 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Galiba ‘Kürt devleti’ne hazırız!
30 Aralık 2015 Çarşamba
PKK ve yandaşları bu güne kadar “ayrı devlet”i telaffuz etmekten özenle kaçınmışlardı.
Zira bu çok önemli “aşama”yı olgunlaşmadan gündeme getirip ‘harcamaktan’ çekiniyorlardı.
Çünkü, “Güneydoğu’da bir Kürt devleti” fikrinin Türkiye’de göreceği tepkiyi iyi biliyorlardı.
Peki ne oldu da Demirtaş, ‘kör gözüne parmağım’ “devlet” muhabbeti yapmaya başladı?
Doğru cevabı bulabilmek için önce 10 Ağustos ve 7 Haziran seçimlerindeki “Demirtaş” portresi ile şu andaki “Demirtaş”ı karşılaştıralım. Yine, HDP’nin seçim beyannamesine ve üç gün önce Diyarbakır’da toplanan “Demokratik Toplum Kongresi”nin sonuç bildirgesine bakalım. Bu konuda daha geniş bir mukayeseyi 17. sayfamızda bulabilirsiniz.
Sanki gökkuşağının altından geçmişler, tamamen değişmişler!..
‘Müflis tüccar’ hesabı siyaset yolunda her şeyi ‘hızlı’ tüketen Demirtaş şimdi “Denize düşen yılana sarılır” hesabı karanlık bir meçhule doğru ilerliyor.
Şimdi ise elinde kalan ‘son mermileri’ kullanıyor...
“Özyönetim, özerklik, statü, Kürt devleti...”
(Bunlar, bugünkü Türkiye’de birer ‘harakiri’ gibi geliyor ama belki de, “mağdur” olmak için yapıyor. Sanırım ucuz mağduriyet edebiyatının artık pek işe yaramadığını bilmiyor.)
Demirtaş ‘Devlet’ dedi, kimse duymadı
Benim asıl dikkat çekmek istediğim husus başka...
Düne kadar düşünmeye bile cesaret edemedikleri ne varsa Demirtaş hepsini saydı.
Eskiden, bunlardan bir tanesini yanlışlıkla ağızlarından kaçırsalar yer yerinden oynardı. Ama bu sefer sinek vızıltısı kadar bile tesiri olmadı.
Peki neden?
Kamuoyumuz “Kürt devleti” fikrine hazır galiba!..
Hiç sanmıyorum...
Bence Demirtaş bu Kürt devleti mefhumunu çok ucuzca harcadı, çünkü kimse ciddiye almadı.
Putin ve paralelindeki diğer Türkiye düşmanları, Demirtaş’ı dolduruşa getiriyor olabilir ama malum; elin sözüyle devlet kurulmaz.
Devletin asıl sermayesi millettir.
O halde ‘müflis bey’ bu devleti kiminle kurmayı planlıyor acaba?
Daha bu kadar rezil olmadığı dönemde bile “Yüz binlerle Cizre’ye yürüyoruz” diye yola çıktı, bir süre dönüp baktı ki (bir TV reklamındaki gibi) arkasında kimse yok, kös kös geri döndü.
Kürtler, şehirlerini köstebek yuvasına çevirdikleri, evlerinden yurtlarından sürüldükleri için mi bunların peşine düşecekti? Yoksa camilerini yaktıkları için mi?
İki gün önce “Anam Kürt, babam Kürt, sülalem Kürt. Allahtan korkun. Hiç mi dininiz imanınız yok? Tek devlet var. Siz neyin mücadelesini veriyorsunuz ya?” diye feryat eden Silvanlı Fevzi Amca’yı da mı duymadı acaba...
Büyük Kürdistan nereye düşer?
Meseleye bir de “Büyük Kürdistan”ın Kürtleri açısından bakalım.
‘Sykes-Picot bölücü örgütü’ 1916’da Kürt coğrafyasını dört parçaya bölerek bu bölgeye fitili ateşlenmiş bir dinamit yerleştirdiler. Bir taraftan da, Kürtlerin kulağına sürekli “Büyük Kürdistan”ı fısıldayarak o ‘fitilin sönmesi’ne izin vermediler.
Oysa 1916’da sadece sanal bir çizginin ayırdığı “Kürt”ler yüz yıl boyunca tek bütünün homojen parçaları olarak mı kaldı acaba?
Sizce Iraklı Kürtler mevcut sosyal statülerini Suriyeli Kürtlerle paylaşmaya hazır mı?
Veya “devlet” masalı söyleyen Demirtaş, Türkiye’nin batısında yaşayan Kürtlerin pılıyı pırtıyı toplayıp “Kürdistan”a taşınacağını mı zannediyor?
Bir an Kürtlerin, İstanbul’a gitmek için vize almaları gerektiğini düşünün...
Allah, Kürt kardeşlerimizi bu müflislerin şerrinden korusun...
.
Keşke bu ödüller bu kadar anlamlı olmasaydı!..
26 Aralık 2015 Cumartesi
Üniversite eğitimini ‘80 öncesinde, İstanbul’un en ‘belalı’ okullarından birinde yapan ve dönemin vahametini iliklerine kadar yaşayan biriyim.
Dini ve milli değerlerimize saldırmak modaydı. Bırakın dindarlığı, millî duruşu, üniversitelerde ve ‘aydınlar’ diyarında “Allah” demek bile suçtu.
4 yıl boyunca namazlarımı; müstahdemin çok değerli müsamahasıyla, 2. bodrum kattaki kazan dairesinde kılmıştım.
İşte “öz yurdumuzda garip, öz vatanımızda parya” olduğumuz o günlerde bizi ayakta tutan Üstad Necip Fazıl gibi milli abidelerimizin ‘iksir’leri olmuştu.
Abdülhamit Han’ın ‘Kızıl Sultan’ değil, bir ‘Ulu Hakan’ olduğunu muhterem Kadir Mısıroğlu’ndan öğrenmiştik.
İşte geçen yıl çiçeği burnunda bir Star mensubu olarak katıldığım ilk Necip Fazıl Ödülleri’ni bu duygu ve düşüncelerle izlemiş, muhteşem bir başlangıç olduğunu düşünmüştüm.
Bu ödüller şimdi daha önemli...
Dün akşam Necip Fazıl Ödülleri ikinci defa sahiplerini buldu.
Ev sahipliğini ben yaptım diye söylemiyorum ama bu ödüller şimdi çok daha önemli bir hale geldi.
Çünkü bugün millî ve manevi değerlerimiz, 70’li yıllardakinden çok daha çeşitli ve çok daha şiddetli saldırılarla karşı karşıyadır.
Adeta bir ‘iç savaş’ın yaşandığı ‘80 öncesi dönemde bile bu boyutta bir Türkiye düşmanlığına şahit
olmamıştık.
Geldiğimiz noktada, ‘Sovyetler Birliği’nden beter bir Rusya’nın en yakın müttefiklerini içimizdeki Türkiye düşmanları oluşturuyor.
PKK terör örgütü artık “Kürtler için” çalıştığını iddia edemeyecek kadar açık biçimde Türkiye düşmanlarına uşaklık yapıyor.
Hatta siyasi uzantıları Demirtaş, başkent başkent dolaşarak bu taşeronluğu daha iyi pazarlamaya çalışıyor.
Bu kadar mı?..
Düne kadar kendilerini ‘himmet ehli’ olarak lanse edip devletin ve toplumun namütenahi imkanlarıyla semiren ve dünyaya yayılan bir ihanet şebekesi şimdi o kadar savruldu ki artık Türkiye düşmanları için birer ‘hizmet ehli’ne dönüşmüş durumdalar.
Bu nasıl bir cinnettir.
Türkiye düşmanlıklarının adını “Erdoğan düşmanlığı” koyan bu zavallılar nasıl bu kadar aymaz olabiliyorlar?
Bu hengamede demokrasinin yanında yer alması gereken siyasi partilerimiz de siyasi hezimetlerinin ucuz intikamı için bu şer cephesine yaslanıyorlar...
Yine Üstad’a çok iş düşüyor...
Bu yüzdendir ki Üstad Necip Fazıl’ın gençliğe ruh veren derinliğine bugün her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.
Bu ‘kurtuluş savaşı’ndan insanlığın ve demokrasimizin galip çıkması için gereken ‘milli duruş’u simgeleyen Üstad Necip Fazıl;
“Bekleyin, görecektir, duranlar yürüyeni!
Sabredin, gelecektir, solmaz, pörsümez Yeni!”
diyerek adeta bize “Yeni Türkiye”nin yolunu göstermiştir.
İşte bunun için Necip Fazıl Ödülleri’ni her yıl daha büyük bir özenle devam ettirerek milli iradenin oluşmasına katkı sağlayacağız.
Necip Fazıl Ödülleri’nin uluslararası konsept kazanması da yakındır.
Adına yakışan muhteşem bir törene imza atan İletişim Koordinatörlüğümüz başta olmak üzere emeği geçen bütün mesai arkadaşlarıma kalbî teşekkürlerimi arz ediyorum.
Nice ödül törenlerinde buluşmak üzere...
.
İsrail ile anlaşma’daki yanlışlar!..
23 Aralık 2015 Çarşamba
2010’da Gazze’ye insanî yardım götüren Mavi Marmara gemisine saldıran İsrail’e karşı ağır şartlar ileri süren Türkiye bu katı tutumunu bugüne kadar tavizsiz sürdürdü.
Bunlar, mahalle kabadayısı gibi davranmaya alışık olan İsrail için hiç alışılmamış şartlardı.
Zaten Ocak 2009’da Davos’ta aldığı soğuk duşun travmasını henüz atlatamayan Peres-Netanyahu ikilisi, bugün Putin’in yapmaya çalıştığı gibi her türlü gayr-i meşru yöntemi de kullanarak Sayın Erdoğan’ı, doğduğuna pişman etme çabasına girdi.
Kendileri için çok ‘önemli’ olan Türkiye, bu “uyumsuz adam”ın tahakkümünden kurtarılacaktı!..
Ama bu seferki hedef, ucuzca harcadıkları cinsten değildi. O halde uygulanacak yöntem de sıra dışı olmalıydı.
Nitekim ne hikmetse 2013’te Gezi Protestosu görüntülü darbe teşebbüsünden bu yana Türkiye’nin başına türlü türlü şeyler geldi, ülke hiç selamete ermedi.
Ve ne hikmetse bu ‘organize işler’de bahane ne olursa olsun hedef hep Sayın Erdoğan ve ailesi oldu.
Hatta ‘gizli bir el’ yılların can düşmanlarını, Erdoğan düşmanlığı paydasında topluyor; taş gibi bir blok oluşturuyordu.
Cumhurbaşkanımıza, herhangi bir mümin kardeşimiz için mükellef olduğumuz hüsn-ü zannın zerresini çok görenler, İslamiyet’in ve Müslümanların kadim düşmanlarına hizmette sınır tanımıyorlardı.
Durum böyleyken kumpasta sınır tanımayan bu paryalar, İsrail’in “Ulusal düşman” ilan ettiği Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı İsrail’e taviz vermekle suçlayabilmektedir.
Hangi gerekçeyle?
İsrail mamulü oltanın ucundaki zehirli yemle...
Ağzını doldura doldura “Şartlara ne oldu” diye soranlar hangi anlaşma metnine göre bu yaygarayı koparmaktadır?
İsrail’e karşı geri adım yok...
Akşamdan sabaha dengelerin değiştiği bu ortamda İsrail ile husumet sadece İran-Rusya-Esad-PYD şer ittifakının işine yarar.
Önemli olan millî menfaatlerimize hizmet eden bir anlaşma sağlamaktır.
Çok bilmiş meslektaşlarımızın meşhur ifadesiyle ‘üst düzey bir yetkili ile sohbet fırsatı buldum’ ve her şeyi sordum.
Erdoğan düşmanları biraz üzülecek ama günlerdir boş konuşuyorlar.
Görüşmeler zaten aylar öncesinden beri devam ediyordu.
Gelinen nokta itibariyle ilk iki madde kabul edilmiş, üçüncüsü görüşülüyor.
Yani, İsrail ilk defa özür diledi ve bunu da Sayın Erdoğan’ın dik duruşu sağladı.
Tazminatın kabul edilmesi de ayrı bir itiraf ve özür demektir zaten.
Gazze için de çok önemli kazanımlar çıkacak veya bu anlaşma olmayacak...
KAFAMA TAKILANLAR
ACI KAYBIMIZ...
2014’te cumhurbaşkanı adayı olan beyefendi bir barış havarisi olan ve söylemleriyle bütün Türkiye’yi kucaklayan, 2015’te ise “PKK’ya silah bıraktıracağız, teröre mecliste kalıcı çözüm bulacağız” diyen cici kardeşimiz, SELAHATTİN DEMİRTAŞ’ı kaybettik.
Bir süre önce Kandil’den kaçtığı ve izleyen günlerde de Sur içinde teröristlerin açtığı hendeklere düştüğü yolunda ihbarlar aldığımız bu zavallı bugün de, Türkiye’yi yakmak için yanıp tutuşan Putin’in kapısında beklerken görülmüş.
Kendisinin Türk ve Kürt halkıyla bir ilgisinin kalmadığını beyan eder, yeni mekanları olan Kandil ve Kremlinlerde mutluluklar dileriz...
LÜTFEN CEVAP VERİN KEMAL BEY...
Sayın Kılıçdaroğlu “Eren Erdem’i kimseye yedirmeyiz” diyor.
Zaten bedava verseniz yemeyiz Kemal Bey; caiz değil.
Ama ben bu konuda size çok basit bir soru sormak istiyorum.
Bir AK Parti milletvekili, “Eğer İran-Türkiye karşı karşıya gelirse İran saflarında olurum” deseydi, Türkiye’yi linç etmek isteyen Putin’e destek için Rus kanallarında bol iftiralı ifşaatlarda bulunsaydı tavrınız ne olurdu?..
.
Teröre devlet teşviği daha ne kadar sürecek?
16 Aralık 2015 Çarşamba
Bazı ilçelerimizin köstebek yuvasına çevrilmesi ne kadar şirin gösterilmeye çalışılsa da ‘terörün şehre inmesi’nden başka bir şey değildir.
Elbette bu süreç bölge halkının terörden daha fazla etkilenmesine sebep oldu.
Ama teröre destek verip de vermemezlikten gelenlerin de maskesini düşürdü.
PKK dağlardayken teröre karşıymış gibi görünen siyasetçilerin, yerel yöneticilerin teröristlerle yan yana gelince bu konuda ne kadar samimiyetsiz oldukları meydana çıktı.
O hendekleri PKK’lılar mı kazdı?
Birkaç teröristin bir gecede açtığı birkaç çukurdan değil, ciddi destek almadan gerçekleştirmesi mümkün olmayan kapsamlı bir eylemden bahsediyoruz.
Bu hendekleri, belediyelere hizmet için verilen iş makinaları kazıyor. Mühimmat ve silahlar belediye araçlarıyla taşınıyor.
HDP’li belediyeler, gelirlerinin bir kısmını PKK’ya veriyor. Başkanların yanı başında konuşlandırılan ‘eş başkanlar’ her icraatı kontrol ediyor.
Örgüte bilgisayarlı ‘ofis’ler ayarlanıyor ve FETÖ destekli istihbarat transferi yapılıyor.
Araştırmacı arkadaşımız Erdinç Akkoyunlu’nun da bu nüshamızda ortaya koyduğu gibi yoğun olarak süren FETÖ-HDP-PKK ihanet dayanışması sayesinde, iç ve dış kaynaklı bazı kritik bilgiler, devletten önce terör örgütüne ulaşıyor.
HDP ise “haklı ve yerinde” gördüğü bu şehir terörüne ‘dokunulmazlık’ sağlıyor.
Ama ne kadar üzücü ki, bu ‘özyönetim ve hendek hizmetleri’nden, HDP’lilerin kendi mekanları olan Diclekent mahrum kalıyor!
Değerli yazarımız Yakup Köse’nin dünkü nüshamızda dile getirdiği bu ‘acı’ gerçeği Diyarbakır’da bulunan arkadaşımız Efe Erdem bizzat yerinde inceledi. Biz de bu büyük samimiyetsizliğin fotoğrafını bugün sizlerle paylaştık.
Artık PKK onlara yaslanıyor...
Düşünebiliyor musunuz, verdiğimiz vergilerin bir kısmı, genç kardeşlerimizin şehit edilmesi için kullanılıyor. Babanın ödediği vergi, oğluna mezar oluyor.
Halka huzur ve barış vadeden BDP/HDP, belediyesiyle, siyasetçisiyle bütün gücünü teröristlerin huzur ve güvenini sağlamaya harcıyor.
Utanmadan sırtını teröristlere dayadığını haykıranların yönettiği bu parti artık teröristlerin sırtını yasladığı bir korunak haline gelmiştir.
Terörü önlemek için kurulan HDP önceki gün Diyarbakır’da adeta PKK ile terör rekabeti yapmıştır.
PKK 500 yıllık camiyi yakarken, HDP’li utanmazlar milletin kürsüsüne çıkıp “Kurşunlu Camii’ni devlet bombaladı” diyerek teröristlerin çirkin eylemlerine kılıf hazırlamaya çalışmıştır.
Öğretmenlerin bölgeden ayrılmasını eğitime darbe diye sulandıranlar PKK okulları yakarken neredeydi acaba?..
Teröre destek suç değil mi?
Bir zamanlar “Kürtlere hizmet için yola çıktığını” iddia edenler bugün Kürtlerin en büyük belası haline gelmiştir.
Peki Kürtler bu ‘bela’yı daha ne kadar çekecek?
Bütün imkanlarıyla teröristlerin hizmetine giren bu belediyeler ve siyasi istismarcılar hakkında yapılması gereken bir hukuki işlem yok mu?
İçişleri Bakanlığı bu belediyeler hakkında bir işlem başlatmayacak mı?
Öte yandan partilerin kapatılmasına şiddetle karşıyız.
Ama “Kapatma demokratik değil” diye bir partinin teröre hizmetini daha ne kadar seyredeceğiz?
HDP, PKK’ya yataklık yapmayı onur, cumhurbaşkanına sempatiyi suç sayan çarpık yönetimin elinde esir olmaktan kurtarılmalıdır.
Namluyu kendisine çeviren PKK’lıya yemek verdi diye köylü garibanı “Teröre destek”ten hapse atan yargımızın bu işbirlikçilere söyleyeceği hiçbir şey yok mu acaba?..
.
DAEŞ gel; biraz da Bayırbucak’ta eyleş!
12 Aralık 2015 Cumartesi
Yıllardır “Suriye’nin toprak bütünlüğü” diye çırpınıyoruz. Oysa bizzat Esad başta olmak üzere herkes bu ülkeyi parçalamak için çekiştiriyor.
Hâlâ “Suriye ile 911 km sınırımız var” deyip duruyoruz ama bu sınırın ötesi, döviz kuru gibi neredeyse her gün değişen komşuların türediği bataklık haline geldi.
Bu ‘bataklık’ta DAEŞ adında, uzaktan yakından; kullanan herkesin işine yarayan bir ‘maymuncuk’ üretildi.
Güya rejimin de düşmanı olan (!) bu teröristlerin Suriye’deki her adımı, ne hikmetse Esad’ı desteklemiş ve meşruiyet kazandırmıştır.
Hele Rusya, ne yapsa DAEŞ’in hakkını ödeyemez!
Suriye ile hiçbir alakası olmayan Rusya “DAEŞ ile mücadele edeceğim” diye çöreklendiği bu ülkede aynı ‘parola’yı kullanarak yıllardır peşinde koştuğu ulusal hedeflerine ulaşmaya çalışıyor. Hatta Putin’e göre vurduğumuz Rus uçağı da aslında Hatay semalarında DAEŞ teröristlerini kovalıyordu!
DAEŞ, Avrupa’nın da çok işine yaradı. Hem ülkelerinde ‘safra’ları çaktırmadan Suriye’ye gönderdiler hem de canları istediğinde Türkiye’yi ‘DAEŞ sopası’ ile dövdüler.
İçeride ise FETÖ’den PKK’ya bütün Türkiye düşmanları da tepe tepe kullandı.
Parola DAEŞ işgal serbest...
En ilginci de “DAEŞ bize saldırıyor” diye dünyayı ayağa kaldıran PYD, DAEŞ sayesinde ‘kanton’lara kavuştu.
Bu örgütün son ‘kullanıcısı’ Rusya, adını “DAEŞ ile mücadele” koyup, İran ve PYD ile birlikte burnumuzun dibinde ciddi operasyonlar yapmaktadır.
Bu vampirlerin yoğunlaştığı Bayırbucak bölgesi, Afrin ve Kobani’den Cizre Kantonu’na kadar uzanan ‘koridor’un Akdeniz’e açılan kapısıdır. Ve burası olmadığı sürece geri kalan kantonlar ‘körduvar’dan ibarettir. Bütün kavga bu bölge içindir. Buranın asıl sahipleri olan Suriye Türkleri de bu adi menfaatlere kurban edilmektedir.
Ama ne hikmetse bu kardeşlerimizin feryadını kimse duymuyor. Kobani için yırtınanlar bu kardeşlerimiz için kılını bile kıpırdatmıyor.
Peki neden?..
İşin sırrı o ‘maymuncuk’ta ise DAEŞ biraz da Bayırbucak’a uğrasa da Suriye’deki Türkler’in de bir ‘kanton’u olsa...
KAFAMA TAKILANLAR...
VİCDANINI HENDEĞE DÜŞÜRENLER...
İstanbul’da İSKİ’nin açtığı geçici çukurları insanlık dışı sayanlar, 4 ağacın yeri değiştiriliyor diye isyan başlatanlar, Cizre’yi, Nusaybin’i, Diyarbakır’ı köstebek yuvasına çeviren teröristlere tepkiyi bırakın “arkadaş” oluyor.
Camiler örgüt merkezi gibi kullanılıyor, yetmiyor cayır cayır yakılıyor, sırtını PKK’ya dayayanlar meclis kürsüsüne çıkıp 77 milyonun gözünün içine baka baka “Kurşunlu Camii’ni devlet bombaladı” diyor.
Ve FETÖ mecraları ve benzer Erdoğan düşmanları hâlâ “Ama...” diye başlayan yuvarlak cümlelerle bu rezillikleri savunmaya çalışıyor.
Acaba bunlar kendi vicdanına nasıl hesap veriyor?..
DEMİRTAŞ KİME HİZMET EDİYOR?
HDP’nin Eşbaşkanları her ağzını açtığında “barış” muhabbeti yapar. İşte bu eş başkanlardan en “cici” olanı, “Partideki Erdoğan yanlılarını ayıkladıklarını” söyledi.
Sayın Erdoğan halkın seçtiği ilk cumhurbaşkanıdır ve Kürtler için Demirtaş’ın hayal bile edemeyeceği kadar önemli kazanımlar sağlamıştır. Kürtler için siyaset yaptığını iddia eden bir partideki bazı üyelerin böyle bir şahsiyeti sevmesinden daha doğal ne olabilir?
Kürtler’in ‘insanca’ yaşaması için hayatını ortaya koyan bir lidere, Demirtaş’ın bu kadar tahammülsüzlüğü Kürtler için değilse kimin için acaba?
.
Putin sinsi planını devreye sokuyor...
9 Aralık 2015 Çarşamba
Ne demişti Putin?.. “Ekonomik ambargo ile kalmayacak, savaş da olmayacak ama canları acıyacak...”
“Ama”dan sonrasını anlamak için ‘belden aşağı’ bakacaksınız...
Putin, ‘zorla’ düşürttüğü uçağın enkazından azami şekilde istifade etmek için krizi tırmandırmayı sürdürecek ve her türlü yöntemi kullanarak Türkiye’yi; narenciye sıkacağı gibi içeriden ve dışarıdan sıkıştıracaktır.
Bundan sonra konu Türkiye ise o artık bir ‘devlet başkanı’ değil; KGB günlerine çoktan geri dönmüş bir ‘örgüt lideri’dir. Muhatabı da TC Cumhurbaşkanı değil, Türkiye düşmanlarıdır.
Putin, PKK ve FETÖ başta olmak üzere Türkiye’deki iç düşmanların tamamıyla her türlü işbirliğine çoktan başladı bile. Şer cephesinin artık sadece güneyde değil, kuzeyde de bir ‘dost ülke’si var...
17/25 Aralık’ta piyasaya sürülüp CHP lideri Kılıçdaroğlu’ndan başka kimsenin itibar etmediği montaj kasetlerin Moskova’da neredeyse Top 10 listelerine girdiğini biliyor musunuz?..
Veya terör örgütü lideri Cemil Bayık’ın, “Türkiye’nin önemli simalarından...” anonslarıyla Rus TV ekranlarında boy göstermesini...
Irak da Putin’in emrinde
Anlaşmalar çerçevesinde bir askeri birliğimiz Musul yolu üzerindeki Beşika’ya nöbet değişimine gitti.
Rutin bir olaydı. Ama ne hikmetse, ‘bütünlüğü’ lafta kalan Irak birdenbire ‘şahin’ kesildi!
Aynı anlaşma çerçevesinde orada bulunan diğer koalisyon askerleri “misafir” ama Türk askeri “işgalci”... Al sana bir “Suyumu bulandırdın” muhabbeti daha...
Hâlâ anlamayanlara bir ipucu...
Savunma Komitesi Başkanı Zamili, “Türkiye’nin işgaline karşı kısa süre içinde Rusya’dan Irak’a doğrudan askeri müdahalede bulunmasını isteyebiliriz” diyor...
Adam ‘savunma’yı otomatiğe bağlamış...
Anlayacağınız ‘sahibinin sesi’; ağız İbadi’nin ama lafız Putin’in...
Suriye, İran, Ermenistan malum; Rusya’nın leşkerleri...
Geriye kaldı batı cephesi...
AB’ye kızıp Güney Akım’ın rotasını Türkiye’ye çeviren Putin tekrar eski rotasına döndürerek AB ambargosunu bertaraf edebilir. Zaten Yunanistan ve Güney Kıbrıs, Türkiye’ye düşman olan herkesin ‘doğal müttefiki’dir.
Putin bu kuşatmayı Akdeniz’e, Suriye’ye ve Ermenistan’a yaptığı abartılı askerî yığınakla da taçlandırmaktadır!..
Zaten “Askeri karşılık vermeyeceğiz” sözü de Montrö Antlaşması’na ‘bağlılığını’ teyit ederek, kuşatmanın Akdeniz bölümünü garantiye almayı hedeflemektedir.
Kuşatma tamamlanmıştır, NATO’ya selam olsun!..
Türk dış politikasında dönüm noktası...
Ben bu krizin Türkiye için çok hayırlı açılımlara vesile olacağını düşünüyorum.
Türkiye her türlü kompleksten kurtularak kendi milli politikasını oluşturmalı ve uygulamalıdır.
Balkanlar’dan Afrika’ya, Asya’ya, Uzakdoğu’ya bütün sömürülenler Türkiye’nin ayağa kalkmasını bekliyor.
Arakan’a Etiyopya’ya, Sudan’a, Filistin’e, Suriye’ye, Bosna’ya, Cezayir’e; velhasıl paramparça edilmiş Osmanlı coğrafyasının hangi köşesine gitsek insanlar “Neredesiniz, biz yıllardır sizi bekliyoruz” diyorlar.
Bu coğrafyada Müslümanların yaşadığı hiçbir ülke yok ki halk bu ‘medeni’ sömürgecilerin zulmü altında inim inim inlemesin.
Bu zulümlerin, sahipsizliğin vebali İslam birliğini torpilleyenlere aittir.
Tahrif edilmiş bir kurum olan Papalık her gün biraz daha kutsanırken ‘Hilafet müessesesi’ neden hâlâ öcü gibi gösteriliyor, tartışmaktan bile korkuluyor.
Adının ne olduğunun bir önemi yok. Türkiye ezilmekte olan coğrafyanın hamiliğini üstlenmeli ve bu beraberliğin çimentosu da İslam Birliği olmalıdır.
Putin tırmandıracak, Türkiye kazanacak...
2 Aralık 2015 Çarşamba
Türkiye uyardıkça Rusya sınır ihlallerinde ısrar etti. Suriye gibi bir ‘yolgeçen hanı’ndan gelen ne idüğü belirsiz ‘davetsiz misafirlere’ Türkiye kayıtsız mı kalacaktı. Bir DAEŞ militanının bir Suriye/Rus uçağını kaçırarak (!) Hatay’a kamikaze dalışı yapması imkansız mıdır?
Durum böyle iken, Rusya’nın ısrarlı ihlallerine; “geçerken uğrayan bir dost” muamelesi mi yapacaktık?..
Kaldı ki bu ihlallerin 1 Kasım’dan sonra yoğunlaşması, Türkiye’de siyasi istikrarsızlığın ‘beklenmedik bir şekilde’ bitmesinden sonra devreye sokulan yeni stratejinin startıdır.
Zaten Türkiye, 24 Kasım günü Rus uçağını Hatay üzerinde vurmasaydı bir sonraki uçak İskenderun’a kadar gelecekti...
Amerika’dan duyulan ısrarlı uyarıları Rus pilotların niye duyamadığını hiç düşündünüz mü?
Uçak vurulduktan sonra zembereği boşalan saat gibi Kremlin’den fışkıran tepkilerin, önceden çalışılmış bir senaryo olduğu her gün daha da netleşiyor.
Rusya neyin peşinde?
AB ambargosunu günlük hayatında hisseden Rus halkı, DAEŞ’in Rus yolcu uçağını düşürmesinden sonra “Bizim Suriye’de ne işimiz var” diye homurdanmaya başladı.
Bakmayın, “Ruslar milliyetçidir, şimdi Moskova caddelerinde ‘Kahrolsun Türkiye’ sloganları yankılanıyor” yorumlarına. Artık ‘sanal köy’ haline gelen bir dünyada Ruslar ‘Çar’ uğruna ölmek için can atmıyor. Korkuyla karışık nara atan birileri olabilir; Moskova’da cam çerçeve de kırabilir. Ama toplumlardaki asıl güç, sessiz çoğunluktur. Şekil 1 (Kasım) A’da görüldüğü gibi...
Bunu, KGB’ci Putin çok iyi biliyor.
Bir taşla iki kuş vurmayı hedefleyen Putin, “Suyumu bulandırıyorsun” zorlamasıyla bu krizi sürdürerek, halkını konsolide etmeyi ve Rusya’yı Akdeniz’e indirmeyi planlıyor.
Peki, şimdi ne olacak?
Kimse boşuna panik yapmasın; savaş filan olmaz.
Rusya’nın bizden daha fazla zarar görmesine rağmen Putin ekonomik ambargoyu abartabilir, kışın en şiddetli günlerinde vanayı kapatabilir.
Hatta Putin, PKK’dan Paralel’e; Türkiye aleyhine çalışan herkesle yoğun işbirliği yapmaktan geri durmayacaktır.
Olsun...
Sokullu Mehmet Paşa’nın dediği gibi Putin, bu kararlarla ancak bizim sakalımızı keser...
Çok da iyi eder. ‘Kötü komşu’ olarak bizi, kendilerine mahkum olmaktan kurtarır.
Zira son dönemde Türkiye, batının tavrının da etkisiyle Rusya ağırlıklı bir dış politika izlemeye başlamıştı. Hatta bu ilişkilerin hatırına Ukrayna, Kırım gibi can alıcı konularda bile aşırı tepki koymamıştı.
Şimdi de tekrar topyekun batıya yönelme gibi bir tehlike ile karşı karşıyayız. AB, belki “mülteci belasından kurtulmak için” bu ara Türkiye’ye şirin davranıyor olabilir. Ama hiçbir zaman ilelebet uyumlu müttefik olmayacaktır.
‘Dostluk’ uluslararası ilişkilerde sadece ‘sos’ olarak kullanılır.
Türkiye, emperyalist muhterislerin elinde oyuncak olacak basit bir ülke değildir.
Türkiye, ayçiçeği gibi bir doğuya, bir batıya dönerek belki günü kurtarabilir ama asla geleceğini kurtaramaz.
Milli menfaatlerimiz, Balkanlar’dan Afrika ve Asya’ya uzanan geniş coğrafyada Türkiye’yi bekleyen rolü üstlenerek kendi siyasi ve ekonomik birliğimizi oluşturmayı gerektirmektedir.
Bu oluşum sayesinde Türkiye, AB gibi ne olacağı belli olmayan köhne yapıların kapısında bekletilmekten de kurtulacak ve derhal, baş köşeye buyur edilecektir.
Sayın Erdoğan bu misyona sahip bir liderdir ve bu coğrafyada sosyal ve kültürel faaliyetlerle bu gayreti sürdürmektedir ve çarpıcı sonuçlar alınmaktadır.
Bu birliğin önündeki tek engel, sun’i gündemlerle çelme takmaya çalışan içimizdeki Türkiye düşmanlarıdır.
.
Sizi Putin’e havale ediyorum...
28 Kasım 2015 Cumartesi
Türkiye’yi, Suriye’deki yangına çekmek için her şey yapıldı.
22 Haziran 2012’de bir keşif uçağımız, silahsız olduğu halde, uyarılmadan düşürüldü.
İşaretler Rusya’yı gösteriyordu ama Rusya inkar etti ve konu ‘kim vurdu’ya gitti...
Akçakale’ye ve diğer
sınır boylarımıza ‘yanlışlıkla’(!) onlarca top mermisi düştü, nice masum vatandaşımız hayatını kaybetti.
Türkiye bu tahriklerin hiçbirine teslim olmadığı gibi Esad’ın insanlık açığını kapatmak için çırpınıp durdu.
Esad ve efendileri son dönemde daha ‘garantili’ tahrik yöntemleri uygulamaya başladı.
Rusya öncülüğündeki İran, Esad, Hizbullah ve muhtelif şer ittifakı günlerdir “DEAŞ” niyetine Bayırbucak Türkleri’ni bombalıyor.
Aslında Türkiye’nin sinir uçlarını törpülüyorlar.
.Amacına ulaşamayan Rusya, bu sefer sınır uçlarımıza dokunmaya başladı.
Defalarca uyarmamıza ve “Bir daha tekrar etmeyecek” sözü vermelerine rağmen, 24 Kasım Salı sabahı adeta kamikaze dalışı yapmak için yola çıkmış gibi ısrarlı uyarılarımıza rağmen yoluna devam eden ‘kimliği belirsiz’ savaş uçağı düşürüldü.
Bu alemde mahalle kabadayısı gibi davranmaya alışan Rusya, “kuralların aynen uygulandığı sıradan bir ülke” konumuna düşünce şok oldu.
Karizması fena çizilen Putin, büyük bir devletten ziyade aşiret reisi bir diktatörü çağrıştıran açıklama ve uygulamalarıyla bu şoku yönetmeye çalışıyor.
Olayı çarpıtıyor, buldukları Türk’e çullanıyor, “anlaşmalara sadık kalacağız” diyor ama bel altından vuruyorlar.
Yerli Rusçular Rus’tan beter...
Gelelim bizim cenahtaki duruma...
Bazı bedbahtların bu ülkede yaşayıp da Rus avukatlığı yapmaları çok daha ağır geliyor insana...
Bu kadar mı savruldunuz be kardeşim... Bir kırmızı çizginiz yok mu sizin?
“Bir uçak sınırlarımızdan girmiş ve bu ihlal sadece
28 saniye sürmüş; ne olacak ki?..” diyorlar.
Afedersiniz, size göre ne kadar girmesi problem teşkil ediyor acaba?..
Ayrıca, Suriye gibi bir
‘cehennem’den içeriye dalan bir savaş uçağının, nereye kadar gireceği hatta geri dönüp dönmeyeceğinden nasıl emin olacaksınız?
11 Eylül 2001’de New York’taki ikiz kulelere yönelen yolcu uçağının böyle bir çılgınlık yapacağını kim düşünebilirdi?
Allah korusun o uçak düşürülmeseydi ve Hatay üzerinde bir intihar eylemi yapsaydı ne diyecektiniz?
Mesele Rus uçağı değil
2009’da Davos’taki “One minute” müdahalesinden sonra da “Bunun Türkiye’ye faturası çok ağır olacak” diye tempo tutmuştunuz.
Gezi’den bu yana ne hikmetse, Sayın Erdoğan’ın karşısında yer almanın adı “Türkiye’nin menfaatlerini korumak” oldu.
Erdoğan hiç mi doğru adım atmadı sizce?
Nasrettin Hoca’ya, “Senin hanım çok geziyor” demişler. “İftira atmayın. Öyle olsa bir gün de bizim eve uğrardı” demiş...
Rusya, Türkiye’nin konumunda olsaydı ve siz de Rusya’yı ve özellikle de Putin’i hırpalayan ‘sağduyulu’ Rus vatandaşlar olsaydınız...
Gerisini ben söylemeyeyim...
Hoş geldiniz sayın Bakanım...
Değerli yazarımız Beril Dedeoğlu bir süre önce “Bana biraz izin verin” dedi.
“Hayırdır hocam” dedik.
Gerekçe önemliydi. Beril Dedeoğlu, asıl muhataplarının köşe bucak kaçtığı bir dönemde, önemli bir görev üstlenmişti.
Şimdi ise AB Bakanlığı görevini onurla tamamlayıp bayrağı, asıl sahibine teslim etti.
Hatta Avrupa’ya da “Kızgın Hoca” hatırası bıraktı.
Ve...
“Hocam kaldığınız yerden devam eder misiniz?” teklifimizi lütfedip kabul etti.
Dün itibariyle tekrar aramıza katılan değerli yazarımıza “Hoş geldiniz” diyoruz.
Biz bu zirveyi niye yaptık?
18 Kasım 2015 Çarşamba
Suriye’nin terör üretim merkezine dönüşmesi, Türkiye’den taşan mültecilerin Avrupa’yı uyandırması sebebiyle etkin güçleri zirve öncesinde daha duyarlı bir hale getirdiğini düşünüyorduk.
Liderlerin Viyana görüşmelerini sık zikretmesi de pratik anlamı olan bir sonuç çıkacağı beklentimizi yükseltti.
Bu ortamda başlayan bir G20 Zirvesi’nde asıl gündemin Suriye meselesi ile ‘terör ve mülteciler’ gibi travmaları olacağını düşünüyorduk ki tam bu sırada bir de Paris katliamı haberi geldi.
Elbette “şiddet ve terör” varsa gerisi ayrıntıdır, “ama, mama...” demeden net olarak kınıyoruz.
Hatta, “Hiç kimse, hiçbir sebeple, hiç kimseye ceza veremez” diyen İslamiyet adına (!) işlenen bu cinayetler bizim için ‘terörden öte’ bir vahamete sahiptir...
“Ama efendim bu kişiler ‘Allahü ekber’ nidalarıyla saldırmış ve İslamiyet için canlarını feda etmişler...”
Ne önemi var ki...
Her şeye başlarken söylenmesi emredilen “Besmele”yi gayr-i meşru bir başlangıçta telaffuz etmek ‘haram’ oluyor...
Yani bu eylemler ‘terör’ün üzerine ‘istismar sossu’ ilave edilen birer vahşettir.
Dolayısıyla Paris’teki eylemler bizim için Silvan, Ankara ve diğerlerinin devamıydı.
Ama Cumhurbaşkanı Hollande’ın, “Görülmemiş bir terör saldırısıyla karşı karşıyayız” ifadesine bakılırsa onlar böyle bakmıyordu.
Onların ‘Ankara Katliamı’nı aynı şekilde görememesi, ‘miyop’ olmalarından değil, “Bana dokunmayan yılanın ne hali varsa görsün” anlayışındandı.
Batı bu anlayışta olmasaydı, sömürge ve ‘ilgi’ alanlarında canı yanan milyonlarca Müslüman için kılları kımıldardı.
Oysa o ateşleri yakan da onlardı körüğü çeken de...
Onun içindir ki, Paris katliamı ‘terörün, batı dillerine tercümesi’ anlamına geliyordu.
Peki zirvede niye zırvaladılar?..
İşte, yukarıda sıraladığımız gerekçelere ilaveten ‘Paris mesajı’nın da anladığı düşüncesiyle G20’den beklentimiz yükseldi.
Hatta bunu vurgulamak için zirve manşetimizi “Samimiyet sınavı” olarak seçtik.
Bu zirveye bana göre ciddi derinlik ve yeni bir vizyon kazandıran Cumhurbaşkanı Erdoğan da Antalya’da aynı samimiyet çağrısında bulundu.
Peki sonuç...
Yoğun görüşmelerden, etkili nutuklardan ve “görüş birliği” fışkıran sonuç bildirisinden sonra...
Obama çıktı, “Bu işi en iyi biz biliriz. Biz uzun soluklu mücadeleden yanayız. Güvenli Bölge ve kara harekatı mümkün değil” dedi.
Putin de, “Burada böyle konuştuklarına bakmayın, DAEŞ’i bunlar besliyor. Ben de PYD’yi destekleyeceğim” diye mukabele etti.
Ağalar biz bu zirveyi niye yaptık?..
KAFAMA TAKILANLAR
Fransızlar ‘ot’ gibi insanlar!..
Devrimciler ülkesiymiş...
‘Görülmemiş’(!) saldırılar olurken dostluk maçı izleyen Cumhurbaşkanı Hollande’a, “Dışarıda insanlar kırılırken sen oturmuş maç izliyorsun” diyemedi!
Üstüne üstlük Hollande, “Gerek gördüğümüzü vatandaşlıktan çıkarabiliriz” diyor, Başbakan Valls, “Özgürlükleri kısıtlayabiliriz” diyor, kimsenin çıtı çıkmıyor.
Hayatının pasını önünde bulan Le Pen süt dökmüş kediye benziyor, “Katil Elysee’dir” bile diyemiyor.
Kamu görevlileri ‘terörü lanetlemek’ için (!) hayatı felç edemiyor.
Tam aksine herkes, “Teröre inat, aynen devam” diyor.
Size de yazıklar olsun Fransız medyası!.. Oysa Türkiye’de daldan yaprak düşse başınıza taş düşmüş gibi zıplıyordunuz...
Ne bir kare vahşet fotoğrafı kullanabildiniz, ne “Katil iktidar” diyebildiniz,
ne de “Özgürlüklerimiz elden gidiyor” diye yaygara koparabildiniz!..
Hatta ülkenizde cadı avı başladı siz hâlâ Taksim’den çıkamadınız...
.
Sür eşeğini Kandil’e...
14 Kasım 2015 Cumartesi
Zikzak çizen tutum ve davranışlar beni hep şüphelendirir...
Mesela Paralel medya eskiden büyük bir hassasiyetle “AK Parti” ifadesi kullanılırken FETÖ döneminde topyekun “AKP”ye dönmesi çok ilginçti. Ama 1 Kasım’dan sonra tekrar “AK Parti”ye dönmesi daha ilginç!
Bunu, editörlerin basit bir tercihi olarak görmeyin sakın. Bu zikzaklar, taa Pensilvanya’ya kadar uzanan bir strateji değişikliğinin göstergesidir ve“Sayın Başbakanım”dan, “Firavun”a kadar evrilen acayip bir savrulmayı sembolize eder.
Hakeza...
HDP’nin son günlerdeki “Çözüm Süreci” güzellemeleri de beni tedirgin ediyor.
Çünkü...
Çözüm Süreci’nde muhatap alınan bu kişiler kendilerine gösterilen güveni ellerinin tersi ile iterek, Kandil’e kuryelik yapmayı tercih etti. Daha da kötüsü PKK Terör Örgütü, yerel yönetimlerinin lojistik desteği ile şehir giriş ve çıkışlarını cephanelik haline getirerek, ‘Çözüm süreci’ni ‘Tahkim Süreci’ olarak kullandılar.
Kandil’den, “Hazırlıklarımız tamamlanmıştır” anlamına gelen işaret fişeğini aldıktan sonra da süreci fiilen bitirmişlerdir. Zaten daha kurmayları Dolmabahçe’de hükümet temsilcileriyle birlikte “Çözüyoruz” mesajı verirken Demirtaş eş zamanlı yaptığı açıklamada, “Bunlar barış falan yapamaz” diyor, Kamu Güvenliği Yasası’na çullanıyordu.
Meğer devletin müzakere için muhatap aldığı Demirtaş, ‘7 Haziran köprüsünden geçtikten sonrası’ için planladığı ‘serhildan’a alan açma derdindeymiş.
Şimdi su köprüyü böldü, güvenilen dağlara ‘1 Kasım’dan itibaren karlar yağdı ve ne hikmetse HDP’nin aklına ‘Çözüm Süreci’ geldi...
Şimdi hep bir ağızdan, “Kaldığımız yerden devam edelim” diyorlar.
İnsan, “PKK’nın yeniden tahkimata ihtiyacı var galiba” diye düşünmeden edemiyor.
Köprünün altından çok sular geçti...
Hani meşhur bir söz var, “Sende bu evlat acısı, bende bu kuyruk acısı varken biz dost olamayız” diye...
Çözüm süreci Kürt vatandaşlarımıza yönelik bir çalışmadır ve Millî Birlik ve Kardeşlik Projesi olarak devam edecektir. Siz ise tercihinizi yaptınız ve sırtınızı PKK’ya dayadınız. Bu proje ile ne ilginiz olabilir ki...
Geçti çözüm pazarı, sür eşeği Kandil’e...
KAFAMA TAKILANLAR
Aydın Bey, aklınızdan bile geçirmeyin...
Sayın Aydın Doğan seçimlerden önce kurmaylarını dinleyerek yayın stratejisi belirler (nereden bildiğimi sormayın:).
Bu ekibin başında ise 1990’dan beri Ertuğrul Özkök var.
Ama arızalı saat bile günde iki defa doğru vakti gösterirken Ertuğrul Bey ve ‘köşe takımı’nın bugüne kadar hiçbir tahmini tutmadı. “Bitti” dedikleri her seçimden AK Parti güçlenerek çıktı.
Sayın Aydın Doğan da bu ‘kılavuz’lara uyduğu için her seferinde ters köşeye yattı. Sonrasında da (bugünlerde olduğu gibi) durumu düzeltmek için uğraşıp durdu...
Aydın Bey, bence acilen bu kılavuzlarınızı değiştirin.
Yoo... Aklınızdan bile geçirmeyin; ben gelmem...
Hani bunun ilk sahibi?..
Bugün TV’den gelen yoğun talep üzerine 15-20 dakikalık bir süre için yayın konuğu oldum.
Oysa bu dönemde orada yayına katılanlar ‘işgal gücü’ oluyormuş!..
Bu kanal FETÖ’leşmeden önce defalarca yayına katıldığımı bilmediklerine göre, sosyal medyadaki bu hazır küfür mangasının, paralel yapı ile de ilgisi olamadığı anlaşılıyor.
Zaten bu istismarcıların ne dediklerinin de bir önemi yok.
Ama bu dönemde çok sık duyduğum, “Ağlayanın malı gülene hayretmez” sözünü bir süre önce de Tuncay Özkan söylüyordu. O da “Ağlayanın malı Gülen’e hayretmez” diyordu...
Ona da birileri aynı şeyi söylemişse insan sormadan edemiyor:
Mal sahibi, mülk sahibi,
Kim bu kanalın ilk sahibi?
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Erdoğan başkan olacak mı? İşte cevap...
11 Kasım 2015 Çarşamba
Kendi kanalımız diye söylemiyorum 24 TV çok güzel bir klip hazırlamış. Aslında bir belgesel. Hatta ‘sel’i de sallayın; bir belge...
Yayın Yönetmenimiz Murat Çiçek ve değerli Haber Koordinatörümüz Ömer Özkök (taklitlerinden sakınınız:) hazırlamışlar.
Çok hoşuma gitti, birkaç defa izledim. Hızımı alamadım; “Yazı konusu yapayım” dedim.
Yalnız lütfen yazıma, ‘günü kurtarmak için yapılan ucuz bir PR’ muamelesi yapmayın... Sonucunu herkesin merak ettiği bir konuya, ilmî yöntemlerle son noktayı koyuyorum.
***
22 Nisan 1998 tarihli Hürriyet, “Tayyip’e şok ceza” manşetiyle çıkmıştı. Ama o sayfanın editörü, o manşetin altına yazdığı ‘sıradan’ bir üst başlığın, o manşetten daha meşhur olacağını biliyor muydu bilmem...
Veya o ‘objektif’(!) gazetenin yayın yönetmeni, bu küçücük dişi başlığın bir kâbus gibi yıllarca peşini bırakmayacağını...
Bazen böyle olur; bir muhalif yel eser, biriktirdiğiniz ne varsa alır götürür...
Hakim ‘10 ay’ dedi, onlar ‘müebbet...’
Cumhurbaşkanı Erdoğan, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı döneminde 6 Aralık 1997’de Siirt’te bir şiir okuduğu için hakim Hidayet Otçu 10 ay ceza vermişti ama Hürriyet siyaseten müebbete mahkum etmişti:
“Muhtar bile olamaz...”
Evet gerçekten ‘muhtar’ olamadı ama onların ‘bitiş’ olarak gördüğü Pınarhisar Kapalı Cezaevi sayın Erdoğan için ‘kutlu’ bir başlangıç oldu...
Kendisinin “Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır...” dediği de bu olsa gerek...
Nitekim Başbakan Erdoğan 14 Mart 2003’te 59. Hükümeti’ni, 29 Ağustos 2007’de 60. Hükümeti’ni ve 6 Temmuz 2011’de ise 61. Hükümet’ini kurdu...
Elbette bu tarihi süreç bizim burada yazdığımız kadar kolay olmadı. Vesayet odaklarının nice entrikalarına rağmen, “Muhtar bile olamayacak” dedikleri adam 11 yıldır ülkeyi yönetiyordu.
Ve o cepheyi şimdi de “Ya cumhurbaşkanı da olmaya kalkarsa” korkusu sarmıştı...
Aslında bu kabusu 2007’de de yaşamışlardı.
Nitekim o dönemin CHP lideri Deniz Baykal 3 Nisan 2007 Salı günü Grup kürsüsünden sıraladığı tehditlerini “Sakın ha... Cumhurbaşkanı adayı olma. Bu tavsiyem kulağına küpe olsun...” diye bitirmişti...
Neyse ki 24 Nisan 2007 tarihinde “Cumhurbaşkanı adayımız Abdullah Gül kardeşimdir” ifadesiyle hepsi rahat bir nefes almıştı!..
Ama işte bir adaylık dönemi daha gelip çatmıştı...
Ve korktukları başlarına geldi, 1 Temmuz 2014 günü Erdoğan cumhurbaşkanı adayı oldu.
Aynı koro yine aynı şarkıya çoktan başlamıştı bile...
Hatta tehlikeyi (!) bertaraf etmek için “Aman Erdoğan olmasın da kim olursa olsun” diyen AK Parti dışındaki bütün partiler bir ‘çatı’ altında toplanmış, adını bile bilmedikleri bir adayı da o çatının tepesine oturtmuşlardı...
Muhalefet liderleri, “Erdoğan’ın cumhurbaşkanı olamayacağını” birbirlerinden ilginç yöntemlerle anlatıyorlardı.
Hatta sayın Bahçeli, 8 Nisan 2014 Salı günkü grup konuşmasında “Tekeden süt sağılmaz, balda tuz bulunmaz, suda ateş yanmaz, Recep Tayyip Erdoğan’dan da Cumhurbaşkanı olmaz...” diyordu...
.Bu kadar ‘kesin’ konuştuğuna göre demek ki bir bildiği vardı!
Ve 10 Ağustos...
Sayın Erdoğan vekillerin ‘salt’ çoğunluğu ile değil, milletin bizzat katılımıyla ilk turda cumhurbaşkanı seçilmişti...
***
Şimdi de genişletilmiş koro, “Seni başkan seçtirmeyeceğiz” nakaratıyla, “Bu bahis ebediyen kapatıldı”dan, “Kişiye göre rejim değişmez”e kadar uzanan şarkılar söylüyor...
Sonuç...
Ana hatlarıyla arz ettiğim 17.5 yıllık sürede yaşananlardan aldığım ‘yetki’yle ilan ediyorum...
Recep Tayyip Erdoğan ‘başkan’ olacak...
.
Tamam beyler, Türkiye’nin problemi ‘başkanlık’ değil!..
7 Kasım 2015 Cumartesi
Türkiye’yi yönetmeye talip olan bu insanlar, en can alıcı problem karşısında bu kadar lakayt olamazlar. Bir yerde yanlış bir şey var...
Bence ilk düğme yanlış iliklendi.
Çok ciddi bir sistem problemin, en başında; ‘Başkanlık’ olarak takdim edilmesinin, kötü niyetlilere istismar alanı açtığını düşünüyorum.
Bütün düğmeleri çözerek başa dönelim...
‘Başkanlık’tan bağımsız olarak gelişmeleri tekrar değerlendirelim...
2007’de, sadece “eşi başörtülü” diye sayın Gül’ün cumhurbaşkanı olmaması için Cumhurbaşkanından Anayasa Mahkemesi’ne, TSK’ya kadar bütün vesayet odakları direndi, ülke ‘sanal darbe’ yedi, ‘gerçek darbe’nin eşiğine geldi.
Sonunda halka gidildi ve halk da “Bırakın cumhurbaşkanını biz seçelim” dedi.
Bir nevi, ‘kalp krizi geçiren hasta’ ameliyat edilmişti.
Gel gör ki, bir süre sonra tekrar başlayan ‘sancılar’ sonucu fark ettik ki, hastaya kalp nakli yapılırken eskisi de yerinde bırakılmıştı...
Bu sistemsizliğin adı yok...
Cumhurbaşkanını halkın seçmesine karar verildi ama ülkenin yönetim sistemi, buna göre yeniden düzenlenmedi.
Ve ortaya ‘ucube’ bir sistem çıktı.
‘Parlamenter sistem’ desen; artık değil, ‘başkanlık’ değil, ‘yeni bir sistem’ desen o da değil.
Kısaca, ‘sistemsizlik’...
“Ülkenin kalbine konmuş bir bomba” da diyebilirsiniz!..
Bu konu çözüme kavuşturulamadığı sürece dış düşmanların bizi engellemek için kafa yormalarına filan gerek yok. Bu pranga bize yeter de artar bile.
Bu ciddi problemi sayın Erdoğan’ın şahsi ikbal meselesiymiş gibi yansıtmak bu ülkeye en büyük ihanettir.
Kaldı ki, sayın Erdoğan’ın bir ‘yetki’ problemi yoktur. Hatta sayın Erdoğan ‘başkan’ olsa muhtemelen bugünleri mumla arayacaktır.
Onun için bu ‘sistem krizi’ Türkiye’nin en acil meselesidir ve önyargısız masaya yatırılarak çözüm aranmalıdır.
Sanki bu problem Erdoğan’ın veya AK Parti’nin meselesiymiş gibi en küçük fırsatta “Başkanlık meselesi gündemden kalkmıştır” diyerek kafayı yorgana gömenler bilmiyorlar ki, bu problem konuşulmamakla ortadan kalkmamaktadır.
O halde bu ülkeye hizmet vaadiyle halktan oy isteyenler, Türkiye’nin önündeki bu ciddi probleme kişisel kaprisleri, siyasi hırsları veya üst akıllarının gayri milli telkinleri doğrultusunda yaklaşarak kayıtsız kalamazlar.
Çünkü bu problemin çözüm yeri Meclis’tir.
Peki, bu kriz nasıl çözülecek?
“Tekrar eski sisteme dönelim” demek, “Halk kimi seçeceğini bilmiyor, bu işi biz yapalım” demektir ve ‘halk iradesine darbe’ anlamına gelir.
Bir ara sayın Kılıçdaroğlu’nun ağzından kaçırdığı bu teklif, aynı zamanda ‘Eski Türkiye’nin bütün vesayet odaklarının kucağına geri dönmektir.
O halde yapılacak tek şey vardır.
Bir ‘kriz’ vesilesiyle de olsa cumhurbaşkanını halkın seçmesi kararı, esasen Türkiye’nin hızlı adımlarla yürümesini sağlayacak bir gelişmedir. Siyasilerin görevi, sistemi; bu karara göre yeniden dizayn etmektir.
İşte bu çalışma sonucu ortaya çıkacak olan sistem Türkiye için en ideal ‘Yönetim Sistemi’dir. Adının ne olduğunun da bir önemi yoktur.
Ortada, bütün ayrıntılarıyla tartışmaya açılmış bir ‘Başkanlık sistemi’ yokken bu “Asla istemezük”çüler neyi değerlendirip, nasıl karar vermektedir?
Türkiye’yi asırlar boyu taşıyacak bir sistem neden sadece ‘isim’ üzerinden tartışılmakta ve kişiselleştirilerek sabote edilmektedir?
Türkiye’yi el birliğiyle düşürdüğünüz ‘7 Haziran çukuru’ndan çıkaran ‘yönetim stratejisi’nin sizce adı nedir!..
Eyvah, galiba işsiz kalacağım...
5 Kasım 2015 Perşembe
Ülke istikrara kavuşsun, işsizlik düşsün diye var gücümüzle uğraştık. Hedefe de ulaştık ama şimdi de kendi telaşımıza düştük!
Hani ‘devrim’ önce kendi çocuklarını yermiş ya, o tür bişey. Ama yanlış anlaşılmasın; tehdit, ‘devrim’i gerçekleştirenlerden değil, ‘devrimci’ meslektaşlardan kaynaklanıyor.
Hem de ‘rakibimiz’ çeyrek asırlık yayın yönetmenliği tecrübesine sahip bir meslektaşımız...
Şöyle ki...
Şu meşhur ‘Şer İttifakı’nın öncü cengaverlerinden Ertuğrul Özkök malumunuz her gün köşesinden bir öncekini aratan bir üslupla ‘milli’ olan herkese ve her şeye saldırıyordu.
Bu ittifakın asıl hedefi olan Cumhurbaşkanı Erdoğan’a düşman olmayan herkesi ‘doğal düşman’ olarak gören Özkök bizi de aynı kategoriden hedefe oturtmuştu.
Hatta arada bir hızını alamıyor, Yönetim Kurulu Başkanımız Ethem Sancak’a “O beceriksiz yöneticilerin bu işten hiç anlamıyor. Beni transfer et; gazetecilik nasıl yapılır göstereyim” diyordu.
Her ne kadar Ethem Bey de arada “Görüyorsunuz, Ertuğrul görev bekliyor, ona göre...” diye bize şakayla karışık aba altından sopa gösterse de bu ‘tehlike’yi hiç ama hiç ciddiye almamıştım!
Görevimi önemsemediğimden değil elbette... Meslek hayatımda ‘ikinci bahar’ hesabı yakaladığım bu fırsatı kaçırmak ister miyim?..
Rahatlığım, Ertuğrul beyin, bu çizgisiyle bizim mahallede itibar görmeyeceğini düşünmemden kaynaklanıyordu.
Ama son üç günkü performansından sonra çok tedirgin oldum dostlar...
Sadece milli menfaatlerimizi savunduğumuz için bize “yandaş” deyip üç öğün küfredenlerin üç günde, yılların açığını kapattıkları gibi fersah fersah ilerlediklerini hayretle izliyorum...
Korkarım “Onlar Ay’a, biz yaya” hesabı olacak yine...
Ertuğrul Bey’in teklifi hâlâ geçerli ise biz yandık. Hele bir de silah; pardon sayfa arkadaşlarımı da alıp gelirse, biz buralarda bırakın yayın yönetmenliğini bir köşe bile bulamayız.
Ama asıl Hürriyet’in ihtiyacı var!..
Gerçi hâlâ bir tesellim var aslında.
Çünkü, Hürriyet de başdöndürücü bir ‘dönüşüm’ içinde olduğundan, Ertuğrul Özkök ve yandaşlarına daha fazla ihtiyacı olacak.
Hele dünkü nüshada, genellikle Erdoğan’a meydan okumak için kullandıkları sütunda yer alan “1 Kasım’dan sonraya bakmak” ‘manifestosu’nu da okuduktan sonra...
Zira, daha birkaç gün önce aynı yerde, paralelle mücadele çerçevesinde yapılan hukuki bir işlemi “kabul edilemez bir müdahale...” olarak değerlendiren Hürriyet, bugün “devlet içindeki her türlü illegal yapı ile mücadeleye destek vereceğiz” diyor. 1 Kasım’a kadar mecralarından, “PKK terör örgütü değildir” diye bas bas bağırtanlar, bugün “Terörü ortadan kaldırmak için atılacak her adımın yanında olacaklarından” bahsediyor.
Bu “V” dönüşünün nihai amacını bilemem ama çıktığı bu yeni yolda Hürriyet’in, Ertuğrul Bey gibi ‘hassas sensörler’e, en az 3-4 yıl bizden daha fazla ihtiyacı olacağından elinden kaçırmak istemeyeceğini düşünüyorum.
Çünkü, onlar bunu hep yapıyor.
Nitekim... Yine böyle bir seçim sonrası, Doğan Grubu’nun ‘bilek öpme’ dönemiydi. Hürriyet, uzun bir ‘savaş’ döneminden sonra AK Parti’nin güçlenerek tekrar gelmesinden sonra birdenbire ‘hidayete’ ermiş; rotayı düzeltmişti. Ve bu ‘değişim’ derhal semeresini vermiş, Hürriyet Yayın Yönetmeni Başbakan Erdoğan’ın seyahatlerinde derhal yerini almıştı. Bu seyahatlerden birinde yayın yönetmenleri olarak Hürriyet’in bu ‘U dönüşü’ üzerine geyik yaparken, ilgili yayın yönetmeni “Kardeşim, biz; yaptığımız işi tam yaparız. Ve şimdi Hürriyet ‘yandaşlığa’ başlamıştır, siz artık kendinize başka iş bulun...” demişti.
Artık işin bu tarafını da Ethem Bey düşünsün!..
.
AK Parti’nin asıl ‘sınav’ı şimdi başladı...
3 Kasım 2015 Salı
Seçim bitti, sonuçlar tartışılıyor... Bir kere ortada büyük sürpriz filan yok...
Sadece kendi dünyalarında patinaj yapanlar, farklı şeyler söyleyenleri duymamış/anlamamış olabilir.
‘Temenni’ ile ‘tespit’i karıştırarak, “Bu kadar kısa zamanda ne değişti ki 7 Haziran’dan farklı tablo çıksın?..” diyenler, başlangıçta yanlış gözlük taktıkları için ‘gördükleri’ her şey yanlış oldu.
Defalarca söyledik; siyasi tarihimizin en kısa aralıklı seçimi olabilir ama bu sürede yaşananlar, 2011-2015 arasındaki 4 yılda yaşananlara taş çıkartacak cinstendi...
Bu değişiklikleri siyasetçiler, aydınlar(!), gazeteciler, akademisyenler, araştırmacılar göremeyebilir ama halkın çok iyi gördüğünü de biz gördük.
Nitekim kayıtlara geçsin diye seçimden bir gün önce sosyal medyada, “ne değiştiğini anlamayanlara yarın halk anlatacak” demiştim.
Çünkü 7 Haziran’da halk AK Parti’yi uyardı ama sonrasında yaşananları da kendisi için ‘ciddi bir uyarı’ olarak gördü ve gerekeni yaptı.
Muhalefetin bu sonuçları nasıl değerlendireceğini bilmiyoruz. İlk tepkilere bakılırsa ‘o cephe’de değişen bir şey yok. Dibi görünen bardakta bile ‘dolu taraf’ı görmeyi becererek, ortaya koydukları kişiliksiz tutumun kendilerini daha da küçülttüğünü bir türlü anlayamıyorlar.
Halkın yüzde 52 oyu ile seçilen bir cumhurbaşkanına “diktatör” diyen bu zavallılar, asıl kendilerine “Git artık, diktatör” diye bağıran milyonları ne zaman duyacaklar?
AK Parti’ye verilen uyarı hâlâ geçerli
Neyse... Halk, bu müflis oyuncuları taç çizgisinin dışına attı zaten. Artık gözler, ‘sahadaki oyuncu’nun üzerinde olacaktır.
Amacım, böyle bir zaferin üzerine limon sıkmak değil ama AK Parti’nin asıl büyük sınavının, bu büyük zaferle birlikte başladığını da belirtmek zorundayım.
Peygamber efendimizin “Sallallahü Aleyhi Vesellem”, Bizans’a karşı yapılan ve Arap Yarımadası dışındaki ilk savaş olan Tebük Seferi’nden dönerken, “Küçük cihad bitti, şimdi büyük cihada gidiyoruz” Hadis-i Şerifi ile nefislerimizi yenmenin, meydan muharebesi kazanmaktan daha zor olduğunu işaret buyurması bu dönemde özellikle hatırlanmalıdır.
Meydanlarda vatandaşa “7 Haziran’daki uyarıyı aldık” mesajı verildi ama bu uyarının gerçekten tam anlaşılıp anlaşılmadığı bu iktidar sürecinde ortaya çıkacaktır.
“Halk, bu ülkeyi bizden başka kimsenin yönetemeyeceğini gördü ve hatasını düzeltti” şeklinde anlaşılabilecek bir yaklaşım sergilenmesi halinde korkarım seçmen artık ‘sarı’ değil, ‘kırmızı kart’ göstererek AK Parti’yi ‘partiler mezarlığı’na gönderir.
Bu büyük sınavı kazanmanın tek yolu ise nereden gelirse gelsin fitneye izin vermeden, birlik ve beraberlik içerisinde, bugüne kadarki hizmetleri taçlandıran; verimli bir dönem geçirmektir.
AK Parti tek başına iktidara gelmeseydi, uzun süredir ısıtılan ve artık “Bak servis yaparız ha...” kıvamına gelen sürece start verilecek ve Bahçeli çok sevinecekti.
Yine... Asıl başarının, ‘başarıyı kendinden bilmemek’ olduğunu iyi bilen; ‘bilge’ başbakanımızın bütün mütevaziliğine ve hassasiyetine rağmen, “Davutoğlu’nun büyük zaferi” şeklindeki ‘özel’ vurgular, aslında bütün başarıları yakmak için çakılan kıvılcımlardır.
Velhasıl, sadece Türkiye’nin değil, bütün Osmanlı coğrafyasının ümit bağladığı bu hareketin akamete uğraması, taşınması zor bir vebaldir.
Bunu önlemenin tek yolu ise ‘yarım kalan ameliyat’ın tamamlanarak Türkiye’nin; babayı oğula düşman edebilecek şu ‘ucube’ yönetim sisteminden kurtarılmasıdır.
.
İnanmayın, ‘koalisyon’ cenahında değişen bir şey yok...
31 Ekim 2015 Cumartesi
Farkında mısınız; son günlerde bir ‘koalisyon’ muhabbetidir gidiyor. Özellikle muhalefet partilerinin koalisyon güzellemelerinden geçilmiyor.
Oysa, 1 Kasım’da da benzer bir tablo çıkarsa, 7 Haziran sonrasında kurulamayan ‘hangi’ koalisyonun, 1 Kasım sonrasında ‘nasıl’ kurulacağını izah edebilecek kimse var mı?
Daha birkaç ay önce “Koalisyonlar Türkiye’nin sorunlarını çözmez” diyen Sayın Kılıçdaroğlu ve “Birden fazla partinin bir araya gelmesi istikrar getirmemektedir. Kolaisyon, sorunların çözümünde yetersiz”diyen sayın Bahçeli’ye ne oldu ki, şimdi resetlenmiş ve yeni versiyon yüklenmiş gibi sürekli ‘koalisyonun nimetleri’nden bahsediyorlar?..
Hele diğerini hiç sormayın... 7 Haziran’da daha seçime bile gitmeden kimlerle koalisyon yapmayacaklarını sıralıyordu. Şimdi ise, inanmayacaksınız ama,”Biz tek başına iktidarı değil, koalisyonu arzu ederiz”diyor.
Siz meydanlarda bol keseden vaatler sıralıyor, sonra da, “Bunları biz kendi başımıza yapamayız, birileriyle yapalım” diyorsunuz.
Bu zaten samimiyet problemi olan bir tutum.
Ayrıca ‘ülke için her şeyi yapmaya hazırız’ anlamında sundukları bu söylemler, hiçbir pratik değeri olmayan ‘sinsi’ bir siyasi argümandan ibarettir.
Yani...
1 Kasım sonrasına yönelik olarak, “Herkesle koalisyon yapabiliriz” demelerinin hiçbir anlamı yok.
Çünkü...
7 Haziran sonrasında koalisyonu engelleyen bütün şartlar hâlâ ve aynen geçerlidir.
Bir kere, AK Parti dışındaki iki partinin hükümet kurabileceği bir sonuç bekleyen yok.
Peki MHP’nin, AK Parti’siz bir koalisyon kurulmasını engelleyen tutumunda bir değişiklik oldu mu?
Ben duymadım.
O halde hâlâ “AK Parti’siz bir koalisyon mümkün değil” demektir.
Peki AK Parti ile koalisyon kurulmasını engelleyen sebepler ortadan kalktı mı, yok...
O zaman Allah aşkına siz bu koalisyonu uzaydan getirdiğiniz partnerlerle mi kuracaksınız?
Halka neden dürüst davranmıyorsunuz?
Halk size “Be hey cahiller, madem onlar bu işi iyi yapamıyor neden yine onlardan ortaklık dileniyorsunuz? Gerçekten onlarsız olmuyorsa size ne gerek var?” demez mi?
Hem, “Sizsiz olmuyor” diyeceksiniz hem de, “Senin 12 yıldır yaptıkların yanlış. Gel birlikte bir restorasyon hükümeti kuralım ve bunları düzeltelim”diyeceksiniz.
“HDP hariç herkesle koalisyon kurabiliriz” diyen ama CHP ile birlikte bir yekun teşkil etmediği için aslında “Sadece AKP ile koalisyon kurabiliriz” demiş olan MHP ise AK Parti’nin bu güne kadarki siyasi geçmişini inkar etmek anlamına gelecek ‘şart’ların yanı sıra “Erdoğan’ı fanusa kapatmayı kabul ederseniz olur” diyor.
HDP ise barajı aşsa bile CHP ile ortaklıığı siyasi bir anlam taşımadığı ve HDP ile bir araya gelecek başka parti de olmadığı için zaten siyaseten ‘yok’ hükmündedir.
SONUÇ...
Gördüğünüz gibi sandıktan tek parti iktidarı çıkmadığı takdirde bizi bekleyen dönemin, 7 Haziran sonrası çözümsüzlüklerden hiçbir farkı yok.
Onun için bugün ‘müzmin muhalefet’in ‘koalisyon güzellemeleri’nin de siyasi bir karşılığı yok.
Siyaset, ‘yorulan’dan nöbeti devralmak ve yapılan ‘iyi şeyler’in üzerine yenilerini koymak için yapılır.
Bir inat uğruna milletin bütün kazanımlarını geri almak veya millî duruşun temsilcisi olan sayın Erdoğan’ı; bu kadar yıllık devlet tecrübesini heba ederek, Saray’da bir ‘biblo’ya dönüştürmeye çalışmak siyaset olamaz; olsa olsa bu millete ihanet olur.
.
Nedir bu ‘değişim’in sırrı Sayın Arınç?..
25 Ekim 2015 Pazar
Eski Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç dün sevgili Hakan Çelik’in Haftasonu programındaydı.
Tartışılacak çok şey söyledi ama tamamı iki kelime ile özetlenebilir:
Son derece ‘öfkeli’ ve ‘kararlı’ydı.
‘Kime’ ve ‘neye’ soruları sanırım bu iki kelimeyi daha anlamlı hale getiriyor.
Programın başında, “Kenara çekildim, evdeyim, eşim çok memnun” dese de tam aksine; motor devrini arttırmak için aragazı verdiği anlaşılıyor.
Nitekim kendisi de “Seçimden sonra ekranlara ineceklerini” söyledi.
***
Sayın Arınç’ın bazı ‘anlamlı’ ifadelerini, şahsi Twitter hesabımdan paylaştım. Hakan Bey’in bunları aktarması üzerine Sayın Arınç, “Nuh Bey’e birkaç şey söyleyelim o zaman” dedi.
Ben de “Eyvah... Yandık” dedim.
Benim gibi meramını ifadeden aciz birinin, hitabeti ile meşhur 40 yıllık siyasetçi karşısında ne hükmü olabilirdi ki. Yazılı bir yoruma ‘canlı’ cevap gibi bir haksız rekabet de cabası...
“Neyse artık... Kamyonların lisanıyla; kaderimse çekerim” deyip pürdikkat dinlemeye başladım.
(Her ne kadar sadece kendi ifadelerini değerlendirmiş olsam da) kendisine olan saygımdan dolayı, şahsıma yönelik her türlü ‘fırça’yı sîneye çekmeye kararlıydım.
Ama öyle olmadı.
Sayın Arınç, “Nuh Albayrak’ı Türkiye gazetesi döneminden tanırım” diye başladı ve şahsımı yönettiğim gazeteyi, yazarlarımızı, derken her cümlede daha da genişleyen bir yelpazeye ‘veryansın ediyordu.
En ilginci de beni ve 40 yıldır birlikte yürüdüğü kişileri “onlar” diye birleştirerek yerden yere vurmasıydı.
Eleştiri değil topyekun imha...
Eleştiriye açık bir insan olduğumu düşünüyorum. Yaptığımızın da eleştirilecek yönleri olabilir. Hatta bazen ben de özeleştiri yapıyorum.
Ama...
Bunları söyleyen Sayın Arınç ise adama “Sayın Arınç, düne kadar takdir hatta teşvik ettiğiniz bu yayınlar, ne oldu da şimdi eleştirilerinize hedef oldu” diye sorarlar.
“Ben önceleri de...” filan demeyin sakın.
“Türkiye’den tanıyorum” dediğinize göre hatırlıyorsunuzdur; Türkiye gazetesindeki yayın hamlemizi hayırlamak için teşrîf ettiğinizde “Türkiye gazetesi artık ‘haber’ veriyor. Ama biz ‘huzur’ veren eski Türkiye’yi arzu ediyoruz” diyerek rahatsızlığınızı dile getirmiştiniz.
Şimdi de yayınlarımızı subjektif olmakla itham ediyorsunuz.
Objektiflik kriteriniz duruma göre değişiyor galiba.
Sanırım bu ara size göre en objektif mecra Doğan Grubu’dur!
Ne değişti Sayın Arınç?
Bu arada, “davet, ambargo” siteminiz de beni yine gerilere götürdü.
Zat-ı âlinizi Türkiye Gazetesi’nin 40. Yıldönümü Yemeği’ne davet etmiştik. Teşrîfinizi çok arzu ettiğimiz için de defalarca hatırlatmış ve söz almıştık.
Ama o akşam 300 m. yakınımızdaki CHA’ya gelip, geç saatlere kadar orada kaldığınız halde, hiç değilse ‘40 Yıl’ın hatırına 10 dakikanızı da bize lütfetmeyi çok görmüştünüz...
Sayın Arınç biz, siyasilerin aktif siyaset dönemlerinde bizi ‘pasif’ bulup gece gündüz ‘destek’ isterken, kenara çekilince yayınlarımızı ‘siyasi’ bulup eleştirmesine alıştık.
Asıl size ne oldu Sayın Arınç?..
“Özü, sözü birdir, her zaman gerçekleri dile getirir” diye bilinen bir isim, seçimlere bir hafta kala CNN Türk’e çıkıp, kendi mahallesindeki herkesi eleştiriyorsa ya hedefindekilerin tamamı veya kendisi değişmiş demektir.
Ne oldu ki, 40 yıllık yol arkadaşlarınız şimdi hedefiniz oldu?
İstediğiniz kadar hitabet yeteneğinizle ambalajlayın. Türkiye tarihinin en kritik seçimine bir hafta kala, velinimetiniz olan partiye karşı içeride ve dışarıda görülmemiş bir şer cephesi oluşturulmuşken, siz iki saat boyunca bu kirli ittifaka tek kelime etmediniz ama yol arkadaşlarınızı yerden yere vurdunuz.
Nedir bu öfke Sayın Arınç, nasıl bu kadar değiştiniz?..
xxxxxxxxxx
4+1=5 ederse 4-1 kaç eder?
24 Ekim 2015 Cumartesi
1 Kasım sandığı yaklaşırken, “civciv çıkacak, kuş çıkacak” tekerlemesini andıran değerlendirmeler ortalıkta uçuşmaya başladı.
En çarpıcı denklemi de MHP lideri Devlet Bahçeli kurdu ve seçime giren 4 partinin Meclis’e 5 parti olarak girebileceğini söyledi.
Sayın Bahçeli bu denklemi nasıl kurdu bilmiyorum ama 1 Kasım’ın ‘nelere kadir’ olduğunu göstermesi bakımından, 4=5 gibi ilginç bir denklem...
***
Bence de bu seçimden ilginç sonuçlar çıkabilir.
Bakmayın öyle kısa süre sonra yapıldığına...
Bu iki seçim arasında topu topu 4 ay 23 gün var ama bir önceki iki seçim arasındaki 47 ay 25 günde bile Türkiye bu kadar ‘sivri’ gelişmelere sahne olmamıştı.
Dolayısıyla, sandıklardaki değişim de bu gelişmelerle mütenasip olacağından, “Bu kadarcık zamanda ne değişti ki farklı bir sonuç bekleniyor” diyenlerin biraz ‘yakını görememe problemi’ olduğunu düşünüyorum.
Partilerin 7 Haziran ve 1 Kasım öncesi durumlarını değerlendirme konusunu başka bir güne bırakalım ve şu denklemi çözmeye çalışalım.
Bahçeli fatura mı ödüyor?
Malumunuz 7 Haziran öncesinde bütün partiler, paraleller, doğanlar, şahinler, içeridekiler, dışarıdakiler... Sayın Erdoğan’dan kurtulmak isteyen kim varsa güç birliği yapmış ve Erdoğan’ı devirmenin ilk adımı olarak AK Parti’yi iktidardan indirmek için ittifak kurmuşlardı.
Nitekim bu kirli ittifakı oluşturanlar, Türkiye için yapamadıklarını Erdoğan’ı yıkmak için yapmış ve ‘dindar’ olduğunu söyleyenlerle ‘dini yok etmek için yemin edenler’, ‘PKK’ya düşman’ olduğunu iddia edenlerle ‘PKK’yı besleyenler’ ve daha neler neler... tek vücut olmuş, tek hedefe kilitlenmişlerdi.
Bildiğiniz üzere neticeye de ulaşmış; AK Parti’yi 7 Haziran’da sandığa gömmüşlerdi.
Bu projenin mimarları, 7 Haziran sonrasında hemen ikinci aşamaya geçerek “AK Parti’siz koalisyon” manşetlerine başladılar. Sayın Kılıçdaroğlu da ‘karşıtlar koalisyonu’ için yoğun gayret sarf etti, hatta bu yolda başbakanlığı bile feda etti!
Peki bu proje niye devam etmedi?
Dürüst davranmak gerekirse bu ‘şer ittifakı’nın, ‘restorasyon hükümeti’ adı altında bir yıkım ittifakı olarak yoluna devam etmesini önleyerek Türkiye’yi büyük bir beladan kurtaran Sayın Bahçeli’dir.
Çünkü, malum kesimin yoğun baskılarına rağmen Sayın Bahçeli, belki de ‘hayır’ı ilk defa bu kadar hayırlı bir yerde kullanarak HDP ile hükümet kurmaları yönündeki telkinlere, tekliflere “Hayır” dedi.
Sonrası malum...
Ya ‘kuş taşa değerse...’
Şimdi yeni bir seçime gidiyoruz.
Fakat doğrusunu isterseniz bizim muhalefet, yine ‘muhalefette yıpranmak’ gibi bir zoru başarmış görünüyor.
Bu kadar saldırı ve entrikaya rağmen herkes AK Parti’nin oylarını yükselttiğinden bahsediyor.
Bu öngörü ise “AK Parti’siz hükümete engel olan” Sayın Bahçeli’ye ‘baskı’ olarak geri dönüyor.
Malumunuz şer ittifakının bu yöndeki tepkisini Kılıçdaroğlu ve Demirtaş meydanlardan haykırıyor:
“Tam fırsat yakalanmıştı, kaçıran Bahçeli oldu...”
İşte bu yükü daha fazla taşıyamayan Bahçeli, 2009’dan ‘40. Yıl’ı çıkaran ‘rakam sihirbazlığı’nı konuşturdu ve “1 Kasım’dan sonra Meclis’te 5 parti olabilir” dedi.
Kızgın müttefiklerini teskin etmeye yönelik bir mesaj veriyordu aslında.
Ayrıca Paralel Yapı ile paralel olarak yürüttükleri bu operasyona, “Meral Akşener de bu işin içinde” bonusunu ekleyerek, Meral Hanım’ı listeye koymamanın dayanılmaz yükünden de kurtulmuş oluyordu!..
Bir taşla iki kuş yani...
İyi de... Ya başka bir taş, 1 Kasım’da sandığa girecek olan ‘iki kuş’tan birine değerse?..
Bölgenin nabzını tuttuk: Durum vahim...
21 Ekim 2015 Çarşamba
Medyamız artık ‘haber’in ayağına gitmiyor, gelenle yetiniyor.
Oysa bu bilgiler çoğu zaman yetersiz oluyor hatta çarpıtılıyor.
Afrika’da, Ortadoğu’da hatta Suriye’de olup-biteni, batı medyası üzerinden takip etmek ne kadar sağlıklı?
Bırakın Suriye’yi, doğu ve güneydoğu ile ilgili birçok ‘ayrıntı’nın kaynağı, ‘ajans’ görünümlü manipülasyon odaklarıdır.
Bunun kısa adı ‘teröre destek’tir.
Bilhassa kritik dönemlerde bölgenin nabzını doğru ölçmeyi çok önemsiyorum.
Çünkü ‘Kürtler adına’ görüş belirten sözde ‘kanaat önderleri’nin kendileri de söyledikleri de Kürtleri temsil etmiyor.
Star ekibi en hassas şehirlere gitti
Yine kritik bir dönemdeyiz.
Yıllardır çekilen acılardan sonra, gerçekten ‘çözüm’ isteyen bir lider çıktı ve devletin bölgeye ‘bakışını’ değiştirdi.
Çözüm yolunda çok önemli adımlar atıldı, ciddi kazanımlar sağlandı.
Ama ne gariptir ki, Kürtler’in kalıcı huzura kavuşmasını istemeyen ‘gizli bir el’ son anda ortalığı karıştırdı.
Çözüm Süreci’nin muhatabı olan HDP, bu işe hayatını adayan ve bu yüzden ‘sözde milliyetçi’lerin boy hedefi haline gelen Erdoğan’a savaş açtı.
Hatta 7 Haziran’da halk adına kullanılan ‘oy’larla, “Kürtlerin de böyle inandığı” algısı yayılmaya çalışıldı.
Peşinden de, silah bırakarak Kürtler’in yakaladığı asırlık şansı gerçeğe dönüştürmesi beklenen PKK, bu son adımı atmak yerine tekrar kan dökmeye başladı.
***
Ve şimdi Türkiye yeni bir seçime gidiyor.
Acaba son üç aydır yaşananlar hakkında halk ne düşünüyor?
Star ekibi Cizre, Kızıltepe, Nusaybin Viranşehir ve Suruç gibi en kritik yerlerde nabız tuttu.
Tam zamanında çok önemli bir çalışmaydı, deneyimli arkadaşlarımızı kutluyorum.
Bölge, yabancı işgali altında...
İzlenimler, ortada konuşanların, Kürtlerden ne kadar kopuk olduğunu gösterdi:
Halk, 30 yıllık kan ve gözyaşından sonra tekrar ‘huzur’a kavuşmayı çok önemsiyor ve her şey çok güzel devam ederken, PKK’nın tekrar sahneye inmesini, “Züccaciye dükkanına filin girmesi” olarak değerlendiriyor.
Hiç kimse eski günlere dönmek istemiyor.
PKK’nın, “Sizin için savaşıyoruz” masallarına da artık kimse inanmıyor.
Baskı ve tehditlere rağmen halk devletin yanında yer alıyor ve bunu da fiilen gösteriyor...
***
Bunlar zaten tahmin ettiğimiz şeylerdi, teyit edildi.
Ama arkadaşlarımızın bazı izlenimleri vardı ki, doğrusu terörden beterdi.
Bölgeye “STK temsilcisi, gazeteci” vs. adı altında yoğun bir yabancı ilgisi olduğunu biliyorduk.
Hatta değerli yazarımız Aziz Üstel de önceki gün bu konuda güzel bir yazı yazdı.
Ama Star ekibinin son izlenimleri, bu ‘ilgi’nin ‘istila’ boyutlarına ulaştığını gösteriyor.
“Turist kafilesi” olarak gelen Alman ve İngiliz grupların halkla Kürtçe konuşmaları dikkat çekiyor. O kadar ‘bilinçli’ davranıyorlar ki, kahveyi bile ‘Kürt kahvesi’ diye istiyorlar.
Genellikle de şehir merkezlerinde bir iki gün kaldıktan sonra ‘otantik dinlenme’ için köylere gidiyor, sonra da ‘buhar’ oluyorlar.
Son dönemde Türkiye’de yaşananlar hep ‘üst akıl’ çağrışımı yapıyor.
Ancak sahada dolaşanlarla bu ‘üst akıl’ arasında 8-10 kademe bulunuyor ve bizimkilerin 5 veya 6. basamakta ‘nefesi kesiliyor’.
Durum böyle olunca insan ister istemez, “Terörü çözeriz ama bu ‘işgal’den nasıl kurtulacağız” diye düşünmeden edemiyor.
.
Evet, gerçekten ‘kumar’da kaybedenler var!..
17 Ekim 2015 Cumartesi
24 Temmuz günü Star Gazetesi’ne konan bombadan yaklaşık bir ay sonra da Yönetim Kurulu Başkanımız Murat Sancak kurşun yağmuruna tutuldu.
Bunları, yayınlarımız karşısında aciz kalanların gözümüzü korkutmak için tezgahladığını biliyorduk.
İlgili makamlara aktardık ve Emniyet’in “Biz bu işi çözeceğiz. Yeter ki sabredin...” ricasına, bu oyunun aydınlatılmasını çok istediğimiz için söz verdik.
Ancak bir kısım medya, bu olaya şaşırtıcı boyutta ilgi gösteriyordu ama ne hikmetse; konuyu farklı yönlere çekmek için yoğun bir gayret sarf ediyordu.
Çünkü sürekli bu saldırının etrafında dolaşmaları samimi bir hassasiyet değil, kirli bir operasyondu.
Çok zorladılar ama sözümüzden dönmedik
Star gazetesinin ‘damardan’ yayınları karşısında, patates mühürlü “YALAN HABER” baskıları dışında hiçbir varlık gösteremeyen Paralel Yapı uzun vadeli bir oyun planladı.
Saldırıdan aylar önce bünyedeki kripto paralel memurlar tarafından, Emniyet İstihbarat’tan gönderilmiş süsü verilerek, sayın Ethem Sancak’a “PKK ve DHKP-C ortak eylem kararı aldı. İlk hedef siz ve yakınlarınızdır, dikkatli olun” şeklinde bir bilgi notu gönderildi.
Müteşekkir olmanızı gerektiren bir hassasiyet gibi görünüyor değil mi?
Değil, klasik bir paralel taktiği...
***
Ve mükemmel (!) planın en can alıcı aşaması 20 Ağustos günü devreye sokuldu.
Ancak, yüksek tahrip kapasiteli 22 mermi ile aracın kevgire çevrilmesine rağmen Murat Bey’in sağ kurtulması organizatörleri panikletti.
Komplolardan komplo seçin...
Ve deneme yanılmalı saptırma planlarını uygulamaya başladılar.
Bu aşamada ‘müttefikleri’ Doğan Grubu’ndan da yoğun destek aldılar. Orada da özellikle, bu mahalleden taşınan ve Sayın Ethem Sancak ile kişisel hesabı olanlar bu iş için kullanıldı.
Tezgah kurulmuştu...
FETÖ’nün merkez medyası, her zaman yaptığı gibi Emniyet’teki paralel elemanlarından aldığı senaryoları ‘uydu’larına, özellikle de ‘Doğan Kardeş’e servis ediyor. Sonra da onlardan ‘iktibas’ ederek kumpasın devamını getiriyordu.
Önce, “Mağduriyeti oynamak için kendileri tezgahladı, yoksa bu kadar kurşundan adam kurtulur mu?” dediler. Hatta Aydın Doğan’ı bile bu kampanyaya sokarak rezil ettiler.
Sonra baktılar ki “fazla saçma oldu”, çaktırmadan kestiler.
Olayı biraz daha ‘karmaşıklaştırarak’ kumpasın yönünü ‘mafya çatışması’na döndürdüler.
Zaten Murat Sancak da kirli sakalı ve delikanlı tarzıyla bu role uygun biriydi!..
Bu da beklenen etkiyi göstermeyince biraz ‘sos’ katmak gerektiğini düşündüler.
Bunun için düşünmeye ne gerek
vardı ki!..
Hizmet için verilen milyonlarca liralık himmeti, Kıbrıs’taki lüks kumar salonlarında savuran ‘paralel kumarcı’ haberimiz onları perişan etmişti zaten.
Al sana, paralelin düştüğü yerden kalkma fırsatı!..
Topyekun bir kampanya başlatıp bu saldırının kumar borcundan kaynaklandığı yayılırsa hem cinayet teşebbüsleri perdelenmiş olacak hem de intikam alınacaktı!
Ama Allah’ın da bir hesabı vardı ve yine o galip gelmişti...
Nitekim bugünkü haberimiz ve Murat Sancak’ın AHaber’deki ifşaatları, sahnelenen bu oyunu bütün çıplaklığıyla ortaya çıkardı.
***
Şimdi...
Bizi, bizden fazla düşünür pozlarında sinsice paralel yardakçılığı yapanlar ve 102 kişinin öldüğü bir saldırıyı görüşürken bile, Murat Sancak’a yapılan suikastı soran (!) paralel sözcüsü Kılıçdaroğlu...
Zamanı geldi, sorularınızın cevabını verdik.
Yetmediyse Başsavcı da açıkladı: “Murat Sancak’a yapılan saldırının sebebi kumar borcu” haberi gerçeği yansıtmıyor.
Anlamamış olabilirsiniz; başsavcı, “Yalannn...” diyor.
Yani... Oynadığınız kumarı kaybettiniz.
Şimdi cevap sırası sizde...
Tabii, bu kumarda onurunuzu da kaybetmemişseniz...
.
İstifa kampanyasının asıl sebebini biliyor musunuz?..
13 Ekim 2015 Salı
Bizim için her türlü şiddet kabul edilemez ama Ankara’daki alçak saldırı, özel itina ile değerlendirilmesi gereken bir olaydır.
Siyasi görüşü, etnik kökeni, inancı ne olursa olsun, bu ülkede yaşayan herkes; bütün farklılıklarını bir kenara bırakıp, bu millî bela karşısında tek yumruk olmalıdır.
Peki olabildik mi?
***
Bu hain saldırı karşısında en fazla sorumluluk üstlenmesi gerekenler, daha dakikalar geçmeden bildik terör simsarlıklarına başlamakta hiç tereddüt etmediler.
Daha ölü ve yaralılar yerde yatarken olay yerinde biten bir kan tüccarı, “Katil devlettir” dedi ve olayın faturasını Cumhurbaşkanı Erdoğan’a göndererek işi bitirdi!..
Bu, bazı yandaş kanalların iddia ettiği gibi “duygusal tepki” filan değil, şuurlu ve hesaplı bir çıkıştır.
Çünkü bu tavır, bütün şer cephesi müttefiklerine, “Olayın vahameti sizi şaşırtmasın. Her zamanki gibi algı operasyonuna devam...” mesajı vermiştir.
Nitekim, bu starttan sonra bildik sahneler peş peşe ekrana gelmeye başladı.
Muhalefetin sorumsuzluğu terörden beter
Demirtaş’ın asıl derdi, 7 Haziran’dan sonra fena bozulan imajını 1 Kasım’a kadar tekrar düzeltmek...
Bölgede bütün baskılara rağmen halkı toplayamadıkları için bunu Ankara’da yapmak istediler.
Nitekim orada ölen herkes birer ‘siyasi figüran’ haline getitildi ve ‘Demirtaş’ın yoldaşları’ oluverdi!..
***
Bahçeli’yi hiç sormayın...
O artık, “Alayına hayır” umursamazlığını, bu çaptaki bir ‘millî felaket’ karşısında bile değiştirmeyerek, HDP’lilerin övgüsüne mazhar olmaya terfi eden bir ‘millî mevta’dır...
***
Ya Kılıçdaroğlu?..
O da, ‘duyarlı’ görünen, istismarcı ucuz siyaset tarzını değiştirme gereği duymadı...
Ağlamaklı bir ses tonuyla, “Her türlü desteğe hazırız” dedi, Davutoğlu ile görüşmeye de gitti...
Sonra?..
Böyle bir görüşmenin tek konusu teröre karşı alınacak tedbirler olmalı değil mi?
Yanılıyorsunuz, işte gündeme getirdiği iki önemli konu!..
“Filan kanallar Digiturk’ten niye çıkarıldı?”
“İçişleri ve Adalet bakanları istifa etsin...”
Bu işte bir bit yeniği var...
Bu ‘istifa’ kampanyasının hikmeti nedir dersiniz?
Cumartesi günkü bilgilendirme toplantısında bakanlara; damdan düşer gibi yöneltilen güdümlü ve art niyetli “İstifa edecek misiniz” sorusuna karşılık, Adalet bakanının, “Siz neyin derdindesiniz. Niye ve hangi amaca hizmet için istifa etmeliyiz? Yazıklar olsun; böyle bir ortamda bile operasyon peşindesiniz” anlamındaki acı gülümsemesini, “İstifa edecek misiniz sorusuna gülerek cevap verdi” diye çarpıtarak başlatılan bir kampanya...
Bir kere Sayın Kılıçdaroğlu’nun bu konuya bu kadar abanması çelişkili bir durum.
Siz Anayasal bir görevi kabul etmeyin, kabul edip ülkeyi seçime götürmeye çalışanları da istifaya çağırın...
Mesele ‘ciddiyetsizlik’ ise asıl, kamera önünde ağlayarak oy isteyip sonra ‘zafer’ kutlar gibi sırıtanların kınanması gerekmez mi?
Üstelik Sayın Selami Altınok ve Sayın Kenan İpek siyasetçi de değiller, bu kin ve nefret neyin nesi?
Oysa bu iki isme çullanılmasının özel bir anlamı var.
Bu bakanlar, aslında Emniyet ve Yargı’daki Paralelle mücadelede çok başarılı bir geçmişe sahip iki bürokrat.
Yani bu iki bakandan, ‘başarı’larının faturası isteniyor.
Aslında Sayın Kılıçdaroğlu, bir taşla iki kuş vurma peşinde. Hem terörle mücadelede hükümete destek vermiş olacak (!) hem de sözcülüğünü yaptığı FETÖ’nün teveccühünü kazanacak!..
Yine yakalandınız sayın uyanık siyasetçi!..
.
Devlet önce sensörlerini temizlemeli
11 Ekim 2015 Pazar
Samimiyetsiz yapılan işten hayırlı sonuç çıkmaz. Bu yüzden 90’lardaki terörle mücadeleden sonuç alınamadı.
Çünkü o dönemde uygulanan yöntemler, terörü bitirmekten ziyade azdırmaya yönelikti...
Kürtlerle teröristler aynı kefeye konarak daha ilk düğme yanlış iliklediğinden, devamında atılan her adım terörün ekmeğine yağ sürüyordu.
Neyse ki ilerleyen süreçte devlet bu yanlışı gördü.
Artık Kürt vatandaşlarımız terörist olarak görülmediği gibi terörle mücadele esnasında da sivillerin zarar görmemesi için azami gayret sarf ediliyor.
Öte yandan, devletin muhatap olduğu diğer bir örgüt olan “Paralel Devlet” ile mücadelede de hukuk kuralları çerçevesinde yürütülmektedir.
Ancak bu hassasiyetin istismarı, terörle mücadelelerde de ciddi zaaflara sebep olmaktadır.
Yani tam bir, “Tavuk yumurtadan mı yoksa yumurta tavuktan mı” kısır döngüsü...
Devlet, kanseri temizleyemedi
Devlet, irtica gibi hayali düşmanlarla uğraşırken kendi bünyesine sinsice yayılan kanseri fark edemedi. Daha sonra devlet yönetimi, samimi yöneticilerin eline geçmişse de bu çürüme fark edilemedi.
Çünkü bu habis ur, devletin bütün sensörlerini ele geçirmişti.
Artık Hollywood’un soygun filmlerinde olduğu gibi, kontrol merkezleri sahte görüntülerle oyalanırken operasyonlara devam ediliyordu.
Bu vahamet ancak 17/25 Aralık darbe teşebbüsünden sonra fark edilebildi...
Ancak, bu kanserli hücreler devletin hassas noktalarından hızlı bir şekilde temizlenemediği için bünyedeki tahribat tam olarak durdurulamadı.
Devlet, kendi bünyesindeki bu ‘gizli terör’ü temizleyemedikçe düşmanlarına karşı net sonuç alamaz.
Çünkü, bünyedeki bu ajan mikroplar devletin bütün bilgi ve imkanları bünye dışındaki müttefik unsurlarla paylaşılmakta, devlet içeriden çökertilmeye çalışılmaktadır.
Oslo’dan MİT TIR’larına kadar birçok kalkışma bu mikropların işbirliğinin sonucudur.
Bünyedeki bu hastalıklı unsurlar, bu tür kritik operasyonların aydınlatılmasını da engellemektedir.
Son dönemdeki en kritik saldırılar karanlıkta kalmıştır.
Bu saldırılarla ilgili olarak defalarca gündeme getirdiğimiz sorular cevapsız kaldı. Ve çok manidardır, devletteki o hücrelerin sivil müttefikleri de kendilerinden emin bir şekilde bu saldırıların aydınlatılamamasını speküle etti hatta mağdurları müsebbip olarak gösterecek kadar ileri gitti.
Bu saldırı da karanlıkta kalmaz umarım...
Gelelim dünkü menfur olaya...
Bu saldırının, demokrasiye, bütünlüğümüze karşı yapıldığından elbette bir şüphe yok.
Ancak bunlar, gerekçe olamaz.
En kritik günlerde, ülkenin başkentinde, MİT ve Emniyet’in yanı başında, ilan edilmiş bir miting öncesinde bu çaptaki bir patlamanın gerçekleştirilebilmesi, yukarıda bahsettiğimiz sensör arızalarının en belirgin sonucudur.
Bugün terörle mücadeledeki en büyük zaaf da budur.
Devletin en hassas noktalarından terör örgütüne veya aracılarına her türlü bilgi ve desteğin verildiğine dair çok ciddi şüpheler vardır.
Bu öldürücü mikropla mücadele çok yavaş ve etkisiz yürümektedir.
Bugün Diyarbakır başta olmak üzere en hassas bölgeler, İstanbul ve Ankara’dan sürülen (!) paralel memurlarla doludur.
“Efendim, memurin muhakematı sebebiyle bunlar atılamıyor, ancak yer değiştirilebiliyor” deniyor ama bu yapılan, kanserli mikropların daha geniş alanlara yayılmasını sağlamaktan öte bir anlam taşımamaktadır.
Devleti yıkmaya çalışanları bertaraf etmek her şeyden önce demokrasiye, insanlığa ve daha da önemlisi kendisine güvenen milletine karşı en önemli görevidir.
Bunun yöntemi devletin bileceği iştir.
.
Siz hiç diktatöre ‘diktatör’ diyebildiniz mi?
10 Ekim 2015 Cumartesi
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile dört günde üç ülkeyi ziyaret ettik.
Batıdan başladık, doğudan döndük...
İlk gün, Strazburg’taki manzara Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı çok mutlu etti.
Bütün Avrupa’dan toplanan gurbetçi kardeşlerimiz 10 bin kişilik Zenith Arena’ya sığmamış, bir o kadarı da dışarıya taşmıştı.
Coşkulu kalabalığın ifadesi ise tek cümleyle “Kayıtsız şartsız Erdoğan...” idi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan bu salondan son derece mutlu ayrıldı.
***
AB’nin başkenti Brüksel’e yapılan ziyaret ise tarihî değerinin yanı sıra Avrupa ile yaşanan geleneksel kriz mülteci gerginliği üzerine rastlayan önemli bir geziydi.
İki gün boyunca yoğun görüşmeler yapıldı. Ayrıca çok önemli bazı AB yetkililerinin görüşme talepleri de gerçekleşemedi.
Türkiye’yi yeniden keşfetmişler!
Görüşmelerin genel seyrine bakılırsa Avrupa Türkiye’nin önemini yeniden keşfetmişe benziyor.
Hani “Bir musibet, bin nasîhatten yeğdir” derler ya, Türkiye’nin anlatamadığı gerçekleri kapılarına dayanan birkaç bin Suriyeli’den öğrenmiş gibiler sanki...
Yaşadıkları rahat ve huzurun Türkiye’nin istikrarına bağlı olduğunu nihayet anlamışlar.
Diplomatik söylemlerle ambalajlanan bu telaşlarını, “Gereken neyse yapalım ama yeter ki mültecileri bize göndermeyin” şeklinde tercüme edebiliriz.
.
Japonya’daki temaslar ise daha çok ekonomi ağırlıklıydı.
Ekonomi Bakanı Nihat Zeybekçi’nin de katıldığı bu geziye Türkiye iyi hazırlanmıştı.
Gerek Japon yetkililerle, gerekse ülkenin en büyük şirketleriyle önemli görüşmeler yapıldı, ciddi kararlar, hatta müjdeler alındı.
Mesela Toyota yeni üreteceği bir jeep modeli için Türkiye’yi seçtiğini açıkladı.
Velhasıl, doğudan batıya; dünyanın her yerinden Türkiye’ye gıpta ile bakıldığını gördük.
Sanki iki farklı ‘Türkiye’ var
Peki ya içeride?..
İçeride, gözünü kin bürümüş siyasetçi, medyacı, iş adamı hatta teröristlerden oluşan bir ihanet cephesi, bütün imkanlarını seferber ederek, sırf AK Parti’ye; daha doğrusu Sayın Erdoğan’a zarar verme uğruna ülkeyi yıkmak için elinden geleni yapıyor.
İhanet şebekesi basit bir sistem uyguluyor...
Sessiz darbe yapmak için herkese kumpas kuranlar, kaynaklarımızla semirip düşmanlarımıza hizmet edenler, teröre kol-kanat gerenler... Hepsi, kendilerini ‘ak kaşık’, millî duruş sahiplerini ise vatan haini göstermek için sürekli yalan söylüyorlar.
“Bir diktatör tarafından yönetilen ekonomisi çökmüş, dış politikası iflas etmiş, medyası susturulmuş bir ülke” masalını her gün tekrarlıyorlar.
Artık çamur iz bırakmıyor
Bu şer cephesi bütün bu gayretlerine rağmen Türkiye’nin itibarını bozamadı.
Türkiye hâlâ yatırım için can atılan gözde bir ülke.
Himmet karşılığı Türkiye aleyhine kampanyalar düzenlettikleri batı basını da artık gerçekleri gördü ve günah çıkartırcasına, Erdoğan’a övgüler yağdırmaya başladı.
Anlayacağınız artık dışarıdan da bir ‘örgüt’ olarak görülüyorlar.
Attıkları çamurlar iz bırakmıyor, yalanlarına kimse inanmıyor...
Bütün has adamları, yurt dışına kaçırdıkları valizler dolusu belge karşılığında Türkiye düşmanlarına sığınırken, eğitim için giden bir kişiye, sırf Cumhurbaşkanı’nın oğlu olduğu için alçakça saldırıyorlar.
Onursuzca gizlendikleri köşelerden önlerine gelene iftira yağdırıyorlar.
Onun için de kendi yalanlarında boğuluyorlar.
Tıpkı, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a her gün, dünyada eşi görülmemiş bir seviyesizlikte hakaret yağdırırken, dönüp bir de utanmadan ‘diktatör’ diye iftira attıkları gibi...
Bırakın hakareti, acaba ömürlerinde bir defa, bir diktatöre “diktatör” diyebildiler mi?
Artık onlara kimse inanmıyor... Bu kadar iftiraya rağmen, içeride ve dışarıda herkes, “İnadına Erdoğan” diyor.
Belki de bu cinnet halleri, vahim akıbetlerini görmekten kaynaklanıyor.
.
Fuatavni’ye ne oldu?
7 Ekim 2015 Çarşamba
- BRÜKSEL -
Ekrem Dumanlı, Zaman Gazetesi Genel Yayın Müdürü görevinden önceki gün ayrıldı.
Veya alındı...
Çünkü bu yapıyı biraz bilen ve süreci iyi izleyen herkes, böyle bir istifa olamayacağını da çok iyi bilir.
Zaten, bir istifanın gerekçesi olarak ‘sağlık sebepleri’ gösteriliyorsa biliniz ki, izah edilmesi zor nice ayrıntı, bu meşhur ambalaja sarılıp gizlenmiş demektir.
Kaldı ki Ekrem Bey’in sağlığı da morali de gayet iyiydi...
Nitekim, son yazısında bile ilk günkü heyecan ve ihtirasla, “17/25 Aralık sürecinin, engellenen bir yolsuzluk soruşturmasından ibaret” olduğunu tekrarlayabiliyor, aslında bir darbe teşebbüsü olan bu kalkışmaya karşı koyan herkesi vatana ihanetle itham ediyordu...
Ayrıca...
Adını ‘basın özgürlüğü’ koyduğu ama aslında Türkiye düşmanlarının toplandığı cepheyi yine canhıraş savunuyordu. Diğer basın mensuplarına kurşun atılınca dalga geçerken, yeni yol arkadaşlarına yumruk atılınca zıplıyor ve bunu da utanmadan alakasız yerlere ihale ediyor, asıl terör mağdurlarını hedef gösteriyordu.
Bu teyp kaydı nakaratlar bir tarafa...
Aynı yazıda yeni yayın dönemini başlattıklarını ilan ediyor, yeni aboneler vaat ediyor, büyük hedefler gösteriyordu...
***
Bunları yazıp ve aynı gün, “Bu gazeteye yeteri kadar faydalı olamıyorum, zaten sağlığım da bozuldu, bana müsaade...” diyorsanız...
Kusura bakmayın ama ya yazdıklarınızda bir samimiyet problemi var demektir ya da aynı gün söylediklerinizde...
Zaten, dünden beri ortada dolaştırılan ve gazetenin sahibi olarak görünen Ali Akbulut’a hitaben yazdığı iddia edilen mektup da Ekrem Dumanlı’nın, son güne kadar ısrarla sürdürdüğü çizgiyle hiç örtüşmüyor.
İstifa değil, talimat...
Neyse...
Zaman’ı da Dumanlı’yı da iyi tanıyan Hüseyin Gülerce gibi isimler, bunun planlı bir istifa değil, talimatlı bir ‘nöbet değişimi’ olduğunu söylüyor.
Grup içerisindeki önemli isimlerin Ekrem Dumanlı ile ilgili ağır eleştirileri olduğu biliniyor.
Ama bu aşamada, bunlardan kaynaklanan bir görev değişikliği pek mantıklı gelmiyor. Malum, dere geçerken at değiştirilmez...
Bunu, muhatapları ilgilendiren bir tutum değişikliğinin ilk adımı olarak görmek de zorlama bir yorum olur.
Nitekim, Ekrem Dumanlı’ya halef olarak seçilen isim ve arkasından yapılan grup içi yorumlar bu düşüncemizi teyit ediyor.
Gerçi bütün bu tasarrufların, Amerika’dan gelen ve şu ana kadar ismi ve resmi hiçbir mecraya sızdırılmayan bir ‘gölge lider’ tarafından yapıldığına dair rivayetler de dolaşıyor ama netice itibariyle daha çok iç bünyeyi ilgilendiren bir gelişmedir; bizi ilgilendirmiyor.
Yine de zamanlaması manidardır...
Fuatavni fena atladı...
Beni asıl şaşırtan Ekrem Dumanlı’nın bu ‘istifa’sıyla, meşhur Fuatavni’lerine de çalım atması oldu.
Aralarının limoni olmasından mıdır, yoksa Fuatavni’nin hipermetrop hastalığına yakalanmasından mıdır bilmiyorum, burnunun dibindeki bu önemli değişikliği ruhu bile duymadı!..
İçinde bulunduğu yapının en kritik noktasında bu kadar önemli bir değişikliğin vuku bulduğu sıralarda, sahibinin ‘Twitter fenomeni’ yine otomatiğe bağlamış, tiran şarkıları söylüyordu...
Hani diyorum ki, “devletin en ücra köşelerinde kıpırdayan karıncalardan dahi haberi olan” bu ‘dahi’, nasıl oldu da yanı başındaki bu depremi duyamadı!
Fuatavni’ye ne oldu?
Yoksa performans kaybetmeye mi başladı?..
Bakalım yeni depremleri hissedebilecek mi...
.
Kaybetmeye mahkumsunuz
5 Ekim 2015 Pazartesi
-STRAZBURG-
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın üç ülkeyi kapsayan gezisi, Strazburg’taki “Milyonlarca Nefes Teröre Karşı Tek Ses” mitingiyle başladı.
Zenith Arena’daki coşkulu miting öncesinde yine Kur’an-ı Kerim tilaveti vardı...
Salonu, Avrupa’nın hemen her kentinden gelen gurbetçilerimiz tıklım tıklım doldurmuştu. Ne zamandan beri burada beklediklerini bilmediğim bu kardeşlerimiz sayın Erdoğan’ın salona girmesiyle birlikte yeniden coştu ve durmak bilmedi.
Peki nedir bu coşkunun sebebi?
***
Türkiye son yıllarda çok çetin bir savaşa sahne oluyor. Bu savaşın zaman veya zemine göre adı veya katılımcıları değişiyor ama hedef hiçbir zaman değişmiyor.
Sürekli yenilenen müttefiklerle, farklı görüntü ve söylemlerle sonuca ulaşmaya çalışan ittifakın tek hedefi Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan kurtulmaktır.
Yıllardır karşısında yer alan siyasi rakiplerinin yanı sıra, “Muhtar bile olamayacak” hale getirdiğini zanneden gayri milli medya unsurları, yıllarca yanında görünüp iktidarın hatta devletin bütün nîmetlerinden istifade ederken tek dostu ve destekçisi görünen ama sonra “Firavun, Tiran” diyecek kadar savrulan sözde cemat ve terör örgütünün temsilcileri...
Öyle bir hınç ve kinle el sıkıştılar...
“Ülkenin de birlikte bitmesi pahasına dahi olsa Erdoğan bitecek...” şeklinde and içtiler.
Bu uğurda iç ve dış düşmanlarla dahi iş birliği yapmak dahil her türlü alçaklığa başvurdular.
Hatta bu işbirliğini sayın Erdoğan’ın yanı başlarına hatta ekip arkadaşlarına kadar uzatmayı denediler, sayın Erdoğan’ı; tabanını boşaltarak çökertmek için ellerinden geleni yaptılar.
Bu yolda zaman zaman ilerleme kaydettiklerini de düşündüler...
Başaramadılar, çünkü...
Bütün iftiralarına, hakaretlerine ve itibarsızlaştırma harekatlarına rağmen milletin teveccühünü etkileyemiyorlar.
Zira şunu hesaplayamıyorlar... Bu millet Sayın Erdoğan’ı parti başkanı, başbakan veya Cumhurbaşkanı olduğu için değil, kendilerinden biri olduğu için seviyor ve destekliyor.
Miting boyunca Zenith Arena, “Reis nerde biz oradayız” sloganlarıyla çınladı.
Bu şer cephesinin hiçbir unsurunda bulunmayan ve sayın Erdoğan’ın asıl güç kaynağı olan önemli bir fark var...
Samimiyet...
Bu milletin Cumhuriyet tarihi boyunca hasret kaldığı ve kimde gördü ise gerisine bakmadan sarıldığı çok önemli bir haslet.
Ve bu haslet, süper güçlerle ittifak yaparak, terör örgütlerine kadar ona zarar verecek her kesimle alçakça işbirlikleri yaparak elde edilecek bir haslet değildir.
Bu salon diyor ki...
“Bizden olanı, samimi davrananı sonuna kadar severiz. Yeter ki bizden olsun, muhtar bile olamasa biz onu başkan yaparız...”
Şer cephesine kötü haber!..
İşiniz çok zor!..
Çünkü, inanmadan savunduğunuz o demokraside gerçek güç halktan gelmektedir ve halk, “Sonuna kadar Erdoğan” demektedir.
Kusura bakmayın ama kaybetmeye mahkumsunuz...
.
Vergilerimiz daha ne kadar evlatlarımızı şehit etmek için kullanılacak?
3 Ekim 2015 Cumartesi
Dün HDP’nin Seçim Bildirgesi açıklandı. Eş başkanlar esprileriyle özgüvenli bir görüntü vermeye çalıştılar ama Figen Hanım’ın tedirgin kıpırdamaları, Selahattin Bey’in terleyen yanakları, sattığı ürünün kalitesine inanmayan pazarlamacıları andırıyordu.
Neyse, biz içeriğe bakalım.
Sunumda eleştirilecek çok şey var ama ben sadece “Özyönetimin yasalaşması” vaadinden bahsedeceğim.
***
PKK son saldırılarında çok farklı yöntemler kullandı.
Artık namlular değil, kablolar ölüm kusmaya başladığını gördük. Kandil’den kumandalı katiller, uzaktan kumandalı; kalleş saldırıları daha çok tercih eder olmuş.
Bu tür saldırılar için ciddi bir hazırlık aşaması gerekiyor. Ve bu hazırlıklar, bir teröristin; tek varlığı kalaşnikof ile yapabileceği şeyler değil...
Açılan dev çukurlara yüzlerce kilo patlayıcı yerleştirildikten sonra üzeri öyle bir itinayla asfaltlanmış ki, fark etmek mümkün değil. Böylesini İstanbul Büyükşehir Belediyesi bile beceremiyor.
Sadece patlayıcı gizleme hizmeti mi?
Van Büyükşehir Belediyesi’ne ait kamyonda 100 kg. amonyum nitrat, 26 adet patlayıcı madde...
Suruç belediyesine ait araçta uzaktan kumandalı bomba...
Diyarbakır, Siirt, Cizre, Nusaybin, Silopi, Varto, Yüksekova, Dargeçit, Lice ve daha nice ilçeleri köstebek yuvasına çeviren kilometrelerce hendekler...
“Yok artık” demeyin ama görevi asker-polis öldürmek olan belediye elemanları!..
Yanisi şu...
HDP’nin belediyeleri teröre hizmette sınır tanımıyor.
Peki artık bir ‘Türkiye partisi’ olmaya karar veren HDP, Kürtlere değil, Türkiye düşmanlarına hizmet eden bu belediyelerine nasıl bir tavır koydu acaba?..
Bu belediyeler nereye bağlı?
Kabul ediyorum, yukarıdaki anlamsız bir soruydu...
Çünkü, HDP kurmayları her fırsatta ‘bölgesel yönetim talepleri’ni tekrarlıyor. Hatta bu vaat, dün açıklanan seçim bildirgelerinde de yer almış.
Yani, her şeyini teröre hizmet için seferber eden bu yapı yeterli bulunmuyor ‘yerel demokrasi’ gibi ambalajlarla Kandil’e öz; özüne üvey bir yapı hayal ediliyor.
HDP, “Kandil’in birkaç defa zorlayıp beceremediği şeyi biz kanunla yapacağız” diyor.
Bu bizi pek şaşırtmadı da...
Devletin verdiği kaynakları teröriste hendek kazmak için kullanan, bırakın yol yapmayı, yapılanları da harabeye çeviren bu belediyeler Ankara’ya bağlı değil mi?..
Ben çok merak ediyorum...
Türk milletinin verdiği vergilerin, yine bu milletin evlatlarını katletmek için harcanmasına daha ne kadar göz yumulacak?
KAFAMA TAKILANLAR..
Ya Kandil’deki silahlı gençler?
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş dünkü bildirge sunumunda üzerine basa basa, “Vicdani ret yanlılarına hak veriyoruz. Eline silah almak istemeyen barış yanlısı gençlere askere gitmeme hakkı tanıyacağız” dedi.
Peki ya silah zoruyla ailesinden koparılarak eline keleş tutuşturulan, barış isterse öldürülen Kandil’deki gençler için bir diyeceğiniz yok mu acaba sayın Demirtaş?..
Tehdit deyince aklıma geldi...
Ahmet Hakan’a saldırı oldu, failler yakalandı; Organize Suçlar’da sorgulanıyor.
Ama bu sorgulamanın sonucunu beklemeye gerek kalmadan daha o gece suçlular bulundu!.
Ahmet Hakan’ı eleştiren herkes suçlu ilan edildi, cezası bile verildi!
Ama ne hikmetse, Ankara’dan Paris’e kadar uzanan bu ‘suçlular listesi’nde, yazarımız Hüseyin Gülerce’nin dün Star’da paylaştığı ve Paralel Yapı ile Doğan Grubu aşkı sona erince Ahmet Hakan’ın da hipermetroptan kurtulduğunu gösteren şu ayrıntı hiç yok:
Ahmet Hakan, 24 Eylül Perşembe günü köşesinde şunları yazdı: “Yürekten iman ederek söylüyorum: Türkiye’nin en önemli ve en büyük sorunudur Paralel Yapı... Tehditler almış olacak ki, ertesi gün şunları yazma gereğini duydu: “Ölüm tehdidi, protesto, kampanya falan...Vız gelir, tırıs gider.”
Kafama takıldı da...
.
Teröre tepki mitinginde Kur’an okunur mu?
23 Eylül 2015 Çarşamba
Şu PKK saldırılarının tekrar başlaması çok şeyi değiştirdi...
En önemlisi de terör karşıtları ile yandaşlarını ortaya çıkaran bir turnusol kağıdı oldu.
Daha düne kadar, “PKK’ya silahı ancak biz bıraktırırız” diyen, mecliste çözüm sözü veren “Türkiyeli”leri, seçimden hemen sonra Kandil’e dönüp temenna çekerken gördük.
Doğrusu buna pek şaşırmadık, sadece haklı çıktığımız için üzüldük.
Ya yıllardır saygıda kusur etmediğimiz, fikirlerini önemsediğimiz nice “demokrat”ları da ağdalı ve süslü laflarla terörü ve teröristleri perdelerken gördük.
Biraz şaşırdık ama hayret etmedik.
Çünkü, bu sözde demokratları yıllardır iyi tanımıştık artık.
Hangisi gerçek duruş?
Ama...
Bir kesim var ki...
“İnsan sevgisi sınır tanımayan, diyalog aşkı İslam düşmanlarına kadar uzanan, bırakın şiddete rızayı, karıncayı incitmekten bile ödü kopan, mazlumları düşündükçe göz yaşını tutamayan!..” bir kesim.
“Hoşgörü”nün dünya temsilciliğini alan bir kesim.
Böyle tanımlanan bir kesimi “terör” ile yan yana getirmek mümkün mü?
Bize göre değil ama onlar bırakın yan yana gelmeyi içi içe girmişler.
Nasıl oldu bilemem ama o “nezaket timsalleri” anaları ağlatan, yavruları yetim bırakan katillere kanat geriyor, cinayetleri perdeliyor...
Özellikle 22 Temmuz’da başlayan terörle yoğun mücadele süreci ile birlikte, hayretler içinde gördük ki onlar da kararını verdi ve terörle savaşanlarla savaşa girdi.
İşte bu gördüklerimiz bizi şok etti.
İnanamadık, anlayamadık...
Gerçi bindikleri “kin treni” onları anlaşılmaz iklimlere taşımıştı...
Kriterleri, kardeşleri, üslupları, dostlukları, sevdikleri, diyalogları, dayanakları, siyasetleri, hizmetleri, himmetleri velhasıl benlikleri değişmişti ama bu kadarını da beklemiyorduk.
“İnsanlığa hizmette sınır tanımayan” bu yapı, nasıl olmuştu da insanlık düşmanlarına destekte sınır tanımaz olmuştu?
Teröre değil tilavete tepki...
Bu ne acayip bir savrulmaydı?
Yıllar boyu verilen emekler, aile boyu destekler, ölümüne fedakarlıklar sonunda insan ve İslam düşmanı bir terör örgütü için mi feda edilecekti?
Gerçi, onlara sorarsanız değişen bizleriz!..
Oysa kimin değiştiğini gerçekten merak ediyorlarsa birkaç yıl önceki yazıp çizdiklerine bakmaları yeterli.
Hatta o kadar geri gitmelerine bile gerek yok.
Birkaç gün geri gitmeleri yeterli.
Birkaç gün geri gitmeleri ve şehitlerimiz için Kur’an-ı Kerim okunmasına niye karşı çıktıklarını izah etmeleri yeterli.
KAFAMA TAKILANLAR..
Neyse ki azledilmeyi beklemediler...
MHP’nin vizesiyle bakanlık koltuğuna oturan iki HDP’linin bakanlıktan azledileceği yönündeki duyumlarımız beni çok rahatsız etmişti. Zira “bakan” demeye şahit ister bunca “Kandilvari” icraatlardan sonra bir de “kahraman” olacak, seçim boyunca istismar için bol malzeme bulacaklardı. Neyse ki kendileri gitti.
Peki dertleri neymiş biliyor musunuz?
Teröristlere operasyon yapan bir hükümette yer almak...
O canını verdi, devlet “şehit” diyemedi
Operasyonda, zatürre olup hayatını kaybeden Uzman Erbaş Melih Galip Ünsal’ın Karşıyaka’daki cenaze törenine “şehit” tartışmaları damga vurdu.
Milleti için canını vermiş bir askerimize “şehit” demek çok mu zor?
Devlet, bu cimriliği ile millet düşmanlarının ekmeğine yağ sürdüğünün farkında mı acaba?
.
Ülkenin problemi terör mü, Erdoğan mı?
19 Eylül 2015 Cumartesi
Toplumlar farklılıklardan oluşur ama ulusal çıkarlar söz konusu olduğunda farklar unutulur, ortak bir tutum oluşur.
Bunun ülkemizdeki en çarpıcı örneği “Çanakkale Destanı”dır.
O destanı yazan milletimiz, aynı millî duruşu günümüze kadar muhafaza etti, bizi parçalamaya yönelik bütün fitne ve tahrikleri göğsünde yumuşatıp geri püskürttü.
Nitekim bu özen sayesinde birbirini rencide etmemeyi başaran Türkiye, Çözüm Süreci denen çatışmasız dönemde en küçük bir toplumsal travma yaşamadan bölgeyle kucaklaştı.
Ancak bu “bayram” kısa sürdü. Terör örgütü, kendi ürettiği gerekçelerle saldırılarını tekrar başlattı.
PKK’ya başkaldırı doğudan başladı
Kürt halkı, 30 yıl sonra kavuştuğu “huzur”una göz dikenlere bu sefer sessiz kalmadı. Bu başkaldırı, örgütü panikletti.
Kandil, teröristlere, “Halkın gözünü korkutun, gerekirse öldürün” talimatları yağdırdı ama yine de bu “ayaklanma”yı önleyemedi.
Defalarca tekrarlanan “serhildan” talimatları hüsranla sonuçlandı! Demirtaş’ın, “Binlerle Cizre’ye yürüyoruz” diye yola çıkıp, 50 kişi ile kalması bu isyanın net bir fotoğrafıydı.
Bölge halkı bu onurlu duruşunu daha da somutlaştırdı ve 120 aşiretin temsilcisi “Ülkeyi terk et” diye haykırdı. Yükselen bu çığlıklar PKK’ya, operasyonlardan daha ağır bir darbe indirdi.
Doğu’da başlayan bu anlamlı direniş bütün ülkeye yayıldı. Meydanlar, binalar hatta araçlar, “milli duruş”un sembolü olan albayrakla donatıldı, her yerden “Teröre hayır” nidaları yayıldı.
Yukarıdan gelen çatlak sesler...
Halk tavrını bu kadar net ortaya koyarken, bazı kesimler, benzeri görülmemiş bir rezalete imza atarak, terörü perdelemeye, teröristi masum göstermeye çalıştı.
Halk “terör düşmanlığı”nda bütünleşirken, siyasi ve ideolojik kesimler ise “Erdoğan düşmanlığı”nda kutuplaştı.
Elbette herkes Sayın Erdoğan’ı sevmek veya desteklemek zorunda değildir. Ama sırf onu yıpratmak için halkın ortak düşmanı olan teröre dahi destek vermek bir cinnettir.
Terörle mücadelenin en yoğun yaşandığı ve tek yumruk olunması gereken son iki ayda ‘halkçı’ Kılıçdaroğlu, ‘milliyetçi’ Bahçeli, ‘Türkiyeli’ Demirtaş, ‘mukaddesatçı’ Paralel Yapı, ‘demokrat’ Doğan Grubu ve diğerleri PKK’yı mı hedef aldı, yoksa PKK ile mücadele eden Türk Ordusu’nun başkomutanı Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı mı?..
Allah aşkına bu ülkenin problemi kan döken terör mü yoksa terörle mücadele eden Cumhurbaşkanı Erdoğan mı?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Akşener’in suçu ne?
Hadi Sayın Tuğrul Türkeş Anayasa’nın emrini yerine getirdiği Sayın Bahçeli’nin hışmına uğradı. Oysa Meral Akşener, Bahçeli’nin hışmına uğramamak için bu teklifi bile reddetmişti. Bu kadar başarılı bir ismi sadece “Fazla öne çıktı” diye çizmek nasıl bir liderlik anlayışı bilmiyorum. Ama ben asıl Sayın Erdoğan’a “diktatör” diyen “demokrat”ların yorumunu merak ediyorum.
Bırakın gitsinler
Batı, Türkiye’nin çözüm çağrılarına ve mülteci uyarılarına hiç kulak asmadı. Tam aksine, Serbest Dolaşım Anlaşması gibi rüşvetlerle kendilerini sağlama aldıklarını düşünerek, Türkiye’ye yönelik mülteci akınına göz yumdular.
Ne zaman ki, Türkiye’nin 4 yıldır onurla taşıdığı problemin ucu kendilerine uzandı, Avrupa da o zaman zıplamaya başladı. Bununla birlikte de rezaletler peş peşe sıralandı.
Oysa uzaktan baya medeni görünüyorlardı. Meğer barbarlıkları aynen duruyormuş ve zemin bulamadığı için görünmüyormuş.
Bırakın isteyen mülteci gitsin. Gitsin de dünya, Avrupa’nın gerçek yüzünü görsün.
.İyi ki bize taş değil, bomba atmışlar!
12 Eylül 2015 Cumartesi
Size ilginç bir hikaye anlatacağım. Hani Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, Melih Altınok’un sorusuna “Anayasayı inşa edebilecek bir sayı yakalansaydı bugün durum çok farklı olurdu” şeklindeki cevabı, o meşhur “Doğan Yayın İlkeleri”yle yönetilenHürriyet’in internet nüshasında, “Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan Dağlıca açıklaması: 400 milletvekili alınsaydı bunlar olmazdı” şeklinde yer almıştı. Bu fitne ateşi, hazır kıta bekleyen şer odaklarının da yardımıyla yayıldıktan sonra da bu “ilk kıvılcım”ı sessizce silivermişlerdi ya...
Bunun üzerine gazete önünde protesto eylemi yapılmış ve bu kalabalıktan ne idüğü belirsiz birkaç kişi taş atmıştı.
Bendeniz daha o anda, “Bu çirkin saldırıyı kınıyorum, sorumlular derhal cezalandırılmalı. En şiddetli eleştiriye evet ama en hafif şiddete hayır...” şeklinde tavrımı ortaya koydum.
Aman Allah’ım; ne saldırıymış!
Burada elbette “Hırsızın hiç mi suçu yok, bütün bunlara sebep olan o sorumsuzluğa ne demeli?” diye sorabilirsiniz. Nitekim iki gün sonra da olsa Hürriyet o ifadenin “yanlış” olduğunu kabul etti.
Zaten amaç hasıl olmuştu artık...
Gerçi onlar, yaktıkları bu fitne ateşinin sebep olduğu hasardan ve bu ateşi yakan hakkında ne işlem yaptıklarından ziyade, kapılarına atılan taşın hasar tespiti ile meşguldü.
Ve sonuç açıklandı!..
Meğer ne büyük bir saldırıya muhatap olmuşlar.
Değerli mevkidaşım Sedat Ergin anlatırken tir tir titriyordu...
Bütün ülke ayaklandı. Başbakan’ı yakalayan her “gazeteci”, bütün ülkeyi ağlatan terörden önce bu “saldırı”yı sordu.
Tarafsız cemiyetimiz, sahibinin konseyi, paralel candaşları, yoldaşları o kapıyı aşındırdılar. Yetmedi, o meşhur gövde gösterisinde yerlerini aldılar ve hep birlikte, “Objektif yayıncılığımızdan dolayı hedef gösteriliyoruz” diye haykırdılar.
Allah Allah...
Bir ülkenin cumhurbaşkanının sözünü, 70 milyonun gözünün içine baka baka çarpıtmak objektif yayıncılık mı oluyor?
Aslında objektiflikle filan ilginiz yok, bal gibi terör destekçisisiniz.
Ama kimse, bir başkasına ceza kesme yetkisine sahip değildir. Zaten dürüst olduğunuzdan değil ama bu anlayışımızdan dolayı size taş atanları şiddetle kınadık.
Bomba mı ağır, taş mı?
Pekiii...
“Camımız kırıldı” diye günlerdir yaygara yapan sayın “objektif”ler...
Star gazetesine, öğle yemeği sırasında patlamak üzere konan ve kayıtlara “Suruç’takine eşdeğer güçte” diye geçen ve patlamasına 6 dakika kala etkisiz hale getirilen bomba ile ilgili ne söylediğinizi ben duyamadım...
Tarafsız cemiyetimiz tam 24 saat sonra (belki risk almamak için) uzaktan kınadı!
Belki de bomba, 6 dakika kala etkisiz hale getirildiği için bir tepki göstermemişlerdir. Öyle ya cam kırılmadı, çerçeve yamulmadı!
İyi ama daha sonra devam eden, “Tekrar geleceğiz, o zaman kurtulamayacaksınız” tehditlerini de paylaştık ama kimsenin ruhu duymadı.
Nitekim bir sabah gerçekten çıkageldiler. Hem de öyle camımıza taş değil, canımıza 22 kurşun attılar.
Ama bu “objektif” güruh yine duymadı.
Pardon, haksızlık etmeyelim; duydular ve dalga geçtiler.
Camlarına atılan taşı “basın özgürlüğüne en büyük darbe” olarak değerlendiren Hürriyet, bu kurşunları “Murat Sancak’a yönelik adi bir saldırı” olarak gördü.
Yandaş şirketlerine yapılan basit bir mali soruşturmaya karşı “Medyaya darbe” diye cıyaklayan paralel yüzsüzler ise “Havuz yöneticisine saldırı...” dedi.
Ama ne olursa olsun, bu ne taşmış ki bırakın Türkiye’yi, Avrupa’dan Amerika’ya kadar bütün dünya teyakkuza geçti.
Meğer biz ne kadar ucuz kurtulmuşuz; ya bize de taş atılsaydı!..
.
PKK’nın İstanbul’daki canlı kalkanları
9 Eylül 2015 Çarşamba
Acılarımız birbirini kovalıyor...
Teröre karşı hâlâ net tavır alamayan herkes vebal altındadır.
Şehit cenazelerine üzüldüğünü söyleyip terör örgütü konusunda kem-küm edenlerin, “barış, çatışmasızlık” gibi süslü lafları sadece teröre destek anlamı taşımaktadır.
Bugünkü durum değerlendirilirken, operasyonların hangi sebeplerle başladığını dikkate almamak veya “tetiği önce devlet çekti” demek, ilk düğmeyi yanlış iliklemektir.
Nitekim bu samimiyetsizlerin sarf ettiği, “silahlar sussun, kan dursun” gibi sözler, köşeye sıkışan PKK’nın “mola” taleplerine sözcülük etmektedir.
Kürtlerin daha iyi şartlarda yaşamasının önündeki en büyük engel olan “silah ve terör” tamamen devre dışı kalmadan operasyonları durdurmak, bizatihi Kürtlere en büyük kötülüktür.
Fitne müttefikleri...
Terör karşısında milli birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyduğumuz şu günlerde “Terörist PKK” diyemeyen bazı medya mensupları, çirkin emellerine şehitlerimizin kanını da alet etmekten utanmıyorlar.
İşte son örnek...
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, siyasi istikrarsızlığa dair, “Bir parti Anayasayı inşa edebilecek bir sayıyı yakalasaydı bugün durum çok farklı olurdu” ifadesini, Dağlıca’daki saldırının en sıcak saatlerinde, “Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan Dağlıca açıklaması: “400 milletvekili alınsaydı bunlar olmazdı” şeklinde yayınlamak Doğan Yayın İlkeleri’nin hangi maddesinde yer almaktadır?
Milli değerlerimize sinsice saldırmakta mahir olan bu gazete, her zaman olduğu gibi fitne ateşini paralel işbirlikçilerine taşıyıp kenara çekildi.
Hiçbir açıklamaya gerek duymayacak kadar açık olan bu çarptırma, defalarca yalanlanmasına rağmen şer koalisyonu tarafından hayasızca yayında tutuldu..
Yetmedi, bu yalan ve iftirayı ertesi günkü gazetelerinde manşet yaptılar.
Bu da yetmedi, şanlı(!) muhalefet liderleri, üç-beş oy için bu yalan üzerinde gün boyunca tepindiler...
Artık şaşırmıyoruz...
Bu şer cephesinin, kin ve öfkesi peşinde nerelere kadar gidebileceğini defalarca gördüğümüz için şaşırmıyoruz artık.
Ve dağdaki katillere İstanbul’daki plazalarından destek gönderen bu ikiyüzlüleri herkes çok iyi tanıyor.
Nitekim, terörle mücadele eden ordumuzun başkomutanına göz göre göre iftira atan bu yüzsüzler, tam iki gün sonra güya hatalarını düzelttiler!..
Peki iki gün boyunca dalga dalga yaydıkları bu iftira ne olacak?..
.
Ya ‘düşmanınız’ Allah’ın dostu ise?..
5 Eylül 2015 Cumartesi
Türkiye’de son yıllarda bir “muharrif” yel esti, bütün kriterlerimizi harman gibi savurdu. Sonra baktı ki, olmazlar olmuş; dindarlarla solcular hatta terör hamileri bir araya gelmiş.
Keşke bu bir toplumsal uzlaşma sonucu oluşan bir olsaydı ama maalesef tam aksine buradaki, kin ve nefret üzerine kurulu bir ayrışmaydı.
Aslında herkes herkesi sevecek diye bir mecburiyet yok. Bir ülkede özellikle de aktif bir lideri sevenler olacağı gibi icraatlarını beğenmeyenler hatta kızanlar da olabilir.
Ama yıllarca birbirine düşman olan nice kesimler, üst akıl marifetiyle bir “Erdoğan Düşmanları Cephesi”nde toplanmışlarsa bu çok farklı bir anlam ifade eder.
Bu cephede yer alan siyasi ve uluslararası rakiplerinin Erdoğan düşmanlıkları bir noktaya kadar anlaşılabilir. Ama bir kesim var ki, niye orada olduklarını kendi vicdanlarına bile açıklayabildiklerini sanmıyorum.
Zira onlar, şimdi “yandaş” dedikleri kişileri gölgede bırakan “Erdoğan muhibbi” idiler.
Erdoğan için teheccüd kılıyor, dua ile sabahlıyorlardı.
Tabii ki kimsenin kavuşamadığı ölçüde ihsanlara da mazhar oluyorlardı.
Şimdi TV ekranından, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a meydan okuyan Ekrem Dumanlı’nın, “hürmet”ten “hakaret”e kadar alçalan bu irtifa kaybı, mensup olduğu kesimin, “cemaat”ten “örgüt”e dönüşümünün “kısayolu” gibiydi.
Kimin için kimlerle birliktesiniz?
Peki bu “U” dönüşünün sebebi ne?..
AK Parti’ye ve Sayın Erdoğan’a desteği “en büyük hizmet” sayanlar, ne oldu da “Erdoğan da yanacaksa bütün ülkeyi yakabilir” hale geldiler.
Bu çetin sorunun cevabını kendileri de bulamıyor ki bir zamanlar “hizmet” için yola çıkanlar şimdi kendisine, “Biz nereye geldik” diye soruyor ve cevabını bulamayınca yollarını ayırıyor.
Zira İslamiyet’te, alimlerin “Dinin aslıdır” diye tarif ettiği bir kural vardır: “Hubb-u Fillah, buğd-u Fillah...”
İnsanların asıl karnesi mahkeme-i kübrada verilecektir. Oraya kadar kimsenin, kimseyi aklama yetkisi yoktur. Bu bakımdan özellikle yönetici ve liderlerin, ancak icraatları üzerinden muhasebesi yapılabilir.
Bu durumda...
Milli ve manevi değerlerimize düşman olanlarla “Allah için kol kola” giderken, imam hatip okullarını özgürlüğüne kavuşturan, sınıfa bile giremeyen başörtülülerin kabineye kadar yolunu açan Erdoğan ve yol arkadaşlarına “Allah için düşmanlık” yapmak nasıl izah edilebilir?..
Eğer bu gidişat Allah için değilse kimin için?..
Mesela STAR’ın yazar kadrosuna katılan Hüseyin Gülerce de bu çelişkiyi vicdanına izah edemediği için ayrılarak, samimiyetle çıktığı “hizmet” yoluna başka mecralarda devam etmek zorunda kalanlardan biridir.
Kendisine “Hoş geldin” diyor, “hayırlı hizmetler” diliyoruz.
KAFAMA TAKILANLAR..
Keşke utanmayı bilseydiniz
Üç yıldır “Burada bir insanlık dramı var, katili desteklemeyin; silah vermeyin” diye kendimizi yırtarken bizi duymayan Avrupalılar, felaket sınırlarımızı aşıp kucaklarına düşünce ağlıyor! Hiç inanmayın, onlar timsah gözyaşları... Onların sömürgeci ruhunu, bütün dünyayı titreten Aylan bile ıslah edemez. Bir de bizdeki “Esad”çıları....
Hayırdır Ertuğrul Bey, ne tatili bu?
Sayın Özköşk, tam yaz sezonu bitmiş, herkes işine dönmüşken “uzun tatil” de nereden çıktı?
Bizim patrona, “Yöneticilerin bu işi bilmiyor; onları at, beni al” diye hava atıyorsun ama geçen çeyrek asra rağmen gazetecilikle pek de alakan yok galiba.
Zira medyada Eylül ayı, yeni sezona start zamanıdır. Eylül’de tatile hele de “uzun” tatile giden gazetecinin dönüşü meçhul demektir...
Senden önceki “keskin dilli” yazarlarınız gibi...
Benden söylemesi...
.
O plan gerçekleşseydi...
2 Eylül 2015 Çarşamba
Ne değişti ki?” eleştirileri altında tekrar seçime gidiyoruz.
Ne değişmedi ki?..
Bir kere 7 Haziran’da iktidarın da, muhalefetin de ciddi bir “koalisyon” beklentisi yoktu.
Hemen herkeste “AK Parti oy kaybedebilir ama iktidarı korur” beklentisi hakimdi.
Onun için CHP, tek başına iktidar olsa dahi 4 yılda bile yapamayacağı şeyleri “1 yılda gerçekleştirme” sözü verebildi. Hesapta yine iktidar değişmeyecekti, onlar da “Biz gelseydik, her şeyi bir yılda halledecektik” masalı eşliğinde muhalefette kalmanın konforunu yaşamaya devam edeceklerdi.
Nitekim, seçim sonuçları “koalisyon”u zorunlu kılsa da partiler buna hazır bir psikolojide olmadığı için teşebbüsler, “istikşaf”tan öteye geçemedi.
Oysa şimdi durum öyle mi? 1 Kasım akşamı yine bir “koalisyon” ile yüz yüze gelebileceğimizi düşünmeyen kimse var mı acaba?..
Partiler çok farklı şartlarda sandığa gidiyor
İki seçim arasında belki bir hükümet bile kurulamadı ama partilerin sandıktaki yansıması açısından o kadar çok şey değişti ki...
Zira 7 Haziran seçimlerine AK Parti, 13 yıllık iktidar yorgunluğuyla, CHP ise bu sürede iktidar için ciddi bir alternatif olamamanın utancıyla gitti.
Ayrıca, Kürt halkının ayağına gelen “asırlık fırsat”ı istismar eden PKK, MHP’nin; “sadece askerî çözüm” söylemlerinin destek bulmasını sağladı. Demirtaş’ın, “Seni başkan yaptırmayacağız” parolasıyla bir araya gelen “Erdoğan düşmanları” da, gerekirse CHP’nin de oy kaybetmesini öngören “AKP’den kurtulmak için Ulusal HDP Projesi”ni cepheye sürdü.
Netice itibariyle bu iki uç söylem, “uzun iktidar” ve “müzmin muhalefet” kamburlarıyla birleşince, özellikle AK Parti’den ve kısmen CHP’den, oldukça stratejik bir oy kayması yaşandı. Bu sebeple AK Parti iktidarı, CHP ise ümitleri kaybetti.
Diğer cephede ise birbirleriyle aynı vagonda yolculuk bile yapamayacağını söyleyen MHP ve HDP birbirlerine asansörlük yapmıştı...
Aynı oyun yine tutar mı?..
8 Haziran’dan bu yana geçen kısa sürede çok önemli gelişmeler oldu.
Türkiye’yi, özellikle istikrarsız bir döneme itenlerin “tam zamanı” diye Tel Abyad’tan düğmeye basarak başlattıkları süreç, planlanandan çok farklı bir noktaya evrildi. “Türkiye siyasi boşluğa düşmüşken önce Suriye’deki kantonlar birleştirilecek sonra da ‘Türkiye’dekiler’le bütünleştirilecekti.” Bu konuda önemli ülkelerden “destek” sözü de almışlardı. Ayrıca, Türkiye de bu dönemde bu hamleyi önleyecek hiçbir ciddi adım atamayacaktı!
Ama öyle olmadı. En kritik zamanda, PKK’ya karşı son yılların en ciddi operasyonu başlatıldı ve terör örgütü ciddi biçimde hırpalandı. Zaten “Emanetçi hükümet nasıl böyle kararlar alır” öfkesi de bu hayal kırıklığının ifadesiydi.
İşte, öngöremedikleri bu süreç; hem HDP’nin hem de MHP’nin bütün stratejilerini yerle bir etmiş, her iki partiyi de açığa düşürmüştü.
MHP ve HDP’ye önemli miktarda oy kazandıran, “AKP, HDP ile kol kola; PKK’yı besliyor” iddiaları ve “Biz Türkiye partisiyiz, PKK’ya silahı ancak biz bıraktırırız” vaatleri, artık ağızlarına bile alamayacakları birer “yalan” haline geldi.
Hülasa...
Emanetçiler, emanetlere sahip çıkamadı. 7 Haziran’da bir macera için ayrılan oylar bu seçimde tekrar merkeze yönelecektir.
Bu dönüşün doğuracağı sonuç, rakamsal değerinden çok daha büyüktür.
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Bu sonuç Erdoğan’ın eseri mi?
29 Ağustos 2015 Cumartesi
İlk ‘seçim hükümeti’miz hayırlı olsun. Beklediğimiz bir strateji uygulanmış, bu geçici sürede köklü değişikliğe sebep olmayacak tercihler yapılmış. Bağımsız isim tercihlerinin, o bakanlıklardaki üst düzey bürokratlar yönünde kullanılması da bu hassasiyeti gösteriyor.
En stratejik görevlendirme ise gerek paralelle mücadele gerekse asayişte oldukça başarılı bir yönetim sergileyen İstanbul Emniyet Müdürü Selami Altınok’un İçişleri Bakanlığı’na getirilmesi oldu.
Bu nazik dönemde Kürt asıllı bir parlamenterin AB Bakanlığı’na getirilmesi de sevindirici.
İlk başörtülü bakan da hâlâ laikliği dinsizlik zannedenlerin öfkesi kabarabilir ama herkesin beklediği bir gelişmeydi, hayırlı olsun.
Muhalefet “Kendim ettim, kendim buldum” kıvamında...
Yeni kabine hayırlı olsun ama malum; bu bir parti veya koalisyon hükümeti değil. Bir hükümet kuramadığı gibi seçime gitmeyi de beceremeyen ‘engelli parlamento’yu, kolundan tutup götüren bir olağandışı uygulamadır.
Ülkenin üç ayda düştüğü duruma bakar mısınız?
Bunun vebali, 7 Haziran seçimlerini ‘sabote’ eden, çok farklı anlayışların sadece “Erdoğan kini” ortak paydasında oluşturduğu şer ittifakına aittir.
Nitekim, ‘yıkım’ amacıyla kurulan bu ittifak her ne kadar AK Parti’yi alaşağı etmeyi başarsa da o kadar çoğunluk ve hırsa rağmen yerine yenisini koyamadı. Çünkü tek motivasyon Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı cezalandırmaktı.
Bu şer ittifakı, kötü niyetinin lanetine uğramış olacak ki, kurtulmaya çalıştıkları AK Parti olmadan bir ‘hiç’ oldular.
Nitekim AK Parti-CHP görüşmelerine çok ümit bağlayan oldu.
Ama bu kadar yıldır aynı çatı altında olmalarına rağmen birbirlerini hâlâ tanıyamamış olacaklar ki, o değerli günleri “istikşaf” yani birbirlerini keşfetmek için harcadılar!
Tanıyınca da nişan attılar!
Bu gelişme, daha da vazgeçilmez olduklarını düşünen sayın Bahçeli’yi uzlaşmadan iyice uzaklaştırdı.
Oysa 7 Haziran sonrası AK Parti’ye koyduğu rezervin gerekçeleri büyük ölçüde geçersiz hale gelmişti.
Tam aksine, terörle kıyasıya mücadele eden bir yönetime destek vermemekle, şimdiye kadar izlediği siyasetin samimiyetini sorgulattılar.
Anayasa’ya uymak “hıyanet” mi?
“Kilit parti” olmanın konforuna fazla konsantre olan MHP’nin aynı uzlaşmaz tutumunu, “seçim yolunda işbirliği” konusunda da sürdürünce Anayasal zorunluluk devreye girdi.
Bu sürece de barikat kuran CHP ve MHP’nin, bu “Alayına hayır” stratejisiyle nereye varmak istediklerini anlayan varsa lütfen bize de anlatsın.
Zira ‘mecburi istikamet’ olarak girilen bu süreçte bütün baskı ve tehditlere rağmen sorumluluk üstlenen sayın Türkeş’i, linç etmeye kalktılar.
Oysa Londra’da trafikte sağdan seyretmeye çalışan Karadenizlinin hesabı, aslında “hıyanetle” itham edilen Tuğrul Türkeş sorumlu ve onurlu bir tavır izlerken, geriye kalan hepsi ters yönde yer almıştı...
Koalisyonları Erdoğan mı engelledi?
Sırf öngörüsüz ve art niyetli oldukları için iktidarın düştüğü bir dönemde bile muhalefette kalmayı başaran bu müzmin muhalifler, bunun günahını da Cumhurbaşkanı Erdoğan’a yüklemeye çalışmaktadır.
Koalisyonu Cumhurbaşkanı Erdoğan engellemiş.
Ne ilgisi var?
Siz 276’yı aşan bir çoğunluk sağlayıp kabine listesini Beştepe’ye götürdünüz de onay mı alamadınız?
“Efendim, AK Parti’ye izin vermedi” diyorlar.
İyi ya, siz de zaten bütün oyunu AK Parti’yi tasfiye üzerine kurmamış mıydınız, demek ki sizin amacınıza hizmet etmiş!
Ayrıca böyle bir iddia, her şeyden önce sayın Davutoğlu’na hakarettir.
***
Hülasa...
Bu kadar kumpasa, komploya, projeye, ittifaka rağmen muhalif kalmayı başaran bu art niyetliler grubu, Anayasa’nın kendilerine verdiği hakkı bile kullanmayı beceremedi, seyirci kalmayı tercih etti.
Malum... Vermeyince mabud, neylesin Sultan Mahmut.
xxxxxxxxxxx
.Bize neden saldırıyorlar?
26 Ağustos 2015 Çarşamba
Operasyonlar başlar başlamaz “90’lara mı dönüyoruz” yaygaralarıyla devleti baskı altına almaya çalışanlar terörün yeni ittifaklarını hiç sorgulama ihtiyacı duymadı.
90’lardaki eylemlerin talimatı sadece Kandil’den geliyordu. Şimdi ise eylemleri artık “nitelikli üst akıl” yönetiyor.
Dış destek belli ölçüde devam etse de bölge halkının 90’lardaki desteğin yine geçerli olduğunu söylemek mümkün değil.
HDP’ye oy veren yüzde 13’ün, terörü de desteklediğini düşünmek her şeyden önce bu kesime büyük hakaret olur.
Teröre derin ittifak desteği
Eskiden Kürtlere “Şerefsiz” diye haykıranlar ve KCK’ya operasyon yapanlar 7 Haziran öncesi bütün güçleriyle HDP’yi desteklediler.
Aslında HDP umurlarında değildi. Nitekim seçimlerden sonra ters dönen HDP’ye hiçbiri, “Biz seni teröre yataklık yapman için mi destekledik” diye sormadı.
Daha da beteri aynı desteği HDP’nin römorku terör örgütü için de sürdürdüler.
Çünkü bu, Erdoğan düşmanlığı maskesi altında Türkiye’nin millî menfaatlerine savaşta sınır tanımayan bir şer ittifakıydı.
Türkiye, tarihinin en büyük çürümüşlüğünü yaşıyor.
Büyük bir öngörü eksikliğiyle doğu ve güneydoğuya gönderilen bütün tescilli paraleller, en kritik dönemde “hizmet”lerine devam ediyorlar!
Emniyetimizi teslim ettiğimiz kişilerin teröre nasıl hizmet ettiğini bizzat emniyet müdürü; bütün çıplaklığıyla anlatmıştır. Kendisine karşı başlatılan paralel iftira kampanyası ise doğru söylediğinin en büyük delilidir.
Sandık göründü, oyun bozuldu
İşte seçimden hemen sonra 7 Haziran’a kadar söylenenleri bir kenara bırakıp Türkiye’ye savaş açan bu ittifak, sandığın bu kadar çabuk geleceğini hiç hesaplamamıştı.
Onlar bir süre bu pervasız savaşı sürdürecek ve hedeflerine ulaştıktan sonra yine bir şirinleştirme operasyonu ile olup bitenleri unutturacaklardı.
Ama suçüstü yakalandılar.
Onun için daha ufukta seçim görünürken koro halinde yeni bir hikaye haykırmaya başladılar.
“Çözümü iktidar bozdu, saldırıları devlet başlattı...”
Kusura bakmayın, bu millet sizin zannettiğiniz kadar da balık hafızalı değil. Çözüm sürecini nasıl istismar ettiğinizi ve yeterli tahkimatı tamamladıktan sonra tekrar çatışma ortamını oluşturmak için ne kadar uğraştığınızı halk çok iyi biliyor.
STAR’ın dediği gibi “Bu yalanı yutturamazsınız.”
Artık sazlı sözlü PR çabalarınızın ve “PKK eylemleri ‘ama’sız durdurmalı” suflelerinizin sonucunu bekleyecek zamanınız yok.
Zaten onun için “seçim”i nefretle anıyorsunuz. Oysa “sahibinin araştırma şirketi” AK Parti’nin oy kaybedeceğini öngörmüş(!), bu endişe niye ki...
Oyunlarını bozduk, hedef olduk
Bu şer ittifakının bileşenleri eskiden her türlü gayri millî oyunu tezgahlıyor ve rahatça gizliyorlardı. Şimdi durum değişti. Halk onların ne olduğunu öğrendi ama oyunu bozanlar da bu ittifakın hedefi oldu.
Biri hedef gösteriyor, diğeri saldırıyor, bir diğeri ise perdelemeye çalışıyor.
Efendim, bu saldırıları kendimiz tezgahlıyormuşuz...
Utanmadan, “Bombayı kendiniz koydunuz” demişlerdi. Şimdi de alçaklıkta zirve yaparak, “Murat Sancak’ın arabasına 22 kurşunu kendiniz sıktınız” diyorlar.
Tam bir “Şakirdin fikri neyse zikri de odur” durumu.
Muhteremler bu işlerde ihtisas sahibi ya, herkesi de kendileri gibi “marifetli” zannediyorlar.
Doğan grubunun köşeli iki muhafızı da aynı sakızı çiğniyor.
“Her şey elinizde, madem birileri saldırmışsa ortaya çıkarın” diyor, “Faili meçhul kalırsa siz demek ki sizin tezgahınızmış” demeye getiriyorlar.
Bu mantığa göre Çetin Emeç’i de siz öldürdünüz demektir Sayın Özköşk...
Çünkü o melun cinayetten hemen sonra, kabinesi patronunuzun evinde oluşturulan Mesut Yılmaz hükümeti göreve geldi ama olay hâlâ aydınlatılamadı...
.
Basına bayram, bize bomba paketi
25 Temmuz 2015 Cumartesi
Dünün hikayesine, “Sıradan bir gündü...” diye başlayamıyorum. Sabahın 05.00’inde, çalan telefonla uyanmıştım ve erken saatlerde çalan telefonlar beni hep ürpertmiştir.
Nitekim dün sabah da telefonum hal-hatır sorma görüşmesi için çalmıyordu...
Telefondaki ses, “Uçaklarımız DAEŞ hedeflerini bombaladı, ne diyorsun?” diyordu...
Acilen çıktığım gazete yolunda İstanbul başta olmak üzere onlarca ilde de operasyon yapıldığını öğrendim.
Anlaşılan akşamki meteoroloji bültenlerinde dinlediğimden çok daha sıcak bir gün bizi bekliyordu...
***
Öğleye doğru odamın penceresinden gördüğüm manzara, rahmetli babamdan çok sık duyduğum, “Allah beterinden korusun” duasını acı bir sızı ile hatırlattı bana.
Bahçemizde, o; her gördüğümde felaket tellalı gibi algıladığım kızıl renkli bir bez parçası ve yanı başında da ayrılmaz parçası olan ‘paket’ duruyordu. Sokağı kesen polis araçları ve yansıyan telaşa bakılırsa ciddi bir durum vardı...
Sözüm ona işçi-emekçi dostları, yemek salonumuzun kenarına bombayı koymuş, saatini de bütün personelin öğle yemeğine göre ayarlamışlardı...
Sevsinler sizin emekçiliğinizi...
Basın bayramının kutlandığı dün Star Medya çalışanlarına kutlama ‘hediyesi’ olarak bomba paketini layık gören, bizi günlerdir tehdit eden, kürsülerinden parmak sallayan, daha dün köşelerinden öfke kusan seviyesizler ve paralel uzantıları...
Gözünüz aydın!..
Milli duruş cesaret ister...
Fazla da sevinmeyin şer cephesinin onursuz lejyonerleri...
Çünkü bizler kadere iman etmiş, ülke ve milleti için yola çıkmış insanlarız.
Bizim için tek düstur “Niyet hayr, akıbet hayr...”dır.
Gün kendini değil, ülkeyi düşünme günüdür. Türkiye çok vahim bir tablo ile karşı karşıyadır.
Düne kadar birbiriyle savaştığı iddia edilen iki terör örgütü şimdi birlikte Türkiye’ye çullandı. Herkes bir tedirginlik ve endişe içerisinde.
“Fırsat bu fırsat” türü lüzumsuz çekişmelerin zamanı değildir.
Gelinen noktadaki olumsuzlukların faturasını Türkiye’nin izlediği Suriye politikasına yüklemek ucuz bir demogojidir.
Ne olacaktı peki? Zalim Esad’ın yüzbinlerce kişiyi katletmesine destek mi olacaktık?
“Yok, ortada dursaydık” gibi yorumlar ciddiyetten çok uzaktır.
Esad’ın ve terörün karşısında değilseniz yanındasınızdır.
Bakın bu noktaya nasıl geldik...
Bu noktaya nasıl geldiğimizi çok mu merak ediyorsunuz?
Çözüm süreci gibi yüz yılda bir yakalanan fırsatı sırf inisiyatifi kaybetmemek için sabote eden PKK resmen desteklendi, bazı medya kuruluşları “Önce şunu bir netleştirelim, PKK terör örgütü değildir” diyenlere sözcülük yaptı.
Güya Çözüm Süreci’ni çok önemsediğini söyleyen Kürt siyasetçileri, devam etmesi için en kritik eşik olan PKK’nın silah bırakması konusunda gayret etmeyi bırakın, “Kendi güvenliğimizi kendimiz sağlayacağız” açıklamalarıyla silahı meşrulaştırdı.
Asırların Ayn El Arab’ını kanton ilan ederek uydurulan Kobani’den başlayan ABD senaryoları eşliğindeki DAEŞ paslaşmalarıyla Türkiye içeride ve dışarıda yıpratılmaya çalışıldı.
Şimdi herkes samimiyet sınavında...
Hiç derin analizlere, ağdalı laflara gerek yok. Bu ülkedeki huzur iklimi içeriden ve dışarıdan yürütülen yoğun çabalar sonucunda bozuldu. Korkarım o günleri çok arayacağız. Onun için, bu ülkede yaşamayı önemseyen herkese bir çağrım var.
Her türlü, “ama” ve “fakat”ları elimizin tersi ile iterek milli bir duruş sergileyelim. Torunlarımızın huzur içinde yaşamasına engel olan her türlü eyleme hatta söyleme “dur” diyelim.
Yanımızda olan herkese teşekkürler...
Dünkü vahim olaydan sonra Sayın Başbakanımız Ahmet Davutoğlu başta olmak üzere, geçmiş olsun dileğinde bulunan herkese teşekkür ediyorum. Cevap vermekten aciz kaldığımız bir desteğe ve teveccühe mazhar olduk.
Bu destek bizim için çok değerlidir. Sizler yanımızda olduğu sürece bizi kimse yıldıramaz.
Bazı meslektaşlarımızın, medya kuruluşlarımızın ve çok daha vahimi meslek örgütlerimizin bu desteği esirgemiş olması bizi şaşırtmadı ama çok üzdü.
Çünkü bizi endişelendiren patlayan bombalar değil, paslanan vicdanlardır.
Bu gençler savaşmak için mi Kobani’ye gidiyordu?
22 Temmuz 2015 Çarşamba
Suruç’taki vahşetin acısını hiçbir lanet hafifletemez. İnsanları katletmek için ‘insan’ı; silah olarak kullanan bu canavarlar ‘insan’ olamaz...
Bu tür saldırıları, her türlü çekişmeyi bir kenara bırakarak, sadece ‘insan hayatı’ açısından tavır koymak da insanlık gereğidir.
Oysa Suruç’ta, daha cenazeler toplanamadan bir istismar operasyonunun başlatılmasına şahit olduk.
Failler bulunmuş hatta bağlantıları bile çözülmüştü!..
Türkiye’nin destekleyip büyüttüğü IŞİD, yine devletin desteğiyle bu katliamı gerçekleştirmişti!..
Bu zihniyet kimin meyvesi?
Elbette DAEŞ’in tehditlerinin tavan yaptığı bir dönemde, Suruç gibi netameli bir bölgede bu çaptaki bir olayın niçin önceden tespit edilemediğini acımasızca sorgulamalıyız. Nitekim bugünkü STAR’ın tespit ettiği soruların cevap bulması durumunda çok ilginç sonuçlarla karşılaşacağımız kanaatindeyim.
Bu katliamın Türk hükümetinin müsamahası hatta himayesiyle gerçekleştiğini söylemek tam da bu katillerin amacına hizmet etmektir.
“AKP-IŞİD ortaklığının kanlı meyvesidir” diyenlerin, ‘Türkiye’ye zarar verme arzusu’ bakımından DAEŞ canilerinden farkı yoktur.
Yıllardır pompalanan “Türkiye, IŞİD’i destekliyor” iftirası, senaryosunu Türkiye düşmanlarının yazdığı ve paralel örgütün MİT TIR’ları baskınlarıyla sahnelediği bir komplodur.
DAEŞ’i kimin desteklediğini çok merak edenler, ülkelerindeki radikal safralardan bu örgüt sayesinde kurtulan batılı yöneticilere baksın.
Bu ülkelerin, “DAEŞ’e katılımı engellemiyor” diye Türkiye’yi hırpalarken, diğer taraftan da DAEŞ’ten kurtulup dönen vatandaşlarını 30 yıl hapisle tehdit etmesi nasıl izah edilebilir?
Kapatamazsınız sayın Demirtaş
Durum böyle iken HDP Eşbaşkanı Demirtaş’ın, ülkenin birlik ve beraberliğe en fazla ihtiyaç duyduğu bir anda takındığı tavrı, yaptığı açıklamaları nereye koyacağız?
Bu ülkenin yüzde 13’ünü temsil eden sorumluluk sahibi bir TC vatandaşı değil de, bir azınlık temsilcisi gibi konuşmak neyin nesi?
PKK’nın silah bırakmasının tartışıldığı bu süreçte, ‘Kandil’deki mihmandarı’nın peşinden tekrarladığı silahlanma çağrısının amacı nedir?
30 yıldır sürdürdüğünüz terörün muhatapları da böyle bir “tedbir”i nasıl düşünemedi!
Bu çağrınız, aynı gün Adıyaman’da şehit ettiğiniz Uzman Onbaşı Müsellim Ünal’ın ve ondan önceki 15 bin şehidin yakınları için de geçerli midir?
Bu muydu sizin Türkiyeliliğiniz?..
Bütün bu tahrikleri ve size paralel olmayan medyaya savurduğunuz tehditleri, bugün sarf ettiğiniz “Ülkenin medyası, siyasetçileri böyle bir olay karşısında bile birbirine yakın duramıyor” cümlesi kapatabilir mi sizce sayın Demirtaş?..
Hiç inandırıcı değilsiniz şer ittifakının cici çocuğu...
‘Hırsız’ın hiç mi suçu yok?
HDP yöneticilerinin, ucuz tahrikleri bir kenara bırakıp şu sorulara cevap vermesi gerekir.
- İstanbul’dan topladığınız bu 300 genci, ölümün kol gezdiği bir bölgeye götürmekteki asıl amacınız neydi?
- Toplanan oyuncakları 300 kişinin mi götürmesi gerekiyordu?
- Bu gençler Kobani’yi nasıl imar edeceklerdi?
- MLKP menşeli Figen Yüksekdağ’ın günlerdir Kobani’de bulunmasının, MLKP’nin legal uzantısı olan ESP’li gençlerin ziyareti ile bir ilgisi var mı?
Ve asıl soru:
- Bu gençlerin, MLKP tarafından üniversitelerden toplanıp Kobani’de eğitildikten sonra DAEŞ’e karşı cepheye sürülen gençlerle bir ilgisi var mı?
***
Netice olarak, elbette bu vahşeti planlayan, gerçekleştiren, yardım eden, görevini ihmal eden kim varsa ve her nerede ise tek tek bulunup cezası verilmelidir.
Ama bu gençleri, ölümle biten maceralara sürükleyenler de hesabını vermelidir...
Sayın Kılıçdaroğlu, var mısınız, yok musunuz?..
13 Temmuz 2015 Pazartesi
Her zaman böyle yapıyordu...
Yine aynı taktiği uyguladı, meydanlarda esti gürledi.
“Bu ülkenin en büyük problemi AKP iktidarıdır. Bize şans verin, bir yılda her şeyi düzeltelim” dedi.
Nasıl olsa yine kazanamayacaklardı.
Yine muhalefette kalacak, yine AK Parti’ye yüklenerek durumu kurtaracaklardı.
Aslında tahmin ettiği gibi oldu, CHP; ana muhalefetteki yerini korudu!
Fakat bu sefer farklı bir şey
olmuştu.
“AKP’yi düşürmek için HDP’yi kullan” projesi sonuç vermiş, ana muhalefetin oy kaybettiği bir seçimde, iktidar da kaybetmişti.
Artık kimse iktidar değildi ama herkes iktidar namzediydi...
Nedir bu iktidar fobisi?
Gel gör ki iktidarı düşürmek için akla gelmez hilelere başvuranlar, şimdi de köşe bucak iktidardan kaçıyorlar.
HDP zaten AK Parti’yi düşürmekle görevini tamamlamıştı ve kendisine giydirilen “Türkiye partisi” gömleğini, işi biter bitmez çıkarıp çöpe atmış ve her zamanki, “Terör biterse ben de biterim” köşesine çekilmişti.
MHP ise daha o akşam kendisine muhalefet rolü biçmişti.
Ancak, etraftan yükselen “En uygunu MHP” yakıştırmaları karşısında, “Bilal’i ver, fanusa gir” saçmalıklarıyla 13 yıllık muhalefet konforunu sağlama almaya çalıştı!
Kılıçdaroğlu’nda sobelenme telaşı...
CHP’nin durumu da farklı değildi.
Sayın Kılıçdaroğlu, bütün oyuncular saklanırken ortada kalıp sobelenen mızıkçı çocuklar gibiydi...
Önce seçim öncesi tezgahladıkları şer koalisyonunu devam ettirmeye çalıştı. (Hatta bunun için milletin kendisine hiçbir zaman vermediği Başbakanlığı bile rüşvet olarak teklif etti) Ama MHP titreyip kendine geldiği için bu oyun bozuldu.
Aslında Kılıçdaroğlu’nun kimyası bozuldu.
Düşünebiliyor musunuz?.. Bugün koalisyon görüşmesi yapılacak olan Kılıçdaroğlu dün Vatan gazetesi Ankara Temsilcisi Murat Çelik’e verdiği röportajda, “Önyargısız oturacağız” diye başladığı cümleyi, “Bizimle olmaz, en uygunu MHP” diye bitiriyor.
Düğün alayı eve gelirken nişan atan gönülsüz gelin adayları gibi...
Daha beteri de var.
“Kabinede yer almam şartlara bağlı. Arzu ettiğim tarzda bir yapı oluşmazsa Başbakan Yardımcılığı’nı başka bir arkadaş üstlenebilir” diyor.
Sayın Kılıçdaroğlu, “şartlar” uygun olmazsa zaten koalisyonda yer almamanız gerekir. Bu nasıl bir şart ki CHP için uygun oluyor ama sizin için uygun olmuyor?
Starbucks’ta buluşur musunuz!..
Sayın Kılıçdaroğlu, Sayın Davutoğlu’nun kendisine getireceği teklifi kibarca reddetmek için bütün şartları hazırlamakla yetinmiyor, sonrası için de tedbirler alıyor!
“Davutoğlu hükümeti kuramazsa görevi almak için Saray’a gitmem...”
Hay hay efendim, köşedeki Starbucks’a ne dersiniz?..
***
Bırakın bu ucuz bahaneleri Sayın Kılıçdaroğlu... Günlerce sarıldığınız klozet-kapak, kap-kacak bitti şimdi de “kaçak” güreşmeye başladınız.
Sayın Kılıçdaroğlu;
Orada meşruiyeti tescillenmiş bir mekanda yüzde 52 oy ile seçilmiş bir cumhurbaşkanı var.
Artık bunları kimse yutmuyor ve millet sizden cevap bekliyor:
Var mısınız, yok musunuz?..
Eserinizle övünebilirsiniz sayın HDP müttefikleri...
27 Haziran 2015 Cumartesi
Geçen yıl da DEAŞ Kobani’ye saldırmıştı. Türkiye, yaraları sarmaya, sınıra yığılanları bağrına basmaya çabalarken HDP Eşbaşkanı Demirtaş halkı sokağa çağırmıştı.
Sonrası malum...
“6-7 Ekim olayları” diye tarihe geçen o günlerde Diyarbakır savaş alanına döndü. Her yer yakılıp yıkıldı, yağmalandı. Daha da kötüsü katliamlar yapıldı. Arkadaşları ile birlikte fakirlere kurban eti dağıtan Yasin Börü, sığındığı evde bıçaklandı, 3. kattan atıldı. Yetmedi, üzerinden defalarca otomobille geçilerek ezildi.
O olaylarda 50’den fazla “Yasin” öldü.
İşte bu katliamın azmettiricisi olan o Demirtaş, daha elinin kanı kurumadan ve hesap vermeden Kürtlerin geleceğinin teminatı olarak takdim edildi. Hatta bütün Türkiye’yi yönetmeye talip oldu.
Doğan Grubunun, “Vay şerefsiz”den “Vay şerefimiz...”e evrilen muhteşem bir dönüşümle (!) sahip çıktığı, sazlı sözlü PR yaptığı bu tahrikçi bir “kahraman” gibi servis edildi.
Her şey aynı, tetikçi farklı...
Önceki gün, Kobani’de ikinci perde açıldı. Yine DEAŞ saldırdı, yine yaralılar Türkiye’ye kaldırıldı, yine siviller sınıra yığıldı.
.Ve yine Türkiye bu işlerle uğraşırken HDP de fitne ateşini körüklemekle meşguldü.
HDP Eşbaşkanı Figen Yüksekdağ, “IŞİD Türkiye sınırından geçti. Biz bu iddiamızı ispatlamak zorunda değiliz. Türkiye IŞİD’e destek vermediğini ispatlasın” diyerek iftira ve yüzsüzlük çıtasını oldukça yükseltti.
MİT TIR’larına musallat olanların da, HDP’yi omuzlayanların da ağzında gevelediği ama bir türlü çıkaramadığı sakız da tam bu sırada dışarı fırladı ve malum ittifak, Twitter’da #TerroristTurkey hastagi açarak bütün dünyaya “Türkiye’nin teröre yardım eden terörist bir ülke” olduğunu ilan etti!
Onlar bu küresel operasyonu yürütürken dış müttefikleri İsrail de, Kudüs’teki iftar programını takip için giden Türk gazetecileri sorguluyordu. Kim bilir, belki de İsrail polisi; gazetecilere “terörist” muamelesi yapmadan önce buradaki dostlarından görüş almıştır.
İhanet yapıtına son noktayı da yine Figen Yüksekdağ koydu: “Daha önce gerçekleştirdiğimiz sivil inisiyatif ve direniş hareketini yeniden canlandırmaya çağırıyoruz. Suruç’ta ve her yerde Kobani’yi, IŞİD saldırıları karşısında savunmaya davet ediyorum.”
Geçen yıl Demirtaş’ın yaptığı çağrıdan ne farkı var Allah aşkına...
Yalanları yatsıyı bile göremedi...
Oysa bu koparılan fırtına tamamen yalan ve iftira üzerine bina edilmişti.
Onlar duymak istemese de Türkiye, Dışişleri Bakanlığı’ndan Başbakan ve Cumhurbaşkanı’na kadar; bu iddiaları çok net biçimde yalanladı ve DEAŞ saldırılarını kınadı.
Ayrıca, bizzat sahada bulunan YPG Sözcüsü Redur Halil de hem HDP Eşbaşkanı Figen Yüksekdağ’ı, hem de PYD Lideri Salih Müslim’i çok net bir dille yalanlayarak “DEAŞ militanlarının Türkiye’den geldiğine dair bir suçlamamız yok çünkü batı ve güneyden geldiler” dedi.
Ama onların tek amacı nifak sokmaktır. Doğruyu söylemek gibi bir dertleri yok ki... Nitekim müttefik medyalarının bir kısmı dün hâlâ aynı iftiralarını utanmazca sürdürürken bir kısmı da Sayın Davutoğlu’nun yalanlamasını, adeta “inkar etti” imasıyla vererek farklı bir seviyesizliğe imza attılar.
Ey HDP muhipleri ve müttefikleri... Huzurlarınızda, Türkiye’nin başına bela ettiğiniz “Türkiye partisi”!.. Eserinizle övünebilirsiniz.
Türkiye sizinle de eserinizle de gurur duyuyor!..
.
Alayına hayır=Kürdistan’a evet!..
24 Haziran 2015 Çarşamba
Bir kere bu meclis tablosu halkın iradesi değil, şer projesinin hormonlu bir ürünüdür.
Mevcut durum, tek hedefi “Her ne pahasına olursa olsun AK Parti’den ve Erdoğan’dan kurtulmak” olan, meşru-gayrimeşru, yerli-yabancı, paralel-yamuk aklınıza gelen her türlü unsurun oluşturduğu bir koalisyonun, mevcudu devirdiği ama yerine yenisini koyamadığı bir hilkat garibesidir...
Nitekim Demirtaş, (Kandil kulağını çekince geri adım atsa da) bu emanet oylarla barajdan çıkabildiklerini bizzat ifade etti.
Yoksa “Doğuda zalim, batıda mazlum” bir iki yüzlülükle bu sonuç alınamazdı...
Zaten asıl mesele HDP’nin barajı aşması da değildi; hâlâ anlamadınız mı?..
Ama her şeye rağmen yeni doğmuş bir meclisimiz var artık.
Değerli vekillerimiz dün “...vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğünü, toplumun huzur ve refahı” için namus ve şerefleri üzerine yemin ettiler...
Milletin vebali artık sizin üzerinizde
Şimdi ilk görev, bu tablodan bu ülkeyi yönetecek bir hükümet çıkarılmasıdır. Burada da en büyük vebal de “AK Parti yönetemiyor, gitsin” diyenlere aittir.
Ve gitti... Buyurun, görev sizde.
Nitekim bu tablonun ressamları, bunun için çok uğraştılar ama başaramadılar.
Şimdi Cumhurbaşkanı Erdoğan, AK Parti Genel Başkanı’na görev verecek ve sayın Davutoğlu temaslarına CHP’den başlayacak.
O “ressamlar” bu görüşmeyi çok önemsiyor. Çünkü “AKP’siz olmuyorsa bari CHP’siz olmasın” derdindeler.
CHP’nin yaklaşımı ortada iken, AK Parti’nin, kendisini entrikalarla alaşağı edenlerin “B Planı”nı uygulayarak birlikte yola çıkacağını sanmıyorum.
HDP ile de çuvala girilemeyeceğine göre geriye MHP kalıyor.
Sayın Bahçeli’nin tutumuna bakılırsa bu da pek mümkün görünmüyor.
“Bilal’i ver, koalisyonu al” yaklaşımı, bu milletin önemli bir kesimini temsil eden bir kişiye asla yakışmayan, siyasi terbiye sınırlarını aşan bir tutumdur.
MHP ne yapmak istiyor?
MHP sorumluluğunun gereğini yapmazsa “seçim” gündeme gelecek.
Bu sonuç büyük ölçüde MHP’nin eseri olacak. Zaten sayın Bahçeli daha 7 Haziran akşamı yeni seçimden bahsetmeye başlamıştı...
MHP bu “Alayınıza hayır” tutumuyla nasıl bir siyasi hedef amaçlıyor bilmiyorum.
Böyle gidilen bir seçimde MHP’nin oy kaybedeceğini düşünüyorum ama yanıldığımı varsayalım.
Ne olacak... MHP tek başına iktidara mı gelecek?..
Sayın Bahçeli’nin, “Erdoğan’ın başkanlığına hayır” derken, 2001’de Fazilet Partisi’nin kapatılması üzerine kapıldığı “Tek başına iktidar ve başkanlık” hayali tekrar depreşmiş olabilir ama adı üstünde hayal...
Bu uzlaşmaz tavır kime yarar?..
Gerçekten MHP’nin bu tavrıyla ne kazanacağını bilmiyoruz ama ülke çok şey kaybedecek.
Üstelik de o şapşallaşacak ekonomik verileri, azacak enflasyonu, faizleri filan bir kenara bırakın; korkarım o namusları şerefleri üzerine koruma sözü verdikleri bölünmez bütünlüğümüz zarar görecek...
Bu seçim sonuçlarının “hormonlu” olduğunu hatırlatarak başlamamın bir amacı vardı.
Siz, Suriye sınırımızdaki gelişmelerin, şer şebekesinin AK Parti’yi HDP sapanıyla iktidardan düşürmesine denk gelmesini (!) tesadüf zannediyorsanız Allah selamet versin!
Nitekim önceki gün gazetemizi ziyaret eden ABD Büyükelçisi Bass, Suriye sınırımızda olup bitenleri, bütün diplomatik derinliğiyle izah etmeye çalıştı ama bizi ikna edemedi.
Oysa tekrar seçime gidilirse bu belirsizlik veya “emanetçilik” dönemi nerdeyse bir yıl sürecek.
Milliyetçi Hareket Partisi’nin kaprisleri sebebiyle oluşacak boşlukta, o bölgede neler olur dersiniz?..
İpucu olarak “Irak Kürdistanı”nın da, Türkiye’deki koalisyonlar döneminde oluştuğunu hatırlatayım.
Sayın Bahçeli, bütün çözümlere burun kıvırarak sadece “Büyük Kürdistan” değirmenine can suyu taşıdığınızın farkında mısınız?..
.
Sadece siyaset yapıyorlar, aslında yan çiziyorlar...
17 Haziran 2015 Çarşamba
Seçimden sonra ülkenin hükümetsiz kalmaması için üzerlerine düşeni yapacaklarını söylemişlerdi.
Aradan on gün geçti, söylem aynen devam ediyor ama eylem tarafı, “ses var, görüntü yok” durumunda...
Hatta mevcut durumu, Ziya Paşa’nın “Âyinesi işdir kişinin, lafa bakılmaz” kriterine göre değerlendirirsek, bu tablodan kolay kolay hükümet çıkmayacağını bile söyleyebiliriz.
Zira bırakın koalisyonu, tek başlarına iktidara gelseler bile yapamayacakları şeyleri şimdi “koalisyon şartı” diye sıralıyorlar...
Biz, gençlerin koalisyonu bilmediğinden yakınıyorduk ama bunların durumu daha vahim.
Veya hesap bilmiyorlar...
(Hesap deyince aklıma geldi. Sayın Kılıçdaroğlu, madem Türkiye’yi ikiye bölüyorsun bari doğru yerden böl; yüzde 40’a yüzde 60 değil, yüzde 41’e yüzde 54...
Ayrıca bu yüzde 54’ün içine soktuğunuz partiler kendi deyimleri ile “Yılanla aynı torbaya” girmişler ki, Allah akîbetlerini hayreylesin...)
Kendinize gelin beyler...
Mevzuya dönelim.
Gerçekten ülkeyi hükümetsiz bırakmama konusunda samimi iseniz önce “oyunuz kadar” konuşmasını öğrenmelisiniz.
Yani, seçimden önceki vaatlerinizi oy oranınıza göre revize etmek zorundasınız.
Oysa Sayın Kılıçdaroğlu koalisyonu “Başbakan olmak” şeklinde algılıyor!
“Bu olmayacaksa dönüşümlü başbakanlık olsun ama Meclis başkanı bizden olsun, bütün icracı bakanlıklar bizim olsun, seçim öncesi halka verdiğimiz bütün sözler yerine getirilsin...” diyor.
Başka?..
Dürüst olun beyler... Bunlar aslında “Biz yokuz” demenin öbür adı.
Oylarınızın “farklı” olduğunu düşünmüyorsanız, AK Parti, en büyüğünüzden yüzde 64 daha fazla pazarlık gücüne sahip...
Diğerlerinize göre üstünlüğünü de kendiniz hesaplarsınız.
Çünkü suçüstü yakalandınız
Seçimlerden önce “Yine biz bol keseden atarız, AK Parti gelince de, ‘Biz iktidar olsaydık yapacaktık’ diye AK Parti’yi sıkıştırırız” diye düşündünüz ama millet bu oyunu bozdu.
Şimdi çıkmazdasınız ve patinaj yapıyorsunuz.
Çünkü hükümet olursanız, AK Parti’nin size rağmen yaptıklarından daha fazlasını yapmak zorundasınız ama yapamayacağınızı adınız gibi biliyorsunuz. Onun için sağa sola yalpalayıp duruyorsunuz.
Gerçi Sayın Kılıçdaroğlu’na biraz haksızlık ediyoruz sanırım!
Kendileri önceki gün PM’de saatlerce konuştu, değinmedik konu bırakmadı ama “Sadece AKP’nin uhdesinde değil, biz de yürütürüz” dediği Çözüm Süreci’ni, “MHP’yi kızdırıp başbakanlıktan olurum” endişesiyle; ağzına bile almadı.
HDP’nin ve HDP yüklenicilerinin işi çok zor
AK Parti’nin önünü kesmek için bütün gayrimeşru yöntemleri kullanarak bu partiyi barajdan çekip çıkaranlar...
Şimdilerde, “Biz yaptık” diye gururlandığınız “proje”nizin sonuçları tam olarak ortaya çıktığı zaman da umarım aynı yiğitliği gösterip, paralel müttefiklerinizle birlikte bu “eserinize” sahip çıkarsınız.
Zira sazlı sözlü PR’larla, kapı kapı dolaşan “abla”larla, allayıp pullayıp “Türkiye Partisi” diye yutturduğunuz bu parti ile birlikte PKK ilk defa kurumsallaşarak Meclis’e girmiştir. Bu basit bir olay değil, ABD’nin bizzat yönettiği bir oyundur.
Türkiye’nin istikrarsızlaştırılması ile birlikte DEAŞ’ı özellikle Tel Abyad bölgesine yönlendirerek, “DEAŞ’ı bombalıyoruz” ayağına halkı Türkiye’nin başına sarmak ve boşalan çok stratejik sınır bölgesini de PKK’ya sunmak bu oyunun sadece ilk bölümüdür.
Yerli işbirlikçiler için Türkiye’nin ne önemi var ki...
“Yaşasın AKP ve ‘diktatör’e karşı küresel işbirliği!.. Yaşasın İsrail dostluğu!”
KAFAMA TAKILANLAR..
Sadece ‘Hatırat’ mı Sayın Sever?
11. Cumhurbaşkanı Gül’ün görev süresi boyunca yanından ayrılmayan Sayın Ahmet Sever bir kitap yayınladı.
“Ne var bunda” diyebilirsiniz.
Ama...
Bu kitap, ‘basın danışmanı’ sınırlarını aşan kritik hadiselerden oluşuyorsa,
Bu bölümler belli kişi ve kişilere karşı bir bakış açısı ile kaleme alınmışsa,
Kitapta adı geçenler, kendileri ile ilgili ifadeleri yalanlamışsa,
Kitap, koalisyon pazarlıkları esnasında yayınlanmışsa,
Kitabı, Doğan Grubu yayınlamış ve PR’ı için bütün grup seferber olmuşsa...
Yine de masum bir “Hatırat” mı diyeceğiz Sayın Sever?..
.
AK Parti-CHP tuzağına dikkat...
13 Haziran 2015 Cumartesi
Başbakan Davutoğlu il başkanları toplantısında, seçim öncesindeki şayialara rağmen kimsenin itiraz etmediği demokratik bir seçim yapıldığını söyledi.
Yanılıyorsunuz sayın Başbakan...
Bu sükunet, seçimin kalitesinden kaynaklanmıyor.
HDP barajı aşamasaydı ve AK Parti tek başına iktidara gelseydi...
Sizce durum yine böyle sakin mi olurdu?..
Kesinlikle hayır...
O durumda şimdi Türkiye, “plakasız araçların taşıdığı oy torbalarını, kedilerin, kargaların girdiği trafoları, çöplerden çıkan kullanılmış oyları, 11 iken 111 veya 1111 yapılan AK Parti oylarını, yandaş YSK”yı konuşuyor olacaktı.
Nerede o ‘oy’uncular?
Aslında hiç de adil bir seçim yaşanmadı.
Bütün kumpaslar, şer ittifakları bir kenara Türkiye, doğu ve güneydoğu illerinde siyasi tarihinin en çirkin seçimine sahne oldu.
Sandık başında fazla darp ve şiddet olayı yaşanmaması kimseyi yanıltmasın. Zira, sandıkların başına HDP’nin “gönüllü müşahitler”i dışında kimse gidemedi ki... Kendileri çalıp kendileri oynadı.
Tehditlere aldırmayarak sandık başına giden öğretmenin başına gelenleri STAR’dan okudunuz.
Nice rakiplerin, HDP’nin barajı aşması için dua ettiğini biliyor muydunuz?
Şimdi...
Daha aylar öncesinden seçimler hakkında senaryolar üreten, “AK Parti seçim yolsuzluğu yaparak HDP’nin barajı aşmasını engelleyecek” diye dünyayı ayağa kaldıran, Doğan medyasının yoğun desteği ile bütün milleti sandık başına çağıran o “oy”uncular acaba bu “irade katliamları”nın hiçbirini duymadı mı?
Onların elbette öyle bir derdi yoktu.
Onlar, bu söylemleri bir argüman olarak kullanıyordu ve gerek kalmayınca da tıpkı o “çöpten buldukları”(!) oy pusulaları gibi çöpe attılar.
Ama bunlar beni hiç şaşırtmıyor.
Beni asıl şaşırtan, meydanların hep bu sahtekarlara bırakılması, karşılarında hep savunmada kalınmasıdır.
Onlar şimdi yeni projeler peşinde
Seçimde HDP’nin barajı aşmasını sağlayan “torba koalisyon” artık ikinci aşamaya geçti.
Şimdi sıra “yüzde 13’ün, yüzde 41’den daha güçlü olduğunu” göstermeye geldi...
İş dünyası başta olmak üzere herkes 12 yıllık yönetim tecrübesinin devrede olması için AK Parti’nin içinde bulunduğu bir koalisyon arzu ederken, sadece AK Parti düşmanlığı üzerine plan kuranlar yine “Ülke ne olursa olsun yeter ki AK Parti’nin içinde olmadığı bir koalisyon kurulsun” peşinde.
Bu da MHP ve HDP ortaklığı demektir ki, MHP açısından açık bir harakiridir.
Gerçi böyle bir ortaklığı bütün MHP’liler net biçimde reddetti. Ama bu şer cephesi, siyaset dışı yöntemler bile deneyerek bu ittifakı zorlayabilir ki, hiç şahit olmadığımız şeyler değil...
Bu olmazsa yine AK Parti’siz azınlık denemeleri sahnelenecek. Bu tür modeller ülke için bir felaketmiş kimin umurunda? CHP’nin genel başkanı“başbakan” olma uğruna her türlü “formül”e hazır.
Yeter ki Kılıçdaroğlu’na görev verilsin.
Ne var ki Davutoğlu görevi iade etse bile Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kılıçdaroğlu’na görev vermeyip erken seçim kararı alacağı “endişesi” yaşıyorlar.
CHP ortaklığı milleti kızdırır...
Öte yandan AK Parti-CHP koalisyonu da “B Planı” babından sürekli telaffuz ediliyor. İşin ilginç yanı AK Parti’de de bu fikri destekleyenler olduğu söyleniyor.
Teorik olarak, farklı yelpazelerdeki iki büyük partinin kuracağı böyle bir koalisyon ideal çözüm gibi görünebilir. Ama söz konusu “ortak” CHP ise durum değişir.
Böyle bir ortaklıktan AK Parti’nin göreceği zarar, MHP’nin, HDP ortaklığından alacağı yaradan az değildir.
AK Parti toplumun, öz değerlerine düşman olan bu partiyi hükümete taşırsa, belki o sesi çok çıkan “organizatör”lerden övgü alabilir ama asıl dayanağı olan milleti küstürür.
Çünkü bu millet, “Halk Partisi”ni iyi bilir...
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Dikkat... Artık, “bekar” değilsiniz...
10 Haziran 2015 Çarşamba
Çok farklı bir seçim oldu...
Millet yine tam zamanında neşterini vurdu.
Sonuçlar kimini üzdü, kimilerini de sevindirdi.
Ortaya koyduğu tablo ile herkese bir şeyler anlatmaya çalışan halk en acı uyarıyı AK Parti’ye yaptı ve beklemedikleri bir anda iktidardan indirdi.
Elbette AK Parti bu uyarı üzerinde uzun uzun düşünecek, tahlil ve tetkiklerden sonra teşhisini koyacak ve tedaviye girişecektir. Zaten bunu yapamazsa bir daha tek başına iktidar yüzü göremeyecek, “o eski günler” şarkılarda kalacaktır.
Artık bir günah keçisi yok
12 yıldır AK Parti tek başına iktidara geliyor, çelmelere takılmadan millete hizmet etmeye çalışıyordu.
Diğer partiler ise sorumsuz muhalefet olmanın rahatlığı ile iktidarı engellemek için gerektiğinde yıkıcı ve terörist uzantılarla iş birliği yapmaktan bile imtina etmiyordu.
Bu gelenek 7 Haziran’da bozuldu. Millet, tek başına ülkeyi yönetme görevini hiçbir partiye vermedi.
İstismar muhalefetine alışanlar artık ağızlarını her açtıklarında, “iktidar partisi...” diye söze başlayabilecekleri bir günah keçisi yok.
Ve iktidar partisinin 12 yıldır taşıdığı yük, bu seçimde diğer partilerin omuzlarına ağır bir sorumluluk olarak döndü.
Yani, seçmenin mesajını tersten okursak; yönetim sorumluluğunu bütün partilere verildi...
Aylardır methiyeler düzülen “koalisyon hayali” şimdi gerçek oldu; hayırlı olsun!..
Ama bu kadar yıldır yıkmaya, devirmeye alışanların, bu alışkanlıklarından kurtulup yapıcı bir formata geçmeyi başarabileceklerinden emin değilim.
Merhum Turgut Özal’a kan kusturan, siyasi nezaketi bile çok görerek,”Çankaya’daki zat” diye bahseden Demirel, Aydın’da bulunduğu sırada Özal’ın vefat haberini alınca yanındakilere yansıyan ilk tepkisinin, “Başımıza iş açtı” şeklinde olduğu söylenir.
Demirel’in hesabı yeni iktidar namzetleri, bu çok bilinmeyenli denklemi nasıl çözeceğiz diye kara kara düşünüyorlardır muhtemelen!..
Yıkmak kolay, yapmak zordur
Buyurun bakalım...
Halk onlara, “Birbirinizle konuşun, diyalogla ortak çözüm üretmeyi öğrenin” mesajı verdi.
Oysa, bazı liderler hâlâ meydanlardaki üslubunu sürdürüyor.
Her parti birer tok satıcı pozlarında kırmızı çizgilerini sıralıyor!..
Beyler kendinize gelin...
Ülkede bir iktidar yok artık ve sorumluluk hepinizin.
Hiç biriniz görevden kaçamazsınız ve bunun içindir ki, hiç biriniz tek başına iktidara gelmiş gibi davranamazsınız.
Sizi vekil eden irade “diyalog kurun” diyor.
Durum böyle iken ...
Bir siyasi parti lideri, “Seçim Beyannamemize karşı çıkanlarla koalisyon yapmayız” diyorsa henüz narkoz etkisinden kurtulamamış demektir.
Sayın Kılıçdaroğlu meydanlardaki “Sözüm söz...”ün peşinden sıraladığı hesapsız vaatleri de tekrar gözden geçirmek zorundadır. Ama fazla endişe etmesine de gerek yok; oy oranına bakılırsa halk o vaatleri pek ciddiye almamış...
Sayın Bahçeli’nin, “Bizim için hâlâ çözüm süreci ihanettir. Bunun için gerekirse muhalefette kalmaya devam ederiz” deme lüksü kalmadı artık; o eskidendi.
Sayın Demirtaş da, kendisinin yüzde 10’a bile ulaşamadığı bir seçimde yüzde 52 halk desteğiyle seçilen cumhurbaşkanına karşı hakaret edemez. Hatta hükümet olamasa bile... Zira, üzerinde tepinecekleri bir iktidar yok artık...
Ve daha da önemlisi, ey müzmin muhalifler... Hiç biriniz, devletin “örgüt” olarak tescil ettiği kumpasçı ve şantajcılarla flörte devam edemezsiniz.
Zira...
Artık siz “bekar” değilsiniz...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Sadece samimiyeti oylayalım...
7 Haziran 2015 Pazar
Günlerdir propaganda bombardımanı altındaydık. Meydanlardan mecralara, aklınıza gelebilecek her yöntemle yürütülen ikna savaşlarının hedefi olduk.
Nihayet bugün sandığa gidiyoruz.
Partilerin ‘blok’ taraftarları için aslında bütün bu gayretlerin fazla anlamı yok.
Zaten bütün bu çabalar, aslında yüzde 10 civarındaki karar vermemiş olan seçmenleri etkilemeye yöneliktir.
Hatta bu defa belki de her şey sadece yüzde 1 için...
O yüzden oy kullanarak vatandaşlık görevini yerine getirmek belki de ilk defa bu kadar önemli hale geldi.
Sanki seçim değil; savaş...
Demokratik ülkelerde “seçim” bir hizmet yarışıdır.
Partiler hazırlıklarını halka sunar, halk da onları değerlendirir ve mevcut iktidarın devamına veya başka bir partinin hizmeti devralmasına karar verir.
Oysa Türkiye’de özellikle bu seçime bir hizmet yarışı ile gelindiğini söylemek mümkün değil.
Yapılan şeyleri vaat etmek, “İşsizliği bitireceğiz” derken, belediyelerden yüzlerce işçi çıkarmak nasıl bir samimiyettir?
Türkiye’de artık, ne “hizmet” kaldı, ne de “hizmet yarışı” maalesef...
Daha ziyade “seçim kisvesi altında kıyasıya savaş”ın hüküm sürdüğü bir süreç yaşadık.
“Herkese, her istediğini vereceğiz” ve “Her sorunu bir yılda çözeceğiz” gibi ciddiyetten uzak vaatlerin gerisinde, bütün muhalefet partilerinin “maliyeti ne olursa olsun, iktidar üzerinden Erdoğan’ı devirmek” gibi, seçimle ilgisi olmayan bir hedefe kilitlendiklerini gözlemledik.
Bu ittifak, iktidarı devirmek için oluşturulan meşru bir siyasi güç birliği değildi.
Terör örgütlerinden bile yer aldığı bir öfke koalisyonuydu.
Cepheler farklı, hedef aynı...
Yakın zamana kadar birbirleriyle savaşanların, kendi hedeflerini bir kenara bırakarak, oluşturduğu “ortak düşman dostluğu”nda, âli ülke menfaatleri gibi bir hedef aramak beyhude çaba harcamaktır.
Nitekim bütün muhalefet liderlerinin bu ittifaka giden muhteşem(!) manevralarını günlerdir ekranlardan izliyoruz. Daha düne kadar “devleti AKP değil paraleller yönetiyor, bu örgüt temizlenmeli” diye ateş püskürenler bugün bu yapının çadırında toplandılar.
Türkiye’nin yıllardır enerji harcadığı çözüm sürecinin tarafı olduğunu iddia eden bir parti, çözüm sürecini torpilleyen bir örgütün güdümüne girebiliyor.
“Cebrail parti kursa desteklemem” mertebesindeki bir anlayışın, ev ev dolaşarak “Allah adına” HDP’ye oy istemeye evrilmesi nasıl izah edilebilir?
Daha da ilginci, PKK ve DHKP-C gibi huzurun, refahın ve barışın katilleri, bu koalisyona açık destek veriyor, eylem yapıyor, insan öldürüyor.
AK Parti’yi devirmek için bütün bu rezaletlere “eyvallah” diyen bu muhalefet, bugün milletin karşısına hangi yüzle çıkacak?
O halde kin, nefret ve intikam için kurulan bu ittifaktan, ülke ve millet adına nasıl hayır beklenebilir?
Velhasıl bu seçim, bir samimiyet oylamasıdır.
Aklınıza gelen bütün başarı kriterleri anlamını kaybetmiş, sadece kimin ne kadar samimi olduğunun araştırılması ehemmiyet kazanmıştır.
Zira...
Hatalar telafi edilebilir ama samimiyetsizlik asla...
KAFAMA TAKILANLAR..
Savcılara büyük görev
Muhabirimiz Kemal Gümüş’ün “Asıl bomba savcının evinde çıktı” haberi yeni bir sayfa açtı. MİT TIR’larını basan savcı Süleyman Bağrıyanık’ın evinden bir DHKP-C militanının çıkması, Berkin Elvan dosyasını çözmek üzere olan kahraman savcı Mehmet Selim Kiraz’ın, DHKP-C tarafından şehit edilmesine farklı bir anlam kazandırıyor.
Şehit savcıya saygı, adını bir binaya vermekle değil; gerçek katillerini ortaya çıkarmakla mümkündür.
Değerli savcılarımız, bu onurlu görev size düşüyor sanırım.
.
Son TIR operasyonu da sayemizde fiyasko...
6 Haziran 2015 Cumartesi
Hatay ve Adana’da organize edilen operasyonlar aslında 17/25 Aralık darbe teşebbüsünün dış ayağını oluşturan bir parçasıydı.
Ancak bütün zorlamalara ve kumpaslara rağmen bu operasyonlardan arzu ettikleri sonucu alamadılar.
Aradan aylar geçti...
Paralel yapının ilk mağdur ettiği medya kuruluşu olan Cumhuriyet, Stockholm Sendromunda olduğu şu günlerde ne hikmetse bu TIR baskını olayına tekrar merak sardı. Ve gazetenin paralel patentli yayın yönetmeni, dünyayı hayrette bırakacak bir gazetecilik örneği sergileyerek (!) 16 ay sonra, tam da Türkiye çok önemli bir seçime giderken o TIR baskınlarından yeni görüntülere ulaşmıştı!
“O TIR’larda gıda değil, silah yüklüydü, üstelik de Türkmenlere değil El Kaide’ye gidiyordu...”
Bu da yeni bir operasyondur...
Bu da, paralel örgütün yıllardır uyguladığı uydu yayınlar üzerinden gerçekleştirilen “zaman” ayarlı operasyonlardan biriydi.
İttifakın farklı cephelerindeki bildik simalar yine harekete geçerek, malum “gazeteci”nin büyük başarısından (!) dem vurmaya başladı.
Ayrıca şer ittifakındaki iş bölümünde, seçim öncesi dış basını Türkiye üzerine çullandırma görevini üstlenen paralel yapının, bu yönde başlattığı kampanya için de malzeme üretmesi gerekiyordu.
Nitekim Amerika’dan Avrupa’ya kadar bütün dizayn medyası da aynı anda harekete geçti ve Cumhurbaşkanı Erdoğan üzerinden Türkiye’ye saldırmaya başladı.
Bizans ittifakına cephaneyi ise yine milletin “himmet”iyle bugünlere gelen ama şimdi Türkiye düşmanlarına hizmet paralel örgüt veriyordu.
Yine suçüstü yakalandınız beyler...
Tam da bu son operasyonun hedefine ulaştığını düşündükleri sırada STAR’ın manşeti hayallerini yine suya düşürdü.
Çünkü son operasyonları da bu haberimiz sayesinde deşifre olmuştu.
Başarılı muhabirimiz Kemal Gümüş, bu konuda şimdiye kadar tartışılan her şeyi, lüzumsuz ayrıntı haline getiren çok önemli bir ayrıntı yakalamıştı.
Evet, “Asıl bomba TIR savcısının evinden çıktı”...
Hani kendini hizmete adayan ve TIR’larda gizlenen ihaneti (!) belgelemek ve bütün dünyaya ilan etmek için yırtınan savcı vardı ya, hatta tutuklanırken de çok etkileyici şeyler söylemiş, “Hukuk çizgisinden asla ayrılmadım. 23 yıllık meslek hayatımda hiçbir şeye eyvallah demedim” demişti.
İşte bu savcı 6 Mayıs Çarşamba günü Antalya’daki evinde gözaltına alındığında gecenin o saatinde Avukat Hakan Evcin de o evdeydi.
“Bir avukatın savcı ile birlikte olmasından doğal ne var” demeyin.
Çünkü o, sizin bildiğiniz avukatlardan değil...
O, birçok eyleme katılmış bir DHKP-C üyesi.
İsterseniz biraz daha zoom’layalım...
Değerli savcımızın can yoldaşı olan bu Hakan Evcin, 31 Mayıs günü Çağlayan Adliyesi’nde meslektaşı Savcı Mehmet Selim Kiraz’ı haince öldüren DHKP-C militanlarının görüntülerini Facebook sayfasında paylaşmış, merhum savcımızın katillerinden Şafak Yayla’nın fotoğrafını profil resmi olarak kullanmış, sayfalarını da diğer DHKP-C militanlarıyla süslemişti...
Şimdi...
“Hukuk çizgisinden asla ayrılmayan” bu değerli savcımızın böyle biriyle ne işi olabilir dersiniz?..
Can Dündar’ın gazetecilik başarısından bahseden üstatlar!..
Cevabınızı duyamadım...
.
Altın klozet’i bırak, ‘altın saray’a bak...
4 Haziran 2015 Perşembe
Başından bu yana gündemden düşmeyen Beştepe Sarayı’na seçim döneminde yeni bir fonksiyon yüklendi ve müflis muhalefetin kaynak kaçamağı haline geldi.
Bu saray olamasaydı operasyon medyası sayfalarını neyle dolduracaktı ve muhalefet, kaynağı nerden bulacaktı bilmiyorum...
***
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın TRT’deki programına davet alınca, iki konuyu mutlaka sormaya karar verdim.
1- Gerçekten yetkilerinizi arttırmak için mi başkanlık sistemini bu kadar çok istiyorsunuz?
2- Beştepe Sarayı’nda altın kaplama klozet mi kullanıyorsunuz?..
Nitekim sordum...
Özellikle klozet sorusuna çok kızdı ve iddiaların doğruluğunun tespiti halinde cumhurbaşkanlığını bırakacağını canlı yayında duyurdu.
Ve programdan hemen sonra Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreteri Fahri Kasırga’ya “Sabahleyin Kılıçdaroğlu’nu saraya davet etmesi” talimatını verdi.
“Efendim, ‘Klozetleri sabaha kadar değiştirmişler’ diyebilir” şeklindeki bir hatırlatma üzerine Cumhurbaşkanı Erdoğan “Bu gece de gelebilir” şeklinde cevap verdi.
Sayın Kılıçdaroğlu cevabını yine CNN Türk’ten verdi.
Çetin ceviz gazetecilerin (!), “Siz sarayı kastetmemiştiniz galiba” şeklindeki ısrarlarına dayanamayarak “Ben sarayı kastetmedim, o üzerine alınmış” dedi.
O ‘çark’ etti, ben müfteri oldum!
Kılıçdaroğlu meydanlarda söylediğini stüdyoda inkar edince ben müfteri durumuna düşmüştüm ve zembereği boşalan kurulmuş kuvvetlerin hücumuna uğradım.
Neyse ki 24 kanalı, “Sen paraları saraya harcadın, asgari ücretliyi düşünemezsin. Sen artık tuvalete giderken bile altın klozetli tuvalet kullanıyorsun...” diye bas bas bağıran görüntüleri yayınladı da linçten kurtulduk...
Bu arada bu görüntüleri izleyince Sayın Kılıçdaroğlu’na haksızlık yaptığımı fark ettim; özür dilerim!..
Çünkü ben, “Altın kaplama klozet...” dediğini aktarmıştım, oysa kendileri ‘dümdük’ “altın klozet” demişler...
Çok değerli ve sorgulayıcı (!) meslektaşlarımızın yoğun gayretleri de Sayın Kılıçdaroğlu’nu, klozet batağından çıkarmaya yetmemişti.
Niyet hayır değilse akîbet vahimdir...
Allah kimseyi şaşırtmasın. Kılavuzu karga olanın yolu klozette biter...
Bu seçimde AK Parti’den (ve dolayısıyla da Erdoğan’dan) kurtulma hayaline kapılan CHP, paralel öfkenin rüzgarıyla klozete savruldu.
“Benim adım Kemal, sözüm söz” dışında bir siyaset üretemez; gerçekten alternatif olmayı beceremezseniz, böyle ucuz operasyonlara yem olursunuz.
Eski Türkiye’nin ideoloji tüccarı meslek odaları üretiyor, paralel örgüt pazarlıyor ve zavallı Kılıçdaroğlu da bu ucuz palavraları miting malzemesi yapıyor.
Bu minval üzere kurulu bir kısır döngü içerisinde aylardır sarayın üzerinde tepiniyor, art niyetli saçma gündemlerinin millet tarafından da ciddiye alındığını zannediyorlar.
Üç kuruşluk ülkelerde çok daha görkemli saraylarda ağırlandık.
Siz de ordaydınız...
Sanki Erdoğan, bu külliyeyi yanında götürüyor...
Aslında, Türkiye’yi eziklikten kurtardığı için teşekkürü hak ediyor.
Bunu da görün saray simsarları...
Siz ‘saray’ mı dediniz... Alın size saray...
Hem de devletin değil, paralel duruşundan dolayı devletin mağdur ettiği (!) bir garibanın!..
Öyle sıradan bir kompleks zannetmeyin, biraz yakından inceleyin.
Ama halka açık değil, STAR’dan okuyun; sakın İncek’e gitmeyin.
***
O meraklı mimar hanımefendi ve o ‘araştırmacı gazeteciler cumhuriyeti’ acaba biraz da bu ‘saklı saray’ı inceleyebilirler mi?
Kim yaptırmış, nasıl yaptırmış, kim için yapılmış?
Havuzlarının sıcak su gideri ne kadarmış?..
Ne gibi diplomatik ve stratejik özellikleri varmış...
Ve ‘altın’ düşkünü Sayın Kılıçdaroğlu... Ankara’ya yolunuz düşerse uğramanızı tavsiye ederim.
Çünkü bu sarayın sadece klozetleri değil tamamı ‘altın’dan...
Türkiye partisi’ derken eldeki oylardan olmak...
29 Mayıs 2015 Cuma
Analiz
Kürt siyasi hareketinin Türkiye geneline yayılması için kurulan HDP ilk sınavını bu seçimlerde verecek.
Parti isimleri değişse de siyaset tarzının aynı kaldığını ve Öcalan’ın uygulamaya koyduğu iradenin hayat bulmadığını başından beri vurguluyoruz.
Çünkü HDP, Batı’da Türkiye türküsü söylerken, Güneydoğu’da eski istismar siyasetini devam ettirdi.
Bölgeden gelen haberler, yine Kandil ve KCK ile kucak kucağa bir siyaset yürüttüğünü gösteriyor.
Oysa bu konu, HDP’nin girdiğini söylediği yeni yoldaki samimiyetinin en önemli göstergesiydi.
Artık Kürt partisi de değil
Meğer HDP çıktığı yeni yolda ne menzile varabilmiş ne de yerinde kalabilmiş.
Tam bir ‘Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olma’ durumu...
Ulusalcı tavır takınan HDP, bölgedeki tabanını da küstürmüş durumda.
“Ne yapsaydı? Kürt tabanı kaybetme endişesiyle etnik siyaseti mi sürdürseydi?” diyebilirsiniz.
Ama durum farklı...
Yıllardır ektikleri rüzgarı, fırtına olarak biçme durumundalar.
Bugüne kadar Türkiye’nin batısını sadece kendi tabanını tahrik için kullanırsan, şimdi sana “Hayırdır, satılıyor muyuz?” diye sorarlar.
Nitekim, şimdiye kadar öngörüsüz bir biçimde sürdürülen Kürt siyaseti, normalleşmenin yolunu da kapatmış.
Bölgedeki baskı ve tehdit takviyeli siyasetin bu seçimde daha da artarak devam etmesi, bu çaresizliğin sürüklediği bir çukur...
Buna, aday belirleme sürecinde bölgeden istenen isimlerin, aksine liste dışı bırakılmasına duyulan tepki de eklenince, HDP’yi çok ciddi bir sandık boykotunun beklediği söyleniyor.
Sayın Demirtaş yandaş kanallarında istediği kadar “Baskı yok” diye bas bas bağırsın.
O ‘patates baskısı’ diye geçiştirmeye çalıştığı KCK imzalı tehdit mektuplarını sordum.
Bunların; buralarda vaka-i adiyeden olduğunu söylediler.
Daha da ilginci, insanlar konuşurken bile gizli kamera ile izleniyormuş gibi davranıyor.
Tehdidin adı ‘ikna’ olmuş
Bölgede Kandil’in talimatıyla yaygın olarak uygulanan yeni bir baskı yöntemi de “İkna Komisyonları”... Kandil’in oluşturduğu ekipler, bölgedeki bütün aşiret reislerini, ağaları, beyleri, sözü dinlenen aile temsilcilerini, hatta yerel yönetimleri tek tek ziyaret ederek, “Size bazı yanlışlar yapmış olabiliriz ama, hepsi geride kaldı, kucaklaşalım” diyorlar.
Görünüşte çok masum bir seçim çalışması, hatta barış için çalışan sivil toplum faaliyeti olarak bile telakki edilebilir!
Oysa işin aslı pek öyle değil. Daha ziyade bütün varlığı gasp edilen mal sahibinin alnına silah dayayıp zorla helal ettirmeye benzer bir durum.
Adı üstünde, “ikna” komisyonu... “İkna olmazsan gerisini sen düşün...”
Sınırda öldürülen peşmergelerle ilgili olarak HDP yetkililerinin PKK’ya karşı herhangi bir tepki göstermemesi de önemli bir öfke birikimine sebep olmuş.
Bu suskunluğun, KDP ile HDP arasındaki ayrışmayı keskin bir cepheleşme ve ciddi bir mücadeleye dönüştürdüğü söyleniyor.
Günün sonundaki en ilginç anekdot ise şu; gün boyunca bizi gezdiren Siirtli kardeşimin otomobilinde akşama kadar Ahmet Kaya’yı dinledik.
Bu arkadaş dün akşam CNN Türk’te Selahattin Demirtaş’tan “Şu karşıki yayla”yı dinlemiş.
“Keşke Ahmet Kaya’dan bir şey söyleseydi” dedi.
Ben de “O söylerdi herhalde ama, Ahmet Hakan ister miydi, bilmiyorum” dedim.
Doğan’a paralel uçan çakma şahinler...
26 Mayıs 2015 Salı
Bu seçimin çok farklı olacağı, hatta Türkiye’nin ‘beklenmedik’ olaylarla karşılaşacağı çok konuşuluyordu.
Nitekim, ince taktikler, üst akıl ürünü atraksiyonlar birbirini izlemeye başladı.
- Terör ve tabut siyaseti yapanların gün yüzüne çıkan siyasi dayanışması,
- HDP’nin; ‘doğuda eşkıya, batıda evliya’ ikiyüzlülüğü,
- ‘Kiralık katili’ HDP’ye aşık olan CHP’nin ‘Stockholm
Sendromu,
-Düne kadar birbirine düşman olanların sürpriz dayanışması gibi, bu seçimde karşılaştığımız ‘ilk’ler, aslında birbirini tamamlayan parçalar.
Çünkü, asırlardır mer’i olan “cem-i zıddeyn muhaldir” ilkesi geçersiz oldu ve Türkiye, zıt uçların nasıl bir ittifak oluşturduğunu gördü.
Belki de ‘zıt’ görünen bazı uçlar aslına rücu etti...
Bardağı ‘One minute’ taşırdı!
Çok ilginçtir, AK Parti’nin icraatları içeridekilerden çok, dışarıdakileri rahatsız etti. Güneyden batıya birçok ülkeye mensup mekanizmalar, yerli işbirlikçileriyle birlikte Cumhurbaşkanı Erdoğan’a karşı yoğun bir mücadele başlattı.
7 Haziran seçimlerini ‘son fırsat’ olarak gören bu ittifak, her türlü gayrimeşru yol ve yöntemleri de devreye sokarak AK Parti’yi zayıflatmayı, Erdoğan’ı engellemeyi planladı.
İşin garibi, varlığını AK Parti iktidarına ve Erdoğan’a borçlu olan bazı kalemler de bilerek veya bilmeyerek bu cepheye su taşıdı.
Doğan medyasının gazıyla sürekli şişirilen bu isimler, sonunda kendisini âleme nizam vermeye memur sandı, hatta egoları ülkeyi yönetenleri uyarmaya kadar uzandı.
Amacını aşan ‘ikaz’lar...
Bu gereksiz çıkışların sadece şer cephesine yaradığını anlayamıyorsanız, karşı mahalleden gelen bol alkış sesleri de mi uyandırmıyor sizi?
Ülkenin geleceği için dayanışmaya en çok ihtiyaç duyulan bugünlerde bu dayanışmayı zedeleyecek adımlar büyük vebaldir.
Bir kibrit çöpünün hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur ama, büyük yangınların başlamasına sebep olabilir.
Birçok kan davasını, bir çocuğun hatası başlatmıştır.
Özellikle şer cephesinin günlerdir ateş ettiği isimleri hedef seçmek, meseleyi iyi niyetli olarak değerlendirme şansını ortadan kaldırmaktadır.
Zira, iyi niyetli uyarılarda ölçü samimiyettir... Ve dostlar, samimi uyarılarını dost meclislerinde yaparlar.
Ayrıca...
Gelecekte kimin ne yapacağı konusundaki tahminler ‘ihtimal’den ibarettir...
Ama isnat ve iftiraların tahrifatı, apaçık bir ‘gerçek’tir.
.
Ahmet Hakan cinliği ve ‘mütebasbıs’...
23 Mayıs 2015 Cumartesi
Ahmet Hakan Coşkun, önceki gün bendenizden bir alıntı yapmış.
Tam bir Bektaşi fıkrası...
Zira, söz konusu olan Aydın Doğan’ı savunmak ise onun için gerisi ‘ayrıntı’dır.
***
Biraz geriden alalım...
Ahmet Bey bir süre önce ortada hiçbir sebep yokken, köşesini taşan bir abartıyla “Aydın Doğan’ın pijaması”nı gündeme taşıdı.
Bendeniz de konu hakkında 18 yıldır paylaşmaya gerek görmediğim ayrıntıları dile getirdim. Bir sorgulama yapmadım, sadece meselenin pijama olmadığını arz ettim.
Ahmet bey, noterden tekzip gönderir gibi bir başlıkla, o çok önemli ayrıntıların etrafından dolaşan bir cevap verdi.
Ben de pijama, kabine gibi gereksiz ayrıntıları geçip, asıl konuya gelmelerini rica ettim. Hatta kolay anlaşılması için soruyu örnekledim: “Mesela Başbakan Ahmet Davutoğlu, kabinesini Cumhurbaşkanı Erdoğan’a sunacağı gün 6 saat Ethem Sancak’ın evinde kalsaydı ve çıkışta da sizin kameralara yakalansaydı, nasıl değerlendirirdiniz” dedim.
Benim şahitliğime kalmışsanız...
Bir cevap hatırlamıyorum.
Ben de, (Doğan medyasının her gün ayrı köşeden saldırdığı bu günlerde Aydın Doğan’ı çok zor durumda bırakacak bir konu olmasına rağmen) bir daha üzerinde durmadım.
Aradan tam bir ay geçti.
Patronunu koruma aşkı tekrar depreşen Ahmet Hakan bey, o bir aydır göremediği(!) yazıdan yaptığı bir alıntı ile Başbakan Davutoğlu’na cevap veriyor.
Bir taşla iki kuş; tam Ahmet Hakan cinliği...
Veya Bektaşi basitliği...
Valla Ahmet bey, “Yazmışsan istediğim yeri cımbızlarım” diyebilirsiniz.
Ama patronunuzu savunabilmek için bu tür argümanlardan bile medet umar hale gelmişseniz bence durumu bir gözden geçirin...
‘Mütebasbıs’a bir daha baksanız...
Bir husus daha var...
Ben patron paratonerliği konusunda sizin kadar mahir ve mütehassıs değilim. Nitekim, geçen gün umredeki yol arkadaşınız hem patronumuz Ethem Sancak’a, hem de bana saldırdı.
Bendeniz ise patron muhafızlığı yapmayı düşünemedim, sadece kendi develerimin peşine düştüm!
Ama bugün zat-ı âliniz, muhterem babanızın saygı değer dürüstlüğünü, aynen bir gün önce bana yaptığınız gibi kendi amaçlarınıza alet etmiş ve Ethem beye sataşmak için kullanmışsınız...
***
Sayın Ahmet Hakan...
Lütfen yılların verdiği bu “merkezî” alışkanlıktan vazgeçin. İtibar ve itinaya sadece kendinizin layık olduğu bir dünya yok artık...
Sadece kendi patronunuzun değil, sıradan insanların bile saygı görme hakkı var.
Merhum babanızın ‘mütebasbıs’ nitelemesini çok duymuşsunuz ama maalesef hiç anlamamışsınız.
Mütebasbıs, “Dünyalık çıkarlar için yalakalık yapmak” demektir ve patrona yapılan yalakalık da ‘mütebasbıs’ın muhtevasına girmektedir.
Bu arada...
Hani babanızın yanında “Tayyip beyin yaptığı iyi işler” bahsini açarak kendisini idare ettiğinizi söylüyorsunuz ya...
Sanırım babanızın bu tür davranışlar için de kullandığı bir terim vardır.
Aktarırsanız seviniriz...
.
Stratejik derinlik & Sosyolojik yakınlık
22 Mayıs 2015 Cuma
Dün STAR ekibi olarak Başbakan Davutoğlu’nun misafiriydik. Ankara Temsilcimiz Mustafa Kartoğlu, Başbakanlık Muhabirimiz Şerife Güzel ve foto muhabirimiz Hakan Tekin AK Parti’nin Sinop, Tokat ve Amasya mitinglerini yerinde izledik.
İlk dikkatimi çeken şey her güne üç miting, birkaç açılış, TV programı ve muhtelif devlet işleri sığdırmasına rağmen Sayın Davutoğlu’nun performansı oldu. Sayın Başbakan’ın ruh ve beden sağlığının maşallahı var.
Zira bir parti lideri olarak seçim öncesi bütün illeri fiziken dolaşmak değil, gittiğiniz yerlere pozitif enerji götürebilmek önemlidir.
.Sayın Davutoğlu’nun bu dinamizminin en önemli tezahürü ise mitinglerdeki giriş fasılları.
Gittiği her ilde konuşmasına başlarken özellikle seyyar mikrofonu kullanıyor ve partililere iyice yaklaşarak o ilin tarihteki yerini, Türkiye’ye mal olmuş önemli şahsiyetlerini zikrederek başlıyor.
Tokat’ta Hazreti Mevlana’nın, Hacı Bektaş-ı Veli’nin, Evliya Çelebi’nin Tokat hakkındaki anlamlı methiyelerini ezberden sayan Davutoğlu ile pörsümüş pırasaya benzer parmaklarla Ülkücü selamı veren Bahçeli’yi ve “Benim adım Kemal... Sözüm söz...” nakaratında patinaj yapan Kılıçdaroğlu’nu ve Kudüs’e “Yahudilerin kutsal şehri” Taksim’e “Kabe” diyen Demirtaş cehaletiyle karşılaştırdığınız zaman bahsettiğimiz bu “Bilge Adam” farkı çok daha net hale geliyor.
Nitekim Kılıçdaroğlu’nun günlerdir, “Pek yakında...” anonslarından sonra açıkladığı “Seçim sürprizi”ni, “Benim 15 yıl önce yazdığım Stratejik Derinlik kitabımın arka sayfasındaki ‘Merkez Ülke’ ifadesini çalmış, büyük seçim buluşu olarak sunuyor” cümlesiyle etkisini başlamadan bitirdi.
Bir o kadar da insanî...
Türkiye’nin en büyük problemlerinden biri akademisyenlerin bilimde derinleştikçe halktan uzaklaşmasıdır.
Ve sosyal bir insan olmak, tevazu ile zînetlenmek bir yaratılış özelliğidir. Bu hasletleri zoraki yapmaya çalışanlar sun’i davranışlar ortaya koymakta, daha da itici olmaktadır. Türk siyasetinin en büyük problemi bu samimiyetsizliktir. Muhafazakarlığın iş yaptığını gören muhalefet taklitçiliğe başvurmakta, daha da rezil olmaktadır.
Oysa Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın siyasette en büyük avantajı olan bu hasletlerin tek farkı doğal olmasıydı.
Sayın Davutoğlu’nun da bütün o bilge derinliğinin yanı sıra Anadolu’dan; halktan biri olma özelliğini de muhafaza etmesi meydanlardaki en büyük farkı oluşturuyor.
Kürsüde, sunucusu Muhammed’in de Sinoplu olduğunu, birkaç gün önce babasının vefat ettiğini zikretmesi, karşıdaki balkondan açılan, “Başbakanım çaya bekliyoruz” pankartını anında okuyarak, “İnşaallah geliriz” diye mukabele etmesi ve mitingten hemen sonra da gerçekten o eve gidip çay içmesi bu içten hasletlerin tezahürüdür.
Netice olarak bu milletin keşfettiği siyasette samimiyet farkı Sayın Davutoğlu’nun da en önemli avantajı olarak görünüyor.
ÇAY SOHBETİ
Çaya davet edilen evde eski bir öğrencisinin olması Başbakan için de sürpriz oldu. Dilek Özdemir isimli öğrencisi “Çok seviyorum. Bizi kırmadı” diyerek gözyaşları içinde öğrencilik hatıralarını anlattı. Başbakan, sohbetten sonra balkona çıkıp çayını yudumlarken, meydanda hâlâ bekleyen kalabalığı selamladı.
.
Size benzemediğim için şükrediyorum...
20 Mayıs 2015 Çarşamba
Sayın Ertuğrul Özkök... Son günlerde çok hırçın bir portre çiziyorsunuz. Bu panik neyin nesi bilmiyorum.
Aynı köşede ülkenin cumhurbaşkanından, başbakanına, medyasına kadar önünüze geleni dilinize doluyor, felaket senaryoları yazıyor, olmadık yerlerden fitne körüklemeye çalışıyorsunuz.
Darbe tehlikesinden bahsedenlerle, “Abesle iştigal ediyorlar” diye dalga geçiyor, “Darbeci askerin karşısına onlardan önce biz çıkarız” mavalıyla demokrasi havariliği yapıyorsunuz.
Sayın Özkök, tek potansiyel darbeci olarak sunduğunuz askerin darbelerdeki fonksiyonu sadece inzibatlıktan ibaret olmuş, asıl darbeciler her zaman perde arkasında kalmıştır.
Maalesef aynı çevreler bugün de büyük bir hırsla çalışmakta, inzibatsız bir darbe peşinde koşmaktadır.
“İnanmıyorsanız etrafınıza bakın” diyeceğim ama 20 yıl boyunca manşetlerinizle hizmet ettiğiniz bu darbecileri siz de bal gibi biliyorsunuz aslında...
Şimdi de, giymekle övündüğünüz “paralel gömlek”le; şer koalisyonunun demokrasiye karşı yürüttüğü savaşın tam ortasında çarpışmaktasınız.
Erbabından ‘tetikçi’ tavsiyeleri...
Bugün bu köşeyi sizinle karartmamın sebebi bunlar değil Sayın Özkök. Benimkisi, Ebrehe’ye “Ben develerimin peşindeyim” diyen Abdülmuttalip’in durumuna benziyor. Gerçi bu örnek sizin ihtisas sahanıza girmediği için anlayamamış olabilirsiniz ama arzu ederseniz, devenizi çeken umre arkadaşınıza sorabilirsiniz.
Zira, önünüze gelene saldırdığınız dünkü yazınızda hızınızı alamamış olacaksınız ki asgarî nezaketten yoksun bir üslupla, “Bak patron bu senin adamların bu işi hiç bilmiyor” diye başlıyor ve beni de “silahşör” olmakla itham ediyorsunuz.
Gerçi, bizim bir şey söylememize gerek kalmadan, “Bu yöneticiler iyi tetikçilik yapamıyor. Bu piyasada tetikçilik işini çok iyi yapan, çok daha becerikli, daha acıtıcı tonla adam var. Çoğu kenarda köşede ekmek bekliyor. Çok daha az paraya iyi iş yaparlar” diyerek kendinizi yalanlıyorsunuz.
Bir kere bu işlerin ehli olduğunu ispatlamış bir “bilirkişi” olarak bizim “iyi bir tetikçi olmadığımıza dair tespitiniz” için gerçekten teşekkür ederim.
Öte yandan, yayın yönetmenliği döneminizi, yandaşlığınızın zirve yaptığı “Özköşk”lü yıllarınızı, kâbus gibi sürekli karşınıza çıkan manşetlerinizi, hatta görevi bıraktıktan sonraki travmalarınızı çok yakından takip eden ve “Allahım, onun gibi olmaktan muhafaza eyle” diye sürekli dua eden biriyim.
Çok şükür ki duam kabul oldu, 7 yıllık yayın yönetmenliğim ve sonrasında, sizin yaşadığınız zilletleri yaşamadım. Umarım bundan sonra da yaşamam.
Bütün meslek hayatınızı yakından izleyen biri olarak hiçbir gazete yöneticisini böyle aşağılamanızı tavsiye etmem. Zira bir gazetecinin nasıl “patronun adamı, silahşör” olduğunu inanın sizde gördük ve iğrendik.
Zaten, Ethem Bey’e hitaben sıraladığınız tavsiyelere bakılırsa hâlâ bu tetikçi piyasası ile yakın ilişkide olduğunuz anlaşılıyor.
Size acizane bir tavsiyede bulunmak istiyorum.
Uzun meslek hayatınızdaki silahşörlükleriniz ve Ankara’daki gayretlerinizin hatırına, etrafınızda oluşturulan sun’i itibar fanusu sizi yanıltmasın. O çevre dışında ne eski Türkiye’de karşılığınız var ne de yeni Türkiye’de... Bence “ak kaşık” özentiliklerinden vazgeçin ve geçmişinizi hatırlatacak çıkışlar yapmayın.
Sizi bu kadar köpürten o yazı ile ilgili olarak benim de bir eleştirim var aslında...
Bu kadar ciddiye almaya değmezsiniz?
.
Genelkurmay’ın mesajı demokrasi çizgisine uymadı
16 Mayıs 2015 Cumartesi
Gurbetle ilk tanıştığımız yıllardı. 80 öncesi İstanbul’da olayların göbeğindeki bir okulda geçen 4 yıl, hayatımın en zor dönemiydi. Bu yüzden 12 Eylül benim için özel anlam taşıyor...
Sanki okula değil DHKP-C merkezine gelmiştim.
Kantin duvarlarında ürkütücü sloganlar, militan fotoğraflar...
Kesintisiz eğitimle geçen bir hafta hatırlamıyorum.
Anfilerde derslerden çok beyin yıkama seansları düzenlenirdi.
Her vesileyle öğrenciler sokağa dökülür, Şişli’den Taksim’e sloganlar eşliğinde yürünürdü.
1977’de malum 1 Mayıs’ta fabrikadan işçileri, okuldan öğrencileri silah zoru ile toplayarak oluşturulan o 500 bin kişiden biri de bendim...
Bir piknik tüpünü doldurtmak için battaniyenizi alıp gece yarısı tüp kuyruğuna gidilen sol iktidarın “Ak günler”iydi...
Pencerelerine takılan camların ömrü 10 günü bile bulmayınca okulda para, fabrikada cam kalmamıştı. Bütün pencereler naylonla kaplı. Pat pat rüzgar sesleri arasında paltolarla geçen koca bir kış...
Oluk oluk kan akıyordu...
O yıllarda yaşanan terörün zararı, titreyerek ders dinlemekten ibaret olsaydı keşke.
Asıl vahamet, kan gölüne dönen sokaklarda yaşanıyordu.
Her gün 10-15 üniversitelinin katledilmesi vaka-i adiyeden sayılıyor, gazetelerde tek sütun haber olarak veriliyordu.
İşte böyle bir sürecin sonunda 12 Eylül’e geldik. Biz aylardır giremediğimiz ‘Bitirme Sınavları’na bu darbe sayesinde girdik ve mezun olduk.
Ortalık süt liman
olmuştu. Kenan Evren’e bütün yurttan dua yağıyordu.
Gel gör ki sokaklardaki terör hapishanelerin loş koridorlarına taşınmıştı.
Ayrıntılarına yıllar sonra vakıf
olduğumuz acımasız hakaretler, işkenceler, idamlar.
Yeni nesil farkında olmazsa da Türkiye’yi 50 yıl geriye götüren 12 Eylül’ün tahribatı hafızalardaki tazeliğini koruyor. Çanakkale’de yaşadığımız kayıplardan sonraki en büyük kırım 12 Eylül darbesinde yaşandı. 650 bin kişi gözaltına alındı, 1 milyon 683 bin kişi fişlendi, 14 kişi cezaevlerindeki açlık grevlerinde öldü, 171 kişi cezaevlerindeki işkencelerinde can verdi, 49 kişi idam edildi...
Evren, teveccühe layık olamadı...
O halde bir zamanlar Kenan Evren’e kurtarıcı gibi bakarken bugün darbeci olduğunu söyleyenler mi kınanmalı yoksa milletin samimiyetini suiistimal eden darbeciler mi?..
Kenan Evren bu milletin teveccühüne layık olamamıştır.
12 Eylül ile hesaplaşarak halka karşı işlenen bu nankörlüğün hesabını sormak isteyen iktidara destek vermeme uğruna darbecilerin yargılanmasına hayır diyenler de yıllar sonra aynı samimiyetsizliği göstermiştir.
MHP, CHP ve HDP’nin karşı çıkmasına rağmen AK Parti’nin çabalarıyla gerçekleştirilen referandum sonrası yargılanan Evren, dava sonuçlanmadan öldü. Yaşasaydı Orgeneral rütbesi Er olacaktı ama bitmediği için devlet töreni düzenlendi. Ailesi ve az sayıda kişinin katılımıyla toprağa verildi.
Cenazeye katılmayan Cumhurbaşkanı, Başbakan ve parti liderleri sessiz kalırken, Genelkurmay Başkanlığı’nın “başsağlığı” mesajıyla taziyede bulunması dikkat çekti.
Darbenin mimarı olan Evren’i kendi parçası gibi gören Genelkurmay, bu mesajla son yıllarda takdir toplayan duruşunu zedelemiştir. Darbeci Evren’in arkasından Ertuğrul Özkök gibiler gözyaşı dökebilir. Ancak Peygamber Ocağı olarak bilinen Silahlı Kuvvetlerimizin, 13 yıllık duruşunu bozarak darbenin mimarına başsağlığı dilemesi demokratikleşen çizgisine uymadı.
Sonuç olarak bu bir demokrasi sınavıydı ve normalleşmeye çalışan TSK bunu kazanamadı...
.
Diyanet’in infazına böyle karar verildi...
13 Mayıs 2015 Çarşamba
Diyanet İşleri Başkanlığı ve Başkanı günlerdir bombalanıyor. Seçim maratonunun koşulduğu şu günlerde özellikle barajdan çıkmak için çırpınan bir partinin öncülüğünü yaptığı bu saldırıların sandıkla-seçimle hiçbir ilgisi olamaz. Çünkü, Anayasal bir kurumu kapatmak gibi, pratiği olmayan salvolardan oy çıkmaz.
Aleviler Diyanet’i eleştiriyor ama ortadan kaldırmaktan değil, hizmet almaktan bahsediyor. Peki o zaman, bu meydan okumaların amacı ne?
Yani tam bir, “Düğün değil, bayram değil...” vakası...
Başbakan Davutoğlu’nun, “Diyanet’i kapat emri yurt dışından geldi” açıklaması da bu saldırıların seçimle ilgisi olmadığını gösteriyor ...
Öte yandan paralel medyanın da son dönemlerde Diyanet’i ve Başkan Mehmet Görmez’i yıpratmak için her fırsatı değerlendirdiğini, hiçbir malzeme bulamazsa alakasız haberlere Görmez ve Mercedes fotoğrafları iliştirerek algı operasyonunu kesintisiz sürdürdüğünü görüyoruz.
Velhasıl, yoğun seçim atmosferiyle hiç de mütenasip olmayan bu savaşın başka bir sebebi olmalı...
Kritik nokta Paralelin, Diyanet ilişkileri...
Paralel yapı, her devlet kurumunda olduğu gibi Diyanet’te de teşkilatını kurmuştu ve istediği her şeyi alabiliyordu.
Ama ayrışma döneminden itibaren aynı ‘yakınlığı’ görmemeleri canlarını sıkıyordu...
İşte, sert uyarılardan savaşa kadar uzanan süreci özetleyen bazı ilginç anekdotlar...
Paralel yapının önde gelen isimlerinden olup son dönemde bazı yanlışlıklara itiraz ettiği için dışlanan Prof. Dr. Kemalettin Özdemir, Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez’e müracaat ederek, “Hocam bunaldım artık. Gittiğim her kapıyı yüzüme kapattırıyorlar” diye yakınır ve yurt dışında bir görev talep eder.
Görmez de, Suudi Arabistan’da Din Hizmetleri Müşavirliği’ne tayin edebileceklerini söyler.
Bu görüşme saat 18.00 civarında Başkan Mehmet Görmez’in makam odasında gerçekleşmiştir. Aynı gün saat 20.00’de, Kaynak Holding Yönetim Kurulu Başkanı Mustafa Özcan, Mehmet Görmez’i arar ve “Hocaefendi’nin çok önemli bir mesajını iletmek için acil görüşme” talep eder.
Çankaya’daki konuşma Pensilvanya’dan duyulmuş!..
Ertesi gün 09.00’da sayın Görmez’in makamında buluşurlar.
Mustafa Özcan’ın ilettiği mesaj şok edicidir.
Dün akşamki görüşme Pensilvanya’ya gitmiş, hatta cevabı bile gelmiştir...
“Kemalettin bey ile ilgili bir atama planlıyormuşsunuz. Konu hocamızın kulağına gitmiş. Bu adam çok sakıncalıdır, yol yakınken uyarmak istedi” der.
Mehmet Görmez, eski bir Diyanet mensubu olan haberciye, “Mustafacığım, Kemalettin benim doktora arkadaşımdır; yakından tanırım, bu vazifeye layıktır” der ama o ısrar eder... “Yok hocam... Onun kadınlarla ilişkisi var, o mübarek yerlerde Diyanet’i temsil edecek birisi değil...”
Görmez Hoca, Mustafa Özcan’ı lisan-ı münasiple uğurlar. Ama az sonra da İstihbarat Daire Başkanı Ramazan Akyürek arar ve acilen görüşmeleri gerektiğini söyler. Aynı gün saat 16.00’ya randevu verilir.
Görüşmeye, Akyürek’in yardımcısı gelir ve “Dini İstismarla Mücadele Masası kuracakları” bilgisini verir.
Görmez Hoca buna bir anlam verememiş olacak ki istihbaratçı misafir, açıklamalarına devam eder. “Kemalettin Özdemir’in de içinde olduğu bazı tanınmış İslamî şahsiyetler kadınlarla düşüp kalkıyor...”
Görmez Hoca, “Bu dedikleriniz doğru bile olsa o kendileriyle ilgili bir keyfiyettir, dini istismarla ne ilgisi var? Ayrıca Kemalettin Özdemir’den de böyle şeyler sadır olmaz” der.
Ama elemanın pes etmeye niyeti yoktur. Yanında getirdiği laptopu açar ve “Bunları gördükten sonra karar verin isterseniz” der ama Görmez Hoca hemen “Burası Diyanet makamı, burada böyle ahlaksız şeyler seyredilmez. Görüşme bitmiştir” diyerek buna engel olur.
Görmez hâlâ işin vehametini göremez!..
Derken, 17/25 Aralık süreci de başlamıştır....
Diyanet İşleri Başkanı olmanın yüklediği vebalin de etkisiyle gidişattan çok rahatsız olan Görmez Hoca hâlâ sağduyu ümidi taşımakta, “Camiadan makul insanlara durum izah edilirse daha fazla tahribat olmadan bu ateş söndürülür” diye düşünmektedir.
Bazı ön görüşmelerden sonra Görmez Hoca, Ali Bardakoğlu, Hayrettin Karaman, eski Kültür Bakanı İsmail Kahraman, Prof. Dr. Suat Yıldırım ve Fatih Üniversitesi Rektörü Şerif Ali Tekalan bir araya gelirler.
Karşılıklı mütealalardan sonra paralel yapı temsilcileri, “Durumu hocaefendiye ileteceklerini” belirterek ayrılırlar.
Birkaç gün sonra cevap, Görmez Hoca’ya iletilir: “Ameliyat başladı artık ilaç tedavisine geri dönülmez...”
Zaten sayın Görmez, sayısı yüzleri bulan beyanlarında, Müslümanların kalbine hançer gibi sokulan bu fitnenin camilere girmemesi için âdeta yalvarmış ama paralel yapıdan bu gayretlere mukabil en küçük adım görememişti.
Bu cevap sayın Görmez’in, tahribatı durdurma ümitlerini de büyük ölçüde bitirir.
Ve Diyanet’in infazına karar veriliyor...
Görmez Hoca suhulet tavsiye ededursun, onlar da, Fethullah Gülen’in meşhur bedduasına “Beddua deme” ısrarlarını sürdürüyor, Görmez Hoca’nın, “Köydeki imamın bile beddua olduğunu bildiği bir şeye ben nasıl beddua demem” şeklinde itirazına bozuluyorlardı.
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 25 Ocak 2014 tarihinde düzenlediği, “Yüzyılın İslam Kültür Hizmeti Onur ve Hizmet Ödülleri” töreninde Cumhurbaşkanı (dönemin başbakanı) Erdoğan’ın konuşmasında yer alan, “Bu medeniyet yalancı peygamberleri, sahte velileri, içi boş, kalbi boş, zihni boş alim müsveddelerini reddetmiştir. Bunlar, ilmi güç ve şantaj için kullanıyor” ifadeleri Fethullah Gülen’i çok kızdırır.
Nitekim bir süre sonra Görmez Hoca’yı ziyaret eden Paralel Yapı Yönetim Kurulu Başkanı’nın oğlu, Fethullah Gülen’in, ateş yüklü mesajını bir vasıta ile iletir:
“Her şeyi unutabilirdim ama o kadar alim önünde bana hakaret edilirken sessiz kalmasını aslâ unutmayacağım...”
Diyanet Vakfı, Paralel’in ayağına bastı
Artık yapılacak bir şey kalmadığı kesin olarak anlaşılmış, Diyanet İşleri Başkanlığı da 25 Mart 2014 tarihinde yayınladığı deklarasyonla, “İslâmiyeti, dünyevi bir güç devşirme adına istismar eden” bu yapıya en net tavrını ilan etmiştir.
Zaten bundan sonrasını çok iyi biliyorsunuz...
Medyadan siyasete kadar uzanan yandaş tetikçiler harekete geçer ve “Diyanet İslam Ansiklopedisi’ndeki hatalar”dan, “Başkan Görmez’in bindiği milyonluk Mercedes”e, önlerine gelene sıvadıkları “Muta nikahı”na kadar, en zalim müfteri sınırlarına bile sığmayan iftiralar peş peşe gelmeye başlar...
Tabii Diyanet Vakfı’nın Latin Amerika’dan Rusya, Balkanlar ve Afrika’ya kadar farklı coğrafyalarda yürüttüğü ve paralel yapının anlayışına pek uymayan hizmetlerden duydukları rahatsızlık da bu kin ve öfkenin en önemli sebeplerinden biriydi.
***
Netice itibariyle durum bu noktaya gelmişse bu vahim ayrıntıları yaşayanlar neden hâlâ susmaktadır?
Hiçbir gerekçe, millî ve manevi değerlerimizin katledilmesi karşısında sessiz kalmanın verdiği vicdan azabından daha ağır olamaz.
Son günlerde yine şantaj malzemesi yapılan Kemalettin Özdemir Hoca, İslamî ahlâkın gereği olarak gerçeklerin ortaya çıkması için üzerine düşeni yapmalıdır.
.CHP’nin kripto çuvallaması...
11 Mayıs 2015 Pazartesi
Bütün tarafsız gözlemcilerin ittifak ettiği bir değerlendirme var.
“Bu seçimleri son viraj olarak gören paralel yapı, AK Parti dışındaki bütün partilerin yer aldığı bir ‘Erdoğan Düşmanlığı’ cephesi oluşturmaya çalışıyor...”
Nitekim, “Seçimden sonra CHP, MHP, HDP koalisyonu gündeme gelebilir” gibi akla ziyan formüller de bu zorlamanın ürünüydü.
Böyle bir koalisyonun gündeme gelmesi için önce koalisyona ihtiyaç duyulması gerektiğinden zaten yok hükmünde olan bir formül ise de iki ‘düşman’ ideolojiyi bile ‘bir araya getirebilen’ düşmanlığın seviyesini anlamak bakımından önemlidir.
Bu kin ve öfkenin etkisiyle bütün kriterlerini kaybeden ve “Ne olursa olsun, yeter ki AK Parti gitsin”e kilitlenen paralel yapının, boş vaatler dışında bir politika üretemeyen muhalefet partilerine ‘üst akıl’ hizmeti verdiği artık sır değil. Kameralara yansıyan işbirliği toplantıları, paralel medyanın yıkıcı propagandaları bu gerçeği bas bas bağırmaktadır.
Ayrıca, paralel yapının seçim hazırlığı da aynı stratejiyi sahaya yansıtmaktadır. Zira yapı, doğu ve güneydoğu ile İstanbul gibi Kürt nüfusun yoğun olduğu illerde firesiz HDP’yi destekleyecek diğer illerde ise en güçlü muhalefet partisine oy verecek. Yapı, muhalefete yoğun desteğinin yanı sıra ev ev dolaşan ‘ablalar’ sayesinde az sayıdaki seçmen tabanından kat kat fazla oy desteği hedeflemektedir .
Yıkıma destekte sınır yok...
Paralel yapının “Ortak Düşman Cephesi”ne hizmeti bunlarla da sınırlı değil. Devletin değişik kademelerindeki paralel kalıntılar, muhalefetin işine yarayacak her türlü bilgi ve belge servisini yoğun biçimde sürdürmekte, onlar da bu bilgileri yeri gelince kullanmaktadır.
Ancak bu yapı aktif noktalardan büyük ölçüde temizlendiğinden bilgilerin sağlık durumu bozulmuş, varlığını sürdürdüğünü göstermeye çalışan Fuatavni hesabı gibi, aynı kaynaktan beslenen muhalefet partileri de sık sık çuvallamaya başlamıştır.
Mesela HDP Eşbaşkanı Demirtaş’ın yaşadığı “Kürtçe Kuran” rezaleti bu tür bir ofsayt durumudur.
Paralel köprüsü Umut Oran deşifre olduğu için beklemediği bir anda bünye dışına atıldıktan sonra paralel yapı ile ilişkileri yürütme görevini üstlenen sansürcübaşı Gürsel Tekin de benzer bir vahamet yaşadı.
Sayın Tekin’in omzuna konan paralel bir kuş, kulağına bir şeyler fısıldamış. Olayı tam anlayamayan acemi ‘çevirmen’, “Suriye... 2 gün sonra...” gibi parçaları birleştirince ortaya “Türkiye 2 gün sonra Suriye’ye girecek” şeklinde bir cümle çıkmış.
Bu montajı, mal bulmuş mağribî edası ve “Umarım yalancı çıkarım” ihtiyatıyla kamuoyuna sunan Gürsel Tekin, yalancı çıkmanın tedbirini almıştı ama Başbakan Davutoğlu’nun Süleyman Şah Türbesi’ni ziyaret etmesiyle yaşayacağı rezaleti hiç hesaplamamıştı.
Kuşlara dikkat sayın Tekin!..
.
Sizce hangi partinin vaatleri daha cazip?..
6 Mayıs 2015 Çarşamba
Bu seçimlerin tam bir vaat yarışına döndüğünü gören sayın Süleyman Demirel sanırım yerinde duramıyor, “Bizim dönem geri döndü, meydanlara çıkıp vaatlerimi sıralasam, bunların hepsi yaya kalır” diyordur...
Perdeyi CHP açtı...
AK Parti’nin yaklaşık 13 yıldır uyguladığı sıkı para politikasından memnun olmayanlara yönelik bir seçim stratejisi geliştirdiler.
Gerçi sayın Kılıçdaroğlu, “Sözüm söz, benim adım Kemal...”den başka ciddi bir argüman ortaya koyamasa da üzerinde konuşulabilecek şeylerdi. Malum medya da mal bulmuş mağrip gibi üzerine atladı. Önce bol bol konuştular, sonra da “Çok konuşuluyor” tespiti yaptılar!
Diğer partiler de bu havanın cazibesine kapıldı ve seçim beyannamelerini açık arttırmalı vaatlerle ‘güncelleyerek’ açıkladı!
Artık malum medya ve paralellerindeki yeni yandaşları cazip bir konu bulmuştu! Nasıl olsa toplumda halinden memnun olmayan çoktu...
Teşhis doğru, tedavi berbat...
Yaşam standartlarımız sürekli yükseliyor ve buna bağlı olarak ‘zaruri ihtiyaç’ların nitelikleri de değişiyor. Eskiden Doğan marka otomobile binmek bir statü göstergesiydi ama şimdi neredeyse o araçların trafiğe çıkmasını çok görenler var.
Daha iyi şartlarda yaşamak elbette herkesin hakkıdır.
Yani bu milletten oy isteyen partilerin, seçmenlerinin sıkıntılarını dile getirmesi gayet normaldir.
Ama bunlar sadece hoş vaatlerle çözülecek kadar basit problemler değildir.
Bu noktadaki samimiyetin ölçüsü, yapılan vaatlerin ciddiyetiyle orantılıdır.
Gerçekleşmeyeceği belli olan vaatlerde bulunmak veya ileride daha büyük sıkıntı yaşatacak geçici ‘çözüm’ler sunmak sadece ‘mağduriyet’in istismarı demektir.
Buradan bakılırsa; “Topu topu Milli Gelir’in yüzde 3’ü-5’i...” gibi küçümseyici ifadelerle sunulan bu vaatlerin, ekonomiyi sarsmadan karşılanması mümkün değildir.
Daha basit bit ifadeyle hem bu vaatler hem de söz verilen büyüme oranları sürdürülebilir değildir.
Onun içindir ki, dikkat ederseniz; partilerin vaatleri, iktidara olan mesafeleriyle ters orantılıdır...
Yani gerçekleştirilemeyecek vaatlerin veya onlarca yıllık cefayla satın alınacak bir yıllık sefanın hiçbir anlamı yoktur.
O halde... En isabetli vaat, gerçekleştirilebilecek vaattir.
Siyasi istikrar, AK Parti’nin vebalidir...
AK Parti’nin yaklaşık 13 yıla yakın iktidarı boyunca popülist politikalardan ısrarla kaçındığını, bütçe disiplinini her şeyden çok önemsediğini biliyoruz.
Ancak bu sayede oluşturulan ekonomik iyileştirme, hedefe ulaşma yolunda kural tanımayan muhalefetin iştahını kabartmaktadır.
Düne kadar “Ülke batıyor” diye bas bas bağıran muhalefet liderleri bugün bu devletin bütün vaatlerini karşılayabilecek güçte olduğunu söylüyor.
AK Parti yürütmekte olduğu sıkı politikayı, önümüzdeki dönemde vatandaş lehine esnetmelidir.
Aksi taktirde AK Parti’nin millet adına yürüttüğü bu hassasiyet amacına ulaşamayacak, muhalefetin istismarına açık zemin oluşacaktır.
Elbette esas olan bu ülkeyi hangi partinin değil, layık olan kadronun yönetmesidir. Ancak kısa vadeli hedeflere kilitlenen muhalefet partileri, bu ülkeyi yönetmeye layık olmadıklarını ortaya koymuşlardır.
Ama AK Parti, sosyal yaraların bu kadar kaşındığı bu seçimlerden sonra da aynı ‘tavizsiz’ tavrını sürdürürse korkarım 2023 hedeflerine ulaşamadan iktidarı kendi elleriyle teslim eder.
KAFAMA TAKILANLAR..
Duvara bakın sayın Demirtaş
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş, “Tek bir seçmen kendisine baskı yapıldığını söylesin, kameralar önünde özür dileyeceğim” demiş. Sayın Demirtaş, sahadan kesitler aktaran Orhan Miroğlu’nun izlenimlerini takip etmiyor olabilir. Belki, ondan alıntı yapan Salih Tuna’yı ve Ahmet Taşgetiren ağabeyi de okumamıştır.
Peki Van’da kendi astıkları “Bize oy vermezseniz kanınızı akıtırız” afişlerini de mi görmediniz sayın Demirtaş?..
.
Yıllar sonra “Akıllı Gelin”i hatırladım...
2 Mayıs 2015 Cumartesi
Anadolu’nun bir köyünde “Akıllı Gelin” ismiyle maruf bir kadın yaşarmış. Her müşkülü olan hemen ona koşarmış.
Bir gün kağnı kanadıyla başını kaşıyan bir dana kafasını kanat boşluğuna sokmuş. Durumu fark eden köylüler de epey kafa yormuş ama bir çözüm bulamamış.
Derken biri çözüm yolunu bulmuş ve “Akıllı gelini çağırın...” diye haykırmış.
Vakur adımlarla olay yerine gelen Akıllı Gelin duruma şöyle bir göz attıktan sonra Arşimet edasıyla konuşmuş:
“Dananın boğazını kesin...”
Nereden mi hatırladım?..
Yıllardır unutmuştum bu darb-ı meseli.
Tıpkı 90 öncesinde pek revaçta olan o bol vaatli siyaset günleri gibi...
Yaşananları çabuk unuttuğumuzu sayın Kılıçdaroğlu da fark etmiş ki, bu popülist politikaları tekrar keşfetti ve bol vaatli bir seçim kampanyası açıkladı.
Ümitsiz vaka durumundaki bir partiyi savunmaktan bitap düşen yandaş medyası “Nihayet söyleyecek bir şeyler bulduk” dediler ama bu mutlulukları fazla sürmedi.
Çünkü herkes o günleri tekrar hatırladı. Ve aynı kâbusları tekrar yaşamayı hiç istemiyordu. Onun için “Benim adım Kemal, namus sözü...” gibi kahve muhabbetlerine itibar etmedi ve ısrarla “Kaynak nerede” diye sordu.
Bilgiç ekonomistlerinin, “Vaatlerimizin kaynağı kendi içinde...”, “Bütçeyi yaparken kaynakları bir bir açıklayacağız”, “Milli gelirin yüzde 4’ünü bile bulmuyor”, “Her vatandaş 50 kuruşunu emekliye veremez mi?” gibi hiçbir karşılığı olmayan cevapları kimseyi ikna edemedi.
Saray muhabbetlerinden de sonuç alamayan Kılıçdaroğlu, harika buluşla kaynak meselesini kökten çözdü:
“İki milyon Suriyeliyi ülkesine göndereceğiz...”
“Akıllı Gelin”in kulakları çınlasın...
Bu ‘çözüm’ torunlarımızı utandırır...
Uluslar, geçmişleriyle gururlanır veya utanırlar. Biz çok şükür Japonya’dan Amerika’ya; hemen her ülkede atalarımızın canları pahasına; göğüs kabartan hatıralarını dinliyoruz.
Ama kötü örnekleri de yıllar boyunca sırtımızda kambur olarak taşıyoruz. Ve kimse bunu kim yapmıştı diye sormuyor, fatura milletin üzerinde kalıyor.
Türkiye’nin insan odaklı Suriye politikasını, asıl mahsullerinin yıllar sonra derleneceği çok başarılı bir strateji olarak değerlendiriyorum.
Bu yüzden Allah nasip etmesin ama CHP’nin bu ucuz çözümünün sebep olacağı ağır faturayı da gelecek nesillerimiz ödeyecektir.
Allah’ım sen koru...
KAFAMA TAKILANLAR..
Taksim tacirleri...
1977’de Taksim’de yaşanan vahşeti yakından gördüm. O günden bu yana bir “Taksimaşkı”dır gidiyor.
İşçiler adına kaza ve ölüm istatistiklerinden başka bir katkısı olmayan sendika ağaları her yıl 1 Mayıs “Taksim’e çıkmamızı kimse engelleyemez” sloganlarıyla beceriksizliklerini kapatıyorlar.
Ey işçi kardeşim... Zaten senin sırtından geçinen bu göbeklileri 40 yıldır Meclis’e taşımaktan yorulmadın mı?
Devirin şu masayı...
Çözüm süreci başladığından bu yana Kürt siyasetinin en çok telaffuz ettiği şey “Çözüm süreci bitti” sözüdür.
Oysa çözüm veya çatışmanın asıl muhatabı Kürt halkıdır.
Peki ama HDP’nin veya Öcalan’ın, Kürtler halkının tamamının temsilcisi olduğunu kim söyledi ki?
Ve bütün bu tehditlerine, vesayetlerine rağmen bunlarla çözüm aramanın mantığı ne?..
Bence de devirin şu masayı ve devlet çözüm sürecini çok daha kararlı bir şekilde bizzat muhatabı olan Kürt halkı ile yürütsün.
Geri kalanların ne olacağı mı?
Onu zaten Sırrı Süreyya Önder söylemiş...
.
75 Figüranlı ‘He-Man’ filmi ve penguen belgeselleri...
29 Nisan 2015 Çarşamba
Türkiye son dört gündür yeni paralel kalkışmayı tartışıyor. 75 şüphelinin tahliyesi için hukuksuz bir yöntem tercih ederek, 29. Sulh Ceza Mahkemesi’ne başvurdular.
Hakim Metin Özçelik de yetkisi olmadığı halde bu talebi kabul etti ama sonunu getiremedi.
“Madem öyle, bende böyle” diyen Özçelik, bir hukuksuzluğa daha imza atarak talebi, paralelindeki 32. Asliye Ceza Mahkemesi’ne gönderdi.
Bu arada HSYK hukuksuzluk uyarısı yaptı ama hakim Mustafa Başer bunlara aldırmadan devraldığı görevi yerine getirmek için derhal harekete geçti.
Adeta bombaları beline bağlayarak hedefine odaklanmış intihar eylemcisi gibiydi... Adliye katibini de rehin alarak odasını kilitledi işe koyuldu!
Her ne pahasına olursa olsun verilen talimatı yerine getirecek, tahliye taleplerinin kabul edildiğine dair bir ‘belge’ düzenleyecekti.
“Yaz katip” dedi ve 75 kişi için tahliye emirleri sıralamaya başladı...
Gerçekten mesele tahliye miydi?
Bütün tarafsız hukukçular “Bu mahkemenin böyle bir talebi kabul ederek tahliye kararı verme hakkı yok” diyor ama ben tahliyenin de yöntemin de ayrıntı olduğunu düşünüyorum.
Gerçi, 10. Sulh Ceza Hakimliği devreye girerek bu maceraya son verdi ama bence bu tahliyelerin gerçekleşmeyeceğini onlar da çok iyi biliyordu.
Zaten asıl hedef de bu değildi. Tahliyeciler bu operasyonun sadece figüranıydı.
Seçilmiş iki kurbanın adliye odalarında gerçekleştirdiği intihar eylemi de sadece araçtı.
Operasyonun ağırlık merkezi dışarıdaydı...
Nitekim daha önceden sosyal medyadan adliye önüne kadar gerekli her yerlerde konuşlandırılan hazır kuvvetler, adliyedeki girişimle eş zamanlı olarak algı operasyonuna başladılar.
Her konuda görüşlerinin alınmasına alıştığımız ‘kadrolu bilirkişiler’ TV ekranlarına bağlanarak, “yürüyen işlemlerin ne kadar hukuki olduğunu” anlattılar. Çağlayan’a koşan bildik vekiller, gecenin 02.00’sinde adliyeye girmeye çalışan ‘avukat’lara maymuncuk görevi yapmaya kalktılar.
Operasyonu sevk ve idare eden TV ekranlarından tahliye süreci tamamen meşru bir zeminde ilerliyormuş gibi yansıtılarak, “Vuslat bu gece” aldatmacası özellikle yayıldı. Hatta, algıyı güçlendirmek ve olaya duygusal boyut kazandırmak için mahkum yakınlarını Silivri’ye yığmaktan bile çekinmediler.
Bütün bunların amacı “devlet içinde örgütlenmiş paralel yapının hâlâ güçlü ve aktif olduğu” masajıyla, tereddütlü tabana güven, geri kalanlara da gözdağı verilmeye çabasıydı.
Tahliye olamayanların bile, “Maksat hasıl oldu” değerlendirmesi de bunun göstergesiydi.
Türkiye uykuda yakalandı!..
Bir kere, potansiyel darbecilerin hâlâ bu kadar önemli noktalarda tutulması bir zaaftır. Ayrıca, bu ‘tahliye operasyonu’ günler öncesinden başladı ve STAR gazetesi 23 Nisan nüshasında, “Yetkisiz mahkemeden tahliye talebi” uyarısı yaptı. Buna rağmen, Adalet Bakanlığı ve HSYK, son ana kadar etkili bir müdahale yapmayarak böyle bir algı operasyonuna imkan sağladı.
Ayrıca, sivil kesim de yeterli ölçüde demokratik bir duruş sergileyemedi.
O gece bu refleksi göstermesi gereken mecraların kimi penguen muhabbeti yapıyordu kimi de tarih sohbeti!..
Bazı kanallarda da acar siyasetçilerin seçim savaşı vardı. Oysa bilmiyorlar ki, paralel evrende sürdürülen operasyonun hedefine ulaşması halinde ne alacakları oyun anlamı kalacaktı, ne de yapacakları siyasetin...
Daha da ilginci, bu duyarsızlığın gazetelerde de aynen devam ettiğini gördük. STAR dışındakiler bu operasyonu hiç görmemiş veya kıyıda köşede geçiştirmişti.
Oysa, Türkiye, tam 8 yıl önceki 27 Nisan muhtırasını mumla aratacak bir gece geçirmişti...
.
Korkarım krize koşuyoruz...
25 Nisan 2015 Cumartesi
Kör ölür, badem gözlü olur” hesabı, bizim parlamenter sistem de bitkisel hayata girince pek kıymete bindi!
Zaten darbeden doğan 1961 Anayasası’yla dizayn edilen parlamenter sistemimiz, 1980 darbesinden yeni yaralar almış, kolunu bacağını Evren’e kaptırmıştı.
2007’de ise askerlerin gece yarısı baskınıyla sendeledi, hemen peşinden CHP ve AYM’den gelen ‘367 saldırıları’yla tamamen felç oldu.
Artık cumhurbaşkanı bile seçemeyen bir parlamentomuz vardı...
Bunun üzerine millet olaya el koydu ve “Bu işi bundan sonra bizzat ben yapacağım” dedi.
Bu karardan sonra ‘vekiller’e düşen şey, milletin bu kararına saygı duyarak gereğini yapmaktı. Zaten seçilirken söz verdikleri yeni anayasa ile birlikte yönetim sistemini de halkın bu kararı doğrultusunda yeniden dizayn etmeleri gerekiyordu.
Ama yeni parlamenterlerimizi Ankara havası çarpmış olacak ki Meclis’e girince her şeyi unuttular.
Güya anayasa hazırlamak için toplananlar “AK Parti başkanlık sistemini dayatıyor” bahanesiyle işi komisyona havale ettiler!
Gelin görün ki, o gün “Dayatılıyor” diye rafa kaldırılan problem, 11 Ağustos’ta, daha da bayatlamış olarak tekrar karşımıza çıktı.
Şimdi yeni bir seçim arifesindeyiz ve yine dört yıl önce başladığımız yerdeyiz...
Peki kim ne diyor?
AK Parti’nin tavrını biliyoruz ama yeterli çoğunluğu yakalayıp yakalayamayacağını bilmiyoruz. (Ayrıca, AK Parti sayısal çoğunluğu sağlasa bile toplumsal mutabakat aramalı.)
CHP, “Cumhurbaşkanının yetkilerini azaltacağız, sembolik hale getireceğiz” diyor.
Peki yerine ne koyacaksınız, Türkiye’yi yukarıda arz ettiğimiz bitkisel parlamenter sistemle mi yöneteceksiniz? Daha da önemlisi, bunu nasıl yapacaksınız? Cumhurbaşkanını seçen halka, “Senin seçtiğin kişi bu işlerden anlamaz. Onun için onu köşeye oturtup hiçbir işe karıştırmayacağız” mı diyeceksiniz? Bırakın mantıksızlığını, bu işi MYK’da yapamayacağına göre teknik açıdan da imkansız olan bir şey söylüyor CHP...
MHP henüz beyannamesini beyan etmedi ama Başbuğ Türkeş’in tavsiyesine rağmen başkanlık sistemine şiddetle karşı olduklarını biliyoruz. Ama gelinen bu noktadan geri dönmenin “İktidara gelirsek AK Saray’ı müze yapacağız” demek kadar kolay olmadığını da onlar bilmeli.
Geriye, barajda çırpınan HDP kalıyor ama onlar da “Yeni anayasa ama kesinlikle başkansız...” diyor.
Mesele başkanlık mı?
Sonuç olarak muhalefet “Başkanlığa hayır”da birleşmiş durumda...
Peki bu ne anlama geliyor?..
Bu partiler, parlamenter sistemin geldiği bu noktadan sonra artık hiçbir zaman ideal bir yapıya dönüşemeyeceği bilinciyle davranıp, çözüm konusunda ‘başkanlık’ haricinde bir teklifte bulunsalardı ‘kriz’e davetiye çıkarmakla suçlayamazdık.
Ama şu aşamada parlamenter sistemden bahsetmek, Türkiye’yi yeni maceralara sürüklemek demektir.
Dahası, sistem problemini pas geçerek yapılan vaatlerin de hiçbir anlamı yok. Çünkü, bu kriz aşılmadıkça kimsenin hedefine ulaşma imkanı yoktur.
Yani, parlamenter sisteme aşk ilan edenler korkarım krize davetiye çıkarıyor...
KAFAMA TAKILANLAR..
Yazık oluyor Ermenilere...
1915 olayları konusunda Türkiye’nin gelebileceği son pozisyon budur. Ama kendine iş arayan diaspora Ermeni halkına hayaller vaat ederek bu oyunu sürdürmeye çalışıyor. Türkiye’yi dövmek isteyen ülkeler de Ermeni meselesini ‘sopa’ olarak kullanıyor. ‘Dışarı’dan gelen gazla gün geçtikçe hızlanan Ermenistan ‘çıkış’ı kaçırmak üzere.
Uyan ey Ermeni halkı... Sizin acınızı herkes kullanıyor, size sadece Türk düşmanlığı kalıyor...
Türkler de haklı olarak, “Ya Ermeni Komitacıların yaptığı vahşetlerin hesabını kim verecek?” diye sormaya başlarsa korkarım ‘o kapı’ ebediyen kapalı kalır...
Pardon, mesele pijamadan ibaretmiş!..
22 Nisan 2015 Çarşamba
Pijama meselesini biliyorsunuz...
Hani, Doğan Grubu’nun yoğun gayretleri sonucu Refah-DYP koalisyonunda nöbet değişimi beklerken piyangodan çıkan Mesut Yılmaz’ı Aydın Doğan’ın hangi kıyafetle karşıladığı tartışması...
Bendeniz, bu ziyaretin kıyafetten daha önemli ayrıntılarını yakından izlemiştim ama şimdiye kadar bu tartışmalara hiç girmedim.
Niye 18 yıl sonra yazdım?
Son yıllarda Türkiye’de ‘halkın hatalarını düzeltme’ gayretlerinin(!) tekrar hortladığını görüyoruz.
“Diktatöre bak...” yaygaralarının arkasına gizlenen, “Ne olursa olsun bunlar gitmeli” çabaları bir savaşa dönüşmüş durumda.
Siz de onlar gibi düşünmüyorsanız, bireysel duruşunuz ne olursa olsun; kin koalisyonları toplu katliamlarına hedef oluyorsunuz.
Tıpkı 28 Şubat sürecinde olduğu gibi medya usulü darbe çabalarına şahit olduğumuz bu günlerde Ahmet Hakan da sanki nostalji yapar gibi; 18 yıl önce yaşanan ve sonuca ulaşan bir ‘medya darbesi’ni gündeme taşıdı.
Ben de demokrasimize katkım olur düşüncesiyle, konu hakkında bildiklerimi ‘belgesel’ tadında paylaştım.
Mesele demokrasi değilmiş...
Fakat gerçekten yanılmışım...
Kimsenin kaliteli demokrasi gibi bir derdi yokmuş.
Korkunç diktatör masalları anlatan ucuz demokratların, ‘havuz’ bezirganlarının, 28 Şubat’ı maske yapan mağduriyet simsarlarının kılı bile kıpırdamadı.
Bundan sonra da demokrasi nutku atmaya devam edeceklerinden emin olduğum bu ‘pişkin demokratlar’ın(!) ekrandaki yüzlerini dikkatle izleyeceğim...
Sorularım cevapsız kaldı Ahmet Bey...
Köşeden köşeye polemik benim tarzım değil.
O yüzden o yazıyı yazmadan önce Ahmet Bey’i; izniyle kaydettiğim cep numarasından aradım, cevap vermedi. Kimliğimizi ve maruzatımızı arz ederek makamından aradık, “Yerinde değil, numarasını da veremeyiz” denildi.
Yine de ihtiyatlı bir üslupla düşüncelerimi paylaştım.
Daha sonra da herhangi bir dönüş yapmayan Ahmet Bey, düşüncelerini üç gün sonra köşesinden paylaşmayı tercih etti.
Bendeniz o günkü yazımda, “Madem konuyu açtınız, pijamayı boşverin de sayın Yılmaz, Çankaya’ya çıkmadan önceki 7-8 saatini neden Aydın Doğan’ın evinde geçirdi?” diye sormuştum.
Bir ziyaret haberini yayınlayan kanalın sahibini arayıp hakaret etmenin Doğan Yayın İlkeleri’nin hangi maddesinde yer aldığını merak etmiştim.
Ahmet Bey de bütün sorulara tek cevap vermeyi tercih etmiş ve “Listeler tutmuyor” demiş...
Ahmet Bey, sizin kadar ayrıntılı bir araştırma yapmasam da 1 Temmuz tarihli gazetelerdeki farklı fotoğrafları ben de fark ettim.
Ama inanın hiç ilgilenmedim. Çünkü benim konum o değil. Ayrıca böyle bir görüşme hiç olmayabilirdi ve Hürriyet kabineyi tam isabet yayınlayabilirdi de...
Yazık oldu Hürriyet’e...
Gerçi baya emek sarf etmişsiniz ama keşke böyle bir yolu zorlamasaydınız; Hürriyet’i zor durumda bıraktınız.
Zira meseleye sizin dediğiniz gibi “Hürriyet’in fiyaskosu” olarak baksak bile, bu kadar önemli bir konuda bu kadar rahat yalan yazabilen bir gazetenin şimdiki manşetleri de tartışma konusu olmaz mı? Çünkü bahsettiğiniz listenin tepesinde “İşte beklenen kabine” demiyor “İŞTE YENİ KABİNE” diyor.
(Nitekim aynı tarihli kardeş gazeteniz Milliyet’te “Muhtemel Kabine” ifadesi tercih edilmiş.)
Daha da önemlisi, “Hükümet tamam” manşetinizin alt başlığında 60 punto hurufatla, “Yılmaz, hükümet taslak listesini dün akşam Çankaya’ya çıkardı. Cumhurbaşkanı Demirel tüm isimleri onayladı. Yılmaz Hürriyet’e ‘Hükümet tamam, listeyi yarın (bugün) açıklayacağım’ dedi” ifadeleri yer alıyor.
Bu ifadeden, sayın Yılmaz’ın Hürriyet’e bu açıklamayı, Çankaya’dan çıktıktan sonra yaptığı anlaşılıyor. Öyle ise bu durumu açıklamak Hürriyet’e kalıyor, öyle değilse gerisini getirmeye benim dilim varmıyor...
Velhasıl Ahmet Bey, inanın beni hiç ilgilendirmiyor ama o manşetinizdeki yanlışları gerçekten çok merak ediyorsanız sanırım bunun en doğru yolu Aydın Bey’i tekrar ziyaret etmenizdir.
Ama ben hâlâ şunu merak ediyorum...
Mesela, 29 Haziran 2014’te 62. Hükümet’i açıklayan sayın Ahmet Davutoğlu, 28 Haziran günü sabahtan akşama kadar sayın Ethem Sancak’ın evinde kalsaydı, çıkarken de sizin kameralara yakalansaydı...
Siz Ethem Bey’in kıyafetini mi merak ederdiniz, yoksa?..
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Mesele pijama değil Ahmet Bey!..
18 Nisan 2015 Cumartesi
Bugün aslında başka bir konuyu yazacaktım ama, Ahmet Hakan’ı okuyunca fikrimi değiştirdim.
Çünkü Ahmet Hakan’ın ilk defa stilini bozarak bütün köşesini ayırdığı ‘pijama meselesi’ndeki bildiklerimi paylaşmazsam tarih önünde mesul olurum diye düşündüm..
Bir kere sayın Aydın Doğan çok haklı; pijama işi tamamen iftiradır.
Ama mesele “Pijama değil, kot pantolondu”dan ibaret de değildir.
Aslında ne oldu?
Tarih 29 Haziran 1997 Pazar...
Bu tarih size bir şey hatırlattı mı bilmiyorum ama, ben biraz yardımcı olayım.
Biliyorsunuz 28 Şubat döneminde medya ve askerin yoğun baskısı sonucu Necmettin Erbakan, başbakanlığı ortağı Çiller’e devretmek için 18 Haziran’da istifa etti.
Ama hemen ertesi gün “Refahsız arayış” manşetiyle çıkan Hürriyet, yeni rotayı çizmişti bile.
Nitekim sayın Aydın Doğan, yabancı bir muhabire, “1997 yılında istifaya zorlanan hükümete karşı benim medya organlarım savaş verdi” diye açıklama yapmıştı.
Ve hükümeti kurma görevini Tansu Çiller’e vermesi beklenen Cumhurbaşkanı Demirel, ters köşe yapıp Mesut Yılmaz’ı tercih etti.
Ve tam da o günlerde Hürriyet’in önünde bir ses bombası patlamıştı. Hükümeti kurma çalışmalarını yürüten sayın Yılmaz da 29 Haziran 1997 Pazar günü Doğan Grubu Onursal Başkanı Aydın Doğan’ı ziyaret için Çamlıca’daki evine gitmişti.
Bu ziyareti öğrenen bir televizyon kanalının haber müdürü, Çamlıca’ya muhabir ve kameraman gönderdi. Villanın önündeki bir başka muhabir ise Akşam Gazetesi’ndendi.
Gazeteciye polis engeli...
Bu arkadaşları evin önünden uzaklaştırmak isteyen korumalar sonuç alamayınca polis devreye girdi ama, onlar da muvaffak olamadı.
Sayın Yılmaz’ın eve kaçta girdiğini tam olarak bilmiyoruz. Ama ziyareti öğrenen muhabirler, saat 13.30’da Çamlıca’ya varıyor ve tam 18.30 civarına kadar bekliyor.
Ve nihayet Mesut Yılmaz ve Aydın Doğan kapıda görünüyor.
Habercileri karşısında bulan Aydın Bey’in ilk işi hangi kuruma ait olduklarını sormak oluyor.
Zaten “geçmiş olsun ziyaretiydi” dışında da herhangi bir açıklama yapılmıyor.
Televizyon kanalı, görüntüleri 19.00 Ana Haber Bülteni’nin ancak sonuna yetiştirebiliyor ve herhangi bir kıyafet yorumu yapmaksızın, “Yılmaz’dan geçmiş olsun ziyareti” şeklinde yayınlıyor.
“Pijama ile karşılama” muhabbetini ise Nazlı Ilıcak ve Star TV başlatıyor.
Aydın Doğan’ın anlaşılmaz tepkisi...
Doğan Medyası’nda yayınlanacak haberler önce kendisinin onayından mı geçiyor bilmiyorum ama, Aydın Bey, görüntüyü yayınlayan kanalların patronlarına, “Peşime adam mı takıyorsunuz? Uygun olmayan kıyafetlerimle görüntülerimi niye yayınlıyorsunuz?” şeklinde tepki gösteriyor.
Oysa takip edilen Aydın Bey değil, Türkiye Cumhuriyeti’nin başbakanıdır...
Ayrıca, kıyafeti konusunda habercilere intikal eden herhangi bir çekincesi de söz konusu değildir.
Kaldı ki, Ahmet Hakan’ın yayınladığı fotoğrafta da görüldüğü gibi, ‘eli cebinde’ uğurlamada kıyafet ile ilgili haksız bir değerlendirmenin ne önemi olabilir ki?..
Bu sorular cevap arıyor?
Bu durumda, bu yoğun tepkinin bir başka sebebi olsa gerek...
Bu ziyaret neden özellikle aslında sayın Yılmaz’ın en yoğun olduğu o gün? Elbette bizi ilgilendirmez ama, bu nasıl bir ‘geçmiş olsun’ ziyareti ki sayın Yılmaz’ın kabineyi kurmakla meşgul olduğu (!) bir günde 6 saatten fazla sürüyor?
Sayın Yılmaz’ın kurduğu 55. Hükümet, bu ziyaretin ertesi günü, yani 30 Haziran Pazartesi günü açıklanıyor ve normal olarak diğer gazetelerde 1 Temmuz Salı günü yayınlanıyor. Oysa Hürriyet ve o dönemde Doğan Grubu’na dahil olan Milliyet, kabineyi, Başbakan Yılmaz’ın açıkladığı gün yayınlıyor.
En önemlisi de sevgili Ahmet Hakan, hiçbir önemi kalmamış ve külliyen iftiradan ibaret bu pijama tartışmasını, hem de bu kadar yüksek dozda neden tekrar gündeme getiriyor? (Bu soruyu kendisine sormak ve yazımdaki hususları ana hatlarıyla paylaşmak için Ahmet Hakan ile görüşmeye çalıştım ama, başarılı olamadım.)
Bugün 162 ziyaretçi (312 klik) kişi burdaydı!
xxxxxxxxxx
.Mesele ağaç değil, anlasana...
15 Nisan 2015 Çarşamba
Uzun süredir içimize doya doya çektiğimiz ‘huzur’ havası Cumartesi günü Ağrı’nın Yukarı Tütek köyünde bozuldu.
Ağaç dikme şenliği yapanlara saldırı düzenleneceği ihbarı üzerine tedbir alan jandarmaya PKK’lı teröristler mermi yağdırdı.
Daha çatışma devam ederken HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş, “İki taraf da...” şeklinde başlayan açıklamasıyla teröristleri inceden selamladı. Daha sonra da “ Ağrı’da bir kurgu operasyonu vardı. 15 askeri ölüme terk ettiler. Fazla cenaze çıkararak AKP’nin oylarını arttırmak istediler. Yaralı askerleri almayan helikopter, HDP’lilere ateş açtı” gibi akıl almaz yorumlarla algı operasyonunu sürdürdü.
Bir kere, “Ağaç dikme şenliğinde teröristin ne işi var” diyeceğim ama tam aksine, “...askerin ne işi var” yaygaralarından, yine meselenin ağaç olmadığı anlaşılıyor zaten.
Nitekim Demirtaş’tan işareti alan hazır kıtalar, AK Parti’nin seçim öncesi gerginlik çıkararak oylarını arttırmayı planladığını ciddi ciddi işlemeye başladı bile...
Gerilim siyaseti kimin işi?..
İktidarı kaybetme pahasına yıllardır ‘çözüm’e odaklanan AK Parti, artık gerilimden beslenen siyasete başlamış!..
Madem öyle sayın Demirtaş, Kandil’deki dostlarınıza, “Seçim öncesinde olay çıkararak AK Parti’nin ekmeğine yağ sürmeyin” diyerek, iktidarı sandıkta boğabilirsiniz.
Oysa gerilimden kimlerin beslendiğini biz çok iyi biliyoruz. Ve o gün gerçekten oradan en az 5 şehit çıkması planlanmış olabilir. Ama bunu planlayanın kimler olduğunu anlamak için bir an gözünüzü kapatın, (Allah muhafaza) o gün 5 askerin şehit olduğunu varsayın ve olacakları düşünün yeter...
‘Samimiyet’ten sınıfta kaldınız...
Ağrı’daki çatışmadan sonra sayın Demirtaş o listesine keşke teröristleri de ekleyebilseydi ve “Ağaç dikme şenliğinde sizin ne işiniz olabilir ki? Gölge etmeyin...” diyebilseydi... O zaman inanın bugün bu köşede “HDP Türkiye partisi olmuştur...” yazısını okuyacaktınız.
Ama olmadı ve korkarım olmayacak...
Çünkü HDP’nin barajı aşması, bir miktar Kürt oyunu gözden çıkararak bütün ülkeden oy almasına bağlıdır. Ama sırtınızda taşıdığınız teröristlerle Türkiye’nin bütününe yürüyemezsiniz sayın Demirtaş...
KAFAMA TAKILANLAR..
Diyaloğun etkisi mi?
Fethullah Gülen’in Hristiyan dünyası ve Vatikan ile yakınlığı herkesin malumu. Hatta, “dinler arası diyalog” uğruna, “Herkesle diyalog kurulabilir ama tek hak dinin mensupları, hiçbir batıl din mensubu ile inanç üzerinden diyalog kuramaz...” diyen Müslümanlar paralel kesimin hışmına uğramıştı.
Oysa Müslümanlara bile çok görülen müsamahaya mazhar olan Vatikan’ın bu güne kadar Türkiye’ye bu kadar düşmanca bir tutum takındığı görülmemişti.
Bu sonuç, diyaloğun etkisi mi, yoksa etkisizliği mi?..
Sansür mü dediniz?
Teröristlerin kamplardaki hayatını, dağa çıkmaya can atacağınız bir kıvamda anlatan, savcı katilini ekranda gülümseten, terör örgütü yöneticilerinin propagandalarını yaptıran PKK Belgeseli’nin, İstanbul Film Festivali’nde gösterimine izin verilmemesi üzerine yeni bir sansür yaygarası başlatıldı ve malum güruh, “Bakur Depremi” parolasıyla saldırıya geçti. Mirgün Cabas da CNN Türk’teki Her Şey’e bu konu ile başladı ve “Deprem” KJ’si eşliğinde ilk sözü Festival Direktörü Azize Tan’a verdi. Tan, konu hakkında açıklamalarda bulunduktan sonra, “Belgemiz eksik, hukuken bir hak iddia edemeyiz. Ayrıca deprem filan da yok...” dedi.
Çok ilginçtir; konunun asıl muhatabı olan Tan’ın açıklamalarının bu kısmına, CNN Türk’teki tekrarlarda da rastlayamadım, programla ilgili olarak sitelerde yayınlanan haberlerde de...
Ertesi gün Parametre’de de konu yine “Deprem” KJ’siyle tartışıldı. Sayın Tan’ın aynı kanaldaki ifadelerini hiç dikkate almayan eleştiriler yapıldı.
Sansür mü dediniz...
.
Batsın sizin özgürlüğünüz...”
11 Nisan 2015 Cumartesi
Ben hâlâ o fotoğraftayım...
Tam, “O kareyi kullananlara karşı daha ilk dakikadan itibaren tepki gösterdim, meslektaşlarım demeye dilimin varmadığı o duyarsızlara teessüflerimi ifade ettim” şeklindeki ucuz teselliye sığınmaya çalışıyordum ki, muhabirimiz Kemal Gümüş’ün getirdiği haberle yine allak-bullak oldum. Çünkü Kemal kardeşim, şehit savcımız Selim Kiraz’ın ailesiyle görüşerek o fotoğrafla ilgili duygularını dinlemişti:
“Torunlarım o fotoğrafı görünce yıkıldı, psikolojileri bozuldu; konuşmuyorlar. Batsın sizin özgürlüğünüz...”
Hangi özgürlük Hakkı bey?..
Kendisini eleştiren gazetelere “paçavra” gazetecilere “aptal” diyenlerin mi yoksa istediği gibi konuşmayan konuğunu programdan kovanların mı özgürlük anlayışından bahsediyorsunuz?
Ey Türkiye’yi yıllardır ‘ilkeli yayıncılık’ masalıyla kandırdığını zanneden ilkesizler...
Ve...
Ey ilkesini öfkesine kurban eden müflisler...
O fotoğrafı kullanmamak için birazcık ‘insan’dan anlamak yeterliydi.
Bu ısrar neyin nesi?
Ama kılınız bile kıpırdamadan insanlığı infaz ettiniz.
Berkin Elvan için eylem yaptığını söyleyen o satılmışların, gece-gündüz üzerinde çalıştığı Berkin Elvan cinayetini çözmeye ilk defa bu kadar yaklaşan o savcıyı özellikle hedef seçmesi ile o kareyi özellikle yayınlamanız arasında bir paralellik var mı acaba?
Olay günü, akşama kadar yapılan yoğun uyarılara rağmen o fotoğrafı ısrarla kullanmanın bir zeka probleminden kaynaklanması mümkün değil.
O halde?..
Siz ‘gazeteci’ iseniz, ben değilim...
O günden bu yana izliyorum; samimi bir özür bile dileyemediniz, çünkü bu cinayeti taammüden işlediniz.
Kiminiz bulduğunuz günah keçileriyle durumu kurtarmaya kalktınız, kiminiz cenazede herkesten fazla ağlayan mafya bozuntusu katiller gibi numara çektiniz. Kiminiz de DEAŞ infazlarını yayınlayan yabancı versiyonlarınızı örnek göstererek, pisliğinizi başkasının pisliğiyle kapattığınızı zannettiniz.
Bizim için bunların anlamı yok. Çünkü sizi çok iyi tanıyoruz. Ama hadi birilerinin gözünü boyadınız diyelim. Peki Muhammed ve Pelin’e, öfkesini içine gömen annelerine ve hepsinin acısını sırtlamaya çalışan dedelerine bir cevabınız var mı acaba?..
Demirtaş eve döndü
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş 2010 başından bu yana siyasette. Defalarca da seçim yaşadı. Ama şimdiye kadar aile bireylerini siyasi mücadelesine hiç karıştırmamıştı. Şahsen aile fotoğrafını hiç hatırlamıyorum. Ama bu sefer doğal akış dışında, özellikle aile fotoğrafı verdiğine şahit olduk.
Neden şimdi? Baraj mücadelesine girinceye kadar ana-baba duasına ihtiyaç duymamış mıydı acaba?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Sizin kriteriniz ne?
AK Parti’nin, adaylarını belirlerken liyakat ve teşkilat hassasiyetli bir çalışma yürüttüğünü gördük. Hatta Türk siyasetine bir de ‘akraba kriteri’ gibi katı bir ilke hediye ettiler. Kapasitesinde herkesin mutabık olduğu bir kişi düşünün, sadece bir siyasetçinin akrabası olduğu için aday olamayacak.
Ama bu süreçte Cumhurbaşkanı Erdoğan ile ciddi bir krize konsantre olan kötü niyetlileri bu katı kural bile insafa getiremedi ve zorlama çamurlara devam ettiler.
Mesela ön yargısız birinin, iyi bir eğitimi 20 yıllık iş tecrübesi ile pekiştiren, ilaveten finans ve bankacılık gibi asrın konularında doktora ve tez sahibi olan Berat Albayrak için, “Cumhurbaşkanı’nın damadı olmasaydı listeye giremezdi” diyebileceğini sanmıyorum.
O halde ne diyorsunuz Allah aşkına, Berat Albayrak TC vatandaşı değil mi?..
.
Kriz bekleyenler yine hüsrana uğradı
8 Nisan 2015 Çarşamba
Milletvekili aday listeleri YSK’ya teslim edildi, listelere kimler girecek tartışması da bitti. Bundan sonra daha ziyade giremeyenler gündemde olacak.
Listeye giremeyenler denilince elbette AK Parti’deki üç dönemi dolduran 70 kişi akla geliyor. Ama bu durum, siyasi açıdan çoktan satın alınmış hatta yeni dönemde ne yapacakları bile belirlenmiş durumda. Öte yandan bu kural Başbakan Davutoğlu’na ‘ikinci yeni’ dizaynı için geniş bir manevra alanı sağladı. Ayrıca yeni isimlerin belirlenmesinde parti içi mekanizmanın çalıştırılması ve objektif kriterler uygulanması, aylardır devam eden dedikoduları ve kriz beklentilerini boşa çıkardı. Bu dönemde AK Parti’nin en hassas kriterinin güven unsuru olduğunu, daha önce “Bu elekten tuzluk geçmez” diyen Davutoğlu’nun, özellikle son elemede bu hedefe matuf olarak yoğun gayret sarf ettiğini düşünüyorum.
“Benim adım Kemal” demiş...
CHP’de Kılıçdaroğlu’nun dikensiz bir gül bahçesi oluşturmaya çalıştığını, Ekmeleddin İhsanoğlu’nun adaylığına karşı çıkanlar başta olmak üzere kendisine muhalefet edenleri farklı argümanlarla ayıklamaya çalıştığını görüyoruz. Bu, “Benim adım Kemal” anlayışının, Türkiye’yi yönetirken nasıl bir diktatörlüğe evrileceğini siz düşünün. Nitekim liste dışı kalanların istifa ve isyanları da bunu doğruluyor.
Öte yandan, paralel köprüsü Umut Oran’ı liste dışı bırakarak partiyi temize çıkarmayı hedefledikleri anlaşılıyor. Ancak, bizzat Kılıçdaroğlu mesafe koymadıkça bu mümkün olmayacaktır. Bu arada, tahrik siyaseti yapan Hüseyin Aygün ve Kamer Genç gibi isimlerin ayıklanması CHP adına olumlu bir gelişmedir.
MHP, Ekmeleddin’e döndü
MHP cephesinde değişen bir şey yok. Sayın Bahçeli’nin genel başkan olarak girdiği dördüncü seçim ve biliyoruz ki, ön seçimlerle, nabız yoklayan SMS’lerle ne kadar demokratik bir aday belirleme süreci görüntüsü verilmeye çalışılsa da sonunda imam bildiğini okuyor. Bu arada Bahçeli’nin üçgeni, Kılıçdaroğlu’nun da ismi keşfetmesiyle oluşturulan çatının adayını da MHP ithal etmiş. Artık, MHP’ye ekmek için Ekmeleddin İhsanoğlu!..
Bu arada, gizli bir işbirliği olmazsa, paralel medyanın yoğun emek sarf ettiği SP-BBP ile MHP arasındaki ittifak hayalleri de suya düşmüş görülüyor.
Dümende Demirtaş varken...
Gelelim HDP’ye...
Adil Zozani, Hasip Kaplan gibi sivri dilli isimler, hasta Kobanili taşıyan askere taş atan Aysel Tuğluk liste dışı bırakılırken Türkiye’nin partisi görüntüsüne katkı sağlayacak isimler tercih edilmiş. Yine de HDP’nin bu listeyle, bugüne kadar CHP’nin ikna edemediği sol kesimi ferahlatacak nitelikte bir yelpaze oluşturduğunu söylemek oldukça zor.
Kaldı ki, dümende bu kaptan olduğu sürece bu geminin barajı aşıp selamete erişmesi pek mümkün görünmüyor. Çünkü sayın Demirtaş, cumhurbaşkanlığı seçiminde bütün Türkiye’yi kucaklayan nezaketli rekabet örneklerini sunan kişiliğini tamamen değiştirerek marjinal, ayrılıkçı, tahrikçi bir kişiliğe büründü. ‘Önder’leri Öcalan’a ters düşen bu çizgi, Kürtlerin uzun vadeli menfaatleriyle taban tabana zıttır. Zira sayın Erdoğan’a atfen sarf ettiği “Seni başkan seçtirmeyeceğiz” sözü aslında, “Kürtlere yeni haklar verdirmeyeceğiz” anlamına gelmektedir.
Israrla altını çiziyorum. Bugün, Türkiye’nin yönetim sisteminin masaya yatırılarak sağlıklı bir yapıya kavuşturulmamasından sayın Erdoğan değil Türkiye kaybedecektir.
Genel bir değerlendirme yapacak olursak, listelerin isabet derecesi, Türkiye’nin en zaruri ihtiyacı olan yeni bir Anayasa’yı başarabilecek uyumlu bir parlamentonun oluşmasına bağlıdır.
.
Özgürlük maskeli özgürlük düşmanları...
4 Nisan 2015 Cumartesi
Beni tanıyanlar iyi bilirler, tanımayanlar için de ben söyleyeyim; kendi değerlerim kadar başkalarının değerlerine de saygı duyan, ifade özgürlüğünü savunan biriyim... Durum böyleyken, ne zaman “özgürlük” lafı duysam tüylerim diken diken olur.
Üniversite yıllarımda dine, dindarlara karşı her türlü hakarete ‘özgürlük’ deniyordu.
PKK terörüyle tanıştığımız yıllarda ise teröristlerin, bazı gazete sayfalarında ‘özgürlükçü’ olarak yer aldığını görmüş ve çok şaşırmıştım...
Yayın yöneticiliği yaptığım 1995 yılından bu yana adeta akıntının aksi yönüne gider gibi terör haberlerini abartmadan yayınlamaya çalıştım. Çoğu meslektaşımız ise ısrarla yürüttüğü tahrip gücü yüksek yayıncılığı ‘halkın haber alma özgürlüğü’ ve ‘basın özgürlüğü’ ile savunuyorlardı.
Hatta gazeteci kimliğine bürünmüş katil, hırsız, terörist herkes ‘basın özgürlüğü’ ile selamete eriyordu!..
Ne gariptir ki, meslek kuruluşlarımız da aynı kafadaydı.
İstismarın zirvesi Çağlayan Adliyesi...
Bu gidişata isyan eden sağduyulu medya mensupları olarak 2010 yılında Medya Derneği’ni kurduk, Türkiye’deki basın özgürlüğü istismarını önlemek için yıllarca mücadele verdik.
Son dönemde ise hayretle ve dehşetle gördük ki, iktidar nimetleriyle semirerek ‘paralel devlet’ olduktan sonra saf değiştirenler bu arada genlerini de değiştirmiş, birlikte mücadele ettiğimiz ‘basın özgürlüğünü istismarı’nı en çok onlar yapar hale gelmişti.
İki kiralık katil, savcı M. Selim Kiraz’ı, hassas davalara bakan savcı ve hakimlerin gözünü korkutmak için özellikle adliyedeki odasında katlettiler.
O fotoğrafı da kullandılar...
Kiralık katiller, yaptıkları eylemin etkisini kat kat arttırmak için o iğrenç kareyi dolaşıma soktular. Gün boyu, bu fotoğrafı sosyal medyada paylaşan sorumsuzlarla mücadele ettik. Ama akşam gördük ki özgürlük aşığı (!) ‘merkezkaçık’ medya ve paralelindeki uyduları, “Siz ne derseniz deyin, biz görevimizi yaparız” dercesine o fotoğrafı 1. sayfalarında kullanmışlardı.
İşte irtifa kaybının zirvesi...
İstismarın odağı olan Berkin Elvan cinayetindeki örtüyü kaldırmaktan başka suçu olmayan bir savcının hunharca öldürülmesini bile kullanan şer ittifakı ile Berkin Elvan’ın ailesinin bütün itirazlarına rağmen istismardan vazgeçmeyen DHKP-C arasında ne fark var?..
Ey özgürlük maskeli özgürlük düşmanları, artık boşuna özgürlük şarkıları çalmayın.
Çünkü, suçüstü yakalandınız...
KAFAMA TAKILANLAR..
Farkı bul, başbakan ol!..
Cumhurbaşkanı Erdoğan Roma dönüşü Ankara olan rotasını, birkaç saatliğine İstanbul’a çevirdi ve doğru şehit savcının evine gitti. Acılı aileye taziye, merhuma da en değerli hediye sunan Cumhurbaşkanı Ankara’ya dönmek üzere ayrıldı.
Çıkışta, kapıda bekleyen cumhur, kendinden biri olan başkanını kucakladı.
Aynı eve Kılıçdaroğlu da gitmişti ve çıkarken yuhalandı.
Sayın Kılıçdaroğlu farkı anlayabildi mi dersiniz?
Hiç sanmıyorum, anlasaydı başbakan olurdu...
Savunması çökenler...
Cübbeleri silaha, kimlikleri katile kalkan olan avukatların, X-Ray’den geçmesi savunmayı çökertirmiş (Yargıçlar Sendikası). Afedersiniz siz havaalanına veya AVM’lere girerken de o havalı kartınızı mı gösteriyorsunuz? Yoksa oralarda kuzu kuzu hem de tekrar tekrar geçmiyor musunuz. Geçiyorsanız savunmanız çökmüyor mu? Yoksa bu çöküşü sadece adliyelere girerken mi yaşıyorsunuz?
Kaprisinizin oluşturduğu güvenlik zaafı bir aileyi çökertti. Umarım vicdanlardaki duruşmada savunmanız çökmez!
.
Mesele Berkin Elvan filan değil...
1 Nisan 2015 Çarşamba
-BRATİSLAVA-
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın üç ülkeyi kapsayan Avrupa turu çerçevesinde bulunduğumuz Slovakya’nın başkenti Bratislava’da sabahın erken saatlerinde bizi ilk şaşırtan haber ülke genelindeki elektrik kesintisi oldu.
Zamanlama ve kapsama alanı bakımından enerji krizi yaşadığımız 70’li yıllarda bile rastlanmayan bu olayı anlamak oldukça zor. En kısa zamanda aydınlatılmalı, “7 Haziran provası” diyecek kadar seviyesizleşenlerin suratına çarpılmalıdır.
Çok düşündüren eylem...
Derken ekip yeni bir flaş gelişme ile sarsıldı. Bazen kalemle bile giremediğimiz Çağlayan Adliyesi’ne silahla giren DHKP-C’li teröristler Berkin Elvan’ın davasına bakan savcı M.Selim Kiraz’ı rehin almışlardı. Bu şok gelişme konusunda Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın değerlendirmesini alma çabalarımız ancak, gezinin son ayağı olan ve böcekçi Türk polislerin iade edilmesi sayesinde gerçekleşen Bükreş’e inince sonuç verdi. Erdoğan, “Avukat cübbesiyle girip savcıyı rehin aldılar. Savcımızın durumu ciddiyetini koruyor...” dedi ama kısa süre sonra savcı Kiraz’ı kaybettiğimiz haberi geldi.
Sayın Erdoğan’ın da dikkat çektiği gibi adliyelerdeki durum masaya yatırılmalı, avukatların adliyeye silahla gelme modası gözden geçirilmelidir. Adliyedeki herkesi korumak devletin görevidir.
Ya dışarıdaki işbirlikçiler?..
Rehine krizinin devam ettiği yaklaşık 9 saat boyunca sosyal medyada haince yaklaşımlara şahit olduk. Çocukların öldürülmesi kisvesi altında resmen teröre destek verildiğine şahit olduk. Kimse çocukların ölmesini hafife alamaz. Biz, dünyanın hiçbir köşesinde hiçbir çocuğun ölmemesi için çırpınıyoruz. Ama bazıları, henüz tam aydınlatılamamış bazı olayları kullanarak yeni tahrikler peşinde koşuyorlar. Bu ve benzeri olayların adil bir yargılama ile tam olarak aydınlatılmaması asıl art niyetlilerin ekmeğine yağ sürer. Devletin en asli görevlerinden birini devralmak gibi saçma bir gerekçeyle bu vahim gelişmelere sebep olan katilleri, savcı Kiraz ile aynı kefeye koyarak “Üç cana da....” şeklinde başlayan cümleleri kuranlar, zerre kadar vicdanları varsa aynı cümleleri rahmetlinin ailesinin yanında da tekrarlasınlar.
Bu olay sıradan bir eylem değildir. Taşeron bir örgüt üzerinden hassas davalara bakan bütün savcı ve hakimlere gözdağı verilmek istenmektedir.
PKK’dan ümidini kesen bu çevreler DHKP-C taşeronlarını tekrar piyasaya sürdü. Ve bu örgütün Dolmabahçe ve Sultanahmet’teki eylemlerini şirin gösterme çabalarını hayretle izledik.
Türkiye’de demokrasiden ümidini kesen ve gözüne kin perdesi inen bir kesim bu iktidarı alaşağı etmek için her yolu deniyor. Son dönemde çok ilginç şeylere şahit olduk ve kin ve öfkenin insanları nerelere savurmaya muktedir olduğunu yakından gördük. Artık bizi hiçbir şey şaşırtmıyor.
İnsanca yaşam sadece insanlar için...
Aslında bugün sizlerle son on günde ziyaret ettiğim beş avrupa ülkesindeki izlenimlerimi paylaşmış, bizim insanımızın da demokratik bir ülkede insanca yaşamaya hakkı olduğunu ve bunu da devletin sağlaması gerektiğini ifade etmiştim. Sanırım bir şeyi eksik bırakmışım. Patronlarının adi hedefleri uğruna bütün milletin daha güzel bir ülkede yaşamasına engel olanların bertaraf edilmesi de yine aynı devletin çok önemli bir görevidir.
‘İnsan’ olmayı başaramayanlara insan olarak muamele etmek, gerçek insanlara en büyük haksızlıktır. İç Güvenlik Yasası’na engel olmak için yırtınanların kulakları çınlasın...
.
Lobi dünyası boşluk kabul etmiyor...
.28 Mart 2015 Cumartesi
-ROMA-
Bizi bardaktan boşalan bir yağmur karşıladığı için Roma’da ilk gün gönlümce mesai yapamadım. Bari müzeleri ziyaret edelim dedik ama bunun randevuyla mümkün olduğunu ve alabileceğimiz ilk randevu için Roma’ya tekrar gelmemiz gerektiğini öğrendik...
Geriye, cafeden cafeye atlayarak yağmur altında Roma keşfi kalmıştı yine...
Genel görüntüye bakılırsa pek de yanmış bir Roma görüntüsü yok. Avrupa ve kriz kelimelerinin bu kadar sık kullanılmasına rağmen, dolu dolu yaşayan bir şehirle karşılaştık. Bizi cafeye hapseden yağmur bile hayatı rolantiye alamamıştı. Roma’daki gazeteci ve diplomatlarımızdan edindiğimiz izlenimler de ‘kriz’in izafi olduğunu, refahın azalması anlamına geldiği gösteriyor. Yani Avrupa’yı, doktorun “kendi haline bırakın” dediği ihtiyar bir hasta olduğunu düşünmeyelim. Hâlâ, siyasi ve ekonomik açıdan yok sayamayacağımız bir vefasız komşu olduğunu unutmayalım.
Eski Türkiye’yi istiyorlar...
Yukarıdaki genel izlenim ve acizane çıkarımlar size çok basit gelebilir ama bazen vahim sonuçlar basit hatalardan doğuyor.
Türkiye son dönemde ABD ve Avrupa’nın dikte ettiği dış politikayı değil, kendi zaviyesinden bakarak oluşturduğu ve özellikle ‘insan’ odakçı stratejisini uyguluyor. İyi de yapıyor. Onlar zaten asırlardır kendi oyununu oynuyor. ‘Eşme’ ile bir kere daha hatırladığımız gibi, köyleri hatta aileleri ayıran saçma sınırlar başka türlü nasıl izah edilebilir?
O bakımdan batının, ‘stratejik tabiyet’i bırakıp diplomatik milliyetçiliği uygulayan bir Türkiye’yi, her yolu deneyerek ‘hizaya getirmeye’ çalışmasından daha normal ne olabilir?..
Burada anormal olan, uluslararası ilişkilerin sadece diplomasi masalarında şekillendiğini zannedip masanın altını ihmal etmektir.
Sayın Erdoğan’ın başarısının en büyük sırrı olan ‘açık siyaset’ tarzı elbette dışarıda da en önemli kozumuzdur. Ancak, savaşta kaybedip masada kazanan İngiliz sinsiliğinin dizayn ettiği bir dünyada, bu dik duruşun getireceği sonuçların iyi hesaplanıp önlenmesi noktasında biraz zayıf kaldığımızı düşünüyorum.
Boşluklar boş bırakıldı...
ABD ve Avrupa gezilerimizde resmi heyet ve STK temsilcilerinden edindiğim intiba, Türkiye’nin son yıllarda diplomasiye altyapı oluşturan lobi faaliyetlerinde bir zaaf yaşadığı yönündedir. Bu da, zamanında bu faaliyetlerin havale edildiği kesimin saf değiştirerek Türkiye düşmanlarıyla paralel bir konumda; omuz omuza mücadele vermeye başlamasından kaynaklanıyor. Böyle bir yapıya bu kadar angaje olmak bir hataydı ama asıl büyük hata bunların saf değiştirmesinden oluşan boşluğun zamanında görülüp doldurulamaması ve yerli işbirlikçilerle daha da güçlenen şer ittifakının bertaraf edilememesi oldu.
Savaşı Ankara’ya taşımak...
Batı’nın çifte standardı yeni keşfedilen bir şey değildir ve devletin görevi bunun tespit ve telini değil teşhis ve tedavisidir.
Kaldı ki eskiden batının art niyetli siyasetçi ve işbirlikçi lobileriyle mücadele etmeye çalışan Türkiye artık onlara şartsız ve ölçüsüz destek veren strateji değiştiren yeni muhalefet destekli paralel müttefiklerine de karşı koymak zorundadır.
Buradan bakınca, bu gerçekler ortada dururken çözüm araması gerekenlerin sun’i çekişmeleri çok daha anlamsız görünüyor.
Yeni müttefikleri sayesinde artık kripto odalarımıza kadar uzanan şer ittifakının, uluslararası alanda sürdürdüğü mücadeleyi Ankara’ya taşıma taktiğine karşı herkes uyanık olmalı.
.
Asıl kriz olmazsa şaşmalıdır...
25 Mart 2015 Çarşamba
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kiev seyahati öncesi yaptığı “İzleme heyetine karşıyım” açıklamasından sonra başlayan tartışmalar sayın Arınç ve Gökçek’in karşılıklı ifşaatlarıyla çok farklı bir noktaya evrildi. Yıkıcı olmamak kaydıyla parti içindeki tartışmalar normal hatta gereklidir. Ancak AK Parti’nin önde gelen bu iki ismi arasındaki durum o aşamayı çoktan geçerek ‘savcıların sahası’na kadar uzanmış durumda.
Bendeniz, Başbakan Davutoğlu’nun el koymak zorunda kaldığı bu kişisel durum hakkında ‘görevsizlik kararı’ alıyor tartışmaların başladığı noktaya dikkat çekmek istiyorum.
Zira asıl konu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bazı açıklamalarına dayanılarak “Erdoğan ile Davutoğlu arasında kriz var” algısı oluşturma gayretleridir. Özellikle de bazı meslektaşlarımızın bu tartışmayı ele alış biçimini hayretle izliyorum. Çünkü zafer sarhoşluğunda ve “Oh olsun” havasında değerlendirilen bu konu AK Parti içindeki bir siyasi çekişme değildir. Eğer devletin zirvesinde böyle bir problem varsa adı ‘devlet krizi’dir ve biz, zirvedeki krizlerin ne kadar pahalıya mal olduğunu yaşayarak öğrendik. Buna rağmen bu konuyu, hem Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan hem de AK Parti iktidarından kurtulmak için bir ‘altın fırsat’ olarak görmek, kendi kin ve nefretinin faturasını ülkeye ödetmektir.
Başkanlığa darbe, krize davet
Dikkatinizi çekti mi, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın eleştirilerini devlet krizine çevirmek için elinden geleni yapanlarla, başkanlık sisteminin Türkiye’ye gelmemesi için gövdesini siper edenler aynı kişiler...
Burası önemli...
Sürekli tekrarlıyoruz; Türkiye ameliyatı yarım bırakılmış bir hasta gibidir. Ülkenin sistem problemini, Erdoğan’ın başkanlık arzusu olarak yansıtmak bilinçli bir aldatmacadır. Türkiye’de Artık parlamenter sistem de can çekiştiği bugünkü Türkiye’de asıl bu kadar uyumlu bir devlet yönetiminin başarılabilmesine şaşmalıdır.
Ana kriz sistem çürümesidir
Türkiye acilen sistem problemini çözmelidir. Bunun yolu da, millete dönüp “Biz size verdiğimiz hakkı geri almak istiyoruz” diyerek tekrar parlamenter sisteme dönmeye kalkmak değildir. Bu zaten tedavi değil hastalığı derinleştirmek olur. Bu vebalden, “Erdoğan’ı başkan yapmayacağız” gibi son derece ciddiyetsiz bir gerekçeyle kurtulmak mümkün değildir. Bu, Erdoğan’ın başkanlık projesi değil, ülkenin yönetim krizinden tek çıkış yoludur. Bu konuda bariyer kuranlar gerçekten ülke için endişe taşıyorlarsa önyargısız bir yaklaşımla en isabetli sistemin tesisine katkı sağlamalıdır.
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Harama el uzatıldıysa...’
ZAMAN gazetesi “100 puanlık torpil” manşetiyle, Silivri Cezaevi’ne alınan 75 memurun tespitinde torpil yapıldığını iddia etmişti.
İki gün önce dudak uçuklatan bir KPSS Operasyonu başlatıldı. 2010’daki sınav öncesinde bütün doğru cevaplar, birbirine paralel 2 bin 260 kişiye dağıtılmış!
Bu haberi dün bütün gazeteler, savcılık bilgilerine dayalı olarak manşet yaparken, 75 memuru manşetine taşıyan ZAMAN, 268 bin adayın hakkını gasp eden bu haramzedeler hakkındaki iddiayı soruşturup sonuçlandırıyor ve “Bazı özel okul ve dershanelerin başarısını gölgelemek amacıyla yapılan bir operasyon” olduğuna karar veriyor!
Bu ilginç gazetecilik anlayışlarına uyarı Pensilvanya’dan geliyor:
- Harama el uzatıldıysa yiğitçe halka itiraf edilmeli...
.
Kürtler de, ‘Kürtçü’ler de samimiyet testinde...
21 Mart 2015 Cumartesi
Bugün, en anlamlı Nevruz’u idrak ediyoruz. Nevruz’un anlamına mütenasipgelişmelere sahne olmasını,kardeşlik ve barışın önündeki en büyük engel olan ‘silah’ın fırlatılıp atıldığı bir Türkiye’nin doğmasını bekliyoruz.
Konuyu baştan alalım... Doğu ve Güneydoğu’daki mağduriyetin giderilmesi için kurulduğu iddia edilen PKK’nın, bugün gelinen noktada Kürtlere ne getirdiğine baktığımızda çok ağır acılar çektirdiğini, mağduriyetten başka hiçbir şey veremediğini görüyoruz.
Özellikle ilk yıllarda devletin de teröristlerden ayrı tutmakta hassas davranmadığı Kürt halkını, iki değirmen taşı arasındaki buğday tanesine döndürdü.. Bu ortamı kullanarak insan kaynağını genişleten terör örgütü, dış tahrikçilerin silah ve kaynak desteğini de alarak hızla büyüdü. Devlet, terörle mücadeleyi insan öldürmekten ibaret olarak görüyor, örgüt yöneticileri de eksilenlerin yerine yenilerini koyuyor ve bu devran böyle dönüp gidiyordu.
Köklü çözüm insan sevgisidir...
2000’den sonra Türkiye’yi yönetenler bu problemin sadece askere ihale edilerek çözülemeyeceğini anladı ve güçlü bir irade ile meseleyi kökten ele alma sağduyusunu gösterdi. Artık bölge, Türkiye’nin her köşesindeki problemli kamu görevlilerinin toplandığı sürgün yatağı olarak görülmüyordu. Bu bakış, o bölge halkını da insan yerine koyan ve terör örgütünün en önemli istismar kaynağını keseceği için terörle mücadeledeki en kritik adımdır. Zira, bölge halkı devletine güvenmedikçe hiçbir çözümün başarıya ulaşması mümkün değildir.
Halkın güvenini kazanma gayretlerinin yanı sıra, demokratik hakların verilmesi, ekonomik kalkınmanın hızlandırılması gibi çok yönlü çözüm gayretleri, dış mihrakların piyonu haline gelen PKK tarafından sık sık engellenmeye çalışıldı. Özellikle stratejik reformlar için atılan her adımın, şiddetli terör eylemleriyle önü kesildi.
Yakında her şey belli olacak...
Neyse ki, özellikle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bütün engellemelere rağmen hiç eksiltmediği güçlü iradesi sayesinde uzun mesafeler kat edildi. Artık çok yaklaşılan tünel çıkışına ulaşmak da bizzat Kürt tarafının tutumuna bağlı hale geldi. Dağda, ovada, Ada’da Kürtlerin istikbali için çalıştığını iddia eden herkes bu sürece samimi destek vermelidir. Bu dönem, mağduriyetler üzerine hayat kuran istismarcılarla, gerçekten Kürtleri düşünenlerin ayrışacağı bir turnusoldur.
Kimse bireysel ikbal peşine düşmemeli, halkı için siyaset yaptığını hissettirmelidir. Ekran müdavimi bazı Kürt siyasetçilerin bugün, “Aslında Öcalan gelip bu meydanda bizzat konuşmalıydı?” demesi kurnaz bir torpilleme girişimidir.
‘Kürtçü’leri de göreceğiz...
Bu dönemde Kürtler, gerçek dostları ile uzaktan gazel okuyarak bahşiş toplayan asalakları da yakından tanıyacak. Medyada yıllardır ateşli mağduriyet nutukları atanların gerçekten Kürt kardeşlerimizi mi yoksa kendi ceplerini mi düşündükleri yakında netleşecek.
Türk siyasetçiler de şehit tabutları üzerinden siyaseti bırakmalı, herkes bütün Türkiye için siyaset üretmeyi öğrenmelidir. Nitekim, bir ana muhalefet temsilcisinin, tam silah bırakma kararının beklendiği bir sırada ekranlara çıkıp “Silahlar neden bırakılsın ki...” demesi, terörün sona ermesi paniğidir.
Eşini ve 6 evladını teröre kurban veren Batmanlı Korucu Ahmet Gök, “Analar da ağlamasın, babalar da... Çözüm istiyoruz” diyorsa, kızını dağda kaybeden anne ile oğlu şehit edilen anne “çözüm”de buluşuyorsa siz daha neyi tartışıyorsunuz?
.
Esad bahane, fesat şahane!..
18 Mart 2015 Çarşamba
ABD Dışişleri Bakanı John Kerry’nin, “Suriye’de bir gün mutlaka Esad ile masaya oturacağız” ifadesi manidar bulundu. Her ne kadar Beyaz Saray, “Kastedilen Esad değil, Suriye rejimi” gibi açıklamalarla durumu düzeltmeye çalışmışsa da, ABD’nin bu tür alıştırma yöntemlerini sık kullandığını biliyoruz. Ayrıca, CIA Başkanı John Brennan’ın “Esad’ın çöküşünü görmek istemiyoruz” sözleri de bizim için bir kopya niteliğinde...
Kerry’nin bu çıkışını “ABD Suriye’de tutum değiştirdi” şeklinde değerlendiren meslektaşlarıma katılmıyorum. Zira, gerçekten istediği halde dört yıldır Esad’ı deviremediğini ABD bile kabul etmez bence. Tam aksine ABD için, paramparça Irak’tan sonra bitmiş bir Suriye, hem İsrail’i rahatlatan hem de Türkiye’yi yıpratan ‘çifte kavrulmuş lokum, DEAŞ gibi bir maymuncuk da bonusudur...
Ayrıca, “Esad ile değil, rejimle müzakere” de koca bir aldatmacadan ibarettir. Esad devre dışı bırakılsa ne olur ki! Suriye’de asıl problemin Baas rejimi olduğunu, zaten Esad’ı da Baas’ın bir ölüm makinası haline getirdiğini bilmiyor muyuz?
Yeni oyunun ayak sesleri...
Kerry’nin uzattığı pası anında değerlendiren Esad, üst perdeden bir cevap ile meşrulaşma yolunda dev bir adım attı. Türkiye’deki bazı Esad fesatçılarının konuya çullanmalarına bakılırsa buradan oldukça yüksek bir rant bekliyorlar!
Zira, 7 Haziran öncesinde Türkiye’de gündemi değiştirmek için bahane arandığı sırada ortaya çıkan bu gelişmeleri tesadüf olarak görmemelidir. “Bunlar gitsin de isterse ülke batsın” bedbahtlığına sürüklenen şer koalisyonu için Esad’ın meşrulaştırılmasından daha büyük bir fırsat olabilir mi? Yıllardır çiğnenen “Bu iktidar Türkiye’yi yalnız bıraktı” sakızını şişirmenin tam zamanı!
Yalnızlık mı dediniz?
Bu nasıl yalnızlık ki, Cumhuriyet tarihimiz boyunca 163 olan dış temsilcilik 2002’den bu yana yüzde 40 artarak 228’e ulaşmış. Hakeza diğer ülkeler de bu dönemde Türkiye’de temsilcilik açmak için yarışa girmiş. Öte yandan, 2002 yılında 42 ülkeye vizesiz gidebilirken, şimdi bu sayı ikiye katlanarak 84’e çıkmış. Bu nasıl yalnızlık?..
Oysa bu iktidarın en başarılı yönlerinden biri tutarlı dış politikasıdır.
Dış politika, sessiz ama acımasız bir savaştır. Hele, ulusal menfaatlerin düğümlendiği bu bölgede, etrafımızı kuşatan ateş çemberine rağmen hâlâ bir huzur diyarı olarak kalabilmek başlı başına bir başarıdır. “Komşularla sıfır sorun” stratejisinin iflas ettiğini söyleyenler aslında ortada ‘komşu’ bile kalmadığını çok iyi biliyorlar.
Tarafsızlık, zulme taraf olmaktır
Kısa vadeli çıkarları bir kenara bırakarak insan odaklı bir dış politika dizayn etmek gelecek nesillere bırakılacak en kıymetli ulusal mirastır.
Medeni Batı Suriye’de ulusal çıkarlarına dayanan, insan hayatını yok sayan bir politika izlerken, Türkiye içeride ve dışarıda en ağır faturayı göze almış ve “Önce insan” demiştir. Daha dün sayın Kılıçdaroğlu, “Sen önce kendi vatandaşlarına iş ver, sonra Suriyeliler...” diyordu!
Türkiye’nin Suriye politikasını eleştirenler, Esad’ın yanında yer alsaydık acaba bugün ne derlerdi? “Efendim, tarafsız kalabilirdik...” diyorlar. Bilmiyorlar ki, zalimin taraf olduğu bir yerde tarafsızlık, zulme taraf olmaktır...
KAFAMA TAKILANLAR..
Bakın Fuatavni kimmiş!..
Firari sanık Emre Uslu’nun uzaktan salladığı bu tweeti görünce çok şaşırdım. Çünkü biz Sümeyye’ye suikast konusunda Emre Uslu’dan değil, Fuatavni’den bahsetmiştik!..
.
Bağımsız Medya...’ cellatları...
14 Mart 2015 Cumartesi
Gazetecilik, hiçbir dönemde bu kadar istismar edilmedi.
Geçmişte, darbe şartlarının oluşturulmasında ‘elverişli’ gazetecilerin yoğun biçimde kullanıldığına hep şahit olduk. Son dönemde tanıştığımız yeni tip darbe teşebbüsünde ise sadece gazeteciler değil medya grupları görev aldı. Devletteki yandaşların sızdırdığı veya düzenlediği bilgilerle uydu mecralar üzerinden başlatılan algı operasyonları ile toplum ‘sessiz darbe’ye hazırlanmaya çalışıldı.
17 Aralık 2013’te deşifre olan bu derin işbirliği artık daha fütursuz bir boyuta taşındı. Devletin kılcal damarlarına yerleştirilen darbecilerle ‘paralel’ çalışan bu mecralar artık ilkelerini, önceliklerini, kriterlerini hatta terminolojisini bile tamamen değiştirerek aynı logolar altında çok farklı birer mecra dönüştüler.
Zamanla çok iyi anlaşıldı!
Nitekim, daha önce şiddetle eleştirdiği yöntemleri bizzat uygulamaya başlayan bu medyanın yöneticileri “her türlü yanlışı gazetecilikle kapatma” istismarını sıradanlaştırmayı da başardı ve her şey, “Özgür Basın Susturulamaz” afişlerinin altına gizlendi...
Oysa yıllardır ‘diktatör’ edebiyatı yapılan bu ülkede çoğunluğu oluşturan muhalif gazetelerin, Kılıçdaroğlu’ndan gelen “Medyaya baskı kabul edilemez” fon müziği eşliğinde herkese yağdırdığı hakaretler aslında samimiyetsizliklerinin ilanıydı.
Ama yine de ümit işte... Sayın Kılıçdaroğlu ve “Özgür basın”cı müttefiklerinden, “8 Haziran’da bu gazetelerin tamamına el koyacağız” diyen Gürsel Tekin’e karşı da ilkeli bir duruş sergilemelerini beklemiştik.
Beterin beteri de varmış...
Heyhaat... Gazetelere yöneltilen saldırılara “dur” demesini beklediğimiz Kemal Bey gazetecilere bile acımıyor, tam tersine grup kürsüsünde öfkeden dışarıya fırlayan gözlerle hakaret yağdırıyordu:
“Yahu siz gazeteci misiniz, yoksa yalancıların temsilcileri misiniz? Sizde vicdan, ahlak, namus, din, iman, kitap var mı?..”
Biz kimlerden, ne beklermişiz.
Meğer, seraptan su belki ama bu ittifaktan sağduyu asla çıkmazmış...
Her biri size ahlak, namus, din ve iman dersi verebilecek onlarca gazeteciye hakaret etme hakkını kimden aldınız sayın Kılıçdaroğlu? Nerede sizin gazeteci hassasiyetiniz?
Gazetecilik, hiçbir dönemde bu kadar aşağılanmamış, bizzat ‘bağımsız medya’ edebiyatı yapan ‘coşkun’ karakterleri tarafından bu kadar taciz edilmemişti.
Esiri olduğunuz paralel evrenden her şeyi ters gördüğünüzü fark ettiğinizde umarım çok geç olmaz.
YİNE ÇİFT ÇİFT ALIYOR...
Bu fıkra maymuncuk gibi, her şeye uyuyor...
İki âmâ aynı tabaktan yaprak sarması yiyormuş. Bir ara, biri diğerine “Niçin çift çift alıyorsun?” diye sormuş. O da şaşkınlıkla, “Ben çift çift almıyorum ama farz et ki aldım, sen âmâsın, nasıl göreceksin ki?..” diye sorunca diğeri sessizce mırıldanmış...
Ben çift çift alıyorum da...
KAFAMA TAKILANLAR..
Baransu’nun şifreleri...
Mehmet Baransu gözaltına alınınca birlikte bavul taşıdığı gazetesi birden defterini dürdü ve ilgili haberde özneyi, “Sarı çizmeli Mehmet Baransu” şeklinde yazdı. Baransu’nun asıl patronları da ilgili haberleri verirken, zamanında bavullarını taşıttırdıktan sonra parasını verip gönderdikleri bir hamal gibi bahsetmişlerdi bavulcu Baransu’dan.
Derken durum birden değişti. Bavulcu “Taraf yazarı” ve “Mağdur Gazeteci” oluverdi...
Bu da yetmedi, paralel âlemin efendileri tek tek gidip Baransu’ya tekmil vermeye başladılar.
Biz merakla “Nedir bunun hikmeti?” diye düşünürken Baransu imdadımıza yetişip ‘şifre’yi Güneş’le gönderdi:
Açtırmayın bavulu...
.Kapatamazsınız beyler...
11 Mart 2015 Çarşamba
Seçime çeyrek kala kapatılma riskiyle karşı karşıya kalan iki partimize ve güzîde liderlerine biraz yakından bakalım!..
Sayın Devlet Bahçeli 6 Temmuz 1997’de Alparslan Türkeş’in vefatıyla MHP’nin başına geçmiş. İlk seçimde Başbuğ’un mirası olarak 129 milletvekili kazanmış ve üçlü koalisyonda 3.5 yıl, siyasi hayatının tek umûru olan başbakan
yardımcılığı yapmış. AK Parti’nin Türk siyasi hayatına girmesiyle de barajda boğulmuş, bilahare çıkmış ama bir daha iflah olmamış!
Öte yandan da 18 yıldır, ‘diyaloga kapalı, delegeye açık’ bir yalnız adam olarak sürdürdüğü liderlik anlayışıyla partisini de tabanından koparmış.
Ayrı kutuplar, birleşen yollar
Kemal Kılıçdaroğlu da 22 Mayıs 2010’da Deniz Baykal’ın siyaseten öldürülmesiyle, “Başbakan Kemal” sloganları eşliğinde gelmiş ama girdiği her seçimi kaybederek CHP’yi ‘ana muhalefet’e tapulamış.
Ayrıca seçildiğinde, bütün küskünleri geri çağırma söyleminin aksine CHP’yi ‘pürüzsüz bir butik parti’ haline getirmiş!
Birlikte son deneme
Farklı zamanlarda, farklı yerlerden yola çıkan bu iki lider, bir siyaset fenomeni olan Recep Tayyip Erdoğan’a rakip olma bahtsızlığında buluştu. Korkunun birleştirici etkisiyle bu iki uç, 10 Ağustos’ta diğer ‘düşman kardeşler’ ile birlikte Erdoğan’a karşı bir cephe oluşturdu ancak sonuç değişmedi. Hezimetlerinin gerekçelerini açıklamaya çalışırken lisan-ı hâl ile “Aslında seçimler olmasa partilerimizi gayet güzel idare ediyoruz” diyorlardı...
Eyvah... Yine mi seçim...
Yine bir ‘felaket’ geliyorum
dedi ve yeni genel seçimin
takvimi belirlendi. Üstelik de
bu sefer sandıktan yine hüzün
çıkacak olursa ne Bahçeli’nin
“hokus-pokus” türü hesapları,
ne de Kılıçdaroğlu’nun şok ifşaatları (!) bu vahameti kamufle
edemeyecekti.
Perşembenin gelişini daha
pazartesiden anlayan bu kaderdaşlar, “Denize düşen yılana sarılır” hesabı, AK Parti’ye karşı her yolu denemeye başladılar.
Bu gedik kapanmaz...
Nitekim, devletteki derin darbeci yapıya karşı başlatılan mücadelesinde darbecilerin yanında yer almaları böyle bir cinnetin tezahürüdür. Oysa bu yapı ilk ‘darbe’ denemelerini onların partilerinde yapmıştı.
Bu kirli ittifaklardan da sonuç alamayan muhalefet, seçim yaklaştıkça akla ziyan ‘çözümlerini’ peş peşe sıralıyor.
İşte, “CHP ve MHP kapatılacak, HDP de barajın altında kalacak. Böylece AK Parti 400 milletvekili ile iktidara gelecek” iddiası o kâbusun uç halidir.
Bu iddiayı ciddiye alıp cevap vermenin bile saçma olacağını düşünüyor ve diyorum ki:
Çöküşünüzün açtığı çukuru ‘kapatma masalı’ ile kapatamazsınız beyler...
KAFAMA TAKILANLAR..
Doları kim zıplatıyor?
Gözünü kin bürüyen Erdoğan karşıtı cephe artık hiçbir şeyi net göremiyor. Kurulmuş saat gibi akıllarına gelen her vesileyle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı suçlamak için kullanıyor. Son malzeme ise ABD Doları... Efendim, Erdoğan konuştukça dolar yükseliyormuş. Bunlar Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı yeriyor mu övüyor mu belli değil. Zira, doların arttığı onlarca ülkede de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu kadar etkili olduğunu söylemiş olmuyorlar mı?
Ayrıca neredeyse 1 dolar seviyesine ‘düşen’ Euro da Erdoğan’ın dilinden anlamıyor galiba!..
Farklı ölçü, aynı mesafe...
Doğan Holding Onursal Başkanı Aydın Doğan yayın ilkeleri toplantısında, kendisine bağlı yayın grubunun “seçim döneminde objektif yayıncılığını sürdüreceğini ve bütün partilere eşit mesafede duracağını” vurgulamış.
Sayın Doğan, bu durumda her parti için kullandığınız ölçü birimi farklı galiba!..
.
Himmetlerinizle efendim!..
7 Mart 2015 Cumartesi
Üç gündür Başbakan Davutoğlu’nun New York’taki temaslarını takip ediyoruz. Öncelikle, Türkiye’deki bazı meslektaşlarımızın Başbakan Davutoğlu’nun Beyaz Saray ile herhangi bir randevusunun olmamasını esas alarak yaptıkları “Davutoğlu bu geziyi niye düzenledi anlayamadık” türü değerlendirmelerine cevap vermek isterim...
Sayın Davutoğlu New York’ta, ekonomi ve finans çevreleriyle çok önemli görüşmeler yaptı. Daha da önemlisi BM’de ve önemli düşünce kuruluşlarında konuşmalar yaptı.
Amerika’yı biraz olsun tanıyanlar sermayedarların ve özellikle de düşünce kuruluşlarının ülke yönetimindeki etkisini çok iyi bilirler. Hele Türkiye gibi dezenformasyonun boy hedefi haline gelmiş bir ülke için bu çevrelerde birinci ağızdan yapılacak doğru bilgilendirmeler hayati önem taşır.
Şimdi çok daha önemli...
Türkiye Cumhuriyeti’nin “fahri diplomatlarımız” diye bütün imkanlarını seferber ettiği bir yapının kendisini yeteri kadar güçlü hissettiği bir anda taarruza geçerek Türkiye sayesinde elde ettiği bütün imkanları Türkiye aleyhine seferber ettiği bir dönemde...
Musul Büyükelçiliğimiz basıldığında müzmin muhalefetle işbirliği yaparak “O kardeşlerimizi neden bile bile IŞİD’e teslim ettiniz” yaygarasını yapanların “o kardeşlerimizi IŞİD’in eline teslim etmemek için” yapılan Şah Fırat Operasyonu’nu ise dış dünyada Türkiye aleyhine kullandığı bir dönemde...
Velhasıl dış düşmanlarımızın, kendilerine paralel yerli partnerler bulduğu bir dönemde Türkiye’nin, özellikle ABD ve Avrupa’da kendisini iyi anlatma zarureti katmerlenmiştir.
Hâlâ anlamadınız mı?..
Derdi başından aşkın Avrupalıların Türkiye’deki sıradan gelişmeler hakkında 7/24 beyanat aşkını hâlâ anlayamamışsanız, kendi kıytırık sitelerinin bile itibar etmediği marjinal tiplerin zırvalarını, paralel medyanın, “AB’den Türkiye’ye sert tepki” diye manşetlerine taşımasından anlamalısınız artık sahnelenen oyunu.
Özellikle Avrupa ve Amerika’da etkili kişi ve kurumlara yıllardır “himmet”te sınır tanımayan paralel yapı “Şimdi artık hizmet” zamanı demiştir. Bu “hizmet”, çok yönlü bir paralel destek olup en basit yansıması Türkiye aleyhinde yürütülen kara propaganda faaliyetidir.
Bizi ne çok düşünüyorlar!..
Başbakan Davutoğlu’nun dün akşam Dış İlişkiler Konseyi’ndeki bir konuşmasında ilk sorular, onları çok ilgilendiren İç Güvenlik Paketi’nden geldi!
Çünkü bu kesimler, Türkiye’de olup bitenler hakkında sürekli olarak yanlış ve çarpık bilgilerle doldurulmaktadır. İftira kabiliyetlerini şahsında müşahede etmiş biri olarak bunun paralel yapı için sıradan bir icraat olduğunu düşünüyorum.
Zaten, burada yaşayan vatandaşlarımızdan, paralel yapının buradaki yıkıcı faaliyetleri hatta kendi mağduriyetleri hakkında çok üzücü şeyler dinledik.
Kadirşinas Türk milletine dökülen diller ve uhrevî vaatlerle toplanan himmetler, Türkiye aleyhine yoğunlaştırılmış hizmetler olarak geri dönmektedir. Manevi unsurları başkalarına baskı için sürekli kullanan, önüne gelene beddua eden bu yapı acaba bu büyük vebalden nasıl kurtulacak?
Tabii böyle bir endişeleri varsa...
KAFAMA TAKILANLAR..
Çok ayıp Marie Hanım...
Artık çok yakından tanıdığımız ABD'li sarışın sözcü, "Davutoğlu ve bakanlarının ziyaretinden haberlerinin olmadığını söylemiş.
Sözcü Yardımcısı Marie Harf'ın bu cevabını malum medyamız da mal bulmuş mağrip edasıyla sütunlarına taşımış ama...
Bu hanımefendi, ziyaretten bilgileri olduğu halde böyle diyorsa çok ayıp, Türkiye'dekilerin bile unuttuğu Baransu'nun tutuklanmasından bilgisi varken, bu ziyaretten bilgileri yoksa çok çok ayıp.
Bunu haber diye Türkiye'ye taşımak ise........
.
Sonunda benciller kaybeder...
4 Mart 2015 Çarşamba
-LİZBON-
Türkiye, son 30 yıldır aklına gelen her türlü yöntemi denediği halde, her kolu ayrı kesimi besleyen dev bir ahtapot haline gelen PKK terörünü bertaraf edemedi. Aslında devlet de terörün sona ermesini istemiyordu. Hatta marjinal bir grubu bölgedeki uygulamalarıyla bizzat devlet bu hale getirdi diyebiliriz.
Sadece son on yıldır terörü bitirme yönünde samimi gayretlere tanık olduk. Hem gönderilecek kamu görevlilerinde seçici davranılarak bölge ‘sürgün’ yatağı olmaktan kurtarıldı, hem de bütün engellemelere rağmen yoğun bir kalkınma hamlesi başlatıldı.
Terörist halkına karşı...
Örgüt, destek ve katılımı kökten bitirecek olan bu ‘tehlikeli’ teşebbüsleri var gücüyle engellemeye çalıştı. Şantiyeler basıldı, iş makinaları yakıldı, bölge halkı için hizmet eden görevliler öldürüldü. Diğer taraftan da devletin çözüm için atacağı her adım sansasyonel saldırılarla durduruldu.
Ancak özellikle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın canı pahasına barış ısrarı, bütün engellere rağmen çözümün gündemde kalmasını sağladı. Bu tartışma süreci, çözüm konusuna kimin hedeflediğini ortaya çıkardı.
Görünen aktörlerden örgütünün yönetici kadrosundakiler, onlarca yıldır devam eden ezilenler üzerine kurulmuş yaşam tarzını bırakıp gerçek hayatla yüzleşme cesaretini bulamadıkları için bu düzenin bozulmasını istemiyorlardı. Bendeniz, benzer gerekçelerle Kürt siyasetini yürütenlerin de terörün yok olmasını samimiyetle istediklerine hiçbir zaman inanmamışımdır. Şayet bu çizgi, Meclis’te ve meydanlarda ucuz tahriklerden kaçınabilselerdi, kendilerini seçenlere en büyük katkıyı yaparlardı.
O cepheden sadece Öcalan, beklentileri sebebiyle çözümü isteyen tek karakter olarak ortaya çıktı ve normalde Meclis’teki temsilciler üzerinden yürümesi gereken süreç Öcalan üzerinden yürüdü.
Bu sabotaj yeni çıktı...
Ancak çözüm çabaları bu sefer de alışık olmadığımız bir yöntemle tekrar sabote edildi. Bu aşamada bize yıllardır ‘diyalog’ masalı anlatanların, farklı ırk ve inançtaki ecnebilerle bol bol sundukları hoşgörüyü kendi milletinden esirgeyerek çözüm istemeyenler cephesine katıldıklarını hayretle izledik.
Öte yandan sınırlarımızdaki gelişmelerin olumsuz yansımalarının da etkisiyle düşe kalka ilerleyen çözüm çabaları, yapılan ortak çağrı ile önemli bir aşamaya geldi.
Bu, önemli bir fırsattır...
Elbette her şey hallolmadı ama önemli bir fırsat yakalandı. Bu süreci Öcalan’ın başlatıyor olmasının ayıbı, söz verdikleri halde yeni bir anayasayı bu millete çok gören muhalefet partilerine aittir.
Neticede bu süreç tamamlanırsa, teröre zemin hazırlayan sebepleri ortadan kaldırırken bugüne kadar teröre tenezzül etmemiş diğer mağdur kesimleri de mutlu olacaktı.
Gelin görün ki, bu önemli çağrı ile birlikte, aşırı tepkilere veya basitleştirme gayretlerine de şahit olduk. Bu tepkilerin, doğrudan veya dolaylı terörden beslenenlerle bir zamanlar çok yakın oldukları iktidardan nemalanma muslukları kesilenlerden geliyor olması çok daha üzücü.
Bir ülkede yaşayanlar, bütün farklılıklarına ve ayrılıklarına rağmen bazı ortak değerleri, gelecekleri sözkonusu olunca bütün ayrılıkları bir kenara bırakıp bir mutabakat sergileyebilmelidir. “Benim düşmanlarım bitsin de isterse ülke de onlarla birlikte gitsin” anlayışı ortaçağda bile görülmemiş bir bencillik cinnetidir.
Ama 30 yıl aradan sonra tekrar ‘huzur’u tadan bu millete, artık hiç kimse çatışmayı, çözüm diye yutturamaz.
Ve... Uzun vadede hep benciller kaybetmiştir.
.
28 Şubat kime zulmet, kime nimet?..
28 Şubat 2015 Cumartesi
Türkiye Cumhuriyeti tanklı toplu darbelerle düşe kalka ilerlerken, dünyadaki değişimi iyi izleyen ‘üst akıl’lar, 90’lı yıllarda müdahale biçimini değiştirdi. Artık, silah kullanılarak yönetimi ele geçirme yerine silahın gücü kullanılarak istenilenler yaptırılacaktı. Aslında en az öncekiler kadar yıkıcı olan bu yeni darbe türü ‘post modern’ bir isimle de kamufle edilerek uygulamaya sokuldu. 28 Şubat Süreci parça tesiri çok yüksek olan siyasi ve ekonomik bir darbedir. Ve, “Bin yıl sürecek dendi ama on yıl bile sürmedi” dense de, AK Parti gibi reformcu bir kadronun yoğun çabalarına rağmen hâlâ etkisi sürmektedir.
Darbe nasıl oluyor?
Bir kere ekonomik yansımalarını kamu ve özel sektör daha uzun yıllar bir kambur olarak taşımaya devam edecek. 28 Şubat döneminin ekonomik faturasını bir zamanlar program konuğum olan MÜSİAD 3. Dönem Başkanı Ömer Bolat anlatmış ve ağzım açık kalmıştı...
Sayın Bolat, bu ‘post modern darbe’nin Türkiye’ye 300 milyar dolara mal olduğunu, oluşan bütçe açığının finanse edilmesi için 2010 yılına kadar 251 milyar TL faiz ödendiğini ifade etmiş ve “Hâlâ o dönemin mirası faiz ödeniyor. Eğer 28 Şubat olmasaydı Türkiye 2023 hedeflerini şu anda yakalamış olurdu” demişti.
Asıl hedef inanan insan...
Tabi kanunlar çerçevesinde faaliyet yürüten, vergisini ödeyen, on binlerce kişiye istihdam sağlamasına rağmen sırf inancı yüzünden yeşile boyanıp infaz edilen binlerce özel kurumun yaşadığı felaketin boyutlarını hesaplamak mümkün değil.
Bu darbenin asıl hedefi toplumun her kesimindeki dindarlardı. Köşe başındaki köfteci bile dindar olmanın cezasını çekti!
Sadece namaz kıldığı veya eşi başörtülü olduğu için kara listeye alınan ve MGK’da zorla onaylatıp hiçbir sosyal hakkı verilmeden kovulan TSK mensupları adım adım izlendi ve başka bir işe girmesi de engellendi. Bu zavallı insanlar ve yakınları neler çekti, kaç tanesi intihar etti bilen var mı acaba?
Askerden ‘istisnai’ muamele
28 Şubat sürecini masaya yatıran arkadaşımız Muharrem Coşkun ilginç tespitlerini sizlerle paylaştı. Bütün cemaatler hedefe oturtulurken sadece Gülen grubunun itina ile korunması, buna karşılık Fethullah Gülen’in de Müslümanlara savaş açanları, Peygamber Efendimizin, “Müctehid, içtihadında isabet ederse iki, yanılırsa bir sevap alır” Hadis-i Şerifi ile övdüğü müctehidlerin mertebesine yükselterek, “Asker yanlış da yapsa sevap alır” fetvaları verip, “Hükümet gitsin” çağrıları yapması çok ilginç bir ayrıntıydı.
Bu açıdan bakınca, bugün devlette yuvalanmış paralel unsurlara yapılan muameleden, “Böylesi 28 Şubat’ta bile olmadı” şeklinde yakınmaları aslında 28 Şubat’ın müstesnaları için yanlış sayılmaz.
Sahi...
Bu kadar derin bir darbenin hesabı neden bu kadar yüzeysel gidiyor dersiniz?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Hükümet yanlış yaptı...
İç Güvenlik Paketi’ni toplumsal huzur açısından çok önemseyen iktidar, seçim öncesi huzursuzluk çıkarmak isteyenleri engellemek istiyor. Ancak bütün gayretlerine rağmen, muhalefetle mutabakat sağlayamıyor. Oysa, milletvekillerinin özlük haklarıyla ilgili yasal düzenleme ile paketleseydi bu yasa sessiz sedasız geçerdi.
Çünkü muhalefetin tamamının, iktidarla mutabık olduğu tek konu budur?
Bu da mı ‘istisnai’ bir durum?..
Lenin’in, “Çamur at, izi kalsın” taktiğini uygulayan müfterilere karşı yıllarca paralel medya ile birlikte mücadele ettik. Zamanın, “Onlar gazetecilikten tutuklanmadı” manşetleri çok taze... Ama aynı medya şimdi o müstamel yöntemlere sarıldı ve alakasız yerlerde “Özgür Basın Susturulamaz” naraları atmaya başladı. Gel gör ki aynı anda CHP’li Gürsel Tekin’in, “Basını susturacağız” naralarına karşı ise ‘üç maymun’u uyguladı. Hatta üzerine de CHP’nin “Gazeteciler darbeci” iftirasını sürmanşetten sos olarak kullandı.
Yine ‘istisnai’ durumla mı karşı karşıyayız acaba?..
Şah Fırat mağdurları!..
25 Şubat 2015 Çarşamba
Malum gecenin sabahında gün ağarınca görüntü de netleşmeye başlamıştı. Evet, yaklaşık 7 yıl önce bir bahar sabahı ziyaret ettiğim ve artık birkaç karelik hatıra olarak kalan Süleyman Şah Saygı Karakolu’na operasyon düzenlenmiş ve askerlerimiz; emanetlerle birlikte dönmüştü. Çok ilginçtir ki, sosyal medyadaki nöbetçi borazanlar da aynı anda yaygaraya başladı:
Türkiye toprak kaybetti!..
Talimatı alan hazır kıtalar aynı nakaratı, bıkıp usanmadan tekrarladılar. İlerleyen dakikalarda Başbakan Davutoğlu’nun Twitter’dan ve Genelkurmay’dan yaptığı açıklamalar da bu yaygaranın hızını kesemedi.
Gün bitti, sabah oldu ama tahrik taarruzu, “Bugün fitne Zamanı, Cumhuriyet elden gidiyor, Tarafınızı belirleyin, bütün Yurt’ta ve Cihanda Meydanlara dökülüp, şer ittifakın Sözcüsü olun” mealindeki yazılı talimatlarla devam etti!..
Bu ne vatan aşkı ya Rab!..
En yetkili ağızların defalarca çürüttüğü bu iddiaların yanlışlığını anlatmaya kalkmak en büyük yanlış olur. Zira bunu, onlar da çok iyi biliyor. Öncü güçlerin işaret atışlarıyla başlatılan ve muhalefet partilerince de ‘mecburi istikamet’ olarak sürdürülen bu feveranın sebebini araştırmak daha isabetli olacaktır.
Sizce, DEAŞ’ın hain planlarını bozmak için yapılan bu operasyon onları niye bu kadar üzdü?..
Bence, artık Türkiye’ye de bulaşmaya hazırlanan bu örgüt uygun gördüğü anda Süleyman Şah Türbesi’ne saldıracak ve Türkiye’yi o ateş batağına çekecekti. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı bertaraf edebilme uğruna ülkeyi yakmaktan bir an bile çekinmeyenler için de bundan büyük bir fırsat olamazdı!..
Zaten Türkiye tökezlediği anda çullanmak için bekleyen DEAŞ’a ilaveten Esad, PKK hatta İran bile ‘ortak düşman’ ile mücadelede ‘mavi güçler’ olabilirdi... Tam da ‘son viraj’ 7 Haziran seçimleri öncesinde bu fırsat elden kaçmıştı!..
Fuatavni’ye operasyon
Dahası var...
Bu operasyon aynı zamanda, artık resmen bir kaçak olan Emre Uslu’nun, “Fuatavni ben değilim. O yoluna devam ediyor” şeklindeki çırpınışlarını da boşa çıkarmıştı. Çünkü, suçüstü yakalanıp, devlet içindeki damarları kesildiği için bitkisel hayata giren merhum fenomenin, günlerdir süren operasyon hazırlıklarını ruhu duymadığı gibi yürüyen yüzlerce tankı, topu bile göremedi. Müflis tüccar hesabı eski defterleri karıştırarak kayıtsız şartsız bir müteveffa Fuatavni olduğunu ilan etmişti...
Bu ne muhteşem mağduriyet Şah Fırat...
KAFAMA TAKILANLAR..
Millî olanlar, olamayanlar
Her ne kadar müflis fenomenler uzun atlasa da biz Cumartesi akşamı sınır bölgesindeki hareketliliği tespit ettik. Ancak, ülke çıkarları açısından çok önemli olan böyle bir konuda muteber bir kaynaktan teyit almadan bu haberi kullanamazdık. Bize verilen cevap, “Doğru ama konu çok kritik bir aşamada. Millî hassasiyetinizi rica ediyoruz” oldu.
Ama ‘millî’ olamayan meslektaşımız oldukça fazlaymış...
HDP’nin paket fobisi
HDP Genel Başkan Yardımcısı Nazmi Gür dün akşam bir canlı yayında, “Hükümet İç Güvenlik Paketi’ni, HDP’yi sahada engelleyerek barajın altında bırakmak ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 400 milletvekili hedefine ulaşabilmek için çıkarıyor” dedi. Doğrusu hiçbir şey anlayamadım. HDP seçime, molotof kokteyli ile mi hazırlanıyor ki bu yasa onların önünü kessin...
Bence daha kaliteli bahaneler hazırlamaları gerekir...
.
Nefret koalisyonu çatırdıyor...
21 Şubat 2015 Cumartesi
Türk siyasetinde muhalefet mantığı, kan davası gibi topyekun düşmanlık olarak algılanıyor. Oysa ‘vekalet’, milletin hayrına olan gayretlere desteği gerektirir. Özellikle parti liderleri, ne olursa olsun; diyalog yolunu açık bırakmalıdır. Yani bu mücadele kişisel bir husumete dönüşmeden yürütülmelidir.
Oysa bu gelenek Türkiye’de böyle yürümedi. Sayın Erdoğan ile siyasi rekabete gücü yetmeyen Kılıçdaroğlu, bu boşluğu her ortamda ve her fırsatta Sayın Erdoğan’a ve aile fertlerine hakaretle kapatmaya çalıştı. (Bunların çoğu tescillendi ve kendileri binlerce lira tazminat ödedi.)
Kini sınır tanımadı
.Derken Sayın Erdoğan, şimdiye kadar olduğu gibi TBMM’de birtakım siyasi pazarlıklar sonucu değil, bizzat halk tarafından cumhurbaşkanı seçildi. Bu arada Sayın Kılıçdaroğlu da bir ilke imza attı ve kin ve öfkesini Sayın Erdoğan ile birlikte cumhurbaşkanlığı makamına taşıdı. Bunu bizzat ifade eden CHP lideri, Sayın Erdoğan’a olan kin ve nefretini o makamın bugüne kadar hiç muhatap olmadığı seviyede devam ettirdi.
Hatta Sayın Kılıçdaroğlu bu sınırsız husumetinin sonucu Başbakan Davutoğlu’na karşı da son derece rencide edici bir üslup kullanarak TBMM’nin sağlıklı çalışma zeminini de yok etti.
Günlerdir yayınladığımız manşetler CHP lideri Kılıçdaroğlu’nun, bu kin ve nefretine ne kadar esir olduğunu, varlığını; Cumhurbaşkanı Erdoğan’a düşmanlığa armağan eden karanlık odakların nasıl oyuncağı olduğunu ortaya koydu.
Bu ifşaatları tehditle karışık cılız açıklamalarla geçiştireceğini zanneden CHP yetkilileri her zamanki gibi yine Türk milletini yok sayıyor galiba. Zira, bu partinin bugüne kadar kendi milletvekillerini bile çıldırtan paralel işbirliğine hep birlikte şahit olmadık mı?
Sayın Kılıçdaroğlu, eline tutuşturulan kumpas kasetlerini grup konuşmasında dev ekranlardan bütün ülkeye aktarmadı mı? Paralel yapıya karşı yürütülen operasyonlarda ilk barikatçı hep o olmadı mı? Bu yapının Balyoz ve Ergenekon davalarındaki kumpaslarına en büyük tepkiyi gösteren, Silivri’deki kumpaszedelere heyet üstüne heyet gönderen Kılıçdaroğlu şimdi o kumpasçıları savunmak için elinden geleni yapmıyor mu?
Bu ne sevgi ah...
Tamamen marjinalleşen bu yapı ile olan bu ilişkileri, olmayan tabanının oylarına yönelik siyasi bir işbirliği olarak değerlendirmek mümkün değildir. Tam aksine bu yapıya yaklaştıkça milletten uzaklaştığı artık herkesin kabul ettiği bir gerçek olduğuna göre bu harakiride ısrarın sebebi ne olabilir?
Neticede görüldüğü gibi nereden gidersek gidelim paralel yapı ile CHP arasındaki bağ, siyasi meşruiyet çerçevesinde izah edilemiyor. Sadece Erdoğan düşmanlığının oluşturduğu bu nefret koalisyonu çökerken Kılıçdaroğlu CHP’yi de bitirecek.
Gücünü kin ve nefretten alan her yapı gibi...
KAFAMA TAKILANLAR..
Meclis’e de paket gerek...
İç güvenlik Paketi TBMM Genel Kurulu’nda görüşülmeye başlanmasıyla birlikte bir kavga gürültüdür gidiyor. Muhalefet partileri zaten İç Tüzük çerçevesinde kalmak kaydıyla çok defa samimiyetsiz seviyelerde Meclis’i sabote ediyor. Ama bu sefer bütün muhalefet ilk defa bir araya gelerek bu paketi engellemeye çalışıyor. Bu uğurda terörden iftiraya kadar ellerinden geleni yapıyorlar. Acaba ilk defa MHP ve HDP’yi bile aynı çizgide buluşturan bu güç ne olabilir?
.
İhanetin fotoğrafı netleşiyor...
18 Şubat 2015 Çarşamba
Devletin kritik noktalarındaki paralel yapılanma ile sürdürülen mücadele sürecinde ilginç ayrışmalara şahit olduk. Bir çok meslektaşımız rotasını değiştirerek darbecilerin yanında yer aldı. Şaşırsak da sonuçta kendi tercihleridir ve farklı sebepleri olabilir.
Ama bu örgüt ile hiçbir ortak değeri olmadığını zannettiğimiz kurumların bir paralel kümede toplanması konusunda da aynı değerlendirmeyi yapmak mümkün değildir. Mesela, Türkiye’yi yönetmeye talip bir siyasi partinin devlet içinde sinsice yapılanan paralel örgütü destekleyemez. Aksine, bu mücadelede net bir biçimde devletin yanında yer almak zorundadır. Çünkü bu, siyasi bir mücadele değildir. Aksi halde izahı mümkün olmayan bir çelişkinin içine düşerler.
CHP’nin paralel çelişkisi
Nitekim ülkenin ana muhalefeti böyle bir çelişki içine batmış durumdadır. Bu mücadeleyi yukarıdaki çerçevede değerlendirmeyerek basit bir siyasi hesabın sonucuna göre hareket eden CHP paralel örgütün yanında yer almayı tercih etti. Peki, bu parti iktidara geldiği zaman (geleceğine kendileri inanıyorsa tabii) ülkeyi, destekleyip büyüttüğü paralellerle birlikte mi yönetecekler? Sayın Kılıçdaroğlu, bu örgütün o zamanki lideri ile birlikte ‘eş başbakan’ mı olacak?
Böyle bir şeye normalde hiç kimse rıza gösteremeyeceğine göre ve şayet bu parti hiçbir zaman iktidar olamayacağını düşünmüyorsa “bu çelişkiden nasıl çıkmayı planlıyor acaba” diye düşünür dururdum.
Bu kadarına pes...
Ancak iki gündür yayınladığımız manşetlerde bu sorunun cevabını buldum. Doğrusunu isterseniz aylardır CHP’nin paralel aşkının izahını arıyordum ama bu seviyede bir ilişki olabileceği aklımdan bile geçmemişti.
Keşke CHP, devletteki paralel yapı ile mücadele konusunda şimdiye kadar öyle bir onurlu duruş ortaya koysaydı ki, iki gündür öğrendiğimiz ayrıntıları bu partiye hiç yakıştıramasaydık.
Yıllardan beri her yolu denediği halde milletiyle bütünleşmeyi başaramayan bir partinin düştüğü durum ülke açısından da son derecede üzücüdür. İktidar namzedi bir parti, sandıktan bu kadar ümitsiz olabilir mi, bu kadar derin bir acziyet içine girebilir mi? ‘Ana muhalefet’ kavramını bu kadar yıpratmak asıl milletimiz için en büyük ihanettir.
Neyse ki bu ihanetin fotoğrafı yavaş yavaş netleşiyor...
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Eş’i, HDP’yi aldatıyor mu!..
BDP, Türkiye’nin partisi olabilmek için adını bile değiştirdi ama bugün gelinen noktaya bakılırsa değişen bir şey olmadı. Oysa bu parti, çözüm süreci konusunda, ‘Türkiye’ gibi davransaydı bugün ‘baraj’ problemi olmazdı. Gelin görün ki, çözüm süreci konusunda hâlâ net bir tavır sergileyemeyen HDP’de bir heyet İmralı ile Kandil arasında mekik dokurken Eşbaşkan Selahattin Demirtaş “Bu iş olmaz” anlamına gelen mesajlar veriyor.
Sanki parti değil, çift direksiyonlu tramvay aracı...
Özgecan’dan bari utanın...
Özgecan Aslan’ın vahşice öldürülmesine gösterilen tepki toplumsal bir öfkeye dönüştü. Bu gelişme Türkiye’yi, kadına şiddet gibi bir yüzkarasından kurtarabilecek çok değerli bir mutabakattır. Ama bu iğrençliği ucuz siyaset malzemesi yapmak veya muhafazakarlığa fatura çıkarmak, toplumun bu değerli hassasiyetine sabotajdır. Böyle bir konuda bile bir ortak paydada toplanmamıza mani olan bu asalak virüsleri kınıyorum.
.
Nerdesiniz Charlie şakirtleri?..
14 Şubat 2015 Cumartesi
Paris’te teröristler, inançlarla alay eden Charlie Hebdo dergisine saldırdı, çalışanları öldürdü. Bu çirkin eylemi hep birlikte kınadık. Derginin çok seviyesiz bir tahrik üslubu kullandığını ama kesinlikle karşılığının şiddet olamayacağını yazdık, söyledik.
İzleyen günlerde istismarda sınır tanımayan bazı yerli Charlieler, bu saldırıyı da malzeme olarak kullanmakta hiç tereddüt etmedi. İşin garibi bir cemaat olduğunu iddia edenlerle, her fırsatta İslamiyet’e saldırmayı şiar edinenler aynı saflarda birleşti. Kimileri, “Bu radikalleri, Türkiye destekliyor. Biz müsamahakâr diyalogcuyuz. Ne olursan ol, yeter ki Erdoğan’a düşman ol, başımızın tacı ol” derken, kimileri de o çirkin tahrikleri sayfalarına taşıyarak birilerinin de kendilerine saldırmasını, bu sayede kısa yoldan tiraj kazanmayı hedefledi.
Dünya gördü ama dünyayı görenler görmedi
Önceki gün ise Amerikalı bir ateist, kendi halinde yaşayan bir Müslüman ailenin kökünü kazıdı. Türkiye’de yaprak kımıldasa canlı yayına giren, jurnalcilere sayfalar veren ABD medyası ultra-hipermetrop olacak ki, burnunun dibindeki bu iğrenç cinayeti göremedi! Bütün dünyadan yağan tepkileri görünce de, “Katliamın sebebi park kavgasıymış” diye yeni bir kaçamak denedi.
Yine her gün önce Türkiye’yi kınayan, sonra gerekçe arayan sözcüler de bir çift söz etmedi. Hatta İslamiyet’i ve Müslümanları iyi tanıdığı iddia edilen Başkan Obama’nın da kılı kıpırdamadı.
Size göre ‘İnsan’ın ölçüsü ne?
Müslümanları saldırı kadar yaralayan bu duyarsızlığı yine Cumhurbaşkanı Erdoğan dile getirdi ve “Nerdesin Başkan” diye sordu. Bugün bu soruyu bütün gazeteler sayfalarına taşıdı.
Sadece paralel medya ve yandaşları hariç...
Neden?..
Sayın Erdoğan’ın bu sorusu ve konusu onlar için çok önemsiz olduğu için mi?.. Yoksa bu çok önemli gerçeği ‘son düşmanları’ dile getirdiği için mi? Yoksa... Yoksa küresel ‘diyalog’larına, kongresel işbirliklerine zarar gelmesin diye mi?..
Ya yandaşları...
Charlie’nin hakaretlerini sayfalarına taşıyanlar da görmedi bu haykırışı. Gerçi Cumhuriyet’i ‘dinsizlik’ zanneden bu fosillerin, bu olayda hangi tarafı tutacağını tahmin etmek zor değil ama okuyucularına saygı için de olsa bu çok önemli gerçeği sayfalarına taşırlar diye düşünüyordum. Bir espriyi kumpasa dönüştürmek için çırpınan müflislere yaranmak için bana ayırdığınız yeri keşke bu insanlık cinayeti için kullansaydınız. Demek ki, uydu yayıncılık böyle bir şey...
Nerdesiniz ey Charlie şarlatanları?..
Bu masumların, sizin nezdinizde Charlie istismarcıları kadar değeri yok mu?
Nerdesin ey vicdan!..
KAFAMA TAKILANLAR..
Ey müfteriler, teşekkürler...
Sosyal medyada, ancak özgüven sahibi insanların yapabileceği bir espri paylaştım. Ama zeka problemi yaşayanlarla aklı öfkesinin altında kalanlar anlayamamış. Valla bu onların problemi. Bendeniz iki gündür, meslek hayatım boyunca yapamadığım kadar PR yaptım:) İlk defa bir yazım onlarca gazete ve sitede yayınlandı.
Teşekkürler öfkesinin esiri müfteriler...
Fidanfobisi olanlar...
Yazımın Hakan Fidan ile ilgili olduğu için yayınlanmadığını iddia eden zavallılar... Korkunun ecele faydası yok. Bütün karalama ve linç yöntemlerini denemenize rağmen Sayın Hakan Fidan’ın önünü kesemediniz. Kendisi bu ülkeye daha nice önemli hizmetlerde bulunacak. Biz de daha çook Hakan Fidan yazısı yazacağız.
Artık nasıl okursunuz bilemem!..
.
Fidan, MİT'i yine yönetebilir
11 Şubat 2015 Çarşamba
MİT Müsteşarı Hakan Fidan'ın seçimlerde aday olacağı uzun zamandır konuşuluyordu ve bendeniz buna hiç ihtimal vermiyordum ama 7 Haziran'da ters köşe oldum!
Elbette sayın Fidan da her Türk vatandaşı gibi aday olabilir. Ama ben kendisinin, "Ehemmi mühimme tercih etmek" prensibine göre hareket edeceğini ve bu kritik dönemde, o kritik noktayı bırakmayacağını düşünüyordum. Elbette kurumlar kişilerle kaim değildir, kurumsallık esastır ama "Dere geçerken at değiştirilmez" diye de bir söz vardır...
Türkiye, yeni tanıştığı bu içten darbe ile kıyasıya mücadele ediyor. Vücudu sinsice saran bir kanser gibi devletin bütün kademelerinde örgütlenen bu paralel yapı ile mücadelede en kritik nokta güvenilir kadro ve sağlam istihbarattır. Elbette devletin tek güvenilir bürokratı Hakan Fidan değil ama her güvenilir bürokrat da Hakan Fidan değil...
PARALEL ÖFKENİN ASIL SEBEBİ
Bu ayrıntıyı bir dış destek ile açıklamaya çalışalım.
Yıldıray Oğur, Türkiye Gazetesi'nde yayınlanan 8 Şubat tarihli yazısında, paralel medyanın ilk zamanlar sahip çıktığı Hakan Fidan'a sonra neden bu kadar cephe aldığını ve İsrail ile birlik olup bitirmeye çalıştığını ayrıntılı şekilde izah ediyor. Can alıcı cümle şu:
Fidan’ı, cemaat için esas tehlikeli yapan Başbakan Erdoğan’ın güvendiği alternatif bir istihbarat ve bilgi kaynağına dönüşmesiydi.. Böylece cemaatin elindeki Emniyet İstihbarat, Başbakan’ın tek istihbarat kaynağı olma tekelini kaybetmişti. Hatta Başbakan onlardan gelen bilgileri MİT’le check etmeye başlamıştı.
Bu açıdan bakılırsa Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın "sır küpü" olarak tarif ettiği Hakan Fidan'ın bu aşamada MİT'ten ayrılmasını doğru bulmaması oldukça anlaşılabilir hatta hak verilir bir değerlendirmedir.
DİĞER KÖŞEYE YATANLAR
Sayın Fidan'ın aday olacağı tartışmalarının erkenden dolaşıma sokulmasının bir amacı vardı. Erdoğan'ın, Hakan Fidan'ı başbakanlığa hazırladığını her yere yayarak, bir türlü beceremedikleri ama çok istedikleri Erdoğan-Davutoğlu gerginliğinin tohumlarını ekiyorlardı. Ama Cumhurbaşkanı Erdoğan, Güney Amerika seyahati öncesi bu konuda yaptığı açıklamayla hem bu art niyetlileri ters köşeye yatırdı. Ayrıca Kılıçdaroğlu ve benzerlerinin de sayın Davutoğlu'na, daha ilk günden itibaren "kukla" olmak gibi son derece absürt sataşmalarıyla ne kadar ucuz muhalefet yaptıklarını ortaya koyuyordu. Ülke için çok sevinilecek bir durum değil ama AK Parti'liler rahat olsun; bu sığlıktan iktidar alternatifi filan çıkmaz.
Birçok aklı evvel de o açıklamaları "danışıklı dövüş" olarak yorumladı. Medyamızın önde gelen bu kelli felli isimleri, en az 20 yıldır yakinen takip ettikleri Recep Tayyip Erdoğan'ın siyaset tarzını anlamayı bir kenara bırakın kendisini bile hiç ama hiç tanımamışlar. "Bir köy kahvesine gidip, 'Erdoğan şöyle bir siyasi proje içinde baş aktör olarak yer alır mı?' diye sorsalardı doğru cevabı alırlardı" diyecektim ama Türk halkıyla diyalog kurabilselerdi böyle gülünç durumlara düşmezlerdi zaten.
FİDANLAR, FİDAN KALMAZ...
Bütün bunlara rağmen sayın Fidan gerçekten yorulduğu için böyle bir tercihte bulunmuşsa ve artık hayatını kendi halinde bir vekil olarak devam ettirecekse gerçekten çok yazık olur. Ben, yeni hükümet döneminde yapılacak bir düzenleme ile sayın Fidan'ın hem çözüm sürecinin bundan sonraki önemli aşamasında da aktif rol almaya devam edebileceğini hem de MİT'i; daha geniş yetkilerle yönetebileceğini düşünüyorum. Bu, aynı zamanda Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Hakan Fidan'a olan tepkisini bertaraf etmek için de ideal bir yöntem olabilir.
Zamanın allameleri nerdesiniz?
7 Şubat 2015 Cumartesi
Bank Asya’da bir şeyler olmuş, ortaklık yapısında şeffaflık problemi mi ne varmış; aydınlatmak için TMSF devralmış...
Birkaç gündür durumu anlamaya çalışıyoruz.
Özellikle, konu finans kurumu olunca saman çöpünü ‘saban oku’ yapmasına alıştığımız zamanın ‘kül yutmaz kriz uzmanları’nı (!) günlerdir izliyoruz ama “Hukuksuz işgal” nakaratından başka bir şey duyamadık henüz.
Oysa bu at gözlüklü allameler, konu İhlas Finans olunca Bankalar Kanunu’nu bülbül gibi konuşturuyor, akla ziyan yorumlarıyla hukuksuzluk dizileri yazıyordu.
Ayçiçeği hukuku!
Allah aşkına bu nasıl bir hukuk anlayışı ki ayçiçeği gibi paraleller ne tarafta ise o tarafı haklı çıkarıyor. Konu başkası olunca paralelin elinde amansız bir silaha dönüşüp rakiplerinin ölüsüne bile ateş etmek için kullanılan Bankalar Kanunu Asya Finans’a gelince bu sefer bireyleri değil kurumu koruyan bir tanka dönüşüyor, yaklaşanı yakıyor.
Nedir bu şeffaflık problemi, şimdiye kadar nasıl gizlendi?
Zamanın ruhunu iyi yakalayarak Bank Asya’yı itinayla kollayıp büyüten başkanlarınıza, “İhlas Finans’ı TMSF’ye devrettiremediğim için çok üzgünüm” dedirttiğiniz röportajlarınızda neden bir soru da Bank Asya için sormadınız?
Paraleller de kesişir
Bu ‘maaşı devletten talimatı hizmetten’ düzeninin hep böyle devam edeceğini mi zannettiniz?
Paralellerin “sonsuza kadar devam ettiği” kuralının bir geometrik kabulden ibaret olduğunu hiç mi düşünmediniz?
Bütün kumpaslara, ‘kusursuz’ organizasyonlara rağmen gerçeklerin, bir gün mutlaka ortaya çıkmak gibi ulvi bir özelliği vardır.
Buna siz de gerçekten inanıyorsanız şu Bank Asya’da olanları samimiyetle ve olduğu gibi yazın sayın zamanın çok bilmiş ekonomi otoriteleri!
Yazın ki samimi ve dürüst olduğunuzu dünya aleme gösterin!
Olabiliyorsanız tabii...
KAFAMA TAKILANLAR..
Vicdanınızla nasıl anlaşıyorsunuz?
O akşam Bank Asya ile ilgili ilk haberi sosyal medyadaki paralel infaz timlerinden aldım: “Felan felan gazetelerin yayın yönetmenlerine ‘Bank Asya TMSF’ye devredildi’ manşetleri atın diye talimat verildi. Böylece ortada hiçbir şey yokken yalan haberlerle mudiler korkutulup kaçış sağlanacak...”
Öncelikle kendilerine çok teşekkür ediyorum. Çünkü bu sayede konuyu takibe aldık.
Gerçi yalancının mumu BDDK açıklamasına kadar yandı ama o ayrı konu, sayılan gazeteler arasında STAR da var ve şayet başka bir yayın yönetmeni yoksa ben öyle bir talimat almadım.
Şimdi...
İçlerinde aklı başında insanlar olduğunu zannettiğim eşhasın da bulunduğu bu zevat, kim; kimlere nasıl talimat vermiş, şakır şakır ortaya dökerek bu iddiasını ispatlamalı.
Yoksa...
Tek hesaplaşmanın bu dünyadaki paralel yargıçların muhakemesinden ibaret olduğunu zannedenler için başkalarına iftira atmak, “Fitne ek, algı biçersin...” kuralından ibaret olabilir.
Ama ben asıl bu insanların vicdanlarıyla nasıl anlaştığını çok merak ediyorum.
Rejim tüccarları...
Başkanlık sistemini istemeyenler bu gidişi engellemek için barikat için her şeyi barikat olarak kullanıyorlar.
Daha hedeflenen sistem hakkında en küçük bir doküman ortaya konulmadığı halde bazıları Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başkanlık değil düpedüz diktatörlük istediğini yazıp çiziyor. Bazı sözümona araştırma şirketleri halka başkanlık sistemini değil, “Başkanlık sistemi gelirse, Türkiye federasyonlara bölünürse...” diye soruyor ve cevapları da “Yüzde 70 başkanlık istemiyor” şeklinde sunuyor.
Ama bazı aklı evvellerin ortaya attığı iddia bunların tamamına taş çıkartır:
“Bu sıradan bir sistem tartışması değil, başkanlık gelirse rejim elden gider...”
O devir bitti, artık rejim ticaretinden size ekmek çıkmaz beyler, başka kapıya..
.
Heyet üyesinden çözüm tüyoları...
4 Şubat 2015 Çarşamba
Filipinler’de yaklaşık 500 yıldır devam eden silahlı mücadele bitmek üzere.
Mindanao Adası büyük doğalgaz rezervlerine sahip, tarımsal açıdan en verimli bölgesi ama en fakir insanlar da burada yaşıyor. Ve benzeri her yerde olduğu gibi medeni ülkeler buralara pek ilgi duyuyor (!), hiç rahat bırakmıyor. İşgal nöbetini İspanya’dan sonra 1800’lü yıllarda Amerika devralmış ve taşıdığı göçmenlerle adanın asıl sahibi olan Müslüman nüfusu azınlık konumuna düşmüş.
1946’dan itibaren ise adaya BM el atmış ki artık iflah olmayacağının resmidir...
Bu işgal ve tacizlere siyasi mücadele ile karşı koymaya çalışan Moro halkı, Filipinli göçmenlerin Müslüman köylerine silahlı saldırılarını yoğunlaştırması üzerine aynen mukabele etmek zorunda kalmış. Uzun yıllar devam eden ve arkasında 150 bin ölü, 2 milyon mülteci bırakan bu süreç, 1976 ve 1990 yıllarında yapılan anlaşmalarla durdurulmaya çalışılmış ise de devletin sözünü tutmaması üzerine sonuç alınamamış.
2008’de ise büyük gayretler sonucunda MIKC (Moro İslamî Kurtuluş Cephesi) ile yapılan anlaşma, ülkenin Anayasa Mahkemesi tarafından “Bölünmeye sebep olur” gerekçesiyle iptal edilmiş ve ülkenin bölünmesini önleyen (!) bu iptal, 10 bin kişinin ölmesine, 800 bin kişinin evini terk etmesine mal olmuş.
“Ben dosyaya bakarım, sonuçlarını düşünmeden karar alırım” anlayışı, az gelişmiş hukuk sistemlerinin ortak kompleksi galiba...
Yeniden ve yine barış...
2011’de Malezya’nın arabuluculuğu ile görüşmeler tekrar başlamış ve 2012’de bir çerçeve anlaşması imzalanmış.
Defalarca yaşandığı gibi gelinen bu aşamadan sonra tekrar başa dönülmesini istemeyen İslami Cephe’nin bu sefer işi sağlama almak için bağımsız denetim heyeti istemesi üzerine AB eski Büyükelçisi Alistair Mac Donald’ın başkanlığında Filipinler hükümeti ve İslami Cephe temsilcileri ile Asya ve ABD’ye ait iki vakıf adına birer üye ile bir Türk üyeden oluşan 5 kişilik bir heyet bu tarihten itibaren barış sürecini yürüttü.
Heyette yer alması özellikle istenen Türk İHH Yönetim Kurulu Üyesi Hüseyin Oruç’tan bu çalışmaları dinlerken zihnimde hep ‘bizim süreç’ mukayesesi vardı.
Taraflar arasında köprü olmuşlar
Bu heyet 2013’ten itibaren her iki tarafın yöneticileriyle, siyasi ve askeri temsilcileriyle ve bizzat halkla düzenli görüşmeler yaparak çerçeve anlaşmadaki taahhütlere uyulup uyulmadığını araştırıyor ve değerlendirmelerini iki aylık periyotlar halinde tarafla paylaşılıyor. Yılda bir defa düzenlenen ve her iki kesimin de onayı alınarak yayınlanan rapor ise Denetim Heyeti’nin dış kesimlere yönelik durum tespiti özelliğini taşıyor.
Bu heyet Filipinler hükümeti nezdinde de çok ciddiye alınıyor, MGK benzeri bütün kritik toplantılara katılıyor ve süreci ilgilendiren konularda tavır sergiliyor. Bu heyetin devreye girmesinden sonra barış sürecinin hızla ilerlediği gözleniyor. Nitekim silahsızlanma gibi en kritik konular karara bağlanmış olup birkaç gün önce silahların teslimi protokolü imzalandı. Mayıs 2016’da yapılacak seçimlerle Moro’da bir parlamento oluşturulacak. Filipinler merkezi hükümetine bağlı çalışacak bu parlamento iç işlerinde özerk olacak. Bir polis gücü oluşturulacak ve Filipinler ordusu bölgeyi terk edecek.
Onlar eriyor muradına...
Elbette batıda ve doğuda yaşanan benzer süreçler bizim için birebir örnek olamaz. Ama ‘olabilirliği’ göstermesi bakımından önemlidir. Özellikle Denetim Heyeti’nin sürece etkisine dikkat çekmek istiyorum.
500 yıllık yara kapatılabiliyorsa bizde niye olmasın? ...
xxxxxx
.Batı’dan gelen elverişsiz hava...
31 Ocak 2015 Cumartesi
Komşuda seçim bitti, bizde tartışması bitmedi. Syriza’nın seçim zaferinden herkes kendine pay çıkarmaya çalışıyor. Birkaç yıl sonra da herkes Syriza ile aynı karede görüntü vermeye çalışacak mı, emin değilim.
Çünkü, bu zafer her ne kadar “solun yeniden dirilişi” olarak yorumlanıyorsa da bana daha çok çeyrek asır önceki bol vaatli siyaset dönemini hatırlatıyor. İşsize iş, köylüye toprak, herkese çift anahtar vs... Ama dikkat ederseniz o vaatler de sahipleri de çoktan siyaset mezarlığındaki yerini almış durumda.
Krize düşen Syriza’ya sarıldı
Kemer sıkmaktan sıkılan Yunan halkı, Syriza’nın seçim vaatlerini, “acaba gerçekten yapabilirler mi” diye hiç sorgulamaktan bile korkarak destekledi ve iktidara gönderdi.
Ama Alexis Çipras ve ekibinin işi keşke karizma PR’larıyla çözülebilecek kadar kolay olsaydı.
İşin özü AB’den koparılacak mali tavizlerde düğümleniyor ama sanırım bu biraz zor olacak. Çünkü AB hem oldukça yüksek miktar borcun silinmesine yanaşmayacak, hem de “Bu kaçıncı?” diye soracak. Ayrıca ‘sırada bekleyen diğer kardeşleri’ de hesaba katacak. Zira bu posta koyma tarzının sonuç verdiği anlaşılırsa İspanya ve İtalya başta olmak üzere bütün sıkıntılı AB üyelerinden hızla yeni ‘Çipras’lar kapıya dayanacaktır.
Elde var 2 milyar...
Durum böyleyken Yunanistan’ın yeni patronu koltuğa oturur oturmaz özelleştirmeleri iptal edip, işten çıkarılanları geri alarak seçmene gülücük dağıtmaya devam ediyor, emekli maaşlarını arttırma sözü veriyor. Ama bütün bunları hazinede kalan 2 milyar Euro ile yapması gerekiyor!
Yunanistan’da başlayan bu süreç nasıl sonuçlanacak bilinmez ama bu popülist politikanın bir süre daha prim yapacağı, diğer bazı Avrupa ülkelerinde de yeni siyasi sonuçlar doğuracağı anlaşılıyor. Ekonomik gerçeklerle pek de örtüşmeyen bu gidişat, Avrupa’da artan radikalleşme eğilimi ile birlikte değerlendirildiğinde batı cephesinde durumun pek iç açıcı olmadığı görülüyor.
Bu durum elbette bizi de yakından ilgilendiriyor.
Malum, ‘elverişsiz hava akımı’ hep Balkanlar’dan gelir...
KAFAMA TAKILANLAR..
Kobani, ne yani...
DEAŞ Kobani’ye saldırıyor, Türkiye de birileri sokağa fırlıyor, önüne geleni kırıp döküyor, insanları balkondan atıp üzerine otomobil sürüyor.
Türkiye koridor açıyor, elinden geleni yapıyor. sonunda DEAŞ Kobani’yi terk ediyor. Ama yine Türkiye’de sokaklar karışıyor, rögar kapakları ayaklanıyor, insanlar yaralanıyor.
Ayn El Arap’ı, harabeye çeviren DEAŞ, yüz binlerce Kobanili’yi misafir eden, barındıran Türkiye.
Durum böyle iken bir de yerli Kürt kardeşlerimizden ikide bir fışkıran Kobani öfkesi...
Ne yani, DEAŞ’ın hiç mi suçu yok?..
TÜSİAD koltuğu sarhoş mu ediyor?
Artık pek itibar edilmese de TÜSİAD’ın siyaseti dizayn etme tutkusu gelenekseldir. Hatta son dönemde çıtayı yükseltip cumhurbaşkanlığı makamını da ilgi alanlarına dahil ettiler.
Ama ne ilginçtir ki TÜSİAD’ın, kendisini ülkenin de patronu zanneden bu fonksiyonunu sembolize eden başkanlar, o koltuktan kalktıktan sonra birdenbire değişiveriyor. Ayıldıktan sonra “Ben ne yaptım?” diye hayıflanan, önceki söylediklerinden utanan kişiler gibi nedamet getiriyorlar.
Son selef Haluk Dinçer de koltuktayken “Cumhurbaşkanı bizim muhatabımız değil” diyordu, ‘normale’ dönünce yaptığından pişman oldu ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a özür mektubu gönderdi, “Yanlış anlaşıldım” dedi.
Ama galiba bu özre pek itibar eden olmadı.
Azmettiricileri açıklarsa belki hafifletici sebep sayılabilir!..
.
Türkiye, tarihi misyonu ile kucaklaşıyor
28 Ocak 2015 Çarşamba
Uluslararası ilişkiler milli çıkarların ortak paydası üzerinden yürür. Ülkeler, dış gelişmeleri bütünüyle yönetemez. Burada başarı ölçüsü, ülkelerin, önemli gelişmeler karşısında ne kadar insanî ve vicdanî bir duruş sergileyebildiğidir.
Son yıllarda Türkiye’de en büyük eleştiri “AK Parti hükümetlerinin uyguladığı dış politikanın Türkiye’yi yalnız bıraktığı” iddiasıdır. Hatta özellikle Suriye politikamız Başbakan Davutoğlu için defalarca gensoru konusu oldu.
Ancak, Suriye politikamızı Esad’ın sarayından bakarak değerlendiren CHP ve paralelindekiler, bir çelişki girdabına kapılmış durumdadır. Zira Sayın Davutoğlu, yaklaşık dört yıl önce Esad’ı reform yapması ve kendi halkına silah doğrultmaması konusunda ne kadar dil döktüğünü defalarca anlattı. Ama Esad bu çabalara, cuma namazından çıkanlara ateş açarak cevap verdi.
Zulme rıza zulümdür
Peki bu durumda Türkiye’nin tutumu ne olmalıydı?
Büyük bir öngörü (!) ile Esad’a tavır almamız durumunda Türkiye’nin başına gelecek felaketleri düşünerek, menfaatlerinin altında ezilen bazı ülkeler gibi Esad’ın yanında mı yer almalıydık? Yoksa kiminin gafletten, kiminin de hıyanetten söylediği gibi “Tarafsız mı kalmalıydık?” Gaflettekileri Allah affetsin ama hıyanet içindekilerin de çok iyi bildiği gibi, haklı ile haksızın mücadelesinde tarafsız kalmak haksıza destek olmaktır...
Hasretle kucaklaşıyorlar
Türkiye’nin dış politikasını yerden yere vuranlar kasten Suriye ve Irak’ı zumlamakta, fotoğrafın tamamını özellikle gizlemektedir. Bunu görmek için son dönemde Balkanlar’da, Kafkaslar’da ve özellikle de Afrika’da atılan adımlara önyargısız bakmak yeterlidir. Devletin oluşturduğu yeni strateji çerçevesinde TİKA, Yunus Emre Enstitüsü, STK’lar ve işadamları tarafından yürütülen bu çok yönlü seferberliği arkadaşımız Erdinç Akkoyunlu kısaca toparladı ve iki gün boyunca sizlerle paylaşacağız.
Ben şu kadarını söyleyeyim ki, ülkelerin asıl sahipleri halkları ise son yıllarda atılan bu adımlar amacına ulaşmış, karşılıksız sunulan hizmetlerle gönlünü fethettiğimiz bütün Afrika ahalisi, sayın Erdoğan’ın şahsında Türkiye’yi hasretle kucaklamışlardır. Bu kavuşma coşkusunu, gittiğim bir düzine Afrika ülkesinde bizzat gördüm. Sömürge düzeni bozulduğu için rahatsız olan ülkeler ne yaparsa yapsın bu kucaklaşmaya mani olamayacaklardır. Çünkü onların “Önce ben” odaklı politikaları, Türkiye’nin “Önce insan” stratejisiyle iflas etmiştir. Onların, Afrika’yı iliklerine kadar soyan sömürü düzenini Türkiye, “Veren el, alan elden üstündür” düsturuyla yıkmıştır. Onun için Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, Etiyopya Meclisi’ndeki konuşması dinmeyen alkışlara karışmıştır.
Netice itibariyle, doğudan mahrum; batıya mahkum statükoyu terk edip, bölgesinde güçlü bir ülke olarak batıya ilerlemeyi tercih eden Türkiye, tarihin kendisine yüklediği misyona geri dönüyor ve Osmanlı coğrafyası ile bütünleşiyor.
KAFAMA TAKILANLAR..
CHP’den Syriza çıkar mı?
Yunanistan’daki seçimden sonra Türkiye’de bir Syriza aşkı başladı ki sormayın gitsin. Hemen her parti ‘Yerli Syriza’ olduğunu iddia ediyor. En ilginci de ‘sol’ kanattan ilerleyen CHP bu yarışta öne çıkmaya çalışıyor. Oysa işin aslına bakılırsa Syriza’ya en uzak olan CHP’dir. İlla da bir partiye benzetilecek ise bu ne HDP ne de CHP’dir. Olsa olsa cezaevinde doğup iktidara yürüyen AK Parti’dir.
Erdoğan kimin bam teline bastı?
24 Ocak 2015 Cumartesi
-ADDİS ABABA-
Üç Afrika ülkesini kapsayan gezimizin ilk durağı ve ağırlık merkezi Etiyopya’dayız.
Bize daha sıcak gelen adıyla, Peygamber Efendimizin “Orada adil bir kral var” diye övdüğü Necaşi’nin Habeşistanı... Gezi hakkında yapılan eleştirilere bakılırsa bu ülkenin önemi Türkiye’den pek anlaşılmıyor. İtalyanların sömürgesi ve komünistlerin kölesi olmaktan daha yeni kurtulan Etiyopya’nın şu andaki az gelişmiş görüntüsü bizi yanıltmasın. Türkiye’nin iki katı araziye 1.5 katı nüfusa sahip Etiyopya, Afrika’nın merkezi olmayı hedefliyor ve bu yolda hızla ilerliyor. Bir kere, Avrupa’dan Çin’e kadar hemen her ülkenin çekiştirdiği Etiyopya her şeye rağmen terörden uzak kalmayı ve Müslümanlarla Hıristiyanların birlikte yaşamasını başarmış. Kalabalık nüfusa sahip ülkelerde herkes enerjisini birbirini yemekle tüketmiyorsa şartlar ne olursa olsun, kalkınma mukadderdir.
Türkiye’nin güney kapısı
Cumhurbaşkanı’nın, başbakan yardımcısı, 5 bakan, 6 milletvekili, DEİK, TİM, MÜSİAD, ASKON, TÜMSİAD gibi iş dünyasının nabzını tutan kuruluşların başkanları ve çok sayıda işadamı ile birlikte gerçekleştirdiği bu gezi için, “O ülkelerin tamamı bütün ticaretini bizimle yapsa ne olur ki” diye düşünenler olabilir. Oysa buradan hiç öyle görünmüyor. Tam aksine, buralara gelmekte geç kaldığımızı, atı alanın Üsküdar’ı geçtiğini görünce insan Çankaya’ya çakılan Necdet Sezer gibilerin bu millete ne kadar büyük bir kötülük yaptığını daha iyi anlıyor. Çünkü, bize binlerce kilometre uzakta kendine bile hayrı olmayan ülkeler gibi görünen bu coğrafya aslında Türkiye’nin bahçe kapısıdır. Buraları emniyete almadığınız sürece Türkiye’de istikrarı, huzuru aramak hayal gibidir. Ayrıca, Suudi Arabistan’ın Vehhabileştirmek için yıllardır para akıttığı bu ülkelerde İslamiyet’in gerçek hamisi olan Türkiye’ye çok büyük bir görev düşmektedir. Osmanlı’nın bu coğrafyaya özel ilgisinin sebebi neydi acaba? Yine ağıtlara konu olan Yemen şehitleri acaba kuru bir toprak hevesi uğruna mı feda edildi?
Rahatsız olanlar var
Nitekim Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı bekleyen Mogadişu’da Türk heyetinin konakladığı otele yapılan Eş Şebab saldırısı, sıradan bir terör eylemi değildir. Zamanlaması da anlamı da manidardır. Artık ‘savaş’ kavramının çok değiştiği, her şeyin uzaktan kumanda yöntemiyle yürütüldüğü bir dünyada yaşıyoruz. Bütün Avrupa’yı asırlardır sömüren güçlerin, tarih boyunca gittiği her yerde insana saygıyı esas alan Türkler’in tekrar buralarda görünmesinden, her türlü desteği karşılıksız olarak getirmesinden ne kadar rahatsız olduğu anlaşılmaktadır.
‘Tanıdık’ engellerle de mücadele
Ne gariptir ki Türkiye buralarda sadece emperyalist devletlerin ayak oyunlarıyla veya Eş Şebab gibi taşeronlarıyla mücadele etmiyor. Paralel yapı, yıllardır ‘sivil elçilerimiz’ olarak bilinen ve sınırsız desteklenen okulları vasıtasıyla oluşturduğu ilişkileri burada da Türkiye’yi yıpratmak için kullanıyor hatta bunu ‘hizmet’ biliyorlar. Bu yüzdendir ki, bu gezinin en önemli hedeflerinden biri de buradaki paralel planları bozmak, gerçekleri anlatmaktı. Bu konuda birçok ülkede önemli adımlar atıldı. Burada da yakın bir zamanda Türk kökenli eğitimi, asıl sahipleri olan Milli Eğitim’in teslim alması planlanıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Türkiye’yi yeniden tarihi fonksiyonuna kavuşturmak için yıllardır sürdürdüğü kutlu yolculukta birilerini rahatsız etmiş hatta bam teline basmış olacak ki içeride-dışarıda, teröre kadar uzanan her türlü argümanı kullanarak engellemeye çalışıyorlar.
Ama unutmasınlar ki “Herkesin bir hesabı varsa Allah’ın dabir hesabı vardır.”
Güçlü Türkiye kime zarar?..
21 Ocak 2015 Çarşamba
Türkiye’nin her gün artan jeopolitik önemi hepimizin malumu. Öte yandan Ortadoğu, Afrika hatta Avrupa’da baş döndürücü bir hızla olup bitenleri de birlikte izliyoruz. Etkin güçler artık eskisi gibi 20-25 yıllık senaryolar yazmıyor. Dijital ve sosyal katalizörlerle projelerini çok hızlı uyguluyorlar. Bunu anlamak için sadece birinci ve ikinci halka komşularımızda son birkaç yılda yaşanan değişiklikleri hatırlamamız yeterlidir.
Peki bu etkin güçler Türkiye’ye hiç mi ilgi duymuyor? Hem de bu kadar çok yerli işbirlikçi hazır beklerken... Sanmıyorum...
O halde nasıl oluyor da bu kadar yerli ve yabancı yıkıcı teşebbüse rağmen hâlâ bir huzur adasında yaşayabiliyoruz? Mesela Türkiye son on yıldır, kendisini yalnızlığa götüren (!) bu yoldan değil de ‘tavsiye edilen’ rotada yürüseydi şu anda çok daha zengin ve demokrat bir ülkede yaşıyor olabilir miydik acaba?
Neler yaşadık neler
Oysa tarih boyunca Türkiye üzerinden hesap yapanlar hiç bu dönemdeki kadar ince hesaplar yapmamış hiç bu kadar haris olmamışlardı. Bugün yıllarca istim üstünde tutulan terör belasına rağmen etrafımızdaki perişan ülkeler gibi olmamış, tam aksine onlara kucak açabiliyorsak siyasi istikrar ve dirayetli yönetim sayesindedir. Bu çerçevede, parlamenter sistemin nimetlerini inkar etmek de nankörlük olur. Ama gelinen noktada sistem yozlaşmış, sürdürülebilirliğini kaybetmiştir. Bu sistemi bitirenler ise bugün “başkanlık sistemini dayatıyor” diye itham edilen Cumhurbaşkanı Erdoğan değil, 2007’de milletin verdiği yetkiyi gasp etmek için meşruiyet dışı yöntemlere başvuranlardır.
Ama artık milletin tercihini beğenmeyerek siyasete tuzak kurmaya çalışanlar kazdıkları kuyuya düşmüş, yetkinin; bütün vesayetleri geçersiz kılan halka teslim edilmesine sebep olmuşlardır. Bu sebeple de velinimetimiz olan parlamenter sistem, uzaktan kumanda meraklıları yüzünden krizin kaynağı durumuna düşmüştür. Artık geri dönüş de mümkün değildir.
O halde bugünkü tartışmaları aşmanın tek yolu halkın iradesine saygı duyarak gereğini yapmaktır. Yani siyasetçiler başta olmak üzere herkes üzerine düşeni yaparak Türkiye’nin, yeni dönemin gerektirdiği dinamizme sahip bir sisteme kavuşmasını sağlamalıdır.
Güçlü Türkiye’ye ancak güçlü araçlarla gidebiliriz.
KAFAMA TAKILANLAR..
Davutoğlu’nu ondan fazla düşünenler!..
Başbakan Davutoğlu’na özellikle başbakanlık görevini devraldıktan sonra en seviyesiz hakaretleri yapanlar ne hikmetse birden bire fikir değiştirdi ve Davutoğlu’nun en ateşli hamisi kesildiler. Hatta bazı müzmin muhalifler o kadar abarttı ki aralarından bazıları “Sanki Davutoğlu’nu, Davutoğlu’ndan daha fazla düşünüyoruz gibi geldi” diye arkadaşlarını uyarmak zorunda kaldı.
Sevginin nefrete dönüştüğünü duymuştum ama nefretin sevgiye dönüştüğüne de ilk defa şahit oluyoruz.
Hikmeti ne ola acaba?
Mesele ‘reklam arası’ değilmiş...
AK Parti Balıkesir Milletvekili Tülay Babuşçu’nun, “600 yıllık imparatorluğun 90 yıllık reklam arası sona erdi” sözüne bazı kesimlerin gösterdiği aşırı tepkiyi bir ifade özgürlüğü çelişkisi olarak görmüş ve eleştirmiştim. İzleyen günlerde bu tepkilerin tırmandırılarak kurumsal bir linç halini aldığını gördük.
Peygamber efendimize hakaret edenleri savunmak için türlü bahaneler uyduran bu ‘özgürlükçüler’ acaba “Zaman da değişti, biz de değiştik. Artık bizim için öncelikler de değişti” mi demek istiyorlar?
Bu ameliyat tamamlanmazsa...
17 Ocak 2015 Cumartesi
Cumhurbaşkanı seçimi döneminde kimi, “parlamenter sistemden vazgeçmemeliyiz” derken, kimi de “başkanlık kaçınılmaz” dedi ama herkes, halkın seçtiği bir cumhurbaşkanının bu sisteme uymayacağı konusunda mutabıktı. Derken süreç yürüdü ve 10 Ağustos’ta halk cumhurbaşkanını seçti. Sonrasında da sistem tartışması gündemden kalktı.
Peki neden; problem çözüldüğü için mi?
Ne gezer... Tam aksine, rafta bekleyen dosyadan çıktı, hayatımıza aktı. Çünkü artık halkın ilk turda seçtiği bir cumhurbaşkanımız var ama mevzuat eski. Zira, parlamenter sistemle yönetilen bir ülkede cumhurbaşkanını da parlamento seçer. Türkiye’de de öyleydi. “Kötü komşu insanı mal sahibi yapar” hesabı, oluşturulan suni kriz sonucu halk, cumhurbaşkanını bizzat seçmek gibi bir avantaj kazandı. Bu durumda siyasetçilere düşen sorumluluk, geri kalan prosedürü bu irade doğrultusunda düzenleyerek, sistemin işleyişini halkın seçtiği cumhurbaşkanına uygun hale getirmekti. Aslında bir önceki genel seçimde bütün partiler halka, yeni anayasa sözü vermesine rağmen sonra bu sözlerini unutarak ayak sürüdüler. Burada AK Parti’nin de Uzlaşma Komisyonu’na eşit üye vermeyi kabul ederek hata yaptığı kanaatindeyim.
Zaman, Türkiye’nin aleyhine...
Oysa millet, ‘vekil’lerini geride bırakarak; 10 Ağustos’ta yüzde 52 oyla Recep Tayyip Erdoğan’ı Cumhurbaşkanı seçti. Bu tercih aynı zamanda, seçilirse nasıl bir cumhurbaşkanı olacağını meydanlarda üzerine basa basa anlatan Sayın Erdoğan’ın teklifini de onay anlamına geliyordu. Yani, adına ne dediğinizin önemi yok, millet cumhurbaşkanlığı makamının güçlü, inisiyatif sahibi olmasını istiyordu.
O halde problem ne? Vesayetlerin çözüm yeri olan siyaset müessesesi şimdi yeni bir düzleme geçmek isteyen Türkiye’nin önünde engel oluşturuyordu. Ortaya konan gerekçeler ise “Erdoğan başkan olursa...” diye başlayan ve ülkenin asırlar boyu geleceği için yapılacak bir düzenlemeyi bireysel kin ve nefretlere indirgeyen cümlelerden ibarettir.
Ya başkanlık, ya perişanlık
İşte cumhurbaşkanını halkın seçtiği ama parlamenter sistemin de aktif olduğu Türkiye bu haliyle, ameliyatına ara verilmiş hasta durumundadır. Bu süreç en kısa zamanda tamamlanmalıdır. Bu da elbette Anayasa değişikliği demektir. Yoksa bu noktadan sonra “Tekrar eski düzene dönelim” diyebilecek kadar akıldan yoksun kimse olduğunu sanmıyorum.
7 Haziran seçimleri bunun için dönüm noktasıdır. Bu seçimin en önemli fonksiyonu bu ameliyatın tamamlanmasını sağlamasıdır.
KAFAMA TAKILANLAR..
TÜSİAD’a ne oldu?
TÜSİAD’da her adımın uzun uzun tartışılarak atıldığını, katı bir kurumsallık hakim olduğunu biliyoruz. Bu kurumun temsilcisi Haluk Dinçer, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı seçildikten sonra ziyaret etmiş ve geçmişteki pürüzleri sıfırlayan açıklamalar yapmıştı. Daha sonra bir şeyler oldu ve kurumsallığa çok önem veren bu TÜSİAD’ın aynı başkanı bu sefer de “Cumhurbaşkanı muhatabımız değil” dedi.
O arada ne oldu acaba?..
Bu nasıl özgürlük?..
Cumhurbaşkanlığı Sarayı’ndaki 16 Türk devletini sembolize eden kıyafetler konusunda konuşmayan kalmadı. Genellikle de alay edildi. AK Parti Balıkesir Milletvekili Tülay Babuşçu da fikrini söylemiş, “600 yıllık imparatorluğun 90 yıllık reklam arası sona erdi” demiş. Sen misin bunu söyleyen... Bazı medya gruplarında acilen linç girişimi başlatıldı.
Bunu bana biri izah edebilir mi? Peygamberimize hakareti Türkiye’ye taşımak fikir özgürlüğü oluyorsa bu yargısız infaz ne oluyor?..
O fotoğrafa daha sonra tekrar bakın...
14 Ocak 2015 Çarşamba
Paris katliamı tam bir turnusol kağıdı oldu. Çok gariptir ki ilk renk verenler de yerli ‘radikaller’ oldu. Meğer Müslümanlar ne kadar büyük bir potansiyel tehlikeymiş! Daha Paris’ten patlama sesi gelir gelmez kurulmuş zemberek gibi konuşmaya başladılar ve faturayı kestiler. O meşhur ittifak burada da karşımıza çıktı ve maalesef Paris üzerinden Türkiye düşmanlığı yapmak için İslamiyet’i bile malzeme olarak kullanmaktan çekinmediler.
Dinle ilgisi zorunlu din derslerinden ibaret olan müzmin muhaliflerin, sadece Türkiye ile radikal grupları bağlantılı göstermek için ürettikleri palavraları hayretle izledim. Selefîler’le Selef-i Salihîn’i bile birbirine karıştıran, Peygamberimizi örnek alan Ehl-i Sünnet yani hakiki Müslümanları “Bedevîler” diye niteleyen ve onu da El Kaide gibi bir terör örgütüne bağlayan ekran müdavimleri gördüm. “Bu kadarını da mı?” dedirten bir performansla ‘düşmanının düşmanı’ olduğu için bu din cahilleri ile aynı yerde durmaktan çekinmeyen, Batı’ya şirin görünme uğruna İslamiyet’i ‘muharref din’ mesabesine indirerek en ağır istismarı yapmaktan çekinmeyenleri artık şaşırmadan izledim.
Paris’teki görüntünün şifreleri
Bunların Paris’teki gövde gösterisine bakışında da problem var.
Garip ama o karede yer alanlar içerisinde samimi olanlar sadece bugüne kadar teröre ve terörü besleyen uygulamalara karşı net bir duruş sergileyen ve asıl terör mağdurları olan Türkiye ve diğer İslam dünyası temsilcileriydi.
En ön safta yer alan Avrupa liderleri ‘teröre tepki’de samimi olsaydı, kendi ülkelerinde yıllardır ‘ifade özgürlüğü’ kisvesi altında insanların kutsallarına hakaret edilmesine izin vermezlerdi, terörist başı Netanyahu’yu o fotoğrafa dahil edip ‘aklamazlardı’.
Böyle olmasaydı, bu tepkiyi sergilemek için terörün Paris’e kadar gelmesini beklemez, yüzbinlerce insanın farklı coğrafyadan, ırktan veya inançtan olmasına bakmaz, aynı kararlılığı gösterirdi.
Perşembenin ayak izleri
‘YeniAvrupa’yı iyi izleyin. O malum derginin Peygamberimizi temsil ettiğini zannettikleri o kepaze kapakla kutsallarımıza hakarette ısrarı bizi nasıl bir Avrupa’nın beklediğine dair en açık ipucudur. Unutmayın ki bu sayı, bütün Avrupa adına yayınlanan bir ortak bildiri hüviyetindedir. BBC’nin de daha önceki, Hazret-i Muhammed’e hakaret etmeme kararını iptal ettiğini, (kısaca hakaret etme kararı aldığını) düşünürseniz durum daha net anlaşılacaktır.
Velhasıl, üzgünüm ama Pazar günü ön safta kol kola yürüyenler, bundan sonra ‘Birleşik Avrupa’nın, Haçlı ruhunu yeniden hortlatarak İslamiyet’in ve Müslümanların üzerine nasıl yürüyeceğini göstermektedir.
KAFAMA TAKILANLAR..
Kim, hangi yüzle?..
Dün bütün gazetelerde, yıllardır Müslüman kanı akıtmaya doymadığı halde Paris’te ‘tribünleri selamlayarak’ yürüyen İsrail Başbakanı Netanyahu’ya “Paris’e hangi yüzle gittin” diye soran başlıklar vardı. Zaman gazetesinde de aynı başlık vardı. Ama diğer bütün gazetelerden bir farkla. Onlar bu soruyu Netanyahu’ya değil Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Ahmet Davutoğlu’na soruyordu...
Bankalar Kanunu mu, Bank Asya Kanunu mu?
Paralel Yapı’nın finans merkezi olan Bank Asya’da olup bitenlerle ilgili bir haber gündeme gelmeye görsün. Malum medya hep bir ağızdan “bu haberlerin Bankalar Kanunu’na muhalefet anlamına geldiğini, büyük suç işlendiği” haykırıyor. Peki bu kanun sadece Bank Asya için mi çıkarıldı ki paralel medya, başka bankalara şantaj yaparken aklına ne Bankalar Kanunu geliyor, ne TCK...
Bunlar kimin teröristi?
10 Ocak 2015 Cumartesi
Paris’teki olay vahşi bir terör saldırısıdır. Faillerin gerekçeleri, kimlikleri sonucu değiştirmiyor. Onlar insan öldürürken tekbir getirse de İslamiyet’in böyle bir emri olamaz, ‘cihad’ın bireylerin kendi kafasına göre önüne gelene saldırmak değildir. O halde, İslamiyet’e iftira mahiyeti taşıyan ve biz Müslümanları ayrıca mağdur eden bu saldırıyı gerçekleştirenleri bin defa kınıyoruz.
Keşke katiller öldürülmeseydi de bu saldırının sır perdesi aralanabilseydi. Ama ‘Avrupa’nın 11 Eylülü’ olmaya yönelen bu faili meçhul olayın öncesi ve sonrası hakkında dile getirilmesi gereken şeyler var...
Keşke hakaret de kınansaydı
Bugün bu eyleme hep birlikte ateş püskürüyoruz; öyle de olmalı. Ama keşke bu dergi İslamiyet’le ve Hıristiyanlıkla alay ettiği zaman da herkes, ‘ifade özgürlüğü’ gibi basit bir bahaneye sığınmayıp, kimsenin ‘hakaret özgürlüğü’ olamayacağını dile getirseydi. Oysa bugün, geç de olsa bu yanlışın dile getirilmesi gerekirken tam aksine o yanlışlar ve sahipleri kutsallaştırılarak yeni yanlışlara zemin hazırlanmaktadır.
‘Medeniyetin beşiği’ denilen Avrupa, yıllardır Müslümanlara ve İslamiyet’in sembolü olan camilere yapılan saldırılara neden net bir tavır koymadı. Daha iki gün önce İsviçre’de başörtüsü yüzünden ağır hakarete uğrayan bir kardeşimiz, giderilmesi için davacı olduğu mahkemeden ‘suçlu’ olarak çıktı.
İnancımıza, peygamberimize hakareti ‘ifade özgürlüğü’ diye savunanlara soruyorum. Bizim inanç ve ibadet özgürlüğümüze ne oldu? Türkiye’den yapılan başvuruları kabul etmek için kapıda bekleyen Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi neden biraz da burnunun dibine bakmıyor? Yoksa Müslüman’ı ‘insan’ olarak görmüyorlar mı?
Operasyonlar kimin için?
Avrupa’nın “Müslüman bir
Türkiye’nin AB’de yeri yok” noktasına varan bu tavrının, Paris’teki çok kötü kokular yayan saldırılardan sonra ‘eylem’e dönüşeceği yönünde emareler görünmeye başladı. ‘Mağdur’ havasına bürünen Avrupa medyası, asıl mağdur olan Müslümanları ve İslamiyet’i suçlu ilan etmiş ve acilen savaş başlatmıştır. Gerçekten önümüzdeki dönemde bu tavır yaygınlaşır ve Müslümanlara karşı asırlar sonra tekrar Haçlı ruhu hortlatılırsa korkarım bu,
Avrupa’nın da Ortadoğulaşmasının başlangıcı olacaktır.
Batı’nın çifte standardı bu vesileyle bir kere daha ortaya çıktı.
Her terör çirkin, her terör muhatabı mağdurdur. Mağdurlar arasında kimliğine, inancına, ülkesine göre ayırım yapmak da en az o kadar çirkindir. Bugüne kadar yüz binlerce kişi teröre kurban gitti. Paris’teki olayla eş zamanlı olarak Yemen’de de 35 kişi öldürüldü. Daha dün gece Boko Haram diye bir örgüt bir kasabayı yok etti, 2 bin kişiyi öldürdü. “O mağdurlarla neden kimse ilgilenmedi, onlar insan değil mi” diye soranlar haksız mı?
Türkiye yıllardan bu yana terörün ırkının ve dinini olmadığı, bütün dünyanın ortak tavır takınması gerektiğini anlatmaya çalıştı. Artık, menşeine ve muhatabına bakmaksızın bütün terör eylemlerine karşı samimi ve dürüst bir tavır sergilenmesi gerektiği anlaşılmalıdır. Yıllarca şahit olduğumuz “Bana dokunmayan terörist bin yaşasın”
tavrının dünyayı getirdiği nokta burasıdır. Artık terörün de küreselleştiğini, ortak mücadele edilmediği sürece kimsenin huzurlu olamayacağını herkesin öğrenmesi gerekiyor.
KAFAMA TAKILANLAR..
Pek amatörmüş!
Her hareketlerinden son derece profesyonel olduğu anlaşılan teröristlerin kaçtıkları aracı terk ederken kimliğini ‘unutmak’ gibi bir acemiliği nasıl yaptıklarını anlamak mümkün değil. Kafama takılan bir başka ayrıntı da daha önce Suriye sınırında çekim yapan bir Fransız kanalın görüntülerine önceki gün Paris’teki saldırıyı gerçekleştirdiği açıklanan Said ve Şerif Kouachi kardeşlerin tesadüf etmiş olması...
Medyamız samimiyet sınavından geçiyor
7 Ocak 2015 Çarşamba
Değerli dostlar, Üstlendiğim yeni görev sebebiyle gece bile kesilmeyen bir tebrik yağmuruna tutuldum. Bir insan için ulaşılabilecek en büyük onur budur herhalde. Ama bu mesajlarda şahsıma yüklenen ve endişelendiren büyük sorumluluk beni bir medya muhasebesine sevk etti..
Lafın gelişi ‘dördüncü kuvvet’ denen medya Türkiye’nin gidişatında hep ilk planda olmuş ve çoğunlukla da millet iradesinin aksi yönüne bir fonksiyon üstlenmiştir. Burada, milletten kopuk medya yöneticilerinin yanı sıra derenin taşı ile derenin kuşunu vurmaya çalışan yabancı ‘avcılar’ın da büyük etkisi olmuştur.
Nitekim, ülkeye takılan çelmelerin tamamında medya baş rolü oynamıştır. Bu oyun daha sonra anlaşılsa da iş işten geçmiştir. ‘60 darbesi öncesinde yayınlanan, “Gençleri Et-Balık Kurumu’nda kıyma makinesinden geçirdiler” türü haberlerin, daha sonra külliyen yalan olduğunun ortaya çıkması merhum Menderes ve arkadaşlarını geri getirmemiştir.
Yeni model çok farklı
Son dönemde ise bu kampanyaların çok daha sistematik versiyonunu hep birlikte izliyoruz. 17 Aralık’tan sonra hep Emniyet ve Yargı’daki yapılanma ön plana çıkmışsa da bu sürecin asıl dinamosu medya operasyonu olmuştur. Bu döneme kadar aynı düzlemde bile yer almamış çok farklı kesimlerin ‘düşmanlık’ ortak paydasında oluşturduğu ve ‘haber’ tarifini bile değiştiren yayın anlayışı her şeyden önce kendi okuyucu ve izleyicisine büyük saygısızlıktır.
Bütün bunlardan sonra bizzat da bu operasyon yöneticilerinin mağdur rolüne bürünerek ‘medyaya baskı’dan bahsetmesi Anadolu’daki, “Saman altından su götürüp üzerine çıkıp vaaz ediyor” tarifine tıpatıp oturan bir durumdur. Kirli emellerini ‘baskı’ ambalajında sunan bu yaklaşım tam aksine, medyada var olan problemleri de çözümünden uzaklaştıran bir istismardır. Aslında Türkiye’de yıllardan beri büyük bir aşkla savunulan şey ‘basın sorumsuzluğu’dur.
Kayıtsız kalmak mümkün mü?
Hedefine ulaşmak için her aracı kullanmakta beis görmeyen bu medya operasyonu karşısında, “Bu yaşananlar bizi ilgilendirmiyor” veya “Biz tarafsız kalmayı tercih ediyoruz” anlayışı, sonuçları itibariyle millete karşı bir darbe mahiyetindeki bu operasyona destek anlamına gelen bir tutumdur.
Bu sebeple bugün daha toplumsal/sosyal kesitli bir yayın yapamıyorsak bunun vebali de bu medya operasyonunu başlatanlardır.
Bu noktada çok haklı olarak, “Herkes aynı şeyleri söylüyor, kimin haklı olduğunu nereden bileceğiz?” diye sorabilirsiniz. Bu soruya cevap bulmak için yapmanız gereken tek şey, ‘bir amaca ulaşmak için her şeyi kullanan operasyon yayıncılığı’ ile ‘milletin geleceği için bu operasyona karşı koyan ilkeli duruşun’ tespitidir. Yönetim Kurulu Başkanımız Murat Sancak her vesileyle, “Doğru olmayan hiçbir haberin sayfalarda yer almaması” uyarısını tekrarlamaktadır.
Medyamız, tarihinin en büyük samimiyet sınavından geçmektedir.
‘Asıl muhakeme’ olan bu sürecin sonunda hepimiz, en isabetli jüri olan milletimizin temiz vicdanlarında hak ettiğimiz karşılığı bulacağız.
TEŞEKKÜRLER...
Yeni görevim sebebiyle şahsıma gösterdiğiniz teveccüh ve güven için şükranlarımı iletiyor, benim için çok değerli olan dualarınızı istirham ediyor, saygılarımı sunuyorum.
Sayın Kılıç doğru söylüyor...
3 Ocak 2015 Cumartesi
Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç “Yargı üzerinde vesayet kabul edilemez” demiş. Aksini kim iddia edebilir ki?
Bu konuda en büyük hassasiyeti de Yüce Mahkeme’nin göstermesi gerekir zaten.
Yalnız sayın başkan bu tespiti yapmakta biraz gecikmedi mi acaba? Malum, “Geciken teşhis, teşhis değildir.”
Yani, kendisinin de “2010 yılında yapılan Anayasa değişikliğinden sonra bir grubun vesayeti ortaya çıktı” şeklinde teyit ettiği gibi yargı yıllar boyunca bırakın vesayeti resmen teslim alındığında sayın başkan neredeydi acaba?
Ne vesayetler gördük biz...
Üstelik yargıdaki vesayet teşebbüslerini tespit etmek ve gereğini yapmakla yükümlü olan HSYK ve diğer yüksek yargı organları da bu vesayetin bir parçası olmuşsa asıl o zaman Anayasa Mahkemesi’nin ‘yüce’liğini göstermesi, kendisine intikal eden konularda tavrını demokrasiden yana koyması beklenirdi.
Oysa tam aksine, üye adaylığı için 20 yıl şartının kaldırılması gibi adrese teslim iptallerle paralel bir HSYK’nın inşasına imkan sağlayan AYM, büyük mağduriyetlere sebep olan yargı cinayetlerinin azmettiricisi durumuna düşmüştür.
Yargının vesayet altında olduğu dönemdeki kararlarıyla darbeci yapıyı besleyip büyütürken, bugün vesayeti bertaraf etme çabalarını ‘vesayet’ olarak değerlendirmek hangi açıdan bakışın bir sonucudur?
O artık bir siyasetçi
Aslında Başkan Kılıç dün kendisine Sözcü olarak seçtiği bir mecradaki beyanlarıyla bu sorunun cevabını vermiş, artık bütün yetkisini yeni hayatı için altyapı hazırlamak için kullanacağını netleştirmiş.
Sayın başkan kendilerine siyasi baskı olduğunu iddia ediyor ve bunu bağımsız yargı için önemsiyorsa kendisinin siyasetin tam göbeğinden verdiği mesajlar için ne düşünüyor acaba?
Daha önce de bu sütunda dile getirmiştim. Sayın Kılıç’ın bu çıkışları ihsas-ı rey değil ‘ihsas-ı karar’dır. Bu beyanlarından sonra o çok önemsediği (!) yargı bağımsızlığını hâlâ muhafaza ettiğinden nasıl emin olacağız. Mesela seçim barajı konusunda Mart’tan sonra dahil olacağı partinin öngörüsü ne yönde acaba? Velhasıl, bütün bu olanlardan sonra AYM’de; yeni başkan seçilinceye kadar hiçbir siyasi başvuru görüşülemez.
Mesela dört eski bakanı bu anlayış mı yargılayacak!..
Bence başkan çok haklı. Yüce yargı üzerinde vesayet kabul edilemez.
O halde o cübbeyi çıkarmak için Mart’ı beklemeyin sayın Kılıç.
KAFAMA TAKILANLAR..
Önce o HSYK’yı ‘asın’...
Bizim memleketteki Anamas Dağı’nın ilginç bir isim öyküsü var.
İdama mahkum edilen azılı bir soyguncuya son arzusunu sormuşlar.
“Asıl suçlu, ‘ilk işim’ olan komşunun kümesinden çalıp eve getirdiğim yumurtayı görünce ‘Çabuk götür yerine koy’ demeyip, ‘Başka varsa onları da getir’ diyen anamdır; önce onu asın” demiş...
Yanisi, o savcılara görevden el çektirildi de, onlara sınırsız destek vererek yardım ve yataklık eden dönemin şemsiye HSYK’sının ‘çekmesi’ gereken bir şey yok mu?...
Alırken dilekçe mi istendi ki?..
Bir süredir kayıp kaçak bedellerinin iadesi tartışılıyor. Yargıtay kararı ile iade yolu açılan bedelin yüzde 15’lik bir oran olduğunu düşünürsek az yekun tutmuyor. Ama malum, ‘devlet alacağına şahin, borcuna karga’dır. Bu sebeple yine mahkemelere milyonlarca dosya akınından, bürokratik engellerden bahsediliyor.
Oysa bu paralar kesilirken tüketiciden dilekçe mi istendi ki... Bu bedeller hak sahibini hiç uğraştırmadan; mesela elektrik faturalarından mahsup edilemez mi?
.
Yeni hedef Çözüm Süreci mi?
31 Aralık 2014 Çarşamba
İster inanın, ister inanmayın; bu yazıya başlayalı on gün oldu ama bitirmek bir türlü nasip olmadı. Zaten bu başlığı şimdi yazsaydım “mi?” ekini koymazdım...
Son yıllarda çok ilginç ittifaklara şahit oluyoruz. İnanç ve ideolojileri arasındaki büyük uçurumlar sebebiyle bir zamanlar birbiriyle kıyasıya mücadele eden aykırı uçlar bu gün kol kola yürüyor.
Bu ittifaklarda, “Ülkeyi nasıl daha iyiye götürürüz” gibi bir ortak hedef arıyorsanız sükut-u hayale hazır olun. Çünkü burada ortak payda, “Nasıl yıkabiliriz”dir. Yani burada yapıştırıcı unsur düşmanlıktır. Bu çok vahim bir durumdur. Zira, ‘kinim dinimdir’ türü odaklanmalarda akl-ı selîm uzaklaşır, etik ve ahlaki değerler anlamsızlaşır. Atılacak adımlarda sadece düşmanın ne kaybedeceğine bakılır, ülke ve milletin ne kaybedeceği teferruattır.
Bunlar hayal ürünü değil, Türkiye’nin bugünkü gerçeğidir.
Baş döndürücü dış gelişmelerin yaşandığı bir bölgenin göbeğindeki Türkiye özellikle son bir yıldır enerjisini neye harcıyor bakar mısınız? Bırakın siyasi kamplaşmaları, aile fertlerini bile karşı karşıya getiren bu kamplaşmanın sebebi nedir acaba?
Son viraj, son fırsat!
Bu aykırı müttefikler açısından en kritik viraj 2015 genel seçimleridir.
Siyasi iktidara karşı sahnelediği darbe oyununun son perdesinde suçüstü yakalanan paralel yapı ile bir ilçeyi bile yönetemeyen ve sandıktan iktidar çıkarma ümidini kaybeden ana muhalefetin önderliğinde oluşan ‘ortak düşman koalisyonu’nun en büyük hedefi 2015’te AK Parti’yi ve buna bağlı olarak da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konumunu zayıflatmaktır...
İşte, treni son virajda ne pahasına olursa olsun raydan çıkarmak isteyen bu koalisyonun, 30 yıllık serüvenin sonunda ulaşılabilen Çözüm Süreci’ni bile feda etmekten çekinmiyor. Hedeflerine ulaşmak için çözümün ilk adımı olan Oslo Süreci’ni nasıl harcadıklarını görmedik mi? Bu iktidar ve Cumhurbaşkanı Erdoğan zarar görecekse binlerce gencin daha ölmesi teferruattır!
Üstelik de çok güçlü yabancı ortaklar bulunabilecek bir proje!..
Tahrik için hazır bekliyorlar
Son Cizre olayları sonrası bu gerçek çok daha net biçimde gün yüzüne çıkmış, Başbakan Ahmet Davutoğlu’ndan Kürt siyasetçi Hatip Dicle’ye kadar birçok isim de bu gerçeği dile getirmiştir.
Diyarbakır’da yangına panzerle araç iteleyen polislerden Cizre’de işaretlenen evlere, çadırlara ilk ateş edenlere kadar nice cevapsız sorular...
İstanbul’daki bildik isimlerin, Cizre’deki olayların daha ilk saatlerinde sosyal medyada dolaşıma sunduğu ve hazır kıta robotların kopyaladığı parça tesirli bombalar ve iki kafadarın muhabbet olsun diye paylaştığı ‘Öcalan portreli Kürdistan parası’na tam kadro dört elle sarılmalar...
Parçaları birleştirdiğinizde ‘sahadan sanala’ topyekun bir organizasyon ortaya çıkmaktadır.
KAFAMA TAKILANLAR..
Başbuğ’dan Tahşiye tespiti
Eski Genelkurmay Başkanı Emekli Org. İlker Başbuğ Adliye Sarayı’nda kendilerine uygulanan kumpaslar hakkında suç duyurusunda bulunduktan sonra da CNN Türk’te Ahmet Hakan’ın sorularını cevapladı. Başbuğ, burada yaptığı açıklamalarla aslında Balyoz’u da Ergenekon’u da esastan bozdu... Benim özellikle şu nokta kafama takıldı. Org. Başbuğ, son günlerde birçoğumuz gibi ismini ilk duyduğu ve telaffuzda da baya zorlandığı Tahşiye dosyasını incelemiş ve diyor ki “Tahşiyecilere ve bize kurulan kumpas farklı isimlerde aynı senaryo...”
Sayın Başbuğ’un Tahşiyecilere destek vermek gibi bir derdi olmadığına göre bu tespitin üzerinde durulması gerekmez mi?
.
Yüce Divan mı, ‘yüce kapan’ mı?
27 Aralık 2014 Cumartesi
Türkiye hiçbir dönemde son bir yıldır konuştuğu kadar “yolsuzluk” konuşmadı. Ama ne gariptir ki, “yolsuzluk” mefhumu tarihimizin hiçbir döneminde bu kadar istismara uğramadı; amacından saptırılmadı.
17 Aralık’tan bu yana ‘unutturmamak için’ kesintisiz sürdürülen yolsuzluk tartışmaları biraz yakından incelendiğinde görülecektir ki bu sakızı en çok çiğneyen paralel yapının aslında bir yolsuzluk iddiasının aydınlanması gibi bir derdi olmadığı hatta bunu istemediği anlaşılacaktır. Çünkü, gerçekten bir yolsuzluğun su yüzüne çıkmasını isteyen hiç kimse onun ayaklarına bu kadar büyük taş bağlamaz.
Demek ki gerçekten mesele ‘yolsuzluk’ değilmiş...
Meğer ülkemizde yolsuzluk konusunda ne kadar da hassasiyet taşıyan varmış. Şu idealistliğe bakar mısınız, sırf kamu kaynakları heba olmasın diye gerekirse on yıllardır ilmik ilmik ördükleri her şeyin heba olmasını bile göze alarak kendilerini bu işe adadılar! Üstelik de bu mücadelelerinde ‘Erdoğan düşmanlığı ittifakı’ kurdukları birkaç eski Türkiye kalıntısı dışında yanlarında kimse kalmadığı halde!..
Bu tren bu darbeyi taşıyamaz
Ölü doğan “Basına Baskı” tiyatrosu gibi aşırı yükleme sebebiyle bu ‘yolsuzluk’ senaryosu da iflas etti. 18 Aralık’tan itibaren her gün çarşaf çarşaf yolsuzluk edebiyatı yapanlar bu yaygaralarında azıcık samimi olsalardı dört eski bakanla ilgili iddiaları bir lokomotif yapıp arkasına koskoca bir ‘darbe’ vagonu eklemezlerdi.
Bütün amaç bu yolla siyasi iktidara had bildirmektir. Nitekim bu iddiaların arkasına böyle bir amaç yüklenmeseydi ve paralel yapı adeta bizzat yürütüyormuşçasına bu kadar abanmasaydı; yargısız infaz yapmasaydı bu soruşturma çok daha sağlıklı yürürdü. Ve bu ‘yolsuzlukçu’ların yanında belki de bütün Türkiye dururdu. Ama öyle olmadı.
Artık hiçbir anlamı kalmadı
Gelinen noktada gerçekten ‘yolsuzluk’ olarak nitelendirilecek herhangi bir fiilin işlenip ilenmediğinin artık hiçbir önemi yok. Bu yüzden de bugün bu konuya odaklanmak sadece darbe trenine kömür atmak anlamına gelir. Bu, yeni bir durumdur ve Türk siyasi hayatında bugüne kadar yaşanan bütün “Aklanıp gelme” hikayelerini geçersiz kılmaktadır.
Durum böyle olunca bazı AK Partililer’in, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başlattığı siyasi harekete yolsuzluğun ‘y’sini bile yakıştıramadığı için dört eski bakanlarının yargıda aklanarak hem kendilerini hem de partilerini bu ağır yükten kurtarmaları gerektiğini düşünmeleri de önünde herkesin saygıyla eğilmesi gereken asil bir duruş olmakla birlikte, bunun; söylem olarak cazibesinden başka hiçbir anlamı yok. Tam aksine, konunun sadece Yüce Divan’a aktarılmasını bekleyen, davanın sonucunu bile beklemeden bunu seçim öncesi bir ‘yüce kapan’ gibi kullanıp AK Parti’yi avlamaya çalışanların ekmeğine yağ sürecektir.
Ayrıca yargı vesayetinin yaşanmadığı dönemlerde bile TBMM’de açılan soruşturma komisyonlarının çoğu Yüce Divan’a sevke gerek olmadığına karar vermiş. İsnat edilen eylem ve suç tespit edilmemiş, mahkeme takipsizlik kararı vermişse dosyayı sadece kasıtlı baskıların etkisiyle Yüce Divan’a göndermek objektif bir tutum olmaz.
Bu asil duruş ancak normalleşmiş bir Türkiye’de anlam kazanır.
KAFAMA TAKILANLAR...
Erdoğan’ın yetkisi olsaydı...
Konya’da Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hakaret ettiği gerekçesiyle tutuklanan ve dün tahliye edilen lise öğrencisi Mehmet Emin, Türkiye’nin gündemi oldu. Ancak ortada döndürülenlere baktığınızda sanki Cumhurbaşkanı Erdoğan hakime talimat vermiş ve çocuğu tutuklatmış sanırsınız. Sayın Erdoğan’ın gerçekten böyle bir yetkisi olsaydı herhalde o çocuğa sıra bile gelmezdi...
.Gerçekten çok ayıp
25 Aralık 2014 Perşembe
Ekrem Dumanlı’nın, gözaltından çıkınca bir canlı yayında şahsıma yönelik ‘ifşaatları’ ile ilgili olarak gerekli izahlarım dünkü STAR’da yayınlandı. Ama yine dün gördük ki mesele Ekrem Bey’in bir anlık kızgınlıkla sarf ettiği ve “Çok ayıp...” diye başladığı birkaç cümleden ibaret değilmiş. Gıyabımızda yargılanmış ve mahkum edilmişiz. Hatta infaz bile gerçekleşmiş!
Aslında dünkü yazı, bu sevmediğim tarzdaki mecbur bırakıldığım ilk ve son yazım olacaktı. Ama dün muhatap olduğum saldırı beni çok şaşırttı. Meselenin bu kadar basitleştirileceğini aslâ düşünmezdim; son defa paylaşmadan edemedim.
Aylar önce tamamen ‘duygusal’ sebeplerle uydurulan bir iftira uydudan merkeze taşınmış.
Konu hakkında ‘savunma’ mealinde tek kelime sarf etmeyi zül addederim.
İhlas Holding arzu ederse, “villa” diye sunulan müstakil evlerin satış şartlarını ve benim banka yoluyla ödediğim taksit kayıtlarını açıklar. Ayrıca, yandaki kupürde biçtikleri değer olan 1 milyon lirayı öderlerse ‘villa’yı hemen devredeceğimi buradan ilan ediyorum...
Basit iftiralara tenezzül edecek kadar mı!
Bu saatten sonra artık, “Yakın zamana kadar hakkımdaki düşünceleriniz böyle değildi, hani medyada en güvenilir birkaç kişiden biri bendim. Hani nezdinizdeki kredim çok yüksekti” filan demeyeceğim. Çünkü bunların ne kadar samimi ifadeler olduğu bir tarafa, gelinen ‘cinnet’ halinde hiçbir şeyin bir anlamının kalmadığı da anlaşılıyor. Bu meyanda, bu seviyeye inen iftiraları ciddiye alıp kendini savunmaya kalkmanın da hiçbir anlamı ve gereği olmadığı anlaşılıyor.
Benim tespitimi ne kadar ciddiye alacaklarını bilmiyorum ama bilsinler ki...
Ben ve benim gibilerin vicdanında aldıkları mağlubiyet çok önemlidir...
Çünkü, her gün benzin döküp körükledikleri bu yangına rağmen hâlâ soğukkanlı kalmaya, (çok gerilerde kalsa da) dostluklara saygı duymaya çalışanlar bile artık hedefe konuyorsa bu, iflâsın ilânıdır.
Ayrıca bu marifetler, şimdiye kadar farklı kişi ve kurumlar hakkında yürüttükleri kampanyaların da ne kadar isabetli olduğunu daha da iyi anlamamıza vesile oluyor!
Bu yapı, bu kadar ucuz yollara başvurur hale gelmişse gerçekten, ‘dönemin ABD Büyükelçisi’nin dediği gibi bir ‘imparatorluğun’ çöküşünü izliyoruz galiba...
Vicdanlardaki mahkumiyet çok daha önemli
Devlet içinde oluşturulan paralel yapının kalıntıları üzerinden sürdürülen ‘savaş’ın ne zaman ve nasıl biteceğini bilemem. Benim bahsettiğim ‘çöküş’ de bu değil zaten. Bu yapı, gönüllerde ve vicdanlarda kaybetti ve asıl mağlubiyet de bu zaten. Onun için herkese sordukları, “Siz niye bu kadar değiştiniz” sorusunun, sorulabilecek en anlamsız soru olduğunu düşünüyorum ve hâlâ bu soruyu sormayı düşünenlerin önce aynaya bakmalarını tavsiye ediyorum.
Eğer hesap gününe inanıyorlarsa
Bu arada meselenin manevi boyutu çok daha farklı tabii. Paraleller, sık sık müracaat ettikleri ‘manevi sorumluluğu’ ne kadar ciddiye alıyor bilmiyorum. Acaba, önlerine gelene hatırlattıkları o “Kul hakkı, Allah korkusu” gibi mefhumların kendileri için de geçerli olduğunu hiç düşünüyorlar mı? Meselelerini Mahkeme-i Kübra’ya havale etmeyi seven biri değilim. Ama bu sefer durum çok farklı...
İddianız doğru ise ben cezamı çekmeye razıyım. Ama iddialarınız iftiradan ibaretse siz de cezanızı çekmeye hazır olun...
Çünkü size hakkımı helal etmeyeceğim...
.
Meğer ne büyük suç işlemişiz!
24 Aralık 2014 Çarşamba
Değerli okuyucularım,Bireyler üzerinden tartışma tarzım değildir. İçinde bulunduğumuz fırtınalı dönemde bile eleştirilerimi devletteki paralel yapı ve ona sahip çıkan kesimlerle sınırlı tutmaya dikkat ettim. Zira şartlar ne olursa olsun özellikle bütün meslektaşlarımızla görüşebilmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bu güne kadar da, görüşleri benimle taban tabana zıt olan meslektaşlarıma bile bu itinayı gösterdim ve karşılığını da gördüm. Ama bu haftaki yazımda özür dileyerek bu ilkemin biraz dışına çıkmak zorunda bırakıldım.
Bir yıldır kendilerini desteklemeyen bütün kişi ve kurumlara karşı karalama kampanyası yürütürken, yayınlarını beğenmediği müesseslere haftalarca karalama kampanyaları dizerken başka yayın organlarının her satırını yargılayan kendinden menkul “Basın özgürlüğü” çelişkisini bir tarafa bırakarak şahsımla ilgili suçlamalara açıklık getirmek istiyorum.
Tanıdığım ve tanımadığım kişilerin STAR’daki bir manşeti kişiselleştirerek, hakaretten küfre, tehdide hatta imanımı sorgulamaya kadar giden linçlere sabrettim, hiçbir mukabelede bulunmadım. Ama Zaman Gazetesi Genel Yayın Müdürü Ekrem Dumanlı bir kanaldaki canlı yayında bizzat ismimi vererek ve söz konusu başlığı da ilginç bir şekilde çarpıtarak büyük bir öfke ve peşinci bir anlayışla hakkımda çok yıpratıcı ifadeler kullanınca çok daha güçlenmiş yeni bir hücuma hedef oldum.
Türkiye’nin bu ortama nasıl geldiğine bakmaksızın bir başlık üzerinden hesaplaşmanın çok iyi niyetli bir tutum olduğunu düşünmemekle birlikte ben kendi konuma döneyim.
Ne kadar önemi var bilmiyorum ama biri Medya Derneği’nin, Yönetim Kurulu Üyeleri’nin kurumlarında yapılan toplantıları çerçevesinde, diğeri ise bilmem kaçıncı yıldönümlerinde tamamen kurumsal faaliyetler çerçevesinde kurumumu temsilen katıldığım resmi programlı ziyaretleri “50 defa geldin” şeklinde sunarak taraftarlarını tahrik etmenin amacı nedir? Bu kadar lüzumsuz şeyleri tartışıyor olmaktan utanıyorum ama gerçekten bunların dışında gerçekten Zaman gazetesine girdiğimi hatırlamıyorum. Ayrıca ben, 40 yıldır duruşunu değiştirmeyen, itibarlı bir camiaya mensup biri olarak 50 defa gitsem ne olur ki?
“Şimdi ne değişti?” sorusunun cevabını ben de çok merak ediyorum. Şahsen o yıllardaki değer yargılarım şimdi de aynı. Büyükler, “Şeref ül mekân bil mekîn” buyuruyor. O halde ortada bir değişiklik varsa sebebini de değişenler izah etmeli.
Ve Dumanlı’dan son darbe!..
Ekrem Dumanlı hedefe oturttuğu ‘kadim dostu’na (!) son darbeyi indirmek için sanırım ihtiyaç halinde kullanmak üzere hafızasında yıllarca beklettiği son füzesini gönderiyor: “Hocaefendiye beraber gittik...”
Tarih 23 Eylül 2011 Cuma...
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 66. BM Genel Kurulu programı için New York’tayız. Sabahleyin Ekrem Bey yanıma geldi ve “Arkadaşlar araç ayarlamış, cuma namazı için diğer yayın yönetmenleriyle birlikte bizim misafirhaneye gideceğiz. Arzu edersen gelebilirsin” dedi. Siz bu teklife ne dersiniz bilmem ama ben “Elbette” dedim.
Ve gittik, cumayı kıldık. 30 kişi civarındaki cemaat de dahil hep birlikte yemek yedik. Yemekten sonra “Hocaefendi’nin odasında kahve içelim” dediler ve orada karşılaştığımız Hidayet Bey ile New York’tan gelen ekip odaya çıktık. Genellikle dinleyici durumunda olduğum karşılıklı sohbet sırasında bir ara Enver Ağabey’i sordu, ben de rahatsız olduğunu söyledim. Ve fotoğraf çekiminden sonra ayrıldık.
Binadan çıkar çıkmaz da merhum Enver Ağabey’e e-mail yazarak ziyaretimizi anlattım ve üzerimde emanet olan “geçmiş olsun dileklerini” ilettim. Enver Ağabey de birkaç dakika içerisinde cevap yazıp teşekkür etti.
(Bu arada Pensilvanya ifşaatlarınızı güçlendirmek için bir de fotoğraf paylaşılmış ama fotoğrafın niye kırpıldığını anlayamadım...)
Meğer büyük bir suç işlemişiz!
Yıllar önce cuma namazı için organize ettiğiniz bir ziyareti, bilmediğim bir sebeple bana öfke yağdırırken kullanmanız çok ilginç. Meğer biz, canınız sıkılınca kullanacağınız büyük bir suç işlemişiz!..
‘İfşaatlarınız’ sırasında benim ismimin peşine ‘faili meçhul’ bir el öpme faslı eklemişsiniz. Ben böyle bir ifadeyi gerçekten hatırlamıyorum ama söylenmişse ve onu da paylaşmayı tercih etmişseniz lütfen tam aktarın.
Bunu da ben itiraf edeyim!
Bir temasımız daha var; Ekrem Bey ifşa etmeden ben itiraf edeyim bari!..
Bir akşam vakti Ekrem Bey beni aradı ve “Bir vesileyle Hocaefendi’nin yanına gelmiştim, geçmiş olsun demek ister misin?” diye sordu. Böyle bir durumda kim, neden “Hayır” der ki... Nitekim telefonu verdi, ben de geçmiş olsun dileklerimi ilettim ve birkaç nezaket cümlesinden sonra telefonu kapattım.
Birkaç gün sonra Fethullah Gülen, Zaman gazetesinde yayınlanan iki tam sayfa ilanla, “bizzat ziyaret ederek veya arayarak ‘geçmiş olsun’ diyenlere” teşekkür etmiş...
Böyle şeylerden gocunan namerttir. Nitekim şu ana kadar daha önce yaşanan hiçbir anekdot veya ayrıntıyı kullanma yoluna gitmedim.
Neyse... Her şeyde bir hayır vardır. Ekrem Bey’in bu “ifşaatları” camiadaki farklı isimlerin sürekli yönelttiği sorulara da cevap teşkil ediyor. Demek ki, size karşı kimsenin bir önyargısı yokmuş. Ama iddia ettiğiniz gibi “eskiden aranızın iyi olduğu herkes bugün yanınızda değilse” ya onların tamamı ters yöne girmiştir veya siz... Diğerlerini bilmem ama şahsen kendimi bildim bileli hiç yönümü değiştirmedim...
.
AB, katil asansörü durdurur mu?
20 Eylül 2014 Cumartesi
İnsanı basite alan kamu vurdumduymazlığından sık sık şikayet ediyoruz. Bugün devlet insanı önceleyen kuralları hayata geçirmek istiyorsa neden var gücümüzle desteklemiyoruz?..
Pek tarzım olmasa da konuya havalı meslektaşlarım gibi gireceğim...
Yeni AB Bakanı ile Brükselde birebir görüşme fırsatı buldum. Yeniden başlayan uyum sürecini (fotoğrafın ayakta çekildiğine bakmayın) enine boyuna konuştuk.
“Öncelikle, neden ‘yeniden... Küslük dönemlerinden sonra, birikmiş bir hasretle ‘yeniden başlayan beraberlikler gibi bir şey mi?” şeklindeki sorumu, AB Bakanı ve Başmüzakereci Volkan Bozkır, halkın seçtiği cumhurbaşkanı yönetiminde her şeyin ‘yeniden ele alındığı Türkiyede, uyum konusunun da kurumsal bir döneme girdiğini ifade ederek “Artık süreci sadece AB Bakanlığı değil, uyum kriterlerinin düzenlenip uygulanmasında dahli olan bütün bakanlıklar koordineli olarak yürütecek, eski yanlışlar tekrarlanmayacak” şeklinde açıkladı.
Avrupa yeniden diyor mu?
Peki bu yenilenmiş irade beyanımız karşılık görecek mi dersiniz?
“Elbette... Çünkü AB yönetim şemasında da çok önemli yenilenmeler oldu. Her şey tam dengi dengine geldi.”
Sayın bakanım, biz AB kapısında beklerken bizim muzdarip olduğumuz birçok problem Avrupanın da kapısını çaldı. Dünyayı bölüm bölüm bölen İngiltere “ülke bölünecek” diye tir tir titredi. Terör ve radikalizm ABD ve Avrupanın da korkulu rüyası oldu. IŞİD cinayetleri batılı liderlerin artık sadece tatilini değil, uykularını da bölüyor. Acaba bu gelişmeler Avrupanın bizi biraz daha iyi anlamasını sağlamaz mı?
“Aslında Avrupa, Türkiyeyi gözden çıkarmanın mümkün olmadığını çoktan anladı. Her şeye rağmen Türkiyenin önemini bildiği halde bilmemezinden gelenlere de biz usanmadan, kızmadan defalarca anlatacağız. Bu, karşılıklı kazanmaya dayanan bir ortaklıktır.
Bu konuyu elbette Türk halkı da yoğun biçimde tartışıyor. 2002 ve devamında halkın da büyük desteği vardı, sonra azaldı. Geçenlerde yapılan bir anketten hükümetin “yeniden AB” iradesine paralel olarak halkın desteği de arttı. Bunu nasıl anlamamız lazım?
“Evet, destek azalıyor, artıyor... Ama aslında bu, kararsızların tutumuna bağlı olarak ortaya çıkan bir durum. Zira AB üyeliğini istemeyen yüzde 10 civarında bir kesim var ve bu hiç artmıyor.”
Ben çok merak ediyorum; acaba halkımız neye göre AB üyeliğini destekliyor veya vazgeçiyor. Korkarım insanlar ‘AB kriterleri benim hayatımda neyi değiştirirden ziyade AB sürecine desteği, iktidara destek gibi düşünüyor ve buna göre tavır belirliyor. Baksanıza ABye destek, sayın Erdoğanın aldığı oya yakın çıkıyor. Seyahatlerimizde, Avrupadaki uygulamaları kompleks derecesinde savunan birçok dostumuz, konu AB üyeliğine gelince ‘hayır diyor. Acaba “Niçin AB” konusu tam olarak anlatılamadı mı?
Çift yönlü iletişim stratejisi
“Çok iyi teşhis etmişsiniz. Bu noktada gerçekten problem var. Ve halkın; sivil toplumun desteği çok önemli. Fasıllar ancak toplumsal kültür oluşturulması halinde bir anlam taşır. Zaten aynı tespitten dolayı yeni AB stratejimizde bu aksaklıkları gidermeye yönelik çift yönlü bir iletişim stratejisini uygulamaya sokuyoruz. Yani Türkiyede neden ABye üye olmamız gerektiğini, Avrupaya da, üyeliğimizin onlara neler kazandıracağımızı anlatacağız.”
Sayın bakanın bahsettiği ‘ikna süreci belki de AB yolculuğumuzun en önemli aşamasını oluşturuyor. Çünkü nihai amaç için, ABye katılıma ilaveten toplumun katılımı da şarttır.
Son yıllarda halkımızın hassasiyetinin artması da bir realite olduğuna göre geriye AB kriterlerinin bize ne getireceğinin iyi anlatılması kalmaktadır.
Zira, içi pişmeyen ekmekten, bulanık akan sudan, menşeini bilmediği etten şikayet edenler AB kriterlerini neden istemez?..
‘Önce insan için önce kural
Avrupada çeşmeden akan suyun sağlıklı olduğuna inanmak için başkanın musluktan su içmesi gerekmiyor. (İlginç bir tesadüf: Brükseldeki ikinci günümüzde odama fazla su bırakılmış, yanına da “Bir tamirat sebebiyle bugün için çeşmedeki suyu biraz akıtmanız yeterli ama biz yine de su bıraktık. Çünkü sizin sağlığınız bizim için çok önemli” notu iliştirilmişti.) Avrupadaki madenlerdeki aksaklıklar, 301 işçi ölünce gündeme gelmiyor. Asansörlere binen onlarca kişinin canı taşerona havale edilmiyor.
Elbette bir sihirli değnekden bahsetmiyoruz. Kamudaki ‘önce insan söyleminin eyleme geçirmesinden bahsediyoruz. Bizim için AB üyeliği değil, AB kriterleri önemlidir. Belki, E5te açık giden damperi bu kriterler indirir, onlarca insanı ölüme uçuran asansörü bu kriterler durdurur.
.
Çifte kavrulmuş bir ‘Tahşiye’ daha
20 Aralık 2014 Cumartesi
Bugün sözü Politika Editörümüz Muharrem Coşkun’a bırakıyorum. Kendisi bizzat şahit olduğu “Tahşiye fotokopisi” bir hadiseyi aktaracak.
“Tarihler 12 Nisan 2011’i gösteriyordu.
Gece saat 03.00’te kapımı çalan polis, karşı komşumuz Halis Bayancuk’un evinde arama yapılacağını, benim de gözlemci olmamı istiyor. Binamızın içi ve dışı Terörle Mücadele Ekibi kaynıyor. Ellerindeki listenin başında komşum Halis Bayancuk var. İddia; El Kaide Türkiye lideri.
Gözlemciliği kabul ediyorum. Sabaha kadar evin altı üstüne getiriliyor. Arama sabah 09.00 sularında bitiyor. Bazı kitaplarla eşinin görev yaptığı Kur’an kursuna ait sınav kağıtlarını alıyorlar.
İşime dönüyorum. 11.00 toplantısında, haber müdürümüz heyecanla anlatıyor: “El Kaide Türkiye lideri gözaltına alındı...” Derken ajanslardan ve ekranlardan flaş gelişme akmaya başlıyor: “El Kaide Türkiye liderinin de aralarında bulunduğu 41 kişi silah, patlayıcı ve örgütsel doküman ile birlikte...”
Eşimi arayıp komşudaki durumu soruyorum, “Ekipler hala evde” diyor.
Polisler 13.30’da evden ayrılıyor. Oysa, ‘El Kaide lideri ve patlayıcı’ haberleri sabah 09.00’dan bu yana ortalığı kasıp kavuruyor.
Algı ile gerçek sayfada çakışıyor
Olacak ya, ilgili sayfayı yapmak da bana düşüyor. Emniyet muhabirimizden gelen haber şöyle: “Terör örgütü Hizbullah’tan El Kaide’ye geçerek yeni bir oluşum kurmaya çalışırken gözaltına alınan Halis Bayancuk ve 41 şüphelinin evinde silah, patlayıcı bulundu. Vatandaşlar hakkında arşivleme yapılmış, polis araçlarını takip, halka; seçimlerde kime nasıl oy vereceğine kadar müdahalede bulunmuşlar...”
Okuduklarıma inanamıyorum...
Yaklaşık 2 yıl sonra savcı değişiyor ve bu kadar sürede bir suç da bulunamadığından Halis Bayancuk Ocak 2013’te serbest bırakılıyor...
El Kaide Türkiye lideri (!) komşum anlatıyor: “Fethullah Gülen’i niçin sevmiyorsun?” diye sordular...
El Kaide tutmadı, IŞİD olsun
İnanması zor ama bu yılın başlarında yine bir gece yarısı sivil polisler kapımı çaldı: “IŞİD Türkiye sorumlusunu gözaltına alacağız, gözlemci ol.” Aynı şekilde aramalar. Bu kez komşum uyarıyor: “Daha önceki aramalarda evime böcek yerleştirmişsiniz. Siz gittikten sonra buldum, bari bu sefer yapmayın.”
Yine bir şey bulamayınca komşumun kendisini alıyorlar! Halis Bayancuk bu sefer de 8 ay cezaevinde kalıyor ve yine ortada iddianame bile yok. Derken 17 Aralık süreci yaşanıyor, yargıdaki paralel yapı tescil ediliyor, hakim ve savcılar değişiyor.
Ve mahkeme Halis Bayancuk’u tekrar serbest bırakıyor...”
***
Bu hikaye bu kadar değil. Değerli mesai arkadaşım Muharrem Coşkun ilerleyen günlerde sizi her tür radikal örgüte lider yapılan komşusu Halis Bayancuk ile daha yakından tanıştıracak.
Bakalım daha ne Tahşiyeler çıkacak...
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Özgür’ olmayan basın
14 Aralık Soruşturması çerçevesinde gözaltına alınanlara destek için İstanbul Emniyet Müdürlüğü önünde toplanan ve sık sık “Özgür basın susturulamaz” diye slogan atan kalabalığa, elindeki mikrofonda “Ehlisünnet TV” yazan bir muhabir ve kameraman yaklaştı.
O isme özel bir öfke mi anlayamadım; kalabalık birden bu iki basın mensubuna hücum etti. Röportaj yapamadığı gibi linçten zor kurtulan sarıklı ve sakallı muhabir, kıyafeti konusunda da ağır hakaretlere muhatap oldu...
Adam öldürmek...
Diyarbakır’da polise ateş açan Abdülkadir Çakmak polisin karşı ateşi sonucu hayatını kaybetti. 17 yaşında bir gencin ölmesi, hangi sebeple olursa olsun vahimdir. Olay soruşturulmalı. Mesela ben polisin neden doğrudan başına nişan aldığını merak ediyorum.
Abdülkadir’in acılı annesi “Adam öldürmek bu kadar kolay mı” diye soruyor. Ah be bacım... Bu haklı sorunuzu çiçeği burnunda delikanlının eline silah verenlere de sorun lütfen...
Muhaliflerin demokrasi çelişkisi
17 Aralık 2014 Çarşamba
Bu yapı yıllardır binlerce masumun âhını aldı, hesabını mutlaka vermelidir...
Cemaatin en büyük mağdurlarından biri de Kürtler’dir.
Balyoz mağdurlarının yakınlarına yaptıkları küstahlık bugün onlara yapılmıyor, buna dua etsinler.
Davası olan Pensilvanya’ya gidiyor ve buradaki davası çözülüyordu.
Bir ‘hizmet hareketi’nin MİT’i
ele geçirmek gibi bir hedefi nasıl olabilir.
Sen devleti ele geçirmek isteyebilirsin, bu beni ilgilendirmez. Ama bunun için Nurculara kadar herkesi alet edemezsin; kullanamazsın. Bunun için toplumun karşısına çıkıp hesap vermesi gerekir. Öyle iki gencin çıkıp, “Sizi üzdük, özür dileriz” demesiyle olmaz.
Balyoz ve Ergenekon’da insanlar mahkemesiz-cezasız 5 yıl cezaevinde yattı. Şimdi haktan, adaletten, masumiyetten bahsedenler o zaman bunları neden hiç dile getirmedi.
İki gündür dünyanın en büyük demokratı kesildiler, “Gelin bize destek verin” diyorlar.
Niye destek verelim, sizin demokrasiyle ne ilginiz var?
Zekeriya Öz Radikal gazetesine polisleri gönderip ortalığı tarumar ettirirken iki gündür basın özgürlüğünden dem vuran siz cemaatçiler tek kelime söylemediniz. Tam aksine, “Onlar gazetecilik sebebiyle girmedi” dediniz.
‘Paralel devlet var ama’
Yukarıdaki ifadelerin tamamı alıntıdır ve AK Parti’ye oldukça mesafeli kişilere aittir.
Bu değerli şahsiyetler, devleti ele geçirmeye çalışan paralel bir yapının birçok kişinin canını yaktıklarını; hatta ölümüne sebep olduklarını söylüyorlar. Dahası, bu yapının “Pensilvanya’dan başlayıp; Cemaat üzerinden bütün bürokrasiye uzanan bir silsile” olduğunu ifade ediyorlar.
Madem öyle neden böyle?
Toplum beğenmediği iktidarı bir sonraki seçimde sandığa gömer. Nitekim yakın dönemde tek başına iktidar olan nice ‘güçlü’ partinin bir sonraki seçimde nasıl hızla eritip ‘partiler çöplüğü’ne yuvarlandığını hep birlikte gördük.
Ama, devleti; içeriden teslim alarak siyasi iktidarı alaşağı etmeyi hedefleyen bir yapı varsa toplum adına büyük bir risk olan bu yapının bertaraf etmesi gerekmez mi?
Gelin görün ki toplumun bir kesimi “Evet, büyük bir tehlikeyle karşı karşıyayız. Bu yapı mutlaka bertaraf edilmeli” diyor ama “Mücadelede ben yokum” diyor.
Hatta bırakın mücadelede yer almayı, yaptıkları tespitlerin Cumhurbaşkanı Erdoğan’a veya AK Parti Hükümeti’ne destek olarak anlaşılması endişesiyle “Bu mücadeleleri tasvip etmiyoruz. Bu süreç Türkiye’yi tek parti devletine götürebilir. Bu da yeni bir vesayettir” gibi zorlama gerekçelerle muhalifliklerini tekrar teyit etme ihtiyacı duyuyorlar.
“Darbe teşebbüsü var” diyeceksiniz, seçimle gelen bir iktidarı beğenmediğiniz için karşısında yer almayacaksınız.
Bu dev bir çelişkidir. Ve yarın size de birileri “Şimdi mi demokrat oldunuz” diyebilir.
KAFAMA TAKILANLAR..
Bu nasıl demokrasi?
CHP lideri Kılıçdaroğlu her fırsatta demokrasi dersi veriyor.
Hadi son kurultaylardaki ayıklamalarını “CHP geleneğidir” deyip geçelim. Ama sayın Süheyl Batum kendisiyle ters düştü ve beş dakikada ihraç edildi.
Geçenlerde sayın Kılıçdaroğlu’na, Birgül Ayman Güler’in, “30 Mart’ta Cemaat ile ittifak yaptık” sözü hatırlatılınca, “O konuya arkadaşlar bakıyor. Doğru ise gereken yapılacak” dedi.
Galiba sayın Güler’e de “Güle güle” diyecekler...
Orada paralel yargıç yok!
Paralel yapıya mensup arkadaşlar Erdoğan düşmanlığına endekslenerek nerelere savrulduklarını göremiyor; yıllardır aynı çizgide olan insanları düşman belleyerek yaylım ateşine tutuyorlar. Hakaret ve doğrudan/dolaylı tehditler bir tarafa, kendilerinden son derece emin olarak öbür alemi hatırlatıp; “Mahkeme-i Kübra’da halimizi merak ettiklerini” söylüyorlar.
Sanırım orada da paralel yargıçlar olduğunu sanıyorlar!
.
Nedir bu panik, nedir bu öfke?
15 Aralık 2014 Pazartesi
Bir yıldır adeta her gün, “Paralel bir yapı varsa biz onun hamisiyiz” diye meydan okumuşsanız, varlığı sabitleşen o yapı ile mücadelede adres sizi gösterince de sükunetle karşılamalısınız. Malum panik ve öfke suçluluk psikolojisidir.
“Dün önemli bir operasyona şahit olduk” diyecektim ama üç gündür bu filmin fragmanlarını izlemiyor muyduk zaten. Bu operasyon yapılmış varsayan öfkeli yorumlar o kadar önden gitti ki dünkü tepkiler bayat kaldı.
Dünkü final (veya başlangıç) sahnesini iyi anlamak için filmi biraz geriye sarmakta fayda var.
Devletteki paralel yapıdan artık (Anayasa Mahkemesi Başkanı sayın Kılıç dahil) hiç kimsenin şüphesi kalmadı. Paralel medyanın, bu mücadeleyi engellemeye kilitlenerek yaşadığı savrulmayı “yolsuzlukla mücadele” vs. gibi ambalajlarla izah etmek mümkün değil.
Bu yapı ile yürütülen mücadelede süreç ilerledikçe çerçeveye sizin de girmenizden doğal ne olabilir ki?..
Daha önce aynı süreci çok daha yıpratıcı biçimde yaşayanlara siz -haklı olarak- “itidal” tavsiye etmiş, sükunetle yargının kararını beklemelerini öğütlemiştiniz. Onlar da tavsiyenize uymuş; “Taktir yüce Türk milletinindir” demekle yetinmişlerdi.
Oysa aile boyu çilelerden sonra yine bu iktidarın sağladığı imkanlar sonucunda bu kişilerin çoğunun paralel kumpas mağduru olduğu ortaya çıkmış ve mağduriyetleri son bulmuştu.
Bugün en azından önce odanıza üretilmiş delil koyup sonra göz altına almadılar.
O halde nedir bu nutuklar, şovlar?
Zannedersiniz ülkede darbe teşebbüsü olmuş da o önlenmeye çalışılıyor.
Zamanın dili tam aksini söylüyor... “Vesayetle savaş” kisvesi altında devletin bütün imkanlarını kullanarak “Devleti ele geçirmeye çalışan” ve bunun için her türlü yöntemi kullanarak dev bir vesayet haline gelen yapı ile mücadele ediliyor.
Bu mücadelede gelinen noktada oklar sizi gösteriyorsa bunun (eksik evrakla geldikleri için kapınızdan geri dönerek, görülmemiş bir skandala imza atacak kadar) hukukî bir çerçevede irdelenmesinden daha doğal ne olabilir ki...
Siz, günlerdir canlı yayınlarda iddia ettiğiniz gibi “suçsuz” olduğunuza inanıyorsanız bunun tescil edilebileceği tek yer yine yargıdır.
Malum, temiz olanların yaşayacağı bir endişe yoktur.
O halde nedir bu panik, nedir bu öfke? Bırakın belgeler, bilgiler konuşsun...
KAFAMA TAKILANLAR...
Gerçekten Ekşi mi geldi!
Birkaç yıl önce Basın Konseyi ve Oktay Ekşi’nin “antidemokratik, ideolojik ve art niyetli” karar ve tutumlarını eleştiriyorduk. Meslektaşımız Ekrem Dumanlı ise bu mücadelede oldukça ön saflarda yer alıyordu. Hatta sayın Ekşi Hürriyet’teki köşesinden kendisine zaman zaman sert cevaplar vermişti. Dün bu iki ismi kucaklaşırken gördüm.
Gerçekten görüntüdeki gibi sayın Ekşi, Ekrem Dumanlı’nın bulunduğu yere mi geldi acaba?
Çünkü onlar durdukları yerden pek ayrılmazlar da...
Samimiyetinizi seveyim...
Paralel olmayan medyaya karşı sürdürülen kampanyaların en samimiyetsizi “samimiyetsiz” nitelemesidir. Zira bu itham bazen bir savunma mekanizması olarak devreye girer ve kullananı ele verir. Nitekim, geriye doğru baktığınızda tutarsızlıkları yani samimiyetsizlikleri çok net görebilirsiniz. Mesela siz ortada hiçbir gerekçe yokken (kurumsal olarak hâlâ hayatta olan; sadece faaliyeti durdurulan) İhlas Finans hakkında tam sayfa tezvirat yapar, birkaç gün sonra Asya Finans gündeme gelince de sürmanşetten, “Finans kuruluşlarını yıpratmak suçtur” derseniz size de “samimiyetinizi seveyim” derler...
.
Çözüme mi, çözülmeye mi?
13 Aralık 2014 Cumartesi
Son dönemde değerli Demirtaş’ın ‘değersiz’ değişimini izliyoruz...
Çözüm Süreci’nde BDP’nin direksiyonunda, duruşu ve üslûbu ile diyalog ortamına sağlayan Selahattin Demirtaş’ın olması Türkiye için şans olarak yorumlandı.
Bilahare, Kürt siyasi hareketi “Türkiye’yi kucaklamak için” HDP ile devam etmeye karar verdi. Gerçi parti amblemine ilave edilen ‘morarmış eller’ dışında değişiklik olmadı ama yola yine Selahattin Demirtaş’ın ‘eş’liğinde devam edilmesi Çözüm Süreci’nin selameti açısından bir avantajdı.
Türkiye de kucak açtı
Daha sonra cumhurbaşkanı adayı olan Demirtaş, seçim öncesi ortaya koyduğu portre ile çözüm isteyenleri daha da cesaretlendirdi. Zira bu söylemler, yeni Kürt siyasetinin; yeni logosuna 4. bir renk ilave etmekle kalmayıp, yedi bölgeyi kucaklamak isteğinin göstergesiydi. Nitekim halk, açılan kolları boş bırakmadığını 10 Ağustos’ta gösterdi.
Demirtaş’a ne oldu?
Gelin görün ki daha sonra Sayın Demirtaş’ sanki yeni bir program yüklendi. Her söylem ve eylemi bizzat kendisiyle dev çelişkiler oluşturur hale geldi. Özellikle 6, 7 Ekim öncesi yaptığı çağrı ve sonrasındaki “Ben olay çıkarın demedim” savunması, “özrü, kabahatinden büyük” türünden... Devamında izlediği çizgi, beyanları vs. hepimizin malumu. Son olarak yaptığı bol “özerklik” soslu açıklamaları ise halkın teveccühüne mazhar olan Demirtaş’ın artık bir maziden ibaret olduğunun ilanıydı.
Sayın Demirtaş’ın kimyası mı değişti yoksa aslına mı döndü, buna kendisi karar versin. Ama gerçekten “Kürtler’e hizmet” gibi bir misyonu olduğunu düşünüyorsa son adımlarıyla hizmet aşkına, hezimete ilerlediğini bilmesinde fayda var. Aynı şekilde, Sayın Sırrı Süreyya Önder’in ‘özerklik egzersizi’ de çözüm sürecini mehter takımına bağlamaktan başka bir işe yaramaz.
Bu tür sivrilikler, artık ‘farkındalık’ problemi kalmayan Kürt sorununa sadece çözümsüzlük getirir.
Ayrıca...
“Bizim kesinlikle özerklik gibi bir hedefimiz yok” açıklamaları, bir süre kullanılıp atılan bir argüman idiyse bunu da Türk halkının bilmeye hakkı vardır.
Zira, yolun sonunda ülkeyi çözülmeye götürecek olan bir çözüm, çözüm değildir...
KAFAMA TAKILANLAR...
Darısı memleket meselelerinin başına
Meclis’te grubu bulunan partilerin tamamı milletvekillerinin özlük hakları için ortaklaşa çalışma başlatmış. Türkçesi; maaş ve diğer iyileştirmelerin seçimden önce sonuçlanması için bütün partiler güç birliği yapacak.
Milletvekili maaşları üzerinden prim yapma derdinde değilim. Tam aksine, (eski vekillerimiz kızmasın ama) görev süresindeki maaşların az olduğunu düşünüyorum.
Benim kafama takılan şu...
Memleket meseleleri aynı öneme haiz değil mi ki, aynı partiler, aynı birlikteliği orada sağlayamıyor?
İşkence üzerinden küresel PR
CIA’in İşkence Raporu açıklandı. Afganistan dahil dünyanın her yerinden tepkiler yükseldi. ABD’li yetkililerden bazıları özeleştiri yaptı, bazıları, “Vatan için...” gibi ilginç gerekçelerle savundu. Ama bir savunma var ki, tam “İş bilenin...” türünden...
ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Jen Psaki, “Biz yaptığımız hatayı dürüstçe paylaştık. Kolaysa diğer ülkeler de kendi istihbarat servislerinin marifetlerini paylaşsın ama dünyada bunu yapan başka bir ülke daha yok” dedi.
Zira uygulanan işkence üzerinden dünyaya demokrasi verip şeffaflık havası atmak herkesin harcı değildir!
Dışı yüzde 10 baraj, içi yüzde 100 markaj
10 Aralık 2014 Çarşamba
Günlerdir maksatlı bir tartışma ‘makul’ bir görüntüde sürdürülüyor.
Tıpkı Gezi Parkı’ndaki ‘ağaçlar’ 17 Aralık’taki darbe teşebbüsünün şifresi ‘yolsuzluk’ gibi “Demokrasi’nin önündeki en büyük engel” olan yüzde 10 barajı konuşuluyor.
Buna kim itiraz edebilir ki!..
Peki, gerçekten öyle mi?
Aslında bu engeli, demokrasinin önünden kaldırması gereken Meclis yani siyasi partilerdir. Ama 30 Eylül 2013’te benim de hazır bulunduğum salonda AK Parti’nin sunduğu “Ya hiç, ya 3” teklifini, “kendilerini kârlı çıkaran bir teklif” diye kimse ciddiye almadı. Muhalefet, farklı bir teklifle anlaşma zemini de aramadı ve dışarıda kalanları görmezden geldi. Herkes, bir baraj problemimiz yokmuş gibi davrandı.
Amaç baraj kapaklarını açmak mı?
Nihayet ülke seçim sath-ı mailine girdikten sonra ortaya “paat” diye bir baraj düşüyor. Ve birden bire yüzde 10 barajının, “Darbe döneminin bakiyesi” olduğu hatırlanıyor, yerden yere vurulmaya başlanıyor.
Özellikle muhalefet... Kimi “Taş çatlasın 3-5 olur, daha fazla olmaz” diyor. Kimi de barajda boğulacağını bile bile “Biz giriyoruz” diye meydan okuyor!
Madem bu kadar darbe karşıtıydınız, ‘Darbe Anayasası’ndan kurtulmak için kurulan Meclis Anayasa Uzlaşma Komisyonu’nda neden ipe un serdiniz?
Elbette şimdi de mesele ‘baraj’ değil. Öyle olsaydı konu, çözüm yeri olan Meclis’te gündeme gelirdi. Oysa, bir sahil kentindeki loş bir salonda hem de ‘sonraki hayatı’na hazırlanan Anayasa Mahkemesi Başkanı tarafından piyasaya sürüldü.
Üstelik daha ortada bir mahkeme kararı yokken...
Bence bu, ihsas-ı rey değil, ihsas-ı karar... Hatta olmayan ‘karar’ın yorumu bile var: “Yeni düzenlemenin uygulanması için bir yıl beklemeye gerek yok, ilk seçimde uygulanır.”
Aslında ‘baraj’ sadece ambalaj
Model aynı... Dikkat ederseniz konu, kimsenin itiraz edemeyeceği yüzde 10 barajı üzerinden tartışılıyor. Oysa şu aşamada hiçbir pratik anlamı olmayan bu mesele, tıpkı ‘yeşilin korunması’ veya ‘rüşvetin önlenmesi’ gibi yine bazı karanlık paketlere ambalaj olarak kullanılıyor. Kimse, vesayetin son kalesi olan yargıdaki hukuksuzların son örneğine; Anayasa Mahkemesi’nin görev ve yetkiyi kötüye kullanmasına bakmıyor. Çünkü ‘ortak düşman’ paydasında birleşen ‘dostlar’ birbirinin kusurunu görmüyor...
Halkın iradesi ayar kabul etmez
Velhasıl...
Son yıllarda sık sık şahit olduğumuz “halkın iradesine ayar verme” teşebbüslerinin yeni bir versiyonu ile karşı karşıyayız. Şimdiye kadar denedikleri farklı yöntemlerin işe yaramadığını görenler, ‘son viraj’ olarak gördükleri 2015 seçimlerinde mutlaka treni durdurmak istiyorlar.
Oysa her teşebbüslerinde suratlarına çarpan gerçeği yine unutmuş görünüyorlar.
Sadece edebiyatını yaptıkları demokrasilerde asıl güç milletindir. Ve millet, barajların dibine de saklasalar kendisine karşı kurulan tuzakları bulur ve bozar...
KAFAMA TAKILANLAR..
Kim bu devlet?..
Emekli Tuğgeneral Levent Ersöz, ‘devletin yürüttüğü çözüm süreci’nin geride kaldığını, şu anda devlet tarafından değil, siyasetçiler tarafından, ülkenin bölünmesi ve parçalanmasına yönelik bir çalışma yapıldığını söyledi. (30 Kasım 2014 CNN Türk)
Çözüm Süreci’ni bu ülkenin Cumhurbaşkanı ve hükümeti çok güçlü bir irade ile yürütüyor. Bu sürece katılmayan bu “devlet” kim ola ki acaba?.
Hangi mahallenin baskısı daha iyidir!..
AK Parti iktidarında en çok duyduğumuz ifade “mahalle baskısı” oldu. Hükümet ne zaman sosyal hayata dair bir adım atsa karşı mahalleden koro halinde “hayatımıza müdahale ediliyor, mahalle baskısı var” yaygarası yükseldi. Ne o mahalleyi ne de baskısını bir türlü görememiştim. Ne zaman ki mahallelerinden birilerini başkalarının yanında gördüler ‘mahalle baskısı’nın ne olduğunu öğrendik. Meğer baskının hası, karşı mahalleden değil, yan komşudan gelenmiş....
.xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Galiba ‘Kürt devleti’ne hazırız!
30 Aralık 2015 Çarşamba
PKK ve yandaşları bu güne kadar “ayrı devlet”i telaffuz etmekten özenle kaçınmışlardı.
Zira bu çok önemli “aşama”yı olgunlaşmadan gündeme getirip ‘harcamaktan’ çekiniyorlardı.
Çünkü, “Güneydoğu’da bir Kürt devleti” fikrinin Türkiye’de göreceği tepkiyi iyi biliyorlardı.
Peki ne oldu da Demirtaş, ‘kör gözüne parmağım’ “devlet” muhabbeti yapmaya başladı?
Doğru cevabı bulabilmek için önce 10 Ağustos ve 7 Haziran seçimlerindeki “Demirtaş” portresi ile şu andaki “Demirtaş”ı karşılaştıralım. Yine, HDP’nin seçim beyannamesine ve üç gün önce Diyarbakır’da toplanan “Demokratik Toplum Kongresi”nin sonuç bildirgesine bakalım. Bu konuda daha geniş bir mukayeseyi 17. sayfamızda bulabilirsiniz.
Sanki gökkuşağının altından geçmişler, tamamen değişmişler!..
‘Müflis tüccar’ hesabı siyaset yolunda her şeyi ‘hızlı’ tüketen Demirtaş şimdi “Denize düşen yılana sarılır” hesabı karanlık bir meçhule doğru ilerliyor.
Şimdi ise elinde kalan ‘son mermileri’ kullanıyor...
“Özyönetim, özerklik, statü, Kürt devleti...”
(Bunlar, bugünkü Türkiye’de birer ‘harakiri’ gibi geliyor ama belki de, “mağdur” olmak için yapıyor. Sanırım ucuz mağduriyet edebiyatının artık pek işe yaramadığını bilmiyor.)
Demirtaş ‘Devlet’ dedi, kimse duymadı
Benim asıl dikkat çekmek istediğim husus başka...
Düne kadar düşünmeye bile cesaret edemedikleri ne varsa Demirtaş hepsini saydı.
Eskiden, bunlardan bir tanesini yanlışlıkla ağızlarından kaçırsalar yer yerinden oynardı. Ama bu sefer sinek vızıltısı kadar bile tesiri olmadı.
Peki neden?
Kamuoyumuz “Kürt devleti” fikrine hazır galiba!..
Hiç sanmıyorum...
Bence Demirtaş bu Kürt devleti mefhumunu çok ucuzca harcadı, çünkü kimse ciddiye almadı.
Putin ve paralelindeki diğer Türkiye düşmanları, Demirtaş’ı dolduruşa getiriyor olabilir ama malum; elin sözüyle devlet kurulmaz.
Devletin asıl sermayesi millettir.
O halde ‘müflis bey’ bu devleti kiminle kurmayı planlıyor acaba?
Daha bu kadar rezil olmadığı dönemde bile “Yüz binlerle Cizre’ye yürüyoruz” diye yola çıktı, bir süre dönüp baktı ki (bir TV reklamındaki gibi) arkasında kimse yok, kös kös geri döndü.
Kürtler, şehirlerini köstebek yuvasına çevirdikleri, evlerinden yurtlarından sürüldükleri için mi bunların peşine düşecekti? Yoksa camilerini yaktıkları için mi?
İki gün önce “Anam Kürt, babam Kürt, sülalem Kürt. Allahtan korkun. Hiç mi dininiz imanınız yok? Tek devlet var. Siz neyin mücadelesini veriyorsunuz ya?” diye feryat eden Silvanlı Fevzi Amca’yı da mı duymadı acaba...
Büyük Kürdistan nereye düşer?
Meseleye bir de “Büyük Kürdistan”ın Kürtleri açısından bakalım.
‘Sykes-Picot bölücü örgütü’ 1916’da Kürt coğrafyasını dört parçaya bölerek bu bölgeye fitili ateşlenmiş bir dinamit yerleştirdiler. Bir taraftan da, Kürtlerin kulağına sürekli “Büyük Kürdistan”ı fısıldayarak o ‘fitilin sönmesi’ne izin vermediler.
Oysa 1916’da sadece sanal bir çizginin ayırdığı “Kürt”ler yüz yıl boyunca tek bütünün homojen parçaları olarak mı kaldı acaba?
Sizce Iraklı Kürtler mevcut sosyal statülerini Suriyeli Kürtlerle paylaşmaya hazır mı?
Veya “devlet” masalı söyleyen Demirtaş, Türkiye’nin batısında yaşayan Kürtlerin pılıyı pırtıyı toplayıp “Kürdistan”a taşınacağını mı zannediyor?
Bir an Kürtlerin, İstanbul’a gitmek için vize almaları gerektiğini düşünün...
Allah, Kürt kardeşlerimizi bu müflislerin şerrinden korusun...
.
Keşke bu ödüller bu kadar anlamlı olmasaydı!..
26 Aralık 2015 Cumartesi
Üniversite eğitimini ‘80 öncesinde, İstanbul’un en ‘belalı’ okullarından birinde yapan ve dönemin vahametini iliklerine kadar yaşayan biriyim.
Dini ve milli değerlerimize saldırmak modaydı. Bırakın dindarlığı, millî duruşu, üniversitelerde ve ‘aydınlar’ diyarında “Allah” demek bile suçtu.
4 yıl boyunca namazlarımı; müstahdemin çok değerli müsamahasıyla, 2. bodrum kattaki kazan dairesinde kılmıştım.
İşte “öz yurdumuzda garip, öz vatanımızda parya” olduğumuz o günlerde bizi ayakta tutan Üstad Necip Fazıl gibi milli abidelerimizin ‘iksir’leri olmuştu.
Abdülhamit Han’ın ‘Kızıl Sultan’ değil, bir ‘Ulu Hakan’ olduğunu muhterem Kadir Mısıroğlu’ndan öğrenmiştik.
İşte geçen yıl çiçeği burnunda bir Star mensubu olarak katıldığım ilk Necip Fazıl Ödülleri’ni bu duygu ve düşüncelerle izlemiş, muhteşem bir başlangıç olduğunu düşünmüştüm.
Bu ödüller şimdi daha önemli...
Dün akşam Necip Fazıl Ödülleri ikinci defa sahiplerini buldu.
Ev sahipliğini ben yaptım diye söylemiyorum ama bu ödüller şimdi çok daha önemli bir hale geldi.
Çünkü bugün millî ve manevi değerlerimiz, 70’li yıllardakinden çok daha çeşitli ve çok daha şiddetli saldırılarla karşı karşıyadır.
Adeta bir ‘iç savaş’ın yaşandığı ‘80 öncesi dönemde bile bu boyutta bir Türkiye düşmanlığına şahit
olmamıştık.
Geldiğimiz noktada, ‘Sovyetler Birliği’nden beter bir Rusya’nın en yakın müttefiklerini içimizdeki Türkiye düşmanları oluşturuyor.
PKK terör örgütü artık “Kürtler için” çalıştığını iddia edemeyecek kadar açık biçimde Türkiye düşmanlarına uşaklık yapıyor.
Hatta siyasi uzantıları Demirtaş, başkent başkent dolaşarak bu taşeronluğu daha iyi pazarlamaya çalışıyor.
Bu kadar mı?..
Düne kadar kendilerini ‘himmet ehli’ olarak lanse edip devletin ve toplumun namütenahi imkanlarıyla semiren ve dünyaya yayılan bir ihanet şebekesi şimdi o kadar savruldu ki artık Türkiye düşmanları için birer ‘hizmet ehli’ne dönüşmüş durumdalar.
Bu nasıl bir cinnettir.
Türkiye düşmanlıklarının adını “Erdoğan düşmanlığı” koyan bu zavallılar nasıl bu kadar aymaz olabiliyorlar?
Bu hengamede demokrasinin yanında yer alması gereken siyasi partilerimiz de siyasi hezimetlerinin ucuz intikamı için bu şer cephesine yaslanıyorlar...
Yine Üstad’a çok iş düşüyor...
Bu yüzdendir ki Üstad Necip Fazıl’ın gençliğe ruh veren derinliğine bugün her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.
Bu ‘kurtuluş savaşı’ndan insanlığın ve demokrasimizin galip çıkması için gereken ‘milli duruş’u simgeleyen Üstad Necip Fazıl;
“Bekleyin, görecektir, duranlar yürüyeni!
Sabredin, gelecektir, solmaz, pörsümez Yeni!”
diyerek adeta bize “Yeni Türkiye”nin yolunu göstermiştir.
İşte bunun için Necip Fazıl Ödülleri’ni her yıl daha büyük bir özenle devam ettirerek milli iradenin oluşmasına katkı sağlayacağız.
Necip Fazıl Ödülleri’nin uluslararası konsept kazanması da yakındır.
Adına yakışan muhteşem bir törene imza atan İletişim Koordinatörlüğümüz başta olmak üzere emeği geçen bütün mesai arkadaşlarıma kalbî teşekkürlerimi arz ediyorum.
Nice ödül törenlerinde buluşmak üzere...
.
İsrail ile anlaşma’daki yanlışlar!..
23 Aralık 2015 Çarşamba
2010’da Gazze’ye insanî yardım götüren Mavi Marmara gemisine saldıran İsrail’e karşı ağır şartlar ileri süren Türkiye bu katı tutumunu bugüne kadar tavizsiz sürdürdü.
Bunlar, mahalle kabadayısı gibi davranmaya alışık olan İsrail için hiç alışılmamış şartlardı.
Zaten Ocak 2009’da Davos’ta aldığı soğuk duşun travmasını henüz atlatamayan Peres-Netanyahu ikilisi, bugün Putin’in yapmaya çalıştığı gibi her türlü gayr-i meşru yöntemi de kullanarak Sayın Erdoğan’ı, doğduğuna pişman etme çabasına girdi.
Kendileri için çok ‘önemli’ olan Türkiye, bu “uyumsuz adam”ın tahakkümünden kurtarılacaktı!..
Ama bu seferki hedef, ucuzca harcadıkları cinsten değildi. O halde uygulanacak yöntem de sıra dışı olmalıydı.
Nitekim ne hikmetse 2013’te Gezi Protestosu görüntülü darbe teşebbüsünden bu yana Türkiye’nin başına türlü türlü şeyler geldi, ülke hiç selamete ermedi.
Ve ne hikmetse bu ‘organize işler’de bahane ne olursa olsun hedef hep Sayın Erdoğan ve ailesi oldu.
Hatta ‘gizli bir el’ yılların can düşmanlarını, Erdoğan düşmanlığı paydasında topluyor; taş gibi bir blok oluşturuyordu.
Cumhurbaşkanımıza, herhangi bir mümin kardeşimiz için mükellef olduğumuz hüsn-ü zannın zerresini çok görenler, İslamiyet’in ve Müslümanların kadim düşmanlarına hizmette sınır tanımıyorlardı.
Durum böyleyken kumpasta sınır tanımayan bu paryalar, İsrail’in “Ulusal düşman” ilan ettiği Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı İsrail’e taviz vermekle suçlayabilmektedir.
Hangi gerekçeyle?
İsrail mamulü oltanın ucundaki zehirli yemle...
Ağzını doldura doldura “Şartlara ne oldu” diye soranlar hangi anlaşma metnine göre bu yaygarayı koparmaktadır?
İsrail’e karşı geri adım yok...
Akşamdan sabaha dengelerin değiştiği bu ortamda İsrail ile husumet sadece İran-Rusya-Esad-PYD şer ittifakının işine yarar.
Önemli olan millî menfaatlerimize hizmet eden bir anlaşma sağlamaktır.
Çok bilmiş meslektaşlarımızın meşhur ifadesiyle ‘üst düzey bir yetkili ile sohbet fırsatı buldum’ ve her şeyi sordum.
Erdoğan düşmanları biraz üzülecek ama günlerdir boş konuşuyorlar.
Görüşmeler zaten aylar öncesinden beri devam ediyordu.
Gelinen nokta itibariyle ilk iki madde kabul edilmiş, üçüncüsü görüşülüyor.
Yani, İsrail ilk defa özür diledi ve bunu da Sayın Erdoğan’ın dik duruşu sağladı.
Tazminatın kabul edilmesi de ayrı bir itiraf ve özür demektir zaten.
Gazze için de çok önemli kazanımlar çıkacak veya bu anlaşma olmayacak...
KAFAMA TAKILANLAR
ACI KAYBIMIZ...
2014’te cumhurbaşkanı adayı olan beyefendi bir barış havarisi olan ve söylemleriyle bütün Türkiye’yi kucaklayan, 2015’te ise “PKK’ya silah bıraktıracağız, teröre mecliste kalıcı çözüm bulacağız” diyen cici kardeşimiz, SELAHATTİN DEMİRTAŞ’ı kaybettik.
Bir süre önce Kandil’den kaçtığı ve izleyen günlerde de Sur içinde teröristlerin açtığı hendeklere düştüğü yolunda ihbarlar aldığımız bu zavallı bugün de, Türkiye’yi yakmak için yanıp tutuşan Putin’in kapısında beklerken görülmüş.
Kendisinin Türk ve Kürt halkıyla bir ilgisinin kalmadığını beyan eder, yeni mekanları olan Kandil ve Kremlinlerde mutluluklar dileriz...
LÜTFEN CEVAP VERİN KEMAL BEY...
Sayın Kılıçdaroğlu “Eren Erdem’i kimseye yedirmeyiz” diyor.
Zaten bedava verseniz yemeyiz Kemal Bey; caiz değil.
Ama ben bu konuda size çok basit bir soru sormak istiyorum.
Bir AK Parti milletvekili, “Eğer İran-Türkiye karşı karşıya gelirse İran saflarında olurum” deseydi, Türkiye’yi linç etmek isteyen Putin’e destek için Rus kanallarında bol iftiralı ifşaatlarda bulunsaydı tavrınız ne olurdu?..
.
Teröre devlet teşviği daha ne kadar sürecek?
16 Aralık 2015 Çarşamba
Bazı ilçelerimizin köstebek yuvasına çevrilmesi ne kadar şirin gösterilmeye çalışılsa da ‘terörün şehre inmesi’nden başka bir şey değildir.
Elbette bu süreç bölge halkının terörden daha fazla etkilenmesine sebep oldu.
Ama teröre destek verip de vermemezlikten gelenlerin de maskesini düşürdü.
PKK dağlardayken teröre karşıymış gibi görünen siyasetçilerin, yerel yöneticilerin teröristlerle yan yana gelince bu konuda ne kadar samimiyetsiz oldukları meydana çıktı.
O hendekleri PKK’lılar mı kazdı?
Birkaç teröristin bir gecede açtığı birkaç çukurdan değil, ciddi destek almadan gerçekleştirmesi mümkün olmayan kapsamlı bir eylemden bahsediyoruz.
Bu hendekleri, belediyelere hizmet için verilen iş makinaları kazıyor. Mühimmat ve silahlar belediye araçlarıyla taşınıyor.
HDP’li belediyeler, gelirlerinin bir kısmını PKK’ya veriyor. Başkanların yanı başında konuşlandırılan ‘eş başkanlar’ her icraatı kontrol ediyor.
Örgüte bilgisayarlı ‘ofis’ler ayarlanıyor ve FETÖ destekli istihbarat transferi yapılıyor.
Araştırmacı arkadaşımız Erdinç Akkoyunlu’nun da bu nüshamızda ortaya koyduğu gibi yoğun olarak süren FETÖ-HDP-PKK ihanet dayanışması sayesinde, iç ve dış kaynaklı bazı kritik bilgiler, devletten önce terör örgütüne ulaşıyor.
HDP ise “haklı ve yerinde” gördüğü bu şehir terörüne ‘dokunulmazlık’ sağlıyor.
Ama ne kadar üzücü ki, bu ‘özyönetim ve hendek hizmetleri’nden, HDP’lilerin kendi mekanları olan Diclekent mahrum kalıyor!
Değerli yazarımız Yakup Köse’nin dünkü nüshamızda dile getirdiği bu ‘acı’ gerçeği Diyarbakır’da bulunan arkadaşımız Efe Erdem bizzat yerinde inceledi. Biz de bu büyük samimiyetsizliğin fotoğrafını bugün sizlerle paylaştık.
Artık PKK onlara yaslanıyor...
Düşünebiliyor musunuz, verdiğimiz vergilerin bir kısmı, genç kardeşlerimizin şehit edilmesi için kullanılıyor. Babanın ödediği vergi, oğluna mezar oluyor.
Halka huzur ve barış vadeden BDP/HDP, belediyesiyle, siyasetçisiyle bütün gücünü teröristlerin huzur ve güvenini sağlamaya harcıyor.
Utanmadan sırtını teröristlere dayadığını haykıranların yönettiği bu parti artık teröristlerin sırtını yasladığı bir korunak haline gelmiştir.
Terörü önlemek için kurulan HDP önceki gün Diyarbakır’da adeta PKK ile terör rekabeti yapmıştır.
PKK 500 yıllık camiyi yakarken, HDP’li utanmazlar milletin kürsüsüne çıkıp “Kurşunlu Camii’ni devlet bombaladı” diyerek teröristlerin çirkin eylemlerine kılıf hazırlamaya çalışmıştır.
Öğretmenlerin bölgeden ayrılmasını eğitime darbe diye sulandıranlar PKK okulları yakarken neredeydi acaba?..
Teröre destek suç değil mi?
Bir zamanlar “Kürtlere hizmet için yola çıktığını” iddia edenler bugün Kürtlerin en büyük belası haline gelmiştir.
Peki Kürtler bu ‘bela’yı daha ne kadar çekecek?
Bütün imkanlarıyla teröristlerin hizmetine giren bu belediyeler ve siyasi istismarcılar hakkında yapılması gereken bir hukuki işlem yok mu?
İçişleri Bakanlığı bu belediyeler hakkında bir işlem başlatmayacak mı?
Öte yandan partilerin kapatılmasına şiddetle karşıyız.
Ama “Kapatma demokratik değil” diye bir partinin teröre hizmetini daha ne kadar seyredeceğiz?
HDP, PKK’ya yataklık yapmayı onur, cumhurbaşkanına sempatiyi suç sayan çarpık yönetimin elinde esir olmaktan kurtarılmalıdır.
Namluyu kendisine çeviren PKK’lıya yemek verdi diye köylü garibanı “Teröre destek”ten hapse atan yargımızın bu işbirlikçilere söyleyeceği hiçbir şey yok mu acaba?..
.
DAEŞ gel; biraz da Bayırbucak’ta eyleş!
12 Aralık 2015 Cumartesi
Yıllardır “Suriye’nin toprak bütünlüğü” diye çırpınıyoruz. Oysa bizzat Esad başta olmak üzere herkes bu ülkeyi parçalamak için çekiştiriyor.
Hâlâ “Suriye ile 911 km sınırımız var” deyip duruyoruz ama bu sınırın ötesi, döviz kuru gibi neredeyse her gün değişen komşuların türediği bataklık haline geldi.
Bu ‘bataklık’ta DAEŞ adında, uzaktan yakından; kullanan herkesin işine yarayan bir ‘maymuncuk’ üretildi.
Güya rejimin de düşmanı olan (!) bu teröristlerin Suriye’deki her adımı, ne hikmetse Esad’ı desteklemiş ve meşruiyet kazandırmıştır.
Hele Rusya, ne yapsa DAEŞ’in hakkını ödeyemez!
Suriye ile hiçbir alakası olmayan Rusya “DAEŞ ile mücadele edeceğim” diye çöreklendiği bu ülkede aynı ‘parola’yı kullanarak yıllardır peşinde koştuğu ulusal hedeflerine ulaşmaya çalışıyor. Hatta Putin’e göre vurduğumuz Rus uçağı da aslında Hatay semalarında DAEŞ teröristlerini kovalıyordu!
DAEŞ, Avrupa’nın da çok işine yaradı. Hem ülkelerinde ‘safra’ları çaktırmadan Suriye’ye gönderdiler hem de canları istediğinde Türkiye’yi ‘DAEŞ sopası’ ile dövdüler.
İçeride ise FETÖ’den PKK’ya bütün Türkiye düşmanları da tepe tepe kullandı.
Parola DAEŞ işgal serbest...
En ilginci de “DAEŞ bize saldırıyor” diye dünyayı ayağa kaldıran PYD, DAEŞ sayesinde ‘kanton’lara kavuştu.
Bu örgütün son ‘kullanıcısı’ Rusya, adını “DAEŞ ile mücadele” koyup, İran ve PYD ile birlikte burnumuzun dibinde ciddi operasyonlar yapmaktadır.
Bu vampirlerin yoğunlaştığı Bayırbucak bölgesi, Afrin ve Kobani’den Cizre Kantonu’na kadar uzanan ‘koridor’un Akdeniz’e açılan kapısıdır. Ve burası olmadığı sürece geri kalan kantonlar ‘körduvar’dan ibarettir. Bütün kavga bu bölge içindir. Buranın asıl sahipleri olan Suriye Türkleri de bu adi menfaatlere kurban edilmektedir.
Ama ne hikmetse bu kardeşlerimizin feryadını kimse duymuyor. Kobani için yırtınanlar bu kardeşlerimiz için kılını bile kıpırdatmıyor.
Peki neden?..
İşin sırrı o ‘maymuncuk’ta ise DAEŞ biraz da Bayırbucak’a uğrasa da Suriye’deki Türkler’in de bir ‘kanton’u olsa...
KAFAMA TAKILANLAR...
VİCDANINI HENDEĞE DÜŞÜRENLER...
İstanbul’da İSKİ’nin açtığı geçici çukurları insanlık dışı sayanlar, 4 ağacın yeri değiştiriliyor diye isyan başlatanlar, Cizre’yi, Nusaybin’i, Diyarbakır’ı köstebek yuvasına çeviren teröristlere tepkiyi bırakın “arkadaş” oluyor.
Camiler örgüt merkezi gibi kullanılıyor, yetmiyor cayır cayır yakılıyor, sırtını PKK’ya dayayanlar meclis kürsüsüne çıkıp 77 milyonun gözünün içine baka baka “Kurşunlu Camii’ni devlet bombaladı” diyor.
Ve FETÖ mecraları ve benzer Erdoğan düşmanları hâlâ “Ama...” diye başlayan yuvarlak cümlelerle bu rezillikleri savunmaya çalışıyor.
Acaba bunlar kendi vicdanına nasıl hesap veriyor?..
DEMİRTAŞ KİME HİZMET EDİYOR?
HDP’nin Eşbaşkanları her ağzını açtığında “barış” muhabbeti yapar. İşte bu eş başkanlardan en “cici” olanı, “Partideki Erdoğan yanlılarını ayıkladıklarını” söyledi.
Sayın Erdoğan halkın seçtiği ilk cumhurbaşkanıdır ve Kürtler için Demirtaş’ın hayal bile edemeyeceği kadar önemli kazanımlar sağlamıştır. Kürtler için siyaset yaptığını iddia eden bir partideki bazı üyelerin böyle bir şahsiyeti sevmesinden daha doğal ne olabilir?
Kürtler’in ‘insanca’ yaşaması için hayatını ortaya koyan bir lidere, Demirtaş’ın bu kadar tahammülsüzlüğü Kürtler için değilse kimin için acaba?
.
Putin sinsi planını devreye sokuyor...
9 Aralık 2015 Çarşamba
Ne demişti Putin?.. “Ekonomik ambargo ile kalmayacak, savaş da olmayacak ama canları acıyacak...”
“Ama”dan sonrasını anlamak için ‘belden aşağı’ bakacaksınız...
Putin, ‘zorla’ düşürttüğü uçağın enkazından azami şekilde istifade etmek için krizi tırmandırmayı sürdürecek ve her türlü yöntemi kullanarak Türkiye’yi; narenciye sıkacağı gibi içeriden ve dışarıdan sıkıştıracaktır.
Bundan sonra konu Türkiye ise o artık bir ‘devlet başkanı’ değil; KGB günlerine çoktan geri dönmüş bir ‘örgüt lideri’dir. Muhatabı da TC Cumhurbaşkanı değil, Türkiye düşmanlarıdır.
Putin, PKK ve FETÖ başta olmak üzere Türkiye’deki iç düşmanların tamamıyla her türlü işbirliğine çoktan başladı bile. Şer cephesinin artık sadece güneyde değil, kuzeyde de bir ‘dost ülke’si var...
17/25 Aralık’ta piyasaya sürülüp CHP lideri Kılıçdaroğlu’ndan başka kimsenin itibar etmediği montaj kasetlerin Moskova’da neredeyse Top 10 listelerine girdiğini biliyor musunuz?..
Veya terör örgütü lideri Cemil Bayık’ın, “Türkiye’nin önemli simalarından...” anonslarıyla Rus TV ekranlarında boy göstermesini...
Irak da Putin’in emrinde
Anlaşmalar çerçevesinde bir askeri birliğimiz Musul yolu üzerindeki Beşika’ya nöbet değişimine gitti.
Rutin bir olaydı. Ama ne hikmetse, ‘bütünlüğü’ lafta kalan Irak birdenbire ‘şahin’ kesildi!
Aynı anlaşma çerçevesinde orada bulunan diğer koalisyon askerleri “misafir” ama Türk askeri “işgalci”... Al sana bir “Suyumu bulandırdın” muhabbeti daha...
Hâlâ anlamayanlara bir ipucu...
Savunma Komitesi Başkanı Zamili, “Türkiye’nin işgaline karşı kısa süre içinde Rusya’dan Irak’a doğrudan askeri müdahalede bulunmasını isteyebiliriz” diyor...
Adam ‘savunma’yı otomatiğe bağlamış...
Anlayacağınız ‘sahibinin sesi’; ağız İbadi’nin ama lafız Putin’in...
Suriye, İran, Ermenistan malum; Rusya’nın leşkerleri...
Geriye kaldı batı cephesi...
AB’ye kızıp Güney Akım’ın rotasını Türkiye’ye çeviren Putin tekrar eski rotasına döndürerek AB ambargosunu bertaraf edebilir. Zaten Yunanistan ve Güney Kıbrıs, Türkiye’ye düşman olan herkesin ‘doğal müttefiki’dir.
Putin bu kuşatmayı Akdeniz’e, Suriye’ye ve Ermenistan’a yaptığı abartılı askerî yığınakla da taçlandırmaktadır!..
Zaten “Askeri karşılık vermeyeceğiz” sözü de Montrö Antlaşması’na ‘bağlılığını’ teyit ederek, kuşatmanın Akdeniz bölümünü garantiye almayı hedeflemektedir.
Kuşatma tamamlanmıştır, NATO’ya selam olsun!..
Türk dış politikasında dönüm noktası...
Ben bu krizin Türkiye için çok hayırlı açılımlara vesile olacağını düşünüyorum.
Türkiye her türlü kompleksten kurtularak kendi milli politikasını oluşturmalı ve uygulamalıdır.
Balkanlar’dan Afrika’ya, Asya’ya, Uzakdoğu’ya bütün sömürülenler Türkiye’nin ayağa kalkmasını bekliyor.
Arakan’a Etiyopya’ya, Sudan’a, Filistin’e, Suriye’ye, Bosna’ya, Cezayir’e; velhasıl paramparça edilmiş Osmanlı coğrafyasının hangi köşesine gitsek insanlar “Neredesiniz, biz yıllardır sizi bekliyoruz” diyorlar.
Bu coğrafyada Müslümanların yaşadığı hiçbir ülke yok ki halk bu ‘medeni’ sömürgecilerin zulmü altında inim inim inlemesin.
Bu zulümlerin, sahipsizliğin vebali İslam birliğini torpilleyenlere aittir.
Tahrif edilmiş bir kurum olan Papalık her gün biraz daha kutsanırken ‘Hilafet müessesesi’ neden hâlâ öcü gibi gösteriliyor, tartışmaktan bile korkuluyor.
Adının ne olduğunun bir önemi yok. Türkiye ezilmekte olan coğrafyanın hamiliğini üstlenmeli ve bu beraberliğin çimentosu da İslam Birliği olmalıdır.
Putin tırmandıracak, Türkiye kazanacak...
2 Aralık 2015 Çarşamba
Türkiye uyardıkça Rusya sınır ihlallerinde ısrar etti. Suriye gibi bir ‘yolgeçen hanı’ndan gelen ne idüğü belirsiz ‘davetsiz misafirlere’ Türkiye kayıtsız mı kalacaktı. Bir DAEŞ militanının bir Suriye/Rus uçağını kaçırarak (!) Hatay’a kamikaze dalışı yapması imkansız mıdır?
Durum böyle iken, Rusya’nın ısrarlı ihlallerine; “geçerken uğrayan bir dost” muamelesi mi yapacaktık?..
Kaldı ki bu ihlallerin 1 Kasım’dan sonra yoğunlaşması, Türkiye’de siyasi istikrarsızlığın ‘beklenmedik bir şekilde’ bitmesinden sonra devreye sokulan yeni stratejinin startıdır.
Zaten Türkiye, 24 Kasım günü Rus uçağını Hatay üzerinde vurmasaydı bir sonraki uçak İskenderun’a kadar gelecekti...
Amerika’dan duyulan ısrarlı uyarıları Rus pilotların niye duyamadığını hiç düşündünüz mü?
Uçak vurulduktan sonra zembereği boşalan saat gibi Kremlin’den fışkıran tepkilerin, önceden çalışılmış bir senaryo olduğu her gün daha da netleşiyor.
Rusya neyin peşinde?
AB ambargosunu günlük hayatında hisseden Rus halkı, DAEŞ’in Rus yolcu uçağını düşürmesinden sonra “Bizim Suriye’de ne işimiz var” diye homurdanmaya başladı.
Bakmayın, “Ruslar milliyetçidir, şimdi Moskova caddelerinde ‘Kahrolsun Türkiye’ sloganları yankılanıyor” yorumlarına. Artık ‘sanal köy’ haline gelen bir dünyada Ruslar ‘Çar’ uğruna ölmek için can atmıyor. Korkuyla karışık nara atan birileri olabilir; Moskova’da cam çerçeve de kırabilir. Ama toplumlardaki asıl güç, sessiz çoğunluktur. Şekil 1 (Kasım) A’da görüldüğü gibi...
Bunu, KGB’ci Putin çok iyi biliyor.
Bir taşla iki kuş vurmayı hedefleyen Putin, “Suyumu bulandırıyorsun” zorlamasıyla bu krizi sürdürerek, halkını konsolide etmeyi ve Rusya’yı Akdeniz’e indirmeyi planlıyor.
Peki, şimdi ne olacak?
Kimse boşuna panik yapmasın; savaş filan olmaz.
Rusya’nın bizden daha fazla zarar görmesine rağmen Putin ekonomik ambargoyu abartabilir, kışın en şiddetli günlerinde vanayı kapatabilir.
Hatta Putin, PKK’dan Paralel’e; Türkiye aleyhine çalışan herkesle yoğun işbirliği yapmaktan geri durmayacaktır.
Olsun...
Sokullu Mehmet Paşa’nın dediği gibi Putin, bu kararlarla ancak bizim sakalımızı keser...
Çok da iyi eder. ‘Kötü komşu’ olarak bizi, kendilerine mahkum olmaktan kurtarır.
Zira son dönemde Türkiye, batının tavrının da etkisiyle Rusya ağırlıklı bir dış politika izlemeye başlamıştı. Hatta bu ilişkilerin hatırına Ukrayna, Kırım gibi can alıcı konularda bile aşırı tepki koymamıştı.
Şimdi de tekrar topyekun batıya yönelme gibi bir tehlike ile karşı karşıyayız. AB, belki “mülteci belasından kurtulmak için” bu ara Türkiye’ye şirin davranıyor olabilir. Ama hiçbir zaman ilelebet uyumlu müttefik olmayacaktır.
‘Dostluk’ uluslararası ilişkilerde sadece ‘sos’ olarak kullanılır.
Türkiye, emperyalist muhterislerin elinde oyuncak olacak basit bir ülke değildir.
Türkiye, ayçiçeği gibi bir doğuya, bir batıya dönerek belki günü kurtarabilir ama asla geleceğini kurtaramaz.
Milli menfaatlerimiz, Balkanlar’dan Afrika ve Asya’ya uzanan geniş coğrafyada Türkiye’yi bekleyen rolü üstlenerek kendi siyasi ve ekonomik birliğimizi oluşturmayı gerektirmektedir.
Bu oluşum sayesinde Türkiye, AB gibi ne olacağı belli olmayan köhne yapıların kapısında bekletilmekten de kurtulacak ve derhal, baş köşeye buyur edilecektir.
Sayın Erdoğan bu misyona sahip bir liderdir ve bu coğrafyada sosyal ve kültürel faaliyetlerle bu gayreti sürdürmektedir ve çarpıcı sonuçlar alınmaktadır.
Bu birliğin önündeki tek engel, sun’i gündemlerle çelme takmaya çalışan içimizdeki Türkiye düşmanlarıdır.
.
Sizi Putin’e havale ediyorum...
28 Kasım 2015 Cumartesi
Türkiye’yi, Suriye’deki yangına çekmek için her şey yapıldı.
22 Haziran 2012’de bir keşif uçağımız, silahsız olduğu halde, uyarılmadan düşürüldü.
İşaretler Rusya’yı gösteriyordu ama Rusya inkar etti ve konu ‘kim vurdu’ya gitti...
Akçakale’ye ve diğer
sınır boylarımıza ‘yanlışlıkla’(!) onlarca top mermisi düştü, nice masum vatandaşımız hayatını kaybetti.
Türkiye bu tahriklerin hiçbirine teslim olmadığı gibi Esad’ın insanlık açığını kapatmak için çırpınıp durdu.
Esad ve efendileri son dönemde daha ‘garantili’ tahrik yöntemleri uygulamaya başladı.
Rusya öncülüğündeki İran, Esad, Hizbullah ve muhtelif şer ittifakı günlerdir “DEAŞ” niyetine Bayırbucak Türkleri’ni bombalıyor.
Aslında Türkiye’nin sinir uçlarını törpülüyorlar.
.Amacına ulaşamayan Rusya, bu sefer sınır uçlarımıza dokunmaya başladı.
Defalarca uyarmamıza ve “Bir daha tekrar etmeyecek” sözü vermelerine rağmen, 24 Kasım Salı sabahı adeta kamikaze dalışı yapmak için yola çıkmış gibi ısrarlı uyarılarımıza rağmen yoluna devam eden ‘kimliği belirsiz’ savaş uçağı düşürüldü.
Bu alemde mahalle kabadayısı gibi davranmaya alışan Rusya, “kuralların aynen uygulandığı sıradan bir ülke” konumuna düşünce şok oldu.
Karizması fena çizilen Putin, büyük bir devletten ziyade aşiret reisi bir diktatörü çağrıştıran açıklama ve uygulamalarıyla bu şoku yönetmeye çalışıyor.
Olayı çarpıtıyor, buldukları Türk’e çullanıyor, “anlaşmalara sadık kalacağız” diyor ama bel altından vuruyorlar.
Yerli Rusçular Rus’tan beter...
Gelelim bizim cenahtaki duruma...
Bazı bedbahtların bu ülkede yaşayıp da Rus avukatlığı yapmaları çok daha ağır geliyor insana...
Bu kadar mı savruldunuz be kardeşim... Bir kırmızı çizginiz yok mu sizin?
“Bir uçak sınırlarımızdan girmiş ve bu ihlal sadece
28 saniye sürmüş; ne olacak ki?..” diyorlar.
Afedersiniz, size göre ne kadar girmesi problem teşkil ediyor acaba?..
Ayrıca, Suriye gibi bir
‘cehennem’den içeriye dalan bir savaş uçağının, nereye kadar gireceği hatta geri dönüp dönmeyeceğinden nasıl emin olacaksınız?
11 Eylül 2001’de New York’taki ikiz kulelere yönelen yolcu uçağının böyle bir çılgınlık yapacağını kim düşünebilirdi?
Allah korusun o uçak düşürülmeseydi ve Hatay üzerinde bir intihar eylemi yapsaydı ne diyecektiniz?
Mesele Rus uçağı değil
2009’da Davos’taki “One minute” müdahalesinden sonra da “Bunun Türkiye’ye faturası çok ağır olacak” diye tempo tutmuştunuz.
Gezi’den bu yana ne hikmetse, Sayın Erdoğan’ın karşısında yer almanın adı “Türkiye’nin menfaatlerini korumak” oldu.
Erdoğan hiç mi doğru adım atmadı sizce?
Nasrettin Hoca’ya, “Senin hanım çok geziyor” demişler. “İftira atmayın. Öyle olsa bir gün de bizim eve uğrardı” demiş...
Rusya, Türkiye’nin konumunda olsaydı ve siz de Rusya’yı ve özellikle de Putin’i hırpalayan ‘sağduyulu’ Rus vatandaşlar olsaydınız...
Gerisini ben söylemeyeyim...
Hoş geldiniz sayın Bakanım...
Değerli yazarımız Beril Dedeoğlu bir süre önce “Bana biraz izin verin” dedi.
“Hayırdır hocam” dedik.
Gerekçe önemliydi. Beril Dedeoğlu, asıl muhataplarının köşe bucak kaçtığı bir dönemde, önemli bir görev üstlenmişti.
Şimdi ise AB Bakanlığı görevini onurla tamamlayıp bayrağı, asıl sahibine teslim etti.
Hatta Avrupa’ya da “Kızgın Hoca” hatırası bıraktı.
Ve...
“Hocam kaldığınız yerden devam eder misiniz?” teklifimizi lütfedip kabul etti.
Dün itibariyle tekrar aramıza katılan değerli yazarımıza “Hoş geldiniz” diyoruz.
Biz bu zirveyi niye yaptık?
18 Kasım 2015 Çarşamba
Suriye’nin terör üretim merkezine dönüşmesi, Türkiye’den taşan mültecilerin Avrupa’yı uyandırması sebebiyle etkin güçleri zirve öncesinde daha duyarlı bir hale getirdiğini düşünüyorduk.
Liderlerin Viyana görüşmelerini sık zikretmesi de pratik anlamı olan bir sonuç çıkacağı beklentimizi yükseltti.
Bu ortamda başlayan bir G20 Zirvesi’nde asıl gündemin Suriye meselesi ile ‘terör ve mülteciler’ gibi travmaları olacağını düşünüyorduk ki tam bu sırada bir de Paris katliamı haberi geldi.
Elbette “şiddet ve terör” varsa gerisi ayrıntıdır, “ama, mama...” demeden net olarak kınıyoruz.
Hatta, “Hiç kimse, hiçbir sebeple, hiç kimseye ceza veremez” diyen İslamiyet adına (!) işlenen bu cinayetler bizim için ‘terörden öte’ bir vahamete sahiptir...
“Ama efendim bu kişiler ‘Allahü ekber’ nidalarıyla saldırmış ve İslamiyet için canlarını feda etmişler...”
Ne önemi var ki...
Her şeye başlarken söylenmesi emredilen “Besmele”yi gayr-i meşru bir başlangıçta telaffuz etmek ‘haram’ oluyor...
Yani bu eylemler ‘terör’ün üzerine ‘istismar sossu’ ilave edilen birer vahşettir.
Dolayısıyla Paris’teki eylemler bizim için Silvan, Ankara ve diğerlerinin devamıydı.
Ama Cumhurbaşkanı Hollande’ın, “Görülmemiş bir terör saldırısıyla karşı karşıyayız” ifadesine bakılırsa onlar böyle bakmıyordu.
Onların ‘Ankara Katliamı’nı aynı şekilde görememesi, ‘miyop’ olmalarından değil, “Bana dokunmayan yılanın ne hali varsa görsün” anlayışındandı.
Batı bu anlayışta olmasaydı, sömürge ve ‘ilgi’ alanlarında canı yanan milyonlarca Müslüman için kılları kımıldardı.
Oysa o ateşleri yakan da onlardı körüğü çeken de...
Onun içindir ki, Paris katliamı ‘terörün, batı dillerine tercümesi’ anlamına geliyordu.
Peki zirvede niye zırvaladılar?..
İşte, yukarıda sıraladığımız gerekçelere ilaveten ‘Paris mesajı’nın da anladığı düşüncesiyle G20’den beklentimiz yükseldi.
Hatta bunu vurgulamak için zirve manşetimizi “Samimiyet sınavı” olarak seçtik.
Bu zirveye bana göre ciddi derinlik ve yeni bir vizyon kazandıran Cumhurbaşkanı Erdoğan da Antalya’da aynı samimiyet çağrısında bulundu.
Peki sonuç...
Yoğun görüşmelerden, etkili nutuklardan ve “görüş birliği” fışkıran sonuç bildirisinden sonra...
Obama çıktı, “Bu işi en iyi biz biliriz. Biz uzun soluklu mücadeleden yanayız. Güvenli Bölge ve kara harekatı mümkün değil” dedi.
Putin de, “Burada böyle konuştuklarına bakmayın, DAEŞ’i bunlar besliyor. Ben de PYD’yi destekleyeceğim” diye mukabele etti.
Ağalar biz bu zirveyi niye yaptık?..
KAFAMA TAKILANLAR
Fransızlar ‘ot’ gibi insanlar!..
Devrimciler ülkesiymiş...
‘Görülmemiş’(!) saldırılar olurken dostluk maçı izleyen Cumhurbaşkanı Hollande’a, “Dışarıda insanlar kırılırken sen oturmuş maç izliyorsun” diyemedi!
Üstüne üstlük Hollande, “Gerek gördüğümüzü vatandaşlıktan çıkarabiliriz” diyor, Başbakan Valls, “Özgürlükleri kısıtlayabiliriz” diyor, kimsenin çıtı çıkmıyor.
Hayatının pasını önünde bulan Le Pen süt dökmüş kediye benziyor, “Katil Elysee’dir” bile diyemiyor.
Kamu görevlileri ‘terörü lanetlemek’ için (!) hayatı felç edemiyor.
Tam aksine herkes, “Teröre inat, aynen devam” diyor.
Size de yazıklar olsun Fransız medyası!.. Oysa Türkiye’de daldan yaprak düşse başınıza taş düşmüş gibi zıplıyordunuz...
Ne bir kare vahşet fotoğrafı kullanabildiniz, ne “Katil iktidar” diyebildiniz,
ne de “Özgürlüklerimiz elden gidiyor” diye yaygara koparabildiniz!..
Hatta ülkenizde cadı avı başladı siz hâlâ Taksim’den çıkamadınız...
.
Sür eşeğini Kandil’e...
14 Kasım 2015 Cumartesi
Zikzak çizen tutum ve davranışlar beni hep şüphelendirir...
Mesela Paralel medya eskiden büyük bir hassasiyetle “AK Parti” ifadesi kullanılırken FETÖ döneminde topyekun “AKP”ye dönmesi çok ilginçti. Ama 1 Kasım’dan sonra tekrar “AK Parti”ye dönmesi daha ilginç!
Bunu, editörlerin basit bir tercihi olarak görmeyin sakın. Bu zikzaklar, taa Pensilvanya’ya kadar uzanan bir strateji değişikliğinin göstergesidir ve“Sayın Başbakanım”dan, “Firavun”a kadar evrilen acayip bir savrulmayı sembolize eder.
Hakeza...
HDP’nin son günlerdeki “Çözüm Süreci” güzellemeleri de beni tedirgin ediyor.
Çünkü...
Çözüm Süreci’nde muhatap alınan bu kişiler kendilerine gösterilen güveni ellerinin tersi ile iterek, Kandil’e kuryelik yapmayı tercih etti. Daha da kötüsü PKK Terör Örgütü, yerel yönetimlerinin lojistik desteği ile şehir giriş ve çıkışlarını cephanelik haline getirerek, ‘Çözüm süreci’ni ‘Tahkim Süreci’ olarak kullandılar.
Kandil’den, “Hazırlıklarımız tamamlanmıştır” anlamına gelen işaret fişeğini aldıktan sonra da süreci fiilen bitirmişlerdir. Zaten daha kurmayları Dolmabahçe’de hükümet temsilcileriyle birlikte “Çözüyoruz” mesajı verirken Demirtaş eş zamanlı yaptığı açıklamada, “Bunlar barış falan yapamaz” diyor, Kamu Güvenliği Yasası’na çullanıyordu.
Meğer devletin müzakere için muhatap aldığı Demirtaş, ‘7 Haziran köprüsünden geçtikten sonrası’ için planladığı ‘serhildan’a alan açma derdindeymiş.
Şimdi su köprüyü böldü, güvenilen dağlara ‘1 Kasım’dan itibaren karlar yağdı ve ne hikmetse HDP’nin aklına ‘Çözüm Süreci’ geldi...
Şimdi hep bir ağızdan, “Kaldığımız yerden devam edelim” diyorlar.
İnsan, “PKK’nın yeniden tahkimata ihtiyacı var galiba” diye düşünmeden edemiyor.
Köprünün altından çok sular geçti...
Hani meşhur bir söz var, “Sende bu evlat acısı, bende bu kuyruk acısı varken biz dost olamayız” diye...
Çözüm süreci Kürt vatandaşlarımıza yönelik bir çalışmadır ve Millî Birlik ve Kardeşlik Projesi olarak devam edecektir. Siz ise tercihinizi yaptınız ve sırtınızı PKK’ya dayadınız. Bu proje ile ne ilginiz olabilir ki...
Geçti çözüm pazarı, sür eşeği Kandil’e...
KAFAMA TAKILANLAR
Aydın Bey, aklınızdan bile geçirmeyin...
Sayın Aydın Doğan seçimlerden önce kurmaylarını dinleyerek yayın stratejisi belirler (nereden bildiğimi sormayın:).
Bu ekibin başında ise 1990’dan beri Ertuğrul Özkök var.
Ama arızalı saat bile günde iki defa doğru vakti gösterirken Ertuğrul Bey ve ‘köşe takımı’nın bugüne kadar hiçbir tahmini tutmadı. “Bitti” dedikleri her seçimden AK Parti güçlenerek çıktı.
Sayın Aydın Doğan da bu ‘kılavuz’lara uyduğu için her seferinde ters köşeye yattı. Sonrasında da (bugünlerde olduğu gibi) durumu düzeltmek için uğraşıp durdu...
Aydın Bey, bence acilen bu kılavuzlarınızı değiştirin.
Yoo... Aklınızdan bile geçirmeyin; ben gelmem...
Hani bunun ilk sahibi?..
Bugün TV’den gelen yoğun talep üzerine 15-20 dakikalık bir süre için yayın konuğu oldum.
Oysa bu dönemde orada yayına katılanlar ‘işgal gücü’ oluyormuş!..
Bu kanal FETÖ’leşmeden önce defalarca yayına katıldığımı bilmediklerine göre, sosyal medyadaki bu hazır küfür mangasının, paralel yapı ile de ilgisi olamadığı anlaşılıyor.
Zaten bu istismarcıların ne dediklerinin de bir önemi yok.
Ama bu dönemde çok sık duyduğum, “Ağlayanın malı gülene hayretmez” sözünü bir süre önce de Tuncay Özkan söylüyordu. O da “Ağlayanın malı Gülen’e hayretmez” diyordu...
Ona da birileri aynı şeyi söylemişse insan sormadan edemiyor:
Mal sahibi, mülk sahibi,
Kim bu kanalın ilk sahibi?
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Erdoğan başkan olacak mı? İşte cevap...
11 Kasım 2015 Çarşamba
Kendi kanalımız diye söylemiyorum 24 TV çok güzel bir klip hazırlamış. Aslında bir belgesel. Hatta ‘sel’i de sallayın; bir belge...
Yayın Yönetmenimiz Murat Çiçek ve değerli Haber Koordinatörümüz Ömer Özkök (taklitlerinden sakınınız:) hazırlamışlar.
Çok hoşuma gitti, birkaç defa izledim. Hızımı alamadım; “Yazı konusu yapayım” dedim.
Yalnız lütfen yazıma, ‘günü kurtarmak için yapılan ucuz bir PR’ muamelesi yapmayın... Sonucunu herkesin merak ettiği bir konuya, ilmî yöntemlerle son noktayı koyuyorum.
***
22 Nisan 1998 tarihli Hürriyet, “Tayyip’e şok ceza” manşetiyle çıkmıştı. Ama o sayfanın editörü, o manşetin altına yazdığı ‘sıradan’ bir üst başlığın, o manşetten daha meşhur olacağını biliyor muydu bilmem...
Veya o ‘objektif’(!) gazetenin yayın yönetmeni, bu küçücük dişi başlığın bir kâbus gibi yıllarca peşini bırakmayacağını...
Bazen böyle olur; bir muhalif yel eser, biriktirdiğiniz ne varsa alır götürür...
Hakim ‘10 ay’ dedi, onlar ‘müebbet...’
Cumhurbaşkanı Erdoğan, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı döneminde 6 Aralık 1997’de Siirt’te bir şiir okuduğu için hakim Hidayet Otçu 10 ay ceza vermişti ama Hürriyet siyaseten müebbete mahkum etmişti:
“Muhtar bile olamaz...”
Evet gerçekten ‘muhtar’ olamadı ama onların ‘bitiş’ olarak gördüğü Pınarhisar Kapalı Cezaevi sayın Erdoğan için ‘kutlu’ bir başlangıç oldu...
Kendisinin “Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır...” dediği de bu olsa gerek...
Nitekim Başbakan Erdoğan 14 Mart 2003’te 59. Hükümeti’ni, 29 Ağustos 2007’de 60. Hükümeti’ni ve 6 Temmuz 2011’de ise 61. Hükümet’ini kurdu...
Elbette bu tarihi süreç bizim burada yazdığımız kadar kolay olmadı. Vesayet odaklarının nice entrikalarına rağmen, “Muhtar bile olamayacak” dedikleri adam 11 yıldır ülkeyi yönetiyordu.
Ve o cepheyi şimdi de “Ya cumhurbaşkanı da olmaya kalkarsa” korkusu sarmıştı...
Aslında bu kabusu 2007’de de yaşamışlardı.
Nitekim o dönemin CHP lideri Deniz Baykal 3 Nisan 2007 Salı günü Grup kürsüsünden sıraladığı tehditlerini “Sakın ha... Cumhurbaşkanı adayı olma. Bu tavsiyem kulağına küpe olsun...” diye bitirmişti...
Neyse ki 24 Nisan 2007 tarihinde “Cumhurbaşkanı adayımız Abdullah Gül kardeşimdir” ifadesiyle hepsi rahat bir nefes almıştı!..
Ama işte bir adaylık dönemi daha gelip çatmıştı...
Ve korktukları başlarına geldi, 1 Temmuz 2014 günü Erdoğan cumhurbaşkanı adayı oldu.
Aynı koro yine aynı şarkıya çoktan başlamıştı bile...
Hatta tehlikeyi (!) bertaraf etmek için “Aman Erdoğan olmasın da kim olursa olsun” diyen AK Parti dışındaki bütün partiler bir ‘çatı’ altında toplanmış, adını bile bilmedikleri bir adayı da o çatının tepesine oturtmuşlardı...
Muhalefet liderleri, “Erdoğan’ın cumhurbaşkanı olamayacağını” birbirlerinden ilginç yöntemlerle anlatıyorlardı.
Hatta sayın Bahçeli, 8 Nisan 2014 Salı günkü grup konuşmasında “Tekeden süt sağılmaz, balda tuz bulunmaz, suda ateş yanmaz, Recep Tayyip Erdoğan’dan da Cumhurbaşkanı olmaz...” diyordu...
.Bu kadar ‘kesin’ konuştuğuna göre demek ki bir bildiği vardı!
Ve 10 Ağustos...
Sayın Erdoğan vekillerin ‘salt’ çoğunluğu ile değil, milletin bizzat katılımıyla ilk turda cumhurbaşkanı seçilmişti...
***
Şimdi de genişletilmiş koro, “Seni başkan seçtirmeyeceğiz” nakaratıyla, “Bu bahis ebediyen kapatıldı”dan, “Kişiye göre rejim değişmez”e kadar uzanan şarkılar söylüyor...
Sonuç...
Ana hatlarıyla arz ettiğim 17.5 yıllık sürede yaşananlardan aldığım ‘yetki’yle ilan ediyorum...
Recep Tayyip Erdoğan ‘başkan’ olacak...
.
Tamam beyler, Türkiye’nin problemi ‘başkanlık’ değil!..
7 Kasım 2015 Cumartesi
Türkiye’yi yönetmeye talip olan bu insanlar, en can alıcı problem karşısında bu kadar lakayt olamazlar. Bir yerde yanlış bir şey var...
Bence ilk düğme yanlış iliklendi.
Çok ciddi bir sistem problemin, en başında; ‘Başkanlık’ olarak takdim edilmesinin, kötü niyetlilere istismar alanı açtığını düşünüyorum.
Bütün düğmeleri çözerek başa dönelim...
‘Başkanlık’tan bağımsız olarak gelişmeleri tekrar değerlendirelim...
2007’de, sadece “eşi başörtülü” diye sayın Gül’ün cumhurbaşkanı olmaması için Cumhurbaşkanından Anayasa Mahkemesi’ne, TSK’ya kadar bütün vesayet odakları direndi, ülke ‘sanal darbe’ yedi, ‘gerçek darbe’nin eşiğine geldi.
Sonunda halka gidildi ve halk da “Bırakın cumhurbaşkanını biz seçelim” dedi.
Bir nevi, ‘kalp krizi geçiren hasta’ ameliyat edilmişti.
Gel gör ki, bir süre sonra tekrar başlayan ‘sancılar’ sonucu fark ettik ki, hastaya kalp nakli yapılırken eskisi de yerinde bırakılmıştı...
Bu sistemsizliğin adı yok...
Cumhurbaşkanını halkın seçmesine karar verildi ama ülkenin yönetim sistemi, buna göre yeniden düzenlenmedi.
Ve ortaya ‘ucube’ bir sistem çıktı.
‘Parlamenter sistem’ desen; artık değil, ‘başkanlık’ değil, ‘yeni bir sistem’ desen o da değil.
Kısaca, ‘sistemsizlik’...
“Ülkenin kalbine konmuş bir bomba” da diyebilirsiniz!..
Bu konu çözüme kavuşturulamadığı sürece dış düşmanların bizi engellemek için kafa yormalarına filan gerek yok. Bu pranga bize yeter de artar bile.
Bu ciddi problemi sayın Erdoğan’ın şahsi ikbal meselesiymiş gibi yansıtmak bu ülkeye en büyük ihanettir.
Kaldı ki, sayın Erdoğan’ın bir ‘yetki’ problemi yoktur. Hatta sayın Erdoğan ‘başkan’ olsa muhtemelen bugünleri mumla arayacaktır.
Onun için bu ‘sistem krizi’ Türkiye’nin en acil meselesidir ve önyargısız masaya yatırılarak çözüm aranmalıdır.
Sanki bu problem Erdoğan’ın veya AK Parti’nin meselesiymiş gibi en küçük fırsatta “Başkanlık meselesi gündemden kalkmıştır” diyerek kafayı yorgana gömenler bilmiyorlar ki, bu problem konuşulmamakla ortadan kalkmamaktadır.
O halde bu ülkeye hizmet vaadiyle halktan oy isteyenler, Türkiye’nin önündeki bu ciddi probleme kişisel kaprisleri, siyasi hırsları veya üst akıllarının gayri milli telkinleri doğrultusunda yaklaşarak kayıtsız kalamazlar.
Çünkü bu problemin çözüm yeri Meclis’tir.
Peki, bu kriz nasıl çözülecek?
“Tekrar eski sisteme dönelim” demek, “Halk kimi seçeceğini bilmiyor, bu işi biz yapalım” demektir ve ‘halk iradesine darbe’ anlamına gelir.
Bir ara sayın Kılıçdaroğlu’nun ağzından kaçırdığı bu teklif, aynı zamanda ‘Eski Türkiye’nin bütün vesayet odaklarının kucağına geri dönmektir.
O halde yapılacak tek şey vardır.
Bir ‘kriz’ vesilesiyle de olsa cumhurbaşkanını halkın seçmesi kararı, esasen Türkiye’nin hızlı adımlarla yürümesini sağlayacak bir gelişmedir. Siyasilerin görevi, sistemi; bu karara göre yeniden dizayn etmektir.
İşte bu çalışma sonucu ortaya çıkacak olan sistem Türkiye için en ideal ‘Yönetim Sistemi’dir. Adının ne olduğunun da bir önemi yoktur.
Ortada, bütün ayrıntılarıyla tartışmaya açılmış bir ‘Başkanlık sistemi’ yokken bu “Asla istemezük”çüler neyi değerlendirip, nasıl karar vermektedir?
Türkiye’yi asırlar boyu taşıyacak bir sistem neden sadece ‘isim’ üzerinden tartışılmakta ve kişiselleştirilerek sabote edilmektedir?
Türkiye’yi el birliğiyle düşürdüğünüz ‘7 Haziran çukuru’ndan çıkaran ‘yönetim stratejisi’nin sizce adı nedir!..
Eyvah, galiba işsiz kalacağım...
5 Kasım 2015 Perşembe
Ülke istikrara kavuşsun, işsizlik düşsün diye var gücümüzle uğraştık. Hedefe de ulaştık ama şimdi de kendi telaşımıza düştük!
Hani ‘devrim’ önce kendi çocuklarını yermiş ya, o tür bişey. Ama yanlış anlaşılmasın; tehdit, ‘devrim’i gerçekleştirenlerden değil, ‘devrimci’ meslektaşlardan kaynaklanıyor.
Hem de ‘rakibimiz’ çeyrek asırlık yayın yönetmenliği tecrübesine sahip bir meslektaşımız...
Şöyle ki...
Şu meşhur ‘Şer İttifakı’nın öncü cengaverlerinden Ertuğrul Özkök malumunuz her gün köşesinden bir öncekini aratan bir üslupla ‘milli’ olan herkese ve her şeye saldırıyordu.
Bu ittifakın asıl hedefi olan Cumhurbaşkanı Erdoğan’a düşman olmayan herkesi ‘doğal düşman’ olarak gören Özkök bizi de aynı kategoriden hedefe oturtmuştu.
Hatta arada bir hızını alamıyor, Yönetim Kurulu Başkanımız Ethem Sancak’a “O beceriksiz yöneticilerin bu işten hiç anlamıyor. Beni transfer et; gazetecilik nasıl yapılır göstereyim” diyordu.
Her ne kadar Ethem Bey de arada “Görüyorsunuz, Ertuğrul görev bekliyor, ona göre...” diye bize şakayla karışık aba altından sopa gösterse de bu ‘tehlike’yi hiç ama hiç ciddiye almamıştım!
Görevimi önemsemediğimden değil elbette... Meslek hayatımda ‘ikinci bahar’ hesabı yakaladığım bu fırsatı kaçırmak ister miyim?..
Rahatlığım, Ertuğrul beyin, bu çizgisiyle bizim mahallede itibar görmeyeceğini düşünmemden kaynaklanıyordu.
Ama son üç günkü performansından sonra çok tedirgin oldum dostlar...
Sadece milli menfaatlerimizi savunduğumuz için bize “yandaş” deyip üç öğün küfredenlerin üç günde, yılların açığını kapattıkları gibi fersah fersah ilerlediklerini hayretle izliyorum...
Korkarım “Onlar Ay’a, biz yaya” hesabı olacak yine...
Ertuğrul Bey’in teklifi hâlâ geçerli ise biz yandık. Hele bir de silah; pardon sayfa arkadaşlarımı da alıp gelirse, biz buralarda bırakın yayın yönetmenliğini bir köşe bile bulamayız.
Ama asıl Hürriyet’in ihtiyacı var!..
Gerçi hâlâ bir tesellim var aslında.
Çünkü, Hürriyet de başdöndürücü bir ‘dönüşüm’ içinde olduğundan, Ertuğrul Özkök ve yandaşlarına daha fazla ihtiyacı olacak.
Hele dünkü nüshada, genellikle Erdoğan’a meydan okumak için kullandıkları sütunda yer alan “1 Kasım’dan sonraya bakmak” ‘manifestosu’nu da okuduktan sonra...
Zira, daha birkaç gün önce aynı yerde, paralelle mücadele çerçevesinde yapılan hukuki bir işlemi “kabul edilemez bir müdahale...” olarak değerlendiren Hürriyet, bugün “devlet içindeki her türlü illegal yapı ile mücadeleye destek vereceğiz” diyor. 1 Kasım’a kadar mecralarından, “PKK terör örgütü değildir” diye bas bas bağırtanlar, bugün “Terörü ortadan kaldırmak için atılacak her adımın yanında olacaklarından” bahsediyor.
Bu “V” dönüşünün nihai amacını bilemem ama çıktığı bu yeni yolda Hürriyet’in, Ertuğrul Bey gibi ‘hassas sensörler’e, en az 3-4 yıl bizden daha fazla ihtiyacı olacağından elinden kaçırmak istemeyeceğini düşünüyorum.
Çünkü, onlar bunu hep yapıyor.
Nitekim... Yine böyle bir seçim sonrası, Doğan Grubu’nun ‘bilek öpme’ dönemiydi. Hürriyet, uzun bir ‘savaş’ döneminden sonra AK Parti’nin güçlenerek tekrar gelmesinden sonra birdenbire ‘hidayete’ ermiş; rotayı düzeltmişti. Ve bu ‘değişim’ derhal semeresini vermiş, Hürriyet Yayın Yönetmeni Başbakan Erdoğan’ın seyahatlerinde derhal yerini almıştı. Bu seyahatlerden birinde yayın yönetmenleri olarak Hürriyet’in bu ‘U dönüşü’ üzerine geyik yaparken, ilgili yayın yönetmeni “Kardeşim, biz; yaptığımız işi tam yaparız. Ve şimdi Hürriyet ‘yandaşlığa’ başlamıştır, siz artık kendinize başka iş bulun...” demişti.
Artık işin bu tarafını da Ethem Bey düşünsün!..
.
AK Parti’nin asıl ‘sınav’ı şimdi başladı...
3 Kasım 2015 Salı
Seçim bitti, sonuçlar tartışılıyor... Bir kere ortada büyük sürpriz filan yok...
Sadece kendi dünyalarında patinaj yapanlar, farklı şeyler söyleyenleri duymamış/anlamamış olabilir.
‘Temenni’ ile ‘tespit’i karıştırarak, “Bu kadar kısa zamanda ne değişti ki 7 Haziran’dan farklı tablo çıksın?..” diyenler, başlangıçta yanlış gözlük taktıkları için ‘gördükleri’ her şey yanlış oldu.
Defalarca söyledik; siyasi tarihimizin en kısa aralıklı seçimi olabilir ama bu sürede yaşananlar, 2011-2015 arasındaki 4 yılda yaşananlara taş çıkartacak cinstendi...
Bu değişiklikleri siyasetçiler, aydınlar(!), gazeteciler, akademisyenler, araştırmacılar göremeyebilir ama halkın çok iyi gördüğünü de biz gördük.
Nitekim kayıtlara geçsin diye seçimden bir gün önce sosyal medyada, “ne değiştiğini anlamayanlara yarın halk anlatacak” demiştim.
Çünkü 7 Haziran’da halk AK Parti’yi uyardı ama sonrasında yaşananları da kendisi için ‘ciddi bir uyarı’ olarak gördü ve gerekeni yaptı.
Muhalefetin bu sonuçları nasıl değerlendireceğini bilmiyoruz. İlk tepkilere bakılırsa ‘o cephe’de değişen bir şey yok. Dibi görünen bardakta bile ‘dolu taraf’ı görmeyi becererek, ortaya koydukları kişiliksiz tutumun kendilerini daha da küçülttüğünü bir türlü anlayamıyorlar.
Halkın yüzde 52 oyu ile seçilen bir cumhurbaşkanına “diktatör” diyen bu zavallılar, asıl kendilerine “Git artık, diktatör” diye bağıran milyonları ne zaman duyacaklar?
AK Parti’ye verilen uyarı hâlâ geçerli
Neyse... Halk, bu müflis oyuncuları taç çizgisinin dışına attı zaten. Artık gözler, ‘sahadaki oyuncu’nun üzerinde olacaktır.
Amacım, böyle bir zaferin üzerine limon sıkmak değil ama AK Parti’nin asıl büyük sınavının, bu büyük zaferle birlikte başladığını da belirtmek zorundayım.
Peygamber efendimizin “Sallallahü Aleyhi Vesellem”, Bizans’a karşı yapılan ve Arap Yarımadası dışındaki ilk savaş olan Tebük Seferi’nden dönerken, “Küçük cihad bitti, şimdi büyük cihada gidiyoruz” Hadis-i Şerifi ile nefislerimizi yenmenin, meydan muharebesi kazanmaktan daha zor olduğunu işaret buyurması bu dönemde özellikle hatırlanmalıdır.
Meydanlarda vatandaşa “7 Haziran’daki uyarıyı aldık” mesajı verildi ama bu uyarının gerçekten tam anlaşılıp anlaşılmadığı bu iktidar sürecinde ortaya çıkacaktır.
“Halk, bu ülkeyi bizden başka kimsenin yönetemeyeceğini gördü ve hatasını düzeltti” şeklinde anlaşılabilecek bir yaklaşım sergilenmesi halinde korkarım seçmen artık ‘sarı’ değil, ‘kırmızı kart’ göstererek AK Parti’yi ‘partiler mezarlığı’na gönderir.
Bu büyük sınavı kazanmanın tek yolu ise nereden gelirse gelsin fitneye izin vermeden, birlik ve beraberlik içerisinde, bugüne kadarki hizmetleri taçlandıran; verimli bir dönem geçirmektir.
AK Parti tek başına iktidara gelmeseydi, uzun süredir ısıtılan ve artık “Bak servis yaparız ha...” kıvamına gelen sürece start verilecek ve Bahçeli çok sevinecekti.
Yine... Asıl başarının, ‘başarıyı kendinden bilmemek’ olduğunu iyi bilen; ‘bilge’ başbakanımızın bütün mütevaziliğine ve hassasiyetine rağmen, “Davutoğlu’nun büyük zaferi” şeklindeki ‘özel’ vurgular, aslında bütün başarıları yakmak için çakılan kıvılcımlardır.
Velhasıl, sadece Türkiye’nin değil, bütün Osmanlı coğrafyasının ümit bağladığı bu hareketin akamete uğraması, taşınması zor bir vebaldir.
Bunu önlemenin tek yolu ise ‘yarım kalan ameliyat’ın tamamlanarak Türkiye’nin; babayı oğula düşman edebilecek şu ‘ucube’ yönetim sisteminden kurtarılmasıdır.
.
İnanmayın, ‘koalisyon’ cenahında değişen bir şey yok...
31 Ekim 2015 Cumartesi
Farkında mısınız; son günlerde bir ‘koalisyon’ muhabbetidir gidiyor. Özellikle muhalefet partilerinin koalisyon güzellemelerinden geçilmiyor.
Oysa, 1 Kasım’da da benzer bir tablo çıkarsa, 7 Haziran sonrasında kurulamayan ‘hangi’ koalisyonun, 1 Kasım sonrasında ‘nasıl’ kurulacağını izah edebilecek kimse var mı?
Daha birkaç ay önce “Koalisyonlar Türkiye’nin sorunlarını çözmez” diyen Sayın Kılıçdaroğlu ve “Birden fazla partinin bir araya gelmesi istikrar getirmemektedir. Kolaisyon, sorunların çözümünde yetersiz”diyen sayın Bahçeli’ye ne oldu ki, şimdi resetlenmiş ve yeni versiyon yüklenmiş gibi sürekli ‘koalisyonun nimetleri’nden bahsediyorlar?..
Hele diğerini hiç sormayın... 7 Haziran’da daha seçime bile gitmeden kimlerle koalisyon yapmayacaklarını sıralıyordu. Şimdi ise, inanmayacaksınız ama,”Biz tek başına iktidarı değil, koalisyonu arzu ederiz”diyor.
Siz meydanlarda bol keseden vaatler sıralıyor, sonra da, “Bunları biz kendi başımıza yapamayız, birileriyle yapalım” diyorsunuz.
Bu zaten samimiyet problemi olan bir tutum.
Ayrıca ‘ülke için her şeyi yapmaya hazırız’ anlamında sundukları bu söylemler, hiçbir pratik değeri olmayan ‘sinsi’ bir siyasi argümandan ibarettir.
Yani...
1 Kasım sonrasına yönelik olarak, “Herkesle koalisyon yapabiliriz” demelerinin hiçbir anlamı yok.
Çünkü...
7 Haziran sonrasında koalisyonu engelleyen bütün şartlar hâlâ ve aynen geçerlidir.
Bir kere, AK Parti dışındaki iki partinin hükümet kurabileceği bir sonuç bekleyen yok.
Peki MHP’nin, AK Parti’siz bir koalisyon kurulmasını engelleyen tutumunda bir değişiklik oldu mu?
Ben duymadım.
O halde hâlâ “AK Parti’siz bir koalisyon mümkün değil” demektir.
Peki AK Parti ile koalisyon kurulmasını engelleyen sebepler ortadan kalktı mı, yok...
O zaman Allah aşkına siz bu koalisyonu uzaydan getirdiğiniz partnerlerle mi kuracaksınız?
Halka neden dürüst davranmıyorsunuz?
Halk size “Be hey cahiller, madem onlar bu işi iyi yapamıyor neden yine onlardan ortaklık dileniyorsunuz? Gerçekten onlarsız olmuyorsa size ne gerek var?” demez mi?
Hem, “Sizsiz olmuyor” diyeceksiniz hem de, “Senin 12 yıldır yaptıkların yanlış. Gel birlikte bir restorasyon hükümeti kuralım ve bunları düzeltelim”diyeceksiniz.
“HDP hariç herkesle koalisyon kurabiliriz” diyen ama CHP ile birlikte bir yekun teşkil etmediği için aslında “Sadece AKP ile koalisyon kurabiliriz” demiş olan MHP ise AK Parti’nin bu güne kadarki siyasi geçmişini inkar etmek anlamına gelecek ‘şart’ların yanı sıra “Erdoğan’ı fanusa kapatmayı kabul ederseniz olur” diyor.
HDP ise barajı aşsa bile CHP ile ortaklıığı siyasi bir anlam taşımadığı ve HDP ile bir araya gelecek başka parti de olmadığı için zaten siyaseten ‘yok’ hükmündedir.
SONUÇ...
Gördüğünüz gibi sandıktan tek parti iktidarı çıkmadığı takdirde bizi bekleyen dönemin, 7 Haziran sonrası çözümsüzlüklerden hiçbir farkı yok.
Onun için bugün ‘müzmin muhalefet’in ‘koalisyon güzellemeleri’nin de siyasi bir karşılığı yok.
Siyaset, ‘yorulan’dan nöbeti devralmak ve yapılan ‘iyi şeyler’in üzerine yenilerini koymak için yapılır.
Bir inat uğruna milletin bütün kazanımlarını geri almak veya millî duruşun temsilcisi olan sayın Erdoğan’ı; bu kadar yıllık devlet tecrübesini heba ederek, Saray’da bir ‘biblo’ya dönüştürmeye çalışmak siyaset olamaz; olsa olsa bu millete ihanet olur.
.
Nedir bu ‘değişim’in sırrı Sayın Arınç?..
25 Ekim 2015 Pazar
Eski Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç dün sevgili Hakan Çelik’in Haftasonu programındaydı.
Tartışılacak çok şey söyledi ama tamamı iki kelime ile özetlenebilir:
Son derece ‘öfkeli’ ve ‘kararlı’ydı.
‘Kime’ ve ‘neye’ soruları sanırım bu iki kelimeyi daha anlamlı hale getiriyor.
Programın başında, “Kenara çekildim, evdeyim, eşim çok memnun” dese de tam aksine; motor devrini arttırmak için aragazı verdiği anlaşılıyor.
Nitekim kendisi de “Seçimden sonra ekranlara ineceklerini” söyledi.
***
Sayın Arınç’ın bazı ‘anlamlı’ ifadelerini, şahsi Twitter hesabımdan paylaştım. Hakan Bey’in bunları aktarması üzerine Sayın Arınç, “Nuh Bey’e birkaç şey söyleyelim o zaman” dedi.
Ben de “Eyvah... Yandık” dedim.
Benim gibi meramını ifadeden aciz birinin, hitabeti ile meşhur 40 yıllık siyasetçi karşısında ne hükmü olabilirdi ki. Yazılı bir yoruma ‘canlı’ cevap gibi bir haksız rekabet de cabası...
“Neyse artık... Kamyonların lisanıyla; kaderimse çekerim” deyip pürdikkat dinlemeye başladım.
(Her ne kadar sadece kendi ifadelerini değerlendirmiş olsam da) kendisine olan saygımdan dolayı, şahsıma yönelik her türlü ‘fırça’yı sîneye çekmeye kararlıydım.
Ama öyle olmadı.
Sayın Arınç, “Nuh Albayrak’ı Türkiye gazetesi döneminden tanırım” diye başladı ve şahsımı yönettiğim gazeteyi, yazarlarımızı, derken her cümlede daha da genişleyen bir yelpazeye ‘veryansın ediyordu.
En ilginci de beni ve 40 yıldır birlikte yürüdüğü kişileri “onlar” diye birleştirerek yerden yere vurmasıydı.
Eleştiri değil topyekun imha...
Eleştiriye açık bir insan olduğumu düşünüyorum. Yaptığımızın da eleştirilecek yönleri olabilir. Hatta bazen ben de özeleştiri yapıyorum.
Ama...
Bunları söyleyen Sayın Arınç ise adama “Sayın Arınç, düne kadar takdir hatta teşvik ettiğiniz bu yayınlar, ne oldu da şimdi eleştirilerinize hedef oldu” diye sorarlar.
“Ben önceleri de...” filan demeyin sakın.
“Türkiye’den tanıyorum” dediğinize göre hatırlıyorsunuzdur; Türkiye gazetesindeki yayın hamlemizi hayırlamak için teşrîf ettiğinizde “Türkiye gazetesi artık ‘haber’ veriyor. Ama biz ‘huzur’ veren eski Türkiye’yi arzu ediyoruz” diyerek rahatsızlığınızı dile getirmiştiniz.
Şimdi de yayınlarımızı subjektif olmakla itham ediyorsunuz.
Objektiflik kriteriniz duruma göre değişiyor galiba.
Sanırım bu ara size göre en objektif mecra Doğan Grubu’dur!
Ne değişti Sayın Arınç?
Bu arada, “davet, ambargo” siteminiz de beni yine gerilere götürdü.
Zat-ı âlinizi Türkiye Gazetesi’nin 40. Yıldönümü Yemeği’ne davet etmiştik. Teşrîfinizi çok arzu ettiğimiz için de defalarca hatırlatmış ve söz almıştık.
Ama o akşam 300 m. yakınımızdaki CHA’ya gelip, geç saatlere kadar orada kaldığınız halde, hiç değilse ‘40 Yıl’ın hatırına 10 dakikanızı da bize lütfetmeyi çok görmüştünüz...
Sayın Arınç biz, siyasilerin aktif siyaset dönemlerinde bizi ‘pasif’ bulup gece gündüz ‘destek’ isterken, kenara çekilince yayınlarımızı ‘siyasi’ bulup eleştirmesine alıştık.
Asıl size ne oldu Sayın Arınç?..
“Özü, sözü birdir, her zaman gerçekleri dile getirir” diye bilinen bir isim, seçimlere bir hafta kala CNN Türk’e çıkıp, kendi mahallesindeki herkesi eleştiriyorsa ya hedefindekilerin tamamı veya kendisi değişmiş demektir.
Ne oldu ki, 40 yıllık yol arkadaşlarınız şimdi hedefiniz oldu?
İstediğiniz kadar hitabet yeteneğinizle ambalajlayın. Türkiye tarihinin en kritik seçimine bir hafta kala, velinimetiniz olan partiye karşı içeride ve dışarıda görülmemiş bir şer cephesi oluşturulmuşken, siz iki saat boyunca bu kirli ittifaka tek kelime etmediniz ama yol arkadaşlarınızı yerden yere vurdunuz.
Nedir bu öfke Sayın Arınç, nasıl bu kadar değiştiniz?..
xxxxxxxxxx
4+1=5 ederse 4-1 kaç eder?
24 Ekim 2015 Cumartesi
1 Kasım sandığı yaklaşırken, “civciv çıkacak, kuş çıkacak” tekerlemesini andıran değerlendirmeler ortalıkta uçuşmaya başladı.
En çarpıcı denklemi de MHP lideri Devlet Bahçeli kurdu ve seçime giren 4 partinin Meclis’e 5 parti olarak girebileceğini söyledi.
Sayın Bahçeli bu denklemi nasıl kurdu bilmiyorum ama 1 Kasım’ın ‘nelere kadir’ olduğunu göstermesi bakımından, 4=5 gibi ilginç bir denklem...
***
Bence de bu seçimden ilginç sonuçlar çıkabilir.
Bakmayın öyle kısa süre sonra yapıldığına...
Bu iki seçim arasında topu topu 4 ay 23 gün var ama bir önceki iki seçim arasındaki 47 ay 25 günde bile Türkiye bu kadar ‘sivri’ gelişmelere sahne olmamıştı.
Dolayısıyla, sandıklardaki değişim de bu gelişmelerle mütenasip olacağından, “Bu kadarcık zamanda ne değişti ki farklı bir sonuç bekleniyor” diyenlerin biraz ‘yakını görememe problemi’ olduğunu düşünüyorum.
Partilerin 7 Haziran ve 1 Kasım öncesi durumlarını değerlendirme konusunu başka bir güne bırakalım ve şu denklemi çözmeye çalışalım.
Bahçeli fatura mı ödüyor?
Malumunuz 7 Haziran öncesinde bütün partiler, paraleller, doğanlar, şahinler, içeridekiler, dışarıdakiler... Sayın Erdoğan’dan kurtulmak isteyen kim varsa güç birliği yapmış ve Erdoğan’ı devirmenin ilk adımı olarak AK Parti’yi iktidardan indirmek için ittifak kurmuşlardı.
Nitekim bu kirli ittifakı oluşturanlar, Türkiye için yapamadıklarını Erdoğan’ı yıkmak için yapmış ve ‘dindar’ olduğunu söyleyenlerle ‘dini yok etmek için yemin edenler’, ‘PKK’ya düşman’ olduğunu iddia edenlerle ‘PKK’yı besleyenler’ ve daha neler neler... tek vücut olmuş, tek hedefe kilitlenmişlerdi.
Bildiğiniz üzere neticeye de ulaşmış; AK Parti’yi 7 Haziran’da sandığa gömmüşlerdi.
Bu projenin mimarları, 7 Haziran sonrasında hemen ikinci aşamaya geçerek “AK Parti’siz koalisyon” manşetlerine başladılar. Sayın Kılıçdaroğlu da ‘karşıtlar koalisyonu’ için yoğun gayret sarf etti, hatta bu yolda başbakanlığı bile feda etti!
Peki bu proje niye devam etmedi?
Dürüst davranmak gerekirse bu ‘şer ittifakı’nın, ‘restorasyon hükümeti’ adı altında bir yıkım ittifakı olarak yoluna devam etmesini önleyerek Türkiye’yi büyük bir beladan kurtaran Sayın Bahçeli’dir.
Çünkü, malum kesimin yoğun baskılarına rağmen Sayın Bahçeli, belki de ‘hayır’ı ilk defa bu kadar hayırlı bir yerde kullanarak HDP ile hükümet kurmaları yönündeki telkinlere, tekliflere “Hayır” dedi.
Sonrası malum...
Ya ‘kuş taşa değerse...’
Şimdi yeni bir seçime gidiyoruz.
Fakat doğrusunu isterseniz bizim muhalefet, yine ‘muhalefette yıpranmak’ gibi bir zoru başarmış görünüyor.
Bu kadar saldırı ve entrikaya rağmen herkes AK Parti’nin oylarını yükselttiğinden bahsediyor.
Bu öngörü ise “AK Parti’siz hükümete engel olan” Sayın Bahçeli’ye ‘baskı’ olarak geri dönüyor.
Malumunuz şer ittifakının bu yöndeki tepkisini Kılıçdaroğlu ve Demirtaş meydanlardan haykırıyor:
“Tam fırsat yakalanmıştı, kaçıran Bahçeli oldu...”
İşte bu yükü daha fazla taşıyamayan Bahçeli, 2009’dan ‘40. Yıl’ı çıkaran ‘rakam sihirbazlığı’nı konuşturdu ve “1 Kasım’dan sonra Meclis’te 5 parti olabilir” dedi.
Kızgın müttefiklerini teskin etmeye yönelik bir mesaj veriyordu aslında.
Ayrıca Paralel Yapı ile paralel olarak yürüttükleri bu operasyona, “Meral Akşener de bu işin içinde” bonusunu ekleyerek, Meral Hanım’ı listeye koymamanın dayanılmaz yükünden de kurtulmuş oluyordu!..
Bir taşla iki kuş yani...
İyi de... Ya başka bir taş, 1 Kasım’da sandığa girecek olan ‘iki kuş’tan birine değerse?..
Bölgenin nabzını tuttuk: Durum vahim...
21 Ekim 2015 Çarşamba
Medyamız artık ‘haber’in ayağına gitmiyor, gelenle yetiniyor.
Oysa bu bilgiler çoğu zaman yetersiz oluyor hatta çarpıtılıyor.
Afrika’da, Ortadoğu’da hatta Suriye’de olup-biteni, batı medyası üzerinden takip etmek ne kadar sağlıklı?
Bırakın Suriye’yi, doğu ve güneydoğu ile ilgili birçok ‘ayrıntı’nın kaynağı, ‘ajans’ görünümlü manipülasyon odaklarıdır.
Bunun kısa adı ‘teröre destek’tir.
Bilhassa kritik dönemlerde bölgenin nabzını doğru ölçmeyi çok önemsiyorum.
Çünkü ‘Kürtler adına’ görüş belirten sözde ‘kanaat önderleri’nin kendileri de söyledikleri de Kürtleri temsil etmiyor.
Star ekibi en hassas şehirlere gitti
Yine kritik bir dönemdeyiz.
Yıllardır çekilen acılardan sonra, gerçekten ‘çözüm’ isteyen bir lider çıktı ve devletin bölgeye ‘bakışını’ değiştirdi.
Çözüm yolunda çok önemli adımlar atıldı, ciddi kazanımlar sağlandı.
Ama ne gariptir ki, Kürtler’in kalıcı huzura kavuşmasını istemeyen ‘gizli bir el’ son anda ortalığı karıştırdı.
Çözüm Süreci’nin muhatabı olan HDP, bu işe hayatını adayan ve bu yüzden ‘sözde milliyetçi’lerin boy hedefi haline gelen Erdoğan’a savaş açtı.
Hatta 7 Haziran’da halk adına kullanılan ‘oy’larla, “Kürtlerin de böyle inandığı” algısı yayılmaya çalışıldı.
Peşinden de, silah bırakarak Kürtler’in yakaladığı asırlık şansı gerçeğe dönüştürmesi beklenen PKK, bu son adımı atmak yerine tekrar kan dökmeye başladı.
***
Ve şimdi Türkiye yeni bir seçime gidiyor.
Acaba son üç aydır yaşananlar hakkında halk ne düşünüyor?
Star ekibi Cizre, Kızıltepe, Nusaybin Viranşehir ve Suruç gibi en kritik yerlerde nabız tuttu.
Tam zamanında çok önemli bir çalışmaydı, deneyimli arkadaşlarımızı kutluyorum.
Bölge, yabancı işgali altında...
İzlenimler, ortada konuşanların, Kürtlerden ne kadar kopuk olduğunu gösterdi:
Halk, 30 yıllık kan ve gözyaşından sonra tekrar ‘huzur’a kavuşmayı çok önemsiyor ve her şey çok güzel devam ederken, PKK’nın tekrar sahneye inmesini, “Züccaciye dükkanına filin girmesi” olarak değerlendiriyor.
Hiç kimse eski günlere dönmek istemiyor.
PKK’nın, “Sizin için savaşıyoruz” masallarına da artık kimse inanmıyor.
Baskı ve tehditlere rağmen halk devletin yanında yer alıyor ve bunu da fiilen gösteriyor...
***
Bunlar zaten tahmin ettiğimiz şeylerdi, teyit edildi.
Ama arkadaşlarımızın bazı izlenimleri vardı ki, doğrusu terörden beterdi.
Bölgeye “STK temsilcisi, gazeteci” vs. adı altında yoğun bir yabancı ilgisi olduğunu biliyorduk.
Hatta değerli yazarımız Aziz Üstel de önceki gün bu konuda güzel bir yazı yazdı.
Ama Star ekibinin son izlenimleri, bu ‘ilgi’nin ‘istila’ boyutlarına ulaştığını gösteriyor.
“Turist kafilesi” olarak gelen Alman ve İngiliz grupların halkla Kürtçe konuşmaları dikkat çekiyor. O kadar ‘bilinçli’ davranıyorlar ki, kahveyi bile ‘Kürt kahvesi’ diye istiyorlar.
Genellikle de şehir merkezlerinde bir iki gün kaldıktan sonra ‘otantik dinlenme’ için köylere gidiyor, sonra da ‘buhar’ oluyorlar.
Son dönemde Türkiye’de yaşananlar hep ‘üst akıl’ çağrışımı yapıyor.
Ancak sahada dolaşanlarla bu ‘üst akıl’ arasında 8-10 kademe bulunuyor ve bizimkilerin 5 veya 6. basamakta ‘nefesi kesiliyor’.
Durum böyle olunca insan ister istemez, “Terörü çözeriz ama bu ‘işgal’den nasıl kurtulacağız” diye düşünmeden edemiyor.
.
Evet, gerçekten ‘kumar’da kaybedenler var!..
17 Ekim 2015 Cumartesi
24 Temmuz günü Star Gazetesi’ne konan bombadan yaklaşık bir ay sonra da Yönetim Kurulu Başkanımız Murat Sancak kurşun yağmuruna tutuldu.
Bunları, yayınlarımız karşısında aciz kalanların gözümüzü korkutmak için tezgahladığını biliyorduk.
İlgili makamlara aktardık ve Emniyet’in “Biz bu işi çözeceğiz. Yeter ki sabredin...” ricasına, bu oyunun aydınlatılmasını çok istediğimiz için söz verdik.
Ancak bir kısım medya, bu olaya şaşırtıcı boyutta ilgi gösteriyordu ama ne hikmetse; konuyu farklı yönlere çekmek için yoğun bir gayret sarf ediyordu.
Çünkü sürekli bu saldırının etrafında dolaşmaları samimi bir hassasiyet değil, kirli bir operasyondu.
Çok zorladılar ama sözümüzden dönmedik
Star gazetesinin ‘damardan’ yayınları karşısında, patates mühürlü “YALAN HABER” baskıları dışında hiçbir varlık gösteremeyen Paralel Yapı uzun vadeli bir oyun planladı.
Saldırıdan aylar önce bünyedeki kripto paralel memurlar tarafından, Emniyet İstihbarat’tan gönderilmiş süsü verilerek, sayın Ethem Sancak’a “PKK ve DHKP-C ortak eylem kararı aldı. İlk hedef siz ve yakınlarınızdır, dikkatli olun” şeklinde bir bilgi notu gönderildi.
Müteşekkir olmanızı gerektiren bir hassasiyet gibi görünüyor değil mi?
Değil, klasik bir paralel taktiği...
***
Ve mükemmel (!) planın en can alıcı aşaması 20 Ağustos günü devreye sokuldu.
Ancak, yüksek tahrip kapasiteli 22 mermi ile aracın kevgire çevrilmesine rağmen Murat Bey’in sağ kurtulması organizatörleri panikletti.
Komplolardan komplo seçin...
Ve deneme yanılmalı saptırma planlarını uygulamaya başladılar.
Bu aşamada ‘müttefikleri’ Doğan Grubu’ndan da yoğun destek aldılar. Orada da özellikle, bu mahalleden taşınan ve Sayın Ethem Sancak ile kişisel hesabı olanlar bu iş için kullanıldı.
Tezgah kurulmuştu...
FETÖ’nün merkez medyası, her zaman yaptığı gibi Emniyet’teki paralel elemanlarından aldığı senaryoları ‘uydu’larına, özellikle de ‘Doğan Kardeş’e servis ediyor. Sonra da onlardan ‘iktibas’ ederek kumpasın devamını getiriyordu.
Önce, “Mağduriyeti oynamak için kendileri tezgahladı, yoksa bu kadar kurşundan adam kurtulur mu?” dediler. Hatta Aydın Doğan’ı bile bu kampanyaya sokarak rezil ettiler.
Sonra baktılar ki “fazla saçma oldu”, çaktırmadan kestiler.
Olayı biraz daha ‘karmaşıklaştırarak’ kumpasın yönünü ‘mafya çatışması’na döndürdüler.
Zaten Murat Sancak da kirli sakalı ve delikanlı tarzıyla bu role uygun biriydi!..
Bu da beklenen etkiyi göstermeyince biraz ‘sos’ katmak gerektiğini düşündüler.
Bunun için düşünmeye ne gerek
vardı ki!..
Hizmet için verilen milyonlarca liralık himmeti, Kıbrıs’taki lüks kumar salonlarında savuran ‘paralel kumarcı’ haberimiz onları perişan etmişti zaten.
Al sana, paralelin düştüğü yerden kalkma fırsatı!..
Topyekun bir kampanya başlatıp bu saldırının kumar borcundan kaynaklandığı yayılırsa hem cinayet teşebbüsleri perdelenmiş olacak hem de intikam alınacaktı!
Ama Allah’ın da bir hesabı vardı ve yine o galip gelmişti...
Nitekim bugünkü haberimiz ve Murat Sancak’ın AHaber’deki ifşaatları, sahnelenen bu oyunu bütün çıplaklığıyla ortaya çıkardı.
***
Şimdi...
Bizi, bizden fazla düşünür pozlarında sinsice paralel yardakçılığı yapanlar ve 102 kişinin öldüğü bir saldırıyı görüşürken bile, Murat Sancak’a yapılan suikastı soran (!) paralel sözcüsü Kılıçdaroğlu...
Zamanı geldi, sorularınızın cevabını verdik.
Yetmediyse Başsavcı da açıkladı: “Murat Sancak’a yapılan saldırının sebebi kumar borcu” haberi gerçeği yansıtmıyor.
Anlamamış olabilirsiniz; başsavcı, “Yalannn...” diyor.
Yani... Oynadığınız kumarı kaybettiniz.
Şimdi cevap sırası sizde...
Tabii, bu kumarda onurunuzu da kaybetmemişseniz...
.
İstifa kampanyasının asıl sebebini biliyor musunuz?..
13 Ekim 2015 Salı
Bizim için her türlü şiddet kabul edilemez ama Ankara’daki alçak saldırı, özel itina ile değerlendirilmesi gereken bir olaydır.
Siyasi görüşü, etnik kökeni, inancı ne olursa olsun, bu ülkede yaşayan herkes; bütün farklılıklarını bir kenara bırakıp, bu millî bela karşısında tek yumruk olmalıdır.
Peki olabildik mi?
***
Bu hain saldırı karşısında en fazla sorumluluk üstlenmesi gerekenler, daha dakikalar geçmeden bildik terör simsarlıklarına başlamakta hiç tereddüt etmediler.
Daha ölü ve yaralılar yerde yatarken olay yerinde biten bir kan tüccarı, “Katil devlettir” dedi ve olayın faturasını Cumhurbaşkanı Erdoğan’a göndererek işi bitirdi!..
Bu, bazı yandaş kanalların iddia ettiği gibi “duygusal tepki” filan değil, şuurlu ve hesaplı bir çıkıştır.
Çünkü bu tavır, bütün şer cephesi müttefiklerine, “Olayın vahameti sizi şaşırtmasın. Her zamanki gibi algı operasyonuna devam...” mesajı vermiştir.
Nitekim, bu starttan sonra bildik sahneler peş peşe ekrana gelmeye başladı.
Muhalefetin sorumsuzluğu terörden beter
Demirtaş’ın asıl derdi, 7 Haziran’dan sonra fena bozulan imajını 1 Kasım’a kadar tekrar düzeltmek...
Bölgede bütün baskılara rağmen halkı toplayamadıkları için bunu Ankara’da yapmak istediler.
Nitekim orada ölen herkes birer ‘siyasi figüran’ haline getitildi ve ‘Demirtaş’ın yoldaşları’ oluverdi!..
***
Bahçeli’yi hiç sormayın...
O artık, “Alayına hayır” umursamazlığını, bu çaptaki bir ‘millî felaket’ karşısında bile değiştirmeyerek, HDP’lilerin övgüsüne mazhar olmaya terfi eden bir ‘millî mevta’dır...
***
Ya Kılıçdaroğlu?..
O da, ‘duyarlı’ görünen, istismarcı ucuz siyaset tarzını değiştirme gereği duymadı...
Ağlamaklı bir ses tonuyla, “Her türlü desteğe hazırız” dedi, Davutoğlu ile görüşmeye de gitti...
Sonra?..
Böyle bir görüşmenin tek konusu teröre karşı alınacak tedbirler olmalı değil mi?
Yanılıyorsunuz, işte gündeme getirdiği iki önemli konu!..
“Filan kanallar Digiturk’ten niye çıkarıldı?”
“İçişleri ve Adalet bakanları istifa etsin...”
Bu işte bir bit yeniği var...
Bu ‘istifa’ kampanyasının hikmeti nedir dersiniz?
Cumartesi günkü bilgilendirme toplantısında bakanlara; damdan düşer gibi yöneltilen güdümlü ve art niyetli “İstifa edecek misiniz” sorusuna karşılık, Adalet bakanının, “Siz neyin derdindesiniz. Niye ve hangi amaca hizmet için istifa etmeliyiz? Yazıklar olsun; böyle bir ortamda bile operasyon peşindesiniz” anlamındaki acı gülümsemesini, “İstifa edecek misiniz sorusuna gülerek cevap verdi” diye çarpıtarak başlatılan bir kampanya...
Bir kere Sayın Kılıçdaroğlu’nun bu konuya bu kadar abanması çelişkili bir durum.
Siz Anayasal bir görevi kabul etmeyin, kabul edip ülkeyi seçime götürmeye çalışanları da istifaya çağırın...
Mesele ‘ciddiyetsizlik’ ise asıl, kamera önünde ağlayarak oy isteyip sonra ‘zafer’ kutlar gibi sırıtanların kınanması gerekmez mi?
Üstelik Sayın Selami Altınok ve Sayın Kenan İpek siyasetçi de değiller, bu kin ve nefret neyin nesi?
Oysa bu iki isme çullanılmasının özel bir anlamı var.
Bu bakanlar, aslında Emniyet ve Yargı’daki Paralelle mücadelede çok başarılı bir geçmişe sahip iki bürokrat.
Yani bu iki bakandan, ‘başarı’larının faturası isteniyor.
Aslında Sayın Kılıçdaroğlu, bir taşla iki kuş vurma peşinde. Hem terörle mücadelede hükümete destek vermiş olacak (!) hem de sözcülüğünü yaptığı FETÖ’nün teveccühünü kazanacak!..
Yine yakalandınız sayın uyanık siyasetçi!..
.
Devlet önce sensörlerini temizlemeli
11 Ekim 2015 Pazar
Samimiyetsiz yapılan işten hayırlı sonuç çıkmaz. Bu yüzden 90’lardaki terörle mücadeleden sonuç alınamadı.
Çünkü o dönemde uygulanan yöntemler, terörü bitirmekten ziyade azdırmaya yönelikti...
Kürtlerle teröristler aynı kefeye konarak daha ilk düğme yanlış iliklediğinden, devamında atılan her adım terörün ekmeğine yağ sürüyordu.
Neyse ki ilerleyen süreçte devlet bu yanlışı gördü.
Artık Kürt vatandaşlarımız terörist olarak görülmediği gibi terörle mücadele esnasında da sivillerin zarar görmemesi için azami gayret sarf ediliyor.
Öte yandan, devletin muhatap olduğu diğer bir örgüt olan “Paralel Devlet” ile mücadelede de hukuk kuralları çerçevesinde yürütülmektedir.
Ancak bu hassasiyetin istismarı, terörle mücadelelerde de ciddi zaaflara sebep olmaktadır.
Yani tam bir, “Tavuk yumurtadan mı yoksa yumurta tavuktan mı” kısır döngüsü...
Devlet, kanseri temizleyemedi
Devlet, irtica gibi hayali düşmanlarla uğraşırken kendi bünyesine sinsice yayılan kanseri fark edemedi. Daha sonra devlet yönetimi, samimi yöneticilerin eline geçmişse de bu çürüme fark edilemedi.
Çünkü bu habis ur, devletin bütün sensörlerini ele geçirmişti.
Artık Hollywood’un soygun filmlerinde olduğu gibi, kontrol merkezleri sahte görüntülerle oyalanırken operasyonlara devam ediliyordu.
Bu vahamet ancak 17/25 Aralık darbe teşebbüsünden sonra fark edilebildi...
Ancak, bu kanserli hücreler devletin hassas noktalarından hızlı bir şekilde temizlenemediği için bünyedeki tahribat tam olarak durdurulamadı.
Devlet, kendi bünyesindeki bu ‘gizli terör’ü temizleyemedikçe düşmanlarına karşı net sonuç alamaz.
Çünkü, bünyedeki bu ajan mikroplar devletin bütün bilgi ve imkanları bünye dışındaki müttefik unsurlarla paylaşılmakta, devlet içeriden çökertilmeye çalışılmaktadır.
Oslo’dan MİT TIR’larına kadar birçok kalkışma bu mikropların işbirliğinin sonucudur.
Bünyedeki bu hastalıklı unsurlar, bu tür kritik operasyonların aydınlatılmasını da engellemektedir.
Son dönemdeki en kritik saldırılar karanlıkta kalmıştır.
Bu saldırılarla ilgili olarak defalarca gündeme getirdiğimiz sorular cevapsız kaldı. Ve çok manidardır, devletteki o hücrelerin sivil müttefikleri de kendilerinden emin bir şekilde bu saldırıların aydınlatılamamasını speküle etti hatta mağdurları müsebbip olarak gösterecek kadar ileri gitti.
Bu saldırı da karanlıkta kalmaz umarım...
Gelelim dünkü menfur olaya...
Bu saldırının, demokrasiye, bütünlüğümüze karşı yapıldığından elbette bir şüphe yok.
Ancak bunlar, gerekçe olamaz.
En kritik günlerde, ülkenin başkentinde, MİT ve Emniyet’in yanı başında, ilan edilmiş bir miting öncesinde bu çaptaki bir patlamanın gerçekleştirilebilmesi, yukarıda bahsettiğimiz sensör arızalarının en belirgin sonucudur.
Bugün terörle mücadeledeki en büyük zaaf da budur.
Devletin en hassas noktalarından terör örgütüne veya aracılarına her türlü bilgi ve desteğin verildiğine dair çok ciddi şüpheler vardır.
Bu öldürücü mikropla mücadele çok yavaş ve etkisiz yürümektedir.
Bugün Diyarbakır başta olmak üzere en hassas bölgeler, İstanbul ve Ankara’dan sürülen (!) paralel memurlarla doludur.
“Efendim, memurin muhakematı sebebiyle bunlar atılamıyor, ancak yer değiştirilebiliyor” deniyor ama bu yapılan, kanserli mikropların daha geniş alanlara yayılmasını sağlamaktan öte bir anlam taşımamaktadır.
Devleti yıkmaya çalışanları bertaraf etmek her şeyden önce demokrasiye, insanlığa ve daha da önemlisi kendisine güvenen milletine karşı en önemli görevidir.
Bunun yöntemi devletin bileceği iştir.
.
Siz hiç diktatöre ‘diktatör’ diyebildiniz mi?
10 Ekim 2015 Cumartesi
Cumhurbaşkanı Erdoğan ile dört günde üç ülkeyi ziyaret ettik.
Batıdan başladık, doğudan döndük...
İlk gün, Strazburg’taki manzara Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı çok mutlu etti.
Bütün Avrupa’dan toplanan gurbetçi kardeşlerimiz 10 bin kişilik Zenith Arena’ya sığmamış, bir o kadarı da dışarıya taşmıştı.
Coşkulu kalabalığın ifadesi ise tek cümleyle “Kayıtsız şartsız Erdoğan...” idi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan bu salondan son derece mutlu ayrıldı.
***
AB’nin başkenti Brüksel’e yapılan ziyaret ise tarihî değerinin yanı sıra Avrupa ile yaşanan geleneksel kriz mülteci gerginliği üzerine rastlayan önemli bir geziydi.
İki gün boyunca yoğun görüşmeler yapıldı. Ayrıca çok önemli bazı AB yetkililerinin görüşme talepleri de gerçekleşemedi.
Türkiye’yi yeniden keşfetmişler!
Görüşmelerin genel seyrine bakılırsa Avrupa Türkiye’nin önemini yeniden keşfetmişe benziyor.
Hani “Bir musibet, bin nasîhatten yeğdir” derler ya, Türkiye’nin anlatamadığı gerçekleri kapılarına dayanan birkaç bin Suriyeli’den öğrenmiş gibiler sanki...
Yaşadıkları rahat ve huzurun Türkiye’nin istikrarına bağlı olduğunu nihayet anlamışlar.
Diplomatik söylemlerle ambalajlanan bu telaşlarını, “Gereken neyse yapalım ama yeter ki mültecileri bize göndermeyin” şeklinde tercüme edebiliriz.
.
Japonya’daki temaslar ise daha çok ekonomi ağırlıklıydı.
Ekonomi Bakanı Nihat Zeybekçi’nin de katıldığı bu geziye Türkiye iyi hazırlanmıştı.
Gerek Japon yetkililerle, gerekse ülkenin en büyük şirketleriyle önemli görüşmeler yapıldı, ciddi kararlar, hatta müjdeler alındı.
Mesela Toyota yeni üreteceği bir jeep modeli için Türkiye’yi seçtiğini açıkladı.
Velhasıl, doğudan batıya; dünyanın her yerinden Türkiye’ye gıpta ile bakıldığını gördük.
Sanki iki farklı ‘Türkiye’ var
Peki ya içeride?..
İçeride, gözünü kin bürümüş siyasetçi, medyacı, iş adamı hatta teröristlerden oluşan bir ihanet cephesi, bütün imkanlarını seferber ederek, sırf AK Parti’ye; daha doğrusu Sayın Erdoğan’a zarar verme uğruna ülkeyi yıkmak için elinden geleni yapıyor.
İhanet şebekesi basit bir sistem uyguluyor...
Sessiz darbe yapmak için herkese kumpas kuranlar, kaynaklarımızla semirip düşmanlarımıza hizmet edenler, teröre kol-kanat gerenler... Hepsi, kendilerini ‘ak kaşık’, millî duruş sahiplerini ise vatan haini göstermek için sürekli yalan söylüyorlar.
“Bir diktatör tarafından yönetilen ekonomisi çökmüş, dış politikası iflas etmiş, medyası susturulmuş bir ülke” masalını her gün tekrarlıyorlar.
Artık çamur iz bırakmıyor
Bu şer cephesi bütün bu gayretlerine rağmen Türkiye’nin itibarını bozamadı.
Türkiye hâlâ yatırım için can atılan gözde bir ülke.
Himmet karşılığı Türkiye aleyhine kampanyalar düzenlettikleri batı basını da artık gerçekleri gördü ve günah çıkartırcasına, Erdoğan’a övgüler yağdırmaya başladı.
Anlayacağınız artık dışarıdan da bir ‘örgüt’ olarak görülüyorlar.
Attıkları çamurlar iz bırakmıyor, yalanlarına kimse inanmıyor...
Bütün has adamları, yurt dışına kaçırdıkları valizler dolusu belge karşılığında Türkiye düşmanlarına sığınırken, eğitim için giden bir kişiye, sırf Cumhurbaşkanı’nın oğlu olduğu için alçakça saldırıyorlar.
Onursuzca gizlendikleri köşelerden önlerine gelene iftira yağdırıyorlar.
Onun için de kendi yalanlarında boğuluyorlar.
Tıpkı, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a her gün, dünyada eşi görülmemiş bir seviyesizlikte hakaret yağdırırken, dönüp bir de utanmadan ‘diktatör’ diye iftira attıkları gibi...
Bırakın hakareti, acaba ömürlerinde bir defa, bir diktatöre “diktatör” diyebildiler mi?
Artık onlara kimse inanmıyor... Bu kadar iftiraya rağmen, içeride ve dışarıda herkes, “İnadına Erdoğan” diyor.
Belki de bu cinnet halleri, vahim akıbetlerini görmekten kaynaklanıyor.
.
Fuatavni’ye ne oldu?
7 Ekim 2015 Çarşamba
- BRÜKSEL -
Ekrem Dumanlı, Zaman Gazetesi Genel Yayın Müdürü görevinden önceki gün ayrıldı.
Veya alındı...
Çünkü bu yapıyı biraz bilen ve süreci iyi izleyen herkes, böyle bir istifa olamayacağını da çok iyi bilir.
Zaten, bir istifanın gerekçesi olarak ‘sağlık sebepleri’ gösteriliyorsa biliniz ki, izah edilmesi zor nice ayrıntı, bu meşhur ambalaja sarılıp gizlenmiş demektir.
Kaldı ki Ekrem Bey’in sağlığı da morali de gayet iyiydi...
Nitekim, son yazısında bile ilk günkü heyecan ve ihtirasla, “17/25 Aralık sürecinin, engellenen bir yolsuzluk soruşturmasından ibaret” olduğunu tekrarlayabiliyor, aslında bir darbe teşebbüsü olan bu kalkışmaya karşı koyan herkesi vatana ihanetle itham ediyordu...
Ayrıca...
Adını ‘basın özgürlüğü’ koyduğu ama aslında Türkiye düşmanlarının toplandığı cepheyi yine canhıraş savunuyordu. Diğer basın mensuplarına kurşun atılınca dalga geçerken, yeni yol arkadaşlarına yumruk atılınca zıplıyor ve bunu da utanmadan alakasız yerlere ihale ediyor, asıl terör mağdurlarını hedef gösteriyordu.
Bu teyp kaydı nakaratlar bir tarafa...
Aynı yazıda yeni yayın dönemini başlattıklarını ilan ediyor, yeni aboneler vaat ediyor, büyük hedefler gösteriyordu...
***
Bunları yazıp ve aynı gün, “Bu gazeteye yeteri kadar faydalı olamıyorum, zaten sağlığım da bozuldu, bana müsaade...” diyorsanız...
Kusura bakmayın ama ya yazdıklarınızda bir samimiyet problemi var demektir ya da aynı gün söylediklerinizde...
Zaten, dünden beri ortada dolaştırılan ve gazetenin sahibi olarak görünen Ali Akbulut’a hitaben yazdığı iddia edilen mektup da Ekrem Dumanlı’nın, son güne kadar ısrarla sürdürdüğü çizgiyle hiç örtüşmüyor.
İstifa değil, talimat...
Neyse...
Zaman’ı da Dumanlı’yı da iyi tanıyan Hüseyin Gülerce gibi isimler, bunun planlı bir istifa değil, talimatlı bir ‘nöbet değişimi’ olduğunu söylüyor.
Grup içerisindeki önemli isimlerin Ekrem Dumanlı ile ilgili ağır eleştirileri olduğu biliniyor.
Ama bu aşamada, bunlardan kaynaklanan bir görev değişikliği pek mantıklı gelmiyor. Malum, dere geçerken at değiştirilmez...
Bunu, muhatapları ilgilendiren bir tutum değişikliğinin ilk adımı olarak görmek de zorlama bir yorum olur.
Nitekim, Ekrem Dumanlı’ya halef olarak seçilen isim ve arkasından yapılan grup içi yorumlar bu düşüncemizi teyit ediyor.
Gerçi bütün bu tasarrufların, Amerika’dan gelen ve şu ana kadar ismi ve resmi hiçbir mecraya sızdırılmayan bir ‘gölge lider’ tarafından yapıldığına dair rivayetler de dolaşıyor ama netice itibariyle daha çok iç bünyeyi ilgilendiren bir gelişmedir; bizi ilgilendirmiyor.
Yine de zamanlaması manidardır...
Fuatavni fena atladı...
Beni asıl şaşırtan Ekrem Dumanlı’nın bu ‘istifa’sıyla, meşhur Fuatavni’lerine de çalım atması oldu.
Aralarının limoni olmasından mıdır, yoksa Fuatavni’nin hipermetrop hastalığına yakalanmasından mıdır bilmiyorum, burnunun dibindeki bu önemli değişikliği ruhu bile duymadı!..
İçinde bulunduğu yapının en kritik noktasında bu kadar önemli bir değişikliğin vuku bulduğu sıralarda, sahibinin ‘Twitter fenomeni’ yine otomatiğe bağlamış, tiran şarkıları söylüyordu...
Hani diyorum ki, “devletin en ücra köşelerinde kıpırdayan karıncalardan dahi haberi olan” bu ‘dahi’, nasıl oldu da yanı başındaki bu depremi duyamadı!
Fuatavni’ye ne oldu?
Yoksa performans kaybetmeye mi başladı?..
Bakalım yeni depremleri hissedebilecek mi...
.
Kaybetmeye mahkumsunuz
5 Ekim 2015 Pazartesi
-STRAZBURG-
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın üç ülkeyi kapsayan gezisi, Strazburg’taki “Milyonlarca Nefes Teröre Karşı Tek Ses” mitingiyle başladı.
Zenith Arena’daki coşkulu miting öncesinde yine Kur’an-ı Kerim tilaveti vardı...
Salonu, Avrupa’nın hemen her kentinden gelen gurbetçilerimiz tıklım tıklım doldurmuştu. Ne zamandan beri burada beklediklerini bilmediğim bu kardeşlerimiz sayın Erdoğan’ın salona girmesiyle birlikte yeniden coştu ve durmak bilmedi.
Peki nedir bu coşkunun sebebi?
***
Türkiye son yıllarda çok çetin bir savaşa sahne oluyor. Bu savaşın zaman veya zemine göre adı veya katılımcıları değişiyor ama hedef hiçbir zaman değişmiyor.
Sürekli yenilenen müttefiklerle, farklı görüntü ve söylemlerle sonuca ulaşmaya çalışan ittifakın tek hedefi Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan kurtulmaktır.
Yıllardır karşısında yer alan siyasi rakiplerinin yanı sıra, “Muhtar bile olamayacak” hale getirdiğini zanneden gayri milli medya unsurları, yıllarca yanında görünüp iktidarın hatta devletin bütün nîmetlerinden istifade ederken tek dostu ve destekçisi görünen ama sonra “Firavun, Tiran” diyecek kadar savrulan sözde cemat ve terör örgütünün temsilcileri...
Öyle bir hınç ve kinle el sıkıştılar...
“Ülkenin de birlikte bitmesi pahasına dahi olsa Erdoğan bitecek...” şeklinde and içtiler.
Bu uğurda iç ve dış düşmanlarla dahi iş birliği yapmak dahil her türlü alçaklığa başvurdular.
Hatta bu işbirliğini sayın Erdoğan’ın yanı başlarına hatta ekip arkadaşlarına kadar uzatmayı denediler, sayın Erdoğan’ı; tabanını boşaltarak çökertmek için ellerinden geleni yaptılar.
Bu yolda zaman zaman ilerleme kaydettiklerini de düşündüler...
Başaramadılar, çünkü...
Bütün iftiralarına, hakaretlerine ve itibarsızlaştırma harekatlarına rağmen milletin teveccühünü etkileyemiyorlar.
Zira şunu hesaplayamıyorlar... Bu millet Sayın Erdoğan’ı parti başkanı, başbakan veya Cumhurbaşkanı olduğu için değil, kendilerinden biri olduğu için seviyor ve destekliyor.
Miting boyunca Zenith Arena, “Reis nerde biz oradayız” sloganlarıyla çınladı.
Bu şer cephesinin hiçbir unsurunda bulunmayan ve sayın Erdoğan’ın asıl güç kaynağı olan önemli bir fark var...
Samimiyet...
Bu milletin Cumhuriyet tarihi boyunca hasret kaldığı ve kimde gördü ise gerisine bakmadan sarıldığı çok önemli bir haslet.
Ve bu haslet, süper güçlerle ittifak yaparak, terör örgütlerine kadar ona zarar verecek her kesimle alçakça işbirlikleri yaparak elde edilecek bir haslet değildir.
Bu salon diyor ki...
“Bizden olanı, samimi davrananı sonuna kadar severiz. Yeter ki bizden olsun, muhtar bile olamasa biz onu başkan yaparız...”
Şer cephesine kötü haber!..
İşiniz çok zor!..
Çünkü, inanmadan savunduğunuz o demokraside gerçek güç halktan gelmektedir ve halk, “Sonuna kadar Erdoğan” demektedir.
Kusura bakmayın ama kaybetmeye mahkumsunuz...
.
Vergilerimiz daha ne kadar evlatlarımızı şehit etmek için kullanılacak?
3 Ekim 2015 Cumartesi
Dün HDP’nin Seçim Bildirgesi açıklandı. Eş başkanlar esprileriyle özgüvenli bir görüntü vermeye çalıştılar ama Figen Hanım’ın tedirgin kıpırdamaları, Selahattin Bey’in terleyen yanakları, sattığı ürünün kalitesine inanmayan pazarlamacıları andırıyordu.
Neyse, biz içeriğe bakalım.
Sunumda eleştirilecek çok şey var ama ben sadece “Özyönetimin yasalaşması” vaadinden bahsedeceğim.
***
PKK son saldırılarında çok farklı yöntemler kullandı.
Artık namlular değil, kablolar ölüm kusmaya başladığını gördük. Kandil’den kumandalı katiller, uzaktan kumandalı; kalleş saldırıları daha çok tercih eder olmuş.
Bu tür saldırılar için ciddi bir hazırlık aşaması gerekiyor. Ve bu hazırlıklar, bir teröristin; tek varlığı kalaşnikof ile yapabileceği şeyler değil...
Açılan dev çukurlara yüzlerce kilo patlayıcı yerleştirildikten sonra üzeri öyle bir itinayla asfaltlanmış ki, fark etmek mümkün değil. Böylesini İstanbul Büyükşehir Belediyesi bile beceremiyor.
Sadece patlayıcı gizleme hizmeti mi?
Van Büyükşehir Belediyesi’ne ait kamyonda 100 kg. amonyum nitrat, 26 adet patlayıcı madde...
Suruç belediyesine ait araçta uzaktan kumandalı bomba...
Diyarbakır, Siirt, Cizre, Nusaybin, Silopi, Varto, Yüksekova, Dargeçit, Lice ve daha nice ilçeleri köstebek yuvasına çeviren kilometrelerce hendekler...
“Yok artık” demeyin ama görevi asker-polis öldürmek olan belediye elemanları!..
Yanisi şu...
HDP’nin belediyeleri teröre hizmette sınır tanımıyor.
Peki artık bir ‘Türkiye partisi’ olmaya karar veren HDP, Kürtlere değil, Türkiye düşmanlarına hizmet eden bu belediyelerine nasıl bir tavır koydu acaba?..
Bu belediyeler nereye bağlı?
Kabul ediyorum, yukarıdaki anlamsız bir soruydu...
Çünkü, HDP kurmayları her fırsatta ‘bölgesel yönetim talepleri’ni tekrarlıyor. Hatta bu vaat, dün açıklanan seçim bildirgelerinde de yer almış.
Yani, her şeyini teröre hizmet için seferber eden bu yapı yeterli bulunmuyor ‘yerel demokrasi’ gibi ambalajlarla Kandil’e öz; özüne üvey bir yapı hayal ediliyor.
HDP, “Kandil’in birkaç defa zorlayıp beceremediği şeyi biz kanunla yapacağız” diyor.
Bu bizi pek şaşırtmadı da...
Devletin verdiği kaynakları teröriste hendek kazmak için kullanan, bırakın yol yapmayı, yapılanları da harabeye çeviren bu belediyeler Ankara’ya bağlı değil mi?..
Ben çok merak ediyorum...
Türk milletinin verdiği vergilerin, yine bu milletin evlatlarını katletmek için harcanmasına daha ne kadar göz yumulacak?
KAFAMA TAKILANLAR..
Ya Kandil’deki silahlı gençler?
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş dünkü bildirge sunumunda üzerine basa basa, “Vicdani ret yanlılarına hak veriyoruz. Eline silah almak istemeyen barış yanlısı gençlere askere gitmeme hakkı tanıyacağız” dedi.
Peki ya silah zoruyla ailesinden koparılarak eline keleş tutuşturulan, barış isterse öldürülen Kandil’deki gençler için bir diyeceğiniz yok mu acaba sayın Demirtaş?..
Tehdit deyince aklıma geldi...
Ahmet Hakan’a saldırı oldu, failler yakalandı; Organize Suçlar’da sorgulanıyor.
Ama bu sorgulamanın sonucunu beklemeye gerek kalmadan daha o gece suçlular bulundu!.
Ahmet Hakan’ı eleştiren herkes suçlu ilan edildi, cezası bile verildi!
Ama ne hikmetse, Ankara’dan Paris’e kadar uzanan bu ‘suçlular listesi’nde, yazarımız Hüseyin Gülerce’nin dün Star’da paylaştığı ve Paralel Yapı ile Doğan Grubu aşkı sona erince Ahmet Hakan’ın da hipermetroptan kurtulduğunu gösteren şu ayrıntı hiç yok:
Ahmet Hakan, 24 Eylül Perşembe günü köşesinde şunları yazdı: “Yürekten iman ederek söylüyorum: Türkiye’nin en önemli ve en büyük sorunudur Paralel Yapı... Tehditler almış olacak ki, ertesi gün şunları yazma gereğini duydu: “Ölüm tehdidi, protesto, kampanya falan...Vız gelir, tırıs gider.”
Kafama takıldı da...
.
Teröre tepki mitinginde Kur’an okunur mu?
23 Eylül 2015 Çarşamba
Şu PKK saldırılarının tekrar başlaması çok şeyi değiştirdi...
En önemlisi de terör karşıtları ile yandaşlarını ortaya çıkaran bir turnusol kağıdı oldu.
Daha düne kadar, “PKK’ya silahı ancak biz bıraktırırız” diyen, mecliste çözüm sözü veren “Türkiyeli”leri, seçimden hemen sonra Kandil’e dönüp temenna çekerken gördük.
Doğrusu buna pek şaşırmadık, sadece haklı çıktığımız için üzüldük.
Ya yıllardır saygıda kusur etmediğimiz, fikirlerini önemsediğimiz nice “demokrat”ları da ağdalı ve süslü laflarla terörü ve teröristleri perdelerken gördük.
Biraz şaşırdık ama hayret etmedik.
Çünkü, bu sözde demokratları yıllardır iyi tanımıştık artık.
Hangisi gerçek duruş?
Ama...
Bir kesim var ki...
“İnsan sevgisi sınır tanımayan, diyalog aşkı İslam düşmanlarına kadar uzanan, bırakın şiddete rızayı, karıncayı incitmekten bile ödü kopan, mazlumları düşündükçe göz yaşını tutamayan!..” bir kesim.
“Hoşgörü”nün dünya temsilciliğini alan bir kesim.
Böyle tanımlanan bir kesimi “terör” ile yan yana getirmek mümkün mü?
Bize göre değil ama onlar bırakın yan yana gelmeyi içi içe girmişler.
Nasıl oldu bilemem ama o “nezaket timsalleri” anaları ağlatan, yavruları yetim bırakan katillere kanat geriyor, cinayetleri perdeliyor...
Özellikle 22 Temmuz’da başlayan terörle yoğun mücadele süreci ile birlikte, hayretler içinde gördük ki onlar da kararını verdi ve terörle savaşanlarla savaşa girdi.
İşte bu gördüklerimiz bizi şok etti.
İnanamadık, anlayamadık...
Gerçi bindikleri “kin treni” onları anlaşılmaz iklimlere taşımıştı...
Kriterleri, kardeşleri, üslupları, dostlukları, sevdikleri, diyalogları, dayanakları, siyasetleri, hizmetleri, himmetleri velhasıl benlikleri değişmişti ama bu kadarını da beklemiyorduk.
“İnsanlığa hizmette sınır tanımayan” bu yapı, nasıl olmuştu da insanlık düşmanlarına destekte sınır tanımaz olmuştu?
Teröre değil tilavete tepki...
Bu ne acayip bir savrulmaydı?
Yıllar boyu verilen emekler, aile boyu destekler, ölümüne fedakarlıklar sonunda insan ve İslam düşmanı bir terör örgütü için mi feda edilecekti?
Gerçi, onlara sorarsanız değişen bizleriz!..
Oysa kimin değiştiğini gerçekten merak ediyorlarsa birkaç yıl önceki yazıp çizdiklerine bakmaları yeterli.
Hatta o kadar geri gitmelerine bile gerek yok.
Birkaç gün geri gitmeleri yeterli.
Birkaç gün geri gitmeleri ve şehitlerimiz için Kur’an-ı Kerim okunmasına niye karşı çıktıklarını izah etmeleri yeterli.
KAFAMA TAKILANLAR..
Neyse ki azledilmeyi beklemediler...
MHP’nin vizesiyle bakanlık koltuğuna oturan iki HDP’linin bakanlıktan azledileceği yönündeki duyumlarımız beni çok rahatsız etmişti. Zira “bakan” demeye şahit ister bunca “Kandilvari” icraatlardan sonra bir de “kahraman” olacak, seçim boyunca istismar için bol malzeme bulacaklardı. Neyse ki kendileri gitti.
Peki dertleri neymiş biliyor musunuz?
Teröristlere operasyon yapan bir hükümette yer almak...
O canını verdi, devlet “şehit” diyemedi
Operasyonda, zatürre olup hayatını kaybeden Uzman Erbaş Melih Galip Ünsal’ın Karşıyaka’daki cenaze törenine “şehit” tartışmaları damga vurdu.
Milleti için canını vermiş bir askerimize “şehit” demek çok mu zor?
Devlet, bu cimriliği ile millet düşmanlarının ekmeğine yağ sürdüğünün farkında mı acaba?
.
Ülkenin problemi terör mü, Erdoğan mı?
19 Eylül 2015 Cumartesi
Toplumlar farklılıklardan oluşur ama ulusal çıkarlar söz konusu olduğunda farklar unutulur, ortak bir tutum oluşur.
Bunun ülkemizdeki en çarpıcı örneği “Çanakkale Destanı”dır.
O destanı yazan milletimiz, aynı millî duruşu günümüze kadar muhafaza etti, bizi parçalamaya yönelik bütün fitne ve tahrikleri göğsünde yumuşatıp geri püskürttü.
Nitekim bu özen sayesinde birbirini rencide etmemeyi başaran Türkiye, Çözüm Süreci denen çatışmasız dönemde en küçük bir toplumsal travma yaşamadan bölgeyle kucaklaştı.
Ancak bu “bayram” kısa sürdü. Terör örgütü, kendi ürettiği gerekçelerle saldırılarını tekrar başlattı.
PKK’ya başkaldırı doğudan başladı
Kürt halkı, 30 yıl sonra kavuştuğu “huzur”una göz dikenlere bu sefer sessiz kalmadı. Bu başkaldırı, örgütü panikletti.
Kandil, teröristlere, “Halkın gözünü korkutun, gerekirse öldürün” talimatları yağdırdı ama yine de bu “ayaklanma”yı önleyemedi.
Defalarca tekrarlanan “serhildan” talimatları hüsranla sonuçlandı! Demirtaş’ın, “Binlerle Cizre’ye yürüyoruz” diye yola çıkıp, 50 kişi ile kalması bu isyanın net bir fotoğrafıydı.
Bölge halkı bu onurlu duruşunu daha da somutlaştırdı ve 120 aşiretin temsilcisi “Ülkeyi terk et” diye haykırdı. Yükselen bu çığlıklar PKK’ya, operasyonlardan daha ağır bir darbe indirdi.
Doğu’da başlayan bu anlamlı direniş bütün ülkeye yayıldı. Meydanlar, binalar hatta araçlar, “milli duruş”un sembolü olan albayrakla donatıldı, her yerden “Teröre hayır” nidaları yayıldı.
Yukarıdan gelen çatlak sesler...
Halk tavrını bu kadar net ortaya koyarken, bazı kesimler, benzeri görülmemiş bir rezalete imza atarak, terörü perdelemeye, teröristi masum göstermeye çalıştı.
Halk “terör düşmanlığı”nda bütünleşirken, siyasi ve ideolojik kesimler ise “Erdoğan düşmanlığı”nda kutuplaştı.
Elbette herkes Sayın Erdoğan’ı sevmek veya desteklemek zorunda değildir. Ama sırf onu yıpratmak için halkın ortak düşmanı olan teröre dahi destek vermek bir cinnettir.
Terörle mücadelenin en yoğun yaşandığı ve tek yumruk olunması gereken son iki ayda ‘halkçı’ Kılıçdaroğlu, ‘milliyetçi’ Bahçeli, ‘Türkiyeli’ Demirtaş, ‘mukaddesatçı’ Paralel Yapı, ‘demokrat’ Doğan Grubu ve diğerleri PKK’yı mı hedef aldı, yoksa PKK ile mücadele eden Türk Ordusu’nun başkomutanı Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı mı?..
Allah aşkına bu ülkenin problemi kan döken terör mü yoksa terörle mücadele eden Cumhurbaşkanı Erdoğan mı?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Akşener’in suçu ne?
Hadi Sayın Tuğrul Türkeş Anayasa’nın emrini yerine getirdiği Sayın Bahçeli’nin hışmına uğradı. Oysa Meral Akşener, Bahçeli’nin hışmına uğramamak için bu teklifi bile reddetmişti. Bu kadar başarılı bir ismi sadece “Fazla öne çıktı” diye çizmek nasıl bir liderlik anlayışı bilmiyorum. Ama ben asıl Sayın Erdoğan’a “diktatör” diyen “demokrat”ların yorumunu merak ediyorum.
Bırakın gitsinler
Batı, Türkiye’nin çözüm çağrılarına ve mülteci uyarılarına hiç kulak asmadı. Tam aksine, Serbest Dolaşım Anlaşması gibi rüşvetlerle kendilerini sağlama aldıklarını düşünerek, Türkiye’ye yönelik mülteci akınına göz yumdular.
Ne zaman ki, Türkiye’nin 4 yıldır onurla taşıdığı problemin ucu kendilerine uzandı, Avrupa da o zaman zıplamaya başladı. Bununla birlikte de rezaletler peş peşe sıralandı.
Oysa uzaktan baya medeni görünüyorlardı. Meğer barbarlıkları aynen duruyormuş ve zemin bulamadığı için görünmüyormuş.
Bırakın isteyen mülteci gitsin. Gitsin de dünya, Avrupa’nın gerçek yüzünü görsün.
.İyi ki bize taş değil, bomba atmışlar!
12 Eylül 2015 Cumartesi
Size ilginç bir hikaye anlatacağım. Hani Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, Melih Altınok’un sorusuna “Anayasayı inşa edebilecek bir sayı yakalansaydı bugün durum çok farklı olurdu” şeklindeki cevabı, o meşhur “Doğan Yayın İlkeleri”yle yönetilenHürriyet’in internet nüshasında, “Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan Dağlıca açıklaması: 400 milletvekili alınsaydı bunlar olmazdı” şeklinde yer almıştı. Bu fitne ateşi, hazır kıta bekleyen şer odaklarının da yardımıyla yayıldıktan sonra da bu “ilk kıvılcım”ı sessizce silivermişlerdi ya...
Bunun üzerine gazete önünde protesto eylemi yapılmış ve bu kalabalıktan ne idüğü belirsiz birkaç kişi taş atmıştı.
Bendeniz daha o anda, “Bu çirkin saldırıyı kınıyorum, sorumlular derhal cezalandırılmalı. En şiddetli eleştiriye evet ama en hafif şiddete hayır...” şeklinde tavrımı ortaya koydum.
Aman Allah’ım; ne saldırıymış!
Burada elbette “Hırsızın hiç mi suçu yok, bütün bunlara sebep olan o sorumsuzluğa ne demeli?” diye sorabilirsiniz. Nitekim iki gün sonra da olsa Hürriyet o ifadenin “yanlış” olduğunu kabul etti.
Zaten amaç hasıl olmuştu artık...
Gerçi onlar, yaktıkları bu fitne ateşinin sebep olduğu hasardan ve bu ateşi yakan hakkında ne işlem yaptıklarından ziyade, kapılarına atılan taşın hasar tespiti ile meşguldü.
Ve sonuç açıklandı!..
Meğer ne büyük bir saldırıya muhatap olmuşlar.
Değerli mevkidaşım Sedat Ergin anlatırken tir tir titriyordu...
Bütün ülke ayaklandı. Başbakan’ı yakalayan her “gazeteci”, bütün ülkeyi ağlatan terörden önce bu “saldırı”yı sordu.
Tarafsız cemiyetimiz, sahibinin konseyi, paralel candaşları, yoldaşları o kapıyı aşındırdılar. Yetmedi, o meşhur gövde gösterisinde yerlerini aldılar ve hep birlikte, “Objektif yayıncılığımızdan dolayı hedef gösteriliyoruz” diye haykırdılar.
Allah Allah...
Bir ülkenin cumhurbaşkanının sözünü, 70 milyonun gözünün içine baka baka çarpıtmak objektif yayıncılık mı oluyor?
Aslında objektiflikle filan ilginiz yok, bal gibi terör destekçisisiniz.
Ama kimse, bir başkasına ceza kesme yetkisine sahip değildir. Zaten dürüst olduğunuzdan değil ama bu anlayışımızdan dolayı size taş atanları şiddetle kınadık.
Bomba mı ağır, taş mı?
Pekiii...
“Camımız kırıldı” diye günlerdir yaygara yapan sayın “objektif”ler...
Star gazetesine, öğle yemeği sırasında patlamak üzere konan ve kayıtlara “Suruç’takine eşdeğer güçte” diye geçen ve patlamasına 6 dakika kala etkisiz hale getirilen bomba ile ilgili ne söylediğinizi ben duyamadım...
Tarafsız cemiyetimiz tam 24 saat sonra (belki risk almamak için) uzaktan kınadı!
Belki de bomba, 6 dakika kala etkisiz hale getirildiği için bir tepki göstermemişlerdir. Öyle ya cam kırılmadı, çerçeve yamulmadı!
İyi ama daha sonra devam eden, “Tekrar geleceğiz, o zaman kurtulamayacaksınız” tehditlerini de paylaştık ama kimsenin ruhu duymadı.
Nitekim bir sabah gerçekten çıkageldiler. Hem de öyle camımıza taş değil, canımıza 22 kurşun attılar.
Ama bu “objektif” güruh yine duymadı.
Pardon, haksızlık etmeyelim; duydular ve dalga geçtiler.
Camlarına atılan taşı “basın özgürlüğüne en büyük darbe” olarak değerlendiren Hürriyet, bu kurşunları “Murat Sancak’a yönelik adi bir saldırı” olarak gördü.
Yandaş şirketlerine yapılan basit bir mali soruşturmaya karşı “Medyaya darbe” diye cıyaklayan paralel yüzsüzler ise “Havuz yöneticisine saldırı...” dedi.
Ama ne olursa olsun, bu ne taşmış ki bırakın Türkiye’yi, Avrupa’dan Amerika’ya kadar bütün dünya teyakkuza geçti.
Meğer biz ne kadar ucuz kurtulmuşuz; ya bize de taş atılsaydı!..
.
PKK’nın İstanbul’daki canlı kalkanları
9 Eylül 2015 Çarşamba
Acılarımız birbirini kovalıyor...
Teröre karşı hâlâ net tavır alamayan herkes vebal altındadır.
Şehit cenazelerine üzüldüğünü söyleyip terör örgütü konusunda kem-küm edenlerin, “barış, çatışmasızlık” gibi süslü lafları sadece teröre destek anlamı taşımaktadır.
Bugünkü durum değerlendirilirken, operasyonların hangi sebeplerle başladığını dikkate almamak veya “tetiği önce devlet çekti” demek, ilk düğmeyi yanlış iliklemektir.
Nitekim bu samimiyetsizlerin sarf ettiği, “silahlar sussun, kan dursun” gibi sözler, köşeye sıkışan PKK’nın “mola” taleplerine sözcülük etmektedir.
Kürtlerin daha iyi şartlarda yaşamasının önündeki en büyük engel olan “silah ve terör” tamamen devre dışı kalmadan operasyonları durdurmak, bizatihi Kürtlere en büyük kötülüktür.
Fitne müttefikleri...
Terör karşısında milli birlik ve beraberliğe en çok ihtiyaç duyduğumuz şu günlerde “Terörist PKK” diyemeyen bazı medya mensupları, çirkin emellerine şehitlerimizin kanını da alet etmekten utanmıyorlar.
İşte son örnek...
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, siyasi istikrarsızlığa dair, “Bir parti Anayasayı inşa edebilecek bir sayıyı yakalasaydı bugün durum çok farklı olurdu” ifadesini, Dağlıca’daki saldırının en sıcak saatlerinde, “Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan Dağlıca açıklaması: “400 milletvekili alınsaydı bunlar olmazdı” şeklinde yayınlamak Doğan Yayın İlkeleri’nin hangi maddesinde yer almaktadır?
Milli değerlerimize sinsice saldırmakta mahir olan bu gazete, her zaman olduğu gibi fitne ateşini paralel işbirlikçilerine taşıyıp kenara çekildi.
Hiçbir açıklamaya gerek duymayacak kadar açık olan bu çarptırma, defalarca yalanlanmasına rağmen şer koalisyonu tarafından hayasızca yayında tutuldu..
Yetmedi, bu yalan ve iftirayı ertesi günkü gazetelerinde manşet yaptılar.
Bu da yetmedi, şanlı(!) muhalefet liderleri, üç-beş oy için bu yalan üzerinde gün boyunca tepindiler...
Artık şaşırmıyoruz...
Bu şer cephesinin, kin ve öfkesi peşinde nerelere kadar gidebileceğini defalarca gördüğümüz için şaşırmıyoruz artık.
Ve dağdaki katillere İstanbul’daki plazalarından destek gönderen bu ikiyüzlüleri herkes çok iyi tanıyor.
Nitekim, terörle mücadele eden ordumuzun başkomutanına göz göre göre iftira atan bu yüzsüzler, tam iki gün sonra güya hatalarını düzelttiler!..
Peki iki gün boyunca dalga dalga yaydıkları bu iftira ne olacak?..
.
Ya ‘düşmanınız’ Allah’ın dostu ise?..
5 Eylül 2015 Cumartesi
Türkiye’de son yıllarda bir “muharrif” yel esti, bütün kriterlerimizi harman gibi savurdu. Sonra baktı ki, olmazlar olmuş; dindarlarla solcular hatta terör hamileri bir araya gelmiş.
Keşke bu bir toplumsal uzlaşma sonucu oluşan bir olsaydı ama maalesef tam aksine buradaki, kin ve nefret üzerine kurulu bir ayrışmaydı.
Aslında herkes herkesi sevecek diye bir mecburiyet yok. Bir ülkede özellikle de aktif bir lideri sevenler olacağı gibi icraatlarını beğenmeyenler hatta kızanlar da olabilir.
Ama yıllarca birbirine düşman olan nice kesimler, üst akıl marifetiyle bir “Erdoğan Düşmanları Cephesi”nde toplanmışlarsa bu çok farklı bir anlam ifade eder.
Bu cephede yer alan siyasi ve uluslararası rakiplerinin Erdoğan düşmanlıkları bir noktaya kadar anlaşılabilir. Ama bir kesim var ki, niye orada olduklarını kendi vicdanlarına bile açıklayabildiklerini sanmıyorum.
Zira onlar, şimdi “yandaş” dedikleri kişileri gölgede bırakan “Erdoğan muhibbi” idiler.
Erdoğan için teheccüd kılıyor, dua ile sabahlıyorlardı.
Tabii ki kimsenin kavuşamadığı ölçüde ihsanlara da mazhar oluyorlardı.
Şimdi TV ekranından, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a meydan okuyan Ekrem Dumanlı’nın, “hürmet”ten “hakaret”e kadar alçalan bu irtifa kaybı, mensup olduğu kesimin, “cemaat”ten “örgüt”e dönüşümünün “kısayolu” gibiydi.
Kimin için kimlerle birliktesiniz?
Peki bu “U” dönüşünün sebebi ne?..
AK Parti’ye ve Sayın Erdoğan’a desteği “en büyük hizmet” sayanlar, ne oldu da “Erdoğan da yanacaksa bütün ülkeyi yakabilir” hale geldiler.
Bu çetin sorunun cevabını kendileri de bulamıyor ki bir zamanlar “hizmet” için yola çıkanlar şimdi kendisine, “Biz nereye geldik” diye soruyor ve cevabını bulamayınca yollarını ayırıyor.
Zira İslamiyet’te, alimlerin “Dinin aslıdır” diye tarif ettiği bir kural vardır: “Hubb-u Fillah, buğd-u Fillah...”
İnsanların asıl karnesi mahkeme-i kübrada verilecektir. Oraya kadar kimsenin, kimseyi aklama yetkisi yoktur. Bu bakımdan özellikle yönetici ve liderlerin, ancak icraatları üzerinden muhasebesi yapılabilir.
Bu durumda...
Milli ve manevi değerlerimize düşman olanlarla “Allah için kol kola” giderken, imam hatip okullarını özgürlüğüne kavuşturan, sınıfa bile giremeyen başörtülülerin kabineye kadar yolunu açan Erdoğan ve yol arkadaşlarına “Allah için düşmanlık” yapmak nasıl izah edilebilir?..
Eğer bu gidişat Allah için değilse kimin için?..
Mesela STAR’ın yazar kadrosuna katılan Hüseyin Gülerce de bu çelişkiyi vicdanına izah edemediği için ayrılarak, samimiyetle çıktığı “hizmet” yoluna başka mecralarda devam etmek zorunda kalanlardan biridir.
Kendisine “Hoş geldin” diyor, “hayırlı hizmetler” diliyoruz.
KAFAMA TAKILANLAR..
Keşke utanmayı bilseydiniz
Üç yıldır “Burada bir insanlık dramı var, katili desteklemeyin; silah vermeyin” diye kendimizi yırtarken bizi duymayan Avrupalılar, felaket sınırlarımızı aşıp kucaklarına düşünce ağlıyor! Hiç inanmayın, onlar timsah gözyaşları... Onların sömürgeci ruhunu, bütün dünyayı titreten Aylan bile ıslah edemez. Bir de bizdeki “Esad”çıları....
Hayırdır Ertuğrul Bey, ne tatili bu?
Sayın Özköşk, tam yaz sezonu bitmiş, herkes işine dönmüşken “uzun tatil” de nereden çıktı?
Bizim patrona, “Yöneticilerin bu işi bilmiyor; onları at, beni al” diye hava atıyorsun ama geçen çeyrek asra rağmen gazetecilikle pek de alakan yok galiba.
Zira medyada Eylül ayı, yeni sezona start zamanıdır. Eylül’de tatile hele de “uzun” tatile giden gazetecinin dönüşü meçhul demektir...
Senden önceki “keskin dilli” yazarlarınız gibi...
Benden söylemesi...
.
O plan gerçekleşseydi...
2 Eylül 2015 Çarşamba
Ne değişti ki?” eleştirileri altında tekrar seçime gidiyoruz.
Ne değişmedi ki?..
Bir kere 7 Haziran’da iktidarın da, muhalefetin de ciddi bir “koalisyon” beklentisi yoktu.
Hemen herkeste “AK Parti oy kaybedebilir ama iktidarı korur” beklentisi hakimdi.
Onun için CHP, tek başına iktidar olsa dahi 4 yılda bile yapamayacağı şeyleri “1 yılda gerçekleştirme” sözü verebildi. Hesapta yine iktidar değişmeyecekti, onlar da “Biz gelseydik, her şeyi bir yılda halledecektik” masalı eşliğinde muhalefette kalmanın konforunu yaşamaya devam edeceklerdi.
Nitekim, seçim sonuçları “koalisyon”u zorunlu kılsa da partiler buna hazır bir psikolojide olmadığı için teşebbüsler, “istikşaf”tan öteye geçemedi.
Oysa şimdi durum öyle mi? 1 Kasım akşamı yine bir “koalisyon” ile yüz yüze gelebileceğimizi düşünmeyen kimse var mı acaba?..
Partiler çok farklı şartlarda sandığa gidiyor
İki seçim arasında belki bir hükümet bile kurulamadı ama partilerin sandıktaki yansıması açısından o kadar çok şey değişti ki...
Zira 7 Haziran seçimlerine AK Parti, 13 yıllık iktidar yorgunluğuyla, CHP ise bu sürede iktidar için ciddi bir alternatif olamamanın utancıyla gitti.
Ayrıca, Kürt halkının ayağına gelen “asırlık fırsat”ı istismar eden PKK, MHP’nin; “sadece askerî çözüm” söylemlerinin destek bulmasını sağladı. Demirtaş’ın, “Seni başkan yaptırmayacağız” parolasıyla bir araya gelen “Erdoğan düşmanları” da, gerekirse CHP’nin de oy kaybetmesini öngören “AKP’den kurtulmak için Ulusal HDP Projesi”ni cepheye sürdü.
Netice itibariyle bu iki uç söylem, “uzun iktidar” ve “müzmin muhalefet” kamburlarıyla birleşince, özellikle AK Parti’den ve kısmen CHP’den, oldukça stratejik bir oy kayması yaşandı. Bu sebeple AK Parti iktidarı, CHP ise ümitleri kaybetti.
Diğer cephede ise birbirleriyle aynı vagonda yolculuk bile yapamayacağını söyleyen MHP ve HDP birbirlerine asansörlük yapmıştı...
Aynı oyun yine tutar mı?..
8 Haziran’dan bu yana geçen kısa sürede çok önemli gelişmeler oldu.
Türkiye’yi, özellikle istikrarsız bir döneme itenlerin “tam zamanı” diye Tel Abyad’tan düğmeye basarak başlattıkları süreç, planlanandan çok farklı bir noktaya evrildi. “Türkiye siyasi boşluğa düşmüşken önce Suriye’deki kantonlar birleştirilecek sonra da ‘Türkiye’dekiler’le bütünleştirilecekti.” Bu konuda önemli ülkelerden “destek” sözü de almışlardı. Ayrıca, Türkiye de bu dönemde bu hamleyi önleyecek hiçbir ciddi adım atamayacaktı!
Ama öyle olmadı. En kritik zamanda, PKK’ya karşı son yılların en ciddi operasyonu başlatıldı ve terör örgütü ciddi biçimde hırpalandı. Zaten “Emanetçi hükümet nasıl böyle kararlar alır” öfkesi de bu hayal kırıklığının ifadesiydi.
İşte, öngöremedikleri bu süreç; hem HDP’nin hem de MHP’nin bütün stratejilerini yerle bir etmiş, her iki partiyi de açığa düşürmüştü.
MHP ve HDP’ye önemli miktarda oy kazandıran, “AKP, HDP ile kol kola; PKK’yı besliyor” iddiaları ve “Biz Türkiye partisiyiz, PKK’ya silahı ancak biz bıraktırırız” vaatleri, artık ağızlarına bile alamayacakları birer “yalan” haline geldi.
Hülasa...
Emanetçiler, emanetlere sahip çıkamadı. 7 Haziran’da bir macera için ayrılan oylar bu seçimde tekrar merkeze yönelecektir.
Bu dönüşün doğuracağı sonuç, rakamsal değerinden çok daha büyüktür.
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Bu sonuç Erdoğan’ın eseri mi?
29 Ağustos 2015 Cumartesi
İlk ‘seçim hükümeti’miz hayırlı olsun. Beklediğimiz bir strateji uygulanmış, bu geçici sürede köklü değişikliğe sebep olmayacak tercihler yapılmış. Bağımsız isim tercihlerinin, o bakanlıklardaki üst düzey bürokratlar yönünde kullanılması da bu hassasiyeti gösteriyor.
En stratejik görevlendirme ise gerek paralelle mücadele gerekse asayişte oldukça başarılı bir yönetim sergileyen İstanbul Emniyet Müdürü Selami Altınok’un İçişleri Bakanlığı’na getirilmesi oldu.
Bu nazik dönemde Kürt asıllı bir parlamenterin AB Bakanlığı’na getirilmesi de sevindirici.
İlk başörtülü bakan da hâlâ laikliği dinsizlik zannedenlerin öfkesi kabarabilir ama herkesin beklediği bir gelişmeydi, hayırlı olsun.
Muhalefet “Kendim ettim, kendim buldum” kıvamında...
Yeni kabine hayırlı olsun ama malum; bu bir parti veya koalisyon hükümeti değil. Bir hükümet kuramadığı gibi seçime gitmeyi de beceremeyen ‘engelli parlamento’yu, kolundan tutup götüren bir olağandışı uygulamadır.
Ülkenin üç ayda düştüğü duruma bakar mısınız?
Bunun vebali, 7 Haziran seçimlerini ‘sabote’ eden, çok farklı anlayışların sadece “Erdoğan kini” ortak paydasında oluşturduğu şer ittifakına aittir.
Nitekim, ‘yıkım’ amacıyla kurulan bu ittifak her ne kadar AK Parti’yi alaşağı etmeyi başarsa da o kadar çoğunluk ve hırsa rağmen yerine yenisini koyamadı. Çünkü tek motivasyon Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı cezalandırmaktı.
Bu şer ittifakı, kötü niyetinin lanetine uğramış olacak ki, kurtulmaya çalıştıkları AK Parti olmadan bir ‘hiç’ oldular.
Nitekim AK Parti-CHP görüşmelerine çok ümit bağlayan oldu.
Ama bu kadar yıldır aynı çatı altında olmalarına rağmen birbirlerini hâlâ tanıyamamış olacaklar ki, o değerli günleri “istikşaf” yani birbirlerini keşfetmek için harcadılar!
Tanıyınca da nişan attılar!
Bu gelişme, daha da vazgeçilmez olduklarını düşünen sayın Bahçeli’yi uzlaşmadan iyice uzaklaştırdı.
Oysa 7 Haziran sonrası AK Parti’ye koyduğu rezervin gerekçeleri büyük ölçüde geçersiz hale gelmişti.
Tam aksine, terörle kıyasıya mücadele eden bir yönetime destek vermemekle, şimdiye kadar izlediği siyasetin samimiyetini sorgulattılar.
Anayasa’ya uymak “hıyanet” mi?
“Kilit parti” olmanın konforuna fazla konsantre olan MHP’nin aynı uzlaşmaz tutumunu, “seçim yolunda işbirliği” konusunda da sürdürünce Anayasal zorunluluk devreye girdi.
Bu sürece de barikat kuran CHP ve MHP’nin, bu “Alayına hayır” stratejisiyle nereye varmak istediklerini anlayan varsa lütfen bize de anlatsın.
Zira ‘mecburi istikamet’ olarak girilen bu süreçte bütün baskı ve tehditlere rağmen sorumluluk üstlenen sayın Türkeş’i, linç etmeye kalktılar.
Oysa Londra’da trafikte sağdan seyretmeye çalışan Karadenizlinin hesabı, aslında “hıyanetle” itham edilen Tuğrul Türkeş sorumlu ve onurlu bir tavır izlerken, geriye kalan hepsi ters yönde yer almıştı...
Koalisyonları Erdoğan mı engelledi?
Sırf öngörüsüz ve art niyetli oldukları için iktidarın düştüğü bir dönemde bile muhalefette kalmayı başaran bu müzmin muhalifler, bunun günahını da Cumhurbaşkanı Erdoğan’a yüklemeye çalışmaktadır.
Koalisyonu Cumhurbaşkanı Erdoğan engellemiş.
Ne ilgisi var?
Siz 276’yı aşan bir çoğunluk sağlayıp kabine listesini Beştepe’ye götürdünüz de onay mı alamadınız?
“Efendim, AK Parti’ye izin vermedi” diyorlar.
İyi ya, siz de zaten bütün oyunu AK Parti’yi tasfiye üzerine kurmamış mıydınız, demek ki sizin amacınıza hizmet etmiş!
Ayrıca böyle bir iddia, her şeyden önce sayın Davutoğlu’na hakarettir.
***
Hülasa...
Bu kadar kumpasa, komploya, projeye, ittifaka rağmen muhalif kalmayı başaran bu art niyetliler grubu, Anayasa’nın kendilerine verdiği hakkı bile kullanmayı beceremedi, seyirci kalmayı tercih etti.
Malum... Vermeyince mabud, neylesin Sultan Mahmut.
xxxxxxxxxxx
.Bize neden saldırıyorlar?
26 Ağustos 2015 Çarşamba
Operasyonlar başlar başlamaz “90’lara mı dönüyoruz” yaygaralarıyla devleti baskı altına almaya çalışanlar terörün yeni ittifaklarını hiç sorgulama ihtiyacı duymadı.
90’lardaki eylemlerin talimatı sadece Kandil’den geliyordu. Şimdi ise eylemleri artık “nitelikli üst akıl” yönetiyor.
Dış destek belli ölçüde devam etse de bölge halkının 90’lardaki desteğin yine geçerli olduğunu söylemek mümkün değil.
HDP’ye oy veren yüzde 13’ün, terörü de desteklediğini düşünmek her şeyden önce bu kesime büyük hakaret olur.
Teröre derin ittifak desteği
Eskiden Kürtlere “Şerefsiz” diye haykıranlar ve KCK’ya operasyon yapanlar 7 Haziran öncesi bütün güçleriyle HDP’yi desteklediler.
Aslında HDP umurlarında değildi. Nitekim seçimlerden sonra ters dönen HDP’ye hiçbiri, “Biz seni teröre yataklık yapman için mi destekledik” diye sormadı.
Daha da beteri aynı desteği HDP’nin römorku terör örgütü için de sürdürdüler.
Çünkü bu, Erdoğan düşmanlığı maskesi altında Türkiye’nin millî menfaatlerine savaşta sınır tanımayan bir şer ittifakıydı.
Türkiye, tarihinin en büyük çürümüşlüğünü yaşıyor.
Büyük bir öngörü eksikliğiyle doğu ve güneydoğuya gönderilen bütün tescilli paraleller, en kritik dönemde “hizmet”lerine devam ediyorlar!
Emniyetimizi teslim ettiğimiz kişilerin teröre nasıl hizmet ettiğini bizzat emniyet müdürü; bütün çıplaklığıyla anlatmıştır. Kendisine karşı başlatılan paralel iftira kampanyası ise doğru söylediğinin en büyük delilidir.
Sandık göründü, oyun bozuldu
İşte seçimden hemen sonra 7 Haziran’a kadar söylenenleri bir kenara bırakıp Türkiye’ye savaş açan bu ittifak, sandığın bu kadar çabuk geleceğini hiç hesaplamamıştı.
Onlar bir süre bu pervasız savaşı sürdürecek ve hedeflerine ulaştıktan sonra yine bir şirinleştirme operasyonu ile olup bitenleri unutturacaklardı.
Ama suçüstü yakalandılar.
Onun için daha ufukta seçim görünürken koro halinde yeni bir hikaye haykırmaya başladılar.
“Çözümü iktidar bozdu, saldırıları devlet başlattı...”
Kusura bakmayın, bu millet sizin zannettiğiniz kadar da balık hafızalı değil. Çözüm sürecini nasıl istismar ettiğinizi ve yeterli tahkimatı tamamladıktan sonra tekrar çatışma ortamını oluşturmak için ne kadar uğraştığınızı halk çok iyi biliyor.
STAR’ın dediği gibi “Bu yalanı yutturamazsınız.”
Artık sazlı sözlü PR çabalarınızın ve “PKK eylemleri ‘ama’sız durdurmalı” suflelerinizin sonucunu bekleyecek zamanınız yok.
Zaten onun için “seçim”i nefretle anıyorsunuz. Oysa “sahibinin araştırma şirketi” AK Parti’nin oy kaybedeceğini öngörmüş(!), bu endişe niye ki...
Oyunlarını bozduk, hedef olduk
Bu şer ittifakının bileşenleri eskiden her türlü gayri millî oyunu tezgahlıyor ve rahatça gizliyorlardı. Şimdi durum değişti. Halk onların ne olduğunu öğrendi ama oyunu bozanlar da bu ittifakın hedefi oldu.
Biri hedef gösteriyor, diğeri saldırıyor, bir diğeri ise perdelemeye çalışıyor.
Efendim, bu saldırıları kendimiz tezgahlıyormuşuz...
Utanmadan, “Bombayı kendiniz koydunuz” demişlerdi. Şimdi de alçaklıkta zirve yaparak, “Murat Sancak’ın arabasına 22 kurşunu kendiniz sıktınız” diyorlar.
Tam bir “Şakirdin fikri neyse zikri de odur” durumu.
Muhteremler bu işlerde ihtisas sahibi ya, herkesi de kendileri gibi “marifetli” zannediyorlar.
Doğan grubunun köşeli iki muhafızı da aynı sakızı çiğniyor.
“Her şey elinizde, madem birileri saldırmışsa ortaya çıkarın” diyor, “Faili meçhul kalırsa siz demek ki sizin tezgahınızmış” demeye getiriyorlar.
Bu mantığa göre Çetin Emeç’i de siz öldürdünüz demektir Sayın Özköşk...
Çünkü o melun cinayetten hemen sonra, kabinesi patronunuzun evinde oluşturulan Mesut Yılmaz hükümeti göreve geldi ama olay hâlâ aydınlatılamadı...
.
Basına bayram, bize bomba paketi
25 Temmuz 2015 Cumartesi
Dünün hikayesine, “Sıradan bir gündü...” diye başlayamıyorum. Sabahın 05.00’inde, çalan telefonla uyanmıştım ve erken saatlerde çalan telefonlar beni hep ürpertmiştir.
Nitekim dün sabah da telefonum hal-hatır sorma görüşmesi için çalmıyordu...
Telefondaki ses, “Uçaklarımız DAEŞ hedeflerini bombaladı, ne diyorsun?” diyordu...
Acilen çıktığım gazete yolunda İstanbul başta olmak üzere onlarca ilde de operasyon yapıldığını öğrendim.
Anlaşılan akşamki meteoroloji bültenlerinde dinlediğimden çok daha sıcak bir gün bizi bekliyordu...
***
Öğleye doğru odamın penceresinden gördüğüm manzara, rahmetli babamdan çok sık duyduğum, “Allah beterinden korusun” duasını acı bir sızı ile hatırlattı bana.
Bahçemizde, o; her gördüğümde felaket tellalı gibi algıladığım kızıl renkli bir bez parçası ve yanı başında da ayrılmaz parçası olan ‘paket’ duruyordu. Sokağı kesen polis araçları ve yansıyan telaşa bakılırsa ciddi bir durum vardı...
Sözüm ona işçi-emekçi dostları, yemek salonumuzun kenarına bombayı koymuş, saatini de bütün personelin öğle yemeğine göre ayarlamışlardı...
Sevsinler sizin emekçiliğinizi...
Basın bayramının kutlandığı dün Star Medya çalışanlarına kutlama ‘hediyesi’ olarak bomba paketini layık gören, bizi günlerdir tehdit eden, kürsülerinden parmak sallayan, daha dün köşelerinden öfke kusan seviyesizler ve paralel uzantıları...
Gözünüz aydın!..
Milli duruş cesaret ister...
Fazla da sevinmeyin şer cephesinin onursuz lejyonerleri...
Çünkü bizler kadere iman etmiş, ülke ve milleti için yola çıkmış insanlarız.
Bizim için tek düstur “Niyet hayr, akıbet hayr...”dır.
Gün kendini değil, ülkeyi düşünme günüdür. Türkiye çok vahim bir tablo ile karşı karşıyadır.
Düne kadar birbiriyle savaştığı iddia edilen iki terör örgütü şimdi birlikte Türkiye’ye çullandı. Herkes bir tedirginlik ve endişe içerisinde.
“Fırsat bu fırsat” türü lüzumsuz çekişmelerin zamanı değildir.
Gelinen noktadaki olumsuzlukların faturasını Türkiye’nin izlediği Suriye politikasına yüklemek ucuz bir demogojidir.
Ne olacaktı peki? Zalim Esad’ın yüzbinlerce kişiyi katletmesine destek mi olacaktık?
“Yok, ortada dursaydık” gibi yorumlar ciddiyetten çok uzaktır.
Esad’ın ve terörün karşısında değilseniz yanındasınızdır.
Bakın bu noktaya nasıl geldik...
Bu noktaya nasıl geldiğimizi çok mu merak ediyorsunuz?
Çözüm süreci gibi yüz yılda bir yakalanan fırsatı sırf inisiyatifi kaybetmemek için sabote eden PKK resmen desteklendi, bazı medya kuruluşları “Önce şunu bir netleştirelim, PKK terör örgütü değildir” diyenlere sözcülük yaptı.
Güya Çözüm Süreci’ni çok önemsediğini söyleyen Kürt siyasetçileri, devam etmesi için en kritik eşik olan PKK’nın silah bırakması konusunda gayret etmeyi bırakın, “Kendi güvenliğimizi kendimiz sağlayacağız” açıklamalarıyla silahı meşrulaştırdı.
Asırların Ayn El Arab’ını kanton ilan ederek uydurulan Kobani’den başlayan ABD senaryoları eşliğindeki DAEŞ paslaşmalarıyla Türkiye içeride ve dışarıda yıpratılmaya çalışıldı.
Şimdi herkes samimiyet sınavında...
Hiç derin analizlere, ağdalı laflara gerek yok. Bu ülkedeki huzur iklimi içeriden ve dışarıdan yürütülen yoğun çabalar sonucunda bozuldu. Korkarım o günleri çok arayacağız. Onun için, bu ülkede yaşamayı önemseyen herkese bir çağrım var.
Her türlü, “ama” ve “fakat”ları elimizin tersi ile iterek milli bir duruş sergileyelim. Torunlarımızın huzur içinde yaşamasına engel olan her türlü eyleme hatta söyleme “dur” diyelim.
Yanımızda olan herkese teşekkürler...
Dünkü vahim olaydan sonra Sayın Başbakanımız Ahmet Davutoğlu başta olmak üzere, geçmiş olsun dileğinde bulunan herkese teşekkür ediyorum. Cevap vermekten aciz kaldığımız bir desteğe ve teveccühe mazhar olduk.
Bu destek bizim için çok değerlidir. Sizler yanımızda olduğu sürece bizi kimse yıldıramaz.
Bazı meslektaşlarımızın, medya kuruluşlarımızın ve çok daha vahimi meslek örgütlerimizin bu desteği esirgemiş olması bizi şaşırtmadı ama çok üzdü.
Çünkü bizi endişelendiren patlayan bombalar değil, paslanan vicdanlardır.
Bu gençler savaşmak için mi Kobani’ye gidiyordu?
22 Temmuz 2015 Çarşamba
Suruç’taki vahşetin acısını hiçbir lanet hafifletemez. İnsanları katletmek için ‘insan’ı; silah olarak kullanan bu canavarlar ‘insan’ olamaz...
Bu tür saldırıları, her türlü çekişmeyi bir kenara bırakarak, sadece ‘insan hayatı’ açısından tavır koymak da insanlık gereğidir.
Oysa Suruç’ta, daha cenazeler toplanamadan bir istismar operasyonunun başlatılmasına şahit olduk.
Failler bulunmuş hatta bağlantıları bile çözülmüştü!..
Türkiye’nin destekleyip büyüttüğü IŞİD, yine devletin desteğiyle bu katliamı gerçekleştirmişti!..
Bu zihniyet kimin meyvesi?
Elbette DAEŞ’in tehditlerinin tavan yaptığı bir dönemde, Suruç gibi netameli bir bölgede bu çaptaki bir olayın niçin önceden tespit edilemediğini acımasızca sorgulamalıyız. Nitekim bugünkü STAR’ın tespit ettiği soruların cevap bulması durumunda çok ilginç sonuçlarla karşılaşacağımız kanaatindeyim.
Bu katliamın Türk hükümetinin müsamahası hatta himayesiyle gerçekleştiğini söylemek tam da bu katillerin amacına hizmet etmektir.
“AKP-IŞİD ortaklığının kanlı meyvesidir” diyenlerin, ‘Türkiye’ye zarar verme arzusu’ bakımından DAEŞ canilerinden farkı yoktur.
Yıllardır pompalanan “Türkiye, IŞİD’i destekliyor” iftirası, senaryosunu Türkiye düşmanlarının yazdığı ve paralel örgütün MİT TIR’ları baskınlarıyla sahnelediği bir komplodur.
DAEŞ’i kimin desteklediğini çok merak edenler, ülkelerindeki radikal safralardan bu örgüt sayesinde kurtulan batılı yöneticilere baksın.
Bu ülkelerin, “DAEŞ’e katılımı engellemiyor” diye Türkiye’yi hırpalarken, diğer taraftan da DAEŞ’ten kurtulup dönen vatandaşlarını 30 yıl hapisle tehdit etmesi nasıl izah edilebilir?
Kapatamazsınız sayın Demirtaş
Durum böyle iken HDP Eşbaşkanı Demirtaş’ın, ülkenin birlik ve beraberliğe en fazla ihtiyaç duyduğu bir anda takındığı tavrı, yaptığı açıklamaları nereye koyacağız?
Bu ülkenin yüzde 13’ünü temsil eden sorumluluk sahibi bir TC vatandaşı değil de, bir azınlık temsilcisi gibi konuşmak neyin nesi?
PKK’nın silah bırakmasının tartışıldığı bu süreçte, ‘Kandil’deki mihmandarı’nın peşinden tekrarladığı silahlanma çağrısının amacı nedir?
30 yıldır sürdürdüğünüz terörün muhatapları da böyle bir “tedbir”i nasıl düşünemedi!
Bu çağrınız, aynı gün Adıyaman’da şehit ettiğiniz Uzman Onbaşı Müsellim Ünal’ın ve ondan önceki 15 bin şehidin yakınları için de geçerli midir?
Bu muydu sizin Türkiyeliliğiniz?..
Bütün bu tahrikleri ve size paralel olmayan medyaya savurduğunuz tehditleri, bugün sarf ettiğiniz “Ülkenin medyası, siyasetçileri böyle bir olay karşısında bile birbirine yakın duramıyor” cümlesi kapatabilir mi sizce sayın Demirtaş?..
Hiç inandırıcı değilsiniz şer ittifakının cici çocuğu...
‘Hırsız’ın hiç mi suçu yok?
HDP yöneticilerinin, ucuz tahrikleri bir kenara bırakıp şu sorulara cevap vermesi gerekir.
- İstanbul’dan topladığınız bu 300 genci, ölümün kol gezdiği bir bölgeye götürmekteki asıl amacınız neydi?
- Toplanan oyuncakları 300 kişinin mi götürmesi gerekiyordu?
- Bu gençler Kobani’yi nasıl imar edeceklerdi?
- MLKP menşeli Figen Yüksekdağ’ın günlerdir Kobani’de bulunmasının, MLKP’nin legal uzantısı olan ESP’li gençlerin ziyareti ile bir ilgisi var mı?
Ve asıl soru:
- Bu gençlerin, MLKP tarafından üniversitelerden toplanıp Kobani’de eğitildikten sonra DAEŞ’e karşı cepheye sürülen gençlerle bir ilgisi var mı?
***
Netice olarak, elbette bu vahşeti planlayan, gerçekleştiren, yardım eden, görevini ihmal eden kim varsa ve her nerede ise tek tek bulunup cezası verilmelidir.
Ama bu gençleri, ölümle biten maceralara sürükleyenler de hesabını vermelidir...
Sayın Kılıçdaroğlu, var mısınız, yok musunuz?..
13 Temmuz 2015 Pazartesi
Her zaman böyle yapıyordu...
Yine aynı taktiği uyguladı, meydanlarda esti gürledi.
“Bu ülkenin en büyük problemi AKP iktidarıdır. Bize şans verin, bir yılda her şeyi düzeltelim” dedi.
Nasıl olsa yine kazanamayacaklardı.
Yine muhalefette kalacak, yine AK Parti’ye yüklenerek durumu kurtaracaklardı.
Aslında tahmin ettiği gibi oldu, CHP; ana muhalefetteki yerini korudu!
Fakat bu sefer farklı bir şey
olmuştu.
“AKP’yi düşürmek için HDP’yi kullan” projesi sonuç vermiş, ana muhalefetin oy kaybettiği bir seçimde, iktidar da kaybetmişti.
Artık kimse iktidar değildi ama herkes iktidar namzediydi...
Nedir bu iktidar fobisi?
Gel gör ki iktidarı düşürmek için akla gelmez hilelere başvuranlar, şimdi de köşe bucak iktidardan kaçıyorlar.
HDP zaten AK Parti’yi düşürmekle görevini tamamlamıştı ve kendisine giydirilen “Türkiye partisi” gömleğini, işi biter bitmez çıkarıp çöpe atmış ve her zamanki, “Terör biterse ben de biterim” köşesine çekilmişti.
MHP ise daha o akşam kendisine muhalefet rolü biçmişti.
Ancak, etraftan yükselen “En uygunu MHP” yakıştırmaları karşısında, “Bilal’i ver, fanusa gir” saçmalıklarıyla 13 yıllık muhalefet konforunu sağlama almaya çalıştı!
Kılıçdaroğlu’nda sobelenme telaşı...
CHP’nin durumu da farklı değildi.
Sayın Kılıçdaroğlu, bütün oyuncular saklanırken ortada kalıp sobelenen mızıkçı çocuklar gibiydi...
Önce seçim öncesi tezgahladıkları şer koalisyonunu devam ettirmeye çalıştı. (Hatta bunun için milletin kendisine hiçbir zaman vermediği Başbakanlığı bile rüşvet olarak teklif etti) Ama MHP titreyip kendine geldiği için bu oyun bozuldu.
Aslında Kılıçdaroğlu’nun kimyası bozuldu.
Düşünebiliyor musunuz?.. Bugün koalisyon görüşmesi yapılacak olan Kılıçdaroğlu dün Vatan gazetesi Ankara Temsilcisi Murat Çelik’e verdiği röportajda, “Önyargısız oturacağız” diye başladığı cümleyi, “Bizimle olmaz, en uygunu MHP” diye bitiriyor.
Düğün alayı eve gelirken nişan atan gönülsüz gelin adayları gibi...
Daha beteri de var.
“Kabinede yer almam şartlara bağlı. Arzu ettiğim tarzda bir yapı oluşmazsa Başbakan Yardımcılığı’nı başka bir arkadaş üstlenebilir” diyor.
Sayın Kılıçdaroğlu, “şartlar” uygun olmazsa zaten koalisyonda yer almamanız gerekir. Bu nasıl bir şart ki CHP için uygun oluyor ama sizin için uygun olmuyor?
Starbucks’ta buluşur musunuz!..
Sayın Kılıçdaroğlu, Sayın Davutoğlu’nun kendisine getireceği teklifi kibarca reddetmek için bütün şartları hazırlamakla yetinmiyor, sonrası için de tedbirler alıyor!
“Davutoğlu hükümeti kuramazsa görevi almak için Saray’a gitmem...”
Hay hay efendim, köşedeki Starbucks’a ne dersiniz?..
***
Bırakın bu ucuz bahaneleri Sayın Kılıçdaroğlu... Günlerce sarıldığınız klozet-kapak, kap-kacak bitti şimdi de “kaçak” güreşmeye başladınız.
Sayın Kılıçdaroğlu;
Orada meşruiyeti tescillenmiş bir mekanda yüzde 52 oy ile seçilmiş bir cumhurbaşkanı var.
Artık bunları kimse yutmuyor ve millet sizden cevap bekliyor:
Var mısınız, yok musunuz?..
Eserinizle övünebilirsiniz sayın HDP müttefikleri...
27 Haziran 2015 Cumartesi
Geçen yıl da DEAŞ Kobani’ye saldırmıştı. Türkiye, yaraları sarmaya, sınıra yığılanları bağrına basmaya çabalarken HDP Eşbaşkanı Demirtaş halkı sokağa çağırmıştı.
Sonrası malum...
“6-7 Ekim olayları” diye tarihe geçen o günlerde Diyarbakır savaş alanına döndü. Her yer yakılıp yıkıldı, yağmalandı. Daha da kötüsü katliamlar yapıldı. Arkadaşları ile birlikte fakirlere kurban eti dağıtan Yasin Börü, sığındığı evde bıçaklandı, 3. kattan atıldı. Yetmedi, üzerinden defalarca otomobille geçilerek ezildi.
O olaylarda 50’den fazla “Yasin” öldü.
İşte bu katliamın azmettiricisi olan o Demirtaş, daha elinin kanı kurumadan ve hesap vermeden Kürtlerin geleceğinin teminatı olarak takdim edildi. Hatta bütün Türkiye’yi yönetmeye talip oldu.
Doğan Grubunun, “Vay şerefsiz”den “Vay şerefimiz...”e evrilen muhteşem bir dönüşümle (!) sahip çıktığı, sazlı sözlü PR yaptığı bu tahrikçi bir “kahraman” gibi servis edildi.
Her şey aynı, tetikçi farklı...
Önceki gün, Kobani’de ikinci perde açıldı. Yine DEAŞ saldırdı, yine yaralılar Türkiye’ye kaldırıldı, yine siviller sınıra yığıldı.
.Ve yine Türkiye bu işlerle uğraşırken HDP de fitne ateşini körüklemekle meşguldü.
HDP Eşbaşkanı Figen Yüksekdağ, “IŞİD Türkiye sınırından geçti. Biz bu iddiamızı ispatlamak zorunda değiliz. Türkiye IŞİD’e destek vermediğini ispatlasın” diyerek iftira ve yüzsüzlük çıtasını oldukça yükseltti.
MİT TIR’larına musallat olanların da, HDP’yi omuzlayanların da ağzında gevelediği ama bir türlü çıkaramadığı sakız da tam bu sırada dışarı fırladı ve malum ittifak, Twitter’da #TerroristTurkey hastagi açarak bütün dünyaya “Türkiye’nin teröre yardım eden terörist bir ülke” olduğunu ilan etti!
Onlar bu küresel operasyonu yürütürken dış müttefikleri İsrail de, Kudüs’teki iftar programını takip için giden Türk gazetecileri sorguluyordu. Kim bilir, belki de İsrail polisi; gazetecilere “terörist” muamelesi yapmadan önce buradaki dostlarından görüş almıştır.
İhanet yapıtına son noktayı da yine Figen Yüksekdağ koydu: “Daha önce gerçekleştirdiğimiz sivil inisiyatif ve direniş hareketini yeniden canlandırmaya çağırıyoruz. Suruç’ta ve her yerde Kobani’yi, IŞİD saldırıları karşısında savunmaya davet ediyorum.”
Geçen yıl Demirtaş’ın yaptığı çağrıdan ne farkı var Allah aşkına...
Yalanları yatsıyı bile göremedi...
Oysa bu koparılan fırtına tamamen yalan ve iftira üzerine bina edilmişti.
Onlar duymak istemese de Türkiye, Dışişleri Bakanlığı’ndan Başbakan ve Cumhurbaşkanı’na kadar; bu iddiaları çok net biçimde yalanladı ve DEAŞ saldırılarını kınadı.
Ayrıca, bizzat sahada bulunan YPG Sözcüsü Redur Halil de hem HDP Eşbaşkanı Figen Yüksekdağ’ı, hem de PYD Lideri Salih Müslim’i çok net bir dille yalanlayarak “DEAŞ militanlarının Türkiye’den geldiğine dair bir suçlamamız yok çünkü batı ve güneyden geldiler” dedi.
Ama onların tek amacı nifak sokmaktır. Doğruyu söylemek gibi bir dertleri yok ki... Nitekim müttefik medyalarının bir kısmı dün hâlâ aynı iftiralarını utanmazca sürdürürken bir kısmı da Sayın Davutoğlu’nun yalanlamasını, adeta “inkar etti” imasıyla vererek farklı bir seviyesizliğe imza attılar.
Ey HDP muhipleri ve müttefikleri... Huzurlarınızda, Türkiye’nin başına bela ettiğiniz “Türkiye partisi”!.. Eserinizle övünebilirsiniz.
Türkiye sizinle de eserinizle de gurur duyuyor!..
.
Alayına hayır=Kürdistan’a evet!..
24 Haziran 2015 Çarşamba
Bir kere bu meclis tablosu halkın iradesi değil, şer projesinin hormonlu bir ürünüdür.
Mevcut durum, tek hedefi “Her ne pahasına olursa olsun AK Parti’den ve Erdoğan’dan kurtulmak” olan, meşru-gayrimeşru, yerli-yabancı, paralel-yamuk aklınıza gelen her türlü unsurun oluşturduğu bir koalisyonun, mevcudu devirdiği ama yerine yenisini koyamadığı bir hilkat garibesidir...
Nitekim Demirtaş, (Kandil kulağını çekince geri adım atsa da) bu emanet oylarla barajdan çıkabildiklerini bizzat ifade etti.
Yoksa “Doğuda zalim, batıda mazlum” bir iki yüzlülükle bu sonuç alınamazdı...
Zaten asıl mesele HDP’nin barajı aşması da değildi; hâlâ anlamadınız mı?..
Ama her şeye rağmen yeni doğmuş bir meclisimiz var artık.
Değerli vekillerimiz dün “...vatanın ve milletin bölünmez bütünlüğünü, toplumun huzur ve refahı” için namus ve şerefleri üzerine yemin ettiler...
Milletin vebali artık sizin üzerinizde
Şimdi ilk görev, bu tablodan bu ülkeyi yönetecek bir hükümet çıkarılmasıdır. Burada da en büyük vebal de “AK Parti yönetemiyor, gitsin” diyenlere aittir.
Ve gitti... Buyurun, görev sizde.
Nitekim bu tablonun ressamları, bunun için çok uğraştılar ama başaramadılar.
Şimdi Cumhurbaşkanı Erdoğan, AK Parti Genel Başkanı’na görev verecek ve sayın Davutoğlu temaslarına CHP’den başlayacak.
O “ressamlar” bu görüşmeyi çok önemsiyor. Çünkü “AKP’siz olmuyorsa bari CHP’siz olmasın” derdindeler.
CHP’nin yaklaşımı ortada iken, AK Parti’nin, kendisini entrikalarla alaşağı edenlerin “B Planı”nı uygulayarak birlikte yola çıkacağını sanmıyorum.
HDP ile de çuvala girilemeyeceğine göre geriye MHP kalıyor.
Sayın Bahçeli’nin tutumuna bakılırsa bu da pek mümkün görünmüyor.
“Bilal’i ver, koalisyonu al” yaklaşımı, bu milletin önemli bir kesimini temsil eden bir kişiye asla yakışmayan, siyasi terbiye sınırlarını aşan bir tutumdur.
MHP ne yapmak istiyor?
MHP sorumluluğunun gereğini yapmazsa “seçim” gündeme gelecek.
Bu sonuç büyük ölçüde MHP’nin eseri olacak. Zaten sayın Bahçeli daha 7 Haziran akşamı yeni seçimden bahsetmeye başlamıştı...
MHP bu “Alayınıza hayır” tutumuyla nasıl bir siyasi hedef amaçlıyor bilmiyorum.
Böyle gidilen bir seçimde MHP’nin oy kaybedeceğini düşünüyorum ama yanıldığımı varsayalım.
Ne olacak... MHP tek başına iktidara mı gelecek?..
Sayın Bahçeli’nin, “Erdoğan’ın başkanlığına hayır” derken, 2001’de Fazilet Partisi’nin kapatılması üzerine kapıldığı “Tek başına iktidar ve başkanlık” hayali tekrar depreşmiş olabilir ama adı üstünde hayal...
Bu uzlaşmaz tavır kime yarar?..
Gerçekten MHP’nin bu tavrıyla ne kazanacağını bilmiyoruz ama ülke çok şey kaybedecek.
Üstelik de o şapşallaşacak ekonomik verileri, azacak enflasyonu, faizleri filan bir kenara bırakın; korkarım o namusları şerefleri üzerine koruma sözü verdikleri bölünmez bütünlüğümüz zarar görecek...
Bu seçim sonuçlarının “hormonlu” olduğunu hatırlatarak başlamamın bir amacı vardı.
Siz, Suriye sınırımızdaki gelişmelerin, şer şebekesinin AK Parti’yi HDP sapanıyla iktidardan düşürmesine denk gelmesini (!) tesadüf zannediyorsanız Allah selamet versin!
Nitekim önceki gün gazetemizi ziyaret eden ABD Büyükelçisi Bass, Suriye sınırımızda olup bitenleri, bütün diplomatik derinliğiyle izah etmeye çalıştı ama bizi ikna edemedi.
Oysa tekrar seçime gidilirse bu belirsizlik veya “emanetçilik” dönemi nerdeyse bir yıl sürecek.
Milliyetçi Hareket Partisi’nin kaprisleri sebebiyle oluşacak boşlukta, o bölgede neler olur dersiniz?..
İpucu olarak “Irak Kürdistanı”nın da, Türkiye’deki koalisyonlar döneminde oluştuğunu hatırlatayım.
Sayın Bahçeli, bütün çözümlere burun kıvırarak sadece “Büyük Kürdistan” değirmenine can suyu taşıdığınızın farkında mısınız?..
.
Sadece siyaset yapıyorlar, aslında yan çiziyorlar...
17 Haziran 2015 Çarşamba
Seçimden sonra ülkenin hükümetsiz kalmaması için üzerlerine düşeni yapacaklarını söylemişlerdi.
Aradan on gün geçti, söylem aynen devam ediyor ama eylem tarafı, “ses var, görüntü yok” durumunda...
Hatta mevcut durumu, Ziya Paşa’nın “Âyinesi işdir kişinin, lafa bakılmaz” kriterine göre değerlendirirsek, bu tablodan kolay kolay hükümet çıkmayacağını bile söyleyebiliriz.
Zira bırakın koalisyonu, tek başlarına iktidara gelseler bile yapamayacakları şeyleri şimdi “koalisyon şartı” diye sıralıyorlar...
Biz, gençlerin koalisyonu bilmediğinden yakınıyorduk ama bunların durumu daha vahim.
Veya hesap bilmiyorlar...
(Hesap deyince aklıma geldi. Sayın Kılıçdaroğlu, madem Türkiye’yi ikiye bölüyorsun bari doğru yerden böl; yüzde 40’a yüzde 60 değil, yüzde 41’e yüzde 54...
Ayrıca bu yüzde 54’ün içine soktuğunuz partiler kendi deyimleri ile “Yılanla aynı torbaya” girmişler ki, Allah akîbetlerini hayreylesin...)
Kendinize gelin beyler...
Mevzuya dönelim.
Gerçekten ülkeyi hükümetsiz bırakmama konusunda samimi iseniz önce “oyunuz kadar” konuşmasını öğrenmelisiniz.
Yani, seçimden önceki vaatlerinizi oy oranınıza göre revize etmek zorundasınız.
Oysa Sayın Kılıçdaroğlu koalisyonu “Başbakan olmak” şeklinde algılıyor!
“Bu olmayacaksa dönüşümlü başbakanlık olsun ama Meclis başkanı bizden olsun, bütün icracı bakanlıklar bizim olsun, seçim öncesi halka verdiğimiz bütün sözler yerine getirilsin...” diyor.
Başka?..
Dürüst olun beyler... Bunlar aslında “Biz yokuz” demenin öbür adı.
Oylarınızın “farklı” olduğunu düşünmüyorsanız, AK Parti, en büyüğünüzden yüzde 64 daha fazla pazarlık gücüne sahip...
Diğerlerinize göre üstünlüğünü de kendiniz hesaplarsınız.
Çünkü suçüstü yakalandınız
Seçimlerden önce “Yine biz bol keseden atarız, AK Parti gelince de, ‘Biz iktidar olsaydık yapacaktık’ diye AK Parti’yi sıkıştırırız” diye düşündünüz ama millet bu oyunu bozdu.
Şimdi çıkmazdasınız ve patinaj yapıyorsunuz.
Çünkü hükümet olursanız, AK Parti’nin size rağmen yaptıklarından daha fazlasını yapmak zorundasınız ama yapamayacağınızı adınız gibi biliyorsunuz. Onun için sağa sola yalpalayıp duruyorsunuz.
Gerçi Sayın Kılıçdaroğlu’na biraz haksızlık ediyoruz sanırım!
Kendileri önceki gün PM’de saatlerce konuştu, değinmedik konu bırakmadı ama “Sadece AKP’nin uhdesinde değil, biz de yürütürüz” dediği Çözüm Süreci’ni, “MHP’yi kızdırıp başbakanlıktan olurum” endişesiyle; ağzına bile almadı.
HDP’nin ve HDP yüklenicilerinin işi çok zor
AK Parti’nin önünü kesmek için bütün gayrimeşru yöntemleri kullanarak bu partiyi barajdan çekip çıkaranlar...
Şimdilerde, “Biz yaptık” diye gururlandığınız “proje”nizin sonuçları tam olarak ortaya çıktığı zaman da umarım aynı yiğitliği gösterip, paralel müttefiklerinizle birlikte bu “eserinize” sahip çıkarsınız.
Zira sazlı sözlü PR’larla, kapı kapı dolaşan “abla”larla, allayıp pullayıp “Türkiye Partisi” diye yutturduğunuz bu parti ile birlikte PKK ilk defa kurumsallaşarak Meclis’e girmiştir. Bu basit bir olay değil, ABD’nin bizzat yönettiği bir oyundur.
Türkiye’nin istikrarsızlaştırılması ile birlikte DEAŞ’ı özellikle Tel Abyad bölgesine yönlendirerek, “DEAŞ’ı bombalıyoruz” ayağına halkı Türkiye’nin başına sarmak ve boşalan çok stratejik sınır bölgesini de PKK’ya sunmak bu oyunun sadece ilk bölümüdür.
Yerli işbirlikçiler için Türkiye’nin ne önemi var ki...
“Yaşasın AKP ve ‘diktatör’e karşı küresel işbirliği!.. Yaşasın İsrail dostluğu!”
KAFAMA TAKILANLAR..
Sadece ‘Hatırat’ mı Sayın Sever?
11. Cumhurbaşkanı Gül’ün görev süresi boyunca yanından ayrılmayan Sayın Ahmet Sever bir kitap yayınladı.
“Ne var bunda” diyebilirsiniz.
Ama...
Bu kitap, ‘basın danışmanı’ sınırlarını aşan kritik hadiselerden oluşuyorsa,
Bu bölümler belli kişi ve kişilere karşı bir bakış açısı ile kaleme alınmışsa,
Kitapta adı geçenler, kendileri ile ilgili ifadeleri yalanlamışsa,
Kitap, koalisyon pazarlıkları esnasında yayınlanmışsa,
Kitabı, Doğan Grubu yayınlamış ve PR’ı için bütün grup seferber olmuşsa...
Yine de masum bir “Hatırat” mı diyeceğiz Sayın Sever?..
.
AK Parti-CHP tuzağına dikkat...
13 Haziran 2015 Cumartesi
Başbakan Davutoğlu il başkanları toplantısında, seçim öncesindeki şayialara rağmen kimsenin itiraz etmediği demokratik bir seçim yapıldığını söyledi.
Yanılıyorsunuz sayın Başbakan...
Bu sükunet, seçimin kalitesinden kaynaklanmıyor.
HDP barajı aşamasaydı ve AK Parti tek başına iktidara gelseydi...
Sizce durum yine böyle sakin mi olurdu?..
Kesinlikle hayır...
O durumda şimdi Türkiye, “plakasız araçların taşıdığı oy torbalarını, kedilerin, kargaların girdiği trafoları, çöplerden çıkan kullanılmış oyları, 11 iken 111 veya 1111 yapılan AK Parti oylarını, yandaş YSK”yı konuşuyor olacaktı.
Nerede o ‘oy’uncular?
Aslında hiç de adil bir seçim yaşanmadı.
Bütün kumpaslar, şer ittifakları bir kenara Türkiye, doğu ve güneydoğu illerinde siyasi tarihinin en çirkin seçimine sahne oldu.
Sandık başında fazla darp ve şiddet olayı yaşanmaması kimseyi yanıltmasın. Zira, sandıkların başına HDP’nin “gönüllü müşahitler”i dışında kimse gidemedi ki... Kendileri çalıp kendileri oynadı.
Tehditlere aldırmayarak sandık başına giden öğretmenin başına gelenleri STAR’dan okudunuz.
Nice rakiplerin, HDP’nin barajı aşması için dua ettiğini biliyor muydunuz?
Şimdi...
Daha aylar öncesinden seçimler hakkında senaryolar üreten, “AK Parti seçim yolsuzluğu yaparak HDP’nin barajı aşmasını engelleyecek” diye dünyayı ayağa kaldıran, Doğan medyasının yoğun desteği ile bütün milleti sandık başına çağıran o “oy”uncular acaba bu “irade katliamları”nın hiçbirini duymadı mı?
Onların elbette öyle bir derdi yoktu.
Onlar, bu söylemleri bir argüman olarak kullanıyordu ve gerek kalmayınca da tıpkı o “çöpten buldukları”(!) oy pusulaları gibi çöpe attılar.
Ama bunlar beni hiç şaşırtmıyor.
Beni asıl şaşırtan, meydanların hep bu sahtekarlara bırakılması, karşılarında hep savunmada kalınmasıdır.
Onlar şimdi yeni projeler peşinde
Seçimde HDP’nin barajı aşmasını sağlayan “torba koalisyon” artık ikinci aşamaya geçti.
Şimdi sıra “yüzde 13’ün, yüzde 41’den daha güçlü olduğunu” göstermeye geldi...
İş dünyası başta olmak üzere herkes 12 yıllık yönetim tecrübesinin devrede olması için AK Parti’nin içinde bulunduğu bir koalisyon arzu ederken, sadece AK Parti düşmanlığı üzerine plan kuranlar yine “Ülke ne olursa olsun yeter ki AK Parti’nin içinde olmadığı bir koalisyon kurulsun” peşinde.
Bu da MHP ve HDP ortaklığı demektir ki, MHP açısından açık bir harakiridir.
Gerçi böyle bir ortaklığı bütün MHP’liler net biçimde reddetti. Ama bu şer cephesi, siyaset dışı yöntemler bile deneyerek bu ittifakı zorlayabilir ki, hiç şahit olmadığımız şeyler değil...
Bu olmazsa yine AK Parti’siz azınlık denemeleri sahnelenecek. Bu tür modeller ülke için bir felaketmiş kimin umurunda? CHP’nin genel başkanı“başbakan” olma uğruna her türlü “formül”e hazır.
Yeter ki Kılıçdaroğlu’na görev verilsin.
Ne var ki Davutoğlu görevi iade etse bile Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kılıçdaroğlu’na görev vermeyip erken seçim kararı alacağı “endişesi” yaşıyorlar.
CHP ortaklığı milleti kızdırır...
Öte yandan AK Parti-CHP koalisyonu da “B Planı” babından sürekli telaffuz ediliyor. İşin ilginç yanı AK Parti’de de bu fikri destekleyenler olduğu söyleniyor.
Teorik olarak, farklı yelpazelerdeki iki büyük partinin kuracağı böyle bir koalisyon ideal çözüm gibi görünebilir. Ama söz konusu “ortak” CHP ise durum değişir.
Böyle bir ortaklıktan AK Parti’nin göreceği zarar, MHP’nin, HDP ortaklığından alacağı yaradan az değildir.
AK Parti toplumun, öz değerlerine düşman olan bu partiyi hükümete taşırsa, belki o sesi çok çıkan “organizatör”lerden övgü alabilir ama asıl dayanağı olan milleti küstürür.
Çünkü bu millet, “Halk Partisi”ni iyi bilir...
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Dikkat... Artık, “bekar” değilsiniz...
10 Haziran 2015 Çarşamba
Çok farklı bir seçim oldu...
Millet yine tam zamanında neşterini vurdu.
Sonuçlar kimini üzdü, kimilerini de sevindirdi.
Ortaya koyduğu tablo ile herkese bir şeyler anlatmaya çalışan halk en acı uyarıyı AK Parti’ye yaptı ve beklemedikleri bir anda iktidardan indirdi.
Elbette AK Parti bu uyarı üzerinde uzun uzun düşünecek, tahlil ve tetkiklerden sonra teşhisini koyacak ve tedaviye girişecektir. Zaten bunu yapamazsa bir daha tek başına iktidar yüzü göremeyecek, “o eski günler” şarkılarda kalacaktır.
Artık bir günah keçisi yok
12 yıldır AK Parti tek başına iktidara geliyor, çelmelere takılmadan millete hizmet etmeye çalışıyordu.
Diğer partiler ise sorumsuz muhalefet olmanın rahatlığı ile iktidarı engellemek için gerektiğinde yıkıcı ve terörist uzantılarla iş birliği yapmaktan bile imtina etmiyordu.
Bu gelenek 7 Haziran’da bozuldu. Millet, tek başına ülkeyi yönetme görevini hiçbir partiye vermedi.
İstismar muhalefetine alışanlar artık ağızlarını her açtıklarında, “iktidar partisi...” diye söze başlayabilecekleri bir günah keçisi yok.
Ve iktidar partisinin 12 yıldır taşıdığı yük, bu seçimde diğer partilerin omuzlarına ağır bir sorumluluk olarak döndü.
Yani, seçmenin mesajını tersten okursak; yönetim sorumluluğunu bütün partilere verildi...
Aylardır methiyeler düzülen “koalisyon hayali” şimdi gerçek oldu; hayırlı olsun!..
Ama bu kadar yıldır yıkmaya, devirmeye alışanların, bu alışkanlıklarından kurtulup yapıcı bir formata geçmeyi başarabileceklerinden emin değilim.
Merhum Turgut Özal’a kan kusturan, siyasi nezaketi bile çok görerek,”Çankaya’daki zat” diye bahseden Demirel, Aydın’da bulunduğu sırada Özal’ın vefat haberini alınca yanındakilere yansıyan ilk tepkisinin, “Başımıza iş açtı” şeklinde olduğu söylenir.
Demirel’in hesabı yeni iktidar namzetleri, bu çok bilinmeyenli denklemi nasıl çözeceğiz diye kara kara düşünüyorlardır muhtemelen!..
Yıkmak kolay, yapmak zordur
Buyurun bakalım...
Halk onlara, “Birbirinizle konuşun, diyalogla ortak çözüm üretmeyi öğrenin” mesajı verdi.
Oysa, bazı liderler hâlâ meydanlardaki üslubunu sürdürüyor.
Her parti birer tok satıcı pozlarında kırmızı çizgilerini sıralıyor!..
Beyler kendinize gelin...
Ülkede bir iktidar yok artık ve sorumluluk hepinizin.
Hiç biriniz görevden kaçamazsınız ve bunun içindir ki, hiç biriniz tek başına iktidara gelmiş gibi davranamazsınız.
Sizi vekil eden irade “diyalog kurun” diyor.
Durum böyle iken ...
Bir siyasi parti lideri, “Seçim Beyannamemize karşı çıkanlarla koalisyon yapmayız” diyorsa henüz narkoz etkisinden kurtulamamış demektir.
Sayın Kılıçdaroğlu meydanlardaki “Sözüm söz...”ün peşinden sıraladığı hesapsız vaatleri de tekrar gözden geçirmek zorundadır. Ama fazla endişe etmesine de gerek yok; oy oranına bakılırsa halk o vaatleri pek ciddiye almamış...
Sayın Bahçeli’nin, “Bizim için hâlâ çözüm süreci ihanettir. Bunun için gerekirse muhalefette kalmaya devam ederiz” deme lüksü kalmadı artık; o eskidendi.
Sayın Demirtaş da, kendisinin yüzde 10’a bile ulaşamadığı bir seçimde yüzde 52 halk desteğiyle seçilen cumhurbaşkanına karşı hakaret edemez. Hatta hükümet olamasa bile... Zira, üzerinde tepinecekleri bir iktidar yok artık...
Ve daha da önemlisi, ey müzmin muhalifler... Hiç biriniz, devletin “örgüt” olarak tescil ettiği kumpasçı ve şantajcılarla flörte devam edemezsiniz.
Zira...
Artık siz “bekar” değilsiniz...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Sadece samimiyeti oylayalım...
7 Haziran 2015 Pazar
Günlerdir propaganda bombardımanı altındaydık. Meydanlardan mecralara, aklınıza gelebilecek her yöntemle yürütülen ikna savaşlarının hedefi olduk.
Nihayet bugün sandığa gidiyoruz.
Partilerin ‘blok’ taraftarları için aslında bütün bu gayretlerin fazla anlamı yok.
Zaten bütün bu çabalar, aslında yüzde 10 civarındaki karar vermemiş olan seçmenleri etkilemeye yöneliktir.
Hatta bu defa belki de her şey sadece yüzde 1 için...
O yüzden oy kullanarak vatandaşlık görevini yerine getirmek belki de ilk defa bu kadar önemli hale geldi.
Sanki seçim değil; savaş...
Demokratik ülkelerde “seçim” bir hizmet yarışıdır.
Partiler hazırlıklarını halka sunar, halk da onları değerlendirir ve mevcut iktidarın devamına veya başka bir partinin hizmeti devralmasına karar verir.
Oysa Türkiye’de özellikle bu seçime bir hizmet yarışı ile gelindiğini söylemek mümkün değil.
Yapılan şeyleri vaat etmek, “İşsizliği bitireceğiz” derken, belediyelerden yüzlerce işçi çıkarmak nasıl bir samimiyettir?
Türkiye’de artık, ne “hizmet” kaldı, ne de “hizmet yarışı” maalesef...
Daha ziyade “seçim kisvesi altında kıyasıya savaş”ın hüküm sürdüğü bir süreç yaşadık.
“Herkese, her istediğini vereceğiz” ve “Her sorunu bir yılda çözeceğiz” gibi ciddiyetten uzak vaatlerin gerisinde, bütün muhalefet partilerinin “maliyeti ne olursa olsun, iktidar üzerinden Erdoğan’ı devirmek” gibi, seçimle ilgisi olmayan bir hedefe kilitlendiklerini gözlemledik.
Bu ittifak, iktidarı devirmek için oluşturulan meşru bir siyasi güç birliği değildi.
Terör örgütlerinden bile yer aldığı bir öfke koalisyonuydu.
Cepheler farklı, hedef aynı...
Yakın zamana kadar birbirleriyle savaşanların, kendi hedeflerini bir kenara bırakarak, oluşturduğu “ortak düşman dostluğu”nda, âli ülke menfaatleri gibi bir hedef aramak beyhude çaba harcamaktır.
Nitekim bütün muhalefet liderlerinin bu ittifaka giden muhteşem(!) manevralarını günlerdir ekranlardan izliyoruz. Daha düne kadar “devleti AKP değil paraleller yönetiyor, bu örgüt temizlenmeli” diye ateş püskürenler bugün bu yapının çadırında toplandılar.
Türkiye’nin yıllardır enerji harcadığı çözüm sürecinin tarafı olduğunu iddia eden bir parti, çözüm sürecini torpilleyen bir örgütün güdümüne girebiliyor.
“Cebrail parti kursa desteklemem” mertebesindeki bir anlayışın, ev ev dolaşarak “Allah adına” HDP’ye oy istemeye evrilmesi nasıl izah edilebilir?
Daha da ilginci, PKK ve DHKP-C gibi huzurun, refahın ve barışın katilleri, bu koalisyona açık destek veriyor, eylem yapıyor, insan öldürüyor.
AK Parti’yi devirmek için bütün bu rezaletlere “eyvallah” diyen bu muhalefet, bugün milletin karşısına hangi yüzle çıkacak?
O halde kin, nefret ve intikam için kurulan bu ittifaktan, ülke ve millet adına nasıl hayır beklenebilir?
Velhasıl bu seçim, bir samimiyet oylamasıdır.
Aklınıza gelen bütün başarı kriterleri anlamını kaybetmiş, sadece kimin ne kadar samimi olduğunun araştırılması ehemmiyet kazanmıştır.
Zira...
Hatalar telafi edilebilir ama samimiyetsizlik asla...
KAFAMA TAKILANLAR..
Savcılara büyük görev
Muhabirimiz Kemal Gümüş’ün “Asıl bomba savcının evinde çıktı” haberi yeni bir sayfa açtı. MİT TIR’larını basan savcı Süleyman Bağrıyanık’ın evinden bir DHKP-C militanının çıkması, Berkin Elvan dosyasını çözmek üzere olan kahraman savcı Mehmet Selim Kiraz’ın, DHKP-C tarafından şehit edilmesine farklı bir anlam kazandırıyor.
Şehit savcıya saygı, adını bir binaya vermekle değil; gerçek katillerini ortaya çıkarmakla mümkündür.
Değerli savcılarımız, bu onurlu görev size düşüyor sanırım.
.
Son TIR operasyonu da sayemizde fiyasko...
6 Haziran 2015 Cumartesi
Hatay ve Adana’da organize edilen operasyonlar aslında 17/25 Aralık darbe teşebbüsünün dış ayağını oluşturan bir parçasıydı.
Ancak bütün zorlamalara ve kumpaslara rağmen bu operasyonlardan arzu ettikleri sonucu alamadılar.
Aradan aylar geçti...
Paralel yapının ilk mağdur ettiği medya kuruluşu olan Cumhuriyet, Stockholm Sendromunda olduğu şu günlerde ne hikmetse bu TIR baskını olayına tekrar merak sardı. Ve gazetenin paralel patentli yayın yönetmeni, dünyayı hayrette bırakacak bir gazetecilik örneği sergileyerek (!) 16 ay sonra, tam da Türkiye çok önemli bir seçime giderken o TIR baskınlarından yeni görüntülere ulaşmıştı!
“O TIR’larda gıda değil, silah yüklüydü, üstelik de Türkmenlere değil El Kaide’ye gidiyordu...”
Bu da yeni bir operasyondur...
Bu da, paralel örgütün yıllardır uyguladığı uydu yayınlar üzerinden gerçekleştirilen “zaman” ayarlı operasyonlardan biriydi.
İttifakın farklı cephelerindeki bildik simalar yine harekete geçerek, malum “gazeteci”nin büyük başarısından (!) dem vurmaya başladı.
Ayrıca şer ittifakındaki iş bölümünde, seçim öncesi dış basını Türkiye üzerine çullandırma görevini üstlenen paralel yapının, bu yönde başlattığı kampanya için de malzeme üretmesi gerekiyordu.
Nitekim Amerika’dan Avrupa’ya kadar bütün dizayn medyası da aynı anda harekete geçti ve Cumhurbaşkanı Erdoğan üzerinden Türkiye’ye saldırmaya başladı.
Bizans ittifakına cephaneyi ise yine milletin “himmet”iyle bugünlere gelen ama şimdi Türkiye düşmanlarına hizmet paralel örgüt veriyordu.
Yine suçüstü yakalandınız beyler...
Tam da bu son operasyonun hedefine ulaştığını düşündükleri sırada STAR’ın manşeti hayallerini yine suya düşürdü.
Çünkü son operasyonları da bu haberimiz sayesinde deşifre olmuştu.
Başarılı muhabirimiz Kemal Gümüş, bu konuda şimdiye kadar tartışılan her şeyi, lüzumsuz ayrıntı haline getiren çok önemli bir ayrıntı yakalamıştı.
Evet, “Asıl bomba TIR savcısının evinden çıktı”...
Hani kendini hizmete adayan ve TIR’larda gizlenen ihaneti (!) belgelemek ve bütün dünyaya ilan etmek için yırtınan savcı vardı ya, hatta tutuklanırken de çok etkileyici şeyler söylemiş, “Hukuk çizgisinden asla ayrılmadım. 23 yıllık meslek hayatımda hiçbir şeye eyvallah demedim” demişti.
İşte bu savcı 6 Mayıs Çarşamba günü Antalya’daki evinde gözaltına alındığında gecenin o saatinde Avukat Hakan Evcin de o evdeydi.
“Bir avukatın savcı ile birlikte olmasından doğal ne var” demeyin.
Çünkü o, sizin bildiğiniz avukatlardan değil...
O, birçok eyleme katılmış bir DHKP-C üyesi.
İsterseniz biraz daha zoom’layalım...
Değerli savcımızın can yoldaşı olan bu Hakan Evcin, 31 Mayıs günü Çağlayan Adliyesi’nde meslektaşı Savcı Mehmet Selim Kiraz’ı haince öldüren DHKP-C militanlarının görüntülerini Facebook sayfasında paylaşmış, merhum savcımızın katillerinden Şafak Yayla’nın fotoğrafını profil resmi olarak kullanmış, sayfalarını da diğer DHKP-C militanlarıyla süslemişti...
Şimdi...
“Hukuk çizgisinden asla ayrılmayan” bu değerli savcımızın böyle biriyle ne işi olabilir dersiniz?..
Can Dündar’ın gazetecilik başarısından bahseden üstatlar!..
Cevabınızı duyamadım...
.
Altın klozet’i bırak, ‘altın saray’a bak...
4 Haziran 2015 Perşembe
Başından bu yana gündemden düşmeyen Beştepe Sarayı’na seçim döneminde yeni bir fonksiyon yüklendi ve müflis muhalefetin kaynak kaçamağı haline geldi.
Bu saray olamasaydı operasyon medyası sayfalarını neyle dolduracaktı ve muhalefet, kaynağı nerden bulacaktı bilmiyorum...
***
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın TRT’deki programına davet alınca, iki konuyu mutlaka sormaya karar verdim.
1- Gerçekten yetkilerinizi arttırmak için mi başkanlık sistemini bu kadar çok istiyorsunuz?
2- Beştepe Sarayı’nda altın kaplama klozet mi kullanıyorsunuz?..
Nitekim sordum...
Özellikle klozet sorusuna çok kızdı ve iddiaların doğruluğunun tespiti halinde cumhurbaşkanlığını bırakacağını canlı yayında duyurdu.
Ve programdan hemen sonra Cumhurbaşkanlığı Genel Sekreteri Fahri Kasırga’ya “Sabahleyin Kılıçdaroğlu’nu saraya davet etmesi” talimatını verdi.
“Efendim, ‘Klozetleri sabaha kadar değiştirmişler’ diyebilir” şeklindeki bir hatırlatma üzerine Cumhurbaşkanı Erdoğan “Bu gece de gelebilir” şeklinde cevap verdi.
Sayın Kılıçdaroğlu cevabını yine CNN Türk’ten verdi.
Çetin ceviz gazetecilerin (!), “Siz sarayı kastetmemiştiniz galiba” şeklindeki ısrarlarına dayanamayarak “Ben sarayı kastetmedim, o üzerine alınmış” dedi.
O ‘çark’ etti, ben müfteri oldum!
Kılıçdaroğlu meydanlarda söylediğini stüdyoda inkar edince ben müfteri durumuna düşmüştüm ve zembereği boşalan kurulmuş kuvvetlerin hücumuna uğradım.
Neyse ki 24 kanalı, “Sen paraları saraya harcadın, asgari ücretliyi düşünemezsin. Sen artık tuvalete giderken bile altın klozetli tuvalet kullanıyorsun...” diye bas bas bağıran görüntüleri yayınladı da linçten kurtulduk...
Bu arada bu görüntüleri izleyince Sayın Kılıçdaroğlu’na haksızlık yaptığımı fark ettim; özür dilerim!..
Çünkü ben, “Altın kaplama klozet...” dediğini aktarmıştım, oysa kendileri ‘dümdük’ “altın klozet” demişler...
Çok değerli ve sorgulayıcı (!) meslektaşlarımızın yoğun gayretleri de Sayın Kılıçdaroğlu’nu, klozet batağından çıkarmaya yetmemişti.
Niyet hayır değilse akîbet vahimdir...
Allah kimseyi şaşırtmasın. Kılavuzu karga olanın yolu klozette biter...
Bu seçimde AK Parti’den (ve dolayısıyla da Erdoğan’dan) kurtulma hayaline kapılan CHP, paralel öfkenin rüzgarıyla klozete savruldu.
“Benim adım Kemal, sözüm söz” dışında bir siyaset üretemez; gerçekten alternatif olmayı beceremezseniz, böyle ucuz operasyonlara yem olursunuz.
Eski Türkiye’nin ideoloji tüccarı meslek odaları üretiyor, paralel örgüt pazarlıyor ve zavallı Kılıçdaroğlu da bu ucuz palavraları miting malzemesi yapıyor.
Bu minval üzere kurulu bir kısır döngü içerisinde aylardır sarayın üzerinde tepiniyor, art niyetli saçma gündemlerinin millet tarafından da ciddiye alındığını zannediyorlar.
Üç kuruşluk ülkelerde çok daha görkemli saraylarda ağırlandık.
Siz de ordaydınız...
Sanki Erdoğan, bu külliyeyi yanında götürüyor...
Aslında, Türkiye’yi eziklikten kurtardığı için teşekkürü hak ediyor.
Bunu da görün saray simsarları...
Siz ‘saray’ mı dediniz... Alın size saray...
Hem de devletin değil, paralel duruşundan dolayı devletin mağdur ettiği (!) bir garibanın!..
Öyle sıradan bir kompleks zannetmeyin, biraz yakından inceleyin.
Ama halka açık değil, STAR’dan okuyun; sakın İncek’e gitmeyin.
***
O meraklı mimar hanımefendi ve o ‘araştırmacı gazeteciler cumhuriyeti’ acaba biraz da bu ‘saklı saray’ı inceleyebilirler mi?
Kim yaptırmış, nasıl yaptırmış, kim için yapılmış?
Havuzlarının sıcak su gideri ne kadarmış?..
Ne gibi diplomatik ve stratejik özellikleri varmış...
Ve ‘altın’ düşkünü Sayın Kılıçdaroğlu... Ankara’ya yolunuz düşerse uğramanızı tavsiye ederim.
Çünkü bu sarayın sadece klozetleri değil tamamı ‘altın’dan...
Türkiye partisi’ derken eldeki oylardan olmak...
29 Mayıs 2015 Cuma
Analiz
Kürt siyasi hareketinin Türkiye geneline yayılması için kurulan HDP ilk sınavını bu seçimlerde verecek.
Parti isimleri değişse de siyaset tarzının aynı kaldığını ve Öcalan’ın uygulamaya koyduğu iradenin hayat bulmadığını başından beri vurguluyoruz.
Çünkü HDP, Batı’da Türkiye türküsü söylerken, Güneydoğu’da eski istismar siyasetini devam ettirdi.
Bölgeden gelen haberler, yine Kandil ve KCK ile kucak kucağa bir siyaset yürüttüğünü gösteriyor.
Oysa bu konu, HDP’nin girdiğini söylediği yeni yoldaki samimiyetinin en önemli göstergesiydi.
Artık Kürt partisi de değil
Meğer HDP çıktığı yeni yolda ne menzile varabilmiş ne de yerinde kalabilmiş.
Tam bir ‘Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olma’ durumu...
Ulusalcı tavır takınan HDP, bölgedeki tabanını da küstürmüş durumda.
“Ne yapsaydı? Kürt tabanı kaybetme endişesiyle etnik siyaseti mi sürdürseydi?” diyebilirsiniz.
Ama durum farklı...
Yıllardır ektikleri rüzgarı, fırtına olarak biçme durumundalar.
Bugüne kadar Türkiye’nin batısını sadece kendi tabanını tahrik için kullanırsan, şimdi sana “Hayırdır, satılıyor muyuz?” diye sorarlar.
Nitekim, şimdiye kadar öngörüsüz bir biçimde sürdürülen Kürt siyaseti, normalleşmenin yolunu da kapatmış.
Bölgedeki baskı ve tehdit takviyeli siyasetin bu seçimde daha da artarak devam etmesi, bu çaresizliğin sürüklediği bir çukur...
Buna, aday belirleme sürecinde bölgeden istenen isimlerin, aksine liste dışı bırakılmasına duyulan tepki de eklenince, HDP’yi çok ciddi bir sandık boykotunun beklediği söyleniyor.
Sayın Demirtaş yandaş kanallarında istediği kadar “Baskı yok” diye bas bas bağırsın.
O ‘patates baskısı’ diye geçiştirmeye çalıştığı KCK imzalı tehdit mektuplarını sordum.
Bunların; buralarda vaka-i adiyeden olduğunu söylediler.
Daha da ilginci, insanlar konuşurken bile gizli kamera ile izleniyormuş gibi davranıyor.
Tehdidin adı ‘ikna’ olmuş
Bölgede Kandil’in talimatıyla yaygın olarak uygulanan yeni bir baskı yöntemi de “İkna Komisyonları”... Kandil’in oluşturduğu ekipler, bölgedeki bütün aşiret reislerini, ağaları, beyleri, sözü dinlenen aile temsilcilerini, hatta yerel yönetimleri tek tek ziyaret ederek, “Size bazı yanlışlar yapmış olabiliriz ama, hepsi geride kaldı, kucaklaşalım” diyorlar.
Görünüşte çok masum bir seçim çalışması, hatta barış için çalışan sivil toplum faaliyeti olarak bile telakki edilebilir!
Oysa işin aslı pek öyle değil. Daha ziyade bütün varlığı gasp edilen mal sahibinin alnına silah dayayıp zorla helal ettirmeye benzer bir durum.
Adı üstünde, “ikna” komisyonu... “İkna olmazsan gerisini sen düşün...”
Sınırda öldürülen peşmergelerle ilgili olarak HDP yetkililerinin PKK’ya karşı herhangi bir tepki göstermemesi de önemli bir öfke birikimine sebep olmuş.
Bu suskunluğun, KDP ile HDP arasındaki ayrışmayı keskin bir cepheleşme ve ciddi bir mücadeleye dönüştürdüğü söyleniyor.
Günün sonundaki en ilginç anekdot ise şu; gün boyunca bizi gezdiren Siirtli kardeşimin otomobilinde akşama kadar Ahmet Kaya’yı dinledik.
Bu arkadaş dün akşam CNN Türk’te Selahattin Demirtaş’tan “Şu karşıki yayla”yı dinlemiş.
“Keşke Ahmet Kaya’dan bir şey söyleseydi” dedi.
Ben de “O söylerdi herhalde ama, Ahmet Hakan ister miydi, bilmiyorum” dedim.
Doğan’a paralel uçan çakma şahinler...
26 Mayıs 2015 Salı
Bu seçimin çok farklı olacağı, hatta Türkiye’nin ‘beklenmedik’ olaylarla karşılaşacağı çok konuşuluyordu.
Nitekim, ince taktikler, üst akıl ürünü atraksiyonlar birbirini izlemeye başladı.
- Terör ve tabut siyaseti yapanların gün yüzüne çıkan siyasi dayanışması,
- HDP’nin; ‘doğuda eşkıya, batıda evliya’ ikiyüzlülüğü,
- ‘Kiralık katili’ HDP’ye aşık olan CHP’nin ‘Stockholm
Sendromu,
-Düne kadar birbirine düşman olanların sürpriz dayanışması gibi, bu seçimde karşılaştığımız ‘ilk’ler, aslında birbirini tamamlayan parçalar.
Çünkü, asırlardır mer’i olan “cem-i zıddeyn muhaldir” ilkesi geçersiz oldu ve Türkiye, zıt uçların nasıl bir ittifak oluşturduğunu gördü.
Belki de ‘zıt’ görünen bazı uçlar aslına rücu etti...
Bardağı ‘One minute’ taşırdı!
Çok ilginçtir, AK Parti’nin icraatları içeridekilerden çok, dışarıdakileri rahatsız etti. Güneyden batıya birçok ülkeye mensup mekanizmalar, yerli işbirlikçileriyle birlikte Cumhurbaşkanı Erdoğan’a karşı yoğun bir mücadele başlattı.
7 Haziran seçimlerini ‘son fırsat’ olarak gören bu ittifak, her türlü gayrimeşru yol ve yöntemleri de devreye sokarak AK Parti’yi zayıflatmayı, Erdoğan’ı engellemeyi planladı.
İşin garibi, varlığını AK Parti iktidarına ve Erdoğan’a borçlu olan bazı kalemler de bilerek veya bilmeyerek bu cepheye su taşıdı.
Doğan medyasının gazıyla sürekli şişirilen bu isimler, sonunda kendisini âleme nizam vermeye memur sandı, hatta egoları ülkeyi yönetenleri uyarmaya kadar uzandı.
Amacını aşan ‘ikaz’lar...
Bu gereksiz çıkışların sadece şer cephesine yaradığını anlayamıyorsanız, karşı mahalleden gelen bol alkış sesleri de mi uyandırmıyor sizi?
Ülkenin geleceği için dayanışmaya en çok ihtiyaç duyulan bugünlerde bu dayanışmayı zedeleyecek adımlar büyük vebaldir.
Bir kibrit çöpünün hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur ama, büyük yangınların başlamasına sebep olabilir.
Birçok kan davasını, bir çocuğun hatası başlatmıştır.
Özellikle şer cephesinin günlerdir ateş ettiği isimleri hedef seçmek, meseleyi iyi niyetli olarak değerlendirme şansını ortadan kaldırmaktadır.
Zira, iyi niyetli uyarılarda ölçü samimiyettir... Ve dostlar, samimi uyarılarını dost meclislerinde yaparlar.
Ayrıca...
Gelecekte kimin ne yapacağı konusundaki tahminler ‘ihtimal’den ibarettir...
Ama isnat ve iftiraların tahrifatı, apaçık bir ‘gerçek’tir.
.
Ahmet Hakan cinliği ve ‘mütebasbıs’...
23 Mayıs 2015 Cumartesi
Ahmet Hakan Coşkun, önceki gün bendenizden bir alıntı yapmış.
Tam bir Bektaşi fıkrası...
Zira, söz konusu olan Aydın Doğan’ı savunmak ise onun için gerisi ‘ayrıntı’dır.
***
Biraz geriden alalım...
Ahmet Bey bir süre önce ortada hiçbir sebep yokken, köşesini taşan bir abartıyla “Aydın Doğan’ın pijaması”nı gündeme taşıdı.
Bendeniz de konu hakkında 18 yıldır paylaşmaya gerek görmediğim ayrıntıları dile getirdim. Bir sorgulama yapmadım, sadece meselenin pijama olmadığını arz ettim.
Ahmet bey, noterden tekzip gönderir gibi bir başlıkla, o çok önemli ayrıntıların etrafından dolaşan bir cevap verdi.
Ben de pijama, kabine gibi gereksiz ayrıntıları geçip, asıl konuya gelmelerini rica ettim. Hatta kolay anlaşılması için soruyu örnekledim: “Mesela Başbakan Ahmet Davutoğlu, kabinesini Cumhurbaşkanı Erdoğan’a sunacağı gün 6 saat Ethem Sancak’ın evinde kalsaydı ve çıkışta da sizin kameralara yakalansaydı, nasıl değerlendirirdiniz” dedim.
Benim şahitliğime kalmışsanız...
Bir cevap hatırlamıyorum.
Ben de, (Doğan medyasının her gün ayrı köşeden saldırdığı bu günlerde Aydın Doğan’ı çok zor durumda bırakacak bir konu olmasına rağmen) bir daha üzerinde durmadım.
Aradan tam bir ay geçti.
Patronunu koruma aşkı tekrar depreşen Ahmet Hakan bey, o bir aydır göremediği(!) yazıdan yaptığı bir alıntı ile Başbakan Davutoğlu’na cevap veriyor.
Bir taşla iki kuş; tam Ahmet Hakan cinliği...
Veya Bektaşi basitliği...
Valla Ahmet bey, “Yazmışsan istediğim yeri cımbızlarım” diyebilirsiniz.
Ama patronunuzu savunabilmek için bu tür argümanlardan bile medet umar hale gelmişseniz bence durumu bir gözden geçirin...
‘Mütebasbıs’a bir daha baksanız...
Bir husus daha var...
Ben patron paratonerliği konusunda sizin kadar mahir ve mütehassıs değilim. Nitekim, geçen gün umredeki yol arkadaşınız hem patronumuz Ethem Sancak’a, hem de bana saldırdı.
Bendeniz ise patron muhafızlığı yapmayı düşünemedim, sadece kendi develerimin peşine düştüm!
Ama bugün zat-ı âliniz, muhterem babanızın saygı değer dürüstlüğünü, aynen bir gün önce bana yaptığınız gibi kendi amaçlarınıza alet etmiş ve Ethem beye sataşmak için kullanmışsınız...
***
Sayın Ahmet Hakan...
Lütfen yılların verdiği bu “merkezî” alışkanlıktan vazgeçin. İtibar ve itinaya sadece kendinizin layık olduğu bir dünya yok artık...
Sadece kendi patronunuzun değil, sıradan insanların bile saygı görme hakkı var.
Merhum babanızın ‘mütebasbıs’ nitelemesini çok duymuşsunuz ama maalesef hiç anlamamışsınız.
Mütebasbıs, “Dünyalık çıkarlar için yalakalık yapmak” demektir ve patrona yapılan yalakalık da ‘mütebasbıs’ın muhtevasına girmektedir.
Bu arada...
Hani babanızın yanında “Tayyip beyin yaptığı iyi işler” bahsini açarak kendisini idare ettiğinizi söylüyorsunuz ya...
Sanırım babanızın bu tür davranışlar için de kullandığı bir terim vardır.
Aktarırsanız seviniriz...
.
Stratejik derinlik & Sosyolojik yakınlık
22 Mayıs 2015 Cuma
Dün STAR ekibi olarak Başbakan Davutoğlu’nun misafiriydik. Ankara Temsilcimiz Mustafa Kartoğlu, Başbakanlık Muhabirimiz Şerife Güzel ve foto muhabirimiz Hakan Tekin AK Parti’nin Sinop, Tokat ve Amasya mitinglerini yerinde izledik.
İlk dikkatimi çeken şey her güne üç miting, birkaç açılış, TV programı ve muhtelif devlet işleri sığdırmasına rağmen Sayın Davutoğlu’nun performansı oldu. Sayın Başbakan’ın ruh ve beden sağlığının maşallahı var.
Zira bir parti lideri olarak seçim öncesi bütün illeri fiziken dolaşmak değil, gittiğiniz yerlere pozitif enerji götürebilmek önemlidir.
.Sayın Davutoğlu’nun bu dinamizminin en önemli tezahürü ise mitinglerdeki giriş fasılları.
Gittiği her ilde konuşmasına başlarken özellikle seyyar mikrofonu kullanıyor ve partililere iyice yaklaşarak o ilin tarihteki yerini, Türkiye’ye mal olmuş önemli şahsiyetlerini zikrederek başlıyor.
Tokat’ta Hazreti Mevlana’nın, Hacı Bektaş-ı Veli’nin, Evliya Çelebi’nin Tokat hakkındaki anlamlı methiyelerini ezberden sayan Davutoğlu ile pörsümüş pırasaya benzer parmaklarla Ülkücü selamı veren Bahçeli’yi ve “Benim adım Kemal... Sözüm söz...” nakaratında patinaj yapan Kılıçdaroğlu’nu ve Kudüs’e “Yahudilerin kutsal şehri” Taksim’e “Kabe” diyen Demirtaş cehaletiyle karşılaştırdığınız zaman bahsettiğimiz bu “Bilge Adam” farkı çok daha net hale geliyor.
Nitekim Kılıçdaroğlu’nun günlerdir, “Pek yakında...” anonslarından sonra açıkladığı “Seçim sürprizi”ni, “Benim 15 yıl önce yazdığım Stratejik Derinlik kitabımın arka sayfasındaki ‘Merkez Ülke’ ifadesini çalmış, büyük seçim buluşu olarak sunuyor” cümlesiyle etkisini başlamadan bitirdi.
Bir o kadar da insanî...
Türkiye’nin en büyük problemlerinden biri akademisyenlerin bilimde derinleştikçe halktan uzaklaşmasıdır.
Ve sosyal bir insan olmak, tevazu ile zînetlenmek bir yaratılış özelliğidir. Bu hasletleri zoraki yapmaya çalışanlar sun’i davranışlar ortaya koymakta, daha da itici olmaktadır. Türk siyasetinin en büyük problemi bu samimiyetsizliktir. Muhafazakarlığın iş yaptığını gören muhalefet taklitçiliğe başvurmakta, daha da rezil olmaktadır.
Oysa Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın siyasette en büyük avantajı olan bu hasletlerin tek farkı doğal olmasıydı.
Sayın Davutoğlu’nun da bütün o bilge derinliğinin yanı sıra Anadolu’dan; halktan biri olma özelliğini de muhafaza etmesi meydanlardaki en büyük farkı oluşturuyor.
Kürsüde, sunucusu Muhammed’in de Sinoplu olduğunu, birkaç gün önce babasının vefat ettiğini zikretmesi, karşıdaki balkondan açılan, “Başbakanım çaya bekliyoruz” pankartını anında okuyarak, “İnşaallah geliriz” diye mukabele etmesi ve mitingten hemen sonra da gerçekten o eve gidip çay içmesi bu içten hasletlerin tezahürüdür.
Netice olarak bu milletin keşfettiği siyasette samimiyet farkı Sayın Davutoğlu’nun da en önemli avantajı olarak görünüyor.
ÇAY SOHBETİ
Çaya davet edilen evde eski bir öğrencisinin olması Başbakan için de sürpriz oldu. Dilek Özdemir isimli öğrencisi “Çok seviyorum. Bizi kırmadı” diyerek gözyaşları içinde öğrencilik hatıralarını anlattı. Başbakan, sohbetten sonra balkona çıkıp çayını yudumlarken, meydanda hâlâ bekleyen kalabalığı selamladı.
.
Size benzemediğim için şükrediyorum...
20 Mayıs 2015 Çarşamba
Sayın Ertuğrul Özkök... Son günlerde çok hırçın bir portre çiziyorsunuz. Bu panik neyin nesi bilmiyorum.
Aynı köşede ülkenin cumhurbaşkanından, başbakanına, medyasına kadar önünüze geleni dilinize doluyor, felaket senaryoları yazıyor, olmadık yerlerden fitne körüklemeye çalışıyorsunuz.
Darbe tehlikesinden bahsedenlerle, “Abesle iştigal ediyorlar” diye dalga geçiyor, “Darbeci askerin karşısına onlardan önce biz çıkarız” mavalıyla demokrasi havariliği yapıyorsunuz.
Sayın Özkök, tek potansiyel darbeci olarak sunduğunuz askerin darbelerdeki fonksiyonu sadece inzibatlıktan ibaret olmuş, asıl darbeciler her zaman perde arkasında kalmıştır.
Maalesef aynı çevreler bugün de büyük bir hırsla çalışmakta, inzibatsız bir darbe peşinde koşmaktadır.
“İnanmıyorsanız etrafınıza bakın” diyeceğim ama 20 yıl boyunca manşetlerinizle hizmet ettiğiniz bu darbecileri siz de bal gibi biliyorsunuz aslında...
Şimdi de, giymekle övündüğünüz “paralel gömlek”le; şer koalisyonunun demokrasiye karşı yürüttüğü savaşın tam ortasında çarpışmaktasınız.
Erbabından ‘tetikçi’ tavsiyeleri...
Bugün bu köşeyi sizinle karartmamın sebebi bunlar değil Sayın Özkök. Benimkisi, Ebrehe’ye “Ben develerimin peşindeyim” diyen Abdülmuttalip’in durumuna benziyor. Gerçi bu örnek sizin ihtisas sahanıza girmediği için anlayamamış olabilirsiniz ama arzu ederseniz, devenizi çeken umre arkadaşınıza sorabilirsiniz.
Zira, önünüze gelene saldırdığınız dünkü yazınızda hızınızı alamamış olacaksınız ki asgarî nezaketten yoksun bir üslupla, “Bak patron bu senin adamların bu işi hiç bilmiyor” diye başlıyor ve beni de “silahşör” olmakla itham ediyorsunuz.
Gerçi, bizim bir şey söylememize gerek kalmadan, “Bu yöneticiler iyi tetikçilik yapamıyor. Bu piyasada tetikçilik işini çok iyi yapan, çok daha becerikli, daha acıtıcı tonla adam var. Çoğu kenarda köşede ekmek bekliyor. Çok daha az paraya iyi iş yaparlar” diyerek kendinizi yalanlıyorsunuz.
Bir kere bu işlerin ehli olduğunu ispatlamış bir “bilirkişi” olarak bizim “iyi bir tetikçi olmadığımıza dair tespitiniz” için gerçekten teşekkür ederim.
Öte yandan, yayın yönetmenliği döneminizi, yandaşlığınızın zirve yaptığı “Özköşk”lü yıllarınızı, kâbus gibi sürekli karşınıza çıkan manşetlerinizi, hatta görevi bıraktıktan sonraki travmalarınızı çok yakından takip eden ve “Allahım, onun gibi olmaktan muhafaza eyle” diye sürekli dua eden biriyim.
Çok şükür ki duam kabul oldu, 7 yıllık yayın yönetmenliğim ve sonrasında, sizin yaşadığınız zilletleri yaşamadım. Umarım bundan sonra da yaşamam.
Bütün meslek hayatınızı yakından izleyen biri olarak hiçbir gazete yöneticisini böyle aşağılamanızı tavsiye etmem. Zira bir gazetecinin nasıl “patronun adamı, silahşör” olduğunu inanın sizde gördük ve iğrendik.
Zaten, Ethem Bey’e hitaben sıraladığınız tavsiyelere bakılırsa hâlâ bu tetikçi piyasası ile yakın ilişkide olduğunuz anlaşılıyor.
Size acizane bir tavsiyede bulunmak istiyorum.
Uzun meslek hayatınızdaki silahşörlükleriniz ve Ankara’daki gayretlerinizin hatırına, etrafınızda oluşturulan sun’i itibar fanusu sizi yanıltmasın. O çevre dışında ne eski Türkiye’de karşılığınız var ne de yeni Türkiye’de... Bence “ak kaşık” özentiliklerinden vazgeçin ve geçmişinizi hatırlatacak çıkışlar yapmayın.
Sizi bu kadar köpürten o yazı ile ilgili olarak benim de bir eleştirim var aslında...
Bu kadar ciddiye almaya değmezsiniz?
.
Genelkurmay’ın mesajı demokrasi çizgisine uymadı
16 Mayıs 2015 Cumartesi
Gurbetle ilk tanıştığımız yıllardı. 80 öncesi İstanbul’da olayların göbeğindeki bir okulda geçen 4 yıl, hayatımın en zor dönemiydi. Bu yüzden 12 Eylül benim için özel anlam taşıyor...
Sanki okula değil DHKP-C merkezine gelmiştim.
Kantin duvarlarında ürkütücü sloganlar, militan fotoğraflar...
Kesintisiz eğitimle geçen bir hafta hatırlamıyorum.
Anfilerde derslerden çok beyin yıkama seansları düzenlenirdi.
Her vesileyle öğrenciler sokağa dökülür, Şişli’den Taksim’e sloganlar eşliğinde yürünürdü.
1977’de malum 1 Mayıs’ta fabrikadan işçileri, okuldan öğrencileri silah zoru ile toplayarak oluşturulan o 500 bin kişiden biri de bendim...
Bir piknik tüpünü doldurtmak için battaniyenizi alıp gece yarısı tüp kuyruğuna gidilen sol iktidarın “Ak günler”iydi...
Pencerelerine takılan camların ömrü 10 günü bile bulmayınca okulda para, fabrikada cam kalmamıştı. Bütün pencereler naylonla kaplı. Pat pat rüzgar sesleri arasında paltolarla geçen koca bir kış...
Oluk oluk kan akıyordu...
O yıllarda yaşanan terörün zararı, titreyerek ders dinlemekten ibaret olsaydı keşke.
Asıl vahamet, kan gölüne dönen sokaklarda yaşanıyordu.
Her gün 10-15 üniversitelinin katledilmesi vaka-i adiyeden sayılıyor, gazetelerde tek sütun haber olarak veriliyordu.
İşte böyle bir sürecin sonunda 12 Eylül’e geldik. Biz aylardır giremediğimiz ‘Bitirme Sınavları’na bu darbe sayesinde girdik ve mezun olduk.
Ortalık süt liman
olmuştu. Kenan Evren’e bütün yurttan dua yağıyordu.
Gel gör ki sokaklardaki terör hapishanelerin loş koridorlarına taşınmıştı.
Ayrıntılarına yıllar sonra vakıf
olduğumuz acımasız hakaretler, işkenceler, idamlar.
Yeni nesil farkında olmazsa da Türkiye’yi 50 yıl geriye götüren 12 Eylül’ün tahribatı hafızalardaki tazeliğini koruyor. Çanakkale’de yaşadığımız kayıplardan sonraki en büyük kırım 12 Eylül darbesinde yaşandı. 650 bin kişi gözaltına alındı, 1 milyon 683 bin kişi fişlendi, 14 kişi cezaevlerindeki açlık grevlerinde öldü, 171 kişi cezaevlerindeki işkencelerinde can verdi, 49 kişi idam edildi...
Evren, teveccühe layık olamadı...
O halde bir zamanlar Kenan Evren’e kurtarıcı gibi bakarken bugün darbeci olduğunu söyleyenler mi kınanmalı yoksa milletin samimiyetini suiistimal eden darbeciler mi?..
Kenan Evren bu milletin teveccühüne layık olamamıştır.
12 Eylül ile hesaplaşarak halka karşı işlenen bu nankörlüğün hesabını sormak isteyen iktidara destek vermeme uğruna darbecilerin yargılanmasına hayır diyenler de yıllar sonra aynı samimiyetsizliği göstermiştir.
MHP, CHP ve HDP’nin karşı çıkmasına rağmen AK Parti’nin çabalarıyla gerçekleştirilen referandum sonrası yargılanan Evren, dava sonuçlanmadan öldü. Yaşasaydı Orgeneral rütbesi Er olacaktı ama bitmediği için devlet töreni düzenlendi. Ailesi ve az sayıda kişinin katılımıyla toprağa verildi.
Cenazeye katılmayan Cumhurbaşkanı, Başbakan ve parti liderleri sessiz kalırken, Genelkurmay Başkanlığı’nın “başsağlığı” mesajıyla taziyede bulunması dikkat çekti.
Darbenin mimarı olan Evren’i kendi parçası gibi gören Genelkurmay, bu mesajla son yıllarda takdir toplayan duruşunu zedelemiştir. Darbeci Evren’in arkasından Ertuğrul Özkök gibiler gözyaşı dökebilir. Ancak Peygamber Ocağı olarak bilinen Silahlı Kuvvetlerimizin, 13 yıllık duruşunu bozarak darbenin mimarına başsağlığı dilemesi demokratikleşen çizgisine uymadı.
Sonuç olarak bu bir demokrasi sınavıydı ve normalleşmeye çalışan TSK bunu kazanamadı...
.
Diyanet’in infazına böyle karar verildi...
13 Mayıs 2015 Çarşamba
Diyanet İşleri Başkanlığı ve Başkanı günlerdir bombalanıyor. Seçim maratonunun koşulduğu şu günlerde özellikle barajdan çıkmak için çırpınan bir partinin öncülüğünü yaptığı bu saldırıların sandıkla-seçimle hiçbir ilgisi olamaz. Çünkü, Anayasal bir kurumu kapatmak gibi, pratiği olmayan salvolardan oy çıkmaz.
Aleviler Diyanet’i eleştiriyor ama ortadan kaldırmaktan değil, hizmet almaktan bahsediyor. Peki o zaman, bu meydan okumaların amacı ne?
Yani tam bir, “Düğün değil, bayram değil...” vakası...
Başbakan Davutoğlu’nun, “Diyanet’i kapat emri yurt dışından geldi” açıklaması da bu saldırıların seçimle ilgisi olmadığını gösteriyor ...
Öte yandan paralel medyanın da son dönemlerde Diyanet’i ve Başkan Mehmet Görmez’i yıpratmak için her fırsatı değerlendirdiğini, hiçbir malzeme bulamazsa alakasız haberlere Görmez ve Mercedes fotoğrafları iliştirerek algı operasyonunu kesintisiz sürdürdüğünü görüyoruz.
Velhasıl, yoğun seçim atmosferiyle hiç de mütenasip olmayan bu savaşın başka bir sebebi olmalı...
Kritik nokta Paralelin, Diyanet ilişkileri...
Paralel yapı, her devlet kurumunda olduğu gibi Diyanet’te de teşkilatını kurmuştu ve istediği her şeyi alabiliyordu.
Ama ayrışma döneminden itibaren aynı ‘yakınlığı’ görmemeleri canlarını sıkıyordu...
İşte, sert uyarılardan savaşa kadar uzanan süreci özetleyen bazı ilginç anekdotlar...
Paralel yapının önde gelen isimlerinden olup son dönemde bazı yanlışlıklara itiraz ettiği için dışlanan Prof. Dr. Kemalettin Özdemir, Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez’e müracaat ederek, “Hocam bunaldım artık. Gittiğim her kapıyı yüzüme kapattırıyorlar” diye yakınır ve yurt dışında bir görev talep eder.
Görmez de, Suudi Arabistan’da Din Hizmetleri Müşavirliği’ne tayin edebileceklerini söyler.
Bu görüşme saat 18.00 civarında Başkan Mehmet Görmez’in makam odasında gerçekleşmiştir. Aynı gün saat 20.00’de, Kaynak Holding Yönetim Kurulu Başkanı Mustafa Özcan, Mehmet Görmez’i arar ve “Hocaefendi’nin çok önemli bir mesajını iletmek için acil görüşme” talep eder.
Çankaya’daki konuşma Pensilvanya’dan duyulmuş!..
Ertesi gün 09.00’da sayın Görmez’in makamında buluşurlar.
Mustafa Özcan’ın ilettiği mesaj şok edicidir.
Dün akşamki görüşme Pensilvanya’ya gitmiş, hatta cevabı bile gelmiştir...
“Kemalettin bey ile ilgili bir atama planlıyormuşsunuz. Konu hocamızın kulağına gitmiş. Bu adam çok sakıncalıdır, yol yakınken uyarmak istedi” der.
Mehmet Görmez, eski bir Diyanet mensubu olan haberciye, “Mustafacığım, Kemalettin benim doktora arkadaşımdır; yakından tanırım, bu vazifeye layıktır” der ama o ısrar eder... “Yok hocam... Onun kadınlarla ilişkisi var, o mübarek yerlerde Diyanet’i temsil edecek birisi değil...”
Görmez Hoca, Mustafa Özcan’ı lisan-ı münasiple uğurlar. Ama az sonra da İstihbarat Daire Başkanı Ramazan Akyürek arar ve acilen görüşmeleri gerektiğini söyler. Aynı gün saat 16.00’ya randevu verilir.
Görüşmeye, Akyürek’in yardımcısı gelir ve “Dini İstismarla Mücadele Masası kuracakları” bilgisini verir.
Görmez Hoca buna bir anlam verememiş olacak ki istihbaratçı misafir, açıklamalarına devam eder. “Kemalettin Özdemir’in de içinde olduğu bazı tanınmış İslamî şahsiyetler kadınlarla düşüp kalkıyor...”
Görmez Hoca, “Bu dedikleriniz doğru bile olsa o kendileriyle ilgili bir keyfiyettir, dini istismarla ne ilgisi var? Ayrıca Kemalettin Özdemir’den de böyle şeyler sadır olmaz” der.
Ama elemanın pes etmeye niyeti yoktur. Yanında getirdiği laptopu açar ve “Bunları gördükten sonra karar verin isterseniz” der ama Görmez Hoca hemen “Burası Diyanet makamı, burada böyle ahlaksız şeyler seyredilmez. Görüşme bitmiştir” diyerek buna engel olur.
Görmez hâlâ işin vehametini göremez!..
Derken, 17/25 Aralık süreci de başlamıştır....
Diyanet İşleri Başkanı olmanın yüklediği vebalin de etkisiyle gidişattan çok rahatsız olan Görmez Hoca hâlâ sağduyu ümidi taşımakta, “Camiadan makul insanlara durum izah edilirse daha fazla tahribat olmadan bu ateş söndürülür” diye düşünmektedir.
Bazı ön görüşmelerden sonra Görmez Hoca, Ali Bardakoğlu, Hayrettin Karaman, eski Kültür Bakanı İsmail Kahraman, Prof. Dr. Suat Yıldırım ve Fatih Üniversitesi Rektörü Şerif Ali Tekalan bir araya gelirler.
Karşılıklı mütealalardan sonra paralel yapı temsilcileri, “Durumu hocaefendiye ileteceklerini” belirterek ayrılırlar.
Birkaç gün sonra cevap, Görmez Hoca’ya iletilir: “Ameliyat başladı artık ilaç tedavisine geri dönülmez...”
Zaten sayın Görmez, sayısı yüzleri bulan beyanlarında, Müslümanların kalbine hançer gibi sokulan bu fitnenin camilere girmemesi için âdeta yalvarmış ama paralel yapıdan bu gayretlere mukabil en küçük adım görememişti.
Bu cevap sayın Görmez’in, tahribatı durdurma ümitlerini de büyük ölçüde bitirir.
Ve Diyanet’in infazına karar veriliyor...
Görmez Hoca suhulet tavsiye ededursun, onlar da, Fethullah Gülen’in meşhur bedduasına “Beddua deme” ısrarlarını sürdürüyor, Görmez Hoca’nın, “Köydeki imamın bile beddua olduğunu bildiği bir şeye ben nasıl beddua demem” şeklinde itirazına bozuluyorlardı.
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 25 Ocak 2014 tarihinde düzenlediği, “Yüzyılın İslam Kültür Hizmeti Onur ve Hizmet Ödülleri” töreninde Cumhurbaşkanı (dönemin başbakanı) Erdoğan’ın konuşmasında yer alan, “Bu medeniyet yalancı peygamberleri, sahte velileri, içi boş, kalbi boş, zihni boş alim müsveddelerini reddetmiştir. Bunlar, ilmi güç ve şantaj için kullanıyor” ifadeleri Fethullah Gülen’i çok kızdırır.
Nitekim bir süre sonra Görmez Hoca’yı ziyaret eden Paralel Yapı Yönetim Kurulu Başkanı’nın oğlu, Fethullah Gülen’in, ateş yüklü mesajını bir vasıta ile iletir:
“Her şeyi unutabilirdim ama o kadar alim önünde bana hakaret edilirken sessiz kalmasını aslâ unutmayacağım...”
Diyanet Vakfı, Paralel’in ayağına bastı
Artık yapılacak bir şey kalmadığı kesin olarak anlaşılmış, Diyanet İşleri Başkanlığı da 25 Mart 2014 tarihinde yayınladığı deklarasyonla, “İslâmiyeti, dünyevi bir güç devşirme adına istismar eden” bu yapıya en net tavrını ilan etmiştir.
Zaten bundan sonrasını çok iyi biliyorsunuz...
Medyadan siyasete kadar uzanan yandaş tetikçiler harekete geçer ve “Diyanet İslam Ansiklopedisi’ndeki hatalar”dan, “Başkan Görmez’in bindiği milyonluk Mercedes”e, önlerine gelene sıvadıkları “Muta nikahı”na kadar, en zalim müfteri sınırlarına bile sığmayan iftiralar peş peşe gelmeye başlar...
Tabii Diyanet Vakfı’nın Latin Amerika’dan Rusya, Balkanlar ve Afrika’ya kadar farklı coğrafyalarda yürüttüğü ve paralel yapının anlayışına pek uymayan hizmetlerden duydukları rahatsızlık da bu kin ve öfkenin en önemli sebeplerinden biriydi.
***
Netice itibariyle durum bu noktaya gelmişse bu vahim ayrıntıları yaşayanlar neden hâlâ susmaktadır?
Hiçbir gerekçe, millî ve manevi değerlerimizin katledilmesi karşısında sessiz kalmanın verdiği vicdan azabından daha ağır olamaz.
Son günlerde yine şantaj malzemesi yapılan Kemalettin Özdemir Hoca, İslamî ahlâkın gereği olarak gerçeklerin ortaya çıkması için üzerine düşeni yapmalıdır.
.CHP’nin kripto çuvallaması...
11 Mayıs 2015 Pazartesi
Bütün tarafsız gözlemcilerin ittifak ettiği bir değerlendirme var.
“Bu seçimleri son viraj olarak gören paralel yapı, AK Parti dışındaki bütün partilerin yer aldığı bir ‘Erdoğan Düşmanlığı’ cephesi oluşturmaya çalışıyor...”
Nitekim, “Seçimden sonra CHP, MHP, HDP koalisyonu gündeme gelebilir” gibi akla ziyan formüller de bu zorlamanın ürünüydü.
Böyle bir koalisyonun gündeme gelmesi için önce koalisyona ihtiyaç duyulması gerektiğinden zaten yok hükmünde olan bir formül ise de iki ‘düşman’ ideolojiyi bile ‘bir araya getirebilen’ düşmanlığın seviyesini anlamak bakımından önemlidir.
Bu kin ve öfkenin etkisiyle bütün kriterlerini kaybeden ve “Ne olursa olsun, yeter ki AK Parti gitsin”e kilitlenen paralel yapının, boş vaatler dışında bir politika üretemeyen muhalefet partilerine ‘üst akıl’ hizmeti verdiği artık sır değil. Kameralara yansıyan işbirliği toplantıları, paralel medyanın yıkıcı propagandaları bu gerçeği bas bas bağırmaktadır.
Ayrıca, paralel yapının seçim hazırlığı da aynı stratejiyi sahaya yansıtmaktadır. Zira yapı, doğu ve güneydoğu ile İstanbul gibi Kürt nüfusun yoğun olduğu illerde firesiz HDP’yi destekleyecek diğer illerde ise en güçlü muhalefet partisine oy verecek. Yapı, muhalefete yoğun desteğinin yanı sıra ev ev dolaşan ‘ablalar’ sayesinde az sayıdaki seçmen tabanından kat kat fazla oy desteği hedeflemektedir .
Yıkıma destekte sınır yok...
Paralel yapının “Ortak Düşman Cephesi”ne hizmeti bunlarla da sınırlı değil. Devletin değişik kademelerindeki paralel kalıntılar, muhalefetin işine yarayacak her türlü bilgi ve belge servisini yoğun biçimde sürdürmekte, onlar da bu bilgileri yeri gelince kullanmaktadır.
Ancak bu yapı aktif noktalardan büyük ölçüde temizlendiğinden bilgilerin sağlık durumu bozulmuş, varlığını sürdürdüğünü göstermeye çalışan Fuatavni hesabı gibi, aynı kaynaktan beslenen muhalefet partileri de sık sık çuvallamaya başlamıştır.
Mesela HDP Eşbaşkanı Demirtaş’ın yaşadığı “Kürtçe Kuran” rezaleti bu tür bir ofsayt durumudur.
Paralel köprüsü Umut Oran deşifre olduğu için beklemediği bir anda bünye dışına atıldıktan sonra paralel yapı ile ilişkileri yürütme görevini üstlenen sansürcübaşı Gürsel Tekin de benzer bir vahamet yaşadı.
Sayın Tekin’in omzuna konan paralel bir kuş, kulağına bir şeyler fısıldamış. Olayı tam anlayamayan acemi ‘çevirmen’, “Suriye... 2 gün sonra...” gibi parçaları birleştirince ortaya “Türkiye 2 gün sonra Suriye’ye girecek” şeklinde bir cümle çıkmış.
Bu montajı, mal bulmuş mağribî edası ve “Umarım yalancı çıkarım” ihtiyatıyla kamuoyuna sunan Gürsel Tekin, yalancı çıkmanın tedbirini almıştı ama Başbakan Davutoğlu’nun Süleyman Şah Türbesi’ni ziyaret etmesiyle yaşayacağı rezaleti hiç hesaplamamıştı.
Kuşlara dikkat sayın Tekin!..
.
Sizce hangi partinin vaatleri daha cazip?..
6 Mayıs 2015 Çarşamba
Bu seçimlerin tam bir vaat yarışına döndüğünü gören sayın Süleyman Demirel sanırım yerinde duramıyor, “Bizim dönem geri döndü, meydanlara çıkıp vaatlerimi sıralasam, bunların hepsi yaya kalır” diyordur...
Perdeyi CHP açtı...
AK Parti’nin yaklaşık 13 yıldır uyguladığı sıkı para politikasından memnun olmayanlara yönelik bir seçim stratejisi geliştirdiler.
Gerçi sayın Kılıçdaroğlu, “Sözüm söz, benim adım Kemal...”den başka ciddi bir argüman ortaya koyamasa da üzerinde konuşulabilecek şeylerdi. Malum medya da mal bulmuş mağrip gibi üzerine atladı. Önce bol bol konuştular, sonra da “Çok konuşuluyor” tespiti yaptılar!
Diğer partiler de bu havanın cazibesine kapıldı ve seçim beyannamelerini açık arttırmalı vaatlerle ‘güncelleyerek’ açıkladı!
Artık malum medya ve paralellerindeki yeni yandaşları cazip bir konu bulmuştu! Nasıl olsa toplumda halinden memnun olmayan çoktu...
Teşhis doğru, tedavi berbat...
Yaşam standartlarımız sürekli yükseliyor ve buna bağlı olarak ‘zaruri ihtiyaç’ların nitelikleri de değişiyor. Eskiden Doğan marka otomobile binmek bir statü göstergesiydi ama şimdi neredeyse o araçların trafiğe çıkmasını çok görenler var.
Daha iyi şartlarda yaşamak elbette herkesin hakkıdır.
Yani bu milletten oy isteyen partilerin, seçmenlerinin sıkıntılarını dile getirmesi gayet normaldir.
Ama bunlar sadece hoş vaatlerle çözülecek kadar basit problemler değildir.
Bu noktadaki samimiyetin ölçüsü, yapılan vaatlerin ciddiyetiyle orantılıdır.
Gerçekleşmeyeceği belli olan vaatlerde bulunmak veya ileride daha büyük sıkıntı yaşatacak geçici ‘çözüm’ler sunmak sadece ‘mağduriyet’in istismarı demektir.
Buradan bakılırsa; “Topu topu Milli Gelir’in yüzde 3’ü-5’i...” gibi küçümseyici ifadelerle sunulan bu vaatlerin, ekonomiyi sarsmadan karşılanması mümkün değildir.
Daha basit bit ifadeyle hem bu vaatler hem de söz verilen büyüme oranları sürdürülebilir değildir.
Onun içindir ki, dikkat ederseniz; partilerin vaatleri, iktidara olan mesafeleriyle ters orantılıdır...
Yani gerçekleştirilemeyecek vaatlerin veya onlarca yıllık cefayla satın alınacak bir yıllık sefanın hiçbir anlamı yoktur.
O halde... En isabetli vaat, gerçekleştirilebilecek vaattir.
Siyasi istikrar, AK Parti’nin vebalidir...
AK Parti’nin yaklaşık 13 yıla yakın iktidarı boyunca popülist politikalardan ısrarla kaçındığını, bütçe disiplinini her şeyden çok önemsediğini biliyoruz.
Ancak bu sayede oluşturulan ekonomik iyileştirme, hedefe ulaşma yolunda kural tanımayan muhalefetin iştahını kabartmaktadır.
Düne kadar “Ülke batıyor” diye bas bas bağıran muhalefet liderleri bugün bu devletin bütün vaatlerini karşılayabilecek güçte olduğunu söylüyor.
AK Parti yürütmekte olduğu sıkı politikayı, önümüzdeki dönemde vatandaş lehine esnetmelidir.
Aksi taktirde AK Parti’nin millet adına yürüttüğü bu hassasiyet amacına ulaşamayacak, muhalefetin istismarına açık zemin oluşacaktır.
Elbette esas olan bu ülkeyi hangi partinin değil, layık olan kadronun yönetmesidir. Ancak kısa vadeli hedeflere kilitlenen muhalefet partileri, bu ülkeyi yönetmeye layık olmadıklarını ortaya koymuşlardır.
Ama AK Parti, sosyal yaraların bu kadar kaşındığı bu seçimlerden sonra da aynı ‘tavizsiz’ tavrını sürdürürse korkarım 2023 hedeflerine ulaşamadan iktidarı kendi elleriyle teslim eder.
KAFAMA TAKILANLAR..
Duvara bakın sayın Demirtaş
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş, “Tek bir seçmen kendisine baskı yapıldığını söylesin, kameralar önünde özür dileyeceğim” demiş. Sayın Demirtaş, sahadan kesitler aktaran Orhan Miroğlu’nun izlenimlerini takip etmiyor olabilir. Belki, ondan alıntı yapan Salih Tuna’yı ve Ahmet Taşgetiren ağabeyi de okumamıştır.
Peki Van’da kendi astıkları “Bize oy vermezseniz kanınızı akıtırız” afişlerini de mi görmediniz sayın Demirtaş?..
.
Yıllar sonra “Akıllı Gelin”i hatırladım...
2 Mayıs 2015 Cumartesi
Anadolu’nun bir köyünde “Akıllı Gelin” ismiyle maruf bir kadın yaşarmış. Her müşkülü olan hemen ona koşarmış.
Bir gün kağnı kanadıyla başını kaşıyan bir dana kafasını kanat boşluğuna sokmuş. Durumu fark eden köylüler de epey kafa yormuş ama bir çözüm bulamamış.
Derken biri çözüm yolunu bulmuş ve “Akıllı gelini çağırın...” diye haykırmış.
Vakur adımlarla olay yerine gelen Akıllı Gelin duruma şöyle bir göz attıktan sonra Arşimet edasıyla konuşmuş:
“Dananın boğazını kesin...”
Nereden mi hatırladım?..
Yıllardır unutmuştum bu darb-ı meseli.
Tıpkı 90 öncesinde pek revaçta olan o bol vaatli siyaset günleri gibi...
Yaşananları çabuk unuttuğumuzu sayın Kılıçdaroğlu da fark etmiş ki, bu popülist politikaları tekrar keşfetti ve bol vaatli bir seçim kampanyası açıkladı.
Ümitsiz vaka durumundaki bir partiyi savunmaktan bitap düşen yandaş medyası “Nihayet söyleyecek bir şeyler bulduk” dediler ama bu mutlulukları fazla sürmedi.
Çünkü herkes o günleri tekrar hatırladı. Ve aynı kâbusları tekrar yaşamayı hiç istemiyordu. Onun için “Benim adım Kemal, namus sözü...” gibi kahve muhabbetlerine itibar etmedi ve ısrarla “Kaynak nerede” diye sordu.
Bilgiç ekonomistlerinin, “Vaatlerimizin kaynağı kendi içinde...”, “Bütçeyi yaparken kaynakları bir bir açıklayacağız”, “Milli gelirin yüzde 4’ünü bile bulmuyor”, “Her vatandaş 50 kuruşunu emekliye veremez mi?” gibi hiçbir karşılığı olmayan cevapları kimseyi ikna edemedi.
Saray muhabbetlerinden de sonuç alamayan Kılıçdaroğlu, harika buluşla kaynak meselesini kökten çözdü:
“İki milyon Suriyeliyi ülkesine göndereceğiz...”
“Akıllı Gelin”in kulakları çınlasın...
Bu ‘çözüm’ torunlarımızı utandırır...
Uluslar, geçmişleriyle gururlanır veya utanırlar. Biz çok şükür Japonya’dan Amerika’ya; hemen her ülkede atalarımızın canları pahasına; göğüs kabartan hatıralarını dinliyoruz.
Ama kötü örnekleri de yıllar boyunca sırtımızda kambur olarak taşıyoruz. Ve kimse bunu kim yapmıştı diye sormuyor, fatura milletin üzerinde kalıyor.
Türkiye’nin insan odaklı Suriye politikasını, asıl mahsullerinin yıllar sonra derleneceği çok başarılı bir strateji olarak değerlendiriyorum.
Bu yüzden Allah nasip etmesin ama CHP’nin bu ucuz çözümünün sebep olacağı ağır faturayı da gelecek nesillerimiz ödeyecektir.
Allah’ım sen koru...
KAFAMA TAKILANLAR..
Taksim tacirleri...
1977’de Taksim’de yaşanan vahşeti yakından gördüm. O günden bu yana bir “Taksimaşkı”dır gidiyor.
İşçiler adına kaza ve ölüm istatistiklerinden başka bir katkısı olmayan sendika ağaları her yıl 1 Mayıs “Taksim’e çıkmamızı kimse engelleyemez” sloganlarıyla beceriksizliklerini kapatıyorlar.
Ey işçi kardeşim... Zaten senin sırtından geçinen bu göbeklileri 40 yıldır Meclis’e taşımaktan yorulmadın mı?
Devirin şu masayı...
Çözüm süreci başladığından bu yana Kürt siyasetinin en çok telaffuz ettiği şey “Çözüm süreci bitti” sözüdür.
Oysa çözüm veya çatışmanın asıl muhatabı Kürt halkıdır.
Peki ama HDP’nin veya Öcalan’ın, Kürtler halkının tamamının temsilcisi olduğunu kim söyledi ki?
Ve bütün bu tehditlerine, vesayetlerine rağmen bunlarla çözüm aramanın mantığı ne?..
Bence de devirin şu masayı ve devlet çözüm sürecini çok daha kararlı bir şekilde bizzat muhatabı olan Kürt halkı ile yürütsün.
Geri kalanların ne olacağı mı?
Onu zaten Sırrı Süreyya Önder söylemiş...
.
75 Figüranlı ‘He-Man’ filmi ve penguen belgeselleri...
29 Nisan 2015 Çarşamba
Türkiye son dört gündür yeni paralel kalkışmayı tartışıyor. 75 şüphelinin tahliyesi için hukuksuz bir yöntem tercih ederek, 29. Sulh Ceza Mahkemesi’ne başvurdular.
Hakim Metin Özçelik de yetkisi olmadığı halde bu talebi kabul etti ama sonunu getiremedi.
“Madem öyle, bende böyle” diyen Özçelik, bir hukuksuzluğa daha imza atarak talebi, paralelindeki 32. Asliye Ceza Mahkemesi’ne gönderdi.
Bu arada HSYK hukuksuzluk uyarısı yaptı ama hakim Mustafa Başer bunlara aldırmadan devraldığı görevi yerine getirmek için derhal harekete geçti.
Adeta bombaları beline bağlayarak hedefine odaklanmış intihar eylemcisi gibiydi... Adliye katibini de rehin alarak odasını kilitledi işe koyuldu!
Her ne pahasına olursa olsun verilen talimatı yerine getirecek, tahliye taleplerinin kabul edildiğine dair bir ‘belge’ düzenleyecekti.
“Yaz katip” dedi ve 75 kişi için tahliye emirleri sıralamaya başladı...
Gerçekten mesele tahliye miydi?
Bütün tarafsız hukukçular “Bu mahkemenin böyle bir talebi kabul ederek tahliye kararı verme hakkı yok” diyor ama ben tahliyenin de yöntemin de ayrıntı olduğunu düşünüyorum.
Gerçi, 10. Sulh Ceza Hakimliği devreye girerek bu maceraya son verdi ama bence bu tahliyelerin gerçekleşmeyeceğini onlar da çok iyi biliyordu.
Zaten asıl hedef de bu değildi. Tahliyeciler bu operasyonun sadece figüranıydı.
Seçilmiş iki kurbanın adliye odalarında gerçekleştirdiği intihar eylemi de sadece araçtı.
Operasyonun ağırlık merkezi dışarıdaydı...
Nitekim daha önceden sosyal medyadan adliye önüne kadar gerekli her yerlerde konuşlandırılan hazır kuvvetler, adliyedeki girişimle eş zamanlı olarak algı operasyonuna başladılar.
Her konuda görüşlerinin alınmasına alıştığımız ‘kadrolu bilirkişiler’ TV ekranlarına bağlanarak, “yürüyen işlemlerin ne kadar hukuki olduğunu” anlattılar. Çağlayan’a koşan bildik vekiller, gecenin 02.00’sinde adliyeye girmeye çalışan ‘avukat’lara maymuncuk görevi yapmaya kalktılar.
Operasyonu sevk ve idare eden TV ekranlarından tahliye süreci tamamen meşru bir zeminde ilerliyormuş gibi yansıtılarak, “Vuslat bu gece” aldatmacası özellikle yayıldı. Hatta, algıyı güçlendirmek ve olaya duygusal boyut kazandırmak için mahkum yakınlarını Silivri’ye yığmaktan bile çekinmediler.
Bütün bunların amacı “devlet içinde örgütlenmiş paralel yapının hâlâ güçlü ve aktif olduğu” masajıyla, tereddütlü tabana güven, geri kalanlara da gözdağı verilmeye çabasıydı.
Tahliye olamayanların bile, “Maksat hasıl oldu” değerlendirmesi de bunun göstergesiydi.
Türkiye uykuda yakalandı!..
Bir kere, potansiyel darbecilerin hâlâ bu kadar önemli noktalarda tutulması bir zaaftır. Ayrıca, bu ‘tahliye operasyonu’ günler öncesinden başladı ve STAR gazetesi 23 Nisan nüshasında, “Yetkisiz mahkemeden tahliye talebi” uyarısı yaptı. Buna rağmen, Adalet Bakanlığı ve HSYK, son ana kadar etkili bir müdahale yapmayarak böyle bir algı operasyonuna imkan sağladı.
Ayrıca, sivil kesim de yeterli ölçüde demokratik bir duruş sergileyemedi.
O gece bu refleksi göstermesi gereken mecraların kimi penguen muhabbeti yapıyordu kimi de tarih sohbeti!..
Bazı kanallarda da acar siyasetçilerin seçim savaşı vardı. Oysa bilmiyorlar ki, paralel evrende sürdürülen operasyonun hedefine ulaşması halinde ne alacakları oyun anlamı kalacaktı, ne de yapacakları siyasetin...
Daha da ilginci, bu duyarsızlığın gazetelerde de aynen devam ettiğini gördük. STAR dışındakiler bu operasyonu hiç görmemiş veya kıyıda köşede geçiştirmişti.
Oysa, Türkiye, tam 8 yıl önceki 27 Nisan muhtırasını mumla aratacak bir gece geçirmişti...
.
Korkarım krize koşuyoruz...
25 Nisan 2015 Cumartesi
Kör ölür, badem gözlü olur” hesabı, bizim parlamenter sistem de bitkisel hayata girince pek kıymete bindi!
Zaten darbeden doğan 1961 Anayasası’yla dizayn edilen parlamenter sistemimiz, 1980 darbesinden yeni yaralar almış, kolunu bacağını Evren’e kaptırmıştı.
2007’de ise askerlerin gece yarısı baskınıyla sendeledi, hemen peşinden CHP ve AYM’den gelen ‘367 saldırıları’yla tamamen felç oldu.
Artık cumhurbaşkanı bile seçemeyen bir parlamentomuz vardı...
Bunun üzerine millet olaya el koydu ve “Bu işi bundan sonra bizzat ben yapacağım” dedi.
Bu karardan sonra ‘vekiller’e düşen şey, milletin bu kararına saygı duyarak gereğini yapmaktı. Zaten seçilirken söz verdikleri yeni anayasa ile birlikte yönetim sistemini de halkın bu kararı doğrultusunda yeniden dizayn etmeleri gerekiyordu.
Ama yeni parlamenterlerimizi Ankara havası çarpmış olacak ki Meclis’e girince her şeyi unuttular.
Güya anayasa hazırlamak için toplananlar “AK Parti başkanlık sistemini dayatıyor” bahanesiyle işi komisyona havale ettiler!
Gelin görün ki, o gün “Dayatılıyor” diye rafa kaldırılan problem, 11 Ağustos’ta, daha da bayatlamış olarak tekrar karşımıza çıktı.
Şimdi yeni bir seçim arifesindeyiz ve yine dört yıl önce başladığımız yerdeyiz...
Peki kim ne diyor?
AK Parti’nin tavrını biliyoruz ama yeterli çoğunluğu yakalayıp yakalayamayacağını bilmiyoruz. (Ayrıca, AK Parti sayısal çoğunluğu sağlasa bile toplumsal mutabakat aramalı.)
CHP, “Cumhurbaşkanının yetkilerini azaltacağız, sembolik hale getireceğiz” diyor.
Peki yerine ne koyacaksınız, Türkiye’yi yukarıda arz ettiğimiz bitkisel parlamenter sistemle mi yöneteceksiniz? Daha da önemlisi, bunu nasıl yapacaksınız? Cumhurbaşkanını seçen halka, “Senin seçtiğin kişi bu işlerden anlamaz. Onun için onu köşeye oturtup hiçbir işe karıştırmayacağız” mı diyeceksiniz? Bırakın mantıksızlığını, bu işi MYK’da yapamayacağına göre teknik açıdan da imkansız olan bir şey söylüyor CHP...
MHP henüz beyannamesini beyan etmedi ama Başbuğ Türkeş’in tavsiyesine rağmen başkanlık sistemine şiddetle karşı olduklarını biliyoruz. Ama gelinen bu noktadan geri dönmenin “İktidara gelirsek AK Saray’ı müze yapacağız” demek kadar kolay olmadığını da onlar bilmeli.
Geriye, barajda çırpınan HDP kalıyor ama onlar da “Yeni anayasa ama kesinlikle başkansız...” diyor.
Mesele başkanlık mı?
Sonuç olarak muhalefet “Başkanlığa hayır”da birleşmiş durumda...
Peki bu ne anlama geliyor?..
Bu partiler, parlamenter sistemin geldiği bu noktadan sonra artık hiçbir zaman ideal bir yapıya dönüşemeyeceği bilinciyle davranıp, çözüm konusunda ‘başkanlık’ haricinde bir teklifte bulunsalardı ‘kriz’e davetiye çıkarmakla suçlayamazdık.
Ama şu aşamada parlamenter sistemden bahsetmek, Türkiye’yi yeni maceralara sürüklemek demektir.
Dahası, sistem problemini pas geçerek yapılan vaatlerin de hiçbir anlamı yok. Çünkü, bu kriz aşılmadıkça kimsenin hedefine ulaşma imkanı yoktur.
Yani, parlamenter sisteme aşk ilan edenler korkarım krize davetiye çıkarıyor...
KAFAMA TAKILANLAR..
Yazık oluyor Ermenilere...
1915 olayları konusunda Türkiye’nin gelebileceği son pozisyon budur. Ama kendine iş arayan diaspora Ermeni halkına hayaller vaat ederek bu oyunu sürdürmeye çalışıyor. Türkiye’yi dövmek isteyen ülkeler de Ermeni meselesini ‘sopa’ olarak kullanıyor. ‘Dışarı’dan gelen gazla gün geçtikçe hızlanan Ermenistan ‘çıkış’ı kaçırmak üzere.
Uyan ey Ermeni halkı... Sizin acınızı herkes kullanıyor, size sadece Türk düşmanlığı kalıyor...
Türkler de haklı olarak, “Ya Ermeni Komitacıların yaptığı vahşetlerin hesabını kim verecek?” diye sormaya başlarsa korkarım ‘o kapı’ ebediyen kapalı kalır...
Pardon, mesele pijamadan ibaretmiş!..
22 Nisan 2015 Çarşamba
Pijama meselesini biliyorsunuz...
Hani, Doğan Grubu’nun yoğun gayretleri sonucu Refah-DYP koalisyonunda nöbet değişimi beklerken piyangodan çıkan Mesut Yılmaz’ı Aydın Doğan’ın hangi kıyafetle karşıladığı tartışması...
Bendeniz, bu ziyaretin kıyafetten daha önemli ayrıntılarını yakından izlemiştim ama şimdiye kadar bu tartışmalara hiç girmedim.
Niye 18 yıl sonra yazdım?
Son yıllarda Türkiye’de ‘halkın hatalarını düzeltme’ gayretlerinin(!) tekrar hortladığını görüyoruz.
“Diktatöre bak...” yaygaralarının arkasına gizlenen, “Ne olursa olsun bunlar gitmeli” çabaları bir savaşa dönüşmüş durumda.
Siz de onlar gibi düşünmüyorsanız, bireysel duruşunuz ne olursa olsun; kin koalisyonları toplu katliamlarına hedef oluyorsunuz.
Tıpkı 28 Şubat sürecinde olduğu gibi medya usulü darbe çabalarına şahit olduğumuz bu günlerde Ahmet Hakan da sanki nostalji yapar gibi; 18 yıl önce yaşanan ve sonuca ulaşan bir ‘medya darbesi’ni gündeme taşıdı.
Ben de demokrasimize katkım olur düşüncesiyle, konu hakkında bildiklerimi ‘belgesel’ tadında paylaştım.
Mesele demokrasi değilmiş...
Fakat gerçekten yanılmışım...
Kimsenin kaliteli demokrasi gibi bir derdi yokmuş.
Korkunç diktatör masalları anlatan ucuz demokratların, ‘havuz’ bezirganlarının, 28 Şubat’ı maske yapan mağduriyet simsarlarının kılı bile kıpırdamadı.
Bundan sonra da demokrasi nutku atmaya devam edeceklerinden emin olduğum bu ‘pişkin demokratlar’ın(!) ekrandaki yüzlerini dikkatle izleyeceğim...
Sorularım cevapsız kaldı Ahmet Bey...
Köşeden köşeye polemik benim tarzım değil.
O yüzden o yazıyı yazmadan önce Ahmet Bey’i; izniyle kaydettiğim cep numarasından aradım, cevap vermedi. Kimliğimizi ve maruzatımızı arz ederek makamından aradık, “Yerinde değil, numarasını da veremeyiz” denildi.
Yine de ihtiyatlı bir üslupla düşüncelerimi paylaştım.
Daha sonra da herhangi bir dönüş yapmayan Ahmet Bey, düşüncelerini üç gün sonra köşesinden paylaşmayı tercih etti.
Bendeniz o günkü yazımda, “Madem konuyu açtınız, pijamayı boşverin de sayın Yılmaz, Çankaya’ya çıkmadan önceki 7-8 saatini neden Aydın Doğan’ın evinde geçirdi?” diye sormuştum.
Bir ziyaret haberini yayınlayan kanalın sahibini arayıp hakaret etmenin Doğan Yayın İlkeleri’nin hangi maddesinde yer aldığını merak etmiştim.
Ahmet Bey de bütün sorulara tek cevap vermeyi tercih etmiş ve “Listeler tutmuyor” demiş...
Ahmet Bey, sizin kadar ayrıntılı bir araştırma yapmasam da 1 Temmuz tarihli gazetelerdeki farklı fotoğrafları ben de fark ettim.
Ama inanın hiç ilgilenmedim. Çünkü benim konum o değil. Ayrıca böyle bir görüşme hiç olmayabilirdi ve Hürriyet kabineyi tam isabet yayınlayabilirdi de...
Yazık oldu Hürriyet’e...
Gerçi baya emek sarf etmişsiniz ama keşke böyle bir yolu zorlamasaydınız; Hürriyet’i zor durumda bıraktınız.
Zira meseleye sizin dediğiniz gibi “Hürriyet’in fiyaskosu” olarak baksak bile, bu kadar önemli bir konuda bu kadar rahat yalan yazabilen bir gazetenin şimdiki manşetleri de tartışma konusu olmaz mı? Çünkü bahsettiğiniz listenin tepesinde “İşte beklenen kabine” demiyor “İŞTE YENİ KABİNE” diyor.
(Nitekim aynı tarihli kardeş gazeteniz Milliyet’te “Muhtemel Kabine” ifadesi tercih edilmiş.)
Daha da önemlisi, “Hükümet tamam” manşetinizin alt başlığında 60 punto hurufatla, “Yılmaz, hükümet taslak listesini dün akşam Çankaya’ya çıkardı. Cumhurbaşkanı Demirel tüm isimleri onayladı. Yılmaz Hürriyet’e ‘Hükümet tamam, listeyi yarın (bugün) açıklayacağım’ dedi” ifadeleri yer alıyor.
Bu ifadeden, sayın Yılmaz’ın Hürriyet’e bu açıklamayı, Çankaya’dan çıktıktan sonra yaptığı anlaşılıyor. Öyle ise bu durumu açıklamak Hürriyet’e kalıyor, öyle değilse gerisini getirmeye benim dilim varmıyor...
Velhasıl Ahmet Bey, inanın beni hiç ilgilendirmiyor ama o manşetinizdeki yanlışları gerçekten çok merak ediyorsanız sanırım bunun en doğru yolu Aydın Bey’i tekrar ziyaret etmenizdir.
Ama ben hâlâ şunu merak ediyorum...
Mesela, 29 Haziran 2014’te 62. Hükümet’i açıklayan sayın Ahmet Davutoğlu, 28 Haziran günü sabahtan akşama kadar sayın Ethem Sancak’ın evinde kalsaydı, çıkarken de sizin kameralara yakalansaydı...
Siz Ethem Bey’in kıyafetini mi merak ederdiniz, yoksa?..
.
nuhalbayrak@stargazete.com
Tüm Yazıları
Mesele pijama değil Ahmet Bey!..
18 Nisan 2015 Cumartesi
Bugün aslında başka bir konuyu yazacaktım ama, Ahmet Hakan’ı okuyunca fikrimi değiştirdim.
Çünkü Ahmet Hakan’ın ilk defa stilini bozarak bütün köşesini ayırdığı ‘pijama meselesi’ndeki bildiklerimi paylaşmazsam tarih önünde mesul olurum diye düşündüm..
Bir kere sayın Aydın Doğan çok haklı; pijama işi tamamen iftiradır.
Ama mesele “Pijama değil, kot pantolondu”dan ibaret de değildir.
Aslında ne oldu?
Tarih 29 Haziran 1997 Pazar...
Bu tarih size bir şey hatırlattı mı bilmiyorum ama, ben biraz yardımcı olayım.
Biliyorsunuz 28 Şubat döneminde medya ve askerin yoğun baskısı sonucu Necmettin Erbakan, başbakanlığı ortağı Çiller’e devretmek için 18 Haziran’da istifa etti.
Ama hemen ertesi gün “Refahsız arayış” manşetiyle çıkan Hürriyet, yeni rotayı çizmişti bile.
Nitekim sayın Aydın Doğan, yabancı bir muhabire, “1997 yılında istifaya zorlanan hükümete karşı benim medya organlarım savaş verdi” diye açıklama yapmıştı.
Ve hükümeti kurma görevini Tansu Çiller’e vermesi beklenen Cumhurbaşkanı Demirel, ters köşe yapıp Mesut Yılmaz’ı tercih etti.
Ve tam da o günlerde Hürriyet’in önünde bir ses bombası patlamıştı. Hükümeti kurma çalışmalarını yürüten sayın Yılmaz da 29 Haziran 1997 Pazar günü Doğan Grubu Onursal Başkanı Aydın Doğan’ı ziyaret için Çamlıca’daki evine gitmişti.
Bu ziyareti öğrenen bir televizyon kanalının haber müdürü, Çamlıca’ya muhabir ve kameraman gönderdi. Villanın önündeki bir başka muhabir ise Akşam Gazetesi’ndendi.
Gazeteciye polis engeli...
Bu arkadaşları evin önünden uzaklaştırmak isteyen korumalar sonuç alamayınca polis devreye girdi ama, onlar da muvaffak olamadı.
Sayın Yılmaz’ın eve kaçta girdiğini tam olarak bilmiyoruz. Ama ziyareti öğrenen muhabirler, saat 13.30’da Çamlıca’ya varıyor ve tam 18.30 civarına kadar bekliyor.
Ve nihayet Mesut Yılmaz ve Aydın Doğan kapıda görünüyor.
Habercileri karşısında bulan Aydın Bey’in ilk işi hangi kuruma ait olduklarını sormak oluyor.
Zaten “geçmiş olsun ziyaretiydi” dışında da herhangi bir açıklama yapılmıyor.
Televizyon kanalı, görüntüleri 19.00 Ana Haber Bülteni’nin ancak sonuna yetiştirebiliyor ve herhangi bir kıyafet yorumu yapmaksızın, “Yılmaz’dan geçmiş olsun ziyareti” şeklinde yayınlıyor.
“Pijama ile karşılama” muhabbetini ise Nazlı Ilıcak ve Star TV başlatıyor.
Aydın Doğan’ın anlaşılmaz tepkisi...
Doğan Medyası’nda yayınlanacak haberler önce kendisinin onayından mı geçiyor bilmiyorum ama, Aydın Bey, görüntüyü yayınlayan kanalların patronlarına, “Peşime adam mı takıyorsunuz? Uygun olmayan kıyafetlerimle görüntülerimi niye yayınlıyorsunuz?” şeklinde tepki gösteriyor.
Oysa takip edilen Aydın Bey değil, Türkiye Cumhuriyeti’nin başbakanıdır...
Ayrıca, kıyafeti konusunda habercilere intikal eden herhangi bir çekincesi de söz konusu değildir.
Kaldı ki, Ahmet Hakan’ın yayınladığı fotoğrafta da görüldüğü gibi, ‘eli cebinde’ uğurlamada kıyafet ile ilgili haksız bir değerlendirmenin ne önemi olabilir ki?..
Bu sorular cevap arıyor?
Bu durumda, bu yoğun tepkinin bir başka sebebi olsa gerek...
Bu ziyaret neden özellikle aslında sayın Yılmaz’ın en yoğun olduğu o gün? Elbette bizi ilgilendirmez ama, bu nasıl bir ‘geçmiş olsun’ ziyareti ki sayın Yılmaz’ın kabineyi kurmakla meşgul olduğu (!) bir günde 6 saatten fazla sürüyor?
Sayın Yılmaz’ın kurduğu 55. Hükümet, bu ziyaretin ertesi günü, yani 30 Haziran Pazartesi günü açıklanıyor ve normal olarak diğer gazetelerde 1 Temmuz Salı günü yayınlanıyor. Oysa Hürriyet ve o dönemde Doğan Grubu’na dahil olan Milliyet, kabineyi, Başbakan Yılmaz’ın açıkladığı gün yayınlıyor.
En önemlisi de sevgili Ahmet Hakan, hiçbir önemi kalmamış ve külliyen iftiradan ibaret bu pijama tartışmasını, hem de bu kadar yüksek dozda neden tekrar gündeme getiriyor? (Bu soruyu kendisine sormak ve yazımdaki hususları ana hatlarıyla paylaşmak için Ahmet Hakan ile görüşmeye çalıştım ama, başarılı olamadım.)
Bugün 162 ziyaretçi (312 klik) kişi burdaydı!
xxxxxxxxxx
.Mesele ağaç değil, anlasana...
15 Nisan 2015 Çarşamba
Uzun süredir içimize doya doya çektiğimiz ‘huzur’ havası Cumartesi günü Ağrı’nın Yukarı Tütek köyünde bozuldu.
Ağaç dikme şenliği yapanlara saldırı düzenleneceği ihbarı üzerine tedbir alan jandarmaya PKK’lı teröristler mermi yağdırdı.
Daha çatışma devam ederken HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş, “İki taraf da...” şeklinde başlayan açıklamasıyla teröristleri inceden selamladı. Daha sonra da “ Ağrı’da bir kurgu operasyonu vardı. 15 askeri ölüme terk ettiler. Fazla cenaze çıkararak AKP’nin oylarını arttırmak istediler. Yaralı askerleri almayan helikopter, HDP’lilere ateş açtı” gibi akıl almaz yorumlarla algı operasyonunu sürdürdü.
Bir kere, “Ağaç dikme şenliğinde teröristin ne işi var” diyeceğim ama tam aksine, “...askerin ne işi var” yaygaralarından, yine meselenin ağaç olmadığı anlaşılıyor zaten.
Nitekim Demirtaş’tan işareti alan hazır kıtalar, AK Parti’nin seçim öncesi gerginlik çıkararak oylarını arttırmayı planladığını ciddi ciddi işlemeye başladı bile...
Gerilim siyaseti kimin işi?..
İktidarı kaybetme pahasına yıllardır ‘çözüm’e odaklanan AK Parti, artık gerilimden beslenen siyasete başlamış!..
Madem öyle sayın Demirtaş, Kandil’deki dostlarınıza, “Seçim öncesinde olay çıkararak AK Parti’nin ekmeğine yağ sürmeyin” diyerek, iktidarı sandıkta boğabilirsiniz.
Oysa gerilimden kimlerin beslendiğini biz çok iyi biliyoruz. Ve o gün gerçekten oradan en az 5 şehit çıkması planlanmış olabilir. Ama bunu planlayanın kimler olduğunu anlamak için bir an gözünüzü kapatın, (Allah muhafaza) o gün 5 askerin şehit olduğunu varsayın ve olacakları düşünün yeter...
‘Samimiyet’ten sınıfta kaldınız...
Ağrı’daki çatışmadan sonra sayın Demirtaş o listesine keşke teröristleri de ekleyebilseydi ve “Ağaç dikme şenliğinde sizin ne işiniz olabilir ki? Gölge etmeyin...” diyebilseydi... O zaman inanın bugün bu köşede “HDP Türkiye partisi olmuştur...” yazısını okuyacaktınız.
Ama olmadı ve korkarım olmayacak...
Çünkü HDP’nin barajı aşması, bir miktar Kürt oyunu gözden çıkararak bütün ülkeden oy almasına bağlıdır. Ama sırtınızda taşıdığınız teröristlerle Türkiye’nin bütününe yürüyemezsiniz sayın Demirtaş...
KAFAMA TAKILANLAR..
Diyaloğun etkisi mi?
Fethullah Gülen’in Hristiyan dünyası ve Vatikan ile yakınlığı herkesin malumu. Hatta, “dinler arası diyalog” uğruna, “Herkesle diyalog kurulabilir ama tek hak dinin mensupları, hiçbir batıl din mensubu ile inanç üzerinden diyalog kuramaz...” diyen Müslümanlar paralel kesimin hışmına uğramıştı.
Oysa Müslümanlara bile çok görülen müsamahaya mazhar olan Vatikan’ın bu güne kadar Türkiye’ye bu kadar düşmanca bir tutum takındığı görülmemişti.
Bu sonuç, diyaloğun etkisi mi, yoksa etkisizliği mi?..
Sansür mü dediniz?
Teröristlerin kamplardaki hayatını, dağa çıkmaya can atacağınız bir kıvamda anlatan, savcı katilini ekranda gülümseten, terör örgütü yöneticilerinin propagandalarını yaptıran PKK Belgeseli’nin, İstanbul Film Festivali’nde gösterimine izin verilmemesi üzerine yeni bir sansür yaygarası başlatıldı ve malum güruh, “Bakur Depremi” parolasıyla saldırıya geçti. Mirgün Cabas da CNN Türk’teki Her Şey’e bu konu ile başladı ve “Deprem” KJ’si eşliğinde ilk sözü Festival Direktörü Azize Tan’a verdi. Tan, konu hakkında açıklamalarda bulunduktan sonra, “Belgemiz eksik, hukuken bir hak iddia edemeyiz. Ayrıca deprem filan da yok...” dedi.
Çok ilginçtir; konunun asıl muhatabı olan Tan’ın açıklamalarının bu kısmına, CNN Türk’teki tekrarlarda da rastlayamadım, programla ilgili olarak sitelerde yayınlanan haberlerde de...
Ertesi gün Parametre’de de konu yine “Deprem” KJ’siyle tartışıldı. Sayın Tan’ın aynı kanaldaki ifadelerini hiç dikkate almayan eleştiriler yapıldı.
Sansür mü dediniz...
.
Batsın sizin özgürlüğünüz...”
11 Nisan 2015 Cumartesi
Ben hâlâ o fotoğraftayım...
Tam, “O kareyi kullananlara karşı daha ilk dakikadan itibaren tepki gösterdim, meslektaşlarım demeye dilimin varmadığı o duyarsızlara teessüflerimi ifade ettim” şeklindeki ucuz teselliye sığınmaya çalışıyordum ki, muhabirimiz Kemal Gümüş’ün getirdiği haberle yine allak-bullak oldum. Çünkü Kemal kardeşim, şehit savcımız Selim Kiraz’ın ailesiyle görüşerek o fotoğrafla ilgili duygularını dinlemişti:
“Torunlarım o fotoğrafı görünce yıkıldı, psikolojileri bozuldu; konuşmuyorlar. Batsın sizin özgürlüğünüz...”
Hangi özgürlük Hakkı bey?..
Kendisini eleştiren gazetelere “paçavra” gazetecilere “aptal” diyenlerin mi yoksa istediği gibi konuşmayan konuğunu programdan kovanların mı özgürlük anlayışından bahsediyorsunuz?
Ey Türkiye’yi yıllardır ‘ilkeli yayıncılık’ masalıyla kandırdığını zanneden ilkesizler...
Ve...
Ey ilkesini öfkesine kurban eden müflisler...
O fotoğrafı kullanmamak için birazcık ‘insan’dan anlamak yeterliydi.
Bu ısrar neyin nesi?
Ama kılınız bile kıpırdamadan insanlığı infaz ettiniz.
Berkin Elvan için eylem yaptığını söyleyen o satılmışların, gece-gündüz üzerinde çalıştığı Berkin Elvan cinayetini çözmeye ilk defa bu kadar yaklaşan o savcıyı özellikle hedef seçmesi ile o kareyi özellikle yayınlamanız arasında bir paralellik var mı acaba?
Olay günü, akşama kadar yapılan yoğun uyarılara rağmen o fotoğrafı ısrarla kullanmanın bir zeka probleminden kaynaklanması mümkün değil.
O halde?..
Siz ‘gazeteci’ iseniz, ben değilim...
O günden bu yana izliyorum; samimi bir özür bile dileyemediniz, çünkü bu cinayeti taammüden işlediniz.
Kiminiz bulduğunuz günah keçileriyle durumu kurtarmaya kalktınız, kiminiz cenazede herkesten fazla ağlayan mafya bozuntusu katiller gibi numara çektiniz. Kiminiz de DEAŞ infazlarını yayınlayan yabancı versiyonlarınızı örnek göstererek, pisliğinizi başkasının pisliğiyle kapattığınızı zannettiniz.
Bizim için bunların anlamı yok. Çünkü sizi çok iyi tanıyoruz. Ama hadi birilerinin gözünü boyadınız diyelim. Peki Muhammed ve Pelin’e, öfkesini içine gömen annelerine ve hepsinin acısını sırtlamaya çalışan dedelerine bir cevabınız var mı acaba?..
Demirtaş eve döndü
HDP Eşbaşkanı Selahattin Demirtaş 2010 başından bu yana siyasette. Defalarca da seçim yaşadı. Ama şimdiye kadar aile bireylerini siyasi mücadelesine hiç karıştırmamıştı. Şahsen aile fotoğrafını hiç hatırlamıyorum. Ama bu sefer doğal akış dışında, özellikle aile fotoğrafı verdiğine şahit olduk.
Neden şimdi? Baraj mücadelesine girinceye kadar ana-baba duasına ihtiyaç duymamış mıydı acaba?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Sizin kriteriniz ne?
AK Parti’nin, adaylarını belirlerken liyakat ve teşkilat hassasiyetli bir çalışma yürüttüğünü gördük. Hatta Türk siyasetine bir de ‘akraba kriteri’ gibi katı bir ilke hediye ettiler. Kapasitesinde herkesin mutabık olduğu bir kişi düşünün, sadece bir siyasetçinin akrabası olduğu için aday olamayacak.
Ama bu süreçte Cumhurbaşkanı Erdoğan ile ciddi bir krize konsantre olan kötü niyetlileri bu katı kural bile insafa getiremedi ve zorlama çamurlara devam ettiler.
Mesela ön yargısız birinin, iyi bir eğitimi 20 yıllık iş tecrübesi ile pekiştiren, ilaveten finans ve bankacılık gibi asrın konularında doktora ve tez sahibi olan Berat Albayrak için, “Cumhurbaşkanı’nın damadı olmasaydı listeye giremezdi” diyebileceğini sanmıyorum.
O halde ne diyorsunuz Allah aşkına, Berat Albayrak TC vatandaşı değil mi?..
.
Kriz bekleyenler yine hüsrana uğradı
8 Nisan 2015 Çarşamba
Milletvekili aday listeleri YSK’ya teslim edildi, listelere kimler girecek tartışması da bitti. Bundan sonra daha ziyade giremeyenler gündemde olacak.
Listeye giremeyenler denilince elbette AK Parti’deki üç dönemi dolduran 70 kişi akla geliyor. Ama bu durum, siyasi açıdan çoktan satın alınmış hatta yeni dönemde ne yapacakları bile belirlenmiş durumda. Öte yandan bu kural Başbakan Davutoğlu’na ‘ikinci yeni’ dizaynı için geniş bir manevra alanı sağladı. Ayrıca yeni isimlerin belirlenmesinde parti içi mekanizmanın çalıştırılması ve objektif kriterler uygulanması, aylardır devam eden dedikoduları ve kriz beklentilerini boşa çıkardı. Bu dönemde AK Parti’nin en hassas kriterinin güven unsuru olduğunu, daha önce “Bu elekten tuzluk geçmez” diyen Davutoğlu’nun, özellikle son elemede bu hedefe matuf olarak yoğun gayret sarf ettiğini düşünüyorum.
“Benim adım Kemal” demiş...
CHP’de Kılıçdaroğlu’nun dikensiz bir gül bahçesi oluşturmaya çalıştığını, Ekmeleddin İhsanoğlu’nun adaylığına karşı çıkanlar başta olmak üzere kendisine muhalefet edenleri farklı argümanlarla ayıklamaya çalıştığını görüyoruz. Bu, “Benim adım Kemal” anlayışının, Türkiye’yi yönetirken nasıl bir diktatörlüğe evrileceğini siz düşünün. Nitekim liste dışı kalanların istifa ve isyanları da bunu doğruluyor.
Öte yandan, paralel köprüsü Umut Oran’ı liste dışı bırakarak partiyi temize çıkarmayı hedefledikleri anlaşılıyor. Ancak, bizzat Kılıçdaroğlu mesafe koymadıkça bu mümkün olmayacaktır. Bu arada, tahrik siyaseti yapan Hüseyin Aygün ve Kamer Genç gibi isimlerin ayıklanması CHP adına olumlu bir gelişmedir.
MHP, Ekmeleddin’e döndü
MHP cephesinde değişen bir şey yok. Sayın Bahçeli’nin genel başkan olarak girdiği dördüncü seçim ve biliyoruz ki, ön seçimlerle, nabız yoklayan SMS’lerle ne kadar demokratik bir aday belirleme süreci görüntüsü verilmeye çalışılsa da sonunda imam bildiğini okuyor. Bu arada Bahçeli’nin üçgeni, Kılıçdaroğlu’nun da ismi keşfetmesiyle oluşturulan çatının adayını da MHP ithal etmiş. Artık, MHP’ye ekmek için Ekmeleddin İhsanoğlu!..
Bu arada, gizli bir işbirliği olmazsa, paralel medyanın yoğun emek sarf ettiği SP-BBP ile MHP arasındaki ittifak hayalleri de suya düşmüş görülüyor.
Dümende Demirtaş varken...
Gelelim HDP’ye...
Adil Zozani, Hasip Kaplan gibi sivri dilli isimler, hasta Kobanili taşıyan askere taş atan Aysel Tuğluk liste dışı bırakılırken Türkiye’nin partisi görüntüsüne katkı sağlayacak isimler tercih edilmiş. Yine de HDP’nin bu listeyle, bugüne kadar CHP’nin ikna edemediği sol kesimi ferahlatacak nitelikte bir yelpaze oluşturduğunu söylemek oldukça zor.
Kaldı ki, dümende bu kaptan olduğu sürece bu geminin barajı aşıp selamete erişmesi pek mümkün görünmüyor. Çünkü sayın Demirtaş, cumhurbaşkanlığı seçiminde bütün Türkiye’yi kucaklayan nezaketli rekabet örneklerini sunan kişiliğini tamamen değiştirerek marjinal, ayrılıkçı, tahrikçi bir kişiliğe büründü. ‘Önder’leri Öcalan’a ters düşen bu çizgi, Kürtlerin uzun vadeli menfaatleriyle taban tabana zıttır. Zira sayın Erdoğan’a atfen sarf ettiği “Seni başkan seçtirmeyeceğiz” sözü aslında, “Kürtlere yeni haklar verdirmeyeceğiz” anlamına gelmektedir.
Israrla altını çiziyorum. Bugün, Türkiye’nin yönetim sisteminin masaya yatırılarak sağlıklı bir yapıya kavuşturulmamasından sayın Erdoğan değil Türkiye kaybedecektir.
Genel bir değerlendirme yapacak olursak, listelerin isabet derecesi, Türkiye’nin en zaruri ihtiyacı olan yeni bir Anayasa’yı başarabilecek uyumlu bir parlamentonun oluşmasına bağlıdır.
.
Özgürlük maskeli özgürlük düşmanları...
4 Nisan 2015 Cumartesi
Beni tanıyanlar iyi bilirler, tanımayanlar için de ben söyleyeyim; kendi değerlerim kadar başkalarının değerlerine de saygı duyan, ifade özgürlüğünü savunan biriyim... Durum böyleyken, ne zaman “özgürlük” lafı duysam tüylerim diken diken olur.
Üniversite yıllarımda dine, dindarlara karşı her türlü hakarete ‘özgürlük’ deniyordu.
PKK terörüyle tanıştığımız yıllarda ise teröristlerin, bazı gazete sayfalarında ‘özgürlükçü’ olarak yer aldığını görmüş ve çok şaşırmıştım...
Yayın yöneticiliği yaptığım 1995 yılından bu yana adeta akıntının aksi yönüne gider gibi terör haberlerini abartmadan yayınlamaya çalıştım. Çoğu meslektaşımız ise ısrarla yürüttüğü tahrip gücü yüksek yayıncılığı ‘halkın haber alma özgürlüğü’ ve ‘basın özgürlüğü’ ile savunuyorlardı.
Hatta gazeteci kimliğine bürünmüş katil, hırsız, terörist herkes ‘basın özgürlüğü’ ile selamete eriyordu!..
Ne gariptir ki, meslek kuruluşlarımız da aynı kafadaydı.
İstismarın zirvesi Çağlayan Adliyesi...
Bu gidişata isyan eden sağduyulu medya mensupları olarak 2010 yılında Medya Derneği’ni kurduk, Türkiye’deki basın özgürlüğü istismarını önlemek için yıllarca mücadele verdik.
Son dönemde ise hayretle ve dehşetle gördük ki, iktidar nimetleriyle semirerek ‘paralel devlet’ olduktan sonra saf değiştirenler bu arada genlerini de değiştirmiş, birlikte mücadele ettiğimiz ‘basın özgürlüğünü istismarı’nı en çok onlar yapar hale gelmişti.
İki kiralık katil, savcı M. Selim Kiraz’ı, hassas davalara bakan savcı ve hakimlerin gözünü korkutmak için özellikle adliyedeki odasında katlettiler.
O fotoğrafı da kullandılar...
Kiralık katiller, yaptıkları eylemin etkisini kat kat arttırmak için o iğrenç kareyi dolaşıma soktular. Gün boyu, bu fotoğrafı sosyal medyada paylaşan sorumsuzlarla mücadele ettik. Ama akşam gördük ki özgürlük aşığı (!) ‘merkezkaçık’ medya ve paralelindeki uyduları, “Siz ne derseniz deyin, biz görevimizi yaparız” dercesine o fotoğrafı 1. sayfalarında kullanmışlardı.
İşte irtifa kaybının zirvesi...
İstismarın odağı olan Berkin Elvan cinayetindeki örtüyü kaldırmaktan başka suçu olmayan bir savcının hunharca öldürülmesini bile kullanan şer ittifakı ile Berkin Elvan’ın ailesinin bütün itirazlarına rağmen istismardan vazgeçmeyen DHKP-C arasında ne fark var?..
Ey özgürlük maskeli özgürlük düşmanları, artık boşuna özgürlük şarkıları çalmayın.
Çünkü, suçüstü yakalandınız...
KAFAMA TAKILANLAR..
Farkı bul, başbakan ol!..
Cumhurbaşkanı Erdoğan Roma dönüşü Ankara olan rotasını, birkaç saatliğine İstanbul’a çevirdi ve doğru şehit savcının evine gitti. Acılı aileye taziye, merhuma da en değerli hediye sunan Cumhurbaşkanı Ankara’ya dönmek üzere ayrıldı.
Çıkışta, kapıda bekleyen cumhur, kendinden biri olan başkanını kucakladı.
Aynı eve Kılıçdaroğlu da gitmişti ve çıkarken yuhalandı.
Sayın Kılıçdaroğlu farkı anlayabildi mi dersiniz?
Hiç sanmıyorum, anlasaydı başbakan olurdu...
Savunması çökenler...
Cübbeleri silaha, kimlikleri katile kalkan olan avukatların, X-Ray’den geçmesi savunmayı çökertirmiş (Yargıçlar Sendikası). Afedersiniz siz havaalanına veya AVM’lere girerken de o havalı kartınızı mı gösteriyorsunuz? Yoksa oralarda kuzu kuzu hem de tekrar tekrar geçmiyor musunuz. Geçiyorsanız savunmanız çökmüyor mu? Yoksa bu çöküşü sadece adliyelere girerken mi yaşıyorsunuz?
Kaprisinizin oluşturduğu güvenlik zaafı bir aileyi çökertti. Umarım vicdanlardaki duruşmada savunmanız çökmez!
.
Mesele Berkin Elvan filan değil...
1 Nisan 2015 Çarşamba
-BRATİSLAVA-
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın üç ülkeyi kapsayan Avrupa turu çerçevesinde bulunduğumuz Slovakya’nın başkenti Bratislava’da sabahın erken saatlerinde bizi ilk şaşırtan haber ülke genelindeki elektrik kesintisi oldu.
Zamanlama ve kapsama alanı bakımından enerji krizi yaşadığımız 70’li yıllarda bile rastlanmayan bu olayı anlamak oldukça zor. En kısa zamanda aydınlatılmalı, “7 Haziran provası” diyecek kadar seviyesizleşenlerin suratına çarpılmalıdır.
Çok düşündüren eylem...
Derken ekip yeni bir flaş gelişme ile sarsıldı. Bazen kalemle bile giremediğimiz Çağlayan Adliyesi’ne silahla giren DHKP-C’li teröristler Berkin Elvan’ın davasına bakan savcı M.Selim Kiraz’ı rehin almışlardı. Bu şok gelişme konusunda Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın değerlendirmesini alma çabalarımız ancak, gezinin son ayağı olan ve böcekçi Türk polislerin iade edilmesi sayesinde gerçekleşen Bükreş’e inince sonuç verdi. Erdoğan, “Avukat cübbesiyle girip savcıyı rehin aldılar. Savcımızın durumu ciddiyetini koruyor...” dedi ama kısa süre sonra savcı Kiraz’ı kaybettiğimiz haberi geldi.
Sayın Erdoğan’ın da dikkat çektiği gibi adliyelerdeki durum masaya yatırılmalı, avukatların adliyeye silahla gelme modası gözden geçirilmelidir. Adliyedeki herkesi korumak devletin görevidir.
Ya dışarıdaki işbirlikçiler?..
Rehine krizinin devam ettiği yaklaşık 9 saat boyunca sosyal medyada haince yaklaşımlara şahit olduk. Çocukların öldürülmesi kisvesi altında resmen teröre destek verildiğine şahit olduk. Kimse çocukların ölmesini hafife alamaz. Biz, dünyanın hiçbir köşesinde hiçbir çocuğun ölmemesi için çırpınıyoruz. Ama bazıları, henüz tam aydınlatılamamış bazı olayları kullanarak yeni tahrikler peşinde koşuyorlar. Bu ve benzeri olayların adil bir yargılama ile tam olarak aydınlatılmaması asıl art niyetlilerin ekmeğine yağ sürer. Devletin en asli görevlerinden birini devralmak gibi saçma bir gerekçeyle bu vahim gelişmelere sebep olan katilleri, savcı Kiraz ile aynı kefeye koyarak “Üç cana da....” şeklinde başlayan cümleleri kuranlar, zerre kadar vicdanları varsa aynı cümleleri rahmetlinin ailesinin yanında da tekrarlasınlar.
Bu olay sıradan bir eylem değildir. Taşeron bir örgüt üzerinden hassas davalara bakan bütün savcı ve hakimlere gözdağı verilmek istenmektedir.
PKK’dan ümidini kesen bu çevreler DHKP-C taşeronlarını tekrar piyasaya sürdü. Ve bu örgütün Dolmabahçe ve Sultanahmet’teki eylemlerini şirin gösterme çabalarını hayretle izledik.
Türkiye’de demokrasiden ümidini kesen ve gözüne kin perdesi inen bir kesim bu iktidarı alaşağı etmek için her yolu deniyor. Son dönemde çok ilginç şeylere şahit olduk ve kin ve öfkenin insanları nerelere savurmaya muktedir olduğunu yakından gördük. Artık bizi hiçbir şey şaşırtmıyor.
İnsanca yaşam sadece insanlar için...
Aslında bugün sizlerle son on günde ziyaret ettiğim beş avrupa ülkesindeki izlenimlerimi paylaşmış, bizim insanımızın da demokratik bir ülkede insanca yaşamaya hakkı olduğunu ve bunu da devletin sağlaması gerektiğini ifade etmiştim. Sanırım bir şeyi eksik bırakmışım. Patronlarının adi hedefleri uğruna bütün milletin daha güzel bir ülkede yaşamasına engel olanların bertaraf edilmesi de yine aynı devletin çok önemli bir görevidir.
‘İnsan’ olmayı başaramayanlara insan olarak muamele etmek, gerçek insanlara en büyük haksızlıktır. İç Güvenlik Yasası’na engel olmak için yırtınanların kulakları çınlasın...
.
Lobi dünyası boşluk kabul etmiyor...
.28 Mart 2015 Cumartesi
-ROMA-
Bizi bardaktan boşalan bir yağmur karşıladığı için Roma’da ilk gün gönlümce mesai yapamadım. Bari müzeleri ziyaret edelim dedik ama bunun randevuyla mümkün olduğunu ve alabileceğimiz ilk randevu için Roma’ya tekrar gelmemiz gerektiğini öğrendik...
Geriye, cafeden cafeye atlayarak yağmur altında Roma keşfi kalmıştı yine...
Genel görüntüye bakılırsa pek de yanmış bir Roma görüntüsü yok. Avrupa ve kriz kelimelerinin bu kadar sık kullanılmasına rağmen, dolu dolu yaşayan bir şehirle karşılaştık. Bizi cafeye hapseden yağmur bile hayatı rolantiye alamamıştı. Roma’daki gazeteci ve diplomatlarımızdan edindiğimiz izlenimler de ‘kriz’in izafi olduğunu, refahın azalması anlamına geldiği gösteriyor. Yani Avrupa’yı, doktorun “kendi haline bırakın” dediği ihtiyar bir hasta olduğunu düşünmeyelim. Hâlâ, siyasi ve ekonomik açıdan yok sayamayacağımız bir vefasız komşu olduğunu unutmayalım.
Eski Türkiye’yi istiyorlar...
Yukarıdaki genel izlenim ve acizane çıkarımlar size çok basit gelebilir ama bazen vahim sonuçlar basit hatalardan doğuyor.
Türkiye son dönemde ABD ve Avrupa’nın dikte ettiği dış politikayı değil, kendi zaviyesinden bakarak oluşturduğu ve özellikle ‘insan’ odakçı stratejisini uyguluyor. İyi de yapıyor. Onlar zaten asırlardır kendi oyununu oynuyor. ‘Eşme’ ile bir kere daha hatırladığımız gibi, köyleri hatta aileleri ayıran saçma sınırlar başka türlü nasıl izah edilebilir?
O bakımdan batının, ‘stratejik tabiyet’i bırakıp diplomatik milliyetçiliği uygulayan bir Türkiye’yi, her yolu deneyerek ‘hizaya getirmeye’ çalışmasından daha normal ne olabilir?..
Burada anormal olan, uluslararası ilişkilerin sadece diplomasi masalarında şekillendiğini zannedip masanın altını ihmal etmektir.
Sayın Erdoğan’ın başarısının en büyük sırrı olan ‘açık siyaset’ tarzı elbette dışarıda da en önemli kozumuzdur. Ancak, savaşta kaybedip masada kazanan İngiliz sinsiliğinin dizayn ettiği bir dünyada, bu dik duruşun getireceği sonuçların iyi hesaplanıp önlenmesi noktasında biraz zayıf kaldığımızı düşünüyorum.
Boşluklar boş bırakıldı...
ABD ve Avrupa gezilerimizde resmi heyet ve STK temsilcilerinden edindiğim intiba, Türkiye’nin son yıllarda diplomasiye altyapı oluşturan lobi faaliyetlerinde bir zaaf yaşadığı yönündedir. Bu da, zamanında bu faaliyetlerin havale edildiği kesimin saf değiştirerek Türkiye düşmanlarıyla paralel bir konumda; omuz omuza mücadele vermeye başlamasından kaynaklanıyor. Böyle bir yapıya bu kadar angaje olmak bir hataydı ama asıl büyük hata bunların saf değiştirmesinden oluşan boşluğun zamanında görülüp doldurulamaması ve yerli işbirlikçilerle daha da güçlenen şer ittifakının bertaraf edilememesi oldu.
Savaşı Ankara’ya taşımak...
Batı’nın çifte standardı yeni keşfedilen bir şey değildir ve devletin görevi bunun tespit ve telini değil teşhis ve tedavisidir.
Kaldı ki eskiden batının art niyetli siyasetçi ve işbirlikçi lobileriyle mücadele etmeye çalışan Türkiye artık onlara şartsız ve ölçüsüz destek veren strateji değiştiren yeni muhalefet destekli paralel müttefiklerine de karşı koymak zorundadır.
Buradan bakınca, bu gerçekler ortada dururken çözüm araması gerekenlerin sun’i çekişmeleri çok daha anlamsız görünüyor.
Yeni müttefikleri sayesinde artık kripto odalarımıza kadar uzanan şer ittifakının, uluslararası alanda sürdürdüğü mücadeleyi Ankara’ya taşıma taktiğine karşı herkes uyanık olmalı.
.
Asıl kriz olmazsa şaşmalıdır...
25 Mart 2015 Çarşamba
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kiev seyahati öncesi yaptığı “İzleme heyetine karşıyım” açıklamasından sonra başlayan tartışmalar sayın Arınç ve Gökçek’in karşılıklı ifşaatlarıyla çok farklı bir noktaya evrildi. Yıkıcı olmamak kaydıyla parti içindeki tartışmalar normal hatta gereklidir. Ancak AK Parti’nin önde gelen bu iki ismi arasındaki durum o aşamayı çoktan geçerek ‘savcıların sahası’na kadar uzanmış durumda.
Bendeniz, Başbakan Davutoğlu’nun el koymak zorunda kaldığı bu kişisel durum hakkında ‘görevsizlik kararı’ alıyor tartışmaların başladığı noktaya dikkat çekmek istiyorum.
Zira asıl konu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bazı açıklamalarına dayanılarak “Erdoğan ile Davutoğlu arasında kriz var” algısı oluşturma gayretleridir. Özellikle de bazı meslektaşlarımızın bu tartışmayı ele alış biçimini hayretle izliyorum. Çünkü zafer sarhoşluğunda ve “Oh olsun” havasında değerlendirilen bu konu AK Parti içindeki bir siyasi çekişme değildir. Eğer devletin zirvesinde böyle bir problem varsa adı ‘devlet krizi’dir ve biz, zirvedeki krizlerin ne kadar pahalıya mal olduğunu yaşayarak öğrendik. Buna rağmen bu konuyu, hem Cumhurbaşkanı Erdoğan’dan hem de AK Parti iktidarından kurtulmak için bir ‘altın fırsat’ olarak görmek, kendi kin ve nefretinin faturasını ülkeye ödetmektir.
Başkanlığa darbe, krize davet
Dikkatinizi çekti mi, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın eleştirilerini devlet krizine çevirmek için elinden geleni yapanlarla, başkanlık sisteminin Türkiye’ye gelmemesi için gövdesini siper edenler aynı kişiler...
Burası önemli...
Sürekli tekrarlıyoruz; Türkiye ameliyatı yarım bırakılmış bir hasta gibidir. Ülkenin sistem problemini, Erdoğan’ın başkanlık arzusu olarak yansıtmak bilinçli bir aldatmacadır. Türkiye’de Artık parlamenter sistem de can çekiştiği bugünkü Türkiye’de asıl bu kadar uyumlu bir devlet yönetiminin başarılabilmesine şaşmalıdır.
Ana kriz sistem çürümesidir
Türkiye acilen sistem problemini çözmelidir. Bunun yolu da, millete dönüp “Biz size verdiğimiz hakkı geri almak istiyoruz” diyerek tekrar parlamenter sisteme dönmeye kalkmak değildir. Bu zaten tedavi değil hastalığı derinleştirmek olur. Bu vebalden, “Erdoğan’ı başkan yapmayacağız” gibi son derece ciddiyetsiz bir gerekçeyle kurtulmak mümkün değildir. Bu, Erdoğan’ın başkanlık projesi değil, ülkenin yönetim krizinden tek çıkış yoludur. Bu konuda bariyer kuranlar gerçekten ülke için endişe taşıyorlarsa önyargısız bir yaklaşımla en isabetli sistemin tesisine katkı sağlamalıdır.
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Harama el uzatıldıysa...’
ZAMAN gazetesi “100 puanlık torpil” manşetiyle, Silivri Cezaevi’ne alınan 75 memurun tespitinde torpil yapıldığını iddia etmişti.
İki gün önce dudak uçuklatan bir KPSS Operasyonu başlatıldı. 2010’daki sınav öncesinde bütün doğru cevaplar, birbirine paralel 2 bin 260 kişiye dağıtılmış!
Bu haberi dün bütün gazeteler, savcılık bilgilerine dayalı olarak manşet yaparken, 75 memuru manşetine taşıyan ZAMAN, 268 bin adayın hakkını gasp eden bu haramzedeler hakkındaki iddiayı soruşturup sonuçlandırıyor ve “Bazı özel okul ve dershanelerin başarısını gölgelemek amacıyla yapılan bir operasyon” olduğuna karar veriyor!
Bu ilginç gazetecilik anlayışlarına uyarı Pensilvanya’dan geliyor:
- Harama el uzatıldıysa yiğitçe halka itiraf edilmeli...
.
Kürtler de, ‘Kürtçü’ler de samimiyet testinde...
21 Mart 2015 Cumartesi
Bugün, en anlamlı Nevruz’u idrak ediyoruz. Nevruz’un anlamına mütenasipgelişmelere sahne olmasını,kardeşlik ve barışın önündeki en büyük engel olan ‘silah’ın fırlatılıp atıldığı bir Türkiye’nin doğmasını bekliyoruz.
Konuyu baştan alalım... Doğu ve Güneydoğu’daki mağduriyetin giderilmesi için kurulduğu iddia edilen PKK’nın, bugün gelinen noktada Kürtlere ne getirdiğine baktığımızda çok ağır acılar çektirdiğini, mağduriyetten başka hiçbir şey veremediğini görüyoruz.
Özellikle ilk yıllarda devletin de teröristlerden ayrı tutmakta hassas davranmadığı Kürt halkını, iki değirmen taşı arasındaki buğday tanesine döndürdü.. Bu ortamı kullanarak insan kaynağını genişleten terör örgütü, dış tahrikçilerin silah ve kaynak desteğini de alarak hızla büyüdü. Devlet, terörle mücadeleyi insan öldürmekten ibaret olarak görüyor, örgüt yöneticileri de eksilenlerin yerine yenilerini koyuyor ve bu devran böyle dönüp gidiyordu.
Köklü çözüm insan sevgisidir...
2000’den sonra Türkiye’yi yönetenler bu problemin sadece askere ihale edilerek çözülemeyeceğini anladı ve güçlü bir irade ile meseleyi kökten ele alma sağduyusunu gösterdi. Artık bölge, Türkiye’nin her köşesindeki problemli kamu görevlilerinin toplandığı sürgün yatağı olarak görülmüyordu. Bu bakış, o bölge halkını da insan yerine koyan ve terör örgütünün en önemli istismar kaynağını keseceği için terörle mücadeledeki en kritik adımdır. Zira, bölge halkı devletine güvenmedikçe hiçbir çözümün başarıya ulaşması mümkün değildir.
Halkın güvenini kazanma gayretlerinin yanı sıra, demokratik hakların verilmesi, ekonomik kalkınmanın hızlandırılması gibi çok yönlü çözüm gayretleri, dış mihrakların piyonu haline gelen PKK tarafından sık sık engellenmeye çalışıldı. Özellikle stratejik reformlar için atılan her adımın, şiddetli terör eylemleriyle önü kesildi.
Yakında her şey belli olacak...
Neyse ki, özellikle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bütün engellemelere rağmen hiç eksiltmediği güçlü iradesi sayesinde uzun mesafeler kat edildi. Artık çok yaklaşılan tünel çıkışına ulaşmak da bizzat Kürt tarafının tutumuna bağlı hale geldi. Dağda, ovada, Ada’da Kürtlerin istikbali için çalıştığını iddia eden herkes bu sürece samimi destek vermelidir. Bu dönem, mağduriyetler üzerine hayat kuran istismarcılarla, gerçekten Kürtleri düşünenlerin ayrışacağı bir turnusoldur.
Kimse bireysel ikbal peşine düşmemeli, halkı için siyaset yaptığını hissettirmelidir. Ekran müdavimi bazı Kürt siyasetçilerin bugün, “Aslında Öcalan gelip bu meydanda bizzat konuşmalıydı?” demesi kurnaz bir torpilleme girişimidir.
‘Kürtçü’leri de göreceğiz...
Bu dönemde Kürtler, gerçek dostları ile uzaktan gazel okuyarak bahşiş toplayan asalakları da yakından tanıyacak. Medyada yıllardır ateşli mağduriyet nutukları atanların gerçekten Kürt kardeşlerimizi mi yoksa kendi ceplerini mi düşündükleri yakında netleşecek.
Türk siyasetçiler de şehit tabutları üzerinden siyaseti bırakmalı, herkes bütün Türkiye için siyaset üretmeyi öğrenmelidir. Nitekim, bir ana muhalefet temsilcisinin, tam silah bırakma kararının beklendiği bir sırada ekranlara çıkıp “Silahlar neden bırakılsın ki...” demesi, terörün sona ermesi paniğidir.
Eşini ve 6 evladını teröre kurban veren Batmanlı Korucu Ahmet Gök, “Analar da ağlamasın, babalar da... Çözüm istiyoruz” diyorsa, kızını dağda kaybeden anne ile oğlu şehit edilen anne “çözüm”de buluşuyorsa siz daha neyi tartışıyorsunuz?
.
Esad bahane, fesat şahane!..
18 Mart 2015 Çarşamba
ABD Dışişleri Bakanı John Kerry’nin, “Suriye’de bir gün mutlaka Esad ile masaya oturacağız” ifadesi manidar bulundu. Her ne kadar Beyaz Saray, “Kastedilen Esad değil, Suriye rejimi” gibi açıklamalarla durumu düzeltmeye çalışmışsa da, ABD’nin bu tür alıştırma yöntemlerini sık kullandığını biliyoruz. Ayrıca, CIA Başkanı John Brennan’ın “Esad’ın çöküşünü görmek istemiyoruz” sözleri de bizim için bir kopya niteliğinde...
Kerry’nin bu çıkışını “ABD Suriye’de tutum değiştirdi” şeklinde değerlendiren meslektaşlarıma katılmıyorum. Zira, gerçekten istediği halde dört yıldır Esad’ı deviremediğini ABD bile kabul etmez bence. Tam aksine ABD için, paramparça Irak’tan sonra bitmiş bir Suriye, hem İsrail’i rahatlatan hem de Türkiye’yi yıpratan ‘çifte kavrulmuş lokum, DEAŞ gibi bir maymuncuk da bonusudur...
Ayrıca, “Esad ile değil, rejimle müzakere” de koca bir aldatmacadan ibarettir. Esad devre dışı bırakılsa ne olur ki! Suriye’de asıl problemin Baas rejimi olduğunu, zaten Esad’ı da Baas’ın bir ölüm makinası haline getirdiğini bilmiyor muyuz?
Yeni oyunun ayak sesleri...
Kerry’nin uzattığı pası anında değerlendiren Esad, üst perdeden bir cevap ile meşrulaşma yolunda dev bir adım attı. Türkiye’deki bazı Esad fesatçılarının konuya çullanmalarına bakılırsa buradan oldukça yüksek bir rant bekliyorlar!
Zira, 7 Haziran öncesinde Türkiye’de gündemi değiştirmek için bahane arandığı sırada ortaya çıkan bu gelişmeleri tesadüf olarak görmemelidir. “Bunlar gitsin de isterse ülke batsın” bedbahtlığına sürüklenen şer koalisyonu için Esad’ın meşrulaştırılmasından daha büyük bir fırsat olabilir mi? Yıllardır çiğnenen “Bu iktidar Türkiye’yi yalnız bıraktı” sakızını şişirmenin tam zamanı!
Yalnızlık mı dediniz?
Bu nasıl yalnızlık ki, Cumhuriyet tarihimiz boyunca 163 olan dış temsilcilik 2002’den bu yana yüzde 40 artarak 228’e ulaşmış. Hakeza diğer ülkeler de bu dönemde Türkiye’de temsilcilik açmak için yarışa girmiş. Öte yandan, 2002 yılında 42 ülkeye vizesiz gidebilirken, şimdi bu sayı ikiye katlanarak 84’e çıkmış. Bu nasıl yalnızlık?..
Oysa bu iktidarın en başarılı yönlerinden biri tutarlı dış politikasıdır.
Dış politika, sessiz ama acımasız bir savaştır. Hele, ulusal menfaatlerin düğümlendiği bu bölgede, etrafımızı kuşatan ateş çemberine rağmen hâlâ bir huzur diyarı olarak kalabilmek başlı başına bir başarıdır. “Komşularla sıfır sorun” stratejisinin iflas ettiğini söyleyenler aslında ortada ‘komşu’ bile kalmadığını çok iyi biliyorlar.
Tarafsızlık, zulme taraf olmaktır
Kısa vadeli çıkarları bir kenara bırakarak insan odaklı bir dış politika dizayn etmek gelecek nesillere bırakılacak en kıymetli ulusal mirastır.
Medeni Batı Suriye’de ulusal çıkarlarına dayanan, insan hayatını yok sayan bir politika izlerken, Türkiye içeride ve dışarıda en ağır faturayı göze almış ve “Önce insan” demiştir. Daha dün sayın Kılıçdaroğlu, “Sen önce kendi vatandaşlarına iş ver, sonra Suriyeliler...” diyordu!
Türkiye’nin Suriye politikasını eleştirenler, Esad’ın yanında yer alsaydık acaba bugün ne derlerdi? “Efendim, tarafsız kalabilirdik...” diyorlar. Bilmiyorlar ki, zalimin taraf olduğu bir yerde tarafsızlık, zulme taraf olmaktır...
KAFAMA TAKILANLAR..
Bakın Fuatavni kimmiş!..
Firari sanık Emre Uslu’nun uzaktan salladığı bu tweeti görünce çok şaşırdım. Çünkü biz Sümeyye’ye suikast konusunda Emre Uslu’dan değil, Fuatavni’den bahsetmiştik!..
.
Bağımsız Medya...’ cellatları...
14 Mart 2015 Cumartesi
Gazetecilik, hiçbir dönemde bu kadar istismar edilmedi.
Geçmişte, darbe şartlarının oluşturulmasında ‘elverişli’ gazetecilerin yoğun biçimde kullanıldığına hep şahit olduk. Son dönemde tanıştığımız yeni tip darbe teşebbüsünde ise sadece gazeteciler değil medya grupları görev aldı. Devletteki yandaşların sızdırdığı veya düzenlediği bilgilerle uydu mecralar üzerinden başlatılan algı operasyonları ile toplum ‘sessiz darbe’ye hazırlanmaya çalışıldı.
17 Aralık 2013’te deşifre olan bu derin işbirliği artık daha fütursuz bir boyuta taşındı. Devletin kılcal damarlarına yerleştirilen darbecilerle ‘paralel’ çalışan bu mecralar artık ilkelerini, önceliklerini, kriterlerini hatta terminolojisini bile tamamen değiştirerek aynı logolar altında çok farklı birer mecra dönüştüler.
Zamanla çok iyi anlaşıldı!
Nitekim, daha önce şiddetle eleştirdiği yöntemleri bizzat uygulamaya başlayan bu medyanın yöneticileri “her türlü yanlışı gazetecilikle kapatma” istismarını sıradanlaştırmayı da başardı ve her şey, “Özgür Basın Susturulamaz” afişlerinin altına gizlendi...
Oysa yıllardır ‘diktatör’ edebiyatı yapılan bu ülkede çoğunluğu oluşturan muhalif gazetelerin, Kılıçdaroğlu’ndan gelen “Medyaya baskı kabul edilemez” fon müziği eşliğinde herkese yağdırdığı hakaretler aslında samimiyetsizliklerinin ilanıydı.
Ama yine de ümit işte... Sayın Kılıçdaroğlu ve “Özgür basın”cı müttefiklerinden, “8 Haziran’da bu gazetelerin tamamına el koyacağız” diyen Gürsel Tekin’e karşı da ilkeli bir duruş sergilemelerini beklemiştik.
Beterin beteri de varmış...
Heyhaat... Gazetelere yöneltilen saldırılara “dur” demesini beklediğimiz Kemal Bey gazetecilere bile acımıyor, tam tersine grup kürsüsünde öfkeden dışarıya fırlayan gözlerle hakaret yağdırıyordu:
“Yahu siz gazeteci misiniz, yoksa yalancıların temsilcileri misiniz? Sizde vicdan, ahlak, namus, din, iman, kitap var mı?..”
Biz kimlerden, ne beklermişiz.
Meğer, seraptan su belki ama bu ittifaktan sağduyu asla çıkmazmış...
Her biri size ahlak, namus, din ve iman dersi verebilecek onlarca gazeteciye hakaret etme hakkını kimden aldınız sayın Kılıçdaroğlu? Nerede sizin gazeteci hassasiyetiniz?
Gazetecilik, hiçbir dönemde bu kadar aşağılanmamış, bizzat ‘bağımsız medya’ edebiyatı yapan ‘coşkun’ karakterleri tarafından bu kadar taciz edilmemişti.
Esiri olduğunuz paralel evrenden her şeyi ters gördüğünüzü fark ettiğinizde umarım çok geç olmaz.
YİNE ÇİFT ÇİFT ALIYOR...
Bu fıkra maymuncuk gibi, her şeye uyuyor...
İki âmâ aynı tabaktan yaprak sarması yiyormuş. Bir ara, biri diğerine “Niçin çift çift alıyorsun?” diye sormuş. O da şaşkınlıkla, “Ben çift çift almıyorum ama farz et ki aldım, sen âmâsın, nasıl göreceksin ki?..” diye sorunca diğeri sessizce mırıldanmış...
Ben çift çift alıyorum da...
KAFAMA TAKILANLAR..
Baransu’nun şifreleri...
Mehmet Baransu gözaltına alınınca birlikte bavul taşıdığı gazetesi birden defterini dürdü ve ilgili haberde özneyi, “Sarı çizmeli Mehmet Baransu” şeklinde yazdı. Baransu’nun asıl patronları da ilgili haberleri verirken, zamanında bavullarını taşıttırdıktan sonra parasını verip gönderdikleri bir hamal gibi bahsetmişlerdi bavulcu Baransu’dan.
Derken durum birden değişti. Bavulcu “Taraf yazarı” ve “Mağdur Gazeteci” oluverdi...
Bu da yetmedi, paralel âlemin efendileri tek tek gidip Baransu’ya tekmil vermeye başladılar.
Biz merakla “Nedir bunun hikmeti?” diye düşünürken Baransu imdadımıza yetişip ‘şifre’yi Güneş’le gönderdi:
Açtırmayın bavulu...
.Kapatamazsınız beyler...
11 Mart 2015 Çarşamba
Seçime çeyrek kala kapatılma riskiyle karşı karşıya kalan iki partimize ve güzîde liderlerine biraz yakından bakalım!..
Sayın Devlet Bahçeli 6 Temmuz 1997’de Alparslan Türkeş’in vefatıyla MHP’nin başına geçmiş. İlk seçimde Başbuğ’un mirası olarak 129 milletvekili kazanmış ve üçlü koalisyonda 3.5 yıl, siyasi hayatının tek umûru olan başbakan
yardımcılığı yapmış. AK Parti’nin Türk siyasi hayatına girmesiyle de barajda boğulmuş, bilahare çıkmış ama bir daha iflah olmamış!
Öte yandan da 18 yıldır, ‘diyaloga kapalı, delegeye açık’ bir yalnız adam olarak sürdürdüğü liderlik anlayışıyla partisini de tabanından koparmış.
Ayrı kutuplar, birleşen yollar
Kemal Kılıçdaroğlu da 22 Mayıs 2010’da Deniz Baykal’ın siyaseten öldürülmesiyle, “Başbakan Kemal” sloganları eşliğinde gelmiş ama girdiği her seçimi kaybederek CHP’yi ‘ana muhalefet’e tapulamış.
Ayrıca seçildiğinde, bütün küskünleri geri çağırma söyleminin aksine CHP’yi ‘pürüzsüz bir butik parti’ haline getirmiş!
Birlikte son deneme
Farklı zamanlarda, farklı yerlerden yola çıkan bu iki lider, bir siyaset fenomeni olan Recep Tayyip Erdoğan’a rakip olma bahtsızlığında buluştu. Korkunun birleştirici etkisiyle bu iki uç, 10 Ağustos’ta diğer ‘düşman kardeşler’ ile birlikte Erdoğan’a karşı bir cephe oluşturdu ancak sonuç değişmedi. Hezimetlerinin gerekçelerini açıklamaya çalışırken lisan-ı hâl ile “Aslında seçimler olmasa partilerimizi gayet güzel idare ediyoruz” diyorlardı...
Eyvah... Yine mi seçim...
Yine bir ‘felaket’ geliyorum
dedi ve yeni genel seçimin
takvimi belirlendi. Üstelik de
bu sefer sandıktan yine hüzün
çıkacak olursa ne Bahçeli’nin
“hokus-pokus” türü hesapları,
ne de Kılıçdaroğlu’nun şok ifşaatları (!) bu vahameti kamufle
edemeyecekti.
Perşembenin gelişini daha
pazartesiden anlayan bu kaderdaşlar, “Denize düşen yılana sarılır” hesabı, AK Parti’ye karşı her yolu denemeye başladılar.
Bu gedik kapanmaz...
Nitekim, devletteki derin darbeci yapıya karşı başlatılan mücadelesinde darbecilerin yanında yer almaları böyle bir cinnetin tezahürüdür. Oysa bu yapı ilk ‘darbe’ denemelerini onların partilerinde yapmıştı.
Bu kirli ittifaklardan da sonuç alamayan muhalefet, seçim yaklaştıkça akla ziyan ‘çözümlerini’ peş peşe sıralıyor.
İşte, “CHP ve MHP kapatılacak, HDP de barajın altında kalacak. Böylece AK Parti 400 milletvekili ile iktidara gelecek” iddiası o kâbusun uç halidir.
Bu iddiayı ciddiye alıp cevap vermenin bile saçma olacağını düşünüyor ve diyorum ki:
Çöküşünüzün açtığı çukuru ‘kapatma masalı’ ile kapatamazsınız beyler...
KAFAMA TAKILANLAR..
Doları kim zıplatıyor?
Gözünü kin bürüyen Erdoğan karşıtı cephe artık hiçbir şeyi net göremiyor. Kurulmuş saat gibi akıllarına gelen her vesileyle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı suçlamak için kullanıyor. Son malzeme ise ABD Doları... Efendim, Erdoğan konuştukça dolar yükseliyormuş. Bunlar Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı yeriyor mu övüyor mu belli değil. Zira, doların arttığı onlarca ülkede de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu kadar etkili olduğunu söylemiş olmuyorlar mı?
Ayrıca neredeyse 1 dolar seviyesine ‘düşen’ Euro da Erdoğan’ın dilinden anlamıyor galiba!..
Farklı ölçü, aynı mesafe...
Doğan Holding Onursal Başkanı Aydın Doğan yayın ilkeleri toplantısında, kendisine bağlı yayın grubunun “seçim döneminde objektif yayıncılığını sürdüreceğini ve bütün partilere eşit mesafede duracağını” vurgulamış.
Sayın Doğan, bu durumda her parti için kullandığınız ölçü birimi farklı galiba!..
.
Himmetlerinizle efendim!..
7 Mart 2015 Cumartesi
Üç gündür Başbakan Davutoğlu’nun New York’taki temaslarını takip ediyoruz. Öncelikle, Türkiye’deki bazı meslektaşlarımızın Başbakan Davutoğlu’nun Beyaz Saray ile herhangi bir randevusunun olmamasını esas alarak yaptıkları “Davutoğlu bu geziyi niye düzenledi anlayamadık” türü değerlendirmelerine cevap vermek isterim...
Sayın Davutoğlu New York’ta, ekonomi ve finans çevreleriyle çok önemli görüşmeler yaptı. Daha da önemlisi BM’de ve önemli düşünce kuruluşlarında konuşmalar yaptı.
Amerika’yı biraz olsun tanıyanlar sermayedarların ve özellikle de düşünce kuruluşlarının ülke yönetimindeki etkisini çok iyi bilirler. Hele Türkiye gibi dezenformasyonun boy hedefi haline gelmiş bir ülke için bu çevrelerde birinci ağızdan yapılacak doğru bilgilendirmeler hayati önem taşır.
Şimdi çok daha önemli...
Türkiye Cumhuriyeti’nin “fahri diplomatlarımız” diye bütün imkanlarını seferber ettiği bir yapının kendisini yeteri kadar güçlü hissettiği bir anda taarruza geçerek Türkiye sayesinde elde ettiği bütün imkanları Türkiye aleyhine seferber ettiği bir dönemde...
Musul Büyükelçiliğimiz basıldığında müzmin muhalefetle işbirliği yaparak “O kardeşlerimizi neden bile bile IŞİD’e teslim ettiniz” yaygarasını yapanların “o kardeşlerimizi IŞİD’in eline teslim etmemek için” yapılan Şah Fırat Operasyonu’nu ise dış dünyada Türkiye aleyhine kullandığı bir dönemde...
Velhasıl dış düşmanlarımızın, kendilerine paralel yerli partnerler bulduğu bir dönemde Türkiye’nin, özellikle ABD ve Avrupa’da kendisini iyi anlatma zarureti katmerlenmiştir.
Hâlâ anlamadınız mı?..
Derdi başından aşkın Avrupalıların Türkiye’deki sıradan gelişmeler hakkında 7/24 beyanat aşkını hâlâ anlayamamışsanız, kendi kıytırık sitelerinin bile itibar etmediği marjinal tiplerin zırvalarını, paralel medyanın, “AB’den Türkiye’ye sert tepki” diye manşetlerine taşımasından anlamalısınız artık sahnelenen oyunu.
Özellikle Avrupa ve Amerika’da etkili kişi ve kurumlara yıllardır “himmet”te sınır tanımayan paralel yapı “Şimdi artık hizmet” zamanı demiştir. Bu “hizmet”, çok yönlü bir paralel destek olup en basit yansıması Türkiye aleyhinde yürütülen kara propaganda faaliyetidir.
Bizi ne çok düşünüyorlar!..
Başbakan Davutoğlu’nun dün akşam Dış İlişkiler Konseyi’ndeki bir konuşmasında ilk sorular, onları çok ilgilendiren İç Güvenlik Paketi’nden geldi!
Çünkü bu kesimler, Türkiye’de olup bitenler hakkında sürekli olarak yanlış ve çarpık bilgilerle doldurulmaktadır. İftira kabiliyetlerini şahsında müşahede etmiş biri olarak bunun paralel yapı için sıradan bir icraat olduğunu düşünüyorum.
Zaten, burada yaşayan vatandaşlarımızdan, paralel yapının buradaki yıkıcı faaliyetleri hatta kendi mağduriyetleri hakkında çok üzücü şeyler dinledik.
Kadirşinas Türk milletine dökülen diller ve uhrevî vaatlerle toplanan himmetler, Türkiye aleyhine yoğunlaştırılmış hizmetler olarak geri dönmektedir. Manevi unsurları başkalarına baskı için sürekli kullanan, önüne gelene beddua eden bu yapı acaba bu büyük vebalden nasıl kurtulacak?
Tabii böyle bir endişeleri varsa...
KAFAMA TAKILANLAR..
Çok ayıp Marie Hanım...
Artık çok yakından tanıdığımız ABD'li sarışın sözcü, "Davutoğlu ve bakanlarının ziyaretinden haberlerinin olmadığını söylemiş.
Sözcü Yardımcısı Marie Harf'ın bu cevabını malum medyamız da mal bulmuş mağrip edasıyla sütunlarına taşımış ama...
Bu hanımefendi, ziyaretten bilgileri olduğu halde böyle diyorsa çok ayıp, Türkiye'dekilerin bile unuttuğu Baransu'nun tutuklanmasından bilgisi varken, bu ziyaretten bilgileri yoksa çok çok ayıp.
Bunu haber diye Türkiye'ye taşımak ise........
.
Sonunda benciller kaybeder...
4 Mart 2015 Çarşamba
-LİZBON-
Türkiye, son 30 yıldır aklına gelen her türlü yöntemi denediği halde, her kolu ayrı kesimi besleyen dev bir ahtapot haline gelen PKK terörünü bertaraf edemedi. Aslında devlet de terörün sona ermesini istemiyordu. Hatta marjinal bir grubu bölgedeki uygulamalarıyla bizzat devlet bu hale getirdi diyebiliriz.
Sadece son on yıldır terörü bitirme yönünde samimi gayretlere tanık olduk. Hem gönderilecek kamu görevlilerinde seçici davranılarak bölge ‘sürgün’ yatağı olmaktan kurtarıldı, hem de bütün engellemelere rağmen yoğun bir kalkınma hamlesi başlatıldı.
Terörist halkına karşı...
Örgüt, destek ve katılımı kökten bitirecek olan bu ‘tehlikeli’ teşebbüsleri var gücüyle engellemeye çalıştı. Şantiyeler basıldı, iş makinaları yakıldı, bölge halkı için hizmet eden görevliler öldürüldü. Diğer taraftan da devletin çözüm için atacağı her adım sansasyonel saldırılarla durduruldu.
Ancak özellikle Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın canı pahasına barış ısrarı, bütün engellere rağmen çözümün gündemde kalmasını sağladı. Bu tartışma süreci, çözüm konusuna kimin hedeflediğini ortaya çıkardı.
Görünen aktörlerden örgütünün yönetici kadrosundakiler, onlarca yıldır devam eden ezilenler üzerine kurulmuş yaşam tarzını bırakıp gerçek hayatla yüzleşme cesaretini bulamadıkları için bu düzenin bozulmasını istemiyorlardı. Bendeniz, benzer gerekçelerle Kürt siyasetini yürütenlerin de terörün yok olmasını samimiyetle istediklerine hiçbir zaman inanmamışımdır. Şayet bu çizgi, Meclis’te ve meydanlarda ucuz tahriklerden kaçınabilselerdi, kendilerini seçenlere en büyük katkıyı yaparlardı.
O cepheden sadece Öcalan, beklentileri sebebiyle çözümü isteyen tek karakter olarak ortaya çıktı ve normalde Meclis’teki temsilciler üzerinden yürümesi gereken süreç Öcalan üzerinden yürüdü.
Bu sabotaj yeni çıktı...
Ancak çözüm çabaları bu sefer de alışık olmadığımız bir yöntemle tekrar sabote edildi. Bu aşamada bize yıllardır ‘diyalog’ masalı anlatanların, farklı ırk ve inançtaki ecnebilerle bol bol sundukları hoşgörüyü kendi milletinden esirgeyerek çözüm istemeyenler cephesine katıldıklarını hayretle izledik.
Öte yandan sınırlarımızdaki gelişmelerin olumsuz yansımalarının da etkisiyle düşe kalka ilerleyen çözüm çabaları, yapılan ortak çağrı ile önemli bir aşamaya geldi.
Bu, önemli bir fırsattır...
Elbette her şey hallolmadı ama önemli bir fırsat yakalandı. Bu süreci Öcalan’ın başlatıyor olmasının ayıbı, söz verdikleri halde yeni bir anayasayı bu millete çok gören muhalefet partilerine aittir.
Neticede bu süreç tamamlanırsa, teröre zemin hazırlayan sebepleri ortadan kaldırırken bugüne kadar teröre tenezzül etmemiş diğer mağdur kesimleri de mutlu olacaktı.
Gelin görün ki, bu önemli çağrı ile birlikte, aşırı tepkilere veya basitleştirme gayretlerine de şahit olduk. Bu tepkilerin, doğrudan veya dolaylı terörden beslenenlerle bir zamanlar çok yakın oldukları iktidardan nemalanma muslukları kesilenlerden geliyor olması çok daha üzücü.
Bir ülkede yaşayanlar, bütün farklılıklarına ve ayrılıklarına rağmen bazı ortak değerleri, gelecekleri sözkonusu olunca bütün ayrılıkları bir kenara bırakıp bir mutabakat sergileyebilmelidir. “Benim düşmanlarım bitsin de isterse ülke de onlarla birlikte gitsin” anlayışı ortaçağda bile görülmemiş bir bencillik cinnetidir.
Ama 30 yıl aradan sonra tekrar ‘huzur’u tadan bu millete, artık hiç kimse çatışmayı, çözüm diye yutturamaz.
Ve... Uzun vadede hep benciller kaybetmiştir.
.
28 Şubat kime zulmet, kime nimet?..
28 Şubat 2015 Cumartesi
Türkiye Cumhuriyeti tanklı toplu darbelerle düşe kalka ilerlerken, dünyadaki değişimi iyi izleyen ‘üst akıl’lar, 90’lı yıllarda müdahale biçimini değiştirdi. Artık, silah kullanılarak yönetimi ele geçirme yerine silahın gücü kullanılarak istenilenler yaptırılacaktı. Aslında en az öncekiler kadar yıkıcı olan bu yeni darbe türü ‘post modern’ bir isimle de kamufle edilerek uygulamaya sokuldu. 28 Şubat Süreci parça tesiri çok yüksek olan siyasi ve ekonomik bir darbedir. Ve, “Bin yıl sürecek dendi ama on yıl bile sürmedi” dense de, AK Parti gibi reformcu bir kadronun yoğun çabalarına rağmen hâlâ etkisi sürmektedir.
Darbe nasıl oluyor?
Bir kere ekonomik yansımalarını kamu ve özel sektör daha uzun yıllar bir kambur olarak taşımaya devam edecek. 28 Şubat döneminin ekonomik faturasını bir zamanlar program konuğum olan MÜSİAD 3. Dönem Başkanı Ömer Bolat anlatmış ve ağzım açık kalmıştı...
Sayın Bolat, bu ‘post modern darbe’nin Türkiye’ye 300 milyar dolara mal olduğunu, oluşan bütçe açığının finanse edilmesi için 2010 yılına kadar 251 milyar TL faiz ödendiğini ifade etmiş ve “Hâlâ o dönemin mirası faiz ödeniyor. Eğer 28 Şubat olmasaydı Türkiye 2023 hedeflerini şu anda yakalamış olurdu” demişti.
Asıl hedef inanan insan...
Tabi kanunlar çerçevesinde faaliyet yürüten, vergisini ödeyen, on binlerce kişiye istihdam sağlamasına rağmen sırf inancı yüzünden yeşile boyanıp infaz edilen binlerce özel kurumun yaşadığı felaketin boyutlarını hesaplamak mümkün değil.
Bu darbenin asıl hedefi toplumun her kesimindeki dindarlardı. Köşe başındaki köfteci bile dindar olmanın cezasını çekti!
Sadece namaz kıldığı veya eşi başörtülü olduğu için kara listeye alınan ve MGK’da zorla onaylatıp hiçbir sosyal hakkı verilmeden kovulan TSK mensupları adım adım izlendi ve başka bir işe girmesi de engellendi. Bu zavallı insanlar ve yakınları neler çekti, kaç tanesi intihar etti bilen var mı acaba?
Askerden ‘istisnai’ muamele
28 Şubat sürecini masaya yatıran arkadaşımız Muharrem Coşkun ilginç tespitlerini sizlerle paylaştı. Bütün cemaatler hedefe oturtulurken sadece Gülen grubunun itina ile korunması, buna karşılık Fethullah Gülen’in de Müslümanlara savaş açanları, Peygamber Efendimizin, “Müctehid, içtihadında isabet ederse iki, yanılırsa bir sevap alır” Hadis-i Şerifi ile övdüğü müctehidlerin mertebesine yükselterek, “Asker yanlış da yapsa sevap alır” fetvaları verip, “Hükümet gitsin” çağrıları yapması çok ilginç bir ayrıntıydı.
Bu açıdan bakınca, bugün devlette yuvalanmış paralel unsurlara yapılan muameleden, “Böylesi 28 Şubat’ta bile olmadı” şeklinde yakınmaları aslında 28 Şubat’ın müstesnaları için yanlış sayılmaz.
Sahi...
Bu kadar derin bir darbenin hesabı neden bu kadar yüzeysel gidiyor dersiniz?..
KAFAMA TAKILANLAR..
Hükümet yanlış yaptı...
İç Güvenlik Paketi’ni toplumsal huzur açısından çok önemseyen iktidar, seçim öncesi huzursuzluk çıkarmak isteyenleri engellemek istiyor. Ancak bütün gayretlerine rağmen, muhalefetle mutabakat sağlayamıyor. Oysa, milletvekillerinin özlük haklarıyla ilgili yasal düzenleme ile paketleseydi bu yasa sessiz sedasız geçerdi.
Çünkü muhalefetin tamamının, iktidarla mutabık olduğu tek konu budur?
Bu da mı ‘istisnai’ bir durum?..
Lenin’in, “Çamur at, izi kalsın” taktiğini uygulayan müfterilere karşı yıllarca paralel medya ile birlikte mücadele ettik. Zamanın, “Onlar gazetecilikten tutuklanmadı” manşetleri çok taze... Ama aynı medya şimdi o müstamel yöntemlere sarıldı ve alakasız yerlerde “Özgür Basın Susturulamaz” naraları atmaya başladı. Gel gör ki aynı anda CHP’li Gürsel Tekin’in, “Basını susturacağız” naralarına karşı ise ‘üç maymun’u uyguladı. Hatta üzerine de CHP’nin “Gazeteciler darbeci” iftirasını sürmanşetten sos olarak kullandı.
Yine ‘istisnai’ durumla mı karşı karşıyayız acaba?..
Şah Fırat mağdurları!..
25 Şubat 2015 Çarşamba
Malum gecenin sabahında gün ağarınca görüntü de netleşmeye başlamıştı. Evet, yaklaşık 7 yıl önce bir bahar sabahı ziyaret ettiğim ve artık birkaç karelik hatıra olarak kalan Süleyman Şah Saygı Karakolu’na operasyon düzenlenmiş ve askerlerimiz; emanetlerle birlikte dönmüştü. Çok ilginçtir ki, sosyal medyadaki nöbetçi borazanlar da aynı anda yaygaraya başladı:
Türkiye toprak kaybetti!..
Talimatı alan hazır kıtalar aynı nakaratı, bıkıp usanmadan tekrarladılar. İlerleyen dakikalarda Başbakan Davutoğlu’nun Twitter’dan ve Genelkurmay’dan yaptığı açıklamalar da bu yaygaranın hızını kesemedi.
Gün bitti, sabah oldu ama tahrik taarruzu, “Bugün fitne Zamanı, Cumhuriyet elden gidiyor, Tarafınızı belirleyin, bütün Yurt’ta ve Cihanda Meydanlara dökülüp, şer ittifakın Sözcüsü olun” mealindeki yazılı talimatlarla devam etti!..
Bu ne vatan aşkı ya Rab!..
En yetkili ağızların defalarca çürüttüğü bu iddiaların yanlışlığını anlatmaya kalkmak en büyük yanlış olur. Zira bunu, onlar da çok iyi biliyor. Öncü güçlerin işaret atışlarıyla başlatılan ve muhalefet partilerince de ‘mecburi istikamet’ olarak sürdürülen bu feveranın sebebini araştırmak daha isabetli olacaktır.
Sizce, DEAŞ’ın hain planlarını bozmak için yapılan bu operasyon onları niye bu kadar üzdü?..
Bence, artık Türkiye’ye de bulaşmaya hazırlanan bu örgüt uygun gördüğü anda Süleyman Şah Türbesi’ne saldıracak ve Türkiye’yi o ateş batağına çekecekti. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı bertaraf edebilme uğruna ülkeyi yakmaktan bir an bile çekinmeyenler için de bundan büyük bir fırsat olamazdı!..
Zaten Türkiye tökezlediği anda çullanmak için bekleyen DEAŞ’a ilaveten Esad, PKK hatta İran bile ‘ortak düşman’ ile mücadelede ‘mavi güçler’ olabilirdi... Tam da ‘son viraj’ 7 Haziran seçimleri öncesinde bu fırsat elden kaçmıştı!..
Fuatavni’ye operasyon
Dahası var...
Bu operasyon aynı zamanda, artık resmen bir kaçak olan Emre Uslu’nun, “Fuatavni ben değilim. O yoluna devam ediyor” şeklindeki çırpınışlarını da boşa çıkarmıştı. Çünkü, suçüstü yakalanıp, devlet içindeki damarları kesildiği için bitkisel hayata giren merhum fenomenin, günlerdir süren operasyon hazırlıklarını ruhu duymadığı gibi yürüyen yüzlerce tankı, topu bile göremedi. Müflis tüccar hesabı eski defterleri karıştırarak kayıtsız şartsız bir müteveffa Fuatavni olduğunu ilan etmişti...
Bu ne muhteşem mağduriyet Şah Fırat...
KAFAMA TAKILANLAR..
Millî olanlar, olamayanlar
Her ne kadar müflis fenomenler uzun atlasa da biz Cumartesi akşamı sınır bölgesindeki hareketliliği tespit ettik. Ancak, ülke çıkarları açısından çok önemli olan böyle bir konuda muteber bir kaynaktan teyit almadan bu haberi kullanamazdık. Bize verilen cevap, “Doğru ama konu çok kritik bir aşamada. Millî hassasiyetinizi rica ediyoruz” oldu.
Ama ‘millî’ olamayan meslektaşımız oldukça fazlaymış...
HDP’nin paket fobisi
HDP Genel Başkan Yardımcısı Nazmi Gür dün akşam bir canlı yayında, “Hükümet İç Güvenlik Paketi’ni, HDP’yi sahada engelleyerek barajın altında bırakmak ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 400 milletvekili hedefine ulaşabilmek için çıkarıyor” dedi. Doğrusu hiçbir şey anlayamadım. HDP seçime, molotof kokteyli ile mi hazırlanıyor ki bu yasa onların önünü kessin...
Bence daha kaliteli bahaneler hazırlamaları gerekir...
.
Nefret koalisyonu çatırdıyor...
21 Şubat 2015 Cumartesi
Türk siyasetinde muhalefet mantığı, kan davası gibi topyekun düşmanlık olarak algılanıyor. Oysa ‘vekalet’, milletin hayrına olan gayretlere desteği gerektirir. Özellikle parti liderleri, ne olursa olsun; diyalog yolunu açık bırakmalıdır. Yani bu mücadele kişisel bir husumete dönüşmeden yürütülmelidir.
Oysa bu gelenek Türkiye’de böyle yürümedi. Sayın Erdoğan ile siyasi rekabete gücü yetmeyen Kılıçdaroğlu, bu boşluğu her ortamda ve her fırsatta Sayın Erdoğan’a ve aile fertlerine hakaretle kapatmaya çalıştı. (Bunların çoğu tescillendi ve kendileri binlerce lira tazminat ödedi.)
Kini sınır tanımadı
.Derken Sayın Erdoğan, şimdiye kadar olduğu gibi TBMM’de birtakım siyasi pazarlıklar sonucu değil, bizzat halk tarafından cumhurbaşkanı seçildi. Bu arada Sayın Kılıçdaroğlu da bir ilke imza attı ve kin ve öfkesini Sayın Erdoğan ile birlikte cumhurbaşkanlığı makamına taşıdı. Bunu bizzat ifade eden CHP lideri, Sayın Erdoğan’a olan kin ve nefretini o makamın bugüne kadar hiç muhatap olmadığı seviyede devam ettirdi.
Hatta Sayın Kılıçdaroğlu bu sınırsız husumetinin sonucu Başbakan Davutoğlu’na karşı da son derece rencide edici bir üslup kullanarak TBMM’nin sağlıklı çalışma zeminini de yok etti.
Günlerdir yayınladığımız manşetler CHP lideri Kılıçdaroğlu’nun, bu kin ve nefretine ne kadar esir olduğunu, varlığını; Cumhurbaşkanı Erdoğan’a düşmanlığa armağan eden karanlık odakların nasıl oyuncağı olduğunu ortaya koydu.
Bu ifşaatları tehditle karışık cılız açıklamalarla geçiştireceğini zanneden CHP yetkilileri her zamanki gibi yine Türk milletini yok sayıyor galiba. Zira, bu partinin bugüne kadar kendi milletvekillerini bile çıldırtan paralel işbirliğine hep birlikte şahit olmadık mı?
Sayın Kılıçdaroğlu, eline tutuşturulan kumpas kasetlerini grup konuşmasında dev ekranlardan bütün ülkeye aktarmadı mı? Paralel yapıya karşı yürütülen operasyonlarda ilk barikatçı hep o olmadı mı? Bu yapının Balyoz ve Ergenekon davalarındaki kumpaslarına en büyük tepkiyi gösteren, Silivri’deki kumpaszedelere heyet üstüne heyet gönderen Kılıçdaroğlu şimdi o kumpasçıları savunmak için elinden geleni yapmıyor mu?
Bu ne sevgi ah...
Tamamen marjinalleşen bu yapı ile olan bu ilişkileri, olmayan tabanının oylarına yönelik siyasi bir işbirliği olarak değerlendirmek mümkün değildir. Tam aksine bu yapıya yaklaştıkça milletten uzaklaştığı artık herkesin kabul ettiği bir gerçek olduğuna göre bu harakiride ısrarın sebebi ne olabilir?
Neticede görüldüğü gibi nereden gidersek gidelim paralel yapı ile CHP arasındaki bağ, siyasi meşruiyet çerçevesinde izah edilemiyor. Sadece Erdoğan düşmanlığının oluşturduğu bu nefret koalisyonu çökerken Kılıçdaroğlu CHP’yi de bitirecek.
Gücünü kin ve nefretten alan her yapı gibi...
KAFAMA TAKILANLAR..
Meclis’e de paket gerek...
İç güvenlik Paketi TBMM Genel Kurulu’nda görüşülmeye başlanmasıyla birlikte bir kavga gürültüdür gidiyor. Muhalefet partileri zaten İç Tüzük çerçevesinde kalmak kaydıyla çok defa samimiyetsiz seviyelerde Meclis’i sabote ediyor. Ama bu sefer bütün muhalefet ilk defa bir araya gelerek bu paketi engellemeye çalışıyor. Bu uğurda terörden iftiraya kadar ellerinden geleni yapıyorlar. Acaba ilk defa MHP ve HDP’yi bile aynı çizgide buluşturan bu güç ne olabilir?
.
İhanetin fotoğrafı netleşiyor...
18 Şubat 2015 Çarşamba
Devletin kritik noktalarındaki paralel yapılanma ile sürdürülen mücadele sürecinde ilginç ayrışmalara şahit olduk. Bir çok meslektaşımız rotasını değiştirerek darbecilerin yanında yer aldı. Şaşırsak da sonuçta kendi tercihleridir ve farklı sebepleri olabilir.
Ama bu örgüt ile hiçbir ortak değeri olmadığını zannettiğimiz kurumların bir paralel kümede toplanması konusunda da aynı değerlendirmeyi yapmak mümkün değildir. Mesela, Türkiye’yi yönetmeye talip bir siyasi partinin devlet içinde sinsice yapılanan paralel örgütü destekleyemez. Aksine, bu mücadelede net bir biçimde devletin yanında yer almak zorundadır. Çünkü bu, siyasi bir mücadele değildir. Aksi halde izahı mümkün olmayan bir çelişkinin içine düşerler.
CHP’nin paralel çelişkisi
Nitekim ülkenin ana muhalefeti böyle bir çelişki içine batmış durumdadır. Bu mücadeleyi yukarıdaki çerçevede değerlendirmeyerek basit bir siyasi hesabın sonucuna göre hareket eden CHP paralel örgütün yanında yer almayı tercih etti. Peki, bu parti iktidara geldiği zaman (geleceğine kendileri inanıyorsa tabii) ülkeyi, destekleyip büyüttüğü paralellerle birlikte mi yönetecekler? Sayın Kılıçdaroğlu, bu örgütün o zamanki lideri ile birlikte ‘eş başbakan’ mı olacak?
Böyle bir şeye normalde hiç kimse rıza gösteremeyeceğine göre ve şayet bu parti hiçbir zaman iktidar olamayacağını düşünmüyorsa “bu çelişkiden nasıl çıkmayı planlıyor acaba” diye düşünür dururdum.
Bu kadarına pes...
Ancak iki gündür yayınladığımız manşetlerde bu sorunun cevabını buldum. Doğrusunu isterseniz aylardır CHP’nin paralel aşkının izahını arıyordum ama bu seviyede bir ilişki olabileceği aklımdan bile geçmemişti.
Keşke CHP, devletteki paralel yapı ile mücadele konusunda şimdiye kadar öyle bir onurlu duruş ortaya koysaydı ki, iki gündür öğrendiğimiz ayrıntıları bu partiye hiç yakıştıramasaydık.
Yıllardan beri her yolu denediği halde milletiyle bütünleşmeyi başaramayan bir partinin düştüğü durum ülke açısından da son derecede üzücüdür. İktidar namzedi bir parti, sandıktan bu kadar ümitsiz olabilir mi, bu kadar derin bir acziyet içine girebilir mi? ‘Ana muhalefet’ kavramını bu kadar yıpratmak asıl milletimiz için en büyük ihanettir.
Neyse ki bu ihanetin fotoğrafı yavaş yavaş netleşiyor...
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Eş’i, HDP’yi aldatıyor mu!..
BDP, Türkiye’nin partisi olabilmek için adını bile değiştirdi ama bugün gelinen noktaya bakılırsa değişen bir şey olmadı. Oysa bu parti, çözüm süreci konusunda, ‘Türkiye’ gibi davransaydı bugün ‘baraj’ problemi olmazdı. Gelin görün ki, çözüm süreci konusunda hâlâ net bir tavır sergileyemeyen HDP’de bir heyet İmralı ile Kandil arasında mekik dokurken Eşbaşkan Selahattin Demirtaş “Bu iş olmaz” anlamına gelen mesajlar veriyor.
Sanki parti değil, çift direksiyonlu tramvay aracı...
Özgecan’dan bari utanın...
Özgecan Aslan’ın vahşice öldürülmesine gösterilen tepki toplumsal bir öfkeye dönüştü. Bu gelişme Türkiye’yi, kadına şiddet gibi bir yüzkarasından kurtarabilecek çok değerli bir mutabakattır. Ama bu iğrençliği ucuz siyaset malzemesi yapmak veya muhafazakarlığa fatura çıkarmak, toplumun bu değerli hassasiyetine sabotajdır. Böyle bir konuda bile bir ortak paydada toplanmamıza mani olan bu asalak virüsleri kınıyorum.
.
Nerdesiniz Charlie şakirtleri?..
14 Şubat 2015 Cumartesi
Paris’te teröristler, inançlarla alay eden Charlie Hebdo dergisine saldırdı, çalışanları öldürdü. Bu çirkin eylemi hep birlikte kınadık. Derginin çok seviyesiz bir tahrik üslubu kullandığını ama kesinlikle karşılığının şiddet olamayacağını yazdık, söyledik.
İzleyen günlerde istismarda sınır tanımayan bazı yerli Charlieler, bu saldırıyı da malzeme olarak kullanmakta hiç tereddüt etmedi. İşin garibi bir cemaat olduğunu iddia edenlerle, her fırsatta İslamiyet’e saldırmayı şiar edinenler aynı saflarda birleşti. Kimileri, “Bu radikalleri, Türkiye destekliyor. Biz müsamahakâr diyalogcuyuz. Ne olursan ol, yeter ki Erdoğan’a düşman ol, başımızın tacı ol” derken, kimileri de o çirkin tahrikleri sayfalarına taşıyarak birilerinin de kendilerine saldırmasını, bu sayede kısa yoldan tiraj kazanmayı hedefledi.
Dünya gördü ama dünyayı görenler görmedi
Önceki gün ise Amerikalı bir ateist, kendi halinde yaşayan bir Müslüman ailenin kökünü kazıdı. Türkiye’de yaprak kımıldasa canlı yayına giren, jurnalcilere sayfalar veren ABD medyası ultra-hipermetrop olacak ki, burnunun dibindeki bu iğrenç cinayeti göremedi! Bütün dünyadan yağan tepkileri görünce de, “Katliamın sebebi park kavgasıymış” diye yeni bir kaçamak denedi.
Yine her gün önce Türkiye’yi kınayan, sonra gerekçe arayan sözcüler de bir çift söz etmedi. Hatta İslamiyet’i ve Müslümanları iyi tanıdığı iddia edilen Başkan Obama’nın da kılı kıpırdamadı.
Size göre ‘İnsan’ın ölçüsü ne?
Müslümanları saldırı kadar yaralayan bu duyarsızlığı yine Cumhurbaşkanı Erdoğan dile getirdi ve “Nerdesin Başkan” diye sordu. Bugün bu soruyu bütün gazeteler sayfalarına taşıdı.
Sadece paralel medya ve yandaşları hariç...
Neden?..
Sayın Erdoğan’ın bu sorusu ve konusu onlar için çok önemsiz olduğu için mi?.. Yoksa bu çok önemli gerçeği ‘son düşmanları’ dile getirdiği için mi? Yoksa... Yoksa küresel ‘diyalog’larına, kongresel işbirliklerine zarar gelmesin diye mi?..
Ya yandaşları...
Charlie’nin hakaretlerini sayfalarına taşıyanlar da görmedi bu haykırışı. Gerçi Cumhuriyet’i ‘dinsizlik’ zanneden bu fosillerin, bu olayda hangi tarafı tutacağını tahmin etmek zor değil ama okuyucularına saygı için de olsa bu çok önemli gerçeği sayfalarına taşırlar diye düşünüyordum. Bir espriyi kumpasa dönüştürmek için çırpınan müflislere yaranmak için bana ayırdığınız yeri keşke bu insanlık cinayeti için kullansaydınız. Demek ki, uydu yayıncılık böyle bir şey...
Nerdesiniz ey Charlie şarlatanları?..
Bu masumların, sizin nezdinizde Charlie istismarcıları kadar değeri yok mu?
Nerdesin ey vicdan!..
KAFAMA TAKILANLAR..
Ey müfteriler, teşekkürler...
Sosyal medyada, ancak özgüven sahibi insanların yapabileceği bir espri paylaştım. Ama zeka problemi yaşayanlarla aklı öfkesinin altında kalanlar anlayamamış. Valla bu onların problemi. Bendeniz iki gündür, meslek hayatım boyunca yapamadığım kadar PR yaptım:) İlk defa bir yazım onlarca gazete ve sitede yayınlandı.
Teşekkürler öfkesinin esiri müfteriler...
Fidanfobisi olanlar...
Yazımın Hakan Fidan ile ilgili olduğu için yayınlanmadığını iddia eden zavallılar... Korkunun ecele faydası yok. Bütün karalama ve linç yöntemlerini denemenize rağmen Sayın Hakan Fidan’ın önünü kesemediniz. Kendisi bu ülkeye daha nice önemli hizmetlerde bulunacak. Biz de daha çook Hakan Fidan yazısı yazacağız.
Artık nasıl okursunuz bilemem!..
.
Fidan, MİT'i yine yönetebilir
11 Şubat 2015 Çarşamba
MİT Müsteşarı Hakan Fidan'ın seçimlerde aday olacağı uzun zamandır konuşuluyordu ve bendeniz buna hiç ihtimal vermiyordum ama 7 Haziran'da ters köşe oldum!
Elbette sayın Fidan da her Türk vatandaşı gibi aday olabilir. Ama ben kendisinin, "Ehemmi mühimme tercih etmek" prensibine göre hareket edeceğini ve bu kritik dönemde, o kritik noktayı bırakmayacağını düşünüyordum. Elbette kurumlar kişilerle kaim değildir, kurumsallık esastır ama "Dere geçerken at değiştirilmez" diye de bir söz vardır...
Türkiye, yeni tanıştığı bu içten darbe ile kıyasıya mücadele ediyor. Vücudu sinsice saran bir kanser gibi devletin bütün kademelerinde örgütlenen bu paralel yapı ile mücadelede en kritik nokta güvenilir kadro ve sağlam istihbarattır. Elbette devletin tek güvenilir bürokratı Hakan Fidan değil ama her güvenilir bürokrat da Hakan Fidan değil...
PARALEL ÖFKENİN ASIL SEBEBİ
Bu ayrıntıyı bir dış destek ile açıklamaya çalışalım.
Yıldıray Oğur, Türkiye Gazetesi'nde yayınlanan 8 Şubat tarihli yazısında, paralel medyanın ilk zamanlar sahip çıktığı Hakan Fidan'a sonra neden bu kadar cephe aldığını ve İsrail ile birlik olup bitirmeye çalıştığını ayrıntılı şekilde izah ediyor. Can alıcı cümle şu:
Fidan’ı, cemaat için esas tehlikeli yapan Başbakan Erdoğan’ın güvendiği alternatif bir istihbarat ve bilgi kaynağına dönüşmesiydi.. Böylece cemaatin elindeki Emniyet İstihbarat, Başbakan’ın tek istihbarat kaynağı olma tekelini kaybetmişti. Hatta Başbakan onlardan gelen bilgileri MİT’le check etmeye başlamıştı.
Bu açıdan bakılırsa Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın "sır küpü" olarak tarif ettiği Hakan Fidan'ın bu aşamada MİT'ten ayrılmasını doğru bulmaması oldukça anlaşılabilir hatta hak verilir bir değerlendirmedir.
DİĞER KÖŞEYE YATANLAR
Sayın Fidan'ın aday olacağı tartışmalarının erkenden dolaşıma sokulmasının bir amacı vardı. Erdoğan'ın, Hakan Fidan'ı başbakanlığa hazırladığını her yere yayarak, bir türlü beceremedikleri ama çok istedikleri Erdoğan-Davutoğlu gerginliğinin tohumlarını ekiyorlardı. Ama Cumhurbaşkanı Erdoğan, Güney Amerika seyahati öncesi bu konuda yaptığı açıklamayla hem bu art niyetlileri ters köşeye yatırdı. Ayrıca Kılıçdaroğlu ve benzerlerinin de sayın Davutoğlu'na, daha ilk günden itibaren "kukla" olmak gibi son derece absürt sataşmalarıyla ne kadar ucuz muhalefet yaptıklarını ortaya koyuyordu. Ülke için çok sevinilecek bir durum değil ama AK Parti'liler rahat olsun; bu sığlıktan iktidar alternatifi filan çıkmaz.
Birçok aklı evvel de o açıklamaları "danışıklı dövüş" olarak yorumladı. Medyamızın önde gelen bu kelli felli isimleri, en az 20 yıldır yakinen takip ettikleri Recep Tayyip Erdoğan'ın siyaset tarzını anlamayı bir kenara bırakın kendisini bile hiç ama hiç tanımamışlar. "Bir köy kahvesine gidip, 'Erdoğan şöyle bir siyasi proje içinde baş aktör olarak yer alır mı?' diye sorsalardı doğru cevabı alırlardı" diyecektim ama Türk halkıyla diyalog kurabilselerdi böyle gülünç durumlara düşmezlerdi zaten.
FİDANLAR, FİDAN KALMAZ...
Bütün bunlara rağmen sayın Fidan gerçekten yorulduğu için böyle bir tercihte bulunmuşsa ve artık hayatını kendi halinde bir vekil olarak devam ettirecekse gerçekten çok yazık olur. Ben, yeni hükümet döneminde yapılacak bir düzenleme ile sayın Fidan'ın hem çözüm sürecinin bundan sonraki önemli aşamasında da aktif rol almaya devam edebileceğini hem de MİT'i; daha geniş yetkilerle yönetebileceğini düşünüyorum. Bu, aynı zamanda Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Hakan Fidan'a olan tepkisini bertaraf etmek için de ideal bir yöntem olabilir.
Zamanın allameleri nerdesiniz?
7 Şubat 2015 Cumartesi
Bank Asya’da bir şeyler olmuş, ortaklık yapısında şeffaflık problemi mi ne varmış; aydınlatmak için TMSF devralmış...
Birkaç gündür durumu anlamaya çalışıyoruz.
Özellikle, konu finans kurumu olunca saman çöpünü ‘saban oku’ yapmasına alıştığımız zamanın ‘kül yutmaz kriz uzmanları’nı (!) günlerdir izliyoruz ama “Hukuksuz işgal” nakaratından başka bir şey duyamadık henüz.
Oysa bu at gözlüklü allameler, konu İhlas Finans olunca Bankalar Kanunu’nu bülbül gibi konuşturuyor, akla ziyan yorumlarıyla hukuksuzluk dizileri yazıyordu.
Ayçiçeği hukuku!
Allah aşkına bu nasıl bir hukuk anlayışı ki ayçiçeği gibi paraleller ne tarafta ise o tarafı haklı çıkarıyor. Konu başkası olunca paralelin elinde amansız bir silaha dönüşüp rakiplerinin ölüsüne bile ateş etmek için kullanılan Bankalar Kanunu Asya Finans’a gelince bu sefer bireyleri değil kurumu koruyan bir tanka dönüşüyor, yaklaşanı yakıyor.
Nedir bu şeffaflık problemi, şimdiye kadar nasıl gizlendi?
Zamanın ruhunu iyi yakalayarak Bank Asya’yı itinayla kollayıp büyüten başkanlarınıza, “İhlas Finans’ı TMSF’ye devrettiremediğim için çok üzgünüm” dedirttiğiniz röportajlarınızda neden bir soru da Bank Asya için sormadınız?
Paraleller de kesişir
Bu ‘maaşı devletten talimatı hizmetten’ düzeninin hep böyle devam edeceğini mi zannettiniz?
Paralellerin “sonsuza kadar devam ettiği” kuralının bir geometrik kabulden ibaret olduğunu hiç mi düşünmediniz?
Bütün kumpaslara, ‘kusursuz’ organizasyonlara rağmen gerçeklerin, bir gün mutlaka ortaya çıkmak gibi ulvi bir özelliği vardır.
Buna siz de gerçekten inanıyorsanız şu Bank Asya’da olanları samimiyetle ve olduğu gibi yazın sayın zamanın çok bilmiş ekonomi otoriteleri!
Yazın ki samimi ve dürüst olduğunuzu dünya aleme gösterin!
Olabiliyorsanız tabii...
KAFAMA TAKILANLAR..
Vicdanınızla nasıl anlaşıyorsunuz?
O akşam Bank Asya ile ilgili ilk haberi sosyal medyadaki paralel infaz timlerinden aldım: “Felan felan gazetelerin yayın yönetmenlerine ‘Bank Asya TMSF’ye devredildi’ manşetleri atın diye talimat verildi. Böylece ortada hiçbir şey yokken yalan haberlerle mudiler korkutulup kaçış sağlanacak...”
Öncelikle kendilerine çok teşekkür ediyorum. Çünkü bu sayede konuyu takibe aldık.
Gerçi yalancının mumu BDDK açıklamasına kadar yandı ama o ayrı konu, sayılan gazeteler arasında STAR da var ve şayet başka bir yayın yönetmeni yoksa ben öyle bir talimat almadım.
Şimdi...
İçlerinde aklı başında insanlar olduğunu zannettiğim eşhasın da bulunduğu bu zevat, kim; kimlere nasıl talimat vermiş, şakır şakır ortaya dökerek bu iddiasını ispatlamalı.
Yoksa...
Tek hesaplaşmanın bu dünyadaki paralel yargıçların muhakemesinden ibaret olduğunu zannedenler için başkalarına iftira atmak, “Fitne ek, algı biçersin...” kuralından ibaret olabilir.
Ama ben asıl bu insanların vicdanlarıyla nasıl anlaştığını çok merak ediyorum.
Rejim tüccarları...
Başkanlık sistemini istemeyenler bu gidişi engellemek için barikat için her şeyi barikat olarak kullanıyorlar.
Daha hedeflenen sistem hakkında en küçük bir doküman ortaya konulmadığı halde bazıları Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başkanlık değil düpedüz diktatörlük istediğini yazıp çiziyor. Bazı sözümona araştırma şirketleri halka başkanlık sistemini değil, “Başkanlık sistemi gelirse, Türkiye federasyonlara bölünürse...” diye soruyor ve cevapları da “Yüzde 70 başkanlık istemiyor” şeklinde sunuyor.
Ama bazı aklı evvellerin ortaya attığı iddia bunların tamamına taş çıkartır:
“Bu sıradan bir sistem tartışması değil, başkanlık gelirse rejim elden gider...”
O devir bitti, artık rejim ticaretinden size ekmek çıkmaz beyler, başka kapıya..
.
Heyet üyesinden çözüm tüyoları...
4 Şubat 2015 Çarşamba
Filipinler’de yaklaşık 500 yıldır devam eden silahlı mücadele bitmek üzere.
Mindanao Adası büyük doğalgaz rezervlerine sahip, tarımsal açıdan en verimli bölgesi ama en fakir insanlar da burada yaşıyor. Ve benzeri her yerde olduğu gibi medeni ülkeler buralara pek ilgi duyuyor (!), hiç rahat bırakmıyor. İşgal nöbetini İspanya’dan sonra 1800’lü yıllarda Amerika devralmış ve taşıdığı göçmenlerle adanın asıl sahibi olan Müslüman nüfusu azınlık konumuna düşmüş.
1946’dan itibaren ise adaya BM el atmış ki artık iflah olmayacağının resmidir...
Bu işgal ve tacizlere siyasi mücadele ile karşı koymaya çalışan Moro halkı, Filipinli göçmenlerin Müslüman köylerine silahlı saldırılarını yoğunlaştırması üzerine aynen mukabele etmek zorunda kalmış. Uzun yıllar devam eden ve arkasında 150 bin ölü, 2 milyon mülteci bırakan bu süreç, 1976 ve 1990 yıllarında yapılan anlaşmalarla durdurulmaya çalışılmış ise de devletin sözünü tutmaması üzerine sonuç alınamamış.
2008’de ise büyük gayretler sonucunda MIKC (Moro İslamî Kurtuluş Cephesi) ile yapılan anlaşma, ülkenin Anayasa Mahkemesi tarafından “Bölünmeye sebep olur” gerekçesiyle iptal edilmiş ve ülkenin bölünmesini önleyen (!) bu iptal, 10 bin kişinin ölmesine, 800 bin kişinin evini terk etmesine mal olmuş.
“Ben dosyaya bakarım, sonuçlarını düşünmeden karar alırım” anlayışı, az gelişmiş hukuk sistemlerinin ortak kompleksi galiba...
Yeniden ve yine barış...
2011’de Malezya’nın arabuluculuğu ile görüşmeler tekrar başlamış ve 2012’de bir çerçeve anlaşması imzalanmış.
Defalarca yaşandığı gibi gelinen bu aşamadan sonra tekrar başa dönülmesini istemeyen İslami Cephe’nin bu sefer işi sağlama almak için bağımsız denetim heyeti istemesi üzerine AB eski Büyükelçisi Alistair Mac Donald’ın başkanlığında Filipinler hükümeti ve İslami Cephe temsilcileri ile Asya ve ABD’ye ait iki vakıf adına birer üye ile bir Türk üyeden oluşan 5 kişilik bir heyet bu tarihten itibaren barış sürecini yürüttü.
Heyette yer alması özellikle istenen Türk İHH Yönetim Kurulu Üyesi Hüseyin Oruç’tan bu çalışmaları dinlerken zihnimde hep ‘bizim süreç’ mukayesesi vardı.
Taraflar arasında köprü olmuşlar
Bu heyet 2013’ten itibaren her iki tarafın yöneticileriyle, siyasi ve askeri temsilcileriyle ve bizzat halkla düzenli görüşmeler yaparak çerçeve anlaşmadaki taahhütlere uyulup uyulmadığını araştırıyor ve değerlendirmelerini iki aylık periyotlar halinde tarafla paylaşılıyor. Yılda bir defa düzenlenen ve her iki kesimin de onayı alınarak yayınlanan rapor ise Denetim Heyeti’nin dış kesimlere yönelik durum tespiti özelliğini taşıyor.
Bu heyet Filipinler hükümeti nezdinde de çok ciddiye alınıyor, MGK benzeri bütün kritik toplantılara katılıyor ve süreci ilgilendiren konularda tavır sergiliyor. Bu heyetin devreye girmesinden sonra barış sürecinin hızla ilerlediği gözleniyor. Nitekim silahsızlanma gibi en kritik konular karara bağlanmış olup birkaç gün önce silahların teslimi protokolü imzalandı. Mayıs 2016’da yapılacak seçimlerle Moro’da bir parlamento oluşturulacak. Filipinler merkezi hükümetine bağlı çalışacak bu parlamento iç işlerinde özerk olacak. Bir polis gücü oluşturulacak ve Filipinler ordusu bölgeyi terk edecek.
Onlar eriyor muradına...
Elbette batıda ve doğuda yaşanan benzer süreçler bizim için birebir örnek olamaz. Ama ‘olabilirliği’ göstermesi bakımından önemlidir. Özellikle Denetim Heyeti’nin sürece etkisine dikkat çekmek istiyorum.
500 yıllık yara kapatılabiliyorsa bizde niye olmasın? ...
xxxxxx
.Batı’dan gelen elverişsiz hava...
31 Ocak 2015 Cumartesi
Komşuda seçim bitti, bizde tartışması bitmedi. Syriza’nın seçim zaferinden herkes kendine pay çıkarmaya çalışıyor. Birkaç yıl sonra da herkes Syriza ile aynı karede görüntü vermeye çalışacak mı, emin değilim.
Çünkü, bu zafer her ne kadar “solun yeniden dirilişi” olarak yorumlanıyorsa da bana daha çok çeyrek asır önceki bol vaatli siyaset dönemini hatırlatıyor. İşsize iş, köylüye toprak, herkese çift anahtar vs... Ama dikkat ederseniz o vaatler de sahipleri de çoktan siyaset mezarlığındaki yerini almış durumda.
Krize düşen Syriza’ya sarıldı
Kemer sıkmaktan sıkılan Yunan halkı, Syriza’nın seçim vaatlerini, “acaba gerçekten yapabilirler mi” diye hiç sorgulamaktan bile korkarak destekledi ve iktidara gönderdi.
Ama Alexis Çipras ve ekibinin işi keşke karizma PR’larıyla çözülebilecek kadar kolay olsaydı.
İşin özü AB’den koparılacak mali tavizlerde düğümleniyor ama sanırım bu biraz zor olacak. Çünkü AB hem oldukça yüksek miktar borcun silinmesine yanaşmayacak, hem de “Bu kaçıncı?” diye soracak. Ayrıca ‘sırada bekleyen diğer kardeşleri’ de hesaba katacak. Zira bu posta koyma tarzının sonuç verdiği anlaşılırsa İspanya ve İtalya başta olmak üzere bütün sıkıntılı AB üyelerinden hızla yeni ‘Çipras’lar kapıya dayanacaktır.
Elde var 2 milyar...
Durum böyleyken Yunanistan’ın yeni patronu koltuğa oturur oturmaz özelleştirmeleri iptal edip, işten çıkarılanları geri alarak seçmene gülücük dağıtmaya devam ediyor, emekli maaşlarını arttırma sözü veriyor. Ama bütün bunları hazinede kalan 2 milyar Euro ile yapması gerekiyor!
Yunanistan’da başlayan bu süreç nasıl sonuçlanacak bilinmez ama bu popülist politikanın bir süre daha prim yapacağı, diğer bazı Avrupa ülkelerinde de yeni siyasi sonuçlar doğuracağı anlaşılıyor. Ekonomik gerçeklerle pek de örtüşmeyen bu gidişat, Avrupa’da artan radikalleşme eğilimi ile birlikte değerlendirildiğinde batı cephesinde durumun pek iç açıcı olmadığı görülüyor.
Bu durum elbette bizi de yakından ilgilendiriyor.
Malum, ‘elverişsiz hava akımı’ hep Balkanlar’dan gelir...
KAFAMA TAKILANLAR..
Kobani, ne yani...
DEAŞ Kobani’ye saldırıyor, Türkiye de birileri sokağa fırlıyor, önüne geleni kırıp döküyor, insanları balkondan atıp üzerine otomobil sürüyor.
Türkiye koridor açıyor, elinden geleni yapıyor. sonunda DEAŞ Kobani’yi terk ediyor. Ama yine Türkiye’de sokaklar karışıyor, rögar kapakları ayaklanıyor, insanlar yaralanıyor.
Ayn El Arap’ı, harabeye çeviren DEAŞ, yüz binlerce Kobanili’yi misafir eden, barındıran Türkiye.
Durum böyle iken bir de yerli Kürt kardeşlerimizden ikide bir fışkıran Kobani öfkesi...
Ne yani, DEAŞ’ın hiç mi suçu yok?..
TÜSİAD koltuğu sarhoş mu ediyor?
Artık pek itibar edilmese de TÜSİAD’ın siyaseti dizayn etme tutkusu gelenekseldir. Hatta son dönemde çıtayı yükseltip cumhurbaşkanlığı makamını da ilgi alanlarına dahil ettiler.
Ama ne ilginçtir ki TÜSİAD’ın, kendisini ülkenin de patronu zanneden bu fonksiyonunu sembolize eden başkanlar, o koltuktan kalktıktan sonra birdenbire değişiveriyor. Ayıldıktan sonra “Ben ne yaptım?” diye hayıflanan, önceki söylediklerinden utanan kişiler gibi nedamet getiriyorlar.
Son selef Haluk Dinçer de koltuktayken “Cumhurbaşkanı bizim muhatabımız değil” diyordu, ‘normale’ dönünce yaptığından pişman oldu ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a özür mektubu gönderdi, “Yanlış anlaşıldım” dedi.
Ama galiba bu özre pek itibar eden olmadı.
Azmettiricileri açıklarsa belki hafifletici sebep sayılabilir!..
.
Türkiye, tarihi misyonu ile kucaklaşıyor
28 Ocak 2015 Çarşamba
Uluslararası ilişkiler milli çıkarların ortak paydası üzerinden yürür. Ülkeler, dış gelişmeleri bütünüyle yönetemez. Burada başarı ölçüsü, ülkelerin, önemli gelişmeler karşısında ne kadar insanî ve vicdanî bir duruş sergileyebildiğidir.
Son yıllarda Türkiye’de en büyük eleştiri “AK Parti hükümetlerinin uyguladığı dış politikanın Türkiye’yi yalnız bıraktığı” iddiasıdır. Hatta özellikle Suriye politikamız Başbakan Davutoğlu için defalarca gensoru konusu oldu.
Ancak, Suriye politikamızı Esad’ın sarayından bakarak değerlendiren CHP ve paralelindekiler, bir çelişki girdabına kapılmış durumdadır. Zira Sayın Davutoğlu, yaklaşık dört yıl önce Esad’ı reform yapması ve kendi halkına silah doğrultmaması konusunda ne kadar dil döktüğünü defalarca anlattı. Ama Esad bu çabalara, cuma namazından çıkanlara ateş açarak cevap verdi.
Zulme rıza zulümdür
Peki bu durumda Türkiye’nin tutumu ne olmalıydı?
Büyük bir öngörü (!) ile Esad’a tavır almamız durumunda Türkiye’nin başına gelecek felaketleri düşünerek, menfaatlerinin altında ezilen bazı ülkeler gibi Esad’ın yanında mı yer almalıydık? Yoksa kiminin gafletten, kiminin de hıyanetten söylediği gibi “Tarafsız mı kalmalıydık?” Gaflettekileri Allah affetsin ama hıyanet içindekilerin de çok iyi bildiği gibi, haklı ile haksızın mücadelesinde tarafsız kalmak haksıza destek olmaktır...
Hasretle kucaklaşıyorlar
Türkiye’nin dış politikasını yerden yere vuranlar kasten Suriye ve Irak’ı zumlamakta, fotoğrafın tamamını özellikle gizlemektedir. Bunu görmek için son dönemde Balkanlar’da, Kafkaslar’da ve özellikle de Afrika’da atılan adımlara önyargısız bakmak yeterlidir. Devletin oluşturduğu yeni strateji çerçevesinde TİKA, Yunus Emre Enstitüsü, STK’lar ve işadamları tarafından yürütülen bu çok yönlü seferberliği arkadaşımız Erdinç Akkoyunlu kısaca toparladı ve iki gün boyunca sizlerle paylaşacağız.
Ben şu kadarını söyleyeyim ki, ülkelerin asıl sahipleri halkları ise son yıllarda atılan bu adımlar amacına ulaşmış, karşılıksız sunulan hizmetlerle gönlünü fethettiğimiz bütün Afrika ahalisi, sayın Erdoğan’ın şahsında Türkiye’yi hasretle kucaklamışlardır. Bu kavuşma coşkusunu, gittiğim bir düzine Afrika ülkesinde bizzat gördüm. Sömürge düzeni bozulduğu için rahatsız olan ülkeler ne yaparsa yapsın bu kucaklaşmaya mani olamayacaklardır. Çünkü onların “Önce ben” odaklı politikaları, Türkiye’nin “Önce insan” stratejisiyle iflas etmiştir. Onların, Afrika’yı iliklerine kadar soyan sömürü düzenini Türkiye, “Veren el, alan elden üstündür” düsturuyla yıkmıştır. Onun için Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, Etiyopya Meclisi’ndeki konuşması dinmeyen alkışlara karışmıştır.
Netice itibariyle, doğudan mahrum; batıya mahkum statükoyu terk edip, bölgesinde güçlü bir ülke olarak batıya ilerlemeyi tercih eden Türkiye, tarihin kendisine yüklediği misyona geri dönüyor ve Osmanlı coğrafyası ile bütünleşiyor.
KAFAMA TAKILANLAR..
CHP’den Syriza çıkar mı?
Yunanistan’daki seçimden sonra Türkiye’de bir Syriza aşkı başladı ki sormayın gitsin. Hemen her parti ‘Yerli Syriza’ olduğunu iddia ediyor. En ilginci de ‘sol’ kanattan ilerleyen CHP bu yarışta öne çıkmaya çalışıyor. Oysa işin aslına bakılırsa Syriza’ya en uzak olan CHP’dir. İlla da bir partiye benzetilecek ise bu ne HDP ne de CHP’dir. Olsa olsa cezaevinde doğup iktidara yürüyen AK Parti’dir.
Erdoğan kimin bam teline bastı?
24 Ocak 2015 Cumartesi
-ADDİS ABABA-
Üç Afrika ülkesini kapsayan gezimizin ilk durağı ve ağırlık merkezi Etiyopya’dayız.
Bize daha sıcak gelen adıyla, Peygamber Efendimizin “Orada adil bir kral var” diye övdüğü Necaşi’nin Habeşistanı... Gezi hakkında yapılan eleştirilere bakılırsa bu ülkenin önemi Türkiye’den pek anlaşılmıyor. İtalyanların sömürgesi ve komünistlerin kölesi olmaktan daha yeni kurtulan Etiyopya’nın şu andaki az gelişmiş görüntüsü bizi yanıltmasın. Türkiye’nin iki katı araziye 1.5 katı nüfusa sahip Etiyopya, Afrika’nın merkezi olmayı hedefliyor ve bu yolda hızla ilerliyor. Bir kere, Avrupa’dan Çin’e kadar hemen her ülkenin çekiştirdiği Etiyopya her şeye rağmen terörden uzak kalmayı ve Müslümanlarla Hıristiyanların birlikte yaşamasını başarmış. Kalabalık nüfusa sahip ülkelerde herkes enerjisini birbirini yemekle tüketmiyorsa şartlar ne olursa olsun, kalkınma mukadderdir.
Türkiye’nin güney kapısı
Cumhurbaşkanı’nın, başbakan yardımcısı, 5 bakan, 6 milletvekili, DEİK, TİM, MÜSİAD, ASKON, TÜMSİAD gibi iş dünyasının nabzını tutan kuruluşların başkanları ve çok sayıda işadamı ile birlikte gerçekleştirdiği bu gezi için, “O ülkelerin tamamı bütün ticaretini bizimle yapsa ne olur ki” diye düşünenler olabilir. Oysa buradan hiç öyle görünmüyor. Tam aksine, buralara gelmekte geç kaldığımızı, atı alanın Üsküdar’ı geçtiğini görünce insan Çankaya’ya çakılan Necdet Sezer gibilerin bu millete ne kadar büyük bir kötülük yaptığını daha iyi anlıyor. Çünkü, bize binlerce kilometre uzakta kendine bile hayrı olmayan ülkeler gibi görünen bu coğrafya aslında Türkiye’nin bahçe kapısıdır. Buraları emniyete almadığınız sürece Türkiye’de istikrarı, huzuru aramak hayal gibidir. Ayrıca, Suudi Arabistan’ın Vehhabileştirmek için yıllardır para akıttığı bu ülkelerde İslamiyet’in gerçek hamisi olan Türkiye’ye çok büyük bir görev düşmektedir. Osmanlı’nın bu coğrafyaya özel ilgisinin sebebi neydi acaba? Yine ağıtlara konu olan Yemen şehitleri acaba kuru bir toprak hevesi uğruna mı feda edildi?
Rahatsız olanlar var
Nitekim Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı bekleyen Mogadişu’da Türk heyetinin konakladığı otele yapılan Eş Şebab saldırısı, sıradan bir terör eylemi değildir. Zamanlaması da anlamı da manidardır. Artık ‘savaş’ kavramının çok değiştiği, her şeyin uzaktan kumanda yöntemiyle yürütüldüğü bir dünyada yaşıyoruz. Bütün Avrupa’yı asırlardır sömüren güçlerin, tarih boyunca gittiği her yerde insana saygıyı esas alan Türkler’in tekrar buralarda görünmesinden, her türlü desteği karşılıksız olarak getirmesinden ne kadar rahatsız olduğu anlaşılmaktadır.
‘Tanıdık’ engellerle de mücadele
Ne gariptir ki Türkiye buralarda sadece emperyalist devletlerin ayak oyunlarıyla veya Eş Şebab gibi taşeronlarıyla mücadele etmiyor. Paralel yapı, yıllardır ‘sivil elçilerimiz’ olarak bilinen ve sınırsız desteklenen okulları vasıtasıyla oluşturduğu ilişkileri burada da Türkiye’yi yıpratmak için kullanıyor hatta bunu ‘hizmet’ biliyorlar. Bu yüzdendir ki, bu gezinin en önemli hedeflerinden biri de buradaki paralel planları bozmak, gerçekleri anlatmaktı. Bu konuda birçok ülkede önemli adımlar atıldı. Burada da yakın bir zamanda Türk kökenli eğitimi, asıl sahipleri olan Milli Eğitim’in teslim alması planlanıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Türkiye’yi yeniden tarihi fonksiyonuna kavuşturmak için yıllardır sürdürdüğü kutlu yolculukta birilerini rahatsız etmiş hatta bam teline basmış olacak ki içeride-dışarıda, teröre kadar uzanan her türlü argümanı kullanarak engellemeye çalışıyorlar.
Ama unutmasınlar ki “Herkesin bir hesabı varsa Allah’ın dabir hesabı vardır.”
Güçlü Türkiye kime zarar?..
21 Ocak 2015 Çarşamba
Türkiye’nin her gün artan jeopolitik önemi hepimizin malumu. Öte yandan Ortadoğu, Afrika hatta Avrupa’da baş döndürücü bir hızla olup bitenleri de birlikte izliyoruz. Etkin güçler artık eskisi gibi 20-25 yıllık senaryolar yazmıyor. Dijital ve sosyal katalizörlerle projelerini çok hızlı uyguluyorlar. Bunu anlamak için sadece birinci ve ikinci halka komşularımızda son birkaç yılda yaşanan değişiklikleri hatırlamamız yeterlidir.
Peki bu etkin güçler Türkiye’ye hiç mi ilgi duymuyor? Hem de bu kadar çok yerli işbirlikçi hazır beklerken... Sanmıyorum...
O halde nasıl oluyor da bu kadar yerli ve yabancı yıkıcı teşebbüse rağmen hâlâ bir huzur adasında yaşayabiliyoruz? Mesela Türkiye son on yıldır, kendisini yalnızlığa götüren (!) bu yoldan değil de ‘tavsiye edilen’ rotada yürüseydi şu anda çok daha zengin ve demokrat bir ülkede yaşıyor olabilir miydik acaba?
Neler yaşadık neler
Oysa tarih boyunca Türkiye üzerinden hesap yapanlar hiç bu dönemdeki kadar ince hesaplar yapmamış hiç bu kadar haris olmamışlardı. Bugün yıllarca istim üstünde tutulan terör belasına rağmen etrafımızdaki perişan ülkeler gibi olmamış, tam aksine onlara kucak açabiliyorsak siyasi istikrar ve dirayetli yönetim sayesindedir. Bu çerçevede, parlamenter sistemin nimetlerini inkar etmek de nankörlük olur. Ama gelinen noktada sistem yozlaşmış, sürdürülebilirliğini kaybetmiştir. Bu sistemi bitirenler ise bugün “başkanlık sistemini dayatıyor” diye itham edilen Cumhurbaşkanı Erdoğan değil, 2007’de milletin verdiği yetkiyi gasp etmek için meşruiyet dışı yöntemlere başvuranlardır.
Ama artık milletin tercihini beğenmeyerek siyasete tuzak kurmaya çalışanlar kazdıkları kuyuya düşmüş, yetkinin; bütün vesayetleri geçersiz kılan halka teslim edilmesine sebep olmuşlardır. Bu sebeple de velinimetimiz olan parlamenter sistem, uzaktan kumanda meraklıları yüzünden krizin kaynağı durumuna düşmüştür. Artık geri dönüş de mümkün değildir.
O halde bugünkü tartışmaları aşmanın tek yolu halkın iradesine saygı duyarak gereğini yapmaktır. Yani siyasetçiler başta olmak üzere herkes üzerine düşeni yaparak Türkiye’nin, yeni dönemin gerektirdiği dinamizme sahip bir sisteme kavuşmasını sağlamalıdır.
Güçlü Türkiye’ye ancak güçlü araçlarla gidebiliriz.
KAFAMA TAKILANLAR..
Davutoğlu’nu ondan fazla düşünenler!..
Başbakan Davutoğlu’na özellikle başbakanlık görevini devraldıktan sonra en seviyesiz hakaretleri yapanlar ne hikmetse birden bire fikir değiştirdi ve Davutoğlu’nun en ateşli hamisi kesildiler. Hatta bazı müzmin muhalifler o kadar abarttı ki aralarından bazıları “Sanki Davutoğlu’nu, Davutoğlu’ndan daha fazla düşünüyoruz gibi geldi” diye arkadaşlarını uyarmak zorunda kaldı.
Sevginin nefrete dönüştüğünü duymuştum ama nefretin sevgiye dönüştüğüne de ilk defa şahit oluyoruz.
Hikmeti ne ola acaba?
Mesele ‘reklam arası’ değilmiş...
AK Parti Balıkesir Milletvekili Tülay Babuşçu’nun, “600 yıllık imparatorluğun 90 yıllık reklam arası sona erdi” sözüne bazı kesimlerin gösterdiği aşırı tepkiyi bir ifade özgürlüğü çelişkisi olarak görmüş ve eleştirmiştim. İzleyen günlerde bu tepkilerin tırmandırılarak kurumsal bir linç halini aldığını gördük.
Peygamber efendimize hakaret edenleri savunmak için türlü bahaneler uyduran bu ‘özgürlükçüler’ acaba “Zaman da değişti, biz de değiştik. Artık bizim için öncelikler de değişti” mi demek istiyorlar?
Bu ameliyat tamamlanmazsa...
17 Ocak 2015 Cumartesi
Cumhurbaşkanı seçimi döneminde kimi, “parlamenter sistemden vazgeçmemeliyiz” derken, kimi de “başkanlık kaçınılmaz” dedi ama herkes, halkın seçtiği bir cumhurbaşkanının bu sisteme uymayacağı konusunda mutabıktı. Derken süreç yürüdü ve 10 Ağustos’ta halk cumhurbaşkanını seçti. Sonrasında da sistem tartışması gündemden kalktı.
Peki neden; problem çözüldüğü için mi?
Ne gezer... Tam aksine, rafta bekleyen dosyadan çıktı, hayatımıza aktı. Çünkü artık halkın ilk turda seçtiği bir cumhurbaşkanımız var ama mevzuat eski. Zira, parlamenter sistemle yönetilen bir ülkede cumhurbaşkanını da parlamento seçer. Türkiye’de de öyleydi. “Kötü komşu insanı mal sahibi yapar” hesabı, oluşturulan suni kriz sonucu halk, cumhurbaşkanını bizzat seçmek gibi bir avantaj kazandı. Bu durumda siyasetçilere düşen sorumluluk, geri kalan prosedürü bu irade doğrultusunda düzenleyerek, sistemin işleyişini halkın seçtiği cumhurbaşkanına uygun hale getirmekti. Aslında bir önceki genel seçimde bütün partiler halka, yeni anayasa sözü vermesine rağmen sonra bu sözlerini unutarak ayak sürüdüler. Burada AK Parti’nin de Uzlaşma Komisyonu’na eşit üye vermeyi kabul ederek hata yaptığı kanaatindeyim.
Zaman, Türkiye’nin aleyhine...
Oysa millet, ‘vekil’lerini geride bırakarak; 10 Ağustos’ta yüzde 52 oyla Recep Tayyip Erdoğan’ı Cumhurbaşkanı seçti. Bu tercih aynı zamanda, seçilirse nasıl bir cumhurbaşkanı olacağını meydanlarda üzerine basa basa anlatan Sayın Erdoğan’ın teklifini de onay anlamına geliyordu. Yani, adına ne dediğinizin önemi yok, millet cumhurbaşkanlığı makamının güçlü, inisiyatif sahibi olmasını istiyordu.
O halde problem ne? Vesayetlerin çözüm yeri olan siyaset müessesesi şimdi yeni bir düzleme geçmek isteyen Türkiye’nin önünde engel oluşturuyordu. Ortaya konan gerekçeler ise “Erdoğan başkan olursa...” diye başlayan ve ülkenin asırlar boyu geleceği için yapılacak bir düzenlemeyi bireysel kin ve nefretlere indirgeyen cümlelerden ibarettir.
Ya başkanlık, ya perişanlık
İşte cumhurbaşkanını halkın seçtiği ama parlamenter sistemin de aktif olduğu Türkiye bu haliyle, ameliyatına ara verilmiş hasta durumundadır. Bu süreç en kısa zamanda tamamlanmalıdır. Bu da elbette Anayasa değişikliği demektir. Yoksa bu noktadan sonra “Tekrar eski düzene dönelim” diyebilecek kadar akıldan yoksun kimse olduğunu sanmıyorum.
7 Haziran seçimleri bunun için dönüm noktasıdır. Bu seçimin en önemli fonksiyonu bu ameliyatın tamamlanmasını sağlamasıdır.
KAFAMA TAKILANLAR..
TÜSİAD’a ne oldu?
TÜSİAD’da her adımın uzun uzun tartışılarak atıldığını, katı bir kurumsallık hakim olduğunu biliyoruz. Bu kurumun temsilcisi Haluk Dinçer, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı seçildikten sonra ziyaret etmiş ve geçmişteki pürüzleri sıfırlayan açıklamalar yapmıştı. Daha sonra bir şeyler oldu ve kurumsallığa çok önem veren bu TÜSİAD’ın aynı başkanı bu sefer de “Cumhurbaşkanı muhatabımız değil” dedi.
O arada ne oldu acaba?..
Bu nasıl özgürlük?..
Cumhurbaşkanlığı Sarayı’ndaki 16 Türk devletini sembolize eden kıyafetler konusunda konuşmayan kalmadı. Genellikle de alay edildi. AK Parti Balıkesir Milletvekili Tülay Babuşçu da fikrini söylemiş, “600 yıllık imparatorluğun 90 yıllık reklam arası sona erdi” demiş. Sen misin bunu söyleyen... Bazı medya gruplarında acilen linç girişimi başlatıldı.
Bunu bana biri izah edebilir mi? Peygamberimize hakareti Türkiye’ye taşımak fikir özgürlüğü oluyorsa bu yargısız infaz ne oluyor?..
O fotoğrafa daha sonra tekrar bakın...
14 Ocak 2015 Çarşamba
Paris katliamı tam bir turnusol kağıdı oldu. Çok gariptir ki ilk renk verenler de yerli ‘radikaller’ oldu. Meğer Müslümanlar ne kadar büyük bir potansiyel tehlikeymiş! Daha Paris’ten patlama sesi gelir gelmez kurulmuş zemberek gibi konuşmaya başladılar ve faturayı kestiler. O meşhur ittifak burada da karşımıza çıktı ve maalesef Paris üzerinden Türkiye düşmanlığı yapmak için İslamiyet’i bile malzeme olarak kullanmaktan çekinmediler.
Dinle ilgisi zorunlu din derslerinden ibaret olan müzmin muhaliflerin, sadece Türkiye ile radikal grupları bağlantılı göstermek için ürettikleri palavraları hayretle izledim. Selefîler’le Selef-i Salihîn’i bile birbirine karıştıran, Peygamberimizi örnek alan Ehl-i Sünnet yani hakiki Müslümanları “Bedevîler” diye niteleyen ve onu da El Kaide gibi bir terör örgütüne bağlayan ekran müdavimleri gördüm. “Bu kadarını da mı?” dedirten bir performansla ‘düşmanının düşmanı’ olduğu için bu din cahilleri ile aynı yerde durmaktan çekinmeyen, Batı’ya şirin görünme uğruna İslamiyet’i ‘muharref din’ mesabesine indirerek en ağır istismarı yapmaktan çekinmeyenleri artık şaşırmadan izledim.
Paris’teki görüntünün şifreleri
Bunların Paris’teki gövde gösterisine bakışında da problem var.
Garip ama o karede yer alanlar içerisinde samimi olanlar sadece bugüne kadar teröre ve terörü besleyen uygulamalara karşı net bir duruş sergileyen ve asıl terör mağdurları olan Türkiye ve diğer İslam dünyası temsilcileriydi.
En ön safta yer alan Avrupa liderleri ‘teröre tepki’de samimi olsaydı, kendi ülkelerinde yıllardır ‘ifade özgürlüğü’ kisvesi altında insanların kutsallarına hakaret edilmesine izin vermezlerdi, terörist başı Netanyahu’yu o fotoğrafa dahil edip ‘aklamazlardı’.
Böyle olmasaydı, bu tepkiyi sergilemek için terörün Paris’e kadar gelmesini beklemez, yüzbinlerce insanın farklı coğrafyadan, ırktan veya inançtan olmasına bakmaz, aynı kararlılığı gösterirdi.
Perşembenin ayak izleri
‘YeniAvrupa’yı iyi izleyin. O malum derginin Peygamberimizi temsil ettiğini zannettikleri o kepaze kapakla kutsallarımıza hakarette ısrarı bizi nasıl bir Avrupa’nın beklediğine dair en açık ipucudur. Unutmayın ki bu sayı, bütün Avrupa adına yayınlanan bir ortak bildiri hüviyetindedir. BBC’nin de daha önceki, Hazret-i Muhammed’e hakaret etmeme kararını iptal ettiğini, (kısaca hakaret etme kararı aldığını) düşünürseniz durum daha net anlaşılacaktır.
Velhasıl, üzgünüm ama Pazar günü ön safta kol kola yürüyenler, bundan sonra ‘Birleşik Avrupa’nın, Haçlı ruhunu yeniden hortlatarak İslamiyet’in ve Müslümanların üzerine nasıl yürüyeceğini göstermektedir.
KAFAMA TAKILANLAR..
Kim, hangi yüzle?..
Dün bütün gazetelerde, yıllardır Müslüman kanı akıtmaya doymadığı halde Paris’te ‘tribünleri selamlayarak’ yürüyen İsrail Başbakanı Netanyahu’ya “Paris’e hangi yüzle gittin” diye soran başlıklar vardı. Zaman gazetesinde de aynı başlık vardı. Ama diğer bütün gazetelerden bir farkla. Onlar bu soruyu Netanyahu’ya değil Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Ahmet Davutoğlu’na soruyordu...
Bankalar Kanunu mu, Bank Asya Kanunu mu?
Paralel Yapı’nın finans merkezi olan Bank Asya’da olup bitenlerle ilgili bir haber gündeme gelmeye görsün. Malum medya hep bir ağızdan “bu haberlerin Bankalar Kanunu’na muhalefet anlamına geldiğini, büyük suç işlendiği” haykırıyor. Peki bu kanun sadece Bank Asya için mi çıkarıldı ki paralel medya, başka bankalara şantaj yaparken aklına ne Bankalar Kanunu geliyor, ne TCK...
Bunlar kimin teröristi?
10 Ocak 2015 Cumartesi
Paris’teki olay vahşi bir terör saldırısıdır. Faillerin gerekçeleri, kimlikleri sonucu değiştirmiyor. Onlar insan öldürürken tekbir getirse de İslamiyet’in böyle bir emri olamaz, ‘cihad’ın bireylerin kendi kafasına göre önüne gelene saldırmak değildir. O halde, İslamiyet’e iftira mahiyeti taşıyan ve biz Müslümanları ayrıca mağdur eden bu saldırıyı gerçekleştirenleri bin defa kınıyoruz.
Keşke katiller öldürülmeseydi de bu saldırının sır perdesi aralanabilseydi. Ama ‘Avrupa’nın 11 Eylülü’ olmaya yönelen bu faili meçhul olayın öncesi ve sonrası hakkında dile getirilmesi gereken şeyler var...
Keşke hakaret de kınansaydı
Bugün bu eyleme hep birlikte ateş püskürüyoruz; öyle de olmalı. Ama keşke bu dergi İslamiyet’le ve Hıristiyanlıkla alay ettiği zaman da herkes, ‘ifade özgürlüğü’ gibi basit bir bahaneye sığınmayıp, kimsenin ‘hakaret özgürlüğü’ olamayacağını dile getirseydi. Oysa bugün, geç de olsa bu yanlışın dile getirilmesi gerekirken tam aksine o yanlışlar ve sahipleri kutsallaştırılarak yeni yanlışlara zemin hazırlanmaktadır.
‘Medeniyetin beşiği’ denilen Avrupa, yıllardır Müslümanlara ve İslamiyet’in sembolü olan camilere yapılan saldırılara neden net bir tavır koymadı. Daha iki gün önce İsviçre’de başörtüsü yüzünden ağır hakarete uğrayan bir kardeşimiz, giderilmesi için davacı olduğu mahkemeden ‘suçlu’ olarak çıktı.
İnancımıza, peygamberimize hakareti ‘ifade özgürlüğü’ diye savunanlara soruyorum. Bizim inanç ve ibadet özgürlüğümüze ne oldu? Türkiye’den yapılan başvuruları kabul etmek için kapıda bekleyen Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi neden biraz da burnunun dibine bakmıyor? Yoksa Müslüman’ı ‘insan’ olarak görmüyorlar mı?
Operasyonlar kimin için?
Avrupa’nın “Müslüman bir
Türkiye’nin AB’de yeri yok” noktasına varan bu tavrının, Paris’teki çok kötü kokular yayan saldırılardan sonra ‘eylem’e dönüşeceği yönünde emareler görünmeye başladı. ‘Mağdur’ havasına bürünen Avrupa medyası, asıl mağdur olan Müslümanları ve İslamiyet’i suçlu ilan etmiş ve acilen savaş başlatmıştır. Gerçekten önümüzdeki dönemde bu tavır yaygınlaşır ve Müslümanlara karşı asırlar sonra tekrar Haçlı ruhu hortlatılırsa korkarım bu,
Avrupa’nın da Ortadoğulaşmasının başlangıcı olacaktır.
Batı’nın çifte standardı bu vesileyle bir kere daha ortaya çıktı.
Her terör çirkin, her terör muhatabı mağdurdur. Mağdurlar arasında kimliğine, inancına, ülkesine göre ayırım yapmak da en az o kadar çirkindir. Bugüne kadar yüz binlerce kişi teröre kurban gitti. Paris’teki olayla eş zamanlı olarak Yemen’de de 35 kişi öldürüldü. Daha dün gece Boko Haram diye bir örgüt bir kasabayı yok etti, 2 bin kişiyi öldürdü. “O mağdurlarla neden kimse ilgilenmedi, onlar insan değil mi” diye soranlar haksız mı?
Türkiye yıllardan bu yana terörün ırkının ve dinini olmadığı, bütün dünyanın ortak tavır takınması gerektiğini anlatmaya çalıştı. Artık, menşeine ve muhatabına bakmaksızın bütün terör eylemlerine karşı samimi ve dürüst bir tavır sergilenmesi gerektiği anlaşılmalıdır. Yıllarca şahit olduğumuz “Bana dokunmayan terörist bin yaşasın”
tavrının dünyayı getirdiği nokta burasıdır. Artık terörün de küreselleştiğini, ortak mücadele edilmediği sürece kimsenin huzurlu olamayacağını herkesin öğrenmesi gerekiyor.
KAFAMA TAKILANLAR..
Pek amatörmüş!
Her hareketlerinden son derece profesyonel olduğu anlaşılan teröristlerin kaçtıkları aracı terk ederken kimliğini ‘unutmak’ gibi bir acemiliği nasıl yaptıklarını anlamak mümkün değil. Kafama takılan bir başka ayrıntı da daha önce Suriye sınırında çekim yapan bir Fransız kanalın görüntülerine önceki gün Paris’teki saldırıyı gerçekleştirdiği açıklanan Said ve Şerif Kouachi kardeşlerin tesadüf etmiş olması...
Medyamız samimiyet sınavından geçiyor
7 Ocak 2015 Çarşamba
Değerli dostlar, Üstlendiğim yeni görev sebebiyle gece bile kesilmeyen bir tebrik yağmuruna tutuldum. Bir insan için ulaşılabilecek en büyük onur budur herhalde. Ama bu mesajlarda şahsıma yüklenen ve endişelendiren büyük sorumluluk beni bir medya muhasebesine sevk etti..
Lafın gelişi ‘dördüncü kuvvet’ denen medya Türkiye’nin gidişatında hep ilk planda olmuş ve çoğunlukla da millet iradesinin aksi yönüne bir fonksiyon üstlenmiştir. Burada, milletten kopuk medya yöneticilerinin yanı sıra derenin taşı ile derenin kuşunu vurmaya çalışan yabancı ‘avcılar’ın da büyük etkisi olmuştur.
Nitekim, ülkeye takılan çelmelerin tamamında medya baş rolü oynamıştır. Bu oyun daha sonra anlaşılsa da iş işten geçmiştir. ‘60 darbesi öncesinde yayınlanan, “Gençleri Et-Balık Kurumu’nda kıyma makinesinden geçirdiler” türü haberlerin, daha sonra külliyen yalan olduğunun ortaya çıkması merhum Menderes ve arkadaşlarını geri getirmemiştir.
Yeni model çok farklı
Son dönemde ise bu kampanyaların çok daha sistematik versiyonunu hep birlikte izliyoruz. 17 Aralık’tan sonra hep Emniyet ve Yargı’daki yapılanma ön plana çıkmışsa da bu sürecin asıl dinamosu medya operasyonu olmuştur. Bu döneme kadar aynı düzlemde bile yer almamış çok farklı kesimlerin ‘düşmanlık’ ortak paydasında oluşturduğu ve ‘haber’ tarifini bile değiştiren yayın anlayışı her şeyden önce kendi okuyucu ve izleyicisine büyük saygısızlıktır.
Bütün bunlardan sonra bizzat da bu operasyon yöneticilerinin mağdur rolüne bürünerek ‘medyaya baskı’dan bahsetmesi Anadolu’daki, “Saman altından su götürüp üzerine çıkıp vaaz ediyor” tarifine tıpatıp oturan bir durumdur. Kirli emellerini ‘baskı’ ambalajında sunan bu yaklaşım tam aksine, medyada var olan problemleri de çözümünden uzaklaştıran bir istismardır. Aslında Türkiye’de yıllardan beri büyük bir aşkla savunulan şey ‘basın sorumsuzluğu’dur.
Kayıtsız kalmak mümkün mü?
Hedefine ulaşmak için her aracı kullanmakta beis görmeyen bu medya operasyonu karşısında, “Bu yaşananlar bizi ilgilendirmiyor” veya “Biz tarafsız kalmayı tercih ediyoruz” anlayışı, sonuçları itibariyle millete karşı bir darbe mahiyetindeki bu operasyona destek anlamına gelen bir tutumdur.
Bu sebeple bugün daha toplumsal/sosyal kesitli bir yayın yapamıyorsak bunun vebali de bu medya operasyonunu başlatanlardır.
Bu noktada çok haklı olarak, “Herkes aynı şeyleri söylüyor, kimin haklı olduğunu nereden bileceğiz?” diye sorabilirsiniz. Bu soruya cevap bulmak için yapmanız gereken tek şey, ‘bir amaca ulaşmak için her şeyi kullanan operasyon yayıncılığı’ ile ‘milletin geleceği için bu operasyona karşı koyan ilkeli duruşun’ tespitidir. Yönetim Kurulu Başkanımız Murat Sancak her vesileyle, “Doğru olmayan hiçbir haberin sayfalarda yer almaması” uyarısını tekrarlamaktadır.
Medyamız, tarihinin en büyük samimiyet sınavından geçmektedir.
‘Asıl muhakeme’ olan bu sürecin sonunda hepimiz, en isabetli jüri olan milletimizin temiz vicdanlarında hak ettiğimiz karşılığı bulacağız.
TEŞEKKÜRLER...
Yeni görevim sebebiyle şahsıma gösterdiğiniz teveccüh ve güven için şükranlarımı iletiyor, benim için çok değerli olan dualarınızı istirham ediyor, saygılarımı sunuyorum.
Sayın Kılıç doğru söylüyor...
3 Ocak 2015 Cumartesi
Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç “Yargı üzerinde vesayet kabul edilemez” demiş. Aksini kim iddia edebilir ki?
Bu konuda en büyük hassasiyeti de Yüce Mahkeme’nin göstermesi gerekir zaten.
Yalnız sayın başkan bu tespiti yapmakta biraz gecikmedi mi acaba? Malum, “Geciken teşhis, teşhis değildir.”
Yani, kendisinin de “2010 yılında yapılan Anayasa değişikliğinden sonra bir grubun vesayeti ortaya çıktı” şeklinde teyit ettiği gibi yargı yıllar boyunca bırakın vesayeti resmen teslim alındığında sayın başkan neredeydi acaba?
Ne vesayetler gördük biz...
Üstelik yargıdaki vesayet teşebbüslerini tespit etmek ve gereğini yapmakla yükümlü olan HSYK ve diğer yüksek yargı organları da bu vesayetin bir parçası olmuşsa asıl o zaman Anayasa Mahkemesi’nin ‘yüce’liğini göstermesi, kendisine intikal eden konularda tavrını demokrasiden yana koyması beklenirdi.
Oysa tam aksine, üye adaylığı için 20 yıl şartının kaldırılması gibi adrese teslim iptallerle paralel bir HSYK’nın inşasına imkan sağlayan AYM, büyük mağduriyetlere sebep olan yargı cinayetlerinin azmettiricisi durumuna düşmüştür.
Yargının vesayet altında olduğu dönemdeki kararlarıyla darbeci yapıyı besleyip büyütürken, bugün vesayeti bertaraf etme çabalarını ‘vesayet’ olarak değerlendirmek hangi açıdan bakışın bir sonucudur?
O artık bir siyasetçi
Aslında Başkan Kılıç dün kendisine Sözcü olarak seçtiği bir mecradaki beyanlarıyla bu sorunun cevabını vermiş, artık bütün yetkisini yeni hayatı için altyapı hazırlamak için kullanacağını netleştirmiş.
Sayın başkan kendilerine siyasi baskı olduğunu iddia ediyor ve bunu bağımsız yargı için önemsiyorsa kendisinin siyasetin tam göbeğinden verdiği mesajlar için ne düşünüyor acaba?
Daha önce de bu sütunda dile getirmiştim. Sayın Kılıç’ın bu çıkışları ihsas-ı rey değil ‘ihsas-ı karar’dır. Bu beyanlarından sonra o çok önemsediği (!) yargı bağımsızlığını hâlâ muhafaza ettiğinden nasıl emin olacağız. Mesela seçim barajı konusunda Mart’tan sonra dahil olacağı partinin öngörüsü ne yönde acaba? Velhasıl, bütün bu olanlardan sonra AYM’de; yeni başkan seçilinceye kadar hiçbir siyasi başvuru görüşülemez.
Mesela dört eski bakanı bu anlayış mı yargılayacak!..
Bence başkan çok haklı. Yüce yargı üzerinde vesayet kabul edilemez.
O halde o cübbeyi çıkarmak için Mart’ı beklemeyin sayın Kılıç.
KAFAMA TAKILANLAR..
Önce o HSYK’yı ‘asın’...
Bizim memleketteki Anamas Dağı’nın ilginç bir isim öyküsü var.
İdama mahkum edilen azılı bir soyguncuya son arzusunu sormuşlar.
“Asıl suçlu, ‘ilk işim’ olan komşunun kümesinden çalıp eve getirdiğim yumurtayı görünce ‘Çabuk götür yerine koy’ demeyip, ‘Başka varsa onları da getir’ diyen anamdır; önce onu asın” demiş...
Yanisi, o savcılara görevden el çektirildi de, onlara sınırsız destek vererek yardım ve yataklık eden dönemin şemsiye HSYK’sının ‘çekmesi’ gereken bir şey yok mu?...
Alırken dilekçe mi istendi ki?..
Bir süredir kayıp kaçak bedellerinin iadesi tartışılıyor. Yargıtay kararı ile iade yolu açılan bedelin yüzde 15’lik bir oran olduğunu düşünürsek az yekun tutmuyor. Ama malum, ‘devlet alacağına şahin, borcuna karga’dır. Bu sebeple yine mahkemelere milyonlarca dosya akınından, bürokratik engellerden bahsediliyor.
Oysa bu paralar kesilirken tüketiciden dilekçe mi istendi ki... Bu bedeller hak sahibini hiç uğraştırmadan; mesela elektrik faturalarından mahsup edilemez mi?
.
Yeni hedef Çözüm Süreci mi?
31 Aralık 2014 Çarşamba
İster inanın, ister inanmayın; bu yazıya başlayalı on gün oldu ama bitirmek bir türlü nasip olmadı. Zaten bu başlığı şimdi yazsaydım “mi?” ekini koymazdım...
Son yıllarda çok ilginç ittifaklara şahit oluyoruz. İnanç ve ideolojileri arasındaki büyük uçurumlar sebebiyle bir zamanlar birbiriyle kıyasıya mücadele eden aykırı uçlar bu gün kol kola yürüyor.
Bu ittifaklarda, “Ülkeyi nasıl daha iyiye götürürüz” gibi bir ortak hedef arıyorsanız sükut-u hayale hazır olun. Çünkü burada ortak payda, “Nasıl yıkabiliriz”dir. Yani burada yapıştırıcı unsur düşmanlıktır. Bu çok vahim bir durumdur. Zira, ‘kinim dinimdir’ türü odaklanmalarda akl-ı selîm uzaklaşır, etik ve ahlaki değerler anlamsızlaşır. Atılacak adımlarda sadece düşmanın ne kaybedeceğine bakılır, ülke ve milletin ne kaybedeceği teferruattır.
Bunlar hayal ürünü değil, Türkiye’nin bugünkü gerçeğidir.
Baş döndürücü dış gelişmelerin yaşandığı bir bölgenin göbeğindeki Türkiye özellikle son bir yıldır enerjisini neye harcıyor bakar mısınız? Bırakın siyasi kamplaşmaları, aile fertlerini bile karşı karşıya getiren bu kamplaşmanın sebebi nedir acaba?
Son viraj, son fırsat!
Bu aykırı müttefikler açısından en kritik viraj 2015 genel seçimleridir.
Siyasi iktidara karşı sahnelediği darbe oyununun son perdesinde suçüstü yakalanan paralel yapı ile bir ilçeyi bile yönetemeyen ve sandıktan iktidar çıkarma ümidini kaybeden ana muhalefetin önderliğinde oluşan ‘ortak düşman koalisyonu’nun en büyük hedefi 2015’te AK Parti’yi ve buna bağlı olarak da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konumunu zayıflatmaktır...
İşte, treni son virajda ne pahasına olursa olsun raydan çıkarmak isteyen bu koalisyonun, 30 yıllık serüvenin sonunda ulaşılabilen Çözüm Süreci’ni bile feda etmekten çekinmiyor. Hedeflerine ulaşmak için çözümün ilk adımı olan Oslo Süreci’ni nasıl harcadıklarını görmedik mi? Bu iktidar ve Cumhurbaşkanı Erdoğan zarar görecekse binlerce gencin daha ölmesi teferruattır!
Üstelik de çok güçlü yabancı ortaklar bulunabilecek bir proje!..
Tahrik için hazır bekliyorlar
Son Cizre olayları sonrası bu gerçek çok daha net biçimde gün yüzüne çıkmış, Başbakan Ahmet Davutoğlu’ndan Kürt siyasetçi Hatip Dicle’ye kadar birçok isim de bu gerçeği dile getirmiştir.
Diyarbakır’da yangına panzerle araç iteleyen polislerden Cizre’de işaretlenen evlere, çadırlara ilk ateş edenlere kadar nice cevapsız sorular...
İstanbul’daki bildik isimlerin, Cizre’deki olayların daha ilk saatlerinde sosyal medyada dolaşıma sunduğu ve hazır kıta robotların kopyaladığı parça tesirli bombalar ve iki kafadarın muhabbet olsun diye paylaştığı ‘Öcalan portreli Kürdistan parası’na tam kadro dört elle sarılmalar...
Parçaları birleştirdiğinizde ‘sahadan sanala’ topyekun bir organizasyon ortaya çıkmaktadır.
KAFAMA TAKILANLAR..
Başbuğ’dan Tahşiye tespiti
Eski Genelkurmay Başkanı Emekli Org. İlker Başbuğ Adliye Sarayı’nda kendilerine uygulanan kumpaslar hakkında suç duyurusunda bulunduktan sonra da CNN Türk’te Ahmet Hakan’ın sorularını cevapladı. Başbuğ, burada yaptığı açıklamalarla aslında Balyoz’u da Ergenekon’u da esastan bozdu... Benim özellikle şu nokta kafama takıldı. Org. Başbuğ, son günlerde birçoğumuz gibi ismini ilk duyduğu ve telaffuzda da baya zorlandığı Tahşiye dosyasını incelemiş ve diyor ki “Tahşiyecilere ve bize kurulan kumpas farklı isimlerde aynı senaryo...”
Sayın Başbuğ’un Tahşiyecilere destek vermek gibi bir derdi olmadığına göre bu tespitin üzerinde durulması gerekmez mi?
.
Yüce Divan mı, ‘yüce kapan’ mı?
27 Aralık 2014 Cumartesi
Türkiye hiçbir dönemde son bir yıldır konuştuğu kadar “yolsuzluk” konuşmadı. Ama ne gariptir ki, “yolsuzluk” mefhumu tarihimizin hiçbir döneminde bu kadar istismara uğramadı; amacından saptırılmadı.
17 Aralık’tan bu yana ‘unutturmamak için’ kesintisiz sürdürülen yolsuzluk tartışmaları biraz yakından incelendiğinde görülecektir ki bu sakızı en çok çiğneyen paralel yapının aslında bir yolsuzluk iddiasının aydınlanması gibi bir derdi olmadığı hatta bunu istemediği anlaşılacaktır. Çünkü, gerçekten bir yolsuzluğun su yüzüne çıkmasını isteyen hiç kimse onun ayaklarına bu kadar büyük taş bağlamaz.
Demek ki gerçekten mesele ‘yolsuzluk’ değilmiş...
Meğer ülkemizde yolsuzluk konusunda ne kadar da hassasiyet taşıyan varmış. Şu idealistliğe bakar mısınız, sırf kamu kaynakları heba olmasın diye gerekirse on yıllardır ilmik ilmik ördükleri her şeyin heba olmasını bile göze alarak kendilerini bu işe adadılar! Üstelik de bu mücadelelerinde ‘Erdoğan düşmanlığı ittifakı’ kurdukları birkaç eski Türkiye kalıntısı dışında yanlarında kimse kalmadığı halde!..
Bu tren bu darbeyi taşıyamaz
Ölü doğan “Basına Baskı” tiyatrosu gibi aşırı yükleme sebebiyle bu ‘yolsuzluk’ senaryosu da iflas etti. 18 Aralık’tan itibaren her gün çarşaf çarşaf yolsuzluk edebiyatı yapanlar bu yaygaralarında azıcık samimi olsalardı dört eski bakanla ilgili iddiaları bir lokomotif yapıp arkasına koskoca bir ‘darbe’ vagonu eklemezlerdi.
Bütün amaç bu yolla siyasi iktidara had bildirmektir. Nitekim bu iddiaların arkasına böyle bir amaç yüklenmeseydi ve paralel yapı adeta bizzat yürütüyormuşçasına bu kadar abanmasaydı; yargısız infaz yapmasaydı bu soruşturma çok daha sağlıklı yürürdü. Ve bu ‘yolsuzlukçu’ların yanında belki de bütün Türkiye dururdu. Ama öyle olmadı.
Artık hiçbir anlamı kalmadı
Gelinen noktada gerçekten ‘yolsuzluk’ olarak nitelendirilecek herhangi bir fiilin işlenip ilenmediğinin artık hiçbir önemi yok. Bu yüzden de bugün bu konuya odaklanmak sadece darbe trenine kömür atmak anlamına gelir. Bu, yeni bir durumdur ve Türk siyasi hayatında bugüne kadar yaşanan bütün “Aklanıp gelme” hikayelerini geçersiz kılmaktadır.
Durum böyle olunca bazı AK Partililer’in, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın başlattığı siyasi harekete yolsuzluğun ‘y’sini bile yakıştıramadığı için dört eski bakanlarının yargıda aklanarak hem kendilerini hem de partilerini bu ağır yükten kurtarmaları gerektiğini düşünmeleri de önünde herkesin saygıyla eğilmesi gereken asil bir duruş olmakla birlikte, bunun; söylem olarak cazibesinden başka hiçbir anlamı yok. Tam aksine, konunun sadece Yüce Divan’a aktarılmasını bekleyen, davanın sonucunu bile beklemeden bunu seçim öncesi bir ‘yüce kapan’ gibi kullanıp AK Parti’yi avlamaya çalışanların ekmeğine yağ sürecektir.
Ayrıca yargı vesayetinin yaşanmadığı dönemlerde bile TBMM’de açılan soruşturma komisyonlarının çoğu Yüce Divan’a sevke gerek olmadığına karar vermiş. İsnat edilen eylem ve suç tespit edilmemiş, mahkeme takipsizlik kararı vermişse dosyayı sadece kasıtlı baskıların etkisiyle Yüce Divan’a göndermek objektif bir tutum olmaz.
Bu asil duruş ancak normalleşmiş bir Türkiye’de anlam kazanır.
KAFAMA TAKILANLAR...
Erdoğan’ın yetkisi olsaydı...
Konya’da Cumhurbaşkanı Erdoğan’a hakaret ettiği gerekçesiyle tutuklanan ve dün tahliye edilen lise öğrencisi Mehmet Emin, Türkiye’nin gündemi oldu. Ancak ortada döndürülenlere baktığınızda sanki Cumhurbaşkanı Erdoğan hakime talimat vermiş ve çocuğu tutuklatmış sanırsınız. Sayın Erdoğan’ın gerçekten böyle bir yetkisi olsaydı herhalde o çocuğa sıra bile gelmezdi...
.Gerçekten çok ayıp
25 Aralık 2014 Perşembe
Ekrem Dumanlı’nın, gözaltından çıkınca bir canlı yayında şahsıma yönelik ‘ifşaatları’ ile ilgili olarak gerekli izahlarım dünkü STAR’da yayınlandı. Ama yine dün gördük ki mesele Ekrem Bey’in bir anlık kızgınlıkla sarf ettiği ve “Çok ayıp...” diye başladığı birkaç cümleden ibaret değilmiş. Gıyabımızda yargılanmış ve mahkum edilmişiz. Hatta infaz bile gerçekleşmiş!
Aslında dünkü yazı, bu sevmediğim tarzdaki mecbur bırakıldığım ilk ve son yazım olacaktı. Ama dün muhatap olduğum saldırı beni çok şaşırttı. Meselenin bu kadar basitleştirileceğini aslâ düşünmezdim; son defa paylaşmadan edemedim.
Aylar önce tamamen ‘duygusal’ sebeplerle uydurulan bir iftira uydudan merkeze taşınmış.
Konu hakkında ‘savunma’ mealinde tek kelime sarf etmeyi zül addederim.
İhlas Holding arzu ederse, “villa” diye sunulan müstakil evlerin satış şartlarını ve benim banka yoluyla ödediğim taksit kayıtlarını açıklar. Ayrıca, yandaki kupürde biçtikleri değer olan 1 milyon lirayı öderlerse ‘villa’yı hemen devredeceğimi buradan ilan ediyorum...
Basit iftiralara tenezzül edecek kadar mı!
Bu saatten sonra artık, “Yakın zamana kadar hakkımdaki düşünceleriniz böyle değildi, hani medyada en güvenilir birkaç kişiden biri bendim. Hani nezdinizdeki kredim çok yüksekti” filan demeyeceğim. Çünkü bunların ne kadar samimi ifadeler olduğu bir tarafa, gelinen ‘cinnet’ halinde hiçbir şeyin bir anlamının kalmadığı da anlaşılıyor. Bu meyanda, bu seviyeye inen iftiraları ciddiye alıp kendini savunmaya kalkmanın da hiçbir anlamı ve gereği olmadığı anlaşılıyor.
Benim tespitimi ne kadar ciddiye alacaklarını bilmiyorum ama bilsinler ki...
Ben ve benim gibilerin vicdanında aldıkları mağlubiyet çok önemlidir...
Çünkü, her gün benzin döküp körükledikleri bu yangına rağmen hâlâ soğukkanlı kalmaya, (çok gerilerde kalsa da) dostluklara saygı duymaya çalışanlar bile artık hedefe konuyorsa bu, iflâsın ilânıdır.
Ayrıca bu marifetler, şimdiye kadar farklı kişi ve kurumlar hakkında yürüttükleri kampanyaların da ne kadar isabetli olduğunu daha da iyi anlamamıza vesile oluyor!
Bu yapı, bu kadar ucuz yollara başvurur hale gelmişse gerçekten, ‘dönemin ABD Büyükelçisi’nin dediği gibi bir ‘imparatorluğun’ çöküşünü izliyoruz galiba...
Vicdanlardaki mahkumiyet çok daha önemli
Devlet içinde oluşturulan paralel yapının kalıntıları üzerinden sürdürülen ‘savaş’ın ne zaman ve nasıl biteceğini bilemem. Benim bahsettiğim ‘çöküş’ de bu değil zaten. Bu yapı, gönüllerde ve vicdanlarda kaybetti ve asıl mağlubiyet de bu zaten. Onun için herkese sordukları, “Siz niye bu kadar değiştiniz” sorusunun, sorulabilecek en anlamsız soru olduğunu düşünüyorum ve hâlâ bu soruyu sormayı düşünenlerin önce aynaya bakmalarını tavsiye ediyorum.
Eğer hesap gününe inanıyorlarsa
Bu arada meselenin manevi boyutu çok daha farklı tabii. Paraleller, sık sık müracaat ettikleri ‘manevi sorumluluğu’ ne kadar ciddiye alıyor bilmiyorum. Acaba, önlerine gelene hatırlattıkları o “Kul hakkı, Allah korkusu” gibi mefhumların kendileri için de geçerli olduğunu hiç düşünüyorlar mı? Meselelerini Mahkeme-i Kübra’ya havale etmeyi seven biri değilim. Ama bu sefer durum çok farklı...
İddianız doğru ise ben cezamı çekmeye razıyım. Ama iddialarınız iftiradan ibaretse siz de cezanızı çekmeye hazır olun...
Çünkü size hakkımı helal etmeyeceğim...
.
Meğer ne büyük suç işlemişiz!
24 Aralık 2014 Çarşamba
Değerli okuyucularım,Bireyler üzerinden tartışma tarzım değildir. İçinde bulunduğumuz fırtınalı dönemde bile eleştirilerimi devletteki paralel yapı ve ona sahip çıkan kesimlerle sınırlı tutmaya dikkat ettim. Zira şartlar ne olursa olsun özellikle bütün meslektaşlarımızla görüşebilmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bu güne kadar da, görüşleri benimle taban tabana zıt olan meslektaşlarıma bile bu itinayı gösterdim ve karşılığını da gördüm. Ama bu haftaki yazımda özür dileyerek bu ilkemin biraz dışına çıkmak zorunda bırakıldım.
Bir yıldır kendilerini desteklemeyen bütün kişi ve kurumlara karşı karalama kampanyası yürütürken, yayınlarını beğenmediği müesseslere haftalarca karalama kampanyaları dizerken başka yayın organlarının her satırını yargılayan kendinden menkul “Basın özgürlüğü” çelişkisini bir tarafa bırakarak şahsımla ilgili suçlamalara açıklık getirmek istiyorum.
Tanıdığım ve tanımadığım kişilerin STAR’daki bir manşeti kişiselleştirerek, hakaretten küfre, tehdide hatta imanımı sorgulamaya kadar giden linçlere sabrettim, hiçbir mukabelede bulunmadım. Ama Zaman Gazetesi Genel Yayın Müdürü Ekrem Dumanlı bir kanaldaki canlı yayında bizzat ismimi vererek ve söz konusu başlığı da ilginç bir şekilde çarpıtarak büyük bir öfke ve peşinci bir anlayışla hakkımda çok yıpratıcı ifadeler kullanınca çok daha güçlenmiş yeni bir hücuma hedef oldum.
Türkiye’nin bu ortama nasıl geldiğine bakmaksızın bir başlık üzerinden hesaplaşmanın çok iyi niyetli bir tutum olduğunu düşünmemekle birlikte ben kendi konuma döneyim.
Ne kadar önemi var bilmiyorum ama biri Medya Derneği’nin, Yönetim Kurulu Üyeleri’nin kurumlarında yapılan toplantıları çerçevesinde, diğeri ise bilmem kaçıncı yıldönümlerinde tamamen kurumsal faaliyetler çerçevesinde kurumumu temsilen katıldığım resmi programlı ziyaretleri “50 defa geldin” şeklinde sunarak taraftarlarını tahrik etmenin amacı nedir? Bu kadar lüzumsuz şeyleri tartışıyor olmaktan utanıyorum ama gerçekten bunların dışında gerçekten Zaman gazetesine girdiğimi hatırlamıyorum. Ayrıca ben, 40 yıldır duruşunu değiştirmeyen, itibarlı bir camiaya mensup biri olarak 50 defa gitsem ne olur ki?
“Şimdi ne değişti?” sorusunun cevabını ben de çok merak ediyorum. Şahsen o yıllardaki değer yargılarım şimdi de aynı. Büyükler, “Şeref ül mekân bil mekîn” buyuruyor. O halde ortada bir değişiklik varsa sebebini de değişenler izah etmeli.
Ve Dumanlı’dan son darbe!..
Ekrem Dumanlı hedefe oturttuğu ‘kadim dostu’na (!) son darbeyi indirmek için sanırım ihtiyaç halinde kullanmak üzere hafızasında yıllarca beklettiği son füzesini gönderiyor: “Hocaefendiye beraber gittik...”
Tarih 23 Eylül 2011 Cuma...
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 66. BM Genel Kurulu programı için New York’tayız. Sabahleyin Ekrem Bey yanıma geldi ve “Arkadaşlar araç ayarlamış, cuma namazı için diğer yayın yönetmenleriyle birlikte bizim misafirhaneye gideceğiz. Arzu edersen gelebilirsin” dedi. Siz bu teklife ne dersiniz bilmem ama ben “Elbette” dedim.
Ve gittik, cumayı kıldık. 30 kişi civarındaki cemaat de dahil hep birlikte yemek yedik. Yemekten sonra “Hocaefendi’nin odasında kahve içelim” dediler ve orada karşılaştığımız Hidayet Bey ile New York’tan gelen ekip odaya çıktık. Genellikle dinleyici durumunda olduğum karşılıklı sohbet sırasında bir ara Enver Ağabey’i sordu, ben de rahatsız olduğunu söyledim. Ve fotoğraf çekiminden sonra ayrıldık.
Binadan çıkar çıkmaz da merhum Enver Ağabey’e e-mail yazarak ziyaretimizi anlattım ve üzerimde emanet olan “geçmiş olsun dileklerini” ilettim. Enver Ağabey de birkaç dakika içerisinde cevap yazıp teşekkür etti.
(Bu arada Pensilvanya ifşaatlarınızı güçlendirmek için bir de fotoğraf paylaşılmış ama fotoğrafın niye kırpıldığını anlayamadım...)
Meğer büyük bir suç işlemişiz!
Yıllar önce cuma namazı için organize ettiğiniz bir ziyareti, bilmediğim bir sebeple bana öfke yağdırırken kullanmanız çok ilginç. Meğer biz, canınız sıkılınca kullanacağınız büyük bir suç işlemişiz!..
‘İfşaatlarınız’ sırasında benim ismimin peşine ‘faili meçhul’ bir el öpme faslı eklemişsiniz. Ben böyle bir ifadeyi gerçekten hatırlamıyorum ama söylenmişse ve onu da paylaşmayı tercih etmişseniz lütfen tam aktarın.
Bunu da ben itiraf edeyim!
Bir temasımız daha var; Ekrem Bey ifşa etmeden ben itiraf edeyim bari!..
Bir akşam vakti Ekrem Bey beni aradı ve “Bir vesileyle Hocaefendi’nin yanına gelmiştim, geçmiş olsun demek ister misin?” diye sordu. Böyle bir durumda kim, neden “Hayır” der ki... Nitekim telefonu verdi, ben de geçmiş olsun dileklerimi ilettim ve birkaç nezaket cümlesinden sonra telefonu kapattım.
Birkaç gün sonra Fethullah Gülen, Zaman gazetesinde yayınlanan iki tam sayfa ilanla, “bizzat ziyaret ederek veya arayarak ‘geçmiş olsun’ diyenlere” teşekkür etmiş...
Böyle şeylerden gocunan namerttir. Nitekim şu ana kadar daha önce yaşanan hiçbir anekdot veya ayrıntıyı kullanma yoluna gitmedim.
Neyse... Her şeyde bir hayır vardır. Ekrem Bey’in bu “ifşaatları” camiadaki farklı isimlerin sürekli yönelttiği sorulara da cevap teşkil ediyor. Demek ki, size karşı kimsenin bir önyargısı yokmuş. Ama iddia ettiğiniz gibi “eskiden aranızın iyi olduğu herkes bugün yanınızda değilse” ya onların tamamı ters yöne girmiştir veya siz... Diğerlerini bilmem ama şahsen kendimi bildim bileli hiç yönümü değiştirmedim...
.
AB, katil asansörü durdurur mu?
20 Eylül 2014 Cumartesi
İnsanı basite alan kamu vurdumduymazlığından sık sık şikayet ediyoruz. Bugün devlet insanı önceleyen kuralları hayata geçirmek istiyorsa neden var gücümüzle desteklemiyoruz?..
Pek tarzım olmasa da konuya havalı meslektaşlarım gibi gireceğim...
Yeni AB Bakanı ile Brükselde birebir görüşme fırsatı buldum. Yeniden başlayan uyum sürecini (fotoğrafın ayakta çekildiğine bakmayın) enine boyuna konuştuk.
“Öncelikle, neden ‘yeniden... Küslük dönemlerinden sonra, birikmiş bir hasretle ‘yeniden başlayan beraberlikler gibi bir şey mi?” şeklindeki sorumu, AB Bakanı ve Başmüzakereci Volkan Bozkır, halkın seçtiği cumhurbaşkanı yönetiminde her şeyin ‘yeniden ele alındığı Türkiyede, uyum konusunun da kurumsal bir döneme girdiğini ifade ederek “Artık süreci sadece AB Bakanlığı değil, uyum kriterlerinin düzenlenip uygulanmasında dahli olan bütün bakanlıklar koordineli olarak yürütecek, eski yanlışlar tekrarlanmayacak” şeklinde açıkladı.
Avrupa yeniden diyor mu?
Peki bu yenilenmiş irade beyanımız karşılık görecek mi dersiniz?
“Elbette... Çünkü AB yönetim şemasında da çok önemli yenilenmeler oldu. Her şey tam dengi dengine geldi.”
Sayın bakanım, biz AB kapısında beklerken bizim muzdarip olduğumuz birçok problem Avrupanın da kapısını çaldı. Dünyayı bölüm bölüm bölen İngiltere “ülke bölünecek” diye tir tir titredi. Terör ve radikalizm ABD ve Avrupanın da korkulu rüyası oldu. IŞİD cinayetleri batılı liderlerin artık sadece tatilini değil, uykularını da bölüyor. Acaba bu gelişmeler Avrupanın bizi biraz daha iyi anlamasını sağlamaz mı?
“Aslında Avrupa, Türkiyeyi gözden çıkarmanın mümkün olmadığını çoktan anladı. Her şeye rağmen Türkiyenin önemini bildiği halde bilmemezinden gelenlere de biz usanmadan, kızmadan defalarca anlatacağız. Bu, karşılıklı kazanmaya dayanan bir ortaklıktır.
Bu konuyu elbette Türk halkı da yoğun biçimde tartışıyor. 2002 ve devamında halkın da büyük desteği vardı, sonra azaldı. Geçenlerde yapılan bir anketten hükümetin “yeniden AB” iradesine paralel olarak halkın desteği de arttı. Bunu nasıl anlamamız lazım?
“Evet, destek azalıyor, artıyor... Ama aslında bu, kararsızların tutumuna bağlı olarak ortaya çıkan bir durum. Zira AB üyeliğini istemeyen yüzde 10 civarında bir kesim var ve bu hiç artmıyor.”
Ben çok merak ediyorum; acaba halkımız neye göre AB üyeliğini destekliyor veya vazgeçiyor. Korkarım insanlar ‘AB kriterleri benim hayatımda neyi değiştirirden ziyade AB sürecine desteği, iktidara destek gibi düşünüyor ve buna göre tavır belirliyor. Baksanıza ABye destek, sayın Erdoğanın aldığı oya yakın çıkıyor. Seyahatlerimizde, Avrupadaki uygulamaları kompleks derecesinde savunan birçok dostumuz, konu AB üyeliğine gelince ‘hayır diyor. Acaba “Niçin AB” konusu tam olarak anlatılamadı mı?
Çift yönlü iletişim stratejisi
“Çok iyi teşhis etmişsiniz. Bu noktada gerçekten problem var. Ve halkın; sivil toplumun desteği çok önemli. Fasıllar ancak toplumsal kültür oluşturulması halinde bir anlam taşır. Zaten aynı tespitten dolayı yeni AB stratejimizde bu aksaklıkları gidermeye yönelik çift yönlü bir iletişim stratejisini uygulamaya sokuyoruz. Yani Türkiyede neden ABye üye olmamız gerektiğini, Avrupaya da, üyeliğimizin onlara neler kazandıracağımızı anlatacağız.”
Sayın bakanın bahsettiği ‘ikna süreci belki de AB yolculuğumuzun en önemli aşamasını oluşturuyor. Çünkü nihai amaç için, ABye katılıma ilaveten toplumun katılımı da şarttır.
Son yıllarda halkımızın hassasiyetinin artması da bir realite olduğuna göre geriye AB kriterlerinin bize ne getireceğinin iyi anlatılması kalmaktadır.
Zira, içi pişmeyen ekmekten, bulanık akan sudan, menşeini bilmediği etten şikayet edenler AB kriterlerini neden istemez?..
‘Önce insan için önce kural
Avrupada çeşmeden akan suyun sağlıklı olduğuna inanmak için başkanın musluktan su içmesi gerekmiyor. (İlginç bir tesadüf: Brükseldeki ikinci günümüzde odama fazla su bırakılmış, yanına da “Bir tamirat sebebiyle bugün için çeşmedeki suyu biraz akıtmanız yeterli ama biz yine de su bıraktık. Çünkü sizin sağlığınız bizim için çok önemli” notu iliştirilmişti.) Avrupadaki madenlerdeki aksaklıklar, 301 işçi ölünce gündeme gelmiyor. Asansörlere binen onlarca kişinin canı taşerona havale edilmiyor.
Elbette bir sihirli değnekden bahsetmiyoruz. Kamudaki ‘önce insan söyleminin eyleme geçirmesinden bahsediyoruz. Bizim için AB üyeliği değil, AB kriterleri önemlidir. Belki, E5te açık giden damperi bu kriterler indirir, onlarca insanı ölüme uçuran asansörü bu kriterler durdurur.
.
Çifte kavrulmuş bir ‘Tahşiye’ daha
20 Aralık 2014 Cumartesi
Bugün sözü Politika Editörümüz Muharrem Coşkun’a bırakıyorum. Kendisi bizzat şahit olduğu “Tahşiye fotokopisi” bir hadiseyi aktaracak.
“Tarihler 12 Nisan 2011’i gösteriyordu.
Gece saat 03.00’te kapımı çalan polis, karşı komşumuz Halis Bayancuk’un evinde arama yapılacağını, benim de gözlemci olmamı istiyor. Binamızın içi ve dışı Terörle Mücadele Ekibi kaynıyor. Ellerindeki listenin başında komşum Halis Bayancuk var. İddia; El Kaide Türkiye lideri.
Gözlemciliği kabul ediyorum. Sabaha kadar evin altı üstüne getiriliyor. Arama sabah 09.00 sularında bitiyor. Bazı kitaplarla eşinin görev yaptığı Kur’an kursuna ait sınav kağıtlarını alıyorlar.
İşime dönüyorum. 11.00 toplantısında, haber müdürümüz heyecanla anlatıyor: “El Kaide Türkiye lideri gözaltına alındı...” Derken ajanslardan ve ekranlardan flaş gelişme akmaya başlıyor: “El Kaide Türkiye liderinin de aralarında bulunduğu 41 kişi silah, patlayıcı ve örgütsel doküman ile birlikte...”
Eşimi arayıp komşudaki durumu soruyorum, “Ekipler hala evde” diyor.
Polisler 13.30’da evden ayrılıyor. Oysa, ‘El Kaide lideri ve patlayıcı’ haberleri sabah 09.00’dan bu yana ortalığı kasıp kavuruyor.
Algı ile gerçek sayfada çakışıyor
Olacak ya, ilgili sayfayı yapmak da bana düşüyor. Emniyet muhabirimizden gelen haber şöyle: “Terör örgütü Hizbullah’tan El Kaide’ye geçerek yeni bir oluşum kurmaya çalışırken gözaltına alınan Halis Bayancuk ve 41 şüphelinin evinde silah, patlayıcı bulundu. Vatandaşlar hakkında arşivleme yapılmış, polis araçlarını takip, halka; seçimlerde kime nasıl oy vereceğine kadar müdahalede bulunmuşlar...”
Okuduklarıma inanamıyorum...
Yaklaşık 2 yıl sonra savcı değişiyor ve bu kadar sürede bir suç da bulunamadığından Halis Bayancuk Ocak 2013’te serbest bırakılıyor...
El Kaide Türkiye lideri (!) komşum anlatıyor: “Fethullah Gülen’i niçin sevmiyorsun?” diye sordular...
El Kaide tutmadı, IŞİD olsun
İnanması zor ama bu yılın başlarında yine bir gece yarısı sivil polisler kapımı çaldı: “IŞİD Türkiye sorumlusunu gözaltına alacağız, gözlemci ol.” Aynı şekilde aramalar. Bu kez komşum uyarıyor: “Daha önceki aramalarda evime böcek yerleştirmişsiniz. Siz gittikten sonra buldum, bari bu sefer yapmayın.”
Yine bir şey bulamayınca komşumun kendisini alıyorlar! Halis Bayancuk bu sefer de 8 ay cezaevinde kalıyor ve yine ortada iddianame bile yok. Derken 17 Aralık süreci yaşanıyor, yargıdaki paralel yapı tescil ediliyor, hakim ve savcılar değişiyor.
Ve mahkeme Halis Bayancuk’u tekrar serbest bırakıyor...”
***
Bu hikaye bu kadar değil. Değerli mesai arkadaşım Muharrem Coşkun ilerleyen günlerde sizi her tür radikal örgüte lider yapılan komşusu Halis Bayancuk ile daha yakından tanıştıracak.
Bakalım daha ne Tahşiyeler çıkacak...
KAFAMA TAKILANLAR..
‘Özgür’ olmayan basın
14 Aralık Soruşturması çerçevesinde gözaltına alınanlara destek için İstanbul Emniyet Müdürlüğü önünde toplanan ve sık sık “Özgür basın susturulamaz” diye slogan atan kalabalığa, elindeki mikrofonda “Ehlisünnet TV” yazan bir muhabir ve kameraman yaklaştı.
O isme özel bir öfke mi anlayamadım; kalabalık birden bu iki basın mensubuna hücum etti. Röportaj yapamadığı gibi linçten zor kurtulan sarıklı ve sakallı muhabir, kıyafeti konusunda da ağır hakaretlere muhatap oldu...
Adam öldürmek...
Diyarbakır’da polise ateş açan Abdülkadir Çakmak polisin karşı ateşi sonucu hayatını kaybetti. 17 yaşında bir gencin ölmesi, hangi sebeple olursa olsun vahimdir. Olay soruşturulmalı. Mesela ben polisin neden doğrudan başına nişan aldığını merak ediyorum.
Abdülkadir’in acılı annesi “Adam öldürmek bu kadar kolay mı” diye soruyor. Ah be bacım... Bu haklı sorunuzu çiçeği burnunda delikanlının eline silah verenlere de sorun lütfen...
Muhaliflerin demokrasi çelişkisi
17 Aralık 2014 Çarşamba
Bu yapı yıllardır binlerce masumun âhını aldı, hesabını mutlaka vermelidir...
Cemaatin en büyük mağdurlarından biri de Kürtler’dir.
Balyoz mağdurlarının yakınlarına yaptıkları küstahlık bugün onlara yapılmıyor, buna dua etsinler.
Davası olan Pensilvanya’ya gidiyor ve buradaki davası çözülüyordu.
Bir ‘hizmet hareketi’nin MİT’i
ele geçirmek gibi bir hedefi nasıl olabilir.
Sen devleti ele geçirmek isteyebilirsin, bu beni ilgilendirmez. Ama bunun için Nurculara kadar herkesi alet edemezsin; kullanamazsın. Bunun için toplumun karşısına çıkıp hesap vermesi gerekir. Öyle iki gencin çıkıp, “Sizi üzdük, özür dileriz” demesiyle olmaz.
Balyoz ve Ergenekon’da insanlar mahkemesiz-cezasız 5 yıl cezaevinde yattı. Şimdi haktan, adaletten, masumiyetten bahsedenler o zaman bunları neden hiç dile getirmedi.
İki gündür dünyanın en büyük demokratı kesildiler, “Gelin bize destek verin” diyorlar.
Niye destek verelim, sizin demokrasiyle ne ilginiz var?
Zekeriya Öz Radikal gazetesine polisleri gönderip ortalığı tarumar ettirirken iki gündür basın özgürlüğünden dem vuran siz cemaatçiler tek kelime söylemediniz. Tam aksine, “Onlar gazetecilik sebebiyle girmedi” dediniz.
‘Paralel devlet var ama’
Yukarıdaki ifadelerin tamamı alıntıdır ve AK Parti’ye oldukça mesafeli kişilere aittir.
Bu değerli şahsiyetler, devleti ele geçirmeye çalışan paralel bir yapının birçok kişinin canını yaktıklarını; hatta ölümüne sebep olduklarını söylüyorlar. Dahası, bu yapının “Pensilvanya’dan başlayıp; Cemaat üzerinden bütün bürokrasiye uzanan bir silsile” olduğunu ifade ediyorlar.
Madem öyle neden böyle?
Toplum beğenmediği iktidarı bir sonraki seçimde sandığa gömer. Nitekim yakın dönemde tek başına iktidar olan nice ‘güçlü’ partinin bir sonraki seçimde nasıl hızla eritip ‘partiler çöplüğü’ne yuvarlandığını hep birlikte gördük.
Ama, devleti; içeriden teslim alarak siyasi iktidarı alaşağı etmeyi hedefleyen bir yapı varsa toplum adına büyük bir risk olan bu yapının bertaraf etmesi gerekmez mi?
Gelin görün ki toplumun bir kesimi “Evet, büyük bir tehlikeyle karşı karşıyayız. Bu yapı mutlaka bertaraf edilmeli” diyor ama “Mücadelede ben yokum” diyor.
Hatta bırakın mücadelede yer almayı, yaptıkları tespitlerin Cumhurbaşkanı Erdoğan’a veya AK Parti Hükümeti’ne destek olarak anlaşılması endişesiyle “Bu mücadeleleri tasvip etmiyoruz. Bu süreç Türkiye’yi tek parti devletine götürebilir. Bu da yeni bir vesayettir” gibi zorlama gerekçelerle muhalifliklerini tekrar teyit etme ihtiyacı duyuyorlar.
“Darbe teşebbüsü var” diyeceksiniz, seçimle gelen bir iktidarı beğenmediğiniz için karşısında yer almayacaksınız.
Bu dev bir çelişkidir. Ve yarın size de birileri “Şimdi mi demokrat oldunuz” diyebilir.
KAFAMA TAKILANLAR..
Bu nasıl demokrasi?
CHP lideri Kılıçdaroğlu her fırsatta demokrasi dersi veriyor.
Hadi son kurultaylardaki ayıklamalarını “CHP geleneğidir” deyip geçelim. Ama sayın Süheyl Batum kendisiyle ters düştü ve beş dakikada ihraç edildi.
Geçenlerde sayın Kılıçdaroğlu’na, Birgül Ayman Güler’in, “30 Mart’ta Cemaat ile ittifak yaptık” sözü hatırlatılınca, “O konuya arkadaşlar bakıyor. Doğru ise gereken yapılacak” dedi.
Galiba sayın Güler’e de “Güle güle” diyecekler...
Orada paralel yargıç yok!
Paralel yapıya mensup arkadaşlar Erdoğan düşmanlığına endekslenerek nerelere savrulduklarını göremiyor; yıllardır aynı çizgide olan insanları düşman belleyerek yaylım ateşine tutuyorlar. Hakaret ve doğrudan/dolaylı tehditler bir tarafa, kendilerinden son derece emin olarak öbür alemi hatırlatıp; “Mahkeme-i Kübra’da halimizi merak ettiklerini” söylüyorlar.
Sanırım orada da paralel yargıçlar olduğunu sanıyorlar!
.
Nedir bu panik, nedir bu öfke?
15 Aralık 2014 Pazartesi
Bir yıldır adeta her gün, “Paralel bir yapı varsa biz onun hamisiyiz” diye meydan okumuşsanız, varlığı sabitleşen o yapı ile mücadelede adres sizi gösterince de sükunetle karşılamalısınız. Malum panik ve öfke suçluluk psikolojisidir.
“Dün önemli bir operasyona şahit olduk” diyecektim ama üç gündür bu filmin fragmanlarını izlemiyor muyduk zaten. Bu operasyon yapılmış varsayan öfkeli yorumlar o kadar önden gitti ki dünkü tepkiler bayat kaldı.
Dünkü final (veya başlangıç) sahnesini iyi anlamak için filmi biraz geriye sarmakta fayda var.
Devletteki paralel yapıdan artık (Anayasa Mahkemesi Başkanı sayın Kılıç dahil) hiç kimsenin şüphesi kalmadı. Paralel medyanın, bu mücadeleyi engellemeye kilitlenerek yaşadığı savrulmayı “yolsuzlukla mücadele” vs. gibi ambalajlarla izah etmek mümkün değil.
Bu yapı ile yürütülen mücadelede süreç ilerledikçe çerçeveye sizin de girmenizden doğal ne olabilir ki?..
Daha önce aynı süreci çok daha yıpratıcı biçimde yaşayanlara siz -haklı olarak- “itidal” tavsiye etmiş, sükunetle yargının kararını beklemelerini öğütlemiştiniz. Onlar da tavsiyenize uymuş; “Taktir yüce Türk milletinindir” demekle yetinmişlerdi.
Oysa aile boyu çilelerden sonra yine bu iktidarın sağladığı imkanlar sonucunda bu kişilerin çoğunun paralel kumpas mağduru olduğu ortaya çıkmış ve mağduriyetleri son bulmuştu.
Bugün en azından önce odanıza üretilmiş delil koyup sonra göz altına almadılar.
O halde nedir bu nutuklar, şovlar?
Zannedersiniz ülkede darbe teşebbüsü olmuş da o önlenmeye çalışılıyor.
Zamanın dili tam aksini söylüyor... “Vesayetle savaş” kisvesi altında devletin bütün imkanlarını kullanarak “Devleti ele geçirmeye çalışan” ve bunun için her türlü yöntemi kullanarak dev bir vesayet haline gelen yapı ile mücadele ediliyor.
Bu mücadelede gelinen noktada oklar sizi gösteriyorsa bunun (eksik evrakla geldikleri için kapınızdan geri dönerek, görülmemiş bir skandala imza atacak kadar) hukukî bir çerçevede irdelenmesinden daha doğal ne olabilir ki...
Siz, günlerdir canlı yayınlarda iddia ettiğiniz gibi “suçsuz” olduğunuza inanıyorsanız bunun tescil edilebileceği tek yer yine yargıdır.
Malum, temiz olanların yaşayacağı bir endişe yoktur.
O halde nedir bu panik, nedir bu öfke? Bırakın belgeler, bilgiler konuşsun...
KAFAMA TAKILANLAR...
Gerçekten Ekşi mi geldi!
Birkaç yıl önce Basın Konseyi ve Oktay Ekşi’nin “antidemokratik, ideolojik ve art niyetli” karar ve tutumlarını eleştiriyorduk. Meslektaşımız Ekrem Dumanlı ise bu mücadelede oldukça ön saflarda yer alıyordu. Hatta sayın Ekşi Hürriyet’teki köşesinden kendisine zaman zaman sert cevaplar vermişti. Dün bu iki ismi kucaklaşırken gördüm.
Gerçekten görüntüdeki gibi sayın Ekşi, Ekrem Dumanlı’nın bulunduğu yere mi geldi acaba?
Çünkü onlar durdukları yerden pek ayrılmazlar da...
Samimiyetinizi seveyim...
Paralel olmayan medyaya karşı sürdürülen kampanyaların en samimiyetsizi “samimiyetsiz” nitelemesidir. Zira bu itham bazen bir savunma mekanizması olarak devreye girer ve kullananı ele verir. Nitekim, geriye doğru baktığınızda tutarsızlıkları yani samimiyetsizlikleri çok net görebilirsiniz. Mesela siz ortada hiçbir gerekçe yokken (kurumsal olarak hâlâ hayatta olan; sadece faaliyeti durdurulan) İhlas Finans hakkında tam sayfa tezvirat yapar, birkaç gün sonra Asya Finans gündeme gelince de sürmanşetten, “Finans kuruluşlarını yıpratmak suçtur” derseniz size de “samimiyetinizi seveyim” derler...
.
Çözüme mi, çözülmeye mi?
13 Aralık 2014 Cumartesi
Son dönemde değerli Demirtaş’ın ‘değersiz’ değişimini izliyoruz...
Çözüm Süreci’nde BDP’nin direksiyonunda, duruşu ve üslûbu ile diyalog ortamına sağlayan Selahattin Demirtaş’ın olması Türkiye için şans olarak yorumlandı.
Bilahare, Kürt siyasi hareketi “Türkiye’yi kucaklamak için” HDP ile devam etmeye karar verdi. Gerçi parti amblemine ilave edilen ‘morarmış eller’ dışında değişiklik olmadı ama yola yine Selahattin Demirtaş’ın ‘eş’liğinde devam edilmesi Çözüm Süreci’nin selameti açısından bir avantajdı.
Türkiye de kucak açtı
Daha sonra cumhurbaşkanı adayı olan Demirtaş, seçim öncesi ortaya koyduğu portre ile çözüm isteyenleri daha da cesaretlendirdi. Zira bu söylemler, yeni Kürt siyasetinin; yeni logosuna 4. bir renk ilave etmekle kalmayıp, yedi bölgeyi kucaklamak isteğinin göstergesiydi. Nitekim halk, açılan kolları boş bırakmadığını 10 Ağustos’ta gösterdi.
Demirtaş’a ne oldu?
Gelin görün ki daha sonra Sayın Demirtaş’ sanki yeni bir program yüklendi. Her söylem ve eylemi bizzat kendisiyle dev çelişkiler oluşturur hale geldi. Özellikle 6, 7 Ekim öncesi yaptığı çağrı ve sonrasındaki “Ben olay çıkarın demedim” savunması, “özrü, kabahatinden büyük” türünden... Devamında izlediği çizgi, beyanları vs. hepimizin malumu. Son olarak yaptığı bol “özerklik” soslu açıklamaları ise halkın teveccühüne mazhar olan Demirtaş’ın artık bir maziden ibaret olduğunun ilanıydı.
Sayın Demirtaş’ın kimyası mı değişti yoksa aslına mı döndü, buna kendisi karar versin. Ama gerçekten “Kürtler’e hizmet” gibi bir misyonu olduğunu düşünüyorsa son adımlarıyla hizmet aşkına, hezimete ilerlediğini bilmesinde fayda var. Aynı şekilde, Sayın Sırrı Süreyya Önder’in ‘özerklik egzersizi’ de çözüm sürecini mehter takımına bağlamaktan başka bir işe yaramaz.
Bu tür sivrilikler, artık ‘farkındalık’ problemi kalmayan Kürt sorununa sadece çözümsüzlük getirir.
Ayrıca...
“Bizim kesinlikle özerklik gibi bir hedefimiz yok” açıklamaları, bir süre kullanılıp atılan bir argüman idiyse bunu da Türk halkının bilmeye hakkı vardır.
Zira, yolun sonunda ülkeyi çözülmeye götürecek olan bir çözüm, çözüm değildir...
KAFAMA TAKILANLAR...
Darısı memleket meselelerinin başına
Meclis’te grubu bulunan partilerin tamamı milletvekillerinin özlük hakları için ortaklaşa çalışma başlatmış. Türkçesi; maaş ve diğer iyileştirmelerin seçimden önce sonuçlanması için bütün partiler güç birliği yapacak.
Milletvekili maaşları üzerinden prim yapma derdinde değilim. Tam aksine, (eski vekillerimiz kızmasın ama) görev süresindeki maaşların az olduğunu düşünüyorum.
Benim kafama takılan şu...
Memleket meseleleri aynı öneme haiz değil mi ki, aynı partiler, aynı birlikteliği orada sağlayamıyor?
İşkence üzerinden küresel PR
CIA’in İşkence Raporu açıklandı. Afganistan dahil dünyanın her yerinden tepkiler yükseldi. ABD’li yetkililerden bazıları özeleştiri yaptı, bazıları, “Vatan için...” gibi ilginç gerekçelerle savundu. Ama bir savunma var ki, tam “İş bilenin...” türünden...
ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Jen Psaki, “Biz yaptığımız hatayı dürüstçe paylaştık. Kolaysa diğer ülkeler de kendi istihbarat servislerinin marifetlerini paylaşsın ama dünyada bunu yapan başka bir ülke daha yok” dedi.
Zira uygulanan işkence üzerinden dünyaya demokrasi verip şeffaflık havası atmak herkesin harcı değildir!
Dışı yüzde 10 baraj, içi yüzde 100 markaj
10 Aralık 2014 Çarşamba
Günlerdir maksatlı bir tartışma ‘makul’ bir görüntüde sürdürülüyor.
Tıpkı Gezi Parkı’ndaki ‘ağaçlar’ 17 Aralık’taki darbe teşebbüsünün şifresi ‘yolsuzluk’ gibi “Demokrasi’nin önündeki en büyük engel” olan yüzde 10 barajı konuşuluyor.
Buna kim itiraz edebilir ki!..
Peki, gerçekten öyle mi?
Aslında bu engeli, demokrasinin önünden kaldırması gereken Meclis yani siyasi partilerdir. Ama 30 Eylül 2013’te benim de hazır bulunduğum salonda AK Parti’nin sunduğu “Ya hiç, ya 3” teklifini, “kendilerini kârlı çıkaran bir teklif” diye kimse ciddiye almadı. Muhalefet, farklı bir teklifle anlaşma zemini de aramadı ve dışarıda kalanları görmezden geldi. Herkes, bir baraj problemimiz yokmuş gibi davrandı.
Amaç baraj kapaklarını açmak mı?
Nihayet ülke seçim sath-ı mailine girdikten sonra ortaya “paat” diye bir baraj düşüyor. Ve birden bire yüzde 10 barajının, “Darbe döneminin bakiyesi” olduğu hatırlanıyor, yerden yere vurulmaya başlanıyor.
Özellikle muhalefet... Kimi “Taş çatlasın 3-5 olur, daha fazla olmaz” diyor. Kimi de barajda boğulacağını bile bile “Biz giriyoruz” diye meydan okuyor!
Madem bu kadar darbe karşıtıydınız, ‘Darbe Anayasası’ndan kurtulmak için kurulan Meclis Anayasa Uzlaşma Komisyonu’nda neden ipe un serdiniz?
Elbette şimdi de mesele ‘baraj’ değil. Öyle olsaydı konu, çözüm yeri olan Meclis’te gündeme gelirdi. Oysa, bir sahil kentindeki loş bir salonda hem de ‘sonraki hayatı’na hazırlanan Anayasa Mahkemesi Başkanı tarafından piyasaya sürüldü.
Üstelik daha ortada bir mahkeme kararı yokken...
Bence bu, ihsas-ı rey değil, ihsas-ı karar... Hatta olmayan ‘karar’ın yorumu bile var: “Yeni düzenlemenin uygulanması için bir yıl beklemeye gerek yok, ilk seçimde uygulanır.”
Aslında ‘baraj’ sadece ambalaj
Model aynı... Dikkat ederseniz konu, kimsenin itiraz edemeyeceği yüzde 10 barajı üzerinden tartışılıyor. Oysa şu aşamada hiçbir pratik anlamı olmayan bu mesele, tıpkı ‘yeşilin korunması’ veya ‘rüşvetin önlenmesi’ gibi yine bazı karanlık paketlere ambalaj olarak kullanılıyor. Kimse, vesayetin son kalesi olan yargıdaki hukuksuzların son örneğine; Anayasa Mahkemesi’nin görev ve yetkiyi kötüye kullanmasına bakmıyor. Çünkü ‘ortak düşman’ paydasında birleşen ‘dostlar’ birbirinin kusurunu görmüyor...
Halkın iradesi ayar kabul etmez
Velhasıl...
Son yıllarda sık sık şahit olduğumuz “halkın iradesine ayar verme” teşebbüslerinin yeni bir versiyonu ile karşı karşıyayız. Şimdiye kadar denedikleri farklı yöntemlerin işe yaramadığını görenler, ‘son viraj’ olarak gördükleri 2015 seçimlerinde mutlaka treni durdurmak istiyorlar.
Oysa her teşebbüslerinde suratlarına çarpan gerçeği yine unutmuş görünüyorlar.
Sadece edebiyatını yaptıkları demokrasilerde asıl güç milletindir. Ve millet, barajların dibine de saklasalar kendisine karşı kurulan tuzakları bulur ve bozar...
KAFAMA TAKILANLAR..
Kim bu devlet?..
Emekli Tuğgeneral Levent Ersöz, ‘devletin yürüttüğü çözüm süreci’nin geride kaldığını, şu anda devlet tarafından değil, siyasetçiler tarafından, ülkenin bölünmesi ve parçalanmasına yönelik bir çalışma yapıldığını söyledi. (30 Kasım 2014 CNN Türk)
Çözüm Süreci’ni bu ülkenin Cumhurbaşkanı ve hükümeti çok güçlü bir irade ile yürütüyor. Bu sürece katılmayan bu “devlet” kim ola ki acaba?.
Hangi mahallenin baskısı daha iyidir!..
AK Parti iktidarında en çok duyduğumuz ifade “mahalle baskısı” oldu. Hükümet ne zaman sosyal hayata dair bir adım atsa karşı mahalleden koro halinde “hayatımıza müdahale ediliyor, mahalle baskısı var” yaygarası yükseldi. Ne o mahalleyi ne de baskısını bir türlü görememiştim. Ne zaman ki mahallelerinden birilerini başkalarının yanında gördüler ‘mahalle baskısı’nın ne olduğunu öğrendik. Meğer baskının hası, karşı mahalleden değil, yan komşudan gelenmiş....
|
| Bugün 225 ziyaretçi (422 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
| |
| |
 |
|
|
| Bugün 272 ziyaretçi (673 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
