24 Temmuz, hâlâ tartışılan ve bazı maddelerinin açıklanmadığı iddia edilen Lozan Antlaşması’nın 81. Yıldönümüdür. Bu antlaşmayı, aradan geçen zaman içinde yaşananların ışığında yeniden ele almak gerekiyor.

Tabii önce bize “İstiklal Savaşı” olarak takdim edilen ve hamaset edebiyatı eşliğinde sunulan dönemi daha soğukkanlı, akılcı ve mantıklı biçimde irdelemek gerekiyor. 

1. Kılı kırk yaran İngiliz istihbaratı, her üç kişiden birinin İngiliz casusu olduğu bir dönemde, Sultan Mehmed Vahideddin’in, elindeki en iyi, en gözüpek, en teşkilâtçı kurmay subaylardan Mustafa Kemal’i Anadolu’yu teşkilâtlandırmak üzere Samsun’a göndereceğini öğrenememiş olabilir mi?..

2. Mustafa Kemal ve beraberindeki heyet, işgal altındaki şehrin kuş uçurtulmayan Boğaz’ından (İngiliz hücumbotları adımbaşı kontrol yapmaktadır) ellerini-kollarını sallaya sallaya nasıl çıkmışlardır?..

3. Bandırma Vapuru’nun “çürük-çarık”, “kırık-dökük” olmadığını, pusulasının çalıştığını (bize pusulası yoktu diye öğrettiler), ışıklarının yandığını (elektriksiz diye öğrettiler) çoktan beri biliyoruz: O zaman bize neden yalan söylenmiştir?..

4. Mustafa Kemal’in hemen hemen ayak bastığı her şehirde kongreler toplaması (Amasya tamimi, Erzurum ve Sivas Kongreleri) İstanbul’dan Sinop’a başlayan silah sevkiyatı, şagillerin hiç mi dikkatlerini çekmemiştir? (Rahmetli Ömer Reis’den dinlemiştim: İngiliz askerlerinin nöbet tuttuğu cephanelikleri gemicileriyle basıp soyarken İngiliz nöbetçiler nöbet mahallinden ayrılıyor, açık kapılardan kolayca depoya giriyorlar, ellerine geçen silah, cephane ve mühimmatı limana taşıyorlar, sonra takaya yüklüyorlar, rahatça Boğaz’dan çıkıp Sinop’a sağ-salim ulaştırıyorlar… İstanbul’a dönüşte Sinop’tan koyun filan yüklüyorlar, İngiliz devriyeler ancak o zaman yakalıyor, tabii hiç bir şey olmuyor).

5. Neden sonra Mustafa Kemal’i durdurmasını İngilizler Padişah’tan istiyor. O da bölgenin en üst rütbeli komutanı Kâzım Karabekir’e açık bir telgrafla bunu bildiriyor. Karabekir Paşa iseverilen emre uymak yerine tam tersini yapıyor. Sivas’a gidip Mustafa Kemal’e selam duruyor: “Kolordumla birlikte emrinizdeyim Paşam!” diyor (Padişah’tan bu doğrultuda gizli bir emir almış olabilir mi?).

6. Resmi tarih, “Yedi düvele karşı” savaştığımızı söylüyor, oysa Doğu’da Ermenilerle Batı’da Yunanlılarla savaşıyoruz… Yani ortada “yedi devlet”filan yok.

Zaten Ruslarla antlaşma yapmışız. İtalyan ve Fransızlar, İngiltere’nin oyununa geldiklerini nihayet anlayıp, tek kurşun atmadan çekilmeye başlamışlar… Üstelik Fransızlar çekilirken, ne tesadüf ki, silahlarının çoğunu bize bırakmışlar!

İngilizlere karşı da savaşmıyoruz. Çünkü ortada yoklar. Peki, işgalleri altındaki ülkede işgal ettikleri memleketin ordusunun teşkilatlanıp savaşmasına neden göz yumuyorlar?

Neden sahi?..

İzmir’i ve Batı Anadolu’yu işgal etmesi için Yunanistan’ı Anadolu’ya çağıran İngilizler, neden sonradan tutum değiştirip desteklerini çekiyor, ordumuzla karşı karşıya bırakıyorlar. O tarihte devlet olma sürecini bile tamamlayamamış, derme-çatma bir orduya sahip Yunanistan’ın, 20 sene aralıksız savaşmış İmparatorluk orduları karşısında hiçbir şansının olmadığını bilmiyorlar mı?..

Bile bile neden böyle bir oyun oynuyorlar? Neden Yunanistan’ın yenilmesini istiyorlar?

Sorulardan sonra Lozan’a gelirsek: Bütünü itibariyle Lozan, müthiş bir diplomatik zaferdir…

Ama ne Türkiye, ne de Yunanistan açısından: Onları tokuşturup parsayı toplayan İngiltere açısından büyük zaferdir!

Tek mermi atmadan bir ülkenin başkentini (İstanbul) işgal ediyor, tek mermi atmadan tüm istediklerini yaptırıyor ve büyük bir masrafa girmeden, büyük savaş vermeden Lozan’da hemen hemen her istediğini alıyor…

Sorularla konuya girelim…

Lozan’a İsmet Paşa başkanlığında gönderilen heyete, Osmanlı Meclis-i Mebusan’ının, dağılmadan bir süre önce imzaladığı “Misak-ı Milli”kararına elifi elifine sadık kalmayabileceğimiz, mesela Musul Vilayeti’ni (ki Kerkük ve Süleymaniye o tarihte bu vilayete bağlıdır), Batı Trakya’yı ve 12 Ada’yı sınır dışında bırakabileceğimiz şeklinde bir telkin yapılmış mıdır?..

Bu arada, bir sürü Müslüman milleti yöneten, ancak Müslümanların hilafete bağlılıkları sebebiyle güçlüklerle karşılaşan İngiltere’nin çıkarları doğrultusunda, hilafetin kaldırılabileceği belirtilmiş midir?..

Bir miktar açmakta yarar var…

Biliyorsunuz İngiltere, Osmanlı Devleti’nin hilafeti temsil etmesinden ve bu sıfatla İslâm dünyasında etkin olmasından şiddetle rahatsızdır…

Gerek yönetiminde bulunan Müslüman milletleri, gerekse işgal etmeyi plânladığı Ortadoğu’yu rahatça sömürebilmesi hilâfetin kaldırılmasına bağlıdır. “İmam” yok edilmeli, Müslümanlar ipi kopmuş tespih taneleri gibi savrulmalı, İngiltere de onları tek tek avlamalıdır (nitekim öyle oluyor).

Esasen hilafet Mustafa Kemal’in da işine gelmemektedir: Çünkü saltanata son vermeyi düşünmektedir. Saltanata son verip hilafeti muhafaza etmek, devlete iki başlı bir görüntü verebilecek, halkın alışkanlıkları sebebiyle halife kendi önüne geçebilecektir. 

Yani İngilizlerle bir “amaç paralelliği söz konusudur. Bu durumda, müstakbel Türkiye Cumhuriyeti kurucularıyla saltanat ve hilafetin kaldırılması konusunda anlaşmak zor olmasa gerektir. 

Böylece Osmanlı Devleti ortadan kalkacak, yeniden güçlenip İngiltere’ye rakip olma ihtimali kalmayacak, hilafetin getirdiği etkinlik de kırılacak, Müslüman milletler başıboş kalıp parçalanacak, yutulması kolay lokmalara dönüşecektir.

Tabii bu gelişmelerden sonra, İngiltere’nin Ortadoğu’daki petrol bölgesi ile Hindistan’daki çalışan insan gücünü kontrol etmesi kolaylaşacaktır.

Acaba başından beri İngiltere’nin niyeti Türkiye’yi işgal etmek değil, kendi çıkarlarına uygun hareket edilmesini sağlamak mıydı?..

Yunanistan’ı kışkırtıp İzmir’i işgal ettirdikten sonra yalnız bırakması, âdeta yenilmesini istemesi, böyle bir pazarlık sebebiyle midir?

 “Tüm bu sorular bir gün cevaba kavuşursa ne olacak?” diyorsanız, kuşkusuz, gizli-saklı pek çok sırrı öğreneceğiz…

Bize öğretilen yalanlar ve yanlışlar ortaya çıkacak…

Dolayısıyla “resmî ideoloji” çok büyük yara alacak… 

Ders kitapları artık “Lozan Zaferi”nden bahsedemeyecek, kahramanlık destanları anlatamayacak, devletlüler Lozan üzerine hamasi nutuklar atamayacak… 

Bağımsızlığımızı “Yedi düvele karşı” silâhla koruduğumuz tezi çökecek... 

Bir “İngiliz projesi” karşısında kalıp kalmadığımız, “danışıklı dövüş” içinde yer alıp almadığımız tartışılmaya başlanacak…

İngilizlerin, “Çıkarlarına aykırı olmadığı müddetçe ne yaptığınız beni ilgilendirmez” anlamına gelen bir tavırla, İstiklâl Savaşı’mızı sadece izlemekle yetindikleri görüşü netleşecek.

Yunanistan Başbakanı Venizelos’un, Lozan’da, İsmet Paşa’ya, neden“İkimiz de İngiliz oyununa geldik” dediği anlaşılacak.

Bu durumda İstiklal Savaşı konusunun yeniden ele alınıp işlenmesi gerekecek!

Bize yüzlerce müstesna eser armağan eden Mimar Sinan’a CHP iktidarının reva gördüğü muamele nedir biliyor musunuz?..

Türbesinin zeminini kırıp mezarını açarak kafatasını çalmak!.. Hayır, yanlış okumadınız: CHP’nin “kafatası avcıları”, Sinan’ın kafatasını kabrinden çaldılar!

Her cinayet bir hikâyeye dayanır ya, bu cinayetin de ilginç bir hikâyesi var…

Ülkeyi ırkçılığın götürdüğü günlerde, Atatürk, mânevî kızı (şu “manevi kızlar” mevzuunun ayrıca tartışılması gerekiyor) Ayşe Afet’i(İsminin başındaki “Ayşe”yi hiç kullanmayan Prof. Dr. Afet İnan), kafatası eğitimi alması için İsviçre’ye gönderiyor. 

Afet, İsviçreli antropolog Prof. Dr. Eugène Pittard öğretmenliğinde Cenevre’de doktorasını yaparken, Türklerin vücut ölçülerinin (antropolojik özelliklerinin) iyi araştırılmadığını söyleyip bu konuda bir tez çalışması yapmak istediğini belirtiyor ve Atatürk’ten yardım istiyor. 

Atatürk de “Sıhhiye Vekâleti”ne (Sağlık Bakanlığı) bir talimat geçiyor: Buna göre eski mezarlar açılacak, kafatasları toplanıpistenen adrese gönderilecektir. 

Böylece “kafatası avcılığı” başlıyor! 

Selçuklu sultanlarının ve Anadolu beylerinin mezarları başta olmak üzere, binlerce mezar açılıyor. İlk plânda 40.000, ikincisinde 60.000 olmak üzere toplam yüz bin kafatası mezarlarından çıkarılıp istenen kuruma gönderiliyor (sadece 64 bin diyenler de var).

Ölçülüp biçiliyor ve sonuçlar Afet Hanım’a gönderiliyor. 

Bu şekilde tamamlanan tez, 1939’da Cenevre’de, “Recherches sur les caractères anthropologiques des populations de la Turquie” (Türkiye Halklarının Antropolojik Özellikleri Üzerine araştırmalar) ismiyle Fransızca olarak yayınlanıyor.

Kitapta Türklerin yalnız kafatası ölçüleri üzerine değil, boy ortalamaları, cilt-göz-saç renkleri ve göz kapağı çekikliği gibi yirmi kadar fiziksel antropolojik özellikleri üzerine çalışmalara dair bilgiler yer alıyor. 

Memleketi “ırkçılık-kafatasçılık” götürüyor! 

Bu konuda 5 Ağustos 1935 günü Cumhuriyet Gazetesi’nde yayınlanan“hükümet tebliği” hayli ilginçtir. Şöyle buyruluyor: 

“Eski Selçuklu, Danışmendli ve Osmanlı mezarları açılarak kafatasları toplanacak ve Antropoloji Müzesi’ne gönderilecektir… ” (o tarihte böyle bir müze sadece tasavvur olarak vardır, sonra da kurulamamıştır).

Kafatası avcılığının gerekçesi de ilginçtir: O sırada bazı Avrupa gazetelerinde Mimar Sinan’ın Türk olmadığına ilişkin birkaç yazı çıkmıştır. Bunun aksi ispat edilecektir.

Kafatası avcıları, Kayseri’nin Ağırnas köyünde dünyaya gelen Koca Sinan’ın“Türk” olduğunu ispat etmek için, kabrine dadanıyorlar…

1 Ağustos 1935’te Türk Tarih Tetkik Cemiyeti (Bugünkü Türk Tarih Kurumu)Asbaşkanı Prof. Afet İnan, aynı kurumun üyesi Hasan Cemil Çambel ve Antropolog Şevket Aziz Kansu, Süleymaniye Külliyesi’ne gidip Sinan’ın mezarını açıyorlar…

Konu, “Mimar Sinan türbesinde araştırma” başlığıyla o zamanki Akşam Gazetesi’ne haber oluyor:

“Mimar Sinan türbesinde araştırma… 

“Süleymaniye’de Mimar Sinan türbesinde yeni bir araştırmaya başlanmıştır. 

“Araştırmada itfaiye de çalışmaktadır… Alâkadarlar çok ketum davranmakta ve yalnız tarihî tetkikat yapıldığını öne sürmektedirler… Bu araştırmanın zabıtayı mı, asarı atikayı (eski eserler) mı alâkadar ettiği belli değildir.” 

Aslında kimi ilgilendirdiğini o tarihte kimse bilmiyor. Sadece emrin “yüksek yer”den geldiği biliniyor.

Bu acı hikâyenin devamına yine devam edeceğiz..

Ne demiştik en son?.. 1 Ağustos 1935’te Türk Tarih Tetkik Cemiyeti(Bugünkü Türk Tarih Kurumu) Asbaşkanı Prof. Afet İnan, aynı kurumun üyesi Hasan Cemil Çambel ve Antropolog Şevket Aziz Kansu, Süleymaniye Külliyesi’ne gidip Sinan’ın mezarını açıyorlar…

Dertleri, Mimar Sinan’ın “Türk” olduğunu ispat etmektir. Varsın Sinan,yüzlerce abide eseri “bizim için” yapmış olsun, fark etmiyor. İlle de damarlarında “asil Türk kanı” dolaşması gerekiyor! Unutmayın ki o yıllar,Osmanlı Devleti’ni kurup yüceltenlerin öz be öz torunu Sultan Vahideddin’in bile “kansız” ilan edildiği yıllardır: “Çarpsaydı damarında eğer halis Türk kanı/ Satar mıydı Vahdettin keyfi için vatanı?” türünden şiirlerin ilkokul öğrencilerine bağırtıldığı yıllar...

İşte Sinan’ın kabri o yıllarda açılıyor. Şevket Aziz Kansu, mezara giripAlmanya’dan ithal edilen âletlerle Sinan’ın kafatasını ölçüyor: Kafatasının azami genişliğini azami uzunluğuna bölüp 100’le çarparak“kafatası endeksi”ni çıkarıyor. “Dorikosefal” çıkarsa Avustralyalı, Güney Afrikalı ve Aborjin yerlilerine mensup sayılacak, “Mezosefal” çıkarsa yaAvrupalı veya Çinli olduğuna karar verilecek, “Brakisefal” çıkması halinde ise Sinan, “Türk” ilan edilecektir…

Kısa süre sonra Kansu müjdeyi veriyor: “Brakisefal”! Yani Türk kafatası!

Böylece Sinan, “Türk” ilan ediliyor (Merak ediyorum: Sinan’ın başka bir millete mensup olduğu anlaşılsaydı, eserleri yıkılacak mıydı?), ancak başka bir sorun vardır: Türklerle birlikte Moğollar, Kızılderililer, İsviçreliler, Bavyeralı Almanlar, Fransa’nın orta bölümünde yaşayan topluluklar, Boşnaklar, Gürcüler ve Ermeniler de “Brakisefal” kafalıdır. Kimse üstünde durmuyor.

Neyse: Hadi ölçtünüz-biçtiniz diyelim; peki niye çalıyorsunuz Kanuni’nin sermimarı Koca Sinan’ın kafatasını? Kurulması düşünülen (ama kurulmayan) Etnoğrafya Müzesi’ne konmak üzere Sinan’ın kafatası düpedüz çalınıyor! Sonrasını ise kimse bilmiyor. Hiçbir kayda ulaşılamıyor.

“Şevket Aziz Kansu’nun kafatası koleksiyonu arasında olabilir” diyenler de var, “kayboldu” diyenler de…

Araştırmacı-yazar Mustafa Yılmaz daha vahim bir iddiada bulunuyor:“Masonik inanışta kafatası önemli bir ritüeldir. Bir mason adayı masonluğa kabul edilmeden önce içinde gerçek bir kafatasının olduğu karanlık bir odaya alınır. Buraya ‘tefekkür odası’ adı verilir. Burada bir gece geçirdikten sonra masonluğa adım atar. 1935 yılında Mimar Sinan’ın mezarını açıp, kafatasını alan 3 kişiden 2’si, Hasan Cemil Çambel ile Şevket Aziz Kansu üst düzey masondu. Bunlar kafatasını alıp inceledikten sonra kafatası sır oldu. 1950’de mezarı açılınca kafatasının yerinde olmadığı anlaşıldı. Peki nerede? Ben yaptığım uzun araştırmaların ardından bu kafatasının alınıp, Mason Locaları’na konulduğunu ve onun hâlâ burada muhafaza edildiği sonucuna ulaştım. Bunu da kitabımda yazdım. Şu ana kadar herhangi bir yalanlama da gelmedi. Bence bu Mason Locaları’ndadır. Kaldı ki, Türkiye masonları uzun yıllar Mimar Sinan adında dergi çıkardı. Mimar Sinan adında vakıfları var. Bu isim onlar için önemlidir.” 

Ankara’nın kafatası avına çıktığı dönemde, millet bir dilim ekmeğe ve bir metre beze muhtaçtır. Ölüsüne kefen bezi alamamakta, herhangi temiz bir beze sarılıp defnedilmesinin mümkün olup olmadığı Diyanet İşleri Başkanlığı’na sorulmaktadır.

Millet ekmek derdindeyken, milleti yönetenler kafatası derdine düşüyor! 

CHP önce Mimar Sinan’ın çalınan kafatasının hesabını versin!

Gayet ehemmiyetsiz bir not: Kafatası ölçümü, 20. yüzyılın ortalarına kadar bilimsel ırkçılıkta, ırkların karakteristiklerinin tasnifinde kullanılmış, bu ölçüm, en başta Mussolini ve Hitler olmak üzere, Avrupalı faşistlerin “arı ırk-üstün ırk” safsatasının temelini oluşturmuştur. 

Nezaket: İncelik…

Nezâhet: Temizlik…

Nezafet: Pir-u pâklık…

Nefaset: Kıymet-değer.

Maharet: Beceriklilik-ustalık…

Metanet: Sağlamlık-soğukkanlılık…

Necabet: Huy güzelliği…

Asalet: Köklülük…

Cesaret: Yiğitlik, korkusuzluk…

Samimiyet: İçtenlik…

İzzet: Muhterem ve muteber olmak.

Ve tamamı “fazilet” kelimesiyle ifade edilen bir sürü kıymet daha...

Prof. Gaston Jezz şimdi çoğunu yitirdiğimiz eski insanımızın özelliklerini çok güzel ifade diyor:

“Osmanlı âile hayatındaki güzellik, nezâhet ve samimiyet, zannetmiyorum ki başka bir yerde olsun. 

O güzelliklerin kaynağına da temas ederek şöyle diyor:

“Osmanlı’daki İslâmî hayat, huzurlu bir hayatın zirve noktasıdır. Birbirine sevgi-saygı ile bağlıdırlar…”

Sonra aileye işaret ediyor:

“Bütün bunları ailede öğreniyorlar!” 

Hiç araya girmeden, şimdi de ünlü tarihçi Hammer’e kulak verelim:

“Sadelik içinde görkem, sükûnet içinde ihtişam, tahakküm kabul etmeyen bir yüreklilik, alabildiğine geniş bir fetih aşkı, sonsuz bir teşebbüs kabiliyeti, bölgelere uymaktan çok bölgeleri kendine uydurma zevki ve alışkanlığı kadim Türk milletinin asırlar dolduran tarihinde açıkça görülür.” 

Osmanlı nezaketi, nezâfeti, nezâheti ve nefaseti, kısacası toplum hayatı konusunda Avrupalı gezginlerin sayısız tespitleri var. 

Mesela Guer şöyle diyor: 

“Türklerin pek mükemmel görgü kuralları vardır. Hepsine can-ı gönülden riâyet ederler. Birbirleriyle karşılaştıklarında sağ ellerini göğüslerine götürmek suretiyle selâmlaşırlar.”

Meşhur Fransız gezgin Brayer ise şunları söylüyor: 

“Türk halkının üstü-başı çok temizdir. Hâl ve tavırlarında büyük bir asalet, yüzlerinde tatlı bir sükûnet ve nezaket vardır! Konuştukları dil hoş ve ahenklidir… Sohbet edenlerin ifadeleri veciz, telaffuzları ter temizdir! Tebessümlerine incelik, el hareketlerine zarafet ve sadelik hâkimdir…” 

Tanınmış İtalyan yazar Edmondo de Amicis: 

“Tetkîk ve tespitlerime göre, Türk halkı, Avrupa’nın en nâzik ve en kibar topluluğudur.” 

İzninizle bendeniz de Amicis gibi bir cümle kurayım:

“Tetkîk ve tespitlerime göre”, Peygamber-i Âlişan Efendimiz, “Nezaket”, “nezâhet”, “nezafet” ve “nefaset” timsaliydi.

Çevresindekiler O’na bakmaktan zevk alırlardı...

Bizim örneğimiz de Peygamberimizdi. O’nun gibi nazik, temiz, medeni, ince, duyarlı, anlayışlı, hoşgörülü olmaya çalışırdık.

Bu gerçeği, 1800’lerde dokuz yıl kadar İstanbul’da kalan meşhur Fransız gezgin Dr. Brayer, en çarpıcı biçimde ifade ediyor:

 “Osmanlılar Peygamber Hazret-i Muhammed’e hayrandır… Hayatlarını O’na göre düzenlemeye çalışırlar, sadece O’nu örnek alır ve sadece O’nu taklit ederler.”

“Osmanlı insanı”nı hemen hemen her alanda ve hemen hemen her anlamda “cihan örneği” yapan sır, işte budur: “Peygamber’in izinde”olmak… 

Derken başka “iz”leri ve “izm”leri izlemeye başladık. Takılıp tökezledik!

Git gide “nezaket”, “nezahet”, “nezafet”, “nefaset” gibi güzellikler hayatımızdan çıktı. Yerine  “cehalet” kelimesiyle ifade edilen hakaret, kabalık, sıradanlık, lâubalilik, savrukluk, ürkeklik geldi.

Özet olarak: Kaybettiklerimizde kaybolduk! 

Milli Eğitim Bakanlığı’nın, mülki amirlere gönderdiği “Değerler Eğitimi”ne ilişkin kitapçığına, ahlâktan, faziletten, ahiretten, maneviyattan söz edilince, bazı çevreler yine dellendi!..

“Bu çağda bu kafa!” klişesini yine dillerine pelesenk edip saldırıya geçtiler. 

Pek de farkında olmadan (sanırım), bir önceki yazımızda ifade etmeye çalıştığımız “nezaket”, “nezâhet”, “nezafet”, “nefaset, “maharet”, “metanet, “necabet, “asalet”, “cesaret”, “ahiret”, “samimiyet, “izzet” gibi, tümü“fazilet”i oluşturan kavramları topa tuttular.

Bu yüzden neye karşı çıktıklarını doğrusu tam anlayamadım: “Değerler eğitimi”ne mi, “imanlı ve faziletli insan” yetiştirilme gayretine mi,“ahlâk”a mı, topyekün “ahlâk sistemi”ne mi, yoksa yalnızca Sayın Bakan’a ve eğitimi yönetenlere mi?..

Bu karşı çıkış, sadece, “Bu iktidarın yaptığı herşey yanlıştır” cümlesiyle çerçevelenmeye müsait “muhalefet” anlayışının ürünü de olabilir pekalâ: Tıpkı Marmaray’a, Üçüncü Köprü’ye, Üçüncü Havalimanı’na ve pek çok temel yatırıma karşı çıkmaları gibi… 

Neresinden bakarsanız bakınız, “Vur vur inlesin!” mantığı dışında izahı olmayan bir tepki kondu.

Çünkü karşıtı, “faziletsiz insan” yetişmesini istemektir ki, fazilet sahibi hiçbir insanın böyle bir önerisi olamaz.

İslâm düşünürlerini okumak şöyle dursun, hatta çoğunu duymadıklarını bildiğimden, kendilerine kolaylık olması için, daima “referans” aldıkları Batılı düşünürlerden birkaç tespit aktaracağım…

Mesela Çiçero şöyle diyor: “Onur, faziletin hediyesidir.”  

Fazla “dinci” kaçtıysa Alain’den buyursunlar: “Fazilet, insanın gücünü kendisinden alması ve bu gücü kendi üzerinde kullanabilmesidir.”

Yahut Descartes’tan: “Fazilet, iyi olarak kabul ettiğimiz şeyleri yapmakta gösterdiğimiz kararlılık ve sabırdan ibarettir.”  

Fazla felsefi kaçtıysa Beethoven verelim:“Çocuklarınıza fazileti öğretin, insanı ancak o mutlu eder.” 

Hani Beethoven’i sever-sayar dinler görünürler ya… Belki katkısı olur.

•

Yahya Kemal merhum, bir makalesinin son cümlesinde şöyle diyor: “Eski Türklerin bir dini hayatı vardı, dini hayatı olduğu için de çok şeyi vardı… Yeni Türklerin de dini hayatları olduğunda çok şeyleri olacaktır.”

Tabi Yahya Kemal’in kasdettiği maddi değerler değil, “manevi değerler”…

“Erdem” olarak Türkçeleştirilen, ama yerine uymayan o muhteşem kavram:Fazilet!

Varlığı “insan” yapan en büyük değer…

Bu kadarı, “Atamız maymundu” diyenler için bile ağır bir yüktür! 

Eski Türklerin hayatı, farz ve sünnetle çerçeveliydi: Yeni Türklerin hayatı ise aynı ölçekte şekillenmiyor. Daha farklı önceliklerimiz oluştu: Para bunların başında geliyor.

Para eksenli bir hayat yaşıyoruz. Ardından makam-mevki geliyor. Ve bunların sağladığı güç tabii… 

Eski Müslüman’ın güç kaynağı “iman”dı, yeni Müslüman’ın güç kaynağı ise“para”… Formül şu: Şöhret+servet=Güç!   

Bu yüzden çoğumuz bir şekilde “şöhret” olmaya çalışıyor, şöhretleri kendimize örnek alıyoruz… Yine bu yüzden televizyon yarışmalarına ölümüne ilgi gösteriyor, “maskara” olmayı bile göze alıyoruz… Ve bu yüzden onca piyango bileti alıyor, “haram” olduğunu bile bile faizi, lotaryayı hayatımızın merkezine dönüştürüyoruz.

Özet olarak, bir “eksen kayması” yaşıyoruz!

Dindar Müslümanlar, tıpkı Osmanlı insanı gibi, Kur’an’ı ve “canlı Kur’an”sayılan Peygamber-i Âlişan’ı yeniden “hayatın merkezi” yapana kadar, bu çalkalanma ve dalgalanma devam edecektir.

•

Adı “Müslümanca” olan mağazanın kapısında genç bir adam duruyor... 

Genç adamın bir elinde misvak, bir elinde su bardağı var...

Misvağı su bardağına batırıp batırıp dişlerine sürüyor. Sonra da aynı suyla ağzını çalkalıyor ve sokağa boşaltıyor...

Genç adam sözde Peygamber Efendimiz’i taklit ile “sünnet” sevabı alıyor!

Özde ise hem kendini, hem sokağı, hem de görüntüyü, hatta sünneti kirletiyor...

Bazılarımızın yanlış “temizlik” anlayışı yüzünden İslâm antipatik oluyor...

Delikanlıya bunu anlatmaya çalışmadım: Çünkü anlama kapasitesini uygun bulmadım. Öyle bir kapasitesi olsaydı, o hareketi yapar mıydı?

•

Siz de görmüşsünüzdür: Adam misvağını gömleğinin üst cebine sokmuş geziyor...

Adam otobüste, vapurda dişlerini misvaklıyor...

Sonra da misfağın ucunu parmaklarının arasında sıkıp yerlere iğrençlik damlatıyor.

Buna karşı çıkanı da “sünnete karşı çıkmak”la suçluyor!

Hâlbuki asıl sünnet, onu kirletenlere karşı çıkmaktır!

Sünnete evet; ama sünnet adına sünneti kirletenlere hayır!

•

Sakal, cübbe, takke, tespih yerinde, ama yürürken öyle saçıp savruluyor ki, kendinden başkasına özgürlük alanı tanımıyor...

“Kadın evliya” görüntüsü veren kadın, üzerindeki “İslâmî kıyafet”e aldırmadan piste fırlayıp erkek şarkıcıyla birlikte dans ediyor (Bir televizyon kanalında aynen gördüm)…

Otomobilinin arka camına “Huzur İslâm’da” çıkartması yapıştırmış, karayolunda zikzak çiziyor...

Sakın, “Diğerleri bizden beter” diye mazeret uydurmayalım: “Diğerleri”nin ne yaptığı beni hiç ilgilendirmez; ben kendi mahallemin uygunsuzluklarına bakarım.

“İslâm nezafettir, nezakettir” diyen Müslüman’ın öncelikle kendisinin nezih ve nazik olması gerekir...

“İslam sevgidir” diyen Müslüman’ın sevmeyi öğrenmesi ve bunu kendi ailesinden başlayarak, saldırgan olmayan tüm insanlara yayması lâzım.

Peki şu “İslâmcı terör” nereden çıktı? Bu “kadın cinayetleri”, “paralel yapı”filan?..

Takma dişle alınan abdestin sahih olup olmadığını soran cehalet nasıl bir şey?

Müslüman’ın bu kadar cahil kalma lüksü var mı?

Zengin bile olduk, ama “adam” olmamıza daha çok var anlaşılan...

Beş asır gibi uzun bir süre, üç kıta üzerinde hükümran olan şanlı bir imparatorluğa beşiklik eden bu ülke insanlarının, neden 19. asırdan itibaren bunalıma düştüğünü artık ciddi ciddi tartışmamız lâzım…

Tarafsız bütün ilim adamları, tarihçi ve sosyologlar, birbuçuk asırdır süregelen bunalımların temelinde “medeniyet kavgası”nın yattığını söylüyorlar…

Osmanlı’nın, Batı Medeniyetinin farkına varması, ilk olarak Fransız ihtilâli ile başlar. O zamana kadar, Osmanlı, üstünlük duygusuyla sermesttir. Âlemde bir o vardır, bir de küffar: Daima küçümser küffarı. Ama Batı, Osmanlı’nın zannettiği eski Batı değildir artık. Rönesans’tan itibaren kilisenin skolastik düşüncesini yıkmış, akıl ve ilmin rehberliğinde büyük bir teknik atılım gerçekleştirmiştir. Hatta bir “Teknoloji Medeniyeti” (tabir yerindeyse) inşa etmiştir.

Osmanlı bu durumu fark edince, şaşırır. Fakat henüz haysiyet ve imanına sahiptir. Batı’daki bu gelişmeleri takip etmeye, gerekli gördüklerini ülkesine ithal etmeye karar verir.

Zaman geçer... Zaman içinde Osmanlı’nın hayreti hayranlığa dönüşür. Zaman zaman silkinip kendine gelmeye çalışsa da, ne hikmetse (ama Batı’lı büyük devletlerin çelmelediği açıktır) başarısız olur. Aradaki uçurum gün geçtikçe büyür ve derinleşir.

Bu hal karşısında, zihinler pragmatist çözüm yolları aramaya yönelir. Aydınlarımız “İslâmcılık”, “Türkçülük”, “Batıcılık” arasında bölünür. “Batıya tam teslim olmak lâzım” diyenlerle, “İnançlarımıza dönelim” diyenler, yıllarca kıyasıya vuruşur. 

Cumhuriyetin ilânıyla birlikte, “Batıcılar” kesin zaferlerini ilân ederler:“Türkçü”ler bu zaferi benimseyip pay kapmaya çalışır. “İslâmcı”lar ise“eskici-mürteci-örümcek kafalı” diye damgalanıp “öteki”leştirilir.

Devir artık, bütün örf, âdet ve müesseseleriyle Batı’ya yönelenlerin, bir bakıma kıbleyi değiştirenlerin devridir!

Ezandan selama, alfabeden kılık-kıyafete, takvimden saate, dilden tarihe kadar her şeyimiz değiştirilir: “İslâm Medeniyeti” hor ve hâkir görülürken,“Batı Uygarlığı” alabildiğine yüceltilir.

Emir yüksek yerden gelmiştir: Köklü medeniyetten “montaj medeniyet”e (Bediüzzaman, “mimsiz medeniyet” diyor) geçilecektir!

Ancak, milletlere “medeniyet nakli” yapmak zordur! Hele de toplumun kökleri İslâm’da ise, kökleri Hıristiyanlık’ta olan bir uygarlığı kolay kolay monte edemezsiniz.

“Bir medeniyetin tamamen başka bir medeniyete dönüşmesi mümkün değil” diyor, Danilevski... Hele iki medeniyet arasında derin uçurumlar varsa… Birbirine tamamen yabancı ise... Birbirine zıt kültür temellerine sahipseler...

O zaman gelsin baskı, şiddet, reklâm, propaganda!..

İstiklâl Mahkemeleri, sürgünler, sehpalar!

Devlet terörü eşliğinde, “Allah’ı da sultanla birlikte tahtından indirdik, bizim mâbetlerimiz fabrikalardır” (milletvekiliRefik Ahmet Sevengil) övünmeleri başlar.

“Din yok, milliyet var” (CHP Milletvekili Ruşenî Eşref Barkın tarafından 1926’da yayınlanan bu kitabın kenarında Atatürk’ün “Aferin, alkışlar!” şeklinde özel bir notu var)sloganı atılıp “Türk’ün Yeni Amentü’sü” (Safi imzasıyla yazan Moiz Kohen) yazılır.

Bugün CHP’nin “altı ok”unda simgelenen “altı ilke”, “İman şartı” yerine vazedilir…

Şimdi bunlar çözülüp çöküyor işte: Feryad u figânın ve topyekûn saldırının özet olarak sebebi budur!

“İslamofobya” (İslam korkusu) bir aldatmacadır! Batı’nın öteden beri İslâm’a ve Müslümanlara karşı duyduğu derin kin ve nefretin maskesidir.

Bunun zaman zaman farklı tezahürleri olmuş, kâh “Haçlı Seferleri”düzenlenmiş, kâh Müslüman ülkeler işgal edilip Müslümanlar hem sömürülmüş, hem de soykırım uygulanmıştır.

Önce Haçlı seferlerine bir bakalım…

Birinci Haçlı Seferi: Haçlı seferlerinin en büyüğüdür (1096-1099). Papa II. Urban’ın 25 Kasım 1095 günü Clermont Konsili’nde yaptığı, “Kutsal Toprakları Müslümanlardan kurtarma” çağrısıyla başlamış, çeşitli Avrupa devletlerinden toplanan 600.000 kişilik Haçlı Ordusu, Godfrua do Buyyonkomutasında Anadolu’ya girmiştir. 

Anadolu Selçuklu Sultanı I. Kılıç Arslan Eskişehir yakınlarında Haçlılarla savaşmış, fakat durduramamıştır.

Haçlılar geçtikleri yerlerde taş üstüne taş, omuz üstüne baş bırakmamacasına önce Antakya’ya, sonra Suriye ve Lübnan üzerindenFilistin’e girip Kudüs’ü işgal etmişler (1099), Kudüs’te yaşayan Müslümanları ve Musevileri katletmişlerdir.

İkinci Haçlı seferi: 1147-1149 yılları arasında gerçekleşti. Görünen sebebi,Musul Atabeyi’nin Urfa’yı fethetmesi üzerine Hıristiyanların Avrupa’dan yardım istemeleridir. 

Fransa Kralı VII. Louis ve Almanya İmparatoru III. Konrad, kuvvetlerini birleştirerek Anadolu’ya girmişler, ne var ki, her yerde Türk ordularının saldırısıyla karşılaşmışlar, hedef olarak belirledikleri Kudüs’e ancak küçük bir birlik halinde ulaşabilmişlerdir.

Kudüs’teki Hıristiyanlarla birleşip Suriye’yi işgal etmek istemişlerse de başarılı olamamışlar, perişan halde ülkelerine dönmüşler, dönerken de silahsız Müslümanları katlederek nefretlerini bastırmışlardır.

Üçüncü Haçlı seferi: 1189-1192 yılları arasında gerçekleşti. Hedef, 1187’de Selahaddin Eyyubi tarafından fethedilen “Kudüs’ü kurtarmak”tı! Oysa Müslüman hâkimiyeti Kudüs’e huzur getirmiş, farklı inançlara mensup insanlar rahata kavuşmuştu.

Bu Hıristiyan milletleri etkileyebilir ve Avrupa’da kitlesel Müslümanlaşma başlayabilirdi. 

Bunu kırmak için, Alman İmparatoru Friedrich Barbarossa, 100.000 kişilik bir kuvvetle Anadolu’ya girdi. Anadolu Selçuklu Sultanı II. Kılıç ArslanAlman ordusunu mahvetti. Alman İmparatoru ise, Boğaz’ı geçerken boğularak öldü…

Bunun üzerine Fransa Kralı II. Philip ve İngiltere Kralı Aslan Yürekli Richard yeniden işbirliği yaptılar:Akdeniz yoluyla Akka’ya çıkıp şehri işgal, her şeyi yağma, halkını ise katlettiler…

Bir süre sonra Fransa Kralı, hastalık bahanesiyle ülkesine döndü. Bir süre sonra da İngiltere Kralı onu takip etti. 

Dördüncü Haçlı seferi: Bu kez Papa III. İnnocentius’un daveti ve teşvikiyle 1200-1204 yılları arasında gerçekleşti. Gerekçe her zaman olduğu gibi yine “Kudüs’ü Müslümanlardan kurtarmak”tı, ama özünde “İslâm nefreti”,sömürme arzusu, ipekyolu hâkimiyeti ve katliam dürtüsü vardı.

Beşinci Haçlı Seferi: 1217–1221 yılları arasında Papa III. Innocentius’un“Haçlı Seferi” çağrısıyla başladı. Bu çağrıya katılma konusunda İtalya çekimser, diğer Avrupa devletlerinin çoğu ise kararsız kaldı. Haçlı seferlerinin sonucunu görmüşler, tokat üstüne tokat yemişlerdi.

Bunun üzerine, Kudüs Kralı Jean de Brienne kendi ordusuyla harekete geçti. Niyeti topraklarını genişletip krallığını büyütmekti. Zengin alanlara açılmak istiyordu. 

1219’da Dimyat’ı işgal edip Kahire üzerine yürüdü. Fakat başarısızlığa uğradı. Yakalanıp esir edildi. Dimyat’ı “kurtuluş fidyesi” olarak iade edince, serbest bırakıldı. Yani bir anlamda “Dimyat’a pirince giderken, evdeki bulgurdan oldu”.

Bu yazıyı kaleme almakta amacım, tarih anlatmak değil, “İslamofobya”dedikleri “yalancı korku”nun temelinde yatan kin ve nefrete tarihî bir boyut katmaktır.

Son söz: Batı’nın bizden yana “kuyruk acısı” var! Ötesi yarına kalıyor.

Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan, Filistin Devlet BaşkanıMahmud Abbas’ı resmi törenle Cumhurbaşkanlığı Sarayı’nda karşılarken, bir ilk yaşandı...

Görüntü şu: Tarihteki 16 Türk devletinin askeri kıyafetlerini giymiş 16 asker, merdivenin iki yanına sıralanmışlar...

Hunlar (Batı Hunlar, Avrupa Hunları, Ak Hunlar), Göktürkler, Uygurlar, Avarlar, Hazarlar, Karahanlılar, Gazneliler, Selçuklular, Harzemşahlar (Hârizm), Timuriler, Babürler, Altınordu, Osmanlı...

Bu devletler şimdiye kadar cumhurbaşkanlığı forsundaki yıldızlarda simgelenirdi. İlk kez askeri kıyafetleriyle karşımıza çıktılar...

Görenler bir hayli şaşırdı...

Bir hayli de etkilendiler sanırım (en azından ben etkilendim)...

Aleyhte, lehte bir sürü şey söylendi, yazıldı, çizildi...

Adettir: Ne zaman yeni bir şey olsa toplum hemen ikiye bölünür. Yapanın ebedi muhalifi olanlar veryansın ederken, muvafıklar alkışlar... 

Ben de çoğunlukla iki arada bir derede kalırım.

İtiraf edeyim, yine öyle oldu: İslam öncesi Türk devletlerine sahip çıkmamakla suçlanan Sayın Erdoğan’ın tümüne birden sahip çıktığını göstermesi önemli bir mesaj: Buluş sahiplerini kutlamak lâzım...

Buluşu çok değerli ve gerekli bulmakla birlikte, doğrusu isterseniz, eski kıyafetler içindeki askerlerin merdivenin iki tarafına sıralanmasını hiç estetik bulmadım...

Keşke avluda dursalardı...

Hava soğuk olduğu için tören içeriye alınmış, tamam da pekalâ bu gösteri başka bir karşılama gününe kadar ertelenebilirdi.

Daha müsait şartlarda çok daha şık dururdu.

Bunun dışında hiçbir itirazım yok. Bu devletin İslâm öncesi de, sonrası da bizimdir ve o tarzda simgesel takdiminde hiçbir sorun yoktur.

Biliyorum, Sayın Erdoğan’ın her yaptığına mutlaka bir kulp takıp mantıklı-mantıksız eleştirmeyi “muhalefet” zannedenler için, bu söylediklerimin hiçbir anlamı olmayacak...

Yine de söylüyorum: Bazen tarihe not düşmek gerekiyor.

AYAKKABI

Bir toplantıda Sayın Kılıçdaroğlu’na ayakkabı fırlatıldığını okuyunca, kafama takıldı...

Acaba ne tür bir ayakkabı atıldı?..

İyi marka mı, kötü marka mı?..

Altı kösele mi, kauçuk mu?..

Toplatma kararı olduğu halde tamamına ulaşılamayan Çin malı zehirli ayakkabılardan mı, Türk malı kalitelilerden mi?

Mokasen mi bağcıklı mı?..

“Ayakkabı” deyip geçmemek lâzım. Ayak sağlığının son derece önemli olduğunu yaşayarak öğrendim...

Zaten hekimler de bu konuda sürekli uyarıyorlar: “Aman Çin malı ayakkabılara dikkat!”

Kansere dâvetiye çıkarıyormuş!

Alın bir merak konusu daha: Atıldığı kişiye isabet etmeyen Çin malı ayakkabı da acaba kanser yapar mı?

Hani rüzgârından falan!.

Ne de olsa, “Rüzgâr eken fırtına biçer!”

Bizim evde bir Çin vazosu vardı. Rahmetli büyük amcam Batum’dan getirmişti. Evin en nadide eşyasıydı. Herkes gözü gibi sakınır, her gün tozu alınır, gelen misafirlere neredeyse merasimle çıkarılırdı.

Gerçekten güzel ve etkileyiciydi: Ne zaman ona baksam, dünyayı dolaştığımı, ne zaman kollarıma alsam, güneşe sarıldığımı hissederdim.  

Sonra bir gün-ya onun gibi pek çok Çin vazosu elde etmek gibi ütopik bir düşünce ya da ona gösterilen ilgiyi kıskanmaktan kaynaklanan bir intikam dürtüsüyle- güzelim vazoyu döşemeye fırlatıp kırdım:

Tabii param parça oldu... 

Böylece pek çok Çin vazosu parçası elde etmiştim, ama ne yazık ki, hiçbiri Çin vazosu değildi...

Çok pişman olmuş, çok da üzülmüştüm... 

Dolu dizgin ağladım... 

Sonra parçaları bir araya getirip tekrar eski haline döndürmeye çalıştım. Fakat beceremedim...

Sonunda parçaları bir torbaya doldurdum. Gözlerimi yumdum ve içimden dua ettim: “Ey Rabbim, lütfen yaşadıklarım bir rüya olsun!..”

Yazık ki yaşadıklarım gerçekti. Gözlerimi açtığımda gerçekle tekrar yüz yüze geldim: Çin vazosunun parçaları hâlâ torbada duruyordu...

Güzelim vazonun hazin halini tüm çıplaklığıyla görebiliyordum.

Binlerce kez özür diledim, belki bir etkisi olur umuduyla gözyaşlarımı üzerine damlattım, bir mucize olup parçaların birleşmesi için dua ettim, ama olmadı, vazo eski haline gelmedi...

Fakat işin peşini bırakmadım. 

Bir hata yüzünden onca güzelliğin mahvolmasına izin veremezdim. 

Çarşıya gittim, güçlü bir yapıştırıcı satın aldım. Yapıştırıcıya sevgimi de kattım ve sabırla parçaları birbirine yapıştırmaya başladım. 

Her parçaya özrümü ve gözyaşlarımı ekliyordum. Çok acı çektim, çok uğraştım, çok zaman ve emek harcadım, fakat değdi; sonunda parçalar yeniden Çin vazosuna benzedi...

Benzedi de, aynısı değildi. Yapıştırılan yerlerde zamkın izleri kalmış, bu da vazonun güzelliğini azaltmıştı.

Bu yüzden annemden iyi bir azar işittiğimi söylememe bilmem gerek var mı?

•

Hepimiz insanız, insan olarak zaman zaman hata ederiz. Bencillik yaparız. Günah işleriz. Hatalarımızla, günahlarımızla yahut bencilliğimizle nadide Çin vazolarını kırarız. 

Böyle durumlarda hatayı tashihin bir yolu olmalı. Kaybetmek, vazgeçmek, köşeye çekilmek, bulunabilecek en iyi yol olmasa gerek. 

Durumu kurtarmak için çabalamak, emek sarfetmek, tırmanmak lâzım. Hayat o kadar kolay vermez kendini, mutluluk çabasız ulaşılacak bir değer değil.

Mutluluğu yakalamak için hayatı incitmeden yaşamaya çalışmalı!

Tabii gönül vazolarını kırmadan!

•

O gün bugündür, dostlarım; başkalarını kırmamak için kendimi kırıyorum!..

Başkalarını incitmemek için kendimi incitiyorum!..

Başkaları yanmasın diye kendim yanıyorum!

•

Yaptıklarımın ödülünü istemiyorum, ama bari yapamadıklarımın hesabını sormayın…

“Gücü yetmedi” diye düşünün!

Gönül vazomu hurdahaş etmeyin!

Kâzım Karabekir Paşa, doğrudan Atatürk’e bağlı olarak çalışan “Kızıl Pençe” isimli gizli bir teşkilattan söz ediyor.Uzun uzun da anlatıyor (Mustafa Armağan’ın, bu konuda kaleme aldığı kitap Timaş Yayınları tarafından basıldı).Bu arada gizli teşkilatın iki tetikçisinden de söz ediyor:Kılıç Ali ve Recep Zühtü... 

“Kızıl Pençe düzeninde İsmet yoktu” diyor, Karabekir Paşa, “buna doğruca Gazi emir verir. Meclis Reisi (Atatürk), Kılıç Ali gibi en güvenilir adamları vasıtasıyla hükümet mekanizması gizli oyunlarına başlarlardı.” 

Hatıralarını basan Sinan Matbaası’nabaskın verilmesini, el konulan formaların yakılmasını ve evinin yetmiş polis tarafından didik didik aranmasını, onlara bağlıyor.

Bu işlerin sorumluları mıdır, değil midir bilemem, ancak Karabekir’in verdiği iki isim de ilginç kişilikleriyle dikkat çekiyorlar.

Kılıç Ali’nin asıl ismi, Süleyman Asaf Emrullah (1889 - 14 Temmuz 1971).Atatürk bu ismi beğenmiyor ve doğduğu mahalleye izafeten “Kılıç Ali”adını veriyor.

Süleyman Asaf Emrullah ya da Atatürk’ün verdiği isimle Kılıç Ali, Gedikli Küçük Zabit Mektebi (astsubay okulu) mezunudur. Buna rağmen, binbaşılığa kadar yükseliyor. Rivayete göre çok faal olmasından dolayı subaylığa terfi ediyor.

Atatürk’ün güvenini kazanıyor ve Meclis’e alınıyor. Dönem seçimle değil, tayinle Meclis’e girildiği dönemdir. 1920-1938 yılları arasında Antep milletvekilliği yapıyor. 

Hukukçu değildir, ama İstiklâl Mahkemeleri adı verilen sözde mahkemelerde reislik yapıyor. Zaten dönemin hukuka filan da pek ihtiyacı yoktur: İnsanlar “durum icabı” asılıyor, kesiliyor, sürülüyor.

Kılıç Ali’nin oğlu Altemur Kılıç, “Babam, sırf ittihadcı olduğu için Cavit Bey’i astı” diyor (Cavit Bey İkinci Meşrutiyet döneminde Maliye Nazırlığı yapmış etkili bir isimdir). Ama hakkını yemeyelim: Pek çok kişiyi ipe gönderirken, bazılarını da ipten alıyor. Recep Zühtü ipten aldığı isimlerin başında geliyor.

Recep Zühtü’yü bilen bilir, biz bilmeyenler için kısaca bahsedelim…

1893 Manastır doğumludur (2 Aralık 1963’te ölmüştür). Milli Mücadele’nin başından beri Mustafa Kemal Paşa’nın en yakınında bulunan ve “Yakın korumalık” yapan kişidir.

“Atatürk’ün gazetesi” olarak ünlenen Hâkimiyet-i Milliye ile “Recep Zühtü Matbaaları” sahibi, II.(Ara Seçim), III. ve IV. dönem Sinop ve V. dönem Zonguldak milletvekilidir. 

“Soyak” soyadı bizzat Atatürk tarafından kendisine verilmiştir. Soyadı“Soy-ak”tır, ama icraatları pek de “soylu” ve “ak” olmamıştır.

Recep Zühtü’nünilginç bir hikâyesi var: 1925 yılında bir düğünde tanıştığı, istanbul sosyetesinin genç ve güzel hanımlarından Medeniye Hanım’la on yıl kadar “nikâhsız beraberlik” yaşıyor…

Medeniye Hanım evlenmek istiyor, ancak Recep Zühtü her defasında bir bahane ileri sürüp erteliyor. Sonunda Medeniye Hanım’ın sabrı tükeniyor,Recep Zühtü Bey’iterk edipYahudi bir gençle birlikte olmaya başlıyor. 

Bu ilişkiyi, Recep Zühtü, Atatürk’ün kendisine “Soyak” soyadını verdiği 8 Şubat 1935 tarihinden iki gün sonra, 10 Şubat 1935’te öğreniyor. Büyük bir öfkeyle Arnavutköy’den bir kayığa binerek Medeniye Hanım’ın Çengelköy’deki evine gidiyor. 

“Bari beni Müslümanla aldatsan!..” gibisinden birkaç saçma cümle kurduktan sonra, silahını çekiyor ve biri bacağına, ikisi kafasına olmak üzere üç kurşun sıkıyor. Medeniye Hanım, ağır yaralı olarak Pasteur Hastanesi’ne kaldırılıyor.Birkaç gün sonra da hayata gözlerini kapatıyor...

Zühtü Bey, candaşı Kılıç Ali’ye koşuyor, kendisini kurtarmasını istiyor. Kılıç Ali bu konuların uzmanıdır, Dr. Fahrettin Kerim Gökay’danaldığı “akli muvazenesinin yerinde olmadığına” ilişkin bir “deli raporu” ile candaşını kurtarıyor.

“Atatürk’e danışmadan hiçbir iş yapmadığı”nı anlatan Kılıç Ali, bu işi danışarak mı yapıyor, danışmadan mı, bilmiyoruz. Bildiğimiz şu ki,“Taammüden adam öldürme” suçu işleyen Recep Zühtü, hiç içeri girmeden, hatta yargılanmadan paçayı kurtarıyor.

“Deli” raporlu Zühtü Bey’in milletvekilliği de düşürülmüyor.Meclis’te paşa paşa oturuyor, tıkır tıkır maaşını alıyor. Dahası, belki şaşıracaksınız ama,Atatürk’le yakın arkadaşlığı devam ediyor. Atatürk’ün uşağı Cemal Granda,“Bir daha da onu Atatürk’ün sofrasında görmedik” diyerek gerçeği örtbas etmeye çalışsa da, sık sık görüşüyorlar.

Bu gerçeği, Türk İnkılâp Tarihi Enstitüsü’nün 1955’te yayınladığı,“Atatürk’ün Nöbet Defteri 1931-1938” isimli kitapta okuyoruz…

Atatürk, cinayetten sonra Recep Zühtü ile ilki 31 Mayıs 1935’te, ikincisi 7 Temmuz’da olmak üzere iki kez; 1936 yılında yine iki kez; 1937 yılında ise tam 23 kez görüşüyor. Son görüşmesi ise 25 Kasım’da gerçekleşiyor.

“Atatürk döneminde her iş usulüne uygun yapılıyordu” diyenlere kapak olsun! 

23 Nisan 1920’de Ankara’da 115 milletvekilinin katılımıyla açılan Büyük Millet Meclisi’nin ilk işlerinden biri, “Hıyanet-i Vataniye Kanunu”nu çıkarmak olmuştu (29 Nisan 1920).

Görünen maksat, “ülkedeki başıboşluğu ve dağınıklığı toparlayıp düzeni sağlamak”tı, görünmeyeni ise “muhalefeti itaat altına almak”...

Fakat bununla yetinilmeyecek, sadece dört ay sonra, “İstiklal Mahkemeleri” kurulacaktı. Selçuklu ve Osmanlı geleneğinde örneği olmayan bu mahkemenin ilham kaynağı Fransa’da bulunacak, 1793 şartlarında Fransa’da faaliyete geçirilen model, 127 sene sonra Türkiye’ye uyarlanacaktı.

Mahkemelere en büyük muhalefet, Erzurum mebusu Hüseyin Avni (Ulaş) beyden geldi…

4 Mart 1925 tarihli Takrir-i Sükûn Kanunu’nu ile kurulan “İkinci Dönem İstiklal Mahkemeleri” ise büyük itirazlarla karşılaştı. 

Kâzım Karabekir, “Islahatı İstiklal Mahkemeleri ile mi yapacaksınız?” diye sorarken, Gümüşhane Mebusu Zeki (Kadirbeyoğlu) Bey, Teşkilat-ı Esasiye Kanunu’nun (Anayasa) 26. maddesinin idam hükümlerinin infazını Meclis’e bıraktığını, dolayısıyla bu hüküm değişmeden kanunun görüşülemeyeceğini söylüyordu. 

Dersim Mebusu Feridun Fikri (Düşünsel) Bey “Kanunun hükümetçe çok geniş yorumlanarak bütün olayların isyan ve ihanet gibi gösterilebileceğini, Cumhuriyet rejiminde hakların her şeyin üzerinde olduğunu ve hak ve hürriyetlerin hükümetin idaresine bırakılamayacağını”söylüyor, Zeki Bey gibi o da “Anayasaya aykırılık” iddiasında bulunuyordu.

Ama egemenler her türlü itirazı susturdular ve hukukdışı mahkemeleri kurdular. Ne de olsa “Devrim kansız olmaz”dı.

İstiklal Mahkemeleri, kanunla kuruldukları için yasaldılar, ancak yargılama usulleri açısından hukuk dışıydılar. Çünkü üyeleri, Meclis içinden seçiliyordu, ama savcı hariç üyelerin hiç biri “hukukçu” değildi. 

Bu da gösteriyor ki, mahkemeler hukuku savunma adına dağil, siyaseten kurulmuştu ve o istikamette görev yapacaktı.

Öyle de oldu: Kapılarının üstünde “Yalnız Allah’tan Korkar” yazan mahkemeler kuruldu. Allah’tan korkmadan binlerce mazluma idam kararı verdi. Ne kararın itirazı vardı, ne temyizi; bu açıdan işleri kolaydı. Sanıkların kendilerini savunmalarına fazla vakit ayrılmıyor, birkaç kişinin idam fermanının imzalanması bazen birkaç dakikaya sığıyordu.

 Zaten mahkeme heyeti, verdiği kararlardan sorumlu değildi, ancak cezaların gecikmeden infazından sivil ve asker bütün bürokratlar sorumlu tutuluyordu. 

Kararın verilmesi için delile de pek gerek duyulmuyordu. Genel olarak görüntü üzerine karar oluşturuluyordu. Mesela meşhur Kel Ali, idamını imzaladığı genç bir sanığı görünce yakışıklılığından etkilenmiş, dosyasına yeniden bakıp beraat vermiş, “kara-kuru, eciş-bücüş biri olsaydı ikinci kez dosyasına bakma gereği duymayacağını” ve o arada asılmış olacağını alenen söylemişti.

Sanıkların avukat tutmaları çok nadir bir durumdu. Hem buna vakit yoktu, hem çoğu gariban takımından olan sanıklarda avukata verecek para yoktu, hem de o devirde böyle davaları üstlenerek mimlenmeyi göze alacak avukat yoktu… 

Kararlar hâkimlerin “vicdani kanaat”lerine göre oluşturuluyordu…

Ah vicdan!

Kararlar o kadar acele ile alınıyor ve infazlar o kadar hızlı gerçekleşiyordu ki, bazen yanlışlıkla başkasının yerine idam edilenler bile olabiliyordu.

“Git derdini Marko Paşa’ya anlat” deniyordu.

Hâlbuki Marko Paşa, çoktan ölmüştü!

Şimdi bu davalara ilişkin belgelerin büyük bölümü kayıp, bir bölümü ise hâlâ kilitli kasalarda saklıdır. 

Neyi kimden saklıyorlar, anlamak mümkün değil.

Sadece insan bedeni yıkıntı altında kalmaz, insan ruhu da enkaz altında kalabilir…

Siz hiç hayallerinizin enkazı altında kaldınız mı?..

Kendi hatalarınızdan kaynaklanan olumsuzluklar ruhunuzu param parça etti mi hiç?..

Yüreğiniz derin derin hiç acıdı mı? 

Önümde acı yüklü mailler var: Çoğu bir hata, bir yanlış, bir bencillik yüzünden kaybedilen güzelliklere yanıyor. “Keşke yapmasaydım”lar uzayıp gidiyor. 

“Keşke” demeyi sevmiyorum, ama bazen ben de “keşke” demekten, pişmanlıklar içinde yaptıklarımla yapamadıklarımı sorgulamaktan kurtulamıyorum.

•

Gönül saksılarınıza diktiğiniz papatyalar var mı? Varsa eğer ne olur çok özen gösterin, ne olur hatalarınıza kurban etmeyin onları.

Bir zamanlar gönül saksıma ektiğim bir papatyam vardı. Suyuna sevgi katıp sulardım. Gün be gün yeşerirdi. Bir gün bir hata ettim: Suyuna kezzap kattım. Boynunu büktü. Anladım neden sonra anlamasına, anladım da yüreğimdeki tüm sevgi suyunu döktüm köklerine, fakat...

Heyhaat! 

•

Bir gün bir hata, bir yanlış, bir günah... 

Papatyaya kezzap suyu dökme günahı, hatası, yanlışı... 

Arkasından hatanızı, günahınızı, yanlışınızı izah sadedinde gelen yeni hatalar, yeni yanlışlar... 

Neden? Çünkü hatanızla, bir anlamda da kendinizle yüzleşmeye cesaret edememişsiniz. Bundan dolayı yeni yanlışlar yaparsınız, yeni potlar kırarsınız, yeni yaralar açarsınız kendi yüreğinize...

Sonunda yüreğiniz bunalır ve ardından acımaya başlar. Pişmanlıklar içinde çözülürsünüz. “Keşke” dersiniz, “yapmasaydım, konuşmasaydım, susmasaydım”...

Ve dersiniz ki: “Keşke en başından tekrar başlayabilseydim”.

Başlayın o zaman! Eğer yeniden başlayacak cesaretiniz varsa, kırdığınız vazoyu yapıştırın, papatyanızı yürek suyuyla sulayın, zaman tanıyın kendinize, emek verin, yeniden yeşertin yüreğinizi; yeniden içinize aksın mutluluk pınarınız...

Tâ başından başlayın her şeye, yeniden.

Unutmayın: Her gün yeni bir başlangıçtır...

Her sabah güneş yeni umutların üstüne doğar... 

Her hafta kendi şartlarıyla başlar...

Haftaya merhaba deyin, güne merhaba deyin, aya, yıla merhaba deyin ve hayatı sorgulamaya kalkışmadan yaşamaya çalışın.

Elinizdeki güzelliklerin değerini bile bile ve onların üstüne titreye titreye ve ümitlerinizi yeşerte yeşerte…

•

Bilin ki, ümitte hayat var! Ümit bir diriliş azmi, kurtuluş muştusudur.Ümitlerinizi asla yitirmeyin, asla “ümit fakirin ekmeği” diye düşünmeyin ve asla “her gün bir öncekinin aynısı, değişen hiçbir şey yok” (bu mealde mektuplar alıyorum) diye yakınmayın.

Hayata böyle yaklaşımlar ümidi boğar. Ümidin boğulduğu yerde insan da boğulur.

“Şimdiye kadar olmadı, ama bu kez olacak!” deyin...

“Bu sefer inşaallah başaracağım! Güçlükleri yenip düze çıkacağım” diye niyet edin.

Ve başlayın besmeleyle, tekrar tekrar başlayın...

Her sabah göle maya çalın, belki çaldığınız mayalardan biri tutar. Tutan niyetler, gerçekleşen hayaller, yeni başlangıçların (göle maya çalmaların) sonucu değil mi?

Başarmak isteyen herkes belki başaramaz, belki herkes ulaşmak istediği yere ulaşamaz, ama başarmak istemeyenin başardığı da hiç görülmemiştir.

Belki bugün sizin gününüzdür, belki bugün başaracaksınız! 

İslâm dünyasında 622 yılından beri, Hz. Peygamber’in öngördüğü biçimde okunan “Ezan-ı Muhammedî”, ilk kez “Muhammedî” kimliğinden, onunla birlikte de “şeair” (İslâm işareti) vasfından koparıldı ve Türkçe bilmeyenler için “anlamsız” bir bağırtıya dönüştürüldü.

Hafız Rıfat Bey tarafından ilk Türkçe ezanın Fatih Camii’nde okunduğu tarih 3 Şubat 1932’dir. 

Aynı yıl Türkiye’de insanlar açtı, ilâçsızdı; doktorsuzdu, ekmeksizdi, sahipsizdi; millet önlenemeyen salgın hastalıklarla pençeleşiyordu…

Çocuklar ya doğum sırasında, ya da kızıl, kızamık, boğmaca gibi hastalıklardan ölüyordu…

Türkiye’nin yeterli öğretmeni, okulu, hastanesi, yolu, suyu, fabrikası, barajı, elektriği, havaalanı yoktu…

Gençlere “din eğitimi” verecek imam-hatipleri, Kur’an kursları, İlahiyat Fakülteleri (o da aynı yıl, yani 1932 yılında kapatıldı) yoktu…

Artık “ezan gibi ezan”ı da yoktu, Türkiye’nin!

Ama bir “Dünya Güzellik Kraliçesi” vardı…

Yarışmayı, yanlış hatırlamıyorsam, tek parti yönetiminin yarı resmi organıCumhuriyet Gazetesi organize etmişti. 

Ve Avrupa, bizi açılıp saçılmaya teşvik babında, “Türkiye Güzeli”ni, “Dünya Güzellik Kraliçesi” ilân etmişti.

Ekonomi gazeteleri dâhil tüm gazeteler bu haberi günlerce manşetten veriyor, halka “ezansızlığın acısı”nı unutturmaya çalışıyordu.

Ama halk ne o acıyı unuttu, ne de o acıyı kendisine yaşatanları: Eline geçen ilk fırsatta (14 Mayıs 1950 genel seçimleri) kendisini tam 18 sene ezansızlığa mahkûm edenlerden intikamını aldı… CHP’yi deviripDemokrat Parti’yi iktidar yaptı…

Sonra o çizgide yürüyen diğer partileri: AP, ANAP, DYP; nihayet AK Parti…

On yıllık iktidarında kaçınılmaz olarak yaptığı bazı hatalara rağmen, bugün bile AK Parti’nin oy oranı yüzde 55’lerde, CHP’ninki ise taş çatlasa 20-25’lerde ise, bu sonuç “Ezanın intikamı”dır!

•••

Türkiye’nin düşman işgaline uğramasını camilere çan takılması ve Ezan-ı Muhammedî’nin susturulması olarak algılayan Mehmed Âkif, Bursa’nın Yunanlılar tarafından işgal edilmesi üzerine yazdığı meşhur “Bülbül”şiirinde şöyle kükremişti:

“Ne zillettir ki: Nâkuus, (çan) inlesin beyninde Osman’ın,

“Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdı Mevlânın!..” 

Ve kendisine ısmarlanan İstiklâl Marşı’na o hicran içinde ezanlı mısralar koymuştu:

“Bu ezanlar -ki şahadetleri dinin, temeli,

“Ebedi yurdumun üstünde benim, inlemeli.”

Âkif, bu şaheser mısraları yazarken, bir gün bu topraklarda Ezan-ı Muhammedî’nin susturulacağını, eski coşkunun hıçkırığa dönüşeceğini acaba hiç aklına getirmiş miydi?

Âkif’i bilemem, ama cumhuriyet döneminin fikir babalarından Ziya Gökalpçoktan kararını vermişti: “Bir ülke ki, camiinde Türkçe ezan okunur/ Köylü anlar manasını namazdaki duanın” diyerek ezanın  Türkçeleşmesini savunuyordu.

Ezanı aslı gibi okumaktan çıkarmanın kılıfı, “Ne söylendiğinin anlaşılması”ydı, ama saklı amaç, o dönemin fikir babalarından Falih Rıfkı Atay’ın “Çankaya” ismiyle yayınladığı hatıralarında ifade ettiği üzere,“dinde reform” yapmaktı.

Dönemin yarı resmi gazetesi Cumhuriyet, 04 Şubat 1932 tarihli nüshasında konuya “Türkçe” çerçeveli yaklaşıyor, “Türk dünyasının Tanrı’sına kendi bilgisiyle taptığını” yazıyordu.

Milletin bütün bu “arıza”ları aşıp tekrar kıblesiyle buluşacağını, o günlerde biri söylese kimse inanmazdı. Bugün çok şükür yaşıyoruz.

Allah’ı “ulu” (zira bir de “Ulu Önder” var” gibi kifayetsiz kelimelerle değil,“Allahüekber”lerle anıyoruz!

Farkında mısınız bilmiyorum, ama Türkiye’yi yönetenler bir süredir “Cihan Devleti” olmaktan söz ediyor…

Buna bayıldım: Zira Sayın Erdoğan’a ve Sayın Davutoğlu’na kadar gelen başbakanlar sadece ekonomik hedeflerden söz eder, hatta büyük çoğunluğu günü kurtarmanın peşinde koşarlardı.

Oysa sosyal hedefiniz olmadan siyasî ve ekonomik hedeflerinize ulaşamazsınız.

Nitekim ulaşamadılar: Yıllar yılı IMF’ye mahkûm, hatta zaman zaman da rehin kaldık!

Ancak, “Cihan Devleti” olmak da öyle kolay bir iş değil: Öncelikle o hedefi benimseyip içsellemiş “cihanşümul insanlar” yetiştirmek lâzım.

Şeyh Edebali, “İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın!” vecizesini boşuna söylememiştir.

Osmanlı Devleti, bu konuda da yöneticilerimize rehber olabilir.

Çünkü tarihimiz “cihanşümul insan”larla ve  “insanlık” örnekleriyle doludur… 

Eski insanımız öncelikle “insana saygılı”ydı, çünkü insan olmanın ne anlama geldiğini biliyordu.

Birbirimizin hakkını-hukukunu bu anlayış içinde gözetiyor, bizimle aynı dini, aynı inancı, aynı milliyeti, aynı siyaseti, aynı kıyafeti paylaşmayanlara karşı, yine bu anlayış içinde müsamahakâr yaklaşıyorduk.

Padişahlar dâhil, toplumu yönetenler öncelikle “Kul” olduklarının farkındaydı. Bizi “cihanşümul” yapan bu “kulluk şuuru”ydu. 

İrade ve hüküm sahiplerinin yanıbaşında, onları her türlü yanlıştan koruyan hocalar vardı: Allah’ın hükmünü dümdüz anlatır, sözlerini asla sakınmazlardı.

Ruh olgunluğuna onların rehberliğinde ulaşılırdı…

Onlar sayesinde devlet “hukuk devleti” kıvamına ulaşmıştı.

Fatih’in, Vezir-i Âzam (Başbakan) Mahmud Paşa’ya şikâyeti meşhurdur: 

“Bu pîre (Ak Şemsüddin’e) hürmetim ihtiyarsızdır. Başkaları benim yanımda titrerken, ben onun yanında heyecanlanırım, ellerim titrer!”

Padişahlar hocalarına böyle derin bir saygı, ince bir endişeyle bağlıydı. Hem ondan çekinir, hem de onlarla övünürlerdi…

Meşhur hikâyeyi burada tekrarlamakta fayda var…

Fetihten sonraki ilk divana (Bakanlar Kurulu toplantısı diyelim) neşeli girdiğini gören Sadrazam Mahmud Paşa, Fatih Sultan Mehmed’e şu anlamda bir şeyler söylüyor:

“Maşallah Hünkârım, alınmaz kal’ayı (İstanbul) fethetmenin neşesi çehrenize yansımış, çok mesrur görünüyorsunuz.”

Padişah, bu iltifatkâr sözlere şöyle mukabele ediyor:

“Bu ferah ki, bende görürsüz, bir kal’a fethunden değildur; Ak Şemseddin gibi bir pîr-i âziz (mübarek bir ihtiyar) zamanında yaşaduğuma sevinurum!”

Yani, “Mutluluğum İstanbul fethinden dolayı değil, Ak Şemseddin gibi bir âlimle aynı zamanda yaşadığım içindir!”

Aynı zamanı paylaştığımız için övünebileceğimiz âlimimiz var mı sahi?..

Varsa kaç tane var?..

Yoksa yetiştirilmeli diyeceğim, ama tekkeler, zaviyeler, dergâhlar, medreseler seksen küsur yıldan beri kapalı…

Övünülesi hocalar bu kurumlarda yetişirdi, zamanımızda nerede yetişecek?

Milli eğitim müfredatı malum, üniversitelerimizin hali ortada, mevcut birkaç “hoca” bile iltifat görmediğinden kendi uzletine çekilmiş…

Bazı şeyleri yeniden düşünmenin zamanı geldi sanırım: Geldi çünkü, yürek olgunluğuna ulaşmış “insan” ihtiyacımız hâd safhada…

Bir süredir ucundan-kenarından Atatürk eleştirileri başladı ya, Kemalistler çılgına döndü. Rahatları kaçtı. Yan gelip yatmaya öylesine alışmışlar ki, belgeler karşısında şaşkınlaştılar.

“Bilmiyorduk” deseler rahatlayacaklar, ama bunu da kendilerine yediremiyorlar.

Eski hayatları ne güzeldi değil mi? “Atatürk büyüktü… En büyüktü… Ulu idi… Yüce idi… Gazi idi… Ebedi Şef idi… Yedi düveli yenmişti… Çanakkale Zaferi’ni o kazanmıştı” diyor, itiraz edenleri 5816 sayılı “Atatürk’ü Koruma Kanunu” ile püskürtüp, keyif çatıyorlardı.

Şimdilerde huzurları bozuldu. Alışkanlıklarından da kopamadıkları için yalan yanlış kitaplar yayınlamaya başladılar. Güya Atatürk eleştirisine cevap veriyorlar. Aslında ise resmi yalanları tekrarlamaktan öte gidemiyorlar.

Neymiş efendim, “Atatürk’ün Çanakkale Savaşları’nda önemli bir başarısı yoktur!” demek “yalan”mış.

Bunu söyleyen mi var? Hayali iddialar icat edip onu çürüterek prim yapma modasının tarihi çok eskidir. Bunu bilen bilir. Ama işe yaramaz.

Tersini söyleyen var ama: Kemalistler. Bu konuda o kadar hızlıdırlar ki, Çanakkale Zaferi’nin tüm şerefini Mustafa Kemal’e veriyorlar. İtiraz edenler buna ediyor: Başkumandan Vekili Enver Paşa, Çanakkale Zaferi’ni kazanan 5. Ordu Kumandanı Alman Mareşal Liman von Sanders, Müstahkem Mevki Kumandanı ve 18 Mart Deniz Zaferi’nin plânlayıcısı Albay Cevat Bey, o plânı harfi harfine uygulayarak 18 Mart Deniz Zaferi’ni kazanan komutanYarbay Selâhaddin Âdil Bey.

Sarıkamış Harekâtı hezimetinin faturasını Enver Paşa’ya kesen Kemalistler, neden acaba Çanakkale Zaferi’ndeki başarının mimari olarak Mustafa Kemal’i gösteriyorlar?

Çanakkale savaşlarında onlarca yarbay ve albay var. Mustafa Kemal önce yarbay, sonra albaydır. Generalleri (ki onların çoğu aynı zamanda Milli Mücadele kahramanıdır ama kitaplardan isimleri çıkarılmış, tüm zafer iki kişiye mal edilmiştir) ve diğer yarbaylarla albayları görmezden gelip“Çanakkale Zaferi Mustafa Kemal sayesinde kazanıldı” demek, tam bir“tarihi aldatmaca” olur. 

Eh, o zaman Milli Mücadele’deki başarıyı (ki tarihin bu tarafı hiç tartışılmamış, kanun gereği olarak Atatürk’ün Nutuk’ta anlattığı gibi kabul edilmiştir) da bir yarbaya yahut albaya verelim gitsin!

Mustafa Kemal’in Çanakkale cephesinde görev aldığı tümenin komutanıEsat Paşa’dan niçin kimse söz etmez? Yani bir yarbay üstlerine danışmadan kendi kendine karar verip harekete mi geçti? “Çürük Bandırma Vapuru” hikâyesine benzer bir hikâye bu: Hani Mustafa Kemal,“pusulası, haritası olmayan, ışıkları yanmayan dümeni kırık bir gemi”bulmuş ve kendi kendisini görevlendirerek “vatanı kurtarmak” üzere Samsun’a çıkmıştı… Rahmetli Necip Fazıl, Mustafa Kemal’i Sultan Vahideddin’in gönderdiğini yazınca, Kemalistler yine ayaklanıp 18 aya mahküm ettirmişlerdi. Bu ceza uygulanamadan vefat etti. Sonradan Necip Fazıl’ı doğrulayan belgeler ortaya çıktı. Ancak hiçbir Kemalist, “Kusura bakmayın” demedi, Üstad’ın ruhaniyetinden bile özür dilemediler.

Çanakkale cephesinde savaşan Mustafa Kemal’in, sevgilisi Madam Corinne’e yazdığı mektuplara bakarsanız, bir hayli boş zamanı olduğunu görebilirsiniz. Ayrıca da aynı tarihlerde Sultan Vahideddin’in kızı Sabiha Sultan’la evlenmek istediği söylentileri dolaşıyordu. Geçelim… 

“Atatürk düşmanları”nın yalanlarından biri de, “Cumhuriyet Doğu’ya yatırım yapmamıştır” şeklinde imiş…

Cumhuriyet değil, ama tek parti iktidarı zırnık yatırım yapmadı! Sadece Doğu’ya mı, ülkenin hiçbir bölgesine yapmadı. Yatırım yapılsaydı millet aç-bîilâç olur da, ölülerini kefensiz defnetmek zorunda kalır mıydı?

Tüm vaktini ezanı değiştirmekle, aç milletin kafasına cebren şapka geçirmekle, dini eğitim veren tüm okulların yanı sıra türbeleri, camileri kapatmakla geçirdi.

Hele hele “Atatürk çok dindardı, müdahale etmeseydi Suudi Kralı Peygamberimizin kabrini yıkacaktı” (bu ayrı bir masal) demeleri var ki, çok güldüm ve hazır elleri değmişken, “Dindar Atatürk”ü hacca göndermediklerine şükretmek lâzım geldiğini düşündüm!

Mustafa Kemal Atatürk’e izafe edilenbir sözle yazıyı bitirelim: “Dünyanın yarısını her zaman ve dünyanın hepsini bir zaman aldatmak mümkündür; fakat bütün dünyayı her zaman aldatmak mümkün değildir.”

Aynen öyle: Kemalistler bu millete doksan yıldır “tarih” yerine “masal”anlattılar. O kadar “yalan” söylediler ki, kronik yandaşları haricinde artık kimseyi inandıramazlar!

Her seçimde yenilen CHP ve CHP’li yazar-çizer takımı, bir özeleştiri yapıp, halkla aralarındaki kopukluğun sebeplerini irdeleyeceklerine, her seçim sonrası, CHP’ye oy vermeyen halka veryansın ediyorlar...

Derler ki, halka öfkelenmenin mimarı İsmet İnönü’dür. 14 Mayıs 1950 seçimlerini kaybedince, “Milli Şef” unvanıyla 1938’den beri oturduğuÇankaya Köşkü’nün penceresinden Ankara’ya doğru yumruk sallamış ve“Nankör millet!” diye bağırmıştır (bir gazeteye haber olmuş, tekzip de edilmemişti).

Belli ki, yıllardır muhalefetsiz, kesintisiz ve rakipsiz iktidarında millete“hizmet” ettiğine inanıyordu...

Hâlbuki ortada “hizmet” olarak değerlendirilebilecek bir şey yoktu. Ya daİsmet Paşa’nın “hizmet” algısıyla halkın “hizmet” algısı farklıydı. Paşa“Cumhuriyet devrimleri” denilen olguyu, yani şapka giydirmeyi, türbe, cami, tekke, dergâh kapatmayı, ezanı Türkçeleştirmeyi, ders kitaplarında“inkâr fırtınaları” estirmeyi, hilâfeti kaldırmayı “hizmet” sayıyor, halk ise bunları “baskı-şiddet” sayıyor yola, suya, fabrikaya, havaalanına, istihdama, zenginleşmeye “hizmet” diyordu.

Sonraki iktidarlarında ve koalisyon ortaklıklarında ne CHP bu türden hizmetler verebildi, ne de halk bu partiden böyle hizmetler bekledi. Zira çoktan umut kesmişti. Bu yüzden iktidarsızlığa mahkûm etti... Mahkûmiyeti hâlâ sürüyor!

İşte bu yüzden halka çok kızıyorlar: CHP’li yazar-çizerler, her seçim sonrasında kin ve nefret bulutuna dönüşüyor, halkın ne “cahil”liğini bırakıyorlar, ne “yalancı”lığını, ne “satılmış”lığını, ne “hain”liğini!..

Meselâ Hürriyet gazetesi yazarlarından biri, son seçim sonrasında, halkı“kör, sağır ve dilsiz” ilân ediyor: “1950’den bu yana iktidarını sürdüren tek partinin ve onun yarattığı mutlu azınlığın düzenlediği bayramlardır bunlar. Kör-sağır-dilsiz bir halk, bunca kurtuluş bayramı yapıldığı halde neden hâlâ kurtulamadığını düşünmeden el çırpar.”

Aynı yazar başka bir yazısında, “Gazeteyi sofraya sermek için kullanan(benim notum: Bu tür gazeteleri vatandaşın başka alanlarda kullanmadığına şükretsinler), hiçbir şeyden anlamayan, sadece karnını kaşıyıp oyunu kullanan adam” olarak vatandaşlara hakaret yağdırmakta hiçbir mahzur görmüyor.

Suçu asla kendisinde arama basireti gösteremiyorlar. Ancak sofraya serilecek evsafta ve kapasitede çıkan gazetelerinde aramıyorlar. Keza tuttukları partide de aramıyorlar. Geriye sade vatandaş kalıyor ki, onlar da vatandaşa veryansın ediyorlar!

Cumhuriyet yazarıise seçmeni “öngörüsüz”, “esir” ve “akılsız...” olarak niteliyor: “Seçmenin kaçta kaçı gerçekte aklını kullanabiliyor? Kaçı ‘özgür iradesi’yle hareket ediyor? Kaçı ‘öngörüye’ sahip?” 

Aynı sorgulamayı, kendi milletini öngörüsüz”, “esir” ve “akılsız ilân eden öfke tutsağı yazarlar için yapmak, acaba daha gerçekçi olmaz mıydı?

Cumhuriyet yazarlarından başka biri, haddini çok çok aşarak, seçmenin yarısına yakınını “İki torba kömüre satılmış” ilân ediyor: “Çoğunluğun, laiklik karşıtı, ulusal yararlara sahip çıkmayan, teslimiyetçi bir partiyi ve iki torba kömür ve 300 milyona (şimdiki parayla lira) onun ağzı bozuk liderini yeğleyeceğini hesap edemedik...” 

Yazar öylesine akıl ve mantık dışına çıkıyor ki, laikliği tehdit altında gösteren, ülkenin yabancılara peşkeş çekildiğini iddia eden kasıtlı yayınları milletin ciddiye almadığını aklına bile getiremiyor.

Keşke bu öfke köşe yazarlarıyla sınırlı kalsa da, politikacılara hiç bulaşmasa, ama bulaşıyor. Başarısızlıklarını ve beceriksizliklerini sorgulayacaklarına, halk iradesini sorguluyorlar. Biri şöyle diyor:  

 “Bu halka her şey lâyık. İhanete göz yumdu. Bu halkla yola çıkılmaz. Halkımız maalesef küçük paralara satıldı. Şehidine ihanet eden bir halkla karşı karşıyayız.”

Oylarına muhtaç olduğu milletini “kara cahil”, “satılmış”, “hain” ilân eden politikacının ve halkı küçümseyen köşe yazarının hükmü nedir?

“İktidarsızlık” değil midir? 

Bazılarının derdi varsın, devlette önce kadrolaşıp sonra ele geçirmek olsun!..

Bazılarının derdi varsın, banka kurtarmak olsun!..

Bendeniz, “banka” ile “cevşen” kelimelerinin birbirine taban tabana zıt çağrışımları sebebiyle yanyana yazarken bile ürperdiğim halde, bazıları banka merkezinin merdivenlerine dizilip, hatalarının bedelini ödeyen bir faiz müessesesine “cevşen” okuyup dursunlar!.. 

Bazılarının derdi varsın, “vur patlasın, çal oynasın” eğlenmek olsun!..

Bazılarının derdi varsın, “kişisel menfaat”ları olsun!..

Bazılarının yüreği varsın, kendi grupçuklarının zaferine kilitlensin: Onun dışında bir şey görmesinler, bilmesinler, duymasınlar!..

Grupçuklarında yer almayan insanları varsın iftiraya bulasınlar, aşağılasınlar, yok etmeye çalışsınlar!..

Bizim derdimiz başka olmalı, büyük olmalı, ağır olmalı, kapsamlı olmalı! En önemlisi de, “meşru”,  “mübarek”, “muallâ”, “müberrâ”, “mücellâ”, “mutahhar” olmalı ki, derdimizin büyüklüğü ve ağırlığı altında ne kadar ezilirsek o kadar büyümeli, ne kadar ölürsek o kadar dirilmeliyiz!

Kısacası ümmet derdi, millet derdiyle yanmalıyız! İslâm dünyasının hal-i pür melâline Yavuz Sultan Selim gibi içlenmeliyiz: 

“Milletimde ihtilâf u tefrika endişesi,

“Kûşe-i kabrimde hattâ bîkarar eyler beni…

“İttihadken savlet-i a’dâyı def’e çaremiz, 

“İttihad etmezse millet, dağ-dar eyler beni!”

•

Nef’î gibi, hicrana düşüp ağlamalıyız:

“Çektiğim derdi ne hem-hâne ne hem-râh bilir,

“Âşıkım, hâl-i dil-i zârımı Allâh bilir!”

Ümmetin/milletin derdi karşısında şahsi dertlerini düşünmekten utananNamık Kemal gibi, bağırmalıyız:

“Bâis-i şekva bize hüzn-i umumidir Kemal,

“Kendi derdi gönlümün, billâh gelmez yâdıma!” 

•

Ziya Paşa gibi pişman olmalıyız:

“Eyvah bu bâzîçede bizler yine yandık!.. 

“Zîra ki ziyan ortada bilmem ne kazandık?” 

Mehmed Âkif gibi, haremgâhımızda dolaşan (elleri geçtik) ayakları kıramamanın utancıyla inim inim inlemeliyiz:

“Dolaşsın, sonra, İslâm’ın harem-gâhında nâ-mahrem,

“Benim hakkım, sus ey bülbül, senin hakkın değil mâtem!”

•

Necip Fazıl gibi yalnızlaşarak çoğalmalı, yakınmadan güçlenmeli, yıkılmadan devam etmeliyiz:

“Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mı düştü bu yük?.. 

“Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük!”

•

Her ziyaretimde Necip Fazıl’ı (sadece o değil, tanıdığım tüm büyük insanları) çok öfkeli bulur, bu dinmeyen öfkenin sebebini merak ederdim. 

Bir gün dayanamadım, azarlanmayı, hırpalanmayı göze alarak sordum:“Neden bu kadar öfkelisiniz, Üstad?”

Dik dik baktı ve “Sen öfkeli değil misin?” dedi.

“Hayır” dedim, “öfkelenecek bir şey yok.”

“Var” dedi, “öfkelenecek, sinirlenecek çok şey var! Umursamazlar, meselesizler, nemelâzımcılar, “banane”ciler; inançlarını satanlar; şahsî menfaatlerini millî menfaatlerin üstünde tutanlar; zümre çıkarcıları; sorumsuzlar, bilgisizler, görgüsüzler; kör taassuba tıkanmışlar; bilmeyenler, bilmediklerini bile bilmeyenler… Bunlara öfkeliyim!”

Sigarasından derin bir nefes çektikten sonra ekledi: “Öfkeliyim, çünkü benim derdim var!”

Anladım ki, Allah, “dağına göre kar verir”miş; küçük insanların küçücük dertleri, büyük insanların büyük dertleri olurmuş.

Bizim derdimiz ev/arsa, araba almak, yeni eşyalara sahip olmak, daha çok para kazanmak iken, onlar cihanı ense köklerinde gezdiriyorlardı.

Ah Fuzuli! “Ne müşkil dert olursa bulunur âlemde dermanı/Ne müşkil dert imiş aşkın ki, derman eylemek olmaz” diyorsun da, ümmetin halinin ne olacağını söylemiyorsun!

Tabii dermanı yerinde aramak lâzım, yoksa ahırda kaybettiği yüzüğü aydınlık diye avluda arayan (yahut devlete “komplo” sonucu kaybolan itibarı banka merdivenlerinde), Nasreddin Hoca’nın ağır hüsranına çarpılırız!

Bugünlerde en büyük ihtiyacımız, her “tecelli” karşısında bocalayan ruhumuzu “teselli” edip diri tutacak şairlerin yanı sıra, Mevlâna veYunus’lardır!..

Bize, ruhumuza ruh, yüreğimize yürek üfleyecek gönül erleri lâzım!

Aksi takdirde, “Umut bağladığım grup çöktü, tutunduğum dal kırıldı, her şey bitti” noktasına tıkanır, dirilişi bir daha gerçekleştiremeyiz!

“Grubum çöktü ise hataları vardır”, “tutunduğum dal kırıldıysa mutlaka çürüktür” düşüncesi ekseninde, yeni arayışlara çıkmak lâzım.

Hatırlayalım: Moğol istilâsı sırasında Anadolu çözülmüş, siyaset ise tümüyle çökmüştü. Alpaslan’ın kurduğu, Melikşah’ın ve diğerlerinin yücelttiği Büyük Selçuklu Devleti’nin varlığına kilitlenen umutlar, devletle birlikte tökezlemişti. Gözü ve yüreği kara Moğol çudarları ile çapaçulları hiç bir kutsal ilke tanımıyor, ortalığı yakıp yıkıyorlardı. 

O tarihte Anadolu korkunç bir kâbus yaşıyordu. Bıkkınlık ve umutsuzluk yüreklerde dal-budak salmaya başlamıştı. Herkes başının çaresine bakıyor, insanlar, o zamana kadar üzerine titredikleri kutsal değerleri, hayatta kalabilmek için, gözden çıkarabiliyordu. 

Bu büyük bir çözülme idi. Bu çözülme toplumu git gide bireyselleştirip yalnızlaştırdı. Yalnızlaşma, toplumsal denetimi çökertti. Bu çöküşten de kimi ahlâksızlıklar ve yolsuzluklar fışkırdı. 

Mevlâna ve Yunus’un gelişi işte böyle bir döneme rastlar. Mevlânairşadıyla, Yunus nefesiyle topluma yeni bir ruh üflediler. Fani iklimlerden çözülmüş yürekleri ebediyet etrafında kenetlediler. İnsanlar yeniden umutlandı, tekrardan dirildi.

Osmanlı’yı doğuran hikmeti o dirilişin içinde aramak lâzım.

•

Kayı Aşireti’nin (Osmanlı Devleti’ni kuranlar) Anadolu’ya gelişinde aynı rolü bu kez Yesevi’nin müridleri üstlendi. “Alp Erenler” gerek yaşantıları, gerekse söylemleriyle insanlara umut aşıladılar. Ayrıca da aşirete ufuk açtılar. Öyle bir umut ve ufuk ki, sadece dörtyüz civarında silahlı yiğit çıkarabilen bu küçücük aşiret, kendini Peygamber müjdelisi sayıyor, müstakbel Bizans fatihi olma yolunda yürüyordu.

Gerçekten de Doğu’dan Anadolu’ya giren aşiretin Batı’ya, yani Bizansistikametine doğru yürümesi pek çok tarihçiyi şaşırtmıştır. Çünkü Bizans bölgenin “süper devlet”idir. Bu yüzden, küçücük bir aşiretin Bizanstaraflarına gitmesi ilk bakışta akıllıca bir strateji gibi gözükmüyor. Ancak sonuçları dikkate alındığında derin mânâlar kazanıyor. Çünkü bu yürüyüş“Feth-i Mübin”in başlangıcıdır.

Yani aslında Kayı Aşireti’nin Doğu’dan Batı’ya, Bizans taraflarına yürümesinde şaşılacak bir şey yoktur. Aşiret “ebedi misyonu”na yönelmiştir. Kayı Aşireti’nin ebedi misyonu “Feth-i Mübin”dir.

Peygamber-i Alişân Efendimizin “Konstantiniye bir gün mutlaka feth edilecektir” şeklindeki müjdesinin aşiret önderlerinin, özellikle de Osman Gazi’nin babası Ertuğrul Gazi’nin yüreğine üfürüldüğü kesindir. Yüreklere fetih muştusunu üfürenlerin başında da Şeyh Edebali gelir.

Bizans’ın üzerine yürümenin, Ahirzaman Peygamberi’nin yüreğine girmek anlamına geldiğini Kayı Aşireti gazilerine eminim onlar anlatmış, tüm aşiret bir “kutsal hedef” etrafında onların telkinleri sayesinde kenetlenmiştir. Kutsal hedef zamanla “Kızılelma”ya dönüşmüş, Kızılelma ise, her an yeni bir fetih müjdesi olarak, yüzyıllar boyu bir toplumun yüreğini tutuşturmuştur. 

•

Ve İmparatorluktan cumhuriyete geçiş dönemi...

Olaylar öylesine yakıcı, öylesine yıkıcı, ihanetler öylesine üst üste, reçeteler öylesine bir biri ardından, hezimetler öylesine arka arkaya gelmiştir ki, sonunda hem aydının, hem de milletin nevri dönmüştür. 

Kur’an’a dayanan sistemin çökmesi, bazı ard niyetli propagandaların da etkisiyle, haşa, dinin çöküşü gibi algılanmış, bu da müthiş bir şaşkınlık ve korku meydana getirmiştir. 

Milli Mücadele sonrasında yapılan devrimler yeni bir korku ve şaşkınlık kuşağıdır. Din ve tarikatlar üstüne üretilen spekülâsyonlar kimi yürekleri incitirken, kimilerini tümüyle çökertmiş, yürekler yeniden dirilmek için yine cesur bir sese, hakikatli bir nefese muhtaç hale gelmiştir.

O ses çok bekletmeden alemin ufkunda yankılanmıştır: “İ’cazı Kur’anı beyan edeceğim!..” Sesin sahibi Bediüzzaman’dır.

“Yürek Adam”lardan kiminin adı Bediüzzaman, kiminin Süleyman Hilmi Tunahan, Mehmed Zahid Kotku, Sami Efendi, Gönenli Mehmed Efendi...

Anadolulaşmış yüzlerce isim, dönem dönem, zindanlardan bile topluma“şevk” üfürdüler ve böylece Anadolu’nun yüreğini diri tuttular.

Amerikalı bir uygar/aygır, üç Müslümanı birden katlediyor, ama neObama’nın sesi çıkıyor, ne de “Türkiye’de devlet baskısı var” türünden makaleler yayınlayan anlı-şanlı Amerikan medyasının...

Hangi şartlar altında olursa olsun, yanlış bir Müslümanın (zira İslâm’ın özü sevgi, şefkat ve merhamettir) şiddete bulaşmasını “İslâmcı terör” sayan Batı, Müslümana yönelik her türlü şiddete “nazar-ı müsamaha” ile bakıyor...

Bu haçlı seferlerinden beri böyledir ve değişmiyor!

“Sevgi” ve “aşk”ın böyle bir yapıdan doğduğunu, böyle bir yapının aşkı ve sevgiyi kutsadığını, bu yüzden yılda bir günü “Sevgililer Günü” ilân ettiğini düşünmek bile abestir!

“Sevgi” ve “aşk”, İslâm’ın masum, mazlum, saf, temiz çocuklarıdır! Batı cinselliği, İslâm aşkı temsil eder...

Ancak Batı “aşk”a da el atmış, “sömürü” mantığı ve “kapitalist” düzeniyle onu da kirletmiştir.

Çünkü aşka “cinsellik”, sevgiye “ticaret” bulaştırmıştır.

Batılı bir hayat yaşayan çevreleri ekrana taşıyan magazin programlarına bakarsanız, ne demek istediğimi daha rahat anlarsınız.

Sözün burasında Yunus’un “aşk” ve “sevgi” algısını hatırlamak lâzım...

“Ben gelmedim dâva için/ Benim işim sevgi işi;

“Aşkın evi gönüllerdir/ Gönüller yapmaya geldim.”

Yunus’un “sevgi” ve “aşk” üzerine deyişleri ne kadar masum, ne kadar temiz, ne kadar saftır. Bir buna bakın, bir de şimdiki “sevgi” ve “aşk”söylemlerine; aralarında dağlar kadar fark var.

Yunus’un “gönüller yapma” ifadesi ile özetlediği âlemin temelinde“şefkat”, “merhamet” ve “müsamaha” gibi saf anlamlar var. Batı düşüncesinde “gönüller yapmak” şöyle dursun, hedefe (paraya) ulaşmak için kaç gönül kırdığınız, kaç yürek üstünde yürüdüğünüz, hatta kaç kişiyi katlettiğiniz bile önemsizdir...

Hedefe ulaşmak için her şey mubah!

Zaten “şefkat”, “merhamet”, “müsamaha” eksenliolarak “gönüller yapma”düşüncesinden soyutlanmış “aşk”tan geriye sadece cinsellik kalır!

“Sevgi Günü” yerine, “Sevgililer Günü” denmesinin sebebi bu olsa gerektir. 14 Şubat gününe “Sevgi Günü” diyemezlerdi; zira “sevgi”, para kazandıran bir kavram değildir!

“Sevgililer Günü” deyip hediyeleşmeyi dayattılar. Hediye=Para: Batı’da her yol paraya çıkar!

Sahi, hangi sevgi, hangi aşk?..

Afrikalı Müslüman kölelerin kemikleri üstüne para imparatorlukları kuranların aşktan, sevgiden nasibi olabilir mi?..

İki dünya savaşı çıkarıp, milyonlarca insanın katledilmesine sebebiyet verenler “sevgi”den söz edebilir mi?..

İkinci Dünya Savaşı sonlarında Dresden’de 35 bin Alman’ı çocuk, kadın, yaşlı demeden bombalara lokma yapanlar “aşk”tan bahsedebilir mi?.. 

“Bunlar dünde kaldı” dilenler buyursun: Türkleri cayır cayır yakan, çatır çatır öldüren Alman dazlaklara baksın!.. 

Gözünü kırpmadan üç Müslümanı katleden Amerikan vatandaşına baksın!..

Duyarsız kalan ABD yönetimine ve medyasına baksın!..

Suriye’de, Irak’ta, Filistin’de, Mısır’da yaşanan katliamları sessizliğiyle onaylayanlara baksın!..

Hangi sevgi, hangi aşk gerçekten?..

Japonya’nın Hiroşima ve Nagazaki kentlerini iki atom bombasıyla tarihten silen “nefretin çocukları”, sevgiyi dahi kapitalist ahlâkın tüketim aracı olarak kullanıyorlar. Böylece aşkın ve sevginin her çeşidini kalbinden vuruyorlar!

Kısacası, “sevgi” ile “Batı”yı yan yana getirmek imkânsızdır. Peki, o zaman nedir bu “Sevgililer Günü?” 

Tüketimi kamçılamak suretiyle, Batı kapitalizmine “yeni tüketici”ler kazandırmak için oynanan bir oyundur!

Tıpkı “Anneler Günü”, “Babalar günü” gibi, “Sevgililer Günü” de sevgiyi kutsamaktan ziyade, istismarına hizmet ediyor.

Bu oyuna gelmeyi reddediyorum! 

Atatürk’ün “taraf” olduğu hiçbir konu bu ülkede doğru düzgün hiç tartışılmadı...

Sadece kavga edildi...

“Taraf” olanlarla “karşı” olanlar birbirlerini yere sermek için çabalayıp durdular.

Zaten tartışılamazdı da: Çünkü “Koruma Kanunu” vardı ve “muhalif”lerin tepesinde “Demokles’in kılıcı” gibi sallanıyordu!

Düştü düşecek, vurdu vuracak!

Böyle bir ortamda sağlıklı ve özgür tartışma yapmak mümkün değil. Sonunda herkes kendi çalar, kendi oynar, ama fikir hayatına ve tarihe hiçbir katkı olmaz.

Kemalistler, “Oldu da bitti maşallah, nazar değmez inşallah!”, muhalifler,“Geldi geçti” havasından çıkıp aşağıdaki tek soruya cevap aramalı...

Soru şudur: Devrimler zaruretlerden mi doğdu?..

Saltanatın ve hilafetin kaldırılması; 

Medeni Kanun’un kabul edilmesi (ki, Osmanlı gayrimedeni kanunla mı altıyüz sene yönetilmişti?

Tarikatların kaldırılması, türbe, tekke zaviye ve medreselerin kapatılması;

Laikliğin kabul edilmesi;

Şapka ve kıyafet kanunu;

Takvim, saat ve ölçüleri değiştirme;

Harf İnkılâbı, Dil İnkılâbı, Tarih İnkılâbı...

Bu dosyaları, “taraf” ve “taraftarlığın”; “sevgi” ve “nefret”in dışında,“gereklilik”, “geçerlilik” ve “zaruret” çerçevesinde, yeniden açmamız lâzım.

“Dönemin şartları”nı dikkate almakla birlikte, fikrimizi şartlara hapsetmeden bunu yapabilmeliyiz.

Zira şartları sebepler hazırlar. Bazı hallerde “şart”lara sığınmak, tarihe karşı sorumluluktan kurtulmanın tek yoludur. Bu yüzden gerekip gerekmediğine bakmak icap eder.

En aykırı sorudan başlayalım: “Saltanat ve hilâfeti kaldırma zarureti var mıydı?” 

Hemen “saltanatçı” (ki, olsam ne lâzım gelir? Demokrasi “saltanatçı” olma hakkı da tanıyan rejimin adıdır) damgası vurmadan düşünün ki, yıllar boyu insanları damgalayarak susturdunuz, ama bir işe yaramadı: Zaten bu saatten sonra kimseyi susturamazsınız...

Düşünün ki, Avrupa’nın pek çok devleti ile İskandinav ülkeleri ve Japonya“monarşi” ile gül gibi yönetiliyor. 

Ve düşünün ki, 23 Nisan 1920’de Ankara’da açılan Meclis, “Cumhuriyet Meclisi” değil, “Osmanlı Meclis-i Meb’usanı”dır ve meşrutiyet döneminde seçilmiş milletvekillerinin Ankara’ya gelmesiyle oluşmuştur!

İkincisi: 29 Ekim 1923’de ilân edilen Cumhuriyet ise “isimden ve resimden ibaret” bir cumhuriyettir. O kadar ki, çok parti ile yönetilen Osmanlı’nın cumhuriyete geçişi tek parti ile olmuş ve tek partililik 1946 yılına kadar sürmüştür.

Dünya şartları zorlamasaydı, kim bilir daha ne kadar sürecekti?

Kaldı ki, Milli Mücadele döneminin önder isimlerinden bazıları“Cumhuriyet gibi bir zaruret olmadığını” söylerken, Karabekir Paşa gibi diğer bazı isimler, “Saltanat kaldırılmalı, hilâfete ise dokunulmamalıydı”fikrindedirler.

Gerekçelere tek tek bakmak şart: Çünkü biliyorsunuz devrimler, “Ben yaptım oldu!” anlayışı içinde gerçekleştirildi.

“Ben yaptım oldu” anlayışının egemen olduğu devletin yönetim tarzına“demokrasi” denemeyeceğine göre, adını net koymamız lâzım:Diktatörlük! 

Yarın devam edelim inşallah...

“1946’dan sonra Türkiye’de demokrasi olmadı” diyen CHP Genel Başkanı Sayın Kılıçdaroğlu’nun 1946’ya kadar kesintisiz süren “tek parti Şefokrasisi”ni “demokrasi” sanması, ya “demokrasi” algısındaki bir arızaya işarettir ya da partisinin geçmişini temize çıkarma çabasından kaynaklanan büyük bir telaşa...

CHP, 14 Mayıs 1950’de yapılan cumhuriyetin tek özgür seçimi sonucunda iktidarı Demokrat Parti’ye devredinceye kadar, o koltukta “cebren ve hile ile” oturmuştur.

Çünkü ortada gerçek bir seçim değil, sadece “göstermelik seçim” vardır…

Hele 1946 seçimlerinde uygulanan seçim yöntemi sebebiyle iktidar da, Cumhurbaşkanı da tartışmalı hale gelmiş, rahmetli Başbakan Adnan Menderes, bu hakikatı bizzat İsmet Paşa’nın yüzüne haykırmıştır.

Bir kere 950 öncesi yönetimde “Millet” yoktur. “Seçilmeye mahkûm” bir partinin zaten milletle iş tutması sözkonusu değildir. Millete ihtiyaç duyduğunda ise millet onları çoktan defterden silmiş bulunuyordu.

Şu soruya dürüst cevap istiyorum: Bugün her biri anayasa koruması altında bulunan “Atatürk devrimleri” millete sorularak mı yapıldı?..

Sorulsaydı, millet onaylar mıydı?..

Daha derin bir soru: Cumhuriyet ilân edildikten hemen sonra çok parti ile seçime girilseydi, Atatürk ve ekibi iktidarda kalabilir miydi?

Bu soruya “evet” cevabını veriyorsanız, 17 Kasım 1924’te Kâzım Karabekir’le arkadaşlarının (Rauf Orbay, Ali Fuat Cebesoy, Refet Bele, Adnan Adıvar) öncülüğünde kurulan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’na halk neden akın etti? Halkın bu yönelişinden korkup altı ay sonra kapatmadınız mı? (3 Haziran 1925).

O kapatıldıktan uzunca bir süre sonra Atatürk’ün en yakın arkadaşı Fethi Okyar’a kurdurduğu (12 Ağustos 1930) Serbest Cumhuriyet Fırkası’na yine halk hücum edince, “Fethi Bey hükümeti istiyor” gibi bir gerekçe ile defterini dürmediniz mi? (18 Aralık 1930).

Halka güvenmemek, hatta halktan korkmak başka nasıl olur? 

Son soru: Devrimleri millete sorarak mı yaptınız?..

Bırakınız devrimleri millete sormayı, çoğunlukla Meclis’e bile sorulmadı. Saltanatın kaldırılmasına itirazlar gelince, Mustafa Kemal’in kürsüye fırladığını ve “Mesele zaten emrivaki olmuş bir hakikati ifadeden ibarettir. Bu mutlaka olacaktır. Burada toplananlar, Meclis ve herkes meseleyi tabii görürse, fikrimce uygun olur. Aksi takdirde yine hakikat usulü dairesinde ifade olunacaktır, fakat ihtimal, bazı kafalar kesilecektir” diyerek elini boğazına götürüp “kesme” işareti yaptığını, kelle vermeyi göze alamayan muhaliflerin bunun üzerine muhalefetten vazgeçtiklerini biliyoruz.

“Meclis’te oy birliğiyle kabul edilip kanunlaştı” dediğimiz pek çok uygulamada “oy birliği”, bazılarında “oy çokluğu” olmadığını da bilmekte fayda var: O kadar ki, cumhuryetin ilân edildiği oylamada bile “oy çokluğu” yoktur.

334 milletvekilinin yalnızca 158’i cumhuriyet ilânı ve cumhurbaşkanı seçimi oylamasına katılmış, 176 milletvekili (yüzde 52.07) ise oturuma katılmamıştır. Tartışmadığımız için bilmiyoruz, belki de katılmamaları sağlanmıştır. 

Anayasa gereği olarak cumhurbaşkanı seçimi her dört yılda bir tekrarlandı… Atatürk bu seçimlere daima tek aday olarak girdi, çıktı… 

1927’de 335 üyeden 288’inin, 1931’de 351 üyeden 289’unun, 1935’de de 444 üyeden 386’sının oyunu alabildi. Yani hiçbir zaman “ittifak” sağlanamadı. Ne var ki, ders kitaplarında ve resmi tarihte bu yalan tekrarlandı durdu.

Sayın Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanlığını geçersiz kılmak için Sabih Kanadoğlu tarafından ortaya atılıp CHP’nin müracaatı üzerine Anayasa Mahkemesi’nin kabul ettiği “367 toplantı yeter sayısı” o gün de geçerli olsaydı, cumhuriyet ilân edilemeyecek, dolayısıyla Atatürk de Cumhurbaşkanı olamayacaktı.

Kızmadan, bağırmadan, öfkeye teslim olmadan, birbirimize küsmeden, her şeyi tartışmamız lâzım!

Var mısınız?

 Bir meslektaşım şöyle bir soru attı ortaya: “De ki, Atatürk diktatör olmaya mecburdu, peki biz o diktatörlüğü hâlâ kutsamaya ve en iyi yönetim biçimi olarak çocuklara ezberletmeye mecbur muyuz?”

Sahi, mecbur muyuz?..

Değilmişiz gibi gözükse de, evet, mecburuz galiba! Bizi buna “mecbur”,hatta “mahküm” eden de Türkiye Cumhuriyeti Devleti…

Varlığına baş koyduğumuz devlet!

Soruyu şu şekilde sorsak: “Devlet, çocukların beynine yalan-yanlış bilgiler ekmek mecburiyetinde mi?”

 Yürürlükteki kanunlara göre sorunun cevabı “evet”tir!

Evet, Bandırma Vapuru’nun “çürük” olduğuna inanacaksınız!..

Atatürk’ün Samsun’a kend insiyatifi ile gittiğine, kendi kendisini görevlendirdiğine (bizim ders kitaplarında böyle yazardı, şimdikilerde sanırım geçiştiriliyor) inanacaksınız!..

Atatürk’ün “en büyük kahraman” (yani gerçekten “Ata-Türk) olduğuna, hiçbir hata yapmadığına, her kararında isabet ettiğine, İsmet İnönü ile el ele vatanı kurtardığına, astıklarının ve sürdüklerinin “vatan haini”,sevdiklerinin “vatansever” olduğuna inanacaksınız!..

Padişahların doğru hiçbir şey yapmadıklarına, sadece “Sarayın dört duvarı arasında mirasyediler” (cumhuriyetin onuncu yılı münasebetiyle devletin yayınladığı “Nasıldı, Nasıl Oldu?” isimli kitaptan) gibi yaşadıklarına inanacaksınız!..

“Diktatörlük” gibi gözükse de, Atatürk ve İnönü dönemlerinde Türkiye’de“demokrasi” olduğuna (ki, CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu’nun bile böyle bir iddiası oldu), Demokrat Parti’nin işbaşına gelmesiyle işlerin karıştığına inanacaksınız!..

Hiçbir belirtisi olma bile, Atatürk ve İnönü dönemlerinin “kalkınma dönemi” olduğuna, Demokrat Parti ile birlikte ülkenin gerilemeye başladığına inanacaksınız!..

Atatürk’ü ve dönemini tartışmamanın “memleket hayrı”na olduğuna inanacaksınız!..

Tek kurtuluş yolunun “Atatürk yolu” olduğuna, ülkeyi “Atatürk ilkeleri”nin“Çağdaş uygarlık düzeyinin üzerine” çıkardığına inanacaksınız!..

Elinize ne kadar belge geçerse geçsin, CHP iktidarı döneminde camilerin ahır yapılmadığına, satılmadığına, kiralanmadığına, ezanın Türkçeleştirilmesinin faydalı olduğuna, “Alfabe Devrimi”nin okuma-yazmayı kolaylaştırdığına, “Şapka”, “Takvim”, “saat”, “ölçü-tartı Devrimleri”nin ülkeyi çağdaş ülkeler arasına taşıdığına inanacaksınız!..

Fırsatınız olursa, Allah’a ve peygamberlerine de inanabilirsiniz!

Ne günlere kaldık: Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı “dini kutsalları”eleştirebiliyor, ama “Cumhuriyet kutsalları”nı eleştiremiyor!

Bunu söyledim ya, bir yerlerden şu mealde cevaplar gelir: “Hakaret yasaktır, eleştirmek değil”…

Kâğıt üzerinde öyle de, hakkatte farklı: Her eleştiri “hakaret” kapsamında değerlendiriliyor.

“Atatürk’ün aziz hatırası” diye başlıyor savcılar, herşeyini beğenmek zorunda olduğunuz noktasına kadar getiriyorlar.

Atatürk’ü sevmek zorunda olduğumuza dair bir kanun yok (buna da şükür mü diyelim?), ama uygulamalar o kapıya çıkıyor…

Zaten bunun için bir televizyon programcısı, programına “konuk” ettiği başörtülü kızı sıkıştırıyor: “Atatürk’ü seviyor musun?”

Bu mudur yani?..

İlkokula başladığım günlerde, buna benzer bir soruyu, Başöğretmen Hikmet Bey sormuştu: “En çok kimi seviyorsun?”

Aileden gelen bir refleksle, “Allah’ı” deyince, Başöğretmenimin yüzü düşmüş, kaşları çatılmış, “Seninle işimiz var” demişti.

“Koca başöğretmenin benim gibi küçücük bir çocukla ne işi olabilir” diye içlenip sahile inmiş, koca taşların arkasına saklanarak ağlamıştım.

Envai çeşit saçma sapanlıklarla hem bizi, hem anamızı ağlattınız be Kemalistler!.. 

Canımıza tak etti artık!

Yahya Kemal’in 1927’de Varşova’da yazdığı “Kar Musikileri” başlıklı şiir, yalnızca bir “kar şiiri” değil, aynı zamanda İstanbul’a ve İstanbul’la bütünleşerek yüreğine işlenen tüm vatanına duyduğu hasretin de sesidir...

•

Bin yıldan uzun bir gecenin bestesidir bu,

Bin yıl sürecek zannedilen, kar sesidir bu...

•

Bir kuytu manastırda duâlar gibi gamlı;

Yüzlerce ağızdan koro hâlinde, devamlı...

•

Bir erganun âhengi yayılmakta derinden,

Duydumsa da zevk almadım Slav kederinden...

•

Zihnim bu şehirden, bu devirden çok uzakta,

Tanbûri Cemil Bey çalıyor, eski bir plâkta...

•

Birdenbire mes’ûdum, işitmek hevesiyle,

Gönlüm dolu İstanbul’un en özlü sesiyle...

•

Sandım ki uzaklaştı yağan kar ve karanlık,

Uykumda bütün bir gece Körfez’deyim artık.

•

Eskiden yağmura “rahmet”, kara “hasret” gözüyle bakardık. Batılılaşmayla birlikte girdiğimiz “şükürsüzlük dönemi”nde,yağmuru “sel”, karı “felaket”olarak görmeye alıştık...

Zevk almak şöyle dursun, yapılan yayınların ve telkinlerin etkisiyle, hattâ nefret etmeye bile başladık!

Artık “kar şiiri” yazan kalmadı pek; 

“Bak yine kar yağıyor İstanbul’a,

“Soğuktan yanakların solmuş,

“Kardan adama dönmüşsün...

“Burnunda havuç,

“Gözünde kömür olsam diyorum...

“Seni çok seviyorum...” mısraları gibi, bölük pörçük mısralara aşk katıp, karı aşkla bütünleyemiyoruz.

Galiba ilhamımız kurudu: Salt siyaset konuşarak, kavgalar üreterek çoraklaştık... 

Mevsim değişiklikleri bile duygularımızı coşturamıyorsa, onları güncel kavgalarda öldürdüğümüzdendir.

Oysa Yahya Kemal, mevsimle insanı, insanla duyguyu ne güzel bütünlemişti:

“Fânî ömür biter, bir uzun sonbahâr olur,

“Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, târümâr olur...

“Mevsim boyunca kendini hissettirir vedâ;

“Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ!

“Yazdan kalan ne varsa olurken haşir-neşir;

“Günler hazinleşir, geceler uhrevîleşir...

“Teşrinlerin bu hüznü geçer tâ iliklere,

“Anlar ki yolcu, yol görünür serviliklere.”

Ya da Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Kar ve Ben” şiirindeki renk-âhenk bütünlüğünde hissettiğimiz hüzünlü ürperişler:

“Esiyor tane tane yine beyaz bir rüzgâr,

“Söyleyin hangi kuşun kanatları yolundu;

“Yine hangi ağaçtan döküldü bu yapraklar?..

“Yağan beyaz bir sükût, bir mahşerdir sanki kar!

•

“Bir hicret sevdasıdır ruhumu sardı yine,

“Ruhum gibi pervasız, yoldaşlar da bulundu...

“Ruhum karıştı gitti, bu kar tanelerine;

“Şimdi yağan kar değil, ruhumdur kar yerine!” 

Hem “Tarihten önce vardık, tarihten sonra varız” (Behçet Kemal Çağlar ve Faruk Nafız Çamlıbel’in ortaklaşarak yazdıkları meşhur “Onuncu Yıl Marşı”nın bir mısrası) diye şiirler yazıp ders kitaplarına geçireceksiniz, milli bayramlarda ilkokul çocuklarına bunları bas bas okutacaksınız; hem de “Atatürk olmasaydı biz olmayacaktık” deyip varlığınızı “tek”e mahkûm ederek, tüm millete “iftira” atacaksınız!..

Bir milletin varlığını tek kişiye endekslemek, sağlıklı bir aklın ürünü olabilir mi?..

Olsa olsa, saçma sapanlığın sınırsız hezeyanı olabilir!

Aynı zamanda da yağcılığın en damıtılmış şeklidir!

Hiçbir millet, bir önderini övmek için, kendisini böyle yerle bir etmez!

Düşünün ki, biz altı bin seneden beri varız, Atatürk son doksan yıldan beri var! Bu millete, sadece doksan sene önce “Atatürk’le birlikte gökten zembille inmiş” muamelesi yapmak, en büyük hakarettir! İlkokuldan beri bu hakarete maruz kala kala geliyoruz.

Başöğretmenim, “O olmasaydı, hepimiz İngiltere’nin kölesi olacaktık!”demeye bayılırdı. Hattâ sözün burasında coşar, sonradan Aka Gündüz’e ait olduğunu öğrendiğim karalamayı, bağıra bağıra okumaya başlardı:

“Yerde o, gökte o/ Denizde o, her yerde o!.. 

“Varsın, teksin, yaradansın!../ Sana bağlanmayanlar utansın!” 

Başöğretmenimin doğru söyleyip söylemediğini test etmek için, teneffüse çıkar çıkmaz, yere bakardım: Yoktu...

Göğe bakardım: Yoktu...

Sahile (ilkokulum denize çok yakındı) koşup denize bakardım: Yoktu...

1950’de Demokrat Parti’nin iktidara gelmesiyle inşaatı yarım kalmış halkevine bakardım: Orada da yoktu...

Şairin ve Başöğretmenimin her yerde gördüğünü, ben hiçbir yerde göremezdim! 

Hüzünlü hüzünlü döner, ders kitaplarıma bakardım o zaman: Atatürk doluydu.

19 Mayıs 1919’da “Çürük Bandırma Vapuru” ile Samsun’a çıkmış, oradan Amasya’ya, sonra Erzurum’a gitmiş, Misak-ı Milli sınırları Sivas’ta çizilmiş, vatanı kurtarıp, Cumhuriyeti ilân etmişti.

Onu hepimiz çok sevecektik! Çünkü ders kitaplarım ve Başöğretmenim öyle istiyordu. Peki, ama sevgimizi nasıl gösterecektik?

Kolaydı: Padişahlara veryansın edip tüm tarihi karalayacaktık! Sonra her yere bol miktarda heykellerini dikecektik (özellikle darbe dönemlerinde)...

Dağlara, taşlara vecizelerini yazacaktık! 

Kendisini de ilkelerini de kanunlarla koruyacaktık...

“O” bu işten acaba memnun olacak mıydı?..

Bunu kimse bilemezdi elbet, öyle olduğunu var sayıyorduk.

Her milli bayramda biraz daha yüceltiyor, biraz daha abartılı övgüler düzüyor, birbirinden kopya kitaplar yazıyorduk.

Ne de olsa fikre, düşünceye karşı boykotumuz vardı, derinleşme konusunda çok tembeldik, araştırma angarya sayılıyordu...

Geriye kala kala beş şey kalıyordu:

Atatürk’ü alabildiğine övmek ve yüceltmek...

Kanunla korumak...

Bütün bulvarlara, meydanlara, havaalanlarına heykellerini dikmek, sözlerini yazmak...

Her 19 Mayıs’ta temsili Bandırma Vapuru’ndan heykelini rıhtıma çıkarıp heykele selam durmak...

Bulutlardan dağlara yansıyan gölgeyi Atatürk niyetine selâmlamak...

Birkaç madde daha eklenebilir, ama hepsi aynı kapıya çıkar. Çünkü bu türden yaklaşımların hayata hiçbir katkısı olmuyor. Aslında Atatürk’ü anlamaya da yaramıyor. Tümü kişisel tatmine giriyor.

İşi o kadar abarttılar, o raddeye vardırdılar ki, mevcutlar yetmedi, 22 metrelik dev bir heykelini Artvin’e diktiler...

Derken bu da kâfi gelmedi, 3 yıl çalışarak, 42 metrelik rölyefini (Türkiye’nin en büyük, dünyanın ise 10’uncu büyük rölyefi imiş) Buca’nın (İzmir) kayalarına yerleştirdiler. Sanki heykeli ne kadar büyük olursa, Atatürk o kadar büyüyecek!

Alın size bir soru: Tarih boyunca acaba heykellere toplam kaç lira harcandı?

Yerimiz bitti, cevap çar-nâçar yarına kalıyor.

“O olmasaydı” derdi Başöğretmenim, “hepimiz İngiltere’nin kölesi olacaktık!”

“O olmasaydı, İngilizler ezanı kaldıracak, Kur’an eğitimini yasaklayacaktı!”

“O olmasaydı, camiler kiliseye çevrilecekti.”

“O olmasaydı, zulüm altında inim inim inleyecektik!”

Soramazdık: Ey Başöğretmenim, 1950’ye kadar millet zulüm altında inlemedi mi?..

Ezan-ı Muhammedî ve din eğitimi 1950’ye kadar yasaklanmadı mı?..

Camilere sıralar konması, oturularak “tapınılması”, musiki aleti çalınması teklifi “Dinde Reform Layihası” adı altında teklif edilmedi mi?..

Başöğretmenim bu tür sorular sorulmasından hiç ama hiç hazzetmezdi.

Ne tesadüf: Kemalistler de bu tür sorulardan hiç hoşlanmıyorlar!

•

Dünkü soruya gelelim: Tarih boyunca acaba heykellere toplam kaç lira harcandı?

Kendi sağlığında diktirdiği heykelleriyle ölümünden sonra (özellikle darbeden darbeye) devletin, belediyelerin ve özel kurumların diktirdiği heykellerine toplam kaç lira harcandığı konusunda bir araştırma yapılırsa, sanırım çok ilginç rakamlara ulaşılabilir.

Sıhhat derecesini bilmiyorum, ama bir internet sitesinde, her 800 kişiye bir Atatürk heykeli düştüğünü okudum.

PEPUG.com’un haberine göre ise (21 Eylül 2014 Pazar) Türkiye, dünya sıralamasında büst sahibi ülkeler arasında birinci sırada yer alıyor. 

“Türkiye’de 67 bin okul, 1.220 hastane, 6.500 sağlık ocağı, 100 cemevi olduğu düşünüldüğünde, sadece küçük büst sayısı oldukça fazla. Bunlara meydanlardaki, özel kurumlardaki büst ve heykeller dâhil değil elbette. Her bir büstün maliyetinin 5000 TL. olduğu gerçeği ise ülke ekonomisinin neden bu halde olduğunu açıklıyor. Araştırmacıların ve anket şirketlerinin verilerinin sonucu ise korkunç…”

Site, heykel ve büstlere harcanan miktarla neler yapılabileceğini de hesaplamış.

5 havaalanı;

2.000 km. asfalt yol;

3 adet yolcu uçağı;

450 tam teşekküllü hastane;

200 fabrika;

20 üniversite;

500 okul yapılabilirmiş! 

•

Bir haber de 12.09.2009 tarihli Vatan gazetesinden: “İzmir Buca’da 42 metrelik boyuyla Türkiye’nin en büyük dünyanın ise  10’uncu büyük rölyef projesi 3 yılda tamamlandı”…

 “… açılışı ertelenen Atatürk maskı dün CHP İzmir Milletvekili Ahmet Ersin ve Büyükşehir Belediye Başkanı Aziz Kocaoğlu’nun da katıldığı törenle açıldı. 4. 2 milyon TL’lik fiyatıyla bazı tartışmalar yaratan, eski Başkan Cemil Şeboy ve proje ekibinin yargılanmasına yol açan maskın açılışı, 10’uncu Yıl Marşı eşliğinde yapıldı. Açılışta konuşan CHP’li yeni Başkan, ‘Ben olsam yaptırmazdım, 4 milyon TL’yi okul, yurt yapımına harcardım” dedi (“Vay irticacı vaaay!..” diyelim mi? Ama diyemeyiz: Çünkü CHP’li)… 

“Tören öncesi ve sırasında lazer gösterileri geceye renk katarken 8 dakika boyunca havai fişek gösterisi yapıldı. Mask, 42 metrelik boyuyla Brezilya Rio de Janeiro’da bulunan 38 metre yüksekliğindeki Hz. İsa heykelinden de yüksek… 

“Buca Çaldıran Mahallesi’nde çevre yolu güzergâhına bakan kayalıklarda 3 yıl önce yapım çalışmalarına başlanan mask için önce bölgede zemin etüdü ile statik çelik projeleri yapıldı. İnşaatında 450 tondan fazla çelik taşıyıcı kullanılan mask, 3 kat püskürtme beton atılarak tamamlandı. Heykeltraş Harun Atalayman’ın yaptığı mask çalışmalarında, başta Dokuz Eylül Üniversitesi olmak üzere 25 farklı üniversitelerden danışmanlık hizmeti alındı.”

Kaça mal olursa olsun, onu seyretmek Başöğretmenimin çok hoşuna giderdi herhalde. .

“Gazi” olmak, savaşta yaralanmak anlamına geliyorsa, Atatürk hiçbir savaşta hiçbir yerinden yaralanmadı… 

Gerçi Çanakkale savaşları sırasında göğsüne gelen bir kurşunun saatini parçaladığını kendisi anlatıyor, ama bu olayın belgesine rastlanmamıştır. Bu durumda herkes kendince yorumlamakta özgürdür. Tarihçi de “yok”farz etmekte mazurdur!

Kendisi, son derece dramatik bir biçimde bu olayı şöyle anlatıyor:

“10 ağustos 1915. Conkbayırı’nı almak ve bütün boğaza hâkim olmak için ingilizler 20.000 kişilik bir kuvvetle günlerce kazdıkları siperlere yerleşmişler, hücum anını bekliyorlardı. Gecenin karanlığı tamamen kalkmış, tan ağarmak üzereydi. 8. Tümen komutanı ve diğer subaylarını çağırdım. ‘Mutlaka düşmanı mağlup edeceğinize inanıyorum, ancak siz acele etmeyin, evvela ben ileri gideyim, size ben kırbacımla işaret verdiğim zaman hep birlikte atılırsınız.’ 

“Bu durumdan askerlerini de haberdar etmelerini istedim. Hücum baskın tarzında olacaktı. Sakin adımlarla ve süzülerek düşmana 20-30 m. yaklaştım. Binlerce askerin bulunduğu Conkbayırı’nda çıt çıkmıyordu. Dudaklar sessizce bu sıcak gecede dua ediyordu. Kontrol ettim. Kırbacımı başımın üstünde kaldırıp çevirdim ve birden aşağı indirdim. Saat 04.30’da kıyametler kopmuştu. İngilizler neye uğradıklarını şaşırmıştı. ‘Allah allah’ sesleri bütün cephelerde, karanlıkta gökleri yırtıyordu… 

“Her taraf duman içinde ve heyecan her yere hâkim olmuştu. Düşmanın topçu ateşi gülleleri büyük çukurlar açıyor, her tarafa şarapnel ve kurşun yağıyordu. Büyük bir şarapnel parçası tam kalbimin üzerine çarptı, sarsıldım, elimi göğsüme götürdüm, kan akmıyordu. Olayı Yarbay Servet beyden başka kimse görmemişti. Ona parmağımla susmasını emrettim. Çünkü vurulduğumun duyulması bütün cepelerde panik yaratabilirdi. 

“Kalbimin üzerinde cebimde bulunan saat paramparça olmuştu. O gün akşama kadar birliklerin başında daha hırslı olarak çarpıştım. Yalnız bu şarapnel vücudumda, kalbimin üzerinde aylarca gitmeyen derin bir kan lekesi bırakmıştı. Aynı gün gece, yani 10 ağustos günü, beni mutlak ölümden kurtaran ve parçalanan saatimi ordu komutanı Liman von Sanders Paşa’ya hatıra olarak verdim. Çok şaşırmış, heyecanlanmıştı. Kendileri de altın cep saatini bana hediye ettiler. Bu hücumlarda ingilizler binlerce ölü bırakarak tamamen geri çekildi ve Çanakkale’nin geçilemeyeceğini iyice anlamış oldular.”

Son cümle şöyle okunmaya da pekalâ müsait bir cümledir: “Sayemde düşman Çanakkale’yi geçemedi!” Kemalistler de zaten böyle okuyor...

Çanakkale savaşlarındaki rolüne daha sonra temas edeceğimizden dolayı, şimdilik teğet geçip o saate gelelim…

Atatürk, Liman von Sanders’in hediyesi olan saati saklamış (şimdi Anıtkabir Müzesi’nde sergileniyor), Liman von Sanders neden saklamamış acaba?.. Hâlbuki askerler savaş hatıralarına meraklı olurlar, en küçük bir objeyi bile kaybetmezler…

Neyse: Ortada “delil” olmadığına göre, bu sadece bir “iddia”dır. Tarih iddialar üzerinden değil, belgeler üzerinden yazılır.

 Başka bir rivayet de şöyle: Mustafa Kemal, 12 ağustos 1921’de Polatlı’daki cephe karargâhına giderek ordunun başına geçti. Cephede teftiş yaparken, attan düşerek birkaç kaburga kemiği kırıldı.”

“Atatürk Araştırma Merkezi” şu bilgiyi veriyor: “Mustafa Kemal Paşa, başkumandanlığa geçmesinin hemen ardından yayınladığı tekalif-i milliye emirleri ile halkı ordunun donatılması için seferberliğe çağırdı. 12 ağustos’ta Polatlı’da teftiş yaparken, attan düştü ve kaburga kemiği kırıldı.”

Bu bilgiyi, ölümüne kadar Atatürk’e doktorluk yapan Mim Kemal Öke de doğruluyor: 

“Mustafa Kemal Paşa’nın Sakarya Savaşı’ndan önce cepheyi teftiş ederken, hayvanının ürkmesiyle kaburga kemikleri kırılmıştı. Murat Bey arkadaşımla birlikte onu Çankaya’nın mütevazı bir odasında muayene ettik. Röntgeni alınmak üzere Cebeci Askeri Hastanesi’ne birlikte gittik.”

Bu ilginç hikâyenin devamı bir sonraki yazıya kaldı.

Konumuza devam ediyoruz…

Atatürk’ün “Can Yoldaşım” dediği, Ali Çavuş ise kaza yerini “Polatlı” olarak veriyor: “Düşman Polatlı’ya kadar gelmişti. Atatürk, Fevzi Paşa, İsmet Paşa karargâhlarıyla, Malı köyü karşısında bulunan Türkoğlu Ali Ağa’nın çiftliğinde bulunuyorlardı. Atına süratle atladı. Çok hızlı bindiği için eğerin üzerinden kayarak öbür tarafa düştü. Yer düz olmasına rağmen, ufacık bir taş kaburga kemiğine rastlamış ve kırmıştı.” (M. Kemal’in “Can Yoldaşı” Ali Çavuş, Zeynel Lüle, Doğan Kitap, 1. Baskı, Kasım 2008, sayfa 112-114).

Atatürk’ün yakın arkadaşı, Atatürk döneminin İktisat ve Adalet BakanıMahmut Esat Bozkurt, “Atatürk İhtilali” adını verdiği hatıralarında, hayli ütopik bir yaklaşım içinde aynı konuya değiniyor:

“Atatürk, Sakarya Savaşları sırasında bir gün attan düştü. Kaburga kemiği kırıldı. Hemen ayağa kalktı. Yüzünü düşmana doğru çevirdi: ‘Günü gelecek ben de senin kemiklerini kıracağım!’ diye haykırdı. Atatürk bütün bu sıkıntılara göğüs gerdi…” (Sayfa 189).

Ne kadar duygusal değil mi?..

Attan düşme gibi sıradan bir olay, nasıl kahramanlık destanına dönüştürülüyor? Milli Mücadele’nin hikâyesi de bu mantıkla yazıldı işte. Hayat hayal ile öylesine karıştırıldı ki, hangisi hayat, hangisi hayal anlamaya imkân kalmadı…

İsmet İnönü de giriyor hikâyeye:

“Sakarya vuruşmasında üç kaburga kemiği kırık olarak bir koltuğa mıhlanmış, ancak hiç uyumadan yirmi iki gün yirmi iki gece vuruşmayı yönetmiştir.” (Belleten, cilt 33, sayfa 129, Ocak 1969, sayfa 18).

Hiç uyumadan 22 gün, 22 gece!.. 

Amerika’nın kendini “insanüstü” göstermek için uydurup dünya çocuklarını etkilediği “Süper Man”ı yazanların hayali bile bu kadar geniş değildi.

Bence bu, tıp tarihine geçmeye lâyıktır! 

Çünkü insanoğlu varolduğundan beri bunu kimse başaramamıştır. Zira imkânsızdır!

Hatıra sahiplerinin bazıları attan düşme olayının “Polatlı”da geçtiğini söylerken, bazıları “Sakarya” civarında olduğunu söylüyor…

Dr. Rıza Nur’un görüşü ise şöyle: “Bu Çal Dağı’nın düşmesi bütün ümitlerimizi bitirdi. Yeniden Türk Milleti’nin istikbali, hürriyeti, hayatı tehlikeye düştü, gidiyor. Artık hep ölü haldeyiz. Kimsede can kalmadı. Ağzımızı bıçak açmıyor. Bunun üzerine Mustafa Kemal orduya geri çekilme emri vermiş. Bu haber de geldi. Mustafa Kemal’in özel hizmetlerinde kullandığı Arnavut yaveri Salih (Bozok) de cepheden geldi. Mustafa Kemal eşyalarını topladı. (....) Mustafa Kemal ata binmiş, .... (Dikkat! Rıza Nur, Mustafa Kemal Paşa ile yakın arkadaşlık döneminde değil, düşmanlık döneminde bunları yazıyor). Düşmüş, kaburga kemiği de kırılmış. Meğerse Yunanlar sol cephemizi 10 gündür söktüremedikleri için ümitsizliğe düşüp geri çekilmeye karar vermişler. Ağırlıklarını Sakarya’nın batı cephesine alıyorlarmış. Fevzi Çakmak bunu sezmiş ve Mustafa Kemal’e ‘aman geri çekilme! Düşman da geri çekiliyor. Emri geri al’ demiş. Ne ise Mustafa Kemal geri çekilmeyi durdurdu. İşte Fevzi Çakmak bu vaziyeti kurtardı. Yoksa bütün emekler, askerlerin çabaları, dökülen kanlar boşa gidiyordu.”

Bu da “ihtilâflı” konulardan birini teşkil ediyor. Yalnız bir “püf noktası” var: Çiftikte yahut denetim esnasında attan düşüp, kaburga kemiğini kırdığı için kimse kimseye “Gazi” unvanı vermeyeceğine göre, bu unvan Mustafa Kemal Paşa’ya neden verildi?

Konu fazla uzadı, yarın inşallah bitirelim…



.

Ne zaman cumhuriyet döneminin hatalarından söz etsem, tepki hazırdır:“Cumhuriyetle ne alıp veremediğin var?”

Alıp veremediğim hiçbir şey yok. Zaten derdim ne cumhuriyetle ne de kurucularıyla: Derdim yapılan yanlışların doğru gösterilmesiyle...

Bu alışkanlık (ya da tercih) tüm geleceğimizi etkiliyor. Daha da acısı, öylesine kabullenmişiz ki, inceleme ve irdeleme gereği dahi duymuyoruz.

Hâlbuki karşı karşıya geldiğimiz siyasi ve sosyal sorunların temelinde yakin geçmişimiz yatıyor. 

Düşünün: Düşünün ki, biz Molla Fenariler, Zembilliler, İbn-i Kemaller, Hızır Çele-bi’ler, Molla Güranî’ler, Hüsrev’ler, Ak Şemsüddin’ler, Ebussuûd Efendiler, Sinan’lar, Barbaros’lar, Turgut Reis’-ler, Uluğ Bey’ler, Koçi Bey’ler, Pirî Paşalar yetiştirmiş, bugün bile iftihar kay-nakla-rımızı oluşturan camiler, kervansaraylar, su kemerleri, vakıflar, vesaireler inşa etmiş bir milletiz...

Zaferleri saymıyorum bile...

Saymıyorum, çünkü tarih savaşlarla değil, eserlerle inşa edilir.

Neresinden bakarsanız bakın, tarihimizde övünebileceğimiz pek çok eser ve “insan” anlamında pek çok “ebedi âbide” var...

Yanlış olan bunları inkâr ederek kendimizi doksan seneye hapsetmektir. Bu yanlış, özgüvenimize mal oldu, özgüvenimizi yitirdik: Batı karşısında aşağılık duygusuna kapıldık.

Buna “redd-i miras” derler: Bu redd-i miras, bize pahalıya patladı.

Söyler misiniz lütfen: Yavuz Sultan Selim’i unutturmak için, meşhur“Goben” zırhlısının “Yavuz Sultan Selim” olan adını, Cumhuriyet Türkiye’si sadece “Yavuz” şekline getirmekle ne kazandı, Meclis kürsüsünden Sultan II. Abdülhamid’e ve Sultan Vahideddin’e yapılan saldırılar hangi problemlerimizi çözdü?

Meşhur Fransız yazar Claude Farrer, “Size tuhaf bir şey söyleyeceğim” diye başladığı cümlesini şöyle devam ettiriyor: 

“Günümüzün cumhuri-yetçi Türkleri, kendilerini Bayezid’in torunları değil de Timur’un torunları sayıyorlar. Cumhuriyet donanma-sında bir zırhlı var: Almanların eski ‘Goben’ Zırhlısı... Bu gemi-nin adını değiştirmek ve millî bir isim vermek gerekti. Çok haklı olarak ‘Yavuz Selim’ adı teklif edildi. Ama Çankaya Hükûmeti buna razı olmadı. Kısaca ‘Yavuz’ denmesini uygun buldu. Osman’ın (Osman Gazinin) kanı, Ankara’-daki adamlar için tarihten silinmesi gereken, nefret edile-cek bir şey hâline geldi. Tahripkâr ve zalim Cengiz’le Ti-mur; sayısız saraylar yaptıran, mabetler inşa ettiren, yol-lar açan, bunca eyaleti Türk topraklarına katan hü-küm-darlara (padişahlara) tercih edilmektedir... Cumhuriyet Türkleri, cetlerinin mirasını hor görmeye baş-ladılar.” (Claude Ferrere, Türklerin Manevî Gücü, s. 1987 v.d.).

Yabancıları bile dehşete düşüren bu redd-i miras, sa-dece kişilere münhasır kalsaydı, belki tahribat bu seviyede olmayacaktı. Hazin ki, aşiretten beylik, beylikten devlet, devletten imparatorluk çıkaran ve en az 500 sene cihanın üçte birine hâkim kılan temeller de tahrip edildi. 

Yeni devletin telâkkileri gibi insanları da “modern” olacaktı. Örnek vardı: Avrupa... Her vesi-ley-le kuyumuzu kazan, her fırsatta haçlı mantığıyla üzeri-mize çullanan Avrupa... Onun gibi giyinecek, onun yazı-sıyla yazacak, kendi kültür kaynaklarımıza sırt çevirip tarihi-mizi inkâr ederek onun kaynaklarına yönelecektik. 

Papa’-nın teklifini kabul ederek Hıristiyan olmadığı için Fatih’i kına-yacak,Yavuz’u “kanlı katil” ilân edecek, Sultan II. Abdülhamid’e “Kızıl Sultan”, Sultan Vahideddin’e “vatan haini” muamelesi çekecek, bütün tarihi “hane-dan tarihi” ilân edip karaladıktan sonra, Etilerden, Sümerlerden, Moğollardan ec-dat aramaya  çıkacaktık...

Vakıalar, vesikalar önemsiz, kaynaklara sadık kalmak gereksizdi. “Millî olmak” yeterliydi. Bu uğurda geçmiş yok ediliyor, koskoca bir boşluk üzerine “yeni kimlik” inşa ediliyordu.

“Yok”un üzerine gelecek inşa etmek gibi imkânsız bir hayalin peşinde yıllar tükettik. Bir de baktık Süleyman Şah türbesi karşımızda! 

Tarihin yaşanmış bitmiş olaylar dizisi değil, yaşanan süreç olduğunu anladık mı bari? Anladıksa, ötesini yarın konuşalım inşallah... 

30 Kasım 1925 tarihinde kabul edilip 13 Aralık 1925 tarihli Resmi Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe giren 677 sayılı, “Tekke ve Zaviyeler ile Türbelerin Seddine ve Türbedarlar ile Bazı Unvanların Men ve İlgasına Dair Kanun” çerçevesinde Süleyman Şah türbesi de kapatılmış, türbedar ve türbe imamı görevden alınmıştı (hâlâ yürürlükte bulunan 1982 darbe anayasasında, bu yasa, “inkılap kanunları”ndan sayılıyor ve 174. maddeye göre anayasaya aykırılığı iddia edilip iptal edilemeyecek kanunlar arasında bulunuyor, iyi mi?). 

Kimse bu çelişkiye bakmıyor ve uluorta ahkâm kesiyor: “Ankara Antlaşmasıyla Çaber mevkii Türk toprağı sayıldı, bu Atatürk’ün başarısıdır.”

Birinci Dünya Savaşı sonuna kadar Suriye’nin tamamı bizimdi, bu bütünün içinden on dönümlük bir mezarlık kopararak mı ihya olduk?..

Musul’u, Kerkük’ü verdik, mezarlık mı aldık? Geçelim.

Bu tarihten (925’ten) beş yıl kadar sonra, 150’likler listesinden sürgünde bulunan meşhur edebiyatçımız Refik Halid Karay, “Türk Mezarı” başlıklı ironik bir yazı kaleme aldı.

Sonra da bu yazısını Halep’te basılan “Bir İçim Su” isimli kitabına aldı. İşte Ankara’yı harekete geçiren bu yazı oldu. 

Bu yazı üzerine harekete geçen Ankara, Süleyman Şah türbesi’ni elden geçirdi. İmamlık kadrosunu yeniden ihdas etti. 

Tarih hükmünü icra etmiş, “devrim yasası” devrimcilerin eliyle delinmiş, fakat bu garabetin üzerine gidecek kimse kalmadığı için unutulup gitmişti.  

Yıllar sonra aynı türbenin yeniden karşımıza çıkması, üstelik de “ölüm-kalım meselesi” haline gelmesi, kendini inkâr edenlerden tarihin hesap sorması olarak yorumlanabilir.

Yine de son nakil meselesinde fena halde heyheylenen CHP’ye sormak gerekiyor: “Birader, Osmanlı’ya bu kadar bağlıydın da, neden kudret döneminde Osmanlı tarihini “Hanedan Tarihi” ilân edip karaladın, Süleyman Şah türbesi dâhil atalarımızın tüm türbelerini kapattın, eğitim müesseselerine kilit vurdun, alfabesini, hukukunu, kıyafetini, dilini değiştirdin?”

Tuhaf bir durum!..

Peki, “Osman Gazi’nin dedesi” deyip durduğumuz bu Süleyman Şahkimdir? 

Kesin olarak bilemiyoruz. Âşıkpaşazâde, Neşrî ve Oruç Bey gibi ilk Osmanlı tarihçileri Osmanlı hanedanının atası olduğunu, Fırat Nehri’ni geçerkenboğulduğunu, Caber Kalesi eteklerine gömüldüğünü yazıyorlar. 

Bu iddiaya göre Osman Gazi’nin dedesi Süleyman Şah’tır…

Enverî’nin Düstûr-nâme’si ve Tevki’î Mehmed Paşa Tarihi gibi önemli Osmanlı kaynakları ise “Osman Gazi’nin dedesi Gündüz Alp’tır” diyorlar ve son zamanlarda bulunan “Osman bin Ertuğrul bin Gündüz Alp” yazılıbir sikke (para) de açıkça bu görüşü doğruluyor.

Yani son bulgular Osman Gazi’nin dedesinin Süleyman Şah değil, Gündüz Alp olduğu görüşünde birleşiyor.

O taktirde Süleyman Şah neci oluyor?..

Anadolu Selçuklu Devleti kurucularından olması ihtimali çok yüksek. Ancak bunlar politikacıları değil, tarihçileri ilgilendiriyor. CHP’yi ise sadece “her şeye muhalefet” anlayışı dışında hiçbir şey ilgilendirmez.

Uysa da uymasa da… 

“Gönül ne kahve ister ne kahvehane

“Gönül sohbet ister, kahve bahane”.

•

“Sohbet” ve “muhabbet”, neredeyse unutulmaya yüz tutmuş sözcükler...

Bunlar gitti, yerine “söyleşi” falan geldi.

Hâlbuki başka hiçbir kelime “sohbet” ve “muhabbet”in yerini tutamaz. Çünkü sohbetin içinde dostluk, muhabbetin içinde “Muhammed” saklı...

“Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl,

“Muhammedsiz muhabbetten ne hâsıl?” 

Ama sohbet ve muhabbet dostlar arasında yapılır. Oysa,

“Dost bi-vefa, felek bi-rahm, devran bi-sükûn,

“Dert çok, hemdert yok, düşmen kavi tali’ zebun” (Fuzuli).

Şair mizacıdır yakınır: Yoksa eskiden “kadim dost”lar, riyasız ve hesapsız dostluklar vardı. “Vefa” sadece bir “semt ismi” değil, dosttan dosta kurulan ve dostluğun “olmazsa olmaz”ı olan bir “yürek köprüsü”ydü.

Dost, dostun gözünden, gönlünü okumasını bilirdi... Gönül dilini anlayabilirdi... Dostunun tüm dertlerini yüksünmeden yüklenir, itirazsız taşıyabilirdi... Soru sormadan dinler, söylenmeyen şeyleri bile kavrardı...

Günümüzde böyle dostlar, dostluklar kalmadı pek, hayat şartları ile umursamazlıklar el ele verip dostlukları bitirdi.

Âşık Veysel’in, “Dost dost diye nicesine sarıldım/ Benim sadık yarim kara topraktır/ Beyhude dolandım, boşa yoruldum/ Benim sadık yarim kara topraktır” diye yakınması boşuna değil...

“Nice güzellere bağlandım kaldım,
“Ne bir vefa gördüm ne faydalandım,
“Her türlü isteğim topraktan aldım:
“Benim sadık yârim kara topraktır”.

“Dost” diye toprağa sarılmak, ilk bakışta anlamsız gelebilir, ama düşününce anlamsız olmadığını görürsünüz. Çünkü toprak itirazsız size kendini veren (her türlü ürünü-meyveyi) ve sonsuza kadar sizi kendinde tutan (mezar kimliğiyle) bir “dost”tur...

Hem hamurumuzdur (topraktan yaratıldık), hem mayamızdır, hem de sonsuzluğumuz, yani mezarımız...

Dostların ve dostlukların kalmadığı demde bile dost kalan, üstelik büyük bir vefa göstererek sonsuza kadar sizi kucaklayan toprağın dostluğuna muhtaç olmak yadırganmamalı.

Mevlâna’nın, “Sevgide güneş gibi ol, dostluk ve kardeşlikte akarsu gibi ol, hataları örtmede gece gibi ol, tevazuda toprak gibi ol, öfkede ölü gibi ol; her ne olursan ol, ya olduğun gibi görün, ya göründügün gibi ol” demesi de bu deme zaten.

Dost böyle olmalı: Her an haşmetli ve sabırlı bir bekleyiş içinde sizi beklediğine inanmalı ve güvenilebilirliğini test etmeye ihtiyaç duymadan, kendinizi onun karşısında tereddütsüz çözebilmelisiniz.

Boşuna dememiş Mevlana: “İnsanı nasihat değil muhabbet kurtarır...” 

Dostlar hayatın yükünü biraz olsun hafifletmek içindir.

Duygu sarmalına dolaştığınızda, hicran sağanağına tutulduğunuzda, acının her çeşidi dolu gibi yüreğinize yağmaya başladığında ve ruhunuzun rüzgârı sert poyraza dönüşüp fırtınanın en acımasızı ile savrulduğunuzda, sığınabileceğiniz en iyi sığınaktır, dost...

Dost, yürek bahçenize kök salmış bir çınardır...

Her zaman orada olduğunu, her an sizi beklediğini hissedersiniz.

Her ihtiyaç duyduğunuzda bir ulu çınarın gölgesine sığınır gibi dostunuza sığınır, hayatın üzerinize yağdırdığı tipilerden, buzullardan korunursunuz.

Kaldı mı böyle dostlar demeyin, kalmıştır... Kalmalıdır...

Yoksa hayat büsbütün yalnızlığa dönüşür ve çekilmez olur.

Bundan yıllar önce kalb ameliyatı olmak için yattığım ameliyat masasında gülümsemiş ve “Geldinse hoşgeldin dostum” demiştim.

Her şey yoluna girdikten sonra, bunu bana hatırlatan doktorum o sırada kimi gördüğümü, kime “hoşgeldin” dediğimi sordu.

“Ölüme” dedim.

“Ölüm dostun mu?” diye sordu bu kez.

“Allah’tan gelen her şey dosttur” dedim.

“Nasıl yani?” diye üsteleyince, Mevlana’nın sırrını fısıldadım:

“Her canlı bir gün mutlaka ölümü tadacak, ama sadece bazıları hayatı tatmış olarak ölecek.”

“Ne garip adamsın” dediğini hatırlıyorum.

Sağ olsunlar, çok ziyaretçim geldi. Her gelen de saksı saksı çiçek getirdi. Yattığım katın bütün koridoru bana gelen çiçeklerle doldu.

Bu sefer doktorum, “Amma çok dostun varmış” dedi. Hasta yatağımda“dost” kavramını sorgulamama sebep oldu.

Vakıa şu ki, günümüzde “gerçek dost” mumla aranıyor! Dost sandıklarımızın çoğu, onlara gösterdiğimiz dostluğun karşılığını veriyor sadece…

Oysa gerçek dost, dostluğu “Al gülüm-ver gülüm” açmazına tıkamayandır…

Herkes kendi penceresinden bakar hayata: Kendi mutlu olan sizi de mutlu görmek ister. Ya da öyle zanneder. Gülümsüyorsanız her şey yolunda demektir. Kimse içinizde dolanan fırtınalarla ilgilenmez. 

Fuzuli de bundan yakınıyor zaten:

“Derdime vâkıf değil cânân, beni handân (mutlu) bilur,

Hakkı vardır şâd olanlar, herkesi şâdân (neşeli) bilur…

Söylesem te’siri yok, sussam gönül râzı değil,

Çektiğim âlâmı (dertleri) bir ben, bir de Allah’ım bilur.” 

Dostluk öyle bir hâldir ki, gülmenizi de okur, ağlamanızı da…

Siz küsseniz küsmeyen, kızsanız kızmayan, kırsanız kırmayan, darılsanız darılmayan, gerekirse size rağmen sizi seven ve dostluğunu her şart altında size verendir, gerçek dost.

Böyle kaç dostunuz var sahi?..

Saatinize bakmaksızın, vaktin geç olduğunu dikkate almaksızın yüreğiniz her daraldığında, ruhunuz her sıkıldığında arayabileceğiniz, hatta haber vermeden kapısını çalabileceğiniz kaç dostunuz var?

“Vakit geç oldu” demeyen, “Gecenin bu saatinde bunlar konuşulur mu?”diye sızlanmayan, “Saatin kaç olduğundan haberin var mı senin?” diye yargılamayan, derdinizin mahiyetini sorgulamayan kaç dostunuz var?..

Kötü bir rüya ile yataktan fırladığınızda bile dertleşebileceğiniz “Rüya işte, amma da ciddiye aldın” demeyeceğine inandığınız, dostlarınızın sayısı kaç?

Bir sebepten kalbiniz daraldığında, bütün kapılar yüzünüze kapandığında, ne yapmanız gerektiğini bilmediğinizde yanınızda olan gerçek dostunuzdur. 

Yüreğiniz avucundaymış gibi okur tüm sırlarınızı…

Böyle tek bir dostunuz varsa bile bahtiyar olmalısınız…

Zira umutlarınızın enkazı altında kalan emelleriniz ezildiğinde, dertler tespih gibi yüreğinize dizildiğinde tereddütsüz sığınabileceğiniz tek bir insan, sizinle çıkar ilişkisi içinde olan bir ordu insandan daha hayırlıdır.

Şu halde çevrenizin genişliğiyle değil, gerçek anlamda “dost”larınızın varlığıyla övünmelisiniz…

Kimse yoksa bile Allah var! “Dost istersen, Allah yeter!” dersiniz, O’na sığınır, yalnız O’nda teselli ararsınız. 

O dinler bütün sızlanışlarınızı… Bütün dualarınıza cevap verir… Bütün çözümsüzlüklerinizi çözer… Tıkanmışlıklarınızı açar… Yol gösterir size…

O en yılmaz, en yıkılmaz dosttur!

Söz Bediüzzaman Hazretleri’nin:

“Mesleğimiz halîliye olduğu için, meşrebimiz hıllettir (dostluk-sevgi).Hıllet ise, en yakın dost ve en fedakâr arkadaş ve en güzel takdir edici yoldaş ve en civanmert kardeş olmak iktiza eder.”

Ezcümle:

“Hüzünle titreyen gönle, ince bir âh dokunur;

Kalbi kırık olanın, kalbine Allah dokunur…”

“İnkılâp ümmetinin şanı yakıp yıkmaktır,

“Size çılgın demeyen varsa kuzum, ahmaktır!..

“Yıkmak insanlara yapmak gibi kıymet mi verir?..

“Onu en çolpa herifler de emin ol becerir...

“Sade sen gösteriver ‘işte budur kubbe’ diye,

“İki ırgatla iner şimdi koca Süleymaniye...

“Ama ‘gel kaldıralım bu ülkeyi’ dendi mi,

“Bir Süleyman daha lâzım yeniden, bir de Sinan!”

•

Bazen Süleyman bulduk, Sinan bulamadık...

Sinan bulduk, Süleyman bulamadık...

Unsurları bir araya getirip bir türlü “yeni Süleymaniye”ler inşa edemedik!

“Türk ruhu” hâlâ gecekondu döneminde yaşıyor!

Bu kaçınılmazdır: Zira Süleymaniye enkazından saray çıkmaz, çıksa çıksa birkaç gecekondu çıkar!

•

“İnkı­lâp ümmeti”, “eski”ye ait ne kadar “eskimez” varsa, öyle bir yaktı-yıktı ki, sonunda enkaza döndük!

Her “yıkıntı”dan bir “döküntü” çıktı! Çok uğraşmamıza rağmen, döküntüyü“inşa”ya, inşayı “ihya”ya çeviremedik!

Hâlâ da debelenip duruyoruz!..

Ve bu gidişle debelenip duracağız!

Başlangıçta çerçevesi “Cumhuriyet” olarak çizilen devletin düzenini bile oturtamadık...

“Parlamenter Sistem” mi olacak, “Başkanlık” mı, yoksa “Yarı Başkanlık”mı, karar veremedik!

Yerine ne koyacaklarına karar vermeden geleneksel olan her şeyi yerle bir edenler, çaresizlik içinde Avrupa’ya yöneldiler ve ne buldularsa “vardır bir hikmeti” diyerek aldılar, yıktıkları müesseselerin boşluklarını onlarla doldurdular.

Avrupalı gibi giyinince, Avrupalı gibi okuyup yazınca, Avrupa müziği dinleyince zamanla her şey düzelir sandılar.

Hiçbir şey düzelmedi...

Bünye ithal kültürü reddetmiş, eski kültür ve medeniyete dönüş yapamadığı (zaten yasaktı) için de, hormonlu hale gelmişti!

İlâç tedavisi dönemi çoktan bitti, artık “ameliyat” kaçınılmaz oldu!

Sayın Cumhurbaşkanı’mızın “Türk tipi Başkanlık” demesi bundandır.

“Türk tipi”ne her anlamda alerjisi olanların buna da alerji duyması yine aynı sebeptendir.

Alışkanlıklarımız beynimizi öylesine kilitledi ki, “farklı” arayışları “ihanet”sayıyoruz!

Olsun! Ben yine de söylemek istediğimi söyleyeceğim...

Türkiye Cumhuriyeti Devleti artık “Türk tipi” olsun...

Önce “Türk tipi Başkanlık”...

Peki “Başkan”ın unvanı ne olacak?..

Hadi “Sultan” olmasın, ama en azından “Han” olabilir mi?

Eski Türk geleneklerine de uygun...

Mete Han...

Bilge Kağan (Han)...

Süleyman Han...

Abdülhamid Han gibi...

Neden olmasın?

Sonra kurumları elden geçirir, kadim devlet geleneğimizden ilham alarak hepsini “Türk tipi” ekseninde yeniden inşa ederiz.

Hatta hepsini yeniden isimlendirebiliriz...

“Yeni Türkiye”yi inşa etmek için yeni soluğa ihtiyacımız var. 

29 Ekim 1923’te Cumhuriyeti kurduk...

Cumhuriyetin telâkkileri gibi insanları da “modern” olacaktı...

Hazır örnek Avrupa idi: Her vesi-ley-le kuyumuzu kazan, her fırsatta haçlı güruhunu üzeri-mize saldırtan, Avrupa... 

Onun gibi giyinecek, onun yazı-sıyla yazacak, kendi kültür kaynaklarımıza sırt çevirip tarihi-mizi inkâr ederek onun kaynaklarına yönelecektik. 

Papa’-nın teklifini kabul edip Hıristiyan olmadığı için Fatih’i kına-yacak, Yavuz’u “zalim” ilân edecek, Abdülhamid’e “Kızıl Sultan” diyecek, Fahideddin’i “hain” olarak damgalayacak, bütün tarihi “hane-dan tarihi”diye karalayacak, Etilerden, Sümerlerden, Moğollardan kendimize ec-dat arayacaktık.

Vesikalar, vakıalar önemsizdi. Artık tarih bir ilim değil, bir sanattı! Objektif olmanın önemi yoktu. “Millî” olmak yeterliydi.

“Yok”un üzerine geleceği inşa etmek gibi imkânsız bir hayalin peşinde koşuluyordu. Buna da “Milli devrim” deniyordu.

“Millî devrimin bir amacı” diyor, Dr. İlter Turan, “Türkiye’yi Asya ve Arap kültüründen çıkararak Batı kültürüne mâl etmekti. Sosyal ve siyasî hayatın her yö-nüne nüfuz etmiş olan dini bu yerinden çıka-rarak birey [fert] ile Tanrı arasında bir olay yapmak, Arap kültüründen çıkmanın başlan-gıcını teşkil ediyordu. 

“Bunu gerçekleştirmek, dinin toplumsal kurumla-rını ve görüntülerinin bir kısmını ortadan kaldırmakla mümkün ola-bilirdi. Devrimlerin izlediği yol da bu oldu. An-cak din gibi, hislere hitap eden bir kurumun za-yıfla-ması, bir ‘his boşluğu’ meydana getiri-yor-du. Bu boşluğu doldurmak veya diğer bir de-yimle ‘bireysel’ hislerin top-lumsal hareketler şeklinde ifade edilmesini sağlamak için, millî hislerin geliştirilmesine, milliyetçiliğin yayılma-sına çalışıldı. Mustafa Kemal’in kişiliğine yö-nelen bağlılık, sul-tan ve halifeye duyulanın ye-rini aldı. Milleti yüceltmek emel ise hiç ol-maz-sa aydınlara erişilmesi güç, kendilerini verme-lerini gerektiren bir ideal verdi. İhdas edilen millî bayramlar, düzenlenen törenler, dinî tö-ren ve bayram-larda duyulan hislerin millî gün-lerde de duyulmasını sağlamaya ça-lıştı ve bunda başarıya ulaştı. (Dr. İlter Turan, Cumhuriyet Tarihimiz, s. 82-83).

Şimdi hepimizi uzun uzun düşündüreceğine inandığı-m konuya geçeyim. Aynı ders kitabından aktarıyorum: 

 “Arap harflerini kullanmanın doğurduğu güç-lükler milliyetçilerce düşünülürken, Sovyetler Birliği’ndeki Türk cumhuriyetlerinde Arap ya-zısı yerine Lâtin harfleri kabul edildi. Değişik-liğin amacı Sovyet Türklerini kültürel ba-kım-dan Türkiye’den ve dinî bağları olan Araplar-dan ayırmak olmasına rağmen, milli-yetçi kad-roya Lâtin harf-lerinin Türkçe için çok daha uy-gun olacağını gösterdi.”

H. Ritter şöyle diyor: “Lâtin yazısın-dan beş defa kısa ve harikulâde müsait olan Arap yazısı okuma yazmayı kolaylaştırdığı için İslâm âlimleri sayısız eser vermiştir.” (Classicisme et Declin culturel dans l’histoire de Islâm, Paris 1957, s. 178-179).

Prof. Osman Turan da aynı konuda şu görüşleri dillendiriyor:

“Gerçekten İslâm harfleri şakulî, ufkî ve inkinaî olduğundan onunla bir metnin yazılması ve okunması, zaman ve emek tasarrufu sağlar; Lâtin harfleri gibi sadece ufkî ve uzun olmadığı için muhakeme mana üzerinde toplanır; Lâtin harfleriyle yazılı bir kelime incelenirken, eski yazı ile bir bakışta bir cümle okunur, hatta bir sahifenin muhtevasına nüfuz edilir... Mimarîde büyük selâtin camileri ve kervansaraylar, musi-kide Dede Efendiler ne ise, yazı sanat eserleri ile tuğralı fermanlar da ay-nı ince ve yüce ruhun tecellileridir.” (Türk Cihan Hâkimiyeti Mefkûresi Tarihi).

Dr. İlter Turan da işin gerçeğini fısıldıyor idrakımıza: “Harf devriminin tek amacı ve hatta en önemli amacı, okuma yazmanın yaygınlaş-masını kolaylaştırmak de-ğildir... Devrimin temel gayelerinden biri, yeni nesillere geçmişin kapılarını kapamak, Arap-İslâm dünyasıyla bağları koparmak ve dinin toplum üzerindeki etkisini zayıflatmaktı.”

Sonunda, “Dinin toplum üzerindeki etkisi” zayıfladı. Peki, iyi mi oldu? Genç kızlar minibüslerde katlediliyor! Hırsızlık, uğursuzluk, yolsuzluk kol geziyor. 

Bu tablonun sorumluları ise bir kesim tarafından hâlâ alkışlanıyor.

“Kadınlara seçme-seçilme hakkını biz verdik” diye yıllardır övünen CHP doğru söylemiyor!..

Vakıa kadınlara 5 Aralık 1934 tarihinde seçme hakkı verildi, ancak bu yalnızca kâğıt üzerindeydi: Zira seçilme hakkı, “baş açma” şartına bağlı olarak verilmişti. Daha düne kadar başı kapalı hiçbir kadın Meclis’e alınmıyordu.

Aslına bakarsanız, CHP döneminde ne kadının ne erkeğin “seçme” hakkı yoktur. Bu tam anlamıyla mugalatadan (demagoji) ibarettir. Neden derseniz, 1950’ye kadar ülke tek parti tarafından yönetilmektedir ve adayların tamamı bu partiye mensuptur. Bu durumda “seçme hakkı”ndan söz edilemez, sadece “tasdik hakkı”ndan söz edilebilir!

CHP 1946’ya kadar, kendi adaylarını halka tasdik ettirmiştir. Durum bundan ibarettir.

Gelelim “kadın ve siyaset” konusuna...

Siyaset tarihimiz pek bahsetmez, ama 9 Eylül 1923’te Mustafa Kemal Paşatarafından kurulan “Halk Fırkası”ndan aylar önce, 16 Haziran 1923’tekuruluş dilekçesi verilip, faaliyete başlayan bir “Kadınlar Halk Fırkası”var...

Fırkanın (“Parti” kelimesi henüz yoktur) Genel Başkanı: Nezihe Muhiddin Hanım’dır...

Amacı, kadınları örgütlemek, başta seçme ve seçilme hakkı olmak üzere o tarihe kadar verilmemiş bazı insan haklarına kavuşmalarını sağlamaktır...

Nezihe Muhiddin (Tepedelengil), sıradan bir kadın değildir: Farsça, Arapça, Almanca, Fransızca bilen bir gazeteci ve yazardır (20 roman, 300 kadar öykü, piyes, senaryo, operet kaleme almıştır), kadın hakları savunucusu ve mütefekkir bir eylemcidir...

Padişahlık döneminde bile “kadın hakları savunucusu” olarak meşhur olmuş, bunun mücadelesini vermiştir...

1909 yılında fen dersi öğretmeni olarak çalışmaya başladı. Aynı yılSabah, İkdam gibi gazetelerde sosyoloji, pedagoji, psikoloji konularında makaleleri yayımlanmaya başlandı. İttihat ve Terakki Kız Sanayi Mektebi, Selçuk Hatun Sultanisi gibi okullarda müdürlük yaptı. Bir dönem maarif müfettişi olarak çalıştı.

1913’te “Türk Hanımları Esirgeme Derneği”nin kuruluşunda yer aldı ve sekreterliğini üstlendi. 1924’te şahsi parasıyla “Türk Kadın Yolu” dergisini kurdu. 

Cumhuriyete doğru ilerleyen “Yeni Türkiye”nin dikkatini “kadın”a çekmek için de 1923’te partisini kurdu. Devrin egemenleri, “Mümkün değil”dediler, “yürürlükteki kanunlar, kadınların siyasi temsiline müsaade etmiyor”...

“O zaman değiştirip müsait hale getirin” dediyse de gülüp geçtiler...

Daha da ötesi, iktidarı körü körüne destekleyen gazeteleri ve bazı tanınmış yazarları üzerine sürdüler... Dalga geçmeye başladılar... Bu dönemde, iktidar borazanlığı yapan Akbaba Dergisi’nde yayınlanan,“Kadınlar Halk Fırkası’nın Dokuz Umdesi” (ilkesi) başlıklı yazıda hem kendisi, hem partisi, hem de kadınlarla açıkça dalga geçildi...

1. Hâkimiyet bilakayd ü şart (kayıtsız-şartsız) kadınlarındır.

2. Her zevç (koca), zevcesine (karısına) itaate mecburdur.

3. Bütün ev işleri erkeklere aittir.

4. Erkek, kadının müsaadesi olmadıkça harem dairesinden dışarı çıkamayacaktır.

5. Muaşakatın sürat ve emniyetini temin için her mahallede post ve senet gişeleri açılacaktır.

6. Dulların istikbali temin edilecektir.

7. Ziynet eşyasının ithali serbesttir.

8. Taaddüt-i zevcat (çok eşlilik) memnudur.

9. Her kadın, indellüzum, kırk yaşına gelen zevcini tekaüde sevke mezundur.

Sonunda anladı ki, kadın haklarını, Türkiye’yi yönetenlere siyasi parti kanalıyla anlatamayacak,  Türk Kadınlar Birliği ismiyle bir dernek kurdu. Yayınlarında kadınlara seçim hakkı verilmemesini sert şekilde eleştirmeye başladı.

1925 yılında, Türk Kadınlar Birliği tarafından Halide Edip’le birlikte milletvekilliği için aday gösterildilerse de, CHP tarafından veto edildiler (CHP “kadın haklarını getirmek”le hâlâ övünüyor mu?)...

Türk Kadınlar Birliği bu kez erkek bir aday göstermek istedi, fakat CHP bunu da engelledi: Meclis’te kadın hakları savunucusu görmek istemiyordu...

Nezihe Muhiddin ve yönetim kurulu 1927 yılında görevden alındı. 1935 yılında da, cemiyet merkezi polis tarafından basıldı. Nihayet kadınların erkeklerle eşit olduğunu savunduğu gerekçesiyle, Türk Kadınlar Birliğitemelli kapatıldı. 

Ardından Nezihe Muhiddin hakkında “yolsuzluk” iddiaları başladı. Aslı olmayan ithamlar ve iftiralar iktidarı destekleyen gazetelerde çarşaf çarşaf yayınlandı... Nihayet, kendisine reva görülen muameleye dayanamadı, psikolojisi bozuldu...

Ve mücadele ile geçen hayatı 10 Şubat 1958’de, İstanbul’da bir akıl hastanesinde sona erdi.

Kadın haklarını savunan bir kadına, “Bu ülkeye kadın haklarını biz getirdik” diyen CHP’nin reva gördüğü muamele budur. 

Cumhuriyeti kuranlar, Osmanlı tarihini, “hanedan tarihi” olarak aşağıladı ve yeni tarihin yazılmasını bir heyete havale etti. 1930’ların başında da“Türk Tarih Tetkik Cemiyeti” (1933’te “Türk Tarih Kurumu”na dönüştürüldü) kuruldu.

Onun diğer tarafında “Türk Dil Kurumu” oluşturulacak ve bu konularda her türden saçmalık “ilim” sayılacaktı!

“Yeni bir tarih tezi ileri sürüldü. Bu teze göre medeniye­tin ilk kurucuları Orta Asya’daki Türkler, Orta Asya’dan göç ederek medeniyeti dünyanın diğer bölgelerine yaymış­lardı… Bugünkü Avrupa medeniyetinin öncüleri de Türklerdi. O hâlde Türklerin Batılılaşmak is­temesi, doğ­masında kendilerinin büyük payı olan bir uygarlığa tekrar dönmelerinden iba­retti. ‘Batılılaşmak’ demek, kendile­rinin de bir parçası olduğu uygarlığı yeniden benimse­mek demektir.

“İkinci olarak, Anadolu’da tarih boyunca ku­rulan uygar­lıklar incelenerek, bunların Türk uygarlıkları olduğunun gösterilmesine çalışıldı. Anadolu uygarlıkları arasında, özellikle Sü­merler ve Etiler üzerinde duruldu. Sümerler ve Etilerin tercih edilmiş olması sebepsiz de­ğildir. Osmanlı Devletinin kalıntılarının yı­kılmak is­tendiği bir devrede, Osmanlı tarihi incelene­mezdi. Sonra gerek Selçuklu, gerek Osmanlı tarihinin araştırılması, Türklerin İslâm’a olan yakın ilgisini de belirtmek zorun­daydı. Lâik­leşme döne­minde İslâm’ın bir araş­tırma konu­su edilmesi uygun düş­mezdi. Hâlbuki Sümerler ve Etiler, Anadolu’da yaşa­mış oldukları gibi, Selçuklu ve Osmanlıların ortaya çıkardığı sa­kıncalar (yani Müslümanlık) onlar için varit değildi (çünkü onlar Müslüman değildi). Dola­yısıyla onların pek de kesin olmayan Türklük­leri —ki, bugün Etilerle Sümerlerin Türk olmadı­ğı konusundaki deliller kesindir— üzerinde du­ruldu, kurdukları uygarlıkların “Anadolu Türk uygarlığı” olduğu ve Türklerin Anadolu’da uzun bir tarihe sahip olduğu gösterilmeye ça­lışıldı.

“Çalışmalar belirli bir gayeye hizmet etmek için yapıldı­ğından zaman zaman bilimsellik dışına çıkmışlardır” (Dr. İlter Turan, Cumhuriyet tarihimiz, s. 93-94).

“Belirli bir gaye”den muradın ne olduğunu bugün hepi­miz biliyoruz. Kitleleri dininden, dilinden, kültüründen, me­deniyetinden, tarihinden koparıp, Batılılaştırma gaye­sidir bu. Hatta bu “gaye”nin gerçekleşmesi için isyanlar ter­tip­lenmiş, sehpalar kurulmuş, kelleler alınmış, arkada kandan bir iz bıra­kılmıştır. 

Ama acaba umulan elde edilmiş midir? 

Eğer bir türlü belini doğrultamayan, kendi ayakları üzerinde du­ramayan, bir asra dünya çapında birkaç deha oturtama­yan fukara, ilmî gelişmelerin dışında, kabuğuna büzülmüş bir Türkiye murat ediliyordu ise, evet, umduklarını elde etmiş sayılabilirler. 

Yok, kültürlü, dünyada sözü geçen ve ilim, fen, edebiyat, teknik sahalarında söz sahibi bir Türkiye murat ediliyordu ise, bunun hâlâ çok uzağındayız. 

Zaten o yoldan yürüyüp parıltılı bir noktaya gelmek, geçmişi in­kâr zeminine sağlam bir gelecek inşa etmek imkânsızdı. Gele gele inkârcıların gelebileceği bir noktaya gelmişiz: Hüsran noktası... 

Gördüğünüz gibi, geçmişi tahlile çalışırken, kahırlanmamak elden gelmiyor. Ancak kahırlanıp kalmak da çare olarak gözükmüyor. 

Harekete geçmek gerekiyor. Amacımız gerçekten de “Yeni Türkiye”yi inşa etmekse, önce eski Türkiye’nin hatalarından arınmamız lâzım.

Kaybettiğimiz değerleri kaybettiğimiz yerde arayarak işe başlayabiliriz.