23.10.2008

.Sadece İsrail'in Filistin topraklarında kurulduğu günden beri değil; Osmanlı'nın Orta Doğu coğrafyasını terk etmek zorunda bırakıldığı günden beri o topraklarda kan ve gözyaşı bir türlü bitmek bilmiyor. Osmanlı'nın o çetrefilli coğrafyada barışı ve emniyeti kan ve gözyaşı akıtmadan sağlamadaki başarısının temelinde ne vardı? Evet; ne vardı ki, asırlardır sağlanan barış bugün yok? Bunun için kavganın temeline inmek lazım. Hazreti Mevlânâ bir gün talebeleri ile sokakta giderken, yolun kenarında bir köpeğin yavrularıyla sevecen bir halde oynamakta olduğunu görürler. Talebelerinden biri der ki: "Bakınız efendim; ne kadar sevimli ve müşfik oynuyorlar. Bizim insan olarak yapamadığımızı, onlar hayvan oldukları halde yapabiliyorlar!" Mevlânâ hazretleri şu cevabı verir: "Aralarında kemik yok da ondan!.. Kemik atın da bakın bakalım; birbirlerine nasıl hırlaşırlar!.." Kavganın temelinde; birbirinin kemiğine musallat olmak istemek yatıyor. Osmanlı ise, almak yerine vermeyi tercih ettiğinden ve de insanlara adil davrandığından kavga olmuyordu. Osmanlı'nın gönderildiği bu netameli coğrafyaya Batılı emperyalist güçler âdeta leş kargaları gibi hücum ettiler. Tabiatıyla öncelikle yerli Arapları Osmanlı'nın aleyhinde kışkırttılar. Onlara, sözde iktidar ve istiklal vadettiler. 1. Dünya Savaşı'nın sonunda İngilizlerin patronajında taksim edilen bu netameli coğrafya şimdilerde ABD'nin arzusu istikametinde yeniden sahiplenilip şekillendirilmekte. İsrail, kurulduğu 1948'den beri; devlet ve millet hayatını savaşarak devam ettiriyor. Bir savaş düşünün; savaşan devletin ömrü ile yaşıt ve yarım asrı geçmesine rağmen hâlâ sürdürülmekte!.. ABD'nin eski Başkanı Clinton zamanında; Filistin-İsrail barışına ramak kalmıştı. Olmadı... (Not: Filistin dramına yarınki makale ile devam edeceğim. F.B.)

12.03.2008

.Geçen hafta; İsrail'in Ankara Büyükelçisi ziyaretime geldi. Meclis'teki odamda kendilerine randevu verdim. Büyükelçinin Bergamalı olduğunu öğrenince; lafı uzatmadan hemen konuya girdim; "Gazze'de yapılanları nasıl izah edeceksiniz? Dünyanın gözü önünde, kelimenin tam anlamıyla (soykırım) yaşanıyor! Sivil insanlar ölüyor. Halkın evleri başlarına yıkılıyor. Su yok, elektrik yok, yiyecek sıkıntısı had safhada... On binlerce kişi ölümle burun buruna! Hamas'ı seçti diye bir halk, böylesine gayr-i insani olarak cezalandırılır mı? Kundaktaki bebekler katlediliyor. Bunları televizyonlar yayınlıyor. İsrail devletinin prestiji ayaklar altında! Ne yapmak istiyorsunuz?" diye sorunca; Büyükelçi; "Siz de Kuzey Irak'a girdiniz. Demek ki devletler bazen mecbur kalıyorlar!" demez mi? Kendisine; "... Evet, biz sınır ötesi harekât yaptık. Ama bir tek sivilin burnunu kanattık mı? Hedefimizde terör örgütünün inleri vardı, onları halledip 8 gün içinde çekildik. Bütün dünya bizi hayranlıkla izledi ve takdirlerini iletti!.." dedim. "Ama, Hamas da bizim sivil mekanlarımıza füze fırlatıyor" dedi. Bunun üzerine kendisine, "Filistin tarafının attığı füzelerle kaç tane sivil İsraillinin öldürüldüğünü bana söyler misiniz?" diye sordum. "Böyle soru olmaz! Füzenin tedirginliği yetiyor! İlla ölmemiz gerekmez" şeklinde kendince bir savunma yaptı. Büyükelçiye son sözüm şu oldu: "... Bu savaştan İsrailliler de yoruldu. Bir insan ömrü (63 sene-ortalama), başlıyor ve bitiyor. Bu ömür hep savaşla geçiyor ama, savaş hâlâ devam ediyor! Bunun bir manası olabilir mi? Bakınız ve yetkililerinize de söyleyiniz. Bizim Başbakanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan, Orta Doğu barışı için büyük bir şans, iki taraf için de güven duyulan önemli bir şahsiyet. Bu fırsatı iyi değerlendirin ve bu barışı artık sağlayın!" Tayyip Erdoğan'a, arabuluculuk konusunda güvendiklerini ve bunu kendisinden istediklerini söyledi. Bakalım; diyeceğim ama elimizi çabuk tutmalıyız. Zira Gazze'nin bu haliyle 1 dakika bile beklemeye tahammülü kalmamıştır...

13.03.2008


"Muhtıralar demokrasisi!"

Bizim demokrasimiz de böyle işte; dünyadaki hiçbir demokrasiye benzemiyor. O yüzden devamlı muhtıralara muhatap oluyor. Hem de her çeşidinden. En son olarak, "yargı muhtırası"na şahit olduk! Daha dün (8 ay önce) genel seçimlerden yüzde 50'ye yakın oy alıp tek başına iktidara gelen AK Parti'ye kapatılma davası açıldı. Dava, Anayasa Mahkemesi'nde görülecek. Savcının iddianamesinin özetinde AK Parti'nin "Laiklik karşıtı eylemlerin odağı haline gelmesi" gösteriliyor. Hemen belirtmeliyiz ki, AB sürecindeki bir ülkenin demokrasisinin hangi ad altında olursa olsun muhtıralara muhatap kılınması kabul edilebilir bir şey değildir. AB'nin genişlemeden sorumlu komiserinin çok yerinde vurguladığı üzere; demokrasilerde esas olan kuvvetler ayrılığıdır. Burada, siyasetin yargıya müdahalesi olmayacağı gibi yargının da demokratik siyasete müdahalede bulunmaması lazım gelir. Türkiye'mizde bu muhtıralara, her nedense hep hükümet ve TBMM muhatap kılınmaktadır. O vakit, adama sormazlar mı ki; Meclis'in duvarında yazan: "Hakimiyet (egemenlik) kayıtsız şartsız milletindir" sözü ne manaya gelmektedir? Ne tür muhtıra olursa olsun, bunların hepsinin demokrasimizi budadığı (kolunu, kanadını kırdığı) apaçık bir gerçektir. Doğrusu bunda, bu tür muhtıralara çokça muhatap olmuş Süleyman Demirel'in vebali çok büyüktür! Her seferinde "şapkasını alıp gitmiş!" bir kere olsun dik duramamıştır! Şahsen, bu muhtırada benim dikkatimi çeken husus, işin zamanlamasıdır. Öyle; hafta sonuna denk getirilip piyasalarla irtibatlandırılmasını yazmayacağım. Malum; dava Anayasa Mahkemesinde görülecek. Aynı mahkemede Meclis'in 411 oyla çıkardığı Anayasa değişikliğini ihtiva eden maddeler, CHP ile DSP'nin müracaatı üzerine zaten görüşülmektedir. O anayasa değişikliği maddeleri de kimilerine göre; laiklik maddesini zedelemektedir! Yeni açılan bu dava, mahkemenin elindeki iptal istemli davayı etkiler mi, etkilemez mi? Sadece soruyorum... Etkilemez derseniz, o vakit, davanın sonucunu beklemek daha şık olmaz mıydı?!.



19.03.2008


Türkiye yalnız!

Devletler de tıpkı insanlar gibidir. İnsanlar için söylenen: "Düşmeye gör!" sözü, aynen devletler için de geçerlidir. Zengin ve güçlü olduğunuz vakit, hemen herkesi yanınızda görürsünüz. Etrafınızda takla atanların haddi hesabı olmaz. Kader bu; illa ki hükmünü icra edecektir. Nitekim, her çıkışın bir inişi olduğu gibi; her yükselişin çöküşü de kaçınılmazdır. Türk cemiyeti imparatorluk ve cumhuriyet devrelerini içine alacak şekilde son iki yüz senedir "yalnızlığı" oynamaktadır. Bu hâl, dikkat edildiğinde; devlet hayatımızın güç ve kudretini yitirmeye başladığı dönemden bugünlere devam eder. Yalnızlığımızı, evvela 'Cihan Devleti'mize musallat olduklarında görüp yaşadık. Sadece dışımızdakileri değil; imparatorluğumuz dahilindeki onca renk, dil, din karışımındaki milletleri de bizim güç ve kudretimiz dizayn ediyor ve hizaya sokuyordu. Ne zaman ki, güç ve kudretten düştük; içimizdekilerle, dışarıdakiler el ele vererek üzerimize çullandılar. Parçalanma ve çöküş mukadder oldu. "Yurtta sulh, cihanda sulh"u dillendirdiğimiz cumhuriyet döneminde de hep yalnız kaldık. Güç ve kudretten düşünce... Komşularımızla, zaten öteden beri kanlı-bıçaklı idik! Diğer komşularımız ise, bizden zorla kopartılmak suretiyle devlet diye karşımıza dikilmişlerdi. Bunların varlıklarını sürdürebilmeleri dahi bize olan düşmanlıkları paralelinde olmalıydı! Nitekim öyle de oldu! Dolayısıyla, ne Batı'ya, ne etrafımızdaki komşularımıza ve ne de Doğu'ya yaranabiliyorduk! Bütün bu olumsuzluklar altında bizim güç ve kudretten düşüşümüz yatmaktaydı. Bu durumu çok iyi (!) bilen idarecilerimizin de öyle bir dertleri yoktu. Dünyadan tecrit olma halinde yaşamak onların da hoşuna gidiyordu! "Azıcık aşım ağrısız başım!" bir dünya yeğlemişlerdi ama; kazın ayağı hiç de öyle olmadı! Bizim yöneticilerimize kalsa idi; "Güneşe göç de olsa idi"; Türk halkı bundan habersiz olmalıydı! 2. Dünya Savaşı'ndan sonra, yeniden şekillenen dünyamızda gerçek demokrasinin yaşatıldığı ülkelerin dışındaki tüm dünya ülkeleri "kapalı veya yarı açık cezaevleri"ni andırıyordu. Türkiyemiz de gerçek demokrasiden uzak haliyle bu durumdan nasibini almaktaydı. Ta ki merhum Özal'ın 80'li yıllarına gelinceye değin... Dünyadan habersizdik!.. Türk insanı ilk defa kitleler halinde yurt dışı ile tanıştı. O vakte kadar, dışımızdaki dünyadan ve bu dünyadaki değişim ve gelişmelerden habersizdik. Ne oralara gidip görmeye müsaade ediliyordu; -zaten ekonomik olarak da, milletin kahir ekseriyetinin buna gücü yoktur- ve ne de oradaki hayatı görmemize imkân verecek iletişim araçlarımız vardı. Malum, televizyon tek kanal ve devletin tekelinde idi. O da ya Ankara'nın Kızılay'ını, ya da İstanbul'un Taksim'ini göstermekle yetiniyordu! O günkü devlet TRT'sini seyreden de dünyayı bu yerlerden ve buralardaki olaylardan (!) ibaret zannediyordu! Gösterilmek istenen ve bunların neticesinde; halkın üzerindeki baskıyı biraz daha artırmayı gerekli kılan (!); Taksim'de İTÜ'lü gençlerin, Kızılay'da da ODTÜ'lü gençlerin nümayişlerinden başkası değildi! Görüldüğü üzere Türk insanı yalnızca dışarıda değil, içeride de olabildiğince yalnızlığa ve sahipsizliğe itilmiştir! Bu mühim mevzuya yarınki makalemizle devam edeceğiz...


09.01.2008

Türkiye yalnızlığını gideriyor

Dış dünyanın varlığından bizi haberdar eden merhum Turgut Özal oldu. Tabiri caizse, Özal; Türk insanını ülke sınırlarına hapseden anlayışı silen ve Türk insanının ufkunu dışarıya açan ve bu gaye ile beynimizdeki ve ayaklarımızdaki prangaları kıran adamdır. Özal'ın vefatından sonra, âdeta ondan intikam alınırcasına Türk insanı yeniden ülke içine mahkum edildi. Halbuki bu tavır rüzgâra karşı tükürmek gibi bir şeydi! Onca insanımız yurt dışında iş yeri açmışken ve teknolojik iletişim vasıtaları dünyayı bir odaya sıkıştırmışken siz, hangi kısıtlamadan dem vurabilirsiniz? Buna gücü olsa idi, komünist Rusya direnebilirdi. O bile darmadağın oldu. Siz, üstelik demokratik ülke olduğunuzu iddia edeceksiniz! Kayıp yıllar... Bu uğursuz (meşum) yıllar, 90'lı senelerin başından 2002 yılına değin devam etti. On seneyi aşkın bu dönem içinde milletimiz bütün siyasi partileri, onların liderlerini ve kadrolarını iktidarda denedi. Bu arada kimler gelip gitmedi ki! Süleyman Demirel, Tansu Çiller, Necmeddin Erbakan, Mesut Yılmaz ve Bülent Ecevit iktidarlarını yaşadık. Bunlardan yalnızca Erbakan dönemi, millet adına bir şeyler yapabilmenin gayreti içinde oldu; ona da malum çevreler fırsat vermedi! Dolayısıyla, bu on yılı aşkın zaman dilimi, Türkiyemiz ve Türk insanı için kayıp yıllar olmuştur. Milletimiz çektiklerini bilerek sandığa gitti ve eyyamcı güruhunun hepsini sandığa gömdü! AK Parti'yi tek başına iktidara getirdi. AK Parti'nin başındaki lider, genç ve dinamikti. Milletine tutkun, hizmet sevdalısı idi. Recep Tayyip Erdoğan, merhum Özal'ın bıraktığı yerden işe koyuldu. Malum, merhum Özal'ın öncelikle yapmak istediği üç şey vardı. Bunlar, fikir ve ifade hürriyeti, vicdan ve inanç hürriyeti ve de teşebbüs hürriyeti idi. Fikir, ifade, vicdan ve inanç hürriyetlerinin önünde engel olarak duran TCK'daki 141, 142 ve 163. maddeleri bir çırpıda kaldırdı. Halbuki Özal'a kadar, bunların kaldırılmasını düşünmek ve bunu ifadelendirmek bile mesele idi. Bütün komşularımızla kanlı-bıçaklı idik! Hiçbirisi ile hiçbir zaman dostane şekilde tokalaşamadık. Mütemadiyen birbirimize karşı kin ve öfke besledik ve yumruklarımızı sıktık. Tayyip Erdoğan, sıkılan yumruklara avuçlarını, hatta kucağını açarak ısrarla ve defaatle gitti. Ermenistan hariç, diğer bütün komşularımızla dostane ilişkiler kurdu. Hepsi ile ticaretimiz artarak gelişti. Bize en düşman ülke Suriye ile neredeyse ağabey-kardeş münasebetleri teessüs etti. Başbakan Abdullah Gül döneminde ABD ile Kuzey Irak'ta çok çirkin bir olay yaşanmıştı (Türk askerinin başına çuval geçirme hadisesi). Bu yüzden Türk-Amerikan münasebetleri hep rölantide gidiyordu. Tayyip Erdoğan'ın kararlı duruşu, ABD Başkanı Bush'u ister istemez hizaya getirdi. Bush, PKK'yı ortak düşmanımız olarak ilan etti ve onunla mücadelede beraberlik sözü verdi. Mekik diplomasisi! AK Parti hükümetini, sınır ötesi harekât için "ağırdan alıyor" diye eleştirenler, bir hususu gözden kaçırıyorlar. Bu dönem zarfında Başbakan Tayyip Erdoğan ve ilgili bakanları mekik diplomasisi ile ilgili bütün ülkeleri dolaşmış ve hepsinin yanımızda olmasını başarmışlardır. Bugüne kadarki bütün sınır ötesi harekâtlarımızda başta AB ülkeleri olmak üzere birçok devlet Türkiye'yi kınıyordu. Tayyip Erdoğan'ın ve AK Parti hükümetinin bu başarısı; yani neredeyse bütün dünyayı yanımıza almamız nasıl alkışlanmaz? Şimdiye kadarki hiçbir Cumhuriyet hükümeti böyle bir başarı elde edebilmiş midir? O halde, "Sezar'ın hakkını Sezar'a" verelim ve Başbakan Tayyip Erdoğan'ı ve AK Parti kadrolarını canu gönülden tebrik edelim...


10.01.2008

Terör belasının düşündürdükleri -1-

Fuat Bol


Ülkemiz tamı tamına 24 senedir, fiili olarak PKK terörü ile boğuşmaktadır. Terör normal savaş şekillerinden olmayıp; tek kelime ile savaşın "en alçakça" olanıdır. Savaşın bu şekli, yani terör; tarihin her devrinde olagelmiştir. Terör savaşında muhatabımız (hasmımız) gündüz külahlı- gece silahlı olduğundan; yani sizinle nizami savaş yapmadığından; gücünüz ne olursa olsun (süper güç de olsanız) işiniz çok zordur. Bir kere nizami ordularınızla, savaşı bir yere kadar sürdürebiliyorsunuz. Ayrıca, devletler; hele de demokrasi ile idare ediliyorlarsa; üstelik bizdeki gibi, üstüne üstlük bir de bir kısım medyası sorumsuz yayınla teröre çanak tutarsa işiniz büsbütün zorlaşır. Nizami ordu ile ve böyle bir ordunun nizami (kanunlar çerçevesinde) hareket edip terörle başedebilmesi nerdeyse imkansızdır. Terörle savaş için terörist gibi eğitimli savaşçıya ihtiyaç vardır. Fazla uzağa gitmeyin sevgili okuyucularım. Yalnızca 50-60 senelik demokrasi tarihimizi, sinema şeridi gibi gözlerinizin önünden geçirin; mütemadiyen aynı filmi size tekrar tekrar seyrettirdiklerini görürsünüz. Türkiye'mizde ne zaman, vatanını-milletini seven ve bunların kalkınması için gecesini gündüzüne katan bir iktidar gelmişse; Türklüğün ebedi düşmanları derhal harekete geçer ve ülkmezi kalkınma yolundan alıkoymak için akla hayale gelmedik gaileler açarlar. Püsküllü bela... Terör, bu gailelerin püsküllü belasıdır. Ne yazık ki, bu belayı bize karşı başta bütün komşularımız (vaktiyle Sovyetler, sonraları Rusya, Bulgaristan, Yunanistan, Kıbrıs Rum yönetimi, Suriye, Irak, İran) olmak üzere; NATO içerisinde dost ve müttefik bildiğimiz ülkeler ve AB'nin çoğu ülkeleri desteklemiştir ve elan da desteklemeye devam etmektedir. Bunlardan yalnızca Suriye, kolu kanadı kırıldığı ve hamisi Rusya tarafından terk edildiği için, terör örgütüne yataklık etmekten sıyrılmış ve onun yerini Kuzey Irak'taki Kürt yönetimi almıştır. Malum, Irak'taki Kürt yöneticiler; bir tanesi Talabani olup ABD tarafından Irak Merkezi yönetiminin başına getirilmiştir. Bir diğeri ise, Kuzey Irak'taki Kürt yönetiminin lideri Mesut Barzani'dir. Her iki şahıs da, bütün dünya (!) tarafından eşkıya bilinip, adam yerine konmazlarken; Türkiye'miz bunlara sahip çıkmış, kendilerine TC pasaportu vererek dünya üzerinde dolaşmalarını mümkün kılmıştır. Oysun gözünü... Saddam zulmünden kaçan bir milyona yakın Peşmergeye Türkiye'miz kapılarını açmış ve kendilerini bağrına basmıştı. Sen misin; bunca iyiliği yapan? O halde; "iyilik yaptıklarınızın şerrinden kaçınınız!" söyleminin hakikatine hazır olmalısınız. Diğer bir deyişle; "besle kargayı, oysun gözünü!" Bunların birazcık akılları varsa; kendi yakın tarihlerine şöyle bir baksınlar: Acaba kendilerinin Türk'ten başka gerçek dostları var mıymış? Çünkü, tarih boyunca; Türk'ten başka kimin veya kimlerin dostluklarına güvenip yola çıkmışlarsa, devamlı suretle yarı yolda bırakıldılar. Aldatıldılar. Emperyalist güçler, bunları kendi emelleri doğrultusunda kullandı. Bu kullanım esnasında kendilerine olmayacak şeyleri vadettiler. Kendi emellerini gerçekleştiren bu güçler; işleri biter bitmez Kürtleri sattılar. Bütün bunlara bakıp ibret almadan hâlâ emperyalist güçlerin peşine takılıp gitmelerine ne kadar şaşılırsa azdır! Vicdanlarını emperyalist güçlere satan bu nâdânların gözleri ne denli kör olmuş ve akılları nasıl örtülmüş ki; hayaline kapıldıkları devletlerini kurabilmek için Türkiye gibi, daha düne kadar veli nimetleri olan Türkiye'yi düşman ve hedef seçerek terörist eylemlere girişmektedirler. Not: Yarın bu mühim konuyu yazmaya devam edeceğiz.


31.10.2007


Terör belasının düşündürdükleri -2-


Dünkü makalede, "teröre çanak tutan bir kısım medya (!)"dan söz etmiştik. Yazılı veya görsel (gazete ve televizyonlar) medya nasıl olur da, eli kanlı bir terör örgütüne çanak tutabilir? Eğer bahse konu Türkiye ise, bal gibi tutar! Çünkü Türkiye'mizde maalesef hemen her şey birbirine karışmıştır. Ve, hemen hiçbir kurum ve kuruluş had tanımamaktadır. Demokrasiyi (hürriyeti) de doğru algıladığı söylenemez. Bir çoğumuz demokrasiyi hâlâ had tanımazlık olarak algılıyor. Hürriyet nedir? Nerede başlar; nerede biter? Sınırsız hürriyet olabilir mi? Daha açık ifadesiyle sınırsız hürriyet, gerçekte hürriyet midir? Dünyanın hiçbir demokratik ülkesinde bizdeki gibi; duyarsız ve sorumsuz medya anlayışı ve uygulanışı söz konusu değildir. Medya elbette kamu adına; araştıracak, sorgulayacak, tenkit edecek ama; bunların hepsinin bir ölçüsü olmalı değil mi? İşte biz, bu ölçüden mahrumuz! Medya, yerine göre; bazen savcı, bazen yargıç.. Bazen de her ikisi birden... Geçen hafta, ilgili bakanlığın talebi üzerine RTÜK, televizyonlara askeri operasyonlarla ilgili yayın yasağı getirmek istedi. Daha doğrusu "duyarlı yayın" talebinde bulundu ki, bunu, medyamızın büyükçe bir kısmı zaten uygulamakta idi. Milliyetçilik ve vatan sevgisi bunu gerektiriyordu zira.. Kampanya başlattı!.. Mahut bir kısım medya hop oturup hop kalktı! Sansürün hortladığını ileri sürerek hükümet aleyhine kampanya başlattı. Bir de ne görelim! Bu, bir kısım medyamızın talebi üzerine; yargımız (Danıştay) da bu durumu "sansür" olarak değerlendirdi ve RTÜK'ün yayın yasağını kaldırdı. Hukuka herkesin saygı duyması lazım elbette. Saygı duyalım ve verilen karara uyalım ama; biraz düşünelim bakalım bu karar ne kadar adil? Burada kamu düzenini bozucu, sarsıcı bir kısım yayınlar söz konusu. Bunlar görmezlikten gelinebilir mi? "Eğer, orası Türkiye ise, orada her şey olur!" Nitekim oluyor da.. Bakınız; demokrasinin ve hürriyetlerin temsilcisi ve öncüsü ABD de medya var. Orada da asrımızın en büyük terörist eylemlerinden birisi gerçekleşti. Uçaklarla, İkiz kuleler vuruldu. Bu faciada beş bine yakın insan öldü. ABD televizyonlarındaki yayınlarda acaba bir tek ceset görüntüsü yer alabildi mi? Almadı, alamadı.. Acaba neden? ABD'de basın hürriyeti yok mu idi? Elbette vardı ama, oralarda herkesin ve her şeyin bir haddi-hududu vardır. Halkı galeyana getirici, öfke ve taşkınlığa sevkedici veya savaş esnasında halkın moralini bozucu, onları ümitsizliğe itici yayınlar yapılamazdı. Bizde de; kanunlarda kağıt üzerinde, bütün bunlar var ama gelin görün ki, uygulamada bunlardan eser yoktur. Terör örgütleri, eylemlerini çoğu kez propaganda amaçlı yaparlar. Medyanın sorumsuz tutumu Medyanın bu denli sorumsuz tutumu, terör örgütlerinin arayıp da bulamadıkları bir şekildir. Peki, böylesi yayınlar, ister istemez terör örgütünün ekmeğine yağ sürmüyor mu? Bu yayınlar terör örgütünün amacına hizmet etmiyor mu? Bugün bu iktidar var, yarın başka partilerin iktidarı olacak. İktidarı eleştiriyoruz diye, yapılan bu denli pervasız ve sorumsuz yayınlar sözde halk adına oluyor ama gerçekte halkın aleyhine tecelli ediyor. Diğer çok önemli bir husus da; yukarıda bir nebze işaret ettiğimiz halkın galeyana getirilmesi mevzuudur. Hadiselerin kendileri, milleti direkt olarak etkiliyor zaten. Medya olarak, bunun (yaranın) üzerine tuz biber ekmeniz ne kadar doğru olur? İç barışı tehdit eden bu durumu başka bir yazımızda konu edineceğiz.


01.11.2007




Avrupa Birliği'nden ne bekliyoruz?


Büyük medeniyetler kurmuş dünyanın en eski ve en saygın milletlerinden biriyiz. Çok az milletin mazisinde, utanılacak sayfaların bulunmaması keyfiyeti vardır ki, biz onlardan biriyiz. Şanla, şerefle yoğrulmuş bir mazimiz var. Kaderin cilvesine bakın ki dünyaya insanlık ve adalet dağıtan bu asil milletin evlatları bugün, Avrupa kapısında insan hak ve hürriyetlerini, hukukun üstünlüğünü kısaca adaleti aramaktadır! Neden böyle oldu; ayrı bir fasıldır. Onun sebeplerini tarihçiler araştırıp yazsınlar. Biz reel politiği görüp değerlendirmek durumundayız. Bugün (en az yüzelli seneden beri) biz Türk milleti olarak hak ve hakikati ceket astarımızın içinde unutarak, el kapılarında kurtuluş reçeteleri aramaktayız. Cihan devletimizin inkırazından sonra güç ve kudretimizi yitirdik. Artık, değil dünyaya nizamat vermek; hak-hukuk (adalet) dağıtmak, bizzat kendimiz bütün bunlara muhtaç hallere düştük! İnsanı merkeze koymak Avrupa kâh bizden görerek veya kendi içinde çok kan dökerek yani çok ağır bedeller ödeyerek, kısmen insanı refaha ulaştıracak sistemini bulup kurdu. Kısmen demek zorundayız, zira beşer idrakinin bulduğu hiçbir sistem mükemmel değildir. Mutlaka eksikleri vardır. Avrupa bu hale, insanı merkeze koymak ve herşeyi ona göre şekillendirmek suretiyle kavuştu. Evet; önce insan... Batıda bir insan yaralanıp veya hastalanıp hastaneye düştüğünde; hiçbir şeyine bakılmaksızın derhal teşhis ve tedavisine bakılır. Bizde ise daha düne kadar hastalarımız hastanelerde rehin kalıyor; taburcu edilmelerine imkan verilmiyordu. Söz gelimi travma geçiren bir hasta hastaneye geldiğinde; kimliği, sağlık ve sosyal kartı veya parasının olup olmadığı sorulur buna göre teşhis ve tedaviye başlanır! O arada ölenler, eğitim zayiatı addedilir!.. Hukukun üstünlüğü prensibi Avrupa Birliği ülkelerinde hukukun üstünlüğü prensibi yaşatılır. Bizde ise henüz kanun devleti var; öyle ki bu devlette insan (fertler) devleti içindir ve asla devleti insan için değildir! Halbuki atalarımız ne demişti? "...insanı yaşat ki, devlet yaşasın!.." Avrupa elbette bir Hristiyan medeniyetidir. Bugün itibariyle tamamen inançsız (ate) da olsa, temeli Hristiyanlık inancı ve onun ahlak hassasiyetine dayanır. AB, Türkiye'yi üye yapmakla ilk defa kendi kültürünün dışında (İslam eksenli bir toplumu) ortaklığına dahil etmiş olacaktır ki, bu da sık sık sözü edilen ve bir türlü hayata geçirilemeyen medeniyetler ittifakı için kuvvetli bir adım olacaktır. Birliğe dahil olmayı da ayrıca hayatımızın vazgeçilmezi olarak görmemeliyiz. Burada esas olan, bizim yitiğimiz olan Avrupa normlarına sahip olmaktır. Nitekim, Japonya da AB üyesi ülkelerden değildir ama AB normlarına sahip demokratik ve müreffeh bir ülkedir.


28.06.2007

Azınlığın tahakkümü
Anayasa Mahkemesi, Cumhurbaşkanlığı seçimi konusunda Meclis'te toplanma yeter sayısı için öne sürülen "367" sayısı için gerekçeli kararı nihayet (58 gün sonra) açıkladı. Açıklanan gerekçe de tıpkı verilen karar gibi hukuki olmaktan ziyade siyasidir. Bu karar ve gerekçe ile 1982 Anayasası'nın ruhuna aykırı işlem yapılmış ve adeta 1961 Anayasası'na dönülmüştür. Halbuki, hatırlanacağı üzere;1982 Anayasası anılan seçimi kolaylaştırmak için yapılmıştı. Nitekim, yeni bir anayasa yapmanın gerekçelerinden biri de bu idi. Meclis, onca toplantılara ve seçim turlarına rağmen, cumhurbaşkanını seçememiş ve bu yüzden askeri yönetim idareye el koymuştu. 367 sayısı şartı var Peki, acaba şimdi yapılmak istenen nedir? Anayasa Mahkemesi bu kararıyla, kendisini yasama gücünün yerine koymuş ve cumhurbaşkanlığı seçimini adeta imkansızlaştırmıştır. Çünkü, 1982 Anayasası, Meclis'in teşekkülünden sonraki (20 gün) içinde cumhurbaşkanı seçilemediği takdirde, "derhal" seçime gidilir hükmünü amirdir. Bir yandan Meclis'in toplanıp açılabilmesi için 367 sayısı şartı var; diğer yandan da cumhurbaşkanını seçemediği takdirde (nasıl seçecekse!) derhal seçime gidilecek. Demek ki, 3-4 parçalı bir Meclis oluşumu halinde her üç ayda bir genel seçimleri yenileyeceğiz! Nitekim, bu cümleden olarak Anayasa Mahkemesi üyesi Haşim Kılıç: "...Demokratik hayata ara verilmesine neden olan bu duruma çözüm üretmek amacıyla yeni Anayasamızın 96. ve 102'nci maddelerinde gerekli düzenlemeler yapılmıştır. Daha seçimin başında üçte iki toplantı nisabını aramak, 1961 Anayasasında sorun olmuş bir konuyu çözmek, kolaylaştırmak değil, daha da ağırlaştırmaktır. 1982 Anayasasını yapanların iradesi bu değildir. Cumhurbaşkanlığı seçimleri bundan sonra istenen toplantı nisabıyla daha büyük sorunların kaynağı olmaya adaydır. Tam da bu noktada demokratik hayat, yerini daha ağır kaoslara bırakmak gibi hiç de düşünülmeyen sonuçlara neden olabilecektir!" demektedir ki, el-hak doğrudur. Çoğunluğun mahkûmiyeti Anayasa Mahkemesinin, Meclis toplantı nisabını üçte iki yani 367 olarak belirlemesi, daha açık ifadesiyle çoğunluğun azınlığa mahkûmiyetidir. Örneğin; sizin partiniz 360 milletvekili çıkaracak, bu sayı ile bile Meclis'i toplayamayacaksınız. Meclis'te cumhurbaşkanı seçimlerini görüşebilmek için en az 367 üyenin hazır bulunması gerekiyor. Bunun için; 360 milletvekili çıkaran en büyük parti, 7 (sadece yedi) milletvekili çıkaran partinin kapısına gidecek ve arzularını soracak! Yedi kişilik partinin arzusu istikametinde cumhurbaşkanı seçilebilecek! Ne diyelim; hukuk adına böylesine garabet ancak bizim ülkemizde yaşanabilir!

02.07.2007




Baskı ile zulüm ile netice alınmaz!
Türk cemiyeti, imparatorluk kültürü ile asırlardır yoğrulduğu için, her bakımdan çok çeşitliliğe teşnedir. Hemen her dil, her renk, her inanç ve her kültürdeki insanları aynı mahallede yaşatan bir medeniyetin mensuplarıyız. Üstelik hiçbir ırkın, rengin, dilin, inanç ve kültürün diğerine baskı yapmak, dayatmak ve onu horlayıp aşağılamak şöyle dursun; bilakis saygı duyduğu ve elinden geldiği kadar kollayıp koruduğu ve gelişmesi için müsait ortamları hazırlayan engin bir medeniyetin ahfadıyız. Ecdadımızın bu özelliğinden dolayı, onları ne denli tebcil edip yüceltsek azdır. Şu inceliğe ve zarafete bakın ki, diğer milletler alınmasınlar, komplekse kapılmasınlar diye "Türklük" mefhumuna vurgu yapmamış ve kendini "Osmanlı" diye ifade etmiştir ki, Osmanlı'nın ihata ettiği (kapsadığı) mananın içinde, imparatorluk dahilinde yaşamakta olan bütün milletler vardır. Adaletten sapınca... Devletler güçlerini adaletten alırlarsa payidar olurlar. Zalim devletin uzun ömürlü olması mümkün değildir. Türk cemiyetindeki toplumsal barış adalet sayesinde sağlanmıştı. Ne zaman ki, adaletten sapmalar oldu, toplumsal barışın bozulmağa başladığını fena halde hissettik. Yapılması gereken adaleti tesis idi. Ama biz, bunun yerine ne yaptık biliyor musunuz? Hak ve hürriyetleri kısarak yani hayatı zorlaştırarak bunun altından kalkılabileceğini zannettik. Biz baskıyı artırdıkça, elimizin altındaki toplumları merkezi idareye karşı biledik! Kuvvet ve kudretten düşünce de, irili ufaklı bütün ekalliyetler dişlerini gösterdiler. Osmanlı imparatorluğu bir yanda dünyanın en büyük devletleri ile çeşitli cephelerde Cihan Savaşına tutuşurken diğer yandan da içimizdeki ayrık otlarıyla uğraşmak mecburiyetinde kalmıştır ki, bu durum elbette bize pahalıya patlamış ve bizi Cihan Devletimizden etmişti. Hürriyetleri kısıtlamayalım Cihan Devletimizin külleri üzerinde Türkiye Cumhuriyeti'ni kurduk. Anadolu coğrafyasına sıkışan Türk cemiyeti yine bir imparatorluğun mozaiği görünümünde. Böyle olması çok tabiidir. Balkanlardan Kafkaslara kadar dışarıda kalan ne kadar Türk ve İslam unsuru varsa, Anadolu coğrafyasına sığındı! Türk'ün kadirşinaslığını burada da gösterdik ve kapılarımızı, kardeşlerimize ardına kadar açtık ve hepsini bağrımıza bastık. Bu denli bir çeşitlilik bizim zenginliğimizdir. Dikkat ediniz devlet ve millet hayatımızda ne vakit güç ve kuvvetten düşersek birileri aramızda nifak çıkarmak ister. En hassas konularımız istismar edilerek bizi birbirimize düşürmeye gayret ederler. Hâlâ daha etmektedirler. Bundan dolayıdır ki, bu netameli coğrafyada güçlü ve uyanık olmak zorundayız! Bu demek değildir ki; halkımıza baskı yapalım; onun hak ve hürriyetlerini kısıtlayalım. Tam tersine mümkün olduğunca en geniş manada bu hürriyetleri tanıyalım ki, art niyetli insanların istismar edebilecekleri konuları kalmasın.


16.07.2007




Siyasette kalite

Bir kere şu yapılan tespit çok yanlıştır. Falan kurum itibarlı da filan değil gibi... Her şeyden önce şunu kabul etmeliyiz ki bütün kurumlarımız halkımızın yansımasıdır. Biz nasıl isek kurumlarımız da öyledir. Bizler iyi, onlar kötü veya bizler kötü onların iyi olacak halleri yok! Toplum bir ayna gibi aynıyla kurum ve kurluşlara yansır ve onları oluşturur. Bundan dolayıdır ki; biz; fert fert, aile aile, sokak sokak, mahalle mahalle düzelmedikçe toplumun veya kurum veya kuruluşların düzelmesinden bahsedilemez. Ayrıca şu da bir gerçektir ki; biz nasıl isek öyle idare ediliriz. Bizler iyi isek, başımıza da iyiler gelir! Son zamanlarda moda oldu; hemen her önüne gelen siyaset kurumunu ve siyasetçileri karalıyor.. Kendileri çok matahmış gibi! siyaset kurumunu oluşturan siyasetçiler kimlerdir? Ben, sen, o.. Bizleriz, yani hepimiziz. Alkışlamak lazımdır Bir de madalyonun öbür yüzü vardır ki, bunu da söyleyip siyasetçilerin de hakkını yememek lazımdır. Şöyle ki; Türkiye'mizde siyaset kurumu kadar horlanan, aşağılanan, kesilen, biçilen, yasaklanan, kapatılan; mensupları sözde muhakeme edilip idama varıncaya kadar envaî çeşit cezalara çarptırılan siyasetten başka kurum var mıdır? Bunca kesinti, badire ve tatil edilmesine rağmen siyaset kurumu bugün varlığını sürdürebiliyorsa, bunu alkışlamak lazımdır. Bırakın çok gerilere gitmeyi, sadece demokrasi tarihimize bakınız; her on senede bir siyaset kurumunun tu-kaka edildiğini görürsünüz! Beşerî meselelerde yanıldığımız nokta şudur ki, bir şeyin sebebini iyice araştırmadan sadece "nasıl"ına bakarız. Yani dış görünüşüne. Halbuki bu durum aldatıcı olabilir. Mesela siyasetçinin kaliteli olup olmadığını anlamak için, onun ne için siyaset yaptığına bakmak lazım. Malum bir kısım insanlar siyaset kurumunu bir geçim kaynağı bilir ve sırf bunun için siyaset yapmak ister. Burada arayacağımız kriter, siyaset kurumunda şeref aramak değil, siyaset kurumuna şeref katacak insanı bulabilmektir. Bu da, siyaseti yalnız ve yalnız millete hizmet için yapanlarda bulunur. Hizmeti şiar edinenler Milletimiz siyasi parti tercihi yaparken işte bu kritere dikkat etmelidir. Acaba hangi parti mensupları (adayları) hizmeti şiar edinmişlerdir? Bu da lafla değil icraatla belli olur. Şu anda seçime giren hemen bütün siyasi partilerimizi milletimiz iktidarda denedi. Hem de bazısını birkaç defa denedi. Dolayısıyla milletimiz siyasi partileri de onların adaylarını da ciğerlerine varıncaya kadar iyi tanıyor. Bu tanıma neticesinde de kararını çoktan vermiş durumda... Bizler, yaklaşık bir aydan beri, seçim çalışmalarımızı yürütmek için halkın arasındayız. Daha biz sormadan halkımız derhal ifade ediyor. Şartlanmış, parti taassubu içinde bulunan çok çok az bir kısım insanı istisna ederseniz, milletimizin kahir ekseriyeti kararını çoktan vermiş bile!.. Kararı merak edenlere şu kadarını söyleyebilirim ki, millet, Meclis kaçkınlarını (Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Meclis'e girmeyen siyasi partileri) çok fena cezalandıracak! Onlara Meclis'e nasıl girilmediğini gösterecek!


17.07.2007





Terörün iğrenç yüzü


Dünya kurulalı beri, insanoğlunun yaptığı en aşağılık ve kahpece savaş türü terördür. Savunmasız insanları, hatta çoluk çocuğu hedef alması ve kitlesel ölümlere sebebiyet vermesi onun ne denli vahşi, acımasız ve ölçüsüz olduğunun işaretidir. ABD gibi dünyanın en süper gücü, "İkiz Kuleler"in vurulmasını bahane ederek (Hâlâ kimlerin ve nasıl vurduğu mechul!) çıktığı kıtalar ötesi ülkeleri işgal programı tıkır tıkır işlerken ve bütün dünya buna seyirci kalıp ses çıkarmazken; Türkiyemizin çeyrek asırdır maruz kaldığı PKK belasından kurtulması için yapmayı planladığı sınır ötesi harekata karşı çıkılır. Kim karşı çıkıyor? Başta, terörden en ziyade zarar gördüğünü iddia eden ABD karşı çıkıyor. Kim bu ABD? Bizim dostumuz ve müttefikimiz! Peki bütün bu yapılanların hangisi dostluğa ve müttefikliğe sığıyor? Irak, ABD sayesinde bataklığa döndü Terör örgütü kullanmakta olduğu, gelişmiş teknoloji ürünü silahları nereden temin ediyor dersiniz? Evet; Irak, ABD sayesinde bataklığa döndürülmüş; görünen o ki, aynı bataklıkta kendisi de boğulmaktadır! Bu kafayla gittiği müddetçe de daha çok boğulacaktır! Emperyalist gayeler güden bütün süper güçlerin planları; parçala, böl ve yönet şeklinde olmaktadır. Dikkat ederseniz daha işin başında yani baba Bush döneminde icra edilen Birinci Körfez Harekatının hemen akabinde Irak fiilen üç parçaya bölünmüştü! Güneyde Şii Araplar, ortada Sünni Araplar, kuzeyde Kürtler şeklindeki bu taksim her geçen gün kuvveden fiile çıkarılmaktadır. O vakitler Türkiye'nin, özellikle kuzeydeki Kürt liderlerine (Talabani ve Barzani) karşı takındığı tavrı bugün bir kısım aydınlarımız yanlış değerlendirmektedir. Türkiye'nin onlara kırmızı pasaport vermesini ve Ankara'da üst düzey kişilerce ağırlanmalarını onlara karşı verilmiş taviz olarak algılamaktalar. Oysa mesele hiç de öyle değildir. O vakitler, Kuzey Irak'taki her şey bizim kontrolümüzde idi. Çatışmaya giren Kürt grupların arasını ve hatta güvenliklerini bile Türkiye temin ediyordu. Yani Kuzey Irak Kürtleri tamamen Türkiye'ye endeksli yaşıyorlardı. Kürtler, Türkiye'nin avucundan kaydı Sonraki zamanlarda, özellikle 1 Mart Tezkeresinden sonra Kürtler, Türkiye'nin avucundan kaydı. Kürtler, kendilerine zaten sahip çıkmaya çalışan ABD'yi Türkiye'ye tercih ettiler. Türkiye ile düşman ABD ile dost oldular. ABD'nin Kürdistan devleti vaadine kandılar. Halbuki yakın tarihe bir baksalar; aynı vaadlerle yine batı tarafından kaç kez aldatıldıklarını ve yalnız bırakıldıklarını görecekler ama!.. Tabii bu arada Suriye'den çıkartılan PKK militanları, Türkiye ile Kuzey Irak'taki oluşum arasındaki tampon bölgede yerleştirilen PKK'nın bu haline hem ABD, hem Kuzey Irak yönetimi (Barzani) ve hem de Irak yönetimi (Talabani) göz yumdu. Göz yummak bir yana; düşmanca tavırlarla Türkiye'ye karşı kullandılar ve elan da kullanmaya devam ediyorlar. Eğer "İkiz Kuleler"in vuruluşundan dolayı ABD'ye Irak'ı işgal hakkı doğmuşsa -ki, biz bunu asla tasvip etmiyoruz- BM müteaddit kararları doğrultusunda, bizim PKK'ya karşı harekata geçmeye binlerce hakkımız vardır.

11.06.2007




Bir bilen!..

Süleyman Demirel'in Türk siyasetindeki etkinliğini kimse inkar edemez. Bu durum dün de böyleydi ve maalesef diyelim; bugün de böyledir. Maalesef dememizin sebebi; Cumhurbaşkanlığı da yapmış böyle bir şahsiyetin, bundan böyle aktif siyasete karışması ve 'Bir bilen!' rolüne soyunması gerçekten yadırganıyor. 83 yaşına gelmiş bir pir-i faninin siyasetin labirentlerinde; bazılarının lehine, bazılarının ise aleyhine kulisler çevirmesini, en azından vaktiyle kendisine gönül verenler yerinde bir hareket olarak görmüyor. CHP'nin yanında yer alıyor Süleyman Bey, sevaplarıyla ve günahlarıyla kendisini istikbalin tarihçisine emanet etmelidir. O, bunu yapmıyor. Üstelik, bir ömür boyu mücadele ettiğini söylediği CHP'nin yanında yer alıyor. CHP'nin değirmenine su taşıyor. İşte bu hal, vaktiyle kendisine gönül bağlamışları derinden üzüyor. Gecen hafta (perşembe günkü) yayınlanan bir makalemde; Süleyman Demirel'in Celal Bayar'la aynı çizgide bulunduklarını ve her ikisinin de gerçekte CHP'li olduğunu yazmıştım. Bugün bunu biraz daha açmak istiyorum. Sene 1959; Celal Bayar, Adnan Menderes başkanlığındaki Bakanlar Kurulu'na başkanlık edecektir. Cumhurbaşkanı Celal Bayar henüz gelmeden Menderes ve arkadaşları kendi aralarında, gençlik konusunda dertleniyorlardı. Öyle ya, Halkevleri CHP'nin gençlik teşkilatı gibi çalışıyor ve partiye taban oluşturuyordu. Ama gelin görün ki, on seneye yakındır iktidarda bulunan DP'nin böyle bir girişimi olamamış ve adeta kendi nesillerini yetiştirmek yerine kendi elleriyle boğmuş oluyorlardı. Bu durumu da aynen bu cümlelerle dillendiriyorlardı ki, Cumhurbaşkanı içeri girer ve ne konuştuklarını sorar. Merhum Menderes, gençlik konusundaki kaygılarını ve o anda konuştuklarını kendisine arzedince, Cumhurbaşkanı birden ciddileşir ve asık bir suratla; 'Bahsettiğiniz o gençlik konusunda ben tam bir CHP'liyim! Başka bir gençliğin yetiştirilmesine lüzum yoktur!' der ve Bakanlar Kurulu'nu terkeder. Sanırım Celal Bayar'ı anlamışsınızdır, sevgili okuyucularım. Süleyman Demirel, DSİ Genel Müdürü iken AP'nin genel başkanlığına getirilmiştir. Getirilirken de Türkiye'de kızılca kıyametler kopmuştu. Yine onun yüzünden Türkiye'nin en gizli derneği tam ortasından ikiye bölünmüş ve bu bölünmüşlük bugün de el an devam etmektedir. Demem o ki; AP, DP'nin devamı idi ancak başındaki Süleyman Demirel, Adnan Menderes'in değil, Celal Bayar'ın müdavimi idi. Süleyman bey, bu durumunu gizlemiyor. Bugün bütün çıplaklığı ile bu halini, her türlü tutum, davranış ve söylemiyle açıklıyor. O'nun gerçek yüzünü bilmeyenler için garip gelecektir ama; gerçekleri de bilip onlara teslim olmaktan gayri çaremiz var mı? 'Nurlu Süleyman' sloganları atıyorlardı Bakınız bendeniz Süleyman Beyden bir kesit anlatayım. Biz, aile geleneği olarak DP çizgisinden geliyoruz. Rahmetli babam koyu bir Menderes'çi idi. Tabiatıyla DP kapatılıp yerine AP kurulunca, ister istemez AP saflarına geçilmiş oldu. Süleyman Demirel, genel başkanlığına getirildi partiyi daha tanımadan seçimlere gidildi ve AP tek başına iktidara geldi. (1965) Hemen birkaç sene sonra, bizim evin arkasında; Türkiye'de ilk defa özel sektöre ait bir bira fabrikası kuruldu. Süleyman Demirel, Başbakan olarak bu fabrikanın açılışına gelmişti. Bendeniz henüz 13 yaşlarında idim. Evimize çok yakın olduğu için, ben de olay mahalline gittim. Halkımız o kadar bihaberdi ki, daha biranın alkollü olup olmadığının dahi farkında değildi. Bunu, o gün gözlerimle gördüm. Şöyle ki: Ak sakallı, takkeli hacı amcalar, fabrikanın girişinde tek sıra yapılmış; geçen herkesin eline bir bira şişesi tutuşturuluyordu. Kimileri şişeyi hemen orada açıp kafaya dikiyor ve hep bir ağızdan: 'Nurlu Süleyman' sloganları atıyorlardı! Aynı Süleyman Demirel'i milletimiz çok iyi hatırlayacaktır. AP mitinglerinde ilke yapılan işlem: bayrağa sarılı Kur'an-ı kerimi öpüp alnına getirmesi idi! Onun bu halini gören kalabalıklar, yine yeri göğü inleterek slogan atarlardı: 'Müslüman Türkiye! Müslüman Türkiye!' İşte bu Süleyman Demirel, bugün de milleti aynı yerde kalmış zannederek, cumhurun başkanlığına soyunmak istiyor! CHP lideri Baykal'ı ikna ederek; bir seçim vukuunda desteğini istiyor ve sağlıyor. Doğrusu biz bu habere hiç şaşırmadık. Deniz Bey Süleyman Demirel'den daha koyu bir CHP'li bulup o makama çıkartamaz!

12.06.2007

Atı alan Üsküdar'ı geçti!


Her ülkede toplum mühendisliği ve bu işin uzmanı mühendisler vardır ancak; bizdekiler biraz farklı! Bizdeki toplum mühendisleri fazla işgüzar! Hâlâ eski yöntemleri kullanıyorlar. Yakın tarihimizde, toplum mühendisliğinin en etkili örneğini Abdullah Öcalan'ın paketlenip Türkiye'ye teslim edilişini gördük. O dönemin öncesinde (28 Şubat süreci) Refah-Yol hükümeti alaşağı edilmiş ve neticede Necmeddin Erbakan'a iktidar yolunun kapanması hedefleniyordu. Doğru Yol Partisi'nin başındaki Tansu Çiller de Necmeddin Erbakan'ın narında yanmış olarak; aynı mühendislerce tu-kaka edilmişti. Hedef DSP-ANAP koalisyonunu iktidara taşımaktı. Bölücü başının paketlenip teslim edilmesi Bülent Ecevit'i birinci parti yapmaya yetmişti. Bülent Ecevit, eline geçen bu tarihi fırsatı öylesine güzel değerlendirdi ki, seçim öncesi, herhangi bir seçim çalışması ve şehir mitingi bile yapmaya ihtiyaç duymadan seçimlere gitti. DSP-MHP-ANAP koalisyonu Yalnız o seçimlerin sonunda, mühendisleri şaşırtan bir gelişme olmuştu ki o da MHP'nin umulmadık şekilde güçlenmesi idi! MHP lideri Devlet Bahçeli, Başbakanlığı elinin tersi ile itip Doğru Yol Partisi'ne; "O biraz dinlensin!" deyince mühendisler de, onları yönetip yönlendirenler de derin bir nefes aldı ve böylece DSP-MHP-ANAP koalisyonu kurulmuş oldu. Demokrasi tarihimizi, ta 1946'dan beri iyice bir inceleyin; Hemen her seçim öncesinde halkın sindirilmek, ürkütülmek ve korkutulmak istendiğini görürsünüz! Burada halk yani millet nedir; biliyor musunuz sevgili okuyucularım? Millet demek CHP'nin karşısında yer alan en büyük merkez partisidir. Dün, bunlar sırasıyla DP (Merhum Adnan Menderes'in Demokrat Partisi), AP (Süleyman Demirel'in liderliğini yaptığı Adalet Partisi), ANAP (Merhum Turgut Özal'ın liderliğini yaptığı Anavatan Partisi) idi. Bugün de AK Parti toplum mühendislerimizin boy hedefidir! Maalesef, milletimize 4.5 senedir bir nefes alması çok görülmektedir! Halbuki, milletçe biz bu iktidarı yani tek başına bir siyasi partinin iktidarını 90'lı yılların başından beri beklemekteydik. Bu ülkede taş üstüne taş Bu ülkede taş üstüne taş konabiliyorsa yani kalkınma hamlesi sağlanabiliyorsa, bunu yalnızca tek başına iktidarda olan hükümetler temin edebiliyor. Bizim gibi doğurganlığın böylesine fazla olduğu yani istihdam açığının her geçen gün büyüdüğü ülkelerde kalkınma hızını yüzde beşlerin altına düşürmemelisiniz. Şöyle geriye doğru bir bakın bakalım; hangi koalisyon döneminde bugünkü gibi yüzde 7'ler, hatta yüzde 9'lar dolayında bir kalkınma hızı yakalanabilmiştir? Bugünkü nüfus artış hızımızla her sene bir milyon insana yeni iş sahası (istihdam) bulmak zorundayız. Başta terör olmak üzere her türlü olumsuzluğun temelinde işsizlik yatmaktadır. Bugün bile terör örgütü bu durumu istismar ederek, işsiz gençleri kandırıp dağa çekmektedir! Yunanistan'dan ibret alalım; adamlar şöyle ettiler, böyle ettiler ülkelerinde darbeyi yasakladılar! Kişi başına 20 bin dolarla AB'nin saygın bir ülkesi konumundalar. Keza, dünün komünist ülkeleri bile (Varşova Paktına ait Doğu Avrupa ülkeleri) bizi fersah fersah geçtiler. Kısaca, atı alan Üsküdar'ı geçerken bizim toplum mühendislerimiz ve onları yönetip yönlendirenler bu durumları hiç mi görmüyorlar? Görmüyorlar ki, öz çocukları ve gelecek nesilleri dahil hepsini birden tehlikeye atıyorlar!

19.06.2007


"Söyletmen, vurun!"

Aşk ve saffetini kaybeden Yeniçeri, için için çürüyerek meş'um sonunu hazırladı. Padişah II. Mahmut, kendi ordusunun (!) kışlalarını top ateşine tutarak bu beladan zor kurtuldu. İşte Yeniçeri askerinin bela olduğu devirdeki ölçüsü ve prensibi bu idi "Söyletmen, vurun!" Vur, kır, yak, kes, biç, doğra ama, sakın bir şey söyletme! olur a; karşı taraf hak bir söz söyler veya böyle bir davranışta bulunursa; bunları niye dinlemediniz veya görmediniz mi diye yarın hesap sorulmasından korktuklarından kendilerine böyle bir yol bulmuşlardı. Demokrasinin toplumları aşıp ferde, ferdin ihtiyaç ve taleplerine endekslendiği günümüzde; birileri aykırı birşeyler söyleyecekler diye onlara tahammülsüzlük yapılabilir mi? Bal gibi yapılıyor işte! Hani, fikir ve ifade hürriyetini teminat altına almıştık! Hani, şiir okudu diye mahkum edilen bir siyasetçimizi, uğratıldığı mağduriyete inat; seçip Başbakanlık koltuğuna oturtmuştuk?! Bize ne oldu ki; tam da 3 Ekim'in arefesinde denilebilecek günlerde bir kısım bilim adamına; üstelik üniversitenin çatısı altında yapacakları konuşmalara izin vermek istemiyoruz? Tarihi çarpıtacaklar Ama, efendim; bunlar tarihi hakikatleri çarpıtarak anlatacak ve bizim tarihimizi karalayacaklar. İyi ya; her kap içindekini sızdırır! Sayın Başbakan bütün dünyaya hodri meydan demedi mi? Bizim tarihçilerimiz ve biz de aynı görüşte değil miyiz? O halde bu korkularımız neden?! Varsın; bize göre yalan söyleyenler de eteklerindeki taşları döksünler! Haklı, taraf diyalogdan çekinir mi? Başka türlü gerçekleri nasıl anlatabileceğiz. Ne kadar yalan, yanlış ve tutarsız olsa da karşı tarafı dinlemek mecrubiyetimiz var. Aksi halde onlara da bizim doğrularımızı dinletemeyiz. Bugüne kadar yapılan da böylesi değil miydi? Anlaşamamamızın sebebi, karşılıklı oturup konuşamamak ve tartışamamak değil miydi? Sonra, yapılan konferansın bir yaptırım gücü, samimi bir değeri yok ki, neden söylenenlerden gocunalım? Konuşmacılara karşı takınılan tavrı, bağırıp çağırmaları ve yumurta atmak gibi pespaye davranışları asla tasvip etmiyoruz. Ayrıca, birilerinin çıkıp; böyle bir zamanda, yani müzakerelerin arefesinde Türkiye'yi sınamaya kalkışması da, hiç değilse zamanlaması bakımından doğru olmamıştır. 3 Ekim'den sonra böyle bir konferansı dillendirselerdi olmaz mıydı? AB taraftarı gözüken bu kişiler neden, AB karşıtlarının eline koz veriyor? Bu bir başlangıç Öyle "söyletmen, vurun!" mantığı ile bir yere gidemeyiz. Daha durun bakalım; bu, bir başlangıç... Pandoranın kutusu asıl 3 Ekim'den sonra açılacak. O kadar reformlar yaptık; bütün bunları kağıt üzerinde kalsın diye yapmadık. Hayatımıza tatbik etmek için yaptık. Zaten, Avrupalılar da; çıkardığınız kanunlar çok güzel, hadi uygulayın da görelim demiyorlar mı? Uygulamayı bu şekilde mi göstereceğiz? Burada başıbozuk Yeniçeri endamlılara da bir çift lafımız var: Vurun ama dinleyin! Vurundan kastımız; dinledikten sonra sizin de aynı şekilde karşılık vermenizdir. Bir düşünceyi veya fikri, ancak karşı bir düşünce veya fikirle çürütebilirsiniz. Kaba kuvvetle fikirlerin yenildiği nerede görülmüştür? Zorla, ancak sindirebilirsin ama asla yenemezsin! İşte; o zorla şimdi sindirdiğin hakikat gün gelir gün yüzüne çıkar ve ilk olarak seni yani zorba takımını siler süpürür!


26.09.2005




İnsanlar, konuşa konuşa...


Geçen günlerde bir televizyon ekranında Osmanoğulları ailesinden bir hanımefendiyi izledim. Vaktiyle anne ve babası sürgünde olduğundan kendisi yurt dışında doğmuş. Adnan Menderes'in çıkardığı afla birlikte, eğitim amaçlı olarak yurda dönmüşler. Ancak bu gelişleri de uzun sürmemiş... Adile Osmanoğlu, Türkiye'ye döndüklerinde henüz on üç yaşlarındadır ve tek kelime Türkçe bilmemektedir. Ailesi, kendisini Fransızca eğitim veren, İstanbul'daki bir koleje yerleştirir. Adile'nin ait olduğu ailenin bilinmemesi için okul idaresine sıkı sıkıya tembih edilir. Adile, derslerini tercüman vasıtasıyla takip edebilmektedir. Bir gün, tarih hocaları derse giriyor ve Adile'nin dedesi Sultan Abdülhamid Han'ı yerden yere vuruyor. Ona olmadık iftiralarda ve hakaretlerde bulunuyor. Bu durum, kızcağızın kanına dokunuyor ve yine tercüman vasıtasıyla hocasının anlattıklarının hepsinin yalan ve iftira olduğunu söyleyince; gördüğü veya gördürdüğü bu ders son dersi oluyor! Eğitimini tamamlamak maksadıyla aile, tekrar Fransa'ya dönüyor. Adile hanımefendi batıyı, Batı'daki aileyi ve tabii bizi iyi tanıyor. Türk ailesindeki çöküntüye dikkat çekiyor ve bakın ne tespitler yapıyor: "Çocuk dedin mi!.." "... Batı'daki eğitim bizimkinden çok farklı. Orada öğrencilere şahsiyet verilerek yetiştirilir. Ta aile ocağından, küçücük yaşlarda başlayan çocuğun konuşması asla kesilmez. Bundan dolayı çocuk azarlanmaz. Yanlış söylüyorsa doğrusu, kendisine dikte ettirilir. Ama, illaki konuşturulur. Bir de bizim çocukların yetişme tarzına bakın, Batı'dakinin tam tersidir. Çocuk dedin mi ne evde, ne okulda (hangi kademedeki okul olursa olsun) asla konuşmaz, konuşturulmaz. Konuşunca, bu durum büyüklerine karşı edebsizlik addedilir. Dolayısıyla, kendisini ve meramını ifadeden aciz nesiller yetiştiriyoruz. Ne acı! En az bunun kadar önemli diğer bir husus da evliliklerde yaptığımız yanlışımızdır. Batı'da da insanlar, bizdeki gibi severek evlenirler. Batı'da, gençlerin aşkı izdivaçla sonuçlanırsa; hayat, orada yeniden ve çok daha dinamik bir şekilde başlar. Bizde ise, tam tersi olur. En büyük aşklar bile evlilikle adeta biter ve hayatı değil paylaşıp yeniden yeşertmek; onu söndürürler. Erkek, eve âdet yerini bulsun diye gider. Kısa bir süre içerisinde âşıklık dönemindeki sevgiden eser kalmaz. Karşılıklı, nazlanmalar, konuşmalar kesilir ve diyalog, yerini tek heceli emirlere terk eder!.." Yaratılış gayesini idrak!.. Adile hanımefendinin ne kadar doğru tespitleri var. Evlilik de elbette bir gaye yani amaç uğruna yapılır. Dikkat edilirse bizdeki evliliklerin birçoğunda, işte bu gaye noksanlığı mevcut. Tabir yerindeyse laf olsun diye izdivaç yapılıyor. Ve bunlardan çoğu, maalesef boşanmayla neticeleniyor. Arada bir de çocuk olmuşsa, esas olan o yavrucağıza oluyor. Anne-baba sevgisinden ve aile yuvası sıcaklığından mahrum yetişen bu çocuklar, ister istemez, agresif yetişiyor. Başta ana-babası olmak üzere toplumun başına bela kesiliyor! Yaratılış gayesini idrak edecek nesiller yetiştirmeliyiz ki, evlilik gibi, hayatlarının en önemli kararlarında da bu gayeyi güdebilsinler. Batı'da bu gaye mi var ki, mutluluğu elde edebiliyorlar derseniz; hayır, orada hiç olmazsa dünyaya ve hayata ait bir gaye var. Bizde ise, ne dünyaya ve ne de ahirete ait bir gaye güdülmediğinden, evlilik denilen o kutsal müessese bile çığırından çıkıyor ve yerini tabiri caizse "virane"ye terk ediyor...


02.10.2005





Dananın kuyruğu kopuyor mu?



Merhum Özal, AB süreci için, "ince, uzun bir yol" demişti. Meğer, ne kadar yerinde bir tespit yapmış... Avrupalıya kızalım, edelim ama; esas kötülüğü, vaktiyle kendimize yapmamış mıyız? Yunanistan'la beraber eş zamanlı olarak ayağımıza gelen adaylık sürecimizi kendi ellerimizle itmedik mi? Bu tespitten sonra gelelim Avrupa'nın ikiyüzlülüğüne... Bir kere her şeyden önce şu hususu vurgulamakta fayda var; karşımızda, renkleri, çizgileri, temayülleri tıpa tıp aynı olan bir Avrupa yok. Aksine; rengarenk ve çeşitli temayülleri olan Avrupalılar var. Bunlardan, Türkiye'yi AB'ye isteyen de var, istemeyen de... Türkiye'nin AB'ye girmesinde, Birliğin Türkiye'den ziyade menfaati olacağını yalnızca biz değil aklı başında Avrupalılar da söylüyor. Ve, yine aklı başında Avrupalılar, şu son krizden dolayı bakın ne diyor? "... Birliğe üye olduktan sonra, taşıması gereken şartları, daha şimdiden yani müzakerelere başlamak için Türkiye'ye dayatmak modern terörizm değil de nedir?!" Evet, şimdiye kadar hiçbir aday ülkeden istenmeyen şartlar Türkiye'ye dayatılmak isteniyor. Hem de milli gururumuzla oynanarak! Takdire şayan duruş!.. Burada; AB sürecinde, dost düşman herkesi hayrette bırakan reformları peş peşe gerçekleştiren AK Parti hükümetinin duruşunu takdire şayan bulduğumuzu ifade etmek isteriz. Milli hassasiyetlerimizi asla göz ardı etmeden, şahsiyetli bir mücadele yürütüyorlar. Müzakereleri askıya almak, Lüksemburg'a gitmemek pahasına dik duruyorlar. Türk'e yakışan vekar da budur zaten. Başbakan Tayyip Erdoğan'ın ifade ettiği gibi: "...17 Aralık'ta neleri kararlaştırmışsak, o doğrultuda bir belge bekliyoruz. Sözü veren kendileri, o sözde durması gerekenler de yine kendileri..." Ta Osmanlı gününden beri, Cumhuriyet tarihi boyunca, biz Türkler Avrupalıların çifte standartlarına çok şerbetliyizdir. Ne hazin tecellidir ki, bugüne kadarki çifte standartlı yaklaşımlarına pek ses çıkaramadık! Çünkü, maalesef milletlerarası münasebetlerde haklı olan hep güçlü taraf oluyor! Çok şükür, köprülerin altından çok sular aktı ve Türkiye, bölgesinin en istikrarlı ve güçlü ülkesi konumuna geldi. Bundan böyle hiç kimse Türkiye'ye istemediği bir şeyi dikte ettiremez. Beynelmilel arenadaki masalarda eşit üyeli statüye sahip olarak başımız dik oturabiliyoruz. Netice itibariyle; bize gerekli olan AB'nin normlarıdır. Yine Başbakan'ın ifade ettiği gibi; "... Olmazsa bu işin sonunda ölüm yok. Biz aynen yolumuza devam ederiz. Bunun adı Kopenhag Kriterleri olmaz da Ankara Kriterleri olur..." Her şeye rağmen... Bütün bunlara rağmen biz, Avrupalılarda aklı selimin galebe çalacağını ve müzakerelerin bugün itibariyle başlayacağını umuyoruz. Yani, "Çerçeve belgesinin" -ki, bu yol haritası hüviyetindedir- şimdi ve ileride Türkiye'nin kabul edemeyeceği şartları ihtiva etmemesi gerekmektedir. Avusturya'nın aksi tutumunun iki sebebini; Hırvatistan'ı da müzakerelere başlatmak ve bugün itibariyle ülkesindeki yerel seçimler münasebetiyle; yani iç politik mülahazalarla söylenmiş sözler olarak değerlendiriyoruz. Bu kararla Avrupa, Türkiye'nin geleceğinden çok kendi istikbalini, hatta dünyanın gidişatını şekillendirecek!


03.10.2005





GAP projesi ve terör


Geçen gün bir gazetede şöyle bir yorum okudum ve hayretlere düştüm. Güneydoğu'daki terör hadiseleri konu ediliyor ve yaşları 10-16 arasında olan çocuklara karşı polisin sapanla taş atmasını dillendirerek; "polisi, bu denli acziyet içine sokanlar utanmalı!" kabilinden bir yaklaşım sergileniyordu ki, bu durum gerçekte akıllara ziyandır! Yani, bu zihniyet demek istiyor ki: Polis, muhataplarının gözünün yaşına bakmadan, elindeki silahları kullanarak olayları önlemeliydi!.. Bu durumda, onlarca çocuk cesedinin vahametini dünyaya nasıl anlatabilirdik? Haklı olduğumuz halde, haksız duruma düşmez miydik? İster istemez terörün amacına, hizmet etmiş olmayacak mıydık? Akl-ı selimle hareket eden güvenlik güçlerimiz, gerçekte büyük bir başarıya imza atmışlardır. Böyle yapmakla, her şeyden önce terörün oyununa gelmemişlerdir. Bu tespitten sonra, derhal ifade etmeliyiz ki; Türkiye'miz başlatmış olduğu GAP projesini ne yapıp edip bir an önce bitirmelidir. Gereken yapılamamıştır Güneydoğu'daki terör; GAP yüzünden düşük yoğunluklu savaşa dönüşmemiş miydi? Abdullah Öcalan'ın tesliminden sonra; altı yıl süreyle, bölgede sükunet yaşanmış olmasına rağmen, bu müddet zarfında yapılması gerekenler, maalesef yapılamamıştır. Bunların başında da yukarıda ifade ettiğimiz gibi, GAP projesini tamamlamak gelmektedir. Bunun için 10-12 milyar dolar bir paraya ihtiyaç vardır. Bölgede, yüzde altmış civarında bir işsizlikten bahsedilmektedir. Bilindiği üzere; onlarca sene Türkiye'miz bütün birikimini bu bölgemize sarf etmiştir. Gâh, GAP projesine ve diğer yatırımlara, gâh terörle mücadeleye yüz elli milyar dolara varan harcamalar yaptık. Demek ki, yüze yüze işin kuyruğuna geldik. Neden, bir an evvel tamamlayamadığımızı anlamak mümkün değildir. IMF ile yürütülen ekonomik programda, GAP dahil hiçbir yatırıma yer olmadığını biliyoruz. Ama, bu durum daha nereye kadar devam edebilir? Devam etmediğini, işte, en ufak bir kıvılcımda görüyoruz. IMF yetkililerine Türkiye gerçekleri anlatılıp ikna edilmeli ve ülkemiz, kendisi için hayati önemi haiz GAP projesini behemehâl bitirmelidir. Terörün sebebi, elbette tek başına ekonomi yani bölgedeki işsizlik, yatırımların durması değildir. Hükümetin komşu ülkelerle yürüttüğü dış politika bile, terörün yeniden hortlamasına zemin hazırlamıştır! Bölücü teröre muhatap Suriye ve İran gibi komşularımızın akılları, daha yeni yeni başlarına geliyor! Seneler senesi, yalnızca Türkiye'nin aleyhine zannettikleri bölücü terörü himaye edip desteklediler. Bumerang misali, şimdi iş kendilerine yönelince, Türkiye ile iş birliği mecburiyetini hissettiler. Oysaki, bu devletler, ABD'nin hedefinde olup; bölücü örgüt PKK militanlarının konuşlandıkları yer de yine ABD'nin kontrolünde bulunan Kuzey Irak bölgesidir. Başarımız tetikledi! ABD ise, Türkiye'nin Suriye ile İran yakınlaşmasından son derece rahatsızdır. HAMAS'ın kabulü de işin tuzu-biberi olmuştur. Kim ne derse desin, Türkiye'mizin son üç yılda elde ettiği kalkınma başarısı, belli ki Türklüğün ebedi düşmanlarını ürkütüp tetiklemiştir. Her zamankinden daha fazla uyanık olmaya ve birbirimize kenetlenmeye mahkumuz. Aksi halde, bunda ne tek başına hükümet veya ne şu ne bu gruplar kaybeder. Başbakan'ın da ifade ettiği gibi, hep birlikte kaybederiz!..




10.04.2006


Globalleşme ve terör
Geçen asrın sonunda; doksanlı yıllara kadar, yani iki kutuplu dünyamızda kısmen de olsa bir dengeden bahsedilebilirdi. Sovyetler'in dağılmasından sonra dünya tek kutuplu hale geldi. Komünizmi öcü görüp, onun yıkılışına sevinenlerin sevinçleri, çok geçmeden kursaklarında kaldı. Zira, vahşi kapitalizm de en az komünizm kadar tehlikeli ve acımasızdı. Komünizm varken ve bir tehdit unsuru iken, kapitalizmin tehlikeleri bütün çıplaklığı ile fark edilemedi. Çünkü, akla gelen ve gelmeyen tüm şeytanî hile ve desiseleri kullanarak bütün bir insanlığı cambaza; tehlike olarak, yalnızca komünizme baktırmayı ve dikkatleri oraya yoğunlaştırmayı başardı. Küreselleşme yani, başta iletişim araçları olmak üzere teknolojideki baş döndürücü ilerlemeler kapitalizmin de canına okudu! Her aksiyonun reaksiyonu olduğu gibi, tek kutuplu dünya da aksülamelini bulmakta gecikmedi. Sen bir bela isen; al sana binbir başlı bir bela; küresel terörizm... Düzenli orduların korkulu rüyası! ABD, vaktiyle komünizme karşı çok çeşitli yıldırma ve imha metotlarını denedi. Bu metotların içine terör de dahildir. Nitekim Afganistan'da işgalci, düzenli Rus ordularına karşı koyabilecek aynı oran ve güçte mukabil ordular olmadığı için; yegane yol gerilla savaşı idi. Gerilla savaşı, düzenli orduların korkulu rüyasıdır. En eski çağlardan beri vardır. Çok az bir kuvvetle (eğitimli ve teçhizatlı) büyük işler başarılır. Gerilla eğitimi zor ve meşakkatlidir. İdealizm gerektirir. Ya da, hayatta kaybedecekleri bir şeyleri kalmamış çaresiz insanların sığındığı bir yoldur. Bundan dolayıdır ki, terör de, insanlığın en eski ve tabiatıyla asla eskimeyen iki olgusunu (din ve milliyetçilik) âdeta bir maden gibi işleterek kullanır. Kolay değil; insanları ölüme gönderiyorsunuz. Bunun, mutlaka bir bedeli; bir karşılığı olması lâzım. Bunun için de bulunan en kolay beyin yıkama metodu dini veya milliyetçiliği olanca tesirleriyle kullanmaktır! Sovyetler'e karşı, Afganistan'da kurulup işletilen ve dünyanın başına bela olan Taliban ve El-Kaide teşkilatları bizzat Amerikalıların gözetim ve denetiminde vücut bulmuştu. Kafaları karıştırmadan, daha açık ifadesiyle söyleyelim. Günümüzde devletler, birbirleriyle yüz yüze savaş yerine; terör örgütlerini kullanarak amaçlarına ulaşmak istemektedirler. Dolayısıyla terör örgütlerinin arkasında, onları besleyen ve destekleyen devletler vardır. Yarım asra yaklaşan İsrail-Filistin savaşında; İsrail'in ardında ABD, Filistinli örgütlerin arkasında da bir kısım Arap devletleri ile İran vardır. Ya güzellikle ya da zorla!.. Terör konusunda; elbette sivrisineklerle olduğu gibi; tek tek avlama şeklinde mücadele edilecektir. Ama, asıl gaye, bataklığın kurutulması olmalıdır. Yani, terör örgütüne güç veren, ardındaki devlet veya devletleri bu işten vazgeçirmektir. Nasıl mı? Ya güzellikle (diplomasi ile) ya da zorla!.. ABD'nin tatbik mevkiine koyduğu; terörle yeni mücadele metodu budur. İşte; bu durumu bizde görüp değerlendirmeyenler var. Halbuki aynı dertten mustaribiz, ama...




17.04.2006



"Eskiye rağbet olsaydı!.."


Ülke olarak; ne zaman istikrarı yakalayıp hamle yapmaya kalkışırsak, başımıza bir yerlerden derhal çorap örülür. Bundan dolayıdır ki, ne maddede ve ne de manada kalkınmamızı, arzu edilen seviyeye getirebildik. Bakınız; mehrum Turgut Özal'dan sonraki koalisyon dönemleri (yaklaşık 12 sene) Türkiye'nin kayıp yıllarıdır. Bu süre zarfında ülkemizde taş üstüne taş konulamamıştır. Halbuki; Türkiye her sene, o vakitler beş yüz bin, şimdilerde ise bir milyon insanına istihdam (iş) oluşturmak zorundadır. Utanç kaynağı Başyazarımız muhterem Yılmaz Öztuna hocamız, 30 Haziran 2006 Cuma tarihli yazısında çeşitli ülkelerin gelişmişlik derecelerine göre sıralamalarını yaptı ve "... AB'ye aday ülkeler; Bulgaristan 57, Romanya 72, Hırvatistan 47 ve sıkı durunuz: Türkiye 96. Puan verenler bana göre halt etmişler. Ama benim şahsî fikrimin önemi yok. 190 kadar devlet arasında Türkiye'ye 96. gelişmişlik sırası verilmesi bizim için utanç kaynağıdır.." Türk insanına bu denli utanç tablosunu reva görenler, gelmiş ve geçmiş eski iktidarlar ve onların anlı-şanlı (!) yöneticileri değil midir? İşin esasına yani olması lazım gelene bakarsanız; bu zevatın milletin yüzüne çıkmak şöyle dursun, mahcup bir tavırla çekilmiş oldukları köşelerinde ömürlerini kemirerek geçirmeleri gerekmez mi idi? Büyük bir pişkinlikle O da nesi? Hemen hepsi, büyük bir pişkinlikle, şu veya bu isim altında; en son olarak "ittifak arayışları" adıyla milletin huzuruna arz-ı endam etmekte olduklarını görüyoruz. Hele Yüce Yargı'nın önünden, her nasılsa paçayı kurtaranların, yeniden siyaset arayışları ve bunların, kendilerinden de eskilerle el ele vermek isteyişleri millete, "eskiye rağbet olsaydı, bit pazarına nur yağardı!" dedirtti. Millet, onları görünce; kendisine yaşatılan kâbuslu günleri hatırlıyor. Batı'ya özeniyoruz ama, sanırız bu halimiz bile özentiden ileri gitmiyor. Çünkü, Batı'da, seçimleri kıl payı kaybeden liderler bile koltuklarını terkediyorlar. Bizdeki gibi, sandığa gömülmüş liderler ve siyasetçiler ise, mutlaka kendilerine siyasetin dışında bir iş bulurlar. Bizdeki siyasetçi ise, her nasılsa elde etmiş olduğu koltuğu kayd-ı hayat şartıyla kendinin bilir"! Asla, milletin emaneti olarak görmez. Bundan dolayı da eskiden de eskimiş olmalarına rağmen, hâlâ daha siyasette kendilerine yer aramalarına şaşmamak lazım!

06.07.2006


Teröre ve teröriste şaşı bakış!


Ülke olarak terör belasından neler çektiğimiz ve neler çekmekte olduğumuz cümle âlemin malumudur. Buna rağmen; başta komşularımız, dost ve müttefiklerimiz olmak üzere hiçbir ülkeden gerekli ilgiyi ve yardımı görmedik ve görmüyoruz. Bunlardan bir kısmı, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyerek görmezlikten gelirken, diğer bir kısmı ise, yangının üzerine körükle giderek, kelimenin tam manasıyla terör safında yer almışlardır! Vakta ki terör bizzat kendilerini de hedef seçip vurmaya başlayınca, yavaş yavaş ayıktılar; ABD öncülüğünde teröre karşı başlatılan savaşta, kerhen de olsa ABD'nin yanında yer almak zorunda kaldılar. Görmezlikten geliniyor!.. Teröre karşı bunca duyarlılığa ve girişilen eylemlere rağmen, Türkiye'mizdeki terör aynı ülkeler tarafından ısrarla görmezlikten gelinmiştir! NATO'da bile müşterek savunmamız için bir araya geldiğimiz Batılı ülkelerden bir kısmı da Türkiye'ye karşı hasmane tavırlarını sürdürmekten çekinmemişlerdir! Bilindiği gibi; bunlardan birçoğu daha düne kadar PKK'yı terör örgütü olarak bile görmedikleri gibi, bu örgüt militanlarına kucak açarak, siyasi sığınma hakkı vermiş ve ülkelerinde ikametlerini sağlamışlardır! Türkiye'miz ise, bir taraftan dünyanın bu en acımasız terör örgütüyle boğuşurken, diğer yandan da, bu örgüte arka çıkan, ona lojistik destekler temin eden çoğu dost ve müttefik (!) ülkelerle uğraşmak zorunda kalmıştır... Bu meyanda İsrail'in yaptıklarını hayret ve dehşetle sizler de izliyorsunuz, sevgili okuyucularımız. İki askeri kaçırıldı bahanesiyle, tanklarla, toplarla, füzelerle Filistin'e ve komşu ülkesi olan Lübnan'a giriyor sivil yerleşim bölgelerini yerle bir ediyor; çoluk çocuk demeden yüzlerce sivil insanı katlediyor ve şimdi sıkı durun: Dünya ülkeleri bu vahşeti bir an önce durdurun diyecek yerde, İsrail'in yanında yer alıyor! Türkiye'mizin ise, onlarca askeri hunharca ve kahpece şehid edilirken, yapmak istediği sınır ötesi askerî harekâta karşı çıkılıyor! Terör de küreselleşti Teröre ve terör örgütlerine karşı bu denli çifte standartlı bakış sürdüğü müddetçe insanlık daha çok kan ve gözyaşı dökecektir. Zira, bilindiği üzere terör de küreselleşmiştir. Hangi ülkeyi, nerede ne zaman ve nasıl vuracağı belli değildir. Dolayısıyla küreselleşmiş terörle, ülkelerin tek başlarına mücadele etmeleri yeterli değildir. Teröre karşı mücadelede başarı aranıyorsa, bütün ülkelerin bu belaya karşı yekvücut olmaları ve bu mücadeleyi ortaklaşa yürütmeleri gerekmektedir...



24.07.2006




İsrail neyin peşinde?


İsrail devletinin Orta Doğu'da giriştiği askerî harekâtın hedefinde şimdilik Hizbullah ile Hamas örgütleri ve bunların mensupları gözükmekte ise de, asıl hedefin Suriye ile İran olduğu açıktır. İsrail, kurulduğu günden (1948) beri savaşıyor. Kadınlı, erkekli savaşıyor... Önceleri bütün Arap devletleri ve İslam ülkelerinin tamamına yakını İsrail'in karşısında iken, bugün durum tamamen değişmiştir. Bu değişim İsrail'in lehine olmuştur. Bu durumu; daha açık ifadesiyle başarıyı, ister İsrail'e ister ABD'ye bağlayınız, ama realite budur. Elbetteki İsrail'in hedefi kendi güvenliğini sağlamaktır ve bunun için de eline geçirmiş olduğu bu fırsatı (ABD'nin BOP Projesi) kaçırmak istememektedir. Aynı şekilde ABD de bu durumdan memnundur. Çünkü; yapmak istediğinin önünü İsrail açmaktadır! "Ölü toprağı" serpilmiş! Türkiye, sürdürmekte olduğu telefon trafiği ile meseleyi diplomatik yollardan halledebilme amacında, ama bu, sanıldığı kadar kolay olmayacaktır. Türkiye, endişelerinde haklıdır. Zira, böyle bir savaşta; yani İran ile Suriye'nin dahil olduğu bir savaşta bütün bölgenin karışacağı ve başta Türkiye olmak üzere tüm bölge ülkelerinin etkileneceği aşikârdır. Lübnan ve Filistin'deki dram karşısında, yalnızca seyretmekle yetinen İslam ülkelerinin hali gerçekten calib-i dikkattir! İsrail'i kınama zahmetinde dahi bulunmamaktadırlar! İslam ülkelerinin üzerine serpilmiş bulunan bu 'ölü toprağı' hali, İsrail'i daha da yüreklendirmektedir. Başında PKK belası bulunan Türkiye'nin işi zordur! Zaten mahut güçler PKK terör örgütünü Türkiye'nin üzerinde âdeta "Demokles'in Kılıcı" gibi tutmaktadırlar! PKK terör örgütünü üzerimize salarak âdeta Türkiye'ye haddi bildirilmek istenmektedir! Burada bir noktayı daha vuzuha kavuşturmakta ihtiyaç var zannediyorum. İsrail'in gücünün nereden geldiği anlaşıldı ancak, koskoca bir Arap ve hatta İslam dünyasının pısırıklığına ne demeli? Bu sualin en güzel cevabını Irak'ta görmemiz mümkündür! Ne ABD'liye ve ne de İsrailliye gerek kalmaksızın Müslümanlar birbirlerini; ya, karşı mezhepte ya da başka ırkta bulunmaları sebebiyle pekala boğazlayabilmektedirler! İnsanlık ya da Müslümanlık bu işin neresindedir? Pekala; bu devirde ve üstelik hal böyle iken; hâlâ 'önce Müslümanlığın mı gelir, ırkın mı?' diye soran zihniyete ne demeli? "Bedel" ödüyorlar!.. Gaye ırksa, acaba Araplar neden bölük pörçük ve neredeyse her kabileye bir devlet düşmektedir? Üstelik aynı dinden olduklarını iddia ediyorlar! İddia ediyorlar dedik zira, her birisi, Allah'ın en son ve en mütekamil dini İslamiyet'i kendi keyiflerine göre dizayn edip şekillendirdiler! Nasıl diye sormaya gerek yok her halde; beyan ve icraatları ortada!.. Dolayısıyla bu halin bedelini ödüyorlar ve bu gidişle de ödemeye devam edeceklerdir! Karşı tarafa yani İsrail'e ve yandaşlarına gelince; zulüm hiçbir zaman payidar olmamıştır. Her şey en ince yerinden, zulüm ise en kalın yerinden kopar!



25.07.2006





Lübnan'a gitmeli miyiz?


Türkiye'mizin yurt dışına asker göndermesi yeni bir şey değil. 50'li yılların başında Kore'ye asker gönderirken de aynı sıkıntıları yaşadık! Kore nire; Türkiye nire idi? O günkü DP (Adnan Menderes Hükümeti) Kore'ye asker göndermekle Türkiye'yi NATO'ya sokabildi. NATO şemsiyesine girmemiz şarttı, zira kuzey komşumuz Sovyetler bizden Kars'ı ve Ardahan'ı istiyordu! 1990'lı yılların başından yani I. Körfez Savaşı günlerinden beri de aynı konuyu tartışıyoruz. Merhum Özal, sınır ötesi harekâtı çok istemesine rağmen, bunu başaramadı. Kendisine akla hayale gelmeyen iftiralar atıldı. Şu kadarını açıklayalım "Kürtçü!" bile dendi!.. "Tezkere"yi geçiremedik!.. Çok değil, aradan on sene geçince Özal'ın bıraktığı noktaya tekrar geldik. Talih, bir kez daha yüzümüze güldü. "Tezkere" olayı önümüze geldi. Bütün anlaşmaları yapmamıza rağmen (askerî, siyasî, sosyal ve ekonomik) ve tabiatıyla söz vermiş olmamıza rağmen, "Tezkere"yi Meclis'ten geçiremedik. O gün; başta Cumhurbaşkanı Sezer olmak üzere, TBMM Başkanı Bülent Arınç ve AK Parti'li bazı bakanlarla birlikte birçok milletvekili, CHP ile beraber hareket ederek "Tezkere"nin geçmesine imkân vermediler. Muhalefetin o gün meydana getirdiği toz duman ortamı, elan devam etmektedir. Şöyle ki; güya o gün askerimizi Irak'a gönderseymişiz, gelecek tabutların hesabını hiç kimse veremezmiş! İşin tuhafına bakın ki bugün bile hâlâ bu şekilde düşünenlerimiz var. Halbuki, bütün bu anlaşmalar açıklandı; yazıldı, çizildi bile. Biraz insaf sahibi olanlar, açar okurlar ve görürler ki, Türk askeri asla savaşa gitmiyordu. Sadece Kuzey Irak'ta bir güvenlik şeridi oluşturacaktı. Şimdi orada, o güvenlik şeridimiz yok diye onlarca şehit verdik, vermeye de devam ediyoruz! Bu şehitlerin hesabını kim verecek acaba?!. Bakınız; aynı toz duman ortamı yeniden oluşturulmak isteniyor. Ve, deniyor ki, Türk askeri Lübnan'a giderse oradaki HAMAS ve Hizbullah gibi örgütleri silahtan arındırmak için uğraşacak ve gerekirse bu uğurda savaşacak! Hoppala!.. Etrafımız yeniden dizayn ediliyor! Görüldüğü üzere; Türkiye'mizin etrafı yeniden dizayn ediliyor. Biz istesek de istemesek de; yeniden şekillendirme devam edecek. Etrafımız yeniden şekillenirken, biz tribünde oturup seyredebilir miyiz? Avrupalı, Afrikalı devletlerin müdahil olduğu Lübnan'a biz, istesek de kayıtsız kalamayız! Birazcık tarih, coğrafya okuyan ve bölge haritasına göz atan, bölgenin Türkiyesiz şekillenemeyeceğini görür!

30.08.2006

.Ehemmi mühimme tercih...


Yukarıdaki başlığın manası; çok daha mühim olanı, az mühim olana tercih etmek... Anayasamızda yer alan bir ifadede şöyle deniyor: "Temsilde adalet, yönetimde istikrar." Hem "Temsilde adaleti" ve hem de "yönetimde istikrarı" aynı anda temin edebilmek son derece güçtür. Hele, bizim gibi demokrasisi emekleme devresinde olan ülkelerde neredeyse imkansız gibi bir şeydir. Dolayısıyla, kantarın topuzu iki taraftan birine doğru kaçar. Demokrasisi çok gelişmiş; ekonomik kalkınmasını temin etmiş, halkını belirli bir refah seviyesine çıkarmış kısaca problemsiz ülkelerdeki seçimlerde ancak bu topuz orta yerde durur. > Ortak cevap Dünyanın bütün gelişmiş ülkelerine gidin ve sorun bakalım: Acaba bu kalkınmayı ve demokratik gelişmişliği nasıl elde etmişler? Hemen hepsinden alacağınız ortak cevap şudur; -Elbette yönetimde istikrarı sağlayarak... Demek oluyor ki, burada ehemm yani çok daha önemli olan husus istikrarın teminidir. TBMM, iki haftaya yakın bir süre önce yasama görevine başladı. Maksat belli.. Türkiye hakkında yayınlanacak olan AB Raporu öncesinde belirlenmiş kanunları bir an önce çıkarmak.. Hangi cephede olursa olsun; maalesef bizim ülkemizde "millete rağmen"ciler her daim olmuştur. Ve her nedense bunların sesleri daha gür çıkmaktadır. Bu tiplerin ağızlarında pelesenk ettikleri hezeyanları akıllara ziyandır. > Ne vakitten beri Neymiş efendim? Bu hükümet, seçimler için, Anayasa'da belirtilmiş olan beş senenin sonunu beklememeliymiş!.. Sebebi sorulduğunda veya sorulmadan, buna gerekçe olarak neyi gösteriyorlar biliyor musunuz? Şimdiye kadar yapılan seçimleri... O durum, tam bir keşmekeşliğin yansıması idi. Gelip geçmiş hükümetlerin ortalama ömürleri bir buçuk seneyi geçmiyor. Şimdiye kadarki durum, böyle oldu diye; mevcut hükümet iktidarının on sekizinci ayında işi bırakmalı mı; yani?!. Kötü misal, ne vakitten beri emsal (örnek) olmaya yüz tuttu? Seçimlerin zamanında yapılması, ülkede istikrar olduğunun en belirgin işaretidir. Bu durum ise, A'dan Z'ye AK Parti hükümetinin başarısıdır. Aksine bir hal, yani hükümetin herhangi bir erken seçim kararı alması, kendi kendisini inkar ve siyaseten intihar demek olmaz mı? Millet, biz sizi beş seneliğine seçtik. İşler yolunda... Daha, ne diye erken seçime gidiyorsun? İktidarsın ve icraatına devam et; demeyecek midir? O halde?!.



20.09.2006



Elimiz güçlenmişken...



AB yolunun ne denli netameli olduğunu bilmeyenimiz yok gibidir. AB yolunun en güzel tarifini; bu yol, neredeyse yüzümüze kapalı iken yeniden açan merhum Turgut Özal yapmıştı: "İnce ve uzun bir yol!.." AB'nin, Türkiye için ne anlama geldiğini, daha düne kadar hiçbirimiz bilmiyorduk. Daha açık ifadesiyle; başta siyasi parti liderlerimiz olmak üzere, ülkemizdeki kanaat önderleri ağız birliği etmişcesine; "onlar ortak, biz pazar!..." sloganını söyleyerek halkımızı AB'den soğutmuşlardı. Özellikle merhum Özal'dan sonra ülkemiz öylesine kötü yönetilmiştir ki, Özal'ın açmış olduğu AB yolu yeniden "umut!" olmuştur. Öyle ki, bu durum 2005 senesine kadar, halkımızın yüzde 70 dolayındaki kahir ekseriyetinin de güvenini kazanmıştı. Ne zaman ki, AB, Güney Kıbrıs Rum Yönetimini mevzuatına ve uluslararası anlaşmalara aykırı olarak, tam üye şeklinde birliğe kabul etti. Türkiye'mizin bu netameli yolculuğunda iş şirazesinden çıktı! Çünkü; Türkiye'nin atacağı her adım, birlik üyesi Yunanistan'ın yanında Güney Kıbrıs Rum Yönetimi'nin de "vize"sine tabi idi. Nâ-hak yere güçlenmiş bulunan Güney Kıbrıs Rum Kesimi; nasıl olsa, bundan böyle her şey benim elimde diyerek bir tavır sergilemiş ve bu cümleden olarak da Annan Planı'na hayır demiştir. Bütün bunlara rağmen, AB, Rumların yanında yer almış; Ek Protokol ile Türkiye'nin vermiş olduğu "limanları açma sözü"nü sık sık hatırlatmalarına karşılık, kendilerinin vermiş olduğu KKTC için izolasyonların kaldırılması sözünü ise, tutmamışlardır. > "Demokles'in kılıcı" misali Şimdi gelinen noktada iş; tam da müzakerelerin açılma ve kapanma safhasında, bu durum, yani limanların Güney Kesimi'ne açılması keyfiyeti, Türkiye'nin başının üstünde "Demokles'in kılıcı" misali tutulmak istenmektedir. Temcit pilavı gibi devamlı suretle önümüze konan bu durum ve bu durumun arkasındaki Güney Kıbrıs Rum Kesimi'nin "veto tehditleri" Türk halkını çileden çıkarmış ve yüzde 70 dolayında lehte olan oylar, yüzde 50-55 dolayına düşmüştür. AK Parti hükümeti hem AB müzakereleri ve hem de AB için içeride yapılması gereken reform konularında son derece başarılı sınav vermiş; Kıbrıs meselesinin çözümü konusunda da geliştirdiği "kazan kazan" ve "her daim bir adım önde olmak" prensibiyle Rumları, dünya efkarı umumiyesi nezdinde köşeye sıkıştırmıştır. En son olarak; AB'nin müzakereleri kısmen de olsa, "askıya alma" tehdidi karşısında Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, ince bir diplomatik hamle yaparak; KKTC'nin Ercan Havaalanı ve Magosa Limanı'nın uluslararası trafiğe açılmasına karşılık olarak Türkiye'deki bir iki limanın Güney Kıbrıs Rum Kesimi'ne açılabileceğini şifahen bildirdi. Başbakan'ın bu girişimi "malumu ilamdan" yani bilineni açıklamaktan başka bir mana ifade etmemesine rağmen, her nedense Türkiye'de kızılca kıyamet koparılmak istendi! Böylece milletin kafası karıştırılmak istendi. Öyle ya; en tepedeki müesseseler birbirlerini itham ederken, millet, ister istemez kendi kendine sordu: Acaba bizim bilmediğimiz bir şeyler mi oluyor? Derken; Dışişleri yaptığı açıklama ile; ortada abartılacak bir mesele olmadığını, mevcut durumun herkesin bilgisinin dahilinde olduğunu, böylesine bir tartışmanın ise "acı verdiği"ni söyledi. Oysa, Başbakan Tayyip Erdoğan'ın bu ince siyasetini başta Güney Kıbrıs Rum Kesimi ve Yunanistan kendi aleyhlerinde tecelli edecek bir durum olarak görmüş ve derhal, "kabul edilemez" olarak nitelendirmişlerdi. > İçerideki "kavga" sunî!.. Sadece Atina'daki Yunan basınına baksak, içerideki kavganın ne denli sunî olduğunu görürüz: Katimerini: Türkiye, Kıbrıs konusunda gafil avladı. Avrupa Birliği (AB) içinde olumlu tepkiler kazandı. Atina durumu dikkatle inceliyor. Yunan tarafı, Türkiye'nin önerisine içerik açısından tutum takınmaktan dikkatle kaçındı. Çünkü, AB bünyesinde Ankara lehinde oluşan dostane atmosferi gördü. To Vima: Türkiye'den ani Kıbrıs manevrası. Ankara'nın diplomatik oyunu, Atina ve Lefkoşa'yı gafil avladı. Elefterotipiya: AB'den Türkiye lehine düzenbazlık. Avrupa'nın göbek dansı. Dönem Başkanı Finlandiya ve İngiltere, AB ilkelerini unuttu. Finlandiya, İngiltere ve AB Komisyonu'nca sahneye konan oyun, Türkiye'nin girişimi, Atina ve Lefkoşa ile çoğu üye başkentlerini gafil avladı. Ta Nea: Türk çalımı...


12.12.2006





Nazik coğrafya

Ünlü tarihçimiz Halil İnalcık Hoca; Anadolu, dünyanın en nazik bölgesidir derken, görüşünü şu gerekçelere dayandırır: "Boğazlar'a hakim olan bir devlet, bütün Doğu Avrupa'nın, dünyaya çıkış yolunu elinde tutuyor, demektir. Rusya, yüzyıllardır bunun için Boğazlar'ı ele geçirmeye çalışır. Arap dünyasına dönelim. Orta Doğu'ya erişmek için mutlaka Doğu Akdeniz'den, İran'a gitmek için keza Anadolu üzerinden, geçmek zorundasınız; bütün tarih boyunca böyleydi. Vaktiyle Bizans İmparatorluğu kurulmuş, onun arkasından Osmanlı İmparatorluğu gelmiş; Boğazlar'a ve Anadolu'ya hakim olan devlet, mutlaka büyük devlet gücüne sahip olmalıdır; çünkü bütün dünyanın gözü bu bölgeye hakim olmakta... İngiltere 19. yüzyılda Kıbrıs ve Mısır'ı alarak bunu gerçekleştirdi. Bugün Amerika, Orta Doğu'ya hakim olmak istiyor. İsrail'i kurdurdu, Irak'a geldi, Kuzey Irak'ta başka bir İsrail devleti meydan getirmeye çalışıyor... Dünya hakimiyeti için... Osmanlı yalnız fütuhatçılık sonucu imparatorluğunu kurmadı, Osmanlı ortaya çıktıktan sonra daima bir meydan okuma karşısında kaldı; o engeli yenmek, bölgeye hakkıyla hakim olmak zarureti onu imparatorluğa götürdü. İstanbul'u elde tutmak için Rumeli'de hakim olmak lazımdı... Türkiye Rumeli'yi kaybetti; Arap memleketlerini, Irak'ı, Suriye'yi kaybetti... 1807'de Napolyon ile Çar Tilsit'te buluştular; dünyayı paylaşıyorlar. Osmanlı Devleti'nin parçalanması söz konusu, Napolyon Mısır'ı, Fransa için... Boğazlar'a ve İstanbul'a gelince tabii Çar, İstanbul üzerinde ısrar ediyor. O zaman Napolyon karşı koyuyor, çünkü diyor: "İstanbul demek dünya hakimiyeti demektir..." O gün öyleydi de, bugün farklı mı? Aynı stratejik durum, bütün dünyanın iştihasını celbederek, önemini daha da artırarak devam etmektedir. Yaşamakta olduğumuz yüzyılda ve onu takip edecek yüzyıllarda hemen her devletin ziyadesiyle ihtiyaç duyduğu stratejik madde enerjidir. Başta petrol olmak üzere, doğal gaz ve diğer enerji kaynakları Orta Doğu ve Orta Asya bölgelerinde çokça bulunmaktadır. Anadolu, (Türkiye) bütün bu enerji hatlarını Batı'ya taşıyacak yolların kavşak noktasında bulunmaktadır. Dolayısıyla, bu coğrafya dün olduğundan bugün daha da cazibe merkezi konumundadır. Bu coğrafyada yaşamak, sanıldığı kadar kolay değildir. Dünyada asude bir hayat sürmek isteyenlerin bu coğrafyada işleri yoktur. Bu netameli coğrafyada yaşamak, her şeyden önce güçlü olmayı elzem kılar. Aynı hataya düşmeyelim!.. Tarihçimizin ifade ettiği gibi, Osmanlı, bu coğrafyada, gücü sayesinde at oynatabilmiş ve o güç onu imparatorluk olmaya zorlamıştı... MİT Müsteşarı'nın, teşkilatlarının 80. kuruluş yıl dönümünde dillendirdikleri fevkalade önemli hususlardır. Altını çizmiş olduğu konularda, sorumluluk sahibi herkesin dikkat kesilmesi lazımdır. Merhum Özal, aynı şeyleri dillendirince, onu anlamamakta ısrar ettik. Kürtçü olduğu iftirasında bulunacak kadar adileşip, basitleştik. Ne olur, aynı hatayı bir daha yapmayalım. Zira, fırsatlar, her zaman güneşli havada gelmez!


14.01.2007



Türk Birliği...


1990'lı yılların başlarında gerçekleşen Sovyetler İmparatorluğu'nun yıkılışından sonra ortaya çıkan Orta-Asya Türk Cumhuriyetleri malum; 70 sene komünizm zulmü altında inim inim inletildiler. Yönetimi elinde bulunduran Ruslar, Türkler'e milli kimliklerini unutturmak ve sahip oldukları manevi değerlerden koparmak için, akla hayale gelmedik şeytani oyunları tezgahladılar. "Din afyondur" diyerek, camilerin kapılarına kilit vuruldu; birçoğu yıkılarak ortadan kaldırıldı, diğerleri müzeye dönüştürüldü. Din eğitimine sıkı yasak getirildi. Alkol (votka) çok ucuzlatılarak, insanların yaşadıkları en ücra köşelere kadar bolca gönderilerek millet, adeta uyuşturuldu. Hemen her Türk Cumhuriyetine en az yarısı kadar Rus yerleştirmek ve Kril alfabesini uygulamak ve Rus kültürünü dayatmak suretiyle asimile edilmek istendi. Bu denli uygulamalarda hudutsuz mesafeler katedildiği tarihi bir gerçektir. Durumun vahametini, insanlık ancak 70 sene sonra görebildi. Sovyetler dağılıp, Türk cumhuriyetlerinin üzerinden kalın şal kalkınca alttaki korkunç manzara ortaya çıktı. Sovyetlerin hedefi Sovyetler'in hedefi, bu yerleri "zombi diyarları" haline getirerek, bu yerlerin yer altı ve yer üstü zenginliklerini Moskova'ya akıtmaktı. Rusya, hâlâ daha bu nüfuz sahalarından vaz geçmiş değildir. Türk Cumhuriyetçilerinin bağımsızlıklarını ilk tanıyan ülke Türkiye oldu. Merhum Özal'ın bu uğurdaki gayretleri unutulmaz. Özal'dan sonra Süleyman Demirel de aynı yoldan gitti; onlarca yıl ayrı kalmış kardeşleri yakınlaştırdı. Ama; gelin görün ki, Süleyman Demirel'den sonra bu iş tavsadı. Koalisyonlar döneminde (MHP'li koalisyon dahil) Türk Cumhuriyetleri neredeyse unutuldu: AK Parti'nin iktidara gelmesiyle birlikte, yeniden ivme kazanan işbirliğimiz süratle inkişaf etmektedir. Tıpkı Turgut Özal ve Süleyman Demirel gibi, Tayyip Erdoğan'ın da bu coğrafyada çok büyük bir ağırlığı var. Başbakan'dan müjdeler Başbakanla yaptığımız sohbette, her Türk'ü derinden sevindirecek müjdelere şahit olduk. Şöyle ki: Her Türk Cumhuriyetinde "Türk Kültür Merkezleri" kurulacak. Bakanlar kurulundan çıkan bu hayırlı kararın ilk uygulaması, "Yunus Emre Kültür Merkezi" adı altında Azerbaycan'da gerçekleşecek. Başbakan Azerbaycan Devlet Başkanı Aliyev'le görüştüğünü ve eski Türk Elçilik binasının bu işe tahsis edileceğini söyledi. Başbakan ayrıca, sayın Aliyev'in Türkiye'den bir üniversitenin Azerbaycan'da kurulmasına sıcak baktığını ifade etti. Tayyip Erdoğan, Azerbaycan'ın dünyadaki özel konumuna da dikkat çekti. Dünyanın 118 ülkesinde 5 milyon Türk yaşadığını; ancak Azerbaycan'nın dışında 40 milyon Azeri'nin yaşamakta olduğunu vurguladı. Bunun 30 milyonu İran'da bulunuyor! Azerbaycan malum, Türk Cumhuriyetleri arasında latin harflerine ilk geçen ülke. Antalya'da gerçekleştirilen Türk Kurultayında kararlaştırılan "Ortak Türkçe Kitabı" yine ilk defa Azerbaycan'da müfredata konuluyor. "Ortak Türkçe Kitabı"nın bütün Türk cumhuriyetlerinde yerleşmesinden beş sene sonra, bakın neler olacak? Merhum Özal "21. Asır Türk asrı olacaktır!" derken elbette bir bildiği vardı...


13.03.2007



Türkiye'miz hep yalnız kalmıştır


Bir imparatorluk bakiyesi olan Türkiye'miz, kurulduğu günden bu güne kadar hep yalnız kalmıştır. Oysa genç devletimizin daha kuruluş dönemlerinde Atatürk, hem Orta-Doğu'da (Bağdat Paktı) ve hem de Balkanlar'daki ülkelerin işbirliğine önem vermiş, onları bir araya getirecek formüller üzerinde durmuştur. Atatürk'ten sonra gelen İnönü devrinde ve onu takip eden süreçte, Türkiye, tamamen içine kapanmış, başta komşularımız olmak üzere hemen herkesle kanlı bıçaklı olmuşuzdur. Kağıt üzerindeki politikamız Doğu'dan koparak Batı'ya yönelmekti. Halbuki bu denli politikanın uygulamasına Cumhuriyet'e geçmeden, yüz yıl öncesinden başlamıştık. Daha açık şekliyle ifade edelim: İçimizdeki yenilenmeleri (fikri olsun kurumsal bazda olsun) Batı'nın istekleri doğrultusunda yerine getiriyorduk. Tabiatıyla bu hal, Batı'dakinin aksine, yani orada alttan yukarıya, bizde ise, tepeden giydirilmiş şekliyle cereyan etmekteydi. Bedelini ödemeden Dolayısıyla Batı, yaptığı reformu; çilesini çekmiş, bedelini ödemiş, özümlemiş ve sindirmiş olarak hayatına katıyordu. Biz ise; bedelini ödemeden, çilesini çekmeden; çoğu kez de karşı çıkarak zorla kabullendiğimizden, reformlar fert ve toplum hayatımızda arzu edilen şekliyle yeşertilip geliştirilemedi. Toplumdaki bu çekingenliğin temelinde, Batı'nın bizim için hayırlı rüya görmeyeceği tezi yatmaktadır. Nitekim, 19. Asırda Batı'nın normlarını devlet ve millet hayatımıza sokmamıza karşın, neticede Cihan Devleti'mizin yıkılışı ile yüz yüze kaldık. Sonuçta biz bir Akdeniz milletiyiz. Yani sıcakkanlıyız. Çabuk parlayıveriyoruz. Her işe hemen soyunuyor ama hiç birinin sonunu getiremiyoruz. İfratla tefrit (çok ileri gitmek veya çok gerilerde kalmak) arasında gelip gidiyoruz. Bir türlü orta yolu; salim ve sağlıklı yolu bulamıyoruz. ...Ve, neden, Avrupa dayattıktan sonra reform yaptığımızı bir türlü anlayamıyorum. Bunlar bizim için gerekli ise, başkalarının zorlamasına ne lüzum var? İnanın; iki yüz senedir bu şekilde yaptığımız reformlar, milletimizin ruhunda aşağılık kompleksine sebep olmaktadır! İkiyüzlü Batı Bu günkü manşet haberimiz okununca; ne demek istediğimiz ve Batı'nın bize karşı ne denli ikiyüzlü olduğu daha kolay anlaşılır. Bize 301. maddeyi büsbütün kaldırın diyenler ve buna gerekçe olarak; "Türkiye'de kamil manada fikir hürriyeti yok!" diye ısrar edenlere bakın hele! Dün İsviçre ve Fransa'da sayıldı; bu günlerde de Almanya parlamentolarında "Ermeni Soykırımı yapılmamıştır" demeyi suç sayma ve bunu yapanları 1-3 sene arasında hapisle cezalandırma çalışmaları var. Görüyorsunuz değil mi sevgili okuyucularım; Batı'nın bu anlı şanlı ülkelerinde değil fikir hürriyeti, bilim hürriyeti dahi yok! Söz konusu Türkiye olunca, nasıl önyargılı hareket ettiklerini defaatle görmemize rağmen, bir türlü "Mukabele-i bilmisil" keyfiyeti ile kendilerine cevap veremedik. Doğrusu bu hal, bizi olduğu kadar, milletimizi de derinden üzmektedir. Yani bize karşı yaptıkları muamele ile aynen kendilerine karşı muamelede bulunmayı neden yapamıyoruz? Anlayan beri gelsin!


11.04.2007





Teröre karşı uyanış -I-


Terör, insanlık tarihi kadar eskidir. Yeryüzüne indirilen insanoğlu, nefsine uyarak hırslarının peşinde koşmuş; meydana getirdiği dünya hayatı ile; meleklerin, Cenab-ı Hak'ka yakarışlarındaki; "Kan dökecek ve fesat çıkartacak" tesbitinin eksiksiz uygulayıcısı olmuştur. Kavganın temelinde insan nefsi (ego) ve onun uslanmaz talepleri yatmaktadır. Bunların başında ise, amir ve hakim olma isteği ile paylaşımda aslan payına sahip olma arzusu gelmektedir. Aslan, kendine özgü bu paylaşımı gücü sayesinde yapmaktadır. Son bir asır içerisinde, ihtiyarlayan dünyamız iki defa büyük paylaşıma sahne oldu. Bunlardan birincisi, 1. Dünya Savaşı'dır ki, o savaşta âlem tüm dengesini yitirdi. Nizam altüst oldu. Cihan Devletimiz, bu savaşta yağmalandı. Bu savaşın sonunda dünya, komünizm belasıyla da tanışmış oldu. Dünyanın güçsüz ülkeleri ve bunların sahip oldukları (!) tüm zenginlikleri bu ana iki koldan sömürüldü. Paylaşımdaki anlaşmazlık, çok kısa bir zaman sonrasında 2. Cihan Savaşı'nı getirdi. Sovyetler Birliği dağılınca... 1990 senesine kadar bu sömürü düzeni adeta bir emme basma tulumba şeklinde işletildi. 90'da, bu iki sömürü gücünden biri olan Sovyetler, gücünü kaybedip dağılınca; dünya, ister istemez yeni bir arayışa girdi Ormanda rakipsiz kalan aslan, daha bir iştahlanıp, hırslarının peşine düşerek dünyayı yeniden parsellemek arzu etti. Eskiden, kavgaların sonunda; galipler arasında oluyordu bu paylaşım... O halde; yeni bir kavga gerekiyordu. Peki, düşman kim olacaktı? Düşman seneler öncesinden belliydi! İçin için oluşturulacak hedefe çekilmekteydi. Yeni düşman belirlenmişti! Düşman, dünyanın zenginliklerini barındıran ülkelerdi. Bunların başında da hiç şüphesiz petrol gelmekteydi. Tüm bu zenginlikler ise, kahir ekseriyetiyle İslam coğrafyasında idi. O İslam coğrafyası ki, ellerindeki bu nimetin asla kıymetini bilmemiş; bütün bu zenginlikleri kendi halklarının refahı ve mutluluğu için vesile kılmamış zorbalar diyarı!.. O halde, zemin, kendiliğinden hazırdı. İş, zamanlamaya kalmıştı. Dikkat edilirse; dünyanın güçlü gizli servisleri, komünizmin yıkılışı ile birlikte yeni düşmanın eşkalini dünyanın tüm basın yayın kuruluşlarına vermişlerdi. İslamiyet ve Müslümanlar hedef seçilip; Afgan-Rus savaşında bunlarla birlikte hareket edildi ve savaştan sonra da; ipleri kendi ellerinde olmak üzere bunlara yol verildi. Dünyanın çeşitli çarpışma bölgelerine giden bu Müslüman milisler, devamlı medyanın gündeminde tutuldu. İş, o hale getirildi ki, dünyanın tüm iletişim formatlarında terörist dendiğinde, maalesef "Müslüman" anlaşılır olmuştur. Bu durumun sayısız örnekleri tüm dünya televizyon ekranlarından mütemadiyen verilmek suretiyle beyinler yıkanmış ve şartlandırılmıştır.


31.07.2005




Teröre karşı uyanış -II-


Dünyanın çeşitli bölgelerinde terörist eylemler sürdürülürken, başta ABD ve Avrupa'nın çeşitli ülkeleri, hadiseye çok çarpık baktılar ve; seneler senesi "Benim teröristim iyi, senin teröristin kötü" dediler. Bununla da yetinseler iyi; bu ülkelerin büyükçe bir kısmı terörist örgütlere kucak açtılar. Onların palazlanması için ellerinden ne geldiyse yaptılar. Akılları sıra böyle yapmakla, düşmanları zayıflatmak ve sindirmek için maşa kullanmakta olduklarını sandılar. Aynı silahın bir gün kendilerine de dönebileceğini hiç ama hiç düşünmediler. Kimlerin ve ne niyetle yaptıkları hâlâ belli olmayan mahut 11 Eylül'deki ABD'nin ikiz kulelerinin vurulmasıyla önce kendileri olmak üzere tüm dünya "golabal terör"ün önce şokunu yaşadı; ardından da herkes derin derin düşünmeye başladı. Dünyanın en süper gücü, bu şekilde vurulabiliyorsa, dünyada vurulamayacak ülke yok demekti. "Dinlerarası savaş" dediler! ABD yetkilileri o şokla abuk subuk laflar ettiler. Bu durumun dinlerarası savaş olduğunu söylemeye yeltendiler. Neyse ki, bu durum uzun sürmedi ve dünyamız, telafisi imkansız bir ayrışmanın eşiğinden döndü. Ama her hal ve şartta İslamiyet ve Müslümanlar karalanmaya devam edildi. Onca senenin şartlanmışlığı ile fütursuzca "İslami terör" terimi dillere pelesenk edildi. Bu arada terörden en çok çeken ülkelerin başında Türkiye gelmekteydi. Teröre 30 bin insanını veren Türkiye çeyrek asır boyunca, dünyanın en acımasız ve kanlı terör örgütüne karşı düşük yoğunluklu savaş vermekte idi. Dünya ülkeleri Türkiye'nin derdine ortak olmak şöyle dursun; karşı safta yer alarak, "sana gelen terörist iyi" deme cüret ve gafletini gösterdiler. Türkiye'miz onca ağır bedeller ödeyerek elde ettiği tecrübenin ışığında avazı çıktığı kadar bağırıp dünyayı uyandırmak istedi ama, bu haklı feryatlara hiç kimseler kulak asmadı. "Global terör" ne vakit Rusya'yı, İspanya'yı, İngiltere'yi, Mısır'ı ve Türkiye'yi aynı yöntemle vurunca; yavaş şavaş ayıkmaya başladılar! BM, ayrışmasının derinleşmesini önlemek amacıyla Türkiye, İtalya ve İspanya başbakanlarını "medeniyetlerarası uzlaşma" için görevlendirdi. Silah kendilerine çevrilince!.. Artık, bizim gibi onlar da terörün milliyetinin ve dininin olmadığını gördüler! Silah, kendilerine çevrilinceye kadar bu durumdan gafildiler. Terörle mücadele için ortak hareket etmenin gereğini ve herkesin, elini taşın altına koymasının lüzum ve ehemmiyetini anladılar...


01.08.2005


Teröre karşı uyanış -III-


Türkiye'mizin teröre karşı verdiği mücadele malum. Teröristbaşının yakalanıp hapse atılmasından sonra durağan bir seyir izleyen terörist eylemleri; canlı bombalar ve uzaktan kumandalı mayınlar şekliyle yine hayatımıza girdi. Adalet Bakanlığına girmeye çalışan canlı bomba eylemcisini hatırlayın. Polis, teröristi öldürünce Ankara'da yürüyüş yapıldı. Mahut çevreler; "öldürülmemeliydi" diyerek emniyet güçlerini aşırı güç kullanmakla suçladılar. Demek ki, onca bedel ödeyerek edindiğimiz tecrübelere rağmen tam manasıyla akıllandığımızı iddia edemeyiz! Bakınız; İngiltere'de de terörist eylem oldu. Akabinde; orada da polis bir dizi tedbirler alarak uygulamaya koydu. Bunlardan bir tanesi, canlı bomba hedefinin kafasına kurşun sıkılarak öldürülmesidir. Polisimizi eleştiriyorlardı!.. Nitekim, aynı metot yanlışlıkla masum bir Brezilya asıllı kişiye uygulandı. Bomba eylemcisi diye kendisinden şüphelenilen bu şahıs, İngiliz polisi tarafından öldürüldü. Yanlışlık olduğu anlaşılınca da, kan bedelini verip özür dilediler ve olayı kapattılar. Yani kimseden ses, seda çıkmadı. Bizde ise; değil şüphelenilen şahsı, canlı bomba olduğu kesin olarak bilinen kişinin öldürülmesi hadise oldu ve eleştirildi! Neymiş efendim; kafasına değil de, belden aşağısına ateş edilmeliymiş! Yani bunlar demek istiyorlar ki; bırakın terörist eylemini icra etsin! Bombanın pimini çeksin ve onlarca masum insan parçalanarak ölsün! Bunların hiç önemi yok ama, yeter ki teröriste bir şey olmasın! Bizim bu denli yaklaşımımızı Avrupa ülkeleri de içlerine sindiremiyor ve onlar da Türk polisini ve emniyet güçlerini eleştiri oklarına hedef yapıyorlardı. Avrupalı; bu denli çifte standartlı ve ön yargılı bakıştan; kendi başlarına gelip de aynı metodu uygulamaya başladıktan sonra uyandı! Hâlâ uyanmayan ve eleştirilerine devam eden başkaca Avrupa ülkeleri yok değil. Ne yazık ki, Avrupalı ülkelerin birçoğu, bizdeki teröre farklı gözle bakıyorlar. Nedense, ağızları terör demeye varmıyor. Hâlâ, Danimarka'da bölücü terör örgütünün televizyonu yayın yapabilmekte ve İskandinav ülkeleri başta olmak üzere Avrupa'nın birçok ülkesinden aynı örgüt militanları himaye görmeye devam etmektedirler. Bu denli çifte standartlı yaklaşımla, dünyanın başına bela olan "global terör" ile nasıl mücadele edilecek ve bundan istenilen sonuç nasıl elde edilebilecektir? İş birliği şarttır!.. Başbakan Tayyip Erdoğan'ın her zaman ifade ettiği gibi: "Terörün dini ve milliyeti olmaz. Terör, nerede, nasıl; kimleri hedef alacağı bilinmeyen bir fenomendir..." Bununla mücadelede müşterek karar, kesin bir irade ve iş birliği şarttır. Aksi halde, yalnız bizim değil bütün dünyanın başı çok daha ağrımaya devam eder...

02.08.2005



27 Mayıs darbesi


Bugün içinde bulunduğumuz ve sıkıntısını çekip; el âlemin yüzüne bakamadığımız ve bundan dolayı da dayatma üstüne dayatmalara maruz kaldığımız en mühim eksiğimiz, insan hak ve hürriyetleri ile demokrasimizdedir. Şu garabete bakın ki; 27 Mayıs gece baskınını yapan zihniyet; bugün bile işlemiş olduğu şen'î cinayetlerden utanmadan, o vakitler, kara cüppeleri ile bu kanlı eylemlerini destekleyen bir kısım Prof.'lara hazırlatmış oldukları anayasa ile övünmektedirler... Dikkat edilirse, şimdilerde tek sığındıkları bu anayasadır. Yani, mahut 1961 Anayasası... Halbuki; bu anayasa ile milletin egemenliğine set çekilmiş; milletin seçtiklerinin (iktidarlarının) muktedir olmalarının önü tıkanmıştır. Yasama-Yürütme-Yargı şeklinde tezahür etmesi gereken demokrasi balansı bu anayasa ile bozulmuş; iktidar gücü seçilmişlerden alınarak, atanmışlara verilmiştir. Böyle yapmakla, çoğunluğun tahakkümü, sözde önlenmiş olacaktı. Gerçek demokrasilerde... Gerçek demokrasilerde yönetimin odağında millet iradesi bulunur. Darbeci zihniyete göre; millet cahil ve rüşdünü ispatlamamış olduğundan; kendisi gibi cahilleri iş başına getirir! Nitekim onlara göre, tüm demokrasi tarihimiz boyunca hep böyle olmuştur! O halde, ne yapıp edip; iktidarı şeklen kılıp, onun gücünü elinden alarak dağıtmak gerekmekteydi! İşte; 1961 Anayasası demokrasi adına bu yanlışları beraberinde getirmiş; nitekim, aynı zihniyetin salikleri "1970 Muhtırası"ndan sonra geldikleri iktidarda aynı anayasa ile idarenin mümkün olmadığını görüp, kendi elleriyle onlarca maddesi tadil edilmiştir. 27 Mayıs darbesi, anayasa kültürümüzü iki çapraz çizgiyle iptal etmiş, başta kendisi olmak üzere; darbe anayasalarının önünü açmıştır. Böylece ta Osmanlı gününden beri, mevcut olan sivil anayasa yapma geleneğimiz yıkılmış oldu. Nitekim, bugünkü anayasamız da (1982), 1980 askerî darbesinin ürünüdür. Cumhuriyet tarihimizde kötü bir çığır açmış olan 27 Mayıs gece baskını, bununla kalmamış; siyaseti ve siyasetçileri budayarak demokrasimizin gelişmesini durdurmuştur. Millet, ürkütülerek siyasetten uzaklaştırılmış, meydan yeri zorbalara bırakılmıştır. Dikkat edilirse, açılan bu kötü çığırla; o gün bugündür siyasî hayatımız bir türlü istikrar bulamamakta ve bunun bedelini de milletçe hâlâ ödemekteyiz. Milletten intikam alırcasına!.. Zorbanın zoruna bakın ki; milletten intikam alırcasına; milletin seçmiş olduğu iktidarı alaşağı etmekle kalmamış, bu meşum (uğursuz) güne bayram diyerek kutlanmasını aynı milleten istemiştir! Bu kafayla mı, devlet-millet kaynaşması temin edilebilecekti? Adı, sanı; yönetim şekli ve biçimi ne olursa olsun; devletle millet kaynaşmayıp ayrı istikametlere giderse bunun zararı, hem o devlete ve hem de topyekun o milletin kendisine olmaz mı? Bizim bu iç kavgamız ve birbirimize olan güvensizliğimizin sonucu ortadadır. Dünkü eyaletlerimizden geri düşmüş; milli gelir olarak dört bin dolarlarda çırpınıp durmaktayız...


29.05.2005



ABD ile dostluk


> Washington ABD gibi büyük devletlerle dostluk kurmak ve bunu sürdürmek sanıldığı kadar kolay değildir! Bundan dolayı da, sürekli uyanık ve teyakkuzda olunmalıdır. Her şeyin temelinde ekonomi yatıyor. Hatta; devletlerarası dostlukların bile temelini karşılıklı olarak ekonomik çıkarlar belirliyor. Büyük devlet, süper güç olmak ne demektir! Her şeyden önce ekonomik zenginlik demektir. Bugün ABD'de kişi başına gelir kırk bin doların üzerindedir. ABD, süper güç olmanın gereği, bu durumu sürdürebilir kılmak zorundadır. Bunun için de; başta petrol olmak üzere dünyadaki enerji kaynaklarına bir şekilde ulaşmak mecburiyetindedir. Önümüzdeki yüz yılda, dünyanın ihtiyacını karşılayacak enerji kaynakları, çok büyük ölçüde Orta Doğu'da ve Orta Asya'da bulunmaktadır. Sovyet İmparatorluğu dağılınca, Orta Asya'da, yani enerji kaynaklarının bulunduğu bölgede yeni devletler oluştu. Türk kökenli bu devletlerin, ellerindeki enerji kaynaklarına sahip olmaları, bunları işletip dünya pazarlarına sürmeleri adeta imkânsızdır! Zira, iştiha kabartan bu rezervlerde; başta ABD olmak üzere, bütün büyük devletlerin gözü vardır. Bu devletler zaten kuruluş aşamasında. Henüz güvenliklerini bile, tam manasıyla kurup temin edebilmiş değillerdir. ABD'nin öncelikli hedefi ABD'nin öncelikli hedefi, kendisi için hayatî öneme haiz bu yerleri; Çin'e, Rusya'ya ve Hindistan'a kaptırmamaktır. Dikkat edilirse, Afganistan harekâtıyla, bölgede askerî üsler kurarak bu yerleri koruma altına aldı. Irak, bu harekâtın ikinci ayağıdır. Üçüncü merhalede Suriye ile İran vardır. ABD'nin, el ele verip strateji üretip tatbik mevkiine birlikte koydukları iki tane gerçek dost ve müttefiki vardır. Bunlardan birincisi İngiltere, diğeri İsrail'dir. İsrail, Orta Doğu'da bulunmakta ve güvenlik konusunda başı dertte; bu yüzden de seneler senesi savaşmakta olan bir ülkedir. ABD, bu bölgeye barışın bir an evvel gelmesini arzulamaktadır. Yani, ne yapıp edip; İsrail'i rahatlatmak zorundadır. Bunun için de İsrail'in başına musallat olan İran ve Suriye'yi bertaraf etmeyi istemektedir. Düne kadar Sovyet Rusya'nın peyki bulunan Suriye'nin, Sovyetler dağıldıktan sonra, en ufak bir gücü ve bölge üzerinde bir otoritesi kalmamıştır. ABD'nin diretmesi sonucunda, Lübnan'daki askerî varlığını geri çekmiş; yeni karışıklıklara gebe bir ülke konumundadır. Açık olmayan rejimiyle, terörist grupları beslediği bilinen bir gerçektir. Suriye'de yüzde sekizlik bir azınlık (Nusayrî) yönetimi, yüzde doksan ikilik çoğunluğa hükmetmekte ve tabiri caizse, polis devleti yöntemleri ile kendi halkına kan kusturmaktadır. Baba Esad'ın uzun iktidar yılları bu şekilde geçti. Oğlu Beşar ise, babasının bütün kadrolarını iş başında tutmaktadır. Gücü, kuvveti kalmamış Suriye'nin, ABD'ye direnebilmesi mümkün değildir. İran ise, Suriye'nin aksine; geniş bir coğrafya üzerine yayılmış, tarihi kökleri olan büyük bir devlettir. Askerî ve siyasî gücü vardır. Siyasi gücünü, petrolünü paylaştığı İngiltere'den almaktadır! Dolayısıyla; ABD'nin İran'a düzenleyeceği askerî bir harekâtta (havadan ve denizden olacağı söyleniyor), İngiltere'nin onayını alması gerekmektedir. Bu durumu temin ettikten sonra ise, Türkiye'nin yardımına muhtaçtır. Bunun içindir ki, Türkiye'ye karşı PKK ve Kürt kartlarını devamlı olarak elinde bulundurmaktadır! Ermeni Soykırımı iddiaları, boşuna dünya gündemine gelmedi. Alınacak kararlar çok önemli ABD stratejisi, Türkiyesiz de yapabilir. Ama bu, ona çok pahalıya patlar. O vakit, Kürtlerle Ermenileri kullanmak zorunda kalır ki, bu da bizim için hiç iyi olmaz. İşte, Başbakan Tayyip Erdoğan böylesine çetrefilli konuların ayyuka çıktığı bir ortamda Başkan Bush'la görüşüyor. Bugün gerçekleşmekte olan bu görüşmede alınacak kararlar, yalnızca bölgemizi değil, dünyanın geleceğini derinden etkileyeceği için, tarihî olup çok önemlidir...

08.06.2005



Huzura kastedenler...

2002 seçimlerinden öncesini bir hatırlayın. Cumhuriyet tarihinin en derin ve tahripkâr ekonomik krizlerini peş peşe yaşadık. Yine Cumhuriyet tarihinde ilk defa esnaf; günler boyu siftah yapamayarak, dükkanlarını kapatıp sokağa döküldü. Koskoca ülkenin her yanı adeta yangın yerini andırıyordu. Başbakanlıkta; konuşurken dili sürçen; yürürken ayaklarını ancak sürüyebilen yaşlı ve hasta bir zat (Bülent Ecevit), koalisyon hükümetini, yardımcısı (şimdi Yüce Divan'da yargılanan) Hüsamettin Özkan marifetiyle idareye çalışıyor, ancak; devlet ve millet adına, kamuda olsun, özel sektörde olsun taş üstüne taş konamıyordu. İşverenler fabrikalarını söküp ülkeyi terk ediyorlardı. Bu kâbustan 3 Kasım 2002 seçimleriyle çıktık. Millet, onca parti arasından birini (AK Parti) tek başına iktidara getirerek, onlarca senedir beklenen siyasi istikrarın sağlanması için gerekli en önemli adımı attı. İki buçuk seneyi aşkın bir zamandır AK Parti iktidarıyla yönetilmekteyiz. Bu iktidarın nasıl bir enkaz devraldığı herkesin malumudur. Akıllara ziyan demeçler Çürümüşlüğün ve kokuşmuşluğun hemen her tarafa sirayet ettiği bir ortamda hükümet etmenin zorluğu ortadadır. Zira, gırtlağına kadar iç ve dış borca batırılmış bir ekonomiyle ülkenin; kangrenleşmiş devasa problemleriyle boğuşmak zorundadırlar. Genç ve enerjik Başbakan, oluşturduğu kadrosuyla; azimle, yılmadan işe koyuldu. Gecesini gündüzüne katarak çalışıyorlar. Makro ekonomik göstergelerde epeyce mesafe alındı. Dost-düşman herkes ipin ucunun yakalandığında hemfikir. Yeterli mi; değil tabii... Ekonomiyi rayına oturtmadan bir şey yapabilmenin imkanı elbette yoktur. Şimdi bütün mesele, raya oturtulan bu ekonomiyi, sürdürülebilir ve kalıcı kılabilmektir. İç ve dış sermaye, yatırım için bu "güven" tablosunu görmek istemektedir. İşte; tam bu ortamda; her zaman olduğu gibi birileri çıkıyor ve sudan meselelerle toplumun huzurunu bozmaya çalışıyor. Ülkenin gündeminde olmamasına ve daha seçimine iki sene gibi uzunca bir süre olmasına rağmen işte o birileri, huzurumuza kastedercesine cumhurbaşkanlığı seçimlerini gündeme taşıyor ve akıllara ziyan beyan ve demeçlerle toplumu germeye ve neredeyse kavga ortamına çekmeye çalışıyorlar. Yetmiyor; eğitim yılı sonu dolayısıyla üniversitelerimizde mezuniyet törenleri düzenleniyor, işte o huzura kasteden birileri, bu kez buralarda sahneye çıkıp; başörtülü velileri törenlere almayarak, tek kelime ile 'Vandalizm'in örneklerini sergiliyorlar. Üstelik bu anneler başörtülü; yani türbanlı falan değil... Hani, yasaklama yalnızca türban içindi? Hani, türban siyasi simge idi; başörtüsü temiz ve masumdu? Aynı törenler Bursa Uludağ Üniversitesi'nde de yapılıyor; buradaki rektörün tutumu insani ve ahlaki olup; üniversite ismine yakışan merasimler düzenleniyor ve kapalı-açık veliler çocuklarının mutluluklarını birlikte paylaşabiliyorlar. Ama gelin görün ki; Nene Hatun'un memleketi Erzurum'da; Atatürk Üniversitesi'nde ise, hicap duyulacak manzaralar sergileniyor ve şehit anası dahil; memleketin ücra köşelerinden buraya gelen kapalı anneler yüz geri edilip törene alınmıyor! Ne yapılmak isteniyor? Bütün bunlarla ne yapılmak isteniyor? Demek ki; birileri Ecevit'li kâbus günlerini özlemiş, o günlerin geri gelmesi için yanıp tutuşuyor! Aman dikkat! Başta hükümet olmak üzere herkesi akl-ı selime davet ediyor, bu pis oyuna gelinmemesini, onlara anladıkları dilden cevaplar yetiştirip toplumu daha fazla germek yerine; teenni ile hareket edip, gerekirse referanduma gidilmesini tavsiye ediyoruz.


16.06.2005



Küresel terör



Düne kadar mevzi olan terör, modaya uyarak küreselleşti! Bu durum, elbette topyekûn küreselleşen dünyayı bekleyen umumi bir bela idi. Daha açık ifadesiyle; dünyadaki adaletsizliklerin, baskı ve zulümlerin dışa yansımasıydı. Dünyada hiçbir şey karşılıksız kalmıyor. Er ya da geç ilahi adalet tecelli ediyor. Sık sık vurguladığımız gibi, "zalimler, yeryüzünde adalet vasıtalarıdır!" Yani zalimler vasıtası ile müstahak olanlardan intikam alınmaktadır. Bizim halkımız, derin sezişiyle meseleyi şu cümle ile özetlemiştir: Dinsizin hakkından imansız gelir! Dünya, kurulalı beri, hiç bu kadar dengesiz olmamıştı. Ne demişler: Biri yer, biri bakar; kıyamet ondan kopar! İşte kopmakta olan terör kıyameti budur! Dün, bu kıyametin kopması için birinin yiyip diğerinin bakması gerekiyordu. Bugün itibariyle öyle bir noktaya gelinmiştir ki, birinin "aksırıncaya, tıksırıncaya kadar" yiyip semirdiği yerde binlercesi bakıyor! Üstelik yenilen bu malların gerçek sahipleri de, sayıları milyonlarla ifade edilen onca aç-biilaç insan yığınları... Himaye ve teşvik ettiler! Aklı başında hiç kimsenin, kendisini, usul ve yöntemlerini asla tasvip edemeyeceği terör, maalesef birilerinin işine yaradı. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın anlayışı ile, yine bu birileri tarafından destek ve himaye gördü. Sindirilmek istenilen güçlere karşı adeta bir maden gibi işletildi. Zamanla, mesele öylesine giriftleşip, çetrefilleşti ki; terör, gayesini kaybettiği gibi, şer güçlerin maşası halini aldı. Nasıl ki günümüzde güçler küreselleşti ise, terör de buna paralel olarak küreselleşti ve bütün bir insanlığı tehdit eder hale geldi. Dünün terör hamileri, durumun böylesine gelişip, günün birinde kendilerini de tehdit edeceğini düşünmediler. Birilerinden kastımız elbette başta ABD olmak üzere Avrupa ülkeleridir. ABD, "11 Eylül" baskınından sonra bir uyandı pir uyandı ama, Avrupa'ya yeterince tesir edemedi. Başta Fransa ve Almanya, yasak savma kabilinden ah-vah ettiler ama, içlerinden gülüyor ve terörü asla ciddiye almıyorlardı. Halbuki, küresel terör, ABD'den sonra çok ciddi işaretlerini hem Rusya'da ve hem de Avrupa'da (İspanya'da) vermişti. İstanbul'dakini burada ayrıca belirtmeye gerek yok. Türkiye zaten 1983'ten beri terör belasıyla uğraşmaktadır. Türkiye'deki terörü, seneler senesi görmezlikten geldiler. Hatta himaye ve teşvik ettiler. Ateş bacayı sarmadan... Londra'da meydana gelen terörist eylemle yavaş yavaş uyanıyorlar. Terör örgütlerinin mal varlıklarını donduralım demeye başladılar. Halbuki bu karar ta İspanya'daki terörist saldırısından sonra alınmış ama kâğıt üzerinde kalmıştı. Küresel terörle ancak ve ancak küresel iş birliği ile baş edilebilir. Ateş bacayı sarmadan akıllar başlara devşirilmeli... Türkiye'mizde de son dönemde terörist eylemlerde bir artış gözlenmektedir. Dünyadaki küresel terörden çok farklı olan bizdeki terörü yarınki yazımızda ele alacağız...


14.07.2005






Türkiye'de terör




Türkiye'mizin netameli coğrafyası cümle âlemin malumudur. Tarihin her devrinde, ancak güçlü devletler bu netameli coğrafyada varlıklarını sürdürebilmiş; güçlerini kaybettikleri zaman da bu coğrafya'dan silinip gitmişlerdir. Türkiye'mizdeki terör, ne Filistin'deki "intifada"ya ve ne de dünyada yayılmakta olan küresel teröre benzemiyor. Ve yine iddia edildiği gibi; coğrafi kalkınmamışlık ve adaletsiz gelir dağılımı da bizdeki terörün kaynağı ve gerçek sebebi değildir. Nitekim, ülkemizin dört bir tarafında aynı geri kalmışlık ve adaletsizlik söz konusudur. O halde, neden; yalnızca Doğu ve Güney - Doğu Anadolu'muzda belli bir kökten geldiğini söyleyen bir kısım insanımız teröre teşne yapıldı? Asırlar boyu etle tırnak misali iç içe yaşamış; birbirinden kız alıp vermiş, ortak işler kurup çalışmış; her şeyden önemlisi Kurtuluş Savaşında yedi düvele karşı omuz omuza ölüm kalım mücadelesi vermiş bu insanlara ne oldu da birbirlerine düşüyorlar? Bunun sebebi gayet açıktır. Yoğunluğu düşürülmüş iç savaş... Türkiye'mizin güçlenmesini istemeyen, Türklüğün ebedi düşmanları bu kefeni bize biçmiştir. Bunların kimler olduğu da gün gibi ortadadır. Başta komşularımız ki, aynı güçler marifetiyle bunlarla karşılıklı olarak devamlı hasmane bir tavır içinde bulunmaya zorlandık ve malum; bir çoğu ile dost ve müttefik olduğumuz Batı'lı güçler, Türkiye'de tasarladıkları terörü seneler senesi adeta bir maden gibi işlediler. Türkiye'miz çeyrek asırdır; yoğunluğu düşürülmüş iç savaş şeklinde bu terör belasıyla uğraşıyor. Ülkenin zaten kıt olan kaynakları bu bela uğruna harcandı. Otuz bin insanımızı kaybettik. Terörist başını bize teslim ettiklerinde sevinmiştik. Teslim alan Ecevit'i de bu büyük (!) hizmetinden dolayı iktidara taşımıştık. Terörist başını yargılayıp idama mahkum etmemize rağmen infazı gerçekleştiremedik. Daha sonra da idam cezasını kaldırıp ilgilinin cezasını müebbede çevirdik. O, şimdi sakini olduğu Marmara'nın ortasındaki adada krallar gibi yaşıyor! Halbuki, o günlerin başbakanı Bülent Ecevit; ilgilinin buraya şartlı konulduğunu, terör örgütünü yönlendirme ve terörün azması durumunda ise infazın gerçekleşeceğini söylemişti ama, bütün bunlar sözde kalmaktan başka bir mana ifade etmedi. Bataklık kurutulmadığı müddetçe! Bugün gelinen noktada ise; Kuzey Irak'ta kümelenen terörist örgüt militanları ülkemize sızmakta ve çeşitli terör eylemlerine girişmektedirler. Yollara mayın döşemekte, güpe gündüz yol kesip araçları durdurmakta, insanları soymakta ve izine gitmekte olan askeri kaçırabilmektedirler. Son bir sene içerisinde terörist eylemlerde verdiğimiz can kaybı yüz on dört kişidir. Kuzey Irak'taki bataklık kurutulmadığı müddetçe, terörden daha çok çekeceğimiz aşikardır. Bugün itibariyle (dünün en büyük terör örgütü hamisi) Suriye'nin, Türkiye'miz için hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Filistin ve Irak'taki rolleri dolayısıyla ABD'nin düşman listesindedir. Tezkere'yi Meclis'ten geçirebilseydik Terör örgütünün kökünü kurutmak için elimize geçen tarihi fırsatı "Tezkere" krizi ile kaçırdık. Kaçırmakla kalmadık; en hafifinden ABD'nin bize olan güvenini kaybettik! Öyle ki, ABD, yarım asırdır NATO müttefiki olan Türkiye yerine, Kuzey Irak'taki Kürt gruplarla iş birliğine gitmek zorunda kaldı! "Tezkere"yi Meclisimizden geçirebilseydik, bugün Kuzey Irak'ın kontrolü tamamiyle bizim elimizde olacaktı. Kuracağımız güvenlik koridoru ile sınırımızdan kuş uçurtmayacaktık. Zararın neresinden dönülse kârdır. ABD ve Irak yönetimi ile öncelikli tek gündem maddemiz Kuzey Irak'ta kümelenen mahut örgüt ve onun eylemleri olmalı ve gereken tedbirler bir an evvel alınmalıdır.


15.07.2005




Bürokrasinin görevi direnmek...


İnsan toplumlarında yenileşme hareketleri zordur. Dolayısıyla bu durum, ancak kararlı ve karizmatik liderler eliyle gerçekleşebilir. İnsanoğlu tabiatı gereği alışageldiği, kurulu düzenin değişmesini pek istemez. Hele, bir de; bu düzen sahiplerinin saltanatları sona erecekse, değişmemek için ellerinden geleni artlarına koymazlar. Vizyonu olan liderler, yaşadıkları çağı iyi okurlar; o çağın gereklerini bilirler. Ve tabi bir tercih yaparlar. Ya, statükoyu devam ettirir; etliye sütlüye karışmazlar, ya da arı kovanına çomak sokarlar. Birinci lider tipi kendini ve rahatını düşünür. Devr-i iktidarı boyunca gününü gün eder. Bu lider tipinin ülkesine ve ülke insanına verebileceği hiçbir şey yoktur. İstikbalin tarihçileri de bunlardan bahsetmez; adeta yok sayar. Kendinden ziyade ülkesini ve insanını düşünen vizyon sahibi liderler, risk alıp savaşa koyulur. Bu savaş, sanıldığı kadar kolay değildir. Ehliyet, yani bilgi ve birikimin yanında; yeri geldiğinde gözü karalık gerektirir. Gözü karalık, lider özelliğidir. Akıllı, ölçülü, hesaplı liderlerde fayda, akılsız, ölçüsüz ve hesapsız liderlerde ise zarar getirir. Kangren olmuş uzuv bile bir usul çerçevesinde, özenle kesilebilir. Aksi halde kaş yapılırken göz çıkartılabilir. Tarihçiler, Enver Paşa ile M. Kemal (Atatürk'ü) bu bakımdan mukayese eder; her iki çeşit lider türüne örnek gösterirler. Enver-Talat-Cemal paşalar Enver Paşa, hırsları aklını örten maceraperest bir adamdı. Cemal-Talat üçlüsü el ele vererek; hırslarını akıllarının önüne koyarak cihan devletimizin yıkılmasına sebep oldular. Atatürk ise, hem Kurtuluş Savaşını yaptı ve hem de savaşın ardından, cihan devletimizin külleri üzerinde Türkiye Cumhuriyeti'ni kurdu. Sonrakı liderler, belki de bu korkularından dolayı yoğurdu üfleyerek yemeye çalıştılar! Onca lider arasından yalnızca Turgut Özal, dünyanın gidişatını gördü; değişim için risk alıp düğmeye bastı. Özal'ın şansı, sistemi, sistemin işleyişini ve aksıyan yönlerini çok iyi bilmesiydi. Uzun seneler çalıştığı özel ve devlet sektörleri tecrübesi vardı. 1983'te Özal'ın tek başına iktidara geldiği günleri hatırlayın. Bir gün daha beklemeksizin ard arda kanunları; hem de herkesin tabu diye yanına bile yaklaşmaktan ürktüğü kanunları o, bir çırpıda çıkarıp hayata geçirdi. İktidarların devrim niteliğindeki işleri başarma şansları, göreve geldiklerinin ilk üç senesidir. Milletten kuvvet ve yetki alarak gelinen ortamda; eğer hazırlığınız varsa, bu süre zarfında tatbik mevkiine koyabilirsiniz. Hazırlığınız yoksa veya bu başlangıçtaki üç senelik süreyi iyi değerlendirememişseniz, artık yapabileceğiniz pek fazla birşey kalmamıştır! Koltuklarına alışıyorlar Zira, kabine üyeleri de koltuklara alışıyorlar! Bu durumu çok iyi bilen bürokrasi, mütemadiyen işleri yokuşa sürer; vakit kazanır! Neticede ya, siyasi iktidarı da kendine benzetir veya o süre zarfında, yapılmak istenilen değişime mani olur! Bakınız demokrasi tarihimize; özeti budur! Bütün bu olumsuzluklar cereyan ederken, bürokrasi de bir savaşın içindedir. Bir yandan mevcut iktidara direnirken, diğer yandan da zamana ve zamanın icaplarına karşı anlamsız bir mücadeleye girişir! Bunun için de kullandığı en yaygın model; akıl hastalarına tatbik edilen, "meşguliyetle tedavi" metodudur! Toplum, incir çekirdeğini doldurmayan, anlamsız konularla sürekli gerilir! Asılsız suçlamalar ayyuka çıkar! Zaman zaman da netameli konular kaşınıp gündeme taşınır! Gündem oluşturamayan ve tayin edemeyen iktidarlar, icraat yerine bunlara laf yetiştirmekle vakit geçirir. Bir de bakarsınız ki, dönem sonuna gelinmiştir! Türkiyemiz gibi, 40 milyon insanı işsiz veya hasbelkader işi de olsa, açlık sınırının altında hayat mücadelesi verilen ülkemizde, konuştuğumuz ve tartıştığımız konulara dikkatinizi çekerim! Malum birileri sürekli kuyulara taş atıyor, akıllı geçinenlere de bu taşları çıkarmak düşüyor! Bu kısır döngüden kendisini koruyabilen siyasi iktidarlar, millete bir şeyler verebilir. Bu durumun en güzel örneğini merhum Özal veriyordu. Karşı tarafın yumurtlamasını beklemeden, ortaya öyle konular atıyordu ki; "meşguliyetle tedavi"de rolleri değiştiriyor; toplum, tartışırken o, icraatlarını yürütüyordu!

29.04.2005





Problemimiz yapısaldır


Türkiye'mizin problemleri malum. Hangi taşı kaldırsanız gayya çukuru ile karşılaşıyorsunuz! Tıpkı komünist ülkelerdeki gibi; hantal devlet her işe el atmış; memur zihniyetiyle ve ahbap-çavuş ilişkileriyle ekonomi dahil her şey yönlendirilmeye kalkışılmış ve netice itibariyle hemen her şeyin altında kalınmıştır. Meseleler, kar topu misali yuvarlanarak büyüyüp kangrenleşmiş, karşımıza dikilmiştir. Bu durum, elbette bugünün hikâyesi değildir. Senelerin birikiminin sonucudur. Gelip geçen idare-i maslahatçı iktidarlar, meselelere neşter yerine; pislikleri görmezden gelebilmek için mütemadiyen halının altına süpürmüşler. Bakınız; sadece sosyal güvenlik sistemi, gerekli tedbirler, acilen alınmadığı takdirde, tek başına ekonomiyi içinden çıkılmaz hale sokabilir! Merhum Özal'ın kısmen düzeltmeye çalıştığı sistemi, Özal'a inat, iktidara gelenler yeniden bozmuş ve 38 yaşında insanların emekli olmasına sebebiyet vermişlerdir. Bugün Avrupa'da emeklisine en uzun süre emekli maaşı ödeyen tek ülkeyiz! Üç-beş oy uğruna!.. Ekonominin kıt kaynaklarını böylesine hovardaca harcarsanız varacağınız nokta elbette krizden başkası değildir. Popülist yaklaşımlarla, üç-beş oy uğruna; daha açık ifadesiyle koltuk sevdası uğruna bilinen birileri, bu güzel ülkemizi bu noktalara getirmişlerdir. Bir ülkenin kalkınmışlığı üç-beş zenginle olmaz. Girişimci orta sınıfı zenginleştirebilirsek kalkınabiliriz. Düne kadar, devlet kesesinden birileri zengin ediliyordu. Krizle beraber bir Kemal Derviş geldi de; iktidarların, devlet imkanlarının peşkeş çekilmesini önletebildi!. Mevcut AK Parti iktidarı aynı süreci büyük bir titizlikle sürdürüyor. Cumhuriyet tarihinde ilk defa özel sektör eliyle büyümeyi gerçekleştirebildik. Özel girişimcinin talebi, devletin ekonomiden elini eteğini çekmesidir ve siyasi iktidarlardan beklentisi, Türkiye'yi bir kurumlar ve kurallar ülkesi haline getirmesidir. Bakınız, yabancı sermaye de bundan dolayı gelmiyor, gelemiyor! Geçen sene özel sektör, 45 milyar dolarlık yatırım yaptı; ülkeye giren yabancı sermaye ise, yalnızca bir milyar dolardır! Ülkemizde, bugüne kadar müteşebbis önünü göremiyordu. Zira, güven ve istikrar yoktu. Hiç unutmuyorum; merhum Sakıp Sabancı bir kriz ve Türk parasının devalüe edilişinin ardından şöyle diyordu: "... Akşam yattım. Sabahleyin kalkınca servetimin yüzde 70'ini kaybetmişim!.." Dünyanın neresinde böyle bir yönetim tatbikatı ve müteşebbisine bu denli zulüm vardır? Böyle bir sistemde nasıl üretim yapılır ve iç ve dış pazarlarda rekabet edilebilir? TOBB Başkanı Rifat Hisarcıklıoğlu, "Çerçeve'den Yansımalar" programımızda açıkladı: "...Türk özel girişimcisi olarak, hükümetlerden teşvik istemiyoruz. Girmeye çalıştığımız AB ülkelerindeki sistemi istiyoruz. Bunun için de yapısal reformları şart olarak görüyoruz. Madde başlıkları halinde bunları özetlersek; hukuk reformu, sosyal güvenlik reformu, vergi reformu, bankacılık sisteminin iyileştirilmesi, enerji reformu ve bürokrasi illetinden kurtulmak..." Bürokrasiye tipik bir misal! Sayın Hisarcıklıoğlu, bütün bu madde başlıklarının açılımlarını yaparak, nelerin nasıl yapılmasını uzun uzun anlattıktan sonra bürokrasiye tipik bir misal verdi. "... Marina, yat işletmeciliği bilindiği üzere turizmde ençok döviz getiren bir iş koludur. Böyle bir yatırımın bizim ülkemizde yapılabilmesi için, yalnızca iznini alabilmek yedi sene sürüyor. Bu yedi sene zarfında 17 bakanlıkla ve onların ilgili kurumları ile boğuşmanız gerekiyor! Bizim gibi Akdeniz'e sahili olan İtalya'da ise, müteşebbis üç ayda iznini alıp yatırımına başlayabiliyor. Şimdi düşünün, dünyada hangi sermaye bizim ülkemizde böyle bir işe kalkışmaya cesaret edebilir?..."


02.05.2005




Kim ne derse desin!..

Kim ne derse desin, hangi yorumu yaparsa yapsın; AK Parti iktidarı devrim niteliğindeki kararlara imza atarak, yoluna devam ediyor. Ekonomideki makro dengeler düzeltilmeden, mikro dengelerin düzelmesini beklemek ham hayalden ibarettir. Bu güne kadar, böyle yapılmışsa; bunların neticesini gördük. Hepsi popülist yaklaşımlar olup, tam tabiriyle ifade ediyorum; gözbağcılıktan ibaretti. Milletimiz, bütün bu; oy avcılığına dönük yaklaşımların serap olduğunu gördü! ? İkinci sınıf vatandaş Gelip geçen hiçbir iktidarın el atamadığı, el atmayı hayal bile edemediği köklü değişikliklere, bu iktidar el atıyor; onca engellemelere rağmen netice de alıyor. Bunlardan en önemlilerinden biri sağlık alanında yapılmıştır. Daha da yapılmaya devam edilmektedir. Şimdi söyliyebilir misiniz, hangi iktidar, SKK'lıları devlet ve hatta özel hastanelerden istifade ettirebilmeyi düşünebilmişti. SSK'lı olmak suç 1 idi? 30-35 sene, şerefiyle namusuyla çalışıp devletine tıkır tıkır primlerini yatıran SKK'lıya neden insan gibi davranılmıyordu? Neden horlanıp ikinci sınıf vatandaş muamelesine tabi tutuluyorlardı? Gelip geçen bunca iktidar SKK hastanelerindeki yığılmaları ve onca kepazeliği görmüyor muydu? Elbette görüyorlardı ama; neticede onlar işçi sınıfı idi; onlara insanî muameleye gerek yoktu! Üstelik bu partilerden sol tandanslı yani işçinin ve emeğin yanında olduğunu iddia edip, işçi oylarını sömürenler, devr-i iktidarlarında en ziyade işçi düşmanlığı yapmaktaydılar. İşte; görünen köy kılavuz istemez; "ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz!..." Milletimiz bütün siyasi partileri deneyerek; millete mi yoksa kendilerine ve yandaşlarına mı hizmet uğruna iktidar olduklarını gördü. Tayyip Erdoğan, milletin içinden çıkmış, milletin dertleriyle hem hal olmuş bir Başbakan. SSK'lı olup, SKK'lılığı yaşadığı için bu dertleri biliyor; gecesini gündüzüne katarak da düzeltmeye çalışıyor. Gazetecinin görevi devamlı tenkit etmek değildir. Güzel gördüklerini alkışlaması da insanlık ve insaf gereğidir. Türk parasından sıfırları atmak, atabilmek, en az merhum Özal'ın Türk parasını koruma kanununu değiştirmesi kadar radikal ve o nispette zor bir işti. Bundan dolayı da, zaten bir çokları, bu durumu gerçekleştirebileceklerine ihtimal vermiyorlardı. ? Gözdağı veriyorlar Milletinden güç alan ve milletine hizmet için çırpınan iktidarların bir şeylerden çekinmelerine gerek yoktur. Milletin parasını yiyenler, çarçur edenler; yandaşlarına peşkeş çekenler korksun. Gün olur, hesapları sorulur ve burunlarından fitil fitil getirtilir! Hesabı açık olanlar, hesap vermekten niye korksun? Bakıyoruz da, birileri, AK Parti iktidarı mensuplarını Yüce Divan'la korkutmak ve atacakları adımları attırmamak için yoğun gayretin içindeler! İktidarlara, yapmakta oldukları veya yapacakları, icraatları ile alakalı olarak gözdağı vermeye yeltenmek, millete hizmet ve millet sevgisiyle ne denli telif-i kabildir? Yalnızca bu hal değerlendirildiğinde bile, millete ne gözle baktıkları belli olmuyor mu? Daha önce, basit bir iş yeri açmak için bile, maliyeden tutun belediyeye ve ilgili daireye kadar tam 39 imza gerekiyordu! Bu iktidar bu durumu yalnızca üç imzaya indirerek; müteşebbisin işini kolaylaştırdı, ona zaman kazandırdı. Açık söyleyelim 39 imza demek bir o kadar rüşvet kapısı demektir! Bürokrasinin beli kırıldıkça, belli ki, birilerinin haksız kazanç elde etmeleri önleniyor! Vatansever bürokratları tenzih ederek belirtmeliyiz ki, haramzade bir kısım bürokrat elbette direnecektir! Türkiye eksi kalkınmadan (!) artıya geçmiş ve bunu yüzde 9,5 gibi son kırk senenin rekoruna erişerek kırmıştır. Şimdi iş, makro ekonomide bu düzelmenin millete yansımasına gelmiştir. Sektörlerin, bu yüksek kalkınmaya yansımaları tablosuna baktığımızda tarım ve inşaat sektörlerinin çok düşük olduğunu görmekteyiz. İstihdamın ve piyasalardaki canlılığın önünü açacak bu eksikliğin giderilmesi acilen gerekmektedir. Hükümetin ilan ettiği bu duruma bir daha vurgu yaparak ha gayret diyoruz!.


04.05.2005



Mesele, millete güven veya güvensizliktir


Dünya nereye, biz nereye gidiyoruz? Dünyadan kasdımız elbette hür ve medeni âlemdir. Yani demokratik idareyi benimsemiş parlamenter sistemler.. Bu sistemi benimsemiş ve özümsemiş milletlere baktığımızda, işin temelinde insana saygı olgusuyla karşılaşırız. Yönetim gücü, milletten, yine millet için alınır. Milletten alınan bu güç, asla millete rağmen kullanılamaz. Kullanıldığında, onun adı demokrasi olmaz. Gazetelerin köşe yazılarını takip edenler bilirler. Gerçek kalem erbabını tenzih ederek belirtmeliyiz ki, bu kalemşorların kahir ekseriyeti ömürlerini havanda su döverek geçirirler. Bunların derdi asla millet ve milletin dertleri değildir. Tesbih böcekleri misali kıvrılıp yaşadıkları o karanlık dünyalarında; millete rağmen, millet için sözde ahkam keserler. Bunların taşıdıkları kafaya, eskiler "veyl", yani "vay haline!", "yazıklar olsun!" tabirini kullanırlardı. "Veyl" kafasına göre milletimiz henüz rüşdünü ispat edememiş ve demokratik olgunluğa erişememiştir. Yani, milletimiz kendi kârını ve zararını hesap edebilecek olgunlukta değildir. Bundan dolayıdır ki, bu millete; herhangi bir konuda referandum için gidilmez; gidilmemelidir. Gidildiği takdirde kendi zararına olacaklara evet der! Böyle mantık olur mu? Yine bu kafaya göre; bir profesörle bir çöpçünün oyu eşit değildir ve olamaz! O halde ne yapacağız? Bunlara göre, çöpçünün profesör olmasını bekleyeceğiz! Bu, mümkün mü? Böyle bir mantık olur mu? Bu kafa, bu kanaate nasıl vardı? Demokrasiye geçtiğimiz 1950 senesinden beri; bu millet yüzde 70 dolayında merkez sağ veya diğer sağ partilere oy vermiştir. Ve halen de vermeye devam etmektedir. Bu kafa, ne olduğunu kendisi de bilmeden solda yer almış ve bu alışla milletten şamar üstüne şamar yemiştir ve halen de yemektedir. Bir türlü kendi saflarına çekemedikleri millet, işte bundan dolayı nakıstır! Kâmil olsa bunları seçerdi! Adama sormazlar mı? Bakınız aynı köşe yazarları, mevcut iktidar; herhangi bir konuyu referanduma götürür diye hop oturup hop kalkıyorlar! Millete sorulacak, milletin hakemliğine başvurulacak diye adeta ödleri kopuyor! Oysa, Meclis'in duvarında; "egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir" yazıyor. Avrupa'nın ilerlemiş demokratik ülkeleri, yönetimlerini insan odaklı kıldılar. Her fırsatta referanduma giderek, kendi meselelerini milletlerinin arzuları istikametinde yine milletlerine çözdürüyorlar. Bu hal nedir dendiğinde, bu kafadan çıkan ses; "orası Avrupa, orada eğitim seviyesi yüksek. Avrupalı kârını zararını bilip hesap edebiliyor" şeklinde yankılanır. Peki adama sormazlar mı; siz; ey bu kafa sahipleri! Bu milleti Avrupalı seviyesine çıkarmak için ne yaptınız? Merhum Özal diye bir adam gelmeseydi, Avrupa'yı ve dışımızdaki dünyayı kimler bilebilecekti? Eğitimsiz, üretimsiz; aç biilaç bıraktığınız bu millet; dünyayı gördü artık! Sizi de dünyayı da tanıdı! Siz; elbette göstermek istemediniz. Enver Hoca'nın Arnavutluğu gibi; ülkenizi ve insanınızı dünyadan koparıp izole ettiniz. Bir aralık, köylünün şehre inmesini bile yasakladınız! Gelişen, bu modern iletişim vasıtalarıyla ve gidip görmelerle millet, sizi apansız yakaladı! Sizlerin yönetici değil, milletin ensesinde boza pişiren birer ceberut olduğunuzu gördü. Artık, hiç bir yere kaçamazsınız! Bu asil milletin önünde boyun eğmekten ve ona danışmaktan; onun özlem ve beklentilerine, onun keyfine göre cevap vermekten başkaca çareniz kalmamıştır! Çünkü; bu asil millet, medeniyet yarışında sizleri fersah fersah geçti. Siz, o ucube kafalarınızla zaman tünelinde kaldınız! Millete güvensizlikle debeleniyor; debelendikçe batıyorsunuz!


08.05.2005


Zihniyet değişimi şart...

Her şeyden önce zihniyet inkılabına muhtacız. Merhum Özal'ın 1983 seçimlerinden önce sözünü edip; seçimlerden sonra derhal başladığı özelleştirme; aradan geçen bunca seneye rağmen bir türlü gerçekleştirilemedi. 83 seçimleri öncesiydi; seçime katılacak siyasi parti liderleri, o vakitler tek olan devlet televizyonunun ekranında, bir masa etrafında toplanmış tartışıyorlardı. Turgut Özal sözü köprünün satışına getirince, Halkçı Parti lideri Necdet Calp birden; "sattırmam!" diye masayı yumruklamıştı. Özal iktidara gelir gelmez özelleştirme hareketini başlattı, ancak başta bürokrasi olmak üzere hemen her kurum-kuruluş, karşı tavır aldı. Bizim özelleştirmeye başladımız tarihten sekiz sene sonra komünist Rusya yıkıldı. Rusya'nın kendisi dahil, hinterlandında bulunan bütün Doğu Avrupa ülkeleri ve Rusya'dan bağımsızlığını elde eden onca ülke, çok kısa bir zaman diliminde özelleştirmeyi bitirerek piyasa ekonomisine geçmeyi başardılar. Dikkat ediniz; onlar komünist ekonomik sistemden liberal ekonomiye geçebiliyor biz ise hâlâ yerimizde sayıyoruz! Yalnızca TELEKOM'da vaktiyle gerçekleştiremediğimiz özelleştirmenin bize faturası otuz beş milyar dolardır. Şayet, o vakitler CHP milletvekili olan Mümtaz Soysal'ın girişimiyle, Anayasa Mahkemesi tarafından bu özelleştirmenin önü tıkanmasaydı; bu parayla tüm dış borçlarımızı kapatabiliyorduk! Bu duruma düşmeyecektik! Dolayısıyla bugün içine düşürüldüğümüz; faizlerini ödemekte güçlük çektiğimiz dış borç sarmalına düşmemiş olacaktık. Ödemek zorunda olduğumuz borcumuzun sadece faizleriyle biz; 8-10 tane GAP gibi devasa projeyi hayata geçirebilirdik. Oysa, geçen onca sene içinde bile elimizdeki mevcut bir adet GAP projesini bile ikmal edemedik! İşin tuhafı; başımıza tüm bu gaileleri açanlar, daha bir fütursuzlukla eylemlerine devam edip, ülke ekonomisinin önünü tıkıyorlar. Ekonomimiz, vaktiyle komünist sistemi olsaydı, bundan kurtuluşumuz mümkün olabilecekti. Ama gelin görün ki; adına "karma ekonomik sistem!" denen bu ucubeyle bir arpa boyu yol alamıyoruz! Başbakan Recep Tayyip Erdoğan feryat ediyor: "... Şimdi bu Erdemir'in özelleştirmesini istemeyen CHP, vaktiyle aynı Erdemir'in kurulmasına da karşı çıkmıştı!" Hantal devlet yapımız hemen her işe ve her yere el atmış durumda. Ekonomiyi idare edip yönlendirmeye kalkışan devlet, ne bu görevini ve ne de devletin yapması gereken asli görevleri; yeterince yerine getirebiliyor. Bütün tavşanların peşine aynı anda koşup, hiçbirisini yakalayamayan şaşkın avcı misali!.. Düne kadar, devletin bu denli yapısını siyaset kurumu da sonuna kadar istismar edebiliyordu. Bu yüzden bütün devlet kurum ve kuruluşları iktidarların arpalıkları haline getirilmişti. Şimdilerde bu durum önlendi ancak, bu kez; bu yerleri babalarının çiftliği gibi kullanmakta olan bürokrasi direniyor! Deniz sahillerimizi dolaşırsanız göreceğiniz manzara karşısında titrersiniz. Çünkü, her yerin, çeşitli bakanlıkların ve devlet kurum ve kuruluşlarının elinde olduğunu görürsünüz! Yalnızca bu yerlerin bir kısmı özel sektöre verilip turizme açılsa borçlardan kurtuluruz. Geleceğimizi kaybediyoruz! Başbakan; "... Bize göre, güçlü ve etkin devlet, özel sektörün de üretebileceği mal ve hizmetleri üreten, piyasa içinde ağırlık taşıyan bir devlet değildir. Bize göre, güçlü ve etkin devlet, adalet, iç güvenlik, milli savunma gibi asli fonksiyonlarını eksiksiz yerine getiren ve kamusal nitelikli sosyal hizmetleri yeterli seviyede ve kaliteli bir şekilde sunan devlettir..." diyerek gerçeğin ve olması gerekenin altını çiziyor ama... Sadece siyasi iktidarın istemiyle olmuyor. Zihniyet değişimi herkes için gerekli. Aksi halde iş, inada biniyor ve senelerimiz bu anlamsız kavgayla geçip gidiyor. Yalnız, geçmiş seneleri mi, geleceğimizi kay


Yurtta Sulh, Cihanda Sulh"


Önceki hafta; TGRT HABER kanalındaki "Çerçeve'den Yansımalar" programımıza konuk olan TBMM Dışişleri Komisyonu Başkanı; AK Parti Antalya Milletvekili Sn. Mehmet Dülger, yıllar önce Paris'te karşılaştığı Musevi bir iş adamının kendisine söylemiş olduğu; "150 senedir, Türkiye için (Osmanlı dahil) hayati önemi haiz kararların hemen hepsi Türkiye'nin dışında alınmaktadır!" acı hakikatini dillendirdi. Elbette, daha önceleri de; Müslüman Türk'e aynı kefen biçilmek isteniyor ama, böyle bir karar verilemiyordu. Cihan Devletimizin gücü, onlara bu imkân ve fırsatı vermiyordu. Bu meyanda düşman uyudu mu? Şeytanî heveslerinden vazgeçti mi? Asla! Yine aynı söyleşimizde Sn. Dülger'in ifade ettiği şekilde: "... Ta Napolyon Bonapart zamanında, Devlet-i Ali'yenin çökertilmesi için; Osmanlı İmparatorluğu coğrafyası üzerinde yaşamakta olan çeşitli din ve ırklara mensup milletlerin, Fransız İhtilalini oluşturan fikirlerle beyinleri yıkanıp, her birisinin ayaklanması suretiyle böyle bir neticeye gidilebileceği hükmüne varılmıştı. Aynı toplantıda Bonapart'ı bilgilendiren danışmanları, Osmanlı tebaası arasında bulunan Ermenilerin bu şekilde ayaklandırılamayacağını, zira onların "millet-i sadıka" diye anıldıklarını, Padişaha ve devlete son derece bağlı olduklarını söylediklerinde Bonapart; "... O halde Türklerle Ermenilerin arasına kan sokun!" talimatını verir! Devlet-i Aliyemiz adildi Ermenilerin ne denli "millet-i sadıka" olduklarını Sn. Dülger ifade etti: "... Osmanlı Meclis-i Mebusanı'nda onlarca Ermeni kökenli milletvekili, bunlardan bir dönem yedi tanesi kabine üyesi yani, bakan ve en önemlisi Hazine-i Hassa Bakanı yani Padişahın cebi konumundaki şahıs bile bir Ermeni vatandaşımızdı." Asırlar boyu, böylesine et ve tırnak misali iç içe olduğumuz Ermenilerle en ufak bir sorun çıkmadan yaşaya geldik. Devlet-i Aliyemiz, insanlığın ortak değerlerini devlet ve millet hayatına yegane tatbik eden ülke idi. Yani adildi. Ancak bu adalet terazisi hükmünü icra edebilmesi, doğru tartabilmesi için mutlaka ardında güçlü bir iradenin olması şarttır. Bu denli bir iradenin tezahürü de, devlet ve millet hayatının hemen her şubesinin (askerî, siyasî, ekonomik, kültürel vb.) sağlam ve zindeliğine bağlıdır. Bundan dolayıdır ki; üzerinde yaşamakta olduğumuz bu netameli coğrafyada güçsüz devletlerin hayat hakkı yoktur! Bu trajik durumu; Cihan Devletimizi yitirmekle en iyi biz biliriz! Atatürk'ten sonra gelmiş bütün politikacılarımız, başta İsmet İnönü olmak üzere, hemen hepsi, Mustafa Kemal'in "Yurtta Sulh, Cihanda Sulh" prensibini hep yanlış anladılar ve öylece tatbik ettiler. Kimsenin etlisine, sütlüsüne; diğer bir deyişle suya, sabuna dokunmayan idare-i maslahatçı ve tek kelime ile pasif bir dış politika güttüler!.. Sözün sahibi M. Kemal Atatürk, o hasta haliyle; o günkü imkansızlıklar içinde ve zor şartlarda Hatay'ı Anavatan'a katmaya muvaffak olmuştu. Ya, sonra gelenler; birkaçı hariç hemen hepsi haklarımızı dahi müdafaa edememişlerdir. Bunu yaparken de, hep; "Yurtta Sulh, Cihanda Sulh" deyişinin ardına saklanmışlardır. Ermeni soykırımı yalanını seneler senesi dillerine pelesenk eden Batılı devletler, bugün hâlâ bu yalan, hile ve desiselerin hesabını sormaya cüret edebiliyorlar. Parlamentolarında art arda aldıkları kararlarla aleyhimize kamuoyu oluşturuyorlar. Bunlar değil miydi, aynı tarihlerde "kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela"larla Çanakkale'ye gelip bizi 250 bin vatan evladından eden? İtalyan'ı, Fransız'ı, İngiliz'i, Yunan'ı, Anadolu'da ne arıyordu? Bunca sene biz ne yaptık? Tarihî belgeler ortada; Ruslar'ın ve Batılı devletlerin oyununa gelen Ermeniler, bağlı oldukları devlete karşı ayaklandırılıyorlar. O günkü savaş şartlarında Osmanlı hükümeti "tehcîr" kanunu çıkarıyor. Bu durum, çok sonraları dünya efkâr-ı umumiyesine soykırım diye yutturulmak isteniyor. Halbuki aynı Osmanlı hükümeti, Ermenilerin, göç ettirildikleri yurtlarına dönüşleri için de kanun çıkardı. Soykırım var idiyse bu kanun neyin nesidir? Mağdur ve mazlum biz olmamıza rağmen, caniler atakta! Dünyayı velveleye veriyorlar, verebiliyorlar? Ya bunca sene biz ne yaptık; ne yapabildik? Ve ne hazindir ki, hâlâ ne yapabiliyoruz?

23.03.2005

Demokrasi tarihimiz

Demokrasi bize "cebrî hürriyet" şeklinde gelmiştir. Kendisine demokrasiye geçiş dayatılan İsmet İnönü, bu duruma direnseydi; yani 1940'lı yılların ikinci yarısında çok partili parlamenter sisteme geçmeseydi ne olurdu? Bizde de, tıpkı Gürcistan, Ukrayna ve Kırgızistan'da olduğu gibi bir halk ayaklanması "pembe devrim" gerçekleşebilir miydi? Hiç sanmıyoruz... Milletimizin genlerinde; asırların tevarüsü olarak başa bağlılık ve itaat esastır. Bundan dolayıdır ki, diğer toplumlarda olduğu gibi, toplumun yeniden şekillenmesini aşağıdan yukarıya doğru beklemek beyhudedir. Türk Cemiyeti, tarih boyu hep tepeden şekillendirilmiştir. İsmet İnönü, kerhen kaptırdığı "şeflik" iktidarını ömrü boyunca aradı ve bu uğurda geliştirdiği muhalefetini yıkmak ve imha etmek üzerine kurdu. İktidarlarla sürekli didişti ve kavga etti. Öyle ki, merhum Adnan Menderes'in DP iktidarını, ihtilal sonucunda Yassıada'ya tıkattırarak ancak iktidar koltuğunu görebildi. İnsanımızın nefes alabildiği yıllar 1950-60 arası Türkiye'nin ve Türk insanının her bakımdan nefes alabildiği yıllardır. Kalkınma o dönem başlayabilmiş, milletin cebine para ve mutfağına aş o dönemde girebilmiştir. Menderes'ten önce; yüzde 80-85 dolayında toplum kırsalda yaşıyordu. Yani köylüydü. Atatürk'ten devraldığı "Köylü milletin efendisidir" deyişini İnönü, "köylü şehre inemez" icraatıyla ters yüz etmiş ve dünyada sadece kendisine özgü "Milli Şef" ceberut idaresini kurmuştu. 60 ihtilali, yalnızca DP iktidarını al aşağı etmekle kalmadı; çıkarılan anayasa ve çeşitli anayasal kuruluşlarla gelecek iktidarların da muktedir olabilmeleri önlenmiş oldu. Böylece iktidara kim ve hangi parti gelirse gelsin, milletin beklenti ve özlemlerine cevap veremiyor ve ancak idare-i maslahatçılıkla gününü doldurabiliyordu. Nitekim bu durum, 1965'te tek başına iktidara gelen AP ve onun lideri Süleyman Demirel, ikinci kez (1969) seçimlerini kazanmasına ve kalkınmayı temin edip enflasyonu düşürmesine rağmen yaranamamış ve 1971 muhtırasına muhatap olmuştu. Muhtıra sahipleri de ülkeyi, Süleyman Demirel'in şikayet ettiği Anayasa ile yönetemediklerini görünce; Anayasa tadiline gittiler. Kurdurulan hiçbir "partiler üstü!" hükümet, sadra şifa olamamış, havanda su döverek Türkiye'ye ve Türk insanına altın yıllarını kaybettirmişlerdir. Darbe ve muhtıralar, Türkiye'mizde siyaseti bölmüş, parçalı hale getirmiş ve böylece siyasi istikrar sırra kadem basmıştır. Artık ara ki, siyasi istikrarı bulasın! Bu denli parçalı siyasette seçimler de istenilen sonucu verememiş ve ülke koalisyonlar elinde; bir badireden öbürüne sürüklenerek 80'li yıllara, kaos içinde gelebilmiştir. Özal dönemi olmasaydı!.. 60 darbesi ile şirazesinden çıkartılan siyaset demokrasiyi; muhtıra, partiler üstü ve çeşitli koalisyonlarla ancak oksijen çadırında yaşatabilmiş; ülke bir baştan öbür başa sıkıyönetimle idare edilmesine rağmen, bu durum yetmemiş ve idare yeniden askerin güdümüne girmiştir. 12 Eylül sonrası, Özal dönemi ile kısmi bir istikrar yakalanmış; demokratikleşme adına önemli adımlar atılabilmiştir. Bunların başında, Türkiye'nin AB'ye üyelik sürecinin yeniden başlatılması keyfiyeti gelir. Şayet, Özal bu adımları atmamış olsaydı, bugün AB'den ve AB doğrultusunda gerçekleştirmiş olduğumuz demokratikleşmeden bahsedemezdik. (Satır başları halinde değindiğimiz demokrasi tarihi yazımıza devam edeceğiz.)



28.03.2005

Demokrasi tarihimiz (2)
Merhum Özal, demokratikleşme için gerekli adımları 1983-1987 arasındaki birinci iktidar döneminde atabildi. Bundan sonra yani 1987'de de tek başına itkidara gelmesine rağmen, aynı hızla yoluna devam edemedi. Zira, malum CHP muhalefetine; onu hiç aratmayacak Süleyman Demirel muhalefeti eklenmişti. Demokrasilerde elbette muhalefet olacak; hatta muhalefet en az iktidar kadar gereklidir. Ama bizdeki muhalefet anlayışı değil... Zira, bizde uygulanan muhalefet anlayışı; "benden sonrası tufan" tutarsızlığıdır. Bu hercümerç içinde Özal, Çankaya'ya çıkmakla da canını kurtaramadı! 1991 seçimleri sonucunda Türk demokrasisi, seneler sonra; zoraki olmayan bir ilki yakaladı. (1963'teki CHP-AP koalisyonu zoraki idi) Yarım asra yakın birbirlerine karşı kanlı-bıçaklı olan CHP (SHP) ile DYP, yan yana gelerek bir koalisyon kurdular. Bu işin mimarları Süleyman Demirel ile Erdal İnönü oldu. Böylece Türkiye çok büyük bir fırsat yakaladı ama, ne hazin tecellidir ki bundan da istenilen netice bir türlü elde edilemedi. İstenseydi; Özal'ın yarım bırakmak zorunda kaldığı demokratikleşme kolayca gerçekleştirilebilirdi. Özal'ın ani vefatıyla Süleyman Demirel Çankaya'ya çıktı. Onun Çankaya'ya çıkışı ile bir şans daha; Çiller'in DYP'nin başına geçmesiyle yakalanmıştı. Ne yazık ki; o aşı da tutmadı. Kriz üstüne kriz!.. Necmettin Erbakan'la kurulan REFAH-YOL koalisyonu yeni bir darbenin habercisi oldu. Nitekim 28 Şubat 1997 Postmodern darbesiyle iktidar, kendi içinden çökertildi. 1997-2002 seneleri arasında kurulan Mesut Yılmaz ve Bülent Ecevit hükümetleri ise, ülkeyi akıllara ziyan yönetimlerle kriz üstüne krize sokarak; beceriksizliğin şaheser numunesini gösterdiler. Artık demokrasimiz her on yılda bir yapılan darbelerle anılır oldu! Bugün bile işin içinden kimseler çıkabilmiş değildir; demokrasimizdeki bu darbe girişimleri; "tavuk mu yumurtadan çıkar, yumurta mı tavuktan çıkar?" sualiyle hâlâ yalpa yapıp durmaktadır! Darbeli demokrasi siyaseti biçiyor. Toplumun geniş kesimlerini siyasete karşı soğuk ve ilgisiz kılıyor. Mevcut siyasileri de ya yasaklıyor veya küstürüyor. Dolayısıyla demokrasi kültürü bir türlü oluşmuyor, oluşamıyor! 2002 seçimleri, tarihimizdeki 1946 ve 1950 seçimlerine benziyor! 1946'da CHP'nin, "açık oy, gizli tasnif" yöntemi ve envai çeşit hile ve desiseyle; halkın ayyuka çıkan sesi sandığa yansıyamamıştı. 1950 seçimlerinde ise, mızrak çuvala sığmadı ve 450 kişilik Meclisteki sandalyelerin 411'ini DP alarak iktidara geldi. Kimdi bu gelenler? Hiç önemli değil; halk öylesine canından bezdirilmişti ki, Menderes yerine Lenin olsaydı aynı teveccühle iktidara gelirdi! Milletin tek isteği vardı; o da CHP'yi iktidardan uzaklaştırmaktı. Yerine gelen kim olursa olsundu, zira, millete göre daha kötüsü olamazdı! Mesut Yılmaz ve Bülent Ecevit'in koalisyonlu iktidarlarından sonra da millet aynı şeyi düşündü! Yeter ki, bunlar gitsinlerdi! Çünkü yaşatılan sıkıntılar bu kez de milleti canından bezdirmişti. Calib-i dikkat bir hal! Nitekim, millet, bir yıllık bir partiye 367 sandalye vererek tek başına iktidara taşıdı. İktidar partilerini ise, baraj altında bıraktı. Bu durum, demokrasi tarihimizde çok yönlü incelenip, araştırılması ve istikbalin siyasetçilerine ders olarak okutulması lazım gelen calib-i dikkat bir haldir. AK Parti iktidarı 2.5 senedir iş başındadır. Ancak devraldığı ekonomi sun'i teneffüsle yaşatılmaya çalışılan; borç batağına batmış, müflis bir manzara arzetmektedir. Bütün bu olumsuzluklara rağmen, AB süreci işletilmiş ve bu doğrultuda demokratikleşme konusunda dev adımlar atılabilmiştir. Her şey istikrarın korunup sürdürülebilmesine bağlıdır.

29.03.2005
İstifalar...
Devlette ve siyasette büyük tecrübelerin sahibi merhum Özal; siyasî istikrar için "iki buçuk parti"ye ihtiyaç olduğunu söylerdi. Bunun manası; tek başına güçlü bir iktidar ve onun paralelinde Meclis'te güçlü bir ana muhalefet partisi... Uzun tecrübelerden sonra, gelişmiş demokrasiler; tıpkı İngiltere'de ve ABD'de olduğu gibi ancak bu yöntemle siyasî istikrarı sağlayabiliyorlar. Bizim de demokrasimizin başlangıcı (1946) iki büyük partili temele dayanıyor. Demokrasi öncesi dönemden gelen tek partinin (CHP) bölünmesiyle meydana gelen Demokrat Parti, varlığını merkez sağda ve liberal çizgide kurup geliştirdi. CHP, her ne kadar sol siyaset çizgisini benimsediğini söylese de, bu durumu hiçbir zaman kuvveden fiile çıkaramamış; solculuğu yalnızca lafta kalmıştır! Derinlemesine incelendiğinde; sistemin ana gövdesi üzerine kurulu ve sistemden yana tam bir statükocu zihniyeti yansıtır. Bütün dünyada sol ise, bu durumun tam tersidir. Bundan dolayı bizdeki CHP solculuğu sadece lafta kalabilmiştir. "İki buçuk parti" "İki buçuk parti"li; siyasî istikrarın olduğu dönemi on sene yaşatabilmiş (1950-1960), on sene sonunda gelen askerî darbe ile siyaset çok parçalı hale getirilmiştir. Türk siyasetindeki dört eğilimin temelleri, ta o vakitler atılmıştır. '1971 Muhtırası'ndan sonra ise, parçalı siyaset daha bir derinleşerek toplumda kamplaşmalara sebep oldu. Bu denli bir siyasî istikrarsızlık, seksen ihtilalinin ana sebeplerinden birisidir. Siyasi istikrarsızlığın sürdüğü bütün bu dönemlerde şahit olduğumuz, olgu; milletvekillerinin partilerinden istifa etmeleri; bunların ya müstakil parti kurmaları veya başka bir siyasî partide yer almaları idi. Hiçbir ideolojik temele dayanmayan bu istifaların çoğunun hangi gerekçelerle yapıldığını cümle âlem bilmektedir! Bülent Ecevit'in her birisine bakanlık vermek suretiyle, AP'den ayarttığı on bir milletvekilinin hal-i pür melalleri hâlâ hafızalarda tazeliğini korumaktadır! (Güneş Motel'deki pazarlıklarla başlayan ve hapislerde noktalanan gayr-i ahlaki siyasî ilişkiler..) Milletin sağduyusu ile 3 Kasım 2002 Genel Seçimlerine de yirmi küsur partiyle girdik. Milletimiz çok büyük bir basiret göstererek iki partili bir Meclis yapısı oluşturdu. Senelerdir susanılan siyasî istikrarı millet, engin sağduyusu ile sandıkta temin etti. 367 sandalye ile AK Parti tek başına iktidar oldu. Kendisinin dahli olmadığı bir seçim sistemiyle; yüzde 34.6'lık oy oranıyla Meclis'in yüzde 65'ini elde etti. Bu, Türkiye'nin yıllarca beklemekte olduğu fevkalade bir durumdu. Türkiye'nin kangrenleşmiş devasa sorunlarına, ancak böylesine güçlü bir iktidar çözüm bulabilirdi. İki partiden oluşan Meclis'te, hem iktidar ve hem de ana muhalefet partisinden istifalar olmaktadır. CHP'deki istifaları, ayrı bir yazımızda ele alacağız. Her şeyden önce, şu hususun altını çizmeliyiz ki, istifalarda kabahat hiçbir zaman tek tarafın olmaz! İstifa eden, ettiren ve sistemin bu eylemde derece derece payları vardır. Baş suçlu sistem!.. Kanaatimizce baş suçlu sistemin kendisidir. Çünkü bizdeki sisteme göre millet, vekilini belirleyememektedir. Partiye oy vermektedir. Dikkat edilirse istifa eden milletvekillerinin çoğunluğu, listelerin en altından; hasbelkader seçilmiş kişilerdir. Dolayısıyla bunların bir daha seçilebilme imkanları yok gibidir. Bundan dolayı da kendilerine yer aramaktadırlar!. Evvel emirde yapılması gereken iş; Seçim Kanunu'nu ve Siyasi Partiler Kanunu'nu yeniden; modern demokrasilerde olduğu gibi tanzim etmektir. Öyle, pansuman tedbirlerle, hazine yardımını üç milletvekilinden yirmiye çıkarmakla bir yere varılmaz. Köklü değişiklik lazımdır. (Milletvekillerinin partilerinden istifa etmeleri konusunu işlemeye devam edeceğiz.)


03.04.2005


İstifalar (2)

Dünkü yazımızda da ifade ettiğimiz gibi, milletvekili istifalarında baş suçlu ve sorumlu sistemin kendisidir! Daha açık şekliyle söyleyelim; asıl suçlu ve sorumlu sistemi bu şekliyle oluşturan ve öylece gitmesine göz yuman siyasetçilerdir. Mevcut iktidarın elinde, Anayasa değişikliği olmasa da, kanunları değiştirme yetkisi ve gücü vardır. Bilindiği üzere; Anayasa değişikliğine, CHP'nin "milletvekilliği dokunulmazlığı" takıntısı yüzünden, konsensüs sağlanıp gidilememektedir. İktidarın elinde ise, referanduma gitme imkânı vardır. Kim haklı, kim haksız yönü tartışılmadan görünen o ki; mevcut Cumhurbaşkanı, çıkan kanunları "veto" ederek iktidara adım attırmamaktadır! Veya iktidar; Anayasa'ya aykırı olarak çıkardığı kanunlar "veto" olarak geri döndüğünden, kendi bindiği dalı kesmektedir. Bu konu ayrıca tartışılması gereken bir husustur. Önümüzdeki vakıa ise, en hayati kanunlarda bile iktidarın gerekli süratle adım atamadığıdır. Bundan dolayıdır ki, referandumu bir an önce ülke gündemine getirmelidir. Millet, vekilini belirleyemeden ve tanımadan seçiyor dedik. Dolayısıyla seçilen milletvekillerinin, kendilerini seçen halkla direkt bir bağlantısı bulunmuyor. Bundan dolayı da herhangi bir milletvekili kendisini seçmenine karşı sorumlu hissetmiyor ve partisinden gayet rahatlıkla istifa edebiliyor. Seçmene ihanet!.. Milletvekilinin partisinden istifasını bir dereceye kadar makul görsek de; aynı milletvekilinin rakip bir partiye girişi asla etik sayılamaz. Bu durum, düpedüz seçmene ihanettir. Milletin seçmediği ve sandığa gömdüğü bir partiyi, bu denli istifalarla Meclis'e taşımak ve bu şekilde halkın huzuruna çıkmak ne kadar demokratik ve ahlâkîdir? Burada hemen şu hususu belirtelim ki, böyle bir hataya ilk defa iktidar partisi sebep oldu! CHP'den ayrılan milletvekillerini partiye dahil ederek böyle bir yolun kapısı açılmış oldu! Aynı kapıdan istifalar şimdi birbirini kovalamaktadır! Bu durumu önlemin yolu, istifa eden milletvekilinin, milletvekilliği halinin düşürülmesi ile mümkündür. O vakit istifanın bir manası olur. Aksi halde milletle inatlaşma olur ki, bunun da cevabı ilk seçimlerde alınır! Yine 2002 seçimlerine dönelim: Milletimiz, iktidarda bulunan üçlü koalisyon partilerinden her birini (MHP-DSP-ANAP) barajın altına iterek sandığa gömdü! ANAP'tan ayrılıp AK Parti listelerinden seçime katılıp milletvekili seçilen Erkan Mumcu, AK Parti iktidarında bakanlıkla ödüllendirildi. Bakan iken istifa edip eski partisine döndü ve o partide genel başkan oldu. Yanına da AK Parti'den, CHP'den, bağımsızlardan ona yakın milletvekili alarak yeni bir siyasi ikbal arayışına girdi. Millete rağmen!.. Çok merak ediyorum; acaba millet böyle bir partiye ve böyle bir siyasi kadroya ne gözle bakacaktır? Bu parti, millete rağmen kurulmuş olmuyor mu? Milletin vermediğini sun'i oluşumlarla temin etmeye çalışmak ne denli sağlıklıdır? Bunlar, yarın milletin önüne gittiklerinde ne deyip oy isteyeceklerdir? O ANAP ki, kurucusu ve her şeyi olan Turgut Özal'a bile yâr olamamış; Mesut Yılmaz'la birlikte defnedilmiş bir parti; böylesi bir oluşumla yeniden siyaset sahnesine sokulursa tutar mı? Erkan Mumcu'ya göre, tutar ki, bu maceraya girdi. Ama, demokrasilerde millete göre tutması önemlidir. Bunu zaman gösterecektir; bekleyelim, görelim...



04.04.2005

Şimdiye kadar neredeydiniz?

Siyaset mütekaidi bay ve bayan Ecevitler, tuhaf beyanlarıyle gündem oluşturmak istediler ama başarılı olamadılar. Rahşan Ecevit; "din elden gidiyor!" derken; Bülent Ecevit de "Musul'un alınması konusunda, İnönü'nün kendisine yaptığını iddia ettiği vasiyetinden" dem vurdu. Din elden gidiyorsa, bu, akşamdan sabaha olmuş veya olabilecek bir hadise değildir her halde.. Bay ve bayan Ecevitler devr-i iktidarlarında, acaba bu konuları ne denli dikkate aldılar ve ne yaptılar? Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün işaret ettiği gibi; "... bu sözlerinde samimi iseler, neden kendi iktidarlarında Kur'an-ı kerim kurslarını kapattılar ve İmam Hatip liselilerin üniversitelere girişlerini engellediler?" Evet; bunların iktidarlarında, Türk çocuklarının ilk öğrenim çağında yani (16) yaşına kadar dinlerini öğrenmesi yasaklanmıştır. Hem de bu kararı hangi içişleri bakanına aldırttılar biliyor musunuz? Saadettin Tantan'a!.. Bağcıyı dövmek Neymiş efendim; çocuk, henüz reşit hale gelmeden dinini belirleyemeyeceğine göre (!) herhangi bir dinî tedrisat uygun değilmiş! Ve yine neymiş efendim; bu kurslar, ne idüğü belli olmayan kişiler tarafından; merdiven altlarında ve izbe yerlerde veriliyormuş. Devlet denetimi dışındaki bu tür eğitimde, devlet düşmanlığı dahil her türlü zehirli fikirler, çocuklarımıza aşılanabilirmiş!.. Yani; "... şu mektepler olmasa, maarif vekaleti çok iyi idare edilecek ama!.." diyen ittihatçı kafası.. Bir şeyin fayda ve lüzumuna inanıyorsan, neden ona resmi yoldan sahip çıkmıyor ve bunun için gerekli tedbirleri almıyorsun? Neden, böylesine önemli bir konuyu sorumsuz insanların ellerine veriyor ve ardından da, bu sorumsuzlukları göstererek yasaklama cihetine gidiyorsun? Belli ki, burada asla samimi değilsin! Ve asla senin derdin üzüm yemek yani, yeni Türk nesillerine dinini, diyanetini öğretmek değil; bağcıyı dövmektir. Çok şükür; bu memlekette öyle üç-beş bin İncil dağıtılmakla din elden gitmez. Ecevitler'in bu çıkışı, dini duyarlılığı olan AK Parti iktidarını sarsmaya matuf ki, boşuna gayret! Zira milletimiz, bütün bu siyasileri denedi ve herkesin kim olduğunu çok iyi biliyor! Musul meselesinde de, bay Ecevit'in sözleri hiç inandırıcı bulunmadı. Farz-ı muhal öyle bir şey vardıysa bile; adama sormazlar mı, şimdiye kadar neredeydiniz?!.. Musul, bilindiği üzere; "misak-ı millî" hudutlarımızın içindedir. Tıpkı Batı Trakya, Kıbrıs ve on iki adaların olduğu gibi... Bunların hepsinden Lozan'da vazgeçilmiştir. Yalnız Musul sonraya bırakılmış; bilahare 1926'da da ondan vazgeçilmiştir. O günden bugüne elimize çok fırsatlar geçmesine rağmen; maalesef bunlardan hiçbirisinden istifade edilememiştir. Maksatları farklı Bu tarihî fırsatlardan son iki tanesi; birincisi I. Körfez Savaşı zamanında, Özal'ın isteyip de Torumtay Paşa'nın istifası ile olumsuz şekilde sonuçlandı. İkincisi de malum "Tezkere" olayı ile kaçırılmıştır. Şimdi ise oradaki muhatabınız ne Kürtler ve ne de Araplardır, doğrudan doğruya Amerika Birleşik Devletleri'dir. Ecevit, bu söylemi ile Türkiye'yi, dostu ve müttefiki bulunan ABD ile savaşa mı sokmak istiyor? Ama hayır; belli ki onun asıl amacı; bu denli absürd fikirleri yetkili ağızlara söylettirip; Türkiye'nin AB'ye giden yolunu kesmektir! Zaman tünelinde kalmış bu siyasetçilere tek kelime ile acımak lazım!

07.01.2005

Cömerdin ikramı şifadır
Pazar yazısı Başlıktaki ifade hadis-i şeriftir; yani Peygamber sözüdür. Cömertlik çok önemli bir haslettir. İyilerin özelliğidir. Cömertliğin sırrı, karşılıksız vermektir ve bu denli verişten haz duymak, memnun olmaktır. Bu hal ise, Yaradan'ımızın, Allahü tealanın sıfatıdır. O'nun sıfatıyla hallenmekten daha yüksek ve daha güzel ne olabilir? Can gargaraya gelmeden Bursalı İsmail Hakkı hazretlerinin tasavvufi tefsirinde; ölüm halindeki insan anlatılırken buyuruluyor ki: "... Herkese, can (ruh) gargaraya gelmeden önce, iki cihanın serveri Sevgili Peygamberimizin mübarek yüzü gösterilir. Kişiden, bu zatı tanıyıp tanımadığı sorulur. Kişi, iman ehli ise, gördüğü o güzeller güzeli yüze meftun olur ve (nasıl tanımam, bu benim varlık sebebim, Sevgili Peygamberim) der ve; ayın on dördü gibi parlayan o mübarek yüze iştiyakla bakarken, ruhu, tereyağından kıl çeker gibi çıkar. Acıların en şiddetlisi olan ölüm acısını hiç hissetmez. Tıpkı narkoz yemiş gibi, farkında bile olmaz. Kişi, velev ki, asilerden dahi olsa; amma hayatında iken cömert ise, vermekten haz duyup, vermek için yarışmışsa... Darda kalanın, fakir fukaranın, yetimin, çaresizin peşinden koşup onlara çare olmuşsa... Bütün bunları, insanlardan gizli, sırf Allah rızası için yani ihlasla yapmışsa... Bu asi kul dahi, sırf bu halinin hürmetine (ne kadar günahkâr olsa da!..) o mübarek çehreyi tanıyacak ve ona ümmet olarak kavuşabilmek için can atacaktır. Bu dahi, aynı ölüm haliyle vefat edip ebedi saadete gark olacaktır..." "İman var, ne yok ki!.." Bu mevzuda, Sevgili Peygamberimizin çok nazik bir uyarısı var; buyuruyor ki: "Sizler, cömertlerin kusurlarına bakmayın; onlar düşerlerken Cenab-ı Hak ellerinden tutar!.." Allahü teala, Sure-i İbrahim'in 7. ayetinde; "... Size verdiğim nimetlerin kadrini bilir, şükrederseniz (yani, onları verdiğim emirler doğrultusunda kullanırsanız) onları elbette artırırım. Nankörlük eder, küfran-ı nimet içinde olursanız, elinizden alır ve şiddetli azap ederim!" buyuruyor. İnsana verilen en kıymetli nimet, imandır. Bundan dolayı, bütün İslam büyükleri, "iman var, ne yok ki, iman yok, ne var ki" buyurmuşlardır. İnsana verilmiş olan bu en büyük, iman nimetinin şükrünün ne olduğunu ve nasıl yapılabileceğini yine Cenab-ı Hak bildiriyor. (Kad Semi'a) suresinin son ayetinde; "... birbirinizi sevin!" buyuruyor. İşte bu sevgi, yani inananların birbirlerini sevmesi, bu iman nimetini devam ettirir. Güler yüz ve tatlı dil... Nitekim, hadis-i şerifte de Sevgili Peygamberimiz; "İman etmedikçe Cennet'e giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsınız!" buyurmaktadır. Bu durumun tersi, yani birbirini sevmemek ve birbirlerine buğz etmek, birbirlerini çekememek ve çekiştirmek ise, Allah saklasın son nefeste imansız gitmeye sebeptir. Cenab-ı Hak, ayrıca; kullarına verdiği nimetlerin izharını (açığa çıkmasını, yansımasını) ister. İman nimetinin izharı nedir biliyor musunuz? Güler yüz ve tatlı dildir...