milel ve Nihal), (Buhârî) ve (Müslim) yazılıdır.
Müslümânlardan, doğru yoldan ayrılanlara, (Bid’at sâhibi) denir. Doğru yol, Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem”in ve Onun dört halîfesinin “aleyhimürrıdvân” yoludur. Abdülkâdir Geylânî “kuddise sirruh” (Gunye) kitâbında buyuruyor ki:
(Yetmişiki bid’at yolunun esası, dokuz fırkadır ki, Hâricî, Şîî, Mu’tezile, Mürci’e, Müşebbihe, Cehmiyye, Dırâriyye, Neccâriyye ve Kilâbiyyedir. Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” ve Çihâr yâr-i güzînin “aleyhimürrıdvân” zamanında bunların hiçbiri yoktu. Bunların meydana çıkması, ayrı ayrı yollara ayrılması, Eshâb-ı kirâmın ve Tâbi’în-i ızâmın ve Fükahâ-i seb’anın “rıdvânullahi aleyhim ecma’în” ölümlerinden senelerce sonra idi.)
.Müceddid olan âlimlerin İslâma hizmetleri
2019-03-13 02:00:00
Allahü tealâ, her asırda, "Müceddid" olan bir âlim yarattı. İslâmiyeti kuvvetlendiren bu müceddidler, Allahü teâlânın velî kullarıdır, her biri derin âlimdir.
Resûlullâhın “sallallahü aleyhi vesellem” vefatından bu zamana kadar yüzlerle İslâm düşmanı türedi. Din-i İslâmı yıkmaya çalıştılar. Kitaplar yazarak Ehl-i sünneti aldatmaya, İslâmiyeti bozmaya kalkıştılar. Allahü tealâ, müminlerin imanının bozulmaması için her asırda, (Müceddid) olan bir âlim yarattı. İslâmiyeti kuvvetlendiren bu müceddidler, Allahü teâlânın velî kullarıdır, her biri derin âlimdir.
İmam-ı Rabbanî ve Muhammed Masûm-ı Farukî hazretleri buyuruyorlar ki: “Her yüz senede bir müceddid gelmiştir. O yüz sene içinde Allahü teâlâdan ümmetlere gelen feyizler, hep o zamanın müceddidi vasıtası ile gelir. O zamanda bulunan kutuplar ve evliyanın her çeşidi ondan feyiz alırlar.”
Bu müceddidler, (Ehl-i sünnet) mezhebinin derin âlimleridir. Bunlar, câhil halk tarafından ve İslâm düşmanları tarafından müslümanlar arasına sokulmuş olan hurâfeleri, yanlış inançları ve yanlış işleri düzelttiler. Müctehidlerin Eshâb-ı kirâmdan işiterek bildirmiş oldukları doğru bilgileri meydana çıkarttılar. Kendilerinden bir şey söylemediler. Bunlara (Müceddid) denir. Bunların geleceğini ve İslâmiyete hizmet edeceklerini, hadîs-i şerîfler haber vermekte ve övmektedir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, (Benden sonra, her yüz senede, bir âlim çıkar. Dînimi kuvvetlendirir) buyurdu. (Ümmetimin âlimleri, İsrâil oğullarının Peygamberleri gibidir) hadîs-i şerîfi ile bu müceddidler övüldü. İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfe, İmâm-ı Şâfi’î ve bunlar gibi mezheb imâmı olan mutlak müctehidler ve İmâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkî Serhendî ve her asırdaki dört mezhebden birinde olan âlimler ve ileride gelecek olan Hazreti Mehdî bu müceddidlerdendir “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecmaîn”...
Dîni siyasete ve dünya kazançlarına âlet eden bazı münâfıklar, kendilerini din adamı, mürşid tanıtıyor. Hadîs-i şerîfte bildirilen son asrın müceddidi kendilerinin olduklarını yazıyorlar. Câhiller de bunların müceddid olduklarını söylüyorlar. Hâlbuki Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, her asrın müceddidinin alâmetlerini de açıkladı. Hepsinin Eshâb-ı kirâmın yolunda olduklarını bildirdi. Eshâb-ı kirâmın yolunda olanlar da, (Ehl-i sünnet) âlimleridir “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”. Hadîs-i şerîfte bildirilen müceddidler, Ehl-i sünnet mezhebinin büyük âlimleridir. Bu müceddidler, kendi görüşleri, düşünceleri ile söylemezler. Âyet-i kerîmelere ve hadîs-i şerîflere kendi bilgilerine ve anlayışlarına göre manalar vermezler. Tefsîr ve hadîs âlimlerinin verdikleri manaların yayılmasına, kuvvetlenmesine çalışırlar.
Hicrî birinci asrın müceddidi, Resûlullahın “sallallahü aleyhi vesellem” halifesi olan Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahü anh” hazretleridir. Resûlullah “sallallahü aleyhi vesellem” efendimiz vefat edince Mekke, Medine ve Tâif ahalisinden başka bütün Arabistandaki köylüler dinden ve itâatten çıktı. Hazret-i Ebû Bekir, bu mürtedlerin çokluğuna bakmayıp, Eshâb-ı kirâmı cihada teşvik buyurdu. Arapları imana getirip İslâmiyeti genişletti.
.Oniki İmâm"ın İslâm'a hizmetleri
2019-03-06 02:00:00
Oniki İmâm'da, Resûlullah efendimizin "sallallâhü aleyhi ve sellem" zerreleri vardır. Bunlara kıymet vermek, saygı göstermek her Müslümanın vazifesidir.
"İmâm" lügatte önder, lider demektir. İlimde önde olana İmâm dendiği gibi, namaz kıldıranlara da, cemâatin önünde bulunmasından dolayı "imâm" denmiştir. İslâmın ilk asırlarında devleti yönetenlere de "imâm" denilirdi. Peygamber Efendimizin mübârek soyundan olup ilim, takvâ, ahlak, şecâat, soy bakımından zamanındaki insanların en üstünlerinden olan, yüksek şahsiyet sâhibi on iki mübârek zâta da "Oniki İmâm" denir.
Resûlullahın "sallallâhü aleyhi ve sellem" üç türlü vazifesi vardı. Biri de, Kur'ân-ı azîmüşşânın ahkâm-ı mâneviyyesini, yani Allahü teâlânın zâtına ve sıfatlarına ait mârifetleri, yüksek bilgileri, yalnız ümmetinin yüksek olanlarının kalplerine akıtmak idi. Peygamberimizden ve dört halifesinden sonra bu vazifeyi, "Oniki İmam" ve diğer tasavvuf büyükleri yapmıştır. Oniki İmâm'da, Resûlullah efendimizin "sallallâhü aleyhi ve sellem" zerreleri vardır. Bunlara kıymet vermek, saygı göstermek her Müslümanın vazifesidir.
Bu mübârek zâtlar, sırasıyla şunlardır:
1. Ali bin Ebî Tâlib: Resûlullah'ın amcası Ebû Tâlib'in oğlu ve Sevgili Peygemberimizin damadıdır. Yani hazret-i Fâtıma'nın zevcidir. İslâm halîfelerinin ve cennet ile müjdelenen on kişinin dördüncüsüdür. 661 senesinde İbn-i Mülcem tarafından şehîd edildi.
2. Hasen bin Ali: Resülulah'ın kızı hazret-i Fâtıma'nın oğludur. Hicretin üçüncü yılında Medine'de doğdu. 669'da Medine'de vefat etti. Babası hazret-i Ali'nin vefatı üzerine halîfe oldu ise de, yedi ay sonra hilafeti hazret-i Muâviye'ye bıraktı. Soyundan gelenlere "Şerif" denir.
3. Hüseyin bin Ali: Resûlullah'ın torunu ve hazret-i Ali'nin hazret-i Fâtıma'dan olan ikinci oğludur. Hicretin altıncı senesi doğdu. 660 senesinde Kerbelâ'da şehîd oldu. Bunun soyundan gelenlere "Seyyid" denir
4. Zeynel’âbidîn bin Hüseyin: Hazret-i Hüseyin'in oğlu Muhammed Bâkır'ın babasıdır. 713'te, Medine valisi Osman bin Hayyân tarafından zehirletilerek şehîd edildi.
5. Muhammed Bâkır: Zeynel’âbidin'in oğlu, Ca'fer-i Sâdık'nın babasıdır. 732 senesinde vefat etti. Medine'de Bakî Kabristanı'nda babasının yanındadır.
6. Ca'fer-i Sâdık: Muhammed Bâkır'ın oğlu ve Musa Kâzım'm babasıdır. 765’te Medine'de vefat etti. İmâm-ı a'zam Ebû Hanîfe ve kimyager Câbîr, bunun talebesi idiler.
7. Musa Kâzım: Ca'fer-i Sâdık'ın oğlu, İmâm-ı Ali Rızâ'nın babasıdır. 796’da Bağdad'da vefat etti. Kabri Kâzımiyye'dedir.
8. Ali Rızâ: Musa Kâzım'ın oğlu ve Muhammed Cevâd Takî'nin babasıdır. 818'de Tûs yâni Meşhed'de vefat etti.
9. Muhammed Cevâd Takî: Ali Rızâ'nın oğlu, Ali Nakî'nin babasıdır. Lakabı Hâdî'dîr. 835 senesinde Bağdad'da vefat etti.
10. Alî Nakî: İmâm-ı Muhammed Cevâd Takî'nin oğlu ve Hasen bin Askerî Zekî'nin babası'dır. 868 yılında Bağdâd'ın Samarra nahiyesinde vefat etti.
11. Hasen bin Ali Askerî Zekî: Ali Nakî'nin oğlu, Muhammed Mehdî'nin babası'dır. 875 senesinde vefat etti.
12. Muhammed Mehdî: Hasen bin Askerî Zekî'nin oğlu olup, Samarra'da vefat etti.
.Mezhep imamlarının İslâma hizmetleri
2019-02-27 02:00:00
Peygamber efendimiz ve Eshâbının yolu olan Ehl-i sünnetin yüzlerce mezhebinden bugün dört tanesi kitaplara geçmiş olup, diğerleri kısmen unutulmuştur.
Kur'ân-ı kerimde ve hadîs-i şeriflerde açıkça bildirilmiş olan din bilgilerini, Eshâb-ı kiramdan işiterek veya nakil yolu ile toplayan, açıkça bildirilmemiş olanları da, kendi koydukları usullere, metotlara göre açıkça bildirilmiş olanlara benzeterek çıkaran ve mutlak müctehid olan derin âlimlere (Mezhep imamı) denir. Mezhep imamları, en büyük din âlimleridir. Peygamber efendimizin yolu, din âlimlerinden öğrenilir. Din imamlarından herhangi birine uymak, Peygamber efendimize uymak olur.
Mezhep; gitmek, takip etmek, gidilen yol anlamındadır. Mutlak müctehid denilen dinde söz sahibi âlimlerin, Müslümanların yapmaları gereken hususlarla ilgili olarak dinî delillerden, Kur'ân-ı kerim, hadis-i şerifler ve İcmâdan hüküm çıkarma usulleri ve çıkarıp bildirdikleri hükümlerin hepsine, (Mezhep) denir. Mezhep demek, Kur'ân ve Sünnet yolu demektir. Bir mezhep imamına uyan, Kur'ân-ı kerime ve Resûlullah efendimize uyduğuna iman etmektedir. Mezhep imamları bile, Kitabın yani Kur’ân-ı kerimin ve Sünnetin yani hadis-i şeriflerin manasını Eshâb-ı kiramdan öğrenmiş ve bu doğru manaya göre ictihad etmişlerdir. Bu doğru manayı ve doğru ictihadı beğenmemek, Muhammed aleyhisselama inanmamak olur.
Peygamber efendimiz ve Eshâbının yolu olan Ehl-i sünnetin yüzlerce mezhebinden bugün dört tanesi kitaplara geçmiş olup, diğerleri kısmen unutulmuştur. Bu dört mezhep; Hanefî, Şâfiî, Mâlikî ve Hanbelî mezhepleridir. Müctehid olmayanların bütün hareketlerinde ve ibadetlerinde bir müctehide tabi olması yani bu dört mezhepten birinde bulunmasının lazım olduğu, Tahtâvî’de bildirilmektedir.
Her Müslümanın; bir ibadet, bir iş yaparken dört mezhepten birine uyması lazımdır. Dört mezhepten birine tabi olmak için bu mezhebin fıkıh bilgilerini iyi öğrenmek lazımdır. Bu da o mezhepte yazılmış olan fıkıh ve ilmihal kitaplarından öğrenileceğini, Muhammed Abdurrahmân Silhetî hazretleri bildirmektedir.
Dört mezhebin itikatları yani imanları birdir, ayrılıkları yoktur. Dördü de Ehl-i sünnet itikadında, inanışındadır. Ehl-i sünnet itikadında olmayanlara bidat ehli dendiği, Tahtâvî’de yazılıdır.
Mezhep imamları Kur'ân-ı kerimde açıkça bildirilen hükümleri, Peygamber efendimizin Kur'ân-ı kerim ile ilgili açıklamalarını bildirdikleri gibi, Kur'ân-ı kerimde ve hadis-i şeriflerinde açıkça bildirilmeyen hususların hükümlerini de yine Kur'ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerin ışığı altında ortaya koyduklarını Abdülganî Nablûsî hazretleri bildirmektedir.
Bilinen dört mezhep imamından başka mezhep imamları da vardı. Fakat bunların mezheplerinde olanlar azala azala bugün hiç kalmadı. Eshâb-ı kiramın hepsi de derin âlim ve müctehid idi. Her biri kendi mezhebinde idi. Hepsi de bilinen mezhep imamlarından daha üstün idi. Fakat bunların kitapları olmadığı için mezheplerinin unutulduğunu, İmam-ı Şa'rânî hazretleri bildirmektedir.
.Dört Büyük Halîfe’nin İslâma hizmetleri...
2019-02-20 02:00:00
Peygamberimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) vefatından sonra O’nun dört halîfesi, İslamiyeti her yere yaydılar. Allahü teâlâ onları korudu ve kuvvetlendirdi.
Edep ve nezaket medeniyeti -34-
Dört Halîfe Devri (m. 632-661), Resûlullah Efendimizin zaman-ı saadetlerinden sonra İslâmî faziletlerin yaşandığı “Altın Çağ” olarak kabul edilir. Peygamberimizin (sallallahü aleyhi ve sellem) vefatından sonra O’nun dört halîfesi, İslamiyeti her yere yaydılar. Allahü teâlâ onları korudu ve kuvvetlendirdi. Bunlar âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerden manalar çıkarıp, İslam devlet sistemini kurdular, bunu her yere yaydılar ve yerleştirdiler.
Dört halîfe devrinde İslâm orduları Kuzey Afrika, Kıbrıs, Suriye, Anadolu, Irak, İran içlerine seferler yaptı. Buralarda pek çok ülke ve şehir fethederek, İslâmiyeti insanlara ulaştırdılar.
Ebû Bekir “radıyallahü anh” zamanında Müslümanlar, Arabistan yarımadasından dışarı çıktı. Yarımadada hâsıl olan karışıklıkları düzeltti. Mürtedlerin/İslam dininden ayrılanların terbiyesi ile uğraştı. Resûl-i Ekrem efendimiz âhireti teşrif buyurunca, yarımadada karışıklıklar çıktı. Ebû Bekir "radıyallahü anh" bunları düzeltip, vakt-i saadette olduğu gibi, birliği temin etti...
Ömer “radıyallahü anh” halîfe olunca, öyle bir hutbe okudu ki; Eshâb-ı kirâm "aleyhimürrıdvan" ölünceye kadar cihâd ve gaza etmeye söz verip hepsi bunda ittifak etti. Halîfenin gösterdiği şekilde ordular kurulup, Müslümanlar, yerlerini, yurtlarını terk ile Arabistan'dan çıkıp, her tarafa yayıldı. Gidenlerin çoğu, geri dönmeyip, gittikleri yerlerde, ölünceye kadar cihâd etti. Böylece, az vakitte çok memleket alındı. O vakit, iki büyük devlet vardı. Biri Rum İmparatorluğu, diğeri İran devleti idi. Ehl-i islâm, ikisine de galip geldi. Hele Acem devleti, büsbütün ortadan kalktı. Memleketlerinin hepsi, Müslümanların eline geçti. Halkı, Müslüman olmakla şereflendi...
Osman “radıyallâhü anh” halife iken, idarî, siyasi ve askerî bakımdan büyük başarılar gösterdi. Hazret-i Ebû Bekr'in topladığı bir Mushaf-ı şeriften altı nüsha daha yazdırıp, altı vilâyete gönderdi. Onun zamanında Horasan, Hindistan, Mâverâünnehr, Semerkand, Kıbrıs, Kafkasya, Afrika’nın birçok yerleri ve Endülüs fethedildi. Osman-ı Zinnûreyn "radıyallâhü anh", Hicaz'daki ve Irak'taki bakımsız yerleri, güvendiği kimselere, yakınlarına verip, zirâat âletleri de temin ederek çalıştırdı, millete çok toprak kazandırdı. Kanallar açtırdı. Arabistân'ın kuru toprakları Onun zamanında en bereketli yerler gibi olmuştu...
Alî “radıyallâhü anh” zamanı da diğer üç halifenin zamanları gibi İslâma ve Müslümanlara hizmet ile geçti. Fakat Onun zamanında fitneler ve ayrılıklar çoğaldığından, diğer halîfeler zamanındaki gelişmeler kadar olamadı...
.Her Müslüman, Hulefâ-i Râşidîni çok sevmelidir
2019-02-13 02:00:00
Hulefâ-i Râşidîn denilen dört halîfenin isimlerini okumak, cuma ve bayram hutbesinin şartı değil ise de, (Ehl-i sünnet vel-cemâat) itikadında olmanın bir şiârıdır.
Edep ve nezaket medeniyeti -33-
Hulefâ-i Râşidîn, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamın insanlığa tebliğ ettiği İslâmiyeti, hiç bozmadan ve herhangi bir değişiklik yapmadan, Müslümanlara aynen bildiren dört seçkin sahabedir. Bunlar; Peygamberimizden sonra halîfesi, yani vekili ve Müslümanların reisi olan Ebû Bekr-i Sıddîk, ondan sonra, Ömer-ül-Fârûk, ondan sonra Osmân-ı Zinnûreyn ve ondan sonra da, Alî ibn-i Ebî Tâlib’dir “radıyallahü anhüm”. Bu dördünün üstünlük sıraları, halîfelikleri sırası gibidir. Bu devir otuz yıl kadardır. Bunlar Peygamber efendimizin vazifelerini tam olarak yaptıklarından, kendilerine “Hulefâ-i Râşidîn” denmiştir. Resûlullâhın hayatta olduğu asr-ı saâdet devrinde, İslamiyet tam olarak icra edilip, her taraf, hak, adâlet ve hürriyet ile nurlandığı gibi, bunların zamanında da öyle oldu. İslâmiyetin emirleri kusursuz olarak yapılıyordu. Bu dört halîfe, Eshâb-ı kirâmın hepsinden üstündür.
Resûl-i Ekrem efendimizin yolunda, canlarını ve mallarını feda eden, O'na yardım eden bu dört büyük halîfenin ve Eshâb-ı kirâmın hepsinin isimlerini, edep ve saygı ile, sevgi ile söylemek, bütün Müslümanların üzerine vacip olup, Rabbimizin ve Resûlullahın emridir. Onların büyüklüğüne yakışmayan sözler söylemek asla caiz değildir. İsimlerini saygısızca söylemek sapıklıktır. Resûlullahı sevenin, O'nun Eshâbının hepsini de sevmesi lâzımdır. (Ebû Bekir ile Ömer’i sevmek iman, bunlara düşmanlık küfürdür) buyuruldu. Bunlara dil uzatmanın, düşmanlık etmenin küfür olduğu ve bunda bütün âlimlerin söz birliği ettiği, (Hulâsa-tül-fetâvâ) ve (Mir'ât-ı Kâinat) kitaplarında yazılıdır.
Hulefâ-i Râşidîn denilen bu dört halîfenin isimlerini okumak, cuma ve bayram hutbesinin şartı değil ise de, (Ehl-i sünnet vel-cemâat) itikadında olmanın bir şiârıdır. Yani, alâmet-i fârikası, nişanıdır. Onu, bile bile, inat ederek ancak kalbi bozuk kimse okumamak ister. Bu dört halife, Resûlullâhın "sallallâhü aleyhi ve sellem" hayâtında müşavirleri, vefatından sonra vekilleri idi. Hadîs-i şerifte, (Benim ve benden sonra dört halîfemin yoluna sarılınız. Onların yolu, doğru yoldur) buyuruldu
Hulefa-i râşidîn zamanı, otuz sene idi. Bu otuz sene, Peygamberimiz "aleyhisselâm" zamanı gibi güzel geçti. Bu dört halîfeden sonra, Ehl-i islâm arasında, bid'atler ve yanlış yollar meydâna çıkarak, nice kimseler doğru yoldan ayrıldı. Yalnız, Eshâb-ı kirâm gibi îmân edenler ve İslâmiyete onlar gibi tâbi olanlar kurtuldu ki, bunların yoluna (Ehl-i sünnet vel-cemâat) fırkası denir. Doğru yol, yalnız budur. Peygamber Efendimizin ve Eshâb-ı kirâmın gittiği doğru yol, Ehl-i sünnet âlimlerinin gösterdiği yoldur.
.
Peygamberimizin hanımları, müminlerin anneleridir
2019-01-16 02:00:00
Peygamber Efendimizin mübarek hanımlarına saygı göstermek, her Müslümana vâcip olan bir emr-i ilâhîdir, yani Rabbimizin kesin olan bir emridir.
Edep ve nezaket medeniyeti -29-
Dünyadaki en kıymetli hanımların başında, Peygamberimize zevce/hanım olmakla şereflenmiş olan kadınlar gelmektedir. Efendimizin mübarek hanımlarına da saygı göstermek, her Müslümana vâcip olan bir emr-i ilâhîdir, yani Rabbimizin kesin olan bir emridir. Nitekim, Ahzab sûresi 6. âyet-i kerimesinde (Peygamberin hanımları, müminlerin anneleridir) buyurulmaktadır. (Ezvâc-ı tâhirât), yani (Temiz hanımlar) denilen bu annelerimize gösterdiğimiz saygı, kendi öz annemize olandan daha fazla olmalıdır. Resûlullah "sallallahü aleyhi ve sellem" ile evlenmek ayrı bir üstünlüktür. Hatta bu hanımların akrabaları da, ebedî saadete kavuşmuş kimselerdir. Bu konuda Peygamberimiz şöyle buyurdular:
(Benimle evlenen veya kız alıp verdiklerim, Cehenneme girmez.) [Deylemî]
(Allahü teâlâ, beni insanların en asilzâdesi olan Kureyş kabilesinden seçti ve bana onların arasından en iyilerini (Eshâb) ve (Eshâr) olarak ayırdı. Bunları kötüleyenlere, Allahü teâlânın ve bütün Meleklerin ve insanların lâneti olsun!) [Hâkim]
Peygamber efendimiz, (Allahü teâlâ, bana insanların en iyilerini arkadaş ve zevce olarak ayırdı) buyuruyor. İslâm düşmanlarının ve mezhepsiz sapıkların, (Peygamberin hanımları bedevî idi) diye kötülemelerinin maksadı, (Cahil kadınlarla evlendi) diyerek Resûlullah'ın şanına leke sürmek ve İslâmiyeti kötülemektir. İslamiyet kötülenince, Müslümanları başka dinlere çekmesi kolaylaşacaktır.
Resûlullah efendimizin ilk hanımı olmakla şereflenen Hadîcet-ül-Kübrâ “radıyallahü anha”; Kureyş’in asilzadelerinden bir aileye mensuptur. Tüccardı, çok zengindi. Memurları, kâtipleri ve köleleri vardı. Hazret-i Fâtıma’nın annesidir. Cennetle müjdelenen on kişiden biri olan Zübeyr bin Avvam “radıyallahü anh” da, Hadîcet-ül-Kübra’nın “radıyallahü anha” kardeşinin oğludur. Bütün mallarını Resûlullah’ın yolunda harcadı. Resûlullah efendimiz, Hadîce vâlidemiz hakkında, (Cennet kadınlarının en üstünü Hadîce, Fâtıma, Meryem ve Âsiye’dir) buyurdular. [Taberanî, Hâkim]
Hazret-i Âişe “radıyallahü anha” şöyle anlatıyor: “Resûlullah'ın hanımlarından, Hazret-i Hadîce radıyallahü anhaya karşı duyduğum kıskançlığı başka hiçbirine duymadım. Hâlbuki onu hiç görmemiştim. Resûlullah onu çok anardı. Ne zaman bir koyun kesse, Hadîce hatunun dostlarına da gönderirdi. Bazen, (Dünyada Hadîce'den başka kadın yok mu?) dediğim zaman, (Herkes bana yalancı dediği günlerde, o bana inandı. Herkes bana eziyet verirken, o bana yâr oldu. Üzüntülerimi giderdi. Çocuklarım ondan oldu) buyururdu. Ben de, (Madem onu çok seviyor, ben de Resûlullah'ı üzmemek için Hadîce hatun hakkında kötü söz söylemeyeceğim) diye kendi kendime söz verdim.” [Buhârî, Müslim]
Resûlullah efendimizin mübarek hanımları -1-
2019-01-30 02:00:00
Hafsa “radıyallahü anhâ” vâlidemiz hakkında şânına yakışmayan sözler sarf eden kimse, İslâm düşmanından başkası değildir.
Edep ve nezaket medeniyeti -31-
Resûlullah'ın mübarek hanımları, müminlerin anneleridir. Bu şerefe nail olan Peygamberimizin hanımlarına karşı edep ve saygıda kusur etmemelidir. Bunlardan, Hazret-i Hadîce ile Âişe-i Sıddîka annelerimizden bahsetmiştik. Diğerlerinden de bahsetmeye devam ediyoruz:
3. Hafsa binti Ömer “radıyallahü anhâ”: Hazret-i Ömer'in kızıdır. Hazret-i Ömer’in dokuzuncu dedesi olan Kâ'b, Resûlullah'ın yedinci babasıdır. Yani Resûlullah efendimiz ile dokuzuncu göbekte dedeleri aynıdır. Hafsa vâlidemiz hakkında şânına yakışmayan sözler sarf eden kimse, İslâm düşmanından başkası değildir.
4. Ümm-i Habîbe “radıyallahü anhâ”: Mekke’nin ileri gelenlerinden, Kureyş’in başkomutanı Ebû Süfyan’ın kızıydı. Resûllah ile evlenmesi, babası Ebû Süfyan’ın Müslüman olmakla şereflenmesini hazırlayan sebeplerden biri oldu. Ebu Süfyan “radıyallahü anh” halis Müslüman olup, Tâif Gazâsı’nda çok kahramanlık gösterdi ve bir gözü kör oldu. Yermük Savaşı’nda da öbür gözünü kaybetti.
5. Cüveyriyye binti Hâris “radıyallahü anhâ”: Beni Mustalak kabilesinden alınan esirler arasında, kabilenin reisi Hâris’in kızıydı. Diğer esirlerle birlikte satılığa çıkarılınca, babası, bu kıymetli evladını satın almak için Medine’ye bir sürü deve getirdi. En iyi iki deveye kıyamayıp şehir dışında sakladı. Resûl “aleyhisselam”, (Filan yerde sakladığın iki iyi deveyi de getirirsen kızını sana satarız) buyurdu. Reis Hâris, şaşırıp, bu mucize karşısında, iki oğlu ve daha nice kimse ile iman etti. Resûl “aleyhisselam” develeri alıp, kızını babasına verdi. Kızı da imana geldi. Cüveyriyye Hatunun isteği üzerine, Resûlullah efendimiz, onu nikâh edince, Eshâb-ı kiramın hepsi, (Biz, Resûlullah'ın ailesinin, annemizin akrabasını câriye olarak, hizmetçi olarak kullanmaktan hayâ ederiz) dedi. Hepsi, esirlerini azat etti. Bu nikâh, yüzlerce esirin azat olmasına sebep oldu. (Cüveyriyye ne bahtiyar kız imiş ki, kavminin esaretten kurtulmasına sebep oldu) dediler. Âişe vâlidemiz, “radıyallahü anha”, (Ben Cüveyriyye’den daha hayırlı, daha bereketli bir kadın görmedim) derdi.
6. Hazret-i Safiyye “radıyallahü anhâ”: Hayber Yahudilerinin başı olan Huyey ibni Ahtab’ın kızıydı. Hicretin yedinci senesinde Hayber’in fethinde Safiyye de esir edilmişti. Resûlullah'ın hissesine düşüp azat buyurdu. İman edince, Resulullah’ın nikâhıyla şereflendi. Hazret-i Enes “radıyallahü anh” anlatır: Safiyye Hatun ağlayarak Resulullah efendimize, (Hafsa bana "Sen Yahudi kızısın!" dedi) der. O da, (Sen bir peygamberin neslindensin. Üstelik bir peygambere de nikâhlısın. Bu sözü sana nasıl söyler?) diyerek onu teselli etti. Hafsa vâlidemizi de ikaz etti. [Tirmizî]
Resûlullah efendimizin mübarek hanımları -2-
2019-02-06 02:00:00
Zeyneb binti Cahş şöyle dua eder: "Yâ Rabbî! Senin Resûlün beni istiyor. Eğer Onun zevceliği ile şereflenmemi takdir buyurdun ise, beni Ona sen ver!"
Edep ve nezaket medeniyeti -32-
Resûlullah'ın mübarek hanımları, müminlerin anneleridir. Hiçbir mümin, Onlara karşı edep ve saygıda asla kusur etmemelidir. Bunlardan altı annemizin isimlerinden bahsederek bereketlenmiştik. Şimdi diğerlerinden de bahsetmeğe devam ediyoruz:
7. Zeyneb binti Cahş “radıyallahü anhâ”: Resûlullah'ın halası Ümeyme hatunun kızıydı. Eshab-ı kiramdan Abdullah bin Cahş’ın kardeşi idi. İlk iman edenlerdendir. Resûl “aleyhisselam” kendisini nikâh etmek istedi. Bunu işitince, sevincinden iki rekat namaz kılıp, (Yâ Rabbî! Senin Resûlün beni istiyor. Eğer Onun zevceliği ile şereflenmemi takdir buyurdun ise, beni Ona sen ver!) diye dua etti. Duası kabul olup, Zeyneb’in nikâhını Allahü teâlâ yaptığı için, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ayrıca nikâh yapmadı. O zaman 38 yaşında idi. Hayrı, ihsanı, sadakayı pek çok severdi. Resûlullah'tan sonra, Zevcât-i tâhirât arasında, en önce vefat eden budur.
8. Zeyneb binti Huzeyme “radıyallahü anhâ”: Çok ibadet eder, çok sadaka verirdi. Önce Resûlullah'ın halası Ümeyme’nin oğlu olan Abdullah bin Cahş radıyallahü anh’ın zevcesi idi. Abdullah “radıyallahü anh”, Uhud gazasında şehit olunca, Resulullah’ın nikâhı ile şereflendi, fakat sekiz ay sonra vefat etti.
9. Ümm-i Seleme “radıyallahü anhâ”: Ümm-i Seleme vâlidemiz, tatlı dilli, şefkatli ve mihriban [güler yüzlü] idi. Gayrimüslim bir kadın gelirse yaptığı güzel muamele karşısında imana gelir diye, onun yanına gönderirlerdi. Adı Hind idi. Eshâb-ı kiramın en büyüklerinden olan Hazret-i Ebû Bekir ve Hazret-i Ömer gibi büyük zâtların nikâh taleplerini kabul etmedi. Resûlullah’ın nikâhı ile şereflendi. Medine’de 84 yaşında vefat etti. Son vefat eden annemiz bu idi.
10. Meymûne binti Hâris “radıyallahü anhâ”: Resulullah’ın amcası olan Hazret-i Abbas’ın zevcesi Lübâde hanımın kız kardeşiydi. İsmi Birre iken, Resûlullah, şanına layık bir isimle değiştirdi, Meymûne yaptı. Meymûne, bereketli, uğurlu, kutlu demektir. Kölesini azat eden asîl bir hanım idi.
11. Sevde binti Zem’a “radıyallahü anhâ”: Resûlullah efendimiz, Hadîce-i kübrâ vâlidemizin vefatından sonra ikinci evliliğini bu hanımı ile yapmıştır. İlk Müslümanlardan olup, kocası Habeşistan’a hicret esnasında vefat etmiştir.
12. Mâriye Hâtun “radıyallahü anhâ”: Heraklius’un Mısır valisi olan Mukavkas’ın hediye gönderdiği Mısırlı Mâriye Hatun, Resûlullah’ın tevazuuna hayran kalıp hemen Müslüman oldu. Peygamberimiz de, onun Müslüman oluşundan çok memnun oldu ve onunla evlendi. Resûlullah’ın oğullarının üçüncüsü ve çocuklarının sonuncusu olan İbrahim’in annesiydi.Resûlullah efendimizin
Resûlullah'ın mübarek hanımı: Âişe-i Sıddîka vâlidemiz
2019-01-23 02:00:00
Resûlullah efendimizin ikinci hanımı olmakla şereflenen Âişe-i Sıddîka “radıyallahü anha” Mekke eşrafından, Kureyş’in büyüklerinden Hazret-i Ebû Bekir’in kızıdır.
Edep ve nezaket medeniyeti -30-
Peygamberimizin mübarek hanımları, bütün Müslümanların anneleridir. Her birini sevmek ve kendilerine saygı göstermek hepimize lâzımdır. Onların şan ve şereflerine yakışmayan hiçbir söz söylememelidir. Kendilerinin Müslüman olduğunu iddia eden bazı bozuk fırkalar, bilhassa Âişe-i Sıddîka vâlidemiz hakkında çok edepsiz ve saygısızca sözler sarf edenler, Ona iftira etmektedirler. Peygamberimizi sevmenin alâmeti, Onun bütün hanımlarını, evlatlarını, torunlarını ve dava arkadaşları olan Eshâbının hepsini çok sevmektir. Bu sevgi, Ehl-i sünnet itikadında olmanın en temel esaslarındadır. Bunlardan birine düşmanlık yapmak, İslâmda dalâlet ve sapıklık sayılmıştır. Cenâb-ı Hak, Onların hepsini çok sevmemizi cümlemize nasip eylesin!
Resûlullah efendimizin ikinci hanımı olmakla şereflenen Âişe-i Sıddîka “radıyallahü anha” Mekke eşrafından, Kureyş’in büyüklerinden Hazret-i Ebû Bekir’in kızıdır. Çok akıllı, zeki, âlime, edîbe, afîfe ve sâliha idi. Hâfızası pek kuvvetli olduğu için, Eshâb-ı kiram, birçok şeyleri ondan sorup öğrenirdi. Âyet-i kerîme ile övülmüştür. Âişe vâlidemiz hakkında, sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdular:
(Âişe’nin bütün kadınlara üstünlüğü, tiridin [et yemeğinin] diğer yemeklere üstünlüğü gibidir.) [Buhârî, Müslim]
(En çok Âişe’yi ve erkeklerden de, onun babasını seviyorum.) [Buhârî]
(Kadınlardan vezirim Âişe’dir.) [Deylemî]
(Allahü teâlâ, beni kendi nûrundan yarattı. Benim nûrumdan da Ebû Bekir’i, onunkinden de, Ömer ile Âişe’yi yarattı. Ömer’in nûrundan, mümin erkekleri, Âişe’nin nûrundan da, mümin kadınları yarattı) buyurup sonra Nur sûresinin, (Allah’ın nûr vermediği kimse, münevver olamaz) mealindeki 40. âyetini okudu. [Lübâb-ül-elbâb]
Hadis âlimlerinden Abdülhak Dehlevî hazretleri, kitabında buyuruyor ki: “Âişe-i Sıddîka vâlidemizin faziletleri, üstünlükleri, sayılamayacak kadar çoktur. Eshâb-ı kiramın fıkıh âlimlerindendi. Çok fasîh ve beliğ konuşurdu. Eshâb-ı kirama fetva verirdi. Fıkıh bilgilerinin dörtte birini Hazret-i Âişe haber vermiştir. Hadis-i şerifte, (Dininizin dörtte birini Hümeyra’dan öğreniniz!) buyuruldu. [Resûlullah, Hazret-i Âişe’yi çok sevdiği için, ona (Hümeyra) derdi.] (Medâric-ün-nübüvve)
Resûlullah'a zevce/hanım olma bahtiyarlığına ulaşan Ezvâc-ı tâhiratın her biri, dünyaya gelip göçen herhangi bir insan değillerdir. Her şeyden önce onlar, müminler olarak hepimizin anneleridir. Bu makamı onlara bizzat Allahü teâlâ vermiştir. Hiçbir Müslüman, Onlara hürmet ve saygıda asla kusur etmemelidir. Her birinin isimlerini hayırla yâd etmelidir...
.Eshâb-ı kirâmın hepsini çok sevmelidir
2019-01-09 02:00:00
İmâm-ı Rabbânî (kuddîse sirrûh) hazretleri buyurdular ki: “İslâmın en kötü fırkası, Ehl-i Beyte ve Eshâb-ı kirama düşman olanlardır.”
Edep ve nezaket medeniyeti -28-
Yaratılmışların en üstünü, âlemlerin efendisi Muhammed aleyhisselâmı, peygamber olduktan sonra gören ve Onun peygamberliğine iman eden ve Allahü teâlâdan getirdiği her şeyi kabul eden kadın, erkek ve çocukların her birine (Sahâbî) denir. Çoğuluna (Sahâbe) veya (Eshâb) denir. Bunlar, Peygamberlerden sonra gelmiş geçmiş insanların en üstünüdür. Bunları sevmek ve her birine saygı göstermek, Müslümanlara Rabbimizin ve Peygamberimizin emridir. Birine bile düşmanlık etmek, doğru yoldan ayrılmaya ve İslâm dininde büyük bir yara açmaya sebep olur. Çünkü Onların her biri, Peygamberimizden öğrendiği İslâmiyeti bizlere öğreten ilk hocalarımızdır. İslâmyeti, Peygamberimizden ilk önce öğrenen onlardır. Herhangi birisinin haber verdiği bir emri ve yasağı kabul etmeyen veya beğenmeyen dinden çıkar. Bunun için Sahâbe-i kiramın hepsini çok sevmelidir. Her birinin adını hürmet ve saygı ile anmalıdır. Mevlâmız, Kur’ân-ı kerîmde onları överken buyuruyor ki;
(Mekke’nin fethinden önce Allah için mal veren ve savaşan Eshâbın derecesi, fetihten sonra veren ve savaşanlardan daha yüksektir. Hepsi için hüsnâyı [Cenneti] söz veriyorum.) [Hadid-10]
(Eshâbın hepsi, kâfirlere şiddetli ve birbirlerine merhametlidir.) [Feth-29]
(Sizler en iyi bir ümmetsiniz.) [Âl-i İmran-110]
(Muhacir ve Ensar ile iyilikte onların izinden gidenlerden, Allah razıdır.) [Tevbe-100]
Sevgili Peygamberimiz, Eshâb-ı kiram hakkında bakınız ne buyurdular:
(Bir kimse Eshâbımı baş tacı edip severse, Cennette elbet onlarla hep beraber olur.)
(Eshâbımın her biri, gökte yıldıza benzer. Onlara tâbi olan, hidayete kavuşur.)
Eshâbımı inciten, beni incitmiş olur. Beni inciten ise, Rabbini incitmiş olur.)
(Mümin olan herkese, şefaat edeceğim. Eshâbıma sövene asla şefaat etmem.)
(Eshâbım arasında fitne zuhur edecek. Fakat onlarla olan sohbetim hürmetine, fitneye karışanlar mağfiret edilecek. Eshâba dil uzatan, Cehenneme girecektir.)
İslâmda ilk fitne, Eshâb-ı kiram düşmanlığı ile başlamış ve bu fitne maalesef hâlâ devam etmektedir. Şiîler, Hazret-i Ebû Bekir, Hazret-i Ömer gibi daha birçok sahâbe-i kirâma düşman oldular. Hâricîler, Ehl-i Beyte ve Hazret-i Ali’ye düşman oldular. Ehl-i sünnet yolundaki Müslümanlar ise hepsini çok sevmektedirler. Büyük İslâm âlimi İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdular ki: “İslâmın en kötü fırkası, Ehl-i Beyte ve Eshâb-ı kirama düşman olanlardır.”
Bugün, dünyâda bulunan müslümanlar, (Sünni), (Şiî) ve (Vehhabî) isminde üç fırkaya ayrılmışlardır: Müslümanları bu üç fırkaya parçalayan ve birbirine düşman yapan, Yahûdilerle İngilizlerdir...
.Ehl-i Beyti sevmek her mümine farzdır
2019-01-02 02:00:00
Doğru yolda giden hakiki İslam âlimleri, Ehl-i beyt sevgisini, son nefeste iman ile gitmek için şart görmüşlerdir. Onlara kıymet vermek, saygı göstermek her Müslümanın vazifesidir.
Edep ve nezaket medeniyeti-27-
İslamiyet, baştan başa edep dinidir. Allahü teâlâya ve Onun resûlü Muhammed aleyhisselama edep ve saygıda kusur eden, Müslüman olamaz. Rabbimize karşı göstereceğimiz edepleri önceki makalelerimizde anlatmaya çalışmıştık. Resûl aleyhisselama edep ve saygı göstermek için, Onun hayatını ve sünnetlerini öğrenmek ve Ona tâbi olmak, ismi söylenilen her yerde Ona salevât getirmek, Ehl-i beytinin ve Eshâbının hepsini çok sevmek lâzımdır.
Ehl-i beyt, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamın bütün aile fertlerine denir. Mübarek hanımları, kızı Hazret-i Fâtıma ile Hazret-i Ali ve bunların evlatları olan Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin, onların çocukları ve kıyamete kadar gelecek torunlarının hepsine de Ehl-i beyt denir. Hatta Peygamberimizin temiz soyunun bağlı olduğu Haşimoğullarına da Ehl-i beyt denir. Eshab-ı kiramdan Selmân-ı Fârisî de Ehl-i beytten sayıldı. Fakat özellikle Ehl-i beyt denilince, Hazret-i Ali, Hazret-i Fâtıma ve mübarek iki oğlu Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin anlaşılır (radıyallahü teâlâ anhüm).
Resûlullah efendimizin soyu, Hazret-i Fâtıma’dan devam etti. Hazret-i Hasan’ın çocuklarına ve torunlarına Şerîf, Hazret-i Hüseyin’in nesline de Seyyîd denir. Peygamber efendimizin temiz ve mübarek kanını taşıyan seyyîdler ve şerîfler, çeşitli ülkelerde yaşamaktadır. Her biri güzel ahlak numûnesi olup, yurdumuzda da sayıları pek çoktur.
Doğru yolda giden hakiki İslam âlimleri, Ehl-i beyt sevgisini, son nefeste iman ile gitmek için şart görmüşlerdir. Ehl-i Beyti sevmek her mümine farzdır. Bunlarda, Resûlullah efendimizin zerreleri vardır. Onlara kıymet vermek, saygı göstermek her Müslümanın vazifesidir. Çünkü imanın temeli ve en kuvvetli alâmeti, Allahü teâlâyı sevmek ve Onun sevmediklerini sevmemektir.
Allahü teâlâ, Ehl-i beyte buyuruyor ki: (Allah sizlerden ricsi [her kusur ve kirleri] gidermek istiyor ve sizi tam bir taharet ile temizlemek irade ediyor.) [Ahzab 33]
Peygamber efendimiz, Hazret-i Ali’yi, Hazret-i Fâtıma’yı, Hazret-i Hasan ve Hazret-i Hüseyin’i mübarek âbâları ile örterek şöyle dua etti: (İşte benim ehl-i beytim bunlardır. Yâ Rabbî, bunlardan kötülüğü kaldır ve hepsini temiz eyle!) [Mesabih]
Seyyid Abdülhakim Arvasî hazretleri, (Ehl-i beyt, asi [günahkâr] olsalar da, bunları sevmek lazımdır. Bunları sevmek, kalp ile, beden ile ve mal ile yardım yapmakla olup, bunlara riayet ve hürmet etmek iman ile ölmeye sebep olur) buyurdu.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(İslâm’ın esası, bana ve Ehl-i beytime sevgidir.) [İbni Asakir]
.Peygamberimizi sevmeli ve ona saygı göstermelidir...
2018-12-26 02:00:00
Peygamber efendimizden, gayrimüslimlerin ağzıyla, sıradan bir insan gibi bahsetmek, bir Müslümana yakışmaz. Edebe riayet etmek, ihlâsla bahsetmek gerekir.
Edep ve nezaket medeniyeti -26-
Müslüman olmanın ilk temel şartı, Allahü teâlâya ve onun kulu ve son Peygamberi olan Muhammed aleyhisselâma inanmak, ikisini de sevmek ve Onlara saygı göstermektir. Âlemlerin efendisi olan iki cihan güneşi Muhammed aleyhisselâma karşı edepli olmak, İslâmın bir emridir. Bütün makamların, hâllerin, kerametlerin hepsi Peygamber efendimize tâbi olmaya bağlıdır. Eshâb-ı kirâm bu bağlılığın ve kemâlin zirvesindeydiler. Çünkü onlar Resûlullah ile beraberdiler. Onlardan sonra gelen bütün evliya zâtlar, Resûlullah efendimizin hâlleriyle hâllendikleri için kemâle erdiler. Peygamber efendimize tâbi olmayan, yani Onun bildirdiği itikattan, imandan ayrılan, Onun bildirdiği edeplere riayet etmeyen hiç kimse velî olamaz. Bir kimse, Peygamber efendimize ne kadar benzerse, ne kadar uyarsa, o derece kâmil bir insan olur.
Allahü teâlâ Kur’an-ı kerîmde, kurtulmak için Resûlullah’a tâbi olmanın şart olduğunu bildiriyor. O hâlde Ona uymayan, nasıl Allah’ın sevgili kulu olur? Bunun için, yetmiş iki bidat fırkasından hiçbir veli gelmemiştir, gelemez de... Çünkü yol kapalıdır. Ehl-i sünnet vel-cemaat itikadında olanlar içinde de, takvası en çok olanlar, yani haramdan en çok sakınanlar, ahlâkı en güzel, en cömert olanlar, Resûlullah efendimize en çok benzeyenler, kendilerine bildirilse de bildirilmese de, kavunun-karpuzun güneşin karşısında olgunlaşması gibi kemâle ererler.
Peygamberimizi sevip, Onun ahlâkı ile ahlaklananlar çok sevilir. Resûlullahın çok sevilmesi demek de, Allahü teâlânın çok sevilmesi demektir. Peygamber efendimiz, (Beni Rabbim terbiye etti) buyuruyor. (Rab) kelimesinin (ilâh) manası olduğu gibi, terbiye eden, yetiştiren mânâsı da vardır. Yani Peygamber efendimiz, (Beni terbiye eden, Allah’tır. Benim her hareketim, Rabbimin arzusu istikâmetindedir) diyor. Allahü teâlâ, Necm sûresi 3. âyet-i kerîmesinde Peygamber efendimiz için, (O kendinden söylemez, vahyedileni söyler) buyuruluyor.
İmâm-ı Mâlik hazretleri, ne zaman Peygamber efendimizden bir hadîs-i şerîf nakledecek olsa, önce gusül abdesti alıp çamaşırlarını değiştirir, sonra kürsüye çıkardı. Temiz sarığıyla, temiz elbisesiyle, kürsünün iki tarafına sımsıkı tutunur, (Kâle Resûlullah…) yani (Resûlullah buyurdu ki...) diye söze başlayınca zangır zangır titrer, ancak sakinleştikten sonra hadîs-i şerîfi söyleyebilirdi.
İşte Peygamber efendimizden, gayrimüslimlerin ağzıyla, sıradan bir insan gibi bahsetmek, bir Müslümana yakışmaz. Edebe riayet etmek, ihlâsla bahsetmek gerekir. Peygamberimizi anlamayan, tanımayan zaten Müslüman olamaz, çünkü İslamiyet Ona gelmiştir. Onun hayatı, sözleri İslâmiyetin ta kendisidir.
.Kur’ân-ı kerîme saygı göstermelidir
2018-12-19 02:00:00
Kur'ân-ı kerîmi tecvide uygun ve güzel sesle okumalı, fakat teganni etmemelidir! Tegannî, harfleri, kelimeleri bozarak ırlamak demektir.
Edep ve nezaket medeniyeti -25-
Dinimizde, tazim ve hürmet edilmesi lazım olan şeylere saygı göstermek, imanın sahih ve makbul olmasının şartıdır. Kur’ân-ı kerîm okumak, bir ibadettir. Kur’ân-ı kerîmin üzerine ondan başka hiçbir şey koymamalıdır. Onu göbeğin altından aşağıda tutmamalı ve taşımamalıdır. Bunun için her Müslüman, Allah’ın kelâmı olan Kur’ân-ı kerîme daima hürmet etmeli ve saygı göstermelidir.
Kur’ân-ı kerîm okurken, bir sûreyi bitirmeden diğer sûreye geçmemeli ve her harfin hakkını vererek okumalıdır. Kur’ân-ı kerîmi, âyet âyet okumak evlâdır. Âyet-i kerîmeler bitince durmalıdır. Resûlullah efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” Kur’ân-ı kerîmi âyet âyet okurdu.
Kur’ân-ı kerîm okunurken, konuşmamalı ve onu mutlaka dinlemelidir. Kur’ân-ı kerîmi, para kazanmak için çarşı ve pazarlarda okuyarak geçim vâsıtası yapmamalıdır. Resûlullah efendimiz bir hadîs-i şerîfte; (Kur’ân-ı kerîm okuyunuz, fakat bunu geçim vâsıtası yapmayınız) buyurdu.
Kur'an-ı kerîm okurken; abdestli olmalı ve temiz bir yerde, kıbleye karşı diz üstü oturarak okumalıdır. Mushaf’a bakarak okumak, ezbere okumaktan daha sevaptır. Eûzü ve Besmele çekerek Kur'ân-ı kerîm okumaya başlamalı, manasını bilen de, bilmeyen de ağır ağır ve mümkünse, ağlayarak okumalıdır! Ağlayamayan kimse, ağlamaklı bir hâl için kendini zorlamalıdır. Kur'ân-ı kerîmi tecvide uygun ve güzel sesle okumalı, fakat teganni etmemelidir! Tegannî, harfleri, kelimeleri bozarak ırlamak demektir.
Kur'ân-ı kerîmi gaflet içinde okumamalı, okurken başka şeyler düşünmemelidir!
***
Küçük bir Anadolu kasabası olan Söğüt'te temeli atılmış bulunan Osmanlı Devletinin kurucusu Osman Gazi, hocası Şeyh Edebâli'nin evine misafir olmuştu. Yatsı namazını kıldıktan sonra, misafir odasına çekildi. Sedirin üzerinde serili yatağın üzerine uzanacağı sırada, gözüne duvarda asılı duran bir kitap ilişti. Hemen ayağı kalktı. Kitabın, Kur'ân-ı kerîm olduğunu anlayan Osman Gazi yatmaktan vazgeçti. Şeyh Edebâli, sabah namazına çağırmak için Osman Gazi'nin odasına girdiği zaman, onu diz çökmüş hâlde Kur'ân-ı kerîm okuyor vaziyette buldu. Şeyh Edebâli, ayrıca yatağın tertibinin hiç bozulmamış olduğunu da hayretle müşahede etti. Sonra, serilen döşeği beğenmedi zannıyla üzüntülü bir şekilde, Osman Gazi'ye, yatağa neden girmediğini sordu. İslamiyet’in aziz bayrağını, tam altı yüz sene üç kıtada dalgalandıracak olan bir imparatorluğun kurucusu Osman Gazi, ev sahibine şu cevabı verdi: “Duvarda asılı olan kitabın Kur'ân-ı kerîm olduğunu anladıktan sonra, bu odada ayağımı uzatarak yatmama imkân yoktu. Benim Kur'ân-ı kerîme karşı beslediğim hürmet ve saygı, onun bulunduğu odada uzanarak yatmama engel oldu!..”
.Allahü teâlâyı hiç unutmamalıdır...
2018-12-12 02:00:00
''Yedi kat gök ve yer ve bunların içindekiler, Allah’ı tesbih eder. Hiçbir varlık yok ki, Onu hamd ile tesbih etmesin. Fakat onların tesbihini anlayamazsınız!''
Edep ve nezaket medeniyeti -24-
İnsanın sevdiğini unutması, ona karşı edep ve saygısındaki kusurudur. Bizi yoktan var eden ve her an, muhtaç olduğumuz nimetleri bizlere bahşeden Rabbimizi hiç unutmamalıdır. Bu, dinde mühim bir vazifedir. Ona olan sevgimizin bir nişanı, edep ve saygının bir gereğidir. Seven, sevdiğini asla unutmamalı ve onu hep anmalıdır. Vazifeye gidip gelirken, iş yaparken ve her fırsatta Allahü teâlâyı hatırlamak, anmak büyük saadettir. Allahü teâlâ buyurdu ki: (İyi biliniz ki, kalpler ancak Allahü teâlâyı anmakla, itmînâna, rahat ve huzura kavuşur.) [Rad 28].
Rabbimizi unutarak, hatırlamaktan gâfil olmak büyük bedbahtlıktır. İnsan, sevdiğini her zaman hatırlar ve onu hiç unutmaz. İmanın temeli, Allahü teâlâyı sevmektir. Sevmenin alâmeti de, Onu çok anmaktır. Yani Allahü teâlâyı seven, Onu çok anar. Onu daima hatırlayan kimse de Allah’ı seviyor demektir. Canlı cansız her mahlûk, hayvanlar da dahil olmak üzere, yerde ve gökte bulunan canlı-cansız bütün mahlûkatın Allahü teâlâyı tesbih ve zikrettiğini Kur'an-ı kerîm haber veriyor:
(Yedi kat gök ve yer ve bunların içindekiler, Allah’ı tesbih eder. Hiçbir varlık yok ki, Onu hamd ile tesbih etmesin. Fakat onların tesbihini anlayamazsınız!) [İsra-44]
(Gökte olanlar, yerdekiler, kanatlarını çırparak uçan kuşlar, gerçekten Allah’ı hep tesbih ediyorlar.) [Nur-41]
Bekara sûresinin 152. âyetinde, (Beni zikredin ki, ben de sizi zikredeyim) buyuruluyor. İnsanın Allahü teâlâyı zikretmesi, Onu hatırlaması demektir. Allahü teâlânın zikretmesini de, İslam âlimleri şöyle açıklamışlardır: 1. Beni ibadetle anın, ben de sizi rahmetle anayım. 2. Beni dua ile anın, ben de sizi icabetle anayım. Yani duanızı kabul edeyim. 3. Beni dünyada anın, ben de sizi ahirette anayım. 4. Beni yalnızlıkta anın, ben de sizi toplulukta anayım. 5. Beni ihlâsla anarsanız, ben de sizi halasla [kurtuluşla] anarım.
Gâfiller arasında iken, Allahü teâlâyı anmak, emir ve yasaklarını konuşmak, herkesi iyiliğe teşvik etmek daha büyük sevaptır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Allahü teâlâyı anmak üzere toplananları, Melekler ve ilâhî rahmet kuşatır.) [Müslim]
(Sırf rızâ-i ilahî için toplanıp Allahü teâlâyı ananlara göklerden bir münadî, "Allahü teâlâ günahlarınızı sevaba çevirdi. Yerinizden mağfiret edilmiş olarak kalkın!" diye seslenir.) [İ. Ahmed]
(Bir toplulukta Allahü teâlânın ismi anılmaz ve peygamberine, salevât-ı şerîfe getirilmezse, kıyamette onlar, hasret ve nedamet çekerler.) [Tirmîzî]
Gâfil, Allahü teâlâyı anmayan, iyiliklerden haberi olmayan kimsedir. Böyle kimselerden uzak durmalıdır.
.Allahü teâlâ, tefekkür eden kullarını sever
2018-12-05 02:00:00
''Allah’ın kullarından Allah’a en sevgili olanlar; Güneş'i ve Ay'ı gözleyenler, Allah’ın kullarını Allah’a sevdirenler ve Allah’ı da kullarına sevdirenlerdir.''
Edep ve nezaket medeniyeti -23-
Allahü teâlâ, yerlerde ve göklerde bulunan mahlukları düşünerek ibret alanları sever. Sevgili Peygamberimiz buyurdular ki; (Allah’ın kullarından Allah’a en sevgili olanlar; Güneş'i ve Ay'ı gözleyenler, Allah’ın kullarını Allah’a sevdirenler ve Allah’ı da kullarına sevdirenlerdir.) [Beyhekî]
Her şeyi bir intizam ve düzen içinde yaratan Allahü teâlâdır. Cenâb-ı Hakkın varlığını, kudretini gösteren olayları inceleyen kimsenin imanı kuvvetlenir. Rabbimizi tefekkür, dört türlü olur:
1. Allahü teâlânın mahluklarındaki güzellik ve faydaları düşünmek, Ona inanıp Onu sevmeye sebep olur.
2. Onun vadettiği sevapları düşünmek, ibâdet yapmaya sebep olur.
3. Onun bildirdiği azapları düşünmek, Ondan korkmaya, kötülük etmemeye, günahtan kaçmaya sebep olur.
4. Onun nimetlerine, ihsanlarına karşılık, nefsine uyarak günah işlediğini, gaflet içinde yaşadığını düşünmek, Allah’tan utanmaya sebep olur.
Tefekkür ettiğimizde, ibret alacağımız şu hususlara bir bakalım:
1. İnsanlar, büyük bir süratle fezada tek başına dönmekte olan, içerisi ateş dolu yuvarlak bir gezegen üzerinde, sırf yer çekimi kuvveti ile kalarak yaşaması ne büyük bir olaydır. Dağlar, taşlar, denizler, canlı varlıklar, bitkiler nasıl bir büyük kudret sayesinde meydana gelebilmektedir.
2. Güneş, en yüksek ısıyı sağlar ve bitkilerin yetişmesini, bazılarının içinde ise, kimyevi değişiklikler yaparak, un, şeker ve daha başka maddelerin meydana gelmesini temin eder.
3. İnsan, kendi vücudunun ne muazzam bir fabrika ve laboratuvar olduğunun farkında değildir. Halbuki, yalnız nefes alıp vermek bile büyük bir kimya olayıdır.
4. Sindirim sistemi ise sanki bir fabrikadır. Ağızla alınan gıda maddeleri ve içecekler, mide ve bağırsaklarda parçalanıp öğütüldükten sonra, vücuda faydalı kısmı, ince bağırsaklarda süzülerek kana karışmakta ve posası dışarı atılmaktadır.
5. İnsanın vücudunda çok karışık formüllü maddeler imal eden, türlü türlü kimya reaksiyonları meydana getiren, analiz yapan, tasfiye eden ve zehirleri yok eden, yaraları tedavi eden, mikroplarla mücadele ve onları yok etme sistemi de mevcuttur.
6. Kalp ise, hiç durmadan işleyen muazzam bir pompadır. Bütün bu maddi mükemmellik yanında anlama, düşünme, ezberleme, hatırlama, hüküm ve karar verme gibi çok muazzam, manevi kudretler de bulunmaktadır. Bu kudretlerin kıymetini ölçmek, insanlar için imkânsızdır. Demek ki, insanın bedeni yanında bir de ruhu mevcuttur.
Ancak şunu da hiç unutmamalıyız ki, canlı-cansız bütün varlıklardaki bu nizamı inceleyerek, bir yaratıcının bulunduğuna inanan kimse, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın bildirdiklerinin hepsine inanmadıkça Müslüman olmaz.
.Allahü teâlâyı tefekkür etmek ibâdettir
2018-11-28 02:00:00
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) buyurdu ki: "Allahü teâlânın yarattıkları üzerinde düşünün, zâtı hakkında düşünmeyin!)
Edep ve nezaket medeniyeti -22-
Her Müslümanın öğrenmesi, inanması ve tâbi olması lazım olan farzlardan biri de, Allahü teâlânın varlığını tefekkür etmektir. Rabbimizin, azametini, büyüklüğünü düşünmektir. Onun şânına ve şerefine saygı ve hürmette kusur etmemektir. Bunu yapmak, dinimizde önemli bir ibadettir. Tefekkür; kulun kendi âcizliğini ve günahlarını, Rabbimizin yarattığı bütün varlıkları ve bunlar arasındaki ahenk ve intizam ile kendisinin yaratılışındaki mükemmelliği düşünmek, böylece Allahü teâlânın yarattığı şeylerden ibret almaktır. Kur’ân-ı kerîmde iyiler övülürken buyuruluyor ki: (Onlar ayakta iken, otururken, yanları üstüne yatarken hep Allah’ı anarlar, göklerin ve yerin yaratılışını inceden inceye düşünürler. “Ey Rabbimiz, sen bunları boşuna yaratmadın. Sen [boş, manasız şeyler yaratmaktan] münezzehsin. Bizi Cehennem azâbından koru!” derler.) [Âl-i İmran 191]
Peygamber Efendimiz de buyurdular ki:
(Allahü teâlânın yarattıkları üzerinde düşünün, zâtı hakkında düşünmeyin!) [Beyhekî]
(Tefekkür gibi kıymetli ibâdet yoktur.) [İbni Hibban]
(Biraz tefekkür, bir sene [nâfile] ibadetten kıymetlidir.) [K. Saadet]
(“Göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardından gelişinde [uzayıp kısalmasında] akıl sahipleri için elbette ibret verici deliller var” [Âl-i İmran 190] âyeti varken nasıl ağlamayayım? Bu âyeti okuyup da tefekkür etmeyene yazıklar olsun!) [İ. Hibbân]
İslâm âlimlerinden bazıları, tefekkür hakkında şunları söylediler:
Tefekkür, insanı bilgi sahibi yapar. Bilgili olan da amel eder. (Vehb bin Münebbih)
Tefekkür, kişinin iyilik ve kötülüğünü gösteren bir aynadır. (Fudayl bin Iyâd)
Tefekkür, zekâyı açar. (İmam-ı Şâfiî)
Dünyayı çok düşünmek, âhirete perdedir. Âhireti düşünmek ise, gafletten kurtarıp hikmet konuşturur. (Ebû Süleyman-ı Dârânî)
Mümin, her fırsatta Allahü teâlânın yarattıklarına bakıp Onu tefekkür etmelidir. Mesela eline bakmalı. Parmakları olmasaydı, bir şeyi tutup alması ne kadar zor olurdu. Yahut parmakları hiç kıvrılmasaydı, eller hiç olmasaydı, gözümüz olmasaydı, gözümüz başka yerde olsaydı, hâlimiz nasıl olurdu? Tırnağın devamlı büyüdüğü gibi, dişlerimiz de büyüseydi ne olurdu? Dişlerimiz kemikle beraber olsaydı, çürüyünce nasıl çekilecekti? Saç uzadığı hâlde, kaşın ve kirpiğin uzamadığını düşünmeli. İnsan kavak gibi büyüyüp gitseydi, ne olurdu? Bitkilerin, meyvelerin yaratılışını, yıldızların, gezegenlerin bir ahenk içinde oluşunu düşünmeli. Bunları ne kadar mükemmel yarattığı için Allahü teâlâya hamd etmeli! Böylece insanın imanı da kuvvetlenir.
.Rabbimize karşı kulluk vazifelerimiz
2018-11-21 02:00:00
Rabbimizin emir ve yasaklarına riayet etmek hususunda çok gayret göstermeli ve ona itâatsizlik etmekten çok korkmalıdır. Allah’ın gazabının günahlar içinde saklı olduğunu hiç unutmamalıdır.
Edep ve nezaket medeniyeti-21
Her Müslümanın birinci vazifesi, bizleri yoktan var eden ve varlıkta durduran Rabbimizi tanımak ve ona iman etmektir. Rabbimize edep ve saygıda kusur etmemektir. Cenab-ı Hak bir hadîs-i kudsîde, (Ben gizli bir hazine idim, bilinmek istedim ve kâinatı yarattım) ve Zâriyât sûresi 56. âyet-i kerîmesinde, (Ben, cinleri ve insanları yalnız beni tanıyıp kulluk etsinler diye yarattım) buyurmaktadır. Rabbimize karşı kulluk vazifelerimizi özetle şöyle sıralayabiliriz:
1. Kulluk, Allahü teâlânın varlığına ve birliğine, eşi ve benzeri bulunmadığına, hiçbir kimseye muhtaç olmadığına, herkesin ve her şeyin ona muhtaç olduğuna inanmaktır. Zatının nasıl olduğunu düşünmeden, yalnız sıfatlarını, isimlerini ve fiillerini öğrenip öyle kabul etmektir.
2. Kulluk, Rabbimizin gönderdiği İslam’ın emir ve yasaklarını inkar etmekten ve böylece küfre düşmekten çok korkmaktır. Çünkü (Küfürden teberrî etmedikçe tevelli olmaz) sözü çok meşhurdur. Yani, küfürden ve kâfirlerden uzak durmadıkça, Allah’a dost olunamaz. Bunun için, Onun düşmanlarını asla sevmemelidir.
3. Kulluk, Rabbimizin imandan sonra en mühim emri olan namazı, seve seve ve hiç üşenmeden vaktinde kılmak ve diğer ibadetlerimizi aksatmadan zamanında yapmaktır.
4. Kulluk, Rabbimizin bütün kullarına şefkat ve merhamet göstermek ve böylece onun rızasına kavuşmaya çalışmaktır.
5. Kulluk, Rabbimizi her zaman ve her yerde dilimizle zikretmek ve onu bütün ayıp ve kusurlardan tenzih etmektir.
6. Kulluk, Rabbimizin emir ve yasaklarına riayet etmek hususunda çok gayret göstermek ve ona itâatsizlik etmekten çok korkmaktır. Allah’ın gazabının günahlar içinde saklı olduğunu hiç unutmamaktır.
7. Kulluk, Allahü teâlâyı çok sevmek ve nimetlerine daima hamdetmek ve şükretmektir. İnsanlara her nimeti gönderen Allah’a şükretmek, bu sevginin alâmetidir. Şükretmek, onun emir ve yasaklarına uymakla olur. Bu sevgi, Allah’a karşı kulluk vazifeleri olan ibadetlerini yapma arzusunu da çoğaltır.
8. Kulluk, Rabbimizin takdirine rıza göstermek ve (Kadere iman eden, kederden emin olur) hadîs-i şerîfini hiç unutmamaktır. Dert ve belâlara sabretmektir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Allahü teâlâ buyurdu ki: Belâ gönderdiğim kimseler sabredip insanlara şikâyet etmezse, onlara imanla ölmeyi nasip ederim.)
9. Kulluk, Rabbimize karşı işlediğimiz hata ve kusurlarımıza pişman olmak ve bunun için ondandan özür dilemektir. Buna (tevbe etmek) denir. Peygamber efendimiz, (Günahından tevbe eden, hiç günah işlememiş gibidir) buyurdular.
2018-11-14 02:00:00
İbadet etmek tatlı ve kolay geliyorsa, günah işlemek kendisine acı ve sıkıntı veriyorsa, o kimseden Allahü teâlâ razıdır.
Edep ve nezaket medeniyeti -20-
Allahü teâlânın sevgine ve rızasına kavuşmak için, Ona ve bütün kullarına karşı edep ve saygı göstermek ve daima tevazu sahibi olmak lâzımdır. İşte bunun için, (Hiçbir bî-edep, vâsıl-ı ilallah olamaz) sözü, Allah dostlarının vazgeçilmez şiarı olmuştur. Yani hiçbir edepsiz, Allahü teâlânın rızasına kavuşmaz ve Onun sevdiği kimselerden olamaz.
İsrailoğulları, Mûsa aleyhisselama, (Ne yaparsak Allah bizden râzı olur?) diye sual sorduklarında Allahü teâlâ, (Onlar benden razı olurlarsa, ben de onlardan razı olurum) buyurdu. Yani başına gelen belalara katlanmak, ona buna şikâyet etmemek, Allah’tan gelen her şeye razı olmaktır.
Bir kimsenin, Allahü teâlânın kendisinden razı olup olmadığını anlaması, iki şeyle mümkündür: İbadet etmek tatlı ve kolay geliyorsa, günah işlemek kendisine acı ve sıkıntı veriyorsa, o kimseden Allahü teâlâ razıdır.
Allahü teâlânın takdirine razı olmalıdır! Hadîs-i kudsîde Cenâb-ı Hak buyurdu ki: (Kaza ve kaderime razı olmayan, beğenmeyen, verdiğim nimetlere şükretmeyen benden başka Rab arasın!) [Taberani]
Allahü teâlânın, bir kulunu sevdiğinin ve ondan razı olduğunun iki alâmeti vardır: Birincisi, Ona tam iman etmiş olmak, yani hiç şüphe etmeden, doğru bir şekilde, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi inanmaktır. İkincisi, Onun kullarının dünyasına ve âhiretine hizmet etmektir. Dünyasına hizmet etmek, mesela bir işini görmek, maddi yardımda bulunmak, çok sevap olur. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (İnsanlar, Allah’ın ıyâlidir [kullarıdır], Allahü teâlânın en çok sevdiği kimse, onun ıyâline iyilik edendir.) [Bezzar
Bir kimseyi ateşte yanarken kurtarmak çok kıymetlidir. Fakat bu, ebedî Cehennem ateşinden kurtarmak yanında hiç kalır. Bunun için, hizmetin en kıymetlisi, insanlara âhireti için yardımcı olmaktır. Onların Müslüman olmasına ve dinini doğru olarak öğrenmesine vesile olmak için çalışmaktır. Bugün için, bunun en kolay yolu da, uygun bir din kitabını bulup ona hediye etmektir. Dinimizde bu hizmetin adına "Emr-i ma’rûf yapmak" denir...
Allahü teâlânın rızasına kavuşmak isteyen kimse, her şeyden önce doğru bir imana sahip olmalıdır. Allahın dostları olan Müslümanları çok sevmeli, düşmanlarına muhabbet beslememelidir. Beş vakit namazı vaktinde ve cemaatle seve seve kılmalıdır. Her amelinde ve ibadetinde, Resûlullahın sünnetlerine uymalı, bid’atlerden çok sakınmalıdır. Rabbimizin sevdiği ve seçtiği sâlih kulları gibi olmaya çalışmalı ve (İnsanın dini, arkadaşının dini gibidir) hadis-i şerîfini hiç unutmamalıdır.
.İnsanların dünyadaki en büyük başarısı
2018-11-07 02:00:00
Rabbimize karşı en büyük hürmet ve saygı, Onun rızasını kazanmakla yapılmış olur. Dünyada en büyük başarı, Rabbimizin rızasını kazanmaktır...
Edep ve nezaket medeniyeti -19-
Allahü tealanın razı olmadığı hiçbir işin, kıymeti ve değeri yoktur. Âhirette hiçbir faydasını göremeyecektir. İnsanların nazarında basit görülen, fakat Onun beğenip yapılmasına izin verdiği bir iş, Onun rızasını kazanmaya sebep olur. Hatta bütün kusurlarımızın affedilmesine vesile olabilir. Bazen çok zahmetli ve pahalı işlerimiz ise, Onun beğenmediği ve karşılığında hiçbir mükafat vermeyeceği amellerimiz olabilir. Bunun için, (Rıza-i Bârî bahâ [para, pul] ile değil, bahane ile tahsil olunur) sözü çok meşhur olmuştur.
Bir ömür boyu hayat sürdükten sonra, Onun razı olmadığı bir kul olarak huzuruna varmak, ne büyük bir bedbahtlıktır! İnsanın en büyük felaketi, Rabbimizin gazabına sebep olacak bir şekilde yaşamaktır. Bunun başında ise, kâfir olmak ve kâfir olarak ölmek gelir. Böyle kimselerin hiçbir ameli ve iyiliği, kendilerini âhirette Cehennem azâbından kurtaramaz. Sonsuz olarak Cehennemde kalmasına sebep olur. Hâlbuki O, İslam dininin emir ve yasaklarına uygun olarak hayat sürenlerden razıdır. Bunları beğendiğini ve hepsinden razı olduğunu bildirmektedir. İslâmiyete uygun olarak ihlas ile yapılan, zerre kadar bir hayır ve iyiliğin karşılığını elbette vereceğini söz vermektedir.
Ebedî saadet yurdu olan Cennete girmek ve orada sonsuz nimetlere kavuşmak, dünyada iken iman etmeye ve son nefeste iman ile ölmeye bağlıdır. Hadîs-i kudsîde Cenab-ı Hak buyurdu ki: (Lâ ilâhe illallah [söylemek], benim kal’amdır. Kim onu söylerse, kal’ama girmiş olur. Kal’ama giren de, azâbımdan emin olur.) Yine bu hususta, Sevgili Peygamberimiz de şöyle haber verdiler: (Bir kimsenin son sözü, Lâ ilâhe illallah olursa, muhakkak Cennete girer.)
İş böyle olunca, insanların dünyadaki en büyük başarısı, iman etmek ve iman ile ölmektir. İman ve hidayete kavuşmak, bir nesep işi değil, nasip işidir. Bunun için, dua alacak çok iş yapmalıdır. Herkesin duasını almaya gayret göstermeli ve kimsenin bedduasını almamalıdır. Bu hususta Rabbimize çok dua etmeli ve yalvarmalıdır. Namazın her rek’atinde okunması emredilen "Fâtiha-i şerîfe"yi çok okumalı ve burada Rabbimizin bizlere öğrettiği şu duayı tekrar etmelidir: (Bizi [itikâdımızda, fiillerimizde ve sözlerimizde ve ahlâkımızda ifrât ve tefrît arasında orta yol olan] doğru yolda bulundur. [Dîn-i islâm ve sünnet-i enâm “aleyhissalatü vesselâm” olan sırât-ı müstakîmde bizi sâbit eyle.] Bizi kendilerine [lütuf ve ihsânın ile] nimet verdiğin kimselerin [Peygamberlerin, Velîlerin ve Sıddîklerin] yolunda bulundur. [Hakkı kabul etmeyip] senin gazabına uğrayanların ve sapıkların yolunda bulundurma! [Yâ Rabbî. Âmîn: Kabul buyur Allahım!]) [Fâtiha 6-7]
.Rabbimizi kimseye şikâyet etmemelidir!
2018-10-31 02:00:00
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: ''Allahü teala buyurdu ki: Belâ gönderdiğim kimseler sabredip insanlara şikâyet etmezse, onlara imanla ölmeyi nasip ederim.''
Edep ve nezaket medeniyeti -18-
Yüce Rabbimize karşı edep ve saygı göstermek, yaratılan her kulun mühim vazifesidir. Bu da, Onu kimseye şikâyet etmemekle başlar. Şikâyet eden, hiçbir yerde sevilmez. Rabbimizin yarattığı işlerine karışmak ve müdahale etmek için, hiç kimseye izin verilmemiştir. Kur’ân-ı kerîmde, (O, dilediğini yapan ve yaratandır) buyuruldu.
Rabbimizin bizlere ihsan ettiği nimetlerine şükretmekle vazifeli olduğumuz gibi, Onun bizleri imtihan etmek, denemek için yarattığı dert ve sıkıntılara da, sabretmekle emrolunduk. Bunun için, Rabbimizin gerçek dostları her zaman, (Kahrın da hoş, lütfun da hoş!) diyebilmişlerdir. Allahü teâlânın emirlerini yapmak veya bir günahtan kaçınmak, ancak sabırla ele geçer. Peygamberimize, “İman nedir?” diye sual edildiğinde: (Sabırdır) buyurdu. Kur’ân-ı kerîmde yetmişten fazla yerde, sabrın fazileti ve sabredenlerin sevaplarının hesapsız verileceği bildiriliyor. Allahü teâlâ, (Sabredenlerin âhiretteki ecirleri, sevapları sayısızdır) buyurmaktadır.
Sabrın fazileti, üstünlüğü o kadar büyüktür ki, Allahü teâlâ sabrı çok aziz eyledi ve herkese sabır nimetini vermedi. Peygamberler ve evliyası ile dostlarından çok az insan bu nimete kavuşmuştur.
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Allahü teala buyurdu ki: Belâ gönderdiğim kimseler sabredip insanlara şikâyet etmezse, onlara imanla ölmeyi nasip ederim.)
Evliyanın büyüklerinden Şakik-i Belhi hazretleri buyurdu ki: “Musîbete sabretmeyip feryat eden, Allahü teâlâya kafa tutmuş olur! Ağlamak, sızlamak belâ ve musîbeti geri çevirmez.”
Eshâb-ı kirâmdan, Peygamberimizin süt halası Ümmü Süleym hazretleri şöyle anlatıyor:
Çocuğum hastaydı. Babası Ebû Talha bir yere gitmişti. Oğlum öldü. Üzerini örttüm, babası döndüğünde: “Nasıl hasta oldu?” diye sordu. “Bu geceden daha iyi bir gece geçirmedi” dedim. Sonra yemek getirdim, yedi. Her zamankinden daha çok süslendim. Sevinçli görünüyordum. Ona “Komşumuza âriyet olarak, kullanmak üzere bir şey verdim. Bir zaman sonra geri isteyince, sanki o malı temelli vermişim gibi istemeyerek iade etti. Üstelik de ağladı. Ebû Talha hayretle dedi ki: “Şaşılacak şey! Ne akılsız insanlar bunlar? Emânet verilen şeyi geri isteyince, hiç iâde etmek zor gelir mi?” Hemen şöyle cevap erdim: “Senin oğlun bize Allahü teâlânın bir hediyesi idi. Yanımızda emânet olarak duruyordu. Bugün geri isteyip aldı...” Ebû Talha, güzel sabır göstererek: “Hepimiz Allah’a döneceğiz” dedi ve sabah olunca, bu durumu Resûlullah’a anlattı. Efendimiz de buyurdu ki: (Dünkü geceniz mübarek olsun! Büyük bir gece geçirdiniz. Cennete girdiğimde Ebû Talha’nın hanımı Rumeysa’yı orada gördüm.)
.Allahü tealanın ihsanı...
2018-10-24 02:00:00
Benî İsrail’de çok ibadet eden biri vardı. Ölünce kendisine Allahü tealanın ihsanı ile mi, yoksa makbul ameliyle mi cennete girmek istediği sorulur.
Edep ve nezaket medeniyeti-17-
Rabbimizin ihsanı ile dünyaya insan olarak geldik. Dileseydi, ot, çöp ve böcek olarak da yaratabilirdi. O dilemeseydi, iman etmek şerefine de kavuşamazdık. Allahü tealanın ihsanı olmadan, kimse Cennete de giremez.
Sevgili Peygamberimiz şöyle bildiriyor: (Benî İsrail’de çok ibadet eden biri vardı. Beş yüz yıl ibadet etmişti. Deniz ortasında bir adada bulunuyordu. Allahü teala, ona tatlı su çıkarmıştı. Bir de nar ağacı yaratmıştı. Her gün nar verirdi. Âbidin duası üzerine Allahü teala, ruhunu secdede iken aldı. Şimdi hâlâ secde halindedir. Kıyamet günü bu âbid diriltilir. Allahü tealanın ihsanı ile mi, yoksa beş yüz yıllık makbul ameliyle mi cennete girmek istediği sorulur. Âbid "Ben kendi amelimle cennete girmek isterim" der. Melekler, beş yüz yıllık kabul olmuş amelini hesap ederler. Bu kadar amelin, sadece bir gözün şükrünü bile eda edemediği meydana çıkar. Melekler, Cenab-ı Hakk’ın emriyle Cehenneme götürürler. O zaman âbid olan kul der ki: "Ya Rabbî! Beni fazlın ve ihsanınla cennete koy." "Ey kulum seni yoktan kim yarattı?" "Sen yarattın ya Rabbî!" "Senin yaratılışın kendin tarafından mı oldu, yoksa benim ihsanım ve rahmetimle mi oldu?" "Senin rahmetinle oldu ya Rabbi!" "Seni bir adaya indirdim. Orada sana tatlı su yarattım. Senede bir defa meyve veren ağaçtan her gün nar bitirdim. Sonra ruhunu secdede iken almamı istedin, öyle yaptım. Bütün bunları senin için kim yaptı?" "Sen yaptın ya Rabbi!" "Benim rahmetim ve fazlım ile Cennete gir!")
***
Zamanın birinde, hükümdarın oğlu attan düşüp boyun kemikleri birbirine girmişti. Öyle ki, boynu fil boynu gibi gövdesine battı. Başını çevirebilmek için bütün gövdesini döndürüyordu. Ülkesindeki bütün doktorlar tedavisinde âciz kaldılar. Başka ülkeden gelen bir doktor, başını eski hâline getirebildi ve damarlarıyla kemiklerini düzeltti. O doktor olmasaydı şehzade sakat kalacak, belki de ölüp gidecekti.
Şehzadeyi tedavi eden doktor, iyi olduktan sonra şehzadeyi ve babasını ziyarete gitti. Yapılan bu iyiliği takdir etmeyen nankör hükümdar ile şehzade, ona hiç yüz vermediler. Doktor, kendisine reva görülen bu muameleden çok müteessir oldu, incindi. Hükümdar ile oğlu utanacakları yerde, doktor utanarak başını yere eğdi. Kalkıp giderken şöyle mırıldanıyordu:
-Ben onun boynunu çevirip eski hâline koymasaydım bugün yüzünü benden çeviremezdi.
Doktor gördüğü bu hakaret karşısında hükümdarla oğlundan öç almak üzere ona bir tohum gönderdi ve şu haberi yolladı:
-Şehzade bu tohumu, buhurdana koyup yaksın! Çok güzel ve şifalı bir tütsüdür.
Şehzade, doktorun gönderdiği o tohumu yaktıktan sonra dumanından aksırdı. Aksırınca da başı eskisi gibi çarpıldı. Padişahın emriyle o doktoru çok aradılar, fakat bir türlü bulamadılar. Kendisinden özür dileyeceklerdi. Ne çare ki iş işten geçmişti.
Cenab-ı Hakk’a şükürden yüz çevirme ki, yarın mahşer günü boynu bükük kalmayasın.
.Aza şükretmeyen çoğa şükredemez"
2018-10-17 02:00:00
Nimetlere şükür, din ve dünya nimetlerinin artmasına sebep olmaktadır. Nimet umumi olunca, insan bunları görmez ve nimetin kıymetini bilmez.
Edep ve nezaket medeniyeti -16-
Müslümanın, Rabbine karşı göstereceği edep ve nezaketinden biri de, Onun verdiği nimetlerine şükretmektir. Şükür, çok kıymetli ve yüksek bir mertebe olmakla beraber Allahü teala (Şükredenler azdır) buyurdu. Sevgili Peygamberimiz de; (Nimet, yabanî bir kuştur. Ayağını şükürle bağlayın, uçup gitmesin!) buyurmuştur.
Şükür, Allahü tealaya verdiği nimetleri ile âsi olmamak, yani Onun nimetini, râzı olmadığı şeylerde kullanmamaktır. Şükür, nimeti Allahü tealadan bilmek ve kendini şükürden âciz görmektir. Allahü tealanın nimetlerini dile getirmeye hamdetmek, râzı olduğu şekilde kullanmaya da şükretmek denir.
Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: (İnsanlara teşekkür etmeyen, Allahü tealaya şükretmiş olmaz. Aza şükretmeyen, çoğa şükredemez. Allahü tealanın nimetlerini dille söylememiz şükür, hiç bahsetmememiz ise nimete küfürdür. Birlik rahmet, ayrılık azaptır.)
Bir kul, Allahü tealanın nimetlerini düşünüp, her bir nimeti için “Elhamdülillah” derse, sonra o nimetleri Rabbimizin râzı olduğu şekilde kullanırsa ve yaptığı her işinde de İslâmiyetin emirlerine uyarsa hakiki şükrü yapmış olur. Bunun için Allahü teala, (Şükrederseniz elbette size nimetimi artırırım. Eğer nankörlük ederseniz azâbım çok şiddetlidir) buyurmaktadır.
Nimetlere şükür, din ve dünya nimetlerinin artmasına sebep olmaktadır. Nimet umumi olunca, insan bunları görmez ve nimetin kıymetini bilmez. Bir nimetin kıymetini, nimete kavuşmayana sormalıdır. Gençliğin kıymetini yaşlananlar, sıhhatin kıymetini hastalar, rahatın kıymetini sıkıntı içinde olanlar, zenginliğin kıymetini fakirler, hayatın kıymetini ölüler bilir. Allahü teala, (Sizlere, gizli açık nimetler verdim) buyuruyor. Açık ve gizli nimetin ne olduğunu Peygamberimiz Efendimiz, (Açık nimet, her uzuv düzgün, güzel yaratılmış olmak, gizli nimet ise güzel ahlaktır) mealindeki hadis-i şerifi ile açıklamıştır. (Şükür, imanın yarısıdır) buyuruldu. Bir nimeti, Allahü tealanın sevdiği ve istediği yerde kullanınca, ona şükür yapılmış olur.
Şükür; hem kalb, hem dil ve hem de beden ile olur. Kalbin şükrü, iman etmektir. Dilin şükrü, Allahü tealayı hatırlayıp söylemektir. Bütün bedenin şükrü ise, namaz kılmakla yapılmış olur. Ayrıca kalp ile şükür, herkes için iyilik istemektir. Dil ile şükür ise, nimeti değil, nimet sahibini görerek şükrünü açıkça ifade edip “Elhamdülillah” demektir. Beden ile şükür ise, bütün uzuvları, Allahü tealanın bir nimeti bilmek ve onları ne için yaratılmışsa o yerde kullanmaktır...
.Nimete kavuşan daima hamd etmelidir...
2018-10-10 02:00:00
Rabbimizin kullarına ihsan ettiği akıl nimeti olmasaydı, insanlık şerefi yok olurdu. Akıl sahiplerine ihsan edilen en büyük nimet ise, iman ile şereflenmektir.
Edep ve nezaket medeniyeti -16-
Yüce Rabbimize karşı göstereceğimiz edep ve saygıdan biri de, Onun bize verdiği sayısız nimetleri için kendisine hamd ve şükür etmektir. Hamd, bütün nimetleri Allahü teâlânın yarattığına ve gönderdiğine inanmak ve söylemek demektir. Şükür ise, bütün nimetleri İslâmiyete uygun olarak kullanmak demektir. Nimet, dünyada ve âhirette faydası olan şey demektir. Kavuştuğmuz her nimet için, (Elhamdülillah hâzâ min fadl-i Rabbî) diyerek, bunların hepsinin Rabbimizin ihsanından olduğunu düşünmeli ve yine (Elhamdülillahi alâ külli hâl, sivel-küfri ved-dalâl) diyerek, küfürden ve sapıklıktan başka her hâlimize hamd etmelidir.
Rabbimizin kullarına ihsan ettiği akıl nimeti olmasaydı, insanlık şerefi yok olurdu. Akıl sahiplerine ihsan edilen en büyük nimet ise, iman ile şereflenmektir. İman ve hidayet, bir nesep işi değil, bir nasip işidir. Rabbimizin bir lütfudur. Seyyid Abdulhakim-i Arvasî hazretleri, her sohbetinde “Allah, bir kuluna iman verdi, ona ne vermedi ki? İman nasip etmediği kullarına verdiği diğer şeyler ise ne ki?..” buyururlardı. Küfürle biten bir hayatın sonu, ebedî olarak cehennemde kalmaktır. Sonu iman ile biten bir hayat ise, insanı sonsuz olarak Cennette kalmak nimetine kavuşturur.
Rabbimizin ihsan ettiği iman nimetine (Elhamdülillahi alâ dîn-il-İslâm ve alâ tevfîk-ıl-îmân ve alâ hidâyet-ir-Rahmân) diyerek daima hamd etmelidir. Bunun manası, “İslâm dini üzere bulunduğumuzdan ve iman etmekte muvaffak olduğumuzdan ve Rahmânın ihsan ettiği hidâyet üzere bulunduğumuzdan dolayı Allahımıza hamd olsun” demektir.
İman nimetinin şükrü için iki şeyi muhakkak yapmalıdır. Birisi, bu nimete başkalarının da kavuşmasına vesile olmalı ve bunun için gayret göstermelidir. İslâmiyeti doğru öğreten kitapları bulup herkese ulaştırmaya çalışmalıdır. Diğeri de, Müslüman kardeşlerini çok sevmelidir. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: (Bir kimse, kendisi için istediği bir şeyi, din kardeşi için de istemedikçe tam ve olgun bir iman sahibi olamaz.)
Günlük hayatımızda ihtiyacımız olan hava, su, ışık ve diğer gıda maddelerini bulabilmek bir nimettir. Bunları yiyip içebilmek, yer ve içerken her birinden ayrıca lezzet almak da ayrı bir nimettir. Yedikten ve içtikten sonra zararlı olanlarını dışarı çıkarabilmek ise yine ayrı bir nimettir. Bunun için yemekten sonra dua ederek, yediğimiz ve içtiğimiz nimetler için Rabbimize hamd etmelidir: (Elhamdülillahillezî eşbe’anâ ve ervânâ min gayri havlin minnâ ve la kuvveh.) Mânası, “Bizim gücümüz-kuvvetimiz olmadan, bizi nimetleri ile doyuran ve susuzluğumuzu gideren Allahü teâlâya hamd olsun!” demektir.
.İnsanlar, bitmeyen sıkıntılarından nasıl kurtulur?
2018-10-03 02:00:00
Bugün insanlar, İslâmiyeti terk ettikleri için, yani Allahü teâlânın emirlerine ve yasaklarına uymadıkları için dünyada bereket kalmadı.
Edep ve nezaket medeniyeti -15-
İslâmiyet, insanlığın kurtuluşu için hazırlanmış ilahî bir reçetedir. Allahü teâlânın, kulları için hazırladığı bir yol haritasıdır. Buna uyan, dünyada ve âhirette rahat ve huzura kavuşur. İslâmiyete uygun yaşamayan kimsenin ömründe bereket kalmaz ve sıkıntıları da bitmez. Bugün insanlar, İslâmiyeti terk ettikleri için, yani Allahü teâlânın emirlerine ve yasaklarına uymadıkları için ve İslâm dîninin gösterdiği râhat ve huzur yolundan ayrıldıkları için, dünyada bereket kalmadı. Rızıklar azaldı. Tâhâ sûresinde yüzyirmidördüncü âyet-i kerîmesinde meâlen, (Beni unutursanız rızıklarınızı kısarım) buyuruldu. Bunun için, îmân rızkı, sıhhat rızkı, gıda rızkı, insanlık ve merhamet rızkı ve daha nice rızıklar azaldı. (Hâşâ, zulmetmez kuluna Hüdâsı, herkesin çektiği kendi cezâsı) sözü, Nahl sûresinin otuzüçüncü âyetinden alınmıştır. Bugünkü küfür karanlıkları ve Allahü teâlâyı, Peygamberi “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”, islâmiyeti unutmanın bereketsizlikleri ve sıkıntıları içinde, insan gece gündüz, kadınlı erkekli çalışıp, bir âilenin nafakasını, rahat yaşamasını temin edemez hâle gelmiştir. Allahü teâlâya inanmadıkça, Onun bildirdiği islâm dînine uymadıkça, Onun Peygamberinin güzel ahlâkı ile bezenilmedikçe, beş vakit namazı vaktinde kılmadıkça, dalâlet, felâket akıntısını durdurmak imkânsızdır.
Merhum Hüseyin Hilmi Işık “rahmetullahi aleyh” hâtıralarının birinde şöyle buyurmuştu:
''Sekiz-on yaşlarındaydım. Eyüp Sultan Camiinde imam efendi, namazdan sonra 'Yâ Rabbî! Müslümanları, beldemizi, memleketimizi vesâir bilâd-i İslâmiyeyi kaht-u galâdan, tâûn-u vebâdan, şemâtet-i a’dâdan muhafaza eyle!' diye dua ederdi. Biz de (Âmin) derdik. Şimdi böyle dua eden kalmadı. Şemâtet, sevinmek demek. Şemâtet-i a’dâdan, düşmanların sevinmesinden demektir. Düşmanlar ne zaman sevinir? Müslümanlara bir felâket geldiğinde sevinir. Elhamdülillah, Allahü teâlâ her rızkı yaratıp kullarına veriyor. Ama sıkıyor, daraltıyor. Buna enflasyon diyorlar. Allahü teâlâ, Tâhâ sûresi 124. âyet-i kerîmesinde (Eğer beni unutursanız, emirlerimi yapmazsanız, şerîatime uymazsanız, rızkınızı kısarım) buyuruyor. İşte enflasyon, oradan geliyor. Buna galâ, pahalılık denir. İhtiyaç malzemeleri piyasada bulunmazsa, ona da kaht, kıtlık denir. Bulunur, fakat çok pahalı olursa, ona da galâ denir... Şimdi her şey pahalı. Halbuki İslâmiyet yaşansa, bereket olur...”
.Allah'ı unutmak, rızıkların azalmasına sebep olur...
2018-09-26 02:00:00
Bugün insanlar, dinimizin gösterdiği huzur yolundan ayrıldıkları için, dünyada bereket kalmadı, rızıklar azaldı. Günah işlemek moda oldu...
Edep ve nezaket medeniyeti -14-
Allahü tealaya kulluk yapmak için yaratılmış olan insanoğlunun, kendini yoktan var eden ve varlıkta durduran Rabbine karşı en büyük kusuru, Onu unutmasıdır. Emir ve yasaklarına uymayı hiç aklına bile getirmemesi, Ondan tamamen yüz çevirmesidir. Maalesef bugün insanlar, dinimizin gösterdiği huzur yolundan ayrıldıkları için, dünyada bereket kalmadı, rızıklar azaldı. Günah işlemek moda oldu. Bu saygısızlık hâlleri de, rızıkların daralmasına sebep oluyor. Çünkü, rızkı veren Cenâb-ı Hak, (Beni unutursanız, rızkınızı kısarım) buyuruyor. Çok şükür ki, (Yok ederim) buyurmuyor. Kul, bir gün Allah’ı hatırlayabilir diye, kapı temelli kapatılmıyor. Günümüzde fitneden, beladan, büyüden geçilmiyor. İmansızlık arttıkça, her türlü felaket beraberinde geliyor. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uyulmaz, mesela beş vakit namaz kılınmazsa, felâketi durdurmak imkânsız olur ve dört türlü rızık daralır:
1- İman rızkı azalır: İman tehlikeye girer. İmansızlık artar, küfür ve felaket yayılır. İmanı korumak için Allahü teâlâyı unutmamak gerekir. Lüzumundan fazla kullanılan teknoloji ve aşırı sürat, insanlara Allah’ı unutturuyor ve dolayısıyla imansızlık tehlikesi baş gösteriyor. Pilot pilotluğunu, şoför şoförlüğünü unutursa kaza olur. Bugün haram helâl birbirine karışmış, iman her an kaybedilebilir. Bir haram hafife alınır veya bir farza önem verilmezse küfre girilir.
2- Sıhhat rızkı azalır: Hastalıklar artar. Bugün tıbbî teknoloji ilerlemesine rağmen hastalık azalmıyor, daha çok artıyor. Ehl-i sünnet âlimleri, (Besmelesiz pişen ve besmelesiz yenilen yemek hastalık yapar) buyuruyor. Dışarıda besmeleli yemek bulmak zordur, gusülsüz olan bile çoktur.
3- Mal rızkı azalır: Geçim sıkıntısı artar. Aldığı paranın hayrını görmez. Kıtlık olur, mal bulunmaz. Bolluk olsa, bu sefer pahalılık olur. Eskiden bir evde bir kişi çalışır, hepsi rahat yaşardı. Şimdi karı koca ve çocuklar çalıştığı hâlde, hepsi borçlu. Çünkü israf çok, Allah korkusu da yok.
4- İnsanlık ve merhamet rızkı daralır: Mezardakilerin pişman oldukları şeyler için, dünyadakiler birbirini yiyorlar. Bugün merhamet kalmadı...
Bayramlarda, eve gelen olur diye kaçılıyor. Yolda yaralı veya hasta varken, (Başıma iş açarım) diye hemen oradan uzaklaşılıyor. Bir şey ister diye, selam vermekten çekiniliyor. Yardım etmek, borç vermek yok, nerede kaldı ki karşılıksız hediye verilsin. Eskiden haz ve sevgi duyulan mahalle yakınlığı kalmadığı gibi, apartmanlarda dostluk, komşuluk da kalmadı. Hepsinin sebebi Allahü teâlâyı unutmaktır.
."Ebedî ve sonsuz olan Rabbimi tesbih ederim"
2018-09-19 02:00:00
Allahü teala buyurdu ki: "Her kim, sabah ve akşam namazlarından sonra, şu tesbih duasını okursa azâbımdan kurtulur..."
Edep ve nezaket medeniyeti -13-
İbn-i âbidîn hazretleri (Reddül-muhtar) isimli eserinde şöyle naklediyor:
“İmam-ı a’zam Ebû Hanîfe hazretleri buyurdu ki: 'Yüce Rabbimi rüyamda doksan dokuz kere gördüm. Kendi kendime: Eğer Rabbimi yüzüncü defa görürsem, Kıyamet gününde mahlûklar ne ile azâbından kurtulacak?' diye kendisine soracağım, dedim. Arkasından Rabbimi tekrar gördüm ve 'Ey Rabbim! Senin koruman güçlüdür, övgün yücedir ve isimlerin mukaddestir. Kıyamet gününde kulların senin azâbından ne ile kurtulur?' dedim. Hak Sübhânehû ve teâlâ şu cevabı verdi:
Her kim, sabah ve akşam namazlarından sonra, şu tesbih duasını okursa azâbımdan kurtulur: (Sübhânel-ebediyyil-ebed. Sübhânel-vâhidil-ehad. Sübhânel-ferdis-sammed. Sübhâne râfi’ıssemâi bi gayr-i amed. Sübhâne men besetal-erda alâ mâin cemed. Sübhâne men halakal-halka fe ahsâhum adedâ. Sübhâne men kasemer-rızka felem yense ehadâ. Sübhânellezî lem yettehiz sâhibeten velâ veledâ. Sübhânellezî lem yelid velem yûled velem yekûn lehû küfüven ehad. Sübhâne men yerânî ve ya’rifü mekânî ve yerzukunî velâ yensânî.) Bu tesbihin mânâsı şöyledir:
(Devamlı var olan, varlığı ebedî ve sonsuz olan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. [O yüce Mevlâmı her an hatırlar, gece-gündüz hep Onu yâd ederim.] Varlığı tek olan, eşi ve benzeri bulunmayan ve hiçbir şeye muhtaç olmayan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Gökleri, direksiz olarak yükseltip ayakta tutan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Yeryüzünü, donmuş su, yani buz üzerine döşeyen Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Var olan bütün mahlûkatı, yok iken var eden ve onların sayılarını tek tek bilen Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Bütün canlıların rızıklarını taksim edip, hiç kimseyi unutmayan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Kimseyi, kendine arkadaş, eş ve çocuk edinmemiş olan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Kimseden doğmamış ve kimseyi de doğurmamış olan ve kendisinin hiçbir dengi bulunmayan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim. Beni gören, yerimi bilen, bana rızık veren ve beni hiçbir zaman unutmayan Rabbimi tesbih eder, Onu bütün ayıp ve kusurlardan, her türlü noksanlıklardan tenzih ederim.)
.Allahü teâlânın, hiçbir ayıbı ve kusuru yoktur
2018-09-12 02:00:00
Yüce Rabbimize karşı edep ve nezaketimizden biri de, Onu bütün ayıp ve kusurlardan tenzih etmektir, temizlemektir.
Edep ve nezaket medeniyeti -12-
Allahü teâlâ, kendisini tesbîh edenleri çok sever. Yüce Rabbimize karşı edep ve nezaketimizden biri de, Onu bütün ayıp ve kusurlardan tenzih etmektir, temizlemektir. Onun hiçbir fiilinde, yaptığı ve yarattığı hiçbir işinde bir noksanlık yoktur. Bütün kusurlardan berîdir, uzaktır. İşte buna, Onu (tesbîh) etmek denir. Böyle olduğunu söylemek ve buna kalben inanmak, imanımızın gereğidir. Rabbimizin kusurlu ve noksan olduğunu düşünmek ve böyle zannetmek, dinden, imandan çıkmaya sebep olur. Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi vessellem”
(İki kelime vardır. Söylemesi çok kolaydır. Terazide çok ağır gelirler. Allahü teâlâ, bu iki kelimeyi çok sever. Sübhânallahi ve bi-hamdihî, sübhânallahil-azîm) buyurdu. Çok kısa olduğu için, bunu söylemenin çok kolay olduğu meydandadır. Fakat, terazide çok ağır olmaları ve Allahü teâlâya çok sevgili olmaları şöyledir ki, birinci kelimesi, Allahü teâlâyı, Ona yakışmayan her şeyden ve mahlukların alâmetlerinden ve yok olmaktan tenzîh ve takdîs etmektedir. Uzaklaştırmaktadır. Son kelimesi, bütün kemâl sıfatlarının ve güzel şü’ûnların/hâllerin Onda bulunduğunu bildirmektedir. Üstünlükler ve ihsanlar sâhibi olduğu gösterilmektedir.
(Sübhânallahi ve bi-hamdihî) güzel kelimesi, bu iki şeyi açıkça bildirmektedir. Hak teâlânın tenzîhini ve takdîsini, yani Ona yakışmayan aşağılıklardan ve kötülüklerden uzak olduğunu çok güzel bildirmektedir. Bu güzel kelime, şükür yapmayı, hamd etmekle bildirmektedir. Çünkü hamd, her şükrün başıdır. Hak teâlânın güzel sıfatlarına ve işlerine ve bütün nimetlerine ve büyük ihsânlarına hamd kelimesi ile şükredilmektedir. Bunun içindir ki, hadîs-i şerîfte;
(Bir kimse, bu güzel kelimeyi gündüz veya gece, yüz kerre söylerse, o gün veya o gece, hiç kimse onun kadar sevap kazanamaz. Ancak onun gibi söyleyen kazanır) buyuruldu.
O hâlde, bu güzel kelimeyi her gün ve her gece yüz kerre okumalıyız!
İnsanları, iyi işler yapmaya, ancak Allahü teâlâ kavuşturur. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki:
(Cennette ağaç yoktur. Oraya çok ağaç dikiniz!) "Oraya ağacı nasıl dikelim?" dediklerinde, (Tesbîh, tahmîd, temcîd ve tehlîl okuyarak) buyurdu. Yani, (Sübhânallahi vel-hamdü lillahi ve lâ ilâhe illallahü vallahü ekber) diyerek Cennete ağaç dikiniz buyurdu.
Bir hadîs-i şerîfte de, (Bir kimse, Sübhânallahil-azîm ve bi-hamdihî derse, onun için Cennette bir ağaç fidanı dikilir) buyuruldu.
.Allah'tan korkmanın alâmetleri vardır
2018-09-05 02:00:00
Allah'tan korkmak, doğru iman sahibi olmak şartıyla, Allah'ın yasak ettiklerinden sakınıp, emrettiklerini yapmak, yani haramlardan uzaklaşıp, ibadetleri yapmak demektir.
Edep ve nezaket medeniyeti-11
Bizi yoktan var eden yüce Rabbimizden korkmak, ona olan sevgi ve saygımızın bir alâmetidir. Allahü teâlâ, kendinden korkan kullarını çok seviyor ve onları affedeceğini vadediyor. Nitekim Kur’ân-ı kerîmde buyuruldu ki:
(Allah’tan korkun ki, kurtuluşa eresiniz.) [Âl-i İmran 200 ve Mâide 100]
(En şerefliniz, Allah’tan en çok korkanınızdır.) [Hücurat 13]
Allahü teâlâ, iki hadîs-i kudsîde şöyle buyurmaktadır:
(Bir kuluma iki korku, iki eminlik vermem. Dünyada benden emin olan, âhirette korkar. Dünyada korkan, âhirette emin olur.)
(Dünyada benden korkan, Kıyamette korkulardan emin olur.)
Peygamber Efendimiz de buyurdular ki:
(Ömründe bir kere Allah'tan korkan, Cehennemden çıkar.) [Tirmizi]
(İnsanları Cennete koyan Allah korkusudur.) [Hâkim]
Allah'tan korkmak, doğru iman sahibi olmak şartıyla, Allah'ın yasak ettiklerinden sakınıp, emrettiklerini yapmak, yani haramlardan uzaklaşıp, ibadetleri yapmak demektir. Bir kimsenin, (Ben içkimi içerim, meyhaneye de giderim, namaz kılmam, oruç tutmam, dinin emirlerini yerine getirmem, ama gösteriş için namaz kılanlardan ve oruç tutanlardan daha çok Allah'tan korkarım, Allah'ı da herkesten çok severim) diyerek günaha girmesine, hatta küfre düşmesine sebep olur. Allah’tan korkuyorum demesi elbette yalandır. Sevginin, itâatin, korkunun bir ölçüsü vardır. Bir kimse, (Ben Allah'ı çok severim) dediği hâlde, onun emirlerine ve yasaklarına riayet etmezse, mesela, namaz kılmaz, içki içer ve zina ederse, Allah'ı çok sevdiği yalan olmaz mı? Onun için namaz kılmayan ve Allah’tan korkmayan insandan her türlü kötülük beklenir.
Namaz kılmayan, oruç tutmayan ve içki içen kimse, yalan söylemekten, ona buna iftira etmekten veya provokatörlük yapmaktan niye çekinecek ki? Aslında böyle kişilerin imanları ya çok zayıf veya hiç yoktur. Başkalarını kandırmak için, (Biz de Müslümanız) diyorlar. Müslüman olmanın, bir alâmeti olur. Bir yerde minare görülürse, orada cami olduğu anlaşılır. Namaz kılanın da Müslüman olduğu anlaşılır. Kâfir namaz kılmaz. Onun için Peygamber Efendimiz, (Müslümanla kâfiri ayıran fark namazdır) buyuruyor. Kâfirlerin safında değil, Müslümanların safında olmaya çalışmalıyız.
Tabiînin büyüklerinden olan Hasan-i Basrî hazretleri buyuruyor ki: “İçinde yılan bulunduğu bilinen bir deliğe kimse elini sokmaz. Eğer sokarsa, içinde yılan bulunduğuna inanmamış demektir.” Bunun gibi, Allahü teâlâya ve Cehenneme inanan kimsenin, İslamiyet’in yasak ettiği şeyleri yapmaması lâzımdır. Günah işleyenlerin, (Biz Allah’tan korkuyoruz) demeleri, (Yılan beni sokmaz) diyerek elini yılan deliğine sokmasına benzer. Hâlbuki yılan sokar, ateş yakar. Cenab-ı Hak sözünde durur. Azabı da çok şiddetlidir. Allahü teâlâ, (Azabım çok şiddetlidir) buyuruyor. [Hicr 50]
İmam-ı Gazâlî hazretleri de buyuruyor ki: Akıllı olanın, aslandan korkmaması düşünülemez. Cenâb-ı Hak, Davud aleyhisselâma, (Yırtıcı hayvandan, kükremiş aslandan nasıl korkuyorsan, benden de öyle kork!) buyurdu. (Berîka). Çünkü aslan, kimseden korkmaz, öldürmemek için bir sebep aramaz. Yani aslanın öldürmesi, onun bir suçundan dolayı değildir. Böyle düşünenin Allah'tan korkmaması, ibadetlere sarılmaması mümkün değildir. Yine Allahü teâlâ, (Benden korkarak ibadet etmek, diğer ibadetlerden üstündür) buyurmuştur. (Taberânî)
Abdullah ibni Abbas hazretleri buyuruyor ki: (Allah'tan kork) denilen kimsenin, (Sen işine bak, ben ne yapılacağını bilirim) demesi çok kötüdür. Çünkü Allahü teâlâ, (“Allah'tan kork” denilen kimse, cahillik gururuna kapılarak, günah işlerse, artık ona Cehennem kâfidir) buyuruyor. [Bakara 206]
.Allaha saygı, ondan korkmakla belli olur
2018-08-29 02:00:00
Allahü teâlâdan korkan kimse, O'nun emir ve yasaklarına riayet eder. Hiç kimseye kötülük etmez. Kendine edilen kötülüğe sabreder.
Edep ve nezaket medeniyeti -10-
Bizleri yoktan var eden ve varlıkta durduran Rabbimize karşı edep ve saygımızdan birisi de O’ndan korkmaktır. Allah korkusu, sevileni kaybetmekten meydana gelen bir korku olduğu gibi, O’na isyan ederek tehlikelere maruz kalmaktan da meydana gelen bir korkudur. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerimde Fâtır sûresi 28. âyet-i kerîmesinde mealen buyuruyor ki: (Ancak âlimler Allah’tan korkar.)
Allah korkusunun sebebi, ilim ve marifettir. İlim ve marifet sahipleri, kendi ayıplarını, günahlarını ve ibadetteki kusurlarını görerek, bunun yanında Allahü teâlânın kendisine verdiği sayısız nimetleri düşününce, yaptıklarından utanıp, kalbinde korku başlar. Hadis-i şerifte de buyuruluyor ki: (Her hikmetin başı Allah korkusudur.) [Taberânî]
Hikmetin birçok manası vardır. Faydalı ilim, fen ve sanat, manevî ilim gibi manalara gelir. Şu hâlde Allah’tan korkup haramlardan kaçan ve ibadetleri yapan kimsenin hikmet sahibi, akıllı biri olduğu anlaşılır. Hadîs-i şerîfte, (En akıllınız, Allah’tan en çok korkandır) buyuruldu. (İbn-i Muhber)
Allah’tan korkmanın alâmeti şu yedi şeyde belli olur:
1- Dilde: Yalan söylemez. Hadis-i şeriflte buyuruldu ki:
(Müminde, her huy bulunabilir. Fakat yalancı ve hâin olamaz.) [Bezzâr]
Allah’tan korkanın dili yalan söylemediği gibi, gıybet de etmez. Gıybet, insanın sevaplarının azalmasına, başkasının günahlarının kendine verilmesine sebep olur. Gıybet büyük günahtır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:
(Gıybet, kişinin imanını zayıflatarak yok eder.) [İsfehânî]
Allah’tan korkan, boş da konuşmaz. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki:
(Kıyamette günahı en çok olan boş konuşandır.) [Ebu Nasr]
2- Kalpte: Kalbi, kin, haset gibi kötü huylardan temizlenmiştir.
3- Gözde: Harama bakmaz. Hadîs-i şerîfte, (Harama bakmak, şeytanın zehirli oklarından bir oktur. Allah korkusu ile harama bakmayana, Allahü teâlâ öyle bir iman verir ki, tadını kalbinde hisseder) buyuruldu. (Hâkim)
4- Midede: Haram lokmadan uzaktır. Hadîs-i şerîfte, (Bir lokma haram yiyenin kırk günlük güzel ameli kabul olmaz) buyuruldu. [Taberanî]
5- Elde: Harama uzanmaz.
6- Ayakta: Günah işlenen yere gitmez.
7- İbadette: İhlâsı [Allah rızasını] esas alır, riyadan kaçınır.
Allahü teâlâdan korkan kimse, O'nun emir ve yasaklarına riayet eder. Hiç kimseye kötülük etmez. Kendine edilen kötülüğe sabreder. Kusurlarına tövbe eder. Çalışırken, alışveriş ederken, kimsenin hakkını yemez. İlim ve ahlâk sahiplerine saygı gösterir. Kısaca, Allah’tan korkan, vatanına, milletine ve bütün insanlara faydalı olur.
.Kurban, Allah'ın rızasına kavuşmaya vesîledir...
2018-08-22 02:00:00
Kurban, Allah yolunda mal ile yapılan bir fedakârlıktır. Fakir ve muhtaçları sevindirerek, Onun rızasına kavuşmak için bir vesiledir...
Bugün Kurban Bayramıdır. Okuyucularımızın ve bütün Müslüman kardeşlerimizin bayramını tebrik ediyor ve bu mübarek günlerin, Rabbimizin rızasına kavuşmamıza vesile olmasını Cenâb-ı Haktan niyaz ediyorum.
Kurban, Allahü teâlâya yakın olmak, Onun rızasına, sevgisine kavuşmaktır. Bayram da, sevinç ve neşedir. Bizi Allahü teâlâya yakınlaştıracak amellerin hepsi çok kıymetlidir. Cenab-ı Hak Kur’ân-ı kerîmde, Mâide sûresinin 35. âyet-i kerîmesinde mealen, (Allahü teâlânın rızasına sebep olacak, Onun muhabbetini, rızasını size kazandıracak her türlü faydalı amelleri, işleri arayınız. Allahü teâlânın rızasına götürecek fırsatları, vesileleri iyi değerlendiriniz) buyuruyor.
İnsanı, Allahü teâlâya yaklaştıracak ibadet ve ameller ile (tevessül) etmek, ilâhî bir emirdir. Onun sevdiği ve beğendiği insanlar, mekânlar ve zamanlar vardır. Allahü teâlânın sevdiği ameller, işler bellidir. Cenâb-ı Hak onları, sevdiği kullar vasıtasıyla, Peygamberleri vasıtasıyla bütün insanlara haber vermiştir. Namaz, oruç, zekât ve hac ibadetleri ile birlikte kurban kesmek, fakir ve muhtaç kimselere yardım etmek, bütün insanlarla birlikte hayvanlara bile şefkat ve merhametle muamele etmek, onların ihtiyaçlarını gidermek de, insanı Allahü teâlânın rızasına kavuşturacak işlerdir.
İnsanı, Allahü teâlânın rızasına götürecek “rızâ-i bârî”ye kavuşturacak hayırlı işlere yapışmaya (tevessül) denir. Onlara sarılmak, onları kurtuluşumuz için bir vesîle olarak bilmek lâzımdır. İnsan, Allahü teâlânın rızasına ulaştıracak vesîleleri aramak için daima hayırlı, iyi olan kişilerle beraber olmalı, Onların sohbetinde bulunmalı, onların yolunda olmalıdır ki, Cenâb-ı Hakkın rızasına ulaşabilsin, erişebilsin.
Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerîmde, (Allah yolunda cihat ediniz) buyuruyor. Nefsimizle, düşmanla cihadı emrediyor. Allahü teâlânın rızasına uygun işler yapmak hususunda karşınıza çıkacak engelleri aşmaya çalışınız, onları aşınız buyuruyor. Cihat ile Hak yolunda, Allah yolunda cihat ederek, Cenab-ı Hak’kın rızasını arayınız ve işte bu suretle umulur ki, böylelikle felâha, kurtuluşa ermiş olursunuz.
Cenâb-ı zül-celâl hazretleri kullarına evvela “takvâ”’yı emrediyor. Sonra “vesîle” arayınız buyuruyor. Ondan sonra da, Cenâb-ı Hak’kın yolunda “cihat” etmeyi, gerekirse mal ve can ile Allah yolunda fedakârlıkta bulunmayı bize emrediyor. İşte bunun sonunda da insanlar için ancak, kurtuluş ve felâh söz konusu olabiliyor.
(Kurban) da, Allah yolunda mal ile yapılan bir fedakârlıktır. Fakir ve muhtaçları sevindirerek, Onun rızasına kavuşmak için bir vesiledir...
.İmanı kuvvetli olanlar Allahü teâlâyı çok sever
2018-08-15 02:00:00
Muhakkak ki Allahü teâlâyı sevmenin kuvveti, iman kuvveti derecesindedir. İman ne kadar kuvvetli olursa sevgi de o kadar kuvvetli olur.
Edep ve nezaket medeniyeti -9-
Rabbimizi çok sevmek, Ona imanımızın temel şartıdır. Ona karşı edebimizin, saygımızın en yüksek derecesidir. Nihayet bu sevgi, aşk derecesine çıkınca, âşıklar gibi sevgilisinin köyünü, mahallesini, evinin duvarlarını da çok sevmeye başlar. Muhakkak ki Allahü teâlâyı sevmenin kuvveti, iman kuvveti derecesindedir. İman ne kadar kuvvetli olursa sevgi de o kadar kuvvetli olur. Kısacası, Allahü tealaya isyan edip karşı geleni, kendine yapmış gibi kabul edip, muhalefeti miktarınca onu sevmez. Emirlere uyması kadar da onu sever. Ona karşı böyle olduğu; onunla görüşmede, oturmada, kalkmada ve konuşmada belli olur. Bunun için Sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: (İmanın temeli ve en kuvvetli alâmeti; Müslümanları sevmek, Müslümanlara düşmanlık edenleri sevmemektir). Cenâb-ı Hak, İsa aleyhisselâma buyurdu ki: (Eğer gökte ve yerlerde bulunan bütün mahlûkların ibadetlerini yapsan, dostlarımı sevmedikçe ve düşmanlarımdan uzaklaşmadıkça hiç faydası olmaz.)
Hazret-i Ebû Bekir “radıyallahü anh” vefat edeceği zaman, kızı ve Peygamber Efendimizin hanımı olan Âişe “radıyallahü anhâ” vâlidemiz içeri girdi ve; “Babacığım! İşte yıkanmış temiz bir kefen getirdim” dedi. Babası şöyle cevap verir: “Yavrum! Yıkanmış kefeni bırak! Müslüman olduğum ilk gün üzerimde bulunan kaba elbisemi bana kefen yap! Çünkü çoğu zaman, Allah sevgisinin verdiği korku ile ağlar, gözyaşlarımı o elbiseye silerdim. Allahü teala, o gözyaşlarımın hürmetine belki bana rahmet eder.”
Allahü teâlâyı sevmek çok kıymetli bir cevherdir. Sevgiliden şikâyet olunmaz. Bunun için sevgiliden gelen her şeyi gülerek, sevinerek karşılamak lazımdır. Ondan gelenlerin hepsi tatlı gelmelidir. Sevgilinin sert davranması, aşağılaması, ikram, ihsan ve yükseltmek gibi olmalıdır. Hatta kendi nefsinin böyle isteklerinden daha tatlı olmalıdır. Seven böyle olmazsa, sevgisi tam olmaz.
Hakiki Allah sevgisine kavuşmak için de önce Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde bildirildiği ve İslam âlimlerinin kitaplarında yazılıp açıklandığı gibi iman etmelidir. Sonra bütün sözlerini, işlerini, onların bildirdiklerine uydurmalıdır. İslâmiyetin emirlerine yapışmalı, yasaklardan sakınmalıdır...
Allah sevgisinin en yücesine kavuşan kimse, bütün insanlara karşı sevgi dolu, merhametli ve şefkatlidir. Herkese yardım ve iyilik etmeyi sever. İnsanlarda kusur aramaz. Hep kendi kusurlarını görür. Herkese karşı tatlı dilli ve güler yüzlüdür. Arkadaşlarında ve sevdiklerinde fâni olur. Yani onları kendisine tercih eder. Allahü teâlânın emir ve yasaklarını yerine getirmekte hiç zorluk çekmez. Kâmil, tam ve olgun insan da ancak böyle olur...
.Allah sevgisi, her türlü sevginin kaynağıdır...
2018-08-08 02:00:00
''Allah sevgisinin yeri gönüllerdir. Bu sevgi çoğaldıkça kişi Allah’a yaklaşır. Ondan kendisini uzaklaştıracak her şeyden sakınır.''
Edep ve nezaket medeniyeti -8-
Müslümanın Rabbine karşı edeplerinden biri de, bizleri yoktan var eden ve hayatta kalabilmemiz için sayısız nimetler bahşeden Allahü teâlâyı çok sevmektir. Sevgilerin en yücesi ve makamların en yükseği, bu sevgidir. İnsanlara her nimeti gönderen Allah’a şükretmek ise, bu sevginin alâmetidir. Şükretmek, Onu sevmenin bir ifadesidir. Şükretmek de, Onun emir ve yasaklarına uymakla olur. Allahü teâlâyı sevmek, Onu daha iyi bilmek ve Onu daha içten duymakla olur.
Allah sevgisi bizi, diğer insanları ve Allahü teâlânın yaratmış olduğu her şeyi sevmeye yöneltir. Bu sevgi insanda, Allah’a karşı kulluk vazifeleri olan ibadetlerini yapma arzusunu çoğaltır. Cenâb-ı Hak, Âl-i İmrân sûresi 31. âyet-i kerîmesinde: ([Ey Sevgili Peygamberim!] Onlara de ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyunuz! Allahü teâlâ bana tâbi olanları sever ve günahlarınızı affeder) buyuruyor.
Allah sevgisi sâyesinde insan; peygamberini, büyüklerini, milletini ve devletini de sever. Bunun içindir ki, Allah sevgisi her türlü sevginin kaynağıdır. Sevgili Peygamberimiz, (Allahü teâlâyı ve Resûlünü her şeyden çok sevmeyenin îmanı sağlam değildir) ve (Kul, Allahü teâlâyı ve Resûlünü; çoluk çocuğundan, malından ve bütün mahlûkattan çok sevmedikçe tam ve olgun mümin olamaz!) buyuruyor.
Büyük İslâm âlimi ve evliyânın üstünlerinden olan Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri buyuruyor ki: “Yunus aleyhisselam gözleri görmeyinceye kadar ağladı. Beli bükülünceye kadar namazda ayakta kaldı. Kuvvetsiz kalıncaya kadar namaza devam etti. Sonra: (Ya Rabbî! Eğer seninle aramızda ateşten deniz olsa da onu aşar ve sana gelmeye çalışırım) dedi. İşte sevgi böyle olur!”
Sırrı-yi Sekâtî hazretleri buyurdu ki: “Kıyamette herkesi Peygamberi ile çağırırlar. Mesela, 'Ey Mûsa’nın ümmeti, Ey İsa’nın ümmeti' gibi. Fakat Allahü teâlâyı sevenler için, (Ey Allah’ın sevgili kulları!) diye hitap edilir.”
Allahü teâlâ buyurdu ki: (Ey kullarım! Beni sevdiğiniz için ben de sizleri seviyorum.) Sevgi, iyi olan bir şeye karşı kendiliğinden hâsıl olan bir meyildir. Bu meyil kuvvetli olursa “aşk” denir. Düşmanlık da, iyi olmayan bir şeye karşı kendiliğinden hasıl olan nefrettir. İyilik ve kötülüğün olmadığı yerde sevgi ve düşmanlık da bulunmaz.
Allahü teâlâdan başkasının sevilmesi, ancak Onunla olan münasebeti sebebiyle uygun olabilir. İnsanın annesini, babasını, kardeşlerini sevmesi böyledir. Birini Allah için seven kimse ise, onu Allahü teâlâya itâat ettiği ve yalnız Onu sevdiği için sever. Hatta Allahü teâlânın kulu olduğu için sever. Çünkü Allahü teâlâyı çok sevdiği için böyle sevgiye kavuşmuştur...
.Küçük çobanın hikmet ve ibret dolu cevapları
2018-08-01 02:00:00
Abdullah bin Mübârek hazretleri, koyun otlatan bir çocuk gördü. "Ona bir mesele öğreteyim" diye yanına gitti...
Edep ve nezaket medeniyeti -7-
İslâm âlimlerinin büyüklerinden Abdullah bin Mübârek hazretleri, birkaç koyun otlatan, onlara çobanlık yapan bir çocuk gördü ve; “Zavallı çocuk!.. Büyüyünce Allahü tealanın ibâdet ve mârifetine nasıl kavuşur?” diye düşündü. Gidip çocuğa, Allahü teâlâlayı tanımakta bir mesele öğreteyim diye karar verdi...
Çocuğun yanına geldi ve aralarında şu konuşma geçti:
“Evlâdım! Allahü teâlâyı bilir misin?”
“Kul nasıl sahibini bilmez?”
“Allahü teâlâyı ne ile biliyorsun?”
“Bu koyunlar ile biliyorum.”
“Bu koyunlar ile Onu nasıl biliyorsun?”
“Bu birkaç koyun, çobansız işe yaramaz. Bunlara koruyucu olarak birisi lâzımdır ki; su ve ot versin! Kurttan ve diğer tehlikelerden korusun! Bundan anladım ki, bu âlemdeki hiçbir şey koruyucusuz olamazlar. Bu binlerce çeşit mahluku korumaya gücü yeten Allahü teâlâdan başkası değildir.”
“Allahü teâlâyı nasıl bilirsin?”
“Hiçbir şeye benzetmeden bilirim”
“Böyle olduğunu nasıl bildin?”
“Yine bu koyunlardan.... Ben çobanım. Onların koruyucusuyum. Onlar benim korumam ve tasarrufum altındadırlar. Onlara dikkatle bakıyorum. Ne onlar bana benzerler ve ne de ben onlara benzerim. Buradan, bir çoban koyunlarına benzemezse, Allahü teâlânın elbette kullarına benzemeyeceğini anladım.”
“İyi söyledin! İlimden bir şey öğrendin mi?”
“Ben bu sahralarda nasıl ilmin sırrını öğrenebilirim?”
“Peki başka ne öğrenmiştin?”
“Üç sır öğrendim: Din ilmi, dil ilmi ve beden ilmi sırrı!”
“Bunlar nelerdir? Ben bunları bilmiyorum.”
“Gönül sırrı şudur ki: Allahü teâlâ bana kalp/gönül verdi. Kendini tanımak ve sevmek yeri yaptı. Bu kalp ile Onu bileyim. Onun sevdiklerine gönülde yer vereyim, sevmediklerine yer vermemeyeyim ve böylelerinden uzak olayım. Dil ilmi sırrı ki, bana dil verdi. Dili zikretmek, Onun adını söylemek yeri yaptı. Bununla Onu hatırlayıp adını söylemeyi, Ondan bahsedilmeyen sözden onu korumayı, böyle sözden uzak olmayı istedi. Beden sırrı şudur ki: Bana beden vermiştir. Onun ile kendine hizmet olan her şeyi yaparım. Hizmet olmayan şeyi ise bedenimden uzaklaştırırım.”
Abdullah bin Mübârek hazretleri, çocuk çobana “Ey evlâdım! Önceki ve sonraki ilimler, senin bana bu öğrettiklerindir. Bana nasihat ver!” deyince, şu nasihati yaptı:
“Ey efendi! Âlim olduğun yüzünden belli oluyor. Eğer ilmi Allah rızası için öğrendiysen insanlardan istemeyi kes! Yok dünya için öğrenmişsen, cennet arzu ve isteğini kalbinden çıkar!
.Sıfatlarını bilmeden, kimse Allahü teâlâyı tanıyamaz!
2018-07-25 02:00:00
Âkıl ve bâliğ olan kadın ve erkek her Müslümanın, Allahü teâlânın “Zâtî” ve “Subûtî” sıfatlarını doğru bilmesi ve inanması lâzımdır.
Edep ve nezaket medeniyeti -6-
Kulun Rabbine karşı edebi, Onu hakkıyla tanımakla başlar. Allahü teâlâyı tanımak; Onun tek, eşsiz ve kimseden doğmuş olmadığını, benzeri, ortağı, bir ikincisi bulunmadığını, yardımcısı, destekleyicisi olmadığını şeksiz ve şüphesiz bilmektir.
Allahü teâlâ cisim değildir. Duyu organlarıyla anlaşılan cevher değildir. Allahü teâlânın zâtının hakîkati akıl ile anlaşılamaz. Çünkü akıl sonradan yaratılmıştır. Onun zâtı ise ezelîdir. Hep vardır. Sonradan olan, ezelî olanı kavrayamaz. Bu sebeptendir ki Resûlullah Efendimiz;
(Allahü teâlânın nîmetlerini düşününüz! Zâtı hakkında düşünmeyiniz!) buyuruyor.
Böyle düşünmekle, nimetlerini göz önüne getirmekle, kul ona şükrünü yapmış olur. Aynı zamanda Allahü teâlânın zâtı hakkında düşünmemekle, akıl ve iman korunmuş olur. Çünkü Allahü teâlânın zâtını bilmek, Ondan başkası için imkânsızdır. Böylece nasıl olduğu bilinmeyen, hiçbir şeye benzemeyen zâtını düşünmek de imkânsız olur. Allahü teâlâyı hiçbir şeye benzemez, akıl ile hiç anlaşılamaz olarak aramalı, böyle bulmalı ve böyle bilmelidir.
Bütün varlıkların her organının, her hücresinin yaratıcısı, yoktan var edicisi, yalnız Allahü teâlâdır.
Her şeyde Allahü teâlânın yüksek zâtının hakîkatini kimse bilmez ve bundan da bahsetmek, Ona ortak koşmak olur. Bu ise şirktir, en büyük günahtır. Akla hayâle gelenlerin hepsinden uzaktır, hiçbiri O değildir. Ancak Kur’ân-ı kerîmde, bizzat kendisinin açıkladığı sıfatlarını, isimlerini ezberleyip; ulûhiyetini, büyüklüğünü bunlarla tasdik ve ikrar etmelidir.
Âkıl ve bâliğ olan kadın ve erkek her Müslümanın, Allahü teâlânın “Zâtî” ve “Subûtî” sıfatlarını doğru bilmesi ve inanması lâzımdır. Herkese ilk farz olan şey budur. Bilmemek özür olmaz, büyük günahtır. Allahü teâlâyı tanımak, Onun dîni ile bildirdiği on dört sıfat ile bilmektir.
“Zâtî” sıfatları; Vücûd/var olmak, Kıdem/evveli olmamak, Bekâ/sonu olmamak, Vahdâniyet/tek olmak, eşi-benzeri bulunmamak, Muhâlefetün lil-havâdis/yarattıklarından hiçbirine benzememek, Kıyâm bi-nefsihî/varlığı kendi ile kâimdir, hiçbir yere muhtaç değildir.
“Subûtî” sıfatları da; Hayat/diri olmak, İlim/bilmek, Semi’/işitmek, Basar/görmek, Kelâm/konuşmak, İrâde/dilemek, Kudret/her şeye gücü yetmek ve Tekvîn/her şeyi yaratmaktır.
.Gerçek kulluk, Rabbimizi hakkıyla tanımakla başlar
2018-07-18 02:00:00
Cenab-ı Hak bir hadîs-i kudsîde buyurdu ki: ''Ben gizli bir hazine idim, bilinmek istedim ve kâinatı yarattım.''
Edep ve nezaket medeniyeti -5-
Rabbimize karşı edebin başı, O'nu hakkıyla tanıyıp iman etmek, sonra emir ve yasaklarına tam riâyet ederek, asla O’na isyan etmemektir. Zâtına, hürmet ve saygıda kusur göstermemektir. Gerçek kulluk böyle olmalıdır. Cenab-ı Hak bir hadîs-i kudsîsinde, (Ben gizli bir hazine idim, bilinmek istedim ve kâinatı yarattım) ve Zâriyât sûresi 56. âyet-i kerîmesinde, (Ben, cinleri ve insanları yalnız beni tanıyıp kulluk etsinler diye yarattım) buyurmaktadır. Allahü teâlânın marifetini elde etmek, yani O’nu hakkıyla tanımak ise zâtı, sıfatları, isimleri ve fiilleri hakkında tam ve doğru bilgi sahibi olmakla mümkündür. Zâtını tanımak, anlaşılmayacağını anlamaktır. Çünkü Cenab-ı Hak, zâtı hakkında kullarına bilgi vermedi. Resulullah efendimiz “Allahü tealanın nimetlerini düşününüz! Zatı hakkında düşünmeyiniz!” buyuruyor. Zâtî ve subûtî sıfatlarını bilmek, O’na iman etmenin şartlarındandır. Kur’ân-ı kerîmde bildirdiği “Esmâ-ı hüsnâ” denilen isimleriyle O’nu çağırmak ve dua etmekle emrolunduk. Yaratmak, öldürmek ve diriltmek, rızık vermek gibi fiillerin sadece O’na mahsus olduğunu bilmek lâzımdır.
Allahü teâlânın marifetini elde etmek, yani O'nu hakkıyla tanımak, iki yolla mümkündür: Birincisi, ilim yoluyla hâsıl olur. Bunu, âlimler tarif ederler. Kitaplardan okuyarak öğrenilir. Fakat bu bilgi, zamanla unutulabilir. Çünkü nefis daima isyandadır, gaflettedir, şeytan vesvese verir. Bu yüzden de sadece ilim yoluyla marifet sahibi olanlar için, imansız ölmek tehlikesi her zaman vardır. İkinci çeşit marifet ise, hâl yoluyla kalpte hâsıl olur ve evliyanın feyz ve bereketiyle kalbe yerleşen sevgi ile meydana gelir. Buna (iman-ı hakîki) denir. Hâl yoluyla marifet sahibi olanlar için imansız ölmek tehlikesi yoktur. Nitekim bir insana baklavanın ne olduğu iyice anlatılsa, onu öğrenir, fakat gün gelir unutabilir. Ama baklavayı yerse, onun tadını artık unutmaz. Nefsine ve şeytana aldanmaz, “Ben bunun tadını biliyorum” der ve imanla ölür. Öyle kimse vardır ki, ilim yoluyla da, hâl yoluyla da marifet alamaz. Safrası bozuk kimse gibidir, baklavanın tadını alamaz, hattâ baklava ona acı gelir. İşte bu, büyük bir bedbahtlıktır...
Hem ilim, hem de marifet yoluyla Cenab-ı Hakk'ı bizlere tanıtan İmam-ı Rabbânî, İmam-ı Gazâlî hazretleri gibi İslâm büyüklerini tanımış ve sevmiş olmak, Allahü teâlânın, dünyada bir kuluna vereceği en büyük nimettir. Ama bu nimetin elden gitmemesi için, o büyükleri incitmemeli/üzmemelidir. Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri, “Büyüklerin nazarından düşmek, yedi kat gökten, yere düşmekten beterdir” buyuruyor...
.Müslümanın en kıymetli ziyneti, edep ve nezaketidir
2018-07-04 02:00:00
En kıymetli ziynet
edep ve nezakettir
Edep, insanı diğer mahlûkattan farklı kılan bir hususiyettir. Bu sebepledir ki, Allah dostlarının güzel vasıfları arasında, edep ve nezâketin müstesnâ bir yeri vardır.
Edep ve nezaket medeniyeti -3-
İnsan; edep, nezâket, zarâfet ve takvâsı ile Cenâb-ı Hakk’ın katında kıymet kazanır. Edep, konuştuğun zaman dilini korumak, yalnız kaldığın zaman kalbini korumak, dışarıya çıktığın zaman gözünü korumak, yediğin zaman boğazını korumak, uzattığın zaman elini korumak, yürüdüğün zaman ayağını korumak ve bütün işlerinde vaktini korumaktır.
İnsanları hayvanlardan ayıran, edep ve nezaketidir. Edep, insanı diğer mahlûkattan farklı kılan bir hususiyettir. Bu sebepledir ki, Allah dostlarının güzel vasıfları arasında, edep ve nezâketin müstesnâ bir yeri vardır. Nitekim nice gönülleri terbiye eden, mânevî hayatımızı olgunlaştıran İslâm büyükleri de tasavvufu, “güzel ahlâk ve edepten ibâret” görmüşlerdir.
Seyyid Emir Gilâl hazretlerinin mânevî terbiyesi altında kâmil bir edep ve nezâketle yetişen Şâh-ı Nakşibend “kuddise sirruh” intisâbının ilk yıllarında, nefsinin gurur ve kibrini kırıp Rabbine karşı “hiçlik” hâlini lâyıkıyla hissedebilmek için, hasta, acı ve ızdırap çeken insanlara, yaralı hayvanlara hizmet etmek ve insanların geçeceği yolları temizlemekle vazifelendirilmişti. Kendisi o zamanki hâlini şöyle anlatır:
“Hocamın emrettiği yolda uzun süre hizmet ettim. Benliğim o hâle geldi ki, yoldan geçerken, Allah’ın herhangi bir mahlûku karşısında olduğum yerde durur, önce onun geçip gitmesini beklerdim. Ondan evvel adım atmazdım. Bu hizmetim yedi sene devam etti. Buna mukâbil öyle bir hâl tecellî etti ki, onların inilti suretinde hazin hazin sesler çıkarıp Cenab-ı Hakk’a ilticâ etmelerini hissetmeye başladım.”
İşte hikmetle nurlanan gönüller için kâinattaki her şey, ilâhî kudret ve azameti ilân eden tecellîlerden ibârettir. Bu hâle kavuşabilmek için de mânevî terbiye ile rûhun rikkat ve incelik kazanması, rûhânî manzaraları görüp onlardan ibret alacak hâle gelmesi ve hikmette derinleşmesi şarttır. Zirâ akılla kavranamayan nice sırlar, hikmetle çözülür. Hikmette derinleşmeden mânevî sırlar ayân olmaz, açığa çıkmaz.
Edep, Hak yolcusunun en kıymetli azığıdır. İnsan hem dindar hem de kaba, geçimsiz ve nezâketsiz olamaz. Zirâ İslâm’ın rûh itibârıyla özü; îtikadda tevhîd/imanda birlik; amelde ise edep, istikâmet ve merhamettir. Bu itibarla denilebilir ki, bütün esaslarıyla İslâm dîni, baştan sona nezâket, zarâfet ve nezâfet ölçülerinden, yani “güzel edep”ten ibârettir.
İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyurdu ki: “Edebe riâyet etmeyen hiç kimse, Allâh’a vuslat yolunda mesâfe alamaz, yâni Cenab-ı Hakk’ın dostu olamaz. Din büyüklerinin yolu, baştan sona edeptir.
.Edep ve nezaket medeniyeti ne demektir?
2018-06-27 02:00:00
Edep ve nezaket; dosta ve düşmana karşı, tatlı dil ve güler yüz göstermektir. Kimsenin gönlünü incitmemek, kendine karşı yapılan kusurları affetmek ve bağışlamaktır.
Edep ve nezaket medeniyeti -2-
İslâmiyet, baştan başa edep dinidir. Edebi olmayan kimse, Allahü teâlânın sevgilisi olamaz. Edep; hürmet, saygı ve terbiye demektir. Herkese karşı nazik ve kibar olmaktır. Her işinde dinimizin emir ve yasaklarına uymak ve buradaki haddi, sınırı aşmamaktır.
Edep ve nezaket; dosta ve düşmana karşı, tatlı dil ve güler yüz göstermektir. Kimsenin gönlünü incitmemek, kendine karşı yapılan kusurları affetmek ve bağışlamaktır. Yaratılanın kusurlarını, Yaradan'dan ötürü hoş görmektir. Nefsi için, kimseden öç ve intikam almamaktır. İşte buna, “edep ve nezaket medeniyeti” denir. Asıl medeniyet de bu demektir. Eski kültürümüzde medeniyeti tarif ederken, “tâmir-i bilâd ve terfî’-i ıbâd” denilmiştir. Bunun anlamı, beldeleri tâmir etmek ve insanları ahlâken yüceltmektir...
Edep ve nezaketin zirvesine yükselmek, ancak İslâmın emir ve yasaklarına uymak ile mümkündür. Sevgili Peygamberimizin şanlı ve şerefli dostları ile onların yolundan ayrılmayan ecdâdımız Osmanlılar, bunun en güzel örneklerini dünyaya göstermişlerdi.
Müslüman olmadan önce, toplumun ayıplanmasından utanarak, kendi kız çocuğunu diri diri elleriyle toprağa gömen Hazret-i Ömer;
“Biz, zelil ve alçak bir kavim idik, İslâmiyet ile izzet ve şerefe kavuştuk” ve “Dicle’de kapsa bir kurt koyunu/Adl-i ilâhi gelir Ömer’den sorar onu!” diyerek, en medenî ve adil bir insan olmak şerefine, Âlemlerin Efendisi Muhammed aleyhisselâmın gösterdiği nurlu yola sarılmakla kavuşmuştu. Yüce Rabbimiz tarafından, bütün insanlığın başöğretmeni olarak görevlendirilen Muhammed aleyhisselâmın her hareketi, onlara en güzel örnek olmuş, insanlık tarihi böyle bir şerefe, ancak O’nun sayesinde kavuşmuştu. Zira Sevgili Peygamberimiz;
(Ben, güzel ahlâkı tamamlamak üzere gönderildim) buyurmuştu.
İnsanlar, ahlâken yükselmiş değilse, şehirler ne kadar mâmur ve bakımlı olursa olsun, oradaki insanlara medenî denemez. Gerçek medeniyet, Resûlullah Efendimiz ve Eshab-ı kirâm sayesinde “Medine-i münevvere” ismini alan nurlu şehirden bütün cihana yayılmıştır.
Eshâb-ı kiramdan Enes bin Mâlik “radıyallâhu anh” anlatıyor:
“Hazret-i Peygambere (sallallâhü aleyhi ve sellem) on sene hizmet ettim. Yapmadığım bir şeyden ötürü ‘Niçin yapmadın?’, yaptığım bir işten dolayı da ‘Neden böyle yaptın?’ dediğini hiç hatırlamıyorum. Beni hiç azarlamadı.” İşte bu, Resûl aleyhisselâmın bir nezaketi idi...
.İlimden önce edebe riayet etmelidir...
2018-06-20 02:00:00
Geçmişten günümüze kadar bütün İslâm büyükleri, edebe aykırı olan en ufak bir hareketten, âdeta büyük bir günahtan kaçınırcasına sakınırlardı...
Edep ve nezaket medeniyeti -1-
Dinimizin beğendiği ve emrettiği güzel huylardan biri de edepli, terbiyeli olmaktır. Edep, söz dinlemek, haddini bilmek demektir. Edep olmayınca ilim yalnız başına işe yaramaz. Yunus Emre hazretleri, bu hakikati şöyle ifade ediyor:
"İlim meclislerinde aradım, kıldım talep/İlim geride kaldı illâ edep illâ edep."
Geçmişten günümüze kadar bütün İslâm büyükleri, edebe aykırı olan en ufak bir hareketten, âdeta büyük bir günahtan kaçınırcasına sakınırlar, dinimizin edeplerine, âdeta farz derecesinde ehemmiyet verirlerdi. Edep ehli insanlar, daima sevilmiş ve hürmet edilegelmişlerdir.
Bir babanın evlâdına bırakacağı en hayırlı miras, edeptir. Uyulacak edep kurallarını hem öğrenmek ve hem de, her zaman ve her yerde edepli olmak lâzımdır. Nelerin edep olduğunu bilmeyen kimse, her zaman edepte kusur edebilir. Bir büyüğümüzü ziyarete gidince, bize başköşeye otur dese, biz de edebimizden, hürmet ettiğimizden dolayı, şurası daha iyidir diyerek, gösterilen yere oturmasak, yaptığımız hareket edep gibi görünse de, söz dinlememek olduğundan kötüdür. Büyüklerimiz, "Emir, edepten önce gelir” demişlerdir. Onun için en güzel edep, söz dinlemektir. Aklımıza uygun gelmese de, büyüklerimizin sözlerini dinlemelidir. Büyüklerimiz, hocalarımız, âmirlerimiz bizlere bir şey söyledikleri zaman, önce hemen "Peki efendim" demeliyiz. Yapılması istenilen şeyi uygun görmüyorsak veya yapılmasını mahzurlu buluyorsak yine de, “Peki mi diyelim?” gibi bir düşünce aklımıza gelebilir. Evet, yine "Peki" demelidir. Eğer, o anda peki demeyip, hemen işin mahzurlarını anlatmaya kalkarsak, edebe aykırı hareket etmiş oluruz. Fakat bir müddet sonra düşüncelerimizi uygun şekilde bildirebiliriz. Bunu da, soru şeklinde söylememiz, danıştığımızı hissettirmemiz daha uygundur. Meselâ, “Bildirdiğiniz işi şu şekilde yapsak uygun olur mu efendim?” diyebiliriz. Ancak yine de, eski bildirdiği şekilde yapılmasını isterse, başka mazeretler aramadan söyleneni yapmak edeptendir...
Yalnız büyüklerimize değil, arkadaşlarımıza, hatta kendimizden küçüklerimize de itiraz etmek, edebe uygun düşmez. Çünkü itiraz etmek, “Bu işi ben bilirim, sen bunu anlamazsın” demek olur.
İslam büyüklerinden Abdullah İbni Mübarek hazretleri, “Bize, faydasız çok bilgiden ziyade, edep ve yüksek terbiye lazımdır” buyurdu.
Lokman Hakîm'e, “Edebi kimden öğrendin?” diye sorduklarında, cevabında buyurdu ki: “Edepsizlerden öğrendim. Onlarda gördüğüm bütün fenalıkları terk ettim, böylece bu edebi elde ettim.”
.Her insan, önce dinini öğrenmelidir
2018-05-09 02:00:00
Dini, imanı doğru olarak öğrenmek için tek çare, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumaktır. Bu kitapları bulmak, Allahü teâlânın büyük bir ihsanıdır.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -23-
Sevgili gençler! Dünyanın neresinde olursa olsun, her insana önce lâzım olan şey, dînini, imanını öğrenmektir. Din, eskiden İslâm âlimlerinden kolayca öğrenilirdi. Şimdi, âhir zaman olduğu için, hakiki bir din âlimini bulmak çok zor oldu. Cahiller, İngilizlere satılmış olan ahmaklar, din adamı olarak her tarafa yayıldı. Şimdi dîni, imanı doğru olarak öğrenmek için tek çare, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okumaktır. İslâm düşmanları, gençleri aldatmak için, bozuk din kitapları yayıyorlar. Hakiki din kitabı bulup okumak, çok güç oldu. Gençler, muhtelif oyunlara bağlanıp, hakiki kitap bulmaktan ve okumaktan mahrum edilmektedir. Birçok gencin, oyundan başka bir şey düşünmediklerini görüyoruz. Bu hastalık, gençler arasında yayılmaktadır. Müslüman ana-babaların, çocuklarını bu hastalıktan korumaları çok lâzımdır. Çocuklarına dinini haber vermeleri ve din kitabı okumaya alıştırmaları lâzımdır...
Bazı ahbaplarımızın çocuklarının zararlı oyunları oynamaktan yemek yemeyi bile unuttuklarını görmekteyiz. Böyle çocukların, okul kitaplarını bile okuyup sınıf geçmeleri imkânsız olmaktadır. Anaların, babaların çocuklarına hâkim olmaları, kitap okumaya alıştırmaları lâzımdır. Bunun için, "Hakikat Kitabevi"nin yayınladığı (İslâm Ahlâkı) kitabını okumalarını herkese tavsiye ediyoruz. Bu kitabı bulup okuyan, dînini, imanını öğreneceği gibi, İslâm düşmanlarının nasıl çalıştıklarını da anlayacaktır. Analar, babalar bu vazifelerini yapmazlarsa, dinsiz, imansız bir gençlik hâsıl olacak, vatanımıza, milletimize çok zarar verecektir.
Ehl-i sünnet âlimlerinin Allah rızası için yazdıkları kitapları bulup okumak lâzımdır. (Se'âdet-i Ebediyye) kitabı da, genç Müslümanların cahil kalmaması, bir yere kapanıp hurâfe kitapları okumakla, nafile ibadetlerle ömrünü çürütüp, farz olan çalışmaktan kaçanları gaflet uykusundan uyandırmak için yazılmıştır. Bu kitap yalnız okumak için değil, anlayıp ona göre çalışmak, fen bilgilerinde de kâfirlerden ileri geçmek için yazıldı...
Dinimiz, hiçbir zaman hayatın idamesini temin edecek faaliyeti aksatan bir ibadet emretmiyor. Allahü teâlâ; "sizleri müşkil duruma sokacak bir ibadet emretmedim" buyuruyor. Dînî vecîbelerin ifasında her şeyi kolaylaştırmış, sadeleştirmiştir.
Genç kardeşlerim! Müslümanlık, dünya ile alâkasını kesip, herkesi, her şeyi kötü gören, üzülen, hayatı kendine zehir eden "yaşayan ölü" gibi olmak değildir. Her Müslümanın, gelecekte ekmek parası sâhibi olmak, İslamiyete ve Müslümanlara faydalı olmak için düşündüğü gayeye varması için çalışması, birinci vazifesidir...
.Dünyada hakiki Müslüman olarak yaşamalıdır...
2018-05-02 02:00:00
Hakiki Müslüman, her şeyden önce, dürüst ve çalışkan olmalıdır. İyi bir tahsil yapmalı veya okuyarak kendini iyi yetiştirmelidir.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -22-
Sevgili gençler! Hepimizin dünyadaki varlık sebebi, hakiki bir Müslüman olarak yaşamaktır. Önce dînimizin emir ve yasaklarını iyi öğrenmeli ve onlara titizlikle uymalıdır. Ehl-i sünnet âlimlerinin, kitaplarında bildirdiklerine göre imanı, itikâdı düzeltmelidir. Bu âlimler, kitaplarında Eshâb-ı kirâmdan işittiklerini bildirmişler, kendi kafalarından hiçbir şey yazmamışlardır. Cehennemden kurtulan, yalnız bu âlimlere tâbi olanlardır. Allahü teâlâ, o büyük insanların çalışmalarına, bol bol mükâfât versin! Îmanı düzelttikten sonra, İslâmiyetin emir ve yasaklarına uymak, fıkıh ve ilmihal kitaplarının bildirdiği ibâdetleri öğrenmek ve yapmak, yasak ettiklerinden kaçınmak lâzımdır. Beş vakit namazı, üşenmeden, gevşeklik yapmadan, şartlarına ve tadîl-i erkâna dikkat ederek kılmalıdır. Kendinin ve çocuklarının, îmanlı ve güzel ahlâklı yetişmelerine çok ehemmiyet vermeli ve onları, kötü arkadaşlardan ve zararlı yayınlardan korumalıdır.
Hakiki Müslüman, her şeyden önce, dürüst ve çalışkan olmalıdır. İyi bir tahsil yapmalı veya okuyarak kendini iyi yetiştirmelidir. Sözü, özü doğru olmalı ve işlerini, son derece dikkatle, başından sonuna kadar takip etmelidir. Gerekirse, normal iş saatlerinden daha fazla çalışmalıdır.
Hakiki Müslüman, yaşadığı ülkenin kanunlarına karşı gelip suç işlememelidir. Vatanını ve milletini çok sevmelidir. Her bakımdan, iyi ahlâkı ile çevresine örnek olmalıdır. Verdiği sözü tutmalıdır. Zamanın kıymetini bilmeli ve her işini dakikası dakikasına yapmalıdır. Üzerine aldığı bir işi bitirmeden içi rahat etmemelidir. Bir işi yarına bırakmak şöyle dursun, yarınki işi, mümkünse bugün yapmalıdır. İşte böyle olan hakiki Müslüman, rûhunun temizliği yanında, vücut temizliğine de çok dikkat etmeli, kullandığı eşyalar, yiyip içtikleri, evi, çevresi hep temiz olmalıdır.
Hakiki Müslüman, anasına-babasına, hocasına ve memleketinin büyüklerine karşı son derece saygılı olmalıdır. Başkalarına karşı kibirli değil, son derece alçak gönüllü davranmalıdır.
Hakiki Müslüman, kimseye hîle, hıyânet ve kötülük yapmaz ve böyle şeyleri düşünmez bile. Kötü huylardan hiçbiri kendinde bulunmaz. Buna karşılık bütün iyi huylar kendisinde toplanmıştır. Böyle olan kimseler, dünyada rahat ettikleri gibi âhirette de rahat ve huzûr içinde olurlar.
Hakiki Müslüman, iyi insan, aklı başında kimse demektir. Vatanını, milletini ve bayrağını sever. Herkese iyilik eder. Kötülük yapanlara nasîhat verir. Böyle olan Müslümânı Allah da sever, kullar da sever. Râhat ve huzûr içinde yaşar.
Bütün okuyucularımın geçmiş mübarek Berat kandilini tebrik ederim.
.İslâmın ilk emri, önce ilim öğrenmektir...
2018-04-25 02:00:00
İlmihâl kitâbı okumayan, dînini öğrenemez. Dînini öğrenmeyenin dîni, îmânı gider. Din düşmanlarının yalanlarına aldanıp kâfir olur.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -21-
Sevgili gençler! İslâmın emrettiği din ve fen bilgilerini öğrenmeye çok ehemmiyet veriniz! Sevgili Peygamberimiz “aleyhisselâm”, (Beşikten mezâra kadar ilim tahsîl ediniz) ve yine, (İlmi arayınız, velev ki, Çin’de olsa bile!) buyurdular. Dünyânın en uzak bir yerinde ve kâfirlerde olsa dahi, gidip onlardan ilim öğrenmelidir. Hele bugün, ilim ve fen sahibi bir kimsenin, bir veya birkaç yabancı dil öğrenmesi zaruret hâlini almıştır. Bir hadîs-i şerîfte, (Bir kavmin dilini öğrenen, onların zararlarından korunmuş olur) buyuruluyor. Bunun içindir ki, gençlerimizin yabancı dil öğrenmeleri faydalı olup, sevap kazandıran çok işlere sebep olabilir.
İlim meclisine gitmenin ve âlimlerle oturmanın fazîlet ve derecesi çok büyüktür. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Bir kimse din âlimlerinin ve sâlihlerin [yani İslâmın beş şartını devam üzere yapanların] yanına gitse, her bir adımına Hak teâlâ, kabul olmuş nâfile bir hac sevâbı ihsân eder. Zira, âlimleri ve sâlihleri Hak teâlâ sever. Allahü teâlânın evi olsaydı, bu kimse o evi ziyâret eyleseydi, ancak bu sevâbı kazanırdı.)
Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Yâ âlim veya müteallim [yani talebe] veyahut bunları dinleyici ol! Bu üçünden olmayıp dördüncüsünden olursan, [yani hiçbirinden olmazsan] helâk olursun.)
İlmihâl kitâbı okumayan, dînini öğrenemez. Dînini öğrenmeyenin dîni, îmânı gider. Din düşmanlarının yalanlarına aldanıp kâfir olur.
Bir kimse, Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahime-hümullahü teâlâ” meclisine kırk gün devam eylese, kalbi nûrlanır. Çünkü, İslâmiyetin emrettiği ilimler kalbin ışığıdır. İlmi olmayan kimse, şeytâna ve İslâm düşmanı olan kimselere ve gazetelerine aldanır. Ehl-i sünnet itikâdında olmayan din adamlarının yazılarını okuyanın kalbi kararır.
Ey kardeşim! Allahü teâlâ, sana fazla mal ve ilim verirse bahîl olma, cimrilik yapma! Din uğruna sarf et! Hâlis Müslümanların yazdığı doğru ilmihâl kitâplarını al ve dağıt! Cihat sevâbına kavuşursun. Peygamberimiz “aleyhisselâm” bir gün, (Yâ Ebâ Hüreyre! Müminlerin büyüğü, benden sonra o kimsedir ki, Allahü teâlâ ona mal verir, o da gizli ve âşikâre Hak yoluna harcar ve yaptığı iyilikleri kimsenin başına kakmaz) buyurdu.
Mümin kardeşlerini sevindirmeye çalış! Zîrâ Peygamberimiz buyurdu ki: (Her kim dünyâda bir mümin kardeşinin işini görürse, Hak teâlâ, o kimsenin yetmiş işine kolaylık ihsân buyurur. O yetmiş işin on tanesi dünyâda, altmış tanesi kıyâmet günündedir. Bir kimse, bir mümin kardeşinin aybını kapatırsa, Allahü teâlâ o kimsenin bütün ayıplarını kıyâmet günü kapatır!)
Gençlikte yapılan ibâdet, çok makbuldür
2018-04-18 02:00:00
Gençlik zamanında, insanı üç din düşmanı olan; nefis, şeytân ve kötü insanlar aldatmaya uğraşmaktadır. Bunlar karşısında az bir ibâdet, pek kıymetli olur.
Gençlerimize altın öğütler-20-
Sevgili gençler! İkinci bin yılının müceddidi büyük âlim ve velî İmâm-ı Rabbânî hazretleri, gençlere yaptığı bir nasihatinde şöyle buyuruyor:
Gençlikte yapılan ibâdet, Allah indinde çok makbûldür. Gençlikte korkuya, ihtiyârlıkta merhamete sığınmak lâzımdır. Nefs-i emmârenin azgınlık zamanı olan gençlik zamanında, insan, şeytana muhâlefette bulunsa, az bir amel için çok sevâba nâil olur. İhtiyârlık zamanında [ömrün sonunda] güç ve kuvvet kalmaz ve normal şartlar bozulup, cemiyetin sebepleri, perişan oldukta nedâmet ve pişmanlıktan gayri yapılacak iş yoktur. Ve çok olur ki, o zamana dahi yetişmek nasip olmaz. Pişmanlık zamanı yakalanamayıp, pişmanlık nasip olmazsa, ebedî azâp ve büyük cezâya yakalanır.
İnsan ömrünün en iyi zamanı olan gençlik günlerinde, işlerin en iyisi ve faydalısı olan, sahibin, yaratanın emirlerini yapmaya, Ona ibâdet etmeye çalışmalı, islâmiyetin yasak ettiği harâmlardan, şüphelilerden çok sakınmalıdır.
Gençlikte, istikâmet üzere olmak, İslâmiyetin emir ve yasaklarına uymak, dünya ve âhiret nimetlerinin en üstünüdür. Bunun için, ana-babalar, evlâtlarını dinsiz öğretmenlerin ve arkadaşların, gazetelerin ve televizyonların tuzaklarına düşürmemelidir.
Gençliği, sâhibinin hizmetlerine sarf etmelidir. Günleri boş yere geçirmeyip, oyun ve eğlenceye sarf etmemelidir. Zevk ve safâya bağlı olmayalar ki, zevk ve safâ Cennettedir. Allahü teâlânın, bir kulunu gençlikte tövbe etmeye kavuşturması ve bu tövbesini bozmaktan koruması, ne büyük nimettir!
Gençlik zamanında, insanı üç din düşmanı olan; nefis, şeytân ve kötü insanlar aldatmaya uğraşmaktadır. Bunlar karşısında az bir ibâdet, pek kıymetli olur. İhtiyârlıkta yapılan, bundan kat kat fazla ibâdetlerin bu kadar kıymeti olmaz. Düşman hücûm ettiği zaman, askerin ufak bir hareketi, çok kıymetli olur. Sulh zamanında yapılan büyük tâlimlerin, manevraların, bu kadar kıymeti olmaz.
Yavrum! Hak teâlâ, sana çok lütuf ve ihsân ederek, bu genç yaşta tövbe etmekle ve İslâm âlimlerinin yolunda bulunan birinin sohbetine kavuşturmakla şereflendirmişti. Bilemiyorum ki, nefis ve şeytânın, din bilgisi olmayan kötü arkadaşların arasında, o temiz hâlde kalabildin mi?
Din düşmanları her yoldan gençleri aldatmaya uğraşırken, değişmeden, akıntıya karşı durmak kolay değildir. Gençlik zamanıdır. Para bol, nefsin her arzusunu yerine getirmek kolay ve arkadaşların çoğu da uygunsuz!
Fârisî beyt tercemesi:
Cânım, yavrum! Sana sözüm, yalnız şudur;
Körpeciksin, yolun da çok korkuludur!..
.Müslüman, iffet ve namus sahibi olmalıdır...
2018-04-11 02:00:00
Namuslu, iffetli yaşamak isteyene Cenâb-ı Hakk bunu nasip eder. İffetli olan, aile efradının da iffetli olmasını ister. Onları da kötülükten korur.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -20-
Sevgili gençler! Bu dünya hayaldir. Er geç, herkes bu dünyadan bir gün göçüp gidecektir. Onun için elimizdeki fırsatları kaçırmamalıdır. Asıl hayat, âhiret hayatıdır. Orada Cennetten ve Cehennemden başka yer de yoktur. Bu yüzden, ölüm ve sonrasını düşünmeyen, buna hazırlanmayan ahmaktır. Dünyada ve âhirette sıkıntı verecek şeylerden vazgeçmeli, dinimize uyup, Cenneti kazanmaya çalışmalıdır. Başkalarının da bu nimete kavuşması için uğraşmalı, her şeyi Allah için yapmalıdır. Bir Müslüman olarak, Allahü teâlânın emirlerine riâyet etmek sûretiyle, O’na karşı olan edebi gözetirsek, Allahü tealânın lütuf ve ihsânlarına kavuşuruz. Allahü teâlânın emrine uymaz, mahlûklarına zarar verirsek, zâlimlerden oluruz.
Ey gençler! Daima iffet ve namus sahibi kimseler olarak yaşayın. Şehvet budalası ve esiri olmayınız. Her zaman ve her yerde Allah’tan korkun. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Hayâ, iffet, dile hâkimiyet ve akıl, imandandır. Böyle kimselerin ahiret arzusu çoğalır, dünya hırsı azalır. Cimrilik, müstehcenlik, çirkin sözlülük, hayâsızlıktan, nifaktan ileri gelir. Böylelerinde dünya hırsı çoğalır, âhiret arzusu azalır.)
Erkekler, iffetsiz ve hayâsız olursa, yakınları da kötü yola düşebilir. Peygamber Efendimiz, (Siz iffetli olursanız, kadınlarınız da iffetli olur) buyurdu. İbni Neccar'ın bildirdiği (Zina eden, aynı şeye maruz kalır) mealindeki hadis-i şerif, iffetli olmayanın yakınlarının da, iffetsiz olabileceğini göstermektedir. İffetli olmaya gayret eden bunu başarır. (İffetli olmak isteyeni Allahü teâlâ iffetli kılar) hadîs-i şerîfi buna delildir.
Gayrimeşru işler, dünyada insan için yüz karasıdır. Âhirette ise, azâbı çok şiddetlidir. “Ben ölmem” veya “Cehennem ateşi bana zarar vermez” diyen varsa, dilediği kötülüğü işlesin! Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Dünya için, dünyada kalacağın kadar çalış! Âhiret için, orada sonsuz kalacağına göre çalış! Allahü teâlâya, muhtaç olduğun kadar itâat et! Cehenneme dayanabileceğin kadar günah işle!)
Öleceğine inanan ve öldükten sonra başına gelecekleri düşünen, kötülük işleyebilir mi? İnsana en büyük zarar, kötü arkadaştan gelir. Kötü arkadaşlarla düşüp kalkan, kılavuzu karga olan nasıl her zaman temiz olabilir?..
Namuslu, iffetli yaşamak isteyene Cenâb-ı Hakk bunu nasip eder. İffetli olan, aile efradının da iffetli olmasını ister. Onları da kötülükten korur. Kendisi kötü olursa, bir gün çoluk çocuğu da Allah saklasın kötü yollara düşebilir. Çocuklarının iffetsiz olmasını hangi ana-baba isteyebilir? Çocuklara iyi örnek olmak gerekir...
.İnsanı süsleyen cevher, edep ve hayâsıdır...
2018-04-04 02:00:00
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bir kimsenin yanında iki diz üzerine oturur, ona karşı saygılı olmak için mübarek bacağını dikip oturmazdı.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -19-
Sevgili gençler! Müslüman, edepli, görgülü, nazik, kibar, güler yüzlü olmalı, her yerde ve her zaman “buyurun, efendim” demeden konuşmamalıdır! Edep, hiçbir hırsızın çalamadığı güzel bir ziynettir. Edep, insanla hayvanı ayıran farktır. Edep; güzel terbiye, iyi davranış, güzel ahlâk, hayâ, nezâket, zarâfet gibi manalara gelir. Hayâ, utanmak demektir. Mesela terbiyeli çocuk, edepli çocuk demektir. Peygamber Efendimiz, (Evlâdınızı edepli, terbiyeli yetiştirin) buyuruyor. Dinimiz, baştan başa edeptir. Edep, kulun kendisini Cenab-ı Hakkın iradesine tâbi kılması, güzel ahlâk sahibi olmasıdır. Hadis-i şerifte, (Sizin en iyiniz, ahlâkı en güzel olandır) buyuruldu
Abdullah bin Mübarek hazretleri ise, (Her ilmi bilen bir âlimin, edebinde noksanlık varsa, onunla görüşmemek kayıp sayılmaz. Fakat edepli biri ile görüşemezsem üzülürüm) buyurdu.
Hazret-i Ömer efendimiz, (Edep, ilimden önce gelir) buyurdu. Çok heybetli olmasına rağmen, edebinden, hayâsından Resûlullahın huzurunda çok yavaş konuşurdu. Peygamber Efendimiz de, bir kimsenin yanında iki diz üzerine oturur, ona karşı saygılı olmak için mübarek bacağını dikip oturmazdı.
Ebû Saîd-i Hudrî hazretleri, (Resûlullahın hayâsı, bâkire İslâm kızlarının hayâsından çoktu) buyurdu.
Her zaman her yerde edepli, hayâlı olmaya çalışmalıdır! Hadis-i şerifte, (Hayâsızlık insanı küfre düşürür) buyuruldu. Hayâ, bir binayı tutan direk gibidir. Direksiz binanın durması kolay olmadığı gibi, hayâsız kimsenin de imanını muhafaza etmesi zordur.
Sevgili gençler! Kainatın Efendisi, Rabbimizin sevgilisi Muhammed aleyhisselâm, bütün Müslümanlar için yaptığı nasihatlerinde buyurdular ki:
(Allahü teâlâdan hayâ edin! Allah’tan hayâ eden, kötü düşünceden uzak durur, midesine girenleri kontrol eder, ölümü hatırlar.) [Tirmizî]
(Her dinin bir ahlâkı vardır. İslâmiyet’in ahlâkı da hayâdır.) [İbn-i Mâce]
(Hayâsız olan hep kötülük eder.) [İbn-i Mâce]
(Hayasız olan, emanete hıyanet eder, hain olur, merhamet duygusu kalmaz, dinden uzaklaşır, lanete uğrar, şeytan gibi olur.) [Deylemî]
(Hayâ ile iman, ikiz kardeştir. Biri giderse diğeri de gider.) [Ebû Nuaym]
(Mümin, ayıplamaz, lânet etmez, çirkin söz söylemez ve hayâsız değildir.) [Tirmizî]
(Hayâ imanın nizamıdır. Bir şeyin nizamı bozulunca, parçaları da bozulur.) [İ.Maverdî]
(İnsan, sâlih iki komşusundan utandığı gibi, gece gündüz kendisiyle beraber olan yanındaki iki melekten de utanmalıdır!) [Beyhekî]
(Hayâsızın dini olmaz ve hayâsız kişi Cennete giremez.) [Deylemi]
.Dinimiz, edep ve nezaket üzerine kurulmuştur...
2018-03-28 02:00:00
Edep ve nezaket; dosta ve düşmana karşı, tatlı dil ve güler yüz göstermektir. Kimsenin gönlünü incitmemek, kendine karşı yapılan kusurları affetmek ve bağışlamaktır.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -18-
Sevgili gençler! İslamiyet, baştan başa edep dinidir. Başı da, ortası da, sonu da edeptir. Hiçbir edepsiz kimse, Allahü teâlânın sevgili kulu olamaz. Edep; hürmet, saygı ve terbiye demektir. Herkese karşı nazik ve kibar olmaktır. Her işinde dinimizin emir ve yasaklarına uymak ve buradaki haddi, sınırı aşmamaktır.
Edep ve nezaket; dosta ve düşmana karşı, tatlı dil ve güler yüz göstermektir. Kimsenin gönlünü incitmemek, kendine karşı yapılan kusurları affetmek ve bağışlamaktır. Yaratılmışların kusurlarını, yaratandan ötürü hoş görmektir. Nefsi için, kimseden öç ve intikam almamaktır. Dinimiz, “edep ve nezaket medeniyeti” üzerine kurulmuştur. Zaten asıl medeniyet de, memleketin beldelerini tamir etmek, insanlarını da ahlâken yüceltmektir.
Edebin ve nezaketin zirvesine yükselebilmek, İslâmın emir ve yasaklarına uymak ile mümkündür. Sevgili Peygamberimizin Eshab-ı kiramı ile ecdadımız Osmanlı Türkleri, bunun müşahhas örneklerini dünyaya göstermişlerdi. Nitekim Müslüman olmadan önce, toplumun ayıplanmasından korkarak, kendi kız çocuğunu diri diri elleriyle toprağa gömen Hazret-i Ömer, “Biz, zelil ve alçak bir kavim iken, İslâm ile izzet ve şerefe kavuştuk” ve “Dicle’de kapsa bir kurt koyunu/Adl-i ilâhi gelir Ömer’den sorar onu!” diyerek, en medenî ve âdil bir insan olmak şerefine, âlemlerin Efendisi Muhammed aleyhisselamın gösterdiği nurlu yola sarılmakla kavuşmuştu.
İnsanlar medenî değilse, şehirler ne kadar mâmur ve bakımlı olursa olsun, oradaki insanlara medenî denemez. Eski ismi "Yesrib" olan Medine-i münevvere, Resûl aleyhisselâm ve Eshab-ı kirâm efendilerimiz sayesinde gerçek "Medîne" olmuş ve böylece medeniyet ruhu, oradan bütün cihana yayılmıştır.
Peygamber Efendimiz Medine’yi teşrif buyurunca, Hazret-i Enes’in annesi Ümmü Süleym de “radıyallahu anhâ” 10 yaşındaki oğlu Enes’i Resûlullaha hediye götürmüş ve böylece Enes’in Resûlullah’ın terbiyesinde yetişmesini arzulamıştı. Elinden tutup, Peygamberimize götürdü. ve O’na “Yâ Rasûlallah! Ensâr’ın erkek ve kadınlarından sana hediye vermeyeni kalmadı. Ben de hediye olarak bu oğlumu size takdim ediyorum! Hizmetinizde bulunsun” dedi. O günden başlayıp, Peygamberimizin ruhunu Rabbine teslim edinceye kadar, O’nun mukaddes hizmetinde bulundu, ilim ve edebinden çok şey istifade etti. Enes bin Mâlik “radıyallâhu anh” diyor ki:
“Hazret-i Peygambere on sene hizmet ettim. Yapmadığım bir şeyden ötürü ‘Niçin yapmadın?’ yaptığım bir işten dolayı da ‘Neden böyle yaptın?’ dediğini hiç hatırlamıyorum. Beni hiç azarlamadı.”
İşte bu, Resûl aleyhisselâmın bir nezaketi idi...
.Kul, ümit ile korku arasında yaşamalıdır
2018-03-21 02:00:00
Allaha sevgi ile bağlanan ve Ona iman eden kul, daima korku ile ümit arasında yaşamalıdır. Gençlikte, korkunun fazla olması daha iyidir.
Gençlerimize altın öğütler -17-
Sevgili gençler! İhtiyarlık, gençliğin sonu ve neticesidir. Netice ise, başa bağlıdır. Gençliğini iyi geçirenin, ihtiyarlığının da iyi geçeceği umulur. Gençlik çağının kıymetini biliniz! Bu kıymetli günlerinizde, iman ve ibadet bilgilerini, Ehl-i sünnet itikâdına uygun olarak yazılmış ilmihal kitaplarından doğru olarak öğrenin ve bu bilgilere uygun yaşayın! Kıymetli ömrünüzü faydasız, boş şeyler arkasında, oyun ve eğlence ile geçirmemek için uyanık olunuz.
Gençler! Dünyada her gün, her sahada birçok yenilikler yapılmaktadır. Bunları biz devamlı takip etmeye, öğrenmeye ve öğretmeye mecburuz. Yalnız sanayi ve teknik sahasında değil, din ve ahlâk üzerinde de ecdadımız gibi olmamız, gençlerimizin, imanlı, güzel ahlâklı yetiştirilmeleri gerekir. Bugün liselerde, üniversitelerde okutulan ve insanın bütün gençlik hayatına mal olan bilgiler, Allahü teâlânın emirlerine uyarak kullanılırsa, faydalı olur ve dünya ve âhiretin kazanılmasına sebep olur.
Dinimizin temeli, imanı, farzları ve haramları öğrenmek ve öğretmektir. Allahü teâlâ, Peygamberleri bunun için göndermiştir. Gençlere bunlar öğretilmediği zaman, İslâmiyet yıkılır, yok olur. Ömür, ilim, mal ve beden; Allahü teâlânın kullarına verdiği bir sermayedir. Bu sermayeyi Allahü teâlânın bildirdiği yerlerde harcamalıdır. Vakit geçtikten sonra pişmanlığın faydası olmaz.
Allaha sevgi ile bağlanan ve Ona iman eden kul, daima korku ile ümit arasında yaşamalıdır. Gençlikte, korkunun fazla olması daha iyidir. Böylece kötülüklerden kaçıp iyilik etmeye koşar. Allahü teâlâdan korkmalı, Onun rahmetinden ümidi kesmemelidir! Ümit, korkudan çok olmalıdır. Böyle olan kimse, ibâdetlerinden zevk alır. Gençlerde korkunun fazla olması, ihtiyarlarda ise ümidin daha fazla olması gerekir, denildi. Hastalarda recâ/ümit fazla olmalıdır. Korkusuz ümit ve ümitsiz korku, asla câiz değildir. Birincisi emin olmak, ikincisi ümitsiz olmaktır. Rabbimiz bir hadîs-i kudsîde, (Kulumu, beni zan ettiği gibi karşılarım) buyurdu. Peygamber Efendimiz de, ölüm hâlindeki bir gence (Kendini nasıl buluyorsun?) diye sorduğunda, gencin cevabı: “Günâhlarımdan korkuyor; fakat Allah’tan ümit kesmiyorum” olunca, Efendimiz ona; (Bu korku ile ümit, şu ölüm anında kimde bulunursa, Allahü teâlâ, ona umduğunu verir ve onu korktuğundan emin kılar) buyurdu. [İmâm-ı Gazâlî]
Gençlikte, Allah'ın azâbından korkmalı, günâhlardan çok sakınmalıdır. Bu hususta gevşek davranılırsa, insan küfre düşebilir. Ama ihtiyarlayınca, ömrünün sonuna doğru, öleceği zaman, daha çok Allahü teâlâya hüsn-i zân etmeli, yani “Ben çok günâhkâr isem de, Allahü teâlâ beni affeder” diye ümit etmelidir!
.Gıda gibi lâzım olan dostlar seçmelidir...
2018-03-14 02:00:00
Ey temiz gençler! İyilerle arkadaş olmak ve dostluk kurmak, insana ekmek, su ve hava gibi çok lâzımdır. İşte hep böyle olan dostları aramalıdır.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -16-
Sevgili gençler! İnsanlarla kurduğu ilişkilerinde, hep sosyal statüsüne sığınan kimseler, "karakteri zayıf" kimselerdir. Karakteri kıt ve zayıf olan insan ile dostluk kurmaktan daima uzak durmalıdır. Mal, rütbe, şan ve şöhret sahibi olduğu için, kimse ile sakın dost olmayın. Toplum hayatındaki sosyal statüsüne göre dostluk kurmak, “menfaat ve çıkar arkadaşlığı” kurmaktır. Gerçek dostluk statü kabul etmez. Dostlukta, kast sistemi olmaz. Mal ve makam sahibi olduğun zaman seninle dost olanlar, bunları kaybettiğin gün, seni tanımaz hâle gelirler. Atalarımızın, “Dost, kara günde belli olur” sözü işte bunu anlatmak için söylenmiştir.
Değeri ve çapı yüksek dostlarla birlikte olmak, insanı çoğaltır, artırır, geliştirir ve yeni ufuklar açar. Bunlara sana huzur verirler. Çapsız insanlarla birlikte olmak da, insanı zihinsel olarak çoraklaştırır, ufkunu daraltır. O insanların ilgi alanları, basitleşir, düşünceleri, sığlaşır, gündemi, magazinleşir; konuşmaları, dedikodu seviyesine iner, duyguları 'arabeskleşir' ve hayatının anlam düzeyi düşer. Onun için, bizi asil ve onurlu duygu ve düşüncelerle tanıştıracak, çaplı dostlar arayıp bulmalıdır...
Seni, ihtiyacı kadar seven kimsenin dostluğundan sakın. Çünkü onun ihtiyacı bitince, egosunu tatmin edince; sevgisi de, dostluğu da biter. Yola çıktıklarını, yolda bulduklarına değişen karakter yoksunları işte bunlardır.
Nasıl bir insan olmak istiyorsan, o kalitede ve özellikte insanla dost olun. Çünkü ârif ile oturan, ârif kalkar. Cahil ile oturan, cahil olur. Arkadaş ve dost edindiğin kimse, ilim ve edep sahibi olsun.
Ey gençler! Hep hikmetle konuşan büyük zâtların aşağıdaki şu sözleri, kulağınıza küpe olsun! Onları, kendinize birer hayat düsturu edinin!
“Âlim ile sohbet edersen, bulursun mertebe.
Câhil ile sohbet edersen, dönersin merkebe.”
***
“Âlim ile taş taşımak, câhil ile aş yemekten daha iyidir.”
***
“Edep ehli, edepten hâli olmaz,
Edepsiz ilim öğrenen âlim olmaz.”
***
“Edep bir tâc imiş nûr-ı Hüdâdan
Giy ol tâcı emin ol her belâdan
Edep iledir nizâm-ı âlem
Edep iledir kemâl-i âdem.”
Ey temiz gençler! İyilerle arkadaş olmak ve dostluk kurmak, insana ekmek, su ve hava gibi çok lâzımdır. İşte hep böyle olan dostları aramalıdır. Bazı arkadaşlar ise, hastalık yapan mikrop gibidir. Böyle kimselerden daima uzak durmalıdır. Arkadaş olduğun kimselerin bazıları, hayat veren gıda gibi olup, bazıları da şifâ veren ilaç gibidir. Bunlar, insana ara sıra lâzım olur. Bir kısmı da hastalık yapan mikrop gibidir. İnsana hiç lâzım değildir. Ama gelir ve sana bulaşır. Bunlardan çok sakınmak ve uzak durmak lâzımdır...
.En hayırlı dost, seni hayra sevk edendir...
2018-03-07 02:00:00
Gerçek dost, güle benzer. Eline aldığın zaman mis gibi kokar. Aynı gülün dikeni elini kanatır. Asla dikene de, güle de aynı değeri vermeyin.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -15-
Sevgili gençler! Sizin felaketinize sebep olacak ahmak dostlardan asla bir şey beklemeyin. Onlardan aslandan kaçar gibi uzaklaşın! (En hayırlı dost, seni hayra sevk edendir) hadîs-i şerifi, hayatınızın şaşmaz prensibi olsun! Gerçek dostlar, insanın gönlüne huzur verir. Dünyada ve âhirette, mesut ve bahtiyar olmana vesile olur. İnsan, dünyada kimi seviyorsa, âhirette de onlarla beraber olacaktır.
Gerçek dost, güle benzer. Eline aldığın zaman mis gibi kokar. Aynı gülün dikeni elini kanatır. Asla dikene de, güle de aynı değeri vermeyin. Bu senin gülü de, dikeni de tanımadığını gösterir. Kendinize, “karlı bir gece vaktinde dahi uyandırabileceğin” dostlar bulun! Yanında bulunduğunda, “gönül huzursuzluğu hissettiğin” insandan uzak durun. Gönül huzuru, gerçek dostla, sahte dostu ayırabileceğin en sağlam ölçülerden biridir. Çünkü içindeki huzursuzluk, duyguların sigortasıdır. Gerçek dostlar insana, mutluluğun yanında, iç huzuru da verir.
Rabbimizin râzı olduğu yolda bulunmayan, âlemlerin efendisi Muhammed aleyhisselâmın tarif ettiği doğru yola çağırmayan, Onların sevdiklerinin sevgisini gönlüne yerleştirmeyen kimselerle asla dost olmayın. Gözü ve gönlü haramlarda olan ve seni pis ve çirkin işlere çağıranı, kendinize dostlar edinmeyin. Arkadaşlık yaptığınız kimse, yalancı, ikiyüzlü ve cimri olmamalı; esrar, eroin ve her türlü alkollü içki kullanan kimselerle hiçbir zaman görüşmemelidir. Allahü teâlânın, (Hep sâdıklarla beraber olun!) emrini hiç unutmamalıdır
Dost seçmesini bilmeyenin, “keşke, âh, vâh” demesi bol olur. Kimi arkadaş vardır; kişiyi ölümün eşiğinden kurtarır; kimisi de ölümün eşiğine bırakır. Büyük velî Şems-i Tebrizî hazretleri ne güzel söylemiş: “Biri gelir seni sen eder, biri gelir seni senden eder.” Şu hakîkati asla unutmayın: “Güvenine layık olmayan, sevgine de layık değildir. Güven ise, sevgiden önce gelir.”
Güvenmeden sevmek ve dost olmak; üç günlüktür. Güvenerek ve severek dost olmak, ömürlüktür. Kimi seveceğini, kime güveneceğini bilmemek de ahmaklıktır. İnsan; yolunu, kendini, kimliğini ve değerlerini bundan dolayı kaybeder. Akıllı insan; sevgisini, değerini ve güvenini ancak bunlara layık olana verir. Bir insana güvenmek için, o insanın gerçek değerlerini bilmelisin. Çünkü insanların, bir “gerçek değerleri”, bir de “sözde, sahte değerleri” vardır. Sözde; herkes dürüsttür, âdildir, anlayışlıdır. İnsanın gerçek değerlerini; sözü değil, davranışı gösterir. Şair ne güzel söylemiş: "Âyinesi iştir kişinin, lâfa bakılmaz. Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde."
.Gençlerimiz, kendisine iyi arkadaş seçmelidir
2018-02-28 02:00:00
Hayallerini, umutlarını, hedeflerini gerçekleştirmene destek veren, seni yüreklendiren, seninle aynı değerlere sahip insanla dost olmalıdır.
Genç kardeşlerimize altın öğütler -14-
Sevgili gençler! Dost seçmek bir sanattır. İşini, eşini ve arkadaşını iyi seçen kimseler, dünyada da âhirette de rahat eder. İnsan, ancak dostları kadar kıymetlidir. İnsanın değeri, dostlarının değeri kadardır. “Arkadaşını söyle bana, kim olduğunu söyleyeyim sana” atasözü bunu ne güzel anlatıyor. Bir insanla dost olmak, geleceğinizi o insana emanet etmektir. Dostlarımızın, boyasıyla boyanır, ahlakı ile ahlaklanırız. Kişinin kalitesini, dostları belirler. Bir insanın kim olduğunu bilmek istersen, kimlerle dost olduğuna bakmalıdır. Adaleti meşhur olan Hazret-i Ömer efendimizin dediği gibi: “Kişinin dostu, aklının kılavuzudur...” Herkes, kendi ayarına, aklına göre dost edinir...
Hayallerini, umutlarını, hedeflerini gerçekleştirmene destek veren, seni yüreklendiren, sana omuz veren, seninle aynı yöne bakan, aynı değerlere sahip insanla dost olmalıdır. Akıllı insan, kime akıl danışacağını bilen insandır. Akıl danışacağın insanla dost olmalısın. İnsanın hayatında, mutlaka kendine öğüt veren gerçek dostları olmalıdır. Çünkü gerçek dostlar, insanın "hayat sigortasıdır." Nasıl bir insan olmak istiyorsan, öyle insanlarla dost olmalısın. Çünkü hayat, yanlış insanlarla harcanacak kadar ucuz değildir.
Kalbi temiz insanla dostluk kurmalıdır. Edindiğin dostlarının fikirleri kirliyse, senin “kalbin ve fikirlerin” ne kadar temiz olursa olsun, er ya da geç, senin de kalbin ve fikirlerin kirlenir. Çünkü duygular gibi, değerler ve inançlar da kişiden kişiye sirayet eder. Bunun için atalarımız, “Üzüm, üzüme baka baka kararır” ve “Kır atın yanında duran, ya huyundan ya suyundan alır” demişlerdir. İnsanlar, arkadaş seçerken çok dikkatli olmalı, arkadaşlarıyla olan ilişkilerine dikkat etmeliler.
Bir insana yaptığın fedakârlık, “sevgisini” değil de "istismarını" artırıyorsa; bu, onun sadece fedakârlığa layık olmadığını göstermez; aynı zamanda, onun ne kadar "ahmak" olduğunun da göstergesidir. Fedakârlığı, iyiliği, merhameti, sevgiyi istismar eden kişi, "ahmağın" ta kendisidir. “Ahmak dostun olacağına, akıllı düşmanın olsun” demişlerdir. Vefa, sadece asil ruhlu insanlarda bulunan bir özelliktir. Vefası olmayan, duygularını istismar eden ahmak adamdan uzak durmalısın.
Kendisine yapılan bir iyilik karşısında, teşekkür etmeyen ve kendisinin yaptığı hatadan dolayı, özür dilemeyen insanlardan uzak durmalıdır. Çünkü teşekkür etmemek ve hatalarından dolayı özür dilememek, "iflah olmaz bir kibrin" göstergesidir. Nitekim Sevgili Peygamberimiz de, (İnsanlara teşekkür etmeyen kimse, Allaha şükretmemiş olur) buyurmuşlardır..
Osmanlı devleti gençleri nasıl yetiştiriyordu?
2018-02-21 02:00:00
Cahil bırakılan gençler, Avrupa’da mason yapıldı. Zevk ve sefâhete alıştırıldı. Yalancı etiketler, diplomalar verilerek ana vatana gönderildiler.
Gençlerimize altın öğütler-13-
Sevgili gençler! İslâmın en büyük düşmanı Yahudilerle İngilizlerdir. Bunların yalan ve hilelerine asla aldanmayınız. Bu iki düşman, asırlardan beri güzel dinimizi bozmak ve yıkmak, aziz vatanımızı bölmek ve elimizden almak için uğraşmaktadırlar. Amerikan literatürlerinde, bu hususta şu bilgiler yer almaktadır:
Osmanlı orduları Viyana’ya kadar gelince, Avrupa devletleri çok korktu. İslâmiyet Avrupa’ya yayılıyor, Hristiyanlık yok oluyor diye şaşkına döndüler. Osmanlı akınlarını durdurmak için çare aradılar. Çok uğraştılar. Bir gece yarısı İstanbul’daki İngiliz sefiri şifre yolladı. Avrupa’ya müjde vermek için sabahı bekleyemedi:
“Buldum, buldum. Osmanlıların zaferden zafere ulaşmalarının sebebini ve bunları durdurma çaresini buldum” diyordu. Şöyle anlatıyordu: “Osmanlılar, aldıkları esirlere hiç kötülük yapmıyor, kardeş gibi davranıyorlar. Hangi milletten, hangi dinden olursa olsun, küçük çocukların zekâlarını ölçüyorlar. Keskin zekâlı çocukları seçerek, saraydaki (Enderun) denilen mekteplerde, değerli öğretmenler tarafından okutuluyor, İslâm bilgileri, İslâm ahlâkı, fen, kültür dersleri verilerek, kuvvetli, başarılı Müslüman olarak yetiştiriliyorlar. Osmanlı ordularını zaferden zafere ulaştıran değerli kumandanlar ve Sokullular, Köprülüler gibi seçkin siyaset ve idare adamları hep böyle yetiştirilen keskin zekâlı çocuklardı. Osmanlı akınlarını durdurmak için, bu Enderun mekteplerini ve bunların kolları olan medreseleri yıkmak, Müslümanları ilimde, fende geri bırakmak lâzımdır…”
Osmanlı tarihindeki acıklı ve yürek yakıcı olaylar gösteriyor ki, İngiliz sefirinin bu teklifi çok doğru görülerek Avrupa’da Anglo-Sakson ve Paris Mason Locaları çalışmaya başladılar. Müslümanları aldatmak, medreselerden, mekteplerden ilim ve fen sahibi din adamları ve idareciler yetiştirilmesini önlemek için plânlar hazırlandı. Cahil bırakılan gençler, Avrupa’da mason yapıldı. Zevk ve sefâhete alıştırıldı. Yalancı etiketler, diplomalar verilerek ana vatana gönderildiler. Böyle diplomalı cahiller, düşmanların çok kurnaz ve milyonlar harcayarak çevirdikleri dolapları ile işbaşlarına getirildi. Meselâ mason olan Mustafa Reşit Paşa, Âli paşa, Fuat Paşa ve benzerleri, medreselerden fen derslerini kaldırdılar. İkinci Abdülhamid Hân’ın kuvvetli imanı ve keskin zekâsı, onlara karşı çelik bir kalkan gibi dikilmeseydi, düşmanların imha planları daha o zaman Müslümanları ezecekti. Fakat sonunda, bu millet ve ümmet yine bunların kurduğu tuzaklara düşmekten kurtulamadı...
Şimdi tekrar ayağa kalkmaya çalışıyoruz. Rabbimiz yardımcımız olsun!..
Gençlerimize tarihten bir mektup var!..
2018-02-14 02:00:00
Patrik Gregoryos diyor ki: “Türklerde evvelâ itaat duygusunu kırmak ve manevî bağlarını parçalamak, dinî metanetlerini zaafa uğratmak icap eder..."
Gençlerimize altın öğütler-12-
Sevgili gençler! Şimdi sizlere, ibretle okuyacağınız ve geleceğiniz için ders alacağınız “Tarihten gelen bir mektubu” nakletmek istiyoruz... Osmanlı devletinde Rus sefiri olarak uzun seneler çalışan İgnatiyef, hâtıralarında şöyle anlatıyor:
Patrik Gregoryos, Sultan II. Mahmud Han zamanında, Rumları kışkırtıp devlete isyan ettiği için, (Fener Rum Patrikhanesi)’nin kapısında idam edilmişti, bu sebeple Rumlar, patriğin asıldığı o kapıya “Kin Kapısı” adını verdiler. Bir Türk büyüğü bu kapıda idam edilmedikçe de açılmayacağına yemin ettiler. Patrik Gregoryos mektubunda, yıkmak için asırlardır uğraştıkları, ama bir türlü muvaffak olamadıkları Osmanlının nasıl yıkılacağını bulduğunu ve hatta bunun kılıçla yıkmaktan çok daha kolay ve tesirli olduğunu da belirtmektedir. Gregoryos mektubunda diyor ki:
“Türkleri maddeten ezmek ve yıkmak mümkün değildir. Çünkü Türkler, Müslüman oldukları için çok sabırlı ve dayanıklı insanlardır. Gayet mağrurdurlar ve izzet-i iman sâhibidirler. Bu hasletleri, dinlerine bağlılıklarından, kadere rıza göstermelerinden, padişahlarına, devlet adamlarına olan itaat duygularından gelmektedir. Türkler kendilerini müspet yolda sevk ve idare edecek reislere sâhip oldukları müddetçe de çalışkandırlar. Gayet kanaatkârdırlar. Onların bütün meziyetleri, hatta kahramanlık ve şecaat duyguları da ananelerine, örf ve âdetlerine olan bağlılıklarından, ahlâklarının güzelliğinden gelmektedir. Türklerde evvelâ itaat duygusunu kırmak ve manevî bağlarını parçalamak, dinî metanetlerini zaafa uğratmak icap eder. Bunun da en kısa yolu, millî geleneklerine ve maneviyatlarına uymayan harici fikirler ve hareketlere alıştırmaktır. Maneviyatları sarsıldığı gün, Türklerin kendilerinden şeklen çok kudretli kalabalık ve zahiren hâkim kuvvetler önünde zafere götüren asıl kudretleri sarsılacak ve maddî vâsıtaların üstünlüğü ile yıkmak mümkün olabilecektir. Bu sebeple Osmanlı devletini yıkmak için mücerret olarak harp meydanlarındaki zaferler kâfi değildir. Yapılacak olan; Türklere bir şey hissettirmeden, bünyelerindeki tahribatı tamamlamaktır..."
Bu mektuptan ibret alınacak çok şey varsa da, en önemlisi şu iki husustur:
1. Türklerin maneviyatının ve dininin yıkılması için, yabancı fikir ve âdetlere alıştırmak. 2. Türklere hissettirmeden bünyelerindeki tahribatı tamamlamaktır. Bu da Batının inanç, moda, örf, âdet ve ahlaksızlıklarını, taklit ettirmekle olur.
Aziz gençler! Sizler bu milletin geleceğinin teminatısınız. 1800’lü yıllarda başlayan bu yıkım hareketinin, bu plânın aynen tatbik edildiğini çok açık ve acı bir şekilde görüyoruz. Sakın bu tuzaklara düşmeyin!..
Gençlik ve zaman, en kıymetli sermayedir
2018-02-07 02:00:00
Gençlik çağı, ilim ve sanat öğrenilecek, tecrübe kazanılacak en kârlı zamandır. Gençlerimiz bu zamanın kıymetini bilmeli, bu fırsatı elden kaçırmamalıdır.
Gençlerimize altın öğütler -11-
Sevgili gençler! Gençlik çağı, hatalara daha kolay düşülebilen ve çeşitli kötülükleri işlemeye elverişli bir zamandır. Böyle bir zamanda kötü arzulardan kaçarak iyi işler yapmanın mükâfatı çok büyüktür. İhtiyarlıkta dünya zevkleri azaldığı, güç-kuvvet gittiği, çeşitli arzulara kavuşma imkânı ve ümidi kalmadığı zamanda pişmanlıktan ve âh etmekten başka bir şey olmaz. Çoklarına bu pişmanlık zamanı da nasip olmayabilir.
Aziz gençler! Gençlik çağı, ilim ve sanat öğrenilecek, tecrübe kazanılacak en kârlı zamandır. Gençlerimiz bu zamanın kıymetini bilmeli, bu fırsatı elden kaçırmamalıdır. Mutlaka yüksek tahsil yapmalı ve milletine faydalı ve yararlı bir kimse olarak yetişmelidir. İhtiyarlık herkese nasip olmaz. Nasip olsa da, ilim öğrenmeye ve yararlı işler yapmaya elverişli vakit bulunamaz. Vakit de bulunsa, kuvvetsizlik, hâlsizlik zamanında faydalı iş yapılamaz. Bir genç, güç ve kuvveti yerinde iken, mazeretsiz bugünün işini yarına nasıl bırakabilir? Gençlik günlerinizi, asla boş ve lüzumsuz şeylerle öldürmeyiniz. Kötü arkadaşlardan daima kaçınınız. Onları kendinize dostlar edinmeyiniz. Bütün fenalıkların başı, kötü arkadaştır. Allahü teâlâ Kur’ân-ı kerimde, (Ey iman edenler! Allahtan korkunuz ve daima sâdıklarla, iyi kimselerle beraber olunuz!) buyuruyor.
Gençlik zamanı çabuk gelip geçtiği gibi, dünya hayatı da çok kısadır. Bu kısa zamanda dünya ve âhiret mutluluğunu kazanacak faydalı işler yapmaya ve faydalı ilim öğrenmeye çalışmalıdır.
Gençler! Dünya zevklerine çok düşkün olmayınız ve ölümü hiç unutmayınız! Sıhhatinize ve gençliğinize aldanmayınız. Ölümün her an geleceğini düşünmeli ve sıhhatin, gençliğin ölüme mâni olmadıklarını unutmamalıdır. Çocuklardaki ve gençlerdeki ölüm sayısının yaşlılardaki ölüm sayısından çok olduğunu istatistikler göstermektedir. Çok hastaların iyi olup yaşadıkları, çok sağlam kişilerin çabuk öldükleri her zaman görülmektedir. Ölümlü bir dünyada yaşıyoruz. Ölümü çok hatırlamanın faydalarını, aklımızdan hiç çıkarmamalıdır. Hadîs-i şerîfte, (Ölümü çok hatırlayınız. Onu hatırlamak, insanı günah işlemekten korur ve âhirete zararlı olan şeylerden sakınmağa sebep olur) buyuruldu. Eshâb-ı kirâmdan Bera bin Âzib “radıyallahü teâlâ anh” diyor ki: "Bir cenazeyi götürdük. Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem), kabir başına oturdu. Ağlamaya başladı. Mübarek gözyaşları toprağa damladı. Sonra, (Ey kardeşlerim! Hepiniz buna hazırlanınız) buyurdu.” Ve yine buyurdu ki: (İnsanlara vâiz olarak ölüm yetişir. Zenginlik isteyene, kazâ ve kadere iman etmek yetişir.)
Dünyada çok yaşamayı değil, sıhhat ve âfiyet ile yaşamayı istemelidir...
Değerlerine bağlı olmayan gençliğin geleceği karanlıktır
2018-01-31 02:00:00
Sevgili gençler! Toplum, basın, medya ahlâksızlık aşılarken, bu tuzaklara düşmemek; ahlâk ve karakter terbiyesine sahip olmak icap etmektedir!..
Gençlere altın öğütler-10-
Sevgili gençler! Millî ve manevî değerlerine sahip çıkmayan bütün milletler, tarih sahnesinden silinip gitmişlerdir. Kendinizi iyi yetiştirerek bu memleketin ve bu ülkenin imdadına yetişin. Sakın harcanmayın. Siz harcanırsanız, bu güzel vatanımız da harcanıp gider.
Ey gençler! İnsanların arasında bulunurken, kendinize saygı duyulacak şekilde, kılık kıyafetinizi, tavır ve hareketlerinizi düzeltiniz. Büyüklerimiz, (Bir yere vardığınızda, giyim ve kuşamınıza göre karşılanır ve oradan ayrılırken de, konuşmanıza göre uğurlanırsınız) derlerdi. Güzel dinimizin ölçülerini ortaya koyduğu örtünmeyi tam manasıyla uygulayınız. Ciddi olmayan laubali, külhanbeyi, kenar mahalle kabadayısı pozlarına bürünmeyiniz. Kılık kıyafetinizle, yürüyüşünüzle, konuşmanızla efendi, hanımefendi görünüm içinde olunuz. Kendinize, (Din ve iman, bu gençlerin neresinde?) dedirtmeyiniz.
Gençliğin, buhranlarla dolu bir çağ olduğunu unutmayınız. Harama bakmayınız ve haram yemeyiniz. Cinsel konularda kendinizi frenlemesini bilmelisiniz. Aksi takdirde manen ve maddeten çöker, sağlığınızı yitirir, henüz genç yaşta iken bir insan enkazı hâline gelirsiniz.
Sadece bilgi ve kültürle iş bitmiyor. Toplum, basın, medya ahlâksızlık aşılarken, bu tuzaklara düşmemek; ahlâk ve karakter terbiyesine sahip olmak icap etmektedir.
Gençlik enerjisini iyi yerlerde harcamak zorundasınız, her akıllı ve vicdanlı gencin kendisine mahsus özel bir kütüphane kurması lâzımdır. Orta halli bütün lise ve üniversite öğrencileri, cep harçlıklarının bir kısmı ile faydalı, değerli, kalıcı eserler almalı, bunları okumalı ve yararlanmalıdır.
Hayatın amacı, sadece para kazanmak, lüks, konforlu bir hayat sürmek, ün ve alkış kazanmak, nefsani hırslarını tatmin etmek, sorumsuzca yaşamak, azami zevk ve haz almak için değildir.
Bugün Türkiye'de binlerce kişi uyuşturucudan mahkûm olmuş. Kullanım yaşı dersen çok aşağılarda... Son yıllarda, bu yüzden binlerce kişi intihar etmiş ve sayısız cinayetler işlenmiştir. Bu problemlerin üstesinden gelebiliriz. İmdadımıza yetişecek olan en büyük imkânımız, imanımızdır.
Sevgili gençler! İmanımızı, ancak namaz kılarak koruyabiliriz. Bu hususta Sevgili Peygamberimiz, (Namaz dinin direğidir. Namazını kılan, dinini korumuş, terk eden ise dinini yıkmış olur) buyurdular... Peygamber Efendimizin vârisleri olan hakiki İslâm âlimlerini ve Ehl-i sünnetin göz bebeği olan Allah’ın veli kullarını çok seviniz ve onların yaşantılarını kendinize örnek alınız. Onları sevmek, onlar gibi olmaya sebep olur. Âhirette, herkes sevdiği ile beraber olacaktır…
Gençliğimizi boş şeylerle geçirmemeliyiz
2018-01-24 02:00:00
"Allahü teâlânın, bir kuluna rahmet etmeyeceğine, ona gadap ve azap edeceğine alâmet, dünyaya ve âhirete faydası olmayan şeylerle meşgul olmasıdır..."
Sevgili gençler! Allahü teâlâ, hepimize uzun ömürler verip, ömrünü ibâdet ile ve Onun gösterdiği yolda gitmek ile geçirmek nasip eylesin! Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın dünyaya yayılmış olan altın nasihatlerden birisi de şudur: (Allahü teâlânın, bir kuluna rahmet etmeyeceğine, ona gadap ve azap edeceğine alâmet, dünyaya ve âhirete faydası olmayan şeylerle meşgul olması, zamanlarını lüzumsuz şeylerle öldürmesidir. Bir kimsenin ömründen bir saati, Allahü teâlânın beğenmediği bir şeyde geçerse, ne kadar çok pişman olsa, üzülse yeridir. Bir kimse kırk yaşını geçtiği hâlde onun hayırlı işleri, yani sevapları, kötü işlerinden, yani günahlarından ziyade olmadı ise, Cehenneme hazırlansın.)
Zamanımız insanları, dünya menfaatlerini ele geçirmek için, çok ince düşünüyor ve çalışıyor, didiniyorlar da, sonsuz bir saadet ve felâket karşısında bulunduklarına inanmaya ehemmiyet vermiyorlar. Bunu hiç düşünmüyorlar.
Dünyaya gelmesi ve ölmesi kendi elinde olmayan insanın, Allah’ın dünya ve âhiretteki kanunlarına dil uzatmaya ne hakkı vardır? Ancak, bu kanunlara uymakla saadete kavuşabilir. İslâmın karşısında duranlar, fen bilgilerini ve İslâm tarihini, vicdanlı öğretmenlerden okuyup anlasalardı ve fendeki ilerlemelerin, yeni buluşların, İslâm inanışlarını kuvvetlendirdiğini, ispat ettiğini görselerdi İslâmiyete sımsıkı sarılırlardı. Yahut hiç olmazsa, ona karşı saygılı, edepli olurlardı. Muhammed aleyhisselâmın hayatını, doğru yazılmış kitaplardan öğrenselerdi, Onun aklına, güzel huylarına, başarılarına âşık olurlardı. Yüz binlerle insanın, Ona candan bağlandıklarını, Ona karşı edeplerini, itaatlerini, aşırı sevgilerini ve mallarını, canlarını Onun için feda ettiklerini gösteren vaka ve olaylar, dünya tarihlerinin binlerce sayfasını doldurmaktadır.
Bütün iyiliklerin kaynağı, bütün güzel huyların üstadı olan böyle bir zatın, Allahın Peygamberi olduğu, güneş gibi meydandadır. Tek başına işe başlayıp, aklı ile sabrı ile ve keskin görüşü ve cesareti ile yeryüzünün iki büyük devletini yere serecek kahraman, fedakâr bir milleti, yirmi üç sene içinde meydana getirmesi ve öldükten sonra da, kıyâmete kadar bütün insanları huzura, saadete, medeniyete kavuşturacak değişmez bir kitap bırakması, akıl ve insâf sâhiplerinin iman etmesi için yetişir. Başka bir mucize ve şâhit aramaya lüzum yoktur...
Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” güzel hayatını ve İslâm dininin emirlerindeki ve yasaklarındaki incelikleri ve faydaları öğrenen her akıl ve insaf sâhibinin, her düşünebilen insanın Ona hemen inanması, Ona âşık olması, seve seve Müslüman olması, insanlık icabıdır...
Dinî ve millî şuuru olmayan bir gençlikle vatan korunamaz
2018-01-17 02:00:00
Milletimizin ve ümmetin geleceği, kültürlü ve şuurlu bir gençliğin varlığı ile mümkündür. Sen sahip çıkarsan, bu vatan batmayacaktır.
Gençlere altın öğütler -9-
Sevgili gençler! Din, dil ve tarih bilgilerini okumak ve öğrenmek, kültürlü ve şuurlu bir gençliği hazırlayan en büyük faktörlerdendir. Milletimizin ve ümmetin geleceği, böyle bir gençliğin varlığı ile mümkündür. Sen sahip çıkarsan, bu vatan batmayacaktır. Sahiplenmek duygusu, önce dinini sağlam ve doğru kaynaklardan okuyup öğrenmekle başlar. Millî değerlerini anlatan edebî eserleri okuyup iyi anlamakla gelişir. Milletlerin hâfızası olan tarihî gerçekleri öğrenip iyi yorumlamakla “Dinî ve millî şuur” kazanılır. Dinî ve millî bir şuura sahip olmayan bir gençlikle, vatanı korumak ve yükseltmek, geleceğimizi garanti altına almak mümkün değildir. "Geçmişini unutan ve geleceği için hazırlanmayan milletler, yok olmaya mahkûmdur." Bu hakikati, şâir de şöyle haykırıyor: “Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır./Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır.”
Aziz gençler! Tarih, kendisinden ibret alınacak ve ders çıkarılacak olaylarla dolu bir hazinedir. Hazineyi arayan onu bulur. Tarihî bilgiler, doğru ve sağlam kaynaklarından öğrenilmelidir. Hakikatleri gizleyen, milletin genç yavrularına yalan söyleyen tarihten utanmalıdır.
Vatanına saldıran düşmana karşı, kükremiş arslanlar gibi dövüşerek, İstiklâl Savaşını kazanan şehitlerin ve gâzilerin temiz çocukları! Bugün de aynı aşk ve îmanla, babalarınızın yolunda yürüyerek, vatan ve istiklâliniz gibi, imanlarınızı da, her çeşit tecavüzden korumaya çalışınız. Daima hakka ve hakikate doğru koşunuz. Kur’ân-ı kerîmin emir ve yasaklarına sarılınız. Şunu da iyi biliniz ki, yalnız kendi rahatlarını, keyiflerini düşünen krallar, diktatörler, İslâm dîninin, kendi zulümlerini, kötülüklerini meydana çıkardığını görerek, cinâyetlerini, hıyânetlerini gizleyebilmek ve yalanlarına herkesi inandırabilmek için, İslâmiyete saldırmışlardır. Zâlim düşman kumandanları, gerici mutaassıp haçlı orduları, her zaman, karşılarında Müslüman Türk milletinin kahramanlarını bulmuşlar, ecdâdımızın îman dolu göğüslerini aşamamış, silâhlarını, ölülerini bırakarak hep kaçmışlardır.
Târih gösteriyor ki, İslâmiyet, her zaman daha üstün, daha yeni ve daha fennî harp vâsıtalarının ve medenî cihazların yapılmasına ve daha akıllı, daha kahraman milletlerin yetişmesine sebep olmuş; dinsizler, ilimde, fende, silâhta, kahramanlık ve şecâatte daima geri kalmışlardır. Hatta, bir İslâm ordusu, her cihetten adâlete bağlılığı nispetinde galip geldiği hâlde, aynı orduda adâletten uzaklaşıldıkça, başarının azaldığı görülmüştür. İslâm devletlerinin, kurulması, yükselmesi, durması ve çökmeleri de hep, adâlete bağlılıkları nispetinde olmuştur...
Gençlerimiz, medenî ve kültürlü kimseler olmalı
2018-01-10 02:00:00
Dünyada medenî, kültürlü ve namuslu bir insan olarak yaşamak, en büyük bahtiyarlıktır. Bunun için her şeyden önce, dürüst ve çalışkan olmalıdır.
Genç evlatlarımıza altın öğütler -8-
Sevgili gençler! İnsanların bazısı daha çocuk iken, bazısı gençliğinin baharında ve bazısı da ihtiyarlık günlerini yaşadıktan sonra, bütün sevdiklerine veda ederek, fâni dünyadan ayrılıp gitmektedirler. Hiç kimsenin sonsuz olarak kalmadığı bu âlemden, bir gün sizler de çekip gideceksiniz. Böyle bir âkıbet hepimizin başına gelecektir.
Her canlı ölümü tadacaktır. Ölmemek için hiçbir çare yoktur. Çünkü, “Ecel geldi cihâne, baş ağrısı bahâne” demişlerdir. Dünya, geçici bir konak, hepimiz için bir misafirhanedir. Sonsuz hayatımız olan âhiretin tarlasıdır. Burada ne ekersen, orada onu biçersin. Sonsuz hayatımızda lâzım olacak her şey burada kazanılır. Kısa bir ömür geçirdiğimiz bu âlem, sizleri aldatmasın. İhtiyarlık günleri gelmeden gençliğin, ölüm gelmeden önce de hayatın kıymetini biliniz. İlim, amel ve ihlas sahibi olunuz...
Genç kardeşim! Dünyada medenî, kültürlü ve namuslu bir insan olarak yaşamak, en büyük bahtiyarlıktır. Bunun için her şeyden önce, dürüst ve çalışkan olmalıdır. İyi bir tahsil yaparak veya okuyarak, kendi kendini iyi yetiştirmelidir. Sözü, özü doğru bir insan olmalıdır. İşlerini, son derece dikkatle, başından sonuna kadar takip etmeli, gerekirse, normal iş saatlerinden daha fazla çalışmalıdır. Hep faydalı olan işlerle meşgul olmalıdır.
Dünyada rahat ve huzur içinde yaşamak, âhirette de cennete gitmek isteyen bir kimse, Allahü teâlânın emirlerine ve yaşadığı memleketin kanunlarına son derece saygılı olmalı, onlara karşı gelmemeli, âmirlerine itâat etmelidir. Her bakımdan, iyi ahlâkı ile, çevresine örnek olmalıdır. İslâmiyetin emir ve yasaklarını iyi öğrenip, onlara titizlikle uymalıdır. Çocuklarının, imânlı ve güzel ahlâklı yetişmelerine çok ehemmiyet vermelidir.
Aziz kardeşim! İşte böyle medenî ve kültürlü olan bir kimse, rûhunun temizliği yanında, vücut temizliğine de çok dikkat eder. Kullandığı eşyalar, yiyip içtikleri, evi, çevresi hep temiz olur. Ayrıca güler yüzlü, tatlı dilli, vakur ve kibar kimsedir.
Vatanını, milletini ve bayrağını sever. Anasına, babasına, hocasına, büyüklerine karşı son derece saygılıdır. Herkesle iyi geçinir ve kendisi ile iyi geçinilir. İffetli, cömert, iyi niyetli, şefkatlidir...
Böyle olan kimseler, dünyada rahat ettikleri gibi, âhirette de rahat ve huzur içinde olurlar. Ne mutlu böyle olanlara!
Rabbimiz, gençlerin tövbesini daha çok seviyor
2018-01-03 02:00:00
''Ömrünü nerede geçirdin? Malını nerede kazanıp nerede harcadın? Gençliğini ne yaparak geçirdin? Öğrendiğin ilimle ne amel işledin?''
Ey ömrünün baharını yaşayan genç kardeşim! Ölüm âni gelir. Şâirin dediği gibi, “Bugünü düşünürüm. Dün geçti, yarın var mı? Gençliğime de güvenmem. Ölen hep ihtiyar mı?" Dünya hayatında yaptığımız bütün işlerimizin hesabını vermek üzere, bir gün Rabbimizin huzurunda toplanacağız. Orada dört şeyin hesabını vermeden, huzûr-ı ilâhiyeden kimse ayrılamayacaktır. Peygamber Efendimiz bunu şöyle haber veriyor: (Ömrünü nerede geçirdin? Malını nerede kazanıp nerede harcadın? Gençliğini ne yaparak geçirdin? Öğrendiğin ilimle ne amel işledin?)
Rabbimiz olan Allahü teâlâ, kullarından sadece sâlih olan müminleri, hiç Cehenneme koymayacağını vadediyor. Sâlih mümin, Ehl-i sünnet itikadına uygun olarak iman eden, farz olan emirleri yapan, haram olan şeylerden sakınan ve bunları çocuklarına da öğretip yaptıran, sonra bu dört şeyde bir kusuru olduğunda bunlara da hemen tevbe eden kimsedir. Tevbe, pişmanlık duyarak hata ve kusurları hemen terk etmektir.
Rabbimizin beğenmediği şekilde inanan, ibadet ve iş yapan kullarına fâsık ve sapık denir. (Ehl-i bid’at), Resûlullah Efendimizin Eshâbı ile Ehl-i beytini sevmeyen ve onların gösterdiği doğru yoldan ayrılan ve sapık yollara giden kimselerdir. Bunlar tevbe etmezse, günahlarının cezasını çekmeden Cennete giremeyecektir.
Ey gençler! Hiç ümitsiz olmayın. Çünkü Allahü teâlâ birçok âyet-i kerîmede, (Beni çok zikredin) ve (İzâ câe) sûresinde, (Bana istiğfâr edin. Dualarınızı kabûl eder, günâhlarınızı affederim) buyurdu. Görülüyor ki, Allahü teâlâ, çok istiğfâr edilmesini emrediyor. Bunun için, evliyanın büyüklerinden Muhammed Ma’sûm hazretleri, (Mektûbât)’ının 2/80. mektûbunda buyuruyor ki: “Bu emre uyarak, her namazdan sonra, üç kere istiğfâr duası okuyorum ve 67 kere (Estağfirullah) diyorum. İstiğfâr duası, (Estağfirullahel’azîm ellezî lâ ilâhe illâ hüv-el-hayyel-kayyûme ve etûbü ileyh)’dir. Siz de bunu çok okuyunuz! Her birini söylerken, mânâsını, (Beni affet Allahım) olarak düşünmelidir. Okuyanı ve yanındakileri, dertlerden, sıkıntılardan kurtarır. Çok kimse, okudu. Faydası hep görüldü.”
Şeyh-ül-islâm Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri, (Miftâh-ün-necât) kitabında buyuruyor ki: “Bir kimse tevbe ve istiğfâr eder ve şartlarını yaparsa, her geçtiği sokak ve her oturduğu yer iftihâr eder. Ay, Güneş, yıldızlar, onun için dua eder. Kabri Cennet bahçesi olur. Böyle tevbe nasîp olmayan kimse, böyle tevbe yapanlarla berâber olmalıdır. Hadîs-i şerifte, (İbâdetlerin en kıymetlisi, evliyâyı sevmektir) buyuruldu ve (Tevbe ve istiğfâr edenin bütün günâhları affolur) buyuruldu...
Geleceğimizin yıldızları iyi yetişmiş gençlerdir
2017-12-27 02:00:00
Ey genç kardeşlerim! Kendini insanlığa ve İslâmiyete hizmete adayan her gencimiz, Eshâb-ı kirâmın temiz hayatlarını kendisine örnek edinmelidir.
Gençlere altın öğütler -6-
Sevgili gençler! Sizler, bu milletin ve bu ümmetin tek ve son ümidi olarak, geleceğimizin yıldızları olmak mecburiyetindesiniz. Çünkü bu milletin geleceğinin teminatı, kendini iyi yetiştirmiş gençler olacaktır. Bu ümmetin altın çağı kabul edilen asr-ı saâdette/Peygamber Efendimizi görmekle şereflenmiş olanların yaşadığı devirde, Efendimizi görmekle şereflenmiş Sahâbînin her biri gökteki yıldızlar gibi oldular. Sevgili Peygamberimiz onlar için, (Eshâbım gökteki yıldızlar gibidir. Onlardan hangisine uyarsanız, hidâyete kavuşur, doğru yolu bulursunuz) buyurmuşlardı.
Ey genç kardeşlerim! Kendini insanlığa ve İslâmiyete hizmete adayan her gencimiz, Eshâb-ı kirâmın temiz hayatlarını kendisine örnek edinmelidir. Onlar gibi olan Müslüman, Allahü teâlânın emirlerine ve devletinin kanunlarına itâat eder. Emre uymamak günâh olur. Kanuna uymamak suç olur. Olgun Müslüman, günâh yapmaz ve suç işlemez. Müslüman, iyi insan demektir. Müslümanların kardeş olduklarını bilir. Vatanını, milletini ve bayrağını sever. Herkese iyilik eder. Gayrimüslimlere, turistlere, kâfirlere de hiç kötülük yapmaz. Kimseye hile, hıyânet yapmaz. Kimseyle münakaşa etmez. Herkese karşı, güler yüzlü, tatlı dilli olur. Devamlı çalışır. Din bilgilerini ve fen bilgilerini iyi öğrenir. Çocuklarına, tanıdıklarına da öğretir. Helâl kazanır. Kimsenin hakkına dokunmaz. Böyle olan Müslümanı Allah da sever, kullar da sever.
Geleceğimizin yıldızları ve ümidi olan genç kardeşlerim! İnsanların, kendisinden nefret ettiği vahşî ve kaba kimseler olmayınız. Nâzik ve medenî kimseler olunuz. Güzel ahlâk sahibi olan ve zamanının fen bilgilerinde yükselmiş olan Müslümana medenî denir. Fende ilerlemiş, fakat ahlâkı bozuk olana zâlim, yobaz, eşkıya ve diktatör denir. Fen ve sanatta geri ve ahlâkı bozuk olana vahşi denir.
Medeniyet, şehirler yapmak ve insanlara hizmettir. Bu da, fen ile sanat ve güzel ahlâk ile olur. Kısacası, fen ve sanatın, güzel ahlâk ile birlikte olmasına "Medeniyet" denir. Medenî insan, fen ve sanatı insanların hizmetinde kullanır.
Medeniyet, şehirleri, ülkeleri imar etmek ve bütün insanları, ruh, düşünce ve beden bakımından rahat yaşatmaktır. Bu iki gayeye ulaşmak, ancak Allahü teâlânın emirlerine ve yasaklarına uymakla olur. İslamiyet’ten ayrıldıkça medeniyet geriler.
Medeni bir insan, her şeyden önce, güzel ahlaklı, dürüst ve çalışkandır. Önce din terbiyesi almış, fen bilgilerini de öğrenmiştir. Sözü özü doğrudur. Âmirlerine itaat eder. Ecdâdımızın bu meziyetlerine sahip olursak, her işimizde muvaffak olur, Rabbimizin rızasını kazanırız...
Gençliği olmayan bir davanın, geleceği yoktur
2017-12-20 02:00:00
Ey genç kardeşim! Her yaptığın işin, en mükemmelini ve en iyisini yapmalısın. Sen (Çalışkan olan, Allahın sevgilisidir) diyen bir Peygamberin ümmetisin!
Genç evlâtlarımıza altın öğütler -4-
Sevgili Gençler! Sizler, bu milletin ve bu devletin geleceğinin tek ümidisiniz. Bu ülkenin, en kıymetli varlığı sizlersiniz. Sizler bozulursanız, millî ve manevî değerlerinizi kaybederseniz, ilim ve güzel ahlâk ile mücehhez/süslenmiş bir vatandaş olarak yetişmezseniz istikbâlimiz karanlıktır. Gençliği olmayan bir davanın, geleceği de yoktur.
Ey genç kardeşim! Her yaptığın işin, en mükemmelini ve en iyisini yapmalısın. Sen (Çalışkan olan, Allahın sevgilisidir) diyen bir Peygamberin ümmetisin! Bu yolda, senin ilk büyük düşmanın tembelliktir. Tembelliğin adı havâiliktir, bir adı gevşeklik, bir adı uyuşukluk, keyfine düşkünlüktür. Sakın, bu günün işini yarına bırakma. Derslerine çalışmak ve imtihanlara hazırlanmak için son günü bekleme. Çalışmak için müsait yer ve zaman arama.
Ey temiz gençler! Dinsiz ve ahlâksız kimseleri asla arkadaşlar edinmeyiniz. Bütün fenâlıkların başı, kötü arkadaştır. Asil ve temiz aile çocuklarından dostlar ve arkadaşlar seçiniz. (Haramla beslenen haramî/eşkıya olur) demişler. Peygamber Efendimiz buyurdular ki: (Bir kimse, kırk gün helâl lokma yerse, kalbi nurlanır.)
Genç kardeşlerim! Sizler bizim göz bebeğimiz gibi kıymetli olan varlıklarımızsınız. Sakın, bölünmeyiniz ve parçalanmayınız. Dinimizi tam ve doğru olarak, ecdadımızın yazdığı (İlmihâl) kitaplarından öğreniniz. İslâmın ana caddesi olan (Ehl-i sünnet Yolu)’ndan ayrılmayınız. Bu yol, Eshâb-ı kirâmın ve Osmanlının bize miras bıraktığı doğru ve nurlu yoldur.
İslâmın en büyük düşmanı, Yahudilerle İngilizlerdir. Müslümanları bölmek ve parçalamak için (Şiîlik) ve (Vehhâbîlik) fitnesini bunlar ortaya çıkarmışlardır. Mazlum ve mağdurları koruyan Osmanlı Devletini ortadan kaldıran iç ve dış düşmanlarımız, bugün de Amerika ve bütün Batı dünyası ile iş birliği yaparak, yine Müslümanları bölerek, içi boş, ibadet şuuru bulunmayan, namaz kılmayan, haram ve helal ölçüsü olmayan, sadece sözde Müslüman tipi oluşturmak istiyorlar. (Ilımlı İslâm) adı verdikleri, peygamberi, âlimi ve evliyası olmayan bir din türetmek istiyorlar. Sakın bunlara kanmayın.
Geleceğimizin ümidi olan gençler! Aziz vatanımızın, düşmanlara aldanan birtakım kötü ve çirkin adamlar ve kadrolar yüzünden ne büyük zorluklar, ne büyük darbeler yediğini, ne perişan hâllere düştüğünü, daha dün denecek kadar yakın bir geçmişte hep beraber gördük. Sizler, dinimizi ve aziz vatanımızı korumak için, en kıymetli varlığınız olan tatlı canınızı bu uğurda verebilecek kahramanlar ve yiğitler olursanız, bu vatan bölünmeyecek, bu ezanlar susmayacaktır...
Gençlik zamanı, ömrümüzün bahar mevsimidir
2017-12-13 02:00:00
Hepinize üç şey çok lâzımdır: Önce doğru bir îmân edinmektir. Sonra her işinde, İslâma uyarak yaşamaktır. Diğeri de, her işinde, ihlâs ile hareket etmektir...
Genç kardeşlerimize altın öğütler -3-
Ey sevgili gençler! İnsan ömrünün en kıymetli zamanı, hayatımızın baharı olan gençlik çağıdır. Bu çağ, insanın sıhhatli, kuvvetli olduğu zamandır. Bu zaman, her gün geçiyor, azalıyor, ihtiyarlık yaklaşıyor. “Nasılsınız?” diye hatırını sorduğun bir ihtiyar, sana şu ibretli cevabı verecektir: “Benimle beraber olanlar, şimdi beni geçip gittiler. Benden geri olanlar da bana yetiştiler. İşittiğim o güzel ve hikmetli sözleri hep unutur oldum. Ayağa kalktığım zaman, eskisinden daha fazla yere yakın oluyorum. Artık biri, iki görmeye başladım. Vücudumda beyaz kalmasını arzu ettiğim siyahlaştı. Siyah kalmasını istediğim de beyazlaştı. Yumuşak kalmasını istediğim de sertleşti...”
Gençler! Hepinize üç şey çok lâzımdır. Biri, önce doğru bir îmân edinmektir. Sonra her yerde ve her işinde, İslâma uyarak yaşamaktır. Diğeri de, her işinde daima, ihlâs ile hareket etmek, yani Allahü teâlânın rızasını gözetmektir. Bütün bunları, bir (İlmihal) kitabı okuyup öğrenmeden hayata geçirmek mümkün değildir. Müslüman olsun, kâfir olsun, herhangi bir insan, bilerek veya bilmeyerek, İslâm dînine uygun yaşarsa, dünyada hiç sıkıntı çekmez. Rahat ve neşe içinde yaşar. Şimdi, Avrupa'da ve Amerika'da, bu dîne uygun çalışan kâfirler, böyledir. Fakat, kâfirlere âhirette hiç sevap ve mükâfat verilmez.
Ey genç kardeşim! Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: (Cömert ve ahlâkı güzel bir genç, Allah katında kendisini ibadete vermiş, cimri ve kötü huylu bir ihtiyardan daha üstündür.) Allahü teâlâ, kıyâmet koptuktan sonra, bütün kullarını mahşer yerinde toplayıp hesaba çekecektir. İşte bu yerde, hiçbir gölgenin bulunmadığı günde, Rabbine ibadet ederek yetişen gençleri, Arş-ı a’lânın altında gölgelendirir, onları kendi himayesine alır.
Ey temiz gençler! Ey, ömürlerini İslâm dîninin güzel ahlâkını öğrenmekte ve yaymakta tüketen ve canlarını Allahın dînini insanlara yaymakta fedâ eden şehitlerin asil ve kıymetli çocukları! Şerefli ecdadımızın sizlere tam ve doğru olarak getirdiği ve emanet bıraktığı, mübarek İslâm dînini ve bunun bildirdiği güzel ahlâkı iyi öğreniniz! Güzel yurdumuza göz diken, can, mal, din ve ahlâk düşmanlarının saldırılarına karşı, bu mukaddes emaneti bütün gücünüzle savununuz! Her yere yayarak, insanları saadete kavuşturmaya çalışınız! Herkesin hakkını, ücretini veriniz! Kanunlara, hükûmetin emirlerine karşı gelmeyiniz! Vergilerinizi vaktinde ödeyiniz! Allahın, doğruların yardımcısı olduğunu hiç unutmayınız! Sevişelim, yardımlaşalım ki, Allahü teâlâ yardımcımız olsun! [İslâm Ahlâkı s.7]
İhtiyarlık günleri gelmeden gençliğin kıymetini bilmelidir
2017-12-06 02:00:00
Her istediğine kavuşabilecek güç ve kuvvete sahip olan sevgili gençler! İhtiyarlık günleri gelmeden gençliğinizin kıymetini biliniz!
Genç kardeşlerimize altın öğütler -2-
Gençlik, insan ömrünün en kıymetli zamanıdır. İnsanın sıhhatli, kuvvetli zamanıdır. Bu zaman, her gün geçiyor, azalıyor, ihtiyarlık yaklaşıyor. En şerefli, en lüzumlu iş olan, marifetullahı kazanmayı/Allahü teâlâyı tanımayı, hayâl olan ömrün sonuna bırakanlara yazıklar olsun. En şerefli olan zamanları, en zararlı, en kötü şey olan nefsin arzularına kavuşmak için sarf etmemeliyiz. Peygamber efendimiz, (Yarın yaparım diyen helak oldu, ziyan etti) buyurdu. Ve yine buyurdu ki: (Allahü teâlâ, ibadet eden genci, meleklerine gösterip, “Bakın bu genç, benim için şehvetini bırakıyor. O benim nazarımda kıymetli bir melek gibidir” buyurur.)
Gençlik çağı, nefsin kaynadığı, şehvetlerin oynadığı, insan ve cin şeytanlarının saldırdığı bir zamandır. Böyle bir çağda yapılan az bir amele, pek çok sevap verilir. İhtiyarlıkta dünya şevkleri azalıp güç, kuvvet gidip, arzulara kavuşmak imkânı ve ümitleri kalmadığı zamanda, pişmanlıktan, ah etmekten başka bir şey olmaz. Çok kimselere bu pişmanlık zamanı da, nasip olmaz. Bu pişmanlık da tevbe demektir ve yine büyük nimettir.
Gençlik çağı, kazanç zamanıdır. Mert olan, bu vaktin kıymetini bilip elden kaçırmaz. İhtiyarlık herkese nasip olmaz. Nasip olsa da rahat, elverişli vakit ele geçmez. Vakit de bulunsa, kuvvetsizlik, halsizlik zamanında, yarar iş yapılamaz.
Gençlik zamanında insanı üç din düşmanı olan nefis, şeytan ve kötü insanlar aldatmaya uğraşmaktadır. Bunlar karşısında, az bir ibadet pek kıymetli olur. İhtiyarlıkta yapılan, bundan kat kat fazla ibadetlerin bu kadar kıymeti olmaz..
Gençlikte, şehvetin, asabiyetin kapladığı anlarda, dinin bir emrini yerine getirmek, ihtiyarlıkta yapılan aynı ibadetten çok kıymetli olur. Hele başka mâniler de araya katılırsa, bunları dinlemeyip, yapılan ibadetin sevabı o kadar çoktur ki, ancak Allahü teâlâ bilir. Çünkü, maniler karşısında, ibadet yapma güçlüğü, sıkıntısı, o ibadetlerin, şanını, şerefini göklere çıkarır. Mâni olmayarak, kolay yapılan ibadetler, aşağıda kalır. Bunun için insanların yüksekleri, meleklerin yükseklerinden daha üstün olmuştur. Çünkü insan, mâniler arasında ibadet eder. Melekler ise, mani olmadan emre itaat ediyor.
Gençlik arzuları, Allah’ın düşmanı olan nefsin ve şeytanın sevdiği şeylerdir. Dine uygun şeyler ise, Allahü teâlânın sevdiği şeylerdir. Allah’ın düşmanlarını sevindirip, bütün nimetleri veren, hakiki sahibi gazaba getirmek, akıllı insanların yapacağı şey değildir. Allahü teâlâ, hepimizi nefse, şeytana ve din düşmanlarının sözlerine ve yazılarına aldanmaktan muhafaza buyursun. [Mektûbât-ı Rabbânî 1/65
Müslüman, vatanına milletine faydalı olur
2017-11-29 02:00:00
Müslüman, insanları zararsız ve iyi huylu yapmak için gönderilmiş olan İslâm dinine iman edip ona uyan kimsedir. Devamlı çalışır ve helâl kazanır.
Din kardeşlerimize altın öğütler -1-
Yüce Rabbimizin ihsanı ile iman etmek şerefine kavuşan ve bu sebeple Cennete girmesi kendisine vadedilen aziz din kardeşlerim!
Müslüman, insanları zararsız ve iyi huylu yapmak için gönderilmiş olan İslâm dînine iman edip ona uyan kimsedir. Bu dini öğrenen, iyi anlayan, titizlikle tatbik eden bir insan, Allahü teâlânın emirlerine ve devletin kanunlarına itâat eder. İslâm dîni, hükûmete isyan etmeyi, kanunlara karşı gelmeyi, fitne çıkarmayı şiddetle yasak etmiş, bu konuda hiçbir özür kabul etmemiştir. Günümüzde, dinimizi yanlış anlayan ve anlatan, dinde reform isteyen Seyyid Kutup ve Mevdûdî gibi ihtilâlci, bölücü kimselerin uydurma fetvâlarına aldanmamalı, fitne çıkarmamalıdır...
Müslüman, vatanına, milletine faydalı olur. Vatandaşların aynı hak ve hürriyetlere mâlik olduklarını bilir. Kendini kimseden üstün görmez. Rahat ve huzur içinde yaşadığı azîz vatanını, milletini ve bayrağını çok sever. Herkese iyilik eder. Bölücülük yapmaz. Gayrimüslimlere, başka dinden, başka mezhepten olanlara, turistlere, yabancı tüccarlara, misafirlere de hiç kötülük yapmaz. Herkesin seve seve Müslüman olmalarına sebep olur. Kötülük yapanlara nasihat verir. Kimseye hîle, hıyânet yapmaz. Devamlı çalışır. Helâl kazanır. Kimsenin hakkına dokunmaz. Vergilerini, borçlarını vaktinde öder. Bunu, Allah da sever, kullar da sever.
Müslüman, zarûri ihtiyaçlarını karşılamak ve fakirlere yardım etmek için, çalışıp, helâl kazanmalıdır. Süleymân aleyhisselâm ve Eshâb-ı kirâmdan, emîr-ül-mü’minîn Osmân ve Abdürrahmân bin Avf ve diğerleri, Resûlullahtan sonra, mal ve mülk sâhibi oldular. Bu servetleri, sahâbîlik derecelerinin azalmasına sebep olmadı. Sabreden fakîr ile şükreden zenginden hangisinin dahâ üstün olduğunda, Ehl-i sünnet âlimleri ihtilâf etti. Fakîrlik, ibâdet yapmayı güçleşdirirse, ibâdete kuvvet veren zenginlik efdal olur. Böyle, şükreden zenginlere dil uzatmak, Hadîd sûresinin yirmibirinci âyetinden gâfil olmayı gösterir. Bu âyet-i kerîmede, meâlen buyuruluyor ki:
(Allahü teâlâ, bu üstünlüğü dilediğine ihsân eder.) Bu âyet-i kerîme, kâfirlere, fâsıklara muhtaç olmamak için ve Müslümanlara hizmet etmek için ve İslâm ilimlerini yaymak için ve bunları yapanlara yardım etmek için lâzım olan parayı, malı kazanmanın çok sevap olduğunu gösteriyor.
Allahü teâlâ, bütün insanları, imâm-ı Rabbânî ve imâm-ı Gazâlî gibi büyük İslâm âlimlerinin yazılarından ve rûhaniyetinden feyz alarak, küfürden ve sapık inanışlardan korusun! (Ehl-i sünnet) âlimlerinin, Resûlullahtan alarak bizlere ulaştırdıkları, biricik kurtuluş yoluna kavuştursun! Âmin.
Müslümanlar birbirine daima nasihat etmelidir
2017-11-22 02:00:00
Nasihat, Allahü teâlânın bir kimseye verdiği nimetinin onda kalarak, dinine ve dünyasına faydalı olmasını istemek demektir. Nasihat eden, yumuşak, mütevâzı olmalıdır!
Müslümanın, Müslüman üzerindeki haklarından biri de, (kabul edenlere) nasihat etmektir. Nasihat, Allahü teâlânın bir kimseye verdiği nimetinin onda kalarak, dinine ve dünyasına faydalı olmasını istemek demektir. İlim sahipleri, imkân nispetinde emr-i marûf ve nehy-i münker yapmalı, yani iyiliği yaymaya, kötülükten sakındırmaya çalışmalıdır! Nasihatten uzak kalan kalp kararır.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Dinin temeli nasihattir.) [Buhârî]
(Duyduğu hak sözü, bir Müslüman kardeşine söylemek ne güzel hediyedir.) [Taberânî]
(Allahü teâlânın en çok sevdiği kimse, çok nasihat edendir.) [İ. Ahmed]
İnsanlara vaaz ve nasihat eden kimse şunlara dikkat etmelidir:
1. Nasihat eden, yumuşak, mütevâzı olmalıdır! Allahü teâlâ, Âl-i İmrân sûresinde, Muhammed aleyhisselamın yumuşak davrandığını, bilfarz kaba ve katı yürekli olsaydı, etrafında kimse kalmayıp dağılmış olacaklarını bildirmektedir. Demek ki, söylenilen söz, ne kadar kıymetli ve hikmetli olursa olsun, güler yüzlü, yumuşak olmadıkça, sözlerin tesiri olmaz.
2. Daima doğru konuşmalı, yalandan uzak durmalı, ihtilaflı konulara girmemelidir! Hazret-i Lokman Hakîm'e bu dereceye ne ile çıktığı sual edildiğinde "Doğru konuşmak, emanete riayet etmek ve bana gerekmeyeni bırakmakla" buyurdu.
3. İnsanları yoracak ve usandıracak kadar uzun anlatmamalıdır!
4. Daha çok, kendisinin amel ettiği, tatbik ettiği hususları söylemelidir! Çünkü Allahü teâlâ, (İnsanları iyiliğe teşvik edip de kendinizi unutur musunuz? Niçin kendi yapmadıklarınızı başkalarına söylersiniz) buyurmaktadır. [Bekara sûresi 44]
5. Umumi konuşmalı, herkese hitap etmeli, devamlı bir kişiye bakmamalıdır!
6. Allahü teâlânın rahmetinden ümit kesici, azabından emin olucu şekilde konuşmamalı, korku ile ümidi bir arada söylemelidir! Bir gün Allahü teâlânın rahmetinin bolluğundan bahsederken, başka bir zaman da azabının şiddetinden bahsetmelidir!
7. Eğer konuşmayı uzatacaksa, insanların hoşlandığı şeyleri, güzel menkıbeleri anlatmalıdır!
8. İhsan sahibi olmalı, alıcı değil verici olmalıdır! Veren elin, alan elden üstün olduğunu bilmelidir! Hazret-i Ali "Her şeyin bir kıymeti vardır. İnsanın kıymeti ise, ihsanı ve edebidir" buyurdu.
9. Faydalı şey anlatmalıdır! Kulağa hoş gelse de, faydasız şeylerden uzak durmalıdır!
10. Öğrendiği ilmi kâfi görmemelidir! Çünkü Kur'an-ı kerîmde, her ilim sahibinin üstünde bir âlim bulunduğu bildirilmektedir. (Yûsüf sûresi-76)
Öğrendiği ilimle, insanlara faydalı olabilmek için, dinin yayılmasına hizmet etmelidir!
Cennete girmenin tek şartı, iman ile ölmektir
2017-11-15 02:00:00
Peygamber efendimiz, ''Son sözü, 'Lâ ilâhe illallah' olan, muhakkak cennete girer'' buyurdular. Cennet, ibadet karşılığı olmayıp, ilâhî bir ihsandır ve tek şartı iman ile ölmektir.
Yüce Rabbimiz, hepimizi Cennetine davet ediyor. Bunun tek şartı da, dünyada iken îman etmek ve son nefeste îman ile ölmektir. Peygamber efendimiz, (Son sözü, [Lâ ilâhe illallah] olan, muhakkak cennete girer) buyurdular. Cennet, ibadet karşılığı olmayıp, ilâhî bir ihsandır ve tek şartı iman ile ölmektir. İmanı olmayan Cennete giremez. Sebebine yapışmak lâzımdır. İman ile ölmeye sebep olan şeylerden birisi de, herkese daima iyilik yapmak ve onlara her zaman yardım ederek faydalı olmaktır. Hayır ve iyilikte israf olmaz. İyilik yaparken, güneş ve akarsu gibi olmalıdır. İnsan-hayvan, dinli-dinsiz herkese iyilik yapmalı ve herkese karşı güler yüzlü ve tatlı dilli olmalıdır. Böyle yaşamak, iman ile ölmeye sebep olur. İşte bunun için dinimiz cömertlik yapmayı çok övmüştür.
İnsanın başına gelen bütün felaketler, elini açmamaktan ve aldığını bırakmamaktan gelir. Aldığını bıraksa, elini açsa, kurtulur. Elini açmazsa, tuzağa düşer. Elini açar, sadaka, zekât verirse kurtulur. Cömert olmak, mühim ve zor bir iştir. Cimri olan birisi, cüzdanını çıkardığında, ''İstediğin para, can değil ki vereyim. Hiç mal-para kolay verilir mi?'' der. Halbuki Peygamber efendimiz ise, (Cömertlik, kökü Cennette olan bir ağacın dalı gibidir. Onu Cennete götürür. Cimrilik ise, kökü Cehennemde olan bir ağacın dalı gibidir. Onu Cehenneme götürür) buyurdu.
Yeryüzünde bulunan insanların en kıymetlisi olan Müslüman, elinden ve dilinden emin olunan insandır. Asla ondan zarar gelmez. Hep faydalı olur. İki çeşit fayda vardır. Birincisi, dünyevî fayda; ikincisi ise, uhrevî faydadır. Eden, kendine eder. Birisi bir hayır yapsa veya sebep olsa, o hayır icra edildikçe, birisi tarafından yapıldıkça, öldükten sonra bile sevap gelir. Mümin vefakârdır, kimseye vefasızlık etmez. Hayatımızda acı ve tatlı birçok günlerimiz geçiyor. Nihayet hepsi de gelip geçiyor. Dert ve sıkıntıların acılarına sabreden, mükâfatını alacak ve Cennette, sayısız ve sınırsız nîmetlere kavuşmasına sebep olacaktır. Dünya hayatı, bir hayal-hânedir. Vücudumuzun bütün organları ve hatta damarlarımızda dolaşan kanlar bile, burada yaptıklarımıza âhirette şâhitlik yapacaktır. Sayılı olan ömrümüzde, elimizde fırsat varken, hep birine iyilik yapmalıdır.
Yüce Rabbimiz, yaptığımız iyiliklerin karşılığını Cennette muhakkak verecektir. Kâfirlerin bile yaptıkları iyilik, son nefeste iman ile ölmelerine ve böylece Cennete girmelerine sebep olur. Müslümanların da mahlûkâta zulüm ve kötülük yapması, son nefeste imansız gitmelerine sebep olur. Mümin, herkesten dua alabilendir...
Yeni doğan çocuğa yapılacak dinî hizmetler
2017-11-08 02:00:00
Çocuğun ismini ilim ehli, sâlih bir zâta koydurmalıdır! Eshâb-ı kirâm, çocuklarının isimlerini Peygamber efendimize verdirmeyi tercih etmişlerdir.
İslâm medeniyetinde hayat tarzını düzenleyen ve böylece Müslümanın, dünyada ve âhirette mesut ve bahtiyar olmasını sağlayan hayat bilgisine (İlmihâl) denir. Bu ilimler, bir Müslümanın doğumundan ölümüne kadar uyması gereken kuralları öğretir. Dinimiz, dünyaya yeni gelen bir çocuk için de yapılacak işleri şöyle bildirmektedir:
1. Evlatlarımız bizim göz bebeklerimizdir. Anne ve baba olacak kimseler, onun doğumunu hasretle beklemektedir. Yeni doğan bebeğin kulağına hemen ezân ve kâmet okumalı ve böylece onları cin ve şeytanın şerrinden korumalıdır. Bir hadîs-i şerîfte buyuruldu ki, (Yeni doğan çocuğun sağ kulağına ezân, sol kulağına da ikâmet okunursa, “Ümmü sıbyan” hastalığından korunmuş olur.) [Beyheki]
(Ümmü sıbyân), hâmile kadınlara ve karnındaki bebeğe, yeni doğmuş bebeklere ve annesine musallat olan ve hastalanmalarına yol açan cin tâifesinden dişi bir şeytanın adıdır. Bundan korunmak için, 22 (Besmele), bir (Fatiha), bir (Âyet-el-kürsî), bir (İhlâs), bir (Felak), bir (Nâs) sûreleri ile, (Kalem sûresi)’nin 51. ve 52. âyetlerini bir kâğıda İslâm harfleriyle yazdıktan sonra, muska hâline getirerek bebeğin üstüne asmalıdır.
2. Çocuklara güzel isim koymalıdır! Dinsizlik alâmeti olan kelimeleri ve kâfirlerin isimlerini koymaktan kaçınmalıdır. Çocuk doğunca, yedinci günü isim koymak ve başını kazıyıp, saçının ağırlığı kadar, altın veya gümüş, sadaka vermek müstehap olup çok sevaptır. Saçını kazımadan tahminî olarak verilebilir. Altın ve gümüş yerine, kâğıt para verilse ve hatta yedinci günden sonra da verilse câiz olur. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: (Çocuğa güzel isim vermek, dinini öğretmek ve vakti gelince evlendirmek, evlâdın babası üzerindeki haklarındandır.)
3. Çocuğun ismini ilim ehli, sâlih bir zâta koydurmalıdır! Eshâb-ı kirâm, çocuklarının isimlerini Peygamber efendimize verdirmeyi tercih etmişlerdir. Çocuğa isim koyarken, yakınlarından yaşı büyük veya ilmi çok olan birisi, çocuğu yastık gibi yumuşak bir şey üstüne koyarak kucağına alır. Abdestli olarak kıbleye döner ve ayakta sağ kulağına ezân ve sol kulağına ikâmet okur. İsmi üç kere tekrar etmek iyi olur. Bu arada çocuğun ağzına bir tatlı sürmek iyi olur.
4. Çocuğa isim koyduktan sonra, sâlih bir evlât olması ve dine hizmet etmesi için dua etmelidir.
5. Yeni doğan çocuk için mümkünse bir (Akîka hayvanı) kesmelidir. Akîka, onu hastalıklardan ve belâlardan korur.
6. Çocuğu, altı ay kadar anne sütü ile beslemek kâfidir. Mama yiyecek hâle gelinceye kadar emzirmek vacip, bundan sonra, iki yaşına kadar müstehap, iki buçuk yaşına kadar ise, caizdir. Bundan sonra emzirmek günah olur.
Altı yüz bin altın mı, altı yüz bin nasihat mı?
2017-08-30 02:00:00
Sevgili Peygamberimiz, hazret-i Ali’ye buyurdu ki: (Yâ Ali! Altı yüz bin koyun mu istersin, yahut altı yüzbin altın mı veyahut altı yüz bin nasihat mı istersin?)
Kurban Bayramına çok az kaldı. Bugün (Terviye), yarın da (Arefe)’dir.
1 Eylül 2017 Cuma günü de bayram inşallah. Cenâb-ı Hak, hepimize sıhhat ve âfiyet içinde nice bayramlara kavuşmayı nasip eylesin! Bütün din kardeşlerimizin bayramlarını şimdiden tebrik ediyorum...
Terviye, Arefe gününden bir önceki güne denir. Terviye günü oruç tutmak çok faziletlidir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Allahü teâlâ, Terviye günü oruç tutan ve günah söylemeyen Müslümanı elbette Cennete koyar.) [Râmûz]
Terviye gününden sonra Arefe günü gelir.
Zilhiccenin ilk 9 günü oruç tutmak sevabdır, fakat Arefe günü oruç tutmak daha çok sevabdır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(Arefe günü oruç tutana, Âdem aleyhisselamdan, Sur’a üfürülünceye kadar yaşamış bütün insanların sayısının iki katı kadar sevab yazılır.) [R. Nâsıhîn]
(Arefe günü, kulağına, gözüne ve diline sahip olan mağfiret olur.) [Taberanî]
***
1976 senesinin Kurban Bayramı idi. Merhum ve muhterem Hüseyin Hilmi Işık (kuddîse sirrûh) Hocamız, âdeti veçhile her bayramda yaptığı bayram sohbetini o sene Taksim/Tebebaşında yapmışlardı. Bu sohbetinde, İslâm âlimlerinin büyüklerinden Ahmed-i Nâmıkî Câmî hazretlerinin, (Miftâh-ün-necât) isimli kıymetli eserinde geçen hadîs-i şerifi açıklarken buyurdular ki:
Sevgili Peygamberimiz, hazret-i Ali’ye buyurdu ki:
(Yâ Ali! Altı yüz bin koyun mu istersin, yahut altı yüzbin altın mı veyahut altı yüz bin nasihat mı istersin?)
Hazret-i Ali dedi ki: “Altı yüz bin nasihat isterim”.
Peygamber efendimiz de buyurdular ki:
(Şu altı nasîhate uyarsan, altı yüz bin nasihate uymuş olursun:
1. Herkes nâfilelerle meşgûl olurken, sen farzları ifâ et. Yani farzlardaki rükünleri, vâcipleri, sünnetleri müstehapları ifâ et.
2. Herkes dünyâ ile meşgûl olurken, sen Allahü teâlâyı hatırla, yani dîn ile meşgûl ol, dine uygun yaşa, dîne uygun kazan, dîne uygun harca!
3. Herkes birbirinin ayıbını araştırırken, sen kendi ayıplarını ara. Kendi ayıplarınla meşgûl ol!
4. Herkes dünyâyı imâr ederken, sen dînini imâr et, ziynetlendir.
5. Herkes halka yaklaşmak için vâsıta ararken, halkın rızâsını gözetirken, sen Hakk'ın rızasını gözet. Allahü teâlâya yaklaştırıcı sebep ve vâsıtaları ara!
6. Herkes çok amel işlerken, sen amelinin çok olmasına değil, ihlâslı olmasına dikkat et.)
.Kul haklarından kurtulmanın çareleri vardır
2017-08-23 02:00:00
Bir kimse, Peygamberin ameli gibi amel/ibadet yapsa, fakat üzerinde yarım dank, yani çok az kul borcu olsa, bunu ödemedikçe Cennete giremez...
Yüce Rabbimiz, kullarının haklarını gözetmeyi, kendinin haklarına riayet etmekten daha önce istemektedir. Bir kimse, Peygamberin ameli gibi amel/ibadet yapsa, fakat üzerinde yarım dank, yani çok az kul borcu olsa, bunu ödemedikçe Cennete giremez. Üzerimizde en çok hakkı olanlar, ana-baba ve evlatlarımızdır. Bize, bilmediklerimizi öğreten hocalarımızın da üzerimizde çok hakkı vardır. Karı-koca birbirlerinin hakkını gözetmelidir. Akraba, komşu ve arkadaş hakkı, işçi-işveren ve âmir-memur hakkı ve hatta hayvanların hakkı da kul haklarındandır. Öyleyse kul haklarından kurtulmaktan başka çare yoktur. Dinimiz, bunun üç türlü çaresini bildiriyor:
Birinci çare, üzerimizde hakkı bulunan kimselerle hemen helâlleşmektir. Müslüman, doğup büyüdüğü veya hayatına devam ettiği yerlerde görüşüp konuştuğu, beraber iş yaptığı herkesle mutlaka helâlleşmelidir. Nitekim Resûlullah Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki: (Üzerinde kul hakkı olan, mahlûkların malına, ırzına dokunan, ölmeden önce helâlleşsin, ödesin! Zirâ o gün altının, malın değeri olmaz. O gün, hak ödeninceye kadar, kendi sevaplarından alınacak, sevapları olmazsa, hak sâhibinin günâhları, buna yüklenecektir.)
İkinci çare, üzerinde kul hakkı olan kimse, buna tevbe için, onunla helâlleşmeli, ona iyilik ve dua etmelidir. Mal sahibi, hakkı olan ölmüş ise, ona dua, istiğfar edip vârislerine verip ödemeli, bunlara iyilik yapmalıdır. Çocukları, vârisleri bilinmiyorsa, o miktar parayı fakirlere sadaka verip, sevabını hak sahibine bağışlamalıdır. Dünyada iken helâlleşemediğimiz, yanımızdan ayrılıp giden veya ölen kimseler olursa, bunların arkasından hep hayır dua etmeli ve ömrümüz boyunca yaptığımız bütün ibadetlerin sevaplarını, hakkını ödeyemediğimiz bu kimselere hediye etmelidir. Onların af ve mağfireti için Allahü teâlâya yalvarmalıdır. Bir hadîs-i şerîfte, (Bir kimse, müminler için, her gün yirmibeş kerre, istigfâr okursa, Allahü teâlâ, bu kimsenin kalbinden gıl ve hasedi çıkarır. İsmi, Ebdâl isimleri arasına yazılır. Ona, bütün müminler adedince, sevâp yazılır. Kıyâmet günü, bütün müminler: Yâ Rabbî, bu kulun bizim için, istiğfâr okurdu. Sen de onu affeyle! derler) buyuruldu.
Bunun için her gün, (Allahümmağfir lî ve li-vâlideyye ve lil-mü’minîne vel-mü’minât vel-müslimîne vel-müslimât el-ahyâ-i minhüm vel-emvât bi-rahmetike yâ Erhamerrâhimîn) okumalıdır.
Üçüncü çare, kul haklarından kurtulmanın en kolay olan şekli, şehit olarak ölmektir. Çünkü şehitlere, ahirette kul haklarından hesap sorulmayacaktır. Bunun yolu da, İslâmiyetin yayılması için çalışan fertlere ve kurumlara yardım etmektir. Bunlara yardım etmek “Cihad sadakası” olur. Bu da, kul ve hayvan haklarından kurtulmaya sebep olur.
Beş türlü kul hakkı vardır...
2017-08-16 02:00:00
Bir kimseden haksız olarak alınan bir kuruşu, sahibine geri vermek, yüzlerle lira sadakadan kat kat daha sevaptır. Kul hakkını, Allahü teâlânın hakkından önce ödemek gerekir.
Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Kibri, hıyaneti ve kul borcu olmayan mümin, Cennete girer.) [Nesai]
Kul hakları beş türlüdür. Bunlar; malî, nefsî, ırzî, mahremî ve dînî haklardır.
1. Malî olan kul hakları: Hırsızlık, gasp, aldatarak, yalan söyleyerek mal satmak, sahte para vermek, başkasının malına zarar vermek, yalancı şahitlik, rüşvet almak gibi. Bu haklar için sahibi ile helalleşmek gerekir. Dünyada helalleşmezse, ahirette sevapları ona verilerek helalleştirilecektir. Mal sahibi ölmüş ise, vârisine ödenir. Vârisi yoksa veya mal sahibi bilinmiyorsa, sâlih bir fakire hediye olarak verilip, sevabı sahibine gönderilir. Sâlih fakir yoksa, İslamiyet'e hizmet eden hayır kurumlarına, vakıflara verilir. Kendi sâlih akrabasına, fakir olan ana babalarına, çocuklarına hediye olarak vermesi de caiz olur. Bunları yapmak imkânını bulamazsa, mal sahibinin ve kendisinin affolunmaları için dua eder. Kâfirin hakkı için de, onunla helalleşmek gerekir. Gönlü alınmazsa, âhirette affolunması, çok güç olur.
2. Nefsî, yani hayatî günah olan kul hakları: Adam öldürmek, bir uzvunu kesmek, sakat bırakmak gibi şeylerdir. Önce tevbe eder. Adam ölmüş ise, velisi ile helalleşmek gerekir. Velisi isterse affeder. İsterse belli bir mal ister. İsterse, mahkemeye verip, hâkimden cezalandırılmasını ister. İslâmiyette kan davası yoktur.
3. Irza dokunan kul hakları: Dedikodu, iftira, alay, sövmek gibi haysiyetle, şerefle ilgili şeylerdir. Tevbe etmek ve helalleşmek lazımdır. Bunlarda vârisleri ile helalleşmek olmaz.
4. Mahremî olan kul hakları: Başkasının çoluk çocuğuna hıyanet etmek gibi şeylerdir. Tevbe ve istiğfar eder. Fitne çıkmak ihtimali yoksa, sahibi ile helalleşir. Fitne ihtimali varsa helalleşmek yerine, ona dua eder ve onun için sadaka verir. Yaptığı ibadetlerin sevaplarını ona bağışlar. Fitne ihtimali olunca, helalleşirken işlediği günahları bildirmeyip, bendeki bütün haklarını affet demekle yetinir.
5. Dînî olan kul hakları: Akrabasına ve emri altında olanlara doğru din bilgisi vermeyi terk etmek, insanların din bilgisi öğrenmelerine ve ibadetlerine mani olmak, onlara kâfir, fâsık demek. Bid’at çıkarıp veya mevcut bid’atleri savunup Müslümanların yanlış inanmalarına ve yanlış ibadet etmelerine sebep olmak. Açıktan oruç yiyerek veya açıktan başka haram işleyerek kötü örnek olmak. Bu günahlar için de tevbe etmek, hak sahipleri ile helalleşmek gerekir.
Bir kimseden haksız olarak alınan bir kuruşu, sahibine geri vermek, yüzlerle lira sadakadan kat kat daha sevaptır. Kul hakkını, Allahü teâlânın hakkından önce ödemek gerekir...
Kul haklarına riayet etmeyeni kimse sevmez
2017-08-09 02:00:00
“Sakının, sakının! Kalp kırmaktan çok sakının. Bir müminin kalbini kırmak, 70 kere Kâbe'yi yıkmaktan daha büyük günahtır. Bizim dînimizde, kâfirlikten sonra en büyük günah, kalp incitmektir. ”
Evliya zâtları herkes seviyor da, biz birbirimizi niçin sevemiyoruz? Neden kalplerimiz kırılıyor, birbirimizden çok sıkıntı çekiyoruz? Bunların sebebi, kul hakkına riayet etmemek ve haramlardan sakınmamaktır. Allahü teâlâ, günahları ikiye ayırmıştır:
Birisi, kendisiyle kulları arasındaki günahlardır.
İkincisi de, kulların birbiri arasındaki günahlardır. Bunlara "kul hakları" diyoruz. Cenâb-ı Hak, kendisiyle kulu arasındaki günahları affeder veya cezalandırır. Bu, Rabbimizin bileceği iştir, ama kullar arasındaki günahlarda mutlaka adalet olacaktır. Yani ahirette kul haklarından herkes hesaba çekilecektir. Peygamber efendimiz buyuruyor ki:
(Âhirette sırât köprüsünde her Müslümana yedi sual sorulacaktır: Birincisi imandan, ikincisi namazdan, üçüncüsü oruçtan, dördüncüsü hacdan, beşincisi zekâttan, altıncısı gusülden sorulacaktır. Yedinci suale gelince, Peygamberler bile mâsum oldukları hâlde, bu sualden korkarlar. O da kul hakkıdır.)
Bir kimse, Peygamberlerin yaptığı ibadetleri yapsa, fakat üzerinde başkasının bir kuruş hakkı bulunsa, bu bir kuruşu ödemedikçe, Cennete giremez. İşte, kul hakkının önemini bilip bundan sakınan bir Müslüman, kesinlikle tartışmaya giremez, kavga edemez, kalp kıramaz. Çünkü kul hakkından korkar. Hele kalp kırarak kul hakkına girmek, çok büyük günahtır. Bunun için Peygamber efendimiz buyuruyor ki:
(Bir müminin kalbini kırmak, 70 defa Kâbe'yi yıkmaktan büyük günahtır.)
Âriflerin ışığı, velîlerin önderi, İslâmın bekçisi ve Müslümânların baş tâcı İmâm-ı Rabbânî Ahmed-i Fârûkî Serhendî hazretleri bir mektubunda bakın ne buyuruyorlar:
“Sakının, sakının! Kalp kırmaktan çok sakının. Bir müminin kalbini kırmak, 70 kere Kâbe'yi yıkmaktan daha büyük günahtır. Bizim dînimizde, kâfirlikten sonra en büyük günah, kalp incitmektir. ”
İslâmın emir ve yasaklarını anlatan (Fıkıh) kitaplarında, (Hanımının haklarına riayet edemeyecek olan kimse, kul hakkına girmemek için evlenmesin!) buyuruluyor. Yani kadın, esir değildir, köle değildir, hizmetçi de değildir. Bunun için bazı din büyükleri, kul hakkı geçmesin diye, kendi hanımından ve hatta kendi çocuğundan bile, bir bardak su istemez, kalkıp kendileri alırdı. Bazı büyükler de, emir vermemiş olmak için, (Bir bardak su verir misin?) derler, kul hakkından çok korkarlardı. Sarhoştan, hırsızdan ve hatta yol kesen eşkıyadan, (Evliya) olmuş, fakat gönül incitenlerden evliya çıkmamıştır.
İktisada riayet etmek rahat geçimin yarısıdır
2017-07-26 02:00:00
“Kurtarıcı üç şeyden biri, varlıkta, yoklukta, zenginlikte, fakirlikte, iktisada riayet etmektir. İktisat eden zenginleşir, israf eden fakirleşir.”
Müslümanın, hiçbir zaman vazgeçemeyeceği hayat düsturlarından biri de, işlerinde istihâre, istişare ve iktisat etmesidir. Bu hususta sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdular: (İstihare eden, mahrum kalmaz. istişare eden, pişman olmaz. İktisat eden, darlık çekmez) [Taberani]. Bunun için her Müslüman, yapmayı düşündüğü mühim bir işi için önce istihare yapmalı, sonra yapacağı işini mutlaka bir bilene sormalı, onlara danışarak, işin ehli ile istişare ettikten sonra karar vermelidir. Malını ve vaktini asla israf etmemeli, bu hususta azami derecede iktisada riâyet etmelidir. İstihare ve istişare hakkında, bundan önce iki makalemizde geniş açıklamalarda bulunmuştuk.
İsraf ile cimriliğin ortasına, iktisat veya cömertlik denir. İktisat, ayağını yorganına göre uzatmaktır. Kimseye muhtaç olmadan, başkasına el açmadan yaşamaya çalışmaktır. Geçim hayatında tutumlu başka, cimrilik başkadır. Kazancında, gelen ile gideni dengelemektir.
Malı, dinin ve mürüvvetin uygun görmediği yerlere dağıtmaya israf denir. Mürüvvet, faydalı olmak, iyilik yapmak arzusudur. Dine uymayan israf, haramdır. Mürüvvete uymayan israf tenzihen mekruhtur. İsraf, malı helak etmek, faydasız hâle getirmek, faydalı olmayacak şekilde sarf etmektir.
Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
(İktisat eden zenginleşir, israf eden fakirleşir.) [Bezzar]
(İktisat eden, sıkıntı çekmez.) Taberânî]
(Kurtarıcı üç şeyden biri, varlıkta, yoklukta, zenginlikte, fakirlikte, iktisada riayet etmektir.) [Beyheki]
(İktisat etmek, maişetin yarısıdır.) [Hatib]
(Tedbirli olmak, geçimin yarısıdır.) [Deylemi]
(Geçimde iktisat etmek, peygamberliğin yirmide biridir.) [Ebu Davud]
(Kıyamette herkes, şu dört suale cevap vermedikçe hesaptan kurtulamaz:
1- Ömrünü nasıl geçirdi?
2- İlmi ile nasıl amel etti?
3- Malını nereden, nasıl kazandı ve nerelere harcadı?
4- Cismini, bedenini nerede yordu, hırpaladı?) [Tirmizi]
İsraf, cimrilikten daha kötüdür. Dinimizde abes, lüzumsuz şeyleri yapmak, caiz değildir. Mesela boş ve lüzumsuz yere bir şeyler karalamak, israf ve abestir. Burada birkaç israf vardır. Zaman, emek, enerji, kâğıt, kalem, mürekkep. Hepsinden mühimmi de faydalı bir şeyle meşgul olmamak... Eğer dünyadaki herkesin boşa harcadığı zaman, enerji ve emek hesaplansa, dünyada açlık ve yokluk içinde kıvranan milyonlarca insanın ihtiyaçlarına kâfi gelebilecek zaruri meta üretilebilirdi.
Allahü teâlâ, semavi dinlerin hepsinde kötü bir huy olan israfı yasak etmiştir. İsrafın her dinde yasaklanması, insanların saadeti ve refahı içindir. Dinimizde cimriliğin daha çok kötülenmesi, insanlardan çoğunun mal biriktirmeye meyilli olmasındandır. İsrafın kötülüğünü göstermek için, Allahü teâlâ buyuruyor ki: (Yiyin, için, fakat israf etmeyin! Allahü teâlâ israf edenleri elbette sevmez.) [Araf 31]
.İstişâre eden, hiçbir zaman pişman olmaz
2017-07-19 02:00:00
İstişâre ile yapılan iş, hatalı görünse de, sormadan yapılandan üstündür. Peygamber efendimiz, Eshâb-ı kirâm ile istişâre eder ve bazen bir iş için on kişiye danışırdı.
Bir iş yaparken ehline sormaya "meşveret" veya "istişâre" denir. Meşveret, bir işe başlamadan sebebe yapışmaktır. Kur'an-ı kerîmde meâlen, (Yapacağın işi önce meşveret et!) buyuruluyor. [Al-i İmran-159].
İyi kimseler övülürken de (İstişare ederek iş yaparlar) buyuruluyor. [Şûrâ-38]
Sevgili Peygamberimiz de buyurdular ki: (İstihâre eden, mahrum kalmaz, istişâre eden, pişman olmaz, iktisat eden, darlık çekmez.) [Taberani]
Hazret-i Âdem, (İşlerinizi istişare ile yapın. Eğer ben, yasak meyve konusunda meleklerle istişare etseydim, musibete maruz kalmazdım) buyuruyor.
İstişâre ile yapılan iş, hatalı görünse de, sormadan yapılandan üstündür. Peygamber efendimiz, Eshâb-ı kirâm ile istişâre eder ve bazen bir iş için, akıl, takvâ, hikmet ve tecrübe sahibi on kişiye danışırdı. Danışılacak kimsenin, insanların hâlini, zamanın ve ülkenin şartlarını bilmesi gerekir. Buna siyaset bilgisi denir. Atalarımız da, (Danışan dağları aşar. Danışmayan zavallı, düz yolda bile şaşar. Bilmemek ayıp değil, sormamak ayıp olur. Ehline soran kişi, hakiki yolu bulur) demişlerdir.
Kendisi ile istişâre edilecek kimsede şu vasıflar bulunmalıdır:
1- Akıllı kimse olmalıdır. Akıllı ile istişâre galibiyet, ahmakla istişâre mağlubiyet denilmiştir. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Akıllıya danışıp onu dinleyen, doğruyu bulur; dinlemeyen pişman olur.)
2- Tecrübeli, işinin ehli olmalıdır. Çünkü, her şey akla, akıl da tecrübeye muhtaçtır. Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Tedbirli kimse, işinin ehli olana danışıp, ona göre hareket eder.) [Ebu Davud] Hazret-i Lokman Hakîm de buyurdu ki: (Yapacağın işi, daha önce bunu denemiş, tecrübeli kimseye danış! Çünkü o, kendisine pahalıya mal olmuş doğru görüşleri sana bedava verir.) [İ. Maverdi]
3- İlim sahibi ve sâlih kimse olmalıdır! Hadis-i şerifte buyuruldu ki: (Sâlih olan âlimlerle istişâre edin!) [Taberânî] Hazret-i Ömer efendimiz de, (Allah’tan korkanlarla istişare edin) buyurmuştur.
4- Dost olmalıdır. Dost olmayan kimseler, yanlış bilgi verebilir. Dost acı söyler, fakat doğruyu söyler.
5- Fikri kuvvetli ve bedeni sıhhatli olmalıdır. Düşüncesi dağınık, kaygılı kimselerin görüşü isabetli olmaz. Danışılacak kimsenin, insanların hâlini, zamanın ve ülkenin şartlarını bilmesi gerekir. Bundan başka, aklı, fikri kuvvetli, ileriyi gören ve hatta sıhhati yerinde olan kimselerle istişâre edilir. Böyle vasıflara hâiz olmayan kimselerle istişâre etmek günah olur.
Hadîs-i şerîflerde de buyuruldu ki:
(İstişâre, pişmanlığa karşı kaledir.) [İ. Mâverdî]
(Yapacağı işi ehli ile istişâre edene, o işin en güzeli nasip olur.) [Taberânî]
İstihâre yapmak, işlerin hayrına vesile olur.
2017-07-12 02:00:00
İstihâre, bir işin hakkında hayırlı olup olmadığını anlamak için abdest alıp iki rekât namaz kıldıktan sonra, bu husustaki duayı okuyarak o işle ilgili rüya görmek üzere uykuya yatmaktır.
Peygamber efendimiz, (İstihâre eden, mahrum kalmaz. İstişâre eden, pişman olmaz. İktisat eden, darlık çekmez) ve yine, (İstihârede bulunmak ve kadere rıza göstermek kişinin mutlu olacağına, bunun aksi ise, kişinin mutsuz olacağına alâmettir) buyurdular.
Yapılacak her iş için istihâre yapmak sünnettir ve mübarektir. İstihâre, bir işin hakkında hayırlı olup olmadığını anlamak için abdest alıp iki rekât namaz kıldıktan sonra, bu husustaki duayı okuyarak o işle ilgili rüya görmek üzere uykuya yatmaktır. İmâm-ı Gazâlî hazretleri de buyuruyor ki: (Dört şeyi yapan, dört şeyden mahrum kalmaz: Şükreden, nimetin artmasından; Tevbe eden, kabulden; İstihâre eden, hayırdan; İstişâre eden, doğruyu bulmaktan, hakikate ulaşmaktan mahrum olmaz.)
Herhangi bir işe başlarken, mesela evlenirken, ev alırken istihâre yapmalıdır. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Mutluluk, istihâre namazı kılmakla gerçekleşir). Evlenmeden önce, birkaç defa istihâre etmeli, Hak teâlâya sığınmalıdır. Nefsin ve kötü kimselerin araya girmemesi için, yalvarmalıdır. Sâlih, güvenilir kimselerle istişâreden sonra, istihâre yapmalıdır.
Bir işe başlayacağınız veya bir şeyden kurtulmak istediğiniz zaman, iki rekât nâfile namaz kılıp [aşağıda bildirilen Arapça duayı okuyarak] "Eğer bu işim [meselâ şununla evlenmem veya şu evi almam] dünya ve âhiretim için hayırlı ise, bunu bana mübârek eyle. Eğer hakkımda hayırlı değilse, onu benden uzaklaştır ve hayırlı olanı bana kolaylaştır. Beni kazâna rıza gösterenlerden eyle, Ya erhamerrahimîn" demelidir.
İstihâreden önce günahlardan tevbe edilir. Tevbe için kısaca, "Ya Rabbî! Bülûğ anımdan şimdiye kadar yaptığım günahlara pişman oldum. Bundan sonra da, inşallah hiç günah işlememeye söz veriyorum" denir. Sonra gusledilir. Gusülden sonra, o gece (istihâreye niyet ettim) diyerek iki rekât nâfile namaz kılınır. İlk rekâtta, Sübhaneke ve Fatiha’dan sonra Kâfirûn, ikinci rekâtta Fatiha’dan sonra İhlâs sûreleri okunur. İstihâre namazı bittikten sonra şu dua okunur:
(Allahümme innî estehîruke bi-ilmike ve estakdirüke bi-kudretike ve es’elüke min fadlikel azîm fe inneke takdiru ve lâ akdiru ve ta’lemü ve lâ a’lemü ve ente allâmül-guyûb.)
Bu şekilde iştihâreye yedi gece devam edilir. [Gündüz de istihâreye yatmak câizdir.] Gusül sadece ilk gün alınır. Diğer günler gusle gerek yoktur. İstihâre başkasına yaptırılmaz. İstihareyi herkesin kendi yapması gerekir. İstihâre yapmasını öğrenmeli, bu sünneti kendisi ifa etmelidir. Bedenle yapılan ibadetleri başkasına yaptırmak caiz değildir.
İstihâreden sonra, abdestli olarak, kıbleye dönüp yatılır. Rüya görse de, görmese de, 7 gün istihâreye devam edilir. Rüyada beyaz veya yeşil görmek hayra, siyah veya kırmızı görmek şerre alâmettir. Eğer, rüyada bir şey görülmezse, kalbe bakılır. O işi yapmak arzusu varsa, o işe karar verilir. Karar veremeyen, birkaç defa daha istihâre yapmalıdır.
Yedikule’den bir yıldız kaydı...
2017-07-05 02:00:00
Yedikuleli gönül dostlarımızdan biri de, kendisi daha 10 yaşında iken mahalle camiinde tanıdığım ve hepimizin de çok sevdiği İskender Akgün kardeşimizdi...
Yedikule, İstanbul’da bir semtin adı olup, Bizans devrinde yapılan zindanı ile meşhurdur. Osmanlı padişahı Genç Osman’ın 22 yaşında iken, asiler tarafından boğularak şehit edildiği bir yerdir...
Yedikule Kürkçübaşı Hacı Hüseyin Ağa Camii’nde, Ocak-1973 tarihinden, Haziran-1980 tarihine kadar imamlık yaptım. Müftü olarak Gördes’e tayinim yapılıncaya kadar tam yedi buçuk sene orada kaldım. Üniversite tahsilimi, bu camide görevli iken yaptım. Burada iken evlendim. Acı tatlı birçok hatıralarımın geçtiği Yedikule’de, sayıları 40’ın üzerinde gönül dostlarım oldu. Bunlarla 40 yıldan beri halen görüşüyor ve konuşuyoruz. Bu dostlarımla görüştüğümüz her yerde ve her zamanda, hep Allahü teâlânın Resûlü vasıtası ile insanlığa tebliğ ettiği İslâmın ana caddesinden bahsettik. Onlarla Ehl-i sünnet yolunu ve bu yola hizmet eden İslam büyüklerini konuştuk. Bu yolu yaymak için kurulmuş olan İhlas Holding müessesesinin bütün hizmetlerinin içinde yer almaya çalıştık. Bu hizmetlere katılmak için birbirimizi teşvik ettik. Aile ve akraba çevresinin kınama ve ayıplamasına aldırmadık. 1970 ile 1980 yılları arasında memleketimizde baş gösteren, komünizm ve dinsizlik belâsına bulaşmadan, elimizden geldiği kadar milletimize ve dinimize hizmet etmeye çalıştık...
Cami avlusu ile Kalaycı Bedri Sokağında kiraladığımız bekârhanede buluşup sohbet etmediğimiz bir gün veya gece hemen hemen yok gibiydi. Bazen merhum Mehmet Ali Mert Amcanın kahvesinde buluşup konuşurduk. Berber Ali’nin dükkânı da sohbet yerlerimizdendi...
Yedikuleli gönül dostlarımızdan biri de, kendisi daha 10 yaşında iken mahalle camiinde tanıdığım ve hepimizin de çok sevdiği İskender Akgün kardeşimizdi. Hiç evlenmedi, münzevi bir hayat yaşadı. Sohbetleri ile birçok arkadaşın saadetine vesile oldu. Yavuz Sultan Selim’in, Şehzadelik günlerini geçirdiği ve Kanuni Sultan Süleyman’ın doğum yeri olan Trabzon şehrinden olmakla iftihar ederdi. Şair ruhlu ve iyi bir hatipti. İkna kabiliyeti çoktu. Müthiş bir Osmanlı hayranı olan bu aziz kardeşimizin, merhum Hüseyin Hilmi Işık hocamıza ve Enver Ören ağabeyimize muhabbeti vardı. Seyyid Abdulhakim-i Arvasî hazretlerine aşk derecesinde bağlıydı. Onların başlattığı ve devam ettirdiği Ehl-i sünnet yolunun hizmetlerine, daha 15 yaşlarında katılmıştı. Görüştüğü ve konuştuğu herkese, bu yolun büyüklerinin sevgisini, bıkmadan ve usanmadan anlatıp durdu. Evi bir okul gibiydi. Herkese açıktı… İşte bu güzel insan, Ramazan-ı şerif bayramının üçüncü günü akşam sularında, bu fâni âlemden ayrılarak sevdiklerine kavuştu. Cenazesini bizzat yıkayıp namazını kıldırdıktan sonra, çok sevdiği hocasının yakınında Eyyüp Sultan Kabristanına defnettik. Ruhu için el-Fâtiha...
İman nurunu hiç söndürmemelidir
2017-05-03 02:00:00
İman nurunu söndürmeyen sebeplerden biri de, kalbi, "sıfât-ı zemîme" yani "kötü sıfatlar" denilen; haset, ucub, kibir ve riya gibi kötü huylardan temizlemektir.
Kalbimizdeki iman nurunun sönmemesini temin eden sebeplerin başında hiç şüphesiz ilim gelir. İlim sebebiyle kalp o kadar genişler ve açılır ki, onun her köşesi göklerden ve yerden daha geniş olur. Hepsini içine alır. Bir kimsenin ilmi ne kadar çoğalırsa, sinesindeki genişleme de o kadar artar. Bu ilim ise, Peygamberimizden “aleyhisselâm” miras kalan ilimdir. Peygamberlere ilimden başka şeyle vâris olunmaz... O zamandan bu yana çok vakit geçti. Felsefe karanlıkları zuhur etti. İslâm semasını kararttılar. Bir kısım insanları yoldan çıkardılar. Bunlara ilim değil, cehalet demek daha uygun olur.
İman nurunu arttıran şeylerden biri de, Allahü teâlânın kullarına mal, para, makam ve benzeri şeylerde ihsanda bulunmak lazımdır. Mal ve para ile olan ihsan ve iyiliğin ne olduğunu herkes bilir. Kimin eli daha açık ise, kalbi de o kadar geniştir. Kimin eli kısa ve kapalı ise, sinesi de o nispette dardır. El açıklığı, cömertlik ve ihsan, Allahü teâlâ ve kulları katında büyük mertebedir. Dünya ve âhirette izzettir, iyiliktir ve sevaptır. Makamla olan ihsan; kimsesiz bir kişiyi, yanına veya emrine veya birisinin yanında bir işe koymakla yapılan ihsandır.
Kalpteki iman nuru, Allah yolunda kahramanlık, insaf sahipleri yanında doğruyu söylemekle de artar. Bu da gönül ferahlığına yol açar. Böyle yiğitlik, güzelliklerin başı ve bütün iyiliklerin kaynağıdır. Din yolundaki şiddet ve zorluklar, ancak bununla aşılır. “Canını düşünmeden saldırdığı zaman, yiğidin kalbine açılan ve görünen şeyi, başkaları kırk sene halvette/hep ibadette kalmakla göremez” demişlerdir. Ama bu cesaret ve yiğitlik, Allah için ve Allahın dininde olursa her şeyden daha yüksektir. Âl-i İmrân sûresinin 169 ve 170. âyetlerinde, (Onlar Rableri katında diridirler. Cennet meyvelerinden rızıklanırlar. Onlar, Allahın verdiği ihsandan dolayı, ferah ve sevinç içindedirler) diye meâlen bildirilen büyük nimetler bunlardır...
İman nurunu söndürmeyen sebeplerden biri de, kalbi, sıfât-ı zemîme, yani kötü sıfatlar denilen; haset, ucub, kibir, riya, buğz, kin ve Allah için olmayan mal ve makam, yani dünya sevgisi gibi kötü huylardan temizlemektir. Çünkü bunlar, şehvet ve nefis toprağından yükselen, zulmânî buhar ve dumanlardır. Kalbi bulandırır ve karartırlar ve gönlün şerhine/yarılmasına sebep olan iman nurundan, tevhîdden, ilimden, muhabbetten ve zikirden insanı alıkoyarlar. Mahrum bırakırlar. Kalp sahasını karartır ve daraltırlar. Bu güzel sıfatlar, en kâmil, en yüksek, en mükemmel şekilde Resûl-i ekremde “aleyhisselâm” mevcut idiler. Ondan sonra, uyma miktarınca, ona tâbi olanlarda bulunur. Resûlullaha uymada, kim daha ileri gitmişse, gönlü daha çok genişlemiş ve kalbi o nisbette nurlanmış olur...
İman, bir nesep işi değil, nasip işidir
2017-04-26 02:00:00
Cenab-ı Hakk’ın insanoğluna en büyük ihsanı, (Şerh-i Sadr) nîmetidir. Bu da, kalbin açılması ve oraya iman nurunun girmesidir.
Allahü teâlâ, sevdiği ve dilediği kulunu iman ve hidayete kavuşturur. Ona, kendisine ibadet etmeyi ve diğer kullarına karşı da güzel ahlak sahibi olmayı nasip eder. İman, ibadet ve ahlak bilgileri, İslâmın temelidir. Bunlar “İlmihal” kitaplarında kolayca öğrenilir. Müslümanın hayat bilgisi bunlardır. Aynı değerlere inanan kişilerin bir arada yaşamasını sağlayan ortak bir kültür, ancak “İlmihal Medeniyeti”ne ulaşmakla elde edilir. İmanları ve amelleri/işleri aynı olan insanlar birbirini sever. Bunun için, “Camiye gidenler sevişir, meyhaneye gidenler dövüşür” denilmiştir.
Cenab-ı Hakk’ın insanoğluna en büyük ihsanı, (Şerh-i Sadr) nîmetidir. Bu da, kalbin açılması ve oraya iman nurunun girmesidir. Seyyid Abdülhakim-i Arvasî hazretlerinin, “Allah bir kuluna iman verdi, ona ne vermedi ki? İman nasip olmayana verdiği ne ki?” sözü, bu hakikati haber vermektedir. İman ve hidâyete kavuşan, dünya ve âhiret saadetine kavuşmuş demektir. Bu da, bir nesep işi değil, bir nasip işidir.
Peygamberimiz “aleyhisselâm” buyurdu ki: “Kalbe imân nûru girince, genişler ve açılır.” Eshâb-ı kirâm (aleyhimürrıdvân) “Yâ Resûlallah! O nûrun kalbe girmesinin alâmeti, işâreti nedir?” dediler. Buyurdu ki: (Alâmeti, kulun, yüzünü ebedî olan âhirete dönmesi, aldatan ve yoldan çıkaran dünyadan ve ona tutulmaktan uzaklaşıp kurtulmasıdır.)
Dünya görünüşte süslüdür, yaldızlıdır, ama aldatıcıdır, hilecidir. Kendini sevenlerin gönüllerini çalar. Peygamberlik basireti, gözüyle ve iman nuru ışığıyla bakılınca, yakînen görülür ve anlaşılır ki, dünya işlerinin temeli sakat ve dayanıksızdır. Âhiret ise daimi ve sonsuzdur. Bu anlayışa erişen kimse, yüzünü fâni olan dünyadan çevirir, kalp gözünü sonsuzluk âlemine döndürür ve yolculuk için lâzım olan sevap azıklarını bulundurur. Kişinin göğsünün inşirahından, açılmasından nasibi, bu iman nurundan olan nasibi kadardır. Bunun da miktarı kalbindeki ferahlıkla ölçülür. Çünkü nurun, sinenin açılmasında ve kalbin ferahında tesiri tamdır. Bu sebeptendir ki, dünyadaki ışığın bile, gönül rahatlığına, kalp ferahlığına, karanlığın da, sıkılmaya, daralmaya yol açması, sebep olması büyüktür. Bunun için demişlerdir ki: Nefs-i natıka/insanî rûh, nura, ışığa âşıktır… Nerede bir ışık hüzmesi, parıltısı bulsa, o tarafa döner ve o yöne koşar. Bu yüzden aydınlık yerde uyku az gelir. Zira ruh, aydınlığa nura olan teveccühü sebebiyle içeriden dışarıya gelir. Karanlık olunca, içe çekilir ve uykuya dalar...
Şairin bir beytinde söylediği gibi: Sana visal meclisinde, göz uyku yüzü görmez/Yüzünün kandili önde, uykuya sıra gelmez...
.Osmanlı medeniyetinde 'ilmihâl kültürü' zirvedir
2017-04-19 02:00:00
Osmanlıda Müslüman olan halk günlük hayatını, “İlmihâl” kitaplarına göre düzenlerdi. Hatta Müslüman olmayan vatandaşlar da, bu hayat tarzına göre hareket etmeye çalışırdı.
Osmanlı medeniyetini hazırlayan ve Allah sevgisi ile Allah korkusunu insanların gönlüne yerleştiren, ihlas ile yazılmış “Birgivî Vasıyetnamesi”, “Huccetül-İslam İlmihali” ve “Mızraklı İlmihâl” gibi kitaplar olmuştur. Bu kitaplarda, ülkenin Padişahından dağdaki çobanına kadar herkese lazım olan, iman, ibadet ve ahlâk bilgileri toplanmış ve bunların herkes tarafından kolayca öğrenilmesi sağlanmıştı. Okunmaya bile ihtiyaç kalmadan, herkes birbirinden görerek İslamî bir hayatı kolayca öğreniyor ve yaşıyordu.
Evet, okunmadan bilmek, işte buna deniyordu. Müslümanın hayat bilgisi olan bu ilimler, toplumun her kesimi tarafından bilindiği ve tatbik edildiği için, okunmadan öğrenilir ve yaşanırdı. Bu sayede, insanın doğumundan ölümüne kadar tatbik edeceği İslam bilgileri, her Müslümanın bir hayat tarzı olmuştu. Padişah da, dağdaki çoban da, sabahleyin yatağından aynı şekilde sağ tarafından Besmele ile kalkar, günlük dualarını okuyarak, güzel bir niyetle işine başlardı... Sabah namazını kılmak için abdest hazırlığı yapılır ve namaz kılınırdı. Yemeğe “Besmele” ile başlanır “Hamdele” ile bitirilirdi. Günlük hayatta, hep aynı olan bu davranışlar, bir ömür boyu devam ederdi. Toplumun her kesiminde hep aynı iman, ibadet ve ahlâk hükümleri hâkim olurdu. Herkes birbirine yardım ederdi. Hatta Bosna’dan çıkıp Mekke’ye hacca giden bir Müslüman, uğradığı beldelerde ücret ödemeden yer, içer ve yatardı. Osmanlı ülkesinin insanları, hep birbirine nasihat eder, öğüt verirdi. İyiliğe teşvik ve kötülükten birbirlerini menederlerdi. Kısacası, Osmanlıda Müslüman olan halk günlük hayatını, “İlmihâl” kitaplarında yazan bilgilere göre düzenlerdi. Hatta Müslüman olmayan vatandaşlar da, bu hayat tarzına göre hareket etmeye çalışırdı. İşte böylece, yetmiş iki milletten ve çeşitli dinlerden meydana gelen Osmanlı halkının yaşayışı, bir “İlmihâl Medeniyeti”ni meydana getirmişti.
Bu hassasiyet ve uygulama Osmanlı Müslümanlarını, İslâmiyetin zirvesi olan tasavvuf terbiyesine ulaştırmıştı. Dağdaki çoban da, Rabbine kavuşmak için gönül yolculuğuna çıkmış ve zirveye ulaşmış olan da, günlük olaylar karşısında hep aynı tepkiyi verir ve "Bunda da bir hayır vardır", "Hak şerleri hayreyler..." der, kalp kırmayı en büyük cürüm ve günah bilirlerdi.
İslamın temel bilgileri, atasözleri ve halk deyimleri şeklinde zihinlere yerleşmişti: “Eden bulur… Eden kendine eder…” gibi nice özlü sözler, hep böyle bir kültürün ürünleriydi.
İşte bu (İlmihâl Medeniyeti)’nden, günümüz insanlarının anlamakta zorlandığı “Sadaka taşları”, “Zimem/alacak defterlerinin yırtılması” ve “Kışın aç kalan kurtlar ve yaralı kuşlar için vakıf kurulması” gibi güzellikler doğmuştu
İlmihâl Medeniyeti ne demektir?..
2017-04-12 02:00:00
Fert olarak ilmihâl bilgilerini öğrenip yaşamazsak, toplum olarak ‘İlmihâl Medeniyeti’ne ulaşamazsak, mutluluğu yakalamamız; Müslüman olarak kalmamız mümkün değildir.
Peygamber Efendimizin “sallallâhü aleyhi ve selem” (İlim öğrenmek, erkek ve kadın her Müslümana farzdır) emrine uyarak, her Müslümanın öğrenmesi lazım olan din bilgilerine “İlmihal” denir. Bir kimsenin, bu bilgileri öğrenmeden, Müslüman olması, dinini yaşaması ve Müslüman kalması imkânsızdır. Bu bilgiler, her Müslümana ekmek, su ve hava gibi mutlaka lazımdır.
“İlmihâl” ilim ve hâl kelimelerinden meydana gelen Farsça bir terkiptir ki, “hâlin ilmi” demektir. Bir Müslümanın cinsiyetine, yaşına, malına, bedenî durumuna, sağlığına, mesleğine ve mevkiine göre öğrenmesi gereken ilimler olup, herkese “farz-ı ayn”dır. Yani herkesin ayrı ayrı bilmesi ve yapması lazım olan iman, ibadet ve ahlak bilgileridir.
“İlmihâl Medeniyeti” sadece bilmek, öğrenmek değil, kendine lazım olan her bilgiyi öğrenmek ve onu hayata geçirip yaşamaktır. “Hâl” kişinin zaman ve mekân itibariyle içinde bulunduğu durum, an ve şartlar demektir. “İlm-i hâl” ise hâlin, yani içinde bulunulan durumun ve şartların bilgisidir. Bu da, âkıl ve bâliğ olan her kişinin, yani İslâmiyete uymakla memur olan, Allahü teâlânın emir ve yasaklarını yerine getirmekle şereflenen kişinin uyması gereken ilimdir. Bunun başında, iman, ibadet ve ahlak bilgileri gelir. İman, kalbinde bulunan sevgiyi gösteren bilgidir. Mükellef olmak ise, cinse, yaşa, varlığa ve bedene göre değişir; herkes sahip olduklarına göre sorumlu olur.
Teknolojideki, gelişmeler, yazılı-sesli ve görüntülü iletişimin akıl almaz seviyeye ulaşması ve daha nice gelişmeler, İlmihâl’in din ve dünya saadetimiz için ne kadar önemli olduğunu meydana çıkardı. Fert olarak ilmihâl bilgilerini öğrenip yaşamazsak, toplum olarak ‘İlmihâl Medeniyeti’ne ulaşamazsak, mutluluğu yakalamamız, kalabalıklar içinde Müslüman olarak kalmamız mümkün değildir.
İmihâl bilgilerini öğrenmeyen ve çocuklarına öğretmeyenler, Müslümânlıktan ayrılmak, küfür felâketine düşmek tehlikesindedir. Böyle kimselerin duaları zâten kabul olmaz ki, küfürden korunabilsinler. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” (İlim bulunan yerde Müslümânlık vardır. İlim bulunmayan yerde Müslümânlık kalmaz) buyurdu...
Ecdâdımız, her zaman toplanırlar, ilmihâl kitaplarını okurlar, dinlerini öğrenirlerdi. Ancak, böyle Müslümân kaldılar. İslâmiyyetin zevkini aldılar. Bu saâdet ışığını bizlere, doğru olarak ulaştırabildiler. Bizim de Müslümân kalmamız, yavrularımızı, içimizdeki ve dışımızdaki kâfirlere kaptırmamamız için, birinci ve en lüzumlu çare, her şeyden önce Ehl-i sünnet âlimlerinin hâzırladığı “İlmihâl” kitaplarını okumak ve öğrenmektir
Kur'ân tercümesinden dinî bilgi öğrenilemez
2017-04-05 02:00:00
Her Müslümânın Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı “İlmihâl” kitaplarından birini okuyup öğrenmesi ve çocuklarına öğretmesi lâzımdır.
Kur'ân-ı kerîmin hakiki manasını anlamak isteyen bir kimse, din âlimlerinin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitaplarını okumalıdır. Bu kitapların hepsi, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şeriflerden alınmış ve yazılmıştır. “Kur'ân Tercümesi” ismi verilen kitaplardan dinin lüzumlu bilgileri öğrenilemez. Bu tercümeler; okuyanları, bunları yazanların fikirlerine, düşüncelerine ve maksatlarına esîr eder ve dinden ayrılmalarına bile sebep olur...
“Berîka” kitabında, dil âfetlerinin ellincisinde, “Tefsir yazanın, on beş ilimde mahir olması lâzımdır” diyor. Bunları bilmeyenlerin hadîs ve tefsîr okumaya kalkışması, mide hastasının, kuvvetlenmek için, baklava, börek yemesine benzer. Hâlbuki, bu hastanın, önce perhiz yapması, sonra, kuvvetli yemeğe başlaması lâzımdır. İşte, bizim gibi, ana ilimleri okumayanlar, din öğrenmek için, Kur'ân tercümesi, tefsir, hadîs okumaya kalkışırsak, bunları kavrayamayız. Yanlış anlayarak, dînimizi, îmânımızı da kaybedebiliriz.
Yine “Berîka” kitâbının 1297. sahifesinde, “Tefsîr kitaplarına tâbi olmamız emrolunmadı. Fıkıh âlimlerine tâbi olmamız emrolundu” buyurulmaktadır.
“Birgivî vasiyetnâmesi” şerhinde de diyor ki:
“Kelâm ve fıkıh âlimlerimiz, tefsirden, hadîsten anladıklarını, bizim gibi ilmi olmayanlara, açık, kolay öğretmek için, binlerce ‘Fıkh’ ve ‘İlmihâl’ kitabı yazmışlardır. İslâmiyeti doğru öğrenmek için, o fıkıh ve ilmihâl kitaplarını okumaktan başka çare yoktur.”
Her Müslümânın Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı “İlmihâl” kitaplarından birini okuyup öğrenmesi ve çocuklarına öğretmesi lâzımdır. Müslümânlar, çocuklarını ilkokula vermeden önce, Kur'ân hocasına göndermeli, Kur'ân-ı kerim okumasını, namaz kılmasını, imânın, İslâmın şartlarını, onlara muhakkak öğretmelidir. Nefs-i emmâre, burada da karşımıza çıkar. “Önce ekmek parası kazanmasını öğrensin. Onları sonra da öğrenir” diyerek aldatır. Çocuğunun Müslümân olmasını isteyen, dünyada ve âhirette saadete kavuşmasını dileyen ana ve baba, nefsin ve insan şeytanlarının yalanlarına aldanmamalı, çocuklarını, elbette Kur'ân-ı kerîm hocasına göndermelidir. Mektebe başladıktan sonra göndermek çok güç, hatta imkânsız olur. Ağaç, yaş iken bükülür. Kartlaşınca bükmeğe kalkılırsa, kırılır, zararlı olur. İslâm bilgileri verilmeyen çocuk, sapık veya kâfir olur. Ananın, babanın, sonra “âh” etmeleri, dizlerini dövmeleri, kendilerini ve çocuklarını Cehennemden kurtarmaz. Sevgili Peygamberimiz "sallallahü aleyhi ve sellem", bu pek acı hakikati anlatmak için, (Helekel-müsevvifûn!) yani hayırlı işleri yapmayı sonraya bırakanlar helak oldu, buyurdu
İslamın temel bilgileri İlmihâllerden öğrenilir
2017-03-29 02:00:00
Dînini bilen ve seven ve kayıran mübârek insanların ilmihâl kitaplarını alıp, çoluğuna ve çocuğuna öğretmek, her Müslümanın birinci vazifesidir.
Her Müslümânın bilmesi ve yapması gereken îmân, fıkıh ve ahlâk bilgilerini kısaca ve açıkça anlatan kitaplara “İlmihâl” kitapları denir. Dînini bilen ve seven ve kayıran mübârek insanların ilmihâl kitaplarını alıp, çoluğuna ve çocuğuna öğretmek, her Müslümanın birinci vazifesidir. Kendilerine din adamı ismini ve süsünü veren cahil ve sapık bir kimsenin sözlerinden ve yazılarından din öğrenmeye kalkışmak, kendini Cehenneme atmaktır.
Kelâm, fıkıh ve ahlâk bilgilerini lüzumu kadar öğrenmek ve çoluk çocuğuna öğretmek, her Müslümana “Farz-ı ayn”dır. Öğrenmeyenler ve çoluk çocuğuna öğretmeyenler büyük günah işlemiş olur. Cehenneme gider, yanarlar. Bu üç ilmin lüzumundan fazlasını ve diğer din bilgileri ile fen bilgilerini öğrenmek “Farz-ı kifâye”dir. Büyük İslam âlimi İmam-ı a’zam Ebû Hanîfe “rahmetullahi aleyh” “İlimlerin en üstünü, ilmihâl bilgisidir” buyurdu.
“Bezzâziyye” isimli fetva kitabında diyor ki:
“Kur'ân-ı kerîmden bir miktar ezberledikten sonra, fıkıh öğrenmek lâzımdır. Çünkü Kur'ân-ı kerîmin hepsini ezberlemek farz-ı kifâyedir. Lâzım olan fıkıh bilgilerini öğrenmek ise, farz-ı ayndır.”
Muhammed bin Hasen Şeybânî "rahmetullahi teâlâ aleyh" buyurdu ki:
“Her Müslümânın haramları, helâlleri bildiren iki yüz bin fıkıh bilgisini öğrenmesi lâzımdır. Farzlardan sonra ibadetlerin en kıymetlisi, ilim ve fıkıh öğrenmektir.”
İbni Âbidin hazretleri buyuruyor ki:
“Her Müslümanın ilmihâl öğrenmesinin farz olduğunu fıkıh âlimleri söz birliği ile bildirdi. Bunun için, karı-kocanın hayz ve nifâs bilgilerini öğrenmeleri lâzımdır. Kocası, hanımına öğretmeli, kendisi bilmiyorsa, bilen kadınlardan öğrenmesi için izin vermelidir. Kocası izin vermeyen kadının, ondan izinsiz gidip bu bilgileri öğrenmesi lâzımdır.”
İmâm-ı Muhammed’e "rahmetullahi aleyh" mütehassıs olduğu tasavvuf bilgisinde niçin bir kitap yazmadığını sorduklarında buyurdu ki:
“Bu bilgiler ancak, bütün işlerde dîne uymakla, dine uygun alışveriş yapmakla elde edilebilir. Bunlar da, fıkıh kitaplarından öğrenilir. Alışveriş ve başka sözleşmeleri yapacak kimsenin bunların sahîh ve helâl olmasının şartlarını öğrenmesi lâzımdır. Bunun için, bu işleri öğrenmek her mükellefe farz-ı ayndır. Bu farzın yerine getirilmesi için, alışveriş kitabını yazdım.”
Ehl-i sünnet itikadını ve fıkıh bilgilerini öğrenmeden önce, ibretli menkıbelerle dolu olan (Gülistan) ve benzeri kitapları bile okumamalıdır. Fıkıh kitapları yanında, Gülistan ve benzeri kitaplar lüzumsuzdur. Dinde lâzım olanları, önce okumak ve öğrenmek ve öğretmek lâzımdır...
Din, insanların ruh gıdasıdır...
2017-03-22 02:00:00
İnsanın ruhu da, bedeni gibi gıdaya muhtaçtır. Bu da, ancak îmân etmekle kâbildir ve Allaha teâlânın yolunu, ancak hak olan gerçek bir din gösterir.
Din, insan ruhunun gıdasıdır. Dinsiz bir adam, kafasız bir gövdeye benzer. Bir vücudun, nasıl nefes almak, yemek ve içmek ihtiyacı varsa; ruh da tam bir asalete erişmek, tertemiz olmak, huzura kavuşmak için dine muhtaçtır. Dinsiz bir adam bir makineden, bir hayvandan farksızdır.
Din, her zaman, kötü niyetli olmayı, özel çıkarlar sağlamak ve gizli işler, manasız olaylar için mukaddes/kutsal değerleri âlet etmeyi yasak etmektedir. Nitekim, Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde meâlen, (Gizli toplantılarda, günah işlemeyi, düşmanlık etmeyi ve Peygambere karşı gelmeyi fısıldaşmayın! Allahü teâlâya karşı gelmekten sakınmayı konuşun! Gizli toplantılar, insanları üzmek ve kirletmek için, şeytanın istediği ve yaptırdığı şeydir) buyuruyor. [Mücâdele sûresi 9-10.]
Din, insanlara teselli kaynağıdır, dünyada aradıklarını bulamayan insanlar, haksızlığa uğratılanlar, hastalıkla ömür geçirenler bütün tesellilerini âhirette kavuşacakları bir hayata bağlarlar. Ayrıca bir dine bağlı olmak, insanı fazilete sevk eder, çeşit çeşit iyilikleri karşılık beklemeden yaptırır.
Gerçek fen adamları Allahü teâlânın varlığına inanmakta ve iki elle Onun dînine sarılmaktadır. Yalnız maddiyata inanan kimseler, çok kereler dertlerine çare bulamayıp, ümitsizliğe kapılmaktadırlar. Bu, onların ruhlarının boş kalmasından ileri gelmektedir... Allahü teâlâyı inkâr edenler bile, muhakkak bir gün bu ihtiyacı duyarlar. Ünlü Rus yazar Soljenitsin, Amerika’ya yerleştiği zaman, kendisinin büyük sıkıntılardan, ruhî bunalımlardan, makine olmaktan kurtulacağını zannetmişti. Bir gün, bir üniversitede Amerikan gençlerini başına toplayarak onlara “Ben buraya gelince, çok bahtiyar olacağımı zannetmiştim. Ne yazık ki, burada da büyük bir boşluk hissediyorum. Çünkü siz, artık maddenin esiri olmuşsunuz. Evet, burada hürriyet var, herkes istediğini yapıyor. Ancak maddeye ehemmiyet veriyor. Ruhları bomboş. Hâlbuki insanı hakiki insan yapan, onun tekâmül etmiş [gelişmiş], temizlenmiş ruhudur. Size tavsiyem şudur: Ruhunuzu geliştirmeye, güzelleştirmeye bakın! Ancak o zaman, memleketinizde bulunan ve sizi de üzen çirkinlikler yok olmaya başlar. Dine ehemmiyet/önem verin! Din, insan ruhunun gıdasıdır. Dinine bağlı insanlar, her işte sizin en büyük yardımcınız olacaktır. Çünkü, onları Allah korkusu doğru yoldan ayırmaz. Sizin en büyük zabıta kuvvetiniz bile, herkesi gece gündüz murakabe/kontrol edemez...” diye hitap etmişti.
Yukarıda da belirtildiği gibi, insan ruhunun gıdası, dindir. Mevcut dinlerin içinde de en doğrusu, en yenisi ve dünya şartlarına en uygunu İslâm dinidir. [Herkese Lazım Olan İman]
Hak din, bütün insanlara lâzımdır
2017-03-15 02:00:00
Din ismi altında insanların uydurduğu eğri yollara din denmez. Dünyada yaygın olan Brahmanlık, Mecusîlik ve Budistlik gibi sapık inanışlar, din değildir.
Hak ve gerçek olan din, insanları dünya ve âhirette rahat ve huzura kavuşturmak, sonsuz kurtuluşa götürmek için, Allahü teâlâ tarafından gösterilen yol demektir. Din ismi altında insanların uydurduğu eğri yollara din denmez. Dünyada yaygın olan Brahmanlık, Mecusîlik ve Budistlik gibi sapık inanışlar, din değildir. Bunlara inanmak, insana sonsuz kurtuluşu sağlamaz.
Din, güzel ahlâk sahibi olmayı, mahlûklara merhameti ve büyüklere itaati, küçüklere şefkati emreden, insanları doğruluğa götüren ‘Allah yolu’dur. Dînin, şahsî menfaatler için kullanılması en büyük günahtır. İnsanlara karşı yumuşak davranmak, onlara iyilik etmek, onların işlerini güler yüzle, tatlı dille ve kolaylıkla yapmak, Allanın sevgisine kavuşturan yoldur. Bu hâl, insanın âhirette azaplardan kurtulmasına ve Cennet nimetlerinin artmasına sebep olur.
Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmdan beri, her bin senede, bir peygamber vasıtası ile insanlara bir din göndermiştir. Bu peygamberlere (Resûl) denir. Her asırda, en temiz bir insanı peygamber yaparak, bunlar ile dinleri kuvvetlendirmiştir. Resûllere tâbi olan bu Peygamberlere de (Nebî) denir. Bütün peygamberler, hep aynı imanı söylemiş, hepsi ümmetlerinden aynı şeylere iman etmeyi istemişlerdir. En son gönderilen hak din, Muhammed aleyhisselâmın getirdiği ‘İslam dini’dir.
Din, insanlar için büyük bir ihtiyaçtır. Bir dine inancı olmayan zavallıların rûhu, bomboş kalır ve türlü türlü yalancıların yanlış fikirlerine sarılırlar. Çünkü insan, muhakkak bir inanışa bağlanmaya muhtaçtır. En ileri, en gelişmiş milletlere mensup olanlar bile bu ihtiyacı tatmin için, çeşitli sapık düşüncelere, uydurma mezheplere bağlanmışlardır.
Din, insana Allahını tanıtan, onu fenalık yapmaktan koruyan, onun yolunu açan, dimağını ferahlatan, sıkıntılı zamanlarda onu teselli eden ve ona yaşama gücünü veren, toplum içinde ona saygı, şeref, sevgi kazandıran en büyük âmildir...
Din, insanlara iyi ahlâk, karşılıklı sevgi, cesaret, sabır, rahat ve huzur kazandırır. İnsanları aynı imanda, aynı ibadet ve işlerde, anlayış ve faziletlerde birleştirerek, bölücülüğe, yıkıcılığa engel olur. Birbirleriyle sevişen ve haklarına saygı gösteren, annesine babasına, âmirlerine ve devletine itaat eden bir toplum meydana getirir.
Din, insanla yaratanı arasında kurulan bir bağdır. Dünya işlerini de düzenleyen büyük bir ahlâk okuludur. İnsanları iyiliğe, dürüstlüğe, hoşgörülüğe, büyüklere karşı saygı ve küçüklere karşı şefkat göstermeye, Cenâb-ı Hakk'ın emirlerine uymaya ve O'na teslim olmaya, kısaca insanı faydalı, doğru yola koymaya yarayan en büyük âmildir.
.Hazret-i Âişe-i Sıddîka’ya iftira edenlerin akıbeti
2017-03-08 02:00:00
Âyet-i kerimede buyuruldu ki: "Bu iftirayı işitince, mümin erkek ve kadınlar, kendi ailelerine iyi gözle bakmalı. Bu, meydanda bir yalan ve iftiradır, demelidirler."
Hazret-i Âişe-i Sıddıka’yı sevmek, Ehl-i sünnetin şiarıdır -4-
Hazret-i Âişe’nin şân ve şereflerinden biri de Resulullah efendimizin, onu çok sevmesidir. Resulullaha, “en çok kimi seviyorsun?” denilince, (Âişe’yi) buyurdu. “Erkeklerden kimi?” diye sorulunca, (Âişe’nin babasını) buyurdu. Allahü teala, (Nûr) suresinin 11. âyetinden başlayan (17) âyet-i kerîme ile Hazret-i Âişe’ye iftira edenlerin yalanlarını bildirdi. Gelen bu âyet-i kerimelerden birincisinin tefsirini, (Mevakib tefsiri) şöyle bildiriyor:
(Âişe’ye iftira edenler, sizden birkaç kişidir. Siz bu iftirayı kendiniz için kötülük sanmayın! Bu sizin için hayırlıdır. [Bu iftira sebebi ile çok sevap kazandınız. Onların yalanı meydana çıktığından, sizin şanınız, şerefiniz arttı. Âyet-i kerime, sizin temiz olduğunuzu bildirdi.] O iftira edenlerden her biri için kazandıkları günah kadar cezaları vardır. Büyük iftira yaparak, çok çirkin şeyi söyleyenlere dünyada ve ahirette büyük azap vardır.)
İftira edenlere had cezaları vurulduktan sonra, Abdullah bin Ebi, hakir, zelil oldu. Hassan’ın gözleri kör, Mistah’ın eli çolak oldu. 12. âyet-i kerimede, (Bu iftirayı işitince, mümin erkek ve kadınlar, kendi ailelerine iyi gözle bakmalı. Bu, meydanda bir yalan ve iftiradır, demelidirler) ve 19. âyet-i kerimede, (Müminlerin kötü olarak anılmasını sevenlere, dünyada ve ahirette acı azaplar vardır) ve 26. âyet-i kerimede (Habis söz söylemek, habis adamlara layıktır. Habis adamlara, habis kelam yakışır) buyurulmuştur.
(Hasais-ul-habib) kitabında diyor ki: Resulullahın mübarek zevcelerinden birini kötüleyenin kâfir olduğuna Abdullah ibni Abbas hazretleri fetva vermiştir. Hele, Hazret-i Âişe’yi kötülemek, Kur’an-ı kerimi inkâr etmek olur. Bunun küfür olduğu icma ile sabittir. (Mirat-i kâinat)
İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Hazret-i Âişe-i Sıddîka, Allahü teâlânın sevgilisinin sevgilisi idi. Peygamberimiz vefat edinceye kadar, onu çok sever ve yanından ayırmazdı. Onun odasında can vermiş ve onun misk kokulu odasına defnedilmiştir. Bütün bu üstünlüklerden ve kıymetlerden ayrı olarak kendisi büyük âlim ve müctehid idi. Peygamber efendimiz, dinin yarısının bildirilmesini ona bırakmıştı. Eshab-ı kiram sıkıştıkları zaman, ona gelip, ona sorup öğrenirlerdi. Müctehid olan böyle bir Sıddîka’ya, Hazret-i Ali’ye uymadı diye, dil uzatıp, ona yakışmayan çirkin iftiraları söylemek Müslüman olana yakışmaz. [Eshab-ı Kiram Risalesi]
Efendimiz bir hadis-i şeriflerinde, (Erkeklerden vezirim Zübeyr bin Avvam, kadınlardan ise Âişe’dir) buyurdular. [Deylemi]
Allah, senin temiz olduğunu bildirdi!"
2017-03-01 02:00:00
Hazret-i Âişe diyor ki: "O gün ben durmadan ağlıyordum. Ansızın Resulullah gelip selam verdi. Yanımda oturdu. (Ey Âişe! Senin için bazı şeyler söylediler) buyurdu.
Hazret-i Âişe-i Sıddıka’yı sevmek, Ehl-i sünnetin şiarıdır -3-
Resulullah efendimiz, Hazret-i Âişe'ye yapılan iftiradan dolayı çok üzüntülüydü. Hazret-i Ali’yi çağırdı. O da dedi ki: (Bu sözler yalandır, iftiradır. Münafıkların uydurmasıdır. Sizinle namaz kılarken mübarek nalınınızı çıkardınız. Size uyarak biz de çıkardık. “Nalınlarınızı niçin çıkardınız?” dediniz. “Size uymak için” dedik. Siz de, “Cebrail aleyhisselam geldi. Nalında necaset bulaşığı olduğunu bana haber verdi. Onun için çıkardım” buyurmuştunuz. Namaz içinde bile vahiy ederek seni pislikten koruyan Allahü teâlâ, mübarek zevcelerine böyle pislik yapılmasına izin verir mi? Böyle bir şey olsaydı, bunu da hemen haber verirdi. Mübarek kalbin üzülmesin. Allahü teâlâ, vahiy edip, mübarek zevcenizin pak olduğunu elbette size bildirir.)
Hazret-i Ali, (Onu cariyesi olan Büreyde’den de sorun!) dedi. Ona soruldu. O da, (Allah’a yemin ederim ki, çok zaman Onun yanında bulundum. Onda hiçbir ayıp görmedim. Ağızlarda dolaşanlar doğru olsaydı, Allahü teâlâ, Onu sana bildirirdi) dedi. Hazret-i Üsame de, (Ya Resulallah, biz senin zevceni iffetli biliriz) dedi. Bu sözlerin hepsine sevinen Resulullah, Ebu Bekir’in evine teşrif buyurdu.
Hazret-i Âişe diyor ki:
O gün ben durmadan ağlıyordum. Ansızın Resulullah gelip selam verdi. Yanımda oturdu. Bana dönüp, (Ey Âişe! Senin için bazı şeyler söylediler. Eğer sen, dedikleri gibi değil isen, Allahü teâlâ, yakında senin doğru olduğunu bildirir. Eğer bir günah hasıl oldu ise, tövbe istiğfar eyle! Allahü teâlâ, günahına tövbe edenlerin tövbesini kabul eder) buyurdu. Babama dönüp, cevap vermesini söyledim. “Vallahi bilmem ki, Resulullaha ne cevap vereyim. Cahiliyet zamanında bile hiç kimse bizim kadınlarımıza böyle bir şey söyleyemezdi” dedi. Sonra anneme döndüm. O da, “Ben ne söyleyeceğimi bilemiyorum. Sen söyle” dedi. Sonra ben, “Allahü teâlâya yemin ederim ki, bu lafların hepsi yalandır. Yapmadığım bir şeye evet dersem, kendime iftira etmiş olurum” dedim. Rabbim temiz olduğumu bildirir diyordum. Çünkü, suçum yoktu. Fakat, benim için âyet-i kerime göndereceğini, kıyamete kadar her yerde, benim için âyet-i kerime okunacağını sanmıyordum. Peygamberine rüyada veya kalbine ilham eder, diyordum. Resulullah, henüz oturduğu yerden kalkmamıştı ki mübarek yüzünde vahiy alametleri göründü. Vahiy bitince, bana gülümseyerek, (Müjde ya Âişe, Allah, senin temiz olduğunu bildirdi) buyurdu. Babam hemen, “Haydi kızım, Resulullaha teşekkür et!” dedi. Ben de, “Vallahi Allah’tan başkasına şükretmem! Çünkü, Rabbim benim için âyet-i kerime indirdi” dedim. Sonra Resulullah, (Nûr) suresinin 11. âyetinden başlayarak, on âyet-i kerime okudu. Babam hemen kalkıp başımı öptü... [Haftaya devam edecek]
Hazret-i Âişe’nin üstün vasıfları...
2017-02-22 02:00:00
Allahü teâlâ, Hazret-i Âişe’ye iftira edenlerin Cehenneme gideceklerini bildirdi. Âişe validemiz, kendisinin, ezvac-ı tahiratın hepsinden daha üstün olduğunu söylerdi...
Hazret-i Âişe-i Sıddîka’yı sevmek, Ehl-i sünnetin şiarıdır -2-
Hazret-i Âişe validemiz şöyle anlatıyor:
“Bir gün Resulullah mübarek nalınlarının kayışlarını çakıyordu. Ben de iplik eğiriyordum. Mübarek yüzüne baktım. Parlak alnından ter damlıyordu. Ter damlası, her tarafa nur saçıyordu. Gözlerimi kamaştırıyordu. Şaşakaldım. Bana doğru baktı. (Sana ne oldu ki, böyle dalgın duruyorsun?) buyurdu. 'Ya Resulallah! Mübarek yüzünüzdeki nurların parlaklığına ve mübarek alnınızdaki ter tanelerinin saçtıkları ışıklara bakarak kendimden geçtim' dedim. Resulullah kalkıp yanıma geldi. Gözlerimin arasını öptü ve (Ya Âişe! Allahü teâlâ sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin kadar, ben seni sevindiremedim) buyurdu.”
Hazret-i Âişe’nin mübarek gözlerinin arasını öpmesi, Resulullahı severek, Onun cemalini anlayarak gördüğü için 'aferin' ve 'takdir' olmaktadır.
Hazret-i Âişe, kendisinin, ezvac-ı tahiratın hepsinden daha üstün olduğunu söyler, Allahü teâlânın nimetlerini sayar, "Resulullah benimle evlenmeden önce, Cebrail aleyhisselam, benim resmimi Resulullaha gösterip 'Bu senin zevcendir' demişti" derdi. [O zaman canlı resmi yapmak haram olmamıştı ve resmi, insan da yapmamıştı.]
Resulullah, Âişe validemize buyurdu ki: (Seni üç gece rüyada gördüm. Melek, beyaz ipek üzerindeki resmini bana gösterdi. Bu senin zevcendir, dedi. Rüyada, meleğin gösterdiği resmini unutmadım.) [Buhari ve Müslim]
Hazret-i Âişe, “Bana karşı yapılan iftiranın yalan olduğu Allahü teâlâ tarafından bildirildi” diyerek övünürdü. Allahü teâlâ, Nur suresindeki 17 âyeti göndererek, Hazret-i Âişe’ye iftira edenlerin Cehenneme gideceklerini bildirdi. Hazret-i Âişe’nin izzeti ve şerefinin yüksekliği bu âyet-i kerimelerle de anlaşıldı. Münafıkların iftirası hususunda (Medaric-ün-nübüvve) kitabında diyor ki:
Münafıklar Hazret-i Âişe validemize iftira edince, Resulullah, arkadaşlarından bazılarını çağırdı. Bunlardan Hazret-i Ömer’e ne düşündüğünü sordu. O da dedi ki: "Ya Resulallah! İyi biliyorum ki, münafıklar yalan söylüyorlar. Allahü teâlâ, senin üzerine sinek kondurmuyor. Bir murdar yere konup da, sonra senin üstünü kirletmesin diye muhafaza ediyor. Seni az bir pislikten saklayan Allah, pisliklerin en kötüsünden elbet saklar."
Sonra, Hazret-i Osman’ı çağırdı. O da, dedi ki: "Bu sözü münafıkların yaydığı ve yalan olduğunda şüphem yoktur. Hepsi iftiradır. Allahü teâlâ, senin gölgeni yere düşürmüyor. Mübarek gölgenin bile pis bir yere düşmesini, yahut habis bir kişinin, O gölgeye basmasını önlüyor. Mübarek evine pislik sokmasını hoş görür mü?"
Sonra Hazret-i Ali’yi çağırdı. O da dedi ki: "Bu sözler yalandır, iftiradır. Münafıkların uydurmasıdır." (Haftaya devam edeceğiz inşallah)
Müminlerin annesi: Hazret-i Âişe
2017-02-15 02:00:00
Âişe-i Sıddıka hazretleri, Resûlullah efendimizin en sevgili hanımıdır. Peygamberlerden sonra insanların en üstünü olan Hazret-i Ebu Bekir’in kızıdır.
Hazret-i Âişe-i Sıddîka’yı sevmek, Ehl-i sünnetin şiarıdır -1-
İslamın ana caddesi olan Ehl-i sünnet yolu sevgi üzerine kurulmuştur. Allahü teâlâyı ve Resûlü Muhammed aleyhisselâmı sevmek iman etmenin temel şartıdır. Bu sevginin tam olması için mümin; Eshab-ı kiram ve Ehl-i beyt hepsiyle beraber Resûlüllahın mübarek hanımları Ezvac-ı tâhirâtın hepsini de sevmelidir.
Ehl-i sünnet yolundan ayrılan Şîiler, ictihadı Hazret-i Ali’ye uymadığı için, Hazret-i Âişe’ye çok iftira ediyor, Hazret-i Ali’yi sevmezdi diyorlar. Halbuki (Ali’yi sevmek imandandır) hadis-i şerifini, Hazret-i Âişe haber verdi. Böylece, onu sevdiğini ve herkesin de sevmesi lazım geldiğini bildirdi. Müminlerin annesi olan Hazret-i Âişe validemize, Onun şan ve şerefini lekelemek için, hiçbir Müslümana yakışmayacak şekilde, Eshab-ı kiram arasındaki münafıkların, Onun için -haşa- zina etti diye söyledikleri iftirayı, mezheplerinin temeli kabul ediyorlar.
Hazret-i Âişe “radıyallahü teâlâ anha” Resûlullah efendimizin en sevgili hanımıdır. Peygamberlerden sonra insanların en üstünü olan Hazret-i Ebu Bekir’in kızıdır. Nikâhı, Allahü teâlânın emri ile yapıldı. Âyetlerle de övüldü. Peygamber efendimiz de Onun hakkında (Erkeklerden üstün çok kişi vardır. Fakat kadınlardan Firavunun ailesi Âsiye, İmran kızı Meryem ve Âişe’den başka üstün kadın yoktur. Âişe’nin diğer kadınlara üstünlüğü, 'tirid’in diğer yemeklere üstünlüğü gibidir) buyurdu. (Tirid, en kıymetli et yemeğidir) [Buhari, İbni Mace].
Resûlullah efendimiz, (Allahü teâlâ beni kendi nurundan yarattı. Benim nurumdan da Ebû Bekr'i, onunkinden de, Ömer ile Âişe’yi yarattı. Ömer’in nurundan, mümin erkekleri, Âişe’ninkinden de mümin kadınları yarattı) buyurdu. Hazret-i Âişe, Peygamber efendimizin hanımı olmakla ve müminlerin annesi olmakla şereflendi.
Resulullah ile akraba olmak şerefi çok büyüktür. Hadis-i şerifte buyuruluyor ki: (Kızlarımı evlendireceğim kimselerle, evleneceğim kadınların Cennetlik olmasını Rabbimden istedim. Rabbim de kabul etti.)
İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: “Ehl-i sünnet âlimleri buyurdu ki; ilimde ve ictihadda Hazret-i Âişe, Hazret-i Fatıma’dan üstündür. Zühd ve dünyadan kesilmekte ise, Hazret-i Fatıma daha ileridir. Bunun içindir ki, Hazret-i Fatıma’ya 'Betül' yani çok temiz demişlerdir.” (2/67. Mektup)
Hadis âlimlerinden Abdulhak-ı Dehlevi hazretleri, (Medaric-ün-nübüvve) kitabında buyuruyor ki: “Âişe-i Sıddıka hazretlerinin faziletleri, üstünlükleri, sayılamayacak kadar çoktur. Eshab-ı kiramın fıkıh âlimlerindendi. Çok fasih ve beliğ konuşurdu. Eshab-ı kirama fetva verirdi. Fıkıh bilgilerinin dörtte birini Hazret-i Âişe haber vermiştir."
Müslümanların en üstünleri...
2017-02-08 02:00:00
Hazret-i Ebû Bekir ile hazret-i Ömer'in Müslümanların en üstünü olduklarını bildirmek, ikiyüzlülük olmayıp, bir hakîkati ortaya koymaktır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -12-
Eshâb-ı kirâma düşman olanların taşkınlıkları, hep aşırı sevmekten ileri gelmektedir. Nerede ise imanları gidecek. Onların zannettiği gibi hazret-i Ali'nin üç halîfeye istemeyerek itâat ettiğini, ikiyüzlü olarak geçindiğini düşünsek bile, onun iki halîfeyi öven sözleri her tarafa yayılmış bulunmaktadır. Bu sözlerine ne diyecekler? Meselâ, hazret-i Ali'nin “radıyallahü anh” halîfe iken ve memleket idaresi elinde iken, üç halîfenin haklı ve doğru olarak halîfe olduklarını bildirdiğini bütün kitaplar yazmaktadır. Buna ne cevap verecekler? Çünkü ikiyüzlülük, nihâyet kendi hakkı bildiği hilâfeti istememek ve üç halîfenin haksız olarak halîfe olduklarını söylememektir...
Üç halîfenin hilâfetlerinin doğru olduğunu söylemek ve hazret-i Ebû Bekir ile hazret-i Ömer'in Müslümanların en üstünü olduklarını bildirmek, hiç de ikiyüzlülük olmayıp, bir hakîkati ortaya koymaktır. Bundan başka, üç halîfenin ve daha birçok Sahâbînin üstünlüklerini bildiren ve dünyânın her tarafına yayılmış olan sahih ve sağlam hadîs-i şerîfler vardır. Eshâb-ı kirâmdan birçoğunun Cennete gideceği, hadîs-i şerîflerde isimleri ile müjdelenmiştir. Bu hadîs-i şerîflere ne diyecekler? Çünkü, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ikiyüzlülük yapacağını söylemek hiç câiz değildir. Eshâb-ı kirâmı öven âyet-i kerîmelere acaba ne diyecekler?
Aklı olan herkes bilir ki, ikiyüzlülük çok kötü bir huydur. Hâinliktir. Allahın arslanı olan hazret-i Ali'de bu kötülüğün bulunacağını söylemek, çok yersizdir. İnsanlık icâbı bir iki saat veya bir iki gün böyle olacağı düşünülse bile, Allahın arslanının tam otuz sene, hep bu kötü huyla yaşadığını söylemek, çok çirkin bir iftirâdır. Küçük günâha devam etmenin büyük günah olduğu bildirilmiştir. Hâinlerin, münâfıkların alâmeti olan bu kötü sıfata senelerce devam edenin hâli acaba neye varır! Bu sözlerinin kötülüğünü keşke anlasalardı da, hazret-i Ali'yi kötü duruma düşürmemek için, iki halîfenin üstünlüğünü inkârdan vazgeçseler idi, ne iyi olurdu. Münâfıkların alâmeti olan ikiyüzlülüğün kötülüğünü anlasalardı, hazret-i Ali'yi böylece lekelemek belâsından kurtulurlardı. İki belâdan hafîfini kabul ederek, ikincisinden kurtulmuş olurlardı.
Şunu da söyleyelim ki, iki halîfenin daha üstün olduğuna inanmaları, hiç de belâ değildir. Yani hazret-i Ali'yi küçültmez. Hazret-i Ali'nin halîfeliğe hakkı olduğunu ortadan kaldırmaz. Onun, halîfeliğe hakkı ve vilâyet derecesinin yüksekliği ve hidâyet, irşâd mertebesinin kuvveti, yine olduğu gibi kalır. Hâlbuki, birinci olarak halîfe olmak hakkı idi, bu hakkını elinden alanlara istemeyerek dost göründü demek, o "Büyük İmâm"ı küçültmek, kötülemek olur...
Müslümanların en
üstünleri...
Hazret-i Ebû Bekir ile hazret-i Ömer'in Müslümanların en üstünü olduklarını bildirmek, ikiyüzlülük olmayıp, bir hakîkati ortaya koymaktır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -12-
Eshâb-ı kirâma düşman olanların taşkınlıkları, hep aşırı sevmekten ileri gelmektedir. Nerede ise imanları gidecek. Onların zannettiği gibi hazret-i Ali'nin üç halîfeye istemeyerek itâat ettiğini, ikiyüzlü olarak geçindiğini düşünsek bile, onun iki halîfeyi öven sözleri her tarafa yayılmış bulunmaktadır. Bu sözlerine ne diyecekler? Meselâ, hazret-i Ali'nin “radıyallahü anh” halîfe iken ve memleket idaresi elinde iken, üç halîfenin haklı ve doğru olarak halîfe olduklarını bildirdiğini bütün kitaplar yazmaktadır. Buna ne cevap verecekler? Çünkü ikiyüzlülük, nihâyet kendi hakkı bildiği hilâfeti istememek ve üç halîfenin haksız olarak halîfe olduklarını söylememektir...
Üç halîfenin hilâfetlerinin doğru olduğunu söylemek ve hazret-i Ebû Bekir ile hazret-i Ömer'in Müslümanların en üstünü olduklarını bildirmek, hiç de ikiyüzlülük olmayıp, bir hakîkati ortaya koymaktır. Bundan başka, üç halîfenin ve daha birçok Sahâbînin üstünlüklerini bildiren ve dünyânın her tarafına yayılmış olan sahih ve sağlam hadîs-i şerîfler vardır. Eshâb-ı kirâmdan birçoğunun Cennete gideceği, hadîs-i şerîflerde isimleri ile müjdelenmiştir. Bu hadîs-i şerîflere ne diyecekler? Çünkü, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” ikiyüzlülük yapacağını söylemek hiç câiz değildir. Eshâb-ı kirâmı öven âyet-i kerîmelere acaba ne diyecekler?
Aklı olan herkes bilir ki, ikiyüzlülük çok kötü bir huydur. Hâinliktir. Allahın arslanı olan hazret-i Ali'de bu kötülüğün bulunacağını söylemek, çok yersizdir. İnsanlık icâbı bir iki saat veya bir iki gün böyle olacağı düşünülse bile, Allahın arslanının tam otuz sene, hep bu kötü huyla yaşadığını söylemek, çok çirkin bir iftirâdır. Küçük günâha devam etmenin büyük günah olduğu bildirilmiştir. Hâinlerin, münâfıkların alâmeti olan bu kötü sıfata senelerce devam edenin hâli acaba neye varır! Bu sözlerinin kötülüğünü keşke anlasalardı da, hazret-i Ali'yi kötü duruma düşürmemek için, iki halîfenin üstünlüğünü inkârdan vazgeçseler idi, ne iyi olurdu. Münâfıkların alâmeti olan ikiyüzlülüğün kötülüğünü anlasalardı, hazret-i Ali'yi böylece lekelemek belâsından kurtulurlardı. İki belâdan hafîfini kabul ederek, ikincisinden kurtulmuş olurlardı.
Şunu da söyleyelim ki, iki halîfenin daha üstün olduğuna inanmaları, hiç de belâ değildir. Yani hazret-i Ali'yi küçültmez. Hazret-i Ali'nin halîfeliğe hakkı olduğunu ortadan kaldırmaz. Onun, halîfeliğe hakkı ve vilâyet derecesinin yüksekliği ve hidâyet, irşâd mertebesinin kuvveti, yine olduğu gibi kalır. Hâlbuki, birinci olarak halîfe olmak hakkı idi, bu hakkını elinden alanlara istemeyerek dost göründü demek, o "Büyük İmâm"ı küçültmek, kötülemek olur..
.Dört halîfenin de hilâfetleri haktır...
2017-02-01 02:00:00
Ehl-i sünnet olmayanlardan bir kısmı, üç halîfenin haksız olarak halîfe olduklarını söylüyorlar. Hilâfeti, güç kullanarak, zorla aldıklarını zannediyorlar.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -11-
Ehl-i sünnet âlimlerine göre, dört halîfenin de hilâfetleri haktır, doğrudur. Çünkü, gaybdan haber veren hadîs-i şerîflerden birisinde, (Benden sonra hilâfet otuz senedir) buyuruldu. Yani tam, kâmil hilâfet otuz senedir. Bu otuz sene hazret-i Ali'nin hilâfeti ile tamam oldu. Bu hadîs-i şerîf, dört halîfenin de haklı olarak halîfe olduklarını göstermektedir ve halîfelik sıraları da haklıdır.
Ehl-i sünnet olmayanlardan bir kısmı, üç halîfenin haksız olarak halîfe olduklarını söylüyorlar. Hilâfeti, güç kullanarak, zorla aldıklarını zannediyorlar. Yalnız, hazret-i Ali haklı olarak halîfe olmuştu, diyorlar. Hazret-i Ali'nin diğer üç halîfe zamanında ses çıkarmaması, onlara itâat etmesi, ortalığı idâre etmek, fitne çıkarmamak içindi diyorlar. Peygamber efendimizin Eshâb-ı kirâmının, birbirleriyle yalandan ahbaplık ettiklerini, ikiyüzlü olduklarını sanıyorlar. Geçinmek için birbirlerine dost göründüklerine inanıyorlar. Çünkü, bunların söylediğine göre, hazret-i Ali'nin halîfe olmasını isteyenler, üç halîfenin adamları ile istemeyerek arkadaşlık etmiş ve olduğu gibi görünmemişlerdir. Onlar da, hazret-i Ali'yi sevmedikleri hâlde, güleryüz göstermişler, düşmanlıklarını gizlemiş, dost olarak görünmüşlerdir. Bunların söylediğine göre, Eshâb-ı kirâmın hepsi ikiyüzlü ve yalancı olmaktadır. İçlerinde olanın aksini göstermişlerdir. Bunlara göre, Muhammed aleyhisselâmın Ümmetinin en kötüleri, Eshâb-ı kirâm olmaktadır.
Sohbetlerin, toplantıların en kötüsü de, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” sohbeti olmaktadır. Çünkü, bu kötü huylar, onlara, Onun sohbetinden, Onun nasîhatlerinden gelmiş oluyor. Dünyânın en kötü zamanı Eshâb-ı kirâmın zamanı olmaktadır. Çünkü; ikiyüzlülük, düşmanlık, birbirini çekememek, kin tutmak ile yaşamış oluyorlar. Hâlbuki, Kur’ân-ı kerîmde, Feth sûresinin son âyetinde meâlen (Onlar birbirlerine karşı çok merhametlidirler) buyuruldu. Böyle kötü inanışlardan Allahü teâlâya sığınırız.
Bu ümmetin önde gelenleri, en üstünleri böyle kötü huylu olurlarsa, sonra gelenlerde hiç iyilik bulunabilir mi? Acabâ, Resûlullahın “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” sohbetinin üstünlüğünü ve ümmetin iyiliğini bildiren âyet-i kerîmeleri ve hadîs-i şerîfleri işitmemişler mi? Yoksa bunlara inanmıyorlar mı? Kur’ân-ı kerîmi ve hadîs-i şerîfleri bizlere Eshâb-ı kirâm ulaştırdı. Eshâb-ı kirâm kötülenirse, onların bizlere bildirdiği din de kötülenmiş olur. Allahü teâlâ, böyle bozuk sözlerden, çirkin inanışlardan bizleri korusun! Böyle sözlerle, İslâmiyeti yıkmaya uğraştıkları anlaşılıyor.
Eshâb-ı kirâma düşmanlık yapanlar
2017-01-25 02:00:00
Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: "Müslümânlar yetmiş üç fırkaya ayrılacaklardır. Bunlardan yetmiş ikisi, bozuk inanışlarından dolayı, Cehenneme gidecekdir. Yalnız birisi kurtulacakdır."
Ehl-i sünnet yolu nedir? -10-
Yetmişiki bid’at fırkasından her biri, çeşitli bid’atler meydana çıkararak, Ehl-i sünnetten ayrıldılar. Bu yetmişiki fırkanın en aşağısı, en bozuğu, Eshâb-ı kirâma düşmanlık yapanlar oldu. Yetmiş üçüncü kurtuluş fırkası olan Ehl-i sünnetten en çok uzaklaşan bunlar oldu. Din büyüklerine sövmeyi, bunlara lânet etmeyi, imanlarının, mezheplerinin temeli sanan kimselerin haklı olmakla, doğrulukla ne bağlılığı olabilir! Bunlar, zamanla on iki fırkaya ayrıldı. Hepsi birbirini beğenmiyor ise de, hepsi de Eshâb-ı kirâma kâfir demekten çekinmemektedir. "Hulefâ-i râşidîne/dört büyük Halifeye sövmek ibâdet olur" diyorlar! Bununla beraber, kendilerine Râfızî dedirtmekten kaçınıyorlar. "Râfızîler bizden başkalarıdır" diyorlar. Çünkü Râfızîlerin kıyâmette azâp göreceklerini bildiren hadîs-i şerîfler olduğunu kendileri de bilmektedir. Râfızî isminden kaçındıkları gibi, keşke bu kelimenin manasından da sakınsalardı ve Resûlullahın Eshâb-ı kirâmına düşmanlık etmeselerdi çok iyi olurdu.
Bunlar, acabâ Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” Ehl-i beytini de kendileri gibi mi sanıyorlar? Onları da, Ebû Bekir ile Ömer'e “radıyallahü anhümâ” düşman mı biliyorlar? Böyle sanmaları, Ehl-i beytin büyüklerini münâfık, ikiyüzlü bilmek olur. Hazret-i Ali'nin “radıyallahü anh” diğer üç halîfe ile tam otuz sene idâre yollu görüştüğünü, onlara olan düşmanlığını sakladığını ve hakları olmadığı hâlde, onları üstün tuttuğunu, onlara saygı gösterdiğini söylüyorlar. Bu sözlerine ne kadar şaşılsa yeridir.
Bunlar, Ehl-i beyti, Resûlullahı sevdikleri için seviyor iseler, Resûlullahın düşmanlarını da düşman bilmeleri lâzım gelirdi ve Resûlullahın düşmanlarına, Ehl-i beytin düşmanlarından daha çok sövmeleri ve lanet etmeleri icap ederdi. Hâlbuki bunların, Resûlullahın en büyük düşmanı olan ve onu çok inciten ve sayısız sıkıntılar yapan Ebû Cehil'e sövdükleri ve lânet ettikleri, onun kötülüğünü anlattıkları, hiç görülmemiş ve işitilmemiştir. Resûlullahın en çok sevdiği hazret-i Ebû Bekir'i, kendi bozuk görüşleri ile Ehl-i beytin düşmanı sanıyorlar. Bu yüzden ona sövüyor ve kötülemek için ağızlarına geleni söylüyorlar. Şânına yakışmayacak şeyleri iftira ediyorlar. Bu nasıl dindir ve mezheptir? Allah göstermesin! Hazret-i Ebû Bekir'in ve hazret-i Ömer'in ve bütün Eshâb-ı kirâmın “rıdvânullahi aleyhim ecmaîn”, Resûlullahın Ehl-i beytine “radıyallahü anhüm” düşman olacakları, hiç düşünülebilir mi?
Allahü teâlâ, bu zavallıların doğru yola gelmelerini, bu yanlış, bozuk yoldan kurtulmalarını nasip eylesin! Âmin.
.Eshâbın hepsine saygı göstermelidir
2017-01-18 02:00:00
Eshâb-ı kirâmın her birini büyük bilmek, hepsine saygı göstermek lâzım geldiğini gösteren, çok hadîs-i şerîf vardır. Bunun için, hepsini kıymetli, üstün tutmamız lâzımdır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -9-
Ehl-i sünnet âlimlerinin büyükleri buyuruyor ki: Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin Eshâb-ı kirâmı, hazret-i Osman'ın kâtilinin bulunup cezalandırılması konusunda ihtilafa düşüp birbirleri ile muhârebe ederken üç fırkaya ayrılmışlardı. Bu üç fırkada bulunan Eshâb-ı kirâmın hiçbirine haklı idi, yanıldı gibi söylememiz doğru değildir. Hepsi için de, yalnız iyi olduklarını söylememiz lâzımdır. Hadîs-i şerîfte de böyle buyuruldu. (Eshâbım anıldığı zaman, dilinizi koruyunuz) hadîs-i şerîfi gösteriyor ki, Eshâbım anıldığı zaman, birbirleri ile olan muhârebeleri söylenildiği zaman kendinizi koruyunuz. Bir kısmını beğenip, ötekilerini kötülemekten sakınınız! Bu emre uymak lâzımdır. Bununla beraber, Ehl-i sünnet âlimlerinin çoğunun anladığına göre, hazret-i Ali ile birlikte olanlar, haklı idi. Karşı tarafta bulunanlar hatâya düşmüştü. Fakat bu hatâları, ictihâd hatâsı olduğu için bir şey denemez. O büyüklere dil uzatmamıza sebep olamaz. Hatâ edenler de, haklı olanlar gibi, kötülenemez ve aşağılanamaz. O muhârebeler yapılırken, hazret-i Ali'nin “radıyallahü anh” (Kardeşlerimiz bize uymadı. Onlar kâfir değildirler. Fâsık da olmadılar. Çünkü, anladıklarına göre ictihâd eylediler. Kâfir ve fâsık olmazlar) buyurduğu haber verilmektedir.
Görülüyor ki, Ehl-i sünnet de ve Şîiler de, hazret-i Ali ile harp edenlerin hatâ ettiklerini, hazret-i Ali'nin haklı olduğunu söylemektedir. Lâkin, Ehl-i sünnet âlimleri, bu hatânın, görüş, anlayış hatâsı olduğunu, bundan başka bir şey söylenemeyeceğini bildiriyor. O büyüklere dil uzatmaktan, onları kötülemekten kaçınmak lâzımdır diyorlar ve insanların en hayırlısının sohbetinin şerefini, hakkını gözetmeliyiz buyuruyorlar. Çünkü Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Eshâbımın hakkını gözetmekte, Allahü teâlâdan korkunuz! Benden sonra, onlara dil uzatmayınız!) Bu emrin ehemmiyetini göstermek için iki kere tekrâr buyuruyor. Bir hadîs-i şerîfte de, (Eshâbımın hepsi gökteki yıldızlar gibidir. Hangi birisine uyarsanız, hidâyete, saâdete kavuşursunuz!) buyuruldu.
Eshâb-ı kirâmın her birini büyük bilmek, hepsine saygı göstermek lâzım geldiğini gösteren, başka çok hadîs-i şerîfler de vardır. Bunun için, hepsini kıymetli, üstün tutmamız lâzımdır. Onların ufak tefek hatalarının da, iyi niyetlerle yapıldığını düşünmeliyiz. Ehl-i sünnet mezhebi böyledir.
Bu din büyüklerini kötülemek ve onlara sövmek, din ve mezhep olabilir mi?
.Eshâbı kötülemek, nasıl mezhep olur?
2017-01-11 02:00:00
Yetmişiki fırkanın en aşağısı, en bozuğu, Eshâb-ı kirâma düşmanlık yapanlardır. Yetmişüçüncü kurtuluş fırkası olan Ehl-i sünnetten en çok uzaklaşan, en fazla sapıtan, bunlardır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -8-
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Eshâbımın hakkını gözetmekte, Allahü teâlâdan korkunuz! Benden sonra, onlara dil uzatmayınız!)
Bu emrin ehemmiyetini göstermek için iki kere tekrâr buyuruyor. Bir hadîs-i şerîfte de, (Eshâbımın hepsi gökteki yıldızlar gibidir. Hangi birisine uyarsanız, hidâyete, saâdete kavuşursunuz!) buyuruldu. Eshâb-ı kirâmın her birini büyük bilmek, hepsine saygı göstermek lâzım geldiğini gösteren, başka çok hadîs-i şerîfler de vardır. Bunun için, hepsini kıymetli, üstün tutmamız lâzımdır. Onların ufak tefek hatalarının da, iyi niyetlerle yapıldığını düşünmeliyiz. Ehl-i sünnet mezhebi böyledir.
Bazıları, burada taşkınlık gösteriyor. Hazret-i Ali ile harp edenlere kâfir diyorlar ve söylenemeyecek çirkin kelimeleri ve iğrenç, bayağı sözleri ağızlarına alıyorlar. Dillerini kirletiyorlar. Böyle davranışları ile, eğer hazret-i Ali'nin haklı olduğunu ve onunla harp edenlerin yanıldıklarını anlatmak istiyorlarsa, bunu bildirmek için, Ehl-i sünnet gibi söylemeleri yetişir. Adâlete, insâfa yakışan yol da öylece anlatmaktır. Bu din büyüklerini kötülemek ve onlara sövmek, din ve mezhep olmaz. Bunlar, bu kötü yolu kendilerine din ve mezhep ediniyor. Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâbına düşmanlık etmeyi, sövmeyi, din ve imân sanıyorlar. Bu nasıl dindir ve nasıl mezheptir ki, imânlarının temeli, Resûlullahın Eshâbına “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” sövmek olmaktadır.
Bir hadîs-i şerîfte, (Müslümanlar yetmişüç fırkaya ayrılacaklardır. Bunlardan yetmişikisi, bozuk inanışlarından dolayı, Cehenneme gidecektir. Yalnız birisi kurtulacaktır) buyuruldu. Bu yetmişiki bid’at fırkasından her biri, çeşitli bid’atler meydâna çıkararak, Ehl-i sünnetten ayrıldılar. Bu yetmişiki fırkanın en aşağısı, en bozuğu, Eshâb-ı kirâma düşmanlık yapanlar oldu. Yetmişüçüncü kurtuluş fırkası olan Ehl-i sünnetten en çok uzaklaşan, en fazla sapıtan, bunlar oldu. Din büyüklerine sövmeyi, bunlara lânet etmeyi, imânlarının, mezheplerinin temeli sanan kimselerin haklı olmakla, doğrulukla ne bağlılığı olabilir. Bunlar, zamanla on iki fırkaya ayrıldı. Hepsi birbirini beğenmiyor ise de, hepsi de Eshâb-ı kirâma kâfir demekten çekinmemektedir. Hulefâ-i râşidîne/dört büyük halifeye sövmek ibâdet olur, diyorlar. Bununla berâber, kendilerine Râfızî dedirtmekten kaçınıyorlar. Râfızîler bizden başkalarıdır, diyorlar. Çünkü Râfızîlerin kıyâmette azâp göreceklerini bildiren hadîs-i şerîfler olduğunu kendileri de bilmektedir. Râfızî isminden kaçındıkları gibi, keşke bu kelimenin manâsından da sakınsalardı ve Resûlullahın Eshâb-ı kirâmına düşmanlık etmeselerdi çok iyi olurdu.
18.01.2017
Hasan Yavaş
Eshâbın hepsine
saygı göstermelidir
Eshâb-ı kirâmın her birini büyük bilmek, hepsine saygı göstermek lâzım geldiğini gösteren, çok hadîs-i şerîf vardır. Bunun için, hepsini kıymetli, üstün tutmamız lâzımdır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -9-
Ehl-i sünnet âlimlerinin büyükleri buyuruyor ki: Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin Eshâb-ı kirâmı, hazret-i Osman'ın kâtilinin bulunup cezalandırılması konusunda ihtilafa düşüp birbirleri ile muhârebe ederken üç fırkaya ayrılmışlardı. Bu üç fırkada bulunan Eshâb-ı kirâmın hiçbirine haklı idi, yanıldı gibi söylememiz doğru değildir. Hepsi için de, yalnız iyi olduklarını söylememiz lâzımdır. Hadîs-i şerîfte de böyle buyuruldu. (Eshâbım anıldığı zaman, dilinizi koruyunuz) hadîs-i şerîfi gösteriyor ki, Eshâbım anıldığı zaman, birbirleri ile olan muhârebeleri söylenildiği zaman kendinizi koruyunuz. Bir kısmını beğenip, ötekilerini kötülemekten sakınınız! Bu emre uymak lâzımdır. Bununla beraber, Ehl-i sünnet âlimlerinin çoğunun anladığına göre, hazret-i Ali ile birlikte olanlar, haklı idi. Karşı tarafta bulunanlar hatâya düşmüştü. Fakat bu hatâları, ictihâd hatâsı olduğu için bir şey denemez. O büyüklere dil uzatmamıza sebep olamaz. Hatâ edenler de, haklı olanlar gibi, kötülenemez ve aşağılanamaz. O muhârebeler yapılırken, hazret-i Ali'nin “radıyallahü anh” (Kardeşlerimiz bize uymadı. Onlar kâfir değildirler. Fâsık da olmadılar. Çünkü, anladıklarına göre ictihâd eylediler. Kâfir ve fâsık olmazlar) buyurduğu haber verilmektedir.
Görülüyor ki, Ehl-i sünnet de ve Şîiler de, hazret-i Ali ile harp edenlerin hatâ ettiklerini, hazret-i Ali'nin haklı olduğunu söylemektedir. Lâkin, Ehl-i sünnet âlimleri, bu hatânın, görüş, anlayış hatâsı olduğunu, bundan başka bir şey söylenemeyeceğini bildiriyor. O büyüklere dil uzatmaktan, onları kötülemekten kaçınmak lâzımdır diyorlar ve insanların en hayırlısının sohbetinin şerefini, hakkını gözetmeliyiz buyuruyorlar. Çünkü Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyuruyor ki: (Eshâbımın hakkını gözetmekte, Allahü teâlâdan korkunuz! Benden sonra, onlara dil uzatmayınız!) Bu emrin ehemmiyetini göstermek için iki kere tekrâr buyuruyor. Bir hadîs-i şerîfte de, (Eshâbımın hepsi gökteki yıldızlar gibidir. Hangi birisine uyarsanız, hidâyete, saâdete kavuşursunuz!) buyuruldu.
Eshâb-ı kirâmın her birini büyük bilmek, hepsine saygı göstermek lâzım geldiğini gösteren, başka çok hadîs-i şerîfler de vardır. Bunun için, hepsini kıymetli, üstün tutmamız lâzımdır. Onların ufak tefek hatalarının da, iyi niyetlerle yapıldığını düşünmeliyiz. Ehl-i sünnet mezhebi böyledir.
Bu din büyüklerini kötülemek ve onlara sövmek, din ve mezhep olabilir mi?
.Müslümanlara düşmanlık üzerine kurulan fırkalar!..
2017-01-04 02:00:00
İslâmiyette, Müslümanlara düşmanlık üzerine kurulan iki fırkadan birisi Hariciler, diğeri de Şîilerdir. Ehl-i sünnet yolundan ayrılan ilk iki fırka bunlardır.
Ehl-i sünnet yolu nedir? -7-
Şîiler ve Hâricîler Müslümanlara düşmanlık üzerine kurulan iki fırkadır... Şîiler, Hazret-i Ali'ye “radıyallahü anh” olan muhabbetin aşırı ve taşkın olmasından dolayı, Hazret-i Ali'yi sevmek için, üç halîfeye ve Eshâb-ı kirâmdan çoğuna düşman olmak lâzımdır, diyorlar. İnsaf etsinler, böyle muhabbet olur mu? Resûlullahın halîfelerine düşman olmak ve Onun Eshâb-ı kirâmına sövmek ve kötülemenin şart tutulduğu bir çılgınlığa, muhabbet ismi verilebilir mi?
Ehl-i sünneti beğenmemelerinin, çok çirkin sözlerle kötülemelerinin biricik sebebi, Ehl-i sünnetin, Ehl-i beyt sevgisine Eshâb-ı kirâmın hepsinin sevgisini de katmasıdır. Eshâb-ı kirâm arasındaki ayrılıkları, muhârebeleri bildiği hâlde, onların hiçbirini kötülememesidir. Ehl-i sünnet, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” sohbetinin kıymetini ve şerefini anlayarak, Eshâb-ı kirâmın kötü düşünüşten, inattan, birbirini çekememekten kurtulduklarını, tertemiz olduklarını bildirmekte, herbirinin üstün, kıymetli olduğunu söylemektedir. Bununla berâber, bu muhârebelerde, haklı olana haklı, yanlış olana hatâlı demiştir. Fakat, bu hatâların, nefsin isteklerinden, kötü arzularından hâsıl olmadığını, rey ve ictihâd ayrılığı olduğunu beyân eylemişlerdir. Ehl-i sünnet de, Eshâb-ı kirâmın çoğuna düşmanlık etse idi ve bu din büyüklerini kötüleseydi, hoşlarına giderdi. O zamân, Ehl-i sünnete dil uzatmazlardı. Bunun gibi Hâricîlerin de, Ehl-i sünneti sevmeleri için, Ehl-i sünnetin de, Ehl-i beyte düşman olması lâzımdır. Şîiler de biliyor ki, Hâricîlerle, yani Hazret-i Ali'nin ve evlâtlarının düşmanları ile, Ehl-i sünnet dövüştü. Ehl-i beytin düşmanlarının cezâlarını verenler, Ehl-i sünnet idi. O vakit Şîiler yoktu. Olsa da, yok denecek kadar azdı. Yoksa bunlar, Ehl-i sünnete, Ehl-i beyti sevdikleri için Şîi mi diyorlar? Bunun için, Hâricîleri dağıtanları, kaçıranları Şîi mi sanıyorlar? Çok şaşılır ki; Ehl-i sünnete bazen Hâricî diyorlar. Muhabbetlerinin aşırı, taşkın olmadığını görünce Hâricî sanıyorlar. Ehl-i beyte olan, o büyüklere uygun, yakışan sevgiyi gördükleri zaman da, Ehl-i sünneti Şîi sanıyorlar. Bunun içindir ki, çok câhil olduklarından, Ehl-i sünnet âlimlerinden Ehl-i beytin muhabbetini işitince, bunları kendilerinden sanıyorlar.
Muhabbette taşkınlık yapılmamasını söyleyen ve üç halîfeyi de sevdirmeye çalışan Ehl-i sünnet âlimlerine de, Hâricî diyorlar. Bunların, Ehl-i sünnet âlimlerine olan haksız ve yersiz sözlerine yazıklar olsun!..
Yâ Rabbî! Sen bize doğru yolu gösterdikten sonra, kalplerimizi kaydırma! Sonsuz rahmet hazînelerinden bizlere de ihsân et! İyilikleri veren ancak sensin!
.
.
|
| Bugün 90 ziyaretçi (130 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
