Türkiye Cumhuriyeti Devleti, İstiklal Savaşı'ndan beri, tarihinin en sıkıntılı günlerini yaşamaktadır. Osmanlı devleti, Birinci Dünya Harbi sonrasında, İngilizlerin başkanlığındaki İtilaf devletleri tarafından yıkılınca, Türk milleti milli mücadele hareketi ile bu zulme baş kaldırdı. Gazi Mustafa Kemal Paşa'nın idaresinde sömürgeci Batıya karşı, her türlü zulüm ve yokluklara rağmen, mübarek yurdunu savunmasını bildi. Zalim işgalcileri denize döktü. Birinci Dünya Harbi'nde Çanakkale'yi zorlayanlar İngilizler'di. Mondros mahkumiyet mütarekesini, silah zoruyla Osmanlı'ya imzalatanlar İngilizlerdi. Mütareke sonrası, kendi dikte ettikleri şartları, yine kendileri çiğneyerek, Bütün liman, tren istasyonlarımıza el koyanlar, İstanbul başta olmak üzere birçok il ve ilçeyi silahla işgal eden, halkına kan kusturanlar, 15 Mayıs 1919'da Yunanlıları zorla ve destekle İzmir'e çıkartıp, Eskişehir'e kadar gönderenler, binlerce köyü ateşe verdirip, yüz binlerce sivil-asker Türk insanının öldürülmesine sebep olanlar İngilizlerdir. Şu anda Türkiye Cumhuriyeti'nin önemli baş ağrılarından birkaçını, şöyle bir sıralayalım: 1-Kıbrıs'ın halli (yani Yunan'a verilmesi) zorlaması; 1878'de İngilizlerin Osmanlı devletini köşeye sıkıştırarak, yalan ve sahte belgelerle, geçici bir süre için kullanma sözü verdiği Kıbrıs emanetini sahibine hiçbir zaman iade etmemiştir. Emanete ihanet etmiştir. Şimdi AB ülkeleri, Türkleri işgalci saymaya kalkıyor. Kıbrıs'ta esas işgalci, Dikelya ve Agratur üslerindeki İngilizlerdir. AB gücü yetiyorsa onu çıkartsın. 2-Kuzey Irak ve hatta Irak'ın tamamını İngiliz mandası yapan; Birinci Dünya Harbi'nde petrolü sömürmek için bölgeyi kan gölüne çeviren, Filistin topraklarında İsrail devletini kurduran, Suudileri tehdit ve kandırmalarla, Hicaz topraklarını kendi güdümüne alan, Basra Körfezi'ndeki şeyhlikleri İngiliz sömürgesi olarak kuran, son Irak krizi dolayısıyla, bugün dünyayı, üçüncü dünya harbinin eşiğine getiren İngilizler'dir. 3-Ermenilerin Türkiye'den toprak talepleri için Hınçak ve Daşnak cemiyetlerini kurduran, onların kanlı çetelerini 1850'lerden beri desteleyen İngilizler'dir. 4-Türklerin Balkanlar'dan kökünün kazınması için, Saray-Bosna'da, Makedonya'da iç karışıkları çıkartan ve "barış gücü" adı altında, Sırplara bilgi aktaran, casusluk yapan İngiliz güçleridir. 5-Anayurttaki Türk cumhuriyetlerinde, iki yüz sene casuslar görevlendirerek, aralarına nifak sokup 6-Şeyh Sait dahil bugüne kadar Doğu Anadolu'daki başkaldırı ve isyanların tek tahrikçisi İngilizler'dir. Rusların vahşi idaresine verdiren İngilizler'dir. Osmanlı-Türk devletini parça parça kopartıp sonunda yıkan bu insanlar, Türkler'den ne istiyorlar. Kendi çıkarları uğruna, Türk ekonomisini alt üst eden, Türk gençlerinin ahlâkını yıkmayı hedef alan bu insanlara bir dur diyen çıkmayacak mı? Öyle zannediyorum ki; Irak harekatının bir safhasından sonra, Akdeniz ve Okyanus'taki Amerikan ikmal kollarına, Fransız, Alman ve Rus ittifakının saldırıları gündeme gelebilir. İşte o zaman zurnanın zırt dediği yere gelinmiş olacaktır.

.Milenyumun temsilcileri

Dünya hızla genel bir çatışmaya doğru yol alıyor. Yani üçüncü dünya harbi... Sahnedeki ezenler ve ezilenleri şimdilik seyrediyoruz. 2000. miladi senesinin bitimini, yani yirmi birinci asrı bütün dünya heyecanla bekledi. Neden, niye olduğunu bilmeden Türkiye'de bu yeni asır, daha bir başka kutlandı. Milenyum Katolik inancına göre; 2000 senesi dolduğunda, gökyüzünden 400 tane Katolik savaşçı inecek ve bütün dünyaya, Katolikliği başarıyla yaymaya başlayacaklardı. Yani son haçlı seferi. 2001 senesi içinde, gökten Katolik savaşçı yerine, halen büyük iç kalkışma şüpheleri taşıyan İkiz Kuleler saldırısı oluverdi. Önce suçu Müslümanlara yüklediler. Sakın bu 400 savaşçı, hedef şaşırmış olmasın! Zira Batılılarda şu günlerde saldırı şaşkınlığı başladı. Daha önceleri de, bir NATO tatbikatı sırasında, Türk deniz kuvvetlerinin bir muhribi yanlışlıkla, ABD füzelerine hedef olmuş ve güzide denizcilerimiz şehit olmuştu. Şimdi de üç günde biteceğini dünyaya ilan ettikleri, İkinci Körfez savaşında, hatalar zinciri uzayarak gidiyor. Sanki kör dövüşü. İran'a yanlışlıkla üç ABD füzesi düşüyor. Basra Körfezinde ABD Patriotları, omuz omuza savaştıkları İngiltere'nin bir uçağını yanlışlıkla düşürüyor. Petrol kuyuları yanlışlıkla yakılıyor. Askerlik en çok dikkat isteyen bir sanattır. Zira sermayesi ve temel gücü insandır. ABD en büyük yanılgıyı, bütün dünyayı karşısına alarak, yanında sadece sömürgeci İngiltere ile bu savaşı başlattı. Türkiye'yi ise, kafeste keklik görerek; hesaplarını Kuzey cephesi üzerine yaptı. Avrupalılar da, Amerika'dan İkinci Dünya Harbinin acısını çıkartmak isteyen Almanya'nın baskısı ile Güvenlik Konseyinde muhalif kaldılar. Amerika yaşı çok genç bir devlettir. Devlet tecrübesi yoktur. Güçlü olmak başka, devlet tecrübesi başka şeydir. İngiltere'nin aldatmasıyla Amerika sonu karanlık bir tünele girdi. Tarihte nice diktatörlerin yolunu kaybettiği Arabistan çölleri, tekin değildir. Hele Osmanlı devletine, Birinci Dünya Harbi esnasında ölümcül ve kalleşçe tuzaklar kuran İngilizlerden ÇÖLÜN alınacak öcü vardır. Şimdi Avrupalılara bir bakınız. Savaşa hayır diyen bunca devletten, Amerikan-İngiliz saldırısına karşı en ufak bir kınama yoktur. Dünyadaki Japonya, Çin gibi büyük devletlerden de öyle. Arabistan'daki Müslüman devletler pısıp kalmış. Hepsi televizyonlarının başında, film seyreder gibi akan kana bakıyor. Türkiye'de ise, dün meclise tezkere sevk eden Hükümeti, Türk askerinin kanını para ile satmakla suçlayanlar, bugün 6 milyar doları kaçırmakla neredeyse vatan haini ilan edecekler. Hükümetin basiretli tutumunu bundan sonra da devam ettirmesini bekliyoruz. Amerika Birleşik Devletleri, Türkiye'ye Kuzey Irak'ı kontrol kolaylığı sağlamamanın acısını, yakında derin bir şekilde duyacaktır. Zira İran her fırsatta Kuzey Irak'ı karıştırmak için sıkı çalışmalarla her şeyi yapmaktadır.

.Saati üç Dolar'a kahramanlık bu kadar olur

20 Mart 2003 Çarşamba günü, sabaha karşı başlayan Amerikan saldırıları, bütün hızı ile devam ediyor. Mesleğim olması hasebiyle, Amerikan savaşçılarını, asker gözüyle de inceledim. Gözüm hiç tutmadı. Teknolojinin gerisine sığınmış ürkekler topluluğu görüntüsü var. Şimdi öğreniyoruz ki, bu gençler daha iyi şartlarda yaşayabilmek, okuyabilmek ve kendilerine müreffeh bir gelecek sağlamak için SAATİ ÜÇ DOLARDAN, Amerikan ordusunca kiralanmışlar. Ya Saddam, benden saati BEŞ dolar derse ne olacak. Genç genç insanların cenazeleri Amerika'ya indikçe, savaşa hayır gösterileri de çığ gibi büyüyor. Dünyadaki milletler arası kuruluşların da ÇİVİSİ ÇIKMIŞTIR. Birleşmiş milletler LAL oldu üç maymunları oynuyor. Gece yarıları ateşkes kararları alacak diplomatlar tükenmişe benzer. NATO ondan beter. Türkiye'nin PKK ile mücadelesinde şahin kesilenler, şimdi toz oldular. Amerika Iraklılara insani yardım planları ile uğraşıyormuş. Bu insani yardım değildir. Bu bence hayvani yardımdır. Yani hayvanlara yapıldığı gibi, bir parça ekmek göstererek, kendilerine itaati sağlama çalışmasıdır. Önce silahla vur, sonra yarasını sarmaya koş! Önce aç koy, susuz koy, su yollarını tahrip et sonra elinle su ver. Sam amcanın insanlığı işte budur. Fil avcısı siyah adamla, beyaz adam gibi. Irak'a demokrasi getireceklermiş. Burnunun dibindeki Küba'ya demokrasi getirseydin ya. Sonra sana bu dünya Jandarmalığı görevini kim verdi! Bush'un Florida Askeri Üssünde 27 mart günü yaptığı konuşması, bir siyasi partinin il kongresindeki, milletvekili adaylarını tanıtım havası içinde idi. Bir askeri garnizon. Konuşan Amerika başkanı. Saydığı isimleri tek tek alkışlatıyor. Etrafına da süsecek Boğa gibi gerdan kırarak bakıyor. Amerika'nın Irak harekatı Komutanı Tomy Franks görünüyor. Ama esas komutan, Franks'in yardımcısı gibi görünen Tuğg. Abizaid (yani asıl ana ismi Ebu Zaid) imiş. Bu kişi hakkında Nationel Review dergisinde özetle şunlar yazıyor: "Abizaid 1973'te piyade subayı çıkmış. Grenada istilası sırasında tabur komutanlığı yapmış. 1'inci Körfez Harbinde Vicenza'da üslenip, Kuzey Irak'a havadan inmiş. Bosna Hersek'te 1'inci Zırhlı Tümen Kurmay Başkanlığı yapmıştır. Özellikleri: Harward'da Orta Doğu üzerine tahsil yaptı. Aynı Üniversiteden Master derecesi var. Ürdün'ün Amman üniversitesinde okumuş. Lübnanlı bir ailenin çocuğu. Şu anda ABD ordusunda direkt Arap kökenli en üst rütbeli komutandır. Pentagonun bu son savaştaki ve Arap alemi ile ilişkilerindeki kilit adamıdır. Irak'ın savaştan sonraki yeniden inşasında, görev alacak tek yetkilidir. Sık sık 'Kimse Saddam kadar Müslüman öldürmedi' derdi." Derginin kısa bir özeti. General Zaid'i her halde şimdi, kimse Saddam kadar Müslüman öldüremedi diyemiyordur. Zira görevli olduğu karargaha gelen günlük raporlara göre, kölesi olduğu başkan Bush'un Saddam'ın Müslüman öldürme rekorunu çoktan kırdığını görmüştür. İngilizlere de çok sözüm var. Tony Blair modern Churchil'dir. Ama sütunlarım bugünlük bu kadar acıya dayanabildi. Onu da bir gün yazmak kısmet olmasını temenni ediyorum.

.Asrın Churchill'i, Tony Blair

20'nci yüzyıldaki İngiliz Bahriye Nazırı (Denizcilik Bakanı) Churchill, İngiltere'yi perişan etmişti. Yaptığı taktik ve stratejik hatalarla, dünyayı kana bulamış ve İngiliz ekonomisini çöküşe götürmüştü. Birinci Dünya Harbinde, İngiliz kuvvetlerinin Çanakkale'yi denizden geçip İstanbul'a el koyma planı tamamen Churchill'e aitti. Bu planla, dünyanın en modern deniz kuvvetleri, çok yoksul ve güçsüz durumdaki Osmanlı kuvvetleri karşısında perişan oldular. Ve Türk kuvvetleri, denizde kesin bir zafer kazandılar. Bu Türk başarısı, Churchill'i 1940 senesine kadar İngiliz devlet hizmetinden ve siyaset sahnesinden silmiştir. İkinci Dünya Harbinde başbakan olarak geri dönmesine rağmen; şu günde bile İngilizlerin % 70'i Churchill'i nefretle anarlar. İngiliz İmparatorluğunun çöküşü onunla başladı. Churchill bir pişmanlık beyanatında "Aklımın almadığı değeri 50 Frankı bile bulmayan, paslı ve demode Türk mayınları, nasıl olur da bizi hezimete uğratır" diyordu. Masum bir milletin üzerine canavarca saldıranlar, bu hezimeti hiç anlayamadılar. Anlayamazlar da. Şimdi de Tony Blair, ABD ile el ele vererek hatta Amerika'yı kışkırtarak, Masum Irak halkının üzerine "Modern Churchill" olarak saldırmıştır. Onların davası Saddam ve rejimi değildir. Onların davası, çökmekte olan ekonomilerini düze çıkarabilmek için, Irak'ın zengin kaynaklarına el koymaktır. Ama biline ki; böyle masumların kanı eline bulaşmış olanlar sonunda iflah olmazlar. Şimdi Irak'ta işgal ettikleri bazı köylerde, İngiliz askerleri Irak köylü gençleri ile "dostça" futbol maçları yapıyormuş! Bu kadar sahtekarca haberlerle savaş kazanılmaz. 1918'de güzel yurdumuzu işgale kalkan ve dedelerimize huzuru yasaklayan İngilizler, İstanbul'da yerli Rum ve Ermenilerle futbol oynayarak Avrupa basınına resimler göndermişlerdi. Film aynı, Jönleri de. Yetmedi mi? Çekin masumların yakasından elinizi. Birinci Dünya Harbinde, Avrupalı İtilaf devletlerinin döktükleri masum kanları, şimdi onların soyunu kuruma noktasına getirmiştir. Avrupa'da savaşacak gençlik yoktur. Bırakın savaşı, Futbol oynayacak, spor yapacak gençlik bile yoktur. İngiliz Futbol milli takımının % 80'i zenci veya Güney Amerikalı, Teknik Direktörü ise İsveçli. Fransa, Belçika Hollanda hatta Almanya da beter durumdalar. Şimdi Irak saldırısında İngiliz askeri diye gösterilenler; Avustralyalı, Yenizelandalı ve sair İngiliz harici kavimlerdir. Duyduğum kadarı ile savaşın ilk günlerindeki koalisyon güçlerinin perişanlığı ve hezimeti üzerine; İsrail'den getirtilen komando ve savaş tecrübeli askerlerin yardımına sığınılmıştır. Amerika, Türkiye'ye Kuzey Irak'a girme konusunda çıkardığı engellere pişman olacaktır. Türk milleti her şeyini dobra dobra yapar. Bir ülkeye masumane girip de sonra döneklik yapmak sömürgeci Avrupalılara mahsustur. Türk tenezzül etmez. 70 milyonluk Türkiye'ye güvenmeyip; beş yüz binlik Peşmergelere güvenmenin acısını fazlasıyla çekeceklerdir. İngiliz Başbakanı Tony Blair'in dört yaşlarında bir oğlu var. Televizyon başında harp haberlerini seyrederken, vücudunun ön tarafı tamamen yanmış ve beyaz yanık kremi sıvalı her tarafı acıdan zangır zangır titreyen Iraklı çocuğa, SİR hangi duygularla bakıyordur. Avrupalılar, Amerika ile el altından Irak ganimetinde, tamamen anlaştılar. Hepsine birer pay vaat edilmiş. Öyle zannediyorum ki; Avrupalı emperyalistler, bu masum Irak halkının zenginliklerine kavuşamadan, bir Avrupa harbi ile birbirlerine düşerler. Zira leş paylaşanlar adalet nedir bilmezler.

.Evet, şimdi sıradaki gelsin!

"Evet, şimdi sıradaki gelsin", der gibi icra edilen bir askeri harekatı, üzüntü ile gözledik, izledik. Şimdi ne olacak. ABD. saldırı sebebi olan kitle imha silahını Irak'ta bulamadı. Hani Birleşmiş Milletler'in görevlileri, Irak'ta kitle imha silahı izine rastlamadık dedikçe, Amerika temsilcisi, kesin var iddiasında idi. Güvenlik Konseyi ve BM. Genel Kurulu Irak'ı suçlayacak bir karar almadı. Buna rağmen ABD-İngiliz ortaklığı 22 günlük bir saldırı ile Irak'ı aldı. Bu harekatı, Türkiye veya bir Asya devleti yapsaydı, şu ana kadar, BM. yüzlerce suçlama ve mahkumiyet kararı alırdı. BM'ye rağmen yapılan bu harekat dolayısıyla; ne Amerika, ne de ortakları hiçbir zaman suçlanamayacaktır. Öyleyse BM adil bir kuruluş olma vasfını kaybetmiştir. NATO da aynı durumdadır. O da tarafsızlığını kaybetmiştir. 10 Nisan günü ABD Başkanı Bush ve İngiliz Başbakanı Tony Blair uydu aracılığı ile, istila ettikleri Irak halkına yaptıkları konuşmaya; ben ABD Başkanı Bush'um, ben Birleşik Krallık Başbakanı Blair'im diye başladılar. Bu görünüşte Irak halkına hitaben gibi, aslında dünyaya kafa tutma ve tehdit konuşması idi. Beşinci kol güçleri ile Irak'ı içten yıkanlar, göstermelik ve zevk için birkaç saldırıdan sonra, Bağdat'a girip heykelleri "idam" ettiler. Bölge halkı 1914'ten beri zaten bir huzur yüzü görmedi. İngiliz'in oyuncağı oldular. Şimdi de yeni hedefler için suçlamalara başladılar. Bush'a göre, Irak elindeki kitle imha silahlarını Suriye'ye kaçırmış. İster misiniz şimdi bu hayali silahları aramak için, Suriye'ye bir harekat düzenlensin! Oranın da altını üstüne getirdikten sonra; belki de İran'a kaçırıldı diyerek, İran'a da saldırılsın. Böyle hayali suçlamalarla daha kaç ülkenin kanına girilecek. Bir de bakıyorsunuz, Amerikalılar'ın aradıkları kitle imha silahları, en sonunda; Pentagon'un mahzenlerinde bulunmuş. Haçlı zihniyeti ile hareket edenlerin ŞARK seferleri, tarihte hep hüsranla sonuçlanmıştır. Dokuz haçlı seferinde kaybettikleri, tarih sayfalarının yarısını işgal ediyor. "Her kuşun eti yenmez" sözü meşhurdur. Ola ki bir gün sert bir kayaya çarpabilirler. Beni üzen, Irak savaşı sırasında birçok TV kanalında yeni yorumcuların ortaya çıkması! Türkiye'yi güç durumlara düşürecek yorumlar yapıldı. Bunlar derhal susturulmalıdır. Eski bir büyükelçi, Amerika'nın resmi kanalı gibi savaş haberleri veren bir kanalda, 10 Nisan günü şunları söylüyordu: "Artık iman gücü ile savaşmak devri kapandı. Çanakkale savaşlarında Atatürk'ün idaresinde kazanılan zafer gibi iman gücü ile savaş kazanılamaz..." Emekli sayın büyükelçi uzun seneler Türkiye'yi Amerika nezdinde temsil etmiştir. Şunu üstüne basarak söylüyorum ki, savaşlar iman gücü ile kazanılır. Vatanını savunmaya inanan kişi, dünyanın en modern harp silah ve araçlarını yapmanın, onlara sahip olmanın da şart olduğuna inanır. Devletinin ekonomisinin kurtarılmasına, gençliğinin eğitilmesine de böyle inanır. Herhalde ekselansları, bazı esassız tarihi filmlerdeki saçma ve ruhsuz sahneleri, iman gücü ile savaşmak sanıyor. Necip Türk milleti Ulu Önder Atatürk'ün komutasında, İstiklal Savaşını İMAN GÜCÜ ile kazandı. Bir tarafta dünyanın en modern silah ve araçları, diğer tarafta askerine günlük bir avuç arpa kavurgası verebilen bir ikmal teşkilatı. Sonra da o modern ordunun kitlesel kaçışı, denize dökülüşü. Irak'taki son harekat bir savaş değildir. Güçlünün, güçsüze, çıkar sağlamak için bir saldırısıdır. Yani bir şekavettir. İlkeler ve vatan için savaşın fotokopisi bile değildir.

.İftiracılar yine iş başında

İki senedir suskun duran "Ermeni Soykırımı" iddiaları 24 Nisan'da tekrar ısıtılıp gündeme taşındı. Batılılar iki senedir Türklerin, Batı çıkarları yönünde mülayim davranmaları için Ermeni meselesini uyutmuşlardı. Şimdi "Demokles'in Kılıcı" misali yine tepemize getirip astılar. Sade soykırımı da değil. Güneydoğudaki bölücü terör örgütünün faaliyetleri iki senedir şıp diye kesilmişken, şimdi hiç durmamış gibi hızla gündeme getiriliverdi. Aslında bu gelişmelerle Batılılar, Türkiye'nin bu iki baş ağrısı konusunda suçüstü yakalandı. Yani, bu iftira ve bölücülüğü Türkiye'nin başına saranların kim olduğu apaçık görüldü. Birkaç sene önce Ermeni soykırımını tanıyan yasayı yürürlüğe koyan Fransızlar, Ermenilerin Marsilya'da diktikleri Kin anıtına sevgi ve övgüyle bakmışlardı. Adına Demokrasi dediler. Aynı Fransa Türk Genelkurmay Başkanının resminin, bir tren istasyonu önündeki meydana yere çizilerek, her gün binlerce kişi tarafından çiğnenmesine de demokrasi demişti. Fransa Kralı l. François'nın annesinin yalvaran mektuplarına, Kanuni Sultan Süleyman, insanlık icabı olumlu cevap vermiştir. Hem de hiçbir din ve milliyet ayrılığı gözetmeden. Yetmedi Fransız ekonomisini düzeltmek için bir milyon altın borç gönderdi. Yetmedi Osmanlı donanmasını, Barbaros Hayrettin Paşa komutasında Fransa'ya yardıma koşturdu. Nice (Nis) şehrini Fransızlardan gasp eden Venedikliler'e karşı harbi göze almışız. Nice kalesi Türklerin eline geçtiğinde ise; Barbaros Hayrettin Paşanın maiyetinde bulunan Fransız elçisi, döneklik yaparak Venediklilerle anlaşma cihetine gitmiştir. Bu Türk yardımına teşekkür mahiyetinde, Fransa kralı, Toulon şehrini, sekiz ay Türklerin idaresine verdi. Türk bayrağı çekildi. Türklerin idaresinden şehir halkı o kadar memnun kaldı ki, Türkler ayrılırken yollarını kesip gitmemeleri için ricacı heyetler gönderdiler. Şimdi Avrupa'da bir Fransa varsa, Türklerin 500 sene önce yaptıkları bu hayati yardımdan dolayıdır. Eğer Türk yardımı olmasa idi, Alman İmparatoru Fransa'yı coğrafyadan silecekti. Şimdi Ermenilere diktirdikleri bu heykeller, her halde Türklere teşekkür mahiyetindedir! Geçende İzmir'den Halil Danyıldız ismindeki okuyucum telefonla şunları bildirdi: "Efendim ben Kars Arpaçaylıyım. Çocukluğumda köyümüzde Ermeni zulmünü yaşamış ihtiyar bir hanım komşumuz vardı. Biz erkek çocukları olarak, aramızda zaman zaman savaşçılık oynardık. Biz harpçilik oynamaya başlayınca, bu teyze derhal hastalanır ve ishal olurdu. Bizlere bu savaş oyununu bırakmamız için rica eder, elimize şekerler yumurtalar tutuşturur ve 'Ne olur balam bir daha harp oyunu oynamayın. Ben çok hasta oluyorum' diye yalvarırdı. Şimdi İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanından rica ediyorum. İstanbul bir dünya şehridir. Buraya Ermenilerin Türklere yaptığı zulümleri anlatan bir Ermeni vahşeti heykeli yapılamaz mı. Böyle bir girişimde her türlü yardımı yapmaya hazırım..." İşte Kars'taki Ermenilerin ruh ve beden sağlığını kalıcı olarak bozdukları bir rahmetli teyzenin acıklı hikayesi ve bir okuyucumun devletten ricası. Bana kalırsa Sadece İstanbul'da değil, Kars Erzurum, Erzincan, Van, Bitlis ve Şanlıurfa'da da böyle anıtlar dikilebilir.

.Homo homini lupus

1960'lı senelerde Ankara Hukuk Fakültesi'nde okurken, birinci sınıf derslerinden birisi de Roma Hukuku idi. Bu dersin bizlere neden okutulduğunu o zamanlar anlayamadığım gibi halen de anlamış değilim. Bazı hocalara sorduğumda örnek bir hukuk olduğu için cevabını almıştım? Roma Hukukuna göre, borçlular borçlarını ödeyemediklerinde, yani temerrüte düştüklerinde, hukukun temsilcisi bir görevlinin kararıyla, alacaklılar borçluyu bir meydana götürüp; borçlu öldürülerek, herkes alacağı nispetinde borçlunun cesedinden bir parça keserek evine götürürmüş. Böylece de hak yerini bulurmuş!. Bu Roma Hukuku kitabının bir yerinde homo homini lupus diye de bir hüküm vardı. Yani 'insan insan için kurttur.' Tabii bu kurt elma kurdu hiç değil. Bu dağlarda dolaşan ve canavar dediğimiz cinsten. Roma hukukunun temel kuralı buydu. Hükümler buna göre düzenlenmiş ve uygulanmaktaydı. Canavar bir kere vahşidir. Öldürücüdür. Sadece boğazı için çalışır. Hiçbir manevi, ruhsal gayesi yoktur. Ve böyle bir davranış sergileyemez. Kabiliyeti yoktur. Ancak öldürür ve yer. Gerektiğinde boğazı uğruna ölür. Batının bu hukuk anlayışında, iki bin senedir bir değişiklik oldu mu? Onu da siz kıymetli okuyucularıma bırakıyorum. Birinci Körfez Harbi'nde, Iraklıyı Saddam rejiminin zulmünden kurtarmak için harekete geçen Amerikalılar, Saddam'ın denize saldığı ham petrole bulanmış ve ölmek üzere olan bir deniz kuşunu, günlerce dünyaya seyrettirmişlerdi. Asıl o kuşun başına gelen felaketin başlatıcısı, Saddam değil Amerikalılardı. Dünyaya bu yalanı yutturdular. Hiçbir şeye yaramayan Birleşmiş Milletler ise Güvenlik Konseyi kararı ile savaşı destekleyerek, kuşun ölümü suçuna ortak olmuştu. Amerika'nın Irak'a son saldırısında, Birleşmiş Milletler güya destek vermedi. Bush yine lupusca saldırdı. Maksatları yine zavallı Iraklıları Saddam'ın zulmünden kurtarmaktı. Ancak Ümmü Kasr'da Amerikan ve İngiliz kuvvetleri çakılıp kalınca, İngiliz Blair, Bush'a koştu. Ve 'sayın Bush üç gün daha böyle devam ederse ben siyasi geleceğimi kaybediyorum. Ve kaybetmemek için de kuvvetlerimi geri çekiyorum' diye sızlandı. Petrol tröstleri için zor bir şey yoktu. Hemen yön değiştirildi ve Saddam'ın özel görev kuvvetlerinin komutanı ve ailesinden iki yüz kişinin geleceklerini garantiye alacaklarını Saddam'ın komutanına bildirdiler, cebine de iki milyon dolar koyuverdiler. Ve bu kuvvetler çökertildi. Irak bitti. Şimdi ise zulümden kurtardıkları Iraklıların sözlü protestolarını makineli tüfeklerle susturmaya çalışıyorlar. Her seferinde 70-100 Iraklı öldürülüyor. Herhalde bu Batılıların kurtarması, insanları yaşatmak için değil. Kurtarmak istediklerini öldürerek, hayatın yükünden kurtarıyor olmalılar!.. 1 Mayıs 2003 günü New York'ta bir lokantanın akvaryumundaki hastalanan bir balığı iyileştirmek için müşteriler seferber olmuşlar. Onların müşfik bakış ve sözlerinden balık iyileşmiş de müşterilerin boğazına dizilen lokmalar midelerine inebilmiş. Amerikan-İngiliz koalisyonunun son harekatı ve Birleşmiş Milletler'in şu ana kadarki sessizliği, 21'inci yüzyılda insanlık için yüz karasıdır. Roma hukukundaki gibi söylersek, Amerikan-İngiliz koalisyonu homini lupus. Yalanlarla kamufle edilmiş bu petrol sömürü savaşını insanlık adına protesto ediyorum!..

.Türk Kültürü, sahibini arıyor

Bu sütunlarda ekseriyetle tarihle ilgili konular yazmaktayım. Siyasete hiç girmemeye özen gösteriyorum. Siyasette insanlar bugün övdüklerine, yarın sövebiliyorlar. Maalesef, dünyanın hemen birçok yerinde, siyaset dendiğinde, yalan akla geliyor. Bir milletin oluşumunda temel taşlardan birisi de kültürüdür. Bu kültürdür ki milletleri bölünmekten iç kavgalardan korur. İdarecileri, halkına karşı dürüstlüğe yönlendirir. Yani milletin fertlerini muasır medeniyet çizgisine koşturur. Türkiye'de 1960 ihtilalinden sonra, bir Kültür Bakanlığı kurularak, bu işin güya önemi ortaya konulmaya çalışıldı. Ancak belli bir noktada birleşilemediği için, başa geçen iktidarların siyasi anlayışına göre; Türk kültürü kâh sağdan esen rüzgâra, kâh da soldan esene göre şekillendi. Bugünün, Türk kültürü aşınmasındaki en büyük etken bence bu çarpıklıktır. Bir milletin kültürünün sağı solu olmaz. Sağı solu varsa, o kültür bize yabancıdır ve ithaldir... Kabinede bir Kültür Bakanlığımız var diye sevinirken, şimdi Turizm ile Kültür Bakanlıkları, tek bakanlık olarak birleşti. Bu birleşme Türk kültürünü ikinci plâna itmiştir. Keşke Çevre Bakanlığı ile Turizm birleşse idi. Şu anda görevli bakan Sayın Erkan Mumcu'ya bir hayırlı olsun yazısı yazayım istedim. Bununla beraber, önceki dönemlerde yazıp da netice alamadığım bir iki hususa da işaret etmek istiyorum; Yaz ayları hemen hemen başladı sayılır. Her sene, gazetelerde çarşaf çarşaf ilanlarla duyurulan Rumeli Hisarı konserlerinin ilanlarını bu sene okumak istemiyoruz. Birinci derece tarihî kültür mirası olan, Rumeli Hisarı, Yedikule Hisarı'nın 1950'lerde, içinde mahalleler vardı. Rahmetli Menderes zamanında bir kanunla bu yerler istimlak edildi. Mahalleler boşaltıldı. Türk müzeciliğinin hizmetine verildi. Bu mekanlarda, tarihî özelliğine uygun olacak temsil ve piyeslerin oynatılabileceği resmi kayıtlarda vardır. Konser kaydı yok. Şimdi böyle mekanlarda, Türk sahne hayatının starlarına, konserler verdiriliyor. Böylece kanun ve yönetmelikler çiğneniyor. Fatih Sultan Mehmet'in hatırası olan, sırtında taş taşıyarak yaptırdığı Fetih Camii'nin, mihrabının olduğu yere sahneler kuruluyor. Birilerine para kazandırmak için, Türk tarihini ayaklar altına almaya kimsenin hakkı yoktur! Sayın bakanımızdan beklediğimiz, bu tip konserlere tarihî mekanları tahsis ettirmemesidir. Rumeli Hisarı'nda zaten, bazı idari nahoşluklar sık sık kulağımıza gelmektedir. Hukuken devlet memuriyetinde bulunmaları sakıncalı insanlara fırsat verilmemelidir. Rumeli Hisarı konserlerindeki minder satışı gelirlerini kimlerin paylaştığı, müfettişlerce araştırılmalıdır. Müze günlük giriş biletlerinin kontrollerinde, hassas davranılmalıdır... Yani kısacası, Rumeli Hisarı idari ciddi bir kontrolden geçirilmedir. Sayın bakan yazdıklarımı, bir dost eleştirileri olarak kabul etmenizi bekliyorum. Topkapı Sarayı ve Müzesi hakkında da, önümüzdeki günlerde bazı eleştirilerim olacaktır. Turizmi kalkındıralım ama, kültürümüzü feda etmeden...

.ABD siyaseti ve Ermeni soykırım yalanı

Avrupalı devletlerin Amerika Birleşik Devletleri ile anlaşabildiği tek konu zannederim, Ermeni soykırım yalanıdır. Yirmi senedir 35 dış temsilcilik görevlimizin şehit olmasına sebep olan ASALA cinayetlerinin arkasında, Batılı devletlerin olduğu kesinlik kazanmıştır. ABD'nin son Irak saldırısından önce, Ermeni soykırımı iddiası tamamen unutulmuştu. Ne bir heykel açılışı vardı, ne de herhangi bir parlamentoda Ermeni soykırımı kanun tasarısı. Birinci tezkere ile de Türkiye Amerika'dan iyi not aldı. Türk devlet adamlarına övgüler yağdırıldı. Ne zaman ki ikinci tezkere TBMM'de ret edildi, o vakit işler tersine döndü. Kuzey Irak'ta yeni bir ırkçı devlet kurulamaz nutukları atanlar, o bölgeyi silah deposu haline getiriverdiler. Petrol kuyularını bu uydurma kuruluşun emrine verdiler. Talabani, petrol kuyularının işletilmesini sattı bile. ABD Temsilciler Meclisi'nde, bir Ermeni soykırım tasarısı, komisyonlarda görüşülüp kabul edildi ve Meclis genel kuruluna taşındı. TSK daha önceleri ABD'nin övgülerine mazhar olmuşken; şimdi inisiyatifsizlikle suçlanıyor. Bu suçlamayı yapanlar ABD hükümetinin ön sıralardaki yetkilileri. Bu kimseler ise, Irak işgalinden kendi şirketleri en fazla çıkar sağlayanlardır. Yani bu beylerin şirketleri milyar dolarları istiflesin diye, Türkiye Cumhuriyeti bütün organları ile ABD'nin her türlü isteğine peki mi demeli. Tezkere pazarlıkları esnasında ABD basınında, Türkiye'nin dolar pazarlığı yaptığı iftirasını ABD medyasına taşıyanlar ile, şimdi devlet adamlarımıza suçlama yöneltenler aynı kişiler. Türk Silahlı Kuvvetleri, disiplinli ve anlayışlı bir komuta kademesince yönetilir. Seksen senedir de bu böyledir. Amerikalı bir tüccar idarecinin saldırılarını da, hiç hak etmemiştir. Ermeni soykırımı iftiralarının bir siyasi baskı unsuru olmaktan öte, kıymet-i harbiyesi yoktur. Bu hafta 550. yıldönümünü kutladığımız İstanbul'un fethi, aslında Ermenilerin kurtuluş günüdür. Fatih Sultan Mehmet Han 30 Mayıs 1453 Çarşamba günü Ayasofya'ya girdiğinde, Bizans halkı, başları önlerine düşmüş halde, Fatih'in "vurun kellelerini" emrini bekliyorlardı... Büyük hükümdar onlara "Başlarınızı kaldırınız. Bu günden itibaren sizler de benim tebaamsınız. Her türlü sanat, Ticaret ve ibadetinizde serbestsiniz. Başınıza bir din büyüğünüzü başkan tayin edeceğim" dedikten sonra başlarına bir Patrik tayin etti. O sırada boynu bükük duran Ermenilere dönüp: "Sizin bir din büyüğünüz yok mu?" diye sordu. Ermeniler de, "Efendim vardı ama, Bizans imparatoru bize kiliselerde ibadeti yasakladı. Bursa'da Hovakimi patrik tanırız" dediklerinde, Fatih hemen Bursadan Hovakim'i getirtti ve onu da Ermenilere Patrik tayin etti. Şimdi, bu büyük insanın torunları mı Ermenilerin soyunu kıracaklar. Türkler Ermenilerin soyunu kırmaya tenezzül etmezler. ABD, görüşülen soykırım tasarısına, kendilerinin uyguladığı, Kızılderili soykırımını da dahil etseler iyi olurdu.

.Fatih'in İstanbul'u

29 Mayıs 2003 günü, İstanbul'un Türkler tarafından fethinin 550'nci yılını, çeşitli etkinliklerle milletçe kutladık. Ancak bu törensel kutlamalar Fethin maksadını anlatmaktan çok uzaktı. Hele asfaltta tekerlekler üzerinde yürüttüğümüz kalyonlara ne demeli. Bu törenlere bakarak birileri çıkıp "İstanbul feth oldu da ne oldu" veya "İstanbul'un fethi mi önemli yoksa matbaanın Osmanlıya geç getirilmesi mi? İyi düşünmek lazım" deyiverir. Dediler de. Zira yıllardır. İstanbul'un fethini; "Bizans toprağına göz diken Türkler'in, istilacı olarak gelip İstanbul'u almaları" benzeri bir söylemle anlatmışız. Yazık. Böyle söyleyenlere ve düşünenlere sormak lazım: Siz "Fatih'in İstanbul'unu biliyor musunuz?" Belgelere göre Fatih'in İstanbul'u: 1-Dünyanın ilim ve teknik merkezi idi. 550 sene önce, bu günkü Üniversiteler ayarında ve mükemmel eğitim veren 10 tane üniversite vardı. 2-O günkü nüfusa göre kişi başına günlük 150 litre su düşerdi. Hem de sağlıklı ve bedava. 3-İstanbul'da aç insan bulunmazdı. Külliye denilen sosyal tesislerde her birinde günlük 1000-2000 kişiye bedava yemek pişirilir ve dağıtılırdı. 4-İstanbul'un fethini müteakip 15'e yakın devlet, Türklerle dostluk anlaşması yapmak için sıraya girmişlerdi. Tarihçi Kritovulos'un yazdığına göre; "Limni, Midilli ve Taşoz'daki Rum devletçiği, Edirne'ye kendi eşrafından büyük bir heyet göndermişti. İstekleri ise, "Bizim üzerimize herhangi bir sefer düzenlemenize gerek yok. Biz şehirlerimizin anahtarlarını size takdim ediyoruz. Ve münasip gördüğünüz vergiyi vermeye hazırız" şeklindeydi. 5- O devrin en büyük Avrupa devleti Venedik, birkaç senelik vergilerini peşin göndererek Türklerle anlaşma imzalamaya can atıyorlardı. 6-Venedikli meşhur edip ve şair Françesko Filelfo, Fatih için yazdığı şiirinde "Sen dünyanın en adil hükümdarısın" diyordu. 7-İnsanların refahı o derece yüksekti ki; zenginler zekat verecek fakiri bile zor bulurlardı. 8-O zaman İstanbul'da, kap-kaç zulmü yoktu. 9-Komşu olan veya olmayan birçok devlet, Türk devleti ile anlaşmayı kendisi için bir üstünlük ve ayrıcalık sayıyordu. 10-Fatih döneminde yapılan Topkapı Sarayının Babı hümayun denilen birinci kapısının sol tarafında o devirden kalma mermer kitabede; "Kim olursa olsun, haksızlığa uğradığına inanan herkes bu kapıya baş vurabilir" yazıyordu . Yani 550 sene önce Osmanlı vatandaşının dilekçe hakkı vardı. İnsan hakları ihlalleri ile Türkiye'yi suçlayan Avrupalılara, bu kitabe cevap olarak yeter de artar bile.

.Tarih Kurumu'nun başarısı

Türk Tarih Kurumu Başkanlığı, 14-15 Haziran günlerinde İstanbul'da; "550. yılında Fetih ve İstanbul" adı verilen iki günlük bir sempozyum düzenledi. Toplantıya 25 civarında tanınmış bilim adamı katıldı ki, bunların 6 tanesi yabancı idi. Türk bilim adamlarından bir çoğu da kendi dallarında tanınmış kişilerdi. Türk Tarih Kurumu Başkanı Prof. Dr. Yusuf Halaçoğlu'nun açış konuşmasında, "İstanbul'un Fethinin halen bazı zeminlerde değişik şekilde tartışılmasından yakınması" pek haklı idi. Sayın Halaçoğlu daha dün Iğdır'ın bir köyünde yapılan toplu mezar kazı çalışmaları yaptırırken ekranlarda gördüğümüz çalışkan bir bürokrattır. Tarih Kurumunun sınırlı imkanları ile bu panelde de, zoru başarmasından dolayı tebriklerimi sunarım. Zira Ermenilerin 'Soykırımı' yalanına, yapılan kazılarla, canlı olarak en güzel cevap verilmiştir. Şimdi de son yapılan sempozyumla, birkaç senedir, fethi ve Fatih'i değişik açılardan inceler gibi yapıp da, doğruları göz göre göre değiştirmeye kalkışanlara, milletlerarası bir ilmi toplantı ile cevap verilmiştir. Birinci oturumun başkanı Bilkent Üniversitesi, Ana Bilim Dalı Başkanı Prof. Dr. Halil İnalcık hocanın, fetih hakkındaki tebliği, dinleyenleri hayran bırakmıştır. Böylece, fetih hakkında bazı bilgileri ilk defa, hocanın ağzından duymaktan mutlu oldum. Bunu da kendilerine arz ettim. Birçok kayıtlarda, İstanbul'un düştüğü sırada, Bizans İmparatorunun, Türklere karşı savaşırken öldüğünü okumuştuk. Sayın İnalcık, bunun yanlış olduğunu söylediler. Şöyle ki: "Türk askerlerinin surlardan içeriye aktığını haber alan İmparator, doğruca Tekfur sarayına koşmuş, sakladığı mücevher çekmecelerini kucağına alarak Eğri Kapı yani, Animas zindanlarına doğru kaçarken, Haliç'teki Türk gemilerinden bazı Azap askerleri, bu telaşlı adamı yakalamak istemişler, o da mücevherleri uğruna karşı koyduğunda öldürülmüştür..." Bu arada ilk oturumda, ilk sözü alan Bizantoloji uzmanı Türk konuşmacı, "fetih zamanı Bizansı"nın acıklı durumunu dile getirdi. Bizanslıların haline ağlayacak duruma geldik... Bu sayın Bizantoloji Profesörünün anlattığına göre, zaten zavallı durumdaki Bizans halkını, Fatih acımasızca yokluk, kıtlık ve ambargolarla imhaya çalışmış. Fatih'in askerleri Bizans köylüsünün tarlalarını talan etmişler. Bu Türk profesörünün, Fatih'i ve askerini zalim, Bizans'ı mazlum gibi anlatan bir dil kullanmasının sebebini, ben anlamakta çok zorluk çektim. Sade ben değil, Sayın Prof. İnalcık da zorluk çekmiş olmalı ki, sunumun ardından, konuşmacıya bazı sorular yöneltti ve dedi ki; "Siz bu bilgileri toplarken hiç Türk kaynaklarından istifade etmediniz mi? Benim bu konudaki filan makalemi okumadınız mı?" deyince, konuşmacı utanarak hayır dedi. Bu Bizans tutkusunu bir türlü anlayamıyorum?!. Turistik bir bölge olan Sultanahmet Meydanı, Bizans'ın hipodromu olduğu için, tek çivi çakılmadan park olarak korunurken; Bayezit'teki Ordu Caddesi üzerinde, Bizans artığı birkaç kırık mermer sütun, yaya trafiğini zora sokarken; Okmeydanı gibi Fatih Sultan Mehmet Han'ın vakfı olan ve insanlığın ilk spor kompleksi olan bir saha kimvurduya gitmiştir. Bizans'ı sevenlerin, Sayın Halil İnalcık hocamıza kulak vermelerini tavsiye ediyorum.

.Vakıf mallarının takası ve Okmeydanı

Hükûmetin ekonomik tedbirlerini hızlı bir şekilde geliştirmesinden memnuniyet duymaktayız. Vergi affı ile hiç beklenmedik olumlu gelişme sağlanmıştır. Şimdi orman arazilerinden, emr-i vakilerle işgale uğramış ve dönülmez noktada olanları için de güzel kararlar almaktadır. Orman arazileri gibi, işgal altındaki vakıf arazilerinin de, takas yoluyla yasal bir duruma kavuşturulması görüşmeleri dillendirilmektedir. Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Sayın Mehmet Ali Şahin, Edirne'de yaptığı konuşmada bu konuya da temas etmiştir. Yani özetle: "Vakıf arazileri üzerine Antalya'da ilçe kurulduğunu, birçok yerde vakıf arazilerinin işgal edilmiş olduğunu, bunun üzerinden dozerlerle geçilerek işgalin önlenemeyeceğini, yani bu emr-i vaki duruma yine bazı tedbirlerle, çözüm bulunması gerektiğini, vatandaşın da işgalinin yasalaşmasından dolayı, bir karşılık ödemesini" söylemiştir. İşgale uğramış Vakıf arazilerinden birisi de İstanbul'daki Okmeydanı'dır. Bu arazi Fatih Sultan Mehmet Han'ın şahsen vakfettiği bir yerdir. Hatta birçok kitaplarda "Dua Meydanı" diye de anılmaktadır. İstanbul'un muhasarasından önce Sultan, askeriyle beraber gelip bu tepeden, İstanbul'u seyretmiştir. Fethi müteakip de, yine fethe katılanlar bu tepede toplanmış, tayin ve terfiler burada duyurulmuştur. Gazilere ganimetler burada dağıtılmıştır. Akşemseddin hazretlerinin imamlığı ile burada namazlar kılınmıştır. Fatih'in emriyle, minberi, mihrabı ve minaresi ile bir açık hava mescidi kurulmuştur. 1453'ten sonra, her yeni hükümdar, bu vakfa titizlikle ilgi, saygı göstermiş ve hatta İkinci Bayezid Han bölgeyi daha da genişletmiştir. Belgrad, Avlonya'dan, Mekke-i Mükerreme, Kahire'ye kadar İmparatorluk arazisinde 34 adet Okmeydanı vardı. Hepsi tarumar olmuş. Okmeydanı vakıf olması hasebiyle, Vakıflar Genel Müdürlüğü'ne bağlanmıştır. Ve gecekondu furyası ile mantar gibi biten, derme çatma konutlar, bugün apartmanlar haline dönmüştür. Bu duruma göz yumanlar ise oy kaybı korkusu ile kovuşturulamamışlardı. Bu meydanda halen, çoğu Yahudi maşatlığında olan 121 tane menzil taşı vardır. Bunların hepsi meşhur kemankeşlere aittir. Bu taşlar garip ve acınacak haldedir. Sanat tarihçisi sayın İlhan Hattatoğlu, bu konuda verdiği mücadelede yalnız kalmaktadır. Üçüncü Selim Han'ın hatırasına dikilen menzil taşı, Fetihtepe Spor Kulübü'nün top sahasının hemen altında, bir mezbeleliktedir. Vakıf arazilerinin takas işlemi, yeni emrivakileri davet etmemelidir. Okmeydanı bir yolla ve vatandaşı fazla mağdur etmeden korunmalıdır. Büyükşehir Belediye Başkanlığımız, eğer başka bir tedbir düşünülemiyorsa, bu taşları oradaki maşatlıktan kurtarıp, Miniatürk park alanına naklini sağlamalıdır. Ancak aslolan, menzil taşlarının, ayak taşları ve her birinin kitabelerinin de bulunarak asıl yerlerinde korumaya alınmasıdır. Sayın başbakanımız, büyüdüğü semt olarak da, bu dertleri, yakinen bilmektedir. Bu konuda hızlı bir çalışma başlatmalarını acilen beklemekteyiz...

.Irak, bataklığa dönüşüyor

ABD'nin bütün Dünya'nın gözüne baka baka, Mart ayı sonunda başlattığı Saddam'ı devirme harekâtı, 20 gün gibi kısa bir sürede bitmiş göründü. Zira Saddam'ın güçlü bilinen ordusu, bilhassa başkentlerini hiç savunmadan dağılıvermişti. Diktatörlerin silahlı kuvvetleri zaten böyledir. Görünüşte kuvvetli ve sadık, aslında ise korkak ve kaçak olurlar. Vatan müdafaası sevgiye dayanır. Samimiyet ve ihlas ister. Makam ve mevki sevdasına düşenlerin, vatanı yoluna ölmesi nasip olmuyor. Peki Irak ordusu baştan başa sahtekâr mı dolu idi? Elbette ki hayır. Onların içinde de inançlı ve milletini vatanını seven, subay ve erler vardı. Ama bazı kansızlar, yeşil dolarları görünce, birliklerini başsız bırakıp kaçtılar. Ve Irak kolayca düştü. ABD de ucuz bir zafer kazandı. Ancak son üç aydır Irak'ta bir değişik faaliyet gözleniyor. Milletini seven bir büyük grup, yer altına inmişlerdir. Sık sık vur-kaç taktiği ile, ABD ve İngiliz askerlerine ölüm yağdırıyorlar. Bunun ilerdeki günlerde daha da artacağını zannediyorum. Amerika, Vietnam'da saplandığı bataklığı unutmuş gibi. Bundan elli sene önce, güya Güney Kore'yi kurtarmak için gittiğinde, onlara can simidi idi. Şimdi ise Güney Kore halkı, hemen her gün Amerika aleyhtarı gösteriler yapıyor. Koreliler anladı ki, Amerika elli senedir kendilerini sömürdü. Yine anladılar ki, Kore tekstil sanayiini, geri teknolojiye mahkum edenler Amerikalılardır. Amerika Irak'ta biraz daha sıkışırsa, Türkiye'den kuvvet isteyecektir. Şerefli komutanlarımızı beceriksizlikle suçlayan ABD yetkilileri, nasıl bir dönüş ve özür manevrası yapacaklar göreceğiz. Türkiye, Kuzey Irak'taki, mevcut emr-i vaki Türkiye lehine çözülmeden, herhangi bir angajmana girmemelidir. İngiliz ve Amerikalı askerlerin, kadın-erkek demeden, yaptıkları baskın ve arama zulümlerine Türkiye ortak olamaz. Bugün Irak'ta, insan haklarına saldırı aşikardır. Birleşmiş Milletler ise Amerika'nın dümen suyundadır. Üyeleri de, Irak'tan bekledikleri çıkarları uğruna sağır olmuşlardı. Türkiye'nin her konuda başı diktir. Ekonomisi ferahlıklar vaat ediyor.. Bu güzelliği Amerika'nın petrolcü devlet adamlarının çıkarları uğruna bozdurmayız. Başkan Bush da, belki seneler sonra, birkaç kişinin çıkarı uğruna, devletini kötü bir maceraya sürüklediğini anlayacaktır. Ama o zaman, çok geç olacaktır. İsrail'in rahatlığı uğruna, Akabe Körfezi'nde ortaya serdikleri yol haritası da, İsrail'in sonunu hazırlayacaktır. O plan 'yol haritası' ama, Büyük İsrail devletine giden yolun haritasıdır. Filistin'deki çözüm, Filistinlilere vatanlarını iadeden geçer. Bundan gayrisi Filistinliyi ezmektir. Zaten 100 senedir, kan ve barut kokuları arasında yaşamaya çalışan üç kuşak Filistinli için, bundan daha kötüsü olamazdı. İsrail'in hemen masaya, şartsız oturması ve Filistin topraklarını sahiplerine iade etmesi kendi menfaatinedir.. İkinci intifadadan bugüne kadar, her iki taraftan 4000 kişiden fazla ölü vardır. İsrail devlet adamları, kendi vatandaşlarının ölümünü, milletine nasıl izah ederler bilemem...

.Müstemlekeci İngilizlerin marifetleri

Yazının başlığına bakarak; İngilizlerin bu günkü marifetlerini anlatacağımı beklemeyin. Bu sefer, Mondros Mütarekesinin ardından Türkiye'nin başına gelenleri, yine bir Batılının kaleminden yazacağım. Irak'la benzerliklerini arayacağım. 30 Ekim 1918'de, Mondros limanı açıklarında, İngilizlerin Superb isimli savaş gemisinde, İngiliz amirali Calthorpe'ın emrivakileri ile bir dayatma mütareke imzalandı. Bu imzada İtilaf devletleri temsilcileri bulundurulmadı. Sadece İngilizler vardı. Mütareke şartları sudan şeylerdi. Osmanlı heyeti de; bu yenilginin ardından bu kadar yumuşak ve basit şartlara imza atmakta tereddüt etmedi. Ama kazın ayağı öyle değildi. İngilizler bunu kasten böyle basit tutmuştu.. Ondan sonraki zamanlarda, Mütareke şartlarına aykırı olarak güzel vatanımızın bir çok kilit yerleri, zalimce işgal edildi. İstanbul'u işgal ederken, müşterek komutanlık üç kişilik bir işgal idare heyeti kurdu. Bu heyete İngiliz Amirali Calthorpe, Fransız Amiral Amet ve İtalyan Kont Carlo Sforza atandılar. Kont Sforza hatıralarında yukardaki bilgileri verdikten sonra diyor ki: "Bilhassa İngilizler, Türk imparatorluğunu yok etmek için acele ediyorlardı. İstanbul ve diğer şehirlerde halka akıl almaz işkence ve eziyeti yapmaktan çekinmediler. Ben yumuşaklık taraftarı idim. Zira Türkiye ve Türklerin yok olduğuna inanmıyordum Nitekim kısa süre sonra bizimle, kedinin fare ile oynadığı gibi uğraşıldığını gördüm. Gözümüzün önünde; binlerce insan, silah ve techizat, geceleri gemilerle, Anadolu'ya kaçırılıyordu. 12 Mayıs 1919 günü İngiliz amirali bizi karargahında topladı. Yunanlıların İzmir'i işgal edeceğini, fikrimizi sormadan bizlere tebliğ etmiş oldu. İngiltere demek, başvekil Lloyd George ve Lord Curzon demekti. Onlar öyle istemişti. Zaten İngiliz başvekili uslanmaz bir Türk düşmanı idi. Bir gün İstanbul'dan başlamak üzere, tüm Türkiye'de durum kontrolümüzden çıkmaya başladı. Önlem olarak hemen İngiltere'den gizli örgütten bir birlik getirtildi. Bu güya uzman kadro, acemice yanlışlar yaparak, durumu düzelteceğine, daha kötüye götürdü. Müttefik polis rezil olmuştu. Bir sabah, müttefiklere büyük bir suikast tertibi haberi alındı. Komutan bu suikastı yapacakların tahmini bir listesini Türklere vererek derhal yakalanmalarını emretti. Liste yirmi sekiz kişilikti. Koca İstanbul'da kim kimi bulacaktı. Listedeki isimlerden bazıları, Yalovalı Ali, Erzurumlu Mehmet gibi kafadan atılan şeylerdi. Bu tehditlerden doğru dürüst bir netice alınamadı. Üstelik biz kendi durumumuzdan korkmaya başlamıştık." Bu hatıralar epeyce uzun ve müstevlilerin bir özeleştirisi mahiyetinde. Görüldüğü gibi bu gün Irak halkına reva görülen, şeref zedeleyici durumlar, bundan 90 sene kadar önce, Necip Türk milletine uygulanmaya çalışılmış ama milletimiz onları geldikleri yere postalamasını bilmiştir. Iraklılar bunu örnek almalıdır. Iraklılar bunu becerebilir mi? Becermeleri lazım. Bugün Kuzey Irak'ta geçenlerde yaşanan, Türk askerine saldırı olayını, İstanbul işgalindeki İngiliz vurdumduymazlığı ile benzer görmekteyiz. Müstevliler kendi acı sonlarını hazırlıyorlar.

.Cihan devleti nasıl olur ?

Mevcut devletler arası ilişkiler, ileriye dönük iyi günler vaat etmiyor. Kendimi karamsarlıktan alamıyorum. Hangi devletin neyine güvenirsiniz. Meşhur ata sözümüz "ev alma komşu al" pek isabetli söylenmiştir. Şu günlerde Amerika ile sınır komşusu da olduk gibi. Ancak önceki stratejik ortaklık gibi komşuluk da iyi gitmemektedir. Türkiye bütün iyi niyetine rağmen, dostluğunun karşılığını bulamıyor. Durduk yerde 11 tane Türk askeri, hiçbir haklı sebebe dayanmadan, ani operasyonla tutuklanabiliyor. Üç gün süre ile zulüm ediliyor. Türkiye bütün dünyanın gözü önünde kesin ve fakat soğuk kanlı tavrını ortaya koydu ve bunu korudu.. Fenersiz yakalanan Amerika yönetimi, bir Orgeneralini Ankara'ya gönderip "yanlış istihbarat özürü" dilemiye mecbur kaldı. Son on senedir, Irak'ta bilhassa Kuzey Irak'ta, binlerce İngiliz ve Amerikan subayı, istihbarat görevleri için cirit attılar. Türkiye'nin iyi niyetle izin verdiği "ÇEKİÇ GÜÇ" bu iyi niyeti kötüye kullanarak, İncirlik'ten kalkan uçakları ile, bölücü örgüte silah ve techizat attılar. Bölücüler de bunlarla, Türk askerine kıydılar. Son Irak harekatının başladığı günden beri Kuzey Irak'taki Talabani ve Barzani güçlerini Amerika başına tac etti. Peşmergeler, Musul, Kerkük ve Süleymaniye'deki Türklere, akıl almaz eziyetler ettiler ve halen ediyorlar. Nüfus kayıtlarını yaktılar. Harekat sonrası, ağır silahların bölücülerin eline geçtiğini, cümle alem biliyor. Son olayda ise, Türkiye kendi aleyhine gelişebilecek çalışmaları kontrol maksadıyle bölgede, küçük bir askeri tim bulundurmuştur. Binlerce bölücüye göz yuman Amerikan kuvvetleri 11 Türk askerine katlanmadılar. Böyle dostluk olur mu? Amerika, tarihin ölçülerine göre bir Cihan Devleti değildir. Cihan devletinde olması gerekli şartların bir tekine bile sahip değildir. Olsa olsa bir cihan kabadayısıdır. İngilizlerin desteği ile Ortadoğu'da terör estiren Amerika, bu harekatına karşı çıkan Avrupa devletlerine"müteahhitlik" rüşveti vermiştir. Cihan devleti rüşvet vererek olunmaz. Birinci dünya harbi sırasında, beş bin İngiliz subayı, Filistin ve Irak topraklarında her türlü fesadı körüklediler. Lawrence'in döktüğü kanların haddi hesabı yoktur. Kuzey Irak ve Güney Doğu Anadolu'da, İngiliz binbaşısı O'Neil, bölgedeki yüzlerce aşiret obasına giderek, onları Osmanlı devletine karşı isyana teşvik etti. Milli mücadelede, Mustafa Kemal Paşanın aldırdığı tedbirlerle, bu hainler topraklarımızdan kovulmuştur. Kuzey Irak'ta tutuklanan subaylarımız Türkün öz vatanında idiler. Ya Lawrence, O'Neil ve beş bin İngiliz subayı, Türkün topraklarında ne arıyorlardı. Cihan devleti, gücünü adaletinden alır. Cihan devleti saldırgan olmaz, yalan ve şayialara dayanarak bir operasyon düzenlemez. İngilizlerin 1900-1925 seneleri arasını kapsayan arşiv belgeleri mutlaka açılmalıdır. Açılsın ki, Türkleri tarihten silmeye kalkanların yüz karalarını bütün dünya görsün.




ABD Başkanı'nın koordinesi ile Akabe'de yapılan görüşmelerde, güya Filistin tarafının da katılımıyla, bir yol haritası üzerinde anlaşıldı. Yeni gelişmeler gösteriyor ki bu "yol haritası" değil tam bir "yolsuzluk haritası"dır. Yani Filistin'i teslim alma operasyonudur. Filistin halkına Yaser Arafat'ı dinlemedikleri takdirde, birçok haklara kavuşacakları açıkça ifade ediliyor. Bu davayı bir ömür boyu sürdüren Yaser Arafat'ı İsrail istemiyor.. Bir cinayete uğratılması, işlerine gelmiyor. Sürgüne gönderme veya hapse atma mümkün değil gibi. Öyleyse tek çare kendi milletini liderine düşman etmek. Bunun kılıfı da "Bakın biz anlaşmaya uğraşıyoruz. Bunu sabote eden Yaser Arafat'tır. Ona inanmayın. Peşinden gitmeyin" ifadeleridir. Şimdi öğreniyoruz ki; İsrail hükumeti Batı Şeria'da bir güvenlik duvarı inşasına kalkışıyor Böyle, duvarlı güvenlik sağlamak işi, Çinlilerle başladı. Milletlerinin dünya ile irtibatını ÇİN SEDDİ ile kestiler. Şimdi bu duvar Çin milletinin bir yüz karasıdır. İkinci Dünya Harbi'nin akabinde, Batı ile anlaşan Rusya, Almanya'yı zoraki olarak ikiye bölerek, Doğu ve Batı Almanyalar doğdu. Komünizm rejiminin zulme varan ağır baskılarından kaçmaya çalışan Doğu Alman halkı, elektrik akımı verilmiş dikenli tellerde öldüler. Elektrikli dikenli tellerin çare olmadığını gören Rus ilgililer, Doğu-Batı Berlin arasında "UTANÇ DUVARI"nı inşa ettiler. Kırk seneden fazla, Alman milletini duvar ardına hapsettiler. Rusya'nın parçalanması ile ilk yıkılan bu duvar oldu. Halk bu duvarın tuğlalarını büyük paralar ödeyerek satın aldı. Bu duvara sevgisinden değil duyulan aşırı nefretten idi. Yani bu duvar da yıkıldı. İnsanların hürriyetine çekilen her duvar yıkılmaya mahkumdur. Duvarlar yıkılır ama nefretler ve kötülükleri senelerce hafızalarda kalır. Batı Şeria'ya duvar çekmeye karar alanlar, bir zamanlar Avrupa'daki birçok şehirde, gettolarda yaşayanların torunlarıdır. Filistinlilerin topraklarını aldıkları yetmedi, kendilerinin getto öçlerini almak için, hürriyetlerini de duvar ardına hapsetmeye kalkışıyorlar. İsrail başbakanı bir senede, ABD'ye sekiz defa resmi ziyarette bulunmuş. Yani İsrail ile ABD can ciğer kuzu sarmasını oynuyorlar. İsrail'in bu gayri demokratik uygulamalarına ABD de ortaktır. ABD'deki Musevi lobisi, Türk dış işleri bakanının, Filistin idarecileri ile görüşmesini istemiyor ve bunu Türk lobi faaliyetlerini engellemekle tehdit ediyor. Bölgenin en büyük ve kalite askeri gücünün sahibi Türkiye'yi, bir lobi önlemeye çalışıyor. Irak'ta Türk askerine muhtaç duruma düşen ABD zor durumdadır. Çöl bedevisi diye aşağıladıkları Bağdat bölgesindeki aşiret liderlerine, Amerikalılar yalvarıyor. Kuzey Irak'ta Türkiye'ye güvenmeyenleri, çok geçmeden, Talabani ve Barzani arkadan vuracaklardır. Clinton'ın eski baş danışmanı verdiği beyanatta, Irak'ta Türkiyesiz barış mümkün değil diyor. Şimdi Amerikalılara sormak hakkımız değil mi: Arkadaş Irak'a saldırırken bana mı danıştın ve onayımı aldın mı ki, şimdi barışı sağlamak için Türk askeri istiyorsun?!. Bakalım gün doğmadan daha neler doğacak.

.Fener Patriği'nin cür'eti nereden geliyor?

Fatih Sultan Mehmet Han zamanından beri, adı Fener Rum Patriği olan, Türkiye'deki Ortodoks Rumlar'ın din işlerine bakan kimse, son senelerde cür'etkâr bir tavır ile, kendisini "Ortodoks Ekümenik Patriği" olarak görmekte ve bunu da açık açık Türkiye Cumhuriyeti devletine deklare etmektedir. 8 Ağustos 2003 günü, yanında birçok avukatı ile Türk Dışişleri Bakanı sayın Abdullah Gül'ü makamında ziyaret eden Fener Rum Patriği Bartholomeos, ziyaret sonunda şaşırtan beyanatlar vermiştir. Yanında avukatları ile yapılan ziyareti, bence kesinlikle ret etmek lazım idi.. Her ne kadar patrik "ben bütün hukuki durumları bilemediğim için avukatlarımı getirdüm" dediyse de bu beyan doğru değildir. Bu geliş bir gösteridir. Hatta bir gözdağı vermektir. Türkiye Cumhuriyeti devletine bir "Bağımsızlık" dayatması şeklindeki çirkin davranıştır. Lozan anlaşmasının patrikhane ile ilgili maddeleri, maalesef delik deşik edilmektedir. Zira Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş başlangıcı olan bu anlaşmaya göre, Patrik bir T.C. vatandaşıdır. Sadece İstanbul'da bulunan, Ortodoks Rumlara, dini meselelerde hakemlik edecek bir konumdadır. Yani bu Patrik İzmir'deki, Ankara'daki ve sair bir Türk şehrindeki Rumlar ile herhangi bir girişimde de bulunamaz. Bulunursa suçtur. Yine Lozan anlaşmasına göre Ortodoks ve sair azınlıklar, İstanbul hariç hiçbir Türk şehrinde yerleşemez. İstanbul'da kalan Ortodoks Rum sayısı 3 bin kişiden azdır. Ancak üç bin kişinin dini işlerine yetkili kılınan Patrik efendi, Ekümenik unvanını gasp ederek, bütün dünya Ortodokslarının liderliğine oynamaktadır. Rus Ortodoksları Fener Rum Patriğini lider olarak tanımaz. Yunan Ortodoksları yani merkezi Aynaroz manastırları olan din örgütü, Patriği hiç sevmez ve kabul etmez. Bulgarlar beş yüz senedir, ayrı bir Patriklik kurmuş ve EKZHARLIK adıyla patrik hanenin karşısına demirden inşa edilmiş bir Kilise kurmuşlardır. Güney Slavları olan Sırp ve sair Ortodokslar Feneri tanımazlar. Peki Patrik Bartholomeos kimin Ekümeniğidir. Bu kişi açıkça Bizans İmparatorluğuna oynamaktadır. Fener bölgesinde senelerdir, 100 bin metre kareden fazla ev ve arsayı el altından cemaat adamlarına aldırmıştır. Niyeti de Ortodoks Vatikandır. Şimdi de bunları, AB kara sevdasına tutulmuş olan bazı idarecileri tehditte kullanmak istemektedir Patrik eğer bazı dilek ve istekleri varsa ancak; Diyanetten sorumlu devlet bakanı sayın Aydın'ı ziyaret etmeli idi. Dışişleri Bakanını hem de bir kalabalık heyetle ziyareti, Amerika ve Avrupa'ya mesaj niteliği taşır. Sanki bir devletin adına dış işleri ile temas görüntüsü verilmiştir. Madem ki bu seviyede temaslara Patrikhane açık, o zaman Türk güvenlik güçleri, Maliye Bakanlığı elemanları, İçişleri Bakanlığı mensupları ve hatta Türk Diyanet yetkilileri bu kurumu derhal denetlemeli ve sonucunda da gereken işlemleri yapmalıdır. Zira Patrikhaneden, beynelmilel bir çalışma olan Ekümenik kokuları yayılmaktadır. Patriğin Heybeliada Ruhban Okulu ile ilgili çalışmalarını bu yazıma sığdıramayacağım belli idi. Onu nasip olursa bundan sonraki bir yazımda, Patrikliğin, Osmanlıya ihanetleri ile birlikte yazmak istiyorum.

.Ruhban okulu, fesat yuvası olacaktır

Geçen haftaki yazımla, Fener Rum Patriği'nin,Türk devleti nezdindeki cür'etkârlığını izaha çalıştım. O yazımla alâkalı olarak gelen tepkilerden birisi de, Türkiye sağlık işçileri sendikası başkanı ve 5'inci dönem Ankara milletvekili, sayın Mustafa Başoğlu'nun maili idi. Sayın Başoğlu'nun yazdıklarından bir bölümü, milletimizin hislerine tercüman olacağı düşüncesiyle aşağıya alıyorum: "Türki'yenin Avrupa Birliği'ne daimi üyeliği uğruna birçok tavizler verilirken; korkarım Heybeliada Ruhban Okulu'nun açılması ile Fener Rum Patrikhanesi'nin civarındaki bütün gayri menkulleri satın alarak maddi gücünü artırmasına ilave olarak onun Ekümenikliği bile kabul edilecektir. Biz istediğimiz kadar onların isteklerine kolaylıklar sağlayalım, sonuçta karşımızdakiler Batılı Hıristiyanlardır. Ve onlar güçlü bir Türkiye'yi (güçlü Osmanlı devleti döneminde olduğu gibi ) hiçbir zaman içlerine sindiremeyeceklerdir Devletimizi idare edenlerin bu gerçeği ne zaman anlayacaklarını doğrusu merak ediyorum. Eğer tavizler vererek ve Batıya sığınarak gücünü korumak veya ayakta kalabilmek mümkün olabilseydi. Osmanlı imparatorluğu yıkılmazdı." Sayın Başoğlu'na hak vermemek mümkün mü? Devlet, Patrikhanenin siyasi durumu ve Heybeliada Ruhban Okulu'nun açılması meselesinde rahatlamak istiyorsa, hiç vakit kaybetmeden referandum kararı almalı ve halkımızın tercihi ne yönde olursa ona hepimiz razıyız. Fener Rum Patrikhanesi 1821'deki Mora isyanı olayından beri sabıkalıdır. Patrik Gregoryus asılmadan önce, İkinci Mahmud Han tarafından huzura çağırılıp; ne yapmak istediği sorulduğunda, hain Patrik "Sultanım sen Müslümanların padişahısın, ben de kavmimin başıyım" demiştir. Birinci Dünya Harbi sırasında ve bitimindeki müstevlilerin güzel yurdumuzu haksız işgallerinde, Patrik başta olmak üzere bütün personeli ile işgalcilere yardım etmişlerdir. Onlara casusluk yapmıştır. Suçludur. Anadolu'daki birçok Ortodoks kilisesi 1895'teki Ermeni isyanında, ihtilal komitesi toplantı yeri ve silah deposu olarak kullanılmıştır. Lozan görüşmelerinde, Avrupalı'ların desteği ile Patrik, Türk heyetini güç durumlara düşürmüştür. Ruhban Okulu açık olduğu zamanlarda, Türk birlik ve bütünlüğüne zarar veren suçlar işlemiştir. Heybeliada Ruhban Okulunu, Türkiye Cumhuriyeti kapatmamıştır.. Türkiye'de, resmi ve özel bütün eğitim kurumları devletin kontrolündedir. Patriklik, bu okulun Türkiye Cumhuriyeti devletinin kontrolünde olmasını asla kabul etmedi ve devleti protesto için okulu kendileri kapattı. Bu okul açılacaksa, Milli Eğitime bağlı olmaya mecburdur. Bu denetim olmazsa, okutulacak derslerde, mutlaka Türk düşmanlığı işlenecektir. Okul; hayata döndürmek için yanıp yakıldıkları Bizans devletinin, cephaneliği olacaktır. Patrikhane kim bilir şimdi ne durumdadır. Türkiye'de Lozan anlaşmasına göre üç bin Ortodoks Rum var. Türkiye'deki Müslüman din adamı/mevcut nüfus kıyasına göre, en çok üç tane Ortodoks din adamına ihtiyaç var. Halen Patrikhanede 50'den fazla Ortodoks din adamı var. Heybeliada'da yetişecekler hangi cemaate hizmet edecekler. Okuyacak öğrenciler nereden temin edilecek. Yani sözün kısası cemaat yok din adamına ihtiyaç yok ama Patrik, ABD destekli olarak Ruhban Okulunu açtırmaya koşuyor Devletimiz hiçbir resmi görevi ve vasfı olmayan bu Patriği kabul etmemeli.

.Sakarya Başkumandanlık Meydan Muharebesi

23 Ağustos 1921'de başlayan Sakarya Muharebesi, gece ve gündüz kesintisiz, 22 gün sürmüştür. Anadolu'nun kurtuluşunun başlangıcı olan bu zaferin, seksen ikinci senei devriyesini kutladık. Birinci dünya harbinin sonunda, bir şekilde İstanbul'u Türklerin elinden almaya can atan İngilizler, Yunanlıları da İzmir'e asker çıkarmaya zorladılar. Tehdit ettiler. Türk düşmanlığı ile ünlü olan İngiliz başvekili Llody George, Yunanlılara her türlü askeri yardımı, desteği bol bol vaad etti. Ve yaptı da. 15 mayıs 1919'da İzmir'e, sırf güya güvenlik için gelen Yunan kuvvetleri, karaya ayak basar basmaz, Türk komutan ve erlerini sokaklarda süngüleyerek, vahşetlerini sergilemeye başladılar. İki buçuk ayda, Ankara'ya ulaşarak, Kudüs'e giden Haçlı yolunu açmayı hayal eden çapulcular, pek heyecanlı idi. Yunan kralı, kendisine saygılarını sunan İngiliz irtibat subayına, Ankara'dadaki zafer balosu için davetiye veriyordu. Kral Kostantin, Kütahya'da bir harp meclisi topladı. Bu toplantıya, başbakan Gonaris, savunma bakanı Teodakis, işgal kuvvetleri komutanı ve diğer kolordu komutanları katıldı. Gündem, İstanbul'un kaybından beri, Anadolu'ya giren bu ilk haçlı ordusunun, Kudüs'e yolculuğu idi. Hepsi tarihe geçecekti. Toplantıda ordu kurmay başkanı general Rallis, yaptığı konuşmada; "İzmir'den itibaren ilerlemememiz büyük zorluklarla karşılaştı. Anadolu içlerine ilerledikçe de sıkıntılar artıyor. Zayiatımız büyüdü. İkmal noktalarından da hayli uzağız. Korkarım, Anadolu bozkırları, birçok insanımıza mezar olacaktır. Bizi zafer yerine hezimet bekliyor olabilir" diyordu. Rallis ve onun gibi düşünen kolordu komutanlarını, Kral ve başbakan korkaklıkla suçladılar. 9 Eylül 1922'de İzmir'de, Yunan kuvvetleri denize dökülünce hepsi sert kayaya çarptıklarını anladılar, ama iş işten geçmişti. Zira o komutanların hemen hepsi, hezimetin bedelini, darağacında sallanarak ödediler. Beri taraftan Sakarya Nehrinin batı kıyısına ulaşmış düşmana karşı, Ankara'dan bir davranış gerekiyordu. Ancak Mecliste yapılan görüşmeler, birçok fikir ayrılıklarını ortaya çıkarttı. Gazi Mustafa Kemal Paşa bir gece, hazırladığı bir teklifi Meclise sundu. Teklif, Meclisin yetkileri ile beraber Başkumandanlığın kendisine verilmesi şeklinde idi. Çetin görüşmelerden sonra, 5 Ağustosta, istenen yetkiler verildi. Memleket içinde, birçok mal ve hizmete devlet hemen el koydu. Tekalüf-ü Harbiye hızlı işliyordu. Öyle ki üç bin kadar merkep, bugünkü Ankara'nın Gençlik Parkı denilen mevkiinde toplanarak, külüstür vagonlarla, cepheye ordunun saka, yani su taşıma ihtiyacını karşılamak için gönderiliyordu. 40.000 kişilik Türk ordusunda 10.000 tüfek vardı. Yani 30.000 kişide tüfek yoktu. Yüz km. genişliğindeki cephe boyunca, 22 gece ve gündüz düşmanla boğuşuldu. Yunan ordusu ise tamamı tüfekli, yüz bin kişiden fazla idi. Ayrıca ellerinde İngilizlerin verdiği 300 modern top ile 20 uçakları vardı. Türk ordusunun top sayısı ise 170 kadardı. Ancak bunların ya mermileri yoktu, ya da yeterli sayıda değildi. Kanatları patates hamuru ile sıvanmış tek bir uçağımız vardı. Bu şartlar altında, subaylardan kurulu bölük ve taburlar savaşa sürüldü. Düşman tam bir hezimete uğramıştı. Sakarya savaşlarında zayiatımız 1000 subay ve 24.000 kadar er ve erbaş idi. Bu mutlu yıldönümünü idrak ederken; vatan ve millet uğruna şehid düşenleri ve gazilerini rahmetle anıyorum.

.General Trikopis'i kim teslim aldı?

26 Ağustos 1922 günü şafak vaktinde başlayan Başkumandanlık Meydan Muharebesi veya Büyük Taarruz, Türk milletinin geleceği için pek önemliydi. Ordunun elinde bulunan silah, askeri teçhizat ve mühimmat pek azdı. Sakarya Meydan Muharebesi'nden sonra çekilme niyetini belli eden Yunan kuvvetleri, kaçış yolunda önlerine ne gelirse, ne bulurlarsa yıkıp yakıyorlardı. Köylerde bulabildikleri insanları, yaş ve cinsiyetlerine bakmaksızın öldürüyorlardı. Bu zor şartlar altında yurdu kurtarmaya kalkışan Türk milleti, el ele vermişti. Ulu önder Atatürk'ün emri kumandası altında, bu necip millet var olma mücadelesi veriyordu. 31 Ağustos günü, Türk ordusunun büyük bir kısmı, Afyon-Uşak bölgesinde hızla kaçmaya çalışan Yunan kuvvetlerinin takibine girişmişti. Beşinci Kafkas Tümeni Kumandanı Kurmay Albay Halit Akmansü birliğinin başında, Uşak'a doğru takip hareketini başlatmıştı. Tümeninden taarruzun başından o güne kadar, beş günlük çarpışmalarda, 105 subay ve 1200 er şehid ve yaralı verilmişti. Bu acıklı duruma rağmen en küçük bir gevşeme olmadan takip görevine devam ediliyordu. Komutan Halit Bey, birliğe verdiği bir dinlenme esnasında, kendilerine doğru bir at üzerinde hızla seğirten köylüyü görür ve durumu sorar. Köylü, Yunan kuvvetlerinin bütün köyleri yakarak kaçmakta olduğunu, ancak sayıları 12 000 kadar olan bir Yunan birliğinin, Murat Dağı bölgesinde bekleştiğini haber verir. Tümen komutanı, durumu tahkik ve keşif için bir bölüğü görevlendirir. Biraz sonra elinde beyaz bir flama ile bir Yunan subayı görünür. Kendini tanıtıp, kendisini Yunan başkomutanı General Trikopis'in gönderdiğini ve kendisinin teslim olmak istediğini bildirir. Albay Halit Akmansü, tümeninden bir alayını, bu işe görevlendirir. Biraz sonra başta Yunan başkomutanı olmak üzere iki general, birkaç albay ve yüz kadar karargah subayı Türk komutanın karşısına dizilirler. Trikopis, bozuk bir Fransızca ile Albay Halit beye "komutanın nerede" diye sorar. Halit Beyin kıyafeti, süslü püslü Yunan zabitlerinin yanında bir er kıyafeti gibi sadedir. Halit bey rahat bir şekilde ve Fransızca olarak, "buyurun, komutan benim" der. Gelenlerin günlerdir aç ve yorgun oldukları her hallerinden bellidir. Albay Halit Bey hemen karınlarını doyurur... Sohbet sırasında Albay Halit Bey, Trikopis'e "Bütün birlikleriniz İzmir'e doğru çekilirken, siz neden teslim oluyorsunuz. Pekala siz de çekilebilirdiniz" diye sorunca Yunan kumandan: "Evet biz de İzmir'e kadar salimen ulaşabilirdik. Ancak gideceğimiz Yunanistan'da kaybettiğimiz savaşın suçlusu olarak bizi asarlardı. Karargahımdaki harp meclisinde bu konuyu tartıştık. Sonunda teslim olmayı uygun bulduk" der. Albay Halit Bey şöyle bir düşünür ve onlara "Madem ölümden korkuyordunuz, neden bu masum milleti boğazlamaya kalkıştınız" der. Trikopis sessizce boynunu büküp başını sallar ve "Bizi bu işe teşvik eden ve zorlayan İngilizlere karşı duramadık" der. Anadolu'da hemen her haneden iki üç şehid çıkmasına sebep olan İngilizleri, Türk milleti affetmeyecektir.

.Yunan'ın denize dökülüş günü

Mondros mütarekesinin ardından, mütareke şartlarına aykırı olarak; batılıların kuvvetleri, ülkenin birçok hassas noktalarını işgal ettiler. Limanlara ve tren istasyonlarına el koydular. Tüccar İstanbul'dan Anadolu'ya mal gönderemez olmuştu. İngiliz hükumeti, Yunanistan'ı İzmir'e asker çıkartmak hususunda, tehditli bir yola girdi. Yunanlıların öteden beri Anadolu'da zaten gözü vardı. 15 mayıs 1919'da İzmir'e gelen Yunan kuvvetleri, güya oradaki Rum halkının emniyetini sağlamaya geldiklerini söylüyorlardı. Bu yalanı İngilizler de yazılı desteklediler. Ancak palikaryalar, karaya çıkar çıkmaz, Türk subaylarına ve askerlerine saldırdılar. Yaşlı dedeleri bile sokaklarda sürüklediler. "Zito Venizelos" diye bağırmayan Türk subaylarını sokak ortasında kurşunladılar. Batı Anadolu'da hızlı bir Yunan istilası başlamıştı. Denizli müftüsünün gayretleri ile milli mücadele Denizli'de başlatıldı. Ardından bütün Anadolu'ya yayıldı. İzmir'den Sakarya'ya kadar bin bir zahmetle ilerleyen Yunan kuvvetleri, Sakarya meydan muharebesinde sert kayaya çarpmıştı. Başkumandan Gazi Mustafa Kemal Paşa, 26 ağustos 1922'de, ordulara ilk hedeflerini emrediyordu. Yunan kuvvetleri panik şeklindeki geri çekilişlerinde, Batı Anadolu'yu yakıp yıktılar. Birçok şehirde evlerin %95'ini yaktılar. İnsanları öldürdüler. Hayvanları çalıp götürdüler. Bu husustaki rakamları, Justin McCarty'nin Türkçeye çevrilen "Ölüm ve Sürgün" kitabında görmek mümkündür. Yunan kuvvetleri başkomutanı GeneralTrikopis, ülkesinde suçlu bulunup asılmaktan korktuğu için, Türk kuvvetlerine teslim oldu. Trikopis, Uşak'taki askeri konak komutanlığının korumasına verildi. Konak komutanı Yzb. Nuri bu düşman generalini, Uşak'taki ayakta kalabilmiş konaklardan birine yerleştirdi. Ne de olsa Türk'ün esiri idi. Bir gün Trikopis, konak komutanı Yzb. Nuri'ye bir mektup gönderdi. Mektubunda; "Duydum ki esir Yunan subaylarını, Uşak'tan Ankara'ya sevk edecekmişsiniz. Bu subaylar hasta yorgun ve zayıftırlar. Bu yolculuğa yaya çıktıkları takdirde, yol şartlarına dayanamayıp çoğu ölür. Üstleri-başları çok perişandır. Ayaklarında ayakkabı yoktur. Birer battaniye ile ayakkabı verilmesini, illa sevk edileceklerse, mümkün olabildiğince arabalarla sevkini rica ederim" diyordu. Mektubu alan Yzb. Nuri, generali yanına çağırttı. Kendisine oturacak yer gösterdi. Mektubunu aldığını söyledikten sonra sözüne şöyle devam etti: "Sayın general, üç sene önce yurdumuzu işgale gelirken ve geçen sene Eskişehir'e doğru giderken subaylarınız, yolculuklarından hiç şikayetçi değillerdi. Eskişehir'e kadar yaya gidebildiklerine göre, şimdi de pekala gidebilirler. Zira yol tecrübeleri vardır. Hem siz bu topraklarda ne arıyordunuz. Bu kadar masumun ne suçu vardı da onların kanına girdiniz. Şimdi de bu milletin merhametine sığınarak canınızı kurtardınız. Unutmayın ki Türk milleti merhametlidir. 400 senedir, sayelerinde ayakta ve hayatta kalabildiğiniz Türkler, bu nankörlüğünüzü de sineye çekecektir..." Bu sözler karşısında dili tutulan Yunanlı komutan, mosmor bir yüzle görüşme yerinden ayrıldı. İzmir'e çıkarak başlayan Yunan macerası, yine İzmir'de ama, bu sefer denize dökülerek son buldu. Bugün Avrupa Birliği kardeşliği ile bize yaklaşmaya çalışanlardan, bu zulmün hesabı bir gün sorulmalıdır.

.ABD'nin Irak'ta geldiği nokta

20 Mart 2003'te ABD, Irak'a bir harekât düzenledi. İngiltere'nin 1000 kişilik bir birlikle iştirakini sağladılar. Adı Koalisyon harekâtı oldu. Harekât ilk günlerde Iraklılardan sert karşılık gördü. Daha sonra Irak kuvvetlerinin muhtelif kademedeki komutanları satın alınarak, Bağdat kolayca işgal edildi. Saddam heykelleri vinçlerle yıkılarak, güya Irak'ın ezilen insanları, Saddam'ın zulmünden kurtarılmış oldu. Nerde! Şu anda Irak halkı, Saddam dönemindekinden daha fazla ezilmektedir. Saddam hiç olmazsa kendi muhaliflerini nokta operasyonları ile ortadan kaldırıyordu. Geri kalanlar rahat idi. Şimdi ise İşgalci Kuvvetler geceli gündüzlü baskınlarla Iraklı'nın aile hayatını alt üst etmektedir. Hedef gözetmeksizin makineli tüfeklerle halkı taramaktadır. Buna rağmen de, Saddam'a yarım saatlik uzaktayız diye aylar önce ilan ettikleri halde, 4 aydır bu yarım saatlik yolu bir türlü gidemediler. ABD tutumunda bir değişiklik yapmadıkça, direniş ve yeraltı çalışmaları Irak'ta hız kazanacaktır. Halk şimdiden Saddam'ı arar oldu. Bir Saddam gitse bile yeni liderler çıkacaktır. Zaten El Kaide örgütünün, Made in USA olduğu nerede ise kesinleşmiştir. ABD şu anda kendi ekonomisini çökertmektedir. Aylık masrafı, 3 milyar doları geçiyor. Hazırlık dönemi dahil 9 ayda harcadığı 30 milyar doları, fakir Afrika ülkelerine harcasa idi, bütün Afrika devletleri, ABD dostu olurdu. Şimdi ise dünya ABD'ye karşıdır. İlla zorla ve kan dökerek başarıya ulaşacağım diyorlarsa, o zaman işlerini kendileri bitirsin. Türkiye'nin kapısına gelip, yarı zorlama ile destek istemesinler. İnsana sormazlar mı, madem beceremeyecektin niye işin başına vardın diye?!. Batının son yüz senelik, Ortadoğu politikası büyük yanlışlarla doludur. İngiliz Dışişleri Bakanı Jack Straw, kasım 2002'de BBC'ye itiraf etti. İngiltere Dışişleri Bakanı Jack Straw, Arap-İsrail anlaşmazlığı dahil modern siyasi problemlerin pek çoğundan -kendi tabiriyle- "İngiltere'nin sömürgeci geçmişinin" sorumlu olduğunu söyledi. Straw, "Şu anda baş etmek durumunda olduğumuz -benim [Dışişleri Bakanı olarak] baş etmek durumunda olduğum- problemlerin çoğu, kendi sömürgeci geçmişimizin bir neticesidir" dedi. İngiltere'de yayınlanan New Statesman dergisinde de yayınlanan mülakatında Bakan Straw, özellikle imparatorluğun son dönemlerinde "gayet ciddi hatalar işlendiğini Balfour bildirgesi ve aynı zamanda Filistinliler'e verilen zıt yönde teminatlar, bizim açımızdan ilginç tarihî vakalar olmakla birlikte tam olarak onurlu bir tarih sayılmaz. Irak'ın tuhaf sınırları İngilizler tarafından çizilmiştir. İşte timsahın gözyaşları!..

.Batılılar imzalarını hep inkâr etmişlerdir

Ben batı ve batılı düşmanı değilim. Ancak sözünde durmayan, imzasını inkâr eden kim olursa olsun onun karşısındayım. Birinci Dünya Harbi ve onun devamındaki şanlı Türk İstiklal Harbinde, batılı müstevlilerin hep dönekliklerini ve vahşiliklerini gördük, yaşadık. Birinci Dünya Harbi sonunda, 30 Ekim 1918 tarihli Mondros Mütarekesi'ne imza atanlar, mütarekenin her maddesini yine kendileri çiğnediler. Halbuki mütarekeyi, Osmanlı murahhas heyetine İngiliz amirali dikte ettirmişti. Yani önlerine hazır belge sürdüler. Ülkenin can damarı olan liman, tren yolu sistemi, istasyonlar ve bazı önemli şehirleri işgal edebilme maddesi mütarekede yoktu. Mütarekeden iki hafta sonra, 3 Kasım 1918'de Osmanlının o zamanki başkenti İstanbul'u, müstevliler ansızın işgal ediverdiler. Bütün demir yolu ulaşımına ve hatta İstanbul şehir hatları işletmesine el koydular. Hiç bir suçu olmayan İstanbul halkının her türlü hürriyetini elinden aldılar. Bir hafta müddetle, İstanbul'da iki yaka arasında yolcu taşınmadı. Askerlerine konaklatılması bahanesiyle, büyük konakların sahiplerini sokağa attılar. Zengin evlerinde arama numarasıyla, buldukları kıymetli tarihi eserleri ve el yazması kitapları İngiltere'ye kaçırdılar. Çaldılar. Birinci Dünya Harbi başında Almanların Belgrat ormanları içinden İncialana döşedikleri demir yolundan istifade ile, Kanuni Sultan Süleyman'ın hatırası Belgrat Ormanları'nın beş asırlık ağaçlarını İngilizler kesip, onu da İngiltere'ye aşırdılar. Her gittikleri ülkede tarihi zenginlikleri sömürmek genlerine işlemiş olan bu müstemlekeciler, şimdi Irak'ta sıkıyı gördüler. 1918'de yurdunu işgal ile evlerini başlarına yıktıkları Türklerin torunlarından, Irak'ta yararlanmak istiyorlar. Yine Mondros'a aykırı olarak, İngilizler her türlü siyasi, askeri ve ekonomik desteği vererek Yunanlıyı İzmir'e çıkarttılar. Bütün Batı Anadolu şehirlerini yaktırıp viraneye çevirdiler. Yüzbinlerce masum yavruyu babasız, taze gelinleri kocasız yani haneleri direksiz bıraktılar. Hayır! Türkiye bu kadar acının üstüne sünger çekip, Irak'ta İngilizle tüfek çatamaz, aynı karavanaya kaşık sallayamaz. Mütarekeden sonra Anadolu'da başlayan Türkün Milli Mücadele şahlanışı ülkemizi paylaşmaya kalkanları hüsrana uğratmıştı. Yunan'ın İzmir'de denize dökülmesiyle yurdun kurtuluşunu tamamlayan Yeni Türkiye'yi aynı sene Batılılar, Lozan'da masaya oturmaya davet ettiler. Aynı dönemde İstanbul sokaklarında işgalcilerin sarhoş naraları yankılanıyordu. Yüzsüz müstevliler, evlerine dönmeye bir türlü yanaşmıyorlardı. 24 temmuz 1923'te Lozan'da nihai anlaşma imzalandı. Anlaşmanın Türkiye Büyük Millet Meclisince tasdiki de 23 Ağustos 1923'te yapıldı. Ama hâlâ işgalciler topraklarımızdaydı. Kendi elleriyle imzaladıkları sulh anlaşmasına rağmen, 6 Ekim 1923'e kadar kirli nefesleri ile havamızı kirlettiler. Ancak o tarihte bir daha gelmemek üzere, Türk bayrağını selamlayıp def olup gittiler. Şimdi başlıkta yazdığımı bir daha tekrar ediyorum ki; bu batılı müstevliler milyonlarca şahit önünde de olsa verdikleri sözü, attıkları imzayı çiğnerler. Onlar ancak, masaya sıkılı olarak vurulan yumruktan anlarlar. Türkiye, Osmanlı devleti zamanı dahil zaten hiç zengin olmadı. Hep mütevazı yaşadı. Üç kuruşluk kredilerle bize kurtarıcı rolüne soyunanlara; "Hadi ordan" demenin tam zamanıdır.

.Büyük Reis"in nasihatini unuttular!

Yeni Dünya düzeni sloganı ile son birkaç senedir yapılan G-8'ler zirveleri, dünyayı yeniden paylaşmada, pay kapmaca oynuyorlardı. Petrol sahalarını ABD-İngiliz koalisyonu istiyordu, altın madenlerini Almanlar almalıydı. Rusya ise bunlardan artan bazı tali zenginlikleri sömürmeye dünden razı idi. Planlar uygulamaya geçildiğinde ise kazın ayağının öyle olmadığı anlaşıldı. Avrupa'nın zengini Almanya, Fransa ve bazı Avrupa devletlerini yanına alarak Amerika'ya karşı çıktı. Bu muhalefet şimdilik kuvveden fiile intikal etmedi. Yani Irak harekatını başlatan Amerikan ordusunun ikmal kollarını tehdidi başlatmadılar. Ama olacağı günler yakın gibi. İkinci Dünya Harbi'nde Almanya'nın ikibin denizaltıya sahip olduğu unutulmamalıdır. ABD'nin devlet haline gelmeden önceki, yani "Mayıs Çiçeği" gemisiyle İngiltere'den göçen halkı, zamanın İngiliz kralının zulmünden kaçıyorlardı. Huzur, refah ve adalet için oraya göçtüler. Ancak bu ilkler, kıtanın yerlileri ve sahibi Kızılderililere hiç de adil davranmadılar. Yüzlerini boyayarak turistlerden iane toplar hale getirdiler. Köklerini kuruttular. Zavallıları şimdi NOSTALJİK ve soyu tükenmiş pandalara benzettiler. 1854'te zamanın ABD cumhurbaşkanı, Kızılderili Büyük Reisi Seatle'a bir mektup yazar. Mektupta Kızılderililerin topraklarını satın alma teklifi vardır. Büyük Reis ise enteresan bir cevap yazar ki özeti şöyle: "Beyaz Saray'daki büyük beyaz reise; Beyaz reis bizden toprak almak istediğini, bize rahat yaşayacağımız bir yerin ayrılacağını, bize babalık edeceğini, bizi çocukları kabul edeceğini yazıyor... Bu teklifi düşüneceğiz. Ancak bunu kabul etmemiz, bize çok zor gelecektir. Çünkü biz Kızılderililere, yaşadığı topraklar kutsaldır. Derelerin ırmakların suyu sadece akıp giden su değildir. O atalarımızın kanıdır aynı zamanda. Biz dereleri ırmakları kardeşimiz gibi bilir severiz, siz onlara aynı sevgiyi verebilecek misiniz?.. Beyaz adam topraktan ve sudan almak istediğini alır. Onu yağmalanacak bir nesne görür. Sonra yoluna devam eder. Bu ihtiras, dereleri kurutur, toprakları çölleştirir ve her şeyi yiyip bitirir. *** Toprak satmak için şartımız: Beyaz adam bu topraklar üstünde yaşayan bütün canlılara saygı göstersin. Ben vahşiyim. Başka türlü düşünemiyorum. Eğer buna uymazsanız, diğer canlıların ölümünden sonra, sıra insanlarınıza da gelecektir. Bir gün bakacaksınız, gökteki kartallar, dağları örten ormanlar, yaban atları yok olmuş ve her yer insan oğlunun kokusuyla dolmuş. İşte o zaman insan oğlunun hayatının da sonu gelmiş demektir..." Eğer Kızılderili reisini dinleselerdi, ABD'liler ve diğer sömürgeciler daha huzurlu ve saygın olurlardı...

.Geri kalmışlıkla ‘Bürokrasi'nin ilişkisi

Bütün ömrüm boyunca; okul hayatım, devlet hizmetinde geçen 27 sene ve sonrasındaki 20 sene, yani bu güne kadar hep Türkiye'nin geri kalmışlığını okudum, dinledim. Bunları duymak kişisel güvenimi zaafa uğrattı. Artık Türkiye hep geri kalmış ve kalacak duygularına teslim oldum. Türkiye aslında insan ve yer altı, yer üstü kaynakları yönünden bölgesinde ve hatta dünyada önde gelen bir ülkedir. Türkiye'nin bu güzelliklerini çekemeyenler bazı yollarla milletimi kötümserliğe itmekteler. Gençliğe ümit vermeye ve onları geleceğe güzel baktırmaya mecburuz. Benim uğraştığım şeyler tarihi konu ve olaylardır. Tarihte Osmanlı devleti yüzlerce sene, dünyanın ilim, fen, teknik ve askerlikte bir süper gücüdür. Bugün, bu kadar gerilerde isek, bunu ciddi olarak bir incelemeliyiz. 1839'da Tanzimat Fermanının dünyaya deklarasyonu ile, Osmanlı padişahlarının devletteki Mutlakiyeti, Meşrutiyete dönüştürülmüştür. Her şeyin kararı padişahın iki dudağı arasında olmaktan çıkarılmıştır. Artık Avrupa gibi olacaktık. Halen de 170 senedir bir türlü olamadık. Avrupa bürokrasiyi yenmiş ve kökünü kurutmuştur. Bizde ise bürokrasi, devlet otoritesinin vatandaşa hissettirildiği en önemli silahtır. Bir evrakın altına kırk imza almadan, bir türlü tekemmül ettiremiyoruz, tamamlıyamıyoruz. Tarihten çarpıcı bir örnek: Sene 1859. Tanzimatın İngiliz destekli mimarı Mustafa Reşit Paşanın oğlu Ali Galip bey, paşa olmuş ve Paris'e Osmanlı elçisi olarak atanmıştır. Orada Fransa ile Osmanlı devlet işlerinin işleyişinin bir kıyaslamasını yapma fırsatı bulur ve kendince hükümete bir layiha hazırlar. İstanbul'a gelerek zamanın Sadrazamı Mütercim Rüşdi Paşayı ziyaret eder ve geri kalmamızın önündeki engel kırtasiyeciliğin yani bürokrasinin yıkılmasını ve bunun planını arz eder. Sadrazam genç paşayı oturtur ve ona; "Paşa hazretleri zatınıza bir top arabası ağaçları hikayesi anlatayım" der ve anlatmaya başlar. "Efendim birinci seraskerliğim sırasında Tophane'yi ziyaretimde, bana top arabalarının ağaç ihtiyacı söylendi. Hemen Bab-ı Aliye yani hükümete yazdım. Bir zaman sonra seraskerlikten sadrazamlığa verildim. Aklıma top araba ağaçları geldi. Evrakı başbakanlıkta arattım. Benim ilk yazdığım tezkere, oraya buraya havale ile büyük bir tomar olmuş. Acele kaydıyla maliye nezaretine gönderdim. Oradan bahriyeye, tekrar maliyeye, tekrar Bab-ı Aliye dolaşarak bizim tomar gürbüzleşmişti.. Tophane ise ağaçlar için feryatta. O sırada sadrazamlıktan azledildim. Üç sene sonra yine seraskerliğe atandım. Tam ben ağaçları unutmuştum ki, önüme iki bohçaya sığacak kadar büyümüş ağaçlar yazı külliyesi geldi. Dört sene yedi aylık bir hikaye. Yazılanları tek tek inceledim. Bizim top araba ağaçları unutulmuş, konu Maliye ile Orman ve Maadin vekaletleri arasında Eşcar-ı gayri müsmirenin kat'i yani faydasız ağaçların kesilebilmesi davasına dönüşmüştü. Odamda yanmakta olan sobanın kapağını açtım. Bu dev evrak tomarını zorla sokup yaktım. Aradan seneler geçti. Şu ana kadar hiçbir yazı ve sözle bu evrak ilgillerce araştırılmadı. "Ey paşa hazretleri şimdi siz, Devlet-i Aliyedeki evrak-ı perişanın akıbetinden, geliniz de ümitvar olunuz." Ne dersiniz? Şu anda da nice Eşcar-ı Gayri müsmire evrakı, bürokrasimizin çark dişlileri arasında can vermekte olabilir mi?

..Zeugma, "Hasan Kehf" ve Bilecik kazıları

Anadolu yarımadası baştan başa "Sit alanı" gibidir. Yerin altı birçok tarihi eserlerle doludur. Binlerce senedir insanların mekanı olan bu topraklar, son bin senedir Türklerin vatanıdır. Gerçi iki bin sene öncelerinde, Oğuzların yine bu topraklarda olduğu alametleri çok olsa da, bugünkü yazılı tarihler, son bin seneyi Türklere ait göstermektedir. Bugün Anadolu Türk vatanıdır. Yerleşim yeri isimleri de bizim koyduğumuz isimler olmalıdır. Bazı işgüzarca düşünenlerin yaptığı gibi, Selçuk ilçesine Efes, Orta Anadolu'ya Kapadokya, bir başka yere Gordiyon gibi binlerce misal verebileceğimiz şekilde, Anadolu'yu gayr-i Türkleştirme çabalarını kınıyorum. Milli Eğitim ve Kültür Bakanlıklarımız konuya ciddi bir şekilde eğilmelidir. Diyeceksiniz ki, Kültür Bakanlığı, Turizm Bakanlığı ile birleşti. Keşke böyle olmasaydı. Sayın Erdoğan'ın kurduğu son hükümetteki, bu bakan tasarrufu fikrini, kavramış değilim. Kültür bir milletin kimliği ve en mühim varlığı, temelidir. Şimdiki Turizm ve Kültür Bakanımız sayın Erkan Mumcu, gazetelerden öğrendiğime göre birçok turizm etkinlikleri için, yurt dışı ve içi müteaddit gezileri ihmal etmediği halde, Türk kültürü ile ilgili hangi ciddi çalışmaları başlattı bilemiyorum. Belki tevazularından bunu medya ile paylaşmıyor olabilirler. Eğer lütuf edip bilgi verirlerse, sütunumu emirlerine sunmaya hazırım. Geçen sene Zeugma batık kenti ile ilgili birçok feryatlar duyuldu. Gitti gidiyor. Battı batıyor diye. Neredeyse yapılacak barajı vatan haini ilan ettik. Şimdi de Batman Hasan Kehf kazı ve mağaralarının kurtarılması için bir ödenek kavgası gündemdedir. 530 milyar ödenek gönderen hükümet, mali senenin bitmesine bir ay kala 165 milyarlık bir ödenek kullanıldığını görünce, Batman Valisi sayın Efkan Ala'yı harekete geçirmiştir. 530 milyarın 365 milyarı, mali yıl bitiyor telaşı ile bir özel hesaba aktarılmıştır. Devlet bütçesi harcamalarında bildiğim kadarı ile prosedür şöyle işler: Bir iş için ödenek ayrılır. Vakti gelince gönderilir.. Bu ödenekten bir miktar avans alan yetkililer, ödeneği kullanmaya başlar. O avansın fatura ve belgeleri, defterdarlığa sunulur ve avans kapatılır. Batman'da avanslar bir bankada özel bir hesaba yatırılmış. Bu uygulama yasalara uymamaktadır. Hele bir özel hesaba aktarılması hata üstüne hatadır. Vali bey de bu parayı özel hesaptan, İl kültür müdürlüğü resmi hesabına aktarttırmıştır. Sayın Vali beyi bu güzel hareketinden dolayı kutluyorum. Kültür Bakanlığı Hasan Kehf mağaraları için ayırdığı bu ödeneğin kaçta kaçını, bu seneki bütçeden Eski Bilecik şehri kazısına tahsis etti. Bileniniz var mı? Sayın İstemihan Talay'ın bakanlığı sırasında başlattığı, sondaj usulü kazılarla neredeyse Bilecik şehri çarşısının yeri belirlenmişti. Sayın Erkan Mumcu acaba bu yere bir teşrif etseler de son durumu gözleri ile bir görseler. Oraya da bir miktar ödenek lütfetseler. Zira sayın Mumcu ile sayın Talay uzun süre aynı kabinede, yan yana görev de yapmışlardır. Yazımın başlığından beri, "Hasan Kehf" olarak kullanmama, kıymetli Hasankeyfliler üzülmesinler. Zira ismin aslı öyledir Erzurum'un Hasan Kale'si, bölgenin en güzel kalesi olduğu için, güzel kale manasına, böyle isimlendirilmiştir. Hasan Kehf de, aslı güzel mağaralar anlamına Hasan Kehf olarak bilinmektedir. Şimdi mağarayı, keyf haline getirmişiz. Kelimeler idarecilerin KEYFİNE göre kullanılırsa işte sonunda olacağı budur.. Anadolu'nun bin yıllık tapusu olan Türk eserlerine öncelik verelim ki, milli kültürümüzün de sahibi olduğunu milletimiz göğsü kabararak görsün.

.Bush'un gizli Irak ziyareti

ABD Başkanı Bush, şükran gününde, Irak'a bir "gizli" ziyaret gerçekleştirdi. Bu öyle bir gizli ziyaret ki; adına hikayeler yazıldı, masallar anlatıldı. Çok romantikti. Baba Bush dahi bilmiyormuş. Bir iki gazeteciye, bu geziye katılma izni verilmiş ama, bu sırrı açıklamayacaklarına dair ellerinden yazılı belgeler alınmış. İngiliz pilotu benzetmiş ama sırrı yine çözememiş! Bush, Irak'ı ziyaret eden ilk ABD başkanı imiş. ABD'nin tepeden inme ve asılsız suçlamalarda bulunarak, Irak'a girmesi ve orda bir senedir işgalci veya Saddam'dan halkı kurtarıcı olarak bulunmasına, bu yaşlı dünyadan tek bir ses çıkmamaktadır. Nereye mensup olduklarını anlayamadığım Irak'taki bazı direnişçiler, oyun bozanlık etmekteler. Hemen her gün ABD askerlerine saldırıyorlar. "Game over" yani "oyun bitti" meşhur açıklamasından bu yana, binden ziyade ABD askerini öldürdüler Gerçi ABD kaynaklarına göre savaşın bitiminden bu yana ölenlerin sayısı 180'i bile bulmadı. Her neyse... Ben bir hususa taktım doğrusu: Bush, Irak'a neden gizlice gitti? 1-Herhalde bir suikast yapılma ihtimali vardı. a- Bu da ya kendi ülkesinde Şahinler grubunun bir saldırısı olabilirdi. b-Ya da Irak direnişçilerinin bir saldırısı bekleniyordu. Şahinlerin böyle bir davranışı en akla yakın olanıdır. Zira Bush ve Tony Blair, Şahinler grubuna karşı isteksizdirler. Yani onayları zorla vermekteler. Irak'taki direniş gruplarının saldırısı ise pek uzak ihtimaldir. Zira adamlar ellerindeki gelişmiş teknolojiden uzak vasıtalar sebebiyle, ancak vur-kaçtan netice alabiliyorlar. AIR- Force One uçağının özelliklerini, kimliğini bilmeyen bir radar mevzii olmasa gerek. Böyle bir uçakla nasıl gizli bir uçuş yapıldı? Hayret. Bu uçağı koruyan hiçbir savaş uçağı yok muydu? Şaşarım. Geçelim Irak'taki son dramalara: 30 Kasım günü ABD KONVOYLARINA SALDIRI DÜZENLEMELERİ MUHTEMEL SİVİLLERE ABD kuvvetlerince roketlerle yapılan saldırıda, 55 Iraklı sivil öldürüldü, 19 kişi de yaralandı. Efendim bunların kıyafeti Saddam'ın Fedain grubuna benziyormuş. Ey AİHM neredesin? Bosna'da binlerce kadın tecavüze uğrarken susan, Kıbrıslı Rum kadın Loizidu evine gidemediği için Türkiye'yi trilyonlara mahkum eden mahkeme neredesin? Irak'taki yabancı istihbarat elemanlarını da anlamıyorum. Güney Koreli iki iş adamı, Japonyalı iki diplomat, İspanyalı 7 istihbarat elemanı, İtalyan 16 asker öldürülüyor. Bunlar Irak'ta cirit atanlardan, geçen hafta öldürülenlerin sayısı. Yaşayanların sayılarını ancak Allah bilir. Türk askerine Kuzey Irak'ta hakaret edercesine müdahale edenler, diğer yabancılara neden ses çıkarmıyor. Dünyanın en büyük uçan vasıtası olan dev bir kargo uçağı Irak'a hep jeneratör taşıyor. İnanalım mı? Neler oluyor. 2-Bush'un gizli olarak gitmesine kala kala iki sebep kaldı: a-Irak halkına reva gördüğü Amerikan zulmünü protesto edeceklerinden ve linçten korkulmuştur. b-Irak halkı, Saddam'ın zulmünden kendilerini kurtardığı için Bush'un boynuna sarılacaklardı; utanmıştır. Sayın başkan, ailecek varolan tevazu ve alçak gönüllülüğü sebebiyle utandığı için Irak'a gizlice gitmiştir. Sizce hangi yorum uygunsa öyle biliniz.

.Filistin meselesini kim çözer?

ABD, Irak'ta Saddam'ı yakalamanın sarhoşluğunu yaşıyor. Hakiki Saddam mı bilemem? Zira DNA örnekleri ile karşılaştırdık deseler de; örneği alan kendileri, karşılaştıran da onlar. Velev ki, hakiki Saddam olsa ne yazar! On aydır bulamadıkları kaçağın bulunması bir başarı değildir. Şimdi Irak direnişinin ardında; "Saddam var mıydı yok muydu?" tezlerini bizim medyamız, ezip büzüp; oklavalarla sağa sola yayarak tartışacaklar. ABD askerleri bundan sonra da öldürülmeye devam ederse, Irak üçe bölündü demekmiş. ABD'nin planı artık bulutların ardından çıkmaya başladı. Irak'ı birbirinden ırak üç parçaya bölüp birbirleri ile vuruşturacaklar. Her üçü de perişan ve bitkin düşünce gelip Irak'ta kurtarıcı oluverecekler. Sonra da gelsin Irak petrolleri. Bu politika ile Ortadoğu hiçbir zaman huzur bulamaz. İsrail devleti devlet terörizmine devam edip, zavallı Filistinlilerin evlerine roket ve tanklarla saldırdığı müddetçe, akan kan durdurulmadıkça; Filistinliler de, İsrailliler de huzura hasret gidecekler. Bu yapılan saldırıların İsraillilere hiçbir getirisi de yoktur. Ancak dünyanın nefretini toplamaktalar. İstanbul'daki Sinagog saldırılarının insanlıkla hiçbir alakası yoktur. Bunu yapanlar dış güçlerin oyununa gelmişlerdir. Bunu yaptıran güçleri bulup çıkarmak lazımdır. Bazı Avrupa devletleri kötü emellerine kavuşmak için, Türkiye'yi kendilerine, antrenman sahası yapmak istemekteler. İsrail devleti, şimdi Filistinlilerle Yahudiler arasına üç yüz kilometreye varacak bir duvarı hızla inşa ediyor. Şu ana kadar böyle DUVARCILIK, HİÇBİR DEVLETE HUZUR GETİRMEDİ. Hepsinin sonu kötü oldu. Eğer faydalı olsa idi ÇİN SEDDİ, Çinlileri korurdu. Bugün Çin, ABD ve diğer dünya devletini korkutuyorsa Çin Seddi ile değil, bilgisayar teknolojisinde geldiği seviyedendir. Duvar fayda getirse idi, Doğu-Batı Almanyalar arasına UTANÇ DUVARI çeken komünizm çöplüğe düşmezdi. O duvarın her tuğlası yüksek fiyatlarla satıldı ise kıymetinden değildir. Zulüm örneği olduğu içindir. Malum kadavralar da paraya çevrilebiliyor. Osmanlı devleti yükselme devrinde, her aldığı memleketteki, kale ve duvarları ya yıktırmış ya da tarihi özelliği varsa öylece bırakmıştır. Yani duvar inşa edenlerin sonu hep kötü olmuştur. İsrail'de aklı başında birkaç kimsenin; artık bugünkü idareye bazı nasihatler etmesi ve zulümden vazgeçirmeye gayret etmesi zamanı gelmiştir. Hatta geçmektedir. Zaman, İsrail halkının aleyhine işlemektedir.

.İsrail'deki Noel kutlamaları!

Acaba İsrail'de, bir tek İsrailli Noel kutlaması yaptı mı? Duymadım okumadım. Ve inanıyorum ki yapmadılar, yapmıyorlar. Noel Baba kıyafetli bir adam, çocuklara hediyeler dağıttı mı? Onun da cevabı hayır. Peki bu niye böyle? Çünki İsrailli fanatik veya modernist de olsa, bu kültürü kendine yabancı sayar. Hatta zararlı sayar. Ama aynı toplum, bir cumartesi günü, arabasını kullanana, o günü ibadet için değerlendirmeyene iyi gözle bakmaz. Maksadım Yahudilerin davranışlarını övmek değildir. Filistin'de döktükleri kan insan boyunu aştı. Ancak kendilerine göre kültürlerini korumakta dikkatli davranıyorlar. Bunu söylemek istiyorum. Türk toplumu ise bu konuda, GENİŞ AÇILI bir hareket tarzını seçmiş görünüyor. Yılbaşı tatili bahanesiyle, Yurt dışına 300.000 Türkün, yani mevcut nüfusun % 0.5 (yüzde yarım) çıkması, Türkiye'nin ekonomik yönden, bir eli yağda, bir eli balda olduğu imajını verdi. ÖYLE Mİ? IMF kapısında, verilecek acil yardımı bekleyen bir ülkenin insanlarının, yılbaşı tatili için binlerce doları harcamayı göze almasını, Avrupalı'ya veya bir torba kömür almak için kuyrukta bekleyen vatandaşımıza nasıl anlatırız. Yılbaşı gecesi, bazı Avrupa ülkelerindeki eğlence yerlerinde, bir yemeğin fix mönü bedeli 1.000 dolar imiş. Bu gidiş-geliş uçak bileti, otel ve konaklama, herhalde on bin doları bulmuştur. 300.000 kişi için toplam 3 milyar dolar. IMF'den gelen de dört milyar dolar. Veya ABD'nin asker gönderirsen veririm dediği rakam. İşte perhiz, işte lahana turşusu.... Bu harcamaları, ülke ihtiyaçlarına birileri yönlendirse neler neler kazanırdık.. Noel kutlamaları Hıristiyanlar için de DÜZMECEDİR. İsa aleyhisselamın doğum tarihi de yanlış kutlanmaktadır. Gerçek kaynaklara göre, bugünkü ile aslı arasında 348 seneden fazla bir yanlışlık vardır... Yılbaşı veya yeni yıl kutlamalarına herhangi bir sözümüz yok. Yeni bir yıla giren insanların birbirlerini tebrik etmeleri doğaldır. Ancak bu kutlamalara dini bir renk verilmesi her türlü laiklik kurallarına aykırıdır. Büyük ticaret merkezlerinde, Noel Baba kıyafetli şeker ve oyuncak dağıtılması kime ne anlatıyor?. Sokaklarda sarık ve cübbeli bir insanın, Ramazan Bayramı'nda şeker dağıtmaya kalkması nasıl büyük hata olursa, Noel Babalı bir görüntü de o kadar sakıncalıdır. Sırf piyasaları canlandırmak için, Amerikalılar'ın 1850'lerde uydurduğu bu Noel Baba safsatasına son verilmesi gerekir... Değil evlerinde, sokaklarında hatta mahallelerindeki bir evde bilgisayar bulamayan insanlarımız varken, içte ve dışta yapılan bu savruk harcamalar vicdanlarımızı sızlatmaktadır. Bütün okurlarımın yeni yıllarını tebrik ederim...

.Vakıf mallarının takası olur mu?

Osmanlı devletinde, toplumdaki ekonomik dengeyi sağlayan önemli unsurlardan birisi vakıflardı. O dönemdeki vakıf çeşitliliği, insanı hayrette bırakıyor. Devlet başkanı ve aile efradından başlayarak; hemen her kesimden insan, vakıf kurabilirdi. Bu kurulan vakıfların görevini yerine getirebilmesi için, büyük gelir kaynakları da bağışlanırdı. Vakfın mütevelli heyetleri, vakıfnamelere kılı kırk yararak uyarlardı. Vakıf şartlarının takibi, devletin en önemli görevlerinden idi. Başta İstanbul olmak üzere, Osmanlı devleti topraklarında milyonlarca vakıf müessese vardı. Birinci Dünya Harbi sonucunda Osmanlı devleti yıkılınca, devlet toprakları küçüldü. Mısır, Orta Doğu Kuzey Afrika ve Balkanlar ile Kafkasya elden çıktı. Elimizde Anadolu ile Doğu Trakya kaldı. Halen Türkiye Cumhuriyeti hudutları içerisinde, yine eskiden kalma milyonlarca vakıf eser ve müessese vardır. 15 Ocak tarihli bazı gazetelerde çıkan bir haber şöyle: "İst. Vakıflar Blg. Baş. Md. V. Adnan Ertem, İstanbul'da, vakıflara ait olup da halen haksız işgal altındaki arazilerin hazineye devredileceğini, bunun karşılığında hazineden boş arazi alınacağını söyledi. Okmeydanı'nda 4100 Alibeyköy'de 822 Beykoz Ortaçeşme'de 180 parselin işgal altında olduğunu söyledi. Yaklaşık 300 bin nüfusun yaşadığı bu yerleşim yerlerinde 6-7 katlı kaçak apartmanlar yapıldığını anlatan Ertem buralardan işgalcileri çıkartıp kaçak yapıları yıkamadıkları gibi, bir gelir de elde edemediklerini söyledi. Ertem, 50 yıldan beri devam eden bu probleme çözüm getirmek amacıyla hükumetin 19 Temmuz 2003'de 4916 sayılı "Çeşitli kanunlarda ve Maliye Bakanlığı'nın teşkilat ve görevleri hakkında kanun hükmündeki kararnamede değişiklik yapılması hakkında kanunu" uygulamaya koyduğunu hatırlattı. Bu yasanın bir maddesinin toplu işgal olan yerlerin hazine ile takasını öngördüğünü belirten Ertem, 'Biz problemli, işgalli arazileri hazine ile takas ederek yeni arazi alacağız. Hazine de bu işgalli arazileri belediyelere devrederek vatandaşa satışını sağlayacak. Bu düzenleme kaçak yapılar için bir çeşit af' diye konuştu..." Okmeydanı Fatih Sultan Mehmet Han'ın şahsi vakfıdır. Şu anda bu arazi üzerinde 6'dan fazla mahalle vardır. Bu kadar insanın evini ocağını dağıtmak insafa sığmaz. Ancak vakfedenin şartlarını çiğnemek de, hem kanunlara sığmaz, hem de vakfı yapanın hukukunu hiçe saymak olur. Mademki elli senelik işgaller var. Bunun suçluları bugün aranmaz mı? Devlet zoraki işgallere boyun mu eğecektir. Devlet, emr-i vakilere boyun eğmeyen bir kuruluştur. Böyle emr-i vakilere prim verilirse yenileri davet edilmiş olmuyor mu? Yeni yasa ile hazineden alınacak yeni araziler gün gelip yine işgal edilmeyecek mi? Bir elli sene sonra da, onlar için bir emr-i vaki kararnamesi çıkar olur biter öyle mi? Vakıf kurmak pek güzel bir iştir. Malını hiçbir çıkar gözetmeden muhtaçlara geri dönüşü olmaksızın tahsis etmektir. Alınıp satılamaz. Yıkılırsa yenisi yapılır, ama devam eder. Halen bütün dünyada sayısız vakıf insanlara hizmet vermeye çırpınıyor. Bizde ise vakıf yerleri koruyamayan görevlilere soru soramıyoruz. Yapanın yanına mı kalmalı. Bu vakıf işinin Anadolu ayağını da haftaya yazmak istiyorum...

.Vakıf mallarının idaresindeki zorluklar

Geçen haftaki yazımda, yeni bir yasal düzenleme ile, işgal altındaki vakıf mallarının hazineye devri ve yerine hazine arazileri alınma işinin; gelecek vaat etmediğini yazmıştım. Vakıf mallarındaki işgal ve hatta kılıfına uydurulma işi yeni değildir. Bugün Anadolu'nun birçok yerindeki vakıf mallarının büyük bir bölümü, bir yolu bulunarak özel mülk haline dönüşmüştür. Mesela, Merzifon'daki tarihî Taşhan bir vakıf eserdir. % 50'sinden fazlası özel mülke dönüşmüştür. Amasya'daki tarihî Taşhan, bir viranelik halinde ve mülkiyet meselesi yine aynı durumdadır. Demirciler, sobacılar zor şartlar altında yıkılmak üzere bir yapıda ekmek parası mücadelesi vermektedir. Tokat merkezindeki Taşhan ise, içler acısı bir şekilde ölüme terk edilmiştir. Bakanlıklar arası ve hatta siyasiler arası çekişmelerle, turistik otel veya kumarhane yapılma tasarımı ile esnafın büyük kısmı tahliye edilmiştir. Bir rant kavgasının döndüğünü zannediyorum. Bunun gibi binlerce misal vermek mümkündür. Bu yazdıklarımla Vakıflar idaresini suçlamak niyetinde değilim. Vakıfların yönetiminde sistem değişikliğine ihtiyaç vardır. Her şehrimizde vakıf mallar var. Bunların büyük bir kısmı esnafa kiraya veriliyor. Bu kiralar, piyasa şartlarında artmadığı için, iki sene içinde sembolik hale geliyor. Vakıf müdürü veya bölge müdürü, gelirleri artırmak maksadıyla, kiracılara kira artış ihtarı çekince o şehirde kiracılar tarafından istenmeyen memur ilan ediliyor. Ankara'ya telefon ve telgraflar yağınca, bir yolunu bulup bölge müdürü daha aşağı bir memuriyetle, daha mahrumiyetli bir şehre atılıveriyor, pardon atanıveriyor. Şimdi bu durumda, vakıf bölge müdürü ne yapsın? Bölgesindeki vakıf mallarının bakım onarımı için gelir lazım. Bakımsızlıktan nice tarihî eser harap oluyor. Gelir kaynaklarını normal şartlarda artırmak isteyince de, ceza tayini yiyor. Okul zamanı çoluk çocuk perişan. Gittiği görevde daha önce emrinde çalışan bir memurun idaresine giriyor. Böyle olunca da vakıf çalışanları, vakıf gelirlerini mi artırsın, yoksa gelirsiz ama rahat bir aile düzeni mi olsun ikilemine düşüyor. Teklifim, yapılacak yasal düzenlemelerle, vakıf personelinin elini kolaylaştırmak lazım. Vakıf mallarının kiralanması kıstası, tercihler ve kira artırımları kanunlarla belirlenmelidir. İşgaller için de, benzeri yasalar çıkarılmalı. Belediyeler su havzaları hakkındaki yasal düzenlemelerle güçlü kolluk kuvvetleri kurabildiler. Vakıflar ise bu konuda çaresizdir. Vakıflar genel müdürlüğünün elini rahatlatmak lazım. Vakıflar genel müdürlüğü personeli, üzüntülerinden sağlıklarını kaybediyorlar. İdare etmeye çalıştıkları vakıfların kurucusu binlerce insanın, manevi vebalini taşıma endişesi onları hasta etmektedir. Vakıf mallarının ciddiyetle korunması, yeni vakıflar kurulmasını özendirecektir. Yeni vakıfların kurulması ise, devletin birçok sosyal görevlerini kolaylaştıracaktır. Bu ise toplumdaki sosyal barış yollarını genişletecektir.

.Kaybettiğimiz adalar...

Kıbrıs Adası için, son gelişmelere rağmen onunla ilgili bir şeyler yazmamaya kararlı idim. Kararımı bozdum. Kararlıydım, on senedir yazmadık mesele bırakmadım, ama hiçbir gelişmeye sebep olamadı. Kararı bozdum. Çünkü fikirlerine önem verdiğim birçok okuyucum, beni arayarak neden yazmadığımı sordular ve sitem ettiler. Haklılar. Akdeniz'deki; Sicilya, Sardunya, Kıbrıs, Korsika, Girit, Mallorca, Korfu, Malta, Adriyatik Denizi'nin güneyindeki Cezairi Seb'a (Yedi Adalar), Adalar Denizi'ndeki ONİKİ Adalar, Ağrıboz, Limni, Midilli, Taşoz ve Anadolu kıyılarında şimdiki Yunan adaları, 1800'lü yıllara kadar Türk vatanı idi. Bunlar Fatih Sultan Mehmet Handan, Barbaros Hayreddin Paşadan; bu millete yadigar emanetlerdi. Bunlar İngiliz, Fransız, Rus ve biraz da İtalyanların sinsi planları ve aşikâr destekleri ile, birer ikişer topraklarımızdan kopartılmıştır. Taksit taksit ölüme sürüldük. Bu adaların toplam yüz ölçümü, bugünkü Türkiye Cumhuriyetinin hükümran olduğu toprakların yüz ölçümü kadardır. Bunlardan Giriti çok zor şartlarda ve 70 senelik bir zaman aralığında alabilen ecdadımız, bu uğurda çok gencini feda etmiştir. Akdeniz adalarını, Hindistan sömürge yolunda engel gören İngiltere, birkaç yamak devleti de tahrik ederek; bu adaları çoğunlukla Yunanlılara peşkeş çekti. Girit de öyle oldu. 1715'te Girit'in fethini Osmanlı tamamladı. Halk çok fakirdi. Topraklar işlenmiyordu. Mora'dan binlerce fakir Rumu, Girit'e getirtti. Onlara bol bol toprak verdi. Hiçbir asimilasyon tedbiri uygulamadı. Girit halkı 150 sene zengin ve müreffeh bir hayat yaşadı. Rus Çarı Deli Petro, Balkanlar ve Yunan topraklarındaki Ortodoks nüfusu, kendi çıkarları uğruna, Osmanlı'ya isyana teşvik etti ve örgütledi. Yunan adalarındaki bu nankörlük hareketlerini görüp heveslenen Giritlileri de İngilizler, Fransızlar destekledi. 1840'a kadar Girit, Mısır Beylerbeyi Mehmet Ali Paşaya bağlı idi. İngilizler 1840'ta Londra'da bir konferans toplayarak, Girit'in Mehmet Ali Paşadan alınıp, başkente yani İstanbul'a direkt bağlanmasını sağladı. Girit ihtilalcileri durumun yumuşadığını görerek adaya geri döndüler ve durum kızıştı. 1864'te Cezairi Seb'a'yı önce müstakil bir devlet, sonra İngiltere'ye bağlı, daha sonra da Yunanistan'a bağlı hale getiren yine İngilizlerdir. 1866'da Girit isyanı patladı. İngiliz Lord Stanford Canning, mekik diplomasisiyle, Girit'i en sonunda Yunan'a yamadı. Ali Paşa çok özel yetkilerle Abdülaziz Han tarafından adaya yollandı. O da maalesef, bütün idareyi Girit ve Yunan Rumlarına resmen verdi. İngilizleri kırmak istemiyordu. 1913 Balkan Harbi sırasında, yine Londra Anlaşmasıyla tamamen Yunan'a ilhak edildi. Yani "enosis"in bir ayağı daha yere basmıştı. İttihatçılar bakakaldı... Kıbrıs'ın İngilizler tarafından, yalan dolanla üstüne yatılmasını da haftaya yazacağım

.Kıbrıs'ın geçmişi ve geleceği

Akdeniz'deki diğer adalar gibi, Kıbrıs da ezelden beri bir Türk vatanıdır. Ancak emperyalistlerin iştihasını kabartan Kıbrıs'ın başı hep ağrımıştır. Ada halkı en huzurlu günlerini Osmanlı idaresinde geçirmiştir. Kıbrıs'ın tarihte "şu kökenlidir" denecek bir yerli halkı yoktur. Ancak coğrafi konum itibariyle Mısır, Ortadoğu ve Anadolu insanının karışımından meydana gelmiştir desek yanlış olmaz. 1570 senesine kadar Kıbrıs, o zamanlar Akdeniz'de yol kesicilik yapan Venediklilerin zulmü altında, inim inim inliyordu. Kıbrıs halkı tam bir köle durumunda idi. Venedikli idareciler halkın mal ve namusuna sorumsuzca el uzatır ve kazandığını, yavrularını elinden alırlardı. Akdeniz yolu ile hacca giden müslümanların gemilerini soyar insanlarını köle olarak pazarlarda satarlardı. Sık sık Anadolu'nun güney sahillerindeki Türklerin köy ve şehirlerine ani baskınlar yaparlar ve insanlarımızı acımasızca öldürürlerdi. Bu zulme son vermek için İkinci Selim Han, 1570 senesinde "Kıbrıs Seferi" için Divanda karar aldırdı. Sokollu Mehmed Paşa bu kararın erken olduğunu savundu. Zira şimdilerde Kıbrıs'a yapılacak bir sefer, Papa'nın kontrolündeki Avrupa devletlerini, Haçlı ruhu ile üstümüze saldırtabilirdi. İkinci Selim Han da, Sokollu da haklı idi. Ama Padişahın emri üstün idi ve tabii ki uygulamaya kondu. 15 aylık zorlu bir mücadeleden sonra Kıbrıs, bir huzurlu Türk ülkesine dönüştü. Kıbrıs'ın yerli halkına birçok ekonomik imkanlar sağlandı. 1878 senesine kadar 300 sene bu böyle devam etti. 1878'de ise, meşhur ve o derecede de acı "93 Harbi" neticesinde, Rus kuvvetleri Yeşilköy'e kadar geldiler. Balkan Ortodoksları ayakta idi. 93 Harbi sonunda Ayastefonos "Mukaddimei sulhiyesi" yapıldı. İngilizler Rusları sıkı takibe almıştı. İstanbul'un Rusların eline geçmesi ile İngilizin eli zayıflayacaktı. Bu, anlaşma öncesi geçici anlaşmanın yapılmasını müteakip; gerçek anlaşma için Berlin'de bir Konferans toplanmasına karar verildi İngilizlerin İstanbul Büyükelçisi Henry Layard, Berlin'de toplanacak Konferansta, Osmanlı menfaatlerini koruyacaklarını, harp tazminatı için Rusların geçici el koydukları; Batum, Kars ve Ardahan vilayetlerinin kurtarılması için Osmanlı lehine çalışacaklarını söz verdiği bir anlaşma imzaladı. Eğer Ruslar bu doğu vilayetlerinden çekilmezlerse, Osmanlıya askerî yardım yapabilmeleri için, Kıbrıs adasını askerî üs yapmak istediklerini bildirdi. Ve hatta eğer buna Osmanlı Devleti müsaade etmezse; zorla Kıbrıs'ı işgal edeceklerini bildirdi. Yani bana yardım etmek istiyor. Ben izin vermezsem yine zorla Ada'yı işgal ederek bana yardım etmeye çalışan bir İngiliz Dostluğu!.. Dost kürküne bürünmüş İngiliz, 36 sene Kıbrıs adasını yönetti (!) 1914 senesinde de, bir oldu bitti ile Ada'yı zalim İngiliz imparatorluğu topraklarına kattı. 1878'den beri Kıbrıslı Türkler gülmeye, huzura hasrettir. İngilizler müstemleke valisi, Kıbrıs Türkü de müstemleke halkı olmuştur. Elde kırbaç bir yönetim. Avrupa Birliğinin, Kıbrıs'ın çözümünü, neden bu kadar KİLİT mesele saymasını anlamaya çalışıyorum ama çözemiyordum. Şimdi anlaşılıyor ki nelere ve kimlere hizmet edeceğini tahmin etmenin zor olmadığı BÜYÜK ORTA DOĞU PLANI dillenmeye başlayınca sırlar fâş oluverdi. Hadi hayırlısı...

.Patrikhane ne yapmak istiyor?

Fatih Sultan Mehmet'in, İstanbul'u fethi ile beraber, geniş hoşgörüsü sebebiyle faaliyetlerine müsaade ettiği Patrikhane, şimdi yanlış çalışmalar içine girmiştir. Son on senedir, ekümenik patriklik sözünü yerli yersiz, sık sık sarf eden Fener Rum Patriği Bartholomeos, son günlerde, Patrikhanenin yönetim meclisi olan Saint Sinode'ye 6 tane Türk uyruğundan olmayan metropolit atamıştır. Türkiye'nin çok önem verdiği Lozan Anlaşması'na ve sonraki bazı sözlü ve yazılı protokollere göre, Fener Rum Patrikhanesi, Türkiye Cumhuriyeti'nin, bir kamu kurumudur. Bu kurumun bütün işleri de T.C. yasalarına uygun olmak zorundadır. Heybeliada Ruhban Okulu'nu, sırf T.C. yasalarına karşı gelmek veya onun kontrolü dışında kalabilmek için kapatan Patrikhane, bugün bütün dünyaya, bu okulu Türk devletinin kapattığını yaymaya çalışmaktadır. Güya Heybeliada okulu kapandığı için, yeni metropolitler yetiştirilemiyor ve bu sebeple de yabancı uyrukluları tayin etmişler. Lozan Anlaşması'nın ilgili maddesine göre, Fener Rum Patriği sadece Türkiye'de bulunan Ortodoks azınlıkların dini işleri ile, Türk devletinin bilgisi dahilinde ilgilenecektir. Yine Lozan'a göre, Türkiye'deki azınlıklar sadece İstanbul'da bulunabilir. Bugün İstanbul'daki Ortodoks azınlıkların sayısı da sadece 1800'dür. Fener Rum Patriği'nin Saint Sinode'ye yeni atadığı, yeni altı metropolitin temsil ettikleri yerlere şöyle bir bakalım: 1-Amerika Ortodoks Kilisesi Başpiskoposu Demetrios 2-İngiliz Başpiskoposu Gregorias 3-Girit Başpiskoposu Mihail Puputsakis (Yunan tebaası) 4-Rodos Metropoliti Panogiotis Dimeles (Yunan tebaası) 5-BURSA Metropoliti Dionysios (Yeni Zelandalı) 6-İZNİK Metropoliti'nin ismi açıklanmadı (Finlandiyalı) Dikkat edilecek olursa Bursa ve İznik için, Patrikhane önceden iki metropolit görevlendirmiş. Yani Bizans zamanı din işlerini esas almıştır. Bu görevlendirmelerde Türk Devletinin onayı alınmamıştır. Lozan'a göre zaten böyle bir onay verilemez de. Yabancı devlet tabiiyetindeki 6 kişinin, bir Türk resmi kurumuna atanmasından, içişleri ve dışişleri bakanlıkları ve hatta hükümet haberdar edilmeliydi. Mademki edilmedi ve böyle bir fiili durum basında boy boy yazılıp resimlendi; öyleyse öncelikle içişleri bakanlığımız Patrikhaneden durumu resmen sormalıdır! Sonra da dışişleri bakanlığı, konuyu milletlerarası alana taşımalıdır. Türkiye'de Lozan'a göre, başka dini cemaat ve liderler de var. Ancak onlar T.C. kanunlarına saygıda kusur işlemiyorlar. Fener Rum Patriği, ekümeniklik iddiasıyla pervasızca Bizanslaşmaya doğru yürümek cür'etindedir. Fener Rum Patriği'nin, Türkiye'nin birlik ve bütünlüğünü parçalamaya yönelik bu çalışmalarının durdurulması şarttır.

.Çanakkale Zaferi ve Batılıların yüz karası

18 Mart 1915 şanlı Çanakkale deniz zaferimizin bir yıldönümünü daha yarın kutluyoruz. Milletimiz çok sıkıntılı günler yaşamaktaydı. 1820'den beri Osmanlı Devletini yıkma planını uygulamaya koyan Batının sömürgeci, soy kırımcı milletleri; topuyla, tüfeğiyle, en modern deniz araçlarıyla bu necip milletin kökünü kazımaya gelmişlerdi. İngiliz ve Fransızlar, sömürgelerinden gençleri toplayarak Türklerle savaşmaya getirmişlerdi. Trablusgarp ve Balkan Harplerinden yorgun ve yaralı çıkan Türk milletinin elindeki tek sermayesi, vatan sevgisiyle dolu insanı idi. Kasım 1914'te Çanakkale ve Maydos yani Gelibolu kıyılarını şiddetle bombardımana tutan bu kan içiciler, binlerce sivili öldürdüler. Marmara'ya giren İngiliz denizaltıları, asker ve malzeme sevk eden birçok gemimizi sinsice vurdular. Binlerce masum askerimizi şehit ettiler. Zeytinburnu'ndaki, top döküm fabrikamızı denizden bombaladılar. İrili ufaklı 407 parça gemi ile, Çanakkale Boğazı'na 18 mart 1915 günü sabah 08:30'da girmeye başladılar. Bir gün önceden mayın tarama filolarından aldıkları raporlara göre, Boğaz suları mayınlardan temizlenmişti. Ama bir şeyi unuttular. O da Türkün vatan sevgisi imandandır inancı idi. Nusret mayın gemisi, gece sabaha kadar, karanlık koya modası geçmiş ve elinde kalabilen son 26 mayını sessizce döküvermişti. Her zaman mayın hatları Çanakkale Boğazı'nın akıntısına dik istikamette döşendiği halde, bu sefer akıntıya paralel bir hat meydana getirilmişti. İşte bu sistem, ev yıkıcı, kan içici Batı kuvvetlerini hezimete uğratmaya yetmişti. Birbiri ardına en modern zırhlılarını kaybetmeye başladılar. Rahmetli Hatice Turhan Sultanın kendi parası ile yaptırdığı Sedd-ül Bahr ve Kilid-ül Bahr tabyalarındaki eski model toplarımız mermileriyle, bu mağrurları birer birer Boğaz'ın dibine göndermişti. Bir tabyada top başındaki Cideli Mahmud Çavuş, attığı tek gülle ile Fransızların Bouvet zırhlısını vurmuştu. Akabinde aynı tabyaya düşen bir mermi, Mahmud Çavuşun iki ayağını birden koparmıştı. Çok kan kaybediyordu. Hemen geriye, ilk yardım yerine çekerlerken, tabyadan bir nefer "Keferenin gemisi batıyor" diye bağırınca, Mahmud Çavuş kendisini taşıtan kumandanına döndü ve "Allah için beni yukarı çıkartın" diye yalvardı. Durumu çok ağırdı. Son arzusunu yaptılar. Mahmud Çavuş, sanki yaralı değil gibi tatlı tatlı tebessüm ederek; Bouvet'nin batışını seyretti ve Kelime-i şehadet getirerek orada ruhunu teslim etti. İşte Batının canavarlarında rastlanamayacak bir vatan aşkı örneği. Şimdi birileri çıkıp bu milletlere sormalı: Siz Gelibolu'da ne arıyordunuz. Neyi kaybettiniz de buralara kadar geldiniz. Ama onlar bir şeyi bilmiyorlardı: Sultan Orhan Gazi'nin en büyük oğlu Süleyman Paşa, 1349 senesinde, bir gece sabaha karşı, Ayvacık sahillerinden, Eceabad'a doğru sallarla ilk fetih seferine giderken, ardınca deniz üzerine görünmez bir set çekmişti. İşte bu kutlu seksen gazinin sallarından doğan dalgalar, Çanakkale'yi geçilmez kıldılar. Bugüne kadar zalimler geçemediler. Bilinsin ki kıyamete kadar da geçilemeyecektir... Aziz milletimizin evlatları, her dönemde seve seve vatanı için ölmesini bilmiştir. Sömürgeciler ise, sömürgelerindeki zavallıları hep ölüme sevk etmişlerdir. Şehidlerimizin ruhu şad olsun.

.Balkanlar'ı kimler karıştırıyor?

18 Mart 2004 günü, Sırplar'ın Arnavutlar'a saldırısı ile başlayan Kosova karışıklıkları, bütün eski Yugoslavya'ya yayılma istidadı gösteriyor. Hatta bütün Balkanlar'ı sarabilir de. Saldırının camilere yapılması manidardır. Balkanlar'da 500 senedir durmakta olan üç caminin yakılması, başlayan bu olayların mahiyetini ortaya koyuyor. 1299 senesinde kurulan Osmanlı devleti, Anadolu'daki Bizans topraklarında hiçbir kiliseyi yakıp yıkmadığı gibi kilise de kapatmamıştır. Türkler 1350'li senelerde Avrupa'ya geçtikten sonra da, Viyana-Adriyatik Denizi hattına kadar olan bölgede de bir kiliseye zarar vermemiştir. Roma'daki Papalık, Balkan Ortodokslarını Katolik yapmak için, bin türlü eziyet ve siyasi baskıya başladı. Papalar Ortodoksları dinsiz ve sapık ilan ettiler. Krallarını aforoz ettiler. İkinci Murat Han, Balkan Ortodokslarına arka ve sahip çıktı. Bu iyilikler Sırplar dahil Balkan halkını yumuşattı. Birçok şehir halkı gönüllü olarak, şehir anahtarlarını Türkler'e teslim ettiler. Sırp Kralı, Osmanlı devleti ile dostluğunu uzatmak ve çoğaltmak için, kız kardeşi Mara'yı İkinci Murat'a eş olarak verdi, yani Türkler'e akraba oldu. Osmanlı toprak sistemine göre, Devletin toprakları Tımar usulüyle idare edilirdi. Bu tımar toprakları ancak Türkler'e verilirdi. Tımar sahipleri, savaş zamanında toprağının büyüklüğüne göre belli sayıda asker ile orduya katılırdı. Gayri Türkler'e hiç Tımar toprağı ve görevi verilmezdi. Fatih Sultan Mehmet Han, ilk defa Balkan Hıristiyanlarına Tımar toprağı verdi. Herhangi bir seferde, onlara sorumluluk verecek kadar güvendi. Bugün Balkanlar'da Ortodoks nüfus varlık gösterebiliyorsa, bunlar mevcudiyetlerini Türkler'e borçludurlar. Sırplar, Hırvatlar, Makedonlar, Bulgarlar, Yunanlılar ve Arnavutlar 500 senedir hiçbir asimilasyon uygulamasına maruz bırakılmadılar. Vergisini veren, devletine itaat eden her insanı Türkler vatandaş saymışlardır. Arnavutlar, Boşnaklar ve diğer Kosova insanı, severek isteyerek İslamı kabul etmişlerdi. Ta ki İttihat ve Terakki Partisi Osmanlı'da idareyi ele alıncaya kadar; Balkan insanı birinci sınıf vatandaş muamelesi görürdü. İttihat Terakki'nin bilinçsiz bir milliyetçilik anlayışı ile hareket etmesi Arabistan'ı, Balkanlar'ı, Kuzey Afrika'yı bizden kopartmıştır. Osmanlı devletinin şeyhülislamları, yıkılıp sadece temelleri kalmış kiliselerin devlet hazinesinden onarımının yapılmasına yüzlerce fetva vermişken, Balkanlı Ortodoks Sırp'ın camilere saldırılarını anlamak mümkün değil. Sırplar'ın son Osmanlı eserlerine yaptıkları, yakma-yıkma saldırılarını insanlık adına kınıyorum. Korkarım ki Sırplar, bu akılsız saldırılarında birileri tarafından tahrik ediliyorlar. Kuzey steplerinde kendini hapsetmiş olan bazı milletler, sıcak denizlere inmek için Sırp insanını kullanmak ve harcatmak istiyorlar.

.Mimar Sinan'ın beyanı

Bilhassa seçim zamanları yaklaşınca adaylarda, gösterişe varacak kadar; bir mal beyanı telaşı başlıyor. Gösterişe kaçmadan, böyle bir uygulama normaldir. Bir devlet görevine talip olanların, devlet ve millet malına hassas olmaları şarttır. Ben bugün sizlere, Mimar Sinan'dan bahsedeceğim: 1490 senesinde Kayseri'nin Gesi nahiyesi Ağırnas köyünde doğdu. Özbeöz Türk oğlu Türktür. Böyle zeki çocukların, Anadolu'nun her yerinde aranıp bulunması ve yetiştirilerek değerlendirilmesi, devletin önemli bir görevi idi. Sinan önceleri Yeniçeri Ocağına girdi. Buradaki başarılarından sonra, Yeniçeri subayı oldu. 50 yaşlarında iken, İstihkam Albayı olmuştu. Bu sırada Devletin Mimarbaşı Acem Ali vefat etti. Yerine Kanuni Sultan Süleyman tarafından, Mimar Sinan atandı. Emrinde yetişmiş, uzman 200'den fazla mimar çalışırdı. 98 yaşına kadar bu göreve devam etti. Devletin en zengin döneminde görev almıştı. Ömründe askerliği dahil 5 padişahın emrinde çalıştı. Kırım, Macaristan, Saray-Bosna, Bulgaristan Anadolu, Irak, Suriye ve Mekke-i Mükerremede; 131 cami ve mescid, 55 medrese (üniversite), 26 darülkurra ve türbe, 17 imaret ve darüşşifa (tam teşekküllü hastane) 6 su yolu, bend ve kemerleri, 17 kervansaray, 33 saray, 9 köprü, 6 mahzen ve 37 hamam inşa etmiştir. Yani toplam olarak 337 adet büyük esere imzasını atmıştır. Subaylığı ve Mimarbaşılığı zamanlarında, Kanuni'nin bizzat yönettiği 13 büyük seferden 11'ine bizzat katılmıştır. İstanbul halkı susuzluktan kıvranırken, büyük bir gayret ile "Kırk Çeşme" sularını, İstanbul'a akıtmıştır. Bu sayede İstanbul'da kişi başına günlük 150 litre su rakamı yakalanmıştır. Mimar Sinan'ın hiçbir eseri, kendinden sonra gelenler tarafından halen geçilememiştir. Hanımının vefatı üzerine ikinci defa evlenmiştir. Hiç çocukları olmadı. Yani ömür boyu, bir hanım bir beyden kurulu iki kişilik bir aile. İnşa ettirdiği 337 eserin sadece projelendirilmesi, birkaç mimarın ömrünü tüketmeye yeter. Bu kadar eseri 48 seneye nasıl sığdırdı anlaşılamıyor. Bunlardan alınacak ücretler ise insanı katrilyoner ederdi. Mimar Sinan'ın geride bıraktığı mal varlığını artık merak etmişsinizdir herhalde. Mimar Sinan'ın iki katlı ahşap evi, bugünkü Süleymaniye Doğumevinin bulunduğu yere yakındı. "Kırk Çeşme" suyunu İstanbul'a ulaştırdıktan sonra, Kanuni Sultan Süleyman Hanın sözlü emri ile evine bir masura akar su bağlatılmıştı. Yani dakikada 4.4 litre kadar bir Su. Bir vesikaya bağlanmamıştı. Lüzum görülmemişti. Üçüncü Murat Han zamanında; "Mimar Sinan'ın evinde kaçak su var" diye devlete şikayet edildi ve evindeki bu su kesildi. Ölümünden sonra mal varlığına bakıldı. İki kişilik masrafsız bir ailesi olan Mimar Sinan'ın, borçları alacaklarından çok fazla idi. Borçlarını bazı hayırseverler ödediler. Nasıl? Uzun uzun düşünmeye değer bir konu değil mi?

.Çocuk hakları ihlal ediliyor

Avrupa devletleri insan haklarını savunurken, bize de bunları dayatırken; çocuk haklarına karşı tam bir vurdumduymazlık yaşamaktadır. Sahi geleceğimizin teminatı çocuklarımızı Avrupa insan saymıyor mu? Son senelerde Avrupa Birliğine girebilmemizin şartı gibi, çocukların çalıştırılmasına savaş açmış gibiyiz. Bunda çok abartılı davrandığımızı zannediyorum. Çocuk ailenin bir önemli unsurudur. Ciddi şekilde, hayata hazırlanmalıdır. Bazı anne babaların, zor ve süfli sayılacak işlerde, sırf kendilerine gelir temini için çocuklarını çalıştırmalarını hiç onaylamıyorum. Trafik ışıklarında cam silen, mendil satan ve hatta boyun bükerek dilendirilen çocuklara yazık oluyor. Bazı zararsız ve çocuğunu yapabileceği işlerde, onları hayata hazırlamak için, bir düzene bağlanıp ve bazı rehberler yönetiminde çalıştırılmasını ise gerekli, hatta zorunlu görmekteyim. Kedi, kuş, tavuk ve sair diğer bütün hayvanlar, yavrularını hayata hazırlamak için, onlara bazı sorumluluklar yüklüyorlar. Ve içgüdüleri ile iyi bir öğretmenlik ortaya koyuyorlar. Onları hayata hazırlıyorlar. Biz insanlar ise hayvanlardan üstün yaratılmışken, yavrularımızı yetiştirmekte bazen onlar kadar istekli ve özenli olamıyoruz. Ancaaak; Çocuk çalıştırılmasına bu kadar karşı olmamıza rağmen, bir hususu gözden kaçırıyoruz. Sinema, film ve dizilerinde, reklam filmlerinde üç, altı aylık veya bir yaşında yavruları, sahneyi tamamlamak ve bir anlam kazandırmak için de olsa, oynatmamız insan haklarına aykırıdır. Hele bilmem ne temizlik malzemesi, veya çocuk bezleri için tamamen çocuklu sahneler bence hatadır. Bu çocuk akıl baliğ değildir. Yani reşit olmamıştır. Türk Medenî Kanunu ve ona bağlı Ticaret ve Borçlar Kanununun ilgili maddeleri; reşit olmayanlara zaruri haller dışında hukuki kişilik sıfatı tanımamıştır. Ancak bağış, miras ve okul durumlarında, veli veya vasilik, kanunlarla ve mahkeme kararları ile tayin edilir, belirlenir. Film yapımı, reklam ses ve görüntüsü ise tamamen ticarî bir işlemdir. Ben bu çocuğun velisiyim diye milyarları cebe atamayız. Yarın o çocuk büyüyüp reşit olduğunda, bu görüntülerinden dolayı üzülür, bunalımlara girer veya çevresince aşağılanacak durumlara düşerse, bunun geri dönüşü, özür dilemesi mümkün mü? Bu gibi ticari işlerde Çocuğa mal muamelesi yapılmaktadır. Siz on yaşındaki çocuğa mendil sattırmayın, sattıran ana babayı, cezalandırın hapsedin, beri taraftan bebeği milyarlarca liraya reklamda oynatan anne babayı ise ödüllendirin. Burada büyük bir yanlış var. Çocuğun sesi ve görüntüsü kesinlikle, bütün dünyada yasaklanmalıdır. Kanunen reşit olmayanın, hukuki rızası söz konusu olamaz. Kişilik haklarıdır devir de edilemez. Bunun yanında, çocuğu hayata hazırlayacak bazı becerilerin, eğitimciler gözetiminde kazandırılması, istikbal için şarttır. Çocuk çalışmaz değil, çocuk çalışır ama, onun gelişmesini engelleyen işlerde çalıştırılarak ezilemez demeliyiz. Osmanlı döneminde iş yerlerindeki çırak sistemi sayesindedir ki; deha derecesinde mimarlar, ustalar ve bilim adamları yetişmiştir. Osmanlı esnaf kuruluşu "Ahilik" sistemi ile, çıraklar ustalarından hep evlat muamelesi görerek, şefkatle yetişti. Ve ustalıklarında işleri hazırdı. Şimdi ise bırakın çırağın usta olabilmesini, iş yeri açmasını; yüz binlerce üniversite mezunu; yetiştiği dalla ilgili veya ilgisiz bir iş bulabilmek için senelerce beklemektedir. Bu gençler okurken başka bir dalda da kontrollü, beceri eğitimi alsa idi, her halde böyle bunalımlara düşmezler, yani ekmeklerini taştan çıkartırlardı. Kollarında altın bilezikler taşırlardı.

.Türkler hep uyumludur, ya sizler?

Milletlerarası her türlü ilişkilerde, Türk devlet adamları herhangi bir inatlaşmaya girmeyi sevmezler. Ta ki karşı taraf, haksızlığa kalkışmasın. Son Kıbrıs Referandumu da böyle olmuştur. Türk tarafı % 65 evet, Güney Kıbrıs halkı ise % 75 hayır. Aslında Kıbrıs'ın tamamı Türkün öz malı olduğu halde, sırf anlaşmazlıkların sona erdirilmesi ve huzur için buna katlanılmıştır. Yavuz Sultan Selim Han, Mısır'ı aldığında, Kıbrıs adası idaresi, Mısır Memluklerine vergi veriyordu. Mısır, Osmanlı idaresine girince, bu vergi Osmanlı devletine verilmeye başlandı. O devirde bu vergi, bir manada milli savunma masrafı idi. İkinci Selim Han zamanına kadar bu vergi devam etmiştir. Ancak İkinci Selim Han zamanında vergi verme işi aksadığı gibi, Kıbrıs'taki Venedik güçleri; hem Kıbrıs halkına, hem de Türk kıyılarındaki şehir ve köyler halkına büyük zararlar vermeye başladılar. Osmanlı ticaret gemilerine Kıbrıslı korsanlar saldırıyordu. Türk hacılarını esir alıp köle olarak çalıştırıyorlardı. 1570-1571 senelerinde yapılan Kıbrıs seferinde, Doğu Akdeniz'deki bu çıbanbaşı ortadan kaldırıldı. 1878'e kadar hem Kıbrıs hem de Doğu Akdeniz, bir huzur bölgesi olmuştu. Türkler gelmeden Venedikliler, Kıbrıs halkına hayvan muamelesi yapıyordu. Ellerindeki bütün kazancını, hatta aile efradını sorgusuz sualsiz alıyordu. Yerli halkı Venedik zulmünden Türkler kurtardı. 1878'de ise İngiltere, Osmanlı devletinin Ruslara yenilgisini fırsat bilip; yalan vaatlerle Adaya geçici olarak el koydu. İstanbul'daki zamanın İngiliz elçisi Henry Layard, imzalı bir belge vererek, geçici bir süre ve sırf Osmanlı devletine güya yardım maksadıyla Kıbrıs'ı aldı. O tarihten şu ana kadar, Kıbrıs İngiliz gaspı altındadır. 1950'lerden itibaren Kıbrıslı Rumlar, Ada Türkünü kan ağlatmaya başladı. Papaz Makarios büyük Yunanistan ENOSİS hülyası ile Türk nüfusu seyreltme cinayetlerine başladı. Şimdi Türkler 1950-1974 arasındaki, Kanlı Noeller, kitle soykırımları ve en sonunda Nicos Samson darbelerinin bütün cinayet acılarını içine gömerek, dünya barışı adına, BM Genel Sekreterinin çözüm planına büyük bir çoğunlukla EVET demiştir. Bakalım bundan sonra BM ve AB nasıl bir manevra yapacak? Son olarak şunu yazmadan geçemeyeceğim. Bu referandum sonucuna bakarak Sayın Denktaş'a halkına ters düştüğü bahanesiyle 'artık git' kampanyası başlatılmasını bir VEFASIZLIK olarak görmekteyim. Bugün Kıbrıs Türkü, şan ve şerefle, milletlerarası alanda sesini duyurup bu referandumu hür iradesiyle yapabildiyse; bunda Sayın DENKTAŞ'ın emeği de inkâr edilmemeli idi...

.Patrikhanenin manevi egemenliği ne oluyor?

Patrikhanenin yönetim kurulu olan Saint Sinod Meclisine, Fener Rum Patriği Bartholomeos, bundan bir süre önce altı tane YABANCI uyruklu üye atamıştı. T.C. devlet kurumu olan Patrikhane tarafından, böyle bir atamanın yapılamayacağını yazmıştım. Kimseden bir açıklama çıkmadı. Kim okur varak-ı mührü vefayı... 30 Nisan 2004 günü Fener Rum Patrikhanesi Sinod Meclisi, 8 saat süren bir toplantı yaptı. 42 adet Sinod Meclisi üyesinin tamamı yabancı uyruklu idi. Toplantı sonunda alınan karar, Patrikhanenin basına yaptığı açıklamaya göre şöyle: "Malum olduğu üzere, Atina Başpiskoposu Hristodulos ile Patrikhane arasında geçen seneden beri bir anlaşmazlık sürmektedir. Bunun asıl sebebi, Hristodulos'un Patrikhanenin Kuzey Yunanistan'daki METROPOLİTLİKLER ÜZERİNDEKİ MANEVİ EGEMENLİĞE SAYGI GÖSTEMEMESİ, Patrikhanemizle Yunan kilisesi arasında var olan, 1928 tarihli anlaşmaya sadık kalmaması, kilise kurallarını ihlal eden ve meseleyi tırmandıran, dolayısıyla Ortodoks kilisesine zarar veren tutumudur. Patrikhanemiz 26 Nisan 2004'te Atina'da seçilen; Selanik, Kozani ve Elefterupolis Metropolitliklerini tanımama kararı almıştır" Şimdi bu açıklamayı ele alalım: 1-Lozan anlaşmasına göre, bir T.C. resmi kurumu olan Fener Rum Patrikhanesi, Türk devletine haber vermeden, izin almadan, yani re'sen Yunanistan'daki Atina Başpiskoposluğu ile 1928'de, başka bir ülkedeki sınır aşırı bölgedeki dini bir görev için, anlaşma yapmıştır. Bu ise yasalarımıza göre suç teşkil eder. 2-Sinod Meclisinin üyeleri yabancı uyruklu ve Türkiye'ye akredite değildir. Yasalarımıza göre bir şt. veya kooperatif, genel kurul toplantısı yaptığında, devlet toplantıda bir hükumet komiseri bulundurur. 42 yabancı uyruklu üyeli DİNİ bir meclis, bir Türk resmi kurumunda, sınır aşırı bir karar alıyor! Devletten bizi ferahlatacak açıklama bekliyoruz. 3-Fener Patriğinin son atadığı 6 yabancı uyruklu üye için de, şu ana kadar nasıl bir işlem yapıldığını duymadık. Fısıltı haberlerine göre, Patriğin bu yabancı uyruklu atamalarının maksadı şu imiş: Çok yakın bir gelecekte Bartholomeos Patriklikten ayrılacak, Sinod Meclisi 1928 Selanik doğumlu, Amerika'da eğitim almış ve ABD vatandaşı Demetrios'u; Rum Patriği seçecekmiş. Böylece T.C. vatandaşı olmayan, üstelik ABD vatandaşı bir kişinin ekümenik ilanı şıp diye oturacak. Bugün T.C. vatandaşı Fener Rum Patriğinin yurt dışı gezilerinde, Bizans bayrağını fors olarak bindiği araçlara astırması ve ekümeniklik üzerine resmi beyanatlar vermesine kimse karışamazken, o zaman Demetrios'a kim ne diyebilecek. Türkiye'nin bütünlüğünün aleyhinde, Anayasamızın laiklik kuralını açık ihlal olan bu çalışmaları, AB'ye girme şirinlikleri uğruna görmezlikten gelinemez!.

.Bekir Ağa çok daha adil idi!

Avrupa ve Amerika hapishanelerinin acımasızlığını, hep duyardık. Irak'ta olan gibi skandalları ise hayal bile edemezdik. Slobodan Miloşeviç'i savaş suçlusu olarak yargılayan uluslararası mahkemeler, neden sus pus oluverdiler! Ben bugün sizlere, bir Osmanlı emniyet müdürü ve aynı zamanda cezaevi müdürü olan Bekir Ağadan bahsedeceğim... Bekir Ağa 1817'de Aydın'da doğdu. O zamanki asker toplama usulüne göre; her ilin askerlik çağı gelen gençleri, ikişerli sıra halinde şehrin en işlek caddesinden tören geçişi götürülürdü. 1837'de Aydın'dan asker toplanırken, delikanlı Bekir böyle bir götürülmeyi onuruna yediremez, sırf bundan kaçmak için dağa çıkar. Birkaç sene dağda yaşar. Annesinin hakkımı helal etmem yalvarmalarına dayanamaz, dört sene sonra dağdan iner. Kurtuluş yok; asker olacak... Askerlik şubesine el altından haber gönderir. "Ben kafileye burada katılmayıp, kendi imkânlarımla gidip İstanbul'da asker olacağım." Şube zaten kaçak olan Bekir'e peki haberi gönderir... İstanbul'da katıldığı kıtasında, çok iyi bir uyum gösterir. O sırada 1853-1856 Osmanlının Ruslarla Kırım Harbi çıkar. Tuna boylarındaki savaşlarda büyük yararlıkları görülen Bekir, subay sınıfına geçirilir. Her başarıda yükselerek Kolağası yani Yüzbaşı olur. Savaştan sonraki zamanlarda 1870'te, İstanbul'a Rus Grandükü gelecektir. Onun için merasim bölüğü kurulacak. Bu görev Binbaşı yapılan Bekir'e verilir. Kurduğu bölük İstanbul sokaklarını sarsar. Sultan Abdülaziz Han zamanıdır. Bugünkü İstanbul Ünversitesinin bulunduğu yerde Seraskerlik yani MSB'lığı vardır. Bahçenin bir köşesine de Merkez Komutanlığı ve ceza evi binası yapılır ve başına Bekir Ağa getirilir. Bekir Ağa Devlet protokolünden hiç hoşlanmaz. Onun için işi, her şeyidir. O, salon adamı değildir. Artık İstanbul'da halk huzur içindedir. Hiçbir zabıta vakası olmuyor. Hapse düşenler de, kısa sürede tam ıslah ile tahliye olmaktadır. 1886'da yine bir protokol hatasından kafası bozulur ve emekliliğini ister. Artık Kaymakam yani Yarbaydır. Buna Padişah karar verecektir. İkinci Abdülhamid'e arz edilir. Padişah; "Ben onu tam maaşla evine gönderiyorum. Ancak emekli olduğunu 'haşarat takımı' bilmemeli. Haftada bir gün Ceza evine bir uğrayıp, onlara kendini göstersin" der. 'Haşarat takımı' kanun tanımazlardır... Bekir Ağa 1887'de ağır hastalanır. İstanbul'da ne kadar Bekir Ağa Bölüğüne girip-çıkmış sabıkalı varsa, hepsi evine doluşup helallik almak için yarışırlar. Uzun kuyruklar oluşur. 1909'daki siyasi olaylarda, Bekir Ağa Bölüğü denilen bu yer, İttihatçıların siyasi rakiplerini bertaraf ettiği yer olur. Buraya giren ölmezse sakat çıkardı. Zira ceza evi müdürü artık Bekir Ağa değil, politize bir zavallı idi... *** Bugünlerde, Irak'taki ceza evlerinde yaşananların resimlerine bakmaya terbiyemiz izin vermiyor. Batının barbar dediği Türklerin bir Bekir Ağaları var. Elektrik, çıplak dayak ve sair işkenceler, bizi insanlığımızdan utandırıyor. Hani BM? Hani İnsan hakları savuncuları? Türkiye'deki ceza evlerine müfettiş edasıyla kontrole gelenler, siyasi davaları takibe gelip, Türk yargısına burnunu sokmaya çalışanlar, neredesiniz? Hangi deliğe kaçtınız? Eğer adil iseniz, Irak'taki İngiliz ve ABD hapishanelerine başvurursunuz. Teftiş edersiniz. Hapse düşen insan çaresizdir. Bunlara işkence yapmak insana şeref vermez!

.Diyalogçuların derdi ne?

Son on senedir Türkiye'de, dinler arası diyalog adıyla çeşitli seviyede dini toplantı ve etkinlikler düzenlenmektedir. Başka bir ülkede düzenlendiğini de görmedik, duymadık. Türkiye'deki toplantılar, kâh bir İlahiyat Fakültesi Konferans Salonunda ve o fakültenin öğrencilerine yönelik, kâh Ş. Urfa Harran ovasında bir Yörük kıl çadırında, birçok milletvekili ve üst seviyedeki Türk bürokratın katılımıyla, bazen de, Almanya'da Türk işçilerinin yoğun olduğu şehirlerde, Ankara'dan yapılan görevlendirmelerle Türkler arasında yapılagelmektedir. 13 mayıs 2004'te yapılan son toplantı ise Mardin'de ve bir ses sanatçısının okuduğu; diyalog şarkı nağmeleri arasında yapıldı. Ezan sesi ile çan sesini aynı anda dinlemeyi kurtuluş reçetesi saydılar! Bunların hepsine de Fener Rum Patriği Bartholomeos, ilerlemiş yaşına rağmen eksiksiz katılmaktadır. Zaman zaman sevinç gözyaşlarını da cömertçe akıtmaktadır! Musevi cemaati lideri de gelmeyi aksatmıyor. Sağdan say iki, soldan say yine öyle. Fener Rum Patriği Ortodoks'tur. Katolik din adamları neden katılmazlar. Protestanlar neden boy göstermezler? Çünkü Katolikler, Ortodoksları ve Protestanları, Hıristiyan saymamaktalar. Noelleri bile on üç gün farklıdır. Yani Hırıstiyanlığın çeşitli kolları arasında bile bir diyalog yoktur. Üstüne üstlük, aşırı bir düşmanlık mevcuttur. İşte Kuzey İrlanda-İngiliz harpleri. İRA eylemleri. Protestan İngilizler 1840-1845 senelerinde 1.700.000 Katolik İrlandalı fakiri açlıktan öldürdüler. Alın size canlı bir soy kırımı. Ya Ortodokslar arasındaki amansız kavgaya ne demeli? Daha dün Atina Başpiskoposu, Fener Rum Patriğini reddetti. O da onu Aforozladı. Birbirlerine selam vermiyorlar. Diyalog ayrı şeyleri söyleyen kişilerin, bir ortak yerde buluşabilme görüşmelerine deniyor. Türk tarihine bakarsanız, hiçbir zaman Hilal veya Cihat çağrısı göremezsiniz. İttihat ve terakkiciler beceriksizliklerinden, devleti gereksiz yere Birinci Dünya Harbine sokunca, topraklarına saldıran; Avrupa'nın tek dişi kalmış canavar devletlerine karşı koyabilmek için, şaşkınca Cihad ilan ettiler. Ama dinleyen olmadı. Zira millet böyle bir çağrıya alışkın değildi. Diyalogçular bizim yakamızı bıraksınlar. Türkiye Cumhuriyeti Laik bir devlettir. Onun topraklarında, dini papaz kılıklarınızla halka açık toplantılarda arz-ı endam etmeniz suçtur. Cumhuriyetin temel ilkelerini çiğniyorsunuz. Aleni HAÇ sarkaçları ve fenerleri sallamanız suçtur. Türk savcıları er geç cübbelerinizin yakalarından tutacaklardır. Türk din adamları sokakta dini kisve ile dolaşamazlar. Kaldı ki başkaları. 11 Eylül saldırısından beri ayda bir, Haçlı Seferi nutukları veren, bazı devletlerin sorumlu adamları ile diyalog seminerleri yapsanız işte o zaman insanlığın hayrına çalışmış olursunuz. Irak hapishanelerinde, hayvanların birbirine reva görmediği ahlaksızlıkları yapan dindaşlarınızla ne zaman diyalog kuracaksınız. Boynu tasmalı mahkumlar insan değil mi? Üçüncü bin yılı millenyumcularının, İslam ülkeleri yer altı ve yer üstü zenginliklerini sömürme saldırılarını durdurmak için ne zaman harekete geçiyorsunuz. Yoksa sizler diyalog toplantıları numarası ile Türk milletine, kendi inançlarınızı tanıtmaya ve ona inandırmaya mı çalışıyorsunuz?!. Türk milleti demokrasiyi sever. Ama hürriyetlerine saldıran inanç bezirganlarını da hiç sevmez.

.Kültür Bakanlığı'nın dikkatine!

Her ne kadar yazı başlığım, Kültür Bakanlığı olarak yazıldıysa da; son hükümette Turizm Bakanlığı ile Kültür Bakanlığı'nın birleştirildiğini elbette çoğumuz biliyoruz. Bu sayın bakanlığın dikkatini çekmek istediğim konuyu, on senedir muhtelif vesilelerle, birçok defa yazdım. Bazı ilgililer yazdıklarımı her halde dikkate değer bulmadılar ki, bir bakanlık yetkilisi, görev sayarak da olsa; 'arkadaş sen ne demek istiyorsun' diye aramadığı gibi, yazdıklarımı da düzeltme cihetine gitmediler. Efendim benim dertlendiğim şey, Topkapı Sarayı ve Müzesinin şu andaki verdiği hizmetlerdendir. Ettekrar-ı ahsen... sözü uyarınca, bir defa daha yazıyorum: Bilindiği gibi Topkapı Sarayı, Osmanlı devletinin 400 seneden fazla idare merkezliğini yapmış ve Türk turizminin göz bebeğidir. Yani Türkiye'de bir numaradır. 21-22 mayıs 2004 cuma ve cumartesi günleri, bir vatandaş olarak bu "inci"yi gezdim. 1- Bab-ı Hümayunun dış kısmındaki ana asfalt, bir asfalt kazıma makinesi ile kazınıyor ve turist taşıyan otobüslerle, kapı ağzında tam bir kargaşa yaşanıyordu. Etraf toz duman olmuş. Böyle yerler için geceler veya sarayın bakım günü olan salı günlerine ne oldu? Kış günleri niye yapılmadı. Bu şekilde çalışma bence vurdumduymazlıktır. 2- Bab-ı Hümayun denilen birinci kapıdan giren otobüsler, kapının iki yanındaki tarihi mermer söveleri öyle zımparalamış ki, artık otobüsler tarihi demir kapılara sürtmeye başlamış. Bir tarihi eseri yıkmak suç ise, bunu her gün azar azar törpülemek de daha büyük suç olmalıdır. Bu kapıdan bir otobüsün girişi zaman geliyor beş dakikayı buluyor. Hele birkaç otobüs peş peşe olursa, siz varın perişanlığı hesap edin. Binlerce yabancı turist, otobüsün egzoz gazlarını solurken, yüzleri şekilden şekile girmektedir. Bu kapıdan geçen araçlara, ayrıca MEB matbaasına kâğıt getiren, basılı evrak götüren araçları da ekleyiniz. Tam curcuna. Sayın Bakanım bu kapıdan araç girişini yasaklayacak, bugüne kadar bir kahraman çıkamadı. Lütfedip önlerseniz, büyük hizmet edersiniz. Ama karşınıza, rantçılar gelse de bu zorunludur. Bir sabah habersiz ve tebdil gitmeniz, bana hak vermenizi kolaylaştıracaktır. 3- Topkapı Sarayının dış duvarları olan Sur-u Sultani dahil birçok yapısında, kubbesinde; incir, çitlembik vs. ağaçlarla aslanağzı ve benzeri birçok çiçek ve otlar bitmiştir. Belki, yeşilliktir, güzel denebilir ama, bunlar tarihi yapıları hızla tahrip etmektedir. İncirler duvar üstünde, artık meyveye dönmüştür. Ucuz bir ilaçla, basit zirai mücadele masraf açmasa gerek. Topkapının komşusu Ayayasofya Camii'nin duvar ve kubbeleri de aynı ot ve ağaçların istilasına uğramıştır. Zaten zayıf olan Ayasofya duvarları, daha da büyük zarar görüyorlar. 4-Topkapı birinci avludaki bilet gişeleri, yaz mevsimsinde ihtiyacı karşılamaktan çok uzaktır. Yüz metreye yakın kuyruklarda, kızgın güneş altında bilet için bekleterek, ülkeye daha fazla turist çekmeyi ummak, çölde su bulmak kadar bizden uzaktır. 5-Hemen Bab-ı Hümayun önündeki III. Ahmed Çeşmesi, bir dünya şaheseridir. Büyükşehir Belediyesi sorumluluğunda bulunan bu çeşmenin, etrafındaki demir korkuluklar içler acısıdır. Kırılan yerler tel ve kablolarla, lâlettayin bağlanmış ve tam önünde turistler otobüslerinden inip, ilk iş bu perişanlığı görüyorlar.. Bir hayırsever de oraya el atarsa, hizmet etmiş olacaktır. Topkapı için yazacaklarım bitmedi, ama bana tahsis edilen satırlar bitti. Bakalım bu yazım işe yarayacak mı?

.Fethin 551'inci yılında İstanbul

29 Mayıs 2004 Cumartesi günü, İstanbulun 551'inci Fetih Yıldönümünü, bazı monoton ve silik etkinliklerle kutladık. Bu görüntüyle sanki birilerinden özür diler gibiydik. Avrupa Birliğine girememekten çekinir görüntüdeydik. Hayır! İstanbul'un Fethi, utanılacak bir suç değildir. Türkler için olduğu gibi, bütün insanlığın ufkunu açan ve insanlık tarihinin en önemli devrimlerindendir. Fatih İstanbul'u almayı, bir saldırgan düşünce ile planlamadı. Üstelik etrafına, entrikaları ile zarar veren bir toplumu ıslah ve iyi yola çekmek için bu işe kalkıştı. Fetih öncesi İstanbul'daki idare, en başından dibine kadar kokuşmuştu. İmparator halkını soyuyor, bazı din adamları halka öcü korkuları şırınga ediyordu. Bir damda baykuşun ötüşü, bütün İstanbul'a günlerce yas tutturuyordu. Boğaz'ı sis kapladığında, "tanrı bizi terk etti" diye gece gündüz insanlar ağlaşıyorlardı. İşte fetihle, Bizanslı bunun gibi binlerce hurafelerden kurtarıldı. Halk bazı haklara sahip olduğunu anladı. İnsan olduğunun farkına vardı. Açlıktan perişan halkın İmparatoru, 29 Mayıs sabahı, koltuğunda bir mücevher kutusu ile Edirnekapı'dan Ayvansaray'a doğru kaçarken, Türk gaziler tarafından bir hırsız olarak öldürüldü. Fatih ilk iş olarak Ayasofya'da ölümü beklemekte olan binlerce Bizanslıya, önce hayat garantisi, sonra da din hürriyetini tebliğ etti. İnsanları ferahlattı. Rumlara ayrı, Ermenilere ayrı Patrik tayin etti. Ellerine asalarını verdi. Onlara vezirlere eşit maaş bağladı. Şimdi Fener Rum Patriği Bartholomeos, Fatih'in ihsanı bu asayı, Fatih'in torunlarına, televizyon ekranlarında tehditamiz bir tavırla sallamaktadır. Bizanslı binlerce fakir esir, kurtuluş akçesini ödeyemeyince, onların akçesini yüce Fatih kendi kesesinden ödedi ve onları azad etti. Bizans zenginleri ise, kendi komşularına kapik yardım etmedi. Bizanslı İstanbul'u harap etmişti. Fetih günü bir duvardaki kitabeyi sökmeye çalışan yeniçeriyi Fatih ağır şekilde cezalandırdı. Halkın refahı için, ilk iş şehre yetecek kadar su sağlandı. Zira halk sarnıçlarda biriken, beklemiş, kurtlu suları içmekten bir hal olmuştu. Hızır Bey'i Kadı tayin ederek; müslim-gayrimüslim ayırt etmeksizin, adalet dağıtımını sağladı. Hiçbir tarihî eser ve kitaba zarar verilmedi. Kiliseleri Rum halkın rızası ile camiye çevrildi. Ki Bizans döneminde, İstanbul Ermenilerine ait ibadet edecek tek bir kilise yoktu. Rumlar Ortodoks oldukları halde, yine Ortodoks olan Ermenileri, lanetli sapık sayıyorlardı. Fatih onlara da ibadet imkânı tanımıştı. Şimdiki "diyalogcu" rolüne soyunanların kulakları çınlasın. İşte böyle adil ve ilerici hükümdar Fatih'in bıraktığı hatıralardan bazılarının, Fethin 551'inci yıl dönümünde içler acısı hali: 1-Ayasofya senelerdir onarımı bitmemiş, kubbelerindeki ağaççıklar meyve vermeye başlamış. 2-Fatih'in şahsi vakfı Okmeydanı ve Mescidi, önüne gelenin kazmaladığı yetim malı halinde ve sahipsiz. 3-Rumeli Hisarı, her sene Hisar geceleri adı ile 40 gün konserler düzenlenen eğlence merkezine dönüştürülmüş. Fetih Camii'nin mihrabı yarı çıplak "star"ların şarkılarını terennüm mahalli olmuş. 4-Yedikule Hisarları, ortası bakımsızlıktan mezbelelik olmuş ve orda da, orta tabaka için eğlenceler tertiplenir halde. Bunlar devede kulak. İşte bu ihmallerin gölgesinde değil 551'inci yıl kutlamaları düzenlemek, hatıra gelmesi bile bir başarıdır!..

.Okmeydanı Menzil Taşlarının akıbeti

Okmeydanı Menzil Taşları ile ilgili, TGRT televizyonunda, 8 haziran 2004'ten itibaren 4 gün süren, bir özel haber programı yapıldı. Konuyla ilgilenmem dolayısıyla, haberi hazırlayan muhabir Sayın Niyazi Hancı, benim de fikirlerimi sordu. Bildiklerimi aktardım. Başbakan yardımcısı ve spordan sorumlu bakan Sayın Mehmet Ali Şahin konuyla yakından ilgilenip, Okmeydanı ile ilgili olarak, Maliye Bakanlığı ile bir protokol imzalandığını 11 Haziranda kamuoyuna açıkladı. Vakıflar genel müdürümüz de, Okmeydanı arazisinin işgalde olduğunu, buradan herhangi bir gelir elde edilemediğini ve yeni düzenleme ile TAKAS yoluna gidilip, Okmeydanı arazisinin yerine hazineden alınacak yerlerde yatırımlar yapılarak, büyük gelirler elde edilip; Fatih'in vakfiyesinin ruhuna uygun, mesela bu para ile öncelikle Fatih Camiinin onarımının tamamlanacağını söyledi. Bu gelişmelerden bendeniz, haberdeki verilmek istenen mesajın tam alınamadığını anladım. Tabii ki açıklama ile yapılması düşünülenlere de çok ihtiyaç var. Ancak acil olanlar nelerdir? Acil olan konu: Vakıflar idaresince 1967 senesinde, Okmeydanı Menzil Taşları, yerlerinde resimleri çekilerek ve yağlı boya ile numaralanarak, 179 adedi envantere geçirilmiştir. Bölgede bir tane bile AYAK taşı o günlerde de bulunamamıştır. Her menzil taşının bir de ayak taşı olmalıydı, yani buna göre en az 179 ayak taşı kayıptır. Aradan 40 seneye yakın zaman geçmiştir. Şimdi menzil taşlarının bir envanteri daha çıkarılmalı ki, çoğunun yerinde yeller estiği görülecektir. Yani ihmal, ilgisizlik ve zaman, menzil taşlarını bitirmektedir. Hemen acele bir tespit ile, bu taşlar aynı bölgede devamlı kalacakları, korumalı bir yerde emniyete alınmalıdır. Böyle bir yer yerli ve yabancı turistlerin ziyaretine açık olmalıdır. Miniatürk için milyarlar harcadık ve Türk eserlerinin kopyasını, yani maketini yabancılara yaptırdık. Ne acı değil mi? Aslını ecdat yapabilmiş. Şaheserler bırakmış. Bunların maketini torunları yapamıyor. Okmeydanı'nda kayıp Menzil ve Ayak Taşları basın yolu ile vatandaşlara duyurulmalıdır. Birçoğunun ortaya çıkacağını umuyorum Fetih Tepe'deki minber ve minarenin bulunduğu alanlarda, gerekli düzenleme yapılabilir. Bölgenin satışı ve paraya çevrilmesine gelince, bu uygulama, her işgal ve emr-i vaki için devletin kabulleniciliği olacaktır ki, bu da devlet idaresi ciddiyeti ile hiç bağdaşmaz. Fatih Sultan Mehmet'in Okmeydanı Vakfından maksat, bu alanda, dünyaca meşhur okçular yetiştirilmesi idi. Okmeydanı arazisini paraya çevirip, parayı bir yerlere kullanmak, insanlarda vakıf yapma heves ve özentisini dumura uğratır. Vakıf hukukuna da zıttır Benim anlayamadığım şey, İstanbul'un göbeği Bayezit Meydanında, Bizans'tan kalma oldukları, Katolik Mimar Henry Prost tarafından uydurulan, birkaç mermer sütun kırıkları, meydanın yaya trafiğini olumsuz etkilerken, hiçbir sorumlu ve yetkili makam bunları yerinden oynatamazken, aynı Henry Prost'un emri ile, yüzlerce tarihî çeşme, yeni caddeler açmak uğruna yerlerinden uçurulmuştur. Arayanı ve soranı elbet bir gün çıkar diye bekliyoruz. Ama ne zaman?

.Ermeni meselesi ve Batının tutumu

Ermeni meselesi bugünlerde yine gündeme taşınmaya başlandı. Her ne kadar Ermeni terör örgütlerinin Türk görevlilere karşı cinayet kalleşlikleri durmuş gibi görünüyorsa da, bu hepten bitti anlamına gelmez. Bunun manası bugünlerde Batılıların çıkarları, onları Türkleri hoş tutmaya onları mahkum ettiği içindir. Bu menfaat ilişkisinde bir terslik olduğunda işler birden bire karışacaktır. Bütün tarihi belgeler ve bilgiler, Türklerin Ermeni veya başka bir dini, etnik gruba karşı hiç soykırım uygulamadığını haykırmaktadır. Bunun aksine, İspanya ve bütün Katolik âlemi Avrupa'daki Yahudileri GETTO'lara hapsedip; yokluk ve tecride mahkum ederken, yurt dışına sürerken, İkinci Bayezid Han tarafından ülkeye kabul edilip, toprak, iş ve aş verilmiştir. Çünkü Türkler her insana öncelikle 'Bu da Allahın bir kuludur' düşüncesi ile onurlu davranmıştır. Davranır da. Ermeniler için de Türk tarihinde, herhangi bir sürgün ve soykırım uygulanmamıştır. 1877'deki 93 Harbinde, 1914'teki Birinci Dünya Harbinde, Rus istilacılarına karşı vatanını savunan Türk silahlı kuvvetlerine ihanet ederek; Ruslara casusluk yapan harp bölgesindeki Ermeniler, menzil sahası dışına çıkarılmıştır. Böyle ihanet içindekilerin o gün için kurşuna dizilmesi, kanun gereği olduğu halde, Türk devleti insaf ederek hayatlarını bağışlamıştır. Bugünkü varlığını Osmanlı devletinin şefkat ve merhametine borçlu olan Fransa, Ermeni yalanlarına çanak tutarak, 8'inci kin anıtının açılmasına da izin verip, yardım etmiştir. Bugünlerde pek gündemde olan AB kriterleri imtihanları, artık Türk kamuoyunda gına getirmeye başladı. Ne yapsak Batılılara bir türlü yaranamıyoruz. Yani Avrupa devletleri hep kusursuz, biz ise hep kusurlu muyuz? Kendi sosyal sigorta sistemleri iflasın eşiğine gelmişken, hâlâ Türkiye'ye akıl vermeye çalışıyorlar. Geçenlerde bir Fransız müşterisi ile, çeşitli dünya meselelerini görüşmekte olan bir Türk iş adamı, bu müşterisine sitemle sorar: Bakıyorum Avrupa devlet adamları Türkiye'yi düzeltmeye çalışıyorlar. Bilhassa Fransızlar, birçok etnik problemleri varken, Türkiye'deki bazı örgütleri savunuyorlar. İnsan hakları bahanesi ile, mahkemelerimize neredeyse müdahil olarak katılacaklar. Hapishanelerimizi, karakollarımızı denetleyecekler. Fransa'nın sadece Cezayir'de yaptıklarını göz önüne almamız bile, Fransa'yı milletler arası alanda suçlu ilan etmeye yeter de artar bile. Anlamadığım bir şey var: Biz kimsenin işine karışmazken özellikle Avrupa ülkelerinde Türkiye hakkında kendi kendilerine kararlar almak gibi bir alışkanlık var. Hastalık halinde. Nasıl olup da bir numaralı demokrasi savunucusu olduğunuzu iddia ediyorsunuz anlamıyorum 'Bizde bir söz vardır. Kendi saçını tarayamayan, gelin başı süslemeye kalkarmış! Ben Fransa'ya bu gözle bakıyorum' deyince; karşısındaki Fransız iş adamı sorar: "Fransa'nın sembolü neden horozdur biliyor musun?" "Neden?" dedim: Cevabı aynen şöyleydi: "Kendi ayakları çöp ve pislik (Fransızın söylediği orijinal kelimeyi bu satırların nezaheti yönünden mecburen değiştirdim) içindeyken şarkı söyleyen tek hayvan horozdur da ondan." Sanırım durumu hiçbir cümle daha iyi özetleyemezdi... AB'nin yetkilileri nazı niyazı artık bırakmalıdır. Malum fazla naz âşık usandırır!

.Biz yazmaktan usandık onlar istemekten vaz geçmedi

Heybeliada Ruhban Okulu'nun açılmaması için biz, yazmaktan yorulduk, Rum Patriği ve hempaları istemekten usanmadılar, utanmadılar. Şimdi iş öyle bir duruma geldi ki, okulun açılmasına karşı yazılar yazmak ayıp ve Türk milleti çıkarları ile çelişir sayılacak bir hava veriliyor. Bari açın da kurtulalım mı, dememiz isteniyor. İstanbul'daki NATO toplantılarına katılmaya gelen ABD başkanına, sayın cumhurbaşkanımız en yetkili ağızdan gerekli cevabı vermiştir. Batılılar ise anlamazdan geliyorlar. O Batılılar ki, Türkiye'de demokrasinin güya yerleşmesi için 200 senedir, nerede ise her işimize maydanoz olmaktalar. Bu insan hakları savunucuları, illa her şeyde kanunun hakim olmasına bizleri teşvik etmiyorlar mı? Evet. Öyle ise bugün, hemen büyük bir kısmını muhtelif Batı demokrasilerinden aldığımız bu kanunlarımızı, Heybeliada Ruhban Okulu açılışı meselesinde neden DELMEMİZİ istiyorlar. Eh işlerine öyle geliyor. Kanun bahane. Türkiye Cumhuriyeti bir anayasal, demokratik ve laik devlettir. Ana kanunumuz böyle başlar. Buna göre milli eğitim imkanlarının sağlanması ve yürütülmesi devletin boynuna borçtur. Devlet bunu kontrol eder. Yüksek öğretimle ilgili temel yasalar çıkınca, Rum patrikliği T.C kanunlarınca kontrolü protesto edercesine, KENDİ KARARLARI İLE 1977'DE BU OKULU KAPATMIŞTIR. Şimdi açalım ama Türk Milli Eğitimi karışmasın diyorlar. Türk vatandaşı olan Patrik, Türk kanunlarından bu kadar niye rahatsızdır. Beğenmiyorsa beğendiği bir ülkeye gidebilir. Beğeniyorsa her şeyi baştan kabul edecektir. Etmeye mecburdur. Din özgürlüğü laflarının burada yeri yoktur. Sahi Ortodoks Rumlar'dan daha fazla sayıda Türkiye'de havraya giden Museviler var. Onların okul işi nasıl hallediliyor. Patrik Heybeliada Ruhban Okulu'nda, Ortodoks Ermeni din adamları da yetiştirecek mi? Veya onları yok mu sayıyor. Katoliklerin din adamı ihtiyacı nereden ve nasıl karşılanır? Batılı devletler neden onlar için böyle bir talepte bulunmuyorlar da, illa Heybeliada Ruhban Okulu. Doğrusu bu işte bir BİT YENİĞİ VAR. Lozan Anlaşması'na göre Rum patriği diğer din adamları gibi sade bir Türk vatandaşı olması şart iken,Türk hududunu çıkar çıkmaz, bindiği otomobil veya uçağa neden BİZANS'IN KARTALLI BAYRAĞINI toka ediyor. Kendini Bizans imparatoru mu görüyor. Öyle görüyorsa, imparator hiç oradan buradan izin alma veya Batılılar'ın kuyruğunda dolaşma ile vakit geçirir mi? Lozan'ın, Patrikhane ile ilgili maddelerinin devamında Batı Trakya Türkleri'nin meseleleri var. Batılılar onlara ne buyuruyor. Onların hayati meseleleri ne olacak. Patrik cenapları öncelikle Yunan kilisesi ve piskoposlukları ile ihtilaflarını, meselelerini bir çözsün.Türk Milli Eğitimi'nin kontrol ve yönetimini kabul etsin. O zaman bu işler Amerika'ya yalvarmadan da hallolabilir.

.Olimpiyat meşalesi gezisinin maksadı!

Bir aydan fazla zamandır, dünyadaki birçok şehri gezdirilen Olimpiyat meşalesi, 6 Temmuz 2004 günü İstanbul'a getirildi. Meş'ale havaalanından belli bir güzergahı takiben, Sultanahmet Meydanındaki Dikili taşın önüne getirildi. Tören ve konserlerden sonra, özel bir yat ile Anadolu yakasına geçirildi. Orada da biraz gezdirildikten sonra, köprünün bir şeridi trafiğe kapatılarak tekrar Avrupa yakasına geçirildi. Meş'aleyi 60 civarında meşhur sporcu, sanatçı ve ülkece tanınmış kişiler taşıdı. Taşıyanların bazıları, ömürlerinde böyle bir şerefe ulaşmalarını gözyaşları ile dile getirdiler. Ve sonra meş'ale Kıbrıs'a götürüldü, ama sadece Rum kesimi bu şerefe kavuşabildi. Kıbrıs Türk devleti vatandaşları mahrum bırakıldı, yani onlara göre cezalandırıldı. Olimpiyatın tarihine şöyle bir göz atalım: Eski Yunan'da M.Ö. 776'da Olimpiad, dört senede bir düzenlenirmiş. Olimpia birçok tapınak ve mitolojik heykellerin bulunduğu, Mora yarımadasının batısındaki, Pirgos kasabasının 15 km kadar batı yönünde bulunan kadim Yunanlılar'ın tapınak yeridir. Kadim Yunanlılar'ın Tanrı dedikleri ZEUS'un onuruna ve ibadet sayarak kurbanlar kesip, sporcu, şair ve sair sanatkârların yine Zeus için yaptıkları yarıştır. Bu yarışa KÖLE'ler katılamazdı. Bu Pirgos ve Olimpia, Yunanlılar'ın 1826'da Osmanlı devletine kanlı bir şekilde ayaklanma başlattıkları PATRAS'a da yakındır. Hani Fener Rum Patriği'nin planladığı meşhur isyan. Yunan ülkesi Roma'nın eline geçince, İmparator Theodosius, Olimpiyatları M.S. 393'ten itibaren; sapıklık sayarak yasakladı. 1500 sene bu yarışlar yapılmadı. Unutuldu gitti. 1894'de Fransız baron Pierre Coubertin, kadim Yunan aşkından, bunun için çalışma başlattı. 1895'den itibaren, inanç ritüel ve yaptırımlar törenleri olan Olimpiyatlar, modernize edilerek yeniden başlatıldı. Son senelerde, Türkiye'nin olimpiyat oyunlarına ev sahipliği yapmak için, milletlerarası kulislerde uğraştığını biliyoruz. Bunu bir global kültür mirası varsayalım. Ülkenin çıkarlarını zedelemeyi asla düşünmem. Ancak bir millet, kendisini tarihine bağlayan kültürel değerleri ile varlıklarını sürdürebilir. Dünyada tek kültür politikası insanlıkta ilerlemeyi kilitler. Benim takıntım şu: Tamam olimpiyat ateşine ev sahipliği yaptık. Bu ateş niye İstanbul'a geldi. Başkentimiz Ankara'yı görmezlikten gelenlere, kim nasıl uyarıda bulundu. Bu ateş neden Sultanahmet Meydanı Dikilitaş önünde ve Bizans hipodromu olarak anons edildi. Bu ateşi Fatih'in kabrinin bulunduğu Fatih semtine ve Eyyüb'e de götürselerdi ya! Ateşi taşıyanlar neden mavi-beyaz spor kıyafeti giydiler. Bu renkler Yunan bayrağınındır. Yarışlarda her milletin sporcuları, kendi bayrak renkleri ile yarışıyorlar. Olimpiyatlarda da öyle. Madem böyle, meş'alede Türk bayrağı renkleri neden kullanılmadı. Zeusa ters mi düşerdi. Dünya büyük köy haline geldi diyelim. Bunun muhtarı Yunan medeniyeti mi olacak yoksa?!.

.Haçlı söylemleri!..

11 Eylül Dünya Ticaret Merkezi saldırılarından hemen sonra, dünya siyasetine yön veren bazı devlet adamları, Haçlı mücadelesi başladı gibi apaçık ve sakıncalı sözler sarf ettiler. Bazı İngiliz devlet adamları da, bu kervana katılmıştı. Biz de faili daha belli olmayan bir olayda, üstü açık bu suçlayıcı beyanları hayretle dinledik. Şimdi görüyoruz ve anlaşılıyor ki, Dünya Ticaret Merkezi saldırıları, ABD içindeki bazı grupların iç hesaplaşmalarına kadar gelip dayandı. Çeşitli kuş adları taşıyan bu gruplar sonunda, kendi devletlerini getirip Irak bataklığına sapladılar. Çık çıkabilirsen. Olsun, bu beylerin kendi şirketleri, Irak harbinden bekledikleri ihaleleri aldılar ya ABD batarsa batsın! Yazık. Bu Haçlı söylemleri, bugünlerde İngiltere'de iyice su yüzüne çıkıverdi. İngiltere Milliyetçi Partisi (BNP) üyeleri, BBC'nin gizli kameraları önünde; karıştıkları ırkçı, dinci şiddet olaylarını kabul, itiraf ve hatta İFTİHAR etmişlerdir. Bu partinin lideri Nick Griffin, parti üyelerine 'Ayağa kalkın. Ülkeniz ve partiniz için bir şeyler yapın. Yoksa Müslümanlar size ve ailenize bir şeyler yapacaklar. Ben bu sözleri dışarıda söylersem en az 7 sene hapis cezasına çarptırılırım. Bunun için susuyoruz' diyor! Ayrıca BBC muhabirine 'Batıdaki İslamlaşma süreci, bir anlamda tecavüzlerin sonucu gerçekleşmektedir' diyor. Bu söylemler şimdiden, kuvveden fiile yani, söylemden yaptırıma dönüşmeye başladı. Ve öyle görünüyor ki, hızla artacaktır. 1094 senesinde Papa II. Urbanus, Vatikan Konsülünde yaptığı senelik konuşmasında; bütün Hıristiyanları, Kudüs'ü Selçuklu yani Müslümanların elinden kurtarmak için can ve mallarını ortaya koymaya çağırdı. Tetikleyici bir konuşma yaptı. Bunun etkisi ile önce Şövalye Yoksul Gautier 20.000 kişi ile, ardından merkepli, yalın ayak ve topal Papaz Pierre L'Ermite, 60.000 fakir Katolik ile Kudüs'e varmak ve kurtarmak için, Avrupa'yı batıdan doğuya kat ettiler. İstanbul'a ulaşıncaya kadar Orta Avrupa'yı kan gölüne çevirdiler. Sefere halkın sempati ve katılımını sağlamak için, 10.000 Yahudiyi katlettiler. Kendilerine bedava ekmek ve yiyecek vermeyen kendi dindaşlarını da, acımadan öldürdüler. İznik'te Selçuklu orduları önünde eriyip gittiler. Aşağı Lorraine dükü Bouillon emrindeki 600.000 kişilik bir ordu Kudüs önlerine kadar eridi ve Kudüs'e 40.000 kişi ile varıp nihayet şehri aldılar. Şehir halkından 70.000 Müslüman ve Yahudiyi, kadın-erkek, çocuk yaşlı demeden kestiler. Hüküm sürdükleri 50 sene, Kudüs sokakları kan aktı. İngiliz Milliyetçi Parti lideri bunu mu istiyor?. Biz bu zihniyette olanlarla, Avrupa Birliğine mi gireceğiz. Hayırlısı olsun...

.Mostar Köprüsünün düşündürdükleri

Temmuz 2004 Cuma günü, Mostar Köprüsünün yeniden açılışı yapıldı. Açılışa birçok ülkeden üst seviyede devlet adamları ile İngiliz Veliahd Prensi katıldı. Bu törenlerde, Türkiye Cumhuriyeti 5 bakanla temsil edildi. Sayın Başbakan ise, elim tren kazası sebebiyle, katılımını iptal etti. Öncelikle bu büyük kazada vefat eden kardeşlerimize, Cenab-ı Hak'tan rahmet, geride kalan yakınlarına sabırlar, yaralananlara da acil şifalar diliyorum. Bosna vilayetindeki Neretva ırmağı üzerine, Kanuni Sultan Süleyman'ın emri ile yapılan Mostar Köprüsü, 1993'deki Bosna Savaşı esnasında Hırvat topçusunun bilerek ve kasten ateşi ile tam ortasından vurulup, üzerine kurulu olduğu Neretva ırmağının sularına gömülmüştü. 450 senedir nice fırtına ve taşkınların yıkamadığı köprüyü, Hırvat-Sırp kini, tek mermide yıktı. Tarih boyunca Türkler her gittikleri yerde, maddi ve manevi köprüler kurmuşlar, Türk düşmanları da bu "köprüleri atmak"la öğünmüşlerdir. Sultan Birinci Murat Han'dan beri, Türkler Balkanlar'dadır. Bu topraklarda Güney Slavları yaşar. Nüfusun büyük bir bölümü Ortodokstur. Çizmedeki Papalık ve onun yolundakiler, Ortodoksları dinden çıkmış kimseler sayar. Papalara göre, Ortodokslar ya doğruyu bulup Katolik olmalı ya da ortadan kaldırılmalıdır. Türklerin Balkanlar'a girmesi ile Güney Slavları, Türk himayesi ile eriyip yok olmaktan kurtuldular. Eğer Türk merhamet kanatları olmasa, şimdi bir tek Sırp, Hırvat, Yunan, Bulgar ve Romen bu coğrafyada bulunamazdı. Bosna-Hersek, Makedonya ve Arnavutluk'taki, son senelerde yaşanan Türk aleyhtarı saldırıların ardında İngiltere vardır. Veliahd ihtimal ki, Mostar'ı ne çabuk onardılar diye hayretinden törene katılmıştır! Çok öncelerde yaşamış bir ilim adamı İngilizin Türklere karşı siyasetini şöyle tarif etmiştir: 'İngiliz Türkün inanç ve davalarına sinsice düşmanlık eder. Gündüz bu davayı destekler görünür. Ama geceleri bu dava ağacının dibine zehir akıtıp kurutur, ertesi gün de, vah vah, yazık oldu güzel ağaçtı, diye sizinle beraber ağlar, dövünür'. Türkler köprüyü o toplumu sömürebilmek için kurmazlardı. Kendilerine emanet saydıkları vatandaşlara hizmet için yaparlardı. Rus ve İngilizin Balkan politikaları, halen başta Balkanlar olmak üzere bütün dünyayı tehdit etmektedir. Mostar gibi bir eser yeniden hayat bulurken, bazı gazeteler konuyu hiçbir şekilde sütunlarına almadılar. Şaştım doğrusu! Halbuki Balkanlar'da uzun eli olan Fransızların, televizyon ve gazeteleri Mostar'a bol bol yer ayırdılar. Bir gazete ise yapılış hikayesini anlatmış. Güya Mimar Hayreddin, köprü çöker korkusu ile kalıplar alınmadan ortadan kaybolmuş. Çünkü Kanuni Sultan Süleyman, eğer köprü yıkılırsa mimarın kellesini vurduracakmış. 46 sene hükümdarlık eden Kanuni, bu müddet içinde bir tek mimar veya başka sanatkârın kılına dokunmamıştır. Bu haberi hazırlayanlar, Türk hükümdarlarını Neronlar, Kleopatralar vs. gibi Ortaçağ Avrupalısı ile karıştırmış olacaklar. Bize bu güzel vatanı miras bırakanlara Fatihayı esirgeseler bile, bari iftira etmesinler.

.Hoşgörü diyalogdan çok farklıdır

Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Osmanlı Arşivi Daire Başkanlığınca, Topkapı Eresin Otel'de, 30 Haziran 2004'te; 'Belgelerin diliyle Osmanlı Hoş Görüsü' adı ile bir sergi açılmıştı. Gidip göremedim. Ancak bazı internet siteleri, sergideki fermanlardan alıntılar yapmışlar. Bana da bazı maillerle ulaştı. 15 Temmuz-31 Temmuz 2004 tarihleri arasında, bu sefer Ayasofya müzesinde, 'Hoşgörünün vatanı Osmanlı' adıyla, hemen hemen aynı materyallerin yer aldığı bir sergi daha açıldı. Bu fermanlarda özetle, Osmanlı devletince Gayri Müslimlere tanınan haklar ve hayvan hakları konusunda, bugün bile Batılılara garip gelecek kadar HOŞGÖRÜ demokrasisi göze çarpıyor. Bu çalışmalar elbette faydalıdır. Yapılmasında yarar vardır. Son on senede hız kazanan 'Dinler arası diyalog çalışmaları' yapanlarca, Osmanlının bu hizmeti istismar edilmeye başlanmıştır. Dinler arası diyalog çalışmaları, aslında Katolik dünyasının misyonerlik çalışmalarının son ve sinsi bir yoludur. Bol maaşla bile Misyoner bulamayınca, diyalog tuzağını kurdular. Müslüman ve Türklere karşı 1096'da, Papaz Pierre L'Ermite, Papa Urbanus'un talimatları ile Birinci Haçlı Seferini başlattı. Ardından resmi yedi sefer daha düzenlendi. Gayri resmi Haçlı Seferlerinin haddi hesabı yok! Bu seferlerde halka şirin görünmek ve evlatlarını askere almak için, yolculuk güzergahındaki binlerce Yahudiyi katlettiler.Yine binlerce Ortodoks'u da sapık diye suçsuz yere öldürdüler. Birinci Haçlı Seferinde, seferi yöneten Aşağı Lorainne Kontu Bouillon, 600 bin askerinden 560 binini kaybetme pahasına Kudüs'ü aldığında, Kudüs halkından 70.000 Müslüman ve Yahudiyi topluca kestirdi. Bunu din adına yaptılar. Türk ve Müslümanların herhangi bir savaşta, böyle toplu kıyımına rastlanamaz. Sanki Haçlı Seferlerini ecdadımız düzenlemiş de, Katolik Papa ve adamları bize diyalog teklif ediyor. Yapabilecekleri tek teklif, Müslümanlarca affedilmelerini istemek ve özür dilemek olmalıydı. Maalesef 2002 senesi Nisanında, zamanın Diyanet İşleri Başkanı, Vatikan'da Papanın huzuruna kabulünü arzu ederek, orada bir diyalog belgesi imzaladı. Bu imza millet adına atıldı. Belgenin içeriği halen açıklanmadı. Şimdi Türkiye'deki Diyalog Muhipleri, Osmanlı hoşgörüsünü, Diyalog çalışması olarak kullanmaya çalışıyorlar. Diyalog çatışanlar arasında sulh için olur. Osmanlı gerçekten tam birhoşgörü devleti idi. Vatandaşının dil, din, örf ve âdetine karışmazdı. Bu kararı da TEK taraflı idi. Saint Barthelmi yortusunda, Fransa'da bir gecede, 20 bin Katolik olmayan Hıristiyan evlerinde Katoliklerce yakılarak öldürüldü. Katolikler önce gayri Katolik Hıristiyanlardan özür dileyip kendilerini affettirmeye uğraşsınlar. Devlet arşivlerimizin böyle sinsi çalışmalarla ilgisi olacağını beklemiyorum. Ancak aynı konuda 15 gün arayla, aynı dokümanlarla sergi açılması bazı kesimlerin bunu kullanmaya çalışması biraz tuhaf geldi. Bundan üç sene evveline kadar Osmanlı Arşivi dairesi, birçok faydalı kitap yayınlardı. Şimdi bu kuruluşumuza ne oldu da, tek bir kitap yayınlayamaz hale geldi?

.Dünyayı kardinaller mi idare ediyor?

Ağustos 2004'te, Vatikan Dinsel Öğretiler Kurulu Başkanı Kardinal Joseph Ratzinger; "Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne değil Araplara katılması gerektiğini", Fransızların meşhur Le Figaro gazetesinin dergisine verdiği mülakatında söylemiştir. Hatta Müslüman nüfus çoğunluğu olan Türkiye'nin, istikbalini Hıristiyan kökenli Avrupa Birliği'nde değil, İslam örgütünde aramasını da iddia etmiştir. Bu kardinal Alman kökenli bir Katoliktir. Papa II'nci Jean Paul öldüğünde yerine seçilecek kuvvetli adaydır. Yani müstakbel Papadır. İki ay önce ABD başkanı ve eşi, şimdiki Papayı ziyaret ederek elini öptü. Hatta eşi başına -öylesine de olsa- örtü koydu. 14 Ağustos günü Fransız Cumhurbaşkanı Jacques Chirac, yine Papanın elini bütün dünyanın gözü önünde öptü. Fransız kanalı TV Europe, 14-15 Ağustos 2004 günü yayınlarını Papanın takdis ve ayinlerine ayırdı. Dünyada yeni bir şeyler oluyor! 1-Milletlerarası ilişkilerde Papa etkili konuma geçiyor. 2-Seçimle gelen devlet başkanları ve üst seviyedeki devlet adamları Papaya bağlılıklarını arz için kuyruklarda bekliyor. 3-Bazı devlet başkanları, her terörist olayın ardından Haçlı seferlerinden dem vuruyor. Terörist saldırı demek Müslüman saldırısı demek sayılıyor. 4-Dünyadaki birçok terörist örgütün, araştırılınca ucu Vatikan'a çıkıyor gibi. 5-Dinler arası diyaloğu insanlık için düstur gösteren Vatikan, bu isteğinde samimi değildir. Üstelik Katolik haricindeki inananlara çeşitli imha edici tuzaklar kurmaktadır. Daha uzar gider... Papanın elini öpen bu devlet başkanları, "efendim ülkemiz insanlarının dini liderine saygı gösteriyoruz" diyebilirler. Peki bir Fransa'da, % 10 civarında Müslüman nüfus var. Sayın Chirac, oradaki müftü veya bir imamın elini öpebilir mi? Öpemez. Öperse aforozu yer. Tarihte bir Fransız kralına yapıldığı gibi, kendini affettirmek için karlı bir kış gününde, yalın ayak yüz kilometre yürüyüp, papanın önünde yerlere kapanma cezasına çarptırılır. Ayrıca bir Yahudi din adamına da, nezaket ziyareti bile yapamaz. Tek hak dinin Müslümanlık olduğu, bir gerçek iken, bu arayışlar niye? Bayrağı 13 yıldızlı Avrupa Birliği; ortak sayısı 25'e çıktığı halde, yıldız yine 13'te kaldı ve kalacaktır. Zira bu yıldızlar,12 havari ve hazreti İsa'yı sembolize etmektedir. Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne girmesinden korkanlar kardinalleri konuşturuyorlar. Konuşturdukça da niyetleri ortaya çıkmaktadır. Görelim bakalım.

.Sakarya Meydan Muharebesi ve Şanlı Zaferi

23 Ağustos 1921'de başlayan Sakarya Savaşları, 22 gün ve gece devam etmiştir. Bugün bu zaferler silsilesinin seksen üçüncü yılını kutluyoruz. Bu zafer, şanlı silahlı kuvvetlerimizin necip milletimize hediyesidir. Üç sene Balkan ve Trablusgarp harpleri, dört sene Birinci Dünya Harbi ile uğraşmış olan Osmanlı devleti, nihayet 30 Ekim 1918'de Mondros Mütarekesi ile çatışmayı durdurabildi. İstanbul'un Türklerin elinde olmasını kabullenemeyen ve azılı Türk düşmanı olan İngiliz Başvekili Lloyd George, Yunanlılarla yaptığı gizli görüşmede, onları Anadolu'ya asker çıkartmaya ikna ve hatta tehdit etmiştir. Onlara her türlü askeri yardımı ve KIBRIS'I vermeyi vaat etmiştir. Yani Yunan devletini, milletini piyon gibi kullanmıştır. Onlara Anadolu'dan büyük bir parça verileceğini garanti etmiştir. İstanbul'da Bizans'ı ihya etme sözünü de verdi. 9 Kasım 1918'den itibaren İngiliz ve Yunan harp gemileri İzmir limanına sık sık girip çıkmaya başladılar. Güya oradaki Rum halka, Türkler eziyet ediyordu! Bunlar da Rumların hakkını korumak için İzmir'e geliyorlardı. Halbuki bu operasyonlar işgal provasıydı. 15 Mayıs 1919'da İzmir'e kirli ayaklarını basan Yunan kuvvetlerini, İzmir limanına kadar İngiliz harp gemileri taşımıştır. Bozüyük civarında cereyan eden "İnönü Savaşları"nda korkuya kapılan Yunan komutanlığı, Kütahya-Altıntaş'daki küçük başarıları ile tekrar ümitlendi. Kral Kostantin Kütahya'da, Başbakan Gonaris, Savunma Bakanı Teodakis, Ordu Komutanı Papulas ve diğer kolordu komutanlarının katıldığı bir harp meclisi topladı. Toplantıda Ordu Kur. Bşk. General Rallis, heyetin hayallerini yıkacak bir konuşma yaptı. Rallis, "Anadolu içlerine gidersek, ikmal noktalarından hayli uzaklaşacağız. Değil yiyecek, içecek su bile bulamayız. Zafer yerine bizi hezimet bekliyor' diyordu. Rallis'i ve onun gibi düşünen kolordu komutanlarını başbakan korkaklıkla suçladı. Alay etti. Ama Yunan kuvvetlerini, şanlı Türk ordusu 9 Eylul 1922'de İzmir'de denize dökünce, bu zavallı komutanlar da idam edilmekten kendini kurtaramadı. Beri taraftan Ankara'da Millet Meclisi'nde durum hiç iç açıcı değildi. Birçok muhalifler türemişti. Söylenti ve dedikodular kol geziyordu. Gazi Mustafa Kemal Paşa, Sakarya batı kıyılarına ulaşmış olan düşmanla mücadele için, Meclisin yetkilerini de içine alan Başkomutanlığı için, Meclise talep önergesi verdi. 4 Ağustosta verilen bu önerge, saatlerce tartışıldı. Ve 5 Ağustos günü Başkomutanlık, Meclisin bütün yetkileri ile Mustafa Kemal Paşaya verilmişti. 23 Ağustosa kadar hızla hazırlıklara devam edildi. Memleket içinde birçok araç ve mala devlet el koymuştu. Kimin elinde ne varsa yüzde kırkı, savaş ihtiyacı olarak alınıyordu. Askere ekmek yerine, "kavurga" yapmak üzere, buğday veya arpa günlük birer avuç verilebiliyordu. 40.000 kişilik orduda, ancak 10.000 silah vardı. Çoğunun cephanesi yoktu. Tüfeklerin mekanizmaları eksikti. El tezgahlarında eğelerle, mekanizma imal ediliyordu. 100 kilometre genişliğindeki cephede, Türk kuvvetleri 22 gün, geceli gündüzlü çarpışarak neticede 13 Eylül sabahı Yunan bozgunu başladı. Sakarya savaşlarında Yunan ordusu 100.000 kişiden fazla idi. 300 top 20 uçakları vardı. Tabii ki İngilizlerin verdiği... Türk ordusunda ise yokluklarla savaşan 40.000 asker, cephanesi yok denecek kadar az 170 tane top ve kanatları yumurta akı ve patates sıvanmış 2 adet uçak. Türk tarihinde ilk defa subaylardan kurulu birlikler, Sakarya Savaşında çarpışmışlardır. Bu savaşta 1000 subay 24.000 er zayiatımız vardır. Vatan uğruna canlarını hiçe sayarak şehit olan bütün ecdamıza, rahmetler diliyorum.

.Türk Silahlı Kuvvetleri ve Otuz Ağustos Zaferi

Ağustos ayı birinci haftasında, Yüksek Askerî Şûra, mutad toplantılarından birini daha yaparak, ordudaki tayin ve terfileri görüştü. Sırası gelen liyakatli personel terfi etti. Sırası gelen, süresini dolduran personel için de emeklilik kararı çıktı. Şûra toplantısı, Türk milletinin binlerce yıllık bir geleneğidir. Türk Silahlı Kuvvetleri'ni dimdik ayakta tutan bir gelenek... Türk Silahlı Kuvvetleri'nin sadece son on beş yılda aldığı çok ciddi dış ve iç görevlerdeki başarıları göğsümüzü kabartmıştır. Somali, Irak, Bosna, Kosova, Filistin ve Afganistan'da ifa ettikleri görevlerle, milletimizin yüzünü ak etmişlerdir... 26 Ağustos 1922'de Ulu Önder Atatürk'ün emri kumandasında başlayan Büyük Taarruz, 30 Ağustosta zafere dönüşmüştür. Bu asil milletin şanlı İstiklal Savaşı, artık dönüm noktasını aşmıştı. 1921'deki Sakarya Harbi öncesi, İngiliz ataşesini, Ankara'da vereceği zafer balosuna davet eden Yunan kralı, şimdi neye uğradığını anlayamadan ülkesine kaçmış, komuta kademesinde büyük değişiklikler yapmaya mecbur kalmıştı. Kendi yaveri Haci Anesti'yi, kumandanlığa getirmesi, Yunan Silahlı Kuvvetlerini siyasetin içine boylu boyunca batırmıştı. 31 Ağustos günü, beş gündür verdiği kanlı boğuşmadan yorgun çıkan 5. Kafkas Tümeni, 105 subay ve 1200 erini kaybetmişti. Toparlanıp tekrar Uşak istikametinde harekatına devam ederken, kolbaşı Karahisar'a yaklaştığında, Tümen Komutanı Alb. Halid Atmansü'ye, bir köylü, 12000 kadar Yunan kuvvetinin, bütün köyleri yakarak batıya doğru kaçtığı haberini getirdi. Bu haberden bir saat kadar sonra, bir Yunan küçük zabiti (Subayı) elinde bir beyaz bayrak sallayarak Tümen Komutanı Halid Beyin yanına gelerek "Ben General Trikopis'in emir subayıyım. Kendisi Türk ordusuna teslim olmak istiyor. Gelip teslim alsınlar dedi" diyor. Elmadağı Göyem köyü civarında cereyan eden bu olay üzerine, bir yüzbaşı komutasında gönderilen müfreze ile, Trikopis ve karargahın kurmayları, perişan ve bitkin bir durumda, Albay Halid Atmansü'nün karşısına getirilir. Trikopis, Türk Komutana, "Beni komutanınıza götürün" der. Halid Bey ise, Fransızca "Buyurun kumandan benim" dedi. Trikopis aldanmakta haklıydı. Albayımızın sırtında er üniforması vardır ve üstü başı dağınıktır. Süslü Yunan komutanı, karşısında kendi subayları gibi besili ve süslü birilerini göreceğini bekliyordu... Tanışma faslından sonra, Albay Halid Atmansü, Trikopis'e, neden teslim olmaya ihtiyaç hissettiğini sorduğunda, Trikopis'in cevabı çok ibretliktir: "Ordumuz yenilmeye başlamıştı. Bilecik, Bursa üzerinden Mudanya yoluyla kaçabilecektik. Ancak, Yunanistan'a vardığımızda, bu yenilgiyi kimseye izah edemeyeceğimi ve belki de kurşuna dizileceğimizi bildiğimizden, canımızı kurtarmak için, size teslim olmaya karar verdik" şeklindeydi. Hiçbir Türk subayı ve silahlı kuvvetler personeli, Türk tarihinde böyle aşağılık bir düşünce ile hareket etmemiştir. Ordumuzun elbette dünyada eşi yoktur. Ve milletimizin göz bebeğidir. Bizlere bu vatanı, canları pahasına miras bırakanları rahmetle anıyorum

.Yunan askeri hakimin itirafları

15 Mayıs 1919'da, sinsice İzmir'e çıkan Yunanlılar, bir Haçlı ordusu gibi hareket ediyordu. Çıkarma birlikleri hazırlanırken, Yunan askeri yargı teşkilatı da yeni tayinlerle güçlendirilmişti. Yaşı çok genç olmasına rağmen, babası 1897 Türk-Yunan savaşında ölen ve Türklere kini olan Dimitri Ambleas, bu harekatta askeri yargının başına getirilmişti. Öyle ki ölüm cezaları verebilecek, bu cezayı veren diğer askeri mahkemelerin onay mercii olacaktı. Yani kralın yetkisi ile gelmişti. Bundan maksat, kendi askerlerinin disiplini değildi. Türklerden en ufak bir direnme gösterenleri, hemen hukuk yolu ile saf dışı etmekti. Öç almaktı. Mahkeme derhal göreve başlamıştı. Albay Dimitri, askerlere karşı gelen Türk yaşlıları, ufak bir sorgudan sonra, CASUSLUK suçundan idama mahkum edip; anında infaz ediyordu. Yakalananları bizzat sorguya çekerek; bu direnişin arkasında kimin olduğunu çözmeye çalışıyordu. Kısa zamanda Ondört idam infazı olmuş, bunlardan dokuzu, köy imamları idi. Şaşırmıştı. Neden imamlar. Yoksa bir örgüt var da onlar mı çözememişti. Yunanlı albay hatırasına şöyle devam ediyor: "Suçluların içinde yaşı altmışı geçmiş bir Gedizli Yunus hoca vardı. Suçlu zinde ve sağlıklı idi. Sorduklarıma, sanki bu sorgunun sonunda hayatından olmayacakmış gibi rahat cevaplar veriyordu. Benimle gülerek sohbet eder gibiydi. Sorgunun sonunda, bana dedi ki 'Evet biliyorum ki beni kurşuna dizeceksiniz. Bu sizin göreviniz. Ben de kendi görevimi yaptım. Yani yurdumu, istiklalimi, namusumu ve dinimi korumak için çalıştım. Siz bunu suç bildiniz. Peki ben sizin ülkenize gelseydim, siz bana nasıl davranırdınız. Ben ölüme giderken gelin, ölüme nasıl gittiğimi görün de, böyle kararların Türkleri yıldıramayacağını anlayın. Bu ülkede tek Türk kalmayıncaya kadar bu direniş sürecektir. Siz bir milletin kökünü kazıyamayacağınıza göre, şimdiden söyleyeyim ki buradan çok pişmanlıklar duyarak ve hezimet şeklinde döneceksiniz.' dedi ve dediği gibi gülerek ölüme gitti''. Bir de Sındırgılı Yusuf Hoca vardı. Onun sözleri kulaklarımdan hiç gitmedi. Sorgusunda; "Siz geldiğiniz gibi gideceksiniz. Hem de çok zarar görmüş, yıkılmış ve haddini bilmiş olarak gideceksiniz. Bizlerin de, yani bu uğurda şehit olanların ruhları da, sizin kaçışınızı seyredeceğiz. Ve işte o zaman boşuna can vermediğimizi anlayıp müsterih olacağız." dedi. Şimdi düşünüyordum: Ben bu gerçeği geç de olsa Yunus ve Yusuf hocaların ölüme gidişleri ile anladım ve uyanmıştım. Ama başımızdakilere bunu anlatmak mümkün değildi. Onlar da 9 Eylül günü ordumuzun büyük bir kısmı İzmir limanında denize döküldüğünde anladılar ama, iş işten geçtikten sonra. Uşak'tan İzmir'e sürüler halinde etrafı yakıp yıkarak kaçan askerlerimiz, İzmir'e geldiklerinde, Türk askerleri de İzmir'e girmişti. Sokak ve caddelerde her iki milletin askerleri koşuşturuyordu. Bir Türk askerinin, bir Yunan askerini süngülediğini görmedim. Bunlar nasıl insandı. Bizim askerlerimiz, onların evlerini başlarına yıkıp, Türklere kalmasın diye bir savaş boyu bindikleri atlarının ayaklarını kırıp sokaklara bıraktılar. Bazı kadınlarımız ölen çocuklarının cesetlerini bir türlü Türklere teslim etmiyorlardı. Şöyle baktım. Bu Türkler dirimize bir kötülük yapmıyor ki, ölüye zarar versin. Kurtulabilen askerlerimiz İngiliz gemilerine binerek en yakın Yunan adalarına kaçtılar. Biz de kaçtık. Vatana dönünce bir çok komutan, savaş suçlusu olarak kısa bir yargıdan sonra kurşuna dizildiler. Ben suçsuz bulundum. Sonra üniversiteye geçtim. Şu anda hukuk profesörü olarak öğrencilerime hukuk öğretiyorum. Sık sık da bu savaştan misaller veriyorum. Şimdi düşünüyorum da Fatih Sultan Mehmet, Yunanistan'ı aldığında, bizim Anadolu'da yaptığımızın onda birini yapsaydı, bugün Yunan milleti diye bir millet olmazdı." İşte bir Yunan askeri hakimin hatıralarından, kısa bölümler... Türk milletini geldiği Orta Asya bozkırlarına gönderip, Bizans'ı yeniden kurma sevdasıyla, yurdumuza çılgınca saldıranların, Ulu önder Atatük'ün emrinde kıyam edip, her türlü yokluklara rağmen, yurdunu koruyan Aziz Türk milletinden alacakları daha çok dersleri vardır.

.Prut harbinin gerçek yönü

2 Eylül 2004'te Rusya Devlet Başkanı Putin Türkiye'yi ziyaret edecekti. Olmadı, olamadı!. Türk- Rus siyasi ilişkilerinin artmasını istemeyen diğer emperyalistler, bir taşla birden çok kuş vurdular. Putin ziyaretinden günlerce önce, bazı yazılı ve görüntülü yayın organları, normalin üstünde ısındırma yayınlarına başladılar. Bu arada işin dozunu da kaçırdılar. Putin meğer ne sıkı Türk dostu imiş? Yıllar önce KGB görevlisi olarak Antalya kıyılarımızı en ufak koylarına kadar günlerce gezmiş. Herhalde planlarını da çizdi. Gezdiren kaptanın hatıralarını yayınladık. Beni bu yazıya zorlayan, Türk- Rus münasebetlerinin tarihini getirip, Prut'a bağlayanlar oldu. Bundan 50 sene önce, lise sıralarında iken, Prut için anlatılan akıl ve ahlak dışı söylemler, aynen şimdi de devam ediyor. Malum yalanlar! İşin aslını sizlerle paylaşmaya çalışacağım: Azak denizinin en kuzey ucundaki Osmanlı kalesi Azak'a saldıran Ruslar, ardından harp ilan ettiler. Çar Petro İsveç Kralı Demirbaş Şarl'ı yenmenin şımarıklığını yaşıyordu. Sıra Türklere gelmişti. Asker kökenli olmadığı halde tecrübeli bir devlet adamı olan Baltacı Mehmet Paşa serdar tayin edildi. Yeniçeriler ve redif askerleri, uzun süredir savaş görmediklerinden serkeşlikler yapıyordu. Tecrübeli Mehmet Paşa, onları çekip çevirip, hızlı bir intikalle Tuna'ya ulaşıp, oradan da Prut, Seret nehirleri arasında, Rus Çarı ve ordusunu 4 X 6 km2'lik bir alana sıkıştırdı. Çar savaş karargahında çılgına dönüp, akıl dışı konuşmalar yapıyordu. Rusya'ya gönderdiği bir emirde; benim el yazımla da olsa bir teslim olma emrim elinize gelirse, sakın uymayın diyordu. Ümitsizdi. Katerina ile evli değildi. Onun bu karargahtaki işi, gönül eğlendirmekti. En gizli toplantılara bile katılabiliyordu. Dışişleri Bakanı Safirov, kuruldan, Türklerle teslim anlaşması için tam yetki aldı. Devletler arası ilişkilerde, o devirde adet olduğu üzere, önden bazı hediyeler gönderilirdi. Safirov da öyle yaptı. Götürülen hediyeler devlet hazinesinden idi. Zira o devirde bankamatik, çek ve internet bankacılığı yoktu. Savaşa giderken ordunun masrafları için, paraları devlet yanına alırdı. Bu hediyeler Osmanlı karargahında, Baltacı'nın kethüdası ve katibine teslim edildi. Bunlardan serdar haberdar edilmedi. Baltacı anlaşma öncesi, bu hediyeleri kabul eden Kethüda Ömer ve katibini idam ettirdi. Ruslar yalvararak, atlarını otlatacak çayır için izin istediler. İzin verildi. Ruslarla tam bir, onları teslim alma anlaşması yapıldı. Çar üç gün içinde ağır toplarını gizlice Prut nehrine attırdı. Hafif silahları ile Prut nehrini doğuya geçince, namusu üzerine imzaladığı anlaşmayı yok saydı. Bizim bazı gazetecilerimiz, Putin mülakatında o zaman da işi rüşvetle halletmiştik şeklinde yazarak üç yüz sene önceki bir başarıyı, iftirayla rezalete çevirdiler. Tarihimizi iftiralardan temizlemenin zamanı geldi sanırım.

.AB ile entegrasyon; ama nasıl?

Türk devleti ve milleti 40 senedir, Avrupa Birliği kuruluşunun kapısını çalmaktadır. Ya biz kapıyı; açılsa da açılmasa da olur kabilinden, veya aman bize kızmasınlar cinsinden; hafif hafif çaldık ve ilgili tarafa ses duyuramadık. Ya da biz güçlü çaldık, ama onlar duymak istemediler. Bence 40 yıllık süreç içindeki hükümetlerin koalisyon şeklinde olması, birinci ihtimali güçlendiriyor. Şimdi ise tek parti hükûmetinin güçlü kapı vuruşlarının, AB'nin niyetini sıkı bir testten geçirdiğini görüyoruz. 1800'lü senelerde Yunanistan'ı Osmanlı'dan koparma çalışmalarına hız veren İngiltere, Rusya ve Fransa'yı da yanına alarak, Akdeniz'de ayaklanma planlarını, tatbik alanına koydu. Her iki taraftan binlerce genç öldü. İsyan bastırıldı, elebaşılar yakalandı ama yine aynı devletler, bu sefer elebaşıların hayatlarını bağışlatma operasyonu başlattılar. Onu da başardılar. İngiliz Lord Starford Canning, 54 senesini Osmanlı topraklarında geçirdi. Bu zaman içinde her türlü ayrılıkçı akımı teşvik etti, destekledi. Balkanlar kan gölüne döndü. Bosna-Hersek, Makedonya ve Bulgaristan'da yüzbinlerce Türk ya öldürüldü, ya da öldüremediklerini göçe zorladılar. Ermeni olaylarını körüklediler. Türklerin hiçbir suçu yoktu. Türklerin başına bu işleri açanlar ise, insanlık suçu işlemişlerdi. Cezasız kaldılar. 1839'dan itibaren bütün devlet sistemi ve yasalarımızı, TEK taraflı olarak başta İngiltere olmak üzere, Avrupa devletleri sistemine ENTEGRE etmeye çabaladık. Mustafa Reşid Paşa, Mehmet Emin Ali Paşa, Mahmut Nedim Paşa, Mithat Şefik Paşa ve diğerleri, hep Avrupa sistemini savunup yasalarımızı buna uydurdular. Yine aynı Batı grubu, Osmanlı'nın başına 1. Dünya Harbi çorabını ördüler. Ardından güzel yurdumuzu işgal ettiler. Türk milleti esaret zincirini tanımazdı. Her tarafta Milli Mücadele fırtınası esti. Ve zalimler geldikleri yere, yaralı veya ölü döndüler. 29 Ekim Cumhuriyet idaresinde, Türk devleti, yine Batının sistem ve kanunlarını, ilerleme ve gelişme için temel saydı. Yani 1800'lü yıllardan bugün 2000'li yıllara kadar iki yüz senedir, hep Avrupa'yı örnek aldık. İlk medeni kanunumuz İsviçre'dendi. İlk ticaret kanunu Fransa'dan, ilk ceza kanunu Almanya'dan, anayasa ise İngiliz patentli. Şimdi Avrupa Birliği iki yüz senedir kendilerinden aldığımız tüm yasalarımıza tu kaka deyip, değiştirmemizi istiyorlar. Kadınlara seçme-seçilme hakkını, Avrupa devletleri Türkiye'den 50 sene sonra verebildiler. Ne geri kalış ya! ABD'nin bütün eyaletlerinin kanunları farklıdır. Ama AB, ABD ile can ciğerdir. İngiltere'de yazılı anayasa yoktur, Euro para birimini ret ederler, kara, deniz ve hava trafiği dünyanın aksine soldandır. Dünyanın muhtelif yerlerinde sömürgeleri vardır. Danimarka Euro'yu tanımaz. AB bu devletlere hiçbir şart koşmaz. Koşamaz. Korkarım Batının bu çifte standardı -kaç sene sonra bilemem- bizi AB'ye kabul ettiğinde de sürecek gibi.

.Fransa'nın Türkiye için referandum yapması uygun mu?

Öncelikle bütün okuyucularımın ramazan-ı şeriflerini tebrik eder, milletimiz, memleketimiz, İslam âlemi ve bütün insanlık için hayırlara vesile olmasını, Cenab-ı Hak'tan niyaz ederim. Bu mübarek günlerde, hali vakti yerinde olan kardeşlerimizin, yardım kolileri yaptırarak az gelirli insanlarımıza ulaştırmaları, her türlü güzelliği sunmaktadır. Hemen hemen bütün belediyelerin, yıllık yaptıkları yiyecek, giyecek, yakacak ve okul malzemesi yardımlarının yanında, kurdukları iftar çadırları da artık köklü geleneklerimizin arasında yer alması sevindiricidir. Bildiğim kadarı ile iftar çadırları, belediye bütçesinden hemen hiç harcama yapmaksızın, hayırsever vatandaşların iftar bağışlarını ihtiyaç sahiplerine ulaştırma vesilesi olmuştur. Çok güzel bir olay. Vatandaş-devlet kaynaşması için iyi bir vesiledir. *** Avrupa Birliğine girmek için gayret gösteren hükümetimizin önüne, bir engel koyma gayretine giren Fransa'ya, şaştım doğrusu.. Çok ayıp oluyor. Bazı iç siyaset endişelerinden kaynaklandığı belli olan bu tavır Fransa'nın geleceği için zararlıdır. Fransa'da, Türk ve sair milletlerden Müslüman nüfus, İslamiyeti ikinci din haline getirmiştir. Türkiye'ye alınacak tavır, Müslümanlara tavır olarak anlaşılacaktır. Bir avuç Ermeni'nin, Fransa'da sekiz tane "kin anıtı" dikmelerini, Meclislerinde Ermeni yalanı soykırım safsatasını oylarken, Madam Mitterrand'ı defalarca Türkiye'ye gönderip, terör gruplarına taraf olurken; referandumu, demokrasiyi neden düşünmediler. Aman Fransız milleti ne der?. Bunu milletimize soralım demediler de, konu Türkiye olunca milletlerinin fikrini almaya kalkışıyorlar? ABD, Irak'a demokrasi adına müdahaleye kalkınca, Avrupa devletlerinin hiçbiri milletine referanduma gitmeden, hayır deme kararlılığını göstermişti. Fransa da bunların içinde idi. Kaldı ki, Osmanlı devleti Kanuni Sultan Süleyman zamanından yıkılışına kadar; Fransızca'yı birinci yabancı dil olarak kullandı. Okullarında okuttu. Resmi dış ilişkilerinde kullandı. Yine Kanuniden beri, her türlü ticari kayırmayı sadece Fransa'ya uyguladı. Ünlü Amirali Barbaros Hayreddin Paşayı ilk ve tarihinde tek örnek olarak; Türk-Fransız donanmasına komutan tayin edip, Fransız şehri Nice'i Vendiklilerden kurtardı ve Fransa'ya iade ettirdi. Fransa Kralı, Toulon şehrini Osmanlı idaresine hediye etti. 8 ay müddetle bu şehri Türkler idare ettiler. Hem de gül gibi. Halkı Türkleri bırakmak istemedi Eğer Fransa başta kendi üzüm bağcıları, şarapçıları olmak üzere tarım kesimlerinden korkuyorsa, yanılıyor. Türkiye, fındık, üzüm ve incirini zaten ihracata yetiştiremiyor. Fransız çiftçisi müsterih olsun. Bu dünya hepimize yeter. Eğer korkuları din ayrılığı meselesi ise, Türkiye bunları çoktan aştı. Ama Avrupa'da Papa'nın güdümünden kurtulamayan bazı kesimlerin hâlâ bunu aşamadığı anlaşılıyor. Bir de aklıma şu geliyor: Sakın bahane ile son bir şeyler koparmak gibi basit sebeplerle referandum düşünülmüş olmasın! Fransa bu kadar da küçük hesapla uğraşmaz!

.Irak'a bombalarla getirilen demokrasi

Bundan iki sene kadar önce, Irak'ta insanlığı imha edebilecek kadar kimyasal silah var iddiasıyla, ABD, Irak'a askerî harekât düzenlemişti. 20 günlük bir savaştan sonra Irak düştü. Saddam'ı yakalayamasalar da heykelini yakalayıp, dünyanın gözü önünde zincir ve vinçlerle diktatör heykelini devirdiler. Sonra Saddam yakalandı. Sorgu sual ve yargısı, demokrasiyle uyuşmaz bir gizeme büründü. Bugün Saddam öyle veya böyle isnad edilen suçlarla ölüme mahkum edilse ve infaz gerçekleşse, ondan medet umanlar direnişlerini bırakırlar. ABD bunu biliyor. Irak direnişçilerinden bu kadar zarar gören ABD, neden infazı geciktiriyor?. Hem diktatör diye adamı yık. Ülkeye demokrasi vaat et. Aynı topraklarda kukla bir hükümetin ardına saklanıp kan dökülmesine devam et. Olacak iş değil. Her dindarın, kendi dinlerince kıymetli bildikleri günler vardır. Böyle günlerde o dinin mensupları hassaslaşırlar. İncinmeleri kolay olur. Karşı dine mensup olanlar onları incitmekten şiddetle kaçınırlar. Eğer Osmanlı devleti 600 sene; din, dil ve Irklar mozayiği insan topluluğunu, gül gibi idare ettiyse, bunun sebebi her kesime eşit ve saygılı davranmasıdır. Mesela, Sırplardan bir bölge ahalisi, "Yortu" günlerinde bazı Müslümanların kendi törenlerini hafife aldıklarını, alay ettiklerini zamanın padişahına, yazılı şikayet ederler. Sultan hemen bölgenin Kadısı ve Sancak Beyine ayrı ayrı fermanlar gönderip; bundan böyle, Sırplara rahatsızlık verenlerin en ağır cezalara çarptırılmasını emretmiştir. Mübarek ramazanı yaşadığımız şu günlerde Felluce ve diğer bölgelere füze sağanağı yağıyor. Bu güzel günlerde, iftariyelikleri, sahurlukları ABD bombardımanı olan insanlardan nasıl itaat ve sevgi beklersiniz. Benzer saldırılara Filistinliler de uğramışlardır. Tank ve füzelerle vurulanların büyük bir bölümü maalesef on yaşını geçmemiş çocuklardır. Sudan'ın Darfur bölgesindeki ve Afganistan'daki çatışma ve operasyonlar da ramazanla beraber büyük artış göstermektedir. Kuzey Irak'taki Türk nüfusunu seyreltme çatışmaları şiddetle devam ediyor. Bu saydıklarımın hepsi ABD'nin yönetim ve güdümündedir. Din savaşı mı yapılıyor demeye dilim varmıyor. Osmanlının yortuya saygıyı emretmesi nerde, ABD'nin iftar bombaları nerde?!. Bugün ABD'nin bir imparatorluk olduğu konusu dillendirilmeye başlandı. Hiçbir zaman olamazlar. İmparatorluklar kinci, ayrımcı ve saygısız olmazlar. Kucaklayıcı olurlar. Osmanlı'dan sadece eyalet idare sistemini kopya etmek yetmez. Tarihte; merhameti ve adaleti eksik devletler, teknolojide ileri gitseler de canavarlaşmaktan kurtulamamışlardır. Hiçbiri de hayırla yad edilmemektedir.

.Dinler arası diyalog çalışmaları neden Türkiye'de?

Son günlerde bilgisayarıma düşen mailler arasında, diyalog iftar resim ve metinleri rahatsız edecek dereceye vardı. Patrik, hahambaşı ve yardakçıları iftarlarda... Sahi bu çalışmaların Avrupa, Amerika, Afrika ve Asya kıt'asındaki devletlerden hangilerinde yapıldığını merak etmeye başladım. Şimdilik ulaştığım sonuç: Bu işler sadece Türkiye'de ve Türk bulunan bazı Avrupa devletlerindeki Türkler arasında yapılmaktadır. Rusya'da semavi dinlere bağlı milyonlarca insan var. Ama diyalogcular yok. Çin'de, Hindistan'da da öyle. Türkiye'de yoğunlaşmasının sebebini sorumlulardan birileri açıklamalıdır. Eğer Türkiye'nin din savaşlarına hazırlandığı, dünyayı buhranlara sürükleyeceği endişesi varsa, bunu düşünenlerin deli olması lazım. Türkiye bugün ölümünün 66'ncı senesini andığımız Ulu Önderin; "Yurtta Sulh Cihanda Sulh" prensiplerine sıkı sıkıya bağlıdır. Türkiye'de demokrasi var. Ve saldırgan değiliz. Diyalog çalışmalarını, bugün ülkelere saldıran, kan ve gözyaşı hediyeleri sunan Batının süperlerine kaydırsınlar. Din savaşı başlattık diyen Başkanlara baksınlar. Sevgili Peygamberimiz daha çocuk yaşta bir yetim olarak, amcası Ebu Talib'in kervanı ile Şam'a gitmektedir. Yolları Tur-u Sina'nın eteklerinden geçer. Yol üzerindeki Saint Catherine manastırı rahibi Bahira, insanlığın kurtarıcısı yeni bir peygamberin geleceğini kendi din kitaplarından okumuş ve bunu hasretle beklemektedir. Gelen kervanın üstünde gelmekte olan bulut onu heyecanlandırır. Manastır yakınında konaklayan kervan halkını Manastıra yemeğe davet eder. Gelenler içindeki çocuğa bakar ve onda, kitaplarındaki işaretleri görür. Ona bazı şeyler sorar. Ve beklenen kurtarıcı olduğunu anlayınca amcasına: Bu çocuğa Şam Yahudileri zarar verir. Oraya gitmeyin yollarda satıp hemen dönün der. Öyle yapılır. Aradan 13 sene geçer. Bu sefer Efendimiz kervan lideri olarak aynı yerden geçmektedir. Bahira ölmüş yerine Nastura baş rahip olmuştur... O da kervanın gelişi ile bazı ciddi alametler görüp, yanlarına gelir ve Bahira'nın seneler önce söylediklerini söyler. Yine Şam'a gitmeden satışlar bitirilip, dönülür. O tarihten 16 sene sonra Sevgili Peygamberimiz insanlara Peygamberlik görevini açıklayınca, birçok şehirlerden ziyaretine gelenler olur. Saint Catherine Manastırı rahibi de Medine-i Münevvere'ye bir dostluk heyeti gönderir. Peygamberimiz onlara: Her türlü vergiden muaf olduklarını ve hiçbir müslümanın onlara dokunmaması, zarar vermemesi için, bir "Emanname" yani güvence mektubu yazdırıp verir. Bu Manastır ve halkına, o tarihten bugüne kadar hiçbir Müslüman en ufak bir zarar vermez ve vergi alınmaz... Yavuz Sultan Selim Han Mısır Seferine giderken, Manastır'ı ziyaret eder, hatırlarını sorar ve o güzel hatıra "Emanname"yi rica eder. Rahipler severek verirler. Sultan da onun yerine bu Emannameden bahseden bir ferman verir. Muafiyet Osmanlı döneminde aksamadan devam eder. 1425 senelik bir Emannamenin sağladığı diyalog ve güven nerede, Türkiye'nin bütünlüğüne göz dikmiş bugünkü "sahte diyalog" nerede?

."Bizans'ın çocukları" da ne oluyor?

Son haftayı Matbuatımızda "Bizans'ın Çocukları kimler" tartışmaları ile geçirdik. Konu kapanmadı. Planlandığı gibi en yakın 17 Aralık'a kadar da sürecek görünüyor.. O tarihe kadar bizim yetkililerimiz çıkıp da, "Biz de Bizans çocuklarıyız" derlerse, AB'ye girmemiz şıp diye gerçekleşecek havası verilmek isteniyor... Bu düşünce bazı belli yazarlarca dillendiriliyor. Halbuki Başbakanımız Sayın Tayip Erdoğan, son konuşmalarında, "AB'nin bir ticari birliktelik olduğunu, buna dahil olmakla, hiç kimse inançlarından ve kültüründen taviz vermeyeceğini, üstelik Türkiye uydurma bir sebeple birlik dışı tutulursa bunun dünyanın sonu olmayacağını" defalarca tekrarlamıştır. İşin doğrusu da budur. Geçen hafta Fransa Cumhurbaşkanı ve Türkiye'nin Birliğe girmesini ülkesinde referanduma taşımayı şart koşan Jacques Chirac, yaptığı bir konuşmada: "Hepimiz Bizans'ın çocuklarıyız, Türkiye de buna dahil" gibi laflar etti. Sayın Cumhurbaşkanı Bizantin uzmanı imiş. Af edersiniz ama, Türkler Bizans'ın çocukları değildir. Avrupalı bazı milletler Bizans çocuğu olmayı şeref saymakta iseler, o şeref onlara yeter. Fransızlar eğer illa birilerine manevi bir çocuk olma hususunu söylüyorlarsa, o zaman Türklere manevi borçlarını unutmasınlar. Kanuni Sultan Süleyman, Barbaros Hayreddin Paşayı Donanmanın başında Fransa'ya yardıma gönderdiğinde, Kralları Toulon şehrini Türk Hükümranlığına terk etmişti. 8 ay sonra Türkler kendi istekleri ile Toulon'u boşaltırken, Fransız halk yollara düşüp, gitmeyin diye, bir babanın ardından yaş döker gibi ağlaştılar. Bizans Kültürü diye bir şey mevcut değildir. Roma İmparatorluğu din taassubu ve fitne sebebiyle ikiye bölününce, Venedik topraklarında kalana Batı Roma, Anadolu tarafında kalana da Doğu Roma imparatorluğu dendi. Doğu Roma 1453'te Fatih Sultan Mehmet Han tarafından tarihe gömüldü. Yani öldü. 1850'lerde yani Doğu Roma'nın ölümünden 400 sene sonra, ABD'de bir Profesör Ölü Doğu Roma'ya Bizans adını koydu.. Bu isim Avrupaca hiç araştırılmadan benimsendi. Sonraları ABD'li Prof Witthmore Boston'da ilk Bizantin Kürsüsünü, sonra fakültesini kurdu. Devamında da Siracusa'da bir fakülte daha kuruldu. Oralardan yetişenler şimdi, bir üniversitemizde aynı isimli kürsü kurup Bizantin araştırmacıları yetiştiriyor. Bizdeki bazı yazarlar da, Fatih'in Diyar-ı Rum Kayseri unvanını, Roma'nın yani Bizans'ın devamını benimsediğine şahitlik ediyorlar. Chirac'ın şahidi, Türk'ün torunları! Rum demek beyaz derili insan anlamınadır. Diyar-ı Arap, diyar-ı Acem gibi bölge ismidir. Eğer Roma kültürünün yüceliği konuşulacaksa, o zaman şöyle bir duralım. Bugün hukuk fakültelerimizde okutulan Roma Hukukuna bir bakınız. Hukuk değil canavarlık! Ona göre; bir borçlu borcunu ödeyemez duruma düşerse, bir meydana hakim tarafından götürülür. Alacaklılar da çağrılır. Borçlu alacaklılar tarafından öldürülür. Herkes alacağı nispetinde, borçlunun hakim tarafından adaletlice bölünen etinden bir parçayı, elinde sallaya sallaya evine götürür. Eğer Roma kültürü Neron'un Roma'yı zevk için yakmasıysa, suçluları günlerce aç bırakılan vahşi hayvanlara Hipodromlarda parçalatmaksa, Brütüslerce babalarını hançerlemekse Türkler orada yoklar. Kültürleri onların olsun. Doğu Roma yıkılınca binlerce insan serbest bırakıldıkları halde, hiçbir yere gitmeyip İstanbul'da kaldılar. Şunu herkes iyi bilsin ki 400 sene önce Doğu ve Batı Romalar öldü. Ölünün çocuğu olmaz.

.Tarihî yerlerdeki kazılar

Anadolu topraklarında binlerce senedir insanlar yaşaya gelmiştir. 'Merkep ölür semeri kalır insan ölür eseri kalır' sözü gereği, bölgede yaşayan insanların bıraktıkları eserler sayılmakla bitmez. Türklerin İslamiyeti kabulünden sonraki Anadolu'ya gelişlerinden bugüne, bin seneyi geçmiştir. Her ne kadar Malazgirt başlangıç gibi gösterilirse de yanlıştır. Malazgirt Zaferi, Anadolu'nun tapusunun mühürlendiği, şerefli bir dönüm noktasıdır. İnsanların bıraktıkları eserler de, iki kısımdır. Birinci kısımda olanlar, yapılış maksadına uygun olarak, elân ayakta ve hatta kullanılmakta veya kullanılmayıp hava ve mevsim şartlarının tahribine terk edilmişlerdir. İkinci kısımdakiler ise, bazı sebeplerle toprağın altına düşmüşler, ekserisinin yer ve izleri de kalmamıştır. Bazı inşaat kazıları da olmasa, varlıklarından haberimiz olamayacak. Zaman zaman da büyük ödenekler ayırarak, planlı ilmi kazılar başlatılmaktadır. Zeugma bunlardan biridir. Senelerdir sürmektedir. Bütçe imkanları zorlanarak tahsisatlar ayrılmakta, bazen de ödeneklerin kullanılış biçiminden dolayı, merkezî idarecilerle bilim adamları arasında anlaşmazlıklar doğmaktadır. Yeni hükümetle birlikte Kültür ve Turizm Bakanlıkları tek çatı altında toplandı. Faydalı da bir düşünce idi. Zira Türk turizminin temel hareketlendiricisi, Türk kültür değer ve eserlerinin, Batı insanınca merak edilmesidir. Biraz deniz ve iklim çekiciliği varsa da, esas çekicilik tarihî eserlerdedir. Biz yer altındaki eserleri ne kadar toprak üstüne çıkarıp da, bakımını yaparsak, elbette ki turizme katkısı da o nispette olur. Aynı bakanlık çatısı altında olduğu halde, kültür değerleri eserlerin bakım ve onarımında fazla bütçe ayıramıyoruz. Turizme ise daha cömertiz. Kültür için ekseri sponsor arayarak, bu işin üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Halbuki turizme açılan her kazı mekanı, döviz girdileri için önemli bir kaynaktır. Yani önce Kültür. Bazen de Avrupalı devlet ve kuruluşlardan, UNESCO'dan nakdi yadımlar geliyor. Bunlar incelenirse, çoğu Anadolu'nun Türkleşmesinden önceki eserlerin kurtarılması için olduğu açıkça görülür. Neden? Türklerin yaptığı eserler neden son plana konur. Bin senedir Türk vatanı olan yerde, kazı önceliği, Türk eserlerine verilmeli idi Onlara 'Türklerin medeniyetini göz ardı edemezsiniz' demeliydik. Tarihî eser kazıları, zaman ve dönemler itibariyle, sondan başa doğru yapılmak zorundadır. Zira bulunacak her yeni eser, kendinden önceki devirlerin medeniyetine ışık tutacaktır. Tarihî eser kazıları yapılmakta olan bazı mekanlar hakkındaki fikirlerimi haftaya yazacağım.

.Eski Bilecik şehrinin başına gelenler

Geçen hafta yazdığım yazıda, kazılardan genel olarak bahsetmiştim. Bugün biraz daha özelleştirerek; tarihi eski Bilecik'i anlatacağım. TGRT televizyonundaki 'Tarihin Belgeseli' programı için çekimler yapmaya Bilecik'e gittik. Ecdat yadigârı olan birçok eseri tanıtmaya gayret ettik. Gerek Sayın Vali, gerekse Belediye Başkanı, çekim izinleri ve diğer hususlarda ellerinden geleni yaptılar. Türk basınına yardımlarından dolayı alenen teşekkürlerimi arz ediyorum. Bilecikliler istiyorlardı ki, Türkiye'nin bu mütevazı ili, insanlarımızca daha yakından tanınsın. İl, toprak ve nüfus bakımından küçük ama, Osmanlının ilk durağı olmasından dolayı prestij olarak, birincidir. Ne mutlu Bileciklilere. Seneler önce bir belgesel yapımı için yine Bilecik'te çalışmalar yapmıştım. O zamanlar Edebali hazretlerinin türbesinin bulunduğu Eski Bilecik çukurunda, bir yamaçta kazı çalışmalarına rastladım. İlgililer, sondaj usulü kazılarla tarihi Bilecik çarşısının yeri ortaya çıkarılıyor dediler. Sevindim. Ve inşallah çekim de kısmet olur diye düşündüm. 2004'teki bu gidişimde, baktım ki kazı durmuş. Kazı alanı boyumdan büyük ot ve dikenlerden artık görünmez olmuş. Tarihi İpekyolu kenarındaki kervansaraydan kurtarılan bazı tuğlalar yağmur altında erimekteler. Kervansaray yıkılmasın diye demir putrellerle paketlenmeye çalışılmış ama, içine girmek hayati tehlike arz ediyor. Tarihi Bilecik Çarşısının, İpek ve Pirinç Hanları arasındaki kaldırım taşları, gelen sellerle sökülmeye başlanmış. Yani durum içler acısı. Osmanlının beşiği olan bu yerlerin acilen, en azından iç turizme kazandırılması gerekir. Şöyle baktım ve keşke kazı yapılmasaydı dedim. Bugüne kadar, toprak bu eserleri koynunda pek güzel saklamış. Şimdi ise biz kazı yaparak; hava şartlarının acımasızlığına terk edivermişiz. Kültür ve Turizm Bakanımız Sayın Erkan Mumcu'nun dikkatlerine arz ediyorum. Yunan'ın acımasızca 100 cami ve 2500 dükkanı yakıp yıktığı Bilecik'e, yardım elini uzatınız. Türk insanı kadirşinastır. Bu hizmetleri unutmaz. Size olan şükran borcunu zamanı gelince bir yolla öder. Ayrıca Edebali Türbesi, bir külliye olarak şekillendirilmeli. Oraya temiz ve insanımıza yakışır sosyal tesisler kurulmalıdır. İstanbul-Antalya ve İstanbul-Eskişehir ve Konya yolu üzerindeki bu mekanlar, günün 24 saatinde ziyaretçi gelecek yerlerdir. Şimdi Erzincan Valisi olan Sayın Refik Öztürk'ün yıllarca emek vererek yollar yaptırıp ortaya çıkardığı bu güzel yerlerin Türk turizmine kazandırılma zamanı gelmiştir.

.Yeni yıla girerken

2004 yılının bitimine pek az kaldı. 2004 senesine girdiğimizde, önümüzde daha 365 gün var diye düşünmüştük. Şimdi ise 365 günlük bir sermaye bitmek üzere. Her yılbaşında elimize böyle 365 günlük sermayeler veriliyor. İnsanın ömrü de bu 365'lik gruplardan meydana gelmektedir. Peki bizler bu sermayeyi yeteri kadar değerlendirebiliyor muyuz? Sanmam. Her kutlanan yılbaşı, bizleri sona daha çok yaklaştırıyor. Peki bu sevinç ve ölçüsüz eğlenmeler niye. Yeni bir yılın kendimiz, ailemiz, milletimiz ve bütün insanlık için hayırlara vesile olmasına dua ve tebrikleşme elbette çok normaldir ve faydalıdır. Çılgın eğlenceler, bir sondan korkunun paniklemeleri olmalı. Yaratan İnsanı, en şerefli varlık olarak yaratmıştır. İnsanlar beraber yaşamaya mecburdur. Yani birimizin derdi hepimizi üzer, üzmelidir. Güzel ülkemizin insanları mesut yaşamalıdır. Bu da dertlerimizi paylaşmakla olur. Doğu Anadolu'yu bu sene kış soğukları kasıp kavurmaktadır. Televizyonlarda gördüğümüz kadarı ile pardösüsüz, yırtık ayakkabılı birçok lise öğrencisi, çetin kış şartlarında okuyabilme mücadelesi vermektedir. Bunlar macera için böyle giyinmiyorlar. Elbette ki yokluktandır. Gelin bu sene yılbaşı eğlence harcamalarını biraz kısıp, bir kısmını ihtiyacı olanlara yönlendirsek daha iyi olmaz mı? 1 Ocak 2005 günü gazete sütunlarında çılgınca eğlenenler listesine ismimiz girmeyiversin. Toplumsal barışa her dönemde ihtiyacımız var. Yardımlaşmak ve paylaşmasını bilmek Türk milletinin genlerinde vardır. Paylaşmak birlik beraberliği peçinler. Son zamanlarda bunu unutur olduk. Büyüklerinin savrukluğuna bakan küçüklerimiz daha da paylaşamaz olacaklardır. Birçok belgesellerde nice cins hayvanlar birbirleri ile yardımlaşırken, biz insanlar elbette onlardan öne geçmeliyiz. Bir senenin bitişini kutlamak için, onu kazançlı şekilde geçirdiğimize kalbimiz inanmalıdır. Eğer seneyi zararla kapattıysak, bizim hakkımız oturup ağlamaktır. Bütün okuyucularımın gelecek yeni senelerini tebrik eder, nicelerine de huzur ve saadetle kavuşmanızı dilerim...