Abdülaziz BAYINDIR zihniyetine ithafen…)

PEYGAMBERLERDE BULUNAN “İSMET” SIFATINA DAİR

Peygamberler, Allah Azze ve Celle’nin şeriatlerin biz insanlara ulaştırılması ile vazifelendirdiği kimseler olmaları hasebiyle hem birer beşerdirler, hem de birer beşer değildirler. Beşer olma yönleri yaratılışlarının ve bazı vasıflarının sair insanlarla ortaklık arz etmesi cihetiyledir. “Beşer olmama” yönleri ise “Sair beşer gibi olmama” manasında olup, kendilerinde diğer beşerde bulunan özelliklerden farklı olarak hususi özelliklerin bulunması cihetiyledir. Nitekim Allah Teâlâ ”De ki Ancak ben sizin gibi bir beşerim. Bana vahy olunuyor” şeklindeki ayet-i kerimede bu iki vecheyi beyan etmektedir. Durum böyle iken günümüzdeki ilim yetimi bazı cahiller, bu konuda da gelişi güzel bir takım yorumlar yapıp, hevadan konuşmaktadırlar. Bizler, bu makalede İnşaellah meseleyi belli başlıklar altında tahlil edeceğiz.
“İsmet”in delilleri:

I. Şayet peygamberlerden günah sadır olabileceğini farz etsek, bu durumda onlara verilecek olan cezanın, ümmetin sair asilerine uygulanacak cezadan şiddetli olması gerekir. Zira Allah Teâla’nın kulu üzerindeki en büyük nimeti risalet/elçiliktir. Böyle bir nimetin mukabilinde olan ceza da ona göre olacaktır. Aklın hükmü bu şekildedir. Ve bu hükmü Allah Teâlâ’nın “Ey peygamberin hanımları! Siz kadınlardan her hangi biri gibi değilsiniz” , yahud “Ey Peygamberin hanımları! İçinizden kim apaçık bir çirkinlik yaparsa, onun cezası iki kat verilir” kavl-i şerifleri de te’yid etmektedir.

II. Bilindiği gibi Kur’an “Ey İman edenler! Size bir fasık bir haber getirirse bilmeyerek bir topluluğa zarar verip yaptığınıza pişman olmamak için o haberin doğruluğunu araştırın” buyurarak fasık bir kimsenin haberinin kabule şayan bir haber olmadığı için araştırılmaya muhtaç olduğunu bildirmektedir. Peygamberin İsmet sıfatının bulunmaması durumunda onların Dünya işlerinde dahi haberlerinin kabul edilmemesi gerekecektir ki bu durumda da Ahiret hususundaki kavilleri evleviyetle kabul edilmeyecektir. Hâlbuki Allah Teâlâ Peygamber Aleyhisselam’ın şahid olduğunu “Peygamber size şahid olsun diye” şeklindeki kavl-i şerifi ile haber vermiştir. Bütün peygamberlere şahid olacak bir Resul’ün şehadetinin kabul olunmaması düşünülemez.

III. Günah işlemeleri durumunda onların alıkoyulmaları gerekecektir ki bu da caiz değildir. Zira Allah Teâlâ “ Şüphesiz Allah ve Resulunu incitenlere Allah Dünya ve Ahirette lanet etmiş ve onlara aşağılayıcı bir azab hazırlamıştır” buyurmaktadır.

IV. Peygamber Aleyhisselam’dan muhal farz günah sadır olduğunu düşünecek olsak iki durum ortaya çıkar: Bizler ya bu günah mukabilinde Peygambere uymakla me’muruz-ki böyle bir şeyin caiz olmadığı açıktır- Yahud da ona uymakla me’mue değiliz ki bu durumda da “De ki eğer Allahı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin şeklindeki ayetle bir çelişki söz konusu olur.

V. Allah Teala “Kim de Allah ve Resulune isyan eder O’nun koyduğu sınırları aşarsa, Allah onu ebedi kalacağı Cehennem’e sokar.Onun için alçaltıcı bir azab vardır” buyurduğu için asilerin bu azaba müstehak olacakları açıktır. Peygamberlerden İsmet sıfatını tecrid etmemiz durumunda onlarında bu ayette bildirilen vaidin zımnına dahil olmaları söz konusu olacaktır ki bu bi’l İcma’ batıldır.

VI. Peygamberler, itaati emredip masiyetten sakındırmışlardır. Böyle iken onlar taati terk edip masiyet işlerlerse Mevlâ’nın “Ey İman edenler! Yapmayacağınız şeyleri niçin söylüyorsunuz” kavli şerifinin muhatabı olmuş olurlar.
VII. Allah Teâlâ, İbrahim, İshak ve Yakub Aleyhimüsselam hakkında “Muhakkak ki onlar gerçekten hayır işlerinde yarışırlardı” buyurmuştur. Ayette geçen “el- Hayrat” kelimesinin başında bulunan lam-ı tarif kelime cemi olduğu için umum ifade eder. O halde bütün hayırların zımnına yapılması gereken her şey girdiği gibi yapılmaması gereken her şey de girmiştir.
VIII. “Şübhesiz onlar bizim katımızda hayırlı, seçkin kimselerdendir” . Bu ayet-i kerimede bulunan “el-Mustafeyn” ile “el-Ahyar” kelimeleri yapılacak olan bütün işleri ve terk edilecek olan bütün filleri içine almaktadır. Bu da onlardan bir günahın sadır olmasını nakz etmektedir.

IX. İblis, “Senin şerefine andolsun ki, içlerinden ihlâslı kulların hariç elbette onların her birerlerini azdıracağım dedi” Bu ayette de şeytan “Muhles” olan kulları saptıramayacağını söyleyerek onları istisna ediyor. Allah Teâlâ, İbrahim, İshak ve Yakub Aleyhimüsselam hakkında muhles olduklarını söylemektedir .Neticede bunların masumiyeti ortaya çıkmaktadır.

X. “Şeytan onlar hakkındaki zannını doğru çıkardı. İnananlardan bir grup dışında hepsi ona uydular”. Bu ayette geçen “şeytana uymayanlar” ya nebiler ya da onların gayrısıdır. Gayrısı olduğunu düşünmemiz durumunda onların peygamberlerden üstün olmaları gerekecektir ki Nebi olmayanın Nebi’ye üstünlüğü batıldır. Dolayısıyla bu ayette geçen “şeytana uymayanlar”ın Nebiler olduğu ve onların masum oldukları ortaya çıkmıştır.

XI. Allah Teâlâ mükellefleri iki kısma ayırmıştır. Birinci kısım Hizbu’ş şeytan/Şeytanın askerleri ikinci kısım da Hizbullah /Allahın askerleridir. Şübhe yok ki şeytanın askeri ona tabi olup dediğini yapan kimsedir. Peygamberlerden günah sadır olması durumunda onların şeytanın askerleri kavramına tabi olması gerekecektir. Ve bunların hakkında; Agah olunuz muhakkak ki şeytanın askerleri, hüsrana uğrayanların ta kendileridir. Ayet-i kerimesi, doğru olacaktır. Enbiyanın böyle bir akibetten uzak olduğu bedihidir.

XII. Allah Teâlâ İbrahim ( aleyhisselam ) hakkında; Muhakkak ki ben, seni insanlar için imam kılıcıyım , buyurmuştur. İmam insanların kendisine uyduğu kimsedir. İbrahim ( aleyhisselam ) ‘ın günah işlemesi durumunda, insanların, ona iktida etmesi gerekecektir ki; Bu da batıldır.

XIII. Ulema, enbiyanın melaikeden üstün olduğunu söylemiştir. Şayet enbiyadan bir takım günahlar sadır olsaydı, meleklerden üstün olması söz konusu olamazdı. Çünkü Allah Teâlâ “Yoksa biz iman edip Salih amel işleyenleri yeryüzünde fesat çıkaranlar gibi mi tutacağız ?” Buyurmuştur.

XIV. Mevla Teâlâ İbrahim ( aleyhisselam ) ‘ a “ Benim ahdim zalimleri kapsamaz .” Buyurmuştur. Bu ayet-i kerime de geçen ahdin, nübüvvet ve imamet şeklinde iki türlü tefsiri mümkündür. Nübüvvetle tefsir edilirse, maksit ortaya çıkar. İmametle tefsir edilirse, bu durumda maksut, yine evleviyetle hasıl olur. Çünkü Allah Teâlâ’ nın ahdi imamet, günahkâr birine verilmiyorsa nebiye hiç verilmez.
Huzeyme İbn Sabit bizzat görüp şahit olmamasına rağmen, bir meselede Rasulü Ekrem ‘ in şahidi olmuş ve ben seni semadan verdiğin haberler hususunda tasdik ediyorum da burada tasdik etmeyeyim mi? demiştir. Bu olayı da Rasulü Ekrem tasdik etmiştir. Şayet Enbiya dan günah sadır olma ihtimali olsaydı , Huzeyme ( radıyallahu anhu ) ‘ nin şehadeti caiz olmazdı.
İsmet’in mahalli ile taalluk eden ihtilaf:

Peygamberlerde bulunması gereken “İsmet” sıfatının mahalline itibarla bazı görüşler ortaya atılmıştır. Bu görüşleri dört maddede toplamak mümkündür.

1. İtikadla alakalı meselelerde “Fudayliyye” fırkası hariç bütün fırkalar Nebilerin küfür ve bidatten masum olduğu görüşündedirler. Fudayliyye’ye göre ise bütün günahlar küfür olduğu için peygamberlerde günah işleyebilir ve dolayısıyla küfre girebilirler. Şiiler ise küfrü peygamberler hakkında ancak takıyye yolu üzere caiz görmektedirler.

2. Allah Teâlâ tarafından gönderilen şeraitlerin ve hükümlerin tamamı ile alakalanan meselelerde peygamberlerden ne kasıldı ve ne de yanlışlıkla herhangi bir yalan ve hıyanetin sadır olması mümkün değildir.

3. Fetva ile alakalı meselelerde bilerek hataya düşmeleri caiz değildir.Sehven hata yapmalarında ise ihtilaf edilmiştir.

4. Peygamberlerin halleri ve davranışları ile alakalı meselelerde ise beş görüş ileri sürülmüştür.

Bir: Haşeviyye’ye göre büyük ve küçük günahları işleyebilirler.

İki: Mu’tezile’ye göre büyük günahların onlardan sadır olması düşünülemez. Küçük günahlardan da nefret ettirenlerin dışındakilerin onlardan sadır olması mümkündür.

Üç: Cübbâî’ye göre, peygamberlerden küçük olsun büyük olsun her hangi bir günah kasten sadır olmaz. Ancak tevilde hata yolu ile meydana gelebilir.

Dört: Nazzam’ a göre ne sehven, ne kasten ve ne de teville hata yolu üzere onlardan hata sadır olmaz. Olsa olsa bu yanılgı ve unutma yolu ile meydana gelebilir.

Beş: Şia’ya göre gerek sehven olsun, gerek kasden olsun ve gerek büyük ve küçük olsun hiçbir halde onlardan hata sadır olmaz.

Bu meseleleri tartışanlar, aynı zamanda “İsmet” sıfatının Peygamberler için söz konusu olduğu zaman hususunda da tartışmışlardır. Bu müddet kimilerince doğumlarından vefatlarına olduğu gibi, bazılarınca da –ki Ehl-i Sünnet’in görüşü de budur- Nübuvvetten itibaren başlamaktadır. Kısaca Ehl-i Sünnet, Nübuvvetlerinden itibaren Peygamberlerin kasıldı olarak küçük yahud büyük günah işlemeyeceklerini söylemektedir.

Yazımızın geriye kalan kısmında, bazı Peygamberler ve yaptıkları fillerden yola çıkarak onların masumluklarını zedelemeye çalışan güruha cevap vermeye çalışacak ve bununla alakalı birkaç misalin tahlilini yapacağız.

Hz. Âdem ve İsmet Sıfatı:

Şüphe: 1)- Kur’an-ı Kerim’de Hz Âdem hakkında “Âdem Rabbine isyan etti ve isabetli davranamadı” buyrulmaktadır. Bu ayet-i kerimenin mefhumu Âdem (Aleyhisselam)’ın Allah Teâlâ’ya asi olduğunu bildirmektedir. Allah Celle Celaluhu başka yerde “ Kim de Allah’a ve Peygamberine isyan eder ve onun koyduğu sınırları aşarsa, Allah onu ebedi kalacağı Cehennem’e sokar” buyurmaktadır. İsyan kelimesi de ancak büyük günah işleyen bir kişi hakkında itlak olunabileceğine göre Âdem Aleyhisselam’ın masum olduğu nasıl söylenebilir?

2)- “ Derken, Âdem rabbinden bir takım kelimeler aldı, bunun üzerine tevbesini kabul etti” Bu ayette Âdem (Aleyhisselam)’ın tevbe ettiği açıkça bildirilmektedir. Tevbe ise bir kişinin yapmış olduğu bir işe sonradan duyduğu pişmanlık anlamına gelen bir mefhumdur. Bu da Âdem Aleyhisselam’ın günah işlediğini göstermektedir.

3)- Allah Teâlâ Âdem ile Havva (Aleyhimesselam)’a hitaben “Ben size bu ağacı yasaklamadım mı?” Buyurmaktadır. Bu ayette geçen “Nehy” tabirinden de anlaşılmaktadır ki Âdem (Aleyhisselam) nehyolunan bir şeyi işlemiştir. Buna binaen Âdem (Aleyhisselam)’ın ma’sumiyyetinden söz etmek mümkün müdür?
Cevap: 1)- Ma’siyet emre muhalefete denir. Bu emir vucub manasında olabileceği gibi nedb manasında da olabilir. Durum böyle olunca “İsyan” vasfının Âdem (Aleyhisselam) hakkında kullanılması, mendup olan bir işi terk ettiği içindir denilebilir. Ayrıca Bu konu hakkında Efendimiz Aleyhissalatü vesselam’ın haber verdiği Musa Aleyhisselam’ın Âdem Aleyhisselam ile bir çekişmesi vardır ki o rivayette Âdem Aleyhisselam, Allah’ın Gökleri ve yerleri yaratmadan evvel kendisi hakkında takdir edilmiş olan böyle bir olay hususunda levm edilmeye layık olmadığını belirtmektedir. Ayrıca Ehl-i sünnetin ismet sıfatının Nübuvvet anından başladığına dair belirttiği görüşe göre yine burada bir çelişki yoktur. Çünkü olay Âdem (Aleyhisselam)’ın nübuvvetinden önce tahakkuk etmiştir.

2)- Tevbe etmesi meselesine gelince; Peygamberlerden küçük günahın sadır olabileceğini söyleyenler bu günahın küçük olduğunu söylemişlerdir. Lakin –Ehl-i sünnet gibi- Enbiyadan hiçbir günahın sadır olamayacağını söyleyenler, hiç günah işlemeyen kimsenin dahi tevbe etmesinin güzel bir amel olacağını söylemişlerdir. Bu sebepledir ki bizler “Allahım! Bizleri çokça tevbe edenlerden kıl! Derken günah işlemeyi talep etmiyor bilakis sadece tevbe eden bir kul olmayı istiyoruz.

3)- Burada ki nehyin tahrim için olduğu müsellemdir. Âdem (Aleyhisselam) ise bu nehy olunan işi unutarak işlemiştir. Unutularak işlenilen bir fiilin ise sorumluluğu olmadığı için bu fiilin günah olduğu söylenemez.

Hz. İbrahim ve İsmet Sıfatı:

Şüphe: 1)- Hz. İbrahim ay ve güneş için “Bu benim Rabbimdir” demiştir. Bu kelamı ya istidlal ve nazar anında söylemiş, ya da daha sonra söylemiştir. Birinci ihtimali değerlendirirsek, aksine cevaz vereceği bir şeyi söylemesi caiz değildir. Şayet bunu bir ihbar yönü ile telaffuz ettiğini düşünürsek bu durumda da küfür söz konusu olur.

2)- Hz. İbrahim kavminin putları kimin kırdığına dair kendisine yöneltilen suale “ Hayır! Bunu şu büyükleri yapmıştır” şeklinde cevap vermiştir. Hâlbuki putları kıran kendisinden başkası değildi. Bu durumda kendi yaptığı bir fiili büyük puta isnad etmesi yalan olmaktadır.

3)- Allah Teâlâ İbrahim Aleyhisselam’ dan hikayeten “İbrahim yıldızlara baktı ve ben hastayım dedi” buyurmaktadır. Burada iki durum söz konusudur ki birincisi İbrahim Aleyhisselam yıldız ilmi ilmine tutunarak bir şey söylemiş, ikincisi de olmayan bir şeyi söylemiştir.

Cevap:

1)- İbrahim (Aleyhisselam) ‘ın söylediği bu kelam hakkında bazıları bunu istidlal yolu üzere söylediği yani bu sözü söylemesi esnasında doğruyu arama talebinde olduğu için böyle bir sözün mahzuru olmadığını söylemişlerdir. Fakat bu görüş çok tasvip edilmemiştir. Ulema bu sözün dört faklı şekilde tevilinin bulunduğunu söylemişlerdir.

a)- İbrahim (Aleyhisselam) bunu kavmine, yapmış oldukları hatayı farklı bir üslupla bildirme kabilinden söylemiştir.

b)- Bu söz istifham şekli üzeredir ki bu durumda sözde mahzuf bir hemze-i istifham mevcuttur. Takdiri أهذا ربي “Bu mudur benim Rabbim” şeklindedir.

c)- Bu söz onlara karşı hüccet getirme kabilindendir ki mana “Sizin yanlış itikadınıza göre Rabbim budur” şeklindedir. Yıldız batınca “Şayet bu ilah olsaydı batmazdı” şeklinde buyurmuş gibi oldu.

d)- Burada gizli bir cümle vardır ki o da “Diyorlar ki” cümlesidir. Bu durumda bu söz farklı kimselerden sadece hikâye edilmiş bir söz olur.

2)- İbrahim( Aleyhisselam)’ın bizzat kendisinin yaptığı putları kırma fiilini putların büyüğüne isnad etmesi de farklı şekillerde cevaplandırılmıştır. Bazıları ayette geçen cümlenin من فعلهفعله cümlesinden kinaye olduğunu bu durumda da mananın “O kırma işini yapan yaptı” şeklinde olacağını söylemişlerdir. İmam Kisai’nin فعله de durup sonrasında gelen cümleyi ibtidai kabul etmesi de bu görüşü teyid etmektedir. Bir kısım Ulema bu sözün de yukarıdaki söz gibi kavmini susturması yönünde söylediği bir söz olduğunu söylemişlerdir.

3)- İbrahim (Aleyhisselam)’ın yıldızlara bakması Allah tealayı bilmek istemesi halindedir. Ayrıca yıldızlara bakıp bu şekilde bir şey söylemenin haram olacağı sabit değildir. Bir de İbrahim Aleyhisselam سقيم kelimesini kullanmıştır ki bu kelimenin istikbale delaleti söz konusudur. Çünkü Allah Teâlâ Peygamber Aleyhissalatü Vesselam’a hitaben “ Şübhesiz sen öleceksin ve şübhesiz onlar da ölecekler” buyururken سقيم kelimesi ile sıyga bakımından aynı olan “ميت” kelimesini kullanmıştır. Bu cümlenin istikbale delaleti bedihidir.

Hz. Musa ve İsmet sıfatı:

Şüphe: 1)- “Musa’da ona bir yumruk indirip onu öldürdü” Ayet-i kerimesinden anlaşıldığı üzere Musa (Aleyhisselam) kıptî’yi öldürmüştür.. Öldürülen kıptî, öldürülmeyi hak etmiş ise Musa (Aleyhisselam) niçin “Bu Şeytan’ın amelidir ”, “Ey Rabbim! Muhakkak ki ben nefsime zulmettim” demiştir? Şayet öldürülmeye müstehak değilse bu durumda da onu öldürdüğü için âsi olmaz mı?

2)- Musa (Aleyhisselam) kendi etbaından olup kendisinden yardım isteyen kimseye “Belli ki sen azgın bir kimsesin” nasıl demiştir?
3)- Musa (Aleyhisselam) sihir haram olmasına rağmen sihirbazlara nasıl asalarını atmalarını emretmiştir? Böyle bir emir caiz değildir.

Cevap:

1)- Öldürülen kimsenin kâfir olmasından dolayı öldürülmeye müstehak olduğu düşünülebilir. Ve bir de Musa (Aleyhisselam) ona vurmakla onu öldürmeyi gaye edinmemiş, sadece kendi etbaından olan kimseyi kurtarmak istemiştir. Yani kıptıyi hataen öldürmüştür. Bu konudaki ayetleri, peygamberlerden küçük günahın sadır olabileceğini söyleyenler küçük günah olarak değerlendirmektedirler. Peygamberlerden hiçbir türlü günahın sadır olamayacağını savunanlar ise bunları uygun şekillerde tevil etmişlerdir.

Musa Aleyhisselam’ın “Bu Şeytanın amelindendir” sözüne gelince bu konuda iki şey söylenmiştir.

a)- Allah Teâlâ kâfirlerin öldürülmesini güçlenme zamanına kadar Musa (Aleyhisselam)’a mendûb kıldı. Hz. Musa ise kıptı’yi bu zamandan önce öldürmesi ile mendubu terk etmiştir. Dolayısıyla mana “Mendub olan bir şeyi terk etmeye atılmam Şeytan’ın amelindendir” şeklindedir.

b)- Ya da mana “Öldürülen kıptî’nin Allah’a muhalif olma ameli Şeytan’ın amelindendir” şeklinde olur.

2)- Musa (Aleyhisselâm)’ın kavmi katı kimselerdi- ki bu durum onların bütün ayetleri müşahade ettikten sonra dahi “Onların kendilerine aid ilahları olduğu gibi sen de bize aid bir ilah yapsana!” Demelerinden anlaşılmaktadır.

3)-Şayet davanızda haklı iseniz atacağınız şeyleri atın! Buyurması şart takdiri ile beraberdir ki bu Allah Teâlâ’nın “Eğer kulumuza indirdiğimiz hakkında şübhede iseniz haydi onun benzeri bir sûre getirin” kavli şerifi kabilindendir.

Netice

Sonuç olarak iyi bilinmelidir ki; bu makalemiz peygamberlerde bulunan ismet sıfatının mevcudiyetinin kısmi de olsa ispatını gaye edinmiştir. Tabi ki ismet sıfatının gerek isbati ciheti olsun, gerek bu mesele ile alakalı Kur’an-ı Kerim ve hadislerde karşımıza çıkan işkaller cihetiyle olsun bu konu burada zikredilenlerle sınırlı değildir. Bilakis daha doyurucu ve geniş bilgi için bu konu hakkında kaleme alınmış müstakil eserlerin mütalaa edilmesi faydalı olacaktır.

Lakin bizim bu makaleyi kaleme almamızdaki gaye, Enbiya’nın her türlü küçük ve büyük günahlardan korunmuş oldukları şeklindeki Ehl-i Sünnet itikadının muhafaza edilmesidir. Zira bu konu da maalesef günümüzde bir takımlarının hiçbir mesned olmaksızın yaklaşıp yorumladıkları ve suiistimal ettikleri bir konu olmuştur. Bizler bu sadette böyle bir akımın durdurulması ve doğrunun ortaya konması noktasında en ufak bir fayda sağlamış isek kendimizi bahtiyar addedeceğiz. Son olarak Mevlâ zül Celalden isteğimiz bizleri ölene dek Ehl-i Sünnet inancının muhafası uğrunda birer nefer kılmasıdır. Âmîn Yâ Muîn!

ÖMER FARUK KORKMAZ

——————————————
Kur’an Ahzab 32
Kur’an Ahzab 30
Kur’an, Hucurât 6
Kur’an Bakara 143
Kur’an Ahzab 57
Kur’an, Al-i İmran 31
Kuran Nisa 14
Kur’an, Saff 3
Kur’an, Enbiya 90
Kuran, Sad 47
Kur’an Sad 83
Kur’an, Yusuf 24
Kur’an, Sebe 20
Kur’an, Bakara 124
Kur’an,Sad 28
Kur’an, Bakara 124
Fahruddin er-Razi, İsmetu’l Enbiya S.40
Kur’an, Taha 121
Kur’an, Bakara 37
Kur’an A’raf 22
Kur’an Taha 115
Kur’an, En’am 76
Kur’an, Enbiya 62
Kur’an, Saffat 88-89
Mealimu’t Tenzil, el Beğavî– En’am 76. Ayet-i Kerimenin tefsiri–
Kuran, Kasas 15
Kur’an Kasas 15
Kuran Kasas 16
Kuran Kasas 18
Kur’an, A’raf 138
Kur’an, Bakara 23
.

Peygamberler günah işler mi? | İlme Davet

www.ilmedavet.com › Akaid › İtikad

11 Ara 2010 - Yine onların: “Hz. Âdem yasak edilmiş ağaca yaklaşmış ve bu suretle bir günah işlemiştir. Bu, peygamberlerin günah işleyebileceğine delildir.

Putları kıracak ve getirdiği din ile kıyamete kadar ayakta kalacak zat kim?

09 Aralık 2010 Yorum yap

Tevrat Hz. Danyal’ın kitabı Bâb 2: Bu bölümde Asur devletini yıkıp Babil şehrini merkez yapmış ve 43 yıl saltanat sürmüş bir hükümdar olan Buht-u Nasr’ın görmüş olduğu rüya ve onu izah eden Hz. Danyal anlatılır. Bu kıssanın özeti şöyledir: “Zalim Buht-u Nasr’ın hapishanesinde bulunan Hz. Danyal, hükümdar daha kendisine rüyasını anlatmadan önce, hükümdara rüyasında ne gördüğünü anlatır. Hükümdar şaşkınlık içinde ... Devamını Oku »

.

Prens Bismarck’ın beyanatı

09 Aralık 2010 Yorum yap

Bütün temiz vicdanlar ve selim fıtratlar Hz. Muhammed (s.a.v.)’in Allah’ın elçisi olduğunu tasdik eder. Çünkü kalbin huzuru ve vicdanın tatmin olması ancak hakkın kabullenilmesiyle mümkündür. Vicdanı temiz olan insan, hakikati görünce ona karşı meyleder. Ve gerçeği söyler; batıla karşı bağlılık gösteremez. Zaten bu sıfattaki kişinin maksadı gerçeği bulmaktır. Bu insanlar başka dinlere mensup olsalar da insaf ile gerçeği konuşmaktan kaçınmazlar. ... Devamını Oku »

Doktor Maurice

09 Aralık 2010 1 Yorum

Meşhur araştırmacı, müsteşrik, Arap edebiyatı mütehassısı Doktor Maurice şöyle diyor: Bizans Hristiyanlarını, içine düştükleri batıl itikadlar çıkmaz sokağından, ancak Arabistan’ın Hira Dağı’nda yükselen ses kurtarabilmiştir. İlahî kelimeyi en ulvi makama yükselten ses bu sestir. Fakat onlar bu sesi dinleyememişlerdir. Bu ses insanlara en temiz ve en doğru dini talim ediyor. Kur’an’ı bir kere dikkatle okursanız onun özelliklerini göstermeye başladığını görürsünüz. ... Devamını Oku »

Mister John Davenport

09 Aralık 2010 Yorum yap

Mister John Davenport, “Hazret-i Muhammed (a.s.m.) ve Kur’an-ı Kerim” ünvanlı eserinde Kur’an-ı Kerim’den bahsederken şu sözleri söylüyor: Kur’an’ın sayısız hususiyetleri içinde bilhassa ikisi fevkalade mühimdir. 1.Zat-ı Kibriya’yı ifade eden âyâtın ahengindeki ulviyettir. Kur’an-ı Kerim, beşerî zaaflardan herhangi birisini Zat-ı Kibriya’ya isnaddan münezzehtir. 2.Kur’an; başından sonuna kadar, gayr-ı beliğ, gayr-ı ahlaki yahut terbiyeye muhalif fikirlerden, cümlelerden ve hikâyelerden tamamen münezzehtir. Hâlbuki ... Devamını Oku »

Carlyle

09 Aralık 2010 Yorum yap

Carlyle şöyle diyor: Kur’an’ı bir kere dikkatle okursanız, onun hususiyetlerini izhara başladığını görürsünüz. Kur’an’ın güzelliği, diğer bütün edebî eserlerin güzelliklerinden kabil-i temyizdir. Kur’an’ın başlıca hususiyetlerinden biri, onun asliyetidir. Benim fikir ve kanaatime göre, Kur’an, serapa samimiyet ve hakkaniyetle doludur. Hazret-i Muhammed (a.s.m.)’in cihana tebliğ ettiği davet hak ve hakikattır. Devamını Oku »

Edward Gibbon

09 Aralık 2010 Yorum yap

İngiltere’nin en meşhur ve en büyük tarihçilerinden Edward Gibbon, “Roma İmparatorluğu’nun gerilemesi ve çöküşü” adlı eserinde şöyle diyor: Ganj Nehri ile Atlas Okyanusu arasındaki memleketler, Kur’an’ı, bir temel kanunlar ve onun hükümlerini de hayatın ruhu olarak tanımışlardır. Kur’an’ın nazarında, kuvvetli bir hükümdarla zavallı bir fakir arasında fark yoktur. Kur’an, bu gibi esaslar üzerinde öyle bir sistemi vücuda getirmiştir ki, dünyada ... Devamını Oku »

Marmaduke Pickthall

09 Aralık 2010 Yorum yap

Kur’an’ın telkin ve Hazret-i Muhammed (a.s.m.)’in tebliğ ettiği esasattan mükemmel bir ahlak mecellesi vücud bulur. Esasat-ı Kur’aniyenin muhtelif memleketlerde insanlığa ettiği iyiliği ve ettikten sonra da Allah’a takarrüp etmek isteyen insanları Cenab-ı Hakk’a raptettiğini inkâr etmek mümkün değildir. Hâlık’ın hukuku ile mahlukun hukuku, ancak Müslümanlık tarafından mükemmel bir surette tarif olunmuştur. Bunu yalnız Müslümanlar değil; Hıristiyanlar da Museviler de itiraf ... Devamını Oku »

Levazaune

09 Aralık 2010 Yorum yap

Yeni keşfiyatın veyahut ilim ve irfanın yardımıyla hallolunan yahut halline uğraşılan mesail arasında bir mesele yoktur ki, İslamiyet’in esasatıyla taarruz etsin. Bizim, Hıristiyanlık’ı kavanin-i tabiiye ile telif için sarf ettiğimiz mesaiye mukabil, Kur’an-ı Kerim ve Kur’an’ın talimiyle kavanin-i tabiiye arasında tam bir ahenk görülmektedir. Kur’an, her hürmete şayan olan eserdir. Devamını Oku »

Müsteşrik Sedio

09 Aralık 2010 Yorum yap

Kur’an, insanlara hukukullahı tanıtmış; mahlukatın Hâlık’tan ne bekleyeceğini, mahlukatın Hâlık’la münasebatını en sarih şekilde öğretmiştir. Kur’an, ahlak ve felsefenin bütün esasatını camidir. Fazilet ve rezilet, hayır ve şer, eşyanın mahiyet-i hakikiyesi, hülasa her mevzu Kur’an’da ifade olunmuştur. Hikmet ve felsefenin esası olan adalet ve müsavatı öğreten ve başkalarına iyilik etmeyi, faziletkâr olmayı talim eden esaslar, bunların hepsi Kur’an’da vardır. Kur’an, ... Devamını Oku »

Dr. Johnson

09 Aralık 2010 Yorum yap

Kur’an şiir midir? Değildir. Fakat onun şiir olup olmadığını tefrik etmek müşkildir. Kur’an şiirden daha yüksek birşeydir. Maamafih Kur’an ne tarihtir, ne tercüme-i hâldir, ne de İsa (a.s.)’nın dağda irat ettiği mev’ize gibi bir mecmua-i eş’ardır. Hatta Kur’an ne Buda’nın telkinatı gibi bir mâba’d e’t-tabiiye yahut mantık kitabı, ne de Eflatun’un herkese irat ettiği nasihatler gibidir. Bu, bir peygamberin sesidir. ...Devamını Oku »

Doktor City Youngest

09 Aralık 2010 Yorum yap

İngilizce-Arapça, Arapça-İngilizce lügatlerin muharriri Doktor City Youngest Kur’an hakkında şu sözleri söylüyor: Kur’an, insanların yed-i istifadesine geçen eserlerin en büyüklerinden biridir. Kur’an’da, büyük bir insanın hayal ve seciyesi, en vazıh şekilde görülmektedir. Carlyle, “Kur’an’ın ulviyeti, onun cihan-şümul hakikatindedir.” dediği zaman, şüphesiz doğru söylemişti. Muhammed (a.s.m.)’in doğruluğu, faaliyeti, hakikatı taharride samimiyeti, sarsılmayan azmi, imanı, kendisini dinlemek istemeyenlere ezelî hakikati dinletmek yolundaki ... Devamını Oku »

Corselle

09 Aralık 2010 Yorum yap

Kur’an Arapça’nın en mükemmel ve pek sağlam bir eseridir. Müslümanların itikadı veçhile bir insan kalemi, bu mucize eseri vücuda getiremez. Kur’an, bizatihi daimî bir mucizedir; hem öyle bir mucize ki, ölüleri diriltmekten daha yüksektir. Bu mukaddes kitabın ta kendisi, menşeinin semavi olduğunu ispata kâfidir. Muhammed (a.s.m.), bu mucizeye dayanarak, bir peygamber olarak tanınmasını istemiştir. Arabistan’ın çıplak ve kısır çöllerini aydınlatan, ... Devamını Oku »

Gaston Care

09 Aralık 2010 Yorum yap

Fransa’nın en maruf müsteşriklerinden Gaston Care, 1913 senesinde Le Figaro Gazetesinde, yeryüzünden Müslümanlık kalkacak olursa, müsalemetin muhafazasına imkân olup olmadığı hakkında makaleler silsilesi yazmış ve o zaman bu makaleler Şark gazeteleri tarafından tercüme olunmuştu. Fransız müsteşriki diyor ki: Yüz milyonlarca insanın dini olan Müslümanlık, bütün sâliklerine nazaran, dünyanın kıvamı olan bir dindir. Bu aklî dinin menbaı ve düsturu olan Kur’ân, ... Devamını Oku »

Ehl-i kitap Muhammed (s.a.v.)’i evlatlarını tanıdıkları gibi tanırlar.

09 Aralık 2010 Yorum yap

Hz. Muhammed (s.a.v.) Allah’ın elçisidir… Ahir zaman nebisidir… İns ve cinne imamdır… Hatem-ül enbiyadır… Ne acayiptir ki, bizler bu sözlerin doğruluğuna semavi kitapları delil yaparken, kitap ehli olan Yahudi ve Hıristiyanlar kendi kitaplarından habersiz olarak Hz. Muhammed (s.a.v.)’i inkâr etmektedirler. Bizler bu eserde İncil’i, Tevrat’ı ve Zebur’u delil yaparak iki kere iki dört eder katiyetinde ispat edeceğiz ki, semavi kitaplar ... Devamını Oku »

İncil’de ismi geçen Faraklit kim?

09 Aralık 2010 Yorum yap

Başlığımızda, İncil’i “muharref” olmak ile vasfetmemizin önemli bir sebebi vardır. Muharref:Tahrif edilmiş ve değiştirilmiş demektir. Bu makamda göstereceğimiz bütün deliller, tahrif edilmiş ve Peygamber Efendimiz’den bahseden delillerin, titiz bir planla yok edilmiş olduğu İncil’den çıkartılmış delillerdir. Bu kadar titiz ve dikkatli tahrif çalışmalarına ve Efendimiz’den haber veren her ayeti kitaplarından çıkarmalarına rağmen yine de ortada büyük bir yekün vardır. Acaba ... Devamını Oku »

Hz. İsa (a.s.)’dan sonra, dünyanın reisi olacak ve hak ve batılı ayıracak zat kim?

09 Aralık 2010 Yorum yap

1- (Yuhanna Bâb 16, ayet 7): “Size gerçeği söylüyorum: Benim gidişim size faydalıdır. Zira ben gitmezsem tesellici size gelmez.” Acaba şu âleme gelen ve insanlara hakiki teselli veren Hz. Muhammed’den başka kim vardır? Evet, odur; fâni insanları ölümün ebedî idamından kurtarıp hakiki teselli veren. 2- (Yuhanna, Bâb 14, Âyet: 30): Hz. İsa dedi:“Artık sizinle konuşmayacağım: Çünkü bu dünyanın reisi geliyor ... Devamını Oku »

Hz. Yahya (a.s.)’nın tanıklığı

09 Aralık 2010 Yorum yap

– (Yuhanna Bâb 1, Ayet 20-21): “Yahya’nın tanıklığı şöyle oldu: Açıkça konuştu, inkâr etmedi: “Ben Mesih değilim.” diye açıkça konuştu. Onlar da kendisine: “Öyleyse sen kimsin? Sen İlyas mısın?” diye sordular: O da “Değilim.” dedi. “Sen o peygamber misin?” dediler. Yahya: “Hayır.” diye cevap verdi… “ Hz. Yahya’ya 3 soru sorulmaktadır ve o, bu 3 soruya da olumsuz cevap verir: ... Devamını Oku »

Hz. İsa (a.s.)’dan sonra gelecek peygamber

09 Aralık 2010 Yorum yap

– (İncil-Matta Bâb 7, ayet 15-20 arası): “Yalancı peygamberlerden sakının. Onlar size koyun postu içinde yaklaşırlar, ama özde yırtıcı kurtlardır… Onları yaşam ürünlerinden tanıyacaksınız. Hiç dikenlerden üzüm, deve dikenlerinden incir toplanır mı? Her iyi ağaç iyi ürün verir. Çürük ağaç ise kötü ürün verir… İyi ağaç kötü ürün vermediği gibi, çürük ağaç da iyi ürün vermez… İyi ürün vermeyen her ağaç ... Devamını Oku »

Köşenin baş taşı kim?

09 Aralık 2010 Yorum yap

Hz. İsa Kudüs’e gelir. Her gün dersler vermeye başlar. Fakat ileri gelenler, kâhinler ve din bilginleri onu yok etmek isterler. İsa (a.s.) onlara: “Eğer bu hakikatlere iman etmezseniz, Allah bunlara inanıp yaşayacak sizden başka bir kavme ihsan edecek…” mesajını verir. Derslerinden birinde aşağıdaki misali ve ardındaki hakikati halka ve kâhinlere şöyle anlatır: Bağ Kiracıları Benzetmesi (Matta Bâb 21, ayet 33-46 ... Devamını Oku »

Seyf ve asa sahibi peygamber

09 Aralık 2010 Yorum yap

İncil’de, geleceği beklenen ve âlemin reisi olarak vasfedilen peygamber hakkında: “Seyf ve asa sahibi” denilmiştir. Seyf, kılıç demektir. Demek, gelecek peygamber cihad ile vazifeli olacaktır. Bu Hz. İsa olamaz; zira o cihad ile vazifelendirilmemiş ve cihad etmemiş bir peygamberdir. “Kılıç sahibi” sadece Hz. Muhammed (s.a.v.) olabilir. Zira Efendimiz ve ümmeti cihad ile vazifelidirler. Ayrıca Efendimiz asa sahibi idi. Asa ile ... Devamını Oku »

Niçin Hz. İsa (a.s.) diğer peygamberlere kıyasla Efendimiz’den daha fazla bahsediyor?

09 Aralık 2010 Yorum yap

Çünkü Hz. Muhammed (s.a.v.), İsa (a.s.)’yı Yahudilerin müthiş iftiralarından, yalanlamalarından ve dinini tahriflerden kurtarmakla beraber, İsa (a.s.)’ı tanımayan Yahudilerin zor ve meşakkatli şeriatına mukabil, kolay ve Hz. İsa’nın şeriatını tamamlayacak bir şeriata sahiptir. İşte onun için çok defa “Âlemin reisi geliyor.” diye müjde vermektedir. Devamını Oku »

İnkârcılar Karşısında Temel Hususiyetiyle Peygamberler

Doç. Dr. Yunus Ekin

Tarihte ne zaman iyi ile kötü birbirine karışsa, insanlar şeytanın ve nefsin iğvasına kapılıp haktan batıla sapsa, kısaca Hak Din'den ve selim fıtrattan uzaklaşsa, Cenab-ı Hak peygamberleri vasıtasıyla onları uyarmış ve dosdoğru yolu göstermiştir. İlk peygamber Hz. Âdem'den son peygamber Hz. Muhammed'e (s.a.s.) kadar binlerce nebi, hakikatin tercümanı ve güzel ahlâkın timsali olmuşlardır. Hâl böyleyken vahy-i ilâhî ile bir kısım insanlar hidayete erip imanda mertebeler kat' ederken, diğer bir grup insanın ise inkârı ve nefreti ziyadeleşmiştir. Şeytanın vesvesesine kulak veren, kötülüğü ahlâk hâline getirmiş dolayısıyla da şeytanlaşmış insanlar, peygamberlerden hep rahatsız olmuşlardır. İnsanları kendi arzu ve iradeleriyle iyilik ve hayırlara sevk eden Hak Din'in tebliğini engellemeye, halkı ondan uzaklaştırmaya, yanıltmaya çalışmış, peygamberlere ve mü'minlere, iftira ve ithamdan öldürmeye kadar her türlü çirkinliği yapmaktan geri durmamışlardır. İnkârı meslek ve hayat felsefesi hâline getirenler, İslâm'ın itikadî esaslarından olduğu gibi amelî düstur ve tezahürlerinden de rahatsız olmuş, insanların dindarlıklarına kuşkuyla bakmışlardır. Bu husus, Kur'ân'da değişik üslûp çeşitleriyle, bazen inşâî, bazen de kıssalarda olduğu gibi ihbarî bir anlatım içersinde anlatılmıştır.

Dünyevî İktidar Peşinde Olma İddiası

Tarih boyunca peygamberlere, dolayısıyla da tüm mü'minlere isnad edilen iddia ve ithamlardan birisi, onların dünyevî iktidar ve hükümranlık peşinde olduklarıdır. Peygamberlerin gönderilişiyle birlikte, mağrur ve bencil bir kitle, İslâm'ın tevhid ve güzel ahlâk merkezli mesajlarından rahatsızlık duymuş, insanların İslâm'a girişini, toplumdaki statüleri, zulüm ve istibdada dayalı iktidarları için tehlike addetmişlerdir. Dünyanın başını döndürdüğü bu inkârcı güruh, bir paranoya ve vicdan kirliliği içinde, peygamberler hakkında (haşâ) onların sıradan insanlar olup dünyevî iktidar peşinde koştukları, maksatlarının irşad değil iktidar olduğu yalanını etrafa yayarak, halkı yanlış bilgilendirmeye, akıllarınca Allah'ın nurunu söndürmeye çalışmışlardır. Ne gariptir ki, enbiyâya ve inananlara yönelik bu hükümranlık, iktidar ve siyasî maksat taşıma iddiası, tarih boyunca halkları zülüm ve zorbalıkla idare eden müstekbirler ve dalkavukları tarafından ileri sürülmüştür (Mevdudî, 2:408). Meselâ kavminin ileri gelenleri, Nuh Peygamber hakkında şöyle demiştir:
"Bu Nuh ancak sizin gibi bir insan, böyleyken size hâkim ve üstün olmak istiyor." (Mü'minûn, 23/24)

Kâfirler, diğer insanları haktan saptırmak maksadıyla, Nuh Peygamberin, dünyevî hükümranlık arzusu ve niyeti içinde olduğunu iddia etmişlerdir. İnkârcı kavmin idareci ve önde gelenlerinin sözlerindeki "sizin gibi" ifadesi de ilginçtir. Bununla nübüvveti, meleklere yahut zengin ve eşraftan olan insanlara nasip olan bir hususiyet olarak görmekte, nübüvveti dünyevî iktidarlara benzeterek Hz. Nuh'un nübüvvetinin arkasında art niyet aramaktadırlar. Hz. Nuh (a.s.), halkın içinde yetişmiş munhterem bir kişi idi. Asla lüks ve debdebenin şımarttığı toplumlardaki mutlu azınlıkla (mütref-müstekbirler) benzerliği yoktu. Allâme Elmalılı merhumun da belirttiği üzere, ehliyet ve hak sahiplerini bu tür şeylerle karalamak, mevki peşinde koşan hırslı ve hasetçi kişilerin değişmeyen âdetlerindendir (Elmalılı, 5:524). Mesele inkârcıların zannettikleri gibi değil, bilâkis, inkârcıların iddiaları onların iç dünyalarını yansıtmakta, inkâr önderleri bu sözleriyle kendi ihtiraslarına ve zaaflarına tercüman olmaktadırlar. Yukarıdaki ithama peygamberâne cevap ise şöyledir: "Ey kavmim, eğer aranızda bulunmam ve Allah'ın âyetlerini hatırlatmam size ağır geliyorsa, bilmiş olun ki ben yalnız Allah'a güvenip dayandım. Şimdi siz, Allah'a ortak koştuğunuz bütün putlarınızı da toplayıp bir karar birliğine varın (varın da, yapmak isteyip yapamadığınız) şeyler içinize dert olmasınâ¦ sonra da bana hiç mühlet vermeden hakkımdaki hükmünüzü uygulayın." (Yûnus, 10/71).
Kur'ân-ı Kerim'de, İslâm'ı tebliğ veya tevhid mücadelesinin anlatıldığı âyetlere bakıldığında, yukarıdaki iddialar daha söylenmeden önce, enbiya-yı izam, kim olduklarını, vazifelerini ve gayelerini, yıllarca aralarında yaşadıkları kavimlerine açıklamışlardır. Sözgelimi Şuara sûresinde tekrarla ve tafsilâtlıca Hz. Nuh, Hud, Salih, Lût, ve Şuayb' ın (aleyhimüsselâm ecmaîn) ağzından enbiyanın vazifesi, gayeleri, ve kim oldukları vurgulanmaktadır. Aslında, iradeleri sağlam, duruşları da yerinde bu insan-ı kâmillerin hemen bütünü hep aynı hedefi takip etmiş, aynı çizgide bir davranış sergilemiş ve aynı değerlere bağlı kalmışlardır. Onların duygu, düşünce ve davranışlarında hep aynı şeyler nümâyan, mesajlarında da aynı dava ve davet birliği göze çarpmaktadır. Ayrı ayrı devir ve ayrı ayrı coğrafyalarda neş'et etmiş olmalarına rağmen, hemen hepsinin de aynı misyonun temsilcileri olduğu açıkça müşahede edilmektedir. Bunların en bariz özellikleri ise, hemen bütün faaliyetlerini Allah'ın rızasına bağlı götürmeleri, mücadelelerinde sadece ve sadece O'nun kudret ve inayetine dayanmaları ve O'nun sıyanetine sığınarak O'nun namına hareket etmeleridir (Yeni Ümit, "Başyazı," sy: 50). Burada ilgili naslardan sadece Hz. Nuh Peygamberle ilgili kısım misal olarak zikredilerek, mevzuya ışık tutulacaktır:
Kardeşleri Nuh onlara şöyle demişti: "Hâlâ inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız? Bilin ki ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. Öyleyse Allah'a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin. Bundan dolayı sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim ücretimi verecek olan, ancak Rabbü'l-âlemîndir." (Şuara, 26/106-109).

Âyette zikredilen hususlar, her nebi ve resûl tarafından ümmetlerine ilk olarak söylenen sözlerdir. Yine bu tavır ve hitap, müstakim ve müstakil bir tavır olarak gerçekleşmektedir. Asla bir itham yahut iddiaya cevap ve reaksiyon şeklinde değildir. Peygamberler, Âlemlerin Rabbi tarafından seçilip, insanları imana ve takvaya davet eden Allah'ın elçileridir. Bu kutsilerin asıl vazifeleri, insanları küfür ve dalâlet karanlıklarından kurtararak imanın aydınlığına çıkarmak, ruhları uyararak gönüllere Hakk'ı duyurmak, eşyanın perde önü ve perde arkasını olduğu gibi göstererek dimağlardaki şüphe ve tereddütleri gidermek, varlığın yüzüne nurlar saçarak onun bir kitap gibi okunmasını, bir meşher gibi temaşa edilmesini sağlamak, bir sanat eseri olarak onu yorumlayıp resmetmek, sonra da çağın idrak ufkuna göre seslendirmek ve bu fâni güzergâhı, bâki âlemlerin bir basamağı, bir köprüsü, bir mezraası, bir pazarı hâline getirmektir. Bu hususların bir bölümünü ifade sadedinde Kur'ân, Efendiler Efendisi'ne: "Bu Kur'ân, Rabbinin izniyle insanları, karanlıklardan nura çıkarman ve o üstün kudret sahibi olan, her icraâtıyla övgüye lâyık bulunan Allah yoluna iletmen için sana indirdiğimiz bir kitaptır." (İbrahim, 14/1) ferman etmekte ve bize peygamberlik misyonunun bir çerçevesini sunmaktadır. Bu konuda Efendimiz yalnız da değildir; Hz. Âdem'den Hz. Musa'ya, O'ndan da Hz. İsa'ya kadar hemen her nebi aynı hizmeti görmüşlerdir. Kur'ân, aynı sûrede mevzuu Hz. Musa'ya bağlayarak şöyle buyurur: "Musa'yı da, 'halkını karanlıklardan aydınlığa çıkar ve onlara Allah'ın önemli günlerini hatırlat' diye âyetlerimizle gönderdik" (İbrahim, 14/5).

Âyette beyan edilen diğer önemli hususlar olarak, Peygamberler rabbanî insanlardır. Halkı kendilerine hizmete değil, sadece ve sadece Yüce Allah'a kulluk edip hiçbir şeyi O'na şirk koşmamaya çağırırlar. Dünyevî gelip geçici şeyleri değil, bâkî olan Yüce Allah'ın rızasını dilerler. Tebliğ vazifesinin karşılığında da ücret ve mükafatlarını ancak Rabbü'l-âlemîn Allah Teâlâ'dan beklerler.

Nitekim Peygamber Efendimiz de diğer resûller gibi Mekkeli müşriklere aynı şekilde seslenmiştir. Yüce Allah, "O, ancak şiddetli bir azaptan önce sizi sakındırmak için gelen bir peygamberdir." (Sebe', 34/46) âyetiyle Resûlullah'ın vazifesini ve maksadını beyan etmesinin akabinde, Elçisine, "De ki: sizden bu hizmetim için hiçbir ücret istemiyorum, ücret sizin olsun. Benim ücretim yalnız Allah'a aittir ve O her şeye şahittir." ifadesiyle hitap ederek, nübüvvetin ulvî ve ilâhî yönüne dikkatlerimizi çekmektedir. Zaten söz konusu emir ve buyrukların hayata aktarılmasının neticesidir ki O, müşriklerin İslâm'ı tebliğden vazgeçmesi karşılığında kendisine sundukları Mekke'nin emirliği, saltanatı, mülkü gibi cazip dünyevi teklifleri hiç düşünmeden reddetmiştir. Amcası Ebû Talib'e, "Ey Amca! Ay'ı bir omuzuma, güneşi de diğer omuzuma koysalar, vallahi ben bu vazifemden vazgeçmem." (İbn Hişam, 1/266) diyerek kâfirlerin beklentilerini boşa çıkarmıştır. Fanî şeylere değer vermeyerek üsve-i hasene olan nuranî ve rabbanî bir hayatı tercih etmiştir. Doğduğu zaman "ümmetî" demiş (Süyutî, 1/80), mahşerde de "ümmetî" diyecektir (Buharî, "Tevhid", 36; Müslim, "İman", 326).
İşte bütün hayatları boyunca Allah'a kulluğu en yüce makam ve O'nun rızasını en yüce maksat edinen peygamberler ve hususiyle Peygamberimiz (s.a.s.), kendini Hakk'a adamış, Allah'a dayanmış, vazife ve sorumlulukları istikametinde arkasına bakmadan yürümüşlerdir. Onlar, nasıl bir kuvvete dayandıklarını ve kimin hesabına hareket ettiklerini çok iyi bilen, hedefinden, yürüdüğü yolun doğruluğundan, bir lâhza olsun yalnız bırakılmadıklarından ve bırakılmayacaklarından emindirler. Bu itibarla da enbiyâ-ı izam, hiç mi hiç fikrî, hissî dağınıklığa düşmez, teşevvüş ve tereddüt yaşamaz; mükellefiyetlerini derin bir şuur ve hassasiyetle yerine getirmeye bakar; sonra da ciddî bir iç huzuruyla neticeyi Allah'tan beklemeye koyulur; koyulur ve şe'n-i rubûbiyet'in gereklerine karışmamaya fevkalâde özen göstererek hareket ve faaliyetlerini sadece ve sadece Hak hoşnutluğuna bağlarlar. O'nun rızasını "olmazsa olmaz" bir esas kabul ederek, bunun dışındaki bütün değerlere karşı kapanırlar. Bir gün gidip yollar bütünüyle sarpa sarınca ve ufuklar kararıp her yanda telâş ve endişe uğultuları duyulunca da, ne yürüdükleri yola kahreder, ne panikler, ne de geriye dönerler. Hak yolunda bulunmak, herkese Hakk'ı anlatıp Hakk'ı duyurmak ve yoldakilere yol âdâbıyla alâkalı rehberlikte bulunmak bir ibadet olduğu gibi, her şeyi Allah'tan beklemek, beklenmesi gereken hususlarda zamanın çıldırtıcılığına karşı dişini sıkıp sabretmek de bir ibadettir. İnsan bazen, daha ilk hamle, ilk hareket ve ilk şahlanışta hemen tevfîke mazhar olur ve aradığını bulur. Bazen de bir ömür boyu küheylân gibi koşar durur da görünürde hiçbir şey elde edemez. Ne var ki o da sonuçta sabrıyla, ikdâmıyla ve niyetiyle kurtulur (Yeni Ümit, "Başyazı", sy. 50).

***f.g
.

Peygambere İman

PEYGAMBERLERE İMAN

مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلّهِ وَمَلئِكَتِه وَرُسُلِه وَجِبْريلَ وَميكَالَ فَاِنَّ اللّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرينَ

Bakara / 98. Kim, Allah'a, meleklerine, peygamberlerine, Cebrail'e ve Mikâil'e düşman olursa bilsin ki Allah da inkârcı kâfirlerin düşmanıdır.

يَااَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا امِنُوا بِاللّهِ وَرَسُولِه وَالْكِتَابِ الَّذى نَزَّلَ عَلى رَسُولِه وَالْكِتَابِ الَّذى اَنْزَلَ مِنْ قَبْلُ وَمَنْ يَكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلئِكَتِه وَكُتُبِه وَرُسُلِه وَالْيَوْمِ الْاخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعيدًا

Nisa / 136. Ey iman edenler! Allah'a, Peygamberine, Peygamberine indirdiği Kitab'a ve daha önce indirdiği kitaba iman (da sebat) ediniz. Kim Allah'ı, meleklerini, kitaplarını, peygamberlerini ve kıyamet gününü inkâr ederse tam manasıyle sapıtmıştır.

لَيْسَ الْبِرَّ اَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلكِنَّ الْبِرَّ مَنْ امَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الْاخِرِ وَالْمَلئِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيّنَ وَاتَى الْمَالَ عَلى حُبِّه ذَوِى الْقُرْبى وَالْيَتَامى وَالْمَسَاكينَ وَابْنَ السَّبيلِ وَالسَّائِلينَ وَفِى الرِّقَابِ وَاَقَامَ الصَّلوةَ وَاتَى الزَّكوةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ اِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرينَ فِى الْبَاْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحينَ الْبَاْسِ اُولئِكَ الَّذينَ صَدَقُوا وَاُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ

Bakara / 177. İyilik, yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz değildir. Asıl iyilik, o kimsenin yaptığıdır ki, Allah'a, ahiret gününe, meleklere, kitaplara, peygamberlere inanır. (Allah'ın rızasını gözeterek) yakınlara, yetimlere, yoksullara, yolda kalmışlara, dilenenlere ve kölelere sevdiği maldan harcar, namaz kılar, zekât verir. Antlaşma yaptığı zaman sözlerini yerine getirir. Sıkıntı, hastalık ve savaş zamanlarında sabreder. İşte doğru olanlar, bu vasıfları taşıyanlardır. Müttakîler ancak onlardır!

اَمْرًا مِنْ عِنْدِنَا اِنَّا كُنَّا مُرْسِلينَ

Duhan / 5.(Yani)katımızdan (verilen her) emir. Çünkü biz, peygamberler göndermekteyiz.

وَمَا اَرْسَلْنَا قَبْلَكَ اِلَّا رِجَالًا نُوحى اِلَيْهِمْ فَسَْلُوا اَهْلَ الذِّكْرِ اِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ

Enbiya /7. Biz, senden önce de, kendilerine vahiy verdiğimiz kişilerden başkasını peygamber olarak göndermedik. Eğer bilmiyorsanız bilenlerden sorunuz.

وَمَاكُنَّا مُعَذِّبينَ حَتّى نَبْعَثَ رَسُولًا

İsra / 15...Biz, bir peygamber göndermedikçe (kimseye) azap edecek değiliz.

HADİS...

* Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "İnsanlar (Kıyamet günü) diriltilecekleri zaman yerden ilk çıkacak olan benim. Onlar (huzur-u ilahiye) geldiklerinde (onlar adına) hatipleri ben olacağım. (Allah'ın rahmetinden) ümidlerini kestiklerinde (rahmet ve mağfireti) onlara ben müjdeliyeceğim. O gün Livâu'l-hamd (şükür sancağı) benim elimde olacak. Ademoğlunun Allah'a en kerim olanı da benim. Bunda fahr yok!"

* Ubey İbnu Ka'b radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Kıyamet günü geldi mi, ben peygamberlerin imamı, hatibi ve (onlar arasında) şefaat (etmeye yetki) sahibi olacağım. Bunda övünme yok."

* Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Bana beş şey verilmiştir ki, bunlar benden önceki peygamberlerden hiçbirine verilmemiştir. - Her peygamber sadece kendi kavmine gönderilmiştir. Ben ise kırmızılara (Acemlere) ve siyahlara (Araplara) da gönderildim. - Bana ganimetler helal kılındı. Halbuki benden öncekilerden kimseye helal değildi. - Yer bana tahâr, pâk ve mescid kılındı. Her kim namaz vaktine girerse, nerede olursa olsun namazını kılar.

- Ben, bir aylık mesafede olan düşmanımın içine düşen bir korku ile yardıma mazhar oldum. - Bana şefaat (etme yetkisi) verildi."

* Hz. Huzeyfe radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "İnsanlara karşı üç şeyle faziletli (üstün) kılındık: - Saflarımız meleklerin safları düzeninde kılındı. - Arzın tamamı bize mescid kılındı. - Toprak bize, su bulamadığımız zaman, tahûr (temiz ve temizleyici) kılındı."

* Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Her peygambere mutlaka insanların inanmakta olageldikleri şeyler cinsinden bir mucize verilmiştir. ama bana verilen (mucize) ise vahiydir ve bunu bana Allah vahyetmiştir. Bu sebeple Kıyamet günü, diğer peygamberlere nazaran etbâı en çok olan peygamberin ben olacağımı ümid ediyorum."

* Yine Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Ademoğlu nesillerinin en temizinden süzüle süzüle gelerek içinde bulunduğum nesilde ortaya çıktım."

* Yine Hz. Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Benimle benden önceki diğer peygamberlerin misali, şu adamın misali gibidir: Adam mükemmel ve güzel bir ev yapmıştır, sadece köşelerinin birinde bir kerpiç yeri boş kalmıştır. Halk evi hayran hayran dolaşmaya başlar ve (o eksikliği görüp): "Bu eksik kerpiç konulmayacak mı?" der. İşte ben bu kerpiçim, ben peygamberlerin sonuncusuyum."

* Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Ben kıyamet günü cennetin kapısına gelip açılmasını isterim. Hâzin (kapıcı melek): "Sen kimsin?" diye seslenir. Ben: "Muhammed'im!" derim. Bunun üzerine: "Sana açıyorum. Senden önce kimseye açmamakla emrolundum!" diyecek!"

* İbnu Mes'ud radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (bir gün) yatsı namazını kıldı. Sonra namazdan çıkınca elimden tuttu. Bathâ-i Mekke'ye kadar gidip orada beni oturttu. (Yere dairevi) bir hat çizip: "Hattından dışarı çıkma! Sana bazı kimseler gelecek, sakın onlara bir şey söyleme. Zira onlar seninle konuşacak değiller!" buyurdu. Sonra dilediği yere çekip gitti. Ben çizgimin içinde otururken bana bir grup insan geldi. Esmer rankleriyle sanki Hindûlara benziyorlardı. (Pek uzun olan) saçları, vücutlarını öylesine örtmüştü ki, ne bir avret yerlerini ne de bir elbiselerini görüyordum. Bana kadar geldiler, ancak çizgiyi geçmediler. Sonra Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm(ın gittiği yere) yürüdüler. Gecenin sonuna doğru Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, ben otururken yanıma geldi ve çizgiden içeri girdi. Dizime dayanıp yattı. Yatınca (ağzından) soludu. Ben oturuyordum. O da dizime dayanmış vaziyette böyle duruyorduk. Derken, üzerinde beyaz elbiseler olan bir grup adam geldi. Güzelliklerinin derecesini Allah bilebilir. Bana kadar yaklaştılar. Bir kısmı Aleyhissalatu vesselam'ın baş tarafına, bir kısmı da ayakları tarafına oturdular. Sonra aralarında konuşarak: "Biz şimdiye kadar bu peygambere verilen gibisinin, bir başkasına verildiğini hiç görmedik. Bunun gözleri kapalı, kalbi uyanık. Ona bir misal verin!" (dediler ve şu temsili anlattılar): "Bir efendi köşk yaptırmış, sonra bir ziyafet verip sofra kurmuş, insanları yiyip içmeye çağırmıştır. İcabet edenler gelip yemeğinden yiyip, suyundan içmiştir. İcabet etmeyenleri de cezalandırmıştır" dediler ve kalktılar. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm da kendine geldi ve:

"Şunların ne dediklerini işittim. Onların kim olduklarını biliyor musun?" dedi. ben: "Allah ve Resûlü bilir!" dedim. "Onlar meleklerdi!" buyurdu ve ilave etti: "Onların getirdikleri temsilin manasını anladın mı?" "Allah ve Resûlü bilir!" dedim. Aleyhissalatu vesselam açıkladı: "Rahmen (olan Rabbimiz) cenneti kurdu. Kullarını ona davet etti. Kim davete icabet ederse cennete girer, kim de icabet etmezse onu cezalandırır."

* Abdullah İbnu Hişam radıyallahu anh anlatıyor: "Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile beraberdik. O sırada, Aleyhissalatu vesselam, Ömer radıyallahu anh'ın elinden tutmuştu. Hz. Ömer: "Ey Allah'ın Resûlü! Sen bana, nefsim hariç herşeyden daha sevgilisin!" dedi. Resûlullah hemen şu cevabı verdi: "Hayır! Nefsimi elinde tutan Zât-ı Zülcelâl'e yemin ederim, ben sana nefsinden de sevgili olmadıkça (imanın eksiktir)!" Hz. Ömer radıyallahu anh: "Şimdi, sen bana nefsimden de sevgilisin!" dedi. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam: "İşte şimdi (kâmil imâna erdin) ey Ömer!" buyurdular."

* Hz. Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Muhammed'in nefsi yed-i kudretinde bulunan Zât-ı Zülcelâl'e yemin olsun ki, sizden birine, beni görmeyeceği bir gün gelecek ki, o gün beni beraberlerinde görmek, ona ehlinden ve malından daha makbul olacak." Resûlullah'ın bu sözünü, Ashab, kendilerine ölümünü haber veriyor diye yorumladılar. Bunun üzerine, ölümüyle kendisini kaybedince getirmiş olduğu bereketleri müşahede ettikleri müddetçe duyacakları, Aleyhissalatu vesselam'a kavuşma temennisini kasdettiğini bildirdi."

* Yine Ebu Hureyre radıyallahu anh hazretleri anlatıyor: "Ey Allah'ın Resûlü! dendi. Sana peygamberlik ne zaman vacib oldu? Şöyle cevap verdi: "Hz. Adem ruhla cesed arasında iken!"

* İbnu Mes'ud radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Sizden hiç kimse yoktur ki ona, biri şeytandan diğeri melekten olmak üzere yanından ayrılmayan "karîn" tevkil edilmemiş olsun!" "Size de mi ey Allah'ın Resûlü!" denildi. "Bana da!" buyurdular. Ancak, Allah ona karşı bana yardım etti de o müslüman oldu. Artık o bana hayırdan başka bir şey emretmiyor!"

* Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: "Bana bir mü'min selam verdi mi, kendisine mukabele etmem için Allah ruhumu bedenime iade eder. Ben de mutlaka selama mukabele ederim."

* Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm'ın Medine'ye girdiği gün, şehirdeki her şeyi aydınlık bürüdü, vefat ettiği günde ise her şey karardı. Defin işinden çıktığımız zaman hepimiz kalplerimizi (vahyin inkıtâı sebebiyle) üzüntülü bulduk."

* İbnu Amr İbni'l-As radıyallahu anhüma anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (Hz. İbrahim'in duası olan): "Ey Rabbim şüphesiz ki o putlar insanlardan pek çoğunu saptırmıştır. Kim bana uyarsa muhakkak ki o bendendir. Kim de emirlerime karşı gelirse, şüphesiz ki sen çok bağışlayıcı, çok merhamet edicisin" (İbrahim 36) mealindeki ayeti ile, Hz. İsa'nın duası olan: "Eğer onlara azab edersen onlar senin kullarındır. Eğer onları bağışlarsan, elbette sen dilediğini yapmaya kadirsin ve sen herşeyi hikmetle yaparsın" (Maide 113) mealindeki ayeti tilavet buyurdu ve ellerini kaldırdı, şöyle yalvardı: "Allahım! Ümmetimi (mağfiret et), ümmetimi (mağfiret et!)" ve ağladı. Allah Teâla Hazretleri: "Ey Cibril, Muhammed'e git! dedi. -Rabbin bildiği halde- niye ağladığını sor!" diye emretti. Cebrail aleyhisselam, O'na gelip niye ağladığını sordu. (Rabb Teâla'ya dönüp Muhammed'in) ne söylediğini -O çok iyi bildiği halde- haber verdi. Bunun üzerine Allah Teâla Hazretleri: "Ey Cebrail! Muhammed'e git ve ona söyle ki: "Biz seni ümmetin hususunda razı edeceğiz, asla kederlendirmeyeceğiz."

TEFSİR...

قُولُوا امَنَّا بِاللّهِ وَمَا اُنْزِلَ اِلَيْنَا وَمَا اُنْزِلَ اِلى اِبْرهيمَ وَاِسْمعيلَ وَاِسْحقَ وَيَعْقُوبَ وَالْاَسْبَاطِ وَمَا اُوتِىَ مُوسى وَعيسى وَمَا

اُوتِىَ النَّبِيُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَانُفَرِّقُ بَيْنَ اَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ

() فَاِنْ امَنُوا بِمِثْلِ مَاامَنْتُمْ بِه فَقَدِ اهْتَدَوْا وَاِنْ تَوَلَّوْا فَاِنَّمَا هُمْ

فى شِقَاقٍ فَسَيَكْفيكَهُمُ اللّهُ وَهُوَ السَّميعُ الْعَليمُ

Bakara / 136-137. "Biz, Allah'a ve bize indirilene; İbrahim, İsmail, İshak, Ya'kub ve esbâta indirilene, Musa ve İsa'ya verilenlerle Rableri tarafından diğer peygamberlere verilenlere, onlardan hiçbiri arasında fark gözetmeksizin inandık ve biz sadece Allah'a teslim olduk" deyin. Eğer onlar da sizin inandığınız gibi inanırlarsa doğru yolu bulmuş olurlar; dönerlerse mutlaka anlaşmazlık içine düşmüş olurlar. Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir, bilendir.

Böyle olmak için şöyle deyiniz: Biz, Allah'a, bize inzal olunana; İbrahim, İsmail, İshak, Yakup ve torunlarına inzal olunana aynı şekilde Musa'ya ve İsa'ya verilmiş olana ve bunlardan başka daha ne kadar peygamber gelmiş ise Rabları tarafından kendilerine verilmiş olana da iman ettik. Bunların hiçbirisinin arasında fark gözetmeyiz. Yahudi ve hıristiyanların yaptığı gibi, bir kısmını tanıyıp, bir kısmını tanımazlık etmeyiz. Böyle söylemek "hepsinin derecesini eşit ve aynı biliriz" demek değildir. "Hiç birini inkar etmeyiz, hepsinin peygamberliğini kabul ederiz, peygamberliklerine iman etme konusunda farklı bir tutum içine girmeyiz." demektir. Şu halde önce Allah'ı, sonra kendi peygamberimizi, daha sonra da onun, peygamberdir diye bize bildirdiği peygamberleri tanırız. Ve biz sadece Allah'a teslim olmuş ve bağımlıyız. İşte İslâm milleti, böylesine geniş ve bütün dinleri içine almış olan en mükemmel bir din ve muhteşem bir ümmettir.

"İnandık deyiniz!" buyurulması, iman konusunda kalb ile tasdikin yanında dil ile ikrarın da gerekliliğini dile getirmektedir. Rivayet olunuyor ki, bu âyet nazil olduğu zaman, Resululah yahudilerle hıristiyanlara, "Allah böyle emretti." diye söylemiş ve bu âyeti okumuştu. Hz. İsa'nın isminin anılmasına gelince, yahudiler, inkar eyleyip, ona küfrettiler. Hıristiyanlar da "İsa diğer peygamberler gibi değildir, o Allah'ın oğludur." dediler. Bunun üzerine şu âyet nazil oldu: Ey müminler, siz onlara söyleyiniz ve şöyle haber veriniz: Eğer yahudiler ve hıristiyanlar sizin iman ettiğiniz gibi iman ederlerse gerçekten ihtida etmiş, doğru yola girmiş, hak yolu tutmuş olurlar, aranızda birlik ve bütünlük sağlanmış olur. Eğer yüz çevirirlerse onlar hakikaten şikak, yani ihtilaf, münakaşa, parçalanma ve didişme içindedirler, bölünüp parçalanmadan kurtulamazlar, sürekli didişir dururlar, böyle olunca da ey Muhammed! Bundan sonra onların şerrine karşı Allah sana kâfidir. Biraz geciktirse bile hiç şüphesiz onların hakkından gelecektir. Ve O Allah Semî'dir, duanızı ve her söylediğinizi işitir; Alîm'dir, gizli niyetlerinize varıncaya kadar her şeyinizi bilir ve ona göre hükmünü icra eder. Hakka ihlas ile sarılmanın hükmü felah (kurtuluş) ve zaferdir. Hakka karşı muhalefet ile direnmenin hükmü de er veya geç helâke uğramaktır.

امَنَ الرَّسُولُ بِمَا اُنْزِلَ اِلَيْهِ مِنْ رَبِّه وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ امَنَ بِاللّهِ وَمَلئِكَتِه وَكُتُبِه وَرُسُلِه لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ اَحَدٍ مِنْ رُسُلِه وَقَالُوا سَمِعْنَا

وَاَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَاِلَيْكَ الْمَصيرُ

Bakara / 285. Peygamber, Rabbi tarafından kendisine indirilene iman etti, müminler de (iman ettiler). Her biri Allah a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine iman ettiler. "Allah'ın peygamberlerinden hiçbiri arasında ayırım yapmayız. İşittik, itaat ettik. Ey Rabbimiz, affına sığındık! Dönüş sanadır" dediler.

NÜZUL SEBEBİ: Rivayet olunduğuna göre, "Siz içinizdekini açığa vursanız da, gizleseniz de" (Bakara, 2/284) âyeti nazil olunca, bu ashaba pek ağır geldi, toplanıp Resulullah'ın huzuruna vardılar, diz çöktüler: "Ey Allah'ın Resulü, namaz, oruç, cihad, sadaka gibi gücümüzün yeteceği amellerle mükellef olduk. Şimdi ise bu âyet indirildi. Halbuki bizim buna gücümüz yetmiyecek." dediler ve "Herbirimiz, kendi gönlünde öyle şeyler konuşur ki, dünyaları verseler bunların kalbinde bulunmasını arzu etmez." diye insanın elinde olmadan içinde bulunan duygu, düşünce, tasarı ve hayallerden söz ettiler. Peygamber (s.a.v.) onlara: "Siz de sizden önceki Kitap ehli gibi, duyduk ve karşı koyduk mu demek istiyorsunuz? 'duyduk ve uyduk, ey Rabbimiz ğufranını dileriz, dönüş ancak sanadır, deyiniz!' buyurdu. Bunu hep birlikte okumaya başladılar, okudukça dilleri alıştı ve gönülleri yatıştı. O zaman âyeti nazil oldu. Böylece Allah'a tazarrû ve niyaz ile yalvarıp yakardıklarından, istiğfar edip Allah'a sığındıklarından dolayı bir süre sonra arkasından {*} âyeti nazil oldu ve güçlerinin yetmiyeceği ve ellerinde olmayan şeylerden hesaba çekilmeyecekleri bildirilerek, endişeleri giderilmiş oldu. Demek ki, Ashab-ı Kiram "Siz içinizdekini açığa vursanız da gizleseniz de Allah onunla sizi hesaba çeker." nazmı celîlinin gizli ve açık yönleriyle bütün ihtimallerini dikkate almışlar ve bu âyetin gerekli kıldığı sorumluluğun akla doğan düşünce ve duyguları da kapsamı içine alma ihtimalinden korkmuşlar ve kendilerince âyetin insan gücünün üstünde bir sorumluluk yüklediğini düşünerek, bunun böyle olmaması gerektiğine hükmedip Hz. Peygamberden, her ihtimale karşı bu hükmü yorumlayacak bir açıklama aramışlardı. Buna karşı her şeyden önce kayıtsız şartsız itaat, istiğfar ve yalvarma ile emrolununca derhal itaat gösterdiler. İçlerinde kaçınılmaz olarak mevcut bulunan endişe ve korkuya rağmen, ilâhî sorumluluğa ve Hz. Peygamber'in emrine boyun eğdiler ve hiç itiraz etmeden olduğu gibi kabul ettiler.

Allah Teâlâ da evvela bunların kâmil imanlarını, bu söz dinlemelerini ve emre uymalarını, alçak gönülle yakarmalarını, "Rabbena, Rabbena" diye yalvarmalarını ve yalnızca kendisine sığınmalarını övgüyle dile getiriyor. Onları medh ü sena ederek bu şekilde dua etmeye devam etmelerini teşvik ediyor ve destekliyor. Ayrıca bir müddet sonra lütuf ve merhametini açığa vurup, {*} "Allah hiç kimseye gücünün yetmeyeceği yükü yüklemez." şeklinde iltifatta bulunuyor. İstek ve ihtiyaçlarına uygun olarak hüküm göndermiş ve ızdıraplarına sebep olan hayal ve hatıra sorumluluğundan doğan endişeyi gidermiştir ki, işte itaatın ve Allah'a sığınmanın ürünü daima böyledir. İtaat vesvese ve endişeyi yok eder. Hasan ve Mücahid ile İbnü Sirin'den, bir rivayette de İbnü Abbas'dan naklen anlatıldığına göre, den itibaren bu son iki âyet, Cibrîl vasıtasıyla nazil olmamış, Resulullah bunları Mirac gecesinde vasıtasız olarak işitmiştir. Bundan dolayı Bakara Sûresi Medine devrinde nazil olmuştur, ancak o takdirde bu iki âyet müstesna olarak daha önce nazil olmuş demektir. Bununla beraber bir başka rivayette İbnü Abbas, İbnü Cübeyr, Dahhak ve Ata: "Bunlar da Medine'de Cibrîl ile nazil oldu." demişlerdir. Gelelim mânâsına:

O Peygamber, yani bu indirilmiş kitabın tebliğiyle görevli olan peygamber, o özel muhatap, yukarıda "kulumuz" (Bakara, 2/23), "Muhakkak ki sen peygamberlerdensin", (Bakara, 2/252), "Peygamberlerin bazısını yüksek derecelere erdirmiştir." (Bakara, 2/253) özellikleriyle bilinen o muhteşem peygamber Muhammed Mustafa (s.a.v.), Rabbinden kendisine indirilmiş olanın hepsine iman etti, peygamberliğini şüphe ile değil, bu iman ve bu yakîn ile yaptı. Rabbinden gelene hem kendisi inandı hem de onun ümmeti olan ve yukarıda genel özellikleri açıklanan o müminler. Onların hepsi, Allah'a ve Allah'ın meleklerine, kitaplarına -yahut kitabına-, peygamberlerine, onlar da Allah'ın peygamberleri olmalarından ötürü, inandılar, iman getirdiler. "Allah'a, bize indirilene ve bizden önce indirilene... inandık, deyiniz" (Bakara, 2/136) gibi emirlere uyarak biz Allah'ın peygamberlerinden hiç birisinin arasını ayırmayız.

Birinin peygamberliğini kabul ve tasdik edip, bir diğerini inkâr ederek aralarında fark gözetmeyiz, hepsini kendi derecelerine göre peygamber olarak tanırız. "İşte bunlar peygamberlerdir, bir kısmını bir kısmına üstün kıldık." İşte böyle iman ettiler ve bu iman ile dediler ki: dinledik ve itaat ettik, Hak'tan gelene kulak verdik, iyice dinledik ve anladık; kerhen değil tav'an, kendi rızamızla, seve seve söz tuttuk, emre uyduk. Ğufranını (affını) niyaz ederiz ey Rabbimiz! Ne kadar itaat edersek edelim yine de kusurumuz çok. Hele nefse doğan, içe dolan duygu ve düşüncelerden kurtuluş yok. Akibet varılacak yer, son durak ancak sensin. Senden geldiğimiz gibi, dönüp dolaşıp yine sana geleceğiz. Ölüm, ahiret, yeniden diriliş, bunların hepsi hak ve gerçektir ya Rabbi! Öldükten sonra dönüp sana varılacak, sana hesap verilecek, sen de dilediğine mağfiret ihsan edip, dilediğine azap edeceksin; işte biz şimdiden sana sığınıyoruz ve senin bağışlamanı diliyoruz.[1]

PIRLANTA SERİSİ...

TEVRAT ve İNCİL PEYGAMBERİMİZİN NÜBÜVVETİNE DELİLDİR

Geçmiş peygamberlerle birlikte, geçmiş mukaddes kitaplardan Tevrat ve İncil, Hâtem-i Enbiyâ’nın peygamberliğine birer delil ve şâhiddir. Tahrif edilmiş olmalarına rağmen, Hüseyin Cisrî gibi allâmeler, elimizdeki Tevrat ve İncil nüshalarında, bu mevzû ile alâkalı pek çok işaretler bulmuşlardır. Bunlardan sadece dört tanesini vermekle iktifâ edeceğiz:

1. “Onlar için kardeşleri arasından, senin gibi bir peygamber çıkaracağım ve sözlerimi onun ağzına koyacağım” (Kitab-ı Mukaddes, Tesniye Bâbı, âyet: 18).

“Gerçek, Mûsa demiştir: “Rab size kardeşleriniz arasından benim gibi bir peygamber çıkaracak, her ne söylerse onu dinleyeceksiniz. Ve bütün peygamberler, Semuel (İsmail) ve sıra ile gelenler, hep söylenen bu günleri ilân ettiler” (Rasullerin İşleri, Bâb: 3, âyet: 22).

“... ve Rabbin... Mûsa gibi bir peygamber daha İsrail’de çıkarmadı.” (Tesniye, Bâb: 34, âyet: 12).

Kitab-ı Mukaddes’in Ahd-i Atik (Tevrat) ve Ahd-i Cedid (İncil) bölümlerinden alınan yukarıdaki âyetlerde:

a) Hz. İbrahim’in oğlu Hz. İshak’ın soyundan gelen İsrail Oğulları’na Hz. Mûsa’nın “kardeşleriniz” şeklindeki hitabı, Hz. İshak’ın kardeşi Hz. İsmail’in soyuna, yani İsmail Oğulları’na işarettir. İsmail Oğulları’ndan gelecek olan peygamber ise ancak Hz. Muhammed (sav) olabilir; çünkü İsmail soyundan yalnızca Efendimiz (sav) gelmiştir. Hz. Yûşa ve Hz. İsa, Hz. İsmail’den değil, İsrail Oğulları’ndandır.

b) Hz. Mûsa, “benim gibi” sözüyle Peygamberimiz’i kasdetmektedir; çünkü, cihad, getirdiği kanun ve hükümler, koyduğu cezalar, cemaati arasında sözünün dinlenir olması.. gibi yirmi kadar hususta Hz. Mûsa’ya benzeyen, Hz. Yûşa ve İsa değil, Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav)’dir.

c) Hz. Mûsa gibi bir nebînin İsrail Oğulları’ndan bir daha çıkmayacağı açıkça ifade olunmaktadır.

d) “Sözlerimi ağzına koyacağım” ifadesi, Efendimiz’in ümmî olup, okuma-yazması bulunmadığı halde Allah’ın Kelâmı’nı kolayca hıfzedip insanlara okuyacağına işarettir.

2. “Rab, Sina’dan geldi ve onlara Sâir’den doğdu; Paran dağlarında parladı ve mukaddeslerin onbinleri içinden geldi. Onlar için sağında ateşli ferman vardı” (Tesniye, Bab: 33, âyet: 2).

a) “Sina’dan gelme”, Hz. Mûsa’ya Tûr-ı Sîna’da ilâhî hükümlerin verilmesini; “Sâir’den doğma”, Hz. İsa’ya İncil’in verilmesini ve “Paran dağlarında parlama” ise, Efendimiz’in Mekke’de çıkacağını ifade eder. Paran, Arapça okunuşuyla Faran, Mekke’nin eski isimlerinden olduğu gibi, Kitab-ı Mukaddes’in Tekvin Bölümünde de Hz. İsmail’in Paran çölünde oturduğu anlatılmaktadır (Bâb: 21, âyet: 21).

b) İçinden gelindiği belirtilen mukaddeslerle, Peygamberimiz’in her türlü ayıptan uzak bulunan Âli’ne, Ehl-i Beyt’ine ve Ashâbı’na işaret olunmaktadır.

c) “Sağda ateşli ferman”, İslâm Dini’nde Cihad’a işarettir.

3. “Taş, köşenin başı oldu... ve o, gözlerimizde şaşılacak iştir... Allah’ın melekûtu sizden alınacak ve O’nun meyvelerini yetiştirecek bir millete verilecek ve bu taşın üzerine düşen parçalanacak; o da kimin üzerine düşerse onu toz gibi dağıtacaktır” (Matta, Bâb: 21, âyet: 42).

a) Yukarıdaki âyette geçen “köşe taşı” Hz. İsa (as) olamaz; çünkü, Hz. İsa ve getirdikleri altında parçalanma, toz gibi olma meydana gelmemiş, bu Peygamberimiz’le olmuştur. Zâten, hükmeden Hz. İsa değil, Efendimiz (sav)’di; hükmetmek için gelmediğini söyleyen de bizzat Hz. İsa (as)’nın kendisidir. (Yuhanna, Bâb: 12, âyet: 47).

b) Buharî ve Müslîm’in rivâyetlerinde, Peygamberimiz (sav), kendisinin Peygamberlik binasının köşe taşı olduğunu bizzat ifade etmekte ve dolayısıyle köşe taşı konmakla, yani Peygamberimiz (sav)’le Peygamberlik tamamlanmış olmaktadır.

4. “Rab, size başka bir Faraklit verecektir; ta ki, daima sizinle beraber olsun” (Yuhanna, Bâb: 14, âyet: 15).

“... O, size herşeyi öğretecek ve size söylediğim herşeyi hatırınıza getirecektir.” (Yuhanna, bab: 14, ayet: 26).

“... Benim için o şehâdet edecektir...” (Yuhanna, Bâb: 15, âyet: 26).

“... gitmezsem, Faraklit gelmez... ve O geldiği zaman günah, salâh ve hüküm için dünyayı ilzâm edecektir” (Yuhanna, Bâb: 15, âyet: 7-8).

Yukardaki âyetlerde Faraklit olarak geçen kelimenin aslı Yunanca’da ‘Piriklitos’ olup, Arapça ‘Ahmed’ kelimesinin karşılığıdır. ‘Ahmed’, Efendimiz (sav)’in ismi olduğu gibi, Kur’ân-ı Kerim’de de O’nun İncil’de ‘Ahmed’ olarak geçtiği açıkça ifade edilir. Ve, burada sayılan bütün vasıflar sadece Efendimiz (sav)’de vardır. Kaldı ki, Efendimiz (sav)’in geleceğini ve vasıflarını açıkça anlatan pek çok İncil bugün elimizde mevcud değildir.

PEYGAMBERİMİZİN RİSÂLETİNDEN ÖNCEKİ HAYATI DA O’NUN PEYGAMBERLİĞİNE DELİLDİR

1. Dünyaya teşrifi esnasında meydana gelen olağanüstü hâdiseler, çocukluk devresinde yakınlarının müşahedeleri ve gençliğinde firâset sahiplerinin kendisinde sezdikleri ma’nâlar, O’nun gelecekte büyük bir vazife altına gireceğinin anlamlı ifadelerinden başka bir şey değildi...

2. Peygamberliğine kadar olan devrede daima zulme ve haksızlığa karşı çıkmış ve “Hılfü’l-Füdûl” gibi haksızlığa uğrayanları koruma cemiyetine bil-fiil girip, mazlumların, mağdurların yanında yerini almıştı...

3. İhtişamlı ve saltanatlı bir 40 yıl yaşamayıp, tâ küçük yaşta yetim ve öksüz kalmış, dedesi ve amcasının himayesinde büyümüştü.. şahsı, malı ve taraftarları açısından öyle çok güçlü de değildi.

4. Çevresinde fuhuş adına bütün olup bitenlere rağmen, peygamberliğine kadar olan bu devrede iffet, namus ve hayasına toz bile kondurmamıştı. İki defa düğüne giderken yolda uyuyup kaldığını bizzat kendisi ifade buyurmaktadır. Garîze-i beşeriyenin en güçlü olduğu 25 yaşında, dul, çocuklu ve 40 yaşındaki Hatice Validemiz’le izdivaçları hengâmında buram buram terlediği ve gelinlik kız gibi kızardığı nakledilir. Sefere çıkışta “kızımı, namusumu kime teslim edeyim” diye düşünenlerin hemen ilk akıllarına gelen de bu iffet ve namus âbidesi genç olmalıydı!

5. Peygamberlik öncesi dönemde bir defa olsun yalanına, hıyânetine ve sözünden döndüğüne şâhit olunmamıştır. Bu mevzûda, düşmanları dâhil, hiç kimse herhangi bir misâl gösterememektedir. Kaldı ki en azılı hasımları bile O’na ‘Muhammed’ül-Emîn’ diyorlardı. Kâbe tamiratında Hacerü’l Esved’i yerine koyma şerefi uğrunda kabileler arasında çıkan anlaşmazlıkta hakem tayin edilmiş ve bu mukaddes taşı yere serdiği ridâsının üzerine koyup, birer ucundan kabile reislerine tutturarak kendi eliyle yerine koymuş ve bu müşkil mes’eleyi halletmişti....

PEYGAMBERİMİZİN DÜŞMANLARI BİLE O’NUN SIDKINA ŞÂHİTTİRLER

1. Kırk yaşına kadar kendisine “Muhammed’ül-Emîn” diyen ve emanetlerini teslim eden düşmanlarının O’nu, Peygamberlikle ortaya çıktığında red ve inkâr etmeleri, kendileri adına tenâkuzdan başka bir şey değildir. Kendilerini akıllı, kültürlü ve mütefekkir gören bu insanlar, böylece tam kırk yıl aldatılıp uyutulduklarını kabul etmiş olmuyorlar mı? Öyleyse, inkârlarında başka bir maksat vardı; çünkü değişen ve dönen Peygamber değil, döneklik yapıp, Güneş’e göz yuman bizzat onların kendileriydi....

PEYGAMBERİMİZİN RİSÂLETİNİ İLÂNINDAN SONRAKİ HAYATI DA O’NUN PEYGAMBERLİĞİNİN VE DA’VÂSINDAKİ DOĞRULUĞUNUN BİR BAŞKA ŞÂHİDİDİR

1. Büyük ideal ve yüksek düşüncelerle içi sürekli kaynayıp duran bir insanın, fikirlerini açığa vurmaması, düşünce ve da’vâsı paralelinde taraftar toplamaktan uzak kalması düşünülemez.

Biz basit bir fikir ve düşüncemizi bile içimizde tutamayıp, tanıdığımıza-tanımadığımıza intikâl ettirmeğe çalışırız. İnsan, düşünce ve da’vâsını en canlı ve heyecanlı olduğu gençlik yıllarında yaymaya çalışır. 15-20 yaşlarındaki binlerce, onbinlerce gencin nice bâtıl fikirleri neşretmek için ellerinde bildirilerle gösterilerde ve kanlı hâdiselerde nasıl mücâdele ettiklerine bütün dünya tarihi şahiddir. Oysa, Nebîler Sultanı (sav) da’vâsını tebliğe 40 yaşında başlamıştır: Demek ki, O, bir emir altında hareket ediyor ve kendisine emredileni yapıyordu...

2. Bir insanın, çeşitli muvaffakiyetler, zaferler, malî imkânlar ve makamlar elde ettikten sonra hiç değişmemesi, onun yüce ve yüksek ahlâkını, doğruluk derecesini gösterir. İşte, O’nun Peygamberlikten önceki ve sonraki güneş gibi parlak ve apaçık hayatı! Evet O’nun en büyük zaferler ve fetihlerden sonra bile bakışının bulanmaması, başının dönmemesi fonksiyon ve vazifesini başladığı gibi bitirmesi peygamberliğinin delili değil de ya nedir?

PEYGAMBERİMİZİN ZÂTI DA DOĞRULUĞUNA VE NÜBÜVVETİNE ŞEHÂDET EDER

1. Sîmâ, anlayan ve görebilen için rûhun aynası ve iç âlemin tanıtıcı satırlarını yansıtan bir kitap hükmündedir. Peygamberimizin hakikat gamzeden nurlu sîmâsını gören yahudi âlimlerinden Abdullah bin Selâm, daha ilk görüşünde “Bu sîmâda yalan yoktur” diyerek îmân etmişti.

2. Muhâl-farz, o Zât’ın söz ve davranışlarında yalan ve yapmacıklık olsaydı, gerek peygamberlik öncesi, gerekse peygamberliği döneminde mutlaka bir açık verecek, gaf ve falso yapacak ve neticede, fırsat kollayıp duran hasımları da, bunu cihâna ilân ederek hiç kılıca sarılma lüzumu duymadan emellerine ulaşacaklardı.

3. Bir şeyin sun’isi, taklit ve yanlışı, hiç bir zaman hakikî ve fıtrî olanı gibi değildir. Gözü doğuştan sürmeli olanla, sonradan boyalı olan birbirinden farklıdır. Sinek tavus kuşunu, ateş böceği güneşi, çoban vâliyi veya ilim adamını ne kadar temsil ve taklit edebilir? Hele Peygamberlik gibi bir mevzûda taklit ve yalanın asla yeri olamaz.

4. İnsanın, yaratılış icâbı, önemsiz bir konuda küçük bir topluluk içinde, o topluluğa muhalefetle küçücük bir yalanı bile söylemesi imkânsız denecek kadar zordur. Buna karşılık, O Zât (sav), Peygamberlik gibi çok büyük bir da’vâ adına, kendine hasım büyük bir cemaat içinde, çok önemli şeyleri tam bir emniyetle, telaşsız söyleyebiliyorsa, bunda hile ve yalan olacağı düşünülebilir mi?

5. Hele bu Zât ümmî ise, okuma-yazma bilmiyorsa ve karşısında da zekî, kültürlü, söz söylemesini bilen, şiir ve belâgatta seviyeli bir cemaat bulunuyorsa, böyle bir durumda o Zât’ın söz ve davranışlarını pervasızca sergilemesi ve çok uzun zaman yalanlanmadan bunu sürdürmesi nasıl mümkün olabilir ki..?

6. İnsan, ortaya attığı herhangi bir düşünce, tez ve fikrine karşı medenîce fikir münazarası şeklinde mukabelede bulunulduğunu görse, yalan-yanlış da olsa, fikirlerini müdafaaya devam edebilir. Fakat, bir insanın tek başına, her an ayrı bir ölüm tehdidi karşısında sabredip direnmesi; hele hele rûhunu, kalbini ve şahsiyetini örseleyici, alaya alınma, yüzüne tükürülme ve hakaretlere maruz kalma gibi hâdiseler karşısında bile, da’vâsından dönmemesi ve asla ümitsizliğe düşmemesi O’nun doğruluğuna şaşmaz bir delildir.

7. Bugün pek çok insan görürsünüz ki; sözgelimi sıcak günlerde oruç tutamadığı için ma’zûr görülsün ister. Şimdi o asra gidin; üstten güneşin, alttan taşlık ve kumluk çölün, içten çile, ızdırab ve binbir ölümün sıcaklığını göz önüne getirin; sonra da, hayatında meyvelerini göremeyeceği -haşa!- bir yalan uğruna, kişinin ortaya atılıp, onca eziyet ve işkencelere katlanmasının; hurma dallarından yapılma yatakta yatıp, günlerce karnına taş bağlayacak derecede aç kalmasının ve hayatının büyük bir bölümünü savaş meydanlarında geçirmesinin mümkün olup olamayacağını düşünün..!

8. Önemli olan bir da’vâ ile ortaya çıkmak değildir; önemli olan getirdiği prensipleri bizzat tatbik edip, da’vâsına mükemmel bir nümûne olabilmektir. Tarihte, büyük diye tanınan nice sistem koyucu ve kanun vaz’ ediciler vardır ki, söylediklerini yaşamadıklarından dolayı hüsn ü kabul görmemiş, da’vâ ve sistemlerini sürekli kılamamış ve samimî, heptenci ve sâdık taraftarlar bulamamışlardır. “Namaz kılın” diyen O Zât’ın kıldığı namazlara, “zekat verin” diyen O Zât’ın infâk ettiği mallara, “oruç tutun” diyen O Zât’ın tuttuğu oruçlara ve haramlara karşı çıkan O Zât’ın haram karşısındaki tavrına bakın!..

9. İnsan, bedenen 18 yaşına kadar gelişir; huy, karakter ve ahlâkının mayalanması ise çok küçük yaşlarda başlar; rüşde ermekle gelişir, gençlik devresinde kökleşir ve 30’undan sonra âdeta meleke haline gelir ve sabitleşir. 40 yaşından sonra, geniş çapta bir kafa-kalp ameliyatı geçirmeden ahlâk ve karakter değiştirmek, cild değiştirme kadar müşkil bir mes’eledir. Şimdi, iki cihân güneşi Efendimiz (sav)’e bakalım: O’nu, 40 yaşına kadar emin, namuslu ve iffetli olarak yaşamış, doğruluğunu herkese kabul ettirmiş olarak görürüz. Eğer yaratılışında -haşa!- kötü bir huy, bir karakter taşımış olsaydı, bu, gençlik tesiriyle ortaya çıkacaktı. 40 yaşına kadar râsıh ve ayrılmaz hâle gelmiş alışkanlıkların, birden 40 yaşında bıçakla kesilmiş gibi değişmesi mümkün değildir. Şimdi 40 yaşına kadar hiç yalan söylemeyen bir kişinin, 40 yaşında birden yalan söylemeğe başlaması düşünülebilir mi?

10. Yalancı, sahtekâr ve gayr-ı ciddî bir insanın, bırakın uğruna seve seve varını-yoğunu ve hayatını fedâ edecek arkadaşlara sahip olması, şöyle oturup sohbet edeceği dürüst ve güzel ahlâklı bir arkadaş bulması bile oldukça zordur. Şimdi siz bir de, O Zât’ın çevresinde, onca gailelere rağmen bir araya gelmiş Sahâbe’ye, sonra Tabiîn’e, sonra da asırlar boyu O Kâmet-i bâlâya gönül vermiş binlerce, milyonlarca evliyâ, asfiyâ ve mürşîdlere, ilmin her dalında mütehassıs âlimlere ve bu devasa insanların çevresinde kümelenmiş milyonlarca aydınlık ruhlara bakınız! Acaba, bunca insanın, hilâf-ı vâki’ birşey etrafında bir araya gelmeleri mümkün müdür..?

11. Eğer bu Zât -haşa- peygamber değilse, başka hiçbir peygamberin peygamberliğiyle alâkalı söylenecek pek fazla birşey olamaz. Zira, bütün peygamberân-ı izâmın sundukları mesaj, gösterdikleri mu’cîze ve bıraktıkları iz, kâinatın Efendisiyle kıyas edilemiyecek kadar küçüktür.

12. Evet, O’ndan başka birinin O’nun da’vâsı ve husûsiyetleriyle ortaya çıkması mümkün değildir; çünkü, bize bu meydan okumayı öğreten de bizzat Allah’tır. “Eğer kulumuza indirdiğimizden herhangi bir şüpheye düşüyorsanız, haydi onun benzeri bir sûre getirin...” (Bakara, 2/23) şeklindeki meydan okumasına on dört asırdır henüz bir karşılık gelmiş değildir.

13. Ve nihâyet, insanlara karşı yalan söylemeyen bir Zât, nasıl olur da Allah’a karşı yalan söyler? Nasıl olur da, kendi sözlerini Allah’ın kelâmı olarak gösterebilir?

PEYGAMBERİMİZİN EŞSİZ AHLÂKI DA NÜBÜVVETİNE VE DOĞRULUĞUNA ŞÂHİDDİR

1. Güzel ahlâk çekirdekler halinde insanın fıtratına dercedilmiştir. Saf fıtratın tezâhürü, temiz yaratılışın gün yüzüne çıkması ve rûhun dış aynada yansıması demek olan güzel ahlâka sahip bulunmanın en önde gelen şartlarından biri, belki birincisi terbiye ve telkindir. Evet, güzel ahlâk kendine has ortamda beslenir râsih hâle gelir.

Şimdi, Peygamber Efendimiz (sav)’in nübüvvetinden önceki ve sonraki devrelerine bakalım: En güzel ve yüksek ahlâkı O’na kim telkin etmiş ve bu mükemmel terbiye ile O’nu kim yetiştirmiştir? Annesi, babası diyemeyiz, çünkü onları çok küçükken kaybetmiştir. Dede ve amcalarının ise, içinde bulundukları toplumda O’na böyle bir ahlâk kazandırmaları hiç mi hiç mümkün görünmemektedir. Peki, kimdir öyleyse O Zât’ın mürebbîsi? Cevabını, kendi beyânıyla verelim: “Eddebenî Rabbî, fe-ahsene te’dîbî!” “-Beni Rabbim terbiye etti ve ne güzel terbiye etti!”...

PEYGAMBER EFENDİMİZ’İN HER ALANDAKİ İNKILÂPLARI NÜBÜVVETİNİN DELİLLERİDİR

1. “Yeryüzünde en mühim, en lüzumlu, en zor ve en faydalı meslek hangisidir?” sorusuna verilecek cevap acaba ne olabilir? İdarecilik midir bu dört husûsiyeti kendinde bulunduran meslek, yoksa siyaset midir; veya hâkimlik, savcılık, avukatlık, ya da askerlik veya polislik midir? Çiftçilik, işçilik, esnaflık ya da, öğretmenlik, ilim adamlığı, mürşidlik veya hocalık mıdır..? Bu soruyu hangi meslek sahibine sorsanız, hepsi de size mesleğinin lüzumundan, faydasından, zorluğundan ve öneminden bahsedecektir. Evet, mutlaka her mesleğin kendine göre faydası, önemi, zorluğu ve lüzumu vardır; fakat, her bir meslek ve çalışma sahasının esası ve temeli hiç şüphesiz insan unsuru yani ferdin yetiştirilmesi ve yararlı hâle getirilmesidir.

2. İçtimaînin temel rüknü olan “müstesna insanı” yetiştirmek için, her şeyden önce yetiştiricinin müstesna, mükemmel bir ahlâk ve kabiliyete sahip olması gerekir. Bundan başka, yetiştirici, ele aldığı ferdin yaratılış kanunlarını, fıtratını, psikolojik yanını, ruhî yapısını, istidat ve kabiliyetlerini, kültür ve anlayış durumunu, his dünyasını, duygularını, kafa ve düşünce husûsiyetini, meyil ve ümniyelerini, za’f ve zayıf taraflarını, sosyal mevkiini ve bütün bunlardan daha önemli olarak da istikbâlde kazanacağı husûsiyetleri, muvaffak ve verimli olabileceği sahaları, kısaca bütün yönleriyle insanı bir kitap gibi okumak ve anlamak mevkiindedir. Sonra, bu tanıma ve tahlil de kâfi değildir. Muhatabların her birinin bütün bu yanlarını hem de karıştırmadan, unutmadan, zaman ve zemininde, muhataba ve durumuna göre en isabetli kararı vermek, gerekeni söylemek ve en uygun davranışta bulunmak, doğacak neticeleri hesaba katarak kararlar verip fertleri yönlendirmek de oldukça önemlidir. Bundan da öte, tek tek her ferdi en iyi biçimde tanıdıktan ve her birine münasip davranış ve konuşma tarzını seçip tesbit ettikten sonra, her bir fertte mevcud kötü ahlâk ve alışkanlıkları, en olumlu usûllerle izâle etmek, yan etkilerini ve doğabilecek reaksiyonları hesaba katarak her ferdi kafa ve kalb ameliyatından geçirip, her türlü habis ur ve mikroplardan temizlemek ve bütün bunlardan sonra, aşağılardan çekip aldığı talebesini, yukarılara yükseltmek için, grafik çizgisini sürekli müsbet istikamette seyrettirecek tarzda, en ulvî, en yüce huylarla bezeyip, tefrite, yani karşı aşırı uca terketmemek; tıpkı çiftçinin zararlı otlardan temizlediği tarlasına en verimli tohumları saçıp, yeterli ısı ve ışıkla bu tohumlara sümbül açtırması gibi, o insanın görülüp gözetilmesi de hayatî ehemmiyeti hâiz bir başka husustur...

10. Bir mektepte muallim veya bir müessese başında idarecisiniz. Talebelerinizin veya idareniz altındaki kimselerin gönüllerine girmek, mesajınızı onların kafalarına, kalblerine nakşetmek, bu uğurda her türlü zorluğa katlanmak, her çeşit hakarete, maddî-ma’nevî zarar ve tehlikelere sabırla göğüs germek niyetindesiniz. Şimdi, kendinizi, kalbinizi ve hislerinizi şöyle bir yoklayın:

Muhataplarınız,

Yanınızdan geçerken yüzünüze bir tükrük atsalar,

Siz secdedeyken başınıza işkembe geçirseler,

Zaman zaman tokat aşketseler,

Yollarınıza dikenler koyup, taşlar dökseler,

Köşe başlarında ellerinde kamalar sizi bekleseler,

Halkın içinde sizinle alay edip, küçük düşürseler,

Ailenize en büyük iftirayı etseler,

En yakınlarınızı paramparça doğrayıp, ciğerlerini çiğneseler,

Defalarca üzerinize asker gönderip, arkadaşlarınızı öldürseler ve sizi değişik yerlerinizden yaralasalar,

Sizi öz yurdunuzdan çıkmaya mecbur etseler... Acaba ne yaparsınız? Dayanıp, sabır ve tahammül gösterebilir misiniz? En ufak bir tereddüde düşmeden yolunuza devam edebilir misiniz? Af ve müsamaha ile karşılık verip, muhabbet, şefkat ve merhametinizi sürdürebilir misiniz? “Ya Rabb, bilmiyorlar, onları afv ve hidayet et” diye duâda bulunabilir misiniz? Hatta gökleri ve cenneti seyran edip, en büyük ni’metleri tattıktan sonra yine onların arasına dönebilir misiniz? Evet, her türlü hakaret ve işkencelere karşı hiç sarsılmayan ve hiç eksilmeyen o merhamet, muhabbet, şefkat ve müsamahasıyla en vahşi insanları, örnek insanlar haline getiren O Zât (sav)’ın Peygamberliğini kabul etmemek bin defa körlük ve sağırlıktır.

Hz. PEYGAMBER’İN GEÇMİŞLE ALÂKALI HABERLERİ NÜBÜVVETİNİN VE RİSÂLETİNİN DELİLLERİDİR

1. Tarih, bir ilim dalıdır. İlk bakışta çok kolay gibi gelse de ona daha derin ve köklü bakıldığında ne kadar zor ve müşkil bir ilim dalı olduğu anlaşılacaktır. Çünkü, tarih lâboratuvarlarda tecrübe edilemez; tecrübî ilimler gibi çabuk neticeye gidilemez. Geçmiş hâdiseleri, târihî vak’âları ve o vak’âların kahramanlarını yeniden sahneye çıkarıp film seyrediyor gibi seyretmemiz mümkün değildir. Bu sebeple, tarih hakkında bildiklerimiz, bir bakıma dökümanların ortaya koyduğu ve kitapların anlattıklarından ibarettir. Ayrıca, kişileri değerlendirmek sadece hâdiselere veya görgü şâhidlerinin sözlerine bağlı bulunduğundan gerçek niyetler ve maksatlar saklanabilmektedir.

Bir tiyatro düşünün: Sahnede oyuncular, sahne gerisinde yapımcı rejisör, senarist ve karşıda seyirciler. Bir de, bu oyunun gerçek sahneleyicileri... Şimdi iç içe buudlu bu oyunu yalnızca seyredenlerin ağzından ya da kaleminden dinlediğinizde, neyi ne kadar kavrayabilirsiniz? Diğer taraftan her seyircinin anlayışı, idrâki, aktarışı ve değerlendirişi farklı olmayacak mıdır? Sonra, oynayanların niyeti, oyunu sahneye koyanların hüviyeti ve maksadı seyirci tarafından ne kadar bilinebilir? Basit bir sahne oyununda durum böyle olursa bir de çok karmaşık ilişkilerin, akıl almaz tezgâhların, yani şahların ve piyonların, iplerin ve ipleri tutanların; cüceleri dev, devleri cüce görme ya da gösterme gayretleri bahis mevzû olduğu sürece, sahnedeki hâdiseleri gerçek yüzleriyle öğrenip değerlendirmek mümkün olmayacaktır. Gözümüz önünde cereyan eden vak’âları anlamada bu denli zorlanırsak, tarihin karanlıklarında yatan hâdiseleri nasıl isabetli değerlendireceğiz ki..!

PEYGAMBERİMİZ’İN GELECEKLE ALÂKALI HABERLERİ NÜBÜVVETİNİN VE RİSÂLETİNİN DELİLLERİDİR

1. Bir insanın, bırakın gelecekle ilgili hâdiseleri, içinde yaşadığı vak’âları bile bütün yönleriyle en ince noktalarına kadar inceleyip anlatması öyle kolay bir mes’ele değildir. İçinde yaşadığımız zamanla alâkalı hakikat bu iken, en büyük politikacı, sosyolog ve dâhiler dahil, kim 50-100 sene sonrası için kesin ifâdelerde bulunabilir? Bu mevzûda yapılsa yapılsa, sebep-netice prensibine, bir takım târihî kanunlara ve tecrübelere dayanılarak bazı tahminler yapılabilir.

2. Kur’ân’ın ifâdesiyle, gaybı Allah’tan başka kimse bilemez; bir de Allah’ın bildirmesiyle Nebîler, Resûller, bir de Allah’ın husûsî lütufta bulunduğu bazı kimseler bilebilir. Evet, ilerde zuhûr edecek hâdiseler hakkında kesin söz söylemek, ancak ve ancak Cenâb-ı Allah’a ait bir iştir. Bununla birlikte, şayet bir insan çıkıyor ve aynı sahada çok kesin sözler söylüyorsa, Allah’ın bildirmesine mazhar bir nebî olabilir.

Bu mes’elenin Kur’ân’da ve Rasulullah’ın hadîslerinde pek çok misâli varsa da, biz birkaç tanesiyle iktifâ edip, gerisini okuyucunun araştırmasına bırakacağız:

A. Rûm Sûresi 1-5’nci âyetlerde, Rumlar’ın mağlûp oldukları, fakat dokuz yıl içinde galip gelecekleri ve bunun îmân edenleri sevindireceği bildirilmektedir. Burada şu birkaç nükteyi bilhassa belirtmemiz icâb ediyor:

1.) Galip gelme haberi, şartların hiç de müsait olmadığı bir zamanda, yani müthiş bir mağlûbiyetin hemen ardından verilmektedir.

2.) Böyle bir ihbârın, hilâf-ı vâki’ ve isabetsiz çıkmasının doğuracağı neticeler maksadın aksini tevlîd eder.

3.) İçinde yaşadığımız şu zaman diliminde bile, yerine getirelemeyen sözlerin ve va’dlerin kişiyi ne duruma düşürdüğü ortadayken, Nübüvvet da’vâsının isbata çalışıldığı bir zamanda gelecek bir hâdiseyi zamanıyla haber vermenin ehemmiyeti izâhtan vârestedir.

4.) Mü’minlerin sevineceği ihbârı, esasen Bedir zaferine işaret ediyordu. Bedir Savaşı Hicret’ten iki yıl sonra vukû buldu; ihbârın yapıldığı Hicret’ten yedi yıl öncesinde ise Mü’minlerin durumu, hiç de yakın gelecekte bir zaferi müjdeleyebilecek şekilde değildi. Evet, çiçekler açarken baharı müjdelemek kolaydır; fakat, kar’ın buzun altında ve kış ortasında bahar müjdesi vermek temkîn gerektiren bir husustur.

B. Hemen hemen bütün şartları Müslümanların aleyhine gibi görünen ve Sahabe’nin âdeta infiâline yol açan Hudeybiye Mûsâlahası’nın hemen ardından Fetih Sûresi’nin inip, Mekke Fethi’nin müjdelenmesi de, yine O’nun (sav) Allah’ın teyidi altında bulunduğunu göstermektedir. Şartların hiç de müsâit olmadığı bir zamanda bu sûre, Müslümanlar’ın emniyet içinde Mescîd-i Haram’a gireceklerini ve İslâm’ın bütün dinlere üstün geleceğini tam bir kat’iyetle ifâde etmektedir...

PEYGAMBERİMİZ’İN MU’CİZELERİ O’NUN NÜBÜVVETİNİN VE RİSÂLETİNİN ŞÂHİTLERİDİR

1. MU’CİZE VE KERAMET NEDİR?

Mu’cize, nübüvvetini isbat, ehl-i küfrün inadını kırmak ve mü’minlerin îmânını kuvvetlendirmek için nebînin elinde Allah’ın yaratıp meydana getirdiği hârikulade hallerdir.

Mu’cize, beşerin görüp bildiği ve dâima içlerinde yanyana beraber yaşayıp ünsiyet ettiği sebep ve kanunların, insan irâde ve kudretinin üstünde olarak Allah’ın irâdesiyle harikulâde kabilinden değiştirilmesi, normal fonksiyonunun iptal edilmesi demektir. Mu’cizeler, mevcut ilimlerle, deney ve tecrübelerle; laboratuvarlarda mikroskop ve rasathanelerde teleskop gibi âletlerle incelenemez; fizik, kimya, biyoloji ve astronomi gibi ilimlerle şerh ve izâh edilemez.

Mu’cizeler, âdiyât cinsinden, yâni varlığın ilimlere esas teşkîl eden kâinat kitabındaki ilâhî âdetler türünden değildir. Her günkü yeme, içme, yatıp-uyuma, tarla ve bahçede çalışma, toprak, su, hava ve Güneş’ten istifadeyle meyve ve sebze yetiştirme gibi sebep ve kanunlarla alâkalı işlerimizde mu’cize olamaz. Bir tabak yemeği bir kaç kişi yer doyarız; bir bardak suyla kanar, üşüdüğümüzde ateşle ısınır; hasta olduğumuzda veya bir yerimiz kırıldığında doktora gider, onun verdiği ilaçları kullanıp iyileşiriz. Hayvanları hizmetimizde kullanır ama, onlarla konuşamayız. Ağaçları hep yerlerinde sabit görür, ölülerle konuşamaz ve doğrudan temâsa geçemeyiz. Dağlar, taşlar ne bize selâm verir, ne de elimizde top ve gülle olur. Çekim kanununu değiştiremez, onu vasıtasız yenip yukarılara çıkamayız. İşte, bunlar gibi, günlük hayatımızda birer kanun ve sebep çerçevesinde cereyan eden hâdiselere biz âdiyât deriz. Mu’cizeler ise âdiyât kabilinden olmayıp, harikulâde, fevka’t takat-ü’l beşer, fevka’l-âde ve fevka’t-tabia, yani âdet üstü, alışılmışın ötesi, tabiat üstü ve insanın güç, kudret ve irâdesinin verâsında cereyân eden hâdiselerdir.

PEYGAMBERİMİZ’İN MU’CİZELERİNE MİSÂLLER:

Mirâc mu’cizesi

İsrâ Sûresi 1’nci âyet’te, “Bir gece, kendisine âyetlerimizden bir kısmını gösterelim diye, (Muhammed) kulunu, Mescid-i Haram’dan çevresini bereketli kıldığımız Mescid-i Aksa’ya götüren Allah, noksan sıfatlardan münezzehtir. O, muhakkak Semî’dir, Basîr’dir.”

Necm Sûresi âyet 8-11’de ise “Sonra yaklaştı ve sarktı; iki yay aralığı kadar, belki daha da yakın. (Allah O anda) kuluna vahyedeceğini vahyetti. (Muhammed’in) gözüyle gördüğünü (gönlü) yalanlamadı” buyurularak, Mirâc hâdisesine işaret edilmektedir. Ayrıca, hadîs kitaplarında bu kudsî yolculuğun teferruatı zikredilmektedir.

Allah, ubûdiyetiyle mâhiyetini inkişâf ettiren ve mübârek rûhu gibi cismi de letâfet ve ulviyet kesbeden Rasûlü’nü, lütfûyla huzûruna almış ve müşahedesiyle ni’metlendirmiştir. Kulluğunun bir semeresi ve neticesi olan Mirâc yolculuğunda Efendimiz (sav), kendisini çepeçevre saran kanun ve sebepleri aşarak, beşeriyete ait perdeleri geçip uzun mesâfeleri bir hamlede kat’etmiş, yıldızları, sistemleri birer merdiven, birer basamak, birer atlama taşı gibi kullanıp, Rabb’ini görmeğe mâni buudları geride bırakmış, cismen ve rûhen vardığı makamdan Cenâb-ı Hakk’ı müşahede etmiştir. Peygamberlerle selâmlaşmış, melekleri görmüş, Cennet’i ve güzelliklerini, Cehennem’i ve azâmetini temâşâ etmiştir.

Ümmetine anlatacağı mes’eleleri ciddî bir itminân ve yakîn içinde anlatsın; gıyâben inandığımız şeyleri müşahedesi olarak bize intikâl ettirsin; hatta Allah’ı görsün ve görmeğe dayalı olarak da “vardır” desin; melekûtu, melekleri, Cennet’i, Cehennem’i görsün ve bildirsin diye çıktığı Huzûr (cc)’dan bir saatine bin yıllık dünya hayatının kâfi gelmediği Cennet’i temâşâ edip ve bir anlığına bin yıllık Cennet hayatının kâfî gelmeyeceği Cemâlullah’la müşerref olduktan sonra; Kur’ân’a ait bütün mes’elelerinin hakikatlarını, temessül keyfiyetlerini, bütün ibâdetlerin ma’nâ ve hikmetlerini anlamak, anlatmak ve Risâlet vazifesini tamamlayıp, Ümmeti’ni karanlıklardan kurtarıp nûra çıkarma yolunda, Kendisine her türlü işkencenin yapıldığı bir anda, yeniden yeryüzüne dönmüştür. Dönerken de, mü’minlerin mirâcı olan namazı da hediye getirmiştir.

Buraya kadar, O’nun yüzlerce mu’cizesinden sadece nümûneler serdetmeğe çalıştık. Tafsilâtı selef-i sâlihinin nurlu eserlerinde...

Ay’ın ikiye yarılması mu’cizesi

Abdullah b. Mes’ud anlatıyor:

Bir defa biz Mina’da Resulullah (sav)’le birlikte iken, ansızın Ay iki parçaya ayrıldı. Bir parçası dağın arkasında, bir parçası da önünde idi. Bunun üzerine Resulullah (sav) bize:

“Şâhid olun” buyurdular (1).

Yemeklerin bereketlenmesi

Su mu’cizeleri

Hasta ve yaralıların şifâ bulmaları

Hayvanatın Efendimiz (s.a.v.)’i tanıması

Dağların-taşların Peygamberimiz (s.a.v.)’e şehâdetleri

Efendimiz (s.a.v.)’in mu’cize olarak korunması

Peygamber (s.a.v.)’in duâlarının kabul olması

Meleklerin ve Cinlerin Peygamberimiz (s.a.v.)’e görünmeleri ve kendisiyle konuşmaları

Temessülat ve gaybe âit mu’cizeleri

Ağaçların Efendimiz (s.a.v.)’e şehâdetleri[2] (Geniş Bilgi “İnancın Gölgesinde 2” Kitabından bulabilirsiniz)

RİSALE...

MÜKEMMEL MUHATAP

Bu kâinatın sahibi elbette bilerek yapıyor. Madem yapan bilir, elbette bilen konuşur. Madem konuşacak, şuur ve fikir sahipleri ile, onlardan şuuru en fazla inkişaf eden insanlarla, insanların en uygunu ve mükemmelleri ile, onlardan rehberleri ile, rehberler içerisinden peygamberlerle ve peygamberler içerisinden de, dost ve düşmanın ittifakı ile, istidadı ve ahlakı en yüksek, dünyanın yarısını, insanlığın beşte birini manevî hükmü altına almış olan, günde beş defa kendisine biat tazelenilen, medih ve dua edilen Muhammed Aleyhissalatü Vesselam ile konuşacak ve konuşmuş ve resul yapacak ve yapmış ve bütün insanlığa rehber yapacak ve yapmıştır.

ONU TASDİK İÇİN

Bir padişahın meclisinde, birisi, "Padişah, beni falan işe memur etti." dese... O mecliste bulunanlar o vazifenin ona verildiğine delil isteseler... Ve padişah "Evet" dese... O adam sözünü en kuvvetli bir delille ispat etmiş olur.

Padişah, o adamın sözüne "Evet" diyor gibi, onun o vazifesi ile ilgili bir meselede, onun iltiması İle her zamanki adetini ve vaziyetini değiştirse, o adamın hatırının yüksekliğine ve görevinin tasdikine elbette ki "Evet" sözünden daha kati ve sağlam bir delildir.

Öyle de, Resul-ü Ekrem (s.a.v) dava etmiş ki:

"Ben şu kâinatın Sahibinin elçisiyim. Delilini, benim iltimas ve duam ile her zamanki adetlerini değiştirmesidir. İşte, parmaklarımdan beş musluklu bir çeşme gibi su akıtıyor. Ayı, bir parmağımın işareti ile ikiye ayırıyor. Şu ağaç, sözüme itaat edip beni tasdik için yanıma geliyor. İki üç kişiyi ancak doyuracak bir yemek, dua ve elimin teması île iki yüz, üç yüz adamı doyuruyor."

Demek, Allah (c.c), Efendimize verdiği mucizelerle Onun peygamberliğini ilân ve tasdik ediyor. (19-Mektup 2jşaret)

RlSALETİ UMUMÎ

Nasıl ki, bir şanlı padişahın, en büyük bir memuru, çeşit çeşit hediyelerle bir çok kavmin bir arada bulunduğu bir şehre geldiği zaman, her taife onu kendileri adına karşılamak için bir temsilcisini gönderir.

öyle de, Ezel ve Ebed Sultanının, en büyük memuru olan Hz. Muhammed (s.a.v), O Sultanın bütün mahlukatına gönderdiği hediyelerle âleme teşrif ettiği zaman, taştan, gudan, ağaçtan, hayvandan, insandan tut, ta aydan, güneşten, yıldızlara kadar her taife ona ait bir mucizeyi göstererek, Onun nübüvvetini alkışlamış ve kendi dillerince "Hoş geldin!" demiştir.

TEŞBİHİN TEFSİRİ

Bir gün huzur-u Nebevide derince bir gürültü işitilir. Efendimiz : "Yetmiş senedir cehenneme yuvarlanan bir taş şimdi cehennemin dibine düştü. Bu gürültü onun gürültüsüdür." diye ferman buyurur. Bir müddet sonra birisi gelir ve "Yetmiş yaşındaki falan münafık Öldü." der.

Efendimizin beliğ bir temsille beyan ettiği hadisenin tevilini gösterir.

Misaldeki gibi, Efendimizin (s.a.v) bazı çok yönlü ve teşbihli ifadelerinde tefsire ihtiyaç vardır. (19.Mektup 4.İşaret 2.Esas)

SÜKUT İLE KABUL

Bir adamın, bir topluluk içerisinde verdiği bir haberde, o topluluk, o adamın kendileri ile ilgili söylediği sözlere sükut ile mukabele eder ve onu yalanlamaz ise, onun sözlerini kabul etmiş olur. özellikle, bu topluluk tenkitte rahat, hataya karşı hassas ve yalana karşı nefretle bakıyorsa, onların sükutu o hadisenin meydana geldiğine kati bir delildir.

Peygamberimizin (a.s) dersleri, mucizeleri ve nübüvveti ile ilgili delillerinden bir kısmı işte bu şekilde sükutî bir tevatürledir. Tevatür, yalanda ittifak etmesi mümkün olmayan bir cemaatin verdiği haberdir. Efendimiz ile ilgili bir hadiseyi, bir kişi haber verdiğinde, onlarla birlikte olan yüz kişiden hiç birisi ona itiraz etmiyor ise, sükutları ile tasdik ediyorlar demektir. (19-Mektup 4.îşaret 3.Esas)

ZAHİRÎ İHTİLAF

Bir hadisenin haber verilmesinde, hadisenin vuku bulması ile ilgili ihtilaf olmamasına rağmen, hadiseyi birisi bir şekilde, diğeri bir başka şekilde anlatıyor, manada ittifak olmasına rağmen, la&zda ihtilaf oluyor ise, buna manevî tevatür denir.

Mesela, "Peygamberimizin elini değdirdiği küçük bir tabak yemek iki yüz adamı doyurdu." deniliyor, fakat, birisi 'falanın bahçesindeydik.' derken, diğeri 'Filanın bahçesinde idik.' diyor ise veya, "Yüz elli kişi idi, iki yüz kişi idi.' gibi ana manayı değiştirmeyen ihtilâflar oluyorsa, bu zahiri ihtilâfın o manevî tevatüre zaran yoktur. Diğer bir tevatür de sarih tevatürdür ki, onu hem bir topluluk ve hem de bir çok ağız birlikte nakletmiştir. (18.Mektup 4.îşaret 3-Esas)

TAVUS KUŞU

Tavus kuşu gibi pek güzel ve muhteşem bir kuş yumurtadan çıkar, gelişir, semalara kanatlanır. O kuşun güzelliğini, donanımını, nakışlarını yerdeki yumurtanın kabuğunda arayan aradığını bulamaz. O adamın yaptığı ahmaklık olur.

Peygamberimiz'e (s.a.v.) sathî bir gözle, beşerî bir urba ile, et-kemik anlayışıyla bakan, onun hususiyetlerini derinliğiyle, manevî yönleriyle göremez, anlayamaz. Tavus kuşunu yumurtada arayan adamın durumuna düşer. (.Mesnevi-Hubab)

KABUKTA ARANMAZ

Hiç tavus kuşu ve yumurtası görmemiş, dünyaya ve hadiselere yabancı bir adama, "Bu kocaman ve rengarenk kuş, şu küçük ve kuru kabuktan çıktı." deseniz, inanmayacak ve belki de sizi kendisi ile alay etmekle suçlayacaktır.

Aynı adama, "Bu ağaç şu çekirdekten çıktı." deseniz ve semaya ser çeken bir hurma ağacı ile onun küçük bir çekirdeğini gösterseniz, suratınıza garip garip bakacak ve niyetinizin ne olduğunu anlamaya çalışacaktır. O adam, belki de bilinmez bir niyetle kendisine olmazı olur göstermeye çalıştığınızı zannedecektir.

Allah'ın kudretinden ve hikmetindendir ki, küçük şeylerden büyük şeyler yaratır. O dileyince, 'olmazlar olur.

Aynen misallerdeki gibi, Hz. Muhammed (sav)'in, cennet çiçeği misal varlığın yaratılmasından ebede uzanan kok ve dallarını, bir cennet bülbülünü andıran manevî kanatlarını beşeriyet urbası içerisinde arayan Onun hakikatine ulaşamaz. Kalp, ruh, idrak ve hayal gözünü yukarılara kaldırıp zat-ı nuranîsine bakılırsa Cibril'i arkada bırakan O zatın mahiyetine pencereler açılabilir. Böylece, O zatın mukaddes mahiyetine karşı, düşüncede, sözde, hâlde hürmetsizlik andıran durumlara düşülmemiş olur. (19. Mektup 4. İşaret 6. Esas)

SAADET ASRINA GİTMEK

Eğer istersen gel, saadet asrına, Arap Yanmadası'na gidelim. Hayalî olarak da olsa, onu vazifesinin başında görüp, ziyaret edelim.

İşte bak, içinin nuraniyeti yüzüne aksetmiş bir zat, elinde mucizevî bir kitapla varlığın sırlarını çözüyor. Bütün akılların hayrette kaldığı, "Necisin? Nereden geliyorsun? Nereye gidiyorsun?" suallerine makul ve ikna edici cevaplar veriyor.

Bak, ondan öyle bir hakikat ışığı yayılıyor ki, eğer onun irşadı dışındaki bir anlayış ile kâinata baksan, her şeyi çaresiz, maksatsız, üstesinden gelemediği şeylerin altında ezilip ağlayan, ölüme, idama, yokluğa mahkum zavallılar olarak görürsün. Kendini gülenin olmadığı bir matemhanede zannedersin.

Fakat onun neşrettiği nur ile bakınca, bütün mevcudat, çok güzel bir misafirhanede ağırlanan, çok önemli vazifeleri olan ve buradan daha güzel diyarlara gönderilen, bütün bunların sevinç ve sürürü ile vazifeden terhislerini bekleyen, iç içe gül goncası gibi birbirinin elinden tutan, yardımına koşan ve sonsuza yürüyen saadet yolcularına döner. /

O nur ile varlık, manası anlaşılmayan kitap gibi olmaktan kurtulur. Birer önemli mektup haline gelir. Ve varlıklar içerisinde en aciz ve zaif olan insan, sultanın en has, en nazik ve nazenin misafiri olur.

O zat, ebedî saadetin habercisi ve bu yerlerin sahibine ait hazinelerin en büyük kâşifidir.

işte bak, bu geniş adanın, adetlerinde inatçı vahşi bir kavmini, bir hamlede dem ve damarlarına kadar tesir ederek ahlâkın en güzeli ile donattı. Bütün insanlara muallim ve medenî milletlere üstad eyledi.

Mesleğinin erbabı insanlar, çok büyük gayretlerle, sigara gibi küçük bir alışkanlıktan, çok küçük bir azınlığı kurtarmaya ancak muvaffak olabiliyorlar. Halbuki bu zat, çok önemli adetleri, çok büyük bir kavimden, çok küçük bir kuvvetle, az bir zamanda kaldırarak, yerlerine çok yüksek hasletleri tesis eyledi. Onu görmeyenlerin yüzüne Arap Yarımadasını çarpıyoruz. Bu zamanda, yüzlerce filozoflarını alıp oraya gitseler, yüz sene çalışsalar, o zatın bir senede yaptığının yüzde birini yapabilirler mi? Katiyen ve asla!

Herkes bilir ki, küçük bir adam, çok bir şeyin kaybedilip kazanılmayacağı küçük fakat tartışmalı bir meselede, küçük bir yalanı, düşmanlarının yanında sıkılmadan ve telaşlanmadan söyleyemez.

Bu zat, pek büyük bir vazifede, pek büyük bir vazifedâr olarak, pek büyük bir haysiyetle, pek büyük bir düşmanlık karşısında, emniyete muhtaç bir halde, pek büyük meseleleri azamî samimiyet ve saffetle, pervasızca ve hasımlarının damarına dokunacak bir tarz ile söylerken, yalanın onun sözlerine karışması haddi midir ve hiç mümkün müdür? Kella!

Hak aldatmaz, hakikat aldanmaz.

Bilirsin ki, insanı en fazla tahrik eden duygulardan birisi meraktır. Hatta, "Ömrünün ve malının yansını ver, aydan ve gezegenlerden gelen birisi oranın hâlini, oralarda nelerin olduğunu sana haber verecek. Hem ilerde senin başına neler geleceğini söyleyecek." deseler, merakın varsa vereceksin.

Halbuki o zat, memleketinde güneşin lamba, yıldızların per-vanelik yaptığı bir Sultandan haberler getiriyor. Değil otuz kırk sene sonrasını, insanın ebede kadar sürecek hayatında başına gelecek şeyleri anlatıyor. Bu dünyevî istikbal ona nispeten bir katre kadardır.

Bizi nimetleriyle perverde eden semavat ve arzın İlahının bizden ne istediğini haber veriyor. Hem hayalî konuşmuyor. Görmüş, görüyor ve gördüğünü söylüyor.

O zat, irşadıyla ebedî saadete ermemize vesile olduğu gibi, varlığı ile de ebedî saadet saraylarının vücuduna vesiledir. Onun merhametli sahibi, elbette onu misafir edeceği sarayları hazırlayacaktır.

Onun risaleti, bu imtihan meydanının açılmasına sebep olduğu gibi, kulluğu da öbür dünyanın açılmasına sebeptir.

Ey hayali arkadaşım! Şimdilik kâfidir, geri gitmeliyiz. Bu zamanda yüz sene kalsak, yine de o zatın muhteşem icraatlarından yüzde birini tamamen görüp doyamayız. Gel, dönerken üzerinden geçtiğimiz her asra bakalım. O hidayet güneşi ile her asrın nasıl çiçek bahçesine döndüğünü müşahede edelim. Bak, her asırda, Ebu Hanife, Şafii, Ebu Bayezid-i Bestami, Şah-ı Geylanî, Şah-ı Nakşibend, İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani gibi milyonlarca nurlu meyveler var.

Ve o zatın elinde en büyük mucizesi olarak tuttuğu Kur"an'ı Hakim, bütün hakikat ve mucizeleri ile, o zatın peygamberliğinin en parlak delilidir.

Bütün varlık ona hayran ve hakkaniyetinin şahididir. (ÎBMektup l.Zeyl 3-14.Reşha)

ŞEYTANI SUSTURAN DELİLİ

İnsan, bir şey hakkında üç sebeple yanılabilir. Uzaktan bakıyorsa, çok kısa bir an bakabiliyorsa ve gözü bozuk ise... Bunlar olunca belki bir insan, sineği kartal, ateş böceğini güneş, zır cahili alim, çobanı padişah diye alkışlayabilir.

Yoksa, ister müsbet ister menfi manada olsun, bir insanın baktığı birisi hakkında yanılması muhaldir. Haksız ve hakikatsiz bir insanı alkışlayanlar bile, kendilerine menfi, manada da olsa üstad kabul ettikleri birisi hakkında yanılmazlar. Kendileri şer ise, üstadlan şeytana ders verecek kadar çukurdur ve çukurdadır. Yoksa, kendileri gibi olmayan birisini o koltuğa değil yıllarca, belki dakikalarca bile oturtmazlar.

Mesele, menfi manada bile böyle iken müsbet manada tamamen imkansızdır. Zira, sunilîk, cehalet, hile, hak ve hakikat mesleğinde, salah yolunda bütünüyle sırıtır.

Efendimiz (s.a.v), Allah'ın şanı yüce peygamberidir. Elinde

tuttuğu kitap Allah kelamıdır. Peygamberimiz, yalancı bir şimşek gibi, bir an insanların ufkunda çakıp kaybolmamıştır. Çocukluğundan hayatının sonuna kadar hep insanların önünde olmuştur. Sürekli önlerini aydınlatan, ışığı ve ateşiyle karanlıkları kovan güneşin, yıllar boyu ateş böceği olduğu halde, insanlara kendisini güneş olarak tanıtması mümkünse, beşerin en efdalinin, fazilette, fedakarlıkta, idrakte, takvada, ibadette en önde olanın, haşa, öyle olmadan kendini öyle göstermesi mümkündür. Böyle bir düşünceden şeytan bile feryat figan ile kaçacaktır. Çünkü, birbirine yakın şeyler birbiriyle karıştırılır.

Bedevi bir adamın İbn-i Sina gibi bir dahiyi taklidine aldanacak insan var mıdır? İbn-i Sina gibi dahiler Hz. Muhammed kapısının ancak birer küçük çırağı olabilir veya bu sözden daha doğrusu, o kadar bile olamaz.

Efendimize bakan insanlar uzaktan değil, en yakınından bakmışlardır. Zira beşerî bir kısım adap ve erkanları bile onlara, O ders vermiştir. Temizlik adabından yemek yemesine kadar her şeyine vakıf olunan ve asırlar boyu taklit edilen ikinci bir insanı tarih kaydetmiş değildir.

"Nasıl adım atardı, nasıl tebessüm ederdi, nasıl bakardı, evindeki durumu ne idi?" den, devlet idaresine, oradan savaş meydanlarına kadar her şeyi bir ibadet neşvesi ile takip ve kaydedilmiştir. Yakından bakan bir insanın sineğe kartal demesi mümkün müdür?

Ona bir an değil, bir ömür bakılmıştır.

Ve ona bakan gözler insanlığın nazarı en keskin olanlarıdır. Bakışlarında en küçük bir bulanıklık ve arıza yoktur. Zira, Hz. Ebubekir gibi, Nebinin arkasındaki boşluğu hakkıyla dolduran bir ufuk, Hz. Ömer gibi, insanlık tarihinin idare ve adaletiyle iftihar ettiği yüzünün akı bir insan, Hz. Osman gibi nezahet, fedakarlık ve haya zirvesi, Hz. Ali gibi, yanında beşerin dahilerinin cahilliğiyle sırıtacağı bir ilim kapısı ve sayısı yüz binleri bulan ve her biri medeni milletlere üstadhk yapan Sahabe Efendilerimiz (ra), bu manadaki bir göz zaafı ile bir arada düşünülebilir mi?

O bir ışıkçık değil, bir güneştir; bir damla değil, bir ummandır.

EBUTALİB'İN İMANI

Cenab'ı Hakk'ın, kışta bazı yerlerde bahan yaratması, uyku vasıtası ile bazı insanların zindanını saraya çevirmesi gibi, Efendimizin risaletini değil şahsını seven, inkârından olmasa da, belki kavmî taassubundan veya hatırını sayan insanlara 'Dinini değiştirdi.' dedirtmek istememesinden ötürü iman etmemiş olan Ebu Talib'in, yeğenine duyduğu şefkatini ve vefasını Allah boşa çıkarmayacak, belki de ona Cehennem içinde bir hususî cennet ihsan edecektir. Yine de, gaybı ancak Allah bilir. (28.Mektup 8-Mesele B.Nükte)

BAŞLARINI OKŞARKEN

Resul-i Ekrem'in (s.a.v), Hz. Hasan ve Hüseyin Efendilerimize gösterdiği fevkalâde şefkat ve kıymet, sadece torunu olmalarından ötürü değil, aynı zamanda nübüvvet vazifesindendir. Çünkü onlar nuranî bir silsilenin menşei, mümessili ve fihriste-sidir.

Evet, Efendimiz (s.a.v), Hz. Hasan'ın başını şefkatle Öperken, onun mübarek neslinden gelen ve yaşadıktan asn ve asırlan aydınlatan Gavs-ı Azam Şah-ı Geylanî gibi pek çok zatlann o silsileden geleceğini görmüş ve onlar hesabına onun başım öpmüştür. Demek o iltifatta onların da hisseleri vardır. O bütününe ait bir taktir ve teşviktir.

Hem, Hz. Hüseyin'e gösterdiği fevkalâde şefkat ve ehemmiyette, onun nurani silsilesinden gelen Zeynelabidin ve Cafer-i Sadık gibi şanlı imamların ve mehdimisal nurani zatlann hissesi vardır. Ve o iltifat din adına ve risâlet vazifesi hesabmadır.(4.Lem'a 2.Nükte)

BİLİNENİN SÖYLENMESİ

"Bir kelâmın manası malum ve bedihî ise, o mana murad değil, onun bir lâzımı, bir tabii muraddır." Yani, bilinenin ifade edilmesinde, onun ilk akla gelen manası değil, kastedilen mana-

sı anlatılmaktadır. Mesela, birisine, "Sen hafızsın." denilse, elbette ki, onun hafız olduğu ona öğretilmeye çahşılmamakta, o sözü söyleyenin, onun hafız olduğunu bildiği anlatılmaktadır.

Bunun gibi, Cenab-ı Hakk'ın nzık istemediğinin ifadesindeki bir maksat, "Benim adıma konuşan Peygamberimin sizden bir şey, bir nzık istemesi benim istememdir ki, bu da muhaldir ve sizin vazifeniz, benim garantim altında olan rızkınız için çalışmak değil, kulluktur." demektir. (28.Lem'a 2.Nükte Z.Vecih)

SIDK1NA ŞEHADET

O zatın (a.s.m) hayatının başından sonuna bütün tavırları ve hareketleri dikkatle incelendiğinde, her bir hareketi harikulade değilse de doğruluğunun şahididir. Mesela, mağarada, Ebu Bekri's Sıddık ile beraber kurtuluş ümidinin tamamen kesildiği bir anda, "Korkma! Allah bizimle beraberdir!" diyerek onu teselli etmesi, cesaretini, tereddütsüz ve korkusuz olduğunu, doğruluğunu ve Allah'a dayandığından ötürü yüreğinde duyduğu sınırsız güveni gösterir. (îşarat- Nübüvvet Hakkında)

KARA GÖZLÜLÜK

Fıtrî karagözlülük, yapma karagözlülük gibi değildir. Sun¹! bir şey ne kadar güzel olursa olsun, tabii olan şeyin mertebesine yetişemez, onun yerini alamaz. Bîr şeyin sun'î olduğu onun her hâlinden belli olur.

Hazreti Muhammed (s.a.v), kendi kendini gösteren bir güneş gibidir. Her hâli sıdkına ve samimiyetine şahittir. Haşa, tabiatında bir fenalık olanın, bunu bütün bir ömür veya en azından gençliğinde, bir şekilde, dışarı vurmaması mümkün değildir.

Halbuki bütün ömrünü İstikametin, metanetin ve iffetin zirvesinde yaşadığına düşmanları bile şahittir.

KOPARILMASI MÜMKÜN DEĞiL

"Başta Buhari ve Müslim, kütüb-ü sahiha beyan ediyorlar ki:

Abdurrahman ibn-i Ebi Bekr-i Sıddık der: Biz yüz otuz Sahabe, bir seferde Resul-i Ekrem Aleyhissalatü Vesselam ile beraberdik. Dört avuç miktarı olan bir sa' için hamur yapıldı. Bir keçi dahi kesildi, pişirildi; yalnız ciğer ve böbrekleri kebap yapıldı. Kasem ederim, o kebaptan, yüz otuz Sahabeden her birisine bir parça kesti, verdi. Sonra Resul-i Ekrem Aleyhissalatü Vesselam pişmiş eti iki kaseye koydu. Biz umumumuz tok oluncaya kadar yedik; fazla kaldı. Ben fazlasını deveye yükledim."

Malumdur ki, zayıf şeyler birleştikçe kuvvetlenir. İncecik ipler bir araya gelince halat olur. O halatlar bir araya getirilse, topak yapılsa, kimse koparamaz.

İşte, on beş çeşit mucizenin, sadece bereketle ilgili bölümünün, on beş kısmından bir kısmına ait on beş misalden bir tanesi buraya alındı. O misallerden bir tanesi bile nübüvveti ispat etmeye yetecek kuvvettedir. Muhal farz, bunlardan bir kısmı kuvvetsiz sayılsa, yine de kuvvetsiz olmaz. Çünkü, kuvvetli ile ittifak eden kuvvet kazanır.

O on beş misal bir araya gelince kuvvetli ve büyük bir mucize görünür. Bu kuvvetli mucize, bereketle ilgili buraya alınmayan on dört kısım mucize ile omuz omuza verince, kuvvetli halatların topak yapılması gibi koparılması imkansız mucizeler görünür.

İşte bu koparılması imkansız halatlar kadar kuvvetli mucizeler, diğer on dört çeşit mucize ile bir araya gelince, dağ kadar kuvvetli nübüvvet-i Ahmediye direği olur. Kendi bakışındaki bulanıklıktan ötürü bu muhteşem direği görmeyen ve hala şüphe kurtlan taşıyan adamın ne kadar akılsız olduğu rahatlıkla anlaşılır.

(I9.Mektup 4.Misal ve Bir Nükte)

ERBABINDAN SORMAK

İnsan ilaca muhtaç ise, bir doktora gider. Hendese ile ilgili meseleleri mühendisten sorar. Dini meseleleri müftüden öğrenir.

Öyle de, ehadis-i Nebevîyeyi gelecek asırlara ders vermek için, sahabelerin alimlerinden bir kısmı manen o işle vazifelen-dirilmiştİ. Bütün güçleri ile ona çalışıyorlardı. Mesela, Hz. Ebu Hureyre, bütün hayatını hadislerin kaydedilmesine ve muhafazasına vermişti. Hz. Ömer, daha çok idari işlerle, halifelikle meşguldü. Onun içindir ki, Ebu Hureyre, Enes, Cabİr gibi zatların hadis nakilleri daha fazla iken, bazılarının onlara nisbeten daha az idi. (19.Mektup 10.îşaret)

NÜKTELER...

DEĞERLİ SAÇLAR

Bir yurt talebisidir Abdurrahman. Çalışkanlığıyla, oturup kalkmasıyla, kılık kıyafetiyle herkese örnek olacak vasıflar taşımaktadır. Fakat her nasılsa o günlerde saçları bir öğrenci için dikkat çekecek kadar uzamıştır.

Yurttaki belletmen ağabeyleri ile anne-babası nasıl olsa kestirir diye bir şey demezler. Fakat saç uzadıkça uzar. Bir gün yurttaki müdür muavini çağırır Abdurrahman'ı.

-Abdurrahman saçlarını kestir artık, epey uzadı. Bir yurt talebesi için bu saçlar epeyce uzun. Anlaştık değil mi? sorusuna Abdurrahman kafasını iki yana sallayarak sessizce hayır cevabını verir. Müdür yardımcısı, "Zaten yarın izne gidecek, babası kestirir." diye düşünür ve fazla üstelemez. Abdurrahman o gün izne gider. Babası ile müdür yardımcısı önceden görüşmüştür. Babası yemekten sonra:

-Oğlum, canım evladım! Saçlarını yarın kestirelim, deyince babasını hiç kırmayan o munis çocuk:

-Hayır, olmaz babacığım, deyip koşarak odasına kapanır. Anne ve baba şaşkın şaşkın birbirlerine bakakalırlar.

Ertesi gün saçlarını kestirmeden öylece yurda gider Abdurrahman. Müdür Bey onu çağırır ve biraz sert konuşur.

-Yarın kestir saçlarını, der ve Abdurrahman, başı önde müdüriyetten çıkar. Yatağına yatar ve gözyaşları içinde sabahlar. Sabah aynanın karşısına geçer ve:

-Seni benden ayıramazlar, ayrılmam senden diye saçları ile konuşur.

Okul çıkışı yurda değil evine gider. Annesi, hiç beklemediği oğlunu karşısında görünce meselenin halledilmediğini anlar:

-Canım evladım, seni ne kadar sevdiğimizi biliyorsun. Ne olursun beni kırma. Kestir saçlarını, kestir yavrum der.

Annesinin ağlamaklı konuşması karşısında Abdurrahman: -Cennet ayaklarının altında olan annem, canım kadar sevdiğim babam, bir ağabeyim kadar sevdiğim belletmenim, bizleri evlatları kadar seven yurt idarecilerim, bir anlasanız. Ben sizleri kıramam ama beni bir anlasanız...

-Evladım, niye kestirmiyorsun saçlarını, niçin kestirmek istemiyorsun?

-Söyleyemem anne, kestirmek istemiyorum.

-Oğlum, hadi kestir gel saçlarını da yurda gidelim. Sonra yurttan kızarlar. Bizleri daha fazla üzme.

Abdurrahman, çaresizlik içinde gider berbere, kestirir saçlarını. Kesilen saçları da berberde bırakmaz, yanma alır. Evden annesi ile beraber yurda giderler. Mesele hallolmuştur. Yaklaşık bir ay sonrasıdır. Müdür yardımcısı, geceleyin talebelerin defter ve kitaplarını kontrol etmektedir. Sıra Abdurrahman'ın eşyalarını kontrole gelince, kitaplarının birinin sayfalarını çevirince gördüğü manzara karşısında şaşkına döner.

Çünkü kesilen saçlar kitabın arasındadır. Bir talebenin saçına bu kadar değer vermesini anlayamaz müdür yardımcısı. Ama dikkat edince saçların altında bir yazı görür. Okumaya başlar:

"Canım annem ve babamla, çok değerli yurt idarecimin baskısı olmasa bu saçlarımı kestirmezdim. Onlar bilmiyorlar, ben de söylemedim. Yoksa, rüyamda Peygamber Efendimizin (sav) okşadığı o saçları, ömür boyu kestirmezdim.

Affet ya Resulallah! Senin okşadığın o saçları kestirdim. Affet beni, affet, affet!"[3]

HELVA YİYEN KENDİNİ NİÇİN TAŞLATIRDI!

Ey kupkuru çölleri Cennet'e çeviren Gül; Gel o bayıltan renklerinle gönlüme dökül! Vaktidir, ağlayan gözlerimin içine gül!. Ey kupkuru çölleri Cennet'e çeviren Gül! (M Fethullah Gülen)

Afyon'da Hüseyin isminde "Helva Yiyen" nâmıyla meşhur olmuş tam manâsıyla meczup biri yaşardı.

Sabahtan akşama kadar sokaklarda dolaşır kimse ne konuştuğunu anlamazdı. Yalnız halk Helva Yiyen'in bir mânâ tarafının olduğunu bilirdi. Onun saçma gibi gelen cümlelerinin dahi üzerinde dururlardı. Helva Yiyen gecelerini Afyon'daki nöbetçi eczanelerde geçirirdi. Çünkü Afyon çok soğuk olurdu, geceleri de yegâne sıcak yer eczanelerdi.

Benim de tanışmam eczane sohbetleriyle başladı. Ben gece ilâç almaya gidince bakıyorum Hüseyin orada... Dostluğumuz biraz derinden gitti ve pek gönülden sevdik birbirimizi.

Öyle olmuştur ki ben hastaya giderken "Telaş etme hastan nasıl olsa kurtulur." derdi. Bazen de "Boşuna gidiyorsun doktor kendini hazırla." derdi. Bu söylediklerinin hiçbir tanesi de sekmemiştir. Bunları dostluğumuz itibarı ile beni yabancı saymadığı için söylerdi. Başka birisi bir şey sorduğu zaman mümkün değil söylemezdi.

Bir gün çok emek verdiğim bir çocuk hastama gidiyordum. Öleceğini de hiç ummuyordum. Babası ateşi çıkar çıkmaz koşup gelmişti bana. O zaman da penisilin yeni çıkmıştı. Ben telaşla eczaneden penisilin alıp giderken "Telaşın boşuna doktor, çocuk gitti." dedi. Eve faytonla yaklaştığım zaman feryat figanı duyunca çocuğun gittiğini anladım. Çok da üzülmüştüm.

Bu Helva Yiyen'in hususiyeti, gündüzleri çocuklar bunu kovalar, taşlarlardı. Kızdırmak için de "Helva Yiyen" diye bağırırlardı. Helva Yiyen ismi oradan kalmıştır. Helva Yiyen kızdıkça söver, çocuklar da büsbütün üzerine varır taşlarlardı.

Dostluğumuzun derinleşmesine sığınarak bir gün dedim ki "Hüseyin, bu dervişlikten başka iş yok mu? Sabahtan akşama kadar kendini taşlatıyorsun?" "Eh bunu da artık sen çöz. Bu yaptığım, yapılabilecek şeylerin en güzeli, çok güzel bir şey." dedi. Emin olun çözemedim.

Daha sonra, zaman içerisinde Helva Yiyen dünyasını değiştirdikten çok sonra anladım. Helva Yiyen Taif'te çocukların Peygamber Efendimiz¹! (sav) taşlaması sünnetini yapıyordu. Çocukların attığı taşları kendi vücudunda hissederek Sünnet-i Muhammedî'yi yerine getiriyordu.

Böyle müthiş bir mânâ ehliydi Helva Yiyen. Efendimiz'e (sav) karşı olan sevgisi, Efendimiz'e (sav) karşı olan aşkı "Madem o taşlanmıştır, ben de taşlanacağım" diye böyle maceralı bir dervişliği seçmişti. (Onkolog Doktor Haluk Nurbaki)

"Allah'tan Peygamber aşkının bir zerresine sahip olmayı dile. Zira, milletleri yaşatan O'nun aşkıdır. Kâinat, O'nun aşkı ile vücut bulmuştur. Varlıktaki gizli cevheri, o aşkın aşikâr tecellisi meydana çıkardı. Ruha ancak O'nun aşkı sükûn ve huzur verir. O'nun aşkı, gecesi olmayan bir gündür." (Muhammet ikbal)[4]

ŞU İKİ ADAMDAN BENİ KURTAR!

Suriye atabeklerinden Nureddin Zengi, 12'nci asrın sonlarına doğru Ortadoğu'ya akın etmiş Haçlı askerlerini küçücük ordusuyla püskürtüp, o günkü İslâm dünyasını Haçlı tasallutundan uzun müddet koruyan büyük bir devlet adamıdır. Haçlılarla mücadele bayrağını kendinden sonra, Selâhaddin Eyyubî'ye bırakarak Halep civarında ruhunu teslim etmiştir.

Nurettin Zengi, bir gece, Halep'te Hazret-i Resülüllah'ı rüyasında görür.

Kendisine tebessüm ederek bakan Resûl-i Ekrem Efendimiz, iki mübarek parmağıyla iki adamı işaret ederek:

- Nureddin, şu iki adamdan beni kurtar! Der.

Heyecanla uykudan uyanan Nureddin Zengi, bir müddet düşünceye dalar ve tekrar uyur; fakat aynı rüyayı, aynı gece üç defa görür. Her defasında Hazret-i Resûlüllah:

- Nureddin, şu iki adamdan beni kurtar! Diyerek, iki kır saçlı kimseyi göstermektedir.

Sabah namazını kıldığı büyük Cami'deki Hoca Efendi'ye, bu rüyasını anlatır. Hoca efendi:

- Hazret-i Resûlüllah, bir tehlikeye maruzdur. Derhal gitmelisin! Diye rüyayı tabir eder.

Hemen bir askeri birlikle yola çıkan Nureddin Zengi, bir çok kıymetli hediyeleri de beraberine alarak, Medine'ye doğru ilerler.

Bir haftadan fazla süren bir yolculuktan sonra, nihayet Peygamber şehri Medine-i Münevvere'ye varır.

İlk iş olarak, Hazret-i Resûlüllah'ın kabrini ziyaret eder. Sonra bütün Medine halkını, getirdiği hediyeleri dağıtmak üzere oraya toplar.

- Sizler, Hazret-i Peygamberdin aziz komşularısınız, bu hediyelerimi lütfen kabul edin, diyerek herkese ayrı ayrı yardımda bulunan Nureddin Zengi; rüyasında kendisine gösterilen adamlara, gelenler içinde rastlayamaz. Bu defa tekrar sorar:

- Buraya gelmeyen kimse kaldı mı acaba?

- Evet, derler. İki sene evvel batıdan gelmiş iki kimse var ki, onlar hiçbir hediye almazlar, sön derece cömert kimseler, gece gündüz evlerine kapanıp ibadetle meşgul olurlar. İçimizde en sâlih kimseler olarak görünürler. İşte o iki zât burada yoklar. Evleri de Resûlüllah'ın kabr-i saadetinin yakınında, şurada...

Derhal bu iki şahsın yanma giden Nureddin Zengi, güç belâ kapıyı açtırınca, bir de bakar ki, Hazret-i Resûlüllah'ın rüyada gösterdiği kır saçlı iki adam bunlardır.

Evin ortasında büyükçe bir hasır serili, fakat başka hiç bir şey yok. Etrafı iyice tetkik eden Zengi'nin aklına bir ara şüphe gelir.

- Şu hasın kaldırın bakayım, der.

Kır saçlı adamlar hasın kaldınnca, altında büyükçe bir merdivenin yerin altına doğru uzandığı görunur.

Bu merdivenden yerin derinliklerine doğru inen adamlar, buradan da Resûlüllah'ın kabrine kadar bir mahzen açmışlardır. İşte o günlerde de, tam altına geldikleri Ravza-i Mutahhare'yi delip, Resûlüllah'ın mübarek vücudunu çalmaya hazırlanmışlardır. Daha sonra da ilk fırsatta mübarek naaşı Avrupa'ya kaçırmayı düşünmektedirler.

Hükümdar Nureddin Zengi'nin sıkıştırması üzerine her şeyi itiraf eden bu iki adam, kendilerinin Avrupa'dan geldiklerini, Resûlüllah'ın mübarek vücudunu kaçırmak için torbalar dolusu altına pazarlık yaptıklarını apaçık söylerler.

Medine halkını hayretlere düşüren bu olay üzerine, suçlular gereken cezayı görürler.

Daha sonra da Ravza-i Mutahhare'nin etrafını kazdırarak kurşun duvar çektiren Nureddin Zengi, Resûlüllah'ın rüyadaki işaretiyle böyle gizemli bir olayı ortaya çıkaran kimse olur.[5]

YEDİ BİN ALTIN

Hekimoğlu Ali Paşa zamanında, Peygamber aşığı bir fakir vardır. Uzun zamandır çektiği yoksulluk çilesinden ızdıraplı halde, ellerini dergah-ı ilahfye kaldırarak şu şekilde sızlanır:

- Ya Rab! Halimi sen biliyorsun. Artık sabrım yetmez oldu. Çoluk çocuk perişanız. Borçlarımı ödeyemez duruma düştüm. Resulün hürmetine artık bana bir çıkış yolu göster.

Gönülden bir iltica ile uykuya dalar. Bir müddet sonra, sırlarla dolu bir rüya görmeye başlar.

Resûlüllah Efendimiz, yoksul Müslümanın karşısında durmakta ve ona şöyle emretmektedir:

- Sen, bunca yıl fakirliliğine sabrederek imtihanı kazandın. Allah gönülden ilticanı kabul etti. Çilen, artık bitti. Sabah namazından sonra ilk işin Hekimoğlu Ali Paşaya gitmek olsun. Ona benden selam söyle. Sana bin altın versin. Rüyana inanmayacak olursa, her cuma gecesi okumayı âdet edindiği salavatları, bu cuma gecesi okumadan yattığını söyle. Bu onu sana inandırmaya yeter.

Fakir kişinin, sabah ilk işi, Hekimoğlu Ali Paşaya gitmek olur. Gördüğü rüyayı ona aynen anlatır. Neticeyi bekler.

Ancak, Paşada henüz bir hareket yoktur. Sadece:

- Efendi, şu rüyanı bir daha anlat, der. Fakir adam, bir daha anlatır.

Paşa yine tekrar eder:

- Bir kere daha anlat!

Bu anlatma işi, 7 kere tekrarlanır. Fakir üzülür, ümidi kesilmiş halde:

- Paşam, eğer rüyama inanmıyor, değer vermiyorsan açıkça söyle. Beni tekrar tekrar konuşturup boşuna yorup durma.

Paşa, bu karşılıktan irkilir:

- Haşa, haşa! İnanmamak ne demek? Hele değer vermemek söz konusu bile olamaz.

Tam tersine, bu anlattığın benim için hayatımın en değerli, en mutlu olayıdır. Öylesine değerli ki, bu, olay benim için, bin altınla filan geçiştirilecek bir hâdise değil. Resûlüllah'ın selamına nail olduğumu müjdelediğin bu rüyayı her anlatışına, bin altın değer biçiyor; tekrar tekrar anlatmanı, seni daha fazla mükafatlandırmak için istiyorum

Şimdiye kadar 7 defa anlattın. Benden 7 bin altın almaya hak kazandın.

Paşa, bu sözleri söyledikten sonra, hizmetçisini çağırır, tam 7 bin altını rüya sahibi fakirin kucağına birer birer saydırır.

Resûlüüah aşığı yoksul. Paşanın yanından evine, almayı beklediği bin altın yerine, 7 bin altınla döner. Çoluk çocuğu ile bundan sonra, ömür boyu mutlu ve ferahlı bir hayat sürer.[6]

GÜZELLER GÜZELİ DE ÇANAKKALE'YE YARDIMA GELDİ

Yıl, 1928... Alim, arif ve zarif insanlardan biri, Alasonyalı Cemal Öğüt, hacca gider. Çanakkale Zaferi'nin üzerinden tam 13 yıl geçmiştir. Hocaefendi, Medine'de, birçok değerli zevat ile tanışma fırsatı bulur. İşte bu mübarek zatlardan biri de, Efendimiz'in türbedandır. Bu Hak dostu, aynı zamanda sadık bir Osmanlı dostudur. Osmanlı der, başka bir şey demez. Cemal Öğüt sormaktan kendini alamaz:

- Niçin bu derece muhabbet.?

Bu pir-i fani olmuş, nurlaşmış adam, hiç duraksamadan şu cevabı verir:

- Osmanlı'yı, İslam namına sevmek için, bir hatıram bile bana yeter.

Hocaefendi'nin ısrarı üzerine, o eşsiz hatırayı şöyle açıklar:

- 1915 haccına, Hindistan ulemasından bir zat da gelmişti. Bu zat, deruni dünyası zengin bir Allah dostu idi. Hacdan sonra, Resûlullah'ı ziyaret için, Medine'ye gelmişti. Bir türlü gözünün yaşı geçmeyen o mubarek zata, "niçin bu derece üzüntülü olduğunu" sorduğumda, o, gözyaşlarını daha da çoğaltarak şu cevabı verdi: - Bunca 30! sonra, nasip oldu, O Güzeller Güzeli'ni ziyarete geldim. Fakat müşahede ettim ki, Resullah (sav) makamında değil. Yoksa, benim kalp gözüm mü körelmiş?.. Resûlullah'ın varlığım neden hissedemiyorum? İşte, Medine'ye geldim geleli, bu düşüncelerle perişanım.

Yaşlı türbedar, o gece rüyasında, Güzeller Güzeli'ni görür. Hindistanlı Alim'in anlattıklarını hatırlar. Bunu Allah Resulüne sorar. Allah'ın Resulü, onu merakta bırakmaz ve şöyle buyurur:

- Evet, hissedilen doğrudur. Ben şimdi Medine'mde değilim. Çanakkale'deyim... Zor durumda olan asker evlatlarımı yalnız bırakmaya gönlüm razı olmadı. Şimdi onlara yardım ediyorum.[7]

ÂSAR-I NEBİYE SAYGI

Ben de onları seviyorum deyemem. Fakat köhne bir anlayışa göre yıkık bir gölüne göre bana göre öyle geliyor. Ara sıra esinti. Ebu Bekir’i, Ömer’i seviyoruz. Öyle geliyor. Bana Ömer dese ki, ruhunu bana ver. Vermeye hazırım gibi geliyor bana. Yanılmış olabilirim, yalan söylemiş olabilirim. Seyidina Hz. Ömer, ruhumu feda edebileceğim Hz. Ömer. Ya rabbi seviyor gibi görünüyoruz. Sevmiyorsak hakiki sevdir. Seviyorsak onlarla haşr ve neşr eyle.

Halifedir. Allah’ın halifesi. Ona Allah’ın Resulünun halifesi dediler. Yerde esmasıyla, sıfatıyla Allah’ı temsil eden Hz. Ömer. Allah’a ait düşüncenin meydana gelmesine vesile olan Hz. Ömer. Halifedir, hutbeleri kendi irad ediyor. Nutukları kendi veriyor. Efendimize ait mana ruhuna öyle sinmiş ki ağzını açtığı zaman belki hadis billafız yok. Fakat Resulü ekreme ait öze tercüman oluyor. Ve o kadar tercüman ki, ümmetin allamesi olan ibni Abbas Ömer nerede nutuk irad edecek, koşuyor arkasından. Mekke’de bulunsa Medine’de vereceğini duysa Medine’ye kadar koşuyor. Rabbime hamd ve sena ederim sizin şurada bulunuşunuzu ben küçük görmeyeceğim. Rabbim bunu bir ise bin eylesin. Sizi teşrif ve tekrim buyursun.

Hutbe irad edecek. Onun heyecanıyla, kafasında onu hazırlamakla meşgul. Bir duvarın dibinden geçerken omsuzuna damlayan birkaç kan damlası Ömer’i kendine getiriyor. Rabbimizi duyma ve duygulanmayla meşgul ve meşbu kendinden geçmiş ancak üzerine akan kan damlaları Ömer’i kendine getiriyor.

Bakınca elbisesinin kirlediğine şahit oluyor. Tekrar hızla, süratle eve dönüyor. Elbisesini değiştiriyor ve gelirken de o kanın damladığı damın üzerinde ki oluğu koparıp atıyor. Minbere çıkıyor hutbesini irad ediyor. Hutbede halka yine çok şey anlatıyor. Ve bir basamak aşağıya inerek belki de halka şu ikazda bulunur. Cemaat diyor, müminlere eziyet ediyorsunuz. Evden çıkmıştım mescide geliyordum. Falan duvarın dibinden geçerken omsuzuma kan damladı. Kanın aktığı oluğu ben de tuttuğum gibi kopardım attım. O attım kopardım derken birden bire bakışlar ayrı bir tarafa teveccüh ediyor. Ömer de sesini ve konuşmasını kesiyor. Uzaktan kalkan bir zat vardır. Beli kırılmış gibidir. Ömer’in çok sevdiği bir insandır. Yer yer onunla yağmur duasına çıkar elinden tutar yukarlara kaldırır “ya rabbi bu peygamberin amcasının elidir. Bunun hürmetine bize yağmur ver” hakkında dediği insandır.

Bu kalkan zat Hz. Abbas’dır (r.a.) Efendimizle aynı memeden süt emen amcası Hz. Abbas’dır (r.a.) Rengi benzi sararmış solmuş, ayağa kalmış adım adım Ömer’e doğru yaklaşıyor. Ve yaklaşınca da soruyor. “Ya Ömer ne yaptın, ya Ömer ben bu gözlerimle gördüm. O dam benim damımdı. O oluğu damımın üstüne Resulü ekrem koymuştu.” O koymuştu derken bu defa Hz. Ömer’in ayaklarının bağı çözülüyor ve yıkılıveriyor minberden. Biraz sonra yıkılmış adeta ölüm heyecanları içinde başı yerde Ömer’in dudaklarından şu sözlerin döküldüğünü görüyoruz. Ya Abbas sana bir ahdim var. ben gidecek başımı o duvarın dibinde yere koyacağım. Sen ayağını bu benim başıma koyacaksın. O oluğu tutup yerine yerleştireceksin. Resulü ekremin koyduğu o oluğu yerine yerleştireceksin.

Halk heyecan içindedir. Bu kadar belki birkaç katı cemaat mescidin içinde ve dışında namaz kılmakta. Halife dışarıya çıkanca heyecan içinde ne olduğunu bilemeden şaşırmış durumdadır. Hz. Abbas’ın duvarının dibine gider. Koca Ömer, makamın firdevs olsun senin Ömer. Bize peygamberine saygıyı öğrettin. Bize edebi öğrettin, bize inkıyadı öğrettin, bize saygının gereğini ders verdin. Roma imparatorluğunun yakasından tutup sarsıp yerle bir eden o büyük kamet Ömer. Sasanileri burçlarıyla beraber sarsıp yıkan yıllardan beri tütüp duran ateşgedeliği söndüren seyidina Hz. Ömer. İran’ın altın bileziklerini Süraka’nın kollarına takıp sonrada secdeye varan, Rabbime hamd ederim Sasaniden çıkardı ve soydu, Süraka’ya giydirdi, Resulü ekrem beşaret vermişti zaten diyen Hz. Ömer.

Bütün yıkmışlığı, ihtişamı karşısında bu defa kendisi muhteşem bir kamet olarak duvarın dibine yıkılıverir. Hz. Abbas çekinir o başa basmaya. Nasıl o başa basılır ki, o baş müslümanlığı idare ediyor. O baş küfrü yenmekle meşgul. Nasıl o başa basılır ki, o baş Allah’a ait duygularla meşbu bulunuyor. Bas ya Abbas, bas ya Abbas. Bas, basmayı çoktan hakketti o baş. Bas çiğne ki ceza olsun ona. Peygamberin eliyle yerleştirdiği oluğu kopardı.

Bu sahabinin anlayışı. Efendimizin arkada bıraktığı izlere saygı gösteren sahabinin anlayışı. Kuran neslinin gönlünden sıyrılıp atılırken paslı tenekeden bir damın üstüne konmuş oluk kadar kıymeti yok muydu, sen başını yere koymadın. Resulü ekrem sinelerden sökülüp atılırken başını yere koymadın. Çiğnediler yurdunu baştan başa sen bir kere gönülden inlemedin. Sıkılmadın, ağlamayı bilmiyorsun gülmeden utanmadın. Gece karanlıklarına iki damla göz yaşı dökmedin. Efendimizin senin neslin içinde yıkılması Maonizmin ve Leninizmin hortlaması fenkeştanynın hortlakları gibi bir cemaatı işgal etmeleri karşısında sen inlemedin. Bir teneke oluk kadar Resulü kerem demek senin kabine girememiş. Allah beni de afv etsin, seni de afv etsin.[8]

[1] Hak Dini Kur’an Dili

[2] İnancın Gölgesinde 2, s:5

[3] İbrahim Refik “Hayatın Renkleri” s:53

[4] İbrahim Refik “Hayatın Renkleri” s:95

[5] Mehmet Dikmen “Esrarengiz Olaylar” s:20

[6] Mehmet Dikmen “Esrarengiz Olaylar” s:17

[7] Mehmet Dikmen “Esrarengiz Olaylar” s:75

[8] Bursa

Kur'ân-ı kerîmde zikrolunan peygamberler

Kur'ân-ı kerîmde isimleri geçen peygamberler

Peygamberler günah işler mi?

Peygamberlerin Günahsızlığı ve Âdem as.ın İşlediği Günah

Cevap

PEYGAMBERLERE İMAN-FİRASET

Kur’an mucizesi

Âdetleri değiştirmesi

Mucizeler delili

İmanda ve diğer hususlarda emsalsizdir.

Meyve, ağacının hayattar olmasına şehadet eder.

Tevrat’ta Hz. Muhammed (s.a.v.)

İnkârcılar Karşısında Temel Hususiyetiyle Peygamberler

PEYGAMBERLERE İMAN

ÂSAR-I NEBİYE SAYGI