Mahşerin sıkıntısı dayanılmaz hâl alınca, mahşer halkı, önce Âdem Nebî'ye gidip dert yanarlar: - Ey babamız! Ve ey hazret-i Âdem! Sen, Peygamberlerin ilkisin. Hâlimiz pek fenâdır. Ne olur, bize şefâat et ki, başlasın hesabımız. Hak teâlâ ne hüküm verirse, râzıyız. Âdem Nebî, kendini buna lâyık görmez. Ve ehl-i mahşere; - Siz Nûh Peygambere gidin! buyurur. Mahşer halkı, bin sene müşâvere edip, Nuh aleyhisselâma varırlar: - Yâ Nuh! Ne olur, bize şefâat et ki, Rabbimiz baksın hesabımıza. Artık dayanamıyoruz. Lâkin O da kendini geri çeker: - Siz, İbrâhim Peygambere gidin! Onlar, yine bin sene müşavere ederler. Ve İbrâhim Peygambere varıp yalvarırlar: - Yâ İbrâhim! Sen Allahın dostusun. Ne olur bize şefâat et ki, hesabımız başlasın artık. O da kendini lâyık görmez. Ve mahşer ehline; - Siz Mûsâ Peygambere gidin! der. SEN KELÎMULLAHSIN Ehl-i mahşer, bir ümitle Mûsâ aleyhisselâma varırlar: - Yâ Mûsâ! Sen kelîmullahsın. Bize şefâat et ki, Hak teâlâ hesabımızı görsün. Bu sıkıntıya tahammülümüz kalmadı artık. Mûsâ Nebî de özür diler: - Siz Îsâ Nebî'ye gidin! Bu defa hazret-i Îsâ'ya varıp yalvarırlar: Ancak o da kendini geri çeker: - Siz Hâtem-ül enbiyâ'ya gidin. Çünkü O, Habîbullahtır ve Peygamberlerin en üstünüdür. Ümîd ederim ki, O şefâat eder ve Onun şefâati kabul olur. Çok sevinirler. Ve son bir ümitle Resûlullahın minberine varıp, yalvarırlar: - Yâ Muhammed! Sen Allahın Habîbisin. Senden başka gidecek kimsemiz kalmadı. Ne olur, sen şefâat et ki, başlasın hesabımız. Hak teâlâ, ne hüküm verirse râzıyız... Devamı yarın. E-ma

.Ben şefâat ederim"

Mahşer halkı, hesabın başlaması için en son Habîbullah'a gelir, yalvarırlar. Efendimiz; - Peki, Rabbim izin verirse ben şefâat ederim! buyurur. Sonra Arş-ı âlâya varıp, bin senelik bir secdeye kapanır. O an ehl-i mahşerin hâli pek fenâdır. Öyle ki, çekilen zahmetleri anlatmak mümkün olmaz. Çoklarının haramdan kazandıkları mallar, boyunlarında birer halka olur ve öyle ağırlaşır ki, "büyük dağ" olur sanki. Feryât ve figânları gök gürlemesini andırır. - "Vâ veylâ! Vâ sebûrâ!" diye feryât ederler. O feryâtlara yer gök dayanmaz. Zekâtı verilmeyen mallar da koca bir "yılan" olup, sahibinin boyunlarına dolanır. Ve öyle ağırlaşır ki, "değirmen taşı" gibi olur âdeta. O kimseler; - Bu nedir? diye feryâd eder. Melekler; - Zekâtını vermediğiniz mallardır, derler. BUNLAR, ZİNA YAPANLARDIR Bâzılarının avret mahallerinden, kan, cerâhat ve irin akar. Tahammülü imkânsız pis kokuları vardır ki, zinâ yapan erkek ve kadınlardır bunlar da. Bir kısmının dilleri, böğürlerine sarkmıştır. Bunlar da iftirâ edenlerdir. O esnada Rabbimizden hitap gelir: - Yâ Muhammed! Başını secdeden kaldır ve şefâat eyle. Söyle murâdını ki, kabul edeyim! Resûlullah başını kaldırıp yalvarır: - Yâ ilâhî! Kulların arasından iyi ve kötüleri ayır ki, günahlarıyla rezîl rüsvây oldular bu meydanda. Bu azâba tahammülleri yoktur artık. Bunun üzerine "Mîzân" kurulur. Ehl-i mahşer izdihâmdan kurtulur. Ama kâfirlerin işi zordur. Zîra girecekleri "Cehennem"in azâbı yanında bu sıkıntılar, denize nazaran "damla" bile değildir. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tarafınızı belli edin!

Büyük velîlerden Fahreddîn-i Acemî hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine: Nemrut, "İbrâhim aleyhisselâm"ı yakmak için büyük bir ateş yakmıştı. O ara, bir evliyâ zat gördü ki, bir "Karınca", ağzına su doldurmuş, ateşe doğru gidiyor. Sordu ona: - Böyle nereye gidiyorsun ey karınca? - O ateşi söndürmeye gidiyorum. - O koca ateş, bu bir damla su ile söner mi hiç? - Sönmez elbet. - Öyleyse niye kendini yoruyorsun? - Tarafımı belli ediyorum. Ben, "İbrâhim aleyhisselâm"ın yanmasını istemiyorum. O ateşi söndürmek isteyenlerin tarafındayım. SEN NE YAPIYORSUN? Velî zat, öbür tarafa dönmüş. Bakmış, bu defa bir "Yılan", devamlı ateşe üflüyor. Sormuş ona da: - Sen ne yapıyorsun öyle? - Ateşe üflüyorum. - Neden? - Ateş büyüsün diye. Çünkü ben "İbrâhim aleyhisselâm"ın yanmasını istiyorum. Onu yakmak isteyenlerin tarafındayım. HEPİMİZ ÇOK KIYMETLİYİZ Bir gün de bâzı gençlere; - Birbirinizi Allah için sevin. Bir araya geldiğinizde faydalı şeyler konuşun, veya açın bir "İlmihâl kitabı" okuyun, buyurdu. Sonra Fârisî bir beyt okudu. Mânâsı şöyle: "Bir iki kişi, bir iki nefeslik de olsa Allah için bir araya gelir ve Allahtan bahsederlerse, gökteki melekler oraya imrenir, gıbta ederler..." Ve sevindirdi gençleri: - Kıymetinizi bilin. Siz hepiniz çok kıymetli, çok değerli insanlarsınız. Hepimiz çok kıymetliyiz. Gençler sordu: - Neden efendim? - Çünkü bu "doğru îman", bu ehl-i sünnet îtikadı, bu Allah için sevgi ve Allah için İslâma hizmet, ancak Allahü teâlânın sevdiği kullarına nasîb olur da onun için.

.Haydi ne yapacaksan yap!"

Bir gün, Muînüddîn-i Çeştî hazretlerine, bir kimse gelip, karşısında edeble durdu ve; - Efendim, çoktandır zât-ı âlinizi görmek istiyordum, dedi. Çok şükür, bugün sizi görmekle şereflendim. Ama büyük velî hiç iltifat etmedi bu sözlere. Üstelik ona sertçe bakıp; - Haydi, ne için geldinse yap yapacağını! buyurdu. Adamın hâli değişti birden. Kızardı, bozardı. Bütün âzâları titremeye başladı Onun heybetinden. Ve ağlayarak; - Efendim, asıl niyetim sizi öldürmekti. Çok pişmanım. Lütfen affedin! dedi. Sonra iç cebine soktu elini. Ve bir "Bıçak" çıkarıp, koydu bu velînin önüne: - Suçluyum, nasıl isterseniz, cezâmı öyle verin! Büyük velî cevâben; - Bu yolda, kötülük edene de iyilik yapılır, buyurdu. Ve ellerini kaldırıp; - Yâ ilâhî! Bunu da sevdiğin kullarından eyle! diye duâ etti. Ânında kalb gözü açıldı adamın. Evliyâ oldu. BİLE BİLE KILMAZSA... Bir gün de, "Namaz"dan sordular bu zâta: Cevaben; - Namaz, çok mühim ibâdettir, buyurdu. Ve izah etti: - İbâdetler îmandan değildir. Yâni bir ibâdeti terk etmek, îmanı gidermez. Ama "Namaz" için hüküm böyle değildir. Sordular: - Onun hükmü nasıldır efendim? - Birçok büyük âlim; "Bile bile namaz kılmayan ve namaz vakti geçerken üzülmeyen kimsenin îmanı gider" buyuruyor. Ve açıkladı: - Yâni namazı vazîfe kabul etmeyen, hiç özrü yokken kılmayan, kılmadığı için de üzülmeyen kimsenin îmanı gider, Allah korusun. - Ya üzülüyorsa efendim? - Üzülürse, îmanlı olduğu anlaşılır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 21

.Ateşperestler îman ediyor

Muînüddîn-i Çeştî hazretlerinin zamanında, Bağdat'ta yedi kişi vardı ki, "Ateş"e tapıyorlardı. Uzun müddet açlık ve susuzluk çekerek, sonunda "İstidrâc"a kavuştular. Yâni hârikulâde işler yapabiliyorlardı. Fakat câhil halk, bunların yaptığı işlere "Kerâmet" diyor, "Evliyâ" zannediyorlardı bunları. Bu kimseler, "Muînüddîn-i Çeştî" hazretlerini işitip, görüşmek istediler kendisiyle. Bu maksatla Bağdat'tan Hindistan'a geldiler. Evini öğrenip huzûruna girdiler birlikte. Fakat onu görür görmez büyük bir dehşete kapıldılar. Sonra bir titreme aldı bedenlerini. Mübarek zat, onlara heybetle bakıp; - Siz, Allah varken niçin ateşe tapıyorsunuz? buyurdu. Şaşırdılar. Zîra gizliyorlardı ateşperest olduklarını. - Ee şeyy, âhirette bizi yakmasın diye tapıyoruz, dediler. - Ey ahmaklar! Ateşe tapanlar, âhirette yanmaktan kurtulamazlar. Siz de yanacaksınız! buyurdu. Ve ilâve etti: - Ben, Allah'a tapıyorum. Onun için ateş beni dünyada da yakmaz, âhirette de. Onlar; - Eğer öyle diyorsanız, isbat etmelisiniz, dediler. Muînüddîn-i Çeştî, içi "Kor ateş"le dolu bir mangal getirdi odaya. Ve Allah'a sığınarak o kızgın "Köz"leri avuçladı. Onlar, hayret ve dehşetle bakarken, kor ateş sönüverdi onun avcunda. Bunu gözleriyle gördüler. O anda kalbleri değişti. O esnâda gâibten bir ses geldi. Kulak verdiler: - Ateş, hâlis mümine zarar veremez! diyordu. Artık bahaneleri kalmamıştı. "Şehâdet"i haykırdılar oracıkta. Yedisi de talebesi oldu bu büyük velînin. Ve kısa zamanda "Evliyâ" oldular. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr 

.Başarının sırrı

Timur Hân, dünyâ çapında bir devlet adamı. Ve büyük bir kumandan. Bir gün, biri sordu Ona: - Bu başarınızı neye borçlusunuz efendim? - Bir karıncaya. Adam şaşırdı: - Anlamadım. - Karıncayı örnek aldım kendime. - Nasıl yâni efendim? - Anlatayım, dedi. Ve başından geçen şu hâdiseyi anlattı ona: KARINCANIN AZMİ Gençliğimde bir savaşa girmiştik. Aslında kuvvetliydik. Ama yenildik. Ordumuz perîşan oldu. Her birimiz bir tarafa dağıldık. Moralim sıfırdı. Bir duvar dibinde çöküp kaldım. Perîşandım. Ne yapacağımı düşünüyordum ki, bir karınca ilişti gözüme. Baktım, ağzında koca bir buğday tanesi, duvara tırmanıyor. Belli ki, duvardan aşıracak onu. Ama başaramıyordu. Yarı yola kadar tırmanıyor, aşağı düşüyordu. Tekrar tırmanıyor, yine düşüyordu. Ama hiç yılmıyordu. Merak edip saydım. Tam yetmiş defa tırmandı duvarı. Hepsinde de aşağı yuvarlandı. Ama yılmadı. Yetmiş defa düşmesine rağmen, vazgeçmedi hedefinden. Ne azim vardı onda. Ne kararlılık. Ama başardı sonunda. Bu azmine hayran kaldım. İbret ve ders aldım ondan. Kendi kendime; - Karınca kadar da olamaz mıyım? dedim. O günden sonra, yılmadım bir işte. Her işe, âlimlere sorarak başladım. Onların duâsını aldım. Rabbime dayandım. O'na güvendim. Çalıştım, başardım. Tabii ki Allahın izniyle. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kurtulan gemi...

Ebül Feth hazretleri, büyük velîlerdendir. Kendisi anlatıyor: Bir iş için Mısır'a gitmem gerekiyordu. Hocamın huzûruna varıp, izin istedim. Bana cevâben; - Deniz yolculuğu tehlikelidir, buyurdu. Gitmesen olmaz mı? Ama mutlaka gitmeliydim. - Gitsem iyi olacak efendim, diye arz ettim. Çok istekli olduğumu anlayınca; - Peki git, buyurdu. Ve tembih etti: - Ama bir sıkıntıya düşersen, şu duâyı okuyup beni hâtırla! - Başüstüne efendim, dedim. Ve bir duâ öğretti bana. Sonra ellerini açıp çok duâlar etti benim için. İzin isteyip ayrıldım. Yol arkadaşlarımla Antakya'ya gidip, bir gemiye bindik. İlk zamanlar bir tehlike yoktu denizde. Ama gece olunca, çok şiddetli bir "Rüzgâr" çıkıp sallanmaya başladı gemimiz. Bir sağa yatıyorduk, bir sola. Neredeyse su alıp batacaktı gemi. Büyük bir endîşeye kapılmıştık. Yolcular, tövbe istiğfâra başladılar. Ben de korkumdan bayılır gibi olup kendimden geçmiştim ki, birden hocamın gür sesiyle irkildim. - Sana ne demiştim? Ne çabuk unuttun nasîhatimi. Hani duâ okuyup beni hâtırlayacaktın! Bu îkâzla kendime geldim. Hocamın öğrettiği duâyı okuyup; - İmdât ey hocam! Himmetinize muhtâcız! diye geçirdim içimden. O anda, tâ uzaklardan birisinin su üstünden yürüyerek bize doğru gelmekte olduğunu fark ettik. İyice yaklaşınca, "Hocam" olduğunu anladım o gelenin. Gemiye yaklaşınca, ellerini açıp; - Yâ Rabbî, lütfet de deniz durulsun. İnsanlar kurtulsun! diye duâ etti. O anda durdu dalgalar. Deniz sâkinleşti. Hocamın sâyesinde kurtulmuştuk. Yolcular teşekkür için yanına geliyorlardı ki, kayboldu ortadan. Göremedik bir daha. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Tam koparacaktı ki!..

Ferîdüddîn Genc-i Şeker hazretleri, devrinin bir tekiydi. Henüz doğmamıştı ki, kerâmetleri görüldü. Şöyle ki: Annesi ona hâmile iken, bir komşusunun erik ağacına uzanmıştı bir gün. Bir tâne "erik" koparıp yiyecekti. Canı çekmişti zîra. Elini uzatıp da tam koparacağı anda, şiddetli bir "ağrı" duydu karnında. Büyük bir acı hissetti. Ve vazgeçti onu koparmaktan. Çok da memnun olmuştu koparmadığına. Zîra haram olurdu koparıp yeseydi eğer. "HİÇ HARAM YEMEDİM" Ferîdeddîn büyüyüp de delikanlı olunca, bir gün konuşuyorlardı annesiyle. Kadıncağız; - Oğlum, sana hep "helâl lokma" yedirdim, dedi. Haramdan tek bir lokma yemek nasîb olmadı bana da. Ferîdeddîn gülümsedi: - Anneciğim, hani sen bana hamile iken komşunun erik ağacına uzanmıştın da, tam koparacağın anda karnında bir ağrı hissedip vazgeçmiştin, hâtırladın mı? Annesi düşünüp; - Evet, dedi. Öyle bir şey olmuştu gerçekten. - O ağrının sebebi neydi, anlamış mıydın peki? - Hayır, nereden bileyim oğlum. - Öyleyse ben söyleyeyim. Sana o rahatsızlığı ben vermiştim o gün. Haram yemeni istemediğim için, karnında iken acı verdim sana. Sen de vazgeçtin. Annesi şaşırdı: - Öyle mi oğlum. - Evet anne. Bu, Rabbimizin bize büyük ihsânı olmuştu. TAŞLAR ŞEKER OLDU Bu büyük zât, uzun yaz günlerinde her gün oruç tutar, çoğu zaman yiyecek bulunmazdı evinde. Açlığı artınca, ağzına "küçük taşlar" alırdı. O taşlar, hikmeti ilâhîyle "Tatlı şeker" olurlardı bir anda. Hem de çok lezzetli. Hocası bunu görmüş ve; - Bizim Ferîd, şeker hazînesidir, buyurmuştu... E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Te

.Gören, âşık olurdu

Ebû Bekr-i Ebherî, gönül ehli bir velîdir. Yüzü çok nurluymuş bu zâtın. Gören, âşık olurmuş. Bu zat, bir gün çıkar evden. Bir bezzaz dükkânının önünden geçerken, bir çocuk, onu görüp âşık olur. Babası yoktur dükkânda. Ama o, bunu düşünmeden çıkıp düşer bu zâtın peşine. Dükkânı ve her şeyi unutmuştur. Sanki mıknatısa tutulmuştur. Çekilir gayr-i ihtiyârî. Birazdan gelir babası. Onu göremeyince sorar komşulardan: - Nerde bizim oğlan? - Bir ihtiyarın peşinden gitti. - Niçin? - Bilmiyoruz. Hiddetlenir bu defa: - Peki, ne yöne gittiler? - Şu tarafa. Hışımla çıkar. Ve hızla gidip, yetişir arkalarından. Tutup çeker oğlunu. Bağırır, çağırır, döver. Ve ite kaka geri getirir dükkâna. Mübârek zat da görür bu hâli. Çok üzülür. Ertesi gün, kıymetli bir hediye alır. Adamın dükkânına varır. - Selâmün aleyküm! - Aleyküm selâm! - Efendi! Sizden özür dilemeye geldim. - Estağfirullah. - Bu gece hiç uyuyamadım. Çocuk, benim yüzümden dayak yedi. Sizi de üzdüm bu arada. Ve takdim eder hediyeyi: - Lütfen kabul buyurun. Hakkınızı da helâl edin. Adamcağız şaşırır. Ne diyeceğini bilemez. Mahcûbiyetten terler. - Aman efendim ne zahmet ettiniz, der. Çok duygulanmıştır. Eli ayağına dolaşır. Gözleri yaşarır. - Efendim! Kabalık eden benim, siz özür dilersiniz, der. Hayran olur ahlâkına. Talebesi olur. Ve artık ayrılmaz yanından. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Öyleyse şeker olsun!"

Ferîdeddîn Genc-i Şeker hazretlerinin zamanında bir tüccâr, "Şeker" yüklü bir kervanı Delhi'ye götürüyordu ki, bu büyük zât onu görüp; - Çuvallarda ne var? diye sordu. Tüccar sinsi sinsi gülerek; - Tuz var, dedi. Güyâ alaya almıştı bu Hak dostunu. O büyük zât da; - Mâdem öyle diyorsun, öyleyse "Tuz" olsunlar, buyurdu. Ve yürüyüp gitti tüccar. Bu sözün hikmetini anlamamıştı o zaman. Tâ ki, Delhi şehrine gidip de çuvalları açıncaya kadar. Oraya varıp çuvalları açtığında bir de ne görsün? "Tuz" ile dolu bütün çuvallar. Şaşırıp kaldı tabii. Ve yoldaki hadiseyi hâtırladı hemen. Hatâsını anlamıştı. Oradan tekrar dönüp aradı ve buldu bu büyük velîyi. Çok çok özür dileyip; - Efendim! Kusuruma bakmayın, dedi. Size karşı edebsizlik ettim. Zîra çuvallarda "Şeker" varken, "Tuz var" diyerek yalan söyledim size. Mübârek sordu: - Şeker mi vardı çuvallarda? - Evet efendim, şeker vardı. - Pekâlâ, mâdem "Şeker vardı" diyorsun, öyleyse "Şeker" olsunlar. Adam gelip merakla açtı çuvalları. Bir de ne görsün? Bütün tuzlar "Şeker" olmuş bu defa. PİŞMANLIK DUYARSA... Bu zât, bir sohbetinde; - Kardeşlerim, bir Müslüman bir günah işlediğinde, eğer "Pişmânlık" duyarsa, bu pişmanlığı onun için bulunmaz nîmettir, buyurdu. Ve ekledi: - Çünkü bu pişmânlığı, "Tövbe" demektir. Allah korusun, eğer üzülmek olmaz ve günah işlemek tatlı gelirse, bu, günahta ısrârdır ki, çok tehlikelidir o insan için. Sordular: - Nasıl bir tehlike efendim? - Yâni "Îman"ına zarar verebilir mâzallah. E-mail: abd

.Gâibten gelen tokat!..

Ferîdüddîn Genc-i Şeker zamanında Delhili bir genç, Acûzân vilâyetinde evliyâ bir zâtın bulunduğunu işitti. Araştırdı kim olduğunu. - Onun ismi, "Ferîdüddîn Genc-i Şeker"dir ve büyük bir velîdir, dediler. Kendi kendine; "Gidip, o zâtın talebesi olayım" diye düşündü. Ve bu niyetle çıktı yola. Yolda, bir "kötü kadın", bu genci görüp, âşık oldu. Zîra yakışıklı bir gençti hakîkaten. Onu aldatmak için çok uğraştıysa da, genç iltifât etmedi. Sonunda hiyleye başvurdu kadın. Aldatıp, bahçesine sokmaya muvaffak oldu. Ve türlü cilveler yaparak meylettirdi genci kendisine. Delikanlı, tam elini kadına uzatıyordu ki, gâibten kuvvetli bir tokat patladı suratında. Ve bir ses işitti ardından: - Sen kime gidiyordun? Niçin bu kadına aldanıp da nefsine mağlûb oldun? Çok mahcûb olmuştu. İçinden; "Doğru söylüyor", dedi. "Ben nasıl harama el uzatıyorum?" Derhal çekti elini kadından. Ve acele dışarı attı kendini. Hızla uzaklaştı oradan. Durmadan, dinlenmeden yürüyüp, nihâyet o velînin memleketine varıp, sordu ahâliye: - Ferîdüddîn Genc-i Şeker hazretlerini bilir misiniz? - Elbette, tabii. - Onu nerede bulabilirim? Dergâhını gösterdiler. Gidip girdi içeri. Büyük velî onu yanına çağırıp; - "Evlâdım, sen bana gelirken bir kötü kadına rastlayıp, onun hîlesine aldandın. Ama elin ona dokunmadan, cenâb-ı Hak kurtardı seni o haramdan" diye fısıldadı kulağına. Genç, sesinden tanıdı bu zâtı. Ellerine sarılıp; - Sizdiniz! dedi. Bana tokat vurup, o günahtan men eden sizdiniz! Gülümsedi mübârek: - Bu, Rabbimizin ihsânıydı. Kimseye söyleme! E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0

.Cehennemi getirin!.."

Mahşer günü, Hak teâlâ; - Cehennemi getirin! diye emreder meleklere. Vazifeli melekler, derhal gidip, bu emri Cehenneme bildirirler. Cehennem sorar: - Hak teâlâ beni niye çağırıyor? - Seninle kâfirlerin cezâsını verecek. Sen, bunun için yaratıldın. Ve onu, yetmiş bin zincirle tutup çekerler. Cehennemin öyle şiddetli bağırması ve ateş saçması vardır ki, yedi kat gökleri siyah dumana boğar. Bir ara kurtulur meleklerin ellerinden. Gümbürtüsü ve şiddeti öyledir ki, bir yıllık mesâfedeki mahşer meydanında duyulur. Ehl-i mahşer, korkudan ne yapacaklarını bilemezler. Birbirlerine sarılıp; - Bu ses nedir? diye sorarlar meleklere. Cevaben; - Cehennem, meleklerin elinden kurtulmuş, buraya geliyormuş! denir. Bunu duyanların dizlerinin bağı çözülür. Ve oldukları yere yığılırlar. Peygamberlere bile korku gelir. Her biri Arş-ı âlâya sarılıp; - "Nefsî! Nefsî!" derler. Yâni "Yâ Rabbî! Bugün nefsimden başka bir şey istemem!" diye yalvarırlar. Ama Sevgili Peygamberimiz; - Ümmetî! Ümmetî! der. Yâni "Yâ Rabbî! Ümmetime selâmet ver!" diye niyaz eder. O anda Cehennemden öyle korkunç sesler çıkar ki, mahşer halkı, korkudan yüzleri üzerine kapaklanırlar. O gün, "Allah"tan gayri kimseden ümit yoktur. İşte o kritik anda, Server-i âlem Efendimiz arslan gibi çıkar ortaya. Ve Cehennemi durdurup; - Git yerine! Tâ ki, ehlin sana güruh güruh gelsinler! diye emreder. Cehennem; - Başüstüne yâ Muhammed! der. Ve oradan uzaklaşır. Ehl-i mahşer rahat bir nefes alır o zaman. Onun bu şefkatini gören mahşer halkı; - Ne merhametli bir Peygamber! derler birbirlerine. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 2

.Biz mürşit arıyoruz"

Zengî Atâ rahmetullahi aleyh zamanında dört arkadaş, ilim tahsili için Buhâra'ya geldiler. Zâhirî ilimleri bitirince, bir "ateş" düştü içlerine. Aralarında konuşup; "İhlâs elde etmezsek, bu ilimler boşa gider" dediler. Ve bir "mürşid-i kâmil" bulmak için düştüler yollara. Bunlardan biri "Seyyid Atâ" idi. Semerkant'tan geçerken bir ihtiyâr görüp, yaklaştılar. - Selâmün aleyküm baba! - Aleyküm selâm evlâtlar! Nereye böyle? - Biz bir mürşid arıyoruz. Meğer o ihtiyâr, "Zengî Atâ" nâmında, bir evliyâ zatmış. Onlara sevgiyle bakıp; - Aradığınız benim, buyurdu. - Peki, deyip kaldılar orada. Onların üçü inanırken, "Seyyid Atâ" pek îtibar etmedi bu zâta. Kalbinden; "Ben seyyidim, ilmim de var. Bu ihtiyar mı beni irşâd edecek?" diyor, öylesine yapıyordu günlük vazîfeleri. Öbürleriyse, severek ve inanarak yapıyorlardı. Öbürleri ilerliyorlar, Onda ise hiçbir ilerleme olmuyordu. Hatâsını anlayınca, koştu bu zâtın annesi "Anber Ana"ya. Hâlini anlatıp; - Ne olacak benim hâlim? diye dert yandı ona. Anber Ana; - Bu gece, bir keçenin içine sarılıp, dergâhın eşiğine yat! dedi. Seyyid Atâ, o gece girdi siyah bir keçenin içine. Ve uzandı eşiğe. "Zengî Atâ", o sabah abdest için dışarı çıkarken eşikte birinin yattığını gördü. O esnada Seyyid Atâ, sarılıp öptü üstâdının ayağını. Büyük velî sordu: - Kimsin sen? - Seyyid Atâ'yım efendim. Himmetinize muhtâcım. Tutup kaldırdı yerden. Acıyarak baktı bir kere. Ve çıkardı onu, tasavvufun zirvesine. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Allah her şeye kadirdir

Hak dostlarından Şeyh Sinan Efendi'yi seven birinin, üç aylık bebeği hastalandı bir gün. Doktor, ilâç fayda etmedi. Anne baba çâresizdi. Getirip bırakıverdiler çocuğu bu zâtın kollarına. Ve arz ettiler: - Hocam, yavrumuz çok hasta, çaresiz size getirdik. Büyük velî sordu: - Doktora götürdünüz mü? - Evet efendim, ama hiç faydası olmadı. - Üzülmeyin, Allahü teâlâ her şeye kâdirdir. Darda bırakmaz kullarını. Bu yavruya da şifâ verir inşallah. Sevindiler: - İnşallah efendim? - Bana öyle geliyor ki, bu çocuk hem iyileşecek, hem de uzun ömürlü olacak. Sonra şefkat ve muhabbetle çocuğa nazar edip; - Zannım odur ki, bu çocuk yüz yaşını doldurur, buyurdu. Garipler, sevinçlerinden ne diyeceklerini bilemiyorlardı ki, o esnada bebek açtı gözlerini. Hastalıktan eser kalmamıştı. İyileşmişti tamamen. Gülüyordu. Sanki güller açmıştı yüzünde. Büyük velî, bebeği annesine uzatıp; - Al bacım, buyurdu. Şu anda ben bunu, yüz yaşını geçmiş, saçları, sakalları bembeyaz olmuş bir halde görüyorum. Dediği gibi de oldu. Yüz yaşının üzerinde ayrıldı dünyadan. ÎMAN KÂMİL İSE... Bir gün, bazı sevdikleri; - Efendim, îmanın kâmil olduğunun alâmeti nedir? diye sordular bu zâta. Cevaben; - Îmanı kâmil olanda iki haslet bulunur, buyurdu. Merak ettiler: - Onlar nedir efendim? - Biri, eline sevdiği bir şey geçse, onu hemen bir din kardeşine verir. Ve ekledi: - Öbürü, verdiği zaman öyle çok sevinir ki, alan adam bu kadar sevinemez. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalb gözü açıldı...

Nizâmeddîn Evliyâ hazretleri zamanında "Nasîrüddîn-i Mahmud" adında biri vardı ki, küçük yaşta kaybetmişti babasını. Annesi ilgilendi, onun yetişmesiyle. Nihâyet "Nizâmeddîn Evliyâ"yı gördü. Ve açıldı kalb gözü. Zîra O, tek bir "Nazar" etmişti kendisine. Yani acıyarak bakmıştı bir kere. İşte, ne oldu ise, o anda oldu. O nazarla kiri pası temizlendi kalbinin. Dünya muhabbeti çıktı. "Allah sevgisi" girdi yerine. Halbuki daha önce, "kırk üç sene" uğraşmış, yine de maksadına ulaşamamıştı. Zîra sırf ilimle olmuyordu bu iş. Bir "Allah adamı"na ihtiyaç vardı. "Nasîrüddîn-i Mahmûd", bir süre sonra üstâdından izin alıp memleketine geldi yine. Lâkin hayrânlarının çokluğundan, günlük vazîfelerini yapamaz oldu. Tekrar üstâdına gelip; - Efendim, izniniz varsa, insanlardan ayrılıp, "uzlet"e çekilmeyi düşünüyorum. Tenhâda, ibâdetle vakit geçirmek istiyorum, diye arz etti. Hocası; - Hayır, buna iznim yok, buyurdu. İnsanlardan ayrılıp, uzlet etme! Zîra insanlar arasında bulunup, onlara "hizmet" etmen, tenhâda yapacağın ibâdetten kat kat kıymetlidir. Sözüne devamla; - İnsanlara hizmeti ganîmet bil. Büyüklerimiz, hizmet varken, uzleti revâ görmezler, buyurdu. Ve ekledi: - Çoğu velîler ve bütün Peygamberler, ömürlerini insanlara hizmette geçirmişlerdir. Sen de öyle yap! Nasîrüddin sordu: - İnsanlar sıkıntı verseler de mi efendim? - Evet, sana cefâ ve sıkıntı verseler, yine de onlara hizmetten ayrılma. Senin saâdetin buradadır. Nasîrüddîn; - Başüstüne hocam! dedi. Ve vakfetti hayâtını kulların hizmetine. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Evliyâyı çok severdi

Timur Hân'ın babası Emîr Toragay Hân olup, sâlih bir Müslümandı. Seyyid Emîr Külâl'in talebesiydi hem de. O da, oğlu "Timur"u çok iyi yetiştirmiş, büyüklerden "Şemseddîn-i Gilâl"i hoca tâyin etmişti kendisine. Babası vefat edince, yerine hâkan oldu. Belh'in emîriydi yâni. O da babası gibi âlim ve velîleri çok sever ve sayardı. Bir gün, hocasıyla birlikte "Seyyid Emîr Külâl" hazretlerinin ziyaretine gittiler. Yolda, koyun götüren birine rastlayıp, onu da aldılar yanlarına. Meğer o da aynı zâta gidiyormuş. Ve hediye olarak "Koyun" götürüyormuş. Nihâyet köye vasıl oldular. Ama o zâtın evini bilmiyorlardı. Sormak için kimsecikler de yokta ortalıkta. - Ne yapalım? diye düşünürlerken, yanlarına "nurlu bir zât" geldi. Ve onları alıp götürdü dergâha. O zât, "Seyyid Emîr Külâl"in kendisiymiş meğer. Onlar bunu öğrenince, çok üzülüp; - Affedin efendim, sizi tanımadık, dediler. Onlara sevgiyle bakıp; - Garip bir Allah dostunu ziyârete çıkanlara, Allah yardım eder, buyurdu. Oturup sohbet ettiler. Hediye getirilen "Koyun" kapıda dururken, kaçıp gitmiş o arada. Sahibi, onu yakalamak için gidiyordu ki, büyük velî; - Dur, gitme! buyurdu. a Adam dönüp sordu: - Neden efendim? - O kendi gelir, sen otur! Sonra cemâatle namaz kıldılar. Namazdan sonra yine koyu bir sohbet oldu. Adam, koyunu merak ediyordu ki, hayvan az sonra gelip, kapı önüne yatıverdi âniden. Büyük velî onu görünce; - Hakk'a tâbi olana, hayvanlar da tâbi olur, buyurdu. Ve ekledi: - Kim Allah'a yönelirse, onun işi böyle rast gider. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Bu çocuklar niçin oynarlar?"

Anadolu velîlerinden Şeymer Hasan Dede çocuk iken oynayan çocukları gördü bir gün. Ve sordu babasına: - Bu çocuklar niçin oynar babacığım? - Her çocuk gibi oynuyorlar işte. - İyi ama biz oyun için mi yaratıldık? - Hayır oğlum. - Allahü teâlâ, bizi yalnız ibâdet etmek için yaratmadı mı? - Elbette. - Öyleyse Rabbimize ibâdet etmek varken, bu çocuklar, oynamaya nasıl vakit buluyorlar, şaşıyorum babacığım. BENİM BİR DOSTUM VAR Bu zat, bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Allahü teâlâ, Mûsâ aleyhisselâma; - Yâ Mûsâ! Falan şehirde benim bir dostum vefat etti. Git, onu islâmın vecîbelerine göre defnet! buyurdu. Mûsâ Nebî, gitti o şehre. Ve buldu o kimseyi. Yakınları, bir vîraneye terk etmişlerdi kendisini. Sordu onlara: - Niçin böyle yaptınız? - O, son derece kötü bir hayat yaşadı, dediler. Yapmadığı günah ve kötülük kalmadı, onun için böyle yaptık. Mûsâ Nebî, onu oradan çıkardı. Dînî usûllere göre kefenleyip defnetti. Sonra da; - Yâ Rabbî, yakınlarının bile kötü bilip, günahları sebebiyle terk ettiği bu kişiye "Dostum" buyurdun. Bunun hikmeti nedir? diye sordu. Hak teâlâ; - Evet, o, çok iğrenç bir hayat sürdü. Ailesi de bu sebeple terk etti onu. Ama ölmeden evvel tövbe etti, buyurdu. - Nasıl tövbe etti yâ Rabbî? Hak teâlâ buyurdu ki: - Büyük pişmanlık içinde, gözyaşları dökerek; "Yâ Rabbî, bütün ömrüm günahla geçti. Ama şimdi çok pişmanım. Sen gizleyici ve affedicisin. Yakınlarım beni terk etti, ama sen terk etmezsin. Beni affet!" dedi. Ben de onu affettim ve dostlarımın arasına dahil ettim. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Çok mütevâzıydı

Timur Hân, gâyet sâde ve mütevâzı bir hayât yaşardı. Bir gün, adamlarıyla bir yerde oturmuş, âlim ve velîlerin hâlinden konuşuyorlardı ki, ileriden bir grup insanın geçtiğini gördüler. Sorup araştırdılar. Meğer Hak dostlarından "Seyyid Emîr Külâl" ve talebeleriymiş o gidenler. Timur Hân, âlim ve velîleri çok sever ve sayardı. Bunu öğrenince, koşup yetişti bu büyük zâta. Ve edeble yaklaşıp; - Efendim, duânıza çok muhtâcım, dedi Büyük velî durdu. Ve çok dualar etti kendisine. MUVAFFAK OLACAKSIN Timur Hân, "Seyyid Emîr Külâl" hazretlerini bir başka gün yine gördü yolda. Yaklaşıp dua istedi. Büyük velî, yine çok dualar etti. Ardından da; - Sana, ileride çok mühim işler düşecek, buyurdu. Hepsinde muvaffak olacak ve bu ülkeyi baştan başa mülküne katacaksın. Sonra yoluna devam etti. Bir müddet sonra, bir talebesini çağırıp emretti: - Sür'atle Emîr Timur'a git. Oturuyorsa kalksın, ayaktaysa durmasın. Hemen ordusunu alıp, hızla Hârezm'in fethine gitsin. Oradan da Semerkant'a yürüsün! Ve ekledi: - Velîlerin rûhları onunla beraberdir. Talebe; - Başüstüne efendim, dedi. Ve koştu Emîr Timur'a. O geldiğinde, Timur Han ayaktaydı. Hocasının emrini iletti aynen. Timur Han bu haberi alır almaz; - Emri başım gözüm üstüne! dedi. Ve ordusunu alıp, harekete geçti aynı gün. Buyurduğu gibi önce "Hârezm"i fethetti. Ardından "Semerkant"ı kattı ülkesine. Hiç de zorlanmadı. Velîlerin ruhları onunla beraberdi çünkü. Büyüklerimiz; "Evliyânın himmeti, dağı bile devirir" buyurmuşlar ya. İşte misali... E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Çok âdil ve dindardı

Timur Hân, kendi yazmış olduğu "Kânun" ve "Tüzük"lerle düzeni sağlıyordu devletinde. Zamanındaki müminler; "Timur Hân, çok âdil ve dindâr bir Müslümandır" diyordu onun hakkında. Gerçekten de öyledir. Zîra o, "âlim" ve "velîler"i çok sever ve hürmet gösterirdi. Hattâ hep yanında bulundurup, özel değer verirdi onlara. "Seyyidler"e saygılı davranırdı özellikle. Evliyâ türbelerini ziyaret ederdi. Büyük velî "Ahmed-i Yesevî" hazretlerinin kabri üzerine, mükemmel bir türbe yaptırmıştır meselâ. HAZİNE BULMUŞ GİBİ... Yine evliyânın büyüklerinden "Behâeddîn-i Buhârî" hazretlerini de çok sever, istifâde etmeye çalışırdı bu büyük velîden. Nitekim bir gün, Buhâra caddelerinden geçiyordu ki, bâzı kimselerin halı silkelediklerini gördü az ileride. Yanlarına yaklaşıp; - Bu silkelenen halılar kimindir? diye sordu. Onlar da; - Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin halılarıdır, dediler. Bunu öğrenince çok duygulandı. Bir "hazine" bulmuş gibi sevindi âdeta. Bereketlenmek istedi o tozlarla. Atından indi. Edeb ve tevâzu ile yaklaşıp, girdi o tozların içine. "Misk" ve "Anber" sürünür gibi yüzüne gözüne sürdü o tozları. Ve büyük zevk aldı bu işten. İşte "Evliyâ sevgisi" bu olsa gerek. Onu böyle görenler; - Koca sultân böyle ne yapıyor? diye merak ettiler. Ama o, ne yaptığını çok iyi biliyordu. İşte onun, "Allah dostları"na gösterdiği bu hürmet ve onlara beslediği muhabbet sâyesindedir ki, zaferle çıktı girdiği her savaştan. Vefat ettiğinde, o devrin velîlerinden biri; - Timur öldü. Îmanı da beraber götürdü, demiştir.

.Günahın küçüğü de büyüktür!

Saîd bin Cübeyr, Kûfe'de yetişen müctehid imâmlardan. Çok ibâdet yapardı. Allah korkusundan ağlardı. Öyle ki, gözyaşları iz yapmıştı yüzünde. Bir günkü sohbetinde: - Günahları, büyük-küçük diye ayırmayın, buyurdu. Günahın küçüğü de "büyük"tür. RÂHİBİN HİDÂYETİ... Emevî vâlilerinden zulmüyle meşhur Haccâc; - Saîd bin Cübeyr'i acele bulup, bana getirin! diye emretti adamlarına. Maksadı öldürmekti. Adamları, Onu tenha bir yerde, secdede buldular. Emri bildirip, yola koyuldular. Nihayet akşam oldu. Geceyi bir kilisede geçirmek istediklerinde; - Siz girin! Ben dışarıda sabahlarım, buyurdu. Kilisenin rahibi; - Olmaz! Vahşî hayvanlar dışarıda seni parçalar! deyince; - Ben ömrümde hiç kimseye zarar vermedim. Onlar da bana dokunmazlar, buyurdu. Saatler ilerledi. Gece yarısında vahşî hayvanlar gelip, bu zâtın etrafında halka olup, oturdular. Rahip, bunu görünce, koşup geldi. Ve huzurunda îmanla şereflendi. Velhasıl Onu Haccâc'ın huzuruna çıkardılar. - Öldürün! dedi. O, bir müddet izin istedi. Ve ellerini açıp; - Yâ Rabbî! Benden sonra Haccâc'ı kimseye musallat etme. En son öldürdüğü kişi ben olayım! diye yalvardı. Başını vurdular. O anda "Lâ ilâhe illâllah!" sedâsı yankılandı. Haccâc, o günden sonra hiç uyuyamıyordu. - Niçin uyumuyorsun? diyenlere; - Saîd beni uyutmuyor ki, derdi. Çok geçmeden öldü. Evet, hazret-i Cübeyr'in duâsı kabul olmuş, Haccâc, ondan başkasını öldüremeden, kendisi ölüp gitmişti. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 2

.

Muhammed Bâkî Billâh hazretleri, gençliğinde ilim öğrenmek aşkıyla yanıyor, kendini bu yolda yetiştirecek "gönül sâhibi" bir zâtı arıyordu. Ama ne aramak... Öyle ki, daha fazlasına bir insanın tâkati yetişmezdi. Velhâsıl bir "mürşid" bulmak için çırpınıp duruyor, yaşlı annesi de onun bu hâline çok üzülüyordu. Gece yarılarında sahrâlara çıkıp duâ ediyordu oğlu için. Bir gece yine sahrâya çıkıp, ağlayarak; - Yâ Rabbî, ya oğlumu muradına kavuştur, ya da benim canımı al ki, artık tahammülüm kalmadı, diye yalvardı. İşte o gece bir rüyâ gördü oğlu. O zamanın en büyük mürşidi olan "Muhammed İmkenegî" hazretlerini görmüştü. Büyük velî kendisine; - Ey oğlum! Sen beni arıyorsun, ben senin yolunu bekliyorum, buyurdu. Uyanınca sevince garkoldu. Zîra aradığı mürşidi bulmuştu herhalde. Ve o gün Buhâra'ya varıp, sevinçle huzûruna girdi. Evet, rüyâda gördüğü bu zattı. Büyük velî, onu iltifatlarla karşıladı ve birlikte bir odaya çekilip, baş başa sohbet ettiler. Üç gün içinde en yüksek mertebeye çıkardı onu tasavvufta. Sonra da; - İşiniz tamam oldu. Şimdi Hindistan'a avdet edin, buyurdu. Ve ekledi: - Öyle görüyorum ki, Hindistân'da çok büyük "bir Evliyâ" zuhûr edecek. O zât, sizi bekliyor. Sizden feyz alarak zamanın kutbu olacak ve cümle âlem, onun irşâdıyla nûrlanacak. Muhammed Bâkî, Serhend'e vardığında, gâibden bir ses; - O kutb'un diyârına geldin! diyordu. Derken "İmâm-ı Rabbânî"yi yetiştirdi ki, bu dünya, böyle yüksek bir velî görmemişti. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

."Beni tanıdın mı?"

Efendimizin doğduğu tarihlerde görülmemiş bir kıtlık vardı Benî Sa'd kabîlesinde... Açlık, Halîme Hâtun'u da bezdirmişti hayatından. Ama o hiç sızlanmadı. Hep şükretti. Bir gece rüyâsında, birisi buz gibi su verdi kendisine. İçti ve ferahladı. Sonra sordu o kişi: - Beni tanıdın mı ey Halîme? - Hayır - Ben, senin sıkıntılı anlarda ettiğin hamd ve şükürlerim. Acele Mekke'ye git. Orada bir "Nûr"u evlât edineceksin. Allah sütünü bol etsin, dedi. Uyandığında karnı tok, bedeni dinçti. Kabîlenin genç hanımları bir hazırlık içindeydi o gün. Sordu onlara: - Nereye böyle? - Mekke'ye, bebek almaya. - Ben de geliyorum, dedi. Ve katıldı kafileye. Yolda gaibten bir ses; "Müjde sana ey Halîme! O nûru emzirmek sana nasîb olacak" diyordu. Ancak Halîme en arkaya kalmıştı. Önce gidenler, varlıklı ailelerden birer çocuk almışlardı bile. Halîme bebek alamadığına üzülüp mahzun oldu. O ara; - Çocuk almayan kaldı mı? diye bir ses duydu. Ve ümitle koştu o zâtın yanına: Yaşlı zat sordu: - Ey kızım! Benim bir torunum var. Yetim diye kimse almadı. Sen alır mısın? - Kocama bir danışayım, dedi. Ve bir koşu gidip anlattı vaziyeti kocasına. Hâris çok sevinmişti. - Çabuk git Halîme. Kabul et o bebeği! Ola ki o yetim sebebiyle hayır ve berekete kavuşuruz, dedi. Halîme koştu Abdülmuttalib'in yanına ve; - Kabul ediyorum, dedi. Birlikte eve geldiler. Âmine Hâtun; - Sana müjdeler olsun ey Halîme! dedi. Ve "Nur çocuğu" verdi kucağına. Halîme, görür görmez bin canla âşık oldu ona. Hâris de bebeği görür görmez; - Aman Allahım! Bu ne güzellik, dedi. Ve kapandı şükür secdesine... E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Te

.Kızı Cehennemde yanıyordu!..

Vaktiyle bir Müslüman Hasan-ı Basrî hazretlerine giderek; - Efendim, benim bir kızım vardı, geçen gün vefat etti. Duâ edin de onu rüyâda göreyim, diye ricâ etti. Mübarek zat, açtı ellerini, duâ etti. Adam o gece gördü kızını rüyâda. Lâkin uyandığında başladı ağlamaya. Zîra Cehennemde yanarken görmüştü kızını. Giyinip koştu hemen bu büyük velîye. Ve arz etti: - Sağolun efendim, kızımı gördüm. Ama sevinemedim. Bilâkis üzüntüm arttı. - Neden? - Çünkü Cehennemde yanıyordu yavrum. Adamcağız çâresizlik içinde ellerini ovuştururken, büyük velî; - Üzülme, kızın inşallah kurtulacak, buyurdu. Adam teşekkür edip, sevinçle eve döndü. Ancak kendi kendine; "Acabâ nasıl kurtulacak?" diye düşünüyordu. Bu düşünce ile yattı ve gördü yine kızını. Ama bu sefer Cennette, yeşillikler içindeydi. Onu sevgiyle kucaklayıp; - Kızım Cehennemden nasıl kurtuldun? diye sordu Kızcağız; - Babacığım, bu kabristandakiler hepimiz Cehennemdeydik, dedi. Dün buraya mübarek bir zat geldi. Bir "Salevât" okuyup sevabını bizlere bağışladı. Onun bereketiyle hepimiz affa kavuştuk ve şimdi Cennetteyiz. GÖZLERİ AÇILDI Bir gün de, Resûlullah Efendimizin huzuruna bir âmâ gelip; - Yâ Resûlallah! Duâ buyurun da gözlerim açılsın, diye yalvardı. Efendimiz; - Sen şimdi abdest al. İki rekât namaz kıl ve duâ et! buyurdular. - Nasıl duâ edeyim yâ Resûlallah? - De ki: "Yâ Rabbî! Habîbinin hürmetine gözlerimi aç!" Âmâ; - Peki yâ Resûlallah, dedi. Duâsı bitmemişti ki, açıldı gözleri.Vaktiyle bir Müslüman Hasan-ı Basrî hazretlerine giderek; - Efendim, benim bir kızım vardı, geçen gün vefat etti. Duâ edin de onu rüyâda göreyim, diye ricâ etti. Mübarek zat, açtı ellerini, duâ etti. Adam o gece gördü kızını rüyâda. Lâkin uyandığında başladı ağlamaya. Zîra Cehennemde yanarken görmüştü kızını. Giyinip koştu hemen bu büyük velîye. Ve arz etti: - Sağolun efendim, kızımı gördüm. Ama sevinemedim. Bilâkis üzüntüm arttı. - Neden? - Çünkü Cehennemde yanıyordu yavrum. Adamcağız çâresizlik içinde ellerini ovuştururken, büyük velî; - Üzülme, kızın inşallah kurtulacak, buyurdu. Adam teşekkür edip, sevinçle eve döndü. Ancak kendi kendine; "Acabâ nasıl kurtulacak?" diye düşünüyordu. Bu düşünce ile yattı ve gördü yine kızını. Ama bu sefer Cennette, yeşillikler içindeydi. Onu sevgiyle kucaklayıp; - Kızım Cehennemden nasıl kurtuldun? diye sordu Kızcağız; - Babacığım, bu kabristandakiler hepimiz Cehennemdeydik, dedi. Dün buraya mübarek bir zat geldi. Bir "Salevât" okuyup sevabını bizlere bağışladı. Onun bereketiyle hepimiz affa kavuştuk ve şimdi Cennetteyiz. GÖZLERİ AÇILDI Bir gün de, Resûlullah Efendimizin huzuruna bir âmâ gelip; - Yâ Resûlallah! Duâ buyurun da gözlerim açılsın, diye yalvardı. Efendimiz; - Sen şimdi abdest al. İki rekât namaz kıl ve duâ et! buyurdular. - Nasıl duâ edeyim yâ Resûlallah? - De ki: "Yâ Rabbî! Habîbinin hürmetine gözlerimi aç!" Âmâ; - Peki yâ Resûlallah, dedi. Duâsı bitmemişti ki, açıldı gözleri. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemen

.Sultân hürmet ederdi

Seyfeddîn-i Fârûkî rahmetullahi aleyh, İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin torunudur. Serhend şehrinde doğup, orada vefat etti. Zamanın sultânını "dînî yönden" terbiye için, emirle Delhi'ye gitti bir gün. Tam şehre girecekti ki, kapının iki yanında "puta benzer" heykeller görüp durdu. Ve yanındakilere dönüp; - Bu heykeller buradan kalkmadıkça, bu şehre girmem, buyurdu. Koşup sultana haber verdiler. Sultân Âlemgîr Hân; - Emirleri olur, dedi. Ve tâlimat verip, ânında kaldırttı o putları oradan. Sonra da talebesi olup, çok saygı ve hürmet gösterdi kendisine. Yetki ve salâhiyet verdi dînî sâhada. Hindistân'da yayılmış ne kadar "bid'at" varsa, Onun bereketiyle ortadan kalktı. "Unutulmuş sünnetler" çıkarıldı ortaya. Velhâsıl İslâmiyet yeniden ihyâ oldu. Devlet adamları, kumandânlar, vezîrler, ona, öyle saygılı davranırlardı ki, o "otur!" demedikçe oturmaz, ayakta beklerlerdi. Sohbetinde, binlerce fâsık, fâcir ve kâfir hidâyete kavuştu. ŞEHZADE ZOR GİRDİ Sohbetleri öyle "kalabalık" olurdu ki, içeri girmek kolay olmazdı izdihâmdan. Hattâ bir gün, Sultânın oğlu, "Şehzâde Azam" babasının emriyle bu zâtın sohbetine geldi bir gün. Ancak kolay giremedi. Zîra kapıda büyük izdiham vardı o geldiğinde. Kalabalığın arasından zor sıyrılarak, güçlükle içeri girebildi ve şereflendi bu zâtın sohbetiyle. Hattâ başından sarığı düştü. Kaftanı çıkacak gibi oldu arkasından. Akşam eve gelince, yaşadıklarını anlattı sultân babasına. Sultân, üzüleceğine çok sevinip; - Allahü teâlâya şükürler olsun. Bize öyle büyük bir velî nasîb etti ki, biz bile huzuruna zor girebiliyoruz, dedi. E-mail: abdullatif.

.Bekçiler niye dövmüş?

Seyfeddîn-i Fârûkî hazretleri evliyânın büyüklerindendir. Ancak her devirde olduğu gibi, bu büyük velîyi sevmeyen, inkâr eden de vardı az da olsa. Meselâ bir kimse vardı ki, aleyhinde sözler sarfediyordu orada burada... Ama o da yola geldi. Şöyle ki, bir gece rüyâsında bekçiler bunu yakalayıp, sopalarla bir güzel dövdüler. Onlara; - Beni niçin dövüyorsunuz? diye sordu. Bekçiler cevâben; - Sen Allahın sevgili bir kulunu nasıl inkâr edersin, dediler. - Ben kimi inkâr ediyormuşum ki? - Seyfeddîn-i Fârûkî hazretlerini. Korkuyla uyandı. Gördü ki, o zâta karşı duyduğu "düşmanlık" silinmiş kalbinden. "Sevgi" dolmuş yerine. Hemen huzûruna koştu. Ve bir daha ayrılmadı hizmetinden. KIZIM NİÇİN AĞLIYORSUN? Bir hanım, bir gün bu zata; - Efendim, ben Allahın rızâsını kazanmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu. Cevâben; - Beyinin rızâsını kazan, buyurdu. Ve şunu anlattı ona: Fâtıma vâlidemiz, bir gün Resûlullahın hânesine gelip ağlamaya başladı. Efendimiz sordular: - Kızım niçin ağlıyorsun? - Babacığım, bu sabah Alî ile konuşuyorduk. Bir kelimem yüzünden kırıldı bana. Ben de çıkıp buraya geldim, dedi. Efendimiz: - Hemen evine dön kızım! Beyinden özür dile. Bir hanımın beyi ondan râzı değilse, Allah da râzı olmaz, buyurdu. Ve sordu ona: - Ey kızım, kadın için en üstün amel nedir biliyor musun? - Nedir babacığım? - Kocasına itâat etmektir. Beyini râzı eden kadına müjdeler olsun. Onun bu hâli, "bin yıllık ibâdet"ten üstündür. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr T

.Bugün bir şey öğrendim"

Bâyezid-i Bistâmî büyük evliyâdandı. Küçük yaşta, annesi mektebe verdi onu. İlim öğrenmesini istiyordu. Bir gün erken geldi mektepten. Annesi merak etti: - Hayrola oğlum. Neden erken geldin? - Bugün mühim bir şey öğrendim anneciğim. - Ne öğrendin yavrum? - Anneye hizmetin kıymetini. Hocamız söyledi. Allahü teâlâ; "Bana ve annenize itâat ediniz!" buyuruyormuş. Anneciğim, ne olur duâ et de, sana hakkıyla hizmet, Rabbime de hâlisane ibâdet edebileyim. Annesi; - Olur yavrum, dedi. Ve ellerini kaldırıp; - Yâ Rabbî, oğlumu kavuştur murâdına! diye yalvardı. İşte bu duâ ile yükselmenin yolları açıldı ona. NİÇİN AYAKTASIN? Karlı ve dondurucu soğuk bir kış gecesi, hasta annesi seslendi yatağından: - Bâyezid, oğlum, bana biraz su verir misin? - Peki anne, derhal! dedi. Ve koştu testiye. Ama testi boştu. Dışarıdaki çeşmeden getirmek gerekiyordu. Kar soğuk demeyip koştu çeşmeye. Suyu doldurup gelinceye kadar annesi uyumuştu. Uyandırmaya kıyamadı. Başucunda bekledi. Ama nasıl? Elinde buzla kaplı testi ve ayakta. Nice zaman sonra uyandı annesi. Onu o hâliyle görüp şaşırdı: - Oğlum niçin ayaktasın? - Sana su vermek için anneciğim. - İyi de, oturup beklesene. - Suyu, hemen vereyim diye ayaktayım anneciğim, dedi. Soğuğun şiddetinden parmakları testiye yapışmıştı. Kadıncağız çok duygulandı. Oğluna sevgiyle baktı, baktı, ve - Yâ Rabbî, ben oğlumdan râzıyım. Sen de râzı ol! diye dua etti. Bâyezid, işte bu duâ ile Bâyezid-i Bistâmî oldu. "Rahmetullahi aleyh." > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Canımız üzüm ister!"

Bursa evliyâsından Üftâde hazretleri, bir kış gecesi, talebesiyle sohbet etmektedir.Bir ara keser sohbeti; - Evlâtlar! buyurur. Canımız üzüm ister. Kim bulup da getirir? Talebeler şaşkınca birbirlerine bakar. Öyle ya, vakit gecenin bir yarısıdır. Yerlerde bir metre kar vardır, hem şiddetli tipi. Şu anda imkânsızdır. Ama Aziz Mahmud öyle düşünmez. - Mâdemki hocam istedi, elbette bulmalıyız, der. Fırlar ayağa. - Başüstüne hocam! derhal bulup getireyim, diye arz eder. Üftâde memnun olur. - Peki evlâdım, git getir, buyurur. O, takar sepeti koluna, düşer bağın yoluna. Çekirge'de onların bir üzüm bağları vardır. Kar tipi dinlemez, oraya varır. Şöyle bir bakar. Her taraf bembeyaz kar. Asmalar kar altında kalmıştır. Ama neresinde? - Bismillâh! deyip rastgele bir yer açar. Alttan salkım salkım üzümler çıkar. "Bu, hocamın kerâmeti" der, doldurur sepeti. Sonra, omuzlar onu, düşer yola. Kar, soğuk, karanlık, vız gelir ona. Çünkü az sonra, dergâha varacak, hocasının duâsını alacaktır. Bu, Onun için en büyük kazançtır. Derken derin bir çukur çıkar ününe. Adımını atar atmaz düşer içine. Eyvaah, şimdi ne yapacaktır? Çâresiz kalan ne yaparsa, onu yapar. - Yâ Rabbî! Hocamın hürmetine beni kurtar! diye yalvarır. O anda bir ihtiyar belirir. Elini uzatıp, yukarı çeker. Çıkınca, göremez Onu bir daha. Sepeti omuzlayıp, varır dergâha. Kardan adam gibi girer içeri. Üftâde hazretleri sorar: - Seni kim çıkardı o çukurdan. Büker boynunu: - Bilmiyorum efendim. - O, Hızır'dı buyurur. Ve ona öyle bir duâ eder ki, o Aziz Mahmud, "Aziz Mahmud Hüdâyî" olur. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0

.Herkes evliyâ olamaz...

Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine, bir gün birkaç talebesi gelerek; - Efendim, falan köyde bir evliyâ zat var, dediler. Büyük velî; - Mâdem öyle, ziyaretine gidip sohbetinden istifâde edelim, buyurdu. Ve kalkıp o köye gittiler. Tam köye girmişlerdi ki, o kişi de gözüktü ileriden. Çocuklar, onu gösterip; - İşte efendim o zat geliyor, dediler. Bâyezid-i Bistâmî tam ona bakıyordu ki, adam yere tükürdü. Hazret-i Bâyezid, bunu görür görmez talebelerine: - Durun! Geri dönüyoruz! buyurdu. - Niçin efendim? - O gerçekten evliyâ olsaydı, kıble yönüne tükürmezdi, buyurdu. Görüşmeden geri döndüler. BAŞLADI AĞLAMAYA Bâyezid-i Bistâmî, bir sabah güneş doğduktan sonra uyandı. Sabah namazı kazâya kalmıştı. Üzüntüsünden başladı ağlamaya. Gözyaşları sel olup aktı. O sırada, bir ses duydu gâibten: - Ey Bâyezid! Allah seni affetti. Ayrıca da yetmiş bin namaz ecri verdi sana. Aradan birkaç ay geçmişti ki, bir sabah namazı yine kazâya kalmak üzere iken şeytan koşup dürttü Onu: - Ey Bâyezid kalk! Namazın geçiyor. Fırlayıp kalktı. Acele kıldı namazını. Ancak çok merak etmişti. Çağırıp sordu hemen: - Ey mel'un! Sen böyle hayırlı iş yapmazdın, beni niçin uyandırdın? Şeytan açıkladı: - Hani geçenlerde bir sabah namazın kazâya kalmıştı. Üzüntüden ağlayıp, çok gözyaşı dökmüştün ve o gözyaşları hürmetine yetmiş bin namaz ecri kazanmıştın ya. - Evet, - İşte bugün koşup uyandırdım ki, bir yetmiş bin sevap daha kazanmayasın. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com

.Dînin Güneşi" idi

Mazhar-ı Cân-ı Cânân rahmetullahi aleyh, zamanın bir tânesi idi. Üstâdı "Seyyid Nûr"dan, feyz alarak tasavvufun en yüksek zirvesine yükseldi. Ve bir gece rüyâsında; - Ey Mazhar! Seninle yapacak çok işimiz var! denildi kendisine. O, kalbinden; "Ne gibi bir iş?" diye düşünürken; - İnsanların nûra ve hidâyete kavuşmaları, senin vâsıtanla olacak, dediler. Hocası Seyyid Nûr hazretleri Onu çok seviyordu. Bir gün kendisine; - Ey Mazhar! Senin, Allah ve Resûlüne karşı çok muhabbetin var. Bu din, senin vasıtanla yayılacak, buyurdu. Ve ekledi: - Bunun için sana "Dînin Güneşi" lakabını münasip görüyorum. SENİNLE İFTİHAR EDİYORUZ Bir gün yine üstâdı, tevâzû göstererek eğilip, bu talebesinin pabucunu önüne çevirdi ve kendisine sevgiyle bakarak; - Ey Mazhar! Senin gibilerle iftihar ediyoruz, dedi. Bir başka gün de; - Cenâb-ı Hak, senin gibi kullarını çoğaltsın, buyurdu. EN AKILLI, EN AHMAK Bir gün de bâzı sevdikleri; - Efendim, en akıllı insan kimdir? diye sordular bu zâta. Cevâbında; - En akıllı insan, ölüme hazırlanandır, buyurdu. - Peki, en ahmak kimdir efendim? - Dünyaya tapandır. - İhlâs nedir hocam? - "İhlâs", her şeyi Allah için yapmaktır, buyurdu. Ve açıkladı bunu: - Yâni hâlis niyetinize dünya menfaati karıştırmayın. Meselâ bir sürahi "zemzem suyu"na, bir damlacık "idrar" karışırsa, o su içilir mi? - İçilmez tabii efendim. - Şimdi anladınız mı? - Çok iyi anladık hocam. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Mazhar'ın selâmı var!"

Mazhar-ı Cân-ı Cânân, İmâm-ı Rabbânî hazretlerini çok sever, kendisini uyanıkken görürdü çoğu zaman. Bir gün, bir tanıdığı Serhend'e gidiyordu. Sordu ona: - Serhend'e niçin gidiyorsun? - İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin kabr-i şerîfini ziyaret edeceğim. Ona ricâ edip; - Oraya varınca, "Mazhar'ın size selâmları var" der misin? O kimse; - Elbette, başüstüne, dedi. Ve çıkıp vardı Serhend'e. Mübârek kabri ziyâret esnâsında; - Efendim, sizi seven bir kimse size selâm gönderdi, diye arz etti. İmâm-ı Rabbânî hazretleri, kabr-i şerifinden; - Bize selâm gönderen hangi âşığımızdır? diye sordu. Söyledi ismini: - Mazhar-ı Cân-ı Cânândır efendim. Yine kabirden; - Aleyküm selâm! sesi duyuldu. MÜLK DEDİĞİN NEDİR Kİ Mazhar-ı Cân-ı Cânân, dünya düşkünleriyle görüşmez, kaçardı onlardan. Öyle birisinden bir "hediye" gelseydi, kabûl edip aldığı nâdir olurdu. Aldığı zaman da muhtaçlara verirdi hemen. Bir gün, zamanın pâdişâhı, biriyle bu zâta; - Allah bana, "geniş mülk" nasîb etti. Mübârek hâtırınızdan her ne ki geçiyorsa, hemen göndeririz, yeter ki isteyiniz, diye haber gönderdi. Büyük velî cevâben; - Mülk dediğin nedir ki? buyurdu. Adam şaşırdı: - Anlamadım efendim. Buyurdu ki: - Dünya mülkünün, Rabbimizin katında zerre kadar değeri yoktur kardeşim. Hattâ dünyanın tamâmının bir kıymeti yoktur ki, onun bir parçasının değeri olsun. Adam sordu: - Peki kıymetli olan nedir efendim? - Bizce en kıymetli şey, "Allahü teâlânın sevgisi"ni kazanmaktır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.co

.Adağını yerine getir!"

Abdülmuttalib yıllar önce; - Yâ Rabbî! Bana on oğul verirsen, birini senin için kurban edeceğim, diye nezr etmişti. Nihayet on oğlu olmuş ve içlerinden en fazla Abdullahı seviyordu. Çünkü Nûr-u Muhammedî onun alnında parlıyordu. Bir gece, rüyâsında: - Ey Abdülmuttalip! Adağını yerine getir! diye ses duydu. Uyanıp, bir koç kesti hemen. İkinci gece îkaz edildi: - Daha büyüğünü kes! Uyanıp, bir sığır kesti. Üçüncü gece yine bir îkaz: - Daha büyüğünü kes! Bu defa sordu: - Ondan büyüğü nedir ki? - Hani sen, "On oğlum olursa, birini kurban edeceğim" demiştin ya. İşte o adağını yerine getir! Uyanıp hâtırladı adağını. Çocuklarını toplayıp, yıllar önce yaptığı adağı onlara bildirdi ve; - Birinizi kurban etmem gerekiyor, dedi. Hepsi de; - Canımız Allah yoluna fedâ olsun! dediler. İyi de hangisini kurban edecekti? Kur'a çekti. Abdullah'a çıktı. En çok sevdiği bu ciğerpâresinin eline yapışıp geldi Kâbe yanına. Elinde bıçak, yatırdı yere. Kureyş'in ileri gelenleri toplanmış hayret dolu bakışlarla onu seyrediyorlardı. Tam bıçağı çalıyordu ki, Kureyş'ten biri bağırdı. - Dur! Kesme sakın! Böyle yaparsan âdet olur. Herkes oğlunu nezr edip keserler. Vazgeçti kesmekten. Güngörmüş bir âlime gidip hâlini arz etti. Âlim sordu: - Sizde bir insan diyeti ne kadardır? - On devedir. - Öyleyse on deve ile, oğlun arasında kur'a çek. Kur'a oğluna çıkarsa, on deve ilâve edip bir daha çek. Kur'a develere çıkana kadar devam et buna. Dediği gibi yaptı. Onuncu kur'a develere çıkınca, "yüz deve"yi kurban edip, etlerini fakirlere dağıttı. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Anne baba hakkı

Allah dostlarından Eşrefzâde Bursavî hazretleri, bir gün sevdiklerine; - Anne baba, evlâdından râzı olursa, Allahü teâlâ da, o evlâttan râzı olur, buyurdu. Ve şunu anlattı onlara: Bir gün, bir sahabî; - Yâ Resulallah, annem yaşlandı. Aklı da azaldı. Bütün hizmetlerini yapıyor, sırtımda taşıyorum. Hakkını ödemiş olur muyum? diye sordu. Efendimiz; - Olmazsın, buyurdular. Çünkü annen, yaşamanı isteyerek sana hizmet etti. Sen ise, "Ne zaman ölecek?" diye bekliyorsun. NE EKERSEN, ONU BİÇERSİN Sonra şu menkıbeyi anlattı: Bir kimsenin babası, birden felç olur. Bütün hizmetlerine oğlu bakar. Aylar yılları kovalar. Derken iyice bıkar. Önce severek yaptığı hizmetler, zor gelir artık. Kendi kendine; - "Götürüp, ıssız bir yere bırakayım" der. Ve bir gece, sırtlar adamı, sessizce çıkar evden. Gider ıssız bir dağa. Başlar yer aramaya. Babası anlar niyetini. Eliyle bir yeri gösterip; - Evladım, beni şuraya bırak! diye seslenir. Oğlu şaşırır. Ne diyeceğini bilemez. Tereddüt içinde kıvranırken, babası anlatır: - Vaktiyle benim babam da böyle felç olmuştu. Yıllarca ona bakmıştım. Sonra, senin gibi, ben de usanmış ve bir gece, sırtımda getirip, tam bu yere bırakmıştım. Ve ilâve eder: - Kim ne ekerse, onu biçer. Bu sözler, ok gibi saplanır oğlunun yüreğine. Tekrar sırtlar, götürür evine. Ama bin pişman olarak. Ve ağlayarak; - Yâ Rabbî beni affet, diye yalvarır. Bu, iyi bir ders olur ona. Artık ölünceye kadar, ona çok iyi bakar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalb gözü açıktı...

Ahmet bin Âsım Antâkî hazretleri, Antakya'da yaşayan bir Allah adamıdır. Bir gün tanıdığı bir kasap dükkânının önünden geçerken durdu ve dikkatle baktı içeriye. Soyulup asılmış bir koyun gövdesi vardı çengelde. İçeri girip selâm verdi. - Kolay gelsin evlât. - Hoş geldin baba. O çengelde asılmış koyunu gösterip; - Şu koyun bana bir şeyler söylüyor, buyurdu. Adam irkildi ve korkuyla sordu hemen: - Koyun ne diyor baba? - Ben leşim, beni Besmelesiz kestiler, diyor. Korktuğu başına gelmişti. Kızardı, bozardı ve utancından bayılıp düştü. Ayıldığında îtiraf etti suçunu. Ancak bu son oldu. Bir daha yeltenemedi böyle yanlış bir işe. "HANIMLA GEÇİNEMİYORUZ!" Bir gün de yeni evli bir talebesi geldi huzuruna. Ancak üzüntülüydü. Mübarek zat anlayıp sordu hemen: - Hayırdır evlâdım, üzgün gibisin. - Evet hocam. Hanımla geçinemiyoruz. O çok huysuz. Bense çok sinirliyim. Herhalde onu boşayacağım. Mübarek, ona acıyarak baktı ve; - Değmez evlâdım, boşama sakın, buyurdu. Sonra başını öne eğip yumdu gözlerini. Tefekkür eder gibi yaptıktan sonra başını kaldırıp; - Kalbime öyle geliyor ki, fazla bir ömrün kalmadı, buyurdu. Genç heyecanlandı. - Fazla yaşamayacak mıyım hocam? - Maalesef, bir ay kadar ömrün var. Büyük zat, böyle mahsus söylemişti. Ama genç, hocasının kalb gözü açık bir velî olduğunu ve boş konuşmayacağını iyi biliyordu. Elini öpüp mahzun halde ayrıldı huzurundan. Sonra mı? O günden sonra "Gül gibi" geçindi hanımıyla. "Melek" gibi olmuştu. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Çocukken belliydi

Mazhar-ı Cân-ı Cânân Rahmetullahi aleyh, henüz çocukken rüşd ve hidâyet nûrları parlıyordu alnında. Ne zaman "Ebû Bekr-i Sıddîk"ın ismini ansaydı, karşısında görürdü kendisini. "İmâm-ı Rabbânî" hazretlerini düşünse, Onun rûhâniyeti gelirdi karşısına. Babası, bir gün Ona; - Ey oğlum! Sen dünyaya gelince, ben dünyadan soğudum. Mevkî, makam sâhibi bir dünya adamıyken, senin doğumunla terk ettim dünyayı, demiştir. Yine babası, ölüm hastalığına yakalanıp, vefatı yaklaşınca; - Evladım, ömrünü boş şeylerle hebâ etme! diye vasiyet etti. O da, bu vasiyetine uyup, velîler sohbetine gitmeye başladı. Lâkin akrabâları; - Sen ne yapıyorsun? Ecdadın, mevkî makam sâhibi kimselerdi. Biz, senin de onlar gibi olmanı istiyoruz, dediler. Hoşuna gitmedi bu sözler. O gece, bir evliyâ zat rüyasına girip; - Sen onlara bakma. Âhirete yönel. İnsan, hiç "cam parçası" ile "elması" değişir mi? buyurdu Sabah uyandığında, "dünya sevgisi"nin kalbinden tamamen silinip gitmiş olduğunu gördü. Ve kendisini yetiştirecek bir "mürşit" aramaya başladı. Her kim; "Filan yerde bir velî var" deseydi, hemen koşup o zatın sohbetiyle şereflenirdi. DÖRT BÜYÜK ACI Bir gün bâzı dostları; - Ölüm acısı ne kadardır? diye sordular bu zâta Cevâben; - Yetmiş kılıç darbesinden fazladır, buyurdu. - Kabir azâbı nasıldır efendim? - Ölüm acısı hiçtir bunun yanında. - Peki mahşer azâbı? - Kabir azâbı da, bunun yanında hiçtir. - Ya Cehennem efendim? - O, hepsinden şiddetlidir. Oranın "bir kıvılcımı" bütün dünyayı yakar, yok eder. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Kalbim ona tutuldu!"

Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri anlatıyor: Yaşım onsekizdi ki, "Seyyid Nûr"dan bahsetti bir arkadaşım. Bu ismi işitince, kalbime bir hâl oldu. Elimde olmadan büyük bir sevinç kapladı içimi. Henüz kendisini görmeden, kalbim tutulmuştu Ona. Büyük bir iştiyâkla huzûruna vardım. Daha ilk görüşümde, büyük bir zât olduğunu anladım. Mübârek cemâlinden sanki "Nûr" akıyor, sohbetinin feyzleri, cana can katıyordu. İyice anladım ki, Rabbini arayan, Onun himmetiyle çabucak kavuşur muradına. Ayrıca; "Kalbi hasta olanlar, Onu bir defa görse, kalbi nûr ve feyizle dolar" diyordum içimden. GAİBTEN GELEN SOFRA Bu büyük zat, bâzı talebesini alıp, uzun bir yolculuğa çıktı bir gün. Bir miktar yol gidince, yorulup acıktılar. Ama çok da yolları vardı henüz. Yanlarında yiyecek olmadığı gibi, etrafta hiç ev de yoktu misâfir olmak için. Açlıktan, tâkatları kalmamıştı talebenin. Yollarda güçlükle yürüyor ve; "Acabâ hocamız bu konuda ne düşünüyor?" diye merak ediyorlardı. Mazhar-ı Cân-ı Cânân anladı onların düşüncelerini. Ve içinden; - Yâ Rabbî, bize sonsuz hazinenden yiyecek gönder, diye yalvardı. Tam o anda "bir sofra" geldi önlerine. Üstünde, çeşitli ve nefis yemekler vardı. Âfiyetle yiyip, yollarına devam ettiler. Ancak bir müddet sonra acıktılar yine. Büyük velî duâ etti yine. "Bir sofra" daha geldi gâibden. Velhâsıl yolculuk boyunca ne zaman acıksalar, önlerine "bir sofra" gelir, yiyip devam ederlerdi yollarına. Bunları yaratan Allahü teâlâdır ki, böyle hârikulâde işlere "kerâmet" denir. O, her şeye kâdirdir. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Çabuk, köyü terk edin!"

Ahmet Kuseyrî hazretleri, 1500'lü yıllarda Hatay'da yaşadı ve orada vefat etti. Türbesi Şenköy'dedir. Bir akşam, âcilen talebeyi toplayıp; - Çabuk köyü dolaşın! Herkes, kıymetli ne eşyası varsa, alıp çıksın köyden! buyurdu. Talebeler; - Başüstüne! deyip koştular. Ve bir çırpıda verdiler bu haberi köylüye. İnsanlar apar topar çıkıp, toplandılar köy dışında. Ama niye çıkmışlardı? Kimse bilmiyordu sebebini. - Mâdemki Ahmet Kuseyrî buyurmuş, elbet bir hikmeti vardır, diyorlardı. Ve hikmeti anlaşıldı az sonra Köyde bir fert kalmayınca, müthiş bir gümbürtü koptu köy üzerinde. Ve bir toz bulutu yükseldi ardından. Evet, şiddetli bir zelzele ile yerle bir olmuştu o köy. Ama kimsenin burnu kanamamıştı VAKTİN KIYMETİNİ BİL! Bir gün de nasîhat isteyen bir gence; - Vaktin kıymetini bil, buyurdu. - Nasıl bileyim efendim? - Önce İslâmiyeti öğren. Sonra öğrendiğinle amel et. Bilhassa "beş vakit namaz"ını dosdoğru kıl. Yaptığın her işi ihlâsla yap. İhlâssız amellerinin hiçbir faydasını göremezsin âhirette. Delikanlı ilk defa duyuyordu bu kelimeyi. - İhlâs nedir efendim? - "İhlâs", samîmiyet demektir evlâdım. Yâni her işi, Allah emrettiği için yapmak, kullardan bir takdir, meselâ bir "Âferin" beklememektir. Yoksa riyâ olur ki, bu gibi ameller, kıyâmet günü sahibinin suratına çarpılacaktır. Ve şöyle devam etti: - Önce farzları yap! Sonra vâcib ve sünnetleri. Nafileler en sonra. Genç sordu: - Bu sıra mühim mi hocam? - Elbette. Farz borcu varken nafile ile meşgul olmak ahmaklıktır. Çünkü farz borcu olanın nafile ibâdetine sevap verilmez. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 

.Duâ edin, oğlum olsun!"

Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretlerinin her duâsı kabul olurdu. Bir gün, huzûruna dostlarından biri gelip; - Efendim, duâ edin de Hak teâlâ bana bir oğul versin, diye yalvardı. Mazhar-ı Cân-ı Cânân çok severdi bu kimseyi. O da buna güvenerek, büyük velinin kaftanına yapışıp; - Vallahi bana bu konuda bir müjde vermedikçe eteğini bırakmam, deyiverdi. Büyük velî kapadı gözlerini. Bir müddet murâkabeye daldı. Sonra başını kaldırıp; - Üzülme, Hak teâlâ sana yakında bir erkek evlât verecek, buyurdu. Aradan bir sene geçti. Bir "Erkek çocuğu" oldu adamcağızın. Sevinçten uçuyordu. Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri, zaman zaman insanlara bâzı müjdeler verirdi. Ancak inanmayanlar da vardı etrafında. Bir gün yine bir müjde vermişti. Bunlar yine yalanlayıp; - O söylediğin imkânsız, dediler. Bir gün, o kimselerin de bulunduğu bir yerde; - İçinizde bana inanmayan varsa, önceki Velîlerden bir hakem seçelim. Bizim sözlerimizi o doğrulasın, buyurdu. Onlar hemen; - En büyük hakem Resûlullahtır. O tasdîk ederse, biz de inanırız, dediler. Büyük velî; - Pekâlâ, buyurdu. Bir Fâtiha-i şerîfe okuyup, gönderdi Peygamber-i zîşânın mübârek rûhuna. O anda fevkalâde bir şey oldu. Resûlullah Efendimiz göründü oradakilere. Ve kendi sesleriyle; - Evet, Mazhar'ın müjdeleri doğrudur! buyurdu. Eh, bahaneleri kalmamıştı. Gözleriyle görmüş, kulaklarıyla işitmişlerdi zîra. Çok mahcup oldu hepsi de. Ellerini öpüp, talebesi olmakla şereflendiler. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212

.Şehit olmak isterim!.."

Mazhar-ı Cân-ı Cânân rahmetullahi aleyh, vefâtına birkaç gün vardı ki, insanlar akın akın sohbetine geliyordu devamlı. O günlerde talebelerinden biri gelip; - Efendim memleketime gitmek istiyorum, diye arz etti. Cevaben; - Selâmetle git, buyurdu. Allaha emanet ol. Ama seninle bir daha görüşemeyiz. Diğer talebeler bunu duyunca ağladılar. Vefatı iyice yaklaşmıştı ki, talebelerini son defa toplayıp; - Kalbimden her neyi geçirdim ve hangi nîmete kavuşmak istedimse, Hak teâlâ hepsini ihsân etti. Beni her arzuma kavuşturdu, buyurdu. Bir tânesi hariç. Gençler; - O nedir hocam? dediler. - Şehitlik, buyurdu. Şimdi en büyük arzum, "Şehîtlik rütbesine" kavuşmaktır. Sonra bir "Âaah!" çekip; - Hocalarımın çoğu, şehâdet şerbetini içerek bitirdiler nefeslerini. Ama ben yaşlandım. Vücûdum zayıf düştü. Cihâd edecek güç ve kuvvetim kalmadı. Bu durumda nasıl şehit olabilirim? buyurdu. Nihâyet 1781 mîlâdî senesinin, Muharrem ayının yedinci gecesi, hânesinin önü yabancı kimselerle doldu bir ara. Bunlardan üçü içeri girmek için ısrar ediyorlardı. Nihâyet izin alıp girdiler. Bunlar "Moğol kâfiri" ve "Mecûsî" kimselerdi. Üstelik tanımıyorlardı bu Allah dostu büyük veliyi. Karşısına geçip; - Mazhar-ı Cân-ı Cânân sen misin? dediler. - Evet, benim, buyurdu. O anda hücûm edip, hançerle vurmaya başladılar. Mübârek ağır yaralanıp, yere yıkıldı. Eşkıyâlar kaçıp izlerini kaybettirdiler. Üç gün sonra vefat etti. "Aşûre günü" ve "Cumâ" akşam vaktiydi. Kavuştu çok istediği "Şehîtlik rütbesi"ne. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Hazret-i Âişe ağlıyor...

Resûlullah Efendimiz "aleyhisselâm", bir gece, Hazret-i Âişe validemiz ile baş başa otururken bir ara mübarek başını Hazret-i Âişe'nin "radıyallahü anha" kucağına koyup, "Yıldızları" seyre koyuldu. Hazret-i Âişe ise "Dolunayı" seyrediyordu. Fakat Resûlullah Efendimizin nur cemâli, dolunaydan daha nurlu ve parlak göründü hazret-i Âişe'ye. Duygulanıp ağladı. Ve iki damla gözyaşı Efendimizin nur yüzüne damladı. Efendimiz sordular: - Sen ağlıyor musun yâ Âişe? - Evet yâ Resûlallah. - Neden? - Senin cemalini, dolunaydan daha parlak gördüm de ondan. - Hiç şaşma yâ Âişe. Çünkü "Ay" ve "Güneş"in nûrunu da benim nûrumdan yarattı Hak teâlâ. Bu defa Hazret-i Âişe sordu: - Siz neye bakıyordunuz yâ Resûlallah? - Yıldızlara bakıyordum. - Niçin? - Eshâbımdan biri var ki, onun ibâdetleri yıldızlar adedince gökyüzüne yükseliyor. Bunu düşünüyordum. Hazret-i Âişe; "Bu, babam olabilir" diye geçirdi içinden. Ve sordu: - O kimdir yâ Resûlallah? Buyurdular ki: - Ömer'dir. Ama onun sevapları, babanın sevapları yanında, denizde damla bile değildir. BU SESLER NEDİR? Mîrac'ta, Resulullah Efendimizle Cebrâil aleyhisselâm Arş-ı âlâ yanında bulunurken, Resûlullah takunya sesleri işitip; - Bu sesler nedir? diye sordu. Cebrâil aleyhisselâm; - Bilâl'in takunya sesleridir yâ Resulallah. O şu anda takunya ile evden çıktı. Mescide gidiyor, dedi. İslâm âlimleri; - Eshâb-ı kirâmın yüksekliğini işte buradan anlamalıdır, buyuruyorlar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr T

.Bereketli bal...

Bir hanım sahâbî, Resûlullah Efendimize "aleyhisselâm" hediye olarak "Bal" göndermişti bir gün. Efendimiz hediyeyi alıp, kabını geri gönderdiler. Ama kap dolu olarak geldi o hanıma. Kadıncağız bunu görünce çok üzüldü. Gözyaşları içinde koştu Efendimize - Yâ Resûlallah! Hediyemi niçin kabul etmediniz? O Server; - Ben senin hediyeni kabul ettim, buyurdular. - Ama nasıl olur? Kap aynen geri geldi bana. Buyurdular ki: - Geri gelen bal, Allahü teâlânın, hediyene karşı ihsan ettiği berekettir. Kadın, sevinç içinde döndü eve. O balı yıllarca yediler, yedirdiler, dağıttılar. Bitmek şöyle dursun, azalmadı bile. Bir gün yanlışlıkla başka kaba boşalttılar. O zaman tükeniverdi. Efendimiz bunu haber alınca; - O bal aynı kapta dursaydı, dünyâ durdukça yerlerdi de yine eksilmezdi, buyurdular. "GERÇEKTEN PEYGAMBERSEN!" Yine Kureyş müşrikleri bir gece Efendimizin huzuruna gelerek; - Yâ Muhammed! Gerçekten Peygambersen, şu gökteki "Ay"ı ikiye ayırıver, dediler. Ayın ondördü olup, tepsi gibi yuvarlaktı Ay. Efendimiz sordu: - Bunu yaparsam îman eder misiniz? - Evet, ederiz. Bunun üzerine mübârek parmağını kaldırıp "Ay"a işâret ettiler. Ay ikiye ayrıldı. Bir müddet öyle durup, sonra birleştiler. Efendimiz onların isimlerini tek tek sayıp; - Şâhit ol ey filân! Şâhit ol ey filân! diye seslendiler. Peki îman ettiler mi? Hayır. Yine "sihir" dediler. Nitekim büyüklerimiz; "Îman etmek nasîb işidir" buyurmuşlardır. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Evliyâyı sevmek şart

Mazhar-ı Cân-ı Cânân rahmetullahi aleyh hazretlerinin kendi üstâdına olan ihlâsı, sevgisi ve muhabbeti fevkalâde çoktu. Bir gün sevdiklerine; - Her neye kavuştuysam, hocamın sâyesinde kavuştum. Bir Müslüman ne kadar ibâdet etse de "Allahın rızâsı"na ermesi yine zordur, buyurdu Ve ekledi: - Ama bir "Allah dostu"na, "Sevgi muhabbet" beslerse, o zâtın bereketiyle Allahın rızâsına kavuşması kolay olur. Sordular: - Hikmeti ne efendim? - Çünkü evliyâ zatlar Allahü teâlâya çok yakındırlar. Asıl mesele, Onların kalblerine girmektir. Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri, birkaç talebesiyle kabristana gitmişti bir gün. Kabir ziyareti yapacaklardı. Bir kabrin başında oturup içeriye teveccüh eyledi. Yâni bu kabirde "Nîmet" mi var, "Azap" mı? Bunu anlamak istiyordu. Hak teâlâ gözünden perdeyi kaldırınca gördü kabirdeki mevtânın hâlini. Talebeye dönüp; - Bu kabir, büyük günah işleyen bir kadına âit. Şu anda kabrinde "Cehennem ateşi" var. Ama kendisi îmanlı mı, değil mi, belli değil, buyurdu. Ardından; - Benim, önceden okuduğum yetmiş bin adet "Kelime-i tevhîd" var. Bunu, bu kadının rûhuna bağışlıyorum. Îmanı varsa tesirini gösterir, buyurdu Sonra tekrar mezara teveccüh edip; - Elhamdülillah îmanı varmış, buyurdu. Kelime-i tevhid tesirini gösterdi ve Hak teâlâ affetti günahlarını. Sordular: - Azâbı kaldırıldı mı efendim? - Evet. Azabtan kurtulup, büyük sevince garkoldu kadıncağız. E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Sert kayaya çarptı!..

Bir gün, Mazhar-ı Cân-ı Cânân hazretleri talebeyle sohbet ediyordu ki, ihtiyâr bir kimse geldi bu zâtın huzûruna. Ancak inanmıyordu büyüklüğüne. Talebesi arasında iken; - Bu hocanın halleri rahmânî mi, yoksa şeytânî midir? dedi. Hem bunun ilmi var mı bakalım? Bu sözler talebeyi çok üzdü hâliyle. Büyük velî de müteessir olmuştu. Hiddetle dönüp, sert bir nazar etti ona. O anda yere yıkılıp, çırpınmaya başladı yaşlı adam. Anlamıştı "Sert kaya"ya çarptığını. - Ne olur, Allah için affet, diyordu yerde çırpınırken. Merhamet etti yine. Elini uzatıp, kaldırdı onu yerden. Hiçbir şey olmamıştı sanki. Ellerine kapanıp, talebesi olmakla şereflendi. NİÇİN SUSTUNUZ? Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Resûlullah Efendimiz "aleyhisselâm" bir gün bir kabîleye vardı. Yahûdîler toplanmış, Tevrât okuyorlardı. Resûlullah gelince, okumayı kestiler. Efendimiz sordu: - Niçin sustunuz? Kimseden ses çıkmıyordu. Nur yüzlü bir ihtiyar ayağa kalktı. - Ben söyleyeyim mi? - Peki söyle bakalım! - Tevrât'ta, "âhir zaman Peygamberi"nin üstün vasıflarını okuyorlardı. Siz gelince sustular. Sevgili Peygamberimiz; - Kaldıkları yerden sen oku! buyurdu. İhtiyar okumaya başladı. Ancak okurken, göz altından "Resûlullah Efendimizi" süzüyordu gizlice. O sayfayı bitirince dayanamadı artık. Efendimize sevgi ve saygıyla bakıp; - Vallahi o zât sensin! deyiverdi. Sonra,"Kelime-i Şehâdet"i okuyup teslim etti rûhunu. Ne güzel son! > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Onu çekemiyordu ama...

Ahmed Şemseddin Marmaravî "rahmetullahi aleyh" hazretleri, Manisa'nın Saruhan Mahallesi, Yiğitbaş Sokaktaki câminin bahçesinde yatıyor. Şöhreti ülke sınırlarını aşmış, Mısır'a ulaşmıştı hattâ. Şöyle ki; Arab Molla adında, ilmiyle mağrur bir kimse vardı Mısır'da. Ancak bu büyük velînin îtibarını çekemiyordu. Onu imtihan etmek üzere çıkıp geldi Manisa'ya. Gurur ve kibir içinde girdi dergâha. Akşamdan çeşitli mevzûlarda "on sual" hazırlamıştı. Onları sorup, aklı sıra mahcup edecekti bu "Allah dostu"nu. İçeri girip oturdu bir kenara. Ve sohbeti dinlemeye başladı. Fakat o da ne? Dinledikçe yumuşadı kalbi. Kırıldı gururu. Ona karşı fikri değişti yavaş yavaş. Ve kalbindeki "Haset" duygusu, "Muhabbet"e dönüştü az sonra. Çünkü büyük velî, sohbetin akışı içinde, bütün suallerini cevaplandırmıştı. Hem de en mükemmel şekilde. Hayran bir talebesi olarak ayrıldı huzurundan. SON NEFES NE ZAMAN? Bir gün de gençten biri gelip, duâ istedi bu zattan. Mübarek zat sordu: - Nasıl duâ istiyorsun evladım? - Son nefeste "Allah" diyebilmem için. - Peki, son nefes ne zaman, belli mi? - Hayır efendim, belli değil . - Yâni biraz sonra gelebilir mi? - Evet efendim, hiç belli olmaz. - Öyleyse ne duruyorsun. Şimdiden desene. - Ne diyeyim efendim? - "Allah" de. Ağzını alıştır. Şimdiden demezsen, son nefeste hiç söyleyemezsin evladım. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212)

.Yemenin de bir âdâbı vardır"

Mazhar-ı Cân-ı Cânân rahmetullahi aleyh, yediği lokmalarda, çok titiz davranır, "Şüpheli" bir yemeği yemezdi aslâ. Bir gün nasıl olduysa "Allahtan gâfil" birinin ekmeğini verdiler kendisine. Aldı ve yedi bilmeyerek. Ama hemen fark etti gerçeği. Zîra kalbinin karardığını hissetti o anda. O gâfil kimsenin zulmeti basmıştı kendisini. Pişman olup çok istiğfar etti. Yalvardı Allaha. Ve kurtuldu o lokmanın zulmetinden. Bu hususta sevdiklerine; - Kulun yediği yemek, ona faydalı olmalıdır. Yemenin de bir âdâbı vardır, buyurdu. Sordular: - Onlar nedir efendim? Buyurdu ki: - Önce helâlinden yemelidir. İkincisi, acıkınca yemeye oturmalı, doymadan kalkmalıdır sofradan. Ve ekledi: - Böyle yemek, hiç yememekten daha faydalıdır insana. ÇOK SIKINTIM VAR Bir gün de biri gelip; - Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu bu büyük zâta. Cevâben; - Çok istiğfar oku! buyurdu. Okuyup, bütün sıkıntılarından kurtuldu adam. Başka gün, bir genç geldi ve; - Hocam, işlerimde muvaffak olamıyorum. Ne tavsiye edersiniz, dedi. Cevabında; - Tövbe istiğfar et, buyurdu. Tövbe edip, muvaffak oldu her işinde. Bir gün de biri gelip ricâ etti: - Duâ edin, çocuğumuz olsun efendim. Cevap aynıydı: - İstiğfara devam et! Adam denileni yaptı. Her sene çocukları oldu. Hem de ikiz... > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.Yanlış yapıyorsun!.."

Ahmet Şemseddin Marmaravî hazretlerinin talebelerinden biri, ondan habersiz medreseden ayrılmayı düşündü bir gün. Şeytan vesvese vermişti. "Başka yerlerde daha yüksek hocalar var. O hocaların yanına git" demişti ona. Genç, bu vesveseye kapılıp ayrıldı medreseden. Ancak bir müddet gitmişti ki, kulağına bir ses geldi gâibten: - Ey filân, yanlış yapıyorsun? Durdu. Ses devam ediyordu: - Hocanın kıymetini bil. Ondan ayrılma sakın! Kafası karıştı. Ne yapacağını bilmez bir halde devam etti yoluna. Az sonra bir köye vardı. Orada nur yüzlü bir ihtiyar görüp, ona danışmak isterken o yaşlı zat ona şefkatle bakıp; - Evlâdım! Geri dön! Ayrılma o dergâhtan! dedi. Genç anlamıştı hatâsını. - Peki deyip, geri döndü. Dergâha vardığında, hocası; - Evlâdım, iyi ki o ihtiyarı dinleyip geri döndün! buyurdu. Genç, öptü hocasının elini, özür diledi. Bir daha da düşünmedi ayrılmayı. MÜJDE VEREYİM Mİ? Bu büyük zat, bir gün sevdiklerine; - Size bir müjde vermek istiyorum, buyurdu. Dinleyenler merak edip; - O müjde nedir efendim? dediler. - "Ehl-i sünnet" îtikadında olan bir Müslüman, ölürken hiç "Ölüm acısı" duymayacak, buyurdu. Oradakiler çok sevinip; - Bu, gerçekten büyük müjde efendim, dediler. Buyurdu ki: - Evet. O anda melekler, Cennetten "Kevser şarabı" getirip içirirler bu mümine. Onu içince "Ölüm acısı"nı hiç duymaz. Aslında acı vardır. Ama o, içtiği Kevser şarabının tesiriyle hissetmez o acıyı. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com

.O devrin kutbu bir demirci

Bâyezid-i Bistâmî hazretlerinin yaşadığı devirde binlerce evliyâ vardı. Ama zamanın kutbu, bir "Ümmî demirci" idi. Hazret-i Bâyezid, bu kadar velî varken, "Kutubluk makamı"nın neden bir demirciye verildiğini öğrenmek için o demirciyi bulup, girdi dükkânına: Demirci, o sırada, örs başında demir dövüyordu. İşini bırakıp koştu ve hazret-i Bâyezid'in elini hürmetle öpüp; - Lütfen bana duâ edin, dedi. - Olur, ama ne için? - Derdimin hafiflemesi için. - Hayrola, nedir derdin? Dedi ki: - Kıyâmet gününün şiddeti dil ile anlatılamaz. Hele Cehennem. O ateşe bir an dayanılmaz. Bu insanlar o ateşte nasıl yanar? O ateşe nasıl dayanılır? İşte derdim bu, dedi. Ve ağlamaya başladı. Gözyaşları sel olup aktı. Bâyezid-i Bistâmî hazretlerini de ağlattı. O esnada bir ses geldi gâibten. - O, "Nefsî! nefsî!" diyenlerden değil, "Ümmetî! ümmetî!" diyenlerdendir, diyordu. Hazret-i Bayezid, demirciye; - Herkesin yanmasından sana ne. Sen kendini düşün, dedi. - Elimde değil. Fıtratımın mayası, merhamet suyu ile yoğrulmuş, ne yapayım? - Peki istediğin nedir? - Tek şey istiyorum. O da, Cehenneme yalnız ben gireyim. Bütün günahkâr müminlerin azâbını bana yapsınlar. İşte o zaman derdim biter, rahatlarım. Bâyezid-i Bistâmî hazretleri buyuruyor ki: - Bunları demirciden duyunca, sanki kalbim yıkandı. Hikmetle doldu içim. Kırk yıldır özlediğim makâmlara, onun himmetiyle yükseldim. > E-mail: abdullatif.uyan@

.Ne için mahzundu?

Peygamber Efendimiz "aleyhisselâm" ve şânlı sahâbîler, Uhud harbinden dönmüş, Medîne'ye giriyorlardı. Kadın ve çocuklar, yollara dökülmüş, gâzileri karşılıyorlardı. Hepsi de aynı kişiyi merak ediyordu. Sevgili Peygamberimizi. "Kebşe Hâtun" da düşmüştü yollara. Lâkin Efendimizi sağ görememek endişesiyle pek mahzundu. Oğlu Amr şehit olmuştu. Ama ne gam. O, Peygamberimizi merak ediyordu. Ve gördü nihayet. Sağ ve selâmetteydi. - Elhamdülillâh! dedi. Ve sevinçle yanına koşup; - Yâ Resûlallah! Anam, babam, canım sana fedâ olsun! Seni sağ gördüm ya, gayrisi dert değil, dedi. Oğlu Amr'ı sormadı bile. Ama Efendimiz onu tesellî edip; - Ey Amr'ın annesi! Sana müjdeler olsun ki, oğlun en yüksek mertebeye erişti. Mahşer günü size şefâat edecek, buyurdular. DERT ETMEDİ Bir de Sümeyrâ Hâtun var ki, o da aynı merak içinde seğirtip, Uhud'a gelmişti Medîne'den. Sevgili Peygamberimizi hayatta görmek, tek emeliydi. Uhud'a vardığında, şehitlerle doluydu harp meydanı. Şöyle bir göz gezdirdi. "Babasını" gördü yerde. Az ilerde tanıdık bir şehit daha gördü. "Kocasıydı" bu da. Az ilerde iki şehit daha gördü. Bunlar da "kardeşleriydi". "Fâtiha"lar okuyup, koşturdu. Merakla Resûlullahı soruyordu gördüklerine. Ve nihayet gördü uzaktan. Elhamdülillâh! dedi. Ve sevinçle yanına koşup; - Yâ Resûlallah! Babam, kocam ve kardeşlerim şehîd düşmüşlerse de gam değil. Benim derdim sen idin. Hamdolsun ki seni hayatta buldum, dedi. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 2

.