Çok müthiş bir zulmete gömülmüştü bu âlem.

İnsanlar azgınlaşmış, unutmuştu Allah’ı.

Yayılmıştı her yere mazlumun ah-ü vahı.

Unutulmuş, Allah’ın gönderdiği hak dinler.

Almıştı yerlerini, beşeri düşünceler.

Musa Kelimullah’ın dini unutulmuştu.

Tevrat yok edilmiş ve tamamen bozulmuştu.

Hazret-i İsa’nın da dini hıristiyanlık,

Bozulup, üç tanrı’ya inanılırdı artık.

İranlılar, şaşkınca ateş’e tapıyordu.

Bin senedir o ateş, hiç söndürülmüyordu.

Arabistan’da dahi, insanlar çok sapıtmış,

Put yerleştirmişlerdi Kâbe’ye üçyüzaltmış.

Beytullah’ın olduğu Mekke’de bile, o an,

Sel gibi akıyordu küfür, günah ve isyan.

Son haddine varmıştı zulüm ve ahlaksızlık.

İftihar vesilesi olmuştu bunlar artık.

Dini, ruhi, siyasi bakımdan Arabistan,

Kopkoyu bir karanlık içindeydi o zaman.

Zaman-ı cahiliye denir ki o devire,

Azgınlık ve şaşkınlık yayılmıştı her yere.

Ne içtimai düzen, ne siyasi bir nizam,

Olmayıp, karışıklık sarmıştı her yeri tam.

İçki, kumar, hırsızlık, zina ve ahlaksızlık,

İcra ediliyordu ne varsa her fenalık.

Kadınlar, bir mal gibi alınıp satılırdı.

Kız çocuğu doğması, zül, ayıp sayılırdı.

Felaket, yüz karası gelirdi bu onlara.

Kızları, diri diri gömerlerdi kumlara.

(Babacığım!) diyerek boynuna sarılsa da,

Acı feryatlar ile, ağlayıp yalvarsa da,

Yine de gömerlerdi onları diri diri.

Hiç bu cinayetlerden sızlamazdı kalpleri.

Bütün bunlardan başka, hazret-i İbrahim’in,

Hanif dinine bağlı, inançlı, temiz mümin,

Kimseler de vardı ki, Allah’a inanırlar.

Ve uzak dururlardı putlardan yalnız bunlar.

Peygamber-i zişan’ın anne, baba, dedesi,

Böyle kimselerdi hep, bilcümle sülalesi.

Lakin o azgınları, ebedi Cehennemden,

Kurtaracak kahraman lazımdı çok geçmeden.

Nitekim doğmasına, az zaman kalmıştı hem.

Onu karşılamaya hazırlanırdı âlem.

İnsanlara, ebedi refahı göstermeye,

Bir merhamet deryası geliyordu bu kere.

Makam-ı mahmud ile Şefaat-i kübra’nın,

Sahibi geliyordu hem dahi gayet yakın.

Hep temiz alınlardan gelen Nur’un sahibi,

O eşsiz büyük insan geliyordu nur gibi.

Allahü teâlâ’nın Habibim dediği zat,

Varlıkların özü ve hülasa-i mevcudat,

Hürmetine her şeyin yaratılmış olduğu,

Âleme rahmet olan bir (Sultan) geliyordu.


.

   Peygamber-i zişan’ın dünyaya teşrifleri,

Olmadan, görünmüştü pek çok işaretleri.

Doğacağına yakın, nice meşhur insanlar,

Geleceğine dair görmüştü çok rüyalar.

Sonra bu rüyaları, o zamanın en meşhur,

Kahinlerine gidip, tabiri sorulmuştur.

Onlar demişlerdir ki bu rüyalar hakkında:

Ahir zaman Nebisi teşrif eder yakında.

Sevgili dedeleri Abdülmuttalip dahi,

Bu hususta, bir rüya görmüştü bizatihi.

Kendisi anlatır ki: Bir gün uykuya daldım.

Rüya görüp, büyük bir ürpertiyle uyandım.

Oğlum Ebu Talip’le gittik biz bir kahine.

O, yüzüme bakarak, dedi ki: (Bu halin ne?

Ey Kureyşin reisi, ne oldu sana böyle?

Çok mühim bir hadise var ise, hemen söyle.)

Dedim ki: (Evet, henüz kimseye açmadığım,

Dehşetli bir rüyamı size anlatacağım.

Büyük bir ağaç gördüm, ucu göke varmıştı.

Dalları, doğuya ve batıya yayılmıştı.

Ve ondan, öyle bir nur çıkardı ki o anda,

Çok hafif kalıyordu, güneş onun yanında.

O, bazan gözüküyor, bazan kayboluyordu.

Ve o muazzam nur’u, an be an artıyordu.

Kureyş kabilesinden gördüm bazı insanlar,

Ağacın dallarına tutunmuşlardı onlar.