Vatikan ve FETÖ Projesi “Diyalog” Uğruna

İSLAM FEDA MI EDİLİYOR?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Batı’nın Oryantalist Misyoner teşkilatlarıyla fikrî irtibat halinde olan Modernist İslamcılar, uzun zamandan beri Bakara suresi’nin 62. ayetine dayanarak İslam’ın esaslarını dikkate almadan “ehl-i kitabın cennete gireceği”ni yazmakta ve bu konuda fetvalar vermektedirler. Bu kişiler kimlerdir ve maksatları nelerdir?

Konu şu başlıklar altında ele alınabilir:

 İlgili Ayet-i Kerime

Şüphesiz, Mü'minler (Müslümanlar) ile Yahûdiler, Hristiyanlar ve Sâbiîlerden  (her bir grubun kendi şeriatında) "Allah'a ve ahiret gününe inanan ve (Hazret-i Peygamber gönderildikten sonra onun peygamberliğini kabul edip) salih ameller işleyenler için Rableri katında mükâfat vardır; onlar korkuya uğramayacaklar, mahzun da olmayacaklardır" (diye hükmedilmiştir). (Bakara,62. Diyanet Meali)

Diyanet’in son baskı Mealinde ismi olanlar, Tefsir alimlerinin yaptıkları açıklamaları dikkate alarak ve parantez kullanarak ayete doğru mana vermişlerdir.

Doğru Tefsir’de Müfessir’in Özelliği

Rivâye tefsirinde Müfessir, Hadis külliyatı, Sahabe ve Tabiûn kavilleri ile diğer Müfessir-i kiram’ın açıklamalarını kullanılır.

Re’y/dirâyet tefsiri de hiç bir şer’î delile dayanmadan, sadece kişisel görüşle yapılan bir yorum değildir. Bu tefsirde Sünnet ile sahâbe ve tâbiûn kavillerinin bütününü ifade eden rivâyetler, “Tefsir Usûlü”nde açıklanan kurallar çerçevesinde, en hassas bir şekilde işlenir. Şayet “Müfessir”; bid’at sahibi, günah işlemeye devam ediyor, kibirli, hevâsı doğrultusunda gidiyor, kalbi dünya hırs ve sevgisiyle dolu, tahkikî imana kavuşmamış ve benzeri durumlarda ise, onun hakikî manada Kur’ân-ı Kerîm’i tefsir edemeyeceği ve vahyin manalarını anlayamayacağı, ifade edilmektedir. (Bk. Zerkeşî, el-Burhân, II,180; Suyûtî, el-İtkân, II,183.)

Tefsir Alimlerinin Açıklamaları

Bakara suresinin 62’nci ayetini Müctehid Tefsir uleması ve bu ulemanın te’vil ve tefsirini göz önünde bulunduran İslam alimleri, şöyle açıklamışlardır:

Ayet-i kerimede geçen Mü’minler, üç şekilde (ilk görüş olarak) tefsir edilmiştir:

1. Bunlar, Mü’min görünen Münafıklardır. Bk. Nesefî “Medârik” (Hanefî), Ebussuûd Efendi Tefsiri (Hanefî), ve Ruhu’l-Beyan Tefsiri (Hanefî).

2. Bunlar, ihlaslı, sadık Mü’minlerdir. Bk. Taberî Tefsiri, İmam Maturidî “Te’vilat”, Beydavî Tefsiri (Şafiî) ve Kurtubî Tefsiri (Malikî).

3. Bunlar, Hazret-i Muhammed gönderilmeden önce Hazret-i İsa’ya inanan Mü’minlerdir. Bk. Fahreddin Razî Tefsiri (Şafiî), Zadül-Mesîr Tefsiri (Hanbelî) ve Semerkandî Tefsiri (Hanefî).

Ayet-i kerime’nin devamında geçen Yahudî, Nasranî/Hristiyan ve Sâbiîler’in Müslüman olmadıkları halde ecir ve sevaba kavuşmaları, sonunda kurtuluşa ererek cennete girmeleri mümkün müdür? Makalenin esasını da bu konu teşkil etmektedir?

Ayetin bu son kısmının lâfız/sözlük anlamı şöyledir:

Allah’a ve Ahiret gününe inanan ve salih amel/işler yapan Yahudî, Nasranî/Hristiyan ve Sâbiîler için Rableri katında ecirler vardır. Onlara korku ve hüzün yoktur. (Bakara,62)

Günümüzde tartışmaya açılan konu, Hristiyan ve Yahudilerin kendi dinlerine göre yaşayışları neticesinde cennete gidip gitmeyecekleridir? Zikri geçen ayet de “cennete gireceklerdir” diyenler için bir delil ve dayanak olarak kullanılmaktadır. Nedense bu konuyu gündeme taşıyanların tamamı, Müsteşrik Misyonerlerle fikri irtibat halinde olan ve Sünni İslam’a muhalefetleriyle bilinen iç ve dış Modernist İslamcılardır.

Ancak her şeyden önce Rivayet ve Dirayet  konusunda ümmetin güven ve itimadını kazanan Tefsir alimlerinin bu ayet-i kerime’ye nasıl mana verdikleridir?

Müfessirler, ayet-i kerimede geçen Yahudî, Nasranî ve Sâbiî kavramlarını (ilk görüş olarak) şöyle açıklamışlardır:

1. Bunlar, Peygamberimiz Hazret-i Muhammed gelmeden önce kendi dinlerine göre iman ve ibadette bulunanlardır. Bk. Beydavî Tefsiri (Şafiî). Bu te’vilde bir ihtilaf yoktur.

2. Bunlar, Peygamberimiz zamanında (ve sonra) yaşayanlardır. O’na iman eder ve şeriatına göre amel eder/ibadette bulunur ve hayırlı işler yaparlarsa, Ahirette kurtulurlar. İlgili ayeti bu şekilde tefsir edenler için Bk. Taberî Tefsiri, İmam Maturidî “Te’vilat”, İmam Mahallî “Celaleyn” (Şafiî), Nesefî ”Medarik” (Hanefî), Kurtubî Tefsiri (Malikî), Ebussuûd Efendi Tefsiri (Hanefî), Semerkandî Tefsiri (Hanefî), Mazherî Tefsiri (Hanefî), Ruhul-Beyan Tefsiri (Hanefî) ve M. H. Yazır Elmalılı Tefsiri (Hanefî).

Tartışmaya açılan te’vil ve tefsir de esasen budur!

Yanlış ve Fasit Yorumlar

Modernist İslamcılar, bu 2’nci maddedeki te’vil ve tefsiri kabul etmezler. Onlar, ayeti şöyle yorumlarlar: “Bugünkü Yahudi, Hristiyan ve Sabiîler (ve diğer din salikleri), kendi dinlerine göre Allah’a ve Ahiret gününe inanarak iyi işler yaparlarsa, Ahirette kurtuluşa erecek ve cennete gireceklerdir” derler.

Elbette bu yorum, bütün Müfessir-i kiram’a göre fasit ve batıl bir açıklamadır. Bu yanlış tefsiri yapanlardan bazıları şunlardır:

· Mevdudî. “Tefsirinde Allah, ebedî kurtuluşun, kişinin bir gruba mensup olmasına dayanmadığını, bilâkis kişinin imanına ve iyi amellerine bağlı olduğunu bildiriyor. Allah'ın hükmü bu dünyadaki genel kanaat ve kayıtlara değil, kişinin gerçek değerine dayanacaktır.” şeklinde üç taifeyle ilgili dolaylı lehte açıklama yapıyor. Tefsirinin tercümesi, Ali Bulaç yönetimindeki kişilerce yapılmıştır. Bulaç, FETÖ’den mahkum olmuştur. Mevdudî, dünyaya vahhabîlik/selefîlik ideolojisini yayan Râbıtatü’l-âlemi’l-İslâmî’nin kurucularındandır.

· Muhammed Esed. Tefsirinde başka hiçbir itikadda benzeri olmayan bir görüş zenginliği ile “kurtuluş fikri, burada sadece üç şarta bağlanmıştır: Allah'a iman, Hesap günü'ne iman ve hayatta doğru ve yararlı işler yapmak”. Tefsirinin tercümesi, Ahmet Ertürk ve C.Koytak tarafından yapılmış ve FETÖ irtibatlı Zaman gazetesince yayınlanmıştır. A. Ertürk, 11. Cumhurbaşkanı A.Gül’ün danışmanlığını yaptı. Şu anda KURAMER’dedir ve hızlı bir Vahhabî/Selefîdir.

· Reşid Rıza. Menar Tefsiri’nde Baraka 2’nci ayetinin “muttekîn” lafzının tefsirinde açıkça “burada murad, sadece Mü’minler değil, buna Yahudi ve Hristiyanlar da dahildir” demektedir. Bakara 62’nci ayetin tefsirinde bu ayete atıfta bulunur. Bu tefsiri, üstadları olan C. Afganî ve M. Abdüh’ün yaptığını kaydeder. R.Rıza’nın Fıkıh alimlerine ve Osmanlıya hakaretlerle dolu meşhur mezhepsizlik kitabı “Telfîk”, önce Türkçe’ye çevrilmiş, sonra Hayrettin Karaman tarafından sadeleştirilerek DİB’nca basılmıştır.

· Said Nursî. Birinci Dünya Savaşı'nda bizimle savaşmış olsa da, bir Hristiyan ölmüşse şehit sayılır, ahirette mükafatı vardır. Hatta o mazlumlar kafir de olsa, ahirette kendilerine göre o dünyevi afattan çektikleri belalara mukabil rahmet–i ilahiye’nin hazinesinden öyle mükafatları var ki, eğer perde–i gayb açılsa o mazlumlar haklarında büyük bir tezahür-i rahmet görünüp, "Ya Rabbi şükür, elhamdü lillah” diyeceklerini bildim ve kati surette kanaat getirdim." (s.45) Şimdi fetret gibi karanlıkta kalan ve Hazret-i İsa'ya mensup Hristiyanların mazlumlarının çektikleri felaketler, onlar hakkında bir nevi şehitliktir.(s.75)" (Bk.Kastamonu Lahikası,1995)

· F. Gülen. Said Nursî, kitap göndererek (1950'de Papa XII. Pius'a) Papalık'la iletişime geçtiği gibi F. Gülen de Türkiye’deki Müslümanları temsilen Papa’ya mektup yazmış (1998) ve Papalığın İslam dünyasına yaptığı “diyalog” çağrısına (1991) gönülden destek verdiğini bizzat Vatikan’ı ziyaret ederek göstermiştir (1998). Gülen’in din anlıyışının merkezinde kafir/Müslüman, dinli/dinsiz ayırımı yapmadan bütün inanışlara aynı mesafede olmak vardır. Bu, “insanlık dini” olarak da tanımlanabilir. Kur’an’ın bütün ayetleri, bu inanışa göre yorumlanır. Peygamber yok farzedilerek konular açıklanır. Ancak bu, Müslümanlarla ilişkilerde böyledir. Hristiyanlık ve Yahudilik söz konusu olunca durum değişir ve merkezde bu dinlerin öğretileri yer alır. (Bk. DİB, Kendi Dilinden FETÖ,2017)

· Hayrettin Karaman. Karaman, M.Çağrıcı, İ.K.Dönmez  ve S.Gümüş; Diyanet tefsirinde Bakara, 62’nci ayetini (ilk görüş olarak) Tefsir ulemasının açıkladıkları gibi tefsir ederler. Ancak sonunda Reşid Rıza ve Süleyman Ateş’in fasit görüşüne atıfta bulunurlar. Karaman’ın “Diyalog Toplantıları”nda ısrarla ileri sürdüğü bir görüş, Nisa, 48’in tefsirinde “Allahü teâlâ –Ehl-i kitap gibi– müşrik olmayan inkârcıları bağışlayabilecektir.” şeklinde yer alır. Bu son derece yanlış ve batıl bir te’vildir. “Şüphesiz Allah, şirk günahını bağışlamaz. Ondan başkasını, dilediği kimse için, bağışlar” ayeti, günahkar Mü’minlerle ilgilidir. Ebu’s-suûd Efendi, ilgili ayetin tefsirinde şu kaydı koymuştur: “İslâm şeriati, bütün Ehl-i Kitab’ın şirk ehli olduklarını açıkça belirtmiş ve kâfirlerin bütün sınıflarının sonsuz cehennemde kalacaklarına hükmetmiştir.” (Ayrıca bk. H. Karaman, Ö.F. Harman, F. Tuncer: Polemik Değil Diyalog, 2006)

· Süleyman Ateş. Ateş, "Cennet Kimsenin Tekelinde Değildir" başlıklı bir makalede Bakara,62’nin tefsiriyle ilgili olarak bugünkü “Hristiyan, Yahudi ve Sabiîler’in cennete gireceklerini ileri sürmüştür (Ocak,1989). Bunun üzerine Prof.Dr. Talat Koçyiğit (merhum), “Cennet, Müslümanların Tekelindedir” başlıklı yazısıyla arkadaşı Ateş’e “ayetin siyak ve sibakını/önceki ve sonraki ayetlerini ve Kur’an’ın külli hükümlerini dikkate almadan” ayete yanlış mana verdiğini belgelerle cevap vermiştir. (İslami Araştırmalar Cilt:3, Sayı:3, Temmuz 1989)

Diyalog Bir Dünya Projesi

İlk Diyalog fikri, 2. Vatikan Konsili'nde 1962’de ortaya atılmış, 1964’de  şekillendirilmiş ve 1976’da Hristiyan ve Müslümanlar’ın temsilcileri biraraya gelerek ilk defa diyalog ismiyle bir seminer gerçekleştirilmiştir.

Bu tarihten sonra Lübnan, Ürdün, Suriye, Suudi Arabistan, Mısır, Libya, İran, Pakistan, Hindistan, Endonezya ve Malezya gibi İslam Ülkelerinde “Diyalog Grupları ve Kurumları” faaliyete geçmiştir.

Değerlendirme ve Sonuç

Dünyada ve Ülkemizde başta Üniversiteler, Vakıflar, Dernekler, DİB gibi kurum ve kuruluşlar, Diyalog isimi altında çeşitli Seminerler ve Abant Toplantıları düzenlemişlerdir. Bu toplantılarda Müsteşrik, Vahhabî ve Diyalogçu, birbirinden ayrılamaz hale gelmiştir. Akademik çalışmalarda, Ansiklopedilerde, kişisel eserlerde unvan yetkileri kullanılarak “Hristiyan ve Yahudileri cennete koyma” konusunda adete yarışa girilmiştir. Bazıları kendilerini “diyalog”a o kadar kaptırmıştır ki, bunun Kur’an ve Sünnet’in bir “tebliğ” emri olduğunu söyleyerek, tıpkı bir bâtınî, bir haşhaşî ve bir müsteşrik gibi ayet ve hadisleri ters yüz etmişlerdir. “Tebliğ”in insanları “Hak olan İslam’a”, “Diyalog”un ise, “batıl olan Hristiyanlığa” davet olduğunu ve tebliğde ruh ve vahyin, diyalogda ise nefis ve aklın öncelikli olduğunu bir türlü anlayamamışlardır. Böylece diyalog uğruna İslam, kendi müntesipleri tarafından darağacına çıkarılmıştır.

Not: Bir eserde birden fazla kişinin ismi varsa ve yazdıkları bölümler ayrılmamışsa, her bir satır ve kelimede yazarların ortak sorumlulukları vardır. Bu hukuken de ahlaken de böyledir. C.A.Akışık.

28.09.2019   Türkiye Gazetesi

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/610007.aspx

.DİA, Selefiyye’nin Temsilciliğini mi Yapıyor?

“FETRET” maddesinde PUTPEREST, MÜŞRİK, EHL-İ KİTAP ve ATEİSTLER “CENNET”TE gösteriliyor?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

TDV İslam Ansiklopedisi (DİA)’nde “Fetret” maddesini Kelam ilmi uzmanı Metin Yurdagür yazmıştır. Yurdagür burada özet olarak şöyle diyor:

DİA’da “Fetret” maddesi

İster İslâm öncesi dönemde, ister İslâmî devirde yaşamış olsun, peygamber davetinden hiçbir şekilde haberdar olmayanların dinî sorumluluğu hususunda ileri sürülen görüşleri dört noktada toplamak mümkündür.

1. Fetret ehli; putperest, müşrik, (ehl-i kitap) hatta ateist bile olsa dinî bir yükümlülük altında bulunmadığından âhirette kurtuluşa erecek ve cennete girecektir. Bu kanaat, insanların dinî bakımdan sorumlu tutulmasını peygamber davetinden haberdar olma şartına bağlayan “temel görüş”ün bir sonucudur.

Eş‘ariyye’nin çoğunluğu başta olmak üzere Hâricîler ve Şîa bu görüştedir. Serahsî, Kādîhan ve İbnü’l-Hümâm’ın yanı sıra Buharalı diğer bazı Mâtürîdî âlimleriyle İmam Şâfiî, Ahmed b. Hanbel, Muhammed Abduh (Selefî) gibi âlimler de bu kanaattedir. Bu âlimlerin bir kısmı söz konusu zümre için “kurtuluşa erenler” ifadesini kullanırken bir kısmı onları müslüman veya müslüman hükmünde kabul etmiştir.

2. Fetret ehli, Allah’ın varlığına ve birliğine inanmak, ayrıca akıl yürütmek suretiyle bilinebilecek olan iyi fiilleri yapmak ve kötü fiillerden kaçınmakla yükümlüdür. Bu yükümlülükleri yerine getirenler kurtuluşa erecek, yerine getirmeyenler ise cehenneme girecektir.

Başta Ebû Hanîfe olmak üzere Ebû Mansûr el-Mâtürîdî ile bu mezhebe bağlı âlimlerin çoğunluğu ve Mu‘tezile’nin tamamı bu görüştedir.

Ebû Abdullah el-Halîmî, Fahreddin er-Râzî, M. Reşîd Rızâ (Selefî) gibi bazı Eş‘ariyye ve Selefiyye âlimleri de bu görüşü kısmen benimsemişlerdir.

3. Fetret ehlinin durumu âhirette yapılacak bir imtihandan sonra belli olacaktır. Ahmed b. Hanbel’in naklettiği bir hadise göre âhirette sağırlar, geri zekâlılar (ahmaklar), İslam’ı anlayamayacak derecede ileri yaşlılar ve fetret döneminde yaşayıp ölenler, Allah’a karşı mazeret beyan edeceklerdir. Bunun üzerine onlar, imtihana tabi tutulacaklar, emre itaat edenler kurtulacak, isyan edenler ise ebedî hüsrana uğrayacaklardır.

Başta Beyhakî, İbn Teymiyye, İbn Kesîr, İbn Kayyim el-Cevziyye ve İbn Hacer olmak üzere Selefiyye’nin çoğunluğu bu görüştedir.

4. Fetret ehli, cennete veya cehenneme girmeyecek, dirilişin ardından hesaba çekilecek ve cezaları süresince mahşer yerinde azap gördükten sonra hayvanlarla birlikte (toprak olup) yok edileceklerdir. Bu görüş, İmâm-ı Rabbânî (Ahmed Farukî)’ye aittir.

“Fetret ehli” kavramına konu olan ve farklı yorumlara tâbi tutulan İsra suresinin 15. ayet-i kerime’si şöyledir:

Biz, bir Peygamber göndermedikçe (bir kavme) azap etmeyiz (azap edici değiliz) (İsra,15).

Bu ayet-i kerimeyle ilgili çeşitli alimler, şu açıklamaları yapmışlardır:

Belli Başlı Tefsirlerde Fetret Ehli

1. Abdürrazzak (ö.211H). “Tefsir”inde Ebu Hüreyre’den rivayet edilen hadise göre, Kıyamet günü, ehl-i fetret, ahmak (ileri derecede akılsız), dilsiz, sağır ve İslam’ı anlayamayacak derecede yaşlılar, “bize rasül gelmedi” diye mazeret beyan ettiklerinde onlara, rasül (melek elçi) gönderilecek, o da onlara Cehenneme girmelerini söyleyecek, itaat edenlere Cehennem, berden ve selâmen (serin ve selametli bir yer) olacaktır.  (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

2. İmam Taberî (ö.310). “Tefsir”inde Abdürrazzak tefsirindeki hadis, burada da geçmektedir. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

3. İmam Matüridî, Ehlü’l-sünne (ö.333H). “Te’vilat”ında “ta’zîb” (azap etmek)’in üç şekilde olabileceğini, ayet-i kerimelerden deliller getirerek izah etmektedir. İnsanlar: 1. Dünyada hayır ve şerle imtihan edilerek cezalandırılırlar, 2. İnat ve kibirleri yüzünden “kökünü kazıyacak şekilde azab”a uğrarlar, 3. Ahirette va’d edilen azapla cezalandırılırlar. Ayetteki “ta’zib”, dünyada rasül göndermeden “kökünü kazıyacak şekilde azab” etmeyiz, manasındadır. Allah, en doğrusunu bilendir.   (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

4. Ebu’l-Ferec İbn el-Cevzî, Hanbelî (ö.597H). “Tefsir”inde Kâdî Ebû Ya’lâ şöyle demiştir: Bu âyette Allahü teâlâ’nın akılla değil, ancak Şeriat (din) ile bilinmesinin vacip olduğuna delil vardır, din de peygamberlerin gönderilmesidir. Şöyle ki, bir insan bundan önce ölse, kesin cehenneme gideceğine hüküm verilmez. İşitmeye bağlı olan şey, bir peygamberden işitilmedikçe azap olunmaz. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

5. İmam Kurtubî, Malikî (ö.671H). “Tefsir”inde Cumhûr’un kanaatine göre bu âyet, dünyadaki azap ile ilgilidir. Yüce Allah bir ümmete risalet gönderip onları uyarıp korkutmadan önce o ümmeti helâk etmez.

Bir kesim ise bunun hem dünya, hem âhiret hakkında umumî olduğunu kabul etmektedir. Kurtubî, bu konuda bazı hadis ve rivayetleri değerlendirmektedir. Allah, en doğrusunu bilendir. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

6. Kâdî Beydavî, Şafiî (ö.685H). “Tefsir”inde “dünyada delilleri açıklayıp Şeriatı hazır hâle getirerek onları delillerle susturuncaya kadar” demektir. Bu konuda Şeriat gelmeden bir şeyin vâcip olmayacağına delil vardır. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

7. İmam Nesefî, Hanefî (ö.710H). “Medârik”de dünyada bir topluluğun “kökünü kazıyacak şekilde” ortadan kaldırmamız bize yakışmaz, bizim için sahih ve doğru olmaz. Ancak bir peygamber göndermek ve onlara gerekli olan hücceti sunmak suretiyle, bunun gereğini yapmadıkları takdirde azap edip cezalandırırız. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

8. İbn Hayyân, Ebu Mervân Hayyân, Malikî (ö.469H). “Bahru’l-Muhît”de ta’zîb, Cumhur’a göre dünyadadır. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

9. Razî, Fahreddin, Şafiî (ö.606H). “Mefâtihu’l-Gayb”de konuyla ilgili bütün akli deliller serdedilmekte, hatta bir yerinde “akıl, insanlara, Allah katından gönderilmiş olan bir nevi elçidir. Hem de öyle bir elçi ki, şayet o olmasaydı, hiç bir peygamberin risaleti anlaşılamazdı” denilmektedir. Açıklamalarından ta’zîbin dünyada olacağı anlaşılmaktadır. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

10. İmam Suyutî, Şafiî (ö.911H). “ed-Dürru’l-Mensûr”, rivâye tefsirlerdendir. Nakiller, kritik edilmeden verilmektedir. Hatta Taberi tefsirinde olduğu gibi, rivayetler arasında tercih de yapılmamaktadır.

Konu ile ilgili olarak “Müşrik çocukları”nın ahiretteki durumları açıklanırken ”cennet”te ve “cehennem”de şeklinde rivayetler zikredilmektedir. Elbette bu, nasih ve mensuh ile ilgili bir konudur. Ehl-i sünnete göre ayetlerde de nâsih ve mensuh vardır. Mutezile, Felasife ve Modernist ilahiyatçılar, nâsih ve mensuh’u kabul etmezler.

Ehl-i fetret, ahmak (ileri derecede akılsız), dilsiz, sağır ve İslam’ı anlayamayacak derecede yaşlılarla ilgili hadis, çeşitli Muhaddislerin nakilleriyle ifade edilmektedir. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

11. Ebu’s-Suûd Efendi, Hanefî (ö.982H). “Tefsir”inde şeyh Ebû Mansur el-Mâtürîdî'nin de dediği gibi, bu azaptan murat, dünyada “onları tamamiyle yok etme cezası”dır. Ondan sonra gelen cümleye uygun anlam da budur. Yahut dünyevî azabı da, uhrevî azabı da kapsayan ve tamamiyle yok etme azabının çeşitlerinden biri olan azap cinsi murat edilmektedir. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

12. Şevkânî, Ebû Abdillâh M.İbn Alî (ö.1834M). “Fethu’l-Kadîr”de “müşrik çocuklar” ve ilgili meşhur hadisler hakkında ayrıntılı açıklamalar yapılmaktadır. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

13. Âlûsî, Ş.Mahmud (ö.1854M).”Rûhu’l-Meânî”de konuyu çok geniş açıdan ele almakta ve ta’zîb’in dünyevî ve ühravî olabileceğini kaydettikten sonra dünyada olacağına işaret etmektedir. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

14. M.Hamdi Yazır Elmalılı, Hanefî (ö.1942M). “Tefsir (Orijinal)”inde biz, dünyada bir Resûl gönderinciye kadar ta'zib etmeyiz. Resûl gönderilince de hidayet ve dalâlet tebliğ edilmiş bulunur. (Eserde “Fetret ehli, cennettedir” ifadesi bulunmamaktadır.)

Vahhabî/Selefî Bir Dokümanda Fetret Ehli

“Ehlu’l-Fetre ve men fi hukmihim” adlı Riyad menşeli ve Arap dünyasında temel kaynak olarak kullanılan bir eserde Fetret Ehli ile ilgili ulemanın görüşleri, 3 maddede toplanıyor:

1. Da’vet ulaşmadan ölen kimse, “nâciyen”dir (kurtulmuştur) ve cennettedir.

2. Da’vet ulaşmadan ölen kimse, “nâr”dadır (cehennemdedir).

3. Da’vet ulaşmadan ölen kimse, Ahirette nâr ile imtihan olunur. İmtihanı kazanan kurtulur, kazanamayan ateşe girer.

Bu üç görüşle ilgili, bir çok ayet ve hadis zikredilmekte ve değerlendirilmesi yapılmaktadır. (Ahmed Şükri, Naşir :Dâru İbn Kesir, Dımeşk-Beyrut,1988)

Değerlendirme ve Sonuç

DİA yazarlarından Metin Yurdagür’ün “Fetret” makalesi ile “Vahhabî/Selefî doküman” değerlendirilecek olursa, şu sonuçlara varılır:

1. Makale; muğlak, karışık ve yanıltıcı niteliktedir.

2. Üç maddede gösterilen kişi ve kaynakların, hangi fikri, ne oranda ve nasıl ifade ettikleri belirtilmemiştir.

3. Fetret ehli kavramının iki anahtar kelimesi vardır: 1. Ta’zib (dünyada mı, Ahirette mi?) 2. Cennet.

4. Bu iki kavram vuzuha kavuşturulmadan konu işlenmiştir.

5. “Biz peygamber göndermeden bir kavme azap etmeyiz (İsra,15)” ayetinde açıklanan hükmün, Ahirette gerçekleşeceği varsayımından hareketle Fetret ehlinin kurtulacağı, hatta cennete gideceği kanaatine varılmıştır.

6. Halbuki İsra,15’inci ayeti, örnek verdiğimiz dört mezhebi temsil eden alimlerin tamamına yakını tarafından “dünyada kendilerine da’vet ulaşmayan kişilere rasül göndermedikçe biz onları helâk etmeyiz” şeklinde tefsir edilmiştir.

7. Bu durumda “Fetret ehli”nin “Ahirette kurtulup cennete gireceği” tezi, 6. maddede açıklanan “dünyada helâk etmeyiz” şeklindeki delillerle tamamen temelsiz ve geçersiz kılınmıştır.

8. Makalede rivâye ve dirâye, hiçbir tefsire başvurulmamıştır. Halbuki konu tefsirle ilgilidir.

9. Kaldı ki, Ahirette kurtulma ve cennete girme, gayb bilgilerindendir. Onun için bu konuda mutlaka nakle dayalı sağlam bilgiye ihtiyaç vardır. O da Hadis-i şeriflerdir.

10. Hiçbir İslam alimi, “Ehl-i Fetret, cennette olacaktır” şeklinde bir hadis nakletmemiştir.

11. Fetret makalesi ile Selefî doküman, bir çok yönden birbirine benzemektedir.

12. Sonuç:  Hadis-i Şerif’te: Kim, Kur’ân’ı (hadis, sahâbe ve tâbiûn kavilleri gibi nakle dayanmadan) kendi görüşüne göre açıklarsa, Cehennem’deki yerine hazırlansın” buyruluyor. (Tirmizi,Tefsir 1)

Not: 1. Bu makale “Cennette kafirler de olacaktır” diyen ve referans olarak “Fetret” maddesini gösteren Hayrettin Karaman’a ithaf olunur. Karaman’ın diğer referansları da böyle ise, vay bu milletin haline!

2. Bu makale, “Fetret” maddesi yazarı ile DİA’nın yönetici kadrosuna bir “ev ödevi” olarak sunulur. C.A.Akışık

 14.09.2019 Türkiye Gazetesi

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/609790.aspx

.İlahiyat, İslami İlimler ve YÖK’ün Dikkatine!

Dünün Ebrehe’si Ka’be’ye Bugünün Ebrehe’si KUR’AN-I KERİM’E SALDIRIYOR

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Çeşitli Üniversiteleri dolaştıktan sonra şu anda Marmara Üniversitesi kadrosunda bulunan Mustafa Öztürk, İslam düşmanlarının, Oryantalistlerin ve Misyonerlerin ortaya attıkları hezeyanların birebir aynısıyla ve sözde Müslüman araştırmacı kimliğini kullanarak Müslümanların iman rükünlerine, özellikle muazzez Kur’an’a saldırıyor. Müsteşriklerin İslam ülkelerindeki kripto etki ajanlarının yaptıkları gibi tekzip ve istihza yöntemini kullanıyor.

Ayetlerle alay ediyor

Mustafa Öztürk, internetteki “video”da aynen şöyle diyor:

Bana cennet âyetleri geliyor. Bak oğlum diyor, öbür dünyada Allah bizi nerede ağırlayacak, biliyor musun, diyor. Altından ırmaklar akan cennet… Koltuklara kurulacağız, sırf muhabbet edeceğiz, sohbet edeceğiz. Cennet, koltuk! Oysa şu anda bile ben koltukta oturuyorum.

Müttekıîne aleyha Mütekâbilîn (Vakıa,16). Koltuklara yaslanacaklar. Bir de daha sıkıntılı bir şey var:

Altın bileziklerle süslenecekler. İpek elbise giyecekler (İnsan,21; Fatır,33). Allah aşkına! İpek elbise giy. Bir de altın bilezik tak. Dışarı çık. Sana ne diyeceklerini ben söyleyim: Gey (homoseksüel) diyecekler. (Kahkahalı gülüşmeler) Bizim tefsir çıkınca ben size epeyce malzeme aktaracağım.

Tehıyyetühüm fiha selâm (Yunus,10). Cennette gidecekler, görecekler, birbirine selam verecekler. Allah Allah, orada hiç şaka yapmayacaklar, latife olmayacak. Allah Allah, selam! Bir de ciddi olacağız. Bu ne hal, ben ne yapayım cenneti, dedim ve akademik hayata intibak ettim. “İslamiyat”ta bir yazı yazdım: Bu cennet, Arabın cennetidir.

(https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=542559962848026&id=1458476507800161)

“Kur’an lafızları, Peygamberin cümleleridir” diyor

Mustafa Öztürk, Kur’an’ın bütünüyle ilgili olarak şöyle diyor:

Kur'an vahyinin mahiyeti ve Hazret-i Peygamber'e hem lafız, hem mana mı, yoksa salt mana ve mefhum tarzında mı indirildiği meselesi de tartışmaya değer niteliktedir. Zira Kur'an'ın hem lafız, hem mana itibariyle inzal edildiğini kabul etmek, cihad ve kıtal meselesinde kullanılan “politik dil”in bizzat Allah'a ait olduğunu söylemeyi gerektirir.

Vahyin salt mana ve mefhum olarak inzal edildiğini kabul etmek ise, söz konusu dilin Hazret-i Peygamber tarafından formüle edildiğini, dolayısıyla Allah katından genel muhteva ve perspektif olarak aldığı vahyin ışığında konjoktürel gelişmelerle ilgili yol haritasını kendisinin belirlediğini söylemek gerekir ki, bize göre bu ikinci ihtimal daha makul görünmektedir. Aksi takdirde, "Allah'ın ahlakiliği” meselesi gündeme gelir. (İslam Kaynaklarında, Geleneğinde ve Günümüzde Cihad, “Mustafa Öztürk, Cihad Ayetleri: Tefsir Birikimine, İslam Geleneğine ve Günümüze Yansımaları”, 29 Mayıs Univer.KURAMER yayını, İstanbul 2016, ss.174-199)

Sonra bu cümleleri, daha anlaşılır hale getiriyor:

Kur’ân’ın Mekke döneminde Ehl-i Kitap, özellikle de Yahudiler hakkında olumlu bir dil kullanmasına rağmen, Tevbe suresi 29. ayette aynı zümrenin “Allahsızlar” diye nitelendirmesi arasındaki uçurum, az çok anlaşılır hâle gelir. Kur’ân’daki bu keskin üslup ve tikel hüküm değişikliklerinin tek tek ve lafzen Allah tarafından belirlendiği kanaatinde değilim. Çünkü Allah’ın bu denli güncel ve politik bir sürecin içinde bizzat müdahil olduğuna kani değilim. Allah’ın bizzat savaşa katıldığı izlenimi veren ayetlerin Hazret-i Peygamber’in zihnindeki genel ve külli vahiyden istinbat edilmiş tikel referanslar olduğu kanaatindeyim” (s.201).

Eleştiriye aldığı ayet-i kerime’de yüce Allah, şöyle buyuruyor:

O kendilerine kitap verilenlerden, Allah’a ve âhiret gününe iman etmeyen, Allah’ın ve Peygamberin haram ettiğini haram saymayan ve hak din (İslâm)’ı din edinmeyen kimselerle; onlar hor ve küçülerek (boyun eğerek) kendi elleriyle cizyeyi verinceye kadar savaşın. (Tevbe,29)

“Allah’ın ruh hâli” ifadesini kullanıyor

“Kur’ân, Vahiy ve Nüzul” isimli eserinde de M. Öztürk şöyle diyor:

Bize göre Kur’ân’daki lafızlar, Hazret-i Peygamber’in kendi diliyle Allah hakkında konuşmasıdır. Bilindiği gibi dil/lisan insanın duygu, düşünce, idrak ve kültür dünyasından bağımsız değildir. Bu yüzden Hazret-i Peygamber’in kendi varlık tecrübesinden hareketle Allah’ı gazap, rahmet, beddua gibi insan biçimci (tabiatı) sıfatlarla anlatması gayet tabiidir. Ayrıca insanlık hâlleri tabirinin de ifade ettiği gibi bir insanın halet-i ruhiyesi sabit ve stabil değil, ahval ve şeraite göre değişkendir. Hâliyle, Kur’ân’da hem affedici ve bağışlayıcı olmaya yönelik teşviklerin, hem de birçok beddua ve tel’in ifadesinin yer alması, -haşa-  “Allah’ın ruh hâli”ndeki değişikliğin değil, Hazret-i Peygamber’in yaşadığı iyi kötü tecrübeler ve bu tecrübelerle ilgili farklı hâllerin yansıması gibidir.” (M.Öztürk, Ank.Okulu Yay. 2016, s.226).

Mustafa Öztürk, şeytani bir mantık yürüterek, “Tevbe suresi 29. ayetinin, şayet lafızlarıyla Allah tarafından indirildiği kabul edilirse, Allah’ın ahlakiliği gündeme gelmiş (-haşa- O’na “ahlaksızlık” isnat edilmiş) olur, diyor. Kendine göre Kur’an’ı korumuş oluyor. Allah, “kıtal”i emretmez, ehl-i kitapla savaşın, demez, kafirlere beddua etmez, onları tel’in etmez, bir yerde rahmetten, diğer bir yerde azaptan bahsetmez, çelişkili ifadeler kullanmaz, diyor.

Öztürk, ancak bir İslam düşmanının kullanabileceği “Allah’ın ahlakiliği”, “politik dil” ve “Allah’ın ruh hâlindeki değişiklik gibi çirkin ve terbiyesizce sarfettiği şizofranik ifadeler kullanıyor. Böylece Nemrut aklıyla Allah’a neyin doğru, neyin yanlış olduğu denâetini göstermiş ve bir bakıma firavunca yüce Mevla’ya akıl vermiş oluyor. Bütün bu zannınca olumsuz gördüğü fiilleri, Peygamber’e yüklüyor. Peygamber’i, Ebu Cehil ve Ebu Leheb gibi düşünüyor. Daha doğrusu kendisi gibi zannediyor. İslam’ı ve onunla ilgili vahyi, insan aklının ürünü Totemizm ve Brahmanizm gibi algılıyor.

Aynı mantığı Allah’a karşı İblis de kullanmıştı. Âdem’i topraktan, beni ateşten yarattın. Ateş topraktan daha hayırlıdır (bkz. A’raf,12). Ben niye Âdem’e secde edeyim, şeklinde mantık yürütmüştü.

Öztürk, neticede kendini haklı gösterebilmek için “Tevbe,29. ayetinin lafızlarını, mevcut siyasi ortama göre Peygamber kurmuştur ve onun cümleleridir” diyor.

Kur’an’daki kıssalar, hayalidir, diyor

Öztürk, Kur’an’daki kıssalarla ilgili olarak da şu hezeyanda bulunuyor:

M. Ahmed Halefullah, “el-Fennü’l-Kasasî fi’l- Kur’ani’l- Kerim” başlıklı doktora tezinde Kur’an kıssalarını edebî açıdan incelemek suretiyle bazı kıssaların mitolojik (uydurma) karakterli olduğu sonucuna vardı. (M.Öztürk, “Demitolojizasyon ve Kur’an”, s.77)

Öztürk, devamla, Kur’an kıssalarının mitolojik temalar içerdiği fikrinin mucidi kesinlikle Halefullah değildi. Çünkü daha önce aynı muhitte Muhammed Abduh da buna benzer şeyler söylemiş, hatta Hint alt kıtasında Seyyid Ahmed Han ve Muhammed İkbal gibi Modernist düşünürler, bu konuda daha uç görüş ve düşünceler üretmişlerdi. Kısaca, Halefullah’ın yaptığı şey, geçmişte mevcut olan bir görüşü açıkça telaffuz etmeyi denemekten ibaretti. (s.78)

Öztürk, kıssalarla ilgili bu fasit fikrî altyapıyı hazırladıktan sonra:

“Muhatapları kıssadan hissedar kılmak için ille de tarihin bir devrinde olmuş bitmiş bir hâdiseyi anlatmak gerekmez. Dahası, insanlar hiçbir tarihsel gerçekliği bulunmayan bir menkıbe, efsane ve mitolojiden de pekâla hissedar kılınabilir.” diyerek, Kur’an kıssalarının hepsinin “hakikat” olduğunu kabul etmenin yanlış olacağını açıkça şu cümlelerle ifade ediyor:

“Bizce bu noktada yapılacak en büyük yanlış(lık), Kur’an kıssalarının tümünü birer tarihi hakikat veya tümünü kurgusal/mitolojik/fiktif/uydurma kapsamında mütalaa etmektir.” (bkz.Aynı makale, “Sonuç”)

Diyanet’in cevabı

DİB Din İşleri Yüksek Kurulu, Mustafa Öztürk’ün her satırı küfür kokan bu hezeyanlarına ve aynı imansızlığı paylaşan bazı Modernist İslamcılar ile Oryantalist bağımlılarına şu cevabı vermiştir:

Son zamanlarda Kur’an’ın mahiyeti konusunda kamuoyunda tartışmalara yol açan birtakım iddiaların ileri sürüldüğü görülmektedir.

Söz konusu iddialara göre, Kur’an’ın sadece manası bir öz olarak Hazret-i Peygamber’e indirilmiş, o da bunu kendi kültürünün kelimeleriyle söze dönüştürmüştür.

Yüce Allah’ın bütün insanlığa gönderdiği son vahyi olan Kur’an-ı Kerim’de yer alan birçok ayet, onun bütünüyle, yani hem manası, hem de lafzıyla Yüce Allah’a ait olduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

İnzal sırasında Kur’an’ın lafzı ve manası üzerinde Hazret-i Peygamber’in herhangi bir tasarrufunun kesinlikle söz konusu olamayacağı hususu da birçok ayette belirtilmiştir.

Ayet-i kerimelerde buyruluyor:

Şüphesiz bu Kur’an sana, hüküm ve hikmet sahibi, hakkıyla bilen Allah tarafından verilmektedir. (Neml,6)

Kendilerine âyetlerimiz açıkça okunup anlatılınca, bizimle karşılaşacaklarına (Hesap gününe) inanmayanlar, "Bundan başka bir Kur’an getir veya bunu değiştir" dediler. Onlara şöyle de: "Onu kendiliğimden değiştirmeye hak ve yetkim yoktur, ben ancak bana vahyedilene uyuyorum. Eğer rabbime itaatsizlik edersem, şüphesiz dehşetli bir günün azabından korkarım.” (Yunus,15)

Eğer Peygamber bize (yüce “Zât”ıma) atfen bazı sözler uydurmuş olsaydı, elbette onu kıskıvrak yakalardık, sonra onun can damarını koparırdık. Hiçbiriniz buna mâni olamazdınız. (Hâkka,44-47)

Kur’an kıssalarının gerçekliği olmayan kurgusal ifadelerden ibaret olduğu iddiasına gelince, bu yorum da yine bizzat Kur’an’ın kendi ifadelerine ters düşmektedir. Zira Kur’an-ı Kerim, kıssalarla ilgili olarak kâfirlerin “öncekilerin masalları/uydurmaları” iddialarını birçok ayetinde reddetmektedir: Furkan,5-6; Nahl,24-25; Kalem,15-16.

Yine pek çok ayetinde anlatılanların “gerçek ve yaşanmış” olduğu açıklanmaktadır:

Bunlar sana vahyettiğimiz gayb haberlerindendir. Meryem'i kim himayesine alıp koruyacak diye kalemlerini (kur'a için) atarlarken, sen yanlarında değildin. (Yine bu konuyu) tartışırlarken de sen yanlarında değildin. (Al-i İmran,44)

İşte bu (kıssa), gayb haberlerindendir. Onu sana biz vahiy yolu ile bildiriyoruz. Yoksa onlar tuzak kurarak işlerine karar verdikleri zaman, sen onların yanında değildin. (Yusuf,102) (DİB, Din İşl. Yük. Kur. Başk. Fetvaları, 19 Aralık 2018)

Ülkemizde, özellikle Üniversitelerimizde İslam’a karşı aynı batıl ve saldırgan fikirler taşıyan birçok “dini anarşist” bulunmaktadır.

Sonuç

Müslümanların mukaddes kitabı Kur’an-ı Kerim’i bilinçli ve planlı olarak tahkir ve tezyif edenler, Ülkemizde Müslüman etiketi kullanarak, rahat bir şekilde Üniversitelerde ders verebiliyor, TV’lerde programlara çıkabiliyor, hatta üst Yöneticilerden takdir, tebrik ve ödül alabiliyorlar. FETÖ, Devleti ele geçirmek için silaha sarılınca, Devletin ilgili birimleri, Ülke genelinde zecrî tedbirlere başvurmuşlardır. 1.5 - 2 milyar Müslümanın mukaddes Kitabını tekziple yargılamaya kalkanlar, diğer İslam ülkelerinde Batı’ya sığınarak ancak canlarını kurtarabilmişlerdir. Ülkemizde Devletimizin ilgili kurumlarının İslam’ı tahrip eden bu dini anarşistlere karşı acilen harekete geçerek Anayasal (Mad.5) görevlerini yapmalarını bekliyoruz.

.İnsanı Hayrete Düşüren

İSTANBUL MÜFTÜSÜ’NÜN

MÜRTED EBU ZEYD HAYRANLIĞI

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Ebu Zeyd Kimdir?

Nasr Hâmid Ebu Zeyd, fakir bir ailenin çocuğu olarak 1943’de Mısır’da bir köyde dünyaya geldi. Küçük yaşta babasını kaybettiğinden iş hayatına atıldı ve ailesinin geçimini üstlendi. 1968’de dışarıdan sınavlara katıldı ve normal lise diploması aldı. Sonra Kahire Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Arap Dili Bölümü’ne girdi ve 1972’de mezun oldu. Aynı yıl kendi fakültesinde okutman odu. 1976’da Mu’tezile konulu yüksek lisans tezini tamamladı. 1978-79’da Pennsylvania Üniversitesi’nde çalışmalarda bulundu. 1981’de  Muhyiddîn ibn ʿArabî’nin Kur’an te’vili isimli teziyle doktor unvanı aldı ve 1987’de doçent oldu. 1985-89 yıllarında Japonya’nın Osaka Üniversitesi’nde öğretim üyeliği yaptı.

1992’de Kahire Üniversitesi’ne profesörlük için başvurunca Nakdü’l-hıtâbi’d-dînî adlı çalışmasındaki fikirleri yüzünden hakkında tartışmalar çıktı ve Müslüman ulemâca, mürted olduğu ilan edildi.

Üniversite öğretim üyelerinden Abdüssabûr Şâhin, konuyu Kahire’nin merkezî camilerinde verdiği cuma vaazlarında ele aldı, Ebû Zeyd’i ateistlik ve komünistlikle suçladı, ona arka çıkanları da komünistlikle itham etti.

1995’te hakkında mürted hükmü verilince buna bağlı olarak Ebû Zeyd’in evlilik akdinin feshine, kendisi gibi akademisyen olan eşi İbtihâl Yûnus’tan ayrılmasına hükmeden bir yargı kararı çıktı. Bu karara ülke içinden ve dışından bazı itirazlar gelmesine ragmen, karar değiştirilmedi. Böyle bir ortamda hayatını tehlikede gören Ebû Zeyd, 1996’da eşiyle birlikte önce Madrid’e, sonra da Hollanda’ya gitti ve Leiden’e yerleşti. Böylece hayatını zor kurtardı. Akademik hayatına Leiden Üniversitesi’nde devam etti.

Ebû Zeyd, hastalanınca memleketine döndü ve 2010 tarihinde Kahire’de öldü.

Etkilendiği kişiler

Ebû Zeyd’in etkilendiği kişilerden bazıları şöyle sıralanabilir:

Abbas Mahmud Akkad

Bütün Mısır Modernistleri gibi şiddetli bir Osmanlı karşıtı olan Akkad, Firavunlar dönemine ait kültür ve felsefeden oluşan mirasa sahip çıkan Tevfîk el-Hakîm, Tâhâ Hüseyin gibi dinde reformcuların içinde bulunduğu “Fir‘avniyye” hareketine katıldı. Aynı bizde İslam’ı reddeden Meşrutiyet dönemindeki Materyalist milliyetciler gibi. Akkad, Oryantalistlerde görüldüğü şekilde vahyi bir tafafa bırakarak, Hazret-i Peygamber’in başarısını sadece onun dehasına bağladı. Burada dolaylı olarak nübüvvet inkâr ediliyordu. Kadın haklarıyla ilgili “el-Merʾe fi’l-Kurʾân” isimli eserinde Batı standartları çerçevesinde görüşler serdetti. Ülkemizde “Hadislerle İslam” çalışması ve KADEM tarzı derneklerin faaliyetlerinin menşei de seküler anlayışa dayandığı gibi. Bu tür çalışma ve faaliyetlerde İslam’ın şeref bahşettiği vefakâr Hatice, sıddıka Aişe ve ahlâk timsali Fatıma’yı baştacı yapan Alparslan ve Fatih’in anneleri örnek alınacağı yerde, sahih hadisleri inkâr pahasına olsa da Batı’nın özgürlük yaftasıyla süflileştirdiği kadınlar model alındı.

Taha Hüseyin

“Fi’ş-şi’ri’l-Câhilî” adlı kitabında Kur’ân-ı Kerîm’deki kıssaların gerçek değil hayalî olduğunu iddia eden Taha Hüseyin, Mısır’ın medeniyet yarışında “medeniyet yıkıcı” Türkler yüzünden geri kaldığını, ancak her şeye rağmen Ezher’in İslâm medeniyetini Türkler’e karşı koruduğunu; İslâm ve Hıristiyanlık ayırımı yapmaksızın Mısır’da dinî eğitim veren kurumların bölgesel milliyetçiliği öne çıkarmaları gerektiğini; Mısır’ın kültürel bakımdan Doğu’ya değil, kadîm Mısır kültürünün oluşumuna katkıda bulunan Yunan felsefesi, Roma hukuku ve Hıristiyan ahlâkının sentezi olan Batı’ya ait olduğunu ileri sürdü.

Seyyid Kutup

Müslüman Kardeşler teşkilatının radikal üyelerinden biri olan Kutup, zaman zaman teşkilatın resmi söylemleri dışına çıktığında bazı uyarılarla karşılaşmıştır. Örgütün liderlerinden Hasan İsmâil el-Hudeybî ve Ömer et-Tilimsânî, “Kutub’un görüşlerinin sadece kendisini bağlayacağını belirterek onun yazdıklarıyla teşkilatın resmî görüşleri arasında farklılıklar vardır” diyerek Kutub’u eleştirmişlerdir. 1960’lı yıllarda İslam dünyasında özellikle aydınlar arasında yaygın olan görüş “Sosyalizm, diğer bir adıyla Komünizm” idi. Seyyid Kutup da bu akıma kapılarak “el-İştirâḳıyye (Sosyalizm/Komünizm) eserini yazdı. Sosyalizm teorisinin en belirgin özelliklerinden biri olan “hak ve hukukun tevziinde Devletin sınırsız yetkiye sahip olması”dır. Bu kuramda Özel Hukuk’a yer yoktur. Kişinin hak ve özgürlükleri, tamamen devletin elindedir. Kutup, İslam Fıkh’ında öngörülen Şahıs Hukuku’nu ve bu hukunun dayandığı Hadisleri dikkate almadan, hatta ayet ve hadisleri Sosyalizm çerçevesinde yorumlayarak “el-ʿAdâletü’l-ictimâʿiyye fi’l-İslâm/İslam’da Sosyal Adalet” kitabını kaleme aldı.

Seyyid Kutub’un Ülkemizde olumlu bir imajı olduğundan dolayı kitaplarını tercüme edenler, Sünni Akaid ve Fıkh’a çok aykırı olarak gördükleri yerleri tercüme etmemişlerdir. Ancak şu husus, eserlerinde gizlenememiştir:

İslam’da Devlet memurları, sadece “Toprak Mahsülleri” zekatını  değil, “zinet eşyaları”nın zekatını da evlere girerek toplamalıdırlar, denilmektedir. Burada Şahıs Hukuku’na açık bir müdahale vardır. Kaldı ki, bugün Batı hukuku bile buna karşıdır.

Zaten teori ve uygulama olarak insan tabiatı ve hukukuna aykırı olan Sosyalizm, bugünkü dünyada hemen hemen keskin uygulaması kalmamıştır.

Ülkemizde 1960’lı yıllarda aydınlar, yeni Anayasa’nın sağladığı özgürlük ortamından yararlanarak “Sosyalizm” ile “İslam”ı bir yönetim biçimi olarak tartışmaya açmışlardır. Bu konuda fikri gruplar, ekoller ve partiler oluşmuştur. Hatta Sosyalist ilkeleri İslam’ın içinde gören ekoller çıkmıştır. Nurettin Topçu, sosyal adalet karşılığında İslam’da Sosyalizm’i savunurken, buna dahi tahammülü olmayan N.Fazıl Kısakürek, Büyük Doğu mecmuası ve konferanslarında bütün “izm”lerin geçersizliğini söyleyerek İslam’ın tek ve emsalsiz bir sistem olduğunu ilân etmiştir.

Mısır’da Üniversite ve aydın çevrelerde birbirine zıt ideolojilerin ortaya çıkması ve karşı karşıya gelmesi, zamanla bu çevrelerde kişilerin fikir ve iman değiştirmelerine sebep olmuştur. Ebu Zeyd’in, İslam’ı fasit ve batıl yorumunda Abbas Mahmud Akkad, Taha Hüseyin ve Seyyid Kutub’un dışında ülkesi Mısır ile Suriye, Irak, Libya gibi diğer İslam ülkelerinde görülen ve özellikle yönetim ve aydınlarca benimsenen Batı patentli Sosyalizm’in büyük etkisi olmuştur. Buna Marksist Abdülmün‘im Telîme ile Kur’an’da kıssaların temsili/hayali olduğunu söyleyen Emîn el-Hûlî’nin etkisini de ilâve etmek gerekir.

Fikirleri ve iddiaları

Ebu Zeyd’in çağdaş bilimsel kuramlar ve Sosyalist/Marksist ilkeler çerçevesinde oluşan dinde reformist görüşleri şöyle sıralanabilir:

· Kur’an’da kıssalar, temsilidir/hayalidir.

· Kur’an’ın tefsir ve te’vilinde dil ve belagat yönüne ağırlık verilerek hermenötik ve semiyotik göstergeler (farz ve haramlar değil, bugünkü Batı dünyasında olgu ve kültürü yansıtan çağdaş yorum ve kuramlar) referans alınmalıdır.

· İslam tarihinde şu ana kadar Kur’an tefsirinde (Tefsir Usulü’nde kullanılan Hadislere ve Selef rivayetlerine dayalı) uygulanan yöntem, yanlış ve tehlikelidir. Böyle literalist (rivayetçi) bir Kur’an tasavvurundan uzak durmak lazımdır.

· Kur’an, lügavî bir metindir. Bu metinlerin teşekkülünü sağlayan genel kuralları sonuna kadar kullanma konusunda diğer metinlerle arasında bir fark yoktur.

· Kur’an hitabının tahliline, insan eseri bir kitap gibi yaklaşmalıdır.

· Kur’an tarafından belirlenen hadler (sınırlar, emir ve yasaklarla ilgili hükümler), Kur’an’ın bir maksadı ve hedefi değildir.

· Kur’an’ı tarih üstü bir metin şeklinde gaybî (ilâhi ve vahyî) bir yaklaşımla ele almamalıdır.

· Kur’an’ı yorumlamada Mu’tezile mezhebi gibi hareket etmelidir. Mesela, Mu’tezile kelâm sıfatını zatî bir sıfat olarak görmez. Mu‘tezile Kur’an’a tarihle, olgu ve kültürle irtibatlı bir nass olarak yaklaşır ve merkeze muhatap olan “insan”ı koyar. Fakat sünni mezhepler, bu konuyu açıklarken sünnet, içma ve kıyası ekleyerek dini alanı genişletirler. Gazali de getirdiği delillerle buna yardımcı olur. Buna sufî yaklaşım da eklendiğinde Kur’an’ın tamamen anlaşılmaz bir metin haline geldiği görülür. Bu karanlık tablonun ortaya çıkmasında Selçuklu ve Osmanlı dönemlerindeki alimlerin büyük payı vardır.

· Dinî metinlerin yaşanan olgudan kopuk olarak esas alınması ideolojik yorumları ve çatışmaları besleyecektir. Azınlıklar da “iman etmedikleri bir din”i referans alan kuralları kabul etmeyecekler, bu da sosyal ayrışmaları güçlendirecektir. Bu sebeple kanun çıkarma araçlarında ölçü, medenî ve laik anlayış ve bakış tarzı olmalıdır.

· Sonuç olarak, Kur’an, (ilâhî ve vahyî değil) kültürel bir üründür.

Mehmet Emin Maşalı’nın Yorumu

Ebu Zeyd’in ileri sürdüğü bu fikir ve iddialar, yeni İstanbul Müftüsü Mehmet Emin Maşalı’nin TDV İslam Ansiklopedisi’ne yazdığı “Ebu Zeyd maddesi”nden özetlenerek alınmıştır.

Mehmet Emin Maşalı, aynı yazıda Ebu Zeyd’le ilgili görüşünü açıkça şöyle ifade etmiştir:

Ebu Zeyd, Ülkesi Mısır’da İslamcılar (Sünni Müslüman alimler) tarafından hedef haline getirilerek şiddetle eleştirilmiştir. Çünkü Ebu Zeyd, Gelenekçi İslam (Ehl-i Sünnet) anlayışına karşı yenilikçi laik görüşü savunmuştur. İslamcılar, ticaret hayatında bazı menfaatleri zedelendiğinden dolayı Ebu Zeyd’e cephe almışlardır. O, “Kur’an, kültürel bir üründür” şeklinde maksadını aşan bir ifade kullanmış olsa da bununla ne kastettiğine bakılmaksızın ona “küfür” anlamı yüklenmiştir.

Mehmet Emin Maşalı Ebu Zeyd’i bu şekilde değerlendirirken:

· Ebu Zeyd’i adeta müdafaa eder tazda bir dil kullanmıştır.

· “Kur’an Kıssaları temsilidir” ifadesinin “küfür” olduğunu görmezlikten gelmiştir.

· Mısır’da hakkında verilen “küfür”le ilgili yargı kararını dikkate almamıştır.

· “İslamcılar” olarak nitelendirdiği kişilerin Müslüman din alimleri olduğunu unutmuştur.

· Kur’an’daki hududullah (helal ve haramlar)’ın o döneme ait olduğu “küfr”ünü değerlendirmeye katmamıştır.

· Kur’an-ı Kerim’in ilâhi ve vahyî olmadığını söyleyenlerin Oryantalistler (kafirler) ve Oryantalist mukallidleri olduğunu bilmezlikten gelmiştir.

Sonuç

Bir bilim adamının en önemli özelliği “doğru ve dürüst olması”, diğer bir ifadeyle adil olmasıdır. İslam’da Usul ilimlerinde bu “sika” (güvenirlik) kavramıyla ifade edilir. Sika olmayan bir alimin rivayetleri şaibeli görülür. Dolayısıyla dini ve beşeri işlerde âdil olmayanın şahitliği kabul edilmediği gibi, din konusunda verdiği hükümlere ise hiç itibar edilmez.

Tavsiyemiz, İstanbul Müftülük makamındaki Mısır’ın Ebu Zeyd fötr şapkası çıkartılıp yerine Osmanlının Ebu’s-Suûd Efendi sarığı konulmalıdır.

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/609356.aspx

.Hürriyet, Sadece İslam’ı Değiştiren ve Yanlış Tanıtanlara mı?

MÜSLÜMANLARIN İTTİFAKINI BOZAN MÜFSİT GİRİŞİMLER?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

İslam; mutlak kudret ve irade sahibi, her şeyi bilen, gören ve işiten, bir tek olan, eşi ve benzeri olmayan, doğmamış ve doğurmamış olan, her varlığı hikmet üzere yaratan, hiçbir şeye muhtaç olmayan ve her şeyin kendisine muhtaç olduğu yüce Allah’ın, insanların dünya ve ahiret saadetine kavuşmaları için kulu Muhammed aleyhisselam’a vahyettiği son dindir.

Bu dinin; Eshab-ı kiram, Mutlak Müctehid dört Mezhep İmamı ve dirayetli Alimler tarafından asli hüviyeti korunarak ilim dalları itibariyle esasları belirlenmiştir. Ecdadımız Selçuklu ve Osmanlılar, asırlar boyunca İslam’ın mukaddes kitabı Kur’an-ı kerim başta olmak üzere, Hadis Külliyatını ve bu iki kaynağa dayanan Akaid, Fıkıh, Siyer, Ahlak ve Zühd’e ait doğru bilgileri bizlere ulaştırmışlardır. Bu bilgilere uymayan fikirler, yorumlar ve mezhepler, bid’at ve dalalet/sapkınlık olarak nitelendirilmiştir.

Hadis-i şerfte beyan edildiği şekilde sevâd-ı a’zam olan “Müslüman çoğunluğu”nun üzerinde olduğu, Hazret-i Peygamber ve Eshab-ı Kiram’ın temsil ettiği “Sırat-ı Müstakım”den ayrılarak bid’at ve dalalete düşenler, şu kavramlar çerçevesinde ele alınabilirler:

Mezheplerin Gereksizliği

Modernist İslamcıların hiçbiri Mezheplerin gerekliliğine inanmazlar. Hedeflerinde Hazret-i Peygamber’in yolunu devam ettiren Sünni yapı olan “Ehl-i sünnet” vardır. İslam coğrafyasında “reform” değil, “ıslah” ismi altında İslam’ı değiştirmeye ve yabancılaştırmaya kalkmışlardır. Bu durumda onların yaptıkları aslında ıslah değil, bir ifsat hareketidir. İslam dünyasında bu konuda Cemaleddin Efgani, M. Abdüh ve Reşid Rıza gibi kişiler, Mısır ekolü’nün önde gelen isimlerindendir.

Geleneksel İslam

Oryantalist Misyonerlerin eserlerinde, özellikle dört mezhebin temsil ettiği Sünni Müslümanlık, “Geleneksel İslam” olarak adlandırılmaktadır. Batı, “Geleneksel Din” tabirini, Hristiyanlıkta reform yaparken kullanmıştır. İncil, kendi din adamları eliyle değiştirilerek ilahî olmaktan çıkarılmıştır. Dinde her türlü otorite saf dışı bırakılmıştır. Akıl ve çıkar, ön plana alınarak, Kitab’ın kutsallığı zayi edilmiştir. Neticede seküler bir din anlayışı “dünya işlerine hiç karışmayan sadece kişinin gönül dünyasıyla ilgili olan bir yapı” ortaya çıkmıştır.

Modernist İslamcı İlahiyatçılar, Hristiyanlıkta uygulanan bu sürecin aynısını, İslam’da da tatbik edilmesini istemekte ve Kur’an, Peygamber ve Vahiyle ilgili sapkınlığı, hatta küfre varan iddialarını, bu muharref/değiştirilen Hristiyanlık örneğine dayandırmaktadırlar.

Ülkemizde “Geleneksel İslam” kavramının (değerini yitirdiğine inanan) temsilcileri, Rektör, Dekan, Diyanet İşleri Başkanı olabilmişlerdir. Üniversitelerde akademik çalışmalardaki eğilimin de bu yönde olduğu görülmektedir.

Ancak Selçuklu ve Osmanlı’nın Hadis, Akaid ve Fıkıh sistemine gönülden inanan ve bunu uygulayan değerli ilim adamları, şu anda hem Diyanette hem de İlahiyatlarda mevcuttur.

İslam’da Sekülerizm

Batı’da “Aydınlanma” akımı, Kilisenin din ismi altında her türlü zulüm, baskı ve yasaklarına karşı bir başkaldırı ve özgürlük hareketidir. Temel felsefesi, din ile dünyayı birbirinden ayırmak ve her konuda “akl”ı hakim kılmaktır.

“Aydınlanma” felsefesinin İslam Ülkelerinde İslam’da da uygulanmasını savunan bir çok ilahiyatçılarımız vardır. Protestan İslamcılık da denilen bu akım, bilhassa 29 Mayıs Üniversitesi KURAMER’de Ali Bardakoğlu ve dış ülkelerle yoğun bağlantısı bilinen (Abdullah Gül’ün eski danışmanı) Ahmet Ertürk yönetimindeki faaliyetlerde kendini göstermektedir.

Batı Fetişizmi

Tanzimat’ta ve özellikle Cumhuriyet’in ilk yıllarında Batı ve süfli değerleri, adeta bir totem ve fetiş kabul edilmiş, İslam ise, korkunç ve karanlık bir dehliz olarak tanıtılmış, hatta bazı yöneticiler, Behçet Kemal Çağlar’ın şiirlerinde ilâh derecesine çıkarılmıştır. Bu fâsit tutum ve anlayış, İnsan Hakları başta olmak üzere, demokratik hak ve özgürlüklerin katledilmesine sebep olmuştur.

1923 tarihinde Milli Eğitim Bakanı Mahmut Esat (Bozkurt) ve Dışişleri Bakanı Tevfik Rüştü (Aras) tarafından “Anayasa’ya dinimiz Hıristiyanlıktır” ibaresinin yazılması, teklif edilmiştir.

1928’de Camilere ayakkabı ile girilmesi, sıralar konulması, Müzik eşliğinde ibadetin oturarak yapılmasıyla ilgili “Dini Islah Projesi” hazırlanmıştır.

Ezan, 18.7.1932’den 16 Haziran 1950'ye kadar 18 yıl aslına uygun okunamamıştır.

1924’ten itibaren kademeli olarak, ilkokullarda Din Dersi kaldırılmıştır.

Bütün orta dereceli okullarda Din Dersleri, 1 Mart 1926’da programdan çıkarılmıştır.

1935-1948 arasında 13 sene okullarda din eğitimi yapılmamıştır (S. Kalkanoğlu, “İsmet İnönü: Din ve Laiklik”, Tekin Yayınevi, İst.1991)

Sultanahmet Camii, 1939 ile 1945 tarihleri arasında, askerin sevkiyat yeri (yığınağı ve barınağı) olarak kullanılmıştır.

1940-1950 yıllarında çeşitli gerekçelerle 1000’e yakın cami ve mescid kapatılmıştır.

Dinî Feminizm

2005 yılında New York’ta tarihte ilk kez bir kadın, erkek ve kadınlara Cuma namazı kıldırmıştır. Sonradan Müslümanlığı seçmiş olan bu kadın, Amerikalı feminist diyalogçu Amina Wadud’tur. Eylemine yıllarca devam etmiştir. Aynı eylemi, 2017’de Hollanda’ya taşıyarak Oryantalist Misyonerlerin emrinde olduğunu göstermiştir.

Başka bir feminist ve activist, Pakistan uyruklu diyalogçu Kanadalı yazar Raheel Raza’dır. Müslüman bir aileden gelip de Kanada’da (2005) ve İngiltere’de (2008) ilk Cuma namazı kıldıran kadın olmuştur.

2017’de Almanya Berlin’de kadın imamlı liberal bir cami açılmıştır. İmamı 1970’li yılların sonunda Hristiyanlıktan Müslümanlığa geçen Rabeya Müller’dir. Bu projeyi hayata geçiren, Türkiye kökenli feminist avukat ve yazar Seyran Ateş’tir.

İstanbul Üsküdar’da Çamlıca'daki Subaşı Camii'ne her cuma bir grupla gelen isim, Başbakan'ın (2006) danışmanı Cüneyd Zapsu'nun eşi Beyza Zapsu’dur.

Beyza Zapsu, bir ara İmam Ahmet Yılmaz’a “Namazı cemaate ben kıldırayım, Türkiye'de bir ilki gerçekleştireyim” demiştir.

Bu konuyu (kadınların erkeklere imametini), meşhur feminist Prof. Dr. Beyza Bilgin, Prof. Dr. Bayraktar Bayraklı ve Elif Şafak, olumlu karşılamışlardır.

İslamî Kavramları Değiştirme

Hüseyin Atay, “Dinde Reform” adındaki kitabında “İslam’da reform yapmaya ictihad denir. Bundan dolayı her müctehid, reformcudur.” iddiasında bulunmuştur.

Hayrettin Karaman da, “Kaliteli birçok doktora çalışması, birer ictihaddır.” diyerek, “ictihad”ı terim olmaktan çıkararak sözlük anlamına indirgemiştir. Halbuki kadim Ehl-i sünnet kitaplarında, üç Müctehid tabakasından sonra Tahric Erbâbı, Tercih Erbâbı ve Eshâb-ı Temyiz bile müctehid addedilmemişlerdir.

Atay ve Karaman’ın reformcu ve doktoralı müctehidleri, olsa olsa sapkın zemane müctehidleri olabilirler. Hatta bunların içinden Hadis Münkirleri ve zımnen Peygamberi inkar ederek “Kur’an Bize Yeter” söyleminde bulunan küfürbaz Prof.lar çıkmıştır.

Karaman, aynı şekilde Ehl-i sünnet kavramını, İmam-ı Maturidî ve İmam-ı Eş’arî’nin Akaid esasları ölçülerini değiştirerek, bid’at ve dalalet fırkalarını da içine alacak şekilde genişletmiştir. Onun gözünde Kaderi inkar eden Mevdudî ve Mason olan C. Efganî bile Ehl-i sünnet’tir.

İslam’da Güncelleme

İslam, semavî bir dindir. Yüce Allah tarafından Hazret-i Peygamber’e indirilmiştir. Bu dinin emir ve yasakları vardır. Bunlara “hududullah” denir. Şari’/ kanun (hüküm) koyucu, Allahü teâlâ’dır. Peygamber aleyhisselam, bu hükümlerin tebliğ ve tefsirinde yetkili kılınmıştır. Ayet-i kerimelerde onun talimatlarına itaat, Allah’a itaat olarak açıklanmıştır. Bu hüviyetteki İslam’ı insanlara bildirmeyi kendileri için bir görev kabul eden Müctehid ve dirayetli alimler, İslam’ın rukünları/temelleri niteliğinde olan “zaruriyyat-ı diniyye”yi tespit etmişler ve bununla ilgili kural ve usülleri/yöntemleri belirlemişlerdir.

Buna göre zaruriyyat-ı diniyye’de yapılacak bir değişiklik, İslam’ı değiştirme anlamına gelmektedir. Nitekim bu, Yahudilik ve Hristiyanlıkta uygulanmıştır. Tevrat-İncil  değiştirilmiş ve yüce Allah’a oğul isnat edilmiştir.

Ancak İslam’ın esaslarına dokunmadan tali konu ve yönteme ait hükümlerde değişiklik, her zaman mümkündür ve bazı durumlarda zaruridir. Modernistler, “zamanın değişmesi”yle ilgili Mecelle hükmünü, “İslam’ın esasları”na hamlederek kendileri için bir haklılık payı çıkarmak istemişlerdir. Ne gariptir ki, Hadis ve Fıkıh Külliyatını bile şaibeli bulan ve ilan eden, hatta Kur’an ayetlerini sorgulamaya kalkan Modernistler, bu konuda Mecelle’ye sığınmışlardır. Bu mantığın ne kadar tutarsız olduğu çok açıktır.

Kur’an Müslümanlığı

Yurt içi ve yurt dışı Modernist İslamcıların çoğu, Kur’an Müslümanıdırlar. Sanki mukaddes Kitap, kendilerine inmiş zehabına kapılmışlardır. Bu tam bir şizofrenik haldir. Ülkemizde bu beyinsel rahatsızlığa tutulan ilk kişi, Yaşar Nuri Öztürk olmuştur. Senelerce bu konuda çelişkili söylemlerde bulunmuş ve İlahiyatçı, Felsefeci ve Edebiyatçılardan oluşan bir çok taraftar kazanmıştır. Sonunda Deizm’de (“Dinde Yaratıcıdan başka bir otorite yoktur”da) karar kılarak son nefesini vermiştir.

Şu anda Ülkemizde Kur’an Müslümanlığı bağlıları; “Kur’an Bize Yeter”,  “Kur’an’daki Din ve Uydurulan Din” ve “İslam’ı Kur’an’da Okumak” (M. Nur Doğan, Hilal TV) gibi sloganlar kullanmaktadırlar.

Özellikle Ankara Okulu Yayınevi, İstanbul Yayınevi ve Süleymaniye Vakfı gibi kuruluşlar, “Geleneksel İslam” dedikleri Selçuklu ve Osmanlı’nın temsil ettiği Ehl-i Sünnet’e karşı adeta savaş açmış durumdadırlar. Bu fasit eylemleri yürütenler arasında ilk sıralarda Mustafa Öztürk, Caner Taslaman, Emre Dorman, Bayraktar Bayraklı, Mustafa İslamoğlu, Abdülaziz Bayındır, İlhami Güler, Ömer Özsoy, Mehmet Okuyan ve yeni yetişmelerden, ayetleri dahi doğru dürüst okumaktan aciz, Kur’an’daki kadınlarla ilgili miras ve şahitliği sorgulama sapkınlığına düşen, Oryantalist bağımlısı Hadiye Ünsal bulunmaktadır.

Elbette hiç şüphe yok ki, İslam’ın yanlış ve fasit yorumların temelinde Misyonerlik, Oryantalizm ve Dini Anarşizm vardır. Yakın tarihimizde T. Edward Lawrence, Hempher ve Gertrude Bell gibi yüzlerce, binlerce casus, Osmanlı ve Sünnî İslam’a karşı senelerce çalışmışlardır. FETÖ ve Adnan Oktar yapılanmaları bunun en canlı örnekleridir.

Sonuç

Pavlov’un deney köpeğinin şartlanmasında görüldüğü gibi Oryantalizm, Reform, Aydınlanma ve Misyonerlik gıdaları ile beslenen ve 1400 yıllık Sünni İslam birikimini bir tarafa bırakıp İslam’ı vahyî olmaktan çıkaran, Sekülerizm’i/Laikliği esas alan ve bu şekilde Batının Şeytanî/Tâgutî tuzağına düşenler, hiç şüphe yok ki, beyinlerini devre dışı bırakmaktadırlar. Bunlar, Batı Oryantalizm’in hedefleri doğrultusunda İslam’ın rukünları olan Kur’an, Peygamber ve vahyi, aynı Hristiyanlık’ta olduğu gibi beşerileştirmeye çalışmaktadırlar. Böylece Hazret-i Peygamber’e münzel/indirilmiş olan İslam’ı değiştirip yapay/uydurulan bir “din” haline getirmek isteyenler, adları, meşrepleri ve unvanları ne olursa olsun, Hak yol olan Sırat-ı Müstakım’den ayrılmakta, Müslümanların birlik ve beraberliğini bozmakta ve yüce İslam’a ihanet etmektedirler.

08.06.2019 Türkiye Gazetesi

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/608355.aspx


.KAFİRLER İLE MODERNİST İSLAMCILARIN

BENZER ÖZELLİKLERİ?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Hazret-i Peygamber, yüce Allah tarafından hidâyet ve hak din İslam ile gönderilince (Feth,28), babalarından kalan batıl itikatlarını sürdürmek isteyenler, İslam’a karşı çıktılar (Bakara,170). Bunlar, hakkı kabul etmediklerinden ve inkâr ettiklerinden dolayı âyet-i kerimelerde kâfir olarak nitelendirildiler. Kâfirler, birkaç kısma ayrılırlar. Kitaplı ve kitapsız olanları vardır. Yahudi ve Hristiyanlar, kafirlerin Ehl-i kitap olanlarındandır.

Diğer tarafta Müslümanlar safında yer aldıkları halde İslam’a inanmayan, fakat Müslüman görünenlere de Kur’an’da Münafık denildi. Hadis-i şeriflerde açıklanan Münafıklar ise İslam’ın yasak ettiklerini işlediklerinden (yalan söyleme, sözünde durmama ve emanete ihanet etme gibi fiillerinden) dolayı kötülendiler. Bunlar, mekruh veya haram işleyenlerdir. Diğer bir ifadeyle Kur’an-ı kerim’de geçenler, itikaden Münafık olup kâfirdirler. Fakat Hadis-i şeriflerde bildirilenler ise amelen Münafıklardır ki, işledikleri amele göre günahkâr olmaktadırlar.

Kur’an-ı kerimde geçen kâfir ve münafıkların genel özellikleri şöyle sıralanabilir:

Batıla uyarlar

İslam dini, haktır. İslam’a aykırı her şey batıldır. Âyet-i kerimelerde buyrulur:

Hak (İslam, Kur’an) geldi ve batıl yok oldu. Gerçekten batıl, yok olmaya mahkûmdur (İsra,81).

Kâfir olanlar batıla uymuşlardır. İman edenler ise, Rablerinden gelen Kur’ân’a (ve onu tebliğ eden Rasûlüne) tâbi olmuşlardır. İşte Allah, insanlara, hallerini böyle beyan eder (Muhammed suresi,3).

Hristiyanlar ve Yahudiler, İslam’ın hak din olduğunu kabul etmemişlerdir. Yüce Allah’a oğul isnat ederek küfre ve batıla saplanmışlardır.

İslam’ı yanlış tanıtanlar

Müsteşriklerin fikirleriyle beslenen ve vahyi ilâhî olmaktan çıkararak Kur’an’ın Tarihselliğini savunan, dolayısıyla ahkamla ilgili ayetlerin bugüne hitap etmediğini iddia eden Fazlurrahman,

Mirac’a “ruhîdir” diyen, Hazret-i Peygamber’in putlara kurban kestiğini, Mescid-i Aksa’nın göklerde olduğunu ve Uzak doğu filozoflarının Peygamber olduğunu söyleyen Muhammed Hamidullah,

Oryantalistlerin ve Mısır reformistlerinin inanç ve fikirlerini Yüksek İslam ve İlahiyat camiasına taşıyan Hamidullah’ın şeriki Muhammed Tancî,

Açık ayet-i kerimeler olduğu halde ahiretteki azabın ebedî olmadığı ileri süren Musa Carullah,

Sünni ulemaya cephe alan ve” Kader”i inkar eden Mevdudî,

İslam coğrafyasında islahat ismi altında İslam’da reform hareketini başlatan, kurduğu gizli örgütle bunu dünyaya ilan eden ve dönemindeki reformistlerin önderliğini yapan mason Cemaleddin Efganî,

İslam’ın müstakim yolundan ayrılıp dalâlete/sapkınlığa düşen ve düşürenlerdendir.

Rasûle itaat etmezler

Âyet-i kerimelerde buyrulur:

Eğer siz Allah’ı seviyorsanız, (yüce Allah’ın) bana (vahyettiklerine) uyun ki, Allah da sizleri sevsin ve günahlarınızı bağışlasın (Âl-i Imran,32).

(Rasûlüm, insanlara bildir:) Allah’a ve Peygamber(in)e itâat edin. Eğer (onlar, sana uymaz) yüz çevirirlerse, şüphesiz Allah, kâfirleri sevmez (Âl-i Imran,32).

O kimseler ki, Allah’ı ve peygamberlerini inkâr ederek kâfir olurlar. Allah ile peygamberlerinin arasını ayırmak isterler (Nisa,150).

Oryantalistler, İslam’a ve Hazret-i Peygamber’e inanmazler. Oryantalistlerin merkezi durumunda olan Batı, kendi dinlerini dahi reforma tabi tutmuştur. Kilise’nin toplum üzerindeki hakimiyeti son derece azalmıştır. Halk gittikçe Hristiyanlıktan uzaklaşmaktadır. Buna sebep Kilise’nin dini değiştirmesi ve “Aydınlanma” hareketiyle aklın ön plana alınıp dinin toplumdan uzaklaştırılması gösterilebilir.

Öte yanda Müslümanlar toplumla içiçedir. İbadet başta olmak üzere yeme içme, giyinme, diş ve beden temizliği, selamlaşma, komşu ve hayvan hakları, evlilik, alış veriş ve faize varıncaya kadar her konuda İslam’ın emir ve kuralları bulunmaktadır. Bu hüviyetiyle İslam, sadece Cami’de değil, toplumda her alanda yaşanır hale gelmiştir. Selçuklu ve Osmanlının cihan hakimiyeti bu inanış ve yaşayışla açıklanabilir.

İslam’ın bu yapı ve özelliği, küresel oryantalistlerin ve Vatikan’ın hedefi haline gelmiştir. Önce Siyer, Tasavvuf ve Fıkıh alanlarında yalan ve iftiralarla İslam ilim tarihini karalamışlardır. Sonra sıra Hadis Külliyatı’na gelmiştir. Elbette bu karalama ve tezyifi, büyük oranda oryantalist fikirlerle yetiştirdikleri Müslüman etiketli veya Müslüman görünümlü kişilerle yapmışlar ve yapmaktadırlar.

Şu iddiayı ortaya atmışlardır:

“Muhaddis alimlerce tedvin olunan başta Buhari ve Müslim olmak üzere bütün Hadis Külliyatı, şaibelidir, dolayısıyla güvenilir değildir.”

Aslında bu şaibe, onların zihninde ve kalbindedir. İslam’a Peygamberiyle ve açıklamarıyla inanamamışlardır. Bir örnek verilecek olursa İstanbul’un  fethiyle ilgili hadis, Kütüb-i sittede yer almadığı ve tali kaynaklarda geçtiği halde, Müslümanlar tarafından doğru kabul edilmiştir. Buna dayanılarak 9 kere Kostantıniyye’yi/İstanbul’u alma teşebbüsü olmuş ve sonunda şehir fethedilmiştir. Kaldı ki, inkârcı Modernistler, Buhari ve Müslim’deki hadislere bile güven duymamaktadırlar.

Hadisler üzerinde şaibe uyandırmak ya da Hadisleri inkâr etmekle, âyet-i kerimede buyrulduğu gibi “yüce Allah ile Hazret-i Peygamber’in arasını ayırmak” (Nisa,150) ve batıl planlarına göre, Hazret-i Peygamber’in son peygamber olduğu hakikatine gölge düşürmek istemektedirler.

Ülkemizdeki Modernist ilahiyatçılar, ecdadımız Selçuklu ve Osmanlının temsil ettiği İslam’ın yanında değil, Batı’nın empoze ettiği “Kur’an’sız ve Peygambersiz bir İslam”ın (!) yanında yer almış ve saf tutmuşlardır. Oryantalistlerin inanmadıkları, tahkir ve tezyif ederek beşerileştirdikleri bir yapay İslam’ın müdafii olmuşlardır.

Yanlış yorumlarıyla İslam’ın “ana cadde”si olan “cemaat”/”ehl-i sünnet”ten ayrılardan bazıları:

Geleneksel İslam dedikleri Ehl-i Sünnet’i hedef alan ilahiyatçılar arasında “Peygamber’siz Kur’an Müslamanlığı”nın Türkiye temsilcisi olan ve sonunda Deistliğini ilan eden Yaşar Nuri,

“Aydınlanma” içinde zulmette boğulan Felsefeci Niyazi Kahveci,

Hadisleri inkâr eden “idrar” teşhircisi Felsefeci Caner Taslaman,

Kur’an’ın bir çok ayetini tartışmaya açan, Cennet ayetleriyle alenen alay eden ve Kur’an’ın Tarihselliği teziyle Fazlurrahman’ı izleyen, Müslüman etiketli Mustafa Öztürk,

Mezheplere, Mezhep imamlarına ve Evliyaya savaş ilan eden Abdülaziz Bayındır,

Hadis münkiri ve Osmanlı uleması muarızı Edebiyatçı M. Nur Doğan,

Gafil ya da kasıtlı İktidar yanlısı TV’lerde ve toplantlarda açıkça Ehl-i sünnet düşmanlığı yapan ve hadislerle beyan edilen Esma-i Hüsna’yı reddeden şii itikadlı Mustafa İslamoğlu,

Diyanet’te başkan iken Kur’an’ın Tarihselliği konusunda doktora yapan kişiye Vakıf parasıyla imkanlar hazırlayan ve “din, Fıkıh’tan öğrenilmez” diyen Ali Bardakoğlu,

Batı mantık ve ölçüleri çerçevesinde Hadisleri ayıklamaya tabi tutan Mehmet Görmez,

Ehl-i sünnet kavramını ters yüz ederek Mason, Oryantalist bağımlısı ve Kader inkârcılarını Ehl-i sünnet sayan ve bir mezhebe bağlılığı zül addeden Hayrettin Karaman,

bunlar arasında sayılabilir.

İslam dışı düzeni devam ettirirler

Âyet-i kerimelerde buyrulur:

Onlara (Kâfirlere): “Allah’ın indirdiğine (Kur’ân’daki hükümlere) uyun!” denilince, “Hayır, biz atalarımızı üzerinde bulduğumuz (din)e, uyarız!” derler. Ya ataları (din konusunda) bir şey düşünmeyen ve hak yolu bulamayan kimseler idiyseler? (Bu durumda yine atalarının yoluna devam mı edecekler?) (Bakara,170)

Onlar (Kâfirler): “Biz, atalarımızı bunlara ibâdet ediyor bulduk” dediler (Enbiya,53).

Hakikatı İslam dışında arayanlar

Batı, Hristiyanlıkta yaptığı reformu, misyoner oryantalistler vasıtasıyla İslam ülkelerine ihraç etmiştir. Sünni Müslümanlık, gericilik olarak gösterilmiştir. Bu seküler mantık ve yaklaşım, senelerce İslam coğrafyasında uygulanır hale gelmiştir. Dini eğitim, bu anlayış ve görüşe göre şekillenmiştir. Modernist ilahiyatçılarda yaygınlaşan Batı temelli din algısı, adeta İslam’ın ilk yıllarında Müşriklerde görülen din algısına dönüşmüştür. İslam’da sekülerizm (vahyi bir kenara koyup aklı esas alma “Aydınlanma”), artık “ata dini” haline gelmiştir.

 “Aydınlanma” mantığına sahip bütün Modernist İslamcıların yayınları ve özellikle 29 Mayıs Üniversitesi KURAMER şemsiyesi altında (ve Ali Bardakoğlu yönetiminde) yapılan faaliyetlerin tümü, “İslam’da Sekülerizm” odaklıdır.

Kur’an âyetleriyle alay ederler

Âyet-i kerimelerde buyrulur:

Allah’ın âyetlerini alaya (oyun ve eğlenceye) almayın (Bakara, 231).

Halbuki Allah size Kitap'ta (Kur'ân'da) "Allah'ın âyetlerinin inkâr edildiğini ve onlarla alay edildiğini işittiğiniz zaman, başka bir söze geçmedikleri müddetçe, onlarla oturmayın, aksi hâlde siz de onlar gibi olursunuz." diye hüküm indirmiştir. Şüphesiz Allah, münafıkların ve kâfirlerin hepsini cehennemde toplayacaktır (Nisa, 140).

Ey îman edenler! Sizden önce kendilerine kitap verilenlerden dininizi alaya alıp oyuncak edinenleri ve öteki kâfirleri dost edinmeyin. Eğer (gerçek) mü'minlerseniz, Allah'a karşı gelmekten korkun (Maide,57).

İşte böyle. İnkâr etmeleri, âyetlerimi ve Peygamberlerimi alay konusu yapmaları yüzünden onların cezası cehennemdir (Kehf,106).

Mustafa Öztürk’ün hezeyanları

İnternetteki “video”da aynen şöyle diyor:

Bana cennet âyetleri geliyor. Bak oğlum diyor, öbür dünyada Allah bizi nerede ağırlayacak biliyor musun, diyor. Altından ırmaklar akan, işte koltuklara kurulacak, sırf muhabbet edeceğiz, sohbet edeceğiz. Altından ırmak akan cennet, koltuk! Oysa şu anda bile ben koltukta oturuyorum. Irmak akan cennet. Ben Giresun doğumluyum, hocam. O Kümbet yaylasına doğru o vadiden girdiğimde… Tefsirlere baktım.

Müttekiîne aleyha Mütekâbilîn (Vakıa,16). Koltuklara yaslanacaklar. Bir de daha sıkıntılı bir şey var:

Altın bileziklerle süslenecekler. İpek elbise giyecekler (İnsan,21; Fatır,33). Allah aşkına. İpek elbise giy. Bir de altın bilezik tak. Dışarı çık. Sana ne diyeceklerini ben söyleyim: Gey (homoseksüel) diyecekler. (Kahkahalı gülüşmeler) Kadınların için için bundan rahatsız olduğunu, sorguladığını, ama “dinden, imandan çıkarız” diye ağızlarını tuttuğunu, bütün ümütlerini o “gılman”a bağladıklarını düşünüyorum. (Kahkahalı gülüşmeler) Bizim tefsir çıkınca ben size epeyce malzeme aktaracağım.

Tehıyyetühüm fiha selâm (Yunus,10). Cennette gidecekler, görecekler, birbirine selam verecekler. Allah Allah, orada hiç şaka yapmayacaklar, latife olmayacak. Allah Allah, selam. Bir de ciddi olacağız. Bu ne hal, dedim, ben ne yapayım cenneti… derken akademik hayata intibak ettim. “İslamiyat”ta bir yazı yazdım: Bu cennet Arabın cennetidir. https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=542559962848026&id=1458476507800161

Bu cümleleri okuyan bir Müslüman, M. Öztürk hakkında ne düşünür? Âyet-i kerimelerle alay eden bir kişi, Müslüman olabilir mi? Müslüman, Hak teala’nın gönderdiği Peygamber’e ve ona indirilen Kitab’a şartsız ve kayıtsız inanır. İmanın gereği de budur. Vahiy, hiçbir zaman sorgulanmaz. İman esaslarında pazarlık olmaz. M. Öztürk, şunu bilmelidir ki, yüce Allah’a inanmayan, O’na küfreden, kendini Rab ve ilah ilan eden nice Nemrut, Firavun ve kâfirler gelmişlerdir. Bu inkârcı kişiler, O’nun gönderdiği Peygamberleriyle ve Kitaplarıyla istihza etmişlerdir. Fakat sonunda hepsi O Kadir-i Mutlak Allah’ın sonsuz kudret, irade ve takdirinin pençesine düşmekten kurtulamamışlardır.

Mustafa Öztürk, Kehf suresindeki Hazret-i Musa-Hızır karşılaşmasına, Kur’an’daki diğer kıssalara, Ahzab’taki Zeyd olayına, Miras taksimatına, kadınların şahadetine, Tevbe suresindeki “cihad”a, hatta İslam ve Kur’an’a inanmayabilir. Bu konularda İslam’a inanmayan Misyoner ve Müsteşriklerle aynı görüşte olabilir.

Fakat sıfatı ne olursa olsun hiçbir kimse, Müslümanların kitabı Kur’an-ı kerim’e saldıramaz, hakaret edemez ve âyetlerini alaya alamaz. Kimsenin buna hakkı ve yetkisi yoktur. Bu dinen ve kanunen suçtur.

Böyle bir kişinin Üniversite’de ders vermesine de izin verilmemelidir. Diyanet İşleri, ilgili Üniversite ve YÖK, bu konuda görevini yapmalıdır. Bu yazı, M. Öztürk için bir suç duyurusudur!

27.04.2019 Türkiye Gazetesi

Kaynak: https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/607688.aspx


.Oryantalizmi Kıble Edinen Modernist İslamcılarda

“MEHDİLİK” SAPKINLIĞI VE “SÜNNİ” CEVAPLAR?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

İstanbul 29 Mayıs Üniversitesi Kur’an-ı Kerim Araştırmaları Merkezi  (KURAMER) tarafından Ekim, 2016’da “Beklenen Kurtarıcı İnancı” sempozyumu düzenlenmiştir. Bu toplantıya katılıp bildiri sunanlardan bazıları şu iddialarda bulunmuşlardır:

Prof. Dr. Ali Bardakoğlu:

Hemen bütün dinî gelenek ve kültürlerde kurtarıcı beklenti ve inancına, kurtarıcılık işlev ve gücüne sahip olduğuna inanılan şahsiyetlere dair bilgiler/anlatılar mevcuttur. İnanışlar literatürü beslemiş, literatür inanışları yaygınlaştırmıştır. İslâm’ın ana kaynağı Kur’an-ı Kerîm’de Hz. Peygamber’den sonra bir kurtarıcı geleceğine dair bir açıklamaya rastlanmazken, ilk asırlardan itibaren oluşan dinî literatürde, daha yoğun biçimde de hadis ve tasavvuf kitaplarında başta Mehdi ve Mesih olmak üzere “beklenen kurtarıcı” düşünce ve inancını besleyen kavramların oluşturulduğunu ve bu alanda ciddî bir tartışmanın başladığını görmekteyiz.

Kur’an ve Sünnet’e bağlılık iddiası taşıyan her bir Müslüman’ın, bu konuda dinin ana kaynaklarından hangi noktada ne gibi sapmaların yaşandığını sorgulama ve öğrenme hakkı vardır.

Prof. Dr. Ahmet Yaşar Ocak:

Gerek dünya gerek İslâm tarihinde Mehdici veya mesiyanik hareketleri sadece dini veya mistik ideolojiler, mitolojiler doğrultusunda veya sadece siyasal, toplumsal, ekonomik şartlar çerçevesinde ele almak aldatıcıdır. Marksist tarihçiliğin bu hareketleri sırf elverişsiz ekonomik ve siyasal şartlara bağlayarak ‘ezen-ezilen’ dikotomisi doğrultusunda açıklamaya çalışan yaklaşımının, mehdici hareketleri anlamaya yetmediğini görmemiz gerekir. Bu hareketleri mehdici inanç ve ideoloji faktörünü hesaba katmadan anlamaya çalışmak, tarihsel metodoloji açısından fevkalade eksik ve yanlış bir yaklaşımdır.

Prof. Dr. Ömer Faruk Harman:

Bütün dinlerde söz konusu olan kurtuluş ihtiyacı insanın bir taraftan sonlu ve sınırlı bir varlık olduğu gerçeği, diğer taraftan daha iyi şartlarda yaşama ve hayatiyetini devam ettirme arzusu ile bağlantılıdır.

Prof. Dr. Mustafa Öztürk:

İslâm tarihinde sözde dinî gerekçeli sayısız istismar ve kalkışmaya konu olan “mehdîlik” meselesi Sümerlerden Bâbillilere, eski Mısırlılardan Azteklere kadar uzanan ve aynı zamanda Hinduizm, Budizm, Mecusilik, Yahudilik, Hıristiyanlık gibi birçok müesses din ve kültürde de mevcut olan mitolojik ve apokaliptik bir inanç konusudur. Tarihsel arka planı ve kültürel çapı itibariyle kadim kültürlerdeki “tufan mitolojisi”ni anımsatan bu inancın İslâmî orijinli olmadığı kuşkusuzdur.

Mehdi inancı, zihnen ve fikren reşit olamayan bir toplumun atalet içinde kalıp kendini elden ayaktan düşmüş bir kötürüm gibi algılamasıyla da irtibatlı bir durumdur.

Bu durumdaki toplumların kendine gelip rüştünü ispatlamasının öncelikli şartlarından biri, dinî düşünce alanında köklü bir “aydınlanma” (dinin değil, aklın esas alınması) tecrübesi yaşanmasıdır. Aydınlanma’nın önemli parametreleri ise mehdîlik gibi mitolojik malzemelerin soğukkanlı biçimde analiz edilmesini de gerektiren işlevsel akıl ve iradeyle mücehhez birey olmanın farkına varılması ve aynı zamanda okuma, anlama, sorgulama kültürünün yaygınlık kazanmasıdır.

(https://www.haksozhaber.net/kuramer-kuran-i-kerimde-mesih-ve-mehdi-anlayisi-bulunmuyor-84844h.htm)

SÜNNÎ CEVAPLAR

İmam-ı A’zam Ebu Hanife:

Deccal’ın, Ye’cüc ve Me’cüc’ün ortaya çıkması, güneşin batıdan doğması, Hazret-i İsa’nın gökten inmesi ve sahih haberlerde bildirilen kıyamet alâmetlerinin hepsi haktır/zamanı gelince gerçekleşecektir. (Fıkh-ı Ekber)

Akaid-i Nesefî ve Taftazanî:

Deccal'ın Dabbetu'l-arz'ın ve Ye'cûc ile Me'cûc'un çıkışı, Hazret-i Îsa’nın semâdan inişi haktır.

Nuhbetu’l-Leâlî/Emâli Şerhı:

Mesih’in inişi ve Mehdî’nin gelişi haktır. (Muhammed b. Suleyman, ö.1228)

Prof. Dr. Mehmet Ali Büyükkara:

• Mehdi meselenin Akâid kitaplarında çok kısa ifadelerle geçmesi, Sünnî alimlerin bu inancı inkar edişlerinden değil, konunun hassasiyetinden dolayıdır. Zira siyasî iktidarlara karşı başlatılan silahlı ve yıkıcı ayaklanmalara bazen mehdiyet iddiaları eşlik etmiştir. Diğer bir ifadeyle bu konu, kötü niyetli insanlar elinde çeşitli istismarlara zemin teşkil edebilmiştir. Sünnî kaynakların konu hakkındaki genel sessizliğinin muhtemel sebebi bu endişeler olabilir.

• Mehdilik haberleri geleceğe, dolayısıyla gaybe ait bilgilerdir. Peygamberlerin genel olarak gaybı bilmedikleri, fakat bazı meselelerde Allah tarafından bilgilendirildikleri (bkz. el-Cin: 27) bilinmektedir. Özellikle ahiret hayatı, kıyamet günü ve alametlerine dair hadisler, bu nev’iden olup Sünnî hadis külliyatı içinde geniş sayılacak bir hacme sahiptir. Mehdi haberleri bunlar arasındadır ve genellikle Hazret-i İsa’nın inişi ve deccal haberleriyle birlikte yer almaktadır.

• İkiyüze yakın olduğu bildirilen mehdi haberleri hem sened, hem de metin yönleriyle hadis usulcülerinin tahkikinden geçmiştir. Bu konuda birçok eser kaleme alınmıştır. Buhari ve Müslim, Hazret-i İsa’nın inişi ve deccal rivayetlerini doğrudan verirken, “beklenen mehdi”yi zikreden hadisleri de dolaylı olarak nakletmiştir. (Buharî, K. Enbiya, 49; Müslim, K. İman, 244, 247).

• Sünen sahibi müellifler ise mehdi haberlerini doğrudan kitaplarında rivayet etmişlerdir. Muhaddisler tarafından sahih addedilen bu haberler, kıyamete yakın bir mehdinin geleceği Hazret-i Peygamber’in dilinden ve çok sayıda sahâbe ve tâbiînin aracılığı ile nakledilmektedir.

• Söz konusu hadisler, bazı lafız farklılıkları taşısalar da, şu hususlar üzerinde genel bir ortak zemin oluşmaktadır:

• Bu mehdi:

• Kıyamete yakın zuhur edecektir.

• Dünyadaki kötü gidişatı düzeltecek ve adaletli yönetimiyle hakkı ikame edecektir.

• Deccal ile mücadele edecektir.

• Dünyaya inecek olan Hazret-i İsa ile buluşacaktır.

• Asırlar boyunca Sünni ulemanın ve kamuoyunun kahir ekseriyeti bu haberleri onaylamıştır. Zira mehdinin geleceğini haber veren sahih rivayetler bulunmasına rağmen, bunu nefyeden, ortadan kaldıran tek bir haber, sahih kaynaklarda bulunmamaktadır.

• “Kıyamete yakın zuhur edecek, zulmü kaldırıp adaleti ikâme edecek ve deccal ile  savaşacak bir kurtarıcı” gerçeği, istisnasız tüm dinlerde görülen ortak bir olgudur. Yahudilik ve Hıristiyanlık’taki mesihiyet, mehdiyet motifleri, İslamiyet’teki haberlerle birçok yönden örtüşmektedir. Ancak bu durum, mehdilik inancının tümüyle İsrailî kaynaklı olduğu, dinde aslının bulunmadığı ve yabancı tesirlerle sonradan dahil olduğu iddiasını haklı çıkarmaz.

• Aynı şekilde Sünni kaynaklardaki mehdilik ile Şia’nın mehdileri arasında genel ortak noktalar dışında bir benzerlik bulunmamaktadır. Bu itikadın Sünniliğe Şia’dan geçtiği iddiası, tamamen delilden yoksun bir iddiadır.

• Mehdi inancının Kur’an’ın bazı genel ilkelerine ters düştüğü iddiası da temelsizdir.

• Mehdiyet düşüncesi, hatm-i nübüvvet/peygamberliğin sonu inancına zarar vermez. Zira mehdinin Hazret-i Peygamber’in getirdiği din ve şeriat üzerine olacağı, hadislerde net olarak belirtilmiştir.

• Bütün peygamberler insandı ve etraflarındaki insanlarla davet çalışmasını yürüttüler. Mehdi de bir insandır ve etrafındaki insanlarla faaliyetlerini yapacaktır. Mehdi’nin “bir süper varlık” olarak düşünülmesi doğru değildir. Mehdi, kendisinin mehdi olduğunu dahi bilmeyecektir.

• Mehdi düşüncesinin, değişim, dönüşüm ve ilerlemeye engel olduğu yönündeki iddia da tutarlı değildir. Kur’an-ı kerim her müslümandan bir mehdi gibi hareket etmesini istemektedir. Nitekim tarih boyunca müslümanlar da böyle yapmışlardır. Kudüs fatihi Salahaddin Eyyubi, Hindistan fatihi Gazneli Mahmut, İstanbul fatihi Sultan Mehmet ve daha yüzlercesi sayılabilir. Binlerce irşadçı ve ıslahatçı, “mehdi gelecek” beklentisine girip geri çekilmemişlerdir. Mehdi zaten kıyamete yakın gelecektir. Öyleyse kıyamet vaktine kadar zulüm ve haksızlıklar devam mı etmelidir?

Kısaca, Mehdi inancının insanları pasifleştirici bir inanç olduğu tezinin, müslümanların tarihi tecrübesi göz önüne alındığında doğru bir yaklaşım olmadığı çok açık olarak görülmektedir.

• Mehdiliğin istismarı ciddi bir sorundur. Bu sorun mevcut diye, mehdiyetin inkarı bir çözüm değildir. Geçmişteki alimlerimizin yaptığı gibi kelamcılar, ilahiyatçılar bu konuda istismarların önüne geçmek için gerekli tedbirleri almak, lüzümlu açıklamaları yapmak durumdadırlar.

• Mehdiliğin bir vasıf olduğu, mehdinin ve deccalin bir şahs-ı manevi olduğu şeklinde açıklamalar vardır.  Ancak hadislerdeki mehdi ve decal, muayyen şahıslara işaret etmektedir ve bunlar kıyamete yakın geleceklerdir. Dolayısıyla bu mehdi, şahs-ı maneviden başka bir şeydir. Mesela, şahs-ı manevi tezinin en önemli savunucularından biri, Said Nursi’dir.

• Nüzûl-i İsa ve mehdilik meselelerini savunan Zâhid el-Kevserî ve bir çok alim, bu konuda müstakil eserler yazmışlardır. Onları bu tür çalışmalara sevkeden sebep, dini anlama usûlünün, diğer bir anlatımla kadim metodolojinin bu yolla tahrip edilmesidir. Zira nakli temelleri olan bu inancın inkarı, ciddi bir metodolojik tutarsızlığı beraberinde getirmektedir.

Şöyle ki, mehdi inancını reddedelim diyenler, eğer bu hadislerin geçtiği kitaplardaki tüm hadisleri kullanmayalım derlerse tutarlıdırlar. Mesela Ebû Dâvud’un iman, ihlas, ilim, tefsir, alışveriş, nikah vb. hadislerini kullanırım, mehdi hadislerini ise yok sayarım diyorlarsa, bu tutum, çelişki ve tutarsızlıktır. Zira tüm bu hadisler, aynı ravilerle ve aynı yöntemle nakledilmişlerdir.

• Mehdiliği reddedenler bu inancın itikada zararlı, akla aykırı, Kur’an’ın ruhuna ters vb. olduğu gerekçesiyle bu reddi yapıyorlarsa, aynı gerekçeyle Kehf suresindeki Hazret-i Musa-Hızır kıssasını da Kur’an’dan çıkartmaları gerekir.   Bilindiği gibi bu kıssa, yanlış yorumlarla bâtınîliğin (ve Kur’an’da Tarihselciliğin) temel argümanını oluşturmaktadır. Bu bâtınî ve fâsid yorum, mehdiyet inancından çok daha fazla müslümanlara zarar vermiş ve vermektedir.

Özet olarak din, bir usûl üzere anlaşılır. Bu usûlü tatbik etmeyenler yahut bazen uygulayıp bazen uygulamayanlar, sürekli çelişkiler içinde kalmak, yanlış ve batıl sonuçlara varmak durumdadırlar. (Bkz. haksozhaber.net/mehmet-ali-buyukkaradan-mehdilik-konusuna-farkli-bir-bakis-85107h.htm) (Özet olarak alınmıştır.)

Not: Prof. Dr. Mehmet Ali Büyükkara, ilgili sempozyum’a katılmamış, ancak mütalaa göndermiştir.

13.04.2019 Türkiye Gazetesi

Kaynak: https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/607470.aspx

.BATI İSLAM DÜŞMANLIĞINDA ESASTA

MÜSLÜMAN ETİKETLİ KİŞİLERİ KULLANIYOR?

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Ülkemizde Diyanet ve dini Yüksek Öğretim, İttihad ve Terakki döneminden beri çeşitli baskı ve müdahalelere konu oldu. Zaman zaman bu müdahale resmen devlet ve ilgili organlarca yapıldı. Bunun en açık örneği, Ezan’ın değiştirilmesinde görüldü. Kur’an ve ibadetlerde yapılmak istenen değişiklik ve reform teşebbüsleri ise, halkın tepkisiyle karşılandı ve yaygınlık kazanamadı. Halk, hangi adla gelirse gelsin bu değişiklikleri, İslam’da reform olarak gördü ve camiye sokmadı.

Ancak Türkiye’de her alanda görülen modernizm, Misyonerlikle beslenen Oryantalistlerin hedeflerini gerçekleştirmede uygun bir ortam oldu. Halkın ikna olması beklenilmeden dini kurumların etki altına alınması gerekiyordu. Çok geçmeden Türkiye’ye Müsteşrik temsilcileri gönderilmeye başlandı. Meşrutiyet döneminde tartışma konusu olan Tuba ağacı modeli, üst düzey “dini kurumlar”da uygulamaya konuldu. Buna göre İslam’ın esas unsurlarında yapılacak değişiklikler, bilimsel (!) formatlar içinde  “Yüksek Öğretim”de ve bir istihdam mahalli olan “Diyanet”te başladı.

Türkiye’de Batı’nın öngördüğü projeler doğrultusunda İslam’ı revize etmeye kalkanlar, nefret duydukları ve “geleneksel İslam” dedikleri “Sünni Müslümanlık”tan özlem duydukları ve asli rukünleri değiştirilen Batı İslamı’na koşar adımlarla ilerlemeye başladılar. Hatta bazı yerli Reformistler bunu, imanlarını terketme uğruna severek, iştiyakla yapar hale geldiler. Bu fasit çalışmalar, şu başlıklar altında ele alınabilir:

“Akl”ı tek ölçü alma

Modernistler, İslam akıl dinidir, derler. Düşünme ve aklı çalıştırma ile ilgili ayetleri, delil gösterirler. Buna dayanarak, “vahy”i batıl şekilde yorumlar ve mevsuk hadisleri inkar ederler.

Fakat akıl ve mantık, dini anlamada tek ölçü olabilir mi? İblis de kendine göre akıl yürütmüş ve yüce Allah’ın secde emrine karşı gelerek şu itirazda bulunmuştu:

Ben Âdem’den hayırlıyım, çünkü beni ateşten, onu ise çamurdan yarattın. (A’raf,12)

Hazret-i Musa’ya tabi olmayan ve aklını kullanan Firavun da şöyle demişti:

Ben size ancak kendi görüşümü bildiriyorum ve size doğru yolu gösteriyorum, (Mü’min,29) diye karşılık vermişti. Ancak her ikisinin de görüşü batıldı. Bu kıyas, kendilerini ateşten kurtaramadı.

Mutezile, neo-muteziler ve İslam’da Felsefeciler, “akl”ı vahyin ve naklin önüne geçirerek, Kur’an- kerim ve Hadis külliyatında geçen bir çok muhkem ve müteşabih lafızları ve gayb ile ilgili hakikatleri, akla uymadığı gerekçesiyle batıl şekilde te’vil etmişler ya da inkar cihetine gitmişlerdir.

Bu konuda şöyle bir yol takip etmişlerdir: Kaderle ilgili ayetleri, fasit yorumlamış, konuyla ilgili hadisleri “haber-i âhad”ı ileri sürerek devre dışı bırakmış ve 1400 senelik Sünni Akaid’i görmezden gelerek, “Kadere iman”a inanmamışlardır. Üstelik bu mantık, insana bir de kendi fiillerini yaratma yetkisi vermiştir. Ancak bu batıl iddiada bulunanlardan hiç biri, kendi ecellerine mani olamamışlar ve vakti gelince hepsi Kader-i ilahiye teslim olmuşlardır.

Ülkemizde kitapları senelerce bilerek veya bilmeyerek basılan Mevdudi, Modernist ve Siyasal İslamcı idi. Batı patentli İslam taraftarıydı. Vahhabi ve Selefi idi. Mekke’de bulunan Râbıtatü’l-âlemi’l-İslâmî’nin kurucularındandı. Medine’deki el-Câmiatü’l-İslâmiyye’nin akademik kadrosunda yer almıştı. Ülkemizdeki Hüseyin Atay gibi kaderi inkar konusunda kitap yazdı. Vahhabi ilkeleri doğrultusunda kaleme aldığı Tefsirini FETÖ’den tutuklanan Zaman Gazetesi yazarlarından Ali Bulaç tercüme etti. İslam’da sapkınların düzenledikleri ve adete İslam’ın açık artırmaya çıkarıldığı Abant toplantılarında Bulaç, H. Karaman’la birlikte önde gelen aktörlerdendi.

Hayrettin Karaman, bu hüviyetiyle Mevdudi’ye “Ehl-i Sünnet”tir, demektedir.

Geleneksel İslam

Modernistler, özellikle Selçuklu ve Osmanlılar tarafından temsil edilen 1400 senelik Sünni İslam’a “Geleneksel İslam” demektedirler. Bunun artık mîadı/kullanım süresi dolduğunu ve Batı standartlarına uygun yeni bir İslam üretilmesi gerektiğini söylemektedirler. Bunu gerçekleştirebilmek için Fıkh’ı, Hadisler’i, hatta Kur’an’ı tartışmaya açarlar. Batı’da Kilisenin tahakkümüne karşı gelişen “Aydınlanma çağı”nı kendilerine örnek alırlar. Çünkü bu hareketi başlatanlar: “Artık dini, vahyi esas alma devri kapanmıştır. Dine dayanan bütün kitap ve bilgiler, geleneği oluşturmaktadır. Bu çağ, akıl ve deney çağıdır. Gerçek de bu yolla elde edilen bilgilerdedir.” derler.

Aynı mantık Niyazi Kahveci’de de görülmektedir:

“Aydınlanma, düşünürlerin ürünüdür. Bu düşünürler; katı dogmatik din öğretisinin karşısında, akılcı ve bilimsel düşünmenin gücünü ve değerini vurguladılar. Güçlü Kilise örgütünün, dinsel bir toplumun ve krallığın engellemelerine rağmen beyninden başka gücü bulunmayan bu düşünürler, insanlık için canları pahasına mücadele vererek, aydınlanmayı getirmişlerdir.”

Batı, İslam ve Müslümanlar için dinin her alanında çeşitli tuzaklar hazırlamıştır. Batı’da doktora yapan İlahiyatçılar ve İslam’a inanmayan, hatta çoğu İslam düşmanı olan Müsteşriklerin (Dozy ve Caetani gibi) eserlerinden İslam’ı öğrenenler, kolayca bu tuzaklara düşebildiler. Ülkelerinden Müslüman olarak çıkanlar, memleketlerine İslam muarızı olarak döndüler. Bir İslam ülkesinde Batı İslamı’nı öğreten İlahiyat’a beş vakit namazını kılan olarak girenler, namazdan âzede Peygambersiz Kur’an Müslümanı olarak mezun oldular.

İniş sırasına göre Kur’an meali olan ve halen Üniversite’de ders veren Niyazi Kahveci’nin Batı ve İslam dünyasına bakışı, üstad N.F. Kısakürek’in ifadesiyle “fikir kısırlığı”, ecdadımız Selçuklu ve Osmanlı’nın temsil ettiği Sünnilik’e nefret duyuşu aynen şöyledir:

“Doğu İslam dünyasında Sünnilik; Mutezile hariç tutulursa, Gazali’nin felsefe ve akıl düşmanlığını kafa yapısına uygun bularak, nakilciliği benimsemiş ve 11’inci asırdan itibaren düşünmeyi durdurmuş ve teolog üretememiştir. Sünniler, felsefi düşünme ve akıl yürütme işlemi gibi kafa yormak gerektirmeyen ve davranışçılıkla meşgul olan Kelam ve Fıkıh gibi alanlar ile mutlu idiler. Halen de öyledir!”

“Çağımızın ürünü kavram, kurum, kuram, sistem ve değerler; kutsal kitaplar (Kur’an) dahil, daha önce yazılmış eserlerde bulunmazlar. Mesela; demokrasi, eşitlik, insan hakları gibi kavramlar, çağımızdan önce mevcut değildi. Bu nedenle; bu gibi kavramları çağımız öncesi yazılmış eserlerde ve kitaplarda aramak gereksizdir.”

“Dinsel düşünüş döneminde olmak, bütün olaylara kutsal kitap (Kur’an) ve din gözüyle bakmak demektir. Problemler dinle çözülmeye çalışılıyorsa, ne konuşulursa konuşulsun konu mutlaka dine geliyorsa, yaygın din istismarı yapılabiliyorsa, dinsel konuların reytingi fazla ise, o toplum dinsel düşünme dönemindedir.” (Bkz. N.Kahveci, Çağımız ve Türkiye, Sinemis Yay. 2018 )

Oryantalist temsilciliği

Yurtdışına çıkan ve Avrupa’da ikamet eden Modernist İslamcılar, Batı tarafından Oryantalist Merkezlerinde hizmet içi eğitimine alınırlar. Bu eğitimin yapıldığı yerler, genelde Misyoner Müsteşriklerin çalıştıkları “Doğu Bilimleri” bölümleri olan Üniversitelerdir. Buralarda adeta fikri ve imani beyin ve kalp ameliyatlarına tabi tutulurlar. Geleneksel İslam dedikleri Sünnilik yapısına ait ne varsa hepsi çıkarılır. Çünkü bunlar kendilerine göre “ur” kabul edilir. Fazlurrahman bunu çok açık olarak şöyle ifade eder: “İngiltere’ye geldikten ve Felsefe alanında çalışmaya başladıktan sonra ailem ve ülkemden aldığım, öğrendiğim İslam’a bakış açım çok değişti. Kur’an, vahiy ve Peygamberlikle ilgili bilgilerimin hiç de Oryantalist hocalarımın dedikleri gibi olmadığını gördüm.”

Modernist İslamcılar, gerekli fikri/Oryantalist donanıma sahip olduktan sonra bunları yaymak ve pazarlamak için uzun süreli seyahate çıkarlar.

Çeşitli İslam ülkelerine seyahat eden Modernist İslamcılardan bazıları şunlardır:

Muhammed Hamidullah (ö.2002)

Hindistan doğumludur. Hukuk okudu. Doktorasına tamamlamak için Almanya’ya gitti. San‘a, Mekke, Medine, Beyrut, Şam ve Kahire’de bulundu. 1932 yılında İstanbul’a geldi. Burada Şerefettin Yaltkaya ve Alman Müsteşrik Hellmut Ritter ile tanıştı. Doktora sürecinde Alman Müsteşrik Paul Ernst Kahle ve Alman Asıllı İngiliz Müsteşrik Fritz Krenkow ile yakın ilişki kurdu. İslâm’ın ilk dönemine ait siyasî belgeler üzerinde çalışırken Fransız Müsteşrik M. Gaudefroy-Demombynes’den yardım aldı (1935). Fransız Müsteşrikleri olan Henri Laoust, Louis Massignon ve William Marçais’nin derslerine katıldı.

1936-1946 yıllarında ülkesi Hindistan’da Hukuk Fakültesinde ve Dini İlimlerde dersler verdi. 1948’de Fransa’ya yerleşti. 1951’de İstanbul’da düzenlenen 12. Milletlerarası Müsteşrikler Kongresi’ne katıldı. 1952 yılından itibaren 23 yıl boyunca İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi İslâm Araştırmaları Enstitüsü’nde misafir profesör sıfatıyla ders verdi.  Aynı süre içinde Ankara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi ile Erzurum Atatürk Üniversitesi İslâmî İlimler Fakültesi’nde İslâm tarihi, İslâm müesseseleri tarihi, mukayeseli dinler tarihi ve İslâm hukuku dersleri okuttu. Ayrıca İstanbul, İzmir, Konya ve Kayseri’de çok sayıda konferanslar verdi.

Derslerini ve konferanslarını takip eden, daha sonra İslâmî ilimler alanında akademik çalışma yapanlar arasında Hayreddin Karaman, Bekir Topaloğu, Suat Yıldırım, Yusuf Ziya Kavakçı ve Salih Tuğ bulunmaktadır. (Bkz. TDV İslâm Ansiklopedisi)

Muhammed b. Tavît et-Tancî (ö.1974)

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/607042.aspx

Fazlurrahman (ö.1988)

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/604408.aspx

Cemaleddin Afganî (ö.1897)

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/606821.aspx

Amina Wadud

http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/605053.aspx

Sonuç

Ülkemizde Üniversitelerimizde yaklaşık 40 seneden beri genellikle bilimsel çalışmalarda Geleneksel İslam olarak nitelenen Sünnilik, suçlu ve mahkum olarak yargılanmakta, diğer tarafta Batı’nın (Misyoner Müsteşriklerin) hazırladığı “ithal İslam” öğretilmekte, övülmekte ve ödüllendirilmektedir. Ekonomi ve Sanayide yerli ve milli’den bahsederken İslami eğitim’de “ithal İslam ve iman”ı kullanmak, herhalde ecdadımız Selçuklu ve Osmanlının kemiklerini sızlatmaktadır. Ayasofya’nın üzerindeki kâbus ne ise İlahiyat camiasının üzerindeki kâbus da aynıdır.

.İslam’da Sapkınlık

MODERN İSLAMCILIK

Türkiye’ye Gelişi/1

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Küresel Oryantalizm, 18. yüzyılda Avrupa’nın tamamında teşkilatlanmıştı. Hedeflerinde İslam ülkelerinde, özellikle Osmanlı topraklarında yaşanan Sünni Müslümanlık vardı. Misyonerlik teşkilatı ile İslam dininin karşısına çıkamıyorlardı. Açıktan Hristiyanlık dininin mükemmelliğinden de bahsedemiyorlardı. Çünkü Hristiyanlık, Kilise yönetiminin ve ruhban sınıfının olumsuz, haksız ve akılsız tutumundan yara almıştı.

Bu durumda değişik bir strateji uygulamak gerekiyordu. İslam dinini karşılarına almadan, diğer bir ifadeyle onu inkâra yeltenmeden temel unsurları üzerinde şaibe uyandırmak, eğer yapılabiliyorsa tamamen değiştirmekti. Ancak bunu başarmak, öyle kolay değildi. Müsteşrikler önce senelerce kendileri çalıştılar, konulara vakıf oldular. Eserler verdiler. Neyin nerede, nasıl ve ne zaman kullanılacağını öğrendiler. Bu, strateji ve taktikle ilgili bir konuydu. Milletlerin ve yörelerin yönetim biçimleriyle algı ve tutumlarıyla ilgiliydi. Bazıları Arkeolog, bazıları mühendis, bazıları uzman, bazıları hemşire, danışman ve bilim adamı olarak senelerce İslam ülkelerinde bulundular. Dostluklar ve arkadaşlıklar kurdular. Üniversite ve ilim çevrelerinde çalışanların talebeleri oldu. Bunlar, yaptıkları çalışmaları ve edindikleri izlenimlerini raporlaştırdılar. Böylece çeşitli ülke ve topluluklardan Merkezlere gelen raporlar, iyice analiz edilerek bir Strateji belirlendi. Avrupa’da ayrı yerlerde Alman, Fransız ve İngiliz Müsteşrik Merkezleri olsa da aralarında bir koordinasyon ve hedef birliği vardı. Çünkü kendilerine göre ortak düşman, belliydi. O da İslam ve Müslümanlardı.

Stratejinin ikinci kademesi, İslam ülkelerinde dâî/çağırıcı(lar) yetiştirmek ve gerektiğinde diğer ülkelere ihraç etmekti. Aynı Bâtınîlikte olduğu gibi. Bu dâîler, Batı’nın modernize ettiği ve esaslarını değiştirdiği İslam’ın fedâîliğini ve propagandasını yapacaklardı.

İslam ülkelerinde Modernizm ve belli başlı Modernistler:

 

1. Cemaleddin Afganî reformu

C. Afganî (ö.1897), İran topraklarında doğan ve şiî kültürüyle yetişen bir Modernisttir. Genç yaşlarında Irak ve Hindistan’da bulundu. Mekke’ye gitti. Afganistan’da başvezir oldu ve sonra tekrar Hindistan’a döndü. Afganî, 1870’te Mısır ve İstanbul’da görüldü.

İstanbul’da Darulfunun’da verdiği bir konferansta “Nübüvvet, sanatlardan bir sanattır.” dediği, dolayısıyla Peygamberliğin vahye dayanmadığını ima ettiği, itirazlara ve karışıklığa sebep olduğu için sınırdışı edildi.

1871’de Mısır’da İskoç mason locasına girdi, fakat bir müddet sonra buradan ihraç edildi. Bunun üzerine o da French Grand Orient’a bağlı ayrı bir mason locası kurarak bir çok arkadaşını ve tanıdığını bu locaya kaydettirdi.

1879’da tekrar Hindistan, sonra İngiltere ve Paris’te bulundu. Burada gizli bir cemiyet kurdu ve üyelerine yemin ettirerek cemiyet ilke ve sırlarının dışarı çıkmasını önledi. Sadık talebesi Abdüh’ü Paris’e davet etti. Birlikte el-Urvetül’-vüska isimli gazeteyi çıkardılar (1884) ve bedava dağıttılar.

Sonra Afganî, İran, Rusya, Londra ve yine İstanbul’da görüldü.

Afganî’nin o günün şartlarına göre birçok ülkede bulunması, çalışması, ilim ve yönetim çevrelerince itibar görmesi, elbette normal karşılanamaz. Avrupa’da bütün devletler, “Osmanlıyı ayakta tutan İslam”ın tahrip edilmesini ve neticede Osmanlı’nın parçalanmasını istiyorlardı. Mısır’da bu görev, Afganî’ye verildi. O da Abdüh, Reşid Rıza ve “Geleneksel İslam Karşıtları”yla birlikte “ıslahat”ı öne sürerek İslam’da Reform hareketini başlattı. Aslında bu, Batı’nın organize ettiği bir İslam’ı değiştirme projesiydi. Bu projeye Müsteşrik ve Misyoner teşkilatları da destek verdiler. Bugün FETÖ yapılanmasında olduğu gibi. Bu proje, İslam ülkeleri için İslam’ı tahripte bir Model kabul edildi.

Afganî, Selçuklu ve Osmanlı’nın temel itikadı olan Sünnî Müslümanlığına karşı çıkan, Akaid, Fıkıh ve bütün rukünleriyle ona cephe alan, bir dâî ve Batı güdümünde bir ajandı. Hayrettin Karaman ve Ülkemizdeki Müsteşrik ruhlu Akademisyenler, onu üstad ve müceddit olarak görmektedirler. Halbuki Afganî’yi sade bir Müslüman kabul etmek bile mümkün değildir. Çünkü mason olan, imanını locanın kapısında bırakmadan içeri girebilir mi? Bir kalpte iman ile küfür, aynı anda bulunmaz. Bu, tevili mümkün olmayan bir gerçektir. Nedense H. Karaman ve Türkiye Modernistleri, bu gerçeği, bir türlü idrak edemedi ve kabullenemediler.

 

2. İslam’ın rukünları ile oynama

Osmanlı Türkiye’sinde Cemaleddin Afganî ve arka planda Oryantalistlerin dindar, milliyetci ve Padişah aleyhtarı kişiler üzerinde büyük etkisi oldu. Kur’an, Ezan ve Namaz gibi İslam’ın şiarı ve temellerinin değiştirilmesi, gündeme geldi. Aynı Hristiyanlıkta olduğu gibi. Yüzyıllar boyunca Kilise ve papazların dini yanlış tanıtmalarına, Endüljans ve Engizisyon tahakkümüne karşı Reform ve Aydınlanma hareketleri başlatılmıştı. Halbuki İslam’ın kitabı Kur’an başta olmak üzere temel yapısında en küçük bir değişiklik olmamıştı. İslam dininde ruhban sınıfı yoktu, ulema/alimler sınıfı vardı. Bu sınıf, Hristiyanlıkta olduğu gibi başkalarının günahlarını affetmeleri şöyle dursun, kendi Peygamber’lerinin dahi hidayete erdirme yetkisi yoktu. “Hadis külliyatı”, insaflı batılı bilginlerini bile hayrete düşürecek kural ve disiplinleri içeriyordu. Aynı şekilde “içtihad” konusu da her alimin yeltenemeyeceği yüksek bir dini sorumluluk gerektiriyordu.

Durum bu olduğu halde İslam’da değişiklik isteyenler çıkmıştı. Mehmet Akif, bir beytinde şöyle sesleniyordu:

Doğrudan doğruya Kur’an’dan alıp ilhâmı,

Asrın idrâkine söyletmeliyiz İslâm'ı

Burada şu ifade edilmek isteniyordu: Kur’an’dan başka kaynak kullanılmamalıdır. İslam’ı sadece Kur’an’dan öğrenmelidir. Tefsir ederken de “Asrın idraki/anlayışı” dikkate alınmalıdır.

İlk bakışta insana doğru gibi gelen bu yanıltıcı tavsiye, aslında İslam’da Reform yapmak isteyenlerin temel çıkış ve dayanak noktası olmuştu. Afganî, Abdüh ve R. Rıza’nın Oryantalist temelli İslam’ı değiştirme ideolojileri, “asrın idraki”nin bir neticesiydi. Çünkü o dönemde “asr”ı, artık Batı ve Batı’daki gelişmeler temsil ediyordu. O da dinin değiştirilerek beşerileştirilmesi ve “Aydınlanma”da olduğu gibi her konuda “akl”ın hakim kılınmasıydı. Diğer bir deyişle, dinden vahiy ve Peygamberlik unsurlarının çekip çıkarılmasıydı. Bu, İslam’da da yapılmak isteniyordu.

Ziya Gökalp bir şiirinde şöyle diyordu:

Bir ülke ki camiinde Türkçe Ezan okunur.

Köylü anlar manasını namazdaki duanın...

Bir ülke ki mektebinde Türkçe Kur’an okunur.

Küçük, büyük herkes bilir buyruğunu Huda’nın...

Ey Türkoğlu, işte senin orasıdır vatanın!

 

3. Türkiye’de İslam’ın şiar ve rukünlerini değiştirme

Türkiye’de resmî Modernleşmeyi fırsat bilen Dinde Reformistler, Kur’an, Ezan ve İbadetlerin değiştirilmesi ve Türkçeleşmesi yönünde harekete geçtiler.

1928’de “Dini Islah Projesi” hazırlandı. Bu projede 4 konu üzerinde duruluyordu:

1. Camilere ayakkabı ile girilmeli, sıralar konulmalı ve oturarak ibadet yapılmalıdır.

2. İbadet dili, Türkçe olmalıdır.

3. Camilere Müzik aletleri konulmalı ve Müzik eşliğinde ibadet yapılmalıdır.

4. Hutbeler, dinî felsefe içerikli olmalıdır.

Bu projeyi hazırlayanlar arasında Fuad Köprülü, İsmail Hakkı (Baltacıoğlu), İsmail Hakkı İzmirli, Halil Nimetullah (Öztürk), Mehmet Ali Ayni, Şerafettin (Yaltkaya), Arapkirli Hüseyin Avni, Hilmi Ömer, Yusuf Ziya (Yörükan) gibi isimler bulunmaktaydı.

Bu proje tam olarak hayata geçme imkanı bulamasa da İbadetlerin Türkçeleşmesi konusunda resmî bazı teşebbüsler gerçekleşmişti.

Ezan, 18.7.1932’de İslamî olmaktan çıkarıldı, Türkçeleştirildi. 16 Haziran 1950'ye kadar 18 yıl aslına uygun okunmadı.

Ezanın Türkçeleştirilme olayını Ahmet Doğan Işık şöyle anlatıyor (Milliyet, 18.07.2014):

1931 yılı Aralık ayı sonunda M.K.Atatürk, Dolmabahçe sarayına 9 Hafız çağırdı. İçlerinde Hasan Cemil, Hafız Kemal, Saadettin Kaynak, Hafız Nuri ve Ali Rıza Sağman bulunuyordu. Heyetten Ezanda geçen lâfızları Türkçeleştirmeleri istendi. Uzun müddet çalıştılar, sonunda Ali Rıza Sağman’ın “Tanrı uludur”la başlayan çevirisi kabul edildi.

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/606821.aspx

.İslam’da Sapkınlık

MODERN İSLAMCILIK

Türkiye’ye Gelişi/2

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Küresel Oryantalistler, İslâm’da reform çalışmalarına Hıristiyanlık ve Yehudilikte olduğu gibi “Kitap”la başlamamışlardır. Siyer, Fıkıh, Akaid, Hadis ve Tasavvuf gibi alanlara döşedikleri bilimsel(!) şaibe tuzaklarından sonra sıra Kur’an’a gelmiştir. O’nda da fasit tefsiri öne almışlardır. Bu fasit ve batıl tefsir, kendi ifadeleriyle “okuma”, İslam coğrafyasında özellikle temsilcileri vasıtasıyla yapılmıştır.

Batı, 16. yüzyıldan itibaren, din ve bilim alanlarında bir değişim yaşamaya başladı. Şüphesiz bunun temelinde “Kilise”nin hayatın her alanıyla ilgili tahakkümüne karşı Reform hareketi vardı. Hıristiyanlıkta Reform, dini, toplumdan soyutlayıp kiliseye hapsetmek oldu.

Bundan cesaret alan düşünür ve bilim insanları, “akl”ı hür ve bağımsız hale getirebilmek için “aydınlanma çağı”nı başlattı. Rasyonalizm/Akılcılık, Ampirizm/Deneycilik ve Sekülerizm/Laiklik, bir ahtopot ve kanser gibi Batı toplumunu sardı. Diğer bir ifadeyle vahye dayalı bütün kutsal kitap ve dinlere savaş açıldı. Bu Pozitivist görüş, sadece Din, Eğitim, Psikoloji, Sosyoloji gibi alanlarda değil, Ülkelerin Yönetim biçimlerini ve Hukuk’unu da etkiledi. Fransa’da devrim oldu. İnsan Hakları, hürriyet, eşitlik ve demokrasi kavramları dalga dalga bütün ülkelere yayıldı. Dini temelli geleneksel her türlü fikir, inanç, bilim, sanat ve yönetim şekilleri ters-yüz edildi ve “akl”ı esas alan bir “akım” doğdu. Bu akım, bir ideoloji haline dönüşerek toplumların bütün hücrelerine yayıldı. Adına da yeni bir dünya görüşünü simgeleyen “Batıcılık/Avrupaîlik”  ya da “Modernizm” denildi.

1. Osmanlı Türkiye’sinde Modernizm

Osmanlı Türkiye’sinde Modernizm; Yönetim, Din, Edebiyat ve Eğitim alanlarında resmen Tanzimat’la başladı. 1876’da Avrupaî tazda Anayasa/Kanun-ı Esasî hazırlandı. Batı orijinli okulllar açıldı. Avrupa’nın Osmanlıyı parçalamada kullandığı “hürriyet” öne sürülerek “hilâfet/padişahlık” karşıtı ve Batı destekli gizli örgütler kuruldu. “İttihad ve terakki” ve “Jön Türk” hareketleri bunların başında geliyordu. Batı’nın her alanda yetiştirdiği Oryantalist ve Misyoner ajanları da Yönetimde bulunan bazı Paşalara maddi ve manevi yardımda bulunuyordu. I. ve II. Meşrutiyet (1908) bu şartlar altında ilan edildi. Artık Osmanlı “hasta adam”dı. Her taraftan kuşatılmıştı. Neşteri vurma zamanı gelmişti. 13 Nisan 1909 (Rûmi 31 Mart 1325) tarihinde çıkarılan isyan sonucunda Ulu Hakan II. Sultan Abdülhamid han tahtan indirildi. Hem de bir din bilgini olan Elmalılı Hamdi Yazır’ın hazırladığı ve Meclis kürsüsünden okuduğu bir fetva ile. Elmalı’ya bu hizmetin (!) karşılığında ilerideki yıllarda devlet tarafından Kur’an’ı Türkçeleştirme görevi verildi. Ali Suavi de Ezan, Kur’an ve ibadetlerin Türkçeleşmesini savunan yazılar yayınladı.

2. Türkiye’de Modernizm

Türkiye’de Cumhuriyet’in ilk yıllarında yönetim, din ve diyanetle ilgili köklü değişiklikler yapıldı.

Bu değişikler, şu başlıklar altında ele alınabilir:

a. Yönetim sisteminde

1921 ve 1924 Anayasaları hazırlandı. Buna göre, Saltanat/Padişahlık yönetim sistemi, 1 Kasım 1922'de ve Halifelik de 3 Mart 1924’de kaldırıldı.

18 Temmuz 1923 tarihinde Cumhuriyet tarihinin ilk Anayasası “Teşkilat-ı Esâsiye (1924)”nin  taslak görüşmeleri yapılırken Tevfik Rüştü ve Milli Eğitim Bakanı Mahmut Esat (Bozkurt)’un “’Anayasa’ya dinimiz Hıristiyanlıktır’ açıkça yazılmalıdır” teklifleri kabul edilmedi. Mahmut Esat, gerekçe olarak şunları söyledi: Evet Hıristiyanlığı… Çünkü İslam ilerlememize engeldir. Bu dinle yürünmez, mahvoluruz. Ve dünyada bize kimse ehemmiyet vermez. (Kazım Karabekir Paşa: 13-16 Kasım 1970 tarihli Yeni İstanbul Gazetesi)

1924 Anayasası’nda yer alan "Devletin dini, İslam dinidir" maddesi, 10 Nisan 1928'de kaldırıldı, böylece lâiklik kabul edilmiş oldu. Ancak laiklik kavramı Anayasa’ya 9 sene sonra 1937'de girdi.

b. Eğitim ve okullarda

3 Mart 1924 tarihinde 430 sayılı Tevhid-i Tedrisat kanunu çıkarıldı. Buna göre bütün medrese ve mektepler, Maarif Vekâleti’ne bağlandı. (Askerî okullar, 1925'te tekrar Millî Savunma Bakanlığı bünyesine alındı). Dönemin Milli Eğitim Bakanı Vasıf Çınar, 11 Mart 1924 tarihli bir genelge ile bütün medreseleri kapattı.

Tevhid-i Tedrisat Kanunu (1924) 4. maddesi gereğince 29 merkezde ilkokula dayalı olarak 4 yıllık İmam-Hatip Mektepleri açıldı. Ancak bu Mektepler, 6 yıl sonra (1929-1930 öğretim yılında) kapatıldı. (Muharrem Ergin, Türkiye Maarif Tarihi, V, İst.1977)

1 Kasım 1928 tarihinde 1353 sayılı "Yeni Türk harflerinin kabul ve tatbiki hakkında Kanun" ile Latin harflerini esas alan alfabe “Türk Alfabesi” olarak kabul edildi ve Osmanlı Alfabesi’nin kullanılmasına son verildi. Bunun sonucu olarak, Ülkede okur-yazarlık, bir anda % 10,5’lere düştü. (1927 resmi nüfus sayımı)

1924’te, ilkokullara (birinci sınıf hariç) haftada 2 saat “Kuran-ı Kerim ve Din Dersi” konuldu. Bu ders, 1929’da 3. ve 5. sınıflarda haftada birer saate indirildi.

1930’da yalnızca 5. sınıf öğrencilerine (o da ebeveyni isterse), haftada yarım saat okutuldu. Sonra o da kaldırıldı.

Türkiye’deki bütün orta dereceli okullarda din dersleri, 1 Mart 1926’da programdan çıkarıldı.

1935-1948 arasında 13 sene okullarda din eğitimi yapılmadı. (S. Kalkanoğlu, “İsmet İnönü: Din ve Laiklik”, Tekin Yayınevi, İst.1991)

c. Din ve Diyanet’te

30 Ocak 1932 tarihinde, ilk Türkçe ezan, Hafız Rıfat tarafından Fatih Camii'nde okundu. 3 Şubat 1932 tarihine denk gelen Kadir Gecesi'nde de, Ayasofya Camii'nde Türkçe Kuran, tekbir ve kamet okundu.

18 Temmuz 1932’de Diyanet İşleri Riyaseti, ezanın Türkçe okunmasına karar verdi. Böylece Ezan, 18.7.1932’den 16 Haziran 1950'ye kadar bütün yurtta resmen 18 yıl aslına uygun okunmadı.

1932 yılı Ramazan ayında 22 Ocak günü Yerebatan camiinde ilk Türkçe Kur’an okuyan Hafız Yaşar (Okur) oldu.  Bu uygulama hızla diğer camilere yayıldı. 27 Ocak günü Süleymaniye camiinde, 29 Ocak günü de Sultanahmet camiinde gerçekleşti.

1941 yılında çıkarılan 4055 sayılı kanunla Türk Ceza Kanunu'nun 526. maddesine bir fıkra eklendi. Değişikliğe göre, Arapça ezan ve kamet okuyanlara, üç aya kadar hapis ve 10 liradan 200 liraya kadar para cezası getirildi.

1926'da İstanbul Üsküdar Müftülüğü'ne bağlı Subaşı Camii'nde kadınlı-erkekli bir grubun karışık olarak Cuma namazı kılması tepkilere yol açtı. Yine aynı yıl, aynı Müftülüğe bağlı Göztepe Camiinde Türkçe namaz kıldırmak isteyen cami imamı Cemalettin, cemaatin ve halkın itirazı ile karşılaştı. Şikayet üzerine imam, görevden alındı.

30 Kasım 1925’de tekke, zâviye ve türbeler, kapatıldı.

Ayasofya Camii, 24 Kasım 1934 tarihinde Bakanlar Kurulu kararı ile müzeye çevrildi.

1940-1950 yıllarında çeşitli gerekçelerle 1000’e yakın cami ve mescid kapatıldı. Birçok cami de minareleri yıkılarak samanlık, depo, hatta hayvan barınağı haline getirildi.

Bazı camiler de satışa çıkarıldı. 23 Temmuz 1940 tarihli Yenigün gazetesi Hatay’da hangi caminin kaç liraya satışa çıkarıldığı ilanını yayınladı. Buna göre Halebi Osmaniye Camii’ne 400, Kurmalı Mescid’e 120, Kantara Camii’ne 50, Sadık Efendi Mescidi’ne ise 100 lira değer biçildi. (Türkiye Gazetesi, 14 Temmuz 2011)

Sultanahmet Camii, 1939 ile 1945 tarihleri arasında, Anadolu’dan toplanan Trakya sınırına gönderilecek olan erlerin sevkıyat yeri (yığınağı ve barınağı) olarak kullanıldı. O muhteşem yapının içinde 6 sene boyunca aralıksız olarak ocaklar yakıldı, yemek pişirildi, çamaşır kazanları kaynatıldı ve atlar bağlandı. Bu arada şaheser çinilerin çok büyük bir kısmı, yandı, döküldü ve karardı. (Canlı belge: 99 yaşında Elazığ eşrafından emekli İmam-Hatip ve Kur’an-ı kerim hocası hafız Abdullah Nazırlı; Başbakanlık Devlet Arşivleri Genel Müdürlüğü Cumhuriyet Arşivi.)

1881 sayılı Matbuat Kanunu’nun 2657 sayılı kanunla değiştirilen 51. maddesine göre:

25.11.1944 tarihinde İcra Vekilleri Heyeti kararıyla Elif-ba, Mevlid-i Şerif, 54 Farz ve Namaz Hocası kitapları yasaklandı.

Türkiye’de Kur’an öğretimi ve öğrenimi, resmi olarak 24 yıl yapılamadı. Yasak, 3 Mart 1924 tarihinde 430 numaralı yasa (Tevhid-i Tedrisat Kanunu) ile başladı ve 1948 yılına kadar kesintisiz sürdü. Zamanla din öğretimi açığının giderek büyümesi üzerine ilk kez 15 Ocak 1949’da İmam Hatip Kursları açıldı.

d. Üniversitede

1924’te Darulfünun/Üniversite bünyesinde kurulan İlâhiyat Fakültesi, 1933 yılına kadar 9 sene faaliyetine devam etti. 1933’te Darulfünun lağvedildi, ancak yerine kurulmuş olan İstanbul Üniversitesi’nde İlahiyat Fakültesine yer verilmedi. Sadece Edebiyat Fakültesi’ne bağlı “İslâmi Tetkikler Enstitüsü” kaldı. Bu da 1936 yılında kapatıldı.

İlahiyat Fakültesi, kapatılmasından (1933) 16 yıl sonra bu defa Ankara Üniversitesi’ne bağlı olarak 21 Kasım1949’da açıldı.

3. Dinî modernizmde gizli plan

Batılı Müsteşrikler, senelerce çeşitli merkezlerde oluşturdukları ve aynı Hıristiyanlıkta olduğu gibi “geleneksel din” dedikleri “İslam’ın sünni yapısı”nı değiştirebilmek için her konuda “nakl”i değil, “akl”ı öne alan modernist “fikir elçileri”ni İslam ülkelerinde, özellikle “yüksek öğretim”de görevlendirmeye karar verdiler. Bunlardan biri de M.Tancî idi.

Muhammed b. Tavît et-Tancî (ö.1974), ülkesi Fas’ta temel eğitimini ailesinden aldı. Hafız oldu. Bazı hocalardan dersler alarak kendisini yetiştirdi. Mısıra gitti. Orada müsteşrik Brockelmann’ı kendine rehber edinen Ahmed Emîn ve Kur’an’ı eleştiren Tâhâ Hüseyin ile tanıştı. Onların İslam’ı değiştirme çalışmalarına destek oldu. Sonra 1951’de İstanbul’da düzenlenen 12. Milletlerarası Müsteşrikler Kongresi’ne katıldı. Burada müsteşrik Hellmut Ritter’le görüştü.

Tancî, 1953’te Türkiye’ye geldi. Ankara İlâhiyat Fakültesi’nde dersler verdi. Bu fikri ortamda kaderi inkar eden Hüseyin Atay ve Kur’an’da tarihselliğin temellerini atan Mehmet Hatipoğlu yetişti.

Bir ara Türkiye’den ayrılan Tancî, 1965’te yeniden Türkiye’ye geldi. Yeni kurulmuş olan İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’nde ders vermeye başladı. Hedefinde Osmanlının temsil ettiği Sünni Akaid ve Fıkıh vardı. Mısır’da Oryantalist kökenli bütün fikir ve çalışmaları buraya, Türkiye’ye taşıdı. Bu ortamda “islahat” ismiyle İslam’da Reform fikirlerini benimseyen Hayrettin Karaman, Bekir Topaloğlu, Süleyman Uludağ, Salih Tuğ, Saim Yeprem, Tayyar Altıkulaç ve diğerleri yetişti.

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/607042.aspx

.İslam’da Sapkınlık

MODERN İSLAMCILIK

ve doğuşunu hazırlayan gelişmeler

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

İslâm’da Sapkınlığın, 72 Fırka, Bâtınlîk - İslâm’da Felsefe, İbn Teymiyyecilik ve Oryantalizm’den sonra Modern İslamcılık olduğu söylenebilir.

Modern İslamcılık, diğer bir adıyla İslam’da Modernizm, 18. yüzyılın son yarısında başgösterip 19. yüzyılda genelde Arabistan, Mısır, Hindistan, Avrupa ve Osmanlı Türkiye’sinde yaygınlaşan, dinde yeniliği, değişimi ve reformu öngören bir harekettir. Dini anlayış ve uygulamada mevcut dini zihniyete ve geleneksel İslam’a bir tepki olarak doğmuştur.

Modernistler, şu gerekçeleri ileri sürmüşlerdir:

Tefsir, Hadis, Akaid, Fıkıh, Siyer ve Tasavvuf gibi dinî ilim temsilcisi âlimler, 1200-1300 senelik İslam mirasını koruyamamış, anlayamamış, gereksiz ve asılsız ilâvelerle onu tanınmaz hale getirmişlerdir. Bu durumda yapılacak iş, değiştirilen, özünden uzaklaştırılan İslam’ı aslına döndürmek ve ilk asra, “selef”e götürmektir. Hiçbir âlime ve mezhebe bağlanmadan Kur’an, vahiy, nübüvvet, melek ve ahiret kavramlarını yeniden yorumlamaktır. İslam’ın kaynağı olarak yalnız Kur’an’ı esas almak, Hadisleri ve mezhep imamlarını devreden çıkararak Kur’an merkezli bir din anlayışını inşa etmektir.

Bu ve benzeri iddialarla yola çıkan, “vahiy” ve “nübüvvet/peygamberlik” temelli İslam’ı daha çok “aklî” ölçüler çerçevesinde sorgulayan ve yorumlayan Modernistler, acaba Tarih’de hangi gelişmelerin etkisinde kalarak bu sapkın fikirlere sahip oldular? Bunlar, kısaca şu başlıklar altında ele alınabilir:

Avrupa’da Reform hareketi

Reform, 16. yüzyılda Katolikliğe (Roma Kilisesine)  karşı yapılan ve bütün Avrupa’yı etkileyen dinî bir harekettir. Bu hareketin önderi Cermen kökenli teolog ve filozof Martin Luther’dir. Luther, 1517’de Wittenberg Kalesi Kilisesi’nin kapısına 95 maddelik bir Protesto bildirisi asmıştır. Bu bildiride özetle şunlar dile getirilmiştir:

• Papalığın çıkardığı, piskopoz ve papazların para karşılığında sattıkları endüljans (günah çıkarma belgeleri), insanları yanıltmaktadır.

• Her hakiki tevbekâr Hıristiyan, endüljans almadan da cezadan ve suçtan tamamıyla bağışlanma hakkına sahiptir.

• Hıristiyanlara “bağışlanma belgeleri” satın almanın, bir Tanrı emri olmadığı öğretilmelidir.

Martin Luther’in bu protesto eylemi, Hıristiyanlıkta mevcut Katolik ve Ortodoks mezheplerine bir 3’üncüsü olan Protestanlık mezhebinin eklenmesine sebep olmuştur. Protestanlık Avrupa’da değişik isimler altında süratle yayılmıştır. M. Luther'e tâbi olanlara Lüteryen, J. Calvin'e uyanlara Kalvinist ve İngiltere’dekilere de Anglikan denilmiştir.

Protestanlar, şu gerekçeleri ileri sürerek Papalığın icraatına karşı çıkmışlardır:

1. Ruhban sınıfına (kardinaller, piskoposlar ve papazlara/rahiplere) ihtiyaç duyulmadan İncil okunmalıdır. İncil, Hıristiyanlar için dini hayatta tek kaynak kabul edilmelidir. İncil’i her Hıristiyan kendi dili/lisanıyla okuyabilmelidir. (Katolikler ve Ortodokslar, İncil’i Yunanca ve Lâtince okumak zorundadırlar.)

2. Azizlerin (Hıristiyanlarca ermiş kabul edilen kişilerin) kutsallığı yoktur.

3. Dua ve ayinler, her milletin kendi diliyle yapılmalıdır.

4. Rahipler, evlenebilirler.

M. Luther ve J. Calvin, Papalığın yanlış ve sapkın eylemlerine karşı çıkarken esas temeli, özü görememişlerdir. O da 1.Konsil (İznik, M.325) toplantısında tevhid’i (tek ilâh inancını) savunan Arius’çü piskoposlara karşı İmparator Konstantinos’un da içinde bulunduğu grubun “teslis” akıdesi kabul edilerek İsa Mesih’in Tanrı’nın oğlu olduğunun kabul edilmesidir. Bu batıl inanış, İncil’in tamamen değiştirilmesini ve beşerileştirilmesini ifade etmektedir.

Diğer önemli temel bir konu da Hazret-i İsa’ya inen tek ilâhi İncil’in sonradan Havariler tarafından yazılarak, değiştirilerek ve çoğaltılarak 4 adete çıkarılmasıdır.

Protestan mezhebinin ilkelerini açıklayan din adamları, bu “teslis” ve 4 ayrı İncil üzerinde hiç durmadan Hıristiyanlık ağacının dalları ve yapraklarına musallat olan haşarata (Papalığın yönetici kadrosuna) tepki göstermişlerdir. Elbette bu eleştirilerinde haklıydılar. Fakat esasta, temelde bozukluğu görememişlerdir.

Avrupa’da Hıristiyan toplumunda dinde meydana gelen bu kökten, radikal değişim, İslâm ülkelerinde dini algının büyük ölçüde değişmesine sebep olmuştur. Özellikle Batı ile teması olanlar, Batı’da doktora yapanlar, Oryantalistlerin kitaplarına göre eğitim alanlar ve bilhassa menfaatlerini bu değişimde gören Akademisyenler, kendi dini miraslarına ihanet uğruna bu cereyana kapılmışlardır. Prorestan ilkelerinin birebir aynısı olan:

• “Hıristiyanlıkta tek kaynak İncil olmalıdır” karşılığında Kur’an müslümanlığı/Kur’an bize yeter,

• “Bir din adamına bağlılık şart değildir” karşılığında Mezhepsizlik,

• “Her millet İncil’i kendi dilinde okumalıdır” karşılığında Mealcilik,

• “Azizlerin kutsallığı yoktur” karşılığında da Tasavvuf karşıtlığı,

akımları doğmuştur.

İslâm’da Modernizm ideolojisinde 1300- 1400 seneden beri gelen İslâmî miras, Tefsir, Hadis, Akaid, Fıkıh, Siyer gibi alanlarda yetişen Müctehid âlimler, Modernizm ilkelerine ve Batı’nın seküler din anlayışına/lâikliğe ters düştüğü için devre dışı bırakılmıştır.

Ülkemizde ve diğer İslam ülkelerinde görülen bu Moderleşme, aslında gerçek “yenilik” değil, red ve inkârı neticelendiren bir “gerilik” olmuştur. Çünkü her devirde hakikat, ileriyi, red ve inkâr da geriliği temsil eder. Avrupa, hakiki olan Kitab-ı Mukaddes’i tahrife/bozmaya, yenilik/Reform adını vermiştir. Bu şekilde hiç bir zaman “hakikate/gerçek olana” varamamış, bilâkis inkâr, küfür ve irtidad içinde kalmıştır.

İslâm ülkelerinde modernist İslâmcıların “fakat” kullanmadan iştiyakla savundukları, hatta bazılarının imanlarını feda etme pahasına Modernizm’i yöntem olarak değil, muhteva olarak kabullendikleri bir gerçektir. Bu gerçeğin bir ayağı, Reform hareketine, diğeri de “Aydınlanma çağı”nın ilkelerine dayanmaktadır.

Aydınlanma Çağı

Orta çağ (yaklaşık M. 5. - 15. yüzyılları arası) Avrupa’sında Papalık ve kiliseler, dini konulardan bilimsel çalışmalara, hatta yönetime varıncaya kadar her şeye karışıyor, müdahale edebiliyorlardı. Karşı gelenlere “aforoz” ve “engizisyon” mekanizmalarını kullanıyorlardı. Engizisyon mahkemeleri, 6 asır sürmüş ve milyonlarca insan, bu mahkemelerde ölüm cezasına çaptırılmıştır. Hele (Katolik ve Protestanlar arasında olan) din savaşlarında ölenlerin sayısı, 6-19 milyon civarındadır. Onun için Orta çağ, Avrupa için karanlık bir çağ olmuştur.

Ancak İslâm coğrafyası için durum böyle değildir. Fizik, Kimya, Biyoloji, Tıb, Coğrafya ve Astronomi gibi bilim dallarında yapılan keşifler, belli şehir merkezlerinde kurulan Üniversite seviyesindeki Medreseler ve Bilim Araştırma Merkezleri, İslam dünyasını hem Askeri, hem de ilmi yönden hakim duruma getirmiştir. İlmi gelişmeler, çeşitli dillerde yazılan kitaplarla dünyaya duyurulmuştur. Bu konuda yazılan eserler arasında Taşköprizâde’nin (ö.1561) Miftâh kitabının tecümesi Mevdûâtû’l-ulûm ve Kâtip Çelebi’nin (ö.1656) Keşfu’z-zunûn’u bulunmaktadır. Ancak bu konuda en kapsamlı çalışma Prof. Dr. Fuat Sezgin’e (ö.2018) aittir. 13 ciltten oluşan bu çalışma (GAS), İslâm Bilim, Kültür ve Medeniyeti Tarihi’ni bütün devirleri itibariyle ele almaktadır.

Orta çağ, Müslümanlar için Aydınlık bir çağ olmuştur. İlim adamları, pozitif bilimlerin her dalında serbestçe, özgürce çalışma yapabilmişlerdir. Beytü’l-hikme adı verilen Araştırma Merkezleri ile Selçuklu, Osmanlı ve Endülüs dönemlerinde kurulan Üniversiteler bunun kanıtıdır.

Literatürde Aydınlanma çağı, 17. ve 18. yüzyıllarda gelişen, akılcı düşünceyi esas alan, önyargı ve ideolojileri reddeden, geleneksel düşünceye değil, özgürce yeni bilgiye yönelen bir dönemi tanımlar.

“Aydınlanma”ya yol açan başlıca fikri gelişmeler, Rönesans ve Reform hareketleridir. 15. ve 16. yüzyıllarda bilim ve teknoloji alanındaki yenilikler, Kilisenin akıl almaz şekilde insanlara tahakkümü ve engizisyonlar vasıtasıyla yüzbinlerce insanın haksız yere öldürülmesi, Rönesans ve Reform hareketlerinin doğmasına sebep olmuştur. Her iki hareket de Kiliseye ve Ruhban sınıfına, dolayısıyla Hıristiyanlığa karşı bir tepki ve isyan olarak ortaya çıkmıştır.

“Aydınlanma”nın ilk temsilcileri genellikle R. Descartes ve G.W. Leibniz kabul edilir. Almanya'da J. G. Herder, I. Kant, Christian Wolff; Fransa'da D. Diderot, Baron d'Holbach, Montesquieu, Jean Jacques Rousseau, Voltaire; Büyük Britanya'da David Hume, John Locke, F. Bacon, ve Thomas Paine; Hollanda’da B. Spinoza Aydınlanma Çağı'nın en önemli temsilcileridir.

“Aydınlanma”nın ilkeleri şöyle özetlenebilir:

Avrupa’da din merkezli bir toplum yapısı, yerini akıl, deney ve insan odaklı bir topluma bırakmıştır. Orta çağda hüküm süren dünya görüşü değişmiş ve yeni bir dünya görüşü “sekülerizm/lâisizm” topluma hakim olmuştur. Bu değişim, şu kavramları beraberinde getirmiştir:

Rasyonalizm/Akılcılık,

Amprizm/Deneycilik,

Hümanizm/İnsancılık,

Sekülerizm/Lâiklik,

Pozitivizm/Materyalizm.

Avrupa’da Kilise, her bakımdan halka zulüm ve baskı uyguladığı, pozitif bilim çalışmalarına bile müdahale ettiği, hatta cezalandırdığı için (Galila’da olduğu gibi) haklı olarak din ve bilim adamlarının cesur tepkisiyle karşılaşmıştır. Kant’ın Kilise ve Ruhban sınıfına karşı “Aklını kullanma konusunda cesaret göster” sözü, Aydınlanma’nın anahtar cümlesi olmuştur.

Bu durumda Ruhban sınıfı, yaptıklarının cezası olarak Kilise’ye hapsedilmiş ve din de tamamen toplum dışında bırakılmıştır.

KAYNAK: https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/606598.aspx

 İslam’da Sapkınlığın Küresel Boyutu

ORYANTALİZM

Kavramları, Hedefleri ve Temsilcileri

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

İslâm’da Sapkınlığın, 72 Fırka, Bâtınlîk - İslâm’da Felsefe ve İbn Teymiyyecilik’ten sonra diğer bir boyutunun Oryantalizm olduğu söylenebilir.

Oryantalizm/Müsteşriklik, kökeni daha öncelere dayansa da 18. yüzyılın sonlarında küresel bir teşkilat olarak ortaya çıktı. Genelde Hıristiyan ve Yahudi bilim ve din adamlarından oluşmakta ve temelinde sömürgecilik ve misyonerlik bulunmaktadır.

İslam ilimleri üzerinde çalışma yapan Oryantalistlerin araştırmaları, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. Kur’an-Kur’an Tarihi

T. Erpenıus, T. Nöldeke, A. Jeffery, M. Watt, R. Paret, O. Pretzl, F. Buhl gibi Müsteşrikler, Kur’an ve Kur’an Tarihi üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, Kur’an ve İslâm’ın Yahudi-Hıristiyan kökenli olduğu, Kur’an’ın Hazret-i Peygamber tarafından yazıldığı, Kur’an nüshaları arasında farklılıklar olduğu iddia edilerek, bir kelimesi, bir âyeti değişikliğe uğramadan bugüne kadar gelen muazzez Kur’an-ı kerim üzerinde şâibe uyandırmak ve kendi din adamlarının hakiki Tevrat ve İncil’i değiştirerek, Yahûdîlik ve Nasrânîliğe yaptıkları tahribat ve ihanetin  gizlenmesi hedeflenmiştir.

Bilinen bir geçektir ki, Yahûdi din adamları, Hazret-i Mûsa’ya indirilen Tevrat’ı menfaatlarına uygun düşmediği için değiştirdiler. Bu husus, âyet-i kerime’de şöyle bildirilir:

Veyl (şiddetli azap) o kimselere (olsun) ki, (değişiklik yaparak ve yalan katarak) kendi elleriyle Kitâb (Tevrât)’ı yazarlar (ve) az bir para (dünyalık)  karşılığında satmak için (de), “Bu Allah’ın katındandır!” derler! (Bakara,79)

Hıristiyanlıkta da hakiki İncil’i değiştirmek için bir çok İncil yazıldı, ancak bunlardan 4’ünün (Matta, Markus, Luka, Yuhanna) kullanılmasına izin verildi.  Piskopos ve patriklerden oluşan din adamları, 20’ye yakın Konsil düzenlediler ve bu konsilerin ilkinde (İznik-M.325) İncil’e Teslis (üç ilâh) inancını yerleştirerek Hıristiyanlığı beşeri din haline getirdiler.

Bu durumda Yahûdlik ve Hırististiyanlık, hakiki din olmaktan çıkmış oldu.

Yüce Allah, beşeriyete Muhammed aleyhisselâm’ı Peygamber olarak göderdi ve kendisine Kur’ân-ı kerim’i indirdi.

İnen Kur’an âyetleri daha Hazret-i Ebû Bekir zamanında Eshâb-ı kirâm’ın ittifakı sağlanarak Mushaf haline getirildi, böylece zayi olmasının önüne geçildi. Bu Mushaf, Hazret-i Osman devrinde çoğaltılarak belli başlı İslâm beldelerine gönderildi.

Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistler, kendi kitaplarında olanları, Kur’ân’da da görmek istediklerinden, İslâm âlimlerinin bu konuda yazdıkları (es-Suyûtî, İtkân gibi) yüzlerce eseri hiç dikkate almadan tamamen ilimden uzak, önyargılı ve ideolojik bir yaklaşımla Kur’ân-ı kerim’e ve İslâm dinine iftira etmişlerdir.

2. Tefsir-Rivâyet

C. Brockelmann, İ. Goldziher,  A. Jeffery,  L. Massignon, T. Nöldeke,  J. Robson, gibi Müsteşrikler, Kur’an ve Tefsir üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, “Tefsirlerde kişisel görüş ve hurafeler var” denilerek, Müctehid İslam âlimlerinin rivayet ve dirayet usûlü ile sağlam kaynak ve ilmî metodoloji kullanılarak yaptıkları Tefsirlere güvenin sarsılması hedeflenmiştir.

Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistler, Abdurrezzâk, Taberî ve Suyûtî’nin Rivâyet; Beydâvî, Nesefî ve Kurtubî’inin dirâyet tefsirlerini görmezlikten gelerek böyle kasıtlı bir hükme varmışlardır.

3. Hadis-Haber

A. Sprenger, L. Caetani, I. Goldziher, R. Dozy, D.S. Margoliouth, R. A. Nicholson, A. Guillaume, J. Schacht, P. K. Hitti, D.B. Macdonald gibi Müsteşrikler, Hadis ve Usûlü üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, Hadislerin uydurulduğu ileri sürülerek, cerh ve ta’dil ilmi süzgecinden geçirilerek tespit edilen ve dinî ilimlerde ikinci kaynak olarak kullanılan Hadis Külliyatı’nın devre dışı bırakılması hedeflenmiştir.

Batılı insaflı ve tarafsız ilim adamları bile dünyanın hiçbir yerinde ve dininde görülmeyen Müslümanların Hadis rivayetinde uyguladıkları “isnad” sistemine hayranlık duyarlarken, Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistler, Hadis Külliyatı’nın tamamına olumsuz yaklaşımları, ilmî değil tamamen ideolojiktir. Bu konuda Hadis Külliyatı’nda yer alan bütün hadisler, “Cerh ve Ta’dil” ilminin ilkeleri doğrultusunda sıkı bir denetimden geçirildikten sonra rivâyet edilmiş, Akâid ve Fıkıh’ta kullanılmıştır.

4. Usûlu’ddîn-Akâid

C. Brockelmann, I. Goldziher, W.M. Watt, A.E. Burn, Emil G. Hirsch, K.Kohler, Carra de Vaux gibi Müsteşrikler, Akâid ve İman üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, Sünnî Müslümanların iman esaslarının zayıf temellere dayandığı iddia edilerek, Ehl-i sünnet âlimlerince muhkem bir şekilde tespit edilen ve Müslümanlarca tereddütsüz kabul edilen “İmanın Şartları”nda şüphe uyandırmak hedeflenmiştir.

Müslümanların Akâid (iman) ile ilgili esaslarını bir sistem dahilinde ve Ehl-i Sünnet çerçevesinde ortaya koyan Nesefî, Taftazânî ve Tahâvî’nin eserleri, İslâm’ı ilâhî din olarak kabul etmeyen Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistler tarafından takdir edilmesi ve benimsenmesi elbette düşünülemezdi.

5. Fıkıh-Mezhepler

A.J. Wensinck, J. Schacht, S.D. Goitein, S.V. Fitzgerald, N. Anderson, B. Botievean, E. Fitzgerald, I. Goldziher gibi Müsteşrikler, Fıkıh ve Usûlü üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, Fıkıh kitaplarının mesnetsiz bilgi ve yanlış kıyaslarla dolu olduğu ileri sürülerek, Müchehid âlimlerin Kur’an ve Hadis’ten istinbat ettikleri hükümlere güvenin sarsılması, dolayısıyla Mezhep imamlarına bağlılığın azaltılması hedeflenmiştir.

Müchehid İslâm âlimlerinin Müslümanların birlik ve beraberliğini sağlayabilmek için amelî, Fıkhî konularda dört mezhebi inşâ etmeleri, Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistleri olumsuz yönde derinden etkilemiş ve onları bu konuda bazı temelsiz isnatta bulunmalara sevketmiştir. Onun için Kudurî, Hidaye ve Reddülmahtar gibi muhteşem eserler karşısında en kolay yol olan iftira ve karalamaya gitmişlerdir.

6. Siyer-İslam Tarihi

L. Caetani, J. Schacht, R. Dozy, H. Lammens, A. Guillaume, D.B. Macdonald, T.W. Juynboll, J. Fueck gibi Müsteşrikler, Siyer ve Tarih üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, Siyer kitaplarının yalan ve uydurma haberlerle dolu olduğu iftirası yapılarak, Hazret-i Peygamber’in güzel, temiz, nezih ahlâk ve siretinin hiçbir insana nasip olmayacak şekilde kitaplara geçirilmesi ve korunmasına güvenin perdelenmesi hedeflenmiştir.

İslâm âlimlerinin tedvin ettikleri Şemâil-i Şerife ve Siyer kitapları, Peygamber efendimizle ilgili eserlerdir. Şu bir gerçektir ki, hiçbir Oryantalist, İslâm’a, Hazret-i Peygamber’e ve Kur’ân’a inanmaz. Onun için Oryantalistlerin bu konulardaki eserleri, yalan ve iftiralarla doludur. Hadis ve Siyer’le ilgili konular, sahâbe-i kiram tarafından gelecek nesillere hassasiyetle aktarılmıştır. Bu şerefli görevi yapan “altın nesil” de Oryantalistlerin çirkin, ahlâksız ve terbiyeden yoksun saldırılarına uğramıştır.

7. Tasavvuf-Zühd

T. Nöldeke, İ. Goldziher,  R.A. Nicholson, A.J. Wensinck, E. H. Palmer, C. de Gobineau, E. Renan, Sir W. Jones, J. Malcolm, J. W. Graham, De L. E. O’leary, R.C. Zaehner, D. S. Margoliouth gibi Müsteşrikler, Tasavvuf, Zühd ve Takva üzerinde araştırma yapmışlardır. Bu araştırmalarda, temelinde âyet ve hadisler olan zühd, takva ve zikrin bir ifadesi olan Tasavvuf gerçeğinin, Hinduizm, Budizm ve Hıristiyan Batının hakikatten ve sevgiden yoksun Mistisizm’inden etkilendiği iddiasında bulunularak, Müslümanların gönüllerinde taht kuran ve gerçek aşk ve sevgiyi insanlığa sunan Ahmet Yesevî, Mevlâna Celâleddin-i Rûmî, Abdülkâdir-i Geylânî, Bahâheddin-i Buhârî ve İmam-ı Rabbânî gibi Mutasavvıfların Müslümanlar üzerindeki sırlarla dolu muhteşem etkisinin azaltılması hedeflenmiştir.

Yahûdi ve Hıristiyan Oryantalistlerin İslâm’ın zahiriyle birlikte özü olan Tasavvuf hakikatını doğru algılamaları mümkün görülmemektedir. Çünkü İslâm’ın Tefsir, Hadis ve Akâid gibi zahir kısmına önyargıyla yaklaşanların onun bâtın kısmını, derûnî ve ihlâs yönünü beden gözleriyle görmeleri ve anlamaları, elbette düşünülemez. Müslümanlar için bile Tasavvufa inandığı halde o yola sulûk etmeyenler/girmeyenler için “balı kavanoz içinde görmüşler, fakat tatmamışlar” benzetmesi yapılmaktadır. Kaldı ki, Oryantalistlerin “bal”ı tatmaları şöyle dursun, kavanoz içindeki “bal”ın bal olduğuna inanmamaktadırlar.

Sonuç

Misyoner Oryantalist Lovis Massignon (ö.1962), Oryantalizm teşkilatının, İslâm İlimleri üzerinde yaptıkları çalışmaların Müslüman araştırmacıları ve Müslüman toplumları nasıl değiştirdiğini, aynen şöyle anlatmaktadır:

Müslümanları İslamiyetten uzaklaştırdık. İslamiyeti öğrenmeyi, yaşamayı, namaz kılmayı ve Müslümanların her şeyini tahrif ve mahvettik. Dinleri, inaçları, ahlâkları, dine bakışları ve insanî duyguları mahvoldu. Onların millî manevî değerlerini, batı medeniyeti potasında eriterek, kendimize benzettik. Kur’an-ı kerim öğrenmeyi suç ve gericilik olarak göstermeyi başardık. Artık çoğu tam olarak, hiçbir şeye inanmıyor.

Ehl-i sünnet itikadı, başta gelen düşmanımızdır. Bu itikadı geçmişte sapık itikadlara yönlendirdik. Son yıllarda ise Müslüman görünen bazı İlahiyatçılarla, ondört yüzyıllık itikadlarını, ibadetlerini tartışılır hale getirdik. Derin bir boşluğa düşürdük.

Bundan sonra siz Misyonerlerin işi daha kolay; maaş bağlayarak, vize vaadi, yurtdışında iş imkanı, hatta cinselliği kullanarak Müslümanları Hıristiyan yaparız.” (Bkz. Atila İlhan, 2005: http://wowturkey.com/forum/viewtopic.php?t=17380)

KAYNAK: https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/606377.aspx

.İSLÂM’DA SAPKINLIK

Uygulama Dönemleri, Kavramları ve Temsilcileri/1

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

İslâm’da Sapkınlık, şu başlıklar altında ele alınabilir:

 

72 Fırka

Hadis-i şerifte buyruldu:

Yahudiler 71 fırkaya, Hıristiyanlar da 72 fırkaya bölündü. Ümmetim ise 73 fırkaya bölünecektir. Biri dışında hepsi (72’sinin akideleri, imanları Sahâbe-i Kirâm’ın bildirdiği İslâm’a uymadığı için) ateşte (cehennemde) olacaktır. Kurtulan cemâat, benim ve ashabımın yolundan gidenlerdir. (Tirmizi, İman,18; İbn Mâce, Fiten, 17; Ebû Dâvud, Sünne, 1)

İslâm âlimleri, hadiste beyan edilen 72 fırkayı, tek tek açıklamışlardır. Bunlar arasında Hâricilik, Şia, Mu’tezile, Cebriyye, Kaderiyye, Mürcie, Müşebbihe, Mücessime, Dehriyye, Muattıla, Zındıklık, Râfizîlik gibi Eshâb-ı kiram’ın yolundan ayrılan ve isimleri çok duyulan fırkalar bulunmaktadır.

Ehl-i Sünnet âlimlerince bid’at ve dalâlet/itikatta sapıklık olarak vasıflandırılan bu fırkaların belli başlı özellikleri şöyledir:

Hâriciler, Hazret-i Ali’ye küfür isnat ederek kâfir olduğunu söylerler.

Şiîler, Sahâbe arasında ayırım yaparlar. Özellikle Hazret-i Ömer, Hazret-i Osmân, Hazret-i Aişe ve Hazret-i Muaviye’ye ta’n ederler, küfrederler. Hiçbirinin hadisini kabul etmezler. Kur’an-ı kerim’den sonra en kıymetli hadis külliyatı olarak bilinen Kütüb-i Sitte’yi “din”de ve tedriste kullanmazlar. Kendi âlimlerince derlenen Nehcü’l-belâga isimli kitabı, inanç ve amelde esas alırlar. Kendilerinden olmayanların yanında takıyye/onlardanmış gibi görünme prensibini uygularlar.

Mu’tezile, kadere inanmayan, Kur’an’a mahluk deyen, Allahü teâlâ’nın sıfatlarını kabul etmeyen, insanın kendi fiilinin yaratıcısı olduğunu söyleyen ve nasların açıklanmasında genelde aklı ölçü alan bir mezheptir.

Modernist Müslüman ve İlahiyatçılar, daha ziyade Mutezilî inançtadırlar.

Cebriyye, insanın iradesini yok sayar, dolayısıyla haram işleyenin suçsuz olduğunu iddia ederler.

Kaderiyye, Mutezile’de olduğu gibi Allah’ın kulun fiilleri üzerinde bir tesirinin bulunmadığını ileri sürerler. Diğer bir ifadeyle kulun, kendi fiilinin yaratıcısı olduğunu söylerler.

Mürcie, haramları mubah görürler, kulun imanı varsa, günahı ona zarar vermez, derler.

Müşebbihe ve Mücessime, yüce Allah’ı yaratılmış varlıklara benzeterek, O’na mekân ve organlar isnat ederler.

Dehriyye/Dehrîler, Allah ve âhiret inancı taşımayan, hayatı dünya hayatından ibaret sayan bir görüşe sahiptirler. Bugünkü ifadeyle ateist ve materyalist bir düşünce akımını temsil ederler.

Muattıla, önceleri Allah’ın sıfatlarına inanmıyorlardı, sonraları Allah’ın varlığını da kabul etmeyerek tabiatın/evrenin varlığını kendi kendine sürdürdüğüne inanırlar.

Zenâdıka/Zındıklar, Müslüman görünen kâfirlerdir. Müsteşrik bağımlısı İlahiyatçıların çoğu ve İslâm ülkelerindeki İslâm düşmanları ile “Kur’an bize yeter” diyenlerin hepsi, bu gruptandır.

Râfizîler, Şia’nın çeşitli isimlerle ortaya çıkan kollarının en kötüsü olarak bilinirler. Şia’nın Gulât tâifesi, Allah, Hazret-i Ali’ye hulûl etmiştir, başka bir deyişle, Ali, ilâhtır, derler.

Ehl-i Sünnet âlimleri, 72 bid’at ve dalâler fırkasını, 12’şer bölümden oluşan 6 başlık halinde toplamışlardır. Bu gruplandırmada farklı başlıklar kullanılmış olsa da fırkaların, genel olarak yüce Allah’ın sıfatları, Kur’an, Vahiy, Kader, Kabir ve Ahiret âlemi, Cennet, Cehennem gibi nass (âyet ve hadis) olmadan aklen doğru olarak bilinmesi mümkün olmayan kavram ve konularda yanlış yaptıkları, Haktan saptıkları görülmektedir. Bu kavram ve konuların açıklanmasında bazan nassı inkârla, bazan da yanlış yorumla “hadiste beyan edilen cemâat”ten, dolayısıyla Eshâb-ı kirâm’ın yolundan ayrılmışlar, dalâlete, sapıklığa düşmüşlerdir.

Sünnî âlim eş-Şehristânî, el-Milel ve’n-Nihal kitabında 72 Fırkayı geniş bir şekilde açıklamıştır. İmam Gazâlî’nin de bu konuda Faysalu't-tefrîka beyne’l-islâm ve'z-zenâdıka isminde bir eseri bulunmaktadır.

Modernist İlahiyatçılar, 72 Fırka ile ilgili hadisin sıhhatine inanmazlar.

 

Bâtıniyye ve İslâm’da Felsefe

Bâtıniyye/Bâtınîlik, Kur’ân-ı kerîm’in şer’î, dinî manalarını bırakıp dine aykırı bâtınî, gizli manalarına yönelen bir anlayışı temsil eder. Hicri 2. Asırda ortaya çıktığı görülse de 3. Asırdan itibaren yaygınlaşan, çeşitli İslâmî topluluk ve devletlerde faaliyet gösteren gizli dini bir örgüttür.

Tarih boyunca İsmâiliyye, Seb’iyye, Bâbekiyye, İbâhiyye, Hurûmiyye, Karâmita ve Haşhaşiyye gibi isimlerle faaliyet göstermişlerdir. İnanç sistemlerinin temelini, Şia, Mecûsilik, Yunan Felsefesi ve her çeşit Bâtıllık oluşturmaktadır. İslâmî bölge ve şehirlerde teşkilatlandıkları görülmektedir.

Bâtınîler, siyasî ve idarî nüfuzlarını artırarak, 278/891 de Bahreyn bölgesinde Karmatî, 298/910’da da Mısır’da Fâtımî devletini kurmuşlardır. Ancak idareleri altındaki Ehl-i Sünnet Müslümanlarına çok zulmettiklerini ve çok kan döktüklerini tarihler kaydetmektedir.

Önceleri fikrî yapıda olan bu örgüt, sonraları silâhlı hale gelerek terör örgütüne dönüşmüştür. Hasan Sabbah, İran’da 473/1081’de İsmâiliyye devletini kurmuş ve Alamut kalesini kendisine üs yapmıştır. Kurduğu Fedâyîn teşkilâtıyla, pek çok Sünnî Müslüman, devlet adamı (Nizâmülmülk gibi) ve âlimi şehid etmiştir.

Bâtınîler, kendi inanç ve fikirlerini, İhvân-ı Safâ Risâleleriyle belgeli hale getirmişlerdir. Ancak onların gerçek iç yüzünü dünyaya en kapsamlı ve doğru bir şekilde tanıtan İmam Gazâli olmuştur.

Günümüzde çok telâffuz edilen Nusayrîlik, Dürzîlik, Bâbîlik, Bahâîlik, Kâdıyânîlik/Ahmedîlik, hatta Bektaşîlik gibi oluşumların temelinde Bâtınîliğin olduğu, ilmî çevrelerce kaydedilmektedir.

FETÖ ve Adnan Oktar yapılanmaları, birer Bâtınî örgüttür.

İslâm’da Felsefeye gelince:

İslâm’da en önemli konulardan biri tefekkürdür, aklı kullanmaktır. Bu konuda bir çok âyet-i kerime vardır. Bu âyetlerde dünya, ay-güneş, yıldızlar, hayvanat, nebâtat, dağlar ve bulutların yaratılışı ve özellikle bir damla sudan dönemler itibariyle insanın nasıl halk edildiği bildirilmektedir. Bütün bunlar hatırlatılarak, dolayısıyla insanın aklını kullanarak yüce Allah’ı tanıması, “bir”lemesi ve kendine gönderilen Peygamber’in tebliğ ettiği dine uyması ve neticede kullukta bulunması istenmektedir.

İslâm’da aklın görevi ve sınırı bu olduğu halde, Filozoflar, nassı (âyet ve hadisi) bir tarafa bırakarak, Peygamber, Vahiy, Kabir hayatı, Ahiret âlemi gibi konuları, “akıl”la açıklamaya, çözmeye kalkmışlardır. Dini bildiren “Peygamber”in yerine “akl”ı koymuşlardır. İslâm âlimleri aklı, “dini anlama”da, (İslâm’da) Filozoflar ise, “dini değiştirme”de, hatta bazıları inkârda kullanmışlardır. Onun için Farabi, İbn Sina, İbn Rüşd ve İbn Hazm gibi, Filozoflar, başta Peygamberlik olmak üzere, Vahiy, Melek, Kabir hayatı, Ahiret âlemi, Cennet ve Cehennem gibi konuları, Hazret-i Peygamber’in beyanına aykırı bir şekilde te’vil ederek nasları inkâr etme yönüne gitmişlerdir.

İslâm’da Felsefe’yi İmam Gazâlî, el-Münkız ve Tehâfütü’l-Felâsife kitaplarında uzun uzun açıklamaktadır. Ayrıca Gazâlî’nin Bâtınîlerle ilgili müstakıl bir kitabı da vardır. el-Münkız kitabında İmam Gazâlî, şu tespiti yapmaktadır:

İbn Sîna ve Fârâbî’nin de içinde bulunduğu Felsefeciler, İlâhiyat konusunda 20 hususta hata etmişlerdir. Bunlardan 3’ünde küfre düşmüşler, 17’sinde de bid'at ehlinden olmuşlardır.

Küfre düştükleri üç konu şunlardır:

1. Ahirette azap, ruhen olacaktır,

2. Allah, geneli bilir, ayrıntıyı bilmez,

3. Âlem, ezelî ve ebedîdir, diyorlar.

İ. Gazalî, bunların yanlış olduğunu delilleriyle adı geçen eserlerinde açıklamıştır.

 

İbn Teymiyyecilik

İbn Teymiyye (ö.728/1328) Memlükler döneminde Şam’da yaşayan bir ilim adamıdır. Önceleri Hanbelî bir âlim iken sonraları Cumhurca tasdik edilen Dört Mezhep ve Akâid ulemasının belirlediği İman ve Fıkıh esaslarına karşı çıkarak, kendine göre bir Mezhep oluşturmuştur. Ancak bu mezhepteki görüşler, bir ictihad olarak değil, İslâm’ın temel esaslarına yönelik bir red ve itiraz şeklinde ortaya çıkmıştır. Onun için o asırdaki bütün Ehl-i Sünnet âlimleri bu fikirlere tepki göstermiş, neticede İbn Teymiyye defalarca hapsedilmiştir. Zararlı ve tehikeli görüşlerinden bazıları şöyledir:

Yüce Allah’a mekân isnat etmiş, Hazret-i Peygamber’in ma’sumiyetini kabul etmemiş, Cehennem’in ebedî olmadığıni ve kâfirlerin Cehennem’de sonsuz kalmayacakları iddia etmiş, Hulefâ-i Râşidîn’e ve bazı sahâbeye dil uzatmış, Muhyiddîn-i Arabî, Sadreddîn Konevî gibi tasavvuf büyüklerini küfürle itham etmiş, tasavvufu reddetmiş, başta Peygamber efendimizin kabr-i şerifleri olmak üzere Eshâb-ı kirâm’ın, velîlerin, âlimlerin ve sâlih Müslümanların kabirlerinin ziyaret edilmesine karşı çıkmış, bunları şefâate vesile kılmayı da haram saymıştır.

İbn Teymiyye’nin fikirlerinin itikaden bozuk olduğunu bildiren âlimler arasında, İbn-i Battûta, İbn Hacer-i Mekkî, Takiyyüddîn Sübkî, oğlu Tâcüddîn Sübkî, Abdülvehhâb Sübkî, İzzeddîn ibn Cemâa, Ebû Hayyân, Zâhidü’l-Kevserî, Yûsuf-i Nebhânî, Abdülvehhâb-ı Şa’rânî, Zeynî Dahlan, İmâm-ı Rabbânî, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî, Mustafa Sabri Efendi ve Abdülhakîm Arvâsî hazretleri bulunmaktadır.

Bu gün İbn Teymiyye’nin Sünnî Müslümanlığa aykırı fikirleri, İslâm ülkelerinde yaygın bir şekilde savunulmakta, resmi ve özel kurumlarda “doğru görüş” olarak ön sırada yer almaktadır. Ülkemizde İlahiyat ve İslamî İlimler Fakültelerinde Akademik çalışmaların doğruluk ve geçerliliği büyük oranda bu fikirlerin kabulü ve işlenmesine bağlıdır. Özellikle Vahhabîlik ve Selefîliğin temelini oluşturan bu sapkın fikirler, Oryantalizm ve İslâm’da Modernizme geçişte ilk basamak olarak kullanılmaktadır.

 

Kaynak:

https://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/dr-c-ahmet-akisik/606159.aspx

.Camilerimiz

ve

Feminist Saldırılar? / 2

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Cami ve Mescidlerimiz, namaz kılınan, Kur’an-ı Kerim okunan, vaaz verilen, Hak teâlâ’nın zikredildiği, tesbih ve tenzih edildiği mübarek mekânlardır.

Zikirle, tesbihle ilgili bir çok ayet-i kerime vardır:

Allah’ı zikretmek en büyük ibadettir. (Ankebût, 45)

Rabbini zikret. Sakın gafillerden olma! (A‘râf, 205)

Ey iman edenler! Allah’ı çok zikredin. (Ahzâb, 41-42)

Bu ibadet ve zikir, camide yapılırsa, elbette sevabı kat kat artmaktadır. Çünkü mescid ve camiler, hadis-i şeriflerde övülmüştür:

Allah’a beldelerin (mekânların) en sevimli yerleri, mescidlerdir. Allah’a en sevimsiz yerler de (Allah’ın hatırlanmadığı, zikredilmediği) çarşı (ve pazar)lardır. (Müslim, 671/288)

Bu hadiste alış-veriş yapmak, kötü gösterilmemektedir. Çünkü ayet-i kerime’de:

Nice kişiler vardır ki, ne bir ticaret, ne de bir alış-veriş, Allah’ı anmaktan (O’na ibadet etmekten), namazı gereği gibi kılmaktan ve zekât vermekten onları alıkoymaz (Nur, 37) buyrulmaktadır. Burada önemli olan, yüce Allah’tan gafil olmamaktır.

Kim Allah’ın rızasını isteyerek bir mescid bina ederse, Allah ona cennette bir ev (köşk) verir, buyruldu. (Buhari, Salât 61)

Şüphesiz biriniz namaz kıldığı yerde (mescitte) abdestini bozmadan kaldığı sürece, melekler ona ‘Allah’ım bu kulunun günâhlarını af eyle ve ona merhamet et’ diye dua ederler. (Buhari, Salât 61)

Cemaate Teşvik

Cemaatin önemini gösteren çok sayıda hadis-i şerif bulunmaktadır. Bunlardan bazıları şöyledir:

Cemaatle kılınan namaz, tek başına kılınan namazdan yirmi yedi derece daha faziletlidir. (Buhârî, Ezân 30)

 Bir kimse abdestini güzel alıp, sonra sadece namaz kılmak maksadıyla mescide giderse, attığı her adım sebebiyle bir derece yükseltilir, bir hatası da silinir. (Buhârî, Ezân 30)

Bir köy veya kırda üç kişi birlikte bulunur da namazı aralarında cemaatle kılmazlarsa, şeytan onlara hakim olur. Şu halde cemaate devam ediniz. Muhakkak ki sürüden ayrılan koyunu kurt kapar. (Ebû Dâvûd, Salât 46)

Kimler Camiye Girebilir

Gusül abdestli her Müslüman camiye girebilir. Kadınlar ve çocuklar camiye, cemaate geldikleri takdirde, hadislerde ve Fıkıh’ta açıklandığı şekilde cemaate katılıp namazlarını kılarlar.

Hazret-i Peygamber kadınların mescide gelebileceklerini, ancak evdeki ibadetlerinin daha üstün olduğunu çeşitli vesilelerle ifade buyurmuşlardır. Bu konu ile ilgili hadislerden bazıları şöyledir:

Kadınların mescidlere gitmesine engel olmayın. Fakat evleri onlar için daha hayırlıdır. (Müslim, Salât, 134-137)

Kadınlar (camiye giderken) cemaate katılmak istedikleri zaman, koku sürünmesinler. (Müslim, Salât, 141-142).

Bu ve benzeri hadisler çerçevesinde müctehid alimlerin oluşturduğu fıkhî hükümlere göre kadınların cami ve mescidlerde bulunmaları bazı kurallara bağlanmıştır. Erkek ve çocuklar için de durum aynıdır. İslam dini, hayatın her kademesinde, amirinden işçisine herkes için ve ibadetlerden yeme-içmeye kadar her işte, ölçü ve kurallar ortaya koymuştur.

İslam dini, fitneye sebep olabilecek davranışları, daha olmadan ve halkın güvenliğini sağlamak maksadıyla gerekli tedbirleri alan bir dindir. Beşeri temele dayalı bir kabile dini değildir. Dolayısıyla kadınlar camiye geldikleri takdirde ibadetlerini rahat yapabilmeleri için özel yerler ayrılmıştır. Selçuklu ve Osmanlı camilerinde bunu açıkça görmek mümkündür.

Camilerde Saf Düzeni

Cemaat teşkilinde imama uyacak kişi, sadece bir erkek ise, imamın sağına durur. Soluna ve arkasına durmak sünnete aykırıdır ve mekruhtur. İmama uyanlar birden çok iseler, imamın arkasına dururlar. Cemaat fazlalaşıp saflar çoğalıyorsa, saf düzeni, önce erkekler safı, onun arkasında çocuklar safı ve onun arkasında kadınlar safı olacak şekilde olur. Bu konuda âlimlerin görüş birliği vardır.

Bu şekildeki saf düzeni camideki cemaatin daha huşû ve sükûn içerisinde namaz kılması için oldukça yerinde bir uygulamadır. Bu durumda kadınlar, emre itaat etmiş olmaları sebebiyle ilk safın sevabından da mahrum kalmazlar (Diyanet, İlmihal).

Cuma Namazı

İslâm dininde Cuma namazı, çok önemli kabul edilen haftalık toplu ibadet şeklidir. Cuma gününün önemi ve şerefiyle ilgili çok hadis-i şerifler vardır. Bunlardan ikisi şu şekildedir:

Güneşin doğduğu en hayırlı gün Cuma’dır. Âdem Peygamber, o gün yaratılmış, o gün cennete girmiş ve o gün cennetten çıkmıştır. Kıyamet de Cuma günü kopacaktır. (Müslim, Cum’a, 18)

Cuma gününde öyle bir saat vardır ki, bir Müslüman o saate rastlamış olsa (dua etse ve) namaz kılıp Allahü teâlâ’dan bir şey istese, Allah, mutlaka onu verir. (Buhari, Cum’a, 37)

Fıkhî duruma gelince:

Cuma namazı farz-ı ayındır. Mükellef olan ve fıkıhta şartları açıklanan her kişinin bu namazı kılması gereklidir. Farz olduğu, Kitap, Sünnet ve İcmâ ile sabittir. Bu konuda Kur'ân-ı Kerim'de “Cum’a” isminde bir sûre de bulunmaktadır.

Cuma namazının vücûb ve eda/sıhhat şartları bulunmaktadır.

Cuma namazı, Cuma günü öğle namazı vaktinde kılınan ve farzı iki rek'at olan bir namazdır. Farzdan önce 4 rek’at sünnet, farzdan sonra da 4 rek’at son sünnet kılınır. Bundan sonra eda şartlarının gerçekleşmediği gerekçesiyle bazı fukahanın fetvalarına göre 4 rek’at âhır zuhur ve 2 rek’at vaktin sünneti kılınır. Osmanlıda âhır zuhur, asırlarca kılına gelmiştir.

 Cuma namazından önce hatibin hutbe okuması namazın sıhhat şartlarındandır. Namaz kıraatindeki şartlar, hutbe için de geçerlidir. Her ikisi de farzdır. İbadetler, Hazret-i Peygamber’in bildirdiği ve müchehid alimlerin açıkladığı şekilde yapılır.

Cuma namazı, o günkü öğle namazının yerine geçer.

Cuma namazı erkeklere farz olup kadınlara farz değildir. Bu konuda bütün fakihler, görüş birliği içindedirler.

Diyalogçu Feministler

2005 yılında New York’ta tarihte ilk kez bir kadın, Cuma namazı kıldırmıştır. Sonradan Müslümanlığı seçmiş olan bu kadın, Amerikalı feminist diyalogçu Amina Wadud’tur. Felsefe ve Dinî İlimler profesörüdür. Qur'an and Woman adlı eserinde Kur’an’da Tarihselliği savunmakta ve Fazlurrahman’ı izlemektedir.

FETÖ organı Zaman Gazetesi, eserini bedava dağıttığı Muhammed Esed de Yahudi aileden gelen dönmelerdendir. Diyalogçudur. Eseri, İslam tarihine, akaid ve fıkhına aykırı görüldüğünden hakkında reddiyeler yazılmıştır.

Feminist Amina Wadud 2008 yılında İngiltere’de Londra’da Cuma kıldırmıştır.

Bu sefer Amina Wadud, 2017’de Hollanda’da karşımıza çıkmaktadır. Amsterdam’da Paradiso Konser Salonu’nda Cuma kıldırmıştır.

Başka bir feminist ve activist, Pakistan uyruklu diyalogçu Kanadalı yazar Raheel Raza’dır. Müslüman bir aileden gelip de Kanada’da (2005) ve İngiltere’de (2008) ilk Cuma namazı kıldıran kadın olmuştur.

2017’de Almanya Berlin’de kadın imamlı liberal bir cami açılmıştır. İmamı 1970’li yılların sonunda Hristiyanlıktan Müslümanlığa geçen Rabeya Müller’dir. Bu projeyi hayata geçiren, Türkiye kökenli feminist avukat ve yazar Seyran Ateş’tir.

Türkiye’de Feminizm Hareketi

İstanbul Üsküdar’da Çamlıca'daki Subaşı Camii'ne her cuma bir grupla gelen isim, Başbakan'ın (2006) danışmanı Cüneyd Zapsu'nun eşi Beyza Zapsu’dur.

Beyza Zapsu, bir ara İmam Ahmet Yılmaz’a “Namazı cemaate ben kıldırayım, Türkiye'de bir ilki gerçekleştireyim” demiştir. İmam da “Benim böyle bir yetkim yok, muhatabınız ben değilim, Müftülükle görüşün” cevabını vermiştir.

Bu konuyu (kadınların erkeklere imametini), meşhur feminist Beyza Bilgin, Bayraktar Bayraklı ve Elif Şafak, olumlu karşılamışlardır. Hatta Bayraklı “Bunu yasaklayan bir ayet var mı? Yok efendim, böyle bir ayet yok.” demiştir. Yine Bayraklı: “Kadının başı açık namaz kılması günahtır, demek asla doğru değildir. Günahı kendisini ilgilendirir, demelidir.” diye görüş bildirmiştir.

Cuma namazının kadınlara da farz olduğunu Mehmet Görmez başta olmak üzere bir çok ilahiyatçı söylemektedir.

Diyanet’e Sorular

1. Şu anda ülkemizde Camilerimiz, kadın ve erkeklere açık olduğu, kapılarında “kadınlar giremez” diyen bekçiler olmadığı, Fakihlerin ittifakla “Cuma namazı kadınlara farz değildir” dediği, hatta Diyanet’in kendi İlmihal’inde “farz değildir” vurgusu yapıldığı halde, kadınları Cuma’ya çağırmak, hangi dini esasa ve maslahata dayanmaktadır?

2. Mesaisini daha ziyade mevzu hadislere ve hadisleri ayıklamaya tahsis eden bayan Başkan Yardımcısı, camilerdeki saf düzeni ve kadın imam tayini konusunda bir çalışması var mıdır?

3. Diyanet, Dünyada aşağı yukarı aynı tarihlerde çeşitli ülkelerde kadın imamların erkeklere namaz kıldırmalarını tamamen tesadüfe mi, yoksa belli bir merkezden idare edilen derin bir Oryantalist projeye mi bağlamaktadır?

4. Diyanet bir istihdam yeri olduğuna göre, İlahiyat ve İslami İlimlerin sahih İslam anlayışına sahip öğrenci yetiştirmeleri konusunda Üniversitelere talepleri var mıdır?

5. Diyanet, Kur’an Müslümanlığı ve hadis inkarcılığını kendilerine meslek edinen bazı İlahiyatçı ve Felsefecilerin kanal kanal gezerek Selçuklu ve Osmanlının sahih İslam uygulamasını, daha doğrusu halkımızın hakim İslam anlayışını tahrip eden, zihinlerini karıştıran konuşmalarına karşı ne gibi tedbirler almaktadır?

Sonuç

Gönül bağını Pensilvanya’dan bir türlü koparamayan bazı yetkili ve etkili kişiler, fırsat buldukça bu milletin ruh kökünü ve Sahih İslam anlayışını tahrip etmek için zaman zaman din alanında ortaya attıkları fitne ve fesat tohumlarıyla Yönetime, İktidara yön vermeye kalkmaktadırlar. Yetkili mevkilerde danışmanlık yapanlar, oralarda ilâ nihaye kalacaklarını mı düşünüyorlar? Ters bir iş, gayretüllaha dokunmaya görsün! Bir gün Selçuklu ve Osmanlının ruhu kendilerini çarpabilir.

Kaynak:

http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/genis-aci-fikir-ve-tartisma/603643.aspx

.Beytullah Olan Mescidler

ve

“Mescid-i Dırar” Örneği? / 1

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Müslümanların mabedine "mescid" ve "cami", Yahûdîlerinkine "sinagog" ve "havra", Hıristiyanların mabedine de "kilise" denir. Müslümanların ibadet yapmak için toplandıkları yer mescid ve camilerdir. Camiler, ibadet etmek, Kur’ân-ı Kerim okumak, İslamiyetin emir ve yasaklarını öğretmek/öğrenmek ve bunlara uyulmasını sağlamak için kullanılır.

Mübarek Üç Mescid

Birincisi, Mescid-i Haram’dır. Yeryüzünde yapılan ilk ibadet yeri, Mekke şehrinde bulunan Kâ’be’dir. Kâ’be, "Mescid-i Haram" içinde bulunur. Allahü teâlânın "benim evim" buyurduğu Kâ’be’ye "Beytullah/Allah’ın evi" denir. Bunun gibi, camilere de "Beytullah" denir. Bu kavramdan, camilerin kıymet ve şerefinin çok yüksek olduğu anlaşılmaktadır.

Kâ’be ilk defa Hazret-i Âdem tarafından yapılmıştır. Nuh aleyhisselâm tûfanında yıkıldı. Böylece Kâ’be’nin yeri, Hazret-i Nûh’dan Hazret-i İbrahim’e kadar boş kaldı. Bugünkü Kâ’be’yi İbrahim aleyhisselâm oğlu Hazret-i İsmail ile birlikte bina etmiştir (Bakara,127). Zamanla çeşitli tarihlerde tamir edilmiştir. 

İkincisi, Müslümanların ilk kıblesi Mescid-i Aksa’dır. Kudüs’te Süleyman aleyhisselâm tarafından inşa ettirilen bu mescide Beytü’l-Makdis veya Beytü’l-Mukaddes adı da verilir. Mescid-i Aksa’nın inşasına Davud aleyhisselâm başladı. Sonra peygamber ve hükümdar olan oğlu Süleyman aleyhisselâm, Mescid-i Aksa’nın inşasını tamamladı.

Peygamber sallallahü aleyhi ve sellem, Mi’râc gecesinde Kudüs’e gelerek Mescid-i Aksâ’da namaz kıldı. Hazret-i Peygamber, “Yalnız üç mescide ziyaret için gidilir: Mescid-i Harâm, Mescid-i Aksâ ve benim Mescidim (Mescid-i Nebî).” (Buhârî, Mescidü Mekke 1, 6) buyurarak medhettiği üç mescitten biri olan Mescid-i Aksâ, hicretten 16 ay sonraya kadar Müslümanların kıblesi olarak kaldı. 638 (H.16) senesinde Hazret-i Ömer, Suriye seferinde, Şam’dan sonra Kudüs’e uğrayıp Mescid-i Aksâ’yı ziyâret etti. Ezan okutarak cemaatle namaz kıldırdı. Yahûdîlere mescide emniyetle girme hakkını tanıdı. Hıristiyanlara da, Yahûdîlerin orasını kirletmemeleri uyarı ve tavsiyesinde bulundu. Hıristiyanlarla antlaşma yaptı.

Hazret-i Peygamber, hicretlerinde Medine-i münevvere’ye gelmeden önce Kubâ denilen yerde konakladı ve orada bir mescid inşa ettirdi. İslâm’da ilk bina edilen bu mescide Mescid-i Kubâ denir.

Kubâ Mescidi, Kur’ân-ı Kerim’de “Temeli takva üzerine kurulan mescid.” (Tevbe,108) denilerek övülmüştür.

Kubâ Mescidi sonraki devirlerde halife, hükümdar ve vezirler tarafından defalarca tamir edildi ve yenilendi. Halife Ömer b. Abdülaziz rahmetullahi aleyh, Kubâ Mescidini genişletti. Mescidin içine taştan direkler diktirdi ve demirle kuvvetlendirdi. Ona bir minare ilâve etti. Osmanlı hükümdarlarından Kanuni Sultan Süleyman, Kubâ Mescidini yıktırıp, yeniden yaptırdı. Ona hatipler, imamlar ve müezzinler tâyin etti (950/1543). Kubâ Mescidi, Sultan Mahmud Han tarafından da tâmir ve tezyin edilmiştir.

Üçünçüsü, Müslümanlar için değeri çok yüksek olan Medine’deki "Mescid-i Nebî"dir. Medne-i münevvere’nin en büyük camisidir. Resûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem, Medine’ye hicret ettiği zaman, devesinin ilk çöktüğü yerde inşa edilmiştir. Hazret-i Peygamber, Medine’de önce Hâlid b. Zeyd Ebû Eyyûb el-Ensârî hazretlerinin evinde 7 ay misafir kaldı. Hazret-i Ebû Bekir’den ödünç aldığı 10 altın ile bu arsayı satın aldı ve mescid inşaatına başlandı. Hicretin ikinci senesinin Safer ayında Mescid tamamlandı.

Mescid-i Dırar

Peygamber efendimiz zamanında münafıkların, fitne ve fesat yuvası olarak kullandıkları ve Kubâ denilen yerde yaptırdıkları mabed, Mescid-i Dırar’dır.

Hazret-i Peygamber’in Medine-i münevvere’ye hicretinden sonra, birçok kimsenin Müslüman olması, münafıkların hoşuna gitmedi. Münafıkların başı olan Abdullah b. Ubey b. Selûl’ün dayısının oğlu olan Ebû Âmir, papazlığa özenir ve papaz elbisesi giyerdi. Peygamber efendimizi kıskanarak kendisine uyanlarla birlikte Mekke’ye gitti ve müşriklere katıldı. Bedir, Uhud ve Hendek muharebelerinde Müslümanlara karşı savaştı. Mekke’nin fethinden sonra Şam’a kaçtı. Oradan Medine ve Kubâ’daki münafıklara haber gönderip, Kubâ’da bir mâbed yapmalarını istedi. Kendisinin de Bizans ordusuyla yardıma geleceğini bildirdi. Münafıklar da Kubâ Mescidi karşısında gösterişli bir mescid yaptılar.

Münafıklar, Müslüman cemaati bölmek, kendi emellerine ulaşmak için fitne çıkararak onları birbirine düşürmek istiyorlardı. Hatta Bizans askerleri Medine’ye gelince, mescide depo ettikleri silahlarla onlara yardım edeceklerdi. Yaptıkları plana göre Hazret-i Peygamber’in orada namaz kılmasını sağlayarak Mescid-i Dırar’ın mukaddes bir yer olduğu fikrini oluşturmaktı. Böylece Müslümanlar orada namaz kılmak için yarışa girecek ve münafıkların ağına düşeceklerdi. Tuzak buydu. Bütün hazırlıklar tamamlanınca Hazret-i Peygamber’i Mescid-i Dırar’a davet ettiler. Peygamber efendimiz, münafıkların bu davetini kabul buyurarak gitmeye karar verdi. Fakat şu âyet-i kerimeler nazil oldu:

Bir de zararlı faaliyetlerde bulunmak, küfre yardım etmek, mü'minler arasına ayrılık sokmak için ve öteden beri Allah ve Resûlüne karşı savaşanlara üs olsun diye bir Mescid yapanlar vardır. Bunlar, "Bizim iyilikten başka hiçbir kasdımız yok" diye de yemin ederler. Fakat Allah şâhittir ki, onlar şüphesiz yalancıdırlar.

Onda (Mescid-i Dırar’da) asla namaz kılma. İlk günden temeli takva (Allah'a karşı gelmekten sakınmak) üzerine kurulan mescid (Kuba mescidi) içinde namaz kılman, elbette daha (uygun ve daha) lâyıktır. Orada (maddi ve manevi) temizlenmeyi seven adamlar vardır. (Yüce) Allah da tertemiz olanları sever.

Binasını takva (Allah'ın emir ve yasaklarını uygulamak) ve O'nun rızasını kazanmak temeli üzerine kuran kimse mi daha hayırlıdır, yoksa binasını çökmeye yüz tutmuş kaygan bir zemin üzerine kurup, onunla birlikte kendisi de cehennem ateşine düşen kimse mi? Allah, zalimler topluluğunu doğru yola erdirmez. (Tevbe, 107-109)

Bu vahiy karşısında Hazret-i Peygamber, o Mescid’e asla gitmemiş ve sonunda onu yıktırmıştır.

Mescidlerle ilgili âyet-i kerime ve hadis-i şerifler:

Mescidler, şüphesiz Allah’a (ibadet etmeye) mahsustur. Öyleyse oralarda Allah’a yalvarırken (O’ndan) başkasına ibadet etmeyin. (Cin,18)

Ey âdemoğulları, her mescide gittiğinizde ziynetinizi (temiz ve güzel elbisenizi) giyin. (A’râf, 31)

Allah’ın mescidlerini ancak Allah’a ve ahiret gününe inanan, namazı kılan, zekatı veren ve Allah’tan başkasından korkmayan kimseler imar ederler (ve onarırlar. Ancak bu kimselerin yaptıkları işler, Allah katında doğru ve makbul sayılır). İşte hidayet üzere oldukları umulanlar bunlardır. (Tevbe, 18)

Allah’ın mescidlerinde, (namaz kılma ve tesbih gibi) Allah’ın isminin anılmasını yasaklayan ve onların yıkılmasına çalışandan daha zalim kim vardır? Onların (işte o zalimlerin), oralara ancak korka korka girmeleri gerekir (başka türlü girmeye hakları yoktur). Onlar için dünyada zillet ve perişanlık, âhirette de büyük bir azap (ateş) vardır. (Bakara,114.)

Mescidler, yeryüzünde Allah’ın (zikredilen, O’na ibadet edilen) evleridir (Mescidler, “Beytullah”tırlar). Gökteki yıldızların yer ehlini aydınlattıkları gibi, onlar da gök ehlini (melekleri) aydınlatırlar (Yüce Allah’ın zikrinden doğan ışığı yayarlar). (Heysemi, Mecmeu’z-Zevâid, 117)

Kim sarımsak veya soğan (gibi insanları rahatsız eden bir şey) yerse, bizden (mescidlerimizden) uzak dursun. (Buhârî, Et’ıme 49)

Bir adam mescitte kaybettiğ bir şeyi ilan etti ve: “Kim (benim) kızıl devemi gördü?” dedi. Bunu işiten Peygamberimiz: “Bulamaz ol! Mescidler neye yarayacaksa, onun için inşa edilmiştir (gayesinden başka maksatla kullanılamaz), buyurdular. (Müslim, Mesâcid 80)

Mescidlerde neler yapılır?

1. Namaz kılınır, Hak teâlâ zikredilir.

2. Kur’an-ı Kerim okunur ve okutulur. Hafızlık ve düzgün kıraat için talim yapılır.

3. Vaaz verilir ve dinlenir.

4. Tefsir, Hadis, Fıkıh gibi ilim halkaları oluşturularak tedriste bulunulur. Ancak bu uygulama, İslam coğrafyasında mektep ve medreselerin inşaasından sonra çok nadir, hatta resmi tedrisat dışı olarak görülmüştür.

5. Mescidler, temiz tutulur.

6. Kur’an-ı Kerim’ler, kalp hizası yüksekliğinde raflarda bulundurulur. Genelde rahlelerde okunur.

Mescidlerde neler yapılmaz?

1. Oyun oynanmaz, dans edilmez.

2. Müzik çalınmaz ve resim asılmaz.

3. Yemek yenilmez (İtikâftaki kişi müstesnadır). Yemek davetleri verilmez.

4. Çarşı-pazarda olduğu gibi mal alımı-satımı (ticaret) yapılmaz.

5. Camiler, kreş ve çocuk yuvaları haline getirilmez. (Müştemilatta bunlar olabilir.)

6. Camiler, yatakhane ve otel gibi kullanılmaz. (Bir İngiliz projesi olan “Tebliğ Cemaati”nin yaptığı gibi otel haline getirilmez. Yine Vahhabi ve Selefilerde görüldüğü gibi Kur’an-ı Kerim, iki ayak arasına alınıp namaz kılınmaz ve yastık yapılıp yatılmaz.)

7. Siyasi nutuk atılmaz (İran’da meydanlarda ve büyük camilerde olduğu gibi).

8. Ayakkabı ile girilmez. (Irak’da Mut’a nikahının uygulandığı bazı camilerde görüldüğü gibi. Bir dönem Türkiye’de bazı camiler, Askeri depo ve ahır olarak kullanılmıştır.)

9. Gusül abdestsiz/regli iken girilmez. (Modern ilahiyatçılar, bu regl durumuna karşı çıkmaktadırlar.)

10. Çıplak elle abdestsiz Kur’an-ı Kerim tutulmaz. (Modern ilahiyatçı Prof. Dr. Beyda Bilgin ve bazı Diyanetçiler, regl durumunda Kur’an okunur, demektedirler.)

11. Kelimeleri bozacak şekilde teganni ile Kur’an-ı Kerim, Ezan ve Kâmet okunmaz. (Sünni Fıkıh kitaplarında açıklandığı şekilde namaz kılınır, ezan ve kâmet okunur.)

Not: Devamı var.

Kaynak:

http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/genis-aci-fikir-ve-tartisma/603643.aspx

.DİYANET İŞLERİ

KİMLERİN ETKİSİ ALTINDA?

 

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Ülkemizde 1970’li yıllar, din alanında adeta bir kan değişimin olduğu yıllardır.

Bu dönemde çok şiddetli bir Selçuklu ve Osmanlı muarızı olan, Muslih ve Mukallid diyaloğu ile Ehl-i sünnet mezhep ve alimlerini hedef alarak tenkit eden, zaman zaman alay eden, sünni mezhep ulemasını İslam’da İctihad yapmanın önünde en büyük engel gören, fıkıh kitaplarının bid’at ve hurafelerle dolu olduğunu söyleyen ve Akaid ile ilgili hadisleri inkâr eden:

M. Reşid Rıza, gündeme gelmiştir. Bu kişinin “Muhaveratu’l-muslih ve’l-muqallid” kitabı, “İslam’da Birlik ve Fıkıh Mezhepleri” ismiyle ve Hayrettin Karaman’ın sadeleştirme ve notlarıyla Diyanet İşleri Başkanlığı’ınca basılmıştır (1974).

Bu kitap, daha önce A.H.Akseki tarafından “Mezahibin telfikı ve İslam’ın bir noktaya cem’i” ismiyle Türkçe’ye çevrilmiştir.

Cemaleddin Afgani, fikri öğrencisi Abdüh ve bu ikiliye sonradan katılan R. Rıza, küresel Oryantalistlerin oluşturduğu Proje doğrultusunda İslam toplumlarında yaklaşık 1400 seneden beri hakim olan Sünni İslam anlayışının değiştirilmesinde rol alan baş aktörlerdendir.

Bunu gerçekleştirebilmek için şu iddiaları ortaya atmışlardır:

• 1300-1400 seneden beri Sünni ulema, İslam’ı doğru anlayamamıştır.

• İslam toplumlarının gerilik sebeplerinden biri bu Sünni ulemadır.

• Sünni ulema, yeni içtihadların önünde en büyük engeldir.

• Hadis kitapları uydurma hadislerle doludur.

• Sünni Tefsir ve Fıkıh kitaplarında bir çok hurafe ve bid’atlar vardır.

Bu ve benzeri iddia ve iftiralarla, Sünni Müslümanlara her yönden saldırıya geçmişlerdir. Diğer taraftan ideolojilerine kattıkları kişileri tahrik ederek Devlete ve Yöneticilere karşı isyana teşvik etmişlerdir. Bu tahrik neticesinde Mısır başta olmak üzere bazı İslam ülkelerinde Müslümanlar, hapse girmiş, hatta bazıları idam edilmişlerdir.

Cemaleddin Afgani’nin mason olması bir yana, en etkili bir terör destekçisidir. Bunu gerçekleştirerek Müslümanların isyancı ve terörist oldukları imajı verilmek istenmiştir. Afgani-Abdüh-Rıza üçlüsünün oluşturduğu bu ideoloji, diğer bir ifadeyle İslam’ı tahrif girişimi sonradan Selefiyye, Taliban, İşid, Nusra gibi isimlerle karşımıza çıkmıştır.

Hayrettin Karaman, bu küresel ideoloji karşında, nasıl bir duruş sergilemiştir?

Bu ideolojinin yıkıcılığını ve zararlarını, makale ve kitaplarında ele alarak ilim erbabını ve halkı uyarmış mıdır?

Afgani, Abdüh, R. Rıza, Mevdudi, M. Carullah, Hamidullah, S. Ateş, H. Atay, Yaşar Nuri, M. İslamoğlu, C. Taslaman, B. Bayraklı, M. N. Doğan vb.’nin Hadis inkarcılığı, Sünni Akaid tahripçiliği, Sünni Fıkıh ve Müchehid alim muarızlığı karşısında nasıl bir tepki göstermiştir?

Selçuklu ve Osmanlı Medreselerinde okutulan Ehl-i Sünnet kitaplarından biri üzerinde müstakil bir çalışması var mıdır?

H. Karaman, verdiği derslerde, konferanslarda, sempozyumlarda ve Diyanetin seminerlerinde Oryantalistlerin ortaya koydukları Yeni Din Anlayışı karşısında mı, yoksa içinde mi yer almıştır?

R. Rıza’nın Müslümanları ve Ehl-i Sünnet alimlerini ayrıştıran, itham eden ve karalayan o meş’um kitab (İslam’da Birlik ve Fıkıh Mezhepleri), alelade bir kitap değildir. Bir değişimi simgeliyordu. Dini alanda Osmanlı İslam Akaid sistemine bir başkaldırı ve reaksiyondu. Yabancı, zararlı ve tehlikeli bir dini ideolojiyi temsil ediyordu.

Bu yayını, T. Altıkulaç, M. Kervancı, Y. Üstün, Talat Karaçizmeli, K. Güran ve Saim Yeprem gerçekleştirmişti.

Bu Projeyi, Türkiye’de Hayrettin Karaman yürütüyordu.

H. Karaman kimdir? Nasıl bir inanca ve mezhebe sahiptir?

Kendi dilinden ve basına yansıyan yönleriyle H. Karaman:

• Babam alevi mahallede doğduğu ve yetiştiği için alevî olarak biliniyordu. (Kendi ifadesi)

• Muaviye’yi ne severim, ne de ona söverim. (Kendi ifadesi)

• İbn Teymiyye'nin birbirinden müstesna bir güzelliği bulunan eserleri içinde en şâheseri Minhâcü's-sünne'sidir. (Kendi ifadesi)

• FETÖ soruşturmalarında bakalım, Amerika’ya gidip Gülen’e tekmil veren H. Karaman’a ne zaman sıra gelecektir. (Merve Kavakçı)

H. Karaman, buna şu cevabı vermiştir:

“Amerika’ya bir kere -o da sondur- Faruk Başer’le gittim. Orada bazı dernek ve kuruluşlarda konferanslar verdik ve sohbetlerde bulunduk. Gülenle görüşmem olmamıştır.” (Kendi ifadesi)

Burada hatırlatalım ki, Faruk Başer’in “Fethullah Gülen Hoca Efendi’nin Fıkhını Anlamak” isimli yayınlanmış bir kitabı vardır. Karaman’ı davet eden dernek ve kuruluşlar da Gülen’le iltisaklıdır.

• Bir gün bazı arkadaşlarla birlikte abdest alıyorduk. H. Karaman hoca da vardı. Karaman Hoca yüzünü ve kollarını yıkadı. Sonra başını meshetti. Sonra dönüp baktı. İçimizde yabancı yok değil mi, dedi ve çıplak ayaklarını meshetti. (Prof.Dr.Z.Arslantürk)

Çıplak ayaklara meshetmek, şii mezhebinde ve bazı Mutezile itikadında olanlarda vardır. Hüseyin Atay da çıplak ayaklarına meshederdi.

• Asya Finans ve Bank Asya gibi kuruluşların uzun müddet danışmanlığını yapmıştır.

Bunlar, H. Karaman ile ilgili bazı tespitlerdir.

H. Karaman, Hazret-i Muaviye’ye kesinlikle “Hazret” veya “radıyallahü anh” gibi saygı ifade eden bir kelime kullanmaz.

Halbuki, Hazret-i Muaviye, sahabe-i kiramın ileri gelenlerindendir. Vahiy kâtipliği yapmıştır. Hadis usul ilmine göre sahabe, doğru, dürüst ve sika/güvenilir kabul edilir.

Ehl-i sünnet mezhebine göre, sahabe arasında bir ayırım yapılmaz. Hepsi hürmetle anılır.

Eshab-ı kiram arasında ayırımı, daha ziyade şii mezhebi yapar. Hazret-i Ebu Bekir’e, Hazret-i Ömer’e, Hazret-i Osman’a, Hazret-i Âişe’ye ve Hazret-i Muaviye’ye ta’n edilir, sövülür.

Neo-Haşhaşilik

Neo-Haşhaşîlerin başı Gülen, yaklaşık 40 yıl Türkiye camilerinde hiçbir engele takılmadan rahat bir şekilde ideolojisini yayabilmiştir. Bu akımın ve dayandığı kökenlerinin Sünni Müslümanlığa aykırı olduğu söylenmesine ve yazılmasına rağmen hiçbir Diyanet üst düzey yetkilisinin itirazı, açıklaması ve müdahalesi olmamıştır.

Dinler arası diyaloğun, şekli ve muhtevası çok açıktır. Yehudi ve Hıristiyanlarla alelade konuşmadan ibaret değildir. Kaldı ki buna diyalog da denilmemektedir. İslamiyetin bidayetinden günümüze kadar ehl-i kitap ile komşuluk ve alışveriş ilişkileri yapıla-gelmiştir. Bu, hiçbir zaman sorun olmamıştır. Neo-Haşhaşilerin hedefi başka idi. Topyekün İslam dini alanında Sünni Müslümanlıkta, Vatikan’ın belirlediği Strateji doğrultusunda değişikliğe gitmek, revizyon yapmaktır.

FETÖ Eylemleriyle İlgili Sorular

• Akaid boyutunda Yehudi ve Hıristiyan kardeşliğinden bahsedilirken,

• Açık ayetler olduğu halde “İslamiyet geldikten sonra Yehudi ve Hıristiyanlar kendi dinlerine devam etseler de Cennet’e gireceklerdir.” denilirken,

• Urfa’da Diyanetin Müftüsünün de iştirakıyla çok dinli nikah (!) kıyılırken,

• Hazret-i Peygamber’in muazzez ruhu kamyonete bindirilirken,

• “Allah’tan vahiy alıyorum ve Peygamberle görüşüyorum” saçmalığı yaygınlaşırken,

• Vatikan’da diyalog uğruna Papa’nın eli öpülürken,

• Dinler arası geçişler tavsiye edilirken,

• İslam’ın şiarı Ezan, değiştirilirken,

• Kelime-i tevhidten/şehadetten “Muhammedün Rasülüllah / Hazret-i Muhammed Allah’ın peygamberidir” kaldırılırken,

• Hutbelerde “Allah katında din, İslam’dır” ayeti terkedilirken,

• Cami, Sinegog ve Kilise üçlemesinin bir mekanda toplanma projesi açıklanırken,

• İbadet mekanlarından Beytullah olan Camiler, müzikli ve danslı oyun alanları haline getirilirken,

• Hıristiyanlıkta olduğu gibi Camilere sandalye ve koltuk yerleştirme eylemleri yoğunlaşırken,

Ülkemizdeki Diyanet İşleri, ne yapmıştır?

Mehmet Görmez görevden ayrılırken “maalesef 40 sene FETÖ’yü anlayamadık” diyerek itirafta bulunmuştur. Acaba bu itirafı Millet, gerçekten samimi bulmuş mudur?

Bu eylemlerin İslâm’ın ruhuna ve Türkiye’de hakim olan Sünni İslam Akaid ve Fıkh’ına aykırı olduğu çok açıktır. Normal ve sade bir Müslümanın kolayca anlayabileceği kadar açıktır. Başkan, Müftü, İmam ve İlahiyatta Prof. olmaya da gerek yoktur.

Osmanlı Cami Stili ve Mimarisine Tepki

A.H.Akseki Camiinde Selçuklu ve Osmanlılarda Sünni Müslümanlığın remzi, sembolü olan Lafza-i Celâl, Muhammed aleyhisselam ile Hulefa-i Raşidin levhaları, Kubbe altına konulmamış, yazılmamıştır. Bu isimler, Selçuklu ve Osmanlı’da Sünni Müslümanlığı sembolize etmektedir. Temel Akaid kitabı Nesefi’de isimlerin sıralanışı dahi kural altına alınmıştır. Ancak son yüzyıldaki küresel İslam düzenleyicileri bu levhaların asılmasına karşıdırlar.

Suud-i Arabistan’da Harem-i şerif de dahil ve Selefiyye itikadının yaygın olduğu yerlerdeki camilerde bu isimler, levhalar yoktur. Çünkü bunların asılması, putçuluk olarak kabul edilmiştir. A.H.Akseki Camiinde öyle bir odaya, bir hole Hulefa-i Raşidin’nin isimlerinin konulmasıyla bu iş geçiştirilemez. Bu, derinliği olan bir konudur.

Akseki camiine hangi ideolojik saplantıyla bu levhalar konulmamıştır? Bu, bilinmiyor.

Şu anda Devlet, Kaymakamlık ve Valilik binalarında, Selçuklu ve Osmanlı mimarisine geçmişken, birçok yerde bu mimari uygulanırken Camilerimizde aksi yönde bir uygulama, ne anlama gelmektedir?

Kocatepe Camiinin ilk projesindeki maketlerde minareler, füze şeklinde idi. Dernek el değiştirince cami ve minarelerin temelleri dinamitlenerek Osmanlı mimarisine dönüldü. Şu anda İstanbul İlahiyat Camiinin minareleri (!) de füze/kazık şeklindedir.

Acaba İstanbul İlahiyat Camii ve minarelerinde hangi ideoloji adına bu mimari stil uygulandı? Ve ülkemizde çeşitli yerlerde de füze minareler göze çarpmaya başladı.

*****************

http://www.turkiyegazetesi.com.tr/yazarlar/genis-aci-fikir-ve-tartisma/603643.aspx


.İSLÂM’I BİTİRME PROJESİ

KUR’ÂN’DA TARİHSELLİK
VE
FAZLURRAHMAN

Dr. C. Ahmet Akışık   - c.ahmetakisik@gmail.com

Fazlurrahman (1919-1988) kimdir? 

Pakistan’da 1919’da doğdu. Medrese eğitimiyle birlikte batı kökenli eğitim de aldı. On yaşında iken Kur’ân’ı ezberledi. 

1940’ta Pencap Üniversitesi’nin Arapça bölümünden mezun olduktan sonra lisans üstü eğitime başladı.

1942’de yüksek lisansını tamamladıktan sonra aynı üniversiteye araştırma görevlisi olarak girdi. Başladığı doktora çalışmasını 1946’da gittiği İngiltere’de sürdürdü ve Oxford Üniversitesi’nde Felsefe dalında İbn Sînâ’nın en-Necât adlı eseri üzerinde çalışmaya başladı. Grekçe, Latince, Fransızca ve Almanca’yı öğrendi.

Böylece Müsteşriklerin bir tuzağı olan “İslâm Felsefesi” alanına girmiş oldu.

İşte Fazlurrahman’ın esas hayat hikayesi bundan sonra başlamaktadır. Oryantalist/Müsteşrik hocası Simon Van den Bergh’in direktifleri doğrultusunda çalışıyordu. İbn Sîna, Farâbî ve İbn Rüşd’ün eserleri ve bazı kavramlar üzerinde yoğunlaştı. Kur’ân, Şeriat, Peygamber, Vahiy gibi İslâm’ın rukünleriyle ilgili inancı ve algısı değişmeye başladı. İslâm Filozofu olarak ileri sürülen bu kişlerin eserlerinde vahiy, Kur’ân ve peygamberlik, hiç de medrese eğitiminde öğrendiği gibi değildi. 

Doktora tezi gereği başta İbn Sîna olmak üzere İslâm’da felsefe yapanların eserlerinde İslâm algısının çok farklı olduğunu gördü.

İbn Sîna ve Farâbî

Şöyle ki: 

İbn Sîna, vahyi, hiçbir zaman Cebrâil ile konuşma şeklinde düşünmüyordu. Onu “kudsî kuvve” dediği kazanılmış akla mahsus en yüksek bir sezgi olarak görüyordu. Buna göre vahiy ve ilham, bir nevi parapsikolojik ve metapisişik bir olaydır. 

Aynı şekilde Peygamberleri, Allah’tan vahiy alan değil de son derece hassasiyetleri olan, başkalarının idrak edemeyecekleri çok ince ilişkileri kavrayan ve olayları önceden gören kişiler olarak düşünüyordu. 

Cennet ve cehennem hakkındaki görüşü ise şöyleydi: Cennet, aklî âlem; cehennem, hayal âlemi ve kabir hayatı da his âlemi’dir, diyordu.

Müddessir sûresinin 30. “üzerinde ondokuz (muhafız melek) vardır” âyetini, hayvanî nefis ile açıklıyordu (İ. Cerrahoğlu, Tefsir Tarihi).”

 “Farâbî de “madde”yi ezelî/kadîm olarak kabul ediyordu.

Farâbî'ye göre “din”in sembolik bir özelliği vardır. Bütün semavî dinlerde önemli bir kavram olan peygamberliği, aklın “kutsî kuvve” derecesine yükselmesinden hasıl olmuş ve kazanılmış bir meleke şeklinde açıklıyordu.

Yine Farâbî, “Kur'ân'daki cennet, cehennem gibi kavramlar, sembollerden ibarettir. Peygamber, metafizik ve nazarî hikmeti bilmez, fakat sezgi kuvveti ile pratik hikmete sahiptir. Halbuki olgun bir filozof, peygamberden üstündür. Çünkü nazar, amelden ve ilim, ahlâktan üstündür” diyordu. 

Farâbî, Kur'ân'ı aklîleştirebilmek için, arş, kürsî levh, kalem gibi birçok kavramı, kendi aklî sistemine göre şeriât dışı tevil ediyordu. Aynı fâsit tevilleri, cesetlerin haşri ve âhiret meselelerinde de uyguluyodu (İ. Cerrahoğlu, Tefsir Tarihi).”

İbn Rüşd’e gelince, o da İbn Sîna ve Farâbî’nin yolundaydı. Hatta felsefecilerin 3 konuda küfre, 17 konuda dalâlete/sapıklığa düştüklerini delilleriyle açıklayan İmam-ı Gazali’ye (Tehâfütü’l-felâsife eserine) reddiye yazmıştı.

Fazlurrahman, aşk ve şevk ile kendisine mütefekkir ve aydın olarak tanıtılan bu kişiler üzerinde araştırma yapıyordu. İbn-i Sîna, Farâbî ve İbn Rüşd’ün İslâm şeriatine aykırı olan fikirleri ile hocası Müsteşrik Van den Bergh’in direktifleri birebir uyuşuyordu. Belki o yaşlarda bu sapık fikirlerin dünya ölçeğinde İslâm’a ve Kur’ân’a kurulmuş bir tuzak olduğunun farkında değildi. İslâm’a hizmet düşüncesinde idi. Belki o yaşlarda zehirin şeker kaplama içinde sunulabileceğini hiç aklına getirmiyodu. Fakat memleketinden, baba ocağından, ezanların okunduğu bir muhitten artık çok uzaklardaydı. Kilise çanlarının çaldığı, yüce Allah’a oğul isnat edildiği ve İslâm’n imha planlarının yapıldığı bir toplulukta, hatta farkına varamadığı meş’um bir projenin içinde yer alıyordu.

Sene 1949… Fazlurrahman, müsteşrik hocasının refakatinde doktorasını tamamlamıştı. Bu arada diğer bazı oryantalist hocaları yakından görmüş, onlarla konuşmuş ve eserlerini de tanımıştı.

Ders aldığı, tanıştığı ve eserlerini iştiyakla okuduğu bu hocalar ve çevresi, Farâbî, İbn Rüşd ve üzerinde çalıştığı İbn Sîna gibi düşünüyorlardı. Kendi kendine şöyle bir değerlendirme yapıyordu. Demek ki, doğuda va batıda İslâm, Kur’ân ve Peygamberlik algısı, hiç de Medreselerde öğretildiği gibi değildi. Senelerce, yüzyıllarca İslâm ve Kitab’ı yanlış tanıtılmıştı. O ana kadar gelen yüz binlerce İslâm âlimi, İslâm’ı ve Kur’ân’ı doğru anlayamamıştı. Bu kanaate sahip oluyordu. Hatta üniversite çevresinin İslâm’ı ve rukünlerini şöyle tanımladıklarını görüyordu:

Oryantalistlerin İslâm Algısı

- İslâm, gerçek anlamda bir din değildir.

- İslâm’ı tebliğ eden kişi, insan tabiatını bilen, toplumu yönlendirme kabiliyetine sahip, son derece hassas ve zekidir.

- Kur’ân, Tevrat ve İncil örnek alınarak hazırlanmıştır.

- Vahiy, bir istigrak halidir, bu parapsikolojinin konusudur. 

Oryantalistlerin İslâm’a, Peygamber’e ve Kur’ân’a bakış açısı, bu çerçevededir. Dolayısyla Fazlurrahman ve bağlıları, ortaya konulan bu oryantalist inanç sistemi doğrultusunda ve İbn Sîna tarzı felsefeleşen İslâm algısı çerçevesinde eğitim almış ve yetiştirilmişlerdir. Buna göre Fazlurrahman ve bağlılarının Kur’ân’da Tarihsellik tezi, bir nevi doğu-batı sentezinden oluşmaktadır. Bu sentezde yüce Allah’ın peygamberine tebliğ ettiği Kur’ân’ı ve vahye dayalı İslâm’ı görmek mümkün değildir. Diğer bir ifadeyle İslâm dini, müctehid İslâm âlimlerin belirlediği temel esaslardan uzaklaştırılmış, vahiy, peygamberlik ve Kur’ân gibi rukünler beşerileştirilmiştir. İslâm, adeta ruhu alınan bir iskelet haline dönüştürülmüştür. 

Kur’ân’da Tarihsellik

İşte Kur’ân’da Tarihsellik, böyle bir İslâm anlayışının ürünü olarak karşımıza çıkmaktadır.

Kur’ân’da Tarihsellik ile ilgili düşünce ve iddialar ve bunlara müctehid İslâm âlimlerinin Tefsir, Akâid ve Fıkıh alanlarında ortaya koydukları esaslar çerçevesinde verilen cevaplar, şu başlıklar altında ele alınabilir:

1. Batı’da Kutsal kitapları yorumlamak için tarihselci yöntem kullanılmıştır. Bütün Ortaçağ boyunca kilise, kutsal kitapların anlaşılmasında bir hakimiyet ve üstünlüğe sahipti. Kilisenin bu totaliter anlayışını kırmak ve kutsal kitapların metin kritiğinin yapılması için tarihselci yönteme başvuruldu. Buna göre Müslümanların kutsal kitap olarak inandıkları Kur’ân üzerinde de tarihselci yöntemin uygulanması gerekir (Bütün Kur’ân’da Tarihselciler).

Bu fasit bir kıyastır. Kur’ân-ı Kerim, son peygamber Hazret-i Muhammed’e 23 sene gibi bir zaman diliminde vahiy yoluyla inmiştir. Bir âyeti, bir kelimesi değişmeden asli hüviyetini koruyarak bugüne kadar gelmiştir. İçinde sonradan ilâve edilen beşer/insan sözü yoktur. Hazret-i Peygamber’in sözleri de bulunmaz. Tevrat ve İncilin değiştiğini, kendi din adamları bile söylemekte ve yazmaktadırlar. Onun için Mukaddes Kitap beşerileştirilmiştir, içinde insan sözleri bulunmaktadır. Halkın elinde bulunan 4 ayrı İncil, bunun açık delilidir. Bu hüviyette olan bir kitabın metin kritiği elbette yapılır. Ancak bu kritik, Kur’ân’da uygulanamaz. Kur’ân, yüce Allah’ın kelâmıdır, emirleri, nehiyleri ve kıssaları tartışma konusu yapılamaz. Kur’ân-ı Kerim’in tevili ve tefsiri yapılır. Nitekim bu konuda İslâm coğrafyasında bir çok çalışma yapılmıştır. Bunun da şart ve yöntemleri, Müctehid âlimlerce belirlenmiştir. Herkes, her âlim, Kur’ân’ı tevil ve tefsir edemez (Suyûtî, İtkân).

2. Kur’ân, Peygamberin kalbine vahy suretiyle gelmiştir. Bu vahyi Peygamber, kendi kelime ve cümleleriyle ifade etmiştir (Fazlurrahman).

 Bu görüş ve inanç, son derece yanlıştır. Kur’ân-ı Kerim, Arapça olarak âyet âyet, bugün Müslümanların elinde bulunduğu şekliyle vahiy meleği Cebrâil aleyhisselam tarafından Hazret-i Peygamber’e 23 senede indirilmiştir. Hazret-i Peygamber de gelen vahyi, Eshabına açıklamış ve vahiy kâtiplerine yazdırmıştır. Her Ramazan ayında Cebrâil aleyhisselam, Hazret-i Peygamber’e o sene inen âyetleri arz etmiştir. Vefat edeceği yıl, Cebrâil iki defa gelerek Kur’ân-ı Kerim’i baştan sona birlikte tilavet etmişlerdir.

Fazlurrahman, Kur’ân, “gelen vahiylerin Peygamber tarafından kendi sözleriyle ifade edilmiş şeklidir.” demiş ve Pakistan’da büyük bir infiale sebep olmuştur. Bu hezeyana, Ehl-i Sünnet uleması şiddetli tepki göstermiş, bunun küfür olduğunu söylemiş ve onun katline fetva vermişlerdir. O da kurtuluşu, memleketini terk ederek kendini besleyen Batı’ya sığınmakta bulmuştur. Aynı şekilde devletine ihanet eden Tanzimatçılar ve FETÖ de kurtuluşu Batı’da bulmuşlardı. Bu konuda Batı, dünyanın her yerinde aynı yöntemi kullandırmaktadır. Kendine hizmet edenlere sahip çıkmaktadır.

Tarihselcilerin bir dayanak olarak kullandıkları Tekvir suresi 19. âyetinde geçen “rasûlün kerim” ifadesini, Müctehid müfessirler, “Cebrâil” ile tefsir etmişlerdir.

Hazret-i Peygamberin kalbine gelen vahyin kendi sözleriyle ifade ediliş şekline âyet değil, “hadis-i kudsî” denir. 

DEVAM EDECEK

.İSLÂM’I BİTİRME PROJESİ / 2