ehlisunnnetde - F BOL 2022 D

ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

ehlisunnnetde

Erdoğan’sız Türkiye projesi
#ABD#Recep Tayyip Erdoğan#PYD/YPG

Aralık 26, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

İMAM-ı Şafi’ye sormuşlar; fitne, karışıklık zamanı, hakkı tutanları, gerçeği savunanları, doğru yolda olanları nasıl anlayabiliriz? Buyurmuş ki: “Düşman okunu takip ediniz, o, sizi hak ehline götürür.”
Emperyalist ülkeler arasında püsküllü bela olan ABD, dünyadaki terör örgütlerini ve bunlara yardım eden ülkeler raporunu yayınladı. Beklendiği gibi, YPG ve PYD’yi yani PKK’nın Suriye’deki uzantılarını bu listeye dahil etmedi.

Nasıl etsin ki; bunları ‘kara ordusu’ olarak görüyor, eğitiyor, donatıyor; böylece Türkiye’mizin bitişiğinde kurmak istediği terör devletçiğinin altyapısını kuruyor. Ve akılları sıra Türkiye’nin buna göz yumacağını hesap ediyorlar.

Yanlış hesap, yalnızca Bağdat’tan değil, Ayn-el Arap’tan da Münbiç’ten de Tel-Rıfat’tan da Şam’dan da döner.

Halbuki ABD, yayınlamış olduğu o raporun başına, terörü destekleyen ülke olarak kendini yazmalıydı. Zira PKK’dan El-Kaide’ye, Taliban’dan DEAŞ’a, PYD’den YPG’ye vb. ne kadar terör örgütü varsa, hepsini kuran, destekleyen ve kirli emelleri doğrultusunda kullanan ABD’den başkası değildir.

ABD, eski tabirle ‘şerr-i mahz’dır (sırf kötülük) yani kendi iradesiyle iyilik yapmak kabiliyetini yok etmiş ve her şeyiyle şeytanlaşmıştır. Bunun da yegâne sebebi, niyetinin bozukluğudur.

ABD, sınırımızın dibinde kurdurmaya çalıştığı bu terör devletinin, Türkiye için beka sorunu olduğunu bilmiyor mu? Elbette biliyor ve böylece Türkiye’yi Sevr şartlarına zorlayacak.

İşte Türkiye, bunun için Suriye’dedir. Türkiye’nin Suriye’de bu işi vardır! (Kendini savunmak ve parçalatmamak, sınırlarını güvenli kılmak için.)

ABD, bizdeki muhalefeti destekleyerek Erdoğan’ı alaşağı etmenin derdinde olduğunu açıkladı. Neden acaba?

Ne kadar terör örgütü ve bunların ne kadar ağababaları varsa (örgüt ve devlet bazında ne kadar Türkiye düşmanı varsa) hemen hepsinin ortak hedefi, Erdoğansız bir Türkiye modeli oluşturmaktır.

Demokrasiye geçtiğimiz günden beri, tüm liderlerimizi, şu veya şekilde yedi bitirdiler. Ya kullanışlı hale getirdiler ya da oyunun dışına ittiler.

Aynı tuzağı Sayın Erdoğan’a da kurdular. Erdoğan’ın farkı, kurulan tuzakları bir bir boşa çıkarması ve kendisinin de düşmana karşı tuzak kurmasıdır. Erdoğan’ın tuzağı, Türkiye’yi onlarla savaşacak güce eriştirmesidir.

Diğer bir deyişle Erdoğan’ı da yemek istediler ve hatta yutmaya da kalktılar lakin Erdoğan, onların boğazlarına kılçık gibi saplandı. Ne yutkunabiliyorlar ne de kılçığı çıkarabiliyorlar.

Türkiye’nin gücünü, son yaptığı ‘Pençe-Kılıç’ harekâtıyla gördüler. Bu harekâtla Türkiye, gücünü göstermekle kalmadı, başta ABD olmak üzere tüm terör destekçisi ülkelere de ihtarda bulundu.

Türkiye’nin kara harekâtından önce; terör örgütünün finans kaynağı olan, Suriye’deki petrol kuyularını bombalaması da hem örgütüne hem ABD’ye ihtardan öte tekdirdir.

Ne demişler: ‘Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!’

Ya ayaklarını denk alırlar ya da o ayakları denk aldırırlar!

.

Mevlânâ’ya özlem
#Mevlânâ#Şeb-İ Arus#Muhammed Aleyhisselam

Aralık 24, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Her zamankinden daha çok, Mevlânâ’nın sevgisine, aşkına ve İslami hassasiyetine (duyarlılık) muhtacız. Zira Mevlânâsız hayatımızda en çok bunları, yani aşkı, muhabbeti ve dini duyarlılığımızı kaybettik.

O, dünyevi hayatında, ölmeden evvel ölerek, diğer bir deyişle ölümsüzlüğü tadarak, ‘Şeb-i arus’una, (düğün gecesi) kavuştu; vuslata erdi.

Mevlânâ Hazretleri hayatının her demiyle ve sözlerinin her hecesiyle, yaratılışımızın sırrını faş etti (açığa çıkardı). Mahut sır ise, Cenab-ı Hakk’ın muhabbet (sevgi) sıfatından başkası değildi.

Allahü teala bütün bu kâinatı, kendi nurundan yarattığı en sevgili ve muazzez kulu Muhammed Aleyhisselam’a duyduğu aşkı ve muhabbeti hürmetine yarattı. Ve O’nu, âlemlere rahmet olarak gönderdi.

Âlemlerin rahmeti ve övüncü olan sevgili Peygamberimiz Muhammed Aleyhisselam da tüm bu âlemleri (yeryüzü ve gökler, insan, cin ve melek) sevgi hırkasıyla bürümüş; O’ndan yansıyan aşk ve muhabbetin damlaları, cihanda yer alan tüm mahlûkata istidatları (kabiliyet) oranında saçılmıştır.

Kimi, o aşk ve muhabbet deryasının kıyısına varabilmiş, kimi bir avuçla kanmış, kimi de o deryada dalgıç olup kana kana içmiştir.

İşte bizim Mevlânâ’mız (Mevlânâ, efendimiz demektir) o deryaya dalıp kana kana içen ve içtiklerini nazım ve nesirler halinde insanlığa sunan bir âşıktır, bir Allah adamı, evliyadır.

Hz. Mevlânâ kendisini, yolunu, sözlerini şu anahtar cümlelerle ifade etmiştir: “Ben sağ olduğum müddetçe Kuran’ın kölesiyim. Ben Muhammed muhtarın yolunun tozuyum. Benim sözümden bundan başkasını kim naklederse; ben ondan da bizarım, o sözlerden de bizarım (tedirgin, bezgin).”

Tasavvuf deryasına dalmış bu Hak âşığının Mesnevi’sinde geçen ‘Ney’, insan-ı kâmil demektir. Cennetten koparılan insanın, ana vatanına duyduğu özlemi dile getirmektedir.

Günümüz insanı Mevlânâ’yı çok yanlış anlıyor ve o mübarek şahsı, belirli ritüellere ve şekillere hapsetmek istiyor. Halbuki o, Mesnevi’sinde: “O halde Canan’a kavuşmayı can-ü gönülden iste; Dudağını oynatmadan Rabb’inin ismini kalbinden söyle” (kimse işitmeden, sessizce) demektedir.

Sevgiyi kaybeden günümüz insanı en büyük zulmü kendine, kendi nefsine yapıyor. Ne gaye ile yaratıldığını unutarak oyuna ve eğlenceye dalıyor. Ölünce uyanıyor, lakin bu uyanış para etmiyor.

Haberin Devamı

Mevlânâ’nın işaret ettiği gibi, dünya; ayrılık yeri, ağlama, sızlanma, dertlenme yeri.

İnsan, tüm bu olumsuzluklara sabrederek, yanarak, eriyerek olgunlaşır.

Dünyanın, gidilecek asıl mekânın yolu üzerinde bir durak olduğunu bilen insan, bu dünyanın geçici ve hayalden ibaret olan süsüne, şatafatına aldanmaz.

Asıl mekâna (sonsuz olan ahiret yurduna) hazırlık yapar; yaratılanı, Yaradan’dan ötürü sever, onlara acır, şefkat ve merhametle muamele eder.

Elbette ki kusursuz insan olmaz; Mevlânâ diyor ki: “Bir günah işlediğinde hemen tövbe et. İnsan suya düştüğü için değil, sudan çıkamadığı için boğulur.”

Ve ne güzel demiş Mevlânâ: “Kendine bak kendine. Özüne, sözüne, benliğine. İlgilenme kimseyle; kim ne yemiş, ne giymiş.. Bundan sana ne? Sen kendini besle bilgiyle, sevgiyle, şefkatle. Ancak o zaman ulaşırsın insan olmanın erdemine.”

.

Nankörlük
#İnsan#Nimet#Nankörlük

Kasım 16, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

İnsan, nimetin kıymetini bilmelidir. Kıymet bilinirse o nimet ziyadeleşir, bereketlenir, artar. Aksi halde elden çıkar ve sonu pişmanlık ve hüsran olur.

Devlet yöneticileri, halklarına yaptıkları hizmetlerle ve bıraktıkları eserlerle yâd edilirler. Nitekim ‘Eşek ölür kalır semeri, insan ölür kalır eseri’ diye boşuna söylememişler.

Hangi kademede olursa olsun, insanların idaresinde bulunmak çok büyük mesuliyet gerektirir. Bu durum, olumlusuyla kişinin iyiliğine olduğu kadar, olumsuzuyla da kişinin zararınadır.

Bundan dolayıdır ki Hadis-i şerifte şöyle buyurulmuştur: ‘ Bir saat adaletle hükmetmek (yönetmek) altmış yıllık nafile ibadetten efdaldir (üstündür, erdemlidir).’

Bizim halkımız genellikle kıymet bilir. Kıymet bilmeyen, küfran-ı nimet içinde olanlar da vardır ama bunlar azınlıktadır.

Toplum olarak bizim sıkıntımız, azınlıkta olmalarına rağmen kıymet bilmeyenlerin, nankörlerin seslerinin daha gür çıkması ve yapılan hizmetlerin ya gösterilmemesi veya toptan inkâr edilmeleridir.
Halbuki yine eskilerin tabiriyle; marifet iltifata tabidir.
Yapanı takdir edelim ki o da daha iyilerini yapmak için gayrete gelsin.

Ama gelin görün ki nankör olmayı siyaset bellemişiz ve yapılan tüm hizmetleri karalamayı, görmezden gelmeyi ve inkâr etmeyi, muhalefet etmenin gereği bilmişiz.

Bu durum da, ister istemez kişi ya da kişilerin yalancılıklarıyla ve müfterilikleriyle sonuçlanır. Bu denli yalan ve iftiralarla yöneticiler, bezdirilir, usandırılır ve iş yapamaz hale getirilir.

Allah’tan bizim siyasi yöneticilerimiz, muhalefetin bu nankör halini bilir ve kale almazlar. Zira onlar, yeryüzündeki bağırış çağırışların gökteki yıldızlara zarar vermeyeceğini, veremeyeceğini bilirler.

Son yirmi yıllık AK Parti iktidarlarının bu ülkeye kattığı hizmetler, bütün bir Cumhuriyet tarihiyle karşılaştırıldığında, ülkemizin her alanda, göz kamaştırıcı şekilde büyüdüğü ve kalkındığı görülür.

Bu iktidar, milletimizin asırlık rüyalarını, özlem ve beklentilerini gerçekleştirdi, gerçekleştiriyor.

Türkiye’miz kendi otomobilini, hem de en son teknolojiyle donanmış olarak üretiyor; görmezden geliniyor. Bu da yetmiyor, böyle bir üretimin olmadığı, elde üretilen bir iki otomobille milletin gözünün boyanmak istendiği söyleniyor.

‘Barajlar kralı’ tesmiye edilen Süleyman Demirel’in de, yaptığı eserler görmezden gelinir, yersiz bulunur ve hatta inkâr edilirdi. İstanbul’da 1. Boğaz Köprüsü’nü o yaptırdı. Muhalefet buna amansız şekilde karşı geldi. Tarihin cilvesine bakın ki köprünün açılması, buna muhalefet eden Bülent Ecevit’e nasip oldu.

Ecevit, açılışta yaptığı konuşmada Demirel’den hiç bahsetmedi. Bu duruma içerlenen Demirel, ‘Yaptığımız tüm eserleri görmezden gelebilirler lakin Boğaz Köprüsü’nü inkâr edemezler. Zira onun öylesine büyük ayakları var ki yalanlarıyla onları koyacakları yer bulamazlar!’ demişti.

Bu anlayış (daha doğrusu anlayışsızlık) o gün bugün hiç değişmedi.

Togg’un bu denli istiskale uğratılışı Sayın Erdoğan’a soruldu, hayretler içinde kalarak ve bütün bir ülkenin asırlık sevincini yüreğinde hissetmeyen muhalefet adına da utanarak şunları söyledi: “Eşimle fabrikayı gezdim. Araçlar bütünüyle robotik sistemle üretiliyor. Bunlar ne demeye başladılar: ‘Araçlar İtalya’da üretiliyor.’ Bu kadar da edepsizler.”

Nil Nehri Hz. Musa’ya abıhayat, Kıptilere ise kan göründü.

Aynı gözler bugün de bakar kör olmuş, çok mu?

.

O ki, o yüzden varız
#Muhammed Aleyhisselam#Kuran-I Kerim#Allah

Ekim 05, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Önümüzdeki cuma günü (7 Ekim 2022), sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) doğum gününü, yani Mevlit Kandili’ni idrak edeceğiz. Bu kutlu günde ne kadar sevinsek azdır. Zira bütün bir insanlık ve tüm evren ‘o’nun yüzü suyu hürmetine yaratıldı.
Âlemlere rahmet olarak gönderilen o şanlı Peygamber ile birlikte insanlık, son ama sonsuz olan ilahi mesajı almıştır. Zira ‘o’ndan sonra, kıyamete kadar bir daha peygamber ve din gelmeyecektir.

Bütün semavi dinlerin asılları ve inanç sistemleri aynıdır; aralarında kıl ucu kadar ayrılık yoktur. Yani bütün Peygamberler aynı imanı haykırmıştır. Benimseyenler inanan (Mümin-Müslüman), benimsemeyip inanmayanlar kâfir (inkârcı) olmuşlardır.

Bizler Müslümanlar olarak, önceki tüm dinlere ve onları getiren peygamberlere de inanıyoruz lakin önceki dinlerin mensupları olduklarını iddia edenler, son peygamber olan, âlemlerin övüncüne, Muhammed Aleyhisselam’a ve getirdiği dine inanmıyorlar.

Halbuki biraz dikkat etseler, gelmiş ve geçmiş bütün dinlerin, İslamiyetin içinde olduğunu görürler.

Haberin Devamı

31 Temmuz'a kadar araba al
otoplus

Karbonatın sırları, şimdi öğrenin
Lifehack of the day - app
by Taboola
Bu inançsızlıklarıyla da varlıklarının sebebi olan rahmetten mahrum kalıyorlar.

Sevgili Peygamberimizin güzel isimlerinden ‘Yasin’ olanı pek meşhurdur. Kuran-ı Kerim’de bu isimde sure mevcuttur. Müfessirler (Kuran-ı Kerim’i açıklayanlar) ‘Yasin’i şu şekilde açıklamışlardır: “Ey bana en yakın olan denizin dalgıcı olan bilge Peygamber, habibim Muhammed” (aleyhisselam).

Allahutaala ‘o’nu, kulları arasından, kendisini en iyi anlayan, tanıyan, bilen ve kendisine yapılan kulluğun zirvesinde seçip yarattı. Ve ‘o’na Muhammed ( yerde ve göklerde övülen) ismini vererek, bizzat kendisi methetti.

Allah’ın bizzat övdüğünü övebilmek kimin ya da kimlerin haddine!

Şu halde; bizler, kul planında olarak, ‘o’nu övebilmekten pek uzağız. Pırlanta olan Allah övgüsünün yanında, bizim övgülerimizin cam parçası olmadıklarını, olamayacaklarını biliriz. ‘O’nu methetmeye cüret eden yazının kendisi güzelleşir.

Kıyamet günü, Allah, ‘o’nu en yüksek burçta oturtacak ve en yüksek bayrağı orada dalgalandıracaktır. Ve o, ‘Yeter!’ deyinceye kadar, Allahutaala kendisine ikram ve ihsanlarda bulunacaktır.

‘Dile benden ne dilersen, vereyim!’ muştusuna, ümmetinin bağışlanmasını (büyük günah işleyenler dahil) dileyerek; onları da rahmet mantosuyla bürüyerek şefaatin (af ve bağışlamanın) öncüsü olacaktır.
Varlık hikmetimizi anlatmaya çalışan şair; hayal çerçevesine oturttuğu şu dizelere ne dipsiz mana vermişti:

‘Düşünüyorum, ondan evvel zaman var mıydı?

Hakikatler, boşluğa bakan aynalar mıydı?’

Cenabıhak, yaratmış olduğu tüm mahlukatı arasında, hamur mayasını en ziyade sevgiyle yoğurduğu ve daha önemlisi, kendi sıfatlarıyla bezediği ‘Hayr-ül-beşer’ i (en üstün ve en hayırlı insan), dünya sahnesine, insanlık sıfatlarıyla gizleyerek; güzel ahlakı tamamlamak üzere, rahmet elçisi olarak gönderdi.

Allahutaala, ‘o’nunla gönderdiği son ve en mükemmel din olan İslamiyet ile, kurtuluş reçetesini, Kuran-ı Kerim’le tüm insanlığın hizmetine sundu.

Artık şahıs ve cemiyet planında kim ya da kimler ‘o’nun sevgi kuşağında yer alır ve getirdiği ilahi mesajla (Kuran-ı Kerim) amel ederse dünya ve ahiret saadetine kavuşmuş olur.

Zira kişi, sevdiği ile beraberdir.

.

Birbirimize tahammülümüz yok
#Cumhuriyet#Din#Nefret

Ağustos 31, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Bir imparatorluk bakiyesi olduğumuzu kimse unutmasın. Devlette devamlılık esastır; Cumhuriyete geçmekle, devletimizi iptal ve inkâr etmedik, idari rejimini değiştirdik.
Genç Cumhuriyeti temellendirirken bir dizi devrimler yaptık. Bu devrimler eski rejime rağmen, adeta onlara karşı yapıldı.

Yapılırken de bilimin dışına çıkıldı (Toplumun sosyolojisi, psikolojisi dikkate alınmadı); ben yaptım oldu mantığıyla, akşamdan sabaha yapıldı.

Dolayısıyla toplum, bunları hazmetmekte zorlandı.

Yeni rejim laikliği benimseyerek; bütün dinler veya dinsizliklere karşı eşit mesafede olacağını vazetti lakin verdiği sözde durmadı.

Yeni bir din ve yeni bir dindar insan tipi oluşturmak için akla hayale gelmedik yollara tevessül edilerek, eski dinin ve onun mensuplarının tepkisiyle karşılaşıldı.

İşte burada kantarın topuzu kaçırıldı ve dindarlara çok baskı ve eziyetler yapıldı.

Bu davranış, toplumu ister istemez ikiye böldü. Bunun da sebebi, kimilerinin devleti ve kimilerinin de dini kendi tekellerinde görmeleridir.

Karbonatın sırları, şimdi öğrenin

Devleti tekelinde gören sözde laikçiler, hayat tarzlarını başkalarına dayatmayı kendilerine hak ve hatta ödev olarak görüyorlar ve bunu, zorla dayattılar ve halen daha da dayatmaya devam eden bir kesim var.

Hâlâ hanımların başörtüsünü hazmedemeyen, faşizan eğilimli birilerinin hezeyanlarına şahit olmaktayız.

Birbirimize en ufak bir tahammülümüz yok. Birbirimizi dışlamak, ötekileştirmek, kin ve nefret oluşturmak için adeta fırsat kolluyoruz.

Bunun son örneğini bir sanatçıda gördük; imam hatiplilerin sapık olduklarını, utanmadan, arsızca ve edepsizce söyleyiverdi. Ki bu şahıs, toplumun önünde bulunan ve örnek olması gereken bir pozisyonda bulunuyor.

Genel ahlak kuralları açısından bakıldığında, bu söylemin öncesinde de yaptığı sürüyle yanlışı bu toplumun kabul etmesi mümkün değildir.

Kendinin kişisel yaşam tarzına kimse karışamaz, o durum kendisinin bileceği bir iştir.

Ama toplumca karşılık bulmayan ve bilakis toplumca kerih görülüp reddedilen bir davranışı, toplumun önüne çıkıp da açıkça sergileyemez.

Hele hele başkalarına asla dayatamaz.

Özellikle, sanatçı gibi toplumun önünde bulunan kişiler, toplumun bir kesimini dışlayamaz, ötekileştiremez ve topluma kin ve nefret tohumları ekemez.

Yaparsa, halkı kin ve düşmanlığa tahrikten, alenen suç işlemiş olur.

Karşıt görüşlü kişiler olarak birbirimizin yaşam tarzına saygılı olamazsak toplumsal barışı sağlayamayız.

Bunun gibi; dindarlar da kendi hayat tarzlarını başkalarına dayatamazlar. Kuran Kerim, ‘Sizin dininiz size, benim dinim bana!’ buyurmaktadır.

Din bile, herkesi, inancında ve inançsızlığında özgür (serbest) bıraktığı halde; sözde dindar bir kesimin, inancını ve hatta hayat tarzını başkalarına dayatmasını anlamak mümkün değildir.

Hiçbir kesimin, ne böyle bir hakları ve ne de hadleri vardır.

Dikkat edilirse bütün kavgaların temelinde had bilmezlik yatıyor.

Mevlana’ya sormuşlar: ‘O kadar okur, o kadar yazarsın. Peki ne bilirsin?’ Mevlana cevap vermiş: ‘Haddimi bilirim.’

.

Fetvayı dile dolamak
#Diyanet#İslamiyet#Allah

Ağustos 01, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Diyanet, ‘İslamiyet’te kâr haddi var mıdır?’ şeklindeki soruya cevap verirken; konuyu açıklayıcı şu hadis-i şerifi de yazmış: “Elbette ki, fiyatları tayin eden, darlık ve bolluk veren, rızıklandıran ancak Allahü Teâlâ’dır.”
Haberin Devamı

Diyanet’in bu açıklamasını, ismi lazım olmayan bir gazete manşetine taşıyarak, üstbaşlık ve anabaşlıkta şu ifadelere yer verdi: (‘Fiyatları tayin eden Allah’tır’ fetvasıyla sorumlulukları sakladı; DİYANET’in işi AKP’Yİ AKLAMAK)

Bu hadis-i şeriften böyle bir mana çıkarabilmek için, insanın ya dinle imanla bir alakasının olmaması ya da son derece art niyetli, habis bir ruha sahip olmak lazım.

İnanan bir insan için her şeyi yaratan ve her an varlıkta durdurup yok olmaktan koruyan Allahü Teâlâ’dır. Allahü Teâlâ’nın yegâne yaratıcı olması, kulları sorumluluktan kurtarmaz. Zira cenab-ı Hak, kula irade-i cüziye vermiş; kul kendi seçim ve tercihiyle, bir işin yapılmasını veya yapılmamasını ister, Allah da yaratır.

Mesela başka hadis-i şeriflerde; ‘Emirleriniz amellerinizdir’ ve ‘Nasıl iseniz (neye layıksanız) öyle idare edilirsiniz.’ Unutmamak gerekir ki, Allahü Teâlâ kullarına zulmetmez; peki, bunca zulümleri niye yaratıyor? Elbette kulları istediği için yaratıyor.

Kulların fiilinde bir zorlama yoktur, kendi hür seçimleriyle hayrı veya şerri istiyorlar, Allah da onların istekleri doğrultusunda yaratıyor. Dolayısıyla kul, hür iradesiyle ortaya koyduğu isteğinden ve fiilinden sorumludur.

Evrende cereyan eden her şey cenabı Hakkın külli iradesi ve yaratmasıyla oluyor. Bundan dolayıdır ki, yaratmak yalnızca Allah’a mahsustur.

Kullar fiillerinden sorumludurlar; zira akılları ve fiilleri isteyecek hür iradeleri ve onları eyleme döndürecek güçleri vardır.

Allahü Teâlâ İbrahim Suresi’nde mealen şöyle buyurur: “... Nimetlerime şükrederseniz onları elbette artırırım; nankörlük ederseniz, şüphesiz azabım çok şiddetlidir.” Şu halde; inanan insan için, sahip olduğu nimetleri artırmak kendi elindedir. Onları, Allahü Teâlâ’nın isteği istikametinde kullanırsa onlar ziyadeleşir, artar.

Nankörlük edilirse yani küfran-ı nimet bilinirse; eldeki nimetler Allah’a isyanda, ‘O’nun istemediği yerlerde kullanılırsa; nimetin elden gideceğini (dünyada da gidebilir, ahirette de karşılığını ceza olarak görebilir) ve şiddetle azaba uğranılacağını bildiriyor.
Şimdi burada, nimet elden gitti diye (Bunu Allah yarattı diye) Allahü Teâlâ suçlanabilir mi?

Tıpkı bunun gibi; piyasalardaki darlık ve bolluğu, kulların amelleri (alınan ve uygulanan ekonomik kararlar) tayin ediyor; Allahü Teâlâ da bunları yaratıyor. Dolayısıyla bunlara sebep olan kullar, bu yaptıklarından ve sebep olduklarından elbette sorumludur.

Nitekim zekât, malı eksiltmez artırır; bereketli kılar.

Ama bunu matematiğe sorarsanız eksiltir der. İşte burada iman devreye giriyor; zekât malı temizler ve artırır diyor. İnananla inanmayanın farkı buradan geliyor.

İnanmadıkları halde, dini değerleri ve açıklamaları; kör nefislerine ve sözde siyasetlerine alet edip içlerindeki ufunetlerini kusanlara yazıklar olsun.

Bilinmelidir ki, onların, bu çirkin ve iğrenç amellerini isteyenler kendileri, yaratan ise yine Allahü Teâlâ’dır.

Ama sorumlusu kendileridir.

.Yumuşak atın çiftesi pek olur
#Savaş#Er Meydanı#Müttefik

Temmuz 27, 2022 06:292dk okuma

Delikli demir çıkalı beri mertlik zaten bozulmuştu. Günümüzde ise, bu durumun daniskası yaşanmaktadır. Zira savaşlar ‘er meydanı’ olmaktan çıkmış, teröristlerin kullanıldığı vekâlet savaşlarına döndü.
Her renk, desen ve ideolojiden teröristlerin kullanıldığı yeni savaş konseptinde, düşmanın şekli-şemaili, kimliği de değişti. Artık dost ve müttefik bilinen veya öyle gözüken ülkeler, düşmanlığın en alçakçasını pervasızca icra edebiliyor; bütün bu terör örgütlerini kuruyor, besliyor, yetiştiriyor, eğitiyor, silah ve mühimmata boğuyor ve ardından da, hiçbir şey olmamış gibi davranabiliyorlar.

Tüm bu melanetleri işlerken de, gözümüzün içine baka baka, biz, sizinle dostuz/müttefikiz diyebiliyorlar.

Murat Suyu’nun kenarında meftun Terzi Baba’nın (Vehbi Hayati) yerinde bir tespiti var: ‘Fesad-ı ümmet oldu aşikâre; müdara etmeden yok gayrı çare!’. Yani değil düşmanlar arasında, dost ve kardeşler, dindaşlar arasında bile fesatlar çoğaldı, artık dostlara bile müdara etmekten (onları güler yüz tatlı dille idare etmekten) başka çare yoktur.
Normalde, dostlara karşı açık olunur ve mertçe davranılır, düşmanlar idare edilirdi. At izinin it izine karıştığı günümüz dünyasında, hemen herkese nasıl davranılması gerektiği güneş gibi meydandadır.

Biri dostumuz ve müttefikimiz olan ABD ile, bir diğeri komşumuz ve dostumuz gözüken İran’la münasebetlerimiz tek kelime ile ‘müdara’ yöntemiyle sürdürülmektedir. Bu her iki ülke liderlerinde, Putin’deki mertliğin, dürüstlüğün ve sözünün eri olmanın zerresini göremezsiniz.

Putin de sütten çıkmış ak kaşık değil lakin, adamcağız, hiç olmasa sözünün eri; ne ise o; diğerlerini gibi kaypak değil.

Hele İranlılar; öylesine mübalağalı, sözde şirin, sevecen ve sizden gözükürler ki sanırsınız sizi sizden çok düşünüyorlar. Halbuki bunları söylerken bile, sizin hakkınızda en dipsiz kuyuyu kazmaktadırlar!

İran’ın dini lideri Hamaney’in Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ın yüzüne karşı söylediği şu söze bakar mısınız? ‘İran, Türkiye’nin güvenliğini kendi güvenliği biliyor. Türkiye de Suriye’nin güvenliğini kendi güvenliği bilsin.’

Ayol! Yolgeçen hanı konumundaki Suriye’nin güvenliği mi kalmış? Tüm terör örgütlerinin cirit attığı bir arenada hangi güvenlikten bahsedilebilir? Ülkenin topraklarının çoğu terör örgütlerinin işgalinde; çıkan petrolü bile merkezi hükümet para vererek alabiliyor. Rusya, ABD ve İran ülkeye resmen çökmüş durumda; sürekli İsrail’in bombardımanlarının hedefinde ve hepsinden önemlisi sınırları olmayan bir ülke; nasıl güvenli olabilir?

Allah akıl fikir versin!
İşte Acem politikası bu denli yalan, hile-desise ve abartıların üzerine bina edilmiştir. Bunun neresinden tutacaksınız?

Ve sonunda da baklayı ağzından çıkarıyor: ‘Suriye’nin kuzeyine saldırı, Türkiye, Suriye ve bütün bölgenin zararına olacaktır.’

Kendileri (İran) Rusya ve ABD, Suriye’nin içinde; terör örgütleriyle cirit atıyorlar. 910 kilometrelik sınır hattı boyunca Türkiye’yi taciz ediyorlar; bütün bunların yanında Türkiye’ye, sen sınırlarında güvenlik önlemleri alma diyorlar, diyebiliyorlar.

ABD zaten terör örgütlerinin hamisi, onlara terör örgütü bile demiyor ama üzerimize salmasını biliyor!

Böyle bir ortamda, Suriye’de, kısa ve hatta orta vadede diplomatik çözümden bahsedilmesi muhaldir.
Türkiye’nin güvenliği için elinde kalan tek seçenek, askeri harekâttır.

Zira bölgedekilerin ve bölgeye burnunu sokan herkesin anlayacağı dil budur!

.

Hac ve kurban -1-
#Hac#Mekke#Hz. İbrahim

Temmuz 09, 2022 06:293dk okuma
Paylaş

İnsanın muhtaç yaratılması, haddini bilmesi ve kulluk görevini bu bilinçle yapması içindir. Nitekim İmam-ı Rabbani hazretleri insanın yaratılmasından maksat; ‘Allahü Teâlâ’ya karşı gönlü kırık, boynu bükük olmak ve yalvarmak içindir’ buyurmuştur (1. Cilt 206. Mektup.)
Haberin Devamı

İnsanlar dünyaya belli bir süreliğine gönderilirler; diğer bir ifadeyle dünya yol, insanlar da o yolun yolcularıdırlar. İnsanın asıl konaklayacağı yer ise, sonsuz yaşayacağı ahirettir.

Allahü Teâlâ dünyadaki konuklar arasından üç kesim insanı kendi misafiri olarak kabul etmiştir. Bunlar gaziler, hacılar ve umre yapanlardır. (Hadis-i şerif meali).

Allahü Teâlâ kulu, dostu ve Peygamberi olan Hz. İbrahim aleyhisselama hitap ederken ‘Evimi, kendisini tavaf ve secde edenler için temizle’ buyurarak Kâbe ismindeki ‘Ev’i kendisine ait kılmış, sonrasında da o evin insanlar için yapılmış ilk ibadethane olduğunu bildirmiştir.

İşte, Allahü Teâlâ’nın kendisine konuk olarak seçtiği üç sınıf insandan ikisi, ilk ibadethane olan Kâbe’yi ziyarete gidenlerdir. Her ev sahibi, konuklarına sahip olduğu şeylerin en iyilerinden ikram eder.

Arabasının değerini merak edenler buraya!Kul planında misafir, umduğunu değil, bulduğunu yer.

Allahü Teâlâ’ya misafirler olanlar (hacılar ve umre yapanlar - Kâbe’yi ziyaret edenler) ise umduklarına değil, hayal edemedikleri nimetlere kavuşacaklar. Zira Rabbimizin hazineleri sonsuz ve vermekle eksilmiyor, üstelik ikram etmekten çok hoşlanıyor.

Allahü Teâlâ Al-i İmran Suresi 96 ve 97. Ayet-i kerimelerde mealen: ‘İnsanlar için yapılmış ilk mescit, mübarek Mekke’dir. Orası insanlar için hidayet kaynağıdır. Orada apaçık ayetler ve İbrahim’in (aleyhisselam) makamı vardır. Oraya giren kimse güvendedir. İnsanların, evini ziyaret etmeleri Allahü Teâlâ’nın onların üzerindeki hakkıdır’ buyurmaktadır.

Muhyiddin ibn Arabi’nin anlatımıyla; ‘...Bu sebeple Allahü Teâla, Kâbe’yi Arş’ın benzeri ve örneği yaptığı gibi, onu tavaf eden insanları da (ayette zikredildiği gibi) ‘Arş’ın etrafında dönerek O’nu öven’ meleklere’ benzetmiştir. (Zumer Suresi, 75. Ayet meali.)

Başka bir ifadeyle melekler, Allahü Teala’nın övgüsünü dile getirir. Bizim tavaf esnasında Allahü Teala’yı övmemiz ise onların övmeleriyle karşılaştırılmayacak kadar üstündür.

Hac, umre ve kurban ibadetleri hep Allahü Teâla’ya yakınlık, O’nun bağışlamasına mazhar olmak (kavuşmak) ve sevgisine layık olmak içindir. Zira Allahü Teâla; ‘Kimse bana farz kıldığım (emrettiğim) şeylerden daha sevimli bir şeyle yaklaşmamıştır’ buyuruyor.

Binbir endişeyle uçurumun kenarında dolaşan ve düşmelerine ramak kalan kullarını kementle kendine çeken ve onları sonsuz nimetlere kavuşturan Rabbimizi ne kadar övsek ve O’na ne kadar şükretsek azdır.

Sadece görme nimetine bedel olarak, bir ömrü secdede geçirsek bile onun karşılığını vermiş olmayız. Bundan dolayıdır ki Cennet, hiçbir ibadetin karşılığı değildir; tamamen Allahü Teala’nın lütfu, keremi ve ihsanıdır.

İnsana bahşedilen sayısız hücrelerin her biri dile gelse, cenab-ı Hakk’ın vermiş olduğu nimetlerin binde birinin şükrünü eda etmiş olamaz.

Yazının başında insanın muhtaç olarak yaratıldığını ifade etmiştik. İyi ki muhtacız, aciziz ve yakarış halindeyiz. Zira muhtaç olmasaydık azardık. İnsan her an ve her haliyle Allah’a muhtaçtır; bu bilinçte olup bu durumu içselleştirmelidir.
Böylece insan, kul olduğunu anlar ve haddini ve kendini bilir; kendini bilen de Rabb’ini bilir.

Aksi halde haddi aşar ve azgınlaşır ve böylece hem dünyalarını ve hem de ahiretlerini perişan ederler.

Azgınlaşan ve Rabb’ini unutan günümüz insanlığının mutluluğu mumla araması bundan dolayıdır.

Sevgili okuyucularımın Kurban Bayramlarını en kalbi dileklerimle kutluyor ve hayırlara vesile olmasını diliyorum.

.

Hac ve Kurban -2-
#Hac#İslamiyet#İman

Temmuz 11, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Herkes yaptığının rehinidir (ayet-i kerime meali). Sevgili Peygamberimiz, birlikte yaşamış olduğu arkadaşlarına (Ashab-ı Kiram) şöyle buyurmuştur: Sizler, İslamiyet’in onda dokuzunu yapıp birini terk ederseniz helak olursunuz, lakin öyle bir zaman gelecek ki, (ahir zaman-bugün) İslamiyet’in onda dokuzunu yapmayıp sadece birini yapabilenler kurtuluşa ermiştir.
Haberin Devamı

İslamiyet’in kalan birinden maksat, imandır. Çünkü iman işin temelidir; o olmayınca hiçbir ibadetin kıymet-i harbiyesi olmaz, olamaz. Zira yine sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) buyuruyor ki: ‘Müminin niyeti amelinden efdaldir (üstündür).’

Kıyamet yaklaştıkça her bakımdan olumsuzluklar artmakta; melekten üstün olması istenilen insan, hakikatini unutarak, hayvandan da aşağı olabiliyor ve dünyayı kendisine yaşanamaz (zindan) kılıyor.

Allahü Teâla, en üstün mahluk olarak yarattığı insan hakkında şöyle buyurur: ‘Göklerde ve yerdeki her şeyi size amade kıldı, sizin emrinize verdi.’ Başka bir ayet-i Kerime’de de: ‘ O, yerdeki her şeyi sizin için yarattı’ ve ‘Cinleri ve insanları sırf bana ibadet etsinler diye yarattım’ buyurur.

İbadetten maksat; Allahü Teâla’yı tanımak, bilmek ve ‘O’na, ‘O’nun istediği şekilde kulluk etmek; ‘O’nun emirlerini üstün bilip hürmet etmek ve ‘O’nun mahlukatına karşı şefkat ve merhametli olmaktır.
Cenab-ı Hak, Hz. Musa’ya (aleyhisselam) indirdiği Tevrat’ta şöyle buyurur: ‘ Seni kendim için, eşyayı da senin için yarattım. Benden dolayı yarattığım şeyi eşyaya kurban etme!’

Yani Allah’ı unutup eşyanın emrine girme; Allah’tan başka Rab edinme!

İşte günümüz insanı ne çekiyorsa bu ilahi emre uymadığı için ve Allah’dan başka ‘rab’lar edindiği ve onların emrine girdiği için çekiyor.

Zira Allah’ın emrine uyup ‘O’nun emirleri doğrultusunda koşsaydı; Allah da her şeyi onun peşinden koşturacaktı. O, Allah’ı unutup eşyanın peşinden koşunca, Allah da onu eşyanın peşinden koşturdu.

Koş koşabildiğin kadar; sonu ölümle biten dünyada, tüm bu koşuşturmaların sonunda elde ne kalır ki? Kabirlere elleri boş gidildiğine göre; hiç kalır. Peki, hiç uğruna bir ömür ve çok daha önemlisi sonsuzluk (ahiret hayatı) feda edilir mi?

Peşinden koştuğu eşya ise onun zararını ve huzursuzluğunu artırdı ve ona gerçeğini unutturdu. Doğruyla yanlışı birbirine karıştırdı; kim sevilir kim sevilmez bilmedi, bilemedi.

Halbuki kendini ve Rabbini bilse; niçin yaratıldığının farkına varacak ve her iki âlemde de mutluluğa erişecektir.

Nitekim Cenab-ı Hakk, kullarına karşı son derece merhametli ve affedicidir; kendisine bir karış yaklaşana bir kulaç yaklaşandır.

Muhyiddin İbnü’l-Arabi Hazretlerinin açıkladığı bir sırla, bayram yazımızı sonlandıralım:

‘Allahü Teâlâ’nın kulları hakkında belirlediği cömertliğe bakar mısınız: İyilik on ile yedi yüz katıyla ödüllendirilecektir, günah ise benzeriyle. Günahın fiili, günah olduğuna inanmanın karşısında direnemez. Benim kullarım, her şeyi kuşatan rahmetimden nasıl ümit keser? Ben ise kullarımın zannına göreyim. Öyleyse benim hakkımda iyi zanda bulunsunlar!’

Bundan dolayı da buyurulmuş ki: ‘İman var, ne yok; iman yok, ne var?’

.

Gençlik nereye?
#Gençlik#Eğitim#Kuran-I Kerim

Haziran 22, 2022 06:293dk okuma
Eğitim konusunda bir yerde yanlış yaptığımız apaçık ortada; hem de çok büyük bir yanlışın içindeyiz ki bir kısım gençlerimiz deist veya ateist olabiliyor ve hatta bunlarla yetinmeyip ana-babasının ve ceddinin dini değerlerine karşı gelebiliyor, onlarla alay edip aşağılayabiliyorlar.
Haberin Devamı

Geçenlerde lise çağındaki bir gencin mukaddes kitabımız olan Kuran-ı Kerim’e tekme attığı ve bununla övündüğü; yetmedi bu iğrenç görüntüleri sosyal medyada paylaştığı görüldü.

Halbuki o kişinin büyük büyük büyük... Dedesi (Osman Bey), Kuran-ı Kerim’in bulunduğu odada uzanıp yatmadığı ve o mukaddes kitaba hürmet için sabaha kadar kıyamda (ayakta) durduğu (namaz kıldığı) için, Allahü teala da onun neslini ve milletini, kıyamda durduğu müddete kıyasla (her saatine bir asır - 6 saate 6 asır) altı yüz sene payidar kılmıştır.

Biz Türkler olarak ceddimizden aldığımız ilim, irfan ve terbiye ile yeryüzünün en temiz, en saf ve en samimi Müslümanlarıyız. Bugün Harem-i Şerif’e ya da Medine’deki Mescid-i Nebevi’ye gidin, oralardaki Müslümanların Kuran-ı Kerim’e gerekli hürmeti göstermediklerini görürsünüz.

Karbonatın sırları, şimdi öğrenin
Ya Birinci Dünya Savaşı hiç yaşanmamış olsaydı? Strateji oyunu tarihi senaryoları simüle ediyor

Kimileri mukaddes kitabımızı belden aşağıda tutar, kimileri yere koyar, kimileri ise yastık yapıp başının altına kor, öylece uyur.

Türk milletinin bu denli hürmetkârlığından dolayı da Allahü teala, bu necip milleti yeryüzünün varisi kıldı ve din olarak seçtiği İslamiyet’in bayraktarı yaptı.

‘İki günü eşit olan aldanmıştır, ziyan etmiştir’ diyen yani duraklamayı bile yasaklayan ve devamlı ileri gitmeyi emreden bir dini, ilerlemeye, kalkınmaya manidir diye bize yutturdular. Biz de bu zokayı yuttuğumuz günden beri (son iki asır) dine bigâne (kayıtsız) kaldık ve hatta dine düşmanlık ettik.

Sistemli bir şekilde dinin ve din adamlarının üzerine gittik; onları kötüledik, tahkir ettik, aşağıladık. Büyücüleri, ırz düşmanlarını, gaspçıları, iğrenç ve vahşi tipleri din adamı olarak sunduk. (Eski Türk filmlerine bakın; ne demek istediğimizi görürsünüz!)

İmamın keçisi çalındığında, ‘İmam keçi çaldı’ diye haber yaptık.

Din eğitiminin yasak olduğu dönemde durum böyleydi. 1950 yılından itibaren kısmi din hürriyeti sağlandı lakin bu sefer de meydan boş bırakıldı ve din, çığırından çıkarıldı.

Önüne gelen din yorumcusu olarak karşımıza çıktı. Her kafaya göre bir din üretildi; kimin kafası hangisine uyuyorsa ona inandı, uymuyorsa reddetti.

.Allahü tealanın Muhammed aleyhisselama indirdiği İslamiyet unutuldu veya ona itibar edilmez oldu. O din ki bizlere Ashab-ı kiram, tabiin ve onları takip eden kutlu nesiller vasıtasıyla gelmiştir. Böylece mezhepler oluşmuş ve hak olan kriterler, ölçüler, kıstaslar, Ehl-i sünnet ve ve-l cemaat adı altında toplanmıştır.

Malum ilimler ikiye ayrılır; akli ilimler, nakli ilimler. Akli ilimler menşeinden günümüze gelinceye kadar gelişme kat eder; nakli ilimler ise, günümüzden menşeine (çıkış noktası) gidinceye kadar sıhhat ve doğruluk kazanır, billurlaşır.

Kuran-ı Kerim bizzat Hz. Muhammed’e indirilmiş, o da mübarek hadisleriyle onu açıklamıştır. Ve asıl olan onun açıklamalarıdır. Zira Kuran-ı Kerim’i, nakil bilgilerini dikkate almadan kendi anlayışına göre açıklayan küfürdedir diye buyurulmuştur. Böylesi kişiler Allah’ın bildirdiği hakkı ve gerçeği örtmüş ve kendi kafalarına göre bir din uydurmuşlardır.

İşte böylelerinin uydurdukları dine bakıp da insanlar deist ya da ateist oluyorlar.

Şu halde yapılması gereken dinin hakikatinin (nakille geldiği gibi, arı ve tertemiz) olduğu gibi, ehil kişiler vasıtasıyla nesillere aktarılmasıdır.

Bu mühim görevde hepimiz suçluyuz; ebeveynler, öğretmenler, hükümetler, Diyanet, ilahiyat fakülteleri ve cemaat adı altında faaliyet gösteren bir kısım oluşumlar.

Kibir budalası bir kısım nasipsizler; gırtlaklarına kadar battıkları haramzede halleriyle, beyninin her zerresi bir güneş olan İmam-ı Azam’ı (Numan bin Sabit) beğenmezler; utanmadan ona dil uzatırlar.

O İmam-ı Azam ki içtihatlarıyla cihanı aydınlattı, bunlarsa, zift dolu beyinleriyle yanmakta olan ve ışık saçan kandillere katran döktüler ve dökmeye devam ediyorlar.

Binlerce İslam âlimini ve onların milyonlarca kitaplarını unutturup FETÖ’cülüğü din diye benimsettiler.

Ardından da utanmadan, yeni nesiller deist ve ateist oluyor diye yakınıyorlar.

Eserinizle övüneceğinize neden yakınıyorsunuz ki?

.

Gerçek bayram
#Bayram#Hz. Adem#İnsanoğlu

Mayıs 04, 2022 06:292dk okuma
Paylaş

Uzun zamandır, ağız tadıyla geçiremediğimiz bayramlardan birini daha uğurladık.

Ahir zamanda, gerçek bayramların hayal olacağı zaten bildirilmişti. Bizler de böyle bir beklenti içinde olmadığımızdan, doğrusu, sükûtu hayale uğramadık.

Zira biliyorduk ki: ‘Haşa zulmetmez kuluna Hüdası; herkesin çektiği kendi cezası!’ dır.

Şu halde; insanoğluna ikram olarak sunulan bayram ziyafetini bizler kendi ellerimizle zehirledik, zehirliyoruz. Halbuki bu dünya nimetleri, herkese fazlasıyla yeter lakin içimizdeki açgözlüler, doyumsuzlar, başkalarının haklarını gaspederek dünyayı yaşanamaz kılıyorlar.

Malum; insan, dış görünüşüyle insan lakin hırs ve arzularıyla canavardan da tehlikeli ve aşağılık bir yaratık olabiliyor. Ve maalesef dünyamız, ahir zaman diliminde, bu denli canavarlara teslim olmuş durumdadır.

İnsanoğlu her keşfettiği yeni şeyle zararını artırmıştır. Bunun da sebebi, tüm bu yenilik ve buluşları hükmü altına alacağına, onların emrine (hükmü altına) girmesidir.

Karbonatın sırları, şimdi öğreninDiğer bir ifadeyle, yaratılış gerçeğini, hakikatini, neye memur olduğunu unutmasıdır.

Allahü teala Hz. Musa aleyhisselama indirdiği Tevrat’ta şöyle buyurur: ‘Ey Âdemoğlu! Seni kendim için, eşyayı (her şeyi) senin için yarattım. Benden dolayı (Benim için) yarattığım şeyi (kendini) eşyaya kurban etme!’

İletişim araçları baş döndürücü hızla gelişti ve tüm yerküresini büyük bir köy haline getirdik diye sevinmiştik. Yeni buluşlarımızla ses duvarını aştık, uzayı parselleyip yatırımlar yapıyoruz.

Teknolojinin esaretinde ecel terleri döken insanoğluna dünya dar geliyor, yeni dünyalar arıyor.

Bu basit dünyayı yaşanamaz kılan, hükmü altına alıp mutlu olamayan ve hatta cinnet geçiren insan, bilmediği meçhuller diyarında ve daha komplike dünyalarda aradığı huzuru ve mutluluğu bulabilecek mi?

Kendi gerçeği peşini bırakmayacağına göre, kaçması kurtuluş olmayacak, olamayacak.

Dikkat edin; hemen her yerde, herkesin elinde bir oyuncak ve hemen herkes yaşadığı dünyadan soyutlanmış, sanal âlemlere yelken açmış durumda.

Yanında top patlasa haberi olmayacak, olsa da içinde bulunduğu sanal âlemin bir yansıması olduğunu zannedecek.

Eskiler insanı, konuşan hayvan diye tarif ederdi; yeni insan tipinde o da yok. Ya ne var? Sınırsız sayıda bataklık ve Gayya çukuru var. Seç seç beğen ve debelenip dur!

Makineleşen insan, yaşadığının farkında değil ki yediğinin lezzetini tadabilsin, yapıp ettiklerinin hazzını duyabilsin.

Dünyaya sınav için gönderilen insan, öylesine fesat çıkarıp kanlar döktü ki dünyayı kendine dar edip yaşanamaz hale getirdi.

Şimdi de kaçacak yer arıyor!

Suyu hayat bildi, Tufan’dan kurtulmak için Nuh aleyhisselamın gemisine bindi. Suyu (parayı) geminin altına (cebine) koyup yüzdüreceğine geminin içine (kalbine) koydu ve gemiyi batırıp helak oldu.

Akıl-ruh ve sinir hastalıkları hemen herkesin, ortak derdi oldu.

Kumar illetinden ocaklar sönüyor, intiharlar artıyor.

Çoğu insan, işi gücü bırakmış psikologların-psikiyatrların kapılarını aşındırıyor.

Sahi, ne demişti Nâzım: ‘trrrrum, trrrrum, trrrrum! Trak tiki tak!

Makinalaşmak istiyorum!...

Mutlak buna bir çare bulacağım...

Ve ben ancak bahtiyar olacağım...’

İnsanoğlu makineleşmenin doruğuna erişti; peki, bahtiyar olabildi mi? Hani çaresini bulacaktı?

Neden olamadı derseniz; yukarıdaki yazıyı lütfen bir kez daha okuyun!

.

Nice bayramlara
#Türkiye#ABD#VETO

Mayıs 02, 2022 06:292dk okuma
Geçenlerde bir dostum bana, Türkiye’mizin yer aldığı bölgemizin haritasını gönderdi. Haritada, son otuz yılın savaş ya da çatışma yerleri gösteriliyordu.
Haberin Devamı

Bu kısa sürede on beş ayrı yerdeki savaş ya da çatışma sonucu yüz binlerce insan öldü, milyonlarca insan da mülteci durumuna düştü.

1991 Körfez Savaşı, 1991-2021 Afganistan Savaşı, 1992-95 arası Bosna Savaşı, 1994-2009 Rusya-Çeçenistan Savaşı, 1998 Kosova Savaşı, 2003-2011 Irak Savaşı, 2004 İsrail Lübnan Savaşı, 2008 Abhazya Savaşı, 2009 Gazze Savaşı, 2011... Suriye İçsavaşı, 2011-2020 Libya İçsavaşı, 2013 Kanlı Mısır Darbesi, 2021 Azerbaycan-Ermenistan Savaşı, 2014 Donbas Savaşı, 2022 Rusya-Ukrayna Savaşı...

Bunların hepsi, Türkiye’mizin etrafındaki ateş çemberini gösteriyor.

Peki, Türkiye’miz bu uğursuz saldırıların dışında mı tutuldu? Bilakis tam göbeğinde yer aldı; üst üste yapılan kanlı-kansız darbe girişimleriyle Türkiye’miz de paramparça edilmek istendi.

Bugün kalkmış birileri, Rusya’nın savaş suçu işlediğini ve başta Putin olmak üzere, savaşta etkin rol oynayanların cezalandırılmalarını istiyor. İsteyenlerin başında da ABD ve İngiltere geliyor.

Ayol! Bölgemizdeki hemen tüm savaşların, ya teşvik edeni ya da bizzat yapanı sizsiniz. Yüz binlerce insanın ölümünden siz sorumlusunuz. Milyonlarca mülteciyi evlerinden, barklarından-yurtlarından siz ettiniz.

Bunlar savaş suçundan da öte, insanlık suçu değil midir? Bunların hepsinin üstüne yattınız, bize de unutturmaya çalışıyorsunuz.

Suçlu olmanıza rağmen kimse size hesap sormuyor, soramıyor. Çünkü siz güçlüsünüz; BMGK beş daimi üyesinin VETO hakkı var. Bütün ülkeler, bu beş ülkeden birini suçlu görse bile, bu ülkenin VETO etmesiyle suç, rafa kalkıyor.

Dolayısıyla Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin gerçek adı; suçluları temize çıkarma konseyi olmalıdır. Zira işlevi, gerçek fonksiyonu bundan ibarettir.

Bakınız; sizin yüzünüzden, bütün bir İslam alemi, on yıllardır ağız tadıyla bir bayram kutlayamıyor. Bayramlarımız sevinçle geçeceğine hep buruk, kahır ve endişe içinde geçiyor.

Yukarıda sayılan bölgemizdeki savaşlara dikkat ediyor musunuz; Rusya-Ukrayna Savaşı’nın dışındaki tüm savaşlar Müslüman ülkelere yöneliktir. Hedefte hep İslam devletleri ve Müslümanlar var, Müslümanların yeraltı ve yerüstü zenginlikleri var.

Gözyaşı döken, kanları akan ve mülteci durumuna düşürülen hep Müslümanlardır.

Müslüman mültecilerin botları Akdeniz’de batırılırken, Ukraynalı mültecilere kapılar açılıyor. Elbette açılması lazımdır. Ama uygulanan bu çifte standart insanlığın yüzkarasıdır.

Sayın Erdoğan’ın sürekli işaret ettiği gibi; dünyanın beşten büyük olduğu gerçeği kuvveden fiile çıkmadığı müddetçe, daha çok gözyaşı akar, masum kanı dökülür ve mültecilere yeni milyonlar eklenir.

ABD ile İngiltere, emperyalizm adına ateşle oynadığı görmeli; aksi halde olası bir nükleer savaşta kendileri de aynı ateşin alevi olmaktan kurtulamayacaktır.

Elbette Allah-ü Teala’dan ümit kesilmez; onların hesapları varsa Allah’ın da bir hesabı vardır; dolayısıyla eden kendine eder.

Haberin Devamı

Birileri bu denli karanlık ve korkunç niyetleriyle ateşe, iyi niyetli ve iman sahibi mazlumlar ise ebedi mutluluğa erişecektir.

Sevgili okuyucularımın Ramazan Bayramı’nı en kalbi duygularımla kutlar, hayırlara vesile olmasını dilerim.
.
Her geceyi Kadir bilmeli
#Kadir Gecesi#İbn-İ Arabi#Kuran-I Kerim

Nisan 27, 2022 06:293dk okuma

Müminin niyeti amelinden üstündür. Zira Cenâb-ı Hak buyuruyor ki: ‘Ben kulumun suretine (dış görünüşüne) ve ne yaptığına bakmam; neyi, nasıl ve ne niyetle yaptığına (kalbine) bakarım.’
Kuran-ı Kerim’in şaşmaz ifadesiyle insan, cahil ve zalim yaratılmıştır. Bu durumun niceliğini, İbn-i Arabi hazretleri, Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde şöyle izah eder:

“Zalimdir çünkü emaneti (sorumluluk alma teklifi) yüklenen insan, emaneti yüklenirken Allahü Teala’nın kendisi hakkındaki bilgisinden habersiz olduğu bir şeyi yüklenmiştir.

Cahildir çünkü emanetin değerini ve onu üstlenip de emanete hıyanet edenlerin karşılaşacakları kınanmadan habersizdir.”

Malum; emanet (ilahi yükümlülük), insandan önce diğer mahluklara teklif edildi, korkularından hiçbirisi bu yükü yüklenmedi. Nitekim Kuran-ı Kerim’de mealen: ‘ Eğer biz, bu Kuran’ı bir dağa indirseydik elbette sen onu, Allah korkusundan başını eğerek, parça parça olmuş görürdün...’ buyuruluyor.

İnsanı, en iyi Yaradan’ı, onu yoktan var edeni bilir. Aldığı bu yükümlülük altında ezilmemesi, bilakis arınıp yükselmesi için onu sınava tabi tutmuş ve rahmetinin işareti olarak da sınav sorularının cevaplarını birlikte vermiştir.

İşte insanoğluna gönderilen 124 binden ziyade Peygamber ve semavi kitaplar hep bu rahmet deryasının örnekleridir. Rehberi, Allah’ın elçisi olandan daha doğru ve daha emin kim olabilir?

İkinci bin yılın yenileyicisi İmam-ı Rabbani Hz. ‘İnsanın yaratılmasından maksat, Allahü Teala’ya karşı gönlü kırık, boynu bükük olmak ve yalvarmak içindir’ buyurur. Bu da ibadetle (namaz, oruç, hac, zekât, zikir, amel-i salih-iyilikler vb.) yani kul olma (hiçlik) bilincine erişmekle mümkündür.

Allahü Teala kullarını ve onları affetmeyi çok sevdiği için onlara bağışlama vesileleri yaratmıştır.

Bunların başında da bin aydan (bir insan ömründen çok) daha hayırlı Kadir Gecesi gelmektedir.

Bu geceyi ayakta (ibadetle) geçirecekleri affedeceğini müjdelemiştir.

Nasıl mı? Bakınız, İbn-i Arabi Hazretleri, kendisine verilen bu ilahi sırrı nasıl açıklıyor?

“Kullarıma kendileri için belirlediğim cömertliğimi göster. İyilik, on ile yedi yüz katıyla ödüllendirilecektir, günah ise benzeriyle. Günahın fiili, günah olduğuna inanmanın karşısında direnemez (iman, azap ateşini söndürür; bundan dolayıdır ki cehennem, Sırat’tan geçen mümine: ‘Çabuk geç, iman nurun ateşimi söndürüyor’ diyecektir). Benim kullarım rahmetimden nasıl ümit keser! Rahmetim her şeyi kuşatmıştır. Ben ise, kullarımın zannına göreyim. Öyleyse benim hakkımda iyi zanda bulunsunlar.”

Allahü Teala, Hz. Musa aleyhisselama indirdiği Tevrat’ta şöyle buyurur: ‘Ey Ademoğlu! Seni kendim için, eşyayı da senin için yarattım. Benden dolayı yarattığım şeyi (kendini) eşyaya kurban etme!’

Bu bilinçteki insan, her geceyi Kadir, her gördüğü kişiyi Hızır bilir ve ona göre davranır.

İslam büyükleri buyuruyor ki: ‘Günahımıza bir, ibadetimize bin tövbe etmeliyiz.’ Zira Cenab-ı Hak, ibadet edip de burnu havada olmaktansa günah işleyip boynu bükük ve yakaran kul olmamızı daha çok beğenir.

Her derdin şifası vardır; bedeni hastalıkların tedavisi için doktora gitmek, ilaç kullanmak ve şifayı Allah’tan beklemek lazım. Manevi hastalıkların (kalp hastalıkları) şifası da Allahü Teala’yı zikretmektir; yani namaz kılmak, ibadet yapmak ve Allah’ı hatırlamaktır.

Bunun için de Kadir Gecesi çok büyük bir fırsattır.

Sevgili okuyucularımın Kadir Gecelerini tebrik eder, bu mübarek gece hürmetine bağışlanmamızı dilerim.

.Manevi açlık ve buhran
#İnsan#Maneviyat#Evren

Nisan 16, 2022 06:293dk okuma

İnsan niçin yaşar? Her insan mutluluk peşinde koştuğuna göre, bu sorunun cevabı açıktır.
Haberin Devamı

İnsan, doğuştan muhtaç yaratılmıştır, hem de yaratılmışların en muhtacıdır. Ve üstelik bu ihtiyaçlarının bir kısmını (hayati olanları) karşılayamadığı takdirde ölür.

Bunun için de çalışmak zorundadır. Hazırda bulsa dahi, bunları tüketirken bile belli bir gayreti sarf etmesi gerekir.

İnsan ruh ve maddeden yaratılmıştır; yaratılışında ruh asıldır (sınırsızdır), ete kemiğe bürünen maddesi ise dünya şartlarına göre dizayn edilmiştir. Yani sınırlı ve ölümlüdür. Dolayısıyla insanın manası (ruhu) maddesinden daha baskındır, zira asıl cevher olan ruhtur ve ölümsüzdür.

İnsanın manevi latifesi olan kalp de tıpkı beden gibi gıdayla (manevi) yaşar, gıdasız kalınca da ölür.

Yaratılışı itibarıyla, insanın eşref-i mahluk olması (en üstün yaratılan), ihtiyaçlarının çok fazla olmasındandır.
Karbonatın sırları, şimdi öğrenin
Lifehack of the day - app

Anlatılmaz, yaşatır!

En üstün, en yetkin ve en yoksun! (İslam büyükleri; ‘Biz Rabb’imizi zıtları bir arada yaratmakta bulduk’ diye boşuna dememişler.)

Elbette her şey, zıddıyla kaimdir ve üstelik tüm zıtlıklar birbirine muhtaçtır.

Şair ne güzel ifade etmiş: ‘Zıtlar arası ahenk, af ve günah yarışta;

Bütün zıtlar kavgada, bütün zıtlar barışta...’ (N. Fazıl)

Yeri gelmişken şu menkıbeyi yazmakta fayda var: Sümbül Sinan Efendi bir gün, öğrencilerine sorar: Cenab-ı Hak bu kâinatın idaresini size vermiş olsaydı ne yapardınız? Onlar da düşünüp farklı farklı görüşlerini dillendirdiler. ‘Bütün kötülükleri yok ederdim’; ‘Tüm asileri cezalandırırdım’; ‘Tüm hastalıkları ortadan kaldırırdım’... vb.

Öğrencilerinden biri, başını önüne eğmiş, yalnızca susup oturuyordu. Bu durum, Sinan Efendi’nin dikkatini çekti, direkt olarak ona sordu: ‘Evladım! Ya sen ne yapardın?’

Yüzü kızaran genç, büyük bir mahcubiyet içinde: ‘Efendim; bu kâinatın idaresinde bir noksanlık mı var ki, ben farklı bir şey yapabileyim? Kâinattaki bu ilahi düzen kusursuz bir şekilde işlerken ben, aciz, sınırlı aklımla, şunu, şöyle yaparım diyebilir miyim? Ne haddime!’ dedi.

Çok memnun kalan Hoca, talebesi Musa Muslihiddin’e; ismini unutturacak olan ve onun, ‘Merkez Efendi’ ismiyle anılıp hürmet görmesine ve asırlarca hayırla yâd edilmesine işaret eden şu tespiti yapar:

‘İŞTE ŞİMDİ İŞ, MERKEZİNİ BULDU!

İnsan, yaratılışı itibarıyla küçük kâinattır, tüm evrenin özetidir, hülasasıdır.

İki kanatlı kuş olan insanın mutlu olabilmesi, maddesiyle olduğu kadar, manasını (kalbini, ruhunu) da doyurmasıyla, tatmin etmesiyle mümkündür.

Oysa günümüz insanına baktığımızda, maddesiyle alabildiğine doyup oburlaşan (obez), manasıyla ise büsbütün aç kalan tek kanatlı bir kuşu görürüz.

Ne yapsak, ne etsek, bu kuşu uçuramayız; onu mutlu edemeyiz.

Böylesi insan, dünyanın bütününe sahip olsa da manen ölü candır.

Ölü canlar dünyasında herkes, birbirinin hakkına musallattır. Daha iri olanlar, küçük olanları yutar.

Ve altta kalanın canı çıkar.

Haberin Devamı

Manevi olarak tok olabilmenin yegâne ilacı ise kendisini yaratanı hatırlaması ve onu yâd etmesidir. Zira kalpler ancak Yaradan’ın hatırlanması ve anılmasıyla huzura kavuşur.

Üç günlük dünya hayatı için; dünyaları imar ve keşfeden, koşup didinen, çabalayan; sonra da tüm yaptıklarını bir çırpıda tüketen, yakıp yıkan, tarumar eden insan; sonu olmayan gerçek hayat için ne yaptı?

Cennetini veya cehennemini oraya götürürken sırtına yüklendiği yüküne dönüp baktı mı?

‘...Ben neyim ve bu hal neyin nesi? Yetiş yetiş ey sonsuz varlık muhasebesi!’ diyebildi mi?

.

Oruç, niyet, sabır, cihat
#RAMAZAN#ORUÇ#İbadet

Nisan 02, 2022 06:293dk okuma
Paylaş

Bir kutlu aya daha kavuşmanın sevinci içindeyiz.

Ramazan, yanmak demektir; ramazan ayına saygı gösterenlerin günahları yanar, yok olur. Günah ve kötülüklerden arınan insan bağışlanır ve böylece Cenab-ı Hakk’a yakın olur.

Bütün ibadetler kula ait iken; Allahü teala orucun kendisine ait olduğunu bildirmiş ve “Onun (orucun) karşılığını ancak ben veririm” buyurmuştur. Onun ne vereceğini ise, insan aklı anlamaktan acizdir.

Nitekim sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam) da orucun misilsiz, benzersiz olduğunu ifade etmiş ve ‘Kim faziletine inanarak ve karşılığını Allahü tealadan bekleyerek ramazan orucunu tutarsa, geçmiş günahları bağışlanır’ buyurmuştur. (Buhari)

Bütün ibadetlerde olduğu gibi, oruçta da niyet çok önemlidir. Kul, niçin oruç tuttuğunun bilincinde olmalıdır. Ancak ve ancak Allah için olmalı ve karşılığı da yalnız O’ndan beklenmelidir.

Hadis-i şerifte; ameller, niyete göre iyi veya kötü olur buyuruldu. Bunun manası, hayırlı iş yapana niyetine göre sevap verilir. Kötü iş yapanların, günah işleyenlerin niyetine bakılmaz. “Efendim ben bunu iyi niyetle yaptım” demesine bakılmaz; mademki günahtır, cezasını çeker. Zira iyi niyetle günah işlenmez.

Yeri gelmişken, niyetin önemini İbn-i Arabi’nin Fütuhat-ı Mekkiyye adlı eserinden aktaralım: “Zengin bir insan türlü iyilikler yapar ve malını Allah’ın rızası uğruna harcar. Yoksul kişi ise; bu zengininki kadar malı olmasını ve onun yaptığını yapabilmeyi temenni eder. Bu iki insan ecir, sevap ve ödülde eşittir. Hatta yoksul, daha çok ecir alır. Zengine ihlaslı olup olmadığı ve malının hesabı sorulur; bu yorucu ve meşakkatli işten sonra ödüle ulaşır. Temenni eden fakir ise, yorulmadan, hesaba çekilmeden; yalnızca bu iyi niyetiyle nimete kavuşur.”

Oruç bir yönüyle cihattır; insanoğlunun en büyük düşmanı kendi nefsidir. Onunla yapılan cihat, düşmana karşı göğüs göğüse yapılan cihattan daha faziletli ve daha büyüktür (cihad-ı ekber).

Müslim’de bildirilen bir hadis-i şerifte; cennette “Reyyan” denilen kapıdan yalnızca oruç tutanların girebileceği ve başkalarının o kapıdan giremeyecekleri bildirilmiştir.

‘Reyyan’, kanmak, doymak demektir. Benzersiz bir ibadetle (oruç) kemale ermiş ve arif olmuşlardır. Bu üstün halleriyle Rab’leri bunlardan, bunlar da Rab’lerinden razı, hoşnut olmuşlardır.

Ramazan ayının diğer bir üstünlüğü, içinde Kadir Gecesi’ni barındırmasındandır. Ki, bu mübarek gece; Kuran-ı Kerim’in ifadesiyle bin aydan daha hayırlıdır. Kıyamete kadar insanlığın kurtuluş reçetesi olan Kuran-ı Kerim, bu kutlu gecede inmeye başlamıştır.

Müslim ve Nesai, Ebu Hureyre (r.a)’den nakledilen bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (aleyhisselam) şöyle buyurmuştur: “Kim Kadir Gecesi’ni ayakta geçirirse (ibadet ve taatla); kim iman ederek ve Allahü tealadan umarak o geceye ulaşırsa; onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanır; onun günahı, mahcup olamayacak şekilde örtülür...”.
Şu halde bizler de mübarek Ramazan ayını fırsat bilelim ve onun feyiz, bereket ve şefaatine nail olabilmek için; onda her gördüğümüzü Hızır, onun her gecesini Kadir bilerek ibadete yönelelim.

Ramazan ayı, kulluk şuuruna ermenin şahika noktasıdır. İnsanoğlu, oruçlu iken acizliğini anlar ve kulluk bilincine ulaşır. Yumuşar, incelir, merhametle dolup taşar ve aç ve açıkta kalanın halinden anlar. Darda olanların hizmetine koşar ve onlara yardımda yarışır. Bu halini, yalnızca ramazanda değil, hayatı boyunca sürdürür.

Ramazandaki güzel sabrın bir diğer özelliği de asla kalp kırmamaktır. Kendisine kötü söz söylense ve hatta sövülse bile “Ben oruçluyum!” deyip karşılık vermemektir. Kalbimiz kırılsa bile, biz kalp kırmayalım.
Zira bilmeliyiz ki kalp Beytullah’tır yani Allahü tealanın evidir. Rabbimiz; “Ben yerlere göklere sığmam ama mümin kulumun kalbine sığarım” buyuruyor. Hatta kâfirin kalbi bile kırılmaz; onun kalbi kırılmaması için “Sen kâfirsin” bile demeyeceğiz.

Sevgili okuyucularımın Ramazan-ı Şeriflerini kutluyor, hayırlara vesile olmasını diliyorum.

.

Zekâ, akıl ve lider
#Napolyon#Putin#Zelenski

Mart 26, 2022 06:293dk okuma

Akılla zekâyı birbirine karıştırmamalıyız, zira ikisi çok farklı şeylerdir.
Akıl anlayıcı bir kuvvettir, iyiyi kötüden, faydalıyı zararlıdan ayırır. Akıl, insan türünün bireylerinde farklı yaratılmıştır. En yüksek akıl ile en aşağı akıl arasında binlerce derece vardır.

O halde; bu benim aklıma uymadı lafına gerçek gözüyle bakmamak lazım. Öyle ya, ya aklın yanılıyorsa?

Zekâ ise, sebep ve sonuç arasındaki ilişkileri bulmak, benzeyiş ve ayrılıkları anlamaktır. İsviçreli Claparede zekâya, ‘Yeni şekil ve hallere zihnin en iyi şekilde uymasıdır’ der. Diğer bir deyişle zekâ, muhitimize (ortam) uymamızı sağlar.

Zekâ düşünebilme kuvvetidir ama düşüncelerin doğru olabilmesi için akıl lazımdır. Dolayısıyla her zeki insanı, akıllı sanmamalıdır. Bir aslanın zekâsı, insan zekâsı kadar kuvvetli olsaydı bu aslan diğer aslanlardan on bin kat daha korkunç olurdu.

Nitekim Napolyon çok zeki idi ve üstün zekâsı sayesinde büyük başarılara ve zaferlere imza atmıştı. Aynı Napolyon akılsızlığı yüzünden de nice felaketlere uğramıştı.

Şu halde lider seçerken, aklı ön planda tutmalıyız. Hem akıllı ve hem de zeki lider bulabilirsek bu, aliyyülâlâ olur. Ama bu ikisini bir arada taşıyan lider çok azdır. Zira zeki kişiler, akıllı kişilerden daha acul (aceleci) davranır ve öne geçmesini becerirler.

Bu yüzden çoğu liderler zeki lakin akılları kıt kişilerdir (Sözümüz meclisten dışarı!).

Akıllı insan erdem sahibidir, dürüsttür ve asla yalan söylemez. Zekiler ise pragmatisttir, hep kendi faydasını düşünür ve bu uğurda veremeyeceği taviz yoktur.

İşine geldiğinde, yalanı bol keseden harcar ama er ya da geç yalanlarına teslim olur. Yalanlarına teslim olmaması için, yalanlarının zekâsından az olması gerekir. Yalanları zekâsından çoksa yalanının ortaya çıkıp rezil olması an meselesidir.

Rezil hallerini de yanardöner olmakla örtmeye çalışırlar, başını kuma gömen devekuşu misali.

Liderlerde aranması gereken en önemli vasıf, kişilik (şahsiyet) sahibi olmasıdır. Bu da insani değerlerin toplamından ibarettir. Yani lider, insan gibi insan olmalıdır.

Sözünün eri olmayandan, vaadinden cayandan, yalan söz söyleyenden, emanete hıyanet edenden, yanardöner insandan olsa olsa münafık olur; bu tipler hem kendilerini ve hem de sorumluluklarını aldıkları kitleleri kandırırlar.
Evet, yalancının mumu yatsıya kadar yanar lakin yatsıya kadarki zamanda olanlar olur. Bir de bakarsınız ki yalancı lider olmuş, bundan böyle size pirincin taşını ayıklamak kalır.

Cahil cesur olur; aynı cahil bir de zeki ise, aslan kesilir ve ondan korkulur. Zira ya başkasının ya da kendinin başını yer!

Yalan bütün kötülüklerin kaynağı ve inançsızlığın da temelidir; bundan dolayıdır ki yalancı olan, her kötülüğü yapabilir.

Siz siz olun, yalancıları, yanardöner insanları asla başınıza geçirmeyin. Sonra ‘Eyvah’ para etmez.

Yalancı ve yanardönerin zararı, kendisinden çok temsil ettiği kitleyedir. Sorumluluğu arttıkça ve temsil ettiği kitle kalabalıklaştıkça, yalancının vereceği zarar da o nispette artar.

Toplumların, şeytani zekâdan ziyade rahmani (selim akıl) akla, ihtiyacı vardır.

Putin de Zelenski de son derece zeki tipler lakin her ikisinin de zekâları, akıllarının önünde gidiyor.

Her iki lider de halklarını perişan ettiler; şayet akıllarını başlarına devşirmezseler, bu perişanlığı tüm dünyaya yayacaklar.

.

2022
#2022#Homo Economicus#Ekonomi

Ocak 01, 2022 06:293dk okuma

Seneler su gibi akıp gidiyor. Ticari kurum ve kuruluşlar, yılsonu itibarıyla hesaplarını kapatıp, kâr zarar mizanlarını yapıp bilançolarını çıkardılar. Bu tablolara bakarak yeni yıl hedeflerini belirlediler.
Şahıs, şirket, toplum ve devlet olarak hemen herkes, maddi hesaplaşmalarla boğuşuyor. Hemen herkesin aklı fikri kurda, dövizde, faizde, borsada, enflasyonda, çarşıda ve pazarda.

Vahşetten medeniyete gittiğini (gerçekte tam tersi) iddia eden insanoğlu, geldiği nokta itibarıyla kendini “homo economicus” ‘ekonomik insan’ diye tanımlıyor.

Buna göre ‘ekonomik insan’; kusursuz bir akla, sınırsız bilişsel kapasiteye, sadece kendini (çıkarını) düşünen, her türlü bilgiye kolayca erişebilen ve tüm ideali kendisi ve kendisine dönük hedefleri olan bir varlıktır.

Günümüz insanı, kendisini çerçevelediği bu kavrama tıpatıp uydurmak için, varını yoğunu seferber ediyor. Diğer bir deyişle, ne istediyse ona kavuşuyor. Dünyayı istedi ve kendisine dünya verildi.

Kendi benliğinin (nefs) esiri olan insanın oluşturduğu “Vur patlasın, çal oynasın” dünyasında, birileri tepişirken altta kalanların canı çıkıyor.

Haberin Devamı

‘Ekonomik insan’ın dünyasındaki ölümler, ya fazla yemekten (obezite) ya da yemek bulamamaktan (açlık) kaynaklanıyor. Zira günümüz insan tipi, sadece kendisine faydalı olmakla ilgilenir ve başka kimseyi umursamaz.

‘Ekonomik insan’ın temel amacı; tüketiciyse faydayı en üst düzeye çıkarmak, üreticiyse en yüksek kârı elde etmektir.

Halbuki gerçek insan, insani değerlere sahip insan, başkasının mutluluğuyla mutlu olan, başkasının hüznüyle hüzünlenen, maddesini ve manasını başkalarıyla paylaşabilen insandır.

Yeni anlayışla birlikte insanlık tersine döndü; dün, veren insan mutlu oluyordu, bugün alan insan kendini mutlu zannediyor, aldıkça, ‘Daha! Daha!’ diyor ve bir türlü doymak bilmiyor.

Dünkü insan, komşusu açken uyuyamıyor, yardıma koşuyor, paylaşıyordu. Günümüz insanı ise, komşu da kim deyip, değil aç kaldığını bilmek, ölse bile haberi olmuyor.

Kaç yaşında olursak olalım, hepimiz geriye dönüp bir bakalım; geçen onca yıllardan elimizde ne kalmış? Hepsi hayal olup gitmiş. Bin sene de yaşasak, sonunda hayal olup gidecek.

Şu halde, hayatın kendisi hayaldir. Hayalin (gölgenin) peşinde koşmak, varını yoğunu hayal için tüketmek akıl kârı mıdır?
Hayal olan dünya hayatı tıpkı bir rüya gibidir; rüyanızda kendinizi padişah görürsünüz lakin uyandığınızla gerçekle yüzleşir ve padişahların da toprak altında olduğunu, onların da hayali bir hayatı yaşayıp gittiklerini anlarsınız.

Bir şey mutlaka olacaksa, onu olmuş bilmek lazım gelmez mi? Herkes ölümü tadacak, ölümden kaçış yok. Üstelik ölümden sonra sonsuz bir hayat başlayacak.

Elli, bilemediniz yüz senelik ve üstelik hayal olan bir hayat için yapmadığımızı bırakmadık, lakin bu hayal olan kısacık gölge oyunu sınavına göre şekillenecek (cennet ya da cehennem) sonsuz hayat için ne yaptık, ne yapıyoruz?

Ne yapmalıyız?

Günler, haftalar, aylar ve yıllar geçiyor, onlar geçtikçe mutlaka vuku bulacak sona (ölüm) yaklaşıyoruz.

Büyük Gün (insanın ve evrenin kıyameti) yaklaşıyor.

Çılgınca kutladığımız yeni bir yılın başlangıcı, bizi gerçeğe (ölüm ve ötesi), gerçeklerle yüzleşmeye biraz daha yaklaştırdı.

Biz, kendimizle ve yapıp ettiklerimizle yüzleşmeye ne kadar hazırız?

Bu duygu ve düşüncelerle yeni yılınızı kutluyor, gerçek insanlığın bilincinde olmamızı ve önümüzdeki yılların hayırlara vesile olmasını diliyorum.

.

Allah’ın Sevgilisi
#Allah#Hz. Muhammed#Necip Fazıl

Ekim 16, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Şair ne güzel ifade etmiş: ‘Düşünüyorum: O’ndan evvel zaman var mıydı?
Hakikatler, boşluğa bakan aynalar mıydı?’ (Necip Fazıl)

Allahü teala en üstün varlık olarak yarattığı insanlık hakikatini, dünya sahnesinde; Hazret-i Âdem’den itibaren süzerek, hep en iyi ve en temiz nesiller boyunca sürdürdü ve sonunda kâinatın övüncü olan sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselamda karar kıldı.

Dünya sahnesinde zamanın çarkları devrini icradan yorulmuş, zulümle kaplı tüm mekânlar kokuşmuştu. Mekke şehri tüm bu olumsuzlukların adeta merkezi konumundaydı.

İnsanoğlu yaratılış gayesini unutmuş; edindiği sahte ilahlar etrafında kurduğu zulüm düzeninde altta kalanın canı çıkıyor, insan sayılmayan kız çocuklarının doğumu uğursuzluk biliniyor ve doğar doğmaz diri diri gömülüyorlardı.

Ayyuka çıkan kan davalarıyla insanlar birbirlerini göz kırpmadan boğazlıyor, sözde kurulan mahkemelerde okkanın altına gidenler, haklı da olsa hep fakir ve güçsüzler oluyordu.
Enerjisine yükseleceksin
Opel

En iyi çocuklu tatilin adresi Club Med Palmiye
Club Med
by Taboola
Özetle; âlem, dört bir yanıyla zifiri karalıktaydı.

Batılı bir düşünürün ifadesiyle: “Hz. Muhammed’in dünyaya teşrifleri; şimşeğin, zifiri karanlıkları delip aydınlatması gibi gerçekleşmiştir.”

Halbuki ondan önce nice peygamberler gelmiş ve her birisi kavimlerini hak dine davet etmişlerdi. Lakin bunlardan hiçbiri arzulanan ideal nesli yoğurup kıvama erdirememişti.

Zira onlar, bir tehlike anında peygamberlerine: “Rabbimiz olan Allah, bizden ziyade seni seviyor ve elbette seni daha çok koruyacaktır. O halde sen, tehlikenin üzerine, önümüzden git, bizler de arkandan gelicileriz!’ diyorlardı.

Sevgili Peygamberimizin sevgiyle yoğurduğu ve insanlığın zirvesine taşıdığı arkadaşları ‘Ashab- ı kiram’, öncekilere benzer tehlikeli ortamlarda şöyle söylerlerdi: “Ey Allah’ın resulü, sen de ki, bu, ateştir, insanı yakar. Atla de, atlayalım, yanalım ve ölelim. Bu sudur, insanı boğar, atla de, atlayalım ve boğulup ölelim. Yeter ki senin o mübarek ayağına bir diken dahi batmasın!”

Nitekim canların gargaraya geldiği Uhut gününde, Peygamberimiz, müşrikler tarafından sıkıştırılmış, yaralanan o yüce insan, ölümle burun buruna gelmişti. Yanında kalan bir avuç sahabesi ise, etrafında pervane olup, bedenlerini düşmanın ok, mızrak ve kılıçlarına siper ediyorlardı.
Bunların bir tanesi de Mazinli Nesibe Hatun’du. Mübarek bedenine yetmişten ziyade ok, mızrak ve kılıç darbesi almıştı. Kendisini tedaviye koşanlara müsaade etmiyor, o halde iken bile Peygamberin önünde dikilip, gelen tehlikelere karşı siper oluyordu.

Zira onlar, “Canların canı uğruna can vermeyi, cana minnet biliyorlardı”. Ölmeden evvel ölüyor ve böylece ölümsüzlüğü tadıyorlardı.

Sevgili Peygamberimizin sevgiyle yoğurup meydana getirdiği ideal neslin yegâne özelliği, kendilerinden ziyade başkaları için (diğer mümin kardeşleri) yaşamalarıydı. Çünkü onlar çok iyi biliyorlardı ki ebedi kurtuluşları ve ebedi saadetleri, arkadaşlarının dualarına bağlıydı.
Zira kendilerine yapacakları dualar, temiz ağızla (yalan söylememiş veya haram yememiş) yapılmış olmayabilirdi. Dolayısıyla kabul edilmesi zordu. Bir başkası için dua eden ağız ise, tertemiz olup kabule şayandır.

İşte bu ideal topluluk, yemeyip yedirenler, giymeyip giydirenlerdir; daha güzelini arkadaşına reva görenlerdir.

Bundan dolayıdır ki onların yaşadıkları döneme “Asr-ı Saadet” denmiştir.

Sevgili Peygamberimize olan aşırı sevgileri sayesinde, onların imanları kemale ermiş ve hakk-el yakin (bizzat yaşanarak elde edilen) hasıl etmişlerdir. Bundan dolayıdır ki Hz. Ali Efendimiz: “Ben ölsem, ahirete gitsem, cenneti-cehennemi görsem, imanımda bir artma olmaz” buyurmuştur.

Çünkü onlar biliyorlardı ki tüm âlemler, Sevgililer Sultanı için yaratılmış ve o da, tüm bu âlemler için rahmet olarak gönderilmişti.

Her peygamber kendi zamanında, kendi mekânında, kendi kavminin hepsinden her bakımdan üstündür. Muhammed aleyhisselam ise, her zamanda, her memlekette yani dünya yaratıldığı günden kıyamet kopuncaya kadar, gelmiş ve gelecek bütün varlıkların her bakımdan en üstünüdür.

Şu halde, bütün saadetlere kavuşmak için sevgili Peygamberimizin yoluna tabi olmak lazımdır. Onun yolunun esası ise, sebeplere yapışmaktır.

Yani inanmak, inandığı gibi yaşamak; çok çalışmak ve her şeyin en mükemmelini yapmak ve bütün bunların sonucunu Allahü tealadan beklemek.

Bu düşüncelerle sevgili okuyucularımın Mevlit kandilini tebrik ediyor, sağlık, mutluluk ve esenlikler diliyorum.

.

Baş olma sevdası
#Ahmet Davutoğlu#AK Parti#Seçim

Ekim 13, 2021 06:292dk okuma
Baş olma sevdası insanın fıtratında, yaratılışında vardır. İnsanoğlu bu denli hırsını, aklı sayesinde dengeler ve aşırılığa kaçmaz. Şayet hırsı aklını örtüp ifrata (aşırılığa) kaçarsa dengesini kaybeder.
Baş olma sevdası hemen her meslekte vardır lakin bu durum siyasette, haddinden şiddetlidir. Bundan dolayıdır ki birçok siyasetçide, hırslarının başlarını yemesine tanıklık ederiz.

Diğer bir ifade ile, hemen her meslekte haddini bilmek, bir dereceye kadar kolay ama siyasette had bilmek neredeyse imkânsızdır.

Zira siyasette hırslar, gemi azıya almıştır.

İnsanlar bir siyasi partide bulunup sonradan ayrılabilirler. Bir siyasi partide bulunup o partinin iktidarında dışişleri bakanı ve başbakan olarak görev yapmış olan birileri de partilerinden ayrılabilirler.

Nitekim 5-6 çocuk sahibi olan ve uzun yıllar evli kalan çiftler bile ayrılabiliyorlar.

Bunların hepsi normal, normal olmayan ise ayrılanların, ayrıldıktan sonraki zevzeklikleridir.

Helal süt emmiş karakterli insanlar, uzun yıllar birlikte bulundukları ve hizmet ettikleri kurumlarını ve eski mesai arkadaşlarını karalamazlar. Karalarsanız ve hatta suçlarsanız, kendinizi de karalamış ve suçlamış olursunuz.

Aklı başında bir insan, bindiği dalı keser mi?

AK Parti’de hiç kimseye verilmeyen ikbal Ahmet Davutoğlu’na verildi. Bu kişi parlamenter dahi değilken dışişleri bakanı yapıldı. Daha sonra da Başbakan ve AK Parti Genel Başkanı oldu.

Bu kişi, yıllar yılı iktidardaki AK Parti hükümetlerinin icraatlarının paydaşı oldu.

Evet, bu kişi altı yıl dışişleri bakanlığı, iki yıl da başbakanlık ve AK Parti genel başkanlığı görevini üstlendi. Yani dememiz o ki, ilgili, AK Parti iktidarlarının sevaplarında olduğu gibi, varsa, günahlarında da ortaktır.

Ama gelin görün ki aynı Davutoğlu, partisinden ve başbakanlıktan ayrıldıktan sonra yeni bir siyasi parti kurdu, kurmakla kalmadı, eski partisinin ve liderinin karşısına geçerek onlara karalar çalmaya başladı.

Bu cümleden olarak, Davutoğlu’nun şu sözleri, siyaset arenasını karıştırdığı kadar şaşırttı da: ‘Terörle mücadele konusunda defterler açılırsa, birçok insan, insan yüzüne çıkamaz. Bizi bugün eleştirenler, insan yüzüne çıkamaz.’

Aynı kişi, diğer konuşmalarında da ‘Terörle en kararlı ve etkin mücadelenin kendi başbakanlığı döneminde olduğunu’ söylemektedir.
Dikkat edilirse Davutoğlu, kendisinin de içinde bulunduğu AK Parti hükümetlerini suçluyor. Ama şimdi suçluyor. Adama demezler mi ki, o zaman aklınız nerede idi; o vakit bunları dillendirip neden istifa etmediniz?

Parlamenter sistemin cari olduğu bir dönemde başbakanlık yaptınız. Yani icranın başı olarak tüm yetkiler elinizde idi.

İddia ettiğiniz yanlışlıklar yapılmışsa, neden bunların hesabını sormadınız?

Başbakanlık makamı, gerçeklerin üzerini örtmek ve kulağının üzerine yatmak yeri midir?

Yoksa bakanlık ve başbakanlık koltukları kalbinizi mühürleyip gözlerinizi kör, kulaklarınızı sağır mı etmişti?

Nasipsizliğe bakın ki bu laflar, terörün belinin kırıldığı ve yurt içinde kökünün kazındığı bir dönemde ediliyor.

Ve aynı kişi, teröristler yerine dağların taşların bombalandığı dönemde tek kelime etmedi, etmiyor!

Aç tavuk ve darı ambarı!
#Cumhurbaşkanlığı Sistemi#Anayasa#Siyaset

Ekim 11, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Siyasetin, içine düşürüldüğü şu kepaze hale bakar mısınız? Birilerinin muhayyel cumhurbaşkanlığı, başka birileri tarafından veto edilince reddedilen kişi, aç tavuk misali kendini darı ambarında sanıyor.
Haberin Devamı

Ve tabir uygunsa, şapkadan tavşanı çıkarıyor: ‘Ben başbakan olacağım!’

Başbakanlık nerede? Suya düştü. Su nerede? İnek içti. İnek nerede? Dağa kaçtı. Dağ nerede? Yandı, bitti, kül oldu.

Mahut hatun kişi, bu söyleminin ‘Ben padişah olacağım’ demekle aynı absürt düzlemde olduğunu bilmiyor mu? Bilmemesi mümkün değil, o halde neden olmayacak duaya “Âmin” diyor?

Belli ki, kendisini veto edenlerin ‘meşruiyetine’ halel getirmek istemiyor.

Ayol! Ülkede başbakanlık mı kaldı?

Her zaman söylüyoruz lakin kimseye anlatamıyoruz. Bu millet, demokratik olgunluk bakımından, sözde siyasi parti liderlerinden fersah fersah ileridedir.

Malum, cumhurbaşkanlığı seçimi bu ülkede her zaman problemli olmuştur. Bunun da sebebi, (millet tarafından seçilmiş de olsa) birilerinin o makama layık görülmemesidir.

Evinizde de 1.000 Mbps İnternet Mümkün!
TurkNet

Arabanın gerçek değerini biliyor musun?
otoplus
by Taboola
Daha açık ifadesiyle, bu işin temelinde millete, milletin seçtiklerine güvenmemek yatmaktadır. Nitekim daha 60’lı yıllarda anayasa çalışmalarında, cumhurbaşkanının halk tarafından seçilmesi dillendirilmiş ve CHP zihniyetinin ağababaları: ‘Öyle şey olur mu? Ya halk, Said Nursi gibi birini seçerse!’ diyerek hop oturup hop kalkmışlardı.

Sonuçta, yaptıkları Anayasa’yla cumhurbaşkanlığı makamına, yalnızca eski ve yeni genel kurmay başkanlarını layık görmüşlerdi!

Köprülerin altından çok sular aktı, üst üste yapılan darbe Anayasaları ile millete karşı kurulan şeytani tuzaklardan cumhurbaşkanlığı seçimini, merhum Turgut Özal, şeytanın bacağını kırarak aştı ve o makama seçildi.

Sayın Erdoğan ile Sayın Bahçeli ise demokrasi adına şeytanın belini kırarak cumhurbaşkanını halka seçtirdiler.

Halk, bu kazanımından vaz geçer mi sanıyorsunuz? Halkın seçtiği cumhurbaşkanı en az yüzde 50’nin üzerinde bir oyla seçilmiş olacak. Arkasında bu denli güçlü bir halk desteği olan cumhurbaşkanını yetkisiz kılmak mümkün müdür?

Çok yerinde bir kararla ‘Başkanlık sistemi’ne geçtik ve böylece siyasi istikrarı sağlamış olduk.

İstikrar yerine kaos isteyen birileri, eski ucube sisteme özlem duyabilir, kimsenin hayal gücü kısıtlanamaz. Lakin bu durumun pratikte hiçbir değeri ve geçerliliği yoktur.
İşte bir kısım parti liderlerimiz, kendilerine gönül veren milyonlarca taraftarlarını bu denli boş hayallerle oyalamakta ve akılları sıra siyaset yaptıklarını sanmaktalar.

Ne alaka diyeceksiniz ama aklıma gelmişken şu fıkrayı yazmadan edemeyeceğim. Adamın biri kendisini tavuk sanıyormuş ve köpek gördüğünde sırra kadem basıp kaçıyormuş. Uzun tedavilerden sonra, ‘Ben tavuk değilim, insanım’ beni bırakın gideyim demiş.

Doktoru: ‘Peki bırakın gitsin!’ demiş. Arkasından da asistanlarına takip ettirmiş. Bu kişi, yolda yürürken gördüğü köpekten yine kaçmaya başlamış. Yakalayıp doktorun huzuruna getirmişler.

Doktor tekrar yatışını yapmış ve tedavisi için gerekenleri söylemiş. Adam: ‘Doktor Bey anlamıyor musunuz, ben tavuk olmadığımı biliyorum. Tedavi oldum iyileştim ben, bırakın evime gideyim’ demiş.

Doktor:

‘Olur mu öyle şey? Bak, daha gördüğün ilk köpekten kaçmaya başladın’
deyince adam:
‘Ben bunu biliyorum ama köpek biliyor mu? Asıl köpeğin tedaviye ihtiyacı var!’
.
Hem kel hem fodul!
#Hakikat#Gaflet#İhanet

Ekim 06, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Günümüz insanı gaflet, dalalet ve ihanet kıskacında çırpınıp durmaktadır. Eşyaya, olay ve hadiselere baktığında; her şeyin bir gaye etrafında şekillendiğini, sebepsiz hiçbir şeyin olmadığını görmesine ve hatta ‘determinizm’ (sebep sonuç ilişkisi) ilkesini haykırmasına rağmen, kendinin sebepsiz, gayesiz olmasına hükmediyor ve ulvi hakikati örtüyor.

Kendi gerçekliğini örten insan dünyaları keşfediyor, fethediyor, atomu parçalıyor lakin kendini bilip tanımada geldiği noktada ise, ‘insan denen meçhul’ deyip apışıp kalıyor.

Her şeyi ile baştan sona hayal olan bu kısacık ömrü gaflet, dalalet ve ihanet içinde geçiriyor. İhanetlerin en büyüğünü, tanımayıp gerçeğini örttüğü nefsine (kendine) yapıyor.

Ölünce uyanıyor ama iş, işten çoktan geçmiş oluyor. Daha da kötüsü ise, o anda duyulan pişmanlığın hiçbir faydası olmuyor.

Ruhunu inkâr ve iptalle nefsini azgınlaştıran insan, nefsinin doymazlığının esiri oluyor. İşin daha vahimi ise, onu doyurur ve mutlu olurum zannediyor.

‘Daha!’, ‘Daha!’ dedikçe nefsine veriyor lakin ‘daha’lar (nefsin istekleri) bitmeden ya ona verebilecekleri tükeniyor veya bizzat kendisi tükeniyor. Ancak nefsi doymak bilmiyor.

Evinizde de 1.000 Mbps İnternet Mümkün!
TurkNet

Anlatılmaz, yaşatır!
Opel
by Taboola
Kadere inanmadığı için kederden emin olmuyor.

Eşyanın, olay ve hadiselerin peşinden koştukça, ölüm de onun peşinden koşuyor. Oysa o, şatafatlı ve en az bir o kadar da meşakkatli dünyasında, resmini yapmak şöyle dursun; hayalini bile kuramadığı mutluluğu arıyor ama nafile!

Fakiri zengini, siyahı beyazı, kadını erkeği, güzeli çirkini, hastası sağlıklısı, Doğulusu Batılısı, kuzeylisi güneylisi, güçlüsü güçsüzü, şu veya bu iş ve meslek erbabı, işvereni işçisi ve daha nesi ve nesiyle herkes dünyayı ve dünyanın içindekilerini eritip tükettiklerini zannediyor.

Halbuki sonuçta, eriyen, biten ve tükenen insanoğlunun bizzat kendisidir. Ama gelin görün ki ava giderken avlandığının farkında bile değil.

İnsanoğlu, sebebe inandı ve buldum zannederek orada dondu kaldı.

Güneşe evet ama ışığına hayır diyerek; sebebi gördü, (teselsülün batıl olduğunu ispat etmesine rağmen) sebepler zincirinde takılıp kaldı. Müsebbib -ül- esbabı (sebepleri yaradanı) göremedi, bilemedi, tanıyamadı.

Kurtuluşu (!) inançsızlıkta (inkârda) buldu.

Böylece sorumluluktan kurtulduğunu zannetti.

Hem kel hem fodul yığınları olarak, dünyayı da ahireti de kendilerine zehir ettiler.

Onların ‘vur patlasın çal oynasın’ dünyaları, mutlulukları konusunda sizi aldatmasın; içleri kan ağlamakta ve binbir çeşit bela, musibet, elem ve ıstırap içinde kıvranmaktalar.
Bunların eğlence aramaları, içinde bulundukları acıklı durumun delilidir.

Kan kusup kızılcık şerbeti içtik diyorlar, demek zorundalar. Aksi halde kendilerini inkâr etmiş olurlar.

Evrende her şeyin bir manası var da bunca mükemmeliyet içindeki insanın bir manası olmaz mı?

Küçük kâinat demek olan insan, hiç boş ve lüzumsuz yere yaratılmış olabilir mi?

Bu mükemmeliyet içinde Yaradan’ını unutanı, unuturlar ve kendi haline bırakırlar. İlahi sorumsuzluk içinde, kendi haline bırakılan insanın zembereği boşalmıştır.

Tutabilene aşkolsun!

Türkiye kötü dost sarmalında!
#YAZAR#Fuat Bol#FETÖ

Ağustos 14, 2021 06:293dk okuma

Devletlerarası ilişkilerde, bilinen manasıyla bir dostluktan bahsedilemez. Zira mahut dostluk (!) menfaat üzerine kurulmuştur.

Menfaat denilince, bunun, karşılıklı olduğu anlaşılır değil mi? Bu denli karşılıklı çıkar ilişkilerinde bir denge de olmayabilir. Yani taraflardan birinin az, diğerinin çok menfaati olabilir.

Ama gelin görün ki özellikle 2. Dünya Savaşı’ndan sonra, Türkiye’nin dahil olduğu hemen tüm ittifak ortaklıklarında amaç, Türkiye’yi çırak çıkarmaktır.

Daha açık ifadesiyle dost (!) ve müttefiklerimiz (!), malı hamutuyla götürmüş, Türkiye ise tabiri caizse nal toplamıştır.

İşin en vahim yanı ise Türkiye’nin dostları ve müttefikleri olduğuna inanması ve onlara güvenip bel bağlamasıdır.

1947 yılında ABD ile yaptığımız ikili anlaşmalar ile iki ülke arasında münasebetlerde kantarın topuzu kaçırılmış ve bilahare NATO’ya girdikten sonra ise ülke, tamamen ABD’nin güdümüne sokulmuştur.

Haberin Devamı

Enerjisine yükseleceksin
Opel

Arabasının değerini merak edenler buraya!
Carvak
by Taboola
Uluslararası ilişkilerde ilk düğme yanlış iliklenince, ondan sonraki tüm iliklemeler de, aynı yanlışı tekrarlayarak devam etmiştir.

Dışarıdan bakınca; NAT bir ittifak görüntüsü veriyor lakin içine girince, bunun bir ittifaktan ziyade; irili ufaklı hissedarlardan oluşan bir anonim şirketi olduğu görülür.

ABD patronajındaki bu şirketin yüzde 50’den fazla hissesi ve ayrıca altın hisse, bu büyük ortağın elinde bulunuyor. Diğer ortakların hepsi bir araya gelse bile bir karar alamıyor.

Bu şekildeki bir ortaklıkta Türkiye’ye düşen hisse ise NATO’nun Güney-Doğu kanadında karakol görevi üstlenmekten ibarettir.

Bu ittifaka üye olunmasının en önemli sebeplerinden biri meşhur 5. Madde’dir. Buna göre, ittifak üyelerinden birine yapılacak saldırı, ittifakın tüm üyelerine karşı yapılmış sayılır. Dolayısıyla mahut saldırıya hep birlikte karşı konulur.

Türkiye’nin NATO içindeki durumu, kelimenin tam anlamıyla trajikomiktir.

Zira Türkiye, dost ve müttefik bildiği ülkelerin hedefindedir. Başta ABD olmak üzere, hemen tüm Batılı dost ve müttefikleri, Türkiye’ye karşı sürekli düşmanca tavır sergilemekteler.

Bu ülkeler, Türkiye’nin savaş halinde olduğu terör örgütlerini bizzat kuruyor, eğitiyor, silah ve mühimmatla donatıyor ve Türkiye’ye karşı saldırtıyor. FETÖ, DAEŞ, PKK, PYD, YPG gibi terör örgütleri, hep ABD ve Batılı ülkelerin koruması ve gözetimindedir.

Vesayet rejimi gözlerimizi öylesine kör etmişti ki, dost ve müttefiklerimizden (gerçekte düşmanlarımızdan) onca darbeler yememize rağmen bir türlü uyanamadık. Çünkü uyanacak ve ardından milleti de uyandıracak makam ve mevkiler hep vesayetle ipotek altındaydı.

Yani onca musibetler, aklımızı başımıza devşirse de; karşı koyacak ve silkinip ayağa kalkacak irade olmadığından, bir şey yapamadık.

Silah ve mühimmatımızı üretemedik. Düşünün, en çok lazım olduğu anda İHA’ları bile bizden esirgediler.

Kötü komşu insanı mal sahibi yapar. İşte kötü dost ve müttefikler de ülkemizi mal sahibi yaptı; kendi silah ve mühimmatımızı ürettik, üretiyoruz, daha da üreteceğiz.

Haberin Devamı

Ürettiklerimiz karşısında, dost (!) ve müttefiklerimiz (!) şaşakaldılar ve adeta çılgına döndüler.

İşte Sayın Erdoğan, ülkesini vesayetten kurtardığı ve gerekli siyasi iradeyi ortaya koyup, yerli ve milli savunma sanayimizi geliştirdiği için hedefte.

Bunu anlamayıp veya anlamaz gözüküp, dışarısıyla el ele tutuşup Erdoğan düşmanlığı yapmak, gerçekte Türkiye’ye yapılabilecek en büyük kötülüktür.

Hâlâ sarayı, uçakları vb. dillerine dolayanlar var; Allah aşkına bunlar Sayın Erdoğan’ın malı mı? Sayın Erdoğan bugün varsa, yarın yok. Ama bu devlet ebet müddet.

Onlar da bu devletin malları; Erdoğan bunların bir tek çöpünü bile almadan gidecek.

.

Erdoğan, Özal’ın açtığı kapıdan girdi!
#Yazar#Kenan Evren#FUAT BOL

Ağustos 11, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Demokrasi tarihimiz hep statükoyla mücadeleyle geçti. Sistem vesayete endekslendiğinden, tek başına iktidar olanlar bile muktedir olamadan çekip gittiler.

Horozu çok olan köyün sabahı geç oluyor; oysa eşkıyanın gece ne yapacağı belli olmuyordu!

Erken kalkan eşkıya darbeyi yapıyor; emeklemekte olan demokrasimizle birlikte memleketimiz de onlarca yıl geriye götürülüyordu.

Özal, 60, 71 ve 80 darbelerini yaşayarak ve onlardan gerekli dersleri çıkararak siyaset sahnesine atıldı. Dersler çıkardığını, partisini ‘dört eğilim’ üzerine kurmasından anlıyoruz.

Hemen herkesin dışlandığı bir zamanda, o, herkesi kucaklamasını bildi.

Zira son darbe (12 Eylül 1980), mevcut olan siyasi dört eğilimi de içeri tıkmıştı. Bu oluşumların liderlerine de siyaset yasağı getirmişti.

Demokratik açıdan işte böylesine kaotik bir ortamda Özal, siyaset sahnesine çıkmıştı.

Darbecilerin kurdurduğu Bülend Ulusu hükümetinde, Başbakan Yardımcısı olarak görev aldı. Böylece hem eski işine (özellikle Demirel hükümetine aldırdığı ekonomik kararlara) sahip çıktı ve hem de darbeci generalleri yakından tanıma fırsatı buldu.

Haberin Devamı

Enerjisine yükseleceksin
Opel

Arabasının değerini merak edenler buraya!
Carvak
by Taboola
Nitekim o, bu tanışıklığı; başbakan olduğunda, törende Cumhurbaşkanı Kenan Evren’i öpmeye kadar götürecekti!

Kenan Paşa’yı öpmekten tutun, askeri birliği şortla karşılamasına kadar attığı tüm adımlar ve aldığı kararlar hep vesayeti köreltmek içindi.

Vesayet gerçekte bir buzdağını andırıyordu; siyasetçi o buzdağını nefesiyle eritmekle mükellefti!

Menderes, vesayete yalnızca yan bakmakla canından olmuştu. Demirel ‘Ne oluyor?’ diye sorduğu için iktidardan alaşağı edilmişti. Özal ise direkt tehlikenin gözünün içine bakıyor ve vesayeti sarsıcı kararlara çekinmeden imza atıyordu.

Özal’ın başarısının temelinde, siyasi dört eğilimi (sol, liberal, milliyetçi ve muhafazakâr) partisinin bünyesine alıp, hep birlikte siyaset üretmeleri, üretebilmeleri olmuştur.

Özal, vesayet buzdağını eritemese de, eritebilmenin yolunu açtı.

Maddi ve manevi devrimler yaptı; kapalı ekonomiyi açık hale getirdi ve dünya ile rekabete soktu. 141, 142 ve 163. maddeleri kaldırarak, her kesimden düşünen insanların zindanlarda çürümesini önledi.

Özal’ın döneminde şayet başkanlık sistemi olsaydı, Türkiye o gün çağ atlar ve kendisinden sonraki statükocu döneme dönüş yapılmazdı, yapılamazdı.

Kendisinden sonraki dönemde, Özal’dan, Özal’ın yaptıklarından adeta intikam alındı. Özal ne yaptıysa tersi yapıldı. Bütün bunlar mahut ucube parlamenter sistem olduğu için yapılabildi.

Özal’ın vefatı olan 17 Nisan 1993 ile 2002 arası dönem Türkiye’nin ‘fetret’ dönemidir. Türkiye’yi yönetenler milleti canından öylesine bezdirmişlerdi ki, mahut partiler, o gün bugün iktidar yüzü göremiyorlar.

2002 seçimleri de, tıpkı 1950 seçimlerini andırıyor; millet o gün de sandığa gömdüğü CHP’ye bir daha iktidar vermedi.

CHP de milletin vermediği iktidarı, vesayette, vesayetin güdümündeki darbelerde aradı; ne şekilde bulduğu ise, herkesin malumudur.

Şayanı hayrettir ki, bugün hâlâ eskinin köhne yapısının özlemini çekenler var. Parlamenter sistem diye dövünüp duruyorlar.

Atı alanın Üsküdar’ı geçtiğini görmüyorlar, görmek istemiyorlar.

Nihayet yatağını bulan suyu tersine akıtmak isteyenler, zaman tünelinde kalmaya devam etsinler bakalım!

.

Bayram lakin...
#YAZAR#Fuat Bol#BAYRAM

Temmuz 21, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Öncelikle sevgili okuyucularımın Kurban Bayramlarını tebrik ediyorum ve bu kutsal günlerin hayırlara vesile olmasını diliyorum.
Haberin Devamı

Ağız tadıyla bayram kutlayamadığımız uzun zaman oldu. Zaten son Peygamber Muhammed aleyhisselamdan bin yıl sonrası ‘Ahir zaman’ olarak belirtilmiştir.

Bu zamanda Cenab-ı Hak, daha çok ‘Celal’, ‘Kahhar’, ‘Cebbar’, ‘Mütekebbir’ sıfatlarıyla tecelli edecek ve tüm insanlık sıkıntıya düşecektir.

Zaten bu günlere, yevm-ül beter diye boşuna denilmemiştir. Her gelen yeni gün, geçen günü aratacaktır. Bundan dolayıdır ki, inançlı insanların ağzında; ‘Allah beterinden korusun’ duası eksik olmaz.

Allahü teala kullarını çok sevdiği ve onlara çok acıdığı için, bazı günlere kıymet vermiş ve bu kıymetli zamanları kullarının affedilmesi için vesile kılmıştır. Kullar da, bu günlere değer verir ve günahlarına tövbe ederse (pişman olup bir daha yapmamaya azmederse) affedilirler.

Kullar, ibadetleriyle (her hayırlı iş ibadettir; yeter ki o bilinçle yapılsın) arınır ve Allah’a yaklaşırlar.

Hac ve Kurban ibadetleriyle de Mümin; dünyadan soyutlanır, Arş’ın etrafındaki melekler gibi Rablerini zikreder ve kendilerini, var eden ve her an varlıkta durduran Allah’a adarlar.

Böylece; melekler gibi ve hatta meleklerden daha üstün olarak Cenab-ı Hakk’a yakın olurlar.

Allahü teala, kudsi hadiste (manası Allah’tan, sözleri Peygamberden olan kutsal metin); ‘Gizli bir hazine idim. Bilinmek murat ettim’ buyuruyor. İşte kulluğun nişanesi de, Rabbini bilmesi, tanıması ve O’nun emirlerini üstün bilmesi ve O’nun mahlukatına (yaratılan ne varsa) şefkatli olunmasıdır. Ama görünen o ki, insanlar ve özellikle inançlı olduklarını iddia edenler, yaratılış gayelerini unuttular. Derin bir gaflet içinde, zilleti yaşamaktalar (Dünya üzerindeki Müslüman ülkelere bakınca, ne dediğimiz anlaşılır).

Halbuki insan, eşref-i mahluk olarak yaratıldı (en üstün). Lakin insanoğlu, elleriyle, kendini aşağıların en aşağısı yapmayı becerdi!

Cenab-ı Hak, en üstün mahluk olan insana öylesine değer vermiş ki ona; ‘Kurban kes’, ‘Rabbine yaklaş’, ‘Evimi ziyaret et’, ‘Ben sizden hoşnut olayım, siz de benden hoşnut (razı) olun’ demiştir.

Koronavirüs illeti yüzünden iki senedir; o mukaddes Ev’e, neredeyse ziyaretçi kabul edilmiyor. Bu zillet haline Müslümanlar, kendi işledikleri yüzünden düştü. Koronavirüs, işin bahanesi; Müslümanlar, kendilerine çekidüzen vermezlerse, daha ne koronavirüsler görecekler!

Haberin Devamı

Zira Allahü teala Hac Suresi, 37. ayeti kerimede mealen: ‘Onların etleri ve kanları asla Allah’a ulaşmaz. Allah’a ulaşacak olan ancak sizin O’nun için yaptığınız, gösterişten uzak amel ve ibadettir...’ buyurmaktadır.

Herkes, muhasebesini bu ayeti kerimeye bakarak yapsın. Yaptıklarımızı (amel ve ibadetlerimizi) ne için yapıyoruz, desinler diye mi, Cenab-ı Hakk’ın rızası için mi?

Korkarım ki tüm bir insanlık, desinler için yaşıyor ve hatta yarışıyor. Dediklerine göre; Allah’tan ne bekleyebiliriz ki? Allah’a ulaşan bir amel ve ibadet yapmadık ki, O’ndan ne bekleyebilelim?

Allah (Celle celalühü) ahir ve akıbetimizi hayreylesin!

.

Beklenen kutlu nesil
#YAZAR#Fuat Bol#Erdoğan

Haziran 12, 2021 06:292dk okuma

Yabancılar bizi, bizden daha iyi tanıyor.
Bizler, suyun içindeki balıklar gibi, derya içinde olup, deryanın kıymetini bilmeyenleriz.

Kendimizi tanımadığımız gibi, birbirimizin kıymetini de bilmiyoruz.

Batının bize dayattığı vesayetle hastalıklı demokrasi, gerçekte, ayaklarımıza vurulan prangadan farksızdı.

İ. İnönü, Türkiye’yi her şeyiyle ABD’nin hegemonyasına soktu. ABD; önceleri, sizin bir şey üretmenize gerek yok, her şeyi biz size temin ederiz, dedi. Peki dedik, kısa zamanda Türkiye, ABD’nin hurda mezarlığına döndü.

Asıl felaket ise, arkadan gelecekti, eğitim sistemimizi de iğdiş ederek, bizi “Biz bir şey yapamayız, üretemeyiz” noktasına getirdi. Daha yeni yeni o aşağılık kompleksini üzerimizden atmaya çalışıyoruz.

Halbuki daha o yıllarda Türkiye, uçak sanayisini kurmuş; uçak üretip dünyaya pazarlıyordu. O günün liselerinin ayarında, bugün çok az üniversite var.

Haberin Devamı

Enerjisine yükseleceksin
Opel

Arabasının değerini merak edenler buraya!
Carvak
by Taboola
ABD’ye teslim olduğumuz günden beri, bir gün olsun kendi ayaklarımız üzerinde duramadık. Hep ele güne muhtaç olduk.

Silah ve mühimmatlarına en muhtaç olduğumuz Kıbrıs Barış Harekâtı’nda ABD, bize dirsek gösterdi; yetmedi, ardından ambargo koydu.

Merhum Özal, gelip de gözümüzü açmasaydı, biz içeride hâlâ makarna fabrikalarıyla sanayicilik oynayacaktık. Zira ABD, FETÖ ile devletin kılcallarına değin nüfuz ederek, bizi köreltmişti. (ABD, 1944 yılından beri içimizde fink atıyor; kâh ikili anlaşmalarla, kâh NATO’yla ve kâh FETÖ ile...)

Merhum Necmettin Erbakan, ‘Fabrika yapan fabrikalar’ kurmak için kolları sıvadı, başına gelmeyen kalmadı. Attığı fabrika temelleri CHP’liler tarafından sökülüp Meclis’e getirildi ve alay konusu yapıldı.

O, ‘ağır sanayi’, ‘yüz bin motor’ dedikçe, birileri; ‘şeftali üretmek, motor üretmekten daha kolay ve daha kazançlı’ deyip önünü kesmek istedi.

Birileri, bu ülkede hep yerli ve milli duruş sergileyerek, yerli ve milli üretim için çırpınıp durdu. Birileri de, bunlara karşı koyup, teslimiyetçi bir ruh ile dışarısının borusunu çaldı ve çalmaya devam ediyor.

Son yıllarda Türkiye hamle üzerine hamle yapıyor, özellikle savunma sanayisinde büyük başarılara imza atıyor. Yüz yıl, yüz elli yıl beklediğimiz tesisler hizmete açılıyor, tarihi müjdeler peş peşe geliyor.
Bütün bu göz kamaştırıcı hamleler, dışarıdakileri ve onların içimizdeki uzantılarını rahatsız ediyor. Bakınız, Sayın Erdoğan, doğalgaz keşfi konusunda, tarihi bir müjdeyi daha verirken; içimizdeki birileri, bunu görmezden geliyor ve müjde olarak, Sayın Erdoğan’dan istifa haberi duymak istediklerini dillendiriyorlar.

Teslimiyetçi bu ruh, bizim ülkemizde siyaset yapıyor.

Bu zihniyet, uçak fabrikalarının, motor fabrikalarının kapılarına kilit vurdu. Bu zihniyet, açılan kuyuları, “petrol yok” diye betonla kapattı. Bu zihniyet, seneler senesi terörist diye dağı taşı bombalayarak geri döndü. Bu zihniyet, tereyağı zararlı deyip, milleti trans yağlara mahkûm etti.

Ne yaparlarsa yapsınlar, başaramayacaklar; zira 21. asır Türk asrı olacaktır.

Korkunun ecele faydası yok!

Beklenen kutlu gün, müjdeleriyle mutlaka gelecektir. Gelecek o kutlu nesil, dün olduğu gibi, bugün de tüm mazlumların sığınağı olacak.

.

Taksim Camisi
#Yazar#FUAT BOL#Taksim

Mayıs 31, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Taksim (Pera), ta Osmanlı’nın gününden beri, İman ve İslam noktainazarından mahzun kalmış bir beldedir. Dışarıdan bakıldığında ‘Vur patlasın, çal oynasın!’ dünyasıdır Pera. Lakin içine girildiğinde, derunları harap, kalpleri sızlayan, gözleri nemli yığınla insanla karşılaşırsınız.
Haberin Devamı

Böylesi zıtlıkları bir arada tutan ilahi güce, tüm hayretinizle bir kez daha tanık olursunuz.

Geçen asrın başlarında yıkılan imparatorluğumuzla birlikte İstanbul’umuz da işgal edilmişti. Koca şehir, maddesiyle ve manasıyla mateme bürünmüştü. Her sokağında hüzün, her hanesinde yangın vardı.

Pera’nın gözbebeği Ağa Camii’nin mahzun halini, ünlü şair Nâzım Hikmet, şu dizeleriyle terennüm eder:

*

‘Ağa Camii

Havsalam almıyordu bu hazin hali önce

Ah, ey zavallı cami, seni böyle görünce

Dertli bir çocuk gibi imanıma bağlandım;

Allah’ımın ismini daha çok candan andım.

Ne kadar yabancısın böyle sokaklarda sen!

Böyle sokaklarda ki, anası can verirken,

Işıklı kahvelerde kendi öz evladı var...

Böyle sokaklardaki çamurlu kaldırımlar,

En kirlenmiş bayrağın taşıyor gölgesini,

Üstünde o...lar yükseltiyor sesini.

Burda bütün gözleri bir siyah el bağlıyor,

Yalnız senin göğsünde büyük ruhun ağlıyor.

Kendi elemim gibi anlıyorum ben bunu,

Anlıyorum bir yerde azap çeken ruhunu.

Bu imansız muhitte öyle yalnızsın ki sen

Bir teselli bulurdun ruhumu görebilsen!

Ey bu caminin ruhu; bize mucize göster

Mukaddes huzurunda el bağlamayan bu yer

Bir gün harap olmazsa Türk’ün kılıç kınıyla,

Baştan başa tutuşsun göklerin yangınıyla!’

*

Simsiyah karanlığın ortasında yer alan Ağa Camii, içinde zıtlığı haykıran ve yeryüzünden arşa yükselen bir nur halesi barındırır. Beyninin her zerresi bir güneş olan son devrin büyük İslam âlimi, Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretleri, Ağa Camii’ndeki sohbetleriyle, bitap, biçare kalplerin çaresi, kimsesizlerin kimsesi olur.

Ağa Camii madde ve manasıyla ikindi vaktini andırır; kendisi küçük (zamanı en kısa) lakin yankısı feza çapında büyük (gölgesi en uzun) sırlarla dolu bir mabettir o.

19.asrın üçüncü çeyreğinde Osmanlı, Hersek ve Bulgar isyanlarıyla boğuşurken, biz içeride sultan boğazlamakla meşguldük (Sultan Abdülaziz’in hunharca katli, 1876). Bunun hemen akabinde (1876-77) başlayan Osmanlı-Rusya savaşını kaybederiz. Ruslar Yeşilköy’e (Ayastefanos) kadar gelir.

Ruslar, Pera’da (Taksim) 1876’da temelini atıp, 1880’de bitirilen görkemli bir Ortodoks kilisesi inşa ederler. Edilsin elbette lakin bu İslam diyarında, Müslümana yakışan bir cami de elzemdi. Zira sular idaresinin arkasında teneke minareli, derme-çatma bir mescit; ne Taksim’e, ne Müslüman Türk halkına yakışıyordu. Millet, sokaklarda gazete kâğıtları üzerinde namaz kılıyordu.

Yedi tepeli İstanbul’un her tepesi fetihten nasibini alıp camilerle süslenirken, Pera, onca gerçeğiyle öksüz ve garip kalmıştı.

O gün bugündür, onca iyi niyet ve girişime rağmen, Taksim’e cami kuvveden fiile çıkamaz. Menderes, Demirel, Özal, Erbakan uğraşır ama bir sonuç elde edemezler. Arsa tahsisi yapılıp Bakanlar Kurulu kararı alınmasına rağmen, CHP’li belediyenin ve 12 Eylül darbecilerinin engellemeleriyle cami bir türlü yapılamaz.

Taksim’e cami projesi 1991 yılında işadamı İbrahim Arslan başkanlığında kurulan Taksim Cami Kültür ve Sanat Vakfı ile yeniden gündeme geldi. İçinde bu fakirin de yer aldığı, 86 kişilik vakıf meclisinde kimler yoktu ki: R. Tayyip Erdoğan, Enver Ören, İbrahim Bodur, Mim Kemal Öke, Hüseyin Bayraktar, Vehbi Koç, Sabri Ülker, Sakıp Sabancı, Şarık Tara, Asım Kocabıyık, Kemal Ilıcak, Prof. Dr. Esat Coşan, Ahmet Kabaklı vb...

İstanbul Büyükşehir Belediyesi başkanı iken Erdoğan’ın ve başbakanken Erbakan’ın yaptığı tüm girişimler sonuçsuz kaldı.

Sonunda bu hayırlı iş, bir ömür bunun mücadelesini veren Sayın Erdoğan’a nasip oldu. 2017’de temelini attı, 2021’de açılışını yaptı. İnşaatın maliyetini Sur Yapı’nın sahibi Elmas Ailesi üstlendi.

Sayın Erdoğan, Ayasofya’dan sonra Taksim’e de İslam’ın mührünü vurdu ve şöyle dedi: ‘Taksim Camisi’ni bir süre önce yeniden ibadete açtığımız Ayasofya Camii Kebir’ine verdiğimiz bir selam, İstanbul’un fethinin 568’inci yıldönümüne bir hediye olarak görüyorum.’

Tevbe Suresi, 18. Ayet meali: ‘Allah’ın mescitlerini ancak Allah’a ve ahiret gününe inanan, namazı kılan, zekâtı veren ve Allah’tan başkasından korkmayan kimseler imar ederler. İşte hidayet (doğru yol) üzere oldukları umulanlar bunlardır.’

.

Fetih ve Fatih
#YAZAR#Fuat Bol#İstanbul

Mayıs 29, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Peygamber müjdesine mazhar olan İstanbul’un fethi hadisesi, sıradan bir şehrin yönetiminin el değiştirmesi değildir.
Mehmet adlı Türk başbuğunun, Roma imparatorluk tacını giydiği ve bir çağı kapatıp yeni bir çağı açtığının resmidir bugün.

Sultan Mehmet hem fen bilimlerinde ve hem de dini ilimlerde çok iyi yetişmişti. Doğu’yu ve Batı’yı bilen ve bunları gerektiği gibi sentezleyen entelektüel bir kişiliğe sahipti.

İstanbul’un fethi, genç padişahın yegâne tutkusuydu ve bu yüzden; ‘Ya İstanbul beni alacak ya da ben İstanbul’u alacağım!’ diyerek, bu yola baş koydu.

Aynı ismi paylaştığı sevgili peygamberinin muştusuna nail olabilmek için adeta çırpınıyordu. Asırlar öncesinden bu fethi işaret eden kutlu mesaj şöyleydi: ‘Konstantiniyye (İstanbul) elbette fetholunacaktır. Onu fetheden emir ne güzel kumandan ve onun ordusu ne güzel ordudur!’

Uyanıklığındaki hülyasında, uykusundaki rüyasında hep bu müjdeli haber vardı. Gecesini gündüzüne katarak 7-24 çalıştı, gerekli tüm önlemleri aldı. Sonuçta, elbette takdir yerini bulacaktı ancak o da bunu ziyadesiyle merak ediyordu.

Onca teşebbüse rağmen, bir türlü düşürülemeyen bu kadim şehrin fethi, kendisine nasip olacak mıydı?

Fatih’in ordusu, devrinin en gelişmiş silah ve mühimmatlarının kullanmasının yanında, Akşemseddin gibi mana erlerinin dualarıyla da destekleniyordu. Maddi ve manevi ordular onun hizmetindeydi.

Zira muharebenin en kızıştığı anda, manevi hocası olan Akşemseddin, alnını secdeye mıhlayıp şöyle niyazda bulunuyordu. ‘Ya Rab! Bu fethi, Mehmed’ime müyesser (kolay) kılmazsan, secdeden başımı kaldırmayacağım!’

Şairin de çok güzel ifade ettiği gibi: ‘Alınların secdeye mıhlanıp alınan ‘tekbir’ (Allahü ekber) sesleri, hâlâ yerin dibinden fışkırıyor!’

Ceddi Osman Gazi’nin ifade ettiği gibi: ‘Bu dava, kuru bir cihangirlik davası değildir!’ Beldelerin fethi, içindekilerin gönüllerini fethetmek içindir.

Müslüman emir, hiçbir beldenin kapısına savaşmak için gitmez; son gelen ilahi mesajı, o yöre halkına tebliğ etmek için gider. Emrolunduğu bu kutsal görev için müsaade ister. Belde emiri, tebliğ isteğine olumlu cevap verirse, ne âlâ; aksi halde, bu işlem (tebliğ) zorla da (savaş) olsa yapılır.

Haberin Devamı

Zorla da (savaş) olsa, alınan şehrin halkına eman verilir (güvenlikleri sağlanır). Hiçbir kimse, dinini değiştirmeye zorlanamaz. İslamiyet anlatılır, inanan inanır, inanmayan inanmaz.

Maksat; o yöre halkının İslamiyet’i duyması ve onları, gelen son peygamberden ve getirdiği dinden haberdar etmektir.

Hiç kimsenin aklına, canına, malına, ırzına, dinine müdahale edilmez, edilemez. İslamiyet bunları kesinlikle yasaklar. Bunlar dokunulmazdır.

İslam beldeleri, her din mensubunun rahatça yaşayabileceği huzur mekânlarıdır. Nitekim Endülüs’ten (İspanya) kovulan Yahudiler, emin belde olarak, Osmanlı yurdunu seçtiler ve gemiler dolusu gelerek; başta Selanik olmak üzere imparatorluğun mutena yerlerine yerleştirildiler.

Haberin Devamı

İslam’ın bu denli hoşgörüsüne, Batı bugün bile ulaşabilmiş değildir.

Türk’ün tarihinde hiçbir zaman Yahudi düşmanlığı, Hıristiyan düşmanlığı olmamıştır. Ama onların İslam düşmanlığı bugün bile ayyuka çıkmaktadır.

İslam’da fethin manasını öğrenmek isteyen; İstanbul’a, Kudüs’e, Hatay’a bakarak pekâlâ anlayabilir. Zira bunlar gibi; fethedilmiş yığınla şehirdeki insanlar, hangi dine mensup olurlarsa olsunlar, birbirlerine saygıyı esas alarak, iyi komşuluk münasebetleri içinde yaşayarak bugünlere gelmişlerdir.

Ünlü şair Nâzım Hikmet’in İstanbul fethine dair şiiri:

‘Sekiz Yüz Elli Yedi

İslam’ın beklediği en şerefli gündür bu;

Rum Konstantiniyye’si oldu Türk İstanbul’u!

Haberin Devamı

Cihana karşı koyan bir ordunun sahibi,

Türk’ün genç padişahı, bir gök yarılır gibi

Girdi ‘Eğrikapı’dan kır atının üstünde;

Fethetti İstanbul’u sekiz hafta üç günde!

O ne mutlu, mübarek bir kuluymuş Allah’ın...

‘Belde-i Tayyibe’i fetheden padişahın

Hak yerine getirdi en büyük niyazını:

Kıldı Ayasofya’da ikindi namazını.

İşte o günden beri Türk’ün malı İstanbul,

Başkasının olursa yıkılmalı İstanbul.’

Not: Kuran-ı Kerim’deki Sebe Suresi’nde yer alan, Belde-i tayyibe (Temiz belde); ebcet hesabıyla 857 ‘ye denk gelmektedir. İstanbul da Hicri 857 yılında fethedilmiştir.

Not: Nâzım Hikmet bu şiiri 1921 yılında ve henüz on dokuz yaşında iken yazmıştır.
.

.

Köklerimize saldırıyorlar!
#Yazar#FUAT BOL#Sokullu Mehmet Paşa

Mayıs 26, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Milletler meyve ağaçlarına benzer. Her meyve ağacının kökleri, gövdesi, dalları, meyveleri ve yaprakları vardır.Milletlerin de kökleri (tarihi), gövdesi ve dalları (kurduğu devlet veya devletleriyle, bunların oluşturduğu medeniyeti), meyveleri (yarınlarını oluşturacak yeni nesilleri) vardır.

Milletler de tıpkı ağaçları gibi, köksüz, gövdesiz, dalsız ve meyvesiz yaşayamazlar.

Bunlar her ne kadar birbirinin tamamlayıcısı iseler de, asıl olan köktür.

Kök anadır, tarihtir, kültürdür, geleceğin muştusudur.

Ağacın dalları ve hatta gövdesi kesilebilir. Kökü sağlam oldukça, yeniden filiz verir, süzülür, boy atar; enli, boylu, devasa bir ağaç oluverir.

Kökü çıkarılırsa, büsbütün kurur veya köküne zehir dökülürse çürür ve bir daha asla sürgün vermez. Tarih sahnesinden silinir gider.

Gövdeye hasar vermek, dalları kesmek, ağaca zarar verse de, bunların telafisi zamanla mümkün olur.

Haberin Devamı

Wyndham Konforu ile Termal Tatilin En İyisini Deneyimleyin
Wyndham Afyonkarahisar Thermal & Spa

Uçak Biletine Anında 100TL İndirim!
Bilet Dükkanı
by Taboola
Milletler (devletler) savaşlarda yenilse ve kırılsa bile, varlıklarını sürdürürler.

Nitekim İnebahtı Deniz Savaşı’ndan sonra Sokullu Mehmet Paşa’nın söylediği söz, bu tezimizi kuvvetlendirmektedir: ‘Siz, bizim donanmamızı yakmakla sakalımızı kestiniz, biz ise, Kıbrıs’ı almakla sizin kolunuzu kestik. Kesilen kol yerine gelmez fakat tıraş edilen sakal, eskisinden daha gür çıkar.’

Kök sağlamsa endişeye mahal yoktur. Zira milleti meydana getiren unsurlar kökten doğmaktadır. Bunlar da; dil birliği, din birliği, kültür birliği, tarih birliği, vatan birliği, ahlak birliği ve örf ve adet birliğinden oluşur.

Bu değerler uzun zamanlar içerisinde meydana gelir ve yüzyıllar boyunca milletleri yaşatır.

Son üç yüz yıldır, düşmanın hedefinde bizim köklerimiz var; gövdeyle, dallarla yapamadıklarını, köklerimizle yapıp işi bitirmek istiyorlar.

Bizi biz yapan unsurlara bakın, bunlardan hangisiyle oynamadılar ki?

Dilimiz de, dinimiz de, kültürümüz de, tarihimiz de, vatanımız da, ahlakımız da, örf ve adetlerimiz de; üç yüz yıldır hedef tahtasına konulmuş ve bunlara batarya ile ateş edilmektedir.

Pundunu bulsalar, kökümüze zehir akıtacaklar.

Geçen asrın başlarında bunu denediler. Hep birden üzerimize çullanıp imparatorluğumuzu paramparça ettiler.

Bizi Haymana Ovası’na hapsedip bitirmek istediler.

Atatürk önderliğindeki Türk’ün azim ve kararlılığı (kurtuluş şahlanışı) buna müsaade etmedi ve biz, Osmanlı’nın külleri (kökleri) üzerinden yeniden yeşerdik, filizlendik, boy attık ve devasa bir ağaç olduk.

Yüz yıl sonra bugün, aynı oyun; bu kez içinde tüm kahpelikleri barındırarak yeniden sahnelenmek isteniyor.

O zaman karşımızdaki düşmanla boğuşmuştuk; bugünse, hem içimizdeki ve hem de dost ve müttefikimiz olan ülkelerle boğuşmak zorundayız.

Önce içeriden ve dışarıdan, taşeron olarak kullandıkları terör örgütlerini (PKK, YPG, PYD, FETÖ, DEAŞ vb.) üzerimize saldılar.

Gelinen noktada; geç de olsa, sakalımızı kestiklerini onlar da anladılar.

Zira eskisinden daha gür bir sakalla karşılarındayız ve üstelik hemen hepsinin kol ve kanatları kırık!

Ne yaparlarsa yapsınlar; 21. yüzyıl, Türk asrı olacaktır.

.

Kudüs siyaset üstü davadır
#Yazar#FUAT BOL#İsrail

Mayıs 24, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Şu andaki dünyanın çıban başı İsrail’dir. Hiçbir hukuk ve insanlık kuralı tanımadan, sivil yerleşim yerlerine bomba yağdırmakta; çoluk-çocuk, kadın, yaşlı demeden katliam yapmaktadır.Dünyanın çeşitli yerlerindeki Yahudiler, Filistin topraklarına dağdan geldiler; geldikleri günden beri, bağdakileri (Filistinlileri) öz yurtlarından kovdular ve kovmaya devam ediyorlar.

Dile kolay, 500 sene Türklerin idaresinde kalan Kudüs’te kimsenin burnu kanamadı; her üç dinin mensupları da huzur içinde hayatlarını idame ettiler.

Türklerin Kudüs’ten ayrıldıkları tarih olan 1917’den beri, malum coğrafyada sürekli kan ve gözyaşı akmış, bölge halkı bir tek günü bile huzurla geçirmemiştir.

Şu hususu, sırası gelmişken ifade etmek lazım; İngiliz, Türklerle Araplar arasında nifak tohumları ekti. Türklerden de, Araplardan da kandırdığı ve birbirlerinin aleyhinde kullandığı aileler, gruplar oldu.

Mesela Bizim Cemal Paşamız, Şam’da genel vali iken, Arap kabilelerinin ileri gelenlerinin kızlarını, zorla alıp sarayına getirdiği, onları taciz ettiği ve bütün bu kepazeliklerin payitahta mal edildiği bilinen bir gerçektir.

Yine İngilizlerin, saltanat ve Hilafet vaadiyle kandırdığı Suud ve Haşimi gibi birkaç Arap aile ve aşiretin isyan ettiği ve Türkleri arkadan vurduğu da bilinen tarihi gerçeklerdir.

Mevzi olan ve hatta kendilerinin zorlamasıyla yapılan bu densizlikleri İngilizler köpürttü ve ‘Türkler, Hilafet makamını gasp etti ve Arapları sömürdü’ ile ‘Araplar, düşmanla işbirliği yaparak Türkleri sırtından vurdu’ yalanlarını yaydı; bunları okul kitaplarına koyarak, böylece her iki tarafın gelecek nesillerine de zehrini saçtı.

Bu trajik hali, Filistinli bir aydın, şu ibretli cümleyle özetliyor: ‘O gün, Osmanlı’ya sırtından saplanan hançerin akıttığı kan, bugün, Arapların ciğerlerinden fışkırıyor!’

Vesayet altındaki yönetimler bu denli haltları işlemesine rağmen, halkların birbirlerine karşı en ufak bir düşmanlığı yoktur, olamaz da.

Filistinli hiçbir aşiret ve aile böyle bir kepazeliğe alet olmadığı gibi, İngiliz’e karşı Osmanlı’nın safında kahramanlar gibi savaşmışlardır.

Bugün faşist ve İsrail destekçisi birkaç devletin dışında, tüm dünya İsrail’in savaş suçu işlediği konusunda hemfikirdir.

İsrail, Filistinlilerle barışı dillendiren kendi başbakanlarını bile katletti.

Çok ilginçtir; Hıristiyan âlemi Kudüs için onca Haçlı Seferleri düzenlemesine ve bu uğurda binlerce, on binlerce insanlarını kaybetmelerine rağmen, bugün Kudüs’ün Yahudi işgaline göz yumuyorlar ve kelimenin tam anlamıyla, bana dokunmayan yılan bin yaşasın düşüncesindeler.

Hıristiyan dünyanın yaptığı tek kelimeyle, zulme rıza göstererek, aynı zulme ortak olmaktır.

İslam âleminin tavrı ise, tam manasıyla yürekler acısıdır. Sadece isimleri İslam olan bu ülkelerin Müslümanlığı ‘marka Müslümanlığı’dır. Üzerlerine ölü toprağı serili bu ülkelerden, sadra şifa olabilecek bir davranış beklemek beyhudedir.

Bu ülkelerden birçoğu, bu vahşi devlet terörünü kınayamıyor bile.

Bir kısmı ise soysuzluklarının gereğini yerine getirip, İsrail’in barbarlığını destekliyor.

Her zaman olduğu gibi, mazlumun yanında yer alıp zalime başkaldıran yalnızca Türkiye var.

Türkiye, bugünkü şartlarda olması gereken çözümü dillendirdi: Her üç dince de, kutsal olan Kudüs’ün yönetiminin, Müslüman, Yahudi ve Hıristiyan din temsilcilerinden oluşan bir komisyonla yürütülmesi.

Türkiye’nin teklifi gerçekleşirse, Kudüs’ün kutsiyeti muhafaza edilir ve önüne gelenin kirli emellerine alet olmaktan korunmuş olur.

İsrail, sergilemekte olduğu bu vahşeti, devamlı yapacağını ve bunun sonucunda da Filistin topraklarındaki Arapları bütünüyle süreceğini zannediyorsa aldanıyor.

Biz Türkler, fiziki olarak Kudüs’ün bekçiliğini bırakmış olabiliriz, bu durum Kudüs’ü terk etmiş olduğumuz anlamına gelmez. Zira Türk’ün manevi bekçiliği kıyamete kadar devam edecektir.

Kudüs hiçbir zaman sahipsiz olmadı, yarınlarda da asla yalnız bırakılmayacaktır.

Velev ki, Türkiye tek başına, yapayalnız bırakılsa da!
Buruk bayram!
#YAZAR#Fuat Bol#Koronavirüs

Mayıs 15, 2021 06:292dk okuma
Paylaş

Ne yapıp ettik, güzide bir bayramı da, ev hapsinde geçirmeyi başardık.
Haberin Devamı

Söz dinlememeyi ve gerekli olan önlemlere uymamayı maharet bildik. Bir anlık gafletimizin, umursamazlığımızın, bize ne denli bedeller ödeteceğini bilmemize rağmen vurdumduymazlığa devam ettik.

Hükümet, ürpertici manzara karşısında, (kısmen) tam kapanma kararı alınca da, hop oturup hop kalkıyoruz.

Kapanmanın beraberinde getirdiği ekonomik, ruhsal, bedensel ve sosyal yıkımları dillendirip yakınıyor ve kendimizden başka herkesi suçluyoruz.

Ölüm, en tesirli vaizdir; ondan ibret alıp kendine, ailesine, etrafına çekidüzen vermeyene söz kâr eder mi? Etmez elbet.

İbn Arabi hazretleri ne güzel ifade etmiş: ‘Herkes kendi yaptığının rehinidir’ ve ‘Varlıkların en yoksulu insandır, zira muhtaca muhtaç olan kimsedir’.

Maddi ve manevi kurtuluşumuzu bile birbirimizle olan dayanışmaya ve birbirimizin duasına borçluyuz. Şu halde karşımızdakinin kıymetini bilmeden rahat ve huzurlu olamayız.

Salgın hastalık döneminde kendimizi koruduğumuz gibi, en yakınlarımızdan başlayarak başkalarını da korumakla sorumluyuz; buna mecburuz.

Bilerek ve isteyerek kul hakkına giriyoruz. Bu vebalden kurtuluş ancak helalleşme ile mümkündür. Oysa bizim sorumsuzluğumuz yüzünden kimlerin hasta olduklarını ve hatta kimlerin öldüklerini bile bilmiyoruz.

Bizlerin sağlığı için kendilerini tehlikelere atan ve 24 saat, gece-gündüz durmaksızın çalışan ve bu uğurda şehit olan sağlık ordusuna bakıp, utanmamız gerekir.

Bu insanlar, bizim sağlığımız için ölüyor, biz ise, sorumsuz davranışlarımızla, başta onlar olmak üzeri tüm insanlığa ihanet ediyoruz.

Bu durum, insanlık olmasa gerektir.

Bulaşın kaynağının kalabalık yerler olduğunu bilmemize rağmen, nerede bir kalabalık varsa oraya koştuk, koşmaya devam ediyoruz. Başta İstanbul olmak üzere, büyükşehirlerimizdeki toplu taşıma araçlarındaki izdihamı önleyemedik.

150 bin nüfuslu Bodrum ilçesine bir buçuk milyon insanı yığdık. Bodrum’da ne insan ne de araç için adım atacak yer yok.

Şehirler boşaldı, sahil kasabalarına ve köylere akın ettik.

Her zaman olduğu gibi sıkıntıyı dürüst, kurallara uyan vatandaş çekiyor. Bunca sıkıntı bari bir işe yarasa... Böylesine vurdumduymazlıkla, onca eziyet de boşuna çekilmiş olmuyor mu?

Bile bile lades diye buna denir.

Ne diyelim; bu mübarek bayram hürmetine, Allah, akıl fikir, izan ve insaf versin.

Neyse ki aşıların yeni partileri de geldi; aşılamada alınan mesafe, korktuğumuzu başımıza getirmedi. Koronavirüs illetine yakalananlar da, hastalığı böylece hafif atlatabiliyor.

Pazartesi itibarıyla kademeli normalleşmeye geçiliyor. Ama yine de azami dikkati gösterelim ve malum üç kurala, titizlikle uymaya devam edelim.

İnanın bu işin şakası yok, bu illet, her gün 250’ye yakın canı bizden koparıp alıyor.

Bayramı ağız tadıyla kutlayamıyoruz bari büsbütün zehir etmeyelim!

.

Bin aydan değerli gece!
#YAZAR#Fuat Bol#Kadir Gecesi

Mayıs 08, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Salgınla birlikte, bir ramazanı daha idrak ederek, kutlu geceye (Kadir Gecesi) kavuştuk.
Haberin Devamı

Malum ramazanın sonu bağışlanmaktır. Bağışlanmanın şahika noktası da bu mübarek gecedir ve onu takip eden Ramazan Bayramı’dır.

Allahü Teala büyük peygamberlerden Musa aleyhisselama, Tevrat’ta şöyle buyurur: ‘Ey Âdemoğlu! Seni kendim için, eşyayı (bütün âlemleri - her şeyi) senin için yarattım. Kendim için yarattığım (kendini) şeyi eşyaya kurban etme!’

İşte insanoğlunun yaratılış sırrı! İnsanın mutluluğu da, mutsuzluğu da bu cümlede gizli.

Bunca keşfine rağmen insanoğlu mutlu olamıyor. Neden? Çünkü yaratılış gayesinden saptı, yaratılış hikmetini yitirdi. Eşyayı, olay ve hadiseleri hükmü altına almak için yaratılan insan, eşyanın hükmü altına girdi. Kendini olay ve hadiselerin akışına bıraktı; rüzgâr ne yönden eserse, kendini onun yönüne bıraktı.

Böylece insan, kendisinin başıboş bırakıldığını (bırakılacağını) zannetti.

Halbuki hiç de öyle değil; manasız ve sebepsiz yaratılan hiçbir şey olmadığına göre, bu denli mükemmeliyette yaratılan kendisi, manasız ve sebepsiz olabilir mi?

Allahü Teala, en üstün yaratılışta var ettiği kullarını (insanoğlunu) çok sevdiği ve onlara çok acıdığından, onları, günahlarından arındırmak, temizlemek ve bağışlamak için hususi zamanlar tayin etmiştir.

Kıymetli zamanların en değerlisi, bin aydan daha hayırlı olan Kadir Gecesi’dir. Ki, o gece, insanlığın kurtuluş reçetesi olan Kuran’ı Kerim indirilmiştir.

Dikkat edin; bu gece (Kadir Gecesi) bin aya bedel değildir, bin aydan daha kıymetlidir. Yani kıymetinin, ‘bin aydan daha’ ifadesiyle, ucu açıktır. Bunun da nasıl olduğunu, ‘Bu geceyi ayakta geçiren kimsenin mağfirette Peygambere katılması’ başlığıyla, Muhyiddin ibn Arabi Hazretleri, Fütuhat-ı Mekkiye’sinde şöyle açıklıyor:

‘Allahü Teala Peygamberine şöyle hitap eder: ‘Senin geçmiş ve gelecek günahlarını affetsin diye...’ (Fetih Suresi, 2. ayet-i kerime, mealen). Müslim ve Nesai, Ebu Hureyre’den Peygamber aleyhisselamın şöyle buyurduğunu aktarır: ‘Kim Kadir Gecesi’ni ayakta geçirirse...’ Ayrıca Müslim’de şu ifade vardır: ‘İman ederek ve Allah’tan umarak kim o Gece’ye ulaşırsa...’ ‘Onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanır.’ Şöyle der: ‘Onun günahı mahcup olmayacak şekilde örtülür.’ Bu kişi, ‘dilediğini yap, senin günahını bağışladım’ diye hakkında söylenenlerden olsa bile böyledir. Nitekim güvenilir bir hadiste böyle denilmiştir.

Kadir Gece’sini ibadetle geçiren kişiden ‘yasaklama’ hitabı gizlenir ve ona dince izin verilir. O da, sadece mubah işlerde tasarrufta bulunabilir, çünkü Allah taşkınlığı emretmez. Onun kadri ve değeri büyük olmasaydı, Allah onu niteliklerin en şereflisi olan bilgi niteliğine katmazdı. Bu nedenle Allah bilginin artışını dilemeyi emretti. Burada Allah ‘onu kattı’ sözümüzün anlamı, sağlam bir rivayette geçen şu ifadedir: “Kul bir günah işleyip bu günahı bağışlayacak ve onu cezalandıracak bir Rabbi olduğunu bildiğinde, Allah şöyle buyurur: ‘Dilediğini yap, seni bağışladım.’” (İbn Arabi, Fütuhat-ı Mekkiyye, Litera yayıncılık; Ekrem Demirli, 5. Cilt, sayfa 222)

Bu büyük müjdeye kavuşabilmek için; bu mübarek geceyi ihya etmeli ve Rabbimizi hatırlamalıyız.

Bu gecenin ihyası, öncelikle günah işlememekle ve işlenmiş günahlara tövbe etmekle olur.

Sevgili okuyucularımın mübarek Kadir Gecesi’ni tebrik ediyor, bağışlanmamız için vesile olmasını diliyorum.

.

Arınma ve bağışlanma ayı
#Yazar#FUAT BOL#Ramazan

Nisan 14, 2021 06:293dk okuma

Arınma ve bağışlanma ayı olan Ramazan’a kavuşmakla sevinçliyiz. Bütün ibadetler gibi oruç da, Rabbimizin kullarına attığı kement gibidir. Onunla, günahkâr kullarını temizler ve kendine çeker.
Haberin Devamı

Müslim’de bildirilen bir hadis-i şerifte şöyle buyurulur: “Orucun dışındaki bütün amelleri, kuluma aittir. Oruç ise, bana aittir ve onun ödülünü ben vereceğim. Oruç bir kalkandır. Aranızda birisi oruçlu olduğunda, kavga yapmasın ve kızmasın. Birisi, kendisine sataşırsa veya kavgaya tutuşursa, ‘Ben oruçlu bir insanım’ desin. Oruçlunun iki sevinci vardır; orucu açtığında sevinir, bir diğeri de Rabbiyle karşılaştığında, oruç tuttuğu için sevinmesidir.”

Yine Müslim’de aktarılan bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (aleyhisselâm) şöyle buyurur: “Cennette ‘Reyyan’ denilen bir kapı vardır. Kıyamet günü oruçlular oradan girecektir ve onlarla birlikte başka kimse girmeyecektir. Şöyle duyurulur: ‘Oruçlular nerede?’ Bunun üzerine oruçlular o kapıdan girerler. Sonuncu kişi girdiğinde, kapı kapanır ve bir daha kimse o kapıdan içeri girmez.”

Dikkat edilirse, kula ait bütün ibadetlerde yapmak vardır lakin Allah’ın kendine ait dediği oruç ibadetinde yapmamak vardır. Bu yüzden de orucun emsalsiz olduğu bildirilmiştir.

Allahü Teala çok merhametli olduğu için, bazı vakitleri değerli kılmış ve bu anlarda yapılan ibadetleri, günahkâr kullarının kurtuluşu için vesile yapmıştır.

Bunların başında da ramazan ayı gelmektedir. Bu ayda, bin aydan daha kıymetli Kadir Gecesi bulunmaktadır. Bin aydan daha hayırlı bu gecede ise, insanlığın, kıyamete değin kurtuluş reçetesi olan Kur’an-ı Kerim indirildi.

Müslümanlar, kendilerine sunulan bu rahmet ayını fırsat bilir; oruç tutar ve bolca ibadet ederek günahlarından arınır.

Evliyanın büyüklerinden Muyiddin ibn Arabi, Fütuhat-ı Mekkiyye’sinde, orucun sırları ile ilgili şu ince bilgileri verir: “Allah sana yardım etsin, bilmelisin ki oruç, (nefsi hazlardan) tutmak ve yükselmek demektir.”

Oruç diğer bütün ibadetlerden daha yüksek olduğundan, oruç (savm) diye isimlendirildi. Allahü Teala orucu, ibadetler arasında benzeri olmamakla yükseltmiştir. Kulları onu, ibadet olarak yerine getirse bile Allah orucu, kullarından düşürmüş ve kendine izafe etmiştir (mal etmiştir). Orucu tutanın ödülünü ise, kendi eliyle vermiş ve benzersizlikte kendisine katmıştır.

Haberin Devamı

Oruç gerçekte bir şey yapmak değil, yapmamaktır. Benzersizlik de olumsuz bir niteliktir. Böylelikle Allah ile oruç arasındaki ilişki güçlenmiştir. Allahü Teala kendisi hakkında şöyle buyurur: “‘O’nun benzeri bir şey yoktur” (eş-Şura, 11. Ayet meali). Allah kendisinin bir benzeri olmasını reddetmiştir.

Şu halde, Allah, dini ve akli kanıtlara göre benzeri olmayandır (misilsiz). Nesai, Ebu Ümame’den şöyle aktarır: “Hz. Peygamber’e geldim ve ‘Bana yapacağım bir emir ver’ dedim. Peygamber de, ‘Oruç tutmalısın, çünkü oruç misilsizdir’ buyurdu. Böylelikle Hz. Peygamber (aleyhisselâm), Allah’ın kullarına emrettiği ibadetler içinde orucun bir benzerinin olmadığını belirtti...”

“Oruçta bir anlam var ki, onu bir düşünsen

Hiçbir yaratık senin sözünü taşıyamazdı

Orucun benzersizdir, böyle dedi bana

Onu emreden; artık bunu düşünün

Çünkü oruç tektir, nerededir o yaptığın?

Ya da nerededir senin (yaptım) iddian?

İş aslına dönmüştür

Rabbin de seni böyle dost edindi...

Dilediğin her işte kendi aslın gibi ol

Unutma ki, unutulma!” (Fütuhat-ı Mekkiyye, ibn Arabi, çeviri Ekrem Demirli, Litera yayıncılık, 5. Cilt, s.34, 35, 36)

.

Miraca dair
#Yazar#FUAT BOL#Miraç Olayı

Mart 10, 2021 06:293dk okuma
Paylaş

Miraç olayı, İslam tarihinin dönüm noktalarından en önemlisidir. Zira onda kulluğun, acziyetin, rahmetin, ihlasın, teslimiyetin ve yükselişin sırları gizlidir.
Haberin Devamı

Sevgili Peygamberimiz, Rabbinden aldığı kulluk emrini kavmine duyurmaya çalıştı lakin ona ve getirdiği dine inanan bir avuç insandı. Üstelik bunlardan bir ikisi hariç diğerleri avamdan, çoğu köle olan fakir fukara kişilerdi.

En yakın akrabaları bile iman etmiyor ve tüm kavminin eziyet, baskı ve işkenceleri her geçen gün artıyordu. Hicretten bir yıl önce (M.621) 52 yaşında iken, evlatlığı Zeyd’i yanına alarak Taif’e gitti. Bir ay boyunca onlara nasihat etti; hiç kimse iman etmedi.

İman etmedikleri gibi, onunla alay ettiler, yuhaladılar, işkence yaptılar ve kovdular; çocuklara taşa tutturdular. Çok üzüntülüydü, mübarek kalpleri çok incinmişti; yorgun ve ümitsiz bir halde geri dönerken bacakları yaralandı. Tepelerindeki güneş ortalığı kavuruyordu. Zeyd’in başı kanlar içindeydi.

Bir duvar dibinde yaralarını sarıp, dinlendikten sonra Mekke’ye yürüdüler, karanlıkta şehre girdiler. Doğruca amcası Ebu Talib’in kızı Ümm-i Hani’nin evine gitti.

Kırık kalple abdest alıp Rabbine yalvarmaya, af dilemeye, kulların imana gelmesi ve saadete kavuşmaları için duaya başladı. Çok yorgun, aç ve üzüntülüydü. O anda, Allahü teala, Cebrail aleyhisselama “Sevgili Peygamberimi çok üzdüm. Mübarek bedenini, nazik kalbini çok incittim. O ise, bu halde bile yine bana yalvarıyor. Benden başka hiçbir şey düşünmüyor. Git! Habibimi getir! Cennetimi, cehennemimi göster. Onu ve onu sevenleri hazırladığım nimetlerimi görsün. Onu ben teselli edeceğim” buyurdu.

Ve sırlarla dolu gece yolculuğu (İsra) başladı; Cebrail aleyhisselamla birlikte bir anda Kudüs’e geldiler ve orada kendisini bekleyen peygamberlere imam olup namaz kıldırdı. Namazdan sonra mescitten çıkıp bilinmeyen bir miraç ile bir anda yedi kat gökleri geçtiler.

6.kat gökte, Sidre denilen bir ağacın yanına gelince Cebrail aleyhisselam, “Kıl kadar ilerlersem, yanar yok olurum” buyurarak, orada kaldı. Efendimiz, Refref adlı bir cennet yaygısı üstünde; Kürsi, Arş ve ruh âlemlerini geçip bilinmeyen, anlaşılamayan, anlatılamayan şekilde Allahü tealanın dilediği yüksekliklere ulaştı. Mekânsız, zamansız, cihetsiz (yön), sıfatsız olarak Allahü tealayı gördü. Gözsüz, kulaksız, vasıtasız, ortamsız olarak Rabbi ile konuştu. Hiçbir mahlûkun bilemeyeceği, anlayamayacağı nimetlere kavuşup, bir anda Kudüs’e ve oradan Mekke’deki Ümm-i Hani’nin evine geldi. Yattığı yer soğumamış, leğendeki abdest suyunun hareketi durmamıştı.

Sabah olunca, Kâbe’in yanına gidip miracını anlattı. Kâfirler “Aklını kaçırmış” deyip alay ettiler ve doğruca Hz. Ebu Bekir’e koştular. “Muhammed aklını kaçırmış” deyip sordular “Kudüs’e ne kadar zamanda gidilir?” “Bir aydan fazla bir zamanda” deyince “Senin efendin bir gecede gidip geldiğini söylüyor, iyice sapıttı” dediler.

Hz. Ebu Bekir, Resulullah’ın mübarek ismini işitince, “Eğer o söylediyse doğrudur, inandım; bir anda gidip gelmiştir” diye karşılık verdi ve doğruca Hz Peygamberin yanına gidip miracını kutladı.

Ondaki bu teslimiyet ve halis iman, kendisine ‘sıddık’ (doğru sözlü, hakikati kabul ve te’yid eden) lakabı verdirdi.

Miraçta 5 vakit namaz farz kılındı. Bu ümmete emredilen namazla, müminler de miraca çıkıp Rablerine kavuşuyor. O’nu yüceltiyor, O’nunla konuşuyor, O’na rükû ve secde ederek yükseliyor ve O’na yakararak dua ve niyazda bulunuyor ve sırlara ve hakikatlere kavuşuyor.
Miraç hadisesiyle İslamiyet’in temelleri sağlam atıldı. İnanan, ihlasla tam inandı ve imanları kuvvetlendi. Şek ve şüphede kimse kalmadı; çürük imanlı kimse kalmadı, inanmayan inanmadı.

Hz. Muhammed’in ‘hayr-ül beşer’ (insanların en hayırlısı), onun ümmetinin de en üstün ümmet olması, miraçla bir kez daha teyid edildi.

Zamanın şairi ne güzel özetlemiş:

“Düşünüyorum: O’ndan evvel zaman var mıydı? Hakikatler, boşluğa bakan aynalar mıydı?

Kurtuluş mührü ayak, Kuran’a mecra ağız...

O ki âlem o yüzden, o ki, o yüzden varız!” (N. F. Kısakürek)

Ne mutlu!

Sevgili okuyucularımın Miraç Kandili’ni tebrik eder, hayırlara vesile olmasını dilerim.

..

En büyük silahımız!
#YAZAR#Fuat Bol#Terörle Mücadele

Şubat 20, 2021 06:293dk okuma

En küçük topluluk olan aileden tutun, en büyük topluluklar olan milletler ve hatta milletlerarası topluluklar için en büyük güç, birliktir ve beraberliktir.
Şair bu durumu ne güzel özetlemiş: “Girmeden tefrika bir millete düşman giremez/Toplu vurdukça yürekler, onu top sindiremez.” (M. A. Ersoy)

İnsanı en iyi bilen Yaradan da şöyle buyuruyor: “Hep birlikte Allah’ın ipine (İslamiyet) sımsıkı yapışın; bölünüp parçalanmayın.” (Al-i İmran suresi, 103. ayet meali)

Terörle mücadele, milli savunma meselesidir. Hele Türkiye gibi devlet ve millet hayatına kast eden, PKK ve FETÖ vb gibi terör örgütleriyle mücadele, tam anlamıyla beka meselesidir.

Çünkü her iki örgüt de asla mevzi olmayıp küreseldir ve tüm bu terör örgütlerinin arkasında, devletler çapında dış güçler vardır.

Türkiye, görünürde bu örgütlerle mücadele ediyorsa da gerçekte bunları maşa olarak kullanan devletlerle savaşmaktadır.

Bundan dolayıdır ki içeride, iktidar ve muhalefet birlik olmak zorundayız. Bu konuda particilik, bölünme olmaz, olmamalıdır. Zira verilmekte olan milli mücadeledir ve asla bölünme kaldırmaz.

Bu terör örgütlerini destekleyen ve üzerimize salan devletlerle biz, dost ve müttefik görünüyoruz. Görünüşte de olsa, bu hal bir realitedir.

Yani dost ve müttefik bildiğimiz, gerçekte düşmanlığın envaı çeşidini sergileyen bu güçler, bizim içimizdeler. Devlet ve millet hayatımızın kılcallarına değin nüfuz etmişler. (NATO, FETÖ vb.)

Mahut düşmanın en büyük gücü de bizim içerideki parçalanmış halimizdir. Düşman, bu denli parçalanmışlığımızdan istifade ederek kendince haklı söylem ve eylem geliştiriyor. Zira içimizdekilerden kendine destek buluyor.

Biz içeride kaya gibi, bir bütün halinde dimdik durursak, en sert yel (en kavi düşman) bile bu kayadan ancak toz koparabilir.

Bakınız 90’lı yıllarda DYP-SHP koalisyonu döneminde, PKK ile mücadelede ABD’nin, Türkiye ile istihbarat paylaşımı yaptığını o günün yetkilileri (M. Ağar) söylüyor. Dolayısıyla başarı da sağlanıyor.

Bugün ise aynı ABD, kontra gidip yanlış istihbarat paylaşıyor ve doğrusu, istihbaratı karşı tarafa (terör örgütlerine) veriyor.

ABD, içimizdeki parçalanmışlığımızdan güç alarak, bu parçalı halden kendine yandaş bularak mahut kepaze halini sergileyebiliyor. Nitekim ABD, terör örgütlerine silah ve mühimmat verirken, içimizden birileri bu yapıların terör örgütü olmadıklarını söylüyor.

Ne hazin bir manzaradır ki devlet ve millet hayatımızın beka konusunda bile sorumsuz bir muhalefetle karşı karşıyayız.

Ana muhalefet partimiz, yaptığı açıklamada sözde örtülü ortaklık yaptığı HDP’yi darıltmama adına terör örgütünün adını ağzına alamıyor.

Bununla da yetinse bir derece... PKK alçaklarının hunharca katlettiği 13 vatandaşımızın şehit olmasından Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı sorumlu tuttuğunu açıklıyor.

Bu denli sorumsuzlukla, şehitlerimizin ruhlarını ve terörle mücadele eden güvenlik güçlerimizi nasıl incittiğini düşünemiyor. Bu söylemiyle terör örgütü PKK’yı akladığını akledemiyor!

Ana muhalefet partimizin genel başkanı da tıpkı ABD gibi, YPG’ye terör örgütü demiyor ve ekliyor: “YPG bize ne yapacakmış? YPG, kendi vatanını kurtarmak için örgütlenmiş bir oluşumdur. Teröre başvurmadığı sürece biz YPG’yi terör örgütü olarak göremeyiz.”

Haberin Devamı

PKK’nın ismini ağzına alamayan, YPG’nin PKK olduğunu söyleyebilir mi?

Bu saatten sonra adını söylese de bir şey değişmiyor; zira PKK eylemlerinin tek suçlusu Erdoğan!

.

Müslümanların işi zor!
#YAZAR#Fuat Bol#Müslüman

Ocak 30, 2021 06:292dk okuma

İki kutuplu dünyadaki Müslümanlar, bugünkünden çok daha değişik metotlarla sömürülüyorlardı.

Kapitalizm komünizmi, komünizm de kapitalizmi bahane ederek, İslam ülkelerini kendilerine uydu haline getiriyor ve üzerlerinde tepiniyorlardı.

Komünizm yıkıldıktan sonra, rengi ve cibilliyeti ne olursa olsun, tüm sömürgeci ülkeler, hedef tahtasına Müslümanları ve İslamiyet’i koydular.

Bunun sebebi açıktı, zira emperyalistlerin iştahlarını kabartan ‘mama’, İslam coğrafyasında ve Müslümanların ellerinde bulunuyordu.

Geride yalnızca bahane kalmıştı, onu da bulmakta zorluk çekmediler: TERÖR!

Bunun için de İslamiyet’i terör dini, Müslümanları da terörist ilan ettiler.

Ve bunu her türlü iletişim araçlarıyla senelerce işlediler. Öyle ki, dünya kamuoyunda terörist dendiğinde Müslüman anlaşılır olmuştu.

Müslüman Araplar, karikatürlerde ellerindeki petrol hortumunu, Kalaşnikof silahı olarak kullanan teröristler olarak çizilip belleklere kazıldı.

Dolasıyla günümüzün geçer akçesi olan petrol ve diğer kaynaklar, bu teröristlerin eline bırakılamazdı.

Nitekim bırakılmadı!

Batı’nın, her daim yeniden depreşen İslam düşmanlığı boşuna değildir.

Bu yüzden Batı’nın oluşturduğu değerler kendilerine özgüdür, onların anayasalarında, yasalarında ve yayınladıkları beynelmilel beyannamelerinde yer alan insan hakları enstrümanları sizi yanıltmasın.

Zira onlar, Müslümanları insan olarak görmemektedirler.

Görselerdi, Fransa, ‘Fransız tipi Müslüman’ arayışına girer miydi? Müslümanların başörtüsüyle, ibadet şekilleriyle ve ibadethaneleriyle uğraşırlar mıydı?

Hani Fransa laikti? Laik ama Fransız’a laik, kendinden olmayana ve hele Müslüman’a değil.

Bakınız Hollanda hükümeti, Türk ve Fas kökenli çifte vatandaş konumundaki göçmen ailelerin yardımlarını kesti, onları dolandırıcılıkla suçladı ve önceden ödenmiş paraları da talep etti.

Çifte standart olan bu uygulama muhalefet partisi tarafından parlamentoya getirildi ve hükümet, Müslüman oldukları için vatandaşlarına yaptığı bu zulümden dolayı istifa etmek zorunda kaldı.

Peki, hedefe konulan ve bin bir çeşit hile ve desise ile mallarına el konulan, dışarıya ve birbirlerine karşı kışkırtılıp kırdırılan ve sürekli sömürülmekte olan Müslüman ülkeler ne yapıyor?

Sahip oldukları nimetin kıymetini biliyorlar mı? Bilmiyorlar ve üstelik küfran-ı nimet içinde olduklarından dolayı bu musibetler başlarına geliyor.

Bu zillete düşmelerinin yegâne sebebi, parçalanıp dağılmaları ve kuvvetlerinin ellerinden gitmeleri değil midir?

Bunu görmelerine ve her gün yeni bir zillete muhatap olmalarına rağmen ne yapıyorlar?

Hiç!

Gaflet uykusunda olsalar, bir şekilde uyanma umutları olabilir lakin Müslüman ülkelerin bu halleri kelimenin tam anlamıyla ölüm uykusudur.

Bu uykudan da ancak ölünce uyanılır!

O da kaç para eder ki?!

.Din ve bilim
#YAZAR#Fuat Bol#Din

Aralık 05, 2020 06:293dk okuma

Dinle bilimi ayrı ve hatta birbirine karşı görüp değerlendiren zavallılar derin bir aymazlık ve büyük bir yanılgı içindedirler.
Böylesi, bilim insanı olup dini inkâr ediyorsa dinden bihaber, dindar olup bilimi inkâr ediyorsa, bilimden bihaberdir.

Ve insan bilmediğinin düşmanıdır. Bilseler, her ikisi de ne dini ve ne de bilimi inkâr edecektir.

Dinsizin tekinin din düşmanı olması ve aleyhinde konuşması neyi ifade ediyorsa, bilimden nasipsiz zırcahil birisinin de bilim düşmanı olması ve onun aleyhinde olması aynı şeyi ifade eder.

Yani her ikisinin söylediklerinin en ufak bir değeri yoktur.

Bakınız: Bilimin tek kelime ile özeti determinizmdir (gerekircilik); yani her oluşumda sebep-sonuç ilişkisinin varlığı.

Peki, din bu konuda ne diyor? Bilimden farklı bir şey mi söylüyor? Determinizmi inkâr mı ediyor?

Din de evrende her şeyin bir sebeple (fizik, kimya, biyoloji kuralları paralelinde) olduğunu, sebepsiz hiçbir şeyin olmadığını söylüyor.

Ve insana sebeplere yapışması emrediliyor. Burada hemen herkesin yanlış yorumlayıp dini töhmet altında bıraktığı ‘tevekkül’ konusuna dikkat çekmek isterim. Çünkü tevekkülü (Allah’a güvenmeyi), önlem almaya gerek duymamak, sebebe yapışmayı lüzumsuz görmek şeklinde anlayıp değerlendiren ahmaklar var.

Halbuki tevekkül konusunda dinin dediği şey şudur: Eşeğini sağlam kazığa bağla, ondan sonra tevekkül et. Sağlam kazığa bağlamayıp (sebebe yapışmayıp) tevekkül ediyorum dersen, buna eşeklik etmek denir; tevekkül etmek denmez.

Din de zaten insan olmayı ve hatta insan-ı kâmil olmayı öğütlüyor.

Bakınız: Ayet-i kerimelerde ve hadis-i şeriflerde herkesin rızkının gökten indirildiği bildirilmektedir. Bunun nasıl olduğunu, günümüz bilim insanları kısmen anlamış ve şöyle demişlerdir:

“Yağmurlu havalarda, şimşekler sebebi ile havadaki azot gazı, oksijen gazı ile birleşerek azot monoksit denilen renksiz gaz meydana geliyor. Bu gaz havada serbest halde kalamaz. Tekrar oksijenle birleşerek azot dioksit haline dönüyor. Turuncu renkli ve boğucu olan bu gaz da havadaki su buharı (nem) ile birleşerek nitrik asit (kezzap) teşekkül ediyor. Yine şimşeklerin tesiri ile havadaki su buharının parçalanmasından serbest hale geçen hidrojen gazı da havanın azotu ile birleşerek amonyak gazı hasıl oluyor ki, bu gaz o esnada meydana gelen nitrat asidi ile ve havada zaten mevcut olan karbondioksit gazı ile birleşerek amonyum nitrat ve amonyum karbonat tuzları meydana geliyor.

Bu iki tuz diğer bütün alkali madenlerin tuzları gibi suda eridiğinden, yağmurla toprağa iner. Toprak bu maddeleri kalsiyum nitrat haline çevirerek bitkilere verir. Bitkiler, bu tuzları albüminli maddelere, yani proteinlere çevirir. Proteinler, bitkiden ot yiyen hayvanlara ve insanlara geçer.

İnsanlar bitkilerden ve ot yiyen hayvanlardan alır. Bu maddeler insanların ve hayvanların hücrelerinin yapı taşıdır. Kuru proteinlerin içinde yüzde 14 azot gazı vardır.

İşte yağmur suları vasıtasıyla toprağa, her sene 400 milyon tondan daha fazla hava azotunun gelerek gıda haline döndüğü bugün hesap edilmiştir.

Denizlere gelen elbette daha çoktur. Gökten bu suretle rızık indiğini bugün fen yolu ile anlayabiliyoruz.”

Haberin Devamı

Şimdi meselenin can alıcı noktasına geldik. Din de bilim de sebep diyor; sebepsiz bir şey olmaz diyor. İyi de sebebi yaratan kim?

Fizik, kimya, biyoloji kanunları diyoruz, bu kanunları koyan kim? Parlamentonun çıkardığı kanunları yapanlar var da bu kanunları çıkaran olmaz mı?

Hiçbir şey kendiliğinden (durduk yerde) olmaz dedik, mutlaka bir sebeple olur diyoruz ama sebebi sebepsiz kılıyoruz! İşte onun sebebi hatta tüm sebeplerin yaratanı Allah’dır. (Müsebbib–ül Esbab)

Güneşin ışığına evet deyip, güneşi nasıl inkâr edebiliriz?

Esere bakıp müessiri görmemek için kör olmak lazımdır.

.

Hangi İslam?
#Yazar#FUAT BOL#Zira

Kasım 14, 2020 06:294dk okuma
Paylaş

Ne günlere kaldık! Hemen her şeyin, her geçen gün daha da bozulup çığırından çıktığı ‘ahir zaman’ı yaşıyoruz.
Zamanın evliyası, şeytanı ayak ayak üstüne atmış çubuğunu tüttürür halde görünce şaşırıp sormuş: “Sen neden boş oturuyorsun? Senin görevin insanları ifsat etmek, bozmak ve günaha sürüklemek değil mi? Bu ne hal?”

Şeytan gevrek gevrek gülmüş ve büyük bir pişkinlikle cevap vermiş: “Zamanımızın din adamları, benim görevimi yapmakta öyle ileri gittiler ki inanın, ağzım açık onları izliyorum, bozgunculukta beni bile hayrette bıraktılar. Dolayısıyla bana görev kalmıyor. Ben de fırsattan istifade keyfime bakıyorum!”

Hayal ötesi bir anlatım da olsa gerçeğin ta kendisini işaret etmiyor mu?

Evet, günümüzün din adamları (gerçek din adamlarını tenzih ediyoruz) insanları ifsat etmekte, yoldan çıkarmakta ve sapık inanışlara sürüklemekte öyle ileri gittiler ki şeytanın pabucunu dama attırdılar.

Günümüz din adamlarının ve onların yoldan çıkardıklarının en büyük yanılgıları, zamanın ilerleyişine paralel olarak, sosyal ve fen bilimlerindeki gelişmişlik halini din bilimlerinde de zannetmeleridir.

Şurası bir gerçektir ki dini ilimlerin dışındaki tüm bilimler, günümüze geldikçe inkişaf eder ve gelişirler. Din bilimlerinde (nakli ilimler) ise bu durum tam tersidir. Yani günümüzden çıkış yerine (Hazreti Peygamberimiz aleyhisselam zamanına) gidildikçe, en doğru, en berrak, en yalın halde bulunurlar.

Zira sevgili Peygamberimiz, “Ümmetimin en hayırlıları içinde bulunduğum ashabımdır, ondan sonraki en hayırlıları onları takip edenler, daha sonraki en hayırlıları ise onları takip edenlerdir” buyuruyor.

Yani buna biz, ‘asr-ı saadet devri’, ‘tabiin devri’, ‘tebe-i tabiin’ devirleri diyoruz. (Hicri ilk üç asır.)

Bu zamanlarda yaşayan insanlar, dini membaından Hazreti Peygamber’in (aleyhisselam) bizzat kendisinden veya ondan bizzat dinleyenlerden öğrendiler. Bu devrin âlimleri de öyle.

Vahiyler (Allahü Teâlâ’dan melek vasıtasıyla gelen ayet-i kerimeler), Peygamber’in bizzat kendisine gelmiş, o da onları beşer kelamıyla (hadis-i şeriflerle) açıklamış, izah etmiştir.

Yani suyun kaynağı, membaı, çıkış yeri orasıdır ve orası en temiz, en katışıksız, en doğru bilginin olduğu yerdir. O yerden ve o günden günümüze geldikçe bulanıklık (günahlar) artar, anlayışlar, kavrayış ve doğruluklar azalır.

Haberin Devamı

Günümüzde bizzat bana “Sen hâlâ geleneksel Müslüman mısın?” diye soran dangalaklar var.

Geleneksel olmayıp da ne olacaktı? Bu din bize Hz. Peygamber’in gününden, geleneksel, yani nakil yoluyla gelmedi mi?

Evet, din bilimleri nakli ilimlerdir. Nakil yerine yalnızca aklına uyan, Hz. Peygamber’e uymamış, aklına uymuş olur.

Halbuki insan, Peygamber’in getirdiklerine iman etmekle Müslüman olur, Peygambersiz akla inanmakla Müslümanlık olmaz. Aksi halde peygamberlik (haşa) lüzumsuz, gereksiz olurdu.

Nitekim Kuran-ı Kerim’de cenabı hak, “Allah’a ve Peygamberine itaat edin” ve “Peygamber’e itaat, Allah’a itaattir” buyuruyor.

Şimdilerde ise ortalıkta herkesin kafasına (aklına) göre bir din oluştu. Bunu da kendilerine din adamı süsü veren kişiler yaptı. Ama gelin görün ki bunlardan hiçbirisi gerçek Müslümanlık (Hz. Peygamber’in tebliğ ettiği din) değildir.

Bilmeliyiz ki İslamiyet’in kutsal kitabı olan Kuran-ı Kerim de günümüze nakil yoluyla intikal etmiştir. Din bilimlerinde buna mütevatir bilgi (âlimlerin ve hemen herkesin üzerinde ittifak ettiği en doğru bilgi) denir.

Mesela bugünün cumartesi günü olması bilgisi, milyarlarca insanın birbirine naklen aktardığı şaşmaz ve doğru olan bilgidir. Kuran-ı Kerim de o günden bu güne aynı şekilde intikal etmiştir. Yanlışlık ihtimali olamaz. Ayrıca Allahü Teâlâ, Kuran-ı Kerim’i bizzat bozulmadan, kıyamete kadar koruyacağını bildiriyor, üstelik “Koruyucusu benim” diyor.

Allah aşkına, şu televizyon ekranlarına çıkan ve din adına ahkâm kesen sözde din âlimi (profesör) kişilere bakar mısınız? Birinin söylediğini diğeri yalanlıyor. Birinin “Şefaat haktır” dediği yerde, diğeri “Şefaate inanan dinden çıkar, Allah’a şirk (ortak) koşmuş olur” diyor.

Bu ahmaklara göre “Şefaat edeceğim” buyuran ve hatta başkalarının da (şehitler, çocukken ölen evlat vb) şefaat edeceğini bildiren Hz. Peygamber (haşa) müşrik oluyor!

Biri, “Bu ayetler Allah lafzı değil, Peygamber sözüdür” diyor. Bir diğeri, “Bu şekilde söyleyen zındıktır, İslam dairesinden çıkmıştır” diyor.

Bir diğer nasipsiz ise “Bir kısım Kuran ayetleri tarihseldir, yani bugün için bir geçerliliği yoktur” diyor.

Bu sözleri sıradan insanlar değil, ilahiyat fakültelerinin profesör unvanlı hocaları söylüyor.

Şaşkınlık içinde bunları izleyen halk, ya iki arada bir derede kalıp büsbütün sapıtıyor veya bu söylenenlerden kafasına (nefsine) hangisi yatıyorsa ona inanıp uyuyor ve kendini helak ediyor.

Haberin Devamı

Halbuki hicri ilk üç asrın İslam âlimleri gecelerini gündüzlerine katarak ve kılı kırk yararak dinin gerçeklerini (her bir dini ilim çerçevesinde) tespit edip yazmışlardır.

Dinini, imanını doğru olarak öğrenmek isteyenler, günümüz şaklabanlarından değil, asıl kaynağından, yani ilk üç asırdaki İslam âlimlerinin kitaplarından veya onları esas alan sonraki âlimlerden (ana kaynaklar olarak hepsinin Türkçe tercümeleri mevcut) öğrenmelidir.

Mesela bir İmam-ı Âzam, bir İmam-ı Şafii, bir İmam-ı Mâlik, bir İmam-ı Ahmet bin Hanbel, bir İmam-ı Rabbani, bir İmam-ı Gazali vb, bunların her biri en sağlam kulptur. Bunlardan hangisine uyulursa doğru yol bulunur.

Yeter ki bizde doğruya erişme niyeti ve gayreti olsun
.tarikat oyunları!
#Yazar#FUAT BOL#FETÖ

Ekim 19, 2020 06:292dk okuma
İttihat ve Terakki maceraperestleri, 1909’daki ihtilalle yalnız Sultan Abdülhamid’i tahtından alaşağı etmedi; ülkede var olan kurulu düzeni yıktı ve onun yerine ne getireceklerini bilememenin şaşkınlığı içindeydiler. Bu yüzden on seneye kalmadan koca bir imparatorluğu paramparça ettiler.

1911 yılına kadar, din adına öyle önüne gelen ahkâm kesemezdi, kitap yazıp fetva veremezdi.

Mesela eski başbakanlardan Bülent Ecevit’in dedesi olan Mustafa Şükrü Efendi’nin de içinde yer aldığı, Sultan Abdülhamid’in ‘huzur hocaları’nın teşkil ettiği ‘Tetkik-i Müellefat Encümeni’, yayınlanacak eserlerin dine uygunluğunu denetlerdi.

Bu eserler, dine uygunsa yayınlanır, değilse yayınlanmalarına müsaade edilmezdi.

Bu kurul aynı zamanda, ‘Meclis-i Tetkikat-ı Şeriyye’, yani dini Danıştay görevini de yerine getirirdi. Sorulan dini sorulara, öyle kafadan, ezbere cevap verilmez; kaynak gösterilerek ve yazılı olarak cevap verilirdi.

1911 yılında İttihatçılar, şeyhülislamlık makamına bir masonu getirdiler, o da bu kurulları işlevleriyle beraber ortadan kaldırdı.

Bundan böyle isteyen istediği şekilde din kitabı yazabilecek ve basıp piyasaya sürebilecekti.

Öyle de oldu.

O günden itibaren her türlü gaye için, doğru-yanlış din kitabı yazılıp basıldı.

Cumhuriyet ise bu denli keşmekeşe, dini eğitimi yasaklayarak tuz biber ekti. Yer üstünde ortadan kaldırılan din eğitimi, bu kez yerin altına girdi ve tamamen resmi kontrolden çıktı.

Bununla da yetinilmedi, din uydurma gayretkeşliğine de girişildi.

Beşeri planda korumasız kalan din (İslam dini) ya büsbütün inkâr edilip rafa kaldırıldı ya da kapanın elinde kaldı.

Her şeyh bozuntusuna ve hatta her kafaya göre bir din anlayışı türedi.

Gerçek manada kendilerini tüketen ve bitiren tarikatların, manen kapalı olan kapılarına kilit vuruldu. Bunlar da yeraltına çekildi ve günümüze kadar geldi.

Sözde şeyhlik babadan oğula geçti ve birçokları için bu yol (tarikat) geçim kapısı oldu.

Bu durum ise iç ve dış istihbarat örgütlerinin gökte arayıp da yerde buldukları bir madendi.

Artık sakal bırakıp, cüppe giyip sarık takan bir sürü şeyh müsveddesi, konu mankeni olup kullanıldı ve kullanılmaya devam ediliyor.

28 Şubat sürecinde Ali Kalkancılar, Müslüm Gündüzler, Fadime Şahinler, ‘Kara Ses’ Metin Kaplanlar üzerinden toplum dizayn edildi.

CIA emrindeki FETÖ ile de ülkemiz paramparça edilip ABD’ye teslim edilmek istendi.Eğrisi ve doğrusuyla tüm bu yapılanmaları kontrol etmek ve zapturapt altına almak çok kolaydır. Yeter ki devlet iyi niyetli olsun! Devlet kimlerin yönünü ahirete, kimlerin yönünü Çankaya’ya çevirdiğini bilmiyor mu?

Hepsinin içi ajan kaynıyor, nasıl bilinmez?

Dikkat edilirse son günlerde tarikat adı altında yine kullanışlı tipler arz-ı endam ediyor ya da ettiriliyorlar.

Hedef belli: Dine ve gerçek dindarlara zarar vermek. FETÖ’nün açtığı gediği büyütüp, dini ve dindarı aşağılamak ve toplumu birbirine diş biler hale getirmek.

Devlet, Anayasa’nın kendine yüklediği görevi üstlenip dine ve dindarlara uzanan bu kirli elleri kırmalı ve din kisvesi altında dolaşan soytarılara, şaklabanlara, bezirgânlara, şakilere (Allah’a giden yolları kesen, kapatan) haddini bildirmelidir.

Birileri, bunları kontrol altında tutup kullandığını zannediyorsa, ateşle oynuyorlar!

Zira FETÖ’nün tahribatı ortada, daha onlarca yıl bu pislik temizlenemez.

Yazık değil mi bu millete?

.

İnsan nereye koşuyor?
#YAZAR#Fuat Bol#Cemil Meriç

Eylül 02, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

Cemil Meriç bu hali “Umrandan uygarlığa!” diye özetlemişti.Tarih kitaplarında işlenen tez temelinden yanlış, çürük ve batıldır. İnsanoğlu gelenekten kopup moderniteye eriştiğinde, inşa ettiği dönüşüm ve değişim bu halin tipik göstergesidir.

Yani insanoğlu ilkellikten, yabanilikten ve vahşetten evrile evrile günümüze gelmiyor. Zira ilk insan Hz. Âdem, peygamberdi ve meleklerin dahi bilmedikleri kendisine öğretilmişti.

Evde yaşardı ve çocukları ile çiftçilik yapardı.

Din kitaplarının bildirdiğine göre Cebrail ismindeki melek, kendisine 12 kez gelmiş ve ona fizik, kimya, eczacılık, tıp ve matematik öğretmiştir. Kâbe’yi ilk inşa eden odur.

Bugün nasıl ki dünyanın çeşitli yerlerinde ilkel kabileler varsa, eskiden de medeni yaşayanlar olduğu gibi ilkel yaşayanlar da vardı.

Asıl konumuza dönecek olursak, yani dünle bugünün mukayesesini yaptığımızda, daha mı medeni olduk, yoksa daha mı ilkelleştik?

Bu sorunun cevabı, eskilerin şu ifadesinde vardır: “Zahir mamur, batın harap!” Yani dış görünüş mükemmel, aydınlık ve göz kamaştırıcı, iç dünyası ise berbat, kapkaranlık ve hüzün dolu.

İnsanoğlu maddeyi bulup en mükemmel şekilde geliştirdi ama asıl görevini yapıp onu hükmü altına alacağına, onun emrine girdi.

Başka bir ifadeyle, beldeleri imar edip refah seviyesini arttırmasına rağmen mutlu olamadı.

Maddenin tahakkümündeki insan nasıl mutlu olabilir ki?

Zira yaratılış gayesine aykırı davranıyor; balığı sudan çıkarırsanız yaşayabilir mi?

Evrende her şey insanoğlunun emrine verildi, insan da Yaradanının emrine amade kılındı.

İnsan Rabbini unuttuğu gibi emri altında olacaklarının emrine girdi ve hatta onları Rab edindi.

Böyle yapmakla insan, gerçekte kendi felaketini hazırladı. Dünyasını cehenneme çevirdi.

İşte bütün bunlardan dolayıdır ki hak güçlünündür, zayıf ezilmeye ve yok edilmeye mahkûmdur.

Zalimler dipdiri, mazlumlar sahipsiz ve perişandır.

Kurt taksiminin yapıldığı dünyada, altta kalanların feryatları arşı titretiyor, kimsenin umurunda değil. Hiç kimse kurda karşı gelelim diye düşünmüyor, bunun hesaplarını yapmıyor. Bilakis kurda, kurtlara yaranmak için el ovuşturuluyor.

İnsanlar için değerli olan şey madde olunca ve madde için yaşanılınca, birbirlerine olan sevgilerini kaybettiler, onun yerine nefreti ve ötekileştirmeyi yeğlediler.

Bu nefret ve duyarsızlık, insanoğlunda olduğu müddetçe daha çok Aylan bebeklerin cesetleri sahillere vurur.

Kimyasal silahlarla siviller katledilir, varil bombalarıyla plajdaki çocuklar öldürülür.

Gazeteciler konsolosluklarda asit kazanlarında eritilir ve bu denli iğrenç eylemler medeni(!) dünyada görmezlikten gelinir.

Vicdanları körelmiş katiller, cuma namazını kılmakta olan onca insana kurşun yağdırır.

Zalimlere satılmış, gözü dönmüş caniler, sözde Müslümanlık adına “Allahuekber” diyerek Müslümanları boğazlar.

İnsanoğlunun kendi elleriyle tanrılaştırdığı sahte ilahlar, bunca kurbanla doyar mı dersiniz?

Nerdeee?

Durun bakalım, bunlar daha başlangıç!

İnsanoğlu ektiğini biçiyor.

Uygarlığa mı, ilkelliğe mi gittiğine siz karar verin.

.

Bayram lakin...
#Yazar#Yazarlar#Fuat Bol

Ağustos 01, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

Bugün Kurban Bayramı’nın 2. günü lakin yurtdışından hacı kabul edilmeyen Kâbe mahzun, o mukaddes mekânın özlemiyle yanıp gidemeyen Müslümanlar mahzun ve Kâbe’nin sahibine adanan gözü yaşlı kurbanlar da mahzun.Sebep elbette korona ama koronanın sebebi ne? Ayet-i kerimede cenab-ı Hak mealen “Başınıza gelen her musibet kendi yapıp ettikleriniz yüzündendir; kaldı ki Allahü Teâlâ birçoğunu da bağışlar” (Şura-30) buyuruyor.

Müslümanlar Allah’ın evini ziyaret etmekten çekindikleri gibi, en yakın kardeş, evlat, ana-baba ve dostlar da birbirine gitmekten ve bir arada bulunmaktan korkup çekiniyorlar.

Şu son yüzyılda İslam âleminin haline bakın; Müslümanların maddede ve manadaki yüzkarası hallerinden başka ne görebilirsiniz?

Zillet halindeki kalabalıkların bayramı mı olur?

Olursa, böyle olur!

Müslümanlar, bu denli acınası hallere durduk yerde düşmediler. Art niyetli kimi köksüzler, Müslümanları bu hale dinlerinin düşürdüğünü söyleyip kurtuluşlarını dinden soyutlanmalarına bağlarlar.Bu durum Cumhuriyet’in kuruluş yıllarında da tartışıldı; zira İngilizler bize İslamiyet’i terk etmedikçe Batılı olamayacağımızı söylüyorlardı. İçimizdekilerden Mahmut Esat, Fethi Bey, Mustafa Necati, Dr. Rıza Nur gibi birçok kişi, bu şekildeki kanaatlerini dillendirdiler.

Halbuki Müslümanlar dinlerinin gereğini yaptıkları devirlerde en üstündüler, dünyaya adalet onların elleriyle dağıtılıyordu. Hakkı temsil ediyor ve mazlumların sığınağıydılar.

İslam dininin gereği: Birlikte rahmet, ayrılıkta (bölünüp parçalanmakta) ilahi azap vardır. Bakın bakalım İslam âleminin haline, birlik içindeler mi? Yoksa bölünüp bin parçaya mı ayrılmışlar?

Bin parçaya ayrılmaları yetmiyormuş gibi hâlâ birbirlerinin gözlerini oymakla meşguller.

Çünkü hiçbirisi ne kişiliğinin, ne dininin, ne irfanının, ne sorumluluğunun idrakinde değil.

Hemen hepsi uydu konumunda, tepelerindeki lider görünümlü uşak tipler, emperyalizmin emrinde birer maşadan başka bir şey değil.

Bu haldeki Müslümanların azap içinde olmalarından daha tabii ne olabilir?

Bu daha bu dünyadaki azapları, bir de bunun öbür tarafı var ve üstelik orası dünya gibi üç-beş günlük bir azap değil. Sonsuz!

Sözde en bağımsız ve bağlantısızlarından biri olan İran’ın haline bakın. Şii yayılmacılığı uğruna komşularını ve Körfez ülkelerini (Yemen dahil) perişan etti. Bununla birlikte aynı mezhepten olmasına rağmen, Azerbaycan’ı dışlayarak, Ermenistan’ın yanında yer alıyor.Suudi Arabistan, BAE ve Mısır’a bakın: Türkiye’ye karşı, Yunanistan’la, İsrail’le, Fransa’yla, Hafter’le birlikte hareket ediyorlar.

Emperyalist güçler gökte aradıklarını yerde buldular; Müslümanları birbirlerine düşürdüler, onlar birbirlerini kırıp geçirirken avuçlarını ovuşturuyorlar.

Müslümanlar da müstevlileri adına iş görmeyi maharet bilip övünüyorlar.

Müslümanları, ihanete denk bu derin gafletten ‘kıyamet suru’ndan başkası uyandıramaz.

O uyanış da beş para etmez!

Sevgili okuyucularımın ve tüm İslam âleminin hüzünlü bayramını tebrik ediyorum.

Hak yardımcımız olsun.

.

Yine Ayasofya!
#Ayasofya#FUAT BOL#Yazar

Temmuz 29, 2020 06:293dk okuma
Ayasofya ibadete açıldı lakin etrafındaki tartışmalar bitmedi. Dikkat ettim de hiç kimse kitabın ortasından konuşmuyor, yazıp çizmiyor. Hemen herkes kendi bulunduğu yerden, kendi meşrep ve mezhebine (kendi yoluna) göre bakıp değerlendiriyor.Neler demiyorlar ki... Kimi Cumhurbaşkanı’nın camideki Kuran-ı Kerim tilavetini laikliğe aykırı buluyor, kimi hutbeyi okuyan Diyanet İşleri Başkanı’nın elindeki kılıcı yadırgıyor, kimi bu işin Atatürk’le hesaplaşma olduğunu söylüyor, kimi bu işle Batı’dan tamamen koptuğumuzu ve bundan böyle sürekli Batı’nın hışmına uğrayacağımızı, kimi “Ayasofya’yı açtık da ne oldu? Karnımız mı doydu? Ekonomi mi düzeldi?”, kimi ülkedeki büyük sorunları örtmek için gündemi saptırmak için yapıldığı kabilinden her türlü tezviratı, pervasızca sergileyip dillendiriyor.

Bir insanın (kim olursa olsun) inancının gereğini yerine getirmesi (Kuran-ı Kerim okuması) laikliğe aykırı olmadığı gibi, bu hali laikliğe aykırı addetmek, laikliği anlamamanın veya laikliği din düşmanlığı şeklinde anlamanın dik âlâsı, son kertesidir.

Yurdumuzun muhtelif yerlerindeki bir kısım camilerde hatipler, hutbeye kılıçla çıkarlar. Dikkat edilirse bu kılıçlar sağ elle (dövüş için) tutulmaz, sol elle tutulur. Bu ise dosta güven verme anlamındadır. Örneğin Edirne’deki Eski Cami’de bu gelenek 6 asırdır devam etmektedir.

Atatürk idari bir kararla Ayasofya’yı müzeye çevirdi, çevirirken de tapusunu ‘cami’ olarak muhafaza etti. Niçin, hangi sebeple öyle yaptığını bilmiyoruz. Günümüzde ise Ayasofya mahkeme kararıyla aslına rücu ettirildi.

En iyimser tabirle, o günün şartları öyleydiyse, bugünün şartları da böyledir demek gerekmez miydi?

Ayasofya’nın müze yapılması kararı, Cumhuriyet’in temel ilkelerinden ve hatta değiştirilme teklifinin bile suç addedildiği maddelerden biri değildir ki, bu kararın ilgası Atatürk’le hesaplaşma olsun!

Atatürk’ün sayısız kararını İsmet İnönü değiştirdi; onunla hesaplaşmış mı oldu? Atatürk’ün, bugün yaşasaydı müzeye çevirdiği Ayasofya’yı aslına (cami) rücu ettirmeyeceğini kim iddia edebilir? Zira Cumhuriyet’in ilanından sonra (1923) on bir sene boyunca (1934’e kadar) cami olarak işlevine devam etti.

Kimse Atatürk’ün arkasına saklanıp ahkâm kesmesin, Atatürk de vermiş olduğu kararları değiştirmiştir. Hem de akşamdan sabaha...
Sayın Erdoğan’la aynı davayı güttüklerini iddia eden bir kısım zevat -ki bunların bir kısmı milletvekili, komisyon başkanı ve bakan olmuş kişilerdir- bugün ayrı kulvarda olup güdülen davaya ihanet ediyorlar. Çünkü o davanın içerisinde Ayasofya’nın ibadete açılması ideali de vardı.

Bu ideal bugün gerçekleşiyor, bunlarsa “Türkiye’nin ağır sorunlarını örtmek için Ayasofya ibadete açılıyor” diyebilecek kadar küçülebiliyorlar. Oysa milletimizin 86 yıldır özlemle beklediği bu açılışı aklı başında her Müslüman, bir yeniden diriliş olarak görüp değerlendiriyor.

Herkese ve hele kinleri dinlerinin önünde olan malum kişilere tavsiyemiz, içimizde bir Hıristiyan olarak doğup büyümüş Markar Esayan’ın şu yazısını okumalarıdır. Utanacak yüzleri varsa, belki ibret alırlar ve en azından susarlar:
“(...) Ama sanırım bu konu sadece dini bir konu değil. Sanırım bu muhteşem ibadethanenin Osmanlı’nın bir cihan imparatorluğu olduğunu göstermesi bakımından bir anlamı vardı. Müze yapılmasıyla Türkiye’nin bu iddiasından vazgeçtiği, Batı dünyasına boyun eğdiği de anlaşılmaktadır.

(...) Türkiye’de de bu açılışın ikinci fetih diye algılanması sanırım bundan. Ezilmiş, hor görülmüş, mühendisliklerden geçmiş bir kimliğin yeniden tarihe dönüşü gibi. Öte yandan sekülerler konuyu tam bir noktaya oturtmamış gibiler. Laiklik elden gitti mi, Atatürk devrimleri çöpe mi atıldı, tüm bu semboller neye işaret ediyor, endişe ile anlamaya çalışıyorlar.

(...) Evet, Türkiye güçlenmeseydi bu adımı atamazdı. Türkiye’nin güçlenmesinden rahatsız olan varsa, Ayasofya’nın açılmasından da olabilir. Eğer IMF’ye onlarca milyar dolar borcumuz olsa, uyduruk heronları hâlâ İsrail’den alıyor olsak, Ayasofya’yı açamazdık. Ama Türkiye Cumhuriyeti’nin tüm vatandaşlarının içi rahat olsun. Yaşanan bir hakkın teslimi, bir hatanın tashihidir. Hayırlı olsun.”

.

Vuslat
#Yazar#FUAT BOL#Ayasofya

Temmuz 27, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

“AYASOFYA’yı, önüne geçilmez bir sel, bu sel açacak... Bekleyin gençler! Biraz daha rahmet yağsın... Sel yakındır” demişti üstat Necip Fazıl Kısakürek. (1965, MTTB Genel Merkez, Cağaloğlu, İstanbul.)O gün bugündür nice rahmetler yağdı, istiridyenin kabuğunda sakladığı inciler misali zaman döne döne devrini icra etti ve üstat gibi nicelerinin hasretle beklediği Oğuz’un altın nesli ve onun kutlu yürüyüşü, beklenen ‘sel’ taştı.

Taşan bu ‘sel’, hasretle yanan gönüllerin kanla akıttığı gözyaşıydı.

Adına demokrasi dedikleri bu günde, işte Oğuz’un bu altın nesli ‘sel’ olup aktı ve ‘Sakarya’ misali gürül gürül akmaya devam ediyor:

“Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz,

Sen kıvrıl, ben gideyim; son Peygamber kılavuz!

Yol O’nun, varlık O’nun, gerisi hep angarya...

Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk Sakarya!”

Halkın istediği, halkın idaresi ve halkın iradesi değil mi istenen?

Buyurun, işte halk! Yüz binler ‘sel’ olup aktı ve Sakarya’yı ayağa kaldırdı.

Bu ‘sel’in önünde Ayasofya daha ne kadar dayanabilirdi ki?

Bütün mesele, Ayasofya’da sembolleşen ‘fetih’ ve ‘egemenlik’ ruhunu kavrayabilmek ve içselleştirmekti. Bundan sonrası çorap söküğü gibi kendiliğinden gelir.

Oğuz’un nesli, ilk sınavını 15 Temmuz 2016’da verdi. Milyonlar ‘sel’ olup akmış ve o meşum, o aşağılık darbeyi önlemişti. O günkü ‘sel’ de çıplak ellerle önündeki tankları durdurmuş ve darbeyi önlemişti.

86 yıl sonra Ayasofya, cuma namazıyla birlikte ibadete açıldı. Yurdun dört bir yanından ve hatta yurtdışından insanlar Ayasofya’ya akın etti. Pandemiye rağmen yüz binler Ayasofya’nın etrafındaki meydanları ve caddeleri ve hatta ara sokakları doldurdu.

Ayasofya’nın kapıları sabır taşı gibi çatladı ve 86 yıldır hasretini çektiği ezana, Kuran’a ve gönlü kırık müminlere kavuştu.

Bundan böyle Ayasofya’ya girecek Müslümanlar, kavuştukları bu nimete şükretmeli ve kutsal mekâna şükür secdesi yaparak girmeli.

Ayasofya’daki bu deruni manayı kavrayamayanlar ileri geri konuşuyorlar. Bakıyorum da hemen hepsinin korkuları “Avrupa ne der?” de toplanıyor.

İçimizdeki bu ezikler, Türkiye’nin “ABD ne der, Rusya ne der, AB ne der, İsrail ne der” modunu ‘one minute’ çıkışıyla aştığını hâlâ göremiyorlar! O çıkışla hemen hepsi ellerinden geleni artlarına koymadılar, hâlâ daha koymuyorlar.Şunu sormak lazım: Bugüne kadar müze olarak tuttuk da Batı’ya yaranabildik mi? Çok mu kıymetimizi bildiler? O yüzden mi terör örgütlerini destekleyerek üzerimize salıyorlar? O yüzden mi darbe üzerine darbe yapıp bizi perişan etmeye çalışıyorlar?

Geçiniz efendim, onlar kendi işlerine, biz de kendi işimize bakacağız.

Bu arada Ayasofya’nın aslına dönmesini hazmedemeyen Yunanistan, bayrakları yarıya indirdi, kiliselerde ayin düzenledi ve küstahça laflar etti ve yapılan gösterilerde Türk bayrağı yakıldı.

Küplere binen palikarya, tüm bu kepazelikleri sergilemeden önce aynaya baksın! Avrupa’da başkentinde cami bulunmayan tek yer Yunanistan’ın başkenti Atina’dır.Yunanistan’ın bizim oradaki camilerimizi kiliseye çevirdiği gibi, biz de buradaki kiliseleri camiye çevirsek, yani onların Atina’da yaptığını biz de İstanbul’da yapsak daha mı hoşlarına gider?

Ama biz onların seviyesine hiç inmedik, bundan böyle de inmeyiz, rahat olsunlar!

Her kaptan ancak içindeki sızar.

.

Ayasofya için tarihi karar!
#Yazar#FUAT BOL#Ayasofya

Temmuz 13, 2020 06:293dk okuma
Paylaş

Danıştay 10. Dairesi’nin başkan ve üyeleri (başkan Yılmaz Akçil, üye Ali Ülker, üye Ömer Civri, üye Abdullah Aygün, üye Lütfiye Akbulut) ve Cumhurbaşkanı Sayın Tayyip Erdoğan çok önemli bir karara imza atarak tarihe geçtiler.
Ayasofya Camisi’ni 1934 yılında müzeye çeviren Bakanlar Kurulu Kararı iptal edilip yeniden cami hüviyetine kavuşturulmasıyla, mabedin ezana ve Kuran’a olan hasreti de bitmiş oldu.

Dile kolay, 500 yıl cami olarak işlev gören fetih sembolü bu ulu mabet, vakıf eseri olmasına rağmen asli hüviyetinden çıkarılarak müzeye çevrilmişti. Bu karar da tıpkı ezan-ı Muhammedinin asli lisanının dışında okutulması gibi milletin kalbinde derin yaralar açmıştı.

Ayasofya Camisi, külliyesiyle birlikte Fatih Sultan Mehmet’in vakfıydı. Vakıf eserler, vakfedicinin arzusu yönünde kullanılabilir. Bunun aksine davranış, hem vakıf hukukuna ve hem de mülkiyet hukukuna aykırıdır.

Yanlış olan bu idari tasarruf yüksek mahkeme (Danıştay) tarafından iptal edildi. Yani anılan yerin cami olmasının önündeki engel kaldırıldı.

Yüksek mahkemenin bu kararına istinaden Cumhurbaşkanlığı makamı da beklemeksizin yayınladığı Cumhurbaşkanlığı kararnamesiyle Ayasofya Camisi’ni Diyanet İşleri Başkanlığı’na devretti.

Adnan Menderes ezanı asli lisanıyla okutmakla, Tayyip Erdoğan da Ayasofya’yı aslına (vakıf senedinde yazıldığı şekilde) yani camiye çevirmekle yalnız milletimizin değil, tüm İslam âleminin gönlünde taht kurdu.

Bu arada Turgut Özal’ı da rahmetle yâd edelim; zira o da Müslümanların tepesinde Demokles’in kılıcı gibi duran 163. maddeyi kaldırarak “Allah” diyen insanların zindana atılmalarına mani oldu.

Televizyonlardaki konuşmalara ve gazetelerdeki yazılara bakıyorum ve görüyorum ki birileri hâlâ bu işin püf noktasını anlayabilmiş değil. Ayasofya’yı sıradan bir cami farz edip “Hemen yanı başında Sultanahmet Camisi var, orası doluyor mu ki?” demeye getiriyorlar.

Ayol! Bu fethin sembolü, Peygamber Efendimizin muştusuna mazhar olmuş kutlu bir Fatih’in emaneti.

Ünlü şair Yahya Kemal, 30 Mart 1922’de Tevhid-i Efkar gazetesinde yayınlanan ‘Ezan ve Kuran’ başlıklı yazısında bakın ne diyor: “Bu devletin iki manevi temeli vardır: Fatih Sultan Mehmet’in Ayasofya minaresinden okuttuğu ezan ki hâlâ okunuyor! Sultan Selim Han’ın hırka-i saadet önünde okuttuğu (kesintisiz) Kuran ki hâlâ okunuyor!”İşte bizi ayakta tutan, bize güç veren bu manevi temelleri bazıları anlayamıyor. UNESCO, Ayasofya’nın yeniden ibadete açılması kararına “Bir anıtın statüsü hakkında Türkiye’nin aldığı kararı üzüntüyle karşıladık” açıklamasında bulundu.

Bakınız: İspanya’da bulunan Cortoba Camisi’ni Müslümanlar 8. yüzyılda yaptı ve bu yapı 500 sene cami olarak işlev gördü. 13. yüzyılda ise burası Hıristiyanlar tarafından işgal edildi ve Cortoba Camisi kiliseye çevrildi. Bugün hâlâ kilise olarak kullanılan bu yapı 1984 yılında UNESCO tarafından dünya kültür mirasına ait eserler arasına dahil edildi.

Yani bir yapının ibadethane olması, o yerin dünya kültür mirasına ait eser olmasına bir halel getirmiyor.Cortoba Camisi’nin kiliseye çevrilmesinden üzüntü duymayan UNESCO, Ayasofya’nın camiye çevrilmesinden neden üzüntü duyuyor?

Dedik ya: Maksat üzüm yemek değil, bağcıyı dövmek!

Yalnız burada unuttukları veya hesap edemedikleri bir şey var; dövmek istedikleri bağcı, eskiden olduğu gibi ağzına vurulup lokması alınan tip olmayı çoktan bıraktı.

Artık mazlumların hakkını savunan, zulme son verdiren, güçlü ve yeni bir Türkiye var.

İşte bu yeni Türkiye evine, ocağına, tarihine, kültürüne, öz vatanına; özetle kendine dönüyor.

Bundan böyle “Ankara ayağını denk alsın!” diyemeyeceksiniz.

Zira ayağını denk alma sırası sizde!

.

Tarihle barışmak!
#Yazar#FUAT BOL#Devlet

Temmuz 11, 2020 06:293dk okuma
Paylaş

Milletleri millet yapan ve onları bir arada tutan öğelerden (unsur) birisi de tarih birliğidir. Hatta bu birlik tek başına yetmeyip ayrıca tarih bilinci (şuuru) de gereklidir.Malum, imparatorluğumuzun enkazı üzerinden canhıraş bir atakla (Kurtuluş Savaşı) yeni bir devlet kurduk. Söz konusu ‘devlet’ olunca, eski ile yeni kavramlarını yan yana getirmek bile zordur; zira devlet yapılanmalarında devamlılık esastır. Şu halde, devletin devamlılığı açısından görünen farklılık yalnızca şekildedir. Diğer bir ifadeyle devlet yerinde olup, yalnızca rejim yani yönetim şekli değişmiştir.

Hele de bizim gibi tarihin derinliklerinden gelen ve onca devlet tecrübesi bulunan milletimizin ‘devlet’ algısı, ‘devlet ebet müddet’ (sonsuza kadar sürecek Türk Devleti) şeklindedir.

Peki, şimdi diyeceksiniz ki “Eskisiyle yenisi arasındaki bu kopukluk, zıtlık, husumet ve hatta düşmanlık nasıl meydana geldi?” İşte işin bamteli de burasıdır; bu durum tamamen tarih bilinci yoksunluğundan kaynaklanmaktadır.
Bir insanın dedesi, babası olmadan kendisi olabilir mi? Devletler de elbette hudayinabit (kendiliğinden yetişen bitki) değillerdir; onların da kendilerine intikal eden geçmişleri ve cetleri-ataları ve bunların sahip oldukları kurumları ve tüm bunlardan tevarüs ettikleri kültürleri mevcuttur.

Siz istediğiniz kadar “Biz Osmanlı torunu değiliz” deyin, bunu kimseye anlatamazsınız.

Yeni devlet yapılandırmasındaki değişim ve dönüşümler eski devleti inkâr üzerine kurgulanmışsa –ki rejim değişikliğinde zorunludur- bu durum ister istemez, yeni ile eski kuşaklar veya bunların yeni savunucuları arasında kavgaya meydan verecektir. Bu ise daha ziyade yeniyi ve yeninin getirdiklerini hemen benimseyenlerle mevcut yapıda ayak sürüyen ve eskinin alışkanlıklarından kurtulamayanlar arasında vuku bulur.

Hele bir de yeninin radikal yaptırımları eskiyi silip süpürüyorsa, tamamen inkâra dayalı bir politika güdülüyorsa, bunlara direnç gösterilmesi gayet tabiidir. Nitekim öyle de olmuştur.

Devrimler iki türlü gerçekleştirilebilir; biri akşamdan sabaha, bir diğeri ise orta ve uzun vadede zamana yayarak, alıştıra alıştıra yapılabilir. Akşamdan sabaha yapılan devrimler –ki bizde böyle olmuştur- toplumlarda şok etkisi yapar ve kabullenmeleri zor olduğundan ve hatta karşılık gördüğünden zecri tedbirlerin alınmasını gerektirmiştir.

Bu denli zoraki dayatmalar da toplumda kavgaya sebep olmuş ve ayrışmaların önünü açmıştır ki, bu hal sonsuza değin (ilanihaye) sürdürülebilen bir durum değildir.

O gün için yeniyi yerleştirmenin gereği olarak eskiyi karalamanın ve hatta inkâr etmenin bir sebep teşkil ettiğini düşünsek bile aradan bir asra yakın bir zamanın geçtiği günümüzde, aynı karalama ve inkârda ısrar etmek asla doğru bir şey değildir.

Zira bir toplum yüz yıl yalanla avutulamaz, ayrıca gerçeğin er ya da geç ama mutlaka ortaya çıkmak gibi özelliği vardır.

İyisiyle kötüsüyle tarihte yaşamış bu insanlar bizim insanımızdır, yapıp ettikleri ve sergiledikleri her şey de bizim tarihimizdir.

Olan olmuş ve bitmiştir, artık her şeyi olduğu gibi görüp ona göre değerlendirmemiz ve milletçe kaynaşmamız gerekir.

Zaten tarih okunup ibret almak için değil midir?

Her kim kendine saygı duyulmasını istiyorsa, karşısındakine saygı duymak zorundadır. Sevmek değil, onu olduğu gibi kabul etmek zorundadır.

Biz inkâr etsek de o değişmeyecektir. Ayrıca tarih, saklamakla, gizlemekle, çarpıtmakla değişmez.

Unutmayalım ki aynı millet içindeki kavganın galibi yoktur, yumurta misali biri kırıldığında diğeri de çatlar.

.

Ayasofya’da mutlu sona doğru!
#Yazar#FUAT BOL#ABD

Temmuz 04, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

Ayasofya’nın müzeye dönüştürülmesi ile ilgili 1934 tarihli Bakanlar Kurulu kararının iptali istemiyle açılan dava, 2 Temmuz 2020’de Danıştay 10. Dairesi’nde görüldü. Kararın 15 gün içerisinde açıklanacağı duyuruldu.Karar önemli çünkü Cumhurbaşkanı Erdoğan, Ayasofya’nın yeniden ibadete açılabilmesi için Danıştay’dan çıkacak kararı beklediklerini ifade etmişti.

Danıştay daha önce de Kariye Müzesi’ni ibadethaneye çeviren bir karar almıştı.

Danıştay, 1945 yılında Bakanlar Kurulu kararıyla müzeye dönüştürülen Kariye Camisi’nin ‘asli fonksiyonu dışında kullanılamayacağı’ hükmüne varmıştı.

Danıştay İdari Dava Daireleri Kurulu’nun kararında, Kariye Camisi’nin mazbut Fatih Sultan Mehmet Vakfı’na ait hayrat taşınmazlardan olduğu ve hayrat taşınmazların vakfın belirlediği kullanım şekli dışında bir kullanım amacına tahsis edilemeyeceği belirtiliyordu.

Dava dosyasına konan tapu senedinde, Kariye Camisi’ne ait ‘mülkiyet bilgileri’ kısmında ‘vakıflar idaresi’ ifadesinin yer aldığı görüldü.
Danıştay’ın Kariye Camisi kararı, Ayasofya Camisi için de emsal karar teşkil etmektedir. Zira Ayasofya da tıpkı Kariye Camisi gibi Fatih Sultan Mehmet Vakfı’na ait olan hayrat taşınmazlardan. Ayasofya’nın da tapu senedinde ‘Ayasofya Camii Kebiri’ yazmaktadır. Vakıf eseri olması hasebiyle de vakfın belirlediği kullanım amacı dışında kullanılamaz.

Kullanılırsa, hak ihlali yapılmış olur.

Malum, her iki yer de biri 1934, diğeri 1945 tarihinde Bakanlar Kurulu kararlarıyla müzeye dönüştürüldü. Bu dönüştürme işlemleri hukuksuzdur. Hem vakıf hukukuna ve hem de beşeri hukuka aykırılık teşkil etmektedir.

Nitekim devletlerarası savaşlarda bile şahıs mallarının mülkiyeti esastır.

Fatih Sultan Mehmet Han, İstanbul’u fethettiğinde anılan taşınmazları mülküne geçirdi, diğer bir ifade ile bu yerler sultanın şahsi mülkü oldu. O da şahsi mülkündeki bu yerleri vakfetti.

Vakıf senedinde bu yerlerin yalnızca ibadet amaçlı kullanılabileceği yazılıdır.

Ayasofya, dün fethin sembolü olduğu gibi bugün de bağımsızlığımızın bir ifadesidir, ondaki tasarruf hakkı bize aittir. Başta ABD olmak üzere, dış ülkelerin Ayasofya hakkında şu veya bu şekildeki değerlendirmeleri tamamen dışarıdan gazel okumaktır ve bir mana ifade etmemektedir.

Onların Ayasofya’yı müze olarak görmekteki ısrarlarının bir tek sebebi olabilir, o da İslamiyet’e duydukları kindir. Orası ibadete açıldığında ziyarete mani bir hal olmadığına göre müzede ısrarlarının başka ne sebebi olabilir ki?

ABD Dışişleri Bakanı’nın şu küstah ifadesine bakar mısınız? “Türk hükümetini, Ayasofya’nın müze statüsünü devam ettirmeye davet ediyoruz. Ayasofya’nın mevcut (müze) statüsünü değiştirmek, onun sahip olduğu tarihi mirasa zarar verir. Bu tarihi mirasın tüm insanlığa açık olması gerekir...”

Ayasofya, 500 yıl cami olarak kullanıldı, tarihi mirasında bir eksiklik mi oldu? Bir yerin ibadet edilen bir mahal olması, orasının sahip olduğu tarihi mirasını insanlığa kapatmış mı oluyor?

Nitekim hemen yanı başındaki Sultanahmet Camisi de ibadete ve ziyarete açıktır. Dünyanın dört bir tarafından ziyaretçiler, camiye (Blue Mosque) girip ziyaret edebiliyor ve fotoğraf çekebiliyorlar. Sultanahmet’te ibadet edilmesi, oranın tarihi mirasına halel mi getiriyor?
Belli ki maksat üzüm yemek değil, bağcıyı dövmek!

.Ayasofya ve bağımsızlık
#Ayasofya#YAZAR#FUAT BOL

Haziran 13, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

Ayasofya fethin sembolü olduğu kadar, bağımsızlığımızın da sembolüdür. Zira Ayasofya serâpâ manevi boyutuyla bir kutlu fethin, maddi boyutuyla da egemenliğimizin remzi, işareti, simgesi ve timsalidir.Ayasofya hakkında bilen de konuşuyor, bilmeyen de. Üstelik her konuşan, Ayasofya gerçeğinden ziyade kendi meşrebi ve mezhebi neyi gerektiriyorsa, onları doğru kabul edip öylece dillendiriyor.

Konstantiniyye’nin (İstanbul) fethi öyle sıradan bir olay değildir, zira onun fethiyle bir çağ kapanıp yeni bir çağ açılmıştır.

Peygamber efendimizin müjdesi istikametinde İstanbul İslam orduları tarafından birkaç kez kuşatılmış, lakin fetih Osmanlı hakanı 2. Mehmet’e (Fatih Sultan Mehmet) nasip olmuştur.

Nitekim tazimle huzuruna vardığımız Eyüp Sultan (Eba Eyyeb el Ensari) hazretleri de Peygamberimizin ashabından olup o ilerlemiş yaşına rağmen Peygamber müjdesine nail olabilmek için, Emevi ordusuyla İstanbul kapılarına kadar gelebilmiş ve oracıkta şehadet şerbetini içmişti.

Ayasofya konusu, asla siyaset malzemesi yapılmamalıdır. Zira hem fetih ve hem bağımsızlık, Türk’ün ezel kadar eski, ebed kadar yeni vazgeçilmez davasıdır.

Fethi ‘işgal’ olarak anlayan zihniyete yazıklar olsun! Ki o zihniyet ‘ila-yi kelimetullah’tan (Allah’ın isminin ve dininin yüceltilip yaygınlaştırılması için gösterilen gayret) ne anlar?

Bu seneki fetih kutlamalarında Ayasofya’da Fetih Suresi okunması “Ayasofya yeniden camiye mi dönüştürülüyor?” diye bazılarını rahatsız etmişe benziyor.

Fatih Sultan Mehmet’in ‘kılıç hakkı’ olan Ayasofya, mülk-i şahaneye geçmesiyle birlikte camiye çevrildi ve Sultan, mabedi cami olarak vakfetti. Malum, vakıflar vakıf amacı dışında kullanılamaz.

Cumhuriyet döneminde de mezkûr yer tapuda ‘Ayasofya camii kebiri’ olarak tescillidir.

Ve bu öyle sıradan bir tapu değildir; ebed müddet devletimizin egemenlik tapusudur. O egemenlik de millete ait olduğuna göre, Yunanistan’ın veya diğerlerinin dediği değil, Türk milleti ne diyorsa o olacaktır.

Türk milleti temsilcilerini seçip Ankara’ya gönderdiğine göre, Ankara hükümetinin egemenlik hakkını kullanıp Ayasofya’yı asli hüviyetine çevirmesinden, yani cami olarak açmasından daha tabii ne olabilir?

Bir kısım uğursuz ağızların “Ayasofya müze kalsın ve hatta Sultanahmet Camisi de müze yapılsın”, içimizden gözüken birilerinin de “Ortak sembollerimiz sıkıştığınızda kullanacağınız bir kart değildir” demeleri, kendi cibilliyetlerini ortaya koymaktan başkaca bir mana ifade etmez.
Ayol! Sıkışan, kendine yetmeyen, dışarıya avuç açan, dışarıdan talimat alan sizin gibiler başta olmak üzere, tüm dünyaya meydan okurcasına, yine sizin tabirinizle söyleyelim, ‘rest’ çekip Ayasofya’yı camiye çevrilebilir mi?

Bakınız, Ayasofya ibadete açılacak ve sizler, şer ortaklarınızla birlikte tüm kirli çamaşırlarınızla onun mahzenlerinde yakalanacaksınız!

Aklınızı örten hırsınızı bir anlık kenara koyun ve bir düşünün: Sizler tüm bu yaptıklarınızla tarihe nasıl geçeceksiniz? Nasıl anılacaksınız?

Biz affetsek bile tarih sizleri
affedecek mi?

.

Ayasofya ibadete açılabilir mi?
#Yazar#FUAT BOL#Ayasofya

Haziran 01, 2020 06:293dk okuma
Paylaş

Ne zaman İstanbul’un fethi ve hele Ayasofya söz konusu edilse, içeride ve dışarıda birileri hop oturup hop kalkar. Sadece bize özgü olan zehirli damara göre “Zulüm 1453’te başladı!”Köklerinden böylesine kopuk ve kendi değerlerine bu denli düşman olan ve diş bileyen ne böyle bir millet var, ne de herhangi bir milletin içinde böyle bir damar var. Bunlar, kraldan daha kralcı lakin Batıcılıkları kavanozu dışından yalamaktan ibaret, satıhta, kabukta kalan ve asla öze nüfuz edememiş taklitçi tiplerdir.

Fetihle sonuçlanan olayın kısaca özeti şudur:

Bizans, Türk’ün barışçıl İslami tebliğini reddetmiş ve silaha sarılmıştır. Dolayısıyla İstanbul, kan dökülerek fethedilmiştir. Bu karşı koyuşa ve onca şehide rağmen, Fatih Sultan Mehmet Han, kendilerini ve sahip oldukları maddi ve manevi tüm değerlerini bağışlamış ve güvence altına almıştır.

Latinlerin 1204 yılındaki istilasında yaptıkları gibi şehir yakılıp yıkılıp yağmalanmamış ve hepsinden önemlisi Hıristiyan’ın Hıristiyan’a reva gördüğü vahşetle, sivil halk kılıçtan geçirilmemiştir.Arta kalan bir avuç Bizanslı bu yüzden “Ayasofya’da kardinal külahını görmektense, Müslüman sarığını tercih ederiz!” demiştir.

Fatih’in İslami hoşgörüsü ve duyarlılığı sonucunda, ‘kılıç hakkı’nın gereği, en büyük kiliseyi (Ayasofya) fethin sembolü olarak camiye çevirerek vakfetmiştir.

İlahi ve beşeri hukukların hepsinde, vakıf eserlerinin vakfın gayesinin haricinde kullanılması uygun görülmemiştir ve hatta bu durum lanetlenmiştir.

Fetih kutlamaları çerçevesinde Ayasofya’da Kuran-ı Kerim’den ‘Fetih suresi’ tilavet edildi. Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından da naklen yayınla meali seslendirildi.

Ayasofya’da ezan okunması (Halbuki merhum Özal’ın arka kısmında açtırdığı küçük camide, o günden beri ezan zaten okunuyor) ve dini içerikli program yapılması, başta Yunanistan olmak üzere UNESCO yetkililerini işkillendirdi.

Yunan Dışişleri Bakan Yardımcısı aklı sıra bu durumu kınarken, UNESCO yetkilisi de “Ayasofya’nın dünya kültür mirası olarak kalması gerektiğini söyledik ve söylemeye devam edeceğiz” yavesini geveledi.

İçinde Kuran-ı Kerim okunmakla Ayasofya’nın kültürel miras kimliğine bir halel mi geldi?

Kültürel miras olan yapılarda ibadet yapılamaz diye bir kaide mi var? Vatikan da dünya kültürel mirası; oradaki ayinlere neden ses çıkarılmıyor?

Fatih Camisi de Sultanahmet Camisi de dünya kültür mirası eserler; buralarda da ibadet yapılmasın mı? Onu mu demeye getiriyorlar?

Yunanistan, topraklarındaki tüm camileri kiliseye çevirdi. Kendi yüz karası haline bakmak yerine daha da küstahlaşıyor ve Türkiye’nin hükümranlık haklarına dil uzatmaya kalkıyor.

Yunanı bu denli küstahlaştıran olgu, Ayasofya’nın yalnızca bir yapıdan ibaret olmadığını, aksine onun tek kelime ile ‘mana’ (İslam’ın manası, fethin sembolü, Peygamber muştusunun makesi yani yansıması) olduğunu bilmesidir.

İçimizdeki gafiller bilmese de Batı’nın bu bakışı, bizi her an teyakkuzda bulunmaya zorlamaktadır.

Ayasofya’nın ibadete açılabilmesinin maddi sebepleri yanında asıl manevi sebebi vardır.

O da ona layık olabilmemizdir!

Şu halde, onun ibadete açılacağı günü soracağımıza, ona layık olmaya çalışmalıyız. Biz layık olduğumuz gün, onun kapıları kendiliğinden açılır.

Yeri gelmişken, ünlü şair Nâzım Hikmet’in, Kurtuluş Savaşı yıllarında (1921) fetih ruhuna sığınarak, İstanbul ve Ayasofya için yazdığı şiiri sizinle paylaşmak isterim:

“Sekiz yüz elli yedi (Hicri fetih yılı, miladi 1453)

İslam’ın beklediği en şerefli gündür bu;

Rum Kostantiniye’si oldu Türk İstanbul’u!

Cihana karşı koyan bir ordunun sahibi,

Türk’ün genç padişahı, bir gök yarılır gibi

Girdi Eğrikapı’dan kır atının üstünde;

Fethetti İstanbul’u sekiz hafta üç günde!

O ne mutlu, mübarek bir kuluymuş Allah’ın...

‘Belde-i tayyibe’yi fetheden padişahın

Haberin Devamı

Hak yerine getirdi en büyük niyazını:

Kıldı Ayasofya’da ikindi namazını

İşte o günden beri Türk’ün malı İstanbul,

Başkasının olursa yıkılmalı İstanbul.”

*

NOT: Kuran-ı Kerim’de geçen ‘belde-i tayyibe’ (güzel, hoş, temiz belde) ebced hesabıyla 857’ye tekabül ediyor. Yani İstanbul’un Hicri fetih yılı.

.

Fetih ve İslam
#YAZAR#Fuat Bol#İstanbul Fethi

Mayıs 30, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

İstanbul fethinin 567. yılını kutluyoruz.

Söz fetihten açılmışken, İslam’da çok yanlış anlaşılan cihat konusunda birkaç cümle yazmak isteriz. Nitekim bundan önceki papa da Türkiye ziyaretinde, diplomatik kurallara uymayan ve hele de bir din adamına hiç yakışmayan bir beyanla, “İslamiyet’in kılıçla yayıldığını” söylemişti.

O vakitler ülkemizde FETÖ’cülerin borusu öttüğünden, onlar da papa ile diyalog süreci güttüğünden olacak, kimse çıkıp da papanın ağzının payını vermemişti.

İslamiyet (İslam) kelimesi ‘silm’ kökünden gelmiştir ve sulh, barışmak, barışıklık, Müslim olmak, itaat manasınadır. Müslim olmayı da Hz. Peygamber (sas) “elinden ve dilinden emin olunan kişi” olarak tarif etmiştir.

İslam tarihinde de elbette savaşlar olmuştur ama bunların hiçbirisi ‘Haçlı Seferleri’ kategorisinde değildir. Bu durumun yegâne örneği de sevgili Peygamberimiz’dir. Mecbur kalmadan asla savaşmamış ve içinden çıkarıldığı Mekke şehrini kimsenin burnunu kanatmadan fethetmiştir.

Mekke fethinin öncesinde, Mekkeli müşriklerle Hüdeybiye Anlaşması yapılmış, lakin müşrikler bu anlaşma hükümlerini ihlal etmişlerdi.

İslam’da cihat, gelen bu son dinin insanlara duyurulmasından (tebliğ) ibarettir. Muhataplar, bu isteğe olumlu cevap verip tebliğe müsaade ettiklerinde asla savaş yapılmaz, yapılamaz.

Yapılırsa cinayet işlenmiş olur.

Bakınız: Bir savaş esnasında bile karşı taraf beyaz bayrak çıkarıp barış istediğinde, savaşa devam edilemez. Böyle durumlar olmuş ve İslam ordusu kilisenin ortasına kadar gelmişken beyaz bayrak çıkarılmış ve o kilisenin yarısı cami yapılıp diğer yarısı kilise olarak bırakılmıştır.

Zaten bizim inancımızdaki savaşı atalarımız şu şekilde tarif etmişlerdir: “Hazır ol cenge, istiyorsan sulh u salah!” Yani barış ve esenlik istiyorsan savaşa hazır ol.

Şu halde, İslamiyet’te savaşın bile gayesi barıştır; barışı gerçekleştirmek içindir.

Barış varsa, diğer bir ifade ile başkaları saldırmamışsa, savaşa asla müsaade yoktur.

Yukarıda yazdıklarımızın ispatı, Müslümanların girdikleri beldelerdeki başka inanç sahiplerinin, inançlarında ve insan hakları konularında serbest ve hür olmalarıdır.O yüzden yüzlerce İslam beldelerinde her dinden, her dilden, her mezhepten insanları görmek mümkün olmuştur. Çünkü İslam dini, insan olarak hiç kimsenin dinine, aklına, malına, namusuna karışmaz ve kimseyi de karıştırmaz.

Bu durum, “Dinde zorlama yoktur” şeklinde ayetle sabittir.

Müslümanın vazifesi, dinini güzel bir şekilde anlatmaktır (tebliğ). İnanan inanır, inanmayan inanmaz veya istediğine inanır.

Günümüz Müslümanlarına, onların davranışlarına bakıp İslamiyet’i değerlendirmeyelim.

Osmanlı’dan sonra yeryüzünde gerçek bir İslam devleti olmadığından, doğru yolun sapık kolları şeklinde meydan yerini dolduran sapkınlıkların hiçbirisi gerçek İslamiyet değildir.
İçimizdeki beyinsizler, Türkleri Bulgaristan’dan kovup köklerini kazımak isteyen Todor Jivkov kadar bile düşünemiyor ve bir hakkı teslim edemiyorlar. Jivkov şöyle demişti: “Türklerin dinlerindeki müsamaha ve hoşgörü yüzünden bizler Bulgarlığımızı, dinimizi, mallarımızı, namuslarımızı bugünlere taşıdık. Biz ise Türklerin düştüğü hataya düşmeyeceğiz ve onların köklerini kurutacağız. Aynı hataya düşersek, gelecekte bu Türkler yine başkaldırabilirler.”

Kimin barış, kimin savaş istediği bu ifadelerde açıkça belli değil mi?

Anlayana!

.Hüzünlü bayram!
#Yazar#Ramazan Bayramı#FUAT BOL

Mayıs 23, 2020 06:292dk okuma
Paylaş

Geçen seneki Ramazan Bayramı’nda “Gelecek sene bayramda evlere kapanacağız, sokağa çıkamayacağız, en yakınlarımızla bile görüşüp kucaklaşamayacağız, büyüklerimin ellerinden, küçüklerimizin gözlerinden öpemeyeceğiz” demiş olsaydık, kim inanırdı.

Ama perşembenin gelişi çarşambadan belliydi, zira Soğuk Savaş döneminin bittiği 1991 yılından beri, İslam âlemi olarak ağız tadıyla bir bayram yapmadık, yapamadık.

O günlerden bugüne yazdığımız bayram yazılarının başlıkları hep ‘buruk’ kelimesiyle ifade ediliyordu.

Artık nerede o eski bayramlar derken, bayağı eskilerin özlemini dillendirmiş oluyoruz.

Sovyetlerin parçalanmasıyla tek süper güç kalan ABD, tabiri caizse fincancı dükkânına (özellikle Ortadoğu’ya) fil gibi daldı. BOP (Büyük Ortadoğu Projesi) denilen, aldatmaca ‘hürriyet’ ayaklanmalarıyla bölgedeki İslam ülkelerini perişan edip kendi güdümüne soktu.

Koca İslam coğrafyasında yalnızca Türkiye’nin bileğini bükemedi, onu da darbe üstüne darbelerle hizaya sokmak istedi ve halen de bu isteğinden vazgeçmiş değil.

Emperyal güçlerin sosyal, siyasal, finansal ve askeri hücumları karşısında dünyaları kendilerini dar edilen İslam âlemi can derdine düşmüşken, hangi bayramı ağız tadıyla yapabilirdi?

Kendi ellerimizle oluşturduğumuz, sözde ‘modern’ dünyamızda baş döndürücü bir hızla koşuştururken ailemizi, yakınlarımızı ve komşularımızı ve hatta kendimizi çoktan unutmuştuk.

Zira hepsiyle mesafeliydik, kendi gerçeğimizle de mesafeliydik!

Bu yüzden bayramlarda bile herkesi terk edip tatil beldelerine koşuyorduk.

Kendimizden kaçışımızın farkında değildik.

Eski bayramların bütünleştirici, kaynaştırıcı ve birbirimize olan sevgiyi arttırıcı dinamizmini çoktan kaybetmiştik.

El öpmeyi ve kucaklaşmayı bırakıp telefonla hal hatır sormakla yetiniyorduk.

Ettiklerimiz yüzünden, bugün geldiğimiz noktada ise belli ki kıymetini bilmediğimiz bayram ve bayramlaşma nimeti de elimizden alındı.

Artık en yakınlarımıza bile fiziki mesafe zorunluluğu var. El öpemediğimiz gibi, sarılmak da yasak!

Dahası indiğimiz sokakta, dolaştığımız çarşı pazarda, girdiğimiz dükkânlarda maske takmak zorundayız.

İşin en kötü yanı ise tanısın ya da tanımasın tüm insanların birbirlerine şüpheyle yaklaşması.

En yakınımız bile aksırsa, tedirgin oluyoruz.

Mahut virüs ise hayatı tüm insanlar için eşitledi, bundan böyle yalnızca Müslümanların bayramları hüzünlü değil, diğer inanç grupları için de durum aynı.

Virüsün öğrettiği, kederde, acıda, elemdeki eşitlenmeyi acaba sevinçte ve kıvançta da becerebilecek miyiz?

Herkesin merak ettiği şey, virüs sonrası dünyanın nasıl bir hal alacağı keyfiyeti; yine eski tas eski hamam mı, yoksa ‘bir çil horozun şafakla hediye ettiği yepyeni bir dünya mı?’

Kim bilir, belki de bu virüs tıpkı HIV gibi hep hayatımızda olacak!

İyisi mi biz tadı olmasa da bu hüzünlü bayrama ‘merhaba’ diyelim ve herkesin bayramını kutlayalım.

Ne diyelim, Allah c.c. beterinden saklasın!

.

Nefis muhasebesi
#YAZAR#Fuat Bol#Koronavirüs

Nisan 25, 2020 06:292dk okuma
BU seneki ramazan ayını ‘korona günleri’nde idrak ediyoruz. Ramazanın kelime anlamı yanmak demektir, beden ve ruhla birlikte tutulan oruç ve yapılan ibadetlerle işlenmiş günahlar yanar ve kişi arınmış olarak Rabbine kavuşur.
Malum tüm insanlık yarıştaydık, anlamsız şekilde koşuşturuyorduk.

Nereye gideceğimizi, ne yapmak istediğimizi kendimiz de bilmiyorduk.

Ardımıza bakmadan koşuyorduk, dur durak bilmiyorduk.

Dünyayı tanımadan, dünya için koşuyorduk. Zira dünyayı tanısak böyle koşmazdık.

Dünyayı yakalayabileni görmememize rağmen koştuk. Başkaları yakalayamasa da kendimiz yakalarız zannettik. Halbuki dünya, peşinden koşanları, sürekli koşturur ve lakin asla kendini yakalatmazdı.

Yani herkes koştuğuyla kalırdı.

Korona günleri, tüm çekilmezliğine rağmen, insana bu muhasebeyi yaptırdı.

Evinde kalan insan ailesiyle tanıştı, eşim, çocuklarım, annem, babam, kardeşlerim, dost ve akrabalarım var dedi, diyebildi.

Dünyayı rızkı bellemiş ona doğru hızla koşuyordu. Keşke rızkının da kendine doğru koştuğunu görebilseydi.
Zavallı insan, hep ‘desinler’in peşinden koştu, hep, nasıl yaparım da kendimi beğendiririm dedi.

‘Niçin’i hiç düşünmedi, öyle ya, kendisi niçin vardı ve neye memurdu? Bunu aklına bile getirmedi.

Bu yakıcı soruya muhatap olmamak için hep kaçtı, kendinden kaçtı.

Bindiği alametle kıyamete gittiğinin farkında bile olmadı.

Kıyameti ölümüydü, gaflet içindeki koşuşturmayla gerçekte uykudaydı, ölünce uyanacaktı ama... Artık nafileydi, zira iş işten geçmişti!

Evde kalınca düşünme fırsatı buldu: Etrafındaki hiçbir şey boş ve manasız değildi. Kendisi neydi? Bunca mükemmeliyet içinde boş ve manasız olabilir miydi?

Kimdi, nereden geldi, kendi isteğiyle mi geldi, nereye gidiyordu, kendi isteğiyle mi gidiyordu?

Ya, Pascal’ın son anlarında arzuladığı şekliyle filozofların değil, Peygamberlerin haber verdiği Allah varsa ve her şey O’na aitse?

Bizim hiçbir dahlimiz olmadan, bize verdiği bu hayatın hesabını sorarsa -ki, soracağım diyor- ne cevap veririz?

O halde, hesaba çekilmeden, kendimi hesaba çekmeliyim!

Varlık sebebimiz olan sevgiyi bulup tatmalı ve tattırmalıyım. O sevginin bir yansıması olan, anne-babamın beni, bana vermesiyle (onca ihtimam ve meşakkatle) ben olmuştum.

Ben ise onları, şefkat ve merhamete en muhtaç oldukları anda ‘huzurevine’ terk ettim.Yaptıklarımda yalnız değildim, dünyanın başka yerlerinde de de anne-babalar huzurevlerindeydi. Üstelik bu korona günlerinde, bakıcıları tarafından bile terk ediliyor, topluca ölüyorlardı. Günler sonra, onlarcasının cesetleriyle karşılaşılıyordu.

...Ve insanlık, dehşetle gördü ki, o ceset torbalarında taşınan, anne-babalar değil, gerçekte insanlığın ta kendisi!

Ceset torbasında taşınan insanın dediklerini duyar gibiyim: “Ben de bir ömür boyu, sizin gibi ve hatta sizden daha hızlı koşup durdum. Dünyayı yakalayamadan, dünya beni yakaladı, hem de bir ceset torbasında! Yanımda belediye görevlilerinden başka kimse yok. Onlar da beni bir çukura koyup kireçlemek için varlar. Birlikte yiyip içtiğimiz, eğlenip kahkahalar attığımız, coşup şarkılar söylediğimiz, birlikte üretip birlikte tükettiğimiz en yakınlarımız, eş ve dostlarımız, arkadaşlarımız, çocuklarımız vb hiçbirisi yoklar.
Yalnızım ve dünyalık olarak hiçbir şey götüremiyorum.

Siz, ceset torbalarına girmeyenler! Sizin de bir mızrak boyu kaldı hayat güneşinizin batımına. Bakın hâlâ koşuşturuyorsunuz.

Nasıl koşuşturduğunuz belli ama bana söyler misiniz NİÇİN?.. NİÇİN?.. NİÇİN?..”

.

Hâşâ zulmetmez kuluna Hüdası!
#Yazar#Yazarlar#Fuat Bol

Nisan 04, 2020 06:292dk okuma
HÂŞÂ zulmetmez kuluna Hüdası, herkesin çektiği kendi cezası’ sözü Kuran-ı kerimdeki Nahl Suresi’nin 34. ayetinin mealinden uyarlanmıştır.�Ayetin meali şöyledir: “Sonunda yaptıklarının kötülüğü yine kendilerine dokundu ve alay ettikleri şey onları kuşattı”.

Ünlü şair Nâzım Hikmet eşi Vera için yazdığı ‘Saman Sarısı’ şiirinde, dostu Abidin Dino’ya şu dizelerle sorar: “Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?”

Abidin de, hasretle yandığı dostuna ‘Mutluluğun resmi’ şiiriyle yanıt verir: “Buna da ne tual yeterdi, ne boya...”

Manasını unutan insan, maddeyi putlaştırdı ve homoekonomikus (ekonomik insan) oldu.

Maddeyle (para) mutlu olacağını sandı ve onu yığdı.

Halbuki aradığı mutluluk aslında manevi bir hazdan ibaretti ve ona manasız, maneviyatsız, bir diğer ifadeyle sadece maddeyle ulaşılamazdı.

İnsanoğlu tapındığı maddeyle ‘Tanrı’yı öldürüp’, kendisini Tanrı insan ilan etmişti.

Bunun sonucu olarak ‘Ben! Ben!’ diyerek haddini aştı.

Oysa tüm insani değerleri (sevgi, merhamet, erdem, adalet, cömertlik, kardeşlik, saygı, hoşgörü, dayanışma vb) kaybetti ama neleri kaybettiğinin farkında değildi.

Bütün bu değerlerin yerine maddeyi (para) ve bencilliğini ikame ederek mutluluk aradı.

Büsbütün bencilleşti, nefret eder oldu, küstahlaştı, acımasız oldu, hem kendine ve etrafına zulmetti, zalimlerden oldu.

Göklere ve etrafına bakıp acziyetini anlamadı, anlamak istemedi. Kendine de baksa anlayabilecekti ama kibri buna mani oldu.

Acziyetini anlayabilmek için illa tepine tepine ve kitleler halinde ölmesi mi gerekiyor insanın?

Üstelik hemcinsinin bu tür ölümlerini yakinen görmesine karşın en ufak bir ibret aldığı yok.

Aklının sırra kadem bastığı insanoğlu, sahip olduğu mahut zekâsıyla nereye kadar gidebilir?

Gidebildi mi?

‘Mektubat’da büyük veli ne güzel özetlemiş: “Kamış boşum dedi, şekerlendi. Ağaç (benim deyip) yükseldi, baltayı yedi”.

İnsanoğlu sürekli balta yiyor, son olarak ‘koronavirüs’ baltasını yiyor ama belli ki nafile!

Öncekilerden ibret almadığı gibi, bundan da alacağı yok.

Kendini tanımamaya ve ihmale ve çevresini (doğa) tahribe devam edecek.

Gaflet böyle bir şey... Küçük kıyametlerin hiçbiri, gafil insan için bir şey ifade etmiyor.

Her biri sıradanlaşıyor.

Belli ki, büyük kıyameti bekliyor!

Demek ki, mutluluğun resmi için gerekli tual ve boyayı bulamadan veda edecek.

Ne acı!

.

Hırsı başını yedi!’
#Yazarlar#Hürriyet#Fuat Bol

Aralık 25, 2019 07:292dk okuma
Paylaş

AHLAK ilminde, kelime anlamları bakımından birbirine yakın iki kelime var: Hırs ve azim. Oysa bu iki kelimenin terim anlamları çok farklıdır.

Hırs, bir şeyi ziyadesiyle istemek, o şeye şiddetle rağbet etmek ve meyil duymaktır. Hırs bir nevi ‘tamah’ ve ‘açgözlülüktür’. Zira sahibini doyumsuz kılar.

Azim ise bir işteki zorlukları, engelleri aşma gayreti ve kararlılığıdır.

Azmetmekte başarı, hırsta ise hüsran vardır.

Bundan dolayı da ‘Azmin elinden bir şey kurtulmaz’ ve ‘Hırsı başını yedi’ sözleri edilegelmiştir.

Bir insanın hırsının başını yemesi için, hırsının aklının önüne geçmesi, onu örtmesi gerekir.

Haris (hırslı) insanlar, ‘ben’ merkezli olup asla kaplarına sığmazlar ve hep ‘daha’, ‘daha’ derler.

Ahmet Davutoğlu Türk siyaset tarihinin tipik bir vakasıdır. Taksim Toplantıları’na konuşmacı olarak katılması ve orada ettiği laflar, onun siyasi kişiliğini tanımladığı ‘stratejik derinliğine’ tek kelime ile tüy dikmiştir.
Ayol! Siz, o arenayı düzenleyen (Kemal Alemdaroğlu) gibilerle ayrı safta ve hatta karşıt olduğunuzu söyleyerek, yazarak, çizerek bu milletten oy almadınız mı?

Başörtülü kızların öğrenim hakkını ellerinden alan birisinin platformunda ne işiniz var? Hak ve hakikati onlara mı anlatacaksınız? Hani onlar, gözleri var görmezlerdi, kulakları var duymazlardı ve dilsizlerdi?

Bütün bunları ve daha nicelerini, onlar için söylüyordunuz ve bu milleti bu söylemlerinize inandırarak peşinizden sürüklediniz.

Vaktiyle onlara yakıştırdıklarınızla bugün onlara yaranmak için yaptığınızın, sizi hangi derekeye indirdiğinin farkında değil misiniz?

Rüzgâra karşı tükürmekle elinize ne geçecek?

Bu tavır ve söylemlerinizle, AK Parti gemisine binip ve hatta onun kaptan köşkünde yer alıp, gerçekte ise gemiyi (çuvalı) dibinden (alttan) delen konumuna düşmüş olmuyor musunuz?

Mahut platformda ettiğiniz lafa bakar mısınız: “İlk defa burada söylüyorum. Başkanlık referandumuna ‘evet’ çağrısı yaptığıma şahit olmadı kimse, o günlerde bizi televizyona çıkarıp da bu konuları paylaşacak tek bir cesur televizyon kanalı çıkmadı”.

Yahu! Burada, şecaat arz ederken sirkatin söylüyor demezler mi adama?

Parti başkanlığına ve başbakanlığa emanetçi olarak geldiniz, yani getirildiniz.

Git dediler gittiniz.Gelirken de, giderken de, niçin, ben emanetçi olmam demediniz? O zaman deseydiniz, belki bir mana ifade ederdi ama bu saatten sonra, yani hırsla ve kinle baş başa kalınca ortalığı velveleye vermeye çalışmak neye yarar zannediyorsunuz?

Bakın! Birileri ne diyor: “Bir de suçunu itiraf ediyor ve bununla övünüyor!”

İçinde milletvekili olarak bulunduğunuz partiniz, sistem değişikliği için (Başkanlık sistemine geçmek) Meclis’te Anayasa değişikliği yapacak ve bunu referanduma götürecek, iddianıza göre siz hep susmuşsunuz yani karnınızdan ‘hayır’ demişsiniz.

Ve siz, bu karnınızdaki ‘hayır’ı ifade edebilecek platform (TV) bulamamışsınız.

Allah aşkına! Herkesi kör, âlemi sersem mi sanıyorsunuz?

Haberin Devamı

Bakın, kendinize yakıştırdığınız ne güzel platform bulmuşsunuz işte!

Sizinle aynı yaveleri dillendiren eski arkadaşlarınız her akşam TV ekranlarında boy gösteriyor; isteseydiniz siz de pekâlâ arz-ı endam edebilirdiniz.

Demek ki doğruyu söylemiyorsunuz, söyleyemiyorsunuz.

Koltuktayken öyle, koltuk gidince böyle!

Millete böyle mi ‘gelecek’ vaat ediyorsunuz?

Ey zekâ neredesin?

.

Kadın ve demokrasi
#Yazar#FUAT BOL#Cumhuriyet’

Aralık 04, 2019 07:293dk okuma
Paylaş

Cumhuriyet’i (1923) taçlandırdığımız demokrasi (1950’den bugüne) tarihimizi ‘kadın’ açısından irdelediğimizde, alnımızın açık, yüzümüzün pak olmadığını görürüz.5 Aralık 2019’da kadınlara milletvekili seçme ve seçilme hakkının verilişinin 85. yılını idrak edeceğiz. Zira 5 Aralık, dünyada Kadın Hakları Günü olarak kutlanmaktadır.

Batı’nın kadın hakları konusundaki geçmişi tek kelime ile yüz karasıdır. Zira kadın hakları konusunda, tarihi süreçte bizden çok gerilerdeler. Nitekim ortaçağda Doğu İslam medeniyetini yaşarken, kadın tıpkı erkek gibi kutsal bir varlık olarak bilinirken, Batı’da kadın, insan bile sayılmazdı.

Bakınız, 1923’te Avusturya, Macaristan, Polonya, Çekoslovakya ve Estonya’da, 1928’de İngiltere’de, 1934’te Brezilya’da kadınlara oy hakkı tanındı. İngiltere’de kadınlara oy hakkı bir asır boyunca tartışıldı.

Bizde ise 1934’teki Anayasa değişikliği ile kadınlara milletvekili seçme ve seçilme hakkı tanındı. 1930’lu yılların başında belediyelere encümen, daha sonra da muhtarlık ve ihtiyar heyetlerine seçilme hakkı tanınmıştı.

Kadının seçilme hakkı, Batı’nın birçok ülkesinde bizden sonradır: İtalya’da 1948, Fransa’da 1944, Japonya’da 1950, İsviçre’de 1971. Buna rağmen demokrasi ve kadın temsiliyeti açısından bugün bizden fersah fersah ilerideler.

Oysa yargıda, Batı’nın birçok ülkesinden daha iyi konumdayız. Şöyle ki, görevde bulunan 20 bin 777 hâkim ve savcının 13 bin 284’ü erkek, 7 bin 493’ü kadındır.

Yasamada ise biz daha yeni yüzde 14’lere ulaştık (Meclis’teki kadın milletvekili oranı). Şimdiye kadar yapılan seçimlerde, ortalama yalnızca on kadar kadın milletvekilini Meclis’e sokmuşuz. Oysa bu rakam, daha başlangıçta (1935 seçimleri) 17 idi ve hatta araseçimle bu sayı 18’e çıkmıştı.

O günün koşullarında doğrusu çok ileri bir hamle.

Şimdi gelelim demokrasicilik oyunumuza, yani 1950’den sonrasına.

Demokrasinin erkleri yasama, yürütme ve yargı değil mi? Yürütmede (hükümet) ilk kadın bakanı ancak 46. hükümette (1987) görebildik: İmren Aykut, Çalışma ve Sosyal Güvenlik, Devlet ve Çevre Bakanı.

Kimileri, 70’li yıllardaki darbe dönemlerinde, evinden çağrılıp sözde bakan yapılan Türkan Akyol’u ilk kadın bakan (darbecilerin Nihat Erim’e kurdurdukları sözde hükümette Sağlık Bakanı) zanneder ama onun, ne anayasal ve ne de demokratik meşruiyeti yoktu. O sadece darbeyi sözde şirin ve meşru göstermek için bir kılıftan ibaretti.

Bu durum aynı zamanda, bizim kadına bakış açımızı göstermesi bakımından da ibretliktir: Kadını adeta bir meta gibi görüp ara eleman, dolgu malzemesi olarak kullanmak.

Zaten modern dünyada, kadını sadece demokrasicilik oyununda kullanmadığımız kalmıştı, onu da biz yaptık.

Bu şeref(!) de bize yeter!

Geldiğimiz bugünde ise bir siyasi partinin bayan grup başkanvekiline, diğer bir partinin bu kez erkek olan grup başkanvekili ‘Ulan!’ diye hitap edip ‘had bildirmeye’ kalkışıyor.

Meclis’i bu denli olan bir toplumun evini, okulunu, sokağını, çarşısını, dairesini vb varın siz hesap edin.

Sonuçta Batı’da da olsa, Doğu’da da olsa insan hep aynı insandır. Onlar bir asır boyu kadına seçilme hakkı konusunu tartıştı, biz de kadının başörtüsünü.

Görüldüğü üzere, her bir tencerenin dibi diğerinden daha kara.

Bu ayıp da hepimize yeter.

Ne demişti Sadi-i Şirazi: “İnsan bir damla kan, bin endişe!”

.

Dünya namertlere mi kaldı?
#Yazarlar#Hürriyet#Fuat Bol

Kasım 23, 2019 07:292dk okuma
Paylaş

YENİŞEHİRLİ Avni Bey’in bir beyti şöyle: “Ahibba şive-i yağmada mebhut eyler adayı./ Hüda göstermesin asar-ı izmihlal bir yerde.” Bugünün Türkçesiyle: “Allah bir yerde çöküş emaresi göstermesin./ Dost bilinenler yağmada düşmanı bile hayrette bırakır.”
Haberin Devamı

Aynı Yenişehirli Avni Bey’in son derece çarpıcı şu beytini de dikkatlerinize sunarım: “Sanman kim taleb-i devlet-i cah etmeğe geldik. Biz âleme bir yâr için ah etmeğe geldik.” Yani: “Zannedilmesin ki biz bu dünyaya makam, mevki, para, ikbal için geldik. Böyle zannedenler yanılırlar. Zira biz âleme bir yâr için ah etmeye geldik.” O ise hakiki yâr olan Allah’tır. Allah’ı bilmek, O’nu tanımak, zikretmek ve O’na yakarmak için geldik.

Malum, inanan insan için en kıymetli şey imandır. Çünkü o iman sayesinde dünya ve ahiret (sonsuz) saadetine kavuşacaktır. Onun için de “İman var ne yok? İman yok ne var?” buyurulmuştur.

Peki, ahir zamanın inanan insanında bu iman nicedir ve nasıldır? En kıymetli cevher olan imanın değerini-kıymetini bilelim ki, sahip olduğunu iddia ettiği diğer değerlere buna göre paha biçebilelim!

Ahir zamandaki mümine bakıp yapılan değerlendirme şudur: “Günümüzde iman yoktur denemez. Lakin bu öyle bir iman ki, zoru veya menfaati gördüğü an, yok olmaya mahkûmdur! Adeta burnun üzerine konan sinek misali, en ufak bir harekette uçup giden bir iman!”

Mevlânâ talebeleriyle yolda yürürken, yavrularıyla oynaşan bir köpek ailesi görürler. Talebelerden biri hocasına “Hocam bakar mısınız, hayvan oldukları halde nasıl da şen şakrak oynaşıyorlar ve hiçbirisi diğerine en ufak bir zarar vermiyor. Bir de biz insanlara bakalım, neredeyse birbirimizin gözlerini oyacağız!” der.

Mevlânâ talebeye döner ve şöyle der: “Onların aralarına bir kemik at da hırlaşmayı seyret!”

Demek ki insanı da, hayvanı da birbirine musallat eden şey, paylaşamadıkları menfaatleridir.

Menfaatine dokunmadığın veya kendisine menfaat temin ettiğin insan için senden iyisi yoktur. Temin ettiğin menfaati kestiğin anda da senden kötüsü yoktur.

Patron, seni amir yaptığında ondan iyi patron yok, görevden aldığında da ondan kötüsü yoktur.

Merhum Üstat, Babıâli’de lağımların yerin üstünden aktığını söylerdi; ona bir de siyaseti de eklemek lazım. Zira iktidar olsun, muhalefet olsun siyasette kıran kırana bir mücadele vardır ve o arenada baba oğlu, oğul babayı görememektedir.Makam-mevki, ikbal ve menfaatin kol gezdiği siyaset arenasında da lağımlar maalesef yerin üstünden akar. Menfaatlenince yaltaklanan sürüyle insanın, yem boruları kesilince, mensup oldukları kapıya nasıl diklendiklerini ve nasıl tu-kaka ettiklerini ve nasıl suret-i haktan göründüklerini görürsünüz.

Yenişehirli Avni Bey’in işaret ettiği gibi, bu tipler düşmandan daha beter saldırırlar.

Diyeceksiniz ki, imanını (kendini, kendinin ebedi saadetini) menfaatine kurban eden, değiştiren kişi ya da kişiler, patron mu tanır, amir mi tanır, reis mi tanır?

Kendini tanımıyor ki, seni tanıyabilsin!

Namertlere kalan dünyamız, bakalım daha ne kadar direnebilecek?

İnsan hırsından, dünya da bu hırs küplerine ev sahipliği yapmasından çatlayacak!

Dünya ya olacak ya olacak!
#Yazar#FUAT BOL#ABD

Kasım 20, 2019 07:292dk okuma
Paylaş

İnsanoğlu, kendisine yakışmayan ne kadar konu varsa hemen hepsinde tüm maharetlerini sergileyerek dünyayı yaşanmaz hale getirdi.

Gerçekten dünyanın çivisi çıktı, eski düzene ait tüm kurum ve kuruluşlar köhnedi ve şirazelerinden çıktılar.

Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov, “Batı sonrası döneme geçiyoruz. Herkes buna hazırlıklı olsun!” diye boşuna söylemedi.

Batı’nın batırıp bütün bir insanlığı zifiri karanlığa gömdüğü güneşi, yeniden, Doğu’dan doğdurmaya mecbur ve hatta mahkûmuz.

Zira adalet sırra kadem basmış, zulüm altında inleyen insanların feryatları arşa yükseldi.

Dünyaya sözde nizam veren koca ABD, İsrail’in dümen suyuna girerek akla ziyan işler yapıyor: Suriye’ye ait Golan Tepeleri’ni İsrail’e verdiğini açıklıyor. ABD Başkanı Trump, İslam dünyasından gelen tüm tepkilere karşın Kudüs’ü İsrail’in resmi başkenti olarak tanıdı ve Tel Aviv’deki ABD Büyükelçiliği’ni Kudüs’e taşıdı.

Haberin Devamı

İsrail, gerçekte Filistin topraklarını işgalle kurulan bir devlettir. Buna rağmen, hiçbir zaman kabına sığmamış, devlet terörü uygulayarak topraklarını genişletmiş ve bugün gelinen nokta itibarıyla da Filistin’i tümüyle ortadan kaldırmayı sürdürmektedir.

ABD, aldığı skandal bir kararla, İsrail’in Filistin’i ilhak etmesine göz yumacağını açıkladı.

İsrail, kirli emelleri doğrultusunda ABD’yi, yalnızca kendisi gibi terör devletiyle değil, terör örgütleriyle de işbirliğine sokarak bölgenin tek hâkimi olmayı hedeflemektedir.

Bunu Irak’ta başardı. Irak’ı üçe böldü, ‘arz-ı mev’ud’a uzanan kuzey kısmında, uydu bir Kürt devleti kurdu.

Şimdi de bunun aynını Suriye’nin kuzeyinde deniyor. ABD ve İsrail’in ortak amacı, Suriye’yi de üçe bölmek ve burada da bir uydu Kürt devleti kurmaktır.

Dikkat edin, ABD, bu yüz karası işi PKK-PYD ile yapıyor. Yani terör örgütlerine sözde devlet kurdurmak istiyor. Bunu da kendi parasıyla değil, Suriye’de işgal ettiği petrol parasıyla -ki, o petrolü de İsrail eliyle pazarlayacak- karşılayacak.

ABD ve İsrail böylece çayın taşı ile çayın kuşunu vurmuş olacaklar.

Yine bakın, ABD, İran’a karşı PEJAK’ı, Türkiye’ye karşı PKK-PYD’yi kullanarak İsrail’in elini kolaylaştırıyor.

Asıl amaç bu ama dünyaya gösterilen ise sözde DAEŞ’le mücadele. Oysa ABD Başkanı Trump da açıkladı, DAEŞ’i Obama yani ABD kurdu ve silahlandırdı.
Şimdi de tavşana kaç, tazıya tut diyor.

Hani zor oyunu bozar denir ya, Türkiye gerçekten büyük bir oyunu bozdu. Üstelik bu oyunun içinde ABD ve İsrail olduğu gibi, Rusya ve AB ülkeleri de var.

Türkiye, son derece başarılı askeri harekâtlarının yanında yürüttüğü şahsiyetli dış politika ile yalnızca oyun bozmakla kalmadı, bundan böyle bölgesinde gelişecek tüm olayların da oyun kurucuları arasında yer aldı.

Artık Türkiye’siz bir Suriye düşünülemez.

Türkiye’siz bir Ortadoğu da düşünülemez.

.
Şeytanlaşan insan!
#Yazar#FUAT BOL#İnsanoğlu

Ağustos 28, 2019 07:292dk okuma
İnsanoğlu, yaratılışı itibarıyla değişkendir, yani hem iyiliğe ve hem de kötülüğe elverişlidir.
Malum, insan topraktan yaratıldı, toprağın tüm özelliklerini bünyesinde taşır. Üstelik insana, diğer tüm yaratılmışlardan üstün olması için ruh verilmiştir. Bu ruh akılla, nefisle, vicdanla vb donatılmıştır.

İnsan, toprağı kültüre tabi tutarak mümbit hale getiriyor. Kazıp altını üstüne getiriyor, havalandırıyor, gübreliyor, suluyor, yabani otlarını ayıklıyor vb.

Kendi kültürümüz için ne yaptık ve ne yapıyoruz? Hiç!

Yo bir şey yapıyoruz, olanı da yok etmek için elimizden geleni ardımıza koymuyoruz.

Halbuki bu üstün özellikleriyle insan, başıboş bırakılmamış, eğiticiler eliyle eğitime tabi tutulmuştur. Tarih boyu peygamberler, filozoflar, bilgeler ve tüm eğitmenler, insanoğlunu eğitmek için gayret sarf etmişlerdir.

Eğitim sayesinde insan, üstünler üstünü olabileceği gibi, eğitimsizlikle veya yanlış eğitimle aşağılıkların en aşağılığı da yapılabilir.

Yani melek de şeytan da olmak insanın elinde.

İnsanın taşıdığı can, Yaradan tarafından kendisine bahşedilen bir emanettir ve dokunulmazlığı vardır. İnsanoğlu kadın ve erkek şeklinde iki cins olarak yaratılmıştır ve her biri diğerine muhtaçtır ve birbirinin tamamlayıcısıdır.

Kadın, erkeğe göre daha narin (hem maddi hem manevi) yaratıldığından, ona her bakımdan daha bir özen gösterilmesi gerekmektedir.

Kadın anadır, yani varlığımızın iki ana unsurundan biridir. Erkeğin hem dünyası ve hem de ahireti kadının avuçlarındadır. Nitekim “Cennet anaların ayağı altındadır” buyurulmuştur.

İnsanoğlu en büyük kötülüğü ve zulmü kendine, kendi hemcinsine yapmıştır ve yapmaktadır.

İnsanoğlunun canavarlığı kanunlarla bir dereceye kadar önlenebilir, hatta önlenemez. Tek çıkar yol eğitimdir.

Kadına uzanan el, elbette kırılmalı lakin o el uzatılmadan önce, kadına asla el uzatılamayacağı bilinciyle eğitilmelidir. Yani sivrisinekleri tek tek avlamak yerine bataklık kurutulmalıdır.

Ama biz ne yaptık? Önce gerekli din eğitimini vermeyerek Allah korkusunu kaldırdık. Daha sonra da ‘zorba devlet’ algısını silmek için (aşırı hürriyetçilikle) devlet ve kanun korkusunu kaldırdık.

Vicdanları ise cüzdanlarla karıştırıp kirlettik ve körelttik.

Kalplerimizden sevgiyi çıkarıp hırs-tamah ve bencillikle doldurduk.

Aklımızı da nefsimizin emrine vererek, mücessem şeytanları çoğalttık.

Din, iman, akıl, vicdan, kalp yani insanı insan yapan değerlerin hepsini tatile çıkardık.

Bir kısım erkeklerin işledikleri akıl almaz kadın cinayetlerini görünce, duyunca, okuyunca da hop oturup hop kalkıyoruz. Bir insan nasıl böylesine canavarlaşabilir diye hayıflanıyoruz.

Halbuki şaşıranlara şaşırmak lazım, ektiklerimizi biçiyoruz.

İnsanı hangi kültüre tabi tuttuk ve gerekli eğitimi verdik de onun karşılığını bekliyoruz?

Şeytandan melek olmasını, melek gibi davranmasını bekliyoruz.

Daha çok bekleriz!

.

Hac ve kurban (1)
#Yazar#FUAT BOL#Kurban Bayramı

Ağustos 12, 2019 07:293dk okuma
Paylaş

NOT: Aşağıdaki yazı Muhyiddin ibn Arabi’nin ‘Fütuhat-ı Mekkiyye’ kitabından derlenmiştir.

Öncelikle sevgili okuyucularımın Kurban Bayramını kutluyorum; Arafat’ta vakfe yapıp Kâbe’yi ziyaret eden milyonlarca hacımızı da tebrik ediyor, hac ve kurban ibadetlerinin makbul ve hayırlara vesile olmasını diliyorum.

Allahü Teâla dostu Hz. İbrahim’e hitap derken “Evimi, kendisini tavaf ve secde edenler için temizle!” (el-Hac, 26. ayet meali) diyerek (Kâbe anlamındaki) Evi kendisine ait yapmış, ardından o evin insanlar için yapılmış ilk ibadethane olduğunu bildirerek şöyle buyurmuştur: “İnsanlar için yapılmış ilk mescit, mübarek Mekke’dedir. Orası insanlar için hidayet kaynağıdır. Orada apaçık ayetler (deliller) ve İbrahim’in makamı vardır. Oraya giren kimse güvendedir. İnsanların, evini ziyaret etmeleri Allah’ın onların üzerindeki hakkıdır.” (Al-i İmran, 96 ve 97. ayet mealleri)

Bu nedenle Allahü Teâla onu arşın benzeri ve örneği yaptığı gibi, onu tavaf eden insanları da (ayette açıklandığı gibi) ‘arşın etrafında dönerek O’nu öven’ (ez-Zümer, 75. ayet meali) meleklere benzetmiştir...

Allahü Teâla mümin kulunun kalbini saygın bir ev ve büyük bir harem yapmış, gök ve yer kendisini sığdıramazken bu kalbin Allah’ı sığdırabildiğini belirtmiştir. Buradan, müminin kalbinin bu evden (Kâbe) kesin olarak daha üstün olduğunu anladık. Bundan dolayı da buyurulmuştur ki müminin kalbini kırmak Kâbe’yi yıkmaktan daha büyük günahtır.

Allah’ın evi, mümin kulunun kalbidir. Ev, O’nun isminin evidir...

Hac, bu evin belirli bir zamanda sürekli ziyaret edilmesi anlamına geldiği gibi kalp de belirli bir halde ilahi isimlere ulaşmak ister. Çünkü her ismin kendisine özgü özel bir hali vardır. Söz konusu hal her ne vakit kuldan ortaya çıksa, kendisine ait ilahi ismi aradığı gibi o isim de bu hali arar.

Bu nedenle ilahi isimler kalp evini ‘hacceder’ (sürekli ziyaret eder)...

Kâbe’ye yönelmek, Allah’a değil, Allah’tan dolayı olduğuna göre, O’na kendiliğinden değil Rabbinle yönelmeye çalışmalısın ki Hak kaynaklı bir niyet sahibi olabilesin. Çünkü Allah, başka bir evi değil, bu evi amaçlamış, kullarından özel bir nitelikle ona yönelmelerini istemiştir. Bu özel nitelik, ihram giymek ve haccın bütün fiilleridir.

Malum, haccın başlangıcı da sonucu da tavaftır. Allah sana kendisine değil, evine yönelmeyi emretmiştir. Zira Allah onu maddi bir yönelme yaptı. Bu yönelişte en yakını Mekke’de bulunan ev ile Kâbe arasındaki yer olan bir mesafenin aşılması gerekmektedir. Halbuki Allah “her nerede olursan ol” seninle beraberdir. Dolayısıyla maddi bir yürüyüşle seninle birlikte olana ulaşman mümkün değildir.

Böylece Allah her daim seninle beraber olduğunu sana bildirmiştir.

Yine bu büyük âlimin (İbn Arabi) aynı eserinde Cenab-ı Hakk’ın kalbine ilham ettiği bir sırrını bayram müjdesi olarak vermek isteriz. Şöyle ki: “Kullarıma kendileri için belirlediğim cömertliğimi göster. İyilik on ile yedi yüz katıyla ödüllendirilecektir, günah ise benzeriyle. Günahın fiili, günah olduğuna inanmanın karşısında direnemez. Benim kullarım rahmetimden nasıl ümit keser! Rahmeti her şeyi kuşatmıştır. Ben ise kullarımın zannına göreyim. Öyleyse benim hakkımda iyi zanda bulunsunlar.” (Muhyiddin ibn Arabi, Fütuhat-ı Mekkiyye, 5. Cilt, Litera Yayıncılık, İstanbul)

Allah cümlemizi her daim kendisiyle beraber olduğumuz şuuruna erdirsin.

.

Hac ve kurban (2)
#Yazarlar#Hürriyet#Fuat Bol

Ağustos 14, 2019 07:292dk okuma
Paylaş

DÜNYA Müslümanları olarak, her yıl olduğu gibi bu yıl da hac ve kurban ibadetlerimizi, şeklen noksansız olarak yerine getirdik. Oysa Allah c.c. bizim yaptıklarımıza ve şekillerimize değil, yaptıklarımızı niçin yani ne niyetle yaptığımıza bakar.
Haberin Devamı

Müslümanların ibadetlerinin ne kıratta olduğunu görmek için onların idarecilerine bakmak kâfidir. Zira Hz. Peygamber, “Amelleriniz yöneticilerinizdir, onlar sizlerin eseridir. Siz nasıl olursanız, yöneticileriniz de öyle olur!” buyurmuştur.

Yani, “Siz nasıl iseniz (neye layıksanız) öyle idare edilirsiniz!”

Bugün İslam ülkelerini yönetenlerin çoğu, yalnızca Müslümanlığın değil, tüm insanlığın yüz karasıdır. Zira bu ülkelerin halkları, yöneticilerinin elinde esir, mahut yöneticiler de kendilerini o makamlara getiren ağababalarının elinde esirdir.

İslam’ın en mukaddes beldelerini elinde bulunduran Suudi Arabistan Veliaht Prensi’nin, vatandaşı olan bir gazeteciyi, İstanbul konsolosluklarında nasıl vahşice katlettirdiğini dünya âlem gördü.

Aynı Prens, BAE prensi ile ABD’nin kucağına oturup İsrail’in borusunu öttürüyorlar, hem de Filistin’e karşı!

Dinlerine ve kendi halklarına ihanet içinde olan bu türedi liderler yüzünden bugün tüm İslam âlemi bir uçtan öbür uca kan revan içindedir. Ya birbirleriyle savaş halinde ya da sürekli terörle boğuşmaktadırlar. Ve yine halklarına ihanet içinde olan bu liderler yüzünden, İslam ülkelerindeki tüm zenginlikler (yeraltı ve yerüstü kaynakları) Batılı sömürgeci ülkelere peşkeş çekilmektedir.

İslam âlemi, inandıklarını iddia ettikleri din (İslamiyet) ne diyorsa onun tersini yapmakta yarış halindeler. Dinleri birlik olun diyor, onlar bin bir parçaya bölünmekle övünüyor. Dinleri barış içinde yaşayın diyor, onlar savaşın her çeşidi ile kan dökmeyi maharet biliyor. Dinleri adil olun diyor, onlar zulmün daniskasını yapıyor.

Allah da buyuruyor ki: “Onlar kendi nefislerindeki hali değiştirmedikçe, Allah bir kavmi değiştirmez” ve “Hani Rabbiniz size, and olsun ki nimetlerime şükrederseniz arttırırım ve and olsun ki nankörlük ederseniz şüphe yok ki azabım pek çetindir” diye hükmünü bildirmişti.

O halde, başa gelen tüm bu musibetlere şaşırmamak lazım, nimetlere yapılan nankörlüğün cezası çekilmekte.

Demek ki, şeklen kutlamakta olduğumuz bayramların gerçeğine kavuşabilmemiz için kendimizi değiştireceğiz, verilen onca nimete nankörlük etmey.eceğiz

Günümüz Müslümanlığının ne kıratta olduğunun bir diğer göstergesi de dünya üzerinde bu kadar aç ve açıkta insan (ve hatta kardeş konumundaki Müslüman) varken, kendilerinin obez olmalarıdır.

Sadece obezlikten kurtulmak için harcanan para ihtiyaç sahiplerine aktarılsa dünyada fakir fukara kalmaz.

Müslüman kardeşleri sefalet ve açlıkla boğuşurken, zekâtını vermeyip debdebe ve şaşaa içinde, 10’uncu veya 15’inci haccı veya umreyi yapmakla övünmek ve gösteriş yapmak Müslümanlık değildir.

Bayram hiç değildir.

.Dünyanın suyu ısındı!
#Yazar#FUAT BOL#Adalet Kulesi

Temmuz 27, 2019 07:292dk okuma
Rengi, şekli, adı sanı, sistemi, rejimi ne olursa olsun, yönetimde istikrarı sağlayan ve topluma huzur veren yegâne olgu adalettir. Adil yöneticiler ve adil idareler (devlet) uzun soluklu olur.
Haberin Devamı

Yaradılışın (tabiat) kuralı, büyük balık küçük balığı yutar şeklindedir. Yani güçlü olan, kendinden güçsüz olanı ezer ya da yok eder veya kendine bağlı kılar.

İnsanın doğası da kan dökmeye ve bozgunculuğa uygundur.

Halbuki insan akıl sahibidir ve bu yüzden hem kendinden ve hem de yaşadığı toplumdan sorumlu kılınmıştır. Zaten peygamberler de bu yüzden gönderildi. Bilgeler, filozoflar bunun için ter döktü. Hepsi de ideal nesli ve örnek sistemi aradı.

Özetle, insan başıboş bırakılmamıştır.

Yani insan, dünyaya nizam vermek, adaleti temin etmek için gönderilmiştir.

Bu yönüyle öne çıktığı oranda insanileşir, tersi ise onun hayvandan da aşağı hal almasına neden olur.

İnsanoğlu süregelen yaşamıyla medeniyete doğru mu gidiyor, yoksa vahşete mi yelken açıyor?

Elbette vahşete doğru hızla gidiyor. Dünün en vahşi insanları bile ancak üçer-beşer kişiler halinde birbirini öldürüyordu, öldürebiliyordu.

Bugün ise tek bir dokunuşla bütün bir insanlık yok edilme ile karşı karşıyadır.

Haddi zatında dünyanın çivisi geçen asrın başında, Birinci Dünya Savaşı ve bunun sonucu olarak Osmanlı’nın yıkılışı ile çıkmıştı. Çünkü mazlumların yegâne sığınağı Osmanlı Devleti’ydi.

Elbirliğiyle Osmanlı’nın ‘Adalet Kulesi’ni yıktılar, ondan sonra da dünya tamamen zalimlere, sömürgecilere kaldı.

Günümüzde dünyanın jandarması olan ABD’ye bakın, İsrail’le bir olup sürekli kan döküyor, bozgunculuk yapıyor.

Eziyor, tokuşturuyor, kardeşi kardeşe kırdırıyor, yok ediyor, kendine bağlı kılarak sömürüyor.

Aynı ABD, başını çektiği NATO ittifakını manivela olarak kullanıyor ve Deli Dumrul gibi davranıyor. Bununla da yetinmeyip bir de alay ediyor: Aynı anda, bir heyetini Ankara’ya ‘güvenli bölge’ görüşmeleri için gönderirken, diğer yandan da aynı bölgeyi tehdit eden terör örgütlerine temsilci gönderiyor.

Dürüstlük, dostluk, mertlik, hak ve adalet sırra kadem bastı, ara ki bulasın!

Geldiğimiz nokta, altta kalanın canı çıksın!

ABD, alametine bindirdiği dünyayı hızla kıyamete doğru koşturuyor.

Bize de durdurun dünyayı inecek var demek kalıyor!

Dünya, Türkiye’nin işaret ettiği gibi, ya beşten büyük olacak ve yeniden kurulup Türkiye de yeni yerinde olacak veya yürürlükte olan zulüm düzeni daha fazla dayanamayıp infilak edecek.

Tutuşan Dünya tümüyle alev topuna dönecek.

İşte o zaman, ne üstte, ne de altta kalan olacak.

Çünkü Dünya yörüngesinde olmayacak.

.Bugün bayram!
5 Haziran 2019

Sevgili okuyucularımın Ramazan Bayramlarını tebrik ediyor, hayırlara vesile olmasını diliyorum. Bu mübarek günde; Muhyiddin ibn Arabi’nin Fütuhat-ı Mekkiyyesi’nden derlenen incileri sevgili okuyucularıma sunmak istiyorum:

-‘İnsan cahil ve zalimdir (ayet meali). Zalimdir çünkü emaneti yüklenen insan, emaneti yüklenirken kendisi hakkındaki bilgisinden habersiz olduğu bir şeyi yüklenmiştir. Cahildir çünkü emanetin değerini ve onu üstlenip de emanete hıyanet edenlerin karşılaşacakları kınanmadan habersizdir.

-Hikmeti ehil olmayana vermeyin hikmeti öldürürsünüz (hadis-i şerif).

-Sufiler, Allah’ı bilmenin O’nu bilmemek (bilememek) olduğunu söylemişlerdir.

-Herkes kendi yaptığının rehinidir. Ve herkes kendi adına mücadele eder.

-Her insanın yükümlülüğü boynunda asılmıştır.

-Allahü tela Hz. Musa’ya indirdiği Tevrat’ta şöyle buyurur: ‘Ey Ademoğlu! Seni kendim için, eşyayı senin için yarattım. Benden dolayı yarattığım şeyi eşyaya kurban etme!’

-Varlıkların en yoksulu bir muhtaca muhtaç olan kimsedir. Öyleyse insandan daha muhtacı yoktur. Çünkü Allah’ı ondan daha iyi bilen kimse yoktur (yoksunluk ve izzet çelişkisi).

-Müminin niyeti amelinden efdaldir (üstündür) (hadis-i şerif). Zengin bir insan türlü iyilikler yapar ve malını Allah’ın rızası uğruna harcar. Yoksul ise, bu zengin kadar malı olsa da, onun yaptığını yapabilmeyi temenni eder. Bu iki insan ecirde (sevapta) eşittir. Hatta yoksul daha çok sevap alır. Çünkü o, hesaba çekilmeksizin en yetkin tarzda tam sevap elde eder. Bu iyiliği yapan zengine ise, malını nereden topladığı, harcarken ihlaslı olup olmadığı sorulacaktır. Bu meşakkatli ve yorucu işten sonra ödüle ulaşır. Temenni eden fakir kişi ise, yorulmadan ve hesaba çekilmeden nimete kavuşur.

-İblis’e etmekten niçin imtina ettin?’ O da: ‘Rabbim! Benden secde etmemi istiyorsan secde ederim’ demiş. Allahü teala kendisine şöyle buyurmuş: ‘Senden secde etmeni istemediğimi ne zaman anladın? Secde emrine karşı çıkıp direndikten sonra mı; yoksa önce mi?’ İblis: ‘Allah’ım! Direndikten sonra anladım!’ demiş. Âlemlerin Rabbi bunun üzerine: ‘Bundan dolayı seni cezalandıracağım!’ buyurmuş.

Ya Birinci Dünya Savaşı hiç yaşanmamış olsaydı? Strateji oyunu tarihi senaryoları simüle ediyor
-İçimizden her birinin Hz. Peygamberden (aliyhisselam) bir payı vardır. Bu ise insanın batınında bulunan surettir. Başka bir ifadeyle her insanın batınında Hz. Peygamberden bir parça vardır. Peygamber (aleyhisselam), her nefste o şahsın kendisi hakkındaki inancına göre bulunur. Bu nedenle herkes, zikredilen duayla (Allahım! Muhammed’e ve onun aline (ehline) merhamet eyle. İbrahim’e merhamet ettiğin gibi) Peygambere dua eder. Ondaki Muhammedi suret ise yapılan o duayla ve salavat ile dua edilen hali elde eder.

(Salavatta Hz. İbrahim’in seçilmesinin sebebi dostluktur; çünkü o Halilullahdır (Allah’ın dostu). Ayrıca bütün müminler Hz. Peygamberin alidir (ehlidir).

(İbn Arabi, Fütuhat-ı Mekkiyye; Litera yayıncılık, 2. Baskı, 5. cilt)

.

Benzersiz ibadet!
3 Haziran 2019
Not: Aşağıdaki yazı Muhyiddin ibn Arabi’nin Fütühat-ı Mekkiyye adlı eserinden derlenmiştir. F.B.

Allahü teala orucu ibadetler arasında benzeri olmamakla yükseltmiştir. Kulları onu ibadet olarak yerine getirse bile Allah, orucu kullarından düşürmüş ve kendisine izafe etmiştir.

Allahü teala kendisi hakkında şöyle buyurur: ‘O’nun benzeri bir şey yoktur’ (Şura-11) Allah kendisinin bir benzerinin olmasını reddetmiştir. Şu halde Allah, dini ve akli kanıtlara göre benzeri olmayandır (misilsiz).

Ebu Ümame nakleder: ‘Hz. Peygamber aleyhisselama geldim ve bana yapacağım bir emir ver dedim. O da oruç tutmalısın çünkü oruç misilsizdir buyurdu.’

Sahih-i Müslim’de, Ebu Hureyre’nin naklettiği bir hadis-i kudside cenab-ı Hak şöyle buyurur: ‘ Orucun dışındaki bütün amelleri kuluma aittir. Oruç ise bana aittir ve onun ödülünü ben vereceğim. Oruç bir kalkandır. Aranızdan birisi oruçlu olduğunda, kavga yapmasın ve kızmasın. Birisi kendisine sataşırsa veya kavgaya tutuşursa, ‘Ben oruçlu bir insanım’desin… Oruçlunun iki sevinci vardır: Orucunu açtığında sevinir. İkincisi ise, Rabbiyle karşılaştığında oruç tuttuğu için sevinmesidir.’

Din, orucu anlam bakımından üzerinde hiçbir kemalin bulunmadığı kemal özelliğiyle nitelemiştir. Çünkü Allahü teala oruca (cennette) özel bir kapı ayırmış ve onu kemali isteyen bir isimle ‘reyyan kapısı’ diye isimlendirmiştir. Oruçlular bu kapıdan girecektir.

Nitekim hadis-i şerifte Hz. Peygamber aleyhisselam şöyle buyurur: ‘ Cennette ‘reyyan’ denilen bir kapı vardır. Kıyamet günü oruçlular oradan girecektir ve onlarla birlikte başka kimse girmeyecektir. Şöyle duyurulur: ‘Oruçlular nerede?’ Bunun üzerine oruçlular o kapıdan girerler. Sonuncu kişi girdiğinde kapı kapanır ve bir daha kimse o kapıdan içeri girmez.’

Orucun dışında, yasaklanan veya emredilen hiçbir ibadetle ilgili böyle bir şey söylenmemiştir.

Hz Peygamber (hadisinde) ‘reyyan (kanmak, doymak)’ kelimesini kullanarak oruçluların, yaptıkları işle kemale erdiklerini açıklamıştı. Zira onlar, misli (benzeri) olmayan bir şeyi yapmıştır.

Hz. Peygamber bize orucun bir kalkan olduğunu bildirmiştir. Kalkan ise koruyucudur. Onu ibadet yapmadıkça kalkan yapmak mümkün değildir. Böylelikle oruç içerdiği tenzih yönünden Hakka ait olurken, ibadet olma özelliğiyle kula aittir. Bu sayede insan, orucu kendisine ait saymak iddiasından sakınır ve (orucu bu iddiaya karşı) kalkan yapar. Çünkü orucun benzeri yoktur.

Oruç Allah’a aittir, sana değil!

HİKMET: İblis’e, ‘Secde etmekten niçin imtina ettin?’ diye sorulmuş. O da, ‘Rabbim! Benden secde etmemi istiyorsan secde ederim’ demiş. Allahü teala kendisine şöyle buyurmuş: ‘Senden secde etmeni istemediğimi ne zaman anladın? Secde emrine direndikten ve karşı çıktıktan sonra mı, yoksa önce mi?’ İblis, ‘Allahım! Direndikten sonra bunu anladım’ demiş. Bunun üzerine Rab, ‘Bundan dolayı seni cezalandıracağım’ buyurmuş.

.

Kadir Gecesi’ni aramak!
31 Mayıs 2019
NOT: Aşağıdaki yazı Muhyiddin ibn Arabi’nin Fütuhat-ı Mekkiyye eserinden derlenmiştir. F.B.

Öncelikle sevgili okuyu-cularımın Kadir Gecelerini tebrik ediyorum. “Bilmelisin ki, Kadir Gecesi’ne insan tesadüf ederse, bu, Allah Teâlâ’nın kendisine ihsanda bulunduğu bin aydan hayırlıdır.”

Allah Teâlâ Kadir Gecesi’nin bin aya bedel olabileceğini söylememiş, herhangi bir vakit belirtmeksizin bin aydan daha üstün saymıştır. Bu geceye ulaşan kul, bin seneden fazla (ama) belirsiz bir sürede ihlaslı bir halde Rabbine itaat etmiş gibidir.

Kadir Gecesi’ni aramak, bu gecenin gereği olan ve aranmasına yol açan birtakım sebeplere dayanır. Bu sebepler, Kadir Gecesi’nin büyüklüğü, onun indirenin büyüklüğü, (buna karşın) onu arayanın arama fiiliyle kendiliğindeki horluğudur. Çünkü kişi, değeri pek yüce olan bu iyiliği aramakla kendisini ona karşılık verecek büyük bir yoksunluk içinde olduğuna şahittir.

Çünkü kul, her ne vakit kulluğuyla özdeşleşmek isterse, kendi değeri küçülür ve en sonunda kendisini aslı olan yokluğa katar. Bundan daha değersiz bir şey de yoktur. O halde, yaratılmışın nefsinden değersiz bir şey yoktur.

Bu gece, aynı zamanda, ‘Kadir Gecesi’ diye isimlendirildi. Bunun amacı, huzur sahiplerinin o gecede kendi değerlerini, başka bir ifadeyle, değersizliklerini öğrenmelerini sağlamaktır. (Kendini bilmesini sağlamaktır; böylece Rabbini de bilmiş olur!)

Varlıkların en yoksulu, bir muhtaca muhtaç olan kimsedir. Öyleyse insandan yoksulu yoktur, çünkü Allah’ı ondan daha iyi bilen kimse yoktur (yoksunluk ve izzet çelişkisi)...

Allah Teâlâ Peygamber’ine (aleyhisselam) şöyle hitap eder: “Senin geçmiş ve gelecek günahlarını affetsin diye...” (Fetih suresi, 2. ayet meali) Müslim ve Nesai, Ebu Hureyre’den Peygamber’in şöyle dediğini aktarır: “Kim Kadir Gecesi’ni ayakta geçirirse...” (namazla ve ibadetle)

Müslim’de şu ifade vardır: “İman ederek ve Allah Teâlâ’dan umarak kim o geceye ulaşırsa...” “Onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanır.” Şöyle der: “Onun günahı, mahcup olmayacak şekilde örtülür.”
...Kadir Gecesi’ni ibadetle geçiren kişiden ‘yasaklama’ hitabı gizlenir ve ona dince izin verilir. O da, sadece mubah işlerde tasarrufta bulunabilir, çünkü Allah Teâlâ taşkınlığı emretmez. Onun kadri ve değeri büyük olmasaydı, Allah onu niteliklerin en şereflisi olan bilgi niteliğine katmazdı. Bundan dolayıdır ki Allah bilginin artışını dilemeyi emretti.

Burada Allah ‘onu kattı’ sözümüzün anlamı, güvenilir bir rivayette geçen şu ifadededir: “Kul bir günah işleyip bu günahı bağışlayacak ve onu cezalandıracak bir Rabbi olduğunu bildiğinde, Allah Teâlâ üçüncüde şöyle der: Dilediğini yap, seni bağışladım!”

...Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurur: “Onun iyiliğinden mahrum olan kişi, mahrum kalmıştır.”

Ve yine sevgili Peygamberimiz ibadet eden her mümini Kadir Gecesi’nin sevabıyla müjdelemiştir: “Kadir Gecesi’ne rastlamış olan bir geceyi ihya eden de, Kadir Gecesi’ni ihya etmiş gibi sevap kazanır.”

Kadir Gecesi’nin kadrini bilenlere ne mutlu!

.

Vefa!
29 Mayıs 2019

Dünyaları keşfeden insanoğlu, kendi kendisinin zırcahilidir. Peki, insan, kendisini meçhul addedip işin içinden sıyrılabilir mi?

Eskilerin ‘tefekkür’ dedikleri bir düşünce sistemi vardı; böylece insan, kendinin ve etrafındakilerin varlık problemini çözmeye çalışır ve derinden bir muhasebeye girişirdi.

Madde ile mana birbirinin zıddıdır. Bunlardan birine dalan, diğerini kaybeder. Bu ikisi arasındaki ahengi sağlayabilen babayiğit ise, pek ender bulunur.

Dünya ile ahiret de birbirinin zıddıdır. Birinin gönlünü yapan diğerini incitir. Bu ikisi arasındaki balansı tutturabilen de pek azdır. Zira biri üç günlük, diğeri ise sonsuzdur.

Akıllı insan, dünyaya dünyada kalacağı kadar, ahirete de orada kalacağı kadar değer verir. Sonsuzlukla sonlunun mukayesesi olamayacağına göre, daha açık ifadesiyle, sonlu olan sonsuzun yanında ancak hayal olduğuna göre, sonlu olan dünya tüm ufkumuzu tutarsa halimiz nice olur?

Manevi değerlerden soyutlanan insan, maddenin, dolayısıyla nefsinin elinde oyuncaktır.

Bu denli nasipsizlerin dillerine pelesenk ettikleri ‘dava adamlığı’ da gerçekte egolarına (nefis) endekslidir ve lafügüzaftan (boş laf) başka bir şey değildir.

Bunun da turnusol kâğıdı güçtür (iktidar). Güçlü olan yani iktidar sahibi olan ya da güçlü olanın yanında olanlar, her an ‘araftakiler’ gibidir. Her an zehirlenebilir ve her an zehirlerini kusabilirler.

On yedi yıllık AK Parti iktidarında, mahut güç zehirlenmesinin daniskası yaşandı, yaşanıyor ve yaşanacak.

Sayın Tayyip Erdoğan’ın, etrafındaki onca kalabalıklara rağmen, gerçekteki yalnızlığı mahut halin tipik örneğidir. Dava adamı olarak kimlerle yola çıktı; yol yürüdü ve şimdilerde o dava adamlarından (!) yanında kimler kaldı?!

O dava adamları (!) şimdi neredeler? Hangi firavunun ehramına (piramit) taş taşıyorlar?

Kadir kıymet bilmeyen vefasızı kırk yıl sırtında taşırsın, bir gün indirirsin yahut kendileri inerler, senden kötüsü olmaz! Lafa geldi mi; bir acı kahvenin kırk yıl hatırı var derler ama kırk yıllık nimetin şükrünü eda etmek şöyle dursun, küfran-ı nimet içinde nankörlük ve hatta hainlik ederler.
Hz. Mevlana bu tipleri köpek tıynetli görür ve aynı anda hem hırlar ve hem kuyruk sallarlar!

Hırlamaları, nemalandıkları, zıkkımlandıkları yeni güç sahibinin adına olup, zıkkımın miktarı ve süresiyle sınırlıdır.

Asıl hedefleri intikam almak, alabilmektir; lakin buna güçleri yetmez. Yazıp-çizip, yapıp söyledikleri tavşanın dağa küsmesi gibidir. Kendileri der, kendileri işitir; yanlarına kâr olarak, ancak kör nefislerinin tatmini kalır.

Kene yaradılışlı bu tipler müstakil olarak yaşayamazlar; ancak birilerinin sırtında hayatlarını devam ettirirler.

Kimimiz hayret ediyor; bunca iyiliğin karşılığı nankörlük mü olmalıydı diye. Oysa iyiliğe elverişli olmayan (layık olmayan) kişiden kötülük görmek mukadderdir.

Bunlara yapılan iyilik, safra hastalarına verilen şeker gibi olup zehir tesiri yapmıştır.

Demek ki iyilik yapanların bir görevi de iyilik yaptıklarının kötülüklerinden sakınmaktır!

Sakınmasını bilmektir!

Daha da önemlisi, kime, kimlere iyilik yapılacağını bilmektir!!!

.

Osmanlı sonrası
27 Mayıs 2019

Osmanlı hükümranlığının sona ermesiyle, günümüz dünyasında gerçek İslamiyet’i temsil eden hiçbir ülke kalmamıştır. Diğer bir deyişle, bugün, İslam Âlemi başsız ve sahipsizdir.

Osmanlı’nın terk etmeye mecbur bırakıldığı kutsal topraklar (Mekke, Medine, Kudüs vb.) işgal ve zulüm altındadır.

Kudüs’teki İsrail (ABD) zulmü Arş’ı titretiyor. Müslümanlardaki gafletten öte ihanete bakın ki, İsrail zulmüne destek olmak için, ABD güdümlü olarak hizaya girişte, adeta yarış halindeler.

Dün İngiliz’in, bugün ABD’nin elinde tutsak ve oyuncak olan Suudi Arabistan’ı ve diğerlerini bağımsız devlet mi zannediyorsunuz?

Suud’un zilleti kendini bağlasa da; elinde bulundurduğu mukaddes beldelerin (Mekke-Medine) içler acısı hali, bizi ve bütün dünya Müslümanlarını ilgilendiriyor.

Bakınız İslam Âleminin hemen her tarafında Mevlit kandili kutlanır; böyle bir şeyin sözünün dahi edilemediği tek yer Suudi Arabistan’dır. Yani, Hz. Peygamberin (aleyhisselam) mübarek kabrinin bulunduğu Medine’de Mevlit (Peygamberin doğum günü) diye bir şey yok!

Peygamberin doğduğu yerde doğum günü (Mevlit) kutlanmıyor!

Suudilere göre Peygamberin kabrini ziyaret etmek bile yasak; öyle ki, bu durum (ziyaret) Allah’a ortak koşmak gibi büyük günah. Ziyaret etmek isteyen hacılar, kırbaçla men ediliyor! İnsan onurunu ayaklar altına alan böyle bir vahşet, dünyanın neresinde var?

İslam ülkelerinin liderlerine ve heyetlerine özel koşullar sağlıyorlar ve onların yanında bu kepazelikleri sergileyemiyorlar.

Orası bir cami ve üstelik orada Ravza-i mutahhara (cennet bahçesi-ibadet mahalli) ve Peygamber efendimizle beraber Hz. Ebu Bekir’in ve Hz. Ömer’in kabirleri var (yan yana).

Ne Allah’tan korkuları var, ne kuldan utanmaları. Müslüman-lardan korkmasalar o kabirleri de yıkacaklar. Zira diğer bütün kabirleri yıkıp dümdüz ettiler; böylece, Müslümanları sözde kabirlere tapınmaktan korumuşlar!

Yani bu zevzeklere göre biz; annemizin-babamızın kabrine, onlara tapınmak için gidiyoruz!

Ya Mekke’deki Kâbe imamına ne demeli? Katil veliahdı (M. bin Salman) asrın yenileyicisi (müceddid-beklenen en büyük alim) ilan edip duruyor.

Dünya Müslümanları da; Umre ve Hac ibadetlerinde bu adamın arkasında saf tutup namaz kılıyor ve kılacak öyle mi?

Evet, aynen öyle; zira daha bugünden herkes, namazlarını bu adamın arkasında kılıyor ve kimseden en ufak bir itiraz gelmiyor.

İslam’ın mukaddes beldeleri işgal ve esaret altında olduğu gibi; bu duruma duyarsız ve seyirci kalan Müslümanların üzerine de ölü toprağı serpilmiş.

Ne koca İslam Âleminden ve ne de bir İslam devlet başkanından; Suudi yetkililere yönelik, bu yönde en ufak bir ikaz bile yapılmıyor.

Tıpkı İsrail gibi; ABD’nin şemsiyesine sığınan Suudlu da meydanı boş bulduğundan, istediği gibi at oynatıyor ve tüm bu rezillikleri işleyebiliyor.

Tüm dünyanın gözleri önünde, kendi vatandaşı olan bir gazeteciyi İstanbul Başkonsolosluğunda lime lime edip, asitte yaktılar.

Osmanlıdan sonra dünyaya istikamet çizen ve sözde nizam veren İngiltere’nin ve ABD’nin adaletine (!) bakın ki; mazlum, mahkûm edilip işkenceyle öldürülürken, caniler dipdiri gezip, afra tafra satmayam ediyor!

.

İnsan bir damla kan ama…
24 Mayıs 2019
Düşünürler, insanı tarifte adeta yarışmış lakin gerçek manada tarif edebileni çıkmamıştır.

Zira insan, eşref-i mahlukat olup, mukaddes yükün hamalı, yani ilahi teklife muhatap, kutlu yaratılışın yegâne mümessilidir. İnsana yüklenen cevherden (ruh) dolayı; şeytanın kendisine secde etmesi istenmiş, bu emre muhalefet eden şeytanla da kıyamete değin mücadele etmesi takdir edilmiştir.

Kuran-ı Kerim’de, “Biz o (ilahi) emaneti (farzları ve yükümlülükleri) göklere, yere ve dağlara arz (teklif) ettik, onlar, onu yüklenmeye yanaşmadılar, ondan korktular da onu insan yüklendi. O gerçekten çok zalim ve cahildir” buyurulur.

Bu teklifi kabulle, vekâleti üstlenip, yeryüzünde Allah Teâlâ’nın halifesi oluyor ama gelin görün ki çok azı müstesna olmak üzere, insanoğlu ne Yaradan’ına karşı ve ne de diğer mahlukata karşı sorumluluklarını yerine getiriyor.

Kendini unutmada en cahil ve kendine zulmetmede en zalim...

Halbuki bu durum, kendisine cennetten çıkarıldığında hatırlatılmış, dönüşünün keyfiyeti (nasıl olacağı) kendisine bırakılarak, çetin bir imtihanla yeryüzüne indirilmişti.

Topraktan yaratılan insana ruh üfürülmüş ve sahip olduğu maddi ve manevi yapısıyla muhtaç kılınmıştı.

İşte bu muhtaçlığını giderme adına, eşya ve hadiselere nüfuz eden insanoğlu, onları hükmü altına alması gerekirken, onların hükmü altına girdi. Buna da doyumsuzluğu sebep oldu.

Doyumsuz-luğunun peşinde ömür tüketen insan, en ziyade kendisini tanımada zaafa düştü.

Kendine ‘meçhul’ diyerek, hakikatten sıyrılmaya çalıştı; daha doğrusu, kendinden kaçabileceğini zannetti. Kendisinin boş yere ve başıboş yaratılmadığını ihtar eden ve Yaradan’dan mesaj getiren peygamberlerle yüzleşti.

Peygamberler, kendisine, burada emanetçi olduğunu ve yalnızca bir imtihan müddetince bulunacağını, asıl ikamet yerinin sonsuzluk (cennet-cehennem) olduğunu öğütlediler.

İnsanların çoğu ilahi mesaja sırtını döndü. Allah’ı bırakıp sahte tanrılar edindi; onların gerçek Tanrı olmadığını görünce, kendine tapınmaya başladı.

İnsan, maksadını mabut yaptı, Tanrı edindi.

Maksadı kadar değeri olan insan, en üstün olma vasfını yitirdi ve aşağıların en aşağısına indi.

Parayı keşfedince gözü ışıldadı. Parayı da (altın) ışık kaynağı olarak bildi ve artık her şeyi onunla görüp, onunla değerlendirmeye başladı.

Cebinde olması gereken para, kalbine girdi.

Böylece o kalpten tüm insani değerler (maneviyat) çıkt

.

Orucun sırları!
17 Mayıs 2019

NOT: Aşağıdaki yazı Muhyiddin ibn Arabi hazretlerinin Fütuhat-ı Mekkiyye eserinden derlenmiştir. F.B.

Oruç, (nefsi hazlardan) tutmak ve yükselmek demektir. Oruç diğer bütün ibadetlerden daha yüksek olduğundan, oruç (savm=yükselmek) diye isimlendirildi. Evet; Allahü teala orucu, diğer ibadetler arasında benzeri olmamakla yükseltmiştir. Kulları onu ibadet olarak yerine getirse bile Allah orucu kullarından düşürmüş ve kendisine izafe etmiştir. Orucu tutanın ödülünü kendi eliyle vermiş ve benzersizlikle onu kendisine katmıştır.

Bilmelisin ki, Nesai’den aktardığımız hadis-i şerifte Hz. Peygamber aleyhisselam orucun benzeri olmadığını belirttiği gibi Hakkın da bir benzeri yoktur. Bu nedenle oruçlu ‘benzeri olmamak’ özelliğiyle Rabbine kavuşur ve O’nu kendisi vasıtasıyla görür. Hak, gören ve görülendir.

Kul, oruç tutması sebebiyle (benzersizlik) özelliğiyle nitelenmiş ve bu nitelikle de oruçlu adını hak etmiştir. Onun oruçlu olduğunu kabul ettikten sonra Hak kendisinden bu ismi düşürmüş ve ‘Oruç bana aittir’ buyurarak kendisine izafe etmiştir.

Ramazan Allahü tealanın isimlerinden biridir ki bu isim, es-Samed’dir (ismiyle aynı anlama gelir: Hiç kimseye muhtaç olmayan ve herkesin kendisine muhtaç olduğu ilah)

Binaenaleyh Allah, (ibadetler içinde) misli olmayan orucu ancak isimlerinden birisiyle isimlendirdiği bir ayda farz kılmıştır. Onun aylar içinde bir benzeri yoktur, çünkü senenin ayları içinde Ramazan’ın dışında Allah’ın kendisini isimlendirdiği bir ay yoktur.

Allahü teala, Kur’an-ı kerimi bu ayın en üstün gecesi olan ve Kadir Gecesi diye isimlendirilen gecede indirmiştir. Allah, ‘kendisinde insanlar için rehberlik, açıklama ve Furkan bulunan’ Kur’an-ı kerimi Ramazan olması bakımından indirmiştir. İndirilen gecenin Kadir Gecesi olması bakımından ise ‘açıklayıcı bir kitap’ olarak indirmiştir…

HİKMET: Hükümdarın elçisi, Hz. Yusuf’u hapisten çıkarmak için geldiğinde Hz. Yusuf kendisine şöyle demiş: ‘efendine dön ve ellerini kesmiş olan kadınların derdinin ne olduğunu sor.’ Böylece hapisten çıkmamış ve elçi kendisine cevabı getirinceye kadar hapiste kalmayı tercih etmiştir. Gerçi bu da onun hapse girmesine uygundu. Çünkü o, hapse isteyerek girmişti. Bu hal de kendisine eşlik etmiştir. Nitekim ayette, mealen: ‘Rabbim! Hapis, onların beni çağırdıkları işten daha hayırlıdır’ dediği bildirilir. Hz. Yusuf’taki bu sevgi, göreli bir sevgiydi, gerçek bir sevgi değildi. Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurur: ‘Allah, kardeşim Yusuf’a merhamet etsin, ben olsaydım elçiye olumlu karşılık verirdim. Peygamber aleyhisselem, ‘çıkmak için acele ederdim’ der. Sevgili Peygamberimizi Allah rahmet olarak gönderdiği için, ona makam genişliği verir. Rahmet olan kimse ise sıkıntıya tahammül edemez. Bu nedenle, ‘orucu bozma sevincinin hazzı’nın Yusuf aleyhisselama değil, Muhammedi bir makam olarak; bu ümmete tattırıldığını bilmelisin.

.

Ramazan yazısı
6 Mayıs 2019
Öncelikle sevgili okuyucularımın, ayların sultanı olan mübarek Ramazanlarını tebrik ediyor; bu kutlu oruç günlerinin ebedi saadetimize vesile olmasını diliyorum.

İnsanoğlu, Rabbini bilip tanıması, O’na kulluk (ibadet) etmesi ve bulunduğu halden terakki edip yücelmesi için yaratıldı.

Allahü teala kullarını çok sevdiği ve onlara çok acıdığı için; kendilerini temizleyen, yücelten ve kendisine yaklaştıran ibadetlerle görevli kılmıştır. Zira yapılan tüm ibadetlerin dünyevi ve uhrevi faydaları insanın kendisi içindir. Yapılan hiçbir ibadetin Allahü tealaya bir faydası yoktur.

Zira Allahü teala bütün noksan sıfatlardan münezzehtir (uzak).

İmam-ı Rabbani hazretleri, Kur’an-ı kerimden ve sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) hadis-i şeriflerinden derlediği Mektubat’ında : ‘ Mübarek Ramazan ayı çok şereflidir. Bu ayda nafile ibadetlere verilen sevap, başka aylarda yapılan farzlara verilen sevap gibidir. Bu ayda yapılan bir farz ibadet, diğer aylarda yapılan yetmiş farz gibidir. Bu ayda bir oruçluya iftar verenin günahları bağışlanır. Cehennemden azat olur. O oruçlunun sevabı kadar ayrıca buna da sevap verilir. O oruçlunun sevabı hiç azalmaz.

…Bu ayda ibadet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi günah işlemekle geçer.

…Kur’an-ı kerim Ramazanda indi. (Bin aydan daha kıymetli) Kadir Gecesi bu aydadır.

Ramazanda iftarı erken yapmak, sahuru geç yapmak sünnettir. Bu hal, belki insanın aczini, yiyip içmeye ve dolayısıyla her şeye muhtaç olduğunu göstermektedir. İbadet etmek de zaten bu demektir.

…Bu ayda, her gece, Cehenneme girmesi gereken binlerce Müslüman af olur, bağışlanır…’ (1. Cilt, 45. Mektup)

Orucu bütün uzuvlarla yapmalı ve özellikle dilimizi kötü sözlerden ve gıybetten korumalıyız.

Yine sevgili Peygamberimiz buyurdu ki: ‘ Ramazanın birinci gecesi, Allahü teala müminlere rahmet eder; rahmet ile baktığı kuluna hiç azap etmez. Ramazanın son günü, oruç tutan müminlerin hepsini af eder.’

İmam-ı Gazali hazretleri ise, orucun üç derecesinden bahseder: 1- Avam (sıradan insanların) orucu 2- Havas (seçilmiş-özel insanların) orucu 3- Ehassül-havas (daha özel- seçkinlerin)orucu.

Birincisinde; yeme, içme ve cinsellikten men olunma, ikincisinde tüm uzuvları (göz, kulak, dil vb.) günahtan sakındırma, üçüncüsünde ise, tüm bunlara riayet etmekle birlikte, kalbini düşük emellerden, dünya düşüncelerinden, kısaca masivadan (Allah için olmayan her şey) arıtarak, bütün varlığı ile Allahü tealaya bağlanmak vurgulanmıştır.

Oruç, riyanın (gösteriş) en az karışacağı bir ibadet olduğu için sevabı en çok olan ibadetlerdendir. Hadis-i kudside (manası Allahü teladan, sözleri Hz. Peygamberden olan) Cenab-ı Hak: ‘Oruç benim içindir; onun karşılığını ben veririm’ buyurmaktadır.

Tüm Müslümanların en iyi karşılıklara kavuşması dileklerimle..

.Hangi dava?
1 Mayıs 2019

Dava insanı, davasının eri olur; ihtiraslarının esiri olarak ikbal peşinde koşmaz.

İnsanoğlu çiğ süt emmiştir; yaratılışında emsalsiz güzelliklerin ve üstünlüklerin yanında, aynı şekilde emsalsiz çirkinlikleri, kötülükleri ve alçaklıkları barındırır.

Baş olma, hükmetme sevdası nefsin vazgeçemeyeceği ve son nefesine kadar götüreceği bir özelliğidir. Burada kişinin niyeti öylesine önemlidir ki yapacağı işten daha mühimdir.

İşte dava adamlığı da, bu niyette, bu niyetin nasıl ve niçin olduğunda kendini belli eder.

Siyaset kurumu, nefsin baş olma-hükmetme arzusu için tam bir turnusol kâğıdı konumundadır. Doğru bir niyetin olmadığı bu anlayışa göre, kişi, lideri tarafından aday gösterildiğinde vezir, gösterilmediğinde rezil olacağına inanır.

Aday gösterilir ve üstelik seçilip vezir olursa, dava insanıdır(!). Lideri, en büyük lider olup, ‘ölünceye kadar onun emrinde çalışmayı şeref bilir’. Bunun tersi olunca da ne lider, ne şeref kalır; hepsi birden ayaklar altına alınır.

AK Parti kurucuları, dava partisi olarak yola çıktıklarını söylediler. AK Parti kurulduğunda doğan çocuk bugün 18 yaşında. 17 yıllık iktidar sürecinde neler geldi, neler geçti?

Nice tepelerin (!) gerçekte birer bostan kuyusu olduğunu görmedik mi?

Halen AK Parti’nin içinde bulunan Ahmet Davutoğlu geçenlerde sosyal medya aracılığıyla bir ‘manifesto’ yayınladı. Kendini de ‘seçilmiş son başbakan’ olarak tanıttı.

Türkiye’de başbakanların nasıl seçildiğini bilmesek, hele hele kendisinin seçilmeden nasıl dışişleri bakanı yapıldığını bilmesek, belki yutacağız ama kazın ayağı öyle mi?

Bir kere niyeti düzgün olsaydı; sıkıntılı gördüğü konuları, partinin genel başkanına söyler veya yetkili kurullarda dillendirirdi. Etik olmayan ve siyasi teamüllere uymayan bu yolu denediğine göre, niyetinin düzgün olduğu söylenemez.

Bu nasıl bir dava adamlığıdır ki görevden alındıktan sonra sırra kadem basacaksın ve yapılan onca seçimlerde kabuğuna çekileceksin! Tabir caizse, meydan savaşları verilirken savaştan kaçacaksın; savaşın sonunda da ganimetten ‘devlet payını’ (payesini) isteyeceksin!

Ayrı bir parti kurulacağı epeydir söyleniyor; böyle bir oluşumun içinde olunacaksa, önce partiden istifa edilir ve bilahare mertçe çıkıp, ne yapılacaksa o deklare edilir.

Sayın Erdoğan’ın veya AK Parti’nin zayıflamasını bekleyip, yola çıkmak mertliğe sığar mı?

‘Parti içinde parti’ hangi davaya sığar? Böylesi bir durum her hal ve şartta ‘ihanet’ olarak değerlendirilmez mi?

İnsan, ne oldum dememeli. Geçmişine bakıp, nereden nereye ve nasıl geldiğine bakmalı; asgariden velinimetine (kendisini o makamlara taşıyan) teşekkür etmeyi borç bilmeli.

Ahmet Davutoğlu, aklı sıra eğri oturup doğru konuşuyor. Oysaki siyasette yanlış yerde konumlanıp söylenen doğruların kıymeti olmaz. Olursa da sahibine bir puan kazandırmaz.

Ha, ne yapar derseniz, Saadet Partisi’nin yaptığını yapar.

İddia ettikleri davalarına zarar verir!

.

Ayrık otları!
29 Nisan 2019

Tıpkı tarihimiz gibi, demokrasi serencamımız da ihanetlerle doludur. Malum, demokrasinin olmazsa olmazı siyasi partilerdir. Siyasi partiler de genel olarak; ideolojik partiler ve kitle partileri olarak ikiye ayrılır.

Demokrasiye geçmeye karar verdiğimiz 1946 yılında; mevcut olan CHP’ye, yine kendi içinden alternatif bir parti (DP) doğdu. İşte bizim demokrasimiz bu iki ana damar üzerinden bugünlere geldi.

Daha doğrusu, gelmeye çalıştı. Zira geçen bu 70-80 sene esnasında her on yılda bir yapılan askeri darbelerle demokrasimiz doğrandı; kuşa çevrildi.

Kamil manada demokratik bir gelenekten gelmiyorduk ve demokrasinin çilesini çekmemiş, onun için her hangibir bedel ödememiştik.

Çok partili demokratik sistem bize dışarıdan dikte edildi ve dışarısının arzusu istikametinde yapılandırıldı (vesayet). Bu çarpık durum 1960 darbesi sonucu yapılan anayasa ile kurumsallaştırıldı. Artık iş, askerin, rejim için tehlike görmesine kalmıştı (35. Madde).

Her kafası estiğinde, bu tehlikeyi görüp darbe yaptı.

Dış güdümlü mahut askeri vesayet( gerçekte ise, dışarısının NATO), seçilmişlerin başları üzerinde Demokles’in kılıcı misali her daim sallandırıldı.

Her on yılda bir tu-kaka edilen siyasetin gelişmesi, kurumsallaşması ve topluma yayılması ve toplumca sindirilmesi önlendi. Öyle ki, aklı başında aileler, çocuklarına siyasete girmemeleri yönünde telkinde bulundu.

Böylece siyaset çığırından çıkarılmış, siyasetçiye ülkeyi idare etmek yerine idare-i maslahatçılık yapması kalmıştır.

Bize bu denli telkinde bulunan batı, biz dahil hiçbir İslam ülkesinin gerçek manada demokratik-leşmesini istemez. Onların istediği; rejimleri ne olursa olsun, ülkelerin kendilerine uydu olarak bağlı kalmalarıdır.

Bizim gibi; ille de demokrasi olacaksa, vesayet odaklı yani yine kendi güdümlerinde olması şarttır.

Görüldüğü gibi, Türkiye, gerçek bir demokrasi mücadelesi verecekse, bunu, hem içeride hem de dışarıya karşı vermesi gerekir.

Daha açık ifadesiyle tam bağımsız olup kendi kararlarını kendisinin vermesi gerekir.

Bunun için de ekonomik yönden güçlü olması, savunmasını yapabilmesi ve hepsinden önemlisi, yerli ve milli bir siyasi iradeye sahip olması gerekir.

Türkiye ne zaman kendi ayakları üzerinde doğrulmak isterse, içimize yerleştirdikleri ayrık otları devreye girer. Ahtapot misali hem içimizden hem de dışımızdan bizi sarmalayıp kuşatırlar.

Tehditlerine maruz kaldığımız, içerideki ve dışarıdaki terör örgütlerine ve bunların arkalarındaki güçlere (devletler) bakın; ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılır.

Ve yine bakınız; yeniden bağımsızlık savaşı veren Türkiye, hala devletin içine sızmış ve dışarıdan her türlü tehdidi yapmakta olan ayrık otlarını ayıklamakla uğraşıyor. (FETÖ vb.)

Yılmadan, bıkmadan, usanmadan mücadeleye devam!

Zira ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

.

Dil yaremiz
21 Ocak 2019

Zamanın düşünürü dili, evrenin planı olarak tanımlar. Daha eskiler ise, insanı tanımlarken, düşünen ve konuşan hayvandır derler.
Büyük bir imparatorluğun varisleri olarak geliştirdiğimiz lisanımız, dünyanın en yaygın ve mükemmel dilleri arasında yer aldı; devlet lisanı oldu.
Üç kıta, yedi iklimde hüküm süren imparatorluğumuz, çeşitli milletlerle ve bir o kadar da kültürle etkileşime girip kelime alış-verişinde bulundu.
İslamiyet’le tanışıp kabullendikten sonra da, bolca Arapça kelime devşirdik. Özellikle dini terminolojimizi Arapça ve Farsça kelimelerle kurup Türkçemizi zenginleştirdik.
Böylece Orta-Asya steplerinden getirdiğimiz oba (çadır) dilimizi, geliştirerek cihanşümul hale getirdik.
Cumhuriyetli birlikte girişilen modernleşme sürecinde, büyük bir yanlışa imza atıldı ve dilde tasfiyeciliğe gidildi. Agop Dilaçar’ın Türk Dil Kurumu başkanlığını yaptığı dönemde, dilimizdeki özellikle Arapça ve Farsça kelimelere adeta savaş açıldı.
Onların yerine sözde öz Türkçe, daha doğrusu uydurukça kelimeler konularak dilimiz kuşa çevrildi. Bu konuda öylesine ileri gidildi ki, işin mimarları bile yapılanları beğenmediler ve bu zorlama ve absürt işten vaz geçtiler. (Güneş Dil Teorisi)
Yanlışın esası ve büyüğü ise; doğal seyri içerisinde gelişmesi gereken işin, zorlama metotla yapılması ve köksüz-uyduruk kelimelere yer verilmesi idi.
Halbuki dili kullanan halktır; halk, kelimeyi beğenir ve benimserse onu kullanır. Kelime kullanıldıkça da yayılır ve kabul görür. Böylece yepyeni kelimeler dilde yer bulup yeşerirken, bir kısım kelimeler de kullanılmaya kullanılmaya eskir, büsbütün unutulur ve yok olup giderler.
Bunların onlarca, yüzlerce örneği vardır.
Son zamanlarda dilimize arız olan baskın kültürlerin, her türlü vasıta ile bize dayattığı ve bizim de bilinçsizce konuşup yazdığımız ve tabelalarla sokaklarımızı bezediğimiz onca yabancı kelimelerin tehdidi altındayız!
Televizyonlardaki reklamlara bakın; özellikle inşaat firmalarının yaptığı yerleşim yerlerine verdikleri isimlere dikkat edin; burası Türkiye değildir dersiniz! Aynı şekilde sokaklardaki dükkan tabelaları da, bu yerin Türkiye olmadığını haykırıyor!
Merhum Oktay Sinanoğlu Hocamız yabancı dille eğitimin ne denli yanlış olduğunu çok söyledi ama sesini kimselere duyuramadı. Hemen herkes FETÖ’nün Türkiye’deki ve Türkiye dışındaki okullarında İngilizce eğitimini takdir ederken, o, yerden yere vuruyor ve bu adam (F. Gülen) casus diye yırtınıyordu! (Yabancı ülkelerdeki Türkçe eğitim ise, tamamen yalan ve göz boyamaktan ibaretti)
Üç-beş zenci veya yabancı çocuğa Türkçe marşlar, şarkılar söyleterek bizi aldatıyordu. Çoğumuz bu hali görerek, o melunun tüm dünya ülkelerinde Türkçe tedrisat yaptırdığını sanmıştık. Kazın ayağının öyle olmadığı görülünce, iş, işten çoktan geçmişti!
Türkçe, hepimizin dili ve problemidir; hep birlikte dilimize sahip çıkmalıyız.
Cumhurbaşkanı, İkinci 100 Günlük Eylem Planını açıklarken bu konuya da değindi ve: ‘Türkçemizin doğru kullanımı için kampanya başlatılacağını, şehirlerimizin estetiğine zarar veren tabela kirliliğine karşı da etkin mücadele edileceğini’ ifade etti.
Doğrusu çok sevindik. Cumhurbaşkanı yalnız bırakılmamalı; başta Milli Eğitim ve Kültür bakanlıkları ve sivil toplum kuruluşları olmak üzere, topyekun milletçe seferberlik başlatmalıyız.
Unutmayalım; dilimiz yoksa, biz de yokuz!

.

Sevgiyle sınavımız!
1 Şubat 2019

İnsanoğlu dünya sahnesine geldiği günden beri ideal nesiller yetiştirmek için çırpınıp durdu.
Anne ve babalar, öğretmenler, bilgeler, filozoflar ve hatta peygamberler bu kutsal işi görev bilip, ömür tükettiler. İdeal nesiller ancak sevgiyle oluşturulabilirdi; bunun dışındaki her şey çürüktü, yanlıştı, batıldı, çıkmaz yoldu.
İnsanoğlunun en büyük ihmali kendinedir; her şeyi bilmeye ve tanımaya çalışırken, kendinin cahili olarak kaldı. Bundan dolayı da tabi tutulduğu sınavı başaramadı.
Hamur mayası sevgiyle yoğrulmasına karşın, sevilmesi gereken muhatabını sevmek yerine kendini sevdi. Kendini sevginin odağında tutup, diğerlerini sevdi. Yani tüm sevdiklerini kendisi için, kendini sevdiği için sevdi.
Kendini seven herkes diğerine, diğerinin sahip olmak istediği her şeye musallat oldu.
Benimki benim, seninki de benim dedi ve savaş başladı; hem de daha ilk günden.
İnsanoğlunun bu denli egoizmi, şahıs, aile, aşiret, cemiyet ve devlet planında geometrik olarak arttı ve bunun sonucunda da emperyalizm tüm insanlığı esir aldı.
İnsanlık, rahatın, huzurun ve mutluluğun, birbirini sevmekten ve kardeş olmaktan geçtiğini bilmesine rağmen, düşmanlık ortak paydasında buluşuyor ve bile bile mutsuzluk girdabına sürükleniyor.
Sadece kendini seven nefis, başkasının malını yiyip doyacağını zannediyor ama nafile. Dünyaları yese doymuyor.
Ne Allah’ın ne de kulun taksimine rıza gösteriyor.
Bundan dolayı da dünya üzerinde gözyaşı, kan ve savaşlar eksik olmuyor.
Dünya sofrası adil dağıtılsa, herkese yeter de artar bile. Taksimatı kurt yaptığından olacak, kuzular açlıktan, kurtsa obezlikten çatlayıp ölüyor.
Sonuçta herkes mutsuz.
Dünyadaki yemek yeme sınavında insanlar, karşılıklı şekilde ikişer kişi olarak oturtulup, ellerine, sapları bir buçuk metre olan kaşıklar verilir. Ortalarına konan kazandan çorba içmeleri istenir.
Herkes kaşığı kendi ağzına getirmek ister, lakin hiçbirisi bunu başaramaz. Çok az kişi, uzun saplı kaşıkla ancak karşısındakini yedireceğini anladığından, birbirlerini yedirirler.
Sofradan dökmeden ve karnı tok olarak kalkan da işte bu çok az kişiler, yani kendi yerine arkadaşını doyuranlar olur.
Türk insanı, tarihten tevarüs ettiği sağlam aile yapısıyla mutluydu. Bunun da sebebi, anne ve babaların evlatlarını kendilerinden çok sevmesi ve yemeyip onları yedirmesi, giymeyip onları giydirmesindendi.
Üstelik tüm bunları karşılık beklemeksizin yerine getirirler.
Demek ki mutluluğun sırrı, karşılık beklenilmeyen sevgidedir. Bu sevginin tipik örneği ise, annedir, bundan dolayı da anne gibi yâr olmaz denir.
Sevgi temelli eğitim şart ama söyler misiniz, bunu kim kaybetmiş ki biz bulabilelim!
Hem de egoizmin tüm ufkumuzu tutup kapladığı bu uğursuz günde!

.

Elbette eleştirelim, ama...
25 Ocak 2019
PAYLAŞ

Ağzı olan konuşuyor; iki konuda bizim milletimizin üstüne kimse yok. Bunlardan bir tanesi din, diğeri ise, siyaset konusudur.

Hadis-i şerifte, “Yahudiler 71 fırkaya ayrılmıştı; bunlardan 70’i cehenneme gidip, ancak bir fırkası kurtuldu. Hıristiyanlar da 72 fırkaya ayrıldı; 71’i cehenneme gitti. Benim ümmetim de 73 fırkaya ayrılır; bunlardan 72’si cehenneme gider, yalnız bir fırka kurtulur. Ashab-ı kiram bu bir fırkanın kimler olduğunu sorduğunda, ‘Cehennemden kurtulan fırka, benim ve ashabımın gittiği yolda gidenlerdir’ “ diye buyurulmuştur.

Hal böyleyken, siz hiç Museviliğin veya Hıristiyanlığın tartışıldığını gördünüz mü? Ama maşallah bizdeki ilahiyatçılar, milletin kafasını karıştırmak ve onları ifsat etmek için ellerinden geleni artlarına koymuyorlar.

Onların bu pespaye hallerine bakıp, dinden soğuyan ve hatta dinden çıkan bir sürü insan var.

Kendilerine sorsan, halkı aydınlattıklarını söylerler ama bir kere olsun halkın arasına girip onları ne hale soktuklarını gözlemlemezler.

Ne acıdır ki dini irşat ve tebliğ görevini de bir kısım bu gibi ‘Cehennem oduncuları’ üstlenmektedir.

Her tartışanın kafasına göre bir din olacaksa, Hz. Muhammed aleyhisselamın getirdiği asıl İslamiyet nerede?

Siyasette de aynı çıkmazdayız; köy kahvelerine varıncaya değin herkes hükümet kurup hükümet deviriyor. Okuryazar olmayan bile, siyaset konusunda kendini çarıklı erkânı harp görüyor ve siyasetin hemen her konusunda mangalda kül bırakmıyor.

Hemen herkes muhatabına bakıp eleştiriyor, kimsenin kendine baktığı yok; halbuki toplumsal kurtuluşumuz, bireysel yükselişimize bağlı, kendimize bakmamıza bağlı.

Günah keçisi aramayı bırakıp, kendimize bakmalıyız, kendimizle yüzleşmeliyiz. Kendimize ve topluma ne katkı sunduk ki muhataplarımızdan ve toplumdan bir katkı beklemeye hakkımız olsun!

Bilmeliyiz ki: Biz kendimizi değiştirmediğimiz müddetçe, Allah c.c. üzerimizdeki nimetini değiştirmeyecek. Ve yine bilmeliyiz ki biz nasılsak, öyle idare edileceğiz. Neye layıksak o şekilde. Zira bizim emirlerimiz (yöneticilerimiz) amellerimizdir.

Sorumlulara sorumluluklarını hatırlatalım; sorumluluklarını yerine getirmiyorlarsa eleştirelim ama bundan önce, bir özeleştiri yapıp kendimize bakalım. İğneyi kendimize, çuvaldızı başkasına batıralım.

Yani hesaba çekmeden ve çekilmeden, kendimizi hesaba çekelim!

Bireysel olarak bunu başardığımız an, her birimizin kapısı süpürüldüğünden, bütün bir sokak temizlenmiş olacak.

Son günlerde tartışılan milli şairimiz Mehmet Akif’in deyişiyle:

‘Ey dipdiri meyyit! ‘iki el bir baş içindir’

Davransana... eller de senin baş da senindir.

His yok, hareket yok, acı yok... leş mi kesildin?

Hayret veriyorsun bana, sen böyle değildin.

Kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz,

Kendin mi senin yoksa ümidin mi yüreksiz?’

.

.

Kültür erozyonu!
9 Ocak 2019
Değişmez kuraldır: Bir şey haddini aştı mı zıddına döner (tekabül eder). Modern çağın en büyük hastalığı insanı kışkırtmasıdır; diğer bir deyişle, nefislerin gemi
azıya almasıdır.

Günümüzün en rahat yaratığı şeytandır; işten el etek çekmiş, istirahat etmektedir. Bir zamanlar kalp gözü açık veli bir kul, şeytanı boş otururken görmüş ve hayretle bunun sebebini kendisine sormuş. Şeytan büyük bir keyifle, “Zamanın din adamları, görevimi öylesine güzel bir şekilde yerine getiriyorlar ki bana iş kalmıyor” demiş.

Bu günün nefislerinin büyük çoğunluğu, şeytanın cisimleşmiş halini yansıttığından, eylemleriyle şeytana taş çıkartırlar. Tabii boş kalan şeytana da âlemi locasından seyretmek düşer.

Halbuki insan, biraz düşünürse, sahip olduğu hiçbir şeyin gerçek maliki olmadığını görür. İnsanın kendi varlığı bile kendinden değildir. İnsanı yoktan var eden, varlıkta durduran ve yok olmaktan koruyan biri var ve bu Bir olana insanın borcu olsa gerektir.

Öyle ya, beşeri münasebette bile en ufak bir iyilik karşısında teşekkür etmeyi borç bilmiyor muyuz? O halde, varlık sebebimize şükretmemek (O’nu bilmemek, tanımamak) insanlıkla bağdaşır mı?

İnsanoğlunun en bilmediği şey bizzat kendisidir. Nefsini tanımadığı için, onu doyurabileceğini sanır ve
ona çeşitli sunumlar yapar. Nefsin doymazlığını gördüğündeyse, iş işten geçmiştir. Zira sahibini çoktan helake sürüklemiştir.

İletişimin hızı ve kolaylığı, baskın kültürleri yayarak insanları kendilerinden, kendi değerlerinden, inanç ve törelerinden hızla kopardı ve halen de koparmaktadır.

Bundan dolayıdır ki: Eğer sizin internetiniz, size ait yazılı, görsel ve elektronik medyanız, sinemanız, vb. yoksa, bunlara kendiniz hükmedemiyorsanız, dünya üzerindeki günleriniz sayılı demektir! Yani kısa bir sürede yok olmaya mahkûmsunuz.

Ne diliniz, ne dininiz, ne töreniz ve ne de ahlakınız kalır!

Ateşli silahların ve buharlı makinelerin keşfiyle güç devşiren Batı, Greko-Latin medeniyetini, Yunan zekâsı-Roma düzeni ve Hıristiyanlık ahlak ve hassasiyeti üzerine inşa etti. Bunu da emperyal emelleri için kullandı.

İkinci Dünya Savaşı’na kadar bu denli emperyal sömürgecilik devam etti; bundan sonra ise, nöbeti ABD ve İsrail (Evanjelizm-Siyonizm) devraldı. Bunlar da geçen bu 75 sene içinde,
tabir caizse, dünyanın
çivisini çıkardılar!

Bütün bir insanlığın üzerinden silindir gibi geçtiler; dünya arenasını yangın yerine çevirdiler. Ne din bıraktılar,
ne iman, ne töre, ne kültür,
ne ahlak, ne düzen, ne nizam; her şeyi altüst ettiler.

Ellerinde bulundurdukları devasa gücü, fesat ocaklarının fırınlarını yakmakta kullandılar. Artık dünyanın neresinde kan ve gözyaşı akıyorsa, kaldırdığınız tüm taşların altından bunlar
çıkar, bunların kanlı elleri
ve kapkara yüzleri çıkar.

Dünya, haddi aşanlara hadlerini bildirecek kurtarıcısını bekliyor!

.XXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Şimdi de Alman İslam’ı!
10 Aralık 2018

Batının (Haçlı zihniyeti) yeni hedefi İslamiyet ve Müslümanlardır. Komünizm hedef tahtasından indirilmiş (inmiş), onun yerine hedefteki düşman olarak İslamiyet konmuştur.

Dün el-Kaide’yi, Taliban’ı bugün de DAEŞ kurarak; İslamiyet’i terör dini, Müslümanları da terörist göstermek için seferber oldular. Medyanın her çeşidini, bu uğurda beyin yıkama aracı olarak kullandılar ve kullanmaya devam ediyorlar.

Batı, medeniyet bakımından tarih boyu, doğudan hep daha geridedir; güneş hep doğudan doğmuş, batı da bu sayede aydınlanmıştır. Batının en büyük eksikliği, farklı kültürleri bir arada yaşatma kültüründen yoksun oluşudur.

Hegemonyasına geçirdiği farklı inanç sahiplerini hep öteki olarak gördü ve sömürge olarak kullandı. Dolayısıyla farklı kültürleri iç içe yaşatma pratiği hiç olmadı.

Batı kendi içinde bile onlarca yıl boyunca mezhep savaşlarına sahne oldu.

İslam’la şereflenen doğu imparatorluklarının hepsi, batıdan kıyaslanmayacak derecede medenidir. İslam diyarlarında her dil, her din ve her renkteki insanlar; dillerine, dinlerine, ırz ve namuslarına, mal ve mülklerine ve hepsinden önemlisi akıllarına dokunulmadan serbestçe yaşamışlardır.

Batı, daha düne kadar zencilere insan gözüyle bakmıyor, bakamıyordu.

Batı, kendi Hıristiyanlık dininin farklı mezhebine tahammül edemiyor, İslamiyet’e ve Müslümanlara mı edecek?

Nitekim etmedi ve etmiyor da..

Batılının işgal ettiği coğrafyalarda, değil Müslümanlara, Yahudilere bile hayat hakkı yoktur; olmamıştır. Bu günkü İspanya’yı Endülüs Müslümanlarından alan batılı, Yahudi ve Müslümanları ateşlerde yakarak köklerini kazımışlardır. Bugün İspanya’da İslamiyet’in kokusu bile kalmamıştır.

Buhar ve makinenin keşfiyle işler tersine dönmüştür. Zira batı elde ettiği bu üstün gücü, sömürge aracı olarak kullandı ve olabildiğince zenginleşti.

Batı ülkeleri, işgücünü karşılamak için ihtiyaç duyduğu insanları doğudan, bu arada Türkiye’den de çok miktarda alarak karşılamaya çalıştılar. Kanlarını emerek bu insanları çalıştırdılar. En ağır ve en aşağılık işlerde üstelik..

Köle muamelesi yaptılar; seneler senesi çifte vatandaşlık bile vermediler. Okul açmalarına bile müsaade etmediler. İstediler ki, asimile olsunlar; dillerini, dinlerini, köklerini unutarak kaybolup gitsinler.

Bu yüzden olsa gerektir ki, Almanya, İslamiyet’i bir din olarak bile tanımadı ve hala daha tanımıyor!

İthal edilen Müslüman unsurlar, her şeyden yoksun bırakılmalarına karşın, birbirine kenetlenerek, dillerini, dinlerini, geleneklerini korumaya çalıştılar.

Avrupa’da yaşayan Müslümanların dinlerini kaybetmemeleri ve asimile olmamaları batılıları çileden çıkardı. Fransa ve Almanya başta olmak üzere; devlet eliyle ve kendilerinin istediği şekildeki bir İslamiyet’i (Hristiyanlığı bozdukları gibi, İslamiyet’i de bozarak) dayatmaya kalktılar.

Almanya İçişleri Bakanlığının düzenlediği geniş katılımlı toplantıya Diyanet (DİTİP) davet edilmediği gibi, ne kadar bozuk İslamiyet anlayışı ve Türk ve Türkiye düşmanı varsa onlar davet edildi.

Mönüye de domuz eti koyarak, arzu ettikleri Alman İslam’ının ne olduğunun ve nasıl olması gerektiğinin işaretini verdiler.

İşte; herkesin dinini serbestçe yaşadığı, insan hak ve hürriyetlerinin kamil manada uygulandığı iddia edilen batının gerçek hali budur!

İnsana ve inanca saygısı da budur!

Bu hali, biz Müslümanlara Kur’an-ı kerim 14 asır öncesinden haber veriyor: Bakara suresi 120. Ayet meali: ‘Dinlerine tabi olmadıkça, senden ne Yahudiler, ne de Hıristiyanlar asla razı olmazlar.’

Ne acıdır ki, batı henüz; ‘sizin dininiz size, bizim dinimiz bize’ diyebilecek anlayışa bile erememiştir.

.
Kent cinayetleri!
5 Aralık 2018

Dikey mimari denilen asrın katliamıyla şehirlerimizi, mahallelerimizi, sokaklarımızı ve bahçeli evlerimizi, bunlarla birlikte bize miras kalan kültürümüzü mahvettik.

İstikbalin tarihçisi bize ne Batılı ne Doğulu diyebilir. Biz bunlardan hiçbiriyiz zira hiçbir kalıba sığmıyoruz. Kimliğini yitiren bulamaç tiplerin tarifi olmasa gerektir.

Bir adımız konacaksa, bize rahatlıkla ‘şehir katilleri!’ diyebilirler.

Eskiden, yükselen minarelerinin etrafında kümelenen mahallemiz, sokağımız, mektebimiz, camimiz ve kıraathanelerimizle (okuma ve sohbet mekânları) iç içe yaşardık.

Birlikte yer içer, birlikte oynar, birlikte gülüp ağlardık. Hastamıza, cenazemize, düğünümüze, yolcumuza, misafirimize hep birlikte koşardık.

Tasada ve kıvançta birdik; tüm güzelliklerimizi, sevinçlerimizi ve acılarımızı paylaşır; birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için yaşardık.

Beton yığınlarıyla birlikte ayrı düştük, çil yavrusu gibi dağıldık. Moda tabiriyle, rezidanslarımız Babil kulelerini andırır oldu; herkes farklı bir dili konuşuyor, kimse kimseyi anlamıyor artık.

Artık ne bahçemiz, ne sokağımız, ne okulumuz, ne camimiz ve ne de toplu vuran yüreklerimiz kaldı. Her birimiz yalnızlığın girdabında sürüklenmenin dehşetini yaşıyoruz.

Sosyal mesken olarak dikey mimariyi Moskova’da, Varşova’da, Budapeşte de, Sofya’da ve Orta Asya Türk Cumhuriyetlerinin başkentlerinde görmüştüm. Komünizmin bir yansımasıydı onlar.

Daireler yalnızca yatmak için dizayn edilmiş, tuvalet ve mutfak gibi alanlar ortak mahaller olarak yapılmıştı. Milyonlarca insan alt alta, üst üste, gayri insani bir yaşam sürüyordu.

Kapı ve su bulunmayan tuvaletlerde kadın erkek ayrımı olmadan giriliyordu.

Tek sığınakları alkoldü ve o da onların toplu intiharını önlüyordu!

Aynı yerlere daha sonraki gidişlerimizde, bu denli devasa sosyal meskenlerin yıkılıp, onların yerlerine bir iki katlı bahçeli evler yapılmakta olduğunu gördük. İnsanlık adına sevindik ve umutlandık.

Komünistlerin vazgeçtikleri bina tiplerine biz, mal bulmuş Mağribi gibi sarıldık. Başta İstanbul ve büyük şehirlerimiz olmak üzere tüm kentlerimizin canına okuduk.

.Topraktan yaratılan insanın toprakla ilişkisini kestik. Modern hapishane görünümlü gökdelenlere, demir kafeslere insanımızı tıktık ve hepsinden önemlisi, insanı doğadan ve kendi doğasından kopardık.

Belediyelerimizde sözde şehir plancıları var; bu yaptıkları plansa, plansızlık nasıl oluyor acaba?

Bu denli yüksek kat imarlarını veren başkan ve imar komisyonu ile belediye meclis üyelerinde belli ki vicdan yerine cüzdan hüküm sürüyor!

Cüzdan denilen bu illet, mahut kesimin vicdanlarını öylesine dumura uğratmış ki yaktıkları bu ateşe, kendilerini ve gelecek nesillerini atmakta bir beis görmüyorlar.

Laf yalama oldu; yatay mimarinin kanunu çıkmadığı müddetçe kim ne konuşursa boş konuşuyor.

Hele imar affıyla birlikte yağmalanan o canım beldeleri gördükçe içimiz kan ağlıyor.

Tüm dikeyleri yatay hale getirecek Molla Kasım nerdesin!

.

Mevlide dair
21 Kasım 2018

Öncelikle şu hususun üstünü çizmekte fayda var: Diyanet İşleri Başkanlığı’nı FETÖ’nün uydurduğu ve kelimenin tam anlamıyla bir bidat (dinde, sonradan ibadet diye uydurulan) kokan ‘kutlu doğum haftası’nı, miladi takvime göre olan yanlış ve sapkınlığından çıkartıp, aslına, yani hicri takvime göre belirlemesini tebrik ediyoruz. Zira yanlıştan dönmek erdemliliktir.

Malum, İslam düşmanlarının son oyunu, Hz Peygamber’i (aleyhisselam) adeta postacı konumuna sokup, O’nu, mübarek söz ve davranışlarıyla dinin dışında tutmaktır. Ve O’nun bütün bu söylem ve eylemlerini, kendi devri için gerekli görüp, o en üstün yaratılışı, kıyamete kadar hayatın dışında tutmak istemeleridir.

Halbuki o en üstün ahlak, kıyamete değin örnektir, numunedir ve insanoğlu için en büyük rahmettir. Ahzab suresi, 45-46’ncı ayet-i kerimelerinde mealen: “Ey Peygamber! Elbette ki biz seni (ümmetin üzerine) bir şahit, bir müjdeleyici ve bir uyarıcı olarak, hem de Allah’ın izniyle bir davetçi ve nur saçan bir kandil olarak gönderdik” buyurulmaktadır.

Ayrıca, Muhammed suresi, 32 ve 33’üncü ayet-i kerimelerde de mealen şöyle buyurulmaktadır: “Şüphesiz ki o küfre sapanlar, (insanları) Allah yolundan alıkoyanlar ve kendilerine doğru yol belli olduktan sonra Peygamber’e karşı gelenler (ve O’nu dışlayanlar) Allah’a asla, hiçbir şeyle zarar veremezler. O, bunların amel defterlerini boşa çıkartacaktır. Ey iman edenler! (Bütün işlerinizde) Allah’a itaat edin, Peygamber’e de itaat edin ve amellerinizi boşa çıkarmayın.”

Hz. Peygamber’e itaat etmeyip, O’nu dışlayanın ve O’ndan yüz çevirenin kâfir olacağını ve o kâfirleri de Allahü Teâlâ’nın sevmeyeceğini bizzat Allah buyuruyor. (Al-i İmran, 31-32)

Peygamber Efendimizi (aleyhisselam) hayatımızdan dışlamak isteyenlerin Allah’a inanıyoruz demeleri yalandır ve inananları saptırmaya yöneliktir. Zira O’nun en yüksek ve evrensel bir ahlak üzere olduğunu söyleyen Allahü Teâlâ, O’na bizzat salat edip, övüyor ve kutsuyor: “Şüphesiz ki Allah ve melekleri Peygamber’i salat eder (O’nu kutsar, övgüyle anar). Ey iman edenler! Siz de O’na salat ü selam edin (kutsayın, şanını yüceltin). (Ahzab suresi, 56’ncı ayet meali)

Sevgili Peygamberimizin, mü’inlere kendi canlarından daha yakın (evla), daha sevimli ve çok daha mühim ve lüzumlu olduğunu bizzat Allah buyuruyor. (Ahzab-6) Şu halde, Hz. Peygamber’i hayattan dışlamak isteyenlerin Rabbi Allah olmasa gerektir!

Evet, onlar Allah’a değil, kendi nefislerine tapınıyorlar.

Şayet Allahü Teâlâ’ya inanmış olsalardı, Peygamber’e (aleyhisselam) itaatin Allah’a itaat olduğunu bilir ve öyle söylerlerdi. Tersini söylediklerine göre, bunların, apaçık bir sapkınlık içinde oldukları belli değil mi?

Âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber’den kaçmak, rahmetten uzaklaşıp lanete uğramayı gerektirir. Nitekim rahmetten kovulan şeytan da lanete uğramış, melun olmuştur.

Dolayısıyla, malum taife, melun (rahmetten kovulan) şeytanın askerleridir.

O Peygamber ki o yüzden varız; yani O bizim varlık sebebimizdir. Üstünler üstünü olan böyle bir şahsiyeti hayatımızın gayesi bilmekten, her adımımızı O’na bakıp atmayı ve ‘canların canı olan Sevgilinin uğruna can vermekten’ daha tabii ve daha güzel ne olabilir?

Ne mutlu O’na ümmet olana!

.

Ezan Hakk’a davettir
19 Kasım 2018
Ezan İslam dininin şiarıdır, alametidir, işaretidir ve gerçek manada Hakk’a davettir.

Yüksek sesle (insanlara işittirilecek kadar-hoparlör şart değil, hatta lüzumlu da değildir) inanmayanları inanmaya, inananları ise, birliğe-beraberliğe ve bütün ibadetleri içinde toplayan namaza davettir.

Namaz zikirdir ve ibadetlerin özüdür; namazda kul Rabbi ile konuşur ve O’na tazimlerin (saygı) en üstünleri ile ( konuşma-kıraat-, rüku ve secde) ibadet (kulluk) eder.

Böylece kulluğun en yüce makamına erişir, yaratılışının gayesine ulaşır.

Ezan, topluca (cemaatle) bir ve beraberce ibadete çağırdığından; burada hem cenab-ı Hakk’ın birliğine ve hem de Müslümanların yekvücut olmaları gerektiğine işaret ve onları gafletten uyandırmak ve gerekli bir tenbih-ikaz vardır.

Ezan, dünyanın her yerinde asli dili ile okunur. Hangi dil ve renkte olurlarla olsunlar tüm insanlar, ezandaki bu ortak dili bilir ve anlarlar. Zira herkes tarafından kolayca tanınabilir ve ifade ettiği mesaj da yine herkes tarafından kolayca anlaşılır.

Ezanı, asli dilinden başka dillerde okumak, onu çığırından çıkarmak, saptırmak ve özünü dejenere etmektir. Bakın nasıl?

En başından söyleyelim ki; ‘Allühü ekber’in karşılığı Tanrı uludur demek değildir. Allah lafzı (kelimesi-sözü), ibadet olunmaya layık, kemal sıfatlarla muttasıf-noksan sıfatlardan münezzeh, tek ve eşsiz olan İlahın (Tanrı) has (özel) ismidir.

Görüldüğü gibi; ilahlık (tanrılık) isim değil, sıfattır. Cenab-ı Hakk Kur’an-ı kerimde , ‘ Bana Allah diye hitap edin’ buyuruyor.

Erbabınca malumdur ki, Allah sözünün çoğulu yoktur ve olamaz. Ama tanrı ve ilah kelimelerinin çoğulu vardır. Cahiliye devrinde Arapların tapındığı batıl ilahlar ve tanrıların adlarını bir bir saydığımız gibi.. ( Lat, Menat, Uzza vb.)

Allahü tealanın (99) güzel isminden birincisi ve hepsinin güzelliğini ve manalarını ve sıfatlarını içinde toplayanı Allah ismidir. Diğer bütün isimler ise, yalnızca kendi manalarını ifade ederler.

Şu halde; hiçbir isim ya da isimler Allah isminin yerini tutamaz ve o isim yerine kullanılamaz. Hatta bu isim (Allah), Allah’tan başkasına mecazen de olsa verilemez.
Allahü tealanın zat ismi olan Allah kelimesi, zannedildiği gibi Arapça da değildir. Beşer lisanlarının sonsuz fevkinde (üstünde) bir kelime olup, onu, bizzat Allah kendine isim olarak vermiştir.

Yaratılan (mahluk), yani noksan olan insan; Yaratan (Halik) yani hiçbir noksanlığın atfedilemeyeceği (münezzeh) ve tüm kamil sıfatlarla donanmış; ekber ve ekmel (yegane en büyük ve yegane en üstün ve yegane tüm en kamil sıfatları toplayıcı) olan Allah’tan ne anlar? Ne kadar anlayabilir?

Ancak şu kadar: O’nun anlaşılamayacağını anladığı kadar!

İslam’ın derin (rasih) alimleri, Allah lafzının tasavvufi ve icazen (az sözle çok şey ifade etme) tefsirini (açıklama) ancak şu kadar yapabilmişlerdir: Yegane ibadet edilen (kulluk), hayrette bırakan ve zikri ile meşgul olunarak, huzura kavuşulan. Bu yüce ismin delalet ettiği mana çok büyük (azim) olduğundan, bunu, söyleyişte de ifade etmek (izhar) lazımdır. Allah, bu ismi ezelde kendisine vermiştir.

Peugeot Periyodik Bakım!
Peugeot

by Taboola

Allah lafzı, cenab-ı Hakk’ın zatına (sahsına) delalet edince, mana itibariyle; beşer aklının alamayacağı derecede ‘büyüklük’ (ziyade azamet) bildirir. Bilen kalplere, o büyüklük dehşet saçar.

Bundan dolayıdır ki; Besmele-i şerifteki (Bismillahirrahmanirrahim) Allah lafzından sonra rahman ve rahim sıfatları zikredilmiştir. Böylece, dehşette olan kalplere rahmet ve merhameti bildirerek sükunet bahşetmiştir…

Son olarak: Ezanda geçen kelime-i tevhid-şehadet (eşhedü enlailahe illallah), kendisini teşkil eden kelimelerden başka (gayrı) kelimelerle söylenemez; nerde kaldı ki, başka lisanlara tercümesi kabil olsun!

Not: Neden mümkün olmadığını, başka bir yazıda izah ederiz. F.B.

Not: Bu yazıda; Seyyid Abdülhakim efendinin ‘Keşkül’ ismindeki yayınlanmamış eserinden faydalanılmıştır. F.B.

.

Ne günlere kaldık!
31 Ekim 2018
Dünyanın herhangi bir ülkesinde veya bizim kendi ülkemizde televizyon ekranlarında Hıristiyanlığın veya Yahudiliğin (Musevilik) tartışıldığına şahit oldunuz mu?
Din tartışılmaz; din yalnızca anlatılır. İsteyen inanır, isteyen inanmaz. İnanana neden inandığı, inanmayana da neden inanmadığı sorulmaz. İnanan da inanmayan da birbirlerine karşı saygılı olmak zorundadır.
Din araştırılabilir, incelenebilir; hatta araştırılmalı ve incelenmelidir ama asla tartışılmamalıdır.
Akademik kariyeri ne olursa olsun, dini tartışan art niyetlidir ve dini yönden zırcahildir. Çünkü o, bilmediği şeyi, daha açık ifadesiyle düşmanı olduğu şeyi tartışıyor! İnsan bilmediğinin düşmanıdır. Zira dini bilen, onun asgariden tartışılamayacağını da bilir!
Semavi dinlerin sonuncusu olan İslamiyet, bu konuda “Sizin dininiz size, benim dinim banadır!” diyerek son noktayı koymuştur. Herkesin şu veya bu şekildeki inancı veya inançsızlığı kendinedir. Nokta!
İkinci ve çok önemli bir nokta da “Dinde zorlama yoktur!” şeklindeki husustur.
O halde, televizyon ekranlarında din bezirgânlığı yapmakta olan ve dince “cehennemin köpekleri” olarak tanımlanan bu insan müsveddelerine ne oluyor?
Zira her tartışanın aklına uyulacak olunursa, akıllar adedince din olur ve bunların hiçbirinin gerçek dinle bir alakaları olmaz, olamaz.
Din nakle dayanır. Bize düşen, ya sağlam kaynaklara ulaşıp bizzat öğrenmek ya da din ve diyanetine güvendiğimiz birisinden öğrenmektir. Doğrusunu bildikten sonra, inanmak ya da inanmamak ise tamamen nasip meselesidir.
İnanan mümin olur, inanmayan münkir (kâfir) olur.
Son zamanlarda “Kuran Müslümanlığı!” diye bir şey uydurdular ve bunlar, sözde Kuran-ı Kerim’den başka kaynak (dayanak-tutamak) tanımamaktadırlar.
Bunlar, olmayan akılları sıra, Hz. Peygamber’i (aleyhisselam) devre dışı bırakmak istiyorlar. Bu güruh, böyle yapmakla Peygamber’le postacıyı birbirine karıştırıyor.
Halbuki Kuran-ı Kerim’in muhatabı Hz. Peygamber’dir; ona vahyedilmiştir. O da adeta yaşayan Kuran olarak, şahıs planında bizzat ve içinde yaşadığı toplumla da (ashab-ı kiram) cemiyet (toplum) halinde bunun en güzel örneğini vermiştir.
Peyderpey (çeşitli olaylara binaen, 23 yılda) inen ayet-i kerimeleri bizzat açıklamış ve uygulamıştır. Zaten Allah Teâlâ da “Allah’a uyun!” emrini hep, “Allah’a ve Peygamber”e uyun! şeklinde buyurmuştur.
Eğer Allah’a uymak, Peygamber’siz mümkün olsaydı, olabilseydi; böyle bir emre ne gerek vardı?!
Yapılmak istenen çok açıktır; tıpkı FETÖ gibi dini çığırından çıkarmak istiyorlar. Hz. Muhammed aleyhisselamın tebliğ ettiği İslamiyet’e değil; her birinin kendi kafalarından uydurduğu, sayısız (kafa sayısına göre) sapıklıklarına din dememizi istiyorlar.
Peygamber’siz din, ışıksız güneştir. Yani hayal (muhal) üstü hayaldir.
Şu halde, kafadan değil, kitaptan (nakil) konuşan âlimdir, biliyorum diyen değil, bilmiyorum diyen âlimdir!
Not: “Bilmiyorum diyen nasıl âlim olur?” başlı başına bir yazı konusu olduğu için, başka bir yazıda arz ederiz inşallah.

.

Bu dünya mı medeni?
26 Ekim 2018
Ne gariptir ki teknoloji ile insani değerler birbirine zıt istikamette gelişiyor.
Evet, teknolojik açıdan bugün dünyamızın geldiği nokta, bir düğmeye basılmasıyla tüm insanlığın yok edilmesi keyfiyetidir. Demek ki insanlık, tarihi boyunca çalıştı çabaladı, keşfetti, üretti; işin nihayetinde elde ettiği şey kendi sonunu getirmek oldu.
Buna başarı mı, başarısızlık mı denir; kararını siz verin sevgili okuyucularım.
Eskilerin çok enteresan bir tespiti var: “Her yeni buluş, her keşif, her bir teknolojik yenilik (icat) insanlığa yararından çok zarar getirir!” Zira kötüler ve kötülükler her zaman çoğunluktadır!
Tüm bu denli teknolojik üstünlüklerle beldeleri zahiren (görüntü olarak) imar edebildik ama o beldelerde yaşayan insanların refah ve mutluluğunu sağlayabildik mi?
Asla!
İnsanoğlu yaratılalı beri doymadı ve doymayacak! Dünyayı verseniz ikinci bir dünya isteyen insan doyar mı?
Bakınız, bunca teknolojik gelişmeye, sosyal, siyasal ve hukuksal evrime rağmen, vahşeti durdurmak şöyle dursun giderek daha da artırdık. Bütün bunları sebep, insanlığın doymazlığı ve zulme ve vahşete olan açlığıdır. Benim malım benim, seninki de benim zorbalığıdır.
Batılı barbarların yeni kıta Amerika’daki yerlilere karşı uyguladıkları vahşet, ellerindeki sinema sayesinde tüm dünyaya kahramanlık olarak lanse edildi. Beyaz adamın barbarca katliamları, bu filmlerdeki ters algılar yüzünden hâlâ alkışlanıyor.
O dündü; ya bugün? Bugün tüm dünyanın gözleri önünde İsrail ve Suriye, sivil ve masum halklara karşı devlet terörü uyguluyor. Kimyasal silah kullanarak toplu kıyım yapılıyor. Bir devletin yabancı bir ülkedeki konsolosluğuna giren gazeteci, orada katlediliyor. Tüm bu kepazelikleri dünya yalnızca seyrediyor.
Konu BM’ye gelse de bir sonuç çıkmıyor, çıkamıyor. Çünkü terör devletlerinin ve terör örgütlerinin işlediği tüm bu cinayetlerin arkasında; BM Güvenlik Konseyi’ne üye ülkelerden biri veya birkaçı var. Bunlardan birinin vetosuyla, canilerin cinayetleri yanlarına kâr kalıyor!
İpin ucu p..tun elinde olunca, şikâyetin de bir manası kalmıyor ve sonuç vermiyor.
Sana, senin müttefikinim deyip, ülkeni savunmak için paranla silah vermeyen ABD ve yandaşları, sizinle savaş halinde olan terör örgütlerine ücretsiz olarak silah ve mühimmatı boca ediyor.
İşte gelişen teknolojinin oluşturduğu dost ve müttefikliğin geldiği son nokta!
ABD Başkanı’nın pervasızlığına bakın: “Suudi Arabistan masrafımızı karşılarsa Suriye’de kalırız!” Suudi Arabistan’a sattığı yüz milyarlarca dolarla ifade edilen silah satışından doymuyor, bundan böyle de Suriye’de yapacağı masrafları o ülkeye yüklüyor!
Süper güce bakın hele; süper haraççı!
Şu halde, Suriye’de, Filistin’de, Irak’ta, Afganistan’da, Pakistan’da, Türkiye’de vb. katledilen herkesin katili başta ABD olmak üzere diğer BM Güvenlik Konseyi Üyesi ülkelerdir.
Bunca mazlumun ahı yerde kalır mı zannediyorsunuz?
Aheste aheste çıktığını hep birlikte göreceğiz, hem de çok yakında!

.

Bayrama dair -1-
22 Ağustos 2018

Nereden bakarsanız bakın, tüm İslam alemi hiçbir şekilde hak etmediği bir Bayramı daha idrak ediyor. Diğer bir ifadeyle, Bayram yerine hüznü ve perişanlığı yaşıyor.
Bu durum ise; dinleri ne diyorsa, onun tam tersini yapmalarından kaynaklanıyor.
Dinleri; birlik olmalarını, birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahinin olduğunu söylüyor.
Geçen asrın başlarındaki Osmanlı’nın çöküşünden beri İslam alemi maddede ve manada başsız kalmış ve adeta kesik başlı horozlar misali çırpınıp durmaktadır.
Pek azı müstesna; hiçbir İslam ülkesi kendi olamamış ve her biri değişik bir sömürgeci gücün hegemonyasına girerek dünyalarını da, ahiretlerini de perişan etmişlerdir.
Al-i İmran Suresinin 103. Ve 105. Ayet-i kerimelerinde mealen şöyle buyurulmaktadır: ‘Hep birlikte Allah’ın ipine (İslamiyet’in emir ve yasaklarına) sımsıkı yapışın; parçalanmayın. Allahütealanın size olan nimetini hatırlayın: Hani siz birbirinize düşman kişiler idiniz de O, gönüllerinizi birleştirmişti ve O’nun nimeti sayesinde kardeş kimseler olmuştunuz…’, ‘Kendilerine apaçık deliller geldikten sonra parçalanıp ayrılığa düşenler gibi olmayın. İşte bunlar için büyük bir azap vardır.’
İşte İslam ülkelerinin çektikleri, vaat edilen azabın sadece dünyaya ait olan kısmıdır!
İslam aleminin sıkıntıya ve azaba düşmesinin (düçar olmasının) diğer önemli bir sebebi de; ellerinde bulanan nimetlerin kıymetini bilmemeleri ve nankörlük etmeleridir.
Zira Allahüteala, İbrahim suresinin 7. Ayet-i kerimesinde mealen; vermiş olduğu nimetlere şükredilirse (onlar, Allah’ın emirleri doğrultusunda, yerli yerinde kullanılırsa) onları arttıracağını; lakin onların kıymetleri bilinmez ve nankörlük edildiği taktirde de o nimetlerin, ellerinden alınıp, şiddetli azap edeceğini buyurmaktadır.
İslam alemi, kendisine sunulan (bahşedilen) hangi nimetin kıymetini bildi ve şükrünü ifa edebildi? Başta en kıymetli hazineleri olan imanlarının kıymetini bilemediler ve ona nankörlük ettiler.
İmanın şükrü ancak Müminlerin birbirlerini sevmeleriyle mümkündür. Sevmek söyle dursun; birbirlerinin gözlerini oymakla hayatlarını geçiren İslam aleminin üzerine taş yağmadığına dua edelim!
Birliktelik oluşturamayan İslam alemi, başta ABD olmak üzere tüm sömürgeci güçlerin elinde oyuncak değil mi?
Onların boyunduruklarına girmeleri yetmiyormuş gibi, onlardan satın aldıkları milyarlarca dolarlık silahları da birbirlerine karşı (Müslüman kardeşlerine!) kullanıyorlar.
Kıyametin provası olan Hac’dan bile ibret alamayacak kadar; gözleri körelen, kalpleri katılaşan; sayıca milyarlık, nitelik olarak ‘sıfır’ olan kuru kalabalıklar için zaten her gün bayram değil mi?!
Bizi bizden iyi bilen Rabbimizin sözüne yöneliyor; tövbe istiğfar ederek, bağışlanmamızı yine O’ndan diliyoruz: ‘ ..İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden bizi helak eder misin Allah’ım?!’

.

Bayrama dair -2-
24 Ağustos 2018
İslam âlemi için buruk bir bayramı daha geride bıraktık. Halbuki bugünkü mübarek cumayla birlikte çifte bayram fırsat ve imkânı vardı.

Paramparça edilmiş, güç ve kudreti elinden alınmış; liderleri süper güçlerin, halkları ise, liderlerinin elinde esir olan İslam ülkeleri, ellerindeki muazzam yer altı ve yer üstü kaynaklarıyla sömürgeci güçlerin hedefindedir.

Bunca ibretlik hezimetten sonra bile kendine gelemeyen ve ‘diriliş’ vaat etmeyen İslam âleminin üzerine adeta ölü toprağı serpilmiştir.

Belli ki onları kıyamet ‘sur’undan başkası uyandıramayacak!

İslam âleminin elinde muazzam bir servet var. Bu servet milyarlarca petro-dolar olarak ya sömürgeci güçlerin bankalarında hacizli (yanlış okumadınız, hacizli!) ya da silah karşılığı olarak yine onlara gidiyor.

Halbuki inandıkları Allah Teâlâ “Siz kendinizi değiştirmediğiniz müddetçe, üzerinizdeki nimetimi (hayır ya da şer) değiştirmem” buyuruyor.

Peki, halklarını elinde esir olarak bulunduran İslam ülkelerinin liderleri kimdir ya da kimlerdir?

Onu da yine kendi dinleri cevaplıyor; buyurun: “Amirleriniz (liderleriniz) amellerinizdir!”

Ve “Nasıl iseniz, öyle idare edilirsiniz!”

Demek ki suçun tamamını sömürgeci güçlere atıp bir yere varamayız.

Şeytan şeytanlığını yapıyor da, şeytanı davet edenin, ona kapıyı açık tutanın hiç mi kabahati yok?!

Türkiye ve onun lideri Sayın Erdoğan, ‘diriliş’ için yırtınıyor; tüm ezilmekte olan halklara, onların liderlerine çağrıda bulunuyor.

Bana dokunmayan yılan bin yaşasın denilemez; denmemeli! Çünkü yarın sıranın kendilerine gelmeyeceğini kimse garanti edemez.

Yılan yılanlığını yapacak ve yapmakta da. Sizler bu yılanlara karşı ne yapıyorsunuz?

Asıl mesele bu!

Bakınız; Türkiye’nin telkinleriyle (Kudüs konusunda) ufak bir gayretle oluşturulan birlikten neler doğdu. Koca ABD, BM’lerde rezil ve rüsva oldu.

İki asırdan beri İslam âlemine aşılanmaya çalışılan bir zehir var; o da “Müslümanları dinleri geri bıraktı” telkinidir.

Gerçek ise, bunun tam tersidir; yani Müslümanlar dinlerinin gereğini yapmadıkları için geri kalmıştır. Zira “İki günü denk (müsavi) olan aldanmıştır” diyen bir din, yerinde saymayı bile uygun görmüyor.

“İlim, (hikmet, gerçek) müminin yitiğidir; onu nerede bulursa alır!”, “Rütbelerin en üstünü ilim rütbesidir!”, “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?”, “İlim öğrenmek Müslüman her erkeğe ve her kadına farzdır (Allah Teâlâ’nın emridir!)”, “Allah Teâlâ’yı en iyi anlayacak olanlar ilim insanlarıdır”, vb. diyen bir din nasıl gerici olabilir?

Üstadın tabiriyle, “Biz, bize gerici diyenlere ancak deh demek için gerideyiz!..”

.

Şeytanın maskarası!
16 Temmuz 2018

İngilizlerin çok yerinde bir tespitleri var: Türkler, cephelerde savaşarak yenilmez. Onları ancak dinle yenebiliriz. İçlerine girip dinlerini bozacağız ve her bozduğumuz klik, diğerleriyle savaşacak! Bundan dolayadır ki, sayıları yüzü aşkın tarikatın kurucusu biz İngilizleriz.

Dinimizi nasıl bozduklarını ve din maskesi altında kardeşi kardeşe nasıl kırdırdıklarını FETÖ olayında bütün çıplaklığıyla gördük ve görmeye devam ediyoruz.

Şimdi de; aynı paraleldeki bir başka çete (Adnan Oktar ve avanesi) gözaltına alındı.

Önceleri Siyonizm’e karşı gibi gözüküp o mealde kitaplar yazdı. Toplumdaki hemen her kesimin (!) gözünü boyadıktan sonra ise, alenen Siyonizm’in emrine girdi.

Zengin ailelerin çocuklarını tuzağına düşürüp; etrafını kalın duvarlarla örerek kendi hisar (kale) devletini kurdu. Kalenin içine girilemiyor ama içerideki ‘kedicikler’ ile yaptığı TV yayınlarıyla zehrini, topluma kusuyordu.

90’lı yıllarda yakalanıp içeri alındı ama davası takipsizlikle sonuçlandı. Bu arada onu içeri alanlar ve onun aleyhinde yazıp-çizen ve söz söyleyenlerin başlarına gelmeyen kalmadı.

Devletin kaplumbağası arsız tavşanı yakalar. Yeter ki devlet, devlet olsun. Belli ki; özellikle son aylarda devlet bunların ipini olabildiğince salmıştı. Onlar da; FETÖ’nün boşalttığı alanı doldurmak amacıyla şeytan çatlatıyorlardı.

Şeytanın maskarası bu adam(!) en büyük zararı mukaddes dinimize verdi. İğrençliklerini sergilerken, kutsal kelimeleri diline pelesenk edip, sürekli dini aşağıladı.

Tüm bu iğrençlikler TV ekranlarında sergilenirken, devlet de, devletin sorumlu kurumu olan Diyanet de seneler senesi uyudu. Onca rezillik karşısında susup müdahale etmedi.

Dikkat ediniz; İngilizler yahut diğer şer güçler, dinimizi bozmaya çalışırken; mevcut boşluklardan faydalanırlar. Bizimse, en boş yanımız dinimiz; dinimiz hakkındaki bilgisizliğimizdir.

Dinini bilmeyen ise, şeytanın maskarası olur!

Dinini bilen bir Müslüman kızına; dini söylemleri çırılçıplak da olsa söyleyebileceği telkini yapılabilir mi? İtirafçı kız, böyle yapmakla ibadet ettiğimi sanıyordum diyor.

.Dinin yasakladığı ve çirkin gördüğü eylem ve söylemleri ibadet olarak algılatıp yaptıran bu sapık ve sapkın hareket; aynen FETÖ metotlarını kullanarak insanları şantaj, tehdit ve kaset komplolarıyla sindirdi.

Özellikle dini açıdan Türk toplumuna bakıldığında; taşların bağlanıp köpeklerin salındığı görülür!

İtilip kakılan, kılıktan kılığa sokulan ve zaman zaman yasaklanan din, yerin altına girdi. Karanlık dehlizlerde istenilen kalıba döküldü ve maalesef din adına meydan yeri şarlatanların, hokkabazların elinde kaldı.

Bu konuda; saldım çayıra anlayışındaki devlet ve devlet kurumları (Diyanet-RTÜK vb.) kadar, bu denli karanlık yapılara çocuklarını teslim eden ana-babaların da vebali var.

Yeni dönemde A’dan Z’ye dönüştürülen ve yeniden yapılandırılan devlette; toplumu, maddi ve manevi olarak kemiren tüm yapılar gözden geçirilmeli ve halkımız din bezirganlarının elinden kurtarılmalıdır.

Zira; din adına, hangi taşı kaldırsanız, altından Adnan Oktar’lar ve türevleri çıkmakta..

.

Düşman okları!
22 Haziran 2018

Ötekileştirmeyi, birbirine karşı gelmeyi, tefrikayı ve muhalefeti anlamsız şekilde sürdürüyoruz.

Öyle ki dünün solcuları bugün sağcı oldu, dünün sağcıları bugün solcu oldu; diğer bir ifadeyle, dün solun savunduğu konuları bugün sağcılar savunur ve hatta yapar oldu.

Politika yapılacak ve elbette yarışılacak ve hatta kimi fikirlere karşı da gelinecek, ancak, gerçek saptırılmayacak ve hakikate dil uzatılmayacaktır.

Apaçık ortada duran gerçekleri, faraza bugünün hangi gün olduğunu da tartışmaya açarsak bir yere varamayız.

Türkiye’miz içeriden ve dışarıdan kuşatma altındadır. Bağımsızlığımıza kasteden düşman dört bir koldan saldırmaktadır.

Bu, yalnızca bugünün meselesi de değildir; Türkiye ne zaman kendi ayakları üzerine doğrulmaya kalktıysa tefe konmuştur.

Düşmanın hedefi çok açık: Uydu, yönlendirilen, dışarıya muhtaç; sürekli dilenen (el avuç açan) bir Türkiye istiyor. Bu şartla bizi devlet kabul ettiklerini her fırsatta söylüyorlar.

Güç ve cesaret aldıkları tek kaynak, bizim dağınıklığımız, birbirimizi ötekileştirmemiz.

Onlara göre, komşularımızla münasebet kuramayız, İslam ülkeleriyle yakınlaşamayız, kendi silahımızı (tank, tüfek, top, uçak, füze, denizaltı, uçak gemisi vb.) yapamayız, kendi (yerli) otomobilimizi üretemeyiz, hava savunma sistemi için Rusya’dan veya başka bir ülkeden bu silahı satın alamayız, onlarla ortaklaşa yapamayız.

Kısaca, bağımsız olamayız.

Bağımsızlık için adım atanı, Menderes gibi sallandırırlar! Adnan Menderes’e ülkemizin ihtiyacı olan silahları parasıyla vermediler; o da Sovyetler’e yanaştı. Sen misin bize rağmen iş yapan? Sen uşaksın ve uşak olarak kalacaksın deyip, içimizdeki uşakları marifetiyle ihtilal yapıp Menderes’in ipini çektiler.

Aynı oyun bugün de tezgâhlanıyor; dost ve müttefikimiz (!!!) olan ABD, ortağı olduğumuz F-35’leri vermemek için ayak sürüyor. Bunu daha da ileri götürüp Türkiye’ye karşı hasmane tutum olarak neler yapılabileceğinin raporunu hazırlıyor.

Neymiş efendim, Türkiye, Rusya’dan S-400 hava savunma sistemi alamazmış.

Ülkemin buna ihtiyacı var; o halde sen ver!

Hayır, veremem!

Beni hem savunmasız bırakacaksın ve hem de savunma yapmama engel olacaksın. Yahu! Senin ettiğini değme düşman etmiyor; sen nasıl dostsun, nasıl müttefiksin?

Senin ne menem dost olduğunu arkalarında durduğun, TIR’lar ve uçaklar dolusu silahlarla desteklediğin ve üzerimize saldığın envaiçeşit terör örgütlerinde görüyorum!

Tıpkı mahut arsız hırsız gibisin: Baba hırsızı tuttum. Getir oğlum. Gelmiyor baba. Bırak gitsin o halde. Bıraktım ama gitmiyor!

Sizin gibi dostların (!) okları gerçeği, gerçeğin ta kendisini ne güzel gösteriyor.

..

İnsan hakları mı dediniz?
18 Haziran 2018
Vahşi yüzünü medeniyet maskesiyle örtmüş ve onu da olabildiğince makyajlayarak ‘albeni’ şeklinde sunmaya çalışan batılının kapısında insan hak ve hürriyetleri arayan (dilenen) bizlere, binlerce yazıklar olsun!

Yahu! Biz hakikati ceket astarımızın içinde unutup, asırlar boyu onu başka yerlerde aramanın gafletinden ve hepsinden önemlisi, kendi kendimize, kendi değerlerimize ihanetimizden ne zaman kurtulacağız?

Hz Mevlana meşhur Mesnevi’sinde insanı, (ney)e, inleyen bir kamışa benzetir. Malum; budaklı kamışı, hayat bulduğu sudan kesip çıkarırlar. Onu yakarak delikler açıp, içine üflerler. Çeşitli nameler şeklinde çıkan tüm o iniltiler, kamışın suya (hayata) olan özlemini dile getirir.

Biz Türkler de; şu dünya sahnesinde, sayısız kez hayattan koparılmak istendik; bunlardan en önemlisi Cihan Devletimizin yıkılışı ile beraber maddi ve manevi dünyalarımızdan koparılışımızdır. Dünyanın tüm şer güçleri birleşerek üzerimize geldi; yalnızca vatan topraklarımızı işgalle yetinmediler; hafızamızı silip insanlığımızı, insanlık değerlerimizi unutturmak istediler.

Estirilen ve her şeyi kasıp kavuran bu sam yelinden sonra; A’dan Z’ye tüm yitirdiklerimizi Avrupa’nın kapısında arar olduk!

O Avrupa ki, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesini daha 1945’lerde yayınladı. Onu da nasıl tatbik ettiklerini sayısız örnekleriyle; dün Bosna’da, bugün de Avrupa’nın her köşesinde, Türklere karşı sergiledikleri iğrençliklerde görmekteyiz.

O Avrupa ki, kadına asırlar boyu şeytan diye baktı ve şeytan muamelesi yaptı.

Avrupa merkezleri 1930’lara kadar insan hayvanat bahçeleri ile ünlüydü. Zenciler, Kızılderililer, Eskimolar, Aborjinler insana en yakın hayvan türü olarak tanımlanıyor ve kafeslerde teşhir ediliyordu.

Bu günkü tabloda; batılı parlamentolar, Türklerin soykırım yaptığını kabulde adeta yarış halindeler. Onlara sormak lazım; vahşi sürüleri halinde akın ettiğiniz Amerika kıtasındaki Kızılderililerin köklerini kuruttunuz; bu soykırım olmuyor da, Türk’ün ‘tehcir’ uygulaması mı soykırım oluyor?

Sizin yaptıklarınıza soykırım demek şöyle dursun; çevirdiğiniz binlerce kovboy filmi ile tüm dünyada öylesine algılar oluşturdunuz ve oluşturmaya devam ediyorsunuz ki; hemen herkesin belleğinde vahşi katiller sürüleri, kahramanlar olarak kazındı.

Vicdanları körelterek , dimağları uyuşturarak; akı kara, karayı ak yaptınız.

Türkler fethettikleri hiçbir yerdeki insanların dinlerine, dillerine, canlarına, mallarına ve namuslarına dokunmamışlar; dokunamazlar. Dinleri, bunlara kesinlikle müsaade etmez. Müslümanın diğer bir manası da emin olmaktır. Müslüman, kendisinden emin olunan kişi demektir.

Müslümanların fethettiği Endülüs (İspanya) de, değişik inanç sahibi insanlar, asırlar boyu bir arada ve huzur içinde yaşadılar. İspanya ne zaman ki batılıların eline geçti; Müslümanları ve Yahudileri ateşlerde yakarak köklerini kuruttular.

Balkanlar 500 sene Türklerin elinde kaldı. 500 sene sonra da, her şeyleri ile dipdiri olan onca millet, sahip oldukları ve hiçbir zaman kaybetmemiş oldukları tüm değerleri ile aynı yerlerde yaşamaktadırlar.

Demek oluyor ki; Türkler yaşatırken barbar, batılılar öldürürken, hem de yakarak ve işkence ederek öldürürken medeni öyle mi?

İşin vahametine bakın ki, kaybettiğimiz kişiliğimizi ve sahip olduğumuz manamızı; kendimizden ve öz değerlerimizden değil, batıdan, bizi insan bile görmeyen batılıdan öğrenmek hevesindeyiz!

Dünyaya insanlığı, adaleti ve topyekun medeniyeti öğreten bu milletin düştüğü, düşürüldüğü şu hale bakın!

Vah benim köse sakalım!

.

Ramazan
16 Mayıs 2018

Nefsiyle birlikte yarattığı kulunun günaha meyyal olduğunu bilen Rabbimiz, bazı zamanlara kıymet vererek, o günlerde yapılan ibadet ve duyulan pişmanlıklara hesapsız sevaplar lütfedip, ne kadar çok olursa olsun tüm günahların bağışlanacağını bildiriyor.

Bu zamanların en değerlisi ise ramazan ayıdır.

Ramazan yanmak demektir; çünkü bu ayda oruç tutan ve tövbe edenlerin günahları yanar, yok olur.

Sevgili Peygamberimiz (aleyhisselam), şaban ayının son günü irat ettiği hutbede şöyle buyurdu: “Ey Müslümanlar! Üzerinize öyle büyük bir ay gölge vermek üzeredir ki bu aydaki bir gece (Kadir Gecesi) bin aydan daha faydalıdır. Allah Teâlâ bu ayda her gün oruç tutulmasını emretti. Bu ayda, geceleri teravih namazı kılmak da sünnettir. Bu ayda, Allah için ufak bir iyilik yapmak, başka aylarda farz yapmış gibidir. Bu ayda bir farz yapmak, başka ayda yetmiş farz yapmak gibidir. Bu ay, sabır ayıdır. Sabredenin gideceği yer cennettir. Bu ay, iyi geçinmek ayıdır. Bu ayda müminlerin rızkı artar. Bir kimse, bu ayda, bir oruçluya iftar verirse, günahları bağışlanır (affolur). Hak Teâlâ, onu cehennem ateşinden azat eder. O oruçlunun sevabı kadar ona sevap verilir.”

Bilmeliyiz ki Rabbimiz, hiç günah işlememiş olsa bile, kendini beğenip böbürlenen insandan hoşlanmıyor. Bunun yerine, günah işlemiş bile olsa, pişmanlık duyan ve tövbe edip kendisinden bağışlanma dileyen kuldan hoşlanıyor.

Ramazan ayında saklı cevherler (kıymetler) iç içedir. Bunların başında da bu ay içinde bulunan Kadir Gecesi’dir. Zira bu mübarek gecede insanlığın kurtuluş rehberi olan Kur’an-ı Kerim indirilmiştir.

Bin aydan daha kıymetli olan bu gece, diğer bir ifadeyle, bir ömre bedeldir (83 seneyi aşkın bir zaman).

Ramazanda dikkat edilmesi gerekli en önemli husus, bu aya saygı duymak (orucun Allah’ın emri olduğuna inanmak) ve sevabını Allah’tan beklemek lazımdır.

Gösteriş, riya her işe karışabilir ama ibadete karışan riya ahmaklığın daniskasıdır. “Desinler” diye çekilen onca açlık ve susuzluk sonucunda, yarın kıyamet günü, “Oruç tuttu dediler; ayrıca, bizden daha ne istiyorsun ki?” denilecek ve eller boş bırakılacaktır.

Oruç, dünyevi rahatlık ve huzurun yanında, esas itibarıyla sonsuz olan ahireti kazanmanın vesilesidir. Ahirette ise yalnızca Allah için yapılan ibadet ve iyiliklerin karşılığı olacaktır.

Zira dünya için yapılanların karşılığı dünyada görülmüştür (verilmiştir)!

İmam-ı Rabbani Hazretleri, ramazan ayının önemini vurgularken, “Bu ayda ibadet ve iyi iş yapabilenlere, bütün sene bu işleri yapmak nasip olur. Bu aya saygısızlık edenin, günah işleyenin bütün senesi günah işlemekle geçer” buyurur.

Şu halde, ramazan ayını fırsat ve ganimet bilmelidir.

Ramazanı aç ve susuz kalmaktan ibaret sanıp, başta gıybet olmak üzere çeşitli günahlara teşne olanların kazancı, yalnızca açlık ve susuzluktur!

Orucu, tüm uzuvlara tutturmalı, günah olabilecek bir söylem ve eylem karşında, oruçlu olduğunu hatırlayarak ve hatta gerektiğinde, oruçlu olduğunu söyleyerek vazgeçmelidir.

Hakikatine kavuşulması ümit ve temennisiyle sevgili okuyucularımın ramazanlarını tebrik ediyorum.

.

Miraç
13 Nisan 2018

Sevgili okuyucu-larımın Miraç Kandili’ni kutluyor, tüm insanlık için hayırlara vesile olmasını diliyorum.

Miraç merdiven, yükselmek, sınırsız yükselmek; sevgili Peygamberimizin (aleyhisselam) zamandan ve mekândan sıyrılarak Cenab-ı Hakk’a ulaşmasının adıdır.

Bu kutlu yolculuk, Kuran’ın ifadesiyle, ‘İsra-gece yürüyüşü’ şeklinde cereyan etmiştir: “Bir gece, kendisine ayetlerimizden bir kısmını gösterelim diye kulunu (Muhammed aleyhisselamı) Mescid-i Haram’dan, çevresini mübarek kıldığımız Mescid-i Aksa’ya götüren Allah noksan sıfatlardan münezzehtir. O, gerçekten işitendir, görendir.” (İsra suresi, 1. ayet meali)

Tıpkı bugünkü gibi, o gün de birçoklarının aklına bu olay yatmamıştı. Müşrikler, bir anda bütün âlemleri kuşatan bu yolculuk için ‘deli saçması’ yaygarasını basıp, Peygamberimize ‘mecnun’ dediler.

Kendi yakınlarından da Peygamberimizi ikaz edenler oldu: “İnsanlar sana daha yeni yeni inanıyorlar. Onlara böyle bir şey anlatırsan, korkarım onlar da sana inanmazlar! Biraz beklesen, daha sonra açıklasan olmaz mı?” dediler.

“Hayır!” buyurdu; “Davamı çürük inançlar üzerine bina edemem. İnancı tam olanlarla yola çıkacağım; inanmayanlar, inanmayacaklar şimdiden gölge etmesinler” dedi.

Müşrikler sevinçle Hz. Ebubekir’in yanına gelip, aklına pek güvendikleri bu kişiden miraç olayını kendileri gibi değerlendir-mesini istediler. Hz. Ebubekir ise, “Bunları o mu söylüyor? O söylediyse doğrudur” buyurarak imanını göstermiş ve tasdik edicilerin en üstün makamına (Sıddık) yükselmiştir.

Sonsuz mesafelerin bir anda kat edildiği bu yolculukta sevgili Peygamberimize Cebrail aleyhisselam refakat etmiş lakin bu birlikteliği ancak ‘Sidre-i münteha’ya (mahlukların varabilecekleri son nokta) kadar sürdürebilmiştir.

“Buraya kadar!’ deyip durmuş ve “Bir adım daha atarsam yanarım!’ buyurmuştur. Yanmamanın çaresini (bundan sonraki yolculuğun şartını) soran Gaye-İnsan’a, “Aşk-muhabbet-sevgi” diye cevap vermiş.

Yaratılış hamuru Rabbani aşkla yoğrulan ve sevgililer sultanı olan Peygamberimiz, birden ötelerin ötesine, ötelerin sonsuz ötesine uçtu; bilinmeyen, anlaşılamayan, anlatılamayan şekilde, mekânsız, zamansız, cihetsiz, sıfatsız olarak Allahu Teala’yı gördü.

Ve o yüceler yücesi kattan kulluğun sırrına eriştiren ‘namaz’ müjdesiyle döndü.

Bundan dolayıdır ki namaz müminin miracıdır. Zira namaz, bünyesinde bütün ibadetleri toplar.

İnanan kullar da ‘sabır ve namazla Rablerinden yardım isterler’ ve erişilecek ne varsa, bu yolla erişirler.

Mesele, Allah için sevmek, Allah’ın sevdiğini sevmek. Allah için sevmemek, Allah’ın sevmediğini sevmemek.

.

Dinde reform olur mu?
16 Mart 2018
Hıristiyanlık’ta reform oldu, İslamiyet’te neden olmasın diyenler var. Üstelik bunu dillendirenlerin çoğunun dinle, diyanetle bir ilgisi yoktur.

İnsan bilmediğinin düşmanıdır; biz, öncelikle dinimizi bilmiyoruz ve bilmediğimiz dinimizin düşmanı olduğumuzdan bu denli hezeyanlar kusuyoruz!

Malum: İslamiyet, Allahü Teâlâ’nın insanlığa, onların dünya ve ahiret saadetlerini temin maksadıyla gönderdiği son ve en mütekâmil dindir. Kitabı Kur’an-ı Kerim, peygamberi son ve en üstün peygamber olan Hz. Muhammed’dir (aleyhisselam).

Kur’an-ı Kerim’in tek bir harfinin bile değişmeden kıyamete kadar devam edeceği ve koruyuculuğunu da bizzat Allahü Teâlâ’nın yaptığı ve yapacağı ilahi bir vaattir.

Kur’an-ı Kerim Cebrail isimli melek tarafından Hz. Muhammed’e vahiy yoluyla indirilmiştir. Hz. Peygamber Kur’an’ın ayetlerini bizzat açıklamıştır. Onun bu açıklamalarına hadis-i şerif denir.

Kur’an-ı Kerim’in belli başlı kısımları: İtikat (inançlar), İbadetler, Muameleler, Cezalar, Ahlak ve Kıssalardır.

Kur’an-ı Kerim’de açıkça bildirilen hükümlere ‘nas’ denir. ‘Mevrid-i nasda içtihada mesağ yoktur’ (Mecelle). Yani bir mesele hakkında ayet ve hadiste kati bir beyan varsa bu asıldır ve bunun hakkında akıl yürütülemez (İçtihat yapılamaz).

Dini (şeri) delillerin kaynağı dörttür: Kitap (Kur’an-ı kerim), Sünnet (Hz. Peygamber’in söz ve davranışları), İcma-i Ümmet (Bir mesele hakkında, aynı asırda yaşayan İslam âlimlerinin ortak hükümleri), Kıyas-ı Fukaha (İçtihat derecesindeki yüksek İslam âliminin, bir meseleyi kitap ve sünnete bakıp önceki hükümlerle kıyaslayarak hüküm vermesi).

Allahü Teâlâ her bin senede bir resul, her yüz senede bir de nebiler göndermiştir. Resul; şeriat (yeni hükümler içeren din) getiren peygamber demektir; Nebi ise, kendinden önceki dine (şeriata) uyan ve insanlara o hükümlere çağıran peygamber demektir.

Bizim Peygamberimiz son peygamber olduğuna ve ondan sonra peygamber gönderilmeyeceğine göre, gelecek her yüz ve her bin yıldaki değişiklikler nasıl olacaktır?

Bu durumu bizzat Hz. Peygamber açıklayarak, ‘Her yüz yılda bir müceddid gelecek ve dini yenileyecektir’ buyurur.

Dini yenilemek ne demektir? Geçen zaman içinde dinde meydana gelen bozukluklar (hurafeler, bidatler, unutulan sünnetler ve hatta unutulan farzlar ve ortaya çıkan yeni meseleler) müceddidler eliyle giderilir ve adeta din, aslına kavuşturulur. Buna tecdit, yenilenme, yenileme denir.

Bütün bu izahlardan sonra: 1- İslamiyet deforme olmadı ki reforma ihtiyaç duyulsun. 2- Zamanın değişikliği ile hükümlerin değişme zarureti naslarda olmayıp, yenilenmeye (bidatleri gidermeye, hurafeleri atmaya, ortaya çıkan yeni konulara cevap vermeye, yeni ihtiyaçları karşılamaya) ve yenilemeye dair çalışmalara dairdir.

Çünkü bu din kıyamete kadar bakidir ve kıyamete kadar gelişecek tüm ihtiyaçlara ve yeniliklere cevap teşkil etmektedir ve etmelidir. İşte, ortaya çıkan ve çıkacak yeni durumlara cevap teşkil etmesi tecditle (yenilenme) olur ve olmalıdır.

İşte Cumhurbaşkanımızın işin uzmanlarından (ulema) istediği de budur.

Bunun gayrısı lafügüzaftır (boş söz).

.

Din-diyanet, laiklik
14 Mart 2018
Ağzı olan konuşuyor. Hele de konu din olunca dinli olsun, dinsiz olsun; konuya vakıf olsun olmasın, önüne gelen konuşuyor ve ahkâm kesiyor.

Bunun sebebi, Sayın Cumhur-başkanı’nın son günlerde dillendirdiği ve çeşitli tartışmalara yol açan sözleri değildir. Asıl sebep çok derinlerde olup, dinli dinsiz hemen her kesimdeki hadsizliktir.

Halbuki bizim dinimiz, bu hususta hükmünü vermiş ve son noktayı koymuştur: ‘... SİZİN DİNİNİZ SİZE, BENİM DİNİM BANADIR!’

Elifi görse mertek zanneden cahil cühela takımı, eline kalem verildi veya ekrana çıkarıldı diye, kendileri dini konularda otoriteymiş gibi hükümler verip ortalığı kirletiyorlar.

Fazla söze gerek yok

Cerrah olmayan, sıradan bir insanın eline neşter tutuşturulup ameliyat yaptırırsanız, o hastayı öldürürsünüz. Aynı durumu din konusunda yaparsanız, yaptırırsanız, bir insanı değil, binlerce insanı manen öldürür ve onların ebediyetlerini mahvedersiniz.

Ayeti celilede mealen: ‘... Bugün size dininizi ikmal ettim, tamamladım. Üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslamiyet’i seçtim, beğendim’ buyurulur.

Devlet ve millet hayatımızda dün olduğu gibi bugün de başta din olmak üzere hemen her konuda çeşitli badireler atlattık.

Son Türkiye Cumhuriyeti’ni ‘Devletin dini İslam’dır’ diye kurduk ama daha sonra görülen lüzum üzerine devleti laikleştirdik.

Laiklik Batı’dan alınan bir kavramdı ve uygulandığı Batılı ülkelerin dini Hıristiyanlık’tı. İlk kez bir İslam ülkesinde uygulanıyordu; bundan dolayı da bir sürü eksikliği ve yanlışlığı beraberinde getirdi.

Öyle ki kimse laikliği olması gerektiği şekilde anlamadı, anlamak istemedi. Herkes kendi meşrebine göre laikliğe mana verdi ve o şekilde uygulamak istedi.

Laikliği dinsizlik ve hatta din düşmanlığı şeklinde anlayanlara göre, devlet, din okulu açamaz ve Diyanet İşleri Başkanlığı kuramaz. Bu teşkilat mensuplarına maaş veremez. Hatta bunlara göre, kamu görevlisi kadınlar, inançları doğrultusunda giyinemez, başlarını örtemezler.

O vakit, dini bayramlar da resmi tatil yapılmasın!

Kamusal alanda (!) yankılanıyor diye, ezan da okutulmasın! Öyle mi?

Daha dün, TBMM’den kovulan seçilmiş bayan bir milletvekilini hatırlayın!

Halbuki Anayasamızda; ‘... Devlet, insanın maddi ve manevi varlığının gelişmesi için gerekli şartları hazırlar’ hükmü yer alır.

Laik devlet din de dayatamaz, dinsizlik de; hepsine ve herkese karşı eşit mesafede olur.

Bunun aksine bir durum, yani devletin kişilerin inançlarını yaşamalarına engel olması suç teşkil eder. Dikkat edilirse, burada da had bilmezlik ve sınır tanımama var.

Devletimizi, din ve diyanetimizi tüm bu sakil anlayışlardan bir an önce kurtarmalıyız. Özellikle dini konularda işin uzmanları, dini ilimlerde donanımı olanlar konuşmalı ve meydan asla zevzeklere bırakılmamalıdır.

Öyle ağzı olan konuşamayacak ve önüne gelen laiklik adı altında dinsizlik dayatamayacak. Daha açık ifadesiyle, kişilerin en tabii hakları olan inançlarının gereklerine (eğitim, ibadet ve yaşam tarzları) laikliğe aykırıdır denmeyecek.

Devlet laik olur, birey değil!

Sonuç; herkes haddini bilecek ve birbirine saygılı olacak.

.

Söz ola!
12 Mart 2018

Yunus Emre’miz ne güzel hecelemiş: ‘..Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı; söz ola ağulu aşı bal ile yağ ede bir söz…’

Günlerdir toplumca havanda su dövüyoruz. Hoca veya hoca kılıklı mahut kişiler, toplumun huzuruna çıkıp abuk sabuk laflar edip, mide bulandırıyor ve huzur kaçırıyorlar. Bu hal, bugünün meselesi de değildir. Nedense bir kısım densizler, din adına ahkam kesmeyi, üzerlerine vazife görüp çam üstüne çam devirmeyi, eskiden beri maharet biliyorlar.

Öküzün altında buzağı aramakla maruf medyamız da mal bulmuş Mağribi gibi konuyu ağızlarına sakız edip sürekli çiğniyorlar. Niyetler bozuk olduğundan, kimsenin sadra şifa bir laf ettiği, edeceği de yok! Ama gelin görün ki, tenkidin ve hakaretin bini bir para!

Söz konusu din olunca; eğri-doğru, yalan-yanlış sarf edilen her beyan yankı buluyor ve eleştiri konusu oluyor. Halbuki işin sahipleri ve sorumluları var. Diyanet Teşkilatı, Din İşleri Yüksek Kurulu, İlahiyat fakülteleri, salahiyetli din adamları gibi sorumlu şahıs ve kurum temsilcileri susunca, meydan yeri medya hokkabazlarına kalıyor.

Onların susması ve karşı gelmemesi yüzünden değil midir ki, FETÖ ve benzeri zararlı cereyanlar kök salıp her yanı kapladı? Susanlar, sustukları şeyin karşısında ‘dilsiz şeytan’ konumuna düştüklerini bilmelerine rağmen ısrarla suskunluklarını sürdürüyorlar.

Neden korkuyorlar dersiniz?!

Halbuki bu zevatın öncelikle Allah’tan korkmaları gerekmez mi?

Her zamanki gibi, üzerine vazife olmamasına rağmen topa yine Cumhurbaşkanı girdi. Girdi ve konunun ilgililerini uyarırken sarf ettiği bir söz maksadını aştı ve sosyal medyada ağır eleştiri konusu oldu. Ertesi gün hem Cumhur-başkanlığı’ndan açıklama yapıldı ve hem de Cumhur-başkanı’nın kendisi bizzat sözlerine açıklık getirdi.

Asıl konu olan; din adına ileri sürülen herzeler unutulmuş; Cumhurbaşkanı’nın yanlış anlaşılmaya müsait sözü ayyuka çıkarılmıştı.

Sorumlular, sorumluluklarının gereğini hep birilerinin iteklemesi ile mi hatırlayacaklar?

Din adına ahkam kesen ve yalan-yanlış bir sürü hezeyanla dini karalayan ve kötü gösteren bu uğursuz ağızları kapatmakla görevli kurum ve kuruluşlar ne güne duruyorlar?
Halbuki; haksızlık karşısında susulmayacağını, doğru da olsa her doğrunun her yerde söylenemeyeceğini, insanlara akılları nispetinde hitap edileceğini, cahillere delil (kanıt) gösterilmeyeceğini, müdaranın nerede ve nasıl yapılıp yapılmayacağını; en iyi kendilerinin bildiklerini iddia ediyor ve bunların dersini millete veriyorlar!

Görünen o ki; bana dokunmayan yılan bin yaşasın gafleti tüm ufukları tutmuş!

Sorumluların her biri sustukça ve köşe bucak kaçtıkça iş, din- iman hassasiyeti olan Cumhurbaşkanına kaldı, kalıyor!

Ne acı!

Cumhurbaşkanı, hem nalına hem mıhına vurup, yanlış anlaşılan sözlerine açıklık getirince ve hepsinden önemlisi ilgilileri de ağır bir dille uyarınca; ilahiyat fakülteleri beyanat yarışına girdiler!

Aportta bekleyen mahut leş kargalarının hevesleri de böylece kursaklarında kaldı!

Ne diyordu Yunus: ‘İlim ilim bilmektir. İlim kendin bilmektir. Sen kendini bilmezsin; ya nice okumaktır?’

.

Ölçüyü kaçırmak!
5 Şubat 2018

Beşeri münasebetlerde olduğu gibi, devletlerarası ilişkilerde de ölçüyü kaçırmamak
gerekir.

Ölçü orta yoldur; yani dostlukta da, düşmanlıkta da aşırı gitmemektir. Bizim kültürümüzde ölçü; dosta yarın düşman olabilecek gibi, düşmana da yarın dost olabilecek gibi davranmaktır.

Bırakın aklı başında insanı, kediler bile hırlaşmadan önce; birbirimizin yüzünü tırmıklayıp yaralamayalım, olur ki yarın dost oluruz ve o yaralı yüzlerle birbirine bakıp utanmayalım derler!

Diğer bir ifade ile ölçülü olmak, herkese sahip oldukları değeri vermektir, ne eksik
ne fazla.

Baba Esed zamanında Suriye ile kanlı bıçaklı idik; oğul Esed’le ise, canciğer kuzu sarması olduk. Stratejik ortaklık kurup, ortak bakanlar kurulu toplantıları yaptık.

Vaktiyle bizi birbirimizden koparan güçler derhal harekete geçti; Arap Baharı teranesiyle meydana gelen ayaklanmalarda merkezi yönetimlerle ayrı düştük.

Aynı şeytani güçler bu ayrılığı körükledi, taraflar da yangına benzinle gidince olanlar oldu!

ABD’nin ağzına bakıp, en geç iki ay sonra Esed’siz bir Suriye’nin hayalini kurduk!

Suriye’de, yedi yıl boyunca süren iç savaşın en büyük kaybedenleri Şam Yönetimi ile mahut hayalleri kuranlar oldu. ABD, uzun süre uzaktan kumanda ile düşmanlıkları körüklemekte yetindi; sonunda ise, Irak’taki hataya düşmeyeceğiz deyip Suriye’ye yerleşme kararı aldı.

Halbuki ABD’nin bu sessiz kaldığı dönemde, Suriye’ye asıl yerleşen Rusya olmuştu.

ABD’nin aldığı bu denli yerleşim kararı, Türkiye’yi kuşatma esaslı olup; bunu da PKK/PYD/YPG gibi terör örgütleri marifetiyle yürütüyor.

Türkiye haklı olarak; sınır güvenliğini temin maksadıyla bir dizi operasyonlara girişti ki, el an bu devam etmektedir.

Artık belli ki, ABD, Suriye’nin bölünmesinden; Türkiye-Rusya ve İran da bölünmemesinden yanadır.

Türkiye, tüm bu operasyonları ile kendi sınır güvenliğini korumasının yanında, işgal edilmiş Suriye topraklarından terör örgütlerini de temizlemektedir.

Er ya da geç; Suriye’nin toprak bütünlüğü esas alınacağına göre, Merkezi yönetimle (Esed’le değil!) temas kurmak zorunludur. Zira pabucun pahalı olduğunu gören ve işgal ettiği yerleri elinde tutamayacağını anlayan terör örgütü, daha şimdiden Şam Yönetimi’ne devredebileceğini açıkladı!

AVVA Marka Günleri'nde Büyük İndirim Heyecanı
AVVA

E-Fatura Zorunluluğunuz 1 Temmuz'da Başladı Mı?
DİA Yazılım
by Taboola

Aklı sıra Türkiye ile Şam Yönetimi’ni savaştıracak!

Allah’tan Şam Yönetimi’nin gücü yok da, bu deliliği göze alamıyor.

Devletlerarası münasebetlerde tüm kapılar hiçbir zaman kapanmaz, kapanmamalıdır.

Zira unutulmamalıdır ki; ‘haddinden fazla şiddet, gayesindeki hikmeti (hedefi) kaybeder ve yay, eğer lüzumundan fazla gerilirse, kırılır!’

.

Yeni yıla girerken
1 Ocak 2018

Öncelikle sevgili okuyucularımın yeni yılını kutluyor, sağlık ve esenlikle nice mutlu yıllar diliyorum.
Dünyanın sonu yaklaştıkça her yeni gün, geçen günü aratıyor. Her şey gibi zamanın da bereketi kalmadı.
Yıllar birbiri ardınca su gibi akıp gidiyor. Geçmişin toplamına baktığımızda ki o, kaç yıl olursa olsun- tek kelime bir hayalden ibaret olduğunu fark ediyoruz.
Şu halde; hayat hayaldir ve insanoğlu tamamen hayalin peşinde koşup ömür tüketmektedir.
Akıllı insan dünyalar arası muhasebeyi yapıp ona göre adım atar!
Dünyanın en önemli özelliği, gerçek hayata götüren bir köprü konumunda olması ve bir sınav yeri olmasıdır. Zira en mükemmel şekilde yaratılan insan, başıboş bırakılmamıştır!
İyi ile kötünün mücadelesi, insanlığın başlangıcından beri sürüp gitmektedir. Bir farkla ki, dünyanın sonu yaklaştıkça, kötülükler daha çok artacak ve daha çok kötülerin borusu ötecektir!
Bunun da nedeni, kötülüklerin ışık hızıyla yayılmasıdır.
Bütün bu olumsuzlukları; birey, aile, sokak, mahalle, kasaba, şehir, bölge ve devlet yaşamlarında bizzat görüp yaşıyoruz.
Daha dün, örgüt bazında terörden bahsederken, bugün devlet teröründen ve korkarız yarın, devletlerarası terörden bahseder olacağız!
Daha bugünden koskoca devletlerin, terör örgütlerinin artlarına saklanarak(!) vesayet savaşları yürüttüğünü görmüyor muyuz?
Toplu bağımlılıklar, bulaşıcı hastalıklar, toplu ölümler; toplu ölümlere neden olan büyük doğal afetler arttıkça artacaktır.
Bütün bunlardan daha vahimi olarak; madde ve manasıyla çift kanatlı
olarak yaratılan insanoğlu, mana kanadını kırıp yok ederek maddileşecek ve yardımlaşmak için yaratılan insan birbirinin kurdu haline gelecektir.
Maneviyatla birlikte manevi ilimler de değersizleşip ortadan kalkacak; nefisler ve nefsin arzuları tapınılacak metalar haline gelecektir.
Nefsinin elinde ve emrinde kalan insanoğlu çırpındıkça batacak; aradığı mutluluk sırra kadem basacaktır.
İnsanoğlu, peşlerinden asırlar boyu koşup keşfettiği ve geliştirdiği tüm materyallerin kendisini mutlu edecek yerde; esaret, buhran ve bunalıma sürüklediğini görecek velakin son pişmanlık fayda etmeyecektir.
Genci ve yaşlısıyla hemen herkesin müptela olduğu sosyal medya esareti ve teknoloji bağımlılığı ufkumuzu karartacak; oluşturulan bataklık, herkesin ölüm
döşeği olacaktır!
Bir yıl daha geçmesiyle, çocuklar daha büyümüş, gençler daha tazelenmiş, yaşlılar daha ihtiyarmış oldular. Hayali geride bırakıp, gerçeğe; mutlak gerçeğe bir adım daha yaklaştılar.
‘Ölüm değildir hayatın en müşkül işi; müşkül odur ki, ölmeden evvel ölür kişi.’
(Y. Kemal)

.

Bugün değilse ne zaman?!
24 Temmuz 2017
Büyük bir velinin; zaman-gaflet ve insan ilişkisine ait müthiş bir tespiti vardır; “… gaflet içindeki insan, yarın olsa da hayırlı bir iş işlesem diye iç geçirir. Bilmez ki bugün, dünün yarınıdır; bugün ne işledi ki, yarın ne işleye?”
Cihan Devleti’mizin bakiyesi olan Türkiye’miz, içeride ve dışarıda çok sıkıntılı bir dönemden geçiyor. Sıkıntının ana sebebi; geçen asrın başında kurulan ve kurulurken kendisine biçilen rolü; Türkiye’nin eskiden olduğu gibi, ağzına vur lokmayı al veya hiç vurmadan ve yalnızca çatık kaş ve parmak sallama ile hizaya sokulamamasıdır.
Onlar da tarih boyu bu millete boyun eğdirilemediğini çok iyi biliyorlar. Bundan dolayı da yüzümüze karşı çıkıp yapamadıklarını arkamızdan; bin bir türlü hile desiselerle ve kalleşçe yapıyorlar.
Onlar da çok iyi biliyorlar ki, hiçbir kale, içerisinin yardımı olmadan; yalnızca dış saiklerle yıkılamaz. Bunun için de ta Osmanlı’nın gününden beri içimizle, içimizi karıştırmakla ve içimizdekileri devşirip kendi saflarına çekmekle uğraşıyorlar.
Dün padişaha haddini bildirmek için ilan edilen Tanzimat Fermanı banisi paşaları kahraman bellemişiz. Bunlardan başı çeken ve İngiliz muhibbi bilinen Mustafa Reşit Paşa mason olup; Osmanlının hariciye vekili ve sadr-ı azamı olarak Londra’da ikamet etmekteydi.
Elbette ki dışarısının telkiniyle; eğitimim sistemimizde uygulamaya soktuğu şu meş’um kararla ülkemizin istikbali karartılmıştır. Medreselerde (üniversite) hemen her branştaki eğitim seviyesi idadi (lise) düzeyine çekilmiş; bundan da daha vahimi olarak; fen bölümlerinden din dersleri, ilahiyatlardan da fen dersleri kaldırılmıştır.
İnsan bilmediği şeyin düşmanıdır; böylece, fen adamlarına din adamlarını, din adamlarında da fen adamlarını düşman ettiler. Her ki kesim de tek kanatlı yetişti ve bunlardan hiçbirisi uçmadı, uçamadı.
Avrupu Avrupa, felsefe, felsefe deyip övünüyorlar; hiç kimse Avrupa’nın ve bahse konu felsefenin temeline inip bir inceleme yapmıyor. Yahu Sizin Avrupa ve felsefe diye sayıkladığınız tüm meslek ve meşreplerin kökünde teoloji (ilahiyyat) ve ilahiyyatçılar vardır.
Çin mandarinleri gibi giysilerle övündüğünüz rektör veya dekan ne demektir; yalnızca bunların kökenlerine indiğinizde bile gerçeği görürsünüz ama… Batıda rektör, en az bir kardinal kadar dini bilgi ile mecehhezdir. Biz ise, kelimenin tam anlamıyla; taklitçilik, o da sathi ve sahte bir taklitçilik yüzünden, dine sırt çevirdik ve dine bigane kalanları baş tacı ettik!
Eski çağlarda Çinliler ve yeni çağlarda ise Avrupa ve ABD, Türklüğün başına bela kesilmiştir. Orhun Yazıtları’na bakın; Çinlilerin Türkleri satın alıp devşirmelerinden korkulduğu için onlara öğütler vermekte ve dikkatleri çekilmektedir.
Bugün ülke olarak karşı karşıya kaldığımız duruma bir bakın: FETÖ’sünden DAEŞ’ne, PKK’sından DHKP’sine varıncaya değin enva-i çeşit satılmış, hain devşirmelerle ve bunların arkasındaki devasa güçlerle savaş halindeyiz.
Bunların hiçbirisi uzaydan gelmedi; mebzul miktarda haini bağrında taşıyan bu coğrafyadan, kendi coğrafyamızdan yetiştirilip devşirildi.
Düşmanın ve düşmanlığın bu denli çukur olanı, kahpece ve kalleşçe yapılanı beşer tarihi boyunca görülmedi, bu görülen de inanın, kıyametin habercisidir. Bu ülkede doğup büyüyeceksin, bu ülkenin insanlarının dişinden-tırnağından artırarak verdiği vergilerle okuyup yetiştirileceksin; bu ülke sana maaş bağlayacak, makam verecek ve kendisini koruyasın diye eline silah tutuşturacak; sen o silahı sahibine, veli-i nimetine, halkına; annene, babana, kardeşine, hanımına, çocuğunu, babana doğrultup ateşleyeceksin!
Örneği olmayan ve tarifi imkansız; zira insan beyninin keşfedip uygulamaya koyduğu harp planlarından hiç birine uymayan ve bu cehennemi yangının üç, bilemediniz beş cepheyi değil; aile ocaklarımızı ve ülke olarak tüm ufkumuzu kızılca kıyamete çevirdiği amansız bir savaşı veriyoruz.
Bugün birlik olamayacaksak ne zaman olabileceğiz?
Yarın diyorsanız; cevabı birinci paragrafta!

.

İnancıyla taban tabana zıt yaşamak
26 Temmuz 2017

Ah; şu Müslü- manlar! Vah; şu İslam âlemi!
Sayıca milyarları buluyorsunuz (!) ama her biriniz; başları kesik horozlar gibi, kan-revan halinde uçuşmakta ve ne yaptığınızı kendiniz bile bilmemektesiniz!
Dün, gücünüz-kudretiniz tükenince, dağılıp paramparça edildiniz. Birliğinizin sembolü -ki bu husus dininizin gereğidir- olan halifelik kaldırıldı ve hep birlikte başsız kaldınız; savruldukça ufalandınız ve yerküre üzerinde küçük parçalar halinde serpildiniz.
Kuvvet ve kudretten niye düştük ve bu hale niye geldik diye hiç düşünmediniz; sahip olduğunuz dünya nimetlerini -ki bunlar dünyanın geçer akçeleri olup sizi zengin kıldı- kemirip gününüzü gün etmeye ve hepsinden önemlisi, inancınızla taban tabana zıt bir hayatı yaşıyorsunuz.
Dininiz tevhidi -bir olan Allahü Teâlâ’ya inanmayı- ve bir ve beraber olmayı emrederken, sizler Allah’ı bırakıp nefislerinizi, nefislerinizin tapındıklarını ilahlar edindiniz ve değil bir ve beraber olmak, birbirinize karşı düşmanla işbirliği yaptınız ve yapmaktasınız; düşmanın arzusu istikametinde birbirinizi boğazlayıp duruyorsunuz!
Bakınız, bugün dünya üzerinde akıtılan insan kanı yalnızca sizin kanlarınız. Bu size bir şey anlatmıyor mu? Sizin mabetlerinize saldırılıyor; siz, sizce en kutsal olan mabetlere sokulmuyorsunuz; kılınız bile kıpırdamıyor! Hani haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandı? O halde sizlerin her birisi şeytanın ta kendisisiniz!
Daha ne diye hac mevsiminde gidip, gösteriş olsun diye şeytan taşlıyorsunuz?
Hani, inancınıza göre, komşusu açken uyuyan sizden değildi? Burnunuzun dibindeki Filistin, değil aç yatmak, kan ağlarken, Müslüman yavruları ölü balıklar gibi sahillere vururken nasıl uyuyabiliyor ve nasıl gülebiliyorsunuz? O zaman, sizler adınızı koyun: Kimsiniz ve kiminlesiniz?
Müslümanları boğazlamakla övünen dünyanın en kirli ve pespaye örgütü DAEŞ’e bakın; Mescid-i Aksa ve Filistin hakkında hiç sesleri çıkıyor mu? DAEŞ’in ABD-İsrail eksenli olduğunu anlamak için, gelip Kâbe’yi vurmasını mı bekliyor- sunuz? Merak- lanmayın; bu gidişle yakında o da olacak ama emin olun bu Müslüman müsveddeleri yine de uyanma- yacaklar!
Kendi halklarınızı sömürerek eldi ettiğiniz milyarlarca dolarla, düşman- larınızdan silah alıp onları da birbirinize karşı kullanıyorsunuz.
Evet... Dünyadaki ‘Vahşi Batı’ denilen, doymak bilmeyen ve siz Müslümanları insan bile görmeyen devletlerin hedeflerinde sizler varsınız ama sizlerde de bunlara karşı gelebilecek en ufak niyet bile yok! Ne elinizle, ne dilinizle ve ne de kalbinizle karşı olmuyorsunuz; bu nasıl Müslümanlık ve hatta bu nasıl insanlık?
Onca petro-dolarlarınızla ha bire silah alıyor ve bunları aldığınız ülkelere bağımlı kalıyorsunuz. Neden tek başınıza (buna gücünüz ve kudretiniz yeter) veya aranızda, ortak silah fabrikaları kurmayı düşünmüyorsunuz?
Bölgenizdeki bunca dramatik olaylarda bile ibret almayacaksanız -ki almıyorsunuz- bunlara müstahaksınız demektir!
Unutmayın ki düşmanın verdiği silahların yazılımları kendi ellerinde; lüzumu halinde, milyarlar ödediğiniz o silahları bir anda boşa çıkarabilirler!
Onların iyi gün dostu olduğunu nasıl unutuyorsunuz?!
Dininiz “Hep birlikte Allahü Teâlâ’nın ipine (dinine-Kuran-ı Kerim’e) sımsıkı sarılınız; bölünüp tefrikaya düşmeyiniz! Aksi halde gücünüz, kudretiniz gider ve paramparça olursunuz!” buyurup, çok açık şekilde ikaz etmesine rağmen, sizler, bu emre uymadığınız gibi, tam tersini icra ediyorsunuz.
Demek ki Allah sizlere bela vermiyor ama sizler belanızı zorla arayıp buluyorsunuz!
Sözde sizleri bir arada gösteren kurum ve kuruluşlarınız var; İslam Birliği Teşkilatı, Arap Birliği...
Görkemli salonlarda toplanır, yer-içer, konuşur ve dağılırlar. Şimdiye kadar hangi ortak değer üretildi ve alınan hangi kararlardan somut bir sonuç elde edildi?
Her şey göstermelik ve gösteriş için.
Bu günkü Müslümanların hali, Müslümanlıklarını yansıtırken söylenecek tek söz kalıyor: Ya ol, ya öl! İstedikleri kadar olduk desinler; gerçekte, hem dünyalarını hem de ahiretlerini rezil ve rüsva eden gerçek ölülerin ta kendileridir!

.

Ba’de harab-il Basra!
28 Temmuz 2017
Diyanet İşleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulu F. Gülen’in 40 yıllık “sızma” hareketini mercek altına alarak, bir yıllık bir çalışma sonunda kamuoyuyla paylaştı.
Bu çalışma ile F. Gülen’in 80 adet Türkçe yayımlanmış kitabı, sohbet şeklindeki videoları ve Sızıntı dergisinde yer alan makaleleri incelenerek, malum şahsın ipliği pazara çıkarılmıştır.
Görüldüğü üzere, bu hareketin din adına en büyük tehlikesi, Allah c.c. inancını yıkmak ve onu tamamen çığırından çıkarmaktır. Bu cümleden olarak, Allahü Teâlâ’nın ulaşılabilir olduğunu söylüyor. Halbuki Allah c.c. ötelerin ötesidir; namütenahi ötelerin namütenahi ötesidir. İnsan akıl ve idrakinin ve tasavvurunun çok ötesindedir. Akıl ve hayal gücünün bulduğu hiçbir şey O değildir. O’nun anlaşılmazlığını anlamak, anlamanın ta kendisidir.
F. Gülen ise, kendisini Peygamber’in (aleyhisselam) bile üstünde görüyor; gaybı (bilinmeyeni-geleceği) gördüğünü iddia ediyor ve Hz Muhammed’i, Ruh-ul Kuds ilan ederek İslam’ın tevhit inancını kökünden yıkıp onun yerine Hıristiyanlık’taki Teslis (üç ilah) inancını ikame ediyor.
Burada bir parantez açıp, dinimizin ne denli garip olduğunu ve kul planında nasıl sahipsiz kaldığını üzülerek görmekteyiz. Adam, din adına dini ifsat ediyor; başta Diyanet olmak üzere, hiçbir ilahiyatçıdan ve sözde din âlimlerinden ses seda çıkmıyor.
Kırk sene boyunca bu meczuba cami kürsüleri, mihrapları, radyo ve televizyon mikrofon ve ekranları emanet ediliyor; o zehrini kustukça tüm yetkililer sorumsuzca seyrediyor. Ve hatta alkışlıyor!
Hadi diyelim; Diyanet’in teftiş sistemini (murakıpları), amiri pozisyonundaki müftüleri... ve hatta Diyanet’in bağlı olduğu Devlet bakanlarını ele geçirdi (!) ve bunların sesleri solukları çıkmadığı gibi, bunların hepsi bu meczubun lehinde rapor verdiler.
Bağımsız ve bağlantısız olan onca ilahiyat fakültelerimizin anlı şanlı Prof.ları ve camilerin vaaz kürsülerini inleten onca din âlimlerimiz neredeler? Dini içeriden yıkmaya çalışan bu adamın kırk yıllık hezeyanları nasıl görülmez ve millete gösterilmez?
Diyanet, kırk yıl sonra böyle bir çalışmayı yapıyor da, kusulan ve en ücra köşelere kadar sirayet eden bu zehrin öldürdüğü gönüllerin hesabını kim verecek; kim veya kimler bu vebalin altından kalkabilecek?
Burada bir parantez daha açıp, tarihi bir hakikati dillendirelim; 1911 yılına kadar, doğrudan padişaha bağlı “Huzur hocaları” vardı. Bunların bir görevi de din adına basılacak kitapların incelenmesiydi. Dini ilimler yönünden yetkin (ulema) bu kişilerce uygun görülen eserler neşredilebilirdi. Dolayısıyla, şimdiki gibi, ortalıkta yer alan, her kafadan çıkan acayip dinler, din anlayışları oluşmazdı.
İttihatçılar 1911 yılında mason olan Musa Kazım’ı şeyhülislam yaparak bu önemli kurulun işine son verildi; bundan böyle yetkili-yetkisiz önüne gelen herkes, kendi niyet ve meşrebine göre din kitabı yazıp neşredebildi.
Hele daha sonraki, dine kayıtsız kalınan yıllarda halk dinden uzaklaştırıldı. Yer üstünde kendilerine yer bulamayan din ve din arayışındaki kişiler yerin altına indi!
Uzun yıllar bu ülkede sağlıklı bir din eğitimi yapılamadı. O boşluğu yerin altına çekilip, gizlice din eğitimi verenler doldurdu. Devletin gözetim ve denetiminden uzak bu yapıların içinde, en hayırlısından en hayırsızına değin her çeşidi var. Nitekim bunlardan birinin sözde yansıması olan FETÖ, devletin hemen her kurumunun kılcallarına kadar sızarak ve gerçekleştirdiği üst üste darbe girişimleriyle onu ele geçirmeye çalışmıştır.
Sapık ve sapkın bir adam müsveddesi, insanları din diye sapık bir din anlayışının peşinde sürüklüyor; yani insanları dinden imandan ediyor. “Allah c.c. bana tecelli ediyor”, “Peygamber (aleyhisselam) şu anda cemaatin arasında” diyerek, onu ayağına getiriyor ve “kendisinin Peygamber’i aşıp ilahlık kazandığını” söyleyen böyle bir zındığı, bu toplum tam kırk yıldır baş tacı ediyor!
Neden? Ama neden?
Bunun tek bir sebebi var; dinimizi bilmiyoruz. Dinimizi bilmiş olsaydık, bu hezeyanları ve her biri küfür olan bu iğrenç lakırdıları din olarak beller miydik ve bu sapığın peşinde gider miydik?
Bu şarlatan, “Solunuzdaki meleklere emrettim, artık hiçbir günahınızı yazmayacaklar” diyor ve salya sümük ağlıyor. Cennet beratını aldığını zanneden cahil cühela takımı nasipsiz cemaat de bunlara inanıyor; yetmiyor, varını yoğunu bu adam için seferber ediyor!
Diyanet de neden sonra kalkmış, bu rezil adam mabedi kirletmiştir diyor.
Ba’de harab-il Basra! O mabetler size emanet edilmemiş miydi; o emanete ihanet eden sizler değil misiniz?
Hadi vicdanlarınız nasırlaştı ve bu dünyada, utanmadığınız kullardan, bir şekilde hesap vermekten kurtuldunuz diyelim. Göklerden tertemiz şekilde inen bu Din-i Mübin-i İslam’ı kirleterek kendinize benzetmenizin hesabını gerçek gücü ve kudreti elinde bulunduran, Âlemlerin Rabbi olan Allahü Teâlâ’nın Mahkeme-i Kübra’sında nasıl vereceksiniz?
FETÖ ile yarası olup gocunanlara ithaf olunur!

.

FETÖ ile mücadelenin kodları (1)
31 Temmuz 2017

FETÖ dünyanın alışageldiği terör örgütlerine benzemiyor. Dünya üzerinde; enva-i çeşit teröre maruz kalıp onlarla mücadele eden ve bu bapta deneyim kazanan bizim gibi bir ülke yoktur.

Bilindiği üzere; çok ağır bedeller ödeyerek bu deneyimleri edindik ve hâlâ daha bedel ödemekteyiz.

Otuz beş seneye yaklaşan PKK terör örgütü ile olan mücadelemizin yirmi beş senesi, maalesef yalnızca polisiye tedbirleri içeriyordu. Bu yüzden olsa gerektir ki, kısmi başarıların dışında mutlak bir zafer elde edilemedi; edilemezdi de...

Oysa bu mücadelede; polisiye tedbirlerin yanında ekonomik, psikolojik, sosyolojik ve politik gibi pek çok etkenle birlikte hareket etmek gerekiyor. Bunlardan biri veya birkaçı eksik olduğu takdirde -nitekim seneler senesi aynı hatayı yaptık- bu mücadeleyi zaferle sonuçlandırmanın imkan ve ihtimali yoktur.

Dünyada emsali görülmedik kıyasıya bir savaş var; psikolojik temelle yapılan bu savaş sonucunda istenilen algı oluşturuluyor. Bir algı oluşturulduktan sonra; artık size pirincin taşını ayıklamak kalıyor! Ne yaparsanız yapın, bu algıyı yıkamıyorsunuz.

Hitabet sanatının birinci ve en önemli kuralı; insanları akılları nispetinde hitap etmektir. Yani istediğinizi anlatın; muhatabınızın anladığı mühimdir. Şu halde yapılacak iş, muhatapların anladığı dilden konuşmaktır!

Yine dünyada lobiciliğin merkezi ve profesyonel olarak icra edildiği yer ABD’dir. ABD’nin yapmakta olduğu psikolojik savaşlar; gizli servislerindeki ilgili bölümlerin yanında; açıktan ve aleni olarak mahut lobi şirketleri eliyle yapılmaktadır.

Birçok medya kuruluşu ve yüzlerce basın mensubu, bunlarla paralel çalışır; tabir caizse dünyanın altını üstüne getirirler. Akı kara, karayı ak yaparlar!

Türkiye’miz, maalesef kendi lobi şirketlerini oluşturamadığı gibi; sahip olduğunu zannettiği birçok medya kuruluşu ve bunlarda çalışan onlarca gazetecinin, yabancıların borusunu çaldığını ve onların emellerine hizmet ettiğini acı acı görmektedir!

Daha on gün önce, bylock kullanıcısı 134 gazeteci hakkında tutuklama kararı verildi.

FETÖ tehlikesinin büyüklüğünü, diğer bütün terör örgütlerinin toplamının milyonla çarpımından anlayabiliriz. Çünkü maddi ve manevi değerleri çalınan evin hırsızı, içeride ve aileden bir birey! Çünkü katil, maktülün başında ağlayan ve onun en yakını! Çünkü hain, ateş emri verecek yerde ric’at emri veren komutan birliğin başında! Çünkü hain, polisin içinde ve amir konumunda; suçun azmettiricisi, suçlunun kollayıp koruyucusu ve haksız yere masumun derdest edicisi! Çünkü hain savaş pilotu, teröristle kol kola; dağı-taşı bombalayıp dönüyor!

Polis-Jandarma, savcı ve hâkim el ele vermiş; gözlerine kestirdiklerinin üzerlerine üzerlerine gidiyorlar; eskilerin tabiriyle suçu işleyen kadı; kimi kime şikâyet edeceğiz?!

Bu denli iğrenç kumpasları Ergenekon davalarında gördüğümüz gibi 17 - 25 Aralık Emniyet-Yargı darbe teşebbüslerinde ve MİT TIR’larının alıkonulmasında da gördük.

Bütün bunlardan daha vahimi var ki, bu güne kadar bu hep göz ardı edildi- bu terör örgütü, sözde dini temelli ve burada din diye, Allah c.c. diye, Peygamber diye meczup hale getirilmiş binlerce, on binlerce kişi, inatla ve umutla güneşin doğacağı günü bekliyor!

Zira bunlardan hiç birisi karakola veya savcılığa gidip de pişman olduğunu itiraf etmedi ve etmiyor!

Tutuklu bulunup muhakemesi yapılanlar, acaip şekilde motive ediliyor ve Kainatın baş şeytanının aleyhinde okunan iddianamelere kulaklarını parmaklarıyla tıkayarak karşılık veriyorlar.

Dünya kurulalı beri iki şeyin her daim müşterisi olmuştur; bunlardan birincisi din, bir diğeri ise milliyetçiliktir. Bunların her ikisi de çok hassas dengelerdir ve bunlarla oynamaya gelmez.

İşte FETÖ denilen melun bu hassas dengelerden din ile oynadı ve yine maalesef bu oyunda; bizlerin aymazlığından, hudutsuz mesafeler kat etti.

(NOT: Bu mühim konuya önümüzdeki makale ile devam edeceğiz. F.B.)

.

FETÖ ile mücadelenin kodları -2-
2 Ağustos 2017Liderler gözü karadırlar; risk almaktan asla çekinmezler. Hatta buna mecburdurlar. Kaderin cilvesine bakın ki, liderler yalnız kişilerdir. Hele de kaht-ı ricalin (adam gibi adamların olmadığı) bir cemiyette yapayalnızdırlar; milyonlar arasında tek başınadırlar. Liderin en önemli özelliği, muhatabını ikna etme kabiliyeti ve yapmak istediklerindeki kararlılığıdır. Liderler, lafı eğip bükmeden söylerler; bundan dolayı da liderlerin çok sevenleri olduğu gibi çok nefret edenleri de vardır. Onların ekstrem halleri, kendisini değerlendirenlere de aynıyla yansır. Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan; siyasette, inciyi bağrında saklayan istiridye misali, sabırla ve binbir emekle, çile ve ıstırapla liderliğe erişti. Liderlik için doğuştan meziyet gerekliyse de; bunu kuvveden fiile çıkaran emek ve çekilen çilelerdir. Hemen her lider gibi Sayın Erdoğan da yalnızdır; onca kalabalığın arasında yapayalnızdır. FETÖ ile mücadeleye yalnız başına başladı ve en yakınlarını ve yakınındakileri ikna etmek için akla karayı seçti!

Lider risk alan ve gözü karadır dedik; bürokrat ise, bunun tam tersi olup; ‘salla başını al maaşını’ cinsindendir. Dolayısıyla liderle bürokrasi arasında görülen ve görülmeyen kıyasıya bir savaş vardır. Bürokrasi, mevzuat hazretlerinin altında direnir ve iş yapmaz; lider ise, önündeki dağ gibi engelleri bir çırpıda yıkıp geçer! Milletin diniyle imanıyla oynayan FETÖ’ye cevabı, neden sonra ve Sayın Erdoğan’ın binbir ikazının ardından Diyanet kurumu verebildi! Sayın Erdoğan, yardımcı doçentlik saçmalığını söyleyene kadar; işin yegane sorumlusu olan YÖK, bu kepazeliği görmedi ve bu ikazdan sonra kolları sıvadı!

Cumhurbaşkanı her şeye karışıyor diye kızanlarımız var; karışmasın da ne yapsın? Dere yataklarına bina yapmayın; dikey mimari yerine yatay mimariye öncelik tanıyın dedikçe; başta AK Partili belediyeler olmak üzere tüm belediyeler bunun tersini yapıyor. Şiddetli bir yağmurdan sonra da sırra kadem basanların en önünde mahut belediye başkanları oluyor. Bizim siyaset geleneğimizde, mademki her şeyin hedefinde iktidar partisi ve onun lideri var; bırakalım o da her konudaki fikrini söylesin! Bunun kime ne zararı var? Hatırlatma ve ikaz olması bakımından bilakis faydası var. İstanbul’daki Ayamama Deresi, daha dün taşmış ve İstanbul’un göbeğinde, ölülerin yaralıların ve onca zarar ziyanın olduğu felaketi yaşamıştık. Sayın Erdoğan, yerinde uyardı: ‘Burası dere yatağıdır ve dere er ya da geç yatağını bulur. Burada yapılaşma olmasın!’ dedi. Tam tersini yaptılar; Ayamama Deresi boyunca gökdelenleri sırayla diktiler!

Ne demişti Ziya Paşa? ‘Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir; tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!’ Gelin görün ki, o köteği, işin muhatapları değil millet yiyor! Bizce Sayın Cumhurbaşkanı az bile söylüyor!

.

Lider kıymeti bilmek!
9 Ağustos 2017

Köklü reformlarla Türkiye’yi ve Türk insanını değiştiren ve dönüştüren belli başlı dört liderden (diğer üçü: Atatürk, Menderes, Özal) biri Sayın Erdoğan’dır.

Gelip geçen diğer liderlerin hepsi ya lider olamamış ve parti genel başkanı olarak kalmış ya da idare-i maslahatçı olarak günü kurtarmanın derdinde olan şahsiyetlerdir. Bunlardan en cambazı da Süleyman Demirel’di; 40 sene müddetle sağ gösterip sol vurdu ve bütün bir milleti uyuttu!

Kendi müsteşarı Özal’a tahammül edemeyişi ve cephe alması bile ‘Sülü’nün ne idüğünü millete gösterememiş, en son üstlendiği Cumhurbaşkanlığı makamında ise, tüm foyası ortaya çıkmıştı! Zira o makamdayken vesayet odaklarının kuklası olup, başbakanlığı Meclis’te çoğunluğu bulunan liderlerden birine vermeyip, kendisinden başka tek bir oyu bile olmayan Yalım Erez’e vererek demokrasi tarihine geçmişti!

Gazetecilik hayatımızda Menderes’ten sonraki tüm liderleri tanımak şansımız oldu. Bunların içinde yolu yordamı, rengi, çizgisi ve hedefi belli olmayan (flu kalabilen, renksiz) tek lider Süleyman Demirel’di. Müthiş bir zekâya ve ikna kabiliyetine sahipti; öyle ki bugün ak dediğine yarın kara der ve onu kırk dereden su getirerek ispat ederdi. Arkası kesilmeyen askeri darbeler ve lider görünümlü kifayetsiz muhterisler eliyle ülkemizin ufku sürekli karartıldı ve bu haller tarihe ‘Türkiye’nin kayıp yılları!’ olarak geçti.

Özal, durağan bir toplumda, transformasyonu gerçekleştirmek için yoğun bir gayretin içine girdi; gece-gündüz demeden çalıştı. Neticede, o tempoya vücut dayanamadı ve Özal’ı kaybettik. Bizde sistem yerli yerine oturtulamadığından, liderin fonksiyonu çok fazladır. Nitekim Özal’ın vefatından sonraki yıllar Türkiye için tek kelimeyle yıkım olmuştur.

Sayın Erdoğan’ın çalışma temposu da insan gücünün çok üstünde. Gecesini gündüzüne katarak devletin işlerinin yanında, partinin de işlerini üstlendi. Doğrusu, buna can dayanmaz.

Ramazan Bayramı sabahı camide rahatsızlandı ve milletçe yüreğimizi ağzımıza getirdi. Devlet ve millet hayatımızın şu netameli ortamında Sayın Erdoğan şahıs olmaktan çıkmıştır, onun varlığı ile yokluğu devlet ve millet hayatımızı derinden etkileyecek bir konum arz etmektedir. Bunu düşmanlarımız bizden daha iyi bilmektedir ve bu yüzden olsa gerektir, Sayın Erdoğan’ı hedef tahtasına koymuşlardır. AK Parti’ye lafları yokmuş ama Tayyip Erdoğan bu ülkenin başından gitmeden dertler bitmeyecekmiş!

Düşmanın içimizdeki uzantıları FETÖ, DEAŞ, PKK, PYD de aynı şeyi söylüyor; onların hedefinde de Sayın Erdoğan var.

Sayın Erdoğan’ı sevelim veya sevmeyelim ama hepimiz şu düşüncede ortak değil miyiz: Ülkemiz, dünyada emsali görülmedik bir tehditle karşı karşıyadır. Batı’nın dümen suyundaki terör örgütleri tarafından, hem içeriden ve hem de dışarıdan kuşatılıp parçalanmak istenmektedir. Başta FETÖ olmak üzere, bunlarla gereken şekilde mücadele eden, kararlı, cesur, gözü kara olan ve bunların yanında halkın desteğini de arkasına almış Sayın Erdoğan’dan başka bir lider var da biz mi bilmiyoruz? Şimdiye kadar böyle birisi çıkmadığına göre, neden Sayın Erdoğan’ın kıymetini bilemiyoruz?

Devlet ve millet hayatımıza kasteden bu düşmanlarla ölümüne verilen bu savaşı Sayın Erdoğan kendi şahsı için mi yoksa milleti ve devleti için mi yapıyor? Elimize vicdanımıza koyup, insafla düşünelim; düşmanın kendileri için tehlikeli görüp hedef tahtasına koydukları Sayın Erdoğan’ın önemini hiç değilse düşman kadar olsun bilelim! Batılı dostlarımızın (!) Türkiye’nin başına nasıl liderler istediklerini, şimdiye kadarki uygulamalarından biliyoruz. Bunun da tipik örneklerini, yaptırdıkları darbeler sonucunda başa geçirdikleri emre amade şahsiyetlerde gördük.

O yufka yüreklerle, bu çetin dağlar aşılır mı?

Majestelerinin emirleriyle, onca darbelerle, 15 Temmuz’daki hıyanet şebekesinin ayaklanmasıyla, kazdırdıkları hendeklerle ve PKK-PYD’yi devlet donanımlı silahlandırmayla bizi paramparça etmek istemelerini görmüyor muyuz?

İç siyasette didişelim ama milli olmayı gerektiren dış siyasette ve özellikle de içerideki ve dışarıdaki savaşta, ayrılığa düşmeden, tek kalp, tek cihet, tek vücut olalım.

Aksi halde, yarın, didişebilecek ne Sayın Erdoğan’ı ne de Sayın Kılıçdaroğlu’nu bulabiliriz!

O günkü eyvahların ise hiçbir kıymeti olmayacak!
Bir kere, ülke olarak, dostumuzu düşmanımızı iyi bilmemiz ve onlara gerektiği gibi davranmamız lazım. Maşallah bizim dostlarımız düşmanlarımızı aratmadıkları gibi, düşmanlıkta onlardan fersah fersah ilerideler.

Seneler senesi Batı Batı deyip yırtınıp durduk; bir kez olsun Batı’nın bize hangi gözle baktığına dikkat etmedik. Tek kutuplu kalan dünyanın hedefinde Müslümanlar, İslamiyet ve İslam ülkeleri olduğunu açıkça deklare ettiler.

Başta Türkiye olmak üzere, bütün İslam âlemi Batı’nın hedefindedir ve onların bu hedefe bakışları; onlar efendi, bizler köleyiz! Onlar emredecek, bizler baş üstüne deyip huzurlarında el pençe divan durup emirlerine amade bekleyeceğiz!

Biz üretemeyiz, onlar üretecek ve yine onların bize verdikleri borç paralarla onlardan mal ve hizmet satın alacağız. Ne kadar diye sormayın; onlar ne kadar isterlerse o kadar! Yani daha açık ifadesiyle, taşıma suyla değirmen ne kadar dönerse o kadar!

Sovyet Rusya’yı bize öcü gösterip; külfet-nimet denge havucunu göstererek NATO’ya aldılar ve yalnızca külfeti yüklediler. Senin silah üretmene gerek yok, NATO ne güne duruyor dediler. Zor günümüzde NATO’nun silahlarını kullanamazsınız deyip Türkiye’ye ambargo uyguladılar!

Kendileri, füze sistemini vermedikleri gibi, Çin’le yapılacak anlaşmaya da mani oldular. Türkiye, tehditlere pabuç bırakmayınca, bu kez muhatap firmayı kara listeye alıp işi engellediler. Akabinde Türkiye Rusya’ya döndü; S-400 füzeleriyle imzalar atıldı derken; başta ABD olmak üzere Batılı ülkeler Rusya ile İran’a ambargo kararı aldılar. Bu defa Türkiye’nin, değil S-400’leri alması, Türk Gazı Projesi de tehlikeye girmiş oldu! Şimdi de Almanya, Gümrük Birliği Anlaşması gözden geçirilsin istiyor!

Belli ki dost ve müttefiklerimiz (!) tarafından ekonomik olarak kuşatılmak isteniyoruz.

Her on senede bir yaptırdıkları darbelerle Türk milletinin ümüğünü biraz daha sıktılar ve darbeleri yaptırdıkları, içimizdeki ‘kendilerinin çocukları’na her darbe sonrasında, NATO’ya, CENTO’ya bağlıyız nidaları attırdılar!

Baktılar ki 21. yüzyılın yükselen değeri din olacak; içimizdeki bir ajanı satın alarak ve din adamı süsü vererek ve hepsinden önemlisi onu eğitim şemsiyesi altında gizleyerek, onunla ülkemizin ışıltılı beyinlerini devşirdiler.

Dergilerinin adı Sızıntı idi ki bu isim bilerek konmuştu- 40 sene boyunca mankurtlaştırdıkları kadrolarla her tarafa sızdılar. İşin tuhafı, devletine ve milletine düşman edilen bu tipler, hiç de yabancısı olmadığımız kişiler, yani benim dayım, onun çocuğu, diğerinin babası-annesi, senin kardeşin olup, öz ailelerimizin bireyleri!

Bunlarla mücadele, yani evin içindeki düşmanla mücadele öyle sanıldığı kadar kolay değildir. Şimdiye kadarki yapılan şekliyle, yani polisiye tedbirlerle yapılan mücadele, gerçek mücadelenin ancak onda biri kadardır.

Öyle ki yalnız polisiye mücadeleyle yetinmek, terör örgütünü daha fazla azdırır ve çok daha büyütür! Hele de byLock yansımalarını bakkala manava kadar uzatıp iş savsaklanır ve binlerce mağdur oluşturulursa -ki, maalesef ister istemez oluşuyor- polisiye mücadelenizi de çığırından çıkarmış olursunuz!

Bu işin temelinde sapkın ve sapık bir din anlayışı var; yani milletin evlatlarına din diye başka bir şey enjekte edilmiş. Öncelikle bu zehrin çıkarılması lazım. Çok geç de olsa; DİB, bütün bunları bir bir açıklayıp raporlaştırdı. Bu yetmez; çarpıtılan bu konular kitapçıklar haline getirilip, her haneye bedava dağıtılmalıdır. Bu da yetmez; çünkü bizim insanımız pek kitap okumaz; o halde bu konular hutbelerde ve vaazlarda sürekli işlenerek milletin imanı tazelenmeli!

İmanın yenilenmesi tabirini bilerek kullanıyoruz; zira bu alçaklar milletin tertemiz imanını çaldılar.

Bunların İslamiyet’e verdiği zarar milyonlarca Müslümanı kesip doğrayan, onlarca İslam beldesini yakıp yıkan, kütüphaneler dolusu çok kıymetli elyazması kitapları parçalayıp nehirlere atan Moğol denilen canavar sürülerininkinden çok daha fazladır.

Kuran-ı Kerim’in ayetlerini, satılmış-şeytani bir ruhun hezeyanları şeklinde sözde tercüme eden bu sapığın bir zındık olduğu bilinmedikçe ve anlaşılıncaya kadar anlatılmadıkça, bu pislik ve bunun pislettikleri temizlenemez.

Kanı kanla temizleyemezsiniz; bundan dolayıdır ki özellikle devletin adil olma, adil yargılama ve kuru ile yaşı çok ince eleyip sık dokuyarak ayırt etme zorunluluğu vardır.

Bunların sapkınlıklarını, işin doğrusuyla birlikte halka anlatmak için camilerin yanında dergi, gazete, radyo ve televizyonlar da kullanılmalı, sürekli yayınlarla yanlış algılar silinip yerlerine yenisi ve doğruları yerleştirilmelidir. TRT Diyanet kanalında her gün bu doğrultuda program yapılmalı.

Doğruyu bilmeyene yanlışı empoze etmek kolaydır; şu halde bizim asıl eksiğimiz, dinimizi doğru şekilde bilmememizdir. Dinimizi doğru şekilde bilseydik; bir meczubun yavelerinin peşinde din diye gitmezdik!

Okullarımızdaki Din Kültü-

rü ve Ahlak Bilgisi derslerinde

bu konu enine boyuna işlenme-

li; körpe dimağların zehirlenmesinin önüne geçilmelidir.

.

FETÖ ile mücadelenin kodları ?
4 Ağustos 2017

Bu baş belası örgüt, dünyanın hiçbir terör örgütüne benzemiyor dedik; Türkiye’deki hali, okyanus üzerindeki aysberg gibidir. Başta ABD olmak üzere Batılı ülkeler, bu örgütün hem kurucuları ve hem bütün dünya ülkelerindeki yönlendiricileridir.

Şu halde, bu mücadelenin kodları, tüm savaş stratejilerini kapsayacak şekilde ve mahut ülkelere karşı olmalıdır. Mücadelenin asıl zorluğu da buradadır.

Evvela herkesin aklını başına devşirip, bu mücadelenin, Türkiye’nin varlık-yokluk mücadelesi olduğunu bilmesi gerekir.

Emniyet Genel Müdürlüğü, FETÖ’nün yurt dışındaki para kaynaklarıyla ilgili çalışma başlatınca, Batılı ülkelerce korunup kollanan bu örgütün vasilerinde at kaçtı torba düştü! Oysa ki Türk İnterpol’ü yalnızca bilgi istemişti. Bundan bile rahatsız oldular ve Almanya işi iki ülke arasında krize kadar çıkardı! Bu giderilince, yeni bir kriz üretmenin derdindeler!

Batı medyası ağız birliği ederek, Sayın Erdoğan’ı “diktatör” ilan etmenin gayretiyle yırtınıyor.

Yani demememiz o ki FETÖ ile mücadelede Sayın Erdoğan yurt içinde nasıl yalnızsa, yurt dışında da Türkiye aynı şekilde yalnızdır ve hedeftedir!

FETÖ yandaşı dış ülkelerin medyalarının Türkiye’ye ve özellikle Sayın Erdoğan’a karşı başlatmış oldukları ve her gün dozajını artırarak sürdürdükleri yıpratıcı yayınlar bilinçli bir savaşın yansımalarıdır.

Batı, aynı savaşı Pakistan’da yürüttü ve ülkeyi kaosa sürükleyerek emeline ulaştı! Oradaki asıl hedefleri, nükleer silaha sahip olan tek İslam ülkesi Pakistan’ın elinden bu silahı almaktır!

Ne yazık ki orada da, tıpkı Türkiye’de olduğu gibi, hoca kılığına sokulmuş bir hain kullanıldı!

Türkiye, İstanbul’da devasa havalimanını yapıp Frankfurt’u köreltmeye yeltendiğinde, Almanya’nın Türkiye’ye karşı terör kartını ileri süreceği zaten biliniyordu. Doğrusu bu kadar aleni ve küstahça olabileceğini tahmin etmiyorduk.

Neredeyse Türkiye’nin tüm Batılı dostları (!) terör üssü konumuna geldi ve getirildi!

Bundan dolayıdır ki FETÖ ile dışarıdaki mücadelede, Başbakanlık ve bağlı dış kuruluşlar ile Dışişleri Bakanlığı, MİT, yurt dışı temsilciliklerimize ve oralardaki sivil toplum örgütlerimize çok iş düşüyor. Zira bulundukları ülkelerin yönetimleri, Türkiye’den kaçıp kendilerine sığınan terör örgütü mensuplarına kol kanat geriyor ve onları Türkiye’nin aleyhinde ve Sayın Erdoğan’ı şeytanlaştırma işinde kullanıyorlar.

Oralardaki Türk misyonu da, Victor Hugo’nun belirttiği üzere, “Namuslular da en az namussuzlar kadar cesur olmalıdır!” sözünden hareketle, FETÖ’nün iftiralarını çürütmeli ve hak ve hakikati haykırmalıdır.

O yüzden söylüyoruz ki bu iş, parti meselesi ve hele hele Sayın Erdoğan meselesi hiç değildir; doğrudan doğruya Türkiye hedeftir. Bizlerin aymazlığı yüzünden, dün iktidar partileriyle kol kola yürüyen örgüt, bugün muhalefet partileriyle dayanışma halindedir!

Devlet ve millet hayatımıza kasteden bir terör örgütüyle mücadelede sen ben olmamalı; çünkü bu devlet hepimizin ve hiçbirimizin terör örgütü mensupları gibi, sığınabileceğimiz başka ülkemiz yok!

Sayın Erdoğan’ı yıpratmak adına, FETÖ ile ortak hareket etmek ve ortak dili kullanmak, başta siyasi partilerimiz olmak üzere hiç kimseye bir yarar sağlamaz. Bilakis, çok şey kaybettirir.

Nitekim muhalefet partisi olmasına rağmen Sayın Bahçeli, devletin tehlikeye düştüğünü görünce FETÖ ile mücadelede iktidarla ortak hareket etti; inanın, hiçbir şey kaybetmediği gibi, çok şey kazandı. Devlet-millet hayatımızda, devlet adamlığının ve milliyetçiliğin gereğini yaptı; böylece tarihe geçti ve milletimizin gönlünde taht kurdu.

Bunun da sonuçlarını, herkes gibi, o da sandıkta görecektir!

.

Kartallar yalnız uçar!
7 Ağustos 2017

Liderlik zor zanaattir; hele bizim gibi müesseseleri tam oturmamış toplumlarda lider, hemen her şeyin sorumluluğunu yüklenmek zorundadır. Lider, olması gereken şekliyle orkestra şefidir ama orkestranın yerinde yeller esiyorsa; yönetmenin yanında kuruculuk görevini de ifa etmesi gerekir. Yüz yılda bir, lidere sahip ülkeler şanslı sayılırlar; zira bütün toplumların yenilenmeye ve değişime ihtiyaçları vardır; bunu da ancak liderler eliyle gerçekleştirirler. Çünkü lider hem yaşadığı toplumu ve hem de yaşadığı tarihi değiştiren kişidir.

Bugün 506 ziyaretçi (1283 klik) kişi burdaydı!

Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?

Ücretsiz kaydol