ehlisunnnetde - RECM VARDIR

Bu eşsiz mucize olan Kur’an-ı kerime uyabilmek için, Kur’anın muhatabı olan Peygamber efendimize uymak ve şerefli sözlerini [hadis-i şeriflerini] kabul etmek lazımdır. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:

(Resule itaat eden, Allah’a itaat etmiş olur.) [Nisa 80]

(De ki, “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin!”) [A. İmran 31]

(De ki, “Allah’a ve Peygambere itaat edin! Eğer [uymayıp] yüz çevirirlerse, [kâfir olurlar.] Elbette Allah kâfirleri sevmez.) [A. İmran 32]

Kur’an değişti diyenler kimdir?

Tezkiye-i ehl-i beyt kitabının müellifi Osman efendi anlatır:

Maarif meclisine gittiğim zamanlarda, Sebecilerin bir sandık içinde tefsirleri geldi. Basılmasına izin verilmedi. Sebebini sordular: (İslamiyet’e uymayan bir yeri mi var?) dediler. Evet, (Hazret-i Ali’nin kâfir ve zalim olduğunu yazıyorsunuz) dedim. Hiddetten gözleri döndü. Kızma, az dinle dedim:

Kitabın başında yazılmış ki: (Talha, Ali’ye sordu ki, Osman Kur’andan 70 âyeti, Ömer de, 80 âyeti çıkardı deniyor. Bu söz doğru mu? Ali evet doğrudur, dedi. Talha yine sordu ki: Değişmemiş olan Mushaf sende imiş, öyle mi? Ali, evet bendedir. Hem de, bu Kur’anın iki katı bende var, dedi. Sende bulunan Kur’anı Müslümanlara göstermeyecek misin? dedi. Eğer Ebu Bekir yerine, beni halife yapsalardı verirdim. Bana biat etmedikleri için, vermem ve vasiyet edip, kıyamete kadar evladımın elinde gizli kalacak, buyurdu.) Tefsirinizde böyle yazıyor.

Yahudiler, Tevrat’taki Muhammed aleyhisselamı bildiren 20 âyeti sakladıkları için, Allahü teâlâ, bunlara (Kâfir) diyor. Hazret-i Ali, Kur’anın iki mislini ki üç binden fazla âyeti saklamış oluyor. Bu yazınız ile, Hazret-i Ali’ye kâfir demiş oluyorsunuz, dedim.

[Hazret-i Ebu Hureyre diyor ki: (Bekara 159, Al-i imran 187) âyetleri olmasa idi, hiçbir hadis rivayet etmezdim. Bir hadis-i şerifte de, ilmini saklayanların kıyamette ağzına ateşten gem vurulacağı bildirildi. (Buhari, İbni Mace)]

Sebeci, şaşırıp kaldı, bir cevap veremedi. Daha sonra “Ben ne Şii, ne de Sünniyim, ben masonum” dedi. [Masonluğu da Yahudiler kurmuştur. Her tefrikanın, her oyunun içinde bir Yahudi parmağı niçin vardır?] Bu yalanları çıkaran kimseler, açıkça gösteriyor ki, ne Şii, ne de Sünnidir. İbni Sebe denilen bir Yahudi ve onun oyununa gelen zavallılardır. (Tezkiye-i ehl-i beyt)

Kur’an-ı kerime şerh koymak

İbni Sebeciler, (İbni Abbas anlatır: Ömer, hutbesinde dedi ki: Hepiniz biliyorsunuz ki, Allah recm âyetini gönderdi. Hepimiz bu âyeti ezberledik. Ayrıca, Resulullah recm cezasını tatbik etti, biz de tatbik ettik. Benim endişem şudur: Aradan uzun zaman geçince, bazıları, "Kitabullah’ta recm cezası yoktur” diyerek inkâr edebilir. Eğer insanlar, "Ömer Allahü teâlânın kitabına ilavede bulundu" demeyecek olsalardı, recm âyetini yazardım)mealindeki olayı anlattıktan sonra, “Bak Ömer dedikodudan korkmasa idi, Kur’ana ilaveler yapacakmış. Kur’ana ilave yapabilecek birisi, nasıl Müslüman olur?” diyorlar.

CEVAP

Bu olay anlatıldığı gibi mi, yoksa değişik mi? Böyle kabul ederek cevap veriyoruz:

1- Hutbede bildirildi dendiğine göre, demek ki eshab-ı kiramın hemen hepsi orada idi. Çünkü Cuma namazı ayrı camilerde değil, tek camide kılınıyordu. İbni Sebecilerin kendisini sevdiklerini söyledikleri İbni Abbas hazretleri bunu rivayet ediyor. O da orada idi. Hazret-i Ali de orada idi. Hiç kimse bu söze itiraz etmediğine göre, olay aynen Hazret-i Ömer’in dediği gibidir. Burada itiraz edilecek bir husus yoktur. İbni Sebeci’nin itiraz etmesi onun art niyetli olduğunu gösterir.

2- Hazret-i Ömer’in recm âyetini yazardım demesi, Kur’ana ilave değildir. Hazret-i Ömer, (Kur'an-ı kerimin sonuna haşiye olarak, dip not olarak durumu izah eden bir açıklama koyabilirdim, ama, bunu istismar edecek olanlar, bak Ömer Kur'ana ilave yaptı derler diye bu açıklamayı koymadım) demek istemiş olabilir. Çünkü Hazret-i Ömer, şu mealdeki âyeti bilmiyor muydu: (Eğer O[Peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]

Âlemlere rahmet olarak gönderilen Habibine böyle buyuran Allahü teâlâ Hazret-i Ömer’e ne yapmaz ki? Hazret-i Ömer’in böyle bir şeyi düşünmesi bile imkansızdır.

Aynı zihniyetteki kimseler, (Ömer’in böyle bir şerh koyma düşüncesi, Kur’ana gölge düşürmez mi) diye sorabilirler. Hayır asla mahzuru olmazdı. Çünkü Hazret-i Ali, âyetlerin altına Resulullah efendimizin yaptığı açıklamaları koyardı. Hatta bundan dolayı İbni Sebeciler, (Hazret-i Ali’nin Mushaf’ı ayrıdır) derler. Ayrı bir Mushaf yok, açıklamalı Mushaflar vardır. Hazret-i Ali açıklama koyunca suç olmuyor da, Hazret-i Ömer koyarsa niye suç olsun ki?

Hepsi Cennetlik olan eshab-ı kiram yanlış iş yaparsa ortada din mi kalır? Çünkü, Kur’anı da, hadisleri de onlar bildirdiler. Onun için böyle sualleri gündeme getirmek bile yersizdir.

İlim kaybolmaz

- İlim benim vefâtımla kaybolmaz. Benden sonra ilmi şu dört kişiden öğren: Abdullah bin Mes'ud'dan, Abdullah bin Selâm'dan, çünkü Resûlullah onun hakkında, "O, Cennetlik olan on kişinin onuncusudur" buyurdu. Hazret-i Ömer'den ve Selmân-ı Fârisî'den öğren.

Abdullah bin Ömer şöyle anlatır:

Medîne'de bir takım Yahûdî topluluğu Resûlullaha gelerek dediler ki:

- Senin getirdiğin dinde recm var mıdır?

Resûlullah efendimiz de onlara sordu:

- Recm cezâsı hakkında Tevratta ne yazıyor?

- Tevratta recm cezâsı yoktur.

Abdullah bin Selâm Yahûdîlere dedi ki:

- Yalan söylüyorsunuz! Tevratta recm âyeti vardır.

Bunun üzerine Tevratı getirip açtılar. Yahûdîlerden birisi elini recm âyetinin üzerine koyarak bundan önceki ve sonraki âyetleri okumaya başladı. Abdullah bin Selâm ona:

- Elini kaldır! dedi.

O da elini kaldırınca recm âyeti göründü. O zaman Yahûdîler dediler ki:

- Ey Muhammed! Abdullah bin Selâm doğru söyledi. Tevratta hakikaten recm âyeti vardır.

Birgün Hazret-i Abdullah bin Selâm, Ka'b-ül Ahbâr'a şöyle bir soru sordu:

- Âlimler ilmi öğrenip zihinlerine yerleştirdikten sonra, onu oradan söküp atan nedir?

Hazret-i Ka'b dedi ki:

- Tama', hırs ve ihtiyaç peşinden koşmaktır.

Hırsın kaynağı

Birisi de Fudayl bin Iyâd'a dedi ki:

- Ka'b'ın bu sözünü bana izâh eder misin?

Bunun üzerine Fudayl şöyle cevap verdi:

-Tama', insanın bir şeyi araması ve mukaddes değerlerini bu uğurda fedâ etmesi demektir. Hırs ise nefsinin herşeyi istemesi, senin de onun istediklerini yerine getirmendir. Bunun için de ona buna, kötü insanlara vb. ihtiyacın olur. İhtiyacını yerine getirenler de seni burnundan yakalamış olurlar. Ya'nî seni emirleri altına alırlar, istedikleri yerlere sürüklerler, sen de onlara boyun eğersin. Onlar hasta oldukları zaman, dünya sevgisinden dolayı onların ziyâretlerine gider, tesadüf ettiğin zaman kendilerine selâm verirsin. Bu verdiğin selâmı, yaptığın ziyâreti Allah rızâsı için yapmazsın. Eğer bu kimselere ihtiyaç göstermezsen, senin için çok daha hayırlı olurdu. Bu benim sana anlattığım, yüz hadîs-i şerîf rivâyet etmekten senin için daha hayırlıdır.

Dinin emri zamanla değişir mi?

Sual: (Dindeki hukuki hükümler itikadî değil, gelenekseldir, yani zamanla değişebilir. Mesela zina edenlere verilecek recm gibi cezalar, nikâh, boşanma gibi konularla ilgili hükümler gelenekseldir. Bunlara dini hükümdür diyen klasik fukahanın taassubu artık kırılmalı, yeni yorumlar getirilmelidir) deniyor. Bu doğru mu, din zamanla değişir mi? Dinin hükümleri kıyamete kadar geçerli değil mi? Reform mu yapılmak isteniyor?

CEVAP

Evet, açıkça reform yapılmak isteniyor. Zamanın değişmesiyle, örf ve âdete dayanan hükümler değişebilir. Ancak Nass’a, delile dayanan hükümler zamanla değişmez. (Dürer-ül-hükkam)

Zina cezası, nikâh ve boşama geleneksel bir ceza değil, hepsi de Nass ile bildirilen açık hükümlerdir. Nikâh ve boşanmayla ilgili birkaç âyet-i kerime meali:

(Mümin kadının kâfirle evlenmesi helâl değildir.) [Mümtehine 10]

(Kâfir kadınları nikâhınızda tutmayın!) [Mümtehine 10]

(İman etmedikçe, müşrik [ateist] kadınlarla evlenmeyin. Kadınlarınızı da, iman edinceye kadar müşrik erkeklerle evlendirmeyin!) [Bekara 221]

(Kitap ehli [Yahudi ve Hıristiyan] kadınlarla evlenmeniz helaldir.)[Maide 5]

(Evli kadınlarla evlenmeniz haram kılındı.) [Nisa 24]

(Kadınlara mehirlerini gönül rızasıyla verin.) [Nisa 4]

(El dokunmadan boşadığınız kadınlara, mehrin yarısını verin!)[Bekara 237]

(Kadınları boşayacağınızda, onları, iddetlerini gözeterek boşayın.) [Talak 1]

(Ölen kimselerin hanımları, [evlenmeden önce] 4 ay 10 gün iddet bekler.) [Bekara 234]

(Boşanmış kadınlar, üç ay iddet bekler.) [Bekara 228]

(İki defa boşanan kadın, ya iyilikle tutulur veya güzellikle bırakılır. Kadınlarınıza verdiklerinizi [mehirlerini] geri almanız size helal olmaz. Eğer, bu karı kocanın Allah’ın emirlerini yerine getirmelerinden korkarsanız, o zaman kadının [serbestçe boşanması için] fidye vermesinde [hakkından vazgeçmesinde]günah yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlardır, onları çiğnemeyin. Allah’ın sınırlarını aşanlar ancak zalimlerdir.)[Bekara 229]

(Babalarınızın evlendikleri kadınlarla evlenmeyin!) [Nisa 22]

(Ey iman edenler! Mümin kadınları nikâhlayıp da, henüz zifafa girmeden boşarsanız, onlara iddet bekletme hakkınız yoktur.)[Ahzab 49]

(Eğer erkek kadını, üçüncü defa boşarsa, ondan sonra kadın bir başka erkekle evlenmedikçe onunla evlenmesi kendisine helal olmaz. Eğer bu kişi de o kadını boşarsa, [her iki tarafın da] Allah’ın sınırlarını muhafaza edeceklerine inandıkları takdirde, yeniden evlenmelerinde beis yoktur. Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır.) [Bekara 230]

Görüldüğü gibi, (Bunlar Allah’ın koyduğu sınırlarıdır) buyuruluyor. Demek ki, evlenmekle ve boşanmakla ilgili hükümler, birer gelenek değildir. Bu konuda birkaç hadis-i şerif meali de şöyledir:

(Üç talâkla boşan kadın, başka bir erkekle evlenip ondan da boşanmadıkça, eski kocasıyla evlenmesi helal olmaz.) [Taberani]

(Din kardeşinin evlenme teklifinde bulunduğu kadına, onunla nikâhlanıncaya veya ondan vazgeçinceye kadar talip olmayın!)[Tirmizi]

(Kadınları muvakkat [geçici] nikâhlamak haramdır. Allah’a, haramları helal sayandan daha düşman bir kimse yoktur.) [İbni Kani’]

(Muta nikâhı haramdır.) [Buhari, Müslim, Tirmizi]

(Evlenip zifafa girdiği kadının kızıyla evlenmek helal değildir. Zifafa girmediği kadının kızıyla evlenmek caizdir. Nikâhladığı kadının [zifaf olmasa da] annesiyle evlenmek helal değildir.)[Tirmizi]

Zina ile ilgili bir âyet-i kerime meali:

(Zina eden kadın ve zina eden erkeğe yüz sopa vurun!) [Nur 2]

Bu konuda bir hadis-i şerif meali de şöyledir:

(Ya Üneys, bu şahsın hanımına gidin, eğer zina ettiğini itiraf ederse onu recm edin!) [Buhari, Müslim, Tirmizi, Ebu Davud, Nesai, İbni Mace, Muvatta, İ.Ahmed, Taberani]

Evlenmek ve boşanmak gibi hükümler gelenek olmadığı gibi, işlenen suçlara verilecek cezalar da gelenek değildir. Bunlara gelenek demek, dinimizin bu hükümlerini inkâr etmek olur.

İslamiyet, adaleti, zulmü, insanların birbirlerine karşı, aile ve komşuların birbirlerine, milletin devlete ve birbirlerine karşı haklarını, vazifelerini, suçları açıkça bildirmiş, bu değişmez kavramlar üzerinde, temel hükümler kurmuştur. Bu değişmez hükümlerin, olaylara, uygulanmasını örf ve adetlere göre kullanılmasını emretmiştir. Allahü teâlâ İslam dinini, her ülkede, her yeniliği ve buluşu karşılayacak şekilde kurmuştur. Tarihte nice milletler, dinin emirlerine uyarak, başarıları, şanları, tarihlere ün salmıştır. Dinin emrine uymayan insanlar ve milletler, sıkıntıdan kurtulamamışlardır. (S. Ebediyye)

Kur’an-ı kerim değiştirilemez

Sual: Tevbe suresinin son iki âyeti fazla diyen, Kur’anın değiştiğini söyleyen kâfir olmaz mı?

CEVAP

Böyle bir şeyi Müslüman yaparsa kâfir olur, kâfir zaten kâfirdir, tekrar kâfir olmaz. Emirler yasaklar Müslüman içindir.

Önce Kur’an-ı kerimin bugünkü hâle nasıl geldiğini bildirelim:

Yemame savaşında, Kur'an-ı kerimi hıfzedenler [ezberleyenler] şehid olup azalmaya başlayınca, Hazret-i Ömer, halife Hazret-i Ebu Bekir’e, Kur'an-ı kerimin yazılıp Mushaf haline gelmesini tavsiye etti. Hazret-i Ebu Bekir de, Resulullahın kâtibi olan Zeyd bin Sabit’e sureleri ayrı ayrı yazdırdı. Sonra, Eshab-ı kiramın ittifakı ile bir heyet tarafından bir mushaf yazıldı. Hazret-i Osman zamanında bu mushaftan, 6 adet daha yazılarak vilayetlere gönderildi. Bugün bütün İslam ülkelerinde mevcut olan Kur'an-ı kerimlerin tertibi ve şekli bu mushafa tam uygundur. O zamandan beri de bir tek harfi değişmemiştir. (Mirat-ı kâinat)

Kur’an-ı kerimin değiştiğini söylemek birkaç yönden küfür olur:

1- Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimi hiç kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunu bizzat kendisinin koruyacağını bildiriyor:

(Rabbinin sözü doğruluk ve adaletle tamamlandı. Onun sözlerini[Kur'anı] değiştirebilecek [hiçbir şey, hiçbir kuvvet] yoktur.) [Enam 115]

(Kur'anı biz indirdik, elbette yine onu biz koruyacağız.) [Hicr 9]

(Kur’an, eşi benzeri olmayan bir kitaptır. Ona önünden, ardından[hiçbir yönden, hiçbir şekilde] bâtıl gelemez [hiçbir ilave ve çıkarma yapılamaz. Çünkü] O, kâinatın hamd ettiği hüküm ve hikmet sahibi Allah tarafından indirilmiştir.) [Fussilet 41-42] [Kur’anı Allah indirdiği için, onu bozabilecek birisinin çıkamayacağı açıkça bildiriliyor. Diyelim ki 19 cu, Tevbe suresindeki iki âyeti veya başka âyetleri çıkarıp Tam Kur’an diye bir kitap bastırsa, piyasaya sürülünce, hile meydana çıkar ve hiç itibar görmez.]

Bu üç âyet-i kerimeye rağmen, Kur’an değişti demek çok büyük, çok çirkin bir iftira olur.

2- Kur’an-ı kerimi hâşâ Resulullah değiştirdi diyenler de çıkıyor. Bu, âlemlere rahmet olarak gönderilen son Resul için çok çirkin iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Bir âyet meali:

(Eğer O [Peygamber] bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]

Resulullah değiştirdi diyen bu âyeti de inkâr etmiş olur.

3- Daha çok Rafıziler, üç halife ile eshab değiştirdi diyorlar. Üç halife, âyet-i kerimelerle övüldüğü gibi, eshabın tamamı da övülmektedir. Hepsinin Cennetlik olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali:

([Eshab-ı kiramın] hepsine hüsnayı [Cenneti] vaad ettik.) [Hadid 10]

Hepsi Cennetlik olan bu kıymetli insanlara nasıl iftira edilebilir ki?

4- Mucize olması bakımından da değiştirilemez. İki âyet meali şöyledir:

(Kulumuza [Peygambere] indirdiğimizden [Allah’tan geldiğinden] bir şüpheniz varsa, iddianızda doğru iseniz, Allah’tan gayri şahitlerinizi [bilginlerinizi] de yardıma çağırıp, haydi onun benzeri bir sure meydana getirin! Bunu yapamazsınız, asla yapamayacaksınız da.) [Bekara 23, 24]

(De ki: Bu Kur'anın bir benzerini ortaya koymak üzere insanlar ve cinler toplanıp, birbirine destek de olsalar, yemin olsun ki yine de benzerini ortaya koyamazlar.) [İsra 88] [14 asırdır, din düşmanları, hâşâ Allahü teâlâyı yalancı çıkarmak için uğraşmışsa da yapamadılar. 19 cular da bunu yapamaz.]

Kur’an-ı kerime şerh koymak

Sual: İbni Sebeci, (İbni Abbas anlatır: Ömer, hutbesinde dedi ki: Hepiniz biliyorsunuz ki, Allah recm âyetini gönderdi. Hepimiz bu âyeti ezberledik. Ayrıca, Resulullah recm cezasını tatbik etti, biz de tatbik ettik. Benim endişem şudur: Aradan uzun zaman geçince, bazıları, "Kitabullah’ta recm cezası yoktur” diyerek inkâr edebilir. Eğer insanlar, "Ömer Allahü teâlânın kitabına ilavede bulundu" demeyecek olsalardı, recm âyetini yazardım)mealindeki olayı anlattıktan sonra, “Bak Ömer dedikodudan korkmasa idi, Kur’ana ilaveler yapacakmış. Kur’ana ilave yapabilecek birisi, nasıl Müslüman olur?” diyor. Bu konuya bir açıklık getirir misiniz?

CEVAP

Bu olay anlatıldığı gibi mi, yoksa değişik mi? Böyle kabul ederek cevap veriyoruz:

Âlemlere rahmet olarak gönderdiği Habibine böyle buyuran Allahü teâlâ Hazret-i Ömer’e ne yapmaz ki? Hazret-i Ömer’in böyle bir şeyi düşünmesi bile imkansızdır.

Hepsi Cennetlik olan eshab-ı kiram yanlış iş yaparsa ortada din mi kalır? Çünkü, Kur’anı da, hadisleri de onlar bildirdiler. Onun için böyle sualleri gündeme getirmek bile yersizdir.

Hazret-i Ömer’e dil uzatılamaz

Sual: İbni Sebeciler, Peygamber efendimizin mübarek kayınpederi Hazret-i Ömer’e de âyet-i kerimelere, hadis-i şeriflere rağmen hâşâ kâfir diyorlar. Daha başka iftiraları varsa da bu iftira yanında onların bir önemi yoktur. Çünkü bir insan kâfirse onun diğer işlerine bakılır mı?

CEVAP

Hazret-i Ömer (radıyallahü teâlâ anh), Peygamber efendimizin kayınpederidir. Hazret-i Ali’nin de damadıdır. Hayatta iken ismen Cennet ile müjdelenmiş on kişiden ikincisi olup, Hazret-i Ebu Bekir’den sonra eshab-ı kiramın en büyüğü, başka bir ifade ile, Peygamberlerden sonra insanların üstünlükte ikincisidir. Resulullahın da ikinci halifesidir.

İbni Sebecilerin bu iftirası için, yukarıda birinci ve ikinci maddelerde yeterli cevap, hâşâ ona dil uzatanların, kâfir diyenlerin kendilerinin kâfir olduklarına dair yeterli delil vardır. Burada birkaçını tekrar yazalım:

Hazret-i Ömer, Medine'ye hicretle şereflenen, Allah’ın övdüğü muhacirlerden ve ilk iman edenlerden olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:

(Muhacirlerin ve Ensarın önce imana gelenlerinden ve Onların yolunda gidenlerden Allah razıdır. Onlar da Allah’tan razıdır. Allah, Onlar için Cennetler hazırladı.) [Tevbe 100]

Hazret-i Ömer, Eshab-ı kiramdan olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:

(Allah, [Eshab-ı kiramın] hepsine de en güzeli [Cenneti] vaad etmiştir!) [Nisa 95]

Hazret-i Ömer, ağaç altında söz verenlerden olduğu için Cennetliktir. İşte âyet-i kerime meali:

(Ağaç altında, sana söz veren müminlerden, Allah razıdır.) [Fetih 18]

Hazret-i Ömer, Bedir savaşına katılanlardan olduğu için Cennetliktir. İşte Bedir ehline katılan müslümanların şânı için bir hadis-i şerif meali:

(Bedir savaşına katılan müslümanlar Cennetliktir.) [Dare Kutni]

Hazret-i Ali, Hazret-i Ömer’i çok severdi. Ona kızı Ümmi Gülsümü nikah etti. Hazret-i Ömer hakkındaki hadis-i şeriflerin çoğunu Hazret-i Ali bildirmiştir. Hazret-i Ömer de Hazret-i Ali’yi çok severdi. Birbirlerinin dostu idi. İşte âyet-i kerime meali:

(İman edip de hicret edenler, Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad edenler ve [hicret eden eshabı] barındırıp yardım edenler var ya, işte onlar birbirlerinin dostlarıdır.) [Enfal 72]

Eshab-ı kiramın birbirine karşı çok merhametli olduğunu bildiren bir âyet-i kerime meali de şudur:

(Muhammed aleyhisselam, Allah’ın Resulüdür ve Onunla birlikte bulunanların [Eshab-ı kiramın] hepsi, kâfirlere karşı çetin, fakat, birbirlerine karşı merhametli, yumuşaktır.) [Feth 29]

Hazret-i Ömer, Peygamber efendimizin kayınpederi olmakla, mübarek kızı Hafsa validemiz de müminlerin annesi olmakla şereflendi. Bu nimet ve şeref vesilesiyle de Cennetliktir. Bir âyet-i kerime meali:

(Resulullahın zevceleri müminlerin anneleridir.) [Ahzab 6]

Resulullah ile akraba olmak şerefi çok büyüktür. İmanlı olan her akrabası muhakkak Cennetliktir. Çünkü hadis-i şeriflerde buyuruluyor ki:

(Allahü teâlâ bana söz verdi ki, kızlarını aldığım ve kızlarımı verdiğim aileler, Cennette benimle beraber olacaktır.) [Deylemi]

(Allahü teâlâ, beni insanların en asilzadesi olan Kureyş kabilesinden seçti ve bana onların arasından en iyilerini eshab[arkadaş] olarak ayırdı. Bunlardan birkaçını bana vezir olarak ve din-i İslamı, insanlara bildirmekte, yardımcı olarak seçti. Bunlardan bazılarını da Eshar, [zevce, kayınpeder, kayınvalide, kayınbirader ve baldız gibi kadın tarafından akraba] olarak ayırdı. Bunlara sövenlere, iftira edenlere, Allahü teâlânın ve bütün meleklerin ve insanların laneti olsun! Allahü teâlâ, kıyamet günü, bunların farzlarını ve sünnetlerini kabul etmez.) [Hakim]

(Esharımın [zevce tarafından olan hısımlarımın] Cennetlik olmasını istedim. Rabbim de bu isteğimi kesin olarak kabul etti.) [Hakim]

(Benimle evlenen veya kız alıp verdiklerim, Cehenneme girmez.) [Deylemi, İ. Neccar]

Sırf bu hadis-i şerifler bile Hazret-i Ömer’in Cennetlik olduğunu göstermektedir.

Birkaç hadis-i şerif daha bildirelim:

(Ömer Cennettedir.) [Tirmizi, İbni Mace, Taberani, İ. Asakir, Beyheki, Dare Kutni, Hakim, Ebu Nuaym, İbni Said]

(Benden sonra Peygamber gelmeyecek. Eğer gelseydi, Ömer Peygamber olurdu.) [Deylemi, İ. Münavi]

(Benden sonra hak, her zaman Ömer iledir.) [Hakim, Taberani, ibni Asakir]

(Allahü teâlâ Ömer’e rahmet etsin, acı da olsa Hakkı söyler.)[Tirmizi]

(Allahü teâlâ, hakkı Ömer’in diline ve kalbine yerleştirdi.) [Tirmizi, Ebu Davud, İ. Ahmed, Hakim, Taberani, İbni Neccar, İ. Münavi]

(Güneş, Ebu Bekir hariç, Ömer’den daha hayırlı bir kimsenin üstüne doğmadı.) [Tirmizi]

(Ömer’in Cennette derecesi, Ebu Bekir hariç, ümmetimin hepsinden yüksektir.) [İbni Mace]

(Her şeyin bir kanadı vardır, bu ümmetin kolu kanadı da Ebu Bekir ve Ömer’dir. Her şeyin bir kalkanı vardır, bu ümmetin kalkanı da Ali’dir.) [Hatib]

(Allahü teâlâ, namazı, zekatı ve orucu farz ettiği gibi, Ebu Bekri, Ömer’i, Osman’ı ve Ali’yi sevmeyi de farz etti.) [Vesile]

(Başınıza Ebu Bekir gelince, onu zahid ve ahirete ragıb bulursunuz. Başınıza Ömer gelince, onu kuvvetli, emin ve Allah yolunda kimseden çekinmez görürsünüz. Başınıza Ali gelince, hadi ve mühdi olur. Sizi doğru yola götürür bulursunuz.) [Hakim, İ. Ahmed]

(Sünnetime ve hulefa-i raşidinin yoluna sımsıkı sarılın!) [Buhari]

(Ümmetimin en merhametlisi Ebu Bekir, dinde en sağlam olanı Ömer, en hayalısı Osman, en iyi hüküm vereni ise Ali’dir.) [İbni Asakir, Ebu Ya’la]

(Geçmiş ümmetler içinde vukuundan önce bazı şeyleri haber veren keramet ehli zatlar vardı. Ümmetimin içinde de Ömer onlardandır.) [Buhari]

Hazret-i Ömer, Medine’de hutbe okurken, İran’a gönderdiği ordunun mağlup olmak üzere olduğunu görüp, kumandana (Ya Sariye arkanı dağa ver) buyurdu. O da, dağa yanaştı ve zafere kavuştu. (Şevahid)

Resulullah efendimiz ilk üç halife ile Uhud dağına çıktıkları zaman dağ sallandı. Resulullah buyurdu ki:

(Ey dağ, sallanma! Senin üstünde bir nebi, bir sıddık, iki de şehid [Ömer ve Osman] vardır.) [Buhari]

Ebu Musa Eşari diyor ki, Medine’de bir bahçede oturuyorduk. Kapı çalındı. Resulullah, (Kapıyı aç ve gelene, Cennete gideceğini müjdele!) buyurdu. Kapıyı açtım. Ebu Bekri Sıddık içeri girdi. Kendisine müjdeledim. Hamd eyledi. Sonra, yine kapı çalındı. Yine(Aç ve müjdele!) buyurdu. Açtım. Ömer Faruk içeri girdi. Müjdeledim. Allahü teâlâya hamd etti. Yine çalındı. (Aç ve Cennet ile müjdele ve üzerine musibet geleceğini söyle!) buyurdu. Açtım, Osman Zinnureyn geldi. Müjdeledim. Hamd eyledi. [Buhari ve Müslim]

Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(Ebu Bekir ile Ömer’i sevmek iman, bunlara düşmanlık küfürdür.) [İbni Adiy]

(Ya Ali, müşrik olan bazı kimseler sana aşırı bağlılık gösterecek, sende olmayan şeyleri, sana söyleyecekler ve Ebu Bekir’le Ömer’i kötüleyecekler. Allah onlara lanet etsin.) [Dare Kutni]

Hazret-i Ebu Bekir ile Hazret-i Ömer’e sövmek küfürdür. (Hulasa-tül-fetava, Mirat-ı Kâinat)

Allah Resulünün kayınpederi aynı zamanda Hazret-i Ali’nin damadı olan Hazret-i Ömer’e iftiralar:

1) İbni Sebeciler diyor ki, Hazret-i Ali kızını Ömer’e istemeyerek, zorla verdi. Yahut Cin perilerinden birinin, Ömer’e aşık olup da, Ümmi Gülsüm şeklinde görünmesi de olabilir.

CEVAP

Hucec-i katiyye kitabında, Molla başı Ali Ekber ile, Ulemadan Abdullah Süveydi’nin konuşmalarının sonu şöyle bildirilmektedir: Molla başı dedi ki:

- Eshabın yalnız beşi hariç, ötekilerin hepsi, Hazret-i Ali’yi halife seçmedikleri için mürted oldu, dinden çıktı.

Cevap olarak dedim ki:

- Hazret-i Ali, kızı Ümmi Gülsüm’ü, Hazret-i Ömer’e nasıl nikah eyledi?

- İstemeyerek, zorla verdi.

- Allah için yemin ederim ki, siz Hazret-i Ali’yi öyle aşağılıyorsunuz ki, Arapların en alçağı bile, bu kadar aşağılığa razı olmaz. Hazret-i Ali’yi bu kadar kötülemek, çok alçak bir planın uygulanması için olduğu meydandadır. Allah bilir ki, Arapların en alçağı, en bayağısı bile ırzını, namusunu korumak için canını verir. Nerede kaldı ki, bütün Arap kabileleri arasında, soyu, erkekliği, şerefi, şanı hepsinden yüksek ve üstün olan Haşimoğullarından bir zat ve dolayısıyla bütün bu kabile böyle bir lekeyi, alçaklığı kabul edebilir mi? En alçak kimselerin bile razı olmadığı bir işi, Allah’ın aslanı diye, adı bütün dünyaya yayılan şanlı, şerefli bir kahramana nasıl yakıştırabiliyorsun?

- Cin perilerinden birinin, Ömer’e aşık olup da, Ümmi Gülsüm şeklinde görünmesi de olabilir.

- Bu söz, öncekinden daha alçaklıktır. Böyle şeyi, akıl nasıl uygun görür. Bu yola gidilecek olursa, İslamiyet’in bütün emirleri altüst olur. Mesela bir adam evine gelince, hanımı buna, sen benim kocam değilsin. Sen cinsin diyerek, adamı eve sokmaz. Adam iki şahit getirse, şahitleri de, insan değildir, cindir diyerek kovar. Böylece, her ev, her yer karmakarışık olur. Bir katil, bir hırsız, ben o adam değilim. Sizin dediğiniz kimse, cin olabilir, diyerek, İslamiyet’in emrinin yapılmasına karşı gelir. Hatta, İmam-ı Cafer Sadık da cin olabilir.

Molla başı şaşırıp sustu. İkinci suali sordum:

- Zalim olan bir halifenin emirleri kabul edilir mi?

- Sahih değildir. Kabul edilmez.

- Hazret-i Ali’nin oğlu olan Muhammed bin Hanefiyye’nin annesi kim?

- Cafer kızı Hanefiyye’dir.

- Bu Hanefiyye’yi esir alan kimdir?

- Ben bilmem.

Halbuki, bildiği halde bilmem diye, sözü kesmek istedi. Orada bulunanlardan birkaçı, Ebu Bekir’in esir aldığını söylediler.

- Evlenirken dikkatli davranmak lazım olduğunu herkes bilir. Hak üzere imam ve meşru olarak halife değildir dediğiniz, Ebu Bekir gibi bir zatın esir eylediği bir cariyeyi nikah edip, bundan çocuk yapmayı, Hazret-i Ali, nasıl caiz gördü?

- Belki, Hazret-i Ali bunun kendisine hediye edilmesini, yakınlarından istedi. Bunlar da, cariyeyi kendisine nikah etmiş olabilirler.

- Belki ile, zan ile hüküm verilmez.

Molla başı hiçbir şey diyemedi. (Hucec-i katiyye)

2) İbni Sebeciler, Müta (yani avrat kiralamak) helaldi, Ömer bunu kendi ictihadı ile yasak etti. Ömer avrat kiralamayı yasak etmeseydi, pek az kişi zina ederdi diyorlar.

CEVAP

Mütayı Hazret-i Ömer yasak etmedi, Resulullahın yasak ettiğini, Onun yasakladığı şeyi yaptırmayacağını söyledi. Eshab-ı kiramın hepsi, halifenin bu sözünü destekledi. Hiçbiri buna muhalefet etmedi ve icma hasıl oldu. Şimdi mütanın ne olduğuna, dinimizdeki yerine bakalım:

Müta, dört mezhepte de haramdır, bâtıldır. Müta, şahitsiz olarak bir kadına belli para verip, belli zaman için [mesela bir saat, bir gün, on sene] beraber yaşamayı sözleşmek demektir. Mütanın haram olduğunu bütün Ehl-i sünnet âlimleri icma ile bildirdi. (Mizan-ül-kübra, İbni Abidin)

Mütanın haram edildiğini bildiren hadis-i şerif, Buhari, Müslim, Tirmizi ve Muvatta’da yazılıdır. Bunu haber verenlerden biri de Hazret-i Ali’dir. İbni Sebecilerin, müta için Hazret-i Ömer’in ictihadı demeleri de, çok yanlıştır. Çünkü, Eshab-ı kiramdan hiçbiri buna muhalefet etmedi ve icma hasıl oldu. Fetava-yi Hindiyye’de diyor ki: (Ücret karşılığı zina yapan fahişeye [genel evdeki kadına], İmam-ı a’zama göre had vurulmaz. İkisi de şiddetli tazir olunur ve tevbe edinceye kadar hapis olunur. İmameyne göre, ikisine de had cezası yapılır. Müta yapana da fahişe gibi had vurulmaz.) Fakat zinanın had cezası yapılmayan kısımları da haramdır. (Berika)

Tefsir ve fıkıh kitapları diyor ki: Nisa suresinin (İstimta ettiğiniz kadınların ücretini verin) mealindeki 24. âyeti, müta için değil, nikahtaki mehir parasını vermek içindir. Beydavi tefsiri bu âyeti açıklarken buyuruyor ki: (Bu âyet, sahih olan nikahı bildiriyor, mütayı bildirmiyor. Mehir parasını emrediyor. Müta, önce mubahtı, sonra yasak edildi.) [Şeyhzade tefsiri c.2, s.26]

Büyük âlim Burhaneddin-i Mergınani’nin Hidaye kitabının şerhi olan İnaye kitabında, Mevlana Ekmelüddin buyuruyor ki: Müta bâtıldır. Abdullah ibni Abbasın bildirdiği gibi, müta önceleri mubah idi. Fakat, hadis-i şerif ile, bunun yasak edildiğini, Eshab-ı kiram söz birliği ile bildirmektedir. Muhammed ibni Hanefiye dedi ki: (Babam imam-ı Ali buyurdu ki Hayber kalesi alındığı gün, Resulullah mütayı yasakladı. Eshab-ı kiramdan Rebi bin Meysere buyuruyor ki: “Hayber’i feth ettiğimiz gün, Resulullah, mütayı, üç gün helal etti. Ben, amcamla bir kadının kapısına geldik. Gayr-i müslim bir kadın kapıya çıktı, beni içeri aldı. O gece orada kaldım. Sabah olunca, Resulullahın sokaklarda, (Ey Müslümanlar, Resulullah müta nikahını yasak etti) diye ilan ettirdiğini duydum. Hepimiz mütadan vazgeçtik.”

Resulullah, hayatta iken, mütayı yasak ettiğini, Eshab-ı kiram, icma ile bildirmektedir. İcma, âyeti ve hadisi değiştirmez, âyetin ve hadisin değiştirildiğini haber verir.

Cabir bin Zeyd diyor ki: Abdullah İbni Abbas da, ölmeden önce, mütanın yasak edildiğini söyledi. Böylece, icma hasıl oldu. İmam-ı Malik, Muvatta’da Hazret-i Ali’nin bildirdiği hadis-i şerifi yazmaktadır. Hazret-i Ali buyurdu ki: (Hayber kalesini aldığımız gün Resulullah eşek eti ile mütayı yasak etti.) [İnaye s. 231]

İbni Mace’nin bildirdiği hadis-i şerifte, Hazret-i Ömer’in, (Fahr-i alem mütayı, üç kere helal, üç kere de haram etti. Vallahi, evli birinin, müta yaptığını işitirsem, onu recm eder, İslamiyet’in emrini yerine getiririm) demesi, mütayı Hazret-i Ömer’in yasak ettiğini değil, Resulullahın yasak ettiğini, Onun yasakladığı şeyi yaptırmayacağını gösteriyor. Eshab-ı kiramın hepsi, halifenin bu sözünü destekledi. İbni Abbas hariç, hiç kimse tarafından itiraz olunmaması da, bunun önceden yasak edilmiş olduğunu herkesin bildiğini göstermektedir. Hazret-i Ali, Abdullah ibni Abbas’a, (Sen yanılıyorsun, Fahr-i alem, mütayı yasak etti) dedi. İmam-ı Ali’nin bu sözü üzerine, İbni Abbas da, sözünden dönmüş, mütanın sonradan haram edildiğini söylemiştir. (Buhari)

Müta ve muvakkat nikah bâtıldır

Büyük hadis âlimi, Süleyman bin Ahmed Taberani ve Süleyman bin Davud Tayalisi buyuruyor ki:

Said bin Cübeyr bildiriyor: Abdullah ibni Abbas’a dedim ki:

(Ben, hiçbir zaman, mütaya helal diyemem. Siz de, helal dememeli idiniz. Çünkü, böyle demekte ne gibi zararlar doğacağını biliyor musunuz? Sizin böyle, caiz demeniz, her yere yayılır da, herkes, bu sözünüzü, müta helal imiş diye, vesika olarak kullanabilir.)

Abdullah ibni Abbas şöyle cevap verdi:

(Bu sözümle, mütanın, her zaman herkese helal olacağını bildirmek istemedim. Ancak, zaruret olunca, zararı gidermek için caiz olur, dedim. Allahü teâlâ, zaruret olunca, zararı giderecek kadar leş, kan, domuz eti yemeye izin verdiği kadar, mütanın da caiz olacağını düşünerek söyledim.)

Demek ki, icma hasıl olmadan önce Abdullah ibni Abbas da, müta her zaman, herkese caizdir dememiş, her haram olan şeyler gibi, zaruret olursa, zararı giderecek kadar caiz olur demiştir. Hadis âlimi İmam-ı Beyheki, Abdullah ibni Abbas’ın daha sonra bu sözden döndüğünü açıkça bildirmektedir.

Abdullah ibni Abbas buyurdu ki:

Müta önce helal idi. Fakat, Nisa suresinin, (Ananız, bacınız, kızınız ...... size haramdır) mealindeki 23. âyeti geldikten sonra, haram edildi. (Taberani, Beyheki)

Müminun suresinin (Müminler, zevcelerinden ve cariyelerinden başka olan kadınlardan sakınırlar) mealindeki 6. âyeti, mütanın haram edildiğini açıkça gösteriyor. Çünkü, bu âyetten yalnız zevcelerin ve cariyelerin helal olup, başkalarının haram olduğu pek açıktır. Kendisine zevce de, cariye de denilemeyen, müta yapılmış bir kadınla buluşmanın helal olduğunu iddia etmek, Kur’an-ı kerimin açık olan emrine karşı durmak olur. Mütacı kadın bir erkeğe vâris olmaz. Bu kadının, bu erkekten olan çocuğu da, bu adama vâris olmaz. Öyle ise, bu kadın zevce değil, cariye de değildir. Resulullah efendimiz Eshab-ı kirama buyurdu ki:

(Ey Müslümanlar, müta nikahına izin vermiştim. Fakat, şimdi bunu, Allah haram etti. Kimin yanında böyle kadın varsa, bıraksın ve ona verdiği malı geri almasın!) [Müslim, İbni Mace]

Mütanın haram olduğunu, Hazret-i Ali başta olmak üzere, birçok Sahabi bildirmiştir. Hazret-i Ali, Abdullah ibni Abbas’a buyurdu ki: Resulullah, Hayber gazasında, müta ile eşek etini yasak etti. (Buhari)

Yine Buhari ve Müslim’deki hadis-i şerifte Resulullahın, mütayı üç kere helal, sonra, üç kere de haram ettiği bildirilmektedir. Müta dört mezhepte de bâtıldır. (Mizan-ül-kübra)

İki hadis-i şerifte de buyuruldu ki:

(Kadınları muvakkat [geçici] nikahlanmak haramdır. Allah’a, haramları helal sayandan daha düşman bir kimse yoktur.) [İbni Kani’]

(Muta nikâhı haramdır.) [Buhari, Müslim, Tirmizi]

Mütacı İbni Sebeciler: (Her şey aslında mubahtır. Yasak olmaları için âyet veya hadis gerekir) diyerek mütanın mubah olduğunu söylüyorlar. Bu sözün nikah ile ilişiği yoktur. İlme [dine] uymayan bir safsatadır. Çünkü Bekara suresinin, (Allah, yeryüzündeki her şeyi sizin için yarattı) mealindeki 29. âyeti, yiyecek, içecek ve giyecek maddelerinin hepsi helal olup, ancak âyet-i kerime veya hadis-i şerif ile istisna edilenler haram olur. İnsanların nefslerine ve ırzlarına dokunmanın haram olduğunu bu âyet göstermektedir. Ancak, istisna edilenler haramlıktan kurtulup helal olur ki, bu da, sahih nikah ile almaktır.(Elmalılı tefsiri s. 1328)

Şimdi, Hazret-i Ömer’e dil uzatan İbni Sebe’nin kitabına cevap verelim:

İbni Sebe, Kur’an ve Sünnete Göre Müta isimli eserinde, Ehl-i sünnetin dört hak mezhebine, eshab-ı kirama ve İslam’ın iki göz bebeğinden biri olan Hazret-i Ömer’e kinli boğa gibi saldırmaktadır. Müta zinasını hararetle savunuyor. Hazret-i Ömer’in, Resulullahın yasakladığını bildirmesine ateş püskürüyor. Bizzat Ömer yasakladı bunu diyor. Hazret-i Ömer ile Ehl-i sünnetin bunda ne menfaatleri vardır ki suçlanıyor? Hani dünya menfaati olsa çıkarını düşündü diye iftira edilebilir. Ama zinayı yasaklamasında ehl-i sünnetin ne yararı var ki? Hazret-i Ömer veya Ehl-i sünnet niye mubah olan bir şeyi yasaklasın ki? Bu, nakle olduğu gibi akla da aykırıdır. İbni Sebe (Ehl-i sünnetin anladığı müta bizimkinden farklıdır) diyerek şunları bildiriyor:

1- Mütada tarafların rızası şarttır diyor.

CEVAP

Zinada da karşılıklı rıza yok mu? Karşılıklı rıza olması mütanın caiz olduğunu mu gösterir?.

2- Biri teklif edecek öteki de kabul edecek diyor.

CEVAP

Sanki bu zinada yok mu? İcab ve kabulün bulunması mütayı meşru kılmaz.

3- Anne bacı gibi yakını olmamalı diyor.

CEVAP

Zaten zina eden de anne bacı gibi yakını ile zina etmez. Bu da, mütanın meşru olduğunu göstermez.

4- Müslüman veya kitap ehli kadın olmalı diyor.

CEVAP

Zinada da bu olabilir. Bu hüküm onun meşru olmasına delil olamaz.

5- Ücret ve süre belli olmalı diyor.

CEVAP

Genelevde de ücret ve süre bellidir. Ücret ve sürenin belli olması mütayı meşru kılamaz.

6- İlişkiden sonra kadın ücreti hak eder diyor.

CEVAP

Genelevde de böyledir.

7- Vaty olmaması gibi şart konabilir diyor.

CEVAP

Böyle bir şart koymakla müta meşru olmaz.

8- Şahit şart değildir diyor.

CEVAP

Zinada da şahit olmaz. Hemen dip not inerek, Malikilerde şahitsiz nikah caiz diyor. Bektaşi gibi devamını söylemiyor. Ama Malikilerde velinin izni ile birlikte ilan da şarttır, yani falanca ile filanca evlenmiştir diye herkese duyurmak şart. Mütada olduğu gibi iş bitince çekip gitmez.

9- Mütada kendi rızaları yeterli diyor.

CEVAP

Bu mütayı nasıl mubah kılar ki? Zinada da, kumarda da iki tarafın rızası olur. Nikahta da üç hak mezhepte yani Maliki, Şafii, Hanbeli mezheplerinde velinin izni de şarttır. Hangi yönden bakılsa, müta zinadır.

10- Bir kusur için mütaya son verilebilir diyor.

CEVAP

Zina edecek kimse de Nataşada AIDS, frengi gibi bir hastalık tespit ederse onunla zina etmez. Bu mütayı nasıl meşru kılar ki?

11- Mütada boşama yoktur diyor.

CEVAP

Zinada da böyledir Ortada nikah yok ki boşama olsun.

12- Mütada miras yok diyor.

CEVAP

Yani mütacı, kiralık kadınla birlikte iken kalbden ölse, kadın mirasa konamaz. Zinada da miras yoktur. Miras normal nikahta geçerlidir.

13- Mütada neseb hükümleri var diyor.

CEVAP

Bu tamamen yalan. Hiçbir kaynağı yoktur. Eshabdan müta caiz iken müta yapanlar akşam kadın ile beraber olur, sabah elveda der çekip giderlerdi. Ertesi gün bir başkası gelip o kadınla birlikte olurlardı. Yani bir kadın bir ayda 30 erkekle müta yapabilirdi. O zaman bir çocuk olsa, bu 30 erkekten hangisinden olduğu nasıl bilinecek de miras sahibi olacaktır? Böyle yalanlarla müta zinasının meşru olduğu ispata çalışılmaktadır. Diyelim ki kadın gözetim altına alındı, kimse ile müta yaptırılmadı, birkaç ay sonra gebeliği meydana çıktı. Çocuğun nesebi de böylece tespit edildi. Şimdi bu müta caiz mi olur?

14- İbni Sebe mütada iddet vardır diyor.

CEVAP

Hiçbir kaynakta iddet yoktur. Kendisi de uydurma olsun bir kaynak yazmamıştır. Çünkü bir kadın, mütadan sonra başkası ile müta yapabiliyor, zaman sınırı yok. İddet nereden çıkıyor ki? Mütayı meşru sayabilmek için uydurulmuş koskoca bir yalan.

15- Müta hükümlerini tarafların bilmesi gerekir aksi takdirde onlara izin verilmez diyor.

CEVAP

Müta şahitsiz yapılıyor, kimden izin alacaklar ki? Sanki Ehl-i sünnet mütayı bundan farklı biliyormuş. Bu şekilde olan müta zinadır. Resulullah haram etmiş, Hazret-i Ömer de bunu çok kimse bildiği için, Resulullahın emrine uygun olarak yasaklamıştır. Böylece icma hasıl olmuştur. Zaten kendisi de, imamiyye dışında bütün fukahanın icması olduğunu bildirmektedir.

Ehl-i sünnetin dört mezhebi yani bütün âlimler, (Mütaya önce izin verildi sonra haram edildi) buyuruyorlar. İbni Sebe Ehl-i sünnetin icmasına ateş püskürerek diyor ki: (İcma var demek, korkunç ve dehşet verici bir itirazdır. Bu itirazı yapanlar, Allah ve Resulünün bir zamanlar zinaya izin verdiğini mi söylemek istiyorlar?)

CEVAP

İbni Sebe'nin, bir zamanlardan galiba haberi yok. Bir zamanlar içki içilmiyor muydu, faiz alınıp verilmiyor muydu, açık saçık gezilmiyor muydu? Bunlar yasaklandıktan sonra artık vazgeçilmedi mi? Önceki halleri için, Allah bir zamanlar içkiye, faize, tesettürsüzlüğe izin verdi mi denir? İçki ve kumar hakkında iki âyet meali şöyledir:

(İçki ve kumarı soranlara de ki: ”İkisinde hem büyük günah ve hem insanlara bazı faydalar vardır. Günahları faydasından daha büyüktür.) [Bekara 219]

(Şeytan içki ve kumarla aranıza düşmanlık ve kin sokmak, sizi Allah’ı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık bunlardan vazgeçin!) [Maide 91]

İçki ve kumar haram edilmeden önce, günah değildi, öyle değil mi? Faiz de öyle değil miydi? Bir âyet meali şöyledir:

(Allah, faizi haram kılmıştır. Bundan sonra Rabbinden gelen öğüde uyup da, faizden vazgeçenin geçmişteki günahları affedilir, yediği faizler geri alınmaz. Helal diyerek tekrar faize dönenler ise, Cehennemliktir ve orada ebedi kalırlar.) [Bekara 275]

Bir hadis-i şerif meali de şöyledir: (Hükümsüz kıldığım ilk faiz, amcam Abbas’ın faizidir. Faizlerin hepsi hükümsüzdür.) [Müslim]

Faiz haram edilmeden önce, Hazret-i Abbas haram işliyordu denebilir mi?

Kız kardeşle evlenmek caiz midir? Elbette caiz değildir. Peki Allah ve Onun resulü Hazret-i Âdem, bunu emrettiği zaman zinaya mı izin verildi? Hüküm Allah’ındır. Bugün haram der ertesi gün helal eder, bugün helal der, yarın haram eder. Buna hangi Sebeci karışabilir ki?

İç yağı Yahudilere haram idi. Sonra helal etti. Yani Allah dilediğini yapar. O helal dediği zaman helaldir, haram dediği zaman haramdır. Mütayı da, daha önce mubah etti, sonra haram etti. Daha öncekine zina demeye kimin hakkı var ki? Allah’ın emrini bildirmek niye korkunç ve dehşet verici bir itiraz olsun ki? Ehl-i sünnet âlimleri hiç dine aykırı bir şey yaparlar mı?

İbni Sebe’nin sorularına cevaplar

Aklı başında olan hiç kimse mütayı reddetmez diyor.

CEVAP

Demek ki bütün ehl-i sünnet âlimleri, dört hak mezhep mensuplarının aklı başında değil öyle mi? İbni Sebe’nin aklı başındadır, kasten İslam’ı yıkmak için, zinayı meşrulaştırmak için bunu yapıyor. Zinadan uzak durmak isteyenleri de aklı başında değil diye suçluyor.

Ehl-i sünnetin ileri sürdüğü itirazların hepsi boş ve çürüktür diyor.

CEVAP

Ehl-i sünnetin bildirdiği âyet ve hadislere boş çürük diyebilmek için mutlaka müta sarhoşu olması gerekir! Yoksa namuslu bir ilim adamı milyonlarca ehl-i sünnet âlimine böyle çirkin ifadeler kullanamaz. İbni Sebe’nin müta sarhoşu olduğu bu sözlerinden de anlaşılmaktadır.

Bir kadın, gayri müslim bir erkekle evlenmek istese, nikahın bütün şartları mevcut olsa, yine bu nikah caiz olmaz. Yani Müslüman kadın gayri müslimle evlenemez. Bunun gibi şartlarının bazıları tutsa bile, mütanın caiz olması gerekmez.

Biz ahlaksız (fahişe) kadınlarla mütayı hoş karşılamayız diyor.

CEVAP

Yani uygun ama hoş karşılanmıyormuş. Bununla mütanın mubah olduğu mu anlatılmak isteniyor? Hem 10-15 dakikalığına, saatliğine veya günlüğüne müta yapan, mesela 30 günde en az 30 ayrı mütacı ile birlikte olan kadın, nasıl ahlaklı olur? Namuslu bir kadın bile bu yolla fahişe olur.

İbni Sebe diyor ki: Hanefilerden Kaşani’nin, bu âyet mütayı bildiriyorsa mensuh sayılır demesi, islami hassasiyetin (!) ifadesidir.

CEVAP

(!) işareti dalga geçmeyi gösterir. Yani İslami hassasiyeti yok, aman ne de hassasiyet demektir. Bir İslam âlimi ile böyle dalga geçmek ancak Sebecilere has bir taktiktir.

İbni Sebe mütanın helal olduğu zamanki hadis-i şerifleri bildiriyor, (Hazret-i Cabir, müta helal idi, fakat sonra Ömer bunu bize yasakladı. O yüzden bir daha yapamadık) dediğini yazıyor.

CEVAP

İbni Sebe, bize yasakladı dedirirken sanki Hazret-i Ömer’in kendisine serbest idi intibaını vermeye çalışıyor. Bir kere Hazret-i Ömer mubah olan şeyi nasıl yasaklar ki? Diyelim ki yasak etti. Kur’an-ı kerimde(Kâfirlere karşı şiddetli ve birbirlerine karşı merhametli), (ve küllen vaadallahü hüsna) buyurulan yani (Hepsi için Hüsna [Cennet] söz verilen) eshab-ı kiram, hâşâ odun muydu, robot muydu, dilsiz şeytan mıydı, niye sustular? Hazret-i Ali hilafete geçince niye mütayı serbest bırakmadı? Hazret-i Ömer mezardan çıkacak diye korkuyor muydu yoksa? Hâşâ Hazret-i Ali korkak birisi mi idi? Bu ne rezalet?!

Hazret-i Cabir, (Bize yasakladı, biz de yapmadık) demiş. Hazret-i Cabir o kadar korkak mıydı? (Sen bize Allah ve resulünün helal kıldığı şeyi nasıl yasaklıyorsun?) diyemedi mi? Hem Hazret-i Ömer Allah’ın emrettiği bir şeyi niye yasaklayacak ki? Bunda ne menfaati olacak ki? Âyetle ve hadislerle Cennetlik olan Hazret-i Ömer’e bu ne çirkin iftira böyle? Biz de yapmadık ifadesinden, haram olduğunu biz de anladık artık bu işten elimizi çektik demektir. Başkaları hâşâ müta yapıyordu da Hazret-i Cabir niye yapamadı? Demek ki haram olduğunu bildiren hadis-i şerifi duydu ki artık yapmadık diyor. Hâşâ Hazret-i Ömer’den bütün eshab korkuyordu diyelim, onun Sebeci bir Yahudi tarafından şehid edilmesinden sonra niye serbest edilmedi? İmam-ı a’zamlar, imam-ı Şafiiler, imam-ı Malikler, imam-ı Ahmed bin Hanbeller de mi korktu? Onlar niye haram dediler?

Birbirlerini çok seven insanlar

İbni Sebe diyor ki: Mütanın ravisi Mutarrif, ehl-i sünnete göre, Buhari ve Müslim’in ortak ravilerinden çok itimat edilen kimse ise de, bizce o sabıkalı bir ravidir. Zira İmam-ı Ali’ye nefret dolu olduğu biliniyor. Allah’ın resulü de Ali’ye yalnız münafıkların buğzedeceğini haber veriyor. Resulullahın münafık dediği kimsenin rivayetine değer verilir mi?

CEVAP

Burada müthiş iftiralar yapılıyor. Hâşâ Ehl-i sünnetin iki büyük İmam-ı Buhari ve İmam-ı Müslim, bir münafığın rivayetini esas alıyorlarmış. Ehl-i sünnete göre bu münafık çok itimat edilen kimse imiş. Bu ne çirkin iftira böyle? Hazret-i Ali’ye nefret duyduğu ifadesi ne büyük yalan? Farklı ictihadlar kin ve nefret mi? Hazret-i Ali ile savaşan eshab-ı kiram için, nefret dolu idi mi demek lazım? Zaten İbni Sebecilere göre eshabın beşi hariç, hepsi mürteddir, münafıktır! Çünkü Hazret-i Ali’yi halife seçmediler, ona kin ve nefret duydular. Ama Allahü teâlâ, eshab-ı kiram için ne buyuruyor?

(Onlar birbirine karşı çok merhametli) buyuruyor. (Feth 29)

(Onlardan razıyım, onlara Cenneti hazırladım) buyuruyor. (Tevbe 100)

(Ve küllen vaadallahü hüsna [Hepsi için Hüsnayı [Cenneti] söz verdim] buyuruyor. (Hadid 10)

İbni Sebe diyor ki: Ömer dedi ki: Kur’an ve Sünnette olduğu halde, hac mütasını yasaklıyorum.

CEVAP

Hazret-i Ömer gibi, eshab-ı kiramın en üstünlerinden olan büyük zata bu iftirayı ancak bir Sebeci yapabilir. Dört mezhep âlimleri bildiriyor ki:

Hazret-i Ömer Müta haccını yasaklamadı. Mekkeliler için, ifrad haccı daha sevaptır buyururdu. Haccın birçok nüsükünde, dört mezhep arasında da ihtilaflar vardır. Bunlar ictihad ayrılıklarıdır. İctihad ayrılıkları bid’at değildir. Resulullahın haccı nasıl yaptığını, Eshab-ı kiram, bütün ayrıntıları ile haber verdiler. Bazı işleri ne niyetle yaptığını anlamakta ihtilaf olmuştur. Şafii ve Maliki, Resulullahın haccı, (İfrad) idi dediler. Hazret-i Ömer ve Hazret-i Osman da bunu söylemişlerdir. (Kurret)

Eshab-ı kiramın hepsi Cennetlik ama Hazret-i Ömer, Ebu Bekri Sıddık hariç, hepsinden daha üstündür. Âyet ve hadislerle övülen en güzide bir sahabidir. Allahü teâlâ buyuruyor ki:

(Mekke’nin fethinden önce Allah için mal veren ve savaşanlar, fetihten sonra mal veren ve savaşanlardan daha üstündür.)[Hadid 10] (Hazret-i Ömer fetihten önceki sahabilerdendir.)

(Muhacirlerin ve Ensarın önce gelenlerinden ve bunların yolunda gidenlerden Allah razıdır. Bunlar Cennette sonsuz kalırlar.) [Tevbe 100] (Hazret-i Ömer, bu muhacirlerin başta gelenlerindendir.)

(Ağaç altında, söz veren müminlerden, Allah razıdır.) [Fetih 18] (Hazret-i Ömer söz verenlerdendir.)

Birkaç hadis-i şerif meali de şöyledir:

(Allahü teâlâ bana söz verdi ki, kızlarını aldığım ve kızlarımı verdiğim aileler, Cennette benimle beraber olacaktır.) [Deylemi] (Resulullah, Hazret-i Ömer’in kızı Hazret-i Hafsa ile evlendi)

(Benden sonra Peygamber gelseydi, Ömer Peygamber olurdu.)[Tirmizi]

Hazret-i Ali’yi sevmeyen var mı?

İbni Sebe, rafizi rivayetlere dayanarak diyor ki: Hazret-i Ali, (Ömer mütayı yasak etmeseydi, pek az kişi zina ederdi) demiştir.

CEVAP

Kesinlikle aslı olmayan uydurma bir rivayettir. Hâşâ Hazret-i Ali, iktidara geçince, insanların zina etmeye devam etmesini mi istedi de müta zinasını serbest bırakmadı? Hazret-i Ali’ye bu iftirayı yapanlar, kendisi buna iktidarında göz yumduğu için zinayı teşvik etti demek istiyorlar. Yani, Hazret-i Ömer’in vefatından sonra kendisi halife iken, mütanın meşru olduğunu niye ilan edip herkese duyurmadı? Duyurdu da Ehl-i sünnet hâşâ Hazret-i Ali’ye düşman olduğu için, biz müta yapmayız mı dedi? Bu rafizi rivayetlerinin yalan olduğu her yönü ile bellidir.

İbni Sebe diyor ki: Ehl-i sünnete göre, İmam-ı Ali İbni Abbas’ı mütaya cevaz verdiği için ikaz ediyor ve Hayber hadisini okuyor. Halbuki İbni Abbas, ömür boyu mütaya cevaz veren seçkin bir sahabidir.

CEVAP

Hazret-i Ali, İbni Abbas’ı ikaz ediyor, (Evet Resulullah daha önce mütaya cevaz vermişse de, sonra bunu haram kıldı) buyuruyor. İbni Abbas, onun bildirdiği bir hadise niye karşı çıkacak ki?

Seçkin olmayan sahabi var mı? Allah hepsi Cennetlik buyurmuyor mu? Cennetlik olmak seçkin olmak değil mi? İbni Abbas seçkin de Hazret-i Ömer seçkin değil mi? Üç halife seçkin değil mi?

Ehl-i sünnetin bildirdiğine göre İbni Abbas, daha sonra gerçeği öğrenince görüşünden vazgeçiyor. Rafızi görüşlerini esas alıp da, ehl-i sünnetinkileri yok saymak Sebecilere mahsus bir Yahudi taktiğidir.

İbni Sebe diyor ki: Hayber hadisini nakleden ez-zühri, Ehl-i sünnete göre, sika, sağlam bir hadis hâfızı, rivayetlerine güvenilen birisi ise de, biz o görüşte değiliz.

CEVAP

Bu iftirasına da, İbni ebil Hadid gibi rafiziyi de senet gösteriyor. Sebecilerin o görüşte olmaları ne yazar ki? Zaten biz onların görüşünde olsa idik, biz de Sebeci, rafizi olurduk. Biz Resulullahın sünnetine uyan, Ehl-i sünnetiz. Biz ne sadece Hazret-i Ali’nin şiasıyız, ne de sadece Hazret-i Ömer’in şiasıyız. Biz Resulullahın şiasıyız, yani bütün eshab-ı kiramın şiasıyız.. Resulullahın sünnetine tâbiyiz. İşte bundan dolayı bize Ehl-i sünnet denildi. Şia taraftar demektir. Hazret-i Ali’nin şiasıyız diyerek, eshab-ı kirama kin ve nefret beslemek âyetleri inkârdır. Hıristiyanların Hazret-i İsa’yı seviyoruz diyerek Resulullahı inkâr etmeleri nasıl bâtıl ise, Hazret-i Ali’yi seviyoruz diyerek Eshab-ı kirama kin beslemek de bâtıl bir yoldur. İbni Sebecilerin Hazret-i Ali’yi seviyoruz demeleri, Hıristiyanların İsa’yı seviyoruz demesine benzer. Taşkınca severek, Ona, ilah diye tapınıyorlar. Halbuki, Hazret-i İsa böyle sevgi istemiyor. Hariciler Hazret-i Ali’ye düşmanlık etti, rafiziler de onu aşırı sevdi. İmam-ı Ahmed İbni Hanbel, imam-ı Ali’den şu hadis-i şerifi haber veriyor: Resulullah buyurdu ki:

(Ya Ali, sen İsa gibisin! Yahudiler, Ona düşman oldu. Mübarek annesine iftira ettiler. Hıristiyanlar da, Onu aşırı yükselttiler. Ona yakışan dereceden daha yukarı çıkardılar. Allah’ın oğlu dediler.)[İ. Ahmed]

Hazret-i Ali bu hadis-i şerifi haber verdikten sonra, (Benim yüzümden iki türlü insanlar helak oldu. Birisi, beni aşırı severek, bende olmayan şeyleri bana takarlar. Ötekiler de, bana düşman olup, birçok iftira yaparlar) buyurdu. Bu hadis-i şerif, haricileri, Yahudilere, Eshab-ı kirama düşmanlık eden rafizileri de Hıristiyanlara benzetmektedir.

İbni Sebe âlimlere saldırıyor

İbni Sebe, El- Cessas gibisi uydurmaya dayandığı için cidden ayıp etmiştir, diyor.

CEVAP

Cessas, İbni Sebe gibi söylemediği için ayıp ediyor. Dört mezhebin bütün âlimleri, müta zinasına hayır dedikleri için ona göre ayıp ediyorlar. Ayıp etmeyen tek ehl-i sünnet âlimi yoktur. Ne günlere kaldık ya Rabbi, “avrat kiralayanlar” ayıp etmiyor da, Ehl-i sünnet âlimleri ayıp ediyor! Aynı sayfada “Senet bakımından berbat bir rivayet” diyor. Rafizilerinki berbat değil de Ehl-i sünnetinki berbat öyle mi?

İbni Sebe diyor ki: İbni Hacer Askalani bile büyük bir bunalım ve zorlama içinde.

CEVAP

İbni Sebe’ye göre Ehl-i sünnet âlimleri içinde hiçbir tane insaflı, bunalım içinde olmayan, zorlama içine girmeyen kimse yoktur.

İbni Sebe, Zeydiye’den mezhepsiz Şevkani’yi delil gösterip diyor ki: Önce insafa geliyor, akıl mantık çerçevesinde düşünüyor. Ancak bir de bakıyor ki, asırlardır kendine öğretilenlerle çelişecek. Hemen toparlanıyor. Gözünü kırpmadan gerçekleri inkâr ediyor. Taassup işte böyledir.

CEVAP

Gerçekleri inkâr edene ve İbni Hacer Askalani hazretlerine iftira edene Allah lanet etsin. Bu büyük zat, İbni Sebeci mi de gerçekleri inkâr etsin? Sebecilere göre gerçekleri inkâr etmeyen tek ehl-i sünnet âlimi yoktur. Çünkü hepsi müta zinasına, avrat kiralamaya haram demiştir. Öyle ise onların insafı yoktur, gerçekleri inkâr ediyorlar. Vehhabiler, mezhepsizler Ehl-i sünnet âlimlerine taassup ehli diye saldırıyorlar. İbni Sebeciler de aynı alçaklığı yapıyorlar.

İbni Sebe diyor ki: Doğuştan gelen bu duygu, cinsel arzu, şöyle ya da böyle [helal veya haram yoldan] mutlaka karşılanacaktır.

CEVAP

Aynı cümleyi yiyip içmek için de kullanmak gerekir: Doğuştan gelen bu duygu, yiyip içme arzusu, şöyle ya da böyle [helal veya haram yoldan] mutlaka karşılanacaktır. Helal yol dururken bu ihtiyaçları niye haram yoldan karşılanması savunulur ki? Peygamber efendimiz buyuruyor ki:

(Nikah, sünnetimdir. Sünnetimi yapmayan benden değildir. Evlenin. Zira ben, sizin çokluğunuzla diğer ümmetlere karşı iftihar ederim. Gücü yeten evlensin. Evlenemeyen oruç tutsun. Zira oruç bir enemdir.) [İbni Mace]

İbni Sebeci, Resulullahın bu sözü ile alay ederek diyor ki: Genç delikanlının cinsel duyguları bastırıyorsa bunu, oruç tutmakla avutamazsınız.

CEVAP

Önlenmesi zor bile demiyor, avutamazsınız demekle, Resulullah ile alay etmiş oluyor.

İbni Sebe akli delilleri sıralıyor: Kadınlar erkeklere göre daha çok fazladır. Bir kadını ömür boyu kumalığa mahkum edemezsin diyor.

CEVAP

Kumalık kötü mü? Resulullah niye kuma olacak hanımlarla evlendi? O kadar kadınla niye evlendi? Hâşâ bir tanesi ile müta yapardı.

İbni Sebe diyor ki: Mütaya haram diyenlerin başında Ehl-i sünnet gelir. Tamamı bu görüştedir. Mutezile ile [şiilerden] Zeydiye ve zahiriler de aynı görüşü paylaşıyor.

CEVAP

Bid’at fırkaları bir tarafa, Ehl-i sünnetin tamamı haram diyorsa haramdır.

Mütada talak ve miras yoktur

İbni Sebe, mütada talak, miras yok diyen Ehl-i sünneti demagoji yapmakla itham ediyor. Müslümanla evlenen gayri müslim kadın da miras alamaz diyerek mütaya meşruluk arıyor.

CEVAP

Dinimiz, kitap ehli kadınla evlenmeye izin veriyor, ama miras alamaz diyor. Bu ayrı bir hüküm, istisnai bir durumdur. Müslüman kadının namaz kılma zorunluluğu vardır, içki içemez. Ama Müslüman erkekle evli Hıristiyan kadın, namaz kılmaz, içki de içer, domuz da yer, kiliseye de gider. Bunlar ayrı bir hükümdür. Gayri müslim kadın miras alamaz ama, bu adamdan olan çocuğu miras alır. Müta caiz iken bile, mütacıdan doğan çocuğu da miras alamazdı.

Mütada nikah olmadığı için boşama da yok, kiralama var. Kira süresi sona erince kendiliğinden ayrılırlar. Halbuki nikahta boşama vardır. İşte bir âyet-i kerime meali:

(Kadınları boşayacağınızda, onları, iddetlerini gözeterek boşayın.) [Talak 1]

Boşama olmayınca nikah da yoktur, iddet yoktur. Çünkü müta meşru değildir.

İbni Sebe diyor ki: Hazret-i Âişe’nin mütanın caiz olmadığını söyleyip, ardından, Müminun suresinin (Müminler, zevcelerinden ve cariyelerinden başka olan kadınlardan sakınırlar) mealindeki 6. âyeti okuduğu rivayeti de suludur. Böylece onu Allah’a ve Resulüne iftiracı veya ne dediğini bilmez konumuna iteceksiniz. Yahut bu rivayetin uydurma olduğunu söyleyip duvara çarpacaksınız.

CEVAP

Görüldüğü gibi, mütacı, Ehl-i sünnet âlimlerinin nakillerine “sulu” tabirini kullanıyor, duvara çarpılacak rivayet diyor. Bütün Ehl-i sünnet âlimleri yalan, iftira, uydurma nakiller yapıyor, sadece İbni Sebeciler doğru söylüyor! Yazıklar olsun hakkı inkâr edenlere.

Nisa suresinin, (Ananız, bacınız, kızınız ...... size haramdır)mealindeki 23. âyeti geldikten sonra, müta haram edildi. (Taberani, Beyheki)

Müminun suresinin (Müminler, zevcelerinden ve cariyelerinden başka olan kadınlardan sakınırlar) mealindeki 6. âyeti, tevile imkan bırakmayacak şekilde mütanın haram edildiğini bildiriyor. Çünkü, bu âyette yalnız zevcelerin ve cariyelerin helal olup, başkalarının haram olduğu bildiriliyor. Kendisine zevce de, cariye de denilemeyen, mütacı [kiralık] bir kadınla buluşmanın helal olduğunu iddia etmek, Kur’an-ı kerimin açık olan emrine karşı durmak olur. Mütacı kadın bir erkeğe vâris olmaz. Bu kadının, bu erkekten olan çocuğu da, bu adama vâris olmaz. Öyle ise, bu kadın zevce değil, cariye de değildir. Bu âyetle de müta haramdır. (Hucec-i katiyye)

İbni Sebe, Cabir bin Abdullah’tan, Resulullahın, (Müta kıyamete kadar haramdır) dediğini yazıyor. Birçok ehl-i sünnet âliminden naklen Resulullahın mütayı yasakladığını bildiriyor. Birisi şöyledir:

Ebra bin Mabed el Cüheni, Mekke’nin fethinde, bir süre için izin verdi, sonra da buyurdu ki:

(Ey insanlar, mütaya izin vermiştim, artık Allah bunu kıyamete kadar haram kıldı.) [İ. Ahmed, Müslim, Darimi, İbni Mace, Beyheki]

Dikkat edin, beş tane hadis âlimi bunu naklediyor, mütacının kılı bile kıpırdamıyor. Çünkü ona göre, bütün hadis âlimleri, bütün fıkıh âlimleri de nakletse hiç önemi yok, “çal duvara, at çamura” diyor. Gerçekte de Ehl-i sünnet olan bütün hadis âlimleri, fıkıh âlimleri, kelam âlimleri, tefsir âlimleri mütanın haram olduğunda birleşmişlerdir.

İbni Sebe’nin yalan ve demagojileri

İbni Sebe, Ez zühri’den gelen rivayet asılsız ve gerçek dışıdır diyor.

CEVAP

Ehl-i sünnetin hepsi de aslı vardır ve gerçektir diyor.

Mezhepsizler gibi, Ebu Hanife’nin hadis alanında hafızası zayıf diyor.

CEVAP

Sadece Hanefi mezhebinde olanlar değil, diğer mezheptekiler de ona imam-ı a’zam diyor, en büyük imam diyor. Müsnedi senet olarak kullanılıyor.

Ez-zühri bu konuda hangi rivayetin senedine takılsa yapacağını yapıyor diyor.

CEVAP

Terbiyesizlik bu kadar olur. İmam-ı Zühri gibi büyük bir İslam âlimine ancak bu kadar dil uzatılabilir. Resulullahtan gelen bir rivayeti nakletmesine tahammül edemiyor. İslam âlimlerini yalancılıkla suçluyor.

Ez-zühri ve Urve bin Zübeyr Hazret-i Ali’ye sataşanlar diyerek iftira ediyor.

CEVAP

İmam-ı Zühri tabiinden büyük bir müctehiddir. Urve bin Zübeyr, Zübeyr bin Avvam’ın ikinci oğlu, Hazret-i Ebu Bekir’in torunudur. Fukaha-i seba denilen yedi büyük âlimden biridir. Hazret-i Âişe’den çok hadis-i şerif bildirmiştir. Zübeyr bin Avvam, Hazret-i Ali’ye karşı savaşan Hazret-i Âişe validemizin tarafında idi, şehid oldu, aşere-i mübeşşeredendir. Öyle ya ona göre, Hazret-i Ali ile savaşan herkes Hazret-i Ali’nin düşmanıdır. Oğlu da düşman sayılır. Zihniyet bozuk olunca, herkesi kendileri gibi yalancı sanıyor.

Şamlı Sadaqa, zayıf ve rivayetlerine güvenilmez biridir. Ubeydullahın kimliğini tespit edemedik, muhtemelen o da Şamlı diyor.

CEVAP

İbni Sebe görüyorsunuz kimliğini bilmediği birisi için bile, O Şamlı olabilir diyor. Şam’a diş bilemesinin Sebebi, orada, Resulullahın kayınbiraderi valilik yaptığı içindir. İbni Sebe Resulullahın bütün akrabalarına düşmandır.

İbni Sebe, Ehl-i sünnetin kabul ettiği hadisler için bakın neler diyor:

Senet bakımından perişan ve asılsız. Bize göre bunun sorumlusu İsmail bin Ümeyyedir. İsmail her ne kadar Ehl-i sünnet hadisçilerinin güvenini kazanmış sika bir ravi ise de, bizce onun Emevi devlet erkanına yakınlığı ile tanınması, ona sabıka olarak yeter de artar bile.

CEVAP

Emevi devletinde vazife alan herkes sabıkalı oluyor, bir de Şamlı ise yandı keten helva. Kendisinin Yahudi olması sabıka olarak yetmiyor sanki?

Başka bir ravi için şöyle diyor:

Bu canavar ruhlu adam bile Ehl-i sünnet hadis hâfızlarının sika saydığı, İmam-ı Ahmed bin Hanbel, Müslim, Tirmizi, Nesai, İbni Mace’nin hadislerini tahric ettiği bir ravidir.

CEVAP

Eğer bu zat, İbni Sebe’nin dediği gibi canavar ruhlu birisi ise, Ehl-i sünnetin en muteber saydığı hadis âlimleri bunun rivayetine itibar etmez. İtibar ettiğine göre, bu zat değil, ona iftira eden İbni Sebe canavar ruhludur. İbni Sebe Buhari dahil, Ehl-i sünnetin bildirdiği bütün hadis kitaplarına muhaliftir.

Ehl-i sünnetin tamamı için diyor ki: (Böyle bir tavır [Mütanın haram olduğunu kabul etmek] insaf ve mantık sahibi birisine yakışır mı?

CEVAP

Yani Ehl-i sünnet insafsız ve mantıksızdır. Ehl-i sünnet âlimlerine böyle dil uzatan İbni Sebe ve onun yolunda gidenlere yazıklar olsun.

İbni Sebe sahabeye saldırıyor

Allah’ın ve Resulünün övdüğü sahabelere bakın nasıl kin kusuyor: Bir rivayetin başında Ebu Hüreyre’nin bulunması, onun reddedilmesi ve kaldırıp atılması için yeterlidir.

CEVAP

Hazret-i Ebu Hüreyre, eshab-ı kiramın büyüklerinden, ileri gelenlerinden Cennetlik bir zattır. Savaşta ve barışta Resulullahın yanından hiç ayrılmazdı. Hafızası çok kuvvetli olduğundan, çok hadis-i şerif ezberlemişti. Eshab-ı kiramdan ve Tabiinden 800’den fazla kimsenin, kendisinden hadis öğrendiğini Ehl-i sünnetin en kıymetli hadis kitabını hazırlayan İmam-ı Buhari hazretleri bildiriyor, Abdullah bin Ömer’den sonra en çok hadis bilen bu zattır. Eshab-ı kiramdan herhangi birine dil uzatmak ancak Sebecilere mahsus adi bir taktiktir. Eshab-ı kiramın hepsi Cennetlik, hepsinden Allah razıdır. (Hadid suresi 10, Fetih 29, Tevbe 100)

“Salebe hadisinde mütanın Hayber’de yasakladığı söyleniyor. Bu ise kesinlikle doğru değil, tarihi hakikatlere [yani sebeciliğe] tamamen aykırıdır. Bu yüzden kabul edilmesi imkansız” diyor.

CEVAP

Kabul edilmesi imkansız denmez, (Kabul etmemiz imkansız) demesi gerekir. Kabul edilmesi imkansız olsa idi, binlerce İslam âlimi kabul eder mi idi? Ehl-i sünnetin tamamı kabul ediyor ya.

Sahih rivayetler mi önemli, tarihi hakikatler mi? Tarih de yine rivayetlerden meydana geliyor. İbni Sebe bilerek veya bilmeyerek şu hususun üstünde yanlış olarak çok duruyor. Hayber’den sonra da müta yapıldığına göre, Hayber’de yasak edildi diyen kim olursa olsun asla kabul etmem diyor. Resulullah Hayber’den sonra da izin verip sonra yasakladıysa, ki öyle olmuştur, o zaman İbni Sebe’nin imkansız dediği şey bal gibi olmuştur.

Ehl-i sünnetin kütüb-i sitte denilen en kıymetli hadis kitaplarından olan İbni Mace için bakın ne diyor:

İbni Mace hadisi, Ehl-i sünnetin sandığı gibi, sahih bir rivayet değil, münker ve asılsızdır.

CEVAP

Bundan önce de hafızası zayıf birisinden bu hadisi naklediyor diyor. Her raviye bir kulp takıyor, kimi Hazret-i Ali’ye yan bakardı, kimisi Emevi devletinde vazife aldı, kimisi, şişman, kimi zayıftı. Müfteri sarhoşa ne demeli?

Farklı rivayetleri bahane ediyor. Halbuki Resulullah üç kere izin veriyor üç kere yasaklıyor. İzin verme ve yasaklamalar çeşitli tarihlerde olduğu için, İbni Sebe diyor ki: Mekke’nin fethinde, mütayı ebedi olarak haram kılan bir peygamber, iki ay gibi kısa bir süre sonra buna izin verebilir mi?

CEVAP

Bu ne terbiyesizlik böyle? Sen peygamberi sorguya mı çekiyorsun? İki ay sonra da yasaklayabilir iki gün sonra da yasaklayabilir. İki sene sonra da yasaklayabilir. Buna kim itiraz edebilir ki? Resulullahın haram etmesi vahye dayanır. Hangi mütacı Allah’tan hesap sorabilir ki? Allah layüseldir, layüsel, yaptığı işlerden hesap sorulmayan, hükmü elinde olan, istediği gibi hareket eden demektir. Eskiden içki mubah idi, sonra niye yasakladın, iç yağı önceleri haram idi, niye mubah ettin demeye kimin hakkı vardır? Eskiden yakını ile evlenmek caiz idi, sonra bunu niye haram kıldın demeye hiç kimsenin hakkı olamaz. Ama İbni Sebe, Ehl-i sünneti suçlayabilmek için Peygamber bunu nasıl yapabilir diyerek kirli dilini gösteriyor.

Şam’lı ve şanlı raviler

İbni Sebe’ye göre; mütayı haram gören her İslam âlimi, ya kör, ya sağır, ya basiretsiz, ya hafızası zayıf, ya zavallı, ya aklı başında değil, ya sarhoş, ya Hazret-i Ali’ye kin güdüyor, ya Şamlı veya yobaz. Sağlam tek sünni âlim yok. İki sünni âlim için bakın ne diyor: (Böylesine zavallı ve üzücü laflar eden El Cessas gibi, er-Razi gibi aklı başında olduğunu sandığımız âlimlere yakıştıramıyoruz. Çünkü bunlar gözleri perdelenmiş, basiretleri körleşmiş kimselerdir.)

CEVAP

Fahreddin Razi gibi büyük bir âlime, müfessire, zavallı, basiretsiz diyenin mutlaka kanı bozuktur. Peki bu âlimler ne demiş de böyle kin kusuyor? Demişler ki: (Ömer’in bu sözü, sahabe huzurunda Resulullahın haram kılıcı bir sünneti olmadan, söylemesi düşünülemediği gibi, sahabenin de sessiz kalması düşünülemez. Çünkü Resulullah söylemeden öyle bir şey söylemek söyleyeni küfre düşürdüğü gibi, dinleyip de itiraz etmeyenleri küfre sokar.)

İbni Sebe bu sözler için bu iki âlime basiretsiz, zavallı, akılları başlarında yok gibi hakaretler savuruyor. Bu iki âlim ne kadar isabetli ve ne kadar mantıklı konuşmuşlar. Resulullahın hadisi olmadan kendi başına Hazret-i Ömer nasıl böyle bir şey yapabilir ki? Allah’ın Kur’an-ı kerimde övdüğü şanlı eshab, nasıl haksızlık karşısında dilsiz şeytan durumuna düşer ki? Hazret-i Ebu Bekir, (Ben Resulullahın yolundan ayrılırsam ne yaparsınız?) diye sorduğunda, o büyük ve şanlı kahramanlar, (Seni kılıcımızla düzeltiriz) demediler mi? Hazret-i Ömer yanlış iş yapacak da, (Kendi aralarında merhametli, kâfirlere karşı şiddetli) diyen Allah’ın övdüğü o aslanlar, susacak ve kılıçları ile düzeltmeyecekler, bu mümkün mü? Peki Hazret-i Ali niye kılıcını çekip de Hazret-i Ömer’i düzeltmedi? Niye ona kızını verdi? İbni Sebe, “O anda Hazret-i Ali yoktu. Sonra duydu” diyor. Diyelim ki öyle. O zaman niye kılıcını çekip de Hazret-i Ömer’i düzeltmedi. Bir Yahudi Hazret-i Ömer’i şehid etti de, Allah’ın aslanı bunu yapamaz mıydı? Demek ki Hazret-i Ali mütayı haram eden hadis-i şerifi bildiği için ses çıkarmadı. Zaten Hazret-i Ali’nin mütaya haram dediğini kendisi de bildiriyor. Ama kansızlığından dolayı zayıftır, ravisi Şam’lı idi gibi bahanelerle bunu reddediyor. Raviler Şam’lı olsa da hepsi şanlı kimselerdir.

İbni Sebe’nin böyle itirazları bana hep İblisin itirazını hatırlatıyor. İblis, (Ben Allah’a isyan etmedim, ben Âdem’e secde etmedim) demişti. Hazret-i Âdem istikametinde secde etmemekle Allah’a isyan etmişti. İbni Sebe de aynı mantıkla, aynı kafayla diyor ki: Biz Allah’ın resulüne değil, Ömer’e itiraz ediyoruz.

CEVAP

Hazret-i Ömer, Resulullahın emrini tebliğ ediyor, kendiliğinden hüküm koymuyor ki. Dolayısıyla İbni Sebe, Resulullahın haram kıldığı mütayı kabul etmiyor. Hem savcı hem hakim rolünü oynuyor. Önce bu zayıf ve uydurma diyor, arkasından görüyorsun ya zayıf ve uydurma olan bir hadis senet olamaz diyor. Uydurma olduğunu sen söylüyorsun, kararı da sen veriyorsun. İbni Sebe’ninki şu mantık önermesine benziyor:

Memeli hayvanlar uçmaz

Yarasa da memelidir

O halde o da uçmaz.

İlk önerme yanlış olunca netice de yanlış oluyor. İbni Sebe diyor ki:

Ehl-i sünnet doğru söylemez

Ömer de Ehl-i sünnet

O halde o da doğru söylemez.

Kur’an-ı kerimde neshin mahiyeti

İbni Sebe, yalnız Kur’an diyenler gibi, “Biz neshi kabul etmiyoruz” diyor.

CEVAP

Kur’an-ı kerimde buyuruluyor ki:

(Biz, daha iyisini veya onun gibisini getirmeden bir âyeti neshetmez veya unutturmayız.) [Bekara 106]

(Ya bize bundan başka bir Kur’an getir, yahut onu değiştir diyenlere, de ki, Onu kendiliğimden değiştiremem.) [Yunus 5] [Ancak Allah’ın emri ile değiştirebilirim.]

İki tane de hadis-i şerif bildirelim:

(Kur’an âyetleri, birbirini nesh ettiği gibi, hadislerim de birbirini nesh eder.) [Deylemi]

(Kabirleri ziyaret etmenizi yasak etmiştim, bundan sonra ziyaret edin!) [İbni Mace]

Bu konuda birçok âyet ve hadis vardır. Mesela Resulullah, Beyt-ül-makdis’e doğru namaz kılarken, Bekara suresinin, (Yüzünü artık Mescid-i Haram tarafına çevir) mealindeki 144. âyeti ile neshedilip, kıble Kâbe olmuştur. Allah’a ve Resulüne dün böyle diyordun bugün niye değiştirdin, çelişki içindesin mi denir? Allah öteki dinlerde haram olan bazı şeyi bu ümmete helal kılmış, helal olanları da haram kılmıştır. Hâşâ Allah’a niye böyle yaptın denebilir mi? Mütayı da üç defa mubah kılmış, üç defa da yasaklamıştır. Buna çelişki denir mi? Din Allah’ın değil mi? İstediğini yapamaz mı? Kız kardeşinle evlen dese evlenmeyecek misin? Nitekim Âdem aleyhisselamın çocukları ikiz olmayan kız kardeşleri ile evlenmişlerdir. O zaman mubah kılmıştı, bugün ise yasakladı. Mütayı sonradan yasakladı diye Allah ve Resulü suçlanır mı? Bunu nakleden şanlı sahabe suçlanır mı? Resulullahın müta haramdır emrini bildiren Hazret-i Ömer’e kin kusulur mu?

Sarhoş mütacı diyor ki: (Ömer’in oğlu Abdullah da, mütaya olumsuz bakıyor. Zaten Abdullah’a da bundan başkası yakışmaz. Çünkü o babasının oğlu.)

CEVAP

Oğlu da babası gibi yalancının teki demek istiyor. Allah onlar seçilmiş bir ümmet diye övüyor, Tevrat’ta, İncil’de övüldüğünü bildiriyor, hepsi Cennetlik buyuruyor. İbni Sebe ise babasının oğlu diyerek bir taşla iki kuş vurmaya, hem Hazret-i Ömer’i hem de oğlunu, iki güzide sahabiyi suçlamaya kalkıyor. Allah’ın övdüğü kimselere, Resulullahın kıymetli arkadaşlarına dil uzatanlara yazıklar olsun!

İbni Sebe bir de müta zinasına karşı çıkan sahabe ve tabiine, hakaretler savurduğu gibi, iddia ediyor tabirini kullanıyor. Yani gerçek değil de öyle uyduruyor diyor. Bir örnek verelim:

Şam uyruklu fukahadan sayılan mekhul da mütanın zina olduğunu iddia ediyor.

CEVAP

Bir zamanlar TRT de, muhalefet konuşunca “şöyle iddia etti” derdi. Mütanın zina olmadığını söyleyen bir tek Ehl-i sünnet âlimi var mı? Hepsi de zina diyor. Had vurulup vurulmaması ayrı bir konu. Zina eden bekâra da had vurulmaz, başka ceza verilir. İmam-ı Cafer Sadık’ın mütaya zina dediğini bildiriyor. Sonra bu sözü tevil ediyor. Ehl-i sünnetin kafasındaki mütaya zina demiştir diyor. Peki o yüce imam, mütanın şu şekli haram, şu şekli caiz diyemez miydi? Ehl-i sünnetin kafasındaki müta ile Sebecilerin mütası farklı değil ki. Sonra hiçbir delil göstermeden, (İmam Cafer’in mütayı zina kapsamına soktuğunu anlamak imkansızdır) diyor. Hani delil? O yüce imamın müta denilen zinaya mubah diyeceği hiç düşünülebilir mi?

“Ehl-i sünnetin icmasını da kabul etmeyiz” diyor.

CEVAP

Böylece, (Ümmetimin âlimleri yanlış bir şeyde, dalalette ittifak etmezler. İhtilaf olunca çoğunluğa uyun) buyuran Resulullahı da yalanlıyor. (İbni Mace)

Hulefa-i raşidine tâbi olun

İbni Sebe diyor ki: Ömer’in sözünün hüccet olduğu şu iki hadise dayandırılabilir: (Sünnetime ve benden sonraki raşid halifelerin sünnetine tâbi olun) [İ. Ahmed, Darimi, Ebu Davud, Tirmizi, İbni Mace, Hakim rivayet etmiştir. Bu hadise bir diyeceğimiz yok, mesajı da doğru, isnadı da sahihtir.]

CEVAP

Şimdiye kadar Ehl-i sünnet kitaplarındaki bütün hadislere birer kulp takmıştı. Bu hadise sahih demesine çok hayret ettik. Hemen altına bakınca, art niyeti meydana çıkıverdi.

Diyor ki: (Ebu Bekir’in ve Ömer’in Kur’ana ve sünnete aykırı pek çok uygulamaları olduğu bir gerçek iken, Allah ve Resulü böyle kimseleri bize tavsiye eder mi, onlara uymamızı ister mi? Bu iman ve insafa sığar mı? Akıl mantık bunu kabul eder mi?)

CEVAP

Sahih diye saydığın 6 hadis âlimi ve ehl-i sünnetin tamamı hulefa-i raşidinin 4 halife olduğunu ittifakla bildiriyor. Bu âlimler iman ve insaf ehli değil mi? Yine aynı sakat mantık önermesi:

Ömer kötüdür,

Peygamber kötüyü övmez,

O halde Peygamber Ömer’i övmez.

İbni Sebe, önce Hazret-i Ömer’e kötü diyor, sonra peygamber kötülerin sünnetine uyun der mi diyor. Tam bir Yahudi taktiği. Hazret-i Ömer’e kötü diyen tek Ehl-i sünnet âlimi var mı? Allah onu övüyor. Sahabenin hepsine Cenneti söz verdim diyor. İbni Sebe, (Benden sonra Ebu Bekir ile Ömer’e uyun) hadis-i şerifini naklettikten sonra, (Bu hadisi Ebu Hanife, İbni Ebi Şeybe, İ. Ahmed, Tirmizi, İbni Mace, Hakim Tahavi, İbni Sa’d rivayet etmiştir) diyor. Devamında diyor ki: Resulullah, Ebu Bekir ile Ömer’e uyun dese bile bundan ne anlarsınız? Dine aykırı icraatta bulunsalar bile onlara uymak gerektiği çıkar mı?

CEVAP

Kur’an-ı kerimde (Resulüme uyun) deniliyor. Şimdi buradan dine uygun olan sözüne uyun anlamı çıkar mı? Elbette, dine uygun emir verecek ki Allah (Resulüme uyun) buyuruyor. Hazret-i Ömer de dine uygun emir verecek ki, Resulullah, (Ömer’e uyun) buyurdu. Hâşâ Resulullah o kadar basiretsiz mi ki, dine aykırı emir verecek olana(uyun) buyursun.

Ve ağzındaki baklayı çıkarıyor, (Ebu Bekir ile Ömer’e uyun sözü asılsızdır. Peygamber böyle çelişkili söz söylemez) diyor.

CEVAP

Peki bu sekiz hadis âlimi yalan söylüyor öyle mi? Bu hadis âlimleri öteki hadisi de naklediyorlar, o zaman onlar da yalan olur. Yalancıların sözlerine inanılır mı? Aynı ravilerin rivayet ettiği öteki hadise nasıl sahih diyor? Tabii bu bir takıyyedir.

Ehl-i sünnetin reisi ve en büyük imam olarak bilinen yani imam-ı a’zam olarak meşhur olan Numan bin Sabit de bu hadisi naklediyor. İmam-ı a’zam hazretlerine yalancı demek Ehl-i sünnete yalancı demektir. Zaten Yahudinin bütün gayesi de bu ya. Resulullah böyle demiş olsa bile diyor, demişse ki, dediğini kendisi de itiraf ediyor. Demek ki bu söz onların çok büyük bir insan olduğunu gösterir. Allah’a ve Resulüne asla asi olmayacaklarını gösterir. Allah ve Resulüne asi olacaklarını Allah bilmez mi? Öyle ise niye onlara uyun buyuruyor? Demek ki onlar kendilerine uyulacak kimselerdir. Zaten sahabenin tamamı böyledir. Allah hepsini övüyor. Ama Sebeciler, (Allah o zaman öyle demişti ama sonradan sapıttılar, Hazret-i Ali’yi halife seçmedikleri için hepsi mürted oldu) diyorlar. Böylece Allah’a da yalancı diyorlar.

Farklı ictihad rahmettir

İbni Sebe diyor ki: Gerek Ammar’ın ve gerekse İbni Mesud’un ilk iki halifeye hiç uymayan ters düşünce ve ictihadları var! O zaman biz kimi tercih edeceğiz? İbni Mesud mütaya evet diyor; Ömer ise hayır! Şimdi biz ne yapacağız!?

CEVAP

Siz mi? Siz fitne çıkarmaya devam edeceksiniz. Fakat ehl-i sünnet biliyor ki İbni Mesud hazretleri de diğer sahabeler gibi mütanın caiz olduğunu bildirmişti. Haram edildiğini işitince, diğerleri gibi, o da haram dedi. Eğer başka farklı ictihadları varsa, her sahabinin farklı ictihadı olur. Bunun için hiç birisi kötülenemez. Çünkü ictihad etmek de, ictihad ederken yanılmak da günah değildir. Yanılan bile sevap alır.

İbni Sebe diyor ki: Bize [Sebecilere] göre Peygamberler için ictihad diye bir şey söz konusu değildir! Ehl-i sünnete göre ise peygamberlerin de ictihadı olur.

CEVAP

Eshab-ı kiramdan birinin bir husustaki ictihadı, Peygamberimizin ictihadından farklı olabilirdi. Fakat Resulullahın ictihadı hata üzere kalmazdı. Çünkü, Cebrail aleyhisselam gelerek, yanlış olan ictihadlar, Allahü teâlâ tarafından hemen düzeltilir, hak ile bâtıl birbirinden hemen ayrılırdı. Bedir’de alınan esirler hakkında, Sahabe-i kiramın ictihadları farklı olmuştu. Hazret-i Ömer ve Sad İbni Muaz esirleri öldürelim dedi. Diğer sahabiler ise, para karşılığı bırakalım demişlerdi. Server-i âlem de, serbest bırakalım ictihadını kabul buyurup salıverdiler. Sonra, şu âyet gelerek birinci ictihadın doğru olduğu bildirildi:

(Savaşta alınan esirleri mal karşılığı olarak salıvermek, hiçbir Peygambere yakışmaz. Yer yüzünde onların çoğunu öldürmek, zayıflamalarına sebep olur. Siz dünya malını istiyorsunuz. Allah ise, sevap kazanmanızı, Cennete ve nimetlere kavuşmanızı istiyor. Allah tarafından önceden verilmiş bir hüküm olmasaydı, aldığınız fidyeden dolayı size mutlaka büyük bir azap dokunurdu.) [Enfal 67, 68]

Bu âyetler indikten sonra Resulullah buyurdu ki:

(Eğer azap geri çevrilmeseydi, Ömer ile Sa’d bin Muaz’dan başka kimse kurtulmazdı.) [Beydavi]

İbni Sebe yine yalan söyleyerek diyor ki: Ömer’in ictihadı Allah’ın hükmüne karşı ictihaddır. Nas varken ictihad olmaz.

CEVAP

Nas varken ictihad eden kim? Hazret-i Ömer müta hakkında ictihad etmedi ki, Nassı bildirdi, yani Resulullahın emrini açıkladı. Resulullahın mütayı yasak ettiğine dair sayısız hadis var. Ama İbni Sebe’ye göre nakledenler de ya hafızası bozuk, ya Şamlı veya Emevi devletinde görev almıştır. Onun bir hadisi uydurma görmesi ile sahih bir hadis uydurma olmaz.

İbni Sebe diyor ki: Ehl-i sünnet “Mütada özellikle kadın açısından onur kırıcı, aşağılayıcı bir durum vardır. Namus pazarlanıyor ve para karşılığı satılıyor. Bu ise namussuzluktur” diyor. Müta madem namussuzluktur; o halde Allah ve Resulü buna neden izin vermişti?

CEVAP

Kişinin kız kardeşi ile evlenmesi çok çirkin ve çok günah değil mi? Peki hal böyle iken Allah ve resulü Hazret-i Âdem, bunu nasıl emretmişti? Demek ki Allah emrettiği zaman iyi, yasakladığı zaman da kötü olur. Şimdi birisi ehl-i sünnet olan bir insanın, anasına, bacısına, kızına yarım saatliğine müta teklifinde bulunsa, buna hangi ehl-i sünnet rıza gösterir? İbni Sebeci için bunlar önemli değil. Önemli olsa idi, müta zinasını [avrat kiralamayı] savunmak için koskoca kitap yazmazdı.

Allah yasakladığı için kötüdür

İbni Sebe diyor ki: Hüsün ve Kubuh akli mi, şer’i mi? İki görüş var: Akli, yani bir şeyin iyi ya da kötü olduğu akıl ile bilinir. Allah bir şeyi emretmişse; o şey aslında güzel bir şey olduğu için emretmiştir. “Bir şeyi de yasaklamışsa; o şey zaten kötü olduğu için yasaklamıştır. Şia, Mutezile Matüridi ekolü bu kanaatte. Hiç kuşku yok; doğrusu da bu.

CEVAP

Hani (İctihad ictihadla nakzolunmaz) diyordun. Ne çabuk unuttun? Bir ictihadın doğru olduğunu ancak Allah bilir. Doğrusu kuşkusuz bu denmez. Matüridi tam öyle demiyor.

İbni Sebe devam ediyor: Şer’i, yani bir şeyin iyi ya da kötü olduğu akıl ile bilinmez. Bir şey Allah tarafından emredildiği için iyi, yasaklandığı için kötüdür, çirkindir.

CEVAP

Bu ictihad taraftarları diyor ki: Hazret-i Âdem zamanında Allah, kız kardeşle evlenmeyi emrettiği için o zaman bu iş iyi ve güzel idi, şimdi yasakladığı için kötü ve çirkindir. Aynen müta da böyle. Emredildiği zaman iyi idi, yasaklandığı için kötü oldu.

İbni Sebe diyor ki: Kur’anın ruhuna ve akla tamamen aykırı olan bu görüşü ise; Ehl-i sünnetin çoğunluğunu oluşturan Eşari ekolü benimsiyor.

CEVAP

Yani Ehl-i sünnetin çoğu Kur’anın ruhuna aykırı hareket ediyor öyle mi? Hani ictihad ictihadla nakzedilmezdi? İbni Sebe Ehl-i sünnetin çoğunluğunu bu konuda da silip atıyor.

Cessasa yine sataşarak diyor ki: el-Cessas, O gün zina değildi; sonra zina oldu derken; bu konuda kendi çizgisinin dışına çıktığının [Eşari’nin ictihadını kabul ettiğinin] farkında mıdır?

CEVAP

Eşari Ehl-i sünnet değil mi? Ehl-i sünnetin iki imamı vardır. İsteyen müctehid, istediğine uyar. Bunun ayıplanacak nesi var ki?

Müta sarhoşu diyor ki: Cessas, “Mütada, ırz ve namusun bir eşya gibi belli bir süreyle kiralanması doğru değildir.”

İbni Sebe, mugalata yaparak diyor ki: Kadını bir eşyaya benzeten, onun onurunu tümden rencide eden bu sözleri Cessas gibi ilim adamına yakıştıramadım doğrusu.

CEVAP

Amma da demagoji... Eşyaya benzeten kim? Müta, satılık mala benziyor diyor. Kadını eşyaya benzetmekle ne alakası var. Cevap veremeyince böyle zırvalıyor işte. Yahut Resulullah daha önce niye cevaz verdi diyor? Onun cevabını da aldı. Bakalım şimdi ne iftiralar düşünüyor ki?

Hepsi Cennetlik olan Eshab-ı kiramdan Abdullah bin Ömer için de diyor ki: (Bu söz gerçekten ona aitse, Resulullaha iftira atmış demektir.)

CEVAP

Eshab-ı kiramdan Resulullaha iftira eden birisi olur mu? Allah onları âyetlerle övüyor, hepsine Cenneti vâdettim buyuruyor. Cennetlik insanlar için bu ifadeyi ancak sarhoş Sebeciler kullanır. Eğer Eshab-ı kiramdan biri kötülenirse Allah ve Resulü yalanlanmış olur.

Müta zaten mubah önyargısı ile yola çıkan İbni Sebe diyor ki: (Allah ve Resulünün izin verdiği mütaya, Abdullah bin Abbas zina diyecek kadar edepsiz olabilir mi? Ancak bu rivayeti ona isnat edenler cahil ve edepsizdir.)

CEVAP

Ehl-i sünnetin tamamı mütaya zina diyor. Böylece İbni Sebe içindeki necaseti kusuyor. Abdullah bin Ömer’in ve Ehl-i sünnetin müta zinasını yasaklamakla ne menfaatleri olacak ki? Ama İbni Sebeciler, müta adı altında zinayı yaygınlaştırmakla Yahudiliğe hizmet etmiş olacaklar. Bir millet ahlaksız oldu mu yıkılması artık kolaydır. Sarhoş Yahudinin esas gayesi bu.

Âlimleri taklit nimeti

İbni Sebe, müta zinasına haram diyen âlimler için, taklitçi Hanefi âlimleri tabirini kullanıyor.

CEVAP

Kötüyü, yanlışı ve bâtılı taklit, ne kadar zararlı ise, iyiyi, doğruyu ve hakkı taklit de o kadar faydalıdır. Eshab-ı kiramın hepsi mutlak müctehid olduğu hâlde, Peygamber efendimizi görüp taklit ettikleri için, peygamberlerden sonra en yüksek makama kavuşmuşlardır. Tabiin, Eshab-ı kirama tabi oldukları, onları taklit ettikleri için yüksek şerefe kavuşmuştur. Onlardan sonra gelenler de onlara tabi oldukları, onları taklit ettikleri için Tebe-i tabiin şerefine nail olmuştur. Peygamber efendimiz de, (Âlimler rehberdir, âlimlere tabi olun) buyurdu. O halde âlimleri taklit etmek gerekir. (Berika)

Ehl-i sünnet için YOBAZ tabirini kullanıyor.

CEVAP

Bugün herkes biliyor ki, ateistler, zina yapmayanlara, içki içmeyenlere, gerici, yobaz diyorlar. Mütacının kimlerle aynı fikirde olduğu böylece meydana çıkmış oluyor. Avrat kiralamayı kabul etmedikleri için Ehl-i sünnete yobaz diyor müta sarhoşu.

Ayrıca, Ehl-i sünnet âlimlerinin ictihadları için kaçamak ictihadlar tabiri kullanıyor.

CEVAP

Kaçamak yapmak tabiri, ara sıra zina etmek anlamındadır. Kaçamak ictihad tabiri de, zina yapmak için Ehl-i sünnet ictihad bulmuş demek istiyor. Kendi yaptığı müta zinasını örtmek için böyle tabirler buluyor. Hiçbir fıkıh kitabında kaçamak ictihad diye bir şey yoktur. En önemlisi de, kendisi de tasvip ettiği (İctihad ictihadla nakzedilmez) kuralını çiğnemeye çalışıyor. Ehl-i sünnetin ictihadlarını, Sebeci ictihadları ile nakzetmeye gayret ediyor, kırk dereden su getiriyor, bir bardak suda fırtınalar koparıyor. Delil bulamayınca da Şam’lı diyor, yobaz diyor, Emevilerde görev aldı diyor.

Ehl-i sünnetin kaçamak ictihadı şudur diyor: (Belli bir ücret karşılığı zina için kiralanan kadına zina haddi (cezası) tatbik edilmez.)

CEVAP

Peki ictihadın devamı ne? Bu ifadeye bakanlar sanki kiralanan kadına hiç ceza verilmediğini anlar. Ehl-i sünnette zina cezası ikiye ayrılır: 1- Had vurulan zinalar, 2- Had vurulmayıp başka ceza verilen zinalar.

Had vurmak öldürmek demektir. Bu namuslu kadınlara uygulanan bir cezadır. Fahişe veya kiralanan kadınlarda zaten namus perdesi yırtılmış olduğu için dinimiz onlara had vurdurmuyor, başka cezalar veriyor, belli bir sopa vurmak, hapsetmek, sürgün etmek gibi cezalar veriyor. Müta da, ikinci sınıfa girdiği için had vurdurulmuyor. Kadın zaten kiralık, bunda namus denen şey kalmamış ki niye namussuzluk yapıyorsun diye had vurulup öldürülsün! Ancak müta zinasına fahişeye verilen ceza veriliyor. İbni Sebe sanki had vurulmaz deyince Ehl-i sünnet zinaya izin verdi gibi göstermeye çalışıyor.

Diyelim ki müta caiz olsa idi, bir kadın ayda 30-40 erkekle birlikte olacaktı. Böyle bir kadında artık namus mefhumu kalır mıydı? Resulullah efendimiz bunu boşuna mı yasakladı? İbni Abbas’ın buyurduğu gibi, içki içmeyi mubah kılan bir özür gibi, zaruret halinde buna izin verilmiş, lüzum kalmayınca kaldırılmış. Başka zaman yine ihtiyaç olunca yine izin verilmiş, sonra yine kaldırılmış. Üçüncüde ise ebediyen haram kılınmıştır.

Dinimiz zahire göre karar verir

İbni Sebe diyor ki: Ehl-i sünnet, (Bir kimse, geçici bir süreyle evlendiğini içinde gizleyerek (örneğin bir ay sonra boşamak kasdıyla) bir kadınla nikahlansa; bu nikah caiz ve sahihtir) diyor. Bu nikahın mütadan ne farkı var? Diliyle açıktan söylediğinde yasak sayılıyor da, içinden aynı şeye niyetlendiğinde neden caizdir deniyor?! Bu da bir cins müta değil mi?

CEVAP

Asla müta değildir. Bunun mütadan çok farkı var. Dinimiz zahire hükmeder, kalblerdekine göre hüküm verilmez. Müslümanım diyen müslümandır. Dinimizde bazen söze, bazen niyete veya işe itibar edilir.

Niyetin geçersiz, sözün geçerli olduğu yerlerden bazıları şunlardır:

Nikahta: Bir kimse, şakadan veya rol icabı, iki şahit yanında evlense, gerçekten evlenmiş olur.

Boşamakta: Bir kimse, şaka ile, alay olsun diye veya hanımını korkutmak niyetiyle “seni boşadım” dese, hanımı boş olur. Hadis-i şerifte, (Bir kadınla nikahlanan veya hanımını boşayan kimse, “ben şakadan yaptım” dese, nikahı da boşaması da geçerli olur)buyuruldu. (Taberani)

Vazgeçmek: Bir kimse, hanımına “seni boşadım” dese, sonra, şakadan boşamaktan vazgeçtiğini bildirse, boşamaktan vazgeçmiş olur. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Üç şeyin şakası da, ciddisi gibi sahihtir. Nikah, boşamak, boşamaktan vazgeçmek.) [Tirmizi]

Adakta: Adak yaparken hiç niyet etmese de, söz arasında dilinden çıksa da, adağını yapması vacip olur. Çünkü, adakta niyetsiz, düşünmeden söylemek, ciddi, isteyerek söylemek gibidir. Hatta, “Allah için, bir gün oruç tutmak üzerime borç olsun” diyeceği yerde, “bir ay oruç tutmak” diye ağzından çıksa, bir ay oruç tutması gerekir. Söz geçerli, niyet geçersizdir. (Dürer)

Alış verişte: Alış veriş yapıldıktan sonra, alıcı veya satıcıdan birisi, ben şaka yapmıştım, bu alış verişten vazgeçtim dese de itibar edilmez. Alış verişte de söze bakılır, niyete bakılmaz.

Hediyede: Alacağı olduğu bir parayı borçlusuna veya başkasına hediye eden, şakadan söylemiştim dese de, hediyesinden vazgeçemez. Niyet geçersiz, söz geçerlidir.

Yeminde: Kalbden yemin geçerli olmaz, söz geçerlidir.

Küfürde: Bir kimse şakadan ben Hıristiyanım dese kâfir olur.

Nikah kıyılırken: Bir kimsenin niyeti bir kadını nikahlayıp kimsenin görmediği yerde öldürmek veya başka yere bırakıp sonra boşamak olsa bile, niyeti evliliğine mani olmaz. Yukarıdaki örnekler, niyete değil, söze itibar edildiğini göstermektedir. İbni Sebe’nin bu iddiasının da geçerli olmadığı böylece ispat edilmiş oldu. İbni Sebe diyor ki: Müta yapmanın cezası Ehl-i sünnet mezheplerine göre şöyledir:

Hanefilerde müta yapana had vurulmaz, ta’zir cezası verilir. Şafii ve Hanbelilerde hanefiler gibi had vurulmaz. Malikilerde iki görüş var: Zina haddi uygulanır, ta’zir olunur.

CEVAP

İbni Sebe’nin de söylediği gibi, Ehl-i sünnetin dört mezhebinde de müta zinasına fahişelere uygulanan ceza veriliyor. Ama namuslu kadınlar zina yaparsa onlara had tatbik ediliyor.

Mütanın haramlığına dair bildirilen icma, tamamen kuru bir iddiadır diyor.

CEVAP

Bu da tamamen sulu bir iddiadır. Çünkü bizzat kendisi Ehl-i sünnetin tamamı mütaya ceza verdiğini bildiriyor. Bu icma değil de nedir? Buna itiraz eden bir tek sünni mezhep, hatta sünni bir âlim var mıdır? Açıkça icma vardır. Sebecilerin meşru sayması icmaya mani olamaz.

3) İbni Sebeciler, Allah Resulü sünnet namazları hiçbir zaman cemaatle kılmadı ve başkalarını da bundan men etti. Buna rağmen Ömer bunu uyguladı ve sünnetleştirdi diyorlar. Ve ekliyorlar: Müslümanlar Resulün değil Ömer’in sünnetini yapıyorlar.

CEVAP

Dikkat ederseniz burada da, Allah resulünün men etmesine rağmen bunu uyguladı ve sünnetleştirdi diyerek, sinsi bir şekilde Hazret-i Ömer’e iftira ediyorlar. Allah resulüne itiraz eden, men etmesine rağmen bunu yapan kâfir olur demek istiyorlar. Bunların sözleri de kendileri gibi ne kadar iğrenç!

Peygamber efendimiz, teravihi hiç kılmasa bile, hulefa-i raşidinin kılması, sünnet olması için elbette kâfidir. Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Sünnetime ve hulefa-i raşidinin sünnetine sımsıkı sarılın!)[Buhari]

Halbuki, Peygamber efendimiz, birkaç gün teravihi cemaatle kıldırdı, daha sonra evinde kıldı. Sebebi sual edildiğinde buyurdu ki:

(Teravih namazının size farz olacağından korktuğum için evden çıkmadım.) [Buhari]

Peygamber efendimiz, teravihi, 8, 12 ve 20 rekat olarak da kıldı. 8 ve 12 rekatı cemaatle kıldı, evinde de yirmi rekata tamamladı. İbni Abbas hazretleri bildiriyor ki, Resulullah, yatsıdan sonra, vitirden önce, 20 rekat namaz kılıp buyurdu ki:

(Ramazanda 20 rekat teravih namazı kılanın, yirmi bin günahı affolur.) [İbni Ebi Şeybe]

İmam-ı a’zam hazretleri buyuruyor ki:

(Teravih namazı sünnet-i müekkededir. Hazret-i Ömer, teravih namazının 20 rekat olarak cemaatle kılınmasını kendiliğinden ortaya çıkarmadı, bid’at de işlemedi. O, elindeki sağlam esasa, yani Resulullahın sünnetine dayanarak emretti.) [El-İhtiyar]

Teravihin yirmi rekat oluşu ve cemaatle kılınması, hadis-i şerifle bildirilmiştir. Sünnet olduğu eshab-ı kiramın icmaı ile sabittir. (Merakıl-felah şerhi)

Teravihin yirmi rekat olduğuna inanmayanın sapık olduğu (Nur-ül-izah) şerhinde de yazılıdır. Hazret-i Ömer’in eshab-ı kiramla 20 rekat teravih namazı kıldığı Peygamber efendimize bildirilince, Cebrail gelip, dedi ki: (Allahü teâlâ, Ömer’in ve eshabının bu ibadetini kabul eyledi.) (E. Vaizin)

Teravihin cemaatle kılınması sünnet-i kifayedir. Yani bir mahallede cemaatle kılınınca, diğerleri evde kılsa, sünnet ifa edilmiş olur.(Nimet-i İslam)

Erkeklerin camide cemaatle namaz kılmalarının, evde kıldıkları namazdan 27 derece daha fazla sevap olduğu, kadınların ise, evde namaz kılmalarının, camide namaz kılmalarından daha çok sevap olduğu hadis-i şeriflerle bildirilmiştir.

Müekked sünnet olan teravihi ihmal etmemelidir! Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Ramazan ayında inanarak ve sevabını umarak teravih namazı kılanın, günahları affolur.) [Nesai]

4) İbni Sebeciler diyor ki, (Ömer, Hazret-i Fatıma’ya hücum ederek biat etmezseniz evinizi yakıp yıkacağım, dedi.)

CEVAP

Allah Resulünün mübarek kayınpederi ayna zamanda Allah’ın aslanı Hazret-i Ali’nin damadı, Müslümanların gözbebeği olan, âyet ve hadisle övülen, adaleti, şânı ve şerefi dünya tarihlerini dolduran, Müslümanların yüce emirine olayı değiştirerek bakın nasıl iftira atıyorlar.

Tuhfe kitabında diyor ki:

Bazı sapıklar da, (Evi yakmak istemişti, ama yakmadı) diyor. Halbuki istemek kalbde olur. Fesatçılar, Hazret-i Fatıma’nın evinin yanında toplanmışlar, (Biz burada oldukça kimse bize bir şey yapamaz) diyorlar, halife seçimini karıştırmak, fitne fesat çıkarmak istiyorlardı. Hazret-i Fatıma, bunların gürültüsünden çok sıkılmıştı. Fakat, başını çıkarıp oradan kovmaya edebi, hayası bırakmıyordu. Hazret-i Ömer, oradan geçerken, bunları gördü ve anladı. Onları korkutmak için, (Evi başınıza yıkarım) dedi. Böyle söylemek, korkutmak için Arabistan’da âdet halinde idi. Nitekim, Resulullah da, camiye, cemaate gelmeyenleri irşad için, (Eğer bu halden vazgeçmezlerse, evlerini başlarına yıkarım) buyurmuştu. (Buhari)

Hazret-i Ebu Bekir Resulullah efendimiz tarafından namaz için imam yapılmıştı. Bazı kimseler, Ona uymamayı, cemaate karışmamayı düşünmüşlerdi. Resulullah onları da böyle korkutmuştu.

Namazı cemaat ile kılmanın faydası, insanın kendinedir. Cemaati terk edenin hiçbir müslümana zararı olmaz. Böyle olduğu halde, cemaati terk edenleri, Resulullah, evlerini yıkmakla korkuttu. Hazret-i Ömer’in, zararı bütün müslümanlara, hatta baştan başa, bütün İslamiyet’e yayılacak olan bir fitne ve fesadı çıkaranların evlerini yakmakla korkutması niçin caiz olmasın? Evi başınıza yıkarım diye fesadcıları korkutması neden suç olsun?

Mekke’nin fethedildiği gün, Peygamber efendimizi kötüleyen şiirler söyleyen İbni Hatal isimli bir kâfirin, Kâbe’ye sığındığı, perdesinin altında saklandığı haber verildi. Resulullah, (Hiç çekinmeyin. Hemen orada öldürün) buyurdu. Allahü teâlânın dinine karşı gelenlerin, Allah’ın evine sığınması caiz olmayınca, nasıl olur da, Hazret-i Fatıma’nın duvarına sığınabilirler? Hazret-i Fatıma da, o sapıkların sığınmasından nasıl olur da üzülmez? Çünkü, Resulullahın o temiz kerimesi, Allahü teâlânın ahlakı ile ahlaklanmış idi. Hazret-i Fatıma da, onların dağılmasını emir buyurmuştu.

Hazret-i Osman şehid edilince, Hazret-i Ali halife olduğu zaman, birkaç kişi ortalığı karıştırmak için, Mekke’den Medine’ye gittiler. Müminlerin annesi olan Hazret-i Âişe’nin evine sığınarak, Hazret-i Osman’ın katillerine kısas yapılmasını istediler. Savaşa hazır olduklarını bildirdiler. Bunların içinde Eshab-ı kiramdan kimse yoktu. Hazret-i Ali haber alınca, bunları orada öldürttü. Bu işi yaparken, Resulullahın muhterem zevcesine, müminlerin annesine saygısızlık olacağını düşünmedi. Bu işte, Resulullahın mübarek zevcesine olan saygısızlık yanında, Hazret-i Ömer’in korkutmak için söylediği söz, pek küçük kalır.

Hazret-i Ali, yerinde bir iş yapmıştı. Bütün Müslümanlara yayılacak fitne ve fesadı önlerken, böyle küçük ve ince şeyleri gözetmesi lazım olmazdı. Bunu gözetmek için fitneyi başlangıçta ezmeseydi, din ve dünya işleri karmakarışık olurdu. Resulullahın mübarek kızının evine saygı göstermek lazım olduğu gibi, Resulullahın muhterem zevcesine de saygı göstermek lazım idi. Hazret-i Ömer, yalnız korkutmak için söylemişti. Bir şey yapmamıştı. Hazret-i Ali ise, işlerin en ağırını yaptı. Hazret-i Ömer’in sözü, Hazret-i Ali’nin yaptığı işten çok hafif olduğu halde, bu sözü için Onu kötülemek, taassup ve inattan başka bir şey olamaz. Halbuki, Ehl-i sünnet âlimleri, Hazret-i Ali’nin halife olduğunu ve milletin selameti için, Resulullahın pak zevcesi Hazret-i Âişe’nin hatırını ve hürmetini gözetmediğini söylüyor. Ona dil uzatmaya izin vermiyor.

İslam’ın başlangıcında, din ve iman fidanının henüz sürmeye başladığı zamanda, bu haklı hilafetin düzenini bozanların, fitne ve fesat çıkarmak isteyenlerin öldürülmesi lazım iken, Hazret-i Ömer’in söz ile korkutması niçin kötülenecek bir şey olsun ki? Hazret-i Ömer sözle, Hazret-i Ali kılıçla cevap veriyor.

Bazıları, Resulullahın halasının oğlu Zübeyr bin Avvam, Hazret-i Ömer’in korkuttuğu gençler arasında idi diyorlar. Hazret-i Ebu Bekir’in hilafetinde, Zübeyr bin Avvam’ın fesatçılar arasında bulunması, hiç kusur olmuyor da, yine Hazret-i Zübeyr’in Hazret-i Osman’ın kısasını istediği zaman sert konuşması, öldürülmesine sebep oluyor. Hazret-i Fatıma’nın evinde fesat hazırlamak, fitneye kalkışmak hoş görülüyor da, Resulullahın muhterem zevcesinin yanında Hazret-i Osman’ın katillerinden şikayet etmek veya kısaslarını istemek niçin suç sayılıyor ki? Bu tenakuzlar, bozuk inanışlardan ileri gelmektedir.

5) İbni Sebeciler diyor ki, Resulullah Ebu Hüreyre’ye nalınlarını verip, bunlarla git, kelime-i şehadete iman edenlerin Cennete gireceklerini müjdele dedi. O da çıkıp müjdelemeye giderken Ömer onu gördü, ne yapacağını öğrenince ona vurdu, geri döndürdü. Ömer’in bu hareketi, Resulün emrini red etmektir. Böyle bir adamın halife olması, Müslümanların işlerinin bunun eline bırakılması nasıl caiz olabilir?

CEVAP

Şimdi olaya bakalım:

Ebu Hüreyre hazretleri anlatır:

Resulullah beni çağırdı. Mübarek nalınlarını verdi. (Bunlarla git! Her karşılaştığına, Kelime-i şehadete iman edenlerin Cennete gireceklerini müjdele!) buyurdu. Emirlerini yapmak için sokağa çıktım. Önce, Ömer karşıma geldi. Nereye gidiyorsun, dedi. Müminlere müjde vermeye gittiğimi anlattım. Bana vurdu. Geri dön dedi. Ben de döndüm. Gelip Resulullaha anlatırken, Ömer de geldi. Resulullah, Ömer’e ne yaptığını sordu. O da, anam babam sana feda olsun ya Resulallah! Ebu Hüreyre’yi, nalın-ı şerifinizle gönderip (kalbinde, kelime-i şehadete iman bulunanlara Cenneti müjdele)buyurmuşsunuz, dedi. Resulullah efendimiz de, (Evet) buyurdu. Ömer (Ya Resulallah! Bunu işitenler, buna güvenerek, farzları, vacipleri yapmakta gevşek davranabilirler) dedi. Resulullah da bu teklifi kabul buyurdu.

Hazret-i Ömer’in böyle yapması, Resulullahın emrini red etmek değildir. İtaatsız olmayı göstermez. Resulullaha düşüncesini, görüşünü bildirmiştir. Düşüncesi, ya kabul buyurulur veya kabul olunmaz. Resulullahın son emri beklenir. Resulullaha karşı (Anam babam sana feda olsun ya Resulallah!) diyerek, pek edeple, çok yumuşak, saygı ile söylemesi, emrini yapmaya hazır olduğunu açıkça göstermektedir. Resulullah, Hazret-i Ömer’i, bu işinden dolayı hiç paylamamış, Müslümanlar için iyi olduğunu görerek kabul buyurduğundan dolayı da, Ebu Hüreyre’ye, (Nalınları bırak ve öyle söyleme) buyurmuştur. [Kabul buyurmasa idi, sen karışma buyurur, Hazret-i Ebu Hüreyre’yi yeniden görevlendirirdi.]

Böyle işleri yalnız Hazret-i Ömer yapmış değildir. Hazret-i Ali dahil Eshab-ı kiramın çoğu da yapmıştı.

Peygamber efendimiz de, çoğunu kabul buyurmuştu. Resulullah efendimiz, (Dünyaya gelen her insan için Cennette veya Cehennemde yer ayrılmıştır) buyurdu. (Buhari) Dinleyenlerden biri, ya Resulallah! Öyle ise, ibadet yapmasak da, Allahü teâlâ bize hangisinde yer ayırmış ise, oraya gitsek olur mu? dedi. Resulullah efendimiz bu kimseye (İbadetlerinizi bırakmayın. Çünkü, Cennete gideceklere, Cennete götürecek işler yaptırılır. Cehenneme gidecekler de, Cehenneme götürecek işleri yapar) buyurdu. Sonra, Velleyli suresinin beşinci âyetini okudu. İşte, Hazret-i Ömer’in konuşması, Resulullahın bu cevabına benzemektedir. Hatta, Hazret-i Ömer bu konuşmasını, Resulullahın bu hadis-i şerifine dayanarak yapmıştır. Yani, ya Resulallah! Cahillere bu gibi müjdeleri söylemenin uygun olmadığını sizden öğrendik. Çokları, Kelime-i şehadete güvenerek, farzları, vacipleri yapmayı, İslamiyet’e yapışmayı gevşetmesinler demek istedi. Hazret-i Ömer’in düşüncesinin ancak bu olduğu kabul buyurularak iyi karşılanmıştır.

Hazret-i Ali de, böyle, saygısızlık sanılan sözleri çok söylemiştir. Hatta, Nevasıb fırkası, böyle sözlerinden dolayı Hazret-i Ali’ye dil uzatır. Sapıklardan Abdülhamid Naci, bu sözleri vesikaları ile kitabında yazarak, imam-ı Ali’yi küçültmeye kalkışmıştır. Endülüs âlimlerinden Ali bin Ahmed ibni Hazm (Tafsil) kitabında ve Şii âlimlerinden şerif Mürtada (Tenzihül enbiya) kitabında bunlara cevap verip, Naci’yi red etmişlerdir. (Hucec-i katiyye)

6) İbni Sebeciler, Allah Resulü vefatına yakın (bana kağıt verin, size bir şeyler yazacağım) dedi. Ömer, bize Kur’an yetişir, sorun sayıklamış olmasın diyerek engel oldu. Halbuki Hazret-i Ali’nin halife olmasını yazacaktı diyorlar.

CEVAP

Dikkat ederseniz burada da, Allah resulünün isteğine engel oldu diyerek, sinsi bir şekilde Hazret-i Ömer’e iftira ediyorlar. Allah resulüne itiraz eden, emrine rağmen buna engel olan kâfir olur demek istiyorlar. Bunların sözleri de kendileri gibi ne kadar iğrenç!

İkinci binin müceddidi imam-ı Rabbani hazretleri buyurdu ki:

Resulullah vefatına yakın, (Bana kağıt verin, size bir şeyler yazacağım) buyurunca, oradakilerden bir kısmı, kağıt verip de rahatsız etmeyelim dedi. Hazret-i Ömer, vahyin son bulduğunu, Cebrail aleyhisselamın artık haber getirmeyeceğini, rey ve ictihaddan başka bir yolla ahkam çıkarılamayacağını bilmişti. O anda Resulullahın yazacağı şeyler, ictihadla bulunacak şeyler olacaktı. Çünkü dinin kâmil olduğu, eksik kalmadığı âyet-i kerime ile de bildirilmişti. Hazret-i Ömer, bunları düşünerek, Resulullahı o sıkıntılı anda üzmek istemedi. (Müctehidlerin kıyas ve ictihad etmeleri için, Kur'an-ı kerim kâfidir) anlamında, (Bize Kur'an yetişir) dedi. Hallerden ve işaretlerden anlamıştı ki, yazılacak ahkamın ictihadı, hadis-i şeriflerden çıkarılmayıp, Kur'an-ı kerimden çıkarılacak şeylerdi.

O halde, Hazret-i Ömer'in konuşması, Resulullahı hastalığın şiddetli zamanında yormamak için merhamet ve şefkatinden idi. Zaten, kağıt istemeleri de emir değil, başkalarını ictihad zahmetinden kurtarmak için idi. Çünkü, emir şeklinde olsaydı, emirleri bildirmek lazım olduğundan, kağıdı istemeye önem verir, isteğinden vazgeçmezdi. Resulullah, ömründe bir şey yazmamıştı. Bundan başka, (Benden sonra yoldan çıkmayasınız) buyurmuştu. Halbuki, din kâmil olmuş iken, yoldan çıkmak nasıl olabilirdi? Bununla beraber, yoldan çıkılacaksa, 23 senede durdurulmayan bir şeyi, durdurmak için bir anda ne yazılabilirdi? Sesler yükselince, Resulullah, (Çekişmeyin, Peygamberin huzurunda çekişilmez, yanımdan gidin) buyurdu ve artık, bir şey söylemedi, kağıt kalem de istemedi. Eshab-ı kiramın bu farklı ictihadı keyif için olsaydı mürted olurlardı. Çünkü, Server-i âleme karşı ufak bir edepsizlik küfürdür.

Halbuki, bir müctehidin, başkasının ictihadına uyması yasaktır. Hadid suresinin onuncu âyetinde hepsi Cennetlik olduğu bildirilen Eshab-ı kiram, ana babalarını, çocuklarını, ailelerini, o Servere feda etmişlerdi. Ona olan imanları, ihlasları o kadar çoktu ki, tıraş olunca, mübarek saçlarını, sakal kesintilerini yere düşmeden kapışırlar, bir kılını taşımayı, taç ve tahttan kıymetli bilirlerdi. Koca Roma ordularını yere seren, kaleleri, ülkeleri fetheden Halid ibni Velid, bütün bu başarılarının, başında taşıdığı bir sakal-ı şerif sayesinde olduğunu söylemişti. (Mektubat-ı Rabbani)

O sırada (Yanımdan gidin) buyurması, Refik-ı a'lâ'yı istediğini göstermektedir. (Kurret-ül ayneyn)

Resulullah, birçok işte, Eshabına danışırdı. Eshab-ı kiramın dediklerine uygun vahy de gelirdi. Hazret-i Ömer'in fikrini söylemesi, bunun için idi. Resulullah, Hazret-i Ömer'in sözünü doğru bulup, bir daha istemedi. Perşembeden Pazartesi gününe kadar, bir daha bunu tekrar etmedi. Arzu etseydi, bu günlerde yine emrederdi. Yazılması lazım olsaydı, tekrar istemesi lazım olurdu. Bu iş, Hazret-i Ömer'in, Resulullah yanındaki kıymetini, şerefini gösteren bir vesikadır.

(Sorun, sayıklamış olmasın) demesi, (O sayıklamaz, hep doğru söyler. Bunun için, iyi anlamak için sorun) demektir. Bununla beraber, bu sözü Hazret-i Ömer'in dediğini bildiren sağlam haber de yoktur.

Bir an söylemiş olduğunu kabul etsek bile:

Peygamberlerin yanılması ve unutması caizdir. Hatta olmuştur. Zülyedeyn hadisinde bildirildiği gibi, Peygamberimiz dört rekatlı farz namazda, ikinci rekatta selam verdi. Zülyedeyn: (Ya Resulallah! Namazı iki rekat mı kıldınız, yoksa unuttunuz mu?) dedi. Zülyedeynin sözünün doğru olduğu anlaşılınca, Resulullah kalkarak, iki rekat daha kıldı ve secde-i sehv yaptı. Hasta değil iken ve sıkıntısı yok iken, insanlık icabı, yanılması caiz olunca, ölüm hastalığında, şiddetli ağrıları varken, istemeyerek, düşünmeden söylemesi de elbet, caiz olur. Niçin caiz olmasın ve bununla, İslamiyet’e itimat, güven kalmasın? Çünkü, Allahü teâlâ, Peygamberinin yanıldığını, unuttuğunu, vahiy ile, kendisine bildirmişti ve doğrusunu, yanlışından ayırmıştı. Bir Peygamberin yanlış yolda kalması caiz değildir. Yanıldığı, vahiy ile hemen bildirilir. Böyle olmasaydı, İslamiyet’e güven kalmazdı. Demek oluyor ki, İslamiyet’e güven kalmamasına sebep, yanılmak ve unutmak değildir. Yanılmasının ve unutmasının, kendisine bildirilmemesi, düzeltilmemesidir. Bu ise, caiz değildir. Yani hemen bildirilir.

Hazret-i Ömer’in kağıt getirmeye mani olması, emre uymamak değildi. Böyle şeyden, Allah’a sığınırız! Peygamberimizin vezirleri, yardımcıları, en iyi ahlak sahibi idi. Bunlardan biri, hiç böyle saygısızlık yapar mı? Hatta, bir kere veya iki kere sohbette bulunmakla şereflenen en aşağı derecedeki Sahabinin bile, hatta iman ile şereflenip, Ona ümmet olan herhangi bir kimsenin, Onun emrine uymaması düşünülemez. Muhacirlerin ve Ensarın en büyüklerinden olan ve en kıymet verdiği yardımcıları bulunan büyükler için böyle şey düşünülebilir mi? Allahü teâlâ, insaf versin de, din büyüklerine, böyle kötü gözle bakmasınlar. Anlamadan, dinlemeden, ağızlarına gelenleri söylemesinler.

Hazret-i Ömer’in maksadı, sormak, anlamak idi. Nitekim, (Sorunuz) demişti. Yani kağıdı elbette istiyorsa, getiriniz demek istedi. Eğer, istemiyorsa, bu nazik zamanda, kendisini üzmeyelim demek idi. Çünkü, vahiy ile ve emir olarak isteseydi, kağıdı tekrar ve ehemmiyet ile isterdi. Kendisine emir olunan şeyi yazardı. Peygamberin vahyi bildirmesi lazımdır. Kağıdı istemesi vahiy ile, emir ile olmayıp, ictihad ve arzu ile bir şey yazacak ise, bu nazik zaman, buna elverişli olur veya olmaz. Vefatından sonra ümmeti ictihad edecektir. Dinin temeli olan Kur’an-ı kerimden, ictihad ile, emirler çıkaracaktır. Kendisi hayatta iken ve vahiy gelmekte iken, ümmeti ictihad etmekte idi. Vefat edip, vahiy kesilince, ilim sahiplerinin ictihad etmeleri elbet makbul olur. Peygamberimiz, kağıdı tekrar ve ehemmiyet ile istemedi. Hatta, vaz geçti. Böylece, vahiy olmadığı anlaşıldı. Sayıklama olup olmadığını anlamak için, duraklamak, hiç yanlış bir iş değildir. (K. Ayneyn)

Melekler, Âdem aleyhisselamın niçin halife olduğunu merak edip, anlamak istedi.

Bekara suresi, otuzuncu âyetinin, (Ya Rabbi! Yeryüzünde, fesat çıkaracak ve kan dökecek olan kulları mı yaratacaksın? Biz, seni tesbih ediyoruz, hamd ediyoruz. Seni her türlü ayıptan, kusurdan takdis ediyoruz dedi) meal-i şerifi, bunu bildirmektedir.

Bunun gibi, Zekeriya aleyhisselam, kendisine, Yahya “aleyhissalatü vesselam” isminde bir oğul verileceği müjdelendiği zaman, Meryem suresi, sekizinci âyetinin meal-i şerifinde bildirildiği gibi, (Yarabbi, benim hiç çocuğum olur mu? Zevcem kısırdır. Ben ise, ihtiyar oldum) dedi.

Hazret-i Meryem de, Meryem suresi, yirminci âyetinin meal-i şerifinde bildirildiği gibi, (Benim hiç çocuğum olur mu? Bir erkek ile bir araya gelmedim. Günah da işlemedim) dedi.

Peygamber efendimizden sonra en büyük peygamber olan İbrahim aleyhisselam da, Bekara suresi, 260. âyetinin meal-i şerifinde bildirildiği gibi şöyle demişti:

(İbrahim, “ya Rabbi, ölüleri nasıl dirilttiğini bana göster” dediğinde, Rabbi “İnanmıyor musun” dedi. İbrahim, inanıyorum ama, kalbimin tatmin olması için görmek istedim, dedi)

Ülülazm peygamberlerden, kendisine Tevrat verilen Musa aleyhisselam da şöyle demişti:

(Musa dedi ki: Ey Rabbimiz, sen Firavun ve kavmine dünya hayatında nice ziynet ve nice mallar verdin. Ey Rabbimiz, insanları senin yolundan saptırsınlar ve elem verici cezayı görünceye kadar iman etmesinler diye mi bu nimetleri verdin? Ey Rabbimiz, Onların mallarını yok et, kalblerine sıkıntı ver, çünkü onlar can yakıcı azabı görmedikçe inanmazlar.) [Yunus 88]

Peygamberler, melekler, büyükler, böyle sorup, suç sayılmayınca, Hazret-i Ömer’in, kağıt getirmesini sorması, neden kusur olsun? Neden kendini şüpheli duruma düşürsün? (M. Rabbani, 2 c. 96 m.)

İbni sebeciler aynı mantıkla, (Ömer Hudeybiye’de, Resulullahın peygamberliğinden şüphe etmişti) diyebiliyorlar. Orada da, Hazret-i Ömer aynen, Hazret-i İbrahim gibi, Allah ve Resulüne olan teslimiyetini bildirmek için, (Ya Resulullah sen Allah’ın peygamberi değil misin? Biz hak, kâfirler bâtıl yolda değil mi?) mealindeki sözlerinden dolayı ona saldırıyorlar. Hazret-i Ömer, (Ya resulallah, (Sen elbette Allah’ın resulüsün, bizim yolumuz elbette hak, kâfirler elbette bâtıl yoldadır. Zahiren aleyhimize görünen bu anlaşmada asla dinden taviz verilmemiştir) demek istediğini bütün Ehl-i sünnet âlimleri bildirmektedir. (Kurret-ül-ayneyn)

7) İbni Sebeciler, (İbni Abbas anlatır: Ömer, hutbesinde dedi ki: Hepiniz biliyorsunuz ki, Allah recm âyetini gönderdi. Hepimiz bu âyeti ezberledik. Ayrıca, Resulullah recm cezasını tatbik etti, biz de tatbik ettik. Benim endişem şudur: Aradan uzun zaman geçince, bazıları, "Kitabullah’ta recm cezası yoktur” diyerek inkâr edebilir. Eğer insanlar, "Ömer Allahü teâlânın kitabına ilavede bulundu" demeyecek olsalardı, recm âyetini yazardım)mealindeki olayı anlattıktan sonra, “Bak Ömer dedikodudan korkmasa idi, Kur’ana ilaveler yapacakmış. Kur’ana ilave yapabilecek birisi, nasıl Müslüman olur?” diyorlar.

CEVAP

Bu olay anlatıldığı gibi mi, yoksa değişik mi? Böyle kabul ederek cevap veriyoruz:

2- Hazret-i Ömer’in recm âyetini yazardım demesi, Kur’ana ilave değildir. Hazret-i Ömer, (Kur'an-ı kerimin sonuna haşiye olarak, dip not olarak durumu izah eden bir açıklama koyabilirdim, ama, bunu istismar edecek olanlar, bak Ömer Kur'ana ilave yaptı derler diye bu açıklamayı koymadım) demek istemiş olabilir. Çünkü Hazret-i Ömer, şu mealdeki âyeti bilmiyor muydu: (Eğer o [peygamber]bize atfen, [Kur’ana] bazı sözler katsaydı, biz onu kuvvetle yakalayıp şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.) [Hakka 44-47]

Âlemlere rahmet olarak gönderilen Habibine böyle buyuran Allahü teâlâ Hazret-i Ömer’e ne yapmaz ki? Hazret-i Ömer’in böyle bir şeyi düşünmesi bile imkansızdır.

Hepsi Cennetlik olan eshab-ı kiram yanlış iş yaparsa ortada din mi kalır? Çünkü, Kur’anı da, hadisleri de onlar bildirdiler. Onun için böyle sualleri gündeme getirmek bile yersizdir.

Bu açıklamalara ilaveten son söz olarak diyelim ki:

(Hazret-i Ali'nin halife olmasını yazacaktı) demek, gaibden haber vermek olur, boş sözdür. Yazsa idi, Hazret-i Ebu Bekir'i yazardı. Çünkü, hasta iken, Hazret-i Âişe'ye (Baban Ebu Bekir'i çağır! Ona yazacağım ki, biri çıkıp, kendisinin Ebu Bekir'den hilafete daha layık olduğunu söylemesin. Allahü teâlâ, bu konuda yalnız Ebu Bekir'den razıdır) buyurduğu Müslim'de yazılıdır. (K. Ayneyn)

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:

Âyet-i kerimeler ve hadis-i şerifler eshab-ı kiramın hepsini methetmekte, Cennet ile müjdelemektedir. Ehl-i sünnet âlimleri de kıymetli eserlerinde bunları methederek nakletmektedir. Bunları lekeleyen, kötüleyen bir şey yoktur. Âyet-i kerimelerden, hadis-i şeriflerden, bunları küçültecek mana çıkarmak, kalblerin bozuk, niyetlerin kötü olduğundandır. Anladıkları yanlış, zan ettikleri yersiz ve hayaldir. Böyle aldanmaları, safrası bozuk olan hastanın şekerin tadını alamamasına, tatlıyı acı sanmasına benzer. Allahü teâlâ, Al-i İmran suresi, yedinci âyetinde bunlar için mealen, (Kalbleri bozuk olanlar, hakkı örtmek, fitne, fesat çıkarmak için Kur’an-ı kerimden yanlış mana çıkarır, yanlış yola saparlar) buyuruyor.(Reddi Revafıd)

**********

Cevap 1:

Kur’an-ı kerimin hiçbir kelimesi ya da harfi bile değişikliğe uğramadan bize kadar geldiği konusunda İslam alimleri arasında görüş birliği vardır.

Hatta Kur’an’ın Sure ve ayetlerinin sayısı ve tertibi dahi, tıpkı elimizdeki Mushaflarda olduğu gibi vahiy ile tespit edilmiştir. Alimlerin çoğu, değişik hadis rivayetlerini de göz önünde bulundurarak bu görüşü benimsemiş ve son çalışmalar da bunu desteklemiştir. Ayetlerin Kur’an’daki mevcut tertibindeki sıralamanın, vahiy ile tespit edildiğine dair alimler arasında her hangi bir görüş ayrılığının bulunmadığı da söylenmiştir. (Bk. Suyutî, İtkan, I/76-83)

Denilebilir ki, Kur’an ayetlerinin, elimizdeki Mushaflarda olduğu gibi, var olan tertibi/sıralanışı, vahiy ile tespit edildiğine dair, bütün ümmetin ittifakı vardır.

Bilindiği gibi, Hz. Peygamber (a.s.), her sene Ramazan ayında, o güne kadar inmiş olan Kur’an’ı Hz. Cebrail ile karşılıklı olarak okurdu. Son Ramazanda, bu karşılıklı okuma, iki defa gerçekleşmiştir. Bakıllanî, İbn Enbârî gibi bir kısım alimler, Hz. Peygamber (a.s.)’in bu okuması, şu anda elimizdeki mevcut tertibe göre olup, ona temel teşkil ettiğini söylemişlerdir. (Bk. İbn Hacer, Fethu’l-Barî, IX/42.)

“Şüphesiz ki, Kur’an’ı biz indirdik ve onu koruyana da biz olacağız” (Hicr, 15/9) mealindeki ayette ifade edildiği üzere, Kur’an’ın korunması doğrudan Allah’ın hıfz ve inayetiyle sağlanmıştır.

Bu gerçeğe rağmen, eski kaynaklarda, bazı ayetlerin Kur’an’a konulmadığını ima eden bir kısım garip rivayetler söz konusu edilmiştir. Bunlardan biri sözde Recim ayetiyle ilgili olanıdır. Bu konuda iki rivayet şekli vardır.

“İçinizden kimse, Kur'an'ın tümünü elinde tutuğunu söylemesin. Bunu diyen bilir mi Kur'an'ın tümü ne kadardı, nasıldı? Kesin olan o ki, Kur'an'ın çoğu yok olup gitmişti (doğrusu: Kur'an'dan hayli kısmı gitmiştir) şeklindeki ifade hakkında şunları söylemek mümkündür:

- Rivayete göre, Hz. Aişe anlatıyor: “Recim ayeti ve büyüklerin on defa süt emmeleri konusunda ayet inmişti. Bu ayet, karyolamın altında bir sahifede yazılıydı. Resulullah (a.s.m) vefat edince biz onunla meşgul olduk, o sıralarda bir hayvan(keçi) gelip onu yedi”(İbn Mace, Nikah, 36).

Şimdi bu rivayeti değerlendirelim:

Evvela, Hz. Aişe’nin ve İbn Ömer'in bunu söyleyip söylemediğini kesin olarak bilemiyoruz.

İkincisi, Bu konu, nesih meselesinde söz konusudur. Dolayısıyla, Hz. Aişe ve Hz. İbn Ömer' -şayet söylemişler ise- bununla Kur'an'dan bazı ayetlerin nesh olduğuna işaret etmek istemişlerdir. Yoksa, Kur’an’ın toplanması halinde bunların alınmadığını söylemek, onların akıllarından bile geçmemiştir. Çünkü, herkesin, bildiği, ezberine aldığı, sayfasına yazdığı ayetleri getirmeleri istenmiştir. Bu görevi yerine getirmek, İslam inancına göre, hem Allah’a, hem Resulüne hem de halifeye karşı bir sorumluluğun gereğidir. Durum böyle olunca, Hz. Aişe ve Hz. İbn Ömer veya herhangi bir sahabî böyle bir olayı bildiği halde, ezberinde bazı ayetler bulunduğu halde bunu ibraz etmemeleri düşünülemez.

Kaldı ki, Kur’an’ı bir araya getirenler, birer hafızdırlar. Özellikle heyet başkanı Hz. Zeyd, Hz. Peygamber(a.s.m)’in vahiy katibi, Kur’an hafızı, Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer’in güvenini kazanmış büyük bir insandır. Böyle bir olay olsaydı, en az birkaç kişinin daha bilmesi ve bunu heyete bildirmesi kaçınılmazdı. Hz. Zeyd b. Sabit de herkesten önce bunu bilmesi gerekirdi. Bütün sahabî hafızların ve yazılı mushaf sahiplerinin de içinde bulunduğu bütün sahabe cemaati tarafından ittifakla kabul edilen Mushaf’ın eksik veya fazla olmasını düşünmek elbette makul değildir.

“Muhakka ki Kur’anı biz indirdik ve hiç şüphesiz onun koruyucusu da biziz”(Hicr, 15/9) mealindeki ayete iman eden bir kimsenin başka düşünme şansı da yoktur. Sahih olan hadis kaynaklarında yer almayan, kütübü sitteden –yalnızca-en zayıf ve hataları en çok olan İbn Mace’de bulunması ayrıca manidardır.

Hz. Peygamber(a.s.m)’e inen bütün ayetler vahiy katipleri tarafından yazıyla kaydedildiği gerçeği tartışılmazdır. Buna rağmen, Hz. Aişe’den başka kimsenin bilmediği bir ayetin varlığından söz edilebilir mi? Oysa Hz. Aişe vahiy kâtipleri arasında yer almamıştır.

Hz. Aişe, Kur’an’ın Hz. Peygamber(a.s.m)’e indiği gibi sağlam bir şekilde korunduğunu anlatmak için şunları söylemiştir:

“Eğer Hz. Peygamber(a.s.m), Kur’an’dan bir şey gizleseydi ‘Ey Muhammed! Hani bir zaman Allah’ın nimetlendirdiği ve senin de kendisine nimet verdiğin (hürriyete kavuşturduğun) kimseye: “Eşini yanında tut, Allah’tan kork” diyordun. Fakat Allah’ın açığa vuracağı şeyi, insanlardan da çekinerek içinde saklıyordun’(Ahzab,33/37) ayetini gizlerdi” (bk. Ahmed b. Hanbel,VI/266).

Şimdi Hz. Aişe, bu konuda açıkça düşüncesini ortaya koyduğu halde, kalkıp tam tersini gösteren bir ifade kullanması düşünülemez.

Kur’an’ın üç dönemde yapılan cemi esnasında Hz. Aişe’den bu konularda bir ses çıkmamıştır. Herkesin bildiği kadarıyla, Kur’an ayetlerini getirip ilgili jüriye teslim ettiği halde, Hz. Aişe gibi herkesin saygı gösterdiği, Kur’an’ın senasına mahzar alan pervasız bir insanın kaybolduğu söylenen ayetler hakkında bilgi vermemesi düşünülebilir mi? Halbuki onun bu konuda bir şey dediğine dair hiçbir tarihî kayıt yoktur.

Abdurrahman el-Cezerî’nin de ifade ettiği gibi, bütün ümmetin ittifakıyla, mutevatir/en sağlam bir yolla bize kadar gelen Kur’an’ın ayetleri, böyle ahad/mutevatir olmayan rivayetlerle ispat edilemez, Kur’an olarak kabul edilemez(bk. Cezerî, el-Fıkhu ala’l-Mezahibi’l-Arbaa, IV/257).

Hem vahiy kâtipleri hem de hafız olanların içinde bulunduğu Kur’an’ı toplama heyetinde hiç kimsenin böyle bir noksanlığı fark etmemesi mümkün değildir. Böyle bir şey aklın alamayacağı husustur.

İkinci misal: Müslim’in İbn Abbas’tan yaptığı rivayete göre Hz. Ömer şöyle demiştir: “Allah, Muhammed’i hak ile gönderdi. Ve ona Kitabı vahiy etti. Ona vahiy edilen şeylerden biri de recim ayetidir. Biz bu ayeti okuduk, anladık. Aklımıza koyduk. Hz: peygamber recmetti. Ondan sonra biz de recmettik. Korkarım ki, uzun bir zaman geçtikten sonra, birileri kalkıp ta; biz Allah’ın kitabında recim ayetini görmüyoruz, diyecek ve böylece Allah’ın vahiy ettiği bir farizayı/yapılması gereken bir görevi ihmal ederek dalalete düşecekler. Halbuki, zina eden evli her erkek ve kadının recmedilmesi hususu Allah’ın kitabında vardır. Yeter ki bu fiil, şahitlerle veya gebelikle yahut da suçu itiraf etmekle sabit olsun” (Müslim, Hudud, 4).

Evvela; bu hadiste, Kur’an’dan herhangi bir şeyin kaybolduğunu gösteren bir ifade yoktur. Bilakis, vurgulanan şey, recim konusunda da önceleri okunan bir ayetin bulunduğu, ancak daha sonra lafzının nesh edildiği, fakat hükmünün baki kaldığı hususudur. Hz. Ömer’in endişesi, ileride lafzı nesh edilmiş bu ayetin hükmünün de kalktığını veya böyle bir ayetin olmadığını söyleyip recmi uygulamamalarıdır.

Rivayetlerde gelen Recim ayetinin metni farklılık göstermektedir. Bu ise, bu metnin ayet olma ihtimalini zayıflatıyor.

Arapçayı bilen bir kimse, bu metinlerin -bizzat Kur’an’da geçen “Allah alimdir Hakimdir” gibi iafdelerin dışında-Kur’an’ın ayetlerine hiç benzemediğini görecektir.Hadis rivayetinin metni için (bk.Ahmed b. Hanbel, V/132,183; İbn Mace, Hudud, 9; Hakim, el-Müstedrek, IV/359).

Bu rivayetin metninde geçen “şeyh/şeyhet” kelimeleri yaşlı erkek ve yaşlı kadın demektir. Bu kelimelerin anlamına göre, evli olsun, olmasın, kırk yaşını geçenler/yani yaşlı olanlar zina ettikleri takdirde recim cezasını görürler. Yaşları kırkın altında olanlar -yaşlı sayılmadıklarından- yine evli olsun olmasın yalnız yüz değnekle cezalandırılır.

Bu ise, recim cezasını yaşlı olsun, genç olsun, evli olan herkes için geçerli olduğunu ifade eden pek çok sahih hadislerin ve cumhur-u ulemanın kabul ettiği görüşlerine tamamen ters düşmektedir(bk. Cezerî, a.g.e, IV/258-259).

Nitekim rivayete göre, Hz. Amr b. As ve Hz. Zeyd b. Sabit, Kur’an ‘ı Mushaf halinde yazarken, aralarında şöyle bir konuşma geçmiştir:

Zeyd ded ki: “Ben böyle bir ayeti Hz. Peygamber’den duymuştum.”

Amr b. As şöyle cevap verdi: “Böyle şey olur mu? Görmüyor musun/hep bildiğimiz, öğrendiğimiz şu değil mi ki; bekâr olduğu takdirde -yaşlı da olsa- değnek cezasını, evli olduğu takdirde -genç de olsa- recim cezasın hakkediyor. (Bk. Ahmed b. Hanbel, V/183; Hakim, IV/360).

Bu ve buna benzer sebeplerden dolayıdır ki, ünlü fıkıh âlimi, el-Cezerî gibi bazı alimler “bu tür rivayetlerin doğru olmadığından asla şüphe etmediklerini” belirterek görüşlerini açıkça ortaya koymuşlardır. (bk. Cezerî, a.g.y).

Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz ki; gerek Hz. Aişe’den, gerekse Hz. Ömer’den gelen rivayetlerden Kur’an’dan bazı ayetlerin eksik olduğu sonucunu çıkarmak doğru olmadığı gibi, bunu iyi niyetle bağdaştırmak da mümkün değildir.

Olsa olsa bu rivayetler, lafzı mensuh hükmü baki olan bazı ayetlerin söz konusu olduğuna işaret etmektedir, denilebilir.

Şunu da belirtelim ki, evli olanların zina suçu sabit olduğu takdirde cezalarının recim olduğuna dair pek çok sahih hadis söz konusudur. Cumhur ulemanın görüşü de bu merkezdedir. Bu hadislere dayanarak hüküm veren -Şia dahil-bütün mezhepler bu konuda görüş birliğindedir.

Not: Şu açıklamaları da okumanızı tavsiye ederiz:

İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: "Hz. Ömer (radıyallahu anh)'i hutbe verirken dinledim. Şöyle demişti:

"Allah Teâla hazretleri Muhammed (aleyhissalâtu vesselâm)'i hak (din ile) gönderdi ve O'na Kitab'ı indirdi. Bu indirilenler arasında recm âyeti de vardı! Biz bu âyeti okuduk ve ezberledik. Ayrıca, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) zinâ yapana recm cezasını tatbik etti, ondan sonra da biz tatbik ettik. Ben şu endişeyi taşıyorum: Aradan uzun zaman geçince, bazıları çıkıp: "Biz Kitabullah'da recm cezasını görmüyoruz (deyip inkâra sapabilecek ve) Allah'ın kitabında indirdiği bir farzı terkederek dalâlete düşebilecektir.

Bilesiniz, recm, kadın ve erkekten muhsan olanların zinâları, -delil veya hamilelik veya itiraf yoluyla- sübût bulduğu takdirde, onlara tatbik edilmesi gereken Kitabullah'da mevcut bir haktır. Allah'a kasemle söylüyorum, eğer insanlar: "Ömer Allah Teâla' nın kitabına ilâvede bulundu" demeyecek olsalar, recm âyetini (Kitabullah'a) yazardım." [Buhârî, Hudud 31, 30, Mezâlim 19, Menâkibu'l-Ensar 46, Megâzî 21, İ'tisâm 16; Müslim, Hudud 15, (1691); Muvatta, Hudud 8, 10, (, 823, 824); Tirmizî, Hudud 7, (1431); Ebu Dâvud, Hudud 23, (4418).

AÇIKLAMA:

1- Bu hadis, hadis kaynaklarında farklı vecihlerle rivayet edilmiştir. Muvatta'nın bir rivayeti daha açıktır:

"Hz. Ömer (radıyallahu anh) haccdan çıkınca Medine'ye geldi. (Orada halka hitaben şunları söyledi: "Ey insanlar! Sizlere bir kısım sünnetler ve farzlar teşrî edildi. Size çok açık bir din bırakıldı. Recm âyeti hususunda kendinizi sakın tehlikeye atmayın. İçinizden biri: "Biz Allah'ın kitabında iki haddi (1) bulamıyoruz" diyebilir. Şurası muhakkak ki Resûlullah da, biz de (zinâ edenlere) recm uyguladık. Nefsimi kudret elinde tutan Zât-ı Zülcelâl'e yemin ederim, insanlar "Ömer Kitabullah'a (onda olmayan şeyi) ilavede bulundu"demiyecek olsalar, (Kur'ân'ın sonuna) şu âyeti elimle yazardım: اَلشَّيخُ وَالشَّيْخَةُ إِذَا زَنَيَا فَارْجُمُو هُمَا اَلْبَتَّةَ "Yaşlı bir erkek ve yaşlı bir kadın zinâ edecek olurlarsa onları mutlaka recmedin."

İmam Mâlik, burada geçen yaşlı erkek ve yaşlı kadın tâbirlerini "dul erkek", "dul kadın" diye açıklar. Parantez içindeki ziyadeler başka rivayetlerden alınarak dercedilmiştir.

Nesâî'de Übey İbnu Ka'b'dan kaydedilen rivayette recm âyetinin Ahzâb sûresinde gelmiş olduğu belirtilir.

2- Neshle ilgili konulardan biri de, tilâveti mensuh, hükmü bâki âyetlerin varlığıdır. İşte Recm ayeti bunlardandır.

3- İbnu Hacer: "Hz. Ömer (radıyallahu anh)'in korktuğu husus vukua gelmiştir. Zîra Haricîlerin büyük çoğunluğu ile bir kısım Mu'tezile, recmi inkar ettiler" der.

4- Recm cezası Hz. Peygamber tarafından erkek olan Mâîz İbnu Mâlik el-Eslemî (radıyallahu anh)'ye tatbik edilmiştir. Mâiz, bizzat gelerek, Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'e zinâ yaptığını itiraf etmiştir. Resûlullah, onu üç sefer reddeder. Mâiz dördüncü sefer müracaat ederek zinâ yaptığını beyan edince, yakınlarına: "Bunun aklında bir eksiklik var mıydı?" diye sorar. "Yoktu!" cevabını alınca recmedilmesini emreder ve recmedilir.

Kadın olarak da Gâmidiyye (radıyallahu anhâ) recmedilmiştir. Bu da kendisi gelip Hz. Peygamber'e "Ey Allah'ın Resûlü, beni temizle!" diye itirafta bulunmuş, Resûlullah onu: "Git!" diye geri çevirmiş, ancak o, ertesi günü tekrar gelip hâmile olduğunu da belirtmiştir. Resûlullah çocuğunu doğurmasını söylemiş, doğumdan sonra gelince "sütten kesilinceye kadar" mühlet vermiş, çocuk sütten kesilince tekrar gelen kadının recmedilmesini emretmiştir.

Gâmidiyye ile ilgili rivayette Hâlid İbnu Velid'in attığı taşın kadında açtığı yaradan yüzüne kan sıçrayınca, Halid (radıyallahu anh) kadına küfreder. Ancak Hz. Peygamber müdahele ederek:

"- Yapma! Ruhumu kudret elinde tutan Zât-ı Zülcelâl'e yemin olsun, o öyle bir tevbede bulundu ki, öylesini alışveriş sahtekârları yapsaydı affa uğrarlardı" buyurur. Kadının cenaze namazını kıldırır ve defnedilir.

Keza, Yahudilerin mürâcaatı üzerine, Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) zinâ yapan bir Yahudi çiftine de recm tatbik eder.

5- Şarihler, "Hz. Ömer (radıyallahu anh)'in: "İnsanlar: "Ömer Allah'ın Kitabına ilavede bulundu" demeyecek olsalar, recm âyetini Kur'ân' ın sonuna yazardım" demesini, mübalağaya ve recmi tatbik etmeye teşvike hamlederler. "Zîra, derler, âyetin lafzı neshedilse de mânası bakidir. Hz. Ömer gibi, fıkhı, ilmi yüce bir şahsiyetin lafzı neshedilen bir âyeti, Kur'ân-ı Kerim'e yazmaya kalkması düşünülemez."

Kur'ân-ı Kerim, Ashab'ın huzurunda, bugünkü haliyle ihtilafsız olarak cem'edilmiştir. Recm âyetinin Kur'ân-ı Kerim'e lafzen girmeyeceği hususunda icma vardır. Resûlullah'a gelen vahiylerden bir kısmının lafzen, bir kısmının hükmen, bir kısmının hem lafzen ve hem de hükmen neshedildiği Ashab'ca bilinen bir husustur. Bu durumu açıklayan rivayetler gelmiş, ulema bunların değerlendirmesini yapmıştır. Daha önceki bahislerde, Resûlullah'ın her Ramazan ayında, o zamana kadar inmiş olan âyetleri önce Cebrâil (aleyhisselam)'e, sonra da halka okuyarak "arza" yaptığını, Cebrâil'e okuyarak hatası, yanlışı varsa tashih ettirdiğini, halka okumakla da onların hatalarını düzelttiğini, işte bu arzalarda, lafzı neshedilen vahiylerin de Kur'ân-ı Kerim'den çıkarıldığını belirtmiştik. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ömrünün son Ramazan'ında arzayı iki sefer yapmıştır. Buna arza-i âhire denir.

6- Zinâ eden kadın ve erkek muhsan olduğu takdirde recm edilirler. Zinâ, itiraf veya beyyine ile sâbit olur.

İtiraf : Kişinin zinâ yaptığını kadıya gelip beyan etmesidir.

Beyyine: Şehâdeti makbul dört erkeğin veya sekiz kadının zinâya şahidlik yapmasıdır. Şahidlerin sayısı bu rakamdan aşağı düşerse zinâ suçu sübût bulmaz. Âlimler bu hususlarda ittifak ederler. Ancak itirafın sayısı ve şahidlerin sıfatları gibi bazı teferruatta ihtilâf vaki olmuştur. Sözgelimi Hanefîlerle Hanbelîler itirafın dört ayrı mecliste vaki olmasını şart koşarlar. İmam Mâlik ve Şâfiî'ye göre, kişinin zinâ yaptığını bir kere ikrar etmesi kâfidir, suç sübût bulur.

7- Gebelik zinâya delil olur mu? Bu husus ihtilaflıdır. Hz. Ömer (radıyallahu anh)'e göre, gebelik zinâya delildir, recme sebep olur. İmam Mâlik ve ashâbı da aynı kanaattedirler: "Kocası veya efendisi bilinmeyen bir kadın gebe olur ve zinâya icbar edildiği de bilinmezse, recmi gerekir. Ancak yabancı ise ve çocuğun kocasından veya efendisinden olduğunu söylerse beyanına itibar edilir" demişlerdir.

İmam Âzam, Şâfiî ve ulemânın cumhuruna göre, gebelik mutlak surette zinâya delil olmaz. Bu hususta, kadının kocası veya efendisi olmuş olmamış, kadın yerli veya yabancı olmuş, zinâya mecbur edildiğini söylemiş, söylememiş hüküm aynıdır. Beyyine olmadıkça veya itirafta bulunmadıkça recmedilemez. Zîra şer'î hadler şüphe ile ortadan kalkar ve sâkıt olur.

(1) İki hadden maksad celde ve recmdir. Kur'ân'da celde zikredilir, recm zikredilmez. Celde evlenmemiş zânilere tatbik edilendayak cezasıdır. (Kütüb-i Sitte Prof. Dr. İbrahim Canan)

Recm hakkında bilgi almak için tıklayınız.

Cevap 2:

Şefkat ve merhamet gibi hasletlerin güzel olabilmesi için, onların Allah ve Resulünün şefkat ve merhametinden farklı bir yola sapmamaları gerekir. Aksi takdirde, bu güzel vasıflar, çirkin bir şekil almış olurlar.

Çünkü, Allah’ın merhametinden daha fazla merhamet göstermek, asıl karakterini kaybetmiş yolsuz bir merhametin tuzağına girmek demektir. Örneğin, yüz tane koyunu boğazlamış bir kurdun öldürülmesinden rahatsız olan bir havan severin bu tavrının, ne kadar yersiz olduğu ortadadır. Onlarca adam öldürmüş, insan suretindeki bir canavarın hak ettiği idam/kısas cezasını uygun görmeyen bir hümanistin bu tutumunun, insanlık adına ne kadar zalimce bir merhametsizlik olduğu gerçeği izaha ihtiyaç duymayacak kadar açıktır.

Yıllarca, çalışıp alın teriyle kazandığı bir kuyumcunun dükkanını zorla gasp ederek, bütün servetini alıp kaçan hırsızların, cezasının hafifletilmesi yönünde çaba harcayan bir insanın doğru bir şefkat gösterdiğini söyleye bilir miyiz? Ve daha onlarca misal…

Bütün bunlar gösteriyor ki, sonsuz ilim, hikmet, adalet, şefkat ve merhamet sahibi yüce Allah’ın ve alemlere rahmet olarak gönderilen Hz. Muhammed(a.s.m)’in gösterdiği çizginin dışına çıkan her ölçü gibi, merhamet ve şefkat vasfı da bu çizginin dışına çıkmakla, yolunu şaşırmış kör bir bağnazlık olarak ortaya çıkmış olur.

Allah’ın isimlerinin sonsuz tecellilerini yalanlayan, yüzden fazla ilahî kitap ve sahifeleri düzmece kabul eden, 124 bin peygamberi yalancılıkla itham eden, binlerce sinyalle Allah’ın varlığı ve birliğini, ahiretin varlığını aklın gözüne sokan kâinatın bütün bu işaretlerini vurdum duymazlıkla göz ardı eden ve bu tavrıyla belki de milyonlarca hak ve hukuku ayaklar altına alan zalim bir inkârcının cehenneme girmesini şefkat adına içine sindiremeyen bir kimsenin, bu duygusal yaklaşımının doğru olduğunu söyleyebilir miyiz?

Allah, insanların şefkatlerini yanlış kullanabileceklerini bildiği için, Kur’an’da özellikle o konuya dikkat çekmiştir: “Zina eden kadın ve erkeğin her birisine yüz değnek vurun. Eğer Allah’a ve ahirete iman ediyorsanız, Allah’ın hükmünü uygulama işinde sakın acıma hissi sizi etkisi altına alıp da uygulamayı engellemesin”(Nur, 24/2).

Bize düşen, bu ayeti defalarca okuyup Allah’ın ve Resulünün adalet, hikmet, merhamet ve şefkatine teslim olmaktır.

Selam ve dua ile...

Sorularla İslamiyet

***********

DİKKAT

NESİH VE RECİM CEZASI

Nesih sözlükte, ‘iki şeyi yan yana getirip birindeki yazıyı diğerine aktarma’ anlamına gelir. ‘Bir şeyi uygulamadan kaldırıp yerine başka bir şey koymaya’ da nesih denir. Bir âyetteki hükmün başka âyetle hafifletilmesi böyledir. Birinci âyete mensuh ikincisine nâsih denir.[1]

Buna göre bir kişinin, yazdığı bir yazıyı bir başka yere aktarması nesihtir. Bu kişi o yazının bir bölümünü çıkarır, bir bölümünü değiştirir, büyük bir bölümünü de aynen aktarır. İkinci yazı birinciyi nesheder ve onun yerine geçer. Allah’ın son Kitabı, öncekilerin yerine geçmek üzere indirilmiştir. Allah, öncekilerde olan hükümlerin bir kısmını son Kitab’ına almamış, bir kısmını daha iyisi ile değiştirmiş, büyük bir bölümünü de aynen aktarmıştır. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Allah, Nuh’a buyurduğunu sizin için bu dinin şeriatı yapmıştır. Sana vahyettiğimiz, İbrahim’e, Musa’ya ve İsa’ya emrettiğimiz şudur: Dini ayakta tutun, o konuda ayrılığa düşmeyin…” (Şûrâ 42/13)

Kur’an’da yeni âyetler vardır. Bunlar, öncekilerde olan hükümleri hafifletmişlerdir. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Yanlarındaki Tevrat’ta ve İncil’de yazılı bulacakları ümmî Peygambere uyanlara; işte onlara o Peygamber iyiliği emreder, kötülüğü yasaklar. İyi şeyleri helâl, pis şeyleri haram kılar. Sırtlarından ağır yükleri, boyunlarından demir halkaları kaldırır atar …” (A’raf 7/157)

Önceki kitaplarda olduğu halde insanlardan gizlenmiş ve zamanla unutulmuş âyetler vardır. Bunların bir kısmı Kur’an’a alınmış, bir kısmı alınmamıştır. Kur’an’da olduğu halde elimizdeki Tevrat ve İncil’de olmayan âyetlerin sebebi budur. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Ey Ehl-i Kitap,[2] Kitap’tan gizlediğiniz bir çok şeyi size açıklayan bir çoğunu da affeden Elçimiz geldi. Size Allah’tan bir nur ve açık bir kitap geldi.” (Mâide 5/15)

Önceki Kitaplara, insanlar tarafından yapılan ilaveler de vardır. Bunu da şu âyetten anlıyoruz:

“Vay o kimselere ki, kendi elleriyle yazar sonra biraz karşılık almak için “bu Allah katındandır” derler. Vay o ellerinin yazdığından dolayı onlara! Vay o kazandıklarından dolayı onlara!..”[3] (Bakara 2/79)

Bu tür ilaveler, bütünlüğü bozduğu için onları anlamak zor olmaz. Ehl-i Kitap, bu ilavelere değil, Allah’ın kendilerine indirdiğine uymalıdır. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Tevrat’ı biz indirdik. Onda bir hidayet ve bir nur vardı. Allah’a teslim olmuş peygamberler Yahudiler arasında onunla hüküm verirlerdi. Hocalar ve alimler de Allah’ın kitabından hafızalarında olanla hükmederlerdi. Onlar bu hükme şahit idiler. Siz, insanlardan korkmayın; benden korkun. âyetlerimi bir kaç paraya değişmeyin. Her kim Allahın indirdiği hükümlerle hüküm vermezse onlar kafirlerin ta kendileridir.” (Mâide 5/44)

“İncil’i bilenler, Allahın o kitapta indirdiği ile hüküm versinler. Kim Allah’ın indirdiğine göre hükmetmezse onlar fasıkların ta kendileridir.” (Mâide 5/47)

İncillerle kiliseler arasında derin kopukluk vardır. İncillerin hiçbirinde İsa’nın tanrı olduğu yazılı olmadığı halde kiliseler, aldıkları konsil kararlarıyla bugünkü Hıristiyanlığı İsa’nın tanrılığı inancı etrafında oluşturmuşlardır. Konu ile ilgili kısa bilgiler, Giriş Bölümünde “Bugünkü Hıristiyanlık” başlığı altında verilmiştir.

Önceki kitaplara yapılan ilaveleri tespit için Kur’an’a başvurmak gerekir. Çünkü o kitaplardaki doğruları koruma görevi Kur’an’a aittir. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Kendinde olan âyetlerle[4] öncekileri tasdik eden ve koruma altına alan bu kitabı, sana hak olarak indirdik. O halde aralarında Allah’ın indirdiği ile hükmet. Sana gelen doğruları bırakıp onların arzularına uyma. Her birinize bir şeriat ve bir yol belirledik. (Gayretiniz olmadan) Allah (imanınızı) yaratsaydı hepinizi tek bir ümmet yapardı. Oysa verdiği hükümlerle sizi denemek için böyle yaptı. Artık hayırlı işlerde yarışın. Hepinizin dönüşü Allah’adır. O, uyuşmazlığa düştüğünüz şeyleri size bildirecektir.” (Mâide 5/48)

Bu âyetler gösteriyor ki Kur’an, Allah tarafından indirilmiş kitapların son nüshası olup önceki kitapları neshetmiştir. Artık uyulması gereken odur. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Yanlarındaki Tevrat’ta ve İncil’de yazılı bulacakları ümmi Peygambere uyanlara; işte onlara o Peygamber iyiliği emreder, kötülüğü yasaklar. İyi şeyleri helâl, pis şeyleri haram kılar. Sırtlarından ağır yükleri, boyunlarından demir halkaları kaldırır atar. Ona iman eden, onu saygıyla destekleyen, ona yardımcı olan ve onunla beraber indirilen Nur’a (Kur’an’a) uyanlar var ya, işte umduklarına kavuşacak olanlar onlardır… “ (A’raf 7/157)

Sünnetin Kur’ân âyetlerini neshedip edemeyeceği konusunda gereksiz tarışmalar yapılmıştır. Sünnet Kur’ân’a tabidir. Tabi olana ayrı bir hüküm verilemez.[5] Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Rabbinden sana ne vahy olunuyorsa ona uy. Ondan başka ilâh yoktur. Sen o müşriklere bakma.” (En’am 6/106)

“Âyetlerimiz onlara açık belgeler halinde okununca, bizimle karşılaşmak istemeyenler şöyle dediler: “Ya bundan başka bir Kur’ân getir veya bunu değiştir.” De ki: “Onu kendiliğimden değiştirmem, olacak şey değildir. Ben, bana ne vahyolunursa sadece ona uyarım. Ben Rabbime karşı gelirsem, büyük bir günün azabından korkarım.”(Yunus 10/15)

Bir âyet neshedilince, Peygamberimizin onunla ilgili söz ve uygulamalarının da neshedilmiş olacağı açıktır.

Âyetin lafzının neshedilip manasının kaldığı da iddia edilir. Bir âyet, ancak bir başka âyet ile neshedileceğinden sonraki âyet, öncekinin lafzı gibi manasını da nesheder.

Neshin tarifini veren âyet şudur:

“Biz bir âyeti nesheder veya unutturursak, yerine daha hayırlısını, ya da dengini getiririz. Bilmez misin, Allah’ın gücü her şeye yeter.” (Bakara 2/106)

Bir âyet de şöyledir:

“Bir âyeti bir başka âyetle değiştirince, ki Allah neyi indireceğini çok iyi bilir, şöyle dediler: “Sen sadece iftiracısın.” Yok, onların pek çoğu bilmezler.” (Nahl 16/101)

Bu âyetler, nesih için iki şeyi şart koymuştur:

1. Âyetler arasında olması.

2. Nesheden âyetin, önceki âyetle aynı hükmü veya ondan daha hayırlı bir hükmü taşıması.

Sonuç olarak Kur’an âyetlerinin büyük bir bölümü, önceki kitaplarda olan âyetlerle aynı hükümleri taşımakta, bir kısmı da hafifletici hükümler içermektedir. Hafifletmeye zina cezası örnek olabilir.

Tevrat ve İncil’de zinanın cezası ölümdür. Bunu Peygamberimiz de bir süre uygulamıştır. Kur’ân o hükmü önce müebbet hapse çevirmiş daha sonra da 100 değneğe indirmiştir. Şimdi bu konu ile ilgili neshin Tevrat’ta, İncil’de ve Kur’an’daki seyrini izleyelim.

A- TEVRAT’TA ZİNA CEZASI

Levililer Bap 20’de şu hükümler yer alır:

10 Biri başka birinin karısıyla, yani komşusunun karısıyla zina ederse, hem kendisi, hem de zina ettiği kadın kesinlikle öldürülecektir.

11 Babasının karısıyla yatan, babasının namusuna leke sürmüş olur. İkisi de kesinlikle öldürülecektir. Ölümü hak etmişlerdir.

12 Bir adam geliniyle yatarsa, ikisi de kesinlikle öldürülecektir. Rezillik etmişler, ölümü hak etmişlerdir.

13 Bir erkek başka bir erkekle cinsel ilişki kurarsa, ikisi de iğrençlik etmiş olur. Kesinlikle öldürülecekler. Ölümü hak etmişlerdir.

17 Bir adam anne ya da baba tarafından üvey olan kız kardeşiyle evlenir, cinsel ilişki kurarsa, utançtır. Açıkça aşağılanıp halkın arasından atılacaklardır. Adam kız kardeşiyle ilişki kurduğu için suçunun cezasını çekecektir.

19 Teyzenle ya da halanla cinsel ilişki kurmayacaksın. Çünkü yakın akrabanın namusudur. İkiniz de suçunuzun cezasını çekeceksiniz.

20 Amcasının karısıyla cinsel ilişki kuran adam, amcasının namusuna leke sürmüş olur. İkisi de günahlarının cezasını çekecek ve çocuk sahibi olmadan öleceklerdir.

21 Kardeşinin karısıyla evlenen adam rezillik etmiş olur. Kardeşinin namusunu lekelemiştir. Çocuk sahibi olmayacaklardır.

Tesniye Bap 22’de şu hükümler yer alır:

22 Eğer bir adam başka birinin karısıyla yatarken yakalanırsa, hem kadınla yatan adam, hem kadın, ikisi de öldürülecek. İsrail’den kötülüğü atacaksınız.

23 Eğer bir adam kentte başka biriyle nişanlı ergen bir kızla karşılaşır ve onunla yatarsa,

24 İkisini de kentin kapısına götürecek, taşlayarak öldüreceksiniz. Çünkü kız kentte olduğu halde yardım istemek için bağırmadı; adam da komşusunun karısıyla ilişki kurdu. Aranızdaki kötülüğü ortadan kaldıracaksınız.

25 Eğer bir adam kırda nişanlı bir kızla karşılaşır, onu yakalayıp tecavüz ederse, yalnız tecavüz eden adam öldürülecek.

26 Kıza hiçbir şey yapmayacaksınız. Çünkü kızın ölümü hak edecek bir günahı yoktur. Bu, komşusuna saldırıp onu öldüren adamın davasına benzer.

B- İNCİL’DE ZİNA CEZASI

Yuhanna 8. bölümde şu olay yer alır:

3-4 Din bilginleri ve Ferisiler, zina ederken yakalanmış bir kadın getirdiler. Kadını orta yere çıkararak İsa’ya, «Öğretmen, bu kadın tam zina ederken yakalandı» dediler.

5 Musa, Yasa’da bize böyle kadınların taşlanmasını buyurdu, sen ne dersin?

6 Bunları İsa’yı sınamak amacıyla söylüyorlardı; onu suçlayabilmek için bir neden arıyorlardı. İsa eğilmiş, parmağıyla toprağa yazı yazıyordu.

7 Durmadan aynı soruyu sormaları üzerine doğruldu ve, «Aranızda günahsız olan, ona ilk taşı atsın!» dedi.

8 Sonra yine eğildi, toprağa yazmaya koyuldu.

9 Bunu işittikleri zaman, başta yaşlılar olmak üzere, birer birer dışarı çıkıp İsa’yı yalnız bıraktılar. Kadın ise orta yerde duruyordu.

10 İsa doğrulup ona, «Kadın, nerede onlar? Hiçbiri seni yargılamadı mı?» diye sordu.

11 Kadın, «Hiçbiri, efendim» dedi. İsa, «Ben de seni yargılamıyorum» dedi. «Git, artık bundan sonra günah işleme!»

İsa aleyhisselam bu sözüyle recmi kaldırmamış, sadece günahkar insanların şahitliğine dayanarak bu kadar ağır bir cezayı vermemiştir. Matta İncil’inde onun şu sözüne yer verilir:

17 Kutsal Yasa’yı ya da peygamberlerin sözlerini geçersiz kılmak için geldiğimi sanmayın. Ben geçersiz kılmaya değil, tamamlamaya geldim.

18 Size doğrusunu söyleyeyim, gök ve yer ortadan kalkmadan, her şey gerçekleşmeden, Kutsal Yasa’dan ufacık bir harf ya da bir nokta bile eksilmeyecek.

19 Bu nedenle, bu buyrukların en küçüklerinden birini kim çiğner ve başkalarına öyle yapmayı öğretirse, Göklerin Egemenliğinde en küçük sayılacak. Ama bu buyrukları kim yerine getirir ve başkalarına öğretirse, Göklerin Egemenliğinde büyük sayılacak. (Matta 5)

C- HADİSLERDE RECİM CEZASI

Muhammed aleyhisselamın önünden yüzü karartılmış ve değnekle dövülmüş bir Yahûdi geçirildi. Onları çağırdı, dedi ki; “Kitabınızda zinanın cezası böyle midir?” “Evet” dediler. Sonra onların alimlerinden birini çağırdı ve “Musa’ya Tevrat’ı indiren Allah adına soruyorum, Kitabınızda zina cezası bu şekilde midir? dedi. Dedi ki; “Eğer böyle sormasaydın söylemezdim, orada recm cezası vardır. Ama üst düzey kişiler arasında zina çoğaldı. Onlardan birini yakalarsak serbest bırakırdık, zayıfı yakalarsak ona o cezayı uygulardık. Dedik ki; gelin, üst düzeye de zayıfa da uygulayacağımız bir ceza üzerinde anlaşalım. Sonra recmin yerine yüz karartma ve değnek cezası koyduk. Allah’ın Elçisi sallallahu aleyhi ve sellem şöyle dedi:

“Allah’ım! Senin emrini ilk hayata sokan ben olacağım, çünkü onlar öldürmüşler.”

Hemen emir verdi, o Yahûdi recmedildi, yani taşlanarak öldürüldü. Sonra Allah Teâlâ şu âyeti indirdi:

“… Kimi Yahûdiler … sözleri yerleşik manasından kaydırır, tahrîf ederler. Derler ki; hakkınızda şu karar verilirse uyun, bu karar verilirse uymayın…” (Mâide 5/41)

Çünkü diyorlardı ki, “Muhammed’e gidin; yüz karartma ve değnek cezası verirse uyun, recm yani taşlayarak öldürme cezası verirse kaçın.” Sonra bütün kafirlerle ilgili şu âyetler indi:

“… kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse onlar kafirlerin ta kendileridir.”

“… kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse onlar zalimlerin ta kendileridir.”

“… kim Allah’ın indirdiği ile hükmetmezse onlar fasıkların ta kendileridir.” (Mâide 5/44-47)[6]

Bir Yahûdi kadınla erkek zina etmişlerdi. Biri birine dedi ki; “Bizi şu peygambere götürün. Çünkü o, hafifletici hükümlerle gönderilmiştir. Eğer recmden hafif bir ceza verirse kabul ederiz, Allah’ın yanında bize bir dayanak olur, deriz ki; “Peygamberlerinden birinin kararına uyduk”. Peygamber sallallahu aleyhi ve selleme geldiler. Mescitte ashabı arasında oturuyordu. Dediler ki; “Ebû’l-Kasım![7] Zina etmiş bir erkekle kadın hakkındaki görüşün nedir?” O, hiçbir şey söylemeden Beyt-i midraslarına yani Tevrat eğitim ve öğretimi yaptıkları kuruma[8] geldi. Kapıda durdu ve dedi ki: “Musa’ya Tevrat’ı indiren Allah adına soruyorum, evli iken zina edenin cezası, Tevrat’ta nedir?” Dediler ki; yüzü kül ile karartılır, değnek vurulur ve eşeğe ters bindirilerek dolaştırılır. İçlerinden bir genç sessiz kaldı. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem onun suskunluğunu görünce yemin verdirerek ısrar etti. O genç dedi ki: “Allahım! … Sen bize yemin verdin… Biz Tevrat’ta recm cezasını görüyoruz…” Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle dedi: “Allah’ın emrine karşı ilk çıkışınız nasıl oldu?” Dediler ki: Başkanlarımızdan birinin bir yakını zina etti. O, ona recm uygulamayı erteledi. Sonra halktan biri zina etti. Başkan onu recmetmek istedi. Onun kavmi araya girdi ve dediler ki, “Senin yakınını getirip recmetmezsen bizim yakınımız recmedilemez.” Sonra uygulanacak ceza konusunda anlaştılar. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem dedi ki: “Ben Tevrat’ta olan ile hükmediyorum.” Emir verdi, ikisi de recmedildi.

Zührî dedi ki: Bizdeki bilgiye göre şu âyet bu konuda inmiştir:

“Biz Tevrat’ı indirdik. Onda doğru yol ve nur vardır. Allah’a teslim olmuş peygamberler onunla hükmederler.” (Mâide 5/44) Peygamberimiz de onlardandır. [9]

Bir gün Muhammed aleyhisselama bir Yahûdi erkek ile bir Yahûdi kadın getirilmişti. Birlikte suç işlemişlerdi. Allah’ın Elçisi sallallahu aleyhi ve sellem dedi ki: Bu konuda Kitabınızda ne buluyorsunuz? Alimlerimiz yüzlerinin külle karartılması ve hayvana ters bindirilmeleri cezası koydu dediler.

Abdullah b. Selam dedi ki: “Ey Allah’ın Elçisi, söyle, Tevrat’ı getirsinler.” Tevrat getirildi. Biri elini recm âyeti üzerine koydu. Öncesini ve sonrasını okumaya başladı. Abdullah b. Selam; “Kaldır elini” dedi. Elinin altında recm âyeti hemen göründü. Allah’ın Elçisi emir verdi, ikisi de taşlanarak öldürüldü.[10]

Allah’ın Elçisi’nin Yahûdilere hükmü, ancak Allah’ın hükmü olabilirdi. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur:

“Sana bu Kitab’ı; önceki kitapları haklı bulur ve onları güven altına alır biçimde, doğrularla dolu olarak indirdik. Öyleyse onların arasında Allah’ın indirdiği ile hükmet. Sana gelen bu doğruları bırakıp onların arzularına uyma…” (Mâide 5/48)

Aşağıdaki âyetin, bu zina olayı ile ilgili olduğu bildirilmiştir:[11]

“Seni nasıl hakem yapıyorlar? Yanlarında Tevrat var ve onda Allah’ın hükmü var. Sonra bunun arkasından sırtlarını çeviriyorlar! Onlar inanan kimseler değillerdir.” (Mâide 5/43)

Bu âyet, Tevrat’taki zina hükmünün Allah’ın hükmü olduğunu kesinleştirmiştir. Yahûdilerin Peygamberimize gelmeleri, bu cezadan kaçmak içindi. Bu yüzden gönderdikleri kişilere; “… Hakkınızda şu karar verilirse uyun, bu karar verilirse uymayın…” (Mâide 5/41) demişlerdi.[12]

Tevrat’taki hüküm, Allah’ın hükmü olduğuna göre Peygamberimiz başka bir ceza veremezdi. O, bir süre, zina eden Müslümanlara da Tevrat’ı uygulamıştır. Şu hadis bunu göstermektedir:

Ebû Hureyre ve Zeyd b. Halid dediler ki, Peygamber sallallahu aleyhi ve sellemin yanındaydık. Bir adam kalktı ve şöyle dedi: “Allah için, aramızda sadece Allah’ın kitabıyla hükmetmeni istiyorum.” Davalısı daha anlayışlıydı, o da kalktı ve şöyle dedi; “Aramızda Allah’ın kitabı ile hükmet ve beni dinle.” Peygamberimiz, “konuş” dedi, o da şöyle konuştu:

“Oğlum bunun işçisiydi, karısıyla zina etti. 100 koyun ile hizmetçi köleyi fidye olarak verdim. Bilenlere sordum, oğluma 100 değnek ve bir yıl sürgün, kadına da recm gerektiğini söylediler.”

Peygamberimiz dedi ki: Canım elinde olana and içerim, aranızda elbette şanı yüce Allah’ın kitabı ile hükmedeceğim. 100 koyun ile köle geri alınır. Oğluna 100 değnek ve bir yıl sürgün gerekir. Üneys, şu adamın karısına git, suçu kabul ederse recmet. Gitti kadın suçu kabul edince recmetti.[13]

Burada sözü edilen “Allah’ın kitabı”nın Tevrat olduğu kesindir. Çünkü Kur’ân’da zina ile ilgili bir âyet henüz inmemişti. İnen âyetlerin hiçbirinde de recm cezası bulunmamaktadır.

Elimizdeki Tevrat’ta değnek cezası yoktur. Bu ceza, Medine Yahûdilerinin elindeki nüshada olabilir.

D- RECİM CEZASININ KALDIRILIŞI

Nisa Suresindeki âyetlerle recm, yani taşlayarak öldürme cezası, kadınlar için ev hapsine çevrilmiş ayrıca kadın ve erkeğe, kendilerini düzeltinceye kadar eziyet edilmesi, hükme bağlanmıştır. Allah Tealâ şöyle buyurmuştur:

“Kadınlarınızdan fuhuş yapanlara karşı içinizden dört şahit getirin. Eğer şahitlik ederlerse onları evlere kapatın. Bu, ölüm canlarını alıncaya, ya da Allah onlara bir yol açıncaya kadar böyle gitsin.

İçinizden bu suçu işleyen çiftlere eziyet edin. Eğer tevbe edip kendilerini düzeltecek olurlarsa bırakın. Allah tevbeleri kabul eder, ikramı boldur.” (Nisa 4/15-16)

Bu âyetler hem Tevrat’taki recm, yani taşlanarak öldürme cezasını kaldırmış, hem de bekârlara verilen 100 değnek ve sürgün cezasını hafifletmiştir. Bakire bir kadının bir yıl sürgünde kalması, yeni bir âyetle önünün açılmasına kadar evinde kalmasından zordur. Burada evli – bekâr ayrımı da yapılmamıştır.

Birinci âyette geçen, “…Allah onlara bir yol açıncaya kadar…”ifadesi, cezanın daha da hafifletileceğini gösterir. Hafifletme Nur Suresinin ikinci âyetiyle olmuştur. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

“Zina eden kadınla zina eden erkekten her birine yüz değnek vurun. Eğer Allah’a ve o son güne inanıyorsanız, Allah’ın verdiği cezayı yerine getirirken onlara karşı yumuşamayın. İnananlardan bir takım da onlara yapılan azabı gözleriyle görsün.” (Nur 24/2)

Bu âyet, kadın-erkek, evli-bekâr ayırımı yapmadan zina cezasını 100 değnek olarak hükme bağlamıştır. Bu ceza, Nisa suresinde geçen, ölünceye kadar ev hapsinden ve kendini düzelttiği kanaati doğuncaya kadar eziyet görmekten hafiftir.

Kur’ân, Tevrat’ta yer alan, Peygamberimizin de bir süre uyguladığı zina ile ilgili hükümleri neshetmiştir. Peygamberimizin önceki uygulamalarına bakarak Nur Suresinin, bekârlara verilecek cezayı düzenlediği, Kur’ân’da evlilerle ilgili hüküm olmadığı, onlara recm cezası gerektiği kanaatine varanlar olmuştur. Halbuki üç âyette, evlilere verilecek cezanın da 100 değnek olması gerektiği açıkça gösterilmiştir.

1. Karısına Zina İftirası

“Karılarına zina suçu atan ve kendileri dışında şahitleri olmayanlar… Böyle birinin şahitliği, kesinkes doğru söylediğine dair dört defa Allah’ı şahit tutması ile olur. Beşincisinde, eğer yalan söylüyorsa Allah’ın lanetine uğramayı diler. Kadından o azabı (el-azab) giderecek olan şu şekilde dört defa şahitlik etmesidir: Allah şahit, kocası kesinkes yalan söylüyor. Beşincisinde, eğer doğru söylüyorsa Allah’ın gazabına uğramayı diler.” (Nur 24/6-9)

8. âyetteki “o azab=el-azab” ifadesi, dört âyet önceki 100 değnek cezasını gösterir. “el” takısı ahd içindir; başında bulunduğu kelimeye, önceden belirlenmiş bir anlam yükler. Zina konusunda Kur’ân’da belirlenmiş azab 100 değnektir. Arapça bakımından o kelimenin başka bir şeyi göstermesi mümkün değildir. Yukarıdaki kadının evli olduğu da kesindir.

2. Peygamber Eşleriyle İlgili Âyet

“Ey peygamberin hanımları! İçinizden kim açık bir fahişelik yaparsa onun için o azab (el-azab) ikiye katlanır.” (Ahzab 33/30)

Peygamber hanımlarının evli olduğu açıktır. Onlara verilebilecek bir cezanın katlanabilir cinsten olması gerekir. Ölüm cezasının iki katı olmaz ama 100 değnek ikiye katlanabilir.

Bu âyetlerde geçen el-azab kelimesi de, sadece Nur suresindeki 100 değneği gösterir. Çünkü onlardaki “el” takısı da ahd içindir.

3. Evli Cariyelerin Zinası

“… ellerinizin altındaki mümin cariyeler… Evlendikleri zaman fahişelik yaparlarsa hür kadınlara verilen o azabın (el-azab) yarısı gerekir…” (Nisa 4/25)

Evli hür kadınların cezası recm olsa, taşlanarak öldürmenin yarısı olmaz. Çünkü bazıları tek taşla ölür, bazıları için çok sayıda taş gerekir. Yarıya bölünebilecek olan, sadece yüz değnektir.

Sonuç olarak zina suçunun tek cezası 100 değnektir. Bu kadar açık delillerden sonra bunun aksi iddia edilemez. Zaten Allah’ın Elçisi şöyle demiştir: İmkan buldukça şüphelerle had cezalarını düşürün.[14] Bu kadar açık delil varken şüpheli delile dayanarak recm cezası savunulamaz.

Böylece Kur’ân, zina cezası konusunda hem Tevrat’ı, hem de İncil’i neshetmiş olmaktadır.

4. Recmin Kalktığını Gösteren Hadisler

eş-Şeybânî dedi ki; Abdullah b. Ebî Evfâ’ya “Allah’ın Elçisi sallallahu aleyhi ve sellem recim cezası uyguladı mı?” diye sordum. “Evet” dedi. “Nur suresinden önce mi, sonra mı” dedim. “Bilmiyorum” dedi.”[15]

Ancak aşağıdaki rivayet, recim uygulamasının Nur Suresi’nin inmesinden önce olduğunu göstermektedir:

Bir erkek zina itirafında bulunmuştu. Allah’ın Elçisi sopa istedi. Kırık bir sopa getirildi. “Daha iyisi olsun” dedi. Yeni bir sopa getirildi, budakları yontulmamıştı. “Bundan hafif olsun” dedi. Düzgün, yumuşak bir sopa getirildi. Allah’ın Elçisi emretti, adama sopa vuruldu. Sonra şöyle dedi:

“Ey insanlar! Artık Allah’ın koyduğu sınırlardan kaçınmanızın zamanı geldi. Kim bu pisliklerden bir şey yaparsa Allah’ın örtüsüyle örtünsün.[16] Çünkü bize yüzünü gösterene Allah’ın Kitabınıuygularız.”[17]

Burada evli, ya da bekâr olduğuna bakılmaksızın, suçluya 100 değnek vurulması, sonra Allah’ın kitabının uygulandığının söylenmesi, bütün şüpheleri kaldıracak mahiyettedir. Çünkü Allah’ın Kitabı’nda 100 değnek dışında bir ceza yoktur.

——————————————————————————–

KAYNAK: Prof. Abdulaziz Bayındır, Kur’an Işığında Doğru Bildiğimiz Yanlışlar, Süleymaniye Vakfı Yayınları, 2. Baskı, İstanbul, 2007, s: 280-294.

[1] el-Ayn mad.

[2] Elinde Allah tarafından indirilmiş kitaplardan olan topluluklara verilen genel ad.

[3] İnsanları din yoluyla sömürenler, kitaplarına kutsallık vermek için onların kendilerine Allah tarafından yazdırıldığı havasını verirler. Bu yolla aldatılanlar oldukça fazladır.

[4] âyette kelimesi muarref b’il-lâm olarak iki kere tekrarlandığı için ikisine de Kur’an anlamı verilmiştir. Çünkü Kur’an, önceki kitaplarda olup kendinde de olan âyetleri tasdik eder; yoksa onlara sokuşturulmuş şeyleri tasdik etmez. Zina edenin recmedilmesi gibi ağır hükümlerin hafifletilmesi de bir çeşit tasdiktir. Kur’an, Allah tarafından korunduğu için önceki kitapların bu tür hükümleri de korunmuş olmaktadır.

[5] Açıklamalı Mecelle (Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye), Kont. Ali Himmet Berki, İstanbul, 1978, m. 48.

[6] Müslim, Hudud, 28.

[7] Kasım’ın babası demektir. Araplar bir kişiyi ilk oğlunun adıyla çağırırlar. Peygamberimizin ilk oğlu Kasım idi..

[8] Ahmet Önkal, “Beytülmidras”, DİA, c. VI, s. 95.

[9] Ebû Davûd, Hudud, 26.

[10] Buhârî, Hudûd, 24.

[11] et-Taberî, Tefsir, c. IV s. 583; el-Cessâs, Ahkâmu’l-Kur’ân, c. II, s. 438; el-Kurtubî, el-Cami li ahkâmi’l-Kur’ân, c. VI, s. 122.

[12] et-Taberî, Tefsir, c. IV, s. 577.

[13] Buharî, Hudûd, 30.

[14] Tirmizi, Hudud, 2.

[15] Buhârî, Hudûd, 21.

[16] Tevbe etsin.

[17] Muvatta, Hudûd, 2/12.

XXXXX

İslam'da recm cezası vardır

12 Ocak 2009 07:41

Merhum Mevdudî "Kur'ân'da Dört Terim" adlı kitabında, İslâm ümmetinin hicrî üçüncü asırdan sonra İlah, Rab, Din, İbadet konusunda sahih anlayışı yitirdiğini iddia eder ve bunların doğrusunu kendisinin bulduğunu ve bildirdiğini söyler.

Çağımızın büyük Ehl-i Sünnet âlimi Hindistanlı merhum Ebü'l-Hasen Nedvî, "Kur'ân'ın Siyasî Yorumu" (Bedir Yayınevi, Tel: 0212/519 36 18) adlı kitabını Mevdudî'nin bu iddiasını çürütmek maksadıyla yazmıştır.

Nedvî, Mevdudî'nin dostudur ve kitabını üzülerek yazdığını beyan eder. Lâkin hak ve hakikat dostluktan önce gelmektedir ve yanlışların düzeltilmesi gerekmektedir.

Mevdudî gibi din ilimlerini tahsil etmiş, bunca eser yazmış bir kimse bile Kur'ân'daki dört ana terim konusunda yanılabilirse; onunkinin binde değil, milyonda biri kadar ilmi ve irfanı olmayan cahillerin, kendi kafalarına ve hevalarına göre yaptıkları ve yapacakları yorumların sıhhatini siz düşününüz.

Mevdudî niçin yanılmıştır?

Cumhur-i ulemânın yolundan gitmediği, Ehl-i Sünnet imamlarına ve allâmelerine tabi olmadığı için.

Bilindiği gibi bu zat kitaplarında İslâm'ın iman şartlarını beşe indirmekte, kadere imanı listeye koymamaktadır. Bunca eimme, fukaha, müctehid, ulemâ kadere imanı Âmentü şartları içinde saymış da merhum Mevdudî saymamış... Kime tâbi olacağız? Elbette çoğunluğa, yani Ehl-i Sünnet ulemâsına.

İslâm'ı ve Kur'ân'ı halkın yorumlaması doğru değildir. Mukallid halkın fukahaya tâbi olması gerekir. Aksi takdirde her kafadan ayrı bir yorum çıkar. Ümmet içinde kaos ve anarşi baş gösterir.

Müslümanlar Kur'ân'ı okumasınlar mı?Böyle diyen yok. Okusunlar. Lâkin mânâsını ve yorumunu ehliyetli ve icazetli ulemânın ve müfessirlerin yazdıkları tefsirlerden okusunlar.

Her Müslüman Kutsal Kitabı kendi hevasına, re'yine göre yorumlayamaz ve ondan hüküm çıkartamaz.

Arapça bilmeyen, âlet ilimlerini ve 'âli ilimleri tahsil etmemiş ve icazet almamış olan kimseler ellerine bir meal veya tercüme alacaklar ve başlayacaklar yorum yapmaya, hüküm çıkartmaya, ahkâm kesmeye. Ne kadar yanlış bir metottur bu.

Kur'ân'ı Yüce Allah insanlara okusunlar, ibret alsınlar, doğru yolu bulsunlar diye göndermedi mi? Elbette gönderdi ama ondan hüküm çıkartmanın, onu yorumlamanın şartları ve kuralları vardır.

Bunun için on dört ilmi bilmek gerekir. Bu ilimlerin bir kısmı âlet ilimleridir, bir kısmı 'âli ilimlerdir.

Bu on dört ilim kisbîdir, yani çalışarak, imtihan verip icazet alarak öğrenilir.

Bunları tamamlayan bir ilim daha vardır ki, o kisbî değil vehbîdir. Allahü Teâlâ bu ilmi ihlâslı alim kullarına verir.

Kur'ân-ı Kerîm'i tefsir edebilmek için çok geniş ve engin bir genel kültüre de sahip olmak gerekir.

Nalbant, terzi, veteriner, doktor, esnaf... Bunlar kendi kafalarına göre Kur'ân yorumu yaparlarsa elbette yanılırlar.

Bazı ayetler nasih veya mensuhtur.

Bazı ayetlerde tahsis vardır.

Bazı ayetlerde birkaç vecih vardır.

Bazı ayetler müteşabihtir. İlimde rüsuhu olmayanların onlar hakkında konuşması caiz değildir.

Sadece mükemmel Arapça bilmekle de tefsir yapılamaz.

Usûl-i fıkıh bilecek, usûl-i hadîs bilecek, usûl-i tefsir bilecek.

Onbinlerce hadîs bilmeden Kur'ân tefsir edilebilir mi?

İslâm'ı yorumlamak da herkesin haddi ve işi değildir.

Peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) vekili, vârisi, halifesi durumunda 'âmil ve gerçek alimler vardır. Onlar nasıl anlatıyorsa İslâm'ı ve Kur'ân'ı o şekilde anlamak ve öğrenmek gerekir.

Namaz kılmayan bir fasığa sormuşlar. Niçin kılmıyorsun? Kur'ân'da namaza yaklaşmayın ayeti var, ben de o yüzden kılmıyorum... demiş. Delil göster demişler. İçkili (sarhoş) iken namaza yaklaşmayınız (kılmayınız) ayetinin sadece "Namaz kılmayınız" kısmını okumuş. Ayetin tamamını okusana denilince "Ben Medine kurrâsı değilim" cevabını vermiş!

Evet Kur'ân Allah'ın kitabıdır... Kur'ân bize gönderilmiştir... Kur'ân'a uyarsak kurtuluruz...

Lakin Kur'ân'ı kendi kafamıza, re'y ve hevamıza göre yorumlamamız doğru değildir.

Allah korusun cahilliğimiz yüzünden ters bir yorum yaparak küfre bile düşebiliriz.

Kur'ân "Bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?" diyor.

Kur'ân'ı ve İslâm'ı anlamada "Bilenlere" yani gerçek icazetli ulemâya, fukahaya, müfessirlere, kâmil mürşidlere tâbi olmalıyız.

Aklın, hikmetin, sağduyunun gösterdiği yol budur.

Bu yolu bırakırsak aşırılıklara düşeriz, yanlış yorumlar yaparız ve doğru yoldan çıkarız.

Peygamberimiz 72 bozuk fırkadan bahs ediyor ve bunlar cehennemliktir diyor. Niçin sapıtmışlar? Kur'ân'ı inkâr ettikleri için değil, Kur'ân'ı yanlış yorumladıkları için...

İslâm'da Recm Cezası Vardır

Bazı reformcuların, dinde değişiklik isteyenlerin, light ve ılımlı İslâm taraftarlarının, fıkıhsız ve Şeriatsız bir İslâm türetmeye çalışanların, sözde ilahiyatçıların inkâr ettikleri İslâmî hükümlerden biri de recmdir.

Recm cezası sadece Ehl-i Sünnet ve cemaat mezhebince değil, Haricîlik dışındaki fırkalar tarafından da kabul edilmektedir.

Bu konuda doyurucu ve ikna edici bilgiler edinmek isteyenler Ebebukir Sifil hocaefendinin konuyla ilgili yazılarını okuyabilir.

Bugün dünyada korkunç bir ilhad, ateizm, dinsizlik, iffetsizlik fırtınası esmektedir. Kendilerini ilerici, çağdaş, uygar sanan birileri nikaha bile karşı çıkıyor, zinayı bir suç olarak kabul etmiyor.

Onlara yaranmak isteyen birtakım tatlısu Müslümanları da nice temel İslâmî kurumu ve değeri inkâr ediyor veya sulandırmaya çalışıyor.

Müslümanlar bu gibi tuzaklara düşmemelidir.

İslâm dininin farizalarından biri de iffettir. Yani cinsel şehvet konusunda Kur'ân, Sünnet, fıkıh, Şeriat, ahlâk-ı islamiyye, hikmet sınırlarının ve hükümlerinin dışına çıkmamaktır.

İslâm hukukunda recm cezası vardır. Bunu inkâr etmek, güneş gibi açık ve aydınlık bir gerçeği inkâr demektir.

Peygamberimizin (salat ve selâm olsun O'na), evli olarak zina edene (suçu şer'an sabit olduğu takdirde) recm cezası uyguladığı, tevatür derecesine ulaşan sahih hadislerle sabittir.

Râşid Halife Ömerü'l-Faruk radiyallahu anh hazretleri Medine-i Münevvere'deki Mescid-i Nebevî minberinden İslâm dininde recm cezası olduğunu ilan ve beyan etmiş, onu dinleyen ashabtan hiç biri de buna itiraz etmemiştir. Bu da, recmin sahih olduğunu gösterir.

İslâm’ı ve Kur’ân’ı Doğru Yorumlamak

Asr-ı Saadette ashabtan Mâiz bin Mâlik (radiyallahu anh) Peygamberimize gelerek "Yâ Resulallah beni temizle" dedi. Efendimiz "Yazık sana, çık git, Allah'a tevbe ve istiğfar et..." buyurdu. Mâiz, fazla uzaklaşmadan geri döndü ve "Ey Allah'ın Resulü! Beni temizle..." dedi. Hz.Peygamber aynı sözleri söyleyerek onu geri gönderdi. Bu şekilde üç kere gitti geldi. Dördüncü ikrarında (suçunu itiraf etmesinde) "Seni hangi konuda temizleyeyim?" diye sordu. Mâiz "Zinadan" cevabını verdi. Hz. Peygamber "Bunda akıl hastalığı var mıdır?" diye sordu. Böyle bir rahatsızlığı olmadığını söylediler. "Şarap içmiş olabilir mi?" diye sordu. Bir adam kalktı, ağzını kokladı, onda şarap kokusu bulamadı. Hz.Peygamber tekrar "Sen zina ettin mi?" buyurdu. Mâiz açık bir şekilde "Evet" dedi. Bunun üzerine Efendimiz emir buyurdu ve Mâiz recm edildi. Bu hadiseden hemen sonra Ashab ikiye ayrıldı, bir kısmı Mâiz'in helâk olduğuna, bir kısmı ise onun en faziletli tevbeyi yapmış olduğunu söyledi. Efendimiz Ashabının yanına geldi ve Mâiz bin Mâlik için dua edin... AllahMâiz'e mağfiret eylesin...Mâiz öyle bir tevbe etti ki, onun bu tevbesi bir ümmet (toplum) arasında paylaştırılsa onlara yeterdi..." buyurdular. (Sahih-i Müslim, Hudûd, 22... Şevkânî, Neylü'l-evtar, VII, 95, 109... Zeylâî, Nasbu'r-râye, III, 314 ve devamı)

Zina suçunun isbatı (sübutu) çok zordur. Şeriatımız bunun için hayli şart koymuştur. Bu şartların yerine getirilmesi kolay değildir. Ceza ağırdır ama isbatı da çok ama çok zordur. İki kişinin zina ettiğini dört şahidin görmesi gerekir. Üçü, zinayı fiilen görse, biri çiftleri sadece yorgan altında görse zina yine isbat edilmiş olmaz. Hattâ, gördük diyen şahitlere kazf (zina iftirası) cezası verilir.

Fıkıh kitaplarımızda bunlar tafsilatlı bir şekilde (ayrıntılarıyla) yazılıdır.

Durum böyle iken birtakım aykırı ilâhiyatçıların "İslâm'da recm cezası yoktur" diye diretmeleri gülünçtür, ayıptır.

Tarihselciler denilen bozuk fırkanın bazı mensupları "Evet eskiden böyle bir ceza vardı ama zamanımızda geçerli değildir" diyorlar. Böyle bir te'vil fâsiddir.

İslâm dininde, fıkhında, Şeriatında olan kesin bir hükmü inkâr edenlerde hiç akıl, firaset, denge, insaf yok mudur?

Maalesef zamanımızdaki bazı İslâmcılar, kefereyi memnun, mesrur ve mahzuz etmek ve onlara yaranmak için zinayı suç olmaktan çıkardılar. Böyle bir şey ibahiye fırka-i merdudesinin yoluna sapmak değil midir?

Doğrusu recm haddini inkâr eden ilâhiyatçılara ve reformculara şaşılır ve onlara dinî konularda kesinlikle itimad edilmez.

M. H. KIRBAŞOĞLU’NUN İSLÂM'A VE ÜMMET'E

YAMADIĞI YAKIŞTIRMALAR

Hüseyin Avni

اَعُوذُ بِااللهِ مِنَ اَلشَّيْطَانِ اَلرَّجِيمِ بِسمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِم

اَلْحَمْدُ الِلّهِ رَبِّ الْعاَلَمِينَ وَالصَّلاَةُ وَالسَّلاَمُ عَلىَ سَيِّدِناَ مُحَمَّدٍ وَأَلِه اَجْمَعِينَ

GönderBundan sonra…

Sayın Bay M. Hayri Kırbaşoğlu ‘İslâm’a Yamanan Sanal Şiddet: Recm ve İrtidâd Meselesi’ nâmındaki yüz karası ve ilim ayıbı makalesiyle aslında önümüze bir akademik seviyesizlik ve modern hurâfelerin işporta tezgâhını sergilemiş oldu… Bu yazımızda hiçbir ilmî ve mantîkî kıymet-i harbiyyesi olmayan hezeyânlarına, sırf illüzyonist şaşırtmalarla mağdûr ettiği zavallıları uyandırmak ve kendine getirmek umuduyla kısa ve tenbîhvârî cevâblar vereceğiz. Her zaman yaptığımız gibi, eline mazeret kozu bırakmamak içün sözlerinden bir kelime bile makaslamayacağız. Buyrun: [1]

[Akademik Hurâfe]: Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmanın geçerli akçe olduğu başka ülkeIerin bulunup bulunmadığını bilemiyorum, fakat bildiğim bir şey varsa, o da, bunun benim ülkemde geçerli ve yaygın bir şey olduğudur.

Cevâb: Akademik hurâfe dediğime bakıp bunun da öyle olduğunu sanmayınız; bu tesbît tamâmen doğrudur ve en güçlü misâllerinden biri de şu doğru sözün sahibidir. Şaşırmayınız; ‘el kezûbü kad yasdüku’…

[Akademik Hurâfe]: Bu tespitin, en geniş ölçekte geçerli olduğu alan ise, hiç kuşkusuz İslam'a ilişkin medyatik vaaz ve tartışmalar alanıdır.

Cevâb: Bu da aynı. Nitekim ‘makâle’ ismiyle neşredilen şu hezeyan harmanı, anlattıklarına tıpatıp uymaktadır.

[Akademik Hurâfe]: Bilimin, bilimsel bilginin, araştırma, inceleme ve yaratıcı düşüncenin bırakın geçer akçe olmayı, pul bile etmediği toplumumuzda, İslam'a ilişkin konuların da bu çerçevede ele alınması pek de şaşırtıcı değildir.

Cevâb: Bu sözler, ancak İslâmî mes'elelerde vesvese ve peşin inkâra dayanan yeni ortaya çıkmış akademik metodoloji sâhiblerinin yaratıcılık meraklıları ve ortakçılarına âid piyasası için yerden arşa kadar doğru…

[Akademik Hurâfe]:Şaşırtıcı olan ise bu tartışmalarda İslam'ın savunuculuğu rolünü üstlenenlerin de böyle bir tavrı benimsemekten rahatsızlık duymamalarıdır.

Cevâb: Vallâhi, en ciddi vazîfelerin icrâ ve îfâsının şu makâle sâhibi gibilerince kendi hâl ve vaziyetlerine bakarak bir ‘rol’ olarak anlaşılması saçmalığı bir yana bırakılırsa bu dahî doğru… Vesvese ve palavra temeline dayanan ve hakîkatleri kuş beyinleriyle mıncıklayıp heder eden ve sunturlu bir inkârcılığın çığırını açanlardan daha ne beklenebilirdi?

[Akademik Hurâfe]: Ama asıl şaşırtıcı olan, benzer bir tutumun akademik çevrelerde de oldukça yaygın olmasıdır. Bu çevrelerde yaygın olan söz konusu tutumun en bariz özelliği ise, bilimselliğin vazgeçilmez şartı olan araştırma, inceleme, sorgulama ve tenkide sırt çevirmek; buna mukabil bilinenleri aynen tekrarlamak, hatta savunmak şeklinde özetlenebilir.

Cevâb: Demek ki şu sözü edilen çevrelerde -nâdir bulunsalar da- henüz bir ölçüde bile olsa ilim ile vesveseyi karıştırmayan, ilim adamları kalmıştır. Denilebilir ki, oryantalizmin kadîm projesi (2002 yılı i'tibâriyle) meyvesini tam vermemişti. Şimdi yani 2010’da ise şu hayıflanmalar bir hayli azalmış olmalıdır. Çünki bizim nâmütenâhî efendi, çelebi ve kibar iyi niyyet kahramanlarımız olan ilim adamlarımız(!) sayesinde Oryantalizm ekolü/mezhebi nihâî hedefine neredeyse tamamen varmıştır. Zayıfdan kuvvetliye doğru olarak açılan sarsma, zayıflatma ve yıkmaya dönük tartışmak ve münâkaşa mevzûu yapmak halkaları artık en kuvvetlilerin bombardıman edilip dövülmesi ile kuvvetliden zayıfa doğru bir tamamen süpürme harekâtına çevrilmiştir.

[Akademik Hurâfe]:Bu eleştirilerin geçerli olduğu konular ise, uzun bir liste oluşturacak kadar çoktur. Ama bu konular içerisinde hiçbirisi 'Recm veİrtidad’ kadar aydınlatıcı bir örnek olamaz. Zira bu iki konu, hem İslam-şiddet bağlamındaki medyatik tartışmaların odağında yer alması, hem de epistemolojik ve metodolojik problemlere işaret etmesi bakımından özel olarak üzerinde durmayı hak etmektedir. Hatta recm ve irtidada ilişkinepistemolojik ve metodolojik problemlerin İslam'a ilişkin başka pek çok tartışma konusunu da teşmil edilebilecek nitelikte görünmesi, recm ve irtidad konusunun önemini bir kat daha arttırmaktadır.

Cevâb: Aşağıda getirilecek vesvese temelli basit ve sathî mülâhazalar ile karşılığında verilecek -fazlasını hak etmemesi sebebiyle bir nisbette basit- cevâb ve tahlîller, makâle sâhibinin bilgili ve kültürlü oluşunun isbâtı ve alâmeti olarak zevkle isti'mâl ettiği ‘epistemoloji’ ve ‘metodoloji’den ne anladığını açıkça ortaya koyacaktır.

[Akademik Hurâfe]:Bu mülahazalar ışığında recm ve irtidad konusuna dair yazılıp çizilenleri değerlendirecek olursak, bunların ortaklaşa İslam'da recm ve irtidad diye birer suçun ve bu suçlara verilecek ölüm cezalarının varlığını peşinen kabul ettiklerini, bu konuda en küçük bir şüphe bile duymadıklarını görürüz. Nitekim İslam ceza hukukuna dair yazılan klasik/çağdaş bütün eserlerde recm ve irtidadın, sınırları nass (Kur'an ve Sünnet) tarafından kesin olarak belirlenen cezalar çerçevesinde ele alınması ve bedenî cezalar kategorisinde değerlendirilmesi[2] bunu açıkça göstermektedir.

Bir defa recm ve irtidadın İslam'a ait olduğu peşinen kabul edilince, artık geriye eleştiriler karşısında savunma ve aşırı te'villere başvurmaktan başka bir yol kalmayacağı da aşikârdır.[3]

Cevâb: Ya ‘bir defa recm ve irtidadın İslam'a ait olmadığı peşinen kabul edilince’… O zaman ne olacak? Elbetteki, ‘artık geriye eleştiriler karşısında savunma ve aşırı te'villere başvurmaktan başka bir yol kalmayacağı da aşikârdır;’ öyle değil mi? Elde sahtekâr tüccârların her zaman kullanageldikleri iki terâzisi yoksa, elbette öyle…

[Akademik Hurâfe]:Mütevatir yahud Meşhur Sünnet, tarih ve icma'ya ve bu arada İslami eserlerin istisnasız tamamına dayanan bir itimâd elbette ki meseleyi kuvvet bakımından tahlile mani değildir ve olmamıştır. Nitekim bu şimdiki gibi şahsiyet müflisi bir neslin zuhurundan evvel pek ala yapılmıştı. Kafa konforunun bozulmasından korkmayanlar ve yarasa meşreb olmayanlar bunu çok açık bir şekilde okuyabilir ve görebilirler.

Cevâb: Ortada peşin kabûl diye bir şey yoktur; amma tenezzül edelim ve soralım; bu kadar güçlü mesnedi olan bir peşin kabûl mü daha ilmî olmaya münâsib düşmektedir, şeytânî vesveselerden başka hiçbir dayanağı olmayan peşin inkâr mı? O meftûnu olunan garb ilim disiplininin hangi yerinde bir ilmî hususta -İslâmî mes’elelerin dışında- geçmiş müktesebâtın hiçbir şekilde kaale alınmaması vardır? Ne bu yobazlık Allah aşkına?!....

Evet doğrusu, İslâm düşmanı müsteşriklerin oltalarındaki zavallı yemler olan‘şimdiki şahsiyet müflîsi bir neslin zuhûrundan evvel’ mütevâtir haberlerin sıhhatini hiçbir akıllı Mü’min tartışmamıştır. ‘Yarasa meşreb’olmayan hiçbir Mü’min, icmâ'a ve bu arada İslâmî eserlerin istisnâsız tamamına dayanan i’timâd’ısarsıcı bir gevezelik yapmamıştır.

Tamam, bir takım haberlerin mütevâtir olup olmaması, bazı husûslarda icmâ’bulunup bulunmaması, bir mes’elenin İslâmî eserlerin istisnâsız tamamına dayanıp dayanmadığı münâkaşa mevzuu olmuştur ve olabilir; lâkin bunların sübût buldukları teslîm edildikten sonra ‘kuvvetli’ veya ‘sâbit’ olup olmadığının tartışılabileceği hezeyânı aklı başında hiçbir kimsede görülmemiştir. Kabûl, bunların bazıları bazılarından daha kuvvetli olabilir; ancak asılsız veya kuvvetsiz asla olamazlar.

Muhâtablarına şahsiyet müflisi veya yarasa meşrebyakıştırması yapan bir beyefendiye şu sözlerinin aynen iâde edilmesi çok ayıb olur; öyle değil mi, ey çelebiler topluluğu?!..

[Akademik Hurâfe]: Hâlbuki, bilimsel zihniyet, önce bu iki suçun ve cezasının ne kadar İslami olduğunun sorgulanmasını gerektirir.

Cevâb:

Bir: İslâm’ı kökünden inkâr eden kimselerin bu inkâr temeline oturttukları‘epistemoloji’ ve ‘metodoloji’leri ne nisbette insâflı ve objektif olabilecektir?!... Üstelik yapılan, sıradan bir sorgulama olmanın ötesinde yargısız infâz olursa, iş hepten içinden çıkılmaz hâl alacağı âşikâr değil midir?.

İki: ‘İslam'a Yamanan Sanal Şiddet: Recm ve İrtidad Meselesi’ şeklindeki yakıştırmalar ciddiyetsizlik, edebsizlik ve terbiyesizlik damlayan, hatta peşin de olsa yargısı bulunmayan cânîce ve canavarca bir infâz değil midir? Elbette öyledir. Bu yüzdendir ki, biz de başlığımızı ona göre koymaya mecbûr kaldık. Bütün bir Ümmetin bin dört yüz küsur senelik ilmine ve icmâ'ına dayanan tatbîkatının sanallıkla vasfedilmesi ucu bucağı olmayan bir edebsizlik ve terbiyesizlik değil de nedir?

Üç: Kimileri de buna, yani som İslâmî cezâlara ‘vahşet’ diyebilecek kadar alçaklaşabilirken içlerindeki değişik bir tondaki küfrü kusmakta hiçbir beis görmemektedirler. Esâsen bu tavır, kompleks sınırlarını da aşmaktadır. Hırsızın elinin kesilmesi cezâsının karşısında yırtınan hırsızları geçmişte ve günümüzde çok gördük ise de, bunları yeni gördük. Nâmus celladları olan nâmussuzların bu denli müdâfaa edilmesi insanın aklına birçok şübhe ve suâlleri getiriyorsa da bu zannların İslâm nezdinde hukukî bir ağırlığı olmadığından bir şey diyemiyoruz.. Şu noktada dört âdil şâhidin şehâdetine dayanan kesin bir bilgimiz yok. Mezheb imâmlarının hepsi, muhaddisler, müfessirler ve fakıhlerin tamamı ve bütün bir Ümmet, İslâm’a sanal bir vahşet yamamış(!) da şimdiki kimlerin memuru olduğu açık olanlar bu ayıbı ve karayı İslâm’ın yüzünden silmeye çalışıyorlarmış(!)

Dört: Bunlara göre kimileri de ‘vahşî’… Daha açığı Ebû Hanîfe’ler, Mâlik’ler, Şafiî’ler, Ahmed’ler, Buhârî’ler, Müslim’ler, hâsılı Ümmetin âlimlerinin tamâmı‘vahşî’… Ama şu karayı onlara çalanlar medenî… Öyle mi?... Sizi gidi makam mevki, gelecek hesabları, okunma kaygusu, ‘beklenti’ zebûnu sahtekâr Ehl-i Sünnet(!) âlim ve fâdıl çelebiler sizi!.. Siz susun bakalım… Şunlar saçmalamalarını,‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’(!) esâsa dayandırarak ‘İslâm’ın tartışma kaldırmayacak kadar kesin olan hükmü ve Ümmetin Mütevâtir Ameli’ olduğu inkâr edilemez bir esâsı ‘sanal’/hayalî veya ‘vahşet’ olarak ilan edebilmektedirler?.. Siz ise efendiliğiniz(!) sebebiyle susuyorsunuz!... Siz, efendilik postuna bürünmüş mıymıntı, pısırık, ecvef ve kof zavallılar!... Susun bakalım!…

[Akademik Hurâfe]: Ne var ki, recm ve irtidadın İslam ceza hukukunun bir parçası olduğuna dair bu 'sarsılmaz inanç', yaklaşık 14 asır boyunca kendisini sorgulamayı nedense aklına getirememiştir.

Cevâb: Bu kesinlik ifâdesiyle vasfedilen inanç hiç şübhe yoktur ki, İslâm müctehidlerine âid olup mes’elede bir icmâ'ın bulunduğunun i'tirâfından başka bir şey değildir. Üstelik ‘yaklaşık’ değil, -Resûlüllah sallallahu aleyhi ve sellem devri de dâhil- on dört asır geçti bile… Ancak siz ve peşinden gittiğiniz İslâm düşmanı Oryantalistler ve diğer uşakları türediniz ve varsınız ya, yeter de artar bile; öyle değil mi?...

[Akademik Hurâfe]: Bu kesin inanç, kendinden o kadar emindir ki, daha önce gördüğümüz üzere recm ve irtidadın Kur'an ve Sünnet'le sabit birer suç olduğunu kesin bir dille ifade etmekte tereddüt etmemektedir. O kadar ki, bu suçların mahiyeti, türleri, şartları, cezaların tatbiki vb. konular üzerinde uzun uzun durulmakta, detaylar bile ihmal edilmemektedir.[4]

Cevâb: Doğru… Çünki onlar, Tâğûta değil de Allah’a ve O’nun mutlaka îmân ve itaat edilmesini kesin emrettiği Resûlü’ne îman eden kimselerdirler. Bu sebeble, sübût bulduktan sonra Sünnet ve İcmâ’ onları bağlar…

[Akademik Hurâfe]:Peki, 14 asır boyunca hemen hemen bütün İslam ulemasının, özellikle de fukahânın İslam'da varlığından en küçük bir şüphe dahi duymadıkları ‘recm ve irtidad’ cezalarının dayanakları nedir?

Cevâb: ‘Hemen hemen’ değil, istisnâsız tamamının… Bütün bir Ümmet’in âlimlerinin tamâmının elbette inkârı imkânsız bir nice dayanakları varsa da görmek içün göz gerek; körler neylesin?!.. Anlamak içün kalb gerek; ehl-i küfür tarafından yürekleri erâcif ile doldurulan zavallılar neyi nasıl anlasın?

[Akademik Hurâfe]: Hemen belirtelim ki, eski-yeni, konuyla ilgili eserlerin çoğu recm ve irtidad suçlarının ve bunlar için öngörülen cezaların dayanaklarının Kur'an ve Sünnet olduğunda müttefiktirler.

Cevâb: Konuyla ilgili eserlerin ‘yeni’ olanlarını bir tarafa bırakırsak ‘çoğu’ değil ‘tamâm’ı… Bunda sözbirliği içindedirler; lütfen kandırmaca ve saptırmaca yoluna girilmesin.

[Akademik Hurâfe]: Ancak bu konuda delil olarak gösterilen ayetlere -özellikle irtidadla ilgili olduğu öne sürülen ayetlere- bakıldığında bunların mürted için öngörülen ölüm cezasıyla uzaktan yakından ilgisi olmadıkları açıkça görülmektedir: Sizden her kim dininden döner de kafir olarak ölürse, işte onların amelleri dünyada da ahirette de boşa gidecektir; ve onlar ebedî olarak orada kalacak olan cehennem sakinleridir (2.Bakara, 217).

Ey iman edenler! Sizden her kim dininden dönerse, Allah ileride öyle bir kavim getirir, onlar Allah'ı, Allah da onları sever, onlar müminlere karşı son derece mütevazi, kafirlere karşı ise izzetlidirler. Onlar Allah yolunda cihâd ederler ve kınayanın kınamasından korkmazlar (5. Mâ'ide, 54).

Tekrar vurgulayalım ki, bu iki ayetin "mürteddin öldürülmesi gerektiği” iddiasıyla ilgisi yoktur. Bu husus son derece açık olmasına rağmen, mesela Abdulkâdir Udeh'in, "Şeriat'a göre mürted öldürülür. Bu konuda temel dayanak 'Sizden her kim dininden döner de kafir olarak ölürse...' (2. Bakara, 217) ayetiyle Rasululah'ın 'Kim dinini değiştirirse onu öldürün' sözüdür" diyerek, konuyla hiç ilgisi olmayan ayetleri delil olarak gösterebilmesi, akıl alacak gibi değildir.

Cevâb: Bir kimsede akıl olsa bunu alır da, olmayınca ne yapsın?!... Sözü edilen âyetleri delîl getirenlerin hangi fakıh(ler) olduğu yeri gösterilerek söylenmeliydi. Getirenler gerçekte var idiyse şu cezaların isbâtında mı, bir başka husûsta mı getirdikleri açıklanmalıydı. Bu yapılmadı. Kendi çapında derlemeci bir beşerî hukukçu olan, İslâmî gayreti gelişen ve de İslâm fakıhi olamayacak çapta bir zât olan Merhûm Udeh’in burada misâl verilmesi doğru değildir.

[Akademik Hurâfe]: Hak-hukuk adalet konularında herkesten titiz olması gereken bir hukukçunun, ölüm cezası gibi son derece ciddi bir konuda nasıl bu kadar sorumsuz davranabildiğini kavramaktan âciz kaldığımızı itiraf edelim.

Cevâb: ‘Sorumsuzluk’ mefhûmu çocuk oyuncağı haline sokulunca, zinâyı hafifleterek himâye ve teşvik etmek, böylece de namussuzluğu korumak ve teşvik etmekle ma'lûm sıfatları kazananlara âid asıl ‘sorumsuzluk’ işte böyle ortada gürültüye getirilir.

[Akademik Hurâfe]: Buna rağmen, Udeh'in kendisinin, bu eserini "İslam ceza hukukuyla ilgili ve pozitif hukukla mukayeseli olarak yaptığım bu incelemede Allah bana Şeriat'ın güzelliklerini ve pozitif kanunlardan üstünlüğünü ortaya koymaya, insanlığın bilmediği ve ilim adamlarının ancak son zamanlarda keşfettiği insani ilkeleri ve bilimsel toplumsal teorileri önceden vazetmiş olduğunu gözler önüne sermeye muvaffak kıldı."[5] şeklinde takdim etmiş olması karşısında ise şaşkınlığımız bir kat daha artmıştır.

Cevâb: Bizim de şaşkınlığımız ziyâde oldu… Yalnız farklı bir sebeble… Recmi kabûl etmesi ve ‘Şerîat'ın güzelliklerini ve (yanlış olarak) pozitif (denilen, ama harbiden negatif olan) kanunlardan üstünlüğünü’ ilan etmesine değil,‘insanlığın bilmediği ve ilim adamlarının ancak son zamanlarda keşfettiği insani ilkeleri ve bilimsel toplumsal teorileri önceden vazetmiş olduğunu’ifâdelerini kullanmasına… Şerîat, ‘ilim adamlarının ancak son zamanlarda keşfettiği insani ilkeleri ve bilimsel toplumsal teorileri önceden vazetmişti’ sözü yanlıştır. İnsanlık Şerîat’in vazettiklerini keşfetmek şöyle dursun ona henüz yanaşamamıştır ve ilel ebed yanaşamayacaktır bile… Sizin şaşkınlığınızın ise, İslâmın kanunlarının üstünlüğünün ifâde edilmesi olduğu anlaşılmaktadır ki, bu sizin îmân ve İslâm röntgeniniz veya MR’ınız…

[Akademik Hurâfe]: Udeh, bu tavrıyla yeni bir şey yapmış olmayıp, sadece konuyla ilgili klasik İslam fıkhındaki söylemi yeniden tekrarlamaktadır. Dolayısıyla, yaptığımız bu tespit ve değerlendirmenin 14 asırlık İslâm fıkıh geleneğinin tamamı için de aynen geçerli olduğunu söylemek mümkündür.

Cevâb:

Bir: O’nun günahı(!) zaten buydu... Hakkı teperek ve tepeleyerek küfrî bir tavır sergilememiş olmasıydı… İllâ da yeni bir şey getirmek sevdâsı, Usûl-i Hadîsçilerin ifâdesiyle ‘iğrâb’[6] hastalığı, uydurma metin ve düşünce mikroplarının üretildiği et suyu…

İki: Görüldüğü gibi buraya kadar, mide gurultusu haysiyetinde bile olmayanlaflardan başka -ilmî olmak şöyle dursun- orta halli bir aklî ve mantıkî hiçbir iddiâ ortaya konulmadı. Sadece laf ebeliği yapılmaya çalışıldı; ancak onda da başarılı olunamadı… O yüzden biz de dişe dokunur ilmî bir şey ortaya koyamadık; afv ola...

RECM CEZÂSI

[Akademik Hurâfe]: Recm cezasına gelince, bu konuyla ilgili olarak da Kur'an'da herhangi bir açıklama bulunmadığı, yani bu cezanın Kur'an'la uzaktan yakından ilgisi olmadığı herkesçe malumdur.

Cevâb: Recmin gözleri neredeyse kör denilecek kadar az görenlere göre‘Kur'ân’la yakından ilgisi olmadığı’ hadi muhâl farz kabîlinden tenezzül edilip kabûllenilsin de, ‘uzaktan alâkalı olmadığı’ nasıl iddiâ edilebilir?!. Kur’ân, bir yanda kendinin en büyük ve baş müfessiri olan, diğer yandan da her bir şer'î husûsta (recmi de emreden ve tatbîk eden) bir Peygamber’e kayıdsız şartsız itâat etmeyi emredip dururken, Mü’minlerin âlimlerinin söz birliği ile Kur’ân’a muhâlif bir anlayış ve tavrın içinde bulunması mümkin olamayacak Sahâbe ve bütün bir Ümmet’in inanç ve ameli varken, Kur’ân’a böylesi bir süflî ve hayâsızca iftirâyı yapmak hangi Mü’minin haddine düşebilir?!... Elbette hiçbir aklı başında îmân sâhibi buna cesaret edemez…

[Akademik Hurâfe]: Zaten İslam fıkhında recm cezasının varlığını iddia eden pek çok İslam alimi de, bunun Kur'an'la herhangi bir ilgisinin bulunduğunu ileri sürmüş değildir.[7] Bilakis ne zinayı yasaklayan ayetler arasında ne de r-c-m kökünden gelen kelimelerin geçmiş olduğu ayetlerde, evli olan zanilerin recmedileceğini bildiren bir ayet mevcuttur. Kur'an'da evli veya bekâr ayırımı yapılmaksızın, zina edenlere sadece 100 celde vurulması emredilmektedir.[8]

Cevâb: Kur’ân ha ‘evlileri recmedin’ şeklinde dolaysız, ha ‘Resûl’ün dediğine bakın, evliler için ne dediyse öyle yapın, yüz celde âyetini yanlış anlamayın’ meâlindeki dolaylı olarak bir emir vermiş olsun; ne fark eder? Evet, İslâm âlimlerirecmi Sünnet ile Sahâbe ve sonraki asırların âlimlerinin icmâ’ıyla isbât eder. Dipnotta verilen eski âlimler ile yeni âlim koltuğuna oturtulan âlim taslaklarını birbirine karıştırmamak lâzımdır.

[Akademik Hurâfe]: Ne recm ne de mürteddin öldürülmesi hükmünün Kur'an'la şu veya bu şekilde ilgisi bulunmadığı gün gibi aşikâr olduğuna göre,

Cevâb: Bu, Kur’ân’a yapılan düşük bir iftirâdan ibârettir. Kur’ân, Recm’i açıkça değilse de dolaylı olarak emretmektedir.

[Akademik Hurâfe]: Bu bahsi kapatıp, bir de bu iki konuyla ilgili ölüm cezasının asıl dayanaklarını oluşturan hadis rivayetlerine[9] bakalım. İslam'dan dönenin (mürteddin) cezasının ölüm olduğu iddiasının en güçlü(!) delili 'Kim dinini değiştirirse onu öldürün’ rivayeti, onun ardından da ‘Müslümanın kanını dökmek ancak şu üç durumda caiz olur:Evlendikten sonra zina etmesi; cinayet işlemesi ve dinini terkedip cemaatten ayrılması’ mealindeki rivayettir.

Cevâb: Parantez arasındaki nidâ harfi/ünlem ile İslâm âlimlerinin tamamını alaya alabilecek kadar edebsiz ve terbiyesiz birine ne diyelim? Şu terbiyesizlikleri akademisyenlerin birçoğu yapmaktadır. Hattâ bu vasıf onların ehass-ı havâssındandır.

[Akademik Hurâfe]: Öncelikle şunu belirtelim ki, bu rivayetlere dayanarak bir insanın ölüm cezasına çarptırılabileceğini -bundan herhangi bir rahatsızlık duymadan- ileri süren İslam hukukçularının, söz konusu rivayetler konusunda kapsamlı ve titiz bir inceleme yapmış olmaları beklenirdi.

Cevâb: Bu en güzel bir şekilde yapılmıştır; ancak görmek için göz gerek.. Kör olana veya gözünü ısrârla kapatana çıplak kuşluk güneşi bile bir şey ifâde etmez… Şer’î bir hükmü bildirmekten ancak İslâm düşmanları veya müslümanlığından utanan şahsiyyet müflisleri rahatsızlık duyabilirler; İslâm âlimleri neden bundan herhangi bir rahatsızlık duymuş olsunlar?!...

[Akademik Hurâfe]:Ne yazık ki, ilgili literatür incelendiğinde, tam aksine, pek çok İslam hukukçusunun -mesela Abdulkâdir Udeh örneğinde olduğu gibi- bu rivâyetleri kaynak ve isnad zikretmeye bile gerek görmeksizin ve sanki Hz. Peygamber'e aidiyeti kesin imişçesine delil olarak kullandıkları veya sadece bir-iki hadis kaynağına işaret edip -ama yine bu kaynaklardaki rivayetleri incelemeksizin- nakletmekle yetindikleri görülmektedir.[10]

Cevâb: Merhûm Abdülkâdir Udeh bir fakıh değil, sadece bir Müslüman muharrir idi ve o bahsi kısaca almakla iktifâ etmeyi hedeflemişti. Üstelik O’nun zamanında, İslâmî ilimler ve ilim sâhibleri şimdiki gibi zayıflamamıştı. Oryantalizmin tohumları henüz çatlamaya durmuştu; şimdiki gibi meyvesini veren büyük ağaçlar hâlini almamışlardı. Muhtemelen o yüzden de teferruâta lüzûm görmemişlerdi…

[Akademik Hurâfe]: Hadis kaynaklarına gelince, bunların musannifleri de bu rivayetleri eserlerine alıp, en azından uydurma olduklarını da ifade etmedikleri için, bunları kabullenmiş olmaktadırlar. İster fakih, ister muhaddis, ister diğer İslam alimleri olsun, mürteddin ölüm cezasına çarptırılması gerektiği konusunda bu rivayetleri delil olarak ciddiye almakla, aslında son derece vahim bir hata işlemiş olmaktadırlar.

Cevâb:

Bir: Hadîs kaynaklarının musannifleri bu rivâyetleri eserlerine alıp, uydurma olduklarını delîlsiz ve mesnedsiz bir şekilde, ilmin esâslarını ayaklar altına alarak nasıl iddiâ edeceklerdi? Onlar Allah’dan korkmaz, kullardan da utanmaz kimseler değillerdi ki!..

İki: Burada irtidâd ile alâkalı rivâyetleri kabûl etmenin son derece vahim bir hatâ olduğu iddiâ ediliyor. Hem de Ümmetin âlimlerinin tamamı, öyle sıradanbir hatâ da değil, vahim bir hatâ etmekle suçlanıyor. Üstelik Ümmet’inmütevâtir bir ameli karşısında. Tabiî ki büyük kelimesinin bile ifâde etmekten âciz kalacağı cesâmetli bir iddiânın ‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’ bir dayanağı olmalıydı. Var tabiî; olmaz mı?(!) Aşağıyı okuyalım:

[Akademik Hurâfe]: Zira; bu rivayetlerin yer aldığı kaynaklar kronolojik bir sıra içerisinde incelendiğinde şöyle bir tablo ortaya çıkmaktadır:

1. Konuyla ilgili çok sayıdaki rivayet, aslında birkaç hadisin çeşitli kaynaklarda çeşitli isnadlarla tekrarlanmasından ibarettir.

2. Bu rivayetlerin hepsinin ortak özelliği Hz. Peygamber'i takip eden 2.-3. tabaka ravilerinin, açıkça bunları birbirlerinden işittiklerini gösteren bir ifade kullanmayıp, tam tersine an ve enne lafızlarıyla nakletmeleri, yanirivayetlerin muananve mu'en'endenen türden olmalarıdır.[11] Bu tür rivayetlerin ciddiye alınabilmesi için anveya ennelafzıyla rivayette bulunanların gerçekten birbirlerinden hadis işittiklerinin ortaya konması gerekir[12] ki, bu bilimsel olarak gösteril(ebil)miş değildir.

3. "Kim dinini değiştirirse onu öldürün" rivayetinin, -bir-iki mürsel rivayet dışında- hemen hemen bütün tarikleri İbn Abbâs'a dayanmakta olup, bu da rivayetin ferd olduğunu göstermektedir.

Cevâb:

Bir: Birinci maddedeki ‘konuyla ilgili çok sayıdaki rivayet, aslında birkaç hadisin çeşitli kaynaklarda çeşitli isnadlarla tekrarlanmasından ibarettir’şeklindeki iddiâ, bizzat metinler gösterilerek isbât edilmeliydi. Bu yapılmayıp okuyucu, ‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’ ve de ‘bilimsel’ bir şekilde yalan söylenerek kandırılmış. Oysa, mürted’in öldürülmesinde, İbnu Abbâs, Muâz, Abdullah İbnu Mes’ûd, Osmân İbnu Affân, Cerîr, Muâviye İbnu Hayde, Ebû Hureyre, Abdurrahmân İbnu Sevbân, Enes İbnu Mâlik radıyellâhu anhum gibi ondan fazla Sahâbî’den Merfû’ rivâyetler gelmiştir. Mürted olup Sahâbeye herhangi bir harb açmayan ve yerinde duranlara harb ilan eden Ebû Bekir radıyellâhu anhu, harbe katılan Sahâbe ordusu ile Ömer ve Alî radıyellâhu anhum’dan da Mevkûf rivâyetler vardır. Recm meselesinde ise altmışa yakın Sahâbî’den merfû’ ve mevkûf olarak rivâyetler gelmiştir. Bunların ulemânın kabûlü ile karşılanması ve üzerlerinde icmâ' vakı’ olması göz önünde bulundurulursa, mürted ve husûsanrecm ile alâkalı rivâyetlerin mütevâtirlik ve kesin bilgi hükmünde oldukları asla tartışma götürmez. Îmân ve ilim ölçüleri göz önünde bulundurulursa, böyle. Ancak, inkâr ve keyfîlik ölçüleri ile bakılacak olursa -değil bunlar- Kur’ân’ın açık âyetleri, hattâ yüz dört kitâbın tamamı dahî delîl olarak yetmez.

İki: Kabûl edelim ki, ‘dînini değiştireni öldürün’ nebevî hükmü hakkındaki haberler ‘an’ veya ‘enne’ ile gelen rivâyetler olsunlar. Râvîler müdellis olmadıkça bu cumhûra göre sıhhat’a zarar vermez. Râvîlerin buluşma imkânı sıhhat içün yeter. Bu rivâyette ise Buhâri de dâhil hiçbir kimseye göre zarar vermez. Çünki Buhârî ve bir takımlarına göre bu tür rivâyetlerde buluşmanın sâbit olması şartı ileri sürülüyor ise de, şu rivâyette bu buluşmak ona göre sâbittir ki, onu Sahîh’ine koydu. Buna göre şu rivâyette hiçbir âlime göre sahîhliğe mâni' yoktur. Bu noktada bu imkânın olamayacağını veya sâbit olmadığını isbât ise size düşerdi.

Sağlam bulunan râvîler tarafından yapılan sözü edilen ‘muanan’ veya ‘müenen’ rivâyetlerin makbûl olmaması içün; (1) Râvîlerinin tedlîsçi[13]olduğunun bilinmesi, (2) Cumhûra göre,buluşmasının imkânının bilinmemesi (3) Yâhudimkânsızlığının bilinmesi, (4) Veya buluşmadıklarının bilinmesi, (5) Azınlığa göre ise, ravîlerinin görüştüklerinin bilinmemesi gerekir. Hâlbuki bunlardan hiçbirisi vârid değildir.

Üç: Hattâ, Buhârî ve diğerlerinin (meselâ ‘bu hadîs Buhârî’nin şartına göredir’ diyen Hâkim’in) yaptıkları ve dedikleri şu buluşmayı isbât etmektedir. Bunları inkâr edecek olan tarafından burada yapılması gereken râvîlerin müdellis olduğunu veya buluşmalarının târîhen sâbit olmadığını isbât olmalıydı. Ama nerede?!.. Yapılan boş laflarla ortaya konan moloz yığını…

Dört: Üstelik verilen kaynakla Süyûtî’ye de iftirâ edilmektedir. Zîrâ bu görüşe kaynak olarak (Tedrîbu'r-Râvî, I:215) verilmesinden ilk anlaşılacak olan bu görüşün tek, sağlam ve Süyûtî’ce mu’temed olan bir görüş olduğudur. Hâlbuki, tam tersine şu görüş küçük bir azınlığın görüşü olmanın yanında Süyûtî tarafından tercîh edilen bir görüş de değildir. Verilen yerde bu bahse ayrılan dört sayfayı okuyan,bu dediklerimizi açıkça görecektir. Hâsılı ortada bir ilim hâinliği ve aldatmaca da vardır.

Beş: Üçüncü maddede geçen ‘Kim dinini değiştirirse onu öldürünrivâyetinin, -bir-iki mürsel rivayet dışında- hemen hemen bütün tarikleri İbn Abbâs'a dayanmakta olup, bu da rivâyetin ferd olduğunu göstermektedir’ biçimindeki iddiâ dahi açık bir yalandır. Ciddiyet sâhibi olan bir ilim adamı şu iddiâsını isbât ederdi. Ama bu da yapılmadı. Nitekim yukarıda merfû’ rivâyetlerin Sahâbî râvîlerini zikrettik.

Altı: Şu mes’elelerde sahîh ve hüccet kabûl edilip delîl olarak getirilen bu rivâyetlerde taraftarlarınca bir müşkil yoktur. Problemlerin var olduğunu isbât ise iddiâ sâhibine düşerdi. Ama ne var ki, bu yapılmayıp iş dedikodu seviyesinin ötesine taşınamadı. Biz iddiâmızı basit bir târîh ve cerh-tâ’dîl nakli ile isbât edebilir isek de dediğimiz gibi bu daha önce kahramanımıza düşer. Ama nerde?...

[Akademik Hurâfe]: Bütün bunlar, konuyla ilgili hadislerin isnad açısından sıhhat şartlarını taşımadıklarını açıkça gözler önüne sermektedir.

Cevâb: Yukarıdaki ifâdelerimizden de anlaşılacağı gibi şu sözler hakîkat nokta-i nazarında boş gürültü… Öyle ya… Hem de ‘açıkça gözler önüne sermektedir’!Bu sözlerin açık ifâdesi şudur: Ümmet’in âlimlerinin tamâmı ya şu ‘açıkça gözler önünde olan’ hakîkati göremeyecek ve bilemeyecek kadar -hâşâ ve kellâ- kör, câhil ve öküz veya bile bile dîni tahrîf edebilecek kadar satılmış hâin kimselerdir. Vallâhi bunlar bühtân-ı azîmden başka bir şey değillerdir. Şu hâlde bu söylenenler ve anlatılmak istenenler ancak söyleyene dönecek olan hezeyanlardan ve ona âid hâs vasıflardan gayri değillerdir…

[Akademik Hurâfe]: Bilfarz bunların sahih oldukları kabul edilse bile,‘âhâd oldukları için' Hz. Peygamber'in sözü oldukları 'kesin olarak' ileri sürülemez; zira âhâd haberler kesin bilgi değil zann-ı gâlip ifade ederler.

Cevâb:

Bir: Bu husûs bir kerre tartışmalıdır. Sahîh âhâdları ‘kesin’ kabûl eden ulemâ vardır. Kimse sizin görüşünüzü kabûl etmeye mecbûr değildir.

İki: Meşhûr olduklarında tartışma yoktur.

Üç: Birçoklarına göre de şu rivâyetler mütevâtirdir.

Dört: Hanefîlerin Cumhûruna göre bu meşhûr da mütevâtirin bir nev’i/çeşidi olup kat’îdir.

Beş: Âhâd bile olsalar ve Cumhûra göre kendi başlarında diğer delîllerden kat-ı nazar edilerek zann bile bildirseler, ulemânın tamamının kabûlleriyle herkese göre kat’î olurlar. Nitekim, El-Bâcî(Ö: 494), Haber-i Vâhid'i Ümmet kabûl ettiyse(ve ona ehlinden i’tirâz gelmediyse) onun ilim bildireceği görüşündedir.[14]Bizim mes’elemiz de aynen böyledir.

Altı: Sahâbe ve sonraki asırlarda hâsıl olan icmâ’ delîliyle bütün İslâm âlimlerince kesinlik bildirirler.

Yedi: Hâsılı vesveseler boşuna… Şu yazdıklarımız ve dediklerimiz hakkında tereddüdünüz bulunuyorsa ve kitâblara bakma gücünüz de varsa, bakınız…

[Akademik Hurâfe]: Bu ise, söz konusu rivayetlerin Hz. Peygambere nispetinin kesin değil, tahminî olduğu anlamına gelir.

Cevâb: Yukarıdaki îzâhlarımızdan da anlaşılacağı gibi bu iddiâ da kesin ve katıksız bir yalan…

[Akademik Hurâfe]: Bu rivayetlerin Hz. Peygamber'e aidiyeti konusundaki bu şüphe, hadlerin şüpheli durumlarda düşürülmesi ilkesi uyarınca, mürteddin ölüm cezasına çarptırılması önünde ciddi bir engel teşkil eder.

Cevâb: Önceden uydurulan bir bâtılın üzerinde sonradan kurulan ikinci bir bâtıl...

[Akademik Hurâfe]: Metin tenkidi açısından bakıldığında, bu rivayetlerin Kur'an'a da ters düştüğü görülmektedir. Zira "İman edip sonra kâfir olan, sonra tekrar iman edip yine kâfir olan, ardından da küfürlerinde ileri gidenlere gelince, Allah onları ne affeder ne de onları doğru yola iletir." (4. Nisa', 137) ayetinde, mükerreren vuku bulan bir irtidaddan bahsettiği hâlde, ne ilk irtidâddan ne de ikinci irtidaddan sonra "onları öldürün" şeklinde bir emir mevcut değildir. Şayet rivayetlerde iddia edildiği gibi mürteddin öldürülmesi gerekli olsaydı, ayette bahsedilen daha ilk irtidaddan sonra "onları öldürün" denmesi ve ikinci ve müteakip irtidadlara müsaade edilmemesi gerekirdi.

Cevâb:

Bir: Hemen hemen hiçbir İslâm âlimi dinden dönenin derhal öldürüleceğini söylememiştir. Aksine ulemânın neredeyse hepsi onlara yeniden dîne girme teklîf edileceğini açıkça söylerler. Kabûl etmediği takdîrde ona zaman tanınıp tanınmayacağı, tanınırsa, bunun hükmünün ne olduğu (müstehâb mı, vâcib mi olduğu) ve ne kadar zaman tanınacağı husûslarında ise farklı görüşler vardır. Dolayısıyla bir kimse dînden dönse, hukûkun önüne çıkmadan Müslüman olabilir, tekrâr dinden dönse, tekrâr Müslüman olma imkânı vardır. Hattâ dînden dönen kadı önünde bile îmân eder, sonra tekrâr dînden dönse, kadı önünde yine îmân edebilir ve böyle devâm eder. Âyette anlatılan işte budur. Yoksa âyette bu cinâyetin dünyevî cezâsı anlatılmamaktadır. Mes'ele bu değildir.

İki: Bütün bunlardan anlaşılan odur ki, ya mes’elede aşırı bir anlayış kıtlığı veya câhillik ve kitâb okumamak veyâhud da korkunç bir hâinlik vardır. Hepsi kötü ise de son ihtimâl tabiî ki çok daha kötü…

Üç: Bu saçmalıklara rağmen yine de şükür ki, nihâyet bir ‘ilmî’ istidlâl ile karşılaştık(!) Bir delîl getirildi(!) Buradan şu bilim adamlarının neden açık konuşmayıp, muğlâk ifâdeler kullandıkları ve ne sebeble hep kaçak güreştikleri çok iyi anlaşılmaktadır; çünki o kadarını onlar da görebilmektedirler ki, derhal yakayı ele vermektedirler.

Dört: Hâsılı, şu ‘metin tenkidi’nden(!) de açıkça ortaya çıkmaktadır ki, bunların ‘metin tenkidi’ dedikleri sizin de gördüğünüz saçma tahrîflerdir.

[Akademik Hurâfe]: Öte yandan, Kur'an pek çok ayette irtidad olgusunu ele aldığı hâlde,[15]-şayet bu suça maddi bir müeyyide/ceza öngörülmüş olsaydı- bu dünyevi/maddi ceza konusunda hiçbir açıklamada bulunmaması makul değildir. (Lâ yecüzu te'hiru'I-beyân fî vakti'l-hâcet) Açıklamanın, Kur'an'ın kendisi dururken Hz. Peygamber aracılığıyla yapılmış olabileceğini ileri sürmek de ikna edici görünmemektedir.

Cevâb:

Bir: Hangi akla göre?... Mü’min aklına göre mi, inkârcı aklına göre mi? Bu mantıkla düşünülecek olursa, Kur'ân’ın beyâna muhtâc olan her yerinin mutlaka yine Kur'ân’la açıklanmış olması ve Sünnet’e beyân salâhiyeti bırakılmaması gerekirdi. Oysa Allah celle celâlühû müteaddid âyetlerde Resûlü’nü ‘Kur'ân’ı beyân edici’ olarak gönderdiğini açık bir şekilde ifâde etmektedir. Şu ifâdelerin sâhiblerine namazla, oruçla, hac ile ve zekâtla alâkalı mücmel âyetlerde hemen yapılan hangi beyânların bulunduğunu sorsak, bilmem ki ne derler? Delilenmemek elde değil… İlim seviyesi bu denli ayağa düşmüş; doğrusu bu kadarı da olamaz!...

Hâsılı, yapılan i'tirâz, aslında Allah celle celâlühû’ya ve Resûlü sallellâhu aleyhi ve sellem’edir…

İki: Bu usûl kâidesi bir kere her bir âlim tarafından kabûl edilen ittifâkî bir kâide değildir. Kimi usûlcüler -ki hanefîler bu görüştedirler- hâcet anında beyân-ı takrîr ve beyân-ı tefsîri geciktirmenin câiz olacağını ve bunda imtihan gibi bir takım hikmetlerin bulunabileceğini söylemişlerdir. Bunun içün ‘artık onu sana okuduğumuz zaman, onun okunuşuna tabi ol. Sonra şübhen olmasın ki onun beyânı bize âiddir’[16] âyeti celîlesinin de delîl olabileceğini ileri sürmüşlerdir. Şöyle ki, âyette geçen sümme/sonra kelimesi bu geciktirmenin câiz olduğunu göstermektedir. Buna göre kişi gelen teklîfi kabûl edip ona îmân eder ve nasıl yerine getirileceğini bekler.[17]

Üç: Evet, bütün bunlara rağmen kabûl edelim, bu ‘ihtiyâc ânında yapılması gereken beyân geciktirilmez’ şeklindeki kâide belli şartlarla ve belli yerlerde doğrudur. Lâkin bu beyân bahane edilerek Kur’ân’ı beyân içün gönderilen Nebî sallellâhu aleyhi ve sellem’in beyânına i’tirâz edilmektedir ki, bu açık ve büyük bir bâtıldır. Oysa ortada en muazzamlarından bir beyân var; ama kabûl edilmeme husûsunda direnilmekte ve inâd edilmektedir.

Dört: Allah celle celâlühû dilediğini yapar ve kimseye sormaz. Dilerse, bizzat kendisi açıklar; dilerse Resûlü sallellâhu aleyhi ve sellem’e açıklattırır. Bir âmirin halka bir şeyi emretmeyi veya emrettiğini açıklama işini kendi yaptığı gibi bazan memuruna dahi yaptırması hasta olmayan hangi akla ters düşer? Sübhânellâh klinik bir vak’a ile karşı karşıyayız.

[Akademik Hurâfe]: Sonuç itibarıyla, mürteddin öldürülmesi gerektiğine dair rivayetlerin, gerek isnad gerek metin açısından ciddi problemleri bünyelerinde barındırması…

Cevâb: Meselâ hangileri isnâd ve metin açısından hangi problemleri bulundurmaktadır? Bu iddiâ da isbât istemez miydi? Yukarıdaki saçmalama nev'inden şeyler mi?... Laf var isbât yok. İsbât diye getirilenler ise mücerred laflar ve vesveselerden ibâret…

[Akademik Hurâfe]:Problemsiz oldukları var sayılsa bile, bilgi değeri bakımından kesinlik değil, ihtimal ve zann-ı galip ifade etmesi sebebiyle, ölüm cezası gibi son derece ciddi bir konuda delil olamayacağı rahatlıkla ifade edilebilir.[18]

Cevâb: Bu sizin, mesnedi olmayan bâtıl bir iddiânız… Hâlbuki âlimlerin çoğuna göre, kendi başına tevâtür bildiren irtidâd hadîsleri, âlimlerin tamâmınca kabûl edilmeleri ve ayrıca icmâ' ile de pekişmekle sözbirliğiyle kesin olarak mütevâtir hükmünde olurlar.

[Akademik Hurâfe]: Recm ile ilgili rivayetlere gelince, bunların da;

a. Kur'ân dışında bir recm ayeti bulunduğuna dair rivâyetler,

b. Hz. Peygamber'in iki Yehûdî’yi recmettirmesiyle ilgili rivâyetler,

c. Mâ'iz b. Mâlik'in recmedilmesi ile ilgili rivâyetler,

d. Ğamidiyeli veya Cuheyneli kadının recmedilmesiyle ilgili rivâyetler,

e. Asîf (amele) olan birinin recmedilmesiyle ilgili rivâyetler,

f. Diğer birkaç recm hadisesiyle ilgili rivâyetler,

g. Müslümanın kanının (akıtılmasının) ancak -biri recm olmak üzere- üç durumda helal olacağına dair rivayetler, şeklinde tasnîf edilmesi mümkündür.

Bu rivayetler isnad açısından incelendiğinde, büyük bir kısmının ferd-ğarîb muanan ve mu'en'enolduğu, pek çoğunun isnadının zayıf, yine birçoğunun da çeşitli illetlerle malul olduğu görülür.

Cevâb: Bu rivâyetlerin -meselâ- hangileri, hangi illetlerle ma'lûldur? Bu ‘büyük kısmı’ denilen rivâyetler hangileridir?. Bunlar nasıl ferd oluyorlarmış? Bulanık suda ve sisli havada avlanma taktikleri… Aslında bunların böyle olmadığı kolayca gösterilir de, bu kadar lâubâlîce yazılan bir yazı böyle bir gayreti hak etmez.

[Akademik Hurâfe]: Bunlardan bir kısmının mevkuf, maktu ve mürsel rivayetlerden oluştuğunu da burada belirtmek yerinde olur.

Cevâb: Öyle olsa ne olur? Hiçbir şey olmaz. Bunlar sahîh veya hasen isnâdlı olup sâbit olduktan sonra merfû’ hükmündedirler. Merfû’ hükmünde olmasalardı bile, diğerlerine zarar gelmezdi; sahîh yolla veya yollarla gelen bir metnin başka bir takım zayıf, hattâ uydurma isnâdlarla da gelmiş olması sıhhâti gölgelemez. Aksine zayıf rivâyetlerin onu takviye ettiği de olur.

[Akademik Hurâfe]:Elbette içerisinde çok miktarda sahih-hasen türden rivayetler de mevcuttur.[19] Ancak, bütün bu değerlendirmeler isnad açısından olup, raviler hakkındaki cerh-ta'dil bilgilerindeki ihtilaflardan dolayı, bunların kesinliğinden de söz etmek mümkün değildir.

Cevâb: Bunlar, meselâ nelerdir, hangi hadîslerdeki, hangi râvîlerin hakkında, hangi muhtelif cerh ve ta’dil bilgileri gelmiştir. Desteksiz sözler… Hem de haklarında konuşulması her hâl ü kârda mu’teber sayılıp, kesinliğe mânî' mi kabûl edilecek? Elbetteki hayır. Yoksa, Allah’ın ve Resûlü’nün aleyhine yapılan konuşmalar da mı hesâba katılacak? Üstelik böyle bir mantık sünnette hiçbir zaman güvenilecek bir rivâyetin bulunmaması netîcesini doğuracaktır ki, bu ancak İslâm düşmanlarının yapabileceği bir hâinliktir.

[Akademik Hurâfe]: Diğer yandan, yukarıdaki tasnifte yer alan her bir grup hadis rivayetinin kendi içlerinde çeşitli çelişkiler, tutarsızlıklar, eksiklik-fazlalıklar ve kapalı noktalar içerdiğini de bilmek gerekir.

Cevâb: Bunlar -meselâ- nelerdir? Aman ne müthiş bir ilmî makale(!)… Şu sözlerde anlaşıldığına göre çelişki veya ıztırâb’ın da ne olduğu bilinmemekte veya kasden çarpıtılmaktadır…

[Akademik Hurâfe]:Sadece isnad açısından incelendiğinde dahi pek çok problemi bünyesinde barındırdığı görülen 'recm'le ilgili rivayetlerin tamamının 'sahih' olduğunu varsaysak bile, sonuç itibarıyla bunların ancak 'âhâd' kategorisinde değerlendirilmesi mümkün olabilir.

Cevâb: Kime göre ve neden? Bu kaçamak ifâdedeki mümkün olabilir sözünün delîli ve mesnedi nedir? Bu da gösterilmemiş. Beş paralık ilmî değeri olmayan kof laflar, seviyesiz vesveseler…

[Akademik Hurâfe]:Gerçi, bazı İslam uleması ve günümüzde bazı ilim adamları, sağlam-çürük, bulabildiği bütün rivayetlerin ve bunların sahabi ravilerinin sayısal olarak çokluğuna bakarak, 'recm' rivayetlerinin meşhur veya mütevatir olduğunu iddia etmekten de geri kalmamışlardır. Ancak, bir başka çalışmamızda ele aldığımız üzere, isnadlarının ve isnadlarındaki ravilerinin tek tek incelenmesi ve cerh-ta'dile tâbi tutulması mümkün olan rivayetlerin, sayısı ne kadar çok olursa olsun, mütevatir olması mümkün değildir.[20]

Zaten klasik dönem muhaddislerinin 'recm'le ilgili hadisleri tek tek "sahih-hasen-zayıf-garib, maktu,’ mursel, mu'an'an" vs. şeklinde nitelendirmiş olmaları da, bunların mütevatir değil, âhâd olduğunu açıkça göstermektedir. Çünkü mütevatir olan bir şeyin sahih, hasen, zayıf vs. olması söz konusu olamaz; daha doğrusu, mütevatirin isnadı olmaz ve ravileri de belli değildir, bu sebeple de mütevatir, hadis ilminin inceleme alanı dışında kalır.

Cevâb: Şeyhin kerâmeti kendinden menkûl, derler ya, işte o hesâb. Anlaşılmayan bir mes'elede temellendirilen bir yanlışa dayandırılan başka bir bâtıl… Âlimlerin âlimce sarf ettikleri sözlerin avamca karıştırılması.. Mütevâtirin isnâdı olmaz imiş… Kapkara bir cehâlet… Böyle bir isnâdsız tek bir misâl verilsin, denilse asla getiremeyecektir. Rivâyet edenlerin tevâtür haddine varacak çoklukta oluşu elbette isnâdları getirilerek görülebilecek ve gösterilebilecektir. Yoksa mütevâtir namına elde anonim halk hikâyelerinden başka bir şey kalmayacaktır. Doğrusu, ibtidâda bunlar ortaya konulur, ama tevâtür sübût bulduktan sonra artık münferid senedlerin râvîlerinin hâlinden ayrı ayrı sorulmaz. Kişi sahası olduğunu zannederek sahası dışına çıkarsa olacağı işte budur. Bu husûsu sayın bay Kırbaşoğlu’nun ‘Îsâ aleyhisselâm’ın Nüzûlü ile alâkalı yazdığı ilim ayıbı ve yüz karası bir makâleye karşı Ğurabâ’da neşretttiğimiz bir makâlemizde genişçe ele almıştık; oraya bakılabilir.

Şu klasik dönem demekle ne kasdedilmişdir?.. Orası da belli değil!..

[Akademik Hurâfe]: Recm hadisleri metin tenkidi açısından ele alındığında ise, durum daha da problemli bir hâl almaktadır. Özellikle Kur'ân dışında bir recm ayeti bulunduğuna dair rivayetler ilk asırlardan beri ciddi eleştirilere maruz kalmıştır. Her şeyden önce, hükmünün geçerli olduğu iddia edilen bir ayetin metninin niçin mensuh olduğu ve niçin Kur'an'a yazılmadığı sorularına bugüne kadar tatminkâr bir cevap verilememiş olması, bu eleştirilerin haklılık payını arttıran önemli bir husustur. Ayrıca, böyle bir ayetin varlığından bahsettiği rivayet edilenHz.Ömer'in Kur'an'ın bir mushaf haline getirilmesini ilk olarak teklif eden kimse olduğunu ve sırf birileri ileri-geri laf edecek diye bir Kur'an ayetini Kur'an'a yazmaktan çekinecek biri olmadığını da burada hatırlamakta yarar vardır.

Cevâb:

Bir: Kim tarafından ‘özellikle Kur'ân dışında bir recm ayeti bulunduğuna dair rivayetler ilk asırlardan beri ciddi eleştirilere maruz kalmıştır.’? Kurusıkı atış…

İki: Doğrusu şöyle: ‘Her şeyden önce, hükmünün geçerli olduğu bidirilen bir âyetin metninin niçin mensûh olduğu ve niçin Kur'an'a yazılmadığı sorularına bugüne kadar tatminkâr birçok cevap verilmiş olması, İslâmî bir uygulamaya yapılan eleştirilerin hiçbir haklılık payının olmadığını açıkça gösteren önemli bir husustur.’

Üç: Bu âyetin Kur’ân âyeti olduğunu açık olarak söyleyeni bilmiyoruz. ‘Allah'ın kitâbından bir âyet’ demek illâ Kur’ân âyeti demek olmayabileceği, belki Tevrât’tan bir âyet olabileceği dahi söylenmektedir.

Dört: Bunun Kur’ândan bir âyet olup hükmünün bırakılarak lafzının nesh edilmesinin câiz olması Allah celle celâlühû’nun bileceği bir iştir; kimsenin O’nun irâdesine sınırlama getiremeyeceği âlim-câhil hiçbir îmân sâhibinin i’tirâz edemeyeceği bir husûstur. Bunun hikmetlerinden biri de -meselâ- bazı marazlı aklını putlaştıranları imtihân edip, Allah celle celâlühû’nun irâdesine pranga vurmaya kalkıp-kalkmayacaklarını onlara ve selîm akıl sâhiblerine göstermek neden olmasın?

Beş: Hz. Ömer radıyellâhu anhu efendimiz'in onu bir tefsîr olarak Kur’ânın bir yanına yazmasının -işi anlayamayanlarca Kur’ân’ın el-ân lafzından olması zannedilmesine sebeb olmadığı veya bunun gerçek bir ilâve olduğu zannedilmediği takdîrde- ne zararı olabilir? Onun bu korkusu, meselenin yanlış anlaşılmasıendîşesin den başka bir şey değildi. Nitekim, günümüzdeki çok bilmişlerin mes'eleyi anlayamaması veya anlamak istememesi O’nun kerâmetlerinden veya firâsetlerinden biridir, denilse yeridir.

[Akademik Hurâfe]:Diğer yandan, recm ileilgili rivayetler, ravilerin zaptı konusunda ciddi kuşkulara yol açacak kadar birbirleriyle çelişkili bir durumdadır. O kadar ki, raviler genellikle aynı olayı, birbirleriyle uzlaştıramayacak kadar farklı şekillerde anlatabilmektedir.[21]

Cevâb: Meselâ neymiş bunlar?.. Boş gürültüler…

[Akademik Hurâfe]: Hepsinden önemlisi, zina suçunu detaylı bir şekilde ele alan Kur'an-ı Kerim'in, genç-yaşlı, evli-bekar bütün ihtimalleri kuşatacak bir şekilde ez-zâniyetü ve'z-zânî... (zina eden kadın ve zina eden erkek...) (24. Nur, 2) ifâdesini kullanmış olması, verilecek cezayla ilgili kapalı herhangi bir nokta bulunmaması; üstelik cariyelere verilecek cezanın hür kadınlara verilecek cezânın yarısı olduğunu açıkça ifade etmesi; -ölüm cezasının yarısından ise bahsedilemeyeceğinden- zina edene ölüm cezası öngören rivayetlerin kabulünü imkansız bir hale getirmekledir.

Cevâb:

Bir: Ne kadar detaylı? Meselâ, ‘genç, yaşlı, evli-bekâr, (kız) çocuk, deli, bir şekilde kendi hanımı zannederek yanlışlıkla başkasıyla zinâ eden, bu işi başkasının Şer’an geçerli sayılabilecek zorlaması ile yapan, kâfir memleketinde yeni Müslüman olup da bu fiilin harâm olduğunu bilmeyip de onu yapan?…’ Bütün bunları da mı içine alıyor? Değilse, neden? Bütün bunları dâirenin dışında bırakıyorsanız bu detay sınırlandırmasını nasıl yaptınız? Şu ‘her bakımdandetaylı’ olan âyet bunları neden içine almaz? Ayıp diye bir şey var; ama doğru, adamlara ve insanlara…

İki: Mü’min olduğunu iddiâ edene, ‘bu mes’eleyi şu âyeti getirenden daha mı iyi anladın’, demezler mi? İşi neden tersine çevirirsiniz?

Üç: Kölenin cezâsına gelince… Mü’minlerin bu husûstaki sözleri hiç mi okunmadı? Okunduysa neden çürütülmedi? Okunsaydı görülecekti ki, (köleler ve) câriyeler (muhsan ve) muhsane olamadıklarından veya ölüm bölünemeyeceğinden ancak yüz celde’nin yarısı ile cezâlandırılırlar. Nikâh kalesiyle iyice koruma altına alınmayan bir köle veya câriyenin sadece kölelik ile muhsane olabileceğini kesin nasıl iddiâ edebilirsiniz? Bu husûstaki inandırıcı delîliniz nedir? Bunda en azından bir şübhe de mi yoktur? Böyle bir ağırlıklı şübheyi savabilecek yeterli bir delîl bulamadıkça muhâtablara ‘üstelik cariyelere verilecek cezanın hür kadınlara verilecek cezânın yarısı olduğunu açıkça ifade etmesi; -ölüm cezasının yarısından ise bahsedilemeyeceğinden’şeklinde bir i’tirâz getirilemez.

Dört: Câriyelerin cezâsının her hâl ü karda muhsanelerin cezâsının yarısı olacağı bildirilen âyette erkek kölelerden hiç söz edilmemektedir; ne olacak şimdi?.. Şunların ‘detaylı âyet’i ile buna nasıl bir açıklık getirilecek?!.. Elbette ki getirilemeyecek; samîmî Mü’minler içün bu noktada Sünnet’e başvurmaktan başka çâre yok…

[Akademik Hurâfe]:Konuyla ilgili olarak özellikle İslam hukukçularına yöneltilebilecek bir eleştiri de şudur; Bilindiği gibi, fıkıh ve usuli fıkh uleması. Hz. Peygamberin hüküm ve uygulamalarını genelde, a) Peygamber sıfatıyla, b) devlet başkanı sıfatıyla, c) normal bir insan ve toplumun bir bireyi sıfatıyla olmak üzere, farklı açılardan değerlendirmişlerdir. Dikkati çeken husus, böyle bir tasnifin irtidad ve recm rivayetleri için geçerli olup olmadığını tartışmaksızın, bu uygulama ve hükümlerin siyasi değil dininitelikte ve genel geçer olduklarını ileri sürmenin ne kadar isabetli olduğu hususunun göz ardı edilmiş olmasıdır. Bu ise, İslam hukukçularının verdikleri hükümlerin dayanakları konusunda -en azından irtidad ve recm konusunda- yeterince mes'eleyi inceleyip tartışmadıkları sonucunu doğurmaktadır.[22]

Cevâb:

Bir: Evvelâ böyle bir tasnîf, akıl, anlayış veya hidâyet kıtlığı sebebiyle yanlış olarak anlaşılmış. Dolayısıyla fıkıhçılar böyle bir ‘eleştiri’ sâhibinin aklına ve anlayışına ancak bir yanda acı acı gülerlerken öte yandan ağlarlar.

İki: Makâle sahibinin ‘Siyâsî değil, dînî’ ifâdesinden, lâik anlayış bütün çıplaklığı ile ortaya çıkmaktadır ki, asıl problem işte bu noktada yatmaktadır. Oysa bir Mü’mine göre Nebî sallellâhu aleyhi ve sellem’in siyâsî yanı, yine dînçerçevesindedir. O bakımdan bu cezâları şu veya bu yanıyla tatbîk etmesini araştırmak mes'eleyi değiştirmeyecektir.

Üç: Abdurrezzâk’ın el-Musannef’inden verilen bir kaynakta, İbrâhîm en-Nehâî’ye dayandırılan ve Süfyân es-Sevrî’nin de kabûllendiği nakledilen rivâyet ya anlaşılamamış veya kasden tahrîf edilmiştir. Orada söylenen, her dinden dönüşte onun tevbeye çağrılacağı, tevbeye çağrılmadıkça öldürülmeyeceğidir; yoksasürekli tevbe istenip hiçbir şekilde öldürülmeyeceği değil… Üstelik, getirilen bu rivâyetin burada ‘muanan’ olmasına, aynı rivâyetin Beyhakî’nin es-Sünenü’l-Kübrâ’sındaki isnâdında bir râvînin mechûl olmasına, metninde yer alan ‘dinden döndüğü her zaman’ ilâvesine[23] hiç bakılmaması cidden ibret verici olup çağdaş ‘epistemolojık’, ‘metodolojık’ ve dahî ‘bilimsel’ birsahtekârlık olsa gerektir. Hâlbuki Beyhakî’nin şu rivâyetine el-Musannef’den verilen kaynağın dipnotunda işâret edilmektedir. Kaldı ki, birazcık ilim ciddiyeti gösterilip en-Nehâî’nin bu husûstaki görüşleri araştırılsaydı böylesi bir saçmalık işlenmezdi. İmam Ebû Hanîfe, arkadaşları ve birçok müctehid, Abdullah İbnu Abbâs radıyellâhu anhumâ’ya dayandırarak, kadını mürteddin öldürülmesinden hâric tutarken, en-Nehâî dinden dönen kadının bile öldürüleceğini söylüyor.[24]

Dört: Bu ifâdelerin doğrusu ufak bir değişiklik ile şöyledir: ‘Bütün bunlar İslam hukukçularının verdikleri hükümlerin dayanakları konusunda -bu arada da irtidad ve recm konusunda- mes'eleyi fazlasıyla çok iyi inceleyip tartıştıkları, ancak çağdaş Müslümân reformist bilim adamalarının(!) buna gözlerini kapatmakta ısrâr ettikleri sonucunu doğurmaktadır.’

[Akademik Hurâfe]: Özetle, konuyla ilgili rivayetlerin, Hz. Peygamber'e kesin olarak aidiyeti ileri sürülebilecek bir durumda olmadıkları, bilakis bunların ona (s.a.v) aidiyetinin oldukça şüpheli olduğu rahatlıkla ifade edilebilir.

Cevâb: Aslâ… Bunlar, -kısa cevâblarda da görüleceği gibi- ufak bir silkelemeyle elde kalacak vehim ve vesveselere dayanan süzme yalanlar… ‘Şübheli’(!), hem de sadece ‘şübheli’ değil, ‘oldukça şübheli’(!)… Hayâ îmândandır; âmennâ…

[Akademik Hurâfe]:Gerek irtidad gerek recm konusundaki rivayetlerin Hz. Peygamber'e aidiyeti konusundaki bütün bu engeller, bu iki konudaki hadis rivayetlerinin kesin delil, yani 'hüccet' olarak kullanılmasına engel teşkil edecek niteliktedir. Bir başka ifadeyle, bu iki konudaki rivayetlerin Hz. Peygamber'e aidiyeti konusunda ciddi şüphelerin bulunması, bu rivayetlere dayanan ölüm cezâlarının da şüpheli bir konuma düşmesi sonucunu doğuracaktır.[25] Bu durumda İslam'da zina ve irtidad suçlarını işleyenlerin ölüm cezâsına çarptırılması gerektiği yönündeki geleneksel kabulün yeniden gözden geçirilmesi ve değiştirilmesi cihetine gidilmesi son dereceisabetli olacaktır.

Cevâb:

Bir: ‘Gerek irtidad gerek recm konusundaki rivayetlerin Hz. Peygamber'e aidiyeti konusundaki bütün bu engellerin bulunduğu’ iddiâsı, ilmî hiçbir temeli bulunmayan kuyruklu bir yalandır. Bu iki konudaki hadîs rivayetleri kesin delîl, yani 'hüccet' olarak kullanılmasına engel teşkil edecek vasıfta hiçbir sebeb mevcûd değildir.

İki: Küçük bir değiştirmeyle: ‘Bir başka ifâdeyle, bu iki konudaki rivâyetlerin Hz. Peygamber'e âidiyeti konusunda ciddi hiçbir şübhenin bulunmaması, bu rivâyetlere dayanan ölüm cezâlarının da kesin bir konuma çıkmasını te'yîd etme sonucunu doğuracaktır.’

Üç: Yine küçük bir değiştirmeyle: ‘Bu durumda İslâm'da zinâ ve irtidâd suçlarını işleyenlerin ölüm cezâsına çarptırılması gerektiği yönündeki kat’î İslâmî kabûle i’tirâz eden kandırılmışların hâllerini yeniden gözden geçirilmesi ve değiştirilmesi cihetine gidilmesi son derece isâbetli olacaktır.’

[Akademik Hurâfe]: Bu, aynı zamanda mağdurun korunması, suçu verilecek cezanın kesin delillere dayanması, şüpheli delillere dayalı bir ceza uygulama riskinden kaçınılması açısından da yerinde olacaktır.

Cevâb:

Bir: Basit bir farklılıkla: ‘Bu, aynı zamanda ırzına geçilen mağdurun veya ifsâd edilen toplumun korunması, suçu verilecek cezânın kesin delîllere dayanması yanında kat’î delîllere dayalı bir cezâyı uygulamama, namussuzluğa prim vermek ve namussuzları himâye etmek riskinden kaçınılması açısından da yerinde olacaktır.’

İki: Hem, mağdûr denilen de kim? Zinâ eden nâmussuz mu? Zinâ suçuyla, tecâvüze uğrayan veya her ne şekilde olursa olsun temeline dinamit konulan toplum mu? Çünki, her zinâ eden karşılıklı rızâ ile etmez; bu bazen tecâvüz şekliyle de olur. Gerçek mağdur, zinâkâr alçaklar mı, yoksa tecâvüz edilenler veya toplum mu? Ben şu namussuzlardan yana takınılan tavırdan inanın bir hayli uyuz oluyorum; bunun altında bir şeyler olabileceğini düşünüyorum. Ancak bu benimkisi harbî bir zann(-ı ğâlib)dir ve şu husûsta hakîkaten delîl olmaz.

[Akademik Hurâfe]:Mürtedle ilgili temkinli tutumunu az önce gördüğümüz İbrahim en-Nehaî’nin; "Denilirdi ki, elinizden geldiğince Müslümanlardan cezaları kaldırmaya çalışın. Müslümanın lehine bir çıkış yolu bulursanız onun cezasını kaldırın. Zira Müslümanların yöneticilerinden bir yöneticinin affederek hata etmesi, ceza uygulayarak hata işlemesinden daha iyidir"[26] sözü, sanırız bugün bizlerin recm ve irtidad konusunda takınmamız gereken tavrı çok veciz bir şekilde özetlemektedir.

Cevâb:

Bir: İbrahim en-Nehâî’nin yukarıdaki sözü doğrudur ve bu iki mes’eleyle hiçbir alâkası yoktur.

İki: İbrahim en-Nehâî’nin bu sözüne, bizzat kendisinin aklının ucundan geçmeyen bir ma'nânın yakıştırılması Yehûdî ve Hıristiyanların kitâblarını tahrîf geleneğinin bir uzantısı olduğu îzâh ve beyâna bile muhtâc değildir.

[Akademik Hurâfe]:Bütün bu mülahazaların, İslam hukukunda asırlarca sürdürülmüş olan bir yanlışın düzeltilmesinden öte bir başka anlamı daha vardır ki, o da, zaman zaman İslam'a yönelik eleştirilere yol açan birtakım hususların, aslında bizatihi bizler tarafından kesinlikten uzak bilgilere dayanılarak 'sanal' olarak yaratıldığı, bunun ise İslam gerçeğini bizzat kendi ellerimizle saptırmak ve İslam imajını çarpıtmak gibi son derece tehlikeli bir girişim olduğudur.

Cevâb:

Bir: Bu ifâdelerin de doğrusu şöyledir: ‘İslâm Ümmeti ve âlimlerinin tamamının kabûlüne aykırı olan bütün bu mülâhazaların, İslâm hukukunda asırlarca sürdürülmüş olan bir hakîkatin tahrîf edilmesinden öte bir başka anlamı daha vardır ki, o da, zaman zaman İslâm'a yönelik eleştirilere yol açan birtakım İslâm düşmanlığı karşısında kapıldığınız aşşağılık kompleksi ve iğrâb düşüncesi aslında bizatihi sizler tarafından kesinlikten uzak bilgilere dayanılarak sanal olarak hesâba katılmıştır ve bu cümleden olarak onların örsüne vurulmaya başlanmıştır.’

İki: Evet, gerçekten -i’tirâf da ettiğiniz gibi- siz ‘İslam gerçeğini bizzat kendi ellerinizle saptırmak ve İslam imajını çarpıtmak gibi son derece tehlikeli bir girişim’ içerisindesiniz.

[Akademik Hurâfe]: Artık Müslümanlar ve özellikle de İslam uleması, muhatap oldukları eleştirilere savunma içgüdüsüyle her ne pahasına olursa olsun cevap vermeye girişmeden önce,[27] İslam olarak savunduklarının ne ölçüde gerçekten İslam olduklarını da kendilerine sorma cesaretini göstermelidirler. Kanaatimce, bu, her şeyden önce onların kendilerine duydukları saygının ve özgüvenin gereği olsa gerektir.

Cevâb:

Bir: Doğru ya, ‘İslâm düşmanlarının bize öğrettiği İslâm’ı esâs alarak‘Selefimizden bize intikâl eden bildiğimiz ve inandığımız İslâm’ın ne derece‘İslâm’ olduğunu sorgulamazsak ne bilimsel, ne de akademik hattâ ilmî bir tavır sergilemiş sayılamayız(!)…

İki: Hurâfecinin sözlerinin doğrusu, küçük bir değiştirme ile şöyledir:

Artık Müslüman olduklarını sanan ama İslâm ile alâkası kalmayanlar ve özellikle de İslâm hakkında ileri geri konuşmakta olan bir takım akademisyenler, muhâtab oldukları haklı tenkîdlere savunma içgüdüsüyle her ne pahasına olursa olsun cevâb vermeye girişmeden önce, İslâm olarak savunduklarının ne ölçüde gerçekten İslâm olduklarını da kendilerine sormak cesaretini göstermelidirler.

Netîce:

Açık seçik ortaya çıkmıştır ki, İslâmiyyetin doğduğu günden bu güne kadar avâmıyla-âlimiyle bütün bir Ümmet’in inandığı, savunduğu ve yaşadığı İslâm’dan utanan, ‘şahsiyet müflisi’ve ‘kafa konforunun bozulmasından korkan ve yarasa meşreb’ hâle getirilen bir nesil ile karşı karşıyayız. Bunlar bir yanda îmân esaslarının bile tamâmını tartışma mevzûu yapabilirlerken, öte yanda ancak üç şeyi tartışma mevzûu yapamamaktadırlar: Birincisi, şu fikirleri kendilerine empoze eden müsteşrikleri ve maşalarının düşüncelerini, ikincisi, tartışılmayacak şeyleri tartışmayı, üçüncüsü de İslâm’a düşman olmuş, harb i’lân etmiş ve müslümânlara kan kusturmuş zâlimleri ve ilkelerini… Onları husûsan bu üç noktada çok mûnis bulursunuz… Onlar ilim noktasındaki olanca yayalıklarına ve -bilmediklerini bile bilmemekle- câhil avamdan dahi çok aşağı mertebelerde bulunmalarına rağmen kendilerini Himaleyaların zirvelerinde zannederler… Bir Arab şâirinin dediği gibi, çok yüksek bir dağın eteklerinden dağın tepesine bakarak, oradaki koca yaban öküzünü bir kuş gibi görürler ve bunu öküzün gerçekten küçük olduğuna hamlederler; bilmezler ki, bu küçük görmek koca yaratığın küçüklüğünden değil, kendilerinin zirveden çok aşağılarda olmalarından, dipsiz bir çukurda bulunmalarından ve zirveye oradan bakmalarındandır…

وَصَلَّى الله عَلَى نَبِيِّنَا وَ عَلَى اَلِهِ و سَلَّمَ تَسْلِيمًا

كُلَّمَا ذَكَرَهُ الذَّاكِرُونَ وَ غَفَلَ عَنْ ذِكْرِهِ الْغَافِلُونَ

وَ الْحَمْدُ ِللهِ رَبِّ الْعَالمَين

[1] [Bu yazı, M. Hayri Kırbaşoğlu’nun, İslâmiyât dergisi’nin, 5. cild, 1. sayı, 125-132. sayfaları arasında yayımlanan ‘İslâm’a yamanan sanal şiddet’ isimli makalesine yapılan basit ve irticâlî bir tenkıdden ibârettir. Yazısından hiçbir kelime makaslanmamıştır. Onun sözlerine, bizim cevâblarımızdan ayrılmaları içün yapıalan [Akademik Hurâfe] şeklindeki ilâveden başka bir ilâve de yapılmamıştır. Dipnotların köşeli parantez içinde olanları bize, kalanları da Kırbaşoğlu’na âiddir.]

[2] Bkz. İbrahim Çalışkan, "İslâm Hukukunda Zina Suçunun Mahiyeti ve Cezası", AÜİF Dergjsi: XXXIII (1992), s. 61-100, Hayrettin Karaman, Mukayeseli İslam Hukuku, İstanbul 2001, i. 183y; 186; ez-Zerkâ, Çağdaş Yaklaşımla İslam Hukuku. İstanbul 1993, II. 454; Mâcid Ebû Rahiyye, el-Hudûd fil-fıkhi'l-İslâmî Mektebetü’l-Felâh, Kuveyt ve B.A.E. 1997, s. 55 ve 202: Yaşar Yiğit, "İnanç ve Düşünce Özgürlüğü Perspektifinden İrtidât Suç ve Cezasına Bakış", İslâmiyât II (1999), sayı: 2, s. 121-135- ve bu çalışmalarda zikredilen konuyla ilgili klasik kaynaklar

[3] Yaşar Yiğit'in adı geçen makalesi bu konuda verilebilecek en son örneği oluşturmaktadır.

[4] Bkz. adı geçen çalışmalar ve ayrıca Nu'mân es-Samarrâ'î'nin İslâm Fıkhında Mürted'e âid hükümler(İstanbul 1970) adlı eseri.

[5] Abdulkâdir Udeh, et-Teşrî'u'l-Cinâi'l-İslâmî, I. 66l ve 534.

[6] İğrab:Kimsenin henüz getirmediği yeni bir şey getirmiş olmak hastalığı…

[7] Age,I. 3.(Abdulkâdir Udeh, et-Teşrî'u'l-Cinâi'l-İslâmî)

[8] Mesela, eş-Şafi'î, Ebû'I-Hasen Alî b. Ubeydi’llâh, Fahruddîn er-Râzî, İbn Kudâme, İbn Teymiyye, ez-Zeylâ'î, el-Kurtubî, el-Bâbertî, el-Alûsî el-Mevdûdî, Ebû Zehra, Fazlu’r-Rahman, Hayreddin Karaman ve Mursafî gibi eski-yeni birçok ilim adamının recmle ilgili görüşleri incelendiğinde, onların hiçbirinin recimin Kuran'a dayandığını iddia etmedikleri görülür. Bkz. Yusuf Ziya Keskin, Recm Cezası, İstanbul 2001, s. 61-70.

[9] Gönül Kolkıran, Hadislerde Recm Hadisesi, (yayımlanmamış lisans tezi), ÇÜİF, Adana 2000, s. 20.

[10] Mesela bkz. Nu'mân es-Samerrâ'î, age, s. 36-46; Abdulkâdir Udeh, age, 1. 66l; Yaşar Yiğit, agm, 5. 130; klasik fıkıh kaynaklarından bir örnek için de bkz. İbn Kudâme, el-Muğnî, Riyad. y, VIII. 123, vd.

[11] Bkz. Zeyd b. Alî b. el-Huseyn, el-Musned, Beyrut 1983, s. 318; Mâlik, el-Muvatta' (Yahya b. Yahya rivayeti), 36, "el-Akdiye'/ İS, no: 15 s. 376; Ebû Yûsuf, Kitâbu'l-Harâc, Kahire 13976, s. 194 (isnadsız);Şâfi'î, el-Müsned, Mısır 1951, II. 86-87; Tayalisî, el-Musned (Minhatu'l-Ma'bûd), Beyrut, 1400. I. 290-291, no: 1472-1474, I. 296, no: 150-4-1505; Abdurrezzak, el-Musannef, Beyrut, 1972, X. 164-177, no: 18690-18731; Humeydî, el-Müsned, Haydarabad, 1383, I. 65, no: 119; İbn Ebî Şeybe, el-Musannef,Bombay 1401, X. 137-139, no: 9034-9041; Ahmed b. Hanbel, el-Musned, Mısır 1313, I. 217. 282, 283, 323, V. 231; Buhârî, es-Sahîh, Mısır 1313, 56, "el-Cihad", 149, IV, 61, 88; "İstitâbetü’l-Murteddin", 2, IX. 15; 96, "el-İ'tisâm", 28, IX. 113, (isnadsız olarak); Ebû Dâvûd, es-Sunen, Beyrut t.y, "el-Hudûd/1, no: 4351-4J53, IV. 126; Nesâ'î, es-Sünen (bi Şerhi's-Suyûtî),:el-Hukmu fi'I-murted", VII. 103-105; Tirmizî;es-Sunen, Mısır 1937-1975, 15, "el-Hudûd", 25, no: 1458, IV, 59; İbn Mâce, es-Sünen, Mısır 1952, 20, "el-Hudûd", 2, no: 2035, 2036, II. 848.

Bu kaynaklardaki rivayetlerin istisnasız tamamının mu'an'an veya mu'en'en, birkaçının da isnadsız rivayetler olduğunu tekrar vurgulamakta yarar vardır.

[12] Süyûtî, Tedrîbu'r-Râvî, Mısır 1966, I. 215 vd.

[13] [Tedlîs: Şeyhini veya şeyhinin bilinen vasfını gizlemek]

[14] İhkâmu'l-Fusûl: 2/4/8.

[15] Gönül Kolkıran, agt.; Yusuf Ziya Keskin, sge.

[16] Kıyâme sûresi: 18-19

[17] [Usûl-i Fıkıh kitâblarının beyân bahislerine, bu arada meselâ el-Menâr şerhleri, Keşfu’l-Esrâr ve Nuru’l-Envar’a (2/65-66) bakılabilir.]

[18] Bkz. Gönü! Kolkıran, agt., s. 21-170; Yusuf Ziya Keskin, age., s. 93-286.

[19] Bkz. İslâm Düşüncesinde Hadis Metodolojisi, Ankara 2000, s. 93-109

[20] Bkz. Y. Ziya Keskin, age., s. 95 vd., 105 vd., 119 vd, 143, 152 vd, 155, 168 vd.,182, 189 vd, 192vd, 197 vd., 201, 204, 210, 212. 215 vd., 2h2 vd., 255 vd., 242 vd, 255 vd.. 267 vd., 28i, 284-285-

[21] Burada Muhammed İzzet Derveze'nin recmi Hz. Peygamber'in şahsi bir içtihadı olarak değerlendirmiş olmasına dikkat çekmek yerinde olur. Bkz. Kolkıran, agt., s.177.

[22] İbrâhîm en-Nehaî’nin (ö. 96/714) mürteddin ebediyen tövbeye davet edilmesi gerektiğini ileri sürmesi ve öldürülmesinden söz etmemesi ve Sufyân es-Sevrî'nin (ö. 161) de ona katılması bubağlamda değerlendirilebilir (Bkz. Abdurrazzak, el-Muşannef, Beyrut 1970-72, X. 166, no: 1869).

[23] Beyhakî’nin es-Sünenü’l-Kübrâ (8/197)

[24] İmâm Muhammed, Kitâbu’l-Âsâr (129, H:592), Tahâvî, İhtilâfu’l-Ulemâ (Cessâs, Muhtasaru İhtilâfi’l-Ulemâ:3/472)

[25] Güya İslam ceza hukukunda insancıl esasların tespiti amacıyla gerçekleştirildiği ileri sürülen, M. Cevat Akşit'in İslâm Ceza Hukuku ve İnsani Esasları (İstanbul 1976) adlı doktora tezinde, insancıl olmanın gereğiolarak Önce irtidad ve recm cezalarının Şer’î delilleri/dayanakları tartışılacağı yerde; nasıl bîr insancıllık anlayışıdır ki, irtidad ve zina suçlarına dair -durumu yukarıda arz ettiğimiz- şüpheli delillere dayanılarak ölüm cezası öngörülmesinden hiçbir rahatsızlık duyulmamıştır (Bkz. age., s. 20, 53, 54, 9, 70, 74.). Zina ve irtidad suçlarına verilecek ceza konusunda gerekli hassasiyeti ve bunun sonucu olarak gerekli inceleme-araştırmayı yapmadan, birtakım zanni delillerle insanlara ölüm cezası vermenin neresi insancıllıktır? Bu durumda İslam ceza hukukunun insancıllığından bahsetmek acaba ne kadar dürüst ve ne kadar ikna edici olur? Sanırız bu soruları -herkesten önce- ilahiyatçı kimliği yanında, avukat olarak bir de hukukçu kimliği taşıyan yazarın kendi kendisine sorması gerekir.

[26] Age., X. 166, no: 18698

[27] Bu bağlamda, İslam hukukçularının recm ve irtidad konularıyla ilgili, ikinci dereceden ve yorumsal nitelikteki delillerini ayrıca ele almayı düşünüyoruz

MUHSAN OLAN ZÂNÎ’NİN RECMEDİLMESİNE

DÂİR RİVÂYETLER İDDİÂ EDİLDİĞİ GİBİ UYDURMA MIDIRLAR?

اَعُوذُ بِااللهِ مِنَ اَلشَّيْطَانِ اَلرَّجِيمِ بِسمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِم اَلْحَمْدُ الِلّهِ رَبِّ الْعاَلَمِينَ وَالصَّلاَةُ وَالسَّلاَمُ عَلىَ سَيِّدِناَ مُحَمَّدٍ وَأَلِه اَجْمَعِينَ

Bundan sonra…

Sayın Bay M. Hayri Kırbaşoğlu şöyle diyor: Hadîsler söz konusu olduğunda, kaynak bilinci açısından, İslâmî ilimlerle uğraşanların bile sorum-suzca davranabildiklerine dâir sayısız örnek arasından, üzerinde ciddi olarak düşünülmesi gereken şu örneği ele alalım: İmâm Nevevî; Hadîslerle İslâm, (Mustafâ el-Buğa-Muhyiddîn Mistû, çev. ve tekmîl: Ahmet Alim, İstanbul 2000) adlı eserde, mürtedin, namazı terk edenin veya zînâ eden evlilerin ölüm cezasına çarptırılacağı iddiaları vesilesiyle, hadîsler konusunda kaynak, isnâd ve metin açısından hiçbir inceleme yapılmaksızın bilim dışı bir tavır takınıldığı açıkça görülmektedir. Nitekim mürtedin ölüm cezasına çarptırılacağına dâir, “Zîrâ hadîs-i şerîfte, ‘Dinini bırakıp ayrılan öldürülür,’ ifadesi vardır. Bir de Buhârî ve Sünen sahiplerinin İbn Abbâs’tan rivâyet ettiklerine göre Peygamber (s.a.v.), ‘Dinini değiştireni öldürünüz,’ buyurmuştur. (s.270) “Namazı terk edenin hükmü öldürülmektir. -Burada delîl olarak, konuyla ilgisi olmayan 30. Rûm ve 31 ve 9. Tevbe, 11. ayetleri gösterilmek-tedir! (M.H. Kırbaşoğlu)- Peygamber de, ‘Bizimle onlar (kafirler) arasındaki sözleşme namazdır, kim namazı (inkar ederek) terk ederse kâfir olur,’buyurmuştur.(s.271) “(…) Evli olanların [cezası] recm cezasına çarptırılmasıdır. Kazılan bir çukura beline kadar gömülür ve taşlanarak öldürülür,”(s. 265) denilerek recm konusuyla ilgili Mâ’iz ve Ğamidiye kıssalarıyla, lafzı mensuh hükmü bâkî (?) bir ayetle ilgili rivâyetler, hiçbir isnâd ve kaynak zikredilmeden delîl olarak kullanılmaktadır ki, bir insanın hayatına son vermek gibi son derece ciddi bir konuda din adına ne kadar sorumsuzca davranılabildiğini göstermesi bakımından oldukça düşündürücü, kaynak bilincinin ve eleştirel zihniyetin ne kadar gerekli olduğunu göstermesi bakımından da, o derece iknâ’ edicidir.[1]

Diyoruz ki;Pala sallama sırası İmâm Nevevî’ye geldi. Böylesi bir -kendi ifâdesiyle- “sorumsuzca davranabilme” tabiîdir ki, herkesin işi değildir. Bir yanda âlimleri “mürtedin öldürülmesi” husûsunda isnâd ve metin tenkîdi yapmamak ve bilim dışı davranmakla suçlarken kendileri hangi isnâd ve metin tenkîdini yaptılar. İslâm dışı anlayışın şekillendirdiği ve şartlandırdığı aklın mahsûlü akıl yürütmelerden başka elinde ne var? Üstelik şu uydurma olmakla suçladığı rivâyetlerin kimler tarafından rivâyet edildiğini açıklama lütfunda bile bulunmayacak kadar bilimsel davranılmıştır. “Mürted’in öldürülmesi” ve “namazı terk etmenin hükmü”nü başka makâlelere bırakıp “Recm” meselesini ele almak istiyoruz.

“Recm konusuyla ilgili Mâ’iz ve Ğamidiye kıssalarıyla, lafzı mensuh hükmü bâkî(?) bir ayetle ilgili rivâyetler, hiçbir isnâd ve kaynak zikredilmeden delîl olarak kullanılmaktadır” denilirken herhalde okuyucunun var sayılan câhillik, aptallık ve gerizekâlı-lığından faydalanma yolu seçiliyordur. Yoksa, yüzlere bâliğ isnâd okunmamış ve bilinmiyor demektir ki, iş feci. Yok eğer okunmuş ve bilindiği halde böyle konuşulabiliyorsa, iş daha da kötü; ortada hıyânet var demektir.

“Bir insanın hayatına son vermek gibi son derece ciddi bir konuda din adına ne kadar sorumsuzca davranı-labildiği” biçimindeki ifâdelere şaşmamak elde değil. Zîrâ nâmussuzluğun ve nâmussuzların bu denli bir müdâfaasının temelinde yatan sâik sadece “din adına sorumsuzca davranmama” bahanesi olamaz; başka bir şey de bulunmalı. Öyle ya, namuslu ve şerefli olanlara göre, sayısız naklî ve aklî delile dayanarak, zinâ suçundan dolayı bir insanın hayatına son vermek, hiçbir delîl olmaksızın sırf bir alîl aklî mülâhaza ile nâmussuzluğa prim verilerek ma’nen bütün bir insanlığın yok edilmesinin yanında hiçbir şey değildir. Şerîatin, birçoklarını içine alan “neslin korunması” şeklindeki temel hedefi, hele bir kişiyle sınırlı kalacak noktadaki canın korunması maksadından elbette aşağı değildir.

Daha önce M. Mustafa Zerkâ da “Fetâvâ”sında, evli olup da zina eden kimseninrecm edilmesinin/taşlanarak öldürülmesinin büyük bir ihtimalle had değil deta’zir cezası olduğunu söylüyordu. Libya’nın el-Beydâ şehrinde düzenlenenİslâmî Teşrî’ (kanun yapma/yasama) Konferansı’nda, Ebû Zehre’nin, Nebi sallalahu aleyhi vesellem’in bir kimsenin taşlanarak öldürülmesini emrettiğinedair nakledilen hadis ve eserlerin gerçekte mevcûd olduğunda büyük bir şübhesinin bulunduğunu söylediğini yazmaktadır. Ama kendisinin bu kanaatte olmadığını, bu hadis ve haberin var olduğunu, ancak bunun (kesin) bir had cezası olmayıp ta’zir cezası olduğu görüşünde olduğunu bildirmektedir.

Meselenin ilmi münakaşasına girişmeden evvel iki tarihi şâhidliği buraya kaydetmek ve üzerinde konuşmak istiyoruz.

Yûsuf el-Karadavî, şu fetvânın haşiyesinde/dipnotunda şöyle diyor:

Libya’da, Beydâ şehrindeki Teşri-i İslâmî konferansında Şeyhimiz Allâme Zerkâ ile beraberdik. Ebû Zehre’yi, yirmi sene gizledikten sonra[2] ortaya attığı görüşünü ve konferansa katılanların ona verdikleri cevapları beraber dinledik.

Orada Şeyhimiz Ebû Zehre ile münakaşa ettim ve Ona bu hükmün ta’zir îcâbı olduğunu anlattım. Nitekim Hanefîler sürgün cezası hakkında böyle demektedirler. Ancak Ebû Zehre bunu kabul etmedi ve şöyle dedi: Bu aslında bir “Yahûdîlik cezası”dır; rahmet dîni(İslâm)ın zuhûru ile hükmü kaldırılmıştır. Bu (“ta’zir cezasıdır” şeklindeki) îzâhı şeyhimiz Zerkâ’ya söyledim ve onu güzel buldu. Bir de bana şöyle dedi: Bu görüş düşünülmeye değer, (yahud “ictihâd” sayılmaya layık) bir yorumdur. Görünen o ki, M. M. Zerkâ bu konuşmayı unuttu. Mühim olan benimle şeyhin bu yorumda/ictihâdda tamamen beraber olmamızdır.[3] O halde “sopalamakla beraber olan taşlama”, “sopalamakla beraber olan sürgüne gönderme” cezası gibidir. Bunu İslâm âlimlerinden hiçbir kimse söylemediyse de,[4] benim görüşüme göre isabetli bir ictihaddır. Bu hususta bir şey yazmıştım; ancak bunu yayınlamaya cesaret edemedim. Nitekim Şeyhimiz Ebu Zehrede -benim bildiğime göre- bu görüşünü yazmadı ve “Ukûbet” (Cezâ) isimli kitabında bunu Hâricîlere nisbet etmekle yetindi.[5]

Zerkâ ve talebesi Karadavî’den Ebû Zehre hakkında iki şahidlik ile kendileri hakkında iki ikrâr… İkrârların burada yalana ihtimali olmaz; mutlaka doğrudurlar. Diğer yandan i’tirâf olmadıkları kabûl bile edilse, şu manzaraya göre Kurân ve Sünnet sarayına büyük zarar veren iki yiğidin şâhidliği, dince mu’teber olmasa da konferansın Libya’da belli bir şehirde ve büyük bir kalabalığın huzurunda gerçekleştiği hesâba katılırsa, hadisenin doğru olduğu büyük bir ihtimalle kesindir. Dileyen araştırsın. Bu düşüncelerin uzun bir süre Ümmet’ten gizlenmesinin bir tür münafıklık olduğu da açık olduğu için bunun kılıflanması icab ediyordu. Nitekim Zerkâ fetvasının sonunda şöyle diyor:

Şu anda, bütün zina hallerinde sadece sopalama cezasının uygulanmasının bildirilmesi ile yetinilmesi, Şeriât’ın hükümlerine alışılması ve meziyetlerinin görülmesinden sonra da Recm’in ta’zir mi had mi olduğunun ilanı için münasib vakit beklemek hayırlı olacaktır. Burada Hz. Âişe’den gelen bir sözü hatırlatmam gerekir: “Kurân’dan, önce cennet ve cehennemin anlatıldığı sûreler indirildi. Nihâyet insanlar İslâm’a koşunca helâl ve haram indi. İlk defa şarab içmeyinizayeti inseydi elbette ‘içkiyi ebediyen bırakmayız’ derlerdi. Eğer, önce ‘zina etmeyin’ (ayeti) inseydi ‘zinayı ebediyen bırakmayız’ derlerdi.”[6]

Ortada iki görüş var:

Birincisi : Ebu Zehre’nin görüşü: Recm hakkındaki, hadisler asılsız. Recm Yehûdîlikten gelme bir cezadır; İslâm onu iptal etti. Delili: Bir: Kurân sadece “yüz sopa atma”yı getiriyor; başka değil. İki:Kur’ân kölenin zina cezasının, hür olanın yarısı olmasını gerekli kılıyor. (Nisa:25). Oysa apaçıktır ki ölüm ikiye bölünmez.

İkincisi: M. Şeltut, M. M. Zerkâ ve Yûsuf el-Karadavi’nin görüşü: Recm ta’zircezasıdır. İdareciye bırakılmış siyasi bir cezadır; lüzumlu görürse uygular, görmezse uygulamaz. Delilleri: Bir: Yüz sopa atmak ile recm, yani taşlayıp öldürmek aynı nassda (hadis delilinde) geldiler. İki: Benzer tabirler ile geldiler.[7]

Ebu Zehre’nin, görüşünü Hâricîler’e nisbet etmesi ise kime ne kazandırır? Onların aykırı görüşü “İcma”ı kabul edenlerin “icma”ı ile “icma”a zarar vermez. İslâm âlimlerinden hiç birinin söylemediğini söyleyen, yani Ümmet’in icmâ’ ettiği hususu çizebilen ictihâd sâhibleri… Ebu Zehre, M. M. Zerkâ, M. Şeltüt, Karadavî… Ümmet bin dört yüz küsur yıldır müctehidiyle âlimiyle ve avâmıyla -hâşa ve kellâ- bir bâtılda birleşti; ama şunlar hakkı buldu!.. Yazıklar olsun, ilmin yüz karası olan şunlara ve şakşakcılarına…

Şunlara ve bâtıllarına verilebilecek uzun ve tartışma götürmeyecek iknâ edici cevâb çok basit ve malzemeleri yetip artacak kadar fazla ise de biz allâmeTakıyyuddîn el-‘Usmânî’den hulâsa bir nakil yapmakla yetineceğiz:

‘Usmânî ‘Müslim Şerhi Fethu’l-Mülhim’de kısaca şöyle diyor:Recm: Abdullah İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ’nın Hazreti Ömer radıyallâhu anh’den yaptıkları rivâyeti Buhârî Sahîh’inin 6830,6829,2462,3928,7323, Mâlik Hudûd’da Recm bâbında, Tirmizî:1431, Ebû Dâvûd:4418, İbn-i Mâce:853, Dârimî:2/179, Ahmed Müsned’inde:1/23,29,36,40,43,47,50 ve 55’te rivâyet etmektedir. Rivâyetlerin şimdilik lafız değişikliklerini bir tarafa koyarak Recm’in farzlığı hakkında konuşmak istiyoruz.

Recm Müslümanların arasında icmâ' ile sâbit olan bir hükümdür. Hilâfı/karşı görüşü hesaba katılabilecek âlimlerden hiç kimse bu hükme i'tirâz etmemiştir. Hâricîler’in Ezârika kolundan bazılarından yapılan nakiller tabii ki müstesnâdır. Zamanımızda Sünnet’in hüccet olduğunu inkâr etmekte olan veyâhud, ğarbdan / batıdan gelen her türlü sapıklığa boyun eğen ve böylece Recm’in Şer’î bir had gibi vâcib/farz oluşunu inkâr eden ve Allah Teâlâ’nın Kur'ân-ı Kerîm’de bunu açıkça söylemediğine, Kur'ân’da zikredilenin sadece sopalama olduğuna ve bu hükmün Haber-i Vâhidler’le nesh edilemeyeceğine tutunan bir grup türedi. Bu söz, İcmâ’'ı ortadan kaldıran bâtıl bir sözdür ve ancak Kur'ân ve Sünnet’ten delîl getirmenin temel kaidelerini bilmemekten kaynaklanmaktadır.

Buna bir çok yönden cevâb verilebilir:

Bir: Recm Kur'ân’da açıkça anlatılmadıysa da işâret yoluyla sâbittir. İki: Ubâde hadîsinin şerhinde, geçmiş bâbta, Recm’in sopalama hükmünü nesheden bir şey olmadığını, bunun / recmin, zînâ eden ıhsân sâhibi/evli kimse sûretinde, ona (sopalamaya) bir ziyâde olduğunu, dolayısıyle ıhsân sâhibi bir kimseye sopa ve recm’in vâcib olduğunu, şu kadar var ki, en büyüğün (Recmin), küçüğün (sopalamanın) onun içerisinde olmasıyla, küçüğe hâkim olduğunu, tahkîk etmiştik. Çünki Recm cana karşı verilen bir cezadır. Dolayısıyle canın aşağısındaki cezalara hâkim olur. Evet bu sözü orada delîllerle te'yîd ettik. O delîllerle ve Şah Veliyyullâh Dihlevî’nin sözüyle öyleyse nesh veyâhud da tahsîs hükmüne ihtiyâc kalmaz. Üç: ‘Âmm olan bir delîlin tahsîs edilmesi âlimlerin cumhûruna göre nesh sayılmaz. O sebeble Kur'ân’ın hükmünün onlara göre Haber-i Âhâd’larla tahsîsi câizdir. Hanefîlere gelince… Tahsîs onlara göre nesh’in kısımlarından bir kısımdır. Bu sebeble Haber-i Vâhid’lerle Kur'ân tahsîs edilemez. Lâkin şu var ki, onlara göre Meşhûr ve Mütevâtir haberlerle Kur'ân tahsîs edilebilir. Nitekim bu Usûl-i Fıkıh’da vardır.

Bu bâbta en fazla söylenebilecek olan, Recm hadîslerinin Nûr sûresinin hükmünü tahsîs edici olduğudur. Cumhûr’a göre de tahsîs Haber-i Vâhid’lerle câizdir. Hanefîlere göre ise Meşhûr ve Mütevâtir haberlerle câizdir. Recm hadîsleri Ma'nen Mütevâtir’dir. O bakımdan sopalamak hükmü bunlarla Cumhûr ve Hanefîlerin arasındaki icmâ' ile câizdir.

Recm Hadîsleri Mütevatirdir.

Recm hadîslerinin ma'nen mütevâtir olduğunu hadîs ve fıkıh âlimlerinden bir çokları açıkça ifâde etmişlerdir. İbn-i Hümâm’ın Fethü’l-Kadîr’inde, Âlûsî’nin Rûhu’l-Meânî’ isimli tefsîrinde, Şah Veliyyullâh Dıhlevî’nin de Hüccetullâhi’l-Bâliğa diye tanınan kitabında… Ben kendi başıma, okunmakta ve ellerde dolaşmakta olan kitaplarda Recm hadîslerini araştırdım ve recmin elli iki sahâbî’den rivâyet edildiğini buldum. Bunu gelecekteki cedvelde açıkça göreceksin. Orada her bir Sahâ-bî’nin ismini, rivâyet ettiğinin hülâsâsını ve rivâyet ettiği hadîsin bulunduğu kitabı zikrettim:

1-Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallâhu anh. Mâ’iz vâkıası, Müsned-i Ahmed:1-8

2-Ömer İbnü Hattâb radıyallâhu anh. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recm edişi, Sahîh-i Buhârî, zînâyı i'tirâf bâbı ve diğerlerinde.

3-Osman İbn-i Affan radıyallâhu anh. Muhsan olan zînâkârın kanını akıtmanın ve taşlanmasının helâl olduğu, Dârimî: 2/93 H:1302, Nesâî: 2/161.

4-Ali İbnü Ebî Tâlib radıyallâhu anh. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in Sünnet’i ile recmetmek, Buhârî, Muhsan’ın recmedilmesi bâbı. Müsned-i Ahmed: 1/121.

5- 'Âişe Ümmü’l-Mü’minîn radıyallâhu anhâ. Muhsan olan zînâkârın recmedilmesi hükmü, Müslim, Ebû Dâvûd, Hâkim: 2/367 Ğamidiyye Kıssası, Hatîb-i Bağdâdî, el-Esmâü’l-Mübheme: 361, H:177

6-Abdullah İbn-i Mes'ûd radıyallâhu anh. Muhsan olan zânînin kanının akıtılmasının mübah olduğu babı, Buhârî, Müslim.

7-Ebû Umâme İbnü Sehl radıyallâhu anh. Muhsan olan zânînin kanının akıtılmasının mübahlığı, Tirmizî ve Nesâî, Mâ’iz vak’ası. Abdürrezzâk, Musannef:7/321 H:1339.

8-Enes İbn-i Mâlik radıyallâhu anh. Muhsan olan zînâkârın kanının dökülmesinin mübahlığı, Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid:6/260, Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recmetmesi, Ebû Ya'lâ’dan Mecmâü’z-Zevâid:6/264 ve Ebû Ya’lâ’dan el-Metâlibu’l-Âliye:2/116 H:1812. Ğamidi-ye vak’ası, Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid:6/268 ve Bezzâr’dan Mecmâü’z-Zevâid: 6/252.

9-Câbir İbnü Abdillah radıyallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Buhârî, İki Yahûdî’’nin recmedilmesi vak’ası. Müslim ve Ebû Dâvûd. Ğamidiye vak’ası, Müstedrek-i Hâkim:6/364 Evli zînâkârın kanının dökülmesinin mübahlığı, Mecmâü’z-Zevâid: 6/252’den, ismi bilinmeyen bir adamın recmedilmesi, Ebû Dâvûd, Recm bâbı.

10-Abdullah İbnü Ebî Evfâ radıyallâhu anh. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recmetmesi, Buhârî, İki Yahûdî’nin vak’ası, Müsned-i Ahmed:4/355

11-Ebû Hureyre radıyallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Buhârî. Asîf vak’ası, Buhârî. İki Yahûdî vak’ası, Ebû Dâvûd.

12-Abdullah İbn-i Ömer radıyallâhu anhümâ. İki Yahûdî vak’ası, Buhârî: 2/1011

13-Abdullah İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ. Hazreti Ömer’in recm hakkındaki hutbesi, Buhârî, zinanın itirafı babı. İki Yahûdî vak’ası, Hâkim Müs-tedrek:4/365, Ahmed, Müsned:1/261

14- Zeyd b. Hâlid radıyallâhu anh. Asîf vak’ası, Buhârî.

15-Ubâde İbnü’s-Sâmit radıyallâhu anh. Evli zînâkârın recmedilmesi, Müslim

16-Câbir İbnü Semure radıyallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Müslim.İki Yahûdî vak’ası, Ebû Dâvûd et Tayâlîsî Müsned:105, H:775.

17-Ebû Saîd el-Hudrî radıyallâhu anh. Müslim ve Ebû Dâvûd.

18-İmran İbnu Husayn radıyallâhu anh. Ğamidiye vak’ası, Müslim ve Ebû Dâvûd. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recmetmesi, Ahmed İbn-i Hanbel, Müsned:4/437.

19-El-Berâ İbnü Âzib radıyallâhu anh. İki Yahûdî vak’ası, Müslim, Ebû Dâvûd.

20-Büreyde İbnü’l-Husayb radıyal-lâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Müslim, Ebû Dâvûd. Ğamidiye vak’ası, Dârimî: 2/100 Ebû Dâvûd.

21-Nuaym İbnü Hezzâl radıyallâhu anh. Mâ’iz Vak’ası, Ebû Dâvûd.

22-Nasr İbnü Dehr el-Eslemî radı-yallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Dârimî: 2/64,2323, Müsned-i Ahmed:3/431.

23-Mu’teb İbnü Amr el-Eslemî radı-yallâhu anh. İbn-i Sad Tabakât: 4/320 ve el-İsâbe:3/422.

24-Ebû’l-fîl el Huzâî radıyallâhu anh.Mâ’iz vak’ası, İbnü’s-Seken’den ve Eddûlâbî’nin el-Künâ ve’l-Esmâ’sın-dan, el-İsâbe:4/155.

25-Abdullah İbnü Cübeyr el Huzâî. Mâ’iz vak’ası, Üsdülğabe:5/274.

26-Abdülaziz bin Abdillah el-Kureşî rivâyetiyle ismi belirtilmeyen bir sahâbî radıyallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Mecmâü’z- Zevâid:6/67, Müsned-i Ahmed:4/60, 66, 5/374, 378.

27-Sehl İbn-i Sa’d radıyallâhu anh. Mâ’iz vak’ası, Müsned-i Ahmed:5/339, Mecmâü’z-Zevâid: 6/368, İsmi belli olmayan bir adamın recmedilmesi, Sünen-i Dârekutnî:5/99,169, Hamile bir kadının recmedilmesi. İbnü Neccar’dan Kenzu’l-Ummâl:3/89.

28-Ebû Zerr el-Ğıfarî radıyallâhu anh, Ğamidiye vak’ası, Müsned-i Ahmed:5/178

29-Ebû Bürzetü’l-Eslemî. Müsned-i Ahmed:4/423 ve Taberânî’den naklen Mecmâü’z-Zevâid:6/268

30-Ebû Bekre radıyallâhu anh. Ğamidiye vak’ası, Ebû Dâvûd.

31-Huzeyme İbnü Sâbit radıyallâhu anh. el-İsabe:1/428, Tercüme:2263.

32-Huzeyme İbnü Ma’mer el-Ensarî radıyallâhu anh. Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid:6/265

33-Yezîd İbnü Talha et Teymî radıyallâhu anh. Ğamidiye vak’ası, Hâkim, Müstedrek:4/364.

34-Leclâc radıyallâhu anh. İsmi belli olmayan bir adamın recmedilmesi, Ebû Dâvûd, Müsned-i Ahmed:3/479.

35-Seleme İbnü Mahabbek radıyallâhu anh. Evli zînâkârın recmi, Müsned-i Ahmed:3/476.

36-Kubeyse İbnü’l-Hureys radıyal-lâhu anh. Evli zânînin recmedilmesi. Mecmâü’z-Zevâid:6/264

37-Ammar ibnü Yâsir radıyallâhu anh. Evli zânînin recmedilmesi Mec-mâü’z- Zevâid:6/253

38-Zeyd ibnü Sâbit radıyallâhu anh. Hâkim Müstedrek:3/360.

39-Amr İbnül ‘Âs radıyallâhu anh. Evli zânînin recmedilmesi, aynı yer.

40-Ubeyy İbnü Kab radıyallâhu anh. Evli zînâkârın recmedilmesi, Bey-hekî, Sünen:8/211, Hâkim, Müsted-rek:4/359.

41-El-‘Acma radıyallâhu anh. Evli zânînin recmedilmesi, Taberânî’den naklen Telhîsu’l-Habîr:4/51 H:1745.

42-Numan İbnü Beşîr radıyallâhu anh. Zevcesinin câriyesiyle zînâ etmekle recmedilmek, Ebû Dâvûd.

43-Vâil İbnü Hucr radıyallâhu anh. Zînâya zorlanan kadının kıssası, Tirmizî, Câmi'

44-Şibl radıyallâhu anh. Useyd Vak’ası, Dârimî:2/98, Mecmâü’z-Zevâid:6/271.

45-Abdullah İbnül-Haris İbnü’l-Cez radıyallâhu anh. İki Yahûdî vak’as, Mecmâü’z-Zevâid:6/271

46-Abdurrahman İbn-i Avf radıyal-lâhu anh. Hazreti Ömer’in hutbesi, Ahmed İbn-i Hanbel, Müsned:1/29.

47-Ebû Vakıd el-Lezî radıyallâhu anh. Hazreti Ömer’in recmetmesi, Beyhekî Sünen:8/215

48-Abdurrahman İbn-i Ğanem radıyallâhu anh. Hamile kadının recminin doğurmasına bırakılması. İbn-i Mâce ve Taberânî’den Süyûtî Cemü’l-Cevâmî:1/444.

49-Muaz İbnü Cebel radıyallâhu anh, Aynı hadise, aynı yer.

50-Ebû Ubeyde İbnül Cerrah radıyallâhu anh, Aynı hadise aynı yer.

51-Şeddad Übnü Evs radıyallâhu anh. Aynı hadise aynı yer

52-Abdullah İbnü Harrât radıyallâhu anh, Ğamidiye vak’ası. Hatîb-i Bağdadî, el-Esmaü’l-Mübheme: 361,177[8]

Bunlar elli iki sahâbî. Allah onlardan râzı olsun. Evli zînâkârın recmedileceğini rivâyet ettiler. Bu sayı benim kısa olan araştırmama nisbetledir. Daha geniş bir araştırmadan sonra bu cetvele ilâve isimler yapılması ihtimâlden uzak değildir. Şurası muhakkaktır ki bu sayı muhaddislerin mütevâtir olduğuna hükmettiği hadîslerin ravilerinden daha fazladır…

Biz Recm hükmü hakkında lafzı dahî mütevâtir olan hadîs getirdik. O da (الولد للفراش وللعاهر الحجر)“el-Veledü li’l-firâşi velil ‘âhiri el haceru.” “Çocuk yatağa âiddir. Zinâ eden için de hacer / taş(lamak) vardır” hadîsidir. Muhaddisler bu hadîsin lafzen mütevâtir olduğunu açıkça ifâde ettiler. Çünki bu, şu lafızla otuzdan fazla Sahâbî’den rivâyet edilmiştir. Fethu’l-Bârî ve Umdetu’l-Kârî’ye müracaat edilsin.

İnsanlardan bir kısmı buradaki hacer lafzının mahrûmiyet ve kayıp ma'nâsındaki hacr olduğu, Recm/taşlama olmadığı, çünki Recmin her bir zînâ eden kimsenin cezası olmadığı, sadece evli olan zînâkârın cezası olduğu gerekçesiyle i'tirâz etmişlerdir. Fakat biz Kitâbu’r-Radâ’da bu hadîsin şerhinde Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in el-hacer lafzını bu hadîsle Recm ma'nâsı için tevriye olarak kullandığını, böylesi bir tevriyede kanûnî incelikler ve mantıkî kayıtlarla zorakiliklere girişilemeyeceğini bu yüzden hadîsin Recm’e açıkça işâret ettiğini, bundan dolayı da Buhârî’nin bu hadîsi evli zînâkârın recmedilmesi hadîsleriarasında rivâyet ettiğini tahkîk etmiştik.

Şu halde Recm’in lafzen ve ma'nen mütevâtir olduğu takdirde İmâm Ebû Hanîfe ve ona uyanlara varıncaya kadar hiçbir kimseye göre Nûr sûresinin hükmünü tahsîs etmesine mâni' kalmamıştır.

Recm Vâkıalarının Târihi

(Recm Cezâsı Nûr Sûresi İle Nesh mi Edildi?)

Asrımızın bazı garplılaşmış kimseleri Recm’in Nûr sûresinden evvel indiğini, Recm hadîslerinin Nûr sûresiyle hükmünün kalktığını iddia etmişler ve bu görüşlerinde İmâm Buhârî’nin Ebû İshak eş-Şeybânî’den rivâyet ettiği “Abdullah İbnü Ebî Evfâ’ya sordum ki, Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem hiç recmetmiş midir.” O da “evet” dedi. Ben de, “Nûr sûresinden önce mi sonra mı?” diye sorunca, “bilmiyorum” dedi,[9] mealindeki hadîsini delîl olarak ileri sürdüler. Lâkin şu rivâyet, târîh mes’elesinde hiçbir şey ifâde etmez. Çünki bunun hâsılı ma'nâsı Abdullah İbn-i Ebî Evfâ’nın bu tarihi bilmediğidir. Yani Recm vâkıalarının tarihini bilmemiş olmasıdır. Tahkîk şunu gösterir ki, Recm vâkıalarının tamamı veyâhud en azından ekserîsi Nûr sûresinden sonra meydana gelmiştir. Çünkü Nûr sûresi Benî Müstalik ğazvesinden hemen sonra meydana gelen Hazreti 'Âişe radıyallâhu anhâ’ya iftirâ kıssası hakkında nazil oldu. Bu ğazânın tarihi hakkında târîhçiler ihtilâf etmişlerdir; üçüncü senede yâhud beşinci senede, yâhud altıncı senede meydana geldiği söylenmiştir. Mûsâ İbni Ukbe -ki O, siyer âlimlerinin en sağlamlarındandır- bu ğazânın Ahzâb gazâsından evvel olduğunu vebeşinci senede vakı' olduğunu isbât etmiştir. Hâfız İbn-i Hacer Fethu’l-Bârî’de bir çok delîllerle bunu tercîh etmiştir. Aynî de Umdetü’l-Kârî’de bunu almış, bununVâkidî’nin de kavli olduğunu söylemiştir. Şu halde ağırlık kazanan kanâat Nûr sûresinin hicretin beşinci senesinde inmesidir. Bu bâbta en fazla söylenebilecek altıncı senede inmiş olduğudur. Hâlbuki Recm vakalarının tamamı bu altıncı seneden sonra vakı' olmuştur. Bunun böyle olduğunu birçok delîller göstermektedir:

Bir: Recm vâkıalarının ilki, iki Yahûdî vak’asıdır. Çünki Abdürrezzâk el-Musannef’inde Ebû Hureyre’den bunu böylece rivâyet etmiştir ve “Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in ilk recmettiği kimse Yehûdî’lerdendir” demiştir.[10]Nitekim Müslim’den ileride de gelecektir ki, Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem iki Yahûdî’yi recmettikten sonra, “Ey Allah’ım!.. Senin emrini onlar onu öldürdükten sonra, ilk ihyâ eden benim” buyurmuştur. Ve yine Ahmed İbn-i Hanbel, Müsned’inde İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ’dan, iki Yehûdî kıssasını anlattıktan sonra, şöyle dediğini rivâyet etmiştir: Şu hâdise, bu ikisinden zînânın gerçekleşmesi hususunda Resûlü sallallâhu aleyhi ve sellem’e Allah’ın yapmış olduğu vahiyler cümlesindendir.

Es-Sîretü’l-Halebiyye sâhibi “Yehûdî’nin recmedilmesi hadisesi hicretin 4. senesinde vakı' olmuştur” demiş, lâkin buna dâir bir delîl getirmemiştir. Hâfız İbn-i Hacer el-Fethü’l-Bârî’de 12/152 zimmîlerin hükümleri bâbında bu hadisenin Mekke’nin fethinin 8. senesinde vakı' olduğunu tahkîk etmiş ve şunu delîl getirmiştir: Abdullah İbn-i Hâris İbn-i Cez bu hadiseye şâhid olmuştur. Çünki O, iki Yahûdî kıssasını hikâye ettikten sonra, onları taşlayanların arasındaydım, diyordu. Bunu -Mecmâü’z- Zevâid’de de vakı' olduğu gibi- Bezzâr ve Taberânî rivâyet etmiştir. Abdullah İbn-i Hâris Medine’ye Mekke’nin fethinden sonra babasıyla Müslüman olarak gelmiştir.[11] Bunu şu da te'yîd etmektedir: Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’e bu hâdisede Yahûdî’ler geldiği zaman Ebû Hureyre radıyallâhu anh hazretleri Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem ileydi. Çünki bunu Mâide sûresinin tefsîrinde İbn-i Cerîr böylece ondan rivâyet etmiştir. O şöyle diyor: Yahûdî’lerden bir adam geldiği zaman ben Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in yanında oturuyordum.[12]

Şurası sâbittir ki, Ebû Hureyre Hicret’in yedinci senesinde Müslüman olmuştur. Bu yüzden çaresiz olarak Yehûdî’nin recmedilmesi yedinci seneden sonra meydana gelmiş olması gerekir. Bunu şu da te'yîd etmektedir: Zînâ eden şu iki Yahûdî Fedek halkından idiler. Hayber ahâlisi de bu mes’elede Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e elçi göndermişlerdir. Nitekim Humeydî’nin Müsned’indeki rivâyette bu geçmişti. Öyleyse açık olan şudur ki, onlar bu işi, Hayber Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in hükmü altına geçtikten sonra, yedinci senede yaptılar.

Humeydî’nin Müsned’inden önceden de aktardığımız gibi bu kâdıyyeyi Medine ehlinden olan kardeşlerine gönderen(Yehûdî)ler, onlara şöyle dediler: “Eğer size sopalamayı emrederse onu O’ndan alınız. Eğer recmi verirse onu ondan almayınız.”[13] Bu da, İslâm’da zînâ edenin sopalama ile cezalandırılmasının o zaman meşhûr olduğunu göstermektedir. Sopalama ile cezalandırma ise sadece Nûr sûresi ile bilinmektedir. Çünki zînâ edenin cezası bundan evvel hapis idi. Nitekim bu Nisâ sûresinde zikredilmiştir. Şu halde açık olan, bu vakıanın Nûr sûresinden sonra olduğudur. Bu bahsin başında zikretmiş olduğumuz Mâide sûresi ayetleri iki Yehûdi kıssası hakkında inmiştir. Mâide sûresi de Kur'ân’ın son indirilen sûrelerindendir. Çünki Süyûtî, ed-Dürrü’l-Mensûr’da Hamza b. Habîb ve Atıyye b. Kays’dan Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in şöyle buyurduğunu rivâyet etti: Mâide sûresi Kur'ân’ın en son indirilen sûrelerindendir. O halde onun helâlini helâl, haramını da haram kabûl ediniz.[14]

Müfessirler Mâide sûresinin bir parçasının Hudeybiye’de, bir parçasının Mekke’de, bir parçasının da Veda Haccı’nda indiğini söylemişlerdir. Nitekim Kurtubî tefsîrinde böyle denilmektedir.[15] Bundan Mâide sûresinin en eski inen ayetlerinin Hudeybiye’den evvel inmediği ortaya çıkmaktadır. Hudeybiye de Hicret’in altıncı senesinde vakı' olmuştur. Bu babta en çok söylenilebilecek, şu ayetlerin Hudeybiye’den sonra inmiş olduğudur. Benî Mustalik ğazvesi Hudeybiye’den önce olunca, Nûr sûresi Hudeybiye’den evvel inmiş olur.

İnsanlardan bazısı buna şöyle i'tirâz etmiştir. Yehûdîlerin kıssası, o zaman onların Medine’de mukîm olduklarını göstermektedir. Hâlbuki Benî Nadr’ın sürgünü Hicret’in ikinci senesinde, Benî Kureyza’nın katledilmesi de beşinci senesinde vakı' olmuştu. Öyleyse, iki Yehûdî’nin zînâsı kısası, Hicret’in beşinci senesinden ve Nûr sûresinden evvel oluversin. Lâkin böylesi bir delîl ileri sürmek doğru değildir.Birinci olarak; çünki bundan en çok sâbit olacak olan iki Yehûdî’nin zinası kıssasının Benî Kureyza’nın katledilmesinden sonra vukua geldiği, ancak bunun Nûr sûresinden evvel olduğunu göstermeyeceğidir. Çünki, Benî Kureyza’nın katledilmesi Ahzab vak’asından hemen sonra vakı' olmuştur. Biz Mûsâ İbn-i Ukbe’den önceden aktardığımız gibi, Nûr sûresinin inmiş olduğu Benî Mustalik ğazvesi Ahzab ğazvesinden evvel vakı' oldu. İkinci olarak; çünki, Yehûdîlerin Benî Kureyza’nın katledilmesinden sonra kökleri kazınmamıştı. Medine’de onlardan kalanlar vardı. Bunu Buhârî’nin ve diğerlerinin Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in zırhının, ölümü anında Yehûdîlerden bir adamın yanında rehin olduğuna dâir yapmış oldukları rivâyet göstermektedir.

Semhûdi, Vefâu’l-Vefâ’da şöyle söylemektedir: Yehûdî tâifelerinden Medine’de kalanların sürgünü Kureyza’nın katlinden sonraydı. Sonra, Semhûdî, bundan sonra Yehûdîlerden kalan tâifelerin Medine’den, Hicret’in yedinci senesinden sonra çıkarıldıklarını, bu seneye kadar Beytü’l-Medâris’in devam ettiğini anlattı. Sonra daVefaü’l-Vefâ’nın başka bir yerinde Benî Nağıse’den olan Yehûdîlerin Benî Haram mıntıkasında mukîm olmaya devam ettiklerini, nihâyet Ömer efendimizin onları fetih mescidine yakın bir yere naklettiğini söylemiştir.[16]

İki Yehûdî’nin recmedilmesi recm vakıalarının ilki olarak sübût bulunca ve yedinci seneden sonra vakı' olunca, diğer recm vakıaları Nûr sûresinden sonra olmuş oluyorlar. Bu yüzden, bunların Nûr sûresi ile neshedilmeleri imkansız oluyor.

Mâ’iz’in recmi vakıasına gelince… Sahîh rivâyetlerden hiçbir şeyde onun târîhi sâbit olmamıştır. Şu kadar var ki, Hâkim Müstedrek’inde İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ’dan Mâ’iz kıssasında şöyle bir rivâyet yapmıştır: Sonra Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem yanındakine şöyle buyurdular. “Arkadaşınızda bir cin çarpmışlığı mı var?” İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ şöyle dedi: Bunun üzerine ben, işâret etmek için kavme baktım. İçlerinden hiçbirisi bana dönüp bakmadı… Bu rivâyetin gösterdiği şeylerden birisi, İbn-i Abbâs radıyallâhu anhümâ’nın Mâ’iz radıyallahu anhu’nun Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’e geldiği vakitte hazır olduğudur.

İbn-i Abbâs Medine’ye anasıyla berâber hicretin dokuzuncu senesinde gelmişti. Nitekim Hâfız İbn-i Hacer bunu Fethü’l-Bâri’de açıkça ifâde etmiştir. Bundan ortaya çıkmaktadır ki, Mâ’iz kıssası hicretin dokuzuncu ya da daha sonraki senelerinde vakı' olmuştur. Lâkin Hâkim’in bu rivayeti Hafs İbn-i Ömer el-Adenî’den gelmiştir ki, muhaddislerin çoğu onu zayıf bulmuşlar ve isnâdlarda yanılmakla ve isimlerde karıştırmakla onu suçlamışlardır. Nitekim et-Tehzib’de böyle söylenmektedir.[17]İşte bundan dolayı Zehebî Hâkim’in şu hadîsi sahîh bulmasına i'tirâz etmiştir. İşte bu yüzden bu rivâyete güvenilmez. Lâkin iki Yehûdî’nin recmedilmesi yukarıda da söylediğimiz gibi Mâ’iz kıssasından evveldi. O bakımdan çaresiz o Hicret’in yedinci senesinden sonra ve Nûr sûresinin inişinden sonra vakı' olmuştur.

Ğamidiye’nin recmine gelince; Birçok sahîh rivâyetlerde sâbit olmuştur ki bu hâdise Nûr sûresinin inişinden sonra vakı' olmuştur. Zîrâ Musannif Müslim’in bu babtaki gelecek olan Bureyde hadîsinde Halid İbn-i Velid’in ona taş attığı vardır. Halid İbn-i Velid Medine’ye Müslüman olarak Hicret’in sekizinci senesinde gelmiştir. Nitekim O, bunu Müslüman olması kıssasında kendisi söylemektedir: Ben Medine’ye Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in yanına Hicret’in sekizinci senesinin Safer’inin ilk gününde geldim. İbn-i Sad’ın Tabakât’ına müracaat et.[18]

Bazı tarihçilerin Halid İbn-i Velid’in Hicret’in beşinci senesi Hudeybiye gününde Müslüman olduğuna dâir söyledikleri bir yanılmadır. Hâfız el-İsâbe’de, İbnü’l-Esîr de Üstülğabe’de bunu açıkça ifâde etmiştir. Belki de bu yanılmanın menşei İslâm’ın onun kalbine Hudeybiye zamanında düşmüş olmasıdır. Lâkin onun Müslüman olması sadece Hicret’in sekizinci senesine tevâfuk etmişti. Nitekim O, bunu Müslüman olması kıssasında kendisi anlatmıştır. El-Bidâye ve Ve’n-Nihâye’nin Hicret’in sekizinci senesi vak’aları mes'elesinde bu kıssaya müracaat et. Belki de İslâm’a meyletmesini zikretmesi bazı râvîlere İslâm’a girdiği şeklinde karışmıştır.[19]

Sonra, Halid İbn-i Velid radıyallâhu anhu’nun bilfarz Hudeybiye vak’asından sonra Müslüman olduğu kabûl edilse bile, bununla en azından Ğâmidiyye kıssasının Hudeybiye vak’asından sonra vakı' olduğu sâbit olur. Önceden de ifâde ettiğimiz gibi Nûr sûresi Benî Mustalik ğazasında nazil olmuştur ki, Hudeybiye’den çok öncedir. İşte bundan dolayı hadîslerden birçoğu Ğamidiye kıssasının Hicret’in dokuzuncu senesinde vakı' olduğunu açıkça ifâde etmişlerdir.[20]

Asîf/ücretli işçi kıssasına gelince… Birçok delîlle sâbit olmuştur ki, o Nûr sûresinden sonra vâkı' olmuştur: Birinci olarak; çünki onun babası Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’e “Benim bu çocuğum, bunun ücretli işçisiydi ve onun karısıyle zînâ etti, bu yüzden ondan dolayı yüz koyun ve bir hizmetçi fidye verdim. Sonra ilim sâhiblerinden bir takım kimselere bunu sordum. Onlar da bana çocuğuma yüz sopa ve bir yıl sürgün cezası lâzım geldiğini söylediler.” Bu rivâyetin gösterdiği şeylerden birisi de şudur. Zînâ edene yüz sopa o zaman meşrû idi. Bu ceza Sûre-i Nûr’daki sopalama ayetinin inmesinden sonra meşrû kılınmıştı. Zînânın cezası bundan evvel evlerde hapis idi. İbn-i Abbâs radıyallâhu anhumâ bunu şöyle diyerek açıkça ifâde etmiştir. “Kadınlar evlerde hapsedilirlerdi. Ölüse ölür, yaşarsa yaşardı. Nihâyet Nûr sûresindeki zînâ eden erkek, zînâ eden kadın ayeti indi…” Bu haberi Taberânî rivâyet etmiştir. Nitekim Mecmâü'z-Zevâid’de böyle geçmektedir. Ehl-i ilmin bu sözü bu kıssanın Nûr sûresinden sonra gerçekleştiğine dâir şahidliklerin en güçlülerindendir. İkinci olarak, bu işçi kıssasına Ebû Hureyre şâhid olmuştur ki o şöyle demektedir. “Biz Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in yanındaydık. Ve bir adam kalktı.” Bunu Buhârî Zînâ’yı i'tirâf babında rivâyet etmiştir. Ebû Hureyre de Hicret’in yedinci senesinde Müslüman olmuştur.

Elhamdülillah böylece sâbit olmuştur ki; Recm vakıalarının tamamı Nûr sûresinden sonra vakı' olmuştur. Sonra evli zînâ edenin recmedilmesi hükmü sadece bu vakıalarla da sâbit olmamıştır. Ve sadece birçok kavli hadîslerle de sâbit olmuştur. geçtiğimiz babta Ubâde İbn-i Sâmit’in geçen hadîsi gibi. Bu kesinlikle Nûr sûresinin ayetinin inişinden sonra vârid olmuştur. Çünki o hapis cezasından sonra zînâ edenin hükmünü zikreden ilk hadîstir ki; yüz sopa cezasını ihtiva etmektedir. Ki bu, sadece Nûr sûresi ile sâbit olmuştur.

Aynı şekilde Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in “çocuk yatağa ait olup, zînâ eden için taş(lama) vardır” şeklindeki sözü dahî böyledir. Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem bu sözü Nûr sûresinin inişinden çok sonra Veda Haccı Hutbesi’nde söylemiştir ki, bunun mütevâtir bir hadîs olduğunu zikretmiştik. Sonra, Hulefâ-i Raşidin ve Sahâbenin tamamı rıdvanullahi teâlâ aleyhim ecmaîn hep Recm’in Şer’î bir hüküm gibi muhkem bir hüküm olduğuna i'tikâd ede gelmişlerdir. Onlardan hiçbirisinden bu hükmün neshedildiğine dâir bir haber gelmemiştir. O halde Recm hükmünün neshedildiğini söylemek delîlsiz bir bâtıl sözdür.

Recmin Vâcib Olduğuna Dâir Gelen İcmâ'

Sonra Recm hükmü icmâ' ile de sâbittir. Bu da başlı başına bir hüccettir. Bu mes'eleye dâir icmâı birçokları anlatmıştır. Biz burada üzerinde icmâ' edilen mes'eleleri toplamak için yazılan iki kitâbın ibâresini aktaracağız:

Birincisi, İbnü’l-Münzir’in Kitabu’l-İcmâ’ı dır ki, İbn-i Münzir üçüncü asrın âlimlerinden olup, fukahanın mezhebleri ilminde hüccettir. İbn-i Münzir sözü edilen kitâbında şöyle demektedir: Şunda icmâ' etmişlerdir: Hür bir erkek hürre bir kadını sahîh bir nikâhla nikâhlayıp ta o kadınla fercinden cim’a ederse o hür olan erkek ihsân sâhibidir. Yani muhsandır. Zînâ ettiklerinde onlara Recm vâcibtir.[21]

İkinci kitâb İbn-i Hazm’ın Meratibu’l-İcmâ’ isimli eseridir. O, bu eserinde şöyle demektedir: Zikretmiş olduğumuz gibi, zînâ ederse ve bundan evvel nikâhlanırsa… Onun üzerinde taşlanıp öldürülmesine dâir recm cezası olduğunda ittifâk etmişlerdir.[22] Evli bir zînâkarın recmedilmesi hükmü Müslümanlar arasında bilinen bir şeydi. Herkes onu tanıyordu. O kadar ki, şairler bunu şiirlerinde andılar. Ve herkesçe kabûl gören kesin, hakkında hiçbir şübhe bulunmayan bir iş için onu darb-ı mesel olarak kullandılar. Nabiğatü’l-Ca’dî radıyallâhu anh şöyle diyor:

Söylemekte olduğun bir fâriza oldu, nasıl ki/ Zînâ taşlanmanın fârizası olduysa.

Bunu İbnü Manzûr Lisanül Arab’da “z-n-y” maddesinde, Hattabî de Ğaribul Hadîs’te anlatmıştır. Bu Nabiğatü’l-Ca’dî muhadram olan şairlerdendir. Onun Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’e gelip Müslüman olduğu Sıffîn vak’asına yetiştiği ve ona Hazreti Ali’yle berâber şâhid olduğu, sonra da Kûfe’de yerleştiği akabinde Muaviye radıyallâhu anh’ın onu İsfehân’a sürdüğü söylenmektedir. Ziriklî’nin el-A’lâm’ına müracaat et. Onun Hâfız İbn-i Hacer’in el-İsâbe’sinde uzunca bir hayat tercümesi vardır.[23]

İlmi olmayan kimselerden biri, sâbit olan bu icmâ' hakkında, Hâricîlerin bazısından yaptığı şu recmi inkâr ettiklerine dâir hikâye ile karalamayı murâd etti. Hâlbuki hakîkat şudur ki, Hâricîler, Şehristânî’nin de el Milel ve’n-Nihal’inde zikretmiş olduğu gibi yirmi sekiz fırkadır. Onlardan Ezârika fırkasının dışında hiç kimseden Recm’i inkâr ettikleri zikredilmemiştir.

Şu Ezârika denilen topluluk Hazreti Ali, Osman, Talha, Zübeyr, 'Âişe ve İbn-i Abbâs radıyallâhu anhüm’ü isimleriyle ve diğer Müslümanları (da toplu olarak) tekfir etmişlerdir. O kadar ki Müslümanların memleketlerinde oturan ve Ezârika’ya hicret etmeyen Hâricîleri de kafirlikle suçluyorlar, bütün bunların çocuklarına varıncaya kadar kanlarını mübah görüyorlardı. Nitekim Şehristânî bunu kitâbı el-Milel Ve’n-Nihal’de uzunca anlattı. Bağdadî de, el-Fark, Beyne’l-Firak isimli eserinde onların Hâricilerden kendilerine hicret eden kimseleri yanlarındaki esîrlerden bir esîri onlara arzetmekle imtihân ettiklerini eğer o kimse o esîri öldürürse onu tasdîk ettiklerini, aksi takdirde onu küfürle suçladıklarını ve geri çevirdiklerini anlatmıştır.[24] Şunların Müslümanlara karşı muharebeleri ve âlemi İslâmda fitne çıkarmaları târîhte bilinen bir husûstur. Bunun teferruatı için el-Müberrid’in Kâmil’ine müracaat et.[25

Ne dersiniz? Böylesi sapıtmış ve saptıran bir fırkanın kavli, İcmâ’ın sâbit oluşunu ayıblı hâle getirir mi?

Recmin Ta’zîr Olduğunu İddia Edenlere Cevâb:

Burada asrımızın insanlarından başka bir fırka daha vardır ki, recmin Efendimiz aleyhissalâtü vesselâm’ın zînâ edenlerden bazısına ta’zîr olarak tatbik ettiği bir ceza olduğunu, Şer’î bir had olmadığını iddia etmektedir. Bunun böyle olduğuna dâir en büyük delîlleri Numan İbn-i Beşir radıyallâhu anh’ın karısının câriyesi ile zînâ eden bir adam hakkında şöyle dediğini bulunduran hadîs-i şerîftir:Yemîn olsun ki, Onun hakkında Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in hükmüyle hükmedeceğim. Eğer kadın câriyesini kocasına helâl kıldıysa, o adama yüz sopa vuracağım. Şayet helâl kılmadıysa onu taşlayarak öldüreceğim. BunuTirmizî Hudûd bahsinde rivâyet etmiştir.[26]

Dediler ki; Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem bu adam hakkında, eğer karısı câriyesini kendisine helâl kıldıysa yüz sopa vurmakla hüküm verdi. Ve Recmi ibtâl etti. Hâlbuki o muhsan bir zânî idi. Böylece ortaya çıktı ki, Recm, muhsan olan kimsenin zînâsının sûretlerinin tamamında vâcib değildir. Şayet had olsaydı bunun sopalanmaya çevrilmesi câiz olmayacaktı.

Böylesi bir delîl ileri sürmek bir çok sebeble bâtıldır:

Birinci olarak: Çünki Tirmizî bu hadîsin isnâdı üzerinde söz söylemiştir.

İkinci olarak: Eğer bunun isnâdı sâbit olsaydı, doğrusu, bu hadîsin Recm’in had olduğunu göstermesi, ta’zîr olduğuna delâletinden daha fazla olmasıdır. Çünki, kadının câriyesini kocasına helâl kılması, mahalde/zinâ yerinde bir şübhedir. Böylesi bir şübhe ile hadler düşürülür; Ta’zîr düşürülmez. Nitekim, Kasame kitâbı’nın başında bunu söylemiştik. Eğer Recm ta’zîr olsaydı, bu şübheyle düşmezdi. Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem bunu düşürünce, kesin olarak anladık ki, Recm şübhelerle düşecek bir haddir. Amma, bu sûrette yüz sopa vurmayagelince, aslı olan had düştükten sonra bu bir ta’zîrdir. İşte bundan dolayı, İbn-i Mes'ûd buna had lâzım değildir; lâkin ta’zîr edilir buyurmuştur. Bunu/eseri Tirmizî, muallak olarak zikretmiştir. İşte bundan dolayı fakihlerden bazısı bu hadîs-i şerîfle had cezasının kırbaçları miktarı ve daha çok bir miktarla ta’zîrin câiz olacağına delîl ileri sürmüşlerdir. Nitekim bu, İmâm Mâlik ve Tahâvî’nin mezhebidir. (Onlara göre tâ’zîr’in mikdârı) Hadd’in miktarından eksik olması vâcib değildir.[27] ……

Sonra… Had ile ta’zîr arasındaki fark şudur:

Birincisi, (Hadd) Şerîat tarafından takdîr edilmiş olup, şartlarıyla sâbit olunca onu hiçbir kimsenin değiştirmesi câiz olmaz.

İkincisi (Tâ’zîr) ise, hâkim’in ve kâdî’nın reyine bırakılmıştır. Artık Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in bir şâri’ olarak yaptığı, yâhud emretmiş olduğu bir şey Hadd, hâkim veyâhud da kadı olarak yapmış olduğu şey ise Ta’zîr olmuştur.

Burada Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’in bir şâri’ olarak ebedî ve kalıcı bir kanun vaz’etmek gibi zînâ edenleri recmettiği ve recmedilmesini emrettiğini gösteren birçok delîller vardır:

Bir: Önceden takdîm etmiştik ki Allah sübhânehû ve teâlâ Mâide suresinde Recm’e işâret etmiş ve onu Allah’ın hükmü saymıştır ve Allah’ın hükmüyle takdîr edilen cezâ da hadd cezasıdır.

İki: Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem birçok defa i’lân etmiştir ki, Recm Allah teâlâ’nın hükmüdür ve muvakkat bir hüküm değildir. O sadece ebedî ve kalıcı bir teşrî’dir/kânûn yapmakdır.

A- Onlardan birisi Musannif/Müslim rahimehullah’ın Yehûd kıssasında Berâ İbnü ‘Âzib hadîsinde gelecek olan şu rivayetidir: Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem kadına Recm ile hüküm verdikten sonra şöyle buyurdular: “Ey Allah’ım, şübhem yok ki senin emrini, onu öldürdükten sonra ilk ihyâ eden benim.

B- Ubâde radıyallâhu anh hadîsinde geçti ki, Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem şöyle buyurdular: “Benden alın, benden alın. Allah bu kadınlar için bir yol kıldı” buyurdu. Böylece Recm hükmünü Allah sübhânehû ve teâlâ’ya nisbet etti.

C- ‘Âsif kıssasında şöyle buyurduğu gelecektir: Yemîn olsun ki kesinlikle aranızda Allah’ın kitâbıyla hükmedeceğim. Sonra kadın hakkında Recm hükmünü verdi. Bu da Recm’in Allah teâlâ’dan gelen takdîr edilmiş bir hüküm olduğunu göstermektedir.

Üç: Önceden, Müslümanın kanının neyle akıtılacağı (hangi suçtan dolayı öldürüleceği) babında Abdullah İbn-i Mes'ûd’dan merfu' olarak yapılan rivâyet geçmişti: Allah’tan başka hiçbir ilahın olmadığı ve benim Allah’ın Resulü olduğuma dâir şahidlik eden bir Müslümanın kanı ancak üç şeyden birisiyle akıtılabilir: Zînâ eden evli, can karşılığında can, dinini terk edip cemaatten ayrılan. Bu hadîs Sahâbe’den birçoklarından sâbit olmuştur. Hâkim’in Müstedrek’inde gelen Hazreti 'Âişe radıyallâhu anhâ hadîsinde şu ifadeler vardır. Evli olan zînâ eden taşlanır. Kasden adam öldüren bir adam, onun karşılığında öldürülür yâhud da asılır.[28] Bu hadîsle delîl getirmenin yönü şudur: Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem Müslümanın kanının akıtılmasının mübahlığını, cinayet işleyenin hadden ya da kısas olarak i’dâm edilmesinin vâcibliğine tahsîs etmiştir. Aksi takdirde Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’den cinâyet işleyen kimsenin ta’zîr yolu üzere de başka noktalarda bu üç yerin dışında i’dâm edileceği sâbit olmuştur. Livata yapanın öldürülmesi, dördüncü kez şarab içenin öldürülmesi ve başkaları gibi. Böylece ortaya çıkmıştır ki, hadîs katlin vâcib olduğu şeyden had veyâhud kısas olarak bahsetmektedir. Ta’zîr yolu üzere katlden söz etmemektedir. Recm ise bu üç tanenin arasında zikredilmiştir. Öyleyse bu onun had olduğunun bir delîlidir.

Dört: Ömer Efendimiz radıyallâhu anhu’nun hutbesi Recm’in had olduğunun en açık delîllerindendir. Zîrâ o Recm’i Allah’ın fârîzası olarak kabûl etmiş, onu inkâr edecek olanların sapıtmışlığına hükmetmiştir. Bu, Ta’zîr hakkında söylenmez. Çünki o hâkimin reyine bırakılmıştır.

Beş: Asrımızda recmin ta’zîr olduğunu söyleyen, zînâ edenin haddinin sopalama olduğunu, lâkin hâkim, cinayeti işleyenden cezayı bundan daha şiddetlendirmeyi gerektirecek bir şey münâsib gördüğü zaman ta'zîr îcâbı onu recmedebileceğini murâd etmektedir. Bunun muktezâsı şudur: Her evli zînâ eden kimse recmedilmez. Sadece, cezada teşdidi iktizâ edecek şeyle zînâ irtikâbı bilinen kimse recmedilir. Fakat biz Mâ’iz ve Ğâmidiyye kıssalarında onların Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’e tevbe eden, yaptıklarına pişman olan ve cinayetlerini i'tirâf eden kimseler olarak geldiklerini görmekteyiz. Ğâmidiyye ikrarının ölene kadar taşlamakla Recm’e sebeb olacağını biliyordu. Fakat O bunu Allah’tan korktuğu için istemişti. Sonra ona doğurup çocuğunu emzirene kadar zaman tanınmıştı. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem O’nu tamâmen salıp göndermemiş, ismini bir defterde tescîl etmemiş, arkasına polislerden birisini de takmamıştı. Fakat O, çocuğunu doğurduktan sonra kendini hiç kimse aramadan, emzikte olan bir çocuğun anası haline gelmiş olmasına rağmen kendi başına geldi. Bu doğan çocuğa onun gönlüne kadar bağlanmıştı. Çocuğuna olan şefkati nice kere yolunun önüne gerilmişti. Fakat O, kökleşen îmânı ve kesin akîdesiyle ve Allah ve Resûlüne olan güçlü alakası ile bütün bu mâni'leri aşabildi. Cildleri ürperten şu cezaya kendisini arz edebildi. Şu Ğâmidiyye cezasında Allah’ın Kitâbı’nda takdîr edilenden daha fazla şiddetli davranmayı mı hak etmişti? Allah’ın hükmüne teslim olmak, sıradan bir günahkardan tasavvur edilemeyecek bir mikdârda kendisinden ortaya çıktıktan sonra… Ben Allah’a yemîn ediyorum ki, şunda hiç şübhe etmiyorum: Ondan bu tevbesi, pişmanlığı ve Allah sübhânehû ve teâlâ’ya teslimiyeti ortaya çıktıktan sonra, şayet Recm Ta'zîr olsaydı ve şayet Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem bir günahkarın hakkında cezayı ibtâle gücü yetseydi elbette onu/cezâyı Ğâmidiyye hakkında ibtâl ederdi.

Altı: Herkesçe kabûl edilen ve bilinen bir şey vardır ki, Recm ancak dört âdil adamın şehâdetiyle vâcib olur. Bu da onun bir had olduğunun delîlidir. Çünki ta'zîr için, sıradan bir nisâbdan daha kuvvetli bir şehâdet nisâbı vâcib değildir.

[29] (‘Usmânî’den nakil son buldu.)

Hâsılı, ‘Usmânî’ye göre elli iki, Medîne Tayyibe Üniversitesi Hadîs profesörü allâme Halîl b. İbrâhim Mollâ Hâtır’ın söz arasında ifâde ettiğine göre elli yediSahâbî’nin rivâyetinde geçen Recm vâkı’asını inkâr eden kimselerin “Sünneti hüccet olarak kabûl ediyorum” demeleri… Hâricîlerin aslında kâfir olan Ezârika kolunun Ümmet’ten sayılamayacağına göre, Ümmet’in âlimi ve câhiliyle üzerinde icmâ’ ettiği Recm’i reddedenlerin İcmâ’ı bir Şerî delîl olarak kabûl ettiklerinisöylemeleri neyi ifâde eder?... Câhillik ve ne dediğini bilmemekten, yâhud nifâkdan ve Mü'minleri aldatmakdan başka… Hayret!... İslâmdan ve Müslümanlıkdan utanan şahsiyetini yitirmiş hılkat ğarîbesi bir tip ve Müslümanlık… İlellâhi’l-müştekâ…

Sünnet ve İcmâ’ı birer Şer’î delîl olarak kabûl etmeyenlerle ise Recm’i değil îmânı tartışmak îcâb eder…

وَصَلَّى الله عَلَىسيدنامحمد وَ عَلَى اَلِه وصحبه كلما ذكره الذاِكرون وغفل عن ذكره الغافلون

وَ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعَالمَين

Hüseyin AVNİ

[1] M. Hayri Kırbaşoğlu, Alternatif Hadîs Metodolojisi: 64

[2] Çünki o zamanda önce bir Arab âlimi Şeyh Târık isimli zâtın da dediği gibi “esedün yühâb”/korkulan bir arslan olan

[3] Esas mes’ele şu; mühim ve bulunmaz “ictihâd”ı(!) başkasına kaptırmamak. Ama yiğit(!) olan çoğu zaman kazanır; ne yapalım, elinizi çabuk tutsaydınız; şimendiferi kaçırdınız. Şu emsalsiz ictihâdı(!)

[4] Bu ifâdenin tercümesi ancak “İslâm âlimleri bu benim düşüncemin isâbetli olmadığında bir çeşit icmâ’ ettiyse de…” şeklinde olabilir.

[5] Yûsuf el-Karadavî

[6] (Buhârî 9/39 H:4993), M.M. Zerkâ, Fetâvâ: 395

Koca bir ümmet, âlimleri de dâhil olmak üzere Câhiliyye’den yeni çıkmış kimselere benzetiliyor. Şu şeytânî kıyâsa bakınız!... İlellâhi’l-müştekâ…

[7] Sh.393, Son parağraf

[8] Cedveldeki bazı bilgilere kısaltma maksadıyla yer verilmemiştir.

[9] [Buhârî: 3/68, Muslim: 1701] ,’Usmânî

[10] [Abdürrezzâk Musannef 7/316 Hadîs no 3330.] ,’Usmânî

[11] [Bezzâr ve Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid 6/271] ,’Usmânî

[12] [İbn-i Cerîr 2/135] ,’Usmânî

[13] [Humeydi, Müsned:2/541] ,’Usmânî

[14] [Ed-Dürrü’l-Mensûr: 2/252],’Usmânî

[15] [Kurtubî: 6/30],’Usmânî

[16] [Vefâü’l-Vefâ: 1/309, 1/163],’Usmânî

[17] [Tehzibu’t-Tehzib:2/410],’Usmânî

[18] [Tabakat-ı İbn-i Sad: 4/252],’Usmânî

[19] [El-İsabe:1/413, İbnü’l-Esîr Üstülğabe:2/93, El Bidâye Ve’n-Nihâye:4/238, 240],’Usmânî

[20] [Es-Siretü’l-Halebiyye:3/502 ve Evcezül Mesalik:6/13 recm hakkında gelen haberler babına müracaat et.], ’Usmânî

[21] [El-İcmâ': Sahife 142, Rakam 632],’Usmânî

[22] [Meratibu’l-İcma:129],’Usmânî

[23] [Ziriklî el-A’lâm: 6/38, el-İsabe:3/508],’Usmânî

[24] [El-Milel ve’n-Nihal: 185-186, el-Fark Beyne’l-Firak:83],’Usmânî

[25] [El-Kâmil:3/1038]

[26] [Tirmizî: 1475, Ebû Dâvûd:4458, Nesâî:3360],’Usmânî

[27] [Tuhfetül Ahfezî: 2/334, el-Arfu’ş-Şezî: 474],’Usmânî

[28] [Hâkim:4/367],’Usmânî

[29] Muhammed Takiyyuddîn el-Usmâni Tekmîletu Fethi’l-Mülhim bi Şerhi’l-Sahîhi’l- İmami Muslim:2/244-258 (Küçük hazif ve tasarruflarla)

Recm âyeti olduğu ve lafzının neshedildiği söylenen “eş-Şethu ve’ş-şeyhatü…” rivâyetin tahlîli ise inşâellah bir başka makâlede yapılacaktır.

Şurası açıktır ki, Müslümanların tamamını tekfir eden, kanlarını mübah gören, aralarında oturmayı helâl görmeyen bir fırka kendisine sahîh ilim yollarının tamamını kapatmıştır. Bu sebeble o fırka çaresiz sapıklıklara düşmüştür. Recm’in inkârı, hayızlının üzerine cenaze namazı kılmasının vâcibliğini inkâr etmek, bütün namazları inkâr etmek, sabah namazında bir, akşam namazında da başka bir rekat dışında bütün namazların inkarı, her ayda haccedilmesinin câizliği gibi sapıklıklara düşer. Nitekim bunu, onlardan, yâhud bazılarından İbn-i Hazm el-Fısal’de hikâye etmiştir.

Teorik ve Pratik Olarak Osmanlı'da Recm Cezası

Yazar : Abdülmecit Mutaf

Tarih : 4/3/2012

Dini kabul etmeyenler, zamanla namus, vatan, millet gibi yüksek mefhumlara da saygısız davranmaya başlarlar.

Giriş

İslâm hukukunda ve bu hukuk sistemini kendisine referans alan Osmanlı hukuk sisteminde ‘zina’ suçunun karşılığı olarak verilecek cezalardan biri olan ve nasla da sabit bulunan recm konusu, İslâm dünyasında kaleme alınan fıkıh kitapları ve fetva mecmualarında mezheplere göre farklı şekillerde ele alınmıştır. Bu konu, Batılı yazar ve araştırmacılar tarafından ise, sorgulayıcı bir üslûpla ve modern hukuk yaklaşımıyla işlenmiş ve tartışılmıştır: İslâm hukukunu genel hatlarıyla ele alan Joseph Schacht, bir eserinde1 bu konuya da temas etmiştir. Osmanlı Ceza Kanunu’nun çevirisinin yanında Osmanlı’daki şer’î ve örfî hukukun karşılaştırmasını da yapan Uriel Heyd’in, zina konusuna Osmanlı Kanunnameleri ışığında yer verdiği bir eseri vardır.2 Colin Imber ise, bir makalesinde, bu konuda İslâm hukuku ile Osmanlı hukukunun benzeyen ve ayrılan yönlerini Ebussuud Efendi, Kemal Paşazade ve Çivizade’ye ait fetva örnekleriyle açıklamaya çalışmıştır. Son yıllarda Türkiye’de de zina suçu ve cezası, doktora tezlerine konu olmaya başlamıştır.3 Ancak bütün bu çalışmalarda recm konusu ya çok az zikredilmiş, ya da sadece fıkıh kitaplarındaki nazarî bilgiler tekrar edilmiştir. Fakat fıkıh kitaplarıyla fetva mecmualarında yer alan recm cezasının Osmanlı Kanunnameleri’nde olup olmadığı çok fazla tartışılmadığı gibi; bu cezanın Osmanlı’da uygulanıp uygulanmadığına, uygulanmadı ise sebeplerine pek değinilmemiştir. Hele hele bu konu için en önemli kaynak olan Şer’iye Sicillerinden verilebilecek örneklerle konu daha derinlemesine incelenebileceği hâlde bu husus pek ele alınmamıştır. Bu makale, recm cezasının Osmanlı hukukunda teorik (yani hukuk kaynaklarında yazılı kanun maddesi) olarak var olup olmadığını tartışmanın yanında; bu cezanın uygulanıp uygulanmadığını mahkeme kayıtlarına ve Osmanlı arşiv belgelerine dayalı örnek olaylarla açıklamayı ve sebeplerini ortaya koymayı hedeflemektedir.

İslâm Hukukunda Zina

Milletlerin temelini ve aynı zamanda da geleceğini teşkil eden ailenin yıkılmasında, nesillerin bozulmasında ve neseplerin karışmasında önemli bir etken olan ‘zina’ fiili, tarih boyunca hemen hemen hiçbir toplumca hoş karşılanmamış ve hemen hemen bütün toplumlarda yasaklanmıştır. Diğer taraftan; toplum huzurunu bozması, zaman zaman yaralama ve öldürme gibi asayiş olaylarına sebep olması ve toplumların genel ahlâkına aykırı kabul edilmesi itibariyle de pek çok toplumun -dinî olan veya dinî olmayan- hukuklarınca ölüme kadar varabilen çeşitli cezalar takdir edilmiştir. Meselâ Eski Mısır hukukunda zina; başkasının hakkına ve umumî ahlâka tecavüz olarak kabul edilmekle beraber neslin karışmasına da sebep olduğu için, suçlulara uzuv kesme gibi bazı bedenî cezalar verilirdi. Yine Eski Roma hukukunda da zina suçunun cezası çok ağırdı. Önceleri; yegâne suçlu olarak görülen kadınlar, öldürmeye kadar varan cezalara çarptırılıyordu. Fakat daha sonraları erkeğe de sürgün ve mallarına el koyma gibi cezalar verildiği bilinmektedir. Dine dayalı bir hukuka tabi’ olan Yahudilerin kutsal kitabı Tevrat’a göre de ‘zina’ suç kabul edilmiş ve suç ortaklarının her ikisine de ölüm cezası takdir edilmiştir.4

İslâm hukuku kaynaklarında kısaca; “Aralarında şer’i bir akid yani nikâh bulunmayan bir erkekle kadının kendi istekleriyle cinsel birleşmede bulunmaları”5 şeklinde tarif edilen zina haram kılınıp yasaklanmıştır. İslâm ceza hukukuna göre zina, hadd cezasını gerektiren bir suçtur. Ne var ki zina suçuna verilecek hadd cezası, suçlunun evli olup olmamasına göre değişmektedir. Buna göre; zina eden evli bir erkek (muhsan) ve/veya kadın (muhsane), “taşlanarak öldürülme” demek olan recm cezasına; bekâr olanlar ise sopa ile dövülme (celde) ve sürgün (tağrîb) cezalarına çarptırılırlar.6

Zina suçunun cezasını ağırlaştıran “evli olma” (ihsân) şartını taşıyan muhsan veya muhsane bir kimsenin recm edilebilmesi için ayrıca şu yedi şartı da taşıyor olması gerekir: Akıl, bülûğ, hürriyet, Müslüman olma, sahih bir nikâhla evlilik, eşinin de bu şartlara sahip olması ve bütün bunların varlığından sonra fiilî birleşmenin bulunmuş olması.7 Evlenip boşanmış olan dullar da muhsan/muhsane sayılırlar.

İslâm hukukunun birinci kaynağı olan Kur’an’da recm cezasının verilmesini doğrudan emreden bir âyet yoktur. Zina suçu, Hâriciler hâriç bütün ulema tarafından kabul edilmiş bir cezadır.8

Yine bu dönemde yaşandığı söylenen bir başka recm cezası ise Mâiz bin Mâlik adlı bir kişinin üç kez Hz. Muhammed'e gelerek "Ben zinada bulundum beni temizle" demesinden kaynaklanmıştır. Fakat, üç seferinde de Hz. Muhammed adamı geri çevirmiştir. Dördüncü geldiğinde ve yine "Beni temizle ey Resulullah" dediğinde, Hz. Muhammed çevresinde bulunanlara "Bu adamın aklı başında mıdır? Ya da şarap mı içmiştir kontrol edin. Eğer aklı başında ve şarap içmemişse recm edin" dediği söylenmektedir.

Fakat, dediğim gibi bunlar tamamen anlatıla gelen olaylardır.

2- TÜRKLER, İSLÂMİYET VE KADININ YERİ

Türkler 9. yüzyıldan itibaren İslâmiyete girmeye başlamışlardır. Bu yüzyıla kadar yaygın olan Şamanizm dini başta olmak üzere çeşitli dinlere sahip Türk boyları gözükmüştür. Fakat, Türklerin bir özelliği genellikle tek tanrıya ve gök tanrıya tapmış olmalarıdır. Yine Türkler tarih sahnesinde var olduklarından beri belirli özelliklere sahip topluluklardır. Elbette bu özelliklerin en önemlisi ister çadırda, ister ovada, ister yaylada, ister sarayda nerede yaşarsa yaşasın belirli bir aile düzeni içinde yaşamalarıdır. Yani aileyi oluşturan kurallar Türklerin ilk yaşam alanlarında belirlenmiştir.

Bu kurallar içinde aileyi oluşturan bireyler anne-baba ve çocuklardır. Bundan sonraki yapıda ise aile büyükleri gelir. Yani atalar gelir. Türkler, bütün zamanlarda ve bütün yaşam koşulları içinde kadına her zaman büyük değer vermişlerdir. Bunun nedeni, kadınları "yaratıcı" olarak görmeleridir. Soyun sürmesi için kadın büyük değer olarak görülmüştür. Elbette daha sonra atalara olan önce saygı sonra da sevgi gelir. Evin erkeği, evin geçimi sağlayacak önce avlanma daha sonra da ticaretini yapacak olan bireydir. Çocuk, Türk toplumlarında her zaman ileriyi şekillendirecek varlıktır. Bu nedenle de çocuğa iyi bir eğitim verilmesi günün koşullarına göre sağlanmıştır. Çocuk erkekse ata binmeyi, ok atmayı, av avlamayı öğrenmek zorundadır. Çocuk kız ise ev işlerini, yemek pişirmesini, anneliğe hazırlanmasını öğrenmek zorundadır.

Hep söylenegeldiği gibi Türkler "kazak erkek" rolünde değildir. Ancak, düşmanına karşı asla taviz vermez Türk topluluğunun erkekleri. Toprağına, namusuna göz dikmedikten sonra da Türkler gereksiz yere savaş etmezler.

Şimdi bu noktaya geldiğimizde 9. yüzyıldan itibaren dalga dalga İslâm dinine girmeye başlayan Türklerin, İslâmiyetten ne kazandıkları ve İslâmiyete ne kazandırdıkları düşünülmelidir.

Kuşkusuz, Türkler İslâm dinine geçerlerken bu dini kendilerine en yakın din olarak seçmişlerdir. Cahiliye döneminde kız çocukları Arap dünyasında diri diri toprağa gömülürken, Türklerde kız çocukları baştacı edilmektedir. İslâm dini de kız çocuklarının katline yasak getirmiştir. Her zaman temizliği ön planda tutan Türkler, yerleşim alanlarını su kenarlarında kurmuşlardır. Hiç bir Türk kavminin pislik içinde yaşadığını gösteren kanıt yoktur. İslâmiyet de Arap topluluklarına "Beş vakit temizliği" önermektedir. Suyla yıkanmayı önermektedir. Dişleri misvaklamayı önermektedir. Sonra, Türklerin kadınlara verdiği değer İslâm dininde de yerini bulmuştur. Siz, söylenenlere bakmayın. Aslında Kuran-ı Kerim kadın haklarını gününün koşullarında son derece radikal kararlarla koruma altına alınmıştır. Ancak, uygulamadaki hatalar elbette İslâm dinine mâl edilemez. Ve elbette Türklerin İslâmiyeti seçmelerindeki en önemli fakat diğer unsurlarla beraber bunu tamamlayan neden tek tanrılı bir din olmasındandır. Elbette Musevilik de, Hıristiyanlık da tek tanrılı dinlerdendi, fakat yukarıda kısaca saymış olduğum diğer unsurlarla birlikte ele alındığında Türkler için en uygun din İslâmiyetti.

Fakat, Türkler İslâm dinine girmeden çok önce belirli bir aile kuralları zinciri içinde zaten yaşıyorlardı. Temizliğe aşırı derecede önem veriyorlar ve yalnız bu nedenle bütün yerleşim alanlarını su kenarlarına kuruyorlardı. Yaşayan atalarına saygı gösterirken ölmüş atalarının mezarlarına da saygı gösteriyorlardı. Çocuk, kız ya da erkek olsun hiç farketmeden Türk aile yapısı içinde özenle büyütülüyordu. Toprağına ve namusuna tehlike gelmedikçe ya da kendilerine saldırılmadığı sürece Türkler asla savaşmıyordu. Hiç kimsenin malına, mülküne, namusuna göz dikilmiyordu. Kendinin olmadığı her hangi bir şeye bedel ödemeden sahip olmuyordu ki bu İslâmiyette "Haram-helâl" olarak nitelendirilecekti. Türkler merhametli, hoşgörülü, herkesin hakkına saygılı topluluklar olarak hep yaşadılar. Nerede mazlum insanlar olduysa, Türkler hep mazlum ve ezilen insan toplulukları yanında yer aldı ve onlarla birlikte savaştı.

O halde şunu demeye çalışıyorum: Türkler, İslâm dininden "insanlık" adına çok şey kazanmasına gerek olmadan bu dine girmişlerdir. Ancak, ibadet şekillerini ve ibadethanelerini elbette İslâm dinine göre biçimlendirmişlerdir. İslâm dininin emrettiği bütün insanî değerler, toplumsal değerler zaten Türk toplumlarında mevcuttu. Buna bir de İslâm dini eklenince, İslâmiyeti en gerçek şekliyle yaşayan devletler, imparatorluklar ortaya çıkmıştır.

Osmanlı İmparatorluğu, üç kıtada egemenliğini sürdürürken aslında oraya Türklüğün bütün değerlerini taşıyordu. Din olarak da İslâmiyeti yayıyor ve dolayısı ile oralara İslâm dininin camilerini taşıyordu. Fakat, bütün sosyal yapı, henüz dünyada İslâmiyet yokken, Türklerin ortaya koyduğu sosyal yapıydı. O nedenle de biz Osmanlı İmparatorluğu'nun üç kıtada egemenlik kurduğu topraklarda, o topraklarda yaşayan insanlara insanca muamele göstermesini, onların diline, dinine karışmamasına İslâm kültürünü neden olarak gösteremeyiz. Osmanlı'nın yaşattığı elbette din olarak İslamiyetti o dini temsil ediyordu. Fakat, asıl geride yatan neden asırladır insanca yaşama kültürü olan Türk kültürüdür.

Ne yazık ki bizler bugün hâlâ Osmanlı İmparatorluğu gibi bir cihan devletini anlamaya çalışırken hep İslâmiyetin etkisinde kalmış Osmanlıyı anlıyoruz ve anlatıyoruz. Orada asıl olan Türklüktür. Türklüğün değerleridir.

3- KURAN-I KERİM'DE ZİNA

Az sonra yazımın başlığı olan Osmanlı'da recm cezasına elbette gireceğim. Fakat, bu konuya girmeden önce recmin ne olduğunu, zinanın ne demek olduğunu ve zinaya verilecek cezaların Kuran'da nasıl yazıldığını anlamamız gerekiyordu. Anlamamız gereken bir başka konu ise Türklerin neden recm uygulamasına karşı oluşlarıydı. Bunu ikinci madde altında sanırım anlatmaya çalıştım. Türkler, kadınlarına vermiş oldukları değerler nedeniyle, kadını aşağılayan böyle bir cezaya tarihin hiç bir dönemimde rıza göstermemişlerdir. Elbette namusuna büyük önem gösteren Türk topluluklarında meydana gelen çok ender zina cezaları ise ya kadını evden uzaklaştırma ya da ata evine geri göndermedir ki, bu ceza da recmden çok daha utanç verici olduğundan geçmişteki Türk topluluklarında zina olayına pek rastlanmamaktadır.

Şimdi de cezası recm olan zinaya Kuran-ı Kerim'de bir bakalım:

Kuran-ı Kerim'de zina; Nisa Suresi 15-16-24. Maide Suresi 5. Nur Suresi 2-3-6-23. Furkan Suresi 68 ve Mümtahine Suresi 12. ayetlerinde geçmektedir.

Nisa Suresi'nin 15. ayeti zina yapan kadın için dört şahit istemektedir. Eğer bu şahitler bulunsa bile ve zinaya karar verilse bile ortada recm diye bir ceza yoktur. Ceza ne? Ölünceye kadar bu kadınların ev hapsinde tutulmaları ya da Allah'ın onlara yeni yol açması beklenmektedir.

Nisa Suresi 16. ayetinde ise zina yapan her iki insana da eziyet yapılması istenmektedir. Fakat, burada da tövbe edilirse eziyetten vaz geçin denmekte ve merhamet edin denmektedir. Bu ayette de recm yok.

Nur Suresi'nin 2. ayeti zina yapan kadın ve erkeğe yüz değnek vurun diyor. Bu sırada bir kısım Müslüman da bu değnek vuruluşuna şahitlik etsin diyor. Bu ayette de recm yok.

Nur Suresi'nin 3. ayeti ise zina yapmış olan kadınların zina yapmış erkeklerle; zina yapmış olan erkeklerin ise zina yapmış ya da kâfir kadınlarla evlenmesine izin verilmiştir. Burada da recm yok.

Yukarıda yazmış olduğum Nisa Suresi 15-16, Nur Suresi 2-3 ayetleri dışındaki diğer ayetlerde zinanın kötü ve yanlış bir şey olduğu anlatılır. Fakat, zina ve zinanın cezası ile ilgili hiçbir ayette recm yoktur. Pekiyi, recmin karşılığı olan "taş atma" var mıdır? Acaba, Kuran'da recm var diyenler bundan dolayı mı yanılgı içindeler? Elbette taş atma var. O da Kehf Suresi 22. ayetinde geçmektedir "...ortada olmayan hedefe boyuna taş atmak ..." diye geçmektedir. Bu ayet ve sure ise zina ile falan ilgili değildir. Taş atmakla ilgili diğer bir ayet ise Mülk Suresi'nde geçmektedir. "Ve andolsun ki biz, en yakın olan dünya göğünü ışıklarla bezedik ve onları, şeytanlara atılacak şeyler olarak halkettik ..." Burada da bir atmaktan söz edilmekle birlikte ne zina ile ne de recm ile ilgili bir işaret vardır.

O halde şimdi şunu diyebiliriz: Kuran-ı Kerim, zinayı ağır günahlardan görmüş ve kesinlikle yasaklamıştır. Zina suçunun ıspatı için ağır koşullar ileri sürmüştür. Bir kadına zina yaptı deyip de bunu ispatlayamayana da hem bu dünyada hem öbür dünyada ağır cezalar yapılması emredilmiştir. Fakat, zina her ne şekilde ıspatlanırsa ıspatlansın ve hattâ zinayı katılanlar "Evet zina yaptık" bile deseler sonunda recm yoktur. Hattâ, tövbe edenlere af bile vardır. Çünkü, İslâma göre "Allah merhametlidir ve bütün tövbeleri kabul eder."

4- OSMANLI'DA RECM

Osmanlı İmparatorluğu'na gelene kadar o da İslâmiyetin ilk yıllarında olan ve yukarıdaki paragraflarda sizlere anlattığım bir recm olayı dışında kayıtlara geçmiş hiç bir recm cezası uygulaması yoktur. İslâmiyetin ilk yıllarında uygulanan bu recm cezasınında söylentiden ibaret olması büyük bir ihtimaldir.

Ancak ne var ki, Osmanlı İmparatorluğu için yüzkarası olan recm uygulaması, Osmanlı'da bir kez yaşanmıştır ve bu söylenti değil gerçektir.

Padişah IV. Sultan Mehmed zamanıdır. IV. Mehmet, 1648-1687 yılları arasında saltanatta olduğuna göre recm olayı da bu tarihler arasında gerçekleşmiştir. Yani, 17. yüzyıl.

İstanbul'un Aksaray semtinde Abdullah Çelebi adlı bir adam vardır. Abdullah Çelebi, genç ve güzel bir hanımla evlidir. Evi de Aksaray'dadır. Ancak, Aksaray bugün de olduğu gibi o zamanlar ticarethanelerin de olduğu bir semttir. İşte bu ticarethanelerden birinde Yahudi çırağı çalışmaktadır. Günler birbirini kovalarken Aksaray cıvarında bu genç Yahudi çırağı ile Abdullah Çelebi'nin genç ve güzel karısı hakkında aşk yaşandığı hakkında bir dedikodudur yayılır gider. Aşk yaşandığı söylenen ilişkide bir zaman sonra zina yapıldığı da söylenmeye başlanır.

Dedikodular yayılınca durum mahkemeye düşer. Mahkemede şahitlik yapanlar da vardır. Davaya Beyazî-zâde Ahmet Efendi bakar. Ahmet Efendi her iki tarafı da dinler. Ancak, her iki taraf da zinayı da reddeder, aşk yaşandığını da. Fakat, ortada şahitler vardır. Bunun üzerine davaya bakan Beyazî-zâde Ahmet Efendi kararını açıklar: Recm!

Recm ama Osmanlı ulemaları buna şiddetle karşı çıkar. Çünkü, ulemalar recm diye bir cezanın Kuran-ı Kerim'de olmadığını söylerler. Sonra, zinanın şahitlerinin zinayı gözleriyle görmeleri gerekmektedir ki, burada şahitler sadece tahmin yürütmüşlerdir. Ortada kadının gebelik gibi bir durumu da yoktur. Ayrıca zina yaptıkları iddia ettikleri kişiler zina yaptıklarını kabul etmemişlerdir.

Yani, zina suçunun İslâmi kurallara göre kanıtlanması için gereken hiç bir delil ortada yoktur. Ulemalar durumu Sadrazam Kara Mustafa Paşa'ya taşırlar. Ondan olumlu bir cevap alamayınca bu kez Padişaha kadar çıkarlar. Fakat, oradan da olumlu bir cevap alamazlar.

Artık recm cezasının uygulanması kaçınılmazdır. Bunun için yer tespit edilir. Bu yer bugün Sultanahmet Meydanı dediğimiz fakat o günlerdeki adı At Meydanı olan meydandır. O meydanda bugün de bulunan üç ejderhanın birbirine dolanmış vücutları nedeniyle "Burmalı Sütun" olarak anılan yerin hemen önü kazılır. Çünkü, zinaya karıştığı söylenen kadıncağız beline kadar bu kazılan yere gömülecektir. Nitekim çok geçmeden bir at arabasına bindirilmiş kadıncağız beyaz kefenler içinde meydana getirilir. O hâlâ "Suçsuzum, ben zina yapmadım" diye bağırıp dururken, recm cezasını merak eden kalabalık meydanı doldurur. Padişah da recm uygulamasını merak eder ve izlemek için nâzırı Fazlı Paşa'nın meydana yakın konağına gelir.

Kadıncağız kazılmış bulunan yere beline kadar gömülür. Etrafı sıkı sıkı toprakla kapatılır. Kısa bir sessizlik meydanı kaplar. Çünkü, kimse ne olacağını bilmemektedir. Osmanlı, Osmanlı olalı ilk kez böyle bir ceza uygulaması ile karşı karşıyadır. O kadar kalabalığın içinde halkı galayana getiren bir ses duyulur:

"Vurun namussuz kahpeye!"

Yerden büyükçe bir taş kalkar. Büyük bir hızla yarı beline kadar toprakta gömülü olan kadının kafasına çarpar. Kadıncağız can acısıyla bağırır. Bu büyük taşı kadının kafasına atan kişi kadının erkek kardeşidir. Sonra taşlar birbirini takip eder ve kadıncağız acılar içinde o çukurda ruhunu teslim eder.

Yahudi çırak ise Müslüman olur. Onun düşüncesi "belki kurtulurum"dur. Ancak, onunda başı bir kılıç darbesiyle vücundan ayrılır.

İşte bu recm uygulaması ne yazık ki Osmanlı'da bir ilkdir ve bir daha da uygulanmamıştır. Fakat, Osmanlı için bir utanç kaynağı olmuştur.

Recm cezasını veren Beyazî-zâde Ahmet Efendi ise bu olaydan sonra bütün Osmanlı uleması tarafından reddedilmiş, kendisiyle bütün ilişkiler kesilmiş ve yalnız kalmıştır.....

Ehl-i Sünnet bir site...

http://www.sorularlaislamiyet.com/index.php?id=11327&s=show_qna

Soru: Recm ayeti ile ilgili bilgi verir misiniz? Kuranı Kerimde recm ayeti var mı?

Cevap: Değerli Kardeşimiz;

Kuran ayetlerinde her hangi bir eksiklik veya fazlalık yoktur. Peygamberimize gelen her emir ve yasak Allah'ın vahiyle bildirmesi sonucu oluyordu. Ancak bu emir ve yasakların bir kısmı sadece mana olarak geliyordu. Peygamber Efendimiz de onları ümmetine anlatıyordu. Diğerleri ise hem mana hem de lafız olarak geliyor ve Peygamber efendimizin onlara hiç bir katkısı olmadan olduğu gibi kalıyordu. İşte bunlar Kuran ayetleridir. Manası Allah'tan olup da anlamı peygamber efendimize ait olanalar vaya Kuran ayeti olmayan vahiyler ise Kurana girmiyordu. Okunan bir kuran ayeti olmadığı için Kuran'a girmeyen ayetler vardı. İşte Recimle ilgili olan vahiy de bunlardan biridir. Bu nedenle bu ayetin hükmüyle amel ediliyor. Ancak Okunan Kuran ayeti olmadığı için de Kuran da yoktur. Yani hükmüyle amel ediliyor.

http://www.sorularlaislamiyet.com/index.php?s=article&aid=1729

Kur'an-ı Kerim'de bu anlamda "recm" ifadesi bulunmamaktadır. Bir ayette gaybı taşlamak" (el-Kehf, 18/22), başka bir yerde, "yıldızları Şeytanlar için atış taneleri yaptık" (el-Mülk, 67/5) ayetinde "atış taneleri" anlamında "rucûm" çoğul olarak gelmiştir. Zina edenin taşlanması Sünnet, ve icma delillerine dayanır.

RECM

Taşla öldürme, taşa tutma, birine taş atma, sövme, lânet etme, kovma, birinin namusuna iftira etme, kötü zanda bulunma; evli veya dul bulunan erkek veya kadının zina etmesi halinde İslâm mahkemesi kararıyla taşlanarak öldürülmesi anlamında bir fıkıh terimi. R.c.m kökünden mastar, çoğulu "rucüm" dür. Aynı kökten "racîm"; recm olunan, taşlanan, kovulan ve lânetlenen anlamındadır.

Zina bütün semavî dinlerde haram kılınmış ve çok kötü bir fiil olarak kabul edilmiştir. İslâm'da zina büyük günahlardan olup, ırz, namus ve neseplere yönelik olduğu için, cezası da hadlerin en şiddetlisidir.

Zinanın cezası, fiili işleyenin evli veya bekâr oluşuna, İslâmî emir ve yasaklarla yükümlü bulunup bulunmamasına göre kısımlara ayrılır. Dayak, taşla öldürme, sürgün ve İslâm devleti'nin koyacağı ta'zir cezası bunlar arasındadır.

Yüz Değnek Cezası

Bekâr erkekle bekâr kadının zina etmesi halinde, ceza her birine yüz değnek vurulmasıdır. Allah Teâlâ şöyle buyurur: "Zina eden kadın ve erkekten her birine yüz değnek vurun" (en-Nûr, 34/2).

Zina cezası uygulanan kimsenin, toplum nezdindeki itibar kaybını önlemek, belki olayın unutulmasını sağlamak amacıyla bir yıl süreyle sürgüne gönderilmesi İslâm'ın ilk yıllarında ek bir ceza olarak veriliyordu. Ubâde b. Sâmit (r.a)'tan rivâyete göre şöyle demiştir: Resulullah (s.a.s) şöyle buyurmuştur: "Zinanın hükmünü benden öğrenin. Allah o kadınlara bir çıkar yol gösterdi. Bekârla bekâr zina ederse yüz değnek ve bir yıl sürgün; evli ile evliye yüz değnek ve recm vardır" (İbn Mâce, Hudûd, 7; Müslim, Hudûd, 12). Ancak bu uygulama Nûr Suresi'nin inmesinden önceye aittir. Bu sure inince bekârlar için yalnız değnek, evli olanlar için sünnetle recm cezası belirlenmiştir (es-Serahsî, el-Mebsût, Beyrut 1398/ 1978, IX, 36 vd.).

Hanefilere göre, bekârların zina cezası olan yüz değneğe ayrıca sürgün eklenmez. Çünkü ayette sürgünden söz edilmemiştir. Ancak sürgün bir had cezası değil; İslâm devlet başkanının takdirine bırakılmış bir ta'zir cezası niteliğindedir. Nitekim zina edenin tövbe edinceye kadar hapsedilebilmesi de, fuhşa düşenleri bir süre toplumdan tecrid etmek amacıyla alınan bir önlemdir.

Şâfiî ve Hanbelîlere göre ise bekârların zinasında yüz değnek ve bir yıl sürgün birlikte uygulanır. Delil, sürgün bildiren hadistir. Ancak kadın kocası veya bir mahremi ile birlikte sürgüne gönderilir. Ayrıca sürgün yerinin sefer mesafesinden yakın olmaması da gerekir. Hz. Peygamber "Kadın, yanında kocası veya bir mahremi bulunmadıkça yolculuğa çıkamaz" (Buhârî, Taksîr, IV, Sayd, 26, Savm, 67; Ebû Dâvud, Menâsik, III) buyurmuştur.

Recm Cezası

Hz. Peygamber'in evli olarak zina edene recm cezası uyguladığı, tevatüre ulaşan hadislerle sabittir. Temelde kıyasa göre evlilere de yüz değnek (celde) cezası uygulanması gerekirken, bu konudaki hadislerle amel edilerek recm cezası öngörülmüştür.

Recm konusunda hükmü devam eden, fakat Kur'an ayeti olarak okunması neshedilen bir ayet de nakledilir. Abdullah b. Abbas (r. anhümâ), Hz. Ömer'in minberde şöyle dediğini rivâyet etmiştir. "Cenab-ı Allah Muhammed (s.a.s)'i hak ile göndermiş ve O'na Kitab'ı indirmiştir. Recm ayeti de O'na indirilen ayetlerden idi. Biz bu ayeti okuduk, ezberledik ve anladık. Resulullah (s.a.s) recmi uyguladı, ondan sonra biz de uyguladık". Korkarım, zaman geçince birileri çıkıp "Biz Allah'ın kitabında recmi bulamıyoruz" der ve Allah'ın indirdiği bir farzı terkederek sapıklığa düşerler. Şüphesiz recm, Allah'ın kitabında, evli olmak, şahit, gebelik veya ikrar bulunmak şartıyla, zina eden kimse aleyhine bir haktır" (Müslim, Hudûd, 15).

Hz. Ömer'in sözünü ettiği okunuşu mensuh ayet şudur: "İhtiyar erkekle ihtiyar kadın zina ederlerse, onları recmedin" (Mâlik, Muvatta', Hudûd 10; İbn Mâce, Hudûd, 9; Ahmed b. Hanbel, V, 132, 183). Hz. Ömer'in recmi, Medine minberinden ilân etmesi, içlerinde bir çok sahabe bulunan cematten hiç birinin buna karşı çıkmaması, recmin sabit olduğunu gösterir (Sahih-i Müslim Tercüme ve Şerhi, Ahmed Davudoğlu, İstanbul 1978, VIII, 350). es-Serahsî (ö. 490/1097). Ömer (r.a)'in şöyle dediğini nakleder:

"Eğer insanlar, Ömer Allah'ın Kitabına ilave yaptı demeyecek olsalar, "ihtiyar erkekle ihtiyar kadın zina ettikleri..." ifadesini Mushaf'ın haşiyesine yazardım" (es-Serahsî, el-Mebsût, Beyrut 1398/1978, IX, 37).

Hz. Peygamber'in recm cezasına uygulama örnekleri:

1. İşvereninin eşiyle zina eden bekâr işçiye yüz değnek ve bir yıl sürgün cezası, kadına ise recm uygulanmıştır.

Ebû Hureyre ile Zeyd b. Halid el-Cühenî (r.anhumâ)'dan nakledildiğine göre, zina eden kadının kocası ile, zina eden işçinin babası Resulullah (s.a.s)'e başvurarak bu konuda "Allah'ın kitabı" ile hüküm vermesini istemişlerdir. İşçinin babası şöyle dedi:

"Benim oğlum bu adamın yanında işçi idi. Onun hanımı ile zina etti. Bana, oğlum için recm gerektiği haber verildi. Ancak ben onun adına yüz koyunla bir cariye fidye verdim. Bu arada bilenlere danıştım, (oğlum bekâr olduğu için) ona yüz değnekle bir yıl sürgün cezası, bunun karısına ise recm cezası gerektiğini haber verdiler". Bunun üzerine, Hz. Peygamber şöyle buyurdu:

Nefsim kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki, aranızda Allah'ın kitabı ile hükmedeceğim. Cariye ve koyunlar geri verilecek. Oğluna yüz değnekle bir yıl sürgün gerek. Ey Üneys, sen de bu adamın karısına git. Eğer zinasını itiraf ederse, onu recmet". Üneys kadına gitmiş ve kadın suçunu itiraf etmiş, Hz. Peygamber'in emri üzerine de recmedilmiştir (Müslim, Hudûd, 25; Buhârî, Hudûd III, 38, 46, Vekâlet,13). Ebû Hanife'ye göre, yüz değnek yanında bir yıl sürgün, ayete ilâve niteliğinde olup, ayet inince bu ilâve kısım neshedilmiştir. Ancak İslâm devlet başkanı böyle bir cezayı ta'zir cezası olarak verebilir.

2. Zinasını dört defa ikrar eden Mâiz b. Mâlik (r.a)'in recmedilmesi.

Mâiz b. Mâlik, Hz. Peygamber'e gelerek "Beni temizle" dedi. Hz. peygamber "Yazık sana, çık git, Allah'a tövbe ve istiğfar et" buyurdu. Mâiz, pek uzaklaşmadan geri döndü ve "Ey Allah'ın Resulu! Beni temizle" dedi. Hz. Peygamber aynı sözlerle üç defa daha geri gönderdi. Dördüncü ikrarında "Seni hangi konuda temizleyeyim?" diye sordu. Mâiz; "Zinadan" dedi. Hz. Peygamber "Bunda akıl hastalığı var mıdır?" diye sordu. Böyle bir rahatsızlığı olmadığını söylediler. "Şarap içmiş olabilir mi?" diye sordu. Bir adam kalkıp içki kontrolü yaptı. Onda şarap kokusu tesbit edemedi. Hz. Peygamber tekrar "sen zina ettin mi?" diye sordu. Mâiz "Evet" cevabını verdi. Artık emir buyurdular ve Mâiz recmedildi. Recimden sonra onun hakkında sahabiler iki kısma ayrıldılar. Bir bölümü Mâiz'in helâk olduğunu, başka bir grup ise onun en faziletli tövbeyi yaptığını söylediler. Bu farklı yaklaşım üç gün sürdü. Daha sonra yanlarına gelen Resulullah (s.a.s) "Mâiz b. Mâlik için dua edin" buyurdu. "Allah Mâiz'e mağfiret eylesin" dediler. Hz. Peygamber şöyle buyurdu: "Mâiz öyle bir tövbe etti ki, bu tövbe bir ümmet arasında paylaştırılırsa onlara yeterdi" (Müslim, Hudûd, 22; eş-Şevkânî, Neylül-Evtâr, VII, 95,109; ez-Zeylaî, Nasbu'r-Râye, III, 314 vd.).

3. Gâmidiyeli evli kadının zinadan dolayı recmedilmesi.

Mâiz'in recmedilmesinden kısa bir süre sonra Ezd kabilesinin Gâmid kolundan bir kadın geldi ve "Ey Allah'ın elçisi! Beni temizle" dedi. Hz. Peygamber "Yazıklar olsun sana. Çık git, Allah'a tövbe ve istiğfar et" buyurdu. Kadın dedi: "Beni, Mâiz'i çevirdiğin gibi geri çevirmek istiyorsun" Hz. Peygamber, "Sana ne oldu?" diye sordu. Kadın kendisinin zinadan gebe olduğunu söyledi. Bunun üzerine "Sen mi?" buyurdu. Kadın "Evet" dedi. Hz. Peygamber "Doğuruncaya kadar git" buyurdu. Kadının bu arada geçimini Ensar'dan bir adam üstlendi. Daha sonra Hz. Peygamber'e gelerek; "Gâmidli kadın doğurdu" dedi. Çocuğun bakımını da Ensar'dan birisi üzerine aldı ve kadın recmedildi" (Müslim, Hudûd, 22, 23, 24; İbn Mâc'e, Diyât, 36; Mâlik, Muvatta', Hudûd, II). Başka bir rivâyette, çocuk sütten kesilinceye kadar emzirmesine izin verildiği, recm sırasında Hâlid b. Velîd (r.a)'ın üzerine kan sıçraması üzerine kadın hakkında kötü sözler söylediğini işiten Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğu nakledilir:

"Ey Halid! yavaş ol. Nefsim kudret elinde olan Allah'a yemin ederim. Bu kadın öyle bir tövbe etti ki, onu bir baççı (vergi memuru) yapsaydı, şüphesiz mağfiret olunurdu" Sonra kadının hazırlanmasını emrederek cenazesini kılmış ve kadın defnedilmiştir (Müslim, Hudûd, 23).

4. Evli bulunan Yahudi erkeği ile Yahudi kadınının zina sebebiyle recmedilmesi.

Abdullah b. Ömer (r.a)'tan nakledildiğine göre, Hz. Peygamber'e, zina etmiş bir yahudi erkeği ile bir yahudi kadını getirmişler. Allah elçisi, yahudilere, Tevratta ki zina hükmünü sormuştur. Yahudiler; "yüzleri karaya boyanır, sırt sırta hayvan üzerine bindirilip sokaklarda dolaştırılır" demişler. Tevrat getirilmiş, ancak okuyan yahudi genci recm ayetine gelince ceza kısmını parmağı ile kapatıp atlayınca durumu farkeden ve yahudi iken İslâm'a giren Abdullah b. Selâm, Hz. Peygamber'e yahudinin Tevrat'ın üzerinden elini kaldırmasını emir buyurmasını istemiştir. Yahudi elini kaldırınca recm ayeti görülmüş ve her iki yahudi hakkında da evli olarak zina ettikleri için recm uygulanmıştır (Müslim, Hudûd, 26).

Bera b. Azib (r.a)'ten nakledilen, iki yahudinin recmedilmesi olayı ise şöyledir: Hz. Peygamber'e, yüzü kömürle karartılmış ve dayak vurulmuş bir yahudi getirildi. Allah elçisi yahudilere evlilerin zinasının Tevrat'taki hükmünü sordu. Onlar, bu şekilde olduğunu söyleyince, bir yahudi bilginine "Sana, Tevrat'ı Musa ya indiren Allah aşkına soruyorum. Zina edenin Tevrat'taki hükmü nedir?" diye sordu yahudi bilgini; Tevrat'ta recim var. Fakat zina eşraf arasında artınca, şerefli birini getirirlerse serbest bırakır, yoksul biri yakalanırsa onu recmeder olduk. Bu iki sınıfa eşit ceza için recmi terkettik, kömürle boyayıp, dayak vurmayı recmin yerine koyduk". Bunun üzerine, Hz. Peygamber şöyle buyurdu: "Allahım! Senin emrini onlar değiştirdikten sonra ilk uygulayan benim. Bunun üzerine emir verdi ve yahudi recmedildi" (Müslim, Hudûd, 28).

Bazı İslâm müctehidlerine göre ehl-i küfür, müslüman mahkemesine başvurursa, hâkimin mutlaka Allah'ın hükmü ile amel etmesi gerekir. Onlar bu konudaki muhayyerliğin neshedildiğini söylerler, Hanefiler ve İmam Şâfiî'den bir görüşe göre bu esas geçerlidir. Ancak Ebû Hanife şöyle demiştir: "İslâm mahkemesine inkârcı karı-koca birlikte gelirlerse aralarında adaletle hükmetmek gerekir. Yalnız kadın gelir, kocası razı olmazsa hakim hüküm veremez". Ebû Yusuf ve İmam Muhammed'e göre ise hüküm verebilir (Ahmed Davudoğlu, Sahihi Müslim Terceme ve Şerhi, İstanbul 1978, VIII, 376).

Recm cezası uygulanması için Gerekli Şartlar:

1. Zina eden kadın veya erkeğin ergin olması.

2. Akıllı olması. Akıl hastasına had uygulanmaz. Akıllı ve ergin bir kimse akıl hastası ile zina etse, yalnız kendisine had uygulanır.

3. Evli olan gayri müslime recm yerine değnek cezası uygulanır. Şâfiî ve Hanbelîlere göre pasaportla İslâm devletine gelen gayrî müslim yabancılara ne zina ve ne de içki içme cezası uygulanmaz.

4. Zinanın zor kullanarak olmaması gerekir.

5. Zinanın diri bir insanla olması gerekir.

6. Zina edilen kadının da ergin veya kendisine cinsel istek duyulan bir yaşta olması gerekir.

7. Zinanın bir şüpheye dayalı olmaması gerekir. Fasit nikahtan sonraki cinsel temasa had gerekmediği konusunda görüş birliği vardır. Velisiz veya şahitsiz evlenme gibi.

Zinanın bir para karşılığında olması halinde Ebû Hanife'ye göre her ikisine de had cezası uygulanmaz. Çünkü bu durum bir mehir karşılığında nikâh akdine benzemektedir. Burada şüpheden dolayı had düşer. Ancak fiil haram olduğu için ta'zir uygulanır. Ebû Yusuf ve İmam Muhammed'e göre bu durumda da had cezası verilir (Ömer Nasuhi Bilmen, İstilâhât-ı Fıkhıyye Kâmusu, İstanbul 1968, III,197 vd.).

8. Cinsel temasın önden olması. Arkadan ilişki yani livata için Ebû Hanîfe'ye göre yalnız ta'zir cezası uygulanır. Ebû Yusuf, İmam Muhammed ve Hanefiler dışındaki üç mezhebe göre ise livata haddi gerektirir. Yabancı bir kadına ön veya arka dışında karın, uyluk gibi başka bir yere temas ise yalnız ta'zîri gerektirir. Çünkü bu, şer'an kendisine bir şey takdir edilmeyen münker bir fiildir.

9. Had cezalarının uygulanabilmesi için İslâm devletinin varlığı şarttır. Çünkü dârul-harp veya dârul-bağy (âsiler ülkesi) de had cezalarını uygulamaya İslâm devletinin velâyet yetkisi olmaz ve bu hükümleri uygulamaya gücü yetmez.

10. Zina eden erkek veya kadının halen veya daha önce sahih nikâhla evlenmiş olması ve bu nikâh devam ederken eşiyle bir defa da olsa cinsel temasta bulunması şarttır. Böyle bir erkeğe "muhsan", kadına ise "muhsana" denir. Recm cezası için bu son niteliğin bulunması da gerekir.

Recm için muhsan sayılmada erkek veya kadında şu yedi niteliğin bulunması gerekir: Akıllı olmak, ergin bulunmak, hür ve müslüman olmak, sahih nikâhla evlenmiş bulunmak ve bu nikâhtan sonra eşiyle guslü gerektirecek şekilde cinsel temasta bulunmak. Bu şartlardan herhangi birisi bulunmazsa ceza yüz değneğe dönüşür. Zina edenlerden birisi muhsan olur, diğeri bekâr bulunursa; bekâra yüz değnek, muhsan olana ise recm cezası uygulanır.

Ebû Hanife ve Mâlik'e göre, bir erkek veya kadının muhsan sayılması için müslüman olması şarttır. Bu yüzden evli olan gayri müslimlerin zinasına recm cezası uygulanmaz, çünkü recm, günahtan temizlenme yoludur. Zimmî ise günahtan temizlenmeye ehil değildir. Onun temizlenmesi ancak ahirette azapla gerçekleşir. Hz. Peygamber; Allah'a şirk koşan kimse muhsan değildir" (Zeylaî, Nasbü'r-Râye, III, 327) buyurmuştur. Bu görüşte olanlar için iki yahudinin Hz. Peygamber tarafından recmedilmesi olayı, Tevrat hükmüne göre olmuştur. Daha sonra bu neshedilmiştir (Zeylaî, a.g.e, III, 326; eş-Şevkânî, Neylül-Evtâr, VII, 92).

Şâfiî, İbn Hanbel ve Ebû Yusuf'a göre, recmin uygulanması için zina edenin müslüman olması şart değildir. Bir zimmî zina suçuyla İslâm mahkemesine gelse had uygulanır. Müslüman bir erkek zimmî bir kadınla evlenip cinsel temasta bulunsa, her ikisi de "muhsan" olur. Delil, Hz. Peygamber'in iki yahudiye recmi uygulamasıdır. "Dulun dul ile zinasında taşlama vardır" (Müslim, Hudûd,12-14; Ebû Dâvud, Hudûd 23; Tirmizî, Hudûd, hadisinin genel anlamı da başka bir delildir. Diğer yandan zina bütün semavi dinlerde haram kılınmıştır (bk. eş-Şîrâzî, el-Mühezzeb, II, 267; İbn Kudâme, el-Muğnî, Kahire 1970, VIII, 163; ez-Zühaylî, el-Fıkhul-İslâmî ve Edilletüh, Dımaşk 1405/1985, VI, 43).

Zina Suçunun Sâbit Olması:

Zina, ya ikrarla ya da dört şahitle sabit olur.

1. İkrarla Tesbit:

Zina ikrarında bulunanın akıllı, ergin olması ve zorlama altında bulunmaması gerekir. Ayrıca ikrarın dört defa yapılması gereklidir. Çünkü Mâiz b. Mâlik'e Allah elçisi dört defa ikrar esasını uygulamıştır. Hanefi ve Hanbelîlerin görüşü budur. Şâfiî ve Mâlikilere göre ise tek ikrar yeterlidir. Bunlar da işçinin kendi patronunun eşiyle zina etmesi olayına dayanırlar. Çünkü orada dört ikrardan söz edilmemiştir (Buhârî, Âhad,I, Şurüt, 9; Müslim, Hudûd, 25; el-Bâcî, el-Müntekâ, VII,135; İbn Kudâme, el-Muğni, VIII, 191 vd.).

Diğer yandan dört ikrarın ayrı meclislerde yapılması gerekir.

2. Zinayı dört şahitle ispat:

Zinanın müslüman, erkek, adaletli ve hür dört erkek şahitle ispat edilmesi gerekir (en-Nisâ', 4/15; en-Nûr, 24/4,13). Şahit sayısı dörtten az olur veya dördüncü şahit "sadece bunları bir yorgan altında gördüm" gibi kesin zinaya delâlet eden beyanda bulunmasa, ilk üç şahide "zina iftirası (kazf)" cezası uygulanır. Zina isnat edilenden had düşer. Çünkü Hz. Ömer, Muğîre (r.a)'in zinasına şahitlik eden üç kişiye zina iftirası cezası uygulamıştır (bk. ez-Zühayli, a.g.e., VI, 48; "Kazf" maddesi).

Recm Cezasının İnfazı:

Zina ikrarla sabit olmuşsa recm uygulamasına devlet başkanı veya infaz görevlisinin başlaması gerekir. Şahitle sabit olması halinde ise infaza şahitlerin tamamının hazır bulunması ve ilk taşı onların atması şekliyle başlanır. Böylece herhangi bir şüphe, vazgeçme yanlışlık vb. tüm ihtimallerin ortadan kalkması ve adli hataya düşülmemesi için gerekli önlemler alınmıştır. Hz. Ali'den şöyle dediği nakledilmiştir: "Önce şahitler taş atmaya başlar, sonra devlet başkanı, sonra diğer insanlar" (Zeylai, a.g.e., III, 319 vd.; es-Şevkânî, a.g.e., VII,108). Bekârların zinasında ise değnek cezasına şahitlerin başlaması gerekmez. Çünkü onlar bunun usul ve şeklini bilmeye bilirler ve bu durum zulme yol açabilir.

Recm cezası, ibretli olması için bir meydanda erkek ayakta, kadın ise tercih edilen görüşe göre göğsüne kadar bir çukura sokularak kendisine ölünceye kadar küçük taşlar atılmak suretiyle infaz edilir. Hz. Peygamber'in Gâmidiyeli kadın için, göğsüne kadar bir çukur açtırdığı nakledilir (Zeylaî, a.g.e., III, 325; eş-Şevkânî, a.g.e., VII, 109).

Recmle öldürülen kimse yıkanır. Kefenlenir, cenaze namazı kılınır ve defnedilir. Çünkü Hz. Peygamber, recmedilen Mâiz için Kendi ölülerinize yaptığınız şeyleri ona da yapınız" (Zeylai, a.g.e, III, 320) buyurmuştur.

Hamdi DÖNDÜREN

Recm-koyun ayeti etrafında dönen şüphelere cevap

Ömer'in (R.A) recm âyeti hakkında söylediği (BUHARİ: 86 / 3O.; Ahmed: : 1 / 23. ) başkalannın da -iki kapak arasında toplanmadan önce-Kur'an'dan olup...

ummetiz.biz›index.php… kopya daha fazlası

RECM-KOYUN AYETİ ETRAFINDA DÖNEN ŞÜPHELERE CEVAP

« : 24 Nisan 2009, 11:22:38 »

Selamun Aleykum,

değerli kardeşlerim , Ehl-i Sünnet We'l Cemeat akidesinde olan kardeşlerimiz: saptırıcıların saptırmasından, usulsuzlerin usulsuzluğunden, akılları bulandırıcıların bulandırmasından, hadisleri şerhten okuma zahmetine katlanmayanların fitnesinden, bize kur'an yeter, biz; kur'anda bulamadığımızı kabul etmeyiz diyen gafillerin heva ve heveslerinden, Sünnetin usulunu bilmeyen kişilerin desisesinden, Kur'anın metni ile yetinip o yüce kelamın edebi yönünden habersiz olanların şüphelerinden uzak durmak ve en önemlisi de Alemlerin rabbının rızası ve siz değerli kardeşlerimizin halis bir duasını almak için inşeALLAH uzun zamandır çalıştığım bu dosyayı sizinle paylaşmak istedim...

bu yazı başlığı altında ALLAH izin verirse bir şüpheyi yani koyunun kur'an sayfasını yemesi şüphesi üzerinde yazmak isterim ki, mahvolan ap açık bir delil ile mahvolup gebersin, yaşayan da ap açık bir delil ile hayat bulsun sevinsin....

konuya geçmeden önce bu konuyu ilgilendiren usulden bir teğet geçmek istiyorum:

"Sana içkiyi ve kumarı sorarlar. De ki: "Onlarda hem büyük günah, hem de insanlar için (bazı) yararlar vardır. Ama günahları yararlarından daha büyüktür." Ve sana neyi infak edeceklerini sorarlar. De ki: "İhtiyaçtan artakalanı." Böylece ALLAH, size ayetlerini açıklar; umulur ki düşünürsünüz;" [Bakara: 219]

"Ey iman edenler, sarhoş iken, ne dediğinizi bilinceye ve cünüp iken de -yolculukta olmanız hariç- gusül edinceye kadar namaza yaklaşmayın. Eğer hasta veya yolculukta iseniz ya da biriniz ayakyolundan (hacet yerinden) gelmişseniz yahud kadınlara dokunmuş da su bulamamışsanız, bu durumda, temiz bir toprakla teyemmüm edin, (hafifçe) yüzlerinize ve ellerinize sürün. Şüphesiz, ALLAH, bağışlayandır, esirgeyendir." [NiSA: 43]

Bu, şarap içme ile ilgili ikinci emirdir. Birincisinde (Bakara: 219), içkinin kötü bir şey olduğu ve ALLAH'ın bundan hoşlanmadığı bildirilmişti. Bunu göz önünde bulundurarak bazı mü'minler içki içmekten kaçınmaya başlamışlardı. Bununla birlikte büyük çoğunluk içkiyi bırakmamıştı ve bazen namaza sarhoş gelip, okurken şaşırıyorlar ve anlaşılmaz şeyler söylüyorlardı.

Bu ikinci emir H. 4. yılın başında nazil olmuştur ve kişinin içkili iken namaz kılmasını yasaklamaktadır. Bunun sonucu Müslümanlar içki içtikleri zamanları, namazlara denk gelmeyecek şekilde ayarlamaya başladılar. Bundan bir süre sonra da içkiyi tamamen yasaklayan ayetler nazil oldu. (Maide: 90-91).

"Ey iman edenler, içki, kumar, dikili taşlar ve fal okları ancak şeytanın işlerinden olan pisliklerdir.108 Öyleyse bun(lar)dan kaçının; umulur ki kurtuluşa erersiniz." [MAİDE: 90]

"Gerçekten şeytan, içki ve kumarla aranıza düşmanlık ve kin düşürmek, sizi, ALLAH'ı anmaktan ve namazdan alıkoymak ister. Artık vazgeçtiniz, değil mi?"[MAİDE:91]

Şimdi tutup da yeni Müslüman olmuş birisi İçki içebilir mi?

Daha sonra çıkıp da ben içki de içerim sarhoşluğum geçtikten sonra namaz da kılarım diyebilir mi?

Ama en son

Nasih-mensuh derken hemen aklınıza ikisi arasında bir çelişki gelmesin. Çünki Kur'an'da çelişki yoktur,

"Ona önünden de ardından da bâtıl gelemez. O, hikmet sahibi, çok övülen ALLAH'tan indirilmiştir." [FUSSİLET: 42]

"Sana Rabbinin kitabından vahyedileni oku. Onun kelimelerini değiştirebilecek hiçbir kuvvet yoktur." [KEHF: 27]

Fakat şu bir gerçektir ki;

"Biz bir ayeti siler, unutturur veya ertelersek ondan daha iyisini veya onun bir benzerini getiririz. ALLAH'ın her şeye gücü yeter olduğunu bilmedin mi?" [BAKARA: 106]

Bu, Yahudilerin müminlerin zihinlerinde şüphe uyarmak için sordukları bir soruya cevaptır. Onlar şöyle diyorlardı: "Kur'an, önceki kitapların ALLAH tarafından gönderildiğini söylüyor. Eğer böyleyse Kur'an, neden önceki kitaplardakilerden değişik emirler veriyor? Nasıl olur da, aynı ALLAH, farklı zamanlarda farklı emirler verir? Ayrıca şöyle de diyorlardı: "Kur'an, Yahudi ve Hıristiyanların kendilerine indirilen öğretilerin bir kısmını unuttuklarını söylüyor. ALLAH'ın öğretilerinin hafızalardan silinmesi nasıl mümkün olur?" Onların bu soruları, Hakk'a ulaşmak için değil, karışıklık çıkarmak için sordukları açıktır. ALLAH, onların bu sorularına şöyle cevap verir: "Ben Kâdir'im ve benim gücüm sınırsızdır. Ben herhangi bir emrimi değiştirebilirim veya onun unutulmasına izin verebilirim. Fakat onun yerine aynı amacı yerine getiren, ondan daha iyi veya ona denk bir şey koyarım."

"ALLAH, inananları dünya hayatında da âhirette de tutarlı sözle sağlamlaştırır. ALLAH, zalimleri şaşırtır. ALLAH, dilediğini yapar." [İBRAHİM: 27]

Bu noktada konumuza geçmeden kur2anın edebi yönünü ve kur'anın maksadını anlamayıp buun akıllarına şüphe ile kazıyanların çıkmazı olan bir kaç konuyu açıkladıktan sonra emme, keçi ayetine geçebiliriz. Başarı ALLAH'tandır, övgü ALLAH'adır, övülme de ona aittir...

Bu noktada Nasih-Mensuh'a neden önem veriyoruz. buna kısaca değinelim inşeALLAH:

İcaz kitabının yazarı Şehid İmam İbn Nehhas rh. şöyle dedi: Sahih senedle rivayet edilmiştir ki Ali (r.a) mescitte insanlara İslam'ı anlatan bir adam gördü. Ali (r.a) ona: "Sen nasih ve mensuhu biliyor musun?" diye sordu. Adam "Hayır, bilmiyorum" dedi. Ali (r.a) ona: "Sen helak oldun ve insanları helaka sürüklüyorsun" dedi. Ondan sonra adamı mescidden çıkarttı ve ona bir daha insanlara İslamı anlatmayı yasakladı. Bu rivayetin benzeri Abdullah İbn-i Abbas hakkında rivayet edildi, İbn-i Abbas hakkındaki rivayette ise, Adam nasih ve mensuhu bilmediğini söyleyince İbn-i Abbas onu tekmeledi ve ona: "Helake uğradın ve insanları helake sürüklüyorsun" dedi.

İbn-i Abbas'dan şöyle bir rivayet vardır: "Kime hikmet verilirse ona çok hayır verilmiştir." (Bakara: 269) ayeti hakkında İbn-i Abbas şöyle demiştir: "Ayetteki 'hikmetten' maksat Kur'an'ı; nasihi ve mensuhu, muhkemi ve müteşabihi, mücmeli ve mufassalı, daha önceki ve daha sonra nazil olan, haramı ve helali ve Kur'an'da verilen misalleri bilmektir.

Huzeyfe İbn-ü Yeman (r.a)'den şöyle dediği nakledilmiştir: "İnsanlara fetva veren kişiler üç türlüdür:

Birincisi: Kur'an'ın nasihini ve mensuhunu bilen kişi.

İkincisi: Kadı olarak tayin edilmiş ve başka çaresi olmayan kişi.

Üçüncüsü: Fetva makamına layık olmayan fakat fetva veren kişi.

Ben birinci ve ikinci kişilerden değilim. Üçüncü kişi olmaktan da ALLAH'a sığınırım."

Şeyh Hibetullah İbn-ü Selame Nasih ve'l-Mensuh kitabında şöyle dedi: Selef alimlerinden şöyle bir söz nakledilmiştir: "Kitap ilmini öğrenen fakat nasih ve mensuhu bilmeyen kişinin ameli eksiktir. Çünkü böyle bir kişi yasaklananla emredileni, mubah olan ile haram olan şeyleri karıştırır,"

Bunları anladıktan sonra nasih ve mensuh ilminin ne kadar önemli bir ilim olduğu anlaşılır. Ayrıca alimler bu ilmin öğrenilmesi ve açıklanmasının farz olduğu hususunda ittifak etmişlerdir.ki, ne yazık ki günümüzde tabiri caizse kur'anın kapısı olan besmelenin sarf'ını dahi bilmeyen kişiler kalkıp bir okyanus gibi olan Kur'an'a ilimsiz ,usulsuz bir şekilde yaklaşmaktadırlar ki, bu durumda şu ayet ister istemez tahakkuk eder:

sana Rabbinden indirilen (Kur'ân) onlardan çoğunun azgınlık ve küfrünü artırır. (5/68 El-Maide)

Nâsih ve Mensûh

Kur’anı Kerimin tefsirini yapmak ve ondan ameli hükümler çıkarabilmek için bilinmesi lazım gelen esaslarda n biri de nesh meselesid ir. Bu meseleyi bilmeden bir kimsenin ALLAH’ın Kitabını tefsir etmesi caiz olmaz.

Nesh kelimesi lugatte, izale etmek, gidermek, yok etmek, degiştirmek, ve nakletmek manalarına gelir. Istılahda ise, bir nassın hükmünü daha sonra gelen bir nas ile kaldırmaktır. Yani şer’i bir hükmü, daha sonra gelen şer’i bir hükümle kaldırmaya “nesh” denir.

Kur’an- Kerim’de hükmü kaldırılmış olan ayete “Mensûh”, hükmü kaldıran ayete de “Nâsih” adı verilir. Emir veya nehiyle (yasak) ilgili hükümlerin bazıları, bir çok hikmetler sebebiyle ya tamamen ortadan kaldırılır veya yerine konan bir hükümle değiştirilir.

Nâsih ve Mensûh ilmi sayesinde hangi ayetlerle amel edileceği, hangileri nin de hükümlerinin kaldırılmış olup amel olunmayac ağı bilinir.

Tefsir usûlünde karışık olan meseleler den birisi de nesh meselesid ir. Bu konu İslam’ın ilk devirleri nden beri münakaşa edilegelm iştir. Bazıları Kur’an’da neshi kabul etmezler. Ancak alimlerin çoğunluğu neshin mevcud olduğu görüşündedirler. Bidayette yahudiler ve müşrikler “MUHAMMED, sahabiler ine önce verdiği sözün hilafına olarak, sonradan başka emirler verdiğini görmüyormusunuz şeklinde itiraz etmek istemişlerdir. Batılı müsteşrikler de “ALLAH kendi sözünü nasıl değiştirir şeklinde bir sual ortaya atarak bu meseleyi kabul etmek istememişlerdir.

Nasih'te başlıca üç mesele ortaya çıkmıştır:

1- Prensip itibariyle nesh keyfiyeti aklen caizmidir?

2- Caiz ise, pratik olarak vakit olmuşmudur?.

3- Kur’anı Kerimde nesh varmıdır?

Birincisi suale bütün Müslümanlar ittifaken müsbet cevap vermişler, neshin aklen caiz olduğunu kabul etmişlerdir. İkincisi suale de müsbet cevap verilmekt edir.Tevr atta Hz.Adem’in cocukları hakkında birbirler iyle evlenmesi tecviz edilmişken, sonradan bunlar neshedilm iştir.Keza yahudiler için Cumartesi günleri iş yapmak yasaklanmışken, İncilde böyle bir yasak mevcut değildir. İşte bu gibi örnekler neshin pratik olarak mevcudiye tini göstermektedir.

Bakara suresinin 106.cı ayetinde “Biz bir ayeti nasheders ek (hükmünü diğer bir ayetle değiştirirsek) veya unutturur sak (geri bırakırsak) ondan daha hayırlısını, yahut benzerini getiririz . ALLAHın her şeye kemaliyle kadir olduğunu bilmedin mi?..” buyrulmak tadır. İslam uleması bu ayete dayanarak Kur’an-ı Kerim’de neshin mevcud olduğunu beyan etmişlerdir. Ayrıca Kur’an’ın kendinden evvelki kitabları neshine ilaveten, yeni kurulmaya başlayan islam nizamının inkişaf ve tekamülü (gelişmesi olgunlaşması) için nesh olayını tabii olarak karşılaşmışlardır. Zaten neshin aslı hedefi hükümdür. Akide esaslarına tesir edemez. Halbuki hükümler zaman, mekan ve duruma göre değişebilir. Bir ihtiyaca binaen konan bir hüküm, o ihtiyacın kalkmasıyle, kaldırılıp değişebilir. Yalnız yeni gelen hüküm, fayda ve sevap bakımından birincide n daha iyi veya onun benzeri olmalıdır. Bu ise dini vecibeler i yerine getirmede bir kolaylıktır.

Kur'an'da neshi kabul edenlerin, hepsinin mensuh olduğunda ittifak ettikleri dört ayet:

en-Nisâ 15-16, el-Enfâl 65, el-Mücâdele 12 ve el-Müzzemmil 2-4 ayetleridir.

Neshin Çeşitleri:

Usûl âlimleri neshi, değişik bakış açılarından bazı türlere ayırmışlardır:

1) Kur'an'ın Kur'an'la neshi: Buna Bakara 180. ayetinin Nisâ 11. ayeti ile neshi misal olarak gösterilebilir.

2) Kur'an'ın Sünnetle neshi: İmam Mâlik, Ebu Hanife'nin öğrencileri bu tür neshin caiz olduğu görüşündedirler. İki görüşünden birinde İmam Şâfiî ile İmam Ahmed, İbn Hanbel bu tür neshin caiz olmadığı görüşündedirler. Kur'an ayetini ancak yine bir Kur'an ayetinin neshedebi leceği söylemişlerdir. Bunlara göre mütevatir de olsa bir hadis herhangi bir Kur'an ayetini neshedeme z. Kabul eden âlimler ise Necm Suresinin 4 ve 5. ayetlerin de: "O, kendi arzusuna göre konuşmaz. O'nun sözü kendisine gelen vahyden başka birşey değildir" buyurulma sını delil göstererek Hz. Peygamber'in sözlerinin de nihayet vahye dayandığını, lafzı Hz. Peygamber'e, manâsı ALLAH Teâlâ'ya ait kudsî hadisleri n bulunduğunu, dolayısıyla bunların da birer vahy olduğunu göz önünde bulundura rak Hz. Peygamber'in sözlerinin Kur'an ayetini neshedebi leceğini söylemişlerdir. Buna Bakara Suresinin 180 ayetinin "Varise vasıyyet yoktur" (Buhârî, Vasâyâ, 6; Ebu Davud, Vasâyâ, 6; Buyu', 88; Tirmîzi, Vasaya, 5) hadisi ile mensuh olduğunu misal vermişlerdir.

3) Sünnetin Kur'an'la neshi: Hz. Peygamber'in kendi re'yi ile Mekke-i Mükerreme'de Beytul-Makdis'e doğru namaz kılarken daha sonraları bunun el-Bakara 144. ayeti ile neshedili p kıblenin Kabeye çevrilmesi örnek gösterilebilir.

4) Sünnetin Sünnetle neshi: Meselâ Hz. Peygamber, önce kabir ziyaretin i yasaklamışken daha sonra "Size kabir ziyaretin i yasaklamıştım, şimdi artık onları ziyaret ediniz" (Müslim, Cenâiz, 106; Nesâî, Cenâiz, 100) hadisi ile buna izin vermiştir.

Kur'an-ı Kerim'de nesh de kendi içinde dörde ayrılır

1-Hükmü mensuh metni baki kalan ayetler. Kıblenin değiştirilmesi. Bunda el-Bakara 115. ayeti, aynı surenin 144. ve 149. ayetleri ile neshedilmiştir.

2-Metni mensuh hükmü bakî kalan ayetler. Hz Ömer (ra) tarafından rivayet edilen ihtiyar ve evli zânîlerin recmedilmeleri hakkındaki ayet misal olarak verilmektedir.

3-Hem metni, hem de hükmü mensuh olan ayetlerdir. “Adem oğlunun iki vadi malı olsa üçünçüyü de ister. Adem oğlunun iç boşluğunu(yani;gözünün çukurunu) topraktan başka bir şey doldurmaz . Ancak tevbe edenin tevbesini ALLAH kabul eder.” (Sahih-i Müslim)

Nesih ihtiva ettiği hüküm bakımından da bir kaç nev’e ayrılır.

1-Hafiften şiddetliye olur. Aşura orucu yerine Ramazan orucu farz kılınması gibi. Bu ise hükümlerin konulmasındaki tedrici gösterir. ALLAHü Teala kullarının takatına göre azar azar teklif eder. Birden bire ağır gelecek bir teklif karşısında bırakmaz. Onları İslamiyete alıştırır ve ısındırır.

2-Şiddetli ve ağır bir hükümden hafife gidilir. İddet-i vefat, bir seneden dört ay on güne indirilmiştir.

Bunun hikmetine gelince: Baştan yapılan teklif kullara ağır geldiğinden lutuf ve merhamet buyurularak o kaldırılıp yerine daha hafif bir hüküm va’z olunmakla kişi, o ayetleri okuyunca ALLAHın nimetini ve keremini hatırlar. Ne kolaylıklar göstermiş onu anlar.

3-Müsavi ile de nesih yapıldığı vakidir. Kıblenin değiştirilmesi gibi.

4-Yerinde bir bedel getirilmeden de bir hükmü şer’i nesih edilebilir.

Neshi Bilmenin Yolları

Nâsih ve mensûh ancak şu üç şekilden biri ile bilinebilir:

1) Nâsih ve mensûh delillerin (Ayet ve Hadis) nüzûl veya vürûd zamanlarının bilinmesi . Bu da delilin kendi ibaresinde mevcut bir ifadeden, ya Sahabeden, iki delilden birinin diğerinden daha sonra nazil veya varid olduğuna dair gelen sarîh(apaçık) bir haberden, ya da icmadan anlaşılabilir. Dolayısıyla zaman itibariyle sonra gelen delil ötekini neshetmiştir.

2) Nâsih olan delilde, daha önceki bir delilin hükmünü neshettiğine dair açık ifade bulunması.

3) Sahabeden "Şu veya şu ayet veya hadis, şu ayet veya hadisi neshetmiştir" diye açık ve kat'î bir rivayetin bulunması.

Bunlar bilinmeden veya bu bilgiler olmaksızın bir müfessirin veya bir müctehidin re'y veya sözüne dayanılarak veya Mushaftaki sıralarına bakılarak ayetlerin nâsih veya mensûh olduklarına hükmedilemez (Suyûtî el-İtkân, II, 24; ez-Zerkânî, Menâhilul-İrfân, II, 209-210).

Netice olarak diyebiliriz ki: Ayetlerin tarihi bir yolla izah edilip açıklanması bakımından Kur’an’ın tefsirini yapmak isteyen bir kimseye çeşitli bilgiler yanında, nesh meselesini bilmesi de şart koşulmuştur. Kur’an'da bütün insanlığı saadete ulaştıracak harekat kaideleri mevcut ve kendisine ittiba edenlerin ne yolda hareket etmeleri gerektiğini bildirmektedir. Psikolojik olarak, iyi veya kötü adetlere saplanmış olan bir cemiyeti bu alışkanlıklarından bir anda koparıvermek mümkün değildir.İşte Kur’an,insanları ve cemiyetleri dini bir taktikle veya başka bir deyimle, tedrici(aşamalı) olarak yumuşatmak suretiyle kendine yaklaştırmış oluyordu.

Kur’anı iyi anlıyabilmek ve onun ayetleri hakkında doğru hükümler verebilmek için mutlak surette nesh meselesini bilmeye ihtiyaç vardır.

şimdi gelelim koyun ile ilgili Ayet hakkındaki salih selefin açıklamasına:

İmam, mucahid,Alim,abid,zahid ,hadis ehli imam ibn kuteybe r.a'ın kayıhan yayınlarından çıkan ''HADİS MÜDAFAASI'' adlı kitaptan keçi ile ilgili hadiseye açıklık getirmek istiyorum.(dileyene farklı kaynaklardan muhtevası aynı uslubu farklı deliller de getirebilirim. bunu sadece istemeniz yeterlidir) tabii bu aşağıdaki bilgileri hazmetmek ve anlamak isteyen kişilerin yukarıdaki açıklamaları göz önünden bulundurmaları gerekir....ki , imam r.a aşağıda göreceğiniz gibi yukarıdaki açıklamalarımızda ilim ehlinin takınması gereken uslubu takınıp bizim yukarıdaki ifadelerimize kendi cümlelerinin inceliği ile şahid olacaksınız...

İDDİA: MUHAMMED b.İshak'dan (ki, MUHAMMED b. İshak hakkında ilim ehlinin değerlendirmesi ve onun birazdan rivayet edeceği söz hakkındaki değerlendirmesi de yazının aşağı kısmında gelecektir), o da Abdullah b.Ebibekr'den, o da Amra (b.Kays) dan, o da Âişe'den (R.Anha.)'dan onun şöyle dediğini rivayet ettiniz: "Recm ve Yetişkin kimsenin emmesinin sayısı on'dur"(Süt kardeşliğinin tahakkuk etmesi için. (Mütercim) ) âyeti nazil olmuştu, ve bu âyet, Rasûlullahın (s.a.v) vefatı esnasında benim sedirimin altındaki bir sahifede idi. Rasûlullah ALLAH'ın rahmetine kavuşunca, biz onunla meşgul iken, mahallenin hayvanlarından birisi (eve) girmiş ve bu sahifeyi yemiş(imam Ahmed : 5 / 13l,132,183;6 / 269)

Bu, ALLAH'ın (C.C.) : "Muhakkak ki o (Kur'an) çok şerefli bir kitaptır. Ona ne önünden, nede ar¬dından (hiçbir suretle) batıl yaklaşamaz." (41. Fussılet:41,42) âyetine aykırıdır. Bir koyunun yediği, bir farzını iptal ettiği ve hüccetini ıskat ettiği birşey nasıl aziz ve şerefli olabilir?

Koyun bile onu iptal ettikten sonra, onu iptal etmekten kim aciz kalabilir?

Kur'an âyetini yemek üzere bir hayvan gönderdiği halde ALLAH (C.C.) nasıl olur da, "Bugün sizin için dininizi kemale erdirdim." (5.el-Mâide:3) der? Ve nasıl olur vahyi, koyunun yemesine maruz bırakır da onun saklanmasını ve muhafaza edilmesini emretmez? Eğer onunla amel edilmesini istemiyorsa, bu âyetleri niçin indirdi?

CEVAB: Biz deriz ki : Gerçekte, onların acaib karşıladıkları bu hususların hiç birisinde, ne şaşılacak bir taraf, ne de onların son derece çirkin gördükleri şeylerden herhangi birisi mevcud değildir.

Eğer sahifeye şaşıyorlarsa, sahifeler Rasûlullahın devrinde, üzerine Kur'an'ın yazıldığı malzemelerin en kıymetlisi idi. Çünkü onlar Kur'an'ı, hurma dallarına, taşlara, tuğla ve kiremitlere ve buna benzer şeylere yazıyorlardı.

Nitekim Zeyd b. Sabit r.a şöyle demiştir: "Ebûbekr (R.A.) bana, Kur'an'ı toplamamı emretti. Ben de onu (yazılı olduğu) deri parçalarından, ağaç dallarından, ve düz taşlardan dikkatle toplamaya başladım.(El-BUHARİ: 65/sûre:9,nu:20;HAN: 5/185.).El-usub, el-asîb'in cem'idir; hurma dalı demektir, elihâf da düz taşlara denir, müfredi el-lahfe'dir. ez-Zuhri (50-124).

(İbn Kuteybe : Hadis Müdafaası Bkz: s. 134 ve dipnotu.) de şöyle demiştir: "Rasûlullahın ruhu kabzolunduğunda, Kur'an hurma dalları, parşömenler (el-kudum) ve hurma ağacının budaklan (el-kerânif) üzerinde idi."( Krş. .Lİsân: 11/207) el-kudum, elkadîm'in cem'idir, parşömenler' (= deriler) demektir, el-kerânif de hurma dallarının kalın köklerine (budaklarına) denir, müfredi "el-kürnâfe"dir.

Kur'an, Müslümanların ellerinde dağınık bir halde idi. Onlar da ne bir kitap(Kitap kelimesi bilinen kitap olabileceği gibi, yazı yazma manasına da gelebilir. Bu kelimeyi kuttâb (yazanlar) şeklinde okumak da mümkündür. (Mütercim)) ne de yazı aletleri vardı. Rasûlullahm yeryüzündeki hükümdarlara gönderdiği mektupları deri üzerine yaz(dır)ması da bunu gösterir.

Eğer (kişi) sahifeyi sedir'in altına koymasına şaşıyorsa; (o zaman) insanlar birer hükümdar değillerdi ki onların kasaları, kilitleri, abanoz veya sâc ağacından yapılma sandıkları bulunsun! Onlar bir şeyi muhafaza etmek, korumak istedikleri zaman, ayak altında çiğnenmekten, çoluk-çocuğun veya hayvanların zarar vermesinden emin olmak için, onu sedir'in altına koyarlardı. Evinde ne bir sandık, ne bir kilit, ne de bir dolabı olan kimse ;mahrumiyet, yokluk ve sıkıntı yüzünden ancak imkan dahilinde ve bulabildiği kadarıyla (kıymetli şeylerini) koruyabilir.

Rasûllah s.a.v, elbisesini yamar, ayakkabısını diker, mestlerini tamir eder, (ev işlerinde) ailesine yardım eder, yemeği yerde yer ve, "Ben ancak bir kul'um ve bir kulun yediği gibi yerim. (el-BUHARİ; 60/48) derdi.Diğer peygamberler de böyle yaparlardı.

Süleyman (A.S)-ki ALLAH ona ,ne kendisinden önce ne de kendisinden sonra kimseye nasib olmayan bir mülk vermişti- yün elbise giyer, insanlara çeşit çeşit yemekler yedirdiği halde kendisi arpa ekmeği yerdi.

Mûsâ (A.S) ALLAH (C.C) ile konuştuğu vakit üzerinde laldan veya yünden bir elbise,ayaklarında da ölmüş bir eşeğin derisinden yapılmış ayakkabılar var idi.Bu yüzden kendisine ."Hemen ayakkabılarını çıkart,çünkü sen mukaddes vâdî olan Tuva'dasın."(20.Tâ-Hâ:12) denilmişti.

Yahya (A.S) da lifden ip örerdi.

Bunlar bizim sayamayacağımız kadar çok ve (bunları anlatarak) kitabı uzatmamıza hacet bırakmayacak kadar meşhur ve yaygındır.

Eğer koyuna şaşılıyorsa:Şüphesiz ki,koyun hayvanların en makbul olanıdır."Uzeyr'in .Rabbine münâcaat'ında okudum.o şöyle demiştir: "Ey ALLAHım! Sen, (dört ayaklı) hayvanlardan koyunu;kuşlardan güvercini;nebatlardan üzümü ve evlerden de Mekke'yi ve İliya'yı ,ve İliya'da da Beytu'l-Makdis'i seçtin"

Veki,el-Esved b.Âbdirrahman'dan o da babasından, o da dedesinden rivayet etti ki( dedesi) şöyle demiştir:"Rasûlulak (S.A.V) "ALLAH, koyundan daha kıymetli bir hayvan yaratmamıştır" buyurdu."

Koyunun o sahifeyi yemesine niçin şaşılıyor?

İşte yeryüzünün zararlı hayvanlarının en zararlısı olan fare! Mushafları yer, onların üzerine pisler. İşte güve! o da mushafları yer..

Eğer ateş o sahifeyi yakmış olsaydı veya münafıklar onu imha etmiş olsalardı, onların hayretleri ve şaşkınlıkları daha az olurdu.

ALLAHu taâlâ bir şeyi yok etmek isteği zaman onu zayıfla da iptal eder.kuvvetli ile de.Yine bir kavmi karıncalarla helak ettiği gibi,bazı kavimleri de tûfân ile helak etmiştir.

Bir kavme taşlarla azab ettiği gibi diğer bir kavme de kurbağalarla azab etmiştir. Nemrûd'u sivrisinek ile helak etmiş ;Yemen'i de bir fare vasıtasıyla sulara garketmişür.

* Onların (kelâmcıların ve akılcıların):" (Sahifede yazılı olan) âyeti iptal edecek olanı (koyunu) gönderdiği halde, (ALLAH) dini nasıl kemale erdirmiş olabilir? "demelerine gelince:

Bu âyet (5/el-Mâide;3) Rasûlullah s.a.v'e Veda haccında,ALLAH'ın İslâm'ı aziz kıldığı, şirki zelil ettiği ve müşrikleri Mekke'den çıkardığı zaman nazil olmuştur. Bu senede sadece Müslümanlar haccetmiştir (BUHARİ: 25 / 67.; Ahmed b. Hanbel: 1/3, 79.) İşte bununla ALLAH (bu ) dini kemale erdirmiş ve Müslümanlara olan nimetini tamamlamış olmaktadır.

Böylece dinin kemâle ermesi-burada -onun izzeti ve ortaya çıkışı ,şirkin zelil oluşu ve yok olup gidişi (demek) olur.Yoksa farzların ve sünnetlerin tamamlanıp kemâle ermesi kasdedilmemiştir. Çünkü onlar Rasûlullahın ruhu kabzoluncaya kadar nazil olmağa devam etmiştir.Bu âyet hakkında eş-Şabî'nin (17-104) (Bkz: s.90 ve dipnotu) görüşü de bu şekildedir.

Dinin ikmal edilmesinin bu andan sonra nesh'in kaldırılması ile tahakkuk etmiş olması da caizdir.

ALLAH'ın sahifedeki âyeti iptal etmesine gelince, Tıpkı Hz. Ömer'in (R.A) recm âyeti hakkında söylediği (BUHARİ: 86 / 3O.; Ahmed: : 1 / 23. ) başkalannın da -iki kapak arasında toplanmadan önce-Kur'an'dan olup,sonra kaybolan şeyler hakkında dedikleri gibi; ALLAH'ın bir âyet inzal etmiş olması , sonra da onun tilâvetini (okunmasını) iptal edip de onunla amel edilmesini olduğu gibi bırakmış olması da caizdir.(imam rh, metni kaldırılıp, hükmü baki olan ayetlere işaret ediyor, anlaşılması için bkz: yukarıda nesh-mensuh açıklamamıza-ibni teymiyye-)

Okunuşunun iptal edilmeyip amel edilmesinin iptali caiz olunca ;onun tilâvetinin (okunmasının) iptal edilip,amel edilmesinin olduğu gibi bırakılması da caiz olur.(imam rh kur'anda metni olup hükmü olmayan usule dikkat çekiyor.bkz: yukarıda nesh-mensuh açıklamamıza-ibni teymiyye-)

Halanın, erkek kardeşinin kızı üzerine;teyzenin onun kızkardeşinin kızı üzerine nikâh edilmesinin haram kılınışı;çeyrek dinar için elin kesilmesi (BUHARİ: 86 / 13) ,babanın ve efendinin kısas edilmemesi(AHMED b.HANBEL : 1 / 6 ,22,49) kâtilin mirasçı olmaması gibi (ahmed b. hanbel: 1/46.) kendisine (S.A.V) din ile alâkalı pek çok şey inzal ettiği gibi;bunu da vahiy olarak inzal etmesi,fakat bunun Kur'an olmaması da mümkündür.

Yine Rasûlullahın (s.a.v):"ALLAHu teâlâ :"Ben kullarımın hepsini Hanifler olarak yarattım." buyurmuştur." ve "ALLAHu teâlâ :"Kim bana bir kanş yaklaşırsa ben ona bir arşın yaklaşırım. buyurmuştur. (BUHARİ: 97 / 50.;AHMED B HANBEL: 2 / 251,316,413;3 / 40,127.) demesi ve buna benzer hadisler de böyledir (Yani ALLAH'tan vahiy olarak geldiği halde, Kur'an'dan değildir.)

Rasûlullah (S.A.V) :" Bana Kitap (Kur'an) verildi ,bir de onun benzeri (misli) (Süneni-DÂRIMİ : 1 / 45.) buyurmuştur ki,bununla Cebrâilin sünnet olarak getirdiklerini kasdetmiştir.

Rasûlullah s.a.v recm cezasını tatbik etmiş,ondan sonra Müslümanlar da recm cezasını tatbik etmiş.fukahâ da bu tatbikatı (bir hüküm olarak) kabul etmişlerdir.

Yetişkin bir kimsenin on kere emzirilmesine gelince,biz bunu-MUHAMMED b.İshak'ın (-150) (MUHAMMED b.İshak.Ebû Abdullah .Kısaca İbnu İshak diye meşhurdur.İslâmın ilk tarihçisidir.Eseri bize kadar henüz tam olarak intikal etmemiştir. İbnu îshak'ın iki cildlİk eserinin yarısına kadar olan bölümü Prof .Dr.MUHAMMED Hamidullah tarafından 1396 / 1976' da Rabat (Fas) da neşredilmiştir." Kitâbu'l-Magâzî" adlı bu eseri bize üzerinde işlenmek suretiyle İbnu Hişâm tarafından da nakledilmiştir. İbnu Ishak'ın "Kitâbu'l-Mubtedâ" veya "Mubtedâ el-halk" veyahut da "Kitâbul-mebde' ve kısas el-Enbiyâ" adlı bir eseri daha olduğu zikredilmektedir.Enes b.Mâlik ve Saîd b.el-Museyyible görüşmüştür. (Bkz: İslâm Ansiklopedisi : 5 / 2-s : 757; Tchzib: 9 / 38-46 ) (Mütercim)) bir hatası olduğunu zannediyoruz.

Biz,bu sahifede olduğu zikredilen recm (âyetinin) bâtıl (asılsız) olmasından da emin olamayız. Çünkü Rasûlullah s.a.v,bu vakitten önce Mâiz b.Mâlik'i (R.A)(Maiz hadisinin açıklaması için imam rh'ın bu kitabına bakılabilir-ibni teymiyye-) ve başkalarını recmetmiştir.O halde kendisine (bu âyet) tekrar nasıl nazil olabilir?

Çünkü Mâlik b.Enes bu hadisin aynısını Abdullah b.Ebî Bekr'den,o da Amra (b.Kays) dan ,o da Âişe'den (R.A) onun şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Bilinen on emme ( süt kardeşliği) haramlığına sebep olur." âyeti Kur'an'da nazil olanlar arasında idi.Sonra "Bilinen (malûm) beş emme, (süt kardeşliği) haramlığına sebep olur." âyetiyle neshedilmişti. Rasûlullah (S.A.V), vefat ettiği sırada bunlar Kur'an olarak okunmaktaydı..

Fakihlerden bir kısmı,-eş-Şâfiî ve İshak (b.Rahû-ye) bunlardandır-bu hadisi kabul etmiş ve "beş emme"yi ,haram kılan emme ile haram kılmayanı arasında sınır olarak kabul etmişlerdir.Tıpkı "el-kulleteyn'i (Büyük iki küp her biri 220 litre.(Mütercim)) necis olan su ile necis olmayan su arasında sınır olarak kabul ettiikleri gibi...

Mâlik'in hadisinin ifadesi,MUHAMMED b.İs-hak'ın hadisinin ifade şeklinden farklıdır.Mâlik (b.Enes) ise hadisçiîer (Ashâbûl-Hadis) nazarında MUHAMMED b.İshak'dan daha sağlam bir kimsedir.

EBÛ MUHAMMED :Bize Ebû Hatim rivayet etti (ve) dedi:

Bize el-Asmaî haber verdi (ve) dedi: Bize Ma'mer (b.Râşid) haber verdi (ve) dedi:Babam bana: "MUHAMMED b.İshak'dan birşey almayın.Çünkü o çok yalancıdır." dedi.

MUHAMMED b.îshak, Fâtıma binti el-Munzir b.ez-Zubeyr'den-ki o Hişârn b.Urve'nin hanımı idi-rivayette bulunurdu. Bu ,Hişâm'ın kulağına gitti Bunun üzerine (Hişâm) bu hususu inkâr etti ve:"Benim hanımımın yanına o mu girîyordu ,yoksa ben mi?" dedi (Burada Hişam'ın itirazı yerinde değildir.Zira Ibnu Ishak'ın Fâtıma b.el-Munzir'den ,perde arkasından veya yazışma (kitabet) sureti ile rivayette bulunmuş olması mümkündür.Bu meselenin daha geniş izahı için bkz: (Tehzîbu't-Tehz-îb: 9 / 40-41-42- 43-45-46 ) (Mütercim)) ALLAHu taâlânın:"Onun ne Önünden,ne ardından (hiçbir suretle) batıl yaklaşamaz."(41.Fussüet:42) âyetine gelince:Elbette Cenâb-ı Hakk batıl ile,mallara ve kıymetli şeylere isabet eden şeylerin (zarar,imhâ) mushaflara da isabet etmeceğini kasdetmemiştir.Sadece şeytanm Kur'an'a-gerek vahiyden önce gerekse vahiyden sonra-Kur'an'dan olmayan birşeyi sokuşturamayacağını kasdetmiştir.( İbn Kuteybe, Te’vilu Muhtelifi’l Hadisi Müdâfaası, Kayıhan Yayınları: 461-469.)

Selamun Aleykum...

RECM (Zina suçu işleyenlerin Taşlanarak Öldürülmeleri)

Dinimizin tek kaynağı olan Kur’an’da ima yollu dahi değinilmemiş olmasına rağmen “recm” konusu, Müslümanların önemli bir sorunu olmaya binlerce senedir devam etmektedir. Bunun sebebi; rivayetlerin, dine ikinci bir kaynak olarak getirilmesi ve bu rivayetlerde yer alan tutarsız, çelişkili, ciddiyetsiz hususlara dinî hüviyet kazandırılmasından başka bir şey değildir. Nitekim dinimizin yegâne kural koyucusu olan Rabbimiz Kur’an’da, zina suçunun cezasını belirlemiş ve dolayısıyla bu konuda başka bir arayış yapılmasına gerek kalmamışken, kendilerine Müslüman diyen ve İslâm şeriatı ile yönetildiklerini iddia eden bazı ülkeler, zina suçuna maalesef “recm” cezası uygulamaktadırlar.

“Recm” sözcüğünün anlamı:

“ رجمRecm” sözcüğün ilk anlamı; “قتل (öldürmek)” demektir. “Öldürmek” eyleminin “recm” sözcüğüyle ifade edilmesinin sebebi; Arapların bu işi, öldürülecek kişiyi “taşlamak” suretiyle yapmalarından kaynaklanmaktadır. Sonradan her türlü “öldürme” işine “recm” denilir olmuştur. (Lisan ül Arab; c:4, s:90)

“Recm” sözcüğün terim olarak anlamı da; “evli iken zina eden kişiyi, taş ve benzeri şeyler atmak suretiyle öldürmek” demektir. Sözcük, İslâm hukukuna da bu terim anlamıyla ve Kur’an’da yeri olmamasına rağmen zina suçlularına uygulanmak üzere girmiştir. Oysa Kur’an’a bakıldığında “recm” uygulamasının, müşriklerin bir ceza şekli olduğu ve bu ilkel uygulamanın da zina ile hiç alâkasının bulunmadığı görülmektedir:

Meryem; 46:

O (Babası); “Ey İbrahim! Sen benim ilâhlarımdan yüz mü çeviriyorsun? Eğer vazgeçmezsen, ant olsun seni recm ederim (taşlayarak öldürürüm). Haydi, uzun bir müddet bana uzak ol! (defol!)” dedi.

Ya Sin; 18:

Onlar (o kentin halkı) dediler ki: “Şüphesiz biz sizin yüzünüzden uğursuzluğa uğradık. Eğer vazgeçmezseniz, ant olsun ki, sizi taşlayarak öldürürüz ve mutlaka bizden size çok acıklı bir azap dokunur.”

Şuara; 116:

Onlar dediler ki: “Ey Nuh! Eğer vazgeçmezsen, iyi bil ki, kesinlikle sen taşlananlardan olacaksın!”

Hud; 91:

Onlar (Şuayb’in kavmi) dediler ki: “Ey Şuayb! Biz senin söylediklerinin çoğunu iyice anlamıyoruz. Seni içimizde çok zayıf olarak görüyoruz. Eğer senin grubun (akrabaların, taraftarların) olmasaydı mutlaka seni recm ederdik (taşa tutar öldürürdük). Ve senin bize karşı hiçbir üstün gücün (galip gelecek durumun) yoktur.”

Duhan; 17-21:

Ve ant olsun ki, Biz onlardan önce Firavun kavmini fitnelendirdik. Ve onlara çok saygın bir elçi gelmişti: “Allah`ın kullarını bana geri verin. Şüphesiz ben sizin için gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. Allah’a karşı üstünlük taslamayın. Şüphesiz ki ben size apaçık bir güç getiriyorum. Ve Şüphesiz ben, beni taşlamanızdan dolayı benim Rabbime, sizin Rabbinize sığındım. Eğer siz bana inanmazsanız hemen yanımdan uzaklaşın.”

Kehf; 20:

“Şüphesiz onlar (şehir halkı), sizi ellerine geçirirlerse sizi taşlayarak öldürürler veya sizi kendi milletlerine döndürürler. O zaman da siz, ebedî olarak, asla kurtuluşa eremezsiniz.”

Biz, Kur’an’da müşrikler tarafından uygulanmış bir ceza şekli olarak tanıtılmasına rağmen, bu ceza şeklinin İslâm hukukuna ve sözde Müslüman ülkelerin uygulamalarına nasıl girmiş olduğunun araştırılıp gözler önüne serilmesi gerektiğine ve bu konunun artık Müslümanların gündeminden çıkarılmasının vakti geldiğine inanıyor, bu amaçla da “recm” konusuna ait ne kadar malzeme varsa hepsini takdirlerinize sunuyoruz:

Zina suçuna uygulanan recm cezası, İslâm öncesi hukuklarda yer alan bir ceza şeklidir:

Hammurabi kanunu:

Madde; 129: Eğer bir adamın karısı bir başka erkekle yatarken yakalanırsa onları bağlayıp suya atacaklar. Eğer kadının kocası yaşatırsa, kral da yaşatacak.

Madde; 130: Eğer bir adam, başka bir adamın babasının evinde oturan karısını zor kullanıp koynunda yatırırken yakalanırsa, o adam öldürülecek, kadın özgür kalacaktır. (The Code of Hammurabi ( Tranlated by L.W. King) The Encyclopaedia Britannica)

Kitab-ı Mukaddes:

Tesniye bölümü Bab 22, 13-30. cümleler

“…….. 13- Eğer bir adam bir kadın alır, ve ona yaklaşır, ve ondan nefret ederse, 14- ve ona ayıp şeyler isnat edip onun ismini kötülerse, ve: Bu kadını aldım, ve ona yaklaştığım zaman kendisinde kızlık nişanlarını bulmadım, derse; 15- o zaman genç kadının babası ve anası genç kadının kızlık nişanlarını alacaklar ve kapıya, şehrin ihtiyarlarına getirecekler; 16- ve genç kadının babası ihtiyarlara diyecek: Kızımı bu adama karı olarak verdim, ve ondan nefret ediyor; 17- ve işte; senin kızında kızlık nişanlarını bulmadım, diyerek ona ayıp şeyler isnat etti; ve lakin kızımın kızlık nişanları bunlardır. Ve esvabı şehrin ihtiyarları önüne serecekler. 18- ve o şehrin ihtiyarları o adamı alıp kendisini tedip edecekler; 19- ve yüz şekel gümüş para cezasına onu mahkum edip genç kadının babasına verecekler, çünkü o adam İsrailin bir kızının ismini kötüledi; ve kadın o adamın karısı olacak; bütün ömrünce onu boşayamayacaktır. 20- Fakat bu şey, genç kadında kızlık nişanları bulunmadığı, hakikatse; 21- o zaman genç kadını babasının evinin kapısına çıkaracaklar, ve şehrin adamları onu taşla taşlıyacaklar, ve ölecek, çünkü babasının evinde zina etmiş olmakla israilde alçaklık etmiştir; ve aranızdan kötülüğü kaldıracaksın.

22- Eğer bir adam, başka bir adfamın karısı olan bir kadınla yatmakta olarak bulunursa, o zaman kadınla yatan adam ve kadın, onların ikisi de öleceklerdir; ve kötülüğü israilden kaldıracaksın. 23- Eğer kız olan bir genç kadın bir adamla nişanlı ise, ve bir adam onu şehirde bulup onunla yatarsa; 24- o zaman onların ikisini de o şehrin kapısına çıkaracaksınız, ve onları, şehirde olduğu halde bağırmadığı için, kadını, ve komşusunun karısını alçalttığı için erkeği taşla taşlıyacaksınız, ve ölecekler; ve kötülüğü aranızdan kaldıracaksın.

25- fakat adam nişanlı genç kadını kırda bulursa, ve onu yakalayıp kendisiyle yatarsa, o zaman yalnız onunla yatmış olan adam ölecektir. 26- fakat genç kadına bir şey yapmıyacaksın. Genç kadında ölüme müstehak suç yoktur. Çünkü bir adam komşusuna nasıl kalkar, ve onu öldürürse, bu şey de öyledir. 27- çünkü onu kırda buldu, nişanlı genç kadın bağırmış, ve onu kurtaran olmamıştır.

28- Eğer bir adam, kız olan nişanlanmamış genç bir kadın bulursa, ve onu tutup onunla yatarsa, ve onlar bulunurlarsa, 29- o zaman onunla yatmış olan adam genç kadının babasına elli şekel gümüş verecektir. Ve kadın onun karısı olacaktır, çünkü onu alçaltmıştır; bütün ömrünce boşıyamıyacaktır.

30- bir adam babasının karısını almıyacak ve babasının eteğini açmıyacaktır.”

Levililer: 20/10, 14

10 “Biri başka birinin karısıyla, yani komşusunun karısıyla zina ederse, hem kendisi, hem de zina ettiği kadın kesinlikle öldürülecektir.

11 Babasının karısıyla yatan, babasının namusuna leke sürmüş olur. İkisi de kesinlikle öldürülecektir. Ölümü hak etmişlerdir.

12 Bir adam geliniyle yatarsa, ikisi de kesinlikle öldürülecektir. Rezillik etmişler, ölümü hak etmişlerdir.

13 Bir erkek başka bir erkekle cinsel ilişki kurarsa, ikisi de iğrençlik etmiş olur. Kesinlikle öldürülecekler. Ölümü hak etmişlerdir.

14 Bir adam hem bir kızla, hem de kızın anasıyla evlenirse, alçaklık etmiş olur. Aranızda böyle alçaklıklar olmasın diye üçü de yakılacaktır.

…………

20 “Amcasının karısıyla cinsel ilişki kuran adam, amcasının namusuna leke sürmüş olur. İkisi de günahlarının bedelini ödeyecek ve çocuk sahibi olmadan öleceklerdir.

21 Kardeşinin karısıyla evlenen adam rezillik etmiş olur. Kardeşinin namusunu lekelemiştir. Çocuk sahibi olmayacaklardır.

Yuhanna İncili; 8/1-11

İsa ise Zeytin dağına gitti. 2Ertesi sabah erkenden yine tapınağa döndü. Bütün halk O`nun yanına geliyordu. O da oturup onlara ders vermeye başladı. 3-4Din bilginleri ve Ferisiler, zina ederken yakalanmış bir kadın getirdiler. Kadını orta yere çıkararak İsa`ya, «Öğretmen, bu kadın tam zina ederken yakalandı» dediler. 5«Musa, Yasa`da bize böyle kadınların taşlanmasını buyurdu, sen ne dersin?» 6Bunları İsa`yı sınamak amacıyla söylüyorlardı; O`nu suçlayabilmek için bir neden arıyorlardı.İsa eğilmiş, parmağıyla toprağa yazı yazıyordu. 7Durmadan aynı soruyu sormaları üzerine doğruldu ve, «Aranızda günahsız olan, ona ilk taşı atsın!» dedi. 8Sonra yine eğildi, toprağa yazmaya koyuldu. 9Bunu işittikleri zaman, başta yaşlılar olmak üzere, birer birer dışarı çıkıp İsa`y yalnız bıraktılar. Kadın ise orta yerde duruyordu. 10İsa doğrulup ona, «Kadın, nerede onlar? Hiçbiri seni yargılamadı mı?» diye sordu.11Kadın, «Hiçbiri, efendim» dedi. İsa, «Ben de seni yargılamıyorum» dedi. «Git, artık bundan sonra günah işleme!»

Rabbimizin, tahrif edildiğini, sayfalarının gizlendiğini bildirildiği Tevrat ve İncil’de var olan, ama insanlar tarafından değiştirilmiş olan bu kitapların düzelticisi durumundaki Kur’an’da ise “müşriklerin ilkel bir uygulaması” olarak tanıtılan “recm” cezasının Müslümanlar arasına yerleştirilmesi, sinsi ve şeytanî bir yol izlenmek suretiyle olmuştur.

Bilindiği gibi, İslâm dininin dejenere edilmesi için kâfirlerin geliştirdiği yöntemlerin en başında “hadis uydurma”, “Kudsi hadis ihdas etme” gibi yöntemler gelmektedir. Ama hainler bunları yeterli görmemişler ve kepazeliklerine bir de “nesh” yöntemi eklemişlerdir. Kur’an’ı tanımayan veya tanıyamayan ve Kur’an’ın “tartışılmayacak kadar net ve açık” niteliğini kavrayamayan bir kısım gafil ve cahil ilâhiyatçı, tefsirci sözde ulema da, İslâm’ı dejenere etmek için ortaya atılmış “nesh” konusunun geniş kapsamı içinde kaybolmuş ve yollarını şaşırarak sayıları 750’yi bulan ayetin birbiriyle çeliştiği, uyumsuz olduğu iddiasıyla, bu olumsuzluğu “nesh” kurallarıyla çözmeye çalışmıştır. “Nesh” yönteminde ileri sürülen bir diğer sapık görüş de, Kur’an’da lâfzı neshedilmiş ama hükmü baki kalmış ayetlerin var olduğu görüşüdür. Nitekim bu sapık görüş etkisinde kalan zavallılar, eskiden Kur’an’da bulunmasına rağmen bazı ayetlerin sonradan yok edildiğine inanmaktadırlar. Bu iddiayı ortaya atan rezillere göre Osman Mushafı tertip edilirken yok edilen bu ayetler Ahzab (bazılarına göre Nur) suresindeymiş ve Ahzab suresi ilk zamanlarda Bakara suresi kadar uzun bir sureymiş. Müslümanlar arasında, Kur’an’ın korunmadığı, eksikliği, bir bölümünün kaybolduğu gibi kuşkular uyandırmaya yönelik olarak uydurulan bu tip rivayetlerden bir tanesi şudur:

Aişe nakleder: “Recm ve büyüklerin on defa süt emzirmesi (nin süt kardeşliği oluşturacağı) hususundaki ayetler benim yatağımın altında bulunan bir sayfa üzerinde yazılı idi. Peygamber vefat edince Peygamber`in vefatıyla meşgul olduk da keçi gelip onları yedi.” (Bk. Dar-e Kutni; c:4, s:105, İbn-i Mâce; c:1, s:625) Buna benzer bir hadis de Müslim`de yer alır ve orada Aişe kaydeder ki bu ayetler Peygamber vefat edinceye kadar okunurdu. (Bk. Muslim; c:4, s:167, Tirmizî; c:2, s:309)

Keçinin yediği sayfada bulunan ve Müslümanlar arasında tatbik edilmesi gerektiği telkin edilen, ama Kur’an’daki onlarca ayete de ters düşen ayetlerden birisi işte şu cümledir: “Eşşeyhu veşşeyhatü iza zeniya fercümühüma elbettete nekalen minellahi vAllahü azizün hakim (İhtiyar kadın ve erkek zina ettiklerinde Allah’tan bir ceza olarak mutlaka ikisini de recm ediniz. Allah Aziz’dir Hakîm’dir.”

Ne acıdır ki, kimine göre Kur’an’dan sonra en muteber din kaynağı sayılan, kimine göre de Kur’an’dan önceki din kaynağı kabul edilen Buhari’nin kitabına girmiş ve sanki “Maymunlar bile recm uygularken insanlar niye uygulamayacakmış” anlamına gelen bir anlatımla, Amr ibn Meymun’un Müslüman olmazdan evvelki hâline ait bir başka rivayet de şudur:

68- … Amr ibn Meymûn şöyle demiştir: Ben Câhiliyet devrinde zina etmiş olan bir maymunun üzerine birçok maymunların toplanmış olduklarını gördüm. Maymunlar o zina eden maymunu recm ettiler. Ben de o maymunlar topluluğunun beraberinde zina eden maymuna taş attım. (Buhari; Menekib-ül Ensar; 26. bab, 68 nolu hadis)

Ayetlerin yok edildiğini iddia eden bu ayet cinayetinden sonra “recm” konusundaki nakilleri, olayın vahametini teşhir etmek ve okurların tetkik edip ikna olmalarını sağlamak için, en muteber hadis kitabı sayılan Buhari’den ve klâsik kaynakların bir güncellemesi olan Prof. İbrahim Canan’ın tercüme ettiği, Akçay yayınları arasında neşredilen daha sonra da bir gazete tarafından promosyon olarak dağıtılan “Hadis Ansiklopedisi, KÜTÜBi SİTTE” den veriyoruz.

Buhari; Kitabül Muharibin … Bab 23, Hadis no; 33:

33-…….Abdullah ibn Umer (R) şöyle demiştir: Yahûdîler, Rasûlullah(S)`a geldiler de O`na kendilerinden bir adamla bir kadının zina ettiklerini zikrettiler (ve hükmünü sordular). Rasûlullah onlara:

— “Siz recm hakkında Tevrat`ta ne buluyorsunuz?” diye sordu.

Onlar:

— Biz zina edenlerin ayıplarını ortaya koyup teşhir ederiz, bunlar bir deynekle de dövülürler, dediler.

Abdullah ibn Selâm bunlara:

— Yalan söylediniz! Tevrat`ta recm (âyeti) vardır! dedi. Bunun üzerine onlar Tevrat`ı getirdiler ve kitabı açtılar. Yahû-

dîler`den birisi (Abdullah ibn Surya) elini recm âyeti üzerine koydu, ondan önceki ve sonraki âyetleri okumaya başladı. Abdullah ibn Selâm ona:

— Elini kaldır! dedi.

O da elini kaldırınca recm âyeti görülüverdi. Yahûdîler:

— Yâ Muhammedi Abdullah ibn Selâm doğru söyledi, hakîkaten Tevrat`ta recm âyeti vardır! dediler.

Tahkîkaatle zinanın sabit olması üzerine Rasûlullah bu iki zinâ-cının recm olunmalarını emretti, onlar da recm olundular. Abdullah ibn Umer:

— Ben, recm edilirken Yahûdî erkeğini, kadını atılan taşlardan korumak için, kadının üzerine meyleder hâlde gördüm, demiştir

Buhari; Kitabül Muharibin … Bab 24, Hadis no; 34:

34-… Ebû Hureyre ile Zeyd ibn Hâlid (R) şöyle haber vermişlerdir: İki adam Rasûlullah(S)`m huzurunda çekişip da`vâlaştılar. Biri:

— Aramızda Allah`ın Kitabı ile hükmet! dedi. Diğeri de ikisinin daha anlayışlısı olduğu hâlde:

— Evet yâ Rasûlallah! Aramızda Allah`ın Kitabı ile hükmet ve da`vâmı söylemem için bana izin ver! dedi.

Rasûlullah ona:

— “Konuş!” buyurdu.

O da da`vâsım şöyle arzetti:

— Benîm oğlum bu adamın yanında ücretli idi. -Râvî İmâm Mâlik: “Asîf” “Ecîr” yânı “Ücretle çalışan” demektir, dedi.- Bunun karısı ile zina etmiş. İnsanlar bana oğlum üzerine recm cezası olduğunu haber verdiler. Ben de oğlumdan bu adama yüz koyun ile bir de kendime âid olan bir cariyeyi fidye verip, oğlumu kurtardım. Sonra ben bunu ilim ehline sordum. Onlar da bana oğlum üzerine yüz dey-nek ile bir yıl gurbete gönderme cezası olduğunu ve recm`in, yânı taşlama cezasının ise ancak onun kansına düştüğünü haber verdiler! dedi.

Rasûlullah (S):

— “Dikkat edin! Nefsim elinde bulunan Allah `a yemin ederim ki, ben sizin aranızda elbette Allah`ın Kitabı ile hüküm vereceğim: Senin koyunlarına ve cariyene gelince; bunlar sana geri verilir!”`buyurdu ve onun oğlunu, yüz deynek vurup bir yıl gurbete gönderdi.

Uneys el-Eslemî`ye de diğer adamın karısına gitmesini emretti de:

— “Eğer zina suçunu i`tir af ederse onu recm et!” buyurdu. Kadın zina suçunu i`tirâf etti, o da kadını recm etti

Buhari; Kitabül Muharibin … Bab 19, Hadis no; 29

29-… Bize Muhammed ibn EbîZi`b, ez-Zuhrî`den; o da Ubeydullah`tan; o da Ebû Hureyre ile Zeyd ibn Hâlid(R)`den şöyle tahdîs etti: Bedevilerden bir adam Peygamber (S) mescidde otururken geldi de:

— Yâ Rasûlallah! Hasmımla aramızda Allah`ın Kitabı ile hüküm ver! dedi.

Hasmı da ayağa kalktı ve:

— (Evet) o doğru söyledi, onun için Allah`ın Kitabı ile hüküm ver! deyip şöyle devam etti:

— Benim oğlum bu bedevî adamın yanında ücretli (çoban) idi. Onun karısı ile zina etmiş. İnsanlar bana oğlumun üzerinde taşlama cezası olduğunu haber verdiler. Ben bu adama yüz koyun ile bir câriye fidye verip oğlumu kurtardım. Sonra ben bunu ilim sahibi olanlara sordum. Onlar, oğluma yüz deynek Cezâsıyle bir yıl sürgüne gönderme cezası olduğunu söylediler! dedi.

Bunun üzerine Rasûlullah:

— “Nefsim elinde bulunan Allah`a yemin ederim ki, ben sizin aranızda elbette Allah `in Kitabı ile hüküm veririm! Koyunlara ve cariyeye gelince; bunlar sana geri verilecek ve oğluna da yüz deynek vurma ve bir yıl sürgüne gönderme cezası uygulanacaktır!”

(Bedeviye hitaben de:)

— “Sana gelince yâ Uneys! Kalk bu adamın karısına git (zina suçunu i`tirâf ederse) onu recm et!” buyurdu.

Uneys kuşluk vakti gitti, (kadının i`tirâfı üzerine) ona recm cezası uyguladı

Not: bu rivayet bir öncekinin farklı anlatımıdır; olay aynı olaydır. Menşei farklı olduğu için naklediyoruz.

Buhari; Kitabül Muharibin … Bab 29, Hadis no; 46, 47:

46-… Bize Ebu`z-Zinâd tahdîs etti ki, el-Kaasım ibn Muhammed şöyle demiştir: İbn Abbâs, la`netleşme yapan iki- kişiyi zikretmişti. Abdullah ibnu Şeddâd da:

— İşte o kadın, Rasûlullah(S)`m “Eğer ben bir kadını beyyine-siz olarak recm edici olaydım, bunu recm ederdim” buyurduğu kadındır, dedi.

İbn Abbâs:

— Hayır, bu, çirkinliği ve fucûru açıkta yapan kadındır, dedi.

47- … İbn Abbâs (R) şöyle demiştir: Peygamber(S)`in yanında la`netleşme zikrolunmuştu. Âsim ibn Adiyy de bu konuda bir söz söylemişti. Sonra Âsim ayrılıp evine gitti. Akabinde ona kendi kavminden olan (Uveymir adında) bir adam geldi ve kendi karısının yanında bir adam bulduğunu söyleyip şikâyet ediyordu. Bunun üzerine Âsim:

— Ben bu belâya ancak kendi sözümden dolayı uğramışımdır, dedi ve o adamı Peygamber`in yanına götürdü.

Peygamber`e, o adamın karısını beraberinde bulduğu kimseyi haber verdi. Bu adam sarı benizli, az etli, düz saçlı idi. Onun, ailesinin yanında bulduğunu iddia ettiği adam ise esmer, kalın ve dolgun bacaklı, çok etli şişman bir kimse idi.

Peygamber:

— “Allâhumme, beyyin^ Allah`ım, beyân buyur!” dedi. Sonunda kadın, kocasının yanında bulduğunu zikrettiği adama

benzer bir çocuk doğurdu. Peygamber bu karı-koca arasında la`netleşme yaptırdı…

Abdullah ibn Şeddâd, bulundukları bu mecliste Abdullah ibn Ab-bâs`a hitaben:

— İşte o kadın, Peygamber(S)`in “Eğer ben beyyinesiz olarak recm edici bir kişi olsaydım, işte bu kadını recm ederdim”^buyurduğudur, dedi.

İbn Abbâs da:

— Hayır, o kadın, İslâm içinde kötülüğü açıkça yapan bir kadındı, dedi

İbn-ü Abbas anlatıyor:

Hz Ömer’i hutbe okurken dinledim. Şöyle demişti:

“Allah Teâla hazretleri Muhammed aleyhisslamı hak din ile gönderdi ve ona kitabı indirdi. Bu indirilenler arasında recm âyeti de vardı. Biz bu âyeti okuduk ve ezberledik. Ayrıca, Rasülüllah zina yapana recm cezasını tatbik etti, ondan sonra da biz tatbik ettik. Ben şu endişeyi taşıyorum: Aradan uzun zaman geçince, bazıları çıkıp: “Biz Kitabullah’ta recm cezasını görmüyoruz deyip inkara sapabilecek ve Allah’ın kitabında indirdiği bir farzı terkederek dalalete düşebilecektir. Bilesiniz, recm, kadın ve erkekten muhsan olanların zinaları, -delil veya hamilelik veye itiraf yoluyla- sübut bulduğu takdirde, onlara tatbik edilmesi gereken Kitabüllah’ta mevcut bir haktır. Allah’a kasemle söylüyorum, eğer insanlar: “Ömer Allahtealanın kitabına ilavede bulundu” demeyecek olsalar, recm âyetini Kitabüllah’a yazardım.”

(Buhari, Müslim, Muvatta, Tirmizi, Ebu Davud.) KÜTÜB-i SİTTE; 5/161

Buhari; Kitabü’l muharibin; Bab; 15, Hadis No. 24:

24- … Abdullah ibn Abbâs (R) şöyle demiştir: Umer ibnu`l-Hattâb (R) şöyle dedi:

— Ben insanlar üzerine zamanın uzayıp da herhangi bir sözcünün: “Biz Allah`ın Kitâbı`nda recmi bulmuyoruz” demesinden ve böylece Allah`ın indirmiş olduğu bir farizayı terketmek suretiyle sapmalarından endîşe etmişimdir. Dikkat ediniz! Evli olduğu hâlde zina eden kimse üzerine buna beyyine delâlet ettiği yâhud gebelik yâ-hud i`tirâf olduğunda recm cezası sabit olmuş bir haktır! dedi.

Sufyân ibn Uyeyne: Ben bunu böylece ezberledim: Umer:

— Dikkat edin! Rasûlullah (S) recm etmiştir. O`ndan sonra biz de recm yaptık, dedi, demiştir

Not: Buraya kısaltılarak alınmış olan bu rivayetin aslı Sahih Buhari 87. Kitap 16. Bab, 25 numaralı hadistir. Rivayetin aslı, orijinalinden kelimesi kelimesine aşağıda verilmişti ki; herkes tamamını okusun ve dinin Allah’ın dini mi olduğuna, yoksa Ömer’in veya İbn-i Abbas’ın veya Ebu Hüreyre’nin dini mi olduğuna karar versin! Aşağıdaki nakilde dikkat edilmesi gereken bir diğer nokta da, Ömer’in, “recm ayeti”nden başka, “Babalarınızdan yüz çevirmeyiniz! Şu muhakkaktır ki, sizin babalarınızdan yüz çevirmeniz sizin küfrünüz, nankörlüğünüzdür!” mealindeki bir ayetin daha kaybolmuş olduğunu iddia etmesidir. Yani Halife Ömer, kaybolan iki ayeti halktan korktuğu için Kur’an’a ekleyememiş ve bu durumdan hutbede yakınmıştır. (!) Ama Ömer’in Kur’an’a koyamadığı bu ayetler onun döneminden sonra maalesef mensuh sayılmış ve ayetlerde olduğu söylenen ilkeler yaşama geçirilmiştir.

Buhari; Kitabül Muharibin … Bab 16, Hadis no; 25:

25- … İbn Abbâs (R) şöyle demiştir: Ben Muhâcirler`den birtakım adamlara Kur`ân okutuyordum. Bunlardan biri Abdurrahmân ibn Avf idi. Ben Umer`in yaptığı son haccında Minâ`da Abdurrahmân ibn Avf in evinde bulunduğum sırada, Abdurrahmân, Umer ibnu`l-Hattâb`ın yanında imiş, oradan evine benim yanıma döndü de şöyle dedi: Eğer sen şu adamı göreydin muhakkak hayret ederdin: Bu gün Emîru`l-Mü`minîn`in yanına bir adam geldi ve:

— Ey Mü`minlerin Emîri! Fulân kişi hakkında ne düşünürsün: O kişi: Eğer Umer ölürse, ben muhakkak Fulân kimseye (Talha ibn Ubeydilîah`a) bey`at ederim. Vallahi Ebû Bekr`e yapılan bey`at isti-şâresiz, ansızın birdenbire yapılıp tamam oldu! diye konuşarak bir fitne çıkarmak istedi.

Umer bu sözü işitince çok öfkelendi. Sonra:

— Ben bu akşam üzeri Allah isterse insanların arasında ayağa kalkıp bir hutbe yapacağım da milletin mukadderatını gasbetmek isteyen bu adamları teşhîr ederek, bunların te`vîlâtindan insanları sakındıracağım! dedi,

Abdurrahmân dedi ki: Ben de Umer`e:

— Ey Mü`minlerin Emîri! Böyle yapma! Çünkü hacc mevsimi insanların her türlüsünü ve şerr işlerinde sür`atli olanlarını bir araya toplar. Sen hutbe için ayağa kalkacağın zaman, bu kimseler sana yakın bir yerde olmakta diğer insanlara galebe ederler. Ben senin ayağa kalkar da bu konuda bir konuşma yaparsan, bu konuşmayı herbir uçurucunun senden alıp etrafa uçurmasından, onu belleyememeleri ve ma`nâsını anlamamalarından ve o konuşmayı yakışmayacak birtakım yerlere koymalarından endîşe ederim. Onun için sen yavaş ol, Medine`ye dönünceye kadar sabret. Çünkü Medîne hicret ve sünnet yurdudur. Orada Suffa ehli ile, insanların eşrafı ile toplanıp söylemek istediğin şeyleri o topluluğa sağlam olarak söylersin, ilim ehli olanlar senin konuşmanı iyi belleyip anlarlar ve onu uygun yerlerine koyarlar (da fitneyi önlerler), dedim.

Umer teklîfimi kabul edip:

— Dikkat et! Vallahi inşâallah Medîne`ye varıp ayağa kalkarak yapacağım i!k hutbemde bu mes`eleyi muhakkak konuşacağım! dedi,

İbn Abbâs dedi ki: Bizler zu`I-hicce ayının sonunda Medîne`ye geldik. Cumua günü olunca güneş ortadan meylettiği zaman bizler mescide gidişte acele davrandık. Nihayet ben Saîd ibn Zeyd ibn Amr ibn Nufeyl`i, minberin köşesinin yanında oturmuş olarak bulup, onun etrafına oturdum. Benim dizim onun dizine dokunuyordu. Çok beklemedim, Umer ibnu`l-Hattâb çıktı. Ben onun gelmekte olduğunu görünce Saîd ibn Zeyd ibn Amr ibni Nufeyl`e:

— Umer bu öğleden sonra öyle mühim bir konuşma yapacak ki, halîfe yapıldığı günden beri böyle bir konuşma yapmamıştı! dedim.

Saîd ibn Zeyd benim sözümü kabul etmedi ve:

— Umer`in şimdiye kadar bundan önce söylemediği bir konuşma yapacağını neden ümîd ettin ki! diye bunu uzak saydı.

Umer minber üzerine oturup müezzinler de ezanları okuyup sükût ettikleri zaman ayağa kalktı. Allah`a hamd ve lâyık olduğu yüce sıfatlarla övdükten sonra “Amma ba`du = Sözün bundan sonrasına gelince” deyip şunları söyledi:

— Ben sizlere, Allah`ın benim konuşmamı takdir etmiş olduğu bir konuşma yapacağım: Bilmiyorum, belki bu konuşmam, benim ecelimin önündedir (vefatım yaklaşmış olabilir)! Her kim bu konuşmamı akledip anlar ve onu iyi ezberler ise bineğinin ulaştırdığı her yerde bunu söyleyip yaysın. Akledip kavramıyacağından endîşe eden kimseye gelince, ben hiçbir kimseye benim üzerime yalan söylemesini halâl etmiyorum.

ŞÜBHESİZ Kİ, ALLAH, MUHAMMED`İ HAKK PEYGAMBER GÖNDERDİ VE O`NA KİTÂB İNDİRDİ. ALLAH`IN İNDİRDİĞİ ŞEYLER İÇİNDE RECM ÂYETİ DE VARDI. BİZLER O ÂYETİ OKUDUK, AKLEDİP ANLADIK VE İYİCE EZBERLEDİK. BUNUN İÇİNDİR Kİ, RASÛLULLAH RECM ETTİ, O`NDAN SONRA BİZ DE RECM ETTİK. BEN İNSANLARA ZAMAN UZAYIP DA BİR SÖZCÜNÜN: “BİZ ALLAH`IN KİTÂBI`N-DA RECM ÂYETİNİ BULMUYORUZ” DEMESİNDEN VE ALLAH`IN İNDİRMİŞ OLDUĞU BİR FARİZAYI TERKETMELERİ SURETİYLE İNSANLARIN SAPIKLIĞA DÜŞMELERİNDEN ENDÎŞE EDİYORUM. RECM, ALLAH`IN KİTÂBI`NDA SABİT BİR HAKTIR. BU, ERKEKLERDEN VE KADINLARDAN EVLENİP DE ZİNA EDEN, ZİNASI DA BEYYİNE İLE YÂHUD GEBELİK İLE YÂHUD DA İ`TİRÂF İLE SABİT OLAN KİMSELERE UYGULANIR.

SONRA BİZLER ALLAH`IN KİTÂBI`NDAN OKUMAKTA OLDUĞUMUZ ŞEYLER İÇİNDE: “BABALARINIZDAN YÜZ ÇEVİRMEYİNİZ! ŞU MUHAKKAKTIR Kİ, SİZİN BABALARINIZDAN YÜZ ÇEVİRMENİZ (BABALARINIZDAN BAŞKALARINA MENSÛB-LUK İDDİA ETMENİZ) SİZİN KÜFRÜNÜZ, NANKÖRLÜĞÜNÜZDÜR -YÂHUD: SİZİN BABALARINIZDAN YÜZ ÇEVİRMENİZ, MUHAKKAK SİZİN İÇİN BİR KÜFÜRDÜR-!” SÖZLERİ DE VARDI!

Dikkat edin! Sonra Rasûlullah (S) şunu da buyurmuştur: “Sizler beni, Meryem oğlu îsâ `nın bâtıl üzere aşırı övülmesi gibi mübalağalı ve aşırı şekilde övmeyiniz. Sizler bana `Allah`ın kulu ve Rasûlü` deyiniz!”

Sonra şu da var ki, içinizden bir sözcü çıkıp: “Vallahi Umer ölürse, ben fulân kimseye bey`at ederim” demektedir. Sakın hiçbir kimse onun “Ebû Bekr`e yapılan bey`at ancak istişâresiz, birdenbire olmuş ve tamamlanmıştır” demesiyle aldanmasın! Dikkat ediniz! Hakîkaten o iş böyle çabuk olmuştur. Lâkin Allah, o işin şerrinden ümmeti korumuştur. İçinizden hiçbir kimse kendisine sür`atle gidilmekte develerin boyunlarının kopmasında Ebû Bekr gibi olamaz. Bundan sonra her kim milletin istişaresi ve re`yi olmaksızın müslümânlardan bir adama bey`at ederse, onun bey`ati kabul olunmaz. O bey`at eden de, bey`at edilen de kendilerini öldürülme tehlikesine atmış olurlar!

Şu da bir hakikattir ki, Allah, Peygamberi`ni vefat ettirdiği zaman bizim de haberimizden şunlar meydana gelmişti: Ensâr cemâati bize muhalefet ettiler ve hepsi Sâide oğulları sakîfesinde toplandılar. Alî ile ez-Zubeyr ve onların beraberinde olanlar da bize muhalefet ettiler. Muhacirler, Ebû Bekr`in yanında toplandılar. Ben Ebû Bekr`e:

— Yâ Ebâ Bekr! Bizi şu Ensâr kardeşlerimizin yanma götür! dedim.

Akabinde bizler onlara ulaşmak isteyerek yola koyulup gittik. Onlara yaklaştığımız zaman, bizleri onlardan iki sâlih adam (Uveymir İbn Sâide ile Ma`n ibn Adiyy) karşıladılar da topluluğun üzerine meyledip ittifak ettikleri görüşü (Sa`d ibn Ubâde`ye bey`ati) bize zikrettiler ve:

— Ey Muhacirler topluluğu! Sizler nereye gitmek istiyorsunuz? dediler.

Biz de onlara:

— Şu Ensâr kardeşlerimizin yanına gitmek istiyoruz, dedik. Onlar da bize:

— Ensâr topluluğuna yaklaşmayınız, siz kendi işinizin hükmünü veriniz! dediler.

Ben de onlara:

— Vallahi bizler muhakkak onların yanına gideceğiz! dedim. Ve yürüdük, nihayet Sâide oğullan`nın meşveret ettikleri sakî- fede Ensâr cemâatinin yanına vardık. Bir de baktık ki, onların arasında bir örtüye bürünüp sarınmış bir adam var! Ben:

— Bu kimdir? dedim. Onlar:

— Bu Sa`d ibn Ubâde`dir! dediler. Ben:

— Onun nesi var? dedim. Onlar:

— Sıtma ateşi var! dediler.

Biz birazcık oturduğumuzda onların hatîbi (Sabit ibn Kays ibn Şemmâs) şehâdet kelimelerim söyledi ve Allah`ı lâyık olduğu yüce sı-fatlarıyle sena etti. Bundan sonra “Amma ba`du” hitâb fâsılmı söyledi ve şöyle devam etti:

— Bizler Allah`ın Ensârı ve İslâm`ın büyük ordusuyuz. Siz Muhacirler cemâati ise Mekke`deki kavminizden bize yürüyüp gelmiş olan bir azınliksınızdır. Böyle iken şimdi bu azınlık bizi aslımızdan koparmak ve bizleri emirlik işinden dışarıya çıkarmak istiyorlar! dedi.

Umer şöyle dedi: Ensâr`ın hatîbi susunca ben konuşmak istedim. Ben daha evvel, beğendiğim ve Ebû Bekr`in önünde takdîm edip konuşmak istediğim bir makaale (bir hitabe) hazırlamış idim. Ben Ebû Bekr`e arız olan keskinliğin yânî öfkenin bir kısmını ondan def etmeye uğraşıyordum. Ben konuşmak istediğim zaman, Ebû Bekr bana:

— Yavaş ol (yumuşak ve sükûnetli davran)! dedi.

Ben Ebû Bekr`i öfkelendirmek istemedim. Ebû Bekr kendisi konuşmaya başladı. Ebû Bekr öfke sırasında benden daha halım, daha sükûnetli, hedeflere yönelip ulaşmakta da benden daha vakaarh idi. Vallahi Ebû Bekr benim hazırlamamda hoşuma giden hiçbirşeyi ter-ketmedi, o konuşmasına başlamasında, doğru olan görüşü belirtmekte benim hazırladığım hitabenin benzeri yâhud ondan daha üstün olan bir konuşmayı susuncaya kadar sürdürdü. Bu konuşmasında şunları söyledi:

— (Ey Ensâr topluluğu! Allah`a yemîn ederim ki, bizler sizin fad-lınızı, İslâm yolundaki belâlarınızı ve bizim üzerimize vâcib olan hakkınızı inkâr etmiyoruz! -İbn İshâk rivayetinden-) Sizler, kendinizde hayır bulunduğunu zikrettiniz, sizler bu hayrın ehlisiniz. Fakat şu halifelik işi Kureyş`ten olan şu Muhacirler topluluğundan başkasında asla tanınmayacaktır. Bu Kureyş topluluğu neseb ve yurt bakımlarından Arablar`ın ortası, yânı en adaletlisi ve en üstünüdür. Ben sizler için şu iki adamdan birine bey`at etmenizi teklîf edip buna razı olmuşumdur. Şimdi bu ikisinden istediğinize bey`at ediniz! dedi.

Umer dedi ki: Bundan sonra Ebû Bekr, kendisi aramızda oturmakta bulunduğu hâlde benim elimi ve Ebû Ubeyde ibnu`l-Cerrâh`ın elini tuttu. Ben onun söylediklerinden bundan başkasını kerîh görmedim. Vallahi benim öne geçirilip de boynumun vurulması (yânı) bir günâhtan dolayı benim boynumun öne geçirilip de vurulmaya yak-laştırılmasi, bana içlerinde Ebû Bekr`in mevcûd bulunduğu bir kavme emirlik yapmaklığımdan daha sevimlidir. Ancak ölümüm sırasında şeytânın telkîniyle nefsimin bunu bana süsleyip güzel göstermesi hâli müstesnada ki, ben şu saatte onu vicdanımda hissetmiyor ve bulmuyorum!

Bu sırada Ensâr`dan bir sözcü (Habbâb ibnu`I-Munzir) şöyle dedi:

— Bizler emirlik ağacının faydalanılacak olan aslıyız, köküyüz (yânî uyuz develerin kaşınmaları için ağıllara dikilen ağaç kökleriyiz, hasta develerin o ağaçlarla kaşınıp şifâ buldukları gibi, bu emirlik işi de bizlerle şifâ bulup yaşar). Yine bizler meyveleri düşmesin, kırılmasın diye yapraklarla, dallarla bağlanmış yüklü hurma salkımlarıyız. Biz Ensâr topluluğundan bir emir, sizlerden de bir emir olsun ey Kureyş cemâati! dedi.

Bunun üzerine karışık sözler çoğaldı ve sesler yükseldi, hattâ ben bir ihtilâf çıkmasından korktum da hemen:

— Uzat elini yâ Ebâ Bekr! (Sana bey`at edeyim!) dedim.

O da elini uzattı. Ben de ona bey`at ettim. Benden sonra Muhacirler ve sonra Ensâr Ebû Bekr`e bey`at ettiler. Biz böylece Sa`d ibn

Ubâde`ye karşı çabuk davranıp galebe sağlamış olduk. Onlardan bir sözcü:

— Sizler Sa`d ibn Ubâde`yi öldürdünüz,(yânî onu yardımsız bırakmak ve kuvvetini gidermek suretiyle onu ölü gibi yaptınız)! dedi.

Umer dedi ki: Bu sözcüye karşı ben:

— (Hilâfet işine mâni` olmaya çalıştığı için) Allah Sa`d ibn Ubâde`yi öldürsün! dedim.

Bundan sonra Umer o cumua hutbesindeki konuşmasının sonunda şunları tekrar olarak söyledi:

— Bizler o zaman Allah`a yemîn ederim ki, kendisinde hazır bulunup meşgul olduğumuz bu devlet başkanlığı müzâkeresi işinden, Ebû Bekr`e bey`at edilmesi işinden daha kuvvetli hiçbir iş ve meşguliyet bulmadık! Bizler Ensâr topluluğunun bizlerden ayrılıp da topluca bir bey`at olmamasından, bizden sonra onların kendilerinden bir adama bey`at etmelerinden korktuk. Bu takdirde ya bizler razı olmamamıza rağmen onlarla bey`atleşecek, yâhud da onlara, muhalefet edecektik. Böylece de büyük bir fesâd olacaktı. Artık bundan böyle müslümânların istişaresi ve rızâları olmaksızın her kim bir adama bey`at edecek olursa (insanlar tarafından ne o bey`at eden adama, ne de onun bey`at ettiği adama;) ikisinin de öldürülecekleri korkusundan, bey`at olunmayacaktır! (Onun için hiçbir kimse bey`at olunmaya ve kendisi için bey`atin -Ebû Bekr`e vâki` olduğu gibi- tamam olacağına tama` etmesin)!

KS; 1590:

İbn-ü Abbas anlatıyor:

“Allahü Teala Kur’ânı kerinmde: “Kadınlarınızdan fuhşu irtikap edenlere karşı içinizden dört şahit getirin. Eğer ….( Nisa suresi âyet 15)..” buyurdu. Cenabı Hakk bu âyette önce kadını zikrettikten sonra, erkeği kadınla birlikte ele alarak şöyle demiştir: “Sizlerden fuhşu irtikap edenlerin….. (Nisa suresi âyet 16)” Cenabı Hakk bu âyeti, celde âyetiyle neshederek şöyle buyurdu: “zina eden kadınla zina eden erkekten her birine …(Nur suresi âyet 2).” Sonra Nur suresinde recm âyeti nazil oldu. Önceki vahy bekar içindi. Sonra recm âyeti tilavetten kaldırıldı, ancak hükmü baki kaldı.” (Ebu Dâvûd Hudud 23.) KÜTÜB-i SİTTE; 5/164

Not: Bu rivayetteki iddia kökten yanlıştır. Çünkü Nisa suresinin 15. ve 16. ayetlerinin anlamları rivayette söylendiği gibi olmayıp; Nisa suresinin 15. ayeti, erkeksiz fuhuş yapan lezbiyen kadınları, 16. ayeti de kadınsız, erkek erkeğe fuhuş yapan erkekleri, yani her iki ayet de homoseksüelliği konu etmektedir.

Bu rivayette, Kur’an’dan kaybolan bir başka ayetin daha olduğu dikkat çekmektedir. “Tefsirci”ler ve “Usülcü”ler, bu ayetin lâfzının mensuh olduğunu söylemişler, hükmünün devam edip etmediği yönünde ise bir bilgi lütfetmemişlerdir! Görüldüğü gibi yukarıdaki rivayetin üçü de İbn-i Abbas imzalıdır. Yani, bir kişinin ortaya attığı söylenti ile Nur suresinin ayeti hükümsüzleştirilmiş ve uygulamaya, muharref Tevrat’ın hükümleri yerleştirilmiştir.

Aşağıda yer alan iki rivayet ise, bize göre “şeytan ayetleri” martavalını gölgede bırakacak, müfteri Salman Rüşdi’ye bile parmak ısırtacak niteliktedir:

Ebu Abdirrahman es-Sülemî anlatıyor:

Hz. Ali hutbede şöyle buyurdu: “Ey insanlar, kölelerinize –ister muhsan olsunlar, ister olmasınlar- hadleri tatbik edin. Zira Hz. Peygamber As.’ın bir cariyesi zina yapmıştı, ona celde tatbik etmemi emretti. Dövmek üzere yanına geldim. Yeni nifas olmuştu. Döversem öldürürüm diye korktum. Durumu Rasülüllah’a arzettim. Bana:

“_ İyi yapmışsın, iyileşinceye kadar ona dokunma” dedi.”

(Müslim, Tirmizi, Ebu Davut) KÜTÜB-i SİTTE; 1593, 5/168, 169

Rivâyet 7:

Hz. Enes anlatıyor:

Bir adam, Rasülüllah’ın ümmü veledine temas etmekle itham edilmişti. Rasülüllah, Hz. Ali’ye “Git boynunu vur” diye emretti. Hz. Ali, adama geldiği vakit, onu bir kuyunun içinde yıkanıp serinliyor buldu.

“Çık dışarı” diyerek elinden tutup kuyunun dışına çıkardı. Hz. Ali adamın “burulmuş” hadım edilmiş ve erkeklik organından mahrum olduğunu gördü. artık ona dokunmayıp, durumu Hz. Peygamber’e haber verdi. Rasülüllah, onu, davranışı sebebiyle takdir etti.” (Müslim, Tevbe 59, 2771) KÜTÜB-i SİTTE; 1602, 5/176, 177

Yukarıdaki iki rivayetin iyice anlaşılması için, tekrar okunmasını öneriyoruz. Çünkü rivayetlerdeki edepsizlik bütün hadleri aşmış durumdadır:

Birinci rivayette; peygamberimizin bir cariyesinin, hem de ondan çocuk doğuran bir cariyesinin; zina yaptığından, zina neticesinde hamile kaldığından, bu çocuğu doğurduğundan ve peygamberimizin de onu cezalandırması için Ali’yi görevlendirdiğinden söz edilmekte, ikinci rivayette ise, peygamberimizin cariyesi ile zina ettiği zannedilen adamın hadım olduğu, yani zina edenin o adam olmadığının anlaşıldığı ileri sürülmektedir. Bu rivayetlerde konu edilen ümmü veled cariye, rivayetlerin yer aldığı kaynaklardaki açıklamalara göre Mariye’dir. Yani bizim, peygamberimizin değerli cariyesi, anamız Mariye tarafından doğurulduğunu bildiğimiz ve sabi yaşta ölen İbrahim, bu rivayetleri uyduran kendini bilmez mel’unlarca veled-i zina yapılmış olmaktadır.

“Hadis” adıyla ortaya çıkmış bu rezil ifadelere hadis şârihleri ise, hangi gözle bakmışlarsa, şu hükümleri çıkarmışlardır: “Hastalara, nifaslı olanlara iyileşinceye kadar ceza uygulanmaz.” ve “Şahit, gaibin görmediğini görür.”

“Recm”in, zina fiiline verilen ceza olarak uygulandığını ileri süren rivayetlere devam ediyoruz:

Vâil ibn-ü Hucr ibn-i Rebia anlatıyor:

“Rasülüllah’ın sağlığında, namaz kılmak maksadıyla bir kadın evinden çıkmıştı. Yolda ona bir erkek rastladı. Kadına çullanıp ihtiyacını giderdi. Kadın bağırdı, adam ise sıvıştı gitti. Çığlığı duyan bir erkek koştu geldi. Kadın ona başına gelenleri anlattı. Sonra bir grup muhacire rastladı, başından geçenleri onlara da anlatıp: “Bir adam bana böyle yaptı.” dedi. hep beraber yürüyüp, kadının kendisine tecavüz ettiği kimseyi yakalayıp kadına getirdiler. Kadın:

“_Evet bu odur.” dedi. sonra adamı Rasülüllahın yanına götürdüler. Rasülüllah adamın recmedilmesini emrettiği sırada, kadına tecavüz etmiş olan kimse kalkıp:

“Ey Allah’ın rasülü, suçlu benim.” diye itirafta bulundu. Rasülüllah kadına:

“_ Git, Allah günahlarını affetti” dedi. zan altında kalmış olan kimseye de güzel sözler söyleyip gönlünü aldı. Tecavüzcünün recmedilmesini, emretti ve recmedildi.

Sonra Rasülüllah şunu söyledi:

“_Bu adam öyle bir tevbe ile tevbe etti ki, böyle bir tevbeyi Medine ahalisi yapsaydı kabul edilirdi.” (Tirmizi; Hudud 22, Ebu Davud; Hudud 7) KÜTÜB-i SİTTE; 1596, 5/170, 171

İbn-i Abbas anlatıyor:

“Hz. Ömer’e, zina yapmış olan deli bir kadın getirildi. Recm edilip edilemeyeceği hususunda halkla istişare ederek recmedilmesine hükmetti. Kadına Hz. Ali uğradı. Hazırlığı görünce:

“_Bunun hali nedir? diye sordu. Kendisine: “falanca kabileden deli bir kadındır, zina yapmıştır. Hz. Ömer, onun recmedilmesine hükmetmiştir” dediler. Hz. Ali:

“_Kadını geri götürün” dedi. Sonra Hz. Ömer’e uğrayıp:

“_Ey Mü’minlerin emiri, bilirsin ki, Rasülüllah:

“Kalem üç kişiden kaldırılmıştır (onlar yaptıklarından sorumlu değildirler.): Bülüğa erinceye kadar çocuktan, uyanıncaya kadar uyuyandan, şifa buluncaya kadar bunamıştan.” Bi çare kadın falanca kabilenin bunağıdır. Ona tecavüz eden, muhakkak ki akli noksanlığı sırasında tecavüz etmiştir” dedi. (Ebu Davud; Hudud 16) KÜTÜB-i SİTTE; 1597, 5/172

Buhari; Kitabü’l vekale; 13. Bab, Hadis no; 14:

14- … Zeyd ibn Hâlid ile Ebû Hureyre(R)`den; şöyle demişlerdir: Peygamber (S): “Yâ Uneys (ibne`d-Dahhâk), şu zina suçu isnâd edilen kadına git, eğer o kadın zina ettiğini itirâf ederse ona recm cezası uygula” buyurdu

Buhari; Kitabül müharibin 7. Bab. 14. nolu rivayet 14

14- … Bizeel-Leys, Ukayl`den; o daîbnŞihâb`dan; odaEbû Seleme ibn Abdirrahmân ile Saîd ibnu`l-Müseyyeb`den tahdîs etti ki, Ebû Hureyre (R) şöyle demiştir: Rasûlullah (S) mescidde iken bir adam geldi de O`na nida etti ve:

— Yâ Rasûlallah! Ben zina ettim! dedi.

Rasûlullah ondan yüz çevirdi. Bu adam bu şekilde kendi aleyhindeki i`tirâfını dört kerre tekrar etti. Kendi aleyhine dört kerre şe-hâdet edince Peygamber onu çağırdı da:

— ”Sende delilik var mı?” diye sordu. O zât:

— Hayır (yoktur), dedi. Peygamber:

— “Sen evli misin?” diye sordu. O zât:

— Evet (evliyim), dedi.

Bunun üzerine Peygamber oradakilere:

— “Bunu götürünüz ve taşlayınız!” emrini verdi.

Ibn Şihâb şöyle dedi: Bana Câbir ibn Abdillah`tan işiten kimse haber verdi ki, Câbir:

— Ben o zâtı taşlayanların içinde bulundum. Bizler onu (cenazelere namaz kılınan) musallada taşladık. Taşlar ona isabet edip acıtınca kaçtı. Biz de ona Harre`de yetiştik ve recmettik, demiştir

Habib ibn-ü Salim anlatıyor:

“Abdurrahman ibn-ü Huneyn denen bir adam karısının cariyesine temasta bulundu. Hadise, Kufe emiri Numan ibn Beşir’e götürüldü.

“_ Ben dedi, hakkınızda, Rasülüllah’ın hükmüyle hükmedeceğim: Eğer zevcen, cariyeyi sana helal ederse, yüz deynek yiyeceksin, helal etmezse recmedileceksin.”

Sonra karısının cariyeyi adama helal ettiğini görünce, emir yüz değnek vurdu.” (Tirmizi, Ebu Davud, Nesai, İbni Mace) Kütübü sitte; 1598

Buhari; Kitabü’l muharibin; Bab; 9, Hadis No. 17:

17- … İbn Umer (R) şöyle demiştir: Rasûlullah(S)`a bir Yahûdî erkeği ile bir Yahûdî kadını getirildi. Bunlar birbirleriyle çirkin bir iş (yânî zina fiili) meydana getirmişlerdi. Rasûlullah Yahûdîler`e:

— “Sizler kitabınız Tevrat`ta zina edenler için ne cezası buluyorsunuz?” diye sordu.

Onlar:

— Âlimleriniz, zina edenin yüzünü kömürle karartma ve bir eşek üzerine (yüzlerini birbirine) ters bindirme bid`atini çıkardılar, diye cevâb verdiler.

Abdullah ibn Selâm:

— Yâ Rasûlallah! Onlara Tevrat`ı getirmelerini emret! dedi. Tevrat getirildi. Yahûdîler`den biri elini recm âyeti üzerine koydu

da öncesini ve sonrasını okumaya başladı. Abdullah ibn Selâm ona:

— Elini kaldır! dedi.

Bir de baktılar ki, recm âyeti elinin altındadır. Bunun üzerine Rasûlullah zina eden o iki kimsenin recm edilmesini emretti, onlar da recm olundular.

İbn Umer: Bu zina eden iki kişi Mescid`in yanında düz taşlarladöşenip kaplanmış olan Balat denilen yerde recm olundular. Ben erkek Yahûdî`nin kadını taşlardan korumak için üzerine kapandığını gördüm.

Hikmet.Net

Nur Suresi 2. ayetten sonra recm uygulanmadı söylentisi. Haricîlerin iddialarından birisi de, Peygamberimizin uyguladığı recm cezalarının, Nur Suresinin 2. ayeti inmeden önce olmasıdır.

hikmet.net›icerik/4694/recm kopya daha fazlası

Recm

Yazar : hikmet.net

Tarih : 6/2/2011

Recm, lügatte sövmek, kötülemek, kovmak, taşlamak demektir. Fıkıhta ise, zina eden evli, hür, Müslüman erkek ve kadının ölünceye kadar taşlanması manasına gelir.

İslam ceza hukukunda recm cezasının varlığını, sabitliğini ispattan önce bir hususa dikkatleri çekmekte fayda var. Recm, bir büyük suçun cezasıdır. Adil olan Allah ve Resulü, elbette suça uygun ceza takdir etmişlerdir. Bu açıdan suçun büyüklüğünü bilmeyen, kabul etmeyen, anlamayanlar, elbette cezanın uygunluğunu, münasipliğini ve hikmetlerini de anlamayacaklardır. Öyleyse zinanın ne kadar çirkin, zararlı, nesilleri, aileyi ve toplumu bozucu olduğunu idrak edip benimsemedikten sonra, sadece gayri Müslimlerin değil, Müslümanların bile recmin ne kadar da uygun bir ceza olduğunu idrak etmeleri zor olacaktır. Günümüzde, değişik kurumlar, yayın organları ve organizasyonlar tarafından zina bir suç olarak görülmemekte, bilakis teşvik edilmektedir. Zinanın suç sayılmasını, özgürlüğün kısıtlanması olarak algılamaktadırlar. Hâlbuki zina, evvela şahsın kendisini, sonra ailesini, sonra neslini sonra da toplumu bozar. Zinanın yaygın olduğu toplumlarda, aileden bahsetmek mümkün değildir. Böyle bir toplum ise zamanla yok olmaya mahkûmdur. Bugün zinanın yaygın olduğu milletlerin, nasıl da nüfus endişesi içerisinde olduğu ilgililerin malumudur. Bazı ülkeler, yirmi yıl sonra bu kadar, otuz yıl sonra şu kadar diyerek nüfuslarının azalacağından endişe etmekte ve gençleri evliliğe özendirmekte hatta çocuk sayısına göre ailelere ciddi ücretler vermektedirler. Zira bu ülkelerde zina yaygındır. Bu da evliliğin önündeki en büyük handikaptır. Zinaya açık bir toplumlarda, insanlar şehevi isteklerini zaten bir şekilde tatmin ettiklerinden dolayı aile kurmaya gerek duymamakta, aile kursa bile eşine sadık kalmamakta ve böylece evlilikler çok kısa sürmektedir. % 70’lere varan boşanma oranları bunun bir delilidir.

Her şeyden önce zinanın önlenmesi için Allah’a iman ve Allah korkusu şarttır. Allah’tan korkmayan bir insandan her şey beklenebilir. Ancak bununla beraber caydırıcı bir kısım tedbirlerin konulmasına ihtiyaç vardır. Dinimizin yaptığı da budur. Zira insan her zaman Allah’tan yeteri kadar korkamayabilir ya da içindeki Allah korkusunu her yerde her zaman canlı tutamayabilir. Bir an nefsine uyar ve büyük bir günah işleyebilir. Tam o esnada, insanlar arası uygulanan bir müşahhas cezayı hatırlamaya ihtiyaç duyar ki bu ceza Allah’tan korkmaya sevk etsin. İşte recmin böyle bir özelliği vardır. Evet, zinanın cezası olarak takdir edilen recm, zinaya karşı caydırıcı bir unsurdur. Ayrıca bu caydırıcı ceza, insanların görebileceği yerde uygulanır ki maksat hâsıl olsun. Nitekim Nur Suresinin ikinci ayetinde, bekârken zina edenlere uygulanan celd cezasını, müminlerden bir grubun izlemesi istenmektedir. Öyle anlaşılmaktadır ki bu istek, müminlerin ibret alması ve böyle bir suça cesaret edilmemesi içindir.

Recm cezası İslam’dan önceki dinlerde ve sistemlerde de mevcuttu. Moğol, Mısır ve Çin hukuklarında burun kesme, cinsi uzvunu kesme ve idam, Babil, Asur ve İbrani hukuklarında idam, Hint hukukunda yakma ve köpeklere yedirme gibi cezalar belirlenmişti. Eti, Yunan ve Roma hukuklarında da idam cezası vardı.

Zinayla alakalı ayetler

Recm, Kur’an’da açıkça zikredilmemiş ve Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’in sünneti ile sabit olmuş, dört halife döneminde uygulanmış, sahabe tarafından manevi tevatür derecesinde kabul edilmiş ve üzerinde icma oluşmuştur. Bu konuda Haricîler ve bir kısım mutezililerden başka ihtilaf eden de olmamıştır. İlk itiraz edenler, haricilerdir.

Zina edenlerle alakalı Nisa suresi 15 ve 16. ayetlerde umumi manada şöyle buyrulur:

وَاللَّاتِي يَأْتِينَ الْفَاحِشَةَ مِنْ نِسَائِكُمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَيْهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْكُمْ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِكُوهُنَّ فِي الْبُيُوتِ حَتَّى يَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ يَجْعَلَ اللهُ لَهُنَّ سَبِيلاً () وَاللَّذَانِ يَأْتِيَانِهَا مِنْكُمْ فَآذُوهُمَا فَإِنْ تَابَا وَأَصْلَحَا فَأَعْرِضُوا عَنْهُمَا إِنَّ اللهَ كَانَ تَوَّابًا رَحِيمًا

“Zina eden kadınlarınız hakkında dört şahit isteyin! Eğer dört kişi şahitlik ederlerse, ölüm kendilerini alıp götürünceye veya Allah kendilerine bir yol gösterinceye kadar onları evlerde alıkoyun. Sizden iki kişi fuhuş yaparsa onlara eziyet edin! Eğer tövbe edip hallerini ıslah ederlerse onları cezalandırmaktan vazgeçin! Çünkü Allah, tevvab ve rahîmdir: (tövbeleri kabul eder ve çok merhametlidir).”

Bu iki ayette, zina edenler hakkında iki ceza vardır: Evlerde alıkoyma ve eziyet etme. Evlerde alıkoyma kadınlar için, eziyet de erkekler içindi. Daha sonra bu ayetlerdeki cezalar Abdullah b. Abbas’ın ifadesine göre Nur suresinin ikinci ayetiyle neshedilmiş, yani hükmü ortadan kaldırılmıştır. Ayette şöyle buyrulur:

الزَّانِيَةُ وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا مِئَةَ جَلْدَةٍ وَلاَ تَأْخُذْكُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللهِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَلْيَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ

“İmdi, zina eden kadın ve erkeğin her birine yüz değnek vurun! Eğer Allah’a ve âhirete iman ediyorsanız, Allah’ın hükmünü uygulama işinde sakın acıma hissi sizi etkisi altına alıp da uygulamayı engellemesin! Hem onların bu cezalandırılmalarında müminlerden bir cemaat da bulunup şahid olsun!”

Bu ayetten sonra bekâr zinakârlara yüzer değnek vurulmuş, evlilere ise Peygamber Efendimizin (s.a.s) beyanı istikametinde recm cezası verilmiştir. Kur’an’ın açıklayıcısı olan Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem, ayette açıkça belirtilmeyen evli-bekâr ayırımını bir hadisi şeriflerinde şöyle ortaya koymuşlardır:

خُذُوا عَنِّي خُذُوا عَنِّي قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِيلًا الثَّيِّبُ بِالثَّيِّبِ جَلْدُ مِائَةٍ وَرَمْيٌ بِالْحِجَارَةِ وَالْبِكْرُ بِالْبِكْرِ جَلْدُ مِائَةٍ وَنَفْيُ سَنَةٍ

“Hükmü benden alın. Allah onlar için bir yol açmıştır. Evlenmiş olan, evlenmiş olanl

ıa zina ederse cezası yüz değnek ve recmdir. Bekâr bekâr ile zina ederse cezası yüz değnek ve bir yıl sürgündür." Bu hadisi şerifte belirtilen “Allah onlar için bir yol açmıştır” ifadesi, Nisa Suresindeki “Allah onlara bir yol açıncaya kadar..” ifadesinin bir beyanı, açıklaması olmaktadır. Böylece, kime ne ceza uygulanacağı hadisi şerifle sabit olmuştur.

Bu hadisi şerif, aynı zamanda Nisa suresinin 15 ve 16. ayetlerini nesheden ikinci bir kaynaktır.

Recm ile alakalı diğer bazı hadisi şerifler şöyledir:

عَنْ جَابِرٍ أَنَّ رَجُلًا زَنَى بِامْرَأَةٍ فَأَمَرَ بِهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَجُلِدَ الْحَدَّ ثُمَّ أُخْبِرَ أَنَّهُ مُحْصَنٌ فَأَمَرَ بِهِ فَرُجِمَ

Hz. Câbir (radıyallâhu anh) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) zinâ yapmış olan bir kimse için celde ile cezanın tatbik edilmesini emretti. Sonra, onun muhsan (evli) olduğu bildirildi. Bu sefer recmedilmesini emretti ve o kimse recmedildi."

عَنْ عِمْرَانَ بْنِ حُصَيْنٍ أَنَّ امْرَأَةً مِنْ جُهَيْنَةَ أَتَتْ نَبِيَّ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَهِيَ حُبْلَى مِنْ الزِّنَى فَقَالَتْ يَا نَبِيَّ اللَّهِ أَصَبْتُ حَدًّا فَأَقِمْهُ عَلَيَّ فَدَعَا نَبِيُّ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَلِيَّهَا فَقَالَ أَحْسِنْ إِلَيْهَا فَإِذَا وَضَعَتْ فَأْتِنِي بِهَا فَفَعَلَ فَأَمَرَ بِهَا نَبِيُّ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَشُكَّتْ عَلَيْهَا ثِيَابُهَا ثُمَّ أَمَرَ بِهَا فَرُجِمَتْ ثُمَّ صَلَّى عَلَيْهَا فَقَالَ لَهُ عُمَرُ تُصَلِّي عَلَيْهَا يَا نَبِيَّ اللَّهِ وَقَدْ زَنَتْ فَقَالَ لَقَدْ تَابَتْ تَوْبَةً لَوْ قُسِمَتْ بَيْنَ سَبْعِينَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ لَوَسِعَتْهُمْ وَهَلْ وَجَدْتَ تَوْبَةً أَفْضَلَ مِنْ أَنْ جَادَتْ بِنَفْسِهَا لِلَّهِ تَعَالَى

İmrân İbnu'l-Husayn (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a Cüheyneli, zinâdan hamile kalmış bir kadın geldi ve "Ey Allah'ın Resûlü! Ben bir hadd cürmü işledim, cezasını bana tatbik et" dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) da kadının velisini çağırıp: "Buna iyi muamelede bulunun. Çocuğu doğurunca kadını bana getirin!" buyurdu. Velisi öyle yaptı. (Doğumdan sonra gelince) Resûlullah kadının elbisesini üzerine bağlamalarını emretti. Sonra taşlamalarını söyledi ve taşlandı. Üzerine cenaze namazı kıldırdı. (Bunu gören) Hz. Ömer: "Bu zâniye kadına namaz mı kıldırıyorsun?" dedi. Aleyhissalatu vesselam Efendimiz: "Bu öyle bir tevbe yaptı ki, onun tevbesi Medine ahalisinden yetmiş kişiye taksim edilseydi onların hepsini rahmete bandırırdı. Sen Allah için canını vermekten daha efdâl bir amel biliyor musun?" diye cevap verdi."

حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُرَيْدَةَ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ مَاعِزَ بْنَ مَالِكٍ الْأَسْلَمِيَّ أَتَى رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّي قَدْ ظَلَمْتُ نَفْسِي وَزَنَيْتُ وَإِنِّي أُرِيدُ أَنْ تُطَهِّرَنِي فَرَدَّهُ فَلَمَّا كَانَ مِنْ الْغَدِ أَتَاهُ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنِّي قَدْ زَنَيْتُ فَرَدَّهُ الثَّانِيَةَ فَأَرْسَلَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِلَى قَوْمِهِ فَقَالَ أَتَعْلَمُونَ بِعَقْلِهِ بَأْسًا تُنْكِرُونَ مِنْهُ شَيْئًا فَقَالُوا مَا نَعْلَمُهُ إِلَّا وَفِيَّ الْعَقْلِ مِنْ صَالِحِينَا فِيمَا نُرَى فَأَتَاهُ الثَّالِثَةَ فَأَرْسَلَ إِلَيْهِمْ أَيْضًا فَسَأَلَ عَنْهُ فَأَخْبَرُوهُ أَنَّهُ لَا بَأْسَ بِهِ وَلَا بِعَقْلِهِ فَلَمَّا كَانَ الرَّابِعَةَ حَفَرَ لَهُ حُفْرَةً ثُمَّ أَمَرَ بِهِ فَرُجِمَ فَرَجَمُوهَا فَيُقْبِلُ خَالِدُ بْنُ الْوَلِيدِ بِحَجَرٍ فَرَمَى رَأْسَهَا فَتَنَضَّحَ الدَّمُ عَلَى وَجْهِ خَالِدٍ فَسَبَّهَا فَسَمِعَ نَبِيُّ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ سَبَّهُ إِيَّاهَا فَقَالَ مَهْلًا يَا خَالِدُ فَوَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَقَدْ تَابَتْ تَوْبَةً لَوْ تَابَهَا صَاحِبُ مَكْسٍ لَغُفِرَ لَهُ ثُمَّ أَمَرَ بِهَا فَصَلَّى عَلَيْهَا وَدُفِنَتْ

Hz. Büreyde (radıyallâhu anh) anlatıyor: "Resûlullah (aleyhissâlatu vesselâm)'a, Mâiz İbnu Mâlik el-Eslemî (radıyallâhu anh) gelerek: "Ey Allah'ın Resûlü, ben nefsime zulmettim, zinâ fazihasını işledim, beni temizlemeni istiyorum" dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) onu reddetti (geri çevirip meselenin üzerine gitmedi). Ancak Mâiz ertesi gün tekrar geldi. Yine: "Ey Allah'ın Resûlü, ben zinâ fazihasını irtikab ettim!" diye ikinci sefer itirafta bulundu. Adamı ikinci sefer geri çeviren Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) adamın kavmine birisini yollayarak: "Onun aklında bir noksanlık biliyor musunuz, normal bulmadığınız bir davranışına rastladınız mı?"diye tahkik ettirdi. Ancak hep beraber: "Biz onu gördüğümüz kadarıyla, aramızdaki sâlih kişilere denk akıl (ve feraset) sahibi biliyoruz" dediler. Mâiz üçüncü sefer müracaatta bulundu. Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) onlara yine birini göndererek adam hakkında sordurdu. Yine ne kendinde, ne aklında bir kusur olmadığını söylediler. Adam dördüncü sefer müracaat edince, ona bir çukur kazdırdı. Taşlanmasını emretti ve taşlandı.

Recm hakkında daha pek çok rivayet vardır. Recm hadisesini rivayet eden sahabilerin sayısı 30’u geçmektedir. (bak) Bunlar arasında Abdullah b. Abbas, Ebu Hureyre, Cabir b. Abdullah, Ebu Said el Hudri (radıyallahu anhüm) gibi hadis rivayetinde önde gelen sahabiler de vardır. (Bu paragraf sonraki teknik kısma da alınabilir)

Allah Resulü (aleyhissalatü vesselam), recmi hem sözleriyle emretmiş hem de kendisi bizzat uygulamıştır. Hadis kaynaklarında zikredilen ve “Recmü’s seyyib= Evli zinakarın recmedilmesi” “Babün fi’r recm = Recm konusunda” gibi başlıklar altında anlatılan Peygamber Efendimiz’in (s.a.s) uyguladığı 4–5 kadar recm hadisesi vardır. Buradan da anlaşılmaktadır ki Efendimiz, sözlerini uygulamalarıyla teyid etmiş ve recmin İslam Ceza Hukuku’nun uyguladığı cezalardan biri olduğu hakikatini ortaya koymuştur. Evet, recm, Efendimizin söz ve uygulamalarıyla manen tevatür derecesinde sabit olmuş bir cezadır. Bazı kaynaklarda manevi mütevatir yerine meşhur denilir ki, en azından meşhur derecede rivayet edilmiş ve ümmetin kabulü olmuş bir mesele inkâr edilemez.

Daha sonra dört halife tarafından da bu ceza uygulanmıştır.

Hazreti Ömer, recmi uygulamayı anlattığı bir konuşmasında şöyle demiştir:

رَجَمَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَرَجَمَ أَبُو بَكْرٍ وَرَجَمْتُ وَلَوْلَا أَنِّي أَكْرَهُ أَنْ أَزِيدَ فِي كِتَابِ اللَّهِ لَكَتَبْتُهُ فِي الْمُصْحَفِ فَإِنِّي قَدْ خَشِيتُ أَنْ تَجِيءَ أَقْوَامٌ فَلَا يَجِدُونَهُ فِي كِتَابِ اللَّهِ فَيَكْفُرُونَ بِهِ

“Allah Resulü recmetti, Ebu Bekir (r.a) recmetti ben de recmettim. Allah’ın kitabına ziyade yapmış olmaktan korkmasaydım, recm ile alakalı ayeti Mushaf-ı Şerife yazardım. Çünkü bir zaman gelip bazı insanların kalkıp biz recmi kitapta göremiyoruz deyip onu inkâr etmelerinden korkuyorum.” (Tirmizi, Hudud 7) Tirmizi, bu hadise sahih diyor ve Hazreti Ömer’den bu rivayetin başka bir şeklinin de rivayet edildiğini bildiriyor.

Hazreti Osman ve Hazreti Ali’nin recmettiklerine dair haberler de mevcuttur. Hazreti Osman (r.a) döneminde yaşanan bir hadise şöyledir: Bir kadın evlendikten altı ay sonra doğum yaptı. Hazreti Osman, kadının zina ettiğini düşünerek recmedilmesine karar verdi. Hazreti Ali (r.a), müdahale ederek, Kur’an’da hamilelik ve emzirmenin toplam 30 ay, süt emzirmenin ise iki yıl olarak beyan edildiğini, 30 aydan 24 ay çıktığında 6 ay kaldığını dolayısıyla bir hamileliğin en az süresinin 6 ay olduğunu açıkladı ve kadının recm edilmemesi gerektiğine hükmetti. Hazreti Osman, Hazreti Ali’yi haklı bularak cezanın uygulanmaması için adam gönderdi. Fakat kadın o zamana kadar recmedilmişti.

Hazreti Ali (r.a), kendi döneminde bir kadına önce celde vurmuş daha sonra da recmetmiş ve demiştir ki, “Allah’ın kitabına göre celde vurdum, Allah Resulü’nün sünnetine göre de recmettim”. Hazreti Ali efendimiz, bu uygulamasında Ubade b. Samit’ten gelen şu rivayeti esas almıştır. Efendimiz buyurmuşlar ki:

اَلثَِّيبُ بِالثَّيِّبِ جَلْدُ مِائَةٍ وَالرَّجْمُ وَالْبِكْرُ بِالْبِكْرِ جَلْدُ مِائَةٍ وَالنَّفْىُ "Dul dulla zinâ yaparsa yüz sopa ve recm, bekâr bekârla zinâ yaparsa yüz sopa ve sürgün cezası uygulanır." Fakat âlimlerimizin çoğunluğu, diğer rivayetleri de göz önünde bulundurarak, zina eden evli kişiye celde vurulmadan recmedilmesinde ittifak etmişlerdir.

Görüldüğü gibi, recm, Kur’an’da açıkça zikredilmemekle beraber, hem Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem hem de dört halife zamanında uygulanmış ve bu konuda sahabe arasında icma oluşmuş olup itiraz eden çıkmamıştır. Evet, recm cezası, sünnet ve sahabenin icmaı ile sabittir.

Recmin İslam’da olmadığını söyleyenlerin iddiaları ve bu iddialara cevaplar

Recm cezasına itiraz edenler sadece bir kısım Haricîlerle bazı Mutezilîler ve onların bugünkü takipçileri olmuştur/olmaktadır. Şimdi onların itiraz noktalarına temas edelim.

Recmin Kur’an’da olmadığı meselesi

Hariciler ve onların fikirlerini savunanlar, Kur’an’da yok diye recmi inkâr ediyorlar. Evet, recm Kur’an’da zikredilmemektedir ancak biz Kur’an’da açıktan zikredilmeyen pek çok şeyi kabul ediyoruz. Namazın rekâtlarından, zekâtın şartlarına oradan da alışverişin hükümlerine kadar çok sayıda hükmü Kur’an’da bulamadığımız halde uyguluyor ve yaşamaya çalışıyoruz. Burada en büyük kaynağımız sünnet-i seniyyedir. Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Kur’an’ın açıklayıcısı ve temsilcisidir. Açıkladığı ve temsil ettiği her şeyi biz, Kur’an’ın gölgesinde yaşanmış bir hayat olarak kabul eder ve alırız. Ayrıca Kur’an, Efendimiz’e (aleyhissalatü vesselam) hüküm koyma yetkisi de vermiştir. Recm de Efendimiz’in uyguladığı ve fakat Kur’an’da açıktan bulamadığımız hususlardandır. Nitekim bir hadisi şerifte Hazreti Ömer bir zamanlar bazılarının çıkıp recmi biz Kur’an’da göremiyoruz deyip inkâr edeceklerini haber verir ve recmin önceden Kur’an’da lafzen olduğunu, daha sonra lafzının neshedilip hükmünün baki kaldığını, Efendimiz döneminde de Hazreti Ebu Bekir döneminde de recmin uygulandığını, dolayısıyla kendisinin de uygulayacağını söyler.

Burada önemli olan husus Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’in recmi uyguladığına dair rivayetlerin bize aktarılış şekli ve kuvvetidir. Bu da hadisi şeriflerin çeşitleri ve dereceleriyle alakalıdır. Hariciler, recm ile alakalı hadislerin derecesini ahad kabul ederek, bunların Kur’an’ı tahsis veya nesh edemeyeceğini belirtmiş ve recmi inkâr etmişlerdir. Şimdi bu meseleyi değerlendirelim:

Recmi bildiren hadislerin haber-i âhad olduğu iddiası

Ahad haber, ravi sayısı açısından mütevatir haber seviyesine çıkamayan hadisleri ifade eder. Ravi sayısı, bir olabileceği gibi, iki, üç ve daha yukarısı da olabilir. Ancak derece bakımından tevatüre ulaşmaz. Sünnet-i seniyyenin büyük çoğunluğu ahad haber yoluyla rivayet edilmiştir. Ahad haber (haber-i vahid) yakîn ifade etmediği, içinde zan barındırdığı için itikadî meselelerin ana unsurlarında mesned kabul edilmez ancak hem itikadî meselelerin tafsilatında, hem de amelî ve ictihadî meselelerde müracaat edilecek bir kaynak olduğu konusunda Sahabe, tabiîn ve daha sonraki imamlar arasında ittifak vardır. Bu konuda Ehl-i Sünnet, Şia, Hariciler ve Kaderiyye gibi fırkaların her biri kendi ölçüleri içinde icma etmişlerdir. Sadece sahabeden bir asır kadar sonra mutezile tarafından bu icma delinmiştir. Onların bu tavrı, elbette ahad haberin hükümlere kaynak teşkil etmesine mani değildir.

Ahad haberin çeşitleri vardır: Bir ravi tarafından rivayet edilenine haber-i vahid, iki ravi tarafından rivayet edilenine aziz, ikiden fazla ravi rivayet etmişse meşhur hadis denilir. Meşhur hadisle sabit olmuş hüküm mütevatir haber gibi yakîn hâsıl etmese de yakîne yakın bir kesinliktedir ve aynen mütevatir haber gibi Kur’an’ın umûmî hükümlerini tahsis eder, mutlak beyanları kayıt altına alabilir.

Recm ile alakalı hadisler, ahad haberle gelmiş görünüyorsa da netice itibariyle meşhur olmuş bir haberdir ve manevi mütevatir derecesindedir. Hatta Razi, recm haberlerine doğrudan tevatür demektedir. Velev ki, mütevatir olmasa bile netice itibariyle meşhur ya da manevi mütevatir olan bir haberin Kur’an’ı tahsis ya da nesh etmesi ise caizdir.

Yarısı, iki katı meselesi

Nisa suresi 25. ayette şöyle buyrulmaktadır:

وَمَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ مِنْكُمْ طَوْلاً أَنْ يَنْكِحَ الْمُحْصَنَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ فَمِنْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ مِنْ فَتَيَاتِكُمُ الْمُؤْمِنَاتِ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِإِيمَانِكُمْ بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ فَانْكِحُوهُنَّ بِإِذْنِ أَهْلِهِنَّ وَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ مُحْصَنَاتٍ غَيْرَ مُسَافِحَاتٍ وَلاَ مُتَّخِذَاتِ أَخْدَانٍ فَإِذَا أُحْصِنَّ فَإِنْ أَتَيْنَ بِفَاحِشَةٍ فَعَلَيْهِنَّ نِصْفُ مَا عَلَى الْمُحْصَنَاتِ مِنَ الْعَذَابِ ذَلِكَ لِمَنْ خَشِيَ الْعَنَتَ مِنْكُمْ وَأَنْ تَصْبِرُوا خَيْرٌ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ

“Sizden eşraftan olan hür mümin kadınlarla (muhsanât) evlenecek serveti bulunmayanlar, ellerinizin altında olan mümin cariyelerle evlenebilirler. Allah sizin kadr-u kıymetinizi imanınızla bilir. Zaten siz müminler hep aynı aileden sayılırsınız. Öyleyse, fuhuşta bulunmayarak, gizli dost da edinmeyerek, namuslu kadınlar olmak üzere onları, sahiplerinin izniyle nikâhlayın! Mehirlerini de güzellikle kendilerine verin!

Eğer evlendikten sonra zina yaparlarsa, onlara hür kadınlara ait cezanın yarısı uygulanır. Cariye ile evlenme, sizden sıkıntıya düşmekten (zinaya sapmaktan) korkanlar içindir, yoksa sabretmeniz sizin için daha hayırlıdır. Bununla beraber Allah gafurdur, rahîmdir (affı ve merhameti boldur).”

Haricîler bu ayette geçen الْعَذَابِ مِنَ فَإِذَا أُحْصِنَّ فَإِنْ أَتَيْنَ بِفَاحِشَةٍ فَعَلَيْهِنَّ نِصْفُ مَا عَلَى الْمُحْصَنَاتِ “Eğer evlendikten sonra zina yaparlarsa, onlara hür kadınlara ait cezanın yarısı uygulanır.” cümlesinden şu neticeye varmışlardır: “Bu ayette evli cariyelerin zina cezası, hür ve evli kadının zina cezasının yarısı deniliyor. Evli hür Müslüman kadınların zina cezası recm olduğunu düşünürsek, recmin yarısı nasıl olacak? Demek ki, hür evli kadınların zina cezası recm değil.”

Hâlbuki ayetteki “muhsanat” kelimesi, hür ve Müslüman olup hem evli kadınlar için kullanılıyor hem de bekâr kadınlar için kullanılıyor. Bunu mezkûr Nisa suresi 24 ve 25. ayetten anlıyoruz. 24. ayette geçen muhsanat kelimesi, evli kadınlar manasındadır. 25. ayette geçen “muhsanat” kelimesi ise, hür mümin kadınlar manasındadır. Burada evli olanlar manasında kullanılmamıştır. Zaten böyle bir şey de düşünülemez. Zira evli bir kadınla evlenilmez.

Bu durumda, evli cariyelerin cezasını, 24. ayetin başındaki muhsanat=evli olanlara göre değil de 25. ayette geçen muhsanat= hür olanlara göre düşünmeli ve hür bir bekâr kadının zina cezasının yarısı olan 50 celdeye hükmedilmelidir. Zira birkaç manaya gelen bir kelimenin manalarından birini tercih (tevil) imkânı varken, o kelimeyle alakalı tevatür derecesindeki bir hükmü (recmi) ortadan kaldırmaya kalkmak, kolaya kaçmak ve usulsüzlük olur.

Bir hükmün birkaç manaya taalluku varsa, manalardan birinin geçtiği yerde hüküm ona göre sabit olur. Evet, evli bir cariyenin zina cezası, evli hür kadının cezasının yarısı olamaz. Çünkü recmin yarısı yoktur. O halde buradaki yarısı ifadesi recmin değil hür bekâr kadına verilen ceza olan celdin yarısıdır ki o da elli sopadır.

Zina eden evli cariyenin cezasının 50 celde olacağı hem hadisi şeriflerde beyan edilmiş, hem sahabe tarafından uygulanmış hem de ümmetin âlimleri tarafından ittifakla kabul edilmiştir. Bu hükme sahabeden karşı çıkan olmamıştır. İbni Mesud’a (r.a) evli bir cariyenin zina cezası sorulduğunda 50 celde demiş ve Nisa 25. ayetteki beyanı 50 celde olarak tefsir etmiştir.

Ahzab suresinin 30. ayetinde geçen ve Peygamber hanımlarına hitaben beyan buyrulan iki kat ceza da aynı çerçevede değerlendirilmelidir. Hâşâ onlardan öyle çirkin bir günah sadır olmamıştır ama peygamber hanımı ve müminlere örneklik makamında bulunmalarından dolayı, işleyecekleri günahın cezasının diğer kadınlara nisbeten iki kat olacağı tembihinde bulunulmuştur. Çünkü ceza, imkânlarla doğru orantılıdır. Efendimizin hanımları hakkındaki bu ayet, aynı zamanda onların sahip oldukları şerefi nazara vermekte ve adeta denilmektedir ki; bulunduğunuz makam çok büyüktür, bu büyüklüğe layık hassasiyette yaşamanız gerekir.

Nur Suresi 2. ayetten sonra recm uygulanmadı söylentisi

Haricîlerin iddialarından birisi de, Peygamberimizin uyguladığı recm cezalarının, Nur Suresinin 2. ayeti inmeden önce olmasıdır. Onlara göre bütün recm uygulamaları, Nur suresi 2. ayetiyle neshedilmiştir. Hâlbuki vakıa bunun tam tersidir. Rivayetlerin pek çoğu Nur suresinin 2. ayetinin inmesinden sonra meydana gelmiştir. Özellikle Maiz kıssası bunun en önemli delilidir. Nur suresi, ifk hadisesi esnasında inmiştir. İfk hadisesi hakkında üç farklı tarih tespit edilmiştir. Hicretin 4, 5 ve 6. senelerinde vuku bulmuştur denilmektedir. En son tarih hicretin 6. senesidir. Hâlbuki Maiz’e verilen ceza hicretin 6. senesinden sonra gerçekleşmiştir. Çünkü hadiseyi görüp bize anlatan Hazreti Ebu Hureyre, Medine’ye hicretin yedinci senesinde gelmiştir. Yine aynı kıssayı anlatan Hazreti İbni Abbas ise, Medine’ye annesiyle beraber hicretin 9. senesinde gelmiştir.

Bu meselede diğer bir delil de, Gamidiyeli kadının recm cezası uygulanırken Hazreti Halid b. Velid’in de hazır bulunması, kadına taş atması, yüzüne sıçrayan kandan dolayı kadın hakkında ağır söz söylemesi, Efendimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) de onu sakinleştirmesidir. Hâlbuki Nur suresi 2. ayet, en müsamahalı ihtimalle hicretin 6. senesinde inmiş, Halid b. Velid ise hicretin sekizinci senesinde İslam’la müşerref olmuştur.

Recmin tazir cezası olarak uygulandığı iddiası

Sahabe dönemindeki recm cezalarının birer tazirden ibaret olduğunu söyleyenler de vardır. Hâlbuki dört halifenin hepsinin de bir tazir cezası olarak recmi seçmeleri düşünülemez. Zira recm, isbatı zor ve ağır bir cezadır. Bunun yerine daha yumuşak, hayatta kalmalarını sağlayıcı bir cezayı seçerlerdi. En azından bekârlara verilen sopa cezasını tercih ederlerdi. Çünkü zinanın ispatının zorluğunu ve bu konuda Allah Resulü’nün müsamahakâr tavrını göz önüne alarak, kolay kolay recme teşebbüs etmezlerdi/edemezlerdi. Dolayısıyla böyle bir iddia çok makul görülmemektedir.

Recm ayetlerinin daha önce Kur’an’da bulunduğunu kabullenememeleri

Recmi kabul etmeyenler, recm ile alakalı daha önce Kur’an’da zikredilen ayetin varlığını ve sonradan lâfzen neshedilip hükmen baki kaldığını kabul etmiyorlar. Hâlbuki bu konuda gelen rivayetler tevatür derecesindedir. Rivayet şöyledir:

عن ابن عباس رَضِىَ اللّهُ عَنْهُما قال: سَمِعْتُ عُمَرَ رَضِىَ اللّهُ عَنْهُ يَخْطُبُ وَيَقُولُ: إنَّ اللّهَ تَعالى بَعَثَ مُحَمّداً بِالْحَقِّ، وَأنْزَلَ عَلَيْهِ الْكِتَابَ، فَكَانَ مِمَّا أنْزَلَ عَلَيْهِ آيََةَ الرَّجْمِ، فَقََرَأنَاهَا وَوَعَيْنَاهَا، وَرَجَمَ رسول اللّهِ ورَجَمْنَا بَعْدَهُ، وَأخْشى إنْ طَالَ بِالنَّاسِ زمَنٌ أنْ يَقولَ قَائلٌ مَا نَجِدُ الرَّجْمَ في كِتَابِ اللّهِ تَعَالى فَيَضِلُّوا بِتَرْكِ فَرِيضَةٍ أنْزَلَهَا اللّهُ تَعالى في كِتَابِهِ، فإنَّ الرَّجْمَ في كِتَابِ اللّهِ حَقٌّ عَلى مَنْ زَنى إذَا أحْصَنَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ قَامَتِ الْبَيِّنَةُ، أوْ كَانَ حَمْلٌ، أوِ اعْتِرَافٌ وَاللّهِ لَوَْ أنْ يَقُولَ النَّاسُ: زَادَ في كِتَابِ اللّهِ تَعالى لَكَتَبْتُهَا. أخرجه الستة.

İbni Abbas (radıyallahu anhüma) anlatıyor: "Hz. Ömer’i (radıyallahu anh) hutbe verirken dinledim. Şöyle demişti:

"Allah Teâla hazretleri Muhammed’i (aleyhissalâtu vesselâm) hak (din ile) gönderdi ve O'na Kitab'ı indirdi. Bu indirilenler arasında recm âyeti de vardı! Biz bu âyeti okuduk ve ezberledik. Ayrıca, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) zinâ yapana recm cezasını tatbik etti, ondan sonra da biz tatbik ettik. Ben şu endişeyi taşıyorum: Aradan uzun zaman geçince, bazıları çıkıp: "Biz Kitabullah’da recm cezasını görmüyoruz (deyip inkâra sapabilecek ve) Allah'ın kitabında indirdiği bir farzı terk ederek dalâlete düşebilecektir. Bilesiniz, recm, kadın ve erkekten muhsan olanların zinâları, -delil, şahitlik veya itiraf yoluyla- sübût bulduğu takdirde, onlara tatbik edilmesi gereken Kitabullah'da mevcut bir haktır. Allah'a kasemle söylüyorum, eğer insanlar: "Ömer Allah Teâla'nın kitabına ilâvede bulundu" demeyecek olsalar, recm âyetini (Kitabullah'a) yazardım."

Daha önce Kur’an’da lâfzen ve hükmen bulunup sonradan lafzı neshedilen ayetlere örnek, sadece recm ayeti değildir. Diğer bir örnek de on defa emme ile sütkardeş olma meselesidir.

Pek çok hadis imamının rivayet ettiği bu haberde Hazreti Ömer’e itiraz eden sahabi çıkmamıştır. Eğer böyle bir itiraz olsaydı, mutlaka bilinir ve nakledilirdi. Bu ayetin lafzının ve tilavetinin sonradan meşhur sünnetle ya da mütevatir sünnetle neshedildiğine, fakat hükmünün baki kaldığına dair ulema arasında icma vardır.

Sonuç:

Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’in söz ve fiillerinde yerini bulan, dört halife ve sahabe döneminde uygulanan daha sonra da ümmetin âlimleri tarafından ittifak ve icma ile kabul edilen recm cezasını inkâr etmeye yol görünmüyor. Öyleyse bunu inkâr edenlerin inkârlarının sebeplerini irdelemek gerekiyor. Anlayabildiğimiz kadarıyla bu sebeplerden;

Birincisi, böyle bir cezayı günümüzde uygulanamaz görmeleri. Her şeyden önce, bir hükmün bazı zamanlarda uygulanamaz/uygulanmaz olması, o hükmün inkârını gerektirmez. Böyle durumlarda, hükmün sabitliğini değil, uygulanamama sebeplerini tartışmak gerekir.

İkincisi, recmi inkâr edenlerin sadece Kur’an’ı ölçü almaları, Sünneti seniyyeyi, sahabe uygulamalarını, ümmetin âlimlerinin ittifakını kabul etmemeleri. Bu husus, zaten bazılarınca pek çok meselenin inkârının temelini oluşturmaktadır. Hâlbuki sünnet olmadan Kur’an, sahabe olmadan da sünnet anlaşılmaz. Bu konuda da yine ümmet ittifak etmiştir.

Üçüncüsü, recmi inkâr eden ya da kerih hatta vahşet gören batı karşısında takınılan aşağılık kompleksi ya da savunma refleksi. Özellikle günümüzde İran, Nijerya gibi bazı ülkelerde uygulanan ve belki de kasıtlı olarak medyada yer bulan bir iki recm hadisesi dolayısıyla yazılan makalelere baktığımızda bu kompleksi ya da refleksi bariz görmekteyiz. Mesela Nijerya’da 2004 yılında uygulanan recm cezasının akabinde yazılan yazılar, recme karşı olanların oluşturduğu mahalle baskısı altında yazılmışa benzemektedir.

Hâlbuki recm, makalenin başında da temas edildiği gibi, caydırıcılık yönü ağır basan, toplumu ve nesilleri korumaya yönelik, rast gele uygulanamayan, Maiz hadisesinde olduğu gibi uygulanmaması için şüphelere müracaat edilmesi bizzat Peygamberimiz tarafından teşvik edilen bir cezadır. Nitekim Rahmet peygamberi Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem bu konuda şöyle buyurmuştur: “Elden geldiğince, şüphelerle hadleri (cezaları) düşürün”

Dördüncüsü, recmedilen insana acıma bahanesi. Bazıları, bir insanın taşlanmasına, şefkat hislerinin müsaade edemeyeceğini savunurlar. Hâlbuki burada bir insan feda edilirken bir toplum kurtulmaktadır. Zira cezayı gören insanlar, kolay kolay bu suça teşebbüs edemeyeceklerdir. Bu da toplumun saadetini ve geleceğini korumaya yardım edecektir. Hem bu ceza dinin bir emridir. Dinin sahibi olan Allah, herkesten daha merhametlidir. Dinde böyle bir ceza konmuştur ki, bir insan yüzünden toplum bozulmasın ve topluma merhametsizlik olmasın. Zira bir insana acıyacağız diye toplumun saadetini, geleceğini, devamını tehlikeye atmak, daha büyük bir merhametsizliktir. Merhamet sahibinden daha fazla merhamet etmeye kalkışmak, büyük bir dengesizlik ve zulümdür. Nitekim, Nur Suresinin ikinci ayetinde cezaların uygulanmasında ortak ölçü olarak alınabilecek şekilde: “acımanız tutmasın” buyrulmaktadır.

Ayrıca recme sebep olan zina suçunun ispatı çok zordur; ya suçun sahibi şahıslar bizzat gelip yetikli mercie itiraf edecekler ya da olayı bizzat yakından görmüş dört tane şahit gerekecektir. Bu zorluğundan dolayıdır ki, hem Efendimiz zamanında hem de sonraki dönemlerde recm cezası çok az uygulanmıştır. Kendisine gelip dört defa suçunu itiraf eden Maiz’e, Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem çeşitli mazeretler ileri sürerek cezayı uygulamamaya çalışmış, sarhoşluk, delilik gibi şeylerin olup olmadığını sormuş, gidip tevbe etmesini, Allah’ın affedeceğini ifade etmiş, fakat Maiz’in vicdanî rahatsızlığının ifadesi olan ısrarları neticesinde ceza tatbik edilmiştir. Hatta cezanın uygulanması sırasında Maiz’in kaçmaya teşebbüs ettiği, Efendimiz’e anlatıldığında “Keşke bıraksaydınız” buyurmuştur. Zina eden bir kadın hakkında da Efendimiz, benzeri rahmet buudlu yaklaşımlarda bulunmuştur. Efendimizin bu yaklaşımlarından anlaşılmaktadır ki, recm cezası, ufak bir söylentiyle rast gele uygulanacak bir ceza değildir. Tespit şartları çok zordur.

Bu kadar zor şarlarda uygulanan ve uygulanmasında pek çok sebep ve hikmet bulunan bir cezadan dolayı İslam’ı dünyaya –hâşâ- vahşet dini olarak göstermek veya bu cezayı İslam’a yakıştıramamak, ya büyük bir yanılgıdır ya derin bir cehalettir ya da din düşmanlığının ifadesidir. Vakıa, zinanın suç olarak görülmediği, bilakis teşvik edildiği, hatta kanunlarla koruma altına alındığı bir dünyada elbette zinaya uygulanacak ceza da yadırganacaktır ve bu bahaneyle İslam’a saldırılacaktır. Fakat Müslüman ilim adamlarının, bu saldırılar karşısında suskun kalmamaları, aksine İslam’ı akıl, mantık, maslahat, hikmet, sosyolojik, psikolojik vs. bütün açılardan savunmaları ve anlatmaları gerekir.

Asrı saadette, iman, irfan, ahlak öyle perçinlenmişti ve toplum öyle yüksek bir ruha sahipti ki, bir insan büyük bir günah işlediğinde gelip kendisini Allah Resulünün önüne atıyor ve bana ne gerekiyorsa uygula diyordu. Sonunda ölüm de olsa, cezasına razı oluyordu. Toplumun, iman, ahlak noktasında oldukça zaafa uğradığı günümüzde elbette recmi anlamak ve kabullenmek kolay olmayacaktır. Öyleyse bu zamanda recmi gündeme getirip tartışmanın bir faydası yoktur. Fakat kasıtlı olarak gündeme getirenlere karşı da acziyet gösterilmemeli ve dinî değerlerin arkasında durulmalıdır. Evet, önemli olan bizim Müslümanlar olarak, her zaman ve her zeminde İslam’ın değerlerine sahip çıkmamız, çirkin gördüklerini çirkin, güzel gördüklerini güzel görmemiz ve hepsinin altında yatan maslahat ve hikmetleri aramamızdır.

hakkı YILMAZ

Recm hakkında prof'un birine reddiye - 3

kitap25.jpgTEFSİRLERDE RECM HÜKMÜ İLE İLGİLİ AYET VE HADİSİ ŞERİFLER

İBNİ KESİR TEFSİRİ:

Nur suresi: ayet: 2

“Zina eden kadınla erkeğin herbirine yüz sopa vurun…”

Bu ayeti kerimede, zina edenin haddi hakkında hüküm vardır. Bu hususta alimleri ihtilafı vardır. Zina eden ya bekar olur yani evlenmemiştir. Ya da muhsan olur yani hür akıllı olup sahih nikahla evlenmiş olur.

Evlenmemiş bekarın cezası yüz sopadır. Ayette olduğu gibi. Ebu hanife’nin hılafına cumhura göre bir sene de sürgün edilir. İmamı A’zam’a göre sürgün işi, halifenin görüşüne bırakılır, dilerse sürer, dilerse sürgüne göndermez.

Cumhurun delili, Sahihayn’de sabit olan şu hadisi şeriftir: Zühri, …ibni Mes’ud’dan, o da Ebu Hureyre’den (r.anhuma), iki a’rabi hakkında rivayet etti: bu ikisi Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’e geldiler. Biri ded iki: Ya Resulellah! Şu benim oğlum, şu kişinin ücretli işçisiydi. Onun hanımı ile zina etti. Buna, yüz koyun ve bir de cariye vererek oğlumu (fidye karşılığında) kurtardım. İlim ehline sorduğumda, bana haber verdiler ki oğlun üzerine yüz sopa vurulmasını ve bir sene sürgüne gönderilmesi gerektiğini, şu adamın karısının da recmedilmesi gerektiğini söylediler.

Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: “Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, elbette aranızda Allahın kitabı ile hükmedeceğim.[1] Cariye ve koyunlar sana geri verilecek, oğluna yüz sopa vurulacak ve bir sene sürgün edilecek. Ey Üneys, bu adamın hanımına git, eğer itiraf ederse onu recmet.” Kadının yanına gitti, suçunu itiraf etti ve onu recmetti. Burda bekar olan zinacının bir sene de sürüleceğine delil vardır.

Eğer muhsan ise, yani akıllı baliğ olup sahih nikahla evlenmişse o kişi recmedilir.

İmamı Malik’te buna hükmetti. İbni Abbas’tan rivayetle (r.anhuma) Ömer r.a. ayağa kalkıp hurbe irad etti ve Allah’a hamd ve sena etti, sonra dedi: Amma ba’du (bundan sonra): Ey insanlar! Muhakkak Allahu teâlâ Muhammed’i (sallallahu aleyhi ve sellem) Hak ile gönderdi. Ona kitab indirdi, o indirdiğinde recm ayeti vardı. Onu bize okudu ve biz de onu muhafaza ettik. Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem recmetti, ondan sonra biz de recmettik.

İnsanlara zamanın uzamasından korkarım da, içlerinden biri şöyle der: -Allahın kitabında recm ayetini bulmuyoruz- böylece Allahın indirdiği bir farzı terk ederek sapıtırlar. Allahın kitabında, zina eden muhsan erkek ve kadın üzerine recm haktır, şayet beyyine (şahit) kaim ise, veya hamilelik varsa, veya itiraf ederse.

Bunu Sahihayn’de Malik’in hadisi olarak uzunca rivayet etti. Burda zikrettiğimiz bir parçasıdır, muksudumuzu beyan eder.

İmam Ahmed Hanbel (r.a.leyh), Heysem’den, o da Zühri’den, o da Ubeydullah ibni Abdullah’tan o da İbni Abbas’tan rivayet etti: Bana Abdurrahman ibni Avf haber verdi ki Ömer ibni Hattab r.a. insanlara hitab etti, şöyle söylediğini işittim: Dikkat edin! Bir takım insanlar şöyle diyorlar: “Şu recm nedir? Allah’ın kitabında sopa var.”

Muhakkak Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem recmetti, ondan sonra biz de recmettik. Ömer Allahın kitabında olmayan bir şeyi ziyade etti diye konuşan biri konuşmasın veya tekellüm eden biri kelam etmesin diye sakınmasaydım, elbette indiği gibi onu (recm ayetini) Kur’ana sabitlerdim (yazardım.)

İbni Abbas’tan başka bir tarik ile şöyle rivayet edildi: Ömer ibni Hattab r.a. hitab ederek recmi zikretti ve şöyle dedi: Muhakkak recm Allahın hadlerinden biridir. Dikatt edin! Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem recmetti, biz de ondan sonra recmettik. Şayet biri –Ömer Allahın kitabında olmayan şeyi ziyade etti- demesinden korkmasaydım, elbette onu mushafın bir kenarına yazardım.

Ömer, Abdurrahman bin Avf, filancı ve filancı şahittirki muhakkak Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem recmetti ve biz de ondan sonra recmettik. Dikkat edin! Sizden sonra bir kavim gelecek recmi tekzib edecekler (inkar edecekler), deccali de, şefaati de, kabir azabını da, bir kavmın azab gördükten sonra cehennemden çıkartılacağını da inkar edecekler. [2]

Sa’d ibni Müseyyeb, Ömer r.a. ten şöyle rivayet etti: “Recim ayeti sebebiyle helak olmanızdan sizi sakındırırım!” (Tirmizi)

Mervan‘ın yanında iken Zeyd beraberimizde idi. Zeyd ibni Sabit r.a. dediki: Biz şöyle okurduk: “Şeyh ve şeyhuha[3] zina ettikleri vakitte elbette onları recmedin.”

Mervan dediki: Bunu Mushafa yazsaydınya!

Zeyd: Bunu söyledik, Ömer içimizde idi, şöyle dedi: Ben size bu hususta yeterliyim.

Zeyd: Dedik ki, nasıl olacak?

Ömer dedi: Adamın biri Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’e geldi, şöyle şöyle anlattı ve recm den bahsetti ve Ya Resulellah ! (sallallahu aleyhi ve sellem), bana recm ayetini yaz.

Buyurdu: Şu an gücüm yetmez. Bu ve benzeri bir şey dedi.

Bu rivayet pek çok tarikla gelmiştir ve recm ayetinin Kur’anda yazılı olduğuna delalet eder, okunuşu nesh edilmiştir, hükmü bakidir ve el an onunla amel edilir.

Ayrıca Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem bir kadının recmedilmesini emretti ki işçi çalıştıran birinin karısı idi, işçi ile zina edince onu recmetti.

Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem Maiz r.a. ve Gamidiyye isimli kadını recmetti. Bunlarda Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in sopa cezası verdiği nakledilmemiştir. Sahih rivayetlerde zikredilen bütün hadisi şeriflerde recmden evvel sopa vurulduğu zikredilmemiş tir. İşte bu görüş cumhurun mezhebidir. Ebu hanife, Malik ve şafii r.aley him bu görüştedir.

İbni Kesir’den alıntı bu kadar.>>>

Şimdi düşünürsek iyi anlayacağız, bizim yeni prof. ve doç. lar, ya buralara kadar gelemediler yada geldiler de alamadılar, nasib işi herkesin kârı değil, “Allah bir kişiye nur vermemişse onun nerden nuru olacak!”

Açıklamalarımızın sonunda prof ve doç ların görüşleri ve yanılgı noktaları beyan edilecek, inşaallah!

<<<KURTUBİ TEFSİRİ:

Nisa suresi ayet: 15

“Eğer şahitlik ederlerse, onları evlerde tutun” (Dört erkek şahit, zina ettiklerine şahitlik ederlerse, suçlu kadın hapsedilirdi…)

Bu ayet zinanın cezası hakkında ilk olandır. İslamın evvelinde böyle idi; Ubade ibni Samit, Hasen ve Mücahid böyle demiştir. Daha sonra bu hüküm, ilerde gelen “onlara eziyet edin…”(Nisa 16.) ayetiyle neshedildi. Sonra bu hüküm de, Nur suresinin 2. ayeti (recm ayeti) ile, dul –muhsan- hakkında neshedildi. Bazı alimler –eziyyet- ayeti öncedir, sonra –evlerde tutun-ayeti gelip onu neshetti derler. İbni Furek bunu zikretti. Şu evde tutmak ve eziyet etmek islamın evvellerinde, zina işi çoğalmadan evveldi. Suçlar çoğalınca, kuvvetlendirmek için hapishanelerde hapsedildiler. İbni Arabi böyle dedi.

İbni Zayed derki: Hapisle, evlenmekten men edildiler, ceza olsun için ölene kadar orda tutuldular. Bazıları bunun, had (ceza) olduğunu savunmuştur. Ancak bu hapis, bir müddetle sınırlı idi ki, sonra gelen eziyet edin ayetine kadardır. Her iki hüküm de, bir noktaya kadardır, bu da Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in Ubade ibni Samit r.a. hadisinde açıkladığı husustur: “Benden alın, benden alın. Muhakkak Allah onlar için yol açtı. Bekar bekarla zina ederse yüz sopa ve bir sene sürgün. Dul dul ile zina ederse yüz sopa ve recm.”

Bu emir gelince evvelkilerin hükmü kalkmış oldu. Burda neshe gerek yok, zira nesh, her bakımdan zıt olan iki kavil arasında olur. Halbuki burdaki hükümlerde ikisini bir arada cem etmek mümkündür. Burda hapsetmek, sopalamak ve recmetmek mümkündür. Bazı alimler derki eziyetlendirmek ve ayıplamak, sopalamak ile birlikte bakidir. Zira bunlar arasında zıtlık yoktur. hapsedilmesi, icmaen nesh edilmiştir.

Nuhas derki, eziyet eyeti, Nur suresinin ayetiyle neshedilmiştir. Denildiki neshedil memesi daha evladır, yani suçluya şöyle denir: Cür’et ettiniz, fasıklık ettiniz, Allahın emrine muhalefet ettiniz…

Ali ibni Ebi Talib r.a., Şuraha el Hemedani’ye yüz sopa vurdu ve sonra recmetti, şöyle dedi: Allahın kitabıyla ona sopa vurduk, Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in sünnetiyle onu recmettik.

Bu sözü Hasanı basri, Hasan ibni Salih ve ishak almıştır.

Diğer bir topluluk ki Zühri, Nehai, Malik, Sevri, Evzai, Şafii, Hanefi, Ahmed ebi Sevr sadece recm edileceğini, sopa vurulmayacağını söylemiştir.

Delileri: Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem Maiz’i ve Gamidiyye’yi recmetti, onlara sopa vurmadı.

Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem Üneys’e r.a. şöyle dedi: Şu adamın hanımının yanına git, eğer itiraf ederse onu recmet. Bu iki rivayette sopa zikredilmemiştir. Eğer meşru’ olsaydı elbette söylenirdi. >>>

Diğer tefsirler ve ahkamı Kur’an tefsirleri de aynı minval üzere recmin sabit olduğunu açıkça beyan etmektedir.

Şimdiki harici zihniyetli kişilerin, şu sabit delilleri kendi kafalarına ve hevalarına göre yorumlamaları, hiçbir şeyi değiştirmez sadece kendileri –Kur’anla sapmış- olurlar. “Allah onu ilimle sapıttı” ayetindeki tehdide dahil olurlar.

RECMİ İNKAR EDENLERDEN BİR PROF. UN DELİLİ

“Ey peygamberin hanımları! İçinizden kim açık bir fahişelik yaparsa onun için o azab (el-azab) ikiye katlanır.” (Ahzab 33/30)

Peygamber hanımlarının evli olduğu açıktır. Onlara verilebilecek bir cezanın katlanabilir cinsten olması gerekir. Ölüm cezasının iki katı olmaz ama, 100 değnek ikiye katlanabilir. Bu âyetlerde geçen el-azab kelimesi de, sadece Nur suresindeki 100 değneği gösterir.

PROF…UN DELİLİNE CEVABLARIMIZ:

Bu ayette (Ahzab 33/30) bahsedilen –azab- hakkında,

Tefsiri İbni Kesir’de Dünya ve ahıret azabı der. Ebi Necih ve Mücahid’den bunun benzeri rivayet edildi.

Taberi Tefsirinde ibni Abbas’tan r.a.nhuma : ahıret azabıdır.

Kurtubi’de: Onlar Allah tarafından korunmuş olduklarından bu işi yapmaları düşünülemez. Katade’den: Dünya ve ahıret azabı olduğunu zikretti.

Bağavi Tefsirinde: Bu husus “Şayet şirk koşarsan, bütün amellerin yok olur.” Ayetindeki tehdit gibidir, yoksa bu işi işlemeleri değildir.

İbni Abbas’tan r.a.nhuma: Fahışeden murad, nüşüz –itaatsiz- ve kötü ahlaklı olmaktır.

Alûsi Tefsirinde: Fahişeyi işleyenler azabta bir gün kalacaksa, Efendimizin hanımlarından böyle bir şey olursa, azabta iki gün kalırlar.

Zadu-l Meysere: Ahırette bir cürmün –günah- azabı, iki cürüm azabı gibi yapılır.

Bahru-l Ulum: Kelbinin sözünde, sopa ve recm cezasıdır.

Burda bahsedilen Resulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in ailelerinin farzu muhal işleyecekleri bir suçtan dolayı, diğer müslümanlardan ayrı olarak iki kat günaha muhatab olmalarıdır, yoksa -hâşa zina etseler- onlara 200 sopa mı vurulacak, be ahmak adam…

Azabın katlanması illada aynısının iki kat olması demek değildir.

Ayrıca buna benzer tehditler Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem için de zikredilmiştir. Halbuki o masumdur, gelmiş geçmiş bütün zeleleri affedilmiştir. Böyle şiddetli kullanılması, ellerindeki nimetin büyüklüğü gibi yapacakları hatanın da cezasının fazla olacağını beyandır. Haremde işlenen günahların kat kat fazla olacağının beyan edilmesi gibi. Sayın prof un yaptığı kıyas buraya tatbik edilmez ve bunu da kimse söylememiştir. Ancak nahivcilerden Ebu Ubeyde -üç misli olur- demiştir, yani bir kendi suçunun cezası, ikisi de ayetteki iki kat lafzından anlaşılan olup toplamı üç olur demiştir, fakat ulema bunu kabul etmemiştir. Zira miras hususundaki tesniye –ikil- lafızlar, cemi manasında kullanıldığı gibidir, yani orda kullanılır, diğer yerlerde tatbik edilmez.

ZİKRETTİĞİ HADİSİ ŞERİFE GELİNCE:

“İmkan buldukça şüphelerle had cezalarını düşürün.”

Bu hadisi şerif ile zaten recm olayının tatbiki nerdeyse yok kadar olmuş, ancak kendisi ikrar ederse kişiye tatbik edilmiştir. Zira ilk önce zikrettiğimiz gibi, en ufak bir şüpheli durumda hakim recmi uygulamaz. Ya ta’zir –belli sayıda sopa- cezası verir ya sürgüne gönderir, yada had düşer tatbik edilmez.

Bu hadisi şerifin recm yapmayın manasına geleceğini hiçbir muhaddis ve fukaha söylememiştir.

Hadisi şerifin asıl lafzı şöyledir: “Müslümandan, gücünüz yettikçe hadleri düşürün, eğer onun çıkış yolu varsa yolunu serbest bırakın.”

Bu ve benzeri lafızlarla rivayet edilmiştir. Bütün şerhlerin ifadesine göre haddi uygulamamak için çıkış yolu varsa had düşürülür. İslam, milleti öldürmeye ve ceza vermeye gayret etmez, belki örtmeye affa ve temizlemeye bakar. Eğer had –recm- sabit olamıyorsa ki, bunun şartlarını yukarda beyan etmiştik, o zaman kâdı çıkış yollarını araştırır, demektir. Yoksa haddi tatbik etmeyin demek değildir, bu manayı anlayacak kadar basit düşünce, ancak ehli heva ve reformcu zihniyette olur. Ehli salah ve ehli ilim, aslına sadık kalıp ceza vermekte, rahmet damarları kabarıp Allahın emrinden geri durmazlar.

Bu zaman profları, sanki Allah ve Resulünden daha merhametli de, milletin lehine cezaları hafifletmeye kalkışıyor. Bu cezalarda heybet vardır, bunu bilen kişi suçtan geri durur ve neticede masıyetler azalır. Kısasın hayat bahşetmesi gibi.

Netice olarak derizkli, muhterem kardeşlerimiz! Ortalıkta dolaşan inkar ve nefse tabi olma rüzgarlarına kapılmamak için, ehli sünnetin temel eserlerini elden düşürmeyelim, gerçekten ibadet ehli takva alimleri ve Allah dostlarını bulalım, onlara bende olalım. Selamet yolu, sadıklarla beraber olmaktadır. Vesselam.

a. kara.

[1] Burda zikredilen belli ki Kur’andır. Zira rivayette gelenlerin yahudi olduğu söylenmedi. Dolayısıyla -recmin Tevrata dayandrılmasına ve Tevrat nesh edildiği için recm de neshedildi demeye hiçbir mahal yoktur, ancak kör bir inat vardır.

[2] Şu sayılanları inkar edenler o zamanda bu zamanda mevcut. Ömer r.a. bunu haber verdi.

[3] Evli erkek ve kadın

< Önceki Sonraki >

******----RECM CEZASI

Recm konusunda hükmü devam eden, fakat Kur'an ayeti olarak okunması neshedilen bir ayet de nakledilir. … Recm ayeti de O'na indirilen ayetlerden idi.

tevbe.org›islam/oku/Fikhi/R/recm_cezasi.htm kopya daha fazlası

RECM CEZASI

Hz. Peygamber'in evli olarak zina edene recm cezası uyguladığı, tevatüre ulaşan hadislerle sabittir. Temelde kıyasa göre evlilere de yüz değnek (celde) cezası uygulanması gerekırken, bu konudaki hadislerle amel edilerek recm cezası öngörülmüştür.

Hz. Ömer'in sözünü ettiği okunuşu mensuh ayet şudur: "Ihtiyar erkekle ihtiyar kadın zina ederlerse, onları recmedin" (Mâlik, Muvatta', Hudûd 10; Ibn Mâce, Hudûd, 9; Ahmed b. Hanbel, V, 132, 183). Hz. Ömer'in recmi, Medine minberinden ilân etmesi, içlerinde bir çok sahabe bulunan cematten hiç birinin buna karşı çıkmaması, recmin sabit olduğunu gösterir (Sahih-i Müslim Tercüme ve Şerhi, Ahmed Davudoğlu, Istanbul 1978, VIII, 350). es-Serahsî (ö. 490/1097). Ömer (r.a)'in şöyle dediğini nakleder:

Hz. Peygamber'in recm cezasına uygulama örnekleri:

1. Işvereninin eşiyle zina eden bekâr işçiye yüz değnek ve bir yıl sürgün cezası, kadına ise recm uygulanmıştır.

Nefsim kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki, aranızda Allah'ın kitabı ile hükmedeceğim. Cariye ve koyunlar geri verilecek. Oğluna yüz değnekle bir yıl sürgün gerek. Ey Üneys, sen de bu adamın karısına git. Eğer zinasını itiraf ederse, onu recmet". Üneys kadına gitmiş ve kadın suçunu itiraf etmiş, Hz. Peygamber'in emri üzerine de recmedilmiştir (Müslim, Hudûd, 25; Buhârî, Hudûd III, 38, 46, Vekâlet,13). Ebû Hanife'ye göre, yüz değnek yanında bir yıl sürgün, ayete ilâve niteliğinde olup, ayet inince bu ilâve kısım neshedilmiştir. Ancak Islâm devlet başkanı böyle bir cezayı ta'zir cezası olarak verebilir.

2. Zinasını dört defa ikrar eden Mâiz b. Mâlik (r.a)'in recmedilmesi.

3. Gâmidiyeli evli kadının zinadan dolayı recmedilmesi.

Mâiz'in recmedilmesinden kısa bir süre sonra Ezd kabilesinin Gâmid kolundan bir kadın geldi ve "Ey Allah'ın elçisi! Beni temizle" dedi. Hz. Peygamber "Yazıklar olsun sana. Çık git, Allah'a tövbe ve istiğfar et" buyurdu. Kadın dedi: "Beni, Mâiz'i çevirdiğin gibi geri çevirmek istiyorsun" Hz. Peygamber, "Sana ne oldu?" diye sordu. Kadın kendisinin zinadan gebe olduğunu söyledi. Bunun üzerine "Sen mi?" buyurdu. Kadın "Evet" dedi. Hz. Peygamber "Doğuruncaya kadar git" buyurdu. Kadının bu arada geçimini Ensar'dan bir adam üstlendi. Daha sonra Hz. Peygamber'e gelerek; "Gâmidli kadın doğurdu" dedi. Çocuğun bakımını da Ensar'dan birisi üzerine aldı ve kadın recmedildi" (Müslim, Hudûd, 22, 23, 24; Ibn Mâc'e, Diyât, 36; Mâlik, Muvatta', Hudûd, II). Başka bir rivâyette, çocuk sütten kesilinceye kadar emzirmesine izin verildiği, recm sırasında Hâlid b. Velîd (r.a)'ın üzerine kan sıçraması üzerine kadın hakkında kötü sözler söylediğini işiten Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğu nakledilir:

4. Evli bulunan Yahudi erkeği ile Yahudi kadınının zina sebebiyle recmedilmesi. Abdullah b. Ömer (r.a)'tan nakledildiğine göre, Hz. Peygamber'e, zina etmiş bir yahudi erkeği ile bir yahudi kadını getirmişler. Allah elçisi, yahudilere, Tevratta ki zina hükmünü sormuştur. Yahudiler; "yüzleri karaya boyanır, sırt sırta hayvan üzerine bindirilip sokaklarda dolaştırılır" demişler. Tevrat getirilmiş, ancak okuyan yahudi genci recm ayetine gelince ceza kısmını parmağı ile kapatıp atlayınca durumu farkeden ve yahudi iken Islâm'a giren Abdullah b. Selâm, Hz. Peygamber'e yahudinin Tevrat'ın üzerinden elini kaldırmasını emir buyurmasını istemiştir. Yahudi elini kaldırınca recm ayeti görülmüş ve her iki yahudi hakkında da evli olarak zina ettikleri için recm uygulanmıştır (Müslim, Hudûd, 26).

Bera b. Azıb (r.a)'ten nakledilen, iki yahudinin recmedilmesi olayı ise şöyledir: Hz. Peygamber'e, yüzü kömürle karartılmış ve dayak vurulmuş bir yahudi getirildi. Allah elçisi yahudilere evlilerin zinasının Tevrat'taki hükmünü sordu. Onlar, bu şekilde olduğunu söyleyince, bir yahudi bilginine "Sana, Tevrat'ı Musa ya indiren Allah aşkına soruyorum. Zina edenin Tevrat'taki hükmü nedir?" diye sordu yahudi bilgini; Tevrat'ta recim var. Fakat zina eşraf arasında artınca, şerefli birini getirirlerse serbest bırakır, yoksul biri yakalanırsa onu recmeder olduk. Bu iki sınıfa eşit ceza için recmi terkettik, kömürle boyayıp, dayak vurmayı recmin yerine koyduk". Bunun üzerine, Hz. Peygamber şöyle buyurdu: "Allahım! Senin emrini onlar değiştirdikten sonra ilk uygulayan benim. Bunun üzerine emir verdi ve yahudi recmedildi" (Müslim, Hudûd, 28).

Bazı Islâm müctehidlerine göre ehl-i küfür, müslüman mahkemesine başvhükmetmek gerekir. Yalnız kadın gelir, kocası razı olmazsa hakim hüküm veremez". Ebû Yusuf ve Imam Muhammed'e göre ise hüküm verebilir (Ahmed Davudoğlu, Sahihi Müslim Terceme ve Şerhi, Istanbul 1978, VIII, 376).vv***

RECM RECM

TARİH VE POLİTİKA / Mehmet YEŞEREN..dikkat

2012-08-14, 19:08:46 Okunma: 702 1 yorum

Mehmet Yeşeren

ozyalvac@hotmail.com

Bir gün Peygamberimiz Hz. Muhammed’in yanına bir Yahudi erkekle bir Yahudi kadın getirilmişti. Birlikte suç işlemişlerdi. Allah’ın elçisi dedi ki: Bu konuda kitabınızda ne buluyorsunuz? Âlimlerimiz yüzlerinin külle karartılması ve hayvana ters bindirilmeleri cezasını koydu dediler.

Abdullah b. Selam dedi ki ” Ey Allah’ın elçisi, söylede Tevrat’ı getirsinler. Biri elini recm ayeti üzerine koydu. Öncesini ve sonrasını okumaya başladı. Abdullah b. Selam; “Kaldır elini” dedi. Elinin altında recm ayeti göründü. Allah’ın Elçisi emir verdi, ikisi de taşlanarak öldürüldü. Allah’ın Elçisi Musevilere hükmünü Tevrat’a göre vermişti.

Tevrat’taki hüküm Allah’ın hükmü olduğuna göre Peygamberimiz başka ceza veremezdi. O, rivayete göre bir süre zina eden erkek ve kadınlara Tevrat’ın hükmünü uygulamıştı.

Nisa suresindeki ayetlerle recm, (yani taşlayarak öldürme cezası) kadınlar için ev hapsine çevrilmiş, ayrıca kadın ve erkeğe, kendilerini düzeltinceye kadar eziyet edilmesi hükme bağlanmıştır. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: “Kadınlarınızdan fuhuş yapanlara karşı içinizden dört şahit getirin. Eğer şahitlik ederlerse onları evlere kapatın. Bu ölüm canlarını alıncaya, ya da Allah onlara bir yol açıncaya kadar böyle gitsin.”

İçinizden bu suçu işleyen çiftlere eziyet edin. Eğer tövbe edip kendilerini düzeltecek olurlarsa bırakın. Allah tövbeleri kabul eder, ikramı boldur.”(Nisa4/15-16)

Bu ayetler hem Tevrat’taki recm, yani taşlanarak öldürme cezasını kaldırmış hem de birinci ayette geçen,”…Allah onlara bir yol açıncaya kadar…” ifadesi ileride söz konusu cezanın daha da hafifletileceğine işaret etmiştir.

Nitekim hafifletme Nur suresinin ikinci ayetiyle olmuştur. Allah Teâlâ şöyle buyurmuştur: ” Zina eden kadınla zina eden erkekten her birine yüz değnek vurun. Eğer Allah’a ve o son güne inanıyorsanız, Allah’ın hükmünü yerine getirirken onlara karşı yumuşamayın. İnananlardan bir takım da onlara yapılan azabı gözleriyle görsün.” (Nur24/2)

Kur’an, Tevrat’ta yer alan, Peygamberimizin de uyguladığı zina ile ilgili hükümleri nesh etmiştir. Peygamberimizin önceki uygulamalarına bakarak Nur suresinin, bekârlara verilecek cezayı düzenlediği, Kur’an’da evlilerle ilgili hüküm olmadığı, onlara recm cezası gerektiğini iddia edenler olmuştur. Hâlbuki ayette, evlilere verilecek cezanın 100 değnek olduğu açıkça söylenmiştir.

Kur’an’da, zina eden kadın ve erkekler hakkında bu ayetler haricinde yeni cezalarda bildirmiştir. Nitekim Allah Teâlâ bir süre sonra Peygamber eşleriyle ilgili ayet göndermiştir.

“Ey Peygamber Hanımları! İçinizden kim açıkça bir fuhuş yaparsa, ona azap iki kat artırılır. Ve bu Allah’a göre kolaydır.” (Ahzap33/30)

)

Bu ayette Peygamber hanımları dendiğine göre evli oldukları tartışma götürmeyecek kadar açıktır. Ayette, Peygamber hanımlarına söz konusu suç için iki kat ceza verilmesi hükmedilmiştir. Recm cezasının iki katı olamayacağına göre, söz konusu Nur suresi 2. Ayeti, evli veya bekâr ayırımı yapmaksızın 100 değnek cezasıyla hükmettiğine işaret eder.

Yüce Allah yine aynı şekilde evli cariyelerin zinaya karışması durumunda onlara verilecek cezaya da şöyle hükmetmiştir: “Sizden, hür mümin kadınlarla evlenmeye güç yetiremeyen kimse, ellerinizdeki mümin cariyelerden alsın… Evlendikleri zaman zina edecek olurlarsa, onlara, hür kadınlara edilen azabın yarısı gerekir. Cariye ile evlenmedeki bu izin içinizden, günaha girme korkusu olanlaradır. Sabretmeniz sizin için daha hayırlıdır. Allah bağışlar ve merhamet eder.” (Nisa4/25)“

Nisa Suresi 25. Ayeti; evli cariye kadınlara, evli hür kadınlara verilecek cezanın yarısının verilmesine hükmetmiştir. Size soruyorum taşlanarak öldürmenin yarısı olabilir mi? Demem o ki Nur Suresinin 2. Ayeti, hür kadının evli veya bekâr olduğuna bakılmaksızın cezasının 100 değnek olduğudur. Cariyeye, evli kadının yarısı kadar ceza verilmesinin nedeni namusunu koruma konusunda hür kadına göre daha güçsüz oluşundandır. Hür kadın, toplumdaki mevkii gereği kendisini daha kolay koruyabilir. Ama özgürlüğü elinde olmayan cariye, her zaman kendisini koruyamaz. Yüce Allah, zayıflara merhamet ettiğinden onların cezasını yarıya indirmiştir.

Sonuç olarak zina suçunun cezası Kur’an’da 100 değnektir. Kur’an ayetleri bu kadar açık bir biçimde fuhuş yapanlara verilecek cezayı belirtmişken, nasıl oluyor da evli kadınlara ve erkeklere recm uygulanacaktır diyebiliyorlar. Kur’an, recm cezası konusunda hem Tevrat’ı hem de İncil’i nesh etmiştir.

Aşağıda rivayet edilen Peygamberimize ait hadiste bu konudaki bütün tartışmalara son noktayı koyacaktır. Bir erkek zina itirafında bulunmuştu. Allah’ın elçisi sopa istedi. Kırık bir sopa getirildi. “Daha iyisi olsun” dedi. Yeni bir sopa getirildi, budakları yontulmamıştı. “Bundan hafif olsun” dedi. Düzgün, yumuşak bir sopa getirildi. Allah’ın elçisi emretti, adama sopa vuruldu. Sonra şöyle dedi: “Ey insanlar! Artık Allah’ın koyduğu sınırlardan kaçınmanızın zamanı geldi. Kim bu pisliklerden bir şey yaparsa Allah’ın örtüsü ile örtsün. Çünkü bize yüzünü gösterene Allah’ın kitabını uygularız.” Burada evli veya bekâr olduğuna bakılmaksızın, suçluya 100 değnek vurulması, sonra Allah’ın kitabının uygulandığının söylenmesi, bu konudaki tüm şüpheleri kaldıracak mahiyettedir.

Ayrıca Allah’ın elçisi konu ile ilgili olarak şöyle demiştir: “İmkân buldukça şüphelerde had cezalarını düşürün.”

Kuran’ın açık hükmüne rağmen hadis kisvesi altında dinimizde recm cezası var diyenler, Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed’e iftira DARÜSSELAM.COMetmiş olmuyorlar mı?** Ehl-i Sünnet bir site...

M.H.Kırbaşoğlu’nun İslâm’a ve Ümmet’e Yamadığı Yakıştırmalar PDF Yazdır

Hüseyin AVNİ tarafından yazıldı. DARÜSSELAM.COM

M. H. KIRBAŞOĞLU’NUN İSLÂM'A VE ÜMMET'E

YAMADIĞI YAKIŞTIRMALAR

Hüseyin Avni

اَعُوذُ بِااللهِ مِنَ اَلشَّيْطَانِ اَلرَّجِيمِ بِسمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحيِم

GönderBundan sonra…

[1]

[Akademik Hurâfe]: Bu tespitin, en geniş ölçekte geçerli olduğu alan ise, hiç kuşkusuz İslam'a ilişkin medyatik vaaz ve tartışmalar alanıdır.

Cevâb: Bu da aynı. Nitekim ‘makâle’ ismiyle neşredilen şu hezeyan harmanı, anlattıklarına tıpatıp uymaktadır.

[Akademik Hurâfe]:Şaşırtıcı olan ise bu tartışmalarda İslam'ın savunuculuğu rolünü üstlenenlerin de böyle bir tavrı benimsemekten rahatsızlık duymamalarıdır.

bunu açıkça göstermektedir.

Evet doğrusu, İslâm düşmanı müsteşriklerin oltalarındaki zavallı yemler olan ‘şimdikişahsiyet müflîsi bir neslin zuhûrundan evvel’ mütevâtir haberlerin sıhhatini hiçbir akıllı Mü’min tartışmamıştır. ‘Yarasa meşreb’olmayan hiçbir Mü’min, icmâ'a ve bu arada İslâmî eserlerin istisnâsız tamamına dayanan i’timâd’ısarsıcı bir gevezelik yapmamıştır.

Muhâtablarına şahsiyet müflisi veya yarasa meşrebyakıştırması yapan bir beyefendiye şu sözlerinin aynen iâde edilmesi çok ayıb olur; öyle değil mi, ey çelebiler topluluğu?!..

[Akademik Hurâfe]: Hâlbuki, bilimsel zihniyet, önce bu iki suçun ve cezasının ne kadar İslami olduğunun sorgulanmasını gerektirir.

Cevâb:

İki: ‘İslam'a Yamanan Sanal Şiddet: Recm ve İrtidad Meselesi’ şeklindeki yakıştırmalar ciddiyetsizlik, edebsizlik ve terbiyesizlik damlayan, hatta peşin de olsayargısı bulunmayan cânîce ve canavarca bir infâz değil midir? Elbette öyledir. Bu yüzdendir ki, biz de başlığımızı ona göre koymaya mecbûr kaldık. Bütün bir Ümmetin bin dört yüz küsur senelik ilmine ve icmâ'ına dayanan tatbîkatının sanallıkla vasfedilmesi ucu bucağı olmayan bir edebsizlik ve terbiyesizlik değil de nedir?

Dört: Bunlara göre kimileri de ‘vahşî’… Daha açığı Ebû Hanîfe’ler, Mâlik’ler, Şafiî’ler, Ahmed’ler, Buhârî’ler, Müslim’ler, hâsılı Ümmetin âlimlerinin tamâmı ‘vahşî’… Ama şu karayı onlara çalanlar medenî… Öyle mi?... Sizi gidi makam mevki, gelecek hesabları, okunma kaygusu, ‘beklenti’ zebûnu sahtekâr Ehl-i Sünnet(!) âlim ve fâdıl çelebiler sizi!.. Siz susun bakalım… Şunlar saçmalamalarını, ‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’(!) esâsa dayandırarak ‘İslâm’ın tartışma kaldırmayacak kadar kesin olan hükmü ve Ümmetin Mütevâtir Ameli’ olduğu inkâr edilemez bir esâsı‘sanal’/hayalî veya ‘vahşet’ olarak ilan edebilmektedirler?.. Siz ise efendiliğiniz(!) sebebiyle susuyorsunuz!... Siz, efendilik postuna bürünmüş mıymıntı, pısırık, ecvef ve kof zavallılar!... Susun bakalım!…

[4]

şeklinde takdim etmiş olması karşısında ise şaşkınlığımız bir kat daha artmıştır.

Cevâb: Bizim de şaşkınlığımız ziyâde oldu… Yalnız farklı bir sebeble… Recmi kabûl etmesi ve ‘Şerîat'ın güzelliklerini ve (yanlış olarak) pozitif (denilen, ama harbiden negatif olan) kanunlardan üstünlüğünü’ ilan etmesine değil, ‘insanlığın bilmediği ve ilim adamlarının ancak son zamanlarda keşfettiği insani ilkeleri ve bilimsel toplumsal teorileri önceden vazetmiş olduğunu’ ifâdelerini kullanmasına… Şerîat, ‘ilim adamlarının ancak son zamanlarda keşfettiği insani ilkeleri ve bilimsel toplumsal teorileri önceden vazetmişti’ sözü yanlıştır. İnsanlık Şerîat’in vazettiklerini keşfetmek şöyle dursun ona henüz yanaşamamıştır ve ilel ebed yanaşamayacaktır bile… Sizin şaşkınlığınızın ise, İslâmın kanunlarının üstünlüğünün ifâde edilmesi olduğu anlaşılmaktadır ki, bu sizin îmân ve İslâm röntgeniniz veya MR’ınız…

Cevâb:

hastalığı, uydurma metin ve düşünce mikroplarının üretildiği et suyu…

RECM CEZÂSI

[8]

[Akademik Hurâfe]: Ne recm ne de mürteddin öldürülmesi hükmünün Kur'an'la şu veya bu şekilde ilgisi bulunmadığı gün gibi aşikâr olduğuna göre,

Cevâb: Bu, Kur’ân’a yapılan düşük bir iftirâdan ibârettir. Kur’ân, Recm’i açıkça değilse de dolaylı olarak emretmektedir.

[Akademik Hurâfe]: Bu bahsi kapatıp, bir de bu iki konuyla ilgili ölüm cezasının asıl dayanaklarını oluşturan hadis rivayetlerine[9]

bakalım. İslam'dan dönenin (mürteddin) cezasının ölüm olduğu iddiasının en güçlü (!) delili 'Kim dinini değiştirirse onu öldürün’ rivayeti, onun ardından da ‘Müslümanın kanını dökmek ancak şu üç durumda caiz olur:Evlendikten sonra zina etmesi; cinayet işlemesi ve dinini terkedip cemaatten ayrılması’ mealindeki rivayettir.

Cevâb: Bu en güzel bir şekilde yapılmıştır; ancak görmek için göz gerek.. Kör olana veya gözünü ısrârla kapatana çıplak kuşluk güneşi bile bir şey ifâde etmez… Şer’î bir hükmü bildirmekten ancak İslâm düşmanları veya müslümanlığından utananşahsiyyet müflisleri rahatsızlık duyabilirler; İslâm âlimleri neden bundan herhangi bir rahatsızlık duymuş olsunlar?!...

[10]

Cevâb:

İki: Burada irtidâd ile alâkalı rivâyetleri kabûl etmenin son derece vahim bir hatâolduğu iddiâ ediliyor. Hem de Ümmetin âlimlerinin tamamı, öyle sıradan bir hatâda değil, vahim bir hatâ etmekle suçlanıyor. Üstelik Ümmet’in mütevâtir bir amelikarşısında. Tabiî ki büyük kelimesinin bile ifâde etmekten âciz kalacağı cesâmetli bir iddiânın ‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’ bir dayanağı olmalıydı. Var tabiî; olmaz mı?(!) Aşağıyı okuyalım:

[Akademik Hurâfe]: Zira; bu rivayetlerin yer aldığı kaynaklar kronolojik bir sıra içerisinde incelendiğinde şöyle bir tablo ortaya çıkmaktadır:

1. Konuyla ilgili çok sayıdaki rivayet, aslında birkaç hadisin çeşitli kaynaklarda çeşitli isnadlarla tekrarlanmasından ibarettir.

ki, bu bilimsel olarak gösteril(ebil)miş değildir.

Cevâb:

Bir: Birinci maddedeki ‘konuyla ilgili çok sayıdaki rivayet, aslında birkaç hadisin çeşitli kaynaklarda çeşitli isnadlarla tekrarlanmasından ibarettir’şeklindeki iddiâ, bizzat metinler gösterilerek isbât edilmeliydi. Bu yapılmayıp okuyucu, ‘epistemolojik’ ve ‘metodolojik’ ve de ‘bilimsel’ bir şekilde yalan söylenerek kandırılmış. Oysa, mürted’in öldürülmesinde, İbnu Abbâs, Muâz, Abdullah İbnu Mes’ûd, Osmân İbnu Affân, Cerîr, Muâviye İbnu Hayde, Ebû Hureyre, Abdurrahmân İbnu Sevbân, Enes İbnu Mâlik radıyellâhu anhum gibi ondan fazla Sahâbî’den Merfû’ rivâyetler gelmiştir. Mürted olup Sahâbeye herhangi bir harb açmayan ve yerinde duranlara harb ilan eden Ebû Bekir radıyellâhu anhu, harbe katılan Sahâbe ordusu ile Ömer ve Alî radıyellâhu anhum’dan da Mevkûf rivâyetler vardır. Recm meselesinde ise altmışa yakın Sahâbî’den merfû’ ve mevkûf olarak rivâyetler gelmiştir. Bunların ulemânın kabûlü ile karşılanması ve üzerlerinde icmâ' vakı’ olması göz önünde bulundurulursa, mürted ve husûsan recm ile alâkalı rivâyetlerin mütevâtirlik ve kesin bilgi hükmünde oldukları asla tartışma götürmez. Îmân ve ilim ölçüleri göz önünde bulundurulursa, böyle. Ancak, inkâr ve keyfîlik ölçüleri ile bakılacak olursa -değil bunlar- Kur’ân’ın açık âyetleri, hattâ yüz dört kitâbın tamamı dahî delîl olarak yetmez.

Üstelik sayılan şu kadar Sahâbîden gelen bir rivâyetin ‘ferd’ yâhud ‘ğarîb’olduğunu iddiâ etmek esâslı bir ğarîblik ve câhilliğin değilse ilim hâinliğinin en açık bir delîlidir.İki: Kabûl edelim ki, ‘dînini değiştireni öldürün’ nebevî hükmü hakkındaki haberler ‘an’ veya ‘enne’ ile gelen rivâyetler olsunlar. Râvîler müdellis olmadıkça bu cumhûra göre sıhhat’a zarar vermez. Râvîlerin buluşma imkânı sıhhat içün yeter. Bu rivâyette ise Buhâri de dâhil hiçbir kimseye göre zarar vermez. Çünki Buhârî ve bir takımlarına göre bu tür rivâyetlerde buluşmanın sâbit olması şartı ileri sürülüyor ise de, şu rivâyette bu buluşmak ona göre sâbittir ki, onu Sahîh’ine koydu. Buna göre şu rivâyette hiçbir âlime göre sahîhliğe mâni' yoktur. Bu noktada bu imkânın olamayacağını veya sâbit olmadığını isbât ise size düşerdi.

Sağlam bulunan râvîler tarafından yapılan sözü edilen ‘muanan’ veya ‘müenen’rivâyetlerin makbûl olmaması içün; (1) Râvîlerinin tedlîsçi[13]

olduğunun bilinmesi, (2) Cumhûra göre,buluşmasının imkânının bilinmemesi (3) Yâhudimkânsızlığının bilinmesi, (4) Veya buluşmadıklarının bilinmesi, (5) Azınlığa göre ise, ravîlerinin görüştüklerinin bilinmemesi gerekir. Hâlbuki bunlardan hiçbirisi vârid değildir.

Beş: Üçüncü maddede geçen ‘Kim dinini değiştirirse onu öldürün rivâyetinin, -bir-iki mürsel rivayet dışında- hemen hemen bütün tarikleri İbn Abbâs'a dayanmakta olup, bu da rivâyetin ferd olduğunu göstermektedir’ biçimindeki iddiâ dahi açık bir yalandır. Ciddiyet sâhibi olan bir ilim adamı şu iddiâsını isbât ederdi. Ama bu da yapılmadı. Nitekim yukarıda merfû’ rivâyetlerin Sahâbî râvîlerini zikrettik.

[Akademik Hurâfe]: Bütün bunlar, konuyla ilgili hadislerin isnad açısından sıhhat şartlarını taşımadıklarını açıkça gözler önüne sermektedir.

Cevâb: Yukarıdaki ifâdelerimizden de anlaşılacağı gibi şu sözler hakîkat nokta-i nazarında boş gürültü… Öyle ya… Hem de ‘açıkça gözler önüne sermektedir’! Bu sözlerin açık ifâdesi şudur: Ümmet’in âlimlerinin tamâmı ya şu ‘açıkça gözler önünde olan’ hakîkati göremeyecek ve bilemeyecek kadar -hâşâ ve kellâ- kör, câhil ve öküz veya bile bile dîni tahrîf edebilecek kadar satılmış hâin kimselerdir. Vallâhi bunlar bühtân-ı azîmden başka bir şey değillerdir. Şu hâlde bu söylenenler ve anlatılmak istenenler ancak söyleyene dönecek olan hezeyanlardan ve ona âid hâs vasıflardan gayri değillerdir…

Cevâb:

Bir: Bu husûs bir kerre tartışmalıdır. Sahîh âhâdları ‘kesin’ kabûl eden ulemâ vardır. Kimse sizin görüşünüzü kabûl etmeye mecbûr değildir.

İki: Meşhûr olduklarında tartışma yoktur.

Üç: Birçoklarına göre de şu rivâyetler mütevâtirdir.

Dört: Hanefîlerin Cumhûruna göre bu meşhûr da mütevâtirin bir nev’i/çeşidi olup kat’îdir.

Beş: Âhâd bile olsalar ve Cumhûra göre kendi başlarında diğer delîllerden kat-ı nazar edilerek zann bile bildirseler, ulemânın tamamının kabûlleriyle herkese göre kat’î olurlar. Nitekim, El-Bâcî(Ö: 494), Haber-i Vâhid'i Ümmet kabûl ettiyse (ve ona ehlinden i’tirâz gelmediyse) onun ilim bildireceği görüşündedir.

[14] Bizim mes’elemiz de aynen böyledir.

Altı: Sahâbe ve sonraki asırlarda hâsıl olan icmâ’ delîliyle bütün İslâm âlimlerince kesinlik bildirirler.

Yedi: Hâsılı vesveseler boşuna… Şu yazdıklarımız ve dediklerimiz hakkında tereddüdünüz bulunuyorsa ve kitâblara bakma gücünüz de varsa, bakınız…

[Akademik Hurâfe]: Bu ise, söz konusu rivayetlerin Hz. Peygambere nispetinin kesin değil, tahminî olduğu anlamına gelir.

Cevâb: Yukarıdaki îzâhlarımızdan da anlaşılacağı gibi bu iddiâ da kesin ve katıksız bir yalan…

Cevâb: Önceden uydurulan bir bâtılın üzerinde sonradan kurulan ikinci bir bâtıl...

[Akademik Hurâfe]: Metin tenkidi açısından bakıldığında, bu rivayetlerin Kur'an'a da ters düştüğü görülmektedir. Zira "İman edip sonra kâfir olan,sonra tekrar iman edip yine kâfir olan, ardından da küfürlerinde ileri gidenlere gelince, Allah onları ne affeder ne de onları doğru yola iletir." (4. Nisa', 137) ayetinde, mükerreren vuku bulan bir irtidaddan bahsettiği hâlde, ne ilk irtidâddan ne de ikinci irtidaddan sonra "onları öldürün" şeklinde bir emir mevcut değildir. Şayet rivayetlerde iddia edildiği gibi mürteddin öldürülmesi gerekli olsaydı, ayette bahsedilen daha ilk irtidaddan sonra "onları öldürün" denmesi ve ikinci ve müteakip irtidadlara müsaade edilmemesi gerekirdi.

Cevâb:

Dört: Hâsılı, şu ‘metin tenkidi’nden(!) de açıkça ortaya çıkmaktadır ki, bunların‘metin tenkidi’ dedikleri sizin de gördüğünüz saçma tahrîflerdir.

[Akademik Hurâfe]: Öte yandan, Kur'an pek çok ayette irtidad olgusunu ele aldığı hâlde,

[15]-şayet bu suça maddi bir müeyyide/ceza öngörülmüş olsaydı- bu dünyevi/maddi ceza konusunda hiçbir açıklamada bulunmaması makul değildir. (Lâ yecüzu te'hiru'I-beyân fî vakti'l-hâcet)Açıklamanın, Kur'an'ın kendisi dururken Hz. Peygamber aracılığıyla yapılmış olabileceğini ileri sürmek de ikna edici görünmemektedir.

Cevâb:

Hâsılı, yapılan i'tirâz, aslında Allah celle celâlühû’ya ve Resûlü sallellâhu aleyhi ve sellem’edir…

İki: Bu usûl kâidesi bir kere her bir âlim tarafından kabûl edilen ittifâkî bir kâide değildir. Kimi usûlcüler -ki hanefîler bu görüştedirler- hâcet anında beyân-ı takrîr ve beyân-ı tefsîri geciktirmenin câiz olacağını ve bunda imtihan gibi bir takım hikmetlerin bulunabileceğini söylemişlerdir. Bunun içün ‘artık onu sana okuduğumuz zaman, onun okunuşuna tabi ol. Sonra şübhen olmasın ki onun beyânı bize âiddir’[16]âyeti celîlesinin de delîl olabileceğini ileri sürmüşlerdir. Şöyle ki, âyette geçensümme/sonra kelimesi bu geciktirmenin câiz olduğunu göstermektedir. Buna göre kişi gelen teklîfi kabûl edip ona îmân eder ve nasıl yerine getirileceğini bekler.

[17]

[Akademik Hurâfe]: Sonuç itibarıyla, mürteddin öldürülmesi gerektiğine dair rivayetlerin, gerek isnad gerek metin açısından ciddi problemleri bünyelerinde barındırması…

[18]

[Akademik Hurâfe]: Recm ile ilgili rivayetlere gelince, bunların da;

a. Kur'ân dışında bir recm ayeti bulunduğuna dair rivâyetler,

b. Hz. Peygamber'in iki Yehûdî’yi recmettirmesiyle ilgili rivâyetler,

c. Mâ'iz b. Mâlik'in recmedilmesi ile ilgili rivâyetler,

d. Ğamidiyeli veya Cuheyneli kadının recmedilmesiyle ilgili rivâyetler,

e. Asîf (amele) olan birinin recmedilmesiyle ilgili rivâyetler,

f. Diğer birkaç recm hadisesiyle ilgili rivâyetler,

g. Müslümanın kanının (akıtılmasının) ancak -biri recm olmak üzere- üç durumda helal olacağına dair rivayetler, şeklinde tasnîf edilmesi mümkündür.

[Akademik Hurâfe]: Bunlardan bir kısmının mevkuf, maktu ve mürsel rivayetlerden oluştuğunu da burada belirtmek yerinde olur.

[Akademik Hurâfe]:Elbette içerisinde çok miktarda sahih-hasen türden rivayetler de mevcuttur.

[19] Ancak, bütün bu değerlendirmeler isnad açısından olup, raviler hakkındaki cerh-ta'dil bilgilerindeki ihtilaflardan dolayı, bunların kesinliğinden de söz etmek mümkün değildir.

[20]

Şu klasik dönem demekle ne kasdedilmişdir?.. Orası da belli değil!..

Cevâb:

Bir: Kim tarafından ‘özellikle Kur'ân dışında bir recm ayeti bulunduğuna dair rivayetler ilk asırlardan beri ciddi eleştirilere maruz kalmıştır.’? Kurusıkı atış…

İki: Doğrusu şöyle: ‘Her şeyden önce, hükmünün geçerli olduğu bidirilen bir âyetin metninin niçin mensûh olduğu ve niçin Kur'an'a yazılmadığı sorularına bugüne kadartatminkâr birçok cevap verilmiş olması, İslâmî bir uygulamaya yapılan eleştirilerin hiçbir haklılık payının olmadığını açıkça gösteren önemli bir husustur.’

Beş: Hz. Ömer radıyellâhu anhu efendimiz'in onu bir tefsîr olarak Kur’ânın bir yanına yazmasının -işi anlayamayanlarca Kur’ân’ın el-ân lafzından olması zannedilmesine sebeb olmadığı veya bunun gerçek bir ilâve olduğu zannedilmediği takdîrde- ne zararı olabilir? Onun bu korkusu, meselenin yanlış anlaşılması endîşesin den başka bir şey değildi. Nitekim, günümüzdeki çok bilmişlerin mes'eleyi anlayamaması veya anlamak istememesi O’nun kerâmetlerinden veya firâsetlerinden biridir, denilse yeridir.

[21]

Cevâb: Meselâ neymiş bunlar?.. Boş gürültüler…

Cevâb:

Bir: Ne kadar detaylı? Meselâ, ‘genç, yaşlı, evli-bekâr, (kız) çocuk, deli, bir şekilde kendi hanımı zannederek yanlışlıkla başkasıyla zinâ eden, bu işi başkasının Şer’an geçerli sayılabilecek zorlaması ile yapan, kâfir memleketinde yeni Müslüman olup da bu fiilin harâm olduğunu bilmeyip de onu yapan?…’ Bütün bunları da mı içine alıyor? Değilse, neden? Bütün bunları dâirenin dışında bırakıyorsanız bu detaysınırlandırmasını nasıl yaptınız? Şu ‘her bakımdan detaylı’ olan âyet bunları neden içine almaz? Ayıp diye bir şey var; ama doğru, adamlara ve insanlara…

İki: Mü’min olduğunu iddiâ edene, ‘bu mes’eleyi şu âyeti getirenden daha mı iyi anladın’, demezler mi? İşi neden tersine çevirirsiniz?

Üç: Kölenin cezâsına gelince… Mü’minlerin bu husûstaki sözleri hiç mi okunmadı? Okunduysa neden çürütülmedi? Okunsaydı görülecekti ki, (köleler ve) câriyeler (muhsan ve) muhsane olamadıklarından veya ölüm bölünemeyeceğinden ancakyüz celde’nin yarısı ile cezâlandırılırlar. Nikâh kalesiyle iyice koruma altına alınmayan bir köle veya câriyenin sadece kölelik ile muhsane olabileceğini kesin nasıl iddiâ edebilirsiniz? Bu husûstaki inandırıcı delîliniz nedir? Bunda en azından bir şübhe de mi yoktur? Böyle bir ağırlıklı şübheyi savabilecek yeterli bir delîl bulamadıkça muhâtablara‘üstelik cariyelere verilecek cezanın hür kadınlara verilecek cezânın yarısı olduğunu açıkça ifade etmesi; -ölüm cezasının yarısından ise bahsedilemeyeceğinden’ şeklinde bir i’tirâz getirilemez.

Dört: Câriyelerin cezâsının her hâl ü karda muhsanelerin cezâsının yarısı olacağı bildirilen âyette erkek kölelerden hiç söz edilmemektedir; ne olacak şimdi?.. Şunların‘detaylı âyet’i ile buna nasıl bir açıklık getirilecek?!.. Elbette ki getirilemeyecek; samîmî Mü’minler içün bu noktada Sünnet’e başvurmaktan başka çâre yok…

[22]

Cevâb:

İki: Makâle sahibinin ‘Siyâsî değil, dînî’ ifâdesinden, lâik anlayış bütün çıplaklığı ile ortaya çıkmaktadır ki, asıl problem işte bu noktada yatmaktadır. Oysa bir Mü’mine göre Nebî sallellâhu aleyhi ve sellem’in siyâsî yanı, yine dîn çerçevesindedir. O bakımdan bu cezâları şu veya bu yanıyla tatbîk etmesini araştırmak mes'eleyi değiştirmeyecektir.

Üç: Abdurrezzâk’ın el-Musannef’inden verilen bir kaynakta, İbrâhîm en-Nehâî’ye dayandırılan ve Süfyân es-Sevrî’nin de kabûllendiği nakledilen rivâyet ya anlaşılamamış veya kasden tahrîf edilmiştir. Orada söylenen, her dinden dönüşte onun tevbeye çağrılacağı, tevbeye çağrılmadıkça öldürülmeyeceğidir; yoksasürekli tevbe istenip hiçbir şekilde öldürülmeyeceği değil… Üstelik, getirilen bu rivâyetin burada ‘muanan’ olmasına, aynı rivâyetin Beyhakî’nin es-Sünenü’l-Kübrâ’sındaki isnâdında bir râvînin mechûl olmasına, metninde yer alan ‘dinden döndüğü her zaman’ ilâvesine[23] hiç bakılmaması cidden ibret verici olup çağdaş‘epistemolojık’, ‘metodolojık’ ve dahî ‘bilimsel’ birsahtekârlık olsa gerektir. Hâlbuki Beyhakî’nin şu rivâyetine el-Musannef’den verilen kaynağın dipnotunda işâret edilmektedir. Kaldı ki, birazcık ilim ciddiyeti gösterilip en-Nehâî’nin bu husûstaki görüşleri araştırılsaydı böylesi bir saçmalık işlenmezdi. İmam Ebû Hanîfe, arkadaşları ve birçok müctehid, Abdullah İbnu Abbâs radıyellâhu anhumâ’ya dayandırarak, kadını mürteddin öldürülmesinden hâric tutarken, en-Nehâî dinden dönen kadının bile öldürüleceğini söylüyor.

[24]

[25] Bu durumda İslam'da zina ve irtidad suçlarını işleyenlerin ölüm cezâsına çarptırılması gerektiği yönündeki geleneksel kabulün yeniden gözden geçirilmesi ve değiştirilmesi cihetine gidilmesi son dereceisabetli olacaktır.

Cevâb:

Bir: ‘Gerek irtidad gerek recm konusundaki rivayetlerin Hz. Peygamber'e aidiyeti konusundaki bütün bu engellerin bulunduğu’ iddiâsı, ilmî hiçbir temeli bulunmayan kuyruklu bir yalandır. Bu iki konudaki hadîs rivayetleri kesin delîl, yani'hüccet' olarak kullanılmasına engel teşkil edecek vasıfta hiçbir sebeb mevcûd değildir.

Cevâb:

[26] sözü, sanırız bugün bizlerin recm ve irtidad konusunda takınmamız gereken tavrı çok veciz bir şekilde özetlemektedir.

Cevâb:

Bir: İbrahim en-Nehâî’nin yukarıdaki sözü doğrudur ve bu iki mes’eleyle hiçbir alâkası yoktur.

Cevâb:

[Akademik Hurâfe]: Artık Müslümanlar ve özellikle de İslam uleması, muhatap oldukları eleştirilere savunma içgüdüsüyle her ne pahasına olursa olsun cevap vermeye girişmeden önce,

[27] İslam olarak savunduklarının ne ölçüde gerçekten İslam olduklarını da kendilerine sorma cesaretini göstermelidirler. Kanaatimce, bu, her şeyden önce onların kendilerine duydukları saygının ve özgüvenin gereği olsa gerektir.

Cevâb:

İki: Hurâfecinin sözlerinin doğrusu, küçük bir değiştirme ile şöyledir:

Netîce:

Açık seçik ortaya çıkmıştır ki, İslâmiyyetin doğduğu günden bu güne kadar avâmıyla-âlimiyle bütün bir Ümmet’in inandığı, savunduğu ve yaşadığı İslâm’dan utanan, ‘şahsiyet müflisi’ve ‘kafa konforunun bozulmasından korkan ve yarasa meşreb’ hâle getirilen bir nesil ile karşı karşıyayız. Bunlar bir yanda îmân esaslarının bile tamâmını tartışma mevzûu yapabilirlerken, öte yanda ancak üç şeyi tartışma mevzûu yapamamaktadırlar: Birincisi, şu fikirleri kendilerine empoze eden müsteşrikleri ve maşalarının düşüncelerini, ikincisi, tartışılmayacak şeyleri tartışmayı,üçüncüsü de İslâm’a düşman olmuş, harb i’lân etmiş ve müslümânlara kan kusturmuş zâlimleri ve ilkelerini… Onları husûsan bu üç noktada çok mûnis bulursunuz… Onlar ilim noktasındaki olanca yayalıklarına ve -bilmediklerini bile bilmemekle- câhil avamdan dahi çok aşağı mertebelerde bulunmalarına rağmen kendilerini Himaleyaların zirvelerinde zannederler… Bir Arab şâirinin dediği gibi, çok yüksek bir dağın eteklerinden dağın tepesine bakarak, oradaki koca yaban öküzünü bir kuş gibi görürler ve bunu öküzün gerçekten küçük olduğuna hamlederler; bilmezler ki, bu küçük görmek koca yaratığın küçüklüğünden değil, kendilerinin zirveden çok aşağılarda olmalarından, dipsiz bir çukurda bulunmalarından ve zirveye oradan bakmalarındandır…

وَصَلَّى الله عَلَى نَبِيِّنَا وَ عَلَى اَلِهِ و سَلَّمَ تَسْلِيمًا

كُلَّمَا ذَكَرَهُ الذَّاكِرُونَ وَ غَفَلَ عَنْ ذِكْرِهِ الْغَافِلُونَ

وَ الْحَمْدُ ِللهِ رَبِّ الْعَالمَين

[1]

[Bu yazı, M. Hayri Kırbaşoğlu’nun, İslâmiyât dergisi’nin, 5. cild, 1. sayı, 125-132. sayfaları arasında yayımlanan ‘İslâm’a yamanan sanal şiddet’ isimli makalesine yapılan basit ve irticâlî bir tenkıdden ibârettir. Yazısından hiçbir kelime makaslanmamıştır. Onun sözlerine, bizim cevâblarımızdan ayrılmaları içün yapıalan [Akademik Hurâfe] şeklindeki ilâveden başka bir ilâve de yapılmamıştır. Dipnotların köşeli parantez içinde olanları bize, kalanları da Kırbaşoğlu’na âiddir.]

[2]

Bkz. İbrahim Çalışkan, "İslâm Hukukunda Zina Suçunun Mahiyeti ve Cezası", AÜİF Dergjsi:XXXIII (1992), s. 61-100, Hayrettin Karaman, Mukayeseli İslam Hukuku, İstanbul 2001, i. 183y; 186; ez-Zerkâ, Çağdaş Yaklaşımla İslam Hukuku. İstanbul 1993, II. 454; Mâcid Ebû Rahiyye, el-Hudûd fil-fıkhi'l-İslâmî Mektebetü’l-Felâh, Kuveyt ve B.A.E. 1997, s. 55 ve 202: Yaşar Yiğit, "İnanç ve Düşünce Özgürlüğü Perspektifinden İrtidât Suç ve Cezasına Bakış", İslâmiyât II (1999), sayı: 2, s. 121-135- ve bu çalışmalarda zikredilen konuyla ilgili klasik kaynaklar

[3]

Yaşar Yiğit'in adı geçen makalesi bu konuda verilebilecek en son örneği oluşturmaktadır.

[4]

Bkz. adı geçen çalışmalar ve ayrıca Nu'mân es-Samarrâ'î'nin İslâm Fıkhında Mürted'e âid hükümler (İstanbul 1970) adlı eseri.

[5]

Abdulkâdir Udeh, et-Teşrî'u'l-Cinâi'l-İslâmî, I. 66l ve 534.

[6]

İğrab:Kimsenin henüz getirmediği yeni bir şey getirmiş olmak hastalığı…

[7]

Age,I. 3.(Abdulkâdir Udeh, et-Teşrî'u'l-Cinâi'l-İslâmî)

[8]

Mesela, eş-Şafi'î, Ebû'I-Hasen Alî b. Ubeydi’llâh, Fahruddîn er-Râzî, İbn Kudâme, İbn Teymiyye, ez-Zeylâ'î, el-Kurtubî, el-Bâbertî, el-Alûsî el-Mevdûdî, Ebû Zehra, Fazlu’r-Rahman, Hayreddin Karaman ve Mursafî gibi eski-yeni birçok ilim adamının recmle ilgili görüşleri incelendiğinde, onların hiçbirinin recimin Kuran'a dayandığını iddia etmedikleri görülür. Bkz. Yusuf Ziya Keskin, Recm Cezası, İstanbul 2001, s. 61-70.

[9]

Gönül Kolkıran, Hadislerde Recm Hadisesi, (yayımlanmamış lisans tezi), ÇÜİF, Adana 2000, s. 20.

[10]

Mesela bkz. Nu'mân es-Samerrâ'î, age, s. 36-46; Abdulkâdir Udeh, age, 1. 66l; Yaşar Yiğit, agm, 5. 130; klasik fıkıh kaynaklarından bir örnek için de bkz. İbn Kudâme, el-Muğnî, Riyad. y, VIII. 123, vd.

[11]

Bkz. Zeyd b. Alî b. el-Huseyn, el-Musned, Beyrut 1983, s. 318; Mâlik, el-Muvatta' (Yahya b. Yahya rivayeti), 36, "el-Akdiye'/ İS, no: 15 s. 376; Ebû Yûsuf, Kitâbu'l-Harâc, Kahire 13976, s. 194 (isnadsız); Şâfi'î, el-Müsned, Mısır 1951, II. 86-87; Tayalisî, el-Musned (Minhatu'l-Ma'bûd), Beyrut, 1400. I. 290-291, no: 1472-1474, I. 296, no: 150-4-1505; Abdurrezzak, el-Musannef,Beyrut, 1972, X. 164-177, no: 18690-18731; Humeydî, el-Müsned, Haydarabad, 1383, I. 65, no: 119; İbn Ebî Şeybe, el-Musannef, Bombay 1401, X. 137-139, no: 9034-9041; Ahmed b. Hanbel,el-Musned, Mısır 1313, I. 217. 282, 283, 323, V. 231; Buhârî, es-Sahîh, Mısır 1313, 56, "el-Cihad", 149, IV, 61, 88; "İstitâbetü’l-Murteddin", 2, IX. 15; 96, "el-İ'tisâm", 28, IX. 113, (isnadsız olarak); Ebû Dâvûd, es-Sunen, Beyrut t.y, "el-Hudûd/1, no: 4351-4J53, IV. 126;Nesâ'î, es-Sünen (bi Şerhi's-Suyûtî),:el-Hukmu fi'I-murted", VII. 103-105; Tirmizî; es-Sunen,Mısır 1937-1975, 15, "el-Hudûd", 25, no: 1458, IV, 59; İbn Mâce, es-Sünen, Mısır 1952, 20, "el-Hudûd", 2, no: 2035, 2036, II. 848.

Bu kaynaklardaki rivayetlerin istisnasız tamamının mu'an'an veya mu'en'en, birkaçının da isnadsız rivayetler olduğunu tekrar vurgulamakta yarar vardır.

[12]

Süyûtî, Tedrîbu'r-Râvî, Mısır 1966, I. 215 vd.

[13]

[Tedlîs: Şeyhini veya şeyhinin bilinen vasfını gizlemek]

[14] İhkâmu'l-Fusûl: 2/4/8.

[15]

Gönül Kolkıran, agt.; Yusuf Ziya Keskin, sge.

[16]

Kıyâme sûresi: 18-19

[17]

[Usûl-i Fıkıh kitâblarının beyân bahislerine, bu arada meselâ el-Menâr şerhleri, Keşfu’l-Esrâr ve Nuru’l-Envar’a (2/65-66) bakılabilir.]

[18]

Bkz. Gönü! Kolkıran, agt., s. 21-170; Yusuf Ziya Keskin, age., s. 93-286.

[19]

Bkz. İslâm Düşüncesinde Hadis Metodolojisi, Ankara 2000, s. 93-109

[20]

Bkz. Y. Ziya Keskin, age., s. 95 vd., 105 vd., 119 vd, 143, 152 vd, 155, 168 vd.,182, 189 vd, 192vd, 197 vd., 201, 204, 210, 212. 215 vd., 2h2 vd., 255 vd., 242 vd, 255 vd.. 267 vd., 28i, 284-285-

[21]

Burada Muhammed İzzet Derveze'nin recmi Hz. Peygamber'in şahsi bir içtihadı olarak değerlendirmiş olmasına dikkat çekmek yerinde olur. Bkz. Kolkıran, agt., s.177.

[22]

İbrâhîm en-Nehaî’nin (ö. 96/714) mürteddin ebediyen tövbeye davet edilmesi gerektiğini ileri sürmesi ve öldürülmesinden söz etmemesi ve Sufyân es-Sevrî'nin (ö. 161) de ona katılması bubağlamda değerlendirilebilir (Bkz. Abdurrazzak, el-Muşannef, Beyrut 1970-72, X. 166, no: 1869).

[23]

Beyhakî’nin es-Sünenü’l-Kübrâ (8/197)

[24]

İmâm Muhammed, Kitâbu’l-Âsâr (129, H:592), Tahâvî, İhtilâfu’l-Ulemâ (Cessâs, Muhtasaru İhtilâfi’l-Ulemâ:3/472)

[25]

Güya İslam ceza hukukunda insancıl esasların tespiti amacıyla gerçekleştirildiği ileri sürülen, M. Cevat Akşit'in İslâm Ceza Hukuku ve İnsani Esasları (İstanbul 1976) adlı doktora tezinde, insancıl olmanın gereği olarak Önce irtidad ve recm cezalarının Şer’î delilleri/dayanakları tartışılacağı yerde; nasıl bîr insancıllık anlayışıdır ki, irtidad ve zina suçlarına dair -durumu yukarıda arz ettiğimiz- şüpheli delillere dayanılarak ölüm cezası öngörülmesinden hiçbir rahatsızlık duyulmamıştır (Bkz. age., s. 20, 53, 54, 9, 70, 74.). Zina ve irtidad suçlarına verilecek ceza konusunda gerekli hassasiyeti ve bunun sonucu olarak gerekli inceleme-araştırmayı yapmadan, birtakım zanni delillerle insanlara ölüm cezası vermenin neresi insancıllıktır? Bu durumda İslam ceza hukukunun insancıllığından bahsetmek acaba ne kadar dürüst ve ne kadar ikna edici olur? Sanırız bu soruları -herkesten önce- ilahiyatçı kimliği yanında, avukat olarak bir de hukukçu kimliği taşıyan yazarın kendi kendisine sorması gerekir.

[26]

Age., X. 166, no: 18698

[27]

Bu bağlamda, İslam hukukçularının recm ve irtidad konularıyla ilgili, ikinci dereceden ve yorumsal nitelikteki delillerini ayrıca ele almayı düşünüyoruz

httpenin taşlanması Sünnet, ve icma delillerine dayanır.

ha fazlası

Recm hususunda Resülullah,Sahabe ve İslam mücdehidleri yanıldılar mı?.........

Fazlı Kayaduman

fkayaduman@hotmail.com.................BAZI EHLİ SÜNNET OLMAYAN ALİMLERDE VAR DİKKAT

14 Ekim 2010 Perşembe Saat 00:04

Hâşâ! Allah (c.c.) , peygamberini hata üzerinde durdurmaz. Ayağı kaysa da O’nu uyarır, düzeltir. Hata üzerinde devamına müsaade etmez! “Gökte ki yıldızlar” mesabesinde olan Peygamberin Ashabı da Peygamber’e inen vahyi, nüzul esbabı ile bilen ve O’nu Peygamberin gözlerinin önünde, o Peygamberin telkin ve düzeltmeleriyle en iyi yaşayandı…

Konunun başında, öncelikle şunu vurgulamak gerekir ki, recm cezasının uygulanması için, adaletli, güvenilir dört şahidin zina fiilini aynı anda görmüş olmaları ve şahitlik yapmaları veya fiili işleyenin hâkimin huzurunda dört kez itirafta bulunmuş olması şarttır. Bu şartlar muvacehesinde, böyle bir cezanın uygulanırlık zemini bulması imkânsız gibidir.

O zaman “böyle bir cezanın varlığı neyi ifade eder? ”, denecek olsa; recm cezasının varlığı, iki şeyi hedeflemektedir: Zinanın aleniyete dönüşmesine bir örtü, ikincisi İslam’ın öngördüğü nesil emniyetine yönelik olarak toplum üzerinde, caydırıcı sosyo-psikolojik bir atmosfer oluşturmasıdır.

Recm , kesinkes İslam Hukukunda olan bir cezadır.

A-Burada kesin olan ilk şey, peygamberin bunu uygulamış olmasıdır.

Hadisler Beş Vaka yı gösteriyor:

1-Evli Yahudi erkek ile Yahudi kadının recmedilmesi— Yahudilerin müracaat ve talepleri ile gerçekleşmiştir- (Buhari,hudud: h.no: 24 ,Muvatta Hudud. H,no.1)

2-Maiz bin Malik’in recm edilmesi-- kendi itirafı ve ısrarı ile-(Buhari,c.4,s.256)

3-Gamidli kadının recm edilmesi -- kendi itirafı ve ısrarı ile— (Müslim, Hudud bab:5 h.nr 23)

4-Bekar bir gencin, yanında işçi olarak çalıştığı adamın karısı ile zina etmesi ve kadının ikrarı sonucu recm edilmesi.(Buhari,c.4 shf.256)

5-Bir kadına tecavüz eden adamın recm edilmesi— müştekinin şikayeti ve itiraf-(Buhari h.Nr : 6815 )

B- Kesin olan ikinci şey, Hülefa-i Raşidin’in devam ettirmesidir

Raşid halifeler de bu cezayı uygulamaya devam etmişler:

Hz. Ebu Bakir döneminde, bir celde vakası, (El- Muvatta,c.2,s.630 )

Hz. Ömer döneminde, bir recm , iki de celde vakası , (age.- c.2 s.632 )

Hz. Osman döneminde bir recm vak’ası, - Bilahare, şartların tam gerçekleşdiğine itiraz edilmiştir-- (age.c.2.s.629 )

Hz. Ali döneminde bir recm vaka’sı gerçekleşmişti. ( El-Mebsut,c.9,s.37)

C- Kesin olan üçüncü şey, (Hariciler ve Mu’tezile hariç) bütün müctehidlerin Bu cezanın varlığı üzerinde ittifak etmiş olmaları.

Yüz bini aşkın sahabe vardır. Meşhur yedi Sahabi (Hz. Ömer, Hz. Ali, Abdullah b. Mesut, Hz. Ayşe, Zeyd b. Sabit, Abdullah B. Abbas ve Abdullah b. Ömer) ile

Beraber Ashaptan,130 civarı sahabe, Müctehid seviyesinde kabul edilir..

Ashab’tan 130 müctehid olmak üzere, Tabiinden İmam-ı Cafer, Ebu Hanife, İmam-ı Muhammed, İmam-ı Yusuf, İmam-ı Züfer, İdris Eş-Şafii, İmam-ı Malik, İmam-ı Ahmet bin Hanbel, İmam-ı Zeyd Ali bin ZeynelAbidin, Süfyan-i Sevri, Ebu Sevr ve son devir müctehidlerinden İbni Abdis-Selam, En-Nesefi ve İbni Teymiyye ve devam edip giden müctehidler silsilesi… Ve kısacası ( Mu’tezile ve Hariciler hariç)tüm müctehidler.Bu konuda müttefikidirler.Bunların hiç birinin bu cezaya itirazları yoktur.

D- , Bu güne kadar kurulmuş, İslam Hukukuna dayalı, hemen hemen bütün Devletlerin ceza hukukunda recm ile ilgili düzenlemelerin olması.

Geliyoruz Yirminci Asra,

Recm cezası, İslam’da var mı dır , yok mu dur? Tartışılmaya başlanıyor.

“İslam da böyle bir ceza yoktur” diyenlerin,ilk itirazları bu cezanın kaynağını Kuran’ dan değil, Sünnetten alıyor olmasıdır…!

Anlaşılıyor ki, bu kesim her şeyden önce, Usul-ü Fıkıh in temel kaidelerinden olan Sünnetin, Kur’an karşısında ki; umumi hükümleri tahsis ettiği, farzları tamamlayıcı hükümler getirdiği ve kuran da bulunmayan yeni hükümler koyabileceğin de, tereddüt yaşıyorlar. Kabul etmediklerini söylemiyorlar.

Ama bütün konuşma ve yazılarında bu husus belirginleşiyor..!

Hâlbuki Sünnetin hüküm koyabileceğini Kur’an söylemektedir.

1-A’raf süresi 157. Ayet—“…O peygamber ki onlara iyiliği emreder, kötülükten meneder. Onlara temiz şeyleri helal, pis şeyleri haram kılar”.

2-Tevbe Süresi 29. Ayet—“Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve Ahiret gününe inanamayan, Allah ve Resulünün haram kıldığını haram saymayan ve hak dini kendisine din edinmeyen kimselerle, küçülerek elleriyle cizye verinceye kadar savaşın.”

Bu ayetler, Hz.Peygambere bir şeyi helal veya haram kılma yetkisi vermektedir.

Daha doğrusu, bu yetki yine vahye verilmiştir;

Vahiy iki çeşittir: 1-Vahy-i Matluv 2- Vahy-i Gayri matluv.

1-Vahy-i Matluv: Tilavet olunan vahiydir. Ki bu Vahiy, Kur’anı Kerimin kendisi, yanı ayetlerdir.

2-Vahy-i Gayri matluv.:Tilavet olunmayan vahiydir.Ki peygamberin kalbine inzal olunan “Hikmet” tir. Peygamberin kalbine inzal olunan bu “Hikmet” dilinde ve hareketlerinden Hadis ve sünnet olarak neşet bulur. Bunu kur’an şöyle ifade eder:

En-Necm süresi 3. ve 4. ayetler---“O hevasına göre konuşmaz. O’nun konuştuğu kendisine (Allah’tan) ilka edilegelen bir Vahiy’den başkası değildir.”

Başka bir ayeti kerimede de şöyle ifadesini buluyor..:

Bakara Süresi 151.Ayet---“Nitekim kendi içinizden bir peygamber gönderdik ki, O size ayetlerimizi okuyor, sizi temizliyor, size Kitab ve hikmeti öğretiyor.

Ve bilmediklerinizi size bildiriyor”Müfessirler burada ki “hikmet” ifadesinin sünnet olduğundan müttefikidirler. Ayrıca, Bakara:129./Bakara:231/Al-i İmran:164Nisa:113/Ahzab:34/ Cuma:2. ayetlerinden geçen yine “Hikmet” ifadeleri sünnet manasına gelmektedir. Büyük Müctehid İmam-ı Şafii, Risalesinde hikmetin geçtiği bu ayetleri verdikten sonra, der ki ; “burada ki, “hikmet” ifadesi, Resülü Ekrem’in sünneti den başka bir şey değildir.”

Sünnetin haram kıldığı bazı hükümler

İslam da, eşek ve köpek eti yemek haramdır. Bu haram hükmünü sünnet koymuştur. Bu hayvanların etlerinin haram olduğuna dair hiçbir ayet yoktur.

Bir kızla halasının veya teyzesinin, aynı anda bir erkekle evlenmesini de yine sünnet haram kılmıştır. Bu hususta da ayet yoktur…

Yine İslam’a göre saf ipek ve altın erkeğe haramdır. Bu haramı da sünnet koymuştur… Bu listeyi uzatmak mümkün..

. Sonuç olarak; Sünnet Kur’an ın açılımını sağlayan,O’nu te’kid ve tefsir eden bir konuma sahiptir.Kur’an da sünnetin konumunu belirleyen,ve

O’nu destekleyn bir unsurdur. Kur’an ve Sünnet birbirinden ayrılması mümkün olmayan ve bir bütünü meydana getiren unsurlardır. Nasıl ki Hidrojen ve Oksijen olmadan su meydana gelmiyorsa; Kur’an ve sünnet olmaksızın İslam dininin de meydana gelmesi mümkün değil. Sünnet Kur’andan,Kur’anda sünnetten ayrı birbirinden kopuk ve bağımsız olarak düşünülemez!Kur’anın birinci derecede sünnetinde ikinci derece kaynak olduğu konusunda alimler arasında ittifak vardır.Dolayısıyla sünnet olmaksızın bir Müslümanlık

düşünmekte mümkün değildir.

Hz Peygamber bir hadisi şerifinde “Sizden birinizi, koltuğuna yaslanmış bir vaziyette iken kendisine benim emir ve nehiylerimden birisi geldiğinde: biz anlamayız, Allah’ın kitabında ne bulduysak ona tabi oluruz, derken bulmayayım.”

Diye, buyurmaktadır.

İbn Hazm ,“El İhkam” adlı eserinde; Sünnet olmaksızın namazın rekâtları, nasıl kılınacağı, zekâtın ne kadar ve nasıl verileceği, hangi ibadetin nasıl, ne şekilde, ne oranda ve ne kadar yapılacağı bilinemez. Dolayısıyla sadece Kur’an la amel edip Sünneti dışlayan kimsenin kâfir olacağı hakkında ümmetin icmaı olduğunu söyler.

Meşhur müfessir Muhammed Ali Sabuni “Ahkâm Tefsiri” adlı eserinde bunlara cevap verirken.( C-2/shf 65)-

—“Recm Rasulullah (s.a.v.)’in mütevatir hadisleri ile sabittir. Bu tevatür öyle bir dereceye ulaşmıştır ki, hiç şüphe kalmamıştır. Rasulallah (s.a.v) Muaz ve Gamidiye gibi kimselere recmi uyguladığı tevatüren tespit edilmiştir. Ondan sonrada Raşit Halifeler recmi uygulamışlar. Bu hükme günümüze kadar Haricilerden gayrisi muhalefet etmemiştir.”

Recm cezasına Kur’anla yorum getirme:

Kuran-ı Kerim de ki bazı ayetlerin birbirleri ile olan ilintilerinden hareketle, kelimelerin gramer yapısından bazı sonuçlar çıkarmak mümkün. Akisine de bazı sonuçlar çıkarmak mümkün. Arapça dil bilgisi ile doğru orantılı bir olaydır. Fakat sonuçlar, her halükarda Hz. Peygamberin o ayetler üzerinde ki yorum ve uygulamalarına ters düşmemelidir. Dikkat edilirse, sapık fırkaların yaptıkları bir şey de, emelleri doğrultusunda Ayet-i Kerimeleri yorumlamaları olmuştur. Şayet bu alana meşruluk verilirse, Müsteşrik ve misyonerlerin Kur’an üzerindeki kötü

niyetli ve hummalı çalışmalarından korkarım ki istedikleri sonuca ulaşırlar..!

Yorum ucu açık bir şeydir. İsteyen yorumla istediği yere varır..! Yorumda mutlaka bir kıstas olmalı. Kur’an-ı yorumlamada ki tek kıstas, peygamberdir.

O zaman şu iki ana ölçü üzerinde anlaşmalıyız; Bunları kabul etmeyene söyleyecek sözümüz bitmiştir.

1-Öncelikle Kur’an-ı en iyi bilen ve en doğru uygulayan Hz. peygamberdir.

Peygamber bu hususta ilk ve tektir.

2-Kur’an üzerinde hiçbir yorum, Hz. Peygamberin yorumuna muhalif olamaz.

Peygambere rağmen, Peygamerin o husustaki yorum ve uygulamalarına rağmen yorum yapılamaz, bazı sonuçlara gidilemez

“İslamda recm cezası yoktur” önyargılarını, ispat etmek için ;

Şimdi bazı Ayet-i Kerimelere, Peygamberin o alanda ki, uygulamalarına muhalifte olsa bir yorum getirilmeye çalışılıyor.Dikkatle incelendiğin de , Bu gün, Kur’an üzerinde, recm cezasına getirilen yorumlar, Nebevi uygulamalara tamamen terstir..!

“İslam hukukunda recm yoktur” diyenlerin delilleri ve onlara cevaplar :

1-“Recm, şüphesiz cezaların en ağırıdır. Şayet meşru olsaydı Kur’an-ı kerimde zikredilmesi gerekirdi. Kur’anda zikredilmemesi onun gayrimeşru bir ceza olduğuna delalet eder.” Demişlerdir.

Hâlbuki birçok şer’i hüküm Kuran-ı Kerimde zikredilmemiştir. Bunları kendisine uymamız farz olan Resülullah açıklamıştır. Nitekim Allahu Teala : “Peygamber size neyi verdiyse onu alın, size ne yasak ettiyse ondan da sakının” (Haşr:7) buyurmaktadır.Bu ayetten biliniyor ki, Resülullah, bize Allah’ın emirlerini tebliğ edicidir..Onun her getirdiğinde mutlaka her şeyi hakkıyla bilen,hüküm ve Hikmet sahibi olan Allah’ ü Teala’ nın yüce Vahyi iledir.

2-“Cariyenin haddi hür kadın haddinin yarısıdır;”Onlar evlendikten sonra bir fuhuş irtikab ettiler mi, o vakit üzerlerine hür kadınlar üzerinde ki cezanın yarısını uygulayın.”(Nisa-25)

Recm ise ikiye bölünemediğinden hür bir kadına uygulanması da sahih olmaz.”

demişlerdir.

Aslında hakikat o ki, Ayet-i kerimede ki “Hür kadınlar” tabiri, evli kadınları değil, bekârları ifade etmektedir. H.İbni Rüşd ,(Bid. Müc. N. Mukt. C.4 sh. 296)

Müctehidlerin görüşlerini aktarırken, müctehidlerin bu ayeti ,”Cariyeler, evlendikten sonra, eğer fuhuş yaparlarsa, bekâr olan hür kadınlara lazım gelen cezanın yarısı onlara lazım gelir.” Şeklinde, anlaşılması gerektiğini izah etmiştir. Bütün Müctehidlerin, bu ayetti ki anlayışları, bu şekildedir.

O ceza da 100 celde dir. Onun da yarısı 50’ dır.

3-“Zina eden kadınla, zina eden erkekten her birine 100 değnek vurun…”ayetinin hükmü umumilik ifade eder. Hiçbir delil olmaksızın bütün evlilere recm cezası ve başka bazı hükümler çıkarmak Kur’anın zahirine muhaliftir.” Demişlerdir.

Kur’an da ki birçok hüküm umumu ifade ettiği halde Rasulullah (sav)’in sünneti bu hükümlerden bazılarını istisna etmiştir. Mesela “Erkek hırsızla, kadın hırsızın, o irtikab ettiklerine bir karşılık ve ceza ve Allah’tan ibret verici bir ukubat olmak üzere ellerini kesin” (Maide 38)

Ayeti Celile’nin hükmü bütün hırsızları içine alan bir umumilik ifade eder. Hatta çalınan şey küçükte olsa da hüküm değişmez. Haricilerin iddialarına göre çalınan şey bir iğne bile olsa hırsızın elinin kesilmesi lazım. Hâlbuki Rasülullah (sav) umumilik ifade eden bu hükmü çalınan malın en az 10 dirhem gümüş veya karşılığı değerinde olması gerektiğini açıklamıştır. Bundan daha az değerde ki malın çalınması halini, Rasülullah(s.a.v), bu ayetin hükmünden istisna ederek bunun cezasını hâkime bırakmıştır.”yanı, Allah’ın Resulü, umumi olan bazı hükümleri, Sünneti ile hususileştirmiştir.

4-“ Zina eden kadın ile erkekten her birine yüz değnek vurun.” Ayetinin recm cezasını nesh etti, hükmünü ortadan kaldırdı.” İddiası.

Bunu söyleyen ilim ehlinin, kendilerinin de buna inandıklarına inanmıyorum..!

Bir kere, recmin bazı hadislerini rivayet eden Ebu Hureyre, hicretin 7. yılında Müslüman oldu. Nur Süresi de hicretin 5. veya 6. senesinde nazil oldu.

Ayrıca, nasih ve mensuhu en iyi bilen sahabe değil mi? Yüz Binlere varan Ashab, en ufağından böyle bir şey olsa, recmin uygulamasına hiç müsaade ederler miydi? Kıyameti koparırlardı ..! Biz, zaten nasih ve mensuhu, onların rivayetlerinden öğreniyoruz….

Tanınmış ilim ehliden, bazı kaynaklar:

H.İbni Rüşd—(Bid. Müct. Ve Nihyt. Mukt. C.4 Sh.293) “ Evli, Hür ve Müslüman olan bir kimse Zina İşlediği zaman cezasının recm olduğunda ihtilaf yoktur.”

El Ceziri—(Dört mezhebin fıkıh kitabı, bahar y. C.6 sh.513)—“ müctehid İmamlar, Muhsin oldukları halde zina eden her erkek ve kadına recm uygulamak vacib olur”

Said Havva-(İslam C.2)-“Zina eden muhsan kimsenin cezası recm dir.” Halebi-(Mülteka el-Ebhur,c.2 sh.260)-“Muhsan için had, recm dir.”

Seyyid Kutub-(fi zilalil kur’an c.10 sh.376)- “Sahih bir nikahla evlenmiş

Müslim hür ve buluğa ermiş kimsenin cezasi recm dir”

Mevdudi-(Tefhimmu’l kur’an C.1 sh. 349—“ Kur’an, recm cezasını açık bir şekilde anmamış olmasına rağmen, onu ima eder bir ifade kullanmıştır. Peygamberde bunu anlamış ve bu cezayı uygulamıştır.”

İslam, suçlu karşısında devamlı şefkatli ve şüphelerle cezaları kaldıran devamlı

Suçludan yana ağırlığını koyan bir yapıya sahiptir. Günün şartlarına göre; gün gelir Halife, şuranın onayı ile geçici olarak bu cezayı askıya da alabilir. Ve yine gün gelir zina eğilimi artar, Halife bu cezayı yeniden yürürlüğe sokabilir. Ama sonuç olarak, bu cezanın, her halükarda İslam ceza yasasının kapsamında yer aldığıdır. Ben buna böyle inanıyorum.

Sonuç olarak:

Aslında bizim bugün konuşmamız gereken asıl konularımız bunlar değildir.

Bu konu İslam hukukunun uygulandığı; İslami devletin işleyişini ilgilendiren bir konudur. Çaresiz, bazı gelişmelerin, karşısında susmamak gerekmektedir.!

İslamda böyle bir ceza yoktur diyenlerin aksine;

Başta Resülullah bunu uygulamakla, Sahabe ve Raşid halifeler, bu uygulamayı devam ettirmekle ve bütün İslam müctehidleri, bunu tasdik etmekle ve bu düzenlemeleri yasalarının kapsamına alan tüm islam devletleri ve 14oo yıldan beri gelen bu kadar müfessir, muhaddis ve fukaha bu hususta yanıldılar,

Muradı İlahi’ ye ters düştüler de, bu gün biz isabet ediyoruz..! diyemiyorum…!

Diyebilen samimi ilim ehlini de anlayamıyorum..!

Şüphesiz, her şeyin doğru olanını Âlemlerin Rabbi bilir.

Rabbim bizlere izan, feraset, fekahet, Şuur nasip etsin. Ayaklarımızı sabit kılsın,

fasıklara, zalimlere ve kâfirlere karşı bize yardım etsin.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Hanefi fıkhı özelinde Recm cezasının akli mantıki izahı

Bu başlıkta gayemiz üzerinde çok fazla spekülasyon yapılan bir konuyu anlaşılır kılmaktır.Zamanın idrakine karınca kararınca bir yorum sunabilmektir.Ve bu görüş öyle Atalar dini safsatasıyla geri bastırılacak , sahte hümanistlik çığlıklarıyla ayıplanabilecek , devrin romantik-hassas psikolojik yapısı dikkate alınarak üzerinde oynanabilecek, modernizmin ve reformizmin estetik cerrahi masasına yatırılabilecek, bilgi birikimi az olanların hazmetmesi için su katıp seyreltilecek bir konu değildir. Asrın cıvataları gevşemiş din hassasiyetinin bizlere telkin ettiği ezberlerden arınmış şekilde , hakikatı tecessüs eden , arzulayan ve peşinden koşan bir hevesle meseleye eğilmelidir.. Ben dinimden utanmıyorum..Gizleyecek , perdelenecek , şirin gösterilme uğruna deforme edilecek ,ucundan kenarından yontulacak, bebeler için küçük parçalara ayrılıp mama kıvamına getirilecek hiç bir hükmü ve hiç bir prensibi yoktur..Ben Allah'ın hükmünü kendime değil kendimi Allah'ın hükmüne uydurmak zorundayım..

1.a)Hanefi hadis anlayışına göre Recm :

Konuya yabancı olanlar zannetmesinler ki Hanefi fıkıh anlayışında Buhari ve Müslim'in Sahihinden her bir hadis direkt uygulamaya alınır ve gerekirse Kuran'ın hükmü o sahih hadisle neshedilir.Uygulama tam olarak böyle değildir..Hanefi fıkıh anlayışı ehl-i sünnetin Ehl-i Rey ekolüdür...Ehl-i sünnetin ehl-i hadis ekolünden farklı olarak Ehl-i Rey’de ise Kuran ve sünnetin yanında kıyas, istihsan, örf, mesalihi-mürsela, istishab gibi şeri kaynaklar hadis ehline nazaran daha çok kullanılır , hatta bu durum Ehl-i Hadis tarafından çok defa sünnete muhalefet olarak değerlendirildiği için mezhebin mimarı İmam-ı Azam tarih boyunca gerek çağdaşları ve gerekse kendinden sonra gelen bir yığın muhaddis ve fakih tarafından ve özellikle de bir kısım Şafii fakihler tarafından acımasızca tenkit edilmiştir.(bkz. İmam Ebu Hanife'nin Hadis Anlayışı ve Hanefi Mezhebinin Hadis Metodu İsmail Hakkı Ünal )...İmam Azam Ebu Hanifeye Reyi fazla kullandığı için çok bilindik hadis ve fıkıhçıların yöneltmiş oldukları eleştiriler yazılsa saldırının boyutları şaşkınlık oluşturur..İşte böyle bir geleneğin Kuranda olmayan Recm cezasına bakışı bir kat daha önem arz ediyor.

b)Hanefi hadis anlayışında – hadisçi yönü ağır basan fıkıhçıların aksine- önemli noktalardan birisi de haber-i vahidle yani tek kişinin, 2 kişinin rivayet ettiği hadisle-velev ki yeryüzünün en sahih hadisi olsun- Nassın yani Kuran ayetlerinin ilişkisidir.Hanefi fıkhına göre haber-i vahid kesin ilim ifade etmez .Hanefiler haber-i vahidle sabit olan hükme farz değil vacip nazarıyla bakmayı tercih etmişlerdir.Farzda kesinlik, vacipte zannilik hakimdir..Bir örnekle açıklayalım:“Fatiha okumayanın namazı yoktur” hadisi Buhari ve Müslimin ittifak ettiği yeryüzünün en sağlam hadisleri cümlesindendir..Bu hadisle bakıldığında Fatiha okumayanın namazı olmaz..Namaz güdük kalır..Diğer 3 mezhebin yaklaşımı hadisin tek başına içerdiği bu hüküm paralelinde olmuştur..Hanefiler ise “Kur'an'dan kolayınıza geleni okuyun” (Müzzemmil, 73/20), ve Kuran okunduğu zaman onu dinleyin ki merhamet olunasınız ayetlerini de hesaba katarak namazda Fatiha okumayı farz olarak almamışlardır.Ve hadisin emrini de kenara itmediklerinden Ayetin hükmü ile beraber işleme alarak Fatiha okumayı vacip seviyesine düşürmüşlerdir...Hanefi usulcülerinden Pezdevi aynen şöyle der:Kuranda kolayınıza geleni okuyun ayetiyle Allah kıraati farz kılmıştır..Bu konuyla ilgili haber-i vahidde ise Fatihanın tayini şüphelidir.Dolayısıyla Kuran hükmünün hadis hükmüyle değiştirilmesi caiz değildir.Fakat ikinci birincinin hükmünü tamamladığı için onunla amel vaciptir.Der ve şöyle ilave eder:Kim haber-i vahidi terk ederse yanlış iş yapmış olur kim de onu Kitap ve mütevatir sünnetle bir tutarsa hata etmiş olur.

c) O nedenle Haber-i vahidle Kuran hükmüne yeni bir ilave getirmek , neshetmek , tahsis etmek(genel hükmü hususileştirip daraltmak) hatta Kuran hükmü bir yana ,fıkhın meşru asıllarını , asli kaidelerini değiştirmek dahi mümkün değildir..Hanefiler haber-i vahidle ammın tahsisini yani genel hükmün daraltılmasını caiz görmezler..Sübutu(sabitliği)ve hükmü kati olan Kuran ayetlerinin karşısında haberi vahidler duramaz..Kuran ayetleri haber-i mütevatir olduğuna göre ancak bu güçte (veya buna yakın) olan hadisler Kuran ayetlerinin hükmüne tesir edebilir..

d) İlginçtir; Bu noktada Hanefi usul kitaplarında geçen savunmada kullanılan deliller günümüzde de kendilerini kuran müslümanı kimliğinde ifade etmeyi yeğleyen ve düşünce yapıları yer yer sünnet düşmanlığına kayan akımın delil olarak kullandığı rivayetlerle birebirdir: Hanefi alimleri, bu görüşlerini teyit için Hz. Ebu Bekir'in, ashabı toplayıp Kur'an'a muhalif olan hadisleri reddetmelerini istemesini, Hz. Ömer'in, boşanan kadının nafaka ve oturma hakkıyla ilgili olarak Fatıma binti Kays'ın hadisini reddetmesini, Hz. Aişe'nin, ailesinin ağlaması yüzünden ölüye azab edileceğine dair hadisi red ederek,"hiç kimse başkasının günah yükünü taşımaz" ayetini delil getirmesini örnek verirler.(ki son iki hadis buhari müslim hadisidir)

e) Hanefilerin hadisi kabulde bu ince ayarını Recm örneği özeline taşırsak :

Eğer bu Kuran hükmü üzerine yapılan ilaveyse veya amm olan yani hükmen evli-bekar herkes için geçerli olan 100 celde emrini sadece bekarlara tahsis ettirici bir nitelikte hadis ise bunun haber-i vahid kuvvetiyle Kuran ayetlerinin karşısında durması imkansızdır..İsterse yeryüzünün en sağlam hadisi olsun.Ferdi planda kalan ve tekil kuvvet ile gelen hadisi şerifler ilkesel olarak, tevatür gücünü yansıtan Kuran ayetleri yanında delil olarak alınmazlar..Usulen Kuran ayetlerinin hükmünü tahsis etmede hiç bir güce ve etkiye sahip değillerdir..Hanefilere göre Kuran ayetinin has olsun amm olsun(özel hüküm nitelikte veya genel nitelikte olsun) delaleti katidir..Zann ifade eden haber-i vahidin katiyet ifade eden Kuran ayeti karşısında hükmünü icra ettirmede -tabir caizse- hiç bir şansı yoktur..Bir örnek daha verelim : Kuranda “rükû edenlerle (Allah'ın huzurunda eğilenlerle) beraber eğilin (Bakara: 43)”emredilir..Sahihlikte birinci sınıf kategoride olan bir hadiste ise tadil-i erkana riayet emredilir..Rüku, malum namazdaki eğilmedir. Farziyeti ayetle sabittir...Buna sünnette gelen tadil-i erkan eklenirse Kuranın ilgili rüku ayetinin yalın haldeki eğilme emri, eğilme + tadil-i erkan ikilisine dönüşür..Hanefilere göre Nass üzerine yapılan ziyade neshdir..Yani bu ilave onu tek emirden 2 li emre dönüştürür; bir anlamda verilen ayetin hükmünü ortadan kaldırır...Çünkü o mutlak manada rüku edin yeter gibi algılanıyordu, hadis ise sadece rüku etmek yetmez tadil-i erkan da şarttır diyerek ilk cümlenin mutlak hükmünü kırıp nihai hükmü başka bir yöne tevcih ediyor..Böyle bir ilavenin nesh getireceği yaklaşımıyla Hanefiler bu noktada aynı namazda fatiha okunmama değerlendirmesinde olduğu gibi bu hadisi de farziyyetten bir derece aşağı derecede olan vucubiyete çekerek aradaki asıl-ilave, ziyade ilişkisini kaldırmış olurlar.

f) Yine ammın ( genel hükmün )haber-i vahidle tahsisine ( hususileştirilmesi) gelirsek:

Hanefi usulcüleri, haber-i vâhidle, âmm'ın tahsis edilmesini caiz görmezler. Ancak âmm başka bir nassla tahsis edilmişse, bu tahsis edilmiş âmm'ın kesinliği kalmadığından o zaman, zannî olan haber-i vâhidle tahsis caiz olur.Ebu Zehre bunu şöyle izah eder: "Hanefi uleması, 'âmm, sîgası itibariyle umuma delaletinde kat'îdir dediklerinden, zannî olanla, âmm'm tahsisini caiz görmemişlerdir. Çünkü tahsis demek, bir lafzın delalet ettiği hükümlerden bir kısmını ondan çıkarmak demektir. Kat'î olmak ise lafzın delalet ettiği hükmün o kısım hakkında da sabit olduğunu kesin olarak göstermektir. Böyle kat'î bir şekilde sabit olan bir delâlet, zanni bir şeyle ibtal edilemez.Bu yüzden hanefi usulcüleri, Kur'an-ı Kerim'deki âmm'lar tevil edilmiş olmadıkça delâletleri katîdir, derler. Böylece Kur'an olması hasebiyle iki katiyyet bir arada toplanır. Hem sübutu katîdir, hem de delâleti katîdir. Bu sebeple onun önünde, ona muarız olan haber-i vâhid duramaz. Zira Kur'an her ne kadar âmm olsa da hem sübutu ve hem de delâleti kesindir. Haber-i vâhid olan hadis ise, hâs dahi olsa sübutu zannîdir. Zannî olan delil, katı olanın önünde duramaz. İşte rey fukahası Kur'an'ın âmm'larını umum üzere bırakırlar, onu haber-i vâhidle tahsis etmezler. Hadis fukahasına göre ise-İmam Şafiî, Ahmed vb.-haber-i vâhid dahi olsa hadis, Kur'an'ın beyan edicisi olur, umumunu tahsis eder, mutlakını kayıtlar, mücmelini beyan eder, müphemini izah eder...( İmam Ebu Hanife'nin Hadis Anlayışı ve Hanefi Mezhebinin Hadis Metodu İsmail Hakkı Ünal )

g) Verdiğimiz bu bilgileri biraz daha basitleştirirsek:

Hanefi usulcülere göre Kuran ayetlerinin hükmünün genelden daha özel hükme indirgenmesi (örneğimizde olduğu gibi) amm olan hükmün çerçevesinin daraltılarak tahsis edilmesi ,var olan ayet üzerine ek bir hüküm getirilerek nassın üzerine ziyade şekline dönüşmesi konuları yer yer Hadis düşmanlarının , veya hadise ilgisiz olan, onun hiç bir hücciyetini kabul etmeyen kuran müslümanı kimliğiyle kendini ifade edenlerle sureten de olsa benzer göründüğü için(tabi burada farziyyetten vücubiyete dönüşme ince mantığını da hatırlayalım ve farkı görelim) bu noktada ehl-i sünnetin Kuran müslümanı denilen akıma yaptığının aynısını ehl-i hadis ve ehl-i eserciler biz Hanefilere yapmış ve sahih hadisi uygulama dışına almakla haşin bir şekilde eleştirmişlerdir..Bu iki ekol arasında kıyasıya fikri mücadele ve mezhepsel gerilimler yaşanmış ve kısmen de sulhu olsa ancak kıyası kabul edip fıkhi delil olarak kullanan imam şafii sağlayabilmiştir..

Sonuç: Hanefiler Recm hadisiyle Kuranın ayetini tahsis edildiği kanaatindedir ..Burda da Hanefilerin Kuran ayetlerinin hükmüne ilave , tahsis gibi konularda yine o ayetlerin dayandığı tevatür gücüne denk bir güç aradıklarını ve Recm cezasıyla ilgili rivayetleri aynı güçte gördükleri sonucunu çıkarıyoruz..

Bu tevatürün delili:

Zina hususunda Mâiz olayı ve Mâizin recmedilmesi

Suyûtî (ö. 911/1505)el-Ezhârda bu hadisi şu yollardan getirmiştir:

1. Câbir b. Abdullah

2. Abdullah ibn Abbâs

3. Büreyde

4. Câbir b. Semure

5. Ebu Saîd el-Hudrî

6. el-Leclâc

7. Nuaym b. Hezzâl

8. Ebu Hureyre

9. Übey

10. Sahabeden birisi

11. İbnül-Müseyyeb (mürsel olarak)

12. Hz. Ebu Bekr

13. Ebu Zerr

14. Osmanın babası Nasr

15. Ebu Berze el-Eslemî

16. Atâ b. Yesâr

17. Şabî

18. Ebu Ümâme b. Sehl b. Huneyf

Toplam, 18 kişi.

Kettani derki: Râfiî (ö. 623/1225)Şerhul-Kebirde aynen şöyle der: Hz. Peygamber (s.a.v)den meşhur olduğu kadarıyla recm; Mâiz, Gâmidiyye ve Yahudilerle ilgili kıssada geçmektedir. Recm, Resulullah (s.a.v)den sonrada Raşit halifeler döneminde de uygulanmıştır. Bu nedenle de hadis, mütevatir derecesine ulaşmıştır.Hafız İbn Hacer (ö. 852/1447) Tahrîcu Ehâdisir-Râfiîde bunu onaylamıştır.Kemal İbnul-Hümâm(Hanefi fakihlerin büyüklerinden) (ö. 861/1457) Fethul-Kadîrde aynen şöyle der: Resulullah (s.a.v)den gelen recmin sabit oluşu; Hz. Alinin kahramanlığı ve Hatem et-Tâinin cömertliği gibi mana bakımından mütevatirdir. Teferruatla ilgili olan haberi ahad ise, recmin tanımı ve özelliklerini açıklama mahiyetindedir. Recmin aslına gelince, bunda şüphe edilecek bir durum söz konusu değildir.

2.a)Tüm bu açıklamaların verilme sebebi Recm ile ilgili haberlerin haber-i vahid gibi tekil haberler cümlesinden olmadığını göstermekti..Eğer öylesi bir statüde olsaydı Hanefi fıkhına göre Recm sabit kabul edilmeyecekti.Aksine Recm ile ilgili haberler tevatür derecesine ulaşmıştır..Hatta öyle bir kuvvettedirler ki 1.2.3. asırda hiçbir alim , akım, ekol, mezhep bu noktada farklı bir şey öne sürmemiştir. Selefin bu aydınlık çağında İcma denilen umumi konsensüs sağlanmıştır..Gerek varılan icma ve gerekse manevi mütevatir kuvvetine ulaşan haberler bu noktada en ufak bir şüphe zerresinin dahi olmadığının göstergesidir.İşin sağlaması bir değil birkaç ayrı noktadan yapılmıştır..Bu büyük fikir ve düşünce selinde tek muhalif tavırHariciler denilen Hz.Ali Efendimizi küfürle itham eden bedevi topluluklardır..Bunlarında fikirlerinin temelinde hadisleri red vardır..Onlar için tek geçerli kaynak Kuran olduğundan bu devrin kuran müslümanları gibi onlar da Hadisin beyan ediciliğine tamamen sırtlarını dönmüşlerdir.(Hadisin ravisi olan ashabı tekfir ettiklerinden onlardan gelen hiçbir haberi kabul etmezler) Ne zamanki çağdaş ve modern dünyanın (katliamların milyon milyon yapıldığı, kanın Nil nehrinden daha debili akıtıldığı )düşünce dünyasına göre Recmin verdiği görüntü uygun bulunmamış işte o zaman dini çağa uydurma misyonunu üstlenen bizim modernistler , rötuş, yeniden dizayn, reform ve restorasyon işine girişmişlerdir....Bunların varlığı icmaya tesir etmez.. İster Akılcısı:anti nakilcisi Mutezile olsun İster İmamiyyesi olsun aynı icma bayrağının altındadırlar:Resulullah evli olarak zina edeni recmetmiş, sonra ona namaz kılmıştır, mirasını da, miras düşenlerine vermiştir. Adam öldüreni öldürmüş, mirasını pay etmiştir. Hırsızlık edenin elini kestirmiş, evli olmadığı halde zina edeni dövdürmüş fakat sonra Müslümanların haklarından onlara düşen hakkı da kendilerine teslim eylemiştir. (Nehcül- Belâğa. Neşriyat Yurdu, Yeni Şark Maarif Kütüphanesi 1972 baskısı, Terceme, Abdulbâki Gölpınarlı, Sayfa 250-251 ).Bu icma herhangi bir akımın , herhangi bir kolun veya ekolün kendiliğinden uydurduğu ; kendi mezhebini takviye etmek için ürettiği bir rivayet veya fiil değildi..Uydurma hadis hiç değildi..Öyle olsaydı İmamiyye itiraz adına öne atlardı...Ehl-i Sünnetle sürtüşmek ve sataşmak için her fırsatı ganimet bilen İmamiyyenin de aynı fikirde olması üzerinde düşünülmesi gereken bir husustur. Bu öyle sarsılmaz ve şüphe duyulmaz bir ittifaktır ki birbirine zıt tüm unsurlar evet öyledir demekte birleşmişlerdir.. Ehl-i Hadis, Ehl-i Rey ve Zahirisiyle , ve bugünkü yansıması açısından , Vehhabisi , Caferisiyle , İmamiyye ve Akılcı felsefeci çizgiyle tarihte yer tutmuş Mutezilesiyle , Zeydisiyle , Osmanlısıyla , Arabı, Acemiyle ve medreselisiyle, ilahiyatçısıyla bilumum eski ve yeni , mütekaddim-müteahhir tüm ehl-i ilmin nazarında Recm sabittir..Bu icma karşısında günümüz maceraperestlerinin, yenilik peşinde koşan Modernistlerin ve reformistlerin ilimsiz ve hüccetsiz muhalefetlerinin ne gibi bir zararı olabilir! ? Ezan sesinin yanında sinek vızıltısı ezanın lahuti derinliğinden kuvvet alan gür sedasını bastırabilir mi?

Şimdi icma(genel konsensüs )noktasında fikren ilerleyelim ve icmanın içeriğine hayalen dalalım:

b) Örneğin İmam-ı Azam muhsan (evli) için Recm vardır diye hükmetmiş.Bu hükmün arka planı neydi?Bunu sırf kendine özel bir içtihad veya o devre kadar hiç bilinmeyen bir şeyi icat edip fıkha monte etme tasavvuruyla mı söylemiştir?

İmam Azam ve diğer alimler ancak ve ancak devrine kadar ulaşan ilimle , rivayetle hükmetmişlerdir..İlim zihinden zihne , gönülden gönüle , kuşaktan kuşağa devredilen önemli bir mirastır..İlmin telahuk-u efkarla artarak devamlılığı esastır..İmam Azamın fıkha vurduğu damga var olan ve süregelen , zihinlerde arşivlenen , toplum hafızasının yüklendiği bir ilmin akıl-nakil ekseninde dizayn edilip , fıkhi kalıplara sokularak sonraki kuşaklara daha anlaşılır bir formatta bırakılmasından ibaretti..Nasıl mı?

c) İmam Azam nasıl bir ilmi ekolden ,akımdan ve gelenekten geliyor bir bakalım.Hiç şüphesiz İmam Azam yerden bitmedi.Çölün ortasında tek başına açan bir çiçek te değildi.İlim nasıl ki onun talebeleri eliyle diğer kuşaklara aktarıldı, onlarda kendi talebelerine , talebelerinin talebeleri de kendi talebelerine bu kutsal emaneti devrettiler ve ta çağımıza kadar o ilmin dalgaları ulaştı.Aynı şekilde ilim halkasının Ebu Hanifeyle asr-ı saadet arasındaki içteki halkaları Ebu Hanife’nin hocalarının kendi hocalarından ; onların da kendi hocalarından tevarüs ederek ashaba ve Risalet kaynağına kadar uzanmıştır..Ebu Hanife’de hocalarının elinden aldığı ilim hamurunu kendi mayasıyla ve pişirme tekniğiyle pişirerek asrının idrakine servis etmiştir.

Olayın kronolojik seyrine göz atarsak:

İmam Azam Ebu Hanife (80-150) ..(Büyük imam ..Yeryüzünün görmüş-göreceği en dirayetli en en ferasetli fakihi.İslamiyetin medar-ı iftiharı..Neşrettiği ilimle Hakikat-ı Muhammediyeyi anlaşılır hale getirmiş , çığır açan , karanlıkta kalmış noktalara ışık tutan yüce imam )

Hocası Hammad bin Ebu Süleyman:(ö.120)

Onun hocası İbrahim Nehai (ö.96)

Bir alt kuşak Meşhur Kadı Şureyh (ö.80)

Daha alt kuşak Alkame bin Kays (ö.62)

Sahabi neslinden ilmin asıl kaynağı Ali bin Ebu Talib (ö.40) , İbni Mesud (ö.32)

İmam Azam ölüm :150 doğum :80..

İlmini aldığı Sahabilerin Ölüm tarihleri ortalama H. 30-40 arası ve ..Onlardan Alkame , Nehai , Şureyh tabakası sonra Ebu Hanife..Yani bilgiler zihinlerde bir devirden diğerine bir nesilden diğer nesle devredilirken burada sıraladığımız gibi 5 halkalı bir silsile yoktur; belki 2 halkalı esas silsile vardır..İbni Abbas Hicri 68 yılında, Hz Aişe de 66 da vefat etmiştir.Bunlar sahabinin en alim ve en fakihleri arasındadırlar..Dikkat edilirse bunların ölümü ile Ebu Hanife arasında 10 yıl gibi çok kısa bir periyot var.Bu periyodu doldurmada öne çıkan simalar Kadı Şureyh , İbrahim Nehai ,Hammad gibi devasa ilmi kametlerdir...Şimdi sormak lazım hoca-talebe silsilesini oluşturan bu altın halkalardan İbrahim Nehai’ye veya Alkame'ye veya Kadı Şureyhe ve bunun gibi tabiinin ilim ve faziletleriyle meşhur önder şahsiyetlerine yalan veya dirayetsizlik nispet etmek imkanı var mıdır?..Bunlar ilim adına konuşurken İbni Abbaslarda Hz Aişelerde yaşıyordu..Bu büyük sahabilerin gözetiminde dine , hadise veya fıkha yanlış bir yön vermeleri veya kaynağın kutsiyetinden heva ve hevesin rezaletine sapmaları mümkün değildi.Tabiinin öne çıkmış bu simaları sadece ilimde değil ,örnek ahlak ve şahsiyet sahibi olarak fazilette ve kulluğun her alanında "saf ihlas" kesilmişlerdi.. Böyle şahıslar bu fıkhı elden ele iletmişler , dilden dile, dersten derse, kitaptan kitaba, gönülden gönüle , şuurdan şuura taşımışlardır..Böyle altın silsilelerle taşınan ilim emaneti ilk kaynakta nasıl duru ve gürül gürül akmışsa ondan bir nesil sonra İmam Azam neslinde de aynı saflık ve aynı durulukta akışına devam etmiştir.O nedenle gerek hadiste gerekse fıkıhta çıkış kaynağı ne 2. ne de 3. yüzyıldır..Kaynak sahabi neslidir ve onlardan devralan Tabiindir. Olaya devamlılık ve devir teslim nazarıyla bakmak gerekir.Birden bire yerden bitme veya semadan düşmeyle gelişen ne hadis ne de fıkıh ilmi vardır..Bunu söyleyenin ne ilimden ne de fikirden hiçbir nasibi yoktur .

3. Kuran düşüncesi !? açısından recmin suç-ceza ilişkisinde ne derece kitabın hükümleriyle bağdaşık olduğu:

Kurandaki Had cezaları caydırıcılık yönleri ön planda olan suç-ceza dengesi açısından bakıldığında ağır ceza olarak nitelenebilecek cezalardır.Cezanın ağırlığı hadlerin şüphe ile düşmesi prensibiyle dengelenmiştir..Şimdi bu bağlamda Kurana göre sirkat yani hırsızlık suçunun cezasını irdeleyip bu suça verilen ceza ile zinaya verilen ceza arasındaki doğrusal paralelliğe dikkat çekmek istiyorum...

Önce itirazcı zihniyetin çelişkisini de örnek olması açısından medyatik din alimleri ne demiş ona bakalım:

Burada tribünlere oynama adına , konuya verilen cevaptaki tutarsızlığa , özde yapılan tahrifata ,ilme yapılan haksızlığa , tatmin edicilikten uzak kurguya , başı sonuyla çelişen yoruma özellikle dikkatinizi çekmek istiyorum. Recm cezasını Kuranda geçmiyor diye yok hükmünde sayan modernist zihniyet hırsızlığın cezası olan el kesmeye yorum geliştirmekte apışıp kalmıştır.Çünkü bu medyatik alimlerimiz de farkındalar ki Recmin bir ateistin dinden arıtılmış , dünyevi kıstaslarla yalıtılmış seküler zihninde yaratacağı tahribat ve koparacağı isyan çığlığıyla bir elin bilekten kesilmesinin oluşturacağı infial aynıdır..Bir hümanist için her iki olguda insanlık onuruna yapılan en büyük saldırıdır..(Kendileri için sıradan bir fiil mukabilinde) başka bir insanı taşlayarak öldürmek nasıl kabul edilemezse bir insanın elini bileğinden kesip atmak ta o ölçüde kabul edilemez..

Fazla uzatmadan örnekleri veriyorum:

SÜLEYMAN ATEŞ: Recm, Kurana aykırı bu ceza islamın utanç sebebi olmakta , islamın imajını bozmaktadır..

El kesme:http://haber.gazetevatan.com/onemli-olan-suca-engel-olmaktir/351476/4/Haber

Verdiğim linkte özet olarak şunlar yazıyor: Okuyucunun biri Süleyman Ateş'e Hüseyin Atay'ın dinde reform ve Atatürk'ten kesitler adlı eserinde Kuranda hırsızlığın cezası olarak verilen kat(kesme) kelimesinin Atay tarafından el kesme değil de elleri engelleyin diye tefsir edildiğini bu konu hakkında ne düşündüğünü soruyor..Süleyman Ateş de verdiği cevapta kesmek anlamına gelen kat kelimesi önlemek anlamına gelebilir ama kat’tan sonraeydihuma tümleci geliyor..Faktau eydihuma hırsız erkek ve kadının ellerini kesin demektir..Elleri engelleyin olmaz ; engellenecek olan el değil hırsızın kendisidir..Eğer onun dediği gibi olsaydı vassariku vassarikatu faktauhuma olması gerekirdi ..Devamında yaptıklarına karşılık Allahtan bir ceza olarak böyle yapın deniliyor .Burada geçen nekal ağır bir cezadır..Peki önlemede bir ceza var mı? Bir ceza yok.Öyleyse ayette ağır cezadan söz ediyor..Süleyman Ateşin verdiği cevap buraya kadar anlamlı bir şekilde ilerliyor..Tam bu noktadan sonra recm hakkında ortaya attığı tarzda bu konunun da islamın utanç sebebi olma , imajı bozma potansiyeline karşı , ufak bir makyajla imaj düzeltmeye çalışıyor..Şöyle devam ediyor kurtarma operasyonu:..Yalnız Sayın Atay Kuranın amacının el kesme gibi ağır cezayı uygulamak değil, hırsızlık gibi suçları önlemek olduğunu belirtmek istemiştir..Bu anlayış doğrudur.Çünkü kuranın temel amacı suçu önlemektir....İslamdan öncede benzer cezalar uygulanırdı..Kuran suçta ısrar edene bu cezanın uygulamasını emretmekle beraber bir seçenek te getirmiştir..Uslananların bağışlanmasını emretmiştir..Eğer hırsızlık suçu daha hafif bir cezayla, mesela hapisle engellenecekse pekala o uygulanır..Hafif cezayla suçun engellenmesi kuran düşüncesine daha uygundur..

Değerlendirme:Bir paragrafta bundan fazla çelişki ve bundan fazla tutarsızlık toplanamazdı desek yanlış olmaz ..Maddeleyelim:

1.Üst paragrafta bahsedilen nekalden ve ağır cezadan alt kısımda eser kalmıyor..Adeta üst paragrafı gelenekçilere alt paragrafı da modernite soslu reformist düşünceye ithaf ediyor..Bu tek bir yazıda iki ucun da memnun edilmesi çabasıyla girilen kafa karıştırıcı bir labirent.Mantıklı bir çıkışı yok..Şimdi insan sormaz mı : madem ki el kesme cezasından hapis cezası gibi kansız , tertemiz imajlı , kişilerin tevbe etmesinin ortaya çıkmasıyla beraber affedilebileceğini ve cezanın düşeceğine de kapı aralayan bir formül var hangi ruh hastası bu gözü - gönülleri hoş eden yöntem dururken eline bıçağı alıp bileğe kasteder?Veya böyle bir çıkış yolunu dikkate almayan kadı el kesmeye hükmediyorsa psikopatlığın ileri bir evresini geçiriyor olmalıdır.Veya bu el kesme ve diyelim bir aylık hapis cezası birbirlerinin yerine geçebilecek/muadili olabilecek cezalar mıdır ki o olmazsa bunu seçme özgürlüğüne tabi olsun , veya sen Resulullahın bu cezayı gönül huzuruyla mı uyguladığını zannediyorsun ki böyle bir çıkış yolunu kenara itsin , veya cezanın bir değil bir kaç alternatifli olduğunu ve hatta işin içine hapisin girebileceğini hangi ayetle söylüyorsun ? Alemlere rahmet olarak gönderilen hassaslardan hassas o Resulün bir kaç alternatif içinden en acımasızını seçtiğini hayal etmek ne mümkün!.Kuran gibi ilahi ve ezeli hutbenin , İsmi Azamdan ve her ismin azamlık mertebesinden gelen ayetlerin nasıl oluyorda cahiliyyenin putperest araplarının acımasız uygulamalarının bir teadisi olarak bu ayette ifade bulduğunu , esas suçlunun cahiliye araplarının merhametsiz kabilevi geleneklerinde aranması gerektiğini, Kuranın bunda masum olduğu gibi bir mantığın hangi aklı başında bireye kabul ettirebilirsin ?Böyle baktığımızda ,Kuranın o cahiliye toplumunun insanlık dışı uygulamalarını ıslah edip onları hakiki insanlığa yükseltecek çareleri gösteren ve toplumsal yapıda devrimler yapan o yüceltici , ıslah edici yanını nerede arayacağız ?.

2. Ayet tefsirinden ortaya çıkan netice Süleyman Ateş'in kat kelimesini çizik atma gibi ilginç şekillerde açıklama yoluna gitmeyip(örneğin Yaşar Nuri'nin yaptığı gibi) Arap diline ve tefsir geleneğine uygunluk içinde el kesme anlamına geldiğini kabullendikten sonra bunun arkasında el kesme var ama isterse yönetici- kadı v.s. bu cezayı uygulamayabilir diyerek gönüllere su serpiyor..Böylece bozulan imaj düzeliyor..Ve ayrıca ikinci ve de kansız yöntem olarak takdim edilen hırsızlar ıslah olur, tevbe ederse bunların hiçbirine gerek kalmadan işi tatlıya bağlama formülünü öne sürüyor..Ama hangi yöntemle ve nasıl bu suçlunun ıslah olup olmadığının anlaşılacağını belirtmiyor.Suçlunun kendi ikrarıyla mı?Yalan makinesiyle mi?Burada hangi avanak hırsızın ben adam olmam kesin benim elimi diyeceğini veya bu izlenimi vereceğini cidden merak ediyorum..

Aynı fikirler H.Karaman da tekrar ediliyor..Bu cezanın vebalini cahiliye araplarına atmak bakın kimlerin ekmeğine yağ sürüyor:http://panteidar.wordpress.com/2010/06/11/islamda-hirsizin-elinin-kesilmesi/

4.EL KESME VE RECM ARASINDAKİ SUÇ-CEZA AÇISINDAN KARŞILAŞTIRMALI İLİŞKİ:

a) Suç ve ceza arasındaki ilişki cezanın caydırıcılığı yönüne kaydığını şuradan anlayabiliriz ki:İslamda bir elin diyeti 50 devedir..Hırsızlık haddinin nisabı ise bazı mezheplerde çeyrek dinar olmak üzere bizimkinde bir dinardır..(Kurandan başka bağlayıcı kaynak tanımayanların nazarında bir böyle bir nisab olamaz..Bir ciklet dahi çalınsa el kesmek icap etmeli)

50 devenin fiyatı 50*7 bin:350 bin..1 dinar ise 4*95 yaklaşık olarak 500 lira..Diğer mezheplere göre 125 lira dirhem üzerinden hesaplanırsa 4 dirhem: 4*4 yaklaşık 16 gram *1 gram gümüş ederi 1.8 :yaklaşık olarak 30 lira..Yani mezheplerin farklı yaklaşımları çerçevesinde 30 liradan 500 liraya çıkıyor..Ortalama hesap olarak 100 lira alsak 100 liralık bir malın karşılığında 350 bin lira diyet gerektiren el kesiliyor..Yaklaşık olarak 3500 katı ağırlaştırılmış bir ceza..Bu hesap bize had cezalarının caydırıcılık yönünün ön planda tutulduğunu ve ağırlaştırılmış yapıda olduklarını gösteriyor..O nedenle Zina suçuna verilen cezayı fazla bulmak veya beğenmemek kulun takdirinde değildir. Düşününki bir Alman 20 yaşında islamiyete inanmamış olarak ölüyor..Bu genç 5 yıl akıl-baliğ dönemi yaşamış ve bu dönemde ne hırsızlık ne adam öldürme ne başka bir bireye haksızlık yapmadan yaşamış olsun..Ama islamiyeti duymasına rağmen kabullenmeden göçüp gidiyor.Bu kişi 5 senelik bu küfür hayatının karşılığında hangi cezaya müstahaktır?Ebedi cehennem..Biz beğenmesek te öyle beğensek te öyle..

b)Burası çok önemli:Hırsız 30 liralık bir mal çaldı ve mezhebin birinin hükmüne göre eli kesildi..(Elin kesilmesi ayrı bir kayıp elin kesilirken yaşanılan acı ayrı bir mesele).Zina ettin cezası ne ?Kuran müslümanlarına göre 100 sopa..Sopayı vururken el omuzdan değil bilekten hareket edecek ..Sopa ne fazla kalın ne fazla ince olacak..Birey zayıfsa, hastaysa onun durumunu da göz önünde tutarak verilecek belki 15 dakikada belki de yarım saatte bitiverecek bir müeyyide..30 lira çalıyorsun(hatta 30 kuruşluk sakızda çalsan Kuran müslümanı Kuranda başka bir yol bulamayacak) el gidiyor zina ediyorsun 15 dakikalık konforun gidiyor..Öyleyse zinanın bu kuran müslümanlarınca yeri 30 liralık(veya 30 kuruşluk) hırsızlıktan kat be kat aşağıda..Kıyaslanamayacak kadar hafif....Soruyorum şimdi..Hırsızlık haddinin ayrı zamanlarda yüz defa hatta bin defamı uygulanmasını istersin yoksa el kesme cezasını mı? Tabi ki aklını henüz peynir ekmekle yememiş bir birey elim yerinde dursun da ben bin değil 10 bin sopa yemeye razıyım diyecektir...

5.1.Son olarak Recm cezasının pratikte uygulanmasının zor olduğunu, teorik yerinin yanında uygulamada ancak yarı sembolik/sembolik bir anlam ifade ettiğini izah edeceğim..(aynı şey el kesme cezası için de geçerlidir..Ancak konu recm olduğu için sadece recmi ele alacağım)

Zina eden kişinin cezalandırılması ancak iki şekilde olur .İkrar veya 4 erkek şahid (mezhebimize göre hamilelik gibi karine işlemez) getirmek..İkrar kişinin kendi itirafıdır..Peygamber dönemindeki örneklerine bakarsak:

Hz. Büreyde (radıyallâhu anh) anlatıyor: "Resulullah (aleyhissâlatu vesselâm)'a, Mâiz İbnu Malik el-Eslemî (radıyallâhu anh) gelerek:

"- Ey Allah'ın Resulü, ben nefsime zulmettim, zina fazihasını işledim, beni temizlemeni istiyorum" dedi. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) onu reddetti (geri çevirip meselenin üzerine gitmedi). Ancak Mâiz ertesi gün tekrar geldi. Yine:

"- Ey Allah'ın Resulü, ben zina fazihasını irtikap ettim!" diye ikinci sefer itirafta bulundu. Adamı ikinci sefer geri çeviren Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) adamın kavmine birisini yollayarak:

"Onun aklında bir noksanlık biliyor musunuz, normal bulmadığınız bir davranışına rastladınız mı?"diye tahkik ettirdi. Ancak hep beraber:

"Biz onu gördüğümüz kadarıyla, aramızdaki salih kişilere denk akıl (ve feraset) sahibi biliyoruz" dediler. Mâiz üçüncü sefer müracaatta bulundu. Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) onlara yine birini göndererek adam hakkında sordurdu. Yine ne kendinde, ne aklında bir kusur olmadığını söylediler.

Adam dördüncü sefer müracaat edince, ona bir çukur kazdırdı. Taşlanmasını emretti ve taşlandı.

Râvi der ki: Gâmidiye adında bir kadın da gelerek:

"Ey Allah'ın Resulü, beni niye reddediyorsun. Görüyorum ki, beni de Mâiz gibi geri çevirmek istiyorsun. Allah'a kasem olsun ben hamileyim de!" dedi. Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm):

"Öyle ise hayır. Sen git ve çocuğu doğurunca gel" dedi. Kadın gitti çocuğu doğurunca, bir beze sarılmış olarak çocukla geldi.

"İşte çocuk, doğurdum!" dedi. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):

"Git, sütten kesinceye kadar emdir, sonra gel!" buyurdu. Kadın gitti, o çocuğu sütten kesince çocukla birlikte geldi. Çocuğun elinde bir ekmek parçası vardı.

"Ey Allah'ın Resulü, işte çocuk, sütten kestim, yemek de yedi" dedi.

Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) çocuğu alıp, Müslümanlardan birine teslim etti. Sonra bir çukur kazılmasını emir buyurdu. Göğsüne kadar derinlikte bir çukur kazıldı. Bundan sonra halka taşlamalarını emretti. Herkes taşladı. Hâlid İbnu Velid (radıyallâhu anh) elinde bir taş ilerledi, başına attı. Kan yüzüne fışkırmıştı, kadına küfretti. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) Hâlid'in kadına küfrettiğini işitince:

"Ey Hâlid ağır ol!" dedi ve ilave etti:

"Nefsimi kudret elinde tutan Zât-ı Zülcelâl'e kasem olsun, bu kadın öyle bir tevbe yaptı ki, şayet alış-verişte sahtekârlık yapanlar aynı tevbe ile tevbe yapsalardı, onların bile mağfiretine yeterdi !"

Sonra Resûlullah (tekfın) emretti. Kadının üzerine namaz kıldırdı ve defnedildi."

Müslim, Hudud 22, (1695); Ebu Dâvud, Hudud 24, 25, (4434, 4441).Bunlar konunun temelini oluşturan rivayetler..İncelersek:

a) Maiz (r.a.)adlı sahabi işlediği zina suçunun günahından arınmak istiyor..Gelip suçunu ikrar ediyor..Efendimiz geri çeviriyor..Bu iş 4 defa vuku buluyor..Her birinde geri çeviriyor..Neden?Çünkü hernekadar zinaya recm var ama bu pratikte uygulanmak için değil.Veya uygulanması için hevesli olmak ve çareler aramak özendirilmemiş..Teorik bir anlam ifade etsin ve zinanın ne feci bir günah olduğunu zihinlerde canlı tutsun yeterli..Her defasında geri çevirmesi, o sahabinin eve gidip bir kez daha düşünmesi ; bir kez daha yaşam ve tevbe adına kendine şans vermesi içindir..Aynı geciktirme ve hatta caydırma taktiği Gamidiyeli kadında da şahit oluyoruz..Efendimiz artık ısrarla müracaatlar ve hatta recmin uygulaması için adeta yalvarmalar neticesinde bu cezayı uygulamak zorunda kalmıştır..

b)İkrarın 4 defa olması(bizim mezhepte) bu rivayetlerden gelir..Bir kişi bir heyecana kapılır ve anlık bir tepkiyle yöneticinin karşısına dikilip beni temizle diyebilir..İslam bu şahsın kendi aleyhine yaptığı bu ikrarı hemen uygulamaya almaz..Ondan 4 ayrı mecliste ve 4 farklı vakitte gelip bu ikrarı tekrarlaması istenir , bütün bunlar ikrarı yapan şahsın cayması için mühlet anlamındadır...

c) Hz. Maiz'le (r.a.) ilgili hadisin bir yerinde , Maiz aldığı darbelerden canı yanmış ve kaçmak istemiş derken birinin vurduğu darbeyle yere yıkılmış.Efendimizin tepkisi ilginç:Keşke bıraksaydınız..Yani kişi recm esnasında caysa bile bu ikrardan dönme olduğu için cezanın infazı durdurulur..Başından sonuna kadar kişiyi kararından vazgeçirmeye yönelik bir sistem işlemektedir..

5.2. Şimdi daha da ilginç bir noktaya ulaştık:

a)4 şahidin şahitliğiyle suçun sübut bulması:4 şahidin akıllı , ergen , adil ,olması..3 ü adil birisi değilse yani fasıksa hepsine birden iftira cezası uygulanır.Zorlaştırıcı unsurlar:4 erkeğin aynı olaya şahit olması ,hepsinin adil olması şeklinde üst üste binen zorlaştırmalar..Düşünün ki namaz kılmayanın dinde gevşeklik gösterenin v.s. adaleti olmaz.Ve dolayısıyla da şahitliği geçersizdir.Böyle 4 ehil şahsı günümüzde aynı anda aynı olaya şahitlik yaptırmak gerçekten güçtür..Diyelim ki oldu ,

b) Şahitler zinanın biçimsel niteliği olarak zaninin erkekliğini kılıcın kınına girdiği gibi gördüklerini açıkça beyan etmelidirler..Öyle gece gördüm ,ama kesin zina ediyorlardı , yatak oynuyordu , yorgan hareketliydi ,yatağın içindeydiler , yan odadan sesler geliyordu değil..Açıkça erkek ve kadının cinsel birleşmelerinin en ince detayına kadar görülmesi ve bu noktada hiç şüphenin olmaması gerek..Zorlaştırıcı unsurlar:Böyle bir şahitlik ancak gün artasında elinde mikrofon ey ahali toplanın biz uygunsuz bir film çekiyoruz diyerek sağlanır.Geri hiç bir türlü hele de gece vakti zinanın fıkıhta istenen şekliyle tespiti mümkün değildir..

c) Eğer zina suçu şahitlerin beyanıyla sabit olmuşsa ilk taşlamayı şahitler yapmalıdır..Eğer şahitler bu işten içtinap ederlerse recm düşer..Yine şahitleri psikolojik baskı altına alıyor.. Öncelikle islamiyette suçlar örtülür bu şahitler gördükleri günahı açık ederek belki tecessüs ederek hata etmişlerdir.Hiç bir ayet veya hadis böyle bir şahitliğin efdal veya sevap getirici olduğunu söylemez...Kişilerin yalnız başına işledikleri günahlar örtülür , ifşa etmek islami ahlaka uygun değildir..

d)Şahitler aynı anda, Dalton kardeşler gibi peşi sıra gelmelidir..3 ü bir gelirse bu sefer suçlu zina eden değil ( o güçlü makamına geçiyor)bu zinaya şahitlik ettiğini söyleyen bu 3 kişi olacağından hizmetlerinin karşılığı olarak 80 er sopa ile ödüllendirilirler.

5.3.Diyelim ki 4 adil şahit her ne hikmetse böyle bir gözlemi yapmış , setredilmesi gereken günahı açıp gizlememiş ,tecessüs etmiş ,kılıcın kınına girdiğini felan tespit etmiş; bir gayretle bunu rapor etmek için soluğu yöneticinin yanında alıyor ..Hanefi fıkhına göre ceza alıp almamak yine de zina yapanın inisiyatifindedir..İsterse şahitler yırtınıp dursun herhalükarda zina eden isterse bu işten sıyrılır..Nasıl mı?

BİRİNCİ YOL:Muta nikahı (geçici nikah) yaptık der..Her ne kadar Muta da bizim mezhepte zina benzeri bir günahsa da Hadleri şüphelerle düşürün hadisi gereğince infaz iptal olur.

İKİNCİ YOL:Diyelim ki zinacı arkadaş genelevde basıldı.Bu şahsa da cezanın uygulanması bizim mezhepte yine şahsın kendi isteğine bağlıdır..Tek demesi gereken bu seks işcisine para vererek ilişkiye girdiğidir...Ebu Hanife'ye göre para karşılığı zina şeklen Muta nikahına benzediği için haddi düşürür..

SONUÇ:Görüldüğü gibi mezhebimizde zina suçuna Recmin uygulanması atomun parçalanmasından daha zordur..Ancak ve ancak zina eden yalvar yakar olur kafayı bu işle bozup kendisi için başka çıkış yolu arama ihtiyacı hissetmeden 4 defa gelip gidip kapı aşındırsa yönetici de mecburen bu cezayı uygulamak durumunda kalır..Bu nedenledir ki Asrı saadette uygulanan cezalar birisi Yahudilerin müracaatıyla kendi kitaplarınca , birisi tecavüz gereği 2-3 ü de ikrarla ..Şehadet usulü pek yoktur..4 halife zamanında da 2-3 vaka onlar da ikrar..Osmanlıda da 600 sene de 10 civarı..Her yüz seneye 1 vaka..İşte kopartılan tüm yaygara bu hazin! tabloya ..Komşu ülkede 60 bin sivil çakıyla doğranıyor kimisi demir çubuklarla kafasına vura vura öldürülüyor.Gazze'de yüzlerce kadın çocuk fosfor bombalarıyla hayata veda ediyor.Gören veya ses çıkaran yok..Bunları pas geçen hümanizm bu 6 vaka için ortalığı birbirine katabiliyor..Acaba gerçekten bir hümanizm gösterisi mi yoksa ideolojik konum almamı?.

Osmanlı Devleti, zina suçunun cezası olan recm, hırsızlık suçunun cezası olan kat'-ı yed yani el kesme gibi had cezalarını uygulamış mıdır?Osmanlı Devleti'nde, uygulamadaki bazı aksaklıklara rağmen, itirazsız kabul edilen ve değiştirilmeyen suç ve ceza grubu, had suçları ve cezalarıdır. Had kelimesi, sözlük anlamı itibarıyla men etmek demektir. Terim olarak ise, Allah hakkı (kamu hakkı) olarak uygulanması gereken miktarı belli ceza demektir. Bu çeşit suç ve cezalarda tam anlamıyla kanunilik ilkesi geçerlidir. Şeriatın tarifine az da olsa uymadığı an, had cezaları uygulanmaz. Suçlara da cezalara da had tabiri kullanılmaktadır. Had cezalarını gerektiren suçlar yedi tanedir: Zina, iffete iftira (kazf), içki içmek (şirb), hırsızlık (sirkat), yol kesme (hirâbe=kat-ı tarik), dinden dönme (riddet) ve isyan (bağy).Had cezalarının en önemli özelliği, en küçük bir şüpheden sanığın yararlanması ve daha önemli olanı da, isbatının çok ağır olmasıdır. Bu şartlar yerine gelmediği takdirde, had cezaları değil, ta'zîr cezaları uygulanacaktır. Mesela Zina suçu üç şekilde sabit olur: Birincisi, tam ehliyetli, Müslüman, erkek ve dürüst dört şahidin bizzat gördüklerini beyan etmeleriyle sabit olur ki, bu çok zor bir yoldur. Ayrıca zaman aşımına da uğramaması şarttır, ikincisi, zina edenin dört defa zina suçunu ikrar etmesidir. Üçüncüsü; karinelerdir. Evli olmayan bir kadının gebe kalması ile de zina suçu sabit olur.Böylesine zor şartlarla isbat edilebilen ve en küçük bir şüphe ile bertaraf edilen zina haddinin uygulaması da çok az olmuştur. Osmanlı hukuk tarihinde her zaman zina haddi kabul edilmiş, ancak uygulaması pek nadir vuku' bulmuştur. Suçun teşekkülü ve isbatı için aranan şartlardan biri olmayınca ta'zir cezaları gündeme gelecektir. Bu konuda Osmanlı hukuk tarihinden bazı örnekler verelim:Dulkadiroğulları ceza kanunundan: "her kim zina eylese, şer' ile ya örf ile sübut bulsa, ergen ise had olmaz ise on üç altın alına. Evli ise recm olmazsa on beş altın alına".

Kanuni'nin ceza kanunnâmesinden; "Bir Müslüman zina eylese, şer' ile sabit olsa ve zina eyleyen muhsan yani evli olup bay olsa siyâset olunmadığı yani hadd-i zina urulmasa...". Yaptığımız araştırmalar, bütün Osmanlı tarihi boyunca uygulanan recm cezasının iki elin parmaklarından daha az olduğudur. Mesela, 929 tarihli bir mahkeme ilamı Kanuni devrinde recmin tatbik edildiğini gösterdiği gibi, 1091 yılında da hem de Padişahın huzuruyla bir recm cezası uygulanmıştır. İstanbul Aksaray'da Murad Paşa semtinde, bir yeniçeri emeklisinin hanımı komşusu bir Yahudi ile zina etmiş ve mahallelinin olayı basması ve dört şahidin şahitlik etmesi üzerine, At Meydanında uygulanan bu recm cezasına, Rumeli Kazaskeri Beyâzî-zâde Ahmed Efendi hüküm vermiştir.

Osmanlı hukuk tarihi boyunca, hadd-i sirkatin de uygulandığını, şer'iye sicillerin-deki karar örneklerinden öğreniyoruz. Ayrıca kanunnâmelerde de mesele tasrih edilmiştir. Mesela, Dulkadiroğulları kanununda "Ve her sârıkın (hırsızın) ki kat'ı yed olunca, eğer aynı ile sirkat etdiği davar olursa, alınup sahibine verile; durmaz ise tazmin olunmaya" denilmektedir. Osmanlı Kanunnâmelerinde ise, " ..tahılın uğuriasa, şer'an kesmek lâzım olması... cürm alına" ".. sirkat nisaba yetişmemiş, olsa kadı ta'zir ede"

(Bilinmeyen Osmanlı Ahmed Akgündüz)

Gönderen ahmed nazif

RECM

Kullanıcı: Sorularlaislamiyet.com | Tarih: Pzt, 06/03/2006 - 01:00

Yüz Değnek Cezası

Recm Cezası

Hz. Peygamber'in recm cezasına uygulama örnekleri:

1. İşvereninin eşiyle zina eden bekâr işçiye yüz değnek ve bir yıl sürgün cezası, kadına ise recm uygulanmıştır.

2. Zinasını dört defa ikrar eden Mâiz b. Mâlik (r.a)'in recmedilmesi.

3. Gâmidiyeli evli kadının zinadan dolayı recmedilmesi.

4. Evli bulunan Yahudi erkeği ile Yahudi kadınının zina sebebiyle recmedilmesi. Abdullah b. Ömer (r.a)'tan nakledildiğine göre, Hz. Peygamber'e, zina etmiş bir yahudi erkeği ile bir yahudi kadını getirmişler. Allah elçisi, yahudilere, Tevratta ki zina hükmünü sormuştur. Yahudiler; "yüzleri karaya boyanır, sırt sırta hayvan üzerine bindirilip sokaklarda dolaştırılır" demişler. Tevrat getirilmiş, ancak okuyan yahudi genci recm ayetine gelince ceza kısmını parmağı ile kapatıp atlayınca durumu farkeden ve yahudi iken İslâm'a giren Abdullah b. Selâm, Hz. Peygamber'e yahudinin Tevrat'ın üzerinden elini kaldırmasını emir buyurmasını istemiştir. Yahudi elini kaldırınca recm ayeti görülmüş ve her iki yahudi hakkında da evli olarak zina ettikleri için recm uygulanmıştır (Müslim, Hudûd, 26).

Recm cezası uygulanması için Gerekli Şartlar:

1. Zina eden kadın veya erkeğin ergin olması.

2. Akıllı olması. Akıl hastasına had uygulanmaz. Akıllı ve ergin bir kimse akıl hastası ile zina etse, yalnız kendisine had uygulanır.

4. Zinanın zor kullanarak olmaması gerekir.

5. Zinanın diri bir insanla olması gerekir.

6. Zina edilen kadının da ergin veya kendisine cinsel istek duyulan bir yaşta olması gerekir.

7. Zinanın bir şüpheye dayalı olmaması gerekir. Fasit nikahtan sonraki cinsel temasa had gerekmediği konusunda görüş birliği vardır. Velisiz veya şahitsiz evlenme gibi.

Zina Suçunun Sâbit Olması:

Zina, ya ikrarla ya da dört şahitle sabit olur.

1. İkrarla Tesbit:

Diğer yandan dört ikrarın ayrı meclislerde yapılması gerekir.

2. Zinayı dört şahitle ispat: Zinanın müslüman, erkek, adaletli ve hür dört erkek şahitle ispat edilmesi gerekir (en-Nisâ', 4/15; en-Nûr, 24/4,13). Şahit sayısı dörtten az olur veya dördüncü şahit "sadece bunları bir yorgan altında gördüm" gibi kesin zinaya delâlet eden beyanda bulunmasa, ilk üç şahide "zina iftirası (kazf)" cezası uygulanır. Zina isnat edilenden had düşer. Çünkü Hz. Ömer, Muğîre (r.a)'in zinasına şahitlik eden üç kişiye zina iftirası cezası uygulamıştır (bk. ez-Zühayli, a.g.e., VI, 48; "Kazf" maddesi).

Recm Cezasının İnfazı:

Hamdi DÖNDÜREN..........

Zina Edenlerin Recmedilmesine Dâir Rivâyetler Uydurma mı?

www.medresetulmahmudiyye.com › Reddiyeler

Zina Edenlerin Recmedilmesine Dâir Rivâyetler Uydurma mı? ...... Furkan Doğan'ın Kabri & Babası Ahme

. Sayın Bay M. Hayri Kırbaşoğlu şöyle diyor: Hadîsler söz konusu olduğunda, kaynak bilinci açısından, İslâmî ilimlerle uğraşanların bile sorumsuzca davranabildiklerine dâir sayısız örnek arasından, üzerinde ciddi olarak düşünülmesi gereken şu örneği ele alalım: İmâm Nevevî; Hadîslerle İslâm, (Mustafâ el-Buğa-Muhyiddîn Mistû, çev. ve tekmîl: Ahmet Alim, İstanbul 2000) adlı eserde, mürtedin, namazı terk edenin veya zînâ eden evlilerin ölüm cezasına çarptırılacağı iddiaları vesilesiyle, hadîsler konusunda kaynak, isnâd ve metin açısından hiçbir inceleme yapılmaksızın bilim dışı bir tavır takınıldığı açıkça görülmektedir. Nitekim mürtedin ölüm cezasına çarptırılacağına dâir, “Zîrâ hadîs-i şerîfte, ‘Dinini bırakıp ayrılan öldürülür,’ifadesi vardır. Bir de Buhârî ve Sünen sahiplerinin İbn Abbâs’tan rivâyet ettiklerine göre Peygamber (s.a.v.), ‘Dinini değiştireni öldürünüz,’ buyurmuştur. (s.270) “Namazı terk edenin hükmü öldürülmektir. –Burada delîl olarak, konuyla ilgisi olmayan 30. Rûm ve 31 ve 9. Tevbe, 11. ayetleri gösterilmek-tedir! (M.H. Kırbaşoğlu)- Peygamber de, ‘Bizimle onlar (kafirler) arasındaki sözleşme namazdır, kim namazı (inkar ederek) terk ederse kâfir olur,’ buyurmuştur.(s.271) “(…) Evli olanların [cezası] recm cezasına çarptırılmasıdır. Kazılan bir çukura beline kadar gömülür ve taşlanarak öldürülür,”(s. 265) denilerek recm konusuyla ilgili Mâ’iz ve Ğamidiye kıssalarıyla, lafzı mensuh hükmü bâkî (?) bir ayetle ilgili rivâyetler, hiçbir isnâd ve kaynak zikredilmeden delîl olarak kullanılmaktadır ki, bir insanın hayatına son vermek gibi son derece ciddi bir konuda din adına ne kadar sorumsuzca davranılabildiğini göstermesi bakımından oldukça düşündürücü, kaynak bilincinin ve eleştirel zihniyetin ne kadar gerekli olduğunu göstermesi bakımından da, o derece iknâ’ edicidir.[1]

Diyoruz ki;Pala sallama sırası İmâm Nevevî’ye geldi. Böylesi bir -kendi ifâdesiyle- “sorumsuzca davranabilme” tabiîdir ki, herkesin işi değildir. Bir yanda âlimleri“mürtedin öldürülmesi” husûsunda isnâd ve metin tenkîdi yapmamak ve bilim dışı davranmakla suçlarken kendileri hangi isnâd ve metin tenkîdini yaptılar. İslâm dışı anlayışın şekillendirdiği ve şartlandırdığı aklın mahsûlü akıl yürütmelerden başka elinde ne var? Üstelik şu uydurma olmakla suçladığı rivâyetlerin kimler tarafından rivâyet edildiğini açıklama lütfunda bile bulunmayacak kadar bilimsel davranılmıştır. “Mürted’in öldürülmesi” ve “namazı terk etmenin hükmü”nü başka makâlelere bırakıp “Recm” meselesini ele almak istiyoruz.

Daha önce M. Mustafa Zerkâ da “Fetâvâ”sında, evli olup da zina eden kimseninrecm edilmesinin/taşlanarak öldürülmesinin büyük bir ihtimalle had değil de ta’zircezası olduğunu söylüyordu. Libya’nın el-Beydâ şehrinde düzenlenen İslâmî Teşrî’(kanun yapma/yasama) Konferansı’nda, Ebû Zehre’nin, Nebi sallalahu aleyhi vesellem’in bir kimsenin taşlanarak öldürülmesini emrettiğinedair nakledilen hadis ve eserlerin gerçekte mevcûd olduğunda büyük bir şübhesinin bulunduğunu söylediğini yazmaktadır. Ama kendisinin bu kanaatte olmadığını, bu hadis ve haberin var olduğunu, ancak bunun (kesin) bir had cezası olmayıp ta’zir cezası olduğu görüşünde olduğunu bildirmektedir.

Meselenin ilmi münakaşasına girişmeden evvel iki tarihi şâhidliği buraya kaydetmek ve üzerinde konuşmak istiyoruz.

Yûsuf el-Karadavî, şu fetvânın haşiyesinde/dipnotunda şöyle diyor:

Şu anda, bütün zina hallerinde sadece sopalama cezasının uygulanmasının bildirilmesi ile yetinilmesi, Şeriât’ın hükümlerine alışılması ve meziyetlerinin görülmesinden sonra da Recm’in ta’zir mi had mi olduğunun ilanı için münasib vakit beklemek hayırlı olacaktır. Burada Hz. Âişe’den gelen bir sözü hatırlatmam gerekir: “Kurân’dan, önce cennet ve cehennemin anlatıldığı sûreler indirildi. Nihâyet insanlar İslâm’a koşunca helâl ve haram indi. İlk defa şarab içmeyiniz ayeti inseydi elbette ‘içkiyi ebediyen bırakmayız’ derlerdi. Eğer, önce ‘zina etmeyin’ (ayeti) inseydi ‘zinayı ebediyen bırakmayız’ derlerdi.”[6]

Ortada iki görüş var:

Recm Müslümanların arasında icmâ’ ile sâbit olan bir hükümdür. Hilâfı/karşı görüşü hesaba katılabilecek âlimlerden hiç kimse bu hükme i’tirâz etmemiştir.Hâricîler’in Ezârika kolundan bazılarından yapılan nakiller tabii ki müstesnâdır. Zamanımızda Sünnet’in hüccet olduğunu inkâr etmekte olan veyâhud, ğarbdan / batıdan gelen her türlü sapıklığa boyun eğen ve böylece Recm’in Şer’î bir had gibi vâcib/farz oluşunu inkâr eden ve Allah Teâlâ’nın Kur’ân-ı Kerîm’de bunu açıkça söylemediğine, Kur’ân’da zikredilenin sadece sopalama olduğuna ve bu hükmün Haber-i Vâhidler’le nesh edilemeyeceğine tutunan bir grup türedi. Bu söz, İcmâ’’ı ortadan kaldıran bâtıl bir sözdür ve ancak Kur’ân ve Sünnet’ten delîl getirmenin temel kaidelerini bilmemekten kaynaklanmaktadır.

Buna bir çok yönden cevâb verilebilir:

Bir: Recm Kur’ân’da açıkça anlatılmadıysa da işâret yoluyla sâbittir. İki: Ubâde hadîsinin şerhinde, geçmiş bâbta, Recm’in sopalama hükmünü nesheden bir şey olmadığını, bunun / recmin, zînâ eden ıhsân sâhibi/evli kimse sûretinde, ona (sopalamaya) bir ziyâde olduğunu, dolayısıyle ıhsân sâhibi bir kimseye sopa ve recm’in vâcib olduğunu, şu kadar var ki, en büyüğün (Recmin), küçüğün (sopalamanın) onun içerisinde olmasıyla, küçüğe hâkim olduğunu, tahkîk etmiştik. Çünki Recm cana karşı verilen bir cezadır. Dolayısıyle canın aşağısındaki cezalara hâkim olur. Evet bu sözü orada delîllerle te’yîd ettik. O delîllerle ve Şah Veliyyullâh Dihlevî’nin sözüyle öyleyse nesh veyâhud da tahsîs hükmüne ihtiyâc kalmaz. Üç: ‘Âmm olan bir delîlin tahsîs edilmesi âlimlerin cumhûruna göre nesh sayılmaz. O sebeble Kur’ân’ın hükmünün onlara göre Haber-i Âhâd’larla tahsîsi câizdir. Hanefîlere gelince… Tahsîs onlara göre nesh’in kısımlarından bir kısımdır. Bu sebeble Haber-i Vâhid’lerle Kur’ân tahsîs edilemez. Lâkin şu var ki, onlara göre Meşhûr ve Mütevâtir haberlerle Kur’ân tahsîs edilebilir. Nitekim bu Usûl-i Fıkıh’da vardır.

Bu bâbta en fazla söylenebilecek olan, Recm hadîslerinin Nûr sûresinin hükmünü tahsîs edici olduğudur. Cumhûr’a göre de tahsîs Haber-i Vâhid’lerle câizdir. Hanefîlere göre ise Meşhûr ve Mütevâtir haberlerle câizdir. Recm hadîsleriMa‘nen Mütevâtir’dir. O bakımdan sopalamak hükmü bunlarla Cumhûr ve Hanefîlerin arasındaki icmâ’ ile câizdir.

Recm Hadîsleri Mütevatirdir.

Recm hadîslerinin ma’nen mütevâtir olduğunu hadîs ve fıkıh âlimlerinden bir çokları açıkça ifâde etmişlerdir. İbn-i Hümâm’ın Fethü’l-Kadîr’inde, Âlûsî’nin Rûhu’l-Meânî’ isimli tefsîrinde, Şah Veliyyullâh Dıhlevî’nin de Hüccetullâhi’l-Bâliğa diye tanınan kitabında… Ben kendi başıma, okunmakta ve ellerde dolaşmakta olan kitaplarda Recm hadîslerini araştırdım ve recmin elli iki sahâbî’den rivâyet edildiğini buldum. Bunu gelecekteki cedvelde açıkça göreceksin. Orada her bir Sahâ-bî’nin ismini, rivâyet ettiğinin hülâsâsını ve rivâyet ettiği hadîsin bulunduğu kitabı zikrettim:

1-Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallâhu anh. Mâ’iz vâkıası, Müsned-i Ahmed:1-8

2-Ömer İbnü Hattâb radıyallâhu anh. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recm edişi, Sahîh-i Buhârî, zînâyı i’tirâf bâbı ve diğerlerinde.

3-Osman İbn-i Affan radıyallâhu anh. Muhsan olan zînâkârın kanını akıtmanın ve taşlanmasının helâl olduğu, Dârimî: 2/93 H:1302, Nesâî: 2/161.

4-Ali İbnü Ebî Tâlib radıyallâhu anh. Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in Sünnet’i ile recmetmek, Buhârî, Muhsan’ın recmedilmesi bâbı. Müsned-i Ahmed: 1/121.

5- ‘Âişe Ümmü’l-Mü’minîn radıyallâhu anhâ. Muhsan olan zînâkârın recmedilmesi hükmü, Müslim, Ebû Dâvûd, Hâkim: 2/367 Ğamidiyye Kıssası, Hatîb-i Bağdâdî, el-Esmâü’l-Mübheme: 361, H:177

6-Abdullah İbn-i Mes’ûd radıyallâhu anh. Muhsan olan zânînin kanının akıtılmasının mübah olduğu babı, Buhârî, Müslim.

7-Ebû Umâme İbnü Sehl radıyallâhu anh. Muhsan olan zânînin kanının akıtılmasının mübahlığı, Tirmizî ve Nesâî, Mâ’iz vak’ası. Abdürrezzâk, Musannef:7/321 H:1339.

8-Enes İbn-i Mâlik radıyallâhu anh. Muhsan olan zînâkârın kanının dökülmesinin mübahlığı, Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid:6/260, Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem’in recmetmesi, Ebû Ya’lâ’dan Mecmâü’z-Zevâid:6/264 ve Ebû Ya’lâ’dan el-Metâlibu’l-Âliye:2/116 H:1812. Ğamidi-ye vak’ası, Taberânî’den Mecmâü’z-Zevâid:6/268 ve Bezzâr’dan Mecmâü’z-Zevâid: 6/252.