Ârif Nihat Asya

Ben bu yazıyı 5 Ocak’ta yazıyorum. Siz, onu 6 Ocak’ta okuyacaksınız. 5 Ocak 1922 Adana’nın kurtuluş günü. Edebiyatımızın en güzel bayrak şiiri 5 Ocak 1940’ta Adana’da Ârif Nihat Asya tarafından yazıldı.

 

• A-
• A+

 

 

Ben bu yazıyı 5 Ocak’ta yazıyorum. Siz, onu 6 Ocak’ta okuyacaksınız. 5 Ocak 1922 Adana’nın kurtuluş günü. Edebiyatımızın en güzel bayrak şiiri 5 Ocak 1940’ta Adana’da Ârif Nihat Asya tarafından yazıldı. Ve 5 Ocak 1975’te Ârif Nihat, Ankara’da, Hakk’a yürüdü. Cumhuriyet devrimizin en büyük şairlerinden ve nâsirlerinden biri olan Ârif Nihat Asya, demek ki, 38 yıldan beri yazmıyor. Demek ki, artık o da unutulmaya terk edilenler arasında. Birtakım etkili ve yetkili çevreler daha sağlığında bile ona sırtlarını dönmüşlerdi. Bir mukayese yapmak gerekirse diyebilirim ki, şiirde Nâzım Hikmet’ten geri değildi. Nesirde ise, Nâzım’ı beş-on defa tartacak değerdeydi. Şimdi: Peki ama diyeceksiniz, başta devlet radyomuz ve devlet televizyonumuz olmak üzere, birtakım çevreler, Ârif Nihat Asya’ya karşı neden bütün kapılarını kapadılar? Bu tavrın üç önemli sebebi var: Önce Ârif Nihat katiyyen komünist değildi. Türkiyeli komünistlerin Sovyet Rusya yeniçerileri olduklarını, Moskova’ya satılan hainler grubunda bulunduklarını söylerdi ve yazardı. Sonra Ârif Nihat, samimi bir Müslümandı. Sevgili Peygamberimiz için yazılan en güzel naatlardan birinin altında onun ismi gülümsüyordu. Sonra üçüncü büyük suçu: Türkiyemizi şiir yüklü güzelliklerle kullanıyor olmasıydı. Uyduruk-kaydırık, kurbağa vıraklamasına benzer kelimelerle yazmıyordu. Yani ana sütümüze akrep zehiri karıştırmıyordu. Bu sebeble onu, 5 Ocak 1975 tarihine kadar Ankara Radyosuna katiyyen davet etmediler. Ankara Televizyonunda, onunla ilgili bir program düzenlemediler. Bırakın bir program hazırlamayı, cumhuriyetimizin kuruluşunun 50. yılı dolayısiyle hazırlanan ve birkaç program devam eden bir çalışmada, ondan bir cümleyle olsun bahsetmediler. Neden bahsetmediler? Üç büyük suçu yüzünden, devlet kuruluşlarımızın bile, kör bir taassup içinde bulunduklarını yukarıda belirtmiştim. 1959-1960 yılları arasında Kıbrıs Celâl Bayar lisesinde edebiyat öğretmeni olarak bulunduğunda Kıbrıs Rum Radyo ve Televizyonu onu dâvet etmiş, onunla iki ayrı program hazırlamış ve sunmuştu. Ama Türkiye Radyoları ve Televizyonları ona karşı bir demir perde olmuşlardı. Ben 1964-1968 yılları arasında Ankara Radyosunda çalışmıştım. Stalin’in kızı Sivetlana, o yıllarda, babasının çok zâlim bir kişi olduğunu yazmıştı. Sivetlana’nın yazdıklarını, Talat Sait Halman Türkçeye çevirerek Hayat mecmuasında yayımlatmıştı. Ankara Radyosundaki komünist fikriyatlı programcılar, günlerce Sivetlana’ya sövüp saymışlardı. Stalin hayranları, bizim ruh kökümüze bağlı Ârif Nihat Asya’yı kendilerine düşman bilmişlerdi. Ârif Nihat Asya, aslen Tokat’ın Kapusuz köyündendi. Ailesi Türkmen boylarındandı. Dedeleri, geçim sıkıntısı yüzünden Çatalca’nın İnceğiz köyüne yerleşmiş, orada dabakçılıkla uğraşmışlardı. Ârif Nihat, İnceğiz’de doğmuştu. Fakir, çok fakir bir ailenin çocuğuydu. Yedi günlükken yetim kalmıştı. Dört yaşına girdiğinde yakasına bir de öksüzlük yapışmıştı. İlkokuldan sonra Bolu’da ortaokulu, Kastamonu’da liseyi, İstanbul’da yüksek Muallim Mektebini, tamamen devlet yardımıyla okumuştu. 1950-1954 yılları arasında Demokrat Parti’den Adana milletvekili seçilmişti. Adana’da, Edirne’de, Malatya’da, Ankara’da, Eskişehir’de, Lefkoşa’da binden fazla gencimizin yetişmesine yardımcı olmuştu ve edebiyatımıza 25 değerli eser kazandırmıştı. Bunlardan 16’sı şiir, 9’u nesir kitabıdır. Türkiye üzerine, onun kadar güzelleme yazan ikinci bir şairimiz yoktur. Bayrağımız ve Hazreti Mevlana üzerine en güzel şiirleri de o yazdı. Bin defa rahmet olsun ona. Onun şiir ve nesir kitaplarını okumadınızsa kayıptasınız demektir.

Terör biter mi dersiniz?

Evvela bir hususu, en kesin cümlelerle kabul etmemiz lâzım: Çanakkale ve İstanbul Boğazları bizim için ne ise, Doğu Anadolu da o kadar önemlidir. Bütün enerji kaynaklarımız Doğu Anadolu'muzdadır.

 

• A-
• A+

 

 

 

Terör konusunda ileri sürülen yeni iddiayı duymuşsunuzdur. Mayıs ayında, yani şu 4-5 ay içinde, PKK’nın silah bırakacağını söyleyenler var. PKK silah bırakır mı? Ben “bırakır” diyenlerle beraber değilim. Bu konuda yanılmış olmamı elbette milyon defa isterim. Ama 1071 yılından, yani Anadolu topraklarına girdiğimizden bu yana, yaşadıklarımıza bakınca iyimser olamıyorum. Evvela bir hususu, en kesin cümlelerle kabul etmemiz lâzım: Çanakkale ve İstanbul Boğazları bizim için ne ise, Doğu Anadolu da o kadar önemlidir. Bütün enerji kaynaklarımız Doğu Anadolu’muzdadır. Yakın bir gelecekte bir damla su, bin damla petrolden daha önemli hâle gelecektir. Başta ABD olmak üzere, bütün büyük devletler, enerji kaynaklarına el koymak sahip çıkmak gayretindedirler. Bizim Doğu ve Güneydoğu Anadolu’muzdan kaybedecek, verecek bir karış toprağımız bile yoktur. Çünkü o enerji kaynaklarımızı kaybetmek demek, evvela evlerimizdeki buzdolaplarımızı, çamaşır makinelerimizi bile çalıştıramamak demektir. Aynı zamanda Türkiye’nin bütün sanayi tesislerinin durması, cumhuriyetimizin ilk yıllarında olduğu gibi toplu iğnemizi, kurşun kalemimizi bile Avrupa’dan almak mecburiyetinde kalmamız demektir. Can damarlarımız, Batıda olduğu kadar, Doğu Anadolu’muzdadır. Sonra, terörün durması için, başta millî dostumuz(!) ABD Başkanı Obama’nın bir cümle söylemesi lâzım. Yanlış okumadınız, yanlış yazmadım, ABD’nin Irak yetkililerine; “Çıkarın bu PKK militanlarını topraklarınızdan” demesi şart. Hem de şartların şartı. ABD böyle bir ikazda bulunuyor mu? Bulunmuyor. Aksine, Balyoz dâvâsından hükümlü komutanlarımızın açıklamalarına göre, ABD helikopterleri Irak bölgesinde bulunan PKK militanlarına silah ve gıda malzemeleri atmışlardır. Kim ne derse, desin, aksine inanmam imkânsız gibidir: Biz, dünyada yapayalnız kalan bir milletiz. Bana göre, bir tek samimi dostumuz var: Pakistan. O da yardıma muhtaç durumda. Biz Saddam Hüseyin zulmünden kaçarak topraklarımıza sığınan beş yüz bin Kürt mültecisine bir sene kucak açmadık mı? Onları yedirip içirmedik mi? Talabani’ye ve Barzani’ye kırmızı pasaport vermedik mi? Dünyanın çeşitli ülkelerine rahatlıkla girip çıkmalarını sağlamadık mı? Peki sonra ne oldu? Askerimizi, polisimizi, vatandaşlarımızı hunharca vurup Irak topraklarına kaçan PKK militanlarını, Irak yetkililerinden istediğimiz zaman ABD’nin Cumhurbaşkanlığı koltuğuna oturttuğu Celâl Talabani ne dedi? Türkiye’ye bir kedi bile vermem! diye başkaldırmadı mı? Sadece Celâl Talabani mi böyle? Hayır! Hayır! Hayır! NATO’dan müttefikimiz olan bütün Batılı devletler de Irak’tan farklı değil. Gitmediğim, görmediğim Avrupa ülkesi kalmadı. Oralarda şahit oldum ki, NATO’dan dostumuz(!) olan her devlet, kendi topraklarında hem PKK militanlarına hem de Alevi vatandaşlarımıza kol-kanat geriyorlar. Niçin? Türk’e ve İslâma düşman oldukları için. Batının ŞARK MESELESİ’ni bilmeyenler, başları kumda olan gafillerdir. 1585 yılında, Sultan 3. Murad Han döneminde vatan coğrafyamız 23 milyon 337 bin 600 km2 üzerinde idi. Bugün 780 bin km2’deyiz. Bu, dünden bugüne durmadan budandığımızı gösteriyor. Cahiller ve gafiller kalabalığı yazdıklarımı elbette anlamayacaklardır. Ama bilmeliyiz ki, Kürt’ün de, Alevinin de, Sünninin de huzuru, şerefi, hürriyeti, Türk devletinin, Türk ordusunun gücüne bağlıdır. Bu devlet yıkıldı mı, bu ordu çöktü mü, Doğu Anadolu Türkiye’den koptu mu, oralarda ne Kürt, ne Türk kalır, ne Alevi ne Sünni kalır. Bu bakımdan, ABD yanında bütün Avrupa Devletleri, ellerini terör ihanetinden çekmedikleri sürece bize rahat yüzü yoktur.

A. Menderes'e tekme tokat dayak, Apo'ya renkli televizyon

Gazeteler yazdı: Apo'nun hücresine televizyon konulacakmış. Daha önce radyo verilmişti. Canı sıkılmasın diyerek yattığı hapishaneye birkaç mahkûm da gönderilmişti. Apo, günün belirli saatlerinde o kişilerle volta atıyor, konuşuyor, koğuşuna döndüğünde de radyo dinliyordu. Artık odasında bir de televizyonu var.

 

• A-
• A+

 

 

Gazeteler yazdı: Apo'nun hücresine televizyon konulacakmış. Daha önce radyo verilmişti. Canı sıkılmasın diyerek yattığı hapishaneye birkaç mahkûm da gönderilmişti. Apo, günün belirli saatlerinde o kişilerle volta atıyor, konuşuyor, koğuşuna döndüğünde de radyo dinliyordu. Artık odasında bir de televizyonu var. Şimdi ben, anlatılmaz bir hüzünle, merhum Adnan Menderes'i düşünüyorum. Öyle sanıyorum ki, yaşları 50-60 civarında olanlar, Adnan Menderes hakkında ya hiçbir şey bilmiyorlar veya yarım yamalak birkaç cümlenin içinde kekeleyip duruyorlar. Adnan Menderes, bizim en başarılı, en efendi, en sevilen başbakanlarımızdan biriydi. Yapılan değerlendirmeler gösterdi ki, Türkiye, en çok onun başbakanlığı döneminde kalkındı. Milletimizin yüzü, en çok onun devrinde güldü (1950-1960). Türkiye, yamalı kasketliler memleketiydi. Köylünün ayağı çarıklıydı. Şehirlerimizdeki bir-iki katlı evlerimiz kerpiçtendi. Sokaklarımız tozlu-topraklıydı. Asfalt, ancak birkaç şehrimizde biliniyordu. Geceleri gaz lambaları altında oturuyorduk. Daha önceki seçimler, açık oy, gizli tasnifle yapılıyordu. Ve hep CHP kazanıyordu. 1950 yılında durum değişti, seçimler gizli oy açık tasnifle yapıldı ve Demokrat Parti o ilk seçimlerden büyük bir zaferle çıktı. Adnan Menderes Başbakan oldu. Demokrat Parti 393 milletvekilliği kazandı. CHP, 69 milletvekiliyle meclise girdi... 1954 yılında yapılan seçimlerde, Demokrat Parti 488 milletvekiliyle iktidardaydı. CHP'nin milletvekili sayısı 30'a indi... 1957 yılındaki seçimlerde de durum değişmedi. CHP üçüncü defa muhalefette kalmaya tahammül edemedi. CHP siyasi tarihimizde görülmemiş yalanlarla, iftiralarla, suçlamalarla ortalığı çok gerdi. Gençlerimizi meydanlara döktü. Ordu içindeki CHP zihniyetli subayları tahrik etti. Son derecede seviyesiz, rezil dedikodularla doldurulan bazı subaylar, 27 Mayıs 1960 günü bir hükümet darbesi yaparak Demokrat Parti'yi büyük bir kinle Meclis dışına çekti. DP milletvekillerini evlerinden alarak, döverek, söverek, tekme tokatlarla yürüterek önce Kara Harp Okulu'na götürüp tıktılar. Sonra, oradan Yassıada zindanına taşıdılar. O esnada da bazı CHP'li subaylar ve astsubaylar, azgın boğalar gibi milletvekillerine ve bakanlara saldırdılar. Yapılan zulümlere tahammül edemeyen Cumhurbaşkanı Celal Bayar intihara teşebbüs etti. Başbakan Adnan Menderes tek kişilik bir odaya konuldu. Hiç kimse ile görüştürülmedi ve konuşturulmadı. Odasında nöbet tutan subayların da onunla konuşmaları yasaklandı. Ada kumandanı "Kürt Tarık" diye bilinen zalim bir yarbaydı. Emrindeki subaylar da öyleydiler. Adnan Menderes, bir gün kapısındaki nöbetçi subaya; "Acaba benim avukatım geldi mi?" diye sorunca tekme tokat dövülerek odasına itildi. Bir başka gün Menderes, iki nöbetçi subay arasında mahkeme salonuna götürülüyordu. Karşıdan da eski valilerimizden Turhan Kapanlı geliyordu. Karşı karşıya gelince Adnan Menderes; "Nasılsınız Turhan Kapanlı beyefendi", diye sordu. Kapanlı da aynı nezaketle cevap verdi. "Teşekkür ederim Sayın Başbakanım" dedi. Birdenbire dört nöbetçi subay, taraflara rezil küfürler savurarak onları tekme tokat dövmeye başladılar. Dövdüklerinden biri bu ülkeye 10 yıl başbakanlık yapan efendi bir kimseydi. Ötekisi değerli valilerimizden biriydi. Adnan Menderes, idam sehpasına götürülmeden bir saat kadar önce, ada kumandanının emriyle ve zorla basur muayenesinden geçirildi. Yazmaktan utandığım daha nice rezil davranışlar hayvanca zulümler yapıldı... Şimdi de otuz bin kişinin katili Apo'nun odasına TV konuluyor. Va esefa!..

Beşiktaş Belediyesi mi Atatürkçü bir belediye?

CHP’li bazı belediyeler, Nâzım Hikmet için bayrak açıyorlar. “Nâzım Hikmet Günleri” düzenliyorlar. Şuraya-buraya Nâzım Hikmet heykelleri dikiyorlar.

 

• A-
• A+

 

 

 

CHP’li bazı belediyeler, Nâzım Hikmet için bayrak açıyorlar. “Nâzım Hikmet Günleri” düzenliyorlar. Şuraya-buraya Nâzım Hikmet heykelleri dikiyorlar. İşte o CHP’liler topluluğuna Beşiktaş Belediyesi de nefes nefese yetişerek katıldı. Beşiktaş Belediyesi de “Ustaya Saygı” diye çırpınıp duruyor. Maksatları, katiyyen şiir değil, sanat değildir. Maksatları Nâzım Hikmet örtüsü altında, halkımızı Komünizme ısındırmaktır. Çünkü Nâzım, dünyanın en kabadayı komünistlerinden biriydi. O kadar ki, eğer o, komünist sistemin kendiliğinden gümbür, gümbür yıkılıp gittiğini görseydi, ya kalp krizinden ölür giderdi ya da kafasına bir kurşun sıkarak intihar ederdi. Komünizm sevdası, bize işçi sınıfımızın ayaklanmasıyla veya işçi sendikalarımızın gayretiyle gelmedi. Bizde komünizm, sanat faaliyetleriyle yeşermeye çalıştı. Komünist düşünce, şiirle, hikâyeyle, romanla, tiyatroyla, resimle kolkola girerek aramıza sokuluyor. Ve bizim komünistlerimiz, ağızlarını Atatürk diye açtılar, açıyorlar. Bir insan, hem komünist, hem de Atatürkçü olabilir mi? Olamaz! olamaz! olamaz. Eğer bu mümkün olsaydı, Atatürk de komünist bir kafayla önümüze düşerdi. Atatürk değil komünist olmak, komünizme yakınlık bile duymadı. Komünistlerimizden “SEBÜKMAĞZ adamlar” diye bahsetti. “SEBÜKMAĞZ”; farsça bir kelime Aptal, ahmak, gerikafalı demektir. Bizim Türkiyeli komünistlerimiz gerçekten de, çağımızın yüz yıl gerisinde kalan aptal, avanak kafalardır, Atatürk, bizim komünistlerimiz için sadece “SEBÜKMAĞZ” demedi “Şurası unutulmamalıdır ki, Türk âleminin en büyük düşmanı komünizmdir. Her görüldüğü yerde ezilmelidir!” diyerek de dikkatimizi çekti. Çetin Altan yıllarca önce öflkelenmişti: “Atatürk deli midir ki böyle bir cümle kullansın?” diye yazmıştı. Bu gün kimin akıllı, kimin deli olduğu ayan-beyan ortada. Ama bizim Türkiyeli komünistlerimiz hâlâ o rejimin rüyasıyla yatıp kalkıyorlar. Rusya, milyonlarca insanı öldürmesine, ceza evlerine tıkılmasına veya ülkelerini bırakıp başka diyarlara kaçmalarına sebeb olduğu halde, Marksist rejimi ancak yetmiş yıl ayakta tutabildi. Moskova, o yetmiş yıllık vahşet devrimin acılarını şimdi silmeye çalışıyor. Bizim geri kafalı komünistlerimiz ise, o kanlı o geri, anlayışın arkasında çırpınıp duruyorlar. CHP Kadıköy Belediyesi, CKM (Caddebostan Kültür Merkezi) önüne Nâzım Hikmet’in bir heykelini diktirmiş. O heykel kaidesi altında, Nâzım Hikmet’in iki mısrası var: “Ben yanmasam, sen yanmasan, biz yanmasak/ Nasıl çıkar karanlıklar aydınlıklara?” Pekâlâ! Aydınlıklara nasıl çıkarız? Nâzım Hikmet kafasına göre komünist olmakla çıkabiliriz. Sovyet Rusya, yetmiş yıllık uygulamasına rağmen aydınlıklara çıkabilmiş mi? Bu soruyu, kendilerini Türkiye’de ve başka ülkelerde satarak karınlarını doyurmaya çalışan o güzelim Rus kadınlarına sormak lazım. Bugün Rusya’da fert başına düşen milli gelir 13.236 $’dır. ABD’de ise 48.147 $, Almanya’da 44.558 $ Japonya’da 45.774 $, İngiltere’de 39.600 $ Güney Kore’de: 23.749 $ Komünist Kuzey Kore’de ise: bir kaç bin $ civarındadır. Allah Beşiktaş Belediyesi idarecilerine akıl fikir versin. Beşiktaş Belediyesi çıksın girdiği çıkmaz sokaklardan da “ustaya saygı” ayaklarından sıyrılsın da, milletimize, vatanımıza, bayrağımıza...saygılı olmaya çalışsın.

Nâzım Hikmet'e niçin saygı duyayım? -ll-

Şimdi bir de "Nâzım Hikmet'e saygı" toplantıları yapılıyor. Ben Nâzım Hikmet'e hiçbir saygı duymuyorum.

 

• A-
• A+

 

 

Şimdi bir de "Nâzım Hikmet'e saygı" toplantıları yapılıyor. Ben Nâzım Hikmet'e hiçbir saygı duymuyorum. Hemen belirteyim ki, Onun bütün şiirlerini hem de birkaç defa dikkatle okudum. KAN KONUŞMAZ ve YAŞAMAK GÜZEL ŞEY KARDEŞİM isimli romanlarını Bulgaristan'dan getirttim. Sonra Nâzım'la ilgili kitapları da gözden geçirdim, Sonunda gördüm ki içimde, Nâzım Hikmet'e karşı zerre kadar bir sevgi ve saygı yok çünkü; evvela Nâzım Hikmet çok kötü bir insan, sonra çok kötü bir vatandaş, sonra çok kötü bir koca ve sonra çok kötü bir babadır da ondan. Aşağıda belirteceğim hususlar, size çok tabii gelebilir, ama dikkatinize sunacağım davranışlar benim insanlık anlayışıma, devlet saygıma evlat ve eş anlayışıma katiyyen uymayan hareketlerdir. Nâzım Hikmet niçin çok kötü bir insandır? Nâzım, 1937 yılında, CHP iktidarı döneminde, açılan iki dâvâ yüzünden toplam 35 yıla mahkûm oldu. 1950 yılına kadar hapiste yattı. O yıllarda, VATAN gazetesi sahibi ve başyazarı Ahmet Emin Yalman Nâzım'a kol kanat gerdi. Af edilmesi için yazılar yazdı. Demokrat Parti 1950 yılında iktidar olunca Ahmet Emin Yalman, Nâzım için ayrıca bir imza kampanyası açtı. Fikir sanat, siyaset dünyamızdan 100'e yakın imza topladı. Sonra o imzaları ileri sürerek Başbakan Adnan Menderes'ten Nâzım'ın affını istedi. Böylece 1950 yılında çıkarılan aftan Nazım da istifade etti ama o af dolayısiyle, Yalman da, Menderes de büyük hücumlara uğradılar. Sonra ne oldu? Cezaevinden çıkan Nâzım hem Ahmet Emin, hem de Menderes aleyhinde çok ağır, çok rezil şiirler yazdı. Onları vatan hainliğiyle suçladı. Esasında ne Menderes ne de Ahmet Emin Yalman vatan hainiydi. Zerre kadar vefa duygusuna sahip olan bir insan, en zor günlerinde kendisine kol kanat geren kimseleri en ahlâksız iddialarla yerden yere vurur mu? Vuramaz! Vurmamalı! Rusya bizim vatanımızın, tarihimizin, dilimizin, dinimizin en büyük düşmanlarından biridir. Stalin, tam bir insan kasabıdır. Yüz binlerce Kırım ve Ahıska Türkü'nü bir gece içinde, evlerinden alıp uzak diyarlara süren Stalin'dir. Türkistan'dan ve Azerbaycan'dan binlerce soydaşımızı toprağa gömdüren odur. Ama Nâzım Hikmet, Rusya'ya kaçtığı gün, Moskova Havaalanında: "Stalin gözlerimin ışığıdır. Beni Stalin yarattı! Ben Sovyetler Birliğinin çocuğuyum. O kadar mutluyum ki..." diye beyanat verdi. Kore'de çarpışan Mehmetçiklerimize "Teslim ol Ahmet!.." diye seslendiği için ve Bulgaristan'da, Kırcaali Türklerinden bizzat dinledim, onlara; "Türkiye'ye gitmeyin! Karılarınızı, kızlarınızı orada Amerikalı askerlere peşkeş çekecekler" yalanlarını savurduğu için onu sevmiyorum, ona saygı duymuyorum. N. Hikmet çok kötü bir baba idi. Oğlu Memed için yazdığı şiirler, benim de yüreğimi kavurmuştu. Fakat Memed anasıyla birlikte kaçıp Varşova'ya gidince Nazım Hikmet katiyyen sahip çıkmadı. Çünkü çok kötü bir baba idi. Nazım Hikmet, kötünün kötüsü bir koca idi. Dayısının kızı, Memed'in anası Münevver Hanımı Varşova'da nasıl yüzüstü bıraktığını iyi anlamak için Zekeriya Sertel'in Nâzım Hikmet'in Son Yılları isimli kitabını okumak lâzım. Ona niçin saygı duymalıyız ve onu niçin sevmeliyiz?..

Kültür Bakanlığımız da sahip çıkmaz mı?

Batı dünyası neden bizden ileride? Biz neden gerideyiz? Bu sorunun cevabını Kültür Bakanımız Sayın Ertuğrul Günay elbette benden daha iyi bilir.

 

• A-
• A+

 

 

Batı dünyası neden bizden ileride? Biz neden gerideyiz? Bu sorunun cevabını Kültür Bakanımız Sayın Ertuğrul Günay elbette benden daha iyi bilir. Ancak ben, yeni bir gelişme dolayısiyle, okuyucularımıza da bir hatırlatmada bulunmak istiyorum: Batı dünyası bizden ilerde, çünkü adamlar, akıllarını kullanıyorlar. Biz Batı dünyasının gerisinde kaldık. Çünkü aklımızı kullanmıyoruz veya aklımızı nasıl kullanacağımızı bilmiyoruz. Öyle sanıyorum ki, Türkiyemizde de milyonlarca kişi İsrail-Filistin savaşının bazı sahnelerini televizyon ekranlarında seyretmişlerdir. İsrail, kilometrelerce uzaktan füzeleriyle, Filistin topraklarını bombalıyor. Evler yıkılıyor, insanlar paramparça oluyor. O yıkıntılar, o ölen parçalanan Araplar arasında sağ kalanlar, avazlarının çıktığı kadar bağırıyorlar: "Allah-u ekber! Allah-u ekber!" Allah, o mağdur Araplar bağırmasalar da, elbette büyükür. Bombalanan araplar Allahın ve sevgili Peygamberimizin gösterdikleri yoldan yürüselerdi, yani akıllarını kullansalardı, "düşmana, düşmanın silahıyla karşı koymak" zaruretini dikkate alsalardı mutlaka caydırıcı olurlardı. İsrail karşısında iki büklüm kalmazlardı. Şimdi, tabii olarak sorulacaktır: İnsanlar, akıllarını nasıl kullanabilirler? Cevabı basittir ve kesindir: Okumakla, araştırmakla, bilmekle, incelemekle yani ilme yönelmekle insanlar akıllarını kullanabilirler. Batı dünyası okumanın önemini bildiği için önce, çocuklarını lider seviyesinde yetiştiriyor. Mesela, 8 yıllık eğitimden geçirdiği çocukların ders kitaplarını 71 bin kelimeyle hazırlıyor. Bu rakam Japonya'da 44 bin İtalya'da 32 bin Türkiyemizde ise maalesef 6-7 bin civarındadır. Ve bizim çocuklarımız da bu 6-7 bin kelimenin %10'uyla düşünüp konuşmaktadırlar. 70 bin kelimeyle okuyup yazan nesillerle 600-700 kelimeyle düşünen, konuşan nesiller elbette bir olmazlar, olamazlar. Kur'an'ın "Oku!" emrine rağmen, dünyada en az okuyan milletlerin başında maalesef biz varız. Biliyoruz ki, dünyanın her yerinde insanlar kelimelerle düşünüyor, kelimelerle konuşuyorlar. Biz, yeterli kelime haznesine sahip olmadığımız için doğru düşünemiyoruz. Türkiyemizde cinayet vakalarının çokluğu, trafik kazalarının dehşeti, hep insanlarımızın cehaletindendir. Bilmeliyiz ki milletler, kendi kültür değerleriyle vardırlar. Kültür ise bir milletin: dil, din, tarih şuuru, gelenek ve görenekleri, güzel sanatları... toplamıdır. Bizim, bütün kültür kaynaklarını ayakta tutacak, zenginleştirecek kuruluşlara, faaliyetlere şiddetle ihtiyacımız var. Bab-ı Âli ve Bayazıd çevresi, eskiden kültür dünyamızın zenginleştiği, boy verdiği yerlerdi. Şimdi, her iki bölgede de kültür ocaklarımız gittikçe kan kaybediyor. Yeni kültür merkezlerine şiddetle ihtiyacımız var. Biliyoruz ki Sultanahmet'deki eski Adliye Sarayı yeni yerine taşındığı için şimdi tamamen boş durumda. Bir takım kişiler orayı otel yapmak için çırpınıyorlar. Mehmet Nuri Yardım'ın başkanı olduğu ESKADER yani Edebiyat Sanat ve Kültür Araştırmaları Derneği basın toplantıları düzenleyerek, eski Adalet Sarayı'nın büyük, canlı zengin bir kültür sarayı olması için çırpınıp duruyor. Bu çok önemli, bu çok faydalı ve zaruri isteğe acaba Kültür Bakanlığımız da sahip çıkmaz mı? Milletimizin yüzünü yeni bir otel mi, yeni bir kültür sarayı mı güldürür?

Türk olmak şereftir -1-

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

1986 yılında Prof. Dr. Hayrettin Kahraman'la Pakistan'a gittik. Devlet Başkanı Ziya-ül Hak sağdı. Başkent İslamabad'da çeşitli toplantılara birlikte katıldık. Bir gün bizi, Pakistan asıllı bir profesörün evine götürdüler. Yaşlı-başlı bir zat idi. Sohbet esnasında dedi ki: -"Türk olmak bir büyük şereftir. Siz Millî Mücadeleye başladığınız zaman, bir yakın arkadaşımla birlikte Türkiye'ye gelmek ve Türk ordusu saflarında düşmanlarınıza karşı savaşmak istedik. Burada, ilgililere resmen başvurduk. Bize dediler ki: 'Yaşınız daha 18'i doldurmamış. Bu bakımdan gidemezsiniz!' Türk ordusuna katılmak Türklerle beraber olmak bizim en büyük arzumuzdu, olmayınca çok üzüldük. Türk olmak şereftir!" Devlet başkanı Ziya-ül Hak bizi, bir öğlen yemeği için Beyaz Saray'ına davet etti. Pakistan Büyükelçimiz Bâki İlkin'di. Yemekte o da hazırdı. Ziya-ül Hak'a dedim ki: -Efendim! Türkiye'de biz deriz ki: Türk'ün Türk'ten başka dostu yoktur; Pakistanlılar müstesna. Biz Türk milleti olarak Pakistan milletini çok seviyoruz! Ziya-ül Hak'ın cevabı hepimizi düşündürmelidir: -"Biz de Türk milletini çok seviyoruz. Siz Millî Mücadele için cephelerde çarpışırken biz daha İngiltere hâkimiyetinden kurtulmamıştık. O yıllarda bir Şeyhülislamımız vardı. İsmi Şeyh Ahmed Bedevi idi. İngiltere hükûmeti, bizim Şeyhülislamımıza çok baskı yaptı. Ondan, sizin Millî Mücadelenizi kötüleyen bir fetva almak istedi. Şeyh Ahmet Bedevi İngiltere devletine dedi ki: -Siz değil, Türkler gelip burada benim dilimi kesseler ve dilimden ayaklarına çarık yapsalar, ben ne Türklerin Millî Mücadeleleri aleyhinde bir tek söz söylerim, ne de bir fetva yazarım! Bizim Şeyhülislamımız, İngiltere devletinin bütün baskısına rağmen söylediği gibi davrandı ve onlara ne bir fetva verdi ne de Türkiye aleyhinde bir tek kelime söyledi. Biz de sizi çok seviyoruz!" *** Görmediğim Avrupa ülkesi kalmadı. NATO'dan müttefikimiz olan hiçbir Avrupa ülkesi bizi sevmiyor. Bunu nereden çıkarıyorsun diye sorabilirsiniz. Gittiğim her Avrupa ülkesinde gördüm ki orada devlet PKK ihanetini destekliyor. Aynı zamanda Alevi kardeşlerimize kol kanat geriyor. Bunu, Kürtleri sevdikleri için mi yapıyorlar? Aleviliği bildikleri için mi öyle davranıyorlar. Hayır! Hayır! Hayır! Adamlar Türk'e ve İslâma düşman oldukları için kuyumuzu -NATO antlaşması içinde bile- kazmaya çalışıyorlar. Şimdi Türkiye'de, birçok aydınımızın ve tabii olarak halkımızın çok büyük bir kısmının bilmedikleri dolayısıyle hiç düşünmedikleri bir husus var: Devlet-i Aliyye. 1595 yılında, 23 milyon 337 bin 600 km2 üzerinde idi. Doğu ve Batı dünyası bizi kırpa kırpa, bize vura vura getirip 780 bin km2 üzerine yatırdı. Yani biz bugünkü Türkiye büyüklüğünde 30 Türkiye kaybettik. Bilmiyoruz ki, bilmiyorlar ki, bu devlet yıkıldı mı, bu ordu dağıldı mı, Doğuda ne Kürt, ne de şurda-burda Alevi ve Sünni kalır. Ermenilerin ve Yahudilerin büyük devlet politikalarını bilmeyenlere, millî dostumuz ve 72 dilli dostumuz Amerika'nın Büyük Orta Doğu Politikasına dudak bükenlere hiçbir şey anlatamayız. Anlatamıyoruz. Şimdi Türkiye'de, Türk'e Türklüğe, Türkiye'ye karşı dehşetli bir küçümseme, suçlama, yok etme hareketi başladı. Hemen her gün, birtakım cahil, gafil ve hain insanların yazılı ve sözlü beyanlarıyla karşı karşıyayız. Sanki bin metre çapında, bin metre uzunluğunda bir lağımın baştan sona patlaması gibi, iğrenç üstü iğrenç bir manzara önündeyiz. Bu hâl, bir milletin topyekûn intihar girişimine hazırlanması demektir. Yarın yine yazacağım...

02.02.2013

Türk olmak şereftir -ll-

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Sapla samanı birbirine karıştıranlar var. O bakımdan, yerinden kalkan Türklüğü, Türk milletini kötülemeye çalışıyor. Irkçılığı reddeden yeni ırkçılar, tarihimiz boyunca ırkçı olmayan, ırkçılık yapmayan milletimize saldırıyorlar. Bir insanın kendi soyunu-sopunu, yani kendi ırkını sevmesi başkadır, ırkçılık yapması başka. Irkçılık: Başka ırktan olan kişilere hayat hakkı tanımamaktır. Onları devlet ve millet hayatının dışında tutmaktır. Bir ırkı, topyekûn suçlu saymaktır. Mesela Hitler ırkçıydı. Yahudi milletini topyekûn suçlu sayıyordu. 6 milyon Yahudi'yi modern fırınlarda yaktırması Alman ırkçısı olmasındandı. İngilizler, Fransızlar, Ruslar tarih boyunca dehşetli ölçülerle ırkçılık yaptılar. Mesela İngilizler, Avustralya'ya girdikleri zaman, yerli halk olan Aborjinler'den 65 bin kişiyi kumlara gömerek (bir futbol topuna vurur gibi) kafalarını tekmeleyerek öldürdüler. Bir devlet hiçbir suç işlemeyen, kendi işinde gücünde olan insanları, onlar sırf falan filan ırktandır diyerek, nasıl sürmeye, öldürmeye, yok etmeye çalışır? Mesela Rusya'da Komünist idareciler, devlete başkaldırmayan, hiçbir suç işlemeyen yüz binlerce Ahıska Türkünü, Kırım, Türkistan ve Azerbaycan Türkünü sürmüşler, öldürmüşlerdir. Ermeniler, bizim aydınlarımızın, halkımızın kat'iyyen okumamalarından, öğrenmemelerinden istifade ederek, 1915 yılında, Ermeni soykırımı yaptığımızı iddia ediyorlar. Milyon kere, milyar kere yanlıştır. Biz Ermenilerle ilk defa Anadolu topraklarında 1071 Malazgirt Zaferinden sonra karşılaştık. 1071 yılından 1915 yılına kadar, yani tam 840 yıl onlarla çok insani ölçüler içinde yaşadık. Ama biz, 1914 yılında Birinci Dünya Harbine girince, Ermenilerin çok büyük çapta ihanetine uğradık. Ordumuz Ruslarla çarpışırken, arkadan da Ermeni çetelerinin hücumuna uğradı. Ermeniler Doğu Anadolu'da on binlerce Kürt'ü ve Türk'ü kuyulara atarak, sulara gömerek, camilere doldurup yakarak, duvarlara çivileyerek...çok vahşiyane usullerle öldürdüler. Türk-Ermeni savaşı ve sürgünü, Ermeni ihanetinden sonra başladı. Biz, tarihimiz boyunca ırkçılık yapmadık. Aksine, başka ırktan olanlar, bizim içimizde paşalar gibi yaşadılar. İşte çok önemli bir örnek: Meşhur tarihçilerimizden İsmail Hami Danişmend'in 6 ciltlik bir eseri var. İsmi: Osmanlı Tarihi Kronolojisi. O eserin 5. cildinin 125. sayfasında, İsmail Hami ciddi bir araştırmayı ortaya koyuyor. Diyor ki: "623 yıllık Osmanlı tarihinde, Sadrazamlık yani Başbakanlık makamına 215 kişi oturdu. Bu sadrazamlardan sadece 78'i Türk'tür. 137 Sadrazam ise Arnavut, Boşnak, Rum, Hırvat, Ermeni, İtalyan, Abaza, Çerkes, Çeçen, Bulgar, Pomak, Sırp, Rus... milletindendirler." Irkçı bir devlette böyle bir uygulama olur mu? Bugün Türkiye'de, en kanlı ırkçılığı, PKK ve sevdalıları yapmaktadırlar. Cumhuriyetimizin ilanından sonra, Kürt asıllı milletvekillerimiz, bakanlarımız, Meclis başkanlarımız, Başbakanlarımız, Cumhurbaşkanlarımız olduğu halde, Kürt ırkçıları, Kürt vatandaşlarımıza da Türklere de adeta kan kusturmaktadırlar. Sonra da kalkıp Türk ırkçılığından şikayet etmektedirler. Neredesin ey akıl! Ey insaf! Ey vicdan!..

03.02.2013

Mesela mı örneğin mi diyelim?

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Yazılarım, şiirlerim, kitaplarım meydandadır. Konuşmalarımı dinleyenler de görmüşlerdir: Ben Türkçe düşünen, Türkçe konuşan, Türkçe yazan bir kimseyim. Uyduruk-kaydırık kelimelere veya Öztürkçe tarzına, kendimi bildim bileli hiç, ama hiç heveslenmedim. Bana göre Türkçe başka, Öztürkçe başka bir dildir. Türkçe milletimizin dilidir. Öztürkçe, bir avuç azınlığın kekelemesi. Ben, Türkçeye sevdalı, bir adamım. Öztürkçeden ise yılan görmüş gibi kaçan biriyim. Birisi bana bir kitabın methini yaptı mı, gidip o kitabı buluyorum. Sayfalarını çevirip şurasından burasından okuyorum. Eğer o kitap uyduruk-kaydırık Öztürkçe kelimelerle yazılmışsa ve hele hele devrik cümlelerle yüklüyse tiksinerek yerine koyuyorum. Bizim konuşmalarımızda devrik cümleler elbette vardır. Mesela konuşurken: "Gittim sabahın erken saatlerinde çarşıya ben" diye söze başlarız. Ama, kalemi elimize aldığımız zaman: "Ben sabahın erken saatlerinde çarşıya gittim" diye yazarız. Devrik cümlelerle yazılmış bir makaleyi veya bir kitabı okuduğum zaman, kendimi nadasa bırakılmış bir tarlada yürüyormuşum gibi yorgun hissediyorum. Bizim nesrimizde devrik cümle yoktur. Evimdeki kütüphanemde 10 bin (on bin) kitabım var. Bu on bin kitap içerisinde Öztürkçe ile veya devrik cümlelerle yazılmış bir tek kitap yoktur. Öfkelenmemek ve iğrenmemek için, öyle kitapları kaldırır atarım. Necip Fazıl Kısakürek bir dörtlüğünde diyor ki: Ruhsal, parasal, soyut, boyut, yaşam, eğilim. Ya bunlar Türkçe değil, yahut ben Türk değilim. Oysa halis Türk benim, bunlar işgalcilerim. Allah Türk'ü korusun, yalnız bunu dilerim. Dil, elbette canlı bir varlıktır. Dile, elbette, zamanla birtakım kelimeler girer ve birtakım kelimeler çıkar. Ben bunu elbette kabul ediyorum. Ama dilimizde bin yıldan beri bulunan, kullanılan, dal-budak salan, deyimlerle, vecizelerle, atasözleriyle güzelleşen kelimeleri çıkarıp atmayı en büyük ihanetlerden biri sayıyorum. Mesela İstanbul'un şu veya bu semtinde toprağı ve göğü sımsıkı kucaklayan 500 yıllık, 1000 yıllık bir çınarı keserek yerine cılız bir kavak veya akasya dikmek nasıl bir gaflet ve ihanetse, bin yıldan beri kullanageldiğimiz bir kelimeyi çıkarıp atmak da o kadar gaflet ve ihanettir. Bu makaleyi niçin yazıyorum biliyor musunuz? Benim sevgili hemşehrilerimden bir edebiyat öğretmeni: "Türkçe ÖRNEK SÖZÜNE BU YADSIMA NEREDEN KAYNAKLANIYOR?" diye soruyor. Yadsıma, öztürkçede: ret etmek, yok saymak, tanımamak karşılığında bir kelime. Ben örnek kelimesine itiraz etmiyorum. Kültür Bakanlığı tarafından hazırlanan: Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü'nün 680. sayfasında şöyle bir açıklama var. Biz Türkiye Türkçesinde örnek diyoruz. Azerbaycan Türkleri: Nümune, Başkurtlar: Ölgö, ürnek, Kazaklar: Ülgi, örnek, Kırgızlar: Örnök, Özbekler: Örnek, namuna, Tatarlar: Ölgi, ürnak, Uygurlar: Örnak, ülga diyorlar. Türkmenlerde örnek kelimesi yok. Beri yandan, hiçbir Türk Cumhuriyeti'nde örneğin diye bir kelime yaşamıyor. Biz mesela yerine örneğin demeye başladık. Azerbaycan Türkleri nümüna Başkurtlar: Masalan, Kazaklar: Maselen, misali, Kırgızlar: Misalı, Özbekler: Masalan, Tatarlar: Masalan, Türkmenler: Meselem, Uygurlar: Masilan diyorlar. Hiçbir Türk Cumhuriyeti'nde örneğin kelimesi yok. Cumhuriyet Devrimize kadar bizde de yoktu. Nereden çıktı bu örneğin ucubesi? Ermenicenin orinagin kelimesinden. Kabul edelim ki örneğin kelimesi tamamen Türkçe. Pekâlâ, ben neden bin yıllık meselâ kelimesini 40 yıllık 'örneğin'e kurban edeyim?

09.02.2013

Kemâlizmin millet anlayışında dinin yeri yoktur -1-

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Atatürk üzerine yazılan kitaplardan sadece doksan tanesini okuyabildim. Elimin altında on kitap daha var. Onları da okuduktan sonra, yeni bir kitaba uzanmayacağım. Artık yeter diyeceğim. Şimdi okuduklarıma dayanarak söylüyorum: Millî Mücadelemizin kayıtsız-şartsız lideri o'dur. Eğer Atatürk olmasaydı, bugünkü Türkiye, 780 bin km2 olmazdı. Doğu ve Batı emperyalizminin elinde, yamalı bohçaya dönerdik. Türkçe, bize büyük çapta unutturulurdu. Devletimizin isminde Türk kelimesi bulunmazdı. Camilerimiz boynu bükük kalırdı. Doğu ve Güneydoğu Anadolu'muzun büyük bir bölümünde Ermenistan bayrakları dalgalanırdı. Uzağa gitmeye gerek yok. Millî Mücadele yıllarımızın önemli kahramanlarından biri olan Rauf Orbay diyor ki: "Biz olmasaydık, Mustafa Kemal bu işi başarırdı. Ama o olmasaydı, biz bu işi yapamazdık." O Rauf Orbay ki, Atatürk'ün çok yakın arkadaşlarından olmasına rağmen, zamanla araları açılmış ve İzmir Suikastı yüzünden -dokunulamazlığı kaldırılmadan- Atatürk'ün emriyle İstiklâl Mahkemesine verilmişti. İdamla yargılanmak istenmişti. Avrupa'da olduğu için duruşmalara katılmamıştı... Atatürk, elbette dehâ derecesinde akıllı bir devlet adamıdır. Doğru, doğru, doğru! Peki Atatürk'ün yanlışları olmadı mı? Elbette oldu. Çünkü Atatürk de bir insandı. Atalarımız boşuna mı; "beşer, şaşar!" demişler? Ama Türkiye'de Atatürk'ün yanlışları ortaya konulamıyor. Önce bilmeliyiz ki, Atatürk devri Türkiye'sinde bir muhalefet partisi yoktur. Muhalefetsiz cumhuriyet rejimi olur mu? Kurulan iki muhalefet partisine, Atatürk'ün partisi, ancak üçer ay tahammül edebilmişti. Tenkitsiz demokrasi, tenkitsiz ilim olmaz. Ama Türkiye'de Atatürk, katiyyen tenkid edilemez. Bizde, Atatürk'ü tenkit etmenin ismi: Atatürk düşmanlığıdır. Bu, yobazca bir suçlamadır. Şahsen ben, bir kimsenin ciddi ölçüler içinde Atatürk'ü iki saat tenkit etmesini dikkatle ve zevkle dinlerim. Ama o'na bir dakika olsun hakaret edilmesine, sövülmesine, tahammül edemem... Mesela Atatürk'ün ömrü boyunca, üç ayrı Türkçe anlayışı oldu. Bunlardan ikisi, ummanları dolduracak kadar yanlıştı. Nitekim birinden bizzat kendisi, ötekisinden -Güneş Dil Nazariyesi- İsmet İnönü vazgeçti. Atatürk'ün "Türkçeleşen Türkçedir" inanışı doğrudur. Atatürk musiki ve din konusunda da yanlış adımlar attı. Bunları söylemeyelim mi, yazmayalım mı? Kendisi, Çankaya'daki bütün sazlı-sözlü-içkili toplantılarda bizim türkülerimizi, şarkılarımızı söyledi. Bizim oyunlarımızı oynadı. Ama bizim musikimizi devlet radyolarımızdan üç yıl yasakladı. O dayatma sökmedi. Musikide inkılap olmaz diyerek vazgeçti. Kimse bana Atatürk'ün Ku'ranı Türkçeye çevirtmek için emir verdiğini, Balıkesir camiinde minbere çıkarak hutbe okuduğunu, TBMM'yi bir cuma günü, Hacı Bayram Camii'nden başlayarak, tekbirlerle, salatlarla açtığını, sevgili peygamberimizi öven beyanlarda bulunduğunu söylemesin. Bunların hepsi doğru bunları biliyorum. Atatürk derecesinde çok akıllı bir insan, şartlar olgunlaşmadan, iktidarın bütün güçlerini eline geçirmeden Türkiye gibi Müslüman bir ülkede, kalkıp da dinin aleyhinde konuşamazdı-konuşmadı. Konuşursa kendi bindiği dalı kesmiş olurdu. Nitekim Mustafa Kemal Paşa, Millî Mücadelenin hiçbir devresinde Sultan Vahdettin'in ve Halifenin aleyhinde de tek cümle söylemedi. Aksine gittiği her yerde "Padişah efendimizi ve Halifemizi düşman esaretinden kurtarmak için çalıştığını" söyledi. Duruma hakim olunca, Padişahı da Halifeyi de tanımadığını bütün dünyaya ilân etti. Türkiye'mizin en değerli sosyologlarından Prof. Dr. Orhan Türkdoğan diyor ki: "Kemalist düşünce sisteminde, millet yapısında dinin yeri yoktur!" Türkdoğan bu kanaate, Atatürk'ün bizzat yazdırdığı, 40 bin adet bastırarak okullarımızda okuttuğu MEDENİ BİLGİLER kitabına dayanarak, 4 ciltlik tarih ders kitaplarını okuyarak söylüyor. Ben de aynı kanaatteyim. Kemalist zihniyetin millet anlayışında din yoktur. Vardır diye öfkelenenler çok satıhta kalanlardır. Yarın yine yazacağım.

16.02.2013

Kemâlizmin millet anlayışında dinin yeri yoktur -2-

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Kemalistler veya KAMALİSTLER, millet yaşayışımızda ve anlayışımızda İslâmiyeti yavaş yavaş silebilmek veya onu hafife almak için önce Amentüden işe başladılar. İslâmın Amentüsünde, imanın 6 şartı mı açıklanıyor; onlar da 1928 yılında, Hakimiyet-i Milliye Matbaasında bastırıp dağıttıkları Türk'ün Amentüsü'nde, seslerini şöyle yükselttiler: "Kahramanlığın örneği olan ve vatanın istiklalini yoktan var eden Mustafa Kemal'e o'nun cengaver ordusuna, yüce kanunlarına, mücahit analarına ve Türkiye için ahiret günü olmadığına iman ederim. İyilikle fenalığın insanlardan geldiğine, Gâzi'nin Allahın en sevgili kulu olduğuna, kalbimin bütün hulusuyla (samimiyetiyle) şahadet eylerim." Türk'ün yeni Amentüsünden sonra, sıra Kur'ana ve Hz. Muhammed'e geldi. 1931 yılında, İstanbul'da Devlet Matbaasında 4 ciltlik yeni bir tarih kitabı basıldı ve bu tarih kitabı, 1931 yılından 1950 yılına kadar bütün liselerimizde okutuldu. Bu 4 ciltlik tarih kitabını hazırlayanların %90'ı CHP milletvekilleriydi. Yalnızca biri Cumhurbaşkanı Genel Sekreteriydi, ikincisi, Atatürk Lâtife Hanımdan boşandıktan sonra Çankaya Köşkü'nün yeni sakini, bir taşbebek kadar güzel Afet Hanım, diğer ikisi de albay idi. CHP milletvekilleri şunlardı: (Bu kişiler, aynı zamanda Türk Tarihi Tetkik Cemiyeti üyeleriydiler) Çanakkale Mebusu: Samih Rıfat Bey, İstanbul Mebusu Prof. Dr. Akçuraoğlu Yusuf Bey, Aydın Mebusu Dr. Reşit Galib Bey, Balıkesir Mebusu Hasan Cemil Bey, Balıkesir Mebusu İsmail Hakkı Bey, Kocaeli Mebusu Reşit Saffet Bey, Şarkikarahisar Mebusu Prof. Dr. Sadri Maksudi Bey, Sivas Mebusu Prof. Dr. Şemsettin Günaltay Bey, Eskişehir Mebusu Prof. Dr. Yusuf Ziya Bey... 4 ciltlik tarih kitabının 2. cildi İSLÂMİYET üzerineydi. Peki bu CHP milletvekilleri, Hazreti Muhammed ve Kur'an için ne diyorlar dı? Diyorlardı ki: "Muhammet, 40 yaşına geldiği zaman, vatandaşlarını, kendinin bulduğu ve doğru olduğuna inandığı yeni bir dine dâvete başladı. Bu dine İslâm denilmiştir." (Syf. 89) "Muhammet'in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba KUR'AN denir. O, Arapların, ahlâk ve âdetlerinin pek fena ve pek iptidai ve ıslaha muhtaç olduğuna inanmış, bunları ıslah için tenha yerlere çekilerek senelerce düşünmüş ve yıllarca tefekkürden sonra kendisine vahiy ve ilhâm fikri doğmuştur." (Syf.90) SORUYORUM: Siz de böyle mi düşünüyorsunuz? Kur'an, Hazreti Muhammed'in mi eseridir? Siz de Allah'ı, Cebrail'i, vahyi inkâr mı ediyorsunuz? Etmiyorsanız öfkeniz neden? Atatürk ve Afet Hanım, 1931 yılında, Çankaya Köşkünde Yurttaşlık Bilgisi isimli bir kitap hazırladılar. Daha doğrusu Atatürk'ün söylediklerini Afet Hanım kaleme aldı. Kitap bittikten sonra Atatürk, Başvekil İsmet İnönü'ye bir mektup yazarak bu kitabın hem bütün okul öğrencilerine, hem de bütün vatandaşlarımıza okutulmasını önemle rica etti. Bu kitabın 12. sayfasında, millet bölümünde deniliyor ki: "Din birliğinin de, bir millet teşkilinde müessir olduğunu söyleyenler vardır. Fakat biz, bizim gözümüz önündeki Türk milleti tablosunda, bunun aksini görmekteyiz. Türkler, İslâm dinini kabul etmeden evvel de büyük bir millet idi. Bu dini kabul ettikten sonra bu din bilâkis Türk milletinin millî bağlarını gevşetti. Millî hislerini, Millî heyecanlarını uyuşturdu. Bu pek tabii idi..." SORU: Siz de böyle mi düşünüyorsunuz? Türk milletinin millî hisleri, millî heyecanları İslâmiyet yüzünden gevşediği ve uyuştuğu için mi soyumuz dünyanın en muhteşem devletlerinden birini kurdu. Onu 23 milyon 337 bin 600 km2 üzerine yaydı. 624 yıl yaşattı ve tam 322 yıl, dünyada lider devlet olarak hükümran oldu? Dünyanın neresinde, millî hisleri uyuşan bir millet böyle zaferler kazandı? CHP Edirne saylavı (milletvekili) Şeref Aykut, milletimizin o tarih kitapları ve yurttaşlık kitapları sayesinde, İslâmiyetten ayrılmaya başladığına inandı. 1936 yılında, İstanbul'da KAMALİZM isimli bir kitap bastırdı. Bu kitabın daha ilk sayfasında KAMALİZM'in yeni bir din olduğunu ileri sürdü: "Kamalizm, yalnız yaşamak dinini aşılayan ve bütün prensiplerini ekonomik temeller üzerine kuran bir dindir!" diyordu ve CHP'nin 6 okunu, Kamalizm Dininin 6 görüşü, inancı, imanı olarak açıklıyordu. SORU: Siz de Kamalizmi veya Kemalizmi yeni bir din olarak mı kabul ediyorsunuz. Cevabınız evet ise alın ve hayrını görün. "Sizin dininiz size, bizimki bize. Bu millet sizin taptıklarınıza tapmaz. Siz de bu milletin taptığına tapmazsınız.

17.02.2013

  Sinoplu gençleri kim tahrik etti?

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Barış ve Demokrasi Partisi'ne mensup 4 milletvekili, Karadeniz illerimize doğru yola çıktılar. Bu milletvekillerini iyi tanıyoruz: Sırrı Süreyya Önder, Ertuğrul Kürkçü, Sabahat Tuncel ve Levent Tüzel. İlk durakları Sinop idi. Maksatlarını şöyle açıklamışlardı: "Barış ve Demokrasi konusunda, halkımızı aydınlatmak istiyoruz." Ancak, Sinop gençliği, topraklarına ayak basan bu siyasilerden çok büyük bir rahatsızlık duydular. İnandılar ki çirkin bir oyunla karşı karşıya bulunmaktadırlar: "Önce, bu siyasîlerin bağlı oldukları partinin, barışla ve demokrasiyle bağdaşır davranışları yoktur dediler. Barış ve demokrasi, bu siyasî partinin iyi seçilmiş bir paravanasından ibarettir. Türkiye'mizde kardeş kavgasını ve bir iç savaşı körükleyen bir partinin barışla ve demokrasiyle samimi bir beraberliği olabilir mi?" diyerek seslerini yükselttiler. Sinoplu gençler "Hangi barış, hangi demokrasi? dediler. 30 yıldan beri devam eden bu kanlı ayaklanma, iz'ansız, insafsız, vicdansız bir PKK hareketi, 30 bin insanımızın ölümüne sebep oldu. Askerimizi, polisimizi, çoluğumuzu, çocuğumuzu, hatta ahırlardaki hayvanlarımızı bile vurup kıranlar, iç barışımızın ve demokrasimizin kanlı katilleridirler. 30 yıldan beri devam eden bu kanlı ayaklanma devletimize 300 milyar dolarlık bir yük bindirdi. Ayrıca bu terör teşkilatının militanları, Türk'e, Türkiye'ye, Türk bayrağına, vatan bütünlüğümüze... anlatılmaz bir düşmanlık içindedirler. Bunlar mı, bunların Meclisteki uzantıları mı barış ve demokrasi fikriyatıyla hareket edeceklerdir" diye öfkelendiler. Üstelik, Sinop gençleri arasında, PKK terörünün şehit ettiği kimseler de vardı. Barış ve Demokrasi Partisi, bu terör hareketini katiyyen lanetlememiş, aksine eli kanlı teröristlerle kucaklaşmıştı. Böyle bir zihniyetin mensuplarına Sinop gençliği haklı olarak kızgındı. Bu öfke birdenbire şiddete dönüştü. Galeyan halindeki Sinop gençliğine; eğer PKK militanlarının düşman oldukları ve her fırsatta vurup öldürdükleri polislerimiz engel olmasalardı çok daha büyük hadiseler doğabilirdi. Açık açık yazıyorum: Ben, Sinop'ta cereyan eden hadiseyi, Türkiye'nin ve siyasî hayatımızın bugünü ve yarını bakımından doğru bulmadım, doğru bulmuyorum. Ama bu hadiseye, BDP'nin ve PKK militanlarının sebebiyet verdiklerine inanıyorum. Yani kabahat Sinop gençliğinin değildir. Kabahat o gençliği öfkelendiren, tahrik eden PKK militanlarınındır. O militanlarla yüzdeyüz fikir birliği içinde olan BDP'nindir. Sinop olayları, dünyanın en medeni ülkelerinde bile görülen cemiyet tepkilerindendir. İşte bizde ve Avrupa'da zaman zaman şahit olduğumuz futbol maçlarındaki kavgalar... Sosyoloji ilminin tesbit ettiği çok doğru bir gerçek var: "Toplulukların aklı yoktur. Büyük kalabalıklar, bazan bir kişinin 'Vurun! Kaçın! Yakın! Yıkın! Alkışlayın! Yuhalayın...' emriyle hareket ederler!" Toplulukları zapt-u rapt altına almak kolay değildir. Bundan birkaç ay evvel, eski İçişleri Bakanımız İdris Naim Şahin Hakkari'ye gidince, orada birtakım kimselerin hücumuna uğramadı mı? Barış ve Demokrasi Partisi ve onun dün Sinop'a giden milletvekillerinden bir teki, İçişleri Bakanımıza yapılan o saldırıyı yarım ağızla olsun tenkit etti mi? Etmedi. Aksine o davranışı yerinde buldu. "İçişleri Bakanının Hakkâri'de işi ne? Halkı tahrik etmeye gitti" manasına gelen sözler söylediler. Peki o BDP şimdi Sinop hadisesi karşısında neden öfkeleniyor? Türkçemizde güzel bir atalar sözümüz var: "Rüzgâr eken fırtına biçer!" Bana göre, Sinop gençliğini öfkelendiren, harekete geçiren PKK isyânıdır ve o kanlı isyana kol-kanat geren bazı siyasîlerdir.

23.02.2013

Hocalı'da Ermeni ve Rus vahşeti -2-

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Hocalı katliamı üzerinden 21 yıl geçti. Bu münasebetle, çeşitli şehirlerimizde o vahşeti lânetleyen toplantılar yapıldı. Hocalı vahşetinde çekilen fotoğraflar sergilendi. Ben de İstanbul'da, Marmara Üniversitesinde yapılan programda konuştum. Konferans salonu girişinde sıralanan dehşet verici resimlere, anlatılmaz bir hüzünle baktım. Yıllar önce, Başbakanlık Arşivleri Genel Müdürlüğümüzün bizdeki Ermeni ayaklanmaları ve katliamlarıyla ilgili ve tamamen resmî belgelere dayalı Ermeni Mezalimi üzerine yayımlanan 4 ciltlik eseri okuduğum için, Hocalı vahşetinden çekilen resimler bana şaşırtıcı gelmedi. Gördüm ki, 1914-1915 yıllarında, Doğu ve Güneydoğu illerimizde, bâzı Ermeniler, hangi usullerle büyük katliamlara girişmişlerse, 77 yıl sonra, 26 Şubat 1992 tarihinde de, Hocalı'da aynı vahşetle, aynı canavarlıkla soydaşlarımızı, kadın, çocuk, ihtiyar, hasta demeden parçalayarak öldürmüşlerdir. ÜSKÜP'TEN KOSOVA'YA isimli kitabımı okuyanlar, orada Âşık Kahraman isimli bir halk şairimizin, Kars'ın KALO köyünde 660 köylümüzün Ermeniler tarafından nasıl öldürüldüklerini görmüşlerdir. O uzun şiiri buraya alacak değilim. Ama Âşık Kahraman'ın o ölüm destanını okuyunca anlıyoruz ki, bin yıl beraberce insan gibi yaşadığımız, kendilerine "Gözünüzün üstünde kaşınız var!" demediğimiz Ermeniler, Rusların, İngilizlerin, Fransızların oyunlarına gelerek, Birinci Dünya Savaşının en buhranlı günlerinde, bizi arkamızdan vurmuşlar. Öyle kurşunla veya hançerle değil, insanlarımızı camilere veya samanlıklara doldurarak diri diri yakmışlar. Kuyulara, göllere atmışlar. İnsanlarımızı duvarlara veya kapılara avuç içlerinden çivileyerek derilerini soymuşlar. Gözlerini çıkarmışlar, kulaklarını, burunlarını kesmişler, hamile kadınlarımızın karınlarını deşerek bebeklerini çekip süngülemişler, insanlarımızın yanlarına cepler açarak, ellerini o ceplerin içine sokmuşlar. Kadınlarımıza, kızlarımıza tecavüz etmişler ve daha neler, neler, neler... İnanıyorum ki bizim bin insanımızdan biri değil on bin insanımızdan biri bile, bu Başbakanlık Arşivlerinden hazırlanan eseri okumamışlardır. Bu bakımdan, ağızlarını açıp 1915 olayları üzerine tek cümle söyleyemiyorlar. Ben Hocalı vahşetinde çekilen resimlere şaşırarak bakmadım. O vahşeti anlatan bazı yabancı gazetecilerin ve ajansların yazdıkları karşısında da dehşete düşmedim. Çünkü bildiklerimi görüyor ve duyuyorum. İşte o haberden sadece ikisi: Rusya'nın İzvestiya gazetesinin muhabiri Beliks, şunları yazıyor: "Olaydan bir süre sonra AĞDAM iline geldik. Buraya, Hocalı'da katledilenlerin cesetleri getiriliyordu. Gördüklerim dehşetli kâbus gibiydi. Hatta bence, kâbus, bu kadar korkunç olamazdı: Çıkarılmış gözler derisi soyulmuş kafatasları, kesilmiş başlar, kulaklar..." Rus binbaşı Leonid Kravets'in anlattıkları da şöyle: "26 Şubat 1992 tarihinde Han Kentine yaralıları taşıyordum. Askeran kentinde, bir tepenin yamacında iki yüz kadar ceset vardı. Bizim ekipte, Azeri Türkü olan bir yüzbaşı da bulunuyordu. O adam orada, dört yaşındaki oğlunu, başı parçalanmış bir şekilde buldu ve zavallı, o anda bayıldı..." Ermeniler, 26 Şubat 1992 tarihinde, 366 sayılı Rus Motorlu Alayı'nın zırhlı araçlarıyla birlikte, Hocalı'ya saldırdılar. Silahsız, savunmasız, ordusuz Hocalı Türkü'nden 613 kişiyi canavarca duygularla öldürdüler. Bunların 63'ü, 3 ila 15 yaşlarındaki çocuklardı. 106'sı kadınlarımızdı. 544'ü yaşlı ve genç, ama silahsız, ama çaresiz soydaşlarımızdı. Ermeniler Azerbaycan toprağının %20'sini işgal ettiler. 6 şehrimizi, 800 köyümüzü, 700 sağlık merkezimizi, 1400 kadar ilk ve orta okulumuzu, 1000'e yakın sosyal tesislerimizi yakıp yıktılar. Hür dünya, bu vahşet karşısında sessiz, sedasız...

03.03.2013

Anıtkabir'de Kral Abdullah'ın gözyaşı

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

İttihat ve Terakki Partisi'nin çok meşhur üç paşası vardı: Enver Paşa, Cemal Paşa, Talat Paşa. İlk iki paşamız asker asıllıydı. Talat Paşa sivil bir posta memuruydu. Sultan Abdülhamid Han'ın devrilmesinden sonra, önce İçişleri Bakanımız oldu; sonra Başbakanlık makamına kuruldu. Cemal Paşa, hem Bahriye Nazırımız, hem de 4. Ordu Kumandanımızdı. Enver Paşamız 33 yaşında Başkumandan vekilimizdi. Bizi, Birinci Dünya Harbine bu üç paşamız soktu. Hepsi de vatansever insanlardı. Ama devlet tecrübeleri yoktu. Bu bakımdan 10 yıl gibi kısa bir süre içerisinde, hem koskoca imparatorluğumuzu batırdılar, hem de en az bir milyon insanımızın şehit düşmesine sebep oldular. Toprak kaybımız da çok büyük oldu. Bu üç paşamızın hatıraları yayımlandı. Önce Cemal Paşanın HATIRALAR'ı çıktı. Çok merak ettiğim için alıp okudum. Cemal Paşa'nın HATIRALARI, 1959 yılında Selek Yayınları arasında basıldı. Sonra, Talat Paşanın Anıları yayımlandı. (1990/İletişim yayımları) Arkasından ENVER PAŞA'NIN ANILARI 2006 yılında, İş Bankası Yayımları arasında yer aldı. Her üç paşamızı da derin bir hüzünle okudum. Suriye'deki son karışıklıklar dolayısiyle Cemal Paşa'nın HATIRALAR'ını yeniden elime aldım. Cemal Paşa, hatıratında Mekke Emiri Şerif Hüseyin'e ateş püskürüyor. Onu ve oğullarını çok ağır kelimelerle lânetliyor. Şu cümleleri paşanın HATIRALAR'ından alıyorum: "Şerif Hüseyin ile evlatlarına lânetler etmekten nefsimi menedemiyorum. Çok âdi ve alçak Şerif Hüseyin ve evlatları, sancaklar altında devletimize ve halifemize bağlı kalacaklarına dair yemin ederek benden altınlar aldılar. Sonra İngilizlerden ve Fransızlardan da altınlar alarak onlarla birleştiler. 1916 Haziranının 2. günü Şerif Hüseyin'in ihtilali karşısında kaldım. Bu ihtilâl, Kanal seferine esaslı bir darbe indirmiştir. İslâm âlemine en affolunmaz darbeyi indirmiş olan Şerif Hüseyin'in, haincesine isyanı olmasa idi, ben, İngilizleri fiilen Mısır'dan kovamasaydım bile, Filistin ve Suriye içerisine bir adım atmalarına izin vermez ve yüz binlerce İngiliz askerini, Mısır'da bağlamaya muvaffak olurdum!" Cemal Paşa, Şerif Hüseyin'in kasasına kaç bin altın koydu? Bu miktarın 40-50 bin civarında olduğunu tahmin ediyorum. Şerif Hüseyin, bir bu kadar altını da İngilizlerden ve Fransızlardan alarak Osmanlıya ve İslamiyete ihanet etti. Emrindeki kuvvetler askerimizi arkadan vurdu. Biz Suriye'den, Irak'tan, Ürdün'den Mısır'dan çekilmek mecburiyetinde kaldık. O topraklar, İngiliz ve Fransız devletinin sömürgesi oldular. Ama Şerif Hüseyin, umduğunu bulamadı. Yurdunu terk etmek mecburiyetinde kaldı. Oğulları, türlü suikastlarla hayatlarını kaybettiler. Şerif Hüseyin, bir gün hıçkırıklara boğularak oğluna der ki: "Başımıza gelen bu belâlar, hep Osmanlı'ya ettiğimiz ihanet yüzündendir!" Geçenlerde Ankara'ya gelen, Anıtkabirde Atatürk'ün manevi huzurunda gözyaşı döken, Ürdün Kralı Abdullah, Şerif Hüseyin'in torunlarındandır. Öyle sanıyorum ki o da, dedesinin vicdan azabı içinde olduğu için, ağlayacak kadar duygulanmıştır. Şimdi bizim yeni bir "Şerif Hüseyin"imiz daha var! Onun Apo olduğunu söylememe gerek yok. Merak ettiğim husus şu: Acaba Apo, milletimize ve devletimize yaptığı büyük ihanetin pişmanlığını ne zaman duyacaktır?..

09.03.2013

Kadınlar Günümüze bir bakın Allah aşkına!

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

8 Mart Dünya Kadınlar Günü dolayısıyle, genç kızlarımızın ve kadınlarımızın gösterilerini, televizyon kanallarımızdan hüzünle seyrettim. Gördüm ki, bizim kızlarımız, kadınlarımız, bugünün önemini henüz kavrayamamışlar. Nitekim Dünya Kadınlar Günü dolayısıyle, kızlarımız, kadınlarımız, meydanlara dökülerek halaylar çektiler, karşılıklı oyunlar oynadılar, pankartlar açtılar ve "Kadına şiddete son!" diye bağırarak yürüdüler. Sonra? Sonrası "sen şen, ben salim!" dağılıp gittiler. Doğrusu, o gösterilere şaşırarak, utanarak baktım. Çünkü işin zerre kadar ciddiyeti yoktu. Çok önemli bir konuda, yine yaya kaldığımızın ayan-beyan resmiydi.

Bir örnek vermeme müsaade ediniz: Türkiye'mizde, trafik kazalarında, bir yılda kaybettiğimiz insan sayısı, bütün Avrupa ülkelerinde trafik kazalarında ölenlerin sayısından daha fazla veya 7.8 şiddetinde bir deprem olduğunda, bizim 25.000, 30.000 insanımız toprağın altında kalıyor. Aynı şiddette bir deprem, Japonya'da bir kişinin ölümüne değil, 8-10 kişinin yaralanmasına ya sebep oluyor veya olmuyor. Niçin? Bin kere haşa! Allah, Müslüman Türk'ün düşmanı olduğu için mi bizim elimiz böğrümüzde kalıyor? Elbette milyon kere hayır!

Biz her deprem felaketinden sonra, ellerimizi dizlerimize vura vura ağlıyoruz. "Kader!" diyerek acımızı unutmaya çalışıyoruz. Japon böyle yapmıyor. Japon başını elleri arasına alarak düşünüyor. Önce yerleşme merkezleri için, zemini sağlam alanları araştırıyor. Sonra depreme dayanıklı evler, iş yerleri yapıyor. Oralarda iki kattan yüksek evlere kat'iyyen izin verilmiyor. Yollarını, trafik kaidelerine müsait bir şekilde yapıyor ve çok daha önemlisi, insanını trafik kaidelerine kayıtsız-şartsız uyacak şekilde eğitiyor. Bizim gibi meydanlara dökülerek bağırıp çağırmıyor. Bizim, en büyük düşmanımız cehalettir. Cahil insanların hayvanlardan daha çok tehlikeli olduğunu henüz öğrenemedik. Onun için Türkiye'de bir salkım üzüm bir tutam ot, bir karış toprak...için cinayetler işleniyor. Kolsuz-kanatsız kızlarımız-kadınlarımız bir hiç yüzünden öldürülüyor. Bizde; "Yüzüme neden öyle bakıyorsun?" sorusundan sonra bıçak çekip adam öldürenler, 18-20 sene hapishanelerde çürüyenler var. Şimdi biz, on binler halinde değil, yüz binlerle birlikte meydanlara koşsak ve yeri göğü inleterek; "Deprem facialarına son! Trafik canavarına hayır! Kadına şiddet olmasın! Cinayet işlenmesin... vs. vs..." diyerek bağırıp çağırsak, halaylar tutsak, karşılıklı oyunlar oynasak, pankartlar açıp polisle kavga etsek... yakamızı bu çirkinliklerin, felaketlerin, vahşetlerin elinden kurtarabilir miyiz?  Bu soruya "Evet" diye cevap verenler, hiçbir şey bilmeyenlerdir. Su üstüne yazı yazmak isteyenlerdir.

Dünyanın her yerinde, insanlar, kelimelerle düşünüyor, kelimelerle konuşuyorlar. Yani, hafızasında yeterli miktarda kelime olmayanlar, doğru düşünemezler. Doğru karar veremezler. İlmin tepbiti böyle. Şimdi bizim evlerimizin %95'i kitapsız ve kütüphanesizdir. Kitapsız ve kütüphanesiz evlerin mağara karanlığından farkı yoktur. Kur'an boşuna mı "oku!" Emriyle başlıyor. Sevgili Peygamberimiz neden "Âlimin uykusu, abidin -ibadet edenin- ibadetinden üstündür!" diyor? Ah biz, Dünya Kadınlar Günü'nde, mümkün olsaydı da kadınımızın, erkeğimizin eline bir küçük kitap olsun verebilseydik. Onları, meydanlardaki oyunlar, yürüyüşler, bağırıp çağırmalar dışına çekip, bir masa başında oturtabilseydik ve kafalarının karanlığını birazcık olsun dağıtabilmek için bir gayret içinde olabilseydik. Ne kadar faydalı bir iş yapmış olurduk.

 

10.03.2013

Allaha ısmarladık

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Bugün, Türkiye gazetesinde son köşe yazımı karalıyorum. 15 yıldan beri Türkiye'de yazıyorum. Haftada iki defa yazdığım dikkate alınırsa, 15 yılda 1650 köşe yazısıyla huzurunuzda olduğum anlaşılacaktır. Bu süre içerisinde, bazı okuyuculardan çok ağır, çok sert mektuplar aldım. Bunu çok tabii karşıladım. Merhum Necip Fazıl Kısakürek'in bir beytini hatırlayacaksınız: 

"Ey düşmanım! Sen benim ifadem ve hızımsın/Gündüze gece lâzım, bana da sen lâzımsın!"

Hasımsız, fikir ve dâvâ adamı olmaz. Esasında, benim hiçbir düşmanım yoktur: Türklüğün ve İslâmiyetin düşmanları hariç. Doğrusu Türklüğün ve İslamın dostları dışında benim hiçbir dostum da yoktur. Bu bakımdan bilerek ve isteyerek, Türklüğün ve İslâmiyetin aleyhinde tek satır bile yazmadım... Yayınlanmış 23 kitabım var. Bunların toplam baskı sayısı bir milyonu bulmuştur. Bu kitaplarımda da hiç kimse, yukarıda arz ettiğim iddiamı yalanlayan bir cümle gösteremez. Tarihin her devrinde Türk'ün ve İslâmın amansız düşmanları oldu. Bu bakımdan Türklüğe ve İslâma kör bakanlar, zaman zaman karşıma öfkeyle dikildiler. Aldırmadım, aldırmıyorum. Ama yazılarımı büyük bir zevkle okuduklarını, cumartesi ve pazar günlerini sabırsızlıkla beklediklerini bildiren okuyucularım da var. İltifatlarını unutmayacağım. Bu vesileyle onlara minnettarlığımı ifade ediyorum...

Son yıllarda, bazı gazetelerin, şu veya bu sebeple, yazarlarına yol verdiklerini siz de okumuş veya duymuşsunuzdur. Benim, artık yazmayışım, bu gazetenin Sahibinden veya Genel Yayın Müdüründen gelmiyor. Yazmamaya, kendi köşeme çekilmeye yeni hazırlayacağım kitaplarıma daha uzun zaman ayırmaya kendim karar verdim.

Genel Yayın Müdürümüz sevgili kardeşim Nuh Albayrak, beni telefonla arayarak üzüntüsünü ifade etti. Sadece kendisinin değil, yazı kadrosundaki bütün arkadaşlarının da benimle ilgili güzel duygularla yüklü olduklarını belirterek, mutlaka yazmamı rica etti. Çok üzüldüğünü özellikle belirtti. Benim de sevgili dostum Nuh Albayrak'a ve gazetenin yazı kadrosunda çalışan kimselere karşı hiçbir kırgınlığım yok.

Kibar insan, güzel adam Nuh Albayrak'ın isteğini yerine getiremediğim için Türkiye'nin bütün okuyucuları önünde ondan helâllik istiyorum. Beni bağışlamasını diliyorum. Ve tabii bu veda yazısıyla bütün okuyucularıma, Türkiye camiasına; Allaha ısmarladık diyorum... Sevgiyle, saygıyla, huzurla kalın efendim. Allaha ısmarladık!..

 

24.03.2013

Mavi gözlü-yeşil gözlü Kürt olmaz -l-

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

İki günden beri, elimden düşmeyen bir kitap var. Adı: MUSTAFA KAFALI. Bu kitabı, Prof. Dr. Kenan Erzurumlu hazırlamış. Bizim Genel Türk Tarihi profösörlerinden olan, hocaların hocası MUSTAFA KAFALI'yı Samsun'a dâvet etmiş. Aziz misafirini orada üç gün ağırlamış. Çeşitli sohbet toplantılarında ve TV programlarında KAFALI'nın konuşmalarını satır satır kaleme almış. Sonra o notları 152 sayfalık bir kitap haline getirmiş. Prof. Dr. Mustafa Kafalı'yı ben de çok iyi tanıdığım için kendimi bütün o sohbet toplantılarının içinde buldum. KAFALI, bizim çeşitli meselelerimizi bir ilim adamı ciddiyetiyle ele alıp anlatmış. Ülkemizdeki Kürt nüfusu üzerine söyledikleri dikkatimi çekti. Bazı çevreler, Kürtlerin 18-20 milyon olduğunu iddia ediyorlar. Bu doğru bir tesbit midir? KAFALI diyor ki: "...1956 civarı idi. Urfa/Siverek'e gittim. O zamanlar, yaşlılar, nineler, hepsi güzel Türkçe konuşuyordu. Fakat genç nesilde Türkçe yoktu. Bunun mânâsı: Kökeni Türk olan ahalinin Kürtleşmeye başlamış olmasıdır. 1927 sayımında umum nüfus 13 milyon 600 bindir. Kürt nüfusu 732 bin. Kaçta kaç eder? 20'de 1. Biz çok artıyoruz diyorlar. Çok arttılar 15'te 1 oldu. Diyelim 10'da bir oldu. Türkiye'nin nüfusu bugün 73 milyon. Bölün 10'a, 15'e 5-7 milyon arası bir nüfus çıkar. Nerede 15-20 milyon olarak bahsedilen Kürt nüfusu, nerede 5-7 milyon nüfus? Kaldı ki, Kürtlerin çok büyük bir bölümü de, Kürtleşmiş Türkmen oymaklarıdır. 1925'te, Şeyh Said isyan ediyor. Daha doğrusu Diyarbakır'ı kuşatıyor. O zamanlar Diyarbakır'ın nüfusu 5-6 bin civarında. Nüfusun yarısı da Ermeni ve Rum. Geri kalan 1500-3000 kadarı da Bekir Arab'ı. Minorski (Rus): 'Bunlar Kürt olabilir!' dedi Minorski ilim adamı değil. O zamana kadar şehrin müdafaasını yapanlar var. Onlar kim? Akkoyunluların torunları. Şehirlerimiz Bitlis olsun, Van, Ahlat, Erciş, Gevaş olsun, oralar, yakın zamana kadar, Türk nüfusunun, çoğunlukta olduğu yerlerdi. Kürtler, dağlarda yaşarlardı. Van, Erciş, Karakoyunlulara başkentlik yapmıştır. Akkoyunluların merkezi Diyarbakır'dır. Van'da 70'li yıllara kadar, belediye başkanlığı seçimini, hep Türk asıllı adaylar kazanırdı. Etnik köken olarak, Kürt'ün Alevisi yoktur. Bugün 'Alevi Kürt'üm' diyenler ya Türkmen Alevisidir ya da Ermeni dönmesidir. Fırat kavisinin ötesindekileri, yani hepsini Kürt saysak, son nüfus sayımına göre 7-7.5 milyon civarındadırlar. Bunların arasında, Türk başta olmak üzere Yezidî, Keldanî, Asurî, Arap gibi pek çok unsur var. Onlar da dahil geriye 3.5-4 milyon Kürt kalır. İstanbul, İzmir gibi, Adana, Ankara, Mersin gibi yerlerde de 200'er bin İstanbul'da 350-400 bin kadar Kürt vardır. Onları da toplayacak olsan en fazla 6 milyondur. Konda'nın yaptığı bir araştırmada bu rakam 7.5 milyon olarak gösterilmiş ki, bu rakam bile abartılıdır. Bazı art niyetli Batılılar, bu rakamı pompalıyorlar.12.5, 14, 15.5 gibi sayılar telaffuz ediyorlar. Ondan sonra da adamlar ağızlarını açtıkları zaman 15-20-25 milyondan bahsediyorlar. Türkiye'deki Kürtler üçe ayrılır. Baba Kürdîler, Kırmançlar ve Zazalar. Kırmançlar ve Zazalar diğer grupları oluşturur. Bunların tamamına yakını Türk'tür. Prof. Halaçoğlu Türkiye'deki Kürtlerin %80'inin kürtleşmiş Türkmen aşiretleri olduğunu tespit etmiştir. Zazalar Kürtlüğü kabul etmezler. Yaşlı bir Zaza ile konuşurken şöyle demişti: Biz Zazalar asla ve kat'a Kürt değiliz. Kürtleri de sevmeyiz... Zazalar arasında Aleviler vardır. Alevilikleri, Türkmen Aleviliği gibidir. İran toprağının en doğusunda Horasan bölgesi vardır. O bölgenin ahalisi birinci derecede Türk'tür. Oradan Anadolu'ya geldiler. Onları nasıl Kürtlerle bir tutuyorlar Kırmançlar Zazalardan 500 sene sonra geldiler. Sarışın mavi gözlü birisi Kürt olmaz. Sarışın, mavi gözlü olanlar Elaziz'de Malatya'da, Urfa'da, Mardin'de hatta Diyarbakır'da vardır. Onlar, kök itibariyle Türk'türler. Yani Kürt'ün sarışını, yeşil, mavi gözlüsü hiç olmaz. Mümkün değil!.." Yarın bu konuda bir hatıramı yazacağım.

26.01.2013

Mavi gözlü-yeşil gözlü Kürt olmaz -ll-

 

Yavuz Bülent Bâkiler

yavuzbulent.bakiler@tg.com.tr

Meşhur tarihçilerimizden Enver Behnan Şapolyo'yu, Ankara'da ziyarete gitmiştim. MEZHEPLER VE TARİKATLAR TARİHİ isimli önemli eseri yeni çıkmıştı. Okumuş ve çok istifade etmiştim. (1964) Bana demişti ki: Sivas çevresinde yaşayan ve kendilerini Kürt sanan Alevilerimiz var. Üzerlerinde çok çalıştım. Onlar, Türkmen boylarından olan soydaşlarımızdır. İçlerinde sarışın, mavi gözlü, yeşil gözlü kimseler gördüm. Kürt'ün sarışını, mavi gözlüsü, yeşil gözlüsü katiyyen olmaz. Yavuz Sultan Selim, Şah İsmail üzerine yürürken, bu Sivas Alevileri, İran Şahının tarafını tuttular. Yavuz da, arkasını emniyete almak için onların bir kısmını temizledi. Kalanlar, şehirlerden dağlara kaçtılar ve 'Dilimiz bile Sünnilerin diline benzemesin!..' diyerek Kürtçe konuşmaya başladılar. Ben senin yerinde olsam, bu hususu onlara anlatmaya çalışırdım!.." Şapolyo hocamızın bu nasihatinden 4 yıl sonra, Ankara'dan Sivas'a döndüm. Müvekkillerimin arasında, kendilerini Kürt sananlar vardı. Enver Behnan Şapolyo'dan dinlediklerimi onlara anlattım. Onlardan biriyle konuşmamızı, şimdi burada size de açacağım. Adı İLBEY KILIÇ'tı. Kendisi Kangal ilçemizdendi. Kangal'ı 'KANKAL' diye telaffuz ediyordu. Benim siyasi konuşmalarımı çok beğeniyormuş. Sivas'a her gelişinde bana uğramadan, çayımı içmeden KANKAL'a dönmüyordu. Ben de konuşmalarımızda, Onun gibi Kangal'a 'KANKAL' diyordum. Hoşuna gidiyordu. Yazıhaneme bir gelişinde sohbeti koyulaştırarak sormuştum: -İlbey Kılıç sen hiç dört ayaklı tavuk gördün mü? -Dört ayaklı tavuk olur mu abey? -Peki sen hiç iki ayaklı Kankal köpeği gördün mü? -İki ayaklı Kankal köpeği olur mu abey? -Olmaz tabii. Bak şimdi İlbey Kılıç. Nasıl dört ayaklı tavuk, iki ayaklı Kankal köpeği olmazsa, mavi gözlü yeşil gözlü Kürt de olmaz. Neden olmaz? Çünkü Allah kavimleri öyle yaratmış. Beyaz renkli bir zenci de yok! Sarı saçlı bir Afrikalı da yok! Niye yok? Allah onları öyle yaratmış da ondan. Şimdi senin gözlerin masmavi. Senin adın İlbey! Soyadın Kılıç. İlbey tamamen Türkçe bir isim. Bir ilin, bir bölgenin beyi demektir. Ne güzel bir isim. Soyadın da Türkçe, adın da! Ben kaç kitap okudum. Kaç ilim adamıyla konuştum. Bana dediler ki: "Mavi gözlü, yeşil gözlü Kürt olmaz." Şimdi sen, hem adınla, soyadınla Türksün, hem de fiziki yapınla Türksün! Kabul etsen Türk milleti ne kazanacak? Kabul etmesen ne kaybedeceğiz? Sadece bilesin diye söylüyorum. Sonra sen Alevisin. Alevinin de Kürt'ü olmaz. Çünkü bizim Alevilerimiz, milletimizin Müslüman olmadan önceki inançlarını, âdetlerini devam ettiriyorlar. O bakımdan bizim Alevimiz başkadır, Irak, İran, Suriye Alevisi başkadır. Niye başkadır? Çünkü milletlerin dilleri gibi örfleri, âdetleri de farklıdır da ondan. Bir adam hem Kürt olacak hem de Türk'ün Müslümanlıktan önceki âdetlerine bağlı kalarak yaşayacak!.. Sonra ben İlbey Kılıç'a, Müslüman olmadan önceki âdetlerimizi, Şamanizmi ve Alevi-Sünni farklılığının sebeplerini uzun uzun anlattım. Yazıhanemden rüzgâr gibi çıktı. Sonrasını Kangallı arkadaşlarımdan dinledim... İlbey Kılıç ilçesine gittikten sonra Kahvehaneye girmiş. Orada bir masanın üzerine zıplayıp çıkarak, avazı çıktığı kadar bağırmaya başlamış: -Ula Kankallılar beni çok iyi dinleyin! demiş. Ula ben şimdi Sivas'tan geliyorum ha! Yavuz Bülent, bana aslımı, neslimi bir bir anlattı. Anladım ki ben Türk oğlu Türk'üm! Dilimiz bile Sünnilerin diline benzemesin deyip Kürtçe konuşmaya başlamışız. Ula bundan sonra beni Kürt bilenin, bana Kürt diyenin var ya... anladınız mı? İlbey Kılıç, ortalığa kırk küfür savurarak masadan alkışlarla inmiş!

27.01.2013