Bir gün bir yaşlı nine, Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- “Ben de cennetlik miyim? diye bir sual arz eder. Efendimiz “Yaşlılar cennete girmeyecekler” buyururlar.

Ninecik, kederlenir. Zira, her mü’min, iman eder ki o, ne diyorsa doğrudur!

Bunun üzerine Peygamberimiz, tebessüm ederek latifelerine açıklama getirirler:

- Yaşlılar cennete girmeyecekler; zira ahirette yaşlılık olmayacak. Orada herkes 33 yaşında olacaktır.

Bizim medeniyetimizde yani Vahiy Medeniyetinde, bir başka ifadeyle Merhamet Medeniyetinde nükte, fıkra, şaka, latife, mizah vardır fakat letafet mecburiyet ve kaydı da vardır. Bundan dolayıdır ki bu topraklarda Nasreddin Hoca gibi bir deha yükselmiştir. Nasreddin Hoca merhum bizim bir markamızdır. Üstelik paylaşılmaz bir değerdir. Türkmenistan’a gidildiğinde ona Özbek Türklerinin, Azerbaycan’a gidildiğinde Azeri Türklerinin, başka yerlerde de başkalarının sahip çıktıkları görülür…

Nasreddin Hoca fıkraları, daha doğrusu nükteleri beş bininci kere de dinlense gülünür, neş’elenilir, rahat edilir, ibret alınır. “Hocamızın fıkraları O’nun kerametidir” dersek herhâlde yanılmış olmayız. O ve daha başka tarihî nüktedanlarımız, bizim medeniyetimizden beslenmişlerdir.

Nasreddin Hoca asla ve kat’a komedyen değildir. Hani “Müsademe-i efkardan barika-i hakikat çıkar/ fikirlerin çarpışmasından gerçeğin şimşekten ışığı çıkar!” Dendiği misal Nasreddin Hoca’nın sözleri kendisine yöneltilen suallere verilmiş çarpıcı cevaplardır:

Bir gün gençler, Hoca’nın etrafını sararak sorarlar “Hocam, şu karşı dağı çağırsan buraya gelir mi?” Akılları sıra Hazretle alay edeceklerdir. Hoca “Gelir” der. “Çağır öyleyse” derler. Hoca seslenir “Ey dağ buraya gel!”. Beklerler. Biraz sonra, bir daha seslenir. Bir daha, bir daha. Tabii ki dağ yerinde durmaktadır. Bunun üzerine Nasreddin Hoca, gençlere dönerek şöyle der:

- Dağ bize gelmiyorsa, biz ona gideriz! Haydi yürüyün!

Şu fıkra üzerine bir kitap yazılır. Kısacası Hazret, diyor ki; şartları zorlama, olduğun yere çakılma, beklediğin olmuyorsa sen harekete geç.

Hoca, neden böyle bir üsluba sahip? Beslendiği pınardan dolayı. Peygamberler Peygamberi ne buyurmaktalar?:

-Gelmeyene git, aramayanı ara...

Bizim medeniyetimizde nice bin söz ve davranış gibi fıkra ve nükte de zariftir. Bundan dolayıdır ki “Latife latif gerek!” denmiştir. “Başka şey şakası” olmamasına dikkat edilmiştir.

Pespaye, seviyesiz olanlar yok muydu? Biz kopuk, berduş, serseri tayfasından değil, medeniyet imbiklerinden geçmiş numune insanlardan söz ediyoruz.

İster ciddi konuşulsun, ister mizah yapılsın hatta isterse öfke içinde olunsun ağızdan çıkanı kulak duymalıdır. Yoksa adama “Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?” diye hatırlatırlar. Bunu diyen bazen oradaki kimselerdir, bazen de mahkemede hâkimdir. Bu sebeple “Söylemediğin sözün hâkimi, söylediğin sözün mahkûmusun” hakikatini unutmamak gerekir.

Nükte, fıkra, mizah, komedyenlik vs ile sanatçılık, cıvıklık, sululuk, ayağa düşme, kabalık veya müstehcenlik değildir. Unutulduğunu, şöhretini kaybettiğini görerek kendini hatırlatmak için sorumsuzca konuşmak hiç değildir.

“Sanatçı, mizah yapar, eleştirir!” gibi lafların karşılığı “Zırva tevil götürmez!” sözüdür. Çünkü “Kişi haddini bilmek gibi irfan olmaz!” “İnsanın ahmak dostu olacağına akıllı düşmanı olması yeğdir.” Bazıları fikir hürriyeti ve mizah gerçeği üzerinden öyle şeyler söylüyorlar ki tam bir garabet. Hâlbuki o sözler, sanatçı diye şunu tasvir ediyor:

-Delidir, ne derse yeridir!

Hakiki sanatkâr, şöhret budalası, zevzek, boşboğaz değildir. Toplum önünde olan herkes gibi sanatçı da ne dediğinin ne yaptığının farkında olmalı. Sözün önünü-sonunu düşünmelidir. Nükte, mizah, şaka yapanlar, boğazın dokuz boğum olduğunu herkesten daha iyi bilmelidir. Arzu edilmedik bir şey yaşandığı vakit ise sözün arkasında durma cesareti gösterilemiyorsa inkâr ve tevile de kalkışmamalı. Onun yerine “kul kusursuz olmaz” diyerek, hatadan dolayı özür, günahtan dolayı af dilenmelidir.

.BİR MEKTEP ADAM OLARAK SEYYİD AHMED ARVASİ

2018-12-24 02:00:00

A -

A +

“S. Ahmed Arvasi” adının ilk işitildiği 1970’li yıllardır. O yıllar, yerli düşüncenin kendini müdafaa yıllarıdır. Tek Parti iktidar zamanları arkada kalmış fakat; Tek Parti Zihniyeti, 27 Mayıs 1960 kanlı darbesiyle güçlenerek, yerli düşüncenin; bir başka söyleyişle tarihine, dinine ve diline bağlı olanların üstüne üstüne gelmektedir.

O günlerde “Allah” diyenlere, “ecdat” diyenlere saldıranlar, hor ve aşağı görenler sadece Yassıada’da darağacı kuranlardan ibaret değildir...

1968’de bugünkü Sarı Yelekliler protestolarında olduğu gibi Paris’te bir gençlik hareketi başlamış, bu hareket, kısa sürede Avrupa’ya sıçramış ve İstanbul üzerinden bütün Türkiye’ye yayılmıştı.

Türkiye’de önceleri “gençlik eylemi” sanılan sokak gösterileri, hızla sol şiddet olaylarına dönüşmüş ve komünist işçi-köylü ihtilalini hedefleyerek silahlanıp kan dökmeye başlamıştı.

Bu dönemde yerli düşünce 3 tehdit altındaydı:

-Tek Parti Zihniyeti.

-Materyalizm.

-Komünist ideoloji.

Birbirinden ayrı gibi görünen bu üç ‘izm’in aslında üçü de 1789 Fransız İhtilalinin ihraç etmiş olduğu fikirlerden besleniyordu. Nitekim Fransız İhtilalinin “hürriyet”, “uhuvvet” “müsavat” dediği sloganlar, bunlara “adalet” sözü de eklenerek bizde İttihat Terakki’nin ideolojik dayanağı olacak, yabancı hayranlığının hücrelere yerleşmeye başladığı bu dönemin devamında da İttihat ve Terakki hareketinin gafleti ve Haçlı güçlerinin ihanetiyle İmparatorluğa veda edilecekti.

Devlet-i ali Osman’ı kaybetmemizde sanayi inkılabını kaçırmamızın payının büyük olduğu iddiası doğrudur. Ancak; buna eş zamanlı olarak fikir, sanat ve edebiyatta geri kalmışlığımızın, fikir üretemez duruma düşmemizin payı da büyüktür.

Bu vaziyetin en kavruk dönemlerinden biri 1970’lerdir. O günlerde dünya görüşümüzü cihanşümul çapta ifade edebilecek tefekkür, kalem ve kelam erbabımız bir elin parmakları kadar bile değildi.

Devrin sözde devrimci ve lafta ilericileri için Müslüman mürteci, İslamiyet irtica, köklere sadakat Turancılıktı.

Yerli düşüncenin karşısında bir silahlı militanlar vardı bir de kalemleriyle onları besleyen yabancılaşmış aydınlar.

Kalemli kuvvetlerimizin; Yahya Kemal, Necip Fazıl, Nihal Atsız, Nurettin Topçu, Osman Yüksel, Sezai Karakoç’un yanına yeni imzaların dâhil olması, fikir tahkimatımızın güçlenmesi şarttı.

“S. Ahmed Arvasi” adı, böyle bir ortamda işitilir oldu. “Kendini Arayan İnsan” diyen bu imza, bir meçhuldü ki bir zaman sonra “Umran’dan Uygarlığa” diyecek bir başka meçhul olan Cemil Meriç keşfedilecek, O’nu aynı vakitlerde Ahmet Hamdi Tanpınar takip edecek, daha sonra da Erol Güngör gelecektir.

Ahmed Arvasi Bey, uzun öğretmenlik hayatında çok sayıda talebenin fikir mimarı olduğu gibi 150 yıldır içeriden ve dışarıdan gelen kalemli ve kelamlı saldırılara karşı fikrî tahkimat yapmak isteyen yerli düşünce mensuplarına da “Kendini Arayan İnsan”dan başka “İnsan ve İnsan Ötesi”, “Diyalektiğimiz ve Estetiğimiz”, “İnsanın Yalnızlığı” gibi eserleri kazandırıyordu.

Arvasi Hoca’nın üzerinde durduğu insandı. Materyalizm kıskacındaki insanı kendini keşfe davet ediyordu.

Allah, insan, hayat, akıl, zekâ, vahiy, iman, bilgi, sübjektif bilgi, objektif bilgi , mutlak bilgi, madde-hayat-ruh, zaman-mekân-Allah, şeriat, tasavvuf, estetik, medeniyet, ölüm ve sonrası.... üzerinde tefekkür ettiği çok sayıdaki bahislerden bazılarıdır.

Seyyid Ahmed Arvasi, dinine ve milletine sevdalı bir mütefekkirdir. O’na ve elbette bize göre Türk, İslamiyet’le yaradılış manasını bulmuş ve asırlar boyu İslamiyet’i müdafaa etmesiyle, İslam’ın sancaktarı olmasıyla da “Allah’ın ordusu” olma şerefine kavuşmuştur. Şanlı Peygamberin -aleyhissalatü vesselam- şanlı müjdesine kutlu Sultan Mehmed Han ile kutlu ordusunun kavuşması -hâşâ- bir tesadüf değildir.

Arvasi Hoca, İslam ümmetinin bugünlere Ehl-i sünnet ana umdesine bağlılığıyla yani bu yoldaki ulema, evliya ve milletimizin emsalsiz gayretleriyle geldiğine inanır. Kurtuluşu da yine böylece olacaktır. İmam-ı Azam çizgisindeki Maturidi itikad, Ehl-i Sünnet yolu, özü örselenmemiş şeriat ve İmam-ı Rabbani hazretlerinde zirveyi bulmuş tasavvuf, kâmil bir bütündür.

Ahmed Arvasi Hoca, ilmiyle amil bir mütefekkirdir. Söylediği başka yaşadığı başka değildir. Batı felsefesinin şüpheciliğine İslam tefekkürünün muhkem mantığıyla cevap verir.

Devrin heyecanına kapılmayarak genç insanı eline silah almaya değil, tefekküre yönlendirir. İnsan; yerli insan, kendini, Allah’ı, Sevgili Peygamberimizi, İslam ahlakını bilmek, tarihini tanımak, dün-bugün-yarın denklemini kurmak ve değerlerinin, irfanının şuurunda olmak borcundadır.

Seyyid Ahmed Arvasi Beyin hayatına baktığımızda Doğu Beyazıd’da doğmuş, orta tahsilini Erzurum, yüksek tahsilini Ankara’da yapmıştır. Ne dünyanın sayılı üniversitelerinden mezundur ve ne de oralarda yüksek lisans ve doktora yapmıştır.

O’nu yetişme çağında besleyen Medrese ilmiyle yoğurulmuş aile çevresi, İslam âlimleri ve sonraki zamanlarda da yerli fikir adamlarıdır.

Nitekim Yahya Kemal’i fikren besleyen gittiği Paris değil, sığındığı Osmanlıdır. Necip Fazıl’ı kurtaran Fransız kültürü değil Abdülhakim Arvasidir.

Sevgili Peygamberimizin bir sıfatları da “Hace-i kâinat”tır; kâinatın öğretmeni, kâinatın Hocası. Demek oluyor ki öğretmenlik, muallimlik bir Peygamber mesleğidir.

“Rütbe’ül ilm ale’r rüteb/ilim rütbesi, bütün rütbelerden yüksektir” hadis-i şerifi malumdur. Ahmed Arvasi Hoca, bu rütbeye kavuşmuş bir şahsiyettir.

Öğretmenliğe başladığı 1952’den vefat ettiği 31 Aralık 1988’e kadar derslerinde, sohbetlerinde, konferanslarında, yazı ve kitaplarında inandıklarını paylaşmaya, bildiklerini öğretmeye çalıştı. İlminin zekâtını verdi. Bir dava ve şuur adamıydı. Meydana çıktığı 1970’lerde bir boşluğu doldurdu. Gittiğinde ise arkada bir boşluk bıraktı.

Vahiy Medeniyetimizde mektep yahut okul dört duvar değildir. Mektep, ilim-amel-ihlas düzleminde öğrenen, yaşayan ve öğreten rehber insandır. Mektep insanlar meş’aledir, için için yanar ve yolları aydınlatırlar. Hem yaşadıkları zamanda muasırlarını ve hem de bıraktıkları eserlerle sonraki asırları aydınlatırlar.

İlim ehlinin ilminden, sanatkârın gönlünden, fikir adamının ufkundan herkes, nasibi kadar faydalanır. Bir söz, bir cümle, ruhları tutuşturur ve o aşk gün gelir milyonlara sirayet eder.

Bu anlamda Diriliş Ertuğrul Filmi’nin Ahmed Arvasi Beyin eseri olduğu söylenebilir:

Adı geçen diziyi yapan Tekden Film’in sahibi Dr. Kemal Tekden, Arvasi Hoca’nın talebesidir. Fikri, O’nun sohbetleriyle hedefini bulur. Kemal Tekden Bey, daha o günlerde kararını verir: “Eğer; ileride bir imkân bulursam film şirketi kuracağım…” Evet; zamanı gelince film şirketini kuracak ve dinlediği ders ve sohbetlerdeki ideal ve hakikati yeni imkânlarla milyonlara aktaracaktır. O zaman, Arvasi Hoca’nın vefatından çeyrek asır sonra çıkagelmiştir. Diriliş Ertuğrul Filmi böylece doğar.

Yüz akı mütefekkirlerimizden merhum Seyyid Ahmed Arvasi Bey, haysiyet ve şahsiyet sahibi abidevi bir fikir inşacısı ve bu vasfıyla da devirleri aydınlatan bir Mektep Adamdır.

. ÇEKİLME DEĞİL, YER DEĞİŞTİRME!

2018-12-21 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın “bir-iki gün içinde Fırat’ın doğusuna gireceğiz!” açıklaması üzerine askerî hareketlilik arttı, medya, bölgeye yerleşti.

Harekâtın başlaması, önce gün, sonra an meselesi oldu. Eller tetikteyken saatler saatlere, günler günlere eklenmesine rağmen o an bir türlü gelmiyordu...

Cephede hareketlilik yaşanırken havada sessizlik vardı. Tecrübenin, bu sessizliği tahmini mümkündü:

Belli ki Ankara-Washington hattında diplomatlar olanca hünerlerini gösteriyorlardı. Türk tarafı, bunun bizim için bir beka meselesi olduğunu açık ve kesin bir dille ifade ederken ABD’nin terör örgütünün yanında yer almasının ve onlara yaptığı yardımın, dostluğa da stratejik ortaklığa da sığmadığını diplomasi çerçevesinde fakat kararlı bir şekilde ortaya koyuyorlardı.

Amerikan tarafının artık hükmü kalmamış DEAŞ itirazından başka ciddi bir mazereti yoktu. Bu yüzden konuşmaları, lafları dolaştırma ve tekrardan öteye geçemiyordu.

Neticede iki taraf da raporlarını Başkanlarına sundular. Sürecin akıbeti üst seviyede siyasi iradeye kalmıştı. Eller tetikte Ankara’dan gelecek emir beklenirken Cumhurbaşkanı Erdoğan, Başkan Trump’la telefonla görüştüğünü açıkladı. Bu görüşme, Washington’dan Türk-Amerikan münasebetlerini yumuşatan haberlerin gelmesinin başlangıcı olmuştu.

Ancak vaziyette bir değişiklik yoktu. Değişiklik 19 Aralık günü oldu. O gün Donald Trump sürpriz bir açıklamayla şöyle dedi:

-ABD’nin Suriye’de bulunma sebebi, DEAŞ’ın burada olmasıdır. Bu örgüt, iktidarım döneminde mağlup edildiğine göre artık Suriye’de kalmamızın bir sebebi yoktur. Onun için çekiliyoruz!

Bu söz, PKK/PYD Kürtlerini şoke etti. İngiltere’yi kızdırdı. Ona göre örgüt, şekil değiştirmiş olarak devam ediyordu. Suriye’de kuvvetleri olan Fransa, Almanya ve İtalya ise yüzlerini buruşturdular.

Sn. Trump, Sn. Erdoğan gibi İsrail Başbakanı Benyamin Netanyahu ile de görüşmüş ve “durumu İsrail’in güvenliği açısından ele alarak” değerlendirme yapmışlardı. Ayrıca Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo da Netanyahu ile görüşmüş ve O’na “bölgede Amerikan nüfuzunun devamının çok farklı şekillerde tezahürünün mümkün olduğunu” söylemişti. Dolayısıyla Tel Aviv rahattı. Hâlbuki Pentagon memnun değildi. Demokratlar gibi Trump’ın partisinden Cumhuriyetçi bazı Kongre üyeleri de çekilmeyi “korkunç” bularak muhalefet ettiler.

Bu arada ilk çekilme 15-20 araçla Tel Abyad’dan başladı. Denildiğine göre bu ilk işlem, 3 hafta boyunca sürecek ve toplamda çekilme müddeti 6 ayı bulacaktır. Söz konusu çekilme, daha güneyde ve DEAŞ mücavir alanı olan el-Taif, el-Kaim ve Ebu Kemal’edir. ABD’nin bu bölgede iki hava üssü ve kara üsleri mevcut.

Moskova, çekilme haberine inanmadığını söylediği gibi Şam idaresiyle andlaşma mucibince Suriye’de kalmaya devam edeceklerini beyan etti. Rus Devlet Başkanı Putin ise “ortada bir çekilme yok!” dedi.

Türkiye’ye gelince... Ankara, dikkatli ve ihtiyatlı. Washington, bahsi geçen diplomatik görüşmelerde örgütten ağır silahları toplayacağına söz vermiş. Şimdi bu sözün tutulması beklenmekte. Ankara, şu noktayı ise memnuniyetle karşılıyor olmalı.

Washington, neticede Türkiye’nin tavizsiz tavrını görmüş ve “DEAŞ’ı yendik” gerekçesiyle askerini vurma hedefimizden geri çekmek zorunda kalmıştır. Harekât için Türkiye’nin işi bugün, dünden daha kolaydır.

Gündemdeki soru ise şudur:

-Beyaz Saray, bu çekilme işinde samimi midir? Her ihtimali göz önüne almak gerekir. Amerika’nın; güneye gitmekte ama kuzeydeki üslerini tamamen kapatacağı, hava ve kara unsurlarını, askerini tamamen alıp götüreceği söylenmemekte. Eğer aksine bir durum olsaydı İsrail bu kadar serinkanlı olamazdı.

Trump yönetimi, Türkiye’ye çekildik, çekiliyoruz diyerek hem oyalayıp hem de askerini tehlikeye atmazken Kürt unsurları da mutlaka tatmin edecek yollar bulmuştur.

Gözlem noktalarına Kuzey Irak Peşmergelerini yerleştirme isteği haylidir konuşulmakta. YPG militanlarından boşaltılacak sahalara “savaş şirketleri”nden paralı askerleri ve/veya Mısır, Suudi Arabistan ve BAE’den yani müstakbel “Arap NATO’su”ndan askerleri yerleştireceği ise yeni söylenmekte.

ABD’nin, Suriye’nin kuzeyini tamamen boşaltması beklenemez. Daha evvel de çok çekilme sözü edilmişti.

“Trump, Rusya soruşturmasında köşeye sıkıştığından dikkatleri başka tarafa çekmek için bu taktiğe başvurdu” da deniyor.

Olay çok yeni. Kısa süre sonra berraklaşır. Netice olarak söylenecek şudur:

Kim, ne der ve ne yaparsa yapsın; hangi hesapta olursa olsun biz, işimize bakmalıyız. Artık Amerikan ve koalisyon askerleri de hedef olmadığına göre beklenen an gelmiş olmalı.

Demir tavında dövülür.

.SURİYE’DE NE İŞİNİZ VAR?

2018-12-17 02:00:00

A -

A +

30 sene boyunca gelip-geçen bütün hükûmetler, terör örgüt ve örgütlerine karşı âdeta müdafaa mevkiinde kaldılar.

Ne gün ki “en iyi müdafaa taarruzdur” şaşmaz kaidesi hatırlandı o zaman terör örgütlerine kan kusturulmaya başlandı.

Şimdilerde artık terör örgütünün topraklarımıza saldırması, asker ve sivil vatandaşlarımızı katletmesi beklenmiyor. Türkiye aleyhine hazırlıklar içinde olan bir terör örgütünün varlığını haber almak kâfidir. O andan itibaren orası hedef, oradakiler de düşmandır.

Bilinen bu gerçeği, ne demek istediğimiz net şekilde anlaşılsın diye tekrarladık:

Şu arz kürede öyle bir yanlış algı mevcut ki sanki büyük devlet veya süper güç devlet olmak ona layüsellik, sorgudan muaflık hakkı kazandırmaktadır. Hâlbuki her devlet, hukukla mukayyettir; hukuka tabidir, hukukun dışına çıkamaz, çıkarsa meşruiyeti terk etmiş olur. Öyle ki hukukla kayıtlı olmak, yalnızca barış zamanı için değil savaşta da mevzubahistir. Savaşı cinayetten ayıran fark, hukuka riayet edip-etmemekle alakalıdır.

Çeyrek asırdan bu yana psikolojik taktiklerle zihinlere müthiş bir emperyalist algı yerleştirildi. Buna göre ABD, Rusya, İngiltere, Fransa ve öbür irili-ufaklı Avrupa devletlerinin Irak, Suriye ve her İslam memleketine yerleşmesi onların hakkıdır. Bunda yadırganacak hiçbir taraf yoktur.

Türkiye’ye gelince; Türkiye, ne Irak, ne Suriye, ne Kıbrıs ne de bir başka Orta Doğu noktasında bulunabilir. Buna hakkı yoktur. Aksi hâlde gayrı meşru hareket etmiş olur. Hâlbuki Türkler, ortalama söylemek gerekirse 1200 yıldan beri yani Malazgirt’ten çok daha önceden başlayarak Büyük Selçuklu, Horasan Selçuklu, Irak Selçuklu, Suriye Selçuklu ve Anadolu Selçukluları olarak bu iklimdedir. Daha yakına gelirsek Yavuz Sultan Selim’in Merc-i Dabık Zaferi ve Kut’ül Amare Zaferi ile buradayız. Bu topraklardaki idaremiz, sömürgeci zorbalığın 1920 dayatmasına kadar sürdü. Kimse unutmasın ki bütün Orta Doğu halkları din kardeşimizdir. Suriye ve Irak başta olmak üzere bu topraklarda milyonlarca Türkmen yaşamaktadır. Hafız Esad ve Saddam Hüseyn zulümlerine rağmen hepsi Türkçe konuşmaktadır.

Bu tarihî, sosyolojik ve kültürel hakikatlere rağmen ABD’nin sadece Suriye’de 20’ye yakın askerî üssü vardır. Rusya’nın kara ve deniz üssü, İngiltere, Fransa ve diğer küçük Batılı devletlerin askerleri mevcuttur.

Bize gelince; Irak’taki küçük bir-iki üssü saymazsak Fırat Kalkanı ve Afrin’le birlikte ve üstelik yerli halkın daveti üzerine Suriye’nin kuzeyinde yer tutmuş bulunuyoruz.

Bir kısmı Misak-ı Millî’ye dâhil ecdad yurduna dönüşümüzün iki sebebi vardır:

Birincisi; üçüncü kişi konumundaki halk için meşru müdafaa hakkını kullanmak, ikincisi de buralardan Türkiye’ye gelen terör saldırılarına karşı meşru müdafaada bulunmak.

Güçlü olmak, haklı olmak değildir. Ama; durum o ki sanki adı geçen devletlerin buralara yerleşmeleri kayıtsız şartsız haklarıymış da bu haktan kuvvet almaktalar. Bu psikolojik şartlanmışlığın mağlup edilmesi şarttır.

Bundan böyle Ankara’ya düşen vazife muhataplarına bölgedeki varlıklarının hukuka değil emrivakiye, oldubittiye dayandığını hatırlatmaktır. Bunu kolay kabul etmeyeceklerdir. Buna rağmen bu gerçeği, yeri, zamanı, şartları doğduğunda bıkıp-usanmadan söylemek lazım.

Kimsenin kendi coğrafyamızda Türkiye’ye bir şey demeye hakkı yoktur. Aksine Türkiye, I. Dünya Harbi’ni devam ettiren devletlere, “Suriye’de ne işiniz var?” diyebilir ve demelidir. Bu bir kapışma ve köprüleri atma tarzında değil Kırım misalinde olduğu gibi olabilir. Ankara, icap ettiğinde Moskova’ya “Kırım’ı işgalini tanımıyoruz ve tanımayacağız!” demektedir. Zaman zaman da ABD’nin adı verilmeden “Okyanus’un ötesinden, 10 bin km’den gelip buraları tanzim etmeye kalkışılmakta!” deniyor.

Bunlar deniyor ve fakat her iki devletle de şartların gereği birlikte çalışmalar da devam ediyor.

Rusya, 1972’den, ABD ve diğerleri 1993’ten bu yana bölgedeler. Onlar bölge halkı için ya “işgal gücü” veya “yabancı güç”tür. Türkiye ise bölgenin çatısı, ana omurgası ve her şeyidir. Suudi Arabistan ve Mısır dâhil bölgede bir halk oylaması yapılsa, Orta Doğu halklarının Türkiye’yi isteyeceğine kimse şüphe etmesin.

Şimdi en “iyi müdafaa taarruzdur” gerçeğini diplomasi için kullanma vaktindeyiz.

Silahlı zafere,

Diplomatik zafer de katılırsa;

Muzaffer olur.

Osmanlı Sultanlarının tuğralarının yanında “el muzaffer daima” yazardı. Biz, daima muzaffer olmaya mecburuz.

Zira biz,

Yalnızca kendimizden değil,

1 milyar 750 milyon Müslümandan da sorumluyuz.

.

Üçüncü harekât

Kuzey Suriye’deki terör bölgesine ilk askerî müdahalemiz, “Fırat Kalkanı Harekâtı”dır. 24 Ağustos 2016’da havadan ve karadan yapılan taarruzla başlayan harekât, 7 ay 5 gün sürerek 29 Mart...

Kuzey Suriye’deki terör bölgesine ilk askerî müdahalemiz, “Fırat Kalkanı Harekâtı”dır. 24 Ağustos 2016’da havadan ve karadan yapılan taarruzla başlayan harekât, 7 ay 5 gün sürerek 29 Mart 2017’de nihayete erdi.

İkinci müdahalenin adı “Zeytin Dalı Harekâtı”dır. Buna “Afrin Harekâtı” da denmektedir. 20 Ocak 2018’de başlayan harekât, 2 ay 4 gün sonra 24 Mart 2018’de durdu.

Şimdiki üçüncü harekâttır. Önceki iki harekât, Fırat’ın batısına yapılırken bu üçüncü harekât, Fırat’ın doğusuna yahut Doğu Fırat üzerinedir. İlk iki harekâtla Menbiç hariç Fırat’ın batısı hâkimiyet altına alınmıştı. Kurtarılan bölge, Türkiye’nin şehircilik, ticaret, belediye, sağlık, emniyet, adliye, seyahat gibi hayatın tabii gereklerine dair gerçekleştirdiği tedbirlerle yaşanabilir hâle gelmiş ve Suriyeli mülteci göçünü tersine çevirmiştir. Bu arada Menbiç, terörün cirit attığı bir yer olmasa da Washington’ın oyalamaları sebebiyle âdeta askıda kaldı. Fakat hem Rusya ve hem de ABD ile bu ilde devriye nöbetleri tutulur oldu. Amerika ile olan devriyeler, göstermelik kabilindendir.

Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtı, rejim muhalifi ve TSK’nın eğitiminden geçmiş Hür Suriye ordusuyla müştereken icra edilmiş ve Mehmetçik gibi Suriye Kuvayımilliyesi denebilecek bu askerî unsur da büyük kahramanlıklar göstermiştir.

Tabiat şartları, dağ yükseltileri sebebiyle Batı Fırat, Doğu Fırat’a nazaran askerî harekât bakımından daha çetin bir bölgedir. Doğu Fırat, bin metreyi bulmayan bir kısım dağlar bir yana bırakılırsa daha ziyade düzlüktür. Bu bölge, Fırat Nehri’nin doğu kıyısından başlayıp Irak hududuna kadar devam etmektedir. Bölge ABD’nin himaye ettiği SDG/PYD/PKK adlı ayrılıkçı Kürt terör örgütünün elindedir. İç savaş şartlarından yararlanan örgüt, kendisine “stratejik müttefikim” diyen Amerika’nın da desteğiyle güneye doğru saha genişlemesi yapmıştır.

Terör örgütünün buradaki silahlı militan sayısının 30 bin olduğu kabul edilmektedir. Üzerinde konuştuğumuz ve terör örgütünden kurtarılması söz konusu olan bölge, Suriye resmî toprağının yüzde 30’u gibi büyük bir alandır. Ancak, burada toprağın altı daha kıymetlidir. Suriye akar suları, barajları, petrolü terör örgütünün gasbettiği bu yerlerdedir. Malum olduğu üzre, Türkiye bir umde olarak Çin gibi uzak ve Rusya, Irak, Suriye gibi yakın komşularının bütünlüklerinden yanadır. Bundan dolayı, Türkiye, Suriye rejimiyle ihtilaflı olsa dahi Suriye halkını kardeş gördüğünden harekât yapılan iki iklim, -yukarıda da ifade ettiğimiz gibi- zorba terör unsurlarından temizlenerek medeni ve yaşanabilir şartlara kavuşturulduktan sonra asli sahipleri Suriyelilere teslim edilmiştir. Üçüncü harekât da öyle olacaktır. Hatta bu defa HSO’dan başka PKK musibetinden “illallah” diyen Suriye aşiretleri de Mehmetçiğe destek vermektedir. Şu cümlemizden de anlaşıldığı gibi bugün Suriye’nin toprak bütünlüğünü Beşar Esad azınlık rejimi değil, bu coğrafyanın tarihî tecrübesi millî irademiz temin etmektedir.

Akdeniz’den Erbil’e Kürt devleti kurma hayali, terörün Doğu Fırat’a süpürülmesiyle ortadan kalksa da tarafları yine de bu hayalden vazgeçmemişlerdi. Yeni ve üçüncü hareketle, o hayal çökmüştür. Enkazın altında kalanlar, Amerikan samimiyetsizliği, İsrail hinliği, haçlı rüyası ve PKK ihanetidir. Eğer; aksi olsa ve bu ortak hayalleri gerçekleşseydi o zaman Kürt devleti yahut lafta otonom Kürt devleti üzerinden emperyalist emeller bugün enerji havzasına dönüşmüş o kan Doğu Akdeniz’e kadar uzayacaktı. Binaenaleyh; yapılan yalnızca teröre karşı bir harekât değildir. Bu aynı zamanda bir su, petrol, tabii gaz yani enerji savaşıdır.

Son harekâtın daha önce olacakken bugüne kalması Washington yüzündendir. ABD bir türlü inandırıcı davranmayarak sürekli oyalayıcı, savsaklayıcı politikalar güttü. Bizim devlet temsilcilerimiz, birlik ve bütünlüğümüzün ne denli tehlikede olduğunu Amerika’nın savunma ve hariciye bakanlarıyla başkanına defalarca anlattılar ama anlaşılmak istenmedik. Geçen hafta Ankara’ya gelen ABD’nin Suriye özel temsilcisi ile yapılan nafile görüşmeyle terör militanlarını eğitmeye dair açıklamaları üzerine Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Millî Savunma Zirvesi’nde yeni harekâtı dosta ve düşmana duyurdu.

Bu harekât, Mehmetçik ve HSO’nun kazandığı tecrübe, millî silah sayımızın artması, yerli halktan gelen destek ve kolay arazi itibarıyla daha rahat olacağa ve daha kısa geçeceğe benzemektedir.

2018’e girerken Zeytin Dalı Harekâtı’nı yapmıştık, 2018’den çıkarken de yeni bir harekât yapmaktayız. Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarının yıl dönümü günlerindeyiz. Bu harekâtta kazanılacak zafer, o iki harekâtta verdiğimiz şehidlerimiz gibi diğer şehidlerimizin de ruhlarını şad edecektir. 104 sene önce bu günlerde 22 Aralık 1914’te Sarıkamış Harekâtı yapılmıştı. O derin yara 7 Aralık 1915’te başlayan ve bugünkü harekâtların yaşandığı topraklarda cereyan eden Kutü’l Amare destanıyla sarılmaya çalışıldı. Milletimiz, o aslanları hiç unutmadı.

Dualar, bugün de yeni bir zafer destanı yazacak aslanlarımızla birliktedir.

.ŞARKİ TÜRKİSTAN’I İHMAL EDEMEYİZ!

2018-12-12 02:00:00

A -

A +

Kıbrıs’a sırtımızı dönemeyeceğimiz, Filistin’i görmezden gelemeyeceğimiz, Yemen’i yok sayamayacağımız... gibi Şarki Türkistan’ı da ihmal edemeyiz...

Ata yurdumuza bizde “Doğu Türkistan” denirken Uygur Türkleri “Şarki Türkistan” diyorlar.

Asya Türklüğü, “Türkistan” diye yekpare bir iklimdi. Ruslar, bu iklimin garb, Çinliler de şark tarafını hâkimiyetine alınca Türkistan, “Garbi Türkistan” ve “Şarki Türkistan” diye ikiye bölünmüş oldu. SSCB dağılınca ana gövdeyi kurtarma derdine düşen Rusya Federasyonu, Batı Türkistan’ı dört-beş parçaya bölerek gitti.

Şarki Türkistan’daki Çin işgaliyse devam ediyor.

Uygur Türkleriyle Osmanlı ve erken ve orta cumhuriyet zamanı Türklerinin “Şarki Türkistan”, bugünkü Türklerin “Doğu Türkistan”, Çinlilerinse “Özerk Sincan Uygur Bölgesi” dediği bu topraklar, bir medeniyet havzasıdır. Hem mimari, hem bedii ve hem de fikrî medeniyetin zirvede yaptığı bir yerdir. Bugün Türkçenin yazı dili için İslam harflerinin kullanıldığı tek ülkedir. Tabii bunda Çin’in alfabe birliğinizi önleme taktiğinin büyük payı vardır. Sayım yapılmadığı için Şarki Türkistan’ın nüfusu kesin olarak bilinmemektedir. Buna rağmen 25-30 milyon tahmin ediliyor. Çin ise bu rakamı çok aşağılara çekmektedir. Başkent Urumçi’dir.

Çin’in elindeki bu ülke her çeşidiyle muazzam yer altı ve yer üstü kaynaklarına sahiptir. Diğer taraftan her Türk unsuru gibi Uygurlar da istiklallerine son derecede düşkündürler. Çin, bölgeye zaman zaman Çinli nüfus kaydırarak asimilasyona gitmektedir. Birkaç ay evvel Pekin yönetiminin “her Türk evine bir Çinli erkek yerleştirme” gibi inanılmaz bir uygulamaya gittiği haberi gelmişti. İbadet hürriyeti tamamen daraltılmıştır. En küçük bir millî kıpırdanış çok kanlı biçimde bastırılmaktadır.

Şarki Türkistan Kırım, Kıbrıs, Kafkaslar, Kerkük, Halep Filistin, Yemen, Bosna, Somali gibi yüreğimizde kanayan onlarca yaradan biridir.

Şu var ki dış politikada bir yanda millî davalar vardır, diğer yanda da taş gibi acı gerçekler. Hem o davaların sahiplenilmesi, mağdur ve mazlum olanların derdine derman olunması ve hem de o taşa takılıp tökezlenilmemesi gerekir.

Şarki Türkistan’la gönlümüz bir olsa da arada uzak mesafeler var. Dünya ve bölge şartları var. Göz önündeki hakikatler var.

Türkiye ne gün Rusya ile yakınlaşsa Doğu Türkistan karışır, Uygur Türkleri, istiklal isteyerek sokağa düşer, Çin talepleri dinleyip makul hâl çareleri bulacağına çok sert biçimde karşılık verir. Birçok insan şehid düşer, birçok kimse loş mahzenlerde işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalır. Türkiye’de vatandaşlar protesto gösterileri yapar. Ankara, sesini yükseltir. Bunun üzerine Pekin’in destek vermesiyle PKK saldırılarını çoğaltarak kan döker. Çin bu terör örgütüne silah ve daha başka yardımlarda bulunur. PKK lehine konuşmaya başlar.

Kısacası; Doğu Türkistan, Türk hariciyesinin yumuşak karnıdır. Ankara, Moskova’yla el sıkışınca Washington, Doğu Türkistan’ı tahrik etmekte, bunun üzerine Çin, şiddete başvurmakta, Türkiye rahatsızlanınca Pekin teröristleri azdırtmakta ve “Kürdistan” lafları etmektedir.

Bunları Uygur kardeşlerimizin gördüğünü ümit etmekteyiz. Bugün Ankara’nın Moskova ve Pekin’le münasebetleri iyidir. Bu iyi ortamdan Türkistan lehine menfaatler devşirmek gibi bir siyasetimiz olmalı. Çin, Şarki Türkistan’a “Sincan Uygur Özerk Bölgesi” demekle aslında buranın farklı bir nüfus, toprak ve millet olduğunu kabul etmektedir. Ankara’ya düşen kâğıt üzerindeki bu kabulü Pekin’e ikrar ettirmektir. Dünyada özerk/muhtar idare olarak en iyi şartlara neresi sahipse ona bakarak Uygur Türklerinin hakları koruma altına alınmalıdır. Rusya’daki Tataristan yanlış bir örnek olmaz herhâlde. Şu şartlarda en iyisi iç işlerinde tam bağımsız, dış işlerinde Çin’e tabi bir anlamda fiilî bir federasyon kurmaktır. Diğer taraftan Ankara, Uygur akil adamlarını kışkırtma ve fitneye kapılmamaları için halkı irşad etmeye davet etmelidir. Bugün yapılabilecek en doğru iş din, dil, mülkiyet, aile, eğitim, ticaret ve seyahat hürriyetini temin etmek, adaleti sağlamak ve asimilasyonu önlemektir.

Bunlar da aklı başında, gerçekçi ikili münasebetlerle elde edilebilir. Ankara, bugün nasıl ki yabancı güçlere “Suriye’de, Kırım’da, Kafkaslarda ne işiniz var?” diyemiyorsa Çin’e de “Doğu Türkistan’da ne işin var?” diyemiyor. Ama aynı Ankara, “Rusya’nın Kırım’ı işgalini tanımıyoruz ve tanımayacağız!” diyor. Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti, bu cümleyi önceki gün TBMM’deki 2019 Bütçe müzakerelerinde bir kere daha üstüne basa basa söyledi. Kırım, Kuzey Suriye ve Filistin için yürek ferahlandıran sözler edilirken Yemen ve Doğu Türkistanlılara da “oh” dedirtecek bir cümle sarf edilse memnuniyet verici olurdu. Buna ihtiyaç var. Türk devlet adamlarının Çin ziyaretlerine Urumçi’ye gitmelerine de ihtiyaç var.

Şu günlerde Şarki Türkistan’la alakalı haberler yine ortalıkta dolaşmakta. Bunun Fransa ve diğer bazı Avrupa ülkelerindeki “Sarı Yangın”la çakışması tesadüf değildir. Derin ABD ve FETÖ terör örgütü, Uygurlarla alakalı eski yahut kurgulanmış görüntü ve haberleri yayabilirler. Saf veya hain gösteriler olabilir. Bunlar önlenmeye çalışılınca “iktidarın polisi, Uygurlara karşı Çin’i tuttu!” gibi yalanlar çıkartılabilir.

Türkiye’yi karıştırıp 31 Mart’ta Cumhur İttifakı’nı mağlup etmek isteyen şer güçler için her yol mubahtır. Sarı Humma yahut Sarı Yangın’ı Türkiye’ye sıçratmak, Erdoğan’ı devirip, FETÖ’cüleri kurtarmak ve Fırat’ın doğusunu kurtarmak maksadıyla her şeyi göze alacaklardır.

Ankara, Pekin’i Doğu Türkistan mes’elesi için diplomasiyi kullanarak sağduyulu bir çözüme zorlamalıdır.

.YEMEN’DE İNSANLIK FACİASI!

2018-12-11 02:00:00

A -

A +

Aden Körfezi’nde Kızıldeniz’in kapısı gibi duran Yemen’i Osmanlı ceddimiz, 1538 yılında Hadım Süleyman Paşa vasıtasıyla fethederek Tahiriler Hanedanlığına nihayet verip burayı “Yemen Eyaleti” yaptı...

Eyaletimiz, 1 Kasım 1918’de arkada ağıtlar bırakarak elimizden çıktı. Böylece Yemenliler 380 yıllık bir huzur dönemine veda etmiş oldular. Bölge Osmanlı adaletinden mahrum olduktan sonra İngiliz sömürgeciliğinin eline düştü. Bu toprakları güney ve kuzey diye ikiye ayırdılar. Yıllarca sömürdükten sonra 30 Kasım 1967’de Güney Yemen’e istiklal verildi. 22 Mayıs 1990’da ise Güney ve Kuzey; Cenubi ve Şimali Yemen birleşerek Yemen Cumhuriyeti adını aldı.

Mevzumuz olan iklim, 528 bin km2’dir. Mekke’ye göre bulunduğu istikametten dolayı “sağ taraf” anlamında ismi ‘yemin’den Yemen’dir. Romalı tarihçiler buraya “Mes’ud Arabistan” adını vermişler. Fakat bizim, 1918’de bu mes’ud, mutlu diyardan arkada binlerce şehid ve boynu bükük bir halk bırakıp ayrılmamızdan sonra huzur, sadet ve refaha hasret kaldı.

Büyük Dünya Harbi yıllarında Yemen, dedelerimizin yüreğinde gurbet, babalarımızın dudağında firaklı bir türkü ve ninelerimizin gözünden boşanan bir seldi. Yemen, “gidip gelinmeyen” ve “acep nedendir?” diye sorulan bir yerdi.

Bugün orada cennetmekân binlerce şehidimiz yattığı gibi nakli yapılamayan binlerce Mehmetçik de yokuş yollarda aşılmaz çöllerde kalmıştır. Birçok Yemenli onların çocuğudur ki daha nicesiyle beraber Libya’da da benzer bir hâl vardır.

26 milyonluk Yemen’in yüze 99’u Müslümandır. Müslüman nüfusun yüzde 65’i Sünni, diğerleri Şii’dir. Burası petrol ve altın gibi yer altı zenginliklerine sahiptir. Ne var ki Yemen, bugün dünyanın, nisyana; unutulmaya terk ettiği en fakir, en perişan memleketlerinden biridir. Önce güney ve kuzey arasında sosyalist ideoloji üzerinden savaşlar oldu. Birleşmeden sonraysa ardı arkası kesilmeyen iç ve dış harpler yaşandı.

Basra, İskenderun ve Aden Körfezleri arasında Şii hâkimiyeti gerçekleştirmek isteyen İran, Irak’ta Haşdi Şabiler, Lübnan’da Hizbullah eliyle icra ettiği taşeron savaşlarını, Yemen üzerinden de Husiler’le Suudi Arabistan’ı vurarak yapmaktadır. Ama Riyad idaresi, İran’a değil, Yemen’e saldırıyor.

Yemenliler, zengin topraklar üzerinde yaşamalarına rağmen dış saldırılar, terör ve iç harpler yüzünden bugün derin bir yoksulluk ve tehlikeli hastalıkların pençesindedir. Vaziyetleri Filistin’den beter dersek mübalağa olmaz.

Bütün dünya Yemen’i unutsa biz, asla unutamayız. Buna hakkımız yok, buna vicdanımız razı olmaz! Bu sebeple hem Türk Kızılayı, hem AFAD, hem Sağlık Bakanlığı, hem STK’lar ve hem de topyekûn devlet olarak bu mazlum ve mağdur kardeşlerimizin yanında olmalı, bir eyaletimizin imdadında koşmalıyız. Biz, Merhamet Medeniyeti’nin temsilcileriyiz.

Şehidlerimiz, torunlarını Yemen’e çağırıyor…

.

Sarı humma!

1968 Olayları da Sarı Yelekliler Hareketi gibi başlamıştı. Sosyalist ve daha başka sınır tanımaz rüzgârlar eserken veya estirilirken üniversite gençliği, mayıs ayında muhafazakâr de Gaulle iktidarına...

1968 Olayları da Sarı Yelekliler Hareketi gibi başlamıştı. Sosyalist ve daha başka sınır tanımaz rüzgârlar eserken veya estirilirken üniversite gençliği, mayıs ayında muhafazakâr de Gaulle iktidarına karşı önce Paris çevresindeki Nanterre Üniversitesinde bir gün sonra da Sorbonne Üniversitesinde ayaklanmış, ayaklanma sürerken onlara bir milyon işçi, genel greve giderek destek vermişti. Hadiselere hâkim olunamıyordu. Elize Sarayı’nın basılma ihtimali belirince Cumhurbaşkanı Charles de Gualle, 29 Mayıs günü bir helikopterle Almanya’ya kaçtı. Başlangıçta yalın bir talebe hareketi olarak görülen eylemler, şiddete dönüşerek kısa zamanda bütün Avrupa’yı sardı. Artık başkentler ve büyük şehirler alev alevdi.

Bu yangın, çok geçmeden İstanbul’a ve oradan da diğer şehirlerimize sirayet etti. Gizli ve yabancı istihbarat örgütleri, öğrenci ve işçileri kullanıyorlardı. Eylemler, az zaman sonra türlü fraksiyonlardan meydana gelen komünist isyan hareketleri hâlini aldı. Türkiye, gündüzleri endişe, geceleri korku dolu, sokakları emin olmayan ve gidilmesi doğru görülmeyen bir memlekete dönmüştü.

İşin anlaşılmazı oydu ki yangının çıktığı Fransa dâhil terör, kısa süre sonra bütün Avrupa’da biterken Türkiye’de günden güne azarak yıllarca devam etti. Ardından da 12 Mart 1971 Muhtırası ve 12 Eylül 1980 Darbesi geldi. 1968 Mayısında başlayan kanlı hadiseler, bizde 12 sene sürmüş ve 5 bin ölü, binlerce yaralı, sayısız sönen ümit, istikrarsızlık ve katrilyonlarca lira zarara mal olmuştu. Bugünden baktığımızda o kara günleri, şu meşhur Arap Baharı’na benzetmek mümkündür. Bu yalancı baharın hedefinde aslında Suriye’nin olduğu çok geç anlaşıldı. Diğerleri geçiş alanlarıymış. ‘68 Olayları da böyleydi. Avrupa’daki gösteriler, yangını İstanbul ve her Türk şehrine sıçratmak için birer vesile olarak kullanıldı. Bir taşla birçok hedef vuruluyordu. Bu dediğimiz, o günlerde ve belki çok sonraları bile anlaşılamadı, sinsi bir tuzağa çekildiğimiz fark edilemedi…

Bunları şimdi bize Fransa’daki “Sarı Yelekliler Hareketi” bir kere daha hatırlatmakta.

Şu iki vak’a ne garip bir çakışmadır:

ABD Başkanı Donald Trump, Suudi Kralı Selman bin Abdülaziz’e kızıp da “bizim desteğimiz olmasa sen tahtta 15 gün bile kalamazsın!” paylamasından 15 gün sonra Cemal Kaşıkçı cinayeti işlendi. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, bir-iki ay kadar önce Trump’ın bir fütursuzluğu üzerine NATO’yu aşıp AB’nin ABD’ye askerî mecburiyetten bağımsızlık kazanması sadedinde “Avrupa, kendi ordusunu kurmalıdır!” teklifini yapınca bu sözün hemen ardından 17 Kasım 2018 Cumartesi günü Sarı Yelekliler Hareketi, patlak verdi. 1789 Büyük İhtilaliyle, sonraki bütün darbe ve ihtilallerin azmettirici Fransa, bu eyleme 90 bin polis ve 10 bin jandarmayla müdahale etmesine rağmen göstericiler önünde çaresizliğe düştü, Macron, büyük itibar kaybına uğradı. Bir ay içinde kalkışmaya katılanların sayısı 350 bini buldu. Bine yakın gözaltı oldu. Bir milyar avroyu aşkın ziyan meydana geldi.

Sarı Yelekliler, başlangıçta benzin zamlarını fahiş bulan vatandaşlarla, hayat pahalılığına karşı çıkanlardan ibaretken günler geçince sosyal medya üzerinden meçhul örgütlenmelerle Elize Sarayı’nı basıp hükûmeti devirmeye yeltenmeye kadar vardılar. Bir şuuraltı dürtü olarak zihinlerde Fransız Büyük İhtilalini tekrarlamanın ve de Gaulle’ün kaçışı olduğu açıkça sezilmektedir.

Ölümlü, yağmalı, vurup kırmalı eylemler, Fransa’dan sonra İtalya, Belçika, Hollanda, Almanya, Bulgaristan ve Irak’a da sirayet ettiği gibi bu kargaşaya PKK ve daha başka terör örgütleri de karışmış bulunmaktadır.

Paris başta olmak üzere Fransız ve Belçika şehirleri, I. ve II. Cihan Harbi manzaralarına sürüklenirken dünya TV’leri buralardan canlı yayınlar yaptılar. İki kanal hariç. 28 Mayıs 2013’te başlayan Gezi İsyanı’nda ortada hiçbir şey yokken bir hafta önceden İstanbul’a gelip naklen yayın aracı kiralayan CNN INT ve BBC için bu olanların haber değeri olmamalı ki haber yapmaya ihtiyaç duymuyorlardı.

Tam bu sırada; Fransızlar, gözyaşı dökerken önceki gün Sn. Trump attığı bir tweetle kara mizah yapabildi. Dediği şuydu: “Fransızlar, Trump’ı istiyor, Fransa’yı seviyorum!” Bu söz, kendini aslan zannedenin karşısındakini fare görüp onunla oynamasından başka bir şey değildir. Sn. Macron, malum sözle herhâlde hançer yarası almıştır.

Bütün bu olanların Türkiye ile alakası ne olabilir? Yukarıda tafsilatlı şekilde bahsettik. ‘68 Yangını, Paris’te çıkmış, Avrupa’yı sarmış ama bir süre sonra bitmişti. Hâlbuki 12 Eylül darbesine kadar Türkiye’yi terk etmemişti. Ankara, bugün Fırat’ın doğusunda ABD yönetimiyle tam bir ihtilaf hâlindedir. 3 Mart 2003 Tezkeresiyle başlayan görüş çatışmaları, nihayet PKK/YPG militanlarının sınırlarımıza bitişik olarak kurulan gözcü kulelerine yerleştirilmelerine kadar vardı.

Türkiye’nin millî silahlarını yapması, Filistin’in arkasında durması, müstakil bir Suriye siyaseti gütmesi, Rusya ile iyi geçinmesi, Doğu Akdeniz’de keyfiliklere izin vermemesi Washington-Londra-Atina-Tel Aviv dörtgeninde rahatsızlık sebebidir.

Bu rahatsızlık, Sarı Yelekliler Hareketi veya Sarı Humma hastalığını topraklarımıza bulaştırabilir. Sarı Humma’nın hafife alınmayacak kanlı bir hastalık olduğu unutulmamalı. Terör örgütlerinin, Sarı Yelekliler arasında yer alması bundandır.

Ankara’nın teyakkuzda olması şart. Fransa ve Belçika’da devam eden protesto ve itaatsizlikler, her ne kadar Cumartesinden beri sakinleşse de bu sükûnet, bir beklentiden dolayıdır. Cumhurbaşkanı Macron, eğer bugün yapacağı konuşmayla kitleleri tatmin edemezse sükûnet yerini çılgınlığa bırakabilir. Sosyal medyada kim olduğu belirsiz kişiler, kitle psikolojisine yön vermekte. Bu, felaketin diğer adıdır.

Ne yersiz ürkme ve ne de gamsız duruş. Tedbirli ve aklıselimle hareket etmeli.

Cumhur İttifakından rahatsız olanların 31 Mart 2019 Mahalli Seçimlerine varmadan evvel Paris’ten kapacakları bir közle burada da yangın çıkarmak isteyebilecekleri unutulmamalı.

.

Yerli ve milli hukuk

25 Temmuz 2008’de açılan “Ergenekon Davası” 10 yıl sonra 30 Kasım 2018’de savcının “Ergenekon isminde bir terör örgütü tespit edilemediği için” 199 sanığın beraatini istemesiyle...

25 Temmuz 2008’de açılan “Ergenekon Davası” 10 yıl sonra 30 Kasım 2018’de savcının “Ergenekon isminde bir terör örgütü tespit edilemediği için” 199 sanığın beraatini istemesiyle mahzen malzemesi hâline gelmiştir.

Ergenekon davasının geçmişi, 2007’de Ümraniye’deki çöplükte patlayıcılar bulunmasına dayanmaktadır. Bunun üzerine bugün FETÖ/PDY davasından sanık veya mahkûm olup firari olarak yurt dışına kaçmış olan savcı Zekeriya Öz ve arkadaşları tarafından iddianame hazırlanmaya başlanmıştı. 25 Temmuz 2008’de Silivri’de ilk duruşma yapılmıştı. 274 Sanık hakkında toplam 16 iddianame hazırlanmıştı. Ergenekon, Balyoz, Ayışığı... gibi adlar verilen davalar, daha sonra birleştirilmişti. İddianamedeki sayfa toplamı 17 bin, dava dosyalarının sayfa sayısı ise on milyonlarcadır.

Sanıklara isnad edilen suçlar şunlardı:

2003 ve 2004’te askerî darbeye teşebbüs etmek, silahlı terör örgütü kurmak ve yönetmek, Danıştay’a yapılan saldırı ile Cumhuriyet gazetesi saldırılarını azmettirmek vs. vs... Bu davalar kamuoyunu uzun süre birinci dereceden meşgul etti.

15 Temmuz Darbe Teşebbüsü’nden sonra gözler açıldı. FETÖ örgütü, sadece emniyet, eğitim ve daha birçok yeri değil, yargıyı da tepeden tırnağa ele geçirmişti. AYM/Anayasa Mahkemesi vaki şikâyet üzerine uzun süreli tutukluluğu “hak ihlali” saydı. Bunun üzerine Yargıtay, 6 Ekim 2015’te Ergenekon örgütünün varlığı görülemediği gerekçesiyle verilen kararı bozdu. Alt dereceli mahkeme, 21 Haziran 2017’de iade-i muhakeme yoluna gitti.

Eski Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ dâhil birçok meslekten birçok meşhur isim, terörist iddiasıyla ağırlaştırılmış müebbet hapse kadar muhtelif cezalar almış ve tutukluluk hâlleri, 3-5 yılı bulmuştu.

Muhakemenin devam ettiği 10 yıl zarfında içeride 12 sanık öldü. İçeride olanların bir de dışarıda aile ve akrabaları vardı. Bunların hepsi kötü günler yaşadılar.

30 Kasım günkü duruşmada savcı, Danıştay ve Cumhuriyet gazetesine saldırı davalarının ayrılmasını, bu suçlardan 4 sanığın ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırılmasını, Ergenekon davası sanıklarından ölmüş, beraat etmiş ve hakkındaki dava düşmüş olanlardan sonra kalan 199 sanığın Ergenekon diye bir örgüt tespit edilemediğinden tamamının beraatine karar verilmesini 650 sayfalık bir mütalaa ile talep ve görüşünü mahkemeye arz etmiştir…

Gayet kısaltarak yukarıya aldığımız bu ağır sürecin hikâyesinden sonra şöyle bir durmak lazım:

Yargıtay da Yargıtay’ın bozma kararına muvafık mütalaa serdeden savcı da dikkatli bir dil kullanarak “Ergenekon suç örgütü” yok demiyorlar. “Böyle bir örgüt tespit edilememiştir” denmektedir. Anlaşılan o ki bu dava, 15 Temmuz’a giden yolda bir safhaymış. “Ergenekon” dosyasındaki sanıkların önemli bir kısmı “ulusalcı”dır. Bir kısmı 28 Şubat darbesini hayata geçirenlerdendir. FETÖ örgütünün bu davalar ve davayla hem ilerisi için temizlik ve hem de geçmiş için cezalandırma yoluna gittiği anlaşılmaktadır. Demek oluyor ki 15 Temmuz darbe teşebbüsü muvaffak olsaydı 274 sanığın tamamı ceza alacaktı. Garip olan şudur; onlar yani FETÖ’cü savcı ve hâkimler, iddianame ve hükmü; yargılama adına cinayet işlerken Türk Ceza Mevzuatına göre vermekte idiler. Bugün adalet adına hakkaniyet için beraat isteyen ve karar verenler de aynı mevzuata dayanmaktadır.

Tam burada şunu haber verelim. Anketçiler hâkim, savcı ve avukat gibi yargı mensupları ve vatandaşlar arasında “adalete güveniyor musunuz?” başlığıyla yaptıkları araştırmada şaşırtıcı sonuçlara varmışlardır. Anket kayıtlarına göre adalete güven yüzde 20 ila 60 arasındadır. O hâlde bu davayı, son ders telakki ederek A’dan Z’ye hukuk zihniyet ve sisteminin elden geçmesi gerekir. Savunma silahının yerli ve millî olmasından daha zaruri olan, hukukun yerli ve millî olmasıdır.

Şu sonuç görülüyor olmalı:

Bu millet, bin yıl boyunca “Şeriatın kestiği parmak acımaz!” diyerek adalete büyük bir hürmet duyarken bugün aynı kürsüye inanmadığını dile getirmektedir.

Bu acı ve ayıptan başka bir gerçek daha vardır. O da darbe ve darbe teşebbüslerinin yargıya verdiği ziyan. Darbeler, sadece iktisat, siyaset ve içtimai hayata değil, onlardan çok adalete zarar vermiştir. Bu sebeple 15 Temmuz, 28 Şubat, 12 Eylül, 12 Mart, Talat Aydemir darbe teşebbüsleri, 27 Mayıs, İstiklal Mahkemeleri, 31 Mart, Ali Suavi darbe teşebbüsü, Sultan Aziz Vak’ası, Kuleli Vak’ası’ndan, III. Selim’e, oradan Genç Osman’a kadar “Darbeler Tarihi” yazılmalı ve Hukuk Fakültelerinde ders olarak okutulmalıdır… Bir devlette adalet sağlamsa her şey sağlamdır. İnsanlar, adalet önünde hakkını alıyorsa her yerde hakkını alıyor demektir.

Hâkim, verdiği karardan dolayı huzurluysa insanlar da mesuttur.

Aksine; savcı kanuna, hâkim verdiği hükme inanmıyorsa o memlekette her şey karışık demektir…

.VAKIF MEDENİYETİ

2018-11-30 02:00:00

A -

A +

Türkiye, bugün dış dünyada sefaret ve konsolosluklarıyla hariciye teşkilatı, TİKA, Yunus Emre Enstitüsü, Maarif Vakfı, SETA, Kızılay, Ziraat Bankası, Halk Bank ve Vakıflar Genel Müdürlüğü ile temsil edilmekte, iş ve hizmet yapmaktadır.

En büyük hizmet görenlerden biri Vakıflar Genel Müdürlüğü İdaresidir. Selçuklu ve Osmanlı bakiyesi 52 bin vakfı temsil eden Vakıflar Genel Müdürlüğü, hem içeride ve hem de dışarıda hizmet etmektedir. 2003-2018 arasındaki çalışmalarıyla Türkiye dâhilinde 5250 vakıf eseri milletimize ve insanlığa yeniden kazandırmıştır. Önceki adıyla Evkaf İdaresi olan bu teşkilat 1048’den bu yana köklü hatta temel müesseselerimizden biridir. Erken Cumhuriyetle yapısında değişikliklere gidilmiştir. Vakıflar Umum Müdürlüğü ismi de bugünkü şekle getirilmiştir.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, muhtar/otonom idare denmese bile kendi kendine yeten bir kuruluştur. Genel müdür, icradan mes’uldür. Onun üstünde nihai karar mercii olarak Vakıflar Meclisi vardır. 15 kişilik bu meclisi, Yeni Vakıflar, Cemaat Vakıfları, Mülhak Vakıflar ve Mazbut Vakıfların temsilcileri teşkil eder.

Vakıflar teşkilatında çalışan her dereceden memur ve işçi, devletten maaş almaz. Onların maaşlarını ecdat öder. Vakfiyelerin iradı vardır. Bu gelirlerle şartnamedeki hayr-hasenat eda edildiği gibi tamir ve inşalar yapılır ve idari masraflar karşılanır.

Ne var ki Vakıflar İdaresi, her tarihî esere gerektiğinde müdahale etme veya hizmet etme hak ve yetkisine sahip değildir. Vakıfların bir tarihî eserde müdahil olması ancak vakıflar yahut öteki devlet mahzenlerinde buranın vakfedilmiş olduğuna dair vakıf senedinin bulunmasına bağlıdır. Bu yüzden nice tarihî eser, sırf vakıflar idaresiyle irtibatlandırılamadığı için ziyan olmaktadır. Kanuni bir düzenlenmeyle Vakıfların yurt içi ve yurt dışında yetkisini genişletmesi zaruret hâline gelmiştir.

Ayrıca; Vakıflar Genel Müdürlüğü, Vakıflar Bankası’nın yüzde 53 hissesine sahiptir. Bu hisse yakında buradan çekilerek Vakıf Yatırım’a nakledilecektir. Bu fevkalade isabetli bir tasarruftur. Vakıf bırakan vaakıflar, vakfiyelerinin geliriyle banka kurulup faiz üzerinden ticaret yapılsın, voleybol vs. takımı kurulsun diye dişleri-tırnaklarıyla kazandıkları mal ve mülklerini vakfetmediler. Her vakfiyenin vakıf şartnamesini ihtiva eden bir senedi vardır. Bu ister bir köydeki çeşme isterse Payitahttaki Ayasofya olsun hiç kimde bu şartnamenin dışına çıkamaz. Çıkarsa hukuk çiğnenmiş, vakıf sahip veya sahibesi incitilmiş olur. Bundan dolayı yüzde 53 hisse geri çekilmekten başka adı geçen bankadan “Vakıflar” ismi de alınmalıdır.

Vakıflar Genel Müdürlüğünün bugün ayrıca Fatih Sultan Mehmet ve Bezm-i Âlem isminde iki de üniversitesi vardır…

23-25 Kasım tarihleri arasında Bosna’daydık. Vakıflar Genel Müdürlüğünün daveti olunca “ecdat çağırıyor” diyerek kalkıp gittik:

İlk günü önce Saraybosna’da imar edilmesi biten İsa Bey Hamam ve Külliyesi ile Durak Bey Camii’ni gördük, 24 Kasım günü de 120 yataklı bir yurdun açılışında bulunduk. Yurt açılışında K. T. Bakanı Mehmet Nuri Ersoy da yer aldı. Takip eden günde ise Sırp bölgesindeki Foça şehrine gittik. Otobüsten indiğimizde karşımızda Mimar Sinan üslubunda muhteşem zarafette bir cami yükseliyordu. Sırplar, son Sırp-Boşnak savaşında sadece insan değil; inanç, kültür ve tarih soykırımı da yaparak bu camii, daha nice eserimizle birlikte bombaladıktan sonra temel taşlarına varıncaya kadar kepçelerle söküp Drina ırmağına dökmüş, üstünü de toprakla kapatmışlar.

Camiin içine girdiğimizde ta kubbeye kadar iskele kurulu olduğunu ve Durak Bey Camii’nde olduğu gibi burada da mihrab ve minberde kalem-işi çalışmaların yapıldığını gördük. Vakıflar Genel Müdürü Adnan Erten ve yardımcılarının kubbe içi çalışmaları, bizzat tetkik etmek için düz yolda yürürcesine iskeleleri aşarak 30 metre yukarıya tırmanmalarını ecdadın emanete riayetkâr hayr’ül halefleri olarak takdir ettik.

Vakıflar, Türkiye Cumhuriyeti dışı topraklarda bu gibi işleri deruhte ederken o memleketteki emsal idareyle bir mukavele akdedip eseri aslına uygun hâle getirdikten sonra anahtarı onlara teslim etmektedir.

Vakıfların yetki meselesine en iyi misal Aliya İzzet Begoviç’in kabrinin de bulunduğu Şehidliğin sol karşısındaki Osmanlı Mezarlığıdır. Burada kavuklu baş taşları, birbirine yaslanmış olarak ufukları gözlemekteler. Buranın neden imar edilmediğini Vakıflar idarecilerine sorduğumuzda yukarıda ifade ettiğimiz mecburiyeti dile getirdiler. Neyse ki ona da TİKA sahip çıkmış. Yolu gözlenen evlat, tapu senedi hükmündeki bu kabristanı imar edip Nisan 2019’da Saraybosna Vakıflar Müdürlüğü’ne teslim edecekmiş.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, bugün Bosna, Kosova ve Kıbrıs’ta faaliyet gösteriyor. Makedonya, Kırım ve Arnavutluk emsal idareleriyle de ecdadımızdan buralarda yetim ve öksüz kalmış ve artık insanlığın ortak mirası hükmündeki eserlerin, yeniden dirilişleri için anlaşmalar yapılmış. Bu anlaşmaları çoğaltmak için çalışmalar devam etmekte. Elbette öyle; imar, yeniden inşa ve iyileştirme faaliyetleri 23 milyon 400 bin km2’nin tamamına yayılmalıdır. Öyle mutabakatlar olmalı ki bu faaliyetler savaş hâlinde bile durmamalı.

Biz, Evlad-ı Fatihan’a; Osmanlı mirası topraklara gitmezsek; başkaları buralara girip tahribatlar yapmaktalar. İştirak ettiğimiz bazı açılışlarda mesture güzel Boşnak kızlarının karma koroyla ilahi okumaları, ecdadımızda, din ve geleneğimizde olmayan fazlalıklardır. İşin idrakinde olan kardeşlerimiz, Balkanlarda tehlikeli bir Vehhabi yayılmasına dikkat çekmekteler. Resmettiğimiz o manzara da bu yayılmanın neticesi olsa gerek.

Diğer taraftan FETÖ örgütünün de Saraybosna ve çevresinde hâlâ kuvvetli biçimde mevcut olduğunu ve okullarına İngiliz bayrağı çekerek faaliyetlerine devam ettiklerini bize haber verdiler. Manevi ve maddi kayıplar, bunlardan ibaret değil. Almanya, Bosna ve bütün Balkanları yani Avrupa-i Osmani’yi arka bahçesi yapmak, buradan doğuya açılmak için bu toprakları Mostar Köprüsü gibi kullanma peşinde. Mevzubahis devlet, Boşnaklara kapıları açmış onları kolayca kabul etmektedir. Çalışan nüfus, Almanya’ya kayıyor. Çünkü burada turizmden başka iş yok. Ayrıca gençlik, savaş öncesinde ‘90’lardan evvel olduğu gibi yeniden Avrupa’nın giyim-kuşam, moda, müzik, eğlence, yeme-içme tarzının -Türkiye’de olduğu gibi- güçlü bir biçimde etkisi altında kan kaybediyor.

Osmanlı yedi iklim-dört bucağında mezar taşından, 18 yaşındaki delikanlıya kadar her şeye ve herkese sahip çıkmak borcundayız. Buna memuruz ve mecburuz.

Hâlbuki; hak etmediği kadar yoğunlaşan iç siyaset, dikkatlerimizi israf etmekte.

İş işten geçmeden başımızı kaldırıp çevremize bakmalıyız. Bugün, dünkü topraklarımız üzerinden kuşatma altına alınıyoruz.

.VAKIF, ŞEFKATTİR

2018-11-29 02:00:00

A -

A +

Vakıflar, Erhame’r rahiminin/merhametlilerin en merhametlisinin vahyine dayanan Merhamet Medeniyetimizin asırları aşıp gelen şefkat ırmaklarıdır.

Vakıf, her şeyimizi O’na borçlu olduğumuz Sevgili Peygamberimizle -aleyhisselam- başladı. O kutlu bidayet; bu hayr ve iyilik hareketi, kıyamete dek biteviye devam edecektir.

Her alanda olduğu gibi vakıf an’anesi de Asr-ı Saadet’ten sonra en zirve değerini Devlet-i ali Osman’da bulmuştur. “Osmanlı çağı, bir vakıf hayatıdır” demek ne mübalağa olur ve ne de hilaf-ı hakikat bir söz. Yalnızca hakkı teslim ve gerçeği ifade olur. Zira Selçuklu ve bilhassa Osmanlı ceddimizin hayatı, tam bir vakıf hayatıdır, sivil hayattır. Her şey, irade-i cüz’iyyenin irade-i külliyeye mutlak mutabakatına ayarlıdır. Tek düşünce, kullara iyilik yaparak, Kâinatın Efendisinin sevgisine ve Allah’ın rızasına kavuşmak ve böylece amel defterini kapatmamaktır. O geçmiş güzel insanlar, bir an olsun kefenin cebi olmadığı hakikatini hatırlarından çıkarmamış ve bu şuurla da daima ölüm ve sonrasını düşünerek vakıf eserler bırakmışlardır. Merhamet Medeniyetimizde bencillik değil diğerkamlık vardır. Hayat, ben değil; biz merkezlidir. Paylaşmak esastır. Öyle ki İstanbul’un yüzde 65’i vakıftı. Kıbrıs adasının tamamı vakıftır. Bunun gibi medeniyet iklimimizin her cihetinde daha nice şehir; hatta belki de devlet külliyen vakıf malıdır. Bir mülk vakfedildikten sonra onun sahibi artık ancak ve yalnız Allahü tealadır. Son asır içinde iki yakamızın bir araya gelmemesi ve yaşadığımız coğrafyanın huzura hasret kalmasının asıl sebebi vakıf mülklerinin maruz kaldığı hoyratlıktır diye düşünülse böyle düşünen çok da yanılmış olmaz.

Vakıf bırakan kimseye “vaakıf” denir ki “vakfeden” demektir. Atalarımız, insanın gündelik yahut dünyevi veya uhrevi hayatına dair evlilikten, sokakların temizliğine kadar yüzlerce sahada ihtiyaca cevap veren vakıflar kurmuşlardır. İşin ilginç tarafı şu ki vaakıflar, sadece erkekler değildir; unvan ve makam sahipleri de değildir; yekûnu hayli yüksek sayıyı bulan hanımlar da çok dayıda vakıf bırakmışlardır. Bu mübarek kadınlar silsilesi, mütevazı bir aile mensubundan Padişah anası Valide Sultana kadar uzanır. Zirve isimse Bezm-i âlem Pertevniyal Valide Sultan’dır. Osmanlı devlet nizamında “first lady” hükümdarın zevcesi değil anasıdır. Bu itibarla Valide Sultan’ın maaşı ve bu maaşın değerlendirilmesiyle gelirleri vardır. “Pertevniyal Valide Sultan Hazretleri”, vakıf eser bırakmakta emsalsizdir. Bir iki misal vermek gerekirse Bezmi Âlem Vakıf Üniversitesi Hastanesi, Pertevniyal Lisesi denilen Velide Mektebi, yanındaki Valide Sultan Camii, Dolmabahçe Camii ve büyük topraklarımız üstünde onlarca eser. Orta hâllisi, zengini-fakiri, kadını ve erkeğiyle dedelerimiz, ninelerimiz, amel defterleri kapanmasın, Allah’ın kulları, kimseye muhtaç olmasın diye Macaristan’dan Kosova’dan, Bosna’dan Mekke ve Medine’ye, Yemen’den Kırım’a kadar yayılmış olan 23 milyon 400 bin km2’lik muazzam bir vatanı bir halı işleme maharetiyle sebil, çeşme, köprü, cami, mescit, aşhane, şifahane, imarethane, bimarhane, kervansaray.... gibi insan ihtiyacı ve hayvan bakım ve muhafazasına dair türlü-çeşitli vakfiyelerle nakış nakış işlemişlerdir.

İstanbul yani Büyük İklimimizin değişmez Payitahtı ise bütün bu hayr ve hasenatın tam ortasında ve şahikasındadır.

Vakfiye zenginliğinde İstanbul bir güneşse Saraybosna’nın da aralarında olduğu onlarca ve onlarca şehrimiz o güneşin etrafındaki yıldızdır. Cami, mescid, şifahane, han, hamam gibi eserlerle kilometrekare başına en ziyade eser düşen belde şüphesiz ki İstanbul, İstanbul’da da Fatih, Eyüb Sultan ve Üsküdar’dır. İstanbul bu hâliyle birinci şehirdir. Bize öyle geliyor ki Saraybosna, ikinci olmasa bile beşinci de değildir. Gazi Hüsrev Beyin, İsa Beyin, Durak Beyin, Derviş Hanım’ın, şehidlerle gazilerin şehri, sanki şehir değil de güzel bir rüyadır.

Soyları olmakla müftehir olduğumuz o aziz ecdat, fethettiği her yere bereket götürdü, merhamet götürdü ve en halisinden Müslümanlık götürdü. Bugün “Balkanlar” denen Avrupa-i Osmani’nin her köşe-bucağında olduğu gibi Saraybosna başta olmak üzere Bosna ve Hersek devletinin hemen her şehrinde kavuklu, kitabeli mezar taşlarıyla o merhamet ve yiğitlik abidesi cedlerimiz bugün de vatan müdafaasındalar. Her kubbe, her mezar taşı, her vakfiye.... sanki bir Osmanlı bayrağı. Ezan-ı Muhammedi, bugün de o semalarda bir ses sancağımız olarak yükseliyorsa bunu, hayatları ve mematlarıyla bu din, bu millet, bu ümmet ve nizam-ı âlem içün yaşayan atalarımıza borçluyuz.

O güzel insanlar, veren elin alan elden hayrlı olduğuna olanca varlıklarıyla inanırlardı. Sağ elle verdiklerini sol eli bile fark etmesin diye gayret ederlerdi. “Ben” değil, “biz” diyerek Allah’ın verdiğini Allah rızası için vakfettiler.

Her vakıf, bir tapu senedidir.

Türkiye Cumhuriyeti’nin devlet mahzeni, milyonlarca “tapu senedi”ne sahiptir.

.GÖNÜL YAPMAK!

2018-11-23 02:00:00

A -

A +

9 Kasım günü Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş, uzunca bir süreden beri hastanede yatan tarihçi Kadir Mısıroğlu’nu ziyaret etti...

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, bu ziyaretten dolayı hem ziyaret edeni ve hem de ziyaret edileni çok ağır sözlerle tenkit etti. “Başka günün suyu mu çıktı ki hem de hediye alarak 9 Kasım günü bu fesli münafığı ziyaret ettin? Gereğini yap!” dedi.

Konuşmayı dinleyince şaşırdık. Bu, bizim bildiğimiz sağduyu ve itidal sahibi Sn. Devlet Bahçeli olamazdı…

Hasta ziyaretinin hastane idaresinin koyduğu sınırlamalar dışında belli bir gün ve saati yoktur. Hasta ziyareti, 9 Kasım’da da başka bir tarih de olabilir. Bu güne bir kasıt yüklemek yanlış olmuştur. Kaldı ki hasta ziyareti çok sevaptır ve ziyaretine gidilen hastaya hediye götürmek de töremiz gereğidir.

Üstelik aynı hastayı birkaç ay evvel de Sn. Cumhurbaşkanı ziyaret etmişti. Eğer Kadir Mısıroğlu’nu ziyaret edip “geçmiş olsun” demek suçsa; o zaman Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın da suçlanması gerekirdi.

Hâlbuki 8-10 ay evvel Sn. Bahçeli de hapishanede Alaattin Çakıcı’yı ziyaret etmişti. Bu ziyaret kamuoyunda çok yadırgandı. “Oğlunun gözü önünde karısını öldürten bir mahkûmu niye ziyaret etti?” dendiğini bizzat ve defalarca duyduk. Hâlbuki ortada artık kesinleşmiş bir karar ve devam eden infaz vardı. Devlet Bey’le eskiden gelen dostlukları olduğu anlaşılmaktadır. Zor zamanında bir dostunu ziyaret etmiş ve “Allah kurtarsın!” demişti.

Bunun gibi Sn. Ali Erbaş’ın da Sn. Kadir Mısıroğlu’yla dostluğu, akrabalığı veya yakınlığı olabilir. Mümkündür ki talebeliğinde yardımcı olmuştur. Belli ki bu bir helalleşme ziyaretidir. Ama o ziyaretin 9 Kasım’da yapılmasının değişik yerlere çekilmesi kimsenin aklına gelmezdi. Bu evham demesek de fazlaca bir yorumdur.

Üstelik “fesli münafık!” ne demek? Bir Müslümana münafık denmesi caiz değildir. Vebali vardır. Fese gelince; son 7 padişah, millî kıyafet olarak fes takmıştır. Bugün de imam efendiler, sarık sarılı fesle namaz kıldırmaktalar. Diyanet İşleri Başkanı’nın resmî ve aleni yerlerde fes kullanması ise kanunun teminatı altındadır. Şimdilerde sadece fes değil; uğruna on binlere kıyılan şapka da gündemden düşmüştür. Buna rağmen çok nadirattan olarak kalpak giyen çok nadir kimseler olduğu gibi aynı şekilde fes giyen nadir kimseler de vardır. Bunu o kimselerin şahsi tercihlerine bağlamak gerekir. Bazı erkekler de küpe takıyorlar. Onlara “küpeli münafık!” denebilir mi? Üstelik birçok İslam ülkesinde fes ve Kafkaslar’da da kalpak kullanılmaktadır.

Sn. Bahçeli’nin Sn. Mısıroğlu’nun eserlerini tanımadığı ve okumadığı kanaatindeyiz. Devlet Bahçeli gibi onun yüreği de Kırım, Batı Trakya, Kıbrıs, On iki ada, Musul, Kerkük, Misakımillî ve daha nice yerlerimizle yanar. Bu ülkede ilk defa Moskof Mezalimi, Yunan Mezalimi ve Musul diye kitap yazan, Ermeni Mezalimi’ni neşreden ve yakın tarihe dair daha birçok eseri olan bir insandır.

Yunanlıların işgal yıllarında Ege’de yaptığı vahşeti palikaryanın yüzüne çarpan bir dava adamını yanlış yerde göstermek adalet duygusunu incitir.

Eğer; bu hacimli, vesikalı, delilli kitapların tamamının veya bir kısmının yanlış olduğuna dair bir düşünce varsa o zaman, o eserler üzerinden konuşmak gerekirdi. Bu eserlerin en yakın yayın tarihi olan 30 yıldır. Bu kadar zaman susup da ölüm döşeğindeyken müellifine yüklenmek doğru olmamıştır.

Bunu derken mevzubahis yazarın her tezi kabul edilsin demiyoruz. Bizim de Kadir Mısıroğlu’yla farklı düşündüğümüz bahisler var. Ama aslolan esastır. Mesela İstiklal Marşımızı baş tacı yapar fakat Mehmet Akif’in Abdülhamid Han’a sarf ettiği galiz hakaretleri asla kabul etmeyiz.

Sn. Bahçeli, hazır yazılmış bir metnin mağduru olmuş olabilir. Kırdığı her iki gönlü tamir etmesini bir dost olarak samimiyetle tavsiye ederiz. Ahmed Yesevi Hazretleri olsa böyle yapardı. Yunus Emre de böyle yapardı. Bazı görüşlerimiz farklı diye bir ömür boyu kalemiyle mücadele etmiş hiçbir değeri harcamamalı.

.HATADAN RÜCÛ EDİLDİ

2018-11-22 02:00:00

A -

A +

Cumhur İttifakı, gayet olgun bir şekilde işlerken zorlukları aşarak mahallî seçimlerde de ittifak edilmesi bir ay evveline kadar AK Parti ve MHP’nin müşterek görüşüydü.

Öyle ki belediye seçimleri üzerinden bir yıkım projesi ortaya çıkartılmaması ve Cumhur İttifakı’yla kazanılan her şeyin yerle bir olmaması için Sn. Devlet Bahçeli, vaktinden çok önce bir açıklama yaparak MHP’nin İstanbul’da belediye başkan adayı göstermeyeceğini bile ilan etmişti. Bu şık tavırdan dolayı Recep Tayyip Erdoğan da mukabil bir tavırla AK Parti ile MHP arasında mahallî seçimler için ittifak müzakerelerin başlamasına muvafakat etti. İttifak edileceğine tam da kesin gözüyle bakılırken araya bir kara kedi girdi. Bu kara kedi, “af” teklifiydi. Hâlbuki ittifak için müzakere masası kurulurken de bu “af” meselesi vardı. Ortada bir yanlış anlaşılma ve galatı meşhur denecek bir söz vardı. MHP aslında af değil “meşruten tahliye” diyordu. Ne var ki bunu anlatmakta biraz gecikti. Bu sebeple işin adı af kaldı.

Devlet Bahçeli, cezaevlerinde 253 bin mahkûm ve tutuklu olduğunu açıkladıktan sonra eklemişti. “Koğuşlarda yatacak yer yok. Yataklar nöbetleşe kullanılıyor. Bu durum tahrik edilerek bir sıkıntıya sebep olunabilir.” Sn. Erdoğan ve tabiatıyla AK Parti, “af”fa baştan beri uzak duruyorlardı. Ama buna rağmen ittifak müzakereleri yavaş da olsa devam ediyordu. Ama bu arada bazı AK Parti konuşmacılarının insana “eyvah!” dedirten sert açıklamaları oldu. Böyle olsa da görüşmeler kesilmemişti. Ancak Sn. Erdoğan’ın konuya dair son açıklamasıyla yaşanan süreç üzerine müzakereler bitti. AK Parti genel başkanı, 50 bin uyuşturucu kullanıcı ve satıcını affedemeyeceklerini biraz da sert bir üslupla dile getirmişti. Cumhurbaşkanı’nın sertliği, milletin evlatlarını zehirleyene karşıydı. Yoksa “MHP uyuşturucuları af için kanun çıkarmak ve bu maksatla da iktidar partisini de kullanmak istiyor” mealinde bir niyet yoktu. Ancak üçüncü kötü niyetli kişiler bunu MHP aleyhine böylece kullanırlardı. Bundan dolayı MHP genel başkanı bir ay önceki grup konuşmasında sinirli bir şekilde vaziyeti hülasa ettikten sonra yüksek bit ses tonuyla “müzakereler bitmiştir!” dedi. Tayyip Erdoğan, kendi grup konuşmasında bu karara ayniyle mukabele etti ve fakat asabi olmadı ve tavrını bozmadı. Lisanı hâlle kararı anlayışla karşıladıklarını ifade ediyordu. Zaten, Cumhurbaşkanı’nın Devlet Bahçeli’ye bakışını 15 Temmuz’dan önce ve 15 Temmuz’dan sonra diye ikiye ayırmak mümkündür. Sn. Bahçeli, Sn. Erdoğan için 15 Temmuz’dan önce sadece bir parti lideriydi. 15 Temmuz’dan sonraysa O’nu bilge bir lider olarak gördü ve saygı duydu. Bizim görüşümüz böyledir.

Allah’tan ki Sn. Erdoğan aynı sertlikte karşılık vermedi ve yine Allah’tan ki aynı gün içinde önce Devlet Bey ve sonra da Tayyip Bey, Cumhur İttifakı’nın devam edeceğini söylediler. Eğer “artık hiçbir ittifak kalmadı!” denseydi bugünlere gelinmezdi.

Cumhur İttifakı kapısı kapanmadığı, o köprü sağlam tutulduğu için mahallî müzakerelerin yeniden başlayacağına dair ümidimizi hiç kaybetmedik ve bunu ekranlarda da dile getirdik. Bu yüzdendir ki dünkü Erdoğan- Bahçeli görüşmesi bizim için sürpriz olmadı.

Bu ittifak, bu millete lazımdır. Taraflar vaktiyle birbirlerini hakkıyla dinleselerdi bu zaman kaybı ve öfke ve kırgınlık yaşanmazdı. MHP şartlı olarak cezadan 5 yıllık indirim teklifi getirirken her türlü suçu bu kapsama almıyor ve istisnaları taadat ediyordu. AK Parti’nin teklifiyle uyuşturucu suçluları da o istisnalar listesine dâhil edilebilir ve bu ihtilaf çıkmayabilirdi.

Neyse ki yanlış hesap hem Bağdat’tan ve hem de aklı selimden döndü. İki lider, hatadan rücû ettiler. Şimdi hangi parti nerede güçlüyse diğeri onu destekleyecektir. İstanbul buna dâhildir. Affa yani meşruten tahliyeye gelince, uyuşturucu suçluları ve malum olan diğerleri hariç cezalardan 5 yıl tenzil edileceği beklenebilir.

Hatadan rücû etmek, dönmek fazilettir.

.MIH

2018-11-20 02:00:00

A -

A +

O söz, çok meşhurdu sözünü, herkes az-çok işitmiş olmalı. Bugüne kadar ona yüzlerce, binlerce yazıda atıf yapılmıştır. Mevzubahis söz; daha doğrusu vecize, Emîr Timur’a aittir. Şöyle der:

-Bir mıh, bir nalı kurtarır. Bir nal, bir atı kurtarır. Bir at, bir komutanı kurtarır. Bir komutan bir orduyu kurtarır. Bir ordu, bir memleketi kurtarır!..

“Mıh” denilen çividir. Nal, atın tırnağına mıh, yani çiviyle çakılır. Tırnaktaki mıhlardan biri düşerse o nal, yalama olur ve at aksamaya başlar. Burada bahsedilen süt taşınan binek hayvanı değil, savaş atıdır. Savaşın seyrini değiştiren unsurdur. Ata, mıha, nala özen göstermeyen veya at aksamaya başladığında bunu görüp de umursamayan komutan, mağlubiyete davetiye çıkarmış demektir.

Artık atasözü olmuş olan bu vecize, bu hakikati ifade etmektedir. Üstelik de Emîr Timur gibi cihangir bir imparatora aittir. Kim bilir arkasında hangi ağır bedel ödenmiş tecrübeler vardır.

Parti liderlerine bakınca düşünmeden edemiyoruz. O şartlarda doğruyu nasıl görebilirler? Onlar, kendilerinden kaçılan değil, etrafına üşüşülen insanlardır. Binbir türlü taleple gelenler vardır; bir de etrafında duvar olanlar. Lider denilen nihayetinde bir insan, bir fâni. Fakat etrafını çevirenler öyle şeyler söyler ve öyle perdeleme yaparlar ki hakikati görebilene aşk olsun. Hem yakın çevrede olup hem de bazen lidere rağmen gerçeği bütün dürüstlüğüyle dile getiren çok azdır. Bundan ve daha onlarca sebepten dolayı liderlerin işi çok zordur. Bazen kime inanacaklarını şaşırırlar. Bazen aynı kişi ve vak’a için çok kısa aralıkla birbirine ters malumat gelir.

Onun için her nev’i aday seçiminde liderin işi kolay değildir. Hata yapmama mecburiyetindedir. Vekil mevzuundaki hatalar arkada kaldı. Şimdi gündemde mahalli seçimler var. Bilhassa ekranlarda konuşulan isimler, büyük şehir adayları. Hâlbuki onlarca küçük şehir ve yüzlerce ilçe var. Bunları hiç göz ardı etmemeli. Türkiye, İstanbul, Ankara, İzmir’den ibaret değil. 30 büyükşehirden de ibaret değil. İstanbul Büyükşehir Belediyesi için aday belirlerken hangi ölçüler esas alınıyorsa bu ölçüler, “taşra” için de geçerli olmalıdır. Taşra kelimesini şunun için tırnak içine aldık ki gününüzde artık taşra diye bir dünya yok. Her şey, her yerde, herkesin gözü önünde. En ihtimal verilmedik bir kenar belediyede yaşanacak utandırıcı bir olay, bütün teşkilatı sarsabilir. Bu yüzden kim tarafından nerede işlenirse işlensin hiçbir haksızlık, yolsuzluk, suistimal, adaletsizlik görmeden gelinmemelidir.

Bu yüzden her şeyi baştan düzene koymalı. İster büyük şehir ve isterse en küçük birim için olsun her adayda ahlak ve dürüstlük aranmalı, iyi gün dostu olup olmadığına dikkat etmelidir. Her suçta olduğu gibi tek kuruş rüşvete yaklaşmak naldaki mıhtır. Sözümüz her parti içindir. Liderler, yakın çevrelerine dikkat etmeli. Samimi dostla dalkavuk ayrılabilmeli. Doğru söyleyen “persona non grata” muamelesi görmemeli. Zaman onları haklı çıkarırsa yüzlerine bakılamaz. Bir tek yanlış kimse aday yapılır ve o da seçilir ve ileride bir skandala imza atarsa kimse “Ben teklif ettim de genel başkan seçti” demez. Hatta inkar ederler. Altın kürkten mamul kabahat marka kürkü, daha kimse üstüne almış değil. Lider, kendisine fani muamelesi yapmayanı yakınına bile yaklaştırmamalıdır.

Nihayet insan, kendi hesabını kendisi verecektir.

.AŞK

2018-11-19 02:00:00

A -

A +

Hiçbir kalem ve hiçbir kelam, Sevgili Peygamberimizi, sallallahü teala aleyhi ve sellem, O’nun büyüklüğüne layık şekilde anlatacak kabiliyet ve kudrete sahip değildir.

Tarih boyunca hiç kimsenin hayatı, Fahr-i Kainat’ın hayatı kadar bütün teferruatıyla kaleme alınmamıştır. Ümmeti olmakla rütbelerin en yükseğine kavuştuğumuz şanlı Peygamberin şanlı hayatı, bütün tafsilatıyla bilinmektedir.

Onu anlatan âlimler, mütefekkirler, mutasavvıflar, Siyer-i Nebisini yazan müellifler, muharrirler, ona duyulan hisleri mısralaştıran şairler, hep aşk-ı nebiyi terennüm etme uğruna emek sarf etmişlerdir. Öyle bir aşk ki, bizatihi kainatın sahibi Allahü teala, O’na “Habibim” demiştir.

O, aleyhissalatü vesselam, bilineni-bilinmeyeni, görüleni-görülmeyeni, canlısı ve cansızıyla bütün kainatın yüzü suyu hürmetine yaratıldığı en son ve en üstün Peygamberdir.

Büyük İslam âlimi Seyyid Abdülhakim Arvasi Hazretleri şöyle buyurmuşlardır:

“İslamiyeti anlatmak isteyen, Resulullahı anlatsın; İslamiyete dair her şey O’nun hayatında vardır!”

Sevgili Peygamberimizin dünyayı teşriflerini müjdeleyen mucizelerden başlayarak, yetim kalması, doğumu, bebekliği, sütanneye verilmesi, çocukluğu, öksüz kalması, gençliği, evlenmesi, ticaret yapması, güzel ahlakı, vahyin gelmesi, nübüvveti, risaleti, Taif’te taşlanması, Mi’racı, her mucizesi.... derslerle, ibretlerle doludur.

Vefakâr bir eş Hazret-i Hadice, sadık bir arkadaş Hazret-i Ebu Bekr, bir köle Hazret-i Zeyd bin Harise, bir çocuk Hazret-i Ali olmak üzere sadece dört kişinin kendisini tasdikle yola koyulmaları, Hazret- i Ömer’in iman etmesiyle Müslümanların 40 kişiyi bularak meydana çıkabilmeleri, müşriklerin İslam’a karşı amansız düşmanlıklarıyla ilk mü’minlere yaptıkları zulüm ve işkenceler ve o ilklerin anlatılmasına destanların yetmeyeceği eşi ve benzeri olmayan sabır, kahramanlık ve tahammülleri, ilk şehidler, ilk muhacirler, ilk göçler ve tarihin dönüm noktası Hicret’leri.

Çekirdeği Mekke’de toprağa düşen Vahiy Medeniyeti’nin Medine’de boy vermesi, kök salması ve İslam devletinin kurulması.

Daha her şeyin başında iken, daha çok az iken Bizans Kayseri, İran Kisra’sı gibi devrin cihan devletleriyle Mısır Mukavkıs’ı, Habeş Necaşi’si ve körfez sultanlarına mektuplar yollayıp onları dine, tevhide ve hidayete davet etme yüksek ufukları...

Ve savaşlar:

313 kişiyle 3000 kişilik müşrik ordusunu darmadağınık eden muhteşem Bedir zaferi, sancılı Uhud imtihanı, Hendek tedbiri, seriyyeler, Hudeybiye seferi ve diplomasi dehası Hudeybiye muahedesi, Hayber gazası, Mute harbi, şehirler anası Mekke’nin fethedilmesi üzerine sulhen teslim olan mahcup Mekkelilerin Merhamet Sultanı tarafından affedilmeleri, Huneyn, Taif, Tebük gazveleri.

Peygamberimizin taşlanıp kanlar içinde kalırken de yara alıp dişini kaybederken de bedduayı değil, sabrı tercih etmeleri. Nefret yerine sevgiyi, korku yerine ümidi öğretmeleri.

İnsanlığın Arafat Meydanı’nda Veda Haccı alemşümul beyannamesiyle tanışması. Yeryüzünün, ezeli ve ebedi mabud olan Allah’tan, O’nun peygamberleriyle son Peygamberden ve getirdiği dinden haberdar olması.

Som altın imanlı, her biri bütün zamanların en üstünü olan Eshab-ı Kiram’ın 4 kişiyken çoğala çoğala 124 bin kişiyi bulması.

Ve nihayet 23 yıllık vahiy sağanağından sonra vefatlarıyla o seçilmişler seçilmişi Sevgili’ye veda edilmesi. Son anlarında dahi emr-i bi’l maruf ve nehy-i ani’l münker hizmetinin durmasına izin vermemeleri...

...

Peygamberler Peygamberinin yolunda gittikçe, O’na benzedikçe huzur bulmak, iki cihan saadetine kavuşmak mümkündür...

İsyan denizine batmış biz günahkârlar için Sevgili Peygamberimiz Muhammed Mustafa, sallallahü aleyhi ve sellem, bir kurtarıcı eldir:

Garik-i bahr-i isyanım

Dahilek ya Resulallah!

Mevlid-i Nebi Haftası münasebetiyle SEVGİLİ PEYGAMBERİM-Siyer-i Nebi ismindeki eserimizin giriş kısmını bir kere daha birlikte okuyalım istedik. Beyit, Ketencizade Mehmed Rüşdi merhumun Naat-ı şerifindendir.

Dualarda bizlere de yer olması dileğiyle bütün Ümmet-i Muhammed’in kandilini tebrik ederiz.

.EZAN, EZANCADIR!

2018-11-16 02:00:00

A -

A +

Erken Cumhuriyet döneminde yapılan birtakım inkılab ve reformların aslında Tanzimat’a kadar giden bir mazisi vardır. “Sarıklı İhtilalci” denen Ali Suavi, hem camide imam ve hatip ve hem de Mekteb-i Sultani’de/GS Lisesinde müdürlük yapmıştır. Çırağan Vak’asını tertipleyen darbecidir. İngiliz olan karısıyla Londra’da evlenmiştir. Ezan, hutbe ve namaz surelerinin Türkçe olmasını ilk teklif eden isimdir. Harf inkılabını da dile getirmiştir.

Sonraki yıllarda Ziya Gökalp de bir yerin “Türk yurdu” olma şartını Türkçe Kur’ân, namaz ve ezan şartına bağlayan şiir yazmıştır.

Ziya Gökalp, Mustafa Kemal’in ideoloğudur. Namık Kemal, Abdullah Cevdet gibi O’nun da etkisinde kalmıştır.

Fikrin hayata geçmesi şöyle bir seyir takip etmiştir:

Mustafa Kemal, Reis-i Cumhur ve İsmet İnönü, Başvekil iken 1931 senesinin aralık ayında Ezanın ve Hutbenin Türkçeleştirilmesi için Dolmabahçe Sarayı’nda 9 kişilik bir hafız hey’eti çalışmaya başladı.

-İlk “Türkçe Kur’ân” 22 Ocak 1932 tarihinde Hafız Yaşar tarafından Yerebatan Camii’nde okundu.

-İlk “Türkçe Ezan”, 30 Ocak 1932 tarihinde Hafız Rifat tarafından Fatih Camii’nde okundu.

-İlk “Türkçe kamet ve tekbir” “Türkçe Kur’ân”la birlikte 3 Şubat 1932 tarihine tesadüf eden Kadir gecesinde Ayasofya Camii’nde okundu.

-18 Temmuz 1932’de Rifat Börekçi riyasetindeki Diyanet İşleri Başkanlığı, Ezanın Türkçe okunması kararını aldı.

-4 Şubat 1932’te müftülüklere bir yazı gönderilerek Ezanın Türkçe okutulması, buna uymayanların kat’i ve şedit/kesin ve şiddetli bir şekilde cezalandırılacakları ihtar edildi.

-Aynı Başkanlık, aynı reis başkanlığında 6 Mart 1932’te müftülüklere yaptığı yeni bir tebliğle Sala’nın da Türkçe okunması talimatını verdi.

-1941 yılında TCK’nın 536. Maddesine bir fıkra eklendi. İlave fıkra şöyledir: “Arapça Ezan ve Kamet getirenlere 3 aya kadar hapis ve 10 liradan 200 liraya kadar para cezası verilecektir.”

-Demokrat Parti iktidara gelince Celal Bayar’a ve parti içindeki bazı çatlak seslere rağmen 16 Haziran 1950’de çıkartılan bir kanunla Ezanın Arapça okunabilmesine imkân tanındı. Millet, bayram etti. Kanunda “Ezan, bundan böyle Arapça okunacaktır” gibi bir cümle yoktur. Türkçe dışındaki dillerde de okunabileceği beyan edilmektedir.

Ezanın kendi asli lisanı dışında okunduğu 18 sene, Müslümanlar için unutulmaz azap yılları olmuştur. Bu dönemde Kur’ân-ı kerim öğretilmesi de yasaklanmıştı. Jandarma ve Polis zulmünün zirveye çıktığı kara günlerdir. Asli hâliyle Ezan okuyan, kamet getiren veya Elifba öğretenler işkencelerden işkence beğenmek zorunda kalmış, camilere sandalye ve sıralar konmaya başlanmıştı. Bazı camiler, ahır veya asker kışlası yapılmıştı.

Bu zulme son verdiği için Adnan Menderes milletin baş tacı olmuş fakat İslamiyet’e yaptığı bu hizmet, O’nu idama götüren birkaç sebepten biri olmuştu.

Bugün Ezanı tartışmak abesle iştigaldir. Bir deli, kuyuya bir taş attı nice insan, onu çıkarmaya çalışıyor. 1959’da CHP’li bir kısım vekiller de Türkçe Ezan mecburiyetinin kaldırılması için müsbet rey vermişlerdi. Bunun gibi şimdilerde hırsı aklını örtmüş arkadaşlarına da sahip çıkmadılar. Hatta partiden atıyorlar.

Kur’ân-ı kerim, devrin Kureyş Arapçasıyla nazil olmuştur/inmiştir. Ezan, kamet ve ibadete dair her şey, bu esasa bağlıdır. “Kureyş Arapçası” bütün dünyada, bütün Müslümanlar arasında din ve dil birliği vasıtasıdır. Kur’ân, Ezan ve kamet ve diğerleri, bütün dünyada böylece okunur. Malezya ve Endonezya tarafında Malay dili ve yerli diller vardır. Hind Müslümanları Hindçe konuşur. Orta Asya’da Türkler yaşar ve Türkçe konuşurlar. İranlılar Farsça konuşur. Sahra Altı Afrika’da Müslümanların kendi dilleri farklıdır.

1 milyar 750 milyon Müslümanın içinde Arapça konuşan nüfus 3-4 yüz milyon civarında olmalı. Hâlbuki Endonezya’dan Endülüs’e Moskova’dan Yemen’e, Tokyo’dan, Washington’a kadar dünyanın dört bir yanında Ezan ve Kur’ân ve kamet kendi diliyle icra edilmektedir.

Ezan, Ezancadır.

Kur’ân, Kur’âncadır.

Arapça, onlarda Kureyş Arapçasıyla kelam-ı ilahinin tecelli şeklidir.

.....

Emr-i bülendsin ey Ezan-ı Muhammedi

Kâfi değil sadana cihan-ı Muhammedi

Yahya Kemal Beyatlı

.

Eski hikayenin yeni hedefleri

Volkan gazetesi, II. Meşrutiyet’ten sonra kurulmuş olan “İttihad-ı Muhammedi Fırkası” adındaki partinin yayın organıydı. Derviş Vahdeti isminde biri çıkarıyordu. O günlerde II. Meşrutiyet idaresi...

Volkan gazetesi, II. Meşrutiyet’ten sonra kurulmuş olan “İttihad-ı Muhammedi Fırkası” adındaki partinin yayın organıydı. Derviş Vahdeti isminde biri çıkarıyordu. O günlerde II. Meşrutiyet idaresi vardı ama Sultan Abdülhamid Han hâlâ işbaşındaydı. Bu siyasi dehayı düşürmek için Miladi 13 Nisan 1909 ve Rumi takvimle 31 Mart 1325’te adına sonradan “31 Mart Hareketi” denecek olan bir kirli oyun tertiplendi. Volkan gazetesi, hadiseyi kışkırtıp destekliyordu. Selanik’ten gelen Hareket Ordusu vaziyete hâkim olunca Derviş Vahdeti, kaçtığı İzmir’den getirilerek 25 Haziran 1909’da Ayasofya Meydanı’nda idam edildi.

31 Mart düzmece gerici hareketi üzerine Abdülhamid Han, tahtından edilip Selanik’e sürgüne gönderildi. Eğer, bu kirli tezgâh kurulmasa ve meşruti hükümdar, başta kalsaydı Trablusgarp ve Balkan Harplerinin seyri değişebilir, I. Dünya Harbine girmezdik. O harbe girmeseydik bugün topraklarımız 5 milyon km² civarında olacaktı.

Böyle bir imkânı kaybettiğimiz gibi 31 Mart sebebiyle sanki o, tertiplemiş gibi 75 yıl boyunca Abdülhamid Han’a iftira atıldı, Müslümanlara “mürteci” diye hakaret edildi.

Kıbrıslı olan Derviş Vahdeti’nin arkasında İngiliz istihbaratının olduğu çok kuvvetli bir kanaattir.

Mehdi olduğunu iddia eden Giritli Derviş Mehmet’le arkadaşları, 23 Aralık 1930 sabahı erken vakitte Manisa’dan İzmir’in Menemen kazasına gelerek bir camiye gidip sancağı çıkararak halkı zorla meydanda topladılar ve “Mehdi”ye tabi olmalarını istediler.

Kargaşa üzerine vak’a mahalline yedek subay öğretmen Mustafa Fehmi ile iki bekçi yetiştiler. Bu sahte Mehdi ve arkadaşları, onları vahşi şekilde öldürdüler. Daha sonra “Kubilay Hadisesi” denen bu tertiplenmiş cinayetin failleri 6 kişiydi. Hadise, hemen bastırıldı. Görgü şahidi onlarca kişi, Derviş Mehmet ve arkadaşlarını olay esnasında esrardan sarhoş olarak gördüklerini beyan ettiler.

Bu vak’a üzerine memleket çapında tevkifler oldu. Âlim ve hoca birçok kişi cezaevine kondu. Mahkeme, 27 zanlının beraatine, 41 zanlının muhtelif cezalara çarptırılmasına ve 37 zanlının da idamına hükmetti.

Bu hadise, yarım asır boyunca bir kırbaç olarak kullanıldı. Dindarlar sindirilmiş, dergâhlar gizlenmişti.

DP/Demokrat Parti, 14 Mayıs 1950’de 27 senedir Tek Parti olarak iktidarda bulunan CHP’ye rağmen iktidara geldi. Bir zaman sonraysa “Ticariler” denen bir takım avamlar türedi. Başlarında Mehmet Kemal Pilavoğlu’nun olduğu iddia ediliyordu. Ticaniler, şurada-burada Atatürk büst ve heykellerini tahrip etmeye başladılar. DP diğer adı “Atatürk’ü Koruma Kanunu” olan 31 Temmuz 1951 Tarih ve 5816 Sayılı Atatürk Aleyhine İşlenen Suçlar Hakkında Kanun’u çıkarttı. Failler hakkında ağırlaştırılmış hükümlerle birlikte 6 yıla kadar hapis verilmektedir. Kanun çıktıktan bir süre sonra Ticaniler yok oldu ama serbest tartışma hürriyeti daraldı.

1996’larda bu defa kendilerine “Aczmendiler” denilen ellerinde uzun değnek, üstlerinde kukuletalı uzun cübbeler olan ürkütücü birtakım adamlar şehirlerde görünür oldu. O arada şeyh iddialı bazı kimseler haberlerde yer alıyordu. Ardından ismi Fadime Şahin olduğu söylenen genç bir kadın gözyaşları içinde o kimselerden ziyan gördüğünü söyleyerek ekranlarda belirdi. Çok geçmeden 28 Şubat 1997’de bir takım cunta kararları alınarak meşru hükûmet düşürüldü. Devlet, en az 50 yıl geriye gitti. Dindar kitle, 10 yıl boyunca tam bir zulüm yaşadı.

2013 senesinde AK Parti hükûmeti, sabahları okullarda okutulan Öğrenci Andı uygulamasını icraattan kaldırmıştı. Aradan 5 yıl geçtikten sonra Danıştay, 2018 Ekim ayında bu idari kararı iptal etti. Bunun üzerine AK Parti ile MHP’nin arası buruklaştı. MHP önceki beyanının aksine İstanbul’dan belediye başkan adayı göstereceğini açıkladığı gibi mahalli iş birliği müzakeresinden de çekildi.

İktidarın, mahallî seçimlerde bir desteği kaybettiği fikri kuvvet kazandı.

Ekim 2018’in sonlarında Öztürk Yılmaz adlı CHP’li bir vekil, hiçbir münasebeti yokken “Ezan Türkçe okunsun” diye saçma ötesi bir laf etti. Partisi, bu teklifi reddettiği hâlde günler boyu zırva tevil götürdü.

Cemiyet huzursuz oldu.

10 Kasım 2018 günü Edirne’de çarşaflı tıp talebesi bir kız, “Atatürk ilah değildir” dediği iddiasıyla polis tarafından gözaltına alındı, mahkeme tutuklama kararı verdi. Sanığı müdafaa etmek ve müdahil olarak ceza istemek için birçok avukat mahkemeye müracaat etti.

Toplum gerildi.

28 Şubat manşetleri geri geldi.

12 Kasım 2018 günü Çorlu’da çarşaflı bir kadın, Atatürk heykeline balta ile saldırdı.

Kadının psikolojik bozukluk içinde olduğu müşahede edildi.

28 Şubat manşetleri şiddetini arttırdı.

13 Kasım 2018 günü bir kişi Atatürk heykeline çıktı. Adamın tiner bağımlısı olduğu tesbit edildi.

Aynı manşetler, aynı üslupta devam etti.

...

Görüldüğü gibi 1909’dan bu yana devam eden bir seyir var. Usul, üslup hatta çok kere şahıs, unvan ve isimleri benzer.

Yüksek mahkemenin kendisi de “Danıştay Saldırısı” denen bir başka tertibin mağdurudur. And kararı, bu süreçte dikkat çekici olmuştur.

10 Kasım öncesi ve sonrasındaysa karanlık kışkırtmalar, hız kazandı. Bunun iki sebebi olmalı. Cemal Kaşıkçı Vak’asını küllendirmek ve “31 Mart 1909’dan” sonra 31 Mart 2019’da da iktidarı düşürmek.

.

Bitmeyen İsrail zulmü!

Bu kaç yüzüncü katliamdır bilmiyoruz ama sonuncu katliam ve yıkım, arkada bıraktığımız pazar gününden bu yana devam edip geldi. Son katliamın hikâyesi şöyle: Pazar günü İsrail ordusundan...

Bu kaç yüzüncü katliamdır bilmiyoruz ama sonuncu katliam ve yıkım, arkada bıraktığımız pazar gününden bu yana devam edip geldi.

Son katliamın hikâyesi şöyle:

Pazar günü İsrail ordusundan özel kuvvetlere bağlı bir grup asker, sivil kıyafet ve sivil bir arabayla Gazze sınırından sızarak 3 km derinliğe kadar ilerlemiş.

Bu noktadayken Hamas kuvvetlerinin onları fark etmesiyle çatışma çıkmış. Bu çatışmada Filistin, 7 şehid verirken 1 İsrail özel kuvvetler mensubunu öldürmüş.

Yaşanan sınır ihlali ve 7 kayıp verme sebebiyle Hamas ve İslami Cihad’ın da aralarında olduğu Filistin Direniş Güçleri, pazartesi günü İsrail’e roket atışları yapmışlar. Bu sözde roketlerle bir İsrailli asker ağır yaralanmış.

Bu yaralanma, pazartesini salıya bağlayan gece İsrail’in Gazze’ye jetlerle saldırıp şehri bombalamasına mazeret gösterildi.

Sivil binalar, el Aksa televizyonu ve birçok yer ölçüsüz, insafsız ve vicdansızca bombalandı.

Gün ışıdığında ağır hasar görüldü. Birçok mahalle enkaz yığınına dönmüştü.

Her türlü harpte mektepler, hastaneler, halkın yaşadığı mahalle ve ticaret yaptığı çarşılar, basın-yayın kuruluşu bombalanmaz.

Fakat İsrail, kendinden gayrısını insan saymadığı için bu kaideye riayet etmiyor. Son örnek de bu vahşet oldu. Böylece birçok binada yangın çıkmış, birçoğu yerle bir olmuş ve 6 şehid ve 25 yaralı verilmişti.

Görüldüğü gibi olay, İsrail Özel Kuvvetlerinin Gazze’ye izinsiz olarak girmesiyle başlamıştır. Hâl bu iken ve Filistin iki gün içinde 8 ölü ve birçok yaralı vermişken dünya bu katliam ve faciayı seyretmiştir. Aksini düşünelim. Filistinliler, sınır tecavüzünde bulunarak 7 İsrail askerini öldürselerdi vaziyet ne olurdu acaba?

Dünya ayağa kalkardı.

Şimdi ise BM/Birleşmiş Milletler Teşkilatı, sanki eşit kuvvetler varmış gibi “taraflara itidal çağrısında bulundu.” İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı’ndan ise çıt çıkmıyor. Batılı-Doğulu söz sahibi başkentler oralı bile olmuyor.

Hakikat şudur:

-BM Güvenlik Konseyi’nin yapısı değişmedikçe, -Sermaye, Yahudi’nin elinde oldukça, -Dünyanın etkili medya güçleri Yahudi’nin güdümünde bulundukça...

-Washington, Londra, Paris gibi daha nice karar vericiler ve karar alıcılar İsrail’in arkasında durdukça, -Bazı sözde Arap devlet yöneticileri, Batılı efendilerinin gözünün içine baktıkça, onların imasını emir telakki ettikçe, -İslam âlemi başsız ve dağınık kaldıkça, -Liderleri kendi içinde bölünmüşlük yaşadıkça bu Filistin, kan kaybetmeye, vicdanlı Müslümanlar gözyaşı dökmeye devam eder...

Stalin, Kırım Tatar Türkleriyle Ahıska Türklerini 1944’te bir gece içinde topraklarından kazıyıp sürmüştü.

Trump da 2018’de bir gün Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanıyarak Amerikan sefaretini Tel Aviv’den mukaddes Kudüs’e naklettirdi.

Suudi Veliahd Muhammed bin Halid ise Filistin devlet reisi Mahmud Abbas’a “bizim Filistin diye bir davamız yok! İsrail’le anlaşın. Gelin Sina’da devletinizi kurun!” deme küstahlığını göstermişti. Böyleleri güçlünün elini öper, mazluma darbe indirirler.

Dünya bir sabah şöyle bir felaket manzarasına uyanır mı?

Önde kadın, çocuk, genç yaşlı Filistinli kafileler, arkada koalisyon güçlerinin tankları, havada helikopter ve jetler!

O ne?

-Filistinliler yeni vatanları Sina Çölü’ne nakledilmekte. Burada devlet kurup Ürdün’le Konfederasyona gidecekler!

-Hayal mi?

Öyle olsun isteriz.

Ne var ki temenniler, tehlikeleri ortadan kaldırmıyor.

.FIRAT’IN DOĞUSU

2018-11-13 02:00:00

A -

A +

Fırat’ın batı yakası, sözü edilen askerî müdahalelerle terörden temizlenmiş ve bu iki bölge Arap, Türkmen, Kürt gibi asli ve yerli unsurlara teslim edilmiştir. Eğitim, sağlık, emniyet ve her türlü sosyal tedbirleri alarak yaşanabilir kıldığımız bu bölgeye, Türkiye’dekilerin yüzde 7-8’ine tekabül eden 300 bine yakın mülteci, göç ederek tekrar kendi topraklarına yerleşmiştir. Bir bu kadar da Ürdün gibi diğer devletlerden gelmiş olabilir.

Şimdi Fırat’ın batısında sükûnet ve huzur hâkimdir. Burada yalnızca İdlib ve Menbiç farklı vaziyettedir. İdlib, Türkiye’nin gayretiyle Türk-Rus teminatıyla çatışmasızlık bölgesi hâline getirilmiştir. Menbiç de yine Türkiye’nin zorlamasıyla bir bakıma Türk-Amerikan teminatıyla sessizliğe bürünmüştür.

Kısacası, Fırat’ın batısı, ticaret, sosyal hayat ve topyekûn yaşama şartları bakımından dünden çok daha iyidir. İnsanların, misafir kaldıkları devletlerden ana yurtlarına dönmeleri de bunu gösteriyor.

Fakat Fırat’ın doğusu yahut Doğu Fırat böyle değildir. Derin Amerika, siyon ve İngiliz ortak menfaati, bütün güney sınırlarımız boyunca kuzey Suriye’de bir Kürt devleti kurma peşindedir. Sebep, bir asır önce olduğu gibi yine petrol ve stratejiktir. Ancak; Türkiye, buna izin vermedi. Bunun üzerine o niyetle Doğu Fırat’a odaklandılar. Amerika, bugün burada PYD/YPG’yi hem silahlandırmakta ve hem de militanlara askerî eğitim vermektedir. Sebep tek başına petrol değildir. İran’la İsrail arasına bir tampon devlet inşa etmek istiyor. Bunu yaparken de Kandil’i boşaltıp Fırat’ın doğusuna çekme çabasındadır. PKK, Türkiye karşısında köşeye sıkışmıştır. Washington, vaktiyle onu terör örgütü olarak tanımıştır. Bugün dönmesi mümkün değil. O zaman PYD/YPG ile yeni bir Kürt kimliği inşa etme peşindedir. Kurulacak yapı, siyasi görüş olarak Amerikancı ve İsrail’le dost. İran, Türkiye ve Suriye’ye karşı olacak ve su ve petrol yollarında Batı’nın bekçiliğini yapacaktır. Tatlısu komünisti ve seküler olması hesaplanıyor.

Amerika, devlet tahayyül ettiği bu yakayı sabah akşam silahlandırmaktadır. Biz ise bir gece ansızın vurabileceğimizi sık sık tekrar etmekteyiz. Şartlar gereği buna mecburuz.

Mesele şudur:

Diğer iki harekâtta Moskova ile çatışmadan zaferler kazandık. Doğu Fırat’ta da Washington’la çatışmadan yeni bir zafer elde edebilir miyiz? Amerika, Irak’ta yaptığı gibi burada da uçuşa yasak bölge ilan edebilir mi? Ederse tanır mıyız?

Bizim için Fırat’ın batısı ve doğusu bir bütündür. Bir fark gözetemeyiz. Bu sebeple başladığımız bu hayati işi yarım bırakamayız. Ancak; zaman geçtikçe şartları çetinleştiriyor.

Nihayet bu işler yapıldıktan sonra haklılık kazanılmakta. Yoksa 80 sene evvelki bir vilayetimizde ne Rusya’nın ne Amerika’nın ve ne de haçlı âleminin hakkı bulunması gerekirdi. Fransa, Suriye’de tarihî hakları olduğunu iddia ediyorsa biz, Suriye Selçuklularını, büyük Türkmen nüfusunu, Yavuz Sultan Selim Han’ın Merc-i Dabık Zaferi’ni ve bugün de vatanımızın bir parçası olan Caber Kalesi’ni ve Süleyman Şah’ı hatırlatma hakkına sahibiz.

.DÜNYA SAVAŞI, DEVAM EDİYOR

2018-11-12 02:00:00

A -

A +

70’e yakın devlet ve hükûmet başkanı, I. Dünya Savaşı’nın sona ermesinin yüzüncü sene-i devriyesini kutlama maksadıyla Paris’te bir araya geldiler.

“Birinci Cihan Harbi”nin II. Cihan Harbi’ne kadarki ismi “Büyük Harp”tir. Bizdeki adı “Harb-i Umumi” ve ahali arasındaki adı “Seferberlik”ti.

28 Haziran 1914’te Gavrib Princip adlı bir Sırp nasyonalistinin Avusturya “Veliahd Prens”i Arşidük Franz Ferdinand’ı Saraybosna’da öldürmesinden bir ay sonra 28 Temmuz 1914’te patlayan korkunç harp, 11 Kasım 1918’e kadar devam etti. Dünya, iki cepheye bölünmüştü. Bir tarafta “İtilaf Devletleri” ismiyle Fransa, Rusya Çarlığı, Britanya İmparatorluğu. İtalya, Belçika, Portekiz, ABD, Japonya imparatorluğu ile eski vilayetlerimiz Romanya, Sırbistan, Yunanistan ve Karadağ ve diğer tarafta da “İttifak Devletleri” adıyla Almanya, Avusturya- Macaristan, Osmanlı imparatorluklarıyla Bulgaristan Krallığı yer alıyordu.

İtilaf Devletleri, 43, İttifak Devletleri 25 milyona yakın askerî kuvvete sahipti. Harbin sonunda yaralı ve bulunamayanlarla ölü olarak İtilaf Devletleri’nin 22.5, İttifak Devletleri’nin 16.5 milyon kaybı vardı.

Bu harp, Rusya Çarlığı, Alman, Avusturya-Macaristan ve Osmanlı İmparatorluklarının sonu oldu. Harp devam ederken Rusya’da komünist ihtilal oldu, harpten sonra Türkiye’de İstiklal Harbi başladı, Avrupa ve Orta Doğu’da haritalar yeniden çizildi, yeni devletler kuruldu.

11 Kasım, “Ateşkes Günü” kabul edilmişti. Ama sadece 21 sene sonra bir başka büyük felaket; II. Cihan Harbi çıktı. Bu esasında korku filminin devamıydı. I. Dünya Harbi, gündelik hayata komünizmi getirirken yeni dönem, ona muhalif olarak faşizmi ve Nazizm’i getiriyordu.1 Eylül 1939’da başlayan bu harp, 15 Ağustos 1945 Ateşkesiyle durdu. Bu, diğer harpten iki yıl daha uzun sürmüştü. Muharebelere 100 milyon asker katılmış, yarısı telef olmuştu. İnsanlık, Harb-i Umumi’de tayyare, bomba ve tanklarla, ikincideyse “atom bombası” denen büyük kitle imha silahıyla tanıştı. I. Cihan Harbi’nden sonra “Milletler Cemiyeti”, II. Cihan Harbi’nden sonraysa “Birleşmiş Milletler Teşkilatı” kuruldu.

Aslında ne ilk ne de ikincisinde savaş bitti! Yapılanlar mütareke yani ateşkestir. Zaten II. Dünya Savaşı’ndan hemen sonra iki yeni dünya devleti ABD ve SSCB ile onların müttefiki devletler arasında bu defa “Soğuk Savaş” dönemi başlamıştı. Bu bir gövde gösterisi, casusluk, psikolojik, ideolojik, kimyevi, iletişim, bilişim, uzay, basın-yayın, propaganda savaşıydı. 1989’da Berlin Duvarı’nın yıkılmasıyla Rusya, bir asır içinde üçüncü kere bir rejim değişikliği yaşadı…

Sovyetlerin çöküşüyle dünya tek kutuplu hâle geldi. Kısa bir şaşkınlıktan sonra, I. ve II. Körfez Harekâtıyla yerküre yeniden sıcak savaş iklimine girdi. Bunun habercisi SSCB’nin 1979’daki Afganistan İşgaliydi. II. Körfez Harekâtı’nı BOP ve Arap Baharı takip etti.

Soğuk savaş döneminde ideolojik görevlendirmelerle örgütler vasıtasıyla “Vekâlet Savaşları” yapılıyordu.

Şimdi yeniden “doğrudan savaşlar” dönemine giriliyor. Liderler, Paris’te, sulh ve sükûnu kutlamadılar. Yüz yüze konuşulan veya içten konuşulan konular, Suriye, Filistin, Yemen, Arabistan, İran ambargosu, ticaret kapışmaları, Kaşıkçı Vak’ası, terör, terörist, Fırat’ın doğusu, Kandil, Sincar ve petrol üretim ve fiyatıdır…

Birinci Dünya Harbi, Petrol yüzünden çıkmıştı. Avusturya Veliahd Prensi’nin katli, harbi çabuklaştırdı. O günle bugün arasındaki fark şu ki Veliahd Prens o gün ölendi bugünse öldürten olduğu düşünülen isimdir. Bugün de savaşın sebebi petroldür. Petrol kuyusunun başında Veliahd Prens bulunmaktadır.

Bugün ilk dünya harbinin tankı, bombası tayyaresi, ikincinin atom bombası ve her ikisinin basın-yayın ve casuslukları olduğu gibi üçüncü dönemde uzay, sosyal medya, internet, akıllı cihazlar, döviz, virüs ve İHA’lar ve SİHA’lar da devrededir. Üçüncü dünya harbinin, seferberliğin tam da içindeyiz.

Bütün mesele hükmedilen değil, hükmeden olmakta.

Biz, tarihten alacağı olan bir milletiz.

Dünya, bize borçlu.

BİR DÜZELTME

Geçmiş tarihli iki yazımızda Abdülhamid Han’a karşı yapılan 31 Mart 1909 İsyan Hareketi’nin failleri sayılırken tertipçiler arasında Ali Sami (Yen) ve Tevfik Sırrı (Gür) de kaydedilmiştir. İmparatorluğun düşüşünün başlangıcı olan bu şeytani vak’ada İngiliz istihbaratıyla diğer merkezlerin kullandığı isimlerin Rıza Tevfik ve Selim Sırrı olduğu bizzat Rıza Tevfik Bölükbaşı tarafından hâkime beyan edilerek mahkeme dosyasına girmiştir. Önceki yazılarımız, internette yer aldığı için bu tashihi, kul hakkına riayet noktasından bir borç olarak gördük. Bugüne dek bize mirasçı veya tarihçi olarak hiç kimseden bir ikaz gelmemiş olması ise hayret ve esef verici bir gerçektir.

.AİLE ÇÖKERSE, DEVLET YIKILIR

2018-11-09 02:00:00

A -

A +

Süleymaniye, Sultanahmet, Şehzadebaşı... gibi ihtişamlı mabedlerimizi, “filayağı” denen azametli sütunlar ayakta tutar.

Cemiyetimizi, milletimizi, devletimizi ayakta tutan da ailedir. Aileyi ayakta tutansa kadındır. Kadın, evde erkeğinin eşi, çocukların anasıdır. Zor dönemlerin “çözüm ortağı”dır, doğruyu eğmeden-bükmeden en riyasızca söyleyendir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- “cennet, anaların ayaklarının altındadır” hadis-i şerifi malumdur. Cemiyet ve millet hayatının her şeyi olan ailenin temeli nikâhtır. Cennetin yolunda açılacağı ana, anne, valide olmak nikâhla başlar.

Bizde gelin, koca evine gelinlikle giderdi. Nikâhta Peygamberimizle Hazreti Hatice, Peygamberimizle Hazreti Aişe, Hazreti Ali ile Hazreti Fatıma... arasındaki ülfet ve muhabbet dilenir, “bir yastıkta kocayın” diye dua edilir ve genç bir gelin olarak bu eve dâhil olan kadın, sadık bir eş, fedakâr bir ana olur, istikbale insanlık numunesi evladlar yetiştirir, gün gelir onların mürüvvetini görür, nene, nine, büyükanne olur ve düğün gününden seneler ve seneler sonra tabutuna serilmiş yaşmağıyla cennete yolcu edilirdi…

Bu hayat üslubu, milletçe İslam medeniyetinin şerefli bir mensubu olduğumuz 10 küsur asırdan bu yana böyleydi. Hâlen de her şeye rağmen böyle olmak için direnmeye devam ediyor. Biz, i’layı kelimetullahı şanlı burçlara yükselten bir imparatorluk çapına bu aile gerçeğiyle, nimetiyle ulaştık. O çağlarda boşanmak ayıplar ayıbıydı, gelinlikle girilen evden kefenle çıkmak esas olduğundan her zorluğa sabırla tahammül edilir, o aile çökmez, o çocuklar mahzun edilmezdi.

O demlerde köylü toplumduk, elde deste deste diplomalar yoktu. Aile Bakanlıkları da yoktu. Çünkü buna ihtiyaç yoktu. Ama evlerin kapısında kilit de yoktu. Aile vardı, muhabbet vardı, yuvayı yapan dişi kuş vardı, akrabalık, komşuluk vardı. Rehber eserlerde “nikâhsızlık zina; zina, günah-ı kebairden, büyük; en büyük günahlardandır” diye yazardı. O bizim temiz hayatlarımızda yabancı bir kadınla yabancı bir erkeğin aynı çatı altında yaşaması ve buna haysiyetsiz bir cümleyle “düzeyli beraberlik” denmesi hayal bile edilemezdi.

Bu güzel hayat, bizim ağız tadımız, gönül huzurumuz, iftiharımız ve öbür cemiyet, millet ve devletlere karşı en bariz farkımız ve en büyük servetimizdi. İstikametimizi de cömertliğimizi de cesaretimizi de aile merkezli bu hayat beslerdi.

Bir gün bir kıvılcımla Paris’te bir politik ve sosyal yangın çıktı. Bu iklimleri kavuran yangına “Fransız İhtilali” dendi. Masonlar, onu yıllar süren karanlık oda çalışmaları ile hazırlamışlardı. Bu ihtilalin türlü serpintileri bizim topraklarımızı da buldu. O vakitten sonra kendimizden uzaklaşmaya “Garplılaşma”, Avrupa’ya özenmeye “çağdaşlaşma” dendi. İman, ibadet, ahlak, medeniyet, örf âdet, haslet ve iffet yani bizi biz yapan, kalblerde i’layı kelimetullah aşkını, cihad cevherini yaşatan ne varsa içten ve dıştan yapılan taarruzlarla itibarsızlaştırmaya başlandı.

Bu arada hayatımıza gazeteler, mecmualar, Batı döküntüsü romanlar girmişti. Onları misyonlu filmler takip edecekti. Bunlar ağırlıklı olarak “dönme” denen dönmemişlerin elindeydi. Hedefe ergenlik yaşındaki kızları almışlardı. Bunlar yarının anneleriydi. Yayınlarla evlere dinamit lokumları yerleştirildi. “Kafes ardından kurtarıyoruz” yalanıyla iffetler çarçur edildi. Derken şehirleştik, derken sanayi ile tanıştık, oradan elektronik hayata geçtik, sosyal medya ile televizyonu arkada bıraktık, servetler göz kamaştırıcı oldu, en uzun muhafazakâr iktidar hayatlarına kavuştuk.

İki asra yakın bir zamanda çok şey olmuş, çok inkılap ve değişiklikler yaşanmıştı. Lakin ortada buruk bir yalnızlık vardı. Akrabalık, komşuluk, sadakat, merhamet hızla aşınıyordu. Herkes yüksek lisanslı, çok genç doktoralıydı ama evlenmeler ihmale uğruyordu. Cemiyetimiz “çekirdek aile” denen bir illete tutulmuştu.

Orada da kalınmadı; ayıplar ayıbı boşanma, kapıları çalar oldu. Dedelerimizde, ninelerimizde, ana-babalarımızda 60 seneye varan hayat arkadaşlıkları, 60 günde eskitilmeye başlandı. Şimdi ayaklar cennete yönelmekten ziyade üstünde durmak içindi.

Fransız İhtilali serpintileriyle başlayarak “Avrupalılaşma”, “Garplılaşma” iddialarıyla devam eden “avdetî/dönme” denen dönmemişlerin basın-yayın, etkinlikleriyle büyüyen yıkım ve yozlaşma, bizim biz olmamızdan uzaklaşma süreci, en nihayet zinanın önce kanunen suç olmaktan çıkarılmasına ve sonunda “düzeyli birlikteliğin” de sanki aile hayatıymış gibi hoşgörüyle karşılanmasına kadar geldi.

Şimdilerde hiç gerek de yokken Türkçülük tartışılıyor.

Biz, kendimiz olmadıktan, Türk’ü Türk yapan asalet ve hasletlerden uzağa düştükten, kimyamızı kaybettikten, özümüze yabancılaştıktan sonra adımızın ne önemi var? Bulgarlar da Türk asıllı. En Turancı kavim Macarlardır.

Bugün kızlarımız -maalesef- tehlikede. Her aidiyetten olanıyla birlikte yozlaşma, dehşet verici çapta. Kızlarımız, tehlikede olunca ana olmak tehlikede demektir. Mübarek analık tehlikede olunca aile tehlikeye düşer. Aile tehlikeye düşünce de cemiyet, millet ve devlet tehlikededir.

Telaffuzu çok zor ama haber vermek zorundayız. Aile, çöküşte. Eğer bu görülemiyorsa neme lazımcılıktandır. Şu gericiler de olmasa çöküş daha hızlı olacak. İyi ki Cemil Meriç merhumun sözüyle “murdar bir hâlden muhteşem bir maziye kanatlanmak gericilikse her namuslu insan gericidir!” diyen vatanın öz mayası inanç sahipleri var.

Herkes, bu tehdidi görmeli ve aklına koymalı ki:

Aile çökerse

Devlet yıkılır.

Ne Süleymaniye ve ne de diğer Selatin-i Osmaniye Camileri, filayakları çöktüğünde ayakta kalabilir

.ADALET İÇİN ÖDÜL!

2018-11-08 02:00:00

A -

A +

40 yıldır bu kanlı örgüt için kılını kıpırdatmayan Washington “Adalet için ödül” namına PKK’nın lider kadrosunun en yukarısındaki üç ismin başına toplamda 12 milyon dolar para mükâfatı koydu.

Ankara’nın bu terör örgütüne mensup elebaşları için ödül koyması anlaşılır. Ama; Washington’ın Ankara’dan âdeta rol çalarcasına böyle bir yola girmesi herkesi şaşırttı. Trump Washington’ı bu beklenmedik çıkışından evvel önce Türk adalet ve dâhiliye bakanları hakkındaki tedbirleri kaldırmış sonra da İran’a ambargo kararında Türkiye’yi muaf devletler listesine almıştı.

Kandildekiler hakkındaki ödüle kadar diğer iki kararın alınması, papaz Brunson’ın evine dönmesine bağlanıyordu. Hâlbuki şimdi görülüyor ki saik çok daha başka.

O da şudur:

ABD üsleri, askerî birlikleri ve hava meydanlarıyla doğu Fırat’a yerleşmiştir. Burada PYD’nin silahlı militan gücü YPG’yi askerî eğitimden geçirmiş ve geçirmektedir, bölgeye silah ve mühimmat yardımı yapmıştır ve yapmaktadır. Toplanan Kürt militan sayısı 70 bin olarak telaffuz ediliyor. Bunlara verilen silahsa 19 bin tır ve 3-5 bin uçak dolusudur. Bu bir ordu cephanesidir. Nitekim asker diye talim yaptırdıkları militan terörist sayısı da TSK’nın onda biri miktarındadır. Suriye’de 2-3 milyonluk bir Kürt ahalisi mevcuttur. Şimdi onlara bir ordu kuruluyor. Bir sonraki adım devlettir. Devlet için ülke gereklidir. Önce Akdeniz’e çıkacak şekilde Suriye’nin bütün kuzeyi bu niyet için hazırlanıyordu. Bugün tahayyül edilense Fırat’ın doğusudur. Ya önce devlet ilan edilir veya bir otonom idare girişinden sonra devlet gelişmesi olur. Ayrılmalardan sonra devletleşme süreci hep böyle işlemiştir.

Derin Washington neyin peşinde?

Amerika için öncelikli mesele Kürt değildir. Onun hesapları başka. İran ve Rusya bölgede yayılmaktadır. Bunlara karşı set oluşturma bir niyetidir. Burada kurmak istediği Kürt oluşumu mahiyet olarak benzemese de strateji olarak Güney Kore’ye benzetilebilir. Güney Kore, 1950’lerden beri Amerika’nın doğu Asya eyaleti gibidir. Onun üzerinden Çin, Rusya ve Hindistan başta olmak üzere bölgeyi tarassut altında tutmaktadır.

Şimdi aynı şeyi kuzey Suriye’de yapmak istiyor. Kendi zaviyesinden ideal olanı kaçırdı, elde olanla yetiniyor veya günü gelinceye kadar yetinecek. Kurulacak bu güney Kürt devletiyle, Rusya ve İran’ın nüfuzunu kırma peşinde olduğu gibi, Suriye’yi de başkenti Kudüs yapılmış İsrail’in önünde küçültmekte ve Türkiye’ye karşı stratejik ortak seçeneğini çoğaltmaktadır.

Bunlarla Kandil, PKK ve ödülün alakası ne? Derin Washington, özellikle son senelerde PYD ile PKK’nın farklı olduğu tezini Ankara’ya kabul ettirme ısrarındadır. Çünkü; Moskova, tanımazken Washington, PKK’yı terör örgütü olarak tanımıştı. Esasında Washington, PYD’nin PKK’nın kolu olduğunu biliyor ve geçmişte bunu beyan da etmişti. Ancak, PKK kökleri, SSCB güdümlü olarak Bekaa Vadisi’ne dayanan soğuk savaş dönemi komünist örgüttür. Soğuk savaştan sonra çok devlete hizmet veren bir örgüte dönüşmüştür.

ABD bundan dolayı Kürtler için yeni bir cazibe sebebi olacak yeni yapılanmaya gitme yolunu seçmiştir. Zira onun için PKK yıpranacak kadar yıpranmış ve liderinin hapiste olmasından başka mevcut elebaşı isimleri de emekli eşkıya konumuna gelmişlerdir. Sabıkası silinmez denli katmerlenmiş bu örgütle vakit geçirmek beyhude çabadır.

ABD için keyfiyet böylesine derin bir hesap ürünüyken Ankara’nın “Adalet İçin Ödül” hamlesini olumlu karşılamasına mukabil aynı muamelenin PYD yöneticileri için de yapılmasını istemesini olayı okuyamama olarak görmek yerine Türkiye’nin “sen külahıma anlat!” demesi olarak mütalaa etmeli.

Öyle bir zamandayız ki

düşman da düşman.

dost da düşman.

.İRAN, TRUMP’IN SEÇİM MALZEMESİ!

2018-11-07 02:00:00

A -

A +

ABD, iki yılda bir yapılan senato üçte bir yenileme seçimini dün yani 6 Kasım’da yaşadı. İktidardaki Cumhuriyetçi Parti, bu seçime hem 435 Üyeli Temsilciler Meclisi’nde ve hem de 100 üyeli Senato’da sayı üstünlüğüyle gidiyordu.

Şu var ki Senato kısmi yenileme seçimleri kendinden ibaret değildir. Amerika’da 2020’de de Başkanlık seçimleri var. Bu memlekette Başkanlar, 4 artı 4 şeklinde ve en fazla iki dönem ve 8 yıl için seçilebilmektedir. Vasatın üstünde varlık gösteren bir Başkan umumiyetle ikinci 4 yıl için de seçiliyor.

Bu sebeple; Başkan Trump, kendini ikinci 4 yıl için de seçilme mecburiyetinde görüyor. Verdiği intiba, böyle bir psikolojik kışkırtma içinde olduğu yönündedir.

Lakin; bu Başkan’ın birinci 4 yıl icraatına bakıldığında ne ABD ve ne de insanlık için akılda kalan, kayda değer bir icraatı görülmüyor. Aksine damadı ve danışmanı olan Yahudi Jared Kushner’in yönlendirmesiyle ABD’nin İsrail sefaretini Tel Aviv’den Kudüs’e nakletme vahim hatasını işlemiştir. Böylece hem bölge bir kere daha karışıklığa sürüklenmiş ve hem de Türkiye’nin topladığı İİT İstanbul celseleri rüzgârında birleşim açan BM’deki yalnızlığı ABD adına ağır kayıp olmuştur. Diğer taraftan Orta Amerika ve Meksikalı göçmenler meselesi, askerî korkutmalara rağmen varlığını sürdürmektedir. Sıkı taraftarları hariç, Amerikalı seçmen, bir gün öyle-bir gün böyle konuşan Donald Trump’tan pek de memnun değildir. Keyfiyet bu iken Başkan’ın damadının adı bir de Cemal Kaşıkçı vak’asına karışmıştır. Adı geçen maktul, vaktiyle Watergate skandalını ortaya çıkartarak Başkan Nixon’ı istifaya zorlamış bir gazete olan Washington Post’un yazarı olmakla bu gazetenin bu karanlık suikastın peşini de bırakmayacağı tahmin edilmektedir.

Bu kadar da değil. Mevcut Başkan hâlihazırda yargıdadır. Seçilirken Rusya’dan destek gördüğüne dair dosya özel savcının elinde. Bu itham ve iddia, her an farklı bir şekil alabilir, tüccar Başkan, yerinden, hatta belki hürriyetinden bile olabilir.

Donald Trump, kendini kurtarmak, damadını kurtarmak, senato kısmi seçimlerini kazanmak ve 2020 Başkanlık seçimini almak gibi mecburiyetler altındaydı.

Onun için ortaya olağan dışı ve çok ses getirecek icraatlar koymalıydı... Kudüs sorumsuzluğu bunun eseridir. Verilen desteklerle ortaya Veliahd Prens klinik vak’asının çıkması da bundandır. Papaz Andrew Bronson’a mübalağalı ehemmiyet yükleyip Türkiye’ye ticari harp ilan etmesi de bundandır.

Bu cümleden olarak hayata geçirdiği son tasarruf İran ambargosudur. Mevcut Başkan, bir önceki Başkan Barack Obama’nın 2015 yılında İran’la yaptığı Nükleer Anlaşmayı pek bir faydası olmadığı gerekçesiyle bir müddet önce iptal etti. Bunun ardından da ambargo geldi. Ambargoyla birlikte hiçbir devlet, İran’dan petrol almayacak ve dişe dokunur ticaret yapmayacaktı. Yapan müeyyide görecekti. Yalnızca 8 devlet, bu karardan istisna edilmişti. Onlardan biri de Türkiye’dir. Ne var ki aslında bu bir istisna değil, münasebetleri kesmek için verilen 6 aylık hazırlık süresidir. Bu da demek oluyor ki 2019 Nisan ayı gibi bir takvimde Ankara-Washington hattında zehirli mantarlar baharı yaşanabilir.

Amerikan Başkanı, “ambargo yüzünden bir petrol sıkıntısı olmayacaktır. İran’dan doğan eksikliği biz ve Suudi Arabistan karşılayacağız” diyor.

Hâlbuki; Türkiye’nin komşusu İran’la alışverişi petrolden ibaret değildir. Doğalgaz dâhil düzinelerce kalem ithalat-ihracat işimiz var.

Bu aynı zamanda şu demektir. PYD’ye yapılan yardım ve onunla ittifak etmenin verdiği sıkıntıyla iyice ciddileşen Türk-Amerikan ilişkileri, ambargo tehdidiyle daha büyük bir ihtilafa dönüşebilir. ABD ile diğer devletler arasında da kriz doğması muhtemeldir.

Başkan Trump’ın zikrettiğimiz mecburiyetlerden kurtulmak için sarıldığı son çare olan İran ambargosunun ters tepme ihtimali yüksektir. İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, “bu ambargoyu deleceğiz!” diyor. Herhâlde kollarını kavuşturup oturmayacaklar.

Ambargo, uzun vadede ABD’ye değil petrol kaçakçılarına yarar. Çünkü; haksızlıktan meşruiyet doğmaz.

.Dostluk, kazandırır

2018-11-06 02:00:00

A -

A +

Türkiye’ye karşı tuzak kuran ve akla gelebilecek her aleyhte yolu deneyenlerden bazıları devlet, bazıları terör örgütüdür.

Bu devletlerden bazıları büyük devlettir, bazıları küçük devlettir. Terör örgütlerinden bazıları güya komünist, bazıları kurgulanmış İslamcıdır.

Bunlar, değişik iş birlikleriyle Türkiye ile uğraşırlar. Bazısı toprak koparmak ister, bazısı ülkemizi vesayet altına alma derdindedir. Bazısı, Türkiye küçülsün için çaba gösterir.

Bunların devlet olanlarından birkaçıyla tarihte çatışma dönemlerimiz olmuş; fakat bugün stratejik veya benzer ortaklıklarımız vardır. Pek azıyla mazimizde kan yoktur ancak bugün stratejik ortaklığımıza rağmen bizimle ya uğraşmakta veya uğraşan devlet veya örgütlere kol kanat germektedir. Birçoğuyla da aynı devlet bünyesinde 500 seneye kadar çıkan müşterek hayatlarımız olmuştur.

Şer yolda, bir kullanan devletler vardır bir de kullanılan devlet veya örgütler. Kullanılan kim olursa olsun mutlaka bir son kullanma tarihi olur!

Güney komşumuz Suriye’de PKK/PYD, Suudlar, İsrail ve ABD karşımızdadır. Bunların hedefi ikidir. Erbil’den İskenderun’a kadar müstakil bir Kürt devleti kurmak ve Erbil’den İsrail’in Hayfa’sına kadar boru döşeyerek Irak ve kuzey doğu Suriye petrolünü Akdeniz’e akıtmak. Bu plan hayata geçerse Kerkük- Yumurtalık Petrol Hattı ölür.

Bu manzara, niyet ve ortaklık hep biliniyordu.

Şimdi iki yıldan bu yana yeni bir cephe daha açılmıştır. Önceki kara savaşlarıyken bugünkü deniz savaşlarıdır. Deniz savaşlarındaysa karşımızda İsrail, Mısır, Güney Kıbrıs ve Yunanistan vardır.

Kara savaşları yapanlar, toprak ve petrol peşindeler. Beridekilerse bize Akdeniz ve Ege’yi kapatma hülyasında. Böylece Doğu Akdeniz’le topyekûn Akdeniz ve Ege’nin doğalgaz ve petrolünü paylaşıp Türkiye’yi bu muazzam tarihî ve tabii haklarından mahrum etme çılgınlığı içindeler.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Türkiye’nin Akdeniz ve Ege’de deniz haydutluğuna izin vermeyeceğini bütün dünyaya duyurdu.

Bu tezgâhta Yunanistan’ın tetikçi bir taşeron örgüt durumuna düşmemesini samimiyetle temenni ederiz. Bir kere daha oyuna gelmemeli. Kimseye yem olmamalı. Yunanlıları I. Dünya Harbi’nde İngilizler, Anadolu ve İstanbul’a taşımışlardı. Sonları hüsran oldu.

Şimdi lüzumsuz işlere kalkışan Yunanistan’ın bildik bileli iki yakası bir araya gelmiyor. Şu gün büyük ihtiyaç içinde. Dökme suyla değirmen döndürmeye çalışıyor. Bu sebeple yanlış yapma şansı yok.

Diğer birçok devletle olduğu gibi Yunanistan, Suriye, İsrail, Mısır, Arabistan memleketleri, Güney Kıbrıs, hatta İsrail’deki yönetimlerle halkları ayırıyoruz. Bugün BM üyesi devletlerin üçte bir kadarı Osmanlı topraklarıdır. Biz, bu devletlerin tamamına “OMT/Osmanlı Milletler Topluluğu” dedik ve diyoruz. Bir arada sulh-sükûn ve dayanışma içinde yaşamak varken şerre maşa veya taşeron olmanın hiçbir mantıklı tarafı yoktur. Sadece kan dökülür, zaman heba olur ve ekonomi zarar görür.

Emperyal devletler, küçük devletleri kullanır ve atarlar. Aklı ve ufku olan kendini kullandırtmaz.

Devlet olmak kolay değildir. Dört duvar ve bir çatıyla devlet olunmaz. Devlet olmak için büyük tecrübe mirası ve yüksek beşerî idrak lazımdır.

.ŞAŞKINLIK

2018-11-05 02:00:00

A -

A +

Bir kısım Tanzimat münevveri, bir kısım Cumhuriyet aydını ve bir kısım çağdaş entelektüel, aynı imalatın mamulü, aynı tezgâhın mahsulü gibi.

Yabancılaşmanın ilk büyük adımı olan Tanzimat’tan bu yana 179 sene geçtiği hâlde millîlik ve yerlilik vasfında aynı bozulma devam etmektedir. Bahsettiğimiz bu sözde elit zümre emsallerinden hayli ileri eğitim almış fakat içimizdeki yabancı olmuşlardır. Bu insanlar, içinde bulundukları yozlaşmayı fark bile edememişlerdir, edemiyorlar.

Olay diplomat, liseyi Ankara TED’de okumuş, Paris Amerikan Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümünden yüksek şeref derecesiyle mezun olmuş, yüksek lisansını Belçika Hür Üniversitesinde şeref derecesiyle bitirmiş. Aynı zamanda ressam ve golf oyuncusuymuş. Bir eş ve -Allah, bağışlasın- iki de çocuk annesi.

Bu hanım, Uganda’nın başşehri Kampala’da Türkiye büyükelçisi. O kadar da değil. Sefire hanım, aynı zamanda komşu devlet Brundi nezdinde de akreditedir. Oradaki sefaret işlerimize de bakmaktadır.

Bunlar, az şeref değil.

Ama kıymeti bilinirse...

Dinî ve millî bayramlar, yabancı ülkelerdeki sefaretlerde de kutlanır. Bu aynı zamanda o ülkede yaşayan bir avuç aynı din ve milliyetten insanın bir araya gelip kendi bayrağı altında ve kendi vatanı telakki edilen bir mekânda hasret gidermedir. Bunun ne demek olduğunu, ancak yaşayanlar bilir.

Bu sebeple her sene olduğu gibi bu sene Uganda Büyükelçiliğimizde de Cumhuriyet Bayramının 95. yılı kutlanacaktı. Kutlamaya Ugandalı misafirler, yabancı diplomatlar ve oradaki Türk vatandaşları davetliydi.

Tören başlayınca başta Türk vatandaşları olmak üzere misafirler hayretler içinde kaldılar. Sahnede Yunan mitolojisinde uğruna Truva savaşı çıktığı anlatılan Troya’lı Helen’le, baş tanrı Zeus vardı. Herkes birbirinin yüzüne şaşkınca bakarken gerçek az sonra anlaşıldı. Yunan tanrıçası Helen kılığındaki bayan Türkiye’nin sefir-i kebiresi ve en kodaman tanrı Zeus kılığındaki bay da elçilik başkâtibiydi.

Bu adı geçen unvan sahipleri, bir resmî kabulde Türkiye’yi, Türk milletini ve Türk örf ve âdetini böyle temsil etmişlerdi. Sanki İstiklal Harbimiz sebebiyle dolaylı biçimde Yunanlılardan özür dilenmişti. Eğer, Yunan Başbakanı Çipras, efsanelerine böylesine bağlı bu bay ve bayana ödül vermezse kınanmaya layıktır. Kaç Yunanlı diplomat bugüne kadar bu hüneri işlemiştir.

Anlaşılan o ki vaziyet, dinine ve kanına dokunan bir vatandaş bu rezalet ötesi manzarayı görüntüleyip sosyal medyaya yüklemiş. Ayrıca Uganda meclisi de görüntüyü kendi twitter hesabına koymuş.

Hariciye, sosyal medya müdahalesinden sonra o bayan temsilcisini geri çağırdı.

Bayan sefir-i kebire, “Türkiye, 2018’i Troya Yılı ilan etmişti, onun için böyle giyindik” diyormuş. Tabii bir aferin de o kararı veren Bakanlığın hakkı.

Ancak skandallar Kampala’da bitmiyor. Geçen hafta “düzeyli birliktelik”le yaşayan iki şarkıcı, birbirlerine girmişlerdi. Erkek, kadına çok fena şekilde şiddet uyguladıktan sonra dönüp mağdureyle bütün kadınlardan özür diledi. Bu kavga edenler, yarın yine “düzeyli birliktelik”lerine devam edebilirler. Ne var ki şarkıcılar ve futbolcular da toplumun önünde isimlerdir. Başına buyruk davranmaya hakları yoktur. Etkilenen genç kitle var. Bu sebeple; bir yetkili, onlara dönüp “birbirinizi beğeniyorsanız neden hem Allah’ın emri, hem Peygamberin kavli ve hem de cemiyetin teamülü gereği düzgünce nikâhlı bir hayat yaşamıyorsunuz? Nedir bu kavga-döğüş kepazeliği!” demeliydi.

Bu denmedi fakat başka bir şey olmuş:

Aile Bakanı, o şarkıcı bayana geçmiş olsun telefonu açmış. Vatandaş şimdi sosyal medyada öfke dolu. Sn. Bakan, yanlış yaptığını ikrar etmeli. Veya asla öyle bir telefon etmediği açıklamalıdır. Haberin asılsız olmasını çok temenni ederiz. Lakin aslı varsa hatadan rücu edilmelidir.

Tanrıça Helen özentili o bayan büyükelçiye gelince. Tereddütsüzce meslekten ihraç edilmelidir. Gitsin, maçını oynasın, resmini yapsın ve ondan sonra hangi kılığa girerse girsin.

Bu tasarruflar, o dillerden düşmeyen ve düşmemesi gereken yerli ve millî olmanın amir hükmüdür.

.PRENS TİYATROSU

2018-11-02 02:00:00

A -

A +

Cemal Kaşıkçı vak’asını güya aydınlatmak maksadıyla ve sözde ortak çalışma adına Suudi Arabistan Başsavcısı Suud el Mucib, birkaç gün önce İstanbul’a gelmişti.

Bu ürkek bakışlı ve esrarengiz kılıklı Başsavcı, Başsavcımız İrfan Fidan’la görüştü. Hep beraber cinayet mahalli olan Suudi başkonsolosluğun Levent’teki binasına gidildi. İncelemeler yapıldı. Sonrasında mütalaa, müzakere ve konuşmalar oldu. Bu arada deliller, savcı el Mucib’e gösterildi. Yazılı talep ve sözlü istekle de olaya karışmış 18 Suudlunun Türkiye’ye iadesi istendi.

Netice ne oldu?

Neticesizlik!

İki günlük zoraki ortak çalışma, beklendiği gibi sonuçsuz kalmıştır. Karşı taraf, 18 kişinin verilmesini kabul etmediği gibi Türk tarafı da elindeki delilleri isteyen Suudların bu isteğini hâliyle geri çevirdi.

Bu görüşmenin en dikkat edilmesi gereken noktası, aşağıda temas edeceğimiz gibi Başsavcımızın Riyad’a davet edilmesidir.

Sn. İrfan Fidan, durumu kamuoyu ile şöylece paylaştı:

-Olanca gayret ve iyi niyetimize rağmen Suudi Başsavcıyla yapılan görüşme, bir fayda temin etmemiştir. Varılan hüküm şudur; önceden planlandığı üzere Cemal Kaşıkçı, başkonsolosluğa girer girmez boğularak öldürülmüş ve cesedi parçalanarak ortadan kaldırılmıştır. Suudi makamlar, “yerli işbirlikçi” ile alakalı olarak bir malumat vermemiştir.

Riyad’a davet de bu açıklamadan öğrenilmektedir. Böyle bir neticesizlik, sürpriz değildir. O 18 fail kimin emrindeyse, Suud el Mucib de onun emrindedir.

Yüksek ihtimalle niyet şuydu; Suudi Başsavcı, bir şekilde delillerin aslı veya suretini almak ve Başsavcı İrfan Fidan’ı Riyad’a davet için gelmişti...

Elimizdeki delillerin aslı zaten verilmezdi. Bunu onlar da bilirler. Buna rağmen belki kopyalarını koparabileceklerini ümit ediyorlardı.

Ancak; asıl tasarlanan şu olsa gerekti:

Başsavcı İrfan Fidan’ı Suudi Arabistan’a davet edip bir adliye tiyatrosu tertiplemekti. Malum 18 kişi veya tedariklenmiş 18 sahte failin ifadesi alındıktan sonra Türk Başsavcı gönderilecek ve bir zaman sonra da dünya, faillerin idam edildiği, adaletin yerini bulduğu haberini duyacak ve görecekti. Videoda oynamak gayet basittir.

İlk günden beri bütün mesele Veliahd Prens Muhammed bin Halid ile adamlarını kurtarmaktır.

Bu sebeple Sn. İrfan Fidan, asla gitmemelidir.

Azmettirici Veliahd Prens ve 18 fedaisi olayın altında kalmıştır. Bomba ellerinde patladı. Dediğimiz gibi şimdi göstermelik bir cezalandırma beklenebilir; ama nafile. Veliahd belki de bir gün milletlerarası bir mahkemede hesap verecektir.

Zira; Cemal Kaşıkçı davası sahipsiz değildir. Türkiye, bu çok yönlü suikastın peşini bırakmayacaktır.

Muallim Naci ne diyor?

“Bir hakikat kalmasın âlemde Allahım nihan/Allahım, dünyada hiçbir hakikat gizli kalmasın.”

.SİLSİLE

2018-11-01 02:00:00

A -

A +

-Sivas Kongresi’nin teklifi ve Padişah’ın tasvibiyle 1919 Kasım ayında milletvekili genel seçimleri yapıldı.

-Meclis-i Meb’usan, seçimlerden sonraki ilk toplantısını 12 Ocak 1920’de yaptı. Meclis binası Fındıklı’daki Cemile Sultan Sarayı idi. Bu mekân, bugünkü Mimar Sinan Üniversitesinin bir kısmıdır.

-Meclis-i Meb’usan, 18 Ocak 1920 günkü oturumda Sivas ve Erzurum Kongre kararlarıyla da irtibatlı olarak “Ahd-i Millî” başlığı altında Misak-ı Millî hudutlarını ilan etti.

-Payitaht İstanbul, 16 Mart 1920’de İngiliz ve müttefiki İtalyan, Fransız ve Yunan askerî kuvvetleri tarafından işgal edildi. İşgalciler, Meclis’i bastılar. Meclis-i Meb’usan, 18 Mart günü “emin bir yer bulununcaya kadar” faaliyetlerine ara verdi. İşgalciler, bazı meb’usları/vekilleri Malta’ya sürdüler.

-Mustafa Kemal, 19 Mart 1920’de livalara/ illere bir tamim gönderdi. Buna göre iller, beşer kişilik il temsilcileri seçerek Ankara’ya yollandılar.

-23 Nisan 1920’de TBMM toplandı. Meclis, illerin temsilcileriyle Meclis-i Meb’usandan Ankara’ya intikal eden milletvekillerinden meydana geliyordu. Mevcut, 437 iken istifa gibi sebeplerle fiili vekil sayısı 337 oldu.

-TBMM, 20 Ocak 1921’de anayasa mahiyetinde 23 maddelik geçici bir Teşkilatı Esasiye Kanununu kabul etti. 1876 Tarihli Kanun-ı Esasi ise esas ve geniş anayasa olarak yürürlükteydi. Bu iki kanun, 20 Nisan 1924 tarihli Teşkilat-ı Esasiye Kanununa kadar devam edeceklerdir.

-1 Kasım 1922’de meşruti idareye son verildi.

Sürekli ölüm tehditleri alan ve İzmit’te linç edilen (İngiltere Dışişleri Bakanı Boris Johnson’un büyük dedesi) gazeteci Ali Kemal gibi linç edileceği söylenen ve daha başka fenalıklar yapılacağı haberleri de yollanan Vahideddin Han, 17 Kasım 1922’de tekrar dönme niyetiyle yurt dışına çıkmak zorunda kaldı. Dönemediği gibi 3 Mart 1924’te 155 kişilik hanedan mensupları da vatanlarından sürüldüler.

-28 Haziran 1923’te seçimlerin yenilenmesine karar verildi. Bu aynı zamanda Cumhuriyet dönemindeki ilk seçimdi. Meclis, o güne dek “1. Grup” ve “ 2. Grup” diye iki gruptan meydana geliyordu. 1. Grup, daha ziyade eski İttihad ve Terakki’nin mensuplarından oluşan Müdafaa-i Hukuk Grubuydu. Bu grup, 9 Eylül 1923’te CHF, 1935’te CHP olacaktır.

-Muhalefeti temsil efen 2. Grup, Kanun-ı Esasi’nin amir hükmü olan 3’te 2 çoğunlukla karar alma şartına riayet edilmeden erken seçim kararı alınıp meclis feshedildiğinden bunu protesto ederek seçime iştirak etmedi.

-Baskın erken seçim kararı, 1 Nisan’da 1. Grubun 120 oyuyla alınmıştı. Meclis Reisi Mustafa Kemal “Lozan’da çok taviz veriliyor!” gibi sarsıcı tenkitler yönelten 2. Grup yüzünden Lozan Andlaşması’nın mecliste tasdik edilmemesinden kaygılıydı.

-Seçimler, 28 Haziran 1923’te yapıldı. Birkaç bağımsız ile tek muhalif olan Gümüşhane mebusu Zeki Kadirbeyoğlu dışında yeni meclisin tamamı 1. Gruptan seçildi.

İstiklal Harbini yapan 1. TBMM, neredeyse tasfiye edilmişti.

-24 Temmuz 1923’te İsviçre’de Lozan Muahedenamesi akdedildi.

-Lozan Andlaşması’nın TBMM tarafından tasdik edilmesinden sonra İngilizlerle diğer işgalci devletler, 6 Ekim 1923’te İstanbul’dan ayrıldılar.

-13 Ekim 1923’te Ankara, Türkiye’nin başşehri ilan edildi.

-Bu arada Yunus Nadi (Abalıoğlu-Cumhuriyet gazetesinin kurucusu) riyasetindeki Kanun-ı Esasi Encümeni /Anayasa Komisyonu, 20 Ocak 1921 tarihli Teşkilatı Esasiye Kanununun 6 maddesinde değişiklik yapmak için çalışıyordu. Bir taslak hazırlanınca Mustafa Kemal, 28 Ekim akşamında sofra arkadaşlarına ertesi gün cumhuriyet ilan edileceğini açıkladı.

-Meclis, 29 Ekim 1923 saat 20.00’de toplandı. 6 maddelik değişikliğin ilki Teşkilat-ı Esasiye’nin 1. maddesi idi. Bu maddedeki değişiklikle cumhuriyet ilan ediliyordu. Ayrıca aynı maddede devletin dininin İslam ve resmî dilinin Türkçe olduğu yazılıydı. Diğer değişiklikler, meclis hükûmeti ve işleyişiyle ile alakalıydı.

-Anayasada yani teşkilat kanununda değişiklik yapmak vekil sayısının üçte iki ekseriyetiyle/çoğunluğuyla mümkün olabilecekken bu 43. celsede 264 veya 300’ün üstündeki meb’ustan sadece 158 meb’us vardı.

Ne ittifak yani oy birliği ne de ekseriyet yani çoğunluk mevcuttu. 158 reyle rejim değişikliği yapıldı. Olması gereken sayı ise 176’ydı. Ayrıca rejim değişikliğine gerekçe hazırlamak için 29 Ekim’den birkaç gün evvel hükûmet istifa etmiş, hükûmet krizi çıkartılmış, 2. grubun hükûmet kurması da mümkün olmamıştı. Kriz, değişikliğe mesnet yapılmıştı.

Bunlar yakın tarihtir. Tarih, daha sonraki övmeler ve yermelerle değişmez. Tarih, doğru bilinmeli ve doğru anlatılmalıdır.

Bugün devletimizin adı “Türkiye Cumhuriyeti”dir. Hatta bizim, zaman zaman büyük devletlerle ihtilafı mevzubahis olduğunda yazdığımız gibi BTC- Büyük Türkiye Cumhuriyeti’dir.

Yukarıda sıraladığımız olaylar silsilesinde dikkatten kaçmaması gereken bir taraf vardır. Biz, bu gerçeği onlarca yıldan beri defalarca dile getirdik. Şimdi aklı başında olan herkes tarafından da kabul edilmektedir. O da şudur: 29 Ekim 1923’te Cumhuriyet ilanı edilmesi, yeni bir devlet kurmak değil, var olan devlette idare şeklini değiştirmektir.

29 Ekim 1923’te yapılan budur.

Devlet, Hunlardan beri süregelen Devlet-i ebed müddettir. Bu devletin bugünkü rejim adı Cumhuriyet, hükûmet etme şekli de Cumhurbaşkanlığı sistemidir.

.HİZMET

2018-10-31 02:00:00

A -

A +

İstanbul Havalimanı’nın birinci kısmı, 29 Ekim 2018 itibarıyla hizmete girdi. Tesadüfe bakmalı ki onun hizmete girdiğinin ertesinde “Karaköy Tüneli” adındaki ilk metromuz 30/31 Ekim’de iki günlüğüne bakıma alındı.

Karaköy Tüneli, Sultan Abdülaziz zamanında yap, işlet, devret anlaşmasıyla yabancı sermayeye yaptırtılmış ve 1875 yılında hizmete açılmıştır. Bu tünel, 1863 Londra ve 1868 New York metrolarından sonra dünyanın üçüncü metrosudur.

Daha sonra Avrupa, Amerika ve dünyanın değişik yerlerinde yüzlerce metro açıldığı hâlde bizde ikinci bir metronun hizmete girmesi için bir asırdan fazla beklemek gerekecektir. Nitekim Abdülaziz Han, bu tarihî hamleyi yaptıktan bir yıl sonra şehid edilir. Hayatta kalsa kim bilir daha hangi hizmetleri millete kazandıracaktı. Karaköy metrosu bugün bile yılda 5 buçuk milyon yolcu taşımaktadır.

Sultan Abdülaziz Han, sadece Karaköy Tüneli’ni yapmamış aynı zamanda donanmayı da güçlendirmişti. Fatih’teki mimari üslup şahaseri Darüşşafaka Lisesi onun eseridir. Daha yığınla eseri vardır.

Abdülhamid Han, işbaşına geldiğinde bir yandan amcası Sultan’ın yarım kalmış eserlerini ikmal ederken bir yandan da rakip devletlerle her alanda yarışacak eserleri hayata geçirmeye başlamıştı. Bunlar, eğitim, sağlık, ulaşım gibi yüzleri bulan bir listedir.

Devlete, millete ne lazımsa onların yapılması Abdülhamid’in 31 Mart 1909’da devrilmesinden sonra devlete ve millete lazım olan her yatırım, ya yarıda kaldı, ya vazgeçildi veya ortaya çok yetersiz işler konabildi.

Abdülaziz Han, şehid edilmişti. Abdülhamid Han ise nezaret altında vefat etti.

Sultan Abdülhamid’in tertip bir darbeyle tahttan hal edilmesinden iki sene sonra 33 senelik huzur ve kalkınma dönemine veda edilecek ve 1911 Trablusgarp Harbi’yle yollar, savaşlar geçidine çıkacaktı. Cihan Devleti olmaktan Yarımada Devletine geriliyorduk.

1911 İtalya/Trablusgarp Harbi,

1912 Balkan Harbi,

1914 Cihan Harbi,

1918 İstiklal Harbi.

Ve biz, taraf olmasak da şiddetli şekilde baskısına maruz kaldığımız İkinci Cihan Harbi. 1939’da başlayan bu harp, 1945’te bitti. Böylece ABD ve SSCB diye iki dünya devleti ortaya çıktı. Soğuk Savaş Dönemi başladı.

1909-1949 arası, bizim doğrudan veya dolaylı harp yıllarımızdır. Bu zaman ayrıca bizim felaket çapındaki iç çalkantı ve sosyal çatışmalar devridir. Bir yapılmışsa on yıkılmıştır. Övünülenler avunmadır.

Osmanlının, Sanayi İnkılabı’nı kaybetmesiyle Gerileme Dönemi’nin zincirlerini kırma teşebbüsümüz Sultan Abdülaziz’le başlamış ve Sultan Abdülhamid’le şaha kalkmış fakat yolunun kesilmesiyle hizmet kervanı orada kalmıştır.

1909-1949 arası harp, darp, 1929 Dünya İktisadi Buhranı ve iç dayatmaların yaşandığı fukaralık, gerilik ve elem dolu kara günlerdir.

Vecihi Hürkuş ve Nuri Demirağ’ın tayyare imalat ve ihraç faaliyetleri bu dönemde iptal edilmiş, Kutu’l Amare kumandanlarından Nuri Killigil’in silah imal etmesi, kendisiyle birlikte fabrikasının da yakılmasıyla hüsrana uğramıştır.

Kara lastiğe, kefen bezine muhtaç günlerden kurtuluş, 1950’de Adnan Menderes iktidarıyla başladı. Türkiye, Başvekil Menderes ile birlikte yol, fabrika, yatırım ve barajla tanıştı. Daha evvelki çeyrek asırda Sümerbank ve bir iki basit baraj kurulmuş, hesaba değmez yol inşa edilmişti.

27 Mayıs darbesinden sonra 1965’te iktidara gelen Süleyman Demirel, Keban Barajı’nı yaptı. En büyük barajımızı hizmete açmıştık. Türkiye, ilk defa asma köprüyle tanıştı. Bugünkü Şehidler Köprüsü yapılırken 1909-1949 aralığında hizmetle değil ideolojiyle kendini gösteren yabancılaşmış dünya görüşünün sahipleri “köprüye hayır!!!” diye yürüyüşler yapıyorlardı.

Turgut Özal, vatandaşlığı kölelik diye telakki eden Tek Parti buyurgan anlayışının bürokratik tortularını çöpe attı. İkinci köprüyü yaptı. Türkiye’yi dünyaya açtı. Menderes zamanında vatandaş, askerlik dışında da bir başka vilayete gidilebileceğini görmüşü. Özal zamanındaysa yurt dışı denen bir gerçekle tanıştı.

Necmettin Erbakan’ın ağır sanayi hamlesine ise 28 Şubat darbesiyle izin verilmedi.

Tayyip Erdoğan zamanına gelince:

O dünkü Yarımada Devlet, bugün sınırları sembolik hâle getirmiştir. Doğrulmuştur. Yeniden büyük devlet olmak için ufkuna hedefler koymuştur.

Bugün bir taratan askerî harekât yaparken diğer taraftan dünyanın en büyük havalimanını hizmete açıyoruz. Allah, nazardan saklasın. Bu, imza büyük bir şereftir. Şükretmeli ve kıymetini bilmeliyiz.

.İSTANBUL ŞEHRENGİZİ

2018-10-30 02:00:00

A -

A +

İstanbul,

yalnızca Türkiye demek değildir. İstanbul, aynı zamanda Kafkaslar, Balkanlar, Afrika ve bütünüyle Orta Doğu, hatta Orta Asya ve Güney Asya demektir.

Unutmamalı ki Ankara, bugünkü devletimizin, Türkiye Cumhuriyeti’nin başşehri, fakat İstanbul, Devlet-i Ebed Müddet’in, medeniyet iklimimizin, Ezan-ı Muhammedi’nin yükseldiği her çevrenin Payitahtıdır.

İstanbul,

fikir, edebiyat, tarih, kültür görgü, güzel konuşma, zarafet ve sanatın, mimarinin, her çeşidiyle medyanın, ticaretin, ekonominin, turizmin, ulaşımın, sağlığın, kongrelerin, milletlerarası müzakerelerin, tabiat güzelliklerinin merkezidir, kalbidir.

İstanbul, kara sevdalısı en ziyade olan bir emsalsiz beldedir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek muştusuna muhatap olmuş bir şehirdir. Şehirler içinde en değerli mısralar ona yazılmıştır. O, Şanlı Peygamberin işareti, Yıldırım’ın rüyası, Fatih’in Kızılelması, nice Sultanın sayıklamasıdır. Bu şehir, o güzel kumandan Fatih Sultan Mehmed Han’ın armağanıdır ama aynı zamanda çilekeş Padişah Abdülhamid Han’ın da mirasıdır. İstanbul’u Fatih fethetmiş, Abdülhamid Han elde tutmuştur.

Kısaca tekrarlamak lazımsa:

Selanik düşme tehlikesi gösterince İttihad ve Terakki hükûmeti, Abdülhamid Han’ı Alatini Köşkü’nden Beylerbeyi Sarayı’nın iki odasına nakleder. Ancak; bir süre sonra İstanbul’un da sukut etme tehlikesi baş gösterir. İttihadçılar mahcup hâllerle yine huzura çıkar ve sabık Hünkârı Eskişehir veya o civarda bir başka vilayete nakletme düşüncelerini dile getirirler. Hünkâr, bu teklife son derecede hiddetlenerek bağırır:

-Ben, son Bizans imparatoru kadar da mı olamayacağım? O, kaçmadı, çarpışa çarpışa surların dibinde can verdi. Şuradan bir yere gitmiyorum! Bir tüfek verin bana; ya kendimi korur veya şerefimle şehid olurum!!!...

Bu çıkış üzerine Hükûmet merkezinin İstanbul’dan tahliye edilmesi fikrinden vazgeçildi. Eğer o gün Sultan ve Hükûmet, bir başka yere nakledilseydi şimdi biz, İstanbul’a ancak vizeyle gelebilirdik.

Bu sebeple ve sayılabilecek daha onlarca sebeple İstanbul’a yapılan her yatırım, her hizmet, bütün bu yedi iklim dört bucağa yapılmış hizmettir. İstanbul’a hizmet, dünden yarına kuşatıcılığıyla sadece hizmet değil, aynı zamanda taattir.

İstanbul, huzurluysa, zenginse, ferahsa sadece yurt içi illerimiz değil, Urumçi, Buhara, Bakü ve diğerleri, Bahçesaray, Sofya, Bosna, Gümülcine, Atina ve diğerleri, Kahire, Somali, Sudan ve diğerleri, Mekke, Medine ve diğerleri, Filistin ve diğerleri, Bağdat, Kerkük, Tebriz ve diğerleri de mes’uddur, ümitlidir. İşte en son misal. Şam, kurtulacaksa ki inşallah kurtulacak. O’nun kurtuluş takvimi İstanbul’da “İstanbul Mutabakatı”yla başladı. Çünkü Şam, Payitaht’ın Şam-ı şerifidir.

Unutmak nasıl mümkün olur?

İstanbul, Büyük Cihan Harbi ardından İngilizler tarafından işgal edilince bütün bu yedi iklim-dört bucak çöktü. Ahlar, asumana yükseldi. Dünya zindan oldu. Bugün de şu yaşananlar, o figanların devamıdır.

İstanbul, ayaktaysa İslam âlemi rahat ve yarınlarından emindir. Mazlumlar tükenmemiştir. Gazze direnme, Somali dayanma, Bayırbucak vuruşma gücüne sahip demektir. İstanbul esenlikse hayat daha güzeldir, yarınlar daha kocamandır. Boşuna mı O’na Dersaadet, Saadet Yurdu denmiştir?

İstanbul,

Dar’ül Hilafe,

Dersaadet,

Asitane.

İnsanlığımızın şekillendiği, İslamlığımızın kemal bulduğu şehirler şehrinin kırka yakın ismi var.

Ey kutlu şehir;

Ey Altınboynuz ve Boğaziçi’yle narin şehir.

Ayasofya sana yakışmıştı, Süleymaniye ve Fatih Camilerinin yakışması gibi. Galata Kulesi’nin, Kız Kulesi’nin yakıştığı gibi. Taksim Camii, Çamlıca Camii de yakıştı. Köprüler, tüneller, yollar da yakıştı. Lalelerin, Erguvanların yakışması gibi. Rumeli Hisarı ve Anadolu Hisarı’nın yakışması gibi yakıştılar.

İstanbul,

Ey şehirler Sultanı;

şimdi de senin o kuğu boynuna göz kamaştırıcı bir madalyon takarak adına “İstanbul” dedik. Bu havalimanı da o zarif, o asil Topkapı Sarayı gibi yani senin dilinle Yenisaray gibi sana yakıştı. Güzele ne yakışmaz? Güzelsin ve her güzelliğe layıksın. Görkemine görkemler katan bu havalimanımızla şimdi uzaklar daha yakın, özlemler daha kısa.

Hayırlı olsun.

Her uçuş, kazasız olsun.

Her uçuş, hasretleri buluştursun.

Halid bin Zeyd Hazretlerinin; Eyüp Sultan’ın manalandırdığı Şehir. Sahabiler, velîler, âlimler ve kahramanlar şehri.

Fatih’in şehri,

Abdülhamid’in mirası..

Dileriz ki;

bu yeryüzü incisi, nazarlardan, kemliklerden beri olsun ve daha nice ve nice hizmetlerle güzelliğine güzellikler katılsın.

.SURİYE İÇİN İSTANBUL MUTABAKATI

2018-10-29 02:00:00

A -

A +

27 Ekim 2018 Cumartesi günü gerçekleşen dörtlü zirve toplantısı, katılan devletlerin kimliği dikkate alındığında gayretlerinden dolayı Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve Türkiye adına önemli bir başarıdır.

Sn. Erdoğan, günlük kabullerini 4 yıl aranın ardından 29 Ekim Cumhuriyet Bayramından 5 gün evvel Çankaya Köşkü’nde yaptıktan 2 gün sonra Suriye Zirvesi için mekân olarak 36. Osmanlı Padişahı ve 101. ve son İslam Halifesi Vahideddin Han’ın Kandilli sırtlarındaki köşkünü seçiyordu.

Bunlar tesadüf olamaz. Çünkü devlette devamlılık esastır. Nitekim benzer manzaralar bu toplantıdaki taraf devletler Rusya, Fransa ve belki Almanya için de mevzubahistir. Diğer gerçek de şudur ki hiçbir devlet reisi, kullandığı mekânı, şahsi mirasçılarına miras bırakamaz. Vahideddin Han Köşkü, milletin mülkü olduğu gibi Çankaya Köşkü ve Beştepe’deki Cumhurbaşkanlığı Külliyesi de milletindir.

Dört sene sonra kabullerinin Çankaya Köşkü’nde yapılmasının içeriye dönük böylesine kucaklayıcı sebepleri olduğunu düşünüyoruz. Bunun bir de dışarıya dönük sebebi olmalı:

Son İmparator, Şam’daki Selimiye Camii’nin Haziresi’nde/bahçesinde medfundur. Bu bahçe, bizim birkaç Hanedan Kabristanımızdan biridir. Şehidliklerimiz nasıl ki bulundukları memleketlerde dalgalanan bayrağımız ve ebedi dokunulmazlığa sahip topraklarımızsa, Şam’daki Selimiye Hanedan Kabristanı da öyledir.

Bu toplantı, Cemal Kaşıkçı katliamındaki tuzağı ters yüz etmekteki muvaffakiyetimizin hemen ardından ikinci başarılı imzamızdır. Ama aynı zamanda bir hazin tekrarı da yaşamış olduk. Toplantıyla iki askerimizin şahadeti çakıştı. Sarıkamış’ın Allahuekber Dağlarında 90 bin askerimizi şehid verdikten 104 sene sonra Tunceli Dağları’nda donan 23 ve 26 yaşında iki civan Mehmedimizi şehid veriyorduk. Biz I. Cihan Harbi’ne Almanya’nın tertipleriyle girmiştik. Almanya’nın teşvikleriyle Mısır’ı fethetmek için Süveyş Kanalı’nı aşmış, sonra kaybetmiş ve bu mağlubiyetle Filistin ve Suriye’de onulmaz yaralar almıştık. Bu teessürde Almanya’nın dahli çok yüksektir. Karşımızdaki İngiliz suçlu, yanı başımızdaki Almanya vebal sahibidir.

104 sene evvel, Almanya müttefik, Fransa işgalci düşmandı. Rusya da Kafkas ve Balkan mülklerimizin işgalcisi “Moskof”tu.

Zirvede kimlerin olduğuna bakıldığında 19. Asrın son çeyreğinden beri dost gördüğümüz Almanya, II. Dünya Harbinden sonra dost saydığımız Fransa ve soğuk savaşın bittiği 1990’lardan bu yana samimi dost telakki ettiğimiz Rusya var.

Ama; bu zirvede stratejik ortak bellediğimiz ABD yok. İngiltere de yok. İngiltere davet mi edilmedi yoksa Washington yer almayınca mı bulunmadı? Bilmiyoruz.

Bildiğimiz şu ki Rusya, Kırım’ı yutup Karadeniz’i tasarrufuna aldıktan başka arka bahçesi hâline getirdiği Suriye üzerinden Orta Doğu’ya bayrak dikmiş ve Akdeniz’de söz sahibi olmuştur. Bu netice, Amerikan başkanlarının zincirleme vahim hatalarının eseridir. ABD şimdi hatalarını güneyimizde bir Kürt devleti inşa etme mecnunluğuyla katmerleştirmektedir.

Bir başka ifadeyle:

Rusya, bir asır sonra güçlü bir biçimde buradadır. ABD ve tabii müttefiki İngiltere ve bunların ileri karakolu vicdani hasletlerden sıyrılmış İsrail de buradadır. Fransa, bir parçacık buradaydı. Şimdi bu zirvede tarafeyn devletlerden biri olmakla bölgedeki tırnakları kuvvetlenmiştir. Almanya ise 104 yıl sonra arkasına AB’yi de almış olarak artık daha bir güçlü şekilde buradadır.

Zirve Bildirisi’ni birkaç noktada toparlamak mümkündür:

-Suriye ihtilafı, askerî tedbirlerle halledilemez.

-Anayasa Komisyonu, yıl sonuna kadar toplanarak yeni Anayasa yapılmalı. Suriye halkı, hür iradesiyle kararını vermelidir.

-DEAŞ, NUSRA Cephesi ve el-Kaide gibi örgütlerin faaliyetlerine izin verilmemelidir.

-Suriye Arap Cumhuriyetinin birliği, toprak bütünlüğü, bağımsızlığı ve hükümranlığı muhafaza edilmelidir…

Görüldüğü gibi “rejim” vs. denmiyor. Suriye’nin BM’deki künyesi kullanılmakta. Bir başka çok dikkat çekici olansa şudur. Diğer terör örgütleri tek tek sayılırken PKK/PYD-YPG’den ve bunlara ABD’nin yaptığı devasa yardımlardan söz edilmemekte ve fakat sadece terör örgütleri, Suriye üzerinden komşu devletleri rahatsız etmemeli diye öznesi meçhul bırakılan bir cümle sarf edilmektedir. Mültecilere yardıma dair de tek kelime yoktur. Fırat’ın doğusu diye bir cümle de yok.

Suriye İçin İstanbul Mutabakatı’nın en esaslı tarafı, Soçi Zirvesi’nin tanınması ve orada alınan kararların masadaki devletlerce tasdikidir. Türkiye, İran ve Rusya 17 Eylül 2018’de Soçi’de 3 devlet olarak toplanmışlardı. İdlib’de çatışmasızlığın devamı maksadıyla istikrarın korunması kararı alınarak ağır silahların bölgeden çıkarılmasında fikir birliğine varılmış ve böylece tatbik de edilmişti. Şimdi; İstanbul Mutabakatıyla Soçi Zirvesindeki devlet sayısı 3’ten 5’e çıkmıştır.

Ancak; şunu unutmamalı; dışımızdaki dünya için bölgede yeni haritalar çizme niyeti devam etmektedir. 3 Mart 1878 Ayastefanos Andlaşmasını, Sevr taslağını unutamayız. İşimiz kolay değil.

Dünyanın en büyük havaalanlarından birini yapmak, birilerinin menfaatine dokunmaktır. Bütün bu sebeplerle bu vatanla onun üstünde yükselen değerlerin kara sevdalısı olanların bir diğerinin kusuruna bakmaya hakkı yoktur.

Gün, fedakâr olma günüdür. Şu donarak can veren aslan Mehmedcikler, bize bunu demiyor mu?

.HÜRMET

2018-10-26 02:00:00

A -

A +

Mushaf-ı şerifin/Kur’ân-ı kerimin İslam âlemindeki ilk matbaa baskısı 1801’de bugün Rusya Federasyonu dâhilinde yer alan Kazan şehrinde yapılmıştır.

Mushaf-ı şerifin bizdeki ilk matbaa basımı Rumi takvimle 1291/1875 tarihidir. Matbu Mushaf-ı şerif dönemine geçmenin zaman almasının sebebi, baskıda dönülmez hata yapılma tehlikesidir. Hattatın yazdığında hata olunca sayfa bıçak ucuyla kazınabilmekte veya dil ile yalanarak hatalı kısım ortadan kaldırılıp doğrusu yazılabilmektedir. Matbu olanda hatalı baskının okuyucuya ulaşmasından sonra her şey bitmektedir. Bu sebeple matbaa Türkiye’ye 1727’de gelmiş ve birçok eserler bu teknikle çıkmışken ilk Mushaf basımı bir buçuk asır sonra 1875’te olmuştur.

1875’te Sultan Abdülaziz Han tahttadır. Artık iş o hâle gelmiştir ki içeride aslına tam sadakatle baskı yapılmadığı takdirde dışarıdan özensiz veya kasıtlı baskılar türlü yollardan memlekete girebilecektir. Padişah, matbu baskı hizmetiyle Mecelle müellifi, hukukçu, tarihçi ve eğitimci büyük devlet adamı Ahmed Cevdet Paşa’yı vazifelendirir. Baskı ustası Binbaşı Ali Efendi’dir. Baskıya için hattat Şekerzade Mehmed Efendi’nin yazıp Ravza-i Nebi’ye -aleyhisselam- hediye ettiği Kur’ân-ı kerim esas alınır. Hattat Hafız Osman üslubuna mensup Mehmed Efendi, aynı zamanda hattat bir sülaleye mensuptur. Bu ilk baskı, sonraki senelerde Millî Eğitim Basımevi adını alacak olan Matbaa-i Amire’de yapılır.

Bu arada saltanatta değişiklikler olur. Şimdi Padişah, Abdülhamid-i Sani’dir. Sultan, bütün cepheleriyle vaziyetin farkındadır. Çözümü emin bir matbaacı bularak halledeceği kanaatine varır. Bir müddet düşündükten sonra aradığı ismi bulur. Bu kişi, çocukluk arkadaşı Hafız Osman Zeki Efendi’dir. Aileden matbaacıdır. Ayrıca Yıldız Sarayı’nda Mabeyn Başkâtipliği’ne/Saray Genel Sekreterliğine kadar yükselmiştir. Sultan ve Halife-i Müslimin, Mushaf-ı şerif basma imtiyazını O’na verecek ve bu işi özelleştirecektir.

Abdülhamid Han’ın mevzua dair fikirleri yerine oturduktan sonra Hafız Osman Zeki Efendi’nin huzura çıkartılmasını irade eder. Osman Zeki Efendi, gelince durumu ve düşüncesini ifade ettikten sonra şöyle buyurur:

-Mushaf-ı şerifler basılırken çıkan sahifeler, cüzler, cildler daima yükseğe konacaktır. Baskıdan cildlemeye kadar her safhada herkes abdestli olacaktır. Sahifeler, cüzler ve Mushaflar, abdestsiz tutulmayarak zinhar hürmette kusur edilmeyecektir. Heladan çıkan işçilerin yeniden abdest aldıklarına dikkat edilecektir. Ayrıca çalışanların ihtiyacı için bir hamam yapılacaktır.

Halife-i Müslimin bunlardan sonra Hafız Osman Zeki Efendi’ye bir de sual tevcih eder. Hat san’atı araştırmacısı Prof. Uğur Derman’ın üstad hattat Necmeddin Okyay’dan ve tarihçi Mustafa Armağan’ın da Abdülhamid’in Kurtlarla Dansı ismindeki kitabının ikinci cildinde yazmaktan başka ziyaretinde bize de naklettiğine nazaran sual şudur:

-Mesai bittikten sonra yerleri nasıl temizleyeceksiniz?

Osman Zeki Efendi, su döküp süpürerek temizleyeceklerini arz eder.

Padişah:

-Olmaz! der, o zaman Mushaf tozları, kâğıt kırpıntıları, cildlemede kullanılan malzeme artıkları, her türlü atığın aktığı arka gider. Bu mümkün değil! Onun için denize dökülen yeni bir su yolu yapacaksın!

Böylece 1878’de devrin ileri teknolojisiyle Matbaa-i Osmani adındaki ilk özel matbaamız kurulur. Bu matbaa 1884’te Çemberlitaş’ın karşısında yer alan ve bugün Darüşşafaka Cemiyetine ait olan sinemaların bulunduğu yere taşınır. Bu matbaa iki katlıdır. Buharla çalışan 18 makine Müslümanlara Mushaf-ı şerif yetiştirmek için harıl harıl işlemektedir.

Hafız Osman Zeki Edendi, baskılarda gereken azami dikkati gösterdiği gibi tashih/düzeltme işinde de âlimler çalışmaktadır.

1899’da ise 1983’te adı, Diyanet İşleri Başkanlığı Mushafları İnceleme Kurulu olacak olan Meclis-i Huffaz/Hafızlar Meclisi kurulur.

Din adamı kılığındaki Masonlar, buna rağmen zaman zaman Mushafları tahribe yeltenirler. Bu bozuk nüshalar derhal imha edilir. Muhalifleri, 1909’dan sonra hal edilmiş Halifeye “Kur’ânı ve dînî kitapları yaktırdı” diye iftira atsalar da bu yalanlar, zamanı yalayıp geçecektir.

Sultan, çocukluk arkadaşına kazanacağı parayla kendisine bir konak yaptırmasını tavsiye ettiği gibi hayır hasenat telkininde de bulunur. Bugün Şişli’deki Osmanbey muhiti, konağı orada bulunduğu için merhum matbaacımızın ismini taşımaktadır.

Anlaşıldığı gibi, Osmanlı Devleti, Osman Gazi’nin Kur’ân-ı kerime hürmetiyle doğmuş ve Abdülhamid Han’ın Kur’ânı kerime hürmetiyle ayakta kalmış ve bu hürmetle sonraki zaferler kazanılmıştır.

Eğitim Vizyonu derken akıllı tahta, bedava kitap, spor salonu gibi maddi iyileştirmeler düşünülüp de kalbimizin mayası bu hürmet ihmal edilirse saatler, lehimize işlemez Usul-erkân bilenler boşuna dememişler:

-Edeb ya-hu!..

.EĞİTİMDE VİZYON

2018-10-25 02:00:00

A -

A +

Millî Eğitim Bakanı Ziya Selçuk, Millî Eğitim’de 2023 Vizyonu’nu açıkladı. Yapılan açıklama, 5 yıl önce uygulamadan kalkmışken bugün yeniden hakkında işgüzarca tartışma başlatılan And’ın gölgesinde kaldı.

Sn. Selçuk’un kendini iki baskı altında hissettiğini tahmin ediyoruz. Bir soluklanma ihtiyacındaki liberal ve Kemalist kesimler, yeni Bakan’a çok ümit bağladılar. Baskının biri budur. Diğeri de Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın hasret dolu beklentileridir.

Bakan dostumuz, AK Parti iktidarından Millî Eğitim Bakanı olduğu için arkasına haliyle bir rüzgâr almıştı. Bunu diğer bakanlar da yaşamışlardı. Ama Ziya Hoca, seleflerinden farklı olarak iki ayrı mahalleden daha rüzgâr çekmişti. Üzerindeki bakışlar fazla ve beslenen ümitler çoktu, bu yüzden makama geldiğinden beri ses getirecek bir şeyler yapması beklemiyordu.

Bu ses nihayet çıktı. Ortaya konan çalışmanın adı 2023 Eğitim Vizyonu. Eğitimin bütün paydaş, unsur, malzeme ve tarafları öğrenci, öğretmen, aile, yönetici, okul hatta mahalle masaya yatırılmış. Denilenleri tercüme edersek, çocuk 5 yaşında alınıyor, ömür boyu eğitim görüyor ve musalla taşında bir başka hocaya teslim ediliyor.

Okul müdürlüğü bir işletme mesleği oluyor, idarecilerin sorumluluğu artırılıyor, ders süre ve sayıları azaltılıp teneffüsler çoğaltılıyor. Atölyeler kuruluyor. İlkokullarda not yerine değerlendirme öne çıkıyor. Meslek okulları özel önem kazanıyor. İmtihanla talebe kabul eden okul sayısı azaltılıyor. Türkiye genelinde Öğrenci Başarı Araştırma Merkezleri kuruluyor.

Dediğimiz gibi; ebeveyn, talebe, öğretmen, müdür, okul, mahalle, ders, süre, teneffüs, imtihan, kabiliyet, yabancı dil, yazılım ve bilişim teknolojilerine kadar onlarca ve onlarca güzel fikir, dilek ve temenni alt alta sıralanmış.

Ancak bunlar hep kalıba dair.

Kalbe dair ne var?

Onu göremedik.

Oysa insan, kalıbı, kalbi ve ruhu olan mümtaz varlıktır. Bu yazılanlar, düşünülenler gayet isabetli. Bazılarından adla vazgeçilemez. Bir kısmı yeni ve değerli. Ama bu taahhütlerden bazıları veya çok benzerleri önceki sayın bakanlar zamanında da yapılmıştı.

Ne var ki o dönemlerde az gittik, uz gittik, iki ay bir güz gittik ve neticede bir arpa boyu yol gittik. O bakanlar da gayet iyi niyetlilerdi, onlar da bir şeyler yapmak için çırpınıyorlardı ama bizzat Cumhurbaşkanı’nın ifade ve ikrarıdır ki eğitim ve kültürde bir varlık gösterilemedi. Yanılmayı çok isteriz lakin şu listeden de bir fark doğacağını sanmıyoruz. Kaldı ki bunlar şimdilik sadece proje, hayata ne zaman geçeceği sabit değil.

Bizim hukuk, edebiyat, tarih, iktisat, tıp, mimarlık, mühendislik, teknoloji ve diğer ilimlerde dehalar çıkartmamız azım. Dünyanın en büyük havalimanını yapan bir millet, dünyanın en büyük mimar, şair, ekonomist ve fikir adamlarını da yetiştirmelidir.

Bu nasıl olur?

Mana ve madde ahengiyle.

Madde tarafı genişletmiş olarak bir kere daha açıklıyor. Mana tarafı ise namevcut.

Namevcut şu demektir. Var olduğu hâlde orada bulunmayana “namevcut” denir.

Kısaca şöyle diyelim:

Bizi bir çadırdan dünyanın bir numaralı imparatorluğuna yükselten değerler, bu vizyonda namevcuttur.

Onlar olmayınca yarın ortaya bilgi yüklenmiş mekanik nesiller çıkar. Millî şuur ve aşkla donanmış yerli ve millî gençler çıkmaz.

Kaldı ki 2023 geldi de geçiyor .

Vizyondan kasıt, yüksek ufuksa 5 yıllık devlet ufku olmaz. Büyük devlet, maarifi, adaleti, maliyesi, fikir dünyası, ordusu güçlü olan devlettir. Bunlarda zaman dilimleri 50 yıllık olur. Bu sebeple 2071 Vizyonu esas alınmalıydı.

Türkiye, Mahmut Esat Bozkurt, Mustafa Necati, Reşit Galip, Hasan Ali, Tonguç ve Mustafa Üstündağ... gibilerin yaptığı tahribatları telafi edecek nesiller yetiştirecek sisteme muhtaçtır.

Bu olduğunda zamana damgasını vuracak nesiller ufuktan sökün eder.

.DEVLET AKLININ ZAFERİ

2018-10-19 02:00:00

A -

A +

Cemal Kaşıkçı Vak’ası, sadece bir muhalif kalemi vahşice ortadan kaldırma cinayeti değildir. Bu facianın tertiplenmesinin birçok sebebi bulunuyor. Onların başta gelenlerinden biri de Türkiye’nin itibarına suikast düzenlenmesidir. Adı geçen Suud teb’ası, öldürülmeseydi Hatice Cengiz adındaki Türk vatandaşı bir hanımla evlenecekti. Bunun için evlenmesine mâni bir hâl olmadığına dair bir evrak alıp bunu Türk makamlarına ibraz etmesi gerekiyordu.

Lazım gelen evrak, herhangi bir Suudi konsolosluğundan alınabilirdi. Cemal Kaşıkçı, Washington, DC’de yaşadığına göre buradaki Suudi sefaretine gider ve sefaret konsolosundan resmî yazıyı alarak Türk sefaretindeki konsolosluğumuza verebilir ve çiftin evliliğine dair resmî işlemler burada ikmal edilebilirdi.

Ancak; hadise böyle seyretmemiş ve Suudi tarafı, Cemal Kaşıkçı’yı İstanbul’a yönlendirerek “İşin, İstanbul’daki Başkonsolosluğumuzda yapılabilir” diye O’nu bir yalan girdabına itmişlerdir.

Belli ki bu cinayet çoktan kararlaştırılmıştır. Evlenme işlemleri cinayet peşinde olanlara ya mevcut senaryoda değişiklik yaptırmış veya yeni bir senaryo yazdırmıştır.

Düşman gördükleri muhalif gazetecinin bir Türk hanımla evlenecek olması onlara bir taşla iki kuş vurma heyecanı yaşatmıştır. Buna göre, hem O’nu bertaraf edip diğer muhaliflere ağır gözdağı verilecek ve hem de Türkiye’ye en önemli şehrinden adam kaldırabileceklerini, bu sebeple bölge ve Suudi Arabistan’la münasebetlerinde dikkatli olması gerektiğini tehditkâr bir mesaj olarak savuracaklardı.

Tabii bir çadır devletinde, İngiliz’in kurup Amerika’nın çekip çevirdiği bir petrol kuyularına dayalı bir devlette böyle düşünülürdü. Bunlara Türkçemizde “sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırdın?” diye okkalı bir soru tevcih edilir.

Bu planın başındaki bin Halid, mücessem bir kibir heykeli olduğundan Türkiye’yi de 3 günlük bir devlet sanıyor. Arabistan’ın da huzur ve adalet içinde 4 yüz küsur yıl Osmanlı Türk Devletinin idaresinde yaşadığını bilmez yahut bilmek istemez. Dahası, Suud devletinin kuruluşunu 1932 değil de Vehhabi isyanlarının başlangıcına götürmek gibi bir şaşkınlığa da sürüklenir. Orada bir devlet geleneği ve Osmanlı’nın “hikmet-i hükûmet” dediği “devlet aklı” gelişmemiştir. Bu yüzden, toy bir Veliahd, arka arkaya yaptığı çılgınlıklara son olarak 2 Ekim 2018’deki diplomatik haydutluğu ekleyerek arabayı şiddetle duvara bindirdi.

Cemal Kaşıkçı suikastında, itibar kaybeden Türkiye Cumhuriyeti değil, Suudi Krallığı olmuştur. Bomba, ellerinde patladı, silah ters tepti. Bugün Suudi idaresinin insan yüzüne bakacak, insan içine çıkacak hâli kalmamıştır. İstanbul’daki başkonsolosları Türkiye’den kaçtı. Şimdi Veliahd’ı paklamak için suçu suikast timinde yer almış olan istihbarat albayı ve Veliahd’ın sırdaşlarından Maher Abdulaziz Mutreb’e yıkmaya çalışmaktalar. Diğer taraftan suikast timinde konuşma ihtimali olanları da kaza süsüyle ortadan kaldırıyorlar. Bu olay, Suudi diyarında Arap Baharı’na dönüşebilir.

Aklıevvel Veliahd’la şürekasını zora sokan, kirli oyunu bozan bu neticenin doğmasında Türkiye’deki devlet aklının varlığı ve işlemesi büyük rol oynamıştır. Ankara, cinayeti itidal ve soğukkanlılıkla karşılayıp milim milim adım attı. Bugün, Türk polisi, başkonsolosluktan çıkan siyah minibüsün izini ve aldığı yolu bulmuştur. Minibüs, önce Belgrad Ormanlarına sonra da Yalova’da bir çiftliğe gitmiş. İstanbul gibi devasa bir şehirde milyonlarca kayıt içinden bir arabayı bulup vardığı yeri tesbit etmek, yüksek bir başarıdır.

Bundan sonrası çorap söküğü gibi gelir.

Suudileri artık Trump bile kurtaramaz.

Kraliçe de kurtaramaz.

Veballerinde boğulurlar.

“Haşa kuluna zulmetmez Hudası/Herkesin çektiği kendi cezası.” Bir asra yakın zamandır, Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s salatu ves’selam- misafiri Hacılarla Umre ziyaretçilerine yaptıkları aşağılayıcı muamelelerle bizzat Kâinatın Efendisini inciten bu Vehhabiler, bir gün tabii ki ettiklerini bulacaklardı. Onu tahmin ediyorduk. Ama; defterlerinin Hilafet merkezinde dürüleceğini düşünememiştik.

Neden olmasın ki?

Şımarık Veliahd’ın bir senaryosu varsa Allahü tealanın da hesaplar üstü hesabı vardır.

.MENBİÇ-DOĞU FIRAT HATTI

2018-10-18 02:00:00

A -

A +

2011’de başlayan, daha doğrusu başlatılan Suriye iç savaşından evvel de güney hudutlarımız fazlaca emniyette sayılmazdı.

İç savaştan sonraysa bizim güneyimizde ve Suriye’nin kuzeyinde kalan topraklar kapan terör örgütünün elinde kaldı.

DEAŞ ve PKK/PYD bölgeyi zımnen paylaşmışlardı. Bu terör örgütleri, yalnızca Reyhanlı, Kilis, Urfa ve Diyarbakır gibi illerimize değil, Ankara, hatta İstanbul’a bile sızarak buralarda kitlevi katliamlarla facialara yol açıyorlardı.

Türkiye, katlanılması mümkün olmayan ve can ve mal varlığımızla vatan bütünlüğümüze kasteden bu kanlı terör eylemlerine karşı taraf bütün devletleri defalarca ikaz ettiği hâlde sürekli oyalama ve ciddiyetsizlikle karşılaştı. 24 Ağustos 2016’da Hür Suriye Ordusuyla birlikte Fırat Kalkanı Harekâtı’nı başlattık. Harekât 29 Mart 2017’ye kadar devam etti. Cerablus, El-Bab ve Damık gibi şehirler DEAŞ ve PKK/PYD-YPG’den temizlenerek halk hürriyet ve huzura kavuşturuldu.

7 Ekim 2017’de ise Astana’da Türkiye, Rusya ve İran’ın garantörlüğüne alınıp Çatışmasızlık Bölgesi ilan edilen İdlib Harekâtı yapıldı. Harekât yine TSK ve Hür Suriye Ordusu tarafından gerçekleştirildi. Düşman unsurlar aynıydı. Bu harekâtla İdlib de huzur buldu. Bugün burada Türk ve Rus kuvvetleri devriye nöbeti tutmaktadır.

Bütün bunlara rağmen terör, durmadı. Arkası sağlamdı. ABD, PKK’nın Suriye koluna silah desteği veriyordu. Bunun üzerine Türk Ordusu ve Hür Suriye Ordusu, 30 Ocak 2018’de Afrin Harekâtı’nı, diğer adıyla Zeytin Dalı Harekâtı’nı başlattı. Halep’in Afrin kazasıyla Azez Bölgesi’ne bağlı Tel Rifat şehri ve o çevreler kurtarıldı.

Fırat Kalkanı ve Afrin Harekâtı’yla terörden arındırılan yerlere Türkiye’den mülteci nüfusu dönüşü yaşandı. Yaşanmaya da devam ediyor. Şimdiye kadar vatanlarına avdet eden mülteci sayısı, Türkiye’deki 3,5 milyonluk mültecinin onda birine yakındır.

Biz, bu kurtarma ve huzur harekâtındayken ABD, sürekli olarak PYD/YPG’nin Fırat’ın doğusuna çekileceğinin söz ve teminatını vermişti. Fakat bu teminat, hiçbir zaman tutulmayarak havada kaldı.

Fırat’ın batısındaki Menbiç, mevzubahis Kürt terör örgütünün elindeydi. Burası kurtulmamıştı. Bu sebeple Zeytin Dalı Harekâtı bitmedi. Cumhurbaşkanı Erdoğan, o günlerde ve daha sonra ve bugünlerde Menbiç üzerine yürüneceğini birkaç kere tekrarladı.

Devlet aklı, Menbiç’in terörden temizlenmesinin şart olduğu inancındadır. Aynı akıl, Doğu Fırat’ın yani sınırlarınızın hemen altındaki Cerablus, Kobani ve Tel Abyad ve çevrelerinin temizlenmesinin şart olduğuna da inanmaktadır. Bugün Türk ordusunun önünde iki hedef bulunmaktadır. Fırat’ın batısında Menbiç ve topyekûn Doğu Fırat. Bunları da Kandil takip eder. Washington, Ankara’ya Menbiç’e silahlı müdahale yapmayın burada birlikte devriye gezelim” diyerek aylardır oyalama siyaseti gütmektedir.

Okyanus ötesi oyalarken terör, ülkemize, askerimize ve vatandaşlarımıza zarar vermeye devam ediyor. Bir şey daha devam ediyor. ABD, nakliye uçakları ve tırlarla PYD/YPG’ye büyük bir orduyu donatacak miktarda silah sevk etmeye. Derin Amerika’nın Fırat’ın doğusunda İsrail dostu taşeron bir Kürt devleti kurmayı kafaya koymuştur. Maksatları, önce Fırat’ın doğusu, sonra punduna getirip batıya açılmak.

Dün, Ankara havaalanında Türkiye Cumhurbaşkanı, Dışişleri Bakanı ve MİT Başkanı’yla ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo ve Suriye özel temsilcileri James Jeffrey, herhâlde yalnızca Cemal Kaşıkçı vak’asını görüşmediler. Belki de asıl bunları konuştular. Nitekim, misafir bakan, Menbiç’e müdahale etmekte geç kalındığını ikrar etti.

Menbiç ve Doğu Fırat Harekâtı’nın fazla uzak olmadığını düşünüyoruz.

Ne kadar yakın?

Bir ay içinde olmazsa, seneye marttan önce muhakkak görünüyor.

.ATİLLA DAVASI

2018-10-17 02:00:00

A -

A +

Casusluk ve terör örgütleriyle ortak çalışma suçlarından tutuklu olarak yargılanan Amerikan vatandaşı Andrew Brunson 12 Ekim 2018 günkü duruşmada 37,5 ay cezaya mahkûm edildi. Mahkûmun cezaevinde geçen süresi meşruten tahliye şartlarıyla uyuştuğundan hakkındaki denetim ve yurt dışına çıkma yasağı kaldırıldı. Ceza, fiilen infaz edilmişti. Aynı günün gecesinde ülkesine doğru yola çıktı. Bu kimse hakkında Cumhuriyet savcısı 35 yıl mahkûmiyet talebiyle dava açmıştı. Son celsede ise 5-10 yıl arasında cezalandırılmasına dair mütalaada bulundu.

Devletler arası bütün muamelelerde yazılı olan ve olmayan bir teamülle mütekabiliyet esası işler. Bu ve aşağıda sıralayacağımız gerekçelerle bugün bizim, ABD’den haklı beklentilerimiz var.

Brunson davasından dolayı, Türkiye’nin hem Fetullah Gülen’in teslim edilmesi ve hem de Mehmet Hakan Atilla’nın Türkiye’ye dönüşünün önündeki engellerin kaldırılmasını isteme hakkı doğmuştur.

Ancak gerçekçi olmak adına ağırlığın, Hakan Atilla’nın hürriyetine kavuşturulmasına verilmesinin daha isabetli olacağı görülmektedir. ABD’nin şu gün için FETÖ elebaşıyla adamlarını teslim etmesini beklemek yanıltıcı olur. Onun eliyle 160-170 devlette taşeron faaliyetler yürütmek varken bu imkânı harcamak istemezler.

Brunson davası, verilen cezalar yönüyle Hakan Atilla davasına benzemektedir. Bu kaleyi düşürmeye çalışmalı:

1970 doğumlu Mehmet Hakan Atilla, Halk Bankasının uluslararası bankacılıktan sorumlu genel müdür muavinidir. Bu sebeple iş icabı sıkça yurt dışına gidiyordu. ABD’ye de birçok kereler gidip-gelmişti. Son Amerika ziyaretinden Türkiye’ye dönerken 27 Mart 2017 günü JFK Havaalanı’nda FBI tarafından nezarete alındı ve aynı gün tutuklandı.

Hakkındaki iddianamede 5 ayrı suç yer alıyordu. Bunlar, ABD’nin İran’a karşı aldığı ekonomik müeyyideleri delmek, mali sahtekârlık, kara para aklamak vs idi.

Hakan Atilla dosyası, derdest/görülmekte olan Rıza Sarraf dosyasıyla tevhid edildi/ birleştirildi. Rıza Sarraf davasının adı “ABD, Sarraf’a karşı” olduğundan her iki dava bu kapak altına alınmıştı.

Rıza Sarraf, 19 Mart 2016’da Miami’de tutuklanmıştı. Hakkındaki suçlama sayısı 4’tü. Müsned suçlar, her iki sanık için de hemen hemen aynıydı. Savcı, Rıza Sarraf için 75 yıl, Mehmet Hakan Atilla için 70 yıl mahkûmiyet ve para cezaları istiyordu.

Dava devam ederken bir takım çarkıfelekler döndü; Rıza Sarraf, hiçbir vicdani kaygı taşımadan Hakan Atilla aleyhine itirafçı oldu. Bunun üzerine dışarı salıverildi. Davanın adı da “ABD, Atilla’ya karşı” oldu.

Hakan Atilla’nın muhakemesi devam ederken, 3 Ocak 2028 tarihli celsede jüri, sanığı yalnızca “kara para aklamak”tan suçlu bulmayarak kalan 4 ithamla cezalandırılmasını istedi. Karar celsesi, 16 Mayıs 2018’de yapılacaktı. O gün, M. Hakan Atilla, duruşmaya gelmiş olan eşi ve Türkiye, merak ve heyecanla sonucu bekliyordu. Son duruşma icra edildikten sonra mahkeme hâkimi Richard M. Berman, verilen hükmü açıkladı. Sanık, sadece Amerika’nın İran için koyduğu müeyyideleri ihlal etmekten suçlu bulunarak 32 ay cezaya mahkûm edilmişti.

O gün aleyhine mahkûmiyet kararı verilen Türk vatandaşı, 13,5 aydır bilfiil yatmaktaydı. Bırakılma imkânı mümkünken bu yapılmadı. A. Brunson içinse Türk mahkemesi, bu yolu kullandı. Bugüne gelip de infaz süresi hesaplandığında adı geçen sanığın dışarı çıkmasıyla Türkiye’ye dönüş yolunun açılmasının şart olduğu görülmektedir:

Verilen ceza 32 aydır.

İnfaz edilen kısımsa 19 ayı bulmuştur.

FBI “yukarıdan” aldığı talimat icabı 27 Mart 2017’de M. Hakan Atilla’yı değil de bir başka Türk vatandaşını da hürriyetinden mahrum edebilirdi. Davanın ne kadar tezgâh eseri ve politik olduğu ortadadır. Amerikan adaleti ileride bu davayla iftihar etmeyecektir. Adalet, siyasete alet edilmiştir. Evvela “Sarraf” denen meçhul bir adamla kirli bir oyun kurulmuş, ardından mezkûr Türk bankasının üst yönetiminden bir yönetici, bu oyuna dâhil edilmiştir.

Sn. Trump, dindaşı rahibin serbest kalmasından dolayı yüreğinde artık Türkiye’ye karşı iyi duygular olduğunu ifade etmektedir. Türkiye’de de kendilerine karşı bir duygu farklılığı uyanması için Mehmet Hakan Atilla’nın kurtulması şarttır.

Hem şarttır ve hem de devletler arası mütekabiliyet ve nezaket gereğidir.

.SUÇÜSTÜ PSİKOLOJİSİ

2018-10-16 02:00:00

A -

A +

Suudi vatandaşı ve The Washington Post gazetesi yazarı Cemal Kaşıkçı’nın Suudi Arabistan’ın Levent’teki Başkonsolosluğuna girip de kaybolma vak’asının bugün Suudi yönetimindeki yansıması, tam bir suçüstü yakalanma psikolojisidir.

Kral Halid bin Abdülaziz’in vaziyeti bunu göstermektedir. Panik, şaşkınlık ve bizarlık. Kral, iki arada bir derede kalmış intibaı vermekte. Oğlu Veliahd Muhammed bin Halid’in yaptıklarını telafi etmeye çalışmaktan yılgınlığa düşmüş görünüyor.

Batılı dostları, Prens’i ustalıklı telkinlerle havalandırdılar. 1985 doğumlu olan bu genç, Veliahd olmaktan başka Kral Muavini, Başbakan Yardımcısı, Savunma Bakanı, İçişleri Bakanı, Ekonomik İşler ve Kalkınma Konseyi Başkanı ve Kraliyet Mahkemesi Reisidir. Bu unvan yetki ve makamlar ve yapılan telkinlerle tam bir kibir abidesi hâline gelmiş. Sözümona reformcu oldu. Ancak orada kalmadı. Lübnan Başbakanı Saad Hariri’yi ülkesine davet ettikten sonra rehin tutarak istifaya mecbur bıraktı. “Bizim Filistin diye bir meselemiz yok! İsrail’le anlaşın!” diye Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ı azarladı. Varlıklarından rahatsız olduğu birkaç düzine prensi, Riyad’da günlerce bir otele kapattıktan sonra taahhüdler alarak canlarını bağışladı.

“Sen aslansın, sen kaplansın, eşin-benzerin yok, kurtardın kurtardın, kurtarmadıysan bu devlet batacak!” denli laflara kanmış Veliahd doludizgin gitmekte. Kaşıkçı Vak’ası, son hüneridir.

Cemal Kaşıkçı, bir muhalif yazardı. Amerika’nın başşehrinde yayın yapan bir gazeteden rejim, Kral ve Veliahdın icraatlarını tenkit ediyordu. Muhammed bin Halid’e göre susturulması lazımdı. Kayıp gazeteci takipteydi. Uygun zaman ve zemin kollanıyordu. Nihayet 2 Ekim 2018 Salı günü beklenen fırsat doğdu. Düşmanları, saat 13.14’te konsolosluktan içeri girdi. Suudilerin daha evvel oraya yakın dövüş adamları, komandolar ve cinayetten sonra izleri silmek için adli tıp başkanını yolladığını bilmiyordu. Bildiği bir şey varsa takip edildiğiydi. Muhakkak tehditler de alıyordu. Bundan dolayı konsolosluğa girerken dışarıda kalan nişanlısı Hatice Cengiz’e başına bir hâl gelirse kimleri arayacağını söylemişti.

Nişanlı hanımın 16.46’da Yasin Aktay’a telefon açıp olayı ihbar etmesiyle Suud iktidarının oyunu bozuldu.

Eski bir istihbaratçı olan Cemal Kaşıkçı, nişanlısına o tembihi yaptığı gibi kuvvetle muhtemeldir ki Yasin Aktay ve Turan Kışlakçı’ya da “başıma bir hâl gelirse nişanlım sizi arayacak” demiştir.

Vak’anın meydana gelmesi, bugün iki haftayı geçmiştir. Bu kadar uzun zaman içinde henüz hiçbir ize rastlanamadı, muamma devam ediyor. Kamuoyundaki kanaat, iki uçakla gelen Suudi ajanların muhalif gazeteciyi öldürüp parçalara ayırarak götürdükleri yönündedir. Diğer ortak kanaat de Veliahd Prens ekibinden başka BAE ve Mısır yönetiminin de hadisenin bir yerinde olduğudur.

Suudi idaresi, önce Türk görevlilerin konsoloslukta arama yapabileceklerini söylediler; sonra bundan vazgeçerek ayak sürümeye başladılar. Aradan geçen zaman içinde konsolosluğa birçok Suudi ve araç-gereç girip çıktı. Böylece iz ve delil olarak ne varsa ortadan kalkmış olmalı.

Suudi taraf bundan sonra Türkiye’ye ortak çalışma teklif etti. Türkiye’nin kabul etmesiyle de Kral, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı arayıp teşekkür etti ve kimsenin “Türk-Suud kardeşliğini bozamayacağını” söyledi ve ertesi gün olan dün de konsolosluğa giriş izni verildi.

Bu arada Avrupa devletleri ve ABD Başkanı Trump’dan da Suudlara sürekli baskı geldi. Donald Trump, orada kalmayıp Hatice Cengiz’i de Beyazsaray’a çağırdı. Trump’ın ilk andan itibaren olayla yakından ilgilenmesi dikkat çekicidir. Hâlbuki bu olay, bir Amerika şehrinde cereyan etmemiştir. Kayıp insan, Amerikan vatandaşı değildir. Nihayet ülkesinde çıkan bir gazetede yazmaktaydı. Gerek Amerikalılar ve gerekse Avrupalılar için olan olmuştur. Bu saatten sonra yapılacak olan suçüstü yakaladıkları Veliahd Arabistanı’nı köşeye sıkıştırıp “anlaşma” ve “alışveriş” adı altında büyük menfaatler koparmaktır.

Yoksa Filistin’de, Akdeniz’de, Suriye’de, Afrika’da, Arakan’da, Endonezya’da bu kadar insan ölürken onlara aldırmayıp da Cemal Kaşıkçı’nın derdine niye yansınlar?

Hele, Cemal Kaşıkçı’nın nişanlısının Beyazsaray’a davet edilmesi, ne ile izah edilir? Terörle mücadelede neredeyse her gün bir nişanlı veya yeni evli askerimiz şehid olmakta. Davet orada kalsın, buna ihtiyaç da yok. Sn. Trump, o nişanlı kızlarımızı, o taze gelin evladlarımızı bir güne bir gün aradı mı? PKK-PYD/YPG’ye silah taşıyan tırlar durdu mu?

Kaşıkçı Vak’ası, Trump’ın Kral’a “desteğimiz olmasa on beş gün tahtta kalamazsın!” demesinden iki hafta sonra oldu. Bu tuhaf tesadüf yaşanıp da ABD sanki birinci derecede tarafmış gibi Trump, Suudi Arabistan’a yüklenince Veliahd Prens, şöyle bir diklenmişti. O diklenince Kral, ılıman iklim temini için kendilerine anlayış gösteren müttefiklerine teşekkür etti.

Kralın Sn. Trump ve diğerlerine dedikleri rüşveti kelamdır. Sn. Erdoğan’a teşekkürü de rüşveti kelamdır. Çünkü cinayet planı bozulmuş, suçüstü yapılmıştır. Bu yüzden “Ortak Çalışma Grubu”nun bir fayda temin etmesi şüphelidir? Vak’a mahallinde delil bulma ihtimali neredeyse kalmamıştır. Bu yüzden Türk tarafı sakın ola ki “suç deliline tesadüf edilmemiştir” diyen bir zapta imza atmamalı.

Bu vak’a, Türkiye’nin itibarına karşı yapılmışken Trump ve Avrupa liderleri, rol kapma peşindeler. Psikolojisi bozulmuş Riyad’ı sıkıştırıp külliyetli miktarda menfaat koparma peşindeler.

Ankara, zora düşünce kardeş olduğumuzu hatırlayan Suud yönetimini, masaya oturtarak bu başıboş keyfîlikten, bu havadan çıkmaları için nasihat etmeli ve niyet ve kardeşlik sorgusu yapmalıdır.

.BRUNSON DAVASI

2018-10-15 02:00:00

A -

A +

ABD vatandaşı olan Andrew Craig Brunson, bir Protestan papazdır. Evanjelist ve şüphesiz ki CIA mensubudur. 1995 yılında 27 yaşında geldiği İzmir’den 12 Ekim akşamı 50 yaşının içindeyken ayrılmak zorunda kaldı.

Bu kimse, Ağustos 2016’da Türkiye’de süresiz ikamet etme izni istemiş fakat İçişleri Bakanlığı, kamu güvenliği bakımından tehlikeli gördüğü için bu talebi reddetmişti.

Memleketimizde 23 sene yaşayan adı geçen şahıs, zahire bakılırsa İzmir’de Diriliş Kilisesinin rahibidir. Esasta ise PKK ve FETÖ terör örgütleriyle münasebet hâlindedir. Ayrıca Alevi ve Kürtleri Hıristiyanlaştırmak için misyonerlik faaliyeti yürütmektedir. İş yeri İzmir’deki kilise olduğu hâlde göze batacak miktarda Güneydoğu Anadolu ve Kuzey Irak’a gidip gelmiş ve ayrıca 15 Temmuz 2016 FETÖ/PDY darbe teşebbüsü gecesinde darbecilerle yazışmaları olmuş, kalkışma başarılamayınca da teröristlere üzüntülerini bildiren mailler göndermiştir.

Papaz Brunson, bu suçlamalarla 9 Aralık 2018’de tutuklanarak hakkında İzmir 2. Ağır Ceza Mahkemesi’nde dava açılmıştı. Savcı, terör suçlarından 15, devletin gizli kalması gereken bilgilerini siyasi ve askerî menfaat etme maksatlı casusluk yapıp paylaşma suçundan 20 sene mahkûmiyet talep etmişti.

Sanık, 25 Temmuz’a kadar cezaevinde tutukluydu. Bu celsede tutukluluğu denetimli ev hapsine çevrildi. O güne kadar sanığın serbest bırakılması için Ankara’ya siyasi baskı yapan Washington, karar üzerine hayal kırıklığına uğramışlığın verdiği hırsla Türkiye’nin “ekonomik savaş” dediği saldırıları başlattı.

Söz konusu kişi, 12 Ekim tarihine kadar sanıktı. Bu tarihten itibaren mahkûmdur. 4. ve son celsede bir kere daha dinlenen iki şahidin ifadeleri birbiriyle çelişmiş, bir şahit önceki ifadesini kabul etmemiştir. “Şüpheden sanık faydalanır” hukukun temel umdelerinden biridir. Şahitlerin önceki ifadelerinde tevil ve inkâr ve redde gitmeleri herhâlde sanığın lehine olmuştur. Böyle olup olmadığı, şahitler hakkında mahkemeyi yanıltmaktan dava açılıp açılmayacağı ve daha başka hususlar gerekçeli karar yazıldığında öğrenilecektir. Gerekçe, mahkemenin karara dair savunmasıdır.

Davada iddia makamı 35 yıl istemiş, taraflar ve şehitler dinlenmiş, deliller toplanmış karar celsesinde savcı, nihai mütalaa olarak 5-10 yıl ceza ve denetimli ev hapsiyle yurt dışına çıkma yasağının kaldırılmasını talep etmiş, ağır ceza mahkemesi ise denetimle yurt dışına çıkış yasağına son verirken sanık Andrew Brunson’a 37,5 ay mahkûmiyet cezasına hükmetmiştir.

Cezanın çekilmesine dair meşruten/şartlı tahliye de dikkate alındığında mahkûm, cezanın üçte ikisini fiilen görmüş olduğundan ceza infaz edilmiş olmaktadır.

Ancak dava yani muhakeme, yargılama el’an devam etmektedir. Savcının da mahkûm müdafiinin de kararı temyiz etme ve temyizden sonra da tashihi karar gibi müracaat edebilecekleri daha başka hukuk yolları bulunmaktadır. Nitekim beraat peşinde olan sanık müdafii temyize gideceğini açıklamıştır.

Temyiz mercii olan Yargıtay, kararı aynen tasdik edebileceği gibi şahitlerin dinlenmesi, delillerin toplanması ve yargılama usulündeki bir noksanlık yahut herhangi bir hatadan dolayı kararı, mahkûmun leh veya aleyhine bozabilir. Dosya, Yargıtay’dan tekrar kendi mahkemesine gelip de davaya devam edildiğinde kararda ısrar edilebileceği gibi verilen hükmün üstünde veya altında mahkûmiyet çıkması da mümkündür.

Bu sebeple “Brunson serbest bırakıldı!” şeklindeki söz ve haberler tek başına doğru değildir. Bunlar konuya yabancı vatandaşı yanıltmaktadır. Doğru olan “Brunson, 37,5 ay mahkûmiyet aldı” cümlesidir. Sanık, kendisine müsned edilen, atılı suçlar, sabit görülerek cezaya mahkûm edilmiştir.

Karar, yüksek mahkeme ve derecelerden geçip bir cezayla kesinleştikten sonra Andrew Brunson, terör ve casusluktan dolayı Türk adli sicilinde ağır ceza mahkûmiyetinden sabıkası olan bir kimse olacaktır.

Dava budur. Bunun dışında “30 yıl değil de 3 küsur yıl?” gibi itirazlar indi görüşlerdir. “Madem bırakılacaktı bu ekonomik savaşı niye yaşadık, döviz niye yükseldi, TL niçin düştü?” şeklindeki itirazlar da ya saf veya iç politika hesabı güden sorulardır. ABD Başkanı Donald Trump’ın yazılı ve sözlü olarak ikide bir Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’a teşekkür etmesi ise nezaket örtüsü altında, Türkiye’de zihinleri karıştırmak için yapılan bir çalışmadır.

Bu ilk defa yaşanan bir terör ve casusluk davası değildir. Bizde ve diğer devletlerde daha evvel de siyasi krize dönüşmüş terör, casusluk, iltica, rehine gibi olay ve davalar yaşanmıştır. En sonuncusu Rusya ve İngiltere arasında oldu. Bundan sonra da görülür.

Devletlerin çekişmesine mevzu olan böylesi davalarda adaletin tecelli etmesinin yanı sıra devlet ve milletin uzun vadedeki kayıp ve kazancı da nazarı itibara alınır. Öbür türlü iddialar, hissi veya günübirlik siyasi çıkar hesaplıdır.

.SAVAŞ BİTMEDİ

2018-08-13 02:00:00

A -

A +

Olay, ne bir papaz ne de Andrew Brunson meselesidir. Aktör de tek başına Donald Trump’tan ibaret değil. O’nu da kullanıyorlar. İşlere hükmeden, mazlumları katleden, baronlar yani dolar derebeyleridir.

Bugün dolar, dün sterlindi, daha evvel altındı yarın başka bir şey olur. Neticede birileri vardı, bugün de var. Onlar, paranın dizginlerini elinde tutan karanlık insanlar.

Para, ortada batıl bir kudsi değer gibi dururken; etrafında da Rodos Adası’nda Tapınak Şövalyeleri’nin yaptığı kalede olduğu gibi iç içe birbirini perdeleyen surlar mevcut.

Para ortada ve etrafında içeriden devşirilmiş beyinler, medya, politika vs.

Biz Türkler ve bizim temsiliyetimizde İslam ümmeti, davayı esasında 12 Eylül 1683 Viyana kaybında değil; bir dış devletten ilk defa borç almaya başlamak zorunda kalmamız, kâğıt para basma çaresizliğine ve Galata Bankerleri’nden borç kabul etme zilletine düşmemizle kaybettik.

Dış borçlanmaya 16 Ağustos 1838 Tarihli Balta Limanı Andlaşması kapı araladı. Kırım Harbi’nin getirdiği ağır yük üzerine Paris ve Londra, İstanbul’a dış borçlanmayı salık verdi. Galatalı Bankerler aracılık ettiler. 24 Ağustos 1854’te Mısır’dan gelecek vergi teminat gösterilerek İngiltere’den 3 milyon İngiliz altını istikraz edildi.

Uyuşturucu zerk edilmişti. Borçlanmanın arkası kesilmedi. Borçlar ödenerek bitmedi, faizler tükenmedi. Kâğıt para ise ilk olarak 1840’ta “ kaime-i nakdiye i mutebere” adıyla 160 bin Osmanlı altını karşılığında matbaadan çıktı. 10 kuruşla 500 kuruş arasında değişiyordu. 178 yıldır aynı yoldayız Galata Bankerleri ile o ecnebi devletlerin iş birliği ihtimali ihmal edilemez. Bunlar çoğunlukla Yahudilerdir. Şöyle diyelim ve şu kadarını diyelim: Endülüs’te Katoliklerin vahşetinden kurtardıklarımız, Galata ve Selanik üzerinden iyiliğini gördükleri Osmanlıya vefa borçlarını ödediler.

Dışarıda Avrupa devletlerine, içeride Galata Bankerlerine borçlanan devlet, nihayet 20 Aralık 1881’de Düyun-ı Umumiye diye bir kurum teşkil etme zorunda kalır. Umumi borçların hesap-kitap ödeme takvimi için ihtiyaç duyulmuştur. Ne var ki baron derebeyleri, mason-siyon iş birliği faiz sarmalını işletmektedir. İlk dünya harbinin arka yüzü, alacaklı tarafın devlete el koyması ve 24 Temmuz 1923’te Lozan’da devleti teslim almasıdır.

Viyana bir maddi kayıptır.

Maişeti altın, gümüş, bakır gibi madeni paralarla çeviremeyip “kaime” denen kâğıt para basılması ve bu da yetmeyince iç ve dış borçlanmaya gidilmesi ve cemiyetin itikadına aykırı bir araç olan faize düşülmesi ise Viyana’dan büyük kayıptır.

IMF’nin defedilmesi, paradan 6 sıfırın atılması, millî parayla alışveriş arayışı maşerî vicdanın bütün bu tarihî seyirdeki zora düşmüşlüklere karşı mukabele tavırlarıdır.

Altından kaimeye ve ondan da çek yaprağına gerilendi. Bizdeki çek, dünyadaki çek değildir. Dünyada çek, “para kart” gibidir. Karşılığı bankada mevcuttur. Nitekim dünyada kredi kartına taksit de yoktur. Kredi kartına taksit, borçlanmayı teşvik etmekte ve o da hayat pahalılığını yani enflasyonu körüklemektedir.

I. Cihan Harbi’nde galip gelip Lozan’da dedikleri kabul ettirildikten sonra 29 Ekim, bir tarih başlangıcı oldu. Devrin asker ve sivil Avrupai tiplerinin zan ve sevincinin aksine bir dönem kapanmadı. Para, medya ve politikayla savaş yön ve şekil değiştirdi. Para cins adının aile soyadına sterlin veya dolar denmesi önemli değildi. Neticede baronlar, zaaflarımızı kullanarak paramızı pul ettiler. TL, bugün kardeş devletler Azerbaycan ve Bosna’da bile geçmiyor.

Biz, sandık ki sadece ezan Türkçe yaptırıldı, Ayasofya susturuldu. Hâlbuki gündelik alışkanlığımız olan iktisat etme, israf etmeme, ayağını yorganına göre uzatma... gibi onlarca hasletimiz tüketim toplumuyla, arastalar tüketim toplumunun sığınağı AVM’lerle yer değiştirdi. Bundan dolayıdır ki Yatırım Bankalarına ağırlık verilmelidir. Emlak Bank da yeni hayatında yatırım bankası olmalıdır. Vakıflar Bankası ise zaten tamamen yatırıma tebdil edilmelidir. Diğer yandan aile, israftan kaçınmalı, mesela bir eve bir araba yetmelidir.

Şimdi mason ve siyon cephe, bir de Evanjelist kadrolar kazanarak daha güçlendiler. “Paran kadar konuş!” diyemedikten sonra böylesi örtülü darbe teşebbüsleri bitmez.

Hadise, devir ve iktidar meselesi değildir.

Bu mücadele 180 yıldır devam etmekte.

180 yıl daha devam etmemesinin çareleri bugünden geçer.

Fatih Sultan Mehmed Han, “borç alan, emir de alır” derken ne kadar doğru söylemiştir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- şu buyruğu kulaklara küpe olmalıdır:

-Borçlu köle gibidir!

.

.AFRİKA’YI ÇABUK UNUTUP, GEÇ HATIRLADIK!

2018-10-11 02:00:00

A -

A +

Afrika, 31 milyon km²’ye yakın toprağıyla dünyanın Asya’dan sonraki ikinci büyük kıtasıdır. Toplam nüfus 1 milyardır. İnsan unsuru, çalına çalına koca kıta Hindistan nüfusundan bile daha aşağıda kalmış. Bu topraklar üzerinde 54 devlet bulunuyor. Bunların çoğu küçük devletlerdir. Batı emperyalizmi daha rahat sömürebilmek için aynı inanç yahut ırktan insanları ve o insanların ortak vatanlarını çok kere birkaç parçaya bölmüştür.

Birçok Afrika devleti, bugün bile Fransa, Belçika... gibi yerlere aidiyet isimleriyle BM’ye kayıtlıdır. Bugün bile çoğunun resmî dili, Fransızca, İngilizce... gibi bir başka milletin dilidir. Devletlerin birçoğu komşularıyla kavgalıdır. Birçoğunda kabile savaşları yaşanıyor. Bir haylisinde Boko Haram, eş-Şebab, DEAŞ gibi örgütler terör estirmektedir. Çok Afrika devleti yoksuldur. Hepsi bütün emperyalist devletler tarafından çok yönlü olarak sömürülmüşlerdir. Ülkeleri istila edilmekle kalmamış, insanları köle yapılıp satılmış, dinleri değiştirilmiş, altın ve elmas gibi bütün yer altı kaynakları çalınmıştır.

Bugün Afrika muazzam yer altı servetlerine rağmen büyük yoksulluklar içindedir. Bu insanlar, hava hariç, içme suyu dâhil her şeye muhtaçlar. Vahşi Batı, ne varsa gasbedip götürmüştür. Buna bugün de devam etmektedir.

Afrika’nın hayatı, Türkiye’nin yaşadıklarıyla paralel seyretmiştir. Bizde gerileme ve düşüş başlayınca, İspanyol, Portekiz, Felemenk vs köle tüccarları, maden tüccarları Afrika’ya girip onları iliklerine kadar yiyip bitirerek bugünkü hâllere düşürdüler.

Bizde son yüzyıldaki okullar, Afrika’yı âdeta gözlerden sakladı. Cumhuriyet nesilleri için Afrika, Fas, Tunus, Cezayir, Libya ve Mısır’dan ibaretti. Bunlar da üç satırla geçiştirilirdi. Osmanlının ta Orta Afrika topraklarına kadar medeniyet, merhamet ve adalet götürdüğü ülkenin öz çocuklarına öğretilmemişti.

Türk vatandaşları, 2003’den itibaren orta Afrika devletlerinde Özdemiroğlu Osman Paşa’nın izinde ilerleyip Osmanlı eserleriyle kucaklaştıkça hayretler içinde kaldılar. İki şeye daha hayret edildi. Bunlardan biri heyetlerimizin gördüğü sıcak alaka oldu. Türkler, bağra basılıyor, bazı yerlerdeki camilerde Sultan Abdülhamid Han adına hutbe okunuyordu. Sebep şuydu. Dedelerimiz, gittikleri yerlerde biz torunlarına utanacak hiç kötü miras bırakmamışlardı. Onlar, herkes için “zenci” yani hor gördükleri insan iken ecdadımız için ilk müezzin Bilal-i Habeşi’nin emanetiydi.

Yaşanılan sonuncu hayret de Çin yüzündendi. Türkler, Osmanlıdan sonra buralara 2003’lerde girerken Çin, bizden çok evvel Afrika’yı keşfetmişti. Hâlbuki Çin’in Afrika’yla ne din, ne kültür, ne de tarih beraberliği vardır. Bunlar bizdeydi ama bizimse 2003’e kadar devlet takvimimizde Afrika diye bir madde yoktu. Neticede yanı başımızdaki mazlum ve mağdur kıtayı çabuk unutup geç hatırlamıştık.

15 sene önce Afrika’nın sadece 12 devletinde sefaretimiz vardı. Bugün 40 devlette sefaret açmış bulunuyoruz. 15 sene önce Türkiye’de neredeyse hiç Afrikalı kalmamıştı. Şimdi binlercesi aramızda.

15 yıldan bu yana havacılıktan, ticaretten eğitime kadar Türkiye, muhtelif Afrika kıtalarıyla dostça iş birlikleri içindedir. Bu zaman zarfında gerek İstanbul’da gerekse Afrika şehirlerinde değişik adlarla Afrika zirveleri yapıldı ve yapılmakta. Sonuncusu dün İstanbul’da olmuştu. Bu zirve öncesi CB Sn. Erdoğan, Budapeşte’de Macar CB ve BB’ına birçok teklifte bulunurken bir de çağrı yaparak “Afrika’da birlikte çalışalım” diyordu. Dünkü Afrika zirvesi konuşmasındaysa FETÖ terör örgütüyle mücadelede bize verdikleri destekten dolayı Afrikalı dostlarımıza teşekkür ederken “gelin alışverişlerimizde millî paralarımızı kullanalım” dedi. Millî parayla alışveriş her devlet için kıymetlidir. Afrika için yüzlerce kere kıymetli.

Afrika’yı yeniden hatırlayan Ankara’nın bu defa ona hafızasını, hüviyetini ve köklerini hatırlatması lazım

.DİPLOMATİK KORSANLIK!

2018-10-10 02:00:00

A -

A +

2 Ekim 2018 Salı günü saat 13’te Suudi Arabistan’ın Levent’teki Başkonsolosluğuna giren Suudi Arabistanlı muhalif gazeteci Cemal Kaşıkçı, sır oldu. Hani “yer yarıldı da içine girdi” denir ya o misal.

Şimdilik olayın içinde Cemal Kaşıkçı, 13 diplomatik korsan, Suudi Başkonsolos, iki uçak ve camları siyah filmle kaplanmış siyah bir minibüs ve şahit olarak da kayıp şahsın nişanlısı Hatice Cengiz vardır.

Washington Post’ta sütunu olan Cemal Kaşıkçı, belirttiğimiz tarihte adı geçen konsolosluğa hâlen evli olmadığına dair bir evrak için gelmişti. Bu evrakı, ilgili Türk makamına verecekti.

Bu, O’nun Başkonsolosluğa ikinci gelişidir. Önceki gelişi bir hafta öncedir. Belli ki bir hafta önce “ülkemiz resmî mercilerine soracağız. 2 Ekim Salı günü yeniden gel” denmiştir. Bu denmiş ve yine belli ki Suudi istihbaratına Kral’la rejimi yere vuran yazıların sahibinin, tayin edilen günde konsolosluğa geleceği haberi verilmiştir.

Yine belli ki Cemal Kaşıkçı’nın konsolosluğa geldiği saatte iki uçakla BAE, Mısır ve Riyad havaalanlarını kullanıp dönüşte yine aynı dolambaçlı rotadan Suudi Arabistan’ın başşehri Riyad’a giden 13 diplomatik korsan da bulunmaktadır.

Bir kere daha tekrarlamak gerekirse kayıp şahıs, 13’ü az geçe içeri girmiştir. İçeri girerken kaygılıdır. Telefonunu ve başına bir hâl gelirse kimleri arayacağına dair bilgiyi nişanlısına vermiştir. Kapıdaki kadın, 16.40’a kadar beklemesine rağmen gelen-giden olmayınca Yasin Aktay’ı aramış ve vak’a böylece işitilip dünya gündemine oturmuştur.

Adı geçen şahsın öldürüldüğü veya kaçırıldığı net olarak bilinmemektedir. Olay 2 Ekim’de yaşanmış, Suudi Arabistan, Türk resmî görevlilerinin konsolosluğa girip arama yapmalarına 9 Ekim günü yani bir hafta sonra muvafakat etmiştir.

Polis, savcı ve istihbaratımızın konsoloslukta bir şey bulabileceğini sanmıyoruz. Burada “izin” kelimesini bilhassa kullanmıyoruz. Bu durumlarda “muvafakat” denir. Verilen muvafakat, binanın aranmasına dairdir. Herhâlde Başkonsolos ve diğer çalışanların sorgulaması yapılmaz. Yapılırsa ardından müeyyide gelebilir.

Başkonsolosluk araştırması ve o iki özel jetin hava güzergâhları, İstanbul’da kalış ve ayrılışlarıyla Başkonsolosluktan çıkan siyah minibüs ve daha ne varsa tahkik edilecektir.

İki ihtimal vardır. Biri ve güçlü olanı, Cemal Kaşıkçı’nın öldürülmüş olması ve diğeri de kaçırılmasıdır.

Diğer araştırılacak olan taraf, bu diplomatik korsanlığın maksadıdır:

Kaçırma veya öldürmeden maksat yalnızca bir muhalif kalemi susturmak değildir. Bununla diğer muhaliflere de “ibret alın” gözdağı verilmektedir. Ayrıca o 13 diplomatik korsanla onlara yardım ve yataklık yapanların da ortaya çıkartılması gerekmektedir. Bunlar, acaba yalnızca Suudi istihbaratçılar mıdır, yoksa işin içinde 15 Temmuz Darbe Teşebbüsünün finansörlerinden Birleşik Arap Emirlikleriyle Mısır da var mı? Dahası MOSSAD ve CIA olaya dâhil mi? Eğer; bunlar da mevcutsa şüpheli noktalar arası irtibatı kurmak gerekir:

Olay, terör destekçiliğinden yargılanan papaz Brunson’ın mahkeme huzuruna çıkacağı 12 Ekim’den 10 gün önce işlenmiştir. Bu ihtimalde Ankara’ya mesaj vardır: “İstediğimiz zaman gelir, istediğimiz şehrinizden istediğimiz kişiyi alırız?”

Bir mesaj da Riyad’a verilmektedir. Donald Trump’ın, Kral’a “desteğimiz olmasa tahtta 15 gün bile kalamazsın!” demesinden bir hafta sonra bu hadise yaşanmıştır. Böylece “muhaliflerini biz, susturabiliriz. Bizimle ve İsrail’le iyi geçin!” denmiş oluyor. Washington Post’ta yazdırıp günü gelince ortadan kaldırma tezgâhını gözden kaçırmamalı.

Bir zamanlama çakışması da ABD ile Türkiye arasında yaşanan ekonomik çatışmadır.

Konsoloslukta insan öldürülmesi veya kaçırılması tarihte başkaca yaşanmış mıdır? Bilmiyoruz. Bildiğimiz bir şey var ki o da bu diplomatik korsanlığın aynı zamanda Türkiye’ye karşı bir itibarsızlaştırma ve gözdağı olduğudur. Ankara, işi çok ciddiye alıp, çok sıkı tutmalıdır. Senaryonun devamı da gelebilir.

Su uyur, düşman uyumaz!

.KONSOLOSLUKTA MUAMMA!

2018-10-09 02:00:00

A -

A +

2017 yılında 82 yaşındayken Londra’da ölen Adnan Kaşıkçı, silah tüccarı ve dünyanın önde gelen sayılı dolar milyarderlerinden biriydi.
Kaşıkçılar, Kayseri asıllı Suudi vatandaşlarıdır.
Adnan Kaşıkçı’nın kardeşinin oğlu Mısırlı Dodi el Fayed, 31 Ağustos 1997’de kaza mı cinayet mi sorusu henüz aydınlanmamış bir olayla Paris’te öldü. Arabada eski Galler Prensesi Diana Frances de vardı. Araç, magazin muhabirlerinden kaçarken bir tünel girişine vurmuş ve bu iki isimden başka sarhoş olduğu ifade edilen şoför de ölmüştü. Tek kurtulan Diana’nın korumasıydı.
Galler Prensi Charles’in kendisinden boşanmış eşinin bu şekilde ölümü İngiliz Kraliyetini derinden sarstı, vak’a senelerce konuşuldu.
2 Ekim 2018 Salı günü saat 13’te Suudi Arabistan’ın Levent’teki konsolosluğuna giren Cemal Kaşıkçı ise Adnan Kaşıkçı’nın diğer yeğenidir. Üniversite tahsilini Hindistan’da yapmıştır. Yazar, Washington Post’ta köşe yazarı, TV yöneticisidir. Daha evvel bir ara Suudi Arabistan’ın Washington Büyükelçiliğinde basın ataşesi olarak görev yapmıştır. 1958 doğumlu olan adı geçen bu kişi hakkında çıkan haberlerde 2017 yılında Suudi Arabistan’dan kaçtığı bildirilmektedir. Yazılarında rejime ve krala muhalefet yapıyordu. Bu sebeple kendisini tanıyanlar, “hayatından endişeliydi ve kaçırılma kaygısı yaşıyordu” diyorlar.
Olaya sahne olan konsolosluğa gitme sebebi evli olmadığına dair bir evrak alıp bunu Türk makamlarına sunmak içindir. Zira Cemal Kaşıkçı, Türk vatandaşı Hatice Cengiz İle nişanlıymış. Nişanlısına “başıma bir şey gelirse Yasin Aktay’a haber verirsin” diye tembihatta bulunmuş. Cemal Kaşıkçı, 2 Ekim günü telefonunu da Hatice Cengiz’e bırakarak içeri girmiş. Nişanlısı da dışarıda beklemekteymiş. Kadın, uzun süre beklemesine rağmen ne nişanlısı gelmiş ne de bir haber. Bunun üzerine 16.40’ta Yasin Aktay’ı arayarak vaziyeti haber vermiş.
Şimdi Yasin Aktay, cinayet ihtimali üzerinde durmakta, konuya muttali olan Türk-Arap Medya Derneği Başkanı Turan Kışlakçı ise kesin bir dille cinayete işaret etmektedir. Buna göre Cemal Kaşıkçı içerideyken Suudi Arabistan’dan uçakla gelen 15 kişi bu cinayeti işlemiştir. Nitekim camlarına siyah film çekilmiş siyah bir minibüs de o saatlerde konsolosluktan çıkış yapmış.
Bu durumda birkaç ihtimal tartışılmaktadır:
-Cemal Kaşıkçı, öldürüldükten sonra birkaç bavula konarak diplomatik dokunulmazlıktan istifadeyle Suudi Arabistan’a götürülmüştür.
-Suudi Arabistan’a kaçırılmıştır.
-Diğer bir Türk şehrine kaçırılmıştır.
Bayıltıldıktan sonra büyük bir bavula konarak diplomatik yolla kaçırılması mümkündür.
Ancak öldürülmüş olma ihtimali çok yüksektir. Kesin olan bir şey var ki o da maktul veya rehinenin konsoloslukta olmadığıdır. Bundan dolayıdır ki Suudi Kralı Selman bin Abdülaziz, “Konsoloslukta değil. Bizim için mahzuru yok, Türk görevliler Konsolosluğa girip arama yapabilirler” demiştir. Bundan sonradır ki Suudi Konsolos, AA kameraman ve muhabirini değil İngiliz Reuters haber ajansını çağırmıştır. Muhabir ve kameraman, Cemal Kaşıkçı’yı görememiştir. Kamera kayıtları istendiğindeyse konsolos “kamera, o gün arızalıydı” lafıyla talebi savmıştır.
Olay, 3 Suudi Prensin Avrupa’da kaçırılmasından sonra ve Trump’ın, Kralı “biz olmazsak tahtta 15 gün bile kalamazsınız” paylamasıyla çakışacak şekilde gerçekleşmiştir.
Yapılan durum değerlendirmelerinde son bir senedir çıkışlarıyla dikkatleri üstüne çeken Prens bin Selman’a atıflarda bulunulmaktadır. Bir başka haber ise Kaşıkçı’nın ülkesinden kaçarken birtakım gizli dosyaları da götürdüğüdür. Bu dosyaların bir kısmının Washington’da bir kısmının da İstanbul’da saklandığı ileri sürülmektedir.
Bir garip söz de Cemal Kaşıkçı’nın oğlu Salih Kaşıkçı’nın dedikleridir. “Ben diyor, Hatice Cengiz’i tanımıyorum. Varlığından medya üzerinden haberdar oldum!”
Şunun da kurcalanması gerekir:
Adnan Kaşıkçı’yla, Kaşıkçı ailesinin serveti ne olmuştur? Cemal Kaşıkçı, yarın külliyetli servetleri Suudi hazinesine bağışlamış olarak serbest kalmış olamaz mı? Çok uzak bir ihtimal ama belli olmaz.
İster cinayet veya diğer ihtimal kaçırma olsun. İki olay da çirkindir. Bunun, Türkiye’de yaşanması Türk-Suudi münasebetlerini etkiler mi?
Az veya çok etkiler. Aksi mümkün değil.
Yabancı misyon binaları, ait olduğu memleketin toprağı kabul edilir ama bu meşru şartlar içindir.
Suudi Arabistan’da bir şeyler oluyor.
Buranın “bahar”ı farklı gelecek galiba.
Konsoloslukta muamma veya Konsoloslukta cinayet bunun habercisi sanki.

.FİKİR İHRACATI

2018-10-08 02:00:00

A -

A +

Neyse ki yanlış hesap Bağdat’tan evvel Külliye’den döndü de muhtemel bir kargaşanın önüne geçilmiş oldu.

Okumuş olanlar hatırlayacaklardır. 2 Ekim 2018 günkü makalemizde McKinsey şirketiyle yapılmış olan danışmanlık alma anlaşmasından vazgeçilmesini tavsiye ediyor ve sebeplerini izah ediyorduk.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, cuma günü yaptığı açıklamada söz konusu anlaşmanın iptal edildiğini, dışarıdan akıl alınmayacağını, kendi kendimize yeteceğimizi dile getirdi.

AK Parti iktidarının itibar birikimlerinin başında borcumuzu ödeyerek IMF’yi gönderme muvaffakiyeti vardır. Hâl bu iken ve her vesileyle bu icraatla iftihar edilirken ekonomik savaş yaşadığımız şu günlerde kalkıp o savaşı açan devletteki bir şirketin müşavirliğinden medet ummak yanlıştı.

Nitekim; bu haber işitilince adı geçen Amerikan şirketinin IMF, İsrail ve FETÖ ile irtibat iddiaları ortalığa saçılıp dökülmeye başlamıştı. Bunlardan ne kadarının doğru olduğu araştırmayla anlaşılır.

Hâlbuki söz meşhurdur. “Sen ne söylersen söyle; anlattığın, karşındakinin anladığı kadardır!” McKinsey eşittir IMF algısı hemen yayılmıştı. Atılan manşetler, kurşun gibiydi.

El’den medet ummak hatadır. “Takma akılla yedi adım gidilir.” Kendimize yeter olma gerçeği vaktiyle hatırlansa çok daha iyi edilirdi. Yerlilik ve millîlik zarureti, her şeyden önce fikirde, danışmanlıkta, müşavirlikte, aydın olmada yaşanmalıdır. Devlette resmî kadrolu onlarca müşavirden ekonomist ve benzer mesleklerden olanlar, bu sahada istihdam edilebilirdi.

Anket firmaları örneği göz önündedir. Kendiliklerinden başladılar ve nihayet seçimleri bire bir tahmin edebilme başarısına vardılar.

McKinsey gibi şirketlerin işlerini yapan firmalarımız yok mudur? Alınacak danışmanlık hizmetlerine bunlardan birinin gücü yetmezse üçü-beşi bir araya getirilir.

Savunma sanayiinde yerli silah üretirken fikir sahasında münhasıran yabancı fikir sahipleriyle çalışmak beklenen faydayı vermeyeceği gibi zarar da doğurabilir. İstikbalimiz mevzubahistir. Yabancının bir numaralı meselesi eline geçecek paradır. Bize lazım olansa bu savaşı kazanmayı gaye edinmiş divanelerdir.

Bir musibet bin nasihatten evladır. Hatadan dönmekle kalmayarak kendimize yetme ana fikrini hayata geçirmek için ihtiyaç duyulan her alanda danışmanlık şirketlerinin temelini atmalı ve var olanları da teşvik edip güçlendirmelidir. Küçük ve orta boy sanayiye destek olunduğu gibi devletin küçük ve orta boy fikrî işletmelere de destek olmasıyla fikir satar duruma gelmeliyiz.

Şu acı hakikati unutulmamalıyız:

-Son dört asırdır, fikir ihraç edemiyoruz.

IMF’den para ummak ne kadar mahcup edici idiyse yabancı şirketlerden irşad beklemek de o kadar mahcup edicidir.

Hatta; devlet, kurulacak ve var olan düşünce kuruluşlarıyla yakından meşgul olacak muvazzaf bankayı da tayin edebilir. Ecdat, mülkünü, banka kurularak faiz işletmeciliği yapılması ve o bankanın spor takımları için vakfetmedi. Vakıfbank, Vakıf Katılım’a devredilerek tamamı Vakıf Katılım adını alabilir. Bu sermaye, hukuk çerçevesinde diğer işlerinin yanı sıra fikrî sermayemize de dayanak olabilir.

Hem üniversitelerimiz dünya üniversiteleri içinde ilk 500’e girmeli ve hem de dünya çapında düşünce kuruluşlarımız olmalıdır…

.EĞİTİMDE KALİTE ŞARTI

2018-10-05 02:00:00

A -

A +

Bugün için gündemin zirvelerinde yer alsa da terör bile, ekonomik savaşlar bile, silahlı çatışmalar bile er veya geç bir gün bitecektir.

Dünya, durdukça, milletler var oldukça, devletler ayakta kaldıkça, insandaki tekâmül cevheri tükenmedikçe eğim, mes’elesi sürüp gidecektir.

Eğitim, daha kuşatıcı bir ifadeyle maarif, yalnızca devlet mes’elesi değil, aynı zamanda ferd, aile, cemiyet, millet ve şüphesiz ki istikbal yani beka mes’elesidir. Bireyden devlete kadar uzayıp giden bu unsurlar için eğitimin temel ve ana mes’ele olması gibi eğitim için de kalite, temel ve ana mes’eledir.

Kalite, vasıflı, nitelikli, hedef alınmış gayeye cevap verir mahiyette olmak demektir. Buna ulaşana da kaliteli denir.

Meşhur misali tekrar etmekte fayda görüyoruz. Son bir asra yakın bir zamandır iki Bakanlığın isminin başında “millî” kelimesi yer almaktadır. MEB ve MSB dışında hiçbir zaman hiçbir Bakanlığın isminin başında “millî” kelimesi bulunmadı. Beş yıl kadar önceye dek MSB bütçesi MEB bütçesinden fazlaydı.

Bugün millî eğitim ikliminde anaokulu, ilköğretim okulu, lise, üniversite ve lisan süstü talebelerle birlikte 30 milyon civarında çocuk, genç ve yetişkin genç tahsil almaktadır. Bu sayı, birçok devletin nüfusundan fazladır.

Diğer taraftan üniversitesiz il kalmamıştır. Vakıf üniversiteleri de devlet üniversitelerinin yaklaşık olarak yarısı kadardır. Her şehre üniversite kurulmasının bir faydası da iç göçü azaltmasıdır. 50 yıl öncesinde ortaokula köyden şehir merkezine, liseye, kendi ilçesinden daha büyük olan komşu kazaya gidilirdi. Bugünkü burslar, yurtlar, akıllı tahtalar, sene başında sıraya konan kitaplar, servis araçları 50 değil 25 sene önce bile hayal edilemezdi.

Bizde eğitim, kasıt ve cehaletin neticesi olarak son bir asırda en fazla kavga yapılan konulardan biridir. Bir dünya görüşü, o sahayı ele geçirdiğinde diğer dünya görüşünde olanları mağlup etmenin peşindeydi.

Son münakaşa 4, artı 4, artı 4’e yani eğitimde süreye dair yaşanmıştı. Bu kavgalar daha gündeme gelmeden çok önceki tarihlerde biz, bu sütunda şunu teklif etmiştik. İsteyen araştırmacı bulabilir:

-Eğitim süresi, insan ömrüyle mukayese edildiğinde çok uzundur. Ömrün yarıya yakını tahsilde geçmektedir. Gençlerimize zaman kazandırmalıyız. Bu sebeple ilkokulları 4 yıla düşürelim, ortaokul ve liseleri birleştirerek 4 yıl yapalım, 5 ve 6 yıllık fakülteleri de 4 yıla düşürelim, bazı 4 veya 5, 6 yıllıkları 2 yıla çekelim. Böylece bir gence bir fakülte hayatı kazandırmış oluruz.

Tam aksi oldu. İlköğretim uzatıldı. Üstüne bir de liseler 4 yıl yapıldı.

Eğitim hayatımızın her döneminde süre gibi, and içme gibi, her orta ve liseyi karma yapma gibi ideolojik taassuplar baskın oldu.

İslam dini, Kur’ân-ı kerim ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- hayatı olan Siyer-i Nebi derslerinin müfredata girmesi bile kendinde uygarlık vehmeden çok kimseyi çileden çıkarttı.

Şu son 15-20 yılda yapılanlar, eğitimin madde tarafıyla, kabuğuyla, kemiyyet cephesiyle alakalıdır. Sırada asıl yapılması gerekenler, var. Kendi köklerimizden kendi göklerimize yükselecek nesilleri inşa edecek eğitim sistemine hasretiz.

Zaman zaman şikâyetler alıyoruz. O sıra üstlerine konan kitaplardan bazıları, aynen Mustafa Necati zihniyetinde zararlılardır. Bazılarında Türkçe felaket çapta tahrip edilmiş. Bundan böyle eğitimde tek hedef kalitedir. Dünya ile yarışacak gençler yetiştirmek gerekir. Bunun ölçüsü bilgidir. Çocuk, genç, bilgiyi ister evinden takiple öğrensin, isterse sınıfta öğretmeni takip ederek. Karma eğitim için de dayatma değil, velilerin tercihi belirleyici olmalı. Süreyi kısaltacak tedbirler mutlaka alınmalı, ara eleman yetiştirmeye önem verilmeli, kuru diploma her şey görülmemelidir.

Eğer kalitede mutabık kalıyorsak şunda da mutabık olmalıyız. Öğretmeni kaliteli olmayan bir eğitim sistemi kalitenin sadece lafını eder. Bütün devirler için şu ölçü geçerli olmalı:

-Öğretmen maaşı, milletvekili maaşının yarısı kadardır.

O zaman en zeki gençler, öğretmen yetiştiren kurumları tercih ederler. 2071 Cihan Devleti Türkiye, hedefine ancak ve ancak inancı, dili, kalbi ve fikri yerli, derdi, davası ve gayesi olan nesiller yetiştirmekle ulaşabiliriz.

.EĞİTİMİ DÜŞÜNMEK

2018-10-04 02:00:00

A -

A +

Maarifimiz; eğitim yüz sene, iki yüz sene önce olduğu gibi bugün de en önemli meselemizdir. Hiç şüphe yok ki yüz sene sonra da en önemli meselemiz olmaya devam edecektir.

Tanzimat idaresi, Batı’yla aramızda doğan farkı kapatmak için önde gelen Avrupa şehirlerine talebeler gönderdi. Buralarda okuyan bu gençler, yurda kendileri olarak dönmediler. Başkalaşmışlardı, yabancılaşmışlardı, fikren zehirlemişlerdi.

10 yılda her yaştan 15 milyon genç inşa etme peşindeki Erken Cumhuriyet, din, dil, tarih, irfan ve kültür olarak mazinin her değeriyle irtibatını koparmış yeni bir nesil yetiştirmeyi kendine ideoloji edinmişti. Hasan Ali Yücel, Erken Cumhuriyet’in gördüğü düşü Köy Enstitüleri vasıtasıyla hayata geçirmeye çalıştı.

Ulusalcılar ve Kemalistler için Köy Enstitüleri ve devrin maarif vekili Hasan Ali Yücel bugün de dokunulmazdır.

Adnan Menderes iktidarının Hasan Ali Yücel’e karşı çıkarttığı maarif vekili Tevfik İleri’dir. Tek parti rejimi, mazi ile köprüleri atma hedefi çerçevesinde kıyafet, harf ve dil inkılapları yapıp, dini reforma tabi tutmaya yeltenirken, hatta bu alanda tahribatlar da yapmışken DP/Demokrat Parti, ağırlıklı olarak yol, baraj fabrika gibi yatırımlarla meşgul oldu. Aynı tarz AP ve diğer sağ iktidarlar döneminde de devam etti. Sağ veya şu yahut bu ölçüde yerli ve millî iktidarlar, aradaki kısa kesintiler bir yana bırakılırsa 1950’den bu yana işbaşındadır. Aradan geçen 68 yıl zarfında sağ tarafta Tevfik İleri dışında iz bırakan Millî Eğitim Bakanı hatırlanmıyor. Merhum İleri’yi hatırlayan insan sayısı ise yok denecek kadar azdır.

Yerli kökten gelen iktidarlar, zamana mührünü vuran, abide şahsiyet bir millî eğitim bakanı çıkartamadı. Hüsnüniyetle çalışan, koşturan çok kimse oldu. Ancak bizim kastettiğimiz farklıdır. Adli sahada bir Ahmed Cevdet Paşa örneğini tekrarlayamadığımız gibi o örneğin benzerini eğitimde de göremedik.

Buna mukabil üstelik tek başına iktidar olamadığı, azınlık veya koalisyonla işbaşına geldiği hâlde 1970’lerdeki Ecevit CHP’si Mustafa Üstündağ ve Necdet Uğur ismindeki eğitim bakanlarıyla, DP ve AP eliyle iyi-kötü meydana gelmiş 20 yıllık birikimi hallaç pamuğu gibi atıp millî eğitim teşkilatına 45 günlük tahsillerle militan öğretmenler soktu.

Yerli ve millî unsur, Erken Cumhuriyetten beri dışlanmıştı. Bu vatandaşlar, kendilerini öteki hissediyorlardı. Gizli-saklı yollarla dinî değerler öğrenilse de şehirleşmeyle birlikte eğitimin imkân ve nimetlerinden faydalanma zarureti de doğdu. Bu ihtiyacı, ne tek başına aile karşılayabiliyordu ve ne de horlanan hırpalanan İHL’ler buna cevap verecek şartlara sahipti.

Bu bir boşluktu. O boşluğu Fetullah Gülen gördü veya daha doğru bir ifadeyle önünde böyle bir pencere açtılar. Bunun üzerine resmî ideolojiden yakınanlar ona taraf döndüler. Yeni girilen yolun gerçekte ne olduğunu anlamak için 40 yıl geçmesi, 15 Temmuz 2016 ihanet ve işgal teşebbüsünün yaşanması gerekecekti. Acı sonuç şuydu ki FETÖ, ülkenin çocuklarını devşirip mankurtlaştırmıştı.

Yani:

Millet, Tanzimat’ta kaybetmişti.

Tek Parti’de kaybetti.

70’lerde kaybetti.

Tam buldum derken de FETÖ ihanetiyle kaybetti.

Tanzimat’tan bu yana Türkiye’nin her meselesinden daha önemli büyük bir eğitim meselesi vardır.

Dünün hata, yanlış ve günahlarını bilmeden; çok ciddi şekilde yarını hesap etmeden bugünün üzerinde durmakla bu büyük meselenin halli mümkün olamaz.

Eğitim, süre değildir, mekân değildir. Eğitim; fikri olan, sevdası olan, söyleyecek sözü olan insan demektir. Dünya ile yarışacak millî ve yerli nesiller yetiştirmek demektir.

.VEKİLLERİN YENİ SİSTEMLE İMTİHANI

2018-10-02 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 1 Ekim 2018 Pazartesi günü Meclis kürsüsünden yaptığı açış konuşmasıyla TBMM’nin yeni kanun yapma dönemini başlatmış oldu.
Bu konuşmayla aynı zamanda kendi döneminin hesabını verdi. Yapılanları sayıp döktü, yapılacakları izah etti.
İlk anayasamız olan Kanun-ı Esasi 23 Aralık 1876’da ilan edildikten sonra ilk meclis açış konuşmasını 20 Mart 1877’de Sultan Abdülhamid Han yapmıştı. Türkiye, o gün parlamento hayatına ve kuvvetler ayrılığı sistemine geçiyordu.
O tarihten günümüze 15 devlet reisi vazife yaptı. Bunlardan üçü Padişah, on ikisi Cumhurbaşkanıdır.
Seçimlerin ardından 20 Mart 1877’de çalışmaya başlayan ve Meclis-i Meb’usan ve Meclis-i Ayan’dan meydana gelen ve her ikisine birden Meclis-i Umumi denen parlamento, çift kanatlıydı. Sultan, 20 Haziran 1877’de ülkenin parçalanmasını önlemek için milletvekilleri meclisi olan Meclis-i Mebusanı kapatmak zorunda kaldı. Kanun-ı Esasi yürürlükteydi. Ayrıca adına 1961’den sonra Senato denecek olan Ayan Meclisi de açıktı. Kapatılan meclis 24 Temmuz 1908’de yeniden hizmete başladı. Meclis-i Meb’usan 28 Ocak 1920’de Misak ı Millî’yi kabul ve ilan ettikten sonra 11 Nisan 1920’de işgalci İngiliz askerleri Meclis’i basarak dağıttılar. Meb’uslar, Ankara’ya geçerek kurtuluş hareketine katıldılar. 23 Nisan’da Büyük Millet Meclisi teşkil edildi. Ankara’daki yeni Meclis, 1921 Teşkilat-ı Esasiye Kanununu yaptı. Kanun-ı Esasi ve 1921 geçici anayasası 20 Nisan 1924’te yürürlüğe girecek olan Teşkilat-ı Esasiye Kanununa kadar devam etti. 24 Temmuz 1908’de başlayan II. Meşrutiyet, çok partili siyasi hayat dönemidir. Bu dönem 28 Ekim 1923 Tarihine kadar devam etti.
29 Ekim 1923’te devletin şekli Hükümdarlık idaresinden Cumhuriyet idaresine intikal etti. Demokrasiye, çok partili hayata geçiş ise 1925’teki Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ve 1930’da ısmarlama kurulan Serbest Cumhuriyet Fırkası adındaki 6 ay ömürlü partiler dışında 1945’te başlamış, genel seçimler 21 Temmuz 1946’da yapılmıştır. 1923-1946 arası tek partili hayattır.
1920-1961 döneminde Meclis, tek kanatlıdır. 1961’den 1980’e kadar ise senato vardır, meclis çift kanatlıdır. 1920/23’ten 25 Haziran 2018 genel seçimlerine kadar parlamenter sistem hayattaydı. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi, 16 Nisan 2017 Anayasa değişikliği halk oylamasıyla kabul edildi. 1923’ten 10 Ağustos 2014’e kadar devlet başkanını TBMM seçmişti. 2007’de yapılan anayasa değişikliği ile halk, Cumhurbaşkanını doğrudan kendi oyu ile seçme hakkına kavuştu.
Devlet başkanına 1923’ten 1961’e kadar “Reis-i Cumhur” 1961’den bugüne Cumhurbaşkanı dendi. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçilmesinden bu yana Devlet başkanına aynı zamanda “Başkan” da denmektedir. Önceki devlet idarelerinde devlet reisinin Padişah, Han, Sultan diye birkaç unvanı vardı.
Kanun-ı Esasiden bugüne birçok darbe ve darbe teşebbüsleri yaşanmıştır. 20 Mayıs 1878’te Ali Suavi, Abdülhamid Han’a karşı darbeye kalkıştı. 23 Ocak 1913’te Enver Paşa ve İttihadçılar, Bab-ı ali’yi basarak kanlı bir şekilde Hükûmeti ele geçirdiler. 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971 Muhtırası, 12 Eylül 1980 darbesi, 28 Şubat 1997 Cunta darbesi, 27 Nisan 2007 e-Muhtırası, 28 Mayıs 2013’te başlayan Gezi kalkışması, 17/25 Aralık 2013 tarihli Yargı darbe teşebbüsü ve 15 Temmuz 2016 FETÖ darbe ve işgal teşebbüsü ise Cumhuriyet dönemi habis vak’alarıdır.
Ayrıca 1970’lerin ortalarından bu yana ülkeye bir de bölücü örgüt musallat edilmiştir.
Ayrıca Tek Parti döneminde İstiklal Mahkemeleri eliyle kan dökülmüş, benzer haksızlıklar, 1961’de bir Başvekil iki Bakanın sözde mahkeme eliyle asılmasıyla tekrarlanmıştır.
Kanun-ı Esasi’den 1923’e kadar Hükûmet başkanlarına Sadrazam, 1923’ten 1961’e kadar Başvekil, 1961’den Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçinceye kadar Başbakan denmiş Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçtikten sonra da Başbakanlık makam ve unvanı kaldırılmıştır.
Kanun-ı Esasi döneminde 1877/78 Türk Rus Harbi,1897 Türk-Yunan Harbi, 1911’de Libya’da Türk İtalyan Harbi, 1912’de Türk Bulgar Harbi, 1914’ten itibaren İlk Cihan Harbi, Sarıkamış Harekâtı, Çanakkale Müdafaası ve İstiklal Savaşı yaşanmıştır.
1920’de de Cemiyet-i Akvam’a dâhil olduk. 1 Kasım 1922’de Hanedan idaresine son verilerek Osmanlı Hanedanı yurt dışına gönderildi. 3 Mart 1924’te Hilafet, TBMM’nin manevi şahsına dâhil edildi.
1924 Anayasası mer’iyetteyken 1946’da BM’ye, 1949’da Avrupa Konseyine 1952’de NATO’ya girdik. Daha evvel 1950’de BM Gücüne dâhil olarak Türk Ordusu Kore’de unutulmaz zaferlere imza atmıştı. 1959’da ise AB’ye müracaat ettik. Ordumuz, 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs’a çıkmış ve bunun neticesinde KKTC kurulmuş, 24 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı ve 20 Ocak 2018’de Afrin Harekâtını yapmış ve Kuzey Suriye’de Fırat Nehri’nin batısında güvenli, huzurlu ve insanca yaşanan bölgeler tesis edilmiştir. Şimdi sıra Fırat’ın doğusundadır. Tam bu esnada ülkemize karşı Trump yönetimi tarafından Ekonomik Savaş ilan edilmiş fakat millî seferberlikle döviz üzerinden yapılan bu saldırılar kırılmış ve kırılmaya devam etmektedir.
TBMM, kırmızı koltuk ve dolgun maaştan ibaret değildir. Böylesine meşakkati bir yoldan gelmektedir. Bu Meclis, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçişten sonraki iş yapacak ilk Meclis’tir. Kendisini büyük iş ve imtihanlar bekliyor.
Önceki dönemde 550 vekil var iken şimdi 600 vekil mevcut. Meclis, kanun yapacak ve icra organını denetleyecektir. Evvela Meclis İç Tüzüğünü ele alacaktır. Sonraki en büyük işi yepyeni, yamasız ve yarasız yeni bir anayasa inşa etmek olmalıdır.
Yeni yapılacak anayasada vekil sayısı ülke nüfusuna nisbetle seçilebilir. Mesela 80 milyonken 800, 90 milyonken 900, 100 milyonken 1000 vekil olmalıdır. Ayrıca vekiller, sabah 9’da çalışmaya başlamalı, 15-18 arası makamlarında vatandaşları dinlemeli, cumartesi ve pazar da kendileri vatandaşa gitmelidir…

.TÜRK-ALMAN DOSTLUĞU

2018-10-01 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, geçen hafta Almanya’ya yaptığı ziyarette görkemli bir törenle karşılandı.

Sn. Cumhurbaşkanı, BM konuşmasında olduğu gibi Almanya’da da gerek basın toplantısında ve gerekse Alman Cumhurbaşkanının akşam yemeğinde icap ettiğinde sözünü sakınmadı. Gerçekleri protokole feda etmedi. Milletinin arzu ve hislerine tam tercüman oldu.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Almanya ziyaretini “bazı fikir ayrılıklarımız olsa da dostluğumuzu pekiştirdik” cümlesiyle değerlendirdi.

Bu ziyarette bir de ilk yaşandı. Federal Başbakan Angela Merkel, ilk defa olarak “FETÖ organizasyonu” diye konuştu. Daha evvel yumuşak ifadeler kullanıyordu. Buna rağmen Türkiye kamuoyu, memnun olmamıştır. Cümledeki tek değişiklik “Gülen” isminin yerini “FETÖ” kelimesinin almasıdır. Sn. Merkel, “FETÖ” demiş fakat bu terör örgütünün bütünüyle Almanya’dan süpürülüp atılacağını söylememiştir. PKK ve diğer bazı terör örgütleri için de bir taahhütte bulunmamıştır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sadece “terör örgütünün paçavraları şehirlerinizi kirletmemeli” sözü değil, daha başka sözleri de Alman muhatapları tarafından suskunlukla karşılanmıştır.

Diğer yandan yalnızca Can Dündar’ın basın toplantısına iştirakinde akredite edilmesi değil, bazı gösteriler de tertip kokmuştur. Mezkûr örgütten nemalandığı anlaşılan bazı Alman gazeteleri ise FETÖ taşeronluğu yapmıştır.

Bu arada Türkiye’de faaliyet gösteren bazı Alman şirketlerinin yöneticileri “Türkiye şartlarını hazırlasın; bir asır daha Türkiye’de kalalım” talebinde bulunmuşlardır. Bizde buna muhalif olan yoktur:

Türkiye ve Almanya, sadece ticaret ve ekonomide değil, siyasette de yekdiğerine lazımdır. Türk-Alman dostluğunun temelleri II. Abdülhamid ve II. Wilhelm zamanında atılmıştır. Alman muhabbeti, 1908-1918 yılları arasındaki İttihadçı dönemde ifrata kaçmış, 1920-1940 Erken Cumhuriyet Döneminde ise aynı ifrat bu defa İngiltere’yle yaşanmıştır.

Almanya ve Türkiye, Büyük Cihan Harbi’nde aynı hüsranı paylaşan iki eski arkadaştır. Almanya, daha sonra bir de Hitler çılgınlığı yaşayarak II. Cihan Harbi’nin de mağlubu olmuş, ülkesi ikiye bölünmüştür. Enkaza dönen bu memleketi 1962’den itibaren ayağa kaldıran esas unsurlardan biri de Türk emeğidir. Bugün bu ülkede 3 buçuk milyon Türk vardır. Bugün 3. 4. Nesil Türklerin 4 yüz bin iş yeri faaliyettedir. Dedeleri buraya işçi olarak gelen torunlar, şimdi Almanların işverenidir. Bu da hayatın bir gerçeğidir. Trump da Almanya’dan Amerika’ya göçmüş Alman muhaciri bir aileye mensuptur.

Şu da var ki Avrupa ülkeleri, Ankara’yla münasebetlerini tartarken münhasıran Batı Türkleri’ne bakmamalılar. Türkiye, bugün Abdülhamid-i sâniden sonra dünya Müslümanları nezdinde ilk defa bu kadar değerli ve tabi olunmaya layık yüksek seviyededir. Nüfuz hesabında yalnızca 3,5 milyon Türk nazarı itibara alınırsa yanıltıcı olur. Milliyet unsuruyla birlikte daha gerçekçi olmak adına Müslümanlıkla ele alınmalıdır. Avrupa’daki Türkiye lobisinde şu veya bu ölçüde Müslüman nüfus ve nüfuz vardır. Nitekim Köln’de açılan ve daha başka merkezî Avrupa ve Alman şehirlerinde de açılmasını beklediğimiz Cami, münhasıran Türklere hizmet vermeyecektir. Camiler, İslam ümmetinin müşterek mülküdür.

Almanya’nın bugünkü ve yarınki idarecileri şunu asla unutmamalı ki Türkler, her şeyi affedebilir fakat samimiyetsizlikle vefasızlığı affetmez Trump Amerikası “stratejik ortağız” derken diğer taraftan da vatanımızın birlik, dirlik ve bütünlüğüne düşman terör örgütlerine, ton üstüne ton silah yardımı yağdırmaktadır. Beyazsaray’ın hem bu çifte standardı ve hem de bize ekonomik savaş açması, Türkiye’ye Soçi ve Berlin buluşmalarını yaşatmış, her iki buluşma da verimli olmuştur.

ABD, Rusya, Almaya ve diğerlerinin Türkiye’ye rağmen Orta Doğu’da varlık göstermeleri gayet problemlidir. Biz, bulunduğumuz iklimi ne sömürürüz ve ne de sömürülmesine izin veririz. Bizim sicilimiz temizdir. Biz “herkes kazansın, herkes insanca yaşasın, herkes hür olsun” diyoruz. Bu sebeple Almanya, Türk Milletinin terör ve Suriye mevzuunda ne dediğine dikkat etmelidir. Berlin’dekiler, bunları anlar ve samimi olurlarsa ticari ortaklıklar da bir asrı daha arkada bırakabilir.

.CANAVAR ÜRETEN ŞARTLAR

2018-09-28 02:00:00

A -

A +

O, bundan 18 yıl evvel 25’indeyken büyükannesi yaşındaki bir hanıma yardım etmek için yaklaşmış ve tuzağına düşürdükten sonra zavallı kadını 42 yerinden bıçaklayarak öldürmüş ve bileziklerini gasbederek kaçmış.

Fail, böylece hem cinayet ve hem de gasp suçu işlemiştir. Polis, bir müddet sonra onu yakalayıp adliyeye sevk etmiş.

Yapılan muhakeme bittiğinde ağır ceza mahkemesi, sanığa önce müebbet hapis cezası vermiş, sonra da ceza kanununun 62. Maddesinden hareketle “mahkemedeki iyi hâli”ni dikkate alarak müebbet hapsi 25 yıl ağır cezaya çevirmiş.

Mahkûm, cezasını 16 yıl çekmesinin ardından Ceza İnfaz Kanunu 107. Maddesinden istifadeyle 2016 yılında tahliye olup serbest kalmış.

Serbest kalınca sosyal medyada 5 ayrı sayfa açmış ve bu arada bir de araba satın almış.

Bu olay, gülleriyle meşhur Isparta’da yaşanmıştır. Bu güzel şehrimiz, geçtiğimiz temmuz ayında bir kayıp olayı daha yaşar. Yaşlı bir hanım, birden ortadan kaybolur. Vak’a emniyete intikal eder, arama ve soruşturmalar yapılsa da bir iz bulunamaz.

O kayıp, bulamadığı gibi 7 gün önce bir yaşlı hanım daha kaybolur. Bu defa zanlı bulunur. Anlaşılan o ki polis, o hapishaneden çıkmış katili göz hapsine almıştır. Karakola getirilip ifadesi alınır. Canavar, işlediği her iki cinayeti de itiraf eder. Kadınlara yardım teklifiyle yaklaştıktan sonra kaçırarak boğup öldürdükten sonra üstlerindeki ziynet, para kredi kartını alarak ne varsa gasbetmiştir.

7 gün önce kaybolan hanım, çocuğunu ziyaretten dönüşte durakta otobüs beklerken katil, onu arabasına alıp tenha bir yere kaçırarak cinayeti işlemiştir. Polisin ipin ucunu yakalama sahnesi de duraktaki arabaya alma zamanıdır.

Fail, mağdureleri gömdüğü iki ayrı semtteki yerleri göstermiş, bileziklerden bir kısmı evinden çıkmış, ilk kaçırdığı mağdureyi öldürdükten birkaç gün sonra kredi kartıyla iki ayrı bankadan 750 TL çektiğini de söylemiştir.

Polis, katilin evinde bakıma muhtaç bir engelli ablanın olduğunu tesbit etmiştir...

Hayır; polisiye bir romandan bir sayfa okumadınız. Haber, dün bazı gazetelerle vardı. Haberler, temiz görünüşlü ve 43 yaşında olduğunu yazdıkları bir eski mahkûmun ninesi ve anası yaşındaki kadınları nasıl öldürdüğünü yazıyordu.

Vak’ayı verdik; şimdi gelelim meseleye:

Bir genç daha 25 yaşındayken birkaç bilezik uğruna 72 yaşındaki bir hanımı 42 bıçak darbesiyle kalbura çevirip 16 sene yattıktan sadece iki sene sonra iki ay arayla yine aynı yaşlarda iki hanımı yine kendilerine yardım edeceği yalanıyla kandırıp kaçırarak boğup öldürmüş üstlerindekini gasbetmiştir. Demek ki 16 sene mahkûmiyet ona hiçbir nedamet hissi, pişmanlık yaşatmamıştır.

Biraz derinleşelim:

Bu kimse, ilk cinayeti işlediğinde 25 yaşında olduğuna göre yüksek tahsil yapmış olabilir. Değilse lise o da değilse muhakkak ortaokul bitirmiştir. Fotoğraftaki duruş bu kanaati veriyor. Öyle ise hadi diyelim ki aile, bir şey öğretemedi; hiçbir eğitim kademesi de bir şey öğretmedi mi? Polis, bugün “özürlü ablasına bakmak veya toplumdan intikam almak için cinayet işlemiş olabileceğini” tahmin etmekte.

Şu hâlde aile, bir şey öğretememiş, okul bir şey vermemişken mahalle de üstüne düşeni yapmamış, mahallenin imamı, muhtarı, eşrafı bir varlık gösterememiş ve galiba sağlıkçılar da o özürlü kadından haberdar olmamıştır.

Diğer fasla geçelim:

Bu olay tam da af meselesi tartışılırken gündeme geldi. Bu bakımdan ayrıca önemlidir. İdam cezası, TCK/Türk Ceza Kanunu’ndan kaldırıldığı için mahkeme, 2000 yılındaki ilk cinayette maktuleye -kanunun diliyle- “canavarca hislerle” 42 bıçak birden saplayan caniye ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası değil, duruşmalardaki iyi hâlini dikkate alarak evvela müebbet mahkûmiyet vermiş, ardından da bu cezayı 25 yıla düşürmüştür.

16 yıl yattıktan sonra dışarı çıkmasının sebebi ise TCK’nın 62. Maddesidir. Bu madde “meşruten tahliye”yi düzenlemektedir. Mahkûm içeride düzgün yaşamışsa cezanın miktarına göre infazda erken tahliye gerçekleşir. Bu olayda-cezanın üçte ikisini çekmiş ve sicili temizse bırakılır. Ancak dışarıda benzer bir suç işlerse yeni suçun cezasını eskisiyle beraber çeker.

Buradaki püf noktası, sanığın mahkeme veya duruşmadaki “iyi hâlidir”. Sanık yargılamalarda iyi hâl göstermişse hâkim, onun geçmişini, sosyal hâlini ve geleceğini düşünerek cezada tenzilat yapabilir.

Nedir bu iyi hâl veya hüsnü hâl?

Tarife gerek yok; fotoğraf her şeyi anlatmakta. Fotoğraf şudur. Mahkeme hey’eti yerindedir. Huzurda da takım elbiseli, kravatlı, ceketi düğmeli, el pençe boynu bükük sanık vardır.

Bu manzara ve yalan mı doğru mu meçhul soru üzerine verilen “pişmanım” cevabı, yürekleri yumuşatmaktadır. İyi hâl üzerine indirim bir mecburiyet değil takdirdir.

Öyle ise soru:

İdamlık suçun seke seke 25 yıla düşerek tahliyeye kapı açılmasında ve ardından cinayetler işlenmesinde hadi mahkeme denemiyorsa bile ceza ve ceza usul mevzuatının payı yok mudur?

Yukarıda aile, mahalle ve okulu sorguladık. Hapishaneyi görmemek olmaz. Eskiden hapishanelere “ceza ve ıslah evi” denirdi. Bu cani, hapishanede yatarken acaba hangi ıslah çalışmalarıyla ıslah edilmeye uğraşılmış?

“Devlet suçluyu affedemez” diye hep söylüyoruz; Cumhurbaşkanı da söylüyor.

Peki...

Devlet suçluyu affedemezken, affetme hakkı mağdur ve mirasçılardayken kanun, mevzuat, ceza sistemi ve yargılama usulü hangi gerekçeyle verilecek cezayı sembolik hâle getirmekte yani affı ilk günden çıkartmaktadır?

Eğer, 18 sene evvel işlenen 42 bıçak darbeli o menfur cinayetin faili idam edilseydi o şimdi hayatta olmayacağı için iki kişiyi daha aynı nefret ve caniyane hislerle öldüremeyecekti.

Yapılan nedir?

Bir kişi kurtarılmak istenirken iki kişi öldürülmüş oldu.

Merhametlilerin en merhametlisi Allahü teala Kur’ân-ı kerimde “kısasta hayat vardır” buyururken, Merhamet Medeniyetinin mimarı Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- bunu tebliğ ederken uygulamada yaşanan şu çelişki nedir?

Kanunlar, anayasaya aykırı olamaz. Onun gibi bugün hiç olmazsa yürürlükteki mevzuat da Kur’ân-ı kerime aykırı olmasın.

.BU BM ÖMRÜNÜ TAMAMLADI

2018-09-27 02:00:00

A -

A +

I. Cihan Harbi’nden sonra “Cemiyet-i Akvam/Milletler Cemiyeti” kurulmuştu. 10 Ocak 1920’de kurulan bu teşkilat, II. Cihan Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. 24 Ekim 1945’te BM’nin yerini almasıyla da 1946’da tasfiye oldu.

BM kurulunca 5 galip devlet, BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi ismiyle teşkilatın seyir köşküne çöreklendiler. Diledikleri her kararı, içlerinden herhangi birisi veto edebilir/reddedebilirdi. Diğer devletlerin yer aldığı meclis/genel kurul ise, 5’li gücün kendi isteklerine göre yönlendirdikleri bir ikna odasıdır. Esas olan adalet değil, menfaattir. 5 patronun menfaatine aykırı olan her şey yok edilmeye mahkûmdur.

Bugüne kadarki manzara şudur ki devlet temsilcilerinin bir parkta toplanarak bir meselede sırayla kürsüye çıkıp konuşmalarıyla bunu BM’de yapmaları arasında bir fark yoktur. Eğer, BM’nin adil ve tarafsız karar alması gibi samimi bir dilek varsa evvela bu binanın bitaraf bir ülkede olması gerekir. Veya toplantılar, dönüşümlü olarak farklı bir ülkede yapılabilir. Amerika’nın istemediği bir devlet adamına vize vermemesi sebebiyle o şahsın BM toplantılarına katılamadığı hatırlarda olmalı. Nitekim Cemiyet-i Akvam’ın merkezi Cenevre’ydi.

Türkiye, daha Başbakanken Sn. Recep Tayyip Erdoğan’la vicdan, insaf ve iz’anlara taşıdığı “dünya, 5’ten büyüktür” tezini, bugün de devam ettirmektedir. 26 Eylül 2018’de Başkan Erdoğan’ın BM’nin 73. Genel Kurul toplantısında yaptığı konuşma, 100 üzerinden 100 alacak kadar doğru, dolgun ve seviyeliydi. Sn. Erdoğan, BM’de Türk milletini, İslam ümmetini ve her renk dil ve aidiyetten dünya mazlum, mağdur ve fakirlerini liyakatle temsil etti. BM Gençlik Teşkilatı Kurulması ve mekânının da İstanbul olması teklifi çok yerindedir.

Ana fikirse BM’nin yeniden yapılandırılmasıdır. Bu artık bizim millî bir projemizdir. Sıkı sıkıya takip etmemiz gerekir. Bu bozuk yapı değişmezse zulüm sona ermez.

Eğer Akvam-ı Beşer, işe yarar bir cemiyet olsaydı II. Cihan Harbi çıkmazdı. Çıktı ve yıkıldı.

Bundan ders alarak BM yeniden yapılandırılmalıdır. Bu teşkilat, bir harbin enkazı üstüne kuruldu. O gün dünya, iki kutupluydu, soğuk savaş vardı. Bugün aradan üç çeyrek asır gibi uzun bir zaman geçmiş ve dünya başka bir döneme evrilmiştir. BM, ya yeniden yapılanıp adaletle hükmeden bir kuruma dönüşecek veya bu taşeron hâliyle çökecektir.

Bu BM, bugüne kadar hiçbir memnuniyet verici işe imza atamamış, savaş, soykırım, katliam ve adaletsizliği önleyememiştir.

BM, Kore, Vietnam, Arap-İsrail, SSCB-Afganistan, İran-Irak Harplerini, Sovyetlerin Kırım, Ahıska, Macaristan, Çekoslovakya, Afganistan, Azerbaycan’ı, İsrail’in Filistin, ABD’nin Irak işgallerini, Sırpların Boşnak soykırımını, Jivkov’un Bulgaristan’daki Osmanlı Türklerine etnik temizlik yapmasını, Ermenilerin Azeri, Burma ordusuyla Budistlerin Arakan’ın Rohingyalı Müslümanlara reva gördüğü katliamı, Doğu Türkistan’ın günbegün Çinlileştirilmesini, Yemen ve birçok Afrika ülkesindeki iç harbi, Suriye halkıyla Rohingyalı Müslümanların mülteci durumuna düşmelerini, Fransa’nın Afrika’daki zulmünü, Keşmir ve Kıbrıs ihtilaflarını ve İsrail’in bitip-tükenmeyen Filistin’i yok etme politikalarını, kadın, çocuk ve sivilleri öldürmesini önleyemedi. Önlemek, mâni olmak bir yana İsrail’e 5’li Güç eliyle destek verildi...

Bu BM yıkılır mı?

Yıkılır.

Hem de gümbür gümbür. O da yıkılır, seyir köşkündeki adaletsizler de yıkılır.

Çünkü; zulüm payidar olmaz.

Bir yerde hak sahibi hakkını alamıyor, adaletsizlik yaşanıyor, gözyaşı dökülüyor ve bunlara mâni olacaklar seyrediyor ve hele bir de bizzat kendileri buna sebep oluyorsa orada gök kubbe başlara çöker.

Gök kubbe devrilmeden, 3. Cihan Harbi çıkmadan akıllar başlara devşirilip bu bencillikten kurtulmalı, BM fikren, fiilen ve maddeten kendini yeniden inşa etmelidir.

Bu BM, bugün rehineden farksızdır.

Ankara’ya gelince; sadece “dünya 5’ten büyüktür!” demekle kalmayıp İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, TK/Türk Keneşi, D 8, KEİT/Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı’nın iz bırakacak, ses getirecek denli çalışmaları temin edilmeli, onlardan hareketle BM sorgulanmalıdır.

.SYKES PİCOT

2018-09-26 02:00:00

A -

A +

Tarihin yetimleri; mülteciler gündemde. O göstermelik teşkilat BM’de Suriye dün bir kere daha konuşuldu. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir kere daha insanlığın vicdanını arayarak Suriyeli mazlum, mülteci ve mağdurların çaresizliğini paylaşacak yolları bulmaya çalıştı.

Fakat bu iyi niyetli çabalar nafiledir. Orada bu defa da bir şey yapılamayacak, 5’li kuvvetin güdümündeki BM bir kere daha havanda su dövecektir.

Sevr’in ön çalışması, Sykes-Picot/Saykıs-Piko gizli andlaşmasının künhüne vakıf olmadan, onun niyet ve hedefleri kelime kelime çözülmeden Yemen, Arabistan, Körfezler, Filistin, Suriye, Kürt meselesi ve Irak anlaşılamaz.

Kirli niyetlerin eseri mevzubahis andlaşmayı biz, burada ancak satır başlarıyla ele alabileceğiz. Bundan böyle resmî ve gayrı resmî imkânlarımızla meseleyi hep beraber işlemeliyiz:

Mark Sykes, yazar, asker, diplomat ve seyyahtır. İngiliz’dir. George Picot ise diplomat ve avukattır. Fransız’dır. Bunlar görünen taraflarıdır. Casus oldukları açıktır. Devrin Andrew Bronson’larıdır.

Zaman, sonradan “I. Cihan Harbi” denecek olan Büyük Dünya Harbi yıllarıdır. Büyük Britanya mağrur, Fransa Küstah, Rusya buz gibi donuktur. Kendini “Büyük Britanya” denen bir maske arkasında gizleyen İngiltere, aşiretlere türlü vaadlerde bulunarak bu saflar üzerinden Osmanlı topraklarını dilediği gibi yutma faaliyetindedir. Fransa devreye girerek İngilizlere bu yutma işini tek başına yapamayacağını ihtar eder. İhtilafın bir çözüme kavuşturulması işi Sykes ve Picot’a verilir. Bunlar, Kasım 1915 ile Ocak 1916 arasında çalışarak bir andlaşma taslağı hazırlarlar. Fransa ve Britanya, şubat ayında metin üzerinde mutabık kalırlar. Tabii bir de Rusya gerçeği vardır. Andlaşma metnini kaleme alan iki diplomat Mart 1916’da Moskova’ya giderek bir suret de hariciye nazırı Sergey Sazanov’a verirler.

Ancak bir ay sonra beklenmedik bir hadise yaşanacaktır. Kibirli İngiliz, semirmekten kan damlayan suratına kamçıdan beter yumruk, beline balyozdan ağır tekme yedi. Bunları vuran değişik rütbelerdeki askerlerimiz Süleyman Askerî, Halil Kut ve Nuri Killigil komutalarında cihad eden 6. Ordumuzdur. Büyük Britanya, 29 Nisan 1916’da Kut’ül Amare’de Mehmetçik önünde 30 bine yakın ölü ve 10 binden fazla esir vererek tarihinin en büyük hezimetini yaşar.

İngilizler, bu ezilmişlik içinde imza için masaya oturdular. Andlaşmayı Büyük Britanya adına hariciye vekili Edmond Grey ve Fransa adına Paul Comban 16 Mayıs 1916’da Londra’da imzaladılar. Rusya, Karadeniz ve Kuzeydoğu Anadolu’daki istekleri sebebiyle metni ekim ayına kadar oyalayıp istediklerine kavuştuktan sonra hariciye vekili imza attı.

Sykes-Picot Andlaşması adını alacak olan andlaşmanın maddeleri şöyleydi:

1-Bu andlaşma neticesinde Trabzon, Erzurum, Bitlis ile cenubi/güney Anadolu’nun bir kısmı Rusya’nın olacaktır.

2-Fransa Adana, Ayıntab, Urfa, Mardin, Diyarbekir, Musul ile Suriye kıyıları ve şarkî Akdeniz’i alacaktır.

3-Britanya Hayfa ve Akka limanlarıyla Basra, Bağdat ve Cenubi Mezopotamya’ya sahip olacaktır.

4-Fransa ve Britanya’nın kazandığı topraklarda ya Arap devletleri konfederasyonu veya bu iki devletin vesayeti altında tek Arap devleti kurulacaktır.

5-İskenderun serbest liman olacaktır.

6-Filistin’de mukaddes mekânlar bulunduğu için burada beynelmilel/uluslararası bir idare kurulacaktır.

Çarlık hariciye nazırı Sergey Sazanov’un imzasından bir ay sonra 25 Ekim 1917’de Rusya’da Kızıl İhtilal oldu. Bolşevikler, Çarlık imparatorluğunu yıkarak yerine geçtiler. İhtilalcilerden Lev Troçki 24 Kasım 1917’de İzvestiya gazetesinde Sykes-Picot Andlaşmasını yayınladı.

Dünya, böylece bu gizli andlaşmadan haberdar oldu. Komünist rejim, andlaşmadan çekildiğini ilan etti ise de bugün yaşananlar onu gösteriyor ki o gün imza sahibi olan hiçbir millet, bir asır evvelki emellerinden bugün de vazgeçmemiştir.

.AF

2018-09-24 02:00:00

A -

A +

Af, bu toplumda bir zamanlar şu telakkiye dönmüştü: “Sen, bildiğini işlemeye bak, nasılsa bir zaman sonra af ilan edilir, çıkarsın!”

Böyle bir telakkinin yerleşik kanaate dönüşmesi bir ülke için felakettir.

Türkiye’de 7 Ocak 1922’den 22 Aralık 2000’e kadar ikisi kısmî, sekizi genel olmak üzere 10 genel af ve onlarca da muhtelif adları taşıyan ara aflar çıkmıştır.

15 Mayıs 1974 yılında CHP-MSP iktidarında çıkartılan genel aftan esas itibariyle sosyalist devrimci militanlar faydalanmıştı. 50 yıldır vatana hasret çekerek gurbet illerde çile dolduran Osmanlı Hanedanının erkek üyeleri de bu kanunla dedelerinin 6 asır hüküm sürdüğü topraklara gelebilmişlerdi.

22 Aralık 2000’de çıkan genel af kanununun resmî adı “Şartlı Bırakma ve Erteleme” olsa da gayrı resmî af “Rahşan Affı”dır. Bülent Ecevit’in Başbakan olduğu DSP-MHP-ANAP iktidarında çıkmış, cezalarda 10 yıl tenzilat getirmiş 23 bin mahkûm ve mevkuf istifade etmiştir.

Bilhassa 1960’tan sonraki yakın mazimizin manzarası şuydu:

Bu ülkede arada bir cunta darbesi yapılıyor, arada bir iktisadi kriz oluyor, arada bir mahkûmlar için af çıkartılıyor, sık sık hükûmetler değişiyor, tek başına iktidar çok nadirattan görülüyor, koalisyonlu hükûmetler döneminde TL yerlerde sürünüyor, enflasyon yüzde 70’lerde seyrediyordu.

AK Parti iktidarı, erken seçim, af ve yüksek enflasyonu gündemden çıkardı, darbelerin yolunu kesti. Türkiye, bu icraatlarla siyasi, sosyal ve iktisadi istikrara kavuştu.

Vaziyet bu iken MHP bir yıldan bu yana “af” sözü ediyor. Nihayet düşüncesini kanun teklifi hâline getirmiş olarak bugün TBMM Başkanlığına vermekte. Sn. Bahçeli, bu teklifin bizzat arkasındadır. MHP’nin af meselesini gündeme getirmesindeki ana fikir de mevcut istikrarın devamı içindir. Bu parti, cezaevlerinde 253 bin “kader mahkûmu” olduğunu söyleyerek bu sayının cezaevleri kapasitesinin 40 bin üzerinde olduğunu, bazı cezaevlerinde mahkûmların münavebeli olarak yatak kullandıklarını, böyle bir neticenin önce istismar, sonra da isyana yol açabileceğini bu sebeple bazı hükümlerde 5 yıllık tenzilat yapılmasını teklif etmektedir. Kanun çıkarsa 165 bin mahkûm ve tutuklu faydalanacaktır. MHP’nin gerekçesinin diğer sayfasındaysa köyden şehire göç, fukaralık, eğitimsizlik ve -söylenmemiş olsa bile- ağır yük altındaki mahkemelerin layıkıyla adil karar verememesi gibi sebepler yer almaktadır.

MHP/Milliyetçi Hareket Partisi’nin af kanununa dair teklifinin tafsilatı şöyledir:

-Bu teklif, kanunlaştığında 19 Mayıs 2018 tarihine kadar işlenen suçlarda 5 yıllık bir indirim yapılacaktır. Böylece cezası 5 yıla kadar olan bütün mahkûmlar tahliye olacak, diğerleri de 5 yıl daha erken serbest kalacaktır.

Ancak; devlete karşı işlenmiş suçlar, terör suçları, kadın ve çocuklara karşı işlenmiş suçlarla cinsi istismar suçluları, taammüden yani tasarlayarak, kasden işlenen suçlar, vs. af dışında kalacaktır.

Bu kanun teklifiyle onun lisana dökülmesinde üzerinde durulması gereken bazı hususlar vardır:

“Kader mahkûmu” sözü şer’an, itikadımızca vahim hatadır. İrade-i külliye sahibi olan Allahü teala, kularına da irade-i cüz’iyye olarak dilediğini işleme serbestisi vermiştir. Mutezile yani ilahi iradenin başıboş bırakması ve cebriyye yani ilahi iradenin bir işi zorla yaptırması mevzubahis değildir. Maturidi itikadın hâkim olduğu bir partide “kader mahkûmu” sözünün olsa olsa özensizlikten tekrarlandığını düşünüyoruz.

Teklifte bir de eksik var:

Çok yerinde olarak, kadın ve çocuklar korunmaktadır. Aynı şekilde anne, baba, kardeş gibi birinci derece ve amca, hala, dayı, teyze gibi üçüncü derece akrabalarla mesela 70 yaş üstü insanlara karşı işlenen suçlar da af şümulüne alınmamalıdır.

Diğer taraftan; her insan gibi devletin başında bulunmuş zevata karşı da suç işlenmemelidir. Ancak artık koruma kanununa ihtiyaç kalmamıştır. Atatürk’ü Koruma Kanunu’nun yürürlükten kaldırılma teklifini bizzat CHP vermelidir. Hiç bir devlet adamı kanunla korunmamalıdır. Teklife “Atatürk’e karşı işlenmiş suçlar”ın dâhil edilmesi, CHP desteğini almak için yapılmışa benzemekte. Hâlbuki yarın başka vatandaşlar da “dine, Allaha, Peygambere hakaret edenler niye yok?” diyeceklerdir.

Bu mes’elenin aslına ve özüne gelince.

İslam Hukukunda af salahiyet ve hakkı ancak ve yalnız mağdur ve şayet hayatta değilse onun mirasçılarına aittir. Ya zarar görmüş olan mağdur, suçluyu affeder veya suçlu diyet öder. Mağdur, maktul olmuş yani ölmüşse yine diyet ödenir. Mala karşı suçlarda da af veya bedel ödeyerek telafi söz konusudur.

Sn. Erdoğan’ın dile getirdiği “devlet, ancak kendisine karşı işlenen suçları affedebilir, vatandaşın suçunu affedemez” tezi şer’i hüküm yani İslam Hukukuna mahsus bir kaidedir.

Peki ne yapmalı?

Af ve mahalli seçimlere dair konuşan AK Partililer, daha dikkatli bir üslup tercih ederlerse MHP’yle ilişkilerin zedelenmesine meydan verilmemiş olur.

Mevzumuz mahalli seçimler olmadığından onu bir tarafa bırakarak af için şu hâl tarzını dile getirebiliriz:

1-Devlete karşı işlenen suçlar tasnif edilerek bunlardan hafifleme yapılacak olanlar affa dâhil edilebilir.

2-İade-i muhakeme yani yeniden yargılana kurumunun bir kere daha ele alınıp-alınmayacağına bakılabilir.

3-Cana veya mala karşı işlenen suçlar, kanunen kabul edilmiş olan arabuluculara havale edilerek mahkûm tarafın mağdur tarafa 5 yıllık bir affa karşılık bir meblağ ödemesi kararlaştırılabilir. Bu yolla hem meblağda razılık ve hem de helalleşme temin edebilirler.

Uzlaşma ve ittifakın bu kadar lazım olduğu bir zamanda basın üzerinden konuşup “olmaz!” diye kestirip atmak yerine Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek sözlerini hatırlamalı:

-Ölümden başka her şeyin çaresi vardır.

.

Bir şiire rast gelmek

Aşağıdaki şiiri, buraya alıp-almamayı çok düşündüm. Evvel zamanda şu “gündem” denen cadı kelime yoktu. O günlerde hayatlar daha sakin, kalbler daha huzurlu, başlar daha dingindi. Şimdilerde...

Aşağıdaki şiiri, buraya alıp-almamayı çok düşündüm. Evvel zamanda şu “gündem” denen cadı kelime yoktu. O günlerde hayatlar daha sakin, kalbler daha huzurlu, başlar daha dingindi. Şimdilerde gündem, yedi başlı bir dev gibi insanı alıp savuruyor.

“Gündem böylesine doluyken şiir mi okunur edebiyat mı konuşulur, kültürden, ilim ve irfandan mı söz edilir?” Böyle düşünenler olabilir ama unutmamalı ki onlar konuşulmadığı için gündem böylesine haşin ve zalim. Yürekler, merhamet ırmaklarına ırak kaldı. Artık “matbuat”, “basın” veya “basın-yayın” değil de Latinceden ithal “medya” denen radyo, gazete, televizyon ve diğerlerinde yazılan-konuşulan şunlardır:

-Politika, spor, ekonomi, magazin, polisiye haberler ve mafya entrikaları!

Peki hayat bunlardan mı ibaret?

Bizim, daha öncesinde olduğu gibi üniversite yıllarımızda bile sütun sahibi bir “fıkra muharriri” yani şu sevimsiz tabirle “köşe yazarı”, radyo ve TV’de konuşanlar, konferans verenler, yazı ve sohbetlerini beyitle, şiirle, kıssa ve menkıbelerle tadlandırır, çeşnilendirir ve söze ve üsluba lezzet katar ve insanı kendisiyle buluştururlardı.

Bugün edebiyat dergileri, büyük fedakârlıklarla çıkabilmektedir. Bir ülkede eğer bir futbol gazetesi iki yüz bin satarken bir edebiyat dergisi iki yüz tane satamıyorsa orada sadece dağda terör değil şehirde de fikrî kargaşa var demektir.

Bir televizyonun 24 saatlik yayınından kaç dakikası, gönle, ilme irfana dairdir? Dediğimiz gibi, politika, politik yorumlar, futbol, polisiye haberler, ekonomi ve mafya dizileri her saati kapatmıştır.

RTÜK, medya kuruluşları, televizyon ve gazete yönetimleri bu vahim yanlışlığı düzeltemezler mi? İstenirse niye olmasın? Hükûmet, bu mes’eleye niye sahip çıkmasın?

Kalbe ve beyne hitap eden programlar, reytingden muaf tutulmalıdır.

Sadece siyaset, yalnızca futbol, sabah akşam cinayet, çatık kaşlı mafya filmleri ve sonu gelmez para bahisleri... Bunlar bir tarafın hep kaybettiği haberlerdir. Bu haberler ve bunlara dair yorumlar dinleyende karamsarlığa ve sağlıksız düşünmeye yol açıyor.

İnsanın maddesinin ötesinde bir de manası yani ruhu ve kalbi vardır. İnsan, manevi dünyası sağlam olduğunda diridir.

Gazete ve televizyonların; onlardan da öte devletin şiiri, edebiyatı, tarihi, hukuku... kısacası edebi ve sosyal dalları hatırlaması lazım. Bu yavanlık, böyle devam ederse insan, âdeta “akıllı makina” hâline gelecektir. Robotlar, sözde akıllı insana dönüşürken insanın akıllı makina olması, hazin bir beşerî hikâyedir...

Nicedir dergilerde zevk alabildiğiniz, okuyup bir daha okuduğumuz şiirlere neredeyse tesadüf edemiyoruz. İltifat, iklim ve destek olmayınca şiir vadisinin billur ırmakları kurumaya yüz tuttu.

Son zamanlarda bir kültür dergisinde bir şairin şiirleri dikkatimizi çekiyor. “Şehir ve Kültür” adlı bu dergide mahlas mı kendi adı mı bilmiyoruz; Kamil Uğurlu isminde bir şairimizin şiirlerini zevkle okuyoruz. Şair, belli ki iltifat ve teşvik yaşlarını arkada bırakmış. Onun için değil, şiire istidatlı gençler ve bizlerin gönül güzelliğimiz için haftayı vahşi gündeme inat bir şiirle, duygunun ipeksi dokunuşlarıyla bitirelim istedik:

KIYMETİNİ BİLMEK

Hangi dağın yücesindesiniz

/ateş rengi çiçekler açan

Ey ayrılık dağının keklikleri

Ve hicran dağının Ferhatları

Gönül ülkemin güzel atları

Yılların sırtına binip gittiniz

/ve beni terk ettiniz

Benim bir vakitler terk ettiklerim

/tenha bırakıp gittiklerim

/ vaktinde kıymetini bilemediklerim.

Bir zamanlar anamdınız, babamdınız

/bazen kayınpederim

/boşa geçen vakitleri

/nazlarım, niyazlarım

Elinizi bir tutabilsem

/arşa çıkacak bi yetim yürek

Vallahi yalınayak ve yürüyerek

Nidem ki duaya bile mecalsiz şimdi

/titrek ellerim

/vay benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Cemberinde gül açardı güzel anamın

/güzel yüzünü bazan asardı

Babam harçlığımı keserdi, küserdim

Kanlıgöl tarafından bir yel eserdi

Konya’nın sokakları solgun

/başım körduman

Telefon yoktu o zamanlar

Haber sağardık kuşların kanadından

Ara-sıra kapımızı çalardı postacı Kerim

/aziz ve kıymetli ve sevgili postacı Kerim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Ne ettiysem kendime kendim,

-Ettiklerime şimdi peşimanım efendim-

Ol vakitler meğer masalmış hayat

/heyhat

-/şimdi her şey hikâyat-

Bir çıplak dağbaşı değildi başım, mesela

/saçlarım vardı

Ve bir mübarek el o saçları okşardı

Sokak hevesi eserdi üzerimde, nedense

/evlerde duramazdım

Deli poyraz olur, eserdim

Gülistan günlerimi çiçekli seccadeler gibi

/çiğner geçerdim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Şehir bile terk etti beni

/artık evimiz kerpiç değil

Komşular Mars’tan geldiler

Onlar Esma Hanım değil

/Hacı Hüseyin hiç değil

Gökdelenlerin duvarına yapma çiçekler ekildi

Şadırvanda şakırdayan sular göğe çekildi,

/ağzımı dayardım da kana kana içerdim

/vah benim vaktinde kıymetini

bilemediklerim

Meğer ne ettiysem, kendime kendim

-Ettiklerime şimdi peşimanım efendim-

Vah bana, vahlar bana

Vaktinde kıymetini bilemediklerim...

Kamil Uğurlu

.İŞ BANKASI HAZİNEYE, VAKIFLAR BANKASI KATILIMA DEVREDİLMELİ

2018-09-20 02:00:00

A -

A +

“İş Bankasının sermayesi, Hind Müslümanlarının halifenin kurtarılması için Millî Mücadele’ye destek olarak gönderdikleri paradır” sözünü çok kimse işitmiştir.

Tarihte yaşanmış ve günümüzde tartışılan olayları, ideoloji ve öfkeyle değil, yaşandığı gündeki hakikatle ve tarafsız bir şekilde masaya yatırmalıdır.

“Halifenin kurtarılması için” İstiklal Harbi’mize yardım gönderen “Hind Müslümanları” yalnızca şimdiki Hindistanlı Müslümanlar değildir. Yardımın geldiği dönemdeki Hindistan, bugünkü Hindistan, Bangladeş, Pakistan ve onları çevreleyen diğer orta ve küçük çapta devletlerdir.

İngilizler, Devlet-i ali Osman adlı Türk imparatorluğunu yıkmadan yarım asır kadar evvel 1857’de 1526’dan beri 3,2 milyon km²’lik bir coğrafyada hüküm süren bir diğer Türk devleti olan Babür İmparatorluğunu yıkarak Hindistan’ı “Genel Valilik” adıyla sömürgeleştirdiler.

Abdülhamid Han, daha şehzadeliğiyle veliahtlığında “Büyük Britanya” namıyla hareket eden İngilizlerin, Osmanlı Devleti, memalik-i Osmaniyye ve İslam memleketlerinde yaptıklarını takip ediyordu. 1876’da tahta çıktığında Büyük Britanya’nın en büyük müstemlekesi Hindistan'dı. Ancak Hindistan’da nüfus çoğunluğu Müslümandı.

Bize hilafet kurumunu Yavuz Sultan Selim Han, getirmiş olsa da hilafeti stratejik bir imkân olarak kullanan Abdülhamid Han’dır. Onun bu nüfuzu en etkili şekilde kullandığı yerlerden biri de “Hindistan”dı. Nitekim kendisinden sonra İngilizler, İstanbul’u işgal ettiğinde Hindistan’da Müslümanlar, çok büyük kitleler hâlinde sokak ve meydanlara dökülerek İngilizler aleyhine nümayişler yapmış, resmî binalara girilmiş, sömürge valiliği zor günler yaşamıştır. Neticede bu eylem ve protestoları yapan halk sivil ve silahsızdır. İşgalci müstemlekecilerse çağın en güçlü silahlarına sahipti. Bu yüzden gösteriler bastırıldı. Bizde her ne kadar “Millî Mücadele” deniyorsa da hareketin asıl adı “Millî Mücahede” yani Millî Cihad’dır. Nitekim devrin Osmanlı Hükümdarı ve 35. İslam Halifesi Sultan Reşad Han, I. Dünya Harbi’nde resmen “Cihad” ilan etmiştir.

Halife-i Müslimin’in Cihad-ı Ekber/ Büyük Cihad çağrısı üzerine Hind Müslümanları, Arakan’dan Londra’ya kadar daha başka yerlerdeki birçok Müslüman gibi fıkhın alakalı kaidesinden hareketle yapılması gereken borçlarını eda etmişlerdir.

Fıkhın hükmü şöyledir:

Bir yerde cihad varsa; Müslümanlar o cihada ya bizzat ya maddi destekle veya duayla iştirak ederler.

İstiklal Harbimizde bu Cihad ilanının hükmü devam ediyordu. Bu sebeple “Hindistanlı” kardeşlerimiz, altın, bilezik, küpe, gerdanlık ne varsa toplayabildikleri kadar nakdi yardımı toplayarak bunu Ankara’ya ulaştırdılar. Yardımı alıp Ankara’ya ulaştıran Hindistan Hilafet Cemiyeti’dir. Yardımlar, 1919’dan 9 Ağustos 1923’e kadar devam etmiştir. Mustafa Kemal’in tuttuğu kayıtla da sabittir ki gelen meblağ, 780 bin 570 TL’dir.

Konuya dair tafsilat, Mustafa Keskin’in Erciyes Üniversitesi Yayınları arasında çıkan “Hindistan Müslümanlarının Millî Mücadelede Türkiye’ye Yardımları” ismindeki kitapla Mazhar Leventoğlu’nun Nadir Kitap’ta çıkan Atatürk’ün Vasiyeti” ismindeki kitapta mevcuttur.

Bu yardımlar, banka kurulması için gönderilmemiştir. Hind Müslümanları, buna asla ve asla razı olmazlardı. Ne var ki o günün şartlarında Reis-i Cumhur, böyle bir karar almıştır. Türkiye İş Bankası AŞ, 26 Ağustos 1924 tarihinde Mustafa Kemal tarafından, 250 bin TL’si ödenmiş, 1 milyon sermaye ile Ankara’da kurulmuştur. Belli sermaye vadedip bunun yüzde 10’unu ödeyen 36 kurucu ortak daha vardır.

Kuruluşta peşin olarak ödenen 250 bin TL Hind Müslümanlarının gönderdiği 781 bin 570 TL’den artan paradır. Bunu İş Bankası da kabul etmektedir. O günkü piyasada bir Reşad altını 710 kuruş civarındadır.

İş Bankasının faaliyete geçirildiği tarihte millî devletin bir merkez bankası yoktur. Adı geçen banka, belki de bu boşluğu doldurmak için kurulmuştur. Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası, İş Bankasından 7 sene sonra, 30 Ekim 1931’de kurulacaktır.

Gündemdeki önemli bir tartışma da Atatürk’ün vasiyetindeki CHP hisselerinin Hazine’ye devridir. Bu görüşe tepki gösteren CHP “biz kâr almıyor, sadece banka yönetim kurulunda hisse temsilcisi bulunduruyoruz” diyor. İş Bankası da yaptığı açıklamada kâr alanların TTK /Türk Tarih Kurumuyla, TDK/Türk Dil Kurumu olduğunu söylüyor.

Bunlar, ayrıca konuşulabilir. Fakat hadiseyi tarihî seyrinden hareketle kökten halletmek lazım. 1919 şartlarına bakıldığında manzara şöyledir:

İstanbul 13 Kasım 1918’den beri işgal altındadır. Sultan Vahideddin Han, eski yaveri Mustafa Kemal Paşa’yı milleti düşmana karşı teşkilatlandırmak üzere Anadolu’ya yollamıştır. Hind Müslümanları da halifeyi kurtarmak ve Millî Mücahede’ye destek için Mustafa Kemal Paşa’ya para göndermişlerdir.

Bu para hazineye aittir. Yardımlar, şahıstan öte devletin hükmi şahsiyetine tevdi edilmiştir.

Şu naklettiklerimiz soğukkanlılıkla tahlil edildiğinde Türkiye İş Bankası AŞ’nin Hazine’nin olması gerektiği anlaşılır.

CHP, miras almadığına göre itiraz etmesine de gerek yok. TTK ve TDK ise Osmanlı Arşivleriyle birlikte ve isimleri korunarak Cumhurbaşkanlığına bağlanabilir.

Türkiye İş Bankasının Türkiye Cumhuriyeti Hazinesine bağlanması, bir tashih, düzeltme ve yardım sahiplerinin ruhlarını şad etme kararı olacaktır.

İş Bankası ile alakalı bu kararı almak ihtiyaç olduğu gibi Vakıflar Bankasıyla alakalı bir düzeltme yapmak da şarttır.

Vakıflar Bankasının Vakıf Katılıma devredilmesi, vakıf sahibi binlerce geçmişimizin idareye yüksek bir emridir.

.İDLİB, DERİN NEFES ALDI!

2018-09-19 02:00:00

A -

A +

7 Eylül 2018 tarihinde yapılan Tahran Zirvesi’nden 12 maddelik Sonuç Bildirgesi çıkmış fakat Türkiye’nin bütün ısrarlarına rağmen ateşkes kararı alınmadığı için bu zirve bizde hayal kırıklığına yol açmıştı.

Hatta sadece hayal kırıklığına yol açmamış çok ciddi bir tedirginliğe de sebep olmuştu. Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ve İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani’nin “İdlib’de teröristler var” gerekçesiyle Cumhurbaşkanı Erdoğan’la fikir birliğine varamamaları üzerine hemen zirve sonrasında rejim topçusuyla Rus jetleri, İdlib’i bombalamaya başlamışlardı.

Bu bombardımanlarla topçu atışları bir yumuşatmaydı. Rejimin karadan yapacağı katliamın önü açılıyordu. Moskova ve Tahran kara harekâtına yukarıdaki gerekçeyle destek olurken Washington, Berlin, Paris, Londra “kimyevi silah kullanılırsa müdahale ederiz!” diye abes açıklamalar yapıyorlardı. İnsanlar, sanki kimyevi silahla ölür, diğer silahlarla ömür kazanırlarmış!

Konuyu en ciddiye alan, Suriye halkının derdiyle dertlenen tek devlet, Türkiye idi. İdlib’in nüfusu 4 milyona dayanmıştı. Bir katliam endişesinden dolayı daha şimdiden 40 bin kişi hududumuza gelmişti. Ankara, her ne kadar muhtemel bir göç dalgasını Suriye topraklarında karşılamak için çadır şehirler kurup her türlü tedbiri alsa da daha evvel 3 buçuk mültecinin gelmesinde olduğu gibi uzun vadede bu tedbirler kalıcı çözüm olmayacaktı. Türkiye, muhtemel dramı, diğer muhatapları gibi AB ve BM’ye de anlatmaya çalışıyor fakat kimse ya bir şey anlamak istemiyor veya işine geldiği kadarını anlıyordu. İdlib nüfusunun da Türkiye’ye sığınmasıyla bizde her 10 kişiden biri mülteci olacaktı. Hükûmet bu durumda ve bu defa mültecilere Avrupa kapılarını açacağını mükerreren ikaz etti ama AB ve dünya sağır rolündeydi.

Bu yüzden âdeta nefesler tutulmuş; Beşar Esad’ın katliam için düğmeye basması bekleniyordu.

Haber, tam da ümitlerin bitmeye yaklaştığı bu anda geldi. Soçi’de Erdoğan-Putin görüşmesi olacaktı. Buna dair talep, Sn. Erdoğan’dan Sn. Putin’e gitti ve tarafların 17 Eylül 2018 Günü Soçi’de buluşmaları kararlaştırıldı. Bu defa masada sadece bu iki ülke liderleriyle onların kadroları vardı.

Bu buluşmadan işe yarar bir şey çıkacak mıydı? Vaziyet muğlaktı. Eğer, bu soru toplantı bitmeden sorulsa çok da iyimser yorumlar yapılmazdı.

Ama aksi oldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın mevkidaşı Putin’e karşı elindeki her kozu ve dilindeki her sözü kullandığı anlaşılıyor. Tabii ki içeride olan-biten her şey dışarıya sızmıyor. Türkiye Cumhurbaşkanının muhatabına “Sn. Putin, lütfen siz de başkaları gibi yapmayın. Onlar bir taraftan bize stratejik ortağız derken diğer taraftan vatanımıza kasteden teröristlere her türlü desteği veriyorlar. Tahran’da ateşkes kararı alınamadı; lakin kâğıda dercedilen maddelerin daha mürekkebi kurumadan Beşar Esad’ı koruma adına İdlib bombalandı. Bu şehrin akıbeti, Halepçe’yi vadediyor. İdlib’de yaşanacak bir kıyım, bütün bölgeyi ateşe verecektir. Bundan dostluğumuz da büyük yara alır...”

Cumhurbaşkanımız, bu, yahut buna yakın sözleri , Kafkas İslam Ordusu’nun Bakü Zaferi’ni kutlama merasiminden bir gün sonra Soçi’de söylüyordu.

Sonuçta o masada hakikat, vicdan, aklıselim ve dostluk galip geldi. Böylece mağdur İdlib halkı, bölge ve dünyada derin bir nefes aldı.

İki garantör devletin imzasını taşıtan 17 Eylül 2018 tarihli kararın muhtevası şöyledir:

1-Rusya ve rejim kuvvetleri İdlib’e bir harekât yapmayacaklardır. 2-Muhaliflerle rejim kuvvetleri arasında 15-20 km’lik silahtan arındırılmış bir Güvenli Bölge oluşturularak Türk ve Rus askeri burada ortak devriye nöbeti tutacaktır. 3-Ağır silahlar, İdlib’den çıkarılacaktır. 4-Radikal unsurların bölgede herhangi bir faaliyette bulunmasına müsaade edilmeyecektir.

Ayrıca; Cumhurbaşkanı Erdoğan, Suriye’de yeni bir anayasa yapılarak seçime gidilmesini ve kimin işbaşına geleceğine halkın karar vermesini bir kere daha dile getirmiştir. O hâlde hâkim ve milletlerarası müşahitler teminatıyla yapılacak bir seçimden Beşar Esad bir kere daha çıkarsa buna bir şey denmeyeceği görülmektedir.

Türkiye liderinin bir başka teklifi ise diğerinden de önemlidir. Cumhurbaşkanı, Soçi’den bütün taraflara seslenerek “gelin Suriye’den hep beraber çıkalım!” dedi.

Fakat buna asla yanaşmazlar. Onların döktüğü timsahın gözyaşlarıdır. Sn. Erdoğan’ın “Suriye’nin geleceği için asıl tehlike idlib değil, Fırat’ın doğusundaki terör örgütleridir!” işareti ise buraya dair rahatsızlığımıza Beyazsaray ve dünyanın dikkatini çekmek içindir.

Netice itibariyle Soçi buluşmasıyla sadece İdlib değil, Türk-Rus dostluğu da kazandı. Amerika’yla zaten devriye tutuyorduk. Şimdi Rusya ile de “silah arkadaşlığımız” olacak. Belki de Moskova, bizi buna mecbur etmek için ateşkese yanaşmamıştı. Bu defa devre dışı kalan Tahran’ın hesabıysa farklı olabilir.

Bu gündelik gerçeklerden başka bir de tarihî gerçekler var. 1-Kimler ve kimler, hangi bin kilometrelerden gelip daha dün vilayetimiz olan toprakları pay etmekle meşgullenir. 2-Kuzeydoğu Karadeniz’de bir sahil şehri olan Soçi, 1828-29 Türk-Rus Harbine kadar Osmanlı toprağıydı. Burada Abhaz, Ubıh ve Adıgeler yaşardı. Bugünkü Soçi, Ubıhya ile kısmen Çerkezya’nın topraklarındadır.

Manzara o ki 1828’de kaybettiğimiz bir şehirde 1918’de kaybettiğimiz bir şehrin hâl ve istikbalini kurmaya çalışıyoruz.

.KAFKAS İSLAM ORDUSU

2018-09-17 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, 15 Eylül 2018 günü Azerbaycan’ın payitahtı Bakü’deydi. Bu ziyaret, çok kimse için sürpriz olsa da çok önceden hazırlandığı anlaşılmaktadır. Bunu 1918’de Bakü’yü düşman tasallutundan kurtaran kahraman ordumuzun o gün üstündeki kıyafet giymiş burma bıyıklı Mehmetçiklerin resmi geçidi isbata kâfidir.

Bu ziyaret, hem Azerbaycan’a “bir asır evvel olduğu gibi bugün de kıyamete kadar da yanınızdayız” demek ve hem de Suriye ve İdlib meselesinde samimi davranmayan Moskova’ya tarihten gafil olmadığımız mesajını vermek içindir. Bugün Vladimir Putin’le Tayyip Erdoğan’ın Soçi müzakeresi var. Bu buluşma öncesi vaki Bakü ziyareti, aynı zamanda “kimse yanlış adım atmasın, dostluğumuz satılmasın!” demenin de imâsıdır.

En zor günlerimizde bile ne destanlar yazdığımızın bir misali de Kafkas İslâm Ordusu’dur.

Mehmetçik, Bakü’de yalnızca Ruslarla değil, tıpkı Çanakkale’de olduğu gibi Kanada’dan, Avustralya’ya, Yeni Zelanda’dan, Londra’ya kadar devrin bütün dünyasıyla savaştı. Bu büyük harpte bütün dünyaya karşı Bakü’de kazanmış, Nablus’ta kaybetmiş fakat Kut’ül Amare’de İngilizlere son asırlardaki en büyük hezimeti yaşatmıştık…

Sosyal medyaya bakmaktan, boş işlerle meşgul olmaktan kitap okumaya vakti kalmayanların bunlardan haberdar olması imkânsızdır. Cumhurbaşkanı, canlı yayında “Kafkas İslâm Ordusu” diye konuştuğunda “bu da nedir?” diyen milyonlar olduğuna şüphe yoktur. Bu sebeple sütunun imkânı çerçevesinde bu tarihî seyri dile getirmeye çalışacağız:

Vladimir Lenin ve arkadaşlarının gerçekleştirdiği Çarlık idaresine karşı gerçekleştirdiği Bolşevik ayaklanması, 7 Kasım 1917 tarihinde meydana geldi. Lenin, ilk zamanlar, komünist emperyalist emellerini gizliyordu, güçlenme ihtiyacındaydı. Orta Asya ve Kafkaslardaki milletlere istiklal vaadiyle mavi boncuk uzatıyordu.

O kargaşa günlerinde Kafkaslarda da Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti, Dağıstan Cumhuriyeti, Gürcistan Cumhuriyeti, Ermenistan Demokratik Cumhuriyeti kuruldu. Bu devletlerle Devlet-i âli Osman arasında Batum’da 11 Mayıs-4 Haziran tarihleri arasında bir mülakat/konferans tertiplenerek 14 maddelik bir sulh/barış andlaşması akdedildi. Ancak andlaşma, zikredilen üç devletle Osmanlı Devleti arasında ayrı ayrı tanzim edilmiştir. O sırada bölgede kargaşa devam etmekteydi. Büyük Britanya yani İngilizlerle sömürgesi olan ülkeler, Kafkasları ele geçirip petrole çöreklenmek istiyor, Ruslar ve Ermeniler, Müslüman milletlere sıkıntı vererek topraklarını işgal ediyor ve mezalim yapıyordu. Azerbaycan Millî Şûra Reisi Mehmed Emin Resulzade, Müslüman Kafkas halkının can, mal, namus ve istiklalini koruması için Batum Muahedesi’nin dördüncü maddesinden istifadeyle Osmanlı Devleti’nden askerî yardım istedi.

Başkumandan Vekili Enver Paşa, kardeşi Nuri Paşa’yı Kuzey Kafkasya’ya gönderdi. Nuri Paşa’nın emrinde mevcudu 15 bine yaklaşan 3 Osmanlı Tümeni vardı. Buna 4. ve 5. Tümen olarak Azeri ve Dağıstan Gönüllü Birlikleri katılmış ve böylece “Kafkas İslam Ordusu” ismi verilen Şark Orduları Grubu’na bağlı bu kuvvet, 20 bin askeri bulmuştu. Teşkil edilen ordunun vazifesi, Müslüman milletlerin istiklaliyle can ve mallarını teminat altına alarak Payitaht İstanbul’la münasebetlerini ve Hilafete bağlılıklarını güçlendirmekti. Düşman cephesinde Ruslar, sömürgeleriyle birlikte Britanya İmparatorluğu, Ermeniler ve daha başka mahalli kuvvetler vardı. Onlar da 20 bin civarındaydı.

İlk çatışmalar, Gence’de Ermenilerle çıktı. Kafkas İslam Ordusu, Gence’yi aldıktan sonra Bakü’ye yöneldi. 2 Nisan 1918’de Van’ı işgalden kurtaran Ali İhsan Sabis Paşa, komutasındaki Osmanlı Türk Ordusu ise daha evvel 8 Haziran 1918’de Cenubi Azerbaycan’ın merkezi Tebriz’e girmişti.

Şiddetli çatışmaların yaşandığı Bakü’deki muharebeyi Nuri Paşa ve yardımcısı Mürsel Paşa komutasındaki Kafkas Ordusu, kazandı. Muzaffer ordumuz, 15 Eylül 1918’de Bakü’ye girdi. Ekim ayında da Derbend ve Dağıstan’ın merkezi Mahaçkale kurtarıldı. Bakü Harbi’nde toplam olarak 1302 şehid verdik.

Bu arada çok büyük bir talihsizlik yaşandı.

Kafkas İslam Ordusu’nun Bakü Zaferi’nin aksine Yıldırım Orduları Grubu, Filistin’in Nablus bölgesinde ağır bir mağlubiyete uğradı. Bu ordu Irak, Suriye ve Filistin topraklarını kurtarmak için kurulmuştu. Başlıca komutanlar, Liman Von Sanders, Mersinli Cemal Paşa, Cevad Paşa ve Mustafa Kemal Paşa’dır. Birleşik Krallık ve bağlı sömürgelerinin teşkil ettiği düşman ordusunun da başta Edmund Allenby olmak üzere dört komutanı vardı. Düşman ordusu, 190 bin kişi iken Osmanlı Türk Ordusu, 40 bin kişidir. Araç-gereç, silah-teçhizat farkı da bu çaptadır. Kanlı muharebe, 19-21 Eylül 1918 arasında cereyan etti. 8. Ordumuz tamamen, 4. Ordumuz da kısmen elden çıktı. Mustafa Kemal Paşa komutasındaki 7. Ordu, Şam ve Halep’ten Kilis’in güneyinde Müslime’ye çekilerek bir müdafaa hattı kurmaya çalıştı. Netice olarak 400 yıl sonra Irak’tan ve ardından bütün Suriye, Filistin, Ürün ve o çevreleri kaybettik. Sadrazam Talat Paşa hükûmeti, 30 Ekim 1918’de İngiltere ile Mondros Mütarekesini imzalandı. Bu ateşkes andlaşması üzerine Kafkas Ordusu, 16 Kasım 1918’de Bakü’den 15 Aralık’ta da bütün Azerbaycan’dan ayrılmaya mecbur kaldı. Kısa süre sonra Azerbaycan ve Kafkaslar, ta 1995’lere kadar komünist Rusya’nın işgaline uğradı. Osmanlı’nın “Moskof” dediği, yine yapacağını yapmıştı.

Kafkas İslam Ordusu, Doğu Anadolu’ya gelince 15. Kolorduya katıldı. 15. Kolordu Komutanlığına Kazım Karabekir Paşa tayin edildi. Diğer taraftan Ali Fuat Cebesoy Paşa da 20. Kolorduyu Filistin cephesinde Ankara’ya intikal ettirmişti. Silah ve asker mevcudunu muhafaza eden bu iki kolordu İstiklal Harbi’nde orduya nüve olacaktır.

Mütarekeden sonra Enver Paşa ve Talat ve Cemal Paşalar, ülkeden ayrıldılar. İngilizler, 13 Kasım 1918’de İstanbul’u işgal etti. Mustafa Kemal Paşa da aynı gün İstanbul’a gelmiş ve Perapalas’a yerleşmişti

Enver Paşa’nın kardeşi olan Nuri Killigil Paşa da vatandan ayrılmış veya ayrılmak zorunda kalarak Almanya’ya gitmişti.1938’de Türkiye’ye döndü. Sütlüce’de bir silah fabrikası kurdu. Yerli tabanca ve silah üretmeye başladı. O tabancalardan biri bugün Askerî Müze’de teşhirdedir. Sütlüce’de yerli silah fabrikasının faaliyete başladığı tarih, İsmet İnönü zamanıdır. Nuri Killigil’den bu imalattan vazgeçmesi istendi. Dayatmalara “peki” dedi fakat üretime gizlice devam etti. Hâlbuki takip ediliyordu. 2 Mart 1949 günü saat 17.10’da fabrikada üç faili meçhul patlama oldu. 27 kişi öldü. Kut Zaferi’yle Bakü Zaferinin kahramanı Nuri Paşa’nın cesedi bulunmadı. “Nuri Paşa” niyetine boş tabut toprağa defnedildi.

Fabrikayı kundaklayanlar da bulunmadı.

.MÜLTECİ GENÇLER

2018-09-11 02:00:00

A -

A +

8 sene evvel Suriye’de iç harp başlayınca bu ülke vatandaşlarının büyük bir kısmı komşu devletlere sığındılar. Onların büyük bir kısmı ise Türkiye’ye geldi.

Bilindiği gibi bize gelen Suriyeli sayısı 3 buçuk-4 milyon civarında. Bu mülteci veya resmî adıyla “sığınmacı”lardan bir kısmı hâli-vakti yerinde insanlardı. Bir kısmı, orta hâlliydi. Üçüncü kısımsa fakir ve çok fakirdi. Bu yüzden şehirlerimiz uzunca süre rahatsız edici biçimde dilenci manzaraları yaşadı. Dilenenlerden bazıları da kendini Suriyeli gösteren yerli tiplerdi.

Allah, kimsenin başına vermesin; bir memleket yakılıp-yıkılırken başka bir memlekete sığınanlar, herhâlde kınanmaz ama bütün aleyhte sebeplere rağmen topraklarını terk etmeyerek vatan müdafaası yapanlarsa takdir edilir, onlara “kahraman!” denir.

Hür Suriye Ordusu yahut Özgür Suriye Ordusu veya Suriye Kuvayı Milliyesi, Suriye Millî Ordusu denen ve 8 yıldır vatan müdafaası yapan vatanperver yiğitler ne kadar övülse azdır.

Tarih onlardan “kahraman!” diye söz edecek, yarınki kurtulmuş Suriye nesilleri onları rahmetle anacaklardır.

Suriye’nin bu kahraman çocukları, dedelerinin Osmanlı cephelerinde yaptığı gibi Mehmetçikle beraber Fırat Kalkanı ve Afrin’de destanlar yazdılar. Onlardan bazısı şehid, bazısı gazi oldu. Şimdi İdlib tehlikede. Tahran Zirvesi’nden ateşkes kararı çıkmadı. Rusya ve İran Esad rejiminin arkasında. Esad kuvvetlerinin İdlib’de her an kan dökmesi, katliam yapması mümkün. Bu sebeple, Türk Genelkurmayı Özgür Suriye Ordusu’na “hazırol!” komutu verdi. Yapılması gereken buydu. Mehmetçik teyakkuzda olduğu gibi Suriye Kuvayı Milliyesi’nin de hazırolda, teyakkuzda olması gerekirdi?

İyi ama, Suriye, yalnızca Hür Suriye Ordusu’nun mu vatanıdır?

Nusayri zulmünden kaçıp Türkiye’ye gelen mültecilerin, taşı sıksa suyunu çıkaracak gençleri ne güne duruyorlar?

Suriyeli gençler, AVM’lerde sahillerde ve başka yerlerde gününü gün ediyorlar. Ailesi buraya sığındığında 12 yaşında olanlar bugün 20 yaşındadır.

Başka memlekete gitmiş olanlardan vatanına lakayd kalanlara sadece “yazıklar olsun!” deriz. Türkiye’dekiler içinse askere alınmalarını teklif ederiz. Türk vatandaşı olsun olmasın “eli değnek tutan” 18 yaş ve üstü her Suriyeli erkek askere alınarak vatandaşlık durumuna göre ya Özgür Suriye Ordusu veya TSK saflarına katılmalıdır.

Mehmetçik ve Suriye Millî Ordusu’ndan aslanlar, cephede can verirken öbürleri şehrin göze batan semtlerinde keyfince yaşarsa bu hiç mi hiç doğru olmaz.

Kanuni düzenleme mi yapılacak, her ne olacaksa Millî Savunma Bakanlığı bir an evvel bir çalışma yaparak bu çarpıklık muhakkak surette düzeltilmelidir.

Böylece Özgür veya Millî Suriye Ordusu’nun iki katı asker çıkar. Bunlar hemen askere alınarak talime başlatılmalıdır.

Aksi hâlde “yabancı düşmanlığı” beslenmiş olur. Irkçılık, yabancı düşmanlığı bizim tarihimizde yoktur. Fakat bugün bazı sorumsuz manşetler, bunu körüklemekte. Bahsettiğimiz hâlin devamı, o manşetleri atan zihniyetlere taraftar kazandıracaktır.

.İDLİB, ÇANAKKALE’DİR!

2018-09-10 02:00:00

A -

A +

Rusya, masada eli güçlensin diye Tahran Zirvesi öncesinde İdlib’i vurdu; zirve sonrasında yine vurdu. Her defasında siviller öldü. Hâlbuki; bu vurulan şehir, iki sene kadar önce Astana’da “Çatışmasızlık Bölgesi” ilan edilmişti. Bu kararının altında Türkiye gibi, Rusya ve İran’ın da imzası var.

Kuzey Suriye’de manzara şudur:

ABD, Fırat’ın doğusuna 20 bin tır silah yığmıştır, yığmaya da devam ediyor. PYD’yi yani PKK’nın Suriye devamını devletleştirme cümlesinden olarak onun silahlı gücü YPG’yi de ordulaştırma peşindedir.

“Rusya, içeride terörist var” gerekçesiyle bir çatışmasızlık alanını vururken bizatihi terör örgütü PYD/YPG’yi neden vurmuyor?” diye bir sual sorulabilir:

Rusya Federasyonu, PKK gibi PYD/YPG’yi de terör örgütü kabul etmiyor. Diğer yandan PKK Amerika için terör örgütü iken PYD/YPG, yani o örgütün Suriye kolu, stratejik müttefikidir.

İdlib’in havadan ve Suriye topçusu tarafından da karadan vurulmasından sonra, rejim güçleri, PYD’nin olduğu yerlere de bir iki sataştıysa da devamı gelmedi.

Tam bu esnada başka ve çok tehlikeli bir olay patlak verdi. Basra’da İran konsolosluğu yakıldı. Bu şehir, Şii bölgesidir. İran, bunun üzerine İran PKK’sının Erbil’deki merkezini vurdu.

Manzara şudur:

Bu karışık ve kanlı mücadelede Rusya ve İran, Esad’ın, ABD, PYD’nin, Türkiye ılımlı rejim muhaliflerinin yanındadır. “Derin Batı” diyeceğimiz odaklarsa el-Kaide’nin Suriye kolu HTŞ/Heyet Tahrir’üş Şam’ın el altından destekçisidir. Tıpkı DEAŞ’ta olduğu gibi...

Netice olarak; Rusya ve İran, zalim rejiminin yıkılmasını önlemişlerdir. Şimdi, iç harp öncesi Suriye’yi olduğu gibi veya buna yakın ölçüde Beşar Esad’a kazandırmak ve böylece O’nu “vatan kurtaran muzaffer kumandan!” havasına kavuşturma peşindeler.

Moskova ve Tahran, bunu tabii ki kendi âli millî menfaatleri için yapmaktalar. Putin Rusya’sı; Türklerin “Deli” Rusların “Büyük” dediği Petro’nun vasiyetini yerine getirmiştir. Suriye’de Rusya’nın askeri olduğu gibi kara ve deniz üsleri vardır. Bu ülke, bugün fiilen Rusya’nın arka bahçesidir. Moskova, bunu ikram eden Esad ailesini bırakmaz. Yarın Beşar Esad gitse bile aynı aileden bir başkasını, en azından aynı Nusayri azınlıktan bir başkasını başa getirmeye çalışacaktır.

Dün Karadeniz de Akdeniz de Türk gölüydü. Bugün Rusya, Çin’i de yanına alarak Akdeniz’de gövde gösterisi mahiyetinde tatbikat yapmaktadır. Görünen o ki Akdeniz gaz kaynaklarından dolayı İsrail ve Rumlardan başka Rusya da rakibimiz olacaktır.

İran, Suriye üzerinden Basra Körfezi-İskenderun Körfezi-Aden Körfezi üçgenindeki Şii ideolojik etkisiyle ona dayanan askerî varlığını elden kaçırmak istemeyecektir. İran’ın Suriye, Lübnan ve Yemen’de olduğu unutulmasın.

Amerika, Erbil’den Akdeniz’e kadar inecek Kürt devleti idealini, Kerkük-Hayfa petrol akımını Türkiye’nin Fırat Kalkanı ve Afrin harekâtıyla gerçekleştiremedi. Ankara’nın baskısıyla Kürt militanları, Fırat’ın doğusuna taşıdı. Yukarıda ifade ettiğimiz gibi şimdi burada bir uydu devletçik kurma peşindedir. Bunu hem kendine bölgede yer tutmak ve hem de İsrail’i tahkim etmek için yapıyor. İkrar edilmese de arz-ı mev’ud’un kuzeydoğu hududunda çalışmaktadır. Amerika’nın Suriye’de askeri ve çok sayıda üssü mevcuttur.

Öbür taraftan Filistin’in, Gazze’nin gözden kaçırılmaması gerekir. Stalin’in Kırım Tatar Türklerini bir gecede vagonlara doldurup Sibirya’ya sürmesi gibi Trump da Filistinlileri bir gecede veya beş gecede Ürdün yahut Sina’ya sürebilir. Böylece İsrail’e, Araplardan boşaltılmış problemsiz bir Filistin kalır.

Türkiye’ye gelince... Türkiye için Suriye Orta Doğu’ya açılan kapıdır, 95 sene önceki vilayetidir. Soydaş ve dindaşlarının yaşadığı memlekettir. Komşusudur.

Rusya, Amerika ve İran, bu fikir ve projelerden bir kısmını işletir, bir kısmını tasavvur ederken Türkiye, terör sanığı bir papaz bahanesiyle döviz darbesine maruz bırakılmakta, bunun tesiriyle piyasalar zora sokulmakta, TL eritilmektedir.

Bunun bir sebebi de şudur:

Bay Trump, kendi ara ve mahalli seçimlerini kazanmak için Sn. Erdoğan’ı mahalli seçimlerde harcamaya çalışmaktadır. Hâlihazırda İstanbul ve Ankara belediyeleri AK Parti’de, İzmir CHP’de, Adana MHP’dedir. AK Parti, İzmir’i de kazanacağına O’nu kazanamadığı gibi bir de Ankara’yı kaybederse büyük yara alır. İstanbul’un kaybı ise ölümcül yara olur.

Her şey iç içe. Hedefleri, Erdoğansız AK Parti ve zayıf bir iktidardır. Ankara’da zayıf bir iktidar olduğunda coğrafyayı istedikleri gibi çizecekler, herkes kendi açısından Esad’ı “vatan kurtaran muzaffer başkomutan” yapacak ve İsrail’in yıldızını parlatarak bahsettiğimiz üç körfezle Akdeniz’e çörekleneceklerdir.

Vaziyet onu gösteriyor ki sadece Washington değil, Tahran ve Moskova da samimiyet sorgusunu hak etmişlerdir. Hiçbir zirve, hiçbir fayda getirmemiş oldu. Bu durumda önümüzdeki günlerde Moskova’da yeni bir buluşma neyi temin edecektir?

Bütün bu gerçekler sebebiyle İdlib kilit taşı konumundadır. Kıbrıs, bir kayalık olsa ve orada tek bir insan yaşamasa bile Akdeniz’in kilididir bizim için hayatidir.

İdlib de öyledir; bu şehirde hiç insan olmasa veya olsa bile kimse Anadolu’ya doğru göç etmese dahi Türkiye için Orta Doğu’nun kapısıdır. Düşmesi hâlinde Mostar Köprüsü’nün yıkılması gibi yüz yıl sonra bölgeyi bir kere daha kaybederiz. Mimarlık harikası Mostar, Sırp topçusunun ateşiyle önce kilit taşından isabet almış, kilit taşının düşmesiyle köprü göçmüştü.

İdlib, Çanakkale’dir.

Yalnızca İdlib değil;

Filistin de Çanakkale’dir.

Mostar, Çanakkale olduğu gibi, İdlib ve Gazze de Çanakkale’dir.

.Yeni adli yılın düşündürdükleri

2018-09-07 02:00:00

A -

A +

İki komşunun ağız münakaşasından cinayetlere, alacak-verecek iddialarından aile geçimsizliklerine kadar akla gelebilen her ihtilafın ardı arkası kesilmeden mahkemelere intikali yüzünden davalar insan kudretini aşacak sayılara ulaşmakta ve bu sebeple hâkimler, işin içinden çıkamaz hâle gelmektedirler.

Bazı anlaşmazlık mevzularının mahallinde veya dairesinde çözümlenmesi mümkünken mevcut mevzuat vatandaşa inanmadığı için her iş adliyeye taşınmaktadır. Bir kimse, alay konusu yapılan soyadını değiştirmek arzu ediyorsa onu avukat, mahkeme, nüfus idaresi, şahit dörtgeninde zahmetlere sokmak hangi akılla izah edilebilir? Allah, hiçbir ailenin başına vermesin; ne var ki gündelik hayatta da bunlar yaşanıyor: On beş günlük yeni evli bir çift, geçimsizliğe düşebiliyor. İki tarafın büyükleri konu-komşuları da araya girmelerine rağmen bu evliliğin çok erken ve istenmeyen şartlarda da olsa bittiği anlaşılıyor… Ama tarafların birbirlerinden 'kurtulmaları' yine duruşma yapılmasına ve adli prosedürün işlemesine; manen sıkıntı çekmiş insanların bir de maddi külfetle cezalanmalarına, adliye koridorlarında hafakana düşmelerine bağlı. Bu olmaz! Olmamalı! On beş gün önce serbest iradeleri ile evlenenler; yine serbest iradeleri ile boşanabilmeliler. Böyle bir dava, yeminli hukuk büroları ihdas edilerek taraf avukatlarınca görülebilir. İhtilaf ve nizalar tekrar sınıflandırılarak yeminli hukuk bürolarından başka, nüfus idareleri, belediyeler, trafik daireleri, orman idareleri, tapu daireleri, ticaret odalarında... kurulacak mahkemelerde halledilebilir. Bu gibi mahkemeler, bir hâkim ve o meslekten iki kişinin üyeliği ile üç kişilik jüri tarafından yönetilir; karar vermek için bilirkişiye gidilemez; kararlar temyiz edilemez. Katrilyonluk bütçesi olan bir ülkede bir ticaret mahkemesi, artık elli milyonluk alacak davasına bakma yükünden kurtulmalıdır. Aynı şekilde bu çapa varmış bir Türkiye'de bir ceza mahkemesi, "silah gösterme" davası ile uğraşmamalıdır. Kırk-elli sene devam eden arazi davaları oluyor. Zamanında süratle tecelli etmeyen adalet, adalet midir? Öyle davalar var ki hâkim, inanmaya inanmaya ve vicdanına aykırı olarak karar veriyor, zira elindeki polis tahkikatı, şahit beyanı, bilirkişi raporu, adli rapor böyle karar vermesini icap ettiriyor. Eğer dosyadaki bu delillere göre hüküm yazılmazsa temyiz, mahkeme kararını bozuyor. Şimdi lütfen dürüst olalım: Bu hükmü veren ceza hâkiminin noterden bir farkı kalıyor mu? Mahkeme hâkimleri, sicil gibi endişelerle çok kere Yargıtay kararına mecbur kalarak uyuyor. Yani dün "ak" dediğine bugün “kara" diyor; deme zorunda bırakılıyor. Şahit yemin, bilirkişi, adli tıp, infaz gibi müesseselerdeki bozukluklar yüzünden mahkeme kararlarından tatmin olmayan; vicdanı yanlış karara isyan eden vatandaş, bu defa maalesef "ihkakı hak" denen adaleti bizzat gerçekleştirme suçu işliyor. Birçok karar, ne davacıyı, ne davalıyı, ne de bizzat hâkimi memnun ediyor. Hatta rahatsızlığı en çok hâkim çekiyor. Yazışma ve tahkikatlar, bu iletişim çağında bile adliyelerin en esaslı problemlerinden biridir. Basit bir evrak yüzünden bir dava icabında üst üste talik edilebiliyor. Davaların uzamasındaki sebeplerden biri de her ihtilafın bir de Ankara'ya; Yargıtay'a gitmesidir. Oysa bölge istinaf mahkemeleri kurulabilir.

Türk hukuk ve adliye sistemi, bazı örümcekli kafalar yüzünden mutaasıp bir anlayışla kendini yenileyemiyor. Türkiye'nin tercüme yanlışlıkları ile birlikte Batı’dan aldığı kanunlar, kendi ülkelerinde çoktan mahzene kaldırıldığı hâlde biz, onların eskileri ile idare ediyoruz. Mevcut hukuk, bir tepki hukukudur ve her tepkide olduğu gibi aşırılıklar taşımaktadır. Bir de bünye ile uyuşmazlıklar yaşanıyor: Katolik kilise hukuku orijinli şu aile hukuku nice bin insana hayatı zehir etti. Daha yakın tarihe kadar anne-baba evladından tek kuruş miras alamıyordu.

Niçin kendimize has bir hukuk sistemimiz olmasın? Niçin bu ülke insanlarına bin yıldır hizmet eden İslam hukukuna ve örfi hukuka kapılarımız sıkı sıkıya kapalı olsun? Neden bunlardan da faydalanmayalım? Yürürlükteki hukukun yabancı din ve milliyetteki bazı milletlere göre yapılmış hükümleri ile bizim karakterimiz çatışıyor. Bunu artık görmemiz ve millî hukuk sistemimizi geliştirmemiz şarttır. Kimseye zerre kadar faydası olmayan bir Roma hukuku dersi, binlerce gencin istikbaline mal oldu. Türkçeden "mahkeme duvarı gibi asık suratlı’ ve "...işin yoksa şahit ol' gibi deyimleri çıkartmamız lazım. Devlet kurumlarının çökmüşlüğünden söz ediliyor. Galiba çökmüşlük en fazla hukuk ve onun tatbikat alanı adliyede. Bugünkü küresel dünya şartlarında hiçbir yobazlığa kapılmadan; öküz altında buzağı aramadan millî hukuk sistemimizi kurmalıyız. Yoksa toplum, emr-i vaki, de facto olarak hukukun tatbikat tarafı demek olan icrayı özelleştirir. “Çek-senet mafyası” denen insanlar, icrayı özelleştirerek içinde haksızlıklar da olsa onu süratlendirmiştir.

Bu ülkede doğanlar, kulağına ezan ve kamet okunarak hayata İslam hukuku ile 'merhaba' diyorlar. Aynı insanlar, musalla taşındaki son yolculuklarını İslam hukuku üzere yapıyorlar. Ya doğumla ölüm arası? İşte Türk vatandaşı, bu iki nokta arasını İsviçre, İtalya, Fransa kanunlarına göre yaşıyor. Buyurun size temel çelişme ve çatışma. Şu safhada hiç olmazsa millî bünyeye ters düşen maddeler ayıklanabilir.

Her ilmin bir mazisi vardır. Hukukun da öyle. Bir siyasi geçmişimiz olduğu gibi, hukuk mirasımız da var; zengin ve muhteşem. Bu memleketin hukukçuları, büyük bir fakih olduğu için âzam/büyük, ulu lakaplı Ebu Hanife hazretlerinin ve onun mantık ve metodolojisini tanıyabilmeli. Sultan Süleyman'a niçin “Kanuni" dendiğini bilmeli, Ebussuud'a sorulan meseleler üzerine kafa yormalı. Koçi Bey Risalesi'ni okuyabilmeli, Ahmed Cevdet Paşa'yı ve onun abidevi eseri Mecelle'yi didik didik edebilmelidir. Bu "yürürlükte olanları çöpe atalım” demek değil; “kendimizi artık kökümüzden de haberdar olarak tashih edelim; eksiklik ve yanlışlıklarımızı düzeltelim” demektir.

Temel, sağlam olursa, daha doğrusu temel olursa devlet devlet-i ebed müddet olur.

* Yeni adli yıldayız. Hukuk, yargı ve adalet değişmez gündem maddemizdir. Adaletin sağlam olması, toplumun huzurlu olması demektir. Onun için hukuk üzerine konuşmak gerekir. 9 Eylül 1997 tarihli bu yazımız, hukuk alanında neler yaptığımız veya yapmadığımız ve ne zaman neleri düşündüğümüze bir belge mahiyetindedir.

.HUKUKTA TAHSİL VE SEVİYE

2018-09-06 02:00:00

A -

A +

Kütahyalı Rahimî Divanı... Böyle bir eserin varlığından bir hafta öncesine kadar ne yazık ki haberdar değildik. Haberdar olunca da “adaşlık hakkı var!” diyerek hemen temin ettik.

Büyük boy bir şiir kitabı.

Eserin naşiri Prof. Ahmet Mermer, Kütahyalı Rahimi’nin mahalli bir divan şairi olduğunu ifade etmekte ise de biz, yazdıklarını okuduktan sonra bu kanaati kabullenemedik. Naşirin/editörün verdiği şu malumat ise son derecede düşündürücüdür:

Hoca, eserden haberdar olunca aramaya koyulmuş. Millî Kütüphane ile Süleymaniye Kütüphanesinde birer nüshaya ulaşmış. Ancak ne kadar hazindir ki bu iki nüsha da eksikmiş. Ahmet Mermer’in ifadesiyle “tam ve mükemmel nüshayı “British Museum”da bulmuş.

İsmi geçen divan şairi, 16. asırda garbi Anadolu’nun Kütahiyye nam bir beldesinde yaşamış ve herhâlde o günkü şartlarda eseri cüz’i miktarda basılmış bir Osmanlı Türküdür.

Bu ceddimizin bu eserini, bir üniversite araştırmacımızın Türkiye’nin iki büyük kütüphanesinde bulamayıp da Londra’da bulması hepimizin ayıbı değil midir?

Demek oluyor ki bir devlet büyük oluyorsa sadece pazu gücüyle değil, aynı zamanda beyin gücüyle de olmakta. Hâlbuki bizde pazu, beyin ve gönül gücü denklemi vardı.

Her şeyi işte o denklemi bozduktan sonra kaybettik. Yabancılar, sadece imparatorluk coğrafyamızın bir kasabasındaki arkeolojik bir mirası değil, bir ilimizde asırlar evvel kaleme alınmış bir şiir kitabını da bulup götürmüşler. Telaffuzu acıdır ama eğer böyle olmasaydı bugün Ahmet Mermer’in elinde mikrofilm ve bizim elimizde de koca bir divan olmayacaktı.

Kütahyalı Rahimi’den başka bir de Bursalı Rahimi varmış. O da ayrı bahis. Şu kadarını söyleyelim ki bu isimler bugüne dek yaygın biçimde bilinmediyse edebiyat fakültelerimiz kendilerini sorgulasınlar.

Yeri gelmişken şunu da sizlerle paylaşmak isteriz. Washington DC’deki Kongre Kütüphanesine rahat girip çıkabilmek maksadıyla üyelik için müracaat ettiğimizde işlemimiz için nasıl koşturduklarını bugün takdirle hatırlıyoruz. Kongre Kütüphanesinde 470 dilde 29 milyondan fazla kitap, 58 milyon el yazması, büyük bir nadir kitap koleksiyonu 1 milyon gazete, 500 bin mikrofilm vs vs mevcut. Tabii orada “Yıldız Sarayı yağması” yaşanmadı.

Bir gün Delawere’de Amerikan üniversitelerinden birinde tarih hocası olan bir Türk prof.la aynı Türk evinde misafirdik. Sohbet ederken şunu sormuştuk:

-Osmanlı için Amerika’da bir yılda çıkan kitap makale ve araştırmanın Türkiye’de yayınlananlara nispeti nedir?

Cevap şu oldu:

-Bizdekinden en az on kat fazla!

Neden olmasın ki?

Yargıtay Başkanı İsmail Hakkı Cirit’in adli yıl açış konuşmasında Hadis-i şerif okuyup Mecelle ve ilk Mahkeme-i Temyiz reisi Ahmed Cevdet Paşa’dan söz etmesini haber yapan gazete aynı zamanda dudak büken bir üslupla o haberi veriyordu.

Öyle ise ecdadımızın eserlerinin yabancı müze ve kütüphanelerde olması yadırganmasın.

Bugün düşmanımsı sayılan Amerika’da Kongre’nin senato kısmında kanun yapan ve çıkarttığı kanuna riayet eden bir devlet adamı olmakla Kanuni Sultan Süleyman’ın da duvarda kabartma portresi vardır.

ABD’de lise mezunları, hukuk ve tıp fakültelerine doğrudan giremezler. Önce üç yıllık bir fakülte bitirmeleri gerekir.

Yargıtay Başkanı bu yılki açış konuşmasında “hukuk fakülteleri kaliteli mezun vermezse hangi sistemi getirirsek getirelim başarılı olamayız” dedi. Bu çok doğru. Bundan da doğru olansa kürsü, ehline verilmediğinde bunun felakete yol açacağı haberidir. Nitekim İstiklal Mahkemeleriyle darbe mahkemeleri bu iddianın yığınla örneğiyle doludur.

Yargıtay Başkanı’nın hukuk fakültelerinin 5 yıla çıkartılmasına dair YÖK’e müracaat etmesini isabetli bulmakla birlikte eksik görüyoruz. Çare; Hukuk Liselerinin açılmasıdır. Bu fikri sebep ve gerekçeleriyle birlikte dün uzunca yazmıştık.

Adalet Bakanlığının çalışmaları, Yargıtay’ın gayretleri, TBB’nin adaletin ve adaletin bir parçası olan avukatların mes’elelerine dair Bakanlığa ortak çalışma teklifi ve biz kalem ve kelam sahiplerinin bunları ve teklif ve görüşlerimizi umumi efkârla paylaşmamız adalet geleceğimiz için hayırlara vesile olacaktır ümidindeyiz.

Bir davanın vaktinde bitmesi arzu edilendir. Lakin davanın vaktinde bitmesi tek başına adaleti temin etmez.

Her şey insana dayanıyor.

Hâkim, savcı, avukat ve adli memurlar, layıkıyla yetişip işinin ehli olmalıdır.

Bir hukukçu, güzel Türkçe konuşup yazabilmeli, Osmanlı Türkçesi, Arapça, bir Batı dili veya Latinceyi bilmelidir.

Adalet, Turgut Özal’ın tabiriyle “vicdanıyla cüzdanı arasına sıkışan hâkim” ve vicdanını ideolojiye kiralamış hâkim ve savcı ve büro kirasını ödeyemeyen avukat ile gerçekleşmez.

Kültür, ilim, irfan seviyesi düşük hukukçularla hiç gerçekleşmez.

.HUKUK LİSELERİ

2018-09-05 02:00:00

A -

A +

Adalet, hukukun vicdanlarda kabul görmüş tatbikatıdır. Hukuk mevzuatının, yargılama yoluyla hedefine varmasıdır...

Davanın gününde bitmesi ve çıkan hükümden tatmin olmak çok önemlidir. Zamanında tecelli etmeyen adalet, eksik adalettir. Gecikmiş adalet, elbette adalet değildir.

Adalet, öylesine sağlam olmalı ki aleyhine karar verilen taraf bile hükmün isabetli olduğunu kabul edebilsin. “Şeriatin kestiği parmak acımaz!” sözü bunun delilidir.

Bir devlet, savrulunca, gemi su almaya başlayınca cemiyet her cepheden zarar görür. Orduda iki asır evvelinde başlayan bozulma, cephelerde mağlubiyeti getirmiş; bu mağlubiyetler de hazineden, maliyeye, divan edebiyatından, hukuka kadar bütün içtimai, iktisadi ve siyasi müesseseleri etkilemiştir.

Sanılıyor ki bir dönemin söz sahipleri bir sabah uykudan kalkınca harf inkılabına, Avrupa’dan kanun iktisabına vs karar vererek bunları tatbik etmişler. 1923-33 Aralık’ında olan sosyal ve fikri kırılmaların kökü, Tanzimat’a, 1839’a kadar gitmektedir. Avrupa’dan kanun devşirme Tanzimat’la başlamış, Erken Cumhuriyetle birlikte topyekûn iktibasçılığa yönelerek asırların tecrübe ve bilgi birikimi bir gecede taklitçiliğe feda edilerek mazi yabancılaştırılmıştır.

Millî ve yerli olmak, her şeyden önce hukuk ve adalet için gereklidir. Kendi mülk, irfan, şahsiyet ve ifademiz olan hukuk ve onun mahsulü adalet diğer hamle ve eserlerden üstündür.

Bir idareyi devlet yapan, millet ve vatan şartlarından sonra adalet gelir. Öbür unsurlar daha sonradır.

Bir ülkede karakol ve adliye sayısının azlığı o milletin ne kadar kendisiyle barışık ve huzurlu olduğunu gösterir. Mahkûm ne kadar azsa hukuk, kanun ve adalet o kadar iyi işliyor demektir. Davaların çabuk ve adaletle bitmesi o devlet için itibarların en büyüğüdür. Türkiye’de ne yazık ki 6 yıldan 60 yıla kadar uzayıp giden, dededen toruna devam eden davalar çok yaşandı.

9 sahada kuvvetli olmak devletin büyüklüğünü gösterir:

-Kuvvetli maarif.

-Kuvvetli adalet.

-Kuvvetli maliye.

-Kuvvetli hariciye.

-Kuvvetli dahiliye.

-Kuvvetli bayındırlık.

-Kuvvetli ordu.

-Kuvvetli ahlak.

-Kuvvetli aile.

Tanzimat’la dikişleri sökülen hukuk, yaşadığı ıslahat ve inkılap şoklarıyla toplumda doku uyuşmazlığı gördü. Adalet mülkün temelidir vecizesi, bir tabela yazısına dönüştü. Öyle oldu ki mahkemenin kararı, yalnızca davacı ve davalıyı değil, kararı veren hâkimi de tatmin ve memnun etmedi.

Bizde adaletin yüz karası, sadece İstiklal Mahkemeleriyle Yassıada Mahkemesi idamları değildir. Darbe dönemi davaları çoğunlukla yüz karası olduğu gibi sivil hayatta da akçelerin, hilelerin, sahte şahadet ve delillerin yön verdiği nice haksız ve adaletsiz hükümle hayatlar karartılmış, cemiyet dinamitlenmiştir.

Adaletsizlikten şikâyet, Ziya Paşa’dan Abdurrahim Karakoç’a nice şairin mısraındadır.

Yeni Adli Yıl münasebetiyle dün TRT Haber’de TRT Haber Dairesi Başkanı Yaşar Taşkın Koç’un Adalet Bakanı Abdulhamit Gül ile mülakatı vardı. Sn. Gül, işinin ehli bir siyasetçidir. İyi hazırlanılmış bu mülakatta suallere verdiği cevapları, dikkatle dinledikten başka daha sonra metin olarak da inceledim. İnandırıcılık çok önemlidir. Bakan gayet sakin şekilde her suale hakkıyla cevap verdi. Ümit ve temenni ederiz ki Abdulhamit Gül, ileride Türk hukukunun ayağa kalktığı, Türk adaletinin hayat bulduğu bir dönemi başlatan mimar olarak anılsın. Tarihin yarın AK Parti iktidarı için şöyle yazması da milletimizin hayrına olur:

-AK Parti, iktidarının birinci döneminde alımlı adalet sarayları inşa ederek adaletin maddesine, ikinci dönemdeyse hukuk mevzuat ve icraatını imar ederek manasına hizmet etmek suretiyle adaletin gecikmeden tecelli etmesine hizmet etti.

Abdulhamit Gül’ün verdiği malumata göre bugün Türkiye’de 252 bin 712 mevkuf ve mahkûm ve 6 milyon da derdest; görülmekte olan dava mevcuttur.

Mevcut iktidarın müşteki vatandaşlara, AİHM/Av. İns. Hakları Mahkemesinden evvel AYM/Anayasa Mahkemesine müracaat etme yolunu açması onun muvaffakiyet hanesine yazılmış kayıtlardan biridir.

İstinaf Mahkemeleri de takdir sebebidir. İstinaf Mahkemeleri başarı göstererek çoğaldığında Yargıtay ve Danıştay, hukuk tefekküründe yoğunlaşabilir.

Keza “ara buluculuk” denen hakem sistemi de davaya lüzum kalmadan taraflara anlaşma ve tabii ki helalleşme imkânını temin ederek mahkemelerin yükünü azaltacağından, kıymetlidir.

Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- buyurdukları şu temel hukuk kaidesini ihmal etmemek lazım gelir:

-El sulhü seyyid’ül ahkam/ Anlaşarak varılan hüküm, kararların en üstünüdür.

Hâkim yardımcılığının ihdas edilmesiyle avukatlarla noterler dâhil hukukçuların mesleğe başlamadan evvel ehliyet yani yeterlilik imtihanına tabi tutulacak olmalarını da yerinde buluyoruz.

42 yıldır, hukuk, mevzuat ve adalete dair ürettiğimiz birçok fikir ve teklifler oldu. Bunlardan bazısı hayata geçti, bazısı belki göze çarpmadı. Adalet Bakanlığının bir heyet teşkiliyle hukukçu kalemlerin son bir asırdır yazdıklarını derlemesi faydalı olur.

Bahis derin, söz çok. Mevzuu şöyle bağlayalım:

İyi hukukçu yetiştirmenin hikmeti eğitimdir. Hukuk liseleri açılmalıdır. Hukuk liselerini bitirenler, imtihansız olarak hukuk fakültelerine alınmalıdır. Öncelikle adı geçen liselerin sonra da hukuk fakültelerinin hocaları çok iyi yetişmiş olmalıdır.

Genç, hukuk fakültesine geldiğinde yazma ve konuşma olarak üstün bir Türkçeyle donanmış, hukuk mantığını kavramış olduğu gibi Osmanlı Türkçesine hâkim olmalı, Arapça ve bir Batı dilini yahut Latinceyi ana dili gibi bilmelidir. Bu vesileyle şunu söylemeliyiz. Türkçe ana dilimiz, Osmanlı Türkçesi hukuk dilimiz, Arapça medeniyet dilimizdir. İngilizce ticaret, Farsça sanat ve tasavvuf dilidir.

Liselerde 1922’ye kadar bir Avrupa lisanının yanı sıra Arapça ve Farsça dersleri de vardı.

Hukuk fakültelerinin çokluğu övünme sebebi olamaz. Ancak mezundaki kaliteyle övünebiliriz. Bugün bu fakülteler daha ziyade hukukçu değil, hukuk teknisyeni yetiştirmektedir.

Bizim dünya ile yarışan hukuk mütefekkirlerine ihtiyacımız var. Bunlar, İslam Hukuku’nu da Roma Hukuku’nu da Osmanlı Hukuku’nu da bugünkü hukuk tatbikatlarını da bileceklerdir.

Vaziyet onu gösteriyor ki Adalet Bakanlığının tertiplemesiyle hukuk üzerine i’mal-ı fikr edilecek çokça toplantılar yapılması elzemdir.

.TÜRK KENEŞİ, İİT VE DİĞERLERİ

2018-09-04 02:00:00

A -

A +

“Türk Konseyi 6. Türk Devlet Başkanları Zirvesi”, Kırgızistan’ın başşehri Bişkek’te yapıldı..

Toplantıda Türkiye’yi Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın temsil ettiği bu “Konsey”in de İİT gibi memleketimizde -maalesef- çok fazla bilindiğine ihtimal vermiyoruz. Hâlbuki bu iki kuruluş, iyi çalıştırılırsa her üye devlet ve bu arada Türkiye, BM, AB gibi diğer kurumlar karşısında daha bir güçlenir. Hele uzak Asya Müslüman ülkeler ağırlıklı D-8’ler ve Balkan devletleri ağırlıklı KEİT/Karadeniz Ekonomik İşbirliği Teşkilatı da devreye alınabilirse bu nüfuz, daha da artar.

Bu bir anlamda şu demektir. Kendi millî paralarımızla alışveriş yaptığımız gibi kendi siyasi teşkilatlarımızı da kurup işletmiş olacağız. Aralık 2017 ve Mayıs 2018’de İstanbul’da toplanan İİT’nin Kudüs’ün başkentliği mevzuunda BM’de ABD’ye kök söktürdüğü unutulamaz.

İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı, İslam Konferansı Teşkilatının yeni adıdır. Türkiye’de Türk Konseyi’nden daha iyi bilindiğini düşünüyoruz…

Türk Konseyi’ne gelince:

Haberlerde her ne kadar “Türk Konseyi” deniyorsa da bu, eski ismidir. Kuruluşun yeni ismi “Türk Keneşi”dir. Uzun söyleyişi “Türk Dili Konuşan Ülkeler İşbirliği Keneşi”dir. Üye devletlerden Türkiye, Kazakistan ve Kırgızistan, “Türk Keneşi” derken, Azerbaycan, “Türk Şûrası” diyor. Azerbaycan Türkçesinden Türkçenin yeniden imarı mevzuunda istifade etmek gerekir.

Yukarıdaki 4 üye devlete mukabil Özbekistan ve Macaristan teşkilatta gözlemci devletlerdir. Özbekistan, Türkmenistan ve KKTC, ileride tam üye olacaklardır. Macaristan’ın teşkilattaki varlığı şunu göstermekte ki daha sonra Türklere akraba başka milletler de gözlemci olabilir. Finler de bu sınıfa dâhildir.

Dört üye devlet, Türkiye, Kazakistan, Azerbaycan ve Kırgızistan’ın ortalama rakamlarla nüfus toplamı 120 milyon, toprak varlığı 4 milyon km²’dir. Tam üye olacak devletlerle birlikte bu değerler yükselecektir.

3 Ekim 2009’da kurulan Türk Şûrası yahut Türk Keneşi, bir siyasi teşkilattır. Teşkilat merkezi olan Genel Sekreterlik, İstanbul’dadır. Bakü’de Parlamenterler asamblesi, Astana’da da Türk Akademisi bulunmaktadır.

Türksoy/Milletlerarası Türk Kültür Teşkilatı, keneşin önemli uzuvlarından biridir. Bayrak, 4 üye devletin bayrağından süzülüp yükselmiştir.

Ankara’nın bir taraftan İİT’yi ve diğer taraftan da Türk Keneşi’ni diri tutması gerekmektedir. İİT de 57 üyeli bir yapıdır.

Bu yapıların içinde olmamız, AB, BM ve NATO’dan vazgeçtiğimiz anlamına gelmez.

İİT ve TK’yi esaslı şekilde işletmemiz, dünyanın 5’ten büyük olduğunu ispat etmede ciddi bir destek olacaktır. D-8 Devletleri ve KEİT de buna dâhil edilirse tezimiz daha güçlenir.

Bu iş birlikleri, ticari, mali, eğitim, askerlik gibi çok sahada yapılabilir.

Türk dünyasının, alfabe ve dil birliği gibi hayati meseleleri vardır. Ortak gazete ve TV yayınını bir ihtiyaç ve İstanbul Türkçesinin her metrekarede benimsenmesi ise zarurettir.

İslam âlemiyle de bir asırlık firaktan sonra yeniden kucaklaşmamız keza hayati değerdedir. Uzak Asya’nın hâlâ uzak olması büyük ayıbımızdır. Balkanlarla ayrı-gayrılığımız, eşyanın tabiatına aykırıdır. Bunlar için bıkmadan, yılmadan, yorulmadan çalışılırsa yepyeni bir istikbal inşa ederiz.

Hiçbir Batılı devletin, hiçbir Hıristiyan ülkenin bizleri sevme ve bizlere iyilik yapma mecburiyeti yoktur. Ama; bizler, yerine göre soydaş, yerine göre dindaş ve yerine göre de kültürdaş olmakla yekdiğerimizin derdiyle dertlenmek mecburiyetindeyiz.

Büyük sabır gerekiyor. İslam ve Türk âlemi, ve bölgemiz iki asrı aşkın bir zamandır zehirlendi, uyuşturuldu, sömürüldü. Tarihin tekerrür etmemesi için bu günleri muazzam bir fırsat bilmeliyiz

.DEVLETHANE

2018-08-31 02:00:00

A -

A +

Halep, Osmanlı döneminde Adana, Maraş, Urfa ve Ayıntab’la bugün Suriye’de kalan ve katliam tehlikesiyle burun buruna olan İdlib ve yine Suriye ve Irak’taki birçok sancak, kaza ve nahiyenin merkezi, Türkmen nüfus ağırlıklı büyük bir eyalet merkezimizdi.

Halepçe ise Kuzey Irak’ın İran hududundadır. İsminden de anlaşıldığı gibi “Küçük Halep” demektir. Şimdi beldenin ekseriyeti Kürt nüfustur. İran-Irak harbi sırasında Celal Talabani’nin partisine bağlı peşmergeler, burada çıkan isyanda İran’ın yanında yer aldığı için Saddam’ın hava kuvvetleri tarafından 16 Mart 1988 tarihinde zehirli gaz bombardımanına maruz kalmış, 5 bine yakın insan ölmüş, 7 bine yakın kişi muhtelif ciddi yaralar almış, sonraki birçok doğum sakat olmuş, bu katliam, Saddam’ın idamında esas müsned suçlardan birini teşkil etmiş, Irak yüksek ceza mahkemesi de 2010’da bu katliamı resmen tanımıştır.

Dileriz Filistinlilere, Boşnaklara, Kürtlere ve Arakan Müslümanlarına yapılan korkunç katliamlar, bu defa İdlib’de Araplara karşı tekrarlanmasın.

Şu cuma günü duası kabul olanların amin’leriyle buluşma ihtimali olan arzumuzdan sonra “Halepçe” isminin tedai ettirdiği, çağrıştırdığı diğer bahislere geçmek isteriz. Zira her akıbetin, neticenin sebebi maddi değildir.

Şehirler, sadece kitaplarda, hatıralarda ve türkülerde yaşamaz. Onlar aynı zamanda “Halep oradaysa arşın, burada!”, “ işte geldik gidiyoruz, şen olasın Halep şehri!”, “ana gibi yâr Bağdat gibi diyar olmaz!”, “gez dünyayı gör Konya’yı”, “Hanya’yı Konya’yı görürsün” , “İstanbul Hanımefendisi, İstanbul beyefendisi, İstanbul Türkçesi” , “Trabzon burması” , “Kars kaşarı”, “Erzincan tulumu” , “Harput orciği”, Harput mermeri” , “Adana portakalı”, “Isparta gülü”, “Aydın inciri”, “Silivri yoğurdu” , “Bursa ipeği” “Tekirdağ köftesi” gibi onlarca, hatta yüzlerce isim ve deyimde de yer alır.

Eski Millî Eğitim Müsteşarlarımızdan Prof. Dr. Necat Birinci, önceki gün bizi arayıp son okudukları makalelerimiz hakkında mütalaada bulunuyorken bir de bir fikir ve temennilerini dile getirdiler:

-Ahlat’ta bir Cumhurbaşkanlığı Külliyesi yapılacakmış. Ahlat, Selçuklunun Anadolu’daki ilk başşehri olmakla bu karar yerindedir. Ancak bize göre bununla kalınmayarak Diyarbakır’a da bir külliye inşa edilmelidir. Zira Diyarbakır en değerli şehirlerimizden biridir, ehemmiyeti büyüktür. Burası yakın zamanlara kadar Türkçe’nin en güzel konuşulduğu yerlerdendi. Diyarbakır türkülerinde Türkçe çok güçlüdür. Şunun bilinmesi gerekir ki Osmanlı zamanında ne Diyarbakır ve ne de diğer bir başka şark vilayeti, sürgün mahalli olarak görülüp oraya cezalandırılmış memur gönderilmedi…

Biz, Necat Hoca’nın bu teklifini bir adım daha öteye taşımak isteriz:

Büyük Selçuklu, Türkiye Selçuklusu, Devlet-i ali Osman ve Türkiye Cumhuriyeti devirlerinde payitahtlık yapmış veya büyük iz bırakmış merkezlerimizde adına “Cumhurbaşkanlığı Külliyesi” veya “Devlethane” denecek ve devletin haşmet yanını temsil edecek eserler yapılabilir. Hükûmet toplantıları da zaman zaman buralarda olur. Böylece milletle buluşma daha bir çoğalır. Diğer illerdekine “Devlethane” denebilir.

“Devlethane” ve “fakirhane” kelimelerinin dünkü münevver konuşmasında ayrı bir lezzeti vardı. Bir münevver, âlim, arif, beyefendi yahut hanımefendi, evine birini davet ederken tabii ki “bizim rezidans, villa, yalı” deme gibi görgüsüzlük göstermez “bizim fakirhaneye buyurmaz mısınız?” diye davetini nazikçe teklif eder, akranı da “fakirhane” kelimesini “ devlethane”yle değiştirerek “inşallah ilk fırsatta devlethaneye ziyarete geliriz”, cevabını verir, davet sahibi “şeref verirsiniz” dediğinde diğeri “teşerrüf ederiz” derdi.

Fransız İhtilali’nden bu yana geçen asırlarda insanın mana ve gönül tarafı kaybolup gitmekte. Şimdi bu hastalık, sosyal medya yoluyla daha da dal-budak saldı.

Merhametten mahrum olan, katliam da yapar soykırım da yapar.

.İDLİB, HALEPÇE OLMASIN!

2018-08-30 02:00:00

A -

A +

Halep’in batısında, Hatay’ın güneydoğusunda, Afrin’in güneyinde, Lazkiye’nin kuzeybatısında, Hama’nın kuzeyinde yer alan İdlib, Osmanlı Devleti’nde Halep vilayetine bağlı bir şehrimizdi.

1916’da İngiliz ve Fransız işgal kuvvetleri bu bölgeye girdiler. Mehmetçiğin canı pahasına müdafaasına rağmen şehir, iki yıl sonra düşmanın eline geçti.

Mevzubahis şehrin bugün 4 ilçesi bulunmaktadır. Türkiye-Suriye Cilvegözü Hudut Kapısı, Hatay ile İdlib arasındadır. 15 Mart 2011’de başlayan Suriye iç savaşından önce nüfusu iki milyon iken, bu nüfus, bugün kaç kaçlar sebebiyle 4 milyona yaklaşmış vaziyettedir.

İdlib’de ağırlıklı olarak üç silahlı grup yer almaktadır. 11 Hür Suriye Ordusu unsurunun birleşmesiyle kurulan Millî Suriye Ordusu, Hey’et Tahrirü’ş-Şam ve Cephe Tahrir el Suriye. İdlib’in yüzde 60’ı En-Nusra irtibatlı HTŞ’nin elindedir. En-Nusra, El-Kaide’nin Irak kolu, Hey’et Tahrirü’ş-Şam da Nusra’nın ve dolayısıyla El-Kaide’nin Suriye koludur. Şehirde yüz bine yakın silahlı şahsın olduğu tahmin edilmektedir.

İdlib, Astana’da 4-5 Mayıs 2017’de yapılan zirvede “Çatışmasızlık Bölgesi” ilan edilmesine rağmen Suriye ordusuyla değişik silahlı gruplar arasında köyler ve hava meydanı gibi yerler çarpışma sahası olmakta ve el değişimleri yaşanmaktadır.

Son olarak Suriye ordusu Rusya’nın desteğiyle Dera ve Kuneytra’yı muhaliflerden geri aldı. Beşar Esad, bunun üzerine Rus basınına “sırada İdlib var!” diye demeç verdi. İdlib, bugün, rejimle destekçilerinin genelleme yaparak “terörist” dediği ve aralarında çok sayıda grubun yer aldığı muhaliflerin kalesi vaziyetindedir.

Türkiye’nin burada muhaliflerle rejimin çatışmalarını takip eden 12 Gözlem Merkezi bulunmaktadır.

Suriye iç harbinde Rusya ve İran, Beşar Esad’ın destekçisidir. ABD, karşısındadır. Diğer taraftan Türkiye, PYD/ YPG sebebiyle Amerika’yla problemlidir.

Türkiye, Suriye için Rusya ve İran ile birlikte garantörü olduğu hâlde bu ihtilafta farklı yerlerde yer almaktalar. Olayın tarafları bunlardan ibaret değildir. Daha Lübnan Hizbullahı’ndan İsrail’e, oradan Suudi Arabistan, Fransa ve İngiltere’ye kadar türlü devlet, teşkilat, örgüt ve yapılar, işin içindedir.

Rejim, İdlib’i söküp alınca muhalifleri mekânsız bırakacağı ve devamında da belki Millî Suriye ordusuyla YPG’nin elinde olan bölgeleri de alabileceğini hayal etmektedir.

Arap Baharı başladığında Suriye meydanlarında demokrasi gösterileri yapılırken Beşar Esad’ın birkaç ayda gideceği tahmin edilmekteydi. Esad, öncelikle Rusya ve eş zamanlı olarak İran’a tam teslim oldu. Bu iki devlet, Türkiye ile iyi geçindiler, Ankara’yla bozuşmadılar, Amerika ile de çatışmadılar. Suriye’ye de yerleşerek vesayetlerini kurdular. Neticede 7 küsur sene sonra bugün Beşar Esad, kaybettiği yerleri geri alma hamleleri içindedir. Bundan dolayı da dünyanın yüreği ağzındadır. Öç alma hırsı, sivil katliamına dönüşebilir.

İdlib, bugün rejim için artık her şeydir. Ya kazanıp büyük bir zafer elde etmiş olacak veya kaybedip bir büyük mağlubiyet ve uzun sürmüş hüsrana katlanacaktır. Beşar Esad’a kalsa bugün hemen muhalif kalesine saldırır. Türkiye ve diğer sorumlu devletler böyle bir niyete karşıdır. Türkiye, aynı zamanda teyakkuzdadır. İdlib’de yaşanacaklar, sıradan bir kapışma olmaz. Rejim, kesin bir galibiyet için Halepçe örneğinde olduğu gibi zehirli gaz kullanma dâhil sonu soykırıma çıksa bile her yolu mubah sayacaktır.

Böyle bir facianın 3-4 milyonluk yeni göç dalgalarını Türkiye topraklarına sürükleyeceği, gün gibi ortadadır. Bu sebeple Ankara, 7 Eylül’deki Tebriz ve ardından yapılacak İstanbul zirveleriyle bu çatışmanın engellenmesi için bütün diplomatik imkânları kullanacaktır.

Moskova da İdlib’in allak-bullak olmasına razı olamaz. Rusya Federasyonu’nun Tartus ve Lazkiye’de kara ve deniz üsleri bulunmaktadır. Adı geçen şehirde çıkacak bir boğazlaşmanın sonu nereye varır belli değildir. Bu belirsizlik, kaygılandırmaktadır. Bu sebeple, Ankara, Afrin üzerinden İdlib’in kuzeyini tahkim ediyor.

İdlib karıştığında silahlı müdahalemiz olur mu? Bu Suriye ile çatışma, ardındaki devletlerle de sürtüşme demektir.

Yaşadığımız ekonomik savaşa bir de sıcak savaş ilave etmek istemeyiz. Ancak, İdlib’in de yeni bir Srebrenitsa, Halepçe ve Arakan olmasına müsaade edemeyiz. Misakımillî ile Suriye’ye “ariyet olarak”, istifade etmek üzere verdiğimiz toprakların üçüncü bir tarafın mülkü olmasına ise hiç tahammül edemeyiz.

.BM’NİN SOYKIRIM TESCİLİ

2018-08-29 02:00:00

A -

A +

“Myanmar Birliği Cumhuriyeti”, ayrıca Burma ve Birmanya diye de bilinir. 55 milyon kadar nüfusu olan bir uzak Asya devletidir. Ülkenin çoğunluğu Budisttir.

Resmî kaynaklar küçültmeye çalışsa da nüfusun yüzde 15’e yakını Müslümandır. Bu demektir ki Myanmar, 10 milyonun biraz altında Müslüman nüfusa sahiptir.

Müslümanların yüzde 68’i Hint, yüzde 30’u Myanmarlı ve kalanı da Çin asıllıdır. Myanmar Müslümanlarının yüzde 41’i Arakan Bölgesi’ndedir. Arakanlı Müslümanlara “Rohingyalar” denmektedir.

Birmanya ordusu ve fanatik Budistler, 6 seneden bu yana bütün dünyanın gözü önünde Rohingyalı Müslümanlara vahşetin her çeşidini yapmaktalar.

Müslümanlar, önce bir iftiraya sonra da soykırıma maruz kalmışlardır. 2012’de 3 Budist, bir kadına tecavüz ettikten sonra, bunu Müslümanların yaptığı yalanını yaymışlar. Her şey de böylece başlamış. Arakanlı Müslümanlar, yıllarca en dramatik haberlere mevzu oldular...

Vahşet karşısında sessiz kalan BM/Birleşmiş Milletler, nihayet insan Hakları Konseyini harekete geçirmeyi akıl edebildi. Bu konsey, 23 Mart 2017’de bir bağımsız araştırma heyeti teşkil ederek heyete Arakanlı Müslümanlar hakkında rapor hazırlaması talimatını verdi. Vazifeli heyet bir buçuk yılı bulan bir çalışma yaptı.

BM kendisine sunulan rapora dayanarak Arakanlı Müslümanlara yapılan zulmün soykırım olduğuna hükmetmiş bulunmaktadır. Rapor, toplu tecavüzler yapıldığını, çocuk, kadın ve sivillerin katledildiğini, ev ve köylerin yakıldığını tespit etmiştir. Öldürülen insan sayısı 24 bindir. Topraklarını terk ederek Bangladeş gibi komşu memleketlere sığınan mülteci sayısı ise 700 bindir. Soykırım, Myanmar ordusu Genelkurmay Başkanı Ming Aung Hlaing ve diğer bir kısım generaller tarafından yapılmıştır.

Bu suçta o gaddar yürekli genelkurmay başkanı bizzat rol aldığı gibi Nobel Barış Ödülü sahibi bayan Devlet Başkanı Aung San Suu Kyi de rahatsız olmayarak vahşete engel olmamıştır.

Açıklanan rapor, soykırımı resmen tescil etmiştir. Resmen tespit ve tescil edilen rapor, Myanmar Genelkurmay Başkanı’yla suça iştirak etmiş diğer general ve Budist rahiplerin BM’nin ceza mahkemesi olan Lahey Adalet Divanında yargılanmaları gereğini beyan etmiştir. Fakat eksiktir. O Nobel ödülünün de mahkeme kararıyla o zulme rıza gösteren devlet başkanından alınması gerekir.

Bir vahşetin resmî vesikaya dönüşmesi iyidir. Ondan da iyi olan soykırım suçlularının yargılanma isteğidir.

Ancak bunlar BM’nin de suçlu olma keyfiyeti ortadan kaldırmaz. BM, Srebrenitsa’da olduğu gibi Arakan’da etnik temizlik suçuna seyirci kaldı. Hayatlar söndürülür, namuslar ayaklar altına alınır, köyler yakılırken BM buna mani olmadı.

Vaziyet o hâle gelmiş ki Myanmar Hükûmetiyle Bangladeş’in “Arakanlı Müslümanların yerlerine dönmelerine dair” yaptıkları mutabakat anlaşması, dönülecek yerin ispatının imkânı kalmadığından tatbik edilememektedir.

Arakanlı Müslümandan Gazzeli Müslümana kadar dünyanın birçok yerinde Müslümanlara din ve ırk soykırımı yapılırken BM, İİT ve iri-kıyım devletler oralı olmuyorlar.

Ondan sonra da “dünya, neden huzura hasret?” deniyor.

Adaletin olmadığı yerde huzur olmaz. Eğer; Lahey’de hakikaten bir Divan varsa zanlılar, hiç zaman kaybedilmeden hesap vermelidir. Onlara hak ettikleri ceza verilmeli.

Avrupa Birliği, Arakan’da durumun ciddiyetini koruduğunu açıkladı. Sözünü ettiğimiz rapor, 18 Eylül’de BMGK’ye sunulacak. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi, başına buyruk bir patronlar kulübü. Ondan vicdanlı bir ses beklenemez.

Türkiye, her şeye rağmen 18 Eylül’e hazırlanmalıdır. Müslümanların başkaca bir sahibi yok.

.ZAFERLERİ HASIM KILMAK!

2018-08-28 02:00:00

A -

A +

26 Ağustos 1071 Malazgirt Meydan Muharebesi, son asır içinde ilk defa bu sene ismine, manasına ve gayesine layık bir görkemle yaşandı.

İster taarruz ve büyüme ve isterse müdafaa ve muhafaza harbi olsun her zaferimiz, ecdat, şehid ve gazilerimizi memnun edecek bir ihtişamla yâd edilmelidir.

Bu, bizim, din, kan ve evladlık borcumuzdur. Bunu yapmak vefa, boş vermişlik de kadir-kıymet bilmezliktir.

Dedelerimiz, harp etmekten zafer kutlamaya vakit bulamadılar:

İstanbul’un Fethi, ilk defa fethin 500. seneidevriyesi olan 1953’te mehterin yeri-göğü inletmesiyle mutantan bir zafer, iftihar ve şenlik havasında anılmıştı.

Sarıkamış Harekâtı, İttihad ve Terakki Hükûmeti’nin hakkında konuşulup-yazılmasına yasak getirmesi sebebiyle çeyrek asır öncesine dek dar bir çevre dışında bilinmezdi. Aynı şekilde Çanakkale Zaferi de pek bilinmiyordu.

Teselya Harbi yani Türk Yunan muharebesi bugün de meçhuldür. Oysa 1897 tarihli bu harp, son taarruzumuzdur. Türk ordusu, Atina’yı yeniden zapt edecekken büyük devletlerin araya girmesi üzerine Yunanistan’ın harp tazminatına mahkûm edilmesiyle durmuştur.

Mehmetçiğin, göğüs göğüse muharebede 30 bin işgalci İngiliz askerini öldürüp 10 bin düşman askerini tutsak aldığı büyük Kutü’l Amare Zaferi, Tek Parti iktidarının son yıllarından itibaren unutulmaya terk edilmiştir.

Teselya Zaferi’nden Abdülhamid Han’a, Kut’dan Enver Paşa’nın amcası olmasından dolayı Halil Kut Paşa’ya pay çıkmasın diye saklamışlardır.

Hakkı yenilmişler de vardır. Çanakkale Zaferi’nde Sultan, Reşad Han, Başkumandan Vekili Enver Paşa ve kumandan Cevad Çobanlı Paşa’dır. Bunlar ile daha başka isimlerin hakkı teslim edilmemiştir. Mustafa Kemal, Çanakkale’de paşa değil, yarbaydır. Buna rağmen ucuz kalemler, çarpıtmaya gitmiş ve her şey tek adama mal edilmeye çalışılmıştır. Bu yanlış tutum, İstiklal Harbi yılları için de söz konusudur.

En iyi bilindiğini sandığımız zafer veya mağlubiyetlerin bile bilinmediği kanaatindeyiz. Zaferler ve mağlubiyetler zamana mal olmuştur. Bunlarda insan, tarih ve mekân vardır. Sakarya Meydan Muharebesi, Muş’ta yapılmıştır denemeyeceği gibi Malazgirt Meydan Muharebesi’ni Melik Şah yapmıştır da denemez. Her ilimde olduğu gibi tarih ilminde de soğukkanlı, dürüst ve namuslu olmak şarttır. Böyle olunmazsa maziye ihanet edilmiş, istikbal de aldatılmış olur. Mustafa Kemal Paşa’yı işgalci düşman kuvvetlerine karşı Anadolu’ya gönderen Sultan Vahideddin Han’dır. Hakikatin mutlak şekilde böyle olduğunu her ahlaklı tarihçi kabul ve ikrar etmektedir. Bu gayet de normal bir seyirdir. Padişah, vazifesini yapmış, emre itaat eden Mustafa Kemal Paşa da vazifesine gitmiştir.

Faraziyelerle tarih ne yazılır ve ne de konuşulur. Aksi hâlde o, tarih değil masal bile olamaz. Malazgirt Zaferi’nin 947. yıl dönümü kutlamalarını haset eden bazı ulusalcı zümre “ya Atatürk Anadolu’ya gitmeseydi!” diye akla ve gerçeğe aykırı başlıklarla ortaya çıkmaktalar. Bunu yaparken de iddialarını, tarih disiplininden alakasız olduğu hâlde kendini tarihçi diye gösteren kimselere dayandırmaktalar. Bu güya tarihçilerle onlara mal bulmuş mağribi gibi sarılanlar, Sevr dayatmasının “Antlaşma” olduğunu söylemekteler. Tarih, yarın bu asılsız lafı edenlerin yazdıklarını yüzlerine çarpacaktır.

Gerçek şu ki Sevr, bir andlaşma değil, taslaktır.

Sultan Vahideddin, Devlet Başkanı olarak bu taslağı imzalamadığı için tarafları bağlayıcı bir hukuki metin hâline gelmemiştir. Sevr’i hakikat yapmanın sömürgecilerin hayali olması ise ayrı bahistir.

Malazgirt Zaferi’nin hakkını vermenin, 30 Ağustos Zaferi’ni ihmal veya savsaklama yahut gözden düşürme olarak vehmetmek ve bu hastalıklı düşünceyle de faraziyeler üzerinden tarih yazmaya ve bu evhamı haberleştirmeye kalkmak acınası bir mahrumiyettir.

Tarih, hak yeme değil, hakkı teslim etme mesleğidir. Adil ve namuslu olmayı gerektirir.

Nesiller, hem İslam tarihini ve hem de İslam öncesi ve sonrasıyla Türk tarihini çarpıtılmamış, karartılmamış, yalanlara düşmemiş olarak net ve düzgün şekilde bilmelidir.

Malazgirt, bir vatan arayışının zaferidir.

Sakarya ise son vatan toprağını müdafaa etmenin zaferidir. Her ikisi de kahraman ecdadımızın eseridir. Onlardan bize kalan büyük mirastır.

Yahya Kemal, Akıncılar şiirinde 29 Ağustos 1526 tarihinde kazanılan Mohaç Meydan Muharebesi’yle daha nice bahadırlıklarımız için “Bin atlı akınlarda çocuklar gibi şendik/ Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik” diyordu.

Aynı Yahya Kemal, 30 Ağustos 1922 zaferini de “Şu kopan fırtına Türk ordusudur ya Rabbi/ Senin uğrunda ölen ordu, budur ya Rabbi/Ta ki yükselsin ezanlarla müeyyed namın/ Galib et çünkü bu son ordusudur İslam’ın!” diye tasvir ve takdir ediyordu.

Komutan kim olursa olsun; sefer milletin; zafer Allah’tandır. Tarih, yarınlar için kıyas yapmak, ibret almak ve ders çıkartmak içindir.

.MALAZGİRT RUHU

2018-08-27 02:00:00

A -

A +

963 yılında Fars Samani Devleti’ne karşı Sultan Alp Tigin tarafından dişe diş bir mücadeleyle kurulan Gazneliler İmparatorluğu, 1136 yılına kadar yaşamıştır. Bir Sünni Türk devletidir. Aynı zamanda ilk Müslüman Türk devletidir. Başşehri Gazne’dir. Aşağıda ismi geçecek diğer Türk devletlerinde olduğu gibi resmî dil Farsça, ilim dili Arapça olmasına mukabil hanedan ve ordu dili Türkçe’ydi. Gazneliler, Oğuzların Kayı boyundandır. Bu devletin toprakları üzerinde bugün Hindistan’dan Azerbaycan’a kadar uzayan 11 devlet bulunmaktadır.

Horasan da Gazneli hududu içindeydi. Selçukiler, Horasan’da yerleşmişlerdi. Fakat vatanları yoktu. Babaları Selçuk Bey’in 960’da ruhlarını tutuşturmasıyla Çağrı ve Tuğrul Beyler, Oğuzlara vatan arıyorlardı. Bu sebeple zaman zaman Gaznelilerle karşı karşıya gelmekteydiler. Yaşanan ihtilaf, 20 yıl kadar sürdü. İki kardeş, 1037’de istiklal kararı aldılar. Vaki karar üzerine Gazneli Sultanı I. Mes’ud, Selçuklular üzerine yürüdü. İki ordu Dandanakan’da karşılaştılar. Çağrı ve Tuğrul Beyler komutasındaki Selçuklu ordusu, kendinden iki kattan daha büyük Gazne ordusunu 20 Mayıs 1040’da ağır bir mağlubiyete uğrattı. 24 Mayıs Cuma günü Tuğrul Bey, ittifakla Selçuklu Sultanı seçildi. Dandanakan mağlubiyeti, Gazneliler için çöküşün başlangıcı oldu. Bu zaferi, Büyük Selçuklu Devleti’nin esas kuruluş tarihi olarak da kabul edilebilir.

İsfahan, Nişapur, Hemedan, Merv, Rey (Tahran), Büyük Selçuklu Devleti’ne başkentlik yapmış şehirlerdir. Devletin toprakları, Hindukuş Dağlarından Batı Anadolu’ya, Orta Asya’dan Basra Körfezi’ne kadar yayılıyordu. Selçuklular, Oğuzların Kınık boyundandır. Burada da hanedanla ordunun dili Türkçeydi. Büyük Selçuklu Devleti de Sünni yani ehli sünnet bir devletti. İlk Muhammed Alp Arslan ikinci sultandır. 1037’de kurulan devlet, 1194’e kadar devam etmiş, dağılmasından sonra yerine aralarında Anadolu Selçukluları, Kirman Selçukluları, Suriye Selçukluları ve Irak Selçuklularının da olduğu 15 devlet kurulmuştur.

Mısır’daki Şii Fatimiler, Bağdat’taki Abbasi Halifeliği ve Şarki Roma İmparatorluğu, Büyük Selçuklu Devleti’nin çağdaşı devletlerdir. O dönemde çıkan fitneler sebebiyle İslam âleminde merkezî irade zayıflamış, Müslümanların birliği ve dirliği büyük zarar görmüştü. Fatımiler Filistin, Suriye çevrelerine kadar çok yeri ele geçirmişlerdi. Abbasi Halifesi Kaim Biemrillah, onlara karşı bir varlık gösteremiyordu. Büyük Selçuklu Devleti, Sultan Tuğrul’la birlikte ehli sünnet Müslümanlığın kalkanı ve sancağı olmaya başladı. Halife, hacca gidecek olan Sultan’ı Bağdat’a davet etti. Davete icabet edildi. Halife Kaim Biemrillah, Sultan Tuğrul’a çifte kılıç kuşandırarak kendisine ‘’şarkın ve garbın hükümdarı’’ unvanını verdi. Bu arada o çevredeki Fatımi kaynaklı bir çok zararlı kimseler temizlendi. Tuğrul Bey’in oğlu yoktu. Onun 1063’te ölmesi üzerine yerine Çağrı Bey’in oğlu Alparslan geçti. Sultan Alparslan’la birlikte Sünni dünya daha bir güçlendi. Merkezî irade kuvvetlendi. Sultan, 1064’te Kars ve Ani’yi aldı. 1071’de Anadolu önlerinde Atsız adlı kumandanını bırakarak rahat durmayan Fatımilerin üzerine yürüdü.

Beri tarafta Hıristiyan dünyası, Büyük Selçuklu Devleti’nden rahatsız olmaktaydı. Bizans imparatoru Romen Diyojen’in komutası altında askerî güç teşkil ettiler. Adı geçen imparator iyi yetişmiş bir devlet adamıydı. En az 200 bin asker toplanmıştı. Bunlara paralı asker olarak Uzlar ve Kıpçaklar da dâhildi. Romen Diyojen’in maksadı, hem Büyük Selçuklu Devleti’ni ve hem de Abbasi Halifeliğini ortadan kaldırmaktı. Alparslan’ın yokluğu, onlar için iyi bir fırsat olmuştu. Düşman ordusunun gelmekte olduğunu işiten Atsız, Alparslan’a haber yolladı. Sultan Alparslan, Halifeyle haberleşiyordu. Halife cuma günü namazdan sonra taarruz edilmesini, bütün İslam memleketlerindeki hutbelerde mücahidlere dua edileceği haberini yolladı. Ordu mevcudu, en fazla 50 bindi. Türkler ağırlıkta olmak üzere bütün Müslüman unsurlar orduya dâhildi. 26 Ağustos 1071 Cuma günü namazdan sonra muhteşem Sultan, Allahü tealaya “Ya Rabbi! Seni kendime vekil yapıyor, azametin karşısında yüzümü yere sürüyor ve senin uğrunda harp ediyorum!’’ diye başlayan duasını eda ettikten sonra askerlerine hitap etmişti:

-Askerlerim! Bilin ki bu meydanda Allah’tan başka Sultan yoktur! Emir ve kader, ancak ve yalnız ona aittir! Bu sebeple benimle birlikte muharebe etmekte veya ayrılıp gitmekte serbestsiniz!

Askerler bu ihtara karşılık şu cevabı verdiler:

-Sultanım! Emrinden asla ayrılmayacak ve Allah uğruna seninle birlikte savaşacağız!

Alparslan, geri dönmezliğin işareti olarak atının kuyruğunu bağlamış ve kefen niyetine de beyaz bir cübbe giymişti. Cumadan sonra başlayan çarpışmalar ovaya akşam çökerken Selçuklu Türk ordusunun mutlak galibiyetiyle bitti. Sultan Alparslan, huzuruna getirilen mağlup imparatoru teselli etti. Ancak sadece sulh teklifini reddetmesinden dolayı kınadı. Bir antlaşma yapıldı. Harp tazminatı mukabili imparator serbest bırakıldı. Romen Diyojen’in ülkesine dönerken tahtan düşürüldüğünü öğrendi. Konstantiniyye’ye vardığında ise gözlerine mil çekilerek Kınalıada’ya yollandı. Burada öldü.

Malazgirt’in 947. fetih yıl dönümündeyiz.

Bugün İslam medeniyetinin aydınlatıcı güneşi, Alparslan’ın duası, bin yıllık hâkimiyetimiz ve Türk’ün muazzam iman ve cesareti iç içe geçmiştir. Malazgirt Zaferi’nin sebepleri, Alparslan’ın imanı, askerin oku ve ordunun cesaretidir. Malazgirt’i fethederek Anadolu’yu bize vatan kılan Sultan Alparslan ve onun mücahid askerlerini rahmet ve minnetle yâd ediyoruz. Malazgirt’te atılan ok, İstanbul surlarında Ulubatlı Hasan’ı, Sarıkamış’ta kar kuzularını, Çanakkale’de Seyid Onbaşı’yı, Ecyad Kal’ası’nda Mehmetçiği bulmuştur.

1040 Dandanakan Zaferi’nden Malazgirt’e, oradan Sırp Sındığı Zaferi’ne, İstanbul’un fethine, Mohaç’a, İstiklal Harbi’ne kadar hep aynı iman ve aynı ruh bu semalarda dalgalandı. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsü ihanetini mağlup eden de aynı iman ve aynı ruhtur. Birliğimiz, dirliğimiz, Malazgirt’te saf tutan kardeşliğimiz devam ettikçe bu iman ve bu ruhla dünya üstümüze gelse bile daha çok zaferlere imza atarız.

Bundan böyle Malazgirt’in zafer yıl dönümleri, 2071 Cihan Devleti Türkiye’nin habercileridir.

Bu vesileyle iki teklifimizi paylaşıyoruz:

1-Malazgirt Meydan Muharebesi ve İstanbul’un fethi Millî Bayram yapılmalıdır.

2-Bir Roma imparatorunun unvanından gelen “Ağustos’’ kelimesi, takvimimizden çıkartılarak onun yerine “Alparslan’’ denmelidir.

..CİHAN TACI

2018-08-10 02:00:00

A -

A +

Keyfiliği, başına buyrukluğu mahalle kabadayısı yapınca ona “mafya”, büyük devlet yapınca “süper güç” deniyorsa burada tuhaflık, gariplik, zorbalık...kısacası adaletsizlik vardır.

Mafya ile süper gücü ayıran kıstas, ölçü nedir? Elbette ikisinin de Latin kökenli kelimeler olmasını kasdetmiyoruz. Mafya kabadayılarının belirgin yanı deli göz, eli kanlı, cahil, cür’etkâr, hukuk tanımaz olmasıdır. Var oldukları çevre sanki bir derebeylik, başındaki “baba” da kanun koyucudur. Bu yüzden astığı astık, kestiği kestiktir. Bu derebeylikte merhamet, insaf, vicdan ve adalet yoktur. Ya kayıtsız baş kesilir veya baş kesmeyenin başı kesilir. Mafya dünyasında bir kurşun, bir insandan kıymetlidir.

Mafyanın dilimizdeki karşılığı eşkıyalıktır. Eşkıya, “şaki” kelimesinin çoğuludur. Hatip efendilerin cuma hutbesinde Nahl Suresi 90. âyetini okuyarak “....ya Rabbi bizi uygunsuz iş işleyenlerden ve bağilerden etme” diye yaptığı niyazdaki bağiden kasıt, eşkıya yani günümüzdeki adıyla teröristtir.

Anayasaların gerçek adları “esas teşkilat kanunu”dur. Bir teşkilata, yapılanmaya “devlet” denebilmesi için birçok vasıf ve mecburiyetler vardır. Millet, toprak, bayrak, maliye, ordu…gibi. Ancak; devletten tefriki gayrı kabil olan mutlak zaruret, adalettir. Adalet yoksa diğerleri de ya olmaz veya kalmaz. Devlet binasının “fil ayağı” sütunları, adalet temeli üzerinde yükselir. An’anemizde devlete “baba” denir. Teb’asına adaletle, şefkat ve merhametle muamele eden devlet babaya ondan razı olan ahali de “Allah devlete zeval vermesin!” diye görkemli bir sözle dua eder.

Devletler, millî devletler, imparatorluklar diye ayrılmanın dışında bir de mahalli devletler, bölge devletleri ve dünya devletleri diye ayrılırlar. Dünya devletlerinin de üstünde Cihan Devleti veya devletleri vardır.

Mahalli yahut yerel devlet, kendinden sorumludur. Bölge devleti, var olduğu çevreden sorumludur. Dünya devleti birkaç iklimden sorumludur. Cihan Devleti ise eş anlamlı olsa bile dünya devletini de aşar biçimde her zerresiyle bütün yeryüzü, yer altı ve gökyüzünden sorumludur. Gelmiş geçmiş Cihan Devletlerinin en kıymetli olanı Osmanlı Cihan Devletidir. Üstün vasıflar sıralamasında Asr-ı Saadetten sonra gelir. Bu hayatlarda adaletin sembol şahsiyeti Hazreti Ömer’in ikazında olduğu gibi bir kurt, bir kuzuyu kaptığında her halükârda hükümdarın haberi olur. Bu anlamda Osmanlı Padişahının Sultan’ül Berreyn ve Hakan’ül Bahreyn, karaların sultanı ve denizlerin hakanı unvanını taşıması, Gazi Fatih Sultan Mehmed Han’ın ifadesiyle “bir kuru kavga ve cihangirlik sevdası değildir.”

Bizim “Cihan Devleti” dediğimiz esas teşkilata Frenkler “süper güç” dediler. Süper Güç, yahut Cihan Devleti, arz kürede çok zaman birden fazla oldu. Bunlar birbirlerini muvazene üzre kalmaya icbar ettiler. Yirminci asır denen talihsiz ve zalim çağın ikinci yarısının adı ‘Soğuk Savaş’tır. Soğuk Savaş döneminin 1989’da sona ermesiyle “dünya tek kutuplu” oldu. Tek Kutuplu Dünya zamanı çeyrek asırdan azdır. ABD, böyle bir dönemin ağırlığını kaldıramayarak savrulup durdu. Başkanlar taç giydilerse de bu taçlar, Shakespeare’i yanıltırcasına akılları başlara devşirmeye yetmedi.

İmdi; 10 yıldan bu yana şartlar, dünyayı diğer süper gücün doğumuna zorluyor. Bu, SSCB’nin vârisi Rusya Federasyonu mu, Osmanlı İmparatorluğunun devamı Türkiye Cumhuriyeti mi, Çin mi yoksa bir başkası mı olacaktır?

Kader ne gösterir bilinmez. Zafer, altın tepside bedava da sunulmaz. Hedefimiz, 2071 Cihan Devleti Türkiye’dir.

“Çirkin Amerikalı” şimdilerde rakipsiz kalma arayışının ihtirasında. O ihtiras, sahibine dehşeti hatalar yaptırıyor.

Osmanlı, yeryüzünde adalet, denge ve huzurun teminatıydı. Devlet-i âli Osman denen Yüce Devlet, zulmetmez, gasbetmez, talan etmez, alıp götürmez, gittiği yerde aldığından çok verirdi. İmanı, O’na aksini yapmanın eşkıyalık olduğunu öğretmişti.

Ne gariptir ki aile reisine de baba, mafya reisine de baba, devlete de baba deniyor.

“Baba” olmak adalet ve şefkat kapılarını geçmekle mümkündür. Değişmez kaidedir ki kelimeden evvel, kelimenin ruhu esastır. Yoksa iskelede halat bağlanan demir külçenin adı da “baba”dır.

Derebeylikte, bir kurşun nasıl ki bir insandan daha kıymetliyse Haçlı dünyasının süper güçlerinde de Churchill’in ikrarıyla bir damla petrol, bir insandan kıymetlidir.

Kimse teferruatta boğulmasın. Cihan, bugün yetimlik ıstırabını yaşıyor.

Taç, ak alınlı o başı bekliyor.

.BU DA FARS BAHARI!

2018-08-09 02:00:00

A -

A +

“Arap Baharı” denen dramın aslında Irak’ın 20 Mart 2003 yılında işgal edilme tarihiyle başladığı, Ocak 2011’den itibaren Suriye’nin başına gelen korkunç musibetlerle anlaşılmış olmalı.

Irak işgal edilirken bahar veya bir başka mevsim adı değil, “harekât” denmişti. Bir memleketi hâkimiyet altına almaya “Körfez Harekâtı” dediler. Harekâtı, haşa ABD İngiltere veya bir başka kendini insanlığın hayrına adamış devlet veya devletler değil, “koalisyon güçleri” yapmaktaydı.

Bu “koalisyon güçleri” denen jetli, tanklı kuvvetlerin, aslında çağdaş Haçlı Seferi olduğunu Amerikan Başkan G. W. Bush, medya önünde ikrar etse bile gerçek, “tiz zemanda” örtbas edildi.

2001 Dünyasının işgal literatüründe “bahar” yoktu. “Ol demde” “Evanjelist” sözü de pek işitilmezdi. Hatta “Siyonist” lafı dahi bu denli tedavülde değildi. BOP gibi, “Medeniyetler Çatışması” gibi fiyakalı isimler vardı. Ekranlarda “BOP” diyen, söze “Medeniyetler Çatışması” ile başlayan bazıları, problemin esrarına sahip dâhiler sanılıyordu.

Gündüz gözüyle rüya görüldüğü günlerde Tunus-Suriye Kuşağı Arap Baharı, ap-ansız çıkageldi. Önce Tunus’ta bir seyyar satıcı kendini yaktı. Ardından “demokrasi” isteyen halk, meydanları doldurdu. Devlet başkanı Zeynelabidin bin Ali gitti. Mısır’da seçimle gelmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’ye karşı “Koalisyon Güçleri” destekli bir darbe yapıldı. Abdulfettah Sisi diye bir vefasız, kan döke döke başa geçirildi. Libya’da Muammer el Kaddafi alaşağı edildi, ülke toprakları parça parça oldu.

Derken demokrasi baharının müjdecisi olduğu iddia edilen bu kasırga, beklenmedik bir vakitte Suriye’yi vurdu. “Kahrolsun diktatörlük! Yaşasın demokrasi!’ diyen halk, sokaklardaydı. 40 yıldır esaret benzeri bir baskı altında yaşayan bu ahaliye cesaret ve vaadler verilmişti. Lakin bir süre sonra yüzüstü bırakıldılar. Babadan diktatör Beşar Esad’la baş başa kalmışlardı. Tunus, Libya ve Mısır’a bahar değil kış gelmişti, fakat Suriye’ye gelen karakış oldu. Milyonlar öldü. Memleketin yarısı mülteci oldu, diğer yarısı yer değiştirdi.

Güney komşumuz, tarihte nadir milletin yaşadığı bir felakete maruz kalmışken takvimler, 15 Temmuz 2016’yı gösteriyordu. “Düveli muazzama” Türkiye’de 7 Haziran 2015 genel seçimlerini aldırtamamış, 1 Kasım 2015’i de kaybetmişlerdi. Bunun üzerine “Koalisyon Güçleri” ve cümle Haçlı İttifakı, kendileriyle “dinler arası diyalog” sarmaşasında olan FETÖ terör örgütünü! Türkiye’ye saldırttılar.

Türk Milleti, darbe teşebbüsünü canını dişine takarak püskürttü. Batılı devletlerin yöneticileri, bir ay boyunca dilini yutmuş gibi sustular. Sonra dostlar, alışverişte görsün kabilinden birkaç kınama lakırdısı edildi.

Dostluk, rahip unvanlı Andrew Brunson Vak’ası’na kadar devam etti. Adı geçen casusluk sanığı, ne günkü serbest bırakılmayıp da ev hapsine alınınca Irak İşgali’nin, Tunus, Mısır Libya, Suriye hadiselerinin karargâhı Beyazsaray’ın rengi değişti. 2 Ağustos 2018’de beklenmedik bir çıkışla Adalet Bakanı Abdülhamit Gül ve İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun Amerika’daki mallarına el koydular. Külliye de bakan mevkidaşlarının Türkiye’deki mallarına el koydu. Aslında iki taraf da olmayan malları donduruyordu.

Washington’un Ankara’yla başlattığı bu kriz, 3-5 gün sürdü. Beyazsaray, “rota yeniden hesaplandı!” edasıyla bu defa dünyaya İran’ı hedef gösterdi. Bu devletin, dolar altın ve birçok ticari kalem mal ile alışveriş yapmasını ve AB üyeleri dâhil üçüncü devletlerin O’nunla ticaretini yasaklanıyordu.

Alınan karar metni, hayli uzundur ve hedefteki devletin diri diri torağa gömülüp üstüne beton dökülmesi demektir.

İran’a bunlar yapılırken Ankara’ya büyük gülücüklerle yeniden kollar açılmıştır. Bundan dolayı 3 Bakanlıktan 9 kişilik bir müzakere kafilemiz, Washington DC’ye gittiler. Öyle görünüyor ki bundan böyle “Bakanlar Krizi” diye bir şey kalmayacaktır. İki taraf arasındaki ihtilaf, esas itibariyle Fetullah Gülen, Andrew Brunson ve Hakan Atilla olarak devam edecektir.

Soru şudur:

-Beyazsaray, neden 3 gün önce kriz çıkartıp 3 gün sonra farklı bir yola girdi?

-Bu bir taktikti. İran taarruzu önceden masadaydı. Bakanlar Krizi’yle Türkiye’nin gözü korkutulmak istendi. Geçmişte BM’de olduğu gibi Ankara, İran’ın yanında yer almasın diye yolu kesilmek istendi.

Uzaktaki dostun hatırına komşumuzla kötü olamayız. Bizden beklenen; İran’ın üstüne bir kürek harç da bizim dökmemizdir.

Demek oluyor ki “Arap Baharı” faslı kapanıyor. 15 Temmuz’da “Türk Baharı” başlayamayınca bu defa komşumuz, “Fars Baharı”na mecbur bırakılmak isteniyor.

Unutulması ne kabil?

Arap Baharı denen musibet, Suriye’ye musallat edilince Washington, Türkiye’nin Suriye’ye girmesi için ne diller dökmüştü.

Aynısı Irak işgalinde de yaşandı. Türkiye, Bağdat’a girmeyince birkaç Türk askerinin başına çuval geçirilerek herkese hakaret edildi. Şam’a girmeyince de

15 Temmuz darbe teşebbüsü vuku buldu. Yeni süreçte Fetullah Gülen, havuç gibi kullanılarak Tahran’a girmemiz İstenebilir. Bu talep bugünden yarına yapılmaz. Ancak bahar İran’ın üstüne çökerse gündeme gelebilir.

1980’de Irak’ı İran’a saldırtıp 8 sene savaştırdılar. Güçten-kuvvetten düşünce de işgal ettiler.

Evanjelistlerin asıl derdi, ne petrol, ne altın ne dolardır. Dertleri, İsrail’in bölge lideri olmasıdır.

.FARK

2018-08-08 02:00:00

A -

A +

Sn. Kılıçdaroğlu yönetimindeki CHP merkez kadrosuyla Sn. İnce taraftarları arasındaki ihtilaf kilitlendi. Genel başkan, bu kilidi açmak ve bu sıkıntıdan kurtulmak için parti karar organlarında değişikliğe gidecek. Ama; bu, geç kalmış bir tasarruftur. Öyle bir değişiklik için böyle bir kriz yaşamak şart değildi. Sn. Erdoğan, bir yıldan beri gerçekleştirdiği değişiklikleri, bu defa 18 Ağustos’taki kongrede parti merkez karar organlarında da tatbik edecek.

Vaziyet şunu göstermektedir.

CHP bunalımdadır.

Kemal Kılıçdaroğlu çaresizdir.

Olağanüstü kongre isteyen delege sayısı konusunda Kılıçdaroğlu ekibiyle İnce ekibi arasında uyuşmazlık yaşanıyor. Parti tüzüğüne göre delege imza sayısının 622 olması lazımdır. Muhalif kanat, bu sayının bile aşılarak 630’un bulunduğunu iddia ediyor. Parti iktidarında olanlarsa 569 kabul edilebilir oyun varlığından söz etmekteler.

Şayet muhalif kanat 622’nin yüzde 10, 15, 25’i gibi bir yerde kalsaydı bugün diyecek bir şeyleri olamazdı. Halbuki parti yönetimimin ileri sürdüğü rakam tartışmasız doğru sayılsa bile muhalifler lazım gelen sayının yüzde 90’ını bulmuştur. Demek oluyor ki CHP delegesinin yüzde 90’ı kongre yapılarak partide yönetim değişikliği istemektedir.

Kemal Kılıçdaroğlu, bu keyfiyeti yok saymaz, Muharrem İnce de ihmal edemez. Ancak; dikkatlerden kaçmaması icap eden asıl gerçek şudur:

Bu yaşanan kongre krizi CHP’nin iç meselesidir ve geniş seçmen kitlesini ilgilendirmemektedir.

Daha ileriye gitmeyerek son 30 yıl üzerinde duralım. Bu zaman zarfında hangi CHP genel başkanı, toplumu heyecanlandıracak ne yaptı, ne söyledi, ne gibi hayran kalınacak projeler üretti? Denilenler sadece tenkit, kötüleme ve 80 yıllık ezber, bayat ve klişe sözlerdir.

Kesin olarak bilinmeli ki CHP, tarihiyle yüzleşmeden hiçbir yere varamaz. Bunu Sn. Baykal ve öncekiler yapamadığı gibi halefi Kılıçdaroğlu hiç yapamadı. İlk seçildiğinde bir-iki kere “Yeni CHP” diyecek oldu fakat ulusalcılar kızınca sustu. Dersim’de zehirli gazla öldürülen vatandaşlardan dolayı devrin başbakanı Tayyip Erdoğan devlet adına bu şehir halkından özür dilerken Dersimli Kılıçdaroğlu ağzını açmadı. “Sabiha Gökçen adı niye bir havaalanına verilir? Dersim’i bombalamasına ödül mü?” diyemedi. Meclis’e bir değişiklik teklifi veremedi. Devlet, yeni bir sisteme geçerken bile idaresindeki parti, tutucu bir tavır sergiledi. Misaller çoğaltılabilir…

Sözün burasında sorunun muhatabı Muharrem İnce’dir. Sn. İnce yeni olarak ne söylüyor? Ne diyor? Masaya hangi projeleri getiriyor? Tamamen insaf ve vicdan ölçülerinde ifade ediyoruz ki CB adaylığında Erdoğan taklitçiliği gözden kaçmıyordu. Aslı varken taklide revaç olur mu?

Eğer;

Sn. İnce, “Tek Parti Zihniyeti CHP’sini bu toplumla yüzleştireceğim, Alevi, dindar ve kim olursa olsun özür bekleyen herkesten özür dileyeceğim, günü geçmiş ve bir manası da kalmamış koruma kanunu gibi kanunların kaldırılmasını ben teklif edeceğim!” demez ve büyük projeler getirmezse “adam” yine kazanır. Belki partisinde de kaybeder. Çünkü Kılıçdaroğlu’ndan farkı kalmaz.

CHP çıkmazdadır.

Eski ile yeni arasında bir fark görülmüyor.

Bu parti, bir fark gösteremezse milletten çok uzaklara düşer ve nihayet vakfa dönüşür.

.AYNİYLE MUKABELE

2018-08-06 02:00:00

A -

A +

Casusluk başta olmak üzere birçok suçun faili olma iddiasıyla İzmir adliyesinde yargılanan rahip Andrew Brunson’ın ABD’nin talebine rağmen mahkemenin tutukluluk hâlini ev hapsinde geçirmesine karar vermesi, Amerika tarafını öfke küplerine bindirdi.

Donald Trump ve yardımcısı Mike Pence, tehdit dolu tweetler yazdılar. Türkiye Adalet Bakanı Abdülhamid Gül ve İçişleri Bakanı Süleyman Soylu ile alakalı olarak “Amerika’daki mal varlıklarını dondurma vs.” kararları verdiler. Her iki bakanımız bu karara hak ettiği cevapları verdiler. Ancak Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın ne diyeceği merak ediliyordu, Recep Tayyip Erdoğan, cumartesi günü AK Parti Kadın Kolları Kongresinde bu ihtilafa temas etti:

“Men dakka dukka! diye bir Arap atasözü vardır” dedi. “Çalma kapıyı, çalarlar kapını!” anlamında “eden bulur!” demek olan bu nasihat, Türk irfan geleneğinde hattatlar eliyle duvarı süsleyen levha olmuş ve hem söz ve hem de hat olarak madde ve manasıyla iki kere değerlenmiştir.

Cumhurbaşkanımızın, hadis-i şerif olma ihtimali de bulunan bu hükmü , Amerikalı muhataplarına hatırlatmasındaki maksadı “ne ekerseniz onu biçersiniz” demek içindir. Nitekim Sn. Erdoğan, beklenen kararını açıklayarak Washington, bizim iki bakan için ne karar vermişse “ayniyle mukabele” diplomatik cebir cümlesinden olarak bakanlarımızın Amerikalı mevkidaşları için de benzer kararlardan söz etmiştir.

Aslında iki taraf için de alınan bu kararların uygulanma şansı yoktur. Çünkü ne Türk bakanların Amerika’da ve ne de Amerikalı bakanların Türkiye’de mal varlığı mevcut. Ancak alınan kararlar, birer baskılama taktiğidir. Nitekim, Sn. Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, Menbiç ve askerî işleri bunlardan ayrı tuttuğumuzu ifade ettikleri gibi Amerikan tarafı da aynı görüşü paylaşmaktadır. Vaziyet o ki sözü geçen muhatapla Ahmed Haşim’in mısralarındaki tasvirle “Yarı yoldan ziyade yerden uzak/Yarı yoldan ziyade maha yakın”ız.

Tayyip Erdoğan iki gerçeği daha dile getirdi. Bunlardan biri, iki devletin diplomasi ve müzakere yoluyla aşamayacağı hiçbir meselenin olmadığı, diğeri de Evanjelist ve Siyonistlerin, Trump’ı büyük bir oyuna getirdikleri ve Sn. Trump’ın bu oyunu bozması gerektiğidir.

Ne var ki bu temenninin revaç bulma ihtimali mümkün görünmüyor. Zira; FETÖ örgütü dostu Evanjelist ve Siyonist lobi, sahada. “Brunson serbest bırakılsın!” diye hiçbir hukuk devletinden istenmeyecek denli mantık mahrumu talebin sonucu olan bakan müeyyidelerine yenilerinin eklenmesi beklenmektedir.

3 Ağustos Cuma günkü yazımızın son satırında dile getirdiğimiz fakat imla dikkatsizliğiyle kelimelerin yer değiştirdiği cümlemizde dediğimiz gibi “tarih, Trump iyi bir tüccar, fakat kötü bir devlet adamıydı!” diye yazacaktır.

Bunu değiştirmek de kendine bağlı.

Eğer, Evanjelist vesayet zincirini kırarsa tarihin hükmü değişir. O zaman Amerika ve dünya rahat eder, Türk-Amerikan münasebetleri kurtulur.

.KIRILMA SÜRECİ

2018-08-03 02:00:00

A -

A +

Donald Trump ve akıl hocası Mike Pence’in Türkiye aleyhine önce tehditler savurmaları ve ardından da Amerikan Hazine Bakanlığının Türkiye Adalet ve İçişleri Bakanlarının -şayet varsa- Amerika’daki mal varlıklarıyla hesaplarına el koyma kararı alması ve Dış İlişkiler Komisyonunun Senato’ya Türkiye’ye F-35 satışlarında teslimin geciktirilmesini tavsiye etmesi, 70 yıllık Türk-Amerikan münasebetlerini hiç olmadığı kadar kötü bir kırılma noktasına getirmiştir.

Tabii ki BTC/Büyük Türkiye Cumhuriyeti Devleti, bu tahkir edici, fevri ve sorumsuz kararlara karşı anında “aynıyle mukabele” edeceği ihtarında bulundu.

Meclis Başkanı, Cumhurbaşkanı Yardımcısı ve Dışişleri Bakanı, ölçülü sertlikte cevaplar verdikleri gibi hürriyet ve itibarları saldırıya maruz kalan Sn. Abdülhamid Gül ve Sn. Süleyman Soylu da Amerika’da hesapları olmadığına dair gayet net açıklamalarda bulundular.

Keza TBMM’de grubu bulunan 4 parti de keyfî kararı ortak bir metin ile şiddetle protesto ettiler. Protestonun altında HDP’nin imzasının olmaması onun adına büyük talihsizliktir. Bu devletin ve milletin yanında bugün yer almayacaksa ne zaman yer alacaktır? Bu parti kime daha yakındır?

Türk-Amerikan münasebetlerini, bugün G.W. Bush günlerinden bile çok daha kötü hâllere düşüren sebep, rahip Brunson’dur.

Bu adam, 20 yılı aşkın bir zamandır Türkiye’deymiş. Çalıştığı kilise, İzmir’de olduğu hâlde mesaisini daha ziyade güneydoğu ile Kuzey Irak ve Kuzey Suriye’de yani Kürt nüfusun ağılıkta olduğu yerlerde harcadığını istihbarat tesbit etmiştir.

Hakkındaki ithamlar şu şekildedir:

-FETÖ ve PKK terör örgütleriyle sıkı iş birliği hâlinde çalışmıştır.

-Hıristiyan misyoneridir.

-Kürtleri Hıristiyanlaştırmaya uğraşmıştır.

Terör destekçisi ve bölücü.

Casusluk sanığı, 2016’dan beri içeridedir. Ne var ki Trump ve çevresi, birkaç aydır rahatsızdır. Bunun bir sebebi, Senato yenileme seçimlerinden dolayı kamuoyuna mesaj vermektir. İkinci sebepse Washington’un FETÖ davasında köşeye sıkışmasıdır. MİT’in FETÖ’cüleri yakalayıp getirmesindeki artışın da bunda payı vardır.

Öfkeyle kalkanın ziyanla oturacağı kesindir.

Trump ve kafadarlarının tavrı, aklıselimden yüzde bin uzaktır. Türkiye ve Amerika iki ayrı ve eşit devlettir. Temenni edilmese de devletler arasında herhangi bir gün istenmedik olaylar yaşanabilir. Ancak bu istenmedik olaylar, soğukkanlılıkla fark edilir ve ihtilaf bir hâl yoluna konulur. Nitekim Rusya ile uçak krizi böyle çözülmüş ve Türk-Rus münasebetleri, ondan sonra gayet iyi bir seyre oturmuştur.

Ancak bugün Türk-Amerikan münasebetlerindeki talihsizlik başkadır. İsrail, Siyonistler, Siyonist Hıristiyanlar ve FETÖ örgütü, Amerikan yönetimini, kongre ve medyayı Türkiye aleyhine kışkırtmaktalar.

Bundan dolayıdır ki peşin hükümle hareket eden Trump ve yardımcısı Ankara’ya parmak sallayıp sanık rahibin serbest bırakılmasını isterken Türkiye’de hukuk ve adalet olduğunu hiç kaale almıyorlar.

Dedikleri şudur: “Brunson iyi adamdır, onu bırakın!” Bu tek taraflı bir beyandır. Hâlbuki ortada dosya, iddianame, müdafaa, delil ve şahitler var. Mahkeme, bunlar üzerinden vicdani kararını verecektir.

Türkiye, Washington’a kamyon dolusu evrak gönderip de hakkında yakalama ilamı bulunan terörist başı FETÖ ve suç ortaklarını isterken Beyazsaray, her defasında “bu konu yargıyı ilgilendirir; Amerika’da yargı bağımsızdır” diyor.

Sıra casusluk ve bölücülük gibi birçok suçun sanığı Brunson’a gelince “O, iyi bir insan; ev hapsini de kabul etmeyiz, hemen salıverin!” denmesi Türkiye’yi de Türk adaletini de hafife almaktır.

Ankara, tabii ki bu tehdit ve müeyyidelere izin vermeyecektir. Vaziyet o ki, sorumsuz Amerikan yönetimi, yargıyı siyasete alet etmektedir. “Rahip” denilen sanığın sıradan bir casus olmadığı anlaşılıyor. Demek ki o, birçok hayati değerde sırra sızmış. Konuştuğunda muhtemelen ABD’nin Türkiye’nin yüzüne bakacak hâli kalmayacaktır.

Telaşlar, tehditler, hırçınlıklar bundan olsa gerek. Artık muhatap taraf biliyor ki bu saatten sonra casusun beraat etmesi zayıf ihtimaldir. O zaman geriye iki yol kalıyor:

Brunson’u kaçırabilir veya zehirleyebilirler. İkincisinde suçu Türk personelin üstüne atacaklardır.

Washington, Ankara’nın kendisine tanıdığı “nedamet getirme” fırsatını iyi değerlendirerek Siyonistlerin, Evanjelistlerin, FETÖ’cülerin menfaatleri için değil Türk-Amerikan dostluğu için akıllı, mantıklı, saygılı davranmalıdır.

Vladimir Putin bunu yaptı; neticede hem Rus hem Türk halkı kazandı. Putin’in yaptığını Trump yapamaz mı? İsterse yapar ama etrafındaki Evanjelistler mâni olur.

Tarihin, bu Başkan hakkında vereceği hüküm şudur:

-Trump, iyi bir tüccar, kötü bir devlet adamıydı.

.HEDİYE

2018-08-02 02:00:00

A -

A +

25 yaşındaki Nurcan Karakaya, 11 aylık bebeği Mustafa Bedirhan’ı da yanına alarak kendi kullandığı arabasıyla Şarkışla’dan Yüksekova üs bölgesinde astsubay olarak vazife yapmakta olan kocasını ziyarete gitmişti.

Bu gidiş, bir haberli ziyaret değildi. Nurcan Hanım, kocasının doğum gününde ona sürpriz yapmaktaydı. Kocasının arkadaşlarına da yetsin diye yanına bol miktarda yemek, tatlı ve pasta da almıştı.

Serkan astsubayın doğum gününde kendisini yalnız ve mahzun bırakmayan eşiyle çocuğunu görünce yaşadığı sevinci tahmin etmek mümkün. Dünyalar onun olmuş, aşkıyla iftihar etmiş, yavrusunu arkadaşlarına göstererek “amcaları bakın benim erkek oğluma’!” gibi övünmeleri olmuş, tombiş, paylaşılamamış, yenip-içildikten bir süre sonra da ayrılık vakti gelmişti.

Nurcan Karakaya, eşini ziyaret etmiş, ona oğlunu getirmişti. Birlikte bitsin istenmeyen neşeli birkaç saat geçirmişlerdi.

Ve nihayet ayrılık vakti gelip çatmıştı.

O an, en zor andı.

Serkan Karakaya, Bedirhan’ına sarılmış onu defalarca öpmüş, mahcup hâlde eşinin kokusunu duymuş, ona “sağ ol, çok yoruldun, Allah razı olsun!” demiş iltifatlar yağdırmış, diğer sevdiklerine, memlekete bol bol selam yollamıştı.

Tekerler dönüp otomobil, yavaş yavaş uzaklaşmaya başlayınca Serkan, nemli gözlerle canlarına bakmış ve hiçbir şey belli etmese de gülerek el sallasa da yüreğinin yarısı da onlarla gitmişti.

Hâlbuki...

Şimdi yüreğinin tamamı eşi ve evladıyla gitmiş vaziyette. Çünkü onlar, şehid oldular.

PKK’lı haydutlar, Yüksekova’da bir alçaklık daha yaparak yola döşedikleri patlayıcılarla bu yavrularımızın hayatlarına kastettiler.

Mustafa Bedirhan ve annesi, Serkan astsubayın doğum gününde şehid düştüler.

Peki, katil kim?

Katil, yalnızca PKK değil. PKK’ya destek veren yazar, STK, dernek, devlet, ve daha kim varsa onların hepsi bu cinayetten sorumlu. Onların cümlesi kadın katili, bebek katili.

Serkan Karakaya, 31 Temmuz 2018 günü acıların en büyüğüne, imtihanların en çetinine maruz kaldı. Ama buna rağmen yiğitler diyarı Sivas’ın bu yiğit evladı, imanı sebebiyle yıkılmayacak, hainleri güldürmeyecek.

Bundan böyle evladı, eşi ve kendisi bu milletin evladıdır. Milyonların duası, onunla ve onlarla.

Ey şehid eşi!

Ey şehid babası?

Sana sabır ve tahammül diliyoruz. Zarif hanımının ve güzel yavrunun mekânı cennet, makamları yüksek olsun.

.STRATEJİK AMA TUHAF BİR ORTAKLIK!

2018-08-01 02:00:00

A -

A +

25 Temmuz 2018 günü Afrika’nın güneyinde Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Cenubi Afrika’nın azası oldukları BRİCS zirvesi yapılıyordu. Güney Afrika’da icra edilen zirveye İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı dönem başkanı Türkiye de davet edilmişti. Türkiye’yi Cumhurbaşkanı Erdoğan, bir hey’etle birlikte temsil etmekteydi.

Aynı gün Afrika’nın kuzeyinde bir başka zirve daha vardı. “Dış Rumlar Zirvesi” adlı bu toplantı da Kıbrıs Rum bölgesindeydi.

Aynı tarihte İzmir’de de ses getirecek bir olay yaşandı. Dede Korkut olsa “kara dinli kâfir” diye söz edeceği Amerikalı papaz Brunson, cezaevinden salınarak ev hapsine alınıyordu...

Şimdi buradan geriye doğru gitmek gerektir:

Sanık Andrew Brunson’ın tahliyesini çok isteyen Amerikan Başkanı Donald Trump, yardımcısı Mike Pence ile Senato, minnetlerini dile getirecekleri yerde Türkiye’nin kuvvetler ayrılığı esasıyla idare edilen bir hukuk devleti olduğu keyfiyetini bir yana iterek müeyyide tehditleri savurdular.

Ankara, üstüne Evanjelist taassubun kara gölgesi düşmüş Washington yönetimine casusluk suçundan muhakeme edilen papazın tahliyesine dair bir taahhüdde bulunmamıştı. Hâl bu olunca da şunu demiştiniz, bunu yaptınız gibisinden bir itirazları olamazdı.

Bilindiği gibi bu öfkenin tezahürü, BRİCS Zirvesi sürerken, Türkiye Cumhurbaşkanı da zirvedeki liderlerle görüşmeler yaparken meydana gelmişti.

Bu tezahür yahut bulantı elbette tesadüf değildi. Sanık papaz sadece bahane ve ancak malzemeydi. Saklı gerçeğin böyle olduğunun isbatı, Kıbrıs’ın Rum tarafındaki eş zamanlı zirvedir. Cüceler dansını andırır bu sözde zirve, dış Rumlar için toplanmıştır. Fakat iştirakçilere bakınca maksadın farklı olduğu anlaşılmaktadır. İsrail, Mısır ve Amerikan “süfera”sının Rum diasporasıyla ne alakası olabilir? Orada hangi kelin perçeminden tutacaklardı? Larry King, vaktiyle canlı yayında Mr. Trump’ın saçından tutarak şöyle bir silkelemiş ve kâkülün peruk olmadığı anlaşılmıştı.

Dış Rumlar Zirvesi’nde belki ecnebi memleketlerdeki Rumlarla ilgili birkaç cümle edildikten sonra baklalar dil altından çıkmaya başlamış. Önce İsrail Büyükelçisi Aammy Ravel konuşmuş; daha doğrusu gürlediğini vehmetmiş. Gürleme evhamındaki bu diplomat, sanmış olmalı ki sözleri üzerine Ankara’yı titreme sarmıştır. Cehalet örneği lakırdıları şöyle:

-Türk tehditleri sebebiyle İsrail’in askerî müdahale zorunda kalmamasını temenni ederim!

Bizim Deli Dumrul olsaydı bu korkutucu sözler üzerine “Aman bre! Yapma; bahtına düştüm; evde ak saçlı anam var!” derdi.

Bay sefirin “Türk tehditleri” diye gevelediği, Kıbrıs Rum idaresinin Akdeniz’de başına buyruk olarak doğalgaz aramaya kalkışmasına Türkiye’nin “Bir dakika hemşehrim; nasıl bir rüya gördün ki böyle erkenden yayan yapıldak yollara düşmüşsün? Yoksa mahallenin kabadayısı sen misin?” vari hesap sormasıdır.

İsrailli elçi böyle konuşur da Sisi’nin adamı durur mu? Mai Taha da tahta at üstünde kılıç sallarcasına “gerekirse Türkiye’ye karşı askerî güç kullanmaktan çekinmeyecekleri” tehdidini savurmuş.

Her iki civan delikanlıya, delikanlılıkta onlardan beri kalmayan Amerikalı “sefir-i kebiresi” Kathkeen Doherty “Türkiye’nin Rumlara gösterdiği tavır kabul edilemez!” diye gayet okkalı bir laf etmiş. E; herhâlde! Koca süper gücün temsilcisi on dirhem ağırlığında konuşmayacaktı.

Belki ayrıca izah etmeye gerek yok ama görünen o ki bütün bunlar, Evanjelist kara bulutlar altındaki işini bilmez Amerikan yönetiminin tertipleridir. Bir tarafta Türkiye düşmanı PYD/YPG ile canciğer kuzu sarması stratejik dostluklar, beri tarafta malum papaz vesilesiyle açılan yaylım ateş, Kıbrıs’ta sahne oyunu ve beri tarafta da askerî üst rütbeli zevatla Ankara’ya ziyaret yapılması.

Bir stratejik ortaklık yüzde şu kadar düşmanlık bu kadar dostluk üzerine kurulmaz.

Ancak; bir şüphemiz de var. Bu Ankara da az hin değil hani? Adı geçen sanığı niye başka gün değil de şu zirvelerin icra edildiği günde saldı?

Tesadüf, olduğu düşünülemez.

Tesadüf değil, kimin dilinin altında ne bakla varsa çıkartsın; kimin eteğinde ne taş varsa döksün diye.

Evliya Çelebi olsaydı şöyle derdi:

-Ankara’ya hezar Aferin!

Evliya Çelebi üstadımız namına Ankara’yı tebrik ederiz ki Türkiye’nin Payitahtı artık oyun kurucu olarak dosta emniyet vermekte, düşmana korku salmaktadır.

.CİNAYETİN BÖYLESİ!

2018-07-31 02:00:00

A -

A +

Olay, yüreği olan herkesi derinden sarstı:

-Hani biz, dağda kalmış aç kurtları doyuran vakıflar kurmuş bir medeniyetin mensuplarıydık?

-Hani biz, dünyada ilk defa olarak yaşlı ve düşkünlere bakan Darülaceze’yi kurmuş bir devlettik?

Hani biz... diye başlayan cümleleri devam ettirirsek bu sütun, baştan başa dolar fakat yine yetmez.

Evet; mutlak doğrudur:

-Dedelerimiz, yediği üzümün bedelini de asma kütüğünün dibine bırakıyordu,

-Hırsızlık-uğursuzluk olmadığı için kapılar kilitlenmezdi,

-Kervansaraylar, yolcularla hayvanlarına parasız hizmet verirdi,

-Hizmetçi kızların kırdığı eşyanın zararını telafi eden vakıflar vardı vs. vs...

Dedelerimiz, ninelerimiz zamanında kişi başına millî gelir hesabı yoktu, bankalarda döviz hesabı da yoktu, zaten banka yoktu, kişi başına millî gelir diye bir kavram bilinmezdi, 46 katlı evler tahayyül edilemezdi, ne bu kadar hekim, ne bu kadar hastane, ne bu kadar polis vardı. Ama onlar başka şeyleri çok iyi bilirlerdi. Kişi başına millî terbiye, kişi başına millî fazilet, kişi başına millî fedakârlık ve benzerleri. Onlar, kuru ekmeği sade suya batırıp yemeyi bile şükür sebebi sayarlardı. Onlar, Allah’ın kullarına hizmeti ibadet bilirlerdi.

Bugün bir de bakıyoruz ki kalkındık sanırken meğerse manada küçülmüşüz:

24 Temmuz 2018 günü Karadeniz vilayetlerimizden birinde yaşanan elem verici bir vak’a 80 küsur milyonun yüzüne tutulmuş bir aynadır.

Kısa süre önce küçük çocukların başına gelenler sebebiyle utandıran bir dev aynasıyla karşılaşmıştık. Bu defaysa 82, hatta Hicri Takvim’le 84 yaşındaki bir ihtiyarın ölümüyle toplum olarak yine utandıran bir aynayla karşılaştık:

Yusuf Topal, 82 yaşındadır. Eşi Fatma Nine’nin yaşı da kocasınınkine yakındır. Ancak Fatma Topal, kronik hastadır, ayrıca yürüme zorluğu çekmektedir. Bu arada ilaçları bitmiştir. Kocası, hem ilaç almak ve hem de “evde bakım” kararını görüşmek için Aile Sağlık Ocağı”na gider, Zevcesinin hâlini anlatır. “Aile Hekimi” hasta gelmediği için reçete yazmaz.

Yaşlı adam, vaziyeti anlatmaya çalışır; fakat doktor inat eder. Bunun üzerine hasta sahibi, zıvanadan çıkar. Doktor, “beyaz alarm” koduyla polis çağırır.

Hâlbuki o doktor, mahallenin ve tabiatıyla Topal ailesinin de hekimidir. Kalkıp hastanın evine gideceğine sonu ölümle biten olaylar zincirini tetiklemiştir.

İki polis gelir. Bu sırada 82 yaşındaki dedede, hem temmuz sıcağı ve hem de yaşadıklarından dolayı asabiyet zirve yapmıştır. Polisler, müdahale etmek isterler. Mukavemet eder. Görenlerin nakline göre polis, o yaştaki adamın yüzüne tokatla vurup yere düşürür, biber gazı sıkar ve ters kelepçe takarlar. Adam, kalp krizi geçirir ve ruhunu hastanede teslim eder.

Şimdi Fatma Nine daha da yalnız olmalı.

Kocasını kaybettiği de muhtemelen kendisine söylenmemiştir Bundan dolayıdır ki ikide bir “bizimki niye gelmedi?” diye soruyordur.

Bu berbat vak’a üzerine valilik polisleri, il sağlık müdürlüğü de doktoru açığa aldı.

İçişleri ve sağlık bakanları da aileyi aramışlar. Savcılık, soruşturma başlatmış.

Ne var ki bunların hiçbiri, yaşanan bu utancı hafifletmeyecektir. Bir insanın belki tahrikle fakat taksirle ölümüne sebep olunmuştur.

Buna sebep olanlar, sadece olaya karışanlar değildir. Suçlu da bu 3 kişiden ibaret değildir. Kısa aralıklarla meydana gelen çocuk cinayetleri ve bu yaşlı insan faciası, bir sosyolojik çürümeyi ve ahlaki çöküşü göstermektedir.

Bu kötü gidişi bertaraf etmek için eğitimin millî olması şarttır. Tabelada “millî” yazmakla millî olunmaz. O binlerce vakfı kuranlar, “Hipokrat Yemini” etmiyorlardı. Zaten ulu orta yemin de etmezlerdi. Şart olunca Allah üzerine yemin ederlerdi. Onları Merhamet Medeniyeti, Vahiy Medeniyeti yetiştiriyordu. Bilinir mi ki o günkü İstanbul’un yüzde 65’i vakıftı.

Nereden, nereye?

Bu nasıl bir gerilemedir, bu ne merhametsizlik ve bencilliktir ya Rabbi?

.PSİKOLOJİK SAVAŞ

2018-07-30 02:00:00

A -

A +

Başvekil Adnan Menderes’in Amerika’dan yardım alamayarak eli boş dönmesi üzerine İzmir Aliağa Rafinerisi, İskenderun Demir-Çelik Fabrikası gibi bazı teşebbüsleri hayata geçirmek maksadıyla Moskova’nın kapısını çalmasını Londra-Washington güdümlü 27 Mayıs darbesinde canıyla ödemesi, 1963/64’te Rum ırkçıların, Kıbrıs’ta Türk evlerine bile girip vahşice kan dökmeleri üzerine Ankara, Kıbrıs’a çıkarma yapmaya niyetlenince ABD Başkanı Lyndon Jonhson’un Başbakan İsmet İnönü’ye yazdığı 5 Haziran 1964 günlü tehditnamesi,

20 Temmuz 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı’na karşı ABD’nin Türkiye’ye 15 yıl süren ağır bir ambargo uygulaması, Türkiye gençliğini Amerikan, İngiliz, Rus, İsrail istihbaratlarıyla ideolojilere bölerek 5 bin insanın ölmesiyle biten bir nevi iç harbe maruz kalmamız,

Aynı ve Almanların da dâhil olduğu ajan faaliyetlerinin iş birliğiyle PKK ve muhtelif terör örgütlerinin kurulup günümüze kadar beslenmesi, Kandil şer ocağının işletilmesi,

12 Eylül 1980 Darbesini yaptırması,

5 Nisan 1994 Ekonomik kriziyle yüksek faiz, fahiş döviz mecburiyetinin getirilmesi ve yüksek enflasyonun pekiştirilmesi, İngiliz ve İsrail istihbaratlarıyla birlikte 28 Şubat darbesinin tezgâhlanması, Fetullah Gülen’in 1999’da Pensilvanya’ya nakli,

Trump’ın da bizzat ikrar ettiği gibi Washington’un CIA ve Pentagon özelinde FETÖ/PDY 15 Temmuz darbe teşebbüsü ihanetinin üst aklı olması… Bunlar, ABD’nin bize karşı bizzat veya şerikleriyle birlikte yaptığı yahut yaptırdığı darbe, tehdit, sokak çatışması, iktisadi kuşatma... gibi politik, askerî ve iktisadi müdahalelerdir.

70 yıllık şu tabloya bakanlar, “geriye ne kalmış ki?” demekten kendilerini alamazlar.

Bu sıraladıklarımızın evvelindeki seyir şudur:

ABD, 1945’te SSCB’ye karşı diğer süper güç olur ve aynı sene “Millî Şef” unvanlı reis-i cumhur İsmet İnönü’ye baskı yaparak Türkiye’nin II. Meşrutiyet’le başlayan 23 Temmuz 1908-29 Ekim 1923 arasındaki çok partili hayatından sonra yeniden demokratik hayata geçmesine vesile olmuş ve milletimizden teşekkür almıştır. Aslında bu bir “Türk Baharıdır”. Böyle olduğu 18 Aralık 2010’da başlayan “Arap Baharı”yla anlaşılacak ve fakat söz konusu hareket, bahara değil felakete yol açacaktır.

Bir de 1947 Tarihli “Marshall Planı” ve buna dayanan “Marshall Yardımı” meselesi vardır. Diğer 5 devletle birlikte 1948-51 arasında Türk hükûmetine de verilen bu yardımla asfalt yollar açılmıştır. Böylece borçlu millet, borç veren taraftan otomobil satın alarak bu yollardan geçecektir. Hadise bundan ibaret değildir ama dediğimiz, esasa dair bir gerçektir.

Aynı büyük tasarımın parçaları olsa da Amerikan Kolejleri, “Barış Gönüllüsü” denen istihbaratçı öğretmenler, hatta süttozu bile sürecin içinde vardır ama ayrı bahislerdir…

İşte dünya sahnesine çıktığı 1945’ten, Rahip Brunson ihtilafının yaşandığı 26 Temmuz 2018’e kadarki Türkiye-ABD ilişkileri geçmişi… ABD’nin 19. Asır evvelinde yanımızda bir ağırlığı yoktur. O dönemlerde Amerikan bahriyesi, ancak Cezayir eyaletimizin başındaki “Dayı” unvanlı idarecimize “haraç” denen vergiyi ödeyerek Akdeniz’e geçip burada gemi dolaştırabilmekteydi.

Bunları bilmeden Donald Trump ile yardımcısı Mike Pence’in Türk adaletinin Andrew Brunson ile alakalı kararı üzerine tehdit savurmaları sağlıklı biçimde yorumlanamaz.

Muhatabımız, bugün Türk halkı için, ne manda taraftarı Amerikan sevdalıları gözündeki muhip ve ne de komünistlerin “kahrolsun!” diye andıkları Amerika’dır.

Adı geçen, bir devlettir; bize veya bir başkasına karşı her türlü dostluk ve düşmanlığında öncelik kendi devlet ve vatandaşının çıkarıdır. Bunu anlamamak olmaz. Ancak onun da bizi anlamaması kabul edilemez. Tehdit ve dayatma bu iklimde sökmez!

Bilindiği gibi Beyazsaray, ısrarla içerideki papazın bırakılmasını talep etmiş, Ankara da her defasında konunun Türk yargısının takdirinde olduğunu, yargıya karışamayacağını ifade etmiştir.

Mezkûr rahibin dosyasında PKK ve FETÖ terör örgütleriyle iş birliği yaptığına dair deliller vardır. Türk vatandaşının kanaatine göre sanık, bir inanç adamı değil, bu maske altında sinsi bir ajandır. Ne var ki dost ve o da her ne demekse stratejik müttefikimiz ABD, bu sanığın salıverilmesi konusunda yalvar-yakardır. O sökmeyince bu defa çirkin bir yola girmiştir.

Oysa aynı devlet yahut hükûmet, FETÖ mevzuunda duymaz ve görmezdir. Hâl bu iken sözde rahip veya papaz yahut kibarlaştırdıkları unvanla “pastör” Brunson, demir parmaklıklar arkasından tahliye edilerek ev hapsine alındı. Bu iki hayat arasında dünya kadar fark vardır.

Beyazsaray, bu gelişme üzerine teşekkür edip “bunu, müsbet bir adım olarak kabul ediyor ve bir sonraki celsede beraatini de bekliyoruz” diyeceğine malum tehditleri savurmuştur. Bu laflara göre Türkiye’ye müeyyideler tatbik edilebilir ve mesela kredi kuruluşları, Türkiye’nin kredisini kesebilirmiş.

Tehdidin zamanlaması dikkat çekicidir. Türkiye Cumhurbaşkanı, BRICS toplantısında Rus ve Çin devlet reisleriyle olanlar başta olmak üzere gayet verimli görüşmeler yaparken bu tehditler işitilmiştir.

Washington’un bu meseledeki esas derdi malum rahip olmasa gerek. Hatta onun içeride bulunması Ankara’ya baskı yapmaya vesile olduğu için işlerine bile geliyordur. Amerika’nın derdi, Türkiye’nin Moskova, Pekin sıcak gelişmelerinden başka BRICS üyeliğinin ufukta görünmesidir.

Washington, biraz yeni zamanlar Türkiyesi dersine çalışmalıdır. Bırakınız bugünü; Turgut Özal bile ta 35 sene önce ABD’li muhataplarına “Biz yardım istemiyor, alışveriş yapmak istiyoruz!” Demişti. Süttozu, devri de evet; darbe zamanı da bitti.

Hiç şaşırılmasın, Türkiye, NATO mensubiyetiyle AB adaylığını muhafaza ederek Şanghay İşbirliği Teşkilatı’nda da yer alabilir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu mücadeleye “psikolojik savaş” demesi doğru bir tariftir. Ve savaşın asra yakın geçmişi vardır. Keza Türkiye’nin bir yere göbeğinden bağlı olmadığı da doğrudur.

Bilinsin ki; Rusya, Çin, Hindistan ve Brezilya ile iş birliği yaptığımız gibi Güney Afrika, Venezuela ve gerekirse Küba ile de çalışabiliriz…

.ANADOLU HİSARI, TOPÇU KIŞLASI, AYASOFYA CAMİİ, TOPKAPI SARAYI

2018-07-27 02:00:00

A -

A +

Halk arasındaki yaygın ismi “Anadolu Hisarı”dır. İstanbul’un Anadolu yakasına kurulu olduğu için bu isim verilmiştir. Göksu Deresi’nin Boğaziçi’ne karıştığı yerdeki tepeciğin üstündedir. Burası, Boğaz’ın iki yakasının 760 m ile birbirine en çok yaklaştığı yerdir. Hisarın oturduğu toplam saha 7 km2’dir.

Kalenin Ak Hisar, Güzelce Hisar, Yenice Hisar, gibi adları da vardır. Yıldırım Bayezıd Han tarafından Konstantiniyye’yi fethetmek için 1395’te yaptırılmıştır. Cevvaliyette yıldırımları hatırlatan Hünkâr’ın bu hisarı yaptırmaktaki maksadı, hem Karadeniz’den Bizans’a gelecek yardımlara mâni olmak ve hem de Cenevizlilerin Şarki Karadeniz kıyılarındaki kolonilerine ulaşım yolunu kesmekti.

Konstantiniyye’yi zapt etmek, Yıldırım Bayezıd Han’a müyesser olmasa da bir başka yıldırıma, Sultan Mehemmed Han’a müyesser olacak ve bu O’na “Fatih” unvanını kazandıracaktı. Bu Padişah, 1452’de Rumeli Hisarı’nı bir başka adıyla Boğazkesen Hisarı’nı inşa ettirirken tam karşı kıyıda bir mimari şaheser olarak yükselen Güzelce Hisar’a da esaslı takviyeler de yaptırdı. Bu meyanda kaleye bir perde duvar çektirdi ve önünde de tek kubbeli bir cami yükseltti.

İstanbul’un Türk’ün elinde ebedi İslamlaşmasında Rumeli ve Anadolu Hisarları birlikte vazife deruhte etmişlerdir. Kalbi iman nuruyla dolu insandan gayrısına da “gazi” demek caiz ise, bu iki hisar da gazidir.

Karadeniz veya o devirdeki deyişle Siyah Deniz de tıpkı Bahr-ı Sefid/Akdeniz gibi bir Türk Gölü olunca şimalden artık bir tehlike gelme ihtimali kalmadığı için Anadolu Hisarı ve herhâlde Rumeli Hisarı da bir savaş mevzii olma hususiyetinden uzaklaştılar.

İçinde Kur’ân okunup, mütevazı sofralarında Allah’a şükredilen hanım elli, mor salkımlı ahşap evlerin, birer uysal kedi gibi Ak Hisar’a sokulmaları ta İstanbul’un fethinden sonraki vakitlere dayanır ve buralar zamanla mahalleleşir.

Adnan Menderes, Başvekil olana dek Boğaz’ın iki yakasında da bugün bildiğimiz yollar yoktu. Zaten Osmanlı ictimai hayatında şehirli nüfus, Boğaz’ı âdeta 19. Asrın ortalarında keşfeder. O güne kadar iki yakada balıkçı köyleri vardır. Zaten şehirde menziller yek diğerinden uzaktır. Bakırköy-İstanbul, mesafesi faytonla bir buçuk saattir. Uzak semtte oturanlar, sur içini kasıtla “İstanbul’a gidiyorum” derler. Malum olduğu üzre Bizans ağzında “Stambul”, “şehre doğru” demektir.

Başvekil Adnan Menderes, iktidarının birinci yarısını arkada bırakıp 24 Eylül 1956’ya geldiğinde “İstanbul İmar Planı”nı açıklar. Bugünkü birçok cadde ve meydan, o günlerde açılır. Faydalı hizmetler yapılır ama ziyanlara da sebebiyet verilir. Zarar gören, yok olan nice eser gibi Ak Hisar da yıkımdan nasibini alır. Bir insana hançer vurulurcasına bu canım eserin tam ortasından yol geçirilir. Yarım asra yakındır buradan her geçişimizde üzülürüz. Hâlbuki İstanbul, daha evvel emsali görülmemiş bir cinnetle tahribata uğramıştı. 1935’te Fransız mimar ve şehir planlamacısı Henri Prost, Türkiye’ye davet edilmiş ve kendisine Payitaht’a müdahale etme yetkisi tanınmıştı. 1951’e kadar burada ikamet eden bu nobran adam, arkasına resmî gücü alarak İstanbul’u Müslüman Türk kimliğinden çıkarmak için hiçbir çabayı ihmal etmedi. Bu Latin barbarlığıyla sanki Fethin öcünü alıyordu Rahmetli Adnan Menderes ve ekibi evleviyetle bu tahribatı telafi etme yoluna gideceklerine başka hatalara düştüler. Bu cümleden olarak Vatan Caddesi, bir iftihar sebebi ve fakat Anadolu Hisarı da bir teessür eseridir.

Bu mevzua daha evvel de değinmiştik. AK Parti iktidarı, Ak Hisar’ın yarasını görsün isterdik. Böylesine bir yadigârın, bir müstesna eserin ortasından asfalt geçmiştir. Yolda motorlu trafik çalışmaktadır. Bu hatanın telafisi, belki Yıldırım’dan, Fatih’ten evvel Adnan Bey’in ruhunu şad edecektir.

Şükürler olsun ki hiç gündemde yokken 30 küsur yıl evvelinden başlayarak her fırsatta yazarak, konuşarak Taksim Camii’nin yapılmasına vesile olduk. Şimdi Taksim’in ortasında kubbe görünmüş, minare yükselmeye başlamıştır.

Rumeli Hisarı içindeyse cinayetler işleniyordu. Fatih Sultan Mehmed Han, fetih askeri, ibadetini eda edebilsin diye hisarın içine Ebu’l Feth Camiini, diğer adıyla Cuma Mescidi’ni yaptırmıştı. 1773 ve 1794 zelzelelerinden bu mabed de zarar gördü. Bu sarsıntıların etkisiyle zemindeki Bizans sarnıcının çökmesi üzerine yıkılan mescidden, geçen zaman içinde sadece yarım bir minare ve alınların secdeye vardığı zemin kalmıştı.

Avrupalılaşma salgınının cemiyeti veba gibi sardığı küflü uygarlık günlerinde Celal Bayar’ın talimatıyla başlayarak 15 yıl kadar öncesine kadar o zemin konser çılgınlıklarına sahne oldu. Bu mustarib mescidi de 15 yıl boyunca yazıp konuştuk. Nihayetinde bu mabed, İBB eliyle aslına, ruhuna ve cemaatine kavuştu.

Şimdi sıra Anadolu Hisarı’nda. Ancak O’nunla da bitmeyecek. Yapılması gereken bir hizmet daha var:

-Taksim Topçu Kışlası!

2013’te Kışla, camii ve bütünüyle külliye için harekete geçilmek üzereyken Gezi İsyanı patlak verip de şehirler yangın yerine dönünce öylece kalmıştı.

Mart 2019 Seçimlerine armağan olarak Güzelce Hisar eski hâline getirilmeli, Taksim Topçu Kışlası noksansız şekilde yeniden inşa edilmeli fakat bünyesinde AVM israfına yer verilmemelidir.

-Ayasofya; Ayasofya hüznünden niye söz etmiyorsun?

Dediğinizi duyar gibiyim. Haklısınız. Ayasofya’yı da 40 yılı açkın bir süredir yazıp konuşuyoruz. Daha nice dertli kimseler de yazıp konuşuyor. Artık bu saatten sonra ne Ayasofya’yı ve ne de Topkapı Sarayı Hümayunu’nu hatırlatmaya hacet vardır. Öyle umulur ki yeni nizamın devreye girdiği bu dönemde 29 Mayıs 2019’da Ayasofya Camii turiste açıldığı gibi namazını eda edecek Müslümanlara da açılır.

Topkapı Sarayı’na gelince; diğer saraylar TBMM Başkanlığı’na bağlıyken bu sultan saray, Kültür Bakanlığı’na bağlı.

29 Mayıs 2019 Günü Topkapı Sarayı doğrudan Cumhurbaşkanlığı’na bağlanmalıdır. Kıyas etmek elbette olmaz ama RTÜK Kültür Bakanlığı’na bağlanırken TRT Cumhurbaşkanlığı’na bağlandı.

Aynı hassasiyet, 1453’ten 1856’ya kadar dünyaya hükmeden şanlı Topkapı Sarayı Hümayunu için de gösterilmelidir…

.ASKERLİK ŞEREFİ

2018-07-26 02:00:00

A -

A +

Osmanlının, “Lale Devri” diye bir cümleden haberi yoktu. Bunu dilimize kazandıran aruz şiirinin son zirve ismi Yahya Kemal Beyatlı’dır. Ecdat muhabbetinin bu vatanda yeniden göğermesinde büyük hakkı bulunan Üsküp’ün bu aziz evladının dilimize kazandırdığı tabir “Lale Devri” sözünden ibaret değildir.

Daha niceleri gibi “Ordu-millet” sözü de O’na aittir. Meşhur “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” şiirinde “Ordu-milletlerin en çok döğüşen en sarpı/Adamış sevdiği Allah’ına böyle bir yapı!” derken kelimeleri bir fırça gibi kullanarak şehit ve gazilerin canları pahasına vuruştukları bir tabloyu resmediyor gibidir. Orada; ruhlar uçmuş, kanlar düşmüş fakat bayrak yerinde kalmıştır.

Bunları Sn. Erdoğan’ın “biz, asker- milletiz, vatandaşın askerlikle alakasının tamamen kopmaması gerekir!” sözleri üzerine hatırladık. Bedelli askerlik için 15 bin TL meblağda bir ihtilaf olmadı. Lakin “28 gün de askerlik yapılsın” tezi, tartışmaya yol açtı. Hatta Sn. Devlet Bahçeli, “ne gerek var; 28 günde Yaylalar Türküsü bile öğrenilmez!” dedi. Bu türkünün askere öğretilmemesini ve askerin de öğrenmemesini tavsiye ederiz. Aslında olacağını düşünmüyoruz. Sonradan tahrif edildiği kuvvetle muhtemel Yaylalar Türküsü’nde ahlaksızca ensest ilişki tasvirleri vardır. Sarıkamış 9.Tümen, 9.Topçu Alayı Uçaksavar Bataryası’nda askerlik yaptığımız yıllarda sabahları bu ayıp bölük bölük işleniyordu. Bizim nöbetimizdeki tempolu yürüyüşlerde Mehmedciğe bu türküyü değil “her şey vatan için!” gibi mısraları tekrarlatırdık. Ümit ederiz o türkü, bu ihanetten kurtarılmıştır.

Cumhurbaşkanı, yukarıdaki sözleri, 21 gün askerlik zaruretine mucip sebep olarak dile getirmektedir. Bunları dedikten sonra da esasa temas ediyor. Verdiği habere göre hem askerlik yaşına gelmiş gençlere nazari olarak temel askerlik kaideleri öğretilecekmiş ve hem de TSK’nın insan gücü ihtiyacı, uzmanlığa dayalı profesyonel askerlikle çözülecekmiş.

Her ne yapılırsa yapılsın ama asla adaletsizlik olmasın.

II. Mahmud Han, 1826’da Yeniçeri Ocağı’nı lağvedince TSK’nın ihtiyacı, asker alma yoluyla karşılanmaya başladı. İlk nüfus sayımı bu sebeple yapılmıştır. 1831’de başlayan ve sonra da devam eden sayım, erkek nüfusa dairdir. Bunun da iki sebebi vardır; askerlik ve vergi.

1974 yılında Polatlı Topçu ve Füze Okulu’nda yedek subay asteğmen öğrenciliğimizi tamamlayıp kıt’a için kur’a çektiğimizde bana Sarıkamış çıktı. Yerimi öğrendim ve gülerek sırama geçtim. Kur’a çektiren subay, bunun üzerine “hem Sarıkamış, hem gülüyorsun!” diyerek hayretini gizleyemedi. Verdiğim cevabı burada bir kere daha yazmıştım ama bir döneme ayna tutması zaviyesinden tekrar edeceğim. Şöyle demiştim: “Sarıkamış, vatanın bir parçası değil mi?”

Dedem Mustafa Efendi, Çanakkale, Sarıkamış gibi cephelerden birinde şehid düşmüştür. O’nun oğlu babam Mustafa Efendi, amcam Ali Efendi, dayım Yasin Efendi, iki buçuk yılla dört yıl arasında askerlik yapmışlar. 1916’da Yemen Türküsü’nün yakıldığı Harput ikliminde dünyaya gelmiş bendeniz de 18 ay askerlik yaparak teğmen rütbesiyle terhis oldum. Bana ve diğer tertiplerimize boyumuzu bulan karlar içinde, dondurucu ayazda veya farklı yerlerin yakıcı güneşinde askerlik yapmak zor gelmedi.

Zorumuza giden yaşadığımız adaletsizlik oldu. Biz, üniversiteden mezun olur olmaz hemen askere koştuk. Bazılarıysa ayak sürüyüp durmuşlardı. Bizim askerliğimiz, devam ederken önemli kısmı o ayak sürüyenler için olmak üzere “4 Aylık Kısa Dönem Askerlik” diye bir askerlik kanunu kabul edildi. Bu sınıfa girenler, kışlanın bir kapısından girip, diğerinden çıkarak sözde askerlik yapmış diye terhis olup gittiler. Biz ise vatani vazifemize devam ettik. Bugünkü 21 günlük askerliğin başlangıcı o günlerdir. Ne asalet ki 28 gün tartışmaları yapılırken Fatih’te “en büyük asker, bizim asker!” nidalarıyla kınalı kuzular, TSK’ya emanet ediliyordu.

Toplumda bir kesim Lale Devri’ni, bir kesim dondurucu soğuk veya kavurucu sıcağı yaşamamalı. Hayli eski bu illete tam neşter vurmalı. Ordu-Millet olacaksak hep birlikte olmalıyız. Yoksa nerede ne zaman, hangi yüreği yanık bacının seslendirdiği türkü, bir görümce olarak “elin kızı” yavukluya haksızlık yapsa bile asırları aşıp gelerek yüreklere oturmaktadır.

Bizim verdiğimiz unvanla “Ana Şairi” Yavuz Bülend Bakiler, “türküler, bizim romanlarımızdır” der. Şu hicran çığlığı, o sözün isbatlarından biridir:

Kara çadır is mi tutar/Martin tüfek pas mı tutar/Ağlayalım anam-bacım/Elin kızı yas mı tutar?

Gitme Yemen’e Yemen’e/ Yemen, sıcak dayanamam/Tan borusu, er vurulur/Sen küçüksün uyanaman

Yemen yolu çukurdandır/Karavana bakırdandır/Zenginimiz bedel verir/Askerimiz fakirdendir

Gitme Yemen’e Yemen’e/Karışın toza-dumana/Mektubunu sal kardaşım/Bacını koyma gümana

Tarlalarda biter kamış/Uzar gider vermez yemiş/Şol Yemen’de can verenler/Biri Mehmet, biri Memiş!

.CHP

2018-07-25 02:00:00

A -

A +

Yaşanılan kargaşa ve çekişme sebebiyle mevcut CHP yönetiminin işbaşında kalmaya devam etmesi çok zor görünüyor.

Kemal Kılıçdaroğlu ve kadrosu, yapılacak suçlamalar karşısında hesap vermekte zorlanacaktır. Yeni yönetim, şunlardan hangisinin kapağını açar şimdiden bilinmez ama tarih, yarınki nesiller, daha fazlasını sorar:

1-Sn. Kılıçdaroğlu, beklenmedik bir anda ve şüpheli bir şekilde genel başkan olmuş ve “kaset komplosu” denen bu ithamı, inandırıcı delillerle çürütememiş; dahası böyle bir gayreti de olmamıştır.

2-Kemal Kılıçdaroğlu CHP’si tam 9 kere seçim kaybetmiştir. Bu vakıa, başarısızlık hükmü vermek için kâfi sebeptir.

3-Adı geçen genel başkan, daha evvel “bir darbeye tevessül edildiğinde tankın üstüne en önce ben çıkacağım” dediği hâlde 15 Temmuz gecesi darbecilerin izniyle Yeşilköy’den çıkıp Bakırköy Belediye Başkanının evine giderek olayları ekran başında çay içerek seyretmesine de tatmin edici bir cevap getirememiştir.

4-CHP’nin Cumhurbaşkanı çıkartacağına inanmadığı için Sn. Kılıçdaroğlu, kendisi aday olmamış fakat bir arkadaşının da yolunu açmamıştır. Aksine Saadet Partisiyle fikir ortaklığı yaparak Abdullah Gül ismini tercih etmiştir. Bu tercih, ömrü ancak 24 Haziran’a kadar süren Millet İttifakının diğer ortağı İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener’in “hayır; ben kendim Cumhurbaşkanı adayı olacağım” demesiyle anlamsız kalmıştır.

5-Zaman zaman sosyal demokrat olduğunu hatırlatan CHP, 24 Haziran 2018 seçimleri öncesi Saadet, İYİ Parti vs. ile iş birliği ve HDP’ye korumacılık yaparak kamuoyunda “beş benzemezler” tarifiyle tebessümlere muhatap olmuştur.

6-Kılıçdaroğlu CHP’si hatta belki kendinden çok, İYİ Parti ve HDP’ye çalışmıştır. 15 kişilik bir grup vekilin haberi bile olmadan, nezaketen olsun rızaları dahi alınmadan bir sabah apar-topar İYİ Partiye gönderme ayıbı işlenmiş; bu ayıp, üstü küllenmiş bir CHP günahı olan Güneş Motel Olayını, CHP aleyhine seçim öncesi yeniden gündeme taşımıştır.

7-Kemal Kılıçdaroğlu, çalışıp partisini de çalıştırarak yeni proje ve teklifleriyle millettin teveccühünü kazanmaya yöneleceğine, rakibi Recep Tayyip Erdoğan’la AK Parti’nin yolunu kesmeyi bir seçim taktiği olarak görmüş ve bu sebeple “her evden 1 oy HDP’ye verilsin” gibi bir garabet işlenmiştir. Böylece hiç de şansı yokken HDP barajı aşmış ve rakiplerinin FETÖ projesi diye lanse ettiği Akşener’in İYİ Parti’sinden sonra CHP’yi bu defa millet nazarında Kandil’in emrindeki HDP’nin işbirlikçisi de yapmıştır.

8-Millet İttifakıyla ortak CB adayı çıkartamayan Kemal Kılıçdaroğlu, bu defa eli mahkûm olarak Muharrem İnce’nin talebini kabule mecbur kalmış parti toplantısında CB adayı olacak bir ismi, “gel buraya…” diye laubalice kürsüye çağırması, seçmende bir itibarsızlaştırma hamlesi olarak görülmüştür.

9-Genel başkanı itibarsızlaştırmak istediği ve mitinglerde genel başkanıyla partisinden kâfi destek görmediği hâlde Sn. İnce CHP’yi 8 puandan fazla bir farkla geride bırakarak ikinci en çok oy alan aday olmuştur.

Muharrem İnce, böyle bir büyük fark yakaladığı için genel başkanlığa talip değildir. 36. Kurultay’da zaten aday olmuş ve 447 oy almıştı.

İşin aslına bakılırsa CB adayı olarak genel başkanlık mücadelesinde elini kuvvetlendirmek istemiş ve bunda da muvaffak olmuştur.

Şimdi o ve arkadaşları, olağanüstü kongre istiyorlar. Kongre veya kurultayın yapılması mutlaka kazanacağı demek değildir. Genel başkanlık, buna rağmen bu teşebbüsü önlemeye çalışıyor. Ne var ki bu boşa bir çabadır. Noter imzalı toplanan delege muvafakatnamesi 600’ü aşmıştır. Artık bu güçlenmiş isteğin önünde durulamaz...

Pensilvanya ve Kandil arasında savrulan, yenilgiden yenilgiye uğrayan bir CHP’de taze kan olmazsa olmaz mecburiyettir.

CHP ya ana muhalefet partisi olur veya ufalanıp gider. Bu partinin en büyük kabahati, mazisiyle yüzleşme cesareti gösterememesidir.

.GÜNDEM FİLİSTİN!

2018-07-23 02:00:00

A -

A +

İsrail, 8 milyon.

İngilizlerin, yaklaşık yarım asır süren çok yönlü çabalarının ardından 14 Mayıs 1948’de Filistin toprakları üzerinde zorla kurdurduğu bir devlet.

ABD, cihan devleti olma imkânını İngilizlerden devralınca İsrail’i himaye vazifesi, bu defa O’na geçti. Bu vazifesini bilhassa BMGK daimî üyesi olmanın kendisine kazandırdığı veto keyfiliğiyle kullanmakta.

İsrail’in başşehri Tel-Aviv.

Beyazsaray, bir iki küçük devlet ve İsrail ise Kudüs’ü başşehir saymakta. Hâlbuki BM’nin Doğu Kudüs’ü Filistin’in başşehri olarak tanıdığına dair resmî kararı var. Hatırlanacağı gibi D.J. Trump yönetimi, Yahudi olan damadı Jared Kushner ile kızının baş çekmesiyle bütün infial ve tepkilere aldırmadan İsrail’in kuruluş tarihi olan 14 Mayıs 2018’de Amerikan sefaretini Kudüs’e nakletti.

Filistin, 5 milyona yakın.

İstiklalini 15 Kasım 1988’de Cezayir’de ilan etmişti. Bugün Türkiye, Rusya, Çin ve Hindistan gibi büyük devletlerin de içlerinde bulunduğu 100’den fazla ülke, Filistin’i devlet olarak tanımaktadır. Bu devletler, aynı zamanda dünya nüfusunun takriben 5’te 4’ünü teşkil etmektedir. Hâl bu iken Filistin, BM’ye ancak 29 Kasım 2012’de gözlemci üye olarak kabul edildi. Bu kabulde Türkiye Cumhuriyeti Devletinin büyük payı vardır.

Filistin, başşehir olarak Kudüs’ü beyan etmektedir. Kullanılan merkez ise Ramallah’tır. İsrail’in bir kama gibi araya girmesiyle memleket, Batı Şeria ve Gazze diye iki parçaya bölünmüş vaziyettedir. İlkinde Filistin Kurtuluş Teşkilatı, ikincisinde Hamas nüfuzu hâkimdir.

Yaklaşık 5 milyonluk Filistin’in 1 milyon 500 bine yakın nüfusu Gazze şeridinde yaşamaktadır. Bu şehir, bugün âdeta bir açık hava hapishanesidir. İnanılması zor ama hakikatin ta kendisidir ki Gazze’de km2 başına 4 bin kişiye yakın insan düşmektedir. Böyle bir tablonun benzeri yoktur.

Esasen bütün Filistin topraklarını İşgal etmiş olan Hıristiyan Garbın şımarık çocuğu İsrail, geçen hafta Gazze’nin son açık kalmış kapısını da kapattı. Diğer kapı, Hıristiyan Batı güdümlü ve İsrail dostu Sisi yönetimi kontrolündeki Mısır kapısıdır. Bu da bazen açık, bazen kapalıdır.

Bu İsrail, geçen hafta bir anayasa değişikliğiyle Türkiye’yi de çok rahatsız eden bir karar aldı. Buna göre, O, artık dine dayalı üniter bir ırk devletidir. İbranice de tek resmî dildir. Hâlbuki bugüne dek Arapça, eşit diğer resmî lisandı. Binyamin Netanyahu, idaresi, Trump dönemini bir fırsat bilerek bunları yapmıştır. İsrail’in bu yeni kararına göre Filistin, artık İsrail için bağımsız devlet olmak bir yana, otonom devlet bile değildir. Onlar için Filistinliler olsa olsa ancak azınlıktır. İsrail, şovenizmi, Amerikan sefaretinin âlâyıvala ile Kudüs’e taşınmasıyla bu cesareti bulmuştur.

İsrail, geçen hafta sadece sözünü ettiğimiz meclis tasarruflarıyla kalmadı. Huduttaki askerlerine ateş edildiği iddiasıyla savaş uçakları ve tanklarla Gazze’yi bir kere daha vurdu. Bu son saldırıda 4 Filistinli sivil hayatını kaybederek şehid düştü. Ayrıca önceki gün Hamas’a bağlı İzzeddin el-Kassam Tugaylarına ait 15 hedefe de bomba yağdırdı.

Büyük Dönüş Yürüyüşü’nü engellemek isteyen Netanyahu silahlı güçleri, Mart 2018’den bu yana 150 civarında gözüpek Filistinliyi şehid etmiş bulunuyor. Filistin Destanı, aynı zamanda zalimin, öldürmekle mazlumu tüketemeyeceğinin en açık delilidir.

Büyük Dönüş Yürüyüşü şudur:

İsrail rejimi, 30 Mart 1976 günü Filistinlilerin topraklarını gasbetti. 30 Mart 2018 bu gasp, talan ve haksızlığın sene i devriyesiydi. 40 küsur yıl önceki o hazin vakte “Toprak Günü” adı verilmişti. Gazze’de halk, bir sevgiliye koşar gibi 30 Mart 2018’de topraklarına doğru bir sivil yürüyüş başlattı. Maksadı gözü kapanmış, kulağı tıkanmış, vicdanı bitmiş dünyaya sesini duyurmaktı. Bir sivil eylem yapılıyordu ve yapılmakta. Malum despot idare, buna bile tahammül göstermeyerek kuş avlama keyfiliğiyle sivilleri öldürmekte. Kimse durduk yere asla ölmesin. Ama; ölen, 150 kişi, Filistinli değil de İsrailli olsaydı acaba dünya ne yapardı?

Bütün Batılı başkentler, ayağa fırlar ve katili bir kaşık suda boğmaya çalışırlardı. Burada ise herkes suskun. Bir tek BM Genel Sekreteri Antonio Guterres’ten cılız bir itidal çağrısı işitildi. Genel Sekreter, vaziyet daha da kötüye gitmesin diye taraflara itidal tavsiye ediyor. Hangi taraflar Beyefendi? Taraflar mı var? Bir yanda elinde yalnızca taş olan yarı-aç, yarı-tok siviller, diğer yanda parmağı, en gelişmiş silahların tetiğinde duran donanımlı askerî kuvvetler.

Sn. Guterres, sizin iyi niyetinizi biliyoruz. Çaresizliğinizi de görüyoruz. Ama bir şey yapmış olmak adına bu sözleri sarf edeceğinize böylesi bir zulme seyirci kalan bir teşkilatı protesto etmek adına unvanınızdan istifa etseydiniz büyük bir hizmet yapmış ve tarihin unutulmazları arasına dâhil olmuş olurdunuz...

İki hafta önce Norveç RTV kurumundan bizi aradılar. “Tayyip Erdoğan, 24 Haziran seçimlerini kazanınca Türkiye sevindi; bunu anlıyoruz. İslam âlemi neden seviniyor? Bunu anlamak için sizinle mülakat yapmak istiyoruz” dediler. Zaman verdik, geldiler görüştük. 1.5 saat anlattık. Dedik ki: “İsrail, bebekleri bile katlederken, Budist papazlar, Arakanlı Müslümanlara hayatı zindan ederken, akbabalar, Afrikalı çocuğun başında ölümünü beklerken, Somalili bir bardak suya muhtaçken... Norveç, İsveç, İspanya, Danimarka kralları, Hollanda, İngiltere kraliçeleri, Almanya, İtalya, Fransa devlet reisleri ve başbakanları, Batılı yetkililer, katliam yapanların elini tutmadı, ölüme terk edilmişlere koşmadı, Somalili susamışa bir şişe su uzatmadı, Afganistanlının yarasını sarmadı, Suriyeli mülteciye kapısını aralamadı. Bunları biz ve bizim adımıza da Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan, yaptı. Bu sebeple bütün o mazlum milletler de bizimle birlikte sevinmekteler. Sizler yapsaydınız sizi de sever, sizin için de sevinirlerdi…”

Görüşme, Norveç Radyo TV’sinin radyosu adına yapıldı. Konuşmaya başlamadan evvel “siz, benim söyleyeceklerimi yayınlayamazsınız” demiştim. “Hayır, yayınlayacağız” dediler. Radyo, sözünü tuttu...

Zayıf bir Türkiye, bölge ve dünya adına kayıptır. Bugün İsrail’in haksızlıklarına karşı duran, önünü kesen, Filistinlilere aş-ekmek, ilaç ve mektep malzemesi gönderen asıl devlet Türkiye’dir. O’na var olma teminatı olan da Türkiye’dir.

Batılı başkentlere çöreklenmiş Yahudi lobilerinin finans, medya ve siyaset unsurları, böyle bir Türkiye’yle O’nun yeni nizamla daha da güçlenen Cumhurbaşkanını itibarsızlaştırmak için her yola müracaat edeceklerdir.

Ediyorlar da...

Çark, dönmeye başlamıştır.

.ZAMANA KÖPRÜ OLMAK

2018-07-20 02:00:00

A -

A +

FETÖ ihanetinden iki yıl sonra, 15 Temmuz 2018 Pazar günü saat 15.30’dan 22.30’a kadar 15 Temmuz Şehidler Köprüsü’ndeydik.

Kavurucu bir yaz sıcağına rağmen yüz binler, darbeyi püskürtme zaferini kutlamak için oraya akmıştı.

Bir ucu köprünün Asya yakasında olup, diğer ucu, Altunizade ve Üsküdar’a doğru kıvrılarak uzayıp gözden kaybolan istiklal ve istikbal sevdalısı bu selin büyük çoğunluğunu gençler teşkil ediyordu.

Biz, o gün orada televizyon ekranları üzerinden seyircilerle günün mana ve kıymetine dair duygu ve düşüncelerimizi paylaşıyorduk.

TV yayınları, Boğaziçi’ne ve çevreye hâkim olacak bir irtifadaydı. Bu yükseklikten bakışlarımızla etrafımızı tararken zihnimiz, bizi alıp hatıraların ortasına götürdü:

15 Temmuz Darbe ihanetine kalkışılmasından hemen sonra, önce TRT Haber ekranından ardından da 21.07.2016’da Türkiye gazetesinin bu sütunundan Asya ile Avrupa’ya müsafeha yaptıran bu hizmete “Şehidler Köprüsü” adı verilmesini teklif etmiştik.

Karar makamları, teklifi görmüş olmalılar ki dikkate alındı ve ilk Boğaz köprümüze “15 Temmuz Şehidler Köprüsü” ismi verildi. Ancak; bugün söylenirken daha ziyade “Şehidler Köprüsü” denmektedir. Bu isim verilene dek bu köprümüzün verilmiş bir adı yoktu; bulunduğu mekândan dolayı “Boğaziçi Köprüsü” deniyordu.

Şehidler Köprüsü’yle alakalı hatıramız, bundan ibaret değil. Bu isim, bu köprü için yaptığımız ikinci tekliftir.

Birinci teklifimizi, 12 Kasım 1976 Cuma günü Türkiye gazetesindeki Pırıltı adlı sütunumuzda çıkan yazımızla yapmış ve Boğaziçi Köprüsü yerine “Fatih Köprüsü” demiştik.

O zamana dek Sultan’ın adı camii dışında bir yerde yoktu. Daha “Fatih Sultan Mehmed Köprüsü” temelinin atılmasına 10 yıl ve Başbakan Turgut Özal tarafından hizmete açılmasına 12 yıl vardı..,

1976 Türkiyesi’yle bu Türkiye’deki insanın halet-i ruhiyesini yansıttığını düşündüğümüz o yazımızı -müsaadenizle- 42 yıl sonra burada bir kere daha takdirlerinize arz ediyoruz.

FATİH KÖPRÜSÜ

İnsanın bir görünen tarafı, müşahhas tarafı olduğu gibi; bir de görünmeyen yanı madde ötesi yanı, mücerred tarafı vardır akıl gibi, zekâ gibi, ruh gibi.
İnsanın mücerred taraflarının başında fazilet ve ahlâk gelir; insanda madde ötesi unsurların en ön sırasını ahlâk ile beraber erdem tutar... Faziletin kaynağı her şeyden önce dindir, sonra örf âdetler, sonra terbiye, yetişme, kişilik sahibi olup olamama vs...
Yakın zamanlara kadar dünyanın en faziletli cemiyetini Türk milleti teşkil ediyordu; şöyle de diyebiliriz: Bu topraklarda yatan faziletli insan sayısı hiçbir vatan toprağında mevcut değildir.
Kötü paranın iyi parayı kovduğu gibi, kötü insanlar da iyi insanları kendi kabuklarına mahpus etmişler; daha doğrusu iyiler rüzgârdan atlarına binip gidince meydan, agora nice zamandır kötülere kalmış... Fakat önemli olan iyilik ateşinin ne kadar az kalırsa kalsın tamamen sönmemesi ve fazilet dumanının tek tük bacalardan da olsa tütmeye devam etmesidir. Umulur ki bir gün gelecek kaldırımları mermerden, sütunları fil dişinden Site'yi yine bu azın azı fazilet erleri kuracaklardır.
Bir kâbuslu dönemde derin şaşkınlıklar geçirdiğimiz ve maziden ecdadımızdan kalan birçok pırlantadan mirası reddettiğimiz en açık gerçektir; ki bu miraslar yekûnunda herhâlde maddilerinden öte ve önemli manevileri ağırlığı teşkil eder.
Ancak kaç zamandır bir mübarek soluk esmektedir topraklarımızda: Bilinmez türbelerden mi gelir bilinmez kubbelerden mi?
Bu rüzgârla bir canlanış başlamıştır usul usul...
Ve bu canlanış döneminden ilkin sahip çıkacağımız kayıp değerimiz fazilet olacaktır; buna bağlı olarak duygusu da ecdada hürmet.
İnsan kalbinin en aydınlık yanlarından önce geleni fazilet, erdem, insan faziletinin en güzel tarafı vefa duygusu, kadirşinaslık.
Bunlardan yoksun kişi ne kör kişidir, ne muratsız kişi; bunlardan mahrum millet ne zavallı millettir!..
Faziletli kişi başkasının hakkını yemez. Ne tarih olmuş kişilerin, ne hayatta olanların; şayet zamanında bir hak yenmişse gün geçirmeden bu haksızlığı tamire çalışır fazilet sahibi kişi ve toplumlar.
Hakkı en çok yenen mağdurlar Vahideddin Han, II. Abdülhamid Han bir kenara; hakkı teslim ediliyormuş zannı uyandırılan Fatih'e bile gereken; önem verilmemekte; O bile mahzun edilmektedir... Bir Ayasofya’nın müze yapılması, bir 29 Mayıs'ın Millî Bayram olarak kabul edilmemesindeki hatalar gibi şu sıralar gene bir suçun içinde olduğumuzu bilmem kaç kişi görmektedir?
Fâtih, Anadolu'da Türk birliğini sağladı, Fâtih Balkanları aldı, Fatih İstanbul'u ebediyyen Türk topraklarına kattı. Fatih milletinin ismini kazınmaz harflerle tarihe yazdı... vs.
Fakat biz ne yapıyoruz şükran borcumuzu ödemek için bu büyük Hâkan’a karşı?
Hâlâ izah edilemez sakat bir anlayışla; daha doğrusu anlayışsızlıkla Boğaziçi Köprüsü'ne Fatih Köprüsü adını vermekten çekiniyoruz.
Biz bu köprünün daha ilk yapılmaya başlandığı sıralarda bir rüya hâlinde bu ismi görmeye başladık: Sonra bazı yazarlar konuya el attılar; fakat fikirlerde ısrar edilmemesi ve daha acısı desteksiz kalınması yüzünden gayeye ulaşılamadı.
Hâlbuki Boğaz Köprüsünün yapılması kadar; belki daha önemlisi O'na Fatih Köprüsü adının verilmesidir... Böylece madde aşılacak tarih, çağ ve coğrafya bir renk ve mana armonisi içinde iç içe sürüp gidecektir
Zaman henüz geçmemiştir.

.DEĞİŞİM VE DÖNÜŞÜM KURULTAYI

2018-07-19 02:00:00

A -

A +

CHP’nin bir unvanı da “kurultaylar partisi” olmasıdır. Kurultay, bilinen “kongre”dir. Diğer partiler “kongre” derken bu parti, “öztürkçecilik” günlerinden kalma bir alışkanlıkla “kurultay” diyor. Hâlbuki sonu “tay” ile biten kelimeler Moğolcadır. Moğollar, Anadolu’yu basıp, taş üstünde taş, omuz üstünde baş bırakmadıkları hâlde erken Cumhuriyet yönetimi, Osmanlıya karşı ikame değer olarak bu toprakların katillerini almıştı. Nitekim, I. Dünya Harbi’nde de İstanbul ve Anadolu işgalcileri olan İngiliz, Fransız vs. de ikame değer alınarak neleri varsa taklit edilmişti.

İster İngilizce kongre, isterse Moğolca kurultay olsun; neticede ana muhalefet Cumhuriyet Halk Partisi, bugün toplanıp bir karar alma sancı ve sürecindedir.

Perşembenin gelişi çarşambadan belliydi. O başlangıç, bu sonuca varacaktı:

Yalova milletvekili Muharrem İnce, 36. Kurultay’da Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu’na karşı 447 oy kazanmıştı.

Buradan aldığı cesaretle 24 Haziran seçimlerinde CHP’nin cumhurbaşkanı adayı oldu. Bileğinin hakkıyla aday olmuştu ama parti ve genel başkandan kerhen destek görüyordu. Buna rağmen CHP’den açık ara fazla oy aldı. CHP 22,64’te kalırken Muharrem İnce 30,60’a ulaştı.

Bir fikre göre Muharrem İnce’nin esas hesabı da zaten buydu. CB seçilemeyeceğini biliyordu. Partisinden fazla oy alarak genel başkanlığı zorlamak istemiş, bu hesabı da tutmuştu.

Bunun üzerine muhalefet, geçen hafta harekete geçerek olağanüstü kurultay istedi. “Değişim ve Dönüşüm Kurultayı” adıyla 37. kere toplanacaklardı. Gerçekleşmesi için 634 delegenin noter tasdikli imzası gerekiyordu. Denilene nazaran muhalifler, hızlı bir başlangıçla ilk gün 353 delegenin oyunu almışlar. Bu sayı, ikinci gün Muharrem İnce’nin Kemal Kılıçdaroğlu karşısında kazandığı 447 oyu geçerek 466’ya ulaşmış. Kurultay için asgari sayı olarak 634 delegenin destek vermesi gerekmekte.

Genel merkez yöneticileri ise 466 haberini tekzip ederek 120 oy toplanmış olduğunu iddia etmekteler. Vaziyet o ki CHP kaynamaktadır. Parti, bu huzursuzlukla Mart 2019 mahalli seçimlerine hazırlanacak. İzmir Büyükşehir Belediye Reisi gibi bazı isimler, genel merkeze değişim istediklerini sert bir üslupla bildirdiler. Ancak; genel merkez, rahatsız olanları dinleyeceğine haklarında disiplin soruşturması başlattı.

Soru şudur?

Sn. İnce 634 delegeyi ikna edebilecek midir? Bu sorunun cevabı merak edilirken bir başka şey söylenmektedir. Sn. Kılıçdaroğlu delegeleri Alevilerden seçmiştir. Delege onun güdümündedir. Alevi delege barajını aşmak kolay değildir.

O zaman da akla şu soru geliyor:

-Muharrem İnce, kazanmadığı takdirde ayrılıp parti kurar mı?

Bu ihtimal zor görünüyor. Eğer gerçek olursa CHP tamamıyla Alevi partisine dönüşmüş olur.

Ama ayrılması zor ihtimaldir. Partide kalıp muhalefet etmeyi tercih edeceğe benziyor. Lakin partide barınması kolay değil.

Bu iki isimden birinin CHP’den gitmesi beklenebilir.

.MİT, ENSELERİNDE!

2018-07-18 02:00:00

A -

A +

MİT/Millî İstihbarat Teşkilatı’na yurt dışında operasyon yapma yetkisinin verilmesi, son senelerdeki en isabetli devlet kararlarından biri olmuştur. Ancak bununla kalınmadı; Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nde MİT, müsteşarlık olmaktan çıkarılıp, Başkanlığa yükseltildi. Buna bir paye ile taltif denebilir. MİT, bunu hak etmişti.

Unutulmadığını ve unutulmayacağını sanırız. MİT Başkanı Hakan Fidan’ın 15 Temmuz 2016 günü aldığı birtakım tehlikeli bilgiler üzerine bunları paylaşmak ve değerlendirmeler yapmak için ikindi sıralarında Genelkurmay Başkanlığı’na Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar Paşa’ya gitmesi, darbecilere darbe saatini değiştirtme gibi en büyük darbeyi indirmişti. FETÖ’cü hainlerle iç ve dış işbirlikçileri, darbeyi sabaha karşı 03.00’te yapacaklarken MİT ve Karargâhtaki bu hareketlenme, onları ürküterek kendi adlarına en büyük hataya düşürerek akşamın 9.00’larına yani yatsı ezanı öncesine çektirmişti.

İleride bu darbe teşebbüsü, çok eser ve filme mevzu olacaktır. Sn. Fidan’ın kendine intikal eden gizli bilgi üzerine hemen atlayıp Genelkurmay Karargâhına gitmesi, çekilecek filmlerin de başlama noktasıdır.

Güvenlik Korucusu, Jandarma, Polis, Asker ve Özel Harekât gibi bugün MİT de 14 Temmuz 2016’ya göre daha bir bilenmiş ve daha bir manevi güçle donanmıştır.

MİT 40-50 yıl öncelerine göre çok daha yerli ve millîdir. Bunda Sn. Hakan Fidan’ın şeref payı büyük olsa gerek. 15 Temmuz, Hakan Fidan’ın atlatmaya muvaffak olduğu ikinci darbe teşebbüsüdür. İlkini 17/25 Aralık 2013 Yargı Darbesi’nde yaşamıştı. O gün, FETÖ’cü bir savcı, Bayır-Bucak Türkmenlerine silah gönderme mevzuunda ifadesini almak için MİT Müsteşarını telefonla adliyeye çağırmış; fakat Hakan Fidan’ın o sırada ameliyata girmek üzere olan Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a ulaşarak vaziyeti paylaşması üzerine Sn. Erdoğan “sakın gitme, gidersen tutuklayacaklar!” diye liderlik vasfının gereğini yapmıştı.

Bilen çoktur ama bilmeyenler de vardır. Yeri gelmişken MİT Başkanı’ndan bir cümlecik de olsa bahsetmeliyiz… Hakan Fidan, astsubay iken ayrılıp akademik terler dökmüş, yurt içi ve yurt dışı eğitimler almış AK Parti iktidarıyla birlikte önce TİKA Başkanlığı’na ve 2010’da MİT Müsteşarlığına yükselmiştir.

Yurt dışı ameliye salahiyetine kavuşan ve kurum olarak da sınıf atlayan MİT, bugün büyük bir kuvve i maneviye ile 17/25 Aralık ve 15 Temmuz’da devleti çökertmeye yeltenen hain FETÖ örgütüne dünyayı dar etmeye başlamıştır. Şimdi aranan kişileri, değişik kıtalarından, yakın-uzak memleketlerden birer-ikişer toplayıp getirmektedir. Bu sayılar daha da artacaktır. Örgütte çözülme başlamıştır. Artık rahat değiller, dizleri titriyor. Olmayan “moralleri” hepten tarumardır. Bundan sonra çok sürpriz gelişmeler olabilir, deve dişi isimler kulaklarından yakalanıp Türk adaletine teslim edilebilir. Kaldı ki MİT sadece FETÖ ile alakalı değil, PKK, diğer komünist fosiller ile YPG ve son olarak da Ado/Adnan Oktar örgütüyle mücadelede de büyük işlere imza attı.

Millî İstihbarat Teşkilatı, herhâlde yukarıda saydığımız diğer kuruluşlar ve daha bilmediklerimizle birlikte çalışıyordur. Ancak esas oyuncu, MİT’tir.

MİT’in bu övünülecek çalışmaları, büyük başarıdır. İstihbarat, kara, deniz hava ve diğer kuruluşlar, bugün yüksek bir azim, şevk ve gayretin içindeler. Zira arkalarında muhkem bir siyasi irade, sapasağlam duruyor.

Bu parlak günlere gölge düşme tehlikesi var mı? Varmış gibi çalışmak gerekir. Mart 2019 seçimlerini mahalli olarak görmemeli. İktidar partisi, bu seçimlerde de kayıp yaşarsa tatsız günler başlayabilir. Önümüzde 8 ay var. Hükûmet, bu zaman zarfında 8 yıllık iş çıkarmanın şartlarını zorlama durumundadır. İstanbul, Ankara veya bunlardan biri ve hele İstanbul gider ve üstelik 24 Haziran’daki yüzde 8’lik kayıp azaltılacağına üstüne korsa; 1 Nisan, şaka değil, ağır bir acı olur.

Her şeye en kötü ihtimal nazara alarak çalışmalı.

.KUŞATMA

2018-07-17 02:00:00

A -

A +

Eğer; gençlere konferans veriyorsam ihmal etmediğim tavsiyelerim vardır:

-Bugün 20’li yaşlardasın; sevgi dolu arkadaşlıkların var. Ancak bu hâl; geçicidir. Bil ki bugünkü bu samimi dostluk ve kardeşliği yarın imtihanlar beklemektedir. Şimdi yediğin ayrı gitmeyen arkadaşınla yarın yollarınız ayrılabilir. Zira birinizden biri, farklı yerlere gelebilir. Biriniz, bir makama yükselirken diğeriniz sade bir insan olabilir. Biriniz zengin olurken diğeriniz kıt kanaat geçinme durumunda kalabilir. Eğer farklı yerlere varmış olmanıza rağmen bugünkü dostluğunuz yarın yani 40’lı 50’li yaşlarda da devam ederse bugün yaşadığınız bu arkadaşlık, dostluk takdire değer. İnsanın servet, şöhret ve makamla imtihanı dostlarını, dostluklarını arkadaşlıklarını unutmama adına çetin bir imtihandır. Yarın sen, lüks sahillerde tatil yaparken arkadaşım ilaç almakta zorlanacaksa bugünkü bu arkadaşlık, yarın iflas edecek demektir.

Arkadaşlığın makam, mevki, servet, şöhret imtihanından da zor olan başka bir imtihanı daha vardır. Yarın evleneceksiniz. Siz, bugün iki arkadaş olarak birbirinizi kardeş gibi seviyorsunuz. Eğer eşleriniz de birbirlerini severlerse ne âlâ, çok şanslısınız demektir. Ama eşleriniz birbirlerinden hoşlanmazlarsa bugünkü bu arkadaşlık, yarın çökmeye mahkûmdur… Bunlar hayatın acı gerçekleridir. Bu zorluklara, çetinliklere rağmen arkadaşlığınız iflas etmezse, çökmezse siz müstakbel bir kahramansınız demektir, alnınız bugünden öpülmeye layıktır.

Bilinen bir söz vardır ve hayatın tam da ortasından haber verir. O söz şudur: “İhtilaller, evlatlarını yer.” Bu tesbitin örtüsünü şöyle bir aralamalı. İhtilaller, aynı dünya görüşü, fikir ve ideolojiden insanların bir araya gelmesiyle kuvveden fiile geçer. O fikriyatın bir lideri, ekibi ve kader birliği etmiş kadroları vardır. Bunların hepsi dar-zor, çile ve fukaralık günlerinde beraberdir. Karakola, belki hapse düşmüş, dayak yemiş, yarım ekmeği bölüşmüş ve masallardaki gibi “demir asa, demir çarık” mesafeleri aşarak bir yerlere gelmiş ve hedefe varmışlardır. Varılan yerden sonra artık güç onlardadır. Yokluk, mahrumiyet günleri dünde kalmıştır. Şimdi fırsatlar, makamlar, imkânlar, yetkiler ve etkiler emre amadedir. İşte burada “niye ben değil de o?” sorgulaması başlar. Önce kırgınlıklar, sonra küsmeler görülür. Derken husumetler çıkagelir ve iç çatışmalar doğar. Bir taraf, diğer tarafı harcar. Bu harcamalarda zindan vardır, sürgün vardır, yağlı urgan vardır. İhtilallerin evlatlarını yemesine misal olarak daha uzaklara gitmeye gerek yok; Fransız İhtilali ve Rusya’daki Kızıl İhtilal, hatta şu süprüntü 27 Mayıs cinayeti bile gösterilebilir. İnsanda, nefs vardır, övülmekten hoşlanmak vardır, kanma zaafı vardır, doğru sözden rahatsız olma vardır. “Doğru söyleyeni 9 köyden kovarlar” utandırıcı bir hükümdür. Ama ne yazık ki gerçektir. Gün gelir birlikte yola çıkan arkadaşlar, birbirlerinden uzağa düşerler. Başta olanın etrafı sarılmıştır; sözler, artık ona ulaşamamaktadır. Aksine dün ona her şeyi diyenler, bugün gözdedir. Her devrin insanları makbul adam olmuştur. Dünkü kardeşlikler kundaklamıştır.

Bu tehlike, her zaman, her yerde ve herkes için vardır. Bu sebeple dalkavuk, düşmandan beterdir, diyoruz. Düşmanın niyeti bellidir. Dalkavuk şaşırtır, tökezleyince de tekmeyi vurur ve bir de “o kadar söyledik, dinlemeyip hep burnunun doğrusuna gitti!” der.

Etraf kuşatılınca, lider için gece başlamıştır.

Lider, dalkavuğu fark edip yakasına yapışabilen ve doğru söze tahammül edendir.

Gökten 3 elma düştü, biri senin, biri benim, biri de dinleyenlerin başına...

.DİRİLİŞ DESTANI

2018-07-16 02:00:00

A -

A +

Bedir Harbi, Endülüs’ün Fethi, Dandanakan, Malazgirt, Kosova Meydan Muharebesi, İstanbul’un Fethi, Mohaç Meydan Muharebesi, Bağdat ve Revan Seferleri, ‘93 Türk-Rus Harbi, Plevne Müdafaası, Teselya Taarruzu, Sarıkamış Harekâtı, Çanakkale Direnişi, Kut’ül Amare Zaferi, İstiklal Harbi, Kunuri, Kıbrıs...

İslam tarihi ile Selçuklu, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti dönemlerinden misal olarak seçtiğimiz bu liste, sayfaları tutacak denli uzayıp gider. Hele İslam öncesi devletlerimizin Çinlilerle vuruşmaları da dâhil edilirse sayfalar dolusu çoğalır.

Bu saydıklarımız ve sayamadığımız ve fakat tamamı tarih sayfalarında mevcut olan savaşlarımızın bazısı zaferdir, bazısı savunma.

Zaferlerimiz, savunmalarımız ve kayıplarımızın hepsi de bizim için şereftir. Onlar, ecdadın bize bıraktığı büyük mirastır. Atalarımız, İslam uğruna, iffet uğruna, vatan uğruna, adalet uğruna, nizam-ı âlem uğruna, huzur uğruna ve istiklal uğruna can verip, can aldılar...

Aziz ecdadımızın bu muazzam mirasıyla hep iftihar ettik. Göğsümüz; bu yiğitlikleri gösteren, yerine göre imkânsızı mümkün kılan dedelerimizle kabardı. Babalar, analar evlatlarına tarla, bağ, bahçeden önce ve onlardan daha değerli olarak bu kültür varlığımızı miras bıraktı.

Tam da gayretlerin, yiğitliklerin, kahramanlıkların, şecaatlerin dünde, çok gerilerde kaldığı sanılırken o şanlı ataların torunları, 2016’nın sıcak bir gecesinde 15 Temmuz Diriliş Destanı’nı yazdılar.

İçeriden devşirdikleri hainler, onlarla iş birliği yaparak yine Düvel-i Muazzama, yine Haçlı Seferleri, yine Siyon İblislikleriyle üstümüze gelmiş, tanklar, helikopterler ve jetlerle millete ihanet kusmuşlardı.

FETÖ’cü iç ve emrinde oldukları dış düşmanlar, “Yurtta Sulh” denen bir terör şebekesi olarak birleşip 15 Temmuz 2016 gecesinde bu devleti gasbetme, bu milleti esir etme, bu vatanı işgal etme ve bu dini tahrip etmeye kalkıştılar.

Daha Başbakan Binali Yıldırım, ekranda görünmeden, daha Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan milleti meydanlara çağırmadan vatandaşlar, bayrağı kapıp meydanlara inmeye başlamıştı. Onların görünmesi ve konuşmasıyla meydanlara inme sele dönüştü. O andan itibaren imanla-küfrün, kahpe ile kahramanın vuruşması başladı. Bir tarafta jetler ve onların merhametsiz bombaları vardı bir tarafta “ya Allah, Bismillah, Allahü ekber!” diye bağıran, Balak Gaziler, Ulubatlı Hasanlar, Genç Osmanlar, Gazi Osman Paşalar, Hafız Abdülezel Paşalar, Seyid Onbaşılar, Nene Hatunlar, Sütçü İmamlar, Antepli Şahinler, Kınalı Kuzular ve Kar Kuzuları vardı. Onların dininden, onların soyundan bir milletin çocuğu, genci, yaşlısı, kadını ve erkeği ile evlatları vardı. Onlar, o gece ölümü unuttular, evlad-ü ıyali unuttular, korkuyu unuttular, uykuyu unuttular. Bu kahramanlar, o gece canlarını dişlerine takarak “Ezan dinmesin, Bayrak düşmesin, vatan işgal edilmesin, namus çiğnenmesin” diye bir cepheden diğerine koştular.

Bir Diriliş Destanı böyle yazıldı.

Bir vatan böyle müdafaa edildi.

Hainler, böyle püskürtüldü.

250 civarında şehit verdik. Arkada kalanlar “biz niye şehit olmadık?” diye gözyaşı döktük. 2500 civarında gazimiz oldu. Biz 81 milyon da kendimizi gazi saydık.

15 Temmuz Diriliş Destanı’nın altında 81 milyonun imzası vardır. Ecdadın torunları, o şanlı sayfalara 15 Temmuz gecesinde yeni bir destan yazarak gelecek nesillere bir bayrak nöbeti gibi devrettiler.

Ancak, bu mücadele bitmemiş ve belki de yeni başlamıştır. İstanbul Kanalı bittiğinde, 2023 hakikat olduğunda, bu milletin ve onun önderliğinde bu ümmetin üstüne 2071 güneşi doğduğunda o haçlı, o emperyalist ve o hain dünya ile Yurtta Sulh Konseyi daha çok rahatsız olacaktır Yüce Allah, şehitlerimizden razı olsun, gazilerimizi aziz kılsın. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- 81 milyon gaziyle dünyanın neresinde olursa olsun dualarıyla bizi destekleyen kardeşlerimizi şefkat ve şefaatiyle kucaklasın.

Âmin.

.BİR MUSİBETTEN BİN DERS ÇIKARMAK!

2018-07-15 02:00:00

A -

A +

FETÖ ihanet örgütünün lider kadrosundan Adil Öksüz’le alakalı yapılan iki tutuklama bile nasıl bir suç şebekesiyle karşı karşıya olduğumuzu anlatmaya yeter.

Adil Öksüz, darbe teşebbüsü üzerine önce yakalanmış, fakat örgüt mensubu yargı elemanları kendisini hemen serbest bırakmışlardı. O da fırsatı iyi kullanıp izini-tozunu kaybetti. 2 yıldan beri aranıyor. Bakılmadık ağaç kovuğu, taş altı kalmamıştı. Ama bunlar görüntü ve yalanmış. “Aradık, baktık, bulmak üzereyiz, orada değilse de şurada olabilir” gibi raporların tamamen düzmece olduğu bugün ortaya çıkmış bulunuyor…

Devlet, böyle zamanlarda ne yapar? Suçlunun peşine kolluk kuvvetlerini sevk eder. Bu defa da öyle yapılmış, bir polis müdürü ve bir komiserle bir takip ekibi kurulmuştu. Oysa bu ekip de örgütün elemanlarıymış. 2 senedir oyalayıp durmuşlar.

Kim bilir daha kaç benzer şebekeyle nerelerde faaliyet hâlindeler?

Bugün seçimler yenilenmesine rağmen hiçbir parti “benim listelerime sızma olmadı, benim teşkilatımda FETÖ’cü yok!” diyemez.

Kimse TBMM’de FETÖ’cü mevcut değil iddiasında bulunamaz. Aynı doğrular, çöreklendikleri diğer kurumlar için de söz konusu.

İçişleri, dışişleri, adalet vs. bakanlıklarıyla polis, asker, öğretmen, MİT ve daha sürüyle devlet kadrolarında, iş adamları, özel sektör, medya, STK’lar ve benzeri yerlerde binlerce tutuklama ve hapis yapıldı. Öyle ki hapishanelerde yer sıkıntısı çekilmekte. Buna rağmen bir bu kadar işlem yapılsa yine de sonları gelmez. Bunlar PKK’dan beterdir. PKK açıktan düşman silahlı bir örgüttür. FETÖ ise merhamet istismarcısı, iman saptırıcı bir örgüttür. Bu mütevazı görünümlü insanların, içten pazarlıklı, sinsi ve takıyyeci olacaklarına kimse ihtimal veremezdi. Kimse bunların devleti ele geçirip uçaklarla milleti tarayarak vatanı sömürgecilere peşkeş çekeceklerini tahmin edemezdi.

Bugüne kadar yakalananlar, darbede kendilerini ele verenlerle ByLock denen şifreli telefon ağında kayıtlı olanlar ve itirafçıların açıkladıklarıdır.

Soru kaçınılmazdır:

Acaba; bugüne kadar FETÖ’cülerin yüzde kaçı yakalandı? Şayet oran düşükse tehlike devam ediyor demektir. Bu örgüt, bilindiği gibi sadece yurt içinde değil, BM üyesi devletlerin beşte dördünde de faaliyet hâlindedir. Keza buralarda da devletin önemli noktalarına sızmışlar. Bunlar tabii ki tek başlarına yapacakları işler değil. Arkalarında malum yabancı istihbarat teşkilatları var. Örgüt, değme devletin sahip olmadığı bir paraya malik.

Bütün bunları, muhtemel bir tavsamanın, gevşemenin, rehavetin önüne geçmek adına ifade ediyoruz. Bugün Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın tavizsiz davranmasıyla mücadele kararlılıkla gidiyor. Ancak alınacak daha çok yol var. İçeri tamamen temizlense bile sürüyle devlet mevcut. Daha elebaşları iade edilmedi.

FETÖ’yle mücadele, çok yılları alabilir.

PKK, bir hazine boşalttı.

FETÖ de bir hazine boşaltıyor.

Bu sebeple şimdiki hızı bile daha arttırmak gerekmekte. Bu bir beka meselesidir. Hain örgüt, istikbalimize, istiklalimize, vatanımıza saldırdı. “Dinler arası diyalog” diyerek nice insanın imanını tahrip etti…

15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsü en zalim düşman işgalinden bile daha ağırdır.

Sistem hazır değişmiş ve kararnameler kolaylıkla çıkartılırken eli çabuk tutmalı. Şöyle düşünmeli: 24 Haziranda Cumhur İttifakı kazanmasaydı bugün manzara ne olurdu?..

Veya şöyle tasavvur etmeli:

Mart 2019’da AK Parti, bir oy gerilemesi daha yaşarsa bu netice, neleri getirir? Hadise çok büyük ve çok ciddidir. Bu sebeple kimse muafiyet görmemeli. Niçin Sn. Bahçeli ikide bir “FETÖ’nün siyaset kanadına dokunulmadı!” diyor? Unutmamalı ki bu devlet, icabında öz evlatlarının bile canına kıyarak imparatorluk ömrüne kavuştu.

Şu gerçek görülmeden sağlıklı analizler yapılamaz:

Son asırda katlanılan tahammülfersa vahim Kemalist hatalar, yeraltı ihanetleri beslemiştir. Bu, bugün görülmekte. Bu milletin evlatlarını mankurtlaştırmışlar. FETÖ’nün “mehdilik” tasladığı geç görüldü, Ado’nun asıl mehdinin kendisi olduğunu, FETÖ’nün ancak kendisine yardımcı olabileceği iddiası çok daha geç görülebildi. Tuhaftır ki iki örgüt de çıkış olarak aynı kaynaklıdır ve benzer çalışmışlardır.

Erken Cumhuriyet ve Tek Parti zihniyeti kısacası 1923-1950 döneminde milletin değerleriyle uğraşılması, bu milletin on binlerce evladının mankurtlaşmasına sebep oldu. Yanlış devlet politikaları yüzünden nesillerin bazısını “Apo”, bazısının “FETÖ” bazısını “Ado” aparıp götürdü.

Bu sebeple bir taraftan bu karanlık örgütler tasfiye edilirken diğer taraftan yerli ve millî nesiller yetiştirmelidir. Millî Eğitim Bakanlığıyla “Millî Kültür Bakanlığı” bunun için vardır. Manevi Kalkınma bu sebeple olmazsa olmaz bir şarttır. Tek başına akıllı tahta, muhtevasından habersiz kalınmış felaket ders kitabı ve artan turist sayısı, bunu temin etmez. Silahın yerlisi ve millîsi yapılırken gençlerin FETÖ’cü, Ado’cu, PKK’cı, Gezici vs. olmalarından ürperilmezse; o yerli ve millî silahlar da bir zaman sonra bu millete çevrilebilir.

Su uyur düşman uyumaz…

.BİR ASRI OMUZLAMAK

2018-07-10 02:00:00

A -

A +

Merhum Turgut Özal, “Yirmi birinci asır, Türk asrı olacak!” demişti. Bir şey daha demişti: “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne!”

Bunlar, büyük ufuklardı, 150 yıldır aşağılık şırıngaları vurulan bir milletin evlatlarını kendine getirme, şanlı mazisini hatırlatma cümleleriydi. O, 1983-1993 arası Başbakan ve Cumhurbaşkanı olarak bu ufukları çizerken gelecek asrı fethetme ve gönül coğrafyamıza mühür vurmaya işaret ediyordu. Nitekim vefatı da uzun ve yorucu bir Türkistan seferinden sonra oldu.

AK Parti kadroları, aynı zamanda Turgut Özal’ın da manevi evladları ve fikrî takipçileridir. Merhumun birçok hayalinin asrın başından bugüne hakikat olması, O’nun ruhunu şad etmiştir diye düşünüyoruz. Kuvveden, tasavvurdan fiile çıkan en son ve en büyük proje ise Türkiye’nin 9 Temmuz 2018’den itibaren bütün kurum ve kuruluşlarıyla “Cumhurbaşkanlığı Sistemi” denen “Başkanlık rejimi”ne geçmiş olmasıdır.

Başkanlığın lüzum ve değerini Türkiye gündemine Turgut Özal taşımış, bizler de konuyu yıllar boyu sütun ve ekranlarda defalarca ve etraflıca konuşmuştuk. Kökleri II. Mahmud zamanına dek giden parlamenter sistem, miadını doldurmuştu. Bundan dolayı birçok alanda kalkınma ve istikrarın önünde ayak bağı oluyordu. Merhum Özal, Başkanlık rejimi için çok uğraştı, çok nefes ve enerji tüketti ama ‘82 darbe anayasasını aşacak sayıya ulaşamadı.

Turgut Özal’ın hayalini tam 25 sene sonra Recep Tayyip Erdoğan, hayata geçirdi. Bu sebeple ruhu müsterih olmalı. Sadece O’nun değil, Başkanlık taraftarları merhum Alparslan Türkeş ve merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun ruhları da memnundur.

Küresel komplo, devrin Osmanlı münevverlerinin gafletlerini kullanarak 23 Temmuz 1908’de meşrutiyeti yeniden ilan ettirmişti. Siyon, mason ve müstemlekeci kukla oynatıcıları arkadaydılar ve onlar görünmüyorlardı. O romantik ve toy münevverlerin ağzında Fransız İhtilalinin çürük sakızları vardı. 23/24 Temmuz 1908’de güya hürriyet ilan edilmiş, var olmayan istibdat yani diktatörlük bitirilmiş ve 31 Mart 1909’da tertiplenen “Gezi Kalkışması”yla da “asrın en dâhi Padişahı” devrilerek 5 milyon km2’lik vatan toprağının, 777 bin km2’ye gerileme sürecinin yolu açılmıştı.

Biz, dünya liginden böyle bir temmuz ayında düştük. Dede Korkut’umuz’un “Yücelerden yücesin, kimse bilmez nicesin” dediği Allahü tealanın takdirine ve O’nun hükmü kaderin cilvesine bakmalı ki dünya liginden düştüğümüz temmuzda , Kızılelma’ya yani Türk asrına, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne, Kurtuba’dan Urumçi’ye, Kırım’dan Yemen’e... Ezan-ı Muhammedi’nin yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği gönül iklimlerimizde pak terimizin toprağa düşmesi için 2023 ve 2071 koç başlarıyla yeniden dünya liginin kapıları önündeyiz.

Rahmetli Türkeş, Özal, Yazıcıoğlu ve mevzua dair kafa yormuş ve kalem tüketmiş nice insan, bugün Allah’ın izniyle kabrinde memnundur ama herhâlde en ziyade mesrur ve razı olan Sultan Abdülhamid Han’dır.

Bu millet, hep zelil ve güdülen kalsın ve daima sömürülsün diye sonuncusu 15 Temmuz 2016’da görülen darbe ve darbe teşebbüslerine maruz kaldı.

Dünkü 9 Temmuz 2018 itibariyle yeni bir yola girmiş bulunmaktayız. Bütün bu olanlar, bir parti ve dönem değil devlet işidir. Dün gece ilan edilen Hükûmet azalarıyla bağlı kadrolar, bir asrı omuzlama mükellefiyetindeler.

Bakanların üçte ikisini şahsen de tanıyoruz. Bir kısmı eskiden de Bakanlık yapmıştı, bir kısmı ise hususi teşebbüs ve üst derece devlet ve kamu kuruluşu memuriyetinden gelmektedir. İşinin ehli bu insanlar, bundan böyle gecelerini gündüzlerine katarak tecrübe birikimlerini bu büyük davanın emrine sunacak her biri ustalık dönemi eserlerini vereceklerdir. Beklenen budur, şart da budur.

Hükûmet ve vatandaşlar olarak hep birlikte çok çalışıp muvaffak olmaya, kale kapılarını geçmeye mahkûm ve mecburuz.

Hayrlı olsun!

Allah, utandırmasın...

.9 TEMMUZ 2018

2018-07-09 02:00:00

A -

A +

“Hiç kimesne” sakın ola ki şimdi serdedeceğimiz şu cümleyi, kendi mecraından saptırmasın. Kastımız, tarihi bir tesbitten ibarettir. 29 Ekim 1923 gibi, 9 Temmuz 2018 de artık bir dönem başlangıcıdır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, bugün TBMM’de and içmesinin ardından saat 21.00’de de Hükûmetini ilan edecektir. Kimler olduğu çok merak edilen ve çoğunluğu meclis ve siyaset dışı hayattan seçilen profesyonel iş insanlarından kurulacak bu Hükûmet, hemen çalışmaya başlayacaktır. Zira devlet hayatında “durulmaz, geriye dönülmez” ve saniye ihmal edilmez! Bugünkü gibi bir Bakanlar Kurulu toplantısı olmayacaktır. Her bakan, kendi gemisinin başına geçecek. Malum olduğu üzre ilk hükûmet üyeleri toplantısı, cuma günü yapılacak. O gün Cumhuriyet rejimine intikalde olduğu gibi önce Hacı Bayram-ı Velî Camii’nde cuma namazı kılınacak ve ardından Hocaefendiler, muhtemelen Diyanet İşleri Başkanı, dua edecekler, muvaffakiyetimiz için Allahü tealaya tazarruda bulunacaklardır. Bu akşam 21.00’de top atışları olabileceği gibi cuma namazını müteakip cami meydanında da “Mehteran-ı Hümayun” nevbet “urabilir” ve 101 pare top atışı da yapılabilir.

Nizâm-ı Cedîd’in, yeni düzen yahut yeni sistemin en mümeyyiz vasfı, Başbakan’ın olmamasıdır. Böyle bir uygulamaya 5 bin yıllık devlet geleneğinde ilk defa adım atmış olacağız. Selçuklu ile ilk ve orta dönem Osmanlı’da “Vezîr-i Âzam” sonrasında “Sadrazam”, Cumhuriyetin başından 1960’a kadar “Başvekil”, 1961 Anayasasından sonra “Başbakan” denen icra vekilleri hey’etinin reisi, İslam öncesi Hakanlıklarda da vardı. Şimdi artık yok. Böyle bir sistemin temin edeceği en büyük fayda, devlet reisinin bizzat ve bizatihi hükûmet etme adına ne varsa işin başında bulunmasıdır. Sultan, Bey, Padişah veya Başkanın sevk-ü idareyi elinde tutarak işbaşında olması, aynı zamanda Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- sünnetidir. Ulema, Devlet-i âli Osman’da cephelerdeki mağlubiyeti, Sultanların bir sünneti terk etmelerine yormuşlardır. Padişâh-ı rûyi zemin, bidayette, önceleri askerin başında cephede iken bi’l âhire yerine vezîr-i âzam yahut sadrazamı yollamıştır.

Sn. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’la cümle mesai arkadaşlarını can-u gönülden tebrik ediyoruz. Allah, utandırmasın ve yâr ve yardımcıları olsun. Bir asır önce, iki asır önce ve daha geçmiş asırlarda olduğu gibi bugün de 7 cephede 7 düvel ile 7 muhtelif dalda cidal hâlindeyiz. Yakın ve uzak ufkumuzda adına “Kızılelma” dediğimiz, 2023 Büyük Türkiye, onuncu büyük güce varış ve 2071 Cihan Devleti olma gibi muazzam ve mübarek hizmetler bizleri beklemektedir.

Allah için tevazu gösterilirse, Allahü teala, nusretini esirgemez. Evet, mutlaka tevazu ve mutlaka emanet ehline verilmeli.

Recep Tayyip Erdoğan, Peygamber, taltif ve takdirine mazhar olmuş İstanbul’a Belediye Reisi seçilip de bu nimetin kadr-ü kıymetini bilerek şehrimize fevkalade hizmetler deruhte edince ilahi takdir de O’nu dikenli yollardan ve sabır imtihanından geçirdikten sonra bu ümmete bin yıl sancaktarlık yapmış ve bazı müfessirlerin âyet-i kerîme yorumlarıyla izah buyurdukları gibi dîn-i mübin-i İslama hizmete memur olmakla “Allah’ın askeri” aziz Türk milletine hâdim, hizmetkâr olma rütbesine nail olmuştur.

Her şey iyi olmakla birlikte bir durum da gerçektir. İnsan unsuru zaviyesinden gelecek vakitleri de düşünmekle mükellefiz. Cumhurbaşkanı, bir taraftan da yerine öyle bir kimseyi yetiştirmeli ki yarın yeri dolmakla kalmayıp, çırak, ustayı da aşmalıdır. Bu kimdir? Bilemeyiz. Bir çoban da olabilir, başka bir istikbal vaad eden cevher de. Ancak muhakkak lider vasfına sahip olacaktır. Yerine gelecek insanı doğru tesbit etmek, “Sn. Erdoğan’ın toplam hizmetlerine denktir” demek mübalağa değildir.

Bir kere daha tekrarlamak şart ki yeni dönemin büyük ve temel önceliği eğitim, kültür ve manevi kalkınma alanlarına alabildiğine ağırlık vermek ve bu milleti, asırlardan asırlara taşıyan ecdad yolu Ehl-i sünnetin altın köprüsünden uzaklaştırıcı itikad ve amel tahripkârı selefî tuzaklara karşı uyanık olmaktır

.İKTİDARIN YENİ DÖNEMDEKİ ÖNCELİĞİ

2018-07-05 02:00:00

A -

A +

AK Parti, 2001 iktisadi buhranından sonra 3 Kasım 2002’de işbaşına gelmişti. Felaket çapta bir ekonomik kriz yaşanıyordu. Bu buhranın, bir adım evvelindeyse 28 Şubat Süreci vardı. O da felaket çapta siyasi bir buhrandı ve hâlen devam etmekteydi. Başbakan Erdoğan’ın 27 Nisan 2007’deki e-Muhtıra’ya ertesi gün hak ettiği cevabı vermesine kadar da devam edecekti.

AK Parti Hükûmeti, ilk en büyük işini, IMF’ye olan borçları ödeyerek sömürgecilerin bu vesayet kurumunu göndermekle yapmış oldu.

Bununla eş zamanlı olarak veya öncesi ve sonrasında da manşetlerle çarpışa çarpışa medya vesayetiyle, dişe diş bir mücadeleyle yargı vesayetiyle, cunta vesayetiyle, üst dereceli memurların kurmuş olduğu kangrenleşmiş bürokratik vesayetle, paraya giden her yolu mubah sayan patronlar vesayetiyle, “one minute” diyerek Tel Aviv vesayetiyle ve daha birçok baskı, çelme, tuzak, tehdit vesayetiyle ve nihayetinde FETÖ vesayeti ve 15 Temmuz darbe teşebbüsüyle mücadele ede ede bu günlere geldi.

Her ile üniversite kurulması, sağlıktaki muazzam hizmetler, Marmaray ve Avrasya başta olmak üzere tüneller, köprüler, hava meydanları, bölünmüş yollar, enflasyonunun yüzde 70’lerden tek haneli veya biraz üstü rakamlara çekilmesi, paradan 6 sıfırın silinmesi gibi bir birçok devasa ve kalıcı ve iftihar edilecek hizmetler, her nevi engellemeye rağmen bugünümüze ve yarınımıza kazandırıldı. Sosyal hayat ve birey hürriyetiyse zirve yaptı. Bugün dileyen dilediği gibi yaşamaktadır. İkna odalarından gelindiği unutulmamalı.

Bu hizmetler, her türlü övgü ve takdire layıktır. Kan kusturan şartlarda ortaya konmuştur.

Toparlarsak 16 yıllık hizmetleri, sağlık ve ulaşım diye ikiye ayırabiliriz. Diğer büyük hizmetlerse dünyada itibarımızın artması, savunma sanayiindeki yerlileşmeyle destani askerî harekâtlar ve terörle mücadeledir.

Bunlar lazımdı; bazılarında geç de kalınmıştı. Ancak; görüldüğü gibi millî eğitim, kültür ve manevi kalkınma listede hamle ve hizmetleri listeye girememiştir. Bu alanlarda yapılanlar, ele gelir çapta değildir. Hatta manevi sahada yaşanan çöküntü ve selefi akımların itikadi çarpıtması çok tehlikelidir. Asla unutulmasın ki bu devleti de bu milleti de ayakta tutan, sebep ve dünya ile yarıştıran ruhu besleyen hikmet, ehl-i sünnet vel cemaat yolunda olmasından kaynaklanmaktadır…

AK Parti iktidarı, 3 Kasım 2002-8 Temmuz 2018 arasında büyük işlere imza attı. Bunlar asra bedel hizmetlerdir.

Ancak; buna rağmen eğitim, kültür ve manevi kalkınma sahasında da maddi kalkınmalara eş ve hatta onlardan fersah fersah yüksek hizmetler yapılamazsa bugüne dek yapılanlar sadece maddi olanda kalmış olur.

9 Temmuz 2018’de bütün bu hizmetlerin baş ustası Sn. Recep Tayyip Erdoğan, “Cumhurbaşkanı” sıfatı ve hakikatteyse Başkan yetkisiyle devlet gemisinin dümenini uzak ufuklara doğru kırdığında yeni dönem başlayacaktır. Bu dönemde başlamış maddi kalkınma hizmetleri, yenileri de eklenerek devam etmeli ve bilhassa İstanbul Kanalı ve Millet Bahçeleri muhakkak yapılmalıdır.

Bunların dışında yeni dönemin mutlak önceliği eğitim, kültür ve manevi kalkınmadır. Her işten ve her şeyden önce bunlardır. Hatta bunlara adaleti de eklemeli.

Bu millet, gelecek zamanlara bu sahadaki yükselişlerle varabilir.

.CHP’DE YAZ SICAĞI

2018-07-04 02:00:00

A -

A +

Halk Partisi, rahatsız, diken üstünde. Olanlar, kopacak bir genel başkanlık kapışmasının habercisi olarak görünüyor. Bu da hiç beklenmedik bir gelişme değil. Seçimler sonrası ana muhalefet partisinde genel başkanlık çekişmesi çıkacağını konuya ilgili herkes, hepimiz yazıp konuşmuştuk.

Bir kere şu net gerçek ki Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu, rakibi Muharrem İnce’yi kerhen Cumhurbaşkanı adayı gösterdi.

Seçimden sonra da “beklenen oyu alamadı” diyerek aldığı oyu yetersiz buldu. Hâlbuki, küçümsediği aday, partisinden 8 puan daha yüksek oy almıştı.

Sn. Kılıçdaroğlu ve Sn. İnce seçimin üzerinden 10 güne yakın bir zaman geçtiği hâlde düne kadar bir araya gelmemişlerdi. Muharrem İnce’nin kendi ifadesine göre dünkü görüşmede genel başkanına şu tekliflerde bulunmuş:

-Kurultay çağrısını ben yapmayayım; kurultayı sen topla. Ben genel başkan olayım, sen onursal genel başkan ve partinin meclis grup başkanı ol. Sen, partiyi mecliste idare et, ben de Edirne’den Ardahan’a koşturayım!?

Kemal Kılıçdaroğlu, bu sözlere evet veya hayır diye bir cevap vermemiş.

Rakibini cevapsız bırakan Kılıçdaroğlu, İnce’nin içerideki konuşmayı medya ile paylaşmasına canı sıkılmış. Böyle bir davranışı siyasi nezakete aykırı bulduğunu dile getirerek bugün için parti karar organını toplantıya çağırdı. Diğer taraftan Muharrem İnce destekçisi liste dışı kalmış 41 eski CHP milletvekili de bugün ortak bir çağrıyla genel başkanı istifaya davet edecekler. Partinin İnce’nin ihracı gibi bir karar alması mümkün değildir. İstifa çağrısı da tek başına etkili olmayacaktır. Muharrem İnce’nin fikrine göre parti başkanı işi yokuşa sürerse ihtilafı örgüt çözecektir. Ne var ki genel başkan, delege oylarıyla gelip gitmektedir. Delege de Kılıçdaroğlu’nun kapsama alanındadır.

CHP böylesi bir yaz sıcağı yaşıyor. Sancı büyük. Muharrem İnce’nin dediği gibi işler “abi-kardeş” muhabbetiyle devam edeceğe benzemiyor.

Sn. İnce, partisinden ileri bir oy almış fakat bunu faydaya çeviremiyor. Kırıp-dökmeden yönetime geçmek istemekte. Bu sebeple adayım, değilim diye değişkenlikler sergilemekte. Kendisini CB adayı gösteren genel başkana vefa göstermekten söz etmektedir.

Mahalli seçimler, en yakın dağın ardındadır. Hâl bu iken ana muhalefet bu manzarada. Kılıçdaroğlu, bu defa zorlanacağa benzemekte. Ancak, İnce de yalnız. Bu durumda İBB başkanlığı teklifini reddetmeyebilir.

Bu da şu anlama gelir:

Sn. Erdoğan İstanbul Büyükşehir Bediyesinden Cumhurbaşkanlığına yükselirken, Sn. ince, CB adaylığından İBB’ye dönüş yapmak zorunda kalmaktadır.

Eğer bu ihtimal yaşanırsa İnce, bir kere daha kerhen aday gösterilmiş olur. CB çalışmasında olduğu gibi partisinden yine umduğu desteği bulamayabilir. Bir diğer ihtimal de İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına da aday gösterilmemesidir. Vekil de olmayan Muharrem İnce, o zaman büsbütün açıkta kalmış olur.

.SUÇ, CEZA VE AF!

2018-07-03 02:00:00

A -

A +

Artan bir şekilde çocuklar kaybolmakta, çocuklar istismar edilmekte, çocuklar katledilmekte.

Çocuklardan bazıları bulunamıyor. Bunların organ mafyasının veya bir başka mafyanın elinde olma ihtimali yüksektir.

Toplum, son zamanlarda bu haberlerle sıkça sarsılmakta. Acaba; en adisinden psikolojik bir savaşla mı karşı karşıyayız diye düşünmekten kendimizi alamıyoruz.

Sakarya’dan bir haber geliyor ki sadistin biri bir zavallı köpeğin patilerini kesmiş. Daha bu hunharlığın üzüntüsü devam ederken Ağrı’da kaybolan bir kız çocuğunun bir türlü bulunamadığı öğreniliyor.

O güzelim yavrucağın bulunamaması insanın içini ezerken Türkiye’nin başkentinde işlenen bir canavarlık kalpleri parçalıyor. Adli Tıp rapor ediyor ki 8 yaşında kız çocuğuna hem işkence edilmiş ve hem de bu masum yavrucak kirletilmiş. Failin, çocuğun ailesiyle ihtilafı varmış, öcünü böylesine kan dondurucu gaddarlıkla almak istemiş...

Bu millet, bu toplum, nasıl bir manevi çöküntü içindedir? Bu nasıl bir korkutucu irtifa kaybıdır? Nasıl bir ahlaksızlık girdabına sürüklenmedir?

Bir tarafta mevzuata göre zina suç değil, diğer tarafta nikâhsız yaşama “düzeyli beraberlik” sayılmakta, beri tarafta mutlak idamlık suçlarda, ceza mahkemelerinin eli kolu bağlı kalmakta.

Sadece bu suçlar da değil; uzmanlar, uyuşturucu kullanmanın 10’lu yaşlara kadar geldiğini söylemekteler.

Bu berbat neticenin müsebbipleri kimler?

-İnternet

-TV’ler

-Medya

-Okul

-İlahıyatçılar.

-Ceza mevzuatı.

İnternet, her ele ve her eve cep telefonu, dizüstü ve masa bilgisayarıyla atılmış fitili çekilmiş bir bombadır.

TV’ler, bir kısım dizi ve programlar vasıtasıyla Türk toplumuna karşı aileyi evden kuşatarak yaptığı yıkım faaliyetini devam ettirmektedir.

Bilmem nere bülteni gibi çıkan bazı gazetelerin birinci sayfaları üryan manken ve özendirici aldatma haberleriyle dolu. Böylesi haberlerin yaptığı tahribatı, terörist kurşunları yapamaz.

Habere bakınız? Sen neyin sözcüsüsün denmeye layık olan kapıt destesi, yan yana iki haberinden birinde güya Ankara’daki vahşeti kınarken diğerinde çıplak resim karaltısına buzlama yapan TRT’yi ağır bir dille yermektedir.

Müstehcenliği sermaye edinmiş gazeteyse tiraj kaybına fren olsun diye el değiştirmesine rağmen uçkur seviyesinin üstüne çıkmayı tercih etmemektedir.

Mevzubahis elim vakalarda Millî Eğitim, Diyanet ve İlahiyat fakülteleri de ne gibi sorumlulukları olduğunu kendilerine sormalılar.

Türk mü İtalyan mı olduğu çok da net anlaşılmasa da yürürlükte olan ceza mevzuatının da dilinden muhtevasına kadar sil baştan ele alınması gerekir. Ankara, AB’ye girme uğruna 2007’de idam cezasını kaldırmıştı.

Şimdi;

Hem acilen idam cezası geri getirilmeli ve hem de Türk mü İsviçreli mi olduğu çok da net anlaşılmayan Medeni Kanun mevzuatından da boşanmayı teşvik eder mahiyetteki çarpık maddeler ayıklanmalıdır.

Hiçbir hapis cezası,

ağzı süt kokan çocuğunu bu vahşetle kaybeden ana-babanın yüreğini soğutamaz.

Allahü teala, Kur’ân-ı kerimde “kısasta hayat vardır” buyuruyor. Kim daha iyisini bilebilir? Devlet, ne mevzuattan idam cezasını çıkartma hakkına sahiptir ve ne de mahkemeler ceza verdikten sonra da maktulün mirasçıları yerine geçerek katilleri, zanileri, canileri affetme hakkına.

Hem büyük bir oyun ve hem de büyük bir çöküntüyle karşı karşıyayız.

Tedbirler için Ekim 2018 son tarihtir.

.KESTİRMEDEN YÖNETİM

2018-07-02 02:00:00

A -

A +

Ona her ne kadar “parlamenter sistem” dendiyse de parlamenter sistem, senato ve meclis olmak üzere çift meclisli olduğu için 1961-1982 arası zaman hariç tutulursa cumhuriyet tarihinde parlamenterizm değil kendine mahsus bir nizam yaşanmıştır.

Bu siyasi düzende sistem, şöyle işlemekteydi:

Halk vekilleri, meclis, cumhurbaşkanını, cumhurbaşkanı, başbakanı ve başbakan da bakanları seçmekteydi. Tensip edilen, o makama layık görülen bakan, çok kere hatta o bakanlığın iştigal mevzuuna dahi yabancı olurdu. Bakanlıkları, müsteşar, müsteşar yardımcısı, daire başkanları, yardımcıları ve genel müdürlerle onların yardımcıları yönetirdi. Bakan, hâliyle önüne gelen işi onlara sorar; aldığı malumata göre siyasi iradesini gösterirdi. Yöneten, aslında bakan değil, bu unvan sahipleriydi.

Cumhurbaşkanlığı sistemi, 24 Haziran saat 24’te devreye girmeden evvel Türkiye, bu günlere hazırlık için önce cumhurbaşkanlığı seçiminin şeklinde büyük bir inkılab yaparak devletin başındaki şahsiyeti vatandaşın doğrudan seçmesine imkân verdi.

Böylece generallerin emekli olmalarına kadar kendilerini müstakbel CB görme hülyalarına son verildi. Ardından da yine büyük bir inkılab olan Cumhurbaşkanlığı sistemi değişikliği anayasaya dâhil oldu.

24 Haziran. Yeni yapının tescilidir. Bunun neticesi olarak icrada çift başlılığa son verilerek Başbakanlık makamı kaldırıldı. Onun kaldırılmasıyla kalınmadı, vekillikle bakanlığın aynı kimsede cem edilmesine, birleştirilmesine de son verildi.

Dolayısıyla bundan böyle millet, vekili, vekiller cumhurbaşkanını, CB başbakanı, başbakan bakanları seçmeyecek. Yeni usulde milletin bizzat kendisi, hem cumhurbaşkanını ve hem de vekilleri seçmektedir. Milletvekilleri hükûmette değil, TBMM’de faaliyet göstereceklerdir.

Hükûmeti artık BB değil, CB kurmaktadır. CB, müsteşar, daire başkanı, genel müdür veya onların yardımcılarını yahut göz dolduran herhangi bir vatandaşı bakan yapabilmektedir.

Bu yönetim biçiminde ehliyet ve liyakat ön plana çıkmaktadır:

Ki:

Bunun adı “emanetin ehline verilmesidir”

Böyle bir idarenin getireceği fayda, işlerin zamanında ve hızlı yapılmasıdır. Özün ve ruhun “emanetin ehline verilmesidir”.

Darısı üniversitelere.

Üniversitede kürsü harekâtı şart olmuştur. Bugünkü akademik hayatta ortaöğretimde öğretmen olmayacak denli zayıf olanlar, sırf akademik unvan sahibi olduğu için kürsüde zaman israf ederken; o işi layıkıyla yapacak nice insandan, sırf unvanı olmadığı için istifade edilememektedir.

Bütün tarihlerimiz boyunca yükselişlerimiz emanetin ehline verildiği dönemlerde yaşanmıştır.

.BAYRAMIN RENGİ

2018-06-15 02:00:00

A -

A +

Suriye’nin hâlini anlatmaya gerek yok. Buradaki büyük felaket, yedinci yılına girdi. Her defasında Akdeniz’in derin sularında sadece Suriyeli mülteciler değil, insanlık da boğulmakta.

Irak, bugün Suriye’den bir parça daha iyi ama işte o kadar. Afganistan’dan sonra en önce bu ülke işgallerle perişan olmuştu.

Tunus, üç gün önce yeni bir darbe teşebbüsüne maruz kaldı. FETÖ ihanetinde darbecilere yardım eden BAE/Birleşik Arap Emirlikleri’nin “Veliahd Prens”i Tunus İçişleri Bakanıyla iş birliği yaparak mevcut Tunus yönetimini devirmeye çalıştı. Cezayir istihbaratı gibi komşu devletlerin devreye girmesiyle darbeciler hüsrana uğradı.

Hatırlanacağı gibi Arap Baharı, Tunus’ta başlamıştı; demek ki rejisör başa döndü. Elbette; o her kim ise “üst akıl” denen bir rejisör var. Yoksa BAE Veliahd Prensi’nin darbe yapmak haddine mi düşmüş? Bu kurgulanmış prenslerin ilki Suudi Veliahdiydi, ikincisi BAE’nin Veliahd Prensi oldu. Devamı gelebilir. Sömürgeci dünya, müstakbel krallarını hazırlamakta.

Libya; eski Trablusgarb vilayetimiz üç parça. Her şey karmakarışık. Bu ülke de perişan oldu. Libyalı, Iraklının Saddam’ı araması gibi Kaddafi zamanını aramakta.

Mısır’ın hâlini yazmaya ne hacet!.. Onu en özlü şekilde bir duvar yazısı anlatmakta. 14 Mayıs 2018 Filistin olaylarında meçhul bir Mısırlı Kahire’deki bir duvara şu cümleyi yazmıştı:

-Yardımına gelemediğimiz için kusura bakma Filistinli kardeşim; biz de işgal altındayız!

Yemen oldum olası ateş altında, ateş üstünde ve perişan. Lübnan gibi, Irak gibi Yemen de İran’ın etkisinde.

Suudi Arabistan’da bir mega zenginler var bir de ağzını açmaktan korkan yığınlar. Ülkelerin işgali bir türlü olmaz. Zaman zaman saraydaki Bizans entrikaları dışarı taşmakta.

Afganistan için ne denir? Sene 1979 Rus işgali, sene iki binler Amerikan işgali. Batılılar için Afganistan’da bir böceğin ölmesiyle bir insanın ölmesi arasında fark yok. Yoksulluk diz boyu. Adı üstünde figanlar diyarı.

Şarki Türkistan, dünyanın Çin’den çekinerek görmediği mazlum memleket.

Bunlardan başka daha birçok fakir Müslüman Afrika toprakları var. Somali bile onlardan daha iyi denebilir.

Budist mağduru Arakanlı Rohingya Müslümanlarıysa bir başka felaket içindeler. Yoksul, mülteci ve kimsesiz.

Filistin, hepsinden öte mazlum ve mağdur. Tek başına acının, ıstırabın abidesi. Onlar çile insanları. Fakat ne güzel insanlar. Filistin, 1917’deki İngiliz işgalinden beri dramın adı.

Daha Kırım, Kafkaslar ve nice mazlum, mahzun ve mağdur İslam coğrafyaları var.

Bir bayrak, bir marş, bir kral ve sözde bağımsızlık. Halbuki İslam memleketleri bugün ya dolaylı veya dolaysız olarak işgal altındalar. Sömürgeciler buralara bir de terör örgütlerini musallat etmekteler.

Şu saydığımız ve saymadığımız ülkelerin hiçbirinde kardeşlerimiz iftarda ve sahurda bizim sofralarımızdan hiçbirine bir ay boyunca bir kere bile kavuşmadılar. Bizim en fakirimizin sahip oldukları bile onların sahip olduğundan çok fazla. Neredeyse bütün İslam iklimi ya yoksul, ya işgal altında, ya darbe altında, ya iç harp hâlinde.

Bunun tek istisnası Türkiye.

Bizde vatandaşlarımız huzurla oruçlarını tutup teravihlerini kıldılar, şimdi de bayramlarını yapıyorlar. İftihara değer ki Mehmetçik cephede savaştayken bile herkes işinde-gücünde. Ancak; huzur içinde, refah içinde kalkınma içinde olmamız bize kardeşlerimizi unutma hakkını vermiyor.

Sevgili Peygamberimizin - aleyhisselam- Müslümanları tek vücuda benzettikleri malumdur. Bu vücutta bir yer acı çekerse bütün vücut acı çeker.

Bugün gerçekten böyle mi?

Evet; biz huzur adası gibiyiz ama israf, hazımsızlık, gamsızlık, bencillik, sonradan görmelik, taklit, özenti ve ihtiras da zincirlerini koparmış gidiyor. İtiraf etmeli ki biz bugün bırakın bir asır evvelini, çeyrek asır önceki biz bile değiliz.

İmkânlar, şımarttı.

Yüreği yanan bir zümre dışında ne Filistin, ne Afganistan ne diğer mazlum coğrafyalarımız kimsenin umurunda. Onlar için bayram, ibadet ve dua alma sebebi değil. Şimdilerde bayramlar, uzaklara kaçmanın fırsat günleri.

Kalb cerrahı Bingür Sönmez Hoca anlatmıştı. Londra’da bir hastanede çalışırken bir hasta getirirler. Muayeneden sonra kalbi ameliyat edilir. Birkaç saat sonra oğlu telefon ederek babasının durumunu sorar. Bingür Hoca, ameliyatın başarılı geçtiğini söyler. Bunun üzerine hastanın oğlu şöyle der: “İyi öyleyse, cumartesi günü maçım var; maçtan sonra görmeye gelirim…”

Dr. Sönmez, telefonu kapatınca hastasıyla aynı odayı paylaşan diğer hasta duygularını dile getirmeden edemez:

-Ne hayrlı evlatlar var; telefon edip babasının hatırını soruyor!

Bu hatıra, şimdi acı bir tebessüm yaptırabilir. Lakin muhafazakârı, liberali, Batılısı ve her unsuruyla bizdeki gidişat da buna doğru. Bir asır boyunca batılılaşma, çağdaşlaşma, uygarlaşma denip duruldu. Alın cipleriniz, rezidanslarınız ve modalarınızla birlikte hepsi sizin olsun.

Uygur Türkünün esaretinden de Afrikalının açlığından da Filistin’in içine düştüğü azaptan kendimizi iliklerimize kadar sorumlu hissetmiyorsak çok şey kaybetmişiz demektir.

Bir bayramda İslam coğrafyası buruksa bizim kalbimiz de buruk olmalı. Yüreğimizin diğer yarısı kardeşlerimizle olmalı.

....

Bayramınız mübarek, oruçlarınız, ibadetleriniz makbul olsun. Dualarınız nisan yağmuru gibi olsun ve indi ilahide kabul görsün.

Biz de mülteciyiz; dua mültecisi…

.BELGRAD; BEYAZŞEHİR

2018-06-14 02:00:00

A -

A +

11 ayın sultanı Ramazan-ı şerif ve Ramazan-ı şerifin sultan vakti Leyle-i Kadr; Kadir Gecesi. Kelimelerin ifadeden aciz kaldığın kutlu zaman. Uğruna var olduğumuz Kur’ân-ı kerimin, yüce kitabımızın insanlığa inmeye başladığı müstesna gece.

Bu geceyi, bu sene Belgrad’daki Bayraklı Camii’de idrak etmemiz nasib oldu. Leyle-i Kadri, evlâd-ı fatihan ile omuz omuza durup atalar yadigârı bu camide alnımızı secdeye koyma nimetini bize lütfeden Allahü tealaya ilmi kadar şükürler olsun.

Bayrampaşa Belediyesi, 15 seneyi aşkın bir zamandır her ramazan Balkanlara Bereket Konvoyu adıyla bir iftar seferi düzenliyor. Konvoy kafilesi, bir tırla yola çıkıp, ecdadın asırlarca nefes alıp-verdiği bugün de onların evladlarının, bizim kardeşlerimizin yaşadığı, Balkan şehirlerimizde bereketli iftar sofraları kurmakta.

Bu sofralardan birine 15 sene kadar evvel iştirak etmiştik. Yine bir ramazan günüydü; Bakü’deydik; telefonumuz çaldı; arayan ses “Bayrampaşa Belediyesi, bu gece Kadir Gecesi’ni Bosna’da idrak edecek gelir misiniz?” dedi. Bir kaç saat sonra Yeşilköy’deydik; oradan Bosna’ya uçtuk ve o gece Türkiye’den gidenlerle birlikte Boşnak Müslümanlarla Gazi Hüsrev Bey Camii’nde secdeye vardık.

Bu sene Belgrad’daki Bayraklı Camii’nde Kadir Gecesini yaşamamız ikinci unutulmaz hatıramız olmaktaydı.

Belgrad, bugün Sırbistan’ın başşehri. Şehir, Tuna ve Sava Nehirlerinin kucaklaştığı bölgede kurulu. Defalarca ifade etmeye çalıştığımız gibi Belgrad, İstanbul’un tabii hududu ve Avrupa üzerine yapılan sefer-i hümayunların toplanma merkezidir. Bizden koparıldıktan sadece 40 yıl sonra Payitaht, İngilizler tarafından işgal edildi.

Biz, Belgrad’da 251 camimizin var olduğunu biliyoruz. Ancak bazı kaynaklar, bunun çok üstünde rakamlar vermekteler. Beldede elbette sadece camiler yoktu; her Osmanlı Türk şehrinde olduğu gibi çarşılar, konaklar, türbeler, medreseler, sebiller, surlar ve buna mümasil eserler de vardı. Ne var ki Endülüs’te olduğu gibi tarih, burada da kıyıma şahit oldu. O kadar mabetten günümüze sadece Bayraklı Camii intikal etmiş bulunmaktadır. O da Sırp-Boşnak savaşında ateşten kurtulamadı. Türbelerden de yalnızca Mora Fatihi Damad Ali Paşa Türbesi ve Şeyh Mustafa Türbesi ayakta kalabilmiş. Biz, ikindi gibi Belgrad’a inip ertesi gün sabah namazı sonrasında geri döndüğümüzden dar vakit içinde sadece Şeyh Mustafa Türbesi’ni ziyaret edebildik.

Belgrad, Kanuni Süleyman Han zamanında 29 Ağustos 1521’de fethedildi, 1812’de Sırplara muhtariyet verildi. 1878 Berlin Mülakatıyla da garp devletleri tarafından istiklali tanındı. Şehirdeki cami sayısının çokluğu sebebiyle manzaraya beyazlık hâkim olduğundan buraya Beyazşehir anlamında Byeli Grad deniyormuş.

Dörtyol’da bulunan Şeyh Mustafa Türbesi, 1783-84 yıllarında kaymakam Hüsnü Efendi tarafından yaptırılmış. Mekânın bir dergâh külliyesinin parçası olduğu anlaşılmakta. Son yüzyıl zarfında hiç tamir görmediğinden çok yıpranan eser, 2013 yılında TİKA tarafından aslına uygun şekilde tamir edildi. Türbenin bir hususiyeti Müslümanlar gibi gayrimüslimlerin de burada medfun zata hürmetkâr olmalarıdır. Hrıstiyanlar da burayı ziyaret eden hastaların şifa bulduğuna inanıyorlar.

Evladı Fatihan, Türkiye Türkleri ve yabancı misafirlerle birlikte şehrin kalbgâhı olan Kale Meydanı’da Bereket Konvoyu’nun sofrasında iftarımızı açtık. Belgrad Büyükelçimiz Tanju Bilgiç ve Bayrampaşa Belediye Başkanı Atilla Aydıner’in ev sahibi olduğu yemekte 1.700’e yakın misafir yer alıyorduk. Hakikaten zahmetli ve fakat bir o kadar da gönül yapan bir hizmet.

Bayraklı Camii, Kale Meydanı’na yakın bir mahalde. Tahminen 1575’te yapıldığı düşünülüyor. Ancak, banisi meçhul. Orta büyüklükte beyaz taştan bir çok güzel bir eser. Buranın diyanet reisi ve iki ayrı imam, teravih namazını imameti değiştirerek kıldırdılar. Caminin ağzına kadar saf saf dolması memnuniyet vericiydi.

Sahur için Bayraklı Camii iradı dükkânlardan birinde faaliyet gösteren Gaziantep Aşevi’de buluştuk. Burada sefirimiz Tanju Bey ve Atilla Başkan ve diğer hazırunla ihtişam asırlarına dair geniş bir hasret sohbetimiz oldu. Zağra Müftüsü Raci Efendi’nin hatıratından söz ettik. Tanju Bey, kitabın adını not aldı ve “Balkanlara dair ne varsa topluyoruz” dedi. Atilla Başkanın bir nakli ise kelimenin tam manasıyla yüreğimizi dilhûn etti. Sarsıcı hadise şu; burada Müslümanların çatısı durumundaki dinî teşkilat, zar-zor ayakta durabiliyormuş. Bunu işitince şunu dedik “Devletimiz, zımnen de olsa örtülü ödenek gibi imkânlarla 81 değil faraza 150 vilayet olduğumuzu düşünerek ne lazımsa yapmalı.”

Aslında TİKA, benzer bir hizmeti eda ediyor. 1992’de Turgut Özal merhum tarafından kurulan TİKA-Türk İşbirliği ve Kalkınma İdaresi, 15-16 senedir Bilge Kağan Kitabelerinden bu tarafa yer yüzünün neresinde ne ederimiz varsa onlara yeniden can suyu vermektedir. Böyle bir kuruluşu kapatmaktan söz edenin niyetinden şüphe edilir. Ancak; bu binaların imar edilmesi yetmez; onların çevresinde yaşayan insanlarla onları sevk ve idare eden kuruluşları da unutmamak şarttır. Son bakiyelerin buralardan çekilmesi telafisi mümkün olmayan kayıplara yol açar.

Ezan sesinin yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği her yer vatandır. Diğer ecdat yurtları gibi bir gün yolunuz, Osmanlı sokaklı, cadde ve meydanları ıhlamur kokulu Belgrad’a da düşmeli. O gün Kale Meydanı’nı çevreleyen surların üstüne çıkıp da Sava ve Tuna Nehirlerinin kucaklaştığı mavi ve yeşil ufuktan uzakları gözlediğinizde; atlarının nalları, bir tapuyu mühürlercesine toprağı mühürleyen akıncı cedlerimizin şehre doğru dolu dizgin geldiğini görür gibi olursunuz.

.TERÖRLE BİLENDİK

2018-06-13 02:00:00

A -

A +

Asker, polis, özel kuvvetler, güvenlik korucuları ve istihbarat unsurlarımız, yurt içinde olduğu gibi Kuzey Suriye Kuzey Irak ile dünyanın muhtelif noktalarında terörün her kademesi ve çeşidiyle gayet muvaffak bir şekilde mücadele etmektedir.

Bu millî emniyet unsurlarımız, Suriye’de PKK’nın Suriye yapılanması PYD/ YPG ve DEAŞ bakiyeleriyle, Kuzey Irak’ta PKK ile yurt içinde FETÖ, PKK ve diğer terör örgütleriyle, Avrupa’da FETÖ ve diğer örgütlerle, Amerika’da FETÖ’yle mücadele etmektedir.

Tabii ki Avrupa ve Amerika’da yalnızca istihbarat ve emniyet devrededir. Kuzey Suriye ve kuzey Irak’ta ise TSK başta olmak üzere bütün bu birimlerimiz hareket hâlindeler.

Türk milleti, 15 Temmuz’da darbe ve işgal ihanetini püskürterek vatanperver güvenlik kuvvetlerimize rehber oldu.

Böylece Türk güvenlik kuvvetleri 2016 Yazında Fırat Kalkanı, 2018 Baharında Zeytin Dalı Zaferlerine imza attı. Şimdi de Kandil Harekâtı yapılmakta. Mart ayında başlayan harekât gayet güzel gitmektedir.

Kuzey Irak’ta hedef, Kandil Dağı bölgesidir. PKK bu bölgeye yerleştirilerek 40 yıldan bu yana Türkiye’ye büyük zararlar verdirildi. Ankara, artık taktik değiştirmiştir. Eskiden terör saldırısı olunca saldırganlar yakalanıp cezalandırılmaya çalışılırdı. Şimdi ise “en iyi müdafaa taarruzdur” fikrinden hareketle terör yuvalarına kadar gidilip tarumar edilmektedir.

Terör örgütü, tabanını süratle kaybediyor. Örgüt, daha evvel bir günde topladığı militanları, bugün 6 ayda toplamakta zorlanıyor. 2018’in ilk altı ayında örgüte katılan militan sayısı sadece 45’tir.

Ülkemiz bir taraftan seçime giderken diğer tarafta hem belirttiğimiz yerlerde mücadele etmekte ve hem de bayrama hazırlanmaktayız.

Terör, 1980’lerde ilk başladığında bazıları, “3-5 çapulcu” diyerek tehlikeyi küçümsemişlerdi. Bu bir hata ve tecrübesizliğin eseri sözdü. Çok sıkıntılı dönemler yaşandı, çok ana kuzusu şehit verildi. Çünkü bir tarafta Türkiye düşmanlarının yurt dışında eğitip dağlardan vatanımıza saldığı ve devamlı dağlarda yaşayan teröristler vardı, diğer taraftaysa belli bir müddet için askere alınıp nizami harbe göre yetiştirilmiş Mehmetçik.

Bedeli şüphesiz ki ağır oldu ama sonunda ordumuz profesyonelleşti ve bütün saydığımız bu unsurlar, çok gayrı nizami harp yapabilir hâle geldiler. Bugün bu unsurlarımız terör örgütleriyle savaşabilen nadir kuvvetlerin başında gelmektedir. Bu musibetten sadece gayrı nizami şartlara göre muharebe etme dersi çıkartılması; yerli ve millî silahlarımızı yapabilme maharetine de kavuştuk.

Karşımızda yarım düzine terör örgütü ve onları destekleyen yarım düzine emperyalist devlet varken biz, 15 Temmuz, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı zaferlerinden sonra seçim demeden, bayram demeden Kandil’e yürümekteyiz.

Terör tükenene kadar TSK, Kuzey Irak’tan çıkmayacaktır. Hava taarruzları devam ediyor. Hemen ardında kara harekâtı başlayacaktır. Bu defa Kandil’e Türk Barağı dikilecektir.

Evet; bedeli ağır oldu; bedeli kanla ödendi. Netice yüz ağartıcıdır. Asker, polis, özel kuvvetler, güvenlik korucusu Gezi İsyanından, MİT tırlarına, 15 Temmuz’dan El-Bab, Afrin ve Hakan Atilla davasına kadar 40 yıllık bir mücadelede bilene, bilene düşmanın ocağının ortasına bayrak dikme şecaatine Şükürler olsun.

Kandil Zaferi,

Şimdiden kutlu olsun.

.KANDİL ZAFERİ, BAYRAM HEDİYESİ OLUR!

2018-06-08 02:00:00

A -

A +

40 yıla yakın uzun bir zaman Kandil operasyonlarını okuduk ve dinledik. Kandil, her defasında yerle bir edildi, her defasında söndürüldü. Fakat gerçek hiç de bu manşetlerin anlattığı gibi değildi. Kandil hainleri, ihanetlerine aynı şiddet ve sür’atle devam edegeldiler.

Onca operasyon ve binlerce şehide rağmen teröre ve terörün merkez üssü Kandil’e karşı neden kat’i bir galibiyet alınamadığı 15 Temmuz darbe teşebbüsüyle anlaşıldı.

Darbe ve işgal teşebbüsünde görüldü ki TSK’yı içeriden ayrık otu gibi sarmış FETÖ militanları PKK ile müşterek çalışmış ve istihbarat paylaşmışlar. Jetlerimiz Kandil için havalandığında haber, ânında oraya uçuyormuş. İki örgütün uyuşturucudan silaha kadar ortaklaşa çalıştığında şüphe yoktur. FETÖ 15 Temmuz’da başarılı olsaydı PKK militanları doğu ve güneydoğudan girerek hedeflerine ulaşacaklardı. Zira, darbe gecesi cuntacı generaller, sınırlarımızı askersizleştirmişler.

Bugüne kadar Kandil terörü yüzünden 40 binden ziyade insan kaybı verdik, dağa-taşa katrilyonlar gömüldü, 40 altın yılımızı kaybettik. PKK’nın Kandil ihaneti olmasaydı insan kaybı yaşanmayacak, Hazine bugün 3 kat fazla dövize sahip bulunacak, döviz şimdi olması gereken yerde seyredecek, 2023 hedeflerine 2013’te ulaşacaktık.

“Her şerde bir hayr vardır!” hakikatini 16 Temmuz’dan bu yana yaşamaya devam ediyoruz. Hainleri Allah şaşırtmış; biraz sabretselermiş ordu, maarif, yargı, polis ve daha birçok unsuruyla devleti ele geçirmiş olacaklarmış. Fakat, Allahü teâlâ, her saldırılarından daha tehlikeli olan “dinler arası diyalog” yalanıyla imanımızın kaynağı İslâm’a saldıran FETÖ örgütünü mekr-i ilâhiye düşürerek oyun ve tezgâhlarını bozdu. Böylece masum bir kuruluş değil, sinsi, takiyyeci, bukalemun ve kanlı bir örgütle karşı karşıya olduğumuz anlaşıldı.

Zikrettiğimiz kurumların belki yarısı temizlendi. Ama yine de vatanseverlerin gayretiyle eksenlerine oturarak millî hüviyetlerine kavuştular.

Temizlenen Türk Ordusu, şimdi Kandil Harekâtı’yla iki yıl içine üçüncü zaferi sığdırma hazırlığındadır. Mehmetçik, Mart 2018’den beri Kuzey Irak’ta bulunuyor. 30 km derinlikle Misak-ı Millî topraklarımıza kavuşmuş bulunuyoruz. Marttan bu yana da Kandil’de birçok PKK kampı imha edildi, birçok terörist öldürüldü. Ancak, merkez, 10 kadar asıl ve büyük üsleri bugün de faaldir. Buna mukabil silahlı kuvvetlerimiz de bölgede 10’dan fazla büyük üs kurmuş bulunuyor. Türk üsleriyle ihanet yuvaları arasındaki mesafe 8 kilometreye düşmüştür. Harekâtı Afrin kahramanı İsmail Metin Temel Paşa yönetiyor. O, böyle zorlu bir vazifedeyken, apolet tehdidine maruz kalması terörist kurşunundan az acı olmasa gerek.

Mehmetçik, -inşallah- Ulubatlı Hasan’ın Bizans Surlarına tırmandığı aşk ve ruhla Kandil’in zirvesine tırmanıp şanlı bayrağımızı buraya da dikecektir.

Harekât Bağdat, Tahran, Erbil ve Washington’ın bilgisi dâhilindedir. Buralarla bilgi alışverişi yapılmakta. Kandil baronları ise dağın İran tarafında bu devletin himayesindedir.

100 Türk jeti harekât için hazırdır. Terör yuvalarını jetlerimiz vuracak, topçumuz dövecek ardından karadan taarruz başlayacaktır. Bu mücadele, Türkiye’ye karşı vekalet savaşı yapan PKK ile destekçisi devletlere karşıdır.

Kandil Zaferi, Türk Milletine bayram hediyesi olacaktır.

Askerî gücü çalıştıran siyasi irade için de sandık zaferini getirir.

.WASHİNGTON’UN SİYASET DEĞİŞİKLİĞİ

2018-06-07 02:00:00

A -

A +

Amerikan askerlerinin topraklarımızdan Irak’a geçişini derpiş eden Hükûmet tezkeresinin 3 Mart 2003’te TBMM tarafından reddedilmesinden itibaren Türk-Amerikan münasebetleri hep kötüye gitti.

Bu kötüye gidiş, 14 Mayıs 2018’de zirve yaptı. Daha ötesi yoktu; ötesi silahlı çatışma demekti. İsrail, Amerikan destekli olarak İngiltere tarafından 14 Mayıs 1948’de “devlet” diye Filistinlilerin vatanına bir hançer olarak sokulmuştu.

Donald Trump, iş başına gelince sefaretlerini Tel-Aviv’den Kudüs’e nakledeceği vaadinde bulunmuştu. Diğer, devletlerinki gibi Amerikan Büyükelçiliği de İsrail’in merkezi olarak gösterdiği Kudüs’te değil, Tel Aviv’deydi. 14 Mayıs’tan beri böyle değil. Trump, dediği gibi sefareti Kudüs’e taşıdı. Hâlbuki BM’nin “iki devletli hal tarzı” mutabakatı vardır. Buna göre Filistin ve İsrail BM’ye üye iki eşit devlet olurken Doğu Kudüs, Filistin’in, Batı Kudüs de İsrail’in başkenti sayılmaktadır.

İsrail, sömürmeye doymadığından Kudüs’ün tamamını istediği için ABD, BM’nin bu ve benzer kararlarını ya engelledi veya sürüncemede bıraka geldi. Bu sebeple vaki BM kararı, kâğıt üzerinde kaldı.

Netice olarak Donald Trump, Filistinli vatanseverlerin protestolarına bakmadan, onlardan 70’e yakınının İsrail kurşunlarıyla ölmesine ve binlercesinin de yaralanmasına aldırmadan kahkaha ata ata dediğini yaptı.

Trump’ın bu hukuk tanımazlığı, Türkiye Cumhuriyeti’nde büyük bir öfke patlamasına yol açtı. İİT, İstanbul’da toplandı ve Yenikapı’da milyonluk dipdiri bir toplulukla “Filistin’e destek, İsrail’e lanet!” mitingi yapıldı. Buradaki konuşmaların zerresi bile öldürücü tesirdeydi.

Türk-Amerikan münasebetleri böylece en kötü noktaya gelmişti.

Vatandaş “bundan sonra ne olacak?” diye merak ediyordu. Zira, 3 Mart Tezkeresi, Pentagon ve Amerikan derin devleti için bir intikam sebebi sayılmıştı. Amerika, bu duyguyla Suriye’de stratejik müttefiki Türkiye’nin değil, terör örgütü olarak tanıdığı PKK’nın Suriye kolu PYD’yi stratejik ortak sayarak onun yanında yer aldı ve bu uzantı örgütü, güya DEAŞ’la mücadele adı altında 5 bin tır dolusu ağır silahlarla donattı. Hedefi, Erbil’den Hayfa’ya kadar bir Kürt devleti kurmaktı. Orta Doğu, bize kapatılıyordu. Bu arada bir de 15 Temmuz darbe teşebbüsünün arkasında yer aldı. Türkiye, 15 Temmuz’u yerle bir ettikten 40 gün sonra Fırat Kalkanı Harekâtı’nı, 2018 baharında da Zeytin Dalı Harekâtı’nı yaparak Fırat’ın batısını büyük ölçüde temizledi. Buralara Suriyeli mültecileri yerleştirdi, huzur geldi. Ancak, bunları yapmakla kalmadık, Menbiç’ten Kandil’e kadar bütün terör yuvalarını temizleyeceğimizi de ilan ettik.

Bunlar yaşanırken, Washington, Türkiye’yi durdurmaya, caydırmaya ve engellemeye çalışıyordu. Oysa Türkiye, Moskova ve Tahran’la iş birliği içinde çalışıyor, Pekin’le köprüler kuruyordu.

Sonuç şuydu; Ankara, Washington’a rağmen siyasi, diplomatik ve askerî alanda zaferler kazanmıştı. TSK, DEAŞ’ı bölgeden atmış, YPG’ye dünyayı dar etmiş, kimsenin burnu kanamadan Fırat’ın batısını temizleyerek bölgenin asli unsurlarını evlerine yerleştirmişti. Bu şu demekti, Türkiye, savaşta bile bir tek sivilin zayi olmasına sebep olmazken Amerika, bir elçilik naklini züccaciye mağazasına giren fil kabalığıyla yapıp çok sayıda sivilin hayatını mahvetmişti.

Türkiye, Afrin Zaferi’nin ardından erken seçim ortamına girdi. Gündem kısmen farklılaşmıştı. Ancak, devlet işleri devam ediyordu. Geçtiğimiz günlerde Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, Almanya Şansölyesi Angela Merkel ile görüştü. Merkel, Washington’a giden Çavuşoğlu’na “Erdoğan’ı seçimlerden sonra Almanya’ya bekliyoruz” dedi. Bu davet manidardı. Seçimleri Cumhurbaşkanı Erdoğan’la Cumhur İttifakı’nın kazanacağına imaydı.

Türkiye Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu ile ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo arasında Washington’da yapılan “Türkiye-ABD ilişkileri” konulu toplantı işte bütün bu hadiselerden sonra icra edildi. 4 Haziran 2018’de olan toplantı müsbet bitti.

Bakanlar, masada Menbiç yol haritasını tasdik ettikleri gibi Suriye mes’elesini de bütünüyle ele aldılar. Buna göre, PYD/YPG, Menbiç’ten ve Fırat’ın doğusundan çekilecek, Amerika, verdiği silahları bu militanlardan toplayacak ve Türk ve Amerikan askerleri devriye nöbeti tutacaktır. FBI da Fetullah Gülen için sıkı bir soruşturma başlatıyormuş.

Türkiye’de sokaktaki vatandaşın kafası karıştı. Vatandaş, 15 yıllık macerayı biliyor. Üstelik Trump daha dün “biz Suriye’den çekiliyoruz!” diye kat’i bir ifade kullanmışken birden ne değişti?

Evet; Ankara ve Washington 14 Mayıs’ta burnundan solurken bundan sadece 20 gün sonra bu süt-liman bahar havasının sebebi nedir? Bu kararlar, bir de Pompeo ile alınıyor. Yeni ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Barack Obama’nın yüz karası Guantenamo Hapishanesini kapatma kararına muhalefet etmiştir. Şunu da diyebilmiştir: “İslamcı teröristlerin eylemlerine karşı çıkmayan Müslüman din adamları, terörün ortağıdır!” Bunu diyen, Türkiye ile münasebetlerin iyileştirilmesi ve bölgede barışın yeniden tesisi hususunda Dışişleri Bakanımızla 4 Haziran’da büyük bir muhabbet içinde el sıkışmıştır.

Niye?

Çünkü:

1-ABD, yalnızlaşmıştır. Rusya, İran, Almanya, Çin, İngiltere, Türkiye ile iyi münasebetler içindeyken Washington güttüğü kin sebebiyle kaybeden taraf olmuştur.

2-Yenikapı Mitingi, Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığının çapını göstermiş, Kudüs kararı, vatandaşın sabrını taşırmıştır.

3-Almanya, Türkiye seçimlerini okuyabilmiş ve şimdiden 24 Haziran sonrasına yatırım yapmıştır.

4- Bu sebeple; ABD, 4 Haziran’da üstelik de Pompeo eliyle Türkiye’ye mavi boncuklu bir taviz paketi vermiştir. Pakette teröristlerin Menbiç’ten çekilmesiyle Amerikan silahlarının toplanması ve terör lideri Fetullah Gülen hakkında soruşturma kararı vardır.

Amerika, kendiliğinden bu noktaya gelmemiştir. Zor, oyunu bozar. Ankara, Washington’ı siyasetlerini gözden geçirmeye zorlamıştır. Bu mavi boncuklu taviz paketi, aynı zamanda iktidara bir seçim hediyesidir.

Buna rağmen, Ankara, ziyadesiyle dikkatli olmalıdır. Teröristler 10 gün içinde çekilse bile silahlarının aynen toplanacağı pek inandırıcı değil. Trump’ın 24 saat sonra U dönüşü yapmayacağı söylenemez. Önceki Dışişleri Bakanı Rex Tillerson ile de Ankara’da gayet muhtevalı bir görüşme olmuş, fakat çiçeği burnunda bakan, başkan tarafından bir anda vazifeden alınmıştı.

Filistin dramında iki devletli çözüm hayata geçmedikçe, Amerikan Sefareti Kudüs’te kaldıkça, Mescid-i Aksa mahzun oldukça Türk milletinin kalbi hep kırık kalacaktır.

Ankara, hesap-kitabını gülücüklere ve söylenenlere göre değil “en kötü senaryo ne olabilir?” düşüncesiyle yapmalıdır.

.CHP DEMEK!..

2018-06-06 02:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel’in, siyasi hayatı, ilk defa Başbakan olduğu 1965’ten 12 Eylül 1980’e kadarki dönem ve 1980’den 2015’te vefat edinceye kadarki dönem olmak üzere ikiye ayrılır:

Birinci dönemde zaman zaman Başbakan ve zaman zaman da ana muhalefet lideridir. Bu döneminde bir muhtıra ve bir darbe yaşamıştır.

İkinci döneminde ise muhalefet liderliği, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı vardır.

1965-1980 Döneminde AP/Adalet Partisi’nin genel başkanıdır. O günün yasaları, her ne kadar izin vermese de bu parti, halkın kalbinde DP/Demokrat Parti’nin devamı, Süleyman Demirel de DP’nin reis-i umumisi Başvekil Menderes’in hayr’ül halefidir.

Muhafazakâr kitle, aşkla sevdiği Adnan Menderes’in idam edilmesinden sonra hâliyle Süleyman Demirel’i desteklemiştir. Halk, imânı ve çektikleri itibariyle buna mecburdur. Bu kitlenin doğrudan kendisi veya aile büyükleri, Tek Parti Zihniyeti’nden, işgal idarelerinin yapmayacağı denli zulüm görmüştür. Bundan dolayı, CHP’nin işbaşına gelmesi en büyük korkusudur. Korkusunun devam etmesinde de haklıdır zira aynı CHP, 27 Mayıs’ın yönetmen koltuğunda oturan rejisör de olmuştur.

Süleyman Demirel, iki darbeye muhatap olarak Başbakanlıktan düşürülmesine rağmen 12 Eylül’le girdiği Zincirbozan Cezaevi’nden çıktıktan sonra Türkçesi dâhil her şeyiyle değişmiş, âdeta Stockholm Sendromu’na yakalanmıştı.

Bunun en çarpıcı vaziyeti 28 Şubat Post Modern Cinayetinde yaşandı. Dünün “Nurlu Demirel”i 9. Cumhurbaşkanı, gözünü kırpmadan 28 Şubat’a yol vererek Cuntacı eşkıyanın yanında yer aldı. Böylece 32 yıl boyunca kendisini yalnız bırakmayan muhafazakâr kitleye kötülük yapmış olmakla kalmıyor, aynı zamanda Teknik Üniversite’den mektep arkadaşı Refahyol Hükûmetinin Başbakanı Necmettin Erbakan’la darbeden sonra AP’nin devamı olarak kendisinin kurduğu DYP/Doğru Yol Partisi ile kendi yerine getirdiği Başbakan Yardımcı Tansu Çiller’e de vefasızlık yapıyordu…

Cumhur İttifakı, iyi başlamış, kötü bitirmiş veya iyi başlamış ve fakat oya ihtiyaç bırakmayan Çankaya’ya çıktıktan sonra aslına rücu etmiş Süleyman Demirel’in 1965-1980, bilhassa 1970-1980 aralığında İsmet İnönü ve Bülent Ecevit CHP’lerine karşı miting meydanlarında yaptığı konuşmaları mutlaka bularak ekranlara taşımalı, yaymalı ve internete yüklemelidir. İslâmköylü Süleyman Demirel’in bu aralıktaki Tek Parti Zihniyeti’ne, CHP’ye karşı yaptığı konuşmalar, ortaya koyduğu muhalefet müthiştir. Bu dediğimiz yapılırsa o günleri bilmeyen, Tek Parti Zihniyetinden haberdar olmayan, CHP’yi herhangi bir siyasi parti zanneden yeni nesillere ibretlik dersler verilmiş olur. Neticede bu konuşmalar, “darbecilerin kardeşliği”nde buluşanlardan birinin söz ve tesbitleridir.

Hatta yalnızca Süleyman Demirel’in CHP’nin sicil ve sabıkasını ortaya döktüğü mitingleri değil, Ülkücü Gençliğin o yıllarda CHP aleyhinde yaptığı yürüyüşler de bulunup paylaşılmalıdır!

Demirel, o mitinglerde yıllar boyunca hep “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!!” diye haykırırdı.

Ülkücü Gençlik de kendisini Marksist-Leninistlere hedef gösteren CHP aleyhine 10 yıl boyunca yürüdü ve binler, bir ağızdan “zam, zulüm, işkence işte CHP!!!” diye yürekleri titretti.

Süleyman Demirel’in kürsülerde “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!’’ diye bu partiyi tasvir ve tarif ettiği zamanlarda biz, Hukuk Fakültesinde talebeydik. Ana-baba, konu-komşu yaşlılardan jandarma, dipçiği, tahsildar zulmü, ilaçsız, ekmeksiz, kömürsüz, ayakkabısız, üst-başsız günlerle saklanarak gizlenerek Kur’ân-ı kerim öğrenme ıstıraplarını ve daha neleri çok dinlemiştik. Onlar bir gerçekti. Ancak bize göre bunlar mazide kalmıştı. AP Genel Başkanının oy için mübalağa yaptığını sanıyorduk. Bu devirde böyle şeylerin olması mümkün müydü?

Mümkün oldu!!..

Hayat, böyle zanneden milyonlara ne kadar yanıldığını çok acı şekilde gösterdi!

Bülent Ecevit, İsmet İnönü’yü devirdikten sonra “Karaoğlan” diye efsane olmuştu. Bu rüzgârla Başbakan olarak işbaşına geldiği 1974, 1977, 1978, 1979 tarihli CHP hükûmetleri döneminde millet, tekrar 1940’ların yokluklarını yaşadı, TRT, Millî Eğitim ve Adalet gibi bakanlıklar ideolojik kadrolaşmalara sahne oldu, sokaklarda milliyetçi gençler kurşunlara hedef yapıldı. İlacın, ampulün, benzinin, çocuk mamasının, margarin yağının bile bulunmadığı, elektriğin sık ve uzun kesildiği, suların akmadığı, hazinenin tamtakır olduğu kıtlık yılları yaşandı.

Aynı Ecevit, DSP/Demokratik Sol Parti’yi kurduktan sonra da Mesut Yılmaz’ın Başbakan yardımcısı olarak veya doğrudan kendisi Başbakan olduğunda 28 Şubat sürecinin Süleyman Demirel ve Mesut Yılmaz’la birlikte siyaset ayağını teşkil etti. Tek Parti Zihniyeti, sadece 27 Mayıs cinayetinin değil, 28 Şubat fecaatinin yönetmen koltuğunda da yer almıştır.

Cumhur İttifakı ve/veya AK Parti, Adnan Menderes’ten başlayarak Süleyman Demirel, Alparslan Türkeş, Turgut Özal, Necmettin Erbakan’la gençliğin CHP’ye dair miting ve konuşmaları üzerinde sıkı bir arşiv taraması yapabilir.

Ortaya muazzam miktarda malzeme çıkacaktır.

CHP ne Kemal Kılıçdaroğlu’nun gösterdiği CHP ve ne de Muharrem İnce’nin anlattığı CHP’dir. CHP aynı CHP’dir. Değişmez, ideolojik katılığından taviz vermez. Tecrübesi çok pahalıdır. Bülent Ecevit ve Kemal Kılıçdaroğlu “Yeni CHP” diye iki teşebbüste bulunmuşsa da ikisi de bozgunla bitmiştir. Diğer taraftan, kişi arkadaşı gibidir. Tek Parti şemsiyesi altında toplananlar aynı Tek Parti Zihniyetini paylaşıyorlar demektir. Öyle olduğu için biri Kanal İstanbul’a muhalefet ederken diğeri Çanakkale Şehidler Köprüsü’ne muhalefet etmekte, CHP eski Türkiye’ye dönmeyi vadederken diğeri onu yalnız bırakmamaktadır.

CHP ve Tek Parti Zihniyeti, bugünkü seçmene çok iyi anlatılmalıdır.

Bakınız Başvekil Menderes ne diyor:

-Halk Partililer aslında kötü insanlar değildir!.. Fakat; hayal etmesini bilmezler!..

Hayal etmesini bilmeyen, Vatan Caddesi’ni, Boğaz Köprüsü’nü, Kanal İstanbul’u, mülteci kabulündeki merhameti, İHA’yı, Atak’ı, yerli otomobili, Fırat Kalkanını, Zeytin Dalını, Cumhurbaşkanlığı Sistemini, 2023’ü, 2071’i kavrayamaz.

Hayal edemeyen üretemez.

Hayali olmayan, ne fikir imal edebilir, ne eser inşa edebilir…

.CHP DEMEK!..

2018-06-06 02:00:00

A -

A +

Süleyman Demirel’in, siyasi hayatı, ilk defa Başbakan olduğu 1965’ten 12 Eylül 1980’e kadarki dönem ve 1980’den 2015’te vefat edinceye kadarki dönem olmak üzere ikiye ayrılır:

Birinci dönemde zaman zaman Başbakan ve zaman zaman da ana muhalefet lideridir. Bu döneminde bir muhtıra ve bir darbe yaşamıştır.

İkinci döneminde ise muhalefet liderliği, Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı vardır.

Demirel, o mitinglerde yıllar boyunca hep “CHP demek garne demektir, guyruk demektir, yokluk demektir!!” diye haykırırdı.

Mümkün oldu!!..

Hayat, böyle zanneden milyonlara ne kadar yanıldığını çok acı şekilde gösterdi!

Ortaya muazzam miktarda malzeme çıkacaktır.

CHP ve Tek Parti Zihniyeti, bugünkü seçmene çok iyi anlatılmalıdır.

Bakınız Başvekil Menderes ne diyor:

-Halk Partililer aslında kötü insanlar değildir!.. Fakat; hayal etmesini bilmezler!..

Hayal edemeyen üretemez.

Hayali olmayan, ne fikir imal edebilir, ne eser inşa edebilir…

.PORTRE

2018-06-05 02:00:00

A -

A +

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun başından uzaklaştırmak için “gel buraya Muharrem!” diye aşağılayarak kerhen cumhurbaşkanı adayı gösterdiği Muharrem İnce, sansasyonlarla dikkati üzerine çekip seçmenin gözüne girmek istiyor.

İşte tam da o vak’ayı nakletmenin zamanıdır:

Devir, CHP’nin Tek Parti devridir. Vakit akşama yaklaşırken bir köylü vatandaş, yolda fötr şapkalı, papyonlu, tiril tiril ütülü elbiseli monşer tipli yarı Türk-yarı Fransız bir bay’dan “bey, ataşın var mı?” diye ateş ister. Tek Parti döneminde hem sigarayı hem kibriti, hele çakmağı bir arada bulmak kolay mı? Ekmeğin karneyle satıldığı günlerdir. “Muhtar çakmağı”na varmak için bile en az 30 seneye ihtiyaç vardır. Bu sırada sigara köylümüzün dudaklarındadır. Fötrlü, papyonlu bayınsa elinde el feneri bulunmaktadır. Ateş sorulunca elindeki fenerin ışığını yakarak, karşısındakinin sigarasına tutar. Sahte bir ciddiyet ve sahte bir samimiyet içindedir. Köylü sigarasını tutuşturmak için fenerin ışığından derin derin çeker. Fenerin sahibi tutmaya, köylü çekmeye devam ederler. Bir zaman geçtikten sonra ayrılırlar.

Tabiî ki sigara yanmamış ancak karşılıklı hesaplar yaşanmıştır. Monşer tipli, halktan kopuk aydın, belki de kalıp, kılık ve kıyafetine bakmadan köylünün kendisinden ateş sorma cesaretiyle alay etmek için onu işletmiştir. Feneri sigarasına tutarken köylünün fenerden, pilden habersiz olduğunu sanmaktadır. Oysa muhatabını asıl işleten, avurtları çökmüş, kasketinin yırtığından pamuklar çıkan köylüdür. Köylünün kıyafeti böyledir ama ariftir, uyanıktır. Karşısındaki feneri, sigarasına tuttuğu ân, onun hinliğini anlayarak kasten uzun uzadıya sigarasını yakmaya çalışmıştır. Bu esnada içinden de “sen, beni adam yerine koymuyorsun ama pilin boşa gittiğinin farkında olmayacak kadar da gafilsin!” diye kıs kıs gülmektedir...

Muharrem İnce, bir şovmen gibi sesini yükseltiyor, eliyle-koluyla bağırıp çağırıyor, günümüz Türkiye’sine hitap etmediği hâlde kasket takıyor, heveskâr edalarla bisiklete biniyor, bekârın karı boşama kolaylığıyla devlete mal olmuş dev projeleri yıkacağını veya iptal edeceğini söylüyor, bir gün hayırlı olsun diye misafiri olduğu diğer adaya ertesi gün ağzına geleni sayıyor, en acısı Montrö’nün ne olduğunu bilmeden İstanbul Kanalı’na dair sorumsuz laflar ediyor. Bugüne kadarki bütün yaptıkları, sahne oyunu ve bol bol tenkittir. Kendinin proje, plan ve teklifleri yok. Sadece “ben cumhurbaşkanı olursam şunu yıkacağım, bunu iptal edeceğim!” diyor.

Bunları derken de cerbeze ve sansasyondan medet umuyor. Sanıyor ki seçmen, dünyadan gafil, doğru ile yanlışı ayıracak ehliyette değil. Hâlbuki bizim seçmen, “çarıklı erkân-ı harp” olduğu dönemden bu yana gerektiğinde politikacıları işletir fakat aklıselimden şaşmaz. Çarıklı erkân-ı harp, “ayağı çarıklı kurmay” demek. Çarıklı erkân-ı harp, Osman Bölükbaşı’nın da konuşmalarını dinlemek, hicivlerini duymak ve nüktelerine gülmek için mitinglerini hıncahınç doldurur fakat sıra sandığa gelince reyini Adnan Menderes’e verirmiş. Biz, son zamanlarına yetiştik. MP Genel Başkanı Bölükbaşı, boş konuşmazdı. Nükteleri seviyeliydi. Ağzından çıkanı kulağı duyardı. Muharrem İnce ise -maalesef- ağız dolusu söylüyor. Buna son örnek Korg. İsmail Metin Temel’in apoletlerini sökme hakareti. Bu gürlemesiyle o yıkma, iptal etme laf dizisine bir de “sökme” kelimesi eklemiş olmakta. Rütbeyi taşıyan omuzdaki kumaş parçasını, seçimle gelmiş bir cumhurbaşkanı nasıl sökermiş? Yoksa cumhurbaşkanı olduğunda hukuku da mı iptal edecektir? Rütbeyi ancak mahkeme kararı, geri alabilir.

Bize kalırsa Sn. İnce, cumhurbaşkanı seçilemeyeceğine, Sn. Erdoğan’ın birinci turda yarışı kazanacağına inanmaktadır. O böyle popüler tavırlar, bol keseden laflarla partisinden daha fazla oy almaya oynamaktadır. Eğer partisine yakın veya partisinden fazla oy alırsa 24 Haziran’dan sonra CHP’de genel başkanlık kavgası kaçınılmazdır. Kim galip gelirse diğeri CHP’de kalamaz. Fakat bu politikacının akıllı düşmanlık yaptığı Temel Paşa’ya Genelkurmay Başkanlığı yolu açılmışa benzemektedir. Bizim geleneklerimizde mağdur taçlandırılır.

Siyaset mezarlığı, adı-sanı unutulmuş, bulutlardan-denizlere-oradan dağlara tırmanan mübalağalı, bol vaadli, cerbezeli politikacılarla doludur.

Bugün ne Halkçı Partili Necdet Calp hatırlanır, ne Genç Parti Başkanı Cem Uzan. Ne kendileri ne partileri hatırlanır. Cem Uzan, Muharrem İnce’den on kat fazla ter döküyordu, vaadleri de öyle. Ne var ki Bursa mitinginde karşısındaki kalabalığı görüp de kendini kaybedince AK Parti Genel Başkanı Tayyip Erdoğan’a “Allahsız!” deme talihsizliğine düştü ve bitti.

Bir kelimeyle aziz olunur, bir kelimeyle zelil olunur.

Tecrübesi pahalıdır…

.ÖZERKLİK VAADİ, BÖLÜNMEYE DAVETİYEDİR!

2018-06-04 02:00:00

A -

A +

CHP Seçim Beyannamesi’nin işe yarar hangi maddesi vardır pek akla gelmiyor ama sorumsuzca dile getirdiği “özerklik” vaadi, akıldan çıkmıyor.

Genel başkan Kemal Kılıçdaroğlu’nun açıkladığı parti seçim beyannamesinin “Kürt meselesi ve eşit yurttaşlık temelinde çözüm” başlığı altında “Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’nı uygulayacağız” denirken “Kamu Yönetimi Reformu” başlığı altında ise “kamu yerel birimlerinin idari ve mali özerkliklerini sağlayacağız” denmektedir.

“Kamu yerel birimleri” denilen belediyelerdir.

Bu vaadi tercüme edersek denilen şudur:

CHP şayet iktidar olursa belediyelerle belediye meclislerine kendi bütçeleri için vergi toplama vs. gibi tasarruflarla idari bakımdan da Ankara’dan ayrı kendi başına idare ve karar alma hakkı tanıyacaktır. “Muhtariyet” ve “otonomi” de denen özerkliğe bölücüler “öz yönetim” diyorlar.

Bu vaadler, bölücü partinin seçim beyannamelerinde de hep vardır. CHP zaman zaman iktidar hırsıyla bu yola girmektedir. Bu defa yine ateşle oynamaya tevessül etmiş bulunuyor. Maksadı HDP’ye gidecek oyları partisine çevirmektir. Bu küçük politika esnaflığını yaparken de “Avrupa yerel yönetimler özerklik şartı”na atıfla sorumsuzluğuna meşruiyet aramaktadır. Avrupa’ya kalsa Sevr’i tatbik edecekti. CHP zihniyetinin bir asır boyu “hain” dediği Sultan VI. Mehmed Vahideddin Sevr’e geçit vermedi. Türk milleti de İstiklal Harbi’ni yaparak bu kadarcık bir vatanı kurtarabildi. Avrupa’nın, Amerika’nın veya bir başka iklimin mahalli idareler anlayışı farklıdır, bizimki farklı. ABD, Hindistan ve daha birçok devlet şekli, nev’i şahsına münhasırdır, çeşidi kendine özgüdür, o yönetim yapısı yalnızca o memlekette tatbik edilebilir. Mesela ABD, 50 eyalet ve bir de DC yani “payitaht” olmak üzere 50 artı 1’lik bir idari birimden meydana gelmektedir. Ancak bu ABD 10 milyon km2’ye yakın toprak ve 320 milyondan fazla nüfusa sahiptir. Amerika’yı büyük devlet yapan da esasen bu iki unsurdur. Büyük devlet olmanın 5 unsuru; büyük toprak, büyük nüfus, kuvvetli maliye, yüksek adalet ve kudretli ordudur. Eğer; Cumhuriyet dönemi mektep kitaplarında çocuklara “kahraman” diye belletilen Midhat Paşa yüzünden Osmanlı devleti, 1877-78 Türk-Rus Harbine girmese, onu daha sonraki harpler takip etmese, İttihad Terakki de devleti yok yere ilk cihan harbine sokmasaydı bugün topraklarımız da nüfusumuz da ABD’ninki civarındaydı. Abdülhamid Han, yönetimi, İttihatçı cuntaya devrederken memleket 5 milyon km2 idi.

Hilafet üzerinden tâbi olanlarla vergi ve haraç verenler hariç, doğrudan vatan yekpâreliği içinde yer alan kavimlerin, bugün Osmanlı Türkiye’si toprakları üzerinde kurduğu müstakil devlet sayısı 64’tür. Türkiye Cumhuriyeti, 64’ten biridir. Arabistan ve Mısır gibi bazı memleketler, Türkiye yüzölçümünden çok büyüktür.

Ne demek istediğimizi CHP’liler anlamışlardır diye ümit ederiz. Şunu diyoruz; o şartnamenin sahibi Avrupa, sömürgeci haçlı Batı, vatanımızı 64 parçaya böldüler. Fakat buna rağmen tatmin olmadılar. Sevr onlar için vazgeçilmezdir. İstanbul’un fethi büyük felaketleridir. Türkleri de Endülüs Müslümanlarını 8 asır sonra İspanya’dan kazıyıp çıkarttıkları gibi Türkleri de Orta Avrupa ve Balkanlardan çıkartmanın devamı olarak Anadolu’dan da sürüp çıkartmak, gündüz bile gördükleri rüyadır. Bir asra yakın bir zamandır “devleti kuran parti” diye asılsız bir sözle milleti uyutan CHP’de bunları görecek, ufuk, müktesebat yok mudur?

Bizden muhtariyet kazanarak bölünme 1821’de Yunanistan’la başladı, sonra onu diğerleri takip etti. Şimdilerde de o şartnamenin sahibi Avrupa ve Haçlı yahut Vahşi Batı, Kürt nüfus üzerinden bu oyunu planlamakta.

İktidar olup da vatanı böldükten sonra orada kalsın o iktidar.

Bu vaad, CHP’nin siciline kaydedilmiştir.

.SESSİZ GEÇİŞ

2018-05-31 02:00:00

A -

A +

Çemberlitaş’taki Sultan Mahmud türbesinde II. Mahmud Han, oğlu Abdülmecid Han, diğer oğlu Sultan Abdülaziz Han ve Abdülmecid Han’dan torunu II. Abdülhamid Han medfundur. Türbe bahçesindeki hazire ise en büyük hanedan kabristanıdır. Beşiktaş Yahya Efendi’deki türbe ile Şam’da Süleymaniye Camii Haziresi, diğer iki mühim hanedan kabristanıdır.

Sultan Mahmud Türbesi, birçok padişah ve ulema ve evliya türbesi gibi 1990 ortalarına kadar kapalıydı. Bu arada bugün daha ziyade “Sultan Abdülhamid Han Türbesi” diye anılan Sultan Mahmud Türbesi ve beş padişaha rehberlik yapmış olan Üsküdar Doğancılar’daki Aziz Mahmud Hüdai Hazretlerinin türbesi de kapalıydı. Rabbim vesile yarattı, Aziz Mahmud Hüdai Hazretlerinin türbesiyle I. Sultan Abdülhamid Han’ın Sirkeci’deki eski Dördüncü Vakıf Hanı karşısında bulunan türbesinin 1990’lı yıllarda ziyarete açılmasında bu fakirin de bir nebzecik hissesi oldu. Son bahsettiğimiz türbe, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- “Kadem-i Şerif” denen mübarek ayak izlerinin bulunduğu mekânlardandır. Öbür Kadem-i Şerif bulunan mekânlar ise Eyüb Sultan Türbesi, Laleli’deki III. Selim Türbesi ve diğer saraylar gibi TBMM Başkanlığına bağlı olmak yerine hâlâ Kültür Bakanlığına bağlı olan ve hâlâ müze statüsünde bulunan Topkapı Sarayı Hümayunu’dur.

Bu vesileyle şunu da ifade edelim ki Şarki Türkistan’dan Avrupa ortalarına, Kırım’dan Yemen’e kadar ecdadın atının nal izleri bulunan İslam coğrafyasının her ikliminde yıldızların semayı nakışlaması gibi Peygamber, sahabi, âlim, evliya ve padişah türbeleri çağına ve memleketine göre buraları nakış nakış işleyerek vatan kılmıştır. Bu türbeler, bizim kalbi varlıklarımız ve kültür nişanelerimiz, olarak tabii müzelerimizdir. Aynı zamanda dara, zora sıkıntıya düşmüş, çaresiz kalmış müminler için referans yapılarak dileklerin Allahü tealaya arz edildiği müstesna makamlardır.

Son senelerde gerek Vakıflar İdaresi, gerek TİKA, gerekse İBB birçok cami, sebil, türbe gibi tarihî eseri ayağa kaldırdı. Buralara insan ve alarm sistemi olarak güvenlik düzeni kondu. Vakıflar, içeride, TİKA dışarıda birçok eseri yeniden bina ederek banilerinin ruhlarını şad eyledi. Bunları derken şunu da acı acı düşünmeden edemiyoruz. Vakıflar’ın banka sebebiyle faizle işi olmamalı. Kız veya değil voleybol takımı çalıştırmakla da işi olmamalı. Bunları yapan çok yer var. Ecdat, bir asırdır talan edile edile bitirilemeyen dünyalar dolusu ve dünyalar güzeli eserleri, banka işletmek ve voleybol takımı kurulması için bırakmadı.

Dediğimiz gibi bu kurumlarımız ve daha başkaları öze dönüş anlamında kıymetli çalışmalara imza atmaktalar. Bugün bütün cami ve mescitler pırıl pırıl. Kışın hem musluklardan sıcak su akmakta ve hem de cami zemini yerden ısıtılmakta. Caiz olup olmaması bir tarafa TDİ de camilerdeki ses kirliliğini önleyebilse bu da tarihî bir hizmet olacaktır. Vaziyet şöyledir; cemaat az, mikrofon çok, hoparlör fazla, ses rahatsız edecek şiddette.

İstanbul’da imar edilip göz kamaştıran çalışmalar olarak hizmete açılan son iki eserden biri Sultan Mahmud Han Türbesi, diğeri de Fatih Sultan Mehmed Han Türbesi’dir. Bu arada diğer kültürlerin kilise vs yapıları da aslına döndürülmektedir.

Allah, elden almasın ama bu günler, ancak elden çıkarsa kıymeti bilinir. Fatih Türbesi’ne girilen avlu kapısıyla Hünkar Mahfili kapısı aynı yerdedir. Türbeye her gidişimizde Hünkar Mahfilinin o canım kapı sundurmasının yıkılıp döküldüğünü derin üzüntülerle yaşardık. Şimdilerde ise aslı gibi iftihar edilecek bir eser hâlini almış. Bugünler hayal edilemezdi diyoruz. Çünkü bir Cumhurbaşkanının imarı biten bir türbeyi ziyarete açacağı akla bile gelmezdi.

Ya şu güzelliğe ne denir? Takdir etmemek mümkün mü?

İBB, metronun Sultan Mahmud Türbesi önünden geçerken rayların ses ve titreşim çıkartarak türbede yatanları rahatsız etmemesi için bütün tedbirleri almış. Ayrıca yayalar için ışıklı ikaz sistemi kurularak vatmanın korna çalma mecburiyeti de ortadan kaldırılmış. Metro, artık burada demir yolunu uhrevi bir sessizlikle geçiyor.

Bütün bunlar, Abdülhamid Han’a teşekkür etmek için yapılmış. Medine’de Hicaz Demir Yolu inşaatı devam ederken gürültü olup da Kainatın Efendisi, Hücre-i Saadetlerinde rahatsız olmasınlar diye işçiler, keçe bağlanmış balyozlara çalıştılar. Demir yolu bitince de bu bölgedeki raylara aynı maksatla keçe döşendi.

Abdülhamid Han, tren bile geçerken edebin terk edilmemesi için bunları yapmıştı. Vefatından tam yüz sene sonra torunlarından zarif bir davranışla bu hürmetinin karşılığını gördü.

Hürmet eden, hürmet görür.

Vefa gösteren vefa bulur.

Kıymet bilenin kıymeti bilinir.

Kim ne ekerse onu biçer.

.DARBE SEVİCİLER!

2018-05-30 02:00:00

A -

A +

27 Mayıs 1960 Darbesi, zalim bir cinayettir. Seçimle işbaşına gelmiş DP iktidarına karşı yapılmış ve bu darbenin kurdurduğu uydurma Yassıada mahkemesinin aşağılık mahkeme hey’eti eliyle, Başvekil Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı Fatin Rüştü Zorlu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan asılarak, İçişleri Bakanı Namık Gedik de emniyetin penceresinden atılmış olarak şüpheli bir şekilde katledilmişlerdi.

İngiliz yapımı bu darbe, Türkiye’nin 14 Mayıs 1950’de yakaladığı hürriyet yolunu ve kalkınma hamlelerini kapatarak sonraki bütün darbelerin başlangıcı olmuş ve Türkiye’yi İngiliz-Amerikan vesayeti altına sokmuştur.

27 Mayıs anlaşılmadan cunta, CHP, basın, üniversite, yargı, aydın ihaneti ve darbecilik devri itibariyle layıkıyla anlaşılamaz. Adı geçen darbe, Türkiye’ye bir asır kaybettirmiştir. Sonraki bütün fukaralıkların da sebebi bu darbedir. Darbeciler, iktidarı “anayasanın dışına çıkarak anayasayı ihlal suçu işlediği” iddiasıyla silahla devirdiler. Hâlbuki kendileri, hâkimiyeti ele geçirince aynı anayasayı bütünüyle lağvedip, 1961 Anayasası denen ve sonraki bütün anarşi ve teröre geçit veren bir anayasa yaptılar. Bu güya anayasaya bir de madde koyarak kara bir günü “27 Mayıs Hürriyet ve Anayasa Bayramı” diye 12 Eylül 1980 darbesine kadar millete zorla kutlattılar…

Toplum, şimdilerde darbelerin artık tarihte kaldığına, darbeler devrinin bittiğine, son darbe ihanetinin 15 Temmuz 2016 olduğuna inanmanın eşiğindeydi. Ama yaşanan bir hadise, hiç de öyle olmadığı; darbeci zihniyetin bütün kin, intikam ve öfkesiyle mevcut olduğunu ve fırsatını bulunca gözünü kırpmadan yeniden katliama girişeceğini gösterdi:

Gündem, 27 Mayıs 2018 günü Ankara Cumhuriyet Başsavcılığının bir açıklamasıyla sarsıldı. Açıklama şöyleydi:

-27 Mayıs 2018 Günü Atatürkçü Düşünce Derneği Twitter hesabından yayınlandığı iddia edilen bir paylaşımla 27 Mayıs 1960 darbesi övülmekle TCK 215. Maddesinin suç ve suçluları övme fiili işlenmiş olduğundan re’sen soruşturma başlatılmıştır.

Suç unsuru paylaşım, adı geçen derneğin resmî hesabında şu şekilde yapılmıştır:

@add_genelmerkez

“TSK bundan yarım yüzyıl önce anayasa ve hukuk dışına çıkmış bir siyasal iktidara karşı direnme hakkını kullanmıştı. Ordunun arkasında milletin desteği vardı.#27 Mayıs”

Burada iki maksat güdüldüğü net şekilde bellidir. Birincisi 27 Mayıs darbesini yapanları haklı çıkarma gayretkeşliği vardır. Ancak bu birinci hedefleri olamazdı. Asıl hedef DP, Menderes ve 27 Mayıs üzerinden AK Parti ve Recep Tayyip Erdoğan’dır. Millet, sokağa çağrılmakta.

Bu tweet üzerine Başsavcılık harekete geçtiği gibi sosyal medyadaki vatanseverler ve İçişleri Bakanlığı da suç duyurusu ve Dernekler Masası üzerinden hazırlığa girişti.

Bunlar olup da millî tepki şiddetlenince ADD, mevzubahis tweeti hesabından silerek bir açıklama yapmak zorunda kaldı. Vaki açıklamaya göre o tweet, kurum ile yönetici ve üyelerinin görüşünü yansıtmamaktadır ve zaten haberleri olmadan yazılmış ve yönetimin bilgi ve tasvibi alınmadan yayınlanmıştır. Yapanlar hakkında da hukuk müşavirliği soruşturma açmıştır.

Ne var ki açıklamada darbeler kötülenmemektedir. Merhum şehidlerle ailelerinden ve kamuoyundan özür dilenmemektedir. Reaksiyonun büyüklüğü karşısında bir sinme olmuş fakat ortadan bir reddiye kaleme alınmış.

Acaba; Savcılık takibat başlatmasa kamuoyu infial göstermese, İçişleri Bakanlığı harekete geçmese o tweet silinir miydi?

Hukukta “objektif mes’uliyet” denen bir kavram vardır. Mesela bir merkep, sahibinin haberi olmadan bir tarlaya girip taze ekinleri yese, çiğnese ve ziyan verse merkep sahibinin bundan haberi olmasa bile sorumludur. ADD “sildim kurtuldum, benim görüşüm, üyelerimin de görüşü değil” diyemez! Onu yazanlar da bu derneğin üyesi değil mi? Hatta sosyal medya yöneticileri olmalı ki resmî hesabı çalıştırıyorlar.

Savcılık işin peşini bırakmayarak bu dernekte geriye doğru bütün darbe tarihlerinde neler yapıldığını araştırmalı, Dernekler Masası da iğneden ipliğe tahkikat yapmalıdır. Eğer bu hadise mazur görülürse sosyal medyada suçun yolu açılır. Herkes diyeceğini der ve sıkıntı doğacağını anlayınca “affedersiniz” diyerek suç unsurunu siler.

Hiç lamı-cimi yok. ADD bir dernek iken siyaset yapmış, resmî Twitter hesabından suç ve suçluları överek TCK/Türk Ceza Kanununun 215. Maddesine göre suç işlemiştir. İçişleri Bakanlığı Dernekler Masası bu derneğin faaliyetine izin veremeyeceği gibi tam da böyle fiil ve failler için var olan OHAL kararnamesi de devreye girmelidir.

Politika yapan, çıkar alenen ne diyecekse der. Ancak tarihî şahsiyetleri maske edinip dernekçilik adı altında, düşünce üretiliyormuş zannı vererek milletin değerlerine hakaret edilemez, darbe seviciliği yapılamaz!

.BİR İNSAN, BİR SÖZ VE BİR DEVLET!

2018-05-29 02:00:00

A -

A +

-Konstantiniyye elbette fetholunacaktır; O’nu fetheden emîr ne güzel emîrdir ve O’nun askerleri ne güzel askerlerdir!

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- doğru söyledi. O, zaten hep doğru söyledi. O, Muhammed’ül emin olduğu gibi muhbir-i sadıktır da; doğru haber verendir.

İşte bu Şanlı Peygamber muştusu sebebiyledir ki nice İslam hükümdarı Konstantiniyye’yi zapt ederek Peygamberler Peygamberi’nin övgüsüne yükselmek istedi.

Bizans’ın düşmesi, Konstantiniyye’nin ebedi İslam yurdu olması, asırlar sonra Peygamberimizin bir mucizesinin daha tecelli etmesi demektir.

İstanbul elbette fethedildi.

O’nu fetheden emir elhak güzel bir Sultandı.

O Sultanın mücahidleri güzel askerlerdi.

Sorulması gereken soru şudur:

-Konstantiniyye’nin fethindeki sır nedir?

Konstantiniyye’nin fethine, bir başka ifadeyle Şarki Roma’nın sukutuna dair yüzlerce görüş ortaya konmuştur. Şu var ki bunlar, daha ziyade maddi sebepler üzerinedir.

Bize göre fethin sırrı çok daha farklıdır. Malumdur ki Konstantiniyye 53 günlük bir muhasaradan sonra “salip”ten kurtarılıp “hilal”le taçlandırılmıştır.

Bununun sırrı şudur:

Mehemmed bin Murad veya İkinci Mehmed, kuşatmanın 52. gününde vezirlerini, paşalarını Topkapı önündeki otağına toplayıp onlara deseydi ki:

-Konstantiniyye’yi nice vakittir muhasara eylemekteyiz?

-52 gündür Sultanım.

-Pekâlâ, bu zaman zarfında nice işler işlendi?

-Surları dövdük, kefereyi bertaraf eyledik, civan evladlarımızı şehid verdik, surlara çıktık, daha nice cesaret ve şecaat numuneleri gösterdik.

-Netice nedir?

-Netice malumlarıdır Sultanım; pek müteessiriz lakin fetih müyesser olmamıştır.

Arz edilenlere zaten vâkıf olan Hünkâr, bildiklerini maiyetindekilere de teyid ettirdikten sonra şöyle ferman buyurabilir ve bundan dolayı da istikbalde kimse kendisine bir şey diyemezdi:

-Toplanın gidiyoruz, her çareye müracaat edilmiş fakat zafer kazanılamamıştır, gayrı yapacak bir iş kalmamıştır!

Ne var ki kartal burunlu, şahin bakışlı ve aslan yürekli genç Hükümdar böyle demedi. O, bir destandan kopmuş şimşek parçasını andıran şu sözü, bir küheylanı şahlandıran kamçı gibi şaklatarak bütün ümitsizlikleri yıkmak suretiyle liderlik ve deha farkını ortaya koydu:

-Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!

Bu yüksek irade ile bir muazzam zafer kazandı ve Padişah-ı ruy-i zemin oldu. Tekrarlayalım; yeryüzüne Padişah olma şanını elde etti ve bu şanı evlatlarına da ulvi bir miras olarak bıraktı.

Bir diğer soruya sıra gelmiştir:

Mehemmed bin Murad, kuşatmanın uzamasından yılgınlık getirip maiyetindekileri de dinledikten sonra “toplanın gidiyoruz” deseydi bunun tarihî şekillendirmesi ne olabilirdi?

-Bu dünyadan bir de “II. Mehmed” diye bir Sultan geçmiş, zaman, Fatih Sultan Mehmed Han diye bir Padişahı tanımamış, olurdu.

-Devlet-i ali Osman, belki bir daha Şarki Roma’yı yıkarak Cihan Devleti olamazdı.

-Devlet-i Ebed Müddet’in altın halkası, herhâlde 650 sene yaşayamaz ve tabiatıyla çağ değiştirmiş olma şerefine kavuşamazdı.

-Necip Türk milleti ve cümle İslam âlemi belki de hiçbir zaman İstanbul diye müstesna bir Payitaht’a sahip olamazdı.

-İnsanlık, Osmanlı Medeniyetinden mahrum kalırdı.

Bu ihtimalleri bitiren sebep, müstakbel Fatih’in o yiğit haykırışıdır “Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!”

Abdülhamid Han’a “Kızıl Sultan” diye leke sürmeye çalışan tarih ders kitaplarında cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Han’ın Latince bildiği bilhassa yer alırdı. Hayır, bu bir gerçeğin ifadesinden evvel bir suiniyetin tezahürüdür. Bir asırdır bu iklimde her fazilet ve maharet bir tarafından eski Roma ve Antik Yunan’a bağlanmak istenmiştir. Bu ne yaman çelişkidir? Fatih’in ruhu nasıl bir Roma irfanıyla beslenmiş olmalı ki kalbinde kor bir Kızılelma ateşi yanan Hakan, şarki Roma’yı fethettikten sonra o Kızılelma’nın Ayasofya’nın kubbesinden Roma Katedralinin kubbesine kanatlandığına inanmış ve Roma’yı almayı da mukaddes bir gaye bellemiştir?

II. Mehmed’i “İstanbul Fatihi” yaparak Peygamber takdirine hak kazandıran asıl ve asil sebep o aziz Peygamberin azim, irade ve kahramanlığıdır.

Hatırlayalım:

Kurtarıcı Peygamber, İslamiyet’i, insanlığa tebliğe başlayınca müşrikler deliye döner. O da kim? Peygamberlik iddia eden Abdullah’ın yetimi?

O’na ve getirdiklerine iman eden eshabına inanılmaz eza ve cefalar yapılır. Fakat ceberutlukla bir netice alamazlar. Sonunda Peygamberimizi ikna etmeye tevessül ederler.

Gelir ve şunu derler:

-Derdin ne? Eğer para istiyorsan istediğin kadar al, kadın diyorsan Mekke’nin en güzel kızlarını verelim, başımıza geçmek istiyorsan hemen buyur!

Müşriklerin bu teklifine Kâinatın Efendisinin verdiği cevap, O’nun adını taşıyan ve yolunda giden sevdalısı bir Padişaha “Ya Konstantiniyye beni alır veya ben Konstantiniyye’yi alırım!!!” dedirten, iradesini çifte su verilmiş çeliğe döndüren sebep Kahraman Peygamberin müşriklere verdiği o muazzam cevaptır:

-Bir elime Ay’ı, bir elime Güneş’i verseniz yolumdan ve davamdan vazgeçmem!

Konstantiniyye’nin fethini müjdeleyen mucizenin sahibi, o güzel Emîr ve O’nun güzel askerlerinin ruhunu işte bu eksiği ve fazlası olmayan muhteşem sözle tutuşturmuştu…

.PROJESİ, YIKIM VE GÖZYAŞI!

2018-05-28 02:00:00

A -

A +

Muharrem İnce’nin seçim mitinglerindeki kasket giyme, ayakkabı boyama, traktör sürme… gibi çocukça denebilecek davranışları, yapana hiçbir getirisi olmayacak tebessüm uyandıran davranışlardır. Bugün artık ne CHP’nin darağacı zoruyla şapka giydirdiği zulmet günlerindeyiz ve ne de köylü -şükür ki- öyle giyiniyor. Traktör de günümüz Türkiye’sinde köylümüz için -yine şükür ki- zühre yıldızındaki bir masal unsuru değil. Ayakkabı boyamasının üzerinde bile durmaya değmez, herkesin eğlenmeye hakkı vardır.

Bunları geçmeli:

Asıl konuşulması gerekenler, yerli otomobil projesini iptal edeceğine dair iddiası, birtakım yerleri yıkacağını söylemesi, Kanal İstanbul projesini durduracağını haber vermesi ve Suriyelilere dair dedikleridir.

Temenni olarak söylemiyoruz. Ancak gözlemimiz o ki Sn. İnce, asla ve kat’a cumhurbaşkanı seçilemeyecektir. Böyle bir ihtimal olsa Sn. Kılıçdaroğlu kendisi aday olurdu. Ancak cumhurbaşkanı olmasa bile bir adayın yaptığını görmesi, söylediğini de duyması şarttır. Bu zaviyeden baktığımızda yerli otomobille alakalı dedikleri, kurşunu doğrudan kendi ayağına sıkmasıdır. Nitekim hatasını anlamış olmalı ki onu demedim de bunu dedim kabilinden tevil yoluna saptı. Onun için otomobille alakalı sözlerini bir kenara bırakıyoruz.

Yıkma meselesine gelince; Sn: İnce Külliye’yi yıkacağını söyledi. Başka yıkacakları da olmalı. Külliye ile alâkalı zaman zaman farklı şeyler de dedi. Bu Külliye’nin gözde bu kadar büyütülmesi gariptir. Osmanlı, 1853’te en zor zamanında bile Dolmabahçe Sarayı’nı yapabildi. O’nun yanında Külliye bir şey değildir. Bu bir gerçek, diğer ve asıl söylenmesi gerekense şudur: Cumhurbaşkanlığı Külliyesi, Recep Tayyip Erdoğan’ın mülkü değildir. Sn. Erdoğan’ın bu mülkü miras olarak bırakma hakkı yoktur.

Bir cumhurbaşkanı adayının ağzına yıkma ve iptal kelimeleri değil, yapma ve imar etme teklif, taahhüt ve cümleleri yakışır. Cumhurbaşkanı seçilebilse Külliye’de oturmayacak mıydı? Ancak; bu aday, yerli otomobilden vazgeçme ve yıkma hışımlarıyla kalmıyor; oradan aldığı hızla Kanal İstanbul’a da hücum ediyor. O zaman adama “dur!” derler. “Kanal İstanbul” denen, İstanbul Kanalı, bir kere çok geç kalmıştır. Yapılıp bitirilmesi bizim tam istiklalimize kavuşmamızın ilânı olacaktır. Bu kanal yapılınca, Montrö Boğazlar Sözleşmesi’nde avantajlı olan biz olacağız. Sömürgeci Batı, cumhuriyetten sonra dar ve zor günlerimizden istifadeyle kendi keyfince bir Boğazlar İdaresi kurdu. İstanbul ve Çanakkale Boğazı âdeta hâkimiyetimizde değildi. 1936 tarihli Montrö Sözleşmesi, Boğazları yeniden hükümranlığımıza almamızın başlangıcıdır. Tam alamadık. Buralara tam ve kesin hâkimiyetimiz Kanal İstanbul’la olacaktır. Belli ki Muharrem İnce’nin tarih bilmezliği, hukuka yabancılığı ve makam hırsı bu hataları yaptırmakta. CHP’liler hâlâ mı Vatan Caddesi’ne muhalefet ve Boğaz’a köprü yapılmasına karşı yürüyüş günlerindeler, hâlâ mı Necdet Calp fikrindeler?

Adı geçenin konuşmasındaki en insafsız cümle ise Suriyelilerle alâkalı:

“Bayramda Suriye’ye gidenleri geri almayacağım!” diyor.

Hem ayıp, hem vicdana ve tarihî hakikate aykırı bir kötü söz.

Bayramda insanlar sevindirilir, yolları kesilmez.

Bu ne gaddarlıktır böyle?

O insanlar, keyiflerinden mi Türkiye’ye iltica ettiler? Başlarına ateş yağıyordu, evlerini-barklarını bırakıp kaçmak zorunda kaldılar. Geldikleri Türkiye, onların da anavatanıdır. Onların dedeleri de Çanakkale’de, Sarıkamış’ta vs. şehiddir.

Bu millet, yıkım ve gözyaşı vaad eden bu zihniyeti iktidar yapmadığı gibi hiçbir zaman Cumhurbaşkanı yapmaz.

Bu zihniyetin ele gelir, hatırlanır hiçbir eseri yoktur.

Sadece gaf ve laf!

.SON SİLAH!

2018-05-25 02:00:00

A -

A +

Masonlar, siyonistler ve ehli salip, 3 Kasım 1839 tarihli Tanzimat Fermanıyla Türkiye’ye derin müdahalede bulunarak milletimizin genlerini değiştirme sürecini başlattılar. 3 Kasım 2002’den bu yana onların biçtiği elbise, çizdiği yol ve tanzim ettiği dünya görüşünün dışına çıkmış bulunmaktayız. Diğer laik ülkelerde laiklik, aslıyla ne ise odur. Fakat, Türkiye’ye laikliği dinsizlik olarak yerleştirmeye çalıştılar. Tek Parti uygulamalarında, 28 Şubat faşizminde yaşanan budur.

3 Kasım 1839-3 Kasım 2002 arasında içeriden devşirdikleri küçük adamlarla birlikte vesayetlerine aldıkları bir Türkiye şekillendirme çabasındaydılar. Zahiren bağımsız esasta ise özünden kopmuş, masonların, Kraliçe’nin güdümünde bir devlet ve bu devletin kendisi gibi mazisiyle, özüyle, alâkası kalmamış, kalbi boşaltılmış vatandaşları…

İslâm’ın bin yıllık Sancaktarı’ndan zalimce intikam alınıyordu. Bu plan, bir buçuk asır boyunca en sinsi ve en ağır şekilde tatbik edildi. Önce Düyun-ı Umumiye, sonra da IMF ile tesis edilen para politikaları. Dış merkezlerden bakan tayin etmeler, darbelerle fabrika ayarlarına çekmeler. Bu Türkiye’nin milIî geliri düşüktü, dünyada itibarı yoktu. Türklere tanınan en büyük imtiyaz, Avrupa şehirlerinde işçi olarak çalışıp sokakları süpürmekti.

14 Mayıs 1950 seçim zaferine Beyaz İhtilâl denmişti

3 Kasım 2002 Anadolu İhtilalidir.

Bu millet, 14 Mayıs 1950’de “yeter söz milletindir!” diye Tek Parti zorbalığına karşı ayağa kalkmış, 6 Kasım 1983’te dört eğilimi toparlayarak kardeşliği pekiştirmiş, 3 Kasım 2002’de ise “yeter, söz de karar da milletindir” diyerek 2023 ve 2071 Hedeflerine doğru kutlu bir yürüyüşe başlamıştı. Bu yürüyüşle yollar, tüneller, köprüler, geçitler, hava meydanları, hızlı trenler, sağlıktaki inanılmaz hamleler, herkesin ev sahibi olması gibi asırlık hizmetler gerçekleştirildi. Enflasyon, yüzde 70’lerden aşağıya çekildi. IMF mahkûmiyetine son verildi.

Önce gidenlerden de dinlediğimiz gibi 1992’deki ilk Amerika ziyaretimizde biz de yaşamıştık. Türkiyeliyim deyince “Türkiye nerede?” sorusuna muhatap olmuştuk. 2017’de ise Washington’da insanlar İstanbul’un semtlerini, mağazalarını sayıyorlardı. Bu Türkiye istenmezdi. Sultan Abdülaziz’in tahttan devrilmesindeki sebeplerden biri, dış borçları ödemeye başlamasıdır. Hâlbuki faiz lobisi, bugün olduğu gibi o gün de borç verip sürekli sağmak istiyordu. Kalkınan, büyüyen ve bölge gücü hâline gelen bu Türkiye, malum çevreleri rahatsız ediyordu. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın 2009’da Davos’ta İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Perez’e “one minute!!!” dediği akşam emekli büyükelçilerimiz ekranlarda aynen şunu demişlerdi: “Türkiye artık bitti!” Türkiye, aksine daha da güçlendi vesayet prangalarını kırıp müstakil hâle geldi. İttihadçılar, bir moda olarak hürriyetin lafını ediyorlardı. Şimdi ise hürriyetin kendisi gelmişti. Hür, bağımsız ve itibarlı bir Türkiye doğmuş ve bu devlet yalnızca kendi vatandaşlarının değil ümmetin de ümidi olmuştu.

Bu yürüyüşü 15 Temmuz ihanetiyle durdurmak istediler. Yeniden şahsiyetine kavuşmuş Türk milleti, bu defa tankları görünce evine kapanmadı, o tankların üstüne yürüdü, jetleri çaresiz bıraktı ve lideri Erdoğan’la Yeşilköy hava meydanında buluşarak darbeyi püskürttü.

15 Temmuz sonrası FETÖ’cü ajanların ordu, polis, yargı gibi kurumlardan ayıklanmasıyla buralar daha bir sağlamlaştı. Şimdi ASELSAN başta olmak yerli kuruluşlarımızla millî harp ihtiyaçlarımızı yapıyor, bazılarını ihraç da ediyoruz. Böylece Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtıyla Suriye’de aleyhimize kurulan oyunu bozduk. DEAŞ tiyatrosuna son verdik. Artık Batılı başkentlere mahkûm bir Ankara yoktur. İstediği zaman istediği devletle iş tutan bir Ankara vardır. Bu başkentin iradesi, o atıl ve sesi soluğu çıkmayan İİT’yi bile harekete geçirip BM’den Filistin lehine karar çıkartabildi.

15 Temmuz’da darbe teşebbüsüne maruz kalan Türkiye, 2017’de yüzde 7 kalkınma hızını yakalamış, Montrö Sözleşmesini en azından tartışmaya açacak olan asrın yatırımı İstanbul kanalı için kolları sıvamıştı. Bu Türkiye’nin liderleri, 2023’ü bile beklemeden artık Küresel Güç hâline geldiğimizi haber veriyorlardı.

Mason, siyon ve haçlı dünyası, iyice huylanmıştı.

3 Kasım 1839’dan beri yaptıkları boşa gidiyordu.

Bu Türkiye, sadece maddi kalkınmayı yakalamamıştı. Taksim’e cami de yapmışlardı. Her AVM’de mescid açılmıştı. Bu gidişle Ayasofya’yı da ibadete açarlardı. Bu sebeple iş birliği yaptıklarıyla ortaklaşa çalışarak her imkânı kullanıp 3 Kasım 2019’a kadar Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ı silmek istediler. Ancak bu plan, Sn. Devlet Bahçeli’nin tehlikeyi görerek erken seçim teklif etmesi, Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan’ın da kabul etmesi ve Cumhur İttifakı kurulması üzerine oyunları bozuldu. Aynı çevreler, bunun üzerine bir cumhurbaşkanlığı çatı adayı çıkartarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yolunu kesmek istediler. Ancak bu da hüsranla bitti.

Masonlar, Siyonlar, Haçlılar, IMF’ciler, Mandacılar, FETÖ’cüler, Esadçılar, Ahmaklar, Bölücüler ve yerli işbirlikçileri, bunun üzerine son silahlarını çektiler.

Türkiye düşmanlarının son silahı:

Dolardır,

Avrodur,

Dövizdir.

Bunlar, doğrudan doğruya vatandaşın bütçesini ilgilendirmektedir. Şimdi vatandaşın canını yakarak milletle Cumhurbaşkanı arasındaki sağlam köprüleri kundaklamak istiyorlar. Bu yapılan, bu defa jetle, tankla değil, dolarla avroyla darbe yapma isteğidir.

Bunlar yaşanırken Le Point adındaki Fransız dergisinin de bu hafta Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanının resmini kapak yapıp üstüne “le dictateur” yazması tesadüf olabilir mi?

Aynı merkezler, 110 sene evvel de aynı kelimeyle Abdülhamid Hân’a saldırıyorlardı. Avrupa, diktatör, Tevfik Fikretler, Resneli Niyaziler ve daha niceleri “de müstebit” diyorlardı.

Bunlar, Sultan Abdülaziz’i katlettiler, Sultan Abdülhamid’i sürgün ettiler, Adnan Menderes’i astılar, Turgut Özal’ı yalnızlığa mahkûm ettiler, Necmettin Erbakan’ın üstüne cuntacılar, kirli sermaye ve besleme basınla saldırıp düşürdüler.

Buna rağmen Allah’a şükür ki bugün daha güçlüyüz.

Recep Tayyip Erdoğan’ı hesaba katmamışlardı. Zira onlara göre O’nu “muhtar bile yapmazlar”dı. Bilmiyorlardı ki Tayyip Erdoğan, Erdem Bayazıt’la birlikte “Ölüm bize ne uzak, bize ne yakın ölüm/Ölümsüzlüğü tattık, bize ne yapsın ölüm?” diyen nesildendi. Yola kefeniyle çıkmıştı. Bundan dolayı “suikast ihbarına rağmen Saraybosna’ya nasıl geldiniz?” sorusuna Yeşilköy gecesini hatırlatmadan kadere atıfta bulunarak “işte biz de bunun için buraya geldik” diyebilen cesur bir liderdir.

Yaşadıklarımız, parti mes’elesi değildir.

Seçim mes’elesi de değildir!

Bu, bir büyük dâvâ ve büyük bir millet meselesidir.

Onun için dâvâ ahlâk, şuur ve sorumluluğuyla hareket edilmelidir.

O devrin ABD Başkanı G.W. Bush’un II. Irak işgali başladığında “bu bir haçlı seferidir” demesi unutulmamalı. Dualarınızla ve fiilen Reis başta olmak üzere yerli ve millî olan herkese ölümüne sahip çıkmalısınız…

.BRÜTÜS

2018-05-24 02:00:00

A -

A +

Bir makama gelen sanır ki bütün iyilik yaptığı insanlar ona sâdıktır, vefâlıdır, dar ve zor zamanında yanında yer alır. Ne var ki bir zaman sonra bunların tam aksini yaşar. İşbaşındaki idareci, bu değişmez kaideyi bilir fakat buna rağmen önünde el pençe divan duranları, dostlarına tercih eder. Hâlbuki onların çoğu, dün kendisini küçümsemiş, hakaret etmiş, çekiştirmişti. Nitekim değişmemişlerdir; fırsatı bulunca taşıdıkları hıncın gereğini yaparlar.

İnsanın hakiki ve samimi dostları ancak bir elin parmakları kadardır. Ancak; insan, işbaşına gelince iyi gün dostları, riyakârlar ve çıkarcılar tarafından etrafı sarılır, hakiki ve samimi dostlar uzağa düşerler. Zaten doğruyu söylediği için onların sözleri, çok da hoşa gitmez. Zira dostların yerini alan dost taklitçisi şaklabanlar, onu neredeyse yanılmaz olduğuna inandırmışlardır.

Julius Caesar, Roma Cumhuriyeti’nin namlı lideri, yazar ve meşhur bir tarihî simadır. Senatonun yetkilerini kısıtladığı gerekçesiyle senatörler, MÖ 15 Mart 44’te senatoda kendisine bir suikast düzenleyerek canına kastedip öldürürler. Birçok suikastçı saldırgan vardır. Onlardan biri de Jül Sezar’ın evlatlık edindiği Marcus Junius Brutus’tur. Sezar, yerde kanlar içindeyken son nefesini vermeden onu görünce gayrı ihtiyari şöyle der “sen de mi Brütüs!’’ Bu hükümdar, Roma’yı idare etmiş, ancak Brütüs’ün karakterini okuyamamıştır.

Başvekil Adnan Menderes, 10 yıllık başarılı icraatıyla ülkeyi geri kalmışlıktan ‘’kalkınmakta olan ülke’’ derecesine yükselten insandır. Onun kabinesindeki bakanlardan biri de Ethem Menderes’tir. Bu insan, Menderes ailesinde yetişmiş ve kendi soy isimlerini verdikleri bir kimsedir. Alıp, okutup, yetiştirip bakanlığa kadar taşıdıkları Ethem Menderes, Yassıada yargılamalarında Adnan Menderes’i müdafaa etmedi, lehine konuşmadı. Bu acı hâli herhâlde Hazreti Ali’nin şu sözü en güzel şekilde açıklamaktadır:

Hazreti Ali’ye bir gün “filan kimse sizin aleyhinize konuşuyor’’ derler. ‘’Nasıl olur? Ben ona iyilik yapmamıştım ki!’’ diye karşılık verirler. Bir gün de yakın dostları, ‘’sizden önceki halifeler zamanında bu kargaşa yoktu, şimdi niye var?’’ derler. Buyurdukları cevap, muhteşemdir: ‘’Onların müşaviri bendim, benim müşavirim sizlersiniz’’.

Konstantiniyye fethedilip İstanbul olduktan sonra ilk ölüm cezası, sadrazam Çandarlı Halil Paşa’nın idam edilmesidir. Şanlı Peygamberin -aleyhisselam-fethe dair muştusu varken sadrazamın kuşatma esnasındaki muhalif tavrı, fetihten sonra Fatih tarafından idamla cezalandırılmıştır.

Kırım, Osmalıda yarı muhtar bir idari hanlıktır. Kırım hanları ordunun sefere çıkmasında asker vermekle mükelleflerdi. II. Viyana Kuşatmasında Kırım Hanı Murat Giray’a düşmanın geçeceği bir geçidi tutma vazifesi verilir. Ancak düşman ordusu gelince bu han, şu sözlerle Osmanlıya da kendi ırkına da dinine de istikbale de ihanet eder. “Düşmana yol verelim ki Osmanlı kıymetimizi anlasın!’’ Böylece 12 Eylül 1683’te tarih ve talih aleyhimize döner. Hâlâ kendimizi toparlayamadık.

Sultan Abdülhamid Han “Toplantı bitince nazırların yarısı İngiliz, yarısı Fransız sefaretine gidiyorlar’’ der. Tabiî bunu haber vererek izin alarak yapmıyorlardı. Sadrazam Midhat Paşa’nın Abdülaziz Han’ın öldürülmesiyle alâkalı olarak mahkemeye dâvet edilince İzmir’de Fransız konsolosluğuna sığınması ise bu ‘’hürriyet kahramanı’’ için tam bir utanç vesikasıdır.

Turgut Özal’ın şu sözleri, derin bir pişmanlığın ifadesidir:

-Mesut’u partinin başına getirmem, Semra’yı ilin başına getirmem, siyasette vefa olduğunu sanmam, benim üç hatamdır.

Hasan Celal Güzel, dobra konuştuğu için onu değil, Kenan Evren’in tavsiye ettiği Alman ekolünden Mesut Yılmaz’ı başbakan, etrafı ‘’papatyalar’’ denen aşağılık, menfaatçi, sosyete bozuntusu kadınlar tarafından çevrili eşi Semra Özal’ı da insan kıtlığı varmış gibi ANAP İstanbul il başkanı yapmıştı…

Cumhurbaşkanı olup Çankaya’ya çıkınca yalnızlığa mahkûm oldu. Başbakan yaptığı insanlar bile telefonuna çıkmıyordu. Bu yüzden yeni parti kurma hazırlığındaydı. Tam o sırada şüpheli bir şekilde öldü veya öldürüldü.

Bu bahiste anlatacak çok şey var. Çoğu çok kimse tarafından bilinmekte. Ne var ki bilindiği hâlde riayet edilmediği için tarih tekerrür etmekte. Bilgi uygulanırsa yerini bulur. Mevzuu, kölelikten devlet adamlığına yükselip Emevi Devleti’ni yıkarak Abbasi Devleti’nin kurulmasına vesile olan ancak kendisi de bir suikastla can veren efsane isim Ebu Müslim Abdurrahman bin Müslim el Horasanî, çok güzel şekilde hülasa etmektedir:

-Onlar, zarar gelmeyeceğinden emin oldukları için dostlarını kendilerinden uzak tuttular. Düşmanlarını ise kazanmak için yakınlarına aldılar. Yakınlarına aldıkları düşmanlar, dost olmadı. Uzaklaştırılan dostlar da düşman oldular. Herkes düşman olunca da yıkılmaları kaçınılmaz oldu.

İnsanları idare etmek, razı etmek, memnun etmek çok zordur. Kırk gün iyilik gören bir gün bir yanlışlık gördüğünde düşman kesilir. Bundan olsa gerek ki İmam-ı âzâm ebu Hanife Numân bin Sabit, bir dâhi ve Hanefi mezhebini kurucusu iken, kırbaç altında şehit olmaya razı oldu ama idareciliği kabul etmedi.

Gelen-gidenin çokluğu üzerine Seyyid Abdülkadiri Geylani hazretlerinin genç bir öğrencisi, hayret ve hayranlığını gizleyemez “Efendim, ne kadar çok seveniniz var!’’ Gavs-ı âzâm, şu veciz ve pırlantadan cevabı verirler:

-Evlâdım; insanlar, bugün sever, yarın söverler; Allah seviyor mu? Sen onu haber ver!

Mehmet Akif de hayıflanmasını mısralarla dile getirmiş:

Geçmişten adam hisse kaparmış

Ne masal şey!

Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?

Tarih’i tekerrür diye tarif ediyorlar;

Hiç ibret alınsaydı tekerrür mü ederdi?

.DEĞERLENDİRME

2018-05-23 02:00:00

A -

A +

3-5 kişi hariç, Muharrem İnce taraftarları CHP’de liste dışı kaldı. Bu yapılanın partinin cumhurbaşkanı adayı üzerinde kötü etki yapmaması mümkün değildir. İsmi geçenin mitinglerde zaten yalnız bırakıldığı, partisinden destek görmediği söylenirken bir de Meclis’te kimsesiz kalmıştır. Bu şartlardaki bir adayın cumhurbaşkanı seçilme şansı, yola çıktığı güne göre daha da azalmıştır. İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener’e gelince. Toplum, cumhurbaşkanlığı kampanyasını hissetmedi, ne dediği pek işitilmedi.

Tablo o ki erken seçim kararı alındığında en güçlü aday olan AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, bugün desteğini daha yukarıya çekmiştir:

Bunda bildik diğer sebeplerin yanında İİT İstanbul Zirvesi, Yenikapı ve Bosna mitinglerinin de büyük payı vardır. Gerçi İİT İstanbul Zirvesi, içeride siyaset devşirmek gibi ayıplanacak bir maksatla yapılmadı. Ancak bu vesileyle bir dâvâ adamının dâvâsını takipteki azmi, kendini bir kere daha gösterdi. Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin konuşmaları, vatandaşın yüreğine dokundu.

Ortaya konan başarı az değildi:

ABD Mayıs’ın 14’ünde sefaretini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıyınca Filistinli siviller, protesto gösterilerine başladılar. İsrail, olanca hunharlığıyla 3 bine yakın Filistinliyi yaraladı, 70’e yakın insanı da katletti. Bu faciadan sadece 4 gün sonra İİT üyesi devlet temsilcileri, Türkiye cumhurbaşkanının çağrısıyla İstanbul’da toplanmışlardı. Misafirler, aynı gün Yenikapı’daki mitinge de iştirak ettiler.

Recep Tayyip Erdoğan, Yenikapı’dan iki gün sonra da Avrupalı Türklerle Saraybosna’da buluştu. Yenikapı’da yüz binler, Saraybosna’da on binler vardı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Bosna’da miting yaparken aynı pazar günü Başbakan Binali Yıldırım da Diyarbakır’da Kudüs’e lânet mitingi yapıyordu. Her üç mitingde de meydanlar, Türk bayrakları ile uçsuz bucaksız gelincik tarlalarına döndü.

Bütün bunların Tayyip Erdoğan’la partisine ve Cumhur İttifakı’na artı puanlar getirdiğinde şüphe yoktur. Daha önce de hükûmetin açtığı bir hayli muhtevalı ekonomik tedbirler paketi, konut alımında faizlerin düşürülmesi, emeklilere her dinî bayram öncesinde bin lira hediye edilmesi gibi kararlar, Cumhurbaşkanı ile Cumhur İttifakı partilerinin elini daha da güçlendirmişti.

Her seçimin belirleyici unsuru vardır. Bize göre bu seçimin belirleyici unsuru emeklilerdir. Eli darda, geçim zorluğunda olan 12 milyon emeklinin bu bin liralarla yüzü güldü. Bu gülüş, seçime akseder. Emekli sayısı, 60 milyon seçmenin beşte biridir. Kaldı ki aileleri de var. Onlarla birlikte 12 milyon, birkaç kat katlanır.

Bunlar doğru; ancak dile gelmesi gereken başka gerçekler de var:

Döviz, bir türlü gerilemiyor. Eğer, bu bir savaşsa kan kaybedilmekte. Seçim günleri demeden acilen tedbirler alınmalı. Piyasalar tedirgindir.

Diğer taraftan TL eridiği, enflasyon da düşmediği için dar gelirli, emekli, küçük esnaf, ayın sonunu getiremiyor. Maaşlar ayın yarısında tükenmektedir. Kredi kartı borçlarının tekrar bir sıkıntı olarak gündeme gelmesinden endişe edilmeli.

Bir başka gerçek de şudur:

Bu millet, partiye, listedeki isme, belediye başkanına değil Recep Tayyip Erdoğan’a oy vermektedir. Vatandaş, O’nun samimiyetini, ümmet sevdasını, millet aşkını, din gayretini, ecdat muhabbetini, istikbal yürüyüşünü görüyor, takdir ediyor ve bundan dolayı desteğini reyle ve duayla devam ettiriyor. Bu millete kalp burukluğu yaşatmak olmaz. Seçmen, oy verirken yerine göre listeye rağmen, fakat “Reis muhabbetiyle” mührü basacaktır. Bu daha evvel de olmuştu. Bu defa daha fazla olmakta. Bu yüzden ittifak içinde oy geçişleri mümkündür. Bazı isimlerde ısrarın izahı yoktu. Hoşa gidenleri tercih etmek değil, doğru söyleyenleri tutmak esastır.

Kazanmak mı?

Hep konuştuk, yazdık, vatandaşlarla sohbetimizde söyledik ve söylüyoruz:

-Recep Tayyip Erdoğan, birinci turda kazanır.

-Cumhur İttifakı da TBMM’de çoğunluğu alır.

Şu var ki oylar kazanılırken gönüller kaybedilmemeli.

Sevinç, sevinç olarak yaşanmalı.

Sevinç, buruk kalble yaşanmamalı.

.HANGİ BARIŞ GÜCÜ?

2018-05-22 02:00:00

A -

A +

ABD’nin 14 Mayıs’ta büyükelçiliğini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıması ve İsrail’in, bu hukuksuzluğu protesto eden Filistinlilere kırım yapması üzerine İİT-İslam İşbirliği teşkilatı, 18 Mayıs’ta İstanbul’da olağanüstü olarak toplandı.

Gün boyu süren müzakerelerden sonra varılan kararlar, sonuç bildirgesi ile ilân edildi. Uzunca bir giriş ve 30 maddeden meydana gelen bildiri incelendiğinde birlik üyelerinin övülen tasarrufları bir yana bırakılırsa Filistin’e yapılan haksızlıklara karşı ortaya konan tavır arayışları, şu kelimelerle bitmektedir. “…kınar”, “…çağırır”, “…davet eder”, “…talep eder”. Böyle biten sözlerin tek taraflı beyan olduğu ve riayet edilmediğinde bir müeyyidesinin bulunmadığı malumdur.

30 madde içinde en öne çıkan 4. Madde, 15. Madde ve 20. Maddede dile getirilen hususlardır. 4. Madde ile İsrail saldırganlıklarını önlemek ve Filistin halkını korumak için bir Uluslararası Barış Gücü kurulmasının gereği üzerinde durulmaktadır. 15. Maddede büyükelçiliğini Kudüs’e taşıyan ve taşıyacak olan veya Kudüs’ün İsrail’in başkenti olduğunu kabul eden devletlere karşı müeyyideler uygulanması dile getirilmektedir. 20. Maddede ise işgalci İsrail yerleşim yerlerinde üretilen malların piyasalara girişini engelleme çağrısı yer almaktadır.

İİT üyesi devletler, teşkilata karşı mali mükellefiyetlerini yerine getirdikten sonra şu 3 madde temenni olmaktan çıkıp tavizsiz olarak tatbik edilse İsrail biraz olsun gemlenmiş, Filistin halkı da nefes almış olur. Ancak, İİT, bugüne kadar 1948’de kurulan, 1967’de yaptığı işgallerle topraklarını daha da genişleten, dünyanın gözü önünde Filistin’i gasbetmeye, tüketmeye, Filistin halkına zulmetmeye ve Kudüs’ü, Mescid-i Aksa’yı taciz etmeye devam eden İsrail’e karşı kalıcı bir iş çıkartamamıştır. Bu İsrail, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mirac mucizesinin menzillerinden 1969’da Mescid-i Aksa’yı yakma gibi bir çılgınlık göstermişti. Teşkilatın kurulma tarihi de bu zamandır. 50 senelik bir teşkilat, 70 senelik bir İsrail için caydırıcı olamadı. İsrail, 7 milyon ve dünyadaki Yahudi sayısı en fazla 20 milyon iken dünya Müslümanları 1.750 milyar civarındadır. Evet; doğrudur; nüfus tek başına yetmez. İsrail, teknolojik imkânlara sahip, dünya finans, basın ve sinema sektöründe vs. söz sahibi ama bunlar, Müslümanlar için haklı mazeretler midir? Büyük nüfusu olmayan bir devlet de asla büyük devlet olamaz.

Petrol başta olmak üzere neredeyse bütün yer altı kaynakları İslâm coğrafyasındadır. Ne var ki siyon ve haçlı güçler, 20. Asırda Müslümanları parçaladılar. Başsız bıraktılar. Diledikleri yere diledikleri idareleri getirdiler. Şuur zayi oldu. Neticede teknoloji, basın, sinema gibi etkili güçler, paraya dayanmaktadır. Belli başlı Arap devletlerindeki para, İsrail’den az değildir. İsrail, bunu kendi ideolojisine, siyon ideallerine, “arz-ı mev’ud”a kullanmakta, Arap denilen yerlerin öz ülkesinin işgalcileri ise nefslerine harcamaktalar. Filistinli mazlumların, bebeklerin kanı yalnızca İsrailli katillerin değil, Arap dünyasındaki gafillerin de elindedir.

İİT 57 devlettir. Arap Birliği 22 devlettir. Ne İİT, İsrail zulmünü durdurup Kudüs’ü kurtarabilmekte ve ne de Arap ligi de denen kaçıncı ligde olduğu belirsiz Arap Birliği, zerrece bir fayda temin edebilmektedir! Nasıl olsun ki? İİT’nin merkezi SA’nın Cidde şehri, AB’nin merkezi de Kahire’dir. Ne yazık ki bugün Suudi Arabistan ve Mısır Filistin’e değil, İsrail’e yakındır. Her ikisi de Washington güdümündedir.

Talep ederek, davet ederek, kınayarak kimse bildiğinden vazgeçmez. Bildirgede şöyle denseydi o zaman kaale alınırdı:

-Bölgemizde bir asırdır yaşanan haksızlıklar ve Filistin halkına karşı yapılan soykırımdan farksız katliamlar ve Kudüs ve Mescid-i Aksa mukaddes mekânlarımızın maruz kaldığı tecavüzler, İslam dünyasının sabrını taşırmıştır. Ya İsrail ve Filistin için iki devletli formül tatbik edilir, Doğu Kudüs, Filistin’in başşehri olarak kabul edilir, Gazze hapishane olmaktan çıkarılır, İsrail’in zulümlerine son verilir veya İslam ülkeleri İslam Barış Gücü’nü kurarak bölgede barış ve adaleti temin ederler!!!

“BM Barış Gücü” adlı silahlı turistlerin, bugüne kadar nerede, kime, ne faydası oldu?

Kıbrıs’ta, Afganistan’da, Bosna’da… nerede?

Srebrenitsa’daki Hollandalı albay gibi yarın Filistin’de de barış gücü komutanının Filistinli mazlumları Yahudi askerlere teslim etmeyeceğine nasıl emin olabiliriz?

Kurulması gereken İslam Barış Gücü’dür.

İİT bunu düşünmeli.

.KOSOVA-KUDÜS-BOSNA

2018-05-21 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, dün Bosna-Hersek devletinin başşehri Saraybosna’daydı.

Sn. Erdoğan, daha evvel de Bosna’ya resmî ziyarette bulunmuştu. Ancak bu seferki ziyaret, çok başka bir anlama sahiptir. Önceki ziyarette Boşnaklarla buluşmuştu. Bu defa ise Boşnak kardeşlerimizle beraber hemen bütün Avrupa devletlerinden Bosna’ya gelen Türklerle de buluşuldu.

Almanya, Avusturya, Hollanda, Fransa, Belçika gibi hemen bütün Avrupa memleketlerinde 60 yıla yakın bir zamandır milyonlarca Türkiye Türkü yaşamaktadır. Bu insanlar, çifte vatandaş olsun-olmasın aynı zamanda Türkiye’de seçmendir. Bu sebeple Türk siyasetçilerin bu seçmenlerle miting yapıp kendileri ve Türkiye’ye dair projelerini anlatma ihtiyacı bulunmaktadır.

24 Haziran’da Türkiye’de genel seçimler ve Cumhurbaşkanlığı seçimi yapılacaktır. Recep Tayyip Erdoğan, cumhurbaşkanlığı seçiminde aday olmak itibariyle Türklerin yaşadığı Avrupa şehirlerini ziyaret ederek seçmeniyle buluşmak istedi ama miting talebi iletilen hükûmetler, izin vermediler. Hâlbuki, aynı merkezler, bölücü terörist örgüte fiilen veya tele konferansla miting ve propaganda yapmasına hiçbir engel çıkartmamaktadır.

Saraybosna ise elbette farklı davranacaktı. Seçmenle Avrupa şehirlerinde hasret gidermek mümkün olmuyorsa seçmen, Saraybosna’ya gelirdi. “Avrupa Türk Demokratlar Derneği” böylece Saraybosna’da bir miting tertipleyerek Sn. Erdoğan’ı konuşmacı olarak davet etti.

Tayyip Erdoğan, 18 Mayıs 2018 Cuma günü Yenikapı’da icra edilen “İsrail’e lanet, Filistin’e destek” adlı muhteşem mitingden iki gün sonra bu defa Saraybosna’daydı.

Bizim yüreğimizin yarısı Rumeli, diğer yarısı Orta Doğu’yla Türkistan’dır. Yüreğimiz, şanlı Cuma günü milyon civarındaki diri şuurlarla Yenikapı’da attı; Pazar günü de aynı şuurla Saraybosna’da attı.

Bosna Buluşmasının sebebi her ne kadar siyasi olsa da asla politik değildir. Bu bir millî şuur şahlanışıdır. Filistin mitingi de Saraybosna mitingi de bir dönüşün hikâyesidir. Bu bir zamana, mekâna ve vazifeye dönüştür. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Yenikapı konuşmasındaki tesbit, hüküm ve mükellefiyet cümlesi oydu: “Filistin, bugüne kadar Kudüs için elinden geleni yaptı; şimdi Kudüs nöbetini biz devralıyoruz!..”

Kudüs için aynı ruh ve aynı şuur seslenişi, bu defa aynı ümmet-iki devlet olduğumuz kardeş bir iklimden, Avrupa’nın göbeğinden yükseldi. Kelimeler farklı olsa da niyet ve mana aynıdır. Saraybosna Buluşması, basit bir oy toplama esnaflığı değildir. Yiğidin düştüğü yerden doğrulup Kızılelma’ya yönelmesidir:

Yenikapı’da manası ve maddesiyle 1 milyon yürek çarptı. Saraybosna’da ise 100 bin. Avrupa’dan gelen vatandaş yekûnu bu sayıda olmayabilir. Ancak mevcut, yerli Boşnaklarla 100 bindir.

Bu 100 bin sayısının bizim için büyük bir değeri vardır. Onun için Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, Devlet-i ali Osman Padişahı’nın izinden giderek I. Murad Han’ın ruhaniyeti ve Gazi Hüsrev Beyin secaati altında Bosna’da haklı davamızı dünyaya haykırmış, bir aşkın ateşini yeniden tutuşturmuştur:

Rumeli’ye veya diğer adıyla Avrupa-i Osmani’ye son giden Osmanlı Sultanı V. Mehmed Reşad Han’dır. Sultan Reşad, bölgedeki ihtilafları ortadan kaldırarak millî birliği tesis etmeye; kendi deyimiyle milletle buluşmaya gidiyordu. Bu arada büyük ceddi I. Murad’ın Kosova’daki Meşhed-i Hüdavendigar denen türbesini de ziyaret edecekti. 5 Haziran 1911’de İstanbul’dan yola çıktı. İlkin Barbaros Vapuru’yla Selanik’e vardı. Daha sonra trenle devam etti. Selanik’in ardından Üsküp, Priştine ve Manastır’ı ziyaret etti. Şimdiki sun’i coğrafya ile söylemek gerekirse Yunanistan, Makedonya ve Kosova’da te’ba ile buluştu. Cavid Paşa, Priştine’de askeri Hünkâra takdim etti. Padişah, gördüklerinden memnun kalarak şunu söyledi:

-Ordu, devletin ruhudur! Ruhsuz vücut yaşayamayacağı gibi, ordusuz devlet de yaşayamaz!

Müslim ve gayrimüslim halk, her yerde Padişahı bağrına bastı. Heyecan zirvedeydi. Rumeli’de müthiş bir rüzgâr esti. Bu rüzgâr, 16 Haziran 1911 günü şahikaya çıktı:

Murad Bey iken Osmanlı’da ilk defa “Sultan” sıfatını kullanan I. Murad, 28 Haziran 1389’da I. Kosova Meydan Muharebesini kazandıktan sonra Miloş Obiliç adlı bir Sırp askerinin suikastıyla harp meydanında şehid düştü. Aynı yere iç uzuvları defnedildi. Defin mahallinin üzerine bir de türbe yapıldı.

Bu tarihî ziyaret münasebetiyle türbe yakınına bir otağ kuruldu, otağın yanına mihrab, minber ve kürsü kondu. Sultan geldiğinde ayandan/senatörlerden İsmail Hakkı Bey, cemaate vaaz vermekteydi.

Sultan Reşad, asırlardır Rumeli’de bir nöbetçi gibi duran dedesinin türbesini ziyaret ederek dua ettikten sonra 100 bin evlad-ı fatihan ile birlikte Cum’a namazını kıldı. İmamlığı da İsmail Hakkı Bey yaptı. Kosova sahrası tekbirleriyle inledi.

Sultan Reşad, 26 Haziran’da İstanbul’a döndü. Allahu ekber!!! nidaları ise o toprak, o sema ve o yüreklerde kaldı.

Hep de kalacak.

Kosova ve Kudüs’ten yükselen tekbirler, dün Saraybosna’da birbiriyle buluştu. Daha buluşacak çok tekbir var!

Bir kere söylenmeye görsün; tekbirler hep yaşar!

Allahu ekber!

.İSLAM İŞBİRLİĞİ TEŞKİLATI DA İMTİHANDA!

2018-05-18 02:00:00

A -

A +

İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı’na üye devletler, bugün öğleden evvel İstanbul’da aynı çatı ve aynı masa etrafında buluşuyorlar. Bu aynı zamanda bir zaman ve mekân buluşmasıdır. Bugün Cuma’dır; dünyada ve ahirette en üstün gündür. Aynı zamanda Ayların Sultanı Ramazandır. İslâm İşbirliği Teşkilatı, Ramazan ayının ilk Cumasında 94 sene öncesine kadar burada bir masa etrafında buluşanların her birinin Hilafet Merkezi olan, Payitaht’ta, Dar’ül Hilafe’de bir araya gelmekteler.

Toplantı sebebi, ilk kıblemiz Kudüs ve yüreğimizdeki yaralardan Filistin’dir. Türkiye, teşkilat dönem başkanlığı kendisinde olduğu için İsrail’in Filistinli Müslümanları kitleler hâlinde katletmesi üzerine olağanüstü toplantı çağrısı yaptı. Teşkilat, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın çağrısı ile 13 Aralık 2017’de İstanbul’da bir toplantı daha yapmıştı. Olağanüstü yapılan o toplantıya İslâm Zirvesi adı verilmişti. Müzakereler sonunda Amerikan Başkanı Donald Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti kabul ederek ABD sefaretini buraya taşıma kararı reddedilmiş ve İİT imzasını taşıyan red kararı, BM’den de geçirilmişti.

Bugünkü toplantının böyle bir ilk safhası vardır.

Buna rağmen Filistin’e bu vahşet yaşatıldı. Demek oluyor ki Washington yönetimi, İİT’nin ve BM genel kurulunun aldığı kararı hiç umursamıyor. Umursamadığı için büyükelçiliğini İsrail’in kuruluş tarihi olan 14 Mayıs 2018’de Tel Aviv’den Kudüs’e taşıdı. Bu zorba adım, Filistinlileri haklı olarak gösterilere sevk etti. Başşehirleri Kudüs ellerinden alınıp İsrail’e bağışlanıyordu. Göstericiler silahsızdı. Sadece gösteri ve protesto haklarını kullanıyorlardı. Ancak Boşnak kasabı Ratko Mladiç’i aratmayan İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, vatanları işgal edilmiş, kendileri de hak ve hürriyetlerinden mahrum bırakılan Filistinlilerin üstüne kurşun ve bomba yağdırdı. 70’e yakın şehid verildi, 2 binin üstünde insan yaralandı. Bu katliamdan dolayı Türkiye cumhurbaşkanı Erdoğan, resmî temas maksadıyla bulunduğu Londra’dan İİT’yi 18 Mayıs tarihinde İstanbul’da toplantıya çağırdı.

İslam İşbirliği Teşkilatı’na üye devletlerden 3-4’üyle aramız ya kötü veya hoş değil. Geçen seferki toplantı, gerek devlet başkanı seviyesindeki iştiraklerle ve gerekse iştirak eden devlet sayısı itibariyle çok iyiydi. Bu defa da aynı netice alınacak mıdır? Bugün belli olacak. Eğer, teşkilata mensup devletlerin mümessilleri, bugün İstanbul’da olup 13 Aralık 2017’deki kararlarının arkasında durmazlarsa BM gibi İİT’nin varlığı da sorgulanır. İİT, 57 devletin üye olduğu bir teşkilattır. BM’ye üye devlet sayısı 193’tür. Bunun 57’si aynı zamanda İİT’de yer almaktadır. 57 devletin her biri samimi, şuurlu ve dâvâ gayretine sahip olsalardı, İİT yalnızca ses getiren kararlar almaz, BM’yi de hizaya getirir BMGK üzerinden yürüyen vesayeti kırar veya netice alamazsa “siz kendi yolunuza, biz, kendi yolumuza; siz, BM iseniz biz de BM’yiz!!” diye keyfîliğe son verebilirdi.

Ne var ki bu teşkilat, cesur olamadı. Ne İslâm Konferansı adını taşıdığı dönemde ve ne de yeni dönemde Filistin, Irak, Suriye, Sudan, Somali, Libya, Yemen, Afganistan, Kıbrıs, Kırım, Şarki Türkistan gibi kanayan yaralarda basit konuşmalar dışında hiçbir şey yapamadı. Bunu yapamadığı gibi Müslümanlara musallat edilen terör örgütleriyle İslamofobi ve en az bir düzine benzer konuda da bir çözüm üretemedi. İz bırakan tek iş, 13 Aralık 2017 tarihli İstanbul Zirvesi’dir. Bu da Ankara’nın dünyanın dikkatlerini zirveye çekmesiyle olmuştu. Eğer; bugün, o günkü kararlılık artmış bir şekilde tekrarlanmaz ve hukuku çiğneyerek Filistin’e zulmeden, zulmü azmettiren, Kudüs’ü gasp etmeye kalkışan devletlere karşı siyasi ve iktisadi müeyyideler hayata geçirilmezse bu toplantının bir kıymeti kalmayacağı gibi önceki de kadük hâle gelecektir. O zaman sadece BM değil, İİT da tabela teşkilatına döner. Dünyanın BM, Avrupa’nın AB diye bir mes’elesi olduğu gibi İslâm dünyasının da İİT diye bir meselesi vardır. Bunun değişik sebepleri var. Bu çatı altındaki bazı devletler fakirdir. Onların bir etkisi yok. Bazılarındaki yönetimler kendi kardeşlerinden, hatta kendi halkalarından ziyade ABD, İngiltere gibi devletlere daha yakınlar. İsmen olmasa da fiilen manda idaresi mevcuttur. Bir müddet evvel Suudi Arabistan’da Veliahd bin Halid’in görünür kılınmasıyla birlikte Lübnan başbakanı Saad Hariri’nin Riyad’da nezarete alınması ve Veliahdın Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’a Filistin artık bize yüktür, İsrail’in dediklerine uy! Şeklinde baskı yapması unutulmadı. Türkiye, Sn. Abbas’a sahip çıkmasaydı harcayacaklardı.

Gözler İİT’de:

Kaç devlet iştirak edecek, hangi seviyede temsil olacak, 14 Mayıs Faciası karşısında kim ne diyecek ve öğleden sonra Yenikapı’da yapılacak İsrail’i lanetleme mitingine kaçı katılacak, kaçı bir bahaneyle memleketine dönecek?

Bu sorular, merakla takip edilmektedir...

BAĞIŞ ÇAĞRISI:

Türk Kızılayı, yapılan yardımları, Filistin başta olmak üzere mazlum ve mağdur İslam bölgelerindeki kardeşlerimize ulaştırmaktadır. Sayfasını açarak kredi kartıyla rahat bir şekilde bağış yapılabilir. Kızılay veya bir başka kuruluş eliyle şefkat elimiz kardeşlerimize uzanmalıdır.

.KUDÜS, FİLİSTİN… BİZE EMANET!..

2018-05-17 02:00:00

A -

A +

Batılı liderlerin 15 Temmuz gecesinde ettikleri o lafı hiç unutmayacağız.

Milletin üstüne gökten ateş yağarken onlar, şöyle diyorlardı:

-Tarafları itidale çağırıyoruz!

Bir tarafta ihanete uğramış bir devlet, diğer tarafta o devletin seçimle işbaşına gelmiş kadrolarını devirip iktidarı gasbetmeye çalışan teröristler varken Batılı devlet adamları, taraflara itidal çağrısı yapıyorlardı.

İsrail, 14 Mayıs 2018 günü Filistin’de sivilleri, 8 aylık Leyla bebeği katlederken Batılılar, ezberlerini tekrar ederek yine ‘’tarafları itidale çağırıyoruz’’ dediler. Sanki ortada eşit kuvvetler varmış da bunu diyorlardı.

Dünya, bir büyük katliamın önünde susmuştur. Kerhen konuşanlar da boş laf etmekteler. Bir parça cesareti olanlarsa bilgiç bir edayla ‘’İsrail, orantısız güç kullanmamalı’’ diyerek sözüm ona adil davranıyorlar. Bunun bir benzerini Suriye’de de görmüştük. Beşar Esad, bebek, çocuk ve sivilleri katlederken bu aklı evveller, işi gücü bırakmış konvansiyonel silahla mı öldürdü, kimyevi silah mı kullandı? Diye güya fikir geliştiriyorlardı.

Filistin’de Amerikan destekli İsrail zulmü, göklere yükselirken ne batıdan, ne doğudan ve ne de kılını kıpırdatmayan İslâm âleminden gür bir ses çıkıyor. İsrail’i kınayan, üstüne giden, mert bir ses, hiçbir yerinden gelmiyor. Bunu yapmaya çalışanlar da kenarda kalmış zayıf devletler. Petrol zenginlerinde, sanayi devletlerinden çıt yok. Afrin harekâtını durdurmamız için haddini aşan bir karar alan Avrupa Konseyi ve diğer bildik kurumlar sanki kör ve sağır.

Doğru; haçlı dünyasından bir şey beklemek boşuna ümittir.

Peki; İslam âlemi denen 57 devlete ne oldu?

Şu yapılanlar, kanlarına hiç mi dokunmuyor, yürekleri hiç mi yanmıyor, vicdanları hiç mi sızlamıyor? Yoksa Suudların Amerikan tezgâhından geçmiş veliahdı gibi Filistin’i sırtta kambur görenler mi baskın?

Bu asırlık destani mücadeleyi en şerefli şekliyle ve en üst seviyede tek başına veren Türkiye’dir. Türkiye devleti, hükûmeti ve milletiyle İsrail terörüne karşı mazlum ve mağdurların haklarını aslanlar gibi müdafaa ediyor. Dönem başkanı Türkiye, İİT’yi cuma günü öğleden evvel İstanbul’da olağanüstü toplayacak. Buna dair şunu tavsiye ederiz. Şayet gelmeyen veya layıkıyla temsil edilmeyen çıkarsa onlar, İsrail’in dostu olarak ilan edilmelidir. Diğer teklifimiz de şudur. Aynı hey’et, öğleden sonra da Yenikapı’da yapılacak İsrail’i lanetleme mitingine götürülmeli. Bir haksızlığa karşı nasıl yiğitçe durulduğu, nasıl haykırıldığını görsünler.

-Dünya sussa da biz susmayacağız!

Dünya sussa bile biz susamayız, buna hak ve yetkimiz yoktur…

Ceddimizin o asaletini unutmamız mümkün mü?

Abdülhamid Hân, tahtını verdi fakat bir karış Filistin toprağını vermedi. Orası benim değil, milletimin mülküdür. Ecdadımın kanı pahasına aldığını parayla satamam dedi!!!

Biz de vermeyeceğiz!!!..

Kudüs ve Filistin toprakları, Şanlı Peygamberin -aleyhisselamın- Salahaddin-i Eyyubi’nin, Yavuz Sultan Selim Han’ın, Cezzar Ahmed Paşa’nın, Abdülhamid Hân’ın, I. Dünya Harbi’nde bu topraklar uğruna şehid düşmüş on binlerce yiğit Mehmetçiğin mirasıdır.

Zalimler, bu toprakların kimsesiz sahiplerine 1917’den, 1948’den, 1967’den beri artan bir şiddetle zulmetmekteler. Ancak biz, zulmün payidar olamayacağına iman ederiz! Bıçak kemiğe dayanmıştır. Allahü teâlâ, zalimin hasmıdır. Allah’ın yer yüzündeki aslanı Mehmetçik, dün olduğu gibi bugün de o toprakların sahipleriyle beraberdir.

Hesapların döndüğü gündeyiz.

.İSTANBUL’U KUŞATMA HAREKÂTI

2018-05-16 02:00:00

A -

A +

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu’nun eli zaten kanlıydı. 14 Mayıs 2018 Kudüs Faciası’ndan sonra artık ABD Başkanı Donald Trump’ın da eli kanlı.

Trump, BM kararıyla andlaşmalara aykırı bir şekilde Evanjelist-Siyon fundamentalizmiyle Amerikan sefaretini 14 Mayıs’ta Kudüs’e taşıdı. Bunu yaparken bir de şahsi hesap güdüyor. Yahudi lobisinin desteğini alarak ikinci kere seçilmeyi garantilemek istiyor.

Diğer taraftan Filistin topraklarının işgalinden 70 sene sonra bu defa Kudüs’ün gasbedilmesi uzak hedef olarak İstanbul’un düşürülmesine dair hazırlığın son adımıdır. 14 Mayıs 2018 Faciası, aynı zamanda İstanbul’u kuşatma harekâtıdır.

Bunu neye dayanarak söylüyoruz? Şayet gerekçesi ortaya konmazsa değeri olmaz. Tarih malumatı, tam da böyle vakitler için elzemdir. Zira tarih, masal değil, kıyas ilmidir. Kıyas yapılıp ders alınması gerekir:

Sevgisi Müslümanların kalbine sinmiş, gözlerinde kudsiyet kazanmış şehirlerimiz vardır. Bu şehirlerden başlıcaları Mekke, Medine, Kudüs, İstanbul, Buhara, Bağdat, Şam, Kahire ve Kurtuba’dır:

Endülüs, Tarık bin Ziyad’ın 711’de İberik Yarımadasını fethetmesinden sonra asûde bir İslâm yurdu olmuştu. Endülüs Emevî Devleti ve Benî Ahmer Devleti, 8 asır boyunca yüksek medeniyet eserleri verdiler. Ne yazık ki bu iklim, 15. Asır’da Haçlı Katolik dünyasının barbar saldırısıyla sarsıldı. Haçlılar, Müslümanların âdeta kanını içtiler. Topyekûn Endülüs ve bu medeniyetin merkezi Kurtuba düştü.

Belgrad, Osmanlı hayatımızda İstanbul’un tabiî hududuydu. 1878 tarihli Berlin Konferansında Sırplara istiklâl verilmesiyle Sırbistan’ın başşehri oldu. Belgrad, böylece düşmüş oldu. İstanbul’un sanki surları çöktü. Payitaht, Darül Hilafe, çok geçmeden 13 Kasım 1918’de İngilizlerle avâneleri tarafından işgal edildi. Ancak 4 Ekim 1923’te savuşup gittiler.

Çarlık Rusyası Buhara Hanlığı’nı 1868’de işgal etti. Vaki işgal 1989’da SSCB’nin dağılmasına kadar 121 sene sürdü. Bugün yeni yeni kendini toparlamaktadır.

Bağdat, ilkin 1917’de İngilizler tarafından işgal edilmişti. 2 Ağustos 1990’da I. Körfez Müdahalesine maruz kaldı. 20 Mart 2003’teki II. Körfez Harekâtıyla Amerika ve ortakları tarafından işgal edildi. Ortaklarının arasında Mısır, Suudi Arabistan ve Suriye de vardı. Bağdat, bugün Irak’ın başşehri olsa da sanki İran’ın vesayetindedir. Hâlâ bombalar patlamaktadır. Hâlâ huzursuzdur.

Kahire, ümmetten koparılarak 3 Temmuz 2013’te haçlı ve siyon güdümüne verildi. Amerika ve NATO destekli Abdülfettah el Sisi bu tarihte seçilmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’ye karşı darbe yaparak gönüllü manda idaresini kurdu. Bugün Filistin’in yanında değildir. Amerika neredeyse Sisi iktidarı da oradadır.

Şam, 1972’de Hafız Esad darbesiyle Rusya’nın tasarrufuna dâhil olmuştu. Amerika, burayı 2011’de “Arap Baharı”yla ele geçirmek istedi fakat başaramadı. Şam, merkezli Suriye bugün kargaşa içindedir, mahvolmuştur.

Suudi Arabistan günümüzde artık Amerikan eyaleti gibidir. Bu topraklar Veliahd Prens Selman eliyle şekillendirilmektedir. İnanılır gibi değil ama Mekke ve Medine’de kilise yapılması bile konuşuluyor.

1917’de İngilizler Filistin’i de işgal etmişlerdi. İngiliz-Amerikan ve Batı ortak projesiyle 1948’de İsrail devleti kuruldu. İsrail’in kurulması, Filistin, Filistinli ve ilk kıblemiz Kudüs için “Büyük Felaket”in/Nekbe’nin başlangıcı oldu.

Bugün Filistin’in başşehri Kudüs’ün uğradığı büyük felaketi yaşıyoruz. Kudüs, sözün ve insanlığın bittiği yer oldu. Buraya dayatmayla sefaret taşıdılar. Bunu protesto eden sivil Filistinliler, İsrail askerleri tarafından dünyanın gözü önünde âdeta biçildi.

Asla unutulmasın!

Kudüs’ün düşmesi Belgrad’ın kaybı gibi olur. İstanbul, nasıl ki Belgrad düştükten 40 yıl sonra işgale uğradıysa, karşımızdaki sinsi hesap sahipleri, Kudüs’ü istila ederek bunu tekrarlamak istemekteler. 15 Temmuz birinci hamleydi. Kudüs, ikinci hamledir. Kurtuba’yı 8 asır unutmadıkları gibi 6 asırdır İstanbul’u da unutmadılar.

Kudüs gasbedilirken İstanbul da kuşatılmaktadır.

Her hesap buna göre yapılmalı.

.SITMA HAREKÂTI

2018-05-10 02:00:00

A -

A +

İran ile P5+1 devletleri, 2015 yılında bir nükleer andlaşması akdetmişlerdi. P5, yıkılası BM’nin BMGK üyesi olan 5 patron üyesidir. +1 de Almanya. Az daha açmak gerekirse; 6 devlet, 3 yıl önce İran’la İran’ın nükleer silah çalışmalarına müdahil olma mevzuunda bir andlaşma imzalamışlardı. Buna nazaran, İran, bazı konularda itiraz hakkı mahfuz kalsa da BM ‘’Milletlerarası Atom Araştırması Kurumu’’ müfettişlerinin askerî üslerine denetimli bir şekilde girmesine müsaade etmektedir.

Bu andlaşmayla Batı ile İran bir anlamda orta yerde buluşmuşlardı. Batı, iddia ettiği İran tehdidine set çekiyor, İran da sürekli olarak baskı altında kalmaktan kurtuluyordu. Bu netice aynı zamanda bölgeyle dünya barışına da hizmet olmaktaydı.

İran, zikredilen andlaşmayla daha bir önünü görür olduğundan piyasalar rahatlamış ve ülkede petrol üretiminden paranın değerine ve oradan kalkınmayla ihracata kadar onlarca kalemde çok ciddi iyileşmeler yaşanır olmuştu.

Söz konusu andlaşmanın taraf, hatta başı çeken devletlerinden biri ABD’dir.

Diğerleri gibi ABD de 3 yıldan beri andlaşmaya riayet etmekteydi.

Ancak Donald Trump , seçim kampanyalarında ismi geçen andlaşmayı ‘’felaket’’ olarak ilan etti. Kötü veya zararlı bile değil de felaket. Mübalağalı bir ifade . Bu söz, o günlerde belki seçim kampanyasının malzemesi gibi görülmüştü. Ama şimdi anlaşılıyor ki öyle değil. Ne zaman, ne yapacağı ve ne diyeceği belli olmayan ABD başkanı, bu defa da hiç de gündemde yokken ‘’felaket nazariyesini’’ yeniden ileri sürdü ve andlaşmadan ayrılacaklarını söyledi.

Vaziyet şudur:

P5+1’in Amerika hariç diğer 5 devleti, andlaşmanın devamından yanadır. Dedesinin babası Müslüman Osmanlı Türkü olan İngiltere Dışişleri Bakanı Boris Johnson, üstelik de Amerika’da ‘’ İran’ın nükleer silahlara sahip olmaması için elimizdeki imkânların en iyisi bu andlaşmadır!’’ demiştir. Rusya, Fransa, hepsi bu görüşteler. Türkiye ve diğer önemli devletler de andlaşmanın yaşamasından yana. Buna mukabil, Donald Trump’ın akıldaneleri Millî Güvenlik Danışmanı John Bolton ve Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, sertlik taraftarıdır.

İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani ise andlaşmanın yeniden müzakereye açılmasına razı olmayacaklarını, ABD’nin çekilmesiyle bir boşluk doğacaksa taraf ülkelerin bu boşluğu doldurmaları gerektiğini dile getirdi. Parlamento ve halk da bu zoraki ve haksız gündeme oldukça öfkeli.

Görünen o ki Washington, bir oyun içindedir. İran’ı bu konudaki tecrübesine dayanarak ölümü gösterip sıtmaya razı etmek istemektedir. Aynı Beyaz Saray, Suudi Arabistan’ın 15 sene önce el-Kaide’ye yardım ettiğini, bu yüzden vatandaşlarının öldüğünü, yakınları ölenlerin tazminat haklarını korumak maksadıyla bu devletin Amerikan bankalarındaki 750 milyar dolarını bloke ettiğini açıklamıştı.

Türkiye, bugün İran’a reva görülen bu muameleye muhalefet ettiği gibi o muameleye de karşı çıkmıştı. Ne var ki veliahd prens bir süre sonra Amerika’ya gitmiş, denilenlere aynen riayet etmişti. Nitekim Amerika’nın İran’a yaptığı bu ‘’Sıtma Harekâtı’’nda Suudi Arabistan ve İsrail, saniye sektirmeden ABD’nin yanında yer aldılar.

İran’la olan nükleer silah andlaşmasının iptal teşebbüsü aynen o Suudi hikâyesine benzemektedir. Ancak Washington’un yanıldığı bir taraf var. İran, Suudi Arabistan değildir. İran, devlettir. ABD, Irak veya Suriye örneklerinde olduğu gibi İran’la savaşı göze alamaz.

Bir başka gerçek daha var:

Beyaz Saray, Soçi, Astana, İstanbul, Tahran zirveleriyle Orta Doğu’da zora düşmüştür. O kadar ki Suudiler, İsrail, BAE ve PYD/PKK ile vaziyeti kurtarmaya çalışıyor. Niyeti bu üçlüyü dağıtıp tek söz sahibi olmaktır. Türkiye-Rusya-İran üçlüsünün en zayıfı, İran’dır. İşe oradan başlamıştır. Sözleşme bahanedir. Ne var ki bu blöfe İran taviz vermez. Nitekim yarın Pentagon veya bir başka Amerikan kurumu, Trump’ı bir defa daha yalanlayabilir.

.HAÇLI, SİYON VE FETÖ İŞ BİRLİĞİ!

2018-05-09 02:00:00

A -

A +

Eski Fransa Cumhurbaşkanı Nicolas Sarkozy, 3 eski başbakan, birtakım Hıristiyan ve Yahudi din temsilcileriyle yazarlardan meydana gelen 300 kişi, Paris’te bir bildiri yayınlayarak “şiddet ve Yahudi aleyhtarı fikirler” yaydığı gerekçesiyle bazı âyetlerin Kur’ân-ı kerîm’den çıkartılması gerektiğini iddia ettiler.

Bunlar, bu densizliği yaparken Kur’ân-ı kerîm’i kendi konsillerinde tekraren yazılmış muharref/tahrif edilmiş, bozulmuş İncilleriyle aslıyla alakasız Tevrat gibi mi zannetmekteler? Burada tek başına bir cahillik yoktur. Cahillikle beraber Hıristiyan ve Yahudi din yobazlığı, haçlı taassubu ve İslamofobyanın İslam nefretine dönüş kindarlığı da vardır. Hadise tamamen siyasidir. Kendilerine aydın denen karanlık kafalı bu güruhun kimler olabileceğini anlamak için bildirideki en meşhur imza Sarkozy’nin biyografisine bakmak yeter:

Sarkozy, 2007 yılında cumhurbaşkanlığı seçim çalışmalarında Libya’dan gayrı meşru olarak para kopardığı için bir süre önce nezarete alındı ve yargılanmaya başlandı. Uzunca olan asıl adı Macarcadır. Babası, Nagubocsai Sarkozy Pal, Macar’dır. Anne dedesi Aron Mallah, Katolik İspanya’nın zulmünden kaçıp Osmanlıya sığınarak Selanik’e yerleşen, buradan İzmir’e, oradan da Fransa’ya göçen Sefaret Yahudileri neslindendir. Vaziyet o ki gizli Siyonist bu kimse, hem anne ve hem de baba tarafından Yahudi’dir. Sarkozy hem Siyonisttir ve hem de haçlı kanaldan şiddetli bir İslam nefretiyle beslenmektedir. Bu 300 aşağılık çapulcunun arasında yer almakla aynı zamanda göze girip yolsuzluk davasından da beraat etme hesabını güttüğü de anlaşılmaktadır.

Değil bu cahillerin; en namlı papaz ve hahamların bile Kur’ân-ı kerîmden hüküm çıkartmaları imkânsızdır. Bunu ancak salahiyetli İslâm âlimleri yapabilirler. Bu mutlak gereceğe rağmen çıkartırlarsa işte böyle rezil ve rüsva olurlar. 300 değil, 3 milyon, yarı aydın bir araya gelip benzer bir beyanname neşretseler ne yazar? Hiçbir şey. Zevzeklikleri, boşboğazlıklarıyla kalırlar. Kur’ân-ı kerim’in ebedî rehberimizin 15 asırdır tek harfi değişmediği gibi kıyamete kadar da değişmeyecektir. Kur’ân-ı kerîm, Allahü teâlânın himayesinde, korumasında olduğu gibi biz, Müslümanlar da bütün dikkat, cesaret, hassasiyet ve tavizsiz duruşumuzla mukaddes kitabımıza siperiz.

Şunlar tesadüf değildir:

3 ayrı mekândan 3 ayrı sebeple 3 ayrı saldırı gelmiştir.

1- 300 Fransız, Paris’te mübarek ve mukaddes kitabımıza iftira atarak zehir saçmışlardır.

2-14 Mayıs’ta Amerikan sefareti açılmadan bir hafta evvel İsrail, Washington’dan aldığı izinle Kudüs sokaklarına Amerikan sefaretine giden yol levhaları asmıştır.

3- Washington yönetimi, Rusya’dan S-400 füzeleri satın alamızla Suriye’de kendisine rağmen bağımsız bir siyasî ve askerî yol takip ettiğimiz için bizi cezalandırmak maksadıyla Türkiye’nin F-35 projesinden çıkartılması ve bu uçakların TSK’ya satılmamasına dair kendi iç mevzuatını harekete geçirmiştir.

Zamanlama da tesadüf değildir:

1-İslâm âlemi, mübarek ramazan ayına girmektedir.

2-Türkiye, Kuzey Suriye ve Kuzey Irak’ta askerî harekâta devam etmektedir.

3-Türkiye, 24 Haziran’da erken seçime gitmektedir.

Bu seçimde ‘Cumhur İttifakı’nın kazanacağı bellidir.

Bu sebeple Müslümanların asabını bozup kargaşa çıkartmak istemekteler.

Bütün bunların arkasında haçlı, siyon ve FETÖ iş birliği vardır

.AHİDNAME

2018-05-08 02:00:00

A -

A +

Mevcut Cumhurbaşkanı, AK Parti Genel Başkanı ve AK Parti’yle MHP’nin teşkil ettikleri "Cumhur İttifakı"nın Cumhurbaşkanı adayı Recep Tayyip Erdoğan, 6 Mayıs 2018 Pazar günü İstanbul’da hazır olan ve ekran başında bulunan vatandaşlarla buluşarak ahidleşti ve "manifesto" denen beyannâmesini açıkladı.

Bugün "ahid" denilen ahd, kelimesi, daha nice benzeri gibi Türkçe’nin ötelenmiş değerlerindendir. Kullanıldığı yere göre söz, yemin etme, kavl-ü karar kılma, mukavele yapma gibi anlamlara gelir. Bu kelime, bundan böyle yeniden doğmuştur. Mevzubahis İstanbul Mitingine atıfla konuşma ve yazılarda çokça geçer.

Sn. Erdoğan, söze "ahdim odur ki!" diye başladı.

Kilit cümle buydu:

Bu bir vaad, ondan öte kendini mecbur etme ve daha ilerisi sözüne, vaadine mahkûm kılmaydı. Toplumla bir ictimâî mukavele, sosyal sözleşme akdediyor ve dediklerini onlara tekrarlatıyordu. Uhud Harbi’ndeki Okçular Tepesi’nden başladı, Okçular Tepesi’nin 15 asırdır boş olmadığına vurgu yaptı, oradan 1071 Malazgirt Meydan Muharebesine, Sultan Muhammed Alparslan’a ve aradaki asırları ve şahsiyetleri ve hadiseleri saya saya 15 Temmuz’a Fırat ve Kalkan’a, Zeytindalı’na Afrin’e kadar geldi. Onların hepsinin "biz" olduğumuza işaret etti.

Konuşmayı baştan sona hem dinledik ve hem de konuşma metnini inceden inceye tahlil ettik. Hakkını elbette teslim etmek gerekir ki metin güzel kaleme alınmıştı. Birinci kısım, âdeta mensur şiirdi. Diğer kısım zaten vaadler, yapılanlar ve yapılacak olanlar ve "Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!" demektir. Çırağın utanma zorunda kalmayacağını muştulamaktır. Bunlar da küresel güç olma aşkımızdan dar gelirlinin derdini dert edinmeye kadar gitmektedir.

Bu ahidname, bu ahidleşme tarihî bir nutuktur. Millet üzerinde etkili olmuştur. 24 Haziran’da Tayyip Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığını tekrar kazanacağından, Cumhur İttifakı’nın da çoğunluğu alacağından siyâsî gelişmeleri yakından takip edenler, bir parti bağnazlığı gütmeyenler, zaten biliyorlardı. Ama öyle tahmin etmekteyiz ki 6 Mayıs 2018 günkü İstanbul Ahidleşmesi, hem Tayyip Erdoğan’ın ve hem de Cumhur ittifakı’nın mevcut oylarına ikişer puan daha kazandırmıştır.

Ahidname’yi etkili ve inandırıcı kılan, yalnızca muhtevası ve sadece Tayyip Erdoğan’ın belagat san’atındaki bilinen ustalığı değildir. Konuşmanın kafiyeli olmayan yani "mensur şiir" diye bahsettiğimiz birinci kısmı, şahsiyet ve haysiyet ağırlıklıydı. Din -ki İslâmdır- ve tarih kodlarıyla örülmüş bir hitabet ortaya konuyordu. Ancak bu hitabetin zerrelerine sindirilmiş bir başka vasfı vardı ki bu bir şuuraltı veya gönül çalışmasıydı:

Bu konuşma, bu hitabet bambaşka bir menbadan üslup devşirmişti. Hitabete, bu konuşmaya, bu iltizâmî, bağlayıcı beyannameye sinen bir üslup, bir koku vardı. O koku, Veda Hutbesi’nin üslubuydu. Oradan nakışlar taşıyordu. Böylece mânâ derinliklerine inilmiş, "dedem Osman Gazi’’ denmiş, Devlet-i Ebed Müddet’in Söğüt’te Yörük çadırlarında kurulduğu hatırlatılmış, dünden bugüne gelinmiş, bu Müslüman millete amentünün bereketiyle, hubbi fillah, buğdi fillah ölçüsüyle seslenilmişti.

Buhara-i Şerif ziyaretiyle Şah-ı Nakşibend Hazretlerinin yüksek huzurlarında yenilenen bu ses, irfan ehli bu milletin kalbinde beklenen yankısını bulur.

Ses, erdem, irade, cesaret ve ahid!

.NEŞTER

2018-05-07 02:00:00

A -

A +

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Yalova milletvekili Muharrem İnce’yi partisinin cumhurbaşkanı adayı olarak gösterdi. Bu bir bakıma genel başkanın kendini tekzip etmesiydi. Zira daha evvel “nasıl bir cumhurbaşkanı” düşündüklerini resmetmişti. Ekonomi bilecekti, itidal sahibi olacaktı vs. Hâlbuki, adayları ekonomist olmadığı gibi üslup olarak da haşin, cerbezeli ve sivri dilli. Sn. Kılıçdaroğlu bunu biliyordu. Bile bile aday yaptı. Bunu yaparken de asıl sebep, açıkladığı sebep değildi. Demişti ki: “Erdoğan’ı çıldırtacak birini aday göstereceğim!” Bu söz, asıl niyeti saklamak için edilmişti.

Niyet başkadır:

Muharrem İnce, genel başkanlık seçiminde Kemal Kılıçdaroğlu’nu ciddi mânâda zorlamış bir isimdir. Halen de Sn. Kılıçdaroğlu’nun rakibidir. İnatçı ve mücadelecidir. Erken seçim mevzubahis olunca partisinin başkanına gitmiş ve “ya genel başkan olarak sen Cumhurbaşkanı adayı ol veya bırak ben aday olayım!” diye çok net konuşmuştu. CHP genel başkanı, buna rağmen bugün “millet ittifakı” diye bir araya toplanan partilerle birlikte günler süren müzakerelerde “çatı adayı” aramıştı. Çatı kurulamayınca tekrar içeriye döndü ve bu defa rakibini aday gösterdi. Bu aday göstermenin saklanan sebebi, Muharrem İnce’yi harcamak isteme kurnazlığıdır. Böylece Meclis dışında kalacak ve kendisine rakip olamayacaktır. Sn. Kılıçdaroğlu’nun Sn. İnce’nin cumhurbaşkanı seçilmesini samimiyetle istediğini söylemek zordur. Neticede politika yapıyorlar. Rakibini güçlendirmek istememesi kınanamaz. Bu yüzden teşkilatın İnce’nin adaylık çalışmalarına cansiparane destek vermemesi bile görülebilir. Nitekim Kılıçdaroğlu’nun aday açıklama toplantısındaki tavrı bu dediğimize açık işarettir. Cumhurbaşkanı adaylarını “gel bakalım Muharrem!” diye kürsüye çağırdı. Böyle bir dâvet, hiç de güzel olmadı, yakışmadı. Şiir okusun diye öğretmeni öğrencisini sahneye çağırmıyor. Ana muhalefet partisi lideri, cumhurbaşkanı adaylarını takdim toplantısında bunu yapıyor. Bu bir psikolojik ezme hamlesiydi. Üslubuna işaret ettiğimiz aday, buna rağmen bu aşağılamayı hazmetti. O heyecanla maksadı mı okuyamadı yoksa içinden “günü gelince hesaplaşırız!” diyerek anlamazlığa mı vurdu? Bunu bilemeyiz ama ikinci ihtimal daha yüksektir.

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın ilk turda “Cumhur İttifakı”nın adayı olarak seçileceğini görmekten mahrum olmasa gerek. İtiraf edemediği bu tesbitten dolayı bizzat aday olmamıştır. O zaman hem cumhurbaşkanlığını ve hem de partisini kaybederdi. Aksine inanıp aday olmaması akıl ve mantığa aykırıdır. Cumhurbaşkanlığı ve Başbakanlık bir makamda birleşmişken seçilme şansı olan bir muhalefet liderinin bunu reddetmesi hiçbir bakımdan düşünülemez. Şu var ki CHP’nin bu yarışta olması parti olarak bir şarttır. İşte bütün bunlardan dolayı genel başkan, Muharrem İnce’yi sahaya sürmüştür.

Buraya kadar bahsettiğimiz, Kemal Kılıçdaroğlu cephesidir.

Bir de Muharrem İnce cephesi var.

O da kurnaz hesaplar içinde:

Eğer, cumhurbaşkanı seçilirse daha ne ister? Seçilirse CHP’de daha güçleneceğinden partiyi olağanüstü kongreye zorlayarak genel başkanlığı da kazanabilir. Seçilmek, Muharrem İnce’nin kayıtsız ve şartsız hedefidir. Fakat seçilemediği takdirde ne olabileceğinin de hesabını yapmıştır. Seçilemediği takdirde alacağı oyların millet ittifakındaki CHP’den daha yüksek olmasını hedeflemiştir.

Bu ne anlama geliyor?

24 Haziran akşamı sandıklar açılıp cumhur ittifakı adayı Sn. Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’nin ilk Cumhurbaşkanı olduğu ilân edildikten sonra dikkateler CHP’nin münferit Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce’ye dönecektir. Aldığı oylara bakılacak ve CHP’yi geçip geçmediği hesaplanacaktır. Şimdiden söylenmesi mümkün ki Muharrem İnce, yaptığı mitinglerde esasında Tayyip Erdoğan’ı değil, Kemal Kılıçdaroğlu’nu zorlayacaktır. 24 Haziran akşamı CHP’nin cumhurbaşkanı adayı oylarının CHP’den fazla çıkması sürpriz olmayacaktır. Bu netice üzerine Sn. İnce, arkasındaki rüzgârı kaybetmeden hemen olağanüstü kongre ister ve çok yüksek ihtimalle Sn. Kılıçdaroğlu’nun yerine geçer.

Yukarıda Sn. İnce’nin üslubuna dikkat çekmiştik. Ayrı bir bahis olsa da bir nebzecik temas edersek şunları söyleyebiliriz:

Siyasetin fikir, belagat, zarafet, nükte ve hiciv olmak üzere 5 temel unsuru vardır.

Bugün fikir tarafı, ortak akılla eserler vermektedir, belagat tarafını hitabet ve okuduğu şiirlerle Sn. Erdoğan hakkıyla doldurmaktadır.

Siyasi hayatın zarafet tarafı boştur, “sayın” demekle olmaz.

Nükte ihtiyacını Başbakan Binali Yıldırım, karşılamaya çalışıyor.

Hiciv sahası da boş.

Öncekilerden bazı misaller vermek gerekirse:

Başvekil Adnan Menderes, hem belagat ve hem de zarafete örnektir.

Osman Bölükbaşı, nükte ve hicivde hatırlanan isimdir.

Kâmran İnan, siyaseti yüksek zarafetle yapan bir şahsiyetti.

Turgut Özal, fikre bağlı ufka sahipti.

Muharrem İnce, şayet kendini disipline edip haşin olmaz ve dilini dikkatle kullanırsa siyasi hayat, hiciv sahibi yeni bir isim kazanmış olur...

.BİR ZAMANLAR TÜRKİYE

2018-05-02 02:00:00

A -

A +

Bu ülke, en büyük kaybını, içinde kanlı 1 Mayısların da olduğu ‘70’li yıllarda yaşadı. I. Dünya Harbi, 19. Asrın sonralarında doğanlar için nasıl ağır günler idiyse, ‘70’ler de 20. Asrın ortalarında doğanalar için öylesine ağır günlerdi.

1968’de Paris’te başlayan gençlik hareketleri, kısa süre sonra bize de sıçramış, fakat oralarda bittiği hâlde Türkiye’de sağ-sol kavgasına dönmüştü. Bu bölünme, zaman içinde cemiyetin diğer kesimlerine de sirayet etti. Talebelerden sonra işçiler bölündü, öğretmenler bölündü, polis bölündü, sendikalar bölündü, memurlar bölündü… kurtarılmış bölge adıyla mahalleler, şehirler ve hatta aileler bölündü.

18 Aralık 1970’te DP/Demokratik Parti’nin kurulmasıyla iktidardaki AP/Adalet Partisi, kendi içinden ikiye ayrılmıştı. Sokaklar, meydanlar kan ve anarşi içindeydi. Aynı silahla sabah bir, akşam diğer görüşteki gençlerin öldürüldüğü çok seneler sonra fark edilecekti!..

12 Mart 1971’de hükûmete muhtıra verildi. Süleyman Demirel hükûmeti düştü. Yerine CHP’li Nihat Erim, partisinden istifa ettirilerek bir gecede tarafsız oldu ve adına partilerüstü ve teknokratlar hükûmeti denen kabineye ödünç Başbakan olarak verildi. Dünya Bankası’ndan da Atilla Karaosmanoğlu isminde bir başbakan yardımcısı gönderildi. Aynı hadise 1990’ların zor günlerinde de Bülent Ecevit hükûmetine yine aynı bankadan Kemal Derviş’in gönderilmesiyle tekrar edilecektir.

Acı da olsa bugün şöyle denebilir ki; Türkiye, 1970’lerde aslında iç harb yaşamış da o zaman fark edilmemiş...

1950-1960 arası DP/Demokrat Parti iktidarıdır.

27 Mayıs darbesinden sonra 1965’e kadar koalisyonlar dönemidir.

Bu toplum, koalisyon hükûmeti sözünü ilk defa 27 Mayıs'tan sonra işitti.

1965-1971 arası ise AP iktidarıdır.

’68 Gençlik Hareketlerinin bir alev gibi Türkiye’yi sarması, AP’nin bölünmesi, ardından muhtıra verilmesi ile iktidarlar dikiş tutmaz oldular. 3-5 aylık hükûmetler bile oluyordu. Sokaklarında her gün 20-25 talebe, işçi veya vatandaşın öldüğü bir ülkede sağlam bir iktisadi yapının varlığı beklenemezdi. Enflasyon, dünya rekoru kıran seviyelerdeydi. Anayasada seyahat hürriyetinden söz ediliyordu ama hem insanlarda dışarıya gidecek imkân yoktu ve hem de 3 yılda bir gitmek mümkündü.

Kibarca söyleyişle adımız, kalkınmakta olan ülkeydi.

Fakat fiilen geri kalmış, üçüncü dünya memleketiydik.

Bu, şu demekti; yönlendirilen darbe ve muhtırayla DP ve AP iktidarlarının yüksek kalkınma hızları kesildiği gibi Rusya ile sanayi alıverişi de cezalandırılmıştı. O günlerde sadece anarşisi yoktu. Toplum da psikolojik savrulmalar içindeydi.

Muhabbet unutulmuş, sağduyu sanki firar etmişti.

Nefret,

Kin,

Düşmanlık,

Almış başını gidiyordu. İnsanlar, bıyık şekillerine, giyimlerine, dünya görüşlerine göre kategorilere ayrılıyordu. Bu ortamda bir de '74 Kıbrıs Harekâtı yapıldı. Yapılması mecburiydi. Zira içeriyi karıştıran dış güçler çevreden de rahatsızlık vermekteydiler.

Türkiye’nin o karanlık ve kanlı günlerinde 1 Mayısların adı İşçi ve Bahar Bayramı’ydı. Ne var ki o gün daha gelmeden herkesi bir tedirginlik alırdı. 1 Mayıs'ta vatandaş korkudan sokağa çıkamazdı. Zaten anarşi yüzünden herkes erkenden evine kapanırdı. 1 Mayıslarda çok işçi ve talebe zorla Taksim'e sürüklenirdi. Yürüyen kafilelerin ağzında Enternasyonal Marşı ve sol sloganlar, ellerinde komünist liderlerin resmi ve orak-çekiç olan flamalar olurdu. Bu ortamlarda 5 bin genç öldü, işçiler öldü, Kazancı Yokuşu kana boyandı, bazı şehirler karıştırıldı. Dış istihbarat ve militanlar bir asır evvelinde olduğu gibi yine işbaşındaydılar.

Kilit kelime koalisyondu.

Darbeler, koalisyonları getirdi. Zayıf hükûmetler, anarşiyi önlemede aciz kaldı. Darbeler olmasa, istikrarın yerini ömürsüz koalisyonlar almasa, sokaklar kan gölüne dönmese, insanlar birbirinin gırtlağına sarılmasa bugün kişi başına millî gelirimiz 10 bin dolar değil en az 40 bin dolardı...

.KANUNA KARŞI HİLE

2018-05-01 02:00:00

A -

A +

TCK/Türk Ceza Kanunu, kanuna karşı hile yapılmasını suç addeder. Böyle bir müessese sadece bizim mevzuatımızda yoktur. Diğer devletler ceza hukukları da bu fiili suç sayar.

“Kanuna karşı hile” zaman, zemin, mevzuat boşluğu ve şartlardan istifadeyle kanunu aşıp üçüncü şahıs, kurum veya amme menfaatini ziyana uğratmaktır. Tesbiti hâlinde savcılık ve idare devreye girer. İddia haklı bulunduğunda fail ve failler, cezai ve mali müeyyidelere mahkûm edilirler.

Hukuk fakültelerinde “pratik çalışma” denilen uygulama dersleri vardır. Diğer derslerde nazari olarak öğrenilen malumat, bu derslerde âdeta senaryolaştırılarak ihtilafın halliyle adil hükmün yolları aranır. Bu derslerde hakiki ve hükmi şahsiyetler a, b.. gibi harflerle zikredilir.

Buradan hareketle günümüz gündemine gelebiliriz. 1930’da cereyan eden CHP/Serbest Cumhuriyet Fırkası ve 1977’de yaşanan CHP/11’ler olayı, 2018 Türkiye’sinde CHP/İyi Parti 15’ler vakasıyla maalesef bir kere daha tekrarlanmıştır.

Bu hadise, ileride muhtemelen hukuk fakültelerinin pratik çalışma derslerine şöylece uyarlanır:

T devletinde A partisi iktidardadır. Anayasada değişiklik yapıldığı için bir sonraki seçimlerden sonra Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçilecektir. Yeni yönetim biçimine geçmek için muhalefetteki M partisi iktidardaki A partisine destek vermiş ve aralarında Cumhur İttifakı denen bir ortaklık kurmuşlardır.

C partisi ise ana muhalefettir.

Diğer taraftan M partisinde bir iç mücadele yaşanmış ve muhalefet, parti genel başkanlığıyla idari mekanizmaları ele geçirmek için teşebbüslerde bulunmuş, fakat genel başkan, bu teşebbüsleri akamete uğratmıştır. Bunun üzerine M partisindeki muhalif grup, partiden ayrılarak İ partisini kurmuşlardır.

Bu arada ülkenin bulunduğu coğrafyadaki komşu devletlerde iç savaş, kargaşa ve dış devletlerin müdahalesi yaşanmaktadır. T devleti, mücavir sahasında meydana gelen bu olaylarda taraftır, meşru müdafaa ve hukukun verdiği yetkiyle müdahil durumundadır.

Bunlar olurken alttan alta “erken seçim” fısıltısı dolaşmaktadır.

Bunun üzerine M partisinin genel başkanı, hiç tahmin edilmedik bir çıkışla grupta yaptığı konuşmasında 16 ay beklemenin iç ve dış şartlar bakımından zararlı olabileceğini ifadeyle seçimler için bir tarih vererek erkene alınmasını teklif eder. Teklif, A partisi kurullarında görüşülür ve aynı zamanda Cumhurbaşkanı da olan R, takvimi daha da erkene çekerek seçimlerin iki ay sonra yapılmasını öngören tashih edilmiş teklifi müttefik partinin genel başkanına götürür.

Sonuçta iki partinin çalışmasıyla seçimlerin iki ay sonra yapılmasına dair kanun kabul edilir. İttifakın Cumhurbaşkanlığı ortak adayları bellidir. Keza bu iki parti genel seçimlerde müştereken hareket edeceklerdir.

Hâlbuki diğer muhalefet, hazırlıksız yakalanmıştır. Yeni kurulan İ partisi sadece 5 vekile sahiptir. Meclis grubu için 20 vekil şartı vardır. Grubu olmadığı ve büyük kongresini de henüz yaptığından dolayı seçimlere girmesi mümkün görünmemektedir.

İktidar partisi ve ittifak kurduğu M partisinin ortak adayları ve yol haritaları belli olduğu hâlde C, İ ve diğer partilerin hiçbir hazırlığı yoktur. Bu arada sürpriz bir olay yaşanır. C partisi sözcüleri, Meclis’te bir basın toplantısı yaparlar. Kendi partilerinden de 15 MV de onlara refakat etmektedir. Sözcüler, bu arkadaşlarının C partisinden istifa ederek İ partisine geçtiklerini açıklarlar. Ne var ki parti değiştiren siyasetçiler, son derecede üzgün, hatta ağlamaklıdır.

İ partisi böylece grup kurma sayısına kavuştuğu için seçime girme imkânıyla hazine yardımını elde eder. Bunlar gelişirken seçimleri hakkaniyetle yapmakla mükellef olan yüksek mahkeme Y, İ partisinin zaten seçimlere girme hakkını kazanmış olduğunu açıklar:

Hadise kamuoyunda “İkinci Güneş Motel Olayı”, “vekil borsası” ve benzeri ağır sözlerle yerilir. Seçim mahkemesi de geç kaldığı için kınanır.

Bunlar olurken 15 vekilin halleri şaşırtıcıdır. Meclis’te yeni partilerinin değil, eski partilerinin arka sıralarına oturur, âdeta saklanırlar. Birkaç gün geçince konuya dair daha da şaşırtıcı olaylar yaşanır. C partisi sözcüleri, bu 15 kişiyi yine kendi partilerinden aday göstereceklerini beyan ederler. Genel başkanları ise daha da ileri gider. “Demokrasi kahramanı” dediği 15 arkadaşının verilen vazifeyi yaptıklarını ve bundan dolayı onların C partisine döneceklerini açıklar.

Sorular:

1- C ve İ partileri kanuna karşı hile suçu işlemişler midir?

2- C partisi milletvekillerinin kâğıt üzerinde parti değiştirmesiyle bir partinin grup kurması ve hazine yardımı alması haksız kazanç temini midir?

3- Yapılan açıklamalar üzerine İ partisinin kazandıklarının iptal edilmesi iktiza eder mi?

...

5- 10 yıl sonraki hukuk fakültelerinde talebeler, bu senaryonun önce hayali olduğunu sanacak ve fakat aynen yaşandığını öğrenince yakın geçmiş adına güvenleri sarsılacaktır. Bütün bunlar olurken YSK, AYM ve Cumhuriyet Başsavcılığıyla hukuk fakültelerinden ses çıkmaması üzüntü vericidir.

Türkiye, bir zamandır parti kapatma ayıbından kurtulmuştur. Bu bir gelişmedir. Ancak mevzuatın da böylesine muvazaalı şekilde suistimal edilmesi yarınlara bırakılan büyük bir ayıptır…

.ÖDÜNÇ MİLLETVEKİLİ VERME CHP’NİN ESKİ HUYU

2018-04-30 02:00:00

A -

A +

13 Şubat-31 Mart 1925 tarihli Şeyh Said Vak’asını, 3. Cumhuriyet Hükûmetinin Başvekili Ali Fethi Bey/Okyar, isyan olarak görmez. Örfi idareyle önleyeceğini düşünür. Lakin, olay birden alevlenir. Hükûmet istifa etmek zorunda kalır. 22 Kasım 1924-3 Mart 1925 arasında başvekillik yapan Ali Fethi Bey, Reis-i Cumhur Mustafa Kemal’in/Atatürk’ün yakın arkadaşıdır. Sefir-i Kebir/Büyükelçi olarak Paris’e tayini çıkar. 3 Mart’ta İsmet Bey/İnönü riyasetinde yeni hükûmet kurulur. Dünya, 1929’da “Büyük Buhran” denen meşhur iktisadi krize sürüklenir. Bitmek bilmeyen harplerden yeni çıkmış, rejim değiştirmiş, arka arkaya tepeden inme inkılablar yaşamış memlekette Şeyh Said Vak’ası sebebiyle “Takrir-i Sükûn Kanunu” ve jandarma korkusuyla susulsa da hoşnutsuzluklar vardır.

Ali Fethi Bey 1930 yazında iki ay izinle yurda gelir. Bu esnada Reis-i Cumhur Yalova’da ikamet etmektedir. Ziyaretine gitmek ister. Bir arkadaşı, “sana muhalif parti kurman için teklif yapacaktır, kabul etme!” der. Büyükelçi, pek renk vermez ama esasında kendisi de böyle bir muhtemel gelişmeden haberdardır…

Görüşme gerçekleşir. Mustafa Kemal, fiilî vaziyetin bir diktatörlük olduğunu, muhalefet partisinin bulunmadığını söyleyerek bir muhalefet fırkası kurmasını ister. İsmini de “SCF-Serbest Cumhuriyet Fırkası” olarak bizzat kendisi koyar. Teklife muhatap olanın bazı endişeleri vardır. Bunlara dair rahatlatılır. Parası olmadığını söyler, Reis-i Cumhur ve CHF reis-i umumisi, mali destek vereceğini söyler. Meb’usum/milletvekilim yok der. 40 vekil vermeyi teklif eder. Ali Fethi, bunu az bulur. 120 vekil ister. 70 vekilde mutabık kalırlar. Gazi’nin hemşiresi/kız kardeşi bile bunların içindedir. Parti 12 Ağustos 1930’da kurulur.

Mustafa Kemal Paşa’nın niyeti aşırı devletçi Başvekil İsmet Beyin karşısına liberal Ali Fethi’yi çıkartarak onu dengelemektir. Daha önemlisi ise bir test yaparak halkın nabzını tutmaktır. O gün tabii şimdiki gibi anket firmaları, haberleşme imkânları yoktur. Tam ismiyle “Cumhuriyetçi, Layık Serbest Fırka” halk için bir ümit olur. Millet, öylesine bunalmıştır ki SCF’ye dört elle sarılır. Ali Fethi Bey’in mitingleri fevkalâde alâka görür. Ülkede şimdi bir muhalefet rüzgârı esmektedir. Demokrasi kelimesi henüz pek tedavülde olmadığı hâlde Hükûmet sert şekilde tenkid edilmektedir.

Ancak iyi saatte olsunlar muhalefet liderinin kulağına “bu kadar da değil!” diye fısıldamış olmalı ki SCF’nin genel başkanı Fethi Okyar, 17 Aralık 1930’da dâhiliye vekâletine bir istida/dilekçe vererek partisini fesheder. Partinin organı İzmir’de münteşir “Serbes Cumhuriyet” adındaki gazete de yayınına son verir.

Kâzım Karabekir’in 17 Kasım 1924-5 Haziran 1925 tarihleri arasında var olan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’ndan sonra Serbest Cumhuriyet Fırkası da çok kısa ömürlü olur. Sonradan bu iki teşebbüs, “demokrasi denemesi” olarak ifade edilse de yalnızca Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası, bir muhalefet hareketidir. Doğuda kurgulanmış Şeyh Sait kargaşasıyla ilişkilendirilen Karabekir Paşa, canını zor kurtarmıştır. İkincisinde halkın nabzı tutulmuş, ortaya kaygılar çıkmıştır. Ödünç vekiller, eski partileri CHF’ye dönmüşlerdir…

15 vekilin CHP’den İYİ Partiye gönderilmesi, Güneş Motel olayını hatırlattı. Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın kurulması ve kendini dağıtması ise hiç konuşulmadı. Bu mes’ele vaktiyle enine-boyuna müzakere edilseydi CHP bugün belki de böyle bir politikaya teşebbüs etmeyecekti. O’nun destek vermesiyle İYİ Parti, grup kurabildi ve dolayısıyla seçime girme hakkı kazandı. Vekil göndermenin hemen ardından YSK “buna hiç gerek yoktu; İYİ Parti seçime girebilecekti” mealinde açıklama yaptı. Ancak bu açıklamanın bir faydası olmadı. Geç kalınmış, kavga çıkıp tansiyonlar yükselmiş, kim ne derse desin o milletvekillerinin itibarları zedelenmişti.

Şimdi; onların tekrar istifa edip CHP’ye dönecekleri söylenmekte. Zaten kâğıt üzerinde kanuna karşı hile kabilinden bir gidiş söz konusudur. Bu sebeple sürpriz olmaz. İsterdik ki böylesi bir işlem ana muhalefetin tarihinde 1930’ların ağır şartlarında kalmış olsundu. Oysa eski tas, eski hamam. Bülent Ecevit, “Yeni CHP” dedi. Bir şeyi değiştiremeyince kendisi gitti. Kemal Kılıçdaroğlu da “Yeni CHP” dedi ama gerisi gelmedi. Derin CHP’den “yeni partini de al git!!” diye azar işitmişti. Bu yüzden sustu ve fabrika ayarlarına döndü.

Bunlar yaşanırken o vekillerden bir kişi bile “ne oluyor, biz eşya mıyız?” diyemedi.

24 Haziran’dan sonra böylesi ayıpların yaşanmamasını temenni ederiz.

Hafıza zayıflayınca kalite düşüyor.

.KILIÇDAROĞLU, NEFRET SUÇU İŞLEMİŞTİR!

2018-04-24 02:00:00

A -

A +

CHP genel başkanı, 22 Nisan günü Mersin’in Gökbelen Yaylası’nda düzenlenen Silifke Yörük-Türkmen Çalıştayı’ndaydı. Aynı genel başkan, aynı Gün Güneş Motel entrikasını hatırlatan bir tasarrufla 15 milletvekilini bir talimatla İYİ Parti’ye bağışlamış ve bu partinin bedavadan milyonlarca liralık Hazine yardımına kavuşmasına yol açmıştı.

15 vekilin ağzında dili olmadan politik kimlik değiştirmesindeki bu tuhaf olayı örtbas etmek istemesinden midir yoksa bir türlü vazgeçmediği Osmanlı düşmanlığını bir kere daha ortaya dökme illetinden midir veya her ikisinden midir bilinmez Kemal Kılıçdaroğlu, maalesef orada da Osmanlıya saldırdı. Bu defa daha sunturlu iftira ve hakaretlerle nefret saçtı. Birlik ve dirliğimizin mutlaka muhafaza edilmesi gereken bir zamanda CHP genel başkanı şunları söylüyordu:

-Herkes, Osmanlı Padişahı’nın kulu, kölesiydi.

-Millet diye bir kavram yoktu.

-Türk Milleti diye de bir kavram yoktu.

-Osmanlı, Türklerle alay ediyordu.

-Osmanlının zulmüne karşı buralarda ne mücadeleler verildi.

-Osmanlı Sarayı’nda Farsça, Osmanlıca konuşulurdu.

-Osmanlı, Dadaloğlu’nu Köroğlu’nu yaşatmıyordu. Boşuna mı “Ferman Padişahınsa dağlar buradadır” diyorlardı. Yörük Ali Efe, Atçalı Kel Mehmed’i biliyoruz.

Bu yapılan, her şeyin karıştırıldığı insafsız bir saldırı ve nefret dilidir. Tarih cehaleti ve millî şuur gafletidir. Şu sözlerin neresini düzeltmeli? Düzeltsek anlaşılır mı? Tezini savunurken Dadaloğlu’nun şiirini bile yanlış okumuş. Tıpkı İstiklal Marşı’nın birinci mısraını yanlış okuduğu yahut “alçak” diyerek çarpıttığı gibi.

Sn. Kılıçdaroğlu’na “Türkmen kimdir, kime Yörük denir?” desek bileceğine ihtimal vermiyoruz. Osmanlı’nın Oğuzların Kayı boyundan yani halis Türk olduklarını bütün dünya namuslu ilim adamları teslim etmektedir. Kendisi Türk olan, Türk’le niye alay etsin? Osmanlı Hanedanı herkesten öte Türk’tür. Sarayda Farsça, Osmanlıca konuşuluyordu demek tarihten nasipsizliktir. Dünkü hayatımızda Osmanlıca değil, Osmanlı Türkçesi vardır. Bu da dönemi ifade eder. Daha evvelki devletler döneminde de Türkçe o isimlerle anılır. Bugün de Cumhuriyet dönemi Türkçe söz konusudur.

Kılıçdaroğlu, hamaset niyetli konuşmasında “ben, adaleti bu çadırlardan, Sevgili Peygamberimizden öğrendim” diyor. Hayır Kemal Bey! Adalete zerrece hürmeti olan, adil olur, Allah’tan, hesaptan korkar ve Osmanlı yönetimini zulümle itham etmez. Osmanlı kim? Biziz. Türkiye Cumhuriyetinin dünkü varlığı. Zalim bir devlet, 6 buçuk asır yaşayabilir mi? Aksini iddia etmek sosyoloji ilmine aykırıdır.

Adalet olmayan bir devlette insanlar, bu devlete 6 buçuk asır katlanabilir miydi? Devlet, Anadolu’da birlik kurmak için uğraşırken isyan edenlere, ayrı baş çekenlere iltifat mı edecekti? O zaman bu mantığınıza göre bölücü örgüt haklı mıdır? Devletin, birlik, dirlik, bütünlüğü ve yüceliği için kimseye taviz vermeyen Osmanlı Sultanları, bu değerler uğruna gerektiğinde öz evlatlarını, öz kardeşlerini de feda etti.

“Herkes, Osmanlı padişahının kulu kölesiydi” ne demek? Bu, çok bayağı bir iftira! Sanki bir başka ülkenin hükümdarından söz ediliyor. Bugünkü devletimiz, dünkü devletin devamıdır. Sultanlar o zaferleri kölelerle mi kazandı? Şu eserleri köleler mi verdi? Sn. Kılıçdaroğlu doğulusu ve batılısıyla dünya ilim ve sanat çevreleri bugün Osmanlının devlet yönetimi, adaleti, askerliği, aile hayatı gibi unsurlarını inceleyerek medeniyetimizden hayatlarına bir şeyler devşirmeye çalışırken sizin bu saklanamayan kininiz kendi adınıza büyük talihsizliktir.

Çünkü Gökbelen Yaylasındaki konuşmanız baştan sona iftira ve nefret doludur.

Netice itibariyle bu devletin dünkü hükümdarlarıyla hayatına, 36 Türk büyüğüne hakaret edilmiştir. Fiil, TCK 122. Maddesiyle bunu yorumlayan Yargıtay içtihadına ve TCK 125-131 Maddelerine göre nefret, ayrımcılık ve devlet büyüklerine hakaret suçudur. Cumhurbaşkanlığının, Türk tarih Kurumunun, Osmanlı Hanedanının ve savcıların dâvâ açma hakkı doğmuştur. Kimsenin benim şerefli mazime; o mazinin aziz ve kahraman sultanlarına hakaret etmeye, çamur atmaya, nefret dili üretmeye hakkı yoktur.

Kılıçdaroğlu, Dersimli. Fakat; Dersim’de mağaralara sığınan insanların bile zehirli gazlarla bombalandığını bir kere olsun ağzına almamıştır. Buna mukabil yerli-yersiz Devlet-i Âli Osman’ın arkasından laf yetiştirmeye çalışmaktadır. Kemal Bey, partinizin hükûmeti, zalim bir kararla bir gecede Hanedanı yurt dışına sürmüştü. Parklarda açlıktan ölen şehzadeler oldu. Nice dayanılmaz çilelerle ömür tüketenler görüldü. Ancak onların hiçbiri devlet aleyhine tek kelime konuşmadılar. Partinizin, devrinizin vebali çoktur. Lütfen günahlarınıza yeni günahlar eklemeyin. Mazinizle hesaplaşıp milletle tarihten Osmanlıdan özür dileyin.

Saydığınız isimlerin; Dadaloğlu, Köroğlu, Atçalı Kel Mehmed, Yörük Ali Efe’nin birbiriyle alakası yoktur. Bunları arka arkaya sıralamak sadece malumatfuruşluktur. O zaman adama “Ali Allah’tır” diyen Pir Sultan Abdal’ı niye saymadın diye sormazlar mı?

.HIRS!

2018-04-23 02:00:00

A -

A +

AK Parti Genel Başkanı Tayyip Erdoğan, “biz, seçim kampanyamızı başlattık” dedi. Sn. Erdoğan, İstanbul ve İzmir hariç il kongrelerini tamamladıklarından seçime hazır olduklarını da açıkladı. Bu durum, MHP zaviyesinden de farklı değil. Zaten gerekçelerini sıralayarak erken seçim işaret fişeğini ateşleyen MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli olmuştu. Sn. Bahçeli, büyük kongresini yapıp güç tazeledikten sonra erken seçim çağrısıyla bu defa da 24 Haziran’da seçim yapılması kararına vesile oldu.

Muhalefet, baskın yedi. “Erken seçime gidelim”, “hodri meydan”vari sözleri, iktidarın nasılsa bunu kabul etmeyeceğine olan inançları yüzündendi. AK Parti, seçimlerin vaktinde yapılamasını kat’i bir prensip olarak uyguluyordu.

Muhalefet partileri, ne Cumhurbaşkanı adayı çıkartabilmiş ve ne de aralarında ittifak kurabilmişlerdi. Bu, hadisenin bir tarafıydı. Diğer tarafı ise İYİ Parti’nin ne olacağıydı. Zira Seçim Kanunu’nun âmir hükmüne göre “bir partinin seçimlere katılabilmesi için oy verme gününden en az 6 ay evvel il kongrelerini yapmış olması gerekmektedir.” Bu partinin sözcüleri her ne kadar bizim açımızdan bir problem yok, üstelik Yargıtay’ın YSK’ya verdiği seçime katılacak partiler listesinde partimizin de ismi var, diyorlardı ama yine de bir belirsizlik devam etmekteydi. Diğer taraftan Cumhur İttifakı’nın iki lideri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli, alınan erken seçim kararının İYİ Parti’nin yolunu kesmek gibi bir niyet taşımadığını, böyle bir karar alma sebebinin yaşanılan finans saldırıları ve yurdumuza karşı terör örgütleriyle onların destekçisi devletlerin hamle yenilemesi olarak gösterdiler. Şüphesiz ki bir partinin seçime girmesini engellemek kamuoyunda da destek görmezdi.

İYİ Parti’nin DP/Demokrat Parti listesinden seçime gireceği söylentileri konuşuluyordu. Bunlar konuşulurken dünkü pazar günü CHP parti grup başkan vekili Engin Altay ve parti sözcüsü Bülent Tezcan yanlarında 15 CHP milletvekili olduğu hâlde TBMM’de bir basın toplantısı yaparak “siyasi bir karar olarak değil de demokratik bir karar olarak” 15 arkadaşlarının CHP’den istifa ederek İYİ Parti’ye katıldıklarını açıkladılar.

Bu transfer hayli kurnaz bir taktiktir. Seçim Kanunu’nun 6 aylık süreye dair maddesinin hemen devamında “mevzubahis partinin seçime girebilmesi için… veya TBMM’de grubu bulunacaktır” demektedir. 15 MV gönderilen partinin mecliste 5 vekili vardı. Grup sayı şartı 20 olduğu için CHP aşısıyla bu şart eda edilerek İYİ Parti’nin seçim yolu açılmak istenmiştir.

Futbolcu transferinden daha basit vaki vekil transferine dair birkaç soru var:

Bir vekil, istifa ettiği zaman bunun Meclis tarafından kabulü gerekmektedir. Bu istifalar böyle bir şarta bağlanacak mıdır, yoksa Meclis üyeliğinden ayrılma olarak değil de partiden partiye geçiş mi kabul edilecektir? Diğer husus; böyle bir toplu istifa ve parti değiştirmenin hele genel başkan talimatıyla yapılmışsa “Kanuna karşı hile” sayılması mümkün müdür? CHP, mevcudunun onda birden fazlasını bir başka partiye vermiştir.

Asıl soru şudur:

Seçmen, millet bu hareketi içine ne kadar sindirebilecektir?

Olay, 11 AP/Adalet Partisi milletvekilinin Güneş Motel’de istifaya razı edilerek CHP Genel Başkanı Bülent Ecevit’in 42. Hükûmeti kurmasındaki ayıbı hatırlatmaktadır. Bu ayıp, ne Sn. Ecevit’in ne de CHP’nin yakasını hiç bırakmadı. Aynı parti, o işlemi bu defa da tersine çevirmiştir. Seçmen, İYİ Parti’nin yolunun kesilmesi hâlinde bunu kabul etmeyecekti. Bu paket transferi de kabul etmez. İYİ Parti, DP listesinden devam etseydi daha kârlı çıkabilirdi.

Akla başka sorular da geliyor:

-Uğurlanan 15 vekil, CHP tarafından gözden mi çıkarılmıştır?

-Artık siyaset yapmayacaklardı da bundan dolayı mı istifa ettirildiler?

-İYİ Parti listesinden her nerede aday gösterilirse gösterilsinler CHP tarafından destek verileceğine dair teminat mı aldılar? Bu soru zaten iki veya daha fazla muhalefet partisi arasında ittifak olduğunda kendiliğinden hayata geçecektir.

Gelelim yarınki Salı’ya:

Meral Akşener’le önceki akşam basından saklanan bir görüşme yapıp bu formüle imza atan Kemal Kılıçdaroğlu, yarın -herhâlde- mecburen aday açıklayacaktır. CHP genel başkanının, partisini bırakarak Cumhurbaşkanı adayı olamayacağı seyirden okunmaktadır. Meral Akşener ise aday olacağını söylemişti. Salı günü -herhâlde- önce CHP-İYİ Parti ittifakı meydana çıkacaktır. HADEP buna koşarak dâhil olur. Bunlar kendi aralarında birlik kurunca Saadet Partisi’ni ikna yoluna gireceklerdir.

Bu tablo, Cumhurbaşkanı adaylığı için 3 ismi masaya getirir.

Kılıçdaroğlu’nun önceliği Abdullah Gül olacaktır diye düşünüyoruz. Sn. Gül’ün bir maceraya atılıp itibarını harcayacağına ihtimal vermeyiz. CHP cephesinde Abdullah Gül’den sonra Temel Karamollaoğlu isminin geleceğini sanırız. Oduncu ormanda baltaya sap arıyor. AK Parti tabanına sıcak gelecek isimleri tercih edilmekte. İlk iki isim olmadığı takdirde Kılıçdaroğlu mecburen Meral Hanımın adaylığını kabul edecektir.

Eğer yarın doğrudan “adayımız Akşener!” denirse, demektir ki öbür ihtimaller konuşulup netice alınamamıştır. Belli olmaz, sağa da yakın ılımlı bir CHP’li de ilân edilebilir.

Ancak siyasette hakikaten “gün uzar yüz yıl olur.” Yarın bu 15 MV’den bir kısmı çevre baskısı vs. gibi sebeplerle İYİ Parti’den kopabilir. Kan uyuşmazlığı mümkün. Bir kişi vazgeçse grup yine kurulamaz. Ayrıca yargının ne diyeceğini de bekleyeceğiz. YSK, Yüksek Seçim Mahkemesi’dir.

Her ne olursa olsun, fakat her şey ahlâka, hukuka uygun ve memleketin menfaatine olsun. Bakınız 1977 yılında Güneş Motel’de kurulan “Vekil Borsası” bugün dahi konuşulmakta. Tenzih ederiz, “bugün de borsa kurulmuş” diye bir imâmız asla yok ama hadise ister istemez kirli maziyi hatırlattı. Bunları dikkate alan Sn. Akşener “hayır biz, emir-komutayla istifa ettirilmiş vekilleri kabul edemeyiz!” diyerek kapısını kapatsaydı hem kendisi hem partisi kazanırdı. Aksi de olmuş olabilir; CHP’den ödünç vekil istemiş olabilirler. Hırs; sağlıklı görmeye mâni olur. Hırsla kalkan ziyanla oturur. Muhalefette aklıselimden ziyade ölümüne hırs görmekteyiz.

.KÜLTÜR BAKANLIĞI VE MALİ İMKÂN SAHİPLERİNE ÇAĞRI!

2018-04-20 02:00:00

A -

A +

Geçmişi birkaç asrı bulan Sotheby’s müzayede şirketinin 25 Nisan Çarşamba günü Londra’da bir açık artırması var. Satışa telefonla da iştirak edilmesi mümkün.

“Arts of the İslamic world” adındaki bu faaliyetin bizi alakadar eden tarafı, müzayedenin isminden de anlaşıldığı gibi İslam dünyasından sanat eserlerinin satışa çıkarılmasıdır. Katalogda yüzlerce nadide eser var. Güzelliği baş döndüren bu eserlerin tamamını www.sotheby.com sayfasında görmek mümkün. Bunlar belli ki malum yollarla elde edilmiş. Hemen hemen bütün İslam memleketlerinden ve birçok İslam döneminden varlıklar burada.

Önümüzdeki çarşamba günü satışa sunulacak bu eserlerin azap duyacakları yerlere gitme ihtimali yüksektir. Bu ihtimali bitirmek için bu çağrıyı yapıyoruz.

Müzayede kataloğundaki hazineden birkaç eseri şöylece sıralayabiliriz:

-Çok seçkin hat üstadlarının el yazmasıyla birçok müstesna Mushaf-ı şerifler/Kur’ân-ı kerimler.

-Delail ül Hayrat dua kitapları.

-3. Murad Han’ın inanılmaz güzellikte bir tuğrası.

-4. Mustafa Han’ın Beratı

-3. Selim Han’ın Beratı.

-3. Selim’in tablosu.

-2. Mahmud Han’ın Fermanı.

-Mahmud Celaleddin Paşa’nın 1829 tarihli Hilye-i Şerifi/Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- kelimelerle tasviri.

-Vakıfnameler.

-Beyitler, kıt’alar.

-Çağatay Lehçesi’nin en büyük şairi Ali Şir Nevai’nin Divanı.

-Şair Nizami’nin Hamsesi

-Hafız-ı Şirazi’nin Divanı.

Abdurrahman Cami’nin Yusuf ile Züleyha’sı.

-Şahadetnameler

-Silsilenameler.

Kısacası Mushaf-ı şerifler, ferman ve beratlardan başka el yazması altın varaklı onlarca kitap var.

Bunların dışında, minyatürlerden, çiniye, muskalığa, usturlaba, aynalara, sürahilere, kılıçlara kadar burada sayılması mümkün olmayan birkaç yüz adet antika eser.

Eserler, belli ki Osmanlı, Memluklu, Fas, Türkmenistan, İran, Suriye gibi memleketlerden kaçırılmış veya izinsiz olarak çıkartılmış.

Bu katalogda ne varsa hepsi satın alınıp Türkiye’ye getirilsin isteriz. Hiç olmazsa Mushaf-ı şeriflerle hat eserleri ve Osmanlı dönemi eserler mutlaka satın alınıp getirilmeli. Bu da iki türlü olabilir. Ya cebinde akrep olmayan birkaç “babayiğit” zengin el birliğiyle satın alıp Topkapı Sarayı’na hediye ederler. Veya ve muhakkak Kültür Bakanlığı bunları satın alıp esaretten kurtarır.

Bütçe darlığı gibi hiçbir mazeretin burada yeri yoktur ve dinlenmez. Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti bunu yapacak güçtedir.

Aksi, kalbî burukluk meydana getirir.

İBN HALDUN ÜNİVERSİTESİ

Dün sabah, Sepetçiler Kasrı’nda İbn Haldun Üniversitesi’nin kahvaltılı sohbet toplantısındaydık.

Azimli kadroların sevk ve idaresinde çok genç bir eğitim ocağı. Önce Fatih Malta’lardan Columbia Üniversitesine kadar uzanıp orada kazandığı ek donanımla tekrar vatana dönerek gençliğin hizmetine başlayan rektör Prof. Dr. Recep Şentürk, üniversitesine dair geniş bir açıklama yaptı. Anlattıklarını şöylece hülasa etmek mümkün.

-Burası bir vakıf üniversitesidir. Bir sosyal ilimler üniversitesi. Tıp, teknik ve fen gibi sahalarda fakülte açmadık ve açmayı da düşünmüyoruz. Sınıflar 10 kişiliktir. Çok iyi bir akademik kadromuz var. Liselerle işbirliği yapılarak buralarda sosyal kulüpler açıyoruz. Yurt dışında şube faaliyeti başlattık. Her talebenin Türkçe, Arapça, İngilizce öğrenip konuşabilmesi mecburidir. Bu üniversiteyi tercih etmiş olan hiçbir öğrenci pişman değildir. Üniversitemiz sosyal sahada dünya ile yarışı hedef almıştır. Üniversitemizin sahibi olan vakıf, bir öğrenciyi bile okutabilir küçük birçok vakıfcıklardan meydana gelmektedir. Hizmet bağış esaslı dönmektedir.

Sn. rektörden sonra mütevelli hey’et başkanı Prof. Dr. İrfan Gündüz konuştu. Sn. Hoca, bir aksakal, bir bilge kişi. Konuşmasındaki atıflar sohbete lezzet ve çeşni katmakta. Mesela İmam-ı Gazali’den şu nakli ne kadar güzeldi: “Sadece mikroplar değil, hâller ve huylar da bulaşıcıdır.” Necip Fazıl’ın şu sözü de aynı şekilde kayda değerdi: “İlim, demokrat değil, aristokrattır; altyapı ister.” Şu Arapça atasözü ise mükemmeldi: “İlmin kıymeti, mevzuu ile mütenasiptir.” Taşı gediğine oturturken yaptığı nükteleri, sohbete harç vazifesi görüyordu: “Sinek, pekmezciyi gözünden tanır!” Üniversitenin Süleymaniye Külliyesinde de tedrisata başladığını haber vermesi bizim için memnuniyet sebebi oldu. Muvaffakiyetin zaman ve imkân şartından sonraki üçüncü şartı mekândır. İbn Haldun gibi bir umran adamının ismini taşıyan bir eğitim yuvası şehrin ortasında olmalıdır. İrfan Hoca’nın “ilmi kıyafet” veya “ilmi simya” denen ilimden bahsetmesi de iyi oldu. İlim konuşulunca gündem kazanır. Biz, bu ilmi Hukuk’ta “kromonoloji” dersinde okumuştuk. İnsanları dış yapılarına, fiziklerine göre tanımaktır ki Erzurumlu İbrahim Hakkı hazretleri Marifetname adlı eserinde bu ilmi etraflıca anlatır. Şöyle diyelim:

-Evliya, insanın bâtınını, simya âlimi de zahirini tanır.

Üniversiteden söz ettiğimiz bu vesileyle bütün üniversitelerimize şu iki tavsiyede bulunacağız:

1-Sakın ola ki yerli-yersiz unvan kullanarak akademik görgüsüzlüğe düşmeyin.

2-Mesleği taassup, işi ehline verme kabiliyetinizi köreltmesin.

Aslolan, ilmiyle amil, ilmini yaşayan donanımlı insandır.

Şu iki Hoca’nın daha nice benzerleri gibi akademik etiketleri olsa ne olur, olmasa ne olur?

Unutulmamalı ki biz, milletçe irfan sahibiyken, emaneti ehline verirken yükselişteydik…

.HÜKÜM VE İNFAZ

2018-04-17 02:00:00

A -

A +

28 Şubat’ın kralları Çevik Bir, Çetin Doğan, Erol Özkasnak gibi generallere veya Kemal Gürüz gibi sivil ayaklarına veya ekranlarda Post Modern İhanete fetva üreten şarlatan Prof.’lara o günlerde “şimdi böyle kasım kasım kasılın bakalım; gün gelecek bunun hesabını vereceksiniz!” denseydi alınacak cevap belliydi: “Hadi canım sen de; adamı güldürme!..”

Ama işte bakınız sahne kralları ve onların palyaçoları, mer’i ceza kanunun bir mahkemeye tanıdığı en yüksek ceza ile cezalandırıldılar.

Hâlbuki onlar, “Post Modern Darbe” dedikleri İhanet Süreci’nin bin yıl süreceğini ileri sürmüşlerdi.

Bu süreç, 28 Şubat 1997 günü toplanan MGK’nın Başbakan Necmettin Erbakan’a, meclis çoğunluğu ve millet ekseriyetine rağmen bu milletin dinî, millî, örfi değerleriyle bu değerlere mensup vatandaşlara karşı 18 maddelik bir savaş bildirisiyle başlamıştı.

Öyle ki Tek Parti Zihniyeti yeniden hortlamış ve Allah demek tekrar yasak hâle gelmişti. Bu yasak, yazılı değildi ama hava öylesine berbat ve kirliydi. Tam bir hürriyet, meslek ve haysiyet cellatlığı yapılıyordu. Bunu yapanlar, TSK içindeki pervasız cunta ile onların postallarını cilalayan bir kısım iş adamları, medya, yargı ve akademisyenlerdi.

Darbeciler öyle şımarmışlardı ki el altından şu katliam şayiasını bile yayıyorlardı:

-60 milyon nüfus, Türkiye için zaten fazla. Bunun 20 milyonunun kesilmesiyle bir şey kaybetmeyiz!..

Kemalizmi bir modern din gibi içselleştirip İslamiyete ve Müslümanlara beyanat, ana haber, manşet, açıkoturum, sermaye, ilam ve üniversitenin dilinden kan damlayan fetvalarıyla bu millete, onun evlatlarına, kıymetlerine ve istikbaline saldıranların saltanatı 2002 sonuna kadar bütün şirretliğiyle devam etti. 3 Kasım 2002’de Anadolu İhtilali gerçekleşti. AK Parti’nin iktidar olması yollarını kesti fakat durmadılar. Edepsizliğe devam ediyorlardı. 28 Şubat darbecilerine son darbe, 27 Nisan 2007 tarihli e-Muhtıra’nın çok değil, bir gün sonra çöpe atılmasıyla vuruldu.

Söz konusu ihanet, bin yıl olmasa da 10 yıl sürmüştü. Anadolu İhtilalinden sonra Millet, işbaşına getirdiği iktidardan suçlulara hesap sormasını istiyordu. TBMM’de “Darbeleri Araştırma Komisyonu” kuruldu. Bu komisyonun hazırladığı rapor üzerine başsavcılık Ankara 5. Ağır Ceza Mahkemesinde dava açtı. Lakin; karar, bir türlü duyulmuyordu. Nihayet aradan 5-6 yıl geçtikten sonra mahkeme hükmünü verdi. Buna göre bazı sanıklar beraat ederken 19’u rütbeli 21 sanık ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına mahkûm edilmişti. Bu karar, idam demektir. Ancak mahkeme ağırlaştırılmış cezayı takdiren müebbete çevirdi.

Millet, efkârı umumiye, kamuoyu memnun mu?

Bu soruya “evet” demek zor:

Üç noktada rahatsızlık vardır:

1- Karar geç çıkmıştır.

2- İhanetin, üniversite, medya, yargı, sermaye ayakları için hâlâ dava açılmamıştır. Oysa onların da bu hükümde yer almaları gerekirdi.

3- Kararın yüze karşı tefhim veya tebliği üzerine mahkûmlar tutuklanmalıydı.

Bu üç öfke dolu isyana karşı mütalaamız şöyledir:

1- FETÖ’cü adliye mensupları Ergenekon vs. davalarında olduğu gibi bu davada da çarpıtmalara, sulandırmalara girmiş, nitekim bazı sanıklar, bundan dolayı müruru zaman fırsatını yakalayabilmiştir. Yeni Türkiye’nin savcı ve hâkimleri olağanüstü bir çalışmayla yine de böyle bir neticeyi elde edebilmişlerdir.

2- Öfke dolu vatandaş, ikinci madde için yüzde bin haklıdır. Eğer, bahsi geçen diğer failler de tez zamanda mahkeme önünde hesap vermezlerse bu hem iktidarın ve hem de yargının kusuru olur.

3- Dava henüz bitmemiştir. Daha istinaf ve temyiz safhaları vardır. Muhakemede tutuklama esas değildir. Kaçma ve delilleri yok etme ihtimali yoksa teamül olarak mahkeme tutuklama kararını infazla tevhid eder. Ancak mahkeme şu hususta milletin ıstıraplarını dikkate almalıydı. Sanıkların yaşları ve sağlık durumları gayrı mevkuf kalmaları için esas alınmıştır. O zaman vatandaşlar da haklı olarak şunu diyorlar:

-28 Şubat’tan, Sivas davasından üstelik de haksız yere yıllardır içeride yatan ilerlemiş yaştaki hasta mahkûmlar ikinci sınıflar mı?

Vatandaşlarımız, bu noktada müsterih olabilirler. Mahkeme re’sen veya savcının talebiyle her zaman önceki karardan rücuyla tutuklama kararı verebilir.

Karardaki şu tafsilat gözden kaçmamalı:

20 üst rütbedeki subaydan, kılıç, nişan maaş ve rütbeleri geri alınmaktadır. Yani artık bırakınız kral olmayı onbaşı bile değiller. Ayrıca her hafta semt karakoluna gidip polise kaçmadıklarına dair imza vereceklerdir.

Bu tabii ki dünyalık; beşeri adalet.

Burada türlü laflarla mahkeme yanıltılabilir.

İhmal edileni, beraat edeni, zaman aşımı tutturanı ve mahkûm edileni ile bi’lcümle 28 Şubatçı taife, ahirette de ilahi adalete hesap vereceklerdir.

Ne zaman?

Bin yıl sonra değil.

Nefes alınıp, verilmediğinde.

Azrail aleyhisselam, ilahi fermanı tebliğ ettiğinde.

O “din gününde” din neymiş, karar neymiş, ceza nasıl olurmuş görecekler!

Buradaki sayfiyede tatil.

.GÖSTERMELİK SALDIRI!

2018-04-16 02:00:00

A -

A +

ABD, İngiltere ve Fransa, geçen hafta Suriye’de bazı hedeflere saldırdı. Bu saldırının sebebi, Suriye rejim kuvvetlerinin Doğu Guta’nın merkezi Duma’da 70’in üstünde sivili öldürmesi ve çok sayıda sivili de yaralamasıdır. Ölü ve yaralıların önemli bir kısmı çocuk, kadın ve ihtiyarlardır. Yaşanan ihanet, ellinci kere tekrarlanan bir kimyevî saldırıydı. Rejim tarafı her ne kadar “bize kanser ilacı satmıyorlar, kansere karşı ilaç bulmak zorundayız. Nitekim 3 çeşit ilaç da bulduk. Vurulan yerler, ilaç imalathanesidir” dese de bu sözler, ilaç üretimi noktasında belki doğru olsa bile vurulan yerlerin ilaç fabrikası olduğuna dair iddianın kılıf olma ihtimali çok yüksektir.

Saldırı üzerine Washington tarafından yapılan açıklamada Şam, Humus ve Dera yakınlarındaki kimyevî ilaç imalathâneleriyle depolarının vurulduğu, Rusya’ya haber verilmediği, Rus üslerinin hedef alınmadığı, sivillerin ziyan görmemesi için azâmî özen gösterildiği, harekâtın tek seferlik olduğu dile getirildi. Bu açıklamayı takip eden saatlerdeyse Fransa, Rusya’ya haber verilmiş olduğunu beyan etmekle Washington’u tekzip etti. Ankara ise saldırıdan haberdar edilmiş. NATO saldırıyı tasvip ettiğine göre üye devletlerin de önceden haberdar olduğu anlaşılmaktadır. Moskova’nın haberdar olması, Beşar Esad’ın da bildiğini göstermektedir. Uçan haberler yüzünden; aslı haçlı dayanışması, fakat göstermelik ismi Müttefik Devletler olan taraf, boşaltılmış fabrika ve depoları vurmuştur. Bundan dolaydır ki vatanını Rusya ve İran’a peşkeş çekmiş ve öz vatandaşlarıyla bebek ve çocuk katili Esad adlı zalim, saldırı sabahında kameralar önünde boy göstermiş, kendi ideolojik şarlatanları da mübarek Şam caddelerinde zafer gösterisi yapmışlardır.

Haçlı Dayanışması, Rusların elinde bulunduğu yerleri vurmamaya dikkat ettiği gibi Suriye hava sahasına da girmediler. O saha, Rusya Federasyonu’na rehinlidir. Bu yüzden ABD, denizaltılardan, Fransa kendi ülkesinden, İngiltere ise I. Dünya Harbi’nde bizden gasbettiği Kıbrıs’tan kalkan uçaklardan füze fırlattı. Rejim, atılan 160 kadar füzenin yüzde 10’unu havada iken imha ettiğini ileri sürmektedir.

Hakîkat şu ki Nusayri rejimi, Müslüman vatandaşlarına karşı ister kimyevî silah, ister başka bir silah kullanmış olsun zulmün defter kaydı değişmemektedir. Haçlı Dayanışması’nın “Arap Baharı” adı altında demokrasi, eşitlik, hürriyet vaadiyle sokağa döküp yüzüstü bıraktığı bu insanlar, 7 yıldır zulmün, ölümün, sürgünün, vahşetin, mülteciliğin, gurbetin ve fukaralığın her çeşidini yaşadılar ve yaşıyorlar. Bu saldırı, ibretlik değil göstermeliktir, samimi değil, ikiyüzlüdür. 365 gün boyunca bir sürü laf edildikten sonra güya mazlumların ahını almak için yapılan saldırı, durup durup 13 Nisan 2018 Cumayı Cumartesine bağlayan Miraç gecesinde yapılmıştır. Bu göstermelik saldırı, böyle bir şovla kendi vatandaşlarını tatmin gayesi güttüğü gibi onların dikkatlerini bir de hak ile bâtıl mücadelesine çekmektedir:

Yukarıda da temas ettiğimiz üzere askerî saldırı, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya ve oradan da ötelerin ötesine gidip Allahü teâlânın huzuruna çıktığı Mirac Kandilinde yapılmıştır. Böyle bir takvim, tesadüfen seçilmiş olamaz. O tesadüf olmadığı gibi tarih de tesadüf olmasa gerek. Şöyle bir iddia vardır. Hıristiyan dünyası, 13 rakamını uğursuz saymaktadır. 1453’ün aritmetik değerlerinin toplamı, 13’tür. Batı, Doğu Roma’nın ellerinden çıkmasını uğursuzluk telakkî etmektedir...

Haçlı Dayanışması ile Rusya, Suriye, daha doğrusu Şam-ı şerif topraklarında bilek güreşi yapmaktadır. Bu güreş, bugüne mahsus değildir, asırlık mücadeledir.

Rusya Federasyonu, Suriye’de rejimi desteklemektedir. Ülke, fiilen Rusya’nın peyki hâline gelmiştir. ABD, İngiltere Fransa ise sosyalist PKK’nın Suriye kolunu destekliyorlar. İran da rejimin yanındadır, PKK ile de duruma göre pazarlık hâlindedir. Buna mukabil Ankara, dengeli bir siyasi, askerî, istihbarat ve diplomatik yol takip etmektedir. Yüzde yüz olarak ne kimsenin karşısındadır ne de yanında. Gerçek böyle olsa da Ankara’nın bu göz boyama saldırısından sonra Kandil’e kadar uzanacak askerî harekât planımızda yolumuzu kesecek düzenbazlıklara karşı çok ama çok uyanık olması gerekir. Saldırıdaki asıl niyet, haçlı dayanışmasının Fırat’ın Doğusuna yerleşmesidir. Amerika’nın Suriye’den çekilme vaadi, başkanı geçmeyen bir oyalamadır. Suriye halkı ve onların ne şekilde öldüğü Hıristiyan dünyanın umurunda değildir. Mevzubahis bu saldırı üzerine bizim hariciye, tez elden yaptığı açıklamada “insanlığın ortak vicdânî duygularına tercüman olundu” diyerek takdir israfına düştü. Bu hükmün aslı olsaydı aynı devletler ve diğerleri, İsrail Filistinlilere, Ermenistan Azerilere, Myanmar Arakanlılara ve daha kimler kimlere zulmün gazlı-gazsız envâi çeşidini revâ görürken bir serçe taşı olsun atarlardı. Aksine BMGK adlı köhne yapının aldığı ürkek kınama kararlarına bile geçit vermiyorlar.

Ortada insanlık mı var,

Vicdan mı var,

Duygu mu var,

Gözü,

Para ve petrolden başka bir şey görmeyen menfaatperestler, onlara tercüman olsunlar? Ölenler, balina veya caretta kaplumbağaları değil Müslüman!

Allahü teâlâ, iyilik yapmayı herkese nasip etmez.

Bu şeref için temiz kalp ve temiz mâzi gereklidir…

.DOĞU GUTA; İNSANLIĞIN BİTTİĞİ YER!

2018-04-11 02:00:00

A -

A +

Doğu Guta’da olup-bitenleri anlatmaya gerek yok. Neler yaşandığını televizyonlar vermekte. Doğu Gutalı Müslümanlar, canavarların önüne atılmış arenadaki köleler gibi. Vahşi canavarlar, mazlumları parçalarken 7 milyar dünyalı da onları seyretmekte. Doğu Guta için söylenecek her şey söylendi. Konuşulacak her şey konuşuldu.

Fakat yapılacak her şey yapılmadı.

Doğu Guta insanlığın bittiği yer.

Vicdanın tükendiği yer…

Suriye’yi gasbetmiş "rejim" denen haydut idare, üç gün önce Doğu Guta’ya yani çocuklara, kadınlara, sivillere bir kere daha kimyevi silahlarla saldırdı. Bu nâmert saldırı bir dram ondan sonrası ise ikiyüzlü bir tiyatrodur. Amerikan yönetimi, Beşar Esad, ilk defa kimyevi silah kullanıyormuş gibi haberi alır almaz öfkelendi, Trump yumruklarıyla boşluğu dövdü. Hâlbuki bu, yüzleri bulan kimyevi katliamlardan sonuncusu. Dünya böyle kör ve sağır gider, BMGK göstermelik bir safsata kurum olmaktan kurtulamazsa daha çok kimyevi silah kullanılır. Donald Trump, o öfkeyle Beşar Esad’a hakaret etti. İyi ama hayvanların suçu ne? Bu gibilerin hayvandan aşağı olduğunu Kur’ân-ı kerim haber vermekte. ABD Başkanı, bağırdı-çağırdı ve en sert müeyyideleri tatbik edeceklerini söyledi. Bu hiç de samimi bir tavır değil. Söze konu saldırının hemen öncesinde Suriye’den ayrılacaklarını dile getirmişti. Derin Amerika ise buna karşı çıktı. Başkan, bir kere daha iki arada bir derede kalmışken tam o sırada 70’ten fazla insanın öldüğü çok sayıda insanın yaralandığı bu kimyevi katliam yaşandı. Bunu fırsat saydılar. Böylece birkaç füze savuracak ve vazifesini yapmış edalara bürünecekler. Nitekim katliamdan sonra Suriye’nin Humus’taki hava üssü vuruldu. Rusya, İsrail’in vurduğunu söylendi. Rezilin kepazeyi cezalandırması gibi bir şey. Zira malum saldırı, Tel Aviv’in de imdadına yetişmişti. İsrail, bir hafta evvel Gazze’yi vahşice bombalamış ve kaç bininci kere olmak üzere yine kadın, çocuk yaşlı ve çocukları öldürmüştü. Dünya, yarım ağızla İsrail’i kınıyorken O, insanlığa karşı işlenen bu suçu cezalandırmak için Suriye hava üssünü bombalamış oldu. "Suriye, kimyevi silah kullandı ben, kimyevi silah kullanmadım!" diye kendini müdafaa edebilir. Sanki kimyevi silah hiç kullanmamış. Bu yüz karası tiyatronun diğer oyuncusu da Rusya. Rusya İran’la birlikte Suriye’nin koruyucusudur. Zaten ilk Körfez harekâtından bu yana yaklaşık olarak 30 yıldan beri bu bölgenin en kârlıları Rusya ve İran’dır. Moskova, rüyada görse inanmayacağı şekilde Akdeniz ve Orta Doğu'ya yerleşti. İran, Yemen, Lübnan, Suriye ve Irak’tan Afganistan’a kadar uzanan bir Şii Hilali kurmakta hayli ilerledi. Sasani imparatorluğu peşinde olmalı.

Diğer taraftan mukaddes bir cümle gibi konuşulan şu "insanlığa karşı suç işleme" kavramı da bir başka abeslik. Katliam, kimyevi silahlarla olunca insanlığa karşı suç oluyor da baltayla olunca insanlığa karşı dostluk mu olmakta? Kaldı ki Moskova, daha saldırının dumanı tüterken âdeta benim yavrum masumdur, siz iftira atıyorsunuz, evet yetmişten fazla sivil öldü ama bombalarla öldürüldüler dedi. Aynı Rusya, geçen hafta İngiltere ve güdümündeki Batıyla bir casus krizi yaşamış ve Sergey Skripal ile kızını kimyevi silahla zehirlendiği ithamı altında kalmıştı. Nasılsa bu ithamdan temize çıktı. Anlaşılan oradan aldığı cesaretle, Beşar Esad’ı da temize çıkartmaya çalışmakta. Moskova, bir taraftan zalime arka çıkarken diğer taraftan da gündemi değiştirme peşinde. Rusya Federasyonu Dışişleri Bakanı Sergey Viktoroviç Lavrov, nereden geçerken başına saksı düştüyse birdenbire "Türkiye Afrin’i Suriye’ye teslim etsin!" dedi. Ankara, elbette ki "emrin olur!" demedi. "Türkiye, Afrin’i ne zaman, kime vereceğini bilir!" diye haddini bil kabilinden ânında en anlaşılır cevabı verdi.

Bunlar olurken Fransa, "ben de varım, beni de unutmayın" vâri çıkışlar yapmakta. Eğer gelişmeler el verirse ABD bu saldırıyı füzelerle cezalandırma gösterisi içinde PKK/PYD’yi kara gücü olarak kullanmaya bile gidebilir. Tam bir menfaat panayırındayız. Doğu Guta, Suriye ve burada ölenler, ne Washington’un, ne Moskova’nın, ne Tahran’ın ne Paris’in ve ne de Londra’nın umurunda. Petrole, Akdeniz’e ve Orta Doğu'ya hâkim olmak istiyorlar. Suriyeli masumların bunların gözünde tavuk kadar değeri yoktur. Nitekim, Washington, bugün burada yapacağı masrafları yarın Riyad’dan faiziyle birlikte alır.

Doğu Guta, insanlığın bittiği yerdir.

Sadece Doğu Guta mı?

Şarki Türkistan, Arakan, Suriye, Filistin, Yemen ve birçok Afrika bölgesi insanlığın bittiği yerdir. Bunların biri diğerinden daha iyi değil. Fark şurada oldu ki rejim Doğu Guta’da kimyevi silah kullandı. Bu da sömürgecilerin işine geldi. Zamanlama olarak onlar için kullanılacak fırsattı. Türkiye’nin işi kolay değil. Ankara, İsrail hariç, şurada adı geçen devletlerle sürekli temas hâlinde. Zirveler yapılıyor, telefonlar çalışıyor. Şu pişkinliğe bakmalı ki Akkuyu’da ortağımız olan Rusya’nın en önemli bakanı, daha atılan imzaların mürekkebi kurumadan Afrin’le alakalı bu şekilde konuşabilmekte. Suriye’de ve bölgemizde her şey iç içe geçmiş vaziyette. Sür’atle Büyük Devlet, bileği bükülemeyen dosta güven, düşmana korku salan devlet olma mecburiyetindeyiz. İnsanlığın bittiği bir dünyada mazlumların ve ümmetin ümidiyiz. İnsanlık, esasında Devlet-i âli Osman’ın veda mecburiyetiyle bitmişti. Şimdikiler artçı sarsıntılar.

Bu sebeple Ankara’nın hata yapma şansı yoktur.

Adını açıkça vermeli ki çok yönlü bir Hilal-Haç muharebesindeyiz.

Harp, bu değilse harp, nedir?

.EĞİTİME DAİR -l-

2018-04-09 02:00:00

A -

A +

Değerli dostum,

İnşa edilmesi icap eden eğitim iklimi için bizim de görüşümüzü sorma nezaketiniz için çok teşekkür ederiz. Ancak; bu fakir, test tarzı evrak doldurarak görüş ortaya koyma çabasının, insanı bütünüyle ifade etmediği inancındadır. Testle imtihan, nice kabiliyetli genci, üniversite kapılarından hazan yaprağı gibi savurmuştur. Bu itibarla "evet-hayır" benzeri boşluklar doldurma yerine mevzua dair görüşümüzü serdetmeyi tercih ettik. Bize göre "evet" ve "hayır" cevap değildir. Cevap, kabul veya reddin sebep-sonuç münasebeti üzerinden illiyet rabıtasına kavuşmasıyla mümkün olur.

Görüşümüzün alınmak istendiği bu çalışma bize, orta öğretimde yapılan "siyah mı güzeldir, beyaz mı güzeldir?" kabilinden münazaraları hatırlattı. Tabiatıyla renklerden birini tez olarak müdafaa eden ekip kazanır. Ne var ki bir ekibin bu galibiyeti, tuttuğu rengi, diğerinden daha kıymetli yapmaz. Çünkü her iki rengin de insandan insana değişen güzellikleri vardır. Bu birinci unsur; diğeri de bu iki rengin ortasında bir de gri veya geçiş renginin olduğu gerçeğidir. 2 kere 2 matematikte dört eder. Fakat sosyal ilimlerde her zaman dört etmez. Netice zamana, mekâna ve insana göre değişir.

Bize ulaşan bu çalışmayı kaleme alanlar, Aristo'dan Batı'nın çağdaş eğitimcilerine kadar birçok isme mükerreren atıfta bulundukları hâlde hazindir ki bizim medeniyetimizi kuran unsur, değer ve şahsiyetlerden hiç kimse hatırlanmamış. Kur'ân-ı kerîme, Hadis-i şerife, kelâmı kibara ve herhangi bir âlime hiçbir atıf yok. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- acaba, Eshab-ı Suffe'yi yetiştirirken nasıl bir akademik usul tatbik etmişlerdi? Yoksul gençler, nasıl olmuştu da zengin müktesebatlı kâmil insanlar olmuşlardı? Biz Peygamber sevdalılarının bunu ve daha neleri merak etmemiz, araştırmamız gerekmez mi? Sorular çoktur. Eshab-ı Bir'i Maune kimdi? Nerede nasıl ve neden topluca şehid düşmüşlerdi? Dünyaya şan veren devletler kurmuş olan ecdadımız, bu neticeye sadece kılıç gücüyle ulaşmadıklarına göre bu medeniyet ihtişamında mektep, medrese, dergâh, muallim, âlim ve evliyânın payı nedir? Bunların sebebini dünkü nesiller bildikleri gibi bugünkü ve yarınki nesillerin de bilmesi gerekmez mi? Kısacası; Asr-ı Saadet devriyle, Emevî, Abbasî, Endülüs, Selçuklu, Babür Devletleriyle ve en yakındaki Osmanlı Devletinde eğitim yani maarif neydi, eğitimci kimdi, eğitim nasıl olurdu? Bu çağlarda hiç mi eğitim mütefekkiri, nazariyat ve tatbikatçısı numune bir şahsiyet yetişmedi ki bu çalışmada kendilerine yer bulamadı?

Malûmdur ki bizde eğitim, nikâhla başlar, bebeğin doğuşundan yetişkin insan olup son nefese kadar devam eder. Osmanlı ailesinde çocuk, 4 yaş 4 ay ve 4 günlükken Elifba ile eğitim hayatına adım atardı. Herkesin bir diğerini akrabası kadar tanıdığı mahallenin iki olmazsa olmazından biri mescid, diğeri mektepti. Mahalle Mektebi diye bir müessese acaba başka millette var mıdır? Enderun var mıydı? Devşirme usulü, aynı zamanda üstün zekâlı olan çocukları Hıristiyan cemiyetten alıp İslamlaştırdıktan sonra devlete ve Î’lâyı kelimetullah dâvâsına kazandırmaktır. Bu tedrisatı bizden iktibas eden ABD’nin Yeşil Kart uygulaması, devşirme usulünü kapitalist ekonominin paraya kalb etmesinden/dönüştürmesinden başka bir şey değildir. Aruz’un son meş’alesi merhum Yahya Kemal'in hatıratında büyük bir lezzetle anlattığı mahalle mektebine başlamasıyla mürekkep yalamasına kadar devam eden o süreçten her eğitimcinin haberdar olması gerekir. Dünya, "ana okulu" kavramını yeni keşfediyor. Hâlbuki Sultan Abdülhamid, Sultan Reşad devirlerinden kalma "Gedikpaşa Ana Mektebi" bugün hâlâ Beyazıt Gedikpaşa'dadır. İsminden anlaşılmakta ki başka yerlerde de o semtin ismini taşıyan ana mektepleri varmış. Bir asır boyunca dünle bugün arasına Berlin Duvarı’ndan beter inkâr duvarı çekilince kendi kendimizin yabancısı olduk. Maarifi, maliyesi, adaleti, hariciyesi ve ordusu kudretli olmayan bir devlet, asırları aşamaz. Bu sebeple Fatih'in, Yavuz'un, Abdülhamid Han'ın eğitim siyaseti neydi? Bugünün insanı, artık bunu tecessüs etmeli, tahkik etmeli ve tanımalıdır. "Şîrler olurken pençe-i kahrımda lerzân/Beni bir gözleri ahûya zebûn etti felek" diyen bir Yavuz’un maarif nizâmı da şiirdeki ustalığı kadar selim olmalıdır.

Ali Kuşçu, Hoca Saadeddin, Naima, Baki, Levni, Şeyh Hamdullah, ibni Abidin, Şeyh Gaalib gibi maarif ve san'atın her sahasında yetişmiş cihanşümul çapta yüzlerce imzamızı hayata hazırlayan güçlü bir eğitim sistemi olmasaydı onlar, gün yüzüne çıkabilirler miydi? Mekke Medine’yi, Medine Şam’ı, Şam Bağdat’ı ve Kurtuba’yı ve yine Bağdat Buhara'yı, Buhara İstanbul’u, İstanbul Bahçesaray, Bosna, Kahire ve bütünüyle İslâm dünyasını besledi. Devrin Urfa'sı Nabi diliyle sonraki her Müslümanı edebde dikkate dâvet ederken, Balkanlar’da Taşlıca, Yahya Bey’i çıkartmıştır. Bizdeki "taşra" ötelemesi son bir asra mahsus olsa gerek. Bağdat Ruhi'yi, Kerkük Fuzuli'yi yetiştirirken Lofca, imparatorluğun gurub vaktinde abide şahsiyet Ahmed Cevdet Paşayı, çıkarmıştır. Gönenli Ömer Seyfeddin, Balkan ve Cihan Harbi şartlarında ve çok kere cephede eser vermiştir? Cumhuriyetin muhalifi ve muvafıkıyla yirminci asrın son çeyreğine kadarki fikir ve edebiyat insanları Devlet-i aliyye doğumludur. Bütün aleyhte faaliyetlere rağmen yeni döneme elbette bir önceki dönem kaynaklık yapmıştır. Bunların hepsinin araştırılması iktiza eder. Mesela, Ahmed Cevdet Paşa, maarif mevzuunda ne demişti? Muhibbi Divanı'nı telif eden bir Kanuni, yalnızca kılıç gücüyle mi Muhteşem Süleyman’dır? Büyük Ehl-i sünnet âlimi Şahabeddin Sühreverdi niçin "Harput, makarr-ı ulemadır/Harput âlimler merkezidir?" demiştir. Tanzimat öncesi ve sonrasında eğitimimiz nasıldı? Suali cevabını hâlâ bütünüyle bulamamıştır.

.EĞİTİME DAİR -ll-

2018-04-10 02:00:00

A -

A +

Cumhuriyet aydını, ister solcu ve isterse sağcı olsun kendini bugün de Avrupa'nın zihnî vesayetinden kurtaramamıştır. Hakîkat şu ki eğitim değil de hukuk, iktisat, gazetecilik veya güzel sanatlar mevzuunda benzer bir çalışma olsaydı yine aynı mantık, muhakeme ve atıflar olacaktı. Yine yabancıların rehberliğine ihtiyaç duyulacak, yine bizim saklı yıldızlarımız, unutulmuşluğa mahkûm kalacaktı.

Sunulan formda sözü edilen eğitim anlayışlarının her birinden alınacak, kabul edilecek taraflar mevcuttur. Bunları çatıştırmaya; beyaz mı, siyah mı? münazarasına gerek yoktur. Malûmdur ki Hâce-i Kâinat olan Kâinatın Hocası/öğretmeni olan Sevgili Peygamberimiz, "hikmet, mü'minin malıdır, nerede bulursa alır" buyurmaktalar. Ve yine buyurmaktalar ki: "Söyleyene değil, söze bakılır." Keza "insanların en iyisi insanlara faydalı olandır" diyorlar? Bu hadis-i şerifin her Öğretmenler Odası’nın duvarına asılması ne kadar teşvik edici olur.

Aydınımız, bugün olmuş Fransız İhtilalinin tesirlerindedir. O tesirler, bize bir imparatorluğu kaybettirdi. Atalar, "kem alatla kemalat olmaz!" demişler. Eğer bu söz, maksadı ifade etmiyorsa gömleğin ilk düğmesinin yanlış iliklenmesi gerçeği hatırlamalı.

Afâkî, ezber, birkaç Batılı ismi zikretmeyi icazet ve liyakat vesikası gibi düşünme yolunu bırakıp mazi-hal-istikbal ufkunda kendimiz olarak yürümeliyiz. Bizde okumuş-yazmışlar, Aragon'un "Öyle derin ki gözlerin senin, içmeye eğildim de bütün ümidlerimi orada gördüm" demesini sevmiş ve fakat duygu dünyamızdaki "gözlerin bir içim su, içim yandı doğrusu" mısraının Luis Aragon'un terennümünden geri olmadığını fark edememiştir. Son bir asrımız, ilim-irfan ve ehliyet-liyakat öncelikli olmak yerine muhtevasız, mâzisiz ve istikbâlsiz bir diploma ve içi boş unvanlar çağıdır.

Birinci dünya harbini kaybettiğimizde Erkân-ı harbiye/Genelkurmay, Alman kurmay subaylarının baskın yönlendirmesindeydi. Düyun-ı Umûmiye'den bu yana ilk defa IMF buyurganlığını kırdık, İstanbul Kanalı’yla da -inşallah- Montrö mecburiyetini aşacağız. Buna mukabil temel hukuk mevzuatı a'dan z'ye ithal olarak devam etmektedir. İnancıyla mevzuatı çatışan bir toplumda yerine oturmuş bir huzurun gerçekleşmesi mümkün değildir. O cemiyet, içtimâî sarsıntıları sıkça yaşar. Eğitim yılı başında masalara ücretsiz kitap koymak çok güzeldir. Duvara akıllı tahta asmak da bir o kadar güzeldir. Ne var ki yalnızca bunlarla eğitim mes’elemizi halledemeyiz.

Tanzimat’tan sonra başlayan Erken Cumhuriyette hızlanan kendimiz gibi olmama hastalığının bünyeyi hasta etmesinin zararlı neticeleriyle karşı karşıyayız. Bugün, ne hukuk, ne mimari ne iktisat ve ne de maarif millîdir. Hazırladığınız çalışmada niyet iyi, ancak tutulan yol yanlıştır. Medeniyetimizde felsefe değil, tefekkür esastır. Felsefe, bizim has bahçemizin gülü değil, başka bahçelerin ısırgan otudur. Felsefeci şüphe ve inkârla başlar. Amentüsüzdür. Bizim medeniyetimizdeyse tefekkür bizatihi ibadettir. İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani gibi büyük İslâm âlimleri, felsefecilerin görüş ve iddialarını çürütürler. Bu dediklerimizi etiketiyle gururlanırken yıldız âlimlerimize "menkıbeci" diyerek onları küçümsemeye yeltenen cahil Prof.’ların anlaması mümkün değildir. Felsefeciler, birbirlerini tekzip ederken İslam uleması, yekdiğerinden istifadeyle tekâmül eder.

Bugün bu cemiyetin şunu görmesi gerekir:

Hukuk, millî eğitim, edebiyat, tarih, iktisat gibi temel sosyal sahalarda fikrî dönüşüm vaktine çıkmış bulunmaktayız. Tünelin ışığı budur. Yabancı lisan bilmeyi aydın olmanın yeterlik şartı görmek yanıltıcıdır. Eğer, yabancı lisan bilmek entelektüellik olsaydı 3-4 lisan bilen turist rehberleri mütefekkir olurlardı. İnşallah; bugün bir kere daha yıkım olmaz. Eğitim dünyamızın öze dönüşünde sömürgecilerin tasallutundan kurtulmuş ve fakat Selefilere de kapılmamış olarak millî ve yerli bir kapı aralanmalıdır. Eğer bir eğitimcimiz, bir Türk’le bir Arab’ın İngilizce konuşmasından ıstırap duymuyorsa o millî şuur ve idrakte eksik kalmış demektir. Hazin olan şu ki günümüzde artık bir Orta Asya Türkü ile Türkiye Türkü de neredeyse İngilizce üzerinden anlaşabilmektedir. Hâlbuki 19. asrın sonunda Payitaht'ta intişar eden gazete ve mecmualar Kırım'da, Kahire'de Buhara'da, Urumçi’de okunabiliyordu. Zamanımıza gelince; üniversite bitirmiş çok genç bile şu yazıdaki birçok kelimeyi anlamaktan uzak düşmüştür. Sosyal medyada artık kelimelerle değil duman devirlerindeki gibi işaretlerle konuşulmaktadır. Oysa insan, kelimelerle düşünür. Merhum mütefekkir Cemil Meriç doğru söylüyor "kamus, namustur." Tanzimat sonrası en kıymetli Türkçe kamusu derleyen Şemseddin Sami Bey, Arnavut’tu. Mezarı Feriköy'de, ismi Fatih'te bir sokakta, heykeli Tiran'dadır. Acaba bir Türkçe öğretmeni bunları biliyor, Kamûs-ı Türkî'yi okuyabiliyor mu? Muallim Naci’nin fikir dünyasını ihata edebiliyor mu? Hiç sanmıyoruz.

Değerli dostum,

Gönderdiğiniz metindeki boşlukları yarım saatte doldurmak mümkünken biz, mes'eleyi birlikte düşünelim diye 8 saati aşan uzunca bir zaman ayırarak görüşlerimizi sizlerle paylaşmak istedik.

Son sözümüz şudur:

Robotlar akıllanırken, insanların robotlaşması tehlikesi gözden ırak tutulmamalıdır.

"İnsanların en hayrlısı insanlara faydalı olandır" kutlu haberine nail olmanız temennisiyle

başarılar dileriz.

.TÜRKİYE, RUSYA, İRAN

2018-04-03 02:00:00

A -

A +

İnsansız hava araçlarında İsrail’e mecbur kalmamızı isteyen zihniyet, nükleer enerjiye geçmeyelim diye de elinden geleni yapmıştı…

Bunlar -aramızdaki yabancı- Gezici’lerden başkası değildi. Saf vatandaşları, temiz köylüleri kandırarak taahhütlerinin karşılığını vermek istiyorlardı. Şu var ki çağımız dünyasında nükleer enerjiye sahip olmadan hiçbir devlet, büyük devlet olamaz. Bugün her önde gelen devlet, nükleer santrale sahip. Barajlar nasıl geçen asrın ileri teknolojisi idiyse nükleer enerji de bugünün ileri teknolojisidir. Biz, bu yolda geç bile kaldık. 1960-1980, 1990-2003 arasını koalisyonlarla heba eden Türkiye, zayıf iktidarlarla devâsa hedeflere yürüyemezdi. Metro ile ulaşımda bir telafi seferberliğinde olduğumuz gibi nükleer santraller konusunda da seferberlik başlamalı. Mersin’deki Akkuyu Nükleer Santrali bunun öncü teşebbüsü olabilir.

Adı geçen santral, Türk-Rus ortak eseri olacaktır.

Bunu söyleyince geçen asrın en önemli sanayi tesislerimizden olan İskenderun Demir Çelik Fabrikasıyla, İzmir Aliağa Rafinerisi’ni hatırlamamak mümkün değil. Onları da Ruslarla yapacaktık. Bundan dolayıdır ki Başvekil Adnan Menderes ve iki Bakan canlarından oldular. Hâlbuki o zaman S-400 de alınmıyordu. Nihayetinde bir fabrikayla bir petrol arıtma tesisi kurulacaktı. Buna rağmen bu tesislerin açılışını yapmak merhum Menderes’e değil, Başbakan Süleyman Demirel’e nasip olmuştu. Tesisler, faaliyete geçti ama sokaklarımız karıştı. 10 küsur yıl devam eden sol-sağ kavgalarında 5 bin genç kaybımız oldu. O sıralarda bir taraftan da ilk Boğaz Köprüsü/Şehidler Köprüsü yapılıyordu. Gezi Zihniyeti, yahut geri zihniyet, şiddetli bir muhalefetle köprü yapılmasına karşı çıkmaktaydı. Aynı zihniyet 1950’lerde de Vatan Caddesi’nin açılmasına karşı çıkmıştı. Bu caddeye “hayır” diyen CHP reis-i umumisi İsmet İnönü’ydü. Asma köprüye hayır diyense “yeni” yamalı CHP genel başkanı Bülent Ecevit’ti. 12 Mart 1971 Muhtırasıyla istifa etmek zorunda kaldığı için Boğaziçi Köprüsünü Başbakan Demirel açamadı. Köprü’nün kordelasını Cumhurbaşkanı F.S. Korutürk, kesti…

O günler geride kaldı. Şimdi Yavuz Sultan Selim Köprüsü’ne, Marmaray’a, İstanbul Kanalı’na nükleer santrallere karşı çıkan FETÖ güdümlü Gezi Zihniyeti’nin hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktur. Kendilerine güveniyorlarsa ağaçtır, yeşildir, çevredir, kirlenmedir… gibi sözlerle Taksim’e, Kızılay’a vs. çıksınlar!..

Akkuyu santrali, tek başına bütün İstanbul’un yani 25 milyonluk bir şehrin elektriğini karşılayacağı gibi 3500 kişi de burada iş sahibi olacak. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Vladimir Putin, santralin temelini birlikte atacaklar.

Rusya Başkanıyla İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, bugün ve yarın Türkiye’de olacaklar.

Bu zirvede Türkiye-Rusya münasebetleri, UDİK/Türk-Rus Üst Düzey İşbirliği Konseyi çerçevesinde enerji alanındaki müşterek stratejik projelerle ikili ticari ve iktisadi ilişkilerin durumu, Suriye mes’elesi ve dünya gündeminin önemli maddeleri ele alınacak.

Ankara Zirvesi, Soçi ve Astana Zirvelerinin devamıdır. İki günlük zirvede liderler, ikili ve üçlü görüşmeler yapacaklar. İran’la da görüşeceğimiz maddeler, nükleer enerji hariç Rusya ile yapacağımız görüşmeyle hemen hemen aynıdır.

Suriye, Doğu Guta, Tel Rifat, Menbiç, Sincar, Kandil masadaki mevzulardır. Diğer taraftan İsrail’in Filistin’in Toprak Günü’nde sivilleri katletmesi tarafımızdan mutlaka masaya getirilecektir. ABD-Rusya diplomat gönderme krizi, S-400’ler ve Washington’un Patriot füzesi satma teklifi de bir nebze de olsa görüşülür. Ankara-Tahran müzakerelerinde konu, Suriye, Suudi Arabistan, İsrail ağırlıklı olur.

Ankara, Menbiç, Sincar ve Kandil müdahalelerimiz için her iki devletten dostluğun devamını bekleyecektir. Rusya’nın Suriye, İran’ın da Irak ve Suriye üzerinde etkisini unutmamalı. Bu sebeple ateşkesin devamı veya yenilenmesi ve ardından seçim yapılıp Beşar Esad’ın gönderilmesi de bir kere daha gündemde yerini alabilir.

İbn Haldun diye anılan büyük sosyolog Abdurrahman bin Muhammed Hadremi, “coğrafya kaderdir” der. İnsan, kaderini tayin edemediği gibi esasında yaşayacağı toprağı da tayin edemez. Bu sebeple aynı toprağı paylaşan komşuların, iyi komşuluk münasebetleri içinde olmaları gerekir. Şu müzakere maddelerinden bazıları liderler seviyesinde, bazısı dışişleri bakanları seviyesinde veya hey’etler arasında görüşülecektir. Bu iki gün içinde veya devam eden günlerde ama muhakkak görüşülecektir.

Türk milletinin Sn. Putin ve Sn. Ruhani’den beklentisi tek bir şeydir. İtimad, güven. İtimadımızın sarsılmamasını bekliyoruz. Bu iki devletle asırlar boyu kanlı ihtilaflarımız oldu. Onlar dünde kalmalı. Bugün Türkiye, dünkü Türkiye olmadığı gibi Rusya ve İran’a bakış da dünkü bakışlar değildir. Dostça bakıyor, karşılığında da samimi dostluklar bekliyoruz.

Biz, meşru müdafaa yaparken, terör ve arkasındakilerle mücadele ederken dostlarımız tarafından acaba yarı yolda bırakılır mıyız? diye vatandaşımız bugün bile şüphe içindedir. Bu şüphe yok edilirse bölgenin üç büyük devleti, çok kıymetli işlere imza atabilir.

Akkuyu onlardan biridir, İran gazı öyle, İpek Demiryolu keza öyle.

Bakalım; göreceğiz.

İnşallah; hiçbir zaman hayal kırıklığı yaşamayız.

.İslam âleminin perişan hâli!

2018-04-02 02:00:00

A -

A +

İsrail, önceki gün Filistinli sivilleri bir kere daha vurdu. İki düzine civarında şehidimiz ve bin civarında da yaralımız mevcut.

Bu insanların suçu neydi; İsrail hükûmeti, onları niye vurdurdu?

Filistin’in “Toprak Günü” diye millî bir günü var. Her millet, millî gününü kutlama hakkına sahip olduğu gibi Filistinliler de millî günlerini kutlama hakkına sahipler. Bundan dolayı, Gazzeli Filistinliler 30 Mart Cuma gününe denk gelen toprak günlerinde sessiz bir yürüyüş yapıyorlardı. Ellerinde sadece Filistin Bayrağı vardı. Bayrak, istiklali, toprak da vatanı hatırlattığı için Tel Aviv, bir kere daha çılgına döndü. Bu çılgınlık ve gözü dönmüşlükle bayraklarının altında sessiz ve vakur şekilde yürüyen insanlara çocuk, kadın, ihtiyar farkı gözetmeden hatta cemaatle namaz kılanları bile istisna etmeden kurşunlarla taradılar.

İsrail, bunu yaptı, dünya, artık bu zulümleri kanıksadığı için sadece seyretti. Gerçi hadise BMGK adlı zavallı kuruma taşındı ama Washington’un İsrail lehine olarak konseyin alacağı laftan ibaret kınama kararını veto edeceğine şüphe yoktur.

Bu dramı, dünya seyretti; fakat bir kişi seyretmedi. Suudi Arabistan, kraliyet veliahdı bin Selman, bu sırada ABD’nin başşehrindeydi. Hayır, adalet, insaf ve vicdanın emrine kulak vererek ABD yönetimini “ya İsrail’i durdurursunuz veya ben gidiyorum!” gibi basit bir tavırla bile ikaz etmedi. Bilakis; bir başka zulme ve vahşete destek verdi. Filistin umurunda bile değil. Hatta Filistin’den ziyade İsrail’e daha yakın. Bu lider heveslisi genç Suudi dedi ki: “Beşar Esad yerinde kalacaktır.” Demek oluyor ki bu kimse Beşar Esad’ın milyonlarca öz vatandaşını katletmesinden, milyonların yerinden-yurdundan olmasından hiç rahatsız değil. Dahası insanlık tarihinin son en büyük ayıbı Doğu Guta’da yaşanan mezalim de onu rahatsız etmemekte! Ne gezer, nerede o vicdan ve yüksek haslet? Eğer, Suudi Arabistan ve BAE gibi sözde Arap bazı Körfez devletleri, Filistin, Irak, Libya, Afrika ülkeleri, Arakan, Suriye ve Doğu Guta’da yaşananlardan zerrece rahatsız olsalardı, batıdan silah ve gayrı menkul almaz, petrol vermez, oralara turist olarak gitmez ve bankalarına tıka basa para yatırmazlardı. Bu gamsız, dertsiz, tasasız adamlar, tam tersine bunları yaparak Müslümanları devrine göre kâh sömüren, kâh öldüren, kâh İslam memleketlerini işgal eden haçlı dünyasını abad etmekteler. Katar, bunu yapmadığı için onu düşman saydılar. Şayet Türkiye, engel olmasaydı ABD ile ortaklaşa Temim bin Hamad’ı devireceklerdi.

Bu SA veliahdının ilk kullanma tarihi başlamıştır. Hıristiyan emperyalist Batı, İngiliz önderliğinde I. Dünya Harbinden sonra kurdurduğu Körfez ve birçok Orta Doğu ülkesinin başına kendi yontup-biçtiği adamlarını; kurucu, kurtarıcı olarak oturttu. Daha doğrusu bu hemen bütün İslam âleminde böyle oldu.

Şimdi SA’ya biçilen rolün miadının dolduğu anlaşılıyor. Veliahd Prensin, büyük şenliklerle SA’nın başına oturacağı günler uzak görünmüyor. Veliahdı kral olarak gördüğünüzde bir şey daha görülmesi mümkün olacağa benziyor:

Kafadaki Arap egelini çıkartıp şapka giymiş olabilir. Sonra bu yiğit eliyle İran’a harp açtırılabilir. Tıpkı Saddam Hüseyn’e de İran’a harp açtırıldığı gibi. Irak-İran harbi, 10 sene sürmüş, Batı’nın silah sanayii tıkır tıkır işlemişti.

Napolyon’un meşhur sözü hep tekrarlandı ama Macron’un dedesinin “para, para, para” derken aynı zamanda ve esasında “para bizim her şeyimizdir!” demek istediği hiç düşünülmedi.

Rusya, Kırım’ı yuttu, bunu Ankara bile kabullendi, Arakan belini nasıl düzeltir bilinmez, Suriye tam bir felaket, Doğu Guta kelimenin tam manasıyla facia yaşamakta, Filistin asırlık bitmez dram. Yemen, Afrika, Libya, Mısır ve daha niceleri huzura hasret, birçok Müslüman Afrika ülkesi fakirlik içinde, Doğu Türkistan, Türkiye hatırına suskun.

Birinci Dünya Harbinden sonra Devlet-i ali Osman’ın tasfiyesiyle İslam âlemi sahipsiz kaldı. Zaten o büyük harp, bu maksatla kurgulanmıştı.

İslam âlemi, bugün bu perişan haldeyken o âlemin bazı mensupları, kanlı gözyaşları dökmekte, bazı mensupları ise Batılı dostlarına yardakçılık edip keyifle nargile içmekte.

İslam âlemi, son kapının önüne gelmiştir:

Ya kurtulacak veya bugünleri de arayacaktır.

Mazlum bir değil, bin değil, milyonlarca. Mazlumlardan birinin olmasa birinin ahı, gadab-ı İlahiye dokunur. İşte o zaman görülür krallık, kurtarıcılık petro-dolar ve sömürgeci ırz düşmanına “ya sahip!” demek neymiş!!!

Yeditepe'de Yeni Mevsim!

2018-03-30 02:00:00

A -

A +

Yahya Kemal’in billurdan söyleyişiyle Türkçe, ağzımızda annemizin ak sütüdür. Lisan, vatandır; lisan, kaybedilince vatan ve din de kaybedilir. Bundan dolayı bir Türkçe sevdalısı olarak Türkçe’nin zenginleşmesine, gelişmesine ve korunmasına dair hep gayret sarf ettik. Lisanımız da devletimizin kaderini yaşamıştır. Devlet, nasıl ki son iki asırda buhrandan buhrana sürüklendiyse Türkçe de bu akıbete marûz kaldı. Buhranın son ve en büyük olayları, harf ve dil inkılaplarıdır. Osmanlı münevveri, yüz bin kelimeyle konuşup yazarken, Cumhuriyet aydını on bin kelimeye geriledi. Peyami Safa ve muasırı diğer bazı muharrirler, “Türkçe, ilim dili olamaz!” İddiasını serdederken beş-on bin kelimeyle ilmî eser verilemeyeceğine işaret ediyorlardı.

Lisan, dil, yaşayan varlıktır. Milletler, diğer milletlerle temasa geçince sair alış-verişler gibi dil alış-verişi de olur. Dilimizde Çince, Rusça, Farsça, Arapça, Rumca, Ermenice vs. kelimeler vardır. Bizden de bu dillere kelimeler geçmiştir. Batı ile karşılaşınca Fransızca, Almanca, İngilizceden kelimeler geldi. Batı asıllı kelimelerin girişi teknolojiyi almamızla daha da hızlandı. Buna Tanzimat’tan sonra bir buçuk asır boyunca süren yabancı kelime kullanmayı ileri olma farkı telakki edenlerin özentisi de eklenince dil kirlenmesi arttı.

Saf dil olmaz. Hiçbir dil, saf değildir. Erken Cumhuriyette birçok hata gibi bu alanda da vahim hatalar işlendi. “Arı dil”, “öz Türkçe” diye basbayağı dil ırkçılığı yapıldı. Bu tutum, ilmî hakikatlere aykırıdır. Bir dilin yüzlerce yıl kullandığı kelime, artık o dilin malıdır. Su, Çincedir. Bu sıvı için gündelik konuşmada “su” dışında bir kelime kullanabilir mi? Semaver Rusçadır. Kitap Arapça, can Farsçadır. Kılıçbalığı, kalkan ve yılan balığı dışında neredeyse bütün balık isimleri Rumcadır. Telefon, televizyon, asansör, otomobil gibi kelimeler Batı dillerindendir. ‘30’lu yıllarda kafataslarının ölçülme abesliği yaşanırken diğer tarafta da masabaşında kelime uyduruluyordu. Bu usul tamamen yanlıştı. Hiçbir dil emirle, talimatla ne gelişir ne korunur. Bunları edebiyat eserleri ve hatipler yaparlar. Onun için diyoruz ki: Yahya Kemal Beyatlı’nın Süleymaniye’de Bayram Sabahı şiiri, mimari eser olarak Süleymaniye Camiînden geri olmasa gerek... İnsan, kelimelerle düşünür. Mütefekkirin, yazarın, şairinin, hatibin, konuşmacının eser inşa etme ve fikir ortaya koymasındaki malzemesi kelimelerdir. Türkçe ile son iki asırda çok oynandı. 19. Asrın sonundaki bir kısım edebiyat akımları, kelime dağarcığımızı yerli-yersiz, Arapça ve Farsça kelimelerle doldurma özentisine kapıldılar. Cumhuriyete gelince de bu haddini aşma, zıddına inkılab etti.

TDK/Türk Dil Kurumu’nun bu mevzuda 1980’e kadar vebali çok büyüktür. 1980’de kapanması, dil ırkçılığı güden bazı mutaassıpların devre dışı kalması ve TRT’nin de o ideolojik aşırılıktan yakasını kurtarmasıyla Türkçe hürriyetine kavuştu. Şimdi Türkçe’nin toparlanma dönemindeyiz. Ne var ki artık birtakım teknik kelimeleri Türkçeleştirmek mümkün değildir. Ya o keşfi yapan millet olmalıydık. Veya ithalle birlikte kelimenin Türkçe karşılığı verilmeliydi. Asansör için zaman geçmiştir. Buna karşılık “yürüyen merdiven” kelimesi vakinde yerini bulmuştur. Bazı kelimelerse ihtiyaridir, hassasiyet göstermek gerekir. “Doktora ziyarete gideceğim” demek varken “viziteye çıkacağım” bir ihmalin ifadesidir. “Gün aldım, saat aldım” diyeceğine “randevu aldım” demek de öyle. Birçok şirket, tabela, AVM ise sadece Türkçeyi değil sokağı da kirletmekteler. Bunu önleyecek çare, “Türkçeye saygı gösterin” demek değildir. Esnaf ve tüccar, kazancına bakar. Bu vurdumduymazlığa karşı teklifimizi tekrar edebiliriz. Diyoruz ki: “Yabancı kelime kullanan şirkete yüzde 20 gibi bir vergi fazlası getirilsin!” Cebe dokunmadan netice alınamaz.

Bu kitaplık bahse “bienal” kelimesinden dolayı girdik. “Bir kelime yüzünden mi?” diye şaşıran olabilir. Evet; bir kelime yüzünden. Bir kelimeyle yuva kurulur, bir kelimeyle yuva dağılır. Bir kelimeyle dine girilir, bir kelimeyle dinden çıkılır.

İstanbul’un ana güzergâhlarına kâğıt ilânlar asılmış; hayır “billboard” değil; basılı yahut kâğıt ilân. Bunlarda “Yeditepe Bienali” yazılı. İlânı gördük ve o “Yunus Emre Oratoryosu” sözünden rahatsız olmamız çapında rahatsız olduk. Acaba gönüldaşlarımızı şarap kadehinde zemzem ikramına mecbur kılan sebep nedir? Cemil Meriç haklıdır. “Kamus, namustur!” Niye bienal? İKSV/ İstanbul Kültür Sanat Vakfı 15. Bienalini geçen sene yaptı. O vakfa karşı bir tavır mıdır? Kelimenin tercihindeki sebebi bilmiyoruz. Sebep ne olursa olsun bir hata vahim bir şekilde tekrar edilmiş.

Hadise şu, KSV/Klasik Sanatlar Vakfı, çok yerinde bir teşebbüse girişmiş. An’anevî el sanatlarımız, hat, tezhib, ebru gibi çalışmalar, Topkapı Sarayı, Ayasofya Camii, Gülhane Parkı, Sirkeci Garı gibi yerlerde teşhir edilecekmiş. 6 yüz san’atkârın 3 bin civarında eseri görücüye çıkıyormuş. Buralara ziyaretçi akını olmalıdır. Aksi hüzün ve hayıflanmadır. Bir futbol maçına gösterilen alâkanın yarısı olsun böylesi zahmetli hizmetlere de gösterilmeli. Her evin duvarında Allahü teâlânın bir buyruğu, Sevgili Peygamberimizi -aleyhisselam- anlatan bir Hilye-i Şerif yer almalıdır.

An’anevî/gelenekli san’atlarımız, çeyrek asır evveline kadar öteki muamelesi görüyordu. Marifet iltifata tabidir. Şimdi onlar da hak ettikleri itibara kavuştular. Artık şükür ki bu levhaları okuyamama ayıbı da giderek ortadan kalkmakta.

Özenti de kalkmalı. Fransızca “Bienal” için “yıldönümü” diyebiliriz. Sözlük, “iki yılda bir tekrarlanan faaliyet” diyor. Tercüme, bire bir kelime çevirerek olmaz. Mânâ, tercüme edilir. Bu itibarla 7 tepe üzerinde kurulu olan İstanbul için “Yeditepe Bienali” yerine “Yeditepe’de Yeni Mevsim” ismini teklif ediyoruz. Ehli, diğer isimdeki soğuk ve donukluk yerine teklif ettiğimiz isimde kelimelerin ses ahengini hemen duyabilir

.ADAM GİBİ ADAM!

2018-03-29 02:00:00

A -

A +

BBP/Büyük Birlik Partisini kuran, Alperenler Hareketi’ni başlatan merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun 9. vefat sene-i devresi günlerindeyiz. Nur içinde yatsın, mekânı cennet-i âlâ olsun. 25 Mart 2009’da partisinin Kahramanmaraş mitingini yaptıktan sonra Yerköy mitingine giderken içinde bulunduğu helikopter, Göksun’daki Keş Dağı’na çarpmış, helikopterdeki 6 kişi ölmüştü.

Bu bir kaza değil, faciadır; çünkü tertiplenmiş ihanetti. O günleri yaşayanlar hatırlayacaklardır. Kahramanmaraş valisinin helikopterin düştüğü ânda yaptığı resmî açıklamayla sonraki açıklamalar farklılaşmıştı. Muhsin Başkan gibi şehid düşen İHA muhabiri İsmail Güneş’le alâkalı olarak kaza günüyle takip eden zamanlarda çok çelişen ifadeler oldu. Sonradan da dosya kapatıldı.

Kapatılan dosya, 15 Temmuz 2016 işgal ve darbe teşebbüsünden sonra tekrar açıldı. Bugün artık şeksiz ve şüphesiz anlaşılıyor ki Muhsin Yazıcıoğlu’na ve dolayısıyla helikopterde bulunan herkese kasdeden FETÖ/PDY terör örgütüdür. Zira daha evvel de 17 kere trafik kazası atlatmış Muhsin Yazıcıoğlu, birtakım sır malûmata sahipti ve bu malûmatı Başbakan Sn. Recep Tayyip Erdoğan’la paylaşmaya başlamıştı. Kanaatimiz o ki 28 Şubat Darbesiyle faili meçhuller gibi malûmatları paylaşacaktı. Terör örgütü, suikast ihanetini, kendisini fâş edecek bu bilgilendirmeyi engellemek için yapmıştı.

Bir kimse, yerli ve millî ise vatansızlarla milliyetsizlerin gözüne diken olur.

Muallim Naci ne diyor?

İhtirâz-ı ta’neden kalmaktadır âhım nihân ,

Bir hakîkat kalmasın âlemde Allah’ım nihân!

16 Temmuz’dan itibaren adı geçen örgütün maskesi düştü, takiyyesi bozuldu, konuşmalarda “Hocaefendi” diye bahsetmemenin kusur kabul edildiği örgüt lideri ve taraftarları rezil ve rüsva oldular. Şimdi nihân, saklı gizli değiller, iplikleri pazara döküldü.

Muhsin Yazıcıoğlu ise şimdi milletin gözünde bir kahramandır. O, bir dâvâ adamıydı. 12 Eylül 1980 darbesinin Mamak zindanlarındaki zalim işkenceleri bile bu alpereni vatanından soğutamamıştı. Dininin, vatanının, milletinin ve bu ülke değerlerinin pazarlıksız sevdalısıydı.

Bu seneki anma, diğer senelere göre daha iyi geçti.

Bize artan rağbetin sebebini sordular:

Bu rağbet, hem kadr-ü kıymet bilme ve hem de itiraf edilmedik bir özürdür. Hadisenin bu tarafı, yani vefatından sonra hürmet edilene, hâl-i hayatta iken lâyık olduğu kıymeti vermemek insanoğlunun biraz da kumaşından geliyor. Bundan dolayıdır ki Şeyhülislam olacak bütün donanıma sahip olduğu hâlde sırf kendisine sıra gelmediği için bu makama geçemeyen divân şiirimizin muhteşem yıldızı Baki diye ünlenmiş Mahmud Abdülbaki Efendi, o sitem yahut da hicvi söylemiştir:

Kadrini seng-ü musallada bilüb ey Baki; durup el bağlayalar karşuna yârân, saf saf!

Şüphesiz ki geç de olsa kıymet bilmek, hiç kıymet bilmemekten yeğdir.

Gerçi şöyle denebilir “yeter ki Allah, razı olsun; insanlar kıymet bilse ne olur, bilmese ne olur?” Bu söz doğrudur. Lakin; burada kazanan, kıymeti bilinen değil kadr-ü kıymet bilenlerdir.

Aksine “vefasızlık” denir.

Muhsin Yazıcıoğlu, helikopterinin düşmesi üzerine şehid olunca haberlerde ilk defa kiraladığı helikopterde bunu yaşadığı dile getirilmişti. İşin bu tarafı yanlıştır. Biz, Muhsin Yazıcıoğlu ile 1998 Eylül ayının ortalarında Tiran’a gitmiştik. Sırplar, Kosova köylerini kuşatmışlardı. Bu köylere yardıma gidiyorduk. Muhsin Başkan, Arnavutluk’un başşehri Tiran’da bir helikopter kiraladı. Helikoptere kendisiyle beraber kameraman, bendeniz ve pilot olmak üzere 4 kişi bindik. Hududa sıfır uçuyorduk. Aşağıdan bir mermi sıkılsa taş gibi yere düşerdik. Ama Allah’ın koruduğuna kim ne yapabilir? Bir müddet uçtuktan sonra köyün birine indik. Oradan itibaren ziyaretlerimiz başladı. Kardeşlerimiz âdeta bayram ettiler.

Dönüşte Muhsin Yazıcıoğlu, UÇK/Kosova Kurtuluş Ordusu Başkanını bulunduğumuz yerde yan odaya alarak maddî yardımda bulundu. Sırbistan’a karşı istiklâl mücadelesi veren teşkilatın lideri bu gencin, bir ay sonra şehid edildiğini işittik. Bu yaşadıklarımızı 17 Eylül 1998’den itibaren Türkiye gazetesinde dört günlük bir yazı dizisi yaptık.

Ölmeden evvel yazdığı “Üşüyorum anne” şiiri, sanki ölüm iklimine dair önceden verilmiş bir haberdi. Ama herhâlde üşümedi. Çünkü şehidler ölüm acısı çekmezler.

Şu hâtıranınsa bizde ayrı bir yeri vardır:

Şehadetinden 10 gün evveldi; gün cumartesi günüydü. Amsterdam’da vakit, daha öğleyi göstermemişken bir kısım ziyaretçilerimizle bir bahçede sohbet ediyorduk. Telefonum çaldı, Baktım; Muhsin Başkan:

-Gardaşım; neredesin? Kaç gündür sana ulaşamıyorum! Dedi.

Hâl-hatır ettik. Muhabbet tazeledik. Dünkü cumayı Nizam-ı âlem camiinde eda ettiğimizi haber verdik. Ve biraz sohbet ettikten sonra vedalaştık.

Meğer son konuşmamızmış.

Ne demişler?

-İyiler, iyi atlara binip gittiler…

Önden gidenlere selâm olsun!

Adam gibi adamlara rahmet olsun!

Aşağıda adam gibi adam Muhsin Başkan’la alâkalı iki belgeyi paylaşıyoruz. Biri, yukarıda bahsettiğimiz helikopter uçuşundaki fotoğrafımızdır. Diğeri de merhum Yazıcıoğlu’nun TV programımıza konuk olduktan sonra program şeref defterine yazdıklarıdır. Kamuoyu bunu ilk defa okuyacaktır.

.MAZLUMLARIN ÜMİDİ OLMAK!

2018-03-27 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, pazar günü AK Parti’nin Giresun İl Kongresinde kendisine yazılan bir mektubu paylaştı. Mektup, Doğu Guta’daki bir hanım yöneticiden geliyor ve şöyle diyordu:

“-Ne olursunuz Sayın Cumhurbaşkanım? Afrin’de attığınız adımları, Doğu Guta’da da atınız. Bizim artık dayanma gücümüz kalmadı. 250 bin kişilik Doğu Guta’da şu an 20 bin kişiye düştük. Herkes, Doğu Guta’yı terk ediyor. Bizim de akıbetimizin ne olacağı belli değil!!!”

Bu mektubu o hanımefendi yazıp imzaladı. Fakat eminiz ki bu memleketin çok yüksek çoğunluğu da kalbden imzalamaktadır. O dilek, bu milletin de dileğidir. Hatta ümmetin dileğidir. Mektup sadece Sn. Erdoğan’a yazılmamıştır. Büyük Türkiye Cumhuriyetinin Cumhurbaşkanı’nın şahsında aynı zamanda millete ve ümmete yazılmıştır.

Bu, mektuptan öte kulakları sağır edecek denli bir imdat çığlığıdır.

Doğu Guta, Şam’ın mahallesi sayılacak bir ilçedir. Rejim, Rus ve İran iş birliğiyle şehir harabeye döndü. Halk, ekmek, yemek, ilaç, doktor, hastane, su elektrik ve her türlü insânî ve sosyal imkândan mahrûm. Şehrin enkazını ekranlardan takip ediyoruz. Nüfusun nereden nereye düştüğünü ise bu mektup haber vermekte.

Ne çatışmasızlık bölgesi ilân edilmesi, ne ateşkes kararı hiçbir fayda temin etmedi. Ölü sayısı binli rakamda, yaralı sayısı belli değil. Şimdi denecektir ki:

“-Doğru; Doğu Guta bugün Srebrenitsa’dan farksız. Ancak, burası Şam’ın merkezine, Esad’ın ikametgâhına 10 km mesafede. Türk Ordusu’nun müdahalesi rejime savaş açmak olmaz mı? Rusya ve İran’la ilişkilerimiz bozulmaz mı? Mevcut ve tasavvur ettiğimiz harekât tehlikeye girmez mi? Zeytin Dalı Harekâtı başlarken Türk hariciyesi, dolaylı da olsa rejime yazılı bilgi vermişti. Böyle bir durumda ne olacaktır? Doğu Guta halkının dâveti elimizi kuvvetlendirir ama İran ve bilhassa Rusya faktörlerini ihmal edemeyiz!’’

Bunlar mantık mahsulü düşüncelerdir. Ne var ki bir de böyle vahşi bir gerçek var. Şam’ın merkezinde bir utanç yaşanıyor. Onun için burayı Tel Rifat, Menbiç, Sincar ve Kandil’den ayrı bir strateji ve diplomasiyle ele almamız gerekir. Bu çığlığa sağır ve bigâne kalmamız mümkün değil. Allah göstermesin, herhangi bir ilimiz Suriye rejimi tarafından bu hâle getirilse sessiz kalamazdık. Doğu Gutalıların vatandaşlarımızdan farkı yoktur.

Biz iki yol düşünüyoruz:

Diplomatik imkânları bir kere daha zorlayıp masadan çözüm çıkartmak. Bu olmazsa ÖSO kuvvetlerinin sayı ve askerî teçhizat olarak güçlenip Doğu Guta’ya sızarak üçüncü şahıs lehine meşru müdafaa yapmaları.

Şuraya kadar söz konusu ettiğimiz, mektubun dramatik tarafıdır. Bir de şeref veren taraf var:

Bugün Osmanlının yükseliş asırlarında olduğu gibi Müslim veya gayrı Müslim dara, zora, çaresizliğe düşen mazlumlara, mağdurlara kurtuluş ümidi hâline gelmiş bulunmaktayız. İspanyol barbarlığına maruz kalan Endülüs Müslümanları da benzer bir mektupla Sultan II. Bayezıd Hân’dan yardım istemiş, Murat Reis komutasındaki gemicilerimiz onları tahliye için çırpınmışlardı. Endülüs’ten sadece bir kısım Müslümanları değil, ateşe verilen Yahudileri de kurtardık. Böylesi imdatlar, sonraki asırlarda da işitilmişti. Onlara sessiz kalmadığımız gibi yardım isteyenin gayrı Müslim olmasına bakmadan harbi göze aldığımız bile olmuştu.

Bugün yeniden el uzatan olmamız şereftir. Hem de çok büyük şereftir. Bu günler, Allah’ın lütfudur. Kaybederiz diye samimiyetle korkmak gerekir. 70 sente muhtaç olduğumuz günler uzak değil. IMF komiserlerinin bakanlarımız karşısındaki küstahlığı unutulmadı. Kavuştuğumuz nimetleri kaybetmemek için hem maddî ve hem de mânevî sebeplere riâyet etmek şarttır.

Millî silah sanayiîni, ekonomiyi büyütmeye devam etmeli, ana caddeden de çıkmamaya özen göstermelidir. Bu millet, büyük ekseriyetiyle Abdülkerim Satuk Buğra Han’dan beri aynı Hanefi, Maturidi/Eş’ari ana caddesindedir. Bu caddeyi ihmal edip Şia, Vehhabilik, Selefiliğe iltifat etmek felaket olacağı gibi Mustafa İslamoğlu ve benzerlerinin rehberliği de felaket olur. Bu kimse, “Diyanet kadın müftü atasın” diyor ve bu hemen icra ediliyorsa birinin bunun izahını yapması gerekir. Bin beş yüz yıldır hiçbir mezheb imamı, müctehid, âlim, evliya ve şeyhülislam yahut Sultan, kadın müftüyü düşünemez miydi? İtikadi bozukluğa yönelişin, Endülüs faciasında büyük payı vardır.

Diyanet, MEB, adliye vs’de FETÖ’den boşalan yerlerin bu defa da dinde reformcu, Vehhabi, Selefi, Şia taraftarı kadrolarla doldurulması emin olunuz yıkım olur. Allah, öyle bir gün göstermesin ama Doğu Gutalılar bize mektup yazmaktalar.

Biz kime mektup yazabiliriz?

Ne demek istediğimize dikkat etmeli. Kanuni Sultan Süleyman zamanında “gün gelecek bu ahali, 70 sent için küffara el açacak!” denseydi o gün buna kimse inanmazdı. Fakat çok yakın geçmişte bunu hep birlikte ve büyük üzüntüyle yaşadık.

Parmağımızı yılana aynı delikten bir kere daha ısırtmayalım!

.SESSİZ DEVRİM

2018-03-26 02:00:00

A -

A +

Bugünkü Devlet teşkilatlanması, II. Mahmud Hân zamanında şekillenmişti. Bu padişahın saltanatında seyfiyye, ilmiyye, adliyye, kalemiyye; yani ordu, medrese, yargı ve bürokrasi vardır. Bugün bilinen sermaye henüz yoktur. Matbuat ise 1831’de Takvim-i Vekayi’nin neşri ile başlar. Haftalık resmî gazetedir. Türkçe, Arapça, Farsça, Fransızca, Rumca ve Ermenice yayınlanır. II. Mahmud devrinde en kuvvetli unsur seyfiyye yani ordudur.

Devlet-i âliyye’nin ihtişam asırlarında şanlı ordunun orta direği Yeniçeri’dir. Orhan Gazi zamanında teşkil edilerek Bektaşi dergâhından, Hacı Bektaş-ı Veli hazretlerinden feyz alınmıştır. Ancak devirler içinde ocağa İran tesirli sızmalar olmuş, Yeniçeri’de bozulmalar başlamış, isyanların ardı-arkası kesilmemiştir. Bunun ilk hamlesi, 23 Ağustos 1514 tarihindeki Çaldıran Meydan Muharebesi öncesinde yaşanmış, Yavuz Sultan Selim gibi muhteşem bir padişahın çadırına ok atma cür’etini göstermeye kadar gitmişlerdir. Yavuz, bunun üzerine Yeniçeriler adına kendisiyle görüşen Hemdem Paşayı öldürtüp cesedini de Yeniçerilere gömdürttü.

Ocaktaki bu bozulma sonraki zamanlarda da devam etti. Genç Osman’ın edepsiz bir şekilde boğulması, sadrazam Hâfız Ahmed Paşa’nın IV. Murad Hân’ın huzurunda hunharca paralanması, III. Selim’in kanlı bir ayaklanmayla şehid edilmesi, yoldan çıkmış Yeniçeri’nin yaptıklarından birkaçıdır. II. Mahmud Hân, bundan dolayı Yeniçeri Ocağı’nı 1826’da topa tutarak lağvetti. Asiler, kılıçtan geçirildi Yeniçeri ordusunu hedefinden saptıran sözde Bektaşilik, bugün Avrupa tarafından Arnavutluk’ta ayrı bir din olarak kabul edilmektedir. FETÖ’nün güçlü olduğu merkezlerden birinin Arnavutluk olması tesadüf olmasa gerek.

Abdülmecid Hân’a Tanzimat Fermanı’nı ilan ettirmekte en güçlü müessir kalemiyye yani bürokrasidir. Diplomasi ve hariciye de bunun içindedir. II. Mahmud’un yetişip memlekete faydalı olsun diye Londra, Paris ve Berlin’e yolladığı talebelerin birçoğu masonlaşarak avdet etmişlerdir. Abdülmecid’den II. Abdülhamid’in ilk senelerine kadar devlet bunların murakabesindedir. Hariciye Nâzırı Mustafa Reşid Paşa, Tanzimat Fermanı’nı İngiliz sefiriyle birlikte İngiltere’nin İstanbul sefaretinde birlikte kaleme almışlardı.

Sultan Abdülaziz Hân’a karşı 30 Mayıs 1876’da yapılan ve Sultanın şehid olmasıyla nihayetlenen darbenin unsurları seyfiyye, adliye ve kalemiyyedir. Yeniçeri ruhu, Serasker/Genelkurmay Başkanı Hüseyin Avni Paşa’nın şahsındadır. Bu hâl 15 Temmuz 2016 tarihine kadar devam edecektir. Adliyeyi ise Şûray-ı devlet/Danıştay Reisi Midhat Paşa temsil etmektedir. Kalemiyye arka plandadır. Matbuat, tesirini göstermeye başlamıştır.

Abdülhamid Hân iktidarında matbuat, sertleşecektir. Jön Türkleri kışkırtırlar. İstanbul, Paris ve Londra’da cemiyetler kurar, gazeteler çıkartırlar. Namık Kemal, Şinasi, Agâh Efendi gibi isimler görülür. Bazılarının arkasında gizli güçler ve yabancılar vardır. Seyfiyye, ilmiyye, adliyye, kalemiyye, matbuat vardır. Sermaye henüz yoktur.

Matbuat, II. Meşrutiyetten sonra İttihad Terakki taraftarları ve muhalifleri olarak tam bir kalem savaşı yaşayacaktır. Abdülhamid Hân aleyhine 31 Mart İsyanını tertipleyenler, devletin I. Dünya Harbine girerek felakete sürüklenmesine sebep oldular. Bunlar, Yeniçeri ruhunu temsil eden II. ve III. Ordu ile Masonlar, İngiliz, Alman ekolüne bağlı İttihadçılardır. Devrin Yeniçeri ruhunu Hareket Ordusu Kumandanı aşağılık Mahmud Şevket Paşa temsil eder.

II. Meşrutiyetten sonra Enver Paşa’nın Babıali Baskınıyla İttihad ve Terakki adıyla aslında malum Yeniçeri iktidara gelmiştir. On yıl boyunca matbuat, adliyye, ilmiyye tahakküm altındadır. Ahmed Samim gibi muhalif gazeteciler katledilir. İstiklal Harbi döneminde matbuat yeniden devreye girer. Türlü sesler çıkar. İçlerinde hayatı linçle bitecek bugünkü İngiltere dışişleri bakanının büyük dedesi Ali Kemal gibi Ankara aleyhtarı kalemler de vardır.

1923-1950 arası, ordu, yargı, üniversite, bürokrasinin dördü de Çankaya’nın emrindedir. Matbuat da Çankaya’nın emrindedir. Telefonla manşetler atılır. 1927’de İstanbul ve Ankara radyoları da matbuata dâhil olur. Sermaye de yavaş yavaş kendini göstermeye başlamıştır. Çankaya, sermaye yapacak çevreleri bilhassa seçer. Muhafazakâr kişi ve aileler sermayeye yaklaştırılmaz. 1923-50 arasında ordu birinci güçtür. Ordunun içinde cunta Yeniçeri ruhu olarak yaşamaya devam etmektedir.

Bu arada 1 Mayıs1948’de İstanbul’da Hürriyet gazetesi kurulur. Sahibi, Selanik dönmelerinden Sedat Simavi’dir. Hürriyet, yayına başladıktan iki hafta sonra da 14 Mayıs 1948’de Filistin toprakları üzerinde İsrail kurulur. İslâm âleminde kamuoyu oluşturmak gerekecektir. Bunun için iyi merkez Payitaht’tır.

1950-1960 Adnan Menderes döneminde ordu, siyaset, üniversite, adliye, matbuat ve bürokrasi vardır. Sermaye daha bir mesafe almıştır. Üniversite, siyaset, matbuat ve asker ön plandadır. Tek Parti zihniyeti, ordu, üniversite, matbuat ve adliyenin iş birliğiyle 27 Mayıs darbesi yapılır. Yeniçeri müsveddeleri bir kere daha kazanmıştır

27 Mayıs 1960-15 Temmuz 2016 arasında ordu, sermaye, basın, yargı, baskın Tek Parti Zihniyeti, bürokrasi vardır. Basına 1969’dan itibaren TV de dahil olmuştur. Ordu, hâlâ Yeniçeri ruhlu cuntanın güdümündedir. 56 sene içinde vuku bulan bütün darbeler, Tek Parti Zihniyeti, sermaye, basın, ordu ve yargının eseridir. Bürokrasi, arka palanda FETÖ’cüler eliyle güçlenmiştir. Basına, artık TV ve sosyal medyanın da dâhil olmasıyla “medya” denmektedir.

31 Mart 1909’da yolu kesilen Yerli ve Millî Yürüyüş, 14 Mayıs 1950’de tekrar faaliyete geçmişti. Bu yürüyüşün yolu, 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül, 28 Şubat’ta Yeniçeriler tarafından yine kesildi. 27 Nisan e-Muhtırasıyla bir hamle daha yapıldı. 15 Temmuz 2016 ise vatanı işgal ve millî yürüyüşü imha teşebbüsüydü. Turgut Özal’ın 6 Kasım 1983’te iktidarı kazanmasından sonra Türkiye dijital dünyadan haberdar oldu. Anadolu sermayesi kendini göstermeye başladı. Anadolu basını filizlendi.

3 Kasım 2002’den sonraysa birçok hamlenin yanı sıra sermaye millîleşmeye başlamıştı.

15 Temmuz 2016’dan itibaren âdeta yeniden Millî ve Yerli Ordu kurulmaya başlandı. Millî silah sanayii çalışmaya başladı. Ancak; hâlâ bir eksiklik vardır. 1965’te Babıali’de Sabah, 22 Nisan 1972’de Türkiye ve daha bazı gazeteler ve 18 Şubat 1989’da TGRT ve devamında bazı TV’lerin kurulmasıyla yerli ve millî medya ilk defa var olmaktaydı ama dış güç ve sermaye destekli bir kısım medya, en etkin kuvvetti. Ona “merkez medya”, “ana akım medya” deniyordu. Hürriyet için “amiral gemisi” deniyordu. 27 Mayıs’ın ardından basın, yasama, yürütme ve yargıdan sonra dördüncü büyük kuvvet olmuştu:

Bütün bu sebeplerle Doğan Grubu’nun 21 Mart 2018’de satılması, büyük bir olaydır. Bu satıştan sonra adı geçen medya grubunun millî ve yerli olması ise millî beklentidir.

Artık adını koymalı ki Sn. Recep Tayyip Erdoğan ve samimi arkadaşları, 40 yıllık zorlu bir mücadele neticesinde siyaset, sermaye, yargı, üniversite, bürokrasi, ordu ve nihayet medyada sessiz bir devrim yapmışlardır. Eğer, Sultan Abdülhamid Hân zamanında İran’dan gelen Cemalleddin Efgani ve sonra Mısır ve 1950’lerden itibaren Orta Doğu kaynaklı itikadî sapmaların tesiriyle bir bozulma olmaz ve Ehl-i sünnet ecdâdın imân ve şecaat yolu takip edilmeye devam edilirse bu kutlu yürüyüş, inşallah asırları arkada bırakır…

.Bir GÜZEL mektup

2018-03-20 02:00:00

A -

A +

Cumartesi günü Malta Köşkü'nde "Doğumunun 171. Sene-i devriyesinde Büyük Cihan Devleti, Devlet-i Ali Osmaniyye'nin Ulu Hakan'ı II. Abdülhamid'i anma programı" ismiyle bir panel yaptık. Paneli, Osmanbey esnafından Abdülhamid Han sevdalısı Sn. Mehmet Tosun tertiplemişti.

Fevkalade seviyeli bir çalışma oldu. Oturumu Sn. Hasan Celal Güzel idare edecekmiş. Ancak ağır bir rahatsızlık geçirmiş. Buna rağmen hasta yatağından bir mektup göndermiş. O mektubu, sizlerle paylaşmak isterim. O kanaatteyiz ki bu mektuptaki fikirler, Abdülhakim Arvasi deryasından kalemine nur çekmiş bir üslubun eseridir:

"Doğumunun 171. Sene-i devriyesinde İslâm Halifesi, Türk Hakanı, Osmanlı Padişahı cennetmekân Abdülhamid Hân'ı daimî muhabbet ve hurmetlerimle yâd ediyorum. O, hiç şüphesiz ki Cenab-ı Hakk'ın sevgili bir kulu, bir evliyaullah ve kutb'üz zaman idi. Tarihimizde Hulefa-yı Râşidîn haricinde O'nun kadar büyük İslam Halifesi yoktur. Gelmiş-geçmiş Türk Hakanlarının da en büyüğüdür. Tarihçiler, O'nun Osman Gazi, Fatih, Yavuz ve Kanuni kadar büyük olduğunu kabul ederler. Hükümdar olduğu devrin şartları değerlendirilince aynı zamanda en büyük Osmanlı Padişahı olduğunu da bilmek lazım. Osmanlı İmparatorluğu 1923 yılında değil, O'nun tahttan indirildiği 1909 yılında yıkılmıştır. O esnada Devlet-i Aliyye'nin yüz ölçümü 5 milyon km2'nin üzerindeydi. Ulu Hakan Abdülhamid Han, Kanuni kadar hüküm sürebilseydi bugünkü mevcudun en az üç misli büyüklüğünde muazzam bir devlete sahip olabilirdik. Ne yazık ki O'nun ve Osmanlı'nın kıymetini çok geç anladık. Hâlâ devlet olarak şanlı ecdadımıza layık oldukları şekilde sahip çıkabilmiş değiliz.

Paneli şereflendiren Abdülhamid Han'ın asil, necip ve kıymetli torunlarına en derin hurmetlerimi arz ediyor abd-i âcizi de o mübarek Hakan'ın ve Hanedan'ın bir muhibbi ve hâdimi olarak kabul buyurmanızı istirham ediyorum. Abdülhamid Han kuddise sirruh Hazretlerine Allah'tan -celle celalüh- rahmet diliyorum."

Gelin de "şayet merhum Turgut Özal, kendinden sonraki genel başkan tercihini H.C. Güzel'den yana yapsaydı, bugün farklı bir Türkiye'de olabilirdik" diye düşünmeyin.

Yazımızı şu sahneyle bitirelim:

Abdülhamid Han, sürgüne gönderildiği Selanik'teki Alatini Köşkü'nün bahçesinden girip de daha ilk basamağa adımını attığı anda akşam ezanı başlar. Ulu Hakan, o vaziyette durur ve tevekkülünü terennüm eder:

-Azîz Allah!..

...

Bu yazı, 29 Eylül 2013 tarihinde Türkiye gazetesinde intişar etti.

Merhum Hasan Celal Güzel hakkında daha başka yazılarımız da var. Hatta onlardan biri için önce telefonda sonra karşılaştığımızda “beni en güzel anlatan yazıdır” demişti.

O mektubu tekrar verebilirdik Lakin; buradaki mektupta Büyük Türkiye sevdalısı ve kalbi, hep bu memleket için atmış olan “hasan” da güzel demek olmakla güzel kere güzel Hasan Celal Güzel, Abdülhamid Han-ı Sani’yi bir mektup edebiyatı üslubuyla enfes bir şekilde anlatmaktadır.

İstedik ki bu mektup, Receb-i şerifin birinci günü ebediyete uğurlanma bahtiyarlığına nail olan Gaziantep’in bu yiğit evladı için okuyanlar nezdinde duaya, o büyük Sultan’a bugün bile garezle bakanlar kaldıysa onların uyanmalarına vesile olsun ve mana âleminde de Hakan Halife’ye bir sevenini haber veren istida muamelesi görsün.

.18 MART ÇANAKKALE, 18 MART AFRİN, 18 MART MHP!

2018-03-19 02:00:00

A -

A +

18 Mart 1915 Deniz Zaferimizin üzerinden 103 yıl geçti.

103 yıl geçti ama Çanakkale, dilimizden hiç düşmedi; muhabbeti kalbimizde her gün biraz daha büyüdü. Canlarını verip Çanakkale’yi vermeyen bütün şehitlerimizle, gazilerimize gani gani rahmetler diliyoruz. Kabirleri cennet, dereceleri yüksek olsun. Mevla’mız bizleri, onlara lâyık eylesin.

Tarihin hiçbir döneminde hiçbir savaşta bu denli yüksek sayıda kayıp vermedik. 3-4 ay evvel Sarıkamış’ta 22 Aralık 1914-15 Ocak 1915 günlerinde 90 bin şehid, 3-4 ay sonra Çanakkale’de 18 Mart 1915-9 Ocak 1916 günlerinde 253 bin şehid. Gaziler de bu sayıların en az yarısı kadardır. Sayılar tartışmalı olabilir. Kabul edelim ki yüzde 10-15 eksiktir. Böylesine büyük yekûnun içinde yüzde 10-15’in ne ağırlığı olabilir?

Tabiî bu kayıpların bir de Kanal Cephesi, Yemen Cephesi, Filistin Cephesi, Suriye Cephesi, Galiçya Cephesi ve topyekûn Harb-i Umumi, Büyük Harb denen ilk dünya harbi tarafı var. Kayıpların şehid ve gazilerle milyonu bulduğu muhakkak. Hepsi genç, hepsi fidan gibi civanlar. Harp türküleri onları anlatır. Ve galiba o kahramanlık ağıtları, Mehmetçiği ve devrin hailesini ve gailesini duygu sağanakları altında en iyi anlatandır. Hey on beşli on beşli, Yemen Türküsü, Yüzbaşılar Yüzbaşılar, Çanakkale İçinde Aynalı Çarşı ve diğerleri.

Çanakkale’de ölen her 10 askerimizden biri yedek subaydır. Galatasaray, İzmir, Konya Sultanileriyle Erzincan Askerî Mektebi ve Mekteb-i Tıbbiye-i Şâhâne, o sene mezun veremezler. Talebe cepheye gitmiş ve dönememiştir. Bir başka ifadeyle 33 yılda binbir emekle yetiştirilen gençlik, harcanıp tükenmiştir. 30 Ekim 1918’de Mondros Mütarekesi akdedildiğinde ordunun terhis edilmesi kararı alınır. Acı, ağır ve hazin bir karar ama şu manzaraya bakıldığında insan, düşünmeden edemiyor “acaba terhis edilecek kaç asker kalmıştı?”

Tarih, yaşanmış vak’lara denir. Kızarak veya taraf tutarak tarih değiştirilemez. Ne ise odur. Ancak bu “ne ise odur” hükmüne varmak kolay olmuyor. Çanakkale’de çok şey gözlerden saklandı. Bugün daha yeni öğreniliyor ki Abdülhamid Han’ın büyük bir ileri görüşlülükle 1915’ten çok seneler evvel yaptırdığı Hamidiye Tabyaları, Çanakkale Boğazı’nın savunulmasında birinci derecede etkili olmuştur. Genelkurmay, Çanakkale’ye dair bazı fotoğrafları ilk defa bugünlerde paylaştı. Bütün Genelkurmay arşivlerinin araştırmacılara açılması lâzım. Çanakkale her gerçeğiyle öğrenilmeli. 57. Alay, niçin her ferdine kadar şehid olmuştur? Burada nasıl bir kusur var bilinmeli. Devrin Harbiye Nazırı ve Başkumandan Vekili Enver Paşa iken ve Çanakkale müdafaasının altında imzası varken, Cevad Çobanlı ve daha başka Türk Paşalar birinci dereceden sorumluyken bu harpte miralay/yarbay rütbesinde bulunan 57. Alay Kumandanı Mustafa Kemal, neden harbin muzaffer kumandanı olarak takdim edilmiş, Çanakkale bir kişiye mal edilmişti? Diğer taraftan bizim komuta cephemizde -maalesef- Otto Liman Von Sanders, Fritz Bronsart Von Scehellendof adında paşalar vardır. Bunlar kimdir?

Bir diğer soru:

Çanakkale, Payitaht için geçilmek isteniyordu. Aynı İngiliz, nasıl oldu da hiçbir engel yaşamadan 13 Kasım 1918’de çapulcularıyla birlikte İstanbul’u işgal etti ve hangi vaadleri alıp tek kurşun atmadan 6 Ekim 1923’te Payitahtı tahliye etti.

Tarafsız, ideolojisiz, vicdanlı ve kaleme alındıktan sonra ileride yazanı veya yazanın mirasçılarını mahcup etmeyecek eserlere ihtiyaç var.

Bir asır arkada kalmış olduğu hâlde gerçekler meçhul.

Böyle olsa bile sonuçta doğrular çıkıp geliyor.

….

18 Mart 2018 Sabahı Hür Suriye Ordusu ve elbette Mehmetçik önce cemaatle sabah namazını kıldılar. Nusret için Allahü teâlâya el açtılar. Sonra da 08.30’da Afrin’e girdiler. Bu zaferin kazanılması için devlet adamı, asker, akıl teri ve alın teri döken herkesi ve dua eden milletimizi ve ümmetimizi tebrik ediyoruz.

Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra 58 gün içinde de Afrin’de bir büyük destan yazdı. Bir yer daha işgalden kurtuldu. Aslında Afrin dediğimiz Çanakkale, Sarıkamış, Filistin, Suriye vs. muharebeleri cereyan ederken Adana, Artvin gibi aynı topraklarımızdı. Bahsettiğimiz cephelerde bu topraklardan da aziz şehid ve gazilerimiz, ya Allahuekber Dağlarında ya Çanakkale’de veya diğer cephelerdeki şehidliklerimizde yatmaktalar. O gün vatan 5 milyon km2 idi. Afrin Zaferimiz mübarek olsun; Rabbim, devamını nasib buyursun. Şehidlerimize rahmet, arkada kalanlara sabır, gazilerimize şifalar diliyoruz. Tek sivil ölmeden bu büyük zaferin kazanılması ayrıca iftihar vesilesidir. 100 sene önce olduğu gibi yine 7 düvele karşı mücadele verdik. Bu zaferler, o günkü kayıpların hesaplamasıdır. Bu defa doğrudan karşımıza çıkamayarak satın aldıkları örgütleri sahaya sürdüler, Mehmetçik ezip geçti. Afrin Zaferi’nin 18 Mart’a denk gelmesi ister iradi, isterse tevafuk olsun neticede kaderin tebessüm ettiren hoş bir yazısı oldu.

Şimdi sıra Menbiç’te

Sonra kuzeye doğru Kandil’e kadar yolumuz var…

Bu bir beka dâvâsı ve İstiklâl mücadelesidir.

Nasılsa 40 yıldan beri bu mücadele veriliyordu. Ancak; hain FETÖ örgütü siyasete, devlete, orduya, istihbarata sızıp yerleştiği için kalıcı muvaffakiyet elde edilemiyordu. Şüphesiz ki onlar, silah ve uyuşturucu kaçakçılığında da bölücü, örgütle ortak çalışıyorlardı.

Şimdi millî ittifak kurulmuşken hız kesmeden aynen devam şarttır.

…

18 Mart 2018’de bir zafer de MHP kazandı.

Daha doğrusu, Türk milleti, 18 Mart 2018’de Devlet Bahçeli eliyle bir zafere daha imza atmış oldu. Siyasi Cephe’deki bu zaferle 2023’ü inşa edecek olan Cumhur İttifakı, tam mânâsıyla kuvvetlenmiş oldu.

Sn. Devlet Bahçeli, devletin ihanete maruz kaldığı son senelerde akl-ı selim ve vatanseverlikten zerrece taviz vermeden bir taraftan tarihî büyük hizmetler yaparken, diğer taraftan da MHP’yi gasp ve talan teşebbüsünden kurtardı.

Hizmetlerini istikbal, altın madalyayla ödüllendirecektir.

Şüphesiz ki ebedî âlemde de mükâfaatını görecektir.

Karşımızda din, devlet, millet aşkıyla dolu şecaat sahibi bir insan görmekteyiz. Sn. Bahçeli’yi, sâdık dâvâ arkadaşlarını, MHP camiasını ve kalbi bu toprakların değerleri için atan şehidler torunu yiğit ülkücüleri cân-u gönülden tebrik ediyoruz. Muvaffakiyetiniz daim, yolunuz açık olsun.

…

Nihayetsiz şükürler olsun ki mübarek üç aylara girerken her cephede diriliş yaşamaktayız.

Bu bir tarih dönemecidir.

Bir ihsan-ı ilâhidir.

Aynı zamanda da imtihandır.

Bu sebeple bozuk din anlayışlarının rüzgârlarında kalarak mânevî tökezlenme tehlikesine çok dikkat etmeli. Her zaferin sahibi Allah’tır, her zaferin sebebi, Şanlı Peygamber aleyhisselamdır…

.MANEVİ BOZGUN TEHLİKESİ!

2018-03-15 02:00:00

A -

A +

II. Cihan Harbi’nden sonra 1945’te BM, 1948’de İsrail, 1949’da AK/Avrupa Konseyi, 1951’de Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu kuruldu. Bu topluluk 1957’de AET/Avrupa Ekonomik Topluluğu, 1992’de AB/Avrupa Birliği adını aldı.

Tabii ki İkinci Dünya Harbi bittikten, daha doğrusu mütareke/ateşkes yapıldıktan sonra 1945-1990 arasında birçok yeni devlet doğdu. Ancak bu devletlerin çoğu garba/batıya karşı, garba rağmen kurulurken İsrail, BM, Amerika, İngiltere ve diğer malum devletler tarafından kurduruldu ve daha sonra da bütün bu devlet ve kurumlar tarafından korundu.

Arkada Siyon kavmiyetçiliği, Yahudi sermayesi ve Haçlı desteği olmasa İsrail ne kurulabilir ve ne de kurulduktan sonra adı geçen kurumların himayesi olmasa haritayı böylesine zorlayabilirdi. Karanlık odada İsrail ideali vardır. Irak İşgali, Suriye İşgali, Kuzey Suriye’de laik görünüşlü bir Sosyalist Kürt Federasyonu kurma teşebbüslerindeki asıl niyet ve gaye İsrail’i Nil-Fırat arasındaki güya vaad edilmiş uçsuz bucaksız topraklara yerleştirmektir.

Bu sebeple Batı'nın bu kurumlarını cemaziyel evveliyle bilip künhüne vâkıf olmak gerekir. 12 Eylül 1683-15 Temmuz 2016 arasındaki tarih silsilesinin tam manasıyla öğrenilmesi şarttır. 12 Eylül 1683 Avrupa’nın kapısı konumundaki Viyana’yı ikinci kere yoklayıp muharebeyi kaybettiğimiz acı gündür. Tarih ve talih o gün bize küstü. 15 Temmuz 2016 ise şerden hayr zuhuruyla tarih ve talihin bize yeniden güldüğü dirilişin yaşandığı gündür.

12 Eylül 1683 uzak tarih kabul edilirse, 3 Kasım 1839 Gülhane Hatt-ı Hümayun’u, diğer bir ifadeyle Tanzimat Fermanı, o da uzak görülürse 31 Mart 1909’da Abdülhamid’e darbe yapılıp O’nun şahsında Devlet-i Ebed Müddet’in Selanik’teki bir Yahudi konağına sürgün edildiği yakın tarih esas alınsın.

Bütün bu tarihlerden bugüne bu millet, bu ümmet kanlı gözyaşları dökerek gelmiştir. Kan kusup, “kızılcık şerbeti içtim” demiştir.

Bundan dolayı millet, şu yaşanan günleri şu veya bu hatayla kaybetme endişesindedir.

Biz, dediğimizde millet olarak bizi tarif ettiğimiz gibi Ehl-i sünnet itikadındaki ümmet olarak da bizi tarif etmekteyiz.

Edille-i şer’iyye bağlılığı, Kitap, Sünnet, İcma-i Ümmet hassasiyetini gözümüz ve kalbimiz gibi korumalıyız. Aksi, mezhepsizleşmek, zamanla dinsizleşmek, Şialaşmak, Vehhabileşmek ve ana caddeden çıkmaktır.

Hadis-i şerif külliyatı Kütüb-i Sitte’yi baş tacı etmeliyiz. Maturidi ve Eş’ari itikad mezheblerimizle ameldeki Hanefi, Şafii, Maliki ve Hanbeli mezheplerinden zerrece şaşmamalıyız. Sırat-ı müstakim üzre ancak böylece kalabiliriz. Alparslan, Fatih, Kanuni, Abdülhamid ve yüzlerce İslam hükümdarının muvaffakiyetindeki sır budur. Onlar, ilim-akıl-gönül dengesini kurmuşlardı.

Bu milletin ve bu ümmetin 15 asırdır itikad ve ameline esas kabul ettiği kaynakları, kifayetsiz devlet memurlarının veya cahil din bezirgânlarının insafına kalırsa bu defa da manevi bozgun yaşanır.

Manevi bozgun olunca bina yıkılır.

Millî ve yerli silahlarımız vatandaşı ve vatanı koruduğu gibi Ehl-i sünnet de milleti ve ümmeti korumaktadır. Aksini yaşayan nice devlet, tarih olmuştur. Bu milletin, 15 Temmuz 2016’nın çetin şartlarında hem dinimizin iğfal edilmesini ve hem de ülkemin işgalini önlememizdeki sebep budur. O meyhaneden çıkıp şehadete koşan gencin kalbini Mızraklı İlmihaller, evliya menkıbeleri beslemişti.

Aman;

Çok dikkat etme,

Kılı kırk yarma günüdür.

Bir mason, siyon oyununa gelinmesin.

Malum ve meşhur dinde reformcuların arkasında İngiliz, siyon ve mason vardı.

15 Temmuz'u bu defa da böyle devreye sokmak istiyor olabilirler.

Geceleri uykusuz geçirecek zamandır. Kumpasa; tezgâha ve dalkavuklara dikkat! Su uyur, düşman uyumaz. İslamın bir iç bir de dış düşmanları vardır.

İkisine karşı da çok uyanık olmalı.

Yaşamak için buna mecburuz...

.KURTLAR CEMİYETİ

2018-03-14 02:00:00

A -

A +

Cemiyet-i Akvam veya diğer adıyla Milletler Cemiyeti, I. Dünya Harbi’nden sonra 25 Ocak 1919’da toplanan Paris Barış Konferansı’nda alınan karar üzerine 10 Ocak 1920’de kuruldu. Merkezi Cenevre’ydi. Kuruluşun faal devletleri ABD ve Fransa’ydı. Fransızca, İngilizce , İspanyolca resmî diliydi. Devletlerarası ihtilafları sulh yoluyla halletmek için kurulmuştu. Ne var ki II. Dünya Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. Üye devlet sayısı, o günkü devletler bugünkünün beşte biri kadar olduğu için bu miktarlardaydı. Cemiyetin Musul meselesinde aleyhte tavır koyması sebebiyle üye olmadık. CA, dünya için pek kayda değer bir hizmet yapamayarak 1946’da fiilen, 1947’de hukuken bitti. Türkiye, fiilî dağılmadan bir yıl önce üye yazıldı.

Zaten 24 Ekim 1945’te BM kurulmuştu. Kuruluş gayesi aynıydı. II. Dünya Harbi’nin galibi olan devletlerin güdümüyle doğdu. Bu devletler, BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi eliyle teşkilatı vesayet daha açıkçası tahakküm altına aldılar. ABD, İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin daimi üyedir. Bunlardan birinin genel kurulun ittifakla aldığı bir kararı veto etmesi üzerine o kararın hiçbir hükmü kalmamaktadır. Resmî dil sayısı Arapça, Çince ve Rusçayla 6’ya yükselmişti. Merkezi, tarafsız bir ülkede değil New York’tadır. BM’nin birçok organı vardır ve fakat iki organ önemlidir. Genel Kurul ve Güvenlik Konseyi. Güvenlik Konseyi patronlar kulübü gibidir.

Cemiyeti Akvam, I. Dünya Harbi’nin galipleri tarafından kurulmuştu. Asıl maksat, kaba sömürü ve silahlı işgal yerine diplomatik sömürüyü getirmekti.

Müstemlekeci/Sömürgeci devletler, Cemiyeti Akvamı bir tecrübe dönemi gibi kullanmış hedefledikleri teşkilat yapısına BM ile kavuşmuşlardı. Diplomatik savaşın yanında silahlı işgal de yaşanacaktı. BM’den sonra cihan harbi çıkmadı ama İsrail’in var olmasında, devamında ve büyümesinde BM büyük destek oldu. BMGK’nin adaletsiz yapısı olmasaydı İsrail, işgaller yapamaz, 1967 Arap-İsrail Savaşıyla da Filistin’i yutamazdı.

BM’nin kurulmasından sonra kayda değer 3 gelişme 1948’de İsrail’in 1950’de NATO’nun, 1951’de AB’nin kurulmasıdır.

BM, zaman içinde konsey daimi üyelerinin ikinci veya üst meclisi gibi NATO ise Amerika’nın yedek ordusu gibi bir mahiyet kazandı.

Cemiyeti Akvam döneminde henüz “süper güç” tabiri yoktur. Osmanlı, Rus, Avusturya-Macaristan büyük devletlerinin yıkılmasıyla BK/Birleşik Krallık tek kalmış ve fakat 1920’lerden itibaren güç, Londra’dan Washington’a doğru kaymaya başlamıştır. Bu mesele, mason mekanizmasının tanzimidir. II. Dünya Harbi’nde iki süper güç birden sahne almıştır. Sanki harflerin muharebesi varmış gibi iki koçbaşı ABD ve SSCB’dir. Bu dönemin adı Soğuk Savaş’tır. Bu dönem, SSCB’nin 1989’da dağılmasıyla apansız bitti. Dünya o günden sonra tek süper güç ve eş zamanlı olarak kargaşa dönemine girdi. Lakin adı konmadık bir gariplik yaşandı. ABD, tek süper güç olarak yerini dolduramadığı için 20 Mart 2003’teki Irak işgalinden sonra Rusya’ya kendi eliyle yeniden süper güç tacı giydirdi. Bugün süper güç sayısı muğlaktır.

Şimdi Rusya Federasyonundan başka devrede bir de terör örgütleri denen vekil güçler vardı. Süper veya güçler dâhil belli başlı devletler, bunlara işgal ve sömürü ihaleleri veriyor sonra da başları vekilleriyle derde giriyordu.

BM bütün bunların seyircisi GK eliyle de müsebbibidir. Bu BM ile dünya adalet ve huzura kavuşamaz, zulüm ve gözyaşı bitmez.

BM, fazileti sebebiyle değil, daha iyisi inşa edilemediği için devam ediyor. Daha iyisinin kurulması da herhâlde bir dünya savaşına bağlıdır. Yeni bir BM, vekil güçler yüzünden mi, siber savaşlar sonunda mı kurulur bugünden kestirmek zor.

Tek gerçek şu ki bu BM, ömrünü tamamlamıştır.

O da SSCB gibi bir gün apansız çöküverir.

.MASKELİ BALO!

2018-03-13 02:00:00

A -

A +

Darbe yapıldığında cuntacılar, radyoda okudukları bildiride şunu bilhassa dile getirirlerdi:

-NATO’ya, CENTO’ya bağlıyız!..

Tok bir sesle söylenen bu söz, 27 Mayıs 1960 Darbesinin, 12 Mart 1971 Muhtırasının ve 12 Eylül 1980 Darbesinin müşterek sesiydi.

28 Şubat 1997’de böyle bir lakırdı edilmedi.

Cuntacılar, “ezmanın tagayyuru ile ahkâmın tagayyuru inkâr olunamaz” kaidesini bilecek çapta adamlar değildi ama darbeye bir kılıf giydirmiş; ihanete “post modern” adını vermişlerdi.

Yürüdüklerinde yerin titrediğini, herkesin kendilerini gördüğünde ödünün koptuğunu zanneden darbeciler, neden darbeyi daha ilan eder etmez NATO ve CENTO’ya bağlılık teminatı verirlerdi?

Bu bir vesayete bağlılık taahhüdüydü:

Küçük olanından başlayarak şöylece anlatabiliriz:

CENTO/Merkezî Andlaşma Teşkilatı, 1955 senesinde İngiltere, Türkiye, İran, Irak ve Pakistan’ın iştirakiyle kurulmuştu. Bir askerî ve siyasi birlikti. İlk merkezi Bağdat, son Merkezi Ankara’dır. SSCB’nin Orta Doğu’ya girmesine mâni olmak için kurulduğu sebep gösterilse de esas maksat, İngiltere’nin bölgemiz ve Güney Asya İslam ülkeleri üzerindeki vesayetini devam ettirebilmesiydi. CENTO, 1979’da kendini feshetti.

NATO/Kuzey Atlantik Andlaşması, 1949’da 12 devlet tarafından kuruldu. Başı ABD çekiyordu. Sovyetler Birliği’ne karşı kurulmuştu. Merkez olarak Brüksel seçildi. Bizim, NATO’ya kabulümüz 1952’dir. Türkiye, önce 1950’de Kore’ye gitmiş, şehid ve gazileriyle samimiyet ve fedakârlığını isbatlamış, Mehmetçiklerin yattığı Pusan Şehidliği’ni de delil olarak gösterdikten sonra birliğe ittifakla kabul edilmişti. NATO’ya bugün 29 devlet üyedir.

SSCB de Kore tecrübesinin ardından bir kısım sosyalist devletlerle birlikte 1955’te NATO’ya karşı Varşova Paktı’nı kurdu. Kurulur kurulmaz 1956’da Macar İstiklal Hareketi’ni kanlı bir şekilde bastırdı, 1968’de de tanklarla Çekoslovakya’yı işgal etti.

SSCB, 1989’da dağılınca NATO’nun varlık sebebi sorgulanır oldu. Bunun üzerine varlığına son verilmesi gündeme geldi. Bazıları “yeşil tehlike”ye dikkat çektiler. Kasıtları İslamiyetti. Tam o sıralarda literatüre “kökten dincilik” , “fundamentalizm” girdi. Kuruluşun devamına karar verilmişti. SSCB ve Varşova Paktı kalmamış olduğu hâlde durumdan vazife çıkarıp yön değiştiren NATO, 1992-95 arasındaki Bosna-Sırp Savaşı’nda sadece seyirci kaldı. Hayır! Sadece seyirci olmadı; Hollandalı komutan eliyle Boşnakları, Sırp hunharlarına teslim etti.

Bu NATO, 1990/91’deki 1. Körfez ve 2003/2009’daki 2. Irak işgallerinde Amerikan Başkanı G. W. Bush’un ikrarıyla da sabittir ki “Koalisyon Güçleri” adı altında Haçlı Kuvvetleri vazifesi yaptı. Sonra 2011’de Mısır’da general Abdülfettah es Sisi’nin arkasında görünmez güç olarak yer alıp seçimle iktidara gelmiş CB Muhammed Mursi’yi devirterek hapse göndertti. Bunun aynısını 15 Temmuz 2016’da FETÖ/PDY ile İncirlik üzerinden Türkiye’de de yapmak istediyse de halkın sokağa inmesiyle hüsrana uğradılar.

Bizde sol, yerli olmadığı için eylemleri de söylemleri de yerli olamadı. Hâlbuki onların o gün dillendirdiği, karşılarında olanların da muhalefet ettiği bazı sloganlar daha sonra hazmedilerek bugün iktidar oldu. Solun eksikliği halktan kopuk olması ve sol yumruk ve savruk sloganlara kalmasıydı:

-Sol, NATO’ya hayır! diyordu; toplum, bugün neredeyse o noktaya geldi.

-Sol, “kahrolsun Amerika” diyordu. Bugün Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığı yüzde yüze yaklaşmak üzere.

-Sol, İncirlik kapatılsın! diyordu. Şimdi vatandaş olanları görünce “e; peki İncirlik niye var?” diyor.

-En önemlisi; sol, “gerçekten demokratik, tam bağımsız Türkiye!” diyordu. Bugün bu söz, neredeyse Türkiye’nin bekasına dair yapılan her konuşmanın özünde yer almakta.

Eğer; Türkiye solcuları, samimiyetlerine inandıracak yerlilikte olsa; onlar görüşlerini anlatabilse; bu taraf da dinleyebilseydi, belki ne darbeler olacak, ne idamlar yapılacak ve ne de gençler ölecekti. Halk, solu Amerikan düşmanı fakat Sovyet Rusya ve Çin’in emir eri görüyordu.

NATO’nun Türkiye darbelerindeki yeri ve rolü anlaşılmadan bugünler anlaşılamaz.

Bazı yorumcular, “NATO’nun sınırları” gibi muhayyel bir değerlendirme yapmaktalar. Onlara göre Türkiye’nin güney ve doğu hududu NATO hudududur. Bu itibarla biz, DEAŞ’la PKK/PYD’ye karşı meşru müdafaa yaparken NATO’nun da bir dış güç tarafından silahlı saldırıya uğramamızdan dolayı yanımızda savaşması gerekmektedir.

Bu bir temenni sözüdür; gerçeği değiştirmez. Bir maskeli balodayız. Bizim yüzümüz açık; diğerlerinin maskeli. Karşımızdaki terör militanlarının elinde NATO seri numaralı silahlar bulunmakta.

Ne NATO’dan, ne BM’den ve ne de AB’den bize bir hayır var... Onun için boşa nefes tüketip NATO yardıma çağrılmasın. Mohaç’ta da diğer zaferlerimizde de yanımızda NATO yoktu. Aksine NATO ruhu, yani haçlılar, Çanakkale’de ve I. Dünya Harbi’nin bütün cephelerinde karşımızdaydı.

Bütün zaferlerimizin 3 sebebi vardır:

-Mehmeciğin imanı.

-Eldeki silah

-Halkın duası.

Çok ciddi endişemiz var; Allah korusun; kalbi burkulan halk, birkaç kişi bile olsa dua desteğini çekerse cephede de sandıkta da üzüntü yaşanabilir.

Ağzımızdan yel alsın!

Allah, muhafaza buyursun fakat “İslam güncellenir” ve devamındaki sözlerden tam rücu edilmeyip tevile devam edilirse dua kaybı yaşanır diye görüyoruz.

Yersiz ve zamansız olarak bir fitne gibi gündeme düşen bu mesele ilahiyatçılarla Diyanet üst makamlarına havale edilmekte. Aralarında elbette çok kıymetli olanlar var; ancak; mevzubahis edilenler, halk nezdinde henüz olması icap eden itimadı kazanabilmiş değildir.

Bu millet, kim olursa olsun dinini samimiyetle yaşayan insanı seviyor.

.“KADINIM”

2018-03-09 02:00:00

A -

A +

Başta aziz şehidlerimizle kahraman gazilerimizin anaları, eşleri, kızları, bacıları, yengeleri, teyze ve halaları olmak üzere bütün hazreti Havva nesillerinin “Dünya Kadınlar Günü”nü tebrik ediyoruz.

Dünya Kadınlar Günü, 8 Mart’ta anılmakta. Oysa bugün 9 Mart. Bu bir ihmal veya unutma değildir. Cuma gününe bilhassa denk getirdik.

Çünkü:

Hediye, giyilecek, kullanılacak, asılacak, takılacak, yenilecek, koklanacak eşyadan seçimini zevk ve imkânın tayin ettiği her şey olabilir. Merhume anacığım; önceki tanıyanlarının “Elmas Teyze’si”, sonraki tanıyanlarının da “Elmas Nine’si” Harput yöresinden bir deyimi naklederek şöyle derdi: “Dost, beni bilsin de isterse bir deste maydanozla bilsin…”

Mühim olan hatırlanmaktır. O saydığımız hediye cinslerinin hepsi maddesinden öte hatırlanma tarafıyla kıymetlidir.

Bu sebeple her biri değerlidir.

En değerli hediye ise duadır.

Şeksiz ve şüphesiz öyledir.

Anaya, eşe, evlada, bacıya, kardeşe, yengeye, halaya, teyzeye ve herkese verilecek en büyük, eskimeyen, kırılmayan, bozulmayan, zayi olmayan hediye duadır.

Yüze karşı veya gıyabında dua.

Dua, hem dua edene ve hem de dua edilene yazılır. Dua’nın cuma günü olması ise daha da makbul, sevabı daha boldur.

Hazreti Havva’dan son kadına kadar bütün kadınlardan Allah razı olsun. “Allah, razı olsun” demek, bir şah duadır. Bu dua, seneler evvelinde merakımızı mucip olmuştu. Acaba herkese söylenebilir miydi? Dil alışkanlığı olarak muhataplarımıza diyorduk. Cevabına İmamı Rabbani hazretlerinin bir mektubunda rastladık. Buyuruyorlar ki: “Allah razı olsun, demek; Allah, senden bu hâlinle razı olsun demek değildir. Allah, seni razı olacağı hâle getirsin” demektir.

Kadın, sağlıklı ailenin inşaat ustasıdır. Bu itibarla kızlarımızın dinimiz ve örfümüz üzre ecdadının yolunda yetişmeleri, sağlıklı aile için teminattır. Sağlıklı aile de hücre unsur olması hasebiyle devlet ve milleti ayakta tutan ve devamını sağlayan bekaya sebeptir. Bundan dolayıdır ki üç konuyu endişeyle takip etmekteyiz. Bunlardan biri gençlerin geç evlenmeleri, diğeri karı-koca ve çocuktan ibaret çekirdek aile ve üçüncüsü de boşanma afetidir. Malumdur ki “afet” kelimesi yangın, sel, zelzele ve benzeri yıkımlar için kullanılır. Boşanmalar, bugün artık cemiyetimizi bir afet daha da ötesi terör gibi tehdit etmektedir.

Kadına gösterilebilecek hürmeti en veciz sözlerle Âmine Hatun’un göz bebeği, cennet kokusu güzel evladı Sevgili Peygamberimiz aleyhi’s salatü ve’s selam ifade buyurmuşlardır. Kıyamet kopuncaya kadar hiçbir beşeri deha, “Cennet, anaların ayağının altındadır” mümtaz sözünü aşacak bir cümle telaffuz edemez. Öksüz ve yetim büyümüş son ve en üstün Peygamber, bir şartı ve devamında bir müjdeyi haber vermekteler:

-Cennete kavuşmak, anaların rızasını kazanmaya bağlıdır; o rızayı kazananlar cennete girerler.

Kadın; ya anadır veya anne adayıdır.

Anne olmayan veya olamayanlar da ana gönüllülerdir.

Havva validemiz, İbrahim aleyhisselamın zevcesi ve İsmail aleyhisselamın annesi Sare Hatun, Firavunun eşi Asiye Hatun, İsa aleyhisselamın annesi Meryem bin İmran, Peygamberimizin anacığı Âmine Hatun, sütannesi Halime Hatun, zevcelerinin tamamı ve bilhassa İslamiyetin ilk çıkışındaki mali ve manevi dayanak Huveylid kızı muhteşem hazreti Hatice ve dinin ilim kapılarından seçkinler seçkini hazreti Âişe, Hazreti Hasan ve Hüseyin efendilerimizin anneleri Peygamberimin ciğerparesi narinler narini, cennet gülü Hazreti Fâtıma, hanım evliyadan Rabia’tül Adeviyye mübarek kadın deyince ilk elden hatırladıklarımızdır... Her birinin hayatı kızlarımız, kadınlarımız için ibretlik derslerle doludur. Kimi seversen ona benzersin.

Keza, kadın denince cihangirler doğuran Valide Sultanlar, Fatih’in de ana dediği Akkoyunlu Devleti’nin hükümdarı Uzun Hasan’ın annesi Sare Hatun, İstiklal Harbi’nin dişi arslanları Nene Hatunlar, Adnan Menderes’in asalet numunesi zevcesi Berin Hanım, 15 Temmuz’un korkusuz kadınları, Fırat Kalkanı ve Afrin’de oğlunu, eşini veya kardeşini şehid verdiği hâlde “kâfiri sevindirmemek için” tek damla gözyaşı dökmeyip sarp dağlar gibi vakur duran kartal bakışlı yiğit analar.

Allah, hepsinden razı olsun.

Dua ile hatırlanması gereken bir isim daha var. Sultan Abdülhamid’in “Kadınım” diye hitap ettiği Müşfika Kadın Efendi. Ve elbette Hanedan’ın çileli sürgün yıllarının yürek paralayıcı acı ve gaddar hikâyelerinin mağduresi kadınlar…

Düzgün hayatın iki yolu şunlardır:

Sıratı müstakim üzre olmak.

Çocukları helal sütle emzirmek.

Bir kere daha diyelim; her kadın anadır yahut ana gönüllüdür, merhamet ve şefkat sağanağıdır.

Bizim irfan iklimimizde kadın pazarlama eşyası podyum, ekran ve reklam oyuncağı değil; işte tasvir etmeye çalıştığımız böyle bir yüksek varlıktır. Ak süt sahipleridir. Bundan dolayıdır ki kadın, bizde senede bir gün değil her zaman kıymetlidir.

Kadın; anadır; yarın cemiyeti şekillendirecek olan çocuğun şahsiyet ve dirayet mimarıdır.

Eller, kadına ancak dua için kalkar.

Öbür türlüsü,

Allah’ı da

Peygamberi de

incitir…

.MEN DAKKA DUKKA!

2018-03-08 02:00:00

A -

A +

Evlerimizle iş yerlerimizin duvarlarında eskiden bugünkünden daha fazla olarak, ayeti kerime, Hadisi şerif, seçkin bir vecize, atasözü olurdu.

Bu levhalar, sadece nasihat, emir, ümit ve ihtarlarıyla değil; sahip olduğu hat sanatıyla da müstesna bir değer taşırdı. “İstif” denen o yazının, sanata ve mana değerine dönüşmesi olan bu güzide eserlerimizden biri de “men dakka dukka!”dır.

Men dakka dukka, “çalma kapıyı, çalarlar kapını!” demektir. Kim ki hıyanetle birinin kapısını tıklatırsa, zilini çalarsa, penceresini yoklarsa aynısı kendi başına da gelir.

Arap atasözüdür.

Hadisi şerif olduğu da söylenmiştir.

Kısacası “eden bulur” denebilir.

Kötülükten alıkoymayı murat etmekle lisanımızdaki “rüzgâr eken, fırtına biçer” deyimiyle de eş anlamlıdır.

Türkiye farkında olmasa da şu günlerde çok yakınımızda bu sözün ibretlik bir tecellisi yaşanmaktadır. Biz, Afrin’e kilitlendiğimizden komşudaki büyük hırçınlığın farkında değiliz. Yunanistan’da yer yerinden oynuyor. Gündemin bir numaralı maddesi bu. Ülke medyası ve vatandaşıyla ayakta.

-Nedir, ne oluyor bu Yunanistan’a? Hükûmete neden bu denli yükleniyorlar? Öfkenin sebebi ne? Sorularının cevabını hepimiz biliyoruz:

Geçen hafta biri teğmen, diğeri astsubay iki Yunan askeri karlı bir günde hududumuzu aşarak izinsiz bir şekilde topraklarımıza girdiler. Mahkeme, onları casusluk suçlamasıyla tutuklayıp cezaevine gönderdi.

Komşumuzdaki kızgınlığın sebebi bu. Öyle ki sokak, Başbakan Çipras’ı BM’den yardım istemek zorunda bıraktı. BM’nin tırnağı olsa başını kaşır, Doğu Guta’ya nefes aldırır.

Bu hadiseden dolayı Yunanistan siyasi buhrana sürüklenirse kimse şaşırmasın. Neredeyse Türkiye’ye harp açacaklar. Öylesine Akdeniz hummasına kapılmışlar.

Kaçak giriş yapıp casusluktan tutuklanan askerlerin iddiası, kardan dolayı yolları kaybetmiş oldukları şeklindedir. Güya mültecileri takip ediyorlarmış.

Bunlar bahane mi, daha başka sebepler var mı? Henüz bilinmiyor. Ancak mevcut gelişmeye göre Ankara’nın Atina’ya bakıp gevrek gevrek gülerek “işte şimdi elime düştün; men dakka dukka!” dediğini tahmin etmek zor değil... Ankara, haklıdır.

500 sene birlikte yaşadığımız Yunanlılar da bilir ki “komşu komşunun külüne muhtaçtır”. Ne var ki Atina, 15 Temmuz darbe ihanetinde kendisine iltica etme zilletine düşen FETÖ’cü pilotları, mükerrer taleplerimize rağmen iade etmedi. Hâlbuki iade talepleri, adli karara dayalıdır. “Veriyoruz” dedi. “Mahkeme karışır”, dedi. Tutukladı, serbest bıraktı. Dolayısıyla tam bir tutarsızlık sergiledi. Bu bulanık zihniyle darbecileri koruma durumuna düştü. Doğrusu bu muydu? Fırsatçılık yapmak mıydı? Doğru olanı, 1999 Marmara zelzelesinde göstermiş; o devirde aramız hiç de iyi olmadığı hâlde yardımımıza koşmuşlardı. Bu defa yardımımıza koşmalarına gerek yoktu. Kendilerine koşanları iade etmeleri kâfiydi. Bu dürüstlük, düzelmiş ilişkileri daha iyileştirecekti.

Yunanistan hükûmeti, darbeci nankör askerleri himaye edip bize teslim etmedi diye Türkiye’de kimse meydanlara dökülmedi.

Sonunda Hadisi şerif, bir güneş gibi parladı:

-Men sabera zafera/ sabreden zafere kavuşur.

Sabrettik; haklı olduğumuz hâlde taşkınlık yapmadık; pazarlık sebebi, kendi ayaklarıyla geldi.

Ankara, böylece şunu diyebilme imkânına kavuşmuştur:

-Verin darbecileri, alın askerlerinizi!..

Bu kadar açık söylenir.

İma edilir.

Veya diplomatik dil kullanılır.

Hangisi olursa olsun söz aynıdır.

.TARİFSİZ VAHŞET

2018-03-07 02:00:00

A -

A +

-Bir kadının ırzına geçmek vahşettir!

-Evli bir kadınının ırzına geçmek katmerli vahşettir!

-Evli bir kadının kocasının gözleri önünde ırzına geçmek tarifsiz vahşettir!..

Bu vahşetlerin hepsi Doğu Guta’da işlenmektedir.

O kadınlardan biri sesini duyurabildi. Anlattıklarını televizyonlar verdi. Esad adlı zalimin askerleri, kocasının gözleri önünde defalarca kendisine tecavüz etmişler. Bir kadının da bir kocanın da başına bundan daha büyük hangi felaket gelebilir?

Şam’ın mücavir sahası Doğu Guta, insanlığın öldüğü yerdir.

Bütün herkes, mağdure ve hamile bu kadını dinledi. Peki dünyayı idare edenler, dünya kadınları ne yaptı? Türk kadınları ne yaptılar? Ortada gözle görülür, zalimi caydırıcı bir şey yok!

Kim bilir daha kaç kadın ağzı salyalı tasmasız mütecavizlerin aşağılık fiillerine maruz kaldılar, kalıyorlar.

Velev ki birçok değil, bir kadın böyle bir berbat muameleyi yaşamış olsa bile Beşar Esad’la O’nun insan olmanın her türlü vasfından sıyrılmış haydutlarının hesap vermesi, yargılanması gerekmez mi?

Bu suçta Suriye rejimi ve Beşar Esad yalnız değil. Esad’ı kayıtsız şartsız destekleyen Rusya devlet başkanı Vladimir Putin ortaktır. “Suriye’de ateşkes olsun ama Doğu Guta hariç” diyen İran’ın Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani ortaktır. Aklını fikrini Filistin celladı İsrail’e destek olmaya ve sadık uşakları komünist PKK/PYD’yi devleştirmeye vermiş Amerikan başkanı Donald Trump ortaktır. Çerden-çöpten bir ateşkes kararı alıp bunu tatbik ettirmekte acze düşen BMGK üyeleri ortaktır...

Bu kadıncağızın haberini dinlediğimden beri unutamıyorum. Üzüntümün haddi, hesabı yok. Bu coğrafya bu hâle mi düşecekti?

İnsanlık suçlusu Esad, bütün bunlara rağmen Doğu Guta’da kadın, çocuk ve sivillerin tahliyesine izin vermiyor. Tam tersine üstlerine aralıksız ateş yağdırmaya devam etmekte.

Kocasının gözleri önünde tecavüze uğrama talihsizliği yaşayan kadınların aidiyeti ne olursa olsun bu bir vahşettir, sadizmdir, terördür.

Ne var ki Türkiye medyası dâhil dünya medyası bir Oscar ödül törenine verdiği haber değerini kanlı gözyaşları dökenlere göstermiyor!

İnancım o ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti, her tarafa el koyacak büyük güce erişmedikçe; dünya, Türklerin zalimleri yine kanlarında boğduğuna şahit olmadıkça yeryüzüne adalet de huzur da gelmeyecektir.

.CÜCE VE DEV

2018-03-06 02:00:00

A -

A +

Türklerin “Kanuni”, Haçlı Avrupa’nın hayranlığını ifade etme adına “Muhteşem Süleyman” dediği Kanuni Sultan Süleyman Han, Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi, gayrı Müslim teb’anın adil hükümdarıdır.

Seferde, harp hâlindeyken vefat etmiş olmasından dolayı şehiddir.

Öyle bir hükümdardır ki yarım asra yakın süren Padişahlığında millete zafer üstüne zaferler kazandırmış; devlet, hiç görülmedik şekilde zirveyi yakalamış, vatan topraklarımız 23 milyon 400 bin km2 gibi uçsuz-bucaksız bir çapa ulaşmıştır.

Güneşin en parlak anı, tam tepede olduğu vakittir. Devlet-i âli Osman, göz kamaştırıcı ihtişamına Kanuni zamanında kavuşmuş, bu dönemde tam tepe noktaya çıkılmıştır.

Yavuz Sultan Selim gibi deha çapındaki bir hükümdarın aynı vasıflarla mücehhez hayrlı bir evladıdır. Babasının dedesi Fatih, Balkanların, babası Yavuz, Arap coğrafyasıyla Kuzey Afrika’nın, Kanuni Sultan Süleyman ise Rodos-Cezayir ve etrafıyla Orta Avrupa üçgeninin fatihidir. Akdeniz’in Türk Gölü olması bu devirdedir.

Kanuni zamanında devlet, kuvvet ve kudret olarak, zirveye çıktığı gibi millet de medeniyeti meydana getiren her ne değer ve unsur varsa onlar da zirveyi yaşamıştır. Padişahın bizzat kendisi "Muhibbî" mahlasıyla divan sahibi olan üstad bir şairdir. İktidarında edebiyat, mimari, ilim, san’at, askerlik ve daha ne varsa onların hepsi erişilmez çaptadır. Bu sahaların her birinde çok sayıda yıldız isimler çıkmıştır. Diğer yandan Hazine dolu olduğundan maliye dünyanın en güçlüsüdür.

Bugün 3 kıtada ve kütüphane raflarında bizim ve kıyamete kadar gelecek nesillerimizin yüzünü ağartan eserlerin kısmi azamisi, Kanuni devri eserleridir.

Bir sütunun Kanuni’yi anlatmaya yetmesi imkânsızdır. Değil bir sütun, gazetenin bütün sütunları bize bırakılsa yine yetmez.

Ne var ki kadir-kıymet bilmez vefasızlar, böyle bir büyük insanla O’nu sevenleri rencide etmekteler:

Bir Türk'ün, bir Müslümanın, hatta bir insanın böyle bir kıymete hakaret etmesinin insaf, iz’an, irfan, vicdan ve ahlakla bağdaşır tarafı yoktur. Dünyada hakkından en çok kitap yazılan, en çok akademik çalışma yapılan liderlerden biri olan Kanuni’nin yakın tarihle alakası olmadığı için münakaşa mevzuu değildir. Bu yüzden hangi akla hizmetle O’na sataşıldığı meçhuldür.

Sevenleri bir yana, düşmanları bile bu Hükümdarı takdir etmekteler. Kanuni, 29 Ağustos 1526’da yapılan Mohaç Meydan Muharebesi’nde Macar Ordusu’nu iki saat gibi an denebilecek bir zamanda imha etmişti. Buna rağmen Macarlar, 5 asır sonra o meydana düşmanlarının büstünü dikip adına millî park düzenlediler.

Mert düşman bunu yaparken içimizdeki birtakım kimseler, yıllardır o asil Padişahı, bayağı dizilerle anlatmakta, ona iftira etmektedir. Bu vebale elbette RTÜK de ortaktır.

Dizi çarpıtması yetmezmiş gibi şimdi de Prof. etiketli biri Muhteşem Süleyman’a hakaret etme münasebetsizliğini işledi.

“Akademik Görgüsüzlük” başlığını taşıyan yazımızın daha mürekkebi kurumadı. Ağzı bozuk bu Prof., haklılığımızı isbat etmeye kalkar gibi hiçbir sebep yokken üstelik kendisinin kitabını tanıtım programında bu hakareti yaptı.

Hayır; tarihçi değil.

Yer bilimciymiş.

Bu münasebetsiz kişi, davayı ve cezayı hak etmiştir. Bunu bir hukukçu salahiyetiyle söylüyoruz.

Kimler dava açabilir?

-Savcılar re’sen dava açabilir.

-Sn. Cumhurbaşkanı dava açabilir.

-Osmanoğulları, dava açabilir.

-Vatandaşlar dava açabilir.

Hem ceza ve hem de manevi tazminat davası açılmalıdır. Kazanılan para, Mehmetçik Vakfı veya Kızılay gibi vakıflara bağışlanabilir.

Unutulmasın ki bu kindarlığı yapanlar, bir asır boyunca Osmanlıya söven hoyratların devamıdır.

Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı.

Mahkemede hesap sorulmalıdır...

.ŞAFAKTA YÜRÜYEN ÇOCUKLAR

2018-03-05 02:00:00

A -

A +

İlahi takdirle vazife ve mükellefiyet şerefi almış Kur’ânın ve Ezanın ve Namazın ve Bayrağın ve Milletin ve Ümmetin ve İffetin kalkanı İslamın daim ordusu, sür’atle aslına, yakışan şanına dönmekte.

Bedir Harbi’nden düşen kıvılcımla Peygamber Ocağı, yeniden gürül gürül yanmaya başladı. Hafız Paşalar yetiştiren damar, yeniden güneşle kucaklaştı. Sadece asker değil, âlim ve evliya da çıkaran bu kutlu ocak, artık -inşallah- kıyamete dek sönmeyecek...

Afrin, vesile; tarihle ve zamanla ve mekânla ve iç ve dış ihanetle hesaplaşıyoruz.

Görülecek çok hesap var.

Dünya hayrette.

Ümmetin kalbindeyse ümit gülleri tomurcuğa durmuş, tebessüm eden yüzler, gülen gözlerle bir hasret kucaklaşması yaşanıyor.

Kader kavşağındayız.

Ceza bitti.

Hasta adam iftirasıyla, horlamasıyla incinen dedelerin torunları, Mehmetcikler, Ahmetcikler, JÖH’ler, PÖH’ler, sultani ve asil ve korkusuz ve yiğit duruşlarıyla ümmete yeniden sancaktar oldular.

Bu devlet, artık yükselen parlak bir yıldızdır. O yüzden Türkiye, bundan böyle Devlet-i Ebed Müddet’in bugünkü tecellisi olarak Büyük Türkiye Cumhuriyetidir. Kader, azap dolu zor bir asırdan sonra Türklere yeniden gülmüştür.

Kimsenin şüphesi olmasın ki bu toprakların yarınları çok büyük olacaktır.

Dostlar, mazlumlar ve mağdurlar sevinsinler, buna hasret kalmışlardı. Düşmanlar da diledikleri gibi kahrolabilirler.

Önümüzdeki vakitte Orta Doğu dedikleri talana uğramış bu iklimde çok şey değişecek, su yatağına akacaktır.

Amenna;

Şaka ile olsun hilaf-ı hakikat bir şey söylemeyen Şanlı Peygambere tazim ve selamımızı arz ederek buyurduklarını bir ekmek gibi; nan-ı aziz gibi öpüp başımıza koyduktan sonra tekrarlarız:

-Vatan sevgisi imandandır.

-İnsanların en hayrlısı, insanlara faideli olandır.

Mekke meydanında başlayan imanla küfrün, haçla hilalin, tevhidle teslisin mücadelesi, dün vardı, bugün var, yarın da bitmeyecek. Viyana’nın, I. Dünya Harbi’nin, cetvelle harita çizme zorbalığının defterleri bir gün açılacaktır.

Bu İlayı kelimetullah davası uğrunda yılmayan, yorulmayan, durmayanlara, bu mukaddes davayı omuzlayarak Kızılelma şafağına akan şahadet sevdalısı koçyiğitlere selam olsun.

Dağ yürüyüşlü bu babalar.

Aslan doğuran bu analar.

Sabır timsali bu eşler var oldukça.

İslam mayalı bu ahlak, yaşadıkça bu dediklerimiz hakikatin ta kendisidir.

.SULTAN’IN MESAİSİ

2018-03-02 02:00:00

A -

A +

-Sultan Abdülhamid Han’ın sakin ve mütevazı bir hayatı vardı. Kibar bir insandı. Büyük-küçük herkese “siz” diye hitap ederdi.

-Yaz-kış her gün sabah 04.30-05.00 arası uyanırdı. Önce hayatının hiçbir gününde terk etmediği âdeti olan ılık su ile yıkanırdı.

-Güne sabah namazı, Kur’ân-ı kerim ile Delail’ül Hayrat ve benzer kitaplar okuyarak başlardı. Sabah namazını, şayet mevsim elverişli ise Yıldız Sarayı bahçesinin tenha bir yerinde eda ettiği de olurdu.

-Sade giyinir; giyinip mesaiye hazırlanması Avrupalı kralların aksine kısa sürerdi.

-Sabah namazından sonra Mekke Şerifi’nin gönderdiği Moka kahvesi ve kahvaltısı ikram edilirdi. Gün içinde de muayyen fasılalarla kahve içerdi.

Kahvaltısı da öğle ve akşam yemekleri gibi sade olur; sofrada kahve ile birlikte ekmek, tereyağı, yumurta gibi yiyecekler olurdu.

-Devlet teamülü icabı kahvaltı ve öğünleri yalnız yerdi. Bazen Müşfika Kadınefendi yemeğe iştirak ederdi. Resmî davetlerdeyse masa kalabalık olurdu.

-Tiryakiydi; tütünü Mutki’den gelirdi.

-Kahvaltıdan sonra Harem Dairesine geçer, aile efradıyla Harem mensuplarının ihtiyaç ve taleplerini ayrı ayrı ayrı öğrenir, gereği için Başharemağası’na talimat verirdi.

-Harem’den sonra saat 10’da Selamlığa geçerek devlet işlerine dair arzları kabul eder, en ufak teferruata kadar her şeyi sorar, mahiyetini öğrenir ve lazım gelen emirleri verirdi. Bu sebeple devlette her tafsilat ve teferruata hâkimdi. Bütün tayin ve vazifelendirmeleri bizzat yapardı.

Saray memurları, işleri dosyalayarak Sultana arz ederlerdi.

-Sultan güne başlarken Avrupa ceridelerinin/gazetelerinin Devlet-i ali Osman ve şahsı için neler yazdıklarını dinler ve bir şey yapılacaksa gerekli talimatı verirdi.

-Sultanın mesaisi gün boyunca idari işleri tedvir etmek, dilekçeleri dinlemek, istihbarat almak, raporları incelemek, iç ve dış hadiseleri tahlil etmek, harcama kalemlerini tasdik, nazır ve sefirleri huzura kabul... şeklinde yoğun geçerdi.

-Abdülhamid Han-ı sani, yorulmak nedir bilmeyen bir azme sahipti. Bundan dolayı bıkıp-usanmadan çalışır ve o günkü işleri, ertesi güne bırakmazdı. Çalıma odasında sabahladığı çok olmuştur. Mesaisine ancak namazlarla öğün yemekleri için ara verirdi.

-Öğle yemeğini saat 11-12 arası Harem Dairesi’nde yerdi. Sofrası sade fakat seçkin olur, sebze yemeklerini tercih ederdi. Asla alkol kullanmaz, masada su, bazen de şerbet bulunurdu.

Öğle öğününde sofrada çok az miktarda et veya et suyu, az miktarda sebze yemeği, börek veya küçük kek ile meyve bulunur, yemekten sonra kahve içerdi. Kahvesinin sade olması düşünülür. Yemeğini umumiyetle Boğaz yahut Marmara’yı gören odalarda yerdi.

-Öğle yemeğinden sonra yatak odasındaki şezlonga uzanarak bir miktar kaylule yapar, sonra mesaisine dönerdi. Bazı günlerse kaylule/siesta yapmayarak yalnız olarak veya yaverler yahut devlet erkanıyla sarayın bahçesinde gezinir, bazen de göletteki kayıkla bir miktar gezinti yaptıktan sonra mesaisine dönerdi.

-Öğleden sonraki mesaide toplantılara riyaset eder, kabullerde bulunurdu. Öğle ile akşam arasındaki çalışmasında kısa bir teneffüsü olurdu.

-Sultan, ahşap işleri yaparak çalışmak suretiyle dinlenirdi. Mimar Sinan, mimarlıkta ne ise Abdülhamid Han da marangozlukta odur. İkisi de dünya çapında üstün san’atkârlardır.

-Sultanın hayatında cuma günü müstesna bir kıymeti haizdi. Cuma namazına Yıldız Sarayının önündeki Hamidiye Camiine gider; namazını Hünkâr Mahfilinde eda ettikten Saray’a mesaisine dönerdi. Bu gidiş-gelişe “Cuma Selamlığı” denir; ahali ve ecnebiler kendisini görmek için çevreyi doldururlardı.

-Cuma, namazdan sonra nazırların ve sefirlerin huzura kabul günüydü.

-Sultan, akşam yemeğini akşam namazından sonra yavaş yavaş yerdi. Bu öğünde de öğle öğünü gibi israftan uzaktı. Sofrada pirinç pilavı, buzlu şerbet, tatlı ve dondurma nev’inden yiyecekler olurdu.

-İşler icap ediyorsa paşalarla yüksek rütbeli subaylar ve devlet ricalini akşam yemeğinden sonra Selamlık’ta kabul ederek onları dinler ve gerekli emirleri verirdi.

-Eğer gün içinde aşırı yoğunluktan dolayı yorgun düşmüşse akşam yemeğinden sonra Harem’e giderek istirahat ederdi.

-İşler elveriyorsa bazı akşamlarda da Hareme geçerek aile efradıyla meşgul olur, şehzade ve sultanların Kur’ân-ı kerim ve dinî bilgilerdeki yetişmelerini takip ederdi.

-Akşamları kütüphanede vakit geçirmesi mutad işleri arasındaydı.

-Sultan, çok geç yatar ve yaz-kış yukarıda yazılı olan saat aralığında erkenden kalkardı. Fevkalade hallerde hiç uyumadan iki gün boyunca çalıştığı olurdu.

-Devlet işleri beklemeyeceğinden gecenin her saatinde kapısının çalınmasına izni vardı. Sultan, hiçbir gün devletin hiçbir evrakını abdesti olmadan imzalamamıştır.

-Akşamları yatak odasına geçse de hemen uyumaz, Kur’ân-ı kerim ve kitap okurdu. Ayrıca süt biraderi Esvabçıbaşı İsmet Efendi, bir paravanın ardında Sultan uykuya dalıncaya yahut “kâfidir” diye sesleninceye kadar dinlendirici türden kitaplar okurdu.

.....

Tafsilat için bkz: M. Metin Hülagü, Prof. Dr. Son Sultanın bir günü.

.İNSANLIĞIN DOĞU GUTA AYIBI!

2018-03-01 02:00:00

A -

A +

BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin bir ay süreyle aldığı “Suriye Ateşkes Kararı’’nın ölü doğduğuna dair şüphe kalmadı. Oy birliğiyle alınmış karara, Rusya’nın silahların günde 5 saat susması tavsiyesine rağmen Doğu Guta, rejim tarafından ezilmeye devam ediliyor.

Hâlbuki; kararda Doğu Guta’daki ağır yaralı ve hastaların tahliyesi öngörülmekteydi. Bu şartlar altında bir tahliye mümkün olabilir mi?

Kararın ölü doğması ve ardından da tatbik edilmemesinin sebebi, niyetlerin kirli olmasındandır. Konsey, “bu karar Suriye rejiminin yıllar süren zulüm ve bombalaması altında her türlü hayat imkân ve hakkını kaybetmiş Doğu Guta halkını kurtarmak için alınmıştır’’ demedi. Onun yerine muğlak ifadeler kullanıldı. “Terör örgütleri ateşkes kararının dışındadır’’ dedikten sonra DEAŞ, El-Kaide, en-Nusra sayıldı ve fakat PKK/PYD-YPG görülmedi.

İran, “Ateşkes uygulansın, fakat Doğu Guta hariç tutulsun’’ diyerek kan dondurdu. Türkiye, BM’nin Cenevre Sözleşmesi 51. Maddesine dayanarak meşru müdafaa hakkını kullandığı hâlde ABD, Zeytin Dalı Harekâtı’nı da bu ateşkesin şümulüne dâhil etmeye kalkışmakta. Bu tutum, bir müttefikin iflah olmaz hâllerinin tarihe geçmesidir.

Beşar Esad’ın Moskova’ya rağmen bu vahşete devam etmesi mümkün değildir. Zira Suriye, rejiminin tercihi sebebiyle Rusya’nın eline düşmüştür. Bu düşüşün sebebi Nusayri idaresinin ihaneti, ABD idarelerinin gafletidir. Şam üzerinde böylesine müessir olan Kremlin’in dediklerinin rejim tarafından savsaklanması gayrikabildir. Demek oluyor ki Moskova samimi değil. Bu samimiyetsizliği Sn. Putin’in korumaması gerekir. Türklere ilk defa Rusya tarafında Gorbaçov ve bilhassa Vladimir Putin inanılır gelmiştir. Bu başlangıcın nezdimizde yerle bir olmaması gerekir. Kaldı ki 5 saat nedir? O şartlarda ne yapılabilir. Paralar cepte, AVM’ler açık, vatandaş ihtiyaçlarını bir koşu alıp gelecek değil.

400 bin nüfuslu Doğu Guta’nın yarısı çocuk, dörtte biri kadın ve yaşlı.

Bunlar terörist olabilir mi?

Görüldüğü gibi ortada Şam, Tahran, Moskova, Washington olmak üzere dört başkent var. İlkinde işgalci konumuna düşmüş gayrimeşru bir rejim mevcut. Diğerleri ise ateşkes kararını körlerin fil tarifi gibi tarif etmekteler.

Dolayısıyla, BM, BMGK, AB, süper güçler, büyük devletler… hepsi hesaplı laflar. Hiçbiri Doğu Guta’da derde derman olmuyor. Yine her saat siviller ölmekte. Bebekler mamaya, yaşlılar alacak nefese muhtaçlar. İnsanlık, Doğu Guta’da tükeniyor. Burası bugün insanlığın ayıbıdır, utancıdır.

Beşar Esad, soykırım suçundan İnsan Hakları Mahkemesine verilip mahkûm edilmezse bölge, huzur ve istikrara kavuşamayacaktır.

Şu insanlık ayıbı karşısında bile işe yarar bir karar çıkartmayan BMGK’nin soğuk savaş dönemine dair köhnemiş yapısı değişmedikçe de dünya adalete hasret kalacaktır.

Bebek, çocuk, kadın, yaşlı, sivil çığlıklarını duymayan; duyup da tedbir almayan devlet, ne süper güçtür, ne büyük devlettir.

.POSTMODERN İHANET!

2018-02-28 02:00:00

A -

A +

Takvimler, 28 Şubat 1997 gününü gösteriyordu. Vatandaş tedirgin, hava kurşuni renkliydi. Yarınlar karanlıktı. MGK/Millî Güvenlik Kurulu, bugün iki muhalif kanada ayrılmış olarak askerî tabirle “içtima etti”…

9 saat süren toplantı bittiğinde yapılan açıklamada laikliğin demokrasi ve hukukun teminatı olduğu söyleniyor, laiklik maddelerinin, tevhidi tedrisat kanununun, kıyafet kanununun tatbik edilmesi, kesintisiz eğitimin 8 yıla çıkarılması, cemaat okullarının MEB’na devri, Kur’ân kurslarının teftiş edilmesi, tarikatların kapatılması, kurban derilerinin derneklere verilmemesi, irtica sebebiyle ordudan atılan gerici subayları müdafaa eden ve orduyu din düşmanı gibi gösteren medyanın kontrol edilmesi isteniyordu…

Geçmişi, 1970’lere dayanan Millî Görüş Hareketi, kapatma dâvâlarına rağmen her defasında bir başka parti ismi alarak siyasi mücadelesine devam etmekteydi. MGK, 28 Şubat’ta toplandığında bu hareketin kurduğu RP/Refah Partisi, seçimleri kazanmış ve DYP/Doğru Yol Partisiyle birlikte ortak hükûmet kurmuştu. RP Genel Başkanı Necmettin Erbakan Başbakan ve DYP Genel Başkanı Tansu Çiller Başbakan Yardımcısı ve Dışişleri Bakanıydı.

Demokrasi, halk iradesi, böyle tecelli etmişti. Fakat asker, yargı, üniversite, iş adamı ve medya elitleri yerli ve millî olan her şeye karşılardı. Bunlar, Tek Parti zihniyetinin devamıydı. 27 Mayıs’tan itibaren bütün cunta darbeleri bu zihniyetin ürünüydü. Bu sebeple Refah Yol iktidarına muhalif değil, düşmanlardı. Ellerinden gelse Tek Parti iktidarı döneminde olduğu gibi Allah demeyi bile yasaklayacaklardı. Kökleri dışarıdaydı. Mason, siyon ve vahşi kapitalizm yönlendirmesindeydiler…

Kapalı kapılar ardında kirli oyunlar tezgâhlayarak müdahaleye haklı gerekçeler uydurma peşindeydiler. 28 Şubat kararları öncesi ortalığı birden adına “aczmendi” denen uzun âsalı, kukuleta cübbeli, karanlık bakışlı ürkütücü tipler doldurmuştu. Bir kısım uydurma tarikat başları türemiş, güya onların istismar ettiği tedariklenmiş kadınlar ekranlarda ağlayıp duruyorlardı.

Bunlar olurken Sincan Belediyesi, Kudüs Gecesi tertipledi. Bir piyes sahneleniyordu. Piyeste Kudüs’ün işgali, Mescid-i Aksa’ya saygısızlık ve Filistinlilere yapılan zulümler kınanmaktaydı. Siyonistlerin ayağına basılmıştı. İçerideki adamlarını harekete geçirdiler. Sincan’da tanklar göründü. Neler oluyor? diye sorulduğunda 28 Şubat’ın kralı Orgeneral Çevik Bir, “balans ayarı yapılıyor” dedi. Bu alaylı imâ ile neyin kastedildiği 28 Şubat günkü MGK bildirisiyle ortaya çıkacaktı. Kurul başkanı Başbakan Erbakan idi ama bildiri O’na karşıydı. Başbakan, bu utanç metnini imzalamadı. 4 Mart günü yumuşatılmazsa imzalamayacağını açıkladı. Dediği olmayınca da imzayı reddetti. Ama bir kısım medya algı operasyonu yaparak imzalamış gösterdi. 21 Mayıs’ta 28 Şubat’ın yargıdaki kralı başsavcı Vural Savaş, “ülkeyi iç savaşa sürüklediği” iddiasıyla RP aleyhine kapatma davası açtı. Asıl iç harp tamtamını bu düzmece iddianame çalıyordu. Ama şükür ki millet oyuna gelmeyecekti. 7 Haziran’da genelkurmay başkanlığı bazı ticari şirketleri kara listeye aldı. 10 Haziran’da Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay başkan ve üyeleri genelkurmay başkanlığında bir salona dolduruldular. Onlara güya brifing verildi. Bu çürük hukukçular, taşıdıkları sıfatlardan da hicap etmeyerek askerin kendilerine yağdırdığı talimatları ayakta alkışlayıp cuntaya biat ettiler. Yargı, postalların altına paspas yapılmıştı.

Başbakan Erbakan 18 Haziran’da istifasını Cumhurbaşkanı Demirel’e verdi. Tansu Çiller, başbakan yapılsın diye istifa etmişti. Oysa Süleyman Demirel, vazifeyi Çiller’e değil, Turgut Özal’ın siyaset hatası Mesut Yılmaz’a verdi. ANAP, DYP’den küçük olduğu hâlde bu yapılabilmişti. Demirel, daha evvel 12 Mart ve 12 Eylül’de darbeyle devrildiği hâlde bu defa “Postmodern Darbe” denen 28 Şubat ihanetine destek oluyordu. Aynı Demirel, başı örtülü kız talebeler okuma hakkından mahrum kalınca da “onlar da Suudi Arabistan’a gitsinler!” diye vicdanları yaralayan bir laf da edecektir. Yılmaz, sadareti kapınca Bülent Ecevit ve Hüsamettin Cindoruk’la beraber ANASOL-D Hükûmetini kurdu.

Böylece darbenin asker, yargı, medya, üniversite ve hükûmet çerçevesi tamamlanmış ve sıra zulümlere gelmişti. Darbeciler kendilerinden o kadar eminlerdi ki 28 Şubat’ın bin yıl süreceğini ileri sürüyorlardı. Cunta, MGK’nın aldığı kararlara “28 Şubat Eylem Planı” adını vermişti. Bu faşizan dayatmaları tatbik için Batı Çalışma Grubu adlı bir şebeke kurulmuştu. Başlarında General Çevik Bir vardı. Vatandaşlar, kebapçılara kadar fişleniyordu. İrtica iddiasıyla TSK, MEB, bürokrasi, adliye, üniversite tasfiye edildi. “Yeşil sermaye” diye bir yalan uydurularak beyaz Türklerden olmayanlara nefes alma imkânı kapatıldı. Basın hürriyeti bitirildi. İmanının varlığı bile şüpheli birtakım sözde ilahiyatçı akademisyenler, sahibinin sesi olarak her akşam ekranlardan zehir kusmaktaydılar.

Sabih Kanadoğlu, Vural Savaş, Yekta Güngör Özden, Çevik Bir, Kemal Gürüz, Kemal Alemdaroğlu gibiler cuntaya yaslanarak milletin değerlerine taarruz ediyorlardı. Bir kısım medya, sermaye, üniversite, yargı 28 Şubat’ın uşağı olmuştu. Üniversite önleri dram ve gözyaşı doluydu. Sırf başı örtülü diye binlerce genç ve onların aileleri mağdur ediliyordu.

Bunlar yaşanırken 15 Temmuz’dan sonra FETÖ’cü denen grup, gazete ve TV’lerinde halkın seçtiği iktidara yüklenip “başaramadınız çekip gidin!” diye manşet atarak yardakçılık yapıyorlardı...

Postmodern Darbe adlı Postmodern İhanetin yalnızca yukarıda saydığımız kişi ve aidiyetler tarafından yapılmadığı asıl gücün FETÖ’cüler olduğu 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsü ihanetinden sonra ortaya çıktı. Bir şey daha ortaya çıktı. FETÖ’cüler, 2012’den itibaren Ergenekon davaları adı altında davaları sulandırarak delil ve failleri sakladılar.

Bu sebeple 28 Şubat’ın her unsuruyla yeniden mahkemeye götürülmesi gerekir.

Postmodern İhanet, bin yıl değil 10 yıl bile sürmedi.

Ancak zararı çok büyük oldu.

Ciddi bir beyin göçüne ve yetişmiş insan harcanmasına yol açtı.

Şu var ki hiçbir ihanete muvaffakiyet nasip olmaz.

Darbecinin bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı var.

28 Şubat olmasaydı bugünkü iktidar kadroları doğmayacaktı. Küfürbaz cuntacılar, sadece Başbakan Erbakan’ı istifaya zorlamamış, istikbal vadeden İBB Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı da “Minareler süngü/Kubbeler miğfer” diye şiir okuduğu için hapse atmışlardı. Hâlbuki bugün o şiir, TRT ekranlarından haykırılmakta. O kadar da değil. 28 Şubat Eylem Planı, neyi yasaklamışsa bugün onların hepsi hayat bulmuş vaziyette.

Kukla krallar ise saklanacak izbelik arıyorlar.

Bugün 28 Şubat’ın mağdurları duayla, zalimleri kötülükleriyle anılmaktadır.

Herkes layık olduğuna kavuşur.

.YEDİ İKLİMİ HAKK’A DAVET!

2018-02-27 02:00:00

A -

A +

Edebiyat fakültelerimizin “yeryüzünde hakkında en çok şiir yazılan bayrak hangisidir?” diye bir araştırma yapıp-yapmadıklarını bilmiyoruz. Bu sorunun cevabının “Türk Bayrağı” olduğundan eminiz.

Merhum Arif Nihat Asya’nın “Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü/Kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü” diye meth-ü senâ etmeye başladığı Bayrak, bu övgülere layıktır. Bayrağımız, istiklâlimizin alemidir. O’na tarafsız bir gözle baktığımızda en güzel görünen yine Türk Bayrağıdır. Bizim aile hayatımızda bebek doğduğunda sağ kulağına ezan, sol kulağına kamet okunur. Bebek, beşiğinde etrafını tanımaya başladığında da az önünde büyüklerini namazda görür. İki şey daha görür; rafta Mushaf-ı şerif vardır, yanında bayrak asılıdır.

Bayrağımız, 15 Temmuz’da serdengeçtileri, Afrin’de Mehmedciği arkasına alıp hainlerin ve düşmanın üstüne koşan korkusuz bir yiğit gibidir. Türk Bayrağının bu mübarek rolü, bütün harplerimizde bütün zaferlerimizde yaşanır.

Bizim toplumumuzda inşaat bitince Bayrak asılır, oğlan çocuk sünnet olunca Bayrak asılır, kız çocuk gelin edilince Bayrak asılır. Evlât askere uğurlanırken Bayrak asılır, şehid verme şanına yükselen ev ve mahalleye Bayrak asılır. Fakat Bayrağımızın asıl vazifesi, Mehmetciğe rehberlik etmektir. Bayrağın, sancağın düşmemesi, düşman eline geçmemesi şarttır. Bu yüzden can verilir, Bayrak teslim edilmez. Bayrak, istiklaldir, hürriyettir, namustur.

Bayrağımıza dair iki güzel efsane vardır:

Birinde anlatılan meşhurdur; Sultan l. Murad'ın 1389 I. Kosova Meydan Muharebesi gecesinin ay ışığında gökyüzündeki ay ve hilal yerdeki şehidlerin kanında buluşarak bugünkü ay-yıldız olurlar.

Bu inanış güzeldir, çok güzeldir.

Diğeri de güzel ve çok güzeldir.

Onda ise şöyle inanılır.

Hilal, Allahü teâlânın ismi şerifinin ilk harfi Elif’in, yıldız Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ismi şerifinin ilk harfi Mim’in san’atkârca şekillenmesiyle ay-yıldız hâline gelmiştir.

Bayrağımız, tarihin derinliklerinden, üç hilallerden süzülerek Sultan ikinci Mahmud zamanında bugünkü şekli verilmiştir. Osmanlı Devlet Arması ise 19. Asır eseridir. Son şeklini 17 Nisan 1882’de Sultan Abdülhamid Han zamanında almıştır. Camilerde minberin bir yanında sancak, diğer yanında bayrak asılıdır. Biri Şanlı Peygamber adınadır. Diğeri ümmet adına. Sultanın harp kararı, cihad fermanı, meydanda Sancak altında okunur.

Şu günlerde güney hudutlarımızda bir asır sonra tekrar yedi düvele karşı beka mücadelesi verilir, düşman mağlup edilirken ay-yıldızlı mukaddes Bayrağımız, yükseklerdeki bir kartal gibi Mehmedciğin cesaretine cesaret katmakta, ona yol göstermektedir.

15 Temmuz’un en aleyhte şartlarında hainler perişan edildiyse, Fırat Kalkanı destanı yazıldıysa, Afrin fethedildiyse bunda Türk Bayrağının, aşka getiren, birleştiren, coşturan ve bize bizi hatırlatan Allah ismiyle Peygamber isminden nakışlı, şehid kanlı Bayrağımızın büyük payı vardır.

Bizde öpüp başa konan dört kıymet vardır:

-Kur’ân.

-Ekmek.

-Bayrak.

-Ana-Baba eli.

Kur’ân’ın yolunda gidildikçe, ekmeğe şükredildikçe, Bayrak uğruna ölündükçe, büyüklerin eli öpüldükçe Zağra Müftüsü Hüseyin Raci Efendi ve ecdat kabrinde rahat uyusun Türk Milleti, Allah’ın lütfu keremi ve Peygamberler Peygamberinin himmetiyle yeniden “aziz-i vakt” olarak ilâhî vazifesine kaldığı yerden devam edecektir.

Zağra Müftüsü Hüseyin Raci Efendi 1293/1877-78 Türk Rus Harbi’nde uğradığımız büyük felaket üzerine Rumeli’yi, evladı-fatihan yurdunu kaybedince “Tarihçe-i Vak’a-i Zağra” adlı hatıratında insanın kalbini titreten sözü söyler:

-Aziz-i vakt idik; a’da zel’il kıldı bizi!

Arif Nihat Asya, bu inleyişten hareketle uzun bir mersiye yazar.

İşte o mersiyenin ilk dörtlüğü:

Huda ki rûz-i ezelden asîl kıldı bizi,

Resûl-i Ekreme bir gün vekil kıldı bizi:

Taraf taraf, yedi iklimi Hakk’a davette

Delil kıldı bizi.

Çatalca’nın evlâdı bunları demekte...

Üsküp evlâdı Yahya Kemal Beyatlı ise bir başka hakikate işaret etmekte:

“İstanbul’dan Sofya’ya kadar küçük bir seyahat, mazinin kalbimde kalan hayalini sileceğine bilakis daha ziyade alevlendirdi. Türklük Avrupa’ya doğru cezr ü meddi biten bir deniz gibi o dağlardan çekilmiş, lâkin tuzunu bırakmış. Bütün o toprak Türklük kokuyor…”

Müslüman Türk’ün kokusunun sindiği yalnızca Rumeli değildir.

Bayrağımızın ve Ezanımızın on asır boyunca yükseldiği her toprak Türklük kokmaktadır.

Afrin’den belli değil mi?

Zağra’yı, Üsküb’ü, Haleb’i, Bayır-Bucak’ı, Kut’ül Amare’yi ve daha nice yüzlerce yeri bu milletin çocuklarına unutturanlar ruz-ı mahşerde nasıl hesap vereceklerdir? Bu milleti Hüseyin Raci Efendi’yi, Yahya Kemal’i anlayamaz hâle düşürenler nasıl hesap vereceklerdir?

.DOĞU GUTA’YI KURTARMAK MI, TÜRKİYE’Yİ DURDURMAK MI?

2018-02-26 02:00:00

A -

A +

Doğu Guta, Şam merkezine 10 km mesafede bulunan, 104 km2’lik bir alana sahip ve birtakım ilçe ve kasabalardan meydana gelen bir yerdir. 400 bin nüfusludur. Bölge, Suriye iç savaşının en büyük mağdurudur.

Bugün burada insanlık, iflas etmiştir.

Doğu Guta’yı rejim kuvvetleri ve zaman zaman da Rus uçakları bombalamaktadır. 400 sivilin can verdiği 21 Ağustos 2013 tarihli katliamdan bu yana ölen, yaralanan, sakat kalan sivil sayısı binlerle ifade edilecek hâldedir. Ölenlerin büyük bir kısmı kadın ve çocuktur. Burası bombalanırken Neron’un çağdaş rakîbi Beşar Esad nam zalim, sarayının penceresinden bombalamayı seyredebilmektedir.

Rejime göre “Doğu Gutalılar teröristtir. Sivilleri canlı kalkan olarak kullanmaktadırlar.’’ Bu iddianın hiçbir dayanağı yoktur. Kaldı ki öyle olsa bile iddia, kendi içinde çatışmaktadır. İddia doğru ise rehine siviller kurtarılmadan bombalama yapılamaz. Ancak Moskova ve Tahran garantörlüğündeki rejim, hiçbir hukuki kayda aldırış etmeden zulme devam etmektedir. Zalim Nusayri rejimi din ve mezhep farkı öfkesiyle burada sivil halka karşı klor gazı gibi kimyevî silahlar, vakum, misket, sığınak delici bombalar ve havan topları kullanmaktadır. 400 bin nüfuslu bir yer o vaziyete düşmüştür ki burada ihtiyaç maddeleri, gıda, ilaç, hekim yoktur.

BMGK, 24 Şubat 2018 akşamı esas sebep Doğu Guta faciası olmak üzere Suriye için bir aylık bir ateşkes/mütareke kararını kabul etti. İsveç ve Kuveyt’in hazırladığı ateşkes tasarısı ittifakla/oy birliğiyle kabul edildi. Rusya, kararı veto etmedi. Aslında samimi olsa bu dramı süründürmesine hiç gerek yok. Vladimir Putin’in Neron mirasçısına kaşlarını çatıp “yetti gayri! Düş şu mazlumların yakasından!” demesi onları kurtarırdı. Karardan sonra ABD temsilcisi de geç kalınmış olunmasından söz etmiş. Sanki harekete geçiyorlardı da ellerini tutmuşlar. Washington’un mes’elesi, Doğu Guta’nın mağdur olması değil, Kudüs’ün İsrail’in başkenti yapılmasıdır.

Güvenlik Konseyi kararında “Doğu Guta’da insani durum alarmı vermektedir” diye yazıyor. Bunu diyenleri tebrik etmek lazım. Hiç kimse yardım etmeden, bu alarmı görebilmiş veya duyabilmişler. BM kararı, “insani durumun alarm verdiği Doğu Guta” başta olmak üzere rejimin kuşatma ve zulmü altındaki Yermük, Fua, Kefra’daki muhasara kaldırılmalı ve buralara insani yardımlar ulaştırılmalı, ağır hasta ve yaralılar tahliye edilmelidir, diyor.

26 Şubat’tan itibaren güya yardım başlayacak ama akıbeti zaman gösterecektir.

Karar, DEAŞ, el-Kaide, en Nusra gibi terör örgütleriyle bunlara bağlı alt terör örgütü ve kişilere karşı operasyon yapılmasına mâni olmamaktadır.

Teklifinin kabulünden sonra Suriye’nin BM temsilcisi “Afrin de karara dâhil edilmeli” deyince Rusya temsilcisi de “öyle olmalı” demiş.

Bizim aramızda da böyle düşünen talihsizler çıkabilir.

Bu lafın safsata olmaktan öte hiçbir değeri yoktur.

Çünkü:

1-Güvenlik Konseyi kararı DEAŞ ve benzeri terör örgütleriyle onların alt terör örgütlerine karşı harekâta ilişmemektedir. a-Türkiye, içlerinde DEAŞ’ın da olduğu terör örgütleriyle mücadele etmektedir. b-Bölgeyi ele geçirme peşindeki PKK, BMGK üyesi bir kısım devletler tarafından terör örgütü listesine alınmıştır. c-PYD/YPG delillerle sabittir ki PKK’nın alt terör örgütüdür.

2-Türkiye, vatan topraklarına vaki tecavüzlerini defetmek için BM hukukunun ve tabiî hukukun verdiği hakla meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır. Bizim sahamızda “iki taraf” yoktur. Karşımızda terör örgütleri vardır. Muhatabımız olmadıklarından anlaşmamız da mevzubahis değildir.

3-Türkiye, Fırat Kalkanı Harekâtı’nda olduğu gibi Zeytin Dalı Harekâtı’nda da hiçbir sivile ziyan vermemiştir, veremez; hukuk ve adaletin dışına çıkmamıştır, çıkamaz. Bizatihi yöre insanlarından meydana gelen Suriye Kuvayı Millîyesi ile müştereken hareket etmekte, sivillere her türlü insani yardımı götürmektedir. Zira buna hem insan, hem İslam, hem soydaş olarak mecburuz. Bölge, Türkmen toprağıdır. Afrin, yıllardır terör örgütünün işgali altındadır. Bugün bölge halkının talepleri doğrultusunda Suriye Millî Kuvvetleri ile Türk Millî Kuvvetleri tarafından kurtarılmaktadır. Harekât başlarken Şam’daki idareye de yazılı bilgi verilmiştir.

4- a-Suriye rejimi, ülke bütünlüğünü koruyamamaktadır. Esasen böyle bir niyeti de yoktur. Ülkesini Rusya ve İran’ın vesâyetine bırakmış, Kuzey Suriye’yi de terör örgütlerine terk etmiştir. b-Rejim, hukukun bir arada yaşama prensibine aykırı olarak Suriye vatandaşları arasında din ve mezhep ayırımı yapmaktadır. c-Suriye’nin toprak bütünlüğünü, Suriye rejimi değil, Irak’ta olduğu gibi Türkiye muhafaza etmektedir…

Bu kesin doğruları görmek istemeden Güvenlik Konseyi kararını Türkiye için de iltizâmî/bağlayıcı saymak, aklı ve mantığı zorlamak, hakikati tepetaklak etmeye kalkışmaktır. Kim ne derse desin, kim ne karar alırsa alsın, Büyük Türkiye Cumhuriyeti Devleti, bölgenin huzuru, burada yaşayan insanlarının saadeti için lâzım gelen her şeyi yapacak ve mağdur, mazlum, mülteci, rehine, sakat, aç ve ilaçsız Suriyelilere her türlü yardıma devam edecektir. Bunu yaparken kimsenin elini tutmaya kalkışmaya hakkı yoktur. Olursa neticesini düşünmek zorundadır. Eğer BMGK, Türkiye’yi haklı yolunda durdurmak için göz boyama niyetini taşıyorsa bu, onların bileceği iştir. Bize göre zaten dünya 5’ten büyüktür.

Azimliyiz, îmânlıyız, güçlüyüz. Biz, bu bölgenin işgalcisi, misafiri, müstemleke kuvveti değil, bin yıllık sahibiyiz. Dün olduğu gibi bölge insanıyla aşımızı-ekmeğimizi bölüşürüz. Türk asırlarında hiçbir bölgede hiçbir zaman insani alarm yaşanmadı.

O alarmalar, sömürmeler, Hollanda misalinde olduğu gibi hep haçlılar zamanında yaşandı.

Ezan sesinin yükseldiği her yer bizden sorulur.

Bölge ahalisi, ne Neron suratı ve ne de haç görmek istiyor.

İnsanlar, bizim merhamet, şefkat ve adaletimize muhtaç.

Bölge, Türkleri bekliyor.

Onlar, dün olduğu gibi bugün de bizden razılar.

.ZİNA SUÇTUR, İDAM HAKTIR!..

2018-02-21 02:00:00

A -

A +

Yavrularımızı korumak için yapılacak her türlü kanuni düzenlemenin tam destekçisiyiz. Ancak sadece ceza mevzuatında iyileştirme yapmak yetmez. Hastalıklardan birinin tedavisi, diğer bütün hastalıklara şifa olmaz:

Ceza mevzuatımız dilinden muhtevasına kadar tashihe muhtaçtır. Hatta yalnızca TCK/Türk Ceza Kanunu ve irtibatlı kanunlar değil, MK/Medeni Kanun ve irtibatlı kanunların da yeni baştan ele alınması gerekir… anayasanın yamalı bohçaya dönmüş olduğu sıkça ifade edilir. Bu, anayasanın siyasi bir metin olmakla fazlaca göz önünde bulunmasından ileri gelmektedir. Esasında hukuk hayatımızın tamamı bu yozlaşmadan şu veya bu kadar nasibini almıştır.

TP/Tek Parti Zihniyeti’nin tavırlarından biri de mazisi asırlara dayanan kelimelerimize karşıdır. 1940’lar TP’si bu sebeple bir punduna getirerek Esas Teşkilat Kanunu’nun/anayasanın dilini öz Türkçeleştirme adına kurbağa diline çevirmişti. Lisan yaşayan bir varlıktır. Zaman içinde eskiyen ve kullanımdan düşenler olur. Bu, tabiî seyrinde yaşanır. Ama onu devrim adı altında imha ve tasfiye etmeye kalkışmak sosyal cinayettir. O dönemde TBMM kamutay, milletvekili saylav, vali ilbay… yapılmıştı. Moğolca kelimeler, Türkçe diye alınıp resmîleştiriliyordu. Bunlar yüzlerce misalden 3 tanesidir. DP/Demokrat Parti, iktidara gelince tekrar eski metni mer’iyete koydu.

1965’lerden sonra Bülent Ecevit’in yaşayan Türkçeye çok zararı dokundu. Yapmacık, uydurma dil kullanma Bülent Ecevit’in fikri sabitiydi. Siyasette yıldızı parladığı ândan itibaren nutuklarıyla Türkçeyi kısırlaştırdı. Bir kısım sun’i ve köksüz kelimelerin Türkçeye girmesine yol açtı. Başbakanlığı dönemlerindeyse vaki kanun çalışmaları, O’nun Türkçesi istikametinde oldu. Şimdiki TCK ve MK, Ecevit döneminin ya doğrudan veya takip eden yıllar itibariyle malûllerindendir.

Kısaca şu izah ettiğimiz mesele, kanunların Türkçe cephesidir.

Kanun, takdir hatası işleyemez.

Bu sebeple kanun dilinde kelime hayati kıymettedir. Süleymaniye Camiindeki fil ayağı sütun neyse kanunda kelime odur.

Kanun dili ile oynamak bir millete darbe yapmaktır.

Bu gerçeklerden başka bir de yürürlükteki kanunların mahiyet ve muhteva tarafı var:

AK Parti iktidar olduğunda sadece içeride TP’nin hortlamış zihniyeti olan 28 Şubat zalimlerinin sinsi baskıları altında değildi. AB/Avrupa Birliği’nin de fasıl baskıları altındaydı. IMF, iktisadî ve malî hayatımıza hangi baskıyı yapıyorsa AB de hukuk hayatımıza aynı baskıyı yapmaktaydı. Bundan dolayı idam ve zina Türk ceza sisteminden çıkartıldı.

Hâlbuki yüce kitabımız Kur’ân-ı kerîm, Bakara Suresi 179. âyet-i kerîmesinde "kısasta sizin için hayat vardır" buyurmaktadır. Sanki hayat bırakılıp ölüm seçildi. Hak eden bir kişi idam edilir, bin kişi kurtulur. Zira ceza mevzuatında korkutuculuk ve ibret olmazsa olmaz şarttır. Üstelik, katili affetme hakkı devlete değil sadece ve sadece mirasçıya aittir.

Bugün tarafların anlaşıp işlemeleri hâlinde zina suç değildir, "düzeyli beraberlik" suç değildir. Zorla tasallut, saldırma, ırza geçme suçtur. Müftülere de nikâh kıyabilme yetkisi veren kanuna muhalefet edenler, zinanın suç olmaktan çıkmasına tek kelime etmediler. Yeniden mevzuata girmesi için bir teşebbüsleri de olmadı.

Şu 15 Temmuz katilleri için lâyık olan ceza, idam değil midir? İdamdır ama mevzuatta yer almadığı için mahkeme, faraza 15 kere ağırlaştırılmış idam vermekte. Mahkûmun 15 canı yok ki, ne yazar? Neticede devlet, bu gibileri ömürleri boyunca himaye etmektedir.

Hâkim, yani mahkeme hey’eti, keza zina mes’elesinde de çaresiz kalmaktadır. Polis, vazifesini yapıp zânileri mahkemeye getiriyor, fakat onlar ya savcılık safhasında veya hâkim sorgusunda serbest bırakılıyorlar. Sokaktaki vatandaş ise polise ve mahkemeye öfke püskürmektedir

Bunlar, kanayan dehşetli sosyal yaralardır. Bazı TV’lerle, gazete, sosyal medya ve internet yarayı derinleştirmektedir.

Yavrularımızı koruyacak en şiddetli tedbirler kanunlaşıp hemen tatbik edilmelidir. Ancak şunu kabul etmeli ki arzu edilen huzur bununla gelmez. Dediğimiz gibi hukuku, cezası vs. ile bütün mevzuat, dilinden ihtiyaca cevap verebilme çapına kadar her şeyi ile ele alınmalı, zina ve idam, ceza mevzuatına dâhil edilmeli ve a’dan z’ye bütün kanunlar külliyatı yerli ve millî hâle getirilmelidir. Boşanmalar, uyuşturucu, sorumsuz cılk ve ahlâksız basılı ve dijital yayınlar terör kadar tehlikeli hâle gelmiştir.

Her işte yerli ve millî olmak esas alınacaksa evvela hukuk ve kanunlar yerli ve millî olmalıdır.

.ANA SÖZÜ!

2018-02-20 02:00:00

A -

A +

Türk Silahlı Kuvvetleriyle Suriye Kuvayı Millîyesi Afrin’i kuşatmış vaziyette. Şehre girmeye çok fazla zaman kalmadı. Bu maksatla, jandarma, komando, polis hareket, keskin nişancılar bölgeye sevk edilmekte. Afrin’e girildiğinde havadan bombardıman mümkün olmayacağı gibi top atışı da yapılamayacak. O ândan itibaren âdeta cerrahi müdahale söz konusudur. Hainler tek tek ayıklanacaktır.

Tam bu safhadayken Washington’dan müzakere teklifi geldi. CB Sözcüsü İbrahim Kalın’la ABD millî güvenlik danışmanı H.R. McMaster telefonla görüştüler, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ABD Dışişleri Bakanı Rex Tillorson’ı kabul etti. Aynı misafirle Dışişleri Bakanımız Mevlüt Çavuşoğlu bir araya geldiler. Millî Savunma Bakanımız Nurettin Canikli, Brüksel’de ABD Savunma Bakanı Jim Mattis ile masaya oturdular.

Bu görüşmelerde iki söz ve bir karar dikkat çekti. Sözlerden birini Rex Tillorson etti. Bu bakan dedi ki: "Biz, PYD’ye ağır silah vermedik ki neyi geri alalım!?" Türkiye ziyareti öncesi Körfez ülkelerinde sarf edilen bu laf, ya gafletle edilmişti, ya ağızdan kaçmıştı veya gerçekler gizlenmekteydi. Amerika, tırlar dolusu silahı adı geçen örgüte verirken daha işin başında "geri almak kaydıyla veriyoruz" demişti. Şimdi ise dışişleri bakanı böyle konuşmaktaydı. Üstelik güvenlik danışmanı da CB sözcümüze artık PYD’ye silah vermeyeceklerine dair beyanda bulunmuştu. Aslına bakılırsa "silahları geri almak kaydıyla veriyoruz" demek de mesnetsiz bir vaaddir. "Kaybettik, çalındı, karşı tarafın eline geçti…" gibi bahaneleri ne ile çürütebilirler?

ABD Savunma Bakanı'nın, Millî Savunma Bakanımıza yaptığı teklif ise Tillorsun’ın lafından da öte huylandırıcı bir cümle. O da şöyle dedi: "İsterseniz, YPG’yi PKK ile savaştırabiliriz!" Acaba bu bakan bu sözü söylerken hükûmetinin görüşünü mü yansıtıyordu yoksa o ân aklına eseni mi söylüyordu? Hangisi olursa olsun ciddiye alınacak gibi değildir. PYD ve PKK’nın aynı örgütün farklı ülkelerde faaliyet gösteren iki kolu olduğu bilinmiyorsa bu bir faciadır.

Amerikan tarafına tuhaf laflar ettiren sebep, içerideki mecburiyet ve bölgemizde içine düştükleri çıkmazdır. İçeride Yahudi para, medya ve lobi baskısı altındadır. Dışarıda ise itimat edilir olma vasfını kaybetmekte. Kuzey Irak Kürt İdaresi âdeta müstakil bir devlet iken ‘önce referandum, sonra bağımsızlık’ vaadiyle yıkıldı. Beri tarafta ise PKK/PYD-YPG hem Irak ve hem de Suriye’de Türkiye’ye karşı ABD’ye güveniyordu. Güvendikleri merkez, Donald Trump eliyle önce Kudüs skandalına imza attı. Türkiye, orada zafer kazandı. Sonra Kuzey Suriye’de bir Kürt ordusu kuracakları hayalini dile getirdiler. Bu Sorumsuz beyan Türkiye’yi harekete geçirdi. 20 Ocak 2018’de Afrin Harekâtı başladı.

Harekât, bugün gâyet güzel gitmekte:

Siyasi irade güçlü,

Halk desteği muazzam,

Cephedeki kuvvetler cengaver...

Bu üç unsuru her zaman böylesine ahenk içinde bulmak mümkün değildir. Şehidler, gaziler kahraman; fakat onların "ağlayıp kâfiri sevindirmeyeceğiz!!!" diyen ana-babaları da kahraman.

Geçen haftaya damgasını vuran bu görüşmelerin en dikkat çekeni Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Rex Tillorson’ı Külliye’de kabul ettiği görüşme oldu. 3 saat 15 dakika sürdü. Buradan "3’lü Mekanizma" denen bir çalışma düzeni çıktı. Buna göre İki devletin dışişleri ve savunma bakanları kendi mevkidaşlarıyla istihbarat başkanları da kendi mevkidaşlarıyla mart ayında bir araya gelecekler. PKK/PYD, Afrin Harekâtı ve FETÖ konuşulacak.

Korkulan o ki Türkiye’nin oyalanıp, bu rüzgârın dinmesi, bu ateşin soğumasına yol açılmasıdır. Rex Tillorson, yukarıdaki tuhaf lafından başka FETÖ ihaneti mevzuunda da "belgeler verilsin bakarız, ne nedir?" dedi. Ankara’nın Washington’a kamyon dolusu yazılı ve dijital evrak verdiğinden gerçekten mi haberi yok? Buna ihtimal vermek mümkün değil. O zaman da güven sarsılmakta.

Türkiye, yakaladığı bu rüzgârla Kandil’e kadar gitmelidir. Biz savaşmıyoruz, bölgeden terör örgütlerini atıyoruz. Bunu şu veya bu kadar da olsa zaten 40 yıldır yapmaktayız. Harekâtın ertesi günü döviz düşmekte, borsa coşmakta. Gençler, askerlik şubelerinde kuyruğa girmekte.

Sahada kazandığımızı masada heba edemeyiz. Burada söz verip Washington’da inkâr edilmesi artık alışıldık bir davranıştır. Müzakerenin yapılması harekâtı ne durdurmalı ve ne de hızını kesmeli:

PKK/PYD Fırat’ın doğusundan ve batısından çekip gitmedikçe, PKK Kandil’i terk etmedikçe, DEAŞ tiyatrosu perde indirmedikçe, İsrail bölgeden elini çekmedikçe, FETÖ örgüt mensupları iade edilmedikçe, Türkiye aleyhine açılan şantaj dâvâları düşürülmedikçe, verilen sözler eksiksiz tutulmadıkça masaya oturmanın bir değeri yoktur.

Hem sahada hem masada.

Hem silahla hem kalemle.

Hem iradeyle hem kelamla kazanmak zorundayız.

Zira ihtilaflı bölgede birçok devlet ve unsur var.

İşte etrafı sarılan PYD, Afrin’e Suriye rejim güçlerini davet etti. Bu acaba tek başına PYD-Esad iş birliği midir, yoksa Moskova’nın Ankara-Washington yakınlaşmasını durdurma, 3’lü Mekanizmayı işlemez kılma hamlesi midir?

Oyunlar, her ne olursa olsun biz, yolumuzdan dönemeyiz. O kahraman şehid Piyade Kıdemli Çavuş Ömer Bilal Akpınar’ın kahraman vâlidesi Ülker Ana ne dedi?

-Bir Ömer ölür, bin Ömer gelir!

.CEMİL MERİÇ’İN AFRİN ŞİİRİ

2018-02-19 02:00:00

A -

A +

Cemil Meriç, fikrinin çilesini yaşamış, bedelini ödemiş bir soylu kalem, irfanımızın, yirminci asırdan çağa ve gelecek zamanlara hediyesi büyük bir mütefekkir, edebiyatçı ve sosyologdur. Önce dindardır, sonra Marksist, mânevî açlık dönemi, ardından Osmanlı’ya dönüş ve tefekkür yıldızlarına uzanış. Necip Fazıl’ın tarifiyle "Allah’ın, iç gözü görsün diye dış gözünü kapattığı sahici münevver." Sezai Karakoç, bir şiirinde "Bir kadını al onu yont yont anne olsun/Her kadın acıma anıtı bir anne olsun’’ der. O misal; Cemil Meriç de bir lise edebiyat öğretmenini yonta yonta ondan bir tefekkür abidesi yükseltmiştir. Fransız edebiyatına en az bir Fransız aydını kadar, Hind edebiyatına en az bir Hind aydını kadar hâkimdir. Elbette Rus edebiyatı uzağında değil, Fars edebiyatı hiç değil. Cemil Meriç’i okurken insan, kendini kelimeler sağanağı altında ve çılgınlıklar fırtınası içinde hisseder. Münzevîlikten meydana çıkışı 1965’te Hisar dergisinde Fildişi Kule’ye yerleşmesiyle oldu. Yazılarında fikirler, tesbitler, hükümler baş döndürücü bir hızla savruluyordu. Mesela "ideolojiler, idrakimize giydirilmiş deli gömlekleridir!" diyordu. Bu söz, insanlığın ideolojiler tarafından tutsak alındığı soğuk savaş dünyasında ideolojilerin kör karanlığına tutulan bir ışıldaktır. Necip Fazıl’ın sokak başında dinelip "Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak!’’ diye haykırmasının bir nevi tercümesidir. Mesela "murdar bir hâlden, muhteşem bir mâziye kanatlanmak gericilikse her namuslu insan gericidir!" sözü. Bu söz kadar şahsiyet emniyeti, öz güven tescili olan bir yiğit cümle az bulunur. "Allah" diyene "gerici" damgasının vurulduğu seviyesiz okur-yazarlar döneminde haykırılmış cesur bir manifestodur.

Çok uzun tutar; bu yazıda Cemil Meriç’i anlatmayacağız. Sadece birkaç cümle ile olsun aşağıdaki şiirine bir şerh düşmek, kim yazmış; bilmeyenlerce bilinsin istedik. Cemil Meriç merhum, bir şair değildi. Ama mensur yazının şairiydi. İşte sözümüze bir isbat mısraı: "Itır gülün sesi, ışık sonsuzun. Geceleri ölüm konuşur karanlıklarda..."

El Aziz Lisesi’nin bu Fransızca muallimi okumaya öylesine düşkündür ki, okuya-yaza zaten rahatsız olan gözlerini büsbütün kaybetmiştir. Buna rağmen bedeliyle okuyanlar bulmuş ve okuma ihtiyacını dinleyerek karşılamıştır.

Kendini türlü etiketlerle ilerici sanan Türkiye’nin sözde aydınları, İhtişam ve Sefalet arasında kalmış Frenk kavrukları Cemil Meriç imzasını kendilerinden saymadıkları yayınlarda görünce O’nu da peşinen gerici sayıp Bu Ülke’nin adamını ademe, yokluğa mahkûm etmişlerdir. Gafletten uyanmaları Ahmed Hamdi Tanpınar’da olduğu gibi yarım asrı alacaktır. Oysa merhum Tanpınar, Tek Parti Zihniyeti’nde milletvekilliği bile yapmıştır. Ancak, kitapları Dergâh’ta çıkınca peşin hükme maruz kalmıştı. Bunu yapanlar da Beş Şehir’i tanıyamamış, Huzur’u tadamamışlardı.

Hüseyin Cemil Meriç, 12 Aralık 1916’da Hatay’ın Reyhaniye kazasında dünyaya gelmiştir. Bu tarihte Hatay, henüz ana vatana dönememiştir. İngiliz, Fransız işgalleri birbirini takip eder. Hakan-Halife’nin memalik-i şâhanesi, Mehmed Akif’in "kimi Hindu, kimi yamyam kimi bilmem ne bela!" dediği emperyalistler tarafından işgal edilmiştir. Ana vatan bir yana, Bayırbucak’lar, Afrinler, Türkmen illeri bir yana düşmüştür.

O yamyam işgal ve talanı bugün de sürmektedir.

Bugün Mehmedcik bir hakkı istirdat etmekte, oğlunu şehid veren ana-baba, bundan dolayı "Allah, devlete zeval vermesin!" diye dua etme asaletini göstermektedir.

Cemil Meriç, Reyhanlı’da 1935’te bu şiiri kaleme aldığında henüz 19 yaşındadır. Muhtemeldir ki şimdilerde müze olan evinde bir odaya kapanmış ve Afrin’e dair duygularını kâğıda dökmüştür. Demek ki O’nda esasen mensur şiiri besleyen bir şairlik damarı varmış.

"Afrin" adlı bu şiiri Dil ve Edebiyat dergisi Şubat 2018 sayısında yayınlamasaydı hâlâ meçhul kalacaktı. Şiirdeki bazı kelimeler, okuyanı zorlayabilir; iyi de raftaki lûgat ne gün için duruyor? Kalem haysiyetinin mümtaz ismi Cemil Meriç ne der? "Kamûs, namustur!" Bu şâhâne sözü "sözlük namustur" veya "lügat, namustur" diye özünden koparamayız.

83 yıl önce hakkında şiir yazdığımız bir iklim gurbet olabilir mi?

Haleb’in Afrin’iyle Sakarya’nın Arifiye’si bizim için aynıdır...

AFRİN

Kışın rüzgârları tehdit ederdin

Sevahil darbe-i mevcinle inlerdi

Kaçardı irtiaşla savletinden

Ve gâhi kahrını teşdîd ederdin

Sürüklerdin reh-i azminde evler.

Yıksan bin hanümanı bugün

Amik halkına yeni bir mezar eşsen

Ve göklere yükselip yıldızlarla öpüşsen

Tokatlasan o mağrur, haşin güneş sultanı

Yine bir gün tabiat o şahlanan başına

Yenilmez kudretinden kırılmaz bir gem takar

Yine bir gün ufkunda gam şimşekleri çakar

Bir uyuşukluk çöker dalgalanan başına

Kumları fistolayan, sahili oyalayan

Uslu, sessiz, çekingen küçük bir su olursun

Böyle şahlanma Afrin, çarçabuk yorulursun

Yaz, tembellik aşılar damarlarına, aman!

.AFRİN, BÜYÜK BİR MİLLÎ DAVANIN GEÇİT NOKTASIDIR

2018-02-14 02:00:00

A -

A +

İlker Başbuğ, itidalli bir insan olmak hasebiyle hiç de yeri, zamanı ve sebebi yokken “Afrin siyasete alet edilmemeli!” dedi.

“Tut kelin perçeminden” hicvi, böylesi münasebetsizlikler için olsa gerek...

Mehmetcik, emniyet, istihbarat, jandarma, güvenlik korucuları, Suriye Kuvayı Millîyesi'nin her biri, kendi sorumluluk sahasında, havada ve karada destanlar yazarken...

Afrin düştü düşecekken...

Jandarma Özel Kuvvetlerimizle, Polis Özel Kuvvetlerimiz şehre girme hazırlığındayken...

Devlet, başta ABD olmak üzere 7 Düvele, Vahşi Batı'ya, siyon ve haçlı dünyası ittifakına karşı dişe-diş bir mücadele verirken Sn. Başbuğ’un bu konuşması, karşı taraftakiler için hazır malzemedir.

Kötü zamanlama ancak bu kadar olur?

Bunu sıradan bir politikacı söyleseydi üzerinde durulmazdı. Bazı CHP’lilerden başka PKK’nın TBMM’ne sızmış mensupları da kırk türlüsünü söylüyorlar. Nitekim HDP Eş Genel Başkanı bir bayan da iki gün önce “yoldaşlar..” diye söze başlamış ve Afrin halkını direnişe çağırmıştı. Daha evvel de aynı partiden eski bir belediye başkanı, Türkiye Kürtlerini isyana çağırmıştı ama kimse metelik vermedi. Afrinli Kürtler, direniş değil, imkân bulsalar Mehmetciğe davetiye yollayacaklar. Çünkü zulümden kurtulmaktalar.

Onlar ve benzerlerinin ne dedikleri önemli değil. Zaten başkası da beklenmiyor.

Tekrar etmemek mümkün değil:

Cumhurbaşkanından ilgili bakanlara kadar hey’etlerimiz, masaya oturacakken, Mehmetcik Afrin’de kritik eşikteyken bir eski genelkurmay başkanının bu şekilde konuşması büyük bir talihsizlik olduğu kadar aynı zamanda kendini yıpratması ve tartışmaya açmasıdır. Mevzubahis zat, eğet 2019 seçimleri için CHP tabanına yatırım yapma niyetindeyse o taban da bu mes’elede kayda değer çoğunluğuyla millî duruş içindedir.

Mehmetcik, cephede canını dişine takmış ölürken ve öldürürken böylesi kem sözlerin sarf edilmesinin sırta saplanan bıçaktan farkı kalmaz.

İlker Başbuğ Paşa, acilen özür dilemeli ve dediklerini düzeltmelidir.

Afrin’in beka istikbalimizde büyük bir millî davanın geçit noktası olduğunu idrak edemeyen her akıl sahibine yazıklar olsun.

1984’te ilk PKK katliamları yaşandığında bazı sığ politikacılar gibi devrin genelkurmay başkanları da “3-5 çapulcu” diyordu. Bu sözü uzunca süre dillerinden düşürmediler.

O hâlde devlet, terörle mücadele için kendilerine her türlü imkânı verdiği hâlde genelkurmay başkanları, 3-5 çapulcuyu neden bertaraf etmeyip böylesine azmanlaşarak başa dert olmasına yol açtılar?

O günden bugüne gelmiş-geçmiş yetkililer ve bu paşalar, hesap vermelidir!.

.NATO DA ÇÖKER

2018-02-13 02:00:00

A -

A +

ABD'li yetkililer, Türk mevkidaşlarıyla görüşmekteler. Başkan Donald J. Trump, Cumhurbaşkanı Recep T. Erdoğan'la, Dışişleri Bakanı Rex Tillerson Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu'yla, Millî Güvenlik Müşaviri Kor. Gnl. Herbert R. McMaster, cumhurbaşkanlığı sözcüsü Prof. İbrahim Kalın'la, Savunma Bakanı James Mattis, Millî Savunma Bakan Nurettin Canikli ile görüşmekteler.

Bu görüşmelerden başkanlar seviyesinde olanlar -yüz yüzenin dışında ihtiyaç hasıl olunca- telefonla gerçekleşmekte. McMaster-İbrahim kalın görüşmesi, İstanbul'da yapıldı. Dışişleri bakanları görüşmesi Türkiye'de, savunma bakanlarınkiyse Brüksel'deki NATO toplantısı vesilesiyle olacak...

Bütün bu müzakerelerden maksat, iyi gitmeyen ve her gün biraz daha bozulan Türk-Amerikan dostluğunu kurtarmaktır. Amerika, kendini müdafaa etmekte.

İki devlet arasındaki dostluk, George W. Bush zamanında bile bu kadar kötüleşmemişti. Merak edilen soru şudur: Bu veya benzer başka görüşmelerle münasebetler kurtulabilecek ve dostluk devam edecek midir?

Belki çok kötümser olunmayabilir ama çok iyimser olmak için de sebep yok. Amerika, hem içeride ve hem de bunun bir yansıması olarak dışarıda kayıplar içindedir. İçeride güçlü bir siyasi irade mevcut değildir. Başkanlık, Pentagon, hariciye vs. olmak üzere yönetim katında her kafadan bir ses çıkmakta. Görünen o ki İsrail'in menfaatleri, Amerikan millî menfaatlerinin önüne geçmiştir. Washington, Ankara'nın yıllardır sabırla yaptığı bütün ikazlara rağmen Türkiye düşmanı terör örgütleriyle dostluklar kurmuş, 15 Temmuz'a destek vermiş, Türkiye'yi itibarsızlaştırmak için 17/25 Aralık yargı darbesinin devamı mahiyetinde savcılarına dâvâ açtırmıştır. Diğer taraftan ne FETÖ kadrolarını iade etmiş ve ne de PKK/PYD ısrarından caymıştır. Cayma bir yana, PYD'yi stratejik ortak da kabul ederek ona her çeşidiyle silah vermiştir. Bu silahlar 5 bin tırı bulmaktadır. Verdiği silahların içinde sadece tank, top ve jet yoktur. Terör örgütü, bugün vatanları için meşru müdafaa yapan kuvvetlerimize bu silahlarla karşı koymaya kalkışmaktadır.

Amerikan Meclisinin siyasi terkibi ne olursa olsun, Beyazsaray'da kim oturursa otursun, bakanlıkları, danışmanlıkları hangi isimler doldurursa doldursun. Şayet ABD, Irak'ın Kuzeyi ile Suriye'nin kuzeyinde kukla bir Kürt devleti kurma hülyasıyla İsrail'in menfaatini her şeyin üstünde tutma yolundan vazgeçmez, FETÖ'cüleri teslim etmez, şantaj dâvâları düşürmez, DEAŞ, PKK, PYD'nin arkasından çekilmezse Türkiye'den umduğunu bulamayacaktır.

Türkiye her dostluğunda samimidir.

Türkiye, aldatmaz.

Türkler, dinlerine, dillerine, bayraklarına bağlıdır. Bir Amerikalı, Amerikan bayrağından mayo yapar, Türk ise bayrağını öpüp alnına koyduktan sonra yükseğe asar.

Ortak geçmişe rağmen bugün hâlâ biz Türkleri layıkıyla tanımıyorlarsa orada söz biter. Şifası da olmaz. Onun içindir ki Başbakan Yardımcısı ve Hükûmet Sözcüsü Bekir Bozdağ, ''ikna etmeye geliyorsanız gelmeyin!'' diye tekraren ve yüksek sesle dikkatlerini çekti.

Vaziyet şöyle görünüyor:

ABD tarafı, Türkiye düşmanlarını dost edinip onlara her türlü desteği verdikten ve bölgeyi İsrail’in "Nil'den Fırat'a Büyük İsrail" projesine göre tanzim etmeye çalıştıktan sonra stratejik ortaklığımız lafta kalacak ve Türk Amerikan dostluğu çökecektir. Nitekim Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu da yine yüksek sesle ya tamam veya devam!.. diyerek Washington'ın samimiyetini sorguladı.

Türk-Amerikan dostluğu biterse bunun birinci derecede zarar gören tarafı Amerika olur. Beyazsaray, dost seçmede zaafa uğramıştır. Time mecmuası bile Amerika’nın yalnızlığını kapak yaptı. Akıl var, iz'an var. Şu adı geçen terör örgütleri ve/veya İsrail, Türkiye yerine ikame edilecek çapa sahipler mi? Değiller ama, Yahudi Lobisi, Amerika'yı Washington'da pençesine almış vaziyette.

Türk-Amerikan dostluğunun bitmesi mutlaka Amerikan iç siyasetine kötü etki yapacaktır. Daha kötü etkisi ise NATO'ya olur. Dostluğun bitmesi NATO'nun da sonunu getirir.

Amerikan hükûmetinin bütçe yapamaması boşuna olmasa gerek. Sağduyunun böylesine ihmal edildiği bir yerde elbette bütçe de olmaz. 3 Mart Tezkeresinin reddine duyulan kibir ve kindarlık, tâ nerelere kadar geldi. Hem dostluk ve hem de NATO çürük iplikte. NATO olmazsa İncirlik'in de varlık gerekçesi kalmaz.

Washington, son dönemeçte.

.KAHRAMANLIĞI AŞAN YİĞİTLER!

2018-02-09 02:00:00

A -

A +

Bu millet, İslâmla şereflendikten bu yana şehidliğe sevdalıdır. Bugün de Afrin’de şehidler veriyoruz, gazilerimiz oluyor. 20’li, 30’lu yaşlardaki o aslan delikanlıların yaptıkları ortada. O yiğitlerin amelleri üzerine bir şey demeye gerek yok.

Onlar, hayatlarıyla, kanlarıyla, yürekleriyle destanlar yazıyorlar. Bazısı şehadet şerbeti içip ebediyete göçüyor, bazısı gazilik mertebesine yükseliyor.

Şehidler, can verirken acı duymazlar. Kur’ân-ı kerîmin haber vermesiyle biliyoruz ki onlar, ölü değil, diridirler lâkin biz onları göremeyiz.

Gaziler, yükseldikleri mertebe için şükrediyorlar.

Gazilik rütbesi, dünya rütbelerinin üstünde.

Şu var ki yiğitlerimiz, şüheda ve guzzat’tan-şehidler ve gazilerden ibaret değil. Bir de cephe gerisi var. Hâne var. Hâne halkı var. Onları dünyaya getirip büyüten ana-babalar, cepheye uğurlayan eş ve kardeşler var. Aslan gibi evlâdını, körpecik yaşında toprağa veren ana-babalardan, nişanlı kızlarımızdan, eli kınalı gelinlerimizden, kardeşlerden feryad-ü figan eden, kendini yerlere atan, isyan eden, devlet idarecilerine içerleyen bir tek kişi gördünüz mü?

Aksine, gazilerimiz hamd etmekte, şehid yakınları, şehid ana-babaları, eşi, kardeşi şükretmekte ve bizi de askere alsınlar, biz de şehid olmak istiyoruz, her kula nasip olmaz ben şehid babasıyım, anasıyım, eşiyim… demekteler. O ter-ü tâze eşler, bir taraftan yavrucaklarını kucaklarken bir taraftan Allah’a hamd etmekte, devlete, millete teşekkür etmekte.

Baba konuşuyor sanki bir dev. Aslan parçası oğlunu şehid vermiş ama neredeyse bayram edecek. İnanılmaz bir vakar ve tevekkül ve teslimiyet. Ana, ondan da yiğit, içten gelen konuşmasıyla tüyler diken diken olmakta. Şehidin bacısı konuşuyor ki parmak ısırtmakta.

Bu nasıl bir yüksekliktir?

Bu yürekleri besleyen cevher nedir?

Ana, baba, eş, yetim ve kardeşlerdeki bu ahlâk, nasıl bir ahlâktır?

Onlardan hiçbiri şehidlik kursuna gitmedi, kahramanlık dersi almadı!..

Fakat onların kalbi aile ocağında, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- muhabbetiyle doldu, Allah aşkıyla nakışlandı, iradeleri çifte su verilmiş çeliğe döndü.

Türk’ün evi, mekteptir!

Gazi konuşuyor ve sanki deryalar coşuyor.

Çünkü samimi, çünkü riyâsız; o, dediklerini yaşıyor.

Şükür ki, hamd ki artık cepheye gitme zarureti doğunca bu milletin içinde “ne yapalım vîrân olası hânede evlâd-ü î’yal var!” diyen sünepeler çıkmıyor. Bir destanı, milletçe yazıyoruz. Silah fabrikalarımız harıl harıl millî silahımızı îmâl ediyor, borsa coşuyor, iş adamı yeni yatırımlar yapıyor, muhabirler cepheyi aşkla ekrana taşıyor, gazimiz hiçbir eksiğimiz yok sadece dua edin diyor, şehid babası, anası, bacısı, kardeşi, eşi biz de varız diyor, gençler sıra sıra dizilip askere gitmek istiyor, ablalar, halalar teyzeler Mehmetçik için sofralar donatıyor. Bu hikâye, hududun öte yakasıyla bu yakasının, bir asırdır ayrı düşmüş bir yüreğin iki parçasının hasret kucaklaşmasının hikâyesidir.

Bugün günlerden cumadır.

Dua vaktidir.

Aşrı şerifler, Yâsinler, Fetih Sureleri, hatmi şerîfler, toplanan dualar, şehidlerimiz, gazilerimizle arkada kalan sabır âbidesi yakınları içindir.

Bunlar, bu yiğitler, cephedekiler ve cephe gerisindekiler.

Hepsi, kadını erkeği, yaşlısı genci hepsi…

Kahramanlığı aşan yiğitlerdir.

Onlardan bazı bahtlılar, kahramanlığı aşıp şehidliğe gittiler.

Bazıları, gaziliğe yükseldiler.

Bazıları, onların evlâdı, eşi, nişanlısı, kardeşi anası-babası olma bahtiyarlığına erdi.

Cephe ve cephe gerisinde vaziyet şudur:

Bir kısmımız şehid olmaktayız çoğumuz, şehidliğe hasret çekmekteyiz.

Kahramanlığı aşan yiğitlere selâm olsun.

Onların hakları ödenmez.

Asla ödenmez!..

Bir asır evvel, yiğit dedeleri o toprakları kanlarıyla sulamıştı.

Şimdi yiğit torunlar, aynı toprakları kanlarıyla sulamakta.

.MUHALİF SURİYELİ ASKERLER DE MEHMETÇİKTİR!..

2018-02-07 02:00:00

A -

A +

Bir askeri “Mehmedcik” yapan hasletler nelerdir?

Yüce Allah’a îmân etmesi, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- yolunda bulunması, Ses Bayrağımız Ezan-ı Muhammedîyeye ve ay yıldızlı Al Bayrağımız’a sevdalı olması, kalbinde engin bir vatan muhabbeti taşıması, millet bağlısı ve ümmet şuurunda olması, ferdî namus ve millî haysiyetten taviz vermemesi ve beka ve istiklâlimiz için her fedakârlığı göze alması, gerektiğinde bu yüksek değerler uğruna canını feda ederek gaziliğe yükselmesi, şahadete kanatlanmasıdır.

İşte onların gazası mübarek olsun!

Cihadları mübarek olsun!

Onlara yaşadıkları hayat helâl olsun!

Yetiştiren ana-babalarından Allah razı olsun.

Bu saydığımız hasletler, Bedr Harbi Şehîdlerinde vardı. Sonraki bütün şehîd ve gazilerimizde de vardır. Bedr’den Dandanakan’a, Bedr’den Malazgirt’e, Bedr’den Haçlı Muharebelerine, Bedr’den Sırpsındığı’na, Bedr’den Niğbolu’ya, Bedr’den İstanbul’un Fethi’ne, Bedr’den Mohaç’a, Bağdat’a, Erivan’a, Viyana’ya, Teselya’ya, Sarıkamış’a, Çanakkale’ye, Kut’ül Amare’ye, Sakarya’ya, Kunuri’ye, Kıbrıs’a, Fırat Kalkanı’na kadar sayabildiğimiz ve sayamadığımız er meydanlarında kanları, yürekleri ve cesaretleriyle destan yazan; yiğitler yiğidi hazreti Ali, şehîdler serdarı hazreti Hamza hayranı koç yiğitlerin hepsinde vardı.

Bugün Afrin’in, yarın Menbiç’in, öbürsü gün Kandil'in döne döne dövüşen yiğitleri de bu hasletlere sahip.

Fırat Kalkanı Zaferi, ÖSO denen Hür Suriye Ordusu yiğitleriyle birlikte kazanıldı. Bugün Afrin de onlarla yani bizim, iki sene evvel verdiğimiz ve sonra birkaç yazımızda daha tekrarladığımız ve nihâyet Sn. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmasıyla tescil edilen isimle Suriye Kuvayı Millîyesiyle birlikte zaferleştirilmekte.

Millet, cephedeki arslanlar için “Mehmedcik” derken hem Türk Ordusu’nun azîz neferlerini ve hem de Suriye Kuvayı Millîyesinin azîz neferlerini kastetmektedir. Maşerî vicdan ve kuşatıcı ümmet duygusu bu idraktedir. Aksini söylemek bozgunculuktur ve düşmandan yana yer almaktır.

Unutmamalı ki Suriye Muhalefeti’ni BM üyesi devletlerin üçte ikisi tanımakta ve bu grup, Suriye’yle alâkalı beynelmilel müzakerelerde bu sıfatla yer almaktadır. Onların bir millet tabanı ve Hür Suriye Ordusu adıyla askerî teşkilatı vardır. Bu kardeşlerimize terörist demek veya bir terör örgütü adıyla anmak yahut “cihadcı” diye zaferlerimizin mayası İslâmın mukaddes cihad kavramını yermeye tevessül etmek, yukarıda sıraladığımız soylu milletimizi meydana getiren vasıfların hiç birinden nasibi olmamak, haberi olmamak dahası onlara düşman olmak demektir.

İftira atılan bu Mehmedcikler, değerlerimize sevdalıdır. Onlar, Fırat Kalkanı’nda bizimle birlikte şehîd düşerken, müfteriler, Çanakkale Şehîdliği’mizde içki içip eğleniyorlardı. Bu yiğitlere hakaret edenler, Nusayri, Baas ve Esad’dan yana saflarını ikrar etmişlerdir.

Mehmedciğe bir şey demeye yürekleri yetmeyenler, yine Mehmedcikten başkası olmayan Suriye Kuvayı Millîyesine saldırıyorlar. Bu yabancılaşmış nasipsizler, yerli ve millî olan her şeye karşıdır.

Kem söz, sahibine fazilet, hak edene aittir.

Nasılsa bir gün herkes, sevdiğiyle birlikte olacaktır.

Dileyen, dilediği yerde olur!..

.ÇEKİÇ GÜÇ

2018-02-06 02:00:00

A -

A +

Günü, bugünde kalarak tahlil edip doğru kararlara varma ümidi taşımak fikir hayatımız adına hayıflanılacak bir hâldir. Doğrusu dün-bugün-yarın denklemidir.

Bugünü, bugüne gelinceye dek yaşadığımız dış ve iç olayları kuşatıcı bir biçimde tahlil etmeden anlamamız mümkün değildir.

Hayır; 1950-60’ların bugün artık masala dönüşmüş olan Amerikan “Barış Gönüllüleri”nden söz etmeyeceğiz. Onlar, zahiren öğretmenlerdi. Hayrolsun diye Türk çocuklarına sözde İngilizce öğretiyorlardı. Hâlbuki onlar Robert Kolejden bu yana hatta 1800’lerin başından bu yana bu topraklarda görülen misyonerlerdi. Bu ülke çocuklarında bir zihin dönüşümü cerrahi müdahalesi içindeydiler. Hadise, bugün masallar gibi sisler gerisinde kalmış olsa da saklı tesirleri nice on yılı içine aldı.

Barış Gönüllüleri, hadi bir an için orada kalsın denebilir ama aynı şey Çekiç Güç için denebilir mi?

Kuzey Irak, Kandil, PKK/PYD, Kürt Muhtar İdaresi, Kuzey Suriye, Arap Baharı, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı Harekâtı, Afrin, Menbiç ve benzeri mevzuları konuşurken Çekiç Güç hatırlanmazsa, onun bu yaşananlar üzerindeki etkileri fark edilemezse yapılacak yorumlar kifayetsiz ve varılan netice eksik olur.

Ne var ki bugün “Çekiç Güç” dendiğinde yaşı 20’nin altında olanlar onu hatırlamayacaktır. Hatta belki 30’un altında olanlar da hatırlamaz. Yaşı 30’un üstünde olanların hatırlamamasını ise ürkütücü buluruz. Bu bir büyük hafıza örselenmesidir. Geçtiğimiz cumartesi akşamı bunu yaşadık. O akşam bir otelin büyük salonunu doldurmuş olan dinleyicilere Viyana-Kut’ül Amare arasını tarih silsilesiyle resmettik. Kürsüden indiğimizde tebrik edenlerden yaşını almış bir dinleyicimiz, derin bir üzüntüyle aynen şöyle dedi: “Ben, öğretmenim ama şu anlattıklarınızı ilk defa duydum!”

2 Ağustos 1990’daki Birinci Körfez Harekâtı’dan sonra 1 Mart 1991’de Basra’da Şii isyanı meydana geldi. Saddam Hüseyin, dışarıdan ve içeriden sıkıştırılıyordu. Şiileri tahrik eden akıl verici güç bu defa Kürtlere döndü. 5 Mart’ta Raniye kasabasında Kürt ayaklanması patlak verdi ve kısa sürede Musul hariç bütün Kuzey Irak’a sirayet etti. Devlet kuvvetleri, 29 Mart-5 Nisan arasında Peşmergeleri ele geçirdikleri yerlerden attılar. 2 Martta Koalisyon komutanlarıyla Iraklı generaller arasında ateşkes yapıldı. Buna rağmen Saddam’ın kendilerine kıyacağını zanneden veya buna inandırılan 2 milyon Kürt'ün bir kısmı Türkiye ve İran’a kaçtı, bir kısmı da bu iki ülkenin kapılarına yığıldı. Bu vaziyet karşısında BMGK 5 Nisan tarihinde aldığı 688 sayılı kararla Irak devletini kendi vatandaşlarına soykırıma varan zulüm yapmakla itham ederek Irak hava sahasında 36. Meridyenin kuzeyi ve 32. Meridyenin güneyinde uçuşu yasakladı. Kürt mülteciler için 100 km derinlikte emin bir bölge tesis edildi.

Kuzey Irak’ta huzuru temin için bir araya geldiği açıklanan Koalisyon Kuvvetleri, şu devletlerden meydana geliyordu: ABD, Birleşik Krallık, Avustralya, Fransa, Hollanda ve Türkiye.

Bizde “Çekiç Güç” denen Huzur Harekâtı, faaliyetine 24 Temmuz 1992’de son verdi. Ancak aynı gün “Birleşik Görev Gücü” kuruldu. Türk vatandaşı nezdimizde ise adı aynıdır. Zira mahiyet ve maksat değişmemişti. Bu askerî varlık, İncirlik ve Pirinçlik'e yerleşti. Erbakan’ın Başbakanlığındaki Refah/Yol Hükûmeti tarafından 31 Aralık 1996’da gönderildiyse de bir gün sonra isim değişikliğiyle faaliyetine devam etti.

İsim ve iştirakçi farklılıklarıyla Çekiç Güç, 1991’den 21 Mart 2003 tarihine kadar 12 yıl boyunca bölgemizde faaliyet gösterdi.

TBMM 6 ayda bir çıkarttığı tezkerelerle topraklarımızdaki varlığına izin veriyordu.

Bu zaman zarfında neler olduğuna gelince:

-Kuzey Irak Muhtar/otonom İdaresi kuruldu.

-Bitme noktasına gelen PKK yeniden sahaya sürüldü. Mehmedciğin Cudi Dağı’nda kıstırdığı PKK’lılara Diyarbakır’dan kalkan Amerikan helikopterleri yardım ve destek malzemesi attı. Türk Genelkurmayının verdiği haber, 14 Ocak 1992 günü basında yer aldı.

-17 Şubat 1993’te Ankara’dan Diyarbakır’a uçan Jandarma Genel Komutanı Eşref Bitlis’in uçağı meçhul bir şekilde düştü. Eşref Paşa şehid oldu.

-Çekiç Güç gönderildikten sonra 28 Şubat Darbesi yaşandı.

Ve daha birçok olaylar oldu.

12 yılda Adana’daki İncirlik ve Diyarbakır’daki Pirinçlik kullanılıyor, Türk Meclisi süre uzatıyor, proje sahipleri, projelerini hayata geçiriyorlardı.

Aynı İncirlik, 15 Temmuz’da da vardı.

Bunlardan haberdar olmalı.

Savaşı sahada kazanıp masada kaybetmemek için güçlü müktesebat, diri hafıza ve kıvrak diplomasi şarttır.

Zira, mücadele Afrin’le bitmeyecek, Menbiç’le bitmeyecek. Ne diyoruz? “Terörist kimin üniformasını giyerse giysin vururuz!”

Fikrî ve fiilî her türlü hazırlığı buna göre yapmalıyız.

.BUSEVDA DAĞI

2018-01-30 02:00:00

A -

A +

Arapçasıyla “Cebel-i Burseya”, Türkçesiyle “Burseya Dağı”, Kuzey Suriye’de Halep vilâyeti toprakları içindedir. 855 metre rakımlı bu dağ, Azez Ovasıyla Afrin Çayı Vâdisi arasında yer alır. Dağlar ve ırmaklar, muharebelerde son sözü söylerler. Dağlar susar, ırmaklar konuşur ve fakat son söz onlardadır. Zafer, sanki onların rızasına bağlıdır. 90 bin yiğit Mehmed, Allahüekber Dağlarını aşabilseydi Türk Ordusu, Turan ile buluşacak ve sonraki her şey o günkü ve bugünkü gibi olmayacaktı.

Zeytin Dalı Harekâtı, 20 Ocak 2018 günü ikindi vakti içinde başladı.. Harekâttan 8 gün sonra 28 Ocak 2018 günü zafer, yine ikindi vakti içinde kazanıldı. Harekât, başladığında ya ikindi ezanı okunmuştur veya o yörede ezanlar asr-ı sâni’de okunduğundan arzdaki harekâtla semâdaki Ezân-ı Muhammedî çakışmıştır.

Burseya Dağı’nın fethinde ise vakit, asr-ı evveldir.

Bidâyette ve nihâyette; başlangıçta ve sonda; her iki hâlde de saatler, asr’dadır.

Müfessirler, tefsir âlimleri/Kur’ân-ı kerîm yorumcuları, asr’a “ikindi vakti” ve yüzyıllık zaman yani “asır” mânâsını da vermişlerdir. Afrin’e yönelen Zeytin Dalı Harekâtı ve Burseya Dağı zaferi Allahü teâlânın “ve’l asr…” diyerek üzerine yemîn ettiği asr vaktinde, ikindide başladı ve yaşandı. Değil mi ki Türk Bayrağı’nın Burseya Dağı’ndaki düşman kal’asına dikilmesi asırlık, yüz yıllık hasretin neticesidir; bir kardeş kucaklaşmasıdır.

Bunların hiçbiri, hiçbir siyasetçi, devlet ricâli veya kurmayın aklı ve hiçbir hesap-kitabın eseri değildir. Bunlar, Fetih Sûrelerinin, Umredeki, gecedeki, seherdeki, asırdaki…. duaların, indi ilâhide, Allah katında kabulünün mübarek tecellisidir.

Bu sebeple biz dün, o dağa “BUSEVDA DAĞI” adını koyduk.

29 Ocak 2018 Günü Afrin hududundan yayın yapan TRT’nin usta sunucusu Fuat Kozluklu da yine bir asr vaktinde bu teklifimizi umumi efkârla paylaştı. Biz, dün bu yazıyı İstanbul’da bilerek ve isteyerek ikindi vaktine denk getirmediğimiz gibi Sn. Kozluklu da teklifimizi ilân ederken ikindiyi bilhassa beklememiş, yayın öylece akıp yerini bulmuştu.

Küllî irade, cüz’î iradeyi sevk ve idare etmektedir.

Ey Rabbim…

Bize güzel yazılar yaz.

Senin Habibin Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ordusu olan bu millet, nice şanlı zaferlerden sonra 1683’teki Viyana kaybından bu yana gülemedi. O’nu güldür ya Rabbi! Bu millet, senin ve Habibinin adının yer aldığı şanlı Türk Bayrağını, asırların zafer hasretinin bir nişanı olarak ‘Busevda Dağı’nda yükseltti.

Rabbim, sen Bayrağımızı düşürme! İslâmın iç ve dış düşmanlarını, 7 Düveli, zalim haçlıyı sevindirme!

Şehîdlerimize rahmet eyle. Arkada kalanlara sabırlar ver. Yâ Şâfi; gazilerimize şifalar lütfeyle.

Allahım,

Bu millete yeniden İslâm’a hâdim olma, Ümmete Serdar olma şânını bahşeyle.

Asr vakti hürmetine, Asr Sûre-i celîlesi hatırına Mehmetçiği mahzun eyleme.

Âmin...

.FETİH MÜBAREK OLSUN!

2018-01-29 02:00:00

A -

A +

Bu millî mücahede/millî cihâd yolunda Fırat Kalkanı Harekâtı, bir ilkti. İlk hamleyle başlangıç yaptıktan sonra bugünlere hazırlandık. Hazırlığın güzergâhını bizzat Cumhurbaşkanı Erdoğan açıkladı. Fırat’ın doğusu-batısı diye bir tasnif kabul edilmeyerek Kandil’e kadar gidilecek.

Afrin Harekâtı, bu Kızılelma yürüyüşünün merhalelerinden biridir.

Nitekim, PYD’nin başındaki Salih Müslim de arkasına dönerek kendilerini kullananlara "Türkler Musul’a, Kerkük’e kadar gidecekler, durdurun onları!!!" diye feryat etmektedir.

Afrin Harekâtı’nda hem Mehmetçiğin ve hem de kendilerine artık "Suriye Millî Ordusu" diyen vatanseverlerin mânevi gücü gayet yüksektir. Bu yüksek mânevî ruhla dün Burseya Dağı fethedilerek hain ve zalimlerin kalesine Türk’ün fetihlere hasret kalmış şanlı bayrağı dikildi. Burası düşman tarafından ikinci Kandil olarak adlandırılmaktadır. Ne var ki ne bu maskara kibir ve ne de bir rivayete nazaran müttefikimiz olan ABD’nin 5 bin tırlık silahı, onları Mehmetçiğin elinden kurtaramıyor.

Dedelerimizin "Harb-i Umumi" dedikleri I. Cihan Harbi’nde olduğu gibi o dedelerin pak nesli de bugün Afrin’de, Cebel-i Burseya’da 7 düvele karşı cihad etmektedir. Bizim Millî Mücadelemizin asıl ismi "Millî Mücahede"dir. Halife’nin, devrin devlet işleyişinin amir hükmü gereği "cihad ilânı"yla başlamıştı. Halife, cihad ilân edince bu cihâda yeryüzünün neresinde olursa olsun Müslümanların bizzat veya maddî destekle veya dua ile iştirak etmesi farz-ı ayn/terki mümkün olmayan Allah buyruğu olmaktadır. "Hind Müslümanları" denen Cenubî Asya Müslümanlarının gönderdikleri altınların sebebi budur. O gün cihad, 7 düvele yani Haçlı devletlerine karşı yapılmaktaydı. Dün Bosna’da yapılan da buydu. Bugün Afrin’den Kandil'e kadar yapılan ve yapılacak olan muharebe de budur, cihaddır.

Bu cihad, tıpkı Çanakkale’de olduğu gibi bir müdafaa harbidir.

Biz, bir meşrû müdafaa yapmaktayız.

"Meşrû müdafaa" hukuk mefhumudur.

İkiye ayrılır; hayatı tehlikede olan bir kişi, kendini korumak için meşrû müdafaa yapabilir veya hayatı tehlikede olan üçüncü kişi veya kişileri korumak için yapabilir. Her iki hâlde de hukuk bu imkânı vermiştir. Hükmî şahsiyete/tüzel kişiliğe sahip olan Türkiye Cumhuriyeti bugün hem kendi topraklarının bütünlüğü, vatandaşlarının hürriyet ve hayatı ve hem de komşu devletler Suriye ve Irak’ın toprak bütünlüğü ve oradaki insanların hürriyet ve hayatı için hukuktan aldığı güçle meşrû müdafaa yapmaktadır.

Bu iki memleketteki insanlar için Türkiye’nin bigâne kalması mümkün değildi. Birinci sebep, o kimseler, insan oldukları için aldırmazlık edemeyiz. İkincisi, Türk milleti, onların hemen tamamıyla din kardeşidir. Bir kısmıyla kan kardeşiyiz ve topluca aynı müşterek tarihten gelmekteyiz. Onlara zulmedilmesine razı olamayız. Tek sebep Arap, Kürt ve Türkmenlerle diğerlerinin mülteci olarak ana vatanları Türkiye’ye sığınma mecburiyetleri değildir. Tek kişi gelmeseydi bile bu Stalinci eşkıyanın haçlı iş birliğiyle bu sivillere zulmetmesi üzerine "üçüncü kişi lehine meşru müdafaa hakkı"nı yine kullanırdık.

Suriye nüfusunun yarısı yerinden yurdundan olmuştur.

Biz, 40 yıldan bu yana bölücü terörden çekmekteyiz. Artık camilerimize, camideki cemaatimize varıncaya dek vatanımız, tasmalı taşeronların saldırısına uğramaktadır. Bu şartlarda seyirci kalmamız bizi millet yapan ne değer varsa onlara ihanet olurdu.

Dediğimiz gibi cephede aslanlar gibi cihad eden Mehmetçiğin kuvvei mâneviyesi/morali çok yüksektir. Kendini sıra bekleyen Mehmetçik olarak gören vatandaş da aynı ruh hâlindedir. 15 Temmuz'dan evvel içeriden ve dışarıdan yapılan sinsi algı operasyonlarıyla "cihadcı" denerek cihad şuuru yerilip öldürülmek istenmişti. O zaman mukaddes kitabımızla harp ediyorlardı. 15 Temmuz gecesi bizzat milletin kendisi o cihadda dirildi. Suriyeli vatanseverler dâhil askerin moralinin yüksek olmasının birkaç sebebi vardır:

1- Hükûmet, güçlü bir siyâsi iradeyle arkalarındadır. 2- Yalnızca 80 milyon Türkiye değil, İslâm âlemi de çok büyük bir kısmıyla onlarla beraberdir. Mehmetçik, sağanak sağanak dua almaktadır. Sadece KKTC’de bir gazete, soysuzluk yaptı. Bir de Türkiye’de bir iki sabıkalı gazete karnından konuşmaktadır. 3- Cephede savaşan askerin hiçbir eksiği yoktur. 4- Muharebe silah, araç ve gereçlerimizi kendimiz yapmaktayız. 5- Başkomutan, Ordu’nun başındadır…

Uzun ve şerefli bir yoldayız.

40 yılın hesabını görüyoruz.

Belki de 100 yılın…

Kâzım Karabekir ne demişti?

-Yâ İstiklâl yâ ölüm!!!

Afrin aslanları! Fethiniz mübarek olsun!

Alnınız iki cihanda da ak olsun!

Allah, zaferlerinizin devamını nasip buyursun.

Alnınızdan öpüyoruz...

..NÛN

2018-01-26 02:00:00

A -

A +

Bu konular üzerinde ileride araştırma yapılacağı muhakkaktır. Zaten bu yazı da bir anlamda müstakbel araştırmaların bir başlangıcıdır:

15 Temmuz darbeye teşebbüs ve işgal projesinin önlenmesinde Diriliş-Ertuğrul dizisinin önemli bir mânevî/psikolojik uyandırma gücü olduğuna şüphe yoktur. Tabiî bu dizi, “ileride bir darbe olabilir; halkı ona göre hazırlayalım!” diye yapılmadı. Tekden Film’in sahibi Sn. Kemal Tekden, hangi zorlukları aşıp, nelere cesaret ederek ekrana ulaşabildiklerini bize anlattı.

Tekrarda fayda var; Diriliş-Ertuğrul, bu milletin, bir ânda bir ruh silkinmesiyle cengâverleşerek 15 Temmuz ihanetini bastırmasında büyük pay sahibidir. Darbe öncesindeki haftalarda zikrettiğimiz dizi filmi TRT ekranlarında seyreden genç-yaşlı, kadın-erkek her vatandaş, o gece bir yerden düğmeye basılmışçasına ölümü derhatır etmeden aynı his çağlayanı ve aynı imân fırtınasıyla imkânsızlığın, tehlikenin üzerine koştu. Her biri, Çanakkale’nin Seyid Onbaşısı oldu. Bu oluşla o kahramanlar, yerden gökteki jetlere meydan okudular.

Diriliş-Ertuğrul, yüreklerdeki Allah, Peygamber, din, vatan, millet ve ezan aşkındaki pasları söktüğü içindir ki o yüreklerde şahadet sevdası, evliyalık hürmeti, dua bereketi yeniden ve samimiyetle doğdu, Selefilik sapması ve imân iklimimizin tarihî seyrine aykırı olan ne varsa bizden uzağa düştü. Bu yüzdendir ki 15 Temmuz Haçlı kuşatma ve darbe ihanetinden hemen sonra bir harbe girmekten beter yara alan ordumuz, kışlasının Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ocağı olduğunu hatırladı. Mehmetçik, böylece Fırat Kalkanı’nda destanlar yazdı.

Derken; 24 Şubat 2017’de Payitaht-Abdülhamid dizisi ve Zeytindalı Harekâtı’ndan iki gün önce de Kut’ül Amâre dizisi başladı. Diriliş Ertuğrul gibi Payitaht-Abdülhamid de Zeytin Dalı Harekâtı’nda bu milletin evlâtlarının aşk, şevk ve Kızılelma ufkuna kavuşmasında çok müessir olduğuna kaniiz. Kut’ül Amâre dizisi de âdeta son ateşlemeyi yaptı. Bu diziyle Aliya dizisi de tarihle ve Yedi Düvelle hesaplaşmada öncekilerden geri kalmayacaktır biiznillah.

Diriliş ve Payitaht dizilerinin 16 Nisan 2017 tarihli Cumhurbaşkanlığı Sistemi Halk Oylaması’nın kabulünde de pay sahibi olduğu görüşündeyiz.

Bu yazdıklarımız, derleniş, toparlanış, uyanış ve dirilişte payı olan televizyon dizilerine dair kanaatimizdir. Diziler, göze ve gönle hitap eder. Yaygındır, tesiri büyüktür.
Bir de basın var; gazete ve dergiler var:

O hain darbe ihanetiyle haçlı işgalinin püskürtülmesinde yerli ve millî basının ve onlarda yazan ve ekranlarda konuşan kalemlerin de payı büyüktür. Bu kalemlerin yukarıda saydığımız mukaddeslerimiz uğruna açık hedef olarak kendini ortaya koyduğunu görmemek mümkün değildir.

Bir iktidar, sadece yol, hava meydanı, baraj gibi bayındırlık hizmetleri yaparak ayakta kalamaz. Eğer kalsaydı Abdülhamid Han, Vahideddin Han, Adnan Menderes ve Süleyman Demirel kalırdı. AK Parti kendi ikrarıdır ki Millî Eğitim ve Millî Kültür’de başarılı olamamıştır. Biz, buna şehirciliği de ekliyoruz. Ne var ki aynı iktidar, sinema ve basını keşfetmekte tarihî bir hizmete imza attı. Bu, dünyanın en büyük havalimanını yapmaktan daha kıymetlidir. Eğer devirlerinde namuslu, yerli ve millî bir matbuatları olsaydı ne Abdülhamid Han ve ne de Vahideddin Han o akıbetlere uğrardı. Adnan Menderes ve Süleyman Demirel’e destek veren bir basın olsaydı onlar da darbeye maruz kalmazlardı. Necmettin Erbakan da medya desteğinden mahrumdu. Destek ne kelime? Başbakanın can düşmanıydı. 28 Şubat zulmünün tek suçlusu cuntacılar değildir. Devrin bir kısım medyası daha fazla suçludur.

Bugün medya yani gazete, dergi, televizyon ve radyo ve belki bir kısım sosyal medya, yerli ve millî olmuştur. 15 Temmuz’un mağlup edilmesinde, Fırat Kalkanı, referandum, Zeytin Dalı Harekâtı’nda bu medyanın çok değerli payı vardır.

Tarih bunu böylece yazacaktır.

Şöyle konuşan olabilir:

Bütün başarı, dizilerle medyaya mı ait, siyâsî irade ve askerin hiç mi payı yok?

Böyle bir iddia akılsızlık olur:

Fatih Sultan Mehmed Han, Bizans’ı çökertince ulemadan bazıları, “Padişahım, dua ettik, zafer müyesser oldu!” dediler. Muzaffer Sultan, tebessüm ederken kılıcının kabzasını okşayıp “bunun hakkını unutmayın!” der. Siyasi irade, zaten toplam millî duruşun adıdır. Bugün sanki Abdülhamid Han dirilmiş ve şu olanları yapmaktadır. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yorulmaz gayret ve hasleti bu intibaı veriyor. TSK, çok cevval bir dönüşle Asakir-i Mansure-i Muhammediye olduğunu göstermektedir. Unutmamalı ki bugün askerin Allah!! Allah!!! diyerek çıktığı kışlaya 28 Şubat sürecinde Besmele yazılı erzak kamyonu giremiyordu.

Biz burada kalemin gücüne işaret etmek istiyoruz.

Diziyi çeken kameradır. Fakat; arkasında güçlü bir kalem olmayan dizi ve sinema tutmaz. Donanımlı kalemleri olmayan dergi ve gazete okunmaz. Yazar, kalemiyle fikir üretir ve kâğıda döktüğünü âdeta şişeye koyarak meçhul adreslerdeki kahramanlara ulaşsın diye ırmağa verir.

Diriliş Ertuğrul bunun isbatıdır:

Daha bir talebeyken Seyyid Ahmed Arvasi Bey’in yazılarından beslenen Kemal Tekden, oradan aldığı kıvılcımla Kızılelmasını kalbine nakşeder: “Bir gün imkânım olursa film şirketi kuracak ve film çekeceğim.” Bunu diyen, insan bugün bir operatör doktordur. Niyeti düzeltip, yola çıktıktan gayrı zorluklara da tahammül edince Allahü teâlâ, O’na milyonlara tesir eden, millete aslını, özünü ve yiğitliğini hatırlatan bir filme imza atma şerefini bahşeder.

Kalem,

Kelâm, tefekkür,

İmân,

Ve… Kızılelma!

Mütefekkiri ve san’atkârı olmayan bir dâvâ, yarına kalamaz.

Bu sebeple millî eğitimde de millî kültürde de muvaffak olmak millî borç ve millî mükellefiyettir.

.ANALAR, NE ARSLANLAR DOĞURMUŞ!..

2018-01-25 02:00:00

A -

A +

Kürtçülük fitnesini;

zihinlerini Fransız İhtilali’nin onmaz biçimde zehirlediği Abdülhamid Han muhalifi kıt akıllı ırkçılar toprağa düşürdü,

İslam’ın ve ümmetin amansız düşmanı İngiliz seralarda çimlendirdi,

Komünistler, fidanlaştırdı,

Kapitalistler, ağaçlandırdı.

Dualarla karılmış, şehid kanlarıyla sulanmış bu gazi toprakların civanmert evladları ise onu kökünden söküp atacak, sun’i hudutlar yıkılacak ve kardeş, kardeşle kucaklaşacaktır inşallah.

Mü’minler, kardeştir.

Kalbleri birdir.

İmanları birdir.

Kıbleleri birdir.

Onlar, Allah’a kul, Habibine ümmettir.

Onlar, korku nedir bilmezler.

Oğuz Han gibi.

Alparslan gibi.

Yıldırım gibi.

Fatih gibi.

Yavuz gibi.

Murad Han gibi.

Çanakkale kahramanları gibi,

İstiklal Harbi kahramanları gibi,

Kore şehidleri gibi.

Kıbrıs şehidleri gibi.

Afrin yiğidleri gibi.

Çünkü; onlar Mehmetçiktir!

Çünkü; Mehmed, ismini Şanlı Peygamber’den aleyhi’s salatü ve’s selamdan alan tek askerdir.

Mehmedim,

Avuçlar, semaya senin için açılmaktadır.

Senin şehadet aşkın ta Bedr’de tutuştu.

Ananın ak sütü helal,

Şahadetin afiyet,

Gazan mübarek,

Fetih suresi yoldaşın,

Yolun açık olsun!

Bil ki sen bugün sömürge çağına son vermektesin. Bak ki doğan güneş, zaferini kutlamaktadır.

Muştular oldun!...

.3-5 ÇAPULCU

2018-01-24 02:00:00

A -

A +

KCK üst çatısı altında toplanan PKK/PYD ve devamı olanlar, SSCB döneminden kalma Marksist-Leninist Stalinci terör örgütleridir.

Sovyetler, NATO üyesi ve NATO üs ve silahlarına sahip ve tarihî rakibi olan Türkiye’yi aşağıdan çevirmek için Suriye’yi bu komünist örgütler için fidelik olarak kullandı.

En büyük gücünü Kızıl Ordu adlı ceberut askerî yapıdan alan Komünist Rusya, önce 1952’de Mısır’da genç subaylarla bir askerî darbe yaptırarak Cemal Abdül Nasır’ı güçlendirdi. Moskova, böylece Mısır’ı nüfuzuna almıştı.

Mısır’ın sulanmış da olsa sosyalist bir rejimin eline düşmesi buradaki Osmanlı bakiyesi iz ve tesirlerin akıbetini kötü etkiledi. Darbe senesine kadar Mısır ordusunun resmî dili Türkçe iken darbeyle birlikte buna son verildi.

SSCB, Akdeniz’in güneyini tesir sahasına aldıktan sonra doğu Akdeniz’e yöneldi. 1971’de Şam’da Moskova destekli bir darbe yaptırdı. İşbaşına Hafız Esad getirilmiş ülke, el Muhaberat adlı istihbarat teşkilatının güdümüne girmiştir. Bugün de Beşar Esad’ın bu kadar dayanmasında birinci sebep Putin Rusyası ise ikinci sebep, adı geçen istihbarat teşkilatıdır.

Cunta darbesiyle başa geçen Hafız Esad, yüzde 11’lik bir Nusayri azınlığa mensupken yüzde 89’luk Sünni nüfusa öteki muamelesi yaptı. Diktatör, gücünü Moskova’daki derin devlet Polit Büro’dan alıyordu. Öldüğünde komünist rejim çökmüş ve fakat Rus devletinin Akdeniz ve onu çevreleyen devletler siyaseti değişmemişti. Bu sebeple Hafız Esad’ın, tahsilini Londra’da yapmış oğlu Beşar Esad, Suriye’nin başına getirildi.

SSCB, Mısır ve Suriye’de Rus istihbarat ağı KGB ile yaptırdığı darbelerle Kahire ve Şam’da istediği düzeni kurdu. Mısır ve Suriye konfederasyona gittilerse de bu birlik kâğıt üzerinde kaldı.

Sovyet emperyalizmi, Doğu Akdeniz’de Suriye ile iktifa etmemişti. O’nun hemen yanı başında mazlum Filistin milleti vardı. Topyekûn Batı, Filistinlileri Yahudilere feda ederek hürriyetlerine, istiklallerine ve vatanlarına kıyılıyordu. KGB bu mazlumluğu iyi keşfetti. Bir kısım Filistinli gençleri sosyalist ideolojiye kazandırdı. Filistin’in hakları için el Fetih adıyla kurtuluş mücadelesi veren bir teşkilat doğmuştu. Mazlumluğundan aldığı bilenmişlikle hayli keskin olan sosyalist el Fetih’in başında Yaser Arafat vardı. Teşkilatıyla birlikte zamanla fikrî istihaleler geçiren bu lider, bir Fransız hanımla evlenmiş ve ölünceye kadar yerinde kalmıştır. Bugün Batı Şeria’daki Filistin Hükûmeti mahiyeti itibariyle el Fetih’tir.

Suriye’deki askerî darbeden evvel Türkiye’de 27 Mayıs darbesi yapılmıştı. İngiliz destekli 27 Mayıs cuntacılarının hazırlattığı 1961 Anayasası, halka hürriyet bahşediyormuş zannıyla 23 Temmuz 1908 İttihad ve Terakki sözde hürriyet darbesindeki gafleti tekrarlayarak bütün bozuk niyetlerin önünü açtı. Türkiye’de siyasi Kürtçülüğe yol veren, seçilmiş iktidara ihanet eden 27 Mayıs’tır.

KGB boş durmuyordu. Paris’te 1968’de Kızıl Danny öncülüğünde başlayan gençlik nümayişi, Türkiye’de sol ve Kürtçü hareketleri alevlendirdi. Seneler boyu sokaklar, meydanlar ve üniversite karıştı, binlerce genç öldü. Ne 12 Mart Muhtırası’nın idamları ve ne de Pentagon buyruğuyla darbe icra eden 12 Eylül Paşaları, bu fitneyi durduramadı. Aksine zahiren sükûnet ve huzur getirdiği görülen 12 Eylül, Kürtçülüğün kuluçkaya yatmasına sebep oldu.

Eruh’ta 1984 Ağustos’unda ilk PKK kanlı terör eylemi olduğunda Pentagon Paşaları, “3-5 Çapulcu!” diyerek tehlikeyi küçümseme cehaleti gösterdiler.

PKK’yı kuran Abdullah Öcalan, Şam’a yerleşmişti. Esad idaresinin desteği ve el Muhaberat’ın yardımıyla örgütünü Türkiye üzerine salıp katliamlar yaptırarak sesini duyuruyordu. Bölücü örgüt militanları, Filistin’deki Bekaa Vadisi’nde talim görmekteydi. El Fetih’i KGB burada eğitmişti. Onlar da şimdi PKK’yı eğitiyorlardı.

Sovyetlerin dağılmasından sonra neredeyse hemen bütün batılı devletler, PKK’ya el attılar. İsveç’ten Almanya, Fransa, İngiltere ve Amerika’ya kadar herkes, onunla ve bağlı örgütlerine şu veya şekilde iş birliği yaptılar. Bu örgütün ayakta kalması, Türkiye’nin kan kaybetmesi ve zayıf kalması demekti. Örgütün varlığı, Türkiye ve bölgenin kontrolü için Ankara ile pazarlık imkânını elde tutmak demekti.

Öyle ki zamanla Bekaa Kampı’ndan başka hemen batımızdaki Yunanistan’da Lavrion Kampı da kurulmuştu. Burada PKK dâhil Türkiye ve O’nun değerlerine düşman bütün şer örgütlerine talim yaptırılmaktaydı.

İşte bu 3-5 çapulcu, arkasındaki devletlerden himaye görerek geçen zaman içinde KCK çatısı altında toplandı. Kitleleri aldatıp meclise girdi. Başta Türkiye olmak üzere İran, Irak ve Suriye’de kan dökerek uluslararası ve çok bağlantılı bir örgüt hâline geldikten sonra devletleşmeye kalktı.

Bugün TSK ve Suriye Kuvayı Milliyesi, Afrin ve devamında yaptığımız, SSCB’nin, KGB’nin Cemal Abd’ün Nasır’ın, Hafız Esad’ın, İngiliz istihbaratının, 27 Mayıs’ın, CIA’nın, Pentagon’un, 12 Eylül’ün bölgeye ekip yetiştirdiği ayrıkların kökünü kurutmaktır.

Allaha şükür ki kökleri kuruyor. Terör örgütü işletmecileri, kendi millî ve yerli silahıyla savaşırken kubbeler dolusu dua alan asker, polis, korucu ve istihbaratçılarımızın önünde çaresiz kalmıştır.

Mehmetçik, Fırat Kalkanı’ndan sonra Afrin’de de destanlar yazmaktadır.

Taviz vermeden mücadeleye devam etmeli!

Darbe ihanetleriyle 40 yıl evvel Türkiye’nin karşısına böyle bir ihanet hareketi çıkarılmasaydı bugün dış borcumuz yoktu, hazine en az iki kat daha zengindi, 10. Büyük Ekonomik Güç olmayı 2013’te yakalamıştık.

Yeni bir 40 yıla daha tahammülümüz yoktur.

Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

.FRANSA'NIN PİMPİRİKLİĞİ!

2018-01-23 02:00:00

A -

A +

BMGK/Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin 5 daimî üyesi vardır. Çin, Rusya, İngiltere, Fransa ve Amerika. Bu devletlerden Fransa hariç hiçbiri Türkiye'nin Zeytin Dalı Harekâtı'na muhalefet etmedi. Çin'den bir ses çıkmadı. zaten Rusya ile müzakere edilerek harekât başladı. İngiltere, meşru müdafaa hakkımızı kullandığımızı söyledi. ABD, PYD ile o kadar can-ciğer olmasına, bu teröristlere 5 bin tıra yakın silah vermesine rağmen harekâtı anlayışla karşıladığını açıkladı.

NATO da meşru müdafaa hakkımız olduğunu ifade etti.

Yalnızca ve beklenmedik bir biçimde Fransa rahatsız oldu. O kadar rahatsız olmuş ki harekâtın ikinci günü BMGK'ni Afrin gündemiyle âcilen toplantıya çağırdı.

Fransa'ya bu âcil toplantı çağrısını yaptıran sebep nedir?

-Afrin'de binlerce sivil mi öldürüldü, meskûn mahaller mi bombalandı, halkın suyu mu zehirlendi, kimyevi silah mı kullanıldı, hangi adaletsizlik işlendi?

Bunların hiçbiri yok...

Türkiye Cumhuriyeti Devleti, ülkesinin birlik, dirlik ve bütünlüğünü ve vatandaşının hayatını korumak için KCK-PYD-YPG-PKK, DEAŞ terör örgütlerine karşı harekât yapma mecburiyetinde kalmıştır. Bu harekât, Afrinli sivillere karşı olmadığı gibi Suriye'ye karşı da değildir. Harekât, meşruiyetini Cenevre Sözleşmesi'nin 51. Maddesinden almaktadır. Komşumuzda 7 yıldır devam eden iç harp sebebiyle sahipsiz kalan ortak hudut çevresinde emniyeti tesis etme maksadıyladır. Başbakan Sn. Yıldırım tarafından açıklandığı gibi sınırımızdan 30 km derinliğe kadar gidilip bir güvenli bölge kurulacaktır. Arap Baharı diye gösterilen hareket başlayıp da Suriye karışınca yapılmasını Amerika'yla dünyaya teklif ve tavsiye ettiğimiz bölgeyi bugün mecbur kalıp kendimiz inşa etmekteyiz.

Böylece; burada bir terör koridoru açılamayacak ve oldu-bitti ile bir terör devleti kurulamayacaktır. Harekâtla Türkiye, Suriye, Irak ve İran'ın toprak bütünlüğü korunmaktadır. Aksinin olması yani mevzubahis tehlikeli projenin hayat bulması hâlinde bölge iyiden iyiye istikrarsızlaşarak çok tehlikeli bir geleceğe sürüklenecektir.

Hadise budur ve bundan ibarettir.

Fransa'nın bu resmi anlamaması mümkün değildir.

Öyle ise adı geçen devletin bu işgüzarlığı niye?

Belli ki Paris'teki siyasi kafa, Suriye'nin Türkiye, Rusya, ABD arasında pay edileceğini düşünmektedir. Bu yüzden parsadan pay almak için teröristlerin gözüne girmeye çalışıyorlar olmalı.

Heyhat ki anlı-şanlı Amerika ve Fransa Türkiye ile değil terör örgütüyle iş tutmaktalar. Fransa'nın bölgeye dair bu iştihası yeni değildir. Haçlıların Kudüs işgal ve yağmasından beri bu böyledir. Arada Napolyon da bölgeye çıkmış fakat Akka kalesi önlerinde Cezzar Ahmed Paşa tarafından cezalandırılarak geri gönderilmiştir. I. Dünya Harbi'ndeyse bugünkü Türkiye, Irak, Suriye, Filistin, Ürdün ve havalisinde yani Osmanlı mülkünde ağır işgal ve zulümler yapmıştır. Orta Doğu ve İstanbul'u işgal eden devletlerden biridir. O günkü Fransız Hapishanesi bugün hâlâ Sultanahmet sahilindeki Çatladıkapı yakınında durmaktadır. Unutmamalı ki ilk cihan harbinden beri bu bölgenin başına dert edilen Sykes-Picot Anlaşması'nı yapan iki kişiden biri olan François George Picot, Fransız’dır. 20 yıl önce ise bir Danielle Mitterrand vardı. Fransa eski Cumhurbaşkanlarından birinin eşiydi. Bu bayan, çok sık şekilde Kürt bölücülere gelir-gider, Türkiye'yi rahatsız edecek şekilde konuşurdu.

Bugün Afrin için mübalağalı bir siyasi atak yapan Fransa, bir gün olsun Arakanlı mağdur Müslümanlarla ilgilenmemiştir, Filistin diye bir mes'elesi olmamıştır.

Daha birçok başka mazlum ve mağdurları görmemiştir.

Akdeniz, binlerce Suriyeli mülteciye mezar olduysa bunun vebalini her AB üyesi gibi Fransa da boynunda taşımaktadır. Fransa da diğer vahşi batı mensubu devletler gibi sömürgecidir. Afrika'daki diğer sömürgelerde yaptıkları bir tarafa, Cezayir'deki bir buçuk milyonu katletmesi affedilir bir suç değildir. Daha iki sene evvel orta Afrika'da yaptıkları hafızlarda tazedir. Mısır'daki Sisi darbesinin arkasındaki isimlerden biridir.

Herkes, attığı adımı da dediği lafı da bilmeli.

Bunlar hülasa malumattır!..

.ZEYTİNDALI HAREKÂTI

2018-01-22 02:00:00

A -

A +

Fırat Kalkanı Harekâtı’ndan 17 ay sonra zaferler listemize Zeytindalı Harekâtı’nı yazıyoruz. Bu zaferin yaşandığı Afrin, Gazianteb’in kardeşidir. Ayıntab ve Afrin, Halep vilayetimizin ilçeleriydi. Bu diyarlar, Mehmetçiğin, Yavuz Sultan Selim Han komutasında 24 Ağustos 1516’da Mercidabık Zaferi’ni kazandığı yerlerdir. Kanal Cephesi’nin devamı mahiyetindeki Filistin-Suriye Cephesi’nde ağır zayiat verilerek 30 Ekim 1918 Mondros Mütarekesi’ni imzalama mecburiyetinin doğduğu hüsran yerleri de buralardır. Kanal, Sina, Hicaz, Kudüs, Filistin, Şam, Halep, Bağdat ile Afrin, İdlib, Azez, Arap Pınarı/Ayn el Arab gibi bütün çevreyi kaybımızdan tam da bir asır sonra kaderi İlâhi, Mehmetçiği yeniden Yavuz Sultan Selim topraklarına sevk etti.

Garipliğe bakmalı ki 5 asra yakın adaletle hükümran olduğumuz ümmet iklimine I. Dünya Harbi şartlarında girebilip buralarda kısa bir süre kalanlar, bugün harekât için kendilerinden müsaade almamızı ummaktalar. I. Dünya Harbi’nin emperyalistleri Orta Doğu dedikleri İslâm coğrafyasını işgal ederken bu toprakların muhafızı Osmanlı idaresine karşı bir kısım gafil ve sözde Arap aşiretlerini kullanmışlardı. Çağımızda aynı toprakları daha modern usullerle gasbedip İsrail’e kazandırmak isteyen aynı sömürgeci güçlerin devamı olanlar da sözde Kürt komünist aşiretleri kullanıyorlar.

Karşımızdakiler için Afrin’in önemi, kendilerini Akdeniz’e çıkaracak kapı olarak görmelerinden ileri gelmektedir. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsü öncesindeki bütün gayretleri, Fırat’ın doğusuyla batısındaki Afrin’i birleştirmekti. Fırat’ın doğusu veya bir başka ifadeyle Suriye’nin kuzey doğusu zengin petrol yataklarına sahiptir. Arap Baharı kargaşasından sonra Beşar Esad, Suriye’nin kuzeyini Türkiye’ye inat Kürt unsurlara bırakmıştı. Böylece Suriye yer altı kaynaklarının yarıya yakını ve topraklarının da üçte biri bölücülerin eline geçti.

Suriye iç harbinden istifade eden KCAK: PKK/PYD-YPG, Irak’ın kuzeyinden başlayarak Suriye’nin kuzeyi ve Türkiye’nin güneyinden Akdeniz’e kadar uzanacak bir alanda devletleşmeye niyetlenme cesareti gösterdi. Amerika, İsrail ve Rusya’dan örtülü veya açık destek görüyorlardı. Fırat Kalkanıyla o oyun bozuldu. Ancak, komünist aşiretler ümitlerini kaybetmediler. Cesaretlendiren teşvik sürmekteydi. Ankara, müteaddit kere ikaz etmesine rağmen tacizler devam etti. Öyle ki o taraf, bu niyet çerçevesinde Erbil’e referandumla bağımsızlık bağışlamaya bile kalkıştı. Türk milleti, güçlü iradesiyle 15 Temmuz ihanetini mağlup ettiği gibi, Erbil nankörlüğünü de mağlup ederek IV. Murad Han’ın hatırası toprakları yabanın yiyicilerine bırakmadı. Hiçbir çareleri kalmayınca iktidar boşluğu yaşayan Amerika’da güya koalisyon güçleri adına konuşan bir albay, Türkiye ve Irak hududunda 30 bin kişilik askerî birlik kuracaklarını açıkladı. Gerekçe olarak DEAŞ gösteriliyordu. Hâlbuki DEAŞ piyesi, sahneden kalkmıştı. Üstelik oyuncularla çadırları, kendileri kamyonlarla Sina’ya taşımışlardı. Yapılmak istenen, şartları zorlayıp Kürt koridoru dedikleri terör koridoru için komünist Kürt aşiretlerden besleme bir ordu kurmaktı. I. Selim’le IV. Murad’ın fatihi oldukları toprakları bir kere daha ufaltmak istiyorlardı. Bir sonraki hedef Büyük Kürdistan, en nihâi hedefse Büyük İsrail’dir.

Türkiye’ye karşı kurulan bu haçlı-hain iş birliği, sonunda sabır taşını çatlatmış ve Afrin’e karşı Zeytindalı Harekâtı başlamıştır. Harekât başlayınca Rusya, hududumuzda ordu kurmaya kalkışan ABD’yi Türkiye’yi kışkırtmaya kalkmakla suçladı. Pentagon’dan yapılan açıklamalar ise şaşkınlık ifadeleri oldu. Önce Türkiye’nin kaygılarını anladıkları gibi nazenin bir cümle kullandılar. Sonra da “taraflara gerilimi tırmandırmama çağrısı” yaptılar. Bu samimiyetsiz söz, tam da 15 Temmuz ağzıdır. O gece ABD Başkanı B.H Obama, uzun müddet sustuktan sonra gece geç saatlerde “taraflara itidal tavsiye ediyoruz!” demişti. Bir tarafta bir devlet, diğer tarafta terör örgütü varken “taraflar” diye konuşmak hakikati saptırmak ve herkesi kör âlemi sersem sanmaktır.

Zeytindalı Askerî Harekâtı, iyi bir siyasi, diplomatik, askerî ve istihbarat hazırlığından sonra 20 Ocak 2018 günü saat 17’de başladı. Mehmetçiğin ve bütün vatan evlâdlarının yolu açık olsun. Allah, yardım etsin ve muzaffer eylesin.

Harekâtı yöneten “burası Peygamber ocağıdır” diyen Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar Paşa olsa da mânevi komutanlar, Yavuz Sultan Selim Han, Dördüncü Murad Han; mânevi koruyucuları da Şam’da medfun Bilali Habeşi, Muhyiddini Arabi ve Mevlana Halidi Bağdadi Hazretleri ve daha nice eshab, evliya ve ulemadır...

Saklı sırlar da güzel düşünülmüş:

-İlk hava taarruzu 72 uçakla yapıldı. El Bâb’da 72 şehid vermiştik; bu sayı, o mânâ demektir.

-Başbakan Binali Yıldırım, basın açıklamasını, Sultan Vahideddin Köşkü’nde yaptı. İngiliz emperyalizmi ile müttefiklerinin mağdur ettiği Mehmed Vahiddedin Han, son Osmanlı Sultanı ve son İslâm Halifesidir. Açıklamanın O’nun mekânında olması, zamanına yani Vahşi Batının I. Dünya talanına atıftır. Kabri de Şam’da Sultan Selim Camiindedir.

-Kara harekâtı ise ordumuzun 21 Ocak 2018 günü saat 11.05’te Kilis’in Gülbaba Mevkiî’nden Afrin’e girmesiyle başladı. Bilindiği gibi Gül Baba Türbesi, Macaristan’dadır. Gül Baba unvanlı Merzifonlu Alperen Cafer Efendi, 29 Ağustos 1526 Mohaç Meydan Muharebesini takip eden cuma günü şahadet şerbeti içmiş, cenaze namazını Şeyh’ül İslâm Ebu’s Suud Hazretleri kıldırmıştır. O gün musalla taşının önünde 200 bin kişilik bir cemaat vardır. Muhteşem Süleyman da imamın arkasında er kişi için el bağlayan mü’minlerden biriydi.

Gül Baba Türbesi’nden Gümülcine’ye, Gül Baba Mevkiine, Sarıkamış’a, Kıbrıs’a, Rodos’a, oradan Bağdad’a, Kudüs’e Yemen’e, Sudan’a kadar şehidlerimizin al kanları, bu toprakları uçsuz-bucaksız paha biçilmez bir Hereke halısı gibi nakış nakış işlemiştir.

Bir millet, uyanmakta, şuurlanmakta ve kendine dönmektedir. Dirilen bu millet, tarihle hesaplaşıyor. Bu millet, Fransız İhtilalinin afyonladığı ümmeti de kendine döndürecektir.

Paralı askerler, Mehmetçikteki cihad ruh ve şuurunu anlayamazlar.

Sırada Menbiç var fakat esas itibariyle Fırat’ın doğusu var…

.KUT ZAFERİ -I-

2018-01-18 02:00:00

A -

A +

I. Cihan Harbi, tam manasıyla anlaşılmadan, yaşadığımız günlerin, Yemen, Hicaz, Filistin, Kudüs, Kıbrıs, Afrin, Kerkük ve daha ne varsa hepsinin anlaşılması eksik kalır.

O eksikliğin unsurlarından biri Kut Zaferi’dir. Kutü’l Amare’de kazanılan bu muharebe bir müdafaa harbi değil, son zaferimizdir.

Kutü’l Amare’ye dair bu sütunda 8 Şubat 2016 ve 29 Nisan 2016 tarihlerinde iki makale kaleme aldığımızda Kut Zaferi, Kut kahramanları ve İngiliz hezimeti hakkındaki karartma el’an devam etmekteydi.

Bugün Kutü’l Amare hakkında TRT, dizi film yaptırmış, zafer, sahibiyle buluşmuştur. Bu sebeple müsterihiz. Ümid ve temenni ederiz ki halka mal olan diziyle, bil’âhire güçlü sinema filmleri hâline de gelir.

Afrin, Kut ve Mehmetçiğin, kaderin esrârlı bir cilvesiyle “gündem’’ denen akıp giden hayatla buluştuğu şu günlerde yukarıda zikr ettiğimiz o iki makaleyi müstakbel Afrin Zaferi’ne de destek olması maksadıyla üzerinde çalışılmış olarak değerli okuyucularımızla bir kere daha paylaşıyoruz:

29 Nisan 1916 saat 13.00, tarihimiz için muhteşem bir ândır.

İşte bu ânda, muhasara altındaki işgalci İngiliz tümeni, ordumuz karşısında son 300 yıldaki en büyük mağlubiyete uğramıştır.

Hayır!

Yaşanan bir mağlubiyet değil, hezimettir.

Tarihçilerin kesin hükmü budur.

Düşman ordu komutanı Townshend, kuşatma kaldırılsın diye tarafımıza 1 milyon pound altın lira bile teklif etmiş fakat paşalarımız vaki teklifi ellerinin tersiyle itmişlerdir. İstilacı İngilizler, çaresizdir; ne Sih gibi birtakım Hindli askerlerle beraber kuşatmayı yarabilmekte ve ne de Osmanlı kumandanlarını ikna edebilmektedir. Sarıkamış Harekâtı’ndan bir yıl sonra 7 Aralık 1915'te başlayan harp, bambaşka bir seyir kazanmıştır. Mehmetçik tarafından etrafı çevrilmiş sömürgecilerde açlık, hastalık ve maneviyat çöküntüsü son haddindedir.

Kibir, asalete mağlup olacaktır.

En nihayet, İngiliz komutan V.F. Townshend, eli mahkûm olarak yapılması gerekeni yapmış ve 26 Nisan 1916 saat 13.00’te Türk ordusu, önünde zelil bir hâlde baş eğmek zorunda kalmıştır. Bu, Büyük Britanya'nın aynı bölgedeki Selman-ı Pak mağlubiyetinden sonra ikinci kaybıdır. Selman-ı Pak'ın muzaffer komutanları Halil ve Nureddin Beylerdir.

İngilizlerin, Kut'ta -sonradan ölenlerle beraber- 40 binden ziyâde ölü ve yaralı verdiğini bizzat İngiliz kaynakları yazmaktadır. Birliğimiz, düşmanın 13 general, 481 zabit ve 13.300 neferini esir almıştır.

Çaresiz şekilde teslim olmak zorunda kalan general Townshend'in tabancası kendisinde bırakılır. Esir İngiliz general, önce Heybeliada'ya sonra Büyükada’ya gönderilir. Uzun yıllar buralarda yaşayacaktır. Adalara naklinden bir süre sonra küçük bir ricası olur. Kut'taki köpeğini istemektedir. Hayvan, bir mahfazayla sahibine ulaştırılır...

Bir zaman sonra da İngiliz hükûmeti bir küçük ricada bulunacaktır.

Kutü’l Amare, yahut kısaca Kut, Bağdat'ın güneyinde, Basra Körfezi'nin kuzeyinde üç tarafı Dicle Nehri ile çevrili 7 bine yakın nüfuslu bir şehrimizdi.

1914'te başlayan Cihan Harbi, 1916'ya gelindiği hâlde devam ediyordu. Harbin cereyan ettiği yerlerden biri Irak'tır. Kut da onun sahnelerinden biridir. 16 Ekim 1914'te Mezopotamya seferini başlatan İngilizler, Kut'a saldırdıklarında mağrur bir şekilde neticeden çok emindirler. Nitekim ilk ânlarda talih, onlardan yana güler gibi olur. Komutan Yarbay Süleyman Askerî Bey, yara alır; çok üzülür; üzüntüsü canı için değildir. Vatan toprağı elden gitmektense ben öleyim dercesine kendi eliyle ömrüne nokta koymayı tercih ederek şehid olur.

Komutayı muvakkaten Fazıl Paşa alır. Daha sonra ise Sakallı Nureddin Paşa, komutayı deruhte etmiş ve harbin gidişatı tamamen lehimize dönmeye başlamıştır. Düşman şaşkındır, her saldırıları püskürtülmekte, tahminlerinin ötesinde ölü vermektedirler. Nureddin Paşa, fevkalâde bir savaş taktiği geliştirmiş olduğundan İngilizler, acze düşer. İçinde içkiye varıncaya dek her şey olan İngiliz yardım gemisi Julnar, gece Dicle Nehri’nde gusül abdesti almak için suya inen bir-iki genç askerimizin şüphesi üzerine yakalanır. Erzak, askerlere taksim edilir. Artık zafer çok yakındır. Bu arada Başkumandan vekili Enver Paşa, Nureddin Paşa'nın yerine kendinden bir yaş küçük olan amcası Albay Halil Bey'i kumandanlığa tayin eder. Ancak Halil Bey, bir akıllılık yaparak Nureddin Paşa'nın planlarının zerresine dokunmaz. Bu vazife değişikliğine, Türk ordusu, zafere yaklaşmışken bölgeye Alman General Goltz Paşa'nın 6. Ordu Kumandanı olarak gönderilmesine, Nureddin Paşa'nın gücenmesi de tesir etmiştir. Zafer üzerine Halil Bey, paşalığa terfi ettirilmiş ve 1934’te de "Kut" soy ismini almıştır. Bugün Türkiye ve Irak'ta Kut soyadlı olan hemen herkes, bu harbin kahramanlarının torunlarıdır.

Osmanlı orduları,1897 Teselya Zaferi de denen Türk-Yunan Harbi’nden bu yana zafere hasrettir. Onun için bir müdafaa harbi de olsa Çanakkale Zaferi, ilaç gibi gelmiştir. Bir sene sonra İngilizlerin müthiş bir hezimete uğrayarak önümüzde diz çökmeleri ise diriliştir.

Bu utandırıcı hezimet, İngiltere’yi karıştıracaktır. Ağır kaybın sebepleri uzun uzadıya incelenirken esir İngiliz general, Büyükada'da denizi seyrederek hatıratını yazmaktadır.

Böylesine bir parlak zafer, sırf İngilizler hezimet yaşadılar diye Demokrasi Dönemi Cumhuriyet nesillere unutturulmuştur. Kutü’l Amare Zaferi, 1946 senesine kadar millî bayram olarak kutlanıyordu. 1946'da İngiliz Hükûmeti, Türkiye'de iş başında olan CHP Tek Parti Hükûmetinden bu bayramın icraattan kaldırılmasını rica edince hey'eti vekile, ricayı emir telakki edercesine muhteşem zaferi gündemden çıkartmıştır. Bu esnada Reisi Cumhur İsmet İnönü, Başvekil Şükrü Saraçoğlu'dur. Evet; İsmi bir futbol kulübü stadına verilmiş olan politikacı.

Kut'ta bir şehidliğimiz mevcuttur.

Bu büyük zaferin kahraman komutan, zabit, şehid ve gazilerine gani gani rahmetler diliyoruz. Mekânları cennet olsun.

Merak ediliyor olmalı?

-İngiliz tümenini acaba kim teslim aldı?

Bir piyade alayımız.

TBMM, 29 Nisan'ı yeniden "Kutü’l Amare Bayramı" olarak kabul ederek istiklâlimizin üstündeki bu lekeye son vermeli ve şehîd ve gâzilerimizin ruhları şâd edilmelidir.

.KUT ZAFERİ -II-

2018-01-19 02:00:00

A -

A +

İngiliz ordusu, 29 Nisan 1916 tarihinde Kut’ül Amare’de Halil Paşa komutasındaki 6. Ordumuz karşısında bozguna uğradı. İstilacı İngilizler, 23 bin ölü ve yaralı,18 bin esir verdiler...

Bu beklenmedik hezimet, Fransa'nın elini güçlendirdi. Büyük Britanya Krallığı/İngiltere, artık tek oyun kurucu olamayacaktı. 16 Mayıs 1916 günü İngiliz Sykes ve Fransız Picot, adlı diplomatlar Londra'da masaya oturdular. Bu başkentte ve bu masada dünyadan kaçırılmış gizli bir muahede/andlaşma akdediliyordu. Çarlık Rusyası, masada yer almamakla birlikte andlaşmanın tarafıydı. Trabzon'dan başlayarak Bağdat, Şam, Hicaz bölgesi başta olmak üzere 1902’den beri "Orta Doğu" dedikleri topraklar, bu üç devlet arasında paylaşılıyordu...

Gizli andlaşma, Büyük Britanya İmparatorluğuyla Fransa Cumhuriyeti arasında imzalandı. İsmi "Sykes-Picot Andlaması" olmuştu. Ama bu arada beklenmedik bir olay yaşandı. Rusya’daki 1917 Komünist ihtilaliyle işbaşına gelen Vladimir Lenin, adı geçen andlaşmayı tanımayarak içyüzünü dünyaya açıkladı. Gizlilik kalmamıştı. Ne var ki "Orta Doğu" denen Halife’nin ülkesi buna göre şekilleniyordu. Bazı yerlerin şekillenmesi ise bugün hâlâ devam etmektedir...

Andlaşmanın kimlerden gizlendiği, sorulması gereken bir sorudur. Devrin dünyasının söz sahipleri, Almanya ve Osmanlı devleti mağluptur. Diğerleri de zaten arazi paylaşımı yapmaktadır. Bu çerçevenin dışında bir tek ABD vardır. "Büyük Britanya İmparatorluğu" kılıflı İngiltere, cihan devleti yani tek süper güçtür. Fakat kendisine karşı 1776'da istiklalini kazanmış ABD'nin nefesi ensesindedir. Öyle anlaşılıyor ki bu gizliliğin sebebi Amerika’dır. İngiltere, tek başına yapamayınca üstünlüğü kaybetmemek için Fransa ve Rusya ile iş birliğine gitmiştir. Haritalar buna göre çizildi. II. Dünya Harbi'ne de bu haritayla girildi, harbin sonunda arz küre iki kutuplu oldu. Bir uçta ABD, diğer uçta SSCB yer alıyordu. "Soğuk Savaş Dönemi" başlamıştı. SSCB’nin saldığı korku büyük oldu; ömrü ise sürpriz bir şekilde kısa. Sovyetler Birliği, 1989’da dağıldı. ABD, şimdi tek süper güçtü. Şu var ki 16 Mayıs 1916 tarihli harita kendisine rağmen devam ediyordu. Sovyetler çöktükten 10-11 yıl sonra Amerika'nın sonradan "I. Körfez Harekâtı" adını alacak olan işgali yapmasının ardında bu gerçek, ihtiras ve psikoloji vardır. I. ve II. Körfez İşgali, kadük kalan BOP/Büyük Ortadoğu Projesi, Arap Baharı, Suriye Faciası, 15 Temmuz darbe teşebbüsü, Katar’da darbe teşebbüsü, Kuzey Irak’taki bağımsızlık referandumu, Kuzey Suriye üzerinden Büyük Kürdistan projesi, hudutlarımızın altında 30 bin taşeron teröristle güya ordu kurma çabası, aslında ve özünde Amerika'nın Sykes-Picot haritasını değiştirme teşebbüsleridir...

Suriye mes'elesi bu resim okunmadan sağlıklı şekilde değerlendirilemez. Bu talihsiz memlekette kimlerin birlikte çalıştığı görülmektedir. Türkiye ile ABD güya ortaktır. Buna rağmen ABD ve AB, Suriye iç harbi çıktığında Türkiye'nin daha ilk günden ısrarla istediği uçuşa yasak "Güvenli Bölge" kurulmasına asla yanaşmadılar. Bütün yapılan arada bir göstermelik hava harekâtından ibaret kaldı. Buna mukabil, Washington PKK/PYD ile iş birliğini Ankara’yı kızdırma pahasına sürdürmektedir.

Suriye, Sünnilerden arındırılırken, Kürtler, Amerikan ambalajlı Stalinci Kürtçü teröristlerin güdümüne verilmek istenmektedir. Yeni harita çalışması önce Irak'ta başladı şimdi Suriye'de devam etmektedir.

Sahadaki sıcak kapışma bitince sıra masada tereke paylaşımına gelecektir. Akdeniz'e inebilen Marksist-Seküler bir Kürt devleti kurabilme ümitleri ise her gün daha da sönmektedir. Kudüs’ü İsrail’e peşkeş çekme bu ümitsizliğin öfke tezahürüdür.

Sykes-Picot ile toprakları kendinden koparılan yeni Osmanlı Büyük Türkiye Cumhuriyeti, bütün bu oyunları bozduğu için güney hudutlarıyla güneydoğuda taciz edilmektedir.

Kut'ül Amare kahramanlarının torunları ise çelik iradeleri ve mübarek imanlarıyla arslanlar gibi vazife başındalar.

Mehmetçik'ten, yeni bir tarih, yeni bir zafer ve Kut'ül Amare kahramanlarımızın ruhunu şâd edecek yeni bir destan bekliyoruz.

Allah, yâr ve yardımcıları olsun!

Leşker-i duâ, leşker-i gazâya duâda ihmalkâr olmamalı.

Kıbleye yönelmiş dua ordusu, cephedeki ordumuzu dualarıyla desteklemeli.

.KUT’ÜL AMARE HEYECANIYLA AFRİN HAREKÂTI!

2018-01-17 02:00:00

A -

A +

15 Temmuz darbe teşebbüsü öncesinde PKK/PYD terör örgütü, 911 kilometrelik Türkiye-Suriye sınırının yarıdan fazlasını ele geçirmişti. Böylece Fırat’ın doğusuna hâkim olmuşlardı. Sırada batı yakası vardı. Buranın da işgal altına alınmasıyla Afrin’le buluşacaklardı. Bir adım sonrası Akdeniz’e inmekti. Eğer; darbe başarılı olsaydı. Bu hayal, teröristlere hakikat olmuş olarak altın tepside sunulacaktı. TSK, 2016 Temmuzunda birçok yaralar aldı. Bu vaziyet, terör örgütüyle onun sahiplerini ümitlendirdi. Ankara, öteden beri "Fırat’ın doğusuna çekilsinler!" ihtarını yapmaktaydı. Ancak ordusu kan kaybetmiş, bir darbe ile kurumları sarsılmış bir devleti kim dinlerdi?

PYD/YPG yaşadıklarımızdan cesaret alarak rahatsızlık vermeye devam edince Türk Ordusu, Hür Suriye Orduyla ittifak ederek 25 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı Harekâtı’nı yaptı. Harekât, ihanetten bir ay gibi bir zaman sonra olmasına rağmen destanlar yazılmıştı. Böylece Cerablus-Azez hattı düşmandan arındırıldı. 2017’de de El-Bab ve İdlib temizlenerek güvenli bölge kuruldu. Bunun devamındaysa Afrin ve Menbiç’in terör unsurlarından temizlenmesi mevzubahisti. Bu ihtiyaç, tâ Fırat Kalkanı’ndan bu yana zaman zaman dile getiriliyordu. Bazen alevleniyor, bazen ses çıkmaz oluyordu. Niyetimizin vazgeçilmesi mümkün olmayan bir karara dönüşmesini hızlandıran sebep, ABD’nin güya DEAŞ saldırılarına karşı Suriye ve Irak hudutlarını kontrol için 30 bin kişilik bir YPG ordusu kurma hazırlık haberi oldu. Durduk yerde ortaya çıkan ve asıl bahanesi başka olan bu haberin dayanağı da çürüktü çünkü DEAŞ pek de kalmamıştı.

Sık temas ettiğimiz o gerçeğe bir kere daha dokunuyoruz. PYD/YPG hem Moskova ve hem de Washington için vazgeçilmezdir. İki başkentin ayrı hesapları var. Sonuçta hesapların çakıştığı nokta, bölgeye tutunup burada kalabilmektir. Bu da buralı bir unsura dayanmakla olur. Moskova’nın esas müttefiki Beşar Esad ve Nusayri Baas rejimidir. Moskova, adı geçen terör örgütünü her ihtimale karşı lâzım olur diye el altında tutmaktadır. Washington ise başta Kerkük olmak üzere Irak petrolünü İsrail’deki Hayfa limanına akıtmak, Ceyhan’ı devre dışı bırakmak ve bölgede kendisine sadakatle bağlanmış, güdeceği bir devlet peşindedir. Önce sınır boyunca uzanan bir terör koridoru. Sonra Suriye, Irak, İran ve Türkiye’den koparılacak parçalarla Büyük Kürdistan’ın kurulması. Ardından da Büyük Kürdistan’ın yerine Büyük İsrail!

Bu ham hayal, 30 bin kişilik YPG sözde ordusuyla bir kere daha görülünce Türkiye, çok sert tepki verdi ve müdahale için bütün hazırlıklarını tamamladı. Cumhurbaşkanı Erdoğan, üst üste yaptığı konuşmalarla harekâtın ân mes’elesi olduğunu açıklayınca Amerika, ortada kararlı ve güzü pek bir Türkiye duruşu olduğunu okuyabildi. Bundan dolayı Koalisyon Güçleri Sözcüsü Albay Ryan Dillon dün "Afrin, Amerika’nın operasyon alanında değil, bu sebeple Pentagon engel olmayacak!" diye beklenmeyen bir beyanda bulundu. "Bize ne" diye de tercüme edilmesi mümkün bu sözü isteyen, "cesaretleri yemeyince yiğitlik bizde kalsın havasındalar" diye yorumlasın isteyen, "Kürtleri sattılar" desin.

Sahaya gelince:

Esas harekât hedefi Afrin, Haleb’in ilçesidir. Güneyinde Haleb, batısında Hatay, kuzeyinde Kilis bulunmaktadır. Kürtçü eşkıya, zaman zaman buradan Amanos Dağlarına sızarak topraklarımızda terör çıkartıyor. Türkiye’nin harekâtı, bu defa da Hür Suriye Ordusu’yla yani rejim muhalifleriyle birliktedir.

Darbe ve ihanet sürecine düşürülmüş, yaralı TSK, 25 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı Destanı’nı yazmıştı.

Bu defa çok daha büyük bir zafer beklemekteyiz.

Bugün ordumuzun kuvve-i mâneviyesi yüksek, silahı noksansız ve siyâsi irade eksiksiz şekilde yanındadır. Kut’ül Amare’nin nisyândan, unutulmuşluktan ekran yoluyla şuurlara taşındığı günle çakışan Afrin ve Menbiç Hârekatı burada kalmayacaktır. Fırat’ın doğusu da bizi beklemektedir. Kıbrıs Zaferindeki eksiklik tekrar edilmemeli. Kıbrıs’ın tamamını almak varken üçte birinde kalmak; O’nu halli zorlaşmış bir mes’ele olarak bugüne dek taşıdı.

Milletin duası, Mehmetçik’le beraberdir...

Dualar, Kut’ül Amare şühedasının torunları içindir.

.ÖNCE ORDU, SONRA DEVLET!..

2018-01-16 02:00:00

A -

A +

Astana zirvesi, Türkiye, İran ve Rusya’nın garantör devlet sıfatını kazanmaları, İdlib’in çatışmasızlık bölgesi kabul edilmesi ve böylece güneyimizin 7 yıl sonra sükûnete kavuşması... Bu neticeyle Suriye, barışa doğru gidiyor gibi ümitvar bir düşünce belirmişti. Heyhat ki o ümit giderek kaybolmakta:

Bölgede saydığımız 3 devletin dışında bir de ABD var. Bu bir gerçek; diğer gerçek de herkesin düşmanının farklı olması. Güya ortak düşman DEAŞ idi; devri bitti. Son kullanma tarihi dolunca yok oldu.

PKK/PYD, sadece Türkiye ve İran için düşman. Çelişki şurada ki aynı terör örgütü, hem ABD ve hem de Rusya için dost. Washington da Moskova da adı geçen taşeronu diğerine bırakmak istemiyor. Hâliyle PKK/PYD bu iki başkent için paylaşılamayan konumdadır. Amerika’nın öteden beri sürüp gelen vahim hataları yüzünden Rusya, bugün Suriye ve Akdeniz’e yerleşmiştir. Ruslar, hiç beklemedikleri bir zamanda Deli Petro’nun vasiyetini hayata geçirmiş oldular. Beşar Esad’ın arkasında Putin Rusya’sı olmasaydı Esad da rejimi de bugüne kadar çoktan yıkılmıştı. Aksine Moskova, var gücüyle destek oldu. Rusya-Suriye münasebetleri, Astana Zirvesi ve neticeleri, Amerika’yı giderek seyirci kalmaya sürüklediğinden Washington’dakilere sonuca giden her yol mubahtır dedirtti. Önce Kuzey Irak’ta sürpriz bir şekilde bağımsızlık referandumu hamlesi yaşandı. Türkiye’nin akıllı, cesur ve kararlı tedbirleriyle Büyük Kürdistan hayali gören o hamle Barzani’nin bitmesine ve hayalin yıkılmasına yol açtı. Ardından İran karıştırıldı. Türkiye, kararlı bir duruş gösterdi, komşu İran’a destek verdi. Rusya da dışarıdan müdahaleye karşı olduğunu açıkladı. Böylece İran hamlesi de akamete uğradı.

Bu, şu demektir:

ABD, Orta Doğu'da duruma ve yerine göre müttefikleri İsrail, BAE, Suudi Arabistan ve PYD ile hareket etmesine rağmen bütün teşebbüslerde kaybeden taraf olmuştur. Arap Baharı’nda Suriye’de kaybetti, 15 Temmuz’da haçlı dünyasıyla birlikte bir ay kendilerine gelemediler, Katar’da bir şey yapamadı, Kuzey Irak hüsran oldu. En son da yargı darbesi niyetli Sarraf Dâvâsı tiyatroya dönüştü. Buna mukabil, Türkiye, Rusya, İran bölgeye dair oyun kurucu oldular. Türkiye, sadece 15 Temmuz’u değil Katar darbesini de tek başına engelledi. Fırat Kalkanı Harekâtını yaparak Kuzey Suriye’ye dair Londra, Washington ve Tel Aviv markalı kalemlerle çizilen bütün haritaları yırttı. Türkiye, bu harekâtı -hadi öyle diyelim- koalisyon güçlerine rağmen ve fakat Esad rejimi ve PYD dostu olduğu hâlde Putin’i de ikna ederek yapmıştı.

Geldiğimiz noktada Kuzey Suriye’deki manzarası şu olmuştur:

Esad’ın Baas rejim güçleri, o günden beri Muhalifleri cezalandırma bahanesiyle çatışmasızlık bölgesi İdlib’i vuruyordu. Birkaç gündür milyona doğru kabaran bir sığınmacı göçü Anadolu’ya doğru akmaya başlamış bulunuyor. Astana’da alınan karara göre İdlib’de sulhü temin bakımından Rusya, şehrin dışından Türkiye de içinden sorumludur. Hâl böyle iken huzuru teminle mükellef iki kuvvetten biri olan Moskova, saldırı için Esad’a yeşil ışık yaktı. Maksat kurulacak müzakere masalarında da Esad’ın pazarlık gücünü kuvvetlendirmek.

Diğer tarafta ise Afrin var.

Buradan Türkiye’ye karşı tehdit devam ediyor.

Ankara’nın onca ikaz ve ihtarına rağmen Rusya ve bilhassa Washington PYD’nin arkasında. Bu absürdlükler nihayet sabır taşını çatlattı. BTC/Büyük Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, birçok konuşmasında şöyle haykırdı:

-Stratejik müttefiklerimiz samimi değiller. Bu sebeple kendi göbeğimizi kendimiz keseriz. Topraklarımıza zarar verecek hiçbir harekete ve bölgede kurulacak bir devlete asla izin vermeyeceğiz. Bir gece ansızın tepelerine bineriz!!!

Son ihtar, cumartesi günü El Aziz’den yapıldı. Afrin’e bir hafta içinde müdahale edileceği ilân edildi. Hemen bir gün sonra ABD'den karşı hamle geldi. Washington yönetimi, stratejik ortağı Türkiye’ye göstermediği vefa ve sadakati PYD’ye göstererek Türkiye ve Irak sınırlarını korumak üzere PYD’nin başını çektiği sözde SDG/Suriye Demokratik Güçleriyle 30 bin kişilik bir ordu kuracağını açıkladı. Bu rakam, başlangıç sayısıdır. ABD böylece PYD’yi Rusya kullanımına bırakmadığı gibi Irak ve Suriye’de kalıcı olduğunu da göstermiş olmaktadır. Trump’ın Kudüs mağlubiyetinin de bu vesileyle öcü alınmak istenmektedir. Görünen o ki Washington, Türkiye’ye karşı keskin zikzaklar çizmekte ve Türk milletine samimiyetini daha bir derin sorgulatmaktadır. Ne var ki Moskova da Türkiye’ye karşı yalpalamakta o da kendisine dönük olarak şüpheleri yoğunlaştırmaktadır.

En azından ABD tarafıyla mesele artık gayet net şekilde belirginleşmiştir. Hibe ettiği 5 bin tıra yakın silahla PYD’nin silahlı çetesi YPG’yi ordulaştıracak, bu sözde ordunun eliyle de Kürt Koridoru denen bölgede bir PYD/PKK devleti kuracaktır. Kısacası önce ordu sonra devlet. Hemen ardından da uçuşa yasak bölge ilan edilir. Bütün bunların alınmış kararlar olma ihtimali yüksek olsa da henüz tasavvurdur. Bu tasavvur, kuvveden fiile geçmeden Büyük Türkiye Cumhuriyeti orduları, varlığımıza, ülke bütünlüğümüze ve istiklalimize kasteden bu tehlike karşısında lâzım gelen ne varsa onları icra etmelidir. Seçim sathı mailine girmemiz kimseye fırsatçılık imkânı tanımamalı. Kimse ortaklıkla vesayeti karıştırmamalı.

Dost dostluğunu bilmeli.

Düşman da haddi.

.VİCDANLI BİR İSRAİLLİ

2018-01-15 02:00:00

A -

A +

1 saat 15 dakikalık dolu dolu ve cesur bir konuşmasının sonunda O’nu tebrik etmeliydim. Hakikaten vicdanlı bir insanmış, dedikleri mazlûmların çığlığıydı.

Kimden söz ediyorum?

Yazar ve fikri takipçi Miko Peled’den:

Miko Peled, 1961 senesinde Kudüs’te dünyaya gelmiş. Dedesi, 1948’de İsrail istiklâl beyannamesini imzalayan yüz siyonistten biri. Babası ise İsrail’i kuran savaşta subay, 1967’deki Arap-İsrail Savaşında da general olarak yer almış. Arap-İsrail savaşı, 6 gün sürmüş, Amerikan-İngiliz kuvvetleriyle destekli İsrail, beleş bir harpten sonra Gazze, Golan Tepeleri, Sina ve Batı Şeria’yı işgal etmişti. İşgal, bugün de devam etmektedir...

Adı geçen genç, tahsilinden sonra İsrail Savuma Kuvvetleri Özel Kuvvetler Komando Birliğine gönüllü olarak girer. Belki de idealine kavuşmuştur. Gel gör ki bir zaman sonra hiç beklenmedik bir sebeple hayatı, vicdanı ve yönü değişir. 1997’de Kudüs’te meydana gelen bir intihar saldırısında 12 yaşındaki yeğeni Smadar ölür. Hâliyle kız kardeşinden öfke ve tepki bekler. Evet, kızını kaybeden ana, tepki ve öfke gösterir. Ancak acılı anne, suçlu olarak mağdur Filistinlileri, onların analarını değil İsrail’i görmektedir. Böyle bir ölüm ve evlâdını kaybeden bir annenin intikam duygusu yerine hakkı teslim eden konuşmaları komando muharip sınıftaki Miko’yu sarsar ve O’nu yaşananları sorgulamaya iter.

Konferansını verirken yetişkin yaşlarına işaretle dedi ki: "Eskiden Doğu Kudüs’le Batı Kudüs arasında duvarlar yoktu; ama o duvarlar, zihnimizdeydi; duvarların ötesinde Araplar yaşıyordu. Onlar ötekiydi. Onlar pisti, kötüydü. Kudüs’te doğup büyüdüğüm hâlde buraların bir zamanlar Arapların olduğunu bilmiyordum...’’

Doğu Kudüs’e, resmî zorluklara rağmen Gazze’ye gider. Bir de bakar ki öteki dedikleri, pis gördükleri, aşağıladıkları da insan. Orada da insanlar işlerine-güçlerine koşturmaktalar. Orada da trafik var. Bir farkla ki o insanlar, insanca yaşama şartlarından mahrumlar. İlaç, doktor, hastane, gıda, eğitim ve yaşamak adına, geçim adına, refah adına ne varsa onlar bunlardan mahrumlar. Sudan bile mahrumlar, elektrikten mahrumlar.

Gördükleri, yaşadıkları, sorgulamaları O’nu zihnen bir başka insan olarak şekillendirir:

Miko Peled, Cumartesi sabahı Bahçeşehir Üniversitesi konferansa salonunu dolduran üniversite gençliğine kelimelerin üstüne basa basa "Cenevre Sözleşmesine göre soykırımın tarifi yapılmıştır. İsrail, Filistinlilere 70 yıldır soykırım yapıyor. Bundan dolayı İsrail terörist devlettir. Türkiye, İstanbul’daki zirve ve BM’de Kudüs için önemli işler yaptı. Sn. Erdoğan, 'İsrail bir terör devletidir' derken haklıdır’’ dedi...

İsrail vatandaşı olan konuşmacının verdiği bilgiye nazaran nüfus ortalamasına vurulduğunda en fazla doktoralı insan sayısı Gazze’dedir. Ne var ki hiçbir imkâna sahip değiller. Miko Peled şöyle diyordu: "Ben bu topraklara İsrail demiyorum. Burası Filistin’dir. Antik Çağda Filistin’de yaşadıklarını söyleyerek 3 bin yıl sonra gelip buraya yerleşenler, 60 sene evvel buraların sahibi olan insanlara vatanlarını iade etmiyorlar. Bütün bu sebeple Siyonist olmak da İsrail Devletinin kurulması da büyük suçtur..."

Sık sık şunu diyordu: "Gazze, İstanbul’dan uçakla iki saat, Tel Aviv’e ise yürüme ayak yarım saat. Ama onlar her şeyden mahrumlar. Onlar, yokluk içindeler. Bizse beri tarafta bolluk içindeyiz. Bir defasında Gazze’deki arkadaşıma yanlarına nasıl gelebileceğimi sordum; metro ile gelebilirsin dedi; şaşırdım. Meğerse Mısır tarafında tünelden geçip gidebileceğimi söylüyormuş. Gittim; fakat Mısır idaresi kötülükte İsrail’den geri değil!.."

İki isme bilhassa dikkat çekti:

"Ghassan Knafani" Filistinli bir hikâye yazarıymış. 1972’de şehit olmuş. Kısa müthiş hikâyelerle Filistinlilerin dramını anlatıyormuş. Eğer; kitapları Türkçe’de çıkmamışsa mahcup olmaya mecburuz.

Diğer ismi biliyorsunuzdur:

12 yaşında iken işgalci İsrail askerini tokatlayan Ahed Tamimi. Son Kudüs kavgasında İsrail polisi, hiçbir gerekçe mevcut değilken O’nu evinden alıp annesiyle beraber nezarethaneye attı. Belli ki bu vesileyle 4 yıl öncenin intikamı güdülmekte. Sn. Peled, sosyal medyada #freeAhedTamimi diye başlatılan çağrıya destek verilmesini istiyor.

Geçen hafta bir video seyretmiştim. Haaretz gazetesinde sütun sahibi olan Gideon Levy, Filistinlilere yaptığı zulümlerden dolayı İsrail’i şiddetle kınıyordu. Bu isim, 1978-1982 arasında İşçi Partisi Genel Başkanı olan Şimon Peres’e danışmanlık yapmış. Davetiyeyi alınca, evvela onu dinleyeceğimizi sanmıştım. Hayır değildi. Bu defa bir generalin oğlunun gözünden Kudüs söz konusuydu...

Bahçeşehir Üniversitesi, önemli bir hizmete imza atmıştı. Mütevelli Hey’et Başkanı Sn. Enver Yücel, eserleşen bu çığlığı Türkçe’ye de İbranice'ye de çevirecekleri haberini verdi.

Netice şudur:

1-Filistin’in işgal altında olduğunu, Filistinlilerin mağdur edildiğini vicdanlı insanlar giderek kabul etmektedir.

2-Türkiye’nin Kudüs siyaseti doğrudur.

3-Eğitimli Filistinlilerin orada veya burada üretime kazandırılmaları gündeme alınmalıdır.

4-Türkiye, Siyon zulmüne isyan eden Yahudilerin seslerini dünyaya duyurmakta onlara yardımcı olmalıdır.

.SİYASETTE TEKLİF VE TENKİT

2018-01-11 02:00:00

A -

A +

Türkiye, yeni yılda siyasete hızlı bir şekilde girdi. Devlet Bahçeli’nin hafta başında medyanın Ankara temsilcileriyle yaptığı kahvaltılı basın toplantısındaki konuşmasında 3 Kasım 2019 seçimlerinde MHP olarak Recep Tayyip Erdoğan’ı destekleyeceklerini açıklaması, gündemin zirvesine oturdu.

Bu söz konuşulmaktayken Sn. Bahçeli, salı günkü grup toplantısında ‘’desteğimiz, 3 Kasım seçimiyle sınırlı kalmayacak, Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Etme Sistemi tam otursun diye sonraki 5 yılda da destek vermeye devam edeceğiz’’ dedi. Gündem bir kere daha alevlendi. Salı öğlen saatlerinde de AK Parti’nin grup toplantısı vardı. Bu toplantıda Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, ‘‘Cumhurbaşkanlığı için verdiği destekten dolayı Sn. Devlet Bahçeli’ye şahsım, partim ve milletim adına şükranlarımı sunuyorum’’ dedi. Kelimeler, özenle seçilmişti ve samimiyetle dile getiriliyordu. Asıl haberse toplantı sonrasında çıktı. Devlet Bahçeli, hafta başındaki konuşmasında Sn. Erdoğan’ı imâ ederek davet gelmesi hâlinde milletvekilliği seçimiyle alakalı Cumhur İttifakı, Cumhurbaşkanına destek ve ilgili mevzuatı yani seçim kanunu, partiler kanunu ve uyum kanunlarını görüşebileceklerini dile getirmişti. AK Parti meclis grubu toplantısından sonra haberciler, bu dâveti Sn. Erdoğan’a sordular:

-Davet ettim, cevap bekliyorum, dedi.

Bu cevap bir kere daha gündemi silkeledi. Akşamüstü de randevunun yeri ve günü belli oldu. Çarşamba 16.00’da Külliye’de buluşacaklardı. Bu sebeple dün dikkatler, bu görüşmeye kilitlenmişti.

Şu yazdıklarımız, bilinen bir keyfiyetken onları neden tekrar ediyoruz?

Bir gerçeğe dikkat çekmek için:

Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli, rakipleri karşısında âdeta tek kale oynamaktalar.

Bu iki lider gündem olacak iş, icraat, fikir ve projeler ortaya koyarken muhalefet ortalarda yoktur. HDP zaten silindi gitti. Bundan böyle bu partinin bir varlık ifade etmesi mümkün değil. Türkiye partisi olma iddiasından çukura kadar geriledi.

Geriye CHP kalmakta:

CHP ise Türkiye doğrularını, duracağı yeri, söyleyeceği sözü, millî ve yerli olmayı, kiminle yol arkadaşlığı yapacağını, kimin inandırıcı ve kamuoyunu ikna edecek şekilde parti sözcülüğü yapacağını bilemiyor. Bu parti, şu günlerde iki şeyle meşgul. Biri il ve ilçe kongrelerindeki kavga-dövüş ve saldırganlıklar. Diğeri de Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin dediklerine veya yaptıklarına ucuz kahvehane ağzı, bayat ve ödünç sözlerle cevap verme ve bunu da siyaset yapma zannı.

Bakınız, BTC/Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, “terör örgütleriyle mücadelemiz, Çanakkale’den, Sarıkamış’tan ve Medine Müdafaası’ndan farksız’’ diyor. Bu üretilmiş bir hayal değil, bir tehlikeye dikkat çekmedir. Hem Cumhurbaşkanı ve hem de MHP Genel Başkanı, New York’ta Rıza Sarraf hakkında açılıp Hakan Atilla aleyhine döndürülen tertip davanın 15 Temmuz darbe teşebbüsünün devamı olduğunu söylüyorlar. Bu gerçeği görmek için devlette veya siyasette bir isim olmaya da gerek yok. Defalarca yazıldı ve konuşuldu.

15 Temmuz, hem darbe teşebbüsü ve hem de haçlı işgali saldırısıydı. Türkiye, bugün bir Kurtuluş Savaşı’ndadır. II. Kurtuluş Harbi’ni vermekteyiz. Karşımızda yine 7 düvel ve bu defa bir de onların taşeron örgütleri var.

Vaziyet böylesine hayat-memat/ölüm-kalım mes’elesiyken CHP’nin istikbalimiz adına bir teklif ve fikir üretemeyip günü geçmiş politik söylemlerle politika yapması sadece zaman israfına yol açmaktadır.

Türkiye, haçlı taarruzlarına rağmen kalkınmakta. Dünya Bankası bile 2017 için yüzde 6 kalkınmayı beklediğini açıklamak zorunda kaldı. Büyüme devam etmekte, terörün kökü kazınmakta, İİT işletilmekte, BM’de sonuç alınmaktadır. Ülke, gelecek yıl sonunda parlamenter sistemi bırakıp Cumhurbaşkanlığı Sistemine geçecektir. Bunlar yaşanırken ve yaşanacakken CHP’nin bir teklifini, projesini yeni bir fikrini gören, duyan işiten var mı? Biz de Yenikapı Ruhu’na bağlıyız dedi mi? ‘’Patron Çıldırdı!’’ gibi işportacı ağzıyla konuşma, tenkit zannediliyor.

Seçimlerde görülecektir. MHP, bu seviyeli ve sorumlu siyasetiyle daha fazla oy alacak, daha fazla milletvekili çıkartacak ve yeni sistemde icranın bir parçası olacaktır.

‘’Ana Muhalefet Partisi’’ yani ikinci en sorumlu parti, bir türlü Tek Parti, zihniyet ve günlerinden kurtulamadı. Kitle partisiyle hizip partisi olma arasında savrulmakta.

CHP sözcülerinin MHP Genel Başkanı’na isnat ettikleri “patron partiye kilit vurdu’’ sözü esas ana muhalefet partisi için mevzubahis. CHP, 2023’ten sonraya vâkıf olarak çıkarsa sevinsin.

Hep konuşma,

Hep tenkit etme.

Biraz da iğneyi kendine batır.

Biraz da fikir üret, teklif getir ortaya proje koy.

.CUMHURBAŞKANINA DESTEĞİN TAHLİLİ

2018-01-10 02:00:00

A -

A +

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, önceki günkü basın sohbetinde 3 Kasım 2019’daki Cumhurbaşkanlığı seçiminde partisinin Recep Tayyip Erdoğan’a destek olacağını açıklamıştı. Sn. Bahçeli, bu dediğini dünkü parti grup toplantısında bir kere daha tekrarladı. Buna göre şayet iki parti arasında bir Cumhur İttifakı olursa MHP ve AK Parti, 3 Kasım 2019’daki milletvekili seçimlerinde ittifak kuracaklardır. Eğer ittifak kurulamazsa MHP kendi kadrolarıyla seçime gidecektir. Cumhurbaşkanlığı seçiminde ise Sn. Erdoğan her hâl-ü kârda desteklenecektir.

Şu malûmat onu göstermektedir ki 3 Kasım 2019 akşamındaki netice bu günden bellidir. İnşallah bir elem-keder olmadıkça Türkiye, 4 Kasım 2019 Sabahı Recep Tayyip Erdoğan’la “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi”ne geçecektir. Başbakanlık olmayacak, Cumhurbaşkanı işinin ehli herhangi bir insanı alıp bakan olarak tayin edebilecek, meclis kanun ve denetleme yaparak daha hızlı ve verimli çalışacaktır.

Devlet Bey, dünkü grup toplantısında “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Etme Sistemi iyice yerine otursun diye 2019’dan sonraki 5 yıl boyunca da desteğimizi devam ettireceğiz” dedi. Böylece bu kıymetli destek bugünden itibaren 7 yılı içine almaktadır. Yakın maziyi de düşünürsek 10 yıllık bir destek mevzubahistir. Bunları söylemek, bir başka partiye alabildiğine destek olmak yürek ister. Bunu ancak hiçbir diyet borcu bulunmayan, partisine, teşkilatına tam hâkim olan liderler yapabilirler. Siyasi hayatta bir grubuna, teşkilatına hâkim liderler vardır, bir de parti ve teşkilatına muhtaç hatta mahkûm genel başkanlar. Lider şahsiyetine malik olan insanlar, tek başına da kalsalar doğru düşündüğünü söylemekten ve doğru bildiğini yapmaktan geri durmazlar.

-MHP bir siyasi parti ve Devlet Bahçeli de onun genel başkanı olduğu hâlde neden Cumhurbaşkanı adayı olmuyor veya partisi aday çıkartmıyor?

Devlet Bey, devlet, millet ve istikbal için faydalı olan siyaseti yapmaktadır. Ne demek istediğimizi şöyle açıklayabiliriz:

Günü geldiğinde ortaya çıkan adaylara göre TBMM’de hangi partiden kimin Başkan seçileceği bellidir. Buna rağmen bazı muhalefet partileri aday gösterirler, o adaylar küçük bir oy alır fakat neticede güçlü olan aday başkan olur. Bazen de hiçbiri seçilemez sonu hüsranla biter. 12 Eylül 1980 Darbesinin gerekçelerinden biri TBMM’nin aylar boyu tur üstüne tur yapılmasına rağmen Başkanını seçememe ayıbını yaşamasıydı.

3 Kasım 2019’da bir MHP veya CHP’linin Cumhurbaşkanı seçilemeyeceği bellidir. 50+1 sebebiyle AK Parti adayının seçilebilmesi de kesin değildir. Daha bugünden türlü oyun, tezgâh ve ittifaklar kurulmakta. Seçim tarihi yaklaştığında daha da kurulacaktır. Vaziyet o ki AK Parti-MHP Cumhurbaşkanlığı aday ittifakı olmazsa Türkiye’nin 3 Kasım 2019’da Cumhurbaşkanını seçmesi zordur. O gün Cumhurbaşkanı seçilemeyince bu defa seçim turları başlayacak, belki aylar geçecek, döviz yükselecek, yatırımlar duracak, yabancı sermaye gelmeyecek, borsa çökecek ve ülke kargaşaya sürüklenerek kazanılmışlar önemli ölçüde kaybedilecektir. Bu, 15 Temmuz’da devleti kuşatıp ülkeyi işgal etmek isteyenlerin arayıp da bulamadığı bir manzaradır. 12 Eylül öncesinde sokak eylemleriyle bir algı operasyonu tertiplenmiş ve ordu, toplum için kurtarıcı olarak gösterilmişti. Bahsettiğimiz hadise -Allah muhafaza- hakikat olup da turlar bıktırma noktasına gelince bu defa da yabancı güçler kurtarıcı olarak algılatılır.

Devlet Bey ve Tayyip Bey’le birlikte diğer bazı aklıselim sahibi vatanperver siyaset ve devlet adamları da bunu görmekteler. Bu sebeple Devlet Bahçeli’nin verdiği bu destek fânileri aşan bir vatan borcudur. Milletvekilli seçimlerinde de Cumhur İttifakı iyi olur. Zira 2019 Genel Seçimleriyle birlikte milletvekili sayısı 50 vekil artarak 600 olacaktır. AK Parti’nin çıkartacağı milletvekilleri ve AK Parti listeleriyle garanti altına alınmış yüksek sayılı MHP milletvekilleri toplamı 12 Eylül’ün mevcut ve yamalı anayasasını kökten değiştirerek sivil, yerli ve millî bir anayasa yapmalılar. Mahalli seçimlerde bile iki partinin de kazanacağı kısmi bir dayanışma mümkündür. İki sayın lider, herhalde bugün bunların hepsini çok tafsilatlı şekilde görüşeceklerdir.

Bu denli hayati bir desteği göremeyip Devlet Bahçeli için olur-olmaz laflar edenler, politika girdabını aşamayanlardır. Onların ufukları ileriyi görmeye elverişli değil. Devlet Bey, “ben değil, fikrim iktidar olsun” diyor ve fakat bu lisanı hâli bazıları anlamıyorlar. Bugün milliyetçilik adına yapılmayan ne vardır? Kaldı ki “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi”, Devlet Bahçeli’nin teklifidir. 16 Nisan 2017 Referandumundan önce Sn. Erdoğan ve AK Parti, “Başkanlık Sistemi” diyordu. Hadise, kilitlenmek üzereydi ki bu noktada MHP genel başkanı devreye girdi ve Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ni teklif etti. İki partinin dayanışmasıyla anayasa değişikliği yapılarak referandum fiilî ittifakla kazanıldı. Sn. Bahçeli, bugün aynı zamanda fikrine sahip çıkmaktadır.

.DEVLET BAHÇELİ

2018-01-09 02:00:00

A -

A +

MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli, dün basın mensuplarıyla yaptığı sohbet toplantısında bir kere daha ismine yakışır bir tarz ve üslupta konuştu.

İleride bugünler üzerine tarih kitabı yazacakların Sn. Bahçeli’nin devlet hayatındaki meşakkatli günlerde nasıl da büyük fedakârlık ve feragatler ortaya koyduğunu takdirle bahsedeceklerini tahmin ediyoruz.

Ayrı bir siyasi partinin genel başkanı olduğu hâlde gerektiğinde siyaseti de menfaati de bir kenara bırakıp Türkiye’nin bekasına, birliğine, dirliğine, değerlerine ve istiklaline mutlak öncelik vermesi herkesin göstereceği bir fazilet değildir.

Devlet Bey, gayet sarih bir şekilde 3 Kasım 2019’da MHP’nin Cumhurbaşkanı adayı göstermeyeceğini ve kendisinin de aday olmayacağını bugünden haber verdi. Bunu söyleyen Sn. genel başkan, aralarından ayrılan birkaç ismin de dâhil olmasıyla partisine dönük bir rakip parti çıkışının farkındadır. Buna rağmen böyle konuşabilmekte. Demek oluyor ki Devlet Bahçeli, partisinden de dava arkadaşlarından da emindir. Devlet Bey’in dediği mealen ifade edilirse Türkiye’nin birlik ve dirliğini muhafaza etmek ve içeride kaos çıkmaması ve dışarıdaki ateşin ülkemize de sirayet etmemesi için ayrıca aday olup bölünme ve zaafiyete sebebiyet vermemek maksadıyla aday olmamaktadır.

Sn. Bahçeli, geçtiğimiz aylarda siyasete “Cumhur İttifakı” diye bir kavramı kazandırmıştı. Bu konu, hem MHP ve AK Parti’nin ve hem de her iki genel başkanın gündemindedir. Hayat bulması partiler kanunu, seçim kanunu ve uyum kanunlarıyla mümkün olacaktır. Ve herhâlde olacaktır. İşaret ettiği bir mevzu daha oldu. Doğrusunu söylemek lazımsa bu mevzu, gündemden düşmüştü. Devlet Bey, bütün bu fikir tavır ve desteklerini iki zemine oturtmaktadır. Biri istikrar odaklı olup yukarıda sıraladığımız vakıalar ve diğeri de ‘Yenikapı Ruhu’dur. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsünden sonra AK Parti, CHP ve MHP genel başkanları ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan İstanbul Yenikapı’daki devasa mitingde bir araya gelmiş ve Türkiye’nin âli menfaatlerinin her şeyin üstünde olduğuna dair mutabık kalmışlardı.

MHP genel başkanı buna atıfta bulunmaktadır. Şu da bir gerçek ki darbe teşebbüsü ve Yenikapı Ruhu, AK Parti ve MHP’yi birbirine daha çok yaklaştırmıştır.

Devlet Bey, ayrıca 2019’da yeni Hükûmet kurulurken pazarlık yapmayacaklarını da söyledi. Küçük hesaplar peşinde olmadıklarına işaret etmekte. Abdullah Gül ile alakalı olarak “Abdullah Gül’ün böyle bir süreçte ben adayım diye ortaya çıkması izah edilir bir durum değildir” demesi de doğrudur ve dostça bir ikazdır. Ayrıca Sn. Gül’ün şunun bunun telkinine kapılmamasını tavsiyesi de yerindedir.

Kısacası, yarınki tarihçilere bırakmadan bugünden diyelim ki:

-Sn. Devlet Bahçeli, bir Türkiye sevdalısıdır. Devlete, millete ve milletin dinî ve millî değerlerine âşıktır. Bunlar uğruna yapmayacağı fedakârlık yoktur. Bunu yaparken de kim ne demiş diye dönüp bakmayan bir ciddiyet ve sözünün eri olan bir haysiyettir.

Bu devlet, bu devletin başındaki sultanların icap ettiğinde öz evlatlarını feda etmesiyle bin yıldır yaşamaktadır.

Feragat ve fedakârlık olmazsa olmaz millî hasletlerimizdir. Örfe riayet ve ülü’l emre itaat bu Büyük Milleti, zamanın derinliklerinden taşıyıp getirmiştir.

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “Birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilahi vardır” buyurmaktalar.

Devlet Bahçeli, Şanlı Peygamberinin yüce buyruğuna baş kesmektedir.

.KEFENLERİ KAR OLDU!

2018-01-08 02:00:00

A -

A +

5’li yaşlarımda olmalıydım; merhum babam, dostlarıyla konuşurken "Sarıkamış" diye bir yerden bahsediyorlardı. Bu kelime nedense hafızama nakşoldu kaldı. Sonraki yıllarda "Sarıkamış" dendiğinde gözümde uzamış sarı kamışların doldurduğu sazlı bir dere canlanırken bir gün gelip de hayalimdeki Sarıkamış’la hakikat ikliminde buluşacağımı o zaman düşünmem elbette mümkün olamazdı.

Üniversite içi ve önündeki anarşiye rağmen İstanbul Hukuk Fakültesi’nden mezun olabilince hemen askerliğe müracaat ettim. Polatlı Topçu ve Füze Okulu’nda asker elbisesini giydiğimde takvimler, 3 Mart 1975’i gösteriyordu. 4 aylık bir eğitimden sonra diplomamızı alarak yedek subay olmuştuk. Sıra kur’a çekmeye gelmişti. Yüzlerce yedek subay, heyecanla ellerini torbaya daldırıyorlardı. Sıra bana geldiğinde kur’ayı çektim; kâğıtta "Sarıkamış" yazıyordu. Gülerek yerime koşuyordum ki kur’ayı çektiren subay hayretini gizleyemedi. Dediği bugün bile kelimesi kelimesine aklımdadır:

-Hem Sarıkamış, hem gülüyorsun?!

Döndüm ve aynen şöyle dedim:

-Sarıkamış, bu vatanın bir parçası değil mi?

9. Tümen, 9. Topçu Alayı Uçaksavar Bölüğü’nden teğmen rütbesiyle terhis olduğumda 2 Eylül 1976’ydı. Bir yılı aşkın bir süre 2 bin 100 metre yükseklikte o çocukluk hayalimdeki Sarıkamış’taydım. En az 8 ay bütün çevre, gözün gördüğü her yer, karlarla kaplı ve bembeyazdı. Toprak hasretini orada yaşadım. Karşımızda kefene sarılmış bir şehidi hatırlatan Allahuekber Dağları, bütün heybetiyle yükseliyor, ova kaymak tutmuş bir engin kâse gibi uzayıp gidiyordu. İki kalın yün çorap ve iki kalın eldiven giymek zorunda kalıyorduk. Çarşamba akşamlarıysa postallarımıza geçirdiğimiz hedik’lerle ormanlık bölgeye gece tatbikatına gidiyor, bahar gelince de 2 bin 300 metre yükseklikte tatbikata çıkıyorduk. Bugün dahi o günkü askerlerimizden bizi arayanlar vardır.

Tarihe şahitlik adına söylemeliyim ki o günkü Sarıkamış’ta bile çok zor, çok çetin bir askerlik yaptık. Bunda toplum psikolojisinin derin etkisi olduğu kanaatindeyim. Önce 1293/1877 Türk Rus Harbi’ni yaşamış, 5 asırlık vatan Rumeli’yi ve Kuzeydoğu Anadolu’yu yitirmiştik. Onu I. Dünya Harbi, Sarıkamış ve Çanakkale kayıpları takip etti. I. Dünya Harbi’ndeki 1 milyon kaybımızın en az üçte biri bu iki cephededir. 22 Aralık 1914 ve 5 Ocak 1915 tarihleri arasında cereyan eden "Sarıkamış Muhasara ve Meydan Muharebesi", 3. Ordu’nun 1 buçuk aylık bir çabaya rağmen Moskof’u püskürtememesi yüzünden başlamış ve fakat korkunç kar ve kışın da varlığıyla savaş kaybedilmiş, Allahuekber Dağları'ndaki ana kuzusu Mehmetcikler "Allah Allah" diyerek bir daha uyanmamak üzere derin uykulara dalmış, karları kefen olmuştur. Bu facianın ardından II. Cihan Harbi gelmişti. Kanlı diktatör Stalin, Kars, Ardahan ve Boğazları istemişti. Bu tehlike ve hava askerlik günlerimizde hâlâ kendini hissettiriyordu. 9. Tümen’in varlık sebebi, bir Rus istilasında düşmana set çekmek, geçit vermemekti. ‘70’li yıllar, komünist tehlikenin tehditler yağdırdığı zamanlardı. Sarıkamış, o gün de bir cepheydi.

Sarıkamış şehid ve gazileri için yakılmış yürek paralayıcı ağıtlar, doğrudan insanın yüreğine dokunur, gözlerinden yaşlar akıtır. Bir ananın 5 aslan evlâdını birden Sarıkamış’ta şehid vermesi her şeyi anlatmaya yetmez mi?

Biz, terhis olduktan sonra da askerlik yaptığımız yeri unutmadık.

Kendisi mütevazı, ismi şanlı bir ilçemiz olan Sarıkamış, uzunca seneler boyu sohbetlerde yoktu. O’nu geniş kitleler önünde yeniden gündeme taşıyan Sarıkamışlı Prof. Dr. Bingür Sönmez oldu. TV programları yaptı, kitaplar yazdı, Sarıkamış Harekâtı’nın yıl dönümünde bölgeye geziler düzenledi. Bingür Hoca’nın dâvetlerine çok kere iştirak ettim. Görüp yaşadıklarımı yazdım ve ekranlarda anlattım. Bir gidişimizde Cıbıl Tepe’ye Türkiye’nin en uzun gönderli bayrağını diktik. Tepenin adını "Bayrak Tepe" diye yazdım öylece resmîleşti. Ayrıca Allahuekber Dağları'na çıktık. Şehid ve gazilerimize oradan dualar okuduk. O günleri tahayyül ettik. Şimdi artık bu mes’ele devlete ve millete mal oldu. Bakanlar ve binlerce vatandaş Sarıkamış Yürüyüşü’ne katılmakta, TV’ler o yürüyüşü naklen vermekte.

Birkaç yıl öncesine dek Kut’ül Amare diye bir hadise bilinmiyordu. Sarıkamış karlar altında, Kut’ul Amare kumlar altında kalmıştı. İki yıl kadar evvel O’ndan hem bu sütunda uzun-uzadıya bahsettik ve hem de ekranlarda anlattık. Kut, hezimete uğramış İngiliz alınmasın diye nisyana terk edilmiş bir zaferimizdi. TRT, Kut’ül Amare’yi film yaptı. İnşallah Diriliş-Ertuğrul ve Payitaht-Abdülhamid dizilerindeki başarı tekrarlanır, hatta onları geçer. Payitaht’ın cuma günkü bölümü zirve yaptı.

Sarıkamış Harekâtı da dizi yapılmalı.

Tarihî filmlerimiz önce dizi sonra sinema filmi olmalı.

Bir ay kadar önce Ayla filmini gördüğümde bana "nasıl buldun?" diye sordular.

Cevabım şu oldu:

-Türkler, bu işi öğrenmiş.

Karlarda yatarlar şerefli-şanlı

Kimisi vurulmuş nur yüzü kanlı

Kimisi nevcivan tâze nişanlı

Boynu bükük melül gözü yoldadır

.ABD’NİN HUKUKLA İMTİHANI!

2018-01-05 02:00:00

A -

A +

“İran Azerisi ve Türk iş adamı” diye bilinen, aileden zengin Rıza Sarraf, meçhul bir sebeple gittiği veya götürüldüğü Amerika’da 19 Mart 2016’da gözaltına alındıktan sonra çıkartıldığı mahkemece tutuklandı. Kendisine İran’a yönelik yaptırımları delme, banka dolandırıcılığı, kara para aklama gibi toplam cezası 55 yılı bulan 7 ayrı suç isnat edilmekteydi…

Halk Bank Genel Müdür Yardımcısı Mehmet Hakan Atilla ise işi ile alâkalı olarak gittiği Amerika’dan yurda dönerken 27 Mart 2017’de New York’taki JFK hava limanında gözaltına alınıp tutuklandı.

Türkiye’nin baskın kamuoyu, Rıza Sarraf’ın tutuklanmasını bir FETÖ oyunu olarak gördü. 17/25 Aralık Yargı Darbesi’nin punduna getirilerek ve Amerika’nın adalet hissini kaşıyarak bu yolla yeniden başlatmışlardı. Hakan Atilla’nın dâvâya dâhil edilmesi de 17/25 Aralık’ın Amerika ayağının bir oyunuydu. Böylece O’nun şahsında Türk Hükûmetinden intikam alınmak istenmekteydi. Bankacı bürokratın ilk duruşmada tahliye edileceği gibi bir düşünce vardı. Soruşturma ve yargılama Rıza Sarraf üzerinden gitmekteydi. Sürecin adı “Zarraf Dâvâsı”ydı. “Zarraf, Amerika’ya karşı denmekteydi.

Hâdise böyle seyrederken Türk tarafı, mahkeme yargıcı Richard Berman’ın cemaziyyel evvelini ortaya çıkarttı. Bu kimse, bir FETÖ yapılanması tarafından 8-9 Mayıs 2014 tarihinde bir toplantıya moderatör olarak çağrılmış, yedirilmiş içirilmiş ve uğurlanmıştı. Kaldığı otelin gecelik faturasının kabarıklığı şaşırtmaktadır.

Türk tarafı ayrıca FETÖ firarisi eski komiser yardımcısı Hüseyin Korkmaz’ın mahkemeye çalıntı deliller sunduğunu da isbatlamıştı.

Esas isim Rıza Sarraf ve ikinci derecede Hakan Atilla olduğu halde dâvâ iddia, müdafaa, çapraz sorgulama şeklinde kendi usulü içinde giderken Rıza Sarraf, inanılması zor bir iş yaparak 26 Ekim 2017 günü hakkındaki bütün suçlamaları kabul ederek savcılıkla iş birliğine girişti. Bunun üzerine bu kimse o ândan itibaren Hakan Atilla dâvâsının aleyhte konuşan şahidi oldu. Suçlamalar ve 55 yıl unutulmuştu.

22 Kasım’da başlayan duruşmayla artık “Atilla Amerika’ya karşı”ydı.

Amerikan muhakeme sistemine göre dâvâyı önce jüri görecekti. 3 Ocak 2018 Günü New York’taki mahkemede 12 kişilik jüri hey’eti toplanıp iddia ve müdafaaları dinledi ve Hakan Atilla’yı aleyhindeki 6 müsned suçun 5’inden suçlu buldu. 11 Nisan günü Richard Berman başkanlığındaki mahkeme, iddia ve müdafaayı dinleyip jüri mütalaasını da değerlendirdikten sonra hükmünü verecek. Sanığın, hükmü temyiz etme hakkı vardır.

Verilere dikkatle bakıldığında görülecektir ki dâvâların her ikisi de Gezi İsyanı, 17/25 Yargı Darbesi ve 15 Temmuz Cunta Darbe teşebbüslerinin devamıdır. Jüri kararının birkaç saat gibi kısa bir zamana sığdırılması ve tam da İran’daki “Gezi Kalkışması”nın yaşandığı saatlere denk gelmesi ilginçtir

Dâvâda şeklen Amerikan adaleti görünmekteyse de esasında Amerika’da çeşitli kademelere sızmış malûm örgüt, arkadaki Karagöz oynatıcısıdır. Bunlar hasım taraftır. Mahkeme yargıcı, hasım tarafın dostu olmakla tarafsız değildir.

Dahası var:

Eski New York Güney Bölgesi Savcısı Preet Bhara, 19 Aralık günkü duruşmada mahkeme salonunun ön sırasında oturmuş duruşmayı dinliyor ve mevcudiyetiyle mahkeme hey’etine mânevi baskı yapıyordu. Zarar verici faaliyetleri sebebiyle Türkiye Devleti bu kişi hakkında dâvâ açmıştır. Yargılama devam etmektedir. O gün duruşma biter bitmez yargıç ve savcılara koşup onlarla konuşarak telkinleriyle dâvâya yön vermeye çalışmıştır.

Bitmedi:

3 Ocak günü mahkeme savcısı, eski Bankalar Yeminli Murakıbı, 17/25 Aralık firari sanığı Osman Zeki Canıtez’in hazırladığı raporu jüri hey’etine delil olarak sundu. Oysa dâvâ dosyasında böyle bir delil yoktur. Usul icabı istenildiği zaman delil verilemez, şahit dinletilemez.

Yine bitmedi:

Türkiye’den resmî evrakları çalıp New York’taki mahkemeye götüren firari eski komiser yardımcısı Hüseyin Korkmaz, mahkemedeki çapraz sorgulamada FBI/Federal Soruşturma Bürosu’ndan 50 bin dolar aldığını ve ikamet ettiği evin kirasının da savcılık tarafından ödendiğini ikrar etmek zorunda kalmıştır.

Diğer taraftan “buradan çıkmak için her yalanı söylerim!” diyen bir Rıza Sarraf’ın dediklerinin doğru kabul edilmesi hukuk mantığına aykırıdır. Rıza Sarraf şayet akıl hastası değilse malzeme olarak kullanılmış ve Hakan Atilla aleyhine de konuşturulmuştur. Yargılanan ve ceza verilmek istene, sanığın şahsında Türkiye’dir.

11 Nisan’a çok zaman vardır.

Ankara, hem duruşma için ve hem de temyiz için savunma avukatlarını çok iyi çalıştırmalıdır.

Halk Bankası, hakkında hiçbir dâvâ açılmamıştır. Genel md, bahsedilen iddiaları, çalıştığı bankada yapmadıysa nasıl gerçekleştirmiş olabilir? Bankanın dâvâya dâhil edilmemiş olması sanığın suçsuzluğunu gösterir. Delil getiren bir kişi, FBI’dan para aldığını itiraf etmiş diğeri de daha evvel mahkemeye vermemiş olduğu raporu delil iddiasıyla jüriye vermiştir. Hâkimin taraf olduğu apaçık ortadadır. FETÖ’cülerin bu 12 jüri üyesini türlü imkânlarla yanlarına çekme ihtimali göz ardı edilemez. Hukukçu olmadıkları hâlde 12’sinin birden aynı görüşte birleşmeleri dikkat çekicidir.

Türk tarafı bunları yapmalı ve fakat ABD adalet bakanlığı da FETÖ dostu Richard Berman’ı bu dâvâdan alıp hukuk sorumluluğu taşıyan ve ne yaptığını bilen bir hâkimi yerine vermelidir. Şu vaziyet ve bu mahkeme hey’eti, âdil bir karar vaad etmiyor.

Ne Rıza Sarraf hakkında.

Ne Hakan Atilla hakkında.

55 yıl ve 7 suç bir ânda nasıl yok sayılır?

Cihan Devleti, adaleti saygı uyandıran devlettir.

Karşımızda ise adalet değil, politika ve menfaat ilişkileri var.

.İSRAİL İÇİN ÇEVRE TEMİZLİĞİ

2018-01-04 02:00:00

A -

A +

Şu günlerde iki olay birbirine eş zamanlı gitmekte; biri İran’daki sokak gösterileri diğeri de İsrail’in Kudüs’ün tamamını mülkiyetine geçirme fütursuzluğu.

ABD Devlet Başkanı Donald Trump, 6 Aralık 2017’de “Kudüs, İsrail’in başkentidir, sefaretimizi oraya taşıyacağız!’’ diye karar alınca İİT/İslâm İşbirliği Teşkilatı Dönem Başkanı BTC/ Büyük Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, İİT/İslâm İşbirliği Teşkilâtını İstanbul’da olağanüstü toplantıya çağırdı. 13 Aralık’ta bir araya gelen üye devletlerin oy birliğiyle aldıkları karar Sonuç Beyannamesi’yle bütün dünyaya ilân edildi.

1-Filistin müstakil bir devlettir.

2-Doğu Kudüs, Filistin’in başşehridir.

Hemen ardından da BM toplantıya davet edildi. BM Genel Kurulu ve BMGK’nın her ikisinde de Trump’ın emri vakisi reddedilerek hükümsüz sayıldı. İİT’nin aldığı karar, aslında 1988 tarihli BM kararının da teyidi olmaktaydı. İsrail, 1967’de Mısır’la savaşa tutuşmuş, Haçlı destekli İsrail ordusu, 6 gün içinde Mısır ordusunu yenmiş ve galip taraf, işgal yoluyla topraklarını birkaç kat daha genişletmişti. Kudüs-i şerif de o işgal edilen yerlerden biridir. İşgalci devlet, buna rağmen “BM’nin '67 Hudutlarına çekil!’’ yönündeki hiçbir kararına aldırış etmeyerek Kudüs ve Batı Şeria’ya Yahudi yerleşimciler iskân etmeye devam etti ve etmekte.

D. J. Trump’ın aynı zamanda kendini içerideki zor vaziyetten de kurtarmaya dönük bu bir taş ve bir kaç kuş politik kurnazlığıyla Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanıyıp Amerikan büyükelçiliğini de oraya taşıyacaklarına dair verdiği haber, bu hicranlı hikâyenin son noktasıdır.

İİT’nin böylesine cesur bir karar alabileceği pek beklenmiyordu. Ancak alındı. Bunda bir numaralı amil Türkiye’dir. Böylece dünya 2017 sonuna gelirken bir yanda İİT’nin İstanbul Zirvesi kararı vardı. Diğer tarafta da Trump’ın kararını hukuksuz ve hükümsüz sayan BM kararı.

Bu iki kararın terkip edilmesi gerekmekteydi. BM, Filistin’in bağımsız bir devlet ve Doğu Kudüs’ün de Filistin’in başşehri olduğunu, buna zıt olarak alınmış ve alınacak kararların gayrimeşru sayılarak müeyyideye bağlaması gerektiğini kabul etmeliydi.

Bu mes’ele; Filistin ve Kudüs dâvâsı tam da bu safhadaydı.

İsrail, birkaç günlük bir şaşkınlıktan sonra ancak şoktan çıkabildi. Hemen ardından da parlamento ‘’Kudüs bir bütündür ve İsrail’in de başkentidir’’ diye bir şoven ve siyon açıklaması yaptı.

Malûm devlet, bu kararı alıp Kudüs’ü bir boğa yılanının bir ceylanı yutması gibi yutarken İran’da şiddet olayları başladı. Fars halkında birçok sebeple memnuniyetsizlikler meydana gelmişti. Bunlar, kullanılması kabil memnuniyetsizliklerdi. Belli merkezlerden düğmeye basıldı ve yığınlar sokaklarda protestolara başladılar.

İran’daki gösterilerin okunması şudur:

Bu şiddet olayları, ‘’Büyük İsrail’’ için yapılan çevre temizliği hamlelerinden biridir. Niyet, İsrail’in Nil’den Fırat’a kadar genişlemesinin önünde duracak her devleti silmek veya zararsız hâle getirmektir. Bir nükleer yalanla Irak işgal edildi, İsrail’i tehdit eden Saddam asıldı, ülkesi perişan duruma düşürüldü. Mevzubahis devlet bugün bölgesindeki muhtar idareye bile Türkiye’nin desteğiyle karşı durabilmiştir. İsrail’in komşusu Suriye ise Arap Baharı efsunuyla mahvedildi. Beri tarafta ise Mısır’da darbe yapılarak, Suudi Arabistan’a ise gözdağı verilerek İsrail’e dost yapıldılar.

Ancak, İran, İsrail için en büyük tehlikelerden biriydi.

Gezi İsyanı ve 17/25 Aralık Adliye Darbe Teşebbüsü ve 15 Temmuz Cunta Darbe Teşebbüsü Türkiye’de muvaffak olamamıştı. Ama Astana ve İstanbul İİT zirvelerinde imzası olan düşman İran’da olabilirdi. Bu noktada Washington’un menfaatleriyle Tel Aviv’in menfaatleri tam örtüştü. 40 yıl sonra yeniden inşa edilecek laik bir İran devleti, diyet karşılığı olarak kurulacağından bir Lozan Masasıyla İsrail için tehlike olmaktan çıkardı. Göstericilerden bazıları, ‘’İran İslâm Cumhuriyetine hayır! İran Cumhuriyeti istiyoruz!’’ diye bağırmaktalar. Hâlbuki bu insanlar iş ve aş için sokağa dökülmüşlerdi. Haçlı dünyası, etikette olsun “İslâm Cumhuriyeti’’ sözüne tahammül edemiyor.

Tahran, hayalleri bırakıp gerçeğe ve aklı selime dönmelidir:

Gençleri işsiz, vatandaşı aşsızken İran’ın Yemen’de, Lübnan’da, Suriye’de olması, bölgeye Şii ideolojisi ihraç etmeyi ayakta kalma sebebi olarak görmesi yanlıştır. Silaha dökülen o paralar, ülkeye harcansa bu hoşnutsuz kitle oluşmayacaktı.

İran, meçhule doğru gidiyor.

Kudüs yutulmakta.

Tek ümit Türkiye’dir.

Türkiye, teyakkuzda olmalı, “namusum’’ dediği Kudüs’ten taviz vermemelidir.

Nihâi hedef, Büyük Türkiye Cumhuriyeti’dir.

.BEDEL ÖDETME

2018-01-03 02:00:00

A -

A +

Komşumuz İran, çok sıkıntılı günler içinde. Ülke, sokak gösterileriyle sarsılmakta. Ölü, yaralı ve nezarete alınan eylemci sayısı sürekli artıyor. Bir önceki yılın sonlarında Meşhed şehrinde başlayıp giderek kızışan bu kitlevî eylemlerin birçok sebebi var:

-Yüksek faiz vaadiyle para topladıktan sonra batan banka ve finans kurumları yüzünden meydana gelen mağdurlar.

-İşsizlikten istikbal ümidini yitirmiş gençler.

-Devletten destek alırken bu desteği kaybeden nüfus.

-Ekonomik sıkıntılar içinde bunalmış dar gelirliler.

-Yolsuzluklar.

İran, 80 milyondur. Yaş ortalaması 30’u bulmayan genç bir memlekettir. Enflasyon yüzde 9 ve işsiz sayısı yüzde 13’tür. Ne yazık ki bu İran’da gelirler arasında uçurumlar hasıl olmuştur. Komşu devlet, bugün bir memleket için görülebilecek en kötü manzaralardan biri olan çok zenginler ve çok fakirler ülkesidir. Yoksulluk sınırı, bin dolar iken büyük halk kesimleri, bu sınırın çok altındadır. Seçmen, ılımlı bir isim olan Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani’yi ekonomik iyileştirme ve yabancı yatırımcı çekme vaadlerine inanarak ikinci kere seçmişti. O vaadler, hayata geçmedi. Bu da İran halkında giderek artan bir hayal kırıklığına yol açtı.

Bütün bunlar da tabiatıyla gayrı memnun kitleyi çoğalttı.

-Siyasete güven geriledi.

-Fırsatını bulan yetişkin genç, dışarıya gitti ve gitmekte.

İçeride böylesi ağır sıkıntılar yaşanırken Tahran, büyük yanlışlara imza attı. Vatandaşı yoksul, genci ümitsiz ve yarını alaca karanlık bir devletin lrak, Suriye ve Lübnan’da başaktörlük yapma politikası gütmesi, Yemen’de Husiler’i kullanarak Suudi Arabistan’la sürekli çekişip durması ve Basra, İskenderun ve Aden Körfezleri arasını Şii alana çevirme ideolojik ihtirası, O’nu bugünlere ve bu şartlara sürükledi. Bu yüzden hadise sadece iktisadi değildir.

Ancak şöyle bir gerçek de var. Bugünkü müesses nizam, fikren 1979 devriminden beslenmektedir. Şia ideolojik yayılma hareketi gibi sebepler, o besleyici yapıyı ayakta tutma gibi bir mecburiyetten ileri gelmektedir. Halbuki 1979’dan bu yana köprülerin altından çok sular akmış, nesiller, çok değişmiştir. Buna rağmen Hasan Ruhani de resmî ideolojiyi karşısına alamamıştır.

Humeyni’den sonra ABD ve İsrail, İran’ın hayati düşmanıdır. Bugün İran karşısında ABD-İsrail-Suudi Arabistan üçlüsü bulunmaktadır. ABD içinde ise devrimden sonra buraya kaçmış bir seküler İranlı nüfus vardır. Devrik Şah Rıza Pehlevi’nin oğlu Rıza Pehlevi de Amerika’dadır. Sosyal medya üzerinden eylemcilere destek vermektedir. Moskova, sokak gösterileri başlar başlamaz "bu İran’ın iç mes’elesidir; dışarıdan müdahale kabul edilemez" diyerek tavrını koymuştur. Ankara da aynı tavırdadır.

Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani "halkın taleplerini ifade etme hakkı vardır" derken İran dinî rehberi Ali Hamaney, "dış güçler, para, silah ve ajanlarıyla İran’da isyan çıkartmak istiyorlar!" dedi.

Washington açısından, İran sadece kıdemli bir düşman değildir. Aynı zamanda ABD’yi dışlayarak yapılan Astana Zirvesindeki imzalardan biridir. Astana Zirvesi, İstanbul İİT Zirvesi ve BM’nin Kudüs Kararı. Bunlar, mağlup çevrelerde hesap sorma ve bedel ödetme içgüdüsünü uyandırmıştır.

İran kaynıyor.

Üstelik eylemcilerin başı da yok.

Başsız kitle serseri mayın gibidir.

Bu yangınla İran değişime zorlanabilir.

Humeyni, uçakla Paris’ten Tahran’a gelmişti.

Şahın oğlu da Washington’dan gelebilir.

FETÖ de Pensilvanya’dan gelecekti...

Komşuda yangın var.

Evimize kıvılcımlar düşebilir.

Tedbirde kusur edilmesin...

.2018 HAZIRLIK, 2019 HASAD YILI

2018-01-02 02:00:00

A -

A +

E-Muhtıra sonrası 28 Nisan 2007, yerli ve cesur duruş adına bir dönüm noktasıdır. Bu yeni dönem, aslında bir asırdır susmuş bir saatin ilk tik-taklarıydı. Ancak iyi saatte olsunlar, kendilerine rağmen işbaşında olan kadrolara tahammül edemiyordu. Bu sebeple 2013'ün 28 Mayısında bir aya yakın süren Gezi İsyanı'nı tertiplediler. Ünlü yabancı tv'ler daha isyan başlamadan evvel muhabirlerini İstanbul'a yollamış, naklen yayın araçları kiralayarak Taksim'de pusuya yatmışlardı. İsyanla ülkenin birçok ili ateşe verildi ama bastırıldı.

Türkiye'nin ve Türkiye liderliğinde ümmetin uyanışından ürkenler, bu defa 2013 yılı 17/25 Aralık'ında Adliye Darbesini devreye soktular. Rüşvet iddiasını paravan yapmışlardı. Bu hain teşebbüs de bastırıldı.

2014, bir önceki yılın iç ve dış rüzgârlarıyla hayli dalgalandı. 2015 seçim yılıydı. 7 Haziran 2015'te Genel Seçimler yapıldı. AK Parti yüzde 41'leri yakalasa da tek başına iktidar olamıyordu. Aylar koalisyon tartışmalarıyla harcandı. Nihayet 1 Kasım 2015'te seçimler yeniledi. İktidar, seçimden yüzde 50'ye yakın bir oyla zaferle çıktı.

Bu arada Suriye'de iç harp devam ediyor, hudutlarımızdan saldırıya uğruyorduk. DEAŞ diye bir vekâlet savaşçısı örgüt dehşet saçıyordu. Bölücü örgüt daha da azmış, Suriye üzerinden Büyük Kürdistan hayalleri görüyordu. Bir de üstüne üstlük Rus uçağının düşürülmesi hadisesi yaşadık.

Gezi isyanı, 17/25 Aralık başarısız olmuştu.

PKK ve DEAŞ bekleneni yapamamıştı.

Türkiye, bütün tahriklere rağmen Suriye'de sıcak savaşa girmemiş, Esad'ı, gidip Şam'daki sarayında vurma oyununa gelmemişti. Rus uçağının düşürülme tezgâhıyla Türk-Rus Harbi yani 1293/1877 korkunç faciası tekrar etmemişti.

Bunlarla netice alamayınca bu defa 15 Temmuz'u 16Temmuz'a bağlayan gece FETÖ örgütü eliyle Haçlı destekli olarak tanklı, toplu, jetli, füzeli bir Cunta Darbesi'ne teşebbüs ettiler. İsmi malum ve meşhur olan yabancı istihbarat teşkilatları FETÖ hainleriyle aylar süren çalışmalar yapmıştı.

Bu da boşa çıktı.

Millet, darbeci hainler karşısında Sultan Abdülaziz'e, Sultan Abdülhamid'e Adnan Menderes'e, Necmettin Erbakan'a sahip çıkamamıştı. Bu defa Recep Tayyip Erdoğan'ı onlara vermedi. Osmanlı Sultanları da Bedir Yiğitleri gibi korku hissine yabancıdır. Müşahede ve kanaatimiz o ki Cumhurbaşkanı Erdoğan da bu yüksek hasletten nasipdardır. O gece Muğla'dan Yeşilköy'e uçtu ve milletiyle kucaklaşma cesaretini gösterdi.

En sonunda New York'taki Sarraf Tiyatrosuna bel bağlamışlardı; o da çöktü.

Bütün bu şer hareketlere rağmen kalkınmalar durmadı. Yollar, köprüler açılmaya devam etti. Borsa gerilemedi. Dış ve iç gezilerle ziyaretçi gelişleri hız kesmedi. Olağanüstü yatırımlar sıradanlaştı. Turist sayısı artmayı sürdürdü. Millî Savunma Sanayimiz tarih yazdı. Rusya ile ilişkiler hiç olmadığı kadar düzeldi. İİT, ilk defa bir iş yaptı ama tam yaptı. İİT Dönem Başkanı Sn. Erdoğan'ın dâvetiyle İstanbul'da toplanan Müslüman ülkeler, Filistin'i devlet, Doğu Kudüs'ü de Filistin'in başkenti olarak tanıdılar. Dahası hemen ardından toplanan BM, ABD ve izindeki gûya birkaç devlete rağmen İİT'nin kararını tescil etti.

2017 itibariyle manzara şudur:

BİST, yılı zirvelerin zirvesi bir yerde kapatmıştır.

İstanbul Boğazı'nda 3 asma köprü vardır.

Marmaray, Asya ve Avrupa'yı Boğaz'ın altından birleştirmiştir.

Avrasya Tüneli ile iki kıta bir kere daha kavuşmuştur.

Türkiye'nin İslâm âlemi ve dünyada itibarı gıpta edilen bir mevkidedir.

ABD, zirve oyunbazlığından vazgeçmeye mecbur kalmıştır.

Yabancı sermaye, yatırım ve turist akışı devam etmektedir.

Neredeyse her vatandaş ev sahibi olabilmektedir.

3. Hava Limanı, 3 katlı Tünel, yerli otomobil gibi yatırımlar işe başlamak için gün saymaktadır.

Kısacası; şer güçler, Türkiye'nin yolunu kesememiş ve ümmetin ümidini söndürememişlerdir. Ne var ki o şer güçler, her vesileyi kullanmaktalar. Son tutunmak istedikleri 15 Temmuz Sivillerini Koruma Kararnamesidir. Evet, 121. maddede süre tayini olması, ağızlara sakız vermemek itibariyle iyi olurdu ama bu, telafisi her zaman mümkün bir husustur. Kaldı ki niyetin ne olduğu da açık sarihtir. Buna rağmen birtakım üst seviyede devlet hizmeti vermiş AK Partililerin bunu sosyal medya yoluyla tenkid mevzuu yapmaları, farkında olmalılar ki bir oyuna gelmedir.

Türkiye, iki asır sonra beyaz kısrakların özlenen koşusundadır. Bu koşuyu engellemek isteyenlere alet olmak yanlışların yanlışıdır. O kadar iç ve dış gaileye rağmen şu kadar hizmet hayat buldu. Onlar olmasaydı kim bilir nerelerdeydik? Belki de 2023 hedefini en az 5 yıl önce gerçekleştirebilirdik.

2017 bir muhasebe yılı oldu.

2018 hazırlıktır.

2019 ise hasad yılı.

Hiçbir şeyi tesadüfe bırakmamak gerekir. Devlet Bahçeli gibi aklıselim sahibi bir insan ve MHP gibi "önce Türkiye" diyen bir parti varken uyum kanunları, baraj, dar bölge, Cumhur İttifakı ve benzeri konularda kılı kırk yarmalı.

.ÇATIŞMA KÜLTÜRÜ

2018-01-01 02:00:00

A -

A +

İki asra yakın bir zamandır çok sahada ve hayatın çok yerinde parçalanmışlıklar yaşadık. Bu parçalanmışlıklar devam etmektedir. Ne kadar devam edeceği, değerlerin ne zaman yerine oturacağı da belli değildir. Bu parçalanmışlıkların esası, özden kopma ve asıldan uzaklaşmadır. Mahiyetinde taklitçilik başkalarına imrenme, benzeme ve bir diğeri olma arzusu vardır.

3 Kasım 1839 Tarihli Tanzimat’tan bu yana hızlanmış bir biçimde çifte şahsiyetli olma illetine yakalanmış bulunmaktayız. Aile başka söyler, okul başka söyler, okul başka söyler cami başka söyler. Hutbe faizin haramlığını haber verir, reklam teşvikini yapar. İmam ve ilmihal kıyafetteki ölçü ve riayet şartını tebliğ eder, moda aksine özendirir. Bir çatışma kültürü içindeyiz. Bu bir buçuk asrımız o çatışma kültürünün tarihî seyridir. Aslında darbeler de bu çatışma kültüründe dayatmacı zorbalığın adıdır. Haçlı dünyasının ona hayran bağlıları dinine, köküne, geleneğine ait milleti âdeta döve döve o hayranı olduğu dünyaya benzetmek istemiştir. Çatışma kültürünün bugünlerde yaşanan en son örneği, müftülere de nikâh kıyma yetkisini tanımadır. Nikâh, İslami emirler içinde aileye dair terki mümkün olmayan bir şarttır. Aile bunu yerine getirirken on senelerdir dünyevi/seküler olanla, uhrevi olan arasında sıkboğaz edilmiş, mahkemeler ve hapishanelerin devreye girdiği çok görülmüştür.

İslam ilmiyle donanmış olanın idrak ve anlayışına göre insan, doğumla ölüm arasındadır. Doğumdan itibaren mezara doğru bir yürüyüş vardır. Bu dünya bir hazırlık ve imtihan yeridir. Burada yapılan ve yapılmayan her şeyin bir hesabı vardır. Ölmek yok olmak değildir. Geçen her saniye dahi insanı ölüme, mezara ve hesaba yaklaştırmaktadır. Telkinler ve dayatmalarla özendirilense bu dünyanın yaşanacak tek yer olduğudur. Ne varsa buradadır. Ötesini düşünmeye gerek yoktur. Bu aldatıcı anlayışı tüketici zekâsı menfaate dönüştürmüştür. Yılbaşına hazırlanmak ve yılbaşı gecesi bir tüketim çılgınlığında geçer. Bu çağın diğer adı tüketim ihtirasıdır. Tıpkı anne, baba gibi aile için değerlerin kutlama adı altında tüketim ekonomisinin israfına dönüşmesi gibi yılbaşları da bir hafta on gün önceden başlayarak yeme içme, seyahat ve eğlencesiyle tüketim israfına, borçlanma ve taksit sorumsuzluğuna dönüşmektedir.

Hâlbuki biz istesek de istemesek de zaman hükmünü icra etmekte. Saliseler, saatlere saatler gün ve aylara akarak yıl tamamlanmakta, yaşlar üst üste binmektedir. İşte burada bir parçalanmışlık ve çatışma kültürü daha söz konusudur. Toplum olarak bir Hicri Yeni yılı kutlamaktayız. Bir de Miladi takvimle yeni yıl gelmektedir. Birincisinde dualar, tebrikler esasken ikincisi üstelik Noel ile karışarak fanilik düşüncesini yitirmiş insan için kendini kaybetmeye kadar varmaktadır. Buna dair cami başka bir şey demekte, reklamlar başka şeye teşvik etmektedir. Hani bazı çıkmazda olanlar vardır. Bunlar, dertlerini unutmak için, uyuşturucuya sığınırlar. Bazıları için yılbaşı idraki de böyle olmaktadır. Âdeta varlığını, sonsuzluk zevkini reddederek hiçliğe kapılmaktadır.

Değişmez gerçek o ki Hicri, Miladi, Çin vs. hangi takvimle kutlanırsa kutlansın her takvim bitişiyle, bir yıl arkada bırakılmakta ve meçhul bir seneye adım atılmaktadır. Sonuçta mutlak hakikat ne ise, İlahi kudret kader olarak ne takdir etmiş ise o tecelli etmektedir.

Zamanın kıymetini bilen akıllı insanlara ne mutlu.

Zamanın kıymetini bileni zaman pişman etmez.

Eserler, o insanlarındır.

.

YERLİ OTOMOBİLİN İSMİ

2019-12-30 02:00:00

A -

A +

Cuma günü Gebze’de hem Bilişim Vâdisi’ni ve hem de yerli ve millî otomobilimizi gördük. O gün orada sadece yarım asrı aşkın bir zamandan sonra yerli otomobil imâl etmiş olma heyecanını yaşamadık. 1961’de yirmi vatanperver mühendisimizin Eskişehir’deki TCDD tesislerinde dört ay gibi kısa bir müddet zarfında imal ettikleri dört adet “Devrim Otomobili”nden bugüne intikal etmiş sapasağlam fakat tek kalmış olanını da gördük. Eski bir tanıdıkla buluşmuş gibi fotoğraf çektirdik.

Türkiye, 27 Aralık 2019’da milâdî sene tam da biterken çok heyecanlı bir ânı yaşadı. O gün Bilişim Vâdisi’nde bir fikir, bir hasret, kuvveden fiile çıktı. Bir zamandır konuşulan “yerli otomobil” taşın altına elini koyan “babayiğitlerin” TOGG-Türkiye’nin Otomobili Gelişim Grubu çatısı altında toplanması ve teşebbüsün sahibi Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın takibiyle bahsettiğimiz gün henüz adı konmamış olan yerli otomobilimiz hayatımıza girdi. Değişik modelleriyle onlar, sahnede biz salonda olduğumuz hâlde âdeta kucaklaştık.

Yerli, millî ve bizim olan otomobilimiz, cuma günü Türkiye ve dünyaya tanıtıldı. Bu tanıtımda hadise, tıpkı İstanbul Kanalı gibi bir Devlet Fikri ve Devlet Projesi olduğu için isterdik ki bütün parti liderleri de orda olsunlar. Haber, dünyanın da dikkatini çekti. Biz, sanayi inkılabı asrını kaçırmış ve otomobil yapamamıştık. Fakat şimdi otomotiv sanayii varoluşunun ikinci safhasına girmiş, yeni bir çağa adım atılmıştır. Bizim kaçırdığımız mekanik oto devridir. Şimdi ise otomobilde elektrik, elektronik ve yazılım çağına girilmekte. Buna tam kapı aralanmışken biz bu defa fırsatı yakaladık. 2022’den itibaren Gemlik’teki bir milyon m2’lik sahada yer alacak fabrikada hem de beş ayrı model yerli otomobilimizi imâl edecek ve iç ve hem de dış piyasaya satacağız. Otomobilimizin en büyük hususiyeti yakıt değil elektrikle çalışmasıdır. Bunu yapan az sayıdaki memleketten biri olmaktayız. Yılda 175 bin adet üretilecek bu otomobil ile birlikte petrole mecburiyetimiz giderek düşecek ve hazine çok ciddi tasarruflarda bulunacak, yan sanayii ile birlikte on binleri bulan yeni iş imkânları çıkacaktır.

Bu fikre de, bu otomobile de, bu teşebbüse de laf edecek olanlar ya kıskanç ya gayrı millî veya ne konuştuğunu bilmeyen kimselerdir.

Bu bir yüz akı projedir. Bugünlere kolay gelmedik. Sanayi inkılâbını kaçırdıktan sonra onu yeniden yakalama uğruna verdiğimiz mücadelede ağır bedeller ödedik. Sultan Abdülaziz Hân, o açığı deniz filoları yapıp açık denizlere çıkmak için verdi. Zira açık denizlere çıkamayan bir devlet, büyük devlet kalamaz veya olamaz. Ama bunu hayatıyla ödedi. Abdülhamid Hân, Bağdat ve Hicaz Tren Yolları başta olmak üzere demir yollarına, telgrafa, haberleşmeye, bayındırlığa ehemmiyet verdi. Ne var ki O da yerini kaybederek bedel ödedi. Cumhuriyetin hemen başında Vecihi Hürkuş adlı askerî pilot uçak yaptı, 1930’lu yıllarda çok yönlü müteşebbis Nuri Demirağ, NU-D adlı yerli uçağı neredeyse dünya markası seviyesine ulaştırdı. Fakat her ikisi de biçildi. Bakü Kahramanı Nuri Killigil Paşa, 1940’lara yerli tabanca yani silah yaptı. Fakat o da Tek Parti Zihniyeti’nin hışmına uğradı. Fabrikası kundaklandı. Çıkan yangında cesedi bile bulunamadı. Gıyabî cenaze namazı kılınıp boş tabut defnedildi. Kundaklamayı kimin yaptığı belli olmadı. Adnan Menderes, İskenderun Demirçelik, Aliağa Arıtma Tesisleri, Seydişehir Alüminyum Tesisleri gibi teşebbüsleriyle sanayileşmeye yöneldiği için hayatıyla bedel ödedi.

1961’de Devrim adlı yerli otomobil yapıldı. Darbenin başı Cemal Gürsel, 29 Ekim sabahı TBMM önünde o dört otodan birine bindi. Ancak; otomobiller, 28 Ekim akşamı Eskişehir’de kara-trene yüklenirken emniyet sebebiyle benzin depoları boşaltılmış, değişen ekipler sebebiyle depoda benzin olamadığı gözden kaçmıştı. Onun için otomobil, yüz metre kadar gittikten sonra durdu. O durunca “Cemal Aga”, aşağı indi ve o öfkeyle şunu deme gafletini gösterdi: “Batı aklıyla otomobil yaptınız, fakat Türk aklıyla benzin koymayı unuttunuz!” Ertesi gün bu söz manşetlerdeydi. Zaten devrin matbuatıyla bir kısım yarı aydın çevreler, teşebbüse karşılardı. Oysa Gürsel, o otomobilden iner inmez, hemen ikinci Devrim otomobile bindirilmiş ve gideceği Anıtkabir’e götürülmüştü. Ne var ki bu gerçek dile getirilmedi. Tabiî mes’elenin bir de başka cephesi var. O da şu: İlâhî irade, önce adam asıp, sonra otomobil yapmaya kalkışan cunta lideriyle kadrosuna bu şerefi vermemişti.

Şimdi uzun bir aradan sonra 27 Aralık 2019 günü yeniden bir fırsatı yakalamış bulunuyoruz. Bu başarı, elbette her şeyden evvel milletimizindir. Proje, her devirde yaşamalıdır. İstanbul Kanalı müteahhitleri, iktidar değiştiğinde ödeme alamayacakları şeklinde korkutulmaya kalkışıldığı için bunu hatırladık. Şu Tek Parti Zihniyeti artık arşivlerde kalmalı.

İsme gelince; Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, sanki “Devrim” veya belki de “Yeni Devrim” ismini imâ etti. Ama bizim teklifimiz farklı. Biz, “Burak” ismini teklif ediyoruz. Derinliği, mânevî tarafı da olan güzel bir kelime. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Mi’rac Bineğinin adı. Bu teklifimiz kabul görürse bir bakıma mânâ ile madde de buluşmuş olur. Üstelik Burak kelimesinin her dilde yazılışı kolaydır.

Hayırlı olsun. Emeği geçenleri tebrik ederiz.

2023 ve 2071 Yürüyüşündeyiz…

.HİLALLERİN BULUŞMASI!..

2019-12-26 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, dün hiç beklenmedik bir şekilde Tunus’taydı. Bu cevvaliyetten dolayı Türkiye’yi sevenlerin iftihar etmeleri haklarıdır. Öyle ki Tunus’a intikal ettikten sonra Türkiye ve dünya Cumhurbaşkanımızın orada olduğunu öğrendi.

Vaki Tunus hamlesiyle Libya’ya sadece Akdeniz’den değil karadan da destek olmaktayız. Tunus, Libya’nın batısındadır. Her iki devlet de OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu coğrafyası dâhilinde bulunuyor. Bu iki kardeş ülke, daha nicesi gibi düne kadar herhangi bir Anadolu şehri gibi vilayetlerimizdi. Gözyaşlarıyla ıslanmış son veda mendillerini salladığımız topraklardır.

Bilindiği gibi Libya, uzun zamandır iç harp hâlindedir. Her memlekette olduğu gibi burada da iç harp yaşanıyor olmasını, Vahşi Kapitalizm, el ovuşturarak keyifle seyrediyor. Onlar mecalsiz düşünce kendileri sahte kahraman olarak güya imdatlarına yetişmekteler.

Libya’da bir meşru ve millî bir hükûmet vardır bir de o hükûmete isyan etmiş bir terörist grup. Devlet ve Hükûmet reisi, Fayiz es Serraç’tır. “Feyiz Saraç” diye Türkçeleştirebiliriz. İsyancı teröristlerin başındaysa Halife Hafter diye bir haydut bulunmakta. Bu haydut, Vahşi Kapitalizmin kiralık maşasıdır. Rusya, ABD, Fransa, Mısır, İsrail, Suudi İdaresi ve Vahşi Kapitalizmin getir-götür ayak işlerine bakan BAE, Hafter’in ya doğrudan veya dolaylı şekilde yanındalar. Trump, Hafter’e telefon açıp “teröristlere karşı verdiğin savaş ve petrollere sahip çıktığın için sana teşekkür ederim” diyor. Trump’a göre BM’nin tanıdığı meşru bir idare, o idareyi yıkmaya çalışan isyancı haydutlara fırsat vermediği için teröristtir. Putin, buraya 2 bin Wagner adlı paralı muharip göndermiştir. Dün Sn. Erdoğan’ın açıkladığı gibi bu para muhterisi hastalıklı gözü dönmüşlerin 5 bini de Sudan’dan gelmiştir.

Anlaşılacağı gibi Libya yalnızlaştırılmıştır.

Ona bu kara gününde Türkiye sahip çıkmıştır. Libya ile yapılan hem deniz, hem asker ve silah mutabakatı bu sahip çıkmanın en açık ifadesidir. Bunlar ve aşağıda yer alacak sebeplerle Libya’ya gerektiğinde asker ve silah sevkiyatına muhalefet eden her kim olursa olsun çok ağır tarihî bir vebal yüklenmiş olur.

Saydığımız devletlerle haydut unsurlar Libya’nın meşru idaresini yıkmak için ellerinden geleni artlarına koymamaktalar. Şayet muvaffak olur da Feyiz Sarac’ı devirirlerse o zaman yaptığımız andlaşmaların hiçbir hükmü kalmayacaktır. Bunun sonucu nedir? Bunun sonucu da Akdeniz’e yabancılaşmamız demek olacaktır. Bu yüzdendir ki ve hakkı olmakla Libya meşru ve millî hükûmetini desteklemek şarttır.

İşte o şart, Sn. Cumhurbaşkanımızın bu yıldırım hamlesiyle eda edilmiştir. Bu hamle, Yıldırım Bayezıd Hân’ın düşman tarafından kuşatılmış Niğbolu Kal’asına gecenin karanlığında sızıp kale beyimiz Doğan Beye “yettim bre Doğan” diye ünlemesinden farksızdır. Tunus’a yapılan ziyaret ihanet, çemberini, Libya’nın doğusundan girip kırmaktır. Ömer Muhtar’ın çocukları, Yıldırım Bayezıd’ın çocuklarının kendileri için şafakla birlikte Tunus’a aktıklarını işittiklerinde eminiz ki Libya’da şükür secdesine varmışlardır.

Bundan dolayıdır ki Libya Başkanı Sn. Feyiz Saraç, derin bir nefes aldı ve haklı dâvâsı için konuştu:

-Teröristler, benim başşehrimi silahlarıyla döverken susanlar, benim bugün Türkiye’den silah ve askerî yardım almama karşı konuşamazlar!.

Tunus’un yeni reisi, Sn. Kays Said’dir. Anayasa hukukçusu ev sahibi Başkan, Türk hey’etini ağırlarken Cumhurbaşkanı Erdoğan’la birlikte komşu Libya’yı bütün yönleriyle masaya yatırdıklarını, Türkiye ve Libya arasında imzalanan sınır ve silah andlaşmalarının iki devletin meselesi olduğunu dile getirdi.

Türkiye ve Tunus ticari alanlar dâhil bazı andlaşmalar imzaladılar. Ancak Tunus da bundan böyle kara listeye alınmıştır. Bu vesileyle hatırlatalım ki Libya’nın İtalyan, Fas, Tunus, Cezayir’in Fransız ağır etkisinden kurtarılması gerekir. Ne var ki Avrupalı sömürgecilerden kurtulup Washington veya Moskova yahut Pekin sömürgesi olmaları çare değildir.

Çare, hilale gönül vermişlerin yeniden kenetlenmesindedir.

Libya ve Tunus Bayrakları, Türk Bayrağına çok benzer. Merhum tarihçi Yılmaz Öztuna, yıllar evvelinde Türkiye gazetesinde Tunus Bayrağını Türklerin yaptığını yazmıştı. O öyle ise Libya Bayrağı da aynısıdır. Pakistan, Türkmenistan, Azerbaycan, Libya, Tunus ve daha birçok kardeş ülkenin bayrağı bizim Bayrağımız gibi hilal ve ay güzelliğinin bir araya gelme tezahürüdür.

Tunus’taki bu buluşma, hilallerin buluşması, kardeşlerin kucaklaşmasıdır. Libya’da ve Tunus’ta yaşanan budur. O toprakları terk ederken gözyaşlarıyla ıslanmış veda mendillerini sallayanların bugün ruhları şâd olmuştur. Şüphesiz ki Niğbolu kahramanı Doğan Beyin de, korkusuz Sultan Yıldırım Bayezıd Hân’ın da…

Bu dediklerimiz, düşüncelerimizin hülasasıdır.

Okuyan-dinleyen, yazandan-konuşandan ârif ise fazla söze ne hâcet?

Dediklerimiz ve demediklerimizle siz, bizi anladınız.

Bu defa da İstanbul Kanalı’na karşı öfke nöbetine tutulanlarsa bizi imkânı yok anlayamazlar.

“Libya’da ne işimiz var?” deme gafletini gösteren ufuksuzlarsa hiç anlamazlar.

Allah, anlayışlarını artırsın…

.NEŞTER

2019-12-25 02:00:00

A -

A +

Nedir şu rüşvet iddiaları, irtikâp lafları, ağız dolusu hakaretler, mahkemelere koşmalar? Sade hayatını yaşayan vatandaş, olanları, herhâlde acıyarak seyrediyor ve “tencere dibin kara” deyimini mırıldanıyordur…

Rüşvetler, dolandırıcılıklar, hayali ihracatlar, haksız yere vergi iadesi almalar, zimmetler, haksızlıklar, adam kayırmalar ve daha neler… Çocukluğumuzdan şu güne dek bunları hep işittik. Böylesi kirlilikler, çok kere de gariban kimseler arasında değil, deve dişi adamlar, okuyup-yazmışlar, aydın etiketini kimseye bırakmayanlar ve makam sahipleri arasında oldu. Hırsın doymazlığı, nice ismi bitirdi, nice kimseyi tarihin çöplüğüne döktü.

Hep umduk ki gün gelecek, bunlar bitmese bile asgariye düşecek, dibe vuracak. Hâlbuki iktidar cinsine bakmadan hep devam etti. Bugün deniz tortuları, yine sahile vurmuş durumda. Dile gelenler, bir insanın yedi sülâlesini utandırmaya yeter töhmetlerdir.

Değer mi, o makamlar, o servetler, o gökdelenler-yerdelenler, bir utancı yarınlara miras bırakmaya değer mi?

Ayet-i kerîme “Herkesin çektiğinin kendi cezası” olduğunu haber verir. Allahü teâlâ, âdil-i mutlaktır, kuluna haksızlık yapmaz. Sevgili Peygamberimiz de -aleyhisselam- “Bir kimsenin, kendine ettiği kötülüğü cümle âlem bir araya gelse yapamaz!” diye haber vermekteler. Büyük zâtlar, “servet, şöhret ve şehvet” diye üç tehlikeye dikkat çekmişlerdir. İnsan iradesini kaybettiğinde bu anafordan biri veya fazlası insanı yutar. Hünkâr Hacı Bektaş-ı Velî Hazretlerinin bütün buyurduklarının özü belki de o üç kelimedir; “Eline, beline, diline sahip ol!”

Bugün toplumu konuşturan hazin manzarada o dergâh ulularının unutturulmasının, kuru ilahiyat bilgilerinin revaç görmesinin, terbiye ocağı, dergâh takipçisi taşıyıcı sütunların, “aklını kiraya verme” diye küçümsenmesinin… payı görülmezse daha çok dövünülür.

Geçen gün bir haber programına sahte Türk, İslâmiyet câhili bir Prof.’u çıkarmışlardı. Sanki kibirden bir kütüktü. İmam-ı Gazali gibi zirve âlimleri küçümsedi, dergâhı küçümsedi, medreseyi küçümsedi, bin yıldır bu cemiyeti yoğuran eserleri küçümsedi. Dinimizi felsefecilerin açıklaması gerektiği gibi abes ötesi bir söz sarf etti. Bu, bozuluşun öteki yüzüdür. Nitekim katılım bankalarının denetçilerinde aranacak İslâmî vasıflara dair ihtiyacın Resmî Gazete’de yer alması ise birtakım kuru akılcı kimseleri laiklik sancılarına sürüklemektedir. Bunlar savruluşun iki zıt cephesidir.

Bu millete, kötülük hiçbir zaman dağdaki çobandan, köşedeki manavdan gelmedi. Yıkımlar makam, servet ve diploma sahiplerinden geldi.

Çok para sahibi olmak, servete malik olmak, makam ve şöhret sahibi olmak, iyi insan olmak zannedildi. Hâlbuki Peygamberler Peygamberine kulak verilseydi, buyurdukları kalblere yerleşseydi netice böyle olmazdı. Peygamberimiz buyuruyorlar ki:

-İnsanoğlunun bir vâdi dolusu malı olsa, bir vâdi daha ister, sonunda gözünü bir avuç toprak doyurur.

Şöhret sahibi, servet sahibi, makam sahibi… olup da bozulmayanlar, kapılarını kale kapısı yapmayanlar, bir telefonu ikinci kere ettirmeyenler, kadının ve paranın esir alamadığı insanlar, Allah için tevazu gösteren güzel insanlar…

Takdire layık olan, bunlardır.

Onlar azaldıkça, cemiyet yörüngesinden çıkar.

.LOZAN, MONTRÖ, BOĞAZLAR VE KANAL

2019-12-24 02:00:00

A -

A +

"İstanbul Kanalı"na neden ihtiyaç duyulduğu iyi bir hazırlanmayla anlatılmalıydı. Aydınlatma olmayınca geriye sonuçsuz çekişmeler çıkmakta. Bu durum, İstanbul Havalimanı’nda da yaşanmıştı. İstanbul Kanalı’na neden ihtiyaç olduğu tarihçesi, hukuku, fiilî ve zaruri durumuyla birlikte etraflıca anlatılmamıştır. Bu olmayınca ulu-orta konuşulmaktadır. Hâlbuki dün, İstanbul Havalimanı’na muhalefet edip de iş yapmayacağını iddia edenler, bugün otoparklarında araba, park edecek yer bulunmadığını görmekteler.
Vakit geçmiş değildir. Açıklama, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmalarından ibaret kalmamalıdır. Montrö Mukavelesi ve İstanbul ve Çanakkale Boğazları var iken neden “İstanbul Kanalı”na ihtiyaç duyulduğu, iç ve dış kamuoyu ile meseleye taraf olan devletlere itiraza yer bırakmayacak şekilde izah edilmelidir.
İstanbul Kanalı’na ana muhalefet ile ondan yana olan medya ve muhalefete oy veren vatandaşlar, karşı çıkıyorsa bunu göz ardı etmemelidir. CHP’nin her ne izah getirilirse getirilsin müzmin bir muhalefet anlayışıyla yine de karşı çıkacağı görüşü doğrudur. Nitekim bu anlayış, 70 yıldan bu yana cadde, köprü, tünel, sualtı geçidi, hava meydanı… gibi her yeni teşebbüse karşı durmuş, sonunda mahcup olmuş fakat mahcubiyetini ikrar etmemiştir. Kaldı ki “yeni teşebbüs” dediğimiz bu projelerin bâzıları tâ Sultan Abdülmecid Hân zamanına kadar uzar. Dolayısıyla 1840-50’lerde düşünülen bazı ihtiyaçları bugün iktidara talip olan ana muhalefet partisinin görememesi gariptir. Ama buna rağmen bu mesele, çok iyi hazırlanarak çok iyi anlatılmalıdır.
Tartışma ateşi, daha da artacağa benzeyen İstanbul Kanalı’nı biz, bir kere daha şöylece anlatabiliriz:
Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Lozan’ın aynı konuyu tanzim eden Ek Maddeleri’nden elbette daha iyidir. Ek maddeler, 1-Çanakkale, Marmara Denizi adalarıyla İstanbul Boğazı’nı ve Boğazların çevre ve tepelerini askerden arındırmıştı. 2-Her iki Boğaz’dan emniyetle geçişi temin etme hakkı, Cemiyet-i Akvam’a bırakılmıştı. 3-Geçişleri düzenleme şartları Cemiyet-i Akvam’a bağlı bir komisyondaydı.
“Cemiyet-i Akvam” denen, I. Dünya Harbi’nden sonra kurulup, II. Dünya Harbi’nden sonra biten devrin BM’sidir. Şu 3 madde de göstermektedir ki Lozan hiç de zafer değildir. Bu maddeler, anılan yerlerdeki egemenlik haklarımızı ortadan kaldırmıştır. Nitekim Montrö Sözleşmesi’ne kadar Türk askeri, 1918-1936 arası 18 yıl boyunca adını zikrettiğimiz vatan parçalarına girememiştir.
Montrö Boğazlar Sözleşmesine gelince:
Bu andlaşma, 5 Kısım ve 29 Maddedir. 11 Nüsha yazılmıştır. Maddeler uzundur. Birçok madde, kendi içinde ayrıca alt maddelere ayrılmıştır. Andlaşmada savaş hâli-barış hâli, Türkiye’nin savaşan taraf olması, kendini savaş tehdidi altında hissetmesi gibi mevzular ayrı ayrı tanzim edilmiştir. Geçen gemilerin, savaş gemisi olması, bunların tonajları, ticaret gemisi olması gibi hususlar da tasnif edilmiştir. Kılavuz kaptan, römork alma-almama gibi hâllerden sağlık konularına varıncaya kadar çok şey yazılmıştır.
Uzun bir andlaşmadır. Çok net değildir. Soğukkanlı biçimde tahlil edilmesi gerekir. Bu yapıldığında görülen şudur. Montrö, Lozan Ek Maddelerine göre daha lehimizde olmakla birlikte burada da geçen gemilere bir keyfilik, serbestiyet verilmiştir. Bize kendi Boğazlarımızda yine tam bir hükümranlık hakkı bırakılmamıştır. Geçen yazılarımızda ifade ettiğimiz gibi ölüm gösterilip sıtmaya razı edilmişiz. O gün iki dünya savaşı arası ve zor günlerimizdi. Şimdi sağlığımıza kavuşma vaktidir.
MBS’de şu devletlerin imzası vardır:
Avustralya, Japonya, SSCB, Büyük Britanya, Fransa, Yugoslavya, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan, Türkiye. Sonraki yıllarda bu devletlerden Romanya, Bulgaristan ve Yunanistan’da krallık rejimi yıkılarak cumhuriyet idaresine geçilmiştir. SSCB ve Yugoslavya dağılmıştır. Büyük Britanya, Hindistan gibi bazı ülkeler üzerindeki hâkimiyetini kaybederek küçülmüştür.
Bunlar değerlendirilecek hukukî imkânlardır.
Türkiye, İstanbul Kanalı’nı yapıp-bitirdiğinde mevcut şartlar karşısında neler yapabilir?:
1-İstanbul Boğazı, keyfî geçişler sebebiyle her ân kaza, çarpışma ve yangın tehlikesi altındadır. Bunun birçok yaşanmışlığı vardır. Boğaziçi’ni bundan böyle araç trafiğine kapatmak, zaruret hâline gelmiştir. Ticâri olsun veya olmasın bütün gemiler, ilân edeceğimiz tarihten itibaren İstanbul Kanalı’nı kullanacaklardır. Bununla birlikte MBS, hükümleri aynen devam etmektedir. Bir fesih mevzubahis değildir.
2-Aynı gerekçeler sıralanır. Fakat buna MBS’nin bazı maddelerinin Türkiye lehine iyileştirmesi zarureti ilave edilerek Montrö’nün güncelleştirilmesi gerektiği taraf devletlere tebliğ edilir. Bir masa etrafına oturmak için sıkı bir diplomatik faaliyet gösterilir. Bu arada İK, MBS, şartlarına göre işlemeye devam eder.
3-Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Türkiye’yi Lozan’ın Ek Maddeler tahakkümünden kurtarmış fakat hükümranlık haklarımızı eksiksiz şekilde temin etmemiştir. Boğaz ve kanal kavramları farklıdır. Kendi boğaz ve kanallarımızda üçüncü devletlerin de haklarını koruyacak şekilde kendi hukukumuzu çalıştıracağız. Bu itibarla bundan böyle Montrö Boğazlar Mukavelesi tarafımızdan feshedilmiştir. Hiçbir devletin endişe etmesine mahal yoktur. Kendi hükümranlık haklarımızı kurtarıp korurken millî ve milletlerarası hukuka tam riayet edilecektir.
Şayet; son madde hayata geçirilemezse hadise neredeyse çevrecilikten ibaret kalır. Ama niyetin bu olmadığı, niyet ve hedefin sonuncu madde olduğu kanaatindeyiz.
Büyük devlet olmak kolay değil.
Çetin bir yolda, tarihin terekesini ayıklıyoruz.
Azmin elinden bir şey kurtulmaz.

.MONTRÖ’DEN İSTANBUL KANALI’NA

2019-12-23 02:00:00

A -

A +

Biz, “Kanal İstanbul” değil, Türkçe grameriyle “İstanbul Kanalı” diye yazıp konuşuyoruz. Burada “İstanbul Kanalı” derken tartışılmakta olan “Kanal İstanbul”u kastetmekteyiz:
24 Temmuz 1923 Tarihli Lozan Andlaşması’nın Ek Maddeleri, İstanbul Boğazı, Çanakkale Boğazı ve bunların çevreleri ile Marmara Adalarına dair geçiş ve emniyeti tanzim eden şartlardır. Onlar, zor bir zamanımızda kabul mecburiyetinde kalınmıştır.
Mevzubahis Ek Maddeler, ölüm, 20 Temmuz 1936 Tarihli Montrö Andlaşması ise sıtmadır. Elbette sıtma olmak ölmekten iyidir. Ama en güzeli, sapasağlam yaşamaktır. 13 sene boyunca Boğazlarda hükümranlık hakkını kullanamayan, Boğaz tepelerindeki işgal askerlerini uzaklaştıramayan Ankara, Lozan Ek Maddesi’nden daha iyi imkânlar sunan Montrö’yü benimsemek zorunda kalmıştı.
Montrö Andlaşması, 20 yıl süreyle yapılmıştır. O süre, 1956’da dolmuş, fakat fesih ihbarnamesi gönderen devlet olmadığı için kendiliğinden, re’sen uzamıştır. Bu sebeple Türkiye’nin ve imza sahibi taraf her devletin, diğer imza sahibi devletlere fesih ihbarnamesi gönderme hakları mevcuttur.
Ek Maddeler, Boğazlar ve Marmara Denizi’ndeki adalarla alakalı şartları, T.C.’nin hükümranlık, egemenlik haklarını vesayet altına almaktaydı. Montrö mukavelesi, bu vesayeti gevşetmiş fakat topyekûn ortadan kaldırmamıştır. Bu itibarla bugünkü istiklalimiz gölgelidir. İstanbul Kanalı’nı inşa edip, O’nu kendi hak ve menfaatlerimiz istikametinde, dünyanın hizmetine açmak, mutlak mânâda istiklalimize, bağımsızlığımıza kavuşmak olacaktır. Bunu yaparken hakkımızı yerine oturtacak fakat elbette üçüncü devletler için gayrı hukuki sayılacak bir tasarrufa gidilmeyecektir.
Kanal kavramıyla Boğaz kavramı karıştırılmamalı. Bu sebeple Panama Kanalı, Süveyş Kanalı... gibi kanallarla İstanbul Boğazı’nı mukayese etmek, elma ile armutları toplama hatasına düşmek olur. Birinciler, isimlerinden de anlaşıldığı gibi insan eliyle açılmış su yollarıdır. İstanbul’da ise şehri ikiye ayıran, denizin devamı, şehrin ve tabiatın tabiî bir parçası olan Boğaz vardır. Bering Kanalı değil, Bering Boğazı dendiği gibi bizimkiler de Çanakkale Boğazı ve İstanbul Boğazı’dır.
Küçükçekmece’yle Karadeniz arasına kanal açmak, yalnızca kaza tehlikesini önlemek olmayacaktır. Dünyanın her yerinde her bağımsız devlet, dilediği şehrinin istediği bölgesini araç trafiğine kapatabilmektedir. İstanbul ve Çanakkale Boğazlarını deniz ve hava araç trafiğine kapatmak, şehirlerle ve bu şehirler sakinlerinin hakkıdır. İstanbul Boğazı’nı kullanan ticarî gemiler ve savaş gemileri, bu yeni hizmetle beraber hak kaybına uğramayacaklardır. O gemiler için aslolan seyr-ü seferdir. Bundan mahrum kalmıyorlar. Yeni güzergâhla birlikte daha geniş imkânlarla alternatifler sunmaktayız.
İstanbul Kanalı’nın açılmasıyla çevrede arazinin değerlenmesi tabiîdir. Bu konu tâlîdir. Yeni bir köy yolu açıldığında bile onun çevresi kıymetlenir. Diğer yandan arazilerin revaç bulması, serbest piyasayı canlandırır. Atıl, kuş uçmaz-kervan geçmez araziler, fayda getirmez.
Es-Sani Ailesine 40 dönümden daha fazla arazi de satılabilirdi. Sonuçta bu bir yabancı sermaye girişidir. Birçok Batı ülkesinde de yabancılara mülk ve arsa satışına dair emsaller mevcuttur. Adı geçen aile, bu toprağı, hiçbir zaman Katar’a taşıyamayacaktır.
Her vurulan kazmaya muhalefet etmek, muhalefet yapmak değildir. Ana muhalefetin artık, tek parti taassubundan kurtulması menfaatinedir. Vatan Caddesi’nden, Köprülere, tünellere ve nihayet İstanbul Havalimanı’na kadar 70 yıl boyunca her yapılana karşı çıkmak, hep kaybettirdi ve hep mahcup etti.
Bu defa sağduyulu hareket edilsin isteriz.
Diğer inşa edilmiş olanlar ve şimdi inşa edilecek İstanbul Kanalı, bugünden ziyade yarına yatırımdır. Nitekim yüz yıl öncesinin mecburiyet ve mahkûmiyetlerini bugün hizmet ve hürriyete çevirebiliyoruz

.HAZİN VE UTANDIRICI!..

2019-12-20 02:00:00

A -

A +

Aşağıda Peyami Safa’nın 16 Ocak 1956’da "Türkiye'de din düşmanları" başlığı ile Milliyet gazetesinde çıkan bir makalesi mevcuttur. O yazıyı olduğu gibi buraya almayı bir hazırcılık, kolaycılık olarak düşünmemeli. Elinde kalem olan bir insan, 60 küsur yıl evvel yine bu topraklarda neyi, ne zaman nasıl görmüş, ıstırabı neymiş… gibi suallere, kapı aralamak için bunu yaptık.

Zira; gündem öylesine çer-çöple dolu ki esas kaybedilmekte. Milletlerin hayatında bir asrı bir ay gibi farz etmeli. Miladi 20. asrı geride bırakırken bizde bir kısım çevreler, Batı’ya özenerek “milenyum kutlamaları” yapmışlardı. Hâlbuki, Batı dünyası, Hıristiyan olarak “3. Bin Yıl”a girmelerinin neş’esini yaşamaktaydılar. Bizde ise bundan habersiz bir gafletle rüzgârlara kapılıp gidilmişti. Bu gaflet, yeni değildir. Aşağıdaki yazıda yer alan tesbit ve ikrar, onu isbatlamaktadır. 19 ve 20. Asrın milletçe muhakeme ve muhasebesini yapsaydık, bugünkü birtakım kayıplarla karşılaşmayabilirdik. Bu bakımdan dün kaleme alınmış bu görüşle benzerlerinden haberdar olmakta fayda var.

İşte “Dokuzuncu Hariciye Koğuşu” muharririnin dedikleri:

“Evvelki gece evimde telefon çaldı. Eski, Güreş Federasyonu üyesi Doktor Sâib Ali Toygarlı’nın sesi:

-Size bir hâtıramı anlatacağım. 1952 Olimpiyatları Helsinki’de idi. Bütün Amerikan spor ekipleri oraya gelir-gelmez, yanımda bulunan Eşref Şefik’i de, beni de hayrete düşüren şu manzarayı gördük. Otelimizin bahçesine çarçabuk bir portatif kilise kuruldu. Biz, pencereden seyrediyorduk. İstisnasız bütün Amerikan sporcuları, bu kilisede dantelli siyah kisvesini giymiş Amerikan rahibi ve zangoçla birlikte, dualarını okudular, dinî törenlerini yaptılar. Sonra, birer birer rahibin önünden geçerek mukaddes suya batırılmış sakızı ondan aldılar ve önünde rükûa vardılar. Eşref Şefik ve ben, Amerikan milletinin Olimpiyatlara seyyar bir kilise, rahip ve zangoç gönderecek ve bütün sporcuları duaya sevk edecek kadar dindar olmasının bu canlı tablosunu gözlerimizle gördük, şaştık ve kendi hesabımıza utandık.

Bu hâtırasını bana nakletmek lütfunda bulunan Sayın Toygarlı’ya teşekkür ederim. Dedi ki:

-Bir de kendim için çok hazin ve utandırıcı bir hatıramı anlatayım. Oğlum Almanya’ya gidecekti. Alman Konsoloshanesinde vizesini yaptırıyordu. Oradaki Alman kızı, bir fiş doldurmak için, oğluma lüzumlu bazı sualler sorduktan sonra:

-Dininiz nedir? diye sorar.

Oğlum:

-Müslümanım! cevabını verir.

-Mezhebiniz nedir? diye sorar.

Kemâl-i hicabla arz edeyim ki, oğlum bunun cevabını veremez. Okulların hiçbirinde din dersi almadığı için mezheb hakkında ve kendi mezhebi hakkında hiçbir fikri ve bilgisi yoktu. Ben de işlerimin çokluğundan ona lâzım geldiği kadar bu bilgiyi veremedim.

Alman kızı, oğlumun yüzüne dikkatle baktıktan sonra:

-Herhâlde “Hanefi” olacaksınız, der ve öylece kaydeder.

Sayın Toygarlı’nın bu iki hâtırası, bizdeki birçok din düşmanlarını hak yoluna getirmez. Çünkü onların hedefi lâiklik ve Atatürkçülük maskesi altında bu memleketi Sovyetleştirmektir. Fakat onların tesiri altında kalan bir sürü gaafil için, bu hâtıralar, uyandırıcı ve düşündürücü bir tesire sahiptir. Dindar Amerika ile çocuklarını din bilgi ve terbiyesinden mahrum eden Türkiye’nin bugünkü durumlarını karşılaştırsınlar, kâfi.”

…

Yukarıda belirttiğimiz gibi Peyami Safa’nın bu yazısı 1956 senesinde Milliyet gazetesinde intişar etmiştir. Hakikaten ibretlik. Papaz, sporcu, zangoç hikâyesi zaten açık ve net. Üstüne bir şey söylemek fazladan olur.

Bir babanın oğluna ve kendine dair hatıra ve ikrarı ise O’nun da dediği gibi “hazin ve utandırıcı.” Baba, 1956’da 50’li yaşlarda olmalı. Demek oluyor ki 1910’lar doğumlu. Oğlu ise 1935’lerde doğmalı. Bu bilgiler, kalem sahibinin ne demek istediğini anlatmaya yardımcı olur. Yerli-yersiz “Atatürk” diyerek bu isme “ahmak dost”luk yapanlara şunu hatırlatmadan geçemeyeceğiz: Peyami Safa, Atatürk’ün değil, Abdülhamid Hân’ın muhalifiydi. Ancak şiddetli bir antikomünisttir. “Lâiklik ve Atatürkçülük maskesi altında bu memleketi, Sovyetleştirme’’ tehlikesine dair verdiği haberin gerçekleşmesine 1960-1980 arası ramak kalmıştı. Bir neslin elden kayıp gitmesine dair dedikleri, basiretini göstermektedir.

.İSTANBUL BOĞAZI’NA DAİR SÖZLEŞMELER

2019-12-19 02:00:00

A -

A +

Gayet net görülmektedir ki Küçükçekmece ile Karadeniz arasında seyr-ü sefere açılacak olan İstanbul Kanalı, önümüzdeki uzun senelerin temel konuşma malzemelerinden biri olacak, devamında Montrö Mukavelenamesi gündeme taşınacak ve Türkiye’nin burada iradesini tam olarak ortaya koymasıyla devletlerarası ciddi münakaşalar çıkacaktır.

Boğazlara dair imzalanmış sözleşmeler bilinmeden İstanbul Boğazı’na ilişkin yapılacak konuşmalar gerçeği ifade etmez:

İstanbul Boğazı’yla alakalı diğer devletlerle yaptığımız mukavelelerin ilki 1535 tarihlidir. Bu tarihten 1841’e kadar 8 andlaşma akdedilmiş. 1841 tarihli Boğazlar Mukavelesi ile sulh/barış zamanında, boğazların harp gemilerine kapalı olması karar altına alınmıştır. Ancak Osmanlı Devleti, savaşa girdiğinde boğazları dilediği devlete açacak veya kapatabilecektir. İngiliz ve Fransız gemileri, sözleşmeden istifadeyle boğazlardan geçerek Kırım Harbi’ne iştirak etmişlerdi. 1841 Ahidleşmesiyle Rusya’nın Türkiye, Fransa’nın Mısır üstündeki baskısı zayıflamıştır.

Türk Boğazlarının işleyişi 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Andlaşması’nın Ek Maddesiyle yeniden tanzim edildi. Buna nazaran 1-Çanakalle ve İstanbul Boğazlarıyla çevreleri askerden arındırılacaktır. 2- Marmara Denizi’ndeki adalar da askersiz hâle getirilecektir. 3-Her iki boğazın emniyeti, devrin BM’si Cem’iyyet-i Akvam’a bırakılacaktır. 4-Geçişleri düzenlemek için milletlerarası bir encümen/komisyon kurulacaktır.

Bunların hiçbiri işlemedi. Boğazlarımız yabancı askerlerin işgalindeydi. Türkiye, ilk rahatsızlığını 1933 tarihinde Londra’daki Silahsızlanma Konferansı’nda dile getirdi. Zira İtalya, doğu Akdeniz ve Balkanlara dair sömürgeci ataklar geliştiriyordu. Ankara hükûmetleri, boğazların bu belirsiz ve Türkiye aleyhine olan şartlardan çıkartılması için iştirak ettiği diğer toplantılarda da isteklerini tekrarladı. Bu arada İtalya, Habeşistan’ı işgal etmiş, Almanya da tek taraflı olarak Ren bölgesini askersizleştirmişti. Türkiye Cumhuriyeti, bunun üzerine 11 Nisan 1936’da Lozan Muahadenamesi’nde imzası olan devletlere bir nota/muhtıra vererek Lozan’ın ek maddesindeki şartların işlemediği ve bir hükmü de kalmadığı için hükümranlık haklarımız esaslı yeni bir sözleşme yapılması zaruretini tebliğ etti. İtalya dışındakiler talebi, makul buldular. İsviçre’nin Montrö şehrinde toplanıldı. Müzakerelerden sonra 20 Temmuz 1936’da Montrö Boğazlar Sözleşmesi akdedildi. Metinde Japonya, SSCB, Yugoslavya, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan, İngiltere, Fransa ve Türkiye’nin imzası vardır. Ne hikmetse Japonya’nın Sevr’de olduğu gibi burada imzası mevcut. Sözleşme, 9 ana ve 4 ek madde ihtiva etmektedir. 20 yıllığına yapılmıştır. Herhangi bir devlet feshetmediğinde aynen devam etme kaydını taşımaktadır. Belli başlı maddeler şöyledir:

-Ticaret gemileri, barış zamanında yükü ve bayrağı her ne olursa olsun Boğazlardan tamamen serbest geçiş hakkına sahiptir.

-Transit gemiler, yalnızca harç ödemesi yapacaklardır.

-Kılavuz kaptan ve römork isteme mecburiyeti yoktur.

-Savaş zamanında Türkiye, harbin taraflarından biri değilse ticaret gemileri yine aynı geçiş serbestliğine sahiptir.

-Türkiye savaş hâlindeyse veya yakın savaş tehdidi altında bulunuyorsa düşman olmayan devletlerin gemileri, yine geçiş hakkına sahiptir. Bu hâlde kılavuz alma şartı vardır. Ancak, bu durumda da ücret ödenmeyecektir.

-Karadeniz’de kıyısı olan devletlerin savaş gemi ve denizaltıları, önceden haber vermek ve bir ödeme yapma mükellefiyeti olmadan diledikleri zaman boğazlardan geçebileceklerdir. Denizaltılar, su üstünden de gidebilirler.

-Karadeniz’de kıyısı olmayan devletlerinse hafif savaş gemileri gündüz giriş yaparak yine bir ödeme yapmadan geçerler.

-Savaş zamanında ve Türkiye savaşa taraf olduğunda savaşan devletlerin harp gemileri, boğazlardan geçemez. Savaşta olmayan devletlerin savaş gemileriyse serbestçe geçebilir.

-Boğazlar üzerindeki hava geçişleri de benzer şartlardadır.

Görüldüğü gibi Türkiye’ye Lozan’da ölüm gösterilmiş, Montrö’de sıtmaya razı edilmiştir. O kadar ki Türkiye yaşadığı deniz faciaları üzerine 1 Temmuz 1994’te bir boğazlar ve Marmara’ya dair Deniz Trafik Tüzüğü hazırlamış fakat buna bile itiraz edilmiştir. Bu yazı dikkatle okunduğunda Montrö’nün 1841 Mukavelesi’nin arkasında olduğu görülür.

Bizde ve dünyada şehirlerin, trafiğe kapalı nadide yol ve meydanları vardır. Oralardan yalnızca yayalar geçebilir. Böylece o eserler korunur. İstanbul Kanalı’nın yapılması ile dünyada tek olan, benzeri bulunmayan Boğaziçi zamanla deniz trafiğine kapatılacaktır. Herhâlde çok tartışma çıkacak, fakat inanıyoruz ki netice böyle olacaktır. Onun için meseleye iktidarlar üstü, siyaset üstü bakmalı. Yoksa muhalefet, yarın da yeni mahcubiyetler yaşar.

İstanbul Kanalı’nı açıp ardından da bu dediğimiz yapıldığında Türkiye hava, kara, kanal, boğaz ve denizlerinde hükümran yani tam bağımsız olmuş olacaktır.

.KİMLERLE UĞRAŞIYORUZ

2019-12-18 02:00:00

A -

A +

Son birkaç asırdır hangi devletlerle uğraştıysak bugün de onlarla uğraşmaktayız. Onlardan bazısı, rejim değiştirmiş, isim değiştirmiş fakat Türkiye’ye karşı niyet değişmemiştir. Bir başka ifadeyle bizdeki değişiklikler ve maziyi red ve inkâr onları yollarından çevirmedi.

O kanaatteyiz ki yarım veya bir asır sonra araştırmacılar, günümüzü değerlendirdiklerinde aşağıda sayacaklarımızı, bu asrın en büyük gelişmeleri olarak kaydedeceklerdir. Bunlar, tek başına bir iktidarın muvaffakiyeti değildir. Hakkı yenmiş bir milletin ve haksızlıkların bin türlüsünü yaşamış bir devletin silkinmesi, doğrulması ve ayağa kalkarak etrafındaki duvarları yıkıp hakkını istirdat etme, geri alma hamlesidir.

Şunlardan söz ediyoruz:

Fırat Kalkanı Harekâtı, Zeytin Dalı Harekâtı, Barış Pınarı Harekâtı, Libya devleti ile Akdeniz’de MEB-Münhasır Ekonomik Bölge andlaşması ve askerî yardım andlaşmaları yapmamız, KKTC Geçitkale’ye İHA ve SİHA üslerini kurmamız, Millî Savunma Sanayiîni inşa etmemiz, İstanbul Kanalı…

Bunlar, asla sıradan işler değildir. Bir imparatorluğu kaybedip mendil büyüklüğünde bir vatan parçasına tutunma mecburiyetinde kalışımızın en esaslı sebebi, sanayi inkılabını kaçırmamızdır. Sanayi inkılabını kaçırmak, bize hem bir büyük devleti ve hem de en az iki asrı kaybettirdi. Elektronik devrini ise kaçırmadık. Yirminci asrın son çeyreğinden itibaren sanayideki açığı kapatmaya çalışırken elektronik ve internette en önlerde olmaya başladık. Savunma Sanayiîndeki başarı, bunun semeresidir. Bunların toplam sonucu da yukarıda sıraladığımız zaferler bütünüdür. Bütün bunların en değerli mânâsını, Cumhurbaşkanımız Tayyip Erdoğan ifade etti. Yapılanları “Sevr’i ters yüz ettik!” diye açıkladı. Bu söz, iftiharla ifade edebiliriz ki bir müjdedir. Sevr, I. Dünya Harbi’nden sonra galip emperyalist devletlerin bize zorla kabul ettirmeye çalıştıkları bir projedir. Projenin maksadı, Türkleri, iç Anadolu’da bugünkü Türkiye’nin üçte biri kadar tutacak küçük bir kara devletine mecbur bırakmaktı. Bu projeyi, Türk milleti, İstiklal Savaşı’nda topyekûn Mehmetçik kesilerek dört yıl süren bir mücadeleyle 1918-1922 arasında yırtıp attı. O tarihte karşımızda olan devletler, bugün yine karşımızdadır. Ya aynen karşımızdalar veya yeni hüviyetler kazanmış olarak. Bunun farkında olmalı. Bir başka hakikatin daha farkında olmalı. O da şudur. Sevr, asla ve kat’a bir muahede, andlaşma, anlaşma veya devletlerarası mutabakat değildir. Bir taslağın, “andlaşma” olabilmesi için devlet reisinin onu imzalaması gerekir. Sultan Mehmed Vahideddin Hân, bütün baskı ve tehditlere rağmen onu imzalamamıştır. Metni imzalamamak, ordumuzun toparlanmasına, milletin topyekûn Mehmetçik kesilmesine fırsat verdi. Sevr projesini yani Türkiye’yi parçalama planını ters yüz etmek demek, Anadolu’yu Türk milletine açık-hava hapishanesi yapma şeytanîliğinden bir gün olsun vazgeçmemiş niyet sahiplerini hüsrana uğratmak, etrafımıza örülen duvarları yıkmak ve uzanmamız gereken yerlere kadar uzanabilme azmimizi ortaya koymak demektir.

Şu tarihî hamleleri yaptıktan sonra İncirlik ve Kürecik’i kapatmanın lafı bile olmaz. Kalması faydamıza ise kalır. Değilse kapatılır.

Hasmımız olanlar asıl korkularını ise şimdilik saklıyorlar. Bu hamleleri yapıp İstanbul Kanalı’nı da gerçekleştiren Türkiye’nin Lozan’ı da masaya yatıracağından ürkmekte olduklarına şüphe yoktur. Hâlbuki O’nu nesiller boyu zafer diye belletmişlerdi. Önümüzdeki 30 yıl içinde aslı görülebilir. Millî şuur, millî duyuş ve millî duruşumuzu kaybetmeden dünya ile yarışırsak bunlar olur. Dün bizimle uğraşanlar, bugün nasıl uğraşıyorlarsa yarın da uğraşırlar. Diyanet, şahsiyet ve milliyetimizde ecdadımız gibi olursak korkmaya gerek yok.

.DOĞU TÜRKİSTAN DRAMI

2019-12-17 02:00:00

A -

A +

Türkistan, eskiden “şarkî” ve “garbî” diye iki parça değil, yekpare “Ulu(ğ) Türkistan” idi. Önce Çarlık Rusya’sı batı tarafını işgal etti. Çin de doğusunu işgal etti. Lenin, Çarlık Moskova’sına karşı ihtilale hazırlanırken Garbî Türkistan Türklerine istiklal vadederek yardımlarını istedi fakat hedefine ulaşınca sözünü tutmadı.

Batı Türkistan, SSCB adlı “Kızıl Emperyalizmin” 1989’da apansız çökmesiyle hürriyetine kavuştu. Ancak zengin nüfuslu, geniş coğrafyalı büyük bir “Batı Türkistan” ortaya çıkamadı. Onun yerine “Orta Asya Türk Cumhuriyetleri” denen 5 devlet kuruldu. Eş zamanlı olarak Kara Emperyalizm, bizimle kardeşlerimiz arasındaki din, dil, kültür birliğinden istifadeyle Orta Asya’ya girmek için güdümündeki FETÖ örgütünü buralara sevk etti. Maskeli örgüt, 25 yıllık bir çalışmayla Orta Asya’da hayli yol aldı.

Sarı Emperyalizm, Çin, Sovyetlerin çöküşünden sür’atle ders çıkardı. Ticarette devlet tekelini kaldırarak “piyasa ekonomisi”ne geçti. Komünizmi yönetime münhasır kılıp ideolojisini yeniledi. Önceki katı komünist rejime göre daha güçlendi. Dünya, şimdi bu motoru komünist, kaportası kapitalist canavar makinadan ürküyor.

Çin, Şarkî Türkistan’ı son olarak Mao zamanında, 20. Asrın ortalarında işgal etmişti. O’na güya otonomi yani muhtariyet verildi. Ancak bu hep lafta kaldı. Komünizm öncesi Çin’in Türklere muamelesi ile rejim değiştirmiş Çin’in sonraki muameleleri arasında hiçbir fark olmadı. Oldum-olalı bir Doğu Türkistan dramı ve Uygur gözyaşı vardır. Onlarca seneden bu yana bu Türkili’nden sevindirici bir haber gelmedi. Pekin yönetimi, kardeşlerimize nefes aldırtmadı ve hiçbir zaman layıkıyla, dürüstçe ve adil şekilde otonomiyi tatbik etmedi.

Doğu Türkistan, toprak bakımından Türkiye’nin iki katından fazladır. Nüfus ise göçlere rağmen hâlâ 30 milyon civarında. Yani büyük bir ülke. Akla gelen soru şudur: “Çin, buraya muhtaç değilken bu tavrının sebebi nedir?” Sebep, yer altı ve yer üstü zenginlikleriyle madenlerdir. ABD, menfaatleri için okyanus ötesinden gelip Afganistan, Irak, Suriye gibi yerleri işgal ederek buralardan çıkmazken Çin’in bu toprakları bırakmasını beklemek safdillik olur. Bundan dolayıdır ki Uygurlar, nüfus eritme, mecburi göç gibi zulümlere maruz kaldılar ve kalmaktalar. Türkistan şehirlerine her fırsatta Çinli nüfus yerleştiriliyor. İbadet, seyahat, kılık-kıyafet hürriyeti devamlı şekilde sıkboğaz edildi. Baskıların en akla gelmedikleri, Çin işkencesi kabilinden tatbik edilmekte. Her Müslüman haneye bir Çinli erkek yerleştirilmesi bunun son örneğiydi. Tepkiler üzerine belki ondan vazgeçilmiştir. Ama bu defa da başka zulümlere tevessül ediliyor. Son zulüm, Müslüman Uygur hanımlara tesettürün yasaklanmasıdır, namazın yasaklanmasıdır. Hâlbuki orası bir Müslüman yurdu ve İslâm Medeniyeti merkezlerindendir. Tamamı Sünni bir Müslüman diyarıdır. Pekin, ibret alırsa daha başka dersler de var. Kızılordu’nun 1979’da Afganistan’a girip yaptığı zulümler sonunu getirdi. Tesettür düşmanlığı, 28 Şubat zalimlerini tarih önünde rezil etti. Çin bilmeli ki Müslümanın olmazsa olmaz değeri namaza da iffet bayrağı örtüye de gücü yetmez. İslam’ın sahibi yüce Allah’tır.

Doğu Türkistan Dramı, yüreğimizdeki asırlık yaradır. Merhum Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın meş’alesini yaktığı “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne” varlık sahamızın, sorumluluk iklimimizin bir parçasıdır. Bu sözü, üçüncü tarafların bir müdahale olarak değil, barış, eşitlik ve adalet diye telakki etmelerini temin etmeliyiz. Netice itibarıyla Türkiye Devleti, Gönül Vatanımızdaki soydaş ve dindaşlarımız ve mazlum her insanın meseleleriyle alakadar olma mecburiyetindedir. Şu günkü şartlarda Şarkî Türkistan için hakkıyla uygulanacak bir otonomi, özerklik, Uygur Türklerini rahat ve huzura kavuşturur. Samimi ise Çin için de böyle bir meselesi kalmaz. Zira Uygur Türkleri suiistimal de edilmekteler. Orada çıkan çoğu olayın iki sebebi vardır. Çin zulmü veya Kara Emperyalizmin kışkırtmaları. Türkiye-Çin münasebetleri, ne zaman hâle-yola girse, Atayurd’da mutlaka bir hadise cereyan ediyor. Türkiye, ilgilenince de Çin, malum bölücü örgüte destek vermektedir.

Şarkî Türkistan’daki yığınla dert ve alabildiğine insan hakları ihlalinden kopan feryatlar göklere yükseliyor. Tekraren belirtelim ki bu dramı ortadan kaldıracak olan adil ve hakkaniyetli bir otonomi kurulmasıdır. Ankara ve Pekin, aklıselim noktasında buluşmalıdır.

Pekin, şu yüzkarası fiilini kabul zorundadır: İsrail’in Asya kıtasının batısında Filistinlilere yaptığını, Çin de aynı kıtanın doğusunda Uygurlara yapmaktadır. İsrail’i, Güvenlik Konseyi üyesi ABD koruyor. Bundan dolayı BM, zulme sadece seyirci kalmaktadır. Çin ise bizzat kendisi Konseyin üyesidir. Dolayısıyla BM, sadece seyircidir. İslam İşbirliği Teşkilatı ise ölü toprağı altında uyuyor. Filistin, Kırım, Şarkî Türkistan, Keşmir… gibi meseleleri yoktur.

Tarihte olduğu gibi bugün de bu sorumluluklar, Türkiye’dedir.

Ezanın yükselmiş olduğu, yükseldiği ve yükseleceği her yer vatandır. Bin yıl şerefle taşıdığımız sancağı sarıp bir kenara bırakamayız. Suriye ile de Doğu Türkistan ile de Libya ile de diplomasiden her yola kadar akıllı bir şekilde lâzım geldiği gibi meşgul olacağız.

“Oralarda ne işimiz var?” demek gaflettir.

.YILBAŞI

2019-12-16 02:00:00

A -

A +

Sonuçta en sakin şekilde değerlendirmeyle bakıldığında şu zeminde nice dönemlerdir bir medeniyet sapması yaşandığı inkârı mümkün olmayan hakikattir. Aidiyet kaybı, bir başladı mı kayıp, her alanda ve her çeşidiyle yaşanır. Bu sosyolojik vak’a ve mâneviyat farklılaşmasının dünkü hayatımızda karşılanışı ile bugüne dair aldığı şekil üzerine araştırma yapmak isteyenler için malzeme bolluğu vardır. Ancak türlü sebeplerden dolayı onları nakil ve dile getirmeye cesaret edenler az olabilir. Hadise, esasında ilmî objektiflikte kalmamaktadır. Aslında bugüne dair sanılan çok mevzu ve mes’ele, bugüne mahsus değildir. Üzerinde biraz durulduğunda onların dünden miras olduğu biraz da hayretle görülür…

Aşağıda meşhur edebiyat tarihçisi Nihad Sâmi Banarlı’nın birkaç yazısından parçalar mevcuttur. Yazarın konuya dair ilk yazısı, 31.12.1952’de Hürriyet gazetesinde çıkmıştır. Bunlar, bir edebiyat ve fikir adamımızın, 68 sene önce Noel, Noel Baba, yılbaşı ve bizim kıymetlerimizle kayıplarımıza dair düşünce ve tesbitleridir. O günlerden bugünlere köprü kurup muhasebe ve muhakeme yapmak, İstanbul Kanalı’na dair konuşmaktan daha az kıymetli olmasa gerek.

Söz, merhum Banarlı’da:

“1953’e giriyoruz... Büyük şehirlerimizde bunun farkında olmayan yoktur. Hele İstanbul’un en sarsılmamış Türk mahallelerinde, Müslüman dükkânlarında bile ağaçlarından koparılmış mâsum çam dalları, sahte bir hayatiyet gösteriyor. (…) Hıristiyan an’anesinin ısrarla yaşattığı bükük belli ‘Noel Baba’ da şimdi bizim vitrinlerimizdedir. Bence şu uzun sakallı adamın, gazetelerimizde her gün hakâret gören irtica mümessili ‘Ticânî’den farkı, sakalının beyaz olmasındadır. Zira İslâm an’anesinin her türlü hareketlerini ‘gerilik’ sayan bir cemiyette, Hıristiyan geleneğinin dipdiri Noel Baba’sı, herhalde pek acâip bir ‘terakkî’dir.

Siyah çenber sakallı yurt içi insanlarından umacı görmüş gibi çekinen gençlerimiz, bu ak sakallı ihtiyar karşısında ne düşünüyorlar bilmiyorum. Fakat ben, her tarafı buzlarla çevrili bu adama ısınamıyorum…”

Yazar, üç yıl sonra 1.1.1955’te yine Hürriyet gazetesinde fikirlerine âdeta kaldığı yerden devam ederek şöyle demiş:

“Evvelce, Osmanlı İmparatorluğu’nun Hıristiyanlarla meskûn bölgelerinde kutlanan, yahut İstanbul’un yalnız Beyoğlu’sunda, neş’eli, içkili, danslı, hareketli, hatta silâh patlayışlarıyla seslendirilmiş şenlikler hâlinde yaşanılan milâdî yılbaşı, şimdi bütün Türkiye’nin malı olmuştur. Yeni yılbaşlarında artık biz de Hıristiyanlar gibi eğleniyoruz. Biz de birbirimizi tebrik ediyor, belki daha sıcak görünsün diye eski Kânûn-i sani’ye ocak adını vermiş bulunuyoruz. Bizim de birbirimize bu günlerde hediyelerimiz oluyor; çocuklarımızı bugünlerde oyuncaklarla sevindirenlerimiz; hatta evlerini bugünlerde -maalesef- Noel ağaçlarıyla süsleyenlerimiz eksik olmuyor. Danslı, içkili, renkli, ışıklı, sıcak salonlarda biz de sabahlara kadar yılbaşı gecelerini kutluyoruz.”

Nihad Sâmi Banarlı, 31.12.1955’te Hürriyet gazetesindeki sütununda bu yoldaki fikirlerini paylaşmaya devam etmiş:

“Yılbaşı eğlenceleri, yıllar geçtikçe bizim dünyamıza da bir bayram ve bir donanma manzarası veriyor. Türkiye’de hatırı sayılır bir yılbaşı ticareti teessüs ediyor. (…) Bunun içindir ki önce Hıristiyan dünyasında dînî bir bayram edâsıyla başlayan yılbaşı, şimdi hemen bütün dünyada bir neş’e ve eğlence vesilesidir. O kadar ki Muhammed ümmetinin çocukları bile Hazreti Muhammed’den asırlarca eski, Milâd törenlerine iştiraki şimdi bir yenilik sayıyorlar. Yılbaşı eğlenceleri, bizim vatanımızda da Noel Babası, Noel çamları, Noel hediyeleri, Noel hindileri ve büyük Noel masraflarıyla âdeta bir Noel Yortusu’nu andırmaya başladı.”

“Bilmem Eyüb semtine de yayıldı mı? İstanbul’un Fatih, Edirnekapı, Topkapı gibi en saf ve en Müslüman semtlerinde bile (…)Türk ve Müslüman isimli bâzı mahalle içi dükkânlarının vitrinlerinde bile üzerlerine pamuktan karlar yağmış Noel çamları yükseliyor, dallarında türlü oyuncaklar sarkıyor. Bütün bu oyuncaklar, hatırlayabilenlere eski Müslüman kandillerini ancak hüzünle ve merâretle hatırlatıyor.”

Yazar, 5.1.1957 tarihli Hürriyet’te şunları yazmış:

“Ben, şahsen yılbaşı gecesinden sonra gördüğüm nice insan çehresinde, yılda bir gelen bu gecenin bütün mâcerâsını da yazılı gördüğümü sanırım. Bu yorgun, bu üzgün, bu mahmur yüzler, bir sene evvelki, gerçekten bir sene evvelki hallerinden ne kadar başkadırlar. Kimi ruhen, kimi cismen bitkindir. Kimisinin kesesi boşalmış, kiminin bir sene evvelki sıcak yuvasına ve arkadaşlarına îtimadı sarsılmıştır. Yılbaşı ertesi çehrelerinin pek çoğu böyle perişandır. Yalnız söz birliği etmiş gibi dillerinden şöyle bir nakarat eksilmez:

-Ama çok eğlendik!”

Liselerde okutulan edebiyat ders kitabıyla nice gencin yetişmesinde hakkı olan Nihad Sâmi Banarlı, 1952-1957 yılları arasında yılbaşına dair böyle düşünmüş, böyle yazmış. Muhakkak ki bu 5 yıla münhasır bir fikir değil, dünya görüşüdür. Bugün kendini aydın ve ilerici sayan bazıları, bu fikirleri okuduğunda merhum yazarı, gerici sayabilirler. Hâlbuki o, zannettikleri kadar dindar veya muhafazakâr değildir. Öyle olsaydı zaten adı geçen gazetede kendine yer bulamazdı. Şu da var ki bugün hayatta olsaydı bu dediklerini yine aynı gazetede yazabilir miydi?

Herhâlde hayır.

Evet; bir yazımızla birçok konuşmamızda ifade ettiğimiz gibi bu toplum, bugün yazılı olmayan bir “İçtimâî Mukavele” yapmış belki de çıkışı bu yolda bulmuştur. Tefsiri, “herkesin hayatı kendine” demektir. Ancak böyle olmak ülkemizdeki ve dünyadaki aç, sefil, çıplak ve yoksullara karşı sorumsuz ve nemelâzımcı olmaya hak vermez.

Bir tarafta Doğu Türkistan, Filistin, Somali, Afrikalı açlar, denizin merhametine iltica eden mülteciler, bir yanda israf ve yabancılaşmanın zirvesindeki sorumsuzlar…

.İSTANBUL KANALI

2019-12-13 02:00:00

A -

A +

İsmi yanlış; kendisi çok doğru, çok elzem ve çok değerli bir proje…

Dün, yahut yakın tarihte Tayyare imâlatına, silah fabrikasına, Vatan Caddesi’ne, Şehîdler Köprüsü’ne, Fatih Sultan Mehmed Köprüsü’ne, Yavuz Sultan Selim Köprüsü’ne, Taksim Camiî’ne, Avrasya Tüneli’ne ve daha nice yüz akı esere muhalefet edenler, bunu art niyetlerinden yapmıyorlardı. Tek Parti Zihniyeti, fikirlerini daraltmış ufuklarını karartmıştı. Bu hâli en güzel olarak Adnan Menderes ifade eder. Şehîd Başvekil, meâlen şöyle demiştir:

-Halk Partililer, aslında kötü niyetli değiller; hayal etmesini bilmiyorlar.

Sehl-i mümteni ayarındaki bu sade söz, esasında derin bir mânâ yüklüdür. Edebiyatta sade bir ifadeyle çok şey söyleyebilme sanatına “sehl-i mümtenî” denir. Bir ân için fikredelim; Allahü teâlâ, insana hayal etme melekesi vermeseydi, bugün beşeriyet acaba hangi perişan hâllerdeydi?

Nasıl ki dün o yersiz muhalefetleri yapanlar, bugün tarihin kusur işlemişler galerisine oturtuluyorsa; bugün İstanbul Kanalı’na muhalefet edenler de yarın aynı muameleyi göreceklerdir. Onlar da torunlarına mahcubiyetleri miras bırakacaklar. Vaktiyle köprülere tünellere muhalefet eden, Taksim Camiî’ne karşı çıkanlar bugün de aynı lafları tekrarlasalar, yeni nesiller onların aklından şüphe eder. İstanbul Kanalı ve her teşebbüse bozulmuş dönem Yeniçeri ağzıyla “istemezük!” diye kazan kaldıranlar, birazcık inzivaya çekilip nefs muhasebesi yapsalar iyi olur.

Evet, bugün devletimiz müstakildir. Ancak bir de Misak-ı Millî gerçeği var. Misak-ı Millîye dâhil olup da bugün bizde olmayan topraklar oradayken mutlak istiklalden söz edilemez. İstiklalimize kavuşurken Misak-ı Millî hudutlarımızla Boğazlar hukukumuzdan taviz verilmişti. 1936 tarihli Montrö Sözleşmesi, Boğazlar için nisbî bir iyileştirmedir. Montrö, 20 yıllığına yapılmış olmasına rağmen bugüne kadar feshedilemedi ve İstanbul ve Çanakkale Boğazlarında mutlak hâkimiyetimizi kuramadıysak bunun sebebi zayıf yıllarımızdır.

İstanbul Boğazı’nın yapılması, hem tavizsiz bağımsızlığımızın iki eksiğinden biri olan Montrö Şartlarını ortadan kaldıracak ve hem de İstanbul’u Boğaziçi’nde seyreden yabancı devâsa gemilerin tehdidinden kurtaracaktır.

Bu proje, hükûmetler üstü ve devletin eseri olarak görülmeli ve buna göre konuşmalıdır. Bir kısmını zikrettiğimiz eserlere karşı çıkmış olanlar, şimdi nasıl gülünç ve zavallı bulunuyorsa şeksiz ve şüphesiz belli ki “Kanal İstanbul yapılmasın!” diyenler de yarın öylesine gülünç ve zavallı olacaklardır. Temenni ederdik ki şu medeniyet merhalesinde artık Tek Parti Zihniyeti kalmamış olsun, CHP kendini tartmış, ölçmüş biçmiş, mazisiyle yüzleşmiş olarak sözüne kulak verilir sorumlu bir muhalefet partisi olgunluğuna gelebilsin. “Türkiye’nin en eski partisiyiz” diye övünmek, bu parti mensuplarının hakları olabilir. Ama yaşlılık tek başına iftihar sebebi değildir. Takdir ve iftiharın sebebi eserdir.

Projedeki yanlışlığa gelince:

Dünyada Panama Kanalı, Süveyş Kanalı… gibi kanallar vardır. Onlar “Kanal Süveyş”, “Kanal Panama” değildir. O hâlde bizdeki neden Türkçe imlasıyla “İstanbul Kanalı” değil de Fransız imlasıyla “Kanal İstanbul” olmaktadır. Bunu Tek Parti Zihniyeti yapmadı. Fakat kimin teklifiyse hiç doğru olmamış. O zaman “Kule Kız”, “Kule Galata”, “Cami Süleymaniye” mi denecektir? Hatadan dönmek fazilettir. Daha yolun başındayız…

“İstanbul Boğazı” dediğimiz gibi “İstanbul Kanalı” diyelim

.NOBEL’İN NOEL YÜZÜ

2019-12-11 02:00:00

A -

A +

“Dinamit” adı verilen patlatma malzemesinin keşfedildiği 1866’dan günümüze dek nice insan ve canlının hayatına kıyıldığı araştırılmış mıdır? Bu dehşetli buluşun sahibi İsveçli kimyager Alfred Nobel’dir. 1896’da öldüğünde yüklü bir servet sahibidir. Vasiyetnamesi açılınca bu servetten istifadeyle kurduğu derneğin Barış, Tıp, Fizik, İktisat, Edebiyat gibi sahalarda ödül verilmesini vasiyet ettiği görülmüştür. Zikredilen sahalarda dünya çapında araştırmayla mükâfata layık olanların araştırılıp insanlık adına takdir edildiği bu faaliyete, bilahare İsveç Krallığı nezdinde kurulu olan “İsveç Kraliyet Akademisi” sahip çıkarak çalışmaları deruhte etmiştir. Sayılan sahalarda fikir, keşif ve eser üretmiş olanlar da bu beynelmilel “âferin”e ulaşabilmeyi büyük şeref telakki etmişlerdir.

Hâlbuki olaya, dinamit yüzünden hesap edilemeyecek denli katliamlara yol açmış bir kimsenin can verirken “nedamet getirmesiyle”, pişman olmasıyla kendi dini gereği “günah çıkartma” avuntusu olarak da görülebilir ve bu niyete alet olmama hasletini asıl ödül sayıp Nobel Ödülü’nü reddedebilirlerdi. Bu yüksek haslette kaç kişinin çıkmış olduğu ayrı bir araştırma konusudur. Gerçek şu ki emek ve gayretin insanı yalnızlaştırdığı o tenha iklimde birden fark edilip dillendirilmek, insanın zaafına hitap ettiği için ismi Nobel ile birlikte anılan kimseler ödülleri için Oslo’ya koşmuşlardır.

14. Asırdan beri kraliyetle idare edilen, 10 milyon nüfuslu ve kişi başına 40 bin dolar kazanca sahip tuzu kuru ülkelerden İsveç’in Kraliyet Akademisi, her yıl Edebiyat Ödülü de vermektedir. Akademi, 2019 Yılı Edebiyat Ödülü dalında Devlet-i âliyye’nin “Nemçe” dediği Avusturyalı yazar Peter Handke’yi “aferin”e layık buldu. Bir başka müellif, zamanlar üstü yazar Evliya Çelebi’nin sözüyle bu “herif-i nâşerif” kimdir?

Sütunumuzu kirletmemek adına ismini mümkün mertebe az yazmaya çalıştığımız adı geçen bu “cinayet şeriki” 1942 Avusturya doğumludur. 12 yaşına kadar Hıristiyan eğitimi ağırlıklı bir mektepte okumuştur. Yüksek ihtimaldir ki İslâm, Osmanlı ve Türk düşmanlığına dair ilk zehirlenmesi burada olmuştur. Nemçe hatırlatmasını bundan dolayı yaptık. Hukuk tabiriyle “cinayet şeriki”, suç ortağı olmasını ise aşağıda izah edeceğiz. Zaten kendisi de Hukuk Fakültesine kaydolmuştur. Talebeyken yazmaya başlamış. Roman ve oyun yazarıdır. Şiiri de yoklamış. Yahudi asıllı Avusturyalı yazar, muamma üsluplu ve biri hariç eserleri tamamlanmamış olan Kafka adına konulmuş “Kafka Ödülü” gibi iki-üç ödülle taltif edilmiştir.

İsveç Kraliyet Akademisi’nin krallıklarının insanlık adına ne de mühim işler yaptığını isbat zımnında bu “herif-i nâşerifi/şerefsiz kişiyi” bu denli önemsedikleri bir ödülle aferin diye sırtını sıvazlamalarının sebebi, yazdığı romandaki bir penaltı sahnesidir:

Bir futbol maçında hakem penaltı kararı verir. Kaleci yerindedir. Vuruşu yapacak rakip takım oyuncusu da yerini alır. İşte o çok gerilimli 15-20 saniyede kalecinin yaşadığı korku ve heyecanı tasvir etmiş olması, yazarlığın yüz karası bu şahsı ödüle layık kılmıştır.

Hâlbuki Peter Handke:

-Miloseviç’in hayranıdır.

-8.500 kadar Müslüman Boşnak’ın şehid edildiği Srebrenitsa katliamını inkâr etmektedir.

-Sırp savaş suçlularının da müdafiidir.

Namuslu, sorumlu ve seviyeli bir kalem, insanlığın ortak vicdanı değil midir?

Şu saydıklarımızı yapmakla bu kimse böyle bir meziyetten kesinlikle ırak ve suçları inkâr etmek, suçluları övmek ve savunmakla da soykırım suçu ortağıdır. Hatırlatalım; Slobodan Miloseviç, Sırp-Boşnak Harbi esnasında Sırbistan devlet başkanıdır. “Büyük Sırbistan”ı kurma adına Müslüman katliamı yapmıştır. Srebrenitsa’nın soykırım olduğu BM tarafından tescil edilmiştir. Miloseviç, işlemiş olduğu ağır insanlık suçlarından dolayı Lahey’de 66 dâvâdan yargılanırken hapishanede ölmüştür.

Ödül, soykırımı “Boşnaklar birbirini öldürdü” diye reddeden, canilerin başına hayranlığını dile getiren böyle birine takdir edilince Kraliyet Akademisi Edebiyat Komitesi üyesi iki şerefli insan, üyelikten istifa ettiler. 60 binin üzerinde insaflı insan da ödülün geri çekilmesi için Akademiye yazılı müracaatta bulundu. Buradan ödül alıp da hayatta olan diğer yazarlardansa bir ses çıkmış değil. Şunu deselerdi ödüle layık oldukları altından harflerle sabitleşirdi:

-Bu şahsa verdiğiniz ödülle daha evvel bize verdiğiniz ödülü de kirlettiniz. Bu kirli ödülü bundan böyle taşıyamayız. Onu aynen iade ediyoruz!..

Bunu hiç değilse Orhan Pamuk yapabilmeli.

Dün Afganistan’da, Boşnak’ta, bugün Afrika’da, Arakan’da, Suriye’de ve dünyanın sair yerlerinde aça, yoksula, mülteciye yardımcı olmayanların bu yaptığı ödül hovardalığıdır

Şu çelişki nasıl izah edilir?

Fransa’da “Ermeni soykırımı yoktur!” diyen bir kimse hapse atılırken İsveç Kraliyet Akademisi, soykırım yapanları öven birine ödül vermektedir. Yoksa bu yazarın anasının intihar etmiş olmasına mı acıdılar?

Yapılan, Nobel’in Noel yüzüdür.

Eğer öyle olmasaydı; 10 yıla yakın bir zamandır 5 milyon muhtelif milliyetten mülteciye ihtimamla bakan Türkiye de Barış Ödülü’ne layık görülürdü. Türkiye ve Türk milleti, bunu fazlasıyla hak etmiştir. Noel yüzlü Nobelcilere hatırlatmalı ki bizdeki mülteci sayısı İsveç nüfusunun tam yarısıdır.

Bunlar meselenin bir tarafıdır.

Diğer tarafı da var:

Acaba şu herif-i nâ şerifin kitabını “işimiz edebiyat” diyerek Türkçeye tercüme edecek mütercim, basacak yayınevi ve okuyacak vatandaş aramızdan çıkar mı? Korkarız ki çıkacak ve kitapçılarda balya balya satışa sunulacaktır. İmânımız, insanlığımız, hissiyatımız ve milliyetimiz adına yanılmış olmayı çok isteriz

.DİVAN EDEBİYATI

2019-12-10 02:00:00

A -

A +

Dün, Ali Nihad Tarlan Hoca’dan söz etmiş ve Yekta Saraç Hoca’nın “Divan Şiirinden Seçmeler” başlıklı kitabına, Hoca’nın “Divan Edebiyatı Meseleleri” adlı eserinden yaptığı iktibası, bugün buraya nakledeceğimizi yazmıştık. İktibas, 1981 tarihli tab’ın 83-85. Sayfalarından yapılmış.

Tarlan Hoca’yı anlatırken İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nden bu mümtaz şahsiyetin bâzı vasıflarını da dile getirmeye özen göstermiştik. O ve emsali birkaç hakkıyla profesör bazı kürsü sahipleri, her nasılsa 27 Mayıs’ın üniversite katliamından kurtulabilmiş kimselerdi. Aslında dünkü makalemizi kaleme almadan evvel, şimdi, İstanbul Aydın Üniversitesi’nde hem derslere giren ve hem de burada Aydın Düşünce Platformu adlı bir STK faaliyetini de sevk ve idare eden MEB eski Müsteşarı Necat Birinci Hoca’yı aramalıydık. Zira muhtemelen Ali Nihad Tarlan Hoca’nın talebeliğini yapmıştı. Ancak; zamana karşı yarış içinde olduğumuzdan böylesi ehemmiyetli teşebbüsler vaktinde akla gelmiyor olabiliyor. Nitekim yazıyı Ahmet Demirbaş kardeşimizin hassas dikkatlerine gönderdikten sonra yapmamız evla olan işi hatırladık. Evet, Necat Hoca, Ali Tarlan Hoca’da 4 yıl okumuş. Burası tamamdı. Fakat şahsi hâl ve meziyeti nasıldı? Bunu merak ediyorduk. Zira biz, Hoca’yı yazdıklarıyla devrinin havasından öğrenmiştik. Necat Hoca’yı dinledikten sonra hükmümüzdeki isabet için şükrettik. Yekta Hoca’nın da Hocası olduğunu bu vesileyle öğrendiğimiz Birinci Hoca, Hocası için kibar bir insandı, Divan Edebiyatı mütehassısı olduğu gibi Fars Edebiyatının da mütehassısıydı dedi ve sözlerine şunu ilave etti: Akranlarıyla beraber neslinin son temsilcilerindendi. Hoca’nın bu ifadesinden, akademik dünyaya dair serzenişini çıkarmak mümkün…

Kısmen kısaltarak aşağıya aldığımız yazı, belki ilk ânda her ilk okuyana çok şey demeyebilir. Ancak üzerine kafa yorulursa seviye fark edilecektir. “Öztürkçe” adına dilde ırkçılığın malûl ettiği nesilleri anlıyoruz.

Makalenin, Divan Edebiyatı’nın “kadın, aşk ve şarap” temalarından ibaret bir saray edebiyatı olduğu iftirasının mektep kitaplarında talebeye ders diye okutulduğu talihsiz bir dönemde kaleme alındığı hatırlanırsa değeri, ayrıca daha fazla kavranacaktır. Eğer aynı yalan, bugün de edebiyat derslerinde devam ediyorsa okul kitaplarından sökülememiş ayrık otu misali uydurma Türkçe’nin yanı sıra bunun varlığını da maarifimiz adına büyük kayıp sebebi sayarız.

İşte Ali Nihad Tarlan’ın Divan Edebiyatı için dedikleri:

“Divan Edebiyatımız, medeniyet âlemine büyük bir iftiharla sunabileceğimiz bir sanat mahsulüdür. Onun içinde insan zekâsı, kendi içinde varabileceği son merhaleye varmıştır, denilebilir. Bilhassa aruz vezninin dar sahası içine bu kadar çeşitli renkli fikir, his ve heyecanı sığıştırmak, tablo üstüne tablo çizmek hiç de kolay olmasa gerek. Divan edebiyatına havas edebiyatı deyip onu millî bir edebiyat saymamak, bir milletin içinde havassın o millete mensup olmadığını sanmak kadar cahilâne bir hükümdür. Tefekkür ve zevki yüksek bir seviyeye erişen bir insan, muhakkak milliyetinden istifa etmiş mi sayılır? Milliyet, bir elbise değildir. Elbette bir cemiyet, birçok bakımlardan ayrı ayrı seviyelerdedir. Her birinin ayrı bir ihtiyacı vardır. İnsanı bütünü ile kavrayan ihtiyaçların çok şiddetli ve zaruri olanı sanat ihtiyacıdır. Bu fikre sapanlar, herhangi bir medeniyet dairesine giren cemiyetlerin onun ne derece tesiri altında kalabileceklerini düşünmeyenlerdir. Türkler, İslam medeniyet dairesine girmişlerdir. İnsanda insan olmak haysiyetiyle en müessir ve en tabii ihtiyaç dindir. Yeni bir din, kendisine mahsus tefekkür sisteminin kelimeleri ile gelir. İnsanı en derin hayat ihtiyacından kavrayan din, zaruri olarak kendi tefekkürünün ifadesini kendi dilinde taşır. Ve bu suretle o medeniyet dairesine giren cemiyetin dili üzerinde müessir olur. Bunu garip ve manasız bulanlar, muazzam bir kanun içinde aksamadan yürüyen kâinat nizamını manasız bulanlardır ki ilim, bunlara hitap etmez. Eğer garipsedikleri hâli beğenmiyorlarsa tarihin seyrini değiştirsinler...

Türk dili, Arapça ve Farsçadan çok kelime almıştır. Fakat bunları sadece malzeme olarak almış ve kendi millî dehasının tefekkür ve ifade sistemi olan grameri içine yerleştirmiştir. Cümle şekli ve fiiller mekanizması tamamen Türk dehasına uygundur. Biz, dilleri ve ırkları zaman dediğimiz vâhimenin hangi noktasında ele geçirdiğimizi dahi bilmeyiz. Ondan evvel dünyada dilin ve ırkın nasıl maceralar geçirdiği ise tamamen meçhuldür. Saf dil ve saf ırk ancak bir Anka kuşudur.

Her sanat eseri, beşerî bir ihtiyacın mahsulüdür. Her devrin kendisine göre bir sanat telakkisi vardır. Bu telakki, fert ve cemiyetin müşterek malıdır. Ve cemiyet içinde bir vakıadır. Münakaşa kabul etmez. Ve bir ilim adamı, asırlarca evvel vücuda gelip inkişaf eden bir sanat telakkisini bugünkü zevki ile ölçemez, değerlendiremez. Bir ilim adamı, sadece vakıaları ve onların sebeplerini izah eder. Bu telakkinin mahiyeti ve değeri hakkında objektif vesikalara müstenid bilgi verir. Bu ilim adamının elinde insan denen muamma vardır.

Altı asır bir milletin ruhu üzerinde gelişip ona hâkim olan, kütüphaneler dolusu eser veren bir edebiyat, incelenmeye değer ve bu neslimiz için mukaddes bir vazifedir sanırım. İyice bilmeden sathi bir görüşle bir sanatı mahkûm etmek fikri bir faciadan başka bir şey değildir. Evet, bu edebiyatı anlamak güçtür. Büyük bir kültür zenginliğine muhtaçtır. Bu kültürü elde edip bu sanat mahsullerini avucu içine almak, yüksek tefekkürün verdiği zevke erişmek demektir. Bu büyük nimetin külfeti de büyüktür. Katlanmalıyız. İlim neticede her şeyi kolaylaştırır…

…

Tarlan Hoca ve diğer aynı zevk, sancı ve görüşteki hoca, ilim ve sanat erbabının şimdilerde ruhlarının şâd olduğu ümid edilebilir. Gelinen bu safhada birçok emeğin payı vardır. Lakin; bizden işittiğini naklettiğini söyleme tevazuunu gösteren, on bin civarında divan şiiri mısraını ezbere bilen ve onları dinleyenler için tekrarına hasret duyulan bir zevkli sohbete çeviren Divan Edebiyatı icracı, Divan Edebiyatı yorumcusu Hayati İnanç kardeşimizin payı çok farklıdır. Biz, belki sahip olduğu istidadı tutuşturmuşuzdur. Bu itibarla vazifemizi yapmış olabiliriz. Ama edebiyat fakültelerinden biri olsun böylesi bir Divan Edebiyatı hizmetkârına fahri doktora vermemişse bu ihmal, onları mahcup edecek ağırlıkta bir kusurdur

.DERDİ OLAN BERİ GELSİN!..

2019-12-09 02:00:00

A -

A +

Acaba bir başka cemiyette de böyle bir cinnet yaşanmış mıdır? Bir başka topraklarda da o toprakların fatihlerinin mensup oldukları dine, kullandıkları dile, kurdukları edebiyata, yükselttikleri medeniyete insafsızca saldırılmış mıdır?

Bu ülkede körü körüne, vicdansızca ve sorumsuzca Osmanlı düşmanlığı yapıldı. Sığ bir zihniyetle ezbere lakırdılarla geçmişimize hakaretler yağdırıldı. İşin esasına bakılırsa her denilen ve her gerekçe bahaneydi. Bugüne dek dile getirilmeyen asıl sebep, Osmanlı atalarımızın Ehl-i sünnet Müslüman olmaları, o yolda yaşama ve onu yaşatmalarıdır. Yoksa yedi asra yakın hüküm süren bir devlette hatalar olmaması eşyanın tabiatına aykırıdır. O hatalar, vicdan ölçüleriyle tenkid edilmedi. Onlar bozuk hükümlere delil yapılmak istendi.

Osmanlıya duyulan nefret, şimdilerde belki azalmış, belki gizlenmiş, fakat bitmemiştir. Bugün de her gün bir veya birkaç gazete sütununda, bir veya birkaç TV ekranında ceddimize, mazimize ve milletimizi yücelten medeniyetimize zalimce hücum edilmektedir.

Bizim üniversiteye girdiğimiz senelerde nasılsa 27 Mayıs cellatlarının kıyımından kurtulabilmiş birkaç mümtaz ilim ve kalem adamından biri de Ali Nihad Tarlan’dı. Hocaların Hocası unvanına layık bu akademisyenler, bizlerin üniversite kapısından girdiğimiz demlerde onlar da tekaüt olmuş olarak aynı kapıdan çıkmışlardı. Edebiyat Hocası Ali Nihad Tarlan gibi abide şahsiyetleri bizzat tanıma talihine eremedik. Ancak o günkü dünyamızda bu müellif ve muallimlerin rüzgârı esmekteydi. Bunlar, en azından nasiplisine doğru fikirler veren insanlardı. Üslup sahibi, muhkem müktesebatı, sağlam bilgi birikimi olan mütefekkirlerdi.

Bu iki gün medeniyetimizin, irfanımızın temel gündemlerinden Divan Edebiyatı üzerinde duracağız. Ama biz değil, Ali Nihad Tarlan Hoca konuşacak. İçeride ve dışarıda gündem, bitip-tükenmez mevzularla doluyken “Divan Edebiyatı” bahsi açmak nereden icap etti?

Böyle düşünenler olabilir.

Bu sualin cevabı şudur:

Gündem, iki türlüdür. Birincisi günlük ve gelip-geçici olanlar, diğeri de değişmeyen, kalıcı ve tayin edici gündem. Veya keşfedilmemiş kıymetlerimizden Sn. Mehmet Akıllıoğlu’nun ciğeri yana yana ifade ettiği cümleyle “millî gündem”.

YÖK Başkanı Yekta Saraç Hoca, bizimle de paylaştığı “Divan Şiirinden Seçmeler” adlı kitabının baş kısmına bazı isim sahibi imzaların Divan Edebiyatı’na dair görüşlerini almış. Çok da iyi etmiş. Kötü paranın iyi parayı piyasadan kovması gibi yer yer lüzumsuz, yer yer abes, yer yer mübalağalı gündem de asıl konuşulmaya layık olanları bastırdığı için ne böylesi eserler ve ne de hazine misali insanlardan haberdar olunmakta. Aksine zamanın külleri döküle döküle bilinmesi, okunması, fikirleri tahlil edilmesi, istifade edilmesi gereken şahsiyetler nisyana, unutulmaya terk edilmekteler. Geriye kavga-gürültü ve toz-duman kalmaktadır.

Yekta Hoca’nın kitabına şeref misafiri yaptığı ilk isim Ali Nihad Tarlan Hoca olmuş. Merhum Hoca, Divan Edebiyatı’nı ve bu vesileyle onun ait olduğu İslâm medeniyetini muhteşem bir Türkçe eşliğinde güçlü bir akıl, mantık ve fikirle müdafaa etmiş. Tarlan Hoca’nın 1981 Baskılı “Edebiyat Meseleleri” adlı eserinden kitaba iktibas edilen makale, yarın bu sütunda okunduğunda bize hak verileceğini tahmin ederiz. Böylece ne çok şeyimizi kaybettiğimiz bir kere daha görülecektir. Millî gündem, ânlık gündeme hâkim olmazsa istikbalin parlak olması beklenemez. Ali Nihad Hoca’yla bugünlerin harcında alın teri, göz nuru olan emsali bütün o ilim ve fikir adamlarına rahmet, Yekta Hoca’ya teşekkür ederken bu vatana, bu yere ve bu göğe dair derdi olanları yarın birlikte düşünmeye dâvet ederiz.

.HEPİMİZ SUÇLUYUZ!..

2019-12-06 02:00:00

A -

A +

Bir-iki asır öncesine kadar, gelip buraları gezen ve hayretten hayrete düşen seyyahların insan, aile, cemiyet, devlet, ahlâk, cömertlik, dürüstlük… gibi vasıflarıyla öve öve bitiremedikleri bu toprakların insanında, bu milletin içinde bugün şiddet, cinayet, kadın cinayeti, uyuşturucu, dolandırıcılık… almış başını gidiyorsa, mahkemeler boşanma davalarıyla dolup-boşalıyorsa, cezaevleri, mahkûmları almaya yetmiyorsa… suçlu tek değildir, suçlu sadece cani ve fail değildir.

Yüzleşmemiz, ikrar ve itirafta bulunmamız şart:

Vahşice cinayet işleyen, gencecik kızları veya başka insanları öldürenler elbette suçlu. Ama tek sorumlu yalnızca onlar değil. Övüldüğümüz iftihar asırlarından, yerildiğimiz ve bugün de dövündüğümüz günlere geldiysek biz, bir yerlerde hata işledik demektir.

O takvimi, o günleri ve o hataları bulup çıkarmalıyız.

Kadına şiddet, genç kıza katliam, eşe zulüm, yalan, dolan, uyuşturucu, hırsızlık, ırza tasallut, gasp, soygun… başını almış gidiyor ve biz de meseleyi hâlâ tetik çeken, kabza tutan failler ve kanun maddelerinden ibaret görüyorsak kendimizi kandırıyoruz demektir. Bu oyalama, hakikatten bu habersizlik devam ettikçe bu utandırıcı manzaralar bitmez.

Suçlu, sadece bileğine kelepçe takılanalar değil.

Suçlu o kadar çok ki.

Kim suçlu değil ki!..

Hangi devir suçtan âzâde ki…

-Anne, baba, kardeş, amca, dayı, hala teyze… suçluyuz.

-Öğretmen, müdür, dekan, rektör… suçluyuz.

-Yazar, kanaat önderi, konuşmacı… suçluyuz.

-Gazete, dergi, televizyon, bütünüyle medya… suçluyuz.

-Sinemacı, dizi film yapımcısı, sanatçı… suçluyuz.

-Modacı, sanatçı, organizatör… suçluyuz.

-İmam, vaiz, müezzin, ilahiyatçı… suçluyuz.

-Siyasetçi, yönetici, vekil, bakan… suçluyuz.

-Hâkim, savcı, avukat, hukukçu… suçluyuz.

-Dini ve dünü inkâr eden ilerici, yarını görmeyen muhafazakâr… suçluyuz.

-Birey olarak, aile reisi olarak, komşu olarak, cemiyet ve millet olarak suçluyuz.

Kan kaybediyoruz…

Bu işlenen cinayetler, durmayan şiddet, bitirilemeyen gasp ve dolandırıcılıklar, artan suçlar, bozulmanın resmidir. Trafikteki ihlaller bile ancak yükseltilen para cezalarıyla azaltılabiliyor.

Övülen bir milletken neden bu hâle geldik?

Bu sorunun didik didik edilip dürüstlükle cevaplandırılması lazım. Şehirleşmeyi mi hazmedemedik? Dünyaya açılmayı mı idrak edemedik? Aileyi mi bitirdik? Dinimizi, örfümüzü, tarihimizi mi yaşayamadık? Aydınlar, başka iklimlere mi savruldu? Zengin sadece kendini mi düşündü? Sebep ne, neler?

-Cennet anaların ayağının altındadır!

Bu şahane ahlâkı haber veren Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ümmetinin şu hâline bakmalı. Evladının gözü önünde analar katlediliyor. Katil üstelik o çocuğun babası… Canı adam öldürmek istediği için cinayet işleyeneler, maksatlarına kavuşuyor.

Düşünmemek mümkün mü?

Yoksa;

O bol şeritli yollar hiç yapılmasa, dünya ile yarışan hava meydanları, metrolar, tüneller ve daha neler ve neler olmasa da bütün gayret ve enerji, bütün dikkatler kaybettiğimiz değerlere mi verilseydi?

Sabah terör diyoruz, akşam terör diyoruz. Doğru; ama terörist açık düşman. Şu manzarada ise sinsi bir terör var. Bu terör, İslamlığımızı, insanlığımızı, milliyetimizi, cemiyetimizi, bizi biz yapan ne varsa onları tahrip etmekte. Onlar, biterken ele avuca gelir sadra şifa hiçbir teklif, fikir ve proje yok. Söz bitti; konuşmak değil, icraat ve çare lâzım.

.ÖMÜRLÜ DEĞİL, ÖLÜMLÜ!

2019-12-05 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhurbaşkanı, Londra’daki Dörtlü Zirve’de NATO için en net tavrı ortaya koydu. Sn. Erdoğan’ın Kuzey Atlantik Paktı çalışmalarında ilk defa sarf edilen ve bu itibarla da tarihe geçen sözü şudur:

-“Müttefiklerimiz, bizim mücadele ettiğimiz örgütleri, terör örgütü olarak kabul etmezlerse Baltık Savunma Planı’nı bloke etiğimiz gibi NATO’da atılacak her adımı engelleriz!!...”

Bu söz, açıktır ki, teşkilata vücut veren bir kısım müttefiklerimizden ne kadar şikâyetçi olduğumuzu göstermekte, onların duruma göre ne denli ikiyüzlü olabildiklerini anlatmaktadır.

Fransa Cumhurbaşkanı Macron ise NATO’nun beyin ölümünün gerçekleştiğini söylemişti. Adı geçen teşkilatın önümüzdeki toplantılarında Türkiye’nin -mecburen- kilitleme yapacağını şimdiden söylemek mümkündür. Zira, YPG ve mücadele verdiğimiz diğer terör örgütlerini en azından NATO üyesi bazı devletlerin terör örgütü olarak tanımayacakları bellidir. Dörtlü Zirve’den sonra Emmanuel Macron, Türk milletini, Donald Trump, Türkiye ve Erdoğan’ı cömertçe övdüler. Ama aynı Fransa Cumhurbaşkanı, toplantıdan sonra YPG’nin terör örgütü sayılamayacağını söyledi. ABD bu örgütü zaten mahallî stratejik müttefiki olarak görmekte.

Öyle ise kuruluş ortaklarının ihtilaf ve geçimsizliğe düşmeleri kaçınılmazdır. Bu da bakışları, tabiatı ile Kuzey Atlantik Andlaşması’nın yarınlarına çeviriyor. O zaman da hâliyle NATO’nun 30 yıl daha yaşayıp bir asrı doldurup dolduramayacağı merak edilmektedir.

Şu manzaraya göre NATO’nun 70 yıldan sonra 30 yıl daha yaşaması zordur. Bir üye devletin Cumhurbaşkanı O’na “beyin ölümü” teşhisi koymuştur. Türkiye Cumhurbaşkanı ise diğer müttefikleri “ya bizim yanımızda veya teröristlerle olursunuz!..” diye ikaz etmiştir. Bu vaziyet karşısında toplantılar, beliğ sözler, zarif ağırlamalar, çekilen fotoğraflar, mükellef sofralar, parlak bildiriler… sun’i teneffüsten öteye bir şey ifade etmiyor. Bundan böyle ne onlar, ülkemize kasteden terör örgütlerini karşılarına alacaklar ve ne de biz müeyyide tatbik etmekten geri duracağız.

İşin esasına bakılırsa BM, AK, NATO, AB ve benzeri daha ne kadar kuruluş varsa hepsinin eşit, adil ve hukuki bir yapıya kavuşturulması şarttır. Varlıklarında yenilenme yapılması ilk akla gelen makul fikirdir. Bu gibi teşkilatlar, bütün dünyada Birinci Dünya Harbi’nden sonra ortaya çıktılar. Bunların bazısı iş birliği, bazısı ekonomik, bazısı siyasi, bazısı kültürel esaslıdır, bazısı da düşman gördüğü rejime karşı tesis edilmiştir. İlk kurulan teşkilat, Cemiyet-i Akvam’dı. II. Dünya Savaşı’nın çıkmasına mâni olamadı. Dağıldı ve yerini BM aldı. NATO dâhil sonraki bütün kuruluşlar II. Dünya Harbi sonrasına aittir. Çoğu da bu harbin galiplerinin eseridir.

BM’nin BMGK sebebiyle ne kadar adaletsiz olduğu herkesçe bilinmektedir. NATO, ondan çok da farklı değildir. Mısır’da darbenin destecisi olmuştur. Hâlbuki aynı NATO, Boşnakların, katline seyirci kalmıştı. DEAŞ ve PYD, Türk topraklarıyla vatandaşlarına saldırırken de umursamadı. Bu umursamazlık hâlen devam etmektedir. Böyle bir kuruluştan çok şey beklemek gerçekçi olmaz. Genel Sekreterin samimi olması, yetmiyor. Hakikat o ki AB de NATO da artık yaşamaya güç yetiremiyor.

Hatta belki yeniden yapılanmaları bile çok işe yaramaz.

Hatırlarda olmalı; İslam Konferansı Teşkilatı diye bir müessese vardı. Yarım asır kadar yaşadı ama yarım kuruşluk faydası olmadı. Bir gün bir de bakıldı ki adı İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı olmuş. Tabelanın değişmesiyle tabiî ki bir şey değişmedi. Hiçbir yanıp-kavrulan İslam toprağına, oraların mazlum insanlarına zerrece fayda temin edemedi.

BM’ler, AK’ler, NATO’lar, AB’ler… bu kadar teşkilat güya harpleri, darpleri, haksızlık ve adaletsizlikleri önlemek için kuruldu. Ama hiç de öyle olmadı. Her zulüm daha azdı. I. Dünya Harbi öncesinde dostluklar da düşmanlıklar da mertçe olurdu. Şimdilerde o mertlikler kayboldu. Muhataplar, birkaç yüzlü.

Sovyetler Birliği ve Varşova Paktı’nın hiç tahmin edilmedik bir zamanda âniden yıkılıp yok olması gibi bu teşkilatlar da beklenmedik bir zamanda çökebilirler.

Teşkilatlar da fânidir.

Biz, Büyük Türkiye olmaya bakalım…

.NATO, ISLAH OLUR MU, İFLAH OLUR MU?

2019-12-03 02:00:00

A -

A +

NATO; Kuzey Atlantik Paktı, bir soğuk savaş dönemi kuruluşudur. “Pacte”, Pakt; Latince’de “andlaşma” mânâsına gelmekte. II. Dünya Harbi’nden sonra birden fazla “pakt” ortaya çıkmıştı. Biz, Bağdat Paktı ile Balkan Paktı’na yetişemedik. Fakat CENTO’yu biliyoruz. NATO, zaten gündelik hayatımızın bir parçasıydı. Eğer Sovyetler yani onun Kızılordusu, memleketimizi işgale teşebbüs ederse NATO, güya hemen ânında yetişecekti. Bu yüzden “solcular” sokaklarda sol yumrukları havada olduğu hâlde “NATO’ya ha-yır!!!” diye pabuç aşındırıp, gırtlak paralarken “sağcılar” da “komünistler Moskova’ya!!!” diye bağırıyorlardı.

10 yılda bir çıkagelen darbelerin vazgeçilmez iki unsur vardı. Hasan Mutlucan’ın seslendirdiği kahramanlık türkülerinin radyo ve televizyonlarda çalınması ve darbe sözcülerinin darbe bildirisinde NATO’ya ve CENTO’ya bağlı olduklarını sıkı sıkıya dile getirmeleri.

NATO, antikomünist dünyanın kalkanıydı. Merkezi Brüksel’di. Karşısında Varşova Paktı bulunuyordu. Bu da Polonya’nın başkentinde mevzilenmişti. Varşova Paktı da kapitalist emperyalizme karşı kurulmuştu.

1989’da SSCB dağılınca Varşova Paktı da çöktü. Bunun üzerine ’90’lı yıllarda NATO üzerine tartışmalar yaşandı. Varlık hikmeti, Komünist Rusya ve Kızılorduydu. Bu rejim terk edildiğine, o ordu da bittiğine göre bu masraflı teşkilatı elde tutmanın bir anlamı olamazdı. Tartışmalar hayli sürdü. Bazıları bir keşif yaparcasına “yeşil tehlike”ye dikkat çektiler. Yeni hedef bu olmalıydı. O aralar “kökten dincilik”, “radikal İslâm” diye dinimize yönelik fikrî saldırılar yapılmaktaydı. Derin Batı, bunları uydurmuştu. “Cici din” ihdası için de FETÖ eliyle “Ilımlı İslam” kavramını ürettiler. DEAŞ diye “hilafet devleti” kurma düzenbazlığıyla 15 Temmuz darbe teşebbüsünün hikâyesi buralara dayanır.

Neticede NATO’nun devamında karar kılındı. Bunda en büyük istekli ABD idi. Zira bu devlet gerçekte NATO’yu yedek ordusu gibi görmektedir. 15 Temmuz darbe gecesinde NATO’nun ne rolü olduğu, ne yaptığı bugün henüz tam anlaşılmamıştır. Ama şu bilinmektedir; Türkiye, o gece uçak ve tanklarla saldırıya uğrarken NATO kılını kıpırdatmamıştır. Aksine İncirlik, bir kısım darbecilerin kaçıp kaybolduğu bir NATO tesisi olmuştur. Meşhur TSK imamının oraya saklandıktan sonra Avrupa’ya nakledildiği söylenmektedir.

Bu NATO, kuruluş kanunundaki amir hükme rağmen FETÖ, DEAŞ, YPG’nin kanlı saldırılarının hiçbirinde Türkiye’nin yanında yer almadı, destek vermedi, yardımcı olmadı. Aksine geçen hafta Brüksel’de yapılan toplantıda ABD ile birlikte sekiz müttefik devlet, Türkiye’nin Savunma Planı Belgesi’ni engellediler. Bu belgede PYD/YPG bir tehdit unsuru olarak zikredilmektedir. Onlar, bunu yapınca Ankara da gayet haklı olarak mukabele-i bi’l misil umdesi gereği karşı tarafın Polonya ve Baltık devletleri için hazırladığı Baltık Ülkeleri Savunma Planı’na geçit vermedi.

Şu günlerde NATO’nun 70. kuruluş sene-i devriyesindeyiz. Bu münasebetle teşkilata üye ülkeler, Londra’da toplandılar. Toplantı öncesi Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Paris’te yaptığı bir konuşmada bu pakt için “beyin ölümü gerçekleşti” dedi. Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ise O’na Ankara’dan aynı kelimelerle cevap verdi.

NATO toplantısı öncesinde Türkiye, Almanya, İngiltere, Fransa ve ABD temsilcileri Londra’da Dörtlü Zirve yapacaklar. Hatırlanacağı gibi Türkiye’ye gelmek istemişler, Sn. Erdoğan, onlara ya Urfa’da toplanılmasını veya Londra’daki NATO zirvesinde görüşebileceklerini haber vermişti.

Ankara, NATO’dan Güvenli Bölge ve Suriye ihtilafında rol almasını, kendisini anlamasını, üstüne düşeni yapmasını beklemektedir. Ancak Avrupa devletleri, Suriyeli mülteciler konusunda yardım vaatlerinde durmadıkları gibi NATO için de bir adım atmıyorlar.

Öyle ise bu NATO’da bir hayır var mı?

Veya bir başka soru:

Cumhurbaşkanımız, NATO için neden Macron’la kötü oluyor? Sebebi şudur. NATO da AB’ye benzemektedir. Aslında ikisi de ömrünü doldurdu. Ancak, Ankara, bunların üzerinden Avrupa ve Amerika’yı yeri geldiğinde zorlamakta ve pazarlığa mecbur etmektedir. Ayrıca, S-400’ler gibi alışverişlerle Batı’yı gözden çıkarmadığımızı seslendirmektedir. Neticede NATO ve AB geçilip gidilen köprülerdir. Fakat zıddı, rakibi, düşmanı Varşova Paktı, ortadan kalktığı için ıslah olması, niyet olarak da haç’ın, salib’in tesirinden kurtulması mümkün değildir. AB, Müslüman üyesi olmayan bir teşkilattır. NATO da aynı yapıya getirilir mi? Bilinmez. Belki de Sn. Erdoğan, Sn. Macron’u bu ihtimali önlemek için haşlıyor. Keza “İslâm NATO”su diye DEAŞ gibi sun’i bir yapı kurulup NATO ile çatıştırılır mı? Türkiye, NATO’da yer aldığı gibi, İsrail de “İslam NATO’su” adlı garip kuruluşta yer alır mı? Bu da meçhul.

Ancak; devletler yıkıldığı gibi teşkilatlar, paktlar da yıkılabilir. Yıkan taraf olmayalım. Ama ayaklarımız üstünde muhteşem bir dirayetle yükselmeye bakalım…

.ÖMER MUHTAR’IN GÖZLÜĞÜ

2019-12-02 02:00:00

A -

A +

Suriyeli sinema yönetmeni merhum Mustafa Akad’ın “Çağrı” filminden sonraki en büyük eseri “Ömer Muhtar” filmidir. Ömer el-Muhtar, İtalyanların Libya’yı işgali üzerine istilacılara karşı istiklal ateşini tutuşturan, zor şartlara rağmen büyük mücadele veren ve hayatı İtalyanların kurduğu idam sehpasında şehidlikle biten şerefli bir kahramanımızdır.

İşgalciler tarafından idam sehpasına çıkarıldığında gözünde gözlük vardır. İdam infaz edilir, canına kıyılırken gözündeki o okuma gözlüğü yere düşer. Bu kıymetli hâtırayı yedi yaşlarında bir çocuk alır ve oradan uzaklaşır. Film, bu sahneyle biter. Verilmesi gereken mesaj verilmiştir. O gözlük, bir dâvânın sembolüdür. Mustafa Akad, “bu dâvâ burada bitmez!” demiştir.

Evet, dâvâ orada bitmemiştir.

O gün Ömer Muhtar’ın gözünden yere düşen gözlüğü alıp uzaklaşan o çocuk üzerinden bu film, kim bilir nice çocuğa, nice gence hangi asîl ruhu aşıladı ki bugün Akdeniz sanki yeniden fetholdu. Bir fethe yakın bu büyük muvaffakiyetle, muhakkak ki Akdeniz’i Türk gölü yapan Barbaros Hayreddin Paşa’nın, Oruç Reis’in, Murat Reis’in ve daha nice kapudan-ı deryanın, deniz muharebesi gazilerimizin ve Akdeniz’i bir mavi kefen gibi üstlerine çekmiş, bu denizle şehadete yürümüş nice bin deniz şehidimizin ruhları şâd oldu.

Ömer Muhtar filmini gören her çocuk, her genç, kendini yere düşen gözlüğü alan çocuk yerine koymuş olmalı ki yıllar sonra neler yaşanmadı:

1-Libya devleti, 27 Mayıs 2009’da MEB-Münhasır Ekonomik Bölge ilan ederek Akdeniz’de kıyısı bulunan devletlerle andlaşma yapmaya hazır olduğunu gösterdi.

2-Bunun üzerine devrin Deniz Kuvvetleri Komutanı Oramiral Eşref Uğur Yiğit, maiyetindekilere bir arşiv taraması yapmaları talimatı verdi. Yapılan çalışma neticesinde kıymetli haritalara ulaşıldı. Osmanlı ecdadımız, hazineden daha kıymetli vesikaları miras bırakmıştı. Buna nazaran Türkiye ile Libya arasında karşılıklı kıyılar vardır ve iki devlet kıyıdaştır.

3-Vaziyet, devrin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’a arz edildi. Sn. Erdoğan, 29 Kasım 2010’da yanında bu mezkûr haritalar da olduğu hâlde bir hey’etle birlikte Libya’nın başşehri Trablusgarp’a gitti. İki devlet, mevcut belgelerle haklar ve milletlerarası hukuk çerçevesinde bir MEB andlaşma ve mutabakatının yapılması için ortak bir hey’eti vazifelendirdiler.

Faaliyete geçilmesinin üzerinden daha birkaç ay geçmiş-geçmemişti ki malum ve meşhur merkezler düğmeye bastılar, dış istihbarat örgütleri, Libya işgal edildiğinde kendileriyle iş birliği yapanların cibilliyetinde Libyalılar buldular ve böylece 2011 başlangıcında Libya’da iç harp patlak verdi. Bu şartlarda Münhasır Ekonomik Bölgeye dair yapılan görüşmeler durdu. Bu arada aynı dış merkezler ve istihbarat örgütleri Türkiye’de de 15 Temmuz 2015’te bir başka düğmeye basmışlardı.

4-Ancak bu meselede devlet hafızasında devam ediyordu. Yarıda kalan müşterek çalışma Türkiye Millî Savunma Bakanı Hulûsi Akar’ın 5 Kasım 2018’de Libya’yı ziyareti üzerine tekrar başladı. Sekiz sene sonra yeniden faaliyete geçilmişti. İki devlet de memnundu. Ne var ki bir başka yer ve başka yerler gayrı memnundu. 2019’un hemen başında CIA, Halife Hafter adlı bir ajanı faaliyete geçirdi. Darbeci general aldığı dış desteklerle Millî Mutabakat Hükûmeti’ni devirmek için Trablusgarp’a saldırmaya başladı. Bu hain, Türkiye’nin BM tarafından tanınan meşru Libya Hükûmetine verdiği destekle püskürtüldü. Bugün yine de bir bölgeyi elinde tutmaya devam ediyor.

5-Bu arada dâvetimiz üzerine Libya Kara ve Deniz Hudut Hey’eti’nin ülkemizi ziyaretiyle 2009’da bulunmuş olan haritalar temelli teknik çalışmalar ikmal edildi. Libya Millî Mutabakat Hükûmeti Başkanlık Konseyi Reisi Fayez el-Saraj’ın 28 Kasım 2019’da Dolmabahçe’de Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’la söz konusu metni imzalamasıyla iki ülke arasındaki MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması akdedilmiş oldu.

6-Böylece Güney Kıbrıs’ın, Yunanistan, Mısır, Lübnan ve İsrail’le yaptığı Seville Andlaşması bozulmuş oldu. Türkiye ile Libya arasına Deniz Yetki Alanı Şeridi çekildi. Bu şerit Yunanistan, Mısır ve Kıbrıs Rum Kesimi arasına kama gibi girmiş oldu. Deniz Sevr’i parçalandı. Türkiye’yi 41 bin km2’lik bir deniz alanına hapsederek Akdeniz’in enerjisini sömürme oyunları bozuldu. Trilyon metreküplük ölçülerle izah edilen her türlü enerji kaynağında milletimizin hakları teminat altına alındı.

Ne var ki su uyur düşman uyumaz.

Akdeniz’de su da düşman da uyumuyor.

KKTC’yi küçük bir ada parçası, Filistin’i fukara bir toprak, Katar’ı tank ve palet fabrikası çerçevesinde görme basiretsizliği gösterenler, bu mes’eleye derinlemesine eğilseler iyi ederler. Belli ki gelecek zamanlarda Akdeniz, bir savaş denizi olacaktır. Her hazırlığı buna göre yapmalı. Mülkün sahibi biz iken kimse, seyirci olmamızı bekleyemez.

Şimdi Çöl Arslanı Ömer Muhtar’ın, Mustafa Akad’ın ve Libya yiğitlerinin de ruhları şâd olmuştur.

“Hezar” aferin o emaneti alıp, mânâsını okuyan dünün çocukların

.SORUMLU MUHALEFET

2019-11-26 02:00:00

A -

A +

Bir kısım CHP’liler, kasten mi böyle davranmaktalar? Yoksa, o deyimin söylediği gibi herkesi kör âlemi sersem mi sanıyorlar? Olup-bitenler ortadadır. Ayrıca derin tahlillere gerek yok. Buna rağmen onların tezi, “Saray” ve devletin kurumlarının CHP’yi parçalamak için tezgâhlar kurduğu şeklindedir. Eğer bu dediklerine inanıyorlarsa acınası hâlleri var demektir.

“Saray” diye imâ ettikleri. Cumhurbaşkanlığı makamıdır. “Saray” utandırıcı bir kelimeymiş gibi Cumhurbaşkanlığı Külliyesi için sürekli bunu tekrar etmekteler. Bir CHP genel başkan yardımcısı bu yakınlarda “susturun şu hanımı!” derken nasıl ki Bülent Ecevit’in o meşhur sabıkalı cümlesine gönderme yaptıysa “Saray” kelimesiyle de Osmanlı Sultanlarının devleti yönettikleri mekâna kinaye yapmakta imaj karalamasına gitmekteler, Osmanlı nefreti dile getirilmektedir. Bu zihniyet için, Osmanlı sarayının varlığı suçtur. Türkiye’nin kabul salonu, misafir odası demek olan bir Külliye yapmak da suçtur. Fakat, Fransa İngiltere, Hollanda… Japonya’da saraylar olması medeniyettir. O saraylarda kabul edilmek şereftir. Adı “Elize” olunca ağzın suyu akar, “Topkapı” olunca öfkeler basar.

CHP zihniyeti, ıslah olmamıştır, bugün de milletin dilinden ve gönlünden uzaktır.

“Devletin kurumları” derken de MİT kastedilmektedir. Ancak bunu açıkça ve cesaretle ifade edemiyorlar. İddiaları o ki CHP’de doğan şu kargaşa, hesaplaşma, itham ve iddialar, Cumhurbaşkanlığıyla ona bağlı MİT’in eseridir.

Böyle bir teşebbüsün ahlâka mugayir olması bir kenara, aynı zamanda akla ziyandır. Bu ülke demokrasi ile idare edilmiyor mu? Memleketimizde çok partili hayat yok mu? Seçimler yapılmıyor mu? Partiler seçime girmiyor mu? Cevap, kaçınılmaz şekilde “evet” olduğuna göre sistem gereği seçimi kazanan parti iktidar, kazanamayan en büyük parti de ana muhalefet partisidir. Öyle ise AK Parti, Cumhurbaşkanlığı ve MİT üzerinden neden, niçin ve hangi kâr adına ana muhalefet partisini, yıkmaya, parçalamaya uğraşsın? Böyle bir niyet ve teşebbüs, ortaya çıkmaz mı, tarih yazmaz mı? Yapanları utandırma mı?

Bu söz, tamamen ham hayal ve kendini avutmadır. Beceriksizliği başkasına yıkmadır.

Sn. Muharrem İnce’nin söyledikleri orada:

-Genel başkanın mutfağında bir çete var. Bu çete, şahsıma komplo kurmuştur. Bana 24 Haziran’da iftira atanlar bu çetedir! Genel Başkan, yoldan bu çamuru temizlemelidir! Yoksa temiz siyaset yapılamaz!..

Yazdırdığı haberi Türkiye gündemine oturan internet sitesi sahibi, kaynağının bir CHP’li olduğunu söylemektedir. Onu Sn. Kemal Kılıçdaroğlu’nun da bildiğini iddia etmektedir. “Saraya hangi CHP’li gitti?” sorusunun akıbeti beklenirken, CHP yönetimi ve CHP’liler, soğukkanlılıkla bunu araştıracağına başka yerlere suç yüklemeye kalkışması kendilerine sadece kaybettirir.

Gözden kaçmayan şudur. Ana muhalefet partisi, bu olayla ve hiç beklenmedik bir zamanda bir iç hesaplaşma sürecine girmiştir. Muharrem İnce, yakaladığı rüzgârı iyi kullanacak, sahaya inecek ve kurultaya hazırlanacaktır. Bir daha böyle bir fırsat bulması mümkün değildir. Kurultayın kavga-dövüş içinde geçeceğini, sandalyelerin havada uçuşacağını genel başkan her vesileyle haber vermekte. O hâlde ve bu olanlardan sonra kurultay tarihi erkene alınır mı bilmiyoruz. Mücadelenin sadece Kılıçdaroğlu-İnce arasında geçip geçmeyeceği de bugünden belli değildir. Belki bu kavga, bu süreç Ekrem İmamoğlu’nu parlatmak adına hazırlanmıştır. Şayet bir oyun varsa o oyun, burada kotarılmıyor. Bir kaset kumpasıyla Deniz Baykal’ı devirenler, en iyi gününde olmasına rağmen beklediklerini bulamadıkları için Kemal Kılıçdaroğlu’na da tezgâh kurmuş olabilirler.

Hani “men dakka dukka!” diye bir deyim vardır. “Çalma kapıyı, çalarlar kapını.” Veya “kim ne ekerse onu biçer” yahut “rüzgâr eken fırtına biçer” demektir. Milletle amentü, duygu ve gönül kopukluğu olunca yol, işte buraya çıkmaz sokağa çıkmakta!

Ek cümle:

CHP, “saray” kelimesinden rahatsız olurken “kurultay”ı kabullenmiştir. “Kurultai” Moğolca bir kelimedir. Hâlbuki ne Frenkçe kongre, ne Moğolca kurultay.

Onların karşılığı “şûra”dır.

İstişare yapılan meclise denir.

.BİZANS ENTRİKASI!

2019-11-25 02:00:00

A -

A +

Sözcü gazetesi başyazarı Rahmi Turan’ın “Saray”da çalıştığını iddia ettiği bir kaynağına dayanarak yazdığı bir yazı, bir haftaya yakın bir zamandır, bütün gündemi değiştirdi. Rahmi Turan, bir CHP’linin Külliye’ye giderek Sn. Erdoğan’la konuştuğunu; Cumhurbaşkanının ona genel başkanlığa adaylığını koyması hâlinde kendisini destekleyeceğini söylediğini yazmıştı.

Bunun üzerine CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, sabah erkenden Fox TV’ye çıktı. Burada dediği sözler, Sn. Kılıçdaroğlu’nun hayatında yaptığı en büyük hatalara eklendi. Şunu diyordu: “Evet, şüphelerim var. Doğrudur. Kafamda bazı isimler var. Gitmiştir.” Ortaya çıkan iddia üzerine, âdeta yer yerinden oynadı.

Rahmi Turan, Cumhurbaşkanıyla görüşen ismin kim olduğunu açıklamak zorunda kaldı. Kendisine söylenen isim Muharrem İnce’ymiş. Cumhurbaşkanlığına aday olmuş ve katışıksız bir CHP’li olan Muharrem İnce. Bu safhada âdeta siyasi infilaklar yaşandı. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, İzmir’den çok net ve çok kararlı bir açıklama yaptı. Hedefte CHP Genel Başkanı Sn. Kılıçdaroğlu vardı: “Benim böyle bir görüşme yaptığım isbat edilsin, Cumhurbaşkanlığından ayrılırım. Ama isbat edemezse Bay Kemal de CHP’nin başından ayrılsın!” Sn. İnce de çok net ve kararlı konuştu: “Böyle bir görüşme yaptığım isbat edilsin, kendimi Taksim Meydanı’nda yakarım!”

Bu sözler, Rahmi Turan’ı, kaynağını da açıklamaya mecbur etti. Meğerse kaynağı, Külliye’den biri değil, bir internet sitesinin sahibi olan Talat Atilla isminde biriymiş. İsmi fâş olunca bu kimse de kaynağının bir CHP’li olduğunu söyledi. Bu denilen, Muharrem İnce’nin iddiasını doğruluyordu. Sn. İnce, kendini yakmaktan söz ettiği o konuşmada bu tezgâhı CHP genel başkanının mutfağında bulunan bir çetenin tertiplendiğini söylemişti. Bu arada Sn. Kılıçdaroğlu’na ne biliyorsan anlat diye ısrarlar yapıldığı hâlde bir şey demedi. Hatta İzmir’deki konuşasında her şeyi dedi fakat asıl konuşması gereken konuya girmedi. Muharrem İnce ise Yalova’da, evinde açıklama yapacağını duyurdu.

Muharrem İnce, dün Yalova’da köydeki evinde konuştu. Bu konuşmadan bazı parçalar, hem ortada bir Bizans entrikası olduğunu haber vermekte, hem de CHP’nin ve Kılıçdaroğlu’nun geleceğini sorgulamaktadır. Olay patlak verince kamuoyunda şöyle bir düşünce de esti: CHP’nin nisan ayında kurultayı var. Bu hareketle Muharrem İnce bitirilerek Kemal Kılıçdaroğlu rakipsiz kalsın istenmekte. Buna itiraz edenlerse 2019 Mahallî Seçimleriyle en kuvvetli dönemini yaşayan Kılıçdaroğlu, niçin böyle hareket etsin? diye sordular. Bu itibarla Yalova konuşması merakla bekleniyordu. Muharrem İnce’nin konuşmasındaki önemli taraflar şunlardır:

-Biliyorum, şaşırmadım, doğrudur dedi. Şaşırmadıysan biliyordun. Biliyorsan niçin konuşmuyorsun. Ne biliyorsan konuş.

-Kendi partinin evladına iftira atıyorsun.

-Çete kendini bilir. Bunlar geçen yaz tekne ile tatil yaptılar.

-CHP bu meseleyi çözmeden yola devam edemez. Sen genel başkansın. Bu tezgâhı bozmaz, bu çamuru temizlemezsen, temiz siyaset yara alır.

-24 Haziran akşamı bana iftira atanlar, bu defa da bu iftirayı attılar. CHP’de aleyhime Bizans oyunu kuruldu

Birlikte tatil yapanların, geçen yaz Çeşme’den bir tekne ile denize açılan bazı CHP’li isimler olduğu söyleniyor. Mutfak diye kastedilen de üst yönetimdeki o isimler. Muharrem İnce konuşurken, Talat Atilla, bir tweet atarak, Kemal Kılıçdaroğlu’na ismi açıklamasını aksi hâlde kendisinin açıklayacağını baskı ve çağrısını yaptı.

Sorular şunlardır:

-Hedef tek başına Muharrem İnce midir, yoksa Sn. İnce koçbaşı olarak kullanılarak Ekrem İmamoğlu’na alan mı açılmaktadır?

-Talat Atilla, internet gazetesi sahibi olduğu hâlde bu müthiş haberi neden kendisi yayınlamamış da ısrarla Sözcü gazetesi yazarları yazsın istemiştir?

-İşin arkasında FETÖ örgütü ve/veya yabancı istihbarat var mıdır?

-Hedef, Türkiye’de gündem mi değiştirmektir? Gündemin değişmesi kime ne kazandırır?

-Kılıçdaroğlu, ortada hiçbir şey yokken Fox TV’deki mülakatında neden nisan ayındaki kongrede kavga-dövüşlerden ve masa ve sandalyelerin havada uçuşmasından söz etmiş ve bunu İzmir’deki konuşmasında da tekrarlamıştır?

-Bu skandal ortaya çıkmadan iki gün önce Kılıçdaroğlu’nun bir hitabetinde “Türkiye’yi idare etmek, CHP’yi idare etmekten kolaydır!” demesi düşündürücü değil midir?

Bu değirmen daha çook su kaldırır.

Hakikaten yeni bir Bizans entrikası var.

Türkiye, hiç olmazsa bu yoldan kargaşaya itilsin istenmiş olabilir.

Daha sorular cevapsızdır. Külliye’ye gittiği söylenen isim belli olunca herhâlde çok şey aydınlanacaktır. Netice:

Sular bulanmayınca, durulmaz.

.ÖRTÜNMENİN İTİBARI

2019-11-22 02:00:00

A -

A +

Başını örtenlere 28 Şubat döneminde reva görülen muamelelere çok üzülüyorduk. Biz de kalemimiz ve kelamımızla haksızlıklara karşı koymaya çalışıyorduk. Bu yüzden uygulamaları aleyhine yazdığımız bir makaleden dolayı İstanbul Üniversitesi rektörü Kemal Alemdaroğlu, hakkımızda tazminat dâvâsı açtı. Devrin mahkemesi, dâvâyı kabul ederek bizi tazminat ödemeye mahkûm etti.

O yüz karası süreçte başörtülülerin, mütesettirlerin maruz kaldığı muameleler milyonları ve bizi nasıl üzüyor idiyse şimdi de bu devrin bir kısım örtülülerinin örtünme biçimleri, fikirleri ve hatta inanış farklılıkları da milyonları ve bizi öylesine üzmektedir.

Örtünmenin; örtmenin, setretmenin, erkek ve kadına dair şartları, farzları nelerdir, bunlar ilmihal kitaplarında tafsilatıyla yazılıdır. Dinde var olana yok demek de, yok olana var demek de son derecede tehlikelidir. Emre uyar veya uymaz o ayrı meseledir. Fakat kadının örtünmesi farzdır ve bunun usul, üslup, şekil ve sınırları dinimiz tarafından tesbit edilmiştir.

Hiçbir farz yani ilâhî emir, hafife alınamayacağı gibi tesettür de hafife alınamaz. Şimdi birtakım çevrelerde bir hakkı âdeta söke söke almanın sorumsuzluğu yaşanmaktadır. Sanki yalnızca başı örtmek farzmış gibi diğer örtünmesi gereken yerler alabildiğine laubalilik içindedir. Başlar mübalağalı, gösterişli şekilde örtünmekte farz dâhilinde olan diğer taraflarsa boş verilmekte, yeni şekillere bürünmekte. Kur’ân-ı kerîmin ifadesiyle ortalık, “örtülü çıplaklarla” dolmaktadır.

Bugün gelinen noktada tesettür, örtünme bizatihi bir kısım güya örtülüler, mütesettirler tarafından yaralanmıştır. Dejenere olmasına, bozulmasına ve itibarsızlaşmasına fazla kalmadığından korkarız. Sözümüz Allah’ın emrini bütünüyle ve iffetiyle yapan kardeşlerimize, evladlarımıza değil. Sözümüz, bunu bir farklı sosyetik gösteriye çevirenlere, varlıklarıyla arabasından, nargilesine kadar hovardalık yapan, sonradan görmüşlük içinde olanlara, sorumsuzca harcayanlara, edebi bir kenara itenleredir.

Bunlar, apayrı bir yola girmişlerdir. Örtünmeleri şekilden ibarettir. Fikirleri farklıdır, itikadlarında selefi zehirlenmeler vardır.

Mübalağalı şekilde, gösterişle sadece başlarını örtüp, bunun dışındaki her şeyi dudaklarındaki sigaranın dumanı gibi savuranlar, insanlar için iyi örnekler değildir. Bunlar, kimseyi İslamiyet’e ısındıramaz. Keyfilik, savurganlık, israf, boş vermişlik, ibadeti canı istediği gibi yapmak… diye sayılabilecek sürüyle olumsuzluk içindeki bu havaîler, dîne de kendilerine de onların üzerinden hüküm verilen kesimlere de alabildiğine ziyan vermekteler.

Dindarlar, muhafazakârlar, alnı secdeye gelenler, fakirlik, yoksulluk dönemlerinde kazandılar. Ama aynı insanlar, imkân, servet ve iktidar döneminde kaybettiler.

Örtünmenin itibarını, itikadın istikametini hafife alanlar, her türlü değerimize ziyan vermekteler. Bu bir yıkımdır. Bugünden ikaz ediyoruz!..

MEB’DEN AÇIKLAMA

"Zihniyete el çektirin” adlı yazımızdan dolayı MEB Müşaviri Sn. Ubeydullah Yener bizi aradı. Dedikleri mealen şöyledir:

10 Kasım günü bazı okullarda bu ülkenin çocuklarının ilkel tapınmalara özendirilmesine dair yapılanların arakasında FETÖ veya hangi ihanet şebekesinin olduğu araştırılmaktadır. Sorumlular, hesap vereceklerdir. Bakanlık, ilk günden itibaren konuyu yakından takip etmektedir…

Mevzubahis yazımız için yurt içi ve yurt dışından arayan vatandaşlarımız bize teşekkürler etmişlerdir. Bakanlığın bu ihaneti hafife almamasını bekleriz. Bu bir hastalıklı zihniyetin oyunudur. Konuya dair derinleşmek, faillerini layıkıyla cezalandırmak, tekrarlarını ve benzerlerini önler

.FİLİSTİN, YÜREĞİNDEN BİR KERE DAHA VURULDU!..

2019-11-21 02:00:00

A -

A +

Evet; tam da öyle; Filistin, yüreğinin tam ortasından bir kere daha vuruldu.

Amerikan başkanları, İsrail dostudur. Ancak; gelmiş-geçmiş en sadık İsrail dostu Donald Trump’tır. İsrail, dostluğu ve Yahudi muhabbeti konusunda öncekileri hiçbiri Trump’ın eline su dökemez. Belki sonrakiler de onu geçemeyeceklerdir. Trump’ın ne denli bir İsrail sevdalısı olduğuna kızının kocasının Yahudi olması bir delildir. Lakin; onun İsrail sevdası ve Yahudi tutkusu, sadece sıhriyet bağından ibaret değildir.

İsrail sevdası ve Yahudi tutkusu, Donald Trump’ın hayat tarzıdır. Geçen sene 14 Mayıs’ta Amerikan sefaretini Kudüs’e taşıdı. Dünya devletlerinin karşı çıkmaları hiçbir netice vermedi. Washington, yanına 10-15 bin nüfuslu 7-8 devletçiği alarak kararını tatbik etti. Bilindiği gibi dünya, İsrail’e rağmen buranın başkentini Kudüs değil Tel Aviv olarak tanımaktadır. Bu, bugün de böyledir. ABD için de öyleydi. Ama Trump, İsrail’in kuruluşunun 70. yılında elçiliğini Tel Aviv’den Kudüs’e taşıyarak ona bir yaş günü hediyesi sunmuş oldu.

Fakat; Trump, bununla kalmadı. Bu jestten altı ay sonra da Golan Tepeleri’nin artık İsrail’in işgal ettiği topraklar değil, meşru bir mülkü olduğunu kabul ve ilan etti. İsrail, daha sonra adına “Altı Gün Savaşları’’ denecek olan Arap-İsrail harbinde aynı zamanda bir Selçuklu yurdu olan Golan Tepeleri’ni gasp ve işgal etmiş ve bir daha çıkmamıştı. Trump, aldığı kararla o işgali, meşrulaştırıyor, gayrikanuniliğe hukukilik tanıyordu. Ancak orada da kalınmadı. Geçtiğimiz gün; 18 Kasım 2019’da Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Trump hükûmeti adına durduk yerde bir açıklama yaptı. Buna göre ‘’Yahudi yerleşim yerleri’’ artık gayrikanuni değil hukukiydi, Yahudiler, İsrail topraklarında oturmaktadırlar. İsrail, 1967 harbinden galip çıkınca Filistin’in diğer parçası Batı Şeria ve Doğu Kudüs’e Yahudi nüfus kaydırmıştı. İlk getirilen nüfus, 66 bin 500 kişiydi. Bugün 640 bindir. Bu sayının 220 bini Doğu Kudüs’te ve 420 bini de Batı Şeria’dadır. Filistin’in diğer parçası Gazze ise Akdeniz kıyısında bir şerittir ve dünyanın en büyük açık hava hapishanesidir.

Varılan noktada vaziyet şudur:

Trump Amerika’sı, emrivaki bir biçimde İsrail’in başkent değişikliğini tanımıştır. Belki bundan daha ağır olanıysa diğer iki tasarruftur. BM’nin işgal saymasına rağmen aynı idare, hem Golan Tepeleri’nin ve hem de Batı Şeria ve Doğu Kudüs’teki Yahudi yerleşim yerlerinin bundan böyle işgal altında olmadığını ve İsrail’in meşru, hukuki mülkü olduğunu ilan etmiştir. Bir devlet sırf kuvvetine dayanarak böyle bir karar alabilir mi? Alamaz. Zira bu hükmü ancak yargı verebilir. Ne devlet başkanı ve ne de onun bakan veya bakanları buna yetkili ve mezundur.

Bu karara da Filistin Devleti, isyan etti. Türkiye, en sert açıklamaları yaptı. BM, işgalin devam ettiğini beyan etti. İsrail Başbakanı Netanyahu ise Trump’a bir kere daha minnettarlığını sundu. Daha evvel Kudüs ve Golan için de minnettar olmuştu. Buna karşılık Barış Pınarı için laf eden Arap Birliği ve pek bir varlık gösteremeyen İİT/İslam İşbirliği Teşkilatı’ndan çıt çıkmadı.

Diğer yandan şunu da gözden kaçırmamalı. Trump, bu tasarrufları sırf Yahudi muhabbeti, İsrail sevdasıyla yapmıyor. İlk ikisinde başka hesapları olmuş olabilir. Bu son tasarrufta, kendini hâkim veya BM yerine koyarak Filistin topraklarına kurulmuş olan 262 “Yahudi Meskûn Mahalli’’nin artık işgalci değil mülk sahibi olduğunu açıklarken mutlaka şu iki hesabı da yapıyordu. Zorlu bir azil muamelesi yaşamaktadır. Bu sürpriz kararla gündemi değiştirme peşindedir. Ayrıca hem azil meselesi ve hem de 2020 Başkanlık seçimleri için Amerika’daki Yahudi lobi, medya ve sermayesinin desteğini çekmek için bu hukuka aykırı tasarrufu icra etmiştir.

Netice olarak Filistin, bir kere daha kaybetmiştir.

Filistin, bir kere daha yüreğinin tam da ortasından vurulmuştur.

Suudi Arabistan, Mısır gibi Batı güdümlü bazı Arap ülkeleri, Filistin’i artık bir yük olarak görmekteler. Bu sebeple Yahudi tasarımıyla yeni bir sözde “Filistin Devleti’’ kurma tezgâhının başındalar.

.ZİHNİYETE EL ÇEKTİRİN!..

2019-11-20 02:00:00

A -

A +

Aradan günler geçtikten sonra nihâyet MEB’den ses çıkabildi. Bilindiği gibi 10 Kasım tarihinde Ümraniye, Beylikdüzü, Bursa ve Gaziantep’teki bazı okullarda talebelere şirk ve totem dönemlerine mahsus bazı tapınma hareketleri yaptırılmıştı.

Olay şudur:

Bu sayılan yerlerdeki ortaöğretim okullarında, 10 Kasım törenleri yapılırken her birine bir Atatürk ilkesi yazılmış şeritler, bahçedeki Atatürk büstüne bağlanmıştı. Şeritleri uzatılmış olarak tutan talebeler de büst önünde secde benzeri ilkel bir görüntüye sokulmuşlardı.

Bu ilkellik, bu gerilik kamuoyunda muazzam bir infiale yol açtı. Sokakta, gittiğimiz yerlerde vatandaşların kızgın, öfkeli sorularına muhatap oluyorduk.

Bekledik ki Millî Eğitim Bakanlığı, kamuoyunu tatmin edecek bir açıklama yapsın. Ülkeyi kargaşaya sürüklemek isteyen türlü tertipler olmaktaydı. Bu da onlardan biri olabilirdi. Bir fitne çıkartılma ihtimaline binaen bekledik. Ama maalesef Bakanlık, susuyordu. En sonunda aradan 9 gün geçtikten sonra gecikmiş bir açıklama yapıldı. Bakanlığın açıklama metni aynen şöyledir:

-10 Kasım’da Atatürk’ü anma programı kapsamında günün anlam ve öneminden uzak ve kamuoyunda olumsuz algılara sebebiyet veren nitelikte etkinliklere yer verildiği tespit edilmiştir. Bakanlık maarif müfettişlerince titizlikle soruşturulmakta olan konunun hassasiyetine binaen etkinliğin icra edildiği okul müdürleri hakkında görevden uzaklaştırma tedbiri alınmıştır. Soruşturma süreci hassasiyetle ve en kısa zamanda tamamlanacaktır.

Bu izahatın, vatandaşı tatmin ve memnun ettiğinden emin değiliz.

Ağza bal çalma, sus payı, sade suya tirit… gibi sözlerle tarif edilecek bir metin.

Daha köklü ve kararlı bir açıklama olmalıydı.

Aileler, evladını MEB’e kıblesi şaşsın diye teslim etmiyor!...

Bu sebeple hadise “olur canım böyle yanlışlar!” kabilinden ele alınmayacak denli vahim ve tehlikelidir. Derinlemesine ve her cephesiyle araştırılıp suçlular, hakkıyla cezalandırılmalıdır. Rezaletin arkasında FETÖ ihaneti mi, Kemalist geri zekâlılığı mı var? Ortaya çıkarılmalıdır. Bunun için de öncelikle failler bulunmalı. Failler, tabiî ki müdürlerden ibaret değil. Suça karışan öğretmenler ve kim varsa, arkalarında ne varsa tek tek kayda girmelidir.

Üstelik görevden uzaklaştırma kararı alınması yeter mi?

Böyle bir “tedbir” vatandaşı ve bu faaliyete figüran yapılan o çocukların yetişkin yaşlarda yapacakları muhakeme ve muhasebeyi tatmin eder mi?

Müdür, öğretmen… dahli olan kim varsa meslekten atılmalıdır. Hadise hiç hafife alınır cinsten değildir. Aynı zamanda bir ipucu da vermektedir. Hatırlanacağı gibi Sn. Ziya Selçuk, MEB olduğunda birtakım kesimler âdeta bayram ettiler. Şimdi o gün neden böyle davranıldığı daha iyi anlaşılıyor. Belli ki adı geçen Bakan’a “bizden” diye ayrımcı bir gözle bakıp, böylesi lekeli işler için kendilerinde cesaret görmekteler.

Eminiz ki vak’a, medyaya intikal etmeseydi yapanlar için onur sebebi olacak ve bu marifetin sahipleri, Atatürkçülük yarışında kendilerine derece arayacaklardı. Haberin duyulması, yarım yamalak da olsa tahkikat kapısını aralamıştır. Böyle mi olmalıydı. Bakanlık, o müfettişler kepazeliği medyadan mı öğrenmeliydiler?

Bir kere daha anlaşılmıştır ki sene başında sıraların üstüne bedava kitap koymakla “millî eğitim”, “Millî Eğitim” olmuyor. Kitaplar, “öz Türkçe” hastalığıyla malulse, tarihe ve tarihî büyüklere şaşı bakılıyorsa ve en nihayet gelinen noktada kabile hayatına, o hayatın tapınma biçimlerine özendirilme yaşanıyorsa orada asıl yapılması gereken zihniyete el çektirmektir.

Diğerleri pansuman tedbirlerdir.

Şimdi bir ağızdan şöyle dense yeridir:

-Ah eğitim, vah kültür!..

.GEÇİŞ DÖNEMİ DÜNYASI

2019-11-19 02:00:00

A -

A +

Fransız İhtilali’nin ateşlediği millî akımlarla 19. Asrın ilk çeyreğinden itibaren imparatorluklardan kopmalar başladı. 19. Asır, imparatorlukların var olma kavgasını verdikleri bir zamandır. Osmanlı İmparatorluğuna bakıldığında seyir şudur: 1821’de Yunanistan’ın muhtariyet/otonomi kazanıp kısa müddet sonra müstakil bir devlet olmasını, başka millî unsurların kopuşları takip etmişti. Bu süreç, 1920’lere kadar devam etti. 19. Asrın ilk çeyreğinde başlayan millî devletlerin oraya çıkışları yüzyıl tutmuştur. Babür İmparatorluğu, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Çarlık Rusya’sı ve Osmanlı İmparatorluğu bu dönemin ortasıyla sonunda tasfiye oldular.

20. Asır ise önder, führer, şef ağırlıklı devletler dönemidir. I. Dünya Harbi sonrasında Sovyet Rusya, Türkiye Cumhuriyeti, Almanya, İtalya ve İspanya’da manzara budur. Bu manzara, 25-30 yıl böyle devam etti. İnsanlığın, Birinci Dünya Harbi’nde milyonlarca kayıptan sonra ortak akıl, konuşma, istişare arayışının ilk tezahürü Cemiyet-i Akvam’dır. Kavimler, yani Milletler Cemiyeti demek. Ancak bu cemiyet, II. Dünya Harbi’nin çıkmasına mâni olamadı. Birinci Dünya Harbi ile Çarlık Rusya’sı yıkılmış ve yerine SSCB denen komünist bir idare kurulmuştu. İkinci Dünya Harbi sonrasındaysa Çin, Mao’nun Kültür İhtilaliyle komünist idareye geçti. Japonya ve İngiltere başta olmak üzere bir kısım Avrupa devletlerindeyse hükümdarlıklar devam etti ve devam ediyor.

İngiltere veya üst ismiyle Büyük Britanya, ilk dünya harbinde süper güç/Cihan Devletiydi. Bugün içinde bulunduğumuz büyük coğrafyayı İngiltere ve Fransa, birlikte tanzim ettiler. Bu haritaya daha sonra çizimde rol alan subayların isimleri sebebiyle “Sykes/Picot Andlaşması” dendi. İkinci Dünya Harbi, Cihan Devletini değiştirdi. Bir başka ifadeyle Hitler, kendisi hâkim olamadı ama İngiltere’ye de yâr etmedi. Artık Süper Güç ABD idi. Fakat tek başına değildi. Karşısında SSCB vardı.

Bundan böyle bu yeni yapılanmaya “İki Kutuplu Dünya” denir oldu. Dünya, kabaca Kapitalist Dünya ve Komünist Dünya diye ikiye ayrılmıştı. Veya Kızıl Dünya, Kara Dünya. Ayrıca her birinin kendi içinde renkleri vardı. İkinci Dünya Harbi, bir ateşkesle bitmişti. Bu arada Cemiyet-i Akvam lağvedilerek yerine daha şümullü fakat harbin galiplerini münhasıran yetkili kılan yeni bir istişare teşkilatı kuruldu. Bunun adı BM-Birleşmiş Milletler idi. BM’yi AK-Avrupa Konseyi, NATO ve AB-Avrupa Birliği takip etti. Tamamının kuruluşu 10 yıl içindedir. Böylece 1950’den itibaren dehşetli bir komünist-antikomünist çatışması yaşandı. Araya Kore ve Vietnam gibi mevzii harpler girdi. Gerilla çıkışları oldu.

Dünya, hep bu düzende gidecek sanılıyordu. Türkiye gibi Sovyet kuşağına komşu devletler, her ân bir Rus istilası yahut komünist istila yaşayacağı kaygısındaydı. Bundan dolayıdır ki kimsenin aklına BM, AK, NATO ve AB’yi sorgulamak gibi düşünce gelmiyordu. Bunu yapan sosyalistlerse kendiliğinden hareket etmiyor, ideolojik bağımlılık gösteriyorlardı. Dünya bu baskın havayı yaşarken 1989’da hiç beklenmedik bir şey oldu. O devasa, ürkütücü, korkutucu SSCB, Sovyetler Birliği apansız çöktü. Zelzele olmuş, yıkım yaşanmış, Kızıl İmparatorluk dağılmıştı. Bu tarihe bakıldığında manidar bulmamak mümkün değil. SSCB, 1789’dan, Fransız İhtilalinden iki yüz sene sonra bitmişti.

Şimdi yaşananlar; Afganistan, Irak, BOP, Arap Baharı, Suriye, Venezuela, darbeler de diğer süper gücün ABD’nin yani Kara İmparatorluğun sarsıntılarıdır.

BM, AK, NATO ve AB Soğuk Savaş Dönemi’nin mecburiyetleridir.

Onların hiçbiri adalet, hakkaniyet ve insaf üzre kurulmamıştır. Ömürlerini tamamlamışlardır. Dağılmaya mahkûmlar.

1989’da, Fransız İhtilali’nden iki yüz sene sonra İki Kutuplu Dünya’da pusulanın ibrelerinden biri kopmuş, diğer süper güç ABD, yalnızlığını yönetememiştir. Bu yaptıkları aynı zamanda yaşadığı bunalımın eseridir. Üst üste işlediği vahim hatalarla Rusya’yı yeniden Süper Güç olmaya yaklaştırmıştır. Diğer taraftan Çin, SSCB dağılınca kendini muhasebeye çekip yeniden yapılanmıştır. Bu ülkede yönetim komünist fakat piyasa serbesttir.

Bu kargaşa; harp-darp, mutabakatlar vs. vs… bir geleceği haber veriyor.

Bu geleceği iyi okuyan ve iyi hazırlanan, yarınları kazanır

.İÇTİMAÎ MUKAVELE

2019-11-18 02:00:00

A -

A +

İki yıl kadar önce bir otobüste bir vak’a yaşanmıştı. O gün genç bir yolcu, bir kadın yolcuyu tekmelemişti. Genç kadın, şortluydu. Tekme atan kişi, şortlu kadının kendisini tahrik ettiğini ileri sürdü. Şikâyet, mahkemeye intikal eti, sanığa mahkûmiyet verildi…

Bu hadiseden bir zaman önceyse bir başka otobüste yaşı kemale ermiş fakat kendisi ham kalmış bir kadın, başı örtülü iki genç kızın başlarını zorla açmaya kalkışmıştı.

Bunlar, birtakım kendini bilmez işgüzarların yaptığı münferid vak’alardır diye düşünülmüştü. Ne var ki geçen hafta Karaköy’de bu cümleden bir başka vak’a daha meydana geldi. Olayın videosunu tekrar tekrar inceledim:

İki genç kız, neş’e içinde konuşa konuşa yürümekteler. Bu sırada karşıdan gelen açık başlı bir başka genç bayan, bu kızların yanından geçerken onlara birden sille-tokat vurmaya başlıyor. Neş’eli, kendileriyle ve çevreyle barışık iki mütesettir gencin varlığı, bu saldırganı rahatsız etmiş. Polis, faili derhal yakalandı. Hâkim tutuklama kararı verdi. Şimdi saldırgana sahip çıkanlar, onun “şizofren” olduğunu ileri sürmekteler. Muhtemelen kendisi de duruşmalarda buna dayanacaktır.

Şimdi bir kısım vatandaşlar, gözü dönmüş bu saldırganı kınarken aynı zamanda çevredeki insanların mağdure kızlara sahip çıkmamasına da esef etmekteler. Asıl kınama işe sosyal medyadaki ayrımcılık ve tarafgirliğe yapılmakta. Otobüsteki saldırıda şortlu kıza yoğun bir destek olmuştu. Aynı desteğin, haklı olarak, bu saldırıya maruz kalan o kızlara da verilmesi bekleniyor. Hadise yaşandığında genç kızların imdadına koşulmaması belki izah edilebilir. Olay bir ânda patlak verdiğinden çevredekiler mümkündür ki neyin olup-bittiğini hemen kavrayamamışlardır. Hâlbuki sosyal medyadaki duyarsızlık tamamen ötekileştirme ve ayrımcılıktır ve büyük bir ayıptır…

Bu ülkede “28 Şubat Süreci” adı verilen ve 1997’den 2007’ye kadar devam eden zalim ve zorba bir dönem yaşandı. O günlerde insan hakları, kişi hürriyetleri, eğitim imkânı ve daha neler gasbediliyordu. Alnı secdeye gelenler, resmî yerlerde vazife yapamaz olmuştu. Başörtülüler, yalnızca üniversitelerden atılmıyor neredeyse başörtülü hanımlar, nüfus cüzdanı alamayacak raddeye gelinmişti.

Bugün 28 Şubat Zorbalık Dönemi’ne bakıldığında vaziyet şudur:

Bu darbede büyük bir vatandaş kitlesi zulüm görmüştür. Onlar mazlum ve mağdurdur. Şu veya bu şekilde hayatları kötü şekilde etkilenmiş. Fakat onlar, devlete ve millete küsmemişlerdir. Bir kısım vatandaşlarsa bugün ikiye ayrılmıştır:

İnsaf ve vicdandan yana nasipli olanlar, o dönemde yanlış yapıldığını, yanlış konuşulduğunu, yanlış yazıldığını, bu ülkenin öz vatandaşlarına sırf iman ve amellerinden dolayı reva görülenlerin kabul edilemeyeceğini ifade ve ikrar etmekteler.

Bir kısım azınlık ise adı geçen dönemle, 27 Mayıs ve İstiklal Mahkemelerindeki yobazlık ve taassuplarını aynen muhafaza etmekteler. Bunlar kendilerini “Cumhuriyet Muhafızları”, “Atatürk Fedaileri” saymaktalar. Kemalist, Atatürkçü, laik, çağdaş, uygar, ilerici, aydın ve Batıcı olduklarını ileri sürmekteler. Bundan dolaydır ki zaman zaman böylesi zorla baş açma ve başı örtülü olanı tartaklama gibi şarlatanlıklara tevessül edilmekte. Nitekim Karaköy’deki saldırının bir benzerinin Bakırköy’de olduğu da duyuldu. 10 Kasım’da birtakım okullarda çocukların Atatürk büstü önünde 6 ok ilkeleri üzerinden tapındırılmaları da o dönemlerin donmuş kafalarındaki birilerinin sızma teşebbüsleridir…

Şortlu kadına yapılan da kabul edilemez bunlar da kabul edilemez.

Hiçbir hukukta ferd, birey, vatandaş, re’sen yani kendiliğinden bir başka insana müdahale etme yetkisine sahip değildir. Günah işleniyorsa dinimiz icabı “emr-i maruf” denen nasihatte bulunma veya suç işleniyorsa polise şikâyet etme mümkündür. Kaldı ki emr-i maruf yani iyiliğe özendirmenin, öğüt vermenin de o mevzuu tam bilme, muhatabının anlayışına göre konuşma, sert sözler söylememe ve kalb kırmama gibi şartları vardır. Nerde kaldı ki tekme atılsın, hakaret edilsin…

Söz konusu bu gibi fiillerin dindeki adı “fitne çıkarma” yani bozgunculuk ve kargaşaya sebebiyet vermedir. Fitne çıkarmak katliamdan beter günahtır, haramdır. Yani o saldırganlığı ne devletin kanunları ve ne de şeriat’in, İslam Hukukunun kanunları kabul etmektedir. Son örneği Karaköy’de görülen ve muhtemelen şizofreni şalı ile örtülmeye çalışılan olaysa şayet işin içinde politik bir tuzak yoksa bir hazımsızlık ve tahammülsüzlüktür. 28 Şubat ve önceki dönemlerden döküntülerin, sahile vurmasıdır.

Hâlbuki bu ülkede 20 yıla yakın bir zamandır adı konmadık bir “İçtimai Mukavele/Sosyal Sözleşme” yürürlüktedir. Utandıran uygulamalar, kayıp canlar ve kayıp yıllardan sonra toplum, kendiliğinden yazılı olmayan bu mukavele/sözleşmeyle bir Ortak Hayat Barış Dönemine geçmiştir. Günümüz ortak hayatında ananın başı açık, kızı örtülü olabilmekte. Birçok ailenin fertleri, açık-örtülü, namaz kılan-kılmayan ferdlerden meydana gelmektedir. Beş vakit namazını kılan başı açık hatta belki kısa etekli birçok kadın olduğu gibi başı kapalı olup namazını kılmayanlar da mevcut. Geldiğimiz safhada sadece aileler değil, şirketler ve resmî daireler de hükûmetten başlayarak aynı manzarada…

Bugün bu devlet, Türkiye Cumhuriyeti, şeriat devleti değil. Olsa bile bir kişi, yine bir başka kişiye müdahale edemez. Keza bu devlet, dinsiz bir devlet de değil. Bu devletin ceza kanununda Allah’a, Peygamber’e ve din tarafından mukaddes sayılan değerlere hakaret, artık ceza görmektedir. Başörtüsü, Kur’ân-ı kerimden başlayarak dince mukaddes sayılan bir değerdir. Kimse dine de dindarlara da saldıramaz. Diğer din mensupları ise asırlardır, şefkat ve himayemiz altındadır. Atalarımızın gayrı Müslimlere gösterdiği hoşgörüyü, bugün bu topraklarda yaşayan bazı kimselerin kendi din ve dilinden ve kanun önünde kendisiyle eşit diğer vatandaşlara çok görmeleri onları horlamaları gerçekten şizofrenik bir hâldir.

Politik tuzağa gelince;

Önce İstanbul’da sonra bazı illerde -maalesef- bazı vatandaşlar siyanürle zehirlenmiş olarak ölü bulundular. Bu ölümler, 28 Şubat döneminde güya intihar eden deniz subaylarıyla Aselsan mühendislerini hatırlatmakta. Siyanür Vak’alarını, Karaköy Vak’ası, onu da yine aynı çevre’deki İngiliz Casusu’nun garip ölümü takip etti.

Böyle zamanlarda en uzak ihtimal, gerçeğin tam da kendisidir. 28 Şubat Sürecinde o şüpheli ölümleri tezgâhlayanlar, kargaşa çıkartarak istikrarımızı bozmak için de böylesi vak’alar tertiplemiş olabilirler.

.ERDOĞAN’IN WASHINGTON ZİYARETİ

2019-11-15 02:00:00

A -

A +

Beyaz Saray’da gerçekleşen Trump-Erdoğan buluşmasının basını bilgilendirme kısmında önce Sn. Trump konuştu. Fakat sözlerini kısa tuttu. Misafirini dinlemeyi tercih etti. Bunda şüphesiz ki çok hesabı olduğu gibi aynı saatlerde Başkanlıktan azline dair TV’lerde naklen yapılan yargılamanın psikolojik baskısı da vardı. Nitekim buna dair soruyu cevaplandırırken iftiraya uğradığını iddia eden sanıkların söylediği belli cümleleri tekrarladı.

Bu buluşmasının en kalıcı üç kaydı oldu. Diğerleri görüş, talep ve temennilerdir. Bunlardan biri, her iki liderin hatta her iki devletin iki ülke ticaretini 100 milyar dolara çıkartma hedefidir. Diğerleri ise Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Trump’ın kendisine kaba bir üslupla yazdığı mektupları kibar ifadelerle ABD Başkanı’na iade etmesidir. Üçüncüsü de Trump’ın program dışına çıkarak zekice bir buluşla uyguladığı Türkiye muhalifi senatörleri Erdoğan’la bir araya getirmesidir. Trump, senatörlere bu sürprizle âdeta “buyurun; işte kızdığınız lider burada; ne diyecekseniz söyleyin!” demiş oldu. Fakat onlarda surat asıklığı dışında pek bir şey görülmedi.

Başkan Trump, bir kısmı soru-cevapta geçen, şu sözleri söyledi:

-Türkiye, iyi bir müttefikimiz ve iyi bir NATO üyesidir. NATO masraflarına da esaslı şekilde iştirak etmektedir. DEAŞ’la iyi mücadele ediyor. Suriyeli mültecilere yaptığı 40 milyar dolarlık yardım büyük bir paradır. AB, mültecilere yardım konusunda sözünde durmalıdır. Ülkelerimiz arasındaki ticaret, 100 milyar dolara çıkmalı. Türkiye, F-35’lerin yedek parçalarını yapmaktadır. Tayyip Erdoğan’a hayranım!..

Bazıları beylik laflardır. Ama; Amerikan Başkanının Türkiye Başkanına hayran olduğunu söylemesi, kıskançlıkla malul olanlar hariç, herhâlde her Türk vatandaşını memnun etmiştir. O sözler, kayda geçti. Ne var ki aynı Trump, aynı anda ve aynı cümle içinde Türkiye ile bir terör örgütünü eşit değerlendirme gibi bir çelişkiye de yakalanıyordu. “Türkiye ve Kürtlerle harika işler çıkartıyoruz!” dedi. Temel anlaşmazlıklarımızdan biri bu tavırdır. Stratejik müttefikimiz, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bütünlüğüne kasteden bir terör örgütünü dost edinmiştir ve hiçbir ikaz onu yolundan çevirmemektedir. Söz arasında “ateşkes devam ediyor” demesi de masum değildi. Bununla ABD ile yapılan Ankara Mutabakatı’na işaret ediyordu. O mutabakatla Barış Pınarı Harekâtı beklemeye alındı. Metninde yalnızca Türk ve Amerikalı delegasyonun imzaları varken ateşkesten söz edilmesi itibarsız bir ifadedir. Ateşkes, savaşan iki devlet arasında yapılır. Türkiye, PYD ile savaşmıyor. Varlığına kasteden silahlı bir çeteyi tedip ediyor, cezalandırıyor.

Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan’ın ise yine bir kısmı soru-cevap kısmında olan sözlerinin esası ise şunlardır:

-Ülkemizdeki birçok katliamın faili olan terörist Ferhat Abdi Şahin’i Sn. Başkan’ın muhatap alması bizi üzmüştür. Bu hatayı Moskova da yapıyor. Bu terörist, “Apo” adlı terörist başının yetiştirmesidir. Terörist olduğuna dair CIA kaydı da vardır. Kürtlerle teröristler farklıdır. Terör insanlık suçudur. Partimde 50’nin üzerinde Kürt vekil vardır. PYD/YPG, PKK’nın Suriye’deki devamıdır. Türkiye ve Suriye’nin bütünlüğüne kastetmektedirler. PKK ne ise FETÖ odur. FETÖ, 15 Temmuz’da uçaklarla Meclisimizi bile bombalamış, 251 vatandaşımızı şehid etmiş 2500 kadar vatandaşımızın da yaralanmasına sebep olmuştur. Bu örgüt, istiklal ve istikbalimize kastetmiştir. FETÖ elebaşının iadesi gerekirken Pensilvanya’da 400 dönüm bir arazi içinde ağırlanması bizi müteessir etmektedir. Temsilciler Meclisi’nin yüz yıl önceki harp şartlarını bugüne taşıması yanlıştır. Siyasetçiler, tarihçilerin yerini almamalı. Arşivlerimiz herkese açık. Bu arşivleri incelemek için Ermenistan’a yaptığımız, ortak hey’et teşkili çağrımız bugün de geçerlidir. Bizim başımız dik, alnımız açıktır. Senatonun, bu hataya geçiş vermeyeceğine inanıyoruz. Ticaretimiz 100 milyar doları bulmalıdır. ABD ile yeni bir sayfa açıyoruz. S-400’leri aldığımız gibi Patriot da alabiliriz…

Sn. Erdoğan, ayrıca mültecilere, mültecilerin nüfus tasnifine, Güvenli Bölge’ye, mâbedleri yıkılan Hıristiyanların mâbedlerini tamir ettiğimize de temas etti. AB’nin yardım sözünde durmadığına işaret etti. Fakat içeride tatmin edici bir beyan almış olmalı ki temsilciler Meclisinin müeyyidelerine dokunmadı.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın buraya aldığımız veya almadığımız konuşmasındaki hemen hiçbir başlık yeni değildir. Ancak önemli ve kıymetli olan bu konuşmayı Amerika’nın merkezinde, Beyaz Saray’da, canlı yayında, Başkan’a, senatörlere, medyaya ve dünyaya anlatmasıdır. İlgili herkes, bu çok etraflı, girift ve ağır meseleleri birinci ağızdan dinlemiş oldular. Bu muazzam bir halkla ilişkiler faaliyetidir. Nitekim Washington Post “hiçbir lider Erdoğan kadar istediğini alamadı” diye yazdı.

Bu buluşma ve görüşmenin tafsilat ve teferruatı, peyderpey ortaya çıkar. TBMM Başkanı Sn. Mustafa Şentop’un “bu önemli bir diplomatik başarıdır” demesi, bir hak teslimidir. Bize göre de durum budur. Yarın tarihin de böyle yazacağından şüphe etmiyoruz...

.KİM KAZANSIN?

2019-11-14 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, daha evvel de birçok kereler Washington DC’ye görüşmeler yapmaya gitmişti. Başbakan olmadan önce, Başbakanlığında ve Cumhurbaşkanı olduktan sonraki bütün bu ziyaretlerinin içinde en yaman, en çetin ve Türkiye’nin istikbaliyle alakalı en kayda değer olanı dünkü 13 Kasım 2019 tarihli ziyarettir...

Sn. Erdoğan ve Sn. Trump, iki tarafın kurmayları hazır olduğu hâlde müzakere masasına oturdular. O masalarda yaşanan bütün nezaket cümle ve tavırları, aslında birer taktiktir. Orası bir diplomasi cephesidir. Meydanlarda savaşlar yapıldığı gibi masada da diplomasi savaşı olur. 2016’dan bu yana üç büyük harekât, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Barış Pınarı’yla Amerika’ya rağmen güneyimizde “Kürt’’ kılıklı terör devleti kurma veya bir başka ifadeyle ikinci İsrail projelerini çökerttik. Kendileri ikrar ediyorlar; yarım asırlık çalışmaları hayal oldu.

Türkiye saatine göre geceye denk gelen dünkü müzakerelerde neler yapıldı, neler konuşuldu, hangi noktalarda sinirler gerildi ve netice olarak ortaya ne çıktı? Bunlar ve daha başkaları bugünden itibaren öğrenilir.

O malumatlar geledursun; biz, bu vesileyle bir tıynetin, ihanet tavrının üzerinde duracağız. Sn. Erdoğan, Washington’da iken bir anket şirketi, burada politikacılar, gazeteciler, seçmenler, okur-yazarlar ve benzerleri arasında bir anket yapıp “bu görüşmede kimin masadan galip kalkmasını istersiniz, Tayyip Erdoğan’ın mı, Donald Trump’ın mı?’’ diye bir soru sorsalar acaba nasıl bir sonuç çıkardı?

“Tayyip, kazanacağına Trump kazansın!’’ diyeceklerin olmayacağını kimse düşünmesin. Zira ortada tarihî misaller var. Nakledeceğimiz birkaç vak’a, bugüne de ışık tutacaktır. Tıynetler böylece daha kolay anlaşılır:

İkinci Viyana mağlubiyeti, tarihin ve talihin bize küstüğü, sonraki bütün felaketlerin başlangıcıdır. Viyana’nın fethedilmesine ramak kalmışken, düşmana haçlı yardımlarının yetişmesiyle zafer şerbetini değil, mağlubiyet zehrini içmek zorunda kaldık. Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, elbette kederinden mahvoldu. Onun mağlubiyetiyle kendilerine ikbal yollarının açıldığını düşünen bazı menfaatperest devlet adamları ise bozgun haberini alınca İstanbul’da sevinç çığlıkları attılar. Türklerin mağlubiyetine bir Batılı başkentler bayram ediyordu bir de bu muhterisler.

İki asır sonra benzeri, Plevne’de de yaşandı. Gazi Osman Paşa, düşmanı bile hayran bırakan bir müdafaa ile Plevne’yi şan ve şerefle savunuyordu. Ancak “gidip İstanbul’da sadrazam olmasın’’ diye diğer bazı paşalar, ona erzak ve mühimmat yollamadılar. Bunun üzerine Plevne Kalesi, Çarlık Rusya’sının eline geçti. Bu kahredici haberi işiten menfaatperest bazı ikbal budalaları, bir rakipten kurtuldukları için sevinçlere kapıldılar.

Plevne’nin üzerinden kırk yıl geçmeden üçüncü misal yaşanacaktır. Şükrü Paşa, Balkan Harbi’nde Edirne’yi müdafaa ederken inanılmaz destanlar yazıyordu. Şunu vasiyet etmişti. “Edirne, şayet Bulgar’ın eline geçerse; benim cesedimi gömmeyin. Bırakın köpekler etimi yesinler!!!’’ O şanlı müdafaaya rağmen o mübarek şehir maalesef, düşmanın eline düştü. Bulgarlar, Çatalca’ya kadar geldiler. Ancak bir süre sonra Bulgaristan’la müttefiki Romanya’nın arası bozuldu. Birbirlerine girdiler. Bulgaristan, Edirne’deki kuvvetlerinin bir kısmını Romanya cephesine kaydırdı. Türkiye’de İttihat ve Terakki iktidarda, Hürriyet ve İtilaf Fırkası da muhalefetteydi. Bulgarların bu zayıflığını gören Enver Paşa, Edirne’yi kurtarmak için orduyu harekete geçirdi. Vaziyeti öğrenen bazı Hürriyet ve İtilaf Partili zabitler/subaylar, şöyle konuşacak kadar küçülürler:

-Edirne’yi Enver alacağına bırakın Bulgar’da kalsın!!!

Partizanlık böylesine nefrete dönüşmüştü.

Allah’a şükür ki Edirne kurtarıldı ama bu habis huydan kurtulmak mümkün olmadı. Ankete doğru cevap verilir veya verilmez bilemeyiz. Bildiğimiz bir gerçek var ki o da bazı zavallı muhterislerin “Tayyip kazanacağına, Trump kazansın!!!’’ dedikleridir.

İhtiras veya kin yahut her ikisi birden gözleri bürüyünce millî menfaatler umur edilmez olmakta. Hâlbuki milletçe tek yumruk olmamız gerektiği zaman her şey bir tarafa bırakılır. Neyse ki bugün o tıynette olan hasta zavallılar, çok küçük bir yekûndur. Yüksek çoğunluk sağ duyu ve millî duruş sahibidir.

.WASHINGTON’DA ZORLU GÖRÜŞME!..

2019-11-13 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, ABD Başkanı Donald John Trump’ın dâveti üzerine bugün ABD’nin başkenti Washington, DC’de.

“13 Kasım” bir ayı aşkın bir zamandır en fazla tekrar edilen takvim günlerinden biriydi. Sn. Trump, iki devlet arasında Suriye’ye dair ihtilaflar kızışınca Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı “şunları oturup baş başa görüşelim” ağzıyla dâvet etti. Ne var ki 7 Ekim’de yani Barış Pınarı Harekât gününde de devlet âdâbına uymayan bir mektup gönderdi. Başkan yardımcısı Mike Pence başkanlığındaki bir Amerikan hey’eti müzakereler için Ankara’ya gelirken bizim tarafın psikolojisini bozmak için bir de tutup o mektubu basına sızdırdılar.

Mektup işitilince Türkiye siyasetiyle kamuoyunda ciddî bir dalgalanma oldu. Mektubun muhteva ve üslubuyla kabulü mümkün değildi. Her fırsatta dostumuz ve müttefikimiz olduğu tekrarlanan Amerika Birleşik Devletleri, skandal mektup yazmak ve o mektubu skandal biçimde sızdırmakla kalmadı. Temsilciler Meclisi de tam bir hasmâne tutuma girdi. Aynı gün içinde kısa bir aralıkla Türkiye aleyhine iki karar birden çıkarttı. İlkinde Ermeni soykırım iddiasını doğru buluyor, ikincisindeyse bir kısım devlet adamlarımıza karşı müeyyide tatbiki yoluna gidiyordu. Bunun üzerine rafa kaldırılmış Halk Bank dosyası da bir hukuk garabetiyle raftan indirilip muhakemeye devam edildi.

Türk milletinin ve Ankara’nın sinir uçlarıyla oynamışlardı.

Türkiye’deki Amerikan aleyhtarlığı bir ânda fırladı. Bu arada ekran, sütun, konferans ve dost toplantılarında Erdoğan’ın Washington’a gidip gitmemesi yoğun biçimde tartışılmaya başlanmıştı. Toplum iki ayrı görüşteydi. Bir kısmı, gidilmesinden bir kısmı gidilmemesinden yanaydı. Aslında iki tarafın da gerekçeleri doğruydu.

Şâyet on yıl önce olsaydı zannederiz Sn. Erdoğan, kibarlaştırılarak “skandal” denilen bu kadar rezalet varken restini çeker ve bu dâveti iptal ederdi. “On yıl” dememiz şundan. İnsan ömründe on yıl çok uzun bir zamandır. On yıl insana çok şeyler öğretir. Hele devlet hayatının içinde olanlar için on yıl sanki asırdır. Bu tecrübeden dolayıdır ki Cumhurbaşkanı, haklı olmasına büyük bir kamuoyu desteği de arkasında bulunmasına rağmen kalkıp gitti.

Gitmekle Amerikan tarafının mektubuna da, sızdırma şeytanîliğine de Temsilciler Meclisindeki evcilik oyunlarına da kıymet vermediğimizi, esen rüzgârdan psikolojimizin hemencecik bozulmadığını göstermiş olmaktayız. Bir şey daha yapılmış oldu. Kalkıp giderek karşı tarafın elinden birçok kozu da almış olacağız. Bundan böyle mızıklandıklarında, sözlerinde durmadıklarında çok şey söyleme hakkımız doğacaktır.

Erdoğan-Trump ikilisinin neler görüşeceğini, Sn. Erdoğan dün Esenboğa’da tafsilatıyla anlattı. Mektubu iade edip etmeyeceğine dair bir şey söylemedi. Ama iade etmese bile Trump’ın kırmızı yüzünü daha da allandıracak ağırlıkta bazı nezaket cümleleri beklenir.

İki tarafın ele alacakları konuları iki başlık altında toplamak mümkündür:

Bunlardan biri Erdoğan-Trump ikilisinin iki devletin ticaret hacmini 100 milyar dolara çıkartma hedefini gerçekleştirmeye dair düşünceleridir. Diğeri ise tepeden tırnağa güvenliktir. Bunun içinde Suriye, Güvenli Bölge, YPG’nin sınırlarımızdan çekilmemesi, Trump’ın terörist başı Ferhat Abdi Şahin’e hitap şekli, muhatap alması ve Washington’a dâveti, diğer terörist başı FETÖ’nün iade edilmemesi, füzeler, uçaklar, DEAŞ vs...

Türk hey’eti ciddi bir hazırlıkla gitti. Adı geçen her iki terörist başına dair karşı tarafa bilgi ve belgeler dolu dosyalar verilecektir. Amerikalılar, bunları kabul ederken müstehzi gülüşleri gözden kaçmamalı. Onlar, Pensilvanya’da ağırladıkları FETÖ’nün ne yaptığını, nasıl bir darbeye teşebbüs ettiğini, 15 Temmuz’da kaç kişiyi öldürdüğünü biliyorlar. Aynı şekilde “Mazlum Kobani” mahlaslı diğer teröristin katliamlarını da biliyorlar. Diğer tarafın bildiğini de bizim taraf biliyor ama mecburen tecahül-i ârif yapılmakta, bildiği hâlde mahsustan habersiz davranılmakta. Bunların kayıtlara girmesi lâzım.

İki hey’et arasındaki fark şudur:

Bir tarafta ülkesinde her şeye hâkim bir Erdoğan var. Diğer tarafta ise çok başlı bir Amerika ve seçimlere kilitlenmiş bir Başkan.

Görüşmenin ticarî tarafını bir yanda tutmalı. Diğer konularda pek bir şey çıkacağa benzemiyor. Mazlum Kobani dâvetini bir süreliğine geciktirirler. Temsilciler Meclisi kararlarına kulak asılmaması söylenir. Halkbank Dâvâsı Demokles’in kılıcı niyetine yeniden rafa kaldırılır. O kadar. Yoksa YPG’ye silah yardımı devam edecek, enerji bölgesinde Kürt devleti kurmaktan vazgeçilmeyecek, FETÖ iade edilmeyecektir.

Peki, boşa mı gidilmiş oldu?

Hayır!

Olgun bir devlet aklı göstermiş olduk. Askerî sahada kıran kırana mücadele ettiğimiz bir devletle öbür taraftan ticaret hacmini arttırmanın yollarını aradık. Güvenlik mes’elelerinde, askerî harekât mevzularındaysa bundan böyle Washington’ın bize söyleyeceği hiçbir sözü kalmamıştır.

.SİYÂSET AHLÂKI

2019-11-12 02:00:00

A -

A +

"Siyâset", bir işe hâkim olma, çekip çevirme, sevk ve idare etme demektir.

Tanzimat’tan sonra münevverler, Frenkçe; Cumhuriyetten sonra da aydınlar, önce Frenkçe sonra İngilizce kelimeleri konuşmalarına katarak âdeta melez veya şu aralar Türkçeye yeni sızan bir kelimeyle söylemek icap ederse “hibrit” bir lisanla konuşma hastalığına kapıldıkları için siyâset yerine edip “politika” demeyi tercih ettiler.

Fakat tutmadı; bizim millet, aslında eş anlamlı bu kelimelerden siyâsete farklı politikaya farklı gözle baktı. Siyâset bildiğimiz siyâsettir. Onu yapana da siyâsetçi denir. Politika ve politikacı kelimeleri, siyaseti -en hafif söyleyişle- suiistimal edenler için kullanılmakta.

Esasında ahlâk tektir ve o da İslâm ahlâkıdır. İslâm ahlâkı da anlaşıldığı gibi ilâhî kaynaklara yani âyet, hadis, ulemanın hükmü ve kelâm-ı kibara dayanır. Bundan dolayı ticaret ahlâkı, eğitim ahlâkı, hukuk ahlâkı…. diye mesleklerin ahlâkları sayıldığında bu meslek mensuplarının ilâhî teraziye yakınlık ve uzaklıklarına işaret edilmektedir.

Siyâset, yahut politika, meslek değildir. San’at da değildir. Ancak, siyâset ve politika ahlâkı üzerine ve bu isimde Doğu’da ve Batı’da eserler kaleme alınmıştır. Siyâset, meslek değildir ama siyasetçi hiçbir meslek mensubunun yapamayacağı kadar mensubu olduğu memlekette hatta bazen dünya çapında hâl ve istikbâle yani bugüne ve meçhul yarınlara etki edebilmektedir. Siyâset ve onun tatbik mevkileri milletvekilliği, bakanlık, hizmet dallarıdır. Ahlâklı, iyi yetişmiş, tefekkür edebilen, ufuklu, haysiyetli ve şahsiyetli siyâsetçi bir devlet ve millet için büyük talihtir. “Siyâset ahlâkı netice itibarıyla ilâhî mecraya, İslâm ahlâkına dayanır” dedik. İslâm ahlâkını meydana getiren aslî unsurlardan biri vefâdır. Diğeri hakîkate sadakattir, diğeri sözünde durmaktır, öbürü samimi olmak, riyakârlık yapmamaktır, daha başkası hakkı teslim etmektir, bir diğeri kendini muhakeme ve muhasebeye tabi tutmak ve liyakatinin üstünde olan yere talip olmamak, haddini bilmektir.

Bunların ne kadarının siyâsetçide olduğu herkesçe malûmdur. Vefâ, bâzı siyâsetçilere sanki küsmüştür. Aleyhine bile olsa hakkı teslim eden siyâsetçi, bir asırda belki beş-on kişi çıkar. Onların azlığının aksine iyi gün dostları, fırsatçılar, ikiyüzlüler, övücüler ve benzerleri yığınla mevcuttur. İyi siyâsetçi ağırlık kazanamayınca siyâsette müesseseleşme olamıyor. O zaman ara-sıra bir lider çıkmakta, o varken eksiği-fazlasıyla bazı şeyler yapılmakta, gidince de yeniden başa dönülmektedir. Seviyeli siyâsetçi yetişmesinin esas imkânlarından biri, lidere bağlıdır. Lider, genel başkan, yakınına hoşuna gidenleri değil, doğruyu söyleyenleri alabilmelidir. Yerini kaybetme pahasına da olsa doğruyu söyleyenler, lideri satmaz, ardından kuyu kazmaz. Siyâseti, çevre yapıp yakınlarına ihale almak için, dar gelirli zar-zor geçinirken yüksek emeklilik maaşına kavuşmak için, kısacası dünyalık için değil de Allah rızası için, Allah’ın kullarına hizmet için yapan siyâsetçiler her devrin değerleridir. Onlar, hayırla yâd edilirler…

-Bütün kabahat, siyasetçide mi, seçmenin vatandaşın vebâli yok mu?

Bu sual haklıdır.

Kahvede, esnaf muhitinde yahut dost meclisinde atıp-tutan, kesip-biçen, dünyaya nizâm veren, bol kesen konuşan, siyasetçi için -maalesef- sunturlu laflar edenler, ezkaza âniden oraya sıradan bir siyasetçi, hatta hatta politikacı girse hemen hava değişir, sözler ters yüz edilir, sunturlu lafların yerini iltifat israfları alır. Bunu yapan vatandaş, elbette kötülüğe ortaktır. Öyle yapacağına methüsenayla ayaklarını yerden kestiği insanı misafir ettikten sonra söylenmesi gerekeni medenice dile getirse hizmet etmiş olur. Hâlbuki iltifatlar girizgâhından sonra “bizim oğlan kaç aydır işsiz…” diye sızlanma başlamaktadır.

Bazı partiler, kendi bünyelerinde “Siyâset Akademileri” açmışlardı.

Galiba hâlen de açıklar ama ne yaptılar, neler yetiştirdiler bilmiyoruz.

Sanki; siyâsetin ayrıca mektebi olmuyor.

Siyâsetin tek mektebi var; hayat!..

2023, 2053 ve 2071 Kızılelmalarına sadece maddi kalkınmayla değil aynı zamanda vasıflı, donanımlı, ahlâklı yani gâye ve dâvâ sahibi idealist siyâsetçilerle varılabilir. Ve tabiî ki millî menfaatleri, kendi çıkarlarından üstün tutan vatandaşlarla…

.BUNUN ADI DİN SAVAŞLARIDIR!..

2019-11-11 02:00:00

A -

A +

Akdeniz’de, Filistin’de, Suriye’de, Fırat’ın şarkında ve garbında, Irak’ta, Kandil’de, Afganistan’da, Keşmir’de, Arakan’da, Doğu Türkistan’da, Moro’da, Libya ve hatta Yemen’de değişik, ırk devlet ve milletlere karşı yapılan bütün muharebeler ve onların içinde kendine süper güç veya kalkınmış devlet denenlerin kullandığı terör örgütlerine karşı verilen mücadele hareketlerinin tamamı din savaşıdır.

Müstemlekecilerin, petrol sömürüsünü maksat edindikleri doğrudur. Bir damla petrolü bir damla insan kanından değerli bilme vahşeti güttükleri de doğrudur. Bu petrol savaşının 1914’te ateşin başladığı, 1918’de silahın bırakıldığı yerde devam ettiği tesbiti de doğrudur. Ama bu doğruların arkasında aslında değişmez bir doğru vardır:

O da karşı cephede yer alanların tamamının din savaşı yaptıklarının şuurunda olduklarıdır. Bu gâye ile geliyorlar, bu gâyeye hizmet için terör döküntülerini besliyorlar, bunun için göstermelik devletler kurmaya kalkışıyorlar.

Gafil, Müslümanlar için cihad bitti. Ama şuurlu Hıristiyan, Yahudi ve diğer dinlerdekiler için Müslümanlığı yok etme, O’nun bin yıldır, bayrağı, sancağı, kalkanı, kalemi ve kalesi olan Türkleri bitirme cehdi bitmedi. Bunun içindir ki DEAŞ’ı türettiler ve onlara “cihadcı” dediler. Cihadcı, sözünü cihad ve mücahid yerine ikame ederek kelimeyi itibarsızlaştırmak istediler. Bizdeki sığ ve saf kalem ve kelamlar da onlarla beraber konuşup yazdı. Bazılarının mankurtluğu hâlen devam etmekte.

ABD, Irak’ı işgal ettiğinde George W. Bush, şunu demişti: “Bu bir haçlı seferidir!..’’ Sonra derin Amerika bu sözü tevil etti. Hâlbuki söylenen doğruydu. Bush’un açıktan dediğini, bilerek veya heyecana kapılarak söylediğini, sonra gelenler zımnen, örtülü biçimde ifade ettiler ve ediyorlar. İttifak, müttefiklik, dostluk, vs. mavi boncuktur. Göz boyamadır. Niyet saklamadır. Bugün bütün mezhepleriyle Hıristiyan’ı, Yahudi’si, Neocon’u, Evanjelist’i, Budist’i, Avrupalısı ve topyekûn İslâm dışı unsurlar, Müslümanlara karşı ortak cephededir. Adları bir asır evvel “Yedi Düvel”di, bugün de Yedi Düvel’dir. Bizde uygarlar, çağdaşlar, Kemalistler, bir kısım laikler bunu göremiyor ve sık sık “ama Araplar!” diyorlar.

Ne demek Araplar?

İslâm dînî, yalnızca Araplara gelmedi. İlk iki yüz yıl dışında da Araplar İslâm’ı ne temsil ettiler ne müdafaa edebildiler. İslamiyet, bütün yeryüzüne bütün insanlığa inmiştir. Müslüman olduktan sonra her mü’min, canı ve malıyla, ferden ve ailece ve millet olarak bu mukaddes din uğruna ne lâzımsa onu yapacaktır. “Cihad” denen budur. Önceki Müslüman atalarımız ve bilhassa Selçuklu ve Osmanlı geçmişimiz, böyleydi. Onların hayatı haçlı seferlerine karşı var olma veya yok olma kavgasıyla geçti. Bu seferler, Osmanlının ilk dört asrında kılıçla, son iki asrında maliye ve siyasetle oldu.

NATO, şu-bu zamana bağlı göstermelik yapılardır.

Hadiseye böyle bakılırsa FETÖ ihaneti daha iyi okunabilir.

Papalık, haçlı ve siyon güçler, İslam âlemine Vehhabiliği ve Selefiliği şırınga ettiği gibi Türkiye’ye de Fetoizmi zerk etti. Evanjelizm, bizde de “dinler arası diyalog” yalanıyla hayat bulmaya kalkıştı. Bu çoklu taarruzlara karşı en büyük ve dayanıklı kale, Ehl-i sünnet ve’l cemaat itikat, amel, tavır ve yüreğidir. Hak mezhebleri tenkide tevessül etmek, “mezhep taassubu” demek bu kaleyi tahrip olur. Düşmanın ekmeğine yağ sürülür.

Kimse uyumasın!..

Haç, Hilâl’e insafsızca saldırıyor!...

Derin şuur ve derin idrak içinde olan Müslüman bunları görür. Tarihî mes’uliyetimiz, ecdadımız ve Misak-ı Millîden haberdar olmak şarttır. Bugün yaptığımız, asla bir Türk-Kürt savaşı değildir. Tarihin hiçbir saatinde Türk ve Kürt harp etmemiştir. Bu bir Türk terör savaşı da değildir. Yapılan, din savaşlarıdır. Kabul edilse de böyledir edilmese de. Deve kuşu, gerçekten kaçınca tehlike kaybolmuyor. Mertler, çekilirse meydan nâmertlere kalır. Biz dayanırsak “nâmert kaçar”. Meydan, aslanların olur. Unutulmasın!.. Sultan Reşad’ın 23 Kasım 1914’te ilân ettiği Cihad-ı Ekber çağrısı, sonraki Osmanlı ve T.C. idareleri tarafından ortadan kaldırılmamıştır

Zaten, din, istiklâl, vatan ve iffet tehlikedeyse cihad farz olur.

Bugün TSK ve bütün kuvvetlerimiz, yiğitçe bu farzı eda ediyorlar.

Bu hakikatler bütününü, çok esaslı şekilde hem içeriye ve hem de diğer Müslüman milletlere anlatmak gerekir. Zira; bugün zihinler, belli kelimelere ya şartlanmış veya kilitlenmiş vaziyette. Biz dâhil bütün İslâm âleminde bir kısım aydın, yabancılaşmış, sokaktaki bir kısım insan, vurdumduymaz olmuştur.

Uyanışın şafağındayız.

Zafer, inananlarındır!..

.ŞANLI PEYGAMBERİN YOLUNDA OLMAK!..

2019-11-08 02:00:00

A -

A +

Sevgili Peygamberimiz -aleyhissalatü vesselam- mahlûkların, yaratılmışların en üstünü. Her bakımdan ve her anlamda en üstün. O, en üstün insan ve en ulvi Peygamberdir. İlk insan ve ilk Peygamber Âdem –aleyhisselamdan- kendilerine yani Peygamberler Peygamberine kadar gelen Nebi ve Resullerin, ‘’Peygamber’’ dediğimiz seçilmiş rehberlerin en büyüğü. İnsan, eşref-i mahlûkat, insan halk edilmişlerin en itibarlısı, en şereflisi. O, insanların en kıymetlisi, en şereflisi. İnsanların, cinlerin ve meleklerin.

Sevgili Peygamberimiz, hâce-i kâinat, kâinatın hocasıdır. Bütün insanların, her renk, cins ve memleketten herkesin yol göstericisi. Son resûl olmakla İslâm Peygamberi değil, bütün insanlığın, kendi zamanlarından kıyamet kopuncaya dek gelmiş-geçmiş ve gelecek bütün insanlığın Peygamberidir. Bu insanlardan bir kısmı, imân etmekle ümmet-i icâbe, bir kısmı ümmet-i dâve, dâvet edilmiş, Muhammedî şeriate çağrılmış muhataplardır.

Onun ailesi, soyu, dâvâ arkadaşları ve ümmeti de üstündür. En üstün kitap, Kur’ân-ı kerim ona gelmiştir. Mirac, Allahü teâlânın huzuruna kabul devleti yalnızca ona bahşedilmiştir.

Peygamberimiz, Vahiy Medeniyeti’nin, Merhamet Medeniyeti’nin mimarıdır. Güzel ahlak, O’nda zirvededir. İlim, şecaat, kahramanlıkta emsalsizdir.

Müslüman toplumlar, O’na tâbi olup samimiyetle ve taviz vermeden yolundan gidip emr-i mâruf, nehy-i ani’l münker yaptıkları, Allah’ın emir ve yasaklarını kullara tebliğ ettikleri, Peygamber yolunun muhafızları oldukları sürece dünyaya efendi oldular, kıtalara hâkim oldular. O’ndan uzaklaşınca da zelil oldular, hakir oldular, kaybettiler, kargaşaya düştüler, sömürüldüler, zulüm, esaret ve vesayet altında kaldılar.

Şanlı Peygamberin yükselttiği İslâm binasının dört ulu sütunu vardır. Kitap, sünnet, icmâ-ı ümmet, kıyas-ı fukaha. İtikad, inançtaki mezhebimiz, ehli sünnet yolu, buradan doğmuştur. Ehli sünnet aydınlığının iki önderi İmâm-ı Matûridi ve İmâm-ı Eş’ari’dir. Ameldeki; Müslümanlığı yaşayışımızdaki, uygulamadaki mezheblerimiz de yine bu dört kaynaktan gelir. Bu mezhepler, Hanefi, Şafiî, Malîki ve Hanbelidir. İsimlerini kurucuları imamlardan yani o çok büyük din âlimlerinden alırlar. Bu mümtaz, ulu âlimlerin lideri de İmâm-ı âzâm Ebu Hanife Nûman bin Sâbit’tir. Bu mezhepler, bir diğerinin muhalifi ve hasmı değildir. Aralarında çatışma, çekişme ve taassup yoktur. Aralarındaki ictihad, görüş farkları, Müslümanlara kolaylık ve rahmet sebebidir.

Tasavvuf, velâyet, evliyâlık da Hâce-i kâinat olan kâinatın mürşidi azîz Peygamber’den gelen O’ndan öğrenilen nefsi terbiye etme, olgunlaşma ve gönlü, kalbi Allah ve Peygamber aşkıyla doldurma usulüdür.

Sevgili Peygamberimiz, bizzat kendileri de doğum günlerini yâd ederlerdi. Sonra gelen Müslümanlar da Mevlîd-i şerîfleri yaşadılar. Peygamberimizi, O’nun yolunu bir kere daha ve aşkla idrak etmeye çalıştılar. Hayatları, Siyer-i Nebîlerden öğrenildiği gibi Mevlid-i Nebi kasideleri ve nât-ı şeriflerle, Sevgililer Sevgilisini öven şiirlerle de mânen aklanıp- paklandılar.

O’nun, o Şanlı Peygamberin getirdiği sönmez meş’ale asırlarca ve asırlarca insanlığa yol gösterdi. İslâm milleti, İslâm ümmeti yeryüzünün en kıymetli varlıkları oldular. Biz, Türkler, İslâm’la şereflendikten sonra İslâm dininin ve Müslümanların aslan yeleli mücahidleri olduk. İ’lâyı Kelimatullah ve Şeriat-i Muhammedîyi varlık sebebimiz saydık.

Payitaht, İstanbul, insan zarafeti, hanımefendilik, beyefendilikte, tasavvufta, hat yazısında, tezhipte, mimaride süzülmüş ve seçilmiş insan tipinde yıldız oldu. İslâm’ın zâhirini Osmanoğulları, bâtınını dergâh terbiyesi korudu. 12 Eylül 1682’deki Viyan bozgunu, Müslümanların talihsizliğinin başlangıç tarihidir. O gün haçlılar, neticeye inanamıyorlardı ama Müslümanlara galip gelmişlerdi. Sonrasında hep yokuş aşağı gidildi. Amel de bozuldu, itikad da. İslâmiyeti ve Müslümanları içeriden ve dışarıdan yıkmaya başladılar.

Bugün Müslümanlar, on beş asır içinde en kötü çağını yaşamaktadır.

Bugün Müslümanlar her yerde darmadağınık.

Başsız ve perişan.

Geri kalmışlık onlarda.

Fukaralık onlarda.

Düşman çok, Müslümanlar savruk.

Bu hâlden kurtulmanın yolu asla rücudur, öze dönüştür.

Daha ileriye gitmeye bile lüzum yok:

Sultan Abdülhamid Han zamanındaki Müslümanlık yaşansa, İslâm yaşanmış olur.

Korkarız ki Sevgili Peygamberimiz, şu hâliyle bu ümmetten râzı ve memnun değillerdir.

Dileriz ki Türk milleti, yeniden İslâm’a sancaktar olma şerefine nail olur.

Başkasında zaten ümit yok.

‘’Hangi İslamiyet?’’ denirse cevap kolaydır:

Tatbikî ibadette İmâm-ı Âzâm’ın, itikadî inanışta İmâm-ı Mâturidi ve İmâm-ı Eşarî’nin, tasavvufta İmâm-ı Rabbanî’n öğrettiği İslamiyet. Sevgili Peygamberimizden öğrenilen İslâmiyet.

Mevlid-i şerifiniz mübarek, dualarınız kabul olsun.

.DEVLETİN YETİMLİĞİ!

2019-11-07 02:00:00

A -

A +

Mahkeme hükmü, mahkeme kararı, o devletteki adaletin tecelli etmiş, gün yüzüne çıkmış, tebellür etmiş yani billurlaşmış şeklidir. Şahıslar üzerinde durmaya gerek yok. Şahıslar, bugün şunlar olur, yarın bir başkaları. Kişiler değişir, hatta mahkeme hey’etleri de gelip geçer ama adalet veya adaletsizlik, şeref veya mahcubiyet belgesi olarak devam edip gider.

Adalet tevzii, adalet dağıtma mükellefiyeti, bir cemiyeti, devlet olma ulviyetine yükselten birkaç olmazsa olmaz şarttan biridir. Ezansız, Bayraksız, ülkesiz, milletsiz, maliyesiz, ordusuz olunamayacağı gibi adaletsiz de olunamaz.

O kadar ki adalet, o ülkede mukim her dil ve her dindeki herkese lâzımdır.

Biz, lisanında “şeriatın kestiği parmak acımaz” yakuttan cümlesi olan tek milletiz. Şu var ki bu söz, son asırda hayattan çekilmiştir. Sabah-akşam, ilericilik, çağdaşlık, hastalıklı ideoloji adına şeriata hakaret edilirse o hayat, kirli havada boğulmuş olur. Hâlbuki o cümlede kastedilen adalettir. İslam’ın hukuk, ceza, ticaret, beşerî veya ammeyle alakalı haklarına dair maddeler manzumesi kastedilmektedir.

Son iki asırda değerli çok çok şeyimizi kaybettiğimiz gibi adaleti de kaybettik. İmparatorluk, dirayet, adalet, komşuluk, Türkçe... ne varsa gitti.

Şimdi; varılan yerde yargı paketleriyle kompartımanlar tanzim edilmekte. Hâlbuki lokomotif ithal, döşenmiş raylar yabancı malı.

Bu gerçeğe rağmen mutlak adalete erişilemezse bile ona mümkün mertebe yaklaşmaya çalışmalıdır:

-Uzayan yargı, adalete sekte vurur.

-Lüzumsuz tutuklama adaleti baştan mağdur eder.

-Tenakuz, çelişki teşkil eden kararlar, adalete çıkmaz lekeler sürer.

Beraat alan bir kimsenin 4-5 yıl tutuklu kalmasının izahı olamaz. İdam verilmiş mahkûma dönüp önce 10 sene sonra tahliye vermenin hiçbir gerekçeyle izahı mümkün değildir.

Eğer bunlar yapılırsa millet vicdanı sessizce ve derinden kanar. Bugün o hâldeyiz. Hâlbuki önümüzde ne çok ibretlik ve utandırıcı malzemeler var. İstiklal Mahkemelerinin hükümleri, cinayetti. Yassıada vahşet ve cinayetti, 12 Eylül katliamdı. 28 Şubat ve Ergenekon dâvâları, talimatların tortusuydu.

Kılı kırk yararak muhakeme ve muhasebe yapmalı ve bugün bu ayıplar tekrar etmemeli. Tehdit, baskı ve talimatla verilen kararların adaletle alakası olmadığı gibi hatır, gönül veya başka sebeplerle verilen kararlar da adalet değildir.

Polisin, istihbaratın, askerin hayatını ortaya koyarak yakalayıp sana teslim ettiklerini Batı’nın nazlı hatırına binaen serbest bırakırsan bunu ne bugüne ve ne de yarınlara izah edebilirsin. Bu nasıl bir uçurumdur? Niçin idam verdin, neden on senelere geriledin niye yarı yoldayken salıverdin?

Amme, millet bu olanları kabullenemiyor. Gaziler küskündür, şehid yakınları muzdarip, şehidlerin kemikleri sızlıyordur.

Vicdanlar bir kere daha rahatsız.

Bir kere daha söyleyelim ki mesele, gündemdeki birkaç isim değildir. Mesele, aletle alakalı. Ne demiş atalar? “Kem alâtla kemalât olmaz.” Kötü aletten olgun eser çıkmaz!

Hissî olmadan, partizan düşünmeden, ideoloji bataklığına düşmeden bu meseleleri derinlemesine düşünmeliyiz.

Adaletsizlik, devletin yetimliğidir.

.13 KASIM KARARI

2019-11-06 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump, Türkiye Cumhuriyeti Başkanı Tayyip Erdoğan’ı 7 Ekim 2019’da Washington’a dâvet etmişti. Ziyaret için kararlaştırılan tarih 13 Kasım’dı.

Bu dâvet ve kabul olduğunda Sn. Trump, Sn. Erdoğan’a o seviyesiz mektubu yollamamıştı. Barış Pınarı Harekâtı yapılmamıştı. YPG’li teröristlerin hudutlarımızdan çekilmesine dair Türk ve ABD’li hey’etler arasında mutabakat imzalanmamıştı. Temsilciler Meclisi, Türkiye’nin 1915’te Ermenilere soykırım yaptığına dair bir karar vermemişti 30 Ekim günkü bu kararın hemen ardından bir de Türkiye Cumhurbaşkanıyla bir dizi devlet adamı ve bazı bankalar hakkında bir başka şantaj kararı daha alınmamıştı.

Bir insan düşünmeli ki bir başka insanı önce memleketine dâvet ediyor, dâvet edilen dâvete icabet edince de dâveti yapan, bu defa da her türlü nezâket kaidesini bir kenara bırakarak laubali bir ağızla ona bir mektup yazarak, bir skandala imza atıyor.

Bütün bu olanlardan sonra Sn. Erdoğan’ın 13 Kasım’da Washington’a gidip gitmeyeceği merak mevzuu oldu. Türkiye muhalefeti, bir taraftan Trump’ı hak ettiği bir dille kınarken bir taraftan da mektuba karşı sessiz kalınmasını eleştiriyordu. Bunun üzerine ilgili sözcüler, günü geldiğinde bu kâğıt parçasına cevap verileceğini söylediler. Birkaç gün sonraysa Cumhurbaşkanı Erdoğan, mektubu Trump’ın masasına bırakacağını dile getirdi. Bu cümle sanki ziyaretin olacağına dairdi. Ama umumi hissiyat, ziyaretin yapılmamasına ağırlık vermekte.

Şimdi 13 Kasım yaklaşırken ziyaretin vuku bulup bulmayacağı daha bir konuşulmaya başlandı. Bizler, buna dair yazılar yazıp TV’lerde mütalaalarımızı serdederken Cumhurbaşkanı, partisinin dünkü grup konuşmasında Trump’la telefon görüşmesinden sonra karar vereceğini açıkladı. Bu yüzden seyahate dair merakın yanına bir de Cumhurbaşkanının telefon görüşmesinde ne söyleyeceği merakı da eklenmiştir?

Sn. Erdoğan, telefonda herhâlde birtakım şartlar ileri sürecektir. O şartlar nelerdir veya neler olmalıdır?

1- Başkan Trump, mektup için özür dilemelidir.

2-Temsilciler Meclisi, her iki kararını da iptal etmelidir.

3- Fetullah Gülen ve ekibinin Türkiye’ye iade edileceğine dair gün ve saatiyle teminat verilmelidir.
Bu 3 maddenin tamamı veya 3’ten ikisi yapılmadıktan sonra ziyaret olmamalıdır.

Bunlar olmadan gidildiği takdirde muhalefet çok güçlü bir şekilde konuşacaktır. Cumhur İttifakı’nın diğer ortağı MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli de gidilmemesinden yanadır. Üstelik dâvetin sahibi Trump olduğu hâlde aynı Trump son konuşmasında Erdoğan, Beyaz Saray’ı ziyaret için sabırsızlanıyor vâri çarpıtma bir söz de etmiştir. Görünen köy, kılavuz istemez. Belli ki tatsız-tuzsuz bir konuşma olacaktır.

Tekrarlamak isteriz; Sn. Erdoğan, bu 3 şartı koşmalı ve aynen yahut ikisi kabul edilmezse ziyaret kararından rücû etmelidir…

.MİNÂRE, ŞEREFE VE KUBBE

2019-11-05 02:00:00

A -

A +

Son asrımızın en büyük eserlerinden biri, şüphe yok ki “İstanbul Havalimanı”dır. Sahasında dünyanın en değerlisi. En gelişmiş ülkelerin havaalanlarını görünce bizim havaalanımızın ne denli kıyas kabul etmez üstünlükte olduğunu fark ediyor ve bu günleri yaşattığı için Allah’a şükrediyoruz. 40 yıl önce ilk defa Frankfurt Havalimanı’nı, Alman çevre yollarını kullandığımızda ülkemiz adına nasıl hayıflandığımızı anlatmak ayrı bir yazı mevzuu olur. İstanbul Havalimanı, böylesine güzel ve değerli, tek kelimeyle eser. Kaldı ki bu eser, daha tamamıyla bitmemiş. Her şey bittiğinde sanki içinde havaalanı da olan kocaman bir şehir ortaya çıkmış olacak.

O’na bakışımız bu. Verdiğimiz değer böylesine yüksek.

Ama…

Böyle bir eserde öyle bir hata işlendi ki inanılması mümkün değil. Havalimanı, hizmete açılırken alana tam girişte bir de câmi yapılıyordu. Biz, o günden huylanmıştık. Çünkü tuhaf bir inşaat yükseliyordu. Sanki bir karpuz kapak kısmından kesilmiş ve milyon kere büyütülmüştü. Gözü rahatsız ediyordu. Bizim böyle bir mimarimiz yoktu. O zaman minareler daha şekillenmemişti. Emin olunuz bir hilkat garibesiyle karşılaşacağız diye elimiz yüreğimizdeydi. Eyvah ki korktuğumuz oldu! Bugün İstanbul Havalimanı Câmii, gövdesiyle, kubbesiyle, hele hele minareleriyle bizimle alâkası olmayan bir mimariye sahiptir. Bu sakil mimarili câmi, insana İstanbul’a değil de Tahran’a girdiği intibâı veriyor. Gövde ve kubbenin hangi mimaride olduğu meçhulümüzdür. Minarelerse tam malumumuz. İstanbul Havalimanı Câmii’nin minareleri İran mimari üslubundadır. Bu hatadan rücu edilmesi gerekir. Islahı mümkünse her şeyiyle ıslah edilmeli, değilse yıkılıp yeniden yapılmalıdır.

Bizim dînî mimârimiz, Abdülmennan oğlu Sinan’da şâhikasına ermiştir. Muhteşem Süleyman bir Cihan Padişahı, Aziz Mahmud Hüdâyî bir gönül sultanı, şair Mahmud Abdülbaki bir Cihan Devleti Şairi olduğu gibi Mimar Sinan da bir Cihan Devleti Mimarıdır. Bugün hiçbir mimar, hiçbir kibir ve evhama kapılmasın, kendisini de kimseyi de yormasın. Mimaride Koca Sinan aşılamaz. Bu hakîkate riayet edildiğinde bugün de güzel eserler verildi:

İstanbul’un Anadolu yakasında yapılan “Mimar Sinan Camii” hem bir vefa eseri ve hem de Sinan üslûbunun muvaffak bir devamıdır. Bu misalleri Ankara merkezde aynı üslûpla yapılan câmi, Büyük Çamlıca Câmiî, Amerika Maryland’daki Washington Câmiî Külliyesi.. diye çoğaltmak mümkün. Hatta Kocatepe Câmiî ve Adana’daki Sabancı Câmiî de Sinan üslûbunda eserlerdir. Demek ki mimarlarımız isterlerse, emsalsiz üstadları merhum ve mağfur Mimar Sinan Hazretlerinin takipçisi olarak güzel eserler inşa edebiliyorlar.

Hâl bu iken İstanbul Havalimanı’na ve mü’minlerin vicdanına bu kötülük niye?

Ancak; vahim manzara bundan ibaret değil:

Altunizâde’de “İlahiyat Câmiî” isminde bir câmi yapıldı. Câminin içi ferah. Hatlar, Hüseyin Kutlu Hocanın fevkalâde eserleri. Buraya kadar denecek bir şey yok. Hulefa-i Raşidinin isimlerinin asılı olması da teşekküre layık. Ama minarelere bakınca hayret ve teessüre kapılmamak mümkün değil. Bu garip minareler, mânâdan çok maddeyi çağrıştırıyor. Şerefe yok ve göğe yükselen şehadet parmağı havasında. Bu câmi ve minarenin bir benzeri Yenibosna’da. Onlara üzülürken üçüncüsünü de gördük. Şehidler Köprüsü’nün Anadolu ayağına yapılan mescide de bu tuhaf minare yakıştırılmış. Bu son iki câmiîn minâresi de güya göğe yükselen şehadet parmağı şeklinde ve onların da şerefesi yok. “Ecdad, onbeş asırdır minâreyi şehadet parmağı şeklinde yapmayı düşünemez miydi?” Mısra ile mimari karışması hata olmuştur. Daha vahimi; şerefe niçin yok. Mantık şu mu? “Artık mikrofon ve hoparlör var, şerefe niçin olsun?” Bu düşünce felâkettir. Ümid ederiz ki o minârelerde şerefe vardır lakin biz görmemişizdir. Ancak yanıldığımızı tahmin etmiyor hatta üzüntümüzün artacağından korkuyoruz:

Bilen bilir ve arşivler şahiddir ki Taksim’e cami yapılması teklifi, ‘80’li yılların ortalarında ilk defa bu fakir tarafından bu sütunda dile getirilmiş, Türkiye gazetesi, teklifimize sahip çıkmıştı. Sonrasında yıllar boyunca bu büyük ihtiyacı yazılı ve sözlü olarak tekrar tekrar dile getirmiştik. Taksim Camii, şimdi şükürler olsun ki sona yaklaştı. Minareler de yükseldi. Ne var ki minârelerde şerefeler hâlâ yok. Acaba şerefe yapılmayacak mı, yoksa sonradan mı ilâve edilecek? Oradan her geçişimizde büyük bir merak ve dikkatle bakıyoruz.

Görüldü ki mimaride bile örtülü bir çekişme var. Birileri yenilik adına reform peşindeler, diğerleri ecdâdı takip ediyorlar. Bütün bu bahisler için Mevlid-i Şerif Haftasında sadece takdir ve tebriklerimizi yazmayı çok isterdik.

Ne var ki doğruyu saklamak kötülük olur.

Bugün bizim ümmet olarak da millet olarak da Namaz Vakti, Sahur Vakti, Oruç Vakti, Bayram Başlangıcı, Ezanın Okunma Şekli gibi çok temel birkaç mes’elemiz vardır. Onlara çare bulamadan fikir birliği yapamadan bu defa da İran üslûplu minâre ve şerefesiz minâre problemleri çıkageldi.

Çıra ışığında merdivenleri döne döne şerefeye yükselip billurdan bir insan sesiyle Ezan-ı Muhammediyi aslı gibi okuyup gönülleri uyandıran o mübarek müezzin efendiler devrinde câmiler, 5 vakitte de dolup taşıyordu. Şimdi neredeyse her eve bir hoparlör bağlanacak lâkin câmiler sadece cumaları dolmakta?

Niçin?

Biz, neyimizi kaybettik?

Çok şeyimizi kaybetmiş olmalıyız; ki İstanbul Havalimanı’na giderken Göktürk’ün yol kenarındaki utandıran görüntü, anlayana çok şey söylemekte. Câmi minaresi çirkin bir şekilde baz istasyonu yapılmış!..

Özür dileriz.

Kanuni, Hüdayi, Baki, Sinan… Ey ulu ecdat; sizden, hepinizden özür dileriz.

Liyakatsizliğimiz için özür dileriz.

.EZAN VE MİNÂRE

2019-11-04 02:00:00

A -

A +

Aşağıdaki makale, Türkçe’nin esaslı ustalarından, gayretiyle edebiyatımıza Yahya Kemal Beyatlı külliyatını kazandırmış olan Nihad Sâmi Banarlı tarafından kaleme alınmıştır. Makale, 30 Eylül 1969 tarihinde Meydan Mecmûası’nda neşredilmiştir. Merhum yazar, yazısında bir kısım sancılarımıza temas etmekte, vahim hataları dile getirmekte, endişelerini ifâde etmektedir.

“Minâresiz Câmiler” başlığını taşıyan bu yazıya, ne tek bir kelime ve ne de tek bir cümle ilave ettik. Sadece yer yer kısaltmalar yaptık. Oraları da parantezle gösterdik. İmlâyı da aynen koruduk.

İşte sorumlularına vebal ve tedbir alma mükellefiyeti yükleyen teşhis ve tesbitler:

“(…)Minâre, Türkiye’deki şekliyle bir Türk eser; Türk zevkinin inceltip yükselttiği, millî bir mâneviyât âbidesidir. Câmi kubbelerinin, bir, bâzan iki tarafında (...) Allah yazılarındaki elif’ler gibi yükselerek semâ boşluğunda bir güzellik çizgisi hâlinde uzanan bu nârin yapılar, dileyelim ki semâlarımızdan eksilmesinler. Onlar bu vatanı Türk eden çizgilerdir.

(…)

Minâre kelimesinin aslı Arapça’da manâra etrafı aydınlatmak için üzerine çerâğ konulan nesnedir. Minârelerin zamanla göz ve gönül aydınlatan yapılar hâline gelmesi, belki de, kelimenin başlangıcındaki bu ışıklı mânâsındandır.

(…) Minârelerin, zamanla, ibâdetin ve ruhâniyetin en güzel seslerini dağıtan ve inanmışlarla güzel sanat âşıklarının ruhlarını ve gönüllerini aydınlatan, nurdan yapılar hâline gelmesi de onun ilk vazifesinin gittikçe artan iyiliğindendir:

(…) Hind, Irak, İran, Hicaz, Mağrip ve Endülüs minareleri umumiyetle dört yahud sekiz köşeli ve çok kalın gövdeli yapılardı. Bunlar (bâzan çok süslü olmakla berâber), bizim, Türk semâlarımıza yükselttiğimiz ve çizgilerini Asya’daki medeniyetimizden getirdiğimiz; getirdikten sonra da gittikçe güzelleştirdiğimiz minâreler gibi sonsuz derecede güzel değildi.

-Türk demek, minâre demektir! sözünün bir mânâsı olabilirse, bu mânâ, bence işte bunu ifâde eder.

***

Edirne’de Üç Şerefeli ve Selimiye minarelerine üç ayrı merdivenden çıkarak aynı şerefelerde buluşan insanlar, asırlarca bu nârin yapılara bu üç yolun işlenişindeki inceliğe hayran kalmışlardır. Türk minâresi, Mimar Sinan’la kemâlini bulmuş, daha sonraki asırlarda ise Dolmabahçe minârelerinde olduğu gibi, inceliğin ve zarifliğin son haddine ulaşmıştır.

Bugün başta İstanbul olmak üzere, vatanın bütün Türk ve Türk kalmış köşelerinde, milliyetimizin taşı toprağı Türk yapışı tarihinin en güzel ve en millî çizgileri, bu şerefeler, kubbeler ve bu nârin minârelerdir.

(…)

Süleyman Nazif de şimdi bizim elimizden çıkmış ülkelerdeki minâreler için; “Aden’de uzaktan gördüğüm bir minarenin o yetim manzarası, beni çok müteessir etmişti. Bana öyle geliyor ki, ay-yıldız’a yakın veyâ komşu olmayan bir minârede bir kimsesizlik ağlar’’ diyordu.

Bugün de yanında minâresi olmayan her câmi, Türk estetiğinin bu hazin körleşmesi karşısında, artık câmi değil, musluklarından gözyaşı akan birer çeşme’dir.

(…) Ezanları, o cırtlak, o parazit dolu hoparlörleri bağırta bağırta okutmaktan vazgeçmeliyiz. Çünkü ezan, (…) o güzel insan sesleriyle, tarih kurulalı beri, yeryüzünde ibâdete çağrı’şın, insanda, (…) huşû uyandıran en semâvi olanıdır. Bu hoparlörlü, bu makineli, bu maden sesli ezanlar ise artık bir hâtif çağrışı ve bir mânevî dâvet olmaktan çıkmıştır.

Yeni ezanlar, (…) en olmayacak şekilde kulağımıza çarpan; Müslümanlığa yeni girecek çocukları ise, korkuta, korkuta, hem ezandan hem de Müslümanlıktan soğutan şeytanca buluştur.

Aslında büyük ve mukaddes bir ses olan ezan, ancak en güzel insan sesleriyle ve beş vakit için, bu vakitlerin mânâları ve bu vakitlerdeki insan hayatiyle denk (…) okunduğu zaman ezan’dır.

Bunun zıddını yapmak, İslâmlığı, Diyânet İşleri ve müftülükler vasıtasıyla yıkmaktır. Din işlerinde Cumhûriyet’ten beri o kadar câhil bırakıldık ki dindarlarımız, bu hâdisedeki derin manâyı ve korkunç neticeyi anlayamayacak derekelere düştüler. (…)

Yarım asırdan beri, halk rûhuna aykırı iktidarların ve komünizmin yıkamadığı Müslümanlığı, korkarız ki , bu zevk eksikliği ve taassup yıkmasın!..’’

Nihad Sâmi Banarlı, 50 sene önce böyle düşünmüş ve düşüncelerini böylece kaleme almış. Öyle anlaşılıyor ki o dönemde minaresiz câmi moda veya ihmalkârlığı varmış. Yazar, bundan duyduğu rahatsızlığı dile getirirken diğer hayati meselelere de dikkat çekmiştir. Bugün minaresiz câmi kalmamıştır. Ancak; ezan ve hoparlör meselesi artarak devam etmektedir.

8 Kasım 2019 Cuma gecesi Mevlid Kandilidir. O mübarek günü karşılama hazırlığındayken doğumuna sevindiğimiz Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- dinini örseleyecek ve bozacak her çeşit alışkanlık ve hatadan dönmek adına bu yazıyı sizlerle paylaştık. İnşallah, yarın da “Minare, Şerefe ve Kubbe” başlığı altında bazı tesbitlerimizi ve konuya dair fikrimizi paylaşacağız. Maddî kalkınmaya mukabil inançsızlık artıyorsa, örtülü ve açık çıplaklık çoğalıyorsa bir yerlerde yanlışlık yapılıyor demektir…

.MÜEYYİDE

2019-11-01 02:00:00

A -

A +

Mevzumuz şu iki harfli, üç harfli devletlerle devletlerarası kurumlardır. AB, AK, BM, NATO, ABD, BK ve benzerleri. Avrupa Birliği, Avrupa Konseyi, Birleşmiş Milletler, Kuzey Atlantik Andlaşması, Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık üst kimlikli İngiltere.

Öncesini orada bırakalım; 1950’den beri bunların hangisinden ne hayır gördük? Avrupa Konseyi’nin kurucu ortağıyız ama rüzgâr esse AP-Avrupa Parlamentosu aleyhimize karar alır, bölücü teröristler burada el üstünde tutulur.

AB, bizim için bir yılan hikâyesidir. Eski Sovyet peyklerini birkaç yıl içinde birliğe dâhil ettikleri hâlde Türkiye, yarım asrı aşkın bir zamandır oyalanmakta. BM, yalnızca bizim için değil, 5 devlet dışındaki bütün devletler için haksız bir mekanizmayla çalışan bağımlı bir kuruluştur ve mutlaka feshedilip adil şekilde tekrar tesis edilmesi gerekmektedir. NATO’ya kanımızla bedel ödeyerek girdik. II. Dünya Harbi şartlarında devrin Türkiye yöneticileri öyle ürkütülmüştü ki Sovyetler, bir başka ifadeyle Rus emperyalizmine karşı NATO kalkanı şart olarak görülmüştü. Bir tarafta Stalin’in Kars, Ardahan ve Boğazları isteme zorbalığı, diğer tarafta bu istekleri köpürten Amerikan taktikleri, NATO’yu vazgeçilmez kılıyordu.

ABD ile bu devletin Süper Güç olarak cihan sahnesine çıktığı 1945’ten bu yana güya stratejik ortağız. Ama bu 75 yıl içinde 75 kuruşluk faydasını görmedik. NATO silahı diye bozuk demir yığınlarını vermesi, süt tozu ikramı ve “Barış Gönüllüsü” adı altında okullarımızı misyonerlerle doldurması dışında ne yaptı? Bunların dışında Amerikan müziği, Amerikan modası, Amerikan kolası, sineması vs. vs... hayranlığı ile gafil yüreklerde Amerikan hayranlığı uyandırdı ve memleketimizi birçok yer gibi açık pazar olarak kullandı. Bir de birçok askerî darbeye yönetmenlik yaptı. Onun için aslolan biz değil, İsrail’in varlık teminatıydı. Türkiye buna yaradığı kadar değerliydi.

UK veya Türkçesiyle BK yani Britanya Krallığı ise Osmanlının celladı, İslâm’ın yol kesicisi, İslam itikadının tahripçisidir. Karda yürüyüp izini belli etmez, saman altından su yürütür, esasında darbelerde birinci yönetmendir. Washington, Londra’yı değil, Londra Washington’ı sevk ve idare eder. Lisanını dünyanın vazgeçilemez dili yapabilmiştir. Sanki masonluğun devlet hâlini almış şeklidir. Kendini Erken Cumhuriyet kadrolarını işbaşına getiren güç olarak görür.

Onlar öyledir de diğerleri çok mu farklı?

Almanya uğruna bir imparatorluğu feda ettik. ABD, FETÖ Karargâh ve elebaşını Pensilvanya’da tutuyorsa FETÖ’cüler, PKK ve “Ali’siz aleviciler” için Almanya bir vatan gibidir.

Rusya, başlı başına bir vakıadır. Turgut Özal’la başlayıp Tayyip Erdoğan’la zirveye ulaşan Türk-Rus dostluğu, acaba Putin’den sonra ne olur? Bu çok ihtimal ihmal edilemez. Ecdadımız, asırlar boyu “Moskof” dediği Ruslarla muharebe etti. 1877/78 Türk-Rus Savaşı, Müslüman Türk’ün tarihteki en büyük kaybıdır. Sonraki bütün mağlubiyetlerin hazırlayıcısı bu harptir. SSCB döneminde 1960-1980 arası binlerce gencimizi komünizm ideolojisiyle zehirleyip onların mahvına sebep olmuştur. Bu Rusya, bugün bizle dost; fakat düşmanımızla da dosttur. ABD -lafta bile olsa- PKK’yı terör örgütü kabul ederken YPG’yi parlatıyor. Rusya ise bunların hiçbirini terör örgütü olarak tanımıyor. Suriye, bir Rusya genel Valiliği hâline gelmiştir. Moskova, PYD’nin Suriye hududundan çekildiğini ifade etmektedir. Ancak aynı PYD’li militanlara Suriye askerî üniforması giydirerek öbür taraftan dolaştırıp yine hududumuza getirmektedir. Suriye’de hâkimiyet kuran, Akdeniz’e giren Rusya Federasyonu, Kırım’ı ilhak ederek, Ukrayna’yı bölerek, Kafkasları demir pençe altında tutarak kuzeyden baskı kurduğu Türkiye’yi aynı zamanda güneyden de kuşatmış olmaktadır.

Fransa’ya da işaret etmeden olmaz. Adana, Maraş, Antep, Urfa ve Suriye işgallerinin lezzeti damağında olduğu hâlde şu son zamanlardaki örtülü harpte rol kapmaya çalışmaktadır.

İran’ı da unutmamak lâzım.

Osmanlı Sultanı, ne gün haçlılar üzerine yürüdüyse İran, koşup Papalıkla veya Türkiye düşmanlarıyla iş birliği yaparak bizi arkadan vurdu. Nitekim bu defa da Barış Pınarı Zaferimizden rahatsız olarak ileri geri konuştuğu malumdur.

Ne kaldı geriye?

Hani ne deniyor?

Dostsuz kaldık!!!

Var mıydı ki?

Devlet tabelası asılı Arap şirketlerini zikretmeye gerek yok. İsrail, devletten ziyade Siyon ideolojisinin bölgedeki ateş topudur. Çin ve Japonya ayrı bahislerdir.

Washington, Trump’ın seviyesiz mektubu, Temsilciler Meclisinin Ermeni Soykırım yalanına imza atması, Türk devlet adamlarıyla, TSK ve bir kısım bankalar aleyhine müeyyideler koyması ve yine Trump’ın YPG’yi sahiplenmesi, onun başındaki teröriste general muamelesi yapması ve kırmızı bültenle aranan bu militanı Kongreyle birlikte ABD’ye davet etmeleri, Suriye’de bir taşeron Kürt devleti kurma fikrinden vazgeçmediklerinin göstergesidir.

Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın 13 Kasım’da kalkıp bu Amerika’ya, bu Başkan’a gitmesi yanlış olur? Hem mektup iade edilmeli ve hem dâvet geri çevrilmelidir.

Ayrıca şu da yapılmalı:

Ermeni Soykırım iftirası TM’den geri çekilmezse TBMM’de “Amerika’nın Kızılderili katliamı” ve “Afrikalıları köleleştirilmeleri” hakkında bir Meclis araştırması yapılmalıdır, ayrıca bu konu BM’ye de taşınmalıdır…

.DOSTLUK BUYSA DÜŞMANLIK NASILDIR?

2019-10-31 02:00:00

A -

A +

Türkiye’de tam da 29 Ekim etkinlikleri yaşanırken üstümüze Washington’dan arka arkaya iki saldırı geldi. Kongre’nin alt kanadı Temsilciler Meclisi, evvela Ermeni soykırım kanun teklifini, ardından da Barış Pınarı Harekâtı’mız sebebiyle Cumhurbaşkanı Erdoğan dâhil bazı devlet adamlarımızla TSK’ya müeyyide tatbik edilmesine dair kanun teklifini kabul etti.

Bu her iki hançer de Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş tarihi olan 29 Ekim günü sırtımıza fırlatıldı. Bu tarihin seçilmesi son derecede manidar ve asla tesadüf değildir. Bunu Türkiye Cumhuriyeti’ni tanınma vesikası olan Lozan Muahadenamesinin/ andlaşmasının altında imzası bulunmayan ABD’nin bir meclisi yapmıştır.

Muhalefetteki DP-Demokrat Parti’nin Temsilciler Meclisi İstihbarat Komisyonu Başkanı Adam Schiff’in imzasını taşıyan Ermeni soykırım kanun teklifi, yapılan bir hamleyle komisyonda görüşülüp tartışılmadan doğrudan TM genel kuruluna indi ve burada 11 ret reyine mukabil 405 reyle kabul edildi. Mevzubahis işgüzarlık, Türklerin 1915’te Ermenilere soykırım yaptığının kabul edilmesini ve ABD’de her yıl sözde soykırım tarihinde anma toplantıları icar edilmesini öngörmektedir. Tasarı, TM’de kabul edilmiş olsa bile bütün işlerliği orada bir mahzen varakpâresi/ alelâde kâğıt parçası olarak kalmaktadır. Bu metin, Senato’ya ve oradan da Başkanlık makamına gidemeyecektir. Temsilciler Meclisinin iddiaya dair mütalaası olarak kalmaktadır. Şu var ki aşağıda sözünü edeceğimiz müeyyide kararı gibi bu da Ankara üzerinde baskı yapma çabasıdır.

Aynı gün aynı mekânda sorumsuzlukla oylanan ikinci kanun teklifi ise Barış Pınarı Harekâtı’ndan hemen sonra, ekim ayı içinde TM’ye sunulmuştu. Bu teklif, Tem. Mec. Dış İlişkiler Komisyonu reisi Elliot Engel ile komisyonun en kıdemli CP-Cumhuriyetçi Parti üyesi Mike McCaul’e ait. Tabii işbu meclisin Türkiye aleyhtarlığıyla nam yapmış başkanı Nancy Pelosi’nin kindarlığı unutulamaz. Bu teklif, Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde Kürtleri yerlerinden sürdüğü, onları katlettiği gibi asılsız laflara yer vermektedir. Bu çevrelerde bahse konu bölgede soykırım yapmamızdan bile söz eder deli saçması hezeyanlar da işitilmektedir. Bu teklif de 16’ya karşı 405 oyla kabul edildi. Bu şantaj çalışmasının Senato’ya gitmesi, oradan geçmesi ve Başkan’a giderek tasvibine sunulması mümkün olabilir. Başkan, kanun teklifini “bir daha görüşülmek üzere’’ Kongre’ye iade eder ve TM’de 290 ve Senato’da 67 oy bulunursa bu defa Başkan’ın teklifi imzalamaktan başka bir tercihi kalmamaktadır. Bu kanun teklifi yukarıda da ifade ettiğimiz gibi Cumhurbaşkanı Erdoğan’la ilgili bakanların mal varlığının, ticari ilişkilerinin araştırılması ve TSK’nın silah ve mali kaynak edinmesinin engellenmesini ihtiva etmektedir.

Amerika’da bu asılsız soykırım iddiasının gündeme gelmesi yeni değildir. Adaylar seçilmeden önce bu iddiayı kanunlaştıracaklarını vadeder, Başkan seçilince de meseleyi ‘’büyük felaket’’ sözüyle geçiştirirler. Kanunlaşma çabaları da yirmi yıldır sürmektedir. Ankara, bu güne kadar o hamleleri hep boşa çıkarmıştı.

‘’Dost ve müttefik’’ diye her vesileyle takdim edilen ABD’nin sırtımıza saplanan yaptırım yahut müeyyide hançeri yeni değildir. İlki Kıbrıs Barış Harekâtı üzerine yapılmış ve 15 yıl sürmüştü. En son rahip Brunson ihtilafında yaşandı. Ardından Barış Pınarı üzerine kondu. Fakat Ankara Mutabakatı üzerine Trump, müeyyideyi kaldırdı.

Seyir bu iken Kongre’nin alt kanadı, böyle bir iş yaptı. Burada bir tezat yok mu? Her iki karar, hem DP ve hem de CP’li üyelerin marifetidir. Bu yola girmelerinin birkaç sebebi mevcut. Bunlardan biri Trump ve gelecek yıl yapılacak başkanlık seçimidir. Donald Trump’tan hazzetmeyen isimler, Türkiye üzerinden onu zora sokma peşindeler. ABD’deki Evanjelistler, Pentagon gibi farklı varlıkların etkisi söz konusudur. Diğeri, Türkiye aleyhine yapılan lobi, basın-yayın, STK ve her türlü amansız faaliyettir. FETÖ başı çekmektedir, Yahudi, Ermeni, Rum ve destekçi diğer lobiler onu takip etmektedir. Buna mukabil Türkiye’nin esaslı, ses getiren netice alabilen bir lobi teşkilat ve nüfuzu yoktur.

Bir musibet, bin nasihatten evlâdır.

Kıbrıs müeyyidesi, bize silah üretme gerçeğini hatırlatmıştı.

Bu defa o varakpâre ister kanunlaşsın isterse mahzene gitsin bize Amerika ve Avrupa başta olmak üzere lobi gerçeğini öğretmelidir.

.DEVLETİN AHENKLİ ÇALIŞMASI

2019-10-30 02:00:00

A -

A +

MSB-Millî Savunma Bakanlığı, ilk defa olarak dört başı mamur bir bakanlık hâline gelmiş bulunuyor. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne geçmeden evvel Hükûmetler açıklandığında bir de Millî Savunma Bakanı olurdu. Bu Bakan, umumiyetle askerlikle alâkası olmayan, fakat askeri idare edebilecek siyasetçiydi. Daha ziyade Genelkurmay’la Hükûmet arasındaki münasebetleri dengede tutardı.

O dönemlerde acı tebessümlerle dile gelen şu sözü hatırlıyoruz:

“Her devletin bir ordusu vardır; Türkiye’deyse ordunun bir devleti vardır!’’ Kanunlarda elbette böyle bir düzenleme yoktu ama intiba böyleydi. Her darbe döneminden onlarca misal nakledilebilir. En çığırından çıkmış dönemse 28 Şubat Sürecidir. Başbakan’a küfreden, Başbakan’a inat sofrada rakı içen kuvvet komutanları unutulur mu?

Bugün asker hizaya gelmiş, sivil iradenin emrine girmiştir. Artık icranın başı olan Cumhurbaşkanının birinci dereceden muhatabı, üst dereceli askerî bir memur olan Genelkurmay Başkanı değil, Millî Savunma Bakanı’dır. İç Hizmet Kanunu’nun 35. Maddesinin mevzuattan çıkarılması, askere de vatandaşa da devlete de yapılmış büyük iyiliklerden biridir. TSK, iki asırdan bu yana ilk defa olarak milletin vasisi değil, cephedeki muhafızıdır. Peygamber Ocağı’nın tahrip edilmesindeki sebepler ayrı bir araştırma mevzuudur. Son 40 yıldaki ana amilin ise FETÖ Terör Örgütü olduğu bugün çok daha iyi anlaşılmaktadır. 28 Şubat döneminde nice silah sanayii mühendisimizin hayatına kıyıldığı hafızalara kazınmıştır. FETÖ Örgütünün kısmen bile olsa temizlenmesi, eline yerli ve millî silahların verilmesi ve siyasî iradenin yani milletin emrine girmesi üzerine asker, öz ruhuna, aslî hüviyetine kavuşmuş, politik entrikalarla uğraşmak yerine muharip güç olup arka arkaya destanlar yazmaya başlamıştır. Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı’ndan sonraki Barış Pınarı Harekâtı, bir diriliş ve askerî şahlanıştır.

Bu şahlanışın arkasında millet azmi ve kuvvetli siyasî irade vardır. Ancak zaferlere giden sebepler bundan ibaret değildir. Acıyla hatırlanan yukarıdaki o askerî gerçekler gibi belki daha da acıyla hatırlanan bir istihbarat mazisi de vardır. Bugün MİT-Millî İstihbarat Teşkilatı, askerin yazdığı o destanın şeref ortağıdır, dünyanın en iyi çalışan, en gözde üç istihbarat teşkilatı varsa onlardan biri MİT’tir. Yurt içi, bölge ve dünyada büyük istihbarat şebekeleriyle kıran kırana mücadele etmekte, operasyonlar yapmaktadır. Şunu da kaydetmek isteriz ki “MİT” derken kâğıt üzerindeki tasnife değil, fiilî duruma itibar ederek MİT’in şahsında bütün istihbarat kuruluşlarımızı ifade ediyoruz. Hatırlama azabını yaşadığımız hakikat ise şu veya şunlardır. 1970 sonlarına, hatta ’80 başlarına kadar, bu teşkilat, maaşını kendi hükûmetinden almıyordu. Tabiî ki maaş nereden alınırsa talimat da oradan alınır. O günlerin istihbaratı, düşmandan ziyade bu ülkenin mazlum insanlarıyla uğraşırdı. Devrin Başbakanları bile onlara ulaşmakta zorlanıyordu. FETÖ Terör Örgütü, yeni dönemde istihbarat teşkilatımızı asker-basın-yargı şebekesiyle MİT Tırları olayında linçe kalkışmıştı. Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne geçildikten sonra MİT yeniden inşa edildi. Bugün MSB gibi MİT de olması gereken yerdedir ve harikalar çıkarmaktadır. MİT, İdlib’deki tuzağı bozarak DEAŞ terörist başının sahiplerinin elinde kalmasını temin etmiştir.

Gözden kaçmamalı ki yukarıdaki iyileşmelerin yanında bir de malî kudret var. İçerideki gündelik karalamalara kapılma olmazsa Türkiye’nin dünyada yükselen yıldız olduğu görülür. Buraya hakikaten manşetlerle, istihbaratlarla, darbelerle, Düvel-i Muazzama’yla dövüşe-vuruşa gelinmiştir. Nice oyunlar bozuldu ve bozulmaktadır. Nitekim en son misal, ABD ve Rusya’nın düne kadar meçhul olan “Mazlum Kobani” takma adlı terörist başını parlatma yarışına girmeleridir. Hâlbuki her iki devletle YPG’nin hudutlarımızı terk etmesine dair yaptığımız mutabakatın mürekkebi daha kurumamıştır.

Güçlü siyasi irade, sağlam maliye, millî iradeye bağlı ordu, kuvvetli istihbarat, devlet çarkının ana unsurlarıdır. Bununla birlikte ahenkle çalışması gereken devlet çarkı, sayılanlardan ibaret değildir. Hassas ve sağlam adalet, millî maarif ve millî kültür de diğer hayatî unsurlardır.

Hâl bu iken bu iktidar, önceki iktidarların aksine yazarlarla çalışmayarak idari kadrolarla görüşmeyi kâfi saymaktadır. Yargıda yeni ve muhtevalı düzenlemeler oluyor, herhâlde Millî Eğitim ve Kültür Bakanlığında da çalışmalar yapılmaktadır ama bunlara yüz yüze görüşmelerle değil haberler üzerinden ulaşmak mümkün olmaktadır.

Devlet de iyi bir saat gibi dakik çalışmalı.

Dakik ve ahenkli…

.DEVLET-İ EBED MÜDDET!

2019-10-29 02:00:00

A -

A +

Malumdur ki bugüne dek kurduğumuz devletlerin sayısı 16’dır. Devletlerimizin bir kendi isimleri vardır bir de soyadları. Devletlerimizin soyadları “Devlet-i Ebed Müddet”tir. “Ebediyete kadar devam edecek devlet.” Bu isim, aynı zamanda bu milletin devleti için hedef aldığı vazgeçilmez ‘Kızılelma’dır. Türk Milleti, çok şeysiz yapabilir fakat devletsiz yapamaz.

Millet, din, vatan, istiklâl, adalet, ordu, bayrak, maarif, maliye ve bunları ahenkle bir arada tutan devlet.

Milletimiz tarihin derinliklerinden, Büyük Hun İmparatorluğundan bu yana devletli olarak süregelmektedir. Öyle ki bir çağda bütün yerkürede on devlet varsa onlardan biri mutlaka bir Türk devletidir. Bundan olsa gerektir ki dünkü saray teşrifatında “devletlû” diye bir hitap şekli vardı. Devletlerimiz, Hanlık, Hakanlık, Kağanlık, İmparatorluk gibi isimler almış veya onlara bu isimler verilmiştir. 1071’de Anadolu’yu Türklere vatan kılan komutan Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Alparslan’dır. 1075’te Kutalmışoğlu Süleyman Şah tarafından Anadolu’da kurulan devlet, Anadolu Selçuklu Sultanlığı veya Türkiye Selçuklu Sultanlığı’dır. Bu Sultanlıktan sonra Osman Gazi eliyle kurduğumuz ve Anadolu, Kafkaslar, Balkanlar, Orta Doğu ve Kuzey Afrika ve Orta Afrika’da hüküm süren devletimizin has adıysa Devlet-i âli Osman’dır, Yüce Osmanlı Devleti. Osmanlıda devlet reisi için hem Sultan ve hem de Padişah unvanları kullanıldı. Devlet için imparatorluk ve Padişah için de imparator unvanları garptan gelen galat-ı meşhurlar, kabul görmüş yaygın hatalardır. Diğer taraftan Osmanlı Sultanlığı denmiş fakat Osmanlı Padişahlığı denmemiştir.

Devletler, siyasî ve içtimâî varlıklardır. Sebep, şu veya budur ama onlar da canlılar gibi doğar, büyür, gelişir ve tarih sahnesinden çekilirler. 29 Ekim 1923, daha evvel hiç kullanmadığımız bir yönetim biçimi olan cumhuriyet idaresine geçtiğimiz tarihtir. Daha evvel diğer dünya devletleri de bu rejimde değillerdi. O dönemler devletleri, sultanlık, krallık, imparatorluk gibi hükümdarlık idareleriyle yönetilmekteydiler. İngiltere, İsveç, Norveç, Hollanda, Japonya gibi birçok devlet hâlâ böyledir. Bizde çok zamanlar devlet şekliyle hükûmet şekli birbirine karıştırıldı. Mesela devleti krallık, hükûmeti demokratiktir.

Cumhuriyet idare biçiminin zihinlerde yer etmesi 1789 Fransız İhtilaliyle gelişti. Bu hareketle, çok kültürlü imparatorluklar yerine millî devletler, uluslar dönemi başladı, idareyi meclislerle murakabe/denetim altına alma fikri giderek hayat buldu. Bu cümleden olarak 1808 tarihli Sened-i İttifak, 1839 Tanzimat hareketi, 1856 Islahat Fermanı, 1876 tarihli Kanun-ı Esâsi ve bu anayasaya bağlı olarak Birinci ve İkinci Meşrutiyetler yaşandı. Bunlar 1923’e giden yolun taşlarıdır. Şu kanaat külliyen yanlıştır: Cumhuriyeti ilân eden kadrolar bir sabah kalktılar ve devletin şeklini değiştirdiler ve peşi sıra da şu inkılapları yaptılar… Bunlar bir gecelik düşünceler değildir. Bütün o yapılanlar, geriye doğru en az yarım asırlık fikri tartışmaların neticesidir.

Bugünkü Devlet-i Ebed Müddet’imiz Türkiye Cumhuriyeti’dir.

Hiçbir siyasî mülahaza veya sebeple değil, hakikati ifade adına söylüyoruz ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni, Türk Milleti’ne vekâleten TBMM kurmuştur. Hal ve gerçek bu iken bu devleti adı ne olursa olsun şu parti kurdu demek yanlıştır. Bu devleti CHP’ye mal etme hatasından kurtulmak lazım. Üstelik CHP’nin bu devleti kurmamış olması onun için bir eksiklik de değildir. Partilerin devlet kurma diye bir vazifeleri yoktur.

16 devletin her biri, bu milletin devletleridir. Bu itibarla bir asra yakın bir zaman Türkiye Cumhuriyeti ile Osmanlı Devletini kafa kafaya tokuşturmak büyük zaman kayıplarımıza sebep olmuştur. Çok enerji tüketmiştir. Bunun gibi Atatürk’le son dönem Osmanlı Sultanlarını dövüştürmek, yıllarımızı heba etmiştir. Mustafa Kemal, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk reis-i cumhurudur. Yeni rejim teklifini bir grup arkadaşıyla birlikte Meclis riyasetine arz etmiştir. Mustafa Kemal’e Harbiye’den mezun olurken şahadetnamesini/diplomasını Abdülhamid Han vermiştir. Vahideddin Han’ın ise yâveridir. Buna rağmen erken Cumhuriyetten itibaren çarpıtmaların sonu gelmemiş, ihanet, hain gibi kelimeler havada uçuşmuş, yakın tarih karanlığa gömülmüştür.

Tarih ne ise odur. Değiştirmek kimsenin imkânında değildir. Onun için tarihi doğru bilmek istikbale iyi hazırlanmaktır. Atatürk’ü de son dönem Osmanlı Sultanlarını da kavga konusu yapmak hiç kimseye hiçbir şey kazandırmaz. Zaten o insanlar işledikleriyle ahirete göçmüş durumdalar. Biz hep ihtilaflı bahislerde diğer devletlere bu konuyu tarihçilere bırakalım deriz ama iç görüş farklılıklarımızda tekel kurarız. Atatürk’ü insan olmaktan çıkartıp O’na insanüstü sıfatlar yakıştırmak sevgi adına kendisine yapılan büyük kötülüktür. Kanunla korumak da kötülüktür. Vatandaş, Atatürk’ü koruma Kanunu’nu CHP getirdi zannetmektedir. Hâlbuki bu kanun, DP’nin eseridir. Günü çoktan geçmiştir. Bugün, CHP’nin TBMM’ye “eski hiçbir devlet başkanımız kanunla korunmuyor, Atatürk niçin korunsun? Bu kanununun yürürlükten kaldırılmasını teklif ediyoruz!” demesi yerinde olur. Kanun olmadığında kim, ne yapacak? Kaldı ki Atatürk’ün dostları da düşmanları da bugüne kadar ne biliyorlarsa söylediler.

Bir de bizim bir teklifimiz var:

Teklif edeceğimiz ismi, daha önce birkaç kere de kullanmıştık…

-Devletimizin adını “Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti Devleti” yapalım ve 2023 Büyük Türkiye dönemine bu isimle girelim…

.PETROL VARSA HUZUR YOK!

2019-10-28 02:00:00

A -

A +

"Petrol varsa huzur yok!" derken "aman petrolümüz olmasın, ondan uzak duralım!" demek istemiyoruz. Maksadımız, fiilî, tarihî ve sosyolojik bir gerçeğe işaret etmektir.

Merhum Turgut Özal, Türkiye’nin önünde yeni ufuklar açan insandır. Bir keresinde şöyle demişti: “İyi ki petrolümüz yok, aksi hâlde petrolü olan milletler gibi biz de tembel olurduk!”

Bu söze iştirak edilir veya edilmez ama farklılığı inkâr edilemez. Nitekim tarihî seyir ve sosyolojik vakıa bu sözü doğrulamakta. Merhum Cumhurbaşkanı, bu fikrini paylaşırken herhâlde her petrole sahip olan memleketi kastetmiyordu. Onun kastı daha ziyade Orta Doğu coğrafyası olmalı.

Bir başka ifadeyle biz, bugün G 20’ler denilen dünyanın en gelişmiş 20 ekonomik gücü arasında 16-17. sıralardaysak bunda, petrolden mahrumluğun sevk ettiği yeni imkânlar arama mecburiyetinin büyük payı vardır. İnşaat, tekstil, turizm, sağlık, savunma sanayii… gibi sektörlerde kalkınmış ülkelerle yarışır seviyeye yükselmemiz mirasyedi olmamamızdan ileri gelmektedir. Bugün bir devlet, hem petrole sahip ve hem de geri kalmışsa felaketle baş başa demektir. Böyle devletler ya Suriye ve Irak örneklerinde olduğu gibi birkaç sömürgeci devlet tarafından paylaşılmakta veya Suudi Arabistan ve körfez örneklerinde olduğu gibi vesayet altına alınmakta, yahut İran’da olduğu gibi direnen düşman olarak hedefe oturtulmaktadır. Venezuela da İran benzeridir.

Suriye’ye bu zaviyeden de bakılması gerekir. Suriye’de yaşanan son olaylar çok tazedir. Bu sebeple tafsilatlı hatırlatmaya ihtiyaç yok. Bir cümleyle söylemek gerekirse vaziyet şudur: ABD ve Rusya, Türkiye ile mutabakat yaptılar. Buna göre terör devleti projesi çökmüştür.

ABD, Fırat’ın doğusunda, Rusya, batısında YPG’nin Türkiye sınırından 30 küsur km derinliğe gerilemesinin teminatını Ankara’ya vermişlerdir. Denilen odur ki adı geçen terör örgütü, bu mutabakatlardan hemen sonra da Türkiye hududundan uzaklaşmaya başlamıştır. Ne var ki gelişmeler bu haberi tamamıyla doğrulamıyor. Taciz saldırıları yüzünden şehid bile veriyoruz.

Bölgedeki manzaraya bakıldığında niyet itibarıyla devletler, örgütler, yapılar, hesaplar ve oyunlar farklıdır. Suriye’de dikkate alınır üç devlet, ABD, Rusya ve İran vardır. Birçok olmakla birlikte esas terör örgütleri, PYD/YPG ve DEAŞ’tır. Ayrıca ana dokuyu teşkil eden aşiretler mevcuttur. Bizatihi rejimin kendisi yüzde 10’luk Nusayrî azınlıktır. Bu azınlık tam 50 senedir çoğunluğun burnundan getirmektedir. Onun içindir ki “Arap Baharı” bir ümit olarak görülmüştü. Rusya, ABD’nin Körfez harekâtı ve ‘Arap Baharı’ndaki vahim hataları sebebiyle dört yüz yıllık rüyasına kavuşarak Suriye merkezli olarak Orta Doğu ve sıcak denizlerin kapısı Akdeniz’e inmiştir. Washington, SSCB süper gücünün dünde kaldığını düşünürken Rusya Federasyonu ismiyle dönüş yapıp bu bölgede yeniden karşısına çıkmasının şaşkınlığıyla YPG adlı kendi terör örgütünü üretmiştir. PKK, SSCB ideolojisindeyken onun içinden çıkan YPG, USA güdümündedir. Amerikan derin devleti, bu örgütü bölgede ABD ve İsrail menfaatlerinin taşeronu olarak tutmaktadır. Sınırlarımızı terk ettiği haber verilen örgütün en kötü gününde ABD Başkanı Donald Trump’ın reklamıyla onun çete başını bütün dünya tanıdı. Trump, kırmızı bültenle aranan bir teröriste general demekte, Washington’a davet etmektedir. YPG’nin kıyafetlerinin de silahlarının da PKK’dan çok farklı olduğu ortadadır. Washington o kişiye bu alakayı gösterince Moskova da aynı alakayı göstermektedir. DEAŞ’ın son kullanma tarihi de kendisi de tükenme noktasına varmıştır. Şimdi sadece bir bahane ve haklılık sebebi olarak kullanılmaktadır.

Kürtleri iki kalemde mütalaa etmek icap eder. İlki bölgenin yerli ve millî unsuru muhafazakâr Kürtler, diğeri de emperyalist güçlerin emrindeki ateist Kürtler… Aşiretler, Türkiye’nin dostudur. Terör örgütleriyle mücadelede Ankara’nın yanındadır. İran, Basra-İskenderun-Aden Körfezleri arasında Şia nüfuz alanı oluşturma çabasında. Siyon-Şia ihtilafı bunun neticesidir. Nusayri azınlığın teşkil ettiği rejim azınlığının yeni Suriye anayasası yazıldıktan sonra nasıl bir seyir takip edeceği, o anayasanın ne kadar hukuki bir metin olacağına bağlıdır.

Petrol, bu bölgede 150 sene evvel keşfedildi, petrol savaşları da 120 sene evvel başladı.

O gün başlayan Dünya Harbi bugün azmış şekilde devam etmektedir. Petrol savaşlarıysa hız kazanmıştır. Birinci Dünya Savaşı’ndaki “bir damla kan bir damla petrol!” zalim anlayışı devam etmektedir.

Yeni Suriye Anayasasının kısa sürede yazılmasını, hakikaten anayasa olmasını, ardından hukuk teminatıyla bir seçim yapılmasını temenni ederiz. Böyle olursa Şam’da belki Türkiye dostu bir idare işbaşına gelebilir. Bu, ne kadar olur veya müsaade ederler mi meçhul.

Ankara’nın mevcut teyakkuz hâlini devam ettirmesi şarttır.

Ankara’da siyaset yapanların da şunu anlaması şarttır:

Bütün bunlar, bugünün meseleleri değildir. Dünden tevarüs etmiştir, yarın da var olacaktır.

İktidarların yanlış ve doğruları olabilir. Fakat; terör, Suriye, Akdeniz, Onikiada, Kıbrıs, Filistin, Petrol, Orta Doğu, emperyalizmle mücadele ve Vahşi Batı bir iktidar meselesi değildir.

Devletle hükûmet eden iktidarlar farklıdır.

.“SULTAN HAMÎD SİYÂSETİ”

2019-10-22 02:00:00

A -

A +

Devlet idare etmenin, Resneli Niyazi adlı âsi subayın yaptığı gibi dağda geyikle gezmeye benzemediğini bir nebzecik anlar gibi olan İttihadçılar, bir gün nezaret altında tuttukları Sultan Abdülhamîd Hân’ın huzuruna çıkarak yüklendikleri işin hakkını verdikleri cümlesinden olsa gerek şunu arz ederler:

-Hünkârım, Balkan devletlerinin aralarında yaşadıkları ihtilafları bitirdik. Şimdi birbirleriyle didişmiyorlar!

Yaptıklarını müjde gibi arz edip aferin beklercesine duran İttihadçı hükûmet temsilcilerinin haberlerini hayretle dinleyen mahlû/devrik Sultan, huzurdaki ahmaklara ve onların şahsında bütün İttihadçı akl-ı evvellere bir cümlelik ders verir:

-Siz ne yaptınız? Ben, onları, birbirine düşürerek Devlet-i âliyyeyi tehlikelerden âzâde tutuyordum!!!

Nitekim, kısa süre sonra Balkan devletleri, ittifaklara giderek eski efendileri Osmanlı devletine saldırmaya başlamış, en nihâyetinde Ruslardan sonra Bulgarların İstanbul üzerine yürümeleri Çatalca’da zor-güç durdurulmuştur.

Eskiden siyâsî edebiyatta “Sultan Hamîd Siyâseti” diye bir tâbir vardı. Halife- i Müslimin, Yıldız Sarayı’nda oturduğu yerden dünya siyâsetini, devletlerin birbirleriyle münasebetlerini çok yakından takip eder, yaşanılan yetişmiş insan/kaht-ı ricâl sıkıntısına ve ekmeğiyle büyümüş her askerî ve başıbozuk/sivil münevverin şahsına gösterdiği düşmanlığa rağmen akıl almaz siyasetler üretirdi. Bunun yanı sıra, askerî ve sivil teknolojiyi ve diğer keşifleri çok yakından takip eder ve yeni buluşları derhal memleketimize getirirdi.

Siyasetteki zekâsı ve aldığı şaşırtıcı tedbirler ve yaptığı manevralar sebebiyledir ki birçok devlet adamı ve asker, bu hükümdarın müstesna bir dehâ sahibi olduğu fikrinde birleşmişlerdir. Ne var ki tahttan ayrıldıktan sonra yirminci asrın sonuna kadar bu Padişahın hakkında söylenmiş ve bir millete şeref verir kıymetteki o kadar söz ile yaptıkları ve eserleri unutturulmuş, fakat aleyhinde uydurulmuş, Kızıl Sultan ve Müstebit/Diktatör gibi iftiralar öne çıkartılmıştır. Ama; güneş balçıkla sıvanamıyor. Aradan bir asır da geçse nicedir, ismini zikrettiğimiz bu Hakan Halife’den özür dileniyor, hakkı teslim ediliyor…

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, kendisine “diktatör” denmesine ne kırılsın ne üzülsün. Aksine bu şekilde bile olsa Abdülhamid Hân’a benzetildiği için memnun olmalı. “Demek ki hizmet ediyorum” diye düşünmeli.

Sn. Erdoğan, bugün, 22 Ekim 2019 günü Rusya’ya gidip, orada Sn. Putin’le görüşecektir. 13 Kasım 2019’da da ABD’ye gidip Sn. Trump'la görüşecek. Aralık ayında ise Londra’da NATO toplantısı münasebetiyle bu teşkilata üye devlet ve hükûmet insanlarıyla konuşacak.

Biz, Sn. Cumhurbaşkanı’na şöyle bir tavsiyede bulunmak isteriz. Müşavirlerinden mevzua hâkim birkaç kişiye “Bugün Abdülhamîd işbaşında olsaydı şu şartlara nazaran ABD, Rusya, Almanya, Fransa, İngiltere, İran vs. ile nasıl bir siyaset güder, Suriye ile münasebetleri nasıl kurar ve devam ettirir, Akdeniz’de ne yapardı?” diye “imâl-ı fikr” ettirmeli, fikir üretmelerini, senaryo yazmalarını istemelidir.

Tarihî filmler çevrilirken oyuncu, faraza kralın paltosunu giyecekse dikilecek yeni paltonun devrin modasını ifade etmesi yetmez ağırlığının bile bire bir aynı olması gerekir ki aktör, her şeyi, devrin hükümdarına yakın hissetsin ve düşünsün.

Cömertçe ve samimiyetle telaffuz edilen “kardeşim”, “azîz dostum” gibi hitaplar, şartlar değişince Tayyip Bey’in başına dert olmaktadır. Mevkidaş devlet ricaline elbette takdirkâr ifadeler kullanılır. Nitekim “majesteleri”, “ekselansları”, “zât-ı devletlileri” gibi hitaplar meşhurdur.

Böyle bir imâl-ı fikre, senaryoya ihtiyaç var diye düşünüyoruz:

-Önümüzdeki şu meselelere yani Suriye’ye, Fırat’ın doğusuna ve batısına, Irak, Kandil, Doğu Akdeniz ve bunların etrafına üşüşmüş “düvel-i muazzama”ya/büyük devletlere bir siyaset dâhisi nasıl bakardı, ne yapardı, nasıl düşünürdü, satrancı nasıl oynardı?

ABD ve Rusya’dan başlayarak şu düvel-i muazzama mensuplarından her birinin bölgeye, devletlere, örgütlere dair hesabı farklıdır. O farklar, ustalıklarımız neticesi bize menfaat olarak dönmelidir. Bu yüzden “Sultan Hamîd Siyâseti”nin yeniden keşfi gerekmektedir.

Osmanlı Devleti’nin kısa zamanda Cihan Devleti çapına yükselmesindeki sır, baştaki ilk 10 Padişahın dâhi olmasındandır. Tanzimat’la özünü kaybeden, Türk-Rus Harbi’yle öldürücü yara alan Osmanlı devleti 1877/78’de topyekûn tasfiye olmadıysa bunu Abdülhamîd Hân’ın dehâsına borçluyuz. Bu hükümdar, akılları durduran ince diplomasisiyle devletin 50 yıl daha ayakta kalmasını temin etmişti.

Şayet; kader öyle yazsa ve son 10 Padişahın tamamı dehâ çapında olsaydı belki bugün biz de Birleşik Krallık ve Japonya gibi imparatorluktuk. O gün içerideki safdilleri kullanarak Yüce Devletimize kıyanlar, bugün de çevremizdeki beslemeleri vasıtasıyla onun bakiyesi Türkiye Cumhuriyetini parçalama peşindeler…

.HEM SAHADA, HEM MASADA KAZANDIK!..

2019-10-21 02:00:00

A -

A +

İftihar edilesi bu neticelere, asır aşan zamanlardır hasretiz:

Kazançlara “zafer” demekten çekinmemeli. Bir parti, ittifak ve iktidar muvaffakiyeti olarak da telakki etmemeli. Yarın tarihler, günümüzdeki bir kaybı da zaferi de şu veya bu iktidarın hanesine değil; şu gün hepimizin birlikte sorumlu olduğumuz Türkiye’ye mâl edecektir. Bir vakitler cephelerde kaybederdik. Daha sonraları cephede kazanıp masada kaybeder olduk. Onlar, millî varlığımızdan çok şeyler koparıp götürdü.

Barış Pınarı Harekâtı’nın en kayda değer tarafı şudur; hem sahada yani cephede ve hem de masada kazandık. Böylece gelecek adına zorlu bir zirveyi aşmış oluyoruz. Bu sonuca varmak öncelikle devlet ve milletimizin kazancıdır. Netice itibarıyla asker de iktidar da milletin emrindedir. Fırat Kalkanı Harekâtı, ordumuzun, 15 Temmuz ihaneti sonrası “Çıraklık Dönemi Eseri”, Zeytin Dalı Harekâtı, “Kalfalık Dönemi Eseri”, Barış Pınarı Harekâtı’ysa “Ustalık Dönemi Eseri”dir.

Masaya gelince; onu “17 Ekim öncesi ve sonrası” diye ikiye ayırmak mümkündür. Bu tarihten önce Trump, Ankara’nın terör örgütüyle müzakereye oturması gibi abes bir teklifin ısrarcısı oldu. Teklif, kabul görmeyince Amerika’nın Başkan’dan sonraki en güçlü isimleri Ankara’ya gelmek zorunda kaldılar. Seçim çalışmaları olmasa belki Trump da gelirdi. Bu arada daha sonra ortaya çıkan bir olay da yaşanmış. Hey’et, Ankara’ya gelmeden evvel ABD Başkanı Donald Trump, Türkiye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’a terör örgütüyle masaya oturması için her türlü vasıf ve değer dışı bir “varakpâre/kâğıt parçası” yazmış. Nitekim o günlerde adı geçen örgütün çete başıyla da ona kafadan “generel” unvanı vererek bir telefon görüşmesi yapmıştı.

Başkan Yardımcısı Mike Pence riyasetindeki Amerikan hey’eti Ankara’ya gelirken bu mektup, onlar tarafından devlet ciddiyeti hiçe sayılarak medyaya sızdırıldı. Görüşmelere başlamadan evvel Türk tarafının hâlet-i rûhiyesini bozmak istemişlerdi. Ancak yaşayarak gördüler ki abesle iştigal etmişler.

Türkiye, 17 Ekim’de Ankara’da Türk ve ABD tarafları arasında yapılan toplamda 300 dakikalık görüşmeden istediğini alan ve dediğini yaptıran taraf olarak çıkmıştır.

Ankara ne diyordu?

-Güvenli Bölge tesis edilsin.

-PYD/YPG bu bölgen çekilsin.

-ABD’nin adı geçen örgüte verdiği silahlar toplansın.

-Terör örgütünün yaptığı tahkimatlar imha edilsin.

Güvenli Bölgeyi takriben biz, gerçekleştirmiş bulunuyoruz. Amerikan tarafı da diğer şartların hepsine “peki” dedi ve bunların 120 saat içinde yapılmasını kabul etti.

Washington, niçin böyle davrandı?

Buna mecburdu.

Zira:

-Son derecede başarıyla giden Barış Pınarı Harekâtı’nda 30 bin tır dolusu Amerikan silahlarının TSK’nın eline geçmesinden kaygıya kapıldılar.

-Trump’ın Güvenli Bölge’nin güneyine çekilme kararını Kürtçü teröristler, “Amerika bizi sattı” diye propagandaya başlamışlardı. Beyaz Saray, üstüne bulaşacak olan bu “güvenilmez devlet” lekesinden kurtulmak istedi.

-Trump, harekâttan sonra birtakım müeyyideler getirdi. Bunların tatbiki, sadece Türkiye’ye değil, Sn. Erdoğan’ın hatırlattığı “azdan az gider, çoktan çok gider” deyimi gereği Amerika’ya da çok kayıplara yol açacaktı.

-Başkan, ikinci dönem için seçime giderken bu manzaradan zararlı çıkacağını biliyordu…

Bütün bu sebeplerle şartlarımızı kabul ettiler. Müzakere sonrası ilk açıklamayı, Mike Pence yaptı. Amerikan sefaretindeki o açıklamada sarf edilen “ateşkes” sözü tamamen asılsızdır. Böyle bir kelime veya cümle, Mutabakat Metni’nin ne Türkçe ve ne de İngilizce nüshasında mevcuttur. Nitekim akabinde açıklama yapan Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, “devlet, terör örgütüyle ateşkes yapmaz!” diyerek bu iddiayı külliyen reddetmiştir. Şimdi bazı muhalif kanatların uydurulan o hayalî söz üzerinden Cumhurbaşkanlığı Hükûmeti’ne yönelttikleri ithamlar mesnetsizdir. O kadar da değil, daha vahimi de var. Ankara’nın Amerika’nın baskısıyla terör örgütüyle müzakereye oturduğunu söyletenler de mevcut. Bu iddia, sahibini mahcup eder. İddianın asılsız olduğunu ispat için başka delil aramaya gerek yoktur. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “120 saati 1 dakika geçerse harekâta kaldığı yerden devam ederiz!” sözü kâfi delil ve ispattır…

Yapılan bir moladır, ara vermedir, mütareke yani ateşkes değildir. Bir terör örgütünü müzakere veya ateşkes için muhatap almak ona meşruiyet kazandırmak olur. Devlet tecrübemiz, böyle bir gaflete müsaade etmez.

Kaldı ki ateşkes, harplerde olur. Çıraklık ve Ustalık Dönemlerindeki gibi Barış Pınarı Harekâtı da bir harp değil, emperyalizme hizmet edenleri cezalandırma faaliyetidir.

.DUA

2019-10-18 02:00:00

A -

A +

Allahım,

Senin rızân için,

Şanlı Peygamberinin -aleyhisselâm- yolu için, din-ü devlet, mülk-ü millet ve ümmet için, dedeleri gibi milletimizin ve ümmetimizin şeref, haysiyet, hürriyet ve istiklali için gafillere, hainlere, haçlılara, çıfıtlara ve düşmana karşı gözünü kırpmadan mücadele veren, Mehmetçiğe, emniyet kuvvetlerimize, istihbarat mensuplarımıza ve onlara destek olanlara sen yardım eyle.

Gazaya çıkmadan evvel abdestini alıp, alnını huzurunda secdeye koyan, anasının elini öpen, babasının alnından öptüğü, gencecik eşine yüreği burkularak veda eden, çocuklarının saçlarını koklayan, nişanlısına, sözlüsüne sevgiden nakışlar gönderen O yiğitlere;

Kahraman Peygamberin Kahraman Ordusu Bedir Şehidlerini, Dandanakan Meydan Muharebesi şehîdlerini, Büyük Selçuklu Ordusunun Malazgirt şehîdlerini, haçlıları Anadoluya sokmayan Selçuklu Ordusu şehîdlerini, Osmanlının Kosova Zaferi şehidlerini, İstanbul’un Fetih Şehîdlerini, yine Fırat havzasında cereyan etmiş olan Merc-i Dabık Zaferi şehîdlerini, Mohaç Meydan Muharebesi şehîdlerini, Preveze Deniz Zaferi şehîdlerini, Teselya şehîdlerini, Sarıkamış, Çanakkale, yine burada yazılmış bir destan olan ve İngiliz ordusunun hezimete uğratıldığı şanlı zafer Kut’ül Amâre şehîdlerini, İstiklal Harbi şehîdlerini, Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyetinin Kore, Kıbrıs, 15 Temmuz, Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı şehîdlerini yardıma yolla.

Sahebeyi,

Ulemayı,

Evliyayı,

Üçleri, Yedileri, Kırkları, Halid bin Zeyd Ebu Eyyub el Ensârî’yi yardıma yolla.

Şimdi Fatih’in Ali Kuşçu Mahallesi’nde yatan tamamı seyyid Yedi Emirler’i, İstanbul’un fethinde Sultan Fatih ve Fetih ordusuna yardıma yolladığın gibi Barış Pınarı kumandan ve askerlerinin de yardımına yolla.

Ve daha tek tek sayamadığımız diğer şehîdleri, güzel kullarını yardıma yolla...

Yâ Rabbi,

Azîz şehîdlerimiz, bu def’a da senin rızan ve Sevgili Peygamberimizin şefaati için ve yaşama sebebimiz mukaddes değerlerimiz uğruna canlarını verdiler. Sen de onlara cennette en yüksek makamları lûtfeyle.

Yâ Rabbi,

Gazilerimize şifalar ve kedersiz ömürler bahşeyle.

Allah’ım,

Şehîd ve gazilerimizin anaları-babaları, eşleri-çocukları, nişanlıları-sözlüleri, başlarını bizden öte çevirerek sessiz gözyaşları dökmekteler.

Allahım,

Onlar, bilmiyorlar ama sen biliyorsun ki o gözyaşları, ölmemiş kalbleri kavurmaktadır.

Allahım,

Akan gözyaşları hürmetine, şerefini miras bırakan şehîd ve gazilerimizin yakınlarına sen, sabır ve tahammül gücü ihsan buyur.

Allahım,

Biz, günahkârız, âciziz,

Ama; îtikadımız temiz, niyetimiz hâlis, istikametimiz düzgündür. Bu asker de dedeleri ve büyük dedeleri gibi nihâî gâye olarak î’layı kelimetullah uğruna can veriyorlar.

“Ya devlet başa, ya kuzgun leşe” diyorlar.

“Allah, Allah” diye çarpışıyor,

“Yâ Allah Bismillah, Allahü ekber!” diye kükrüyorlar.

Allahım,

O arslanları galib eyle, Şehîdler Serdarı Hazreti Hamza hatırına galib eyle.

Düşmanı hakîr ve zelil eyle.

Küffarı birbirine düşür ve tuzaklarını kendilerine makûs eyle.

Allahım,

Senin rızân ve bu millet ve ümmetin birlik ve dirliği için, izzet, şeref ve bekamız için gecesini-gündüzüne katarak çalışan devlet adamlarımızdan râzı ol, sözlerine tesir halkeyle, onları kem sözden, kem gözden, ikiyüzlü dosttan sakla, rakiplerine üstün eyle.

Yâ Rabbi,

Duacılarımız da “leşker-i dûa”, dua ordusudur.

Dua ordusunun dualarını kabul buyur. Namazlarda, sair zamanlarda, teheccüd namazında ve Cum’a günü câmide bir araya gelmiş sana dua eden, yalvaran, yakaran temiz mü’minlerin arzu ve isteklerini geri çevirme. Dualarını, dualarını kabul buyurduğun hatırlı kullarının dualarına katarak kabul buyur.

Yâ Rabbi,

Sence mutlak şekilde malûmdur ki bu mücadele, esasında o-şu-bu sebepten değil, îmânla küfrün mücadelesidir. Bu mücadele, Kahraman Peygamberin Mekke meydanına çıkıp “lâ ilahe illallah, Muhammed’ür Resûlullah!” dediği ân başlamıştır.

O gün başladı, yüzyıllarca devam etti, ediyor ve edecek.

Yâ Rabbi,

Bu dîn senin, bu mülk senin, bu can senindir.

Senin mübarek “Allah” ismindeki elif’i ve Habibinin kutlu “Muhammed” adındaki mim’i, rengini şehîdlerimizin kanından alan şanlı Bayrağına ay ve yıldız yapmış bu millet ve bu milletin ordusu da senin ordundur.

Allahım,

“Galib et; çünkü bu son Ordusudur İslâm’ın.”

Âmin…

.KORKAK VE ZALİM!..

2019-10-17 02:00:00

A -

A +

Barış Pınarı Harekâtı’na sosyal medyada destek veren paylaşımlar yapınca St Pauli adlı Hollanda kulübü Enver Cenk Şahin adlı futbolcunun mukavelesini feshetti.

Avusturya’da futbol oynayan bir Türk gencinin başına gelense kindar ve hastalıklı bir ruh hâlini bütün çıplaklığıyla ortaya koymakta. Viyana kuşatmasını unutmayan Avusturyalılar, Doğan Erdoğan’ın evin zilinde yazılı olan soyadını oradan kazımışlar.

Bu hafta ise Türk Millî Takımı Fransa’da Fransız Millî Takımı’yla Avrupa Şampiyonası için karşılaştılar. İlk golü Fransızlar attı. Bir süre sonra takımımız, bu gole karşılık vererek beraberliği elde etti. Futbolcularımız, o heyecanla 30 bin seyircimizin bulunduğu tribünlerin önüne giderek “asker selamı” verdiler. Bununla cephedeki Mehmetçiğe “yalnız değilsin, arkanda millet var!” demiş oluyorlardı. Bu hareket, Avrupa’yı çileden çıkardı. UEFA, işgüzarlık yaparak TFF’den savunma istedi. Alman Bild gazetesi, büyük bir insafsızlıkla hareketi, “Nazi Selamı”na benzetti.

Hâlbuki Fransız futbolcu Griezmann da dünya şampiyonluğu sonrası şeref tribünün önüne koşarak Cumhurbaşkanı Macron’a “asker selamı” vermişti.

Tarafsız olması, millet ve memleket tefrik etmemesi gereken Avrupa Futbol Federasyonu, adı geçen bu Fransız futbolcu için hiçbir müeyyide uygulamamıştı. Oysa onunla bizim 11’imizin yaptığı aynı davranıştır. Eğer bir fiil suçsa işleyenlerin azlık veya çokluğu onu suç olmaktan çıkarmaz. Anlaşılan o ki UEFA, Türklerin, Emanuel Macron önünde “selama”a durmuş Fransız futbolcunun fotoğrafını anında ortaya çıkarıp “Bu ne?” diye hesap soracaklarına ihtimal vermemiş. UEFA ağır kusur işlemiştir. İcra heyetinin derhâl istifa etmesi gerekir.

Pazar/pazartesi aralığında bir günlüğüne Almanya’daydım. Devlet, layıkıyla istifade edebilirse Almanya başta olmak üzere bütün AB devletlerinde büyük bir Türk lobisi olur. O lobideki Türklerin zengin bilgi birikimleri var. Dinlediğim iki notu yazmalıyım ki kalıcılık kazansın. Bütün gençliğini Almanya’ya gömmüş olan vatandaşlarımızdan biri şunu dedi:

- Burada bizi ikiye ayırıyorlar. Muhafazakâr olanları, dinine milliyetine bağlı kalmışları “öteki” sayıyorlar. İslamiyet ve Türklükle bağları zayıflamış olanlara ise “Türk asıllı Alman” diyorlar.

Ömürlerini yaşadıkları ülkeye verdikleri, ceplerinde Alman pasaportu olduğu hâlde bakış budur. Aidiyetleriyle alakası zayıflamış olanlar bile yabancı sayılmakta “Türk asıllı” ibaresiyle zikredilmekte.

Diğer vatandaşımızın söylediği, daha farklı:

-Ne Almanya’sı, Almanya’nın neyi var? Büyük şirketler ve medya Yahudilerin elinde!..

Bu manzara, sadece Almanya değil, bütün Avrupa ve Batı’nın önemli bir kesiminde böyledir. Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve nihayet Barış Pınarı Harekâtı’yla Suriye’nin kuzeyinde ikinci bir İsrail kurulma projesini çökerttik.

Bunu yaparken unutmamalı ki Batılı başkentler, Siyonistlerin, Arap başkentleri de haçlıların emrindedir. Avrupalılar, “Anne Türkler geliyor!” korkusunu üzerlerinden atamamışlardır. Haçlılar, Osmanlı ihtişamını unutmadılar, “Hasta Adam’ın torunları” dirilmesin diye ellerinden geleni yaptılar. Siyonistlerse; Yahudiler İspanya’da yakılırken onları kurtarıp şehirlerimize yerleştirmemize bir buçuk asırdan bu yana nankörlükleriyle cevap veriyorlar.

Bugün Barış Pınarı Harekâtı’na destek veren futbolcunun sözleşmesini anında iptal ettikleri gibi, diğer futbolcunun “Erdoğan” olan soyadı zilden kazındığı gibi, beraberlik gölü atan takımımızın heyecanla verdiği “asker selâmı” üzerine spor yöneticilerimizi ifadeye çağırdıkları gibi yarın gerekli gördüklerinde muhafazakâr olanı ve olmayanıyla Avrupa’daki Türkleri, zildeki o isim gibi kazırlar.

800 sene sonra Müslümanları Endülüs’ten kazımadılar mı? Ellerinden gelse Türkleri sadece Avrupa’dan değil, Türkiye’den de kazırlar.

Ötekileştirme duygusu iliklerine işlemiştir. Onun için İslâm ve fukara vatanları, zalimce işgal etmekte, sömürmekte, mazlumları öldürmekteler.

Bu kavga, Hilâl ve Haç kavgasıdır.

Nesillerimize acilen hafıza ve millî şuur takviyesi yapılması şarttır.

Silah kuşanmamızla manevi donanmamız aynı ağırlıkta olmalıdır.

.BİR DEFA DAHA HİLALLE SALİP MÜCADELESİ

2019-10-16 02:00:00

A -

A +

AB-Avrupa Birliği’ne hangi sebeple kabul edilmiyorsak, Barış Pınarı Harekâtı’nda da o sebeple köstekleniyor veya yalnız bırakılıyoruz...

Hakîkat, aynen şudur:

Barış Pınarı Harekâtı, Hilalle Salip, Hilalle Siyon Yıldızı arasında cereyan eden tarihî mücadelenin devamıdır.

Bu mücadele Şanlı Peygamberin -aleyhisselam- her inanç, renk ve ırktaki insanlara İslâmiyeti tebliğ etmesiyle başladı. Türkler, Müslüman olunca da İslamiyeti muhafaza ve müdafaa vazifesi ilâhî irade tarafından -âdeta- onlara takdir buyuruldu. 1071 tarihiyle birlikte Anadolu şafağı ecdadımızın alnına şavkıdığı muhteşem ândan itibaren önce Selçuklu, sonra Osmanlı ikliminde Anadolu, salip yâni haç’a karşı, haçlı orduları önünde topyekûn bir kal’a oldu.

Ehl-i salibin açıktan, Siyonistlerin sinsice yürüttükleri o düşmanlık hiç bitmedi ve asırlar içre sürüp geldi. Bu cihâd asırlarında şehîd ve gazi sayımız -ecdadın diliyle- kim bilir kaç “yüz bin kere yüz bin”dir.

Barış Pınarı Harekâtı kumandan ve neferleri elbette biliyorlar ki onlar bugün Sultan Kılıç Arslan, Selahaddin-i Eyyûbi, Sultan Murad ve Yavuz gibi hükümdarların vatan, ezan, bayrak ve bütün mukaddeslerimizi müdafaa ettikleri topraklarda canhıraş bir mücadele içindedirler. Gaye elbette yine aynı.

Barış Pınarı arslanlarının bugün ihanete darbe indirdikleri yerlerde Yavuz Sultan Selim, Merci Dabık’ta son Osmanlı Yiğitleri Kut’ta benzer ihanetlere darbe vuruyorlardı.

Hilalle haçın, Hilalle siyon yıldızının cengi dün vardı, bugün var, yarın da var olacaktır. Bu dediğimiz, anlaşılır. O anlaşıldığı içi AB, ABD, NATO, Londra, Paris, Brüksel, Washington vs. de anlaşılır. Ancak bazı temiz niyetli insanlar, Arap Birliği’ne mensup devletleri anlamakta zorlanmaktalar. Hiç zorlanmasınlar. Etiket hiç şaşırtmasın. Onlar -hâşâ- ne İslâm’ın ve ne de Arap milletinin temsilcisidir. Birinci Dünya Harbi’nden sonra başta İngilizler olmak üzere galip haçlı devletler, İslam memleketlerinin başına kendi adamlarını oturttular. Bu krallar, gamsızlar, onların devamıdır. Orta Doğu ahalisi, büyük çoğunluğuyla bugün de Türkiye’nin yanındadır. Türklere muhabbet duyarlar. Ankara’yı kınayanlarsa haç ve siyon yıldızının emrindedir. Batılı başkentlere tâbidirler, onların emrinden çıkmazlar.

Evet demek istediğimiz tam da odur:

İslâm âlemi hâlâ işgal altındadır.

Mehmetçik, o esaret zincirini parçalamakta. Bunu şuur, iz’an ve idrak sahibi Araplar görüyor.

Pekâlâ; KKTC Cumhurbaşkanı için ne denir?

Tek kelime denir:

-Yazıklar olsun!!!...

Hâle bakmalı ki sözlerini ancak dört gün sonra düzeltme ihtiyacı duyuyor. Düzeltirken yaptığı ise bir suçlamadır. Güya dedikleri çarpıtılmış. Herkes kör, âlem de sersem değil! Yaptığı torunları adına büyük talihsizliktir. Yapması gereken sözlerine kılık değiştirmek değil, istifadır. Bundan böyle KKTC’ye yapacağı hiçbir hizmet kalmamıştır.

Barış Pınarı Harekâtı üzerine oluşan manzaraya bakan bazıları “dostumuz kalmadı!” diyor ve hayıflanıyorlar.

Dostumuz ne zaman vardı ki?

Ecdadımız, Allah’ın dostluğuna güvendi, insanların, ülkelerin değil.

O katıksız güven, onları zirveye taşıdı.

.ŞEHADET OLMASAYDI!..

2019-10-11 02:00:00

A -

A +

İyi ki Allahü teâlâya inanıyoruz,

İyi ki îmânımız var,

İyi ki Sevgili Peygamberimizin -aleyhissalatü vesselam- yolundayız, iyi ki Müslümanız.

Şanlı Peygamberin getirdikleri bir bütündür. O muazzam bütünlüğün içindeki muazzam kıymetlerden biri de şehadettir, şehîd olmadır.

Şehîdlik, Kur’ân-ı kerim ve Hadisi şeriflerde çokça övülmektedir. Yüce kitabımız, “Allah yolunda can verenlere ölü demeyiniz onlar sizin bilmediğiniz bir hayatla diridirler” buyuruyor…

Allah yolunda can verenler... ki onlar, Allahü teâlâ için, O’nun Peygamberi, kitabı, vatan adlı mübarek toprak ve o vatanı ifade eden kartal kanatlı bayrak ve diğer mukaddesler için azîz canlarını fedâ ederler.

Şehîdlik, yükseklerin yükseği bir büyük makam. Şehîd olmaya “şehadet şerbeti içme” deriz. İslâmiyet, şehîdlerin ölüm acısı duymadıklarını haber vermekte.

Şehadetin bu ulviliğinden dolayıdır ki anne-babalar, ciğerpâresi evlâdlarını askere gönderirken saçını kınalar ve “haydi aslanım, güle güle git; ya şehîd ol ya gâzi!” diye onu uğurlarlardı. Bu ruh bugün de vardır, hâlâ diridir.

Şehîdlik, milletimizde hasreti çekilen bir sondur. Şehîdden arkada kalanlar, göğüslerinde görünmez bir madalya taşırcasına şerefli bir hayata sahip olurlar. Bizim necip milletimiz yalnızca şehîde değil, onun anasına-babasına, eşine ve çocuklarına da gıpta ile bakar, onları bir emânet olarak görür. Bu emânetlere iyilik yapmayı fırsat sayar.

Şahadet, şehîd olma arzusu, asırlar içre sürüp gelen zaferlerinizin örtülü sırrıdır. Şehîdliğe inanılmasaydı zaferler de yaşanmazdı.

Gaye, Allah’ın rızası, Peygamberin duası olmasa, şehîdliğe inanılmasaydı her şey çok farklı olurdu. Biz, her zaman ve mekânda “din-ü devlet, mülk-ü millet” yâni din ve devlet ve vatan ve millet için öldük. Bütün üst değerlerimiz şu bir cümlededir. Bu esrarlı cümledir ki Mehmedciği, ölümden korkmaz gözü pek arslan yaptı.

Şehadet bizim sevdamızdır.

Şehidliğe inanmayıp da dünyanın en ileri silahlarına sahip olsak netice kayıptır. Şehîdlik aşkımızdandır ki en yaman düşman karşısında, en çetin ânımızda bile zafere kemend attık. Tarihimiz, bilhassa yakın tarihimiz, bunun misalleriyle doludur.

Artık, şükürler olsun ki yerli ve millî silahlarımız var. Ancak; onlardan daha değerli olan göğüslerdeki imân, kalblerdeki şehadet aşkıdır. Tıpkı dedeleri, büyük dedeleri gibi bugün Fırat’ın doğusunda çarpışan Mehmedcik de şehadet duygularıyla doludur. Tırnakları taşa değmesin dileriz ama yine de şehîdlerimiz olursa bilinmeli ki aslan doğuran anaların gözünden dökülen, elem değil sevinç gözyaşları olacak, babaları ise yolda göğüsleri kabarık yürüyeceklerdir.

İyi ki Müslümanız,

İyi ki Sevgili Peygamberimizin yolundayız, iyi ki îmânımız var, iyi ki Allahü teâlâya O’nun kitaplarına, Meleklerine, Resullerine, öldükten sonra dirileceğimize... inanıyoruz.

Şehadet, işte bu inanç manzumesinin içindedir. Şehadet, bu ümmetin ve bu milletin sevdasıdır.

Bedir Harbi’nden şu âna dek bütün şanlı şehîdlerimize, şehîd olamamanın üzüntüsünü yaşayan yiğit gazilere selamlarımızı yolluyoruz. Vatan, onları yetiştiren ana-babalara müteşekkirdir.

Bizi insan olarak ve İslâm olarak yaratıp gönüllerimize şehadet şevkini yerleştiren yüce Allah’a hamd-ü senâlar ve O’nun doğru sözlü Peygamberine en kalbî hürmet, minnet ve muhabbetler olsun…

.HASTA ADAM”IN TORUNLARI!..

2019-10-10 02:00:00

A -

A +

Kanunî’ye “Muhteşem Süleyman” unvanını Müslümanlar değil, haçlı dünyası vermişti. Bu unvan bir hayranlığın neticesiydi. Çünkü bu Padişah da kudretli selefleri gibi Avrupa’da hükümdar azledip, hükümdar nasbediyordu.

Saray’dan itibaren bozulmalar başlayıp da bu bozulma, askerden akçeye, cemiyete kadar sirayet edince, dün efendisi olduğu dünyadan borç alma mecburiyeti hasıl oldu. Bu defa aynı haçlı dünya, sultanının şahsında “muhteşem” dediği devlete “hasta adam” yakıştırmasını yaptı.

Haçlı dünyası aşağılayıp horladıkça bu taraf ona benzemeye çalışıyor, ona özeniyordu. Bunun adı “Avrupalılaşma”, “ Garplılaşma”, “Batılılaşma”, “çağdaşlaşma”ydı. Onun gibi olmak isteniyordu. Mankurtlar böyle yetiştirilmişti.

Devleti devlet yapan, milleti millet olarak ayakta tutan kanundan sosyal hayata, ilme kadar ne varsa terk edip onlara benzeme hastalığına yakalanmıştı. Artık mağdur, katiline âşıktı. Devlet protokolünde bir numaralı cami bile hatırlarına müze yapıldı. İslamiyeti terk edip Hıristiyanlığı almak dahi ciddi ciddi tartışıldı.

Haçlı dünyası, etlerini çimdikliyor, rüyada olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Üç kıtadan sürüp, açık hava hapishanesine mahkûm edercesine Anadolu’ya kapattığı o muhteşem millet, şimdi kendisine benzemenin peşindeydi. Öyle ise bu milletin mayo giyinip güzellik yarışmasına katılan bir ferdini yarıştırmak olur muydu?

Ne demişlerdi?

-Bir ihtarla Fransa’da dansı yasaklayan Muhteşem Süleyman’ın torunu şu an mayo ile aramızda. Tarihî bir andayız. Hiçbir yarışma yapmaya lüzum kalmadan o dünya güzelidir!!! Modern haçlılara nazaran aslî kimliğinden çıkardıkları bir millet, dün hastaydı, bugünse ölüdür!...

“Açık Hava Hapishânesi”nin kapısına kilit vurup da gittiklerinde hava buydu. Bugün gelinen noktadaysa her şey çok farklı:

Hasta adamın torunları, IMF’yi göndermiş, gelişmiş dünya devletleri arasında ilk 20’ye girmiş, oyun kurup oyun bozar seviyeye yükselmişlerdi. Bir asır evvel Abdülhamid adlı müstebidin bıraktığı hizmeti, bir asır sonra gelen Tayyip Erdoğan adlı diktatör devam ettiriyordu. Türkler bugün havada, karada ve denizde kendi muharip silahlarını yapıyor ve ihraç ediyorlar. “Hasta adam”ın torunları, mahkûm” edildiği yerin duvarlarını aşıp hudut ötesine geçerek yeniden adalet ve huzur tesis ediyor.

Avrupa ve Batı’daki şaşkınlığın sebebi budur. Onlar, hastaya narkoz vermemiş, damarına öldürücü zehir zerk etmişlerdi.

Ama, öldürmeyen Allah öldürmez.

Varılan zaman diliminde haçın değil, hilalin yüzü aydınlandı..

Herkesin bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı vardır. Şimdilerde o hesabın tecellîsini yaşıyor olmalıyız. Bu millet, kendi kendisiyle didişmeyi bırakıp da müfessirlerin tesbit ettiği gibi “Allah’ın yeryüzündeki askerleri” olduğunu hatırladığında ne çok şey değişecektir!...

Bugün öyle bir muştulu şafaktayız. Fırat’ın batısının da doğusunun da idrak edilişi budur!..

.BU MES’ELE, MUHALEFETİN DE DÂVÂSIDIR!

2019-10-09 02:00:00

A -

A +

Muhalefet, iktidar icraatlarını tartarken iç mes’ele ve dış mes’eleyi birbirinden ayırma özenini göstermelidir.

Her devirde her muhalefet bunu yapmaya mecburdur. Dış mes’eleler, daha ziyade millîdir ve birçoğu devlet ve milletin bekasını alâkadar eder.

Sn. Kılıçdaroğlu’nun “Orta Doğu bataklığı” sözünü çok yanlış ve rahatsız edici buluyoruz. Unutmamalı ki bu tâbir, bize ait değildir. Sömürgeci Batı’nın 1902’de telaffuz ettiği bir parselleme tarifidir. Türkiye de o “parsel”dedir.

Kemal Kılıçdaroğlu’nun “Suriyelileri buraya niçin getirdin?” sözünü de insafa sığmaz buluyoruz. Suriyeli Arap, Türkmen ve Kürtler, konar-göçer aşiretlerdi de iktidar, onları o asûde tabiat hayatlarından koparıp, burada sığıntı hayatlara mı mahkûm etti? Yoksa onlar, Suriye vatandaşı iken resmî devlet kuvvetleri başlarına ateş yağdırınca kaçıp Türkiye kapılarına mı yığıldılar?

Söyler misiniz Kemal Bey, Tayyip Erdoğan da İsmet İnönü’nün 1945 yılında Sovyet rejiminden kaçıp bize iltica eden 146 Azerî Türkü’ne reva gördüğünü mü yapmalıydı?

Bilinmiyorsa mevzudan iki cümle ile bahsedelim. 146 Azerî kardeşimiz komünist Sovyet rejiminden kurtulup topraklarımıza gelince Moskova, İsmet İnönü’nün reisicumhur olduğu idareye sert bir nota verdi. Telaşa düşen Sn. İnönü, o zavallı mültecileri iade etti. Türkleri teslim alan Rus askerleri, Boraltan Köprüsü’nün bize ait yarısını geçince durdular, mültecileri sıraya dizdiler ve namluları doğrulttular. Kurşun sesleriyle Azeri Türklerinin “bizi bari siz öldürün, Urus’a teslim etmeyin!” feryadı birbirine karıştı. Karakol komutanımızın teslim etme dışında bir başka imkânı yoktu. Tekrar sorulmasına rağmen CHP hükûmeti kat’i bir dille teslim edilecektir talimatını tekîd etmişti. 146 canın, gözü önünde katledilmesine dayanamayan Türk komutan, ânlık cinnetle hayatına son verdi. Böylece şehîd sayısı 147’ye yükseldi.

Muhtemeldir ki Garp Cephesi Kumandanı’nın Amerikan başkanı Lyndon Johnson’ın 5 Haziran 1964 tarihli mektubundan ürkerek jetlerimizi Kıbrıs’a havalandırmayıp Türklere mezalim yapan Rumları durdurmaktan imtina etmesinin şuuraltında o günkü Sovyet tehdidinin izleri vardır…

Muhalefet; Millet İttifakı, bu ittifakın medyası, DEAŞ mevzuunda da haksızlık yapmakta. “Anlaşmalı harekât” sözü ise herkesten evvel Mehmetçiğe bühtandır. Bir müzakerede anlaşma olacaksa taraflar karşılıklı adımlar atacaklardır. Müzakere, anlaşma başka türlü nasıl gerçekleşebilir? Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı, iki yıldır Fırat’ın doğusuna harekât yapmak için ısrar etmektedir. Bizi bu kararlılıkta gören Sn. Trump, sonunda “öyle ise DEAŞ’tan siz mes’ulsünüz!” dedi. Devlet adamlarımız, bu teklifi “her teröristi kendi memleketine yollayarak bu musibeti bitiririz!” diye düşünerek muvafakat verdiler. Bunun üzerine Amerikan tarafı, geri çekilmeye başladı.

Kemal Kılıçdaroğlu ve muhalefetin, “bizim muhatabımız Şam’dır, Esad’dır, niye onunla konuşulmuyor?” sözünün de sahada bir karşılığı yoktur.

Şam’da meşru, millî ve dirayetli bir hükûmet mi var? Bu hükûmet, kendi başına karar alma yetkisine sahip mi? Beşir Esad, bugün fiilen Moskova’nın Şam genel valisidir. Tek başına karar alma istiklaline sahip değildir. Esad’la yapılacak bir andlaşmanın Putin’den dönme ihtimali kesine yakındır. Moskova’yla, Sn. Putin’le zaten sıkı ve makul görüşmeler hâlindeyiz.

İyi tahlil edilsin. Muhalefetin bu sözü, erken yapılmış bir tenkîddir. Suriye anayasası yeniden yazılır, seçim yapılır, Esad da tekrar seçilir de Ankara onu yok sayarsa Türkiye muhalefeti ancak o zaman bu itirazı yapabilir.

Bu itibarla, muhalefet; iktidarı, Cumhur İttifakı’nı yıpratmak, silkelemek isterken Türkiye aleyhine bir yerlere düştüğünü görmelidir.

Suriye, Irak, doğu Akdeniz ve benzeri her mes’ele, bir Türkiye dâvâsıdır. Esasında bunlar ne AK Parti iktidarıyla zuhur etti ve ne de bu iktidarın zevaliyle sukut edecektir. Bunlar asırlık dertlerimizdir. I. Dünya Harbi kaldığı yerden devam ediyor. İnşallah, onu II. Dünya Harbi takip etmez.

AK Parti iktidarı yarın sona erip yerine CHP yahut Millet İttifakı gelse bu mes’ele bitmeyecek, ortalık güllük-gülistanlık olmayacaktır. Aksini düşünmek acınası ham hayalperestliktir. Millî olunacak yerde millî olunmalı, insaf adalet terk edilmemelidir.

Safların seçildiği günlerdeyiz. Tek yürek, tek bilek olma vaktidir.

Aksi halde, 75 yıl sonra bile adama hesap sorarlar.

Üstelik bu hesap, dünyadaki hesaptır. Her kelam ve her kararın bir de ahiret hesabı olacaktır

.DİPLOMATİK ZAFER!

2019-10-08 02:00:00

A -

A +

ABD yönetiminin aldığı karar, tarihî ve sürpriz bir karardır. Daha düne kadar Türk Ordusu’nun Fırat’ın doğusuna yapacağı harekâta katı bir tutumla muhalefet eden, Ankara’yı müdahaleden caydırmak için elinden ne gelirse yapan Beyaz Saray, beklenmedik bir açıklamayla dünyayı şaşırttı!

Artık malum olan bu açıklamayı şu maddelere ayırmak mümkündür:

1-Beyaz Saray, Ankara’ya -âdeta- sözcülük yaparak Türkiye’nin uzun bir zamandır planladığı harekâtı yapacağını haber vermiştir.

2-Beyaz Saray, mevzubahis harekâta karşı olduğunu ifade etmektedir.

3-Ancak bu karşı olma cümlesinden sonra bir tavır veya müeyyide göstermemektedir. Aksine askerlerini müdahale sahasından daha aşağılara çekeceğini beyan etmektedir.

Bu gelişmeleri nasıl okumalı?

Girift, derin ve muammalı cümlelere hiç gerek yok. Okuma gayet sade olacaktır. Zira hakkın tam olarak teslim edilmesi vicdani bir borçtur.

Türkiye, S-400 füzelerine dair Washington’un onca baskı ve tehdidine rağmen asla geri adım atmayarak Rusya’dan bu füzeleri satın aldı. Füzeler geldi ve nisan ayında da mevzilendirilecek.

S-400 sürecini bu şekilde neticelendirmek elbette yüksek bir başarıydı. O başarıyı bu defa da böyle bir gelişme takip etti. Amerika, “mahallî müttefikim” dediği teröristlerin devletleşmesi için askerî eğitim, teçhizat ve silah olarak ne lazımsa yağdırdı. Bu hareket, Ankara’ya büyük bir gözdağıydı. Ama Türkiye’de devlet iradesi, yolundan, yönünden ve kararlılığından dönmedi. O kararlılık şimdi diplomatik zafere dönüşmüştür.

Bu diplomatik zafer veya kıskançlık gösterilmeyip adil davranılarak S-400 süreci de zafer sayılırsa, bu diplomatik zaferleri, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Zaferlerinden yani Fırat’ın batısında kazanılan iki askerî zaferden sonra bu defa da Fırat’ın doğusunda kazanılacak üçüncü bir zaferin takip edeceği bellidir.

Gayet müsterih şekilde şunu söyleyebiliriz:

Washington, İsrail ve bunların ortağı diğer başkentlerin terör koridorunda kurmak istedikleri devlet projesi yahut İkinci İsrail fikri çökmüştür.

Bu açıklamanın bir de açıklanmayan tarafı var ki o da Washington’un sureti haktan görünme teşebbüsüdür. Beyaz Saray, o beyanı verince Ankara’daki sözcüler, Suriye’nin toprak bütünlüğüne atıfta bulunan beyanatları dile getirdiler. Kürt devleti kurdurarak Suriye’yi bölme yolundaki taraf, buna gücü yetmeyip de çekilme yoluna girince Türkiye’ye “çekilirim ama sen de Suriye’de ilhaka gitme ve onun yekpareliğine riayet et” dediği görülüyor.

Beyaz Saray yani Trump idaresi, bu kararla aslında aklıselimle hareket etmiş olmaktadır. Donald Trump’ın vaktiyle “bizim Suriye’de ne işimiz var, çekileceğiz!” deyip de derin Amerika’nın hayata geçmesine müsaade etmediği sözü, böylece kısmen bile olsa tecelli etmektedir.

Pentagon, bu karardan hoşlanmadığını göstermiştir. Sn. Trump, onlara “ne yapacaktık peki Amerikan ordusuyla Türk ordusunu mu çatıştıracaktık?” diyebilir. Şahinler de tekere çomak sokmaya kalkışabilirler.

Bu gelişmelerden sonra PKK, PYD, Kandil ve Sincar vs.de morallerin bittiğini tahmin etmek için keşif ve keramet sahibi olmaya gerek yok. Bundan böyle “Amerika, bizi sattı!” derler.

Bunların anlayamadıkları şu ki hiçbir Batılı gücün kendileri uğruna evlatlarını ölüme sevk etmeyeceğidir.

Bütün bu olan ve olacakların siyasette doğuracağı sonuçlara gelince?

Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın eli, bugün hem içeride ve hem de dışarıda düne göre daha kuvvetlenmiştir. ABD Başkanı Sn. Trump için de aynı şeyi söylemek mümkün müdür? Değildir ama Trump, şimdi bütün hesaplarını 2020’deki Başkanlık seçimine göre yapmaktadır. Suriye’den gidecek 10 tabut seçimi kaybettirirdi.

İkinci dönem Başkanlık seçimine hazırlanan Beyaz Saray sakininin hesaplarını bir avuç Şahinlere göre değil, geniş ılımlı seçmen kitlesine göre yaptığını söylemek mümkündür.

.AFRİKA’NIN SESİNİ DUYMAK!..

2019-10-07 02:00:00

A -

A +

2019 yılı eylül ayının sonuyla ekim ayı başlangıcında Tanzanya’daydık. Bu memleketten Afrika’yı anlamaya çalıştık.

Tanzanya, arazi olarak 1 milyon kilometrekareye yakın. Nüfus olarak da 60 milyona yaklaşmış. “Sahra altı Afrika”nın dünya ekonomilerine en açık memleketlerinden biri olmasına rağmen, hemen her Sahra altı Afrika devleti gibi varlık içinde yokluk çekmekte.

1960 başlarında İngiliz sömürgeciliğinden kurtulduktan sonra çoğunluğu Hıristiyan olan Tanganyika ile tamamı Müslüman olan Zanzibar birleşip Tan ile Zan heceleriyle “Tanzania” adını almışlar. Tabiat harikası Zanzibar takım adaları bugün de yarı özerk yapıda. Tanzanya devletinde nüfusun yarıya yakını Müslüman olduğu hâlde bu gerçek, üçte bir olarak çarpıtılmakta.

Biz, Tanzanya’da ülkenin en büyük şehri ve eski başkenti Darüsselam’ı gördük. Bugünkü başşehir Dodoma olduğu hâlde, içinde bulunduğu şartlar sebebiyle hiçbir sefaret, oraya gitmemiş. Ayrıca Tanga’yı gördük ve bir gece orada kaldık. Küçük bir yolcu uçağıyla da Zanzibar adalarını havadan seyredip birkaçına inip-kalktık.

Tanzanya, Afrika’nın dünyaya en açık ülkelerinden, Darüsselam/Selâm, Esenlik Yurdu da Tanzanya’nın en gelişmiş şehri olduğu hâlde manzara çelişkili. Burada da yoğun bir trafik var. Bu demektir ki insanlar araba sahibi. Yüksek bina sayısı da az değil. Bu da refahın habercisi.

Ne var ki hakikat çok başka:

Darüsselam’da caddelerin kanalizasyon altyapısı yok. Yağmur yağdı mı yollar sel basmışa dönüyor.

Avrupa ve bütünüyle Batı, asırlarca ve asırlarca Afrika’nın yeraltı ve yerüstü kaynaklarını sömürmüş, koca kıtayı soymuş. Sadece zenginlikler talan edilmemiş, insanlar da köleleştirilmiş, mal gibi satılmış. Tanzanya’da sömürgeciler yalnızca İngilizler değil. Almanların burada katlettiği insan sayısı 300 bine yakın. (*)

Daha evvelinde Osmanlı Devleti, Özdemir Paşa ve daha başka devlet adamlarıyla Tanzanya ve çevresindeki yerlere kadar gelip buraların derdine derman olmaya çalışmışsa da arzu edilen tam manasıyla gerçekleşememiş.

Afrika’nın aşağıda bahsedeceğimiz hâllerde olmasında vebali olmayan Avrupa ve Batılı devlet neredeyse yoktur.

Afrika bugün de ayrıca Çin, Japonya, Şia ve ilave olarak FETÖ sızmalarının faaliyet sahası. Gittiğimiz yerlerde Japon markası dışında çok nadir araba gördük.

Üzerinde konuştuğumuz Sahra altı Afrikasıdır. Bizim mekteplerde Afrika olarak hep bu kıt’anın Akdeniz kıyısındaki ülkeleri öğretildi. Hâlbuki büyük çölün ötesinde apayrı bir kıt’a var. Buralarda, özellikle köylerdeki manzaraları görüp de insanlığından utanmayanın insanlığına şaşılır. Öyle görüntüler ki onlar, kelimelerle anlatılamaz, belki fotoğrafla bile kısmen nakledilebilir. O hayatlar için “fakir” ve “yoksul” gibi kelimeler çok kifâyetsizdir. “Felâket” sözü bile çekilen felâketi ifadeye yetmez. Gördüğümüz yerler ve aldığımız bilgilerden hareketle tespitimiz odur ki Afrika’nın açlık, yokluk, susuzluk, gıdasızlık, sağlık ve yetim çocuklara dair ızdıraplar, onlarca mesele arasında başı çekmektedir.

Suyun ne demek olduğunu layıkıyla anlamak Afrika’yı görmekle mümkün. Açlık neymiş, kâfi ve dengeli beslenme neymiş onlar da öyle. Yetim çocuklar ise başlı başına büyük bir hadise.

Darüsselam’daki Türk iş adamları, Afrikalı dostlarıyla birlikte Türkiye Büyükelçiliği’nin himâyesinde “Aşure Vakfı” isminde bir vakıf kurmuşlar. Bu vakıf, Büyükelçimiz Sn. Ali Davutoğlu ve eşi Sn. Yeşim Davutoğlu’nun rehberliğinde bir yetimhane açmış. Yetimhanenin bulunduğu mahallenin perişanlığı yürek paralayıcı. Burada hâlen birkaç aylıktan 18 yaşına kadar yetim çocuklar barındırılıp eğitilmekte. Su ihtiyaçlarını Tüm Afrika'nın Dostları Derneği (TADD)’nin bağışçı desteğiyle kurduğu bir su kuyusu tesisi karşılamakta.

Sadece Darüsselam’da 40 yetimhane varmış. Bütün Tanzanya ve bütün Afrika’daki yetimhane sayısı ise çok yüksek sayılarda. Bunun sebepleri, gıdasızlıktan dolayı insan ömrü kısa olduğu için anne-babaların erken yaşta ölmeleri, beslenemediği için bünyesi zayıf olan kadınların doğum yaparken ölmeleri, anne veya babanın çocuğu terk etmesi, gayrimeşru münasebetlerin çoğalması vs.dir…

Afrikalının derdiyle ilgilenen Türkiye ve İslâm dünyasından daha başka dernek ve vakıflar da var. İhlas Vakfı gibi TADD ve daha başkaları, Afrika’nın muhtelif yerlerinde Kurban Bayramlarında kurbanlar kesmekte ve daha başka hayr işleri yapmaktadır. Onlardan biri de İngiltere’deki Müslümanların kurduğu İslamic Help/İslamî Yardım Derneği. Bu dernek 21 ülkede faaliyet gösteriyormuş. Tanga şehrinde neler yaptıklarını, bu derneğin temsilcisi Sn. Amjad Khan/Emced Han, Tanga’nın birçok köyünü bize karış karış gezdirerek anlattı. Gördüğümüz manzaralardan âdeta kanımız dondu. Okullar, her bakımdan desteğe muhtaç. Su ihtiyacı, facia çapında. Bizim sokaklarda akan yağmur suları Tanzanyalı kadınların yüzlerce metre ve daha fazla uzaklıkta bulabildikleri çamurlu sıvıdan çok daha temiz. Kısmen düşük maliyetle suya erişilebilen bölgeler olsa da, zorlu yerlerde temiz içme suyu, yerine göre ancak 160 metreden çıkıyor ve yine yerine göre bir kuyu 10 bin dolara mal oluyormuş.

Şu da var ki büyüğü ve küçüğüyle fakirlik, bu insanlara sanki asalet kazandırmış. Bir yardım dağıtılırken gösterdikleri gözü tokluk hemen fark ediliyor. Kadın ve çocukların üstünün-başının temizliği de dikkatimizi çekti. Bunu Emced Han ile paylaştığımızda verdiği cevapla sarsıldık:

-Tek kıyafetleri var! Kirlenince onu yıkıyor, kuruyuncaya kadar evden çıkamıyorlar!

Emced Han, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın son BM Konuşmasını çok beğenmiş. “Evet”; dedik, “biz de o konuşmaya dair farklı bir yazı kaleme aldık.” O’nun dediğini burada nakletmezsek yanlış olur. Aynen şöyle söyledi:

-İslam âleminde bir kahraman var; o da Recep Tayyip Erdoğan!..

TİKA Tanzanya Koordinatörü Sn. Halil İbrahim Okur’u dinleyince TİKA, Maarif Vakfı ve Yunus Emre Enstitüsü’nün önem ve değerini bir kere daha gördük.

“Yapı Merkezi” isminde bir Türk inşaat şirketi, Darüsselam’ın içinde iftihar edeceğimiz büyük yollar yapmakta. Ancak bu yetmez; çok daha fazla şirketimizin, aynı zamanda hem erken ve orta dönem İslâm ve hem de Osmanlı mirası bu topraklara girmesi gerekmektedir. Buraya yerleşmiş Türkler, ayrıca Afrika’ya İslamiyeti öğretecek Ehl-i sünnet itikadında din adamları yetiştirecek merkezlerin kurulması ihtiyacını da dile getirmekteler.

Bu yardım ve faaliyetlerin suistimal edilmemesi de bir başka şarttır. Bu da buraları bilenlerle olur. Büyükelçimiz Ali Davutoğlu, meslek hayatının büyük bölümünü Afrika’da geçirmiştir. Libya’nın ardından Tanzanya’daki bu görevi bu ülkedeki ikinci sefirliğidir. Yeşim Hanım da bir o kadar Afrika tecrübesiyle donanmıştır. Sn. Davutoğlu’nun emekliliği yakındır. Devlet veya özel sektör tarafından Afrika mevzuunda değerlendirilmeleri yerinde olur.

Kafkaslar, Balkanlar, Suriye ve Irak gibi Afrika da gönül mülkümüzün ve medeniyet iklimimizin içindedir. Ne Tanzanya ve ne de bir başka güzel ve mazlum bir Afrika memleketinin sömürgecilere ve FETÖ gibi sömürgeci taşeronlarına bırakılmaması “Cihan Devleti Türkiye” olmanın mecburiyetidir.

.TARİHE GEÇEN KONUŞMA!..

2019-09-26 02:00:00

A -

A +

24 Eylül 2019 günü birçok ülke temsilcisi gibi Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da Birleşmiş Milletlerin 74. celse genel kurulunda dünya liderlerine hitap etti.

O gün birçok liderin konuşması iş olsun kabilinden, dinlenemez, çekilemez, tasvip edilemez cinstenken Sn. Erdoğan’ın hitabı, işitenleri sarstı, ürpertti, vicdani muhasebeye zorladı. Konuşma, alkışlarla kesildi, yerkürede yankı buldu, sosyal medyada zirveye çıktı.

Çünkü;

Cumhurbaşkanı’mız, o konuşmasında kalbî duyguları ve olanca hançere kabiliyetiyle mazlum, mağdur ve kimsesizlere sahip çıktı. Sömürgeci mezalimi altında inim inim inleyen zavallıların sesi oldu. Biz, inanıyoruz ki dünya mazlum, mağdur, yoksul, kimsesiz ve çaresizleri, bu milletin evladı Recep Tayyip Erdoğan’ı dinlerken göz yaşları içinde hem ona hem onu yetiştirenlere ve hem de Türk milletine ve Türk devletine dua etmişlerdir.

Muhterem Cumhurbaşkanı, BM kürsüsünde millet şuuru, ümmet idraki ve insan mes’uliyeti ile kör, sağır ve dilsiz kesilmişlerin yüzüne yüzüne haykırdı. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bu nutku, 74 yıllık BM tarihinde yapılmış en sahici, en dürüst, en cesur, en namuslu ve en kuşatıcı konuşmadır.

Şayet;

Bugün devlet reisimiz, Tayyip Erdoğan değil de Fatih Sultan Mehmed Han veya Yavuz Sultan Selim Han yahut Muhteşem Süleyman olsaydı onlar da o kürsüde aynen bu üslup ve bu muhtevayla konuşurlardı.

Aziz Cumhurbaşkanı, bizi alakadar ettiği için yalnızca mülteci meselesini, Fırat’ın doğusunda kurulması şart olan güvenli bölgeyi ve doğu Akdeniz’deki korsanlık teşebbüsünü anlatmadı.

Türkiye lideri, Suriye sancısı ve Filistin derdi için de haritalarla açıklamalar yaptı. Haşin dalgaların Akdeniz’de ufacık cesedini sahile vurduğu Aylan bebeğin dayanılmaz fotoğrafını da gösterdi. Bunu gösterirken “dünya bu duyarsızlığa devam ederse Aylan bebeğin başına gelen, bir gün sizin de başınıza gelir!” diye sakınmadığı sözüyle vicdanı olan, “ben insanım” diyenlerin yüreğini tutuşturmak istedi. “Nükleer silahlar ya herkese yasak olsun veya herkese serbest olsun” çıkışını yaptı. “Ben merak ediyorum bu İsrail neresi, sınırları hangisidir, 1948’deki sınırlar mı, 1967 sınırları mı? İsrail doymak bilmiyor, sürekli genişliyor. Kurulurken nokta kadardı, Filistin aleyhine devamlı genişledi. Bu İsrail’in bizim bilmediğimiz başka sınırları mı var? İsrail askerleri, daha yeni 50 yaşında Filistinli bir kadını katlettiler. Şimdi soruyorum; İsrail’in zulmünü durduramayan bu BM ne işe yarar? “Yüzyılın anlaşması” dedikleri, Filistin’i yok etme çalışmasıdır!..”

Tamamı fevkalade olan hitabenin en parlak kısmı, “Ben merak ediyorum bu İsrail neresi?” ve “İsrail’in zulmünü durduramayan BM ne işe yarar?” sorularıydı.

Sn. Erdoğan, İsrail’in hudut tecavüzlerini sorgularken bildiği hâlde bilmiyormuş gibi davranarak tecahülüarif yapıyor ve “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” arz-ı mev’ud Siyon ideolojisine göndermede bulunarak gafil olmadığımızı ihtar ediyordu.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, doğu Akdeniz enerji ihtilafında haksızlık yapan, başına buyruk davranan devletlere de aynı tonda seslendi. Ama az yukarıda da temas ettiğimiz gibi o konuşma, sadece millî meselelerinizle alakalı değildi. Cihanşümuldü, ümmeti kucaklayıcı mahiyetteydi. Kıbrıs Türkünü, Suriye Türkmenini, Filistin mazlumunu kucakladığı gibi Libyalı, Keşmirli, Arakanlı din kardeşlerimizin acıları da BM kürsüsüne taşınıyordu. Keşmir, 8 milyon Müslüman için açık hava hapishanesine dönüşmüşken dünya, Gazzeli çaresizlere yaptığı gibi yine oralı olmuyor.

Batılı başkentler, kendi üretimleri olduğu hâlde DEAŞ’ı dillerinden düşürmüyorlar. Cumhurbaşkanı “Fırat Kalkanı Harekâtı’nda DEAŞ’a en büyük darbeyi biz indirdik, 3 bin 500 DEAŞ’lıyı bertaraf ettik” dedi.

Konuşmada, muhataplar oradayken Muhammed Mursi ve Cemal Kaşıkçı cinayetlerine de temas etti ve hukuki takipçisi olacağımızı hatırlattı.

Şüphesiz ki mazlumlar, kardeş mazlum iklimler bunlardan ibaret değil, daha şarki Türkistan ve Kırım gibi dertlerimiz de var. Ancak diplomasinin devrede olduğu meseleleri ayrı tutma zarureti göz ardı edilemezdi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan “Yeni Zelanda’da Müslümanlara saldırılmasını kabul etmediğimiz gibi Amerika’da Hıristiyanlara saldırılmasını da kabul etmiyoruz” dedi ve dünyaya devletlerine bizler adına bir de teklifi bulundu:

-“15 Mart İslam Düşmanlığına Karşı Dayanışma Günü” olsun.

Eminiz ki;

Cumhurbaşkanı’nın konuşmasını dinleyen veya okuyan aklıselim sahibi çok vatandaş, kendi kendine şöyle bir sorgulama yapmıştır:

-24 Eylül’de BM kürsüsünde Tayyip Erdoğan değil de muhalefetten hangi lider, AK Parti’den kopan hangi isim bulunsaydı bu sarsıcılık, hakikat ve yiğitlikte böyle bir konuşma yapardı?

Bizim de iki teklifimiz var.

1. Muhalefet parti idari kadroları, “Cumhurbaşkanı’mızın o dedikleri, bizim de sözlerimizdir!” anlamında mesaj vermek için kendisini havaalanında karşılamalılar.

2. Hangi partiden olursa olsun vatandaşlarımız, Sn. Cumhurbaşkanı’nı havaalanında karşılayarak bu konuşmaya milletçe sahip çıkmalılar.

Unutulmasın ki;

Bunları yapmak,

siyaset değil, millî duruş olur.

.İŞARET UÇUŞU

2019-09-24 02:00:00

A -

A +

MSB-Millî Savunma Bakanlığı, dün öğle saatlerinde bir açıklama yaparak iki Türk F-16 uçağımızın “DAEŞ İle Mücadele Koalisyonu” adına saat 10.00-12.00 arasında Suriye hava sahasında “Doğal Kararlılık Harekâtı” gerçekleştirdiğini açıkladı.

Bu uçuş, BM toplantısı için New York’ta bulunan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, henüz Başkan Donald Trump’la yüz yüze görüşmeden, BM Genel Kuruluna hitap etmeden ve ABD ile Ortak Devriyeler devam ederken yapılmış oluyordu..

Ancak bu uçuş, PYD/PKK’nın “bayrak değişimi “ haberlerinin basında yer alması üzerine olmuştur. Olayın hikâyesi şudur:

-PYD, ABD’nin desteğiyle Haziran 2015’te Tel Abyad’ı işgal etti. Bu şehir, Akçakale’nin önündedir.

-PYD, 12 Ekim 2015’te birliklerine “SDG-Suriye Demokratik Güçleri” adını verdi.

-ABD özel kuvvetler komutanı org. Raymond Thomas, 22 Temmuz 2017’de PYD’ye SDG adını kullanılmasını kendilerinin tavsiye ettiğini açıkladı...

Türk kamuoyunun, bir oyalama ve Menbiç benzeri aldatma olduğunda kesin şekilde ittifak ettiği “Ortak Devriye”ler devam ederken, Tel Abyad’da ilginç gelişmeler yaşandı:

PYD, “bayrak” dediği bezleri indirip yerlerine “askerî meclis” adını verdiği yerlerin sözde bayraklarını astılar. Ayrıca “asker” dedikleri teröristlerin “üniforma” saydıkları kıyafetlerini de değiştirdiler.

Bu “askerî meclis”ler, Tel Abyad’da 30 noktada varmış. Demek oluyor ki “askerî meclis”ten kasıt, bizim “askerî birlik” dediğimiz unsurlardır. Karmaşıklığı netleştirmeye çalışalım:

PYD/ PKK, esasen “Kürdistan Bayrağı” dediği sözde bir bayrak kullanmaktadır. PYD’nin ayrıca kendi parti bayrağı vardır. Bu bayrağı bırakarak SDG’nin bir unsuru olan askerî meclis adlı birliğin flamasını seçmiş ve militanların üniformalarını değiştirmiştir. Bütün bu aldatmacaların sebebi şudur:

Türkiye, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın ağzından “Güvenli Bölge”ye dair son tarihi tekraren vermiştir. Bu tarih, Cumhurbaşkanı’nın New York’a hareketinden evvel de söylediği gibi eylülün sonudur. O tarih de gelmek üzeredir. Bundan dolayıdır ki onlar bakımından Ankara’yı durduracak bir şeyler yapmak gerekmektedir.

Yapılanlar bu yüzdendir.

Belli ki Washington, mahallî stratejik ortağına kılık- kıyafet ve isim değişikliği yaptırma ve yer değiştirme taktikleriyle Türkiye’yi ikna peşindedir.

Ne var ki Amerika unutmasın ki bunlara ancak ahmaklar aldanır. Aldanmadığımızı göstermek için iki jetimiz iki saat süreyle müstakbel güvenli bölgede hava taraması yapmıştır. Bu uçuş, adından da anlaşıldığı gibi kararlılık sergilemiştir. Askerî uçaklarımız, bütün taraflara taviz vermeyeceğimizi ilan etmiştir.

Erdoğan-Trump görüşmesi, bu kararlılığın etkisi altındadır.

Artık bıçak kemiğe dayanmıştır. Ya aldatma, oyalama, ayak sürüme bitecek veya gereği yapılacaktır. Muhataplar, ihtarı böyle anlamış olmalılar.

.ORHUN ÂBİDELERİ

2019-09-23 02:00:00

A -

A +

“Orhun Âbideleri”ni Göktürk devlet adamları dikmişlerdir. Bu kitabelere eski Türkler “Bengü Taş” derlermiş. Bu taşlar, Orhun Irmağı’nın eski yatağındadır. Göktürklerin diktikleri kitabe anıtlar, bu yazıda mevzu edilmekte olan üç adetten ibaret değildir.

Orhun Âbidelerinden ilki, dört Göktürk hakanına vezirlik yapmış olan Bilge Tonyukuk tarafından dikilmiştir. Diğer iki Orhun Âbidesi muhteva itibarıyla birinci kitabeden daha kıymetlidir. Bu ikisini Yulığ Tigin adında bir Göktürk şehzadesi, Kutluk Han’ın evlatları Kültigin ve Bilge Kağan adlarına yazdırıp diktirmiştir.

Bilge Tonyukuk, kitabede devrin Türk tarihinden ve yaşadıklarından söz etmekte, tecrübeli bir yönetici olarak nasihat vermekte ve görüşlerini dile getirmektedir.

Diğer iki kitabede ise idarenin bozulması, idarecilerin birbirine düşmesi, Çinlilerin sundukları türlü hilelere kapılmaları, bunun neticesinde ülkenin Çinliler tarafından işgal edilmesi gibi mevzularla düşmana karşı verilen istiklal mücadelesi anlatılmaktadır.

Göktürk Devleti’nin ilk kurucusu Bumin Kağan’dır. Fakat bağımsızlık, 50 yıl sürmüştür. Çinliler ipek, menfaat ve kadın gibi tuzaklarla 50 yıl sonra bu Göktürkleri yıkıp esaretlerine aldılar. Esaret dönemi de 50 sene sürdü. Milleti bu zilletten kurtaran, İltiriş Kutluk Han ve sadık arkadaşlarıdır. Bu hakan, hem Çinlilere ve hem de içeride onlara dost olan Türk boylarına karşı mücadele vererek Göktürk Devleti’ni tekrar kurdu. Öldüğünde çocukları küçüktü. Bu sebeple yerine kardeşi Kapagan Kağan geçti. Ancak bu hükümdar, millî çizgiden uzaklaşarak Çin’e yaklaştı. Bunun üzerine ülkede kargaşa çıktı. Boylar ayaklandılar, Kapanak Kağan öldürüldü.

Bu zaman zarfında İltiriş Kutluk Han’ın çocukları Bilge Kağan ve kardeşi Kültigin yetişmişlerdi. Bilge Kağan, kardeşinin desteğiyle tahta çıktı. İçeride bozgunculara, dışarıda Çinlilere karşı savaştı. Birçok zaferler kazandı. Devlette birlik ve dirliği tesis ettikten başka Çin’i de haraca bağladı.

Bilge Tonyukuk Âbidesi, miladi 720’de, Kültigin Âbidesi vefatından bir yıl sonra 732’de, Bilge Kağan Âbidesi de onun vefatından bir yıl sonra 735’te dikilmiştir.

Bu dikili taşların varlığından ilk söz eden, İlhanoğulları devrinin tarihçisi Cüveynï’nin Tarih-i Cihanküşa adlı eserdir. Batı’dan Orhun Âbideleriyle ilk karşılaşan ilim adamı, Alman Daniel Messerschmidt’tir. Sene 1721’dir. Gördüklerini “esrarengiz yazılar” diye tarif etmiştir. Onu Rus, Fin, Fransız ve Danimarkalı ilim adamları takip etmiştir. Bu “esrarengiz yazıları” ilk defa 1893-96’da çözüp okumaya başlayan Danimarkalı Türkolog Prof. Vilhelm Thomsen’dir. Kitabelerin en inanılır tercümesi ona aittir. Yaptığın tercümeyi 1922’de neşretmiştir.

Bilge Tonyukuk, 722’de ilk Orhun Âbidesini diktiğinde Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- bir asırdan biraz fazla bir müddet evvel İslamiyet’i insanlığa tebliğ etmişlerdi. Türklerle Müslümanların 751’de ittifak ederek Talas Harbi’nde Çinlileri yenmelerine çok az bir zaman vardır. Bu ilk dostlukla Türklerin İslam’a geçişlerinin başlamasına da az zaman kalmıştır. Ancak Müslümanlar, daha evvel 668’de ilk defa İstanbul’u fethetmeye teşebbüs etmişlerdir. 711’de de Endülüs’e gireceklerdir.

Nihad Sami Banarlı’nın 1976’da çıkmış olan “Şiir ve Edebiyat Sohbetleri” adlı kitabının “Orhun Âbideleri” adlı makalesinden faydalanarak kaleme aldığımız bu yazıda Türklerin günümüz için çok da aydınlık olmayan bir tarih dönemiyle bugün anlamaya çalışılmaktadır. Tarih, bir araştırma odasıdır. Ne var ki belki bir parça Osmanlı tarihini biliyor, daha da az olarak Selçuklu tarihini dünya tarihini biliyor, Müslüman olmadan önceki Türklerin tarihini ise Çin ve yabancı kaynakların elverdiği ölçüde biliyoruz. Şüphesiz ki Orhun Kitabelerini bir Danimarkalı değil de bir Türk okumuş olsaydı daha memnuniyet verici olurdu.

Öyle anlaşılıyor ki Yulığ Tigin, Bilge Kağan adına abide diktirirken onun bir hitabesinden istifade etmiştir. Hitabeden kitabeye dönüş metninden birkaç satır aşağıdadır. Metnin tamamı elbette bir hayat sancısının ifadesidir. Galiba o gün de bebekler 9 ay 10 günde doğuyor, güneş doğudan doğup, batıdan zeval buluyor, deniz suları tuzlu oluyor, bir kısım insanlar o gün de ihtiras, kıskançlık gibi huylara kapılırken bir kısım insanlar kahramanlıklar gösteriyorlardı.

İşte Bilge Kağan’ın dedikleri:

-Altın, gümüş, darı ve ipek bunca şeyleri ölçüsüz veren Çin milletinin, sözü tatlı, hediyesi geçicidir. Ey Türk milleti! Bu tatlı sözlere ve yumuşak hediyelere kanıp bir çoklarınız öldünüz. Ey Türk, Oğuz beyleri! İşitin! Yukarıda mavi gök çökmezse, aşağıda yağız toprak delinmezse senin ilini, senin töreni kim bozabilir?

..ÜÇ ŞEHÎDLER

2019-09-18 02:00:00

A -

A +

16 Eylül, Fatin Rüşdü Zorlu ve Hasan Polatkan’ın, 17 Eylül, Ali Adnan Menderes’in şahadet günleridir...

DP/ Demokrat Parti, 14 Mayıs 1950’de 27 yıldır fasılasız şekilde işbaşında olan CHP’ye karşı 69’a 416 farkıyla muazzam bir seçim kazandı. Yüksek farktan dolayı bu galibiyete “Beyaz İhtilâl” dendi.

DP, 10 yıl iktidarda kaldı. Bu zaman zarfında Başvekil, hep Adnan Menderes’ti. Kalkınma ve köylü toplumdan şehirli topluma geçiş süreci Menderes Hükûmetleriyle oldu.

Adnan Menderes’i asan, DP’yi kapatan 27 Mayıs darbesi yapıldığında Adnan Menderes riyâsetindeki 23. Cumhuriyet Hükûmetinde Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu, Maliye Vekili Hasan Polatkan’dı.

Bu 3 isim de yüz karası bir mahkeme eliyle Yassıada’da güya muhakeme edilip İmralı’da idam edildiler. Onun için zikrettiğimiz üç mazluma “Üç Şehîdler” dedik.

Ancak “Dört Şehîdler” de denebilir. Zira aynı kabinede Dahiliye Vekili olan Namık Gedik de Eminönü’nde emniyet binası olarak kullanılan Sanasaryan Han’da nezarette tutulurken cesedi şüpheli bir şekilde kaldırımda bulunmuş, olaya “intihar” denmişti.

Başvekil, vekil kelimeleri, devrin resmî Türkçesidir. O günlerde milletvekillerine “meb’us”, bakanlara “vekil”, başbakana “başvekil” deniyordu. Silsileyi, bugün artık olmayan Başbakan unvanı üzerinden erken Osmanlı dönemine kadar takip edersek isimlendirmeler şöyledir:

Başbakan, başvekil, sadrazam, vezir-i âzâm.

Bunun gibi bakanlar da vekil ve nâzır diye gider. “Başbakan” unvanı bir ara Mahmud-ı Sânî/ II. Mahmud Hân zamanında da kullanılmıştır.

Aydın’daki Çakırbey Çiftliği’nin sahibi olan Ali Adnan Beğ, aynı zamanda CHF/ Cumhuriyet Halk Fırkası’nın da il başkanıdır. O bu vazifede iken 1931’de Aydın’ı ziyaret eden Reis-i Cumhur Mustafa Kemal, Adnan Beğ’i tanıyınca ona meb’us olup Ankara’ya gelmesini söyler. Kurduğu partiyi ileride ağır şekilde mağlup edecek lideri, kendi eliyle seçtiğinin farkında değildir. 1934’te soy ismi alma mecburiyeti gelince Mustafa Kemal önce “Öz” soyadını sonra da meclis yoluyla Atatürk soyadını alacaktır. Bu yüzden unvan ve tabirleri kendi devirlerindekiyle kullanmaktayım. CHF de 1935’te CHP olacaktır.

Ali Adnan Beğ “Menderes” soyadını seçer. Bu, yaşadığı bölgedeki bir ırmağımızın ismidir. Kelimenin aslı ise Rumcadır ve Türkçe karşılığı “girdap”tır.

CHP Aydın meb’usu Adnan Menderes, 7 Haziran 1945’te 3 arkadaşıyla birlikte meclis başkanlığına verdikleri 4’lü takrire kadar TBMM’nin arka sıralarında oturan, sesi pek duyulmayan bir siyasetçidir. Hukuk fakültesini de meb’us iken bitirmiştir.

Menderes Hükûmetine ilk darbe 24 Aralık 1955’te içten gelmişti. DP’yi birlikte kurdukları isimlerden Fuad Köprülü ve bir kısım meb’uslar, bu defa DO’den ayrılarak HP/ Hürriyet Partisini kurdular. Ancak, büyük iddialarla yola çıkan bu kopuş, başarılı olamayarak 24 Kasım 1958’de CHP ile birleşti.

DP, Adnan Menderes, demekti. Halkın sevgilisi bir Başvekildi. İkinci darbe hariçten geldi. 18 Şubat’ta 1959’da Londra’da Kıbrıs Devleti’ni kuracak andlaşma imzalanacaktı. Ankara ve Atina mutabık kalmıştı. Londra’nın imzası bekleniyordu. Türkiye Başvekili 17 Şubat’ta THY SEV uçağıyla yola çıktı. Tayyaresi, 17 Şubat’ta Heatrow’a inecekken koyu sisle kaplı Gatwick’e yönlendirildi. Uçak düştü. İkindi vakitleriydi. Aralarında Bakan ve vekil de olan 14 kişi öldü. Menderes az yarayla kurtulmuştu. Başvekil, 26 Şubat’ta yurda döndü.

Bu hadise olduğunda bendeniz, Harput’un Har köyünde ilkokul 1. sınıfa gidiyordum. Babam, şehre gitmişti. Dönüşte elinde “Köylü” isminde bir gazete vardı. Yarım gazete boyunda haftalık bir gazeteydi. Birinci sayfanın tamamına Menderes’in o meşhur gülen resmi konmuştu. İç sayfalarda da kaza ile alakalı fotoğraflar ve haber vardı.

Okuma hayatımıza 1831’de “ceride” diye girip asrın sonlarında bizde de “gazete” denmeye başlanan mevkute ile ilk defa bu vak’a ile tanıştım, gazeteyi ilk defa 9 yaşımda bu vesileyle elime almış oldum.

Soruya gelince:

Başvekille vekilleri neden birer gün arayla idam edildiler? 16 Eylül’de Menderes, rahatsızdır. Caniler, o denli yufka yüreklilerdir ki soğuk algınlığına yakalanmış olan idam mahkûmunun infazını bekletirler. İdamdan iki saat evvel hemoroid muayenesi yaparak mahkûmu aşağılamaları ise bütün insanlık tarihinin en kötü hareketlerinden biridir.

Üç Şehîdlerin itibarı Turgut Özal iktidarında iade edilip Vatan Caddesi başındaki bugünkü Anıtmezar’a devlet töreniyle nakledilene kadar uzun yıllar boyu İmralı’da geleni-gideni olmayan üç garip olarak kaldılar.

Devrin CHP’si bu devlet törenine katılmadı.

Necip Fazıl’ın “Zeybeğin Ölümü” şiiri Adnan Menderes içindir. Birkaç gün önce yolda iki genç bizi görünce yanımıza gelip avukatlarının gözünden Menderes’i anlattıkları bir film hazırlığında olduklarını söylediler.

Onlara “Berin Hanımın Yüzüğü” adlı makalemizden söz ettik. Kalem hayatımda en çok okunan yazılardan biridir.

27 Mayıs, Menderes için son ve öldürücü darbe olmuştu. Adnan Menderes bir hizmet ve bir o kadar da çile adamıdır. Daha evvel yakın akrabaları, ızdıraplarla tanışmışlar, sonra kendisi böyle bir akıbete düçar olmuş, kendinden sonra da evlâdları ızdıraplı sonlarla dünyaya vedâ etmişlerdir.

Kaderi yaratan Allahü tealadır. Aslolan şerefli bir hayattır. Bugün kimse “Çakırbey Çiftliği’nin sahibi” Ali Adnan Beğ’i hatırlamıyor. Fakat binler, Menderes adını iftiharla taşıyor, milyonlar ona dua ediyor:

Menderes’e kıyılmasının esas sebepleri şunlardır:

1-Ezân-ı Muhammedî’yi kendi asli diliyle okutması 2-Hânedân-ı Âli Osman’ın hanım azalarını vatanlarına kabul etmesi. 3-Bu millet, isterse Hilafeti de getirir demesi. 4- İstersem bu orduyu yedek subaylarla da idare ederim sözü 5-Sanayi yatırımları için Washington’dan eli boş dönünce Moskova’nın kapısını çalması.

Üç Şehîdlerin ve bütün şehidlerimizin dereceleri yüksek, mekânları cennet olsun.

.ZİRVE DİPLOMASİSİ

2019-09-17 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, program gereği 21 Eylül’de New York’ta olacak ve burada BM toplantısı için gelen bir kısım devlet ve hükûmet başkanlarıyla görüşmeler yapacak.

Bu görüşmelerin ardından da 24 Eylül’de BM genel kurulunda dünya liderlerine hitap edecek. Tabiî ki o hitapta Türkiye Cumhurbaşkanı;

Suriye’nin bütünlüğünü muhafaza şartı, mülteciler, Türkiye’deki mülteciler, AB’nin mülteciler için söz verdiği maddi yardımı yerine getirmemesi, bunun doğurduğu sonuçlar, güvenli bölge, İdlib’de çatışmasızlığın ihlali, Suriye’de anayasa komisyonu teşkili ve siyasi süreç, terör, terör örgütleri, Fırat’ın doğusu ve burada PYD’ye ABD tarafından yapılan güçlü silah yardımı, Suriye’nin barış sonrasında yeniden imarı, doğu Akdeniz, Akdeniz’deki keyfilik ve hukuku yok sayarak Türkiye’yi uzak tutma çabaları, belki S-400 almamız gibi çok sayıda maddeyi ele alacak ve ihtimaldir ki bir kere daha BM’nin adaletsiz yapısına temas edecek ve bir kere daha “dünya 5’ten büyüktür!” diyecektir.

BM’de icra edilecek bu çoklu görüşme ve genel kurula hitaptan bir hafta kadar evvel; dün, 16 Eylül 2019’da Ankara’da çok önemli bir 3’lü zirve toplantısı yapıldı. Bu toplantıya ev sahibi olarak Sn. Erdoğan, Rusya Federasyonu Başkanı Sn. Putin ve İran Devlet Başkanı Sn. Ruhânî iştirak ettiler. Vakî buluşma, 3’lünün aynı mevzuda 2017’den bu yana yaptığı 5. Zirvedir. 3 lider, Çankaya Köşkü’ndeki bu zirvede aynı masa etrafında oturup şu saydığımız meseleleri birlikte müzakere ettikleri gibi 2’li olarak baş başa da görüştüler. Bu konulara son bir gelişme olarak Suudi petrol tesislerine saldırı da dâhil edildi.

Artık beklenen şudur:

6. bir toplantıya mecburiyet olmamalı. Bu defa mutlaka çözüm bulunmalı, barış gelmelidir. Suriye ve Suriye halkı, 10 yıla yakın bir zamandır mahvolmuş, perişanlığın, mağduriyetin ve aşağılanmanın her çeşidini yaşamıştır ve yaşamaktadır.

Ortak basın toplantısında da görüldüğü gibi Türkiye, İran ve Rusya, Suriye’nin toprak bütünlüğünden yanadır. ABD bu sözü telaffuz etmiyor. Diğer taraftan Rusya, Suriye’ye iyiden iyiye yerleşmiştir. Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki; “Suriye, soğuk savaş bittikten sonra Rusya’nın kazandığı ilk peyktir.” Rusya, Suriye’nin kuzeyi hariç tamamına yerleştiği gibi İran da burada ciddi bir silahlı güce sahiptir. O itibarla toprak bütünlüğü sözü, kavli mücerred olarak kalmaktadır.

ABD, zaten diğer bir kısım Avrupa ülkeleri gibi Suriye’nin kuzey doğusunda ve çoğunlukla PYD’nin işgal ettiği sahadadır. Bu sahada Washington ve yanında yer alan I. Dünya Harbi’nin bölgedeki paylaşımcı devletleri, şimdi de burada bir Kürt devleti kurma peşindeler. Türkiye, bunu aynı zamanda Mîsâk-ı Millî hudutlarımıza tecavüz sayarak engellemek için gerektiğinde harekât düzenlemektedir.

Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı ile planın Fırat’ın batısına dair olan kısmını bozarak oluşturulan güvenli sahaya Türkiye’deki mülteci nüfusun onda birini yerleştirdik.

Ankara, uzunca bir zamandan beri de Fırat’ın doğusu için çalışmaktadır. Burada kurulacak güvenli bölgeye de kalan mültecilerin en az yarısı yerleştirilecektir.

Şu var ki Türkiye, Fırat’ın doğusuna dair hareketlenince Washington, hemen “birlikte yapalım” savsaklamasıyla elini tutup hızını kesmekte, Menbiç örneğinde olduğu gibi samimi davranmamakta, Tahran, kendisinin 100 binlik silahlı güçle orada olduğuna aldırmadan TSK’nın Fırat’ın doğusuna girmesini Suriye’nin toprak bütünlüğünü ihlal saymakta, Moskova, çatışmasızlık bölgesi olduğuna dair varılan karar metninde imzası olduğu hâlde İdlib’de rejimin saldırılarına destek vermektedir.

Ankara Zirvesi, ABD ile sürmekte olan Fırat’ın doğusuna dair müzakere, gözlem ve devriyelerin hemen peşinden yapılmıştır. Türk milletinin müşterek kanaati odur ki bu devriyeler vs. sadece oyalamadır, aleyhimize olarak zaman kazanmadır. Bundan dolayıdır ki Cumhurbaşkanı Erdoğan, eylül sonunu son vâde olarak tanımıştır...

Ayın sonu gelmeden 16 Eylül’de Ankara’da hacmi hayli kabarık bir gündemle 3’lü Zirve yapıldı. Yukarıda da temas ettiğimiz gibi Sn. Erdoğan, 21 Eylül ve takip eden günlerde NY’de liderle ve bu meyanda Sn. Trum’la konuşacaktır. 24 Eylül’de ise genel kurula yani dünya liderlerine ve şüphesiz ki görme ve işitme melekesi özürlü dünyaya hitap edecektir.

Ankara samimidir. Eğer, Tahran, Moskova, Berlin, Paris, Londra ve Washington da samimi ise Suriye’de kan ve gözyaşı durur. Bu zulüm bitmeli! Bir ân evvel yeni bir anayasa hazırlanıp siyasi süreç işletilmeli, seçimler yapılmalı ve Suriyeli de insanca muamele görmelidir.

Bunların olması Türkiye’nin Fırat’ın doğusuna harekât yapmasına engel değildir. Suriye’nin vatan bütünlüğü için tek samimi devlet Türkiye’dir. Harekât yapmamız, İran’ın an’anevî mübalağasıyla iddia ettiği gibi Suriye’nin birliğine müdahale değil, aksine burada taşeron devlet kurulmasına fırsat vermeyerek komşumuzun parçalanmasını önlemektir.

Hazırlanacak süreçte Rusya, İran, ABD ve İlk Cihan Harbi’nin izini süren müstemlekeci devletlerin Suriye topraklarını terk etmesi de sağlam bir takvime bağlanmalıdır.

Herkes, samimiyet imtihanında.

.ŞAHLANIŞ

2019-09-16 02:00:00

A -

A +

Cumartesi günü Elâzığ, Hakkâri, Mardin, Batman, Ağrı, Şırnak, Siirt, Bitlis, Şanlıurfa, Van, Muş ve Tunceli illerimizde vatandaşlarımız, devâsa Türk bayrakları altında yürüyerek “Kahrolsun PKK”, “Şehîdler ölmez, vatan bölünmez!” şeklinde sloganlar atarak terör örgütünü lânetlediler.

Vatandaşlar, hem Diyarbakırlı Kahraman Analar’la olduklarını göstermek ve hem de maişetini temin etmek için Kulp ilçesinde ormana giderken zalim bölücü örgütün bombayla katlettiği 7 sivil vatandaşa kıyılmasına duydukları büyük öfke sebebiyle sokak ve meydanlardaydı...

Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu’da yüz binler, başlarının üstünde şerefli bayrağımızı taşırken hain örgütü ve onun arkasında yer alan sömürgeci devletleri, en şiddetli tonda protesto ediyorlardı.

Böylesine büyük ve böylesine öfkeli bir protesto, son yıllarda görülmemişti. Kanlı örgüt, 35 yıldır bölge halkını sindirmiş ve yıldırmıştı. Bu süre içinde bazı yerlerde devlet kudretinin zaman zaman zaafa uğradığı bile oldu. Bu sebeple 14 Eylül 2019 bir dönüm noktasıdır. Buraya varılmasının 3 esas sebebi vardır:

-Malûm terör örgütüne karşı son senelerde yurt içi ve yurt dışında karadan ve havadan verilen fasılasız ve tavizsiz mücadele.

-Gizli ve sinsi tehditlerle alınan oylar sonucu seçimlerin kazanılmasının ardından örgüte biat eden bir kısım başkanların vazifeden alınarak yerlerine kayyum tayin edilmesi.

-Böylece doğan elverişli ortamı ana sezgisiyle fark ederek HDP Diyarbakır il binasının önüne dikilip “Evladlarımızı verin! Nasıl götürdüyseniz öylece getirin!!!” diye haykıran kahraman anaların çığlığı.

Ancak millî şahlanış meşalesini yakan anaların öpülesi elleridir. Vatandaşların bu öfkeli yürüyüşleri de anaların Evlat Nöbetleri de tarihî değerdedir. Terör örgütü, anaları da fanatik Kürtçüler dışında bölge halkını da kaybetti. Bunu pekiştirmek ve geliştirmek lâzım.

Bu sebeple şunlar yapılmalıdır:

1-Bölgedeki bütün analar cesaretlendirilerek, üstlerine sinmiş korku tozlarını silkinip onlar da nöbetteki anaların yanına sevk edilmelidir. Analar, bugünlerinin ve yarınlarının teminat altına alındığına inandıklarında nöbetteki ana sayısı binleri bulur.

2-Yüreği yanan bu analara her dernek, vakıf, oda, sendika ve meslek birliğinden temsilciler ziyarete gitmelidir.

ASKON’un dağdaki çocuklara yaptığı “Suça bulaşmadıysan gel okulunu bitirmek için burs temin edelim, mezunsan iş bulmana yardımcı olalım!” çağrısını TÜSİAD, MÜSİAD, TOBB ve benzer diğer kuruluşlarla büyük 100 şirket de tekrarlamalıdır.

3-Evladı dağa kaçırılmış olsun veya olmasın her ana yaşadığı vilayette muhatap partinin il binası önünde Evlat Nöbeti tutmalıdır.

4-Haber merkezleri, “Evlatlarının dağa kaçırıldığını iddia eden analar...” diye son derecede rahatsız edici bir haber dili kullanmamalıdır.

5-Doğu ve güneydoğudaki halk şahlanışı 7 ayrı bölgenin 7 merkezinde milyonluk mitingler şeklinde tekrarlanmalı. Bu toplantılar, her partiye açık olmalı, analara destek verilmeli, terör lanetlenmeli, PYD’ye silah sevkiyatı kınanmalıdır.

Anadolu’nun birliğini yeniden ana’lar kurdular. Bu rüzgârın gücü millî faydaya dönüşmeli.

35 senedir her türlü zulme rağmen kalblerinde vatan muhabbeti ve birlik şuurunu koruyan ve bugün meydanlara çıkan Doğu Anadolu ve Güney Doğu Anadolu’nun sabır âbidesi azîz mensupları her türlü takdire lâyıktır.

Eylemdeki analar-babalar, “Örgüt, evladlarımızın dinini bile çalıyor!” diye feryat ediyorlar. Sadece dinlerini değil, kızların ırzlarını da çalmaktalar. Ülkemizdeki en belirgin dindar vatandaşlar, adı geçen bölge insanlarıdır. Katil örgütse Marksist-Leninist’tir. Onların ait olduğu ideolojide din, afyondur.

Böyle bir çete, Doğu ve Güney Doğu’nun temsilcisi olabilir mi?

Sömürgeci devletler, 35 sene evvel Ermeni Asala örgütünü çekip bu örgütü sahaya sürdüler. Şimdi de soğuk savaş döneminin PKK’sını terk ederek PYD/YPG’yi sahaya sürmüş hâldeler. Şekil değiştirmiş bu örgüte savaş uçakları hariç vermedikleri silah kalmadı. Savaş uçaklarını da verip ardından devlet olarak da tanıyacakları takvim uzak görünmüyor. Bu sebeple “helikoptere binildi-inildi” gibi zaman israflarından kaçınıp bölgede yaşanan Anaların Evlat Nöbeti ve yüz binlerin protestoları iyi değerlendirilerek buradan alınan mânevî güçle Kandil’de de Fırat’ın doğusunda da gereken yapılmalıdır.

.DARBELER TARİHİ

2019-09-13 02:00:00

A -

A +

Tarihimizdeki darbe ve darbe teşebbüsleri, 12 Eylül ve 15 Temmuz’dan ibaret değildir...

Türkiye’nin ne yazık ki beş yüz yıla yakın bir darbe geçmişi vardır. Bu darbelerin her döneminde merkezde asker içindeki cunta yer alır. İlk zamanlar cunta yalnızdır, sadece entrikadan beslenir. Daha sonraları medrese, bilahare üniversite denen ilmiye, yargı adlı adliye, şimdi medya denen matbuat, sermaye, köksüz aydın ve son asırlarda yabancı başkentler darbenin müşterek failleridir.

-Türkiye darbelerini, Sultan Genç Osman zamanında başlatmak mümkündür. 19 Mayıs 1622’de Padişah, askerî bir vahşi darbe ile tahttan indirilip Yedikule Zindanlarında boğularak şehid edildi. Yerine I. Mustafa Han, Padişah oldu.

-28 Eylül 1730’da Patrona Halil İsyanı patlak verdi. III. Ahmed Han, tahtı bırakmak zorunda kaldı. Darbeci askerler, I. Mahmud Han’ı başa geçirdiler. Sadrazam Nevşehirli İbrahim Paşa idam edildi.

-1807 Mayıs ayı dehşetler içinde geçti. Darbeci askerler, III. Selim Han’ı katlederek yerine IV. Mustafa Han’ı geçirdiler. Alemdar Mustafa Paşa, maiyetindeki askerî kuvvetlerle Rusçuk’tan gelerek bir karşı darbe yapıp II. Mahmud Han’ı tahta geçirdi. Mustafa Han hayatından oldu.

-14 Eylül 1859’da ise tarih, başarısız bir darbe teşebbüsüne şahit oldu. “Kuleli Vak’ası” denen bu olayda “Fedâiler Cemiyeti” adıyla bir araya gelmiş cuntacılar, bir darbe yaparak Abdülmecid Hanı devirip yerine Veliaht Abdülaziz Efendi’yi geçirmek istedilerse de muvaffak olamadılar.

-30 Mayıs 1876’da çok zalim bir darbe oldu. Serasker Hüseyin Avni Paşa, Midhat Paşa gibi isimlerin başını çektiği bu darbe ile Abdülaziz Han, hunharca katledildi. Şehid oldu. Yerine V. Murad Han tahta geçirildi.

-20 Mayıs 1878’de Galatasaray Sultanisi eski müdürü ve Şehzadebaşı Camii Vaizi, Ali Suavi, arkasında İngiliz desteği olduğu hâlde İstanbul’daki bir kısım muhacirlerle birlikte Çırağan Sarayı’nı bastı. Maksadı, burada “denetimli ev hapsi”nde olan V. Murad’ı çıkartıp ona biat ederek padişahlığını ilan etmek ve II. Abdülhamid Han’ı devirmekti. Beşiktaş Muhafızı 7-8 Hasan Paşa’nın Ali Suavi’yi öldürmesiyle darbe gerçekleşemedi.

-31 Mart/ 13 Nisan 1909’da tertip edilen “gezi isyanı” ile tarih, 31 Mart Vakası’nı tanıdı. Meşrutiyeti ilan etmiş olmasına rağmen Abdülhamid Hân, tahttan indirilerek Selanik’e sürgün edildi. Devleti Âli Osman fiilen bitti.

-27 Mayıs 1960’da Adnan Menderes iktidarına karşı yeni zamanların ilk askerî darbesi yapıldı. Askerî cunta ile üniversite, yargı, basın, sermaye, köksüz aydınlar cuntası ve Londra el eleydi. Adnan Menderes, Fatin Rüşdü Zorlu ve Hasan Polatkan uydurma bir mahkeme kararıyla idam edildiler.

-Albay Talat Aydemir, 22 Şubat 1962 ve 20-21 Mayıs 1963’te Harbiye talebeleriyle birlikte iki darbe teşebbüsünde bulundu. Muvaffak olamadı. İdam edildi.

-12 Mart 1971’de Genelkurmay Başkanı Memduh Tağmaç liderliğindeki generaller, TBMM Başkanlığına yazılı bir muhtıra verdi. Başbakan Demirel, istifa etti. Nihat Erim, CHP’den ayrılarak tarafsız Başbakan oldu. Atilla Karaosmanoğlu, Dünya Bankasından gelerek mali işlere bakmak için kabinede Bakan olarak yer aldı. Bu hükûmeti kısa ömürlü bir çok hükümet takip etti. Anarşi arttı. Sokaklar kan gölüne döndü. Bazı mahalleler, komün hâline geldi. Orada-burada “ordu göreve!” sesleri yükselmeye başladı.

-12 Eylül 1980’de Genelkurmay Başkanı Kenan Evren komutasında, kara, hava, deniz ve jandarma komutanlarının iş birliği ile bir darbe yapıldı. 11 Eylül’e kadar her gün 20’nin üzerinde insan ölürken 13 Eylül’den itibaren tek damla kan dökülmedi. 12 Eylül cunta mahkemeleri binlerce insanı hapse attı. Binlerce insanın hayatı zehir oldu. “Bir soldan, bir sağdan 50 genç asıldı”. Siyasi partiler kapatıldı. Darbe mahsulü 1961 Anayasası yerine 1982 Anayasası yazıldı. FETÖ’nün önü açıldı. PKK 1984’ten itibaren eylemlere başladı.

-28 Eylül 1997’de cunta MGK kararıyla Refah-Yol Hükûmetini devirdi. Müslümanlar tahkir edildi, ikinci sınıf insan sayıldı. Ecevit’e hükûmet kurduruldu. Kemal Derviş, Dünya Bankasından gelerek bakan oldu. FETÖ’nün önü bir kere daha açıldı. Terör liderinin teslimine kadar CIA, MOSSAD ve İngiliz istihbaratı 28 Şubat’a tam destek verdi.

-27 Nisan 2007’de verilen e-Muhtıra ertesi gün Başbakan Erdoğan Hükûmeti tarafından geri püskürtüldü.

-7 Şubat 2012’de MİT Müsteşarı Hakan Fidan’ı tutuklama tezgâhı Başbakan Erdoğan tarafından bozuldu.

-28 Mayıs 2013’te başlayıp bir ay süren Gezi İsyanı, Erdoğan Hükûmeti tarafından bastırıldı.

-17/25 Aralık 2013 Yargı Darbe teşebbüsü yine Erdoğan Hükûmeti tarafından çökertildi.

-1 Ocak 2014’te Bayır- Bucak Türkmenlerine yardım götüren MİT tırları silah tehdidiyle durduruldu.

28 Şubat’tan MİT tırlarına kadar son 20 yıldaki bütün hain hamlelerin arkasında FETÖ vardı. Bu örgüt arka arkaya yaptığı bütün bu teşebbüslere rağmen muvaffak olamayınca dış destek ve John Bolton gibi şahinleri de arkasına alarak 15 Temmuz 2016’da darbeye kalkıştı. Bu hain darbe Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Türk milleti tarafından bastırıldı.

AK Parti iktidarının en büyük eserlerinden biri askerî cuntaların kendilerine dayanak yaptıkları İç Hizmet Kanunu’nun 35. Maddesini yürürlükten kaldırmış olmasıdır.

Asker kılıklı cunta, artık, kendi başına buyruk olarak vatanı iç ve dış tehlikelerden kurtarmaya kalkışamaz.

Böyle bir hak ve yetkisi yok.

.KİM KİMİ GÖREVDEN ALDI?

2019-09-12 02:00:00

A -

A +

İki günden beri dünya gündeminin önde gelen konularından biri de John Robert Bolton’ın yerinden ayrılmış olması...

Haber, ilkin “Trump, Bolton’ı görevden aldı” şeklinde geldi. Bolton nam kişiye kızgın olan mecralar, bu haberi, “Trump, Bolton’ı kovdu!” diye iç soğutan bir üslupla verdiler.

Buna mukabil Bolton, yaptığı açıklamada “Başkan’la fikir ihtilafı içinde olmalarından dolayı kendisinin istifa ettiğini” iddia etti...

Beyaz Saray’daki bir danışman, dünyayı neden bu denli meşgul ederek gündeme oturur?

Bu sorunun cevabı “Beyaz Saray Ulusal Güvenlik Danışmanı”nın kim olduğunu anlamaya bağlıdır.

Bu unvanın sahibi şöyle tasvir edilmektedir:

-Beyaz Saray Ulusal Güvenlik Danışmanı olan şahıs, sabahları Başkan’dan önce Başkan’ın çalışma makamına gelir, hazırlıkları yapar; Başkan gelince de ona iç ve dış meseleleri anlatarak neler konuşacağı, nasıl konuşacağı ve hatta belki nasıl düşüneceğini izah eder. Akşam da Başkanı uğurlamasının ardından çalışmaya biraz daha devam edip sonra çıkar.

Şu tarife bakınca “Ulusal Güvenlik Danışmanı”nın bir müşavir değil; gerçekte “Derin Amerikan Devleti”nin Beyaz Saray’daki adamı olduğu, Başkan’a vasilik yaptığı görülmektedir.

Nitekim daha evvel BM temsilciliği gibi ehemmiyetli vazifelerde bulunan adı geçen kişinin itikat, aidiyet ve haşin üslubu bu denilenleri doğrular mahiyettedir:

-Kendisi itiraz etse bile neo-con olduğuna inanılır.

-“Sulh” değil “harp” diyen bir savaş yanlısıdır.

-“Şahinler” unvanlı Amerikalılardandır.

-Trump’ın İran, Kuzey Kore, Venezuela liderleriyle görüşmelerini engellemeye çalışmış, bazılarında da başarılı olmuştur.

-Devlet adamlarının konuşması yerine silahların konuşmasını tercih ediyordu.

-Donald Trump’ın “elinden gelse Amerika’yı aynı anda 5 devletle birden harp ettirecek” sözü, onun ruh hâlini tam olarak ortaya koyuyor.

Gönderildiği veya gittiği gün Sn. Trump’ın İran Devlet Reisi Sn. Hasan Ruhanî ile ön şartsız görüşmeye hazır olduğunu açıklaması rastlantı değildir. Keza onun gittiği gün, Amerikalı generallerin Ceylanpınar’da bulunmaları da tesadüf olmayabilir. Yerini kaybetmesinin 11 Eylül’le çakışması da manidardır?

Bu fundamentalist Hıristiyanın vebali çok:

İdareyi, Amerikan’ın çıkarına görmediği memleketlerde darbe yaptırtıyor veya darbeleri destekliyordu. 15 Temmuz darbe teşebbüsüne alenen destek verdi. Daha sonra da yüzü kızarmadan Türkiye’ye geldi. Tabii ki Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, kendisine randevu vermedi.

Bolton’ın sicili bu bozukluklardan ibaret değil. Eli, Suriye ve Afganistan’a uzandığı gibi Venezuela’da da seçilmiş Başkan Nicolas Maduro’yu hiçe sayarak onun yerine seçime bile girmemiş Meclis Başkanı Juan Guaido’yu Devlet Başkanı olarak tanıma çabası, ilk anda akla gelen suçlarıdır. Kim bilir zamanla daha nice suçları ortaya çıkar.

Bazı kirli elleri sabun da temizleyemez. Şu var ki bu karanlık adam, bütün bunları tek başına yapmıyordu. Arkasında Derin Amerika vardı.

Olaya böyle bakınca manzara şudur:

Onlara göre Başkan, başına buyruk hareket edip raydan çıkmıştır. “Suriye’den çekileceğiz!” dediği hâlde Amerika’nın bölgeye daha da yerleşmesi örneğinde olduğu gibi Donald Trump’ı zikzaklar çizmesi, Başkan’ın Ulusal Güvenlik Danışmanının vesayetinde olmasından ileri geldiği anlaşılmaktadır.

Hâl böyle olunca 2020 Başkanlık seçiminde bu tasarrufu yüzünden Trump’a diyet ödetilir mi?

Eğer, Donald Trump, ikinci 4 yıl için seçilemezse o zaman kimin kimi gönderdiği anlaşılmış olur.

.DİYARBAKIRLI KAHRAMAN ANALARA DESTEK!..

2019-09-11 02:00:00

A -

A +

Diyarbakırlı anaların çalınmış evladlarını kurtarmak için başlattıkları tarihî hareket, her geçen gün biraz daha büyümekte. Sesleri her gün biraz daha gürleşmekte, uzakları bulmakta. Yurdun değişik illerinden de vatanseverler bu anaların yanına giderek onlara yalnız olmadıklarını göstermekteler.

HDP Diyarbakır İl Başkanlığı önünde 1 ana ile başlayan oturma eylemi, kısa süre içinde yirmiye katlandı. Buna rağmen iştirakçi sayısı azdır. Endişeler ortadan kalkar ve birtakım tedbirler alınırsa meydanı onlar değil, binler doldurur. Bu kahraman analar, kendilerinin veya çocuklarının terör örgütü tarafından öldürülmesini göze alarak böyle bir hareketi başlattılar. Bu destânî hareketi büyütme mes’uliyeti şimdiden sonra devlete, millete, aydınlara, medyaya ve STK’lara düşmektedir. ASKON, teklifiyle teşekkürü hak etti. “Anadolu Aslanları” adlı iş adamları kurumu, dağdaki çocuklara “teröre bulaşmadıysanız gelin tahsil bursunuzu temin edeceğiz. Şayet mezun olduysanız iş bulmakta yardımcı olacağız! Yalnız değilsiniz” dedi. Çağrının benzer kuruluşlarca da devamı gelmeli.

Bu harekete dair ne yapılmalı,

Neler yapılabilir?

1-Seslerini duyurmak maksadıyla bir araya gelen analar için günlük ihtiyaç, yeme-içme ve istirahat imkânı olan çadırlar kurulmalı, onlar, aç-susuz, güneş ve yağmur altında kuru kaldırımda bırakılmamalıdır.

2-Bu çadırlar için emniyet tedbiri alınmalıdır.

3-Oturma eylemine katılacaklar için büro kurulmalı ve kayıtlar tutulmalıdır.

4-Oturma eylemine katılan ailelerin köy veya şehirdeki evleri korumaya alınmalıdır.

5-Burada evladları için oturan bağrı yanık ailelerden çalışanlar, izinli sayılmalıdır.

6-Diğer şehirlerden Diyarbakır’a gelerek destek verecek vatandaşların yol ve ikamet masrafları devlet tarafından karşılanmalıdır.

7-Her ilden 10’ar kişilik vatandaş topluluğu 5’er gün bu anaların yanında yer almalıdır.

8-TBMM’de grubu bulunan partilerden 3’er kişi 3’er gün bu anaların yanında yer almalıdır.

9-BM, AB, ABD İnsan Hakları kuruluşlarından gözlemci hey’etler buraya getirilmelidir.

10-Masraflarını devlet karşılayarak dünya basın-yayın kuruluşlarından 50 kişilik bir hey’et, Diyarbakır’ı, eylemin yapıldığı yeri ziyaret etmelidir.

11-Bu hareket, en fazla 3 hafta sürmeli ve ne yapılacaksa bu zaman zarfında yapılmalı yüreği yanan analar, aileler evlatlarıyla kucaklaşmalıdır.

12-“Olayı Meclis’e taşıyalım” tarzı riyakârlıklara kanmamalıdır…

Bu analar, baş tâcı ve devletin ve milletin namusudur. Birkaç yıl önce de Diyarbakırlı analar meydana dökülmüş, çocuklarını istemiş fakat destek bulamadıkları için susmuşlardı. Bu defa da benzeri yaşanırsa üçüncü bir çıkış olmaz!..

.ADLİ YIL

2019-09-03 02:00:00

A -

A +

Bugün o şekildeki bir düşünce sakatlığında olanlar fazla değilse de büsbütün yok da olmuş değiller. Bu taassupta olanların, “tarihimiz, 1919’dan başlar!” dediğine hukuk fakültesinin birinci sınıfındayken bizzat şahid olmuş bir insanız.

Tarihimizi, 1919 veya 1923’ten başlatmak, önceki binlerce seneyi reddetmek, milletimizi kabile sayıp, nevzuhur ve köksüz yapmak demekti.

Devlet ve Millet tarihimiz, 1919 ve 1923’te başlamadığı gibi hukuk tarihimiz de 1923, 1928 ve 1937’de başlamadı. ‘23, Cumhuriyetin ilânı, ‘28, ithal kanunların getirilmesi, ‘37, laikliğe geçiştir...

16 Devlet kurmuş bir milletiz. Bunlardan bazısı, İmparatorluk çapındadır. Hemen hepsi de büyük devletlerdir. Bu devletlerin bir kısmı İslam öncesi ve bir kısmı da İslam sonrasıdır. İslamiyet’e geçtikten sonra birçoğu, ortalama devlet hayatının üstünde ömür sürmüşlerdir. Devlet-i âli Osman ise Roma İmparatorluğuyla beraber, en uzun ömürlü devlet unvanını elinde tutar.

Adaletin zıddı zulümdür.

“Zulüm, payidâr olmaz!” hükmü meşhurdur.

Eğer; bu 16 devlette adalet esas olmasaydı Türk devletlerinin varlık ve devamlılığı mümkün olmazdı. Bu devletler, İslam öncesinde an’anevî, geleneğe dayalı, yüzlerce yıllık birikimden doğmuş hukuk sistemleriyle yönetildiler. Daha sonra bu din, bütün medeniyet şubeleriyle kabul edildiği için İslâm Hukuku, yani şeriat, bir başka ifadeyle Allah’ın emir ve yasakları, adaletin sarsılmaz esasları oldu.

Türk milleti, İslam’la şereflendiği son bin yılda adaleti, şeriatla yani İslâm Hukukuyla temin, tevzi ve tesis etti; sağladı, dağıttı ve kurdu. 1928’e kadar bu esas yürürlükteyken 1928’den 50 sene sonra Cağaloğlu yokuşunda yürüyüş yapan öfkeli ideolojik kitle, “kahrolsun şeriat!” diye bağırıyordu. Bu çılgınlık, Kur’ân-ı Kerîm’i, Hadîs-i Şerîfleri, Kıyâs-ı Fukaha’yı, İcmâ-ı Ümmet’i, ulemayı ve onların ilim ve içtihadlarını reddeden cehaletin resmiydi. Bugün o zifiri karanlık saplantılar, arkada kalmış, fakat temsilcileri bitmemiştir. Şimdi bile her fırsatta manşet ve köşelerinden şeriat, gericilik, şu-bu diyerek bu milletin ruh mayasına ve varlık hikmetine saldırılar olmaktadır.

Teklifimiz o ki; hukuk nazariyatçılarıyla hukuk uygulayıcılarının bir hukuk muhasebe ve muhakemesi yapmaları gerekmektedir. İdeoloji ve ezberlerden, çağdaş tutuculuklardan kurtulma vaktidir.

Latin ve Grek tefekkür, kültür ve tecrübesi, garp medeniyetinin ana unsurlarıdır. Batılı düşünce ve ufkunu Latince ve Yunancayla kurmuştur. Bizim de medeniyetimizin besleyici unsurları İslam irfanıyla Arapça ve Farsça’dır. Helalleşmeden, nikâha, bebeğin doğumundan vasiyete kadar hayatımızın hemen her safhası, İslam hukuk ve talimatıyla şekillenir. Bugün bunlar ve daha onlarcası ithal hukukla çatışmaktadır. Bu topraklarda bir asırdır, cami, mektep, ev ve idare farklı dil kullanmaktadır. Bu farklılık ve zıtlık ortadan kalkmadıkça huzur ve kucaklaşma uzakta kalır.

Hukuk fakültelerimizde felsefe değil, Hukuk Medeniyeti Tarihimizin olması şarttır. 1922’ye kadar orta mekteplerimizde Arapça ve Farsça dersleri vardı. Bu itibarla hukuk fakültelerimizde Arapça ve Farsça dersi de olmalı. Türkçe ise Osmanlı Türkçesiyle birlikte okutulmalıdır. Bunun yanı sıra elbette İngilizce yahut İtalyanca ve Farsça gereklidir.

Esasen bunların fakülteden önce kurulması çok elzem olan Hukuk Liselerinde öğretilmesi gerekir.

Bütün bunlar ve daha düzinelerce meselemiz için ideoloji ve taassuplara düşmeden hep birlikte yerli ve millî düşünme kabiliyetine kavuşmalıyız.

Adli Yıl açılışı oldu:

Eğer Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da bahsetmese Allah’tan, Peygamberden, adil hükümdarlardan söz edilmeyecekti. Hâlbuki “el Adl”, yüce Allah’ın 99 güzel isminden biridir. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- hicret zorunda kalırken bile kendilerinde emanet bulunan müşrik mallarının sahiplerine iade edilmesini buyurduklarında mutlak şekilde adaleti tesis ediyorlardı. Hazret-i Ömer, “Ömer’ül Faruk”tur, hakla batılı ayıran Ömer’dir. İslâm öncesi dönemde de âdil hükümdarlar vardır. Meselâ Sâsanî hükümdarı Nûş-i Revânî Adl, Peygamberimizin takdirlerine mazhar olmuştur. İsmi kanun kelimesiyle yan yana olan tek devlet reisi Kanunî Sultan Süleyman Hân, bizim hükümdarımızdır. Hukuk talebesi değil birçok akademisyen de bu Padişaha neden bu unvanın verildiğini tafsilatıyla izah edemez. TBB Başkanı Metin Feyzioğlu veya Yargıtay Başkanı İsmail Rüştü Cirit, münferiden yahut müşterek bir teklifle törende şunu deselerdi tarihe geçerlerdi:

-Cumhurbaşkanım, malumları olduğu üzre Kanuni Sultan Süleyman Hân’ın kabarma resmi Amerikan Kongresi’nin duvarındadır. Bu, biz evlâdları için bir şereftir. Ancak benzer bir kabartma resmin TBMM duvarında olmaması ise eksikliktir!

Açılışta hukukçular, 1928 öncesi hukuk, yargı, adalet hayatımızdan, o zamanlardaki hukukun âbide şahsiyetlerinden tek kelime söz etmediler.

Yoksa; kadısı yani hâkimi, Padişah yargılamış millet biz değil miyiz?

Açılış, yine teknik oldu.

Hukuk mantık, tahlil ve tefekkür demektir, hakkaniyet ve adalet arayışıdır. Yapılması icap eden, ne yersiz övgü ve ne de yersiz karalamadır. Yapılması icap eden, hakkı teslim; yani adalettir!

Tarihimizde iftihar edeceğimiz sayfaları dile getirmek hakkımız olduğu gibi tenkîd edilmesi gerekenleri adalet imbiğinden geçirmek de borcumuzdur. Adli Yıl açılışında “bugün İstiklal Mahkemesi, 27 Mayıs, 12 Mart, 28 Şubat ve Ergenekon dâvâlarını utanarak hatırlıyor ve benzerlerinin olmaması için muhkem bir hukuk sistemi inşa ile o sistemi devletin temeline yerleştirmeyi vazife sayıyoruz” denmeliydi.

Bunlar denmedi. Fakat “yargı etiği” dendi. Şunu bilmeli ki bir insanın kızdığı ve sevdiği zaman kullandığı dilidir. Kimse kızdığı zaman “etiksiz adam!” demez, “ahlâksız adam!” der. Eğer, bugün olmuş hâlâ “ahlâk” demekten çekinip “etik” deniyorsa bahsettiğimiz hukuku inşa etmek hayaldir.

Çeyrek asır öncesine kadar bu toplumun bir kısım kesimlerinde aslî hâliyle selâm verilemezdi. Allah, bile denilemez en fazla “tanrı” denirdi. Bu bile tamamen ortadan kalkmamıştır.

İş çok, yol uzun...

Neyse ki Fuzuli’den daha talihliyiz. Şu yazdıklarımızı paylaşan “hemdert”lerimizin çok olduğuna emini

.ADALET

2019-09-02 02:00:00

A -

A +

Bir teşkilat veya topluluğu devlet yapan temel şartlardan biri adalet tevziidir. Vatandaşları arasında ve hudutları dâhilindeki yaşayanlar arasında adalet dağıtımıdır. Adaletin remzinin, sembolünün terazi olması bundandır. Terazi, paylaşım aletidir. Bu zaviyeden bakıldığında adalet dağıtan teşkilata devlet denir.

Devlet, milletlerin devamlılığını temin eden büyük güç olduğuna göre adalet, devletin ruhudur, ayakta tutan sütunlar bütünüdür.

İnkılaplar, devrimler, bir gecede veya bir senede gerçekleştirilebilir. Ancak getirdiği neticeler, asırları etkiler.

Türk milleti, İslâm olduktan sonra şer’î hukuku tercih etti. Kitap-Sünnet-İcmâ-ı Ümmet ve Kıyas-ı Fukaha’dan kaynaklanan bu hukuk hayatı, mevcut ve sonradan gelen örfî yani geleneğe dayalı fakat şer’î hukuka mugayir/aykırı olmayan hukuku da reddetmedi.

Medrese, Selçuklu ve Osmanlı’da fakültelere verilen addır. Fakültelerde hem fizik, matematik, astronomi, kimya gibi dersler ve hem de hukuk ve diğer sosyal ilimler okutulurdu. Söylenmemiş o cümleyi şöylece terennüm etmek mümkündür:

-Cumhuriyet, Tanzimat’ın yapamadığını tamamlayan hamledir.

Tanzimat idaresi matematik, fizik kimya gibi fen derslerini medreselerden kaldırdı. Bu süreçte ayrıca Avrupa’dan parça parça da olsa, ceza, medeni hukuk, ticaret hukuku gibi hukuk mevzuatları da iktibas edildi. Bunun bir adım sonrasında fakat daha 1923’e en az 50 yıl varken cumhuriyet, laiklik, harf inkılabı gibi tartışmalar da en azından havas arasında yaşanıyordu. O dönemde ve daha sonraki çok dönemde ictihad kapısı kapandı-kapanmadı münakaşaları da biteviye sürüp gitti. İctihad kapısı, mecâzî bir ifadeyken ve ilmî yeterliliği, hukukta sahib-i salahiyet, otorite olmayı haber verirken sanki bir bina kapısı gibi telakki edilip tartışmalar, bu zemin üzerinde yürümüştür.

Nitekim Mecelle, Avrupa medeni kanununa karşı önleyici bir muhteşem hukuk çalışmasıdır. Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye gösteriyor ki bu yolda ilerlenseydi bin yıllık şer’i ve en azından bir o kadar eski örfi hukuk sistemimiz yeniden derlenip toparlanabilir ve bu meyanda inanç sistemimize aykırı olmayan yabancı mevzuattan da istifade edilebilirdi.

Bir gecede bin yıllık yazı terk edilip ertesi gün “bu cemiyet, okuma yazma bilmiyor” demek ne kadar doğruysa, bin yıllık hukuk, adalet, kaza yani yargı nizâmı da bir gecede terk edilip kökü Hıristiyan şeriatı olan kanunlar mevzuatını almak da o kadar doğrudur. Bu çalışmalar o kadar aceleye getirildi ki tercüme yanlışlarıyla birlikte kabullenildi. Tercüme edilmiş yabancı bir hukuk mevzuatının kapağına “Türk” yazmakla onlar Türk fikir mahsulü, yerli ve millî olmaz. Medenî kanun, ceza kanunu, ticaret kanunu böyle olduğu gibi isminin başına Türk kelimesi yazılmamış olanlar da böyledir. Hatta her alanda olduğu gibi burada da mâzi alabildiğine kötülenmiştir. Bir kanuna “medeni kanun” denince bu mantığa göre yerini aldığı kanun gayrı medenidir. Bir ilme “pozitif” deniyorsa diğeri negatif yani zararlıdır.

Temel kanunları ithal, anayasası darbe mahsulü bir ülke olduğumuz fark veya itiraf edilmeli.

TBMM , “yasama” yani kanun yapma kurumu olduğuna ve bu kurumun ekseriyeti hukuk tahsil etmiş bulunduğuna ve önümüzde de bütün bu gerçekler var olduğuna göre hukuktaki çıkmaza kim çare üretecektir?

Hukuk fakültelerinin çokluğu, adliye binalarının parlaklığı, adlî, hukukî ve yargıya dair meseleleri çözemiyor. Hukuk fakültelerinin, hukuk akademisyenlerinin, hâkim, savcı, avukat ve adli personelin birçok meselesi var. Fakat meselelerin meselesi Ahmed Cevdet Paşaların devamının gelmemesi, dünle kopmuş köprülerin imar edilmemesi, dahası böyle bir ihtiyacın varlığının görülmemesidir.

Kaç hukuk talebesi İmam-ı Âzâm’ı, Ebussuud’u, İbni Abidin’i, Ahmed Cevdet Paşa’yı bilir? Hatta bunların çoğunu çok akademisyen de bilmez!.. Hâlbuki hukuku sağlam, adaleti hassas olmayan bir devlet 650 sene yaşayamaz.

Devlet, cephelerde gerilemeye başlayınca hukuk, ticaret ve edebiyatta da geriledi. “Türk Medeni Kanunu”, edebiyatta Fransa’dan yapılan kopyacılığa “Edebiyat-ı Cedide” denmesinin İsviçre rengidir. Devlet, Avrupa’dan istikraz etmeye, borç almaya başlayınca kanunlar da “borçlanmaya” başladı; bu alışveriş, 1923 sonrası hız kazandı.

Hukuk tahsili diye muazzam bir meselemiz, hukuk mütefekkiri diye devasa bir derdimiz olduğunu görmeden, yukarıdan beri hülâsa ettiğimiz hakikatler görülmeden, hukuk âlimi yetiştirmeden yapılacak her şey ve söylenecek her söz zaman kaybıdır. O iş veya söz için mekânın önemi yoktur.

Hukuk fakülteleri bugün sadece hukuk teknisyeni mezun etmektedir. Buna çare bulmak gerekir.

Hukuk, adalet, insanın refah ve memnuniyeti içindir. Vatandaşın başını huzurla yastığa koyabilmesi, endişesizce sokağa adım atabilmesidir.

Adalet, hakkı teslim etmenin adıdır. Devletlerin kalkınmışlığı sadece kişi başına düşen millî gelirle değil ondan daha önemlisi kişi başına düşen adaletle hesap edilir.

.ŞERDEN ÇIKAN HAYIR!

2019-08-29 02:00:00

A -

A +

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 26 Ağustos 2019 günü Malazgirt’te, Malazgirt Zaferimizin 948. yıl dönümü anma toplantısına iştirak ettikten bir gün sonra Moskova’daydı...

Soçi ve Astana mutabakatlarıyla Çatışmasızlık Bölgesi yapılmış olan İdlip’de Esad güçleri, 25 Nisan’dan bu yana azmış vaziyetteydi. Terör bahanesiyle kadın, çocuk, sivil demeden vurup öldürüyor; cami, hastane olduğuna aldırmadan vurup virâneye çeviriyordu.

Böylece Han Şeyhun, rejimin eline geçti. Zikrettiğimiz antlaşmalar üzerine kurulmuş olan karakollarımızdan 9 numaralı olan saldırganların hâkim olduğu bölgede kaldı, 8 no.lu da tehlikeyle buruna geldi.

Hâfız Esad’ın 13 Kasım 1970’de SSCB’nin desteğiyle darbe yapıp işbaşına gelmesinden bu yana Moskova, yarım asırdır baba ve oğul Esad’ların kalkanıdır. O tarihten itibaren Ruslar, Suriye topraklarına yerleştiler. Bu yerleşme, Arap Baharı adlı talandan sonra daha da şümullendi. Amerika’nın Suriye’nin kuzeyinde, bilhassa Fırat’ın doğusunda mevzi kazanma çabalarının arkasında İsrail için emniyet tedbirleri alma niyeti gibi sebepler olsa da göz ardı edilemeyecek temel sebeplerden biri de Suriye’yi Rusya Federasyonu’na kaptırmama kastıdır.

Bir başka mütalaa ile şu şuurla düşünmekle de mükellefiz:

1 Eylül 1918 İngiliz işgaline yani 101 yıl öncesine kadar mümtaz vilayetlerimizden biri olan Bilâd’üş Şam yahut Şam-Şerîf’te biri eski, diğeri eskimeye yüz tutmuş iki süper güç ve onların himayesindeki bazı muavin Avrupa devletleri, mevzilenmiş olarak bir asır sonra ganimet paylaşımındadır.

Türkiye, bu çetinlik altında hadiseye müdahildir. Her iki tarafla müzakerelerde bulunarak hem millî menfaatlerimizi, toprak bütünlüğümüzü ve hem de Esad muhalifi Suriyelileri korumaya çalışmaktadır.

Tarihî gerçekten bîgânelik, gamsızlık ve kimi vatandaşlardaki ötekileştirici öfke ayrı acı, Suriye iç harbinden evvel, bu devletle Halep ve Gaziantep’te ortak hükûmet toplantıları yapma dostluğundan şu girdaba düşme siyasi hatalar ayrı üzüntüdür.

Moskova ve Washington’a rağmen dün bize ait olan, bugün de bize tehlike üreten komşu topraklarda rahat değiliz. Fırat’ın doğusuna harekât yapmamıza dair niyet ve teşebbüslerimizin ne olduğu herhâlde ezberlenmiştir. O güçler ve muavin devletler, Suriye’de bilek güreşindeler. Moskova, yarım asırdır birlikte çalıştığı Süryani rejimiyle müşterek hareket ediyor. Washington ise Soğuk Savaş Dönemi’nin ayrılıkçı terör örgütü PKK’nın Kandil’den silkelenmesine zımnen muvafakat ediyor, fakat Suriye’nin kuzeyinde bir manda yapılanmasına giderek kendi PKK’sını kurmak istiyor.

Türkiye, bu iki başkentten hangisinin çıkarına mugayir hareket etse diğer taraf, bizi zora sokacak bir senaryoyu hemen harekete geçiriyor.

İdlip’de meşrû müdafaa hakkımız doğunca Sn. Erdoğan, Putin’i evvela Malazgirt’ten aradı. İki lider, mevzuu konuştular. Türkiye Başkanı, ardından kalkıp Moskova’ya, Rusya Başkanı Putin’e gitti. Bu ziyaret, bir ayağa gitme değil, davete icabettir. Cumhurbaşkanı Erdoğan, çok daha evvelden 27 Ağustos’ta yapılacak olan MAKS -2019 Havacılık Fuarı’na davetliydi.

Erdoğan ve Putin’in Moskova’daki buluşmalarında İdlip faciası, gündem başlangıcı olduysa da asıl gündem ondan sonra kuruldu. Sanki bir gündem infilakı yaşandı. Suriye ve İdlip’le alakalı olarak Sn. Putin “İdlip’de Soçi ve Astana mutabakatları ihlal edilmemelidir” sözleriyle oradaki dehşetin duracağı haberini vermekle kalmadı. Sonraki tespitleriyle de Ankara’yı Washington karşısında tahkim etti. Putin, şu sözleriyle ABD’nin Suriye hesaplarını bozuyordu. “Türkiye, kendi güvenliğini temin etme talebinde haklıdır” diyor ve devam ediyordu “Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde kuracağı Güvenli Bölge, Suriye’nin toprak bütünlüğüne katkı sağlayacaktır!”

Bunlar, günübirlik bir ziyarette ikili müzakerelerden elde ettiğimiz yüksek kazançlardır.

Ancak; müzakerelerden sonra fuarda yaşananlar, çok daha fazla dikkat çekici oldu. Moskova’da o müzakereler cereyan ederken eş zamanlı olarak S-400 bataryalarının bir ay sürecek teslimatının ilki, Mürted Hava Meydanı’na iniyordu. Fuardaki temas ve konuşmalarsa Pentagon ve Beyaz Saray’ı hop oturtup, hop kaldıracak cinstendir. Malûm olduğu üzere, ABD, Patroit füzelerini satmayınca Türkiye de Rusya’dan S-400 füzeleri almaya başladı. Derin Amerika, Başkan Trump’a rağmen bu alışverişi engellemek için her yola başvurdu ama Ankara, geri adım atmadı. Bunun üzerine imâlatçı ortağı da olduğumuz F-35 uçaklarını vermedikleri gibi bu uçakların eğitimi için Amerika’da bulunan pilotlarımızı da geri yolladılar. İntikam hissi, akla galip gelmişti.

S-400’lerle savunma füzesi eksiğimizi kapatmıştık. Bu ziyaretle gelişen fikirle de Su-57’ler savaş uçağı eksimizi kapatacaktır. Böylece bir devlete karşı eli mahkûm olma mecburiyetinden kurtuluyoruz...

Varılan noktada manzara şudur:

Türkiye-Rusya ticaret hacmi, 25 milyar doları aşmıştır. Hedefse 100 milyar dolardır. S-400, Su-57 ve yangın söndürmede de kullanılan helikopterlerin önce alımı sonra da müşterek imalatı ve diğer alışveriş kalemleriyle bu hacim de pekâlâ aşılabilir.

Beyaz Saray, artık bir mektupla muhatabına geri adım attırdığı günlerin çok uzağında olduğunu görebilmeli. Washington, Türkiye gibi NATO’da omuzdaşı, siyasette ise stratejik ortağı Türkiye gibi bir devleti bırakmış, yerel stratejik ortağı saydığı bir terör örgütüyle çelik -çomak oynamaktadır.

Türkiye, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şahsında Malazgirt şehidlerimizin himmetine kavuştu diye düşünüyoruz. Bugün Ankara, Washington karşısında 25 Ağustos tarihine göre çok daha güçlüdür. Bundan sonrasını ABD düşünsün. Ya oyalama politikasına devam ederek kayba da devam edecek veya kendini muhasebeden geçirerek gerçeği görecektir.

Türkiye’den uzağa düşmüş bir Amerika’da yapılacak 2020 Başkanlık seçiminde Donald Trump’ın işi kolay olmasa gerek.

.CEPHE GERİSİ

2019-08-28 02:00:00

A -

A +

HDP-Halkların Demokrasi Partisi’nin 31 Mart seçimlerinde kazandığı belediye başkanlarından 3’ü, seçilmelerinden 4 ay sonra İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, tarafından görevlerinden alınarak yerlerine il valileri kayyum olarak tayin edildiler...

Arkasında Cumhur İttifakı’nın desteği bulunan bu tasarruf, CHP ve HDP ile onlara yakın bazı kimseleri rahatsız etti. İtirazları, şöylece sıralamak mümkündür:

1-Seçimle gelen, seçimle gitmeli.

2-Hakkında soruşturma olan birini önce seçime kabul edip sonra da bu muameleyi yapmak doğru değildir.

3- Görevden alınan başkanın yerine kayyum tayin edilmemeli, Belediye Meclisi, kendi bünyesinden birini başkan seçmeliydi.

...

“Seçimle gelen seçimle gitmeli” doğru bir kaidesidir. Tercümesi, “halk seçmeli, halk göndermeli” demektir. Ne var ki bu kaide, hukuka, kanuna bağlı seçilmişler içindir. Milletvekilinin dokunulmazlığı vardır. TBMM izin vermeden yargılanamaz. Ana kaide bu iken mesela uyuşturucu kaçakçılığı, cinayet gibi bir suçtan dolayı bir vekile suçüstü yapılırsa Meclis iradesine lüzum kalmadan hakkında işlem yapılır ve muhakeme edilir.

Bunun gibi seçimle gelmiş bir belediye başkanı, şayet kanunları ihlal ederek suç işlemekteyse dönem sonu beklenmeden hakkında gerekli kanuni muamele yerine getirilir. Aşağıdaki suçlamalar da âdeta suçüstünün habercisidir. Diyarbakır, Mardin ve Van Belediye Başkanları hakkındaki isnadlar, ortalama olarak şunlardır:

1-Bu başkanlar, belediye imkânlarıyla dağa militan göndermektedirler.

Yani; iddiaya nazaran, hükûmet, devlet, dağları teröristlerden temizlemek için geceli-gündüzlü çalışırken başkanlar, gizli-saklı yollardan dağa adam sevkiyatı yapmaktadır.

2-Yerlerine eş başkan tayin ederek makamlarında durmayıp daha ziyade dağda teröristlerle vakit geçirmektedirler.

3-Başkanın imzalaması gereken evrak, e-İmzayla dağ tarafından imzalanmaktadır. Böylece hem eş başkan ve hem de imza mevzuunda başkan hakkı olmadığı hâlde yetki devri yapmıştır.

4-Şehid akrabaları ya tahkir edilmiş veya vefa borçlu olduğumuz bu insanlar, işten çıkarılmıştır.

5-Terörist cenazelerine katılmışlardır.

6-Terör elebaşının fotoğrafının asılı olduğu toplantılara gitmiş ve buralarda teröristlerin sözde marşına iştirak etmişlerdir.

7-Belediyenin web sitesinden Türk Bayrağını kaldırmış, yeni hüviyet kartlarında da Türk Bayrağına yer vermemişlerdir.

8- Belediyenin imkânları, belde ile belde sakinlerine değil, dağa aktarılmıştır.

9-Bu kimseler, hakkında açılmış soruşturma ve kovuşturmalar mevcuttur.

...

İçişleri Bakanlığının niçin bu yola gittiğine dair yaptığı açıklamanın mahiyeti budur.

“Seçime niçin soktunuz; seçime soktuysanız neden vazifeden aldınız?” sözüne gelince; bu sual, ya kasıtlı veya bilmemezliktendir. Aday kabulüyle seçimleri yaptırma YSK-Yüksek Seçim Kurulu’nun elindedir. Seçilen başkanın kanun ve mevzuata riayet etme şartını takip ise İçişleri Bakanı’na aittir. Anayasanın 127. Maddesi, görevleriyle ilgili olarak haklarında bir suç sebebiyle soruşturma veya kovuşturma açılmış Belediye Başkanlarını, İçişleri Bakanının geçici bir tedbir olarak kesin hükme kadar vazifesinden uzaklaştırabileceğini yazmaktadır.

HDP, 31 Mart 2019’da 3 Büyükşehir, 5 İl, 50 İlçe ve 11 Belde Belediye Başkanlığı kazanmıştı. Bu 69 başkan içinde haklarında geçici tedbir kararı alınan sadece 3 kişidir. Eğer; hukuk yoluyla hesap sorma dışında bir niyet olsaydı bu partinin seçilmiş bütün başkanları için de aynı tasarruf icra edilebilirdi. Olmaması, seçim, demokrasi ve hukuka saygıdandır.

Zira suçun şahsiliği esastır.

Yukarıda sayılan müsned, atılı suçların ne kadar doğru olup-olmadığına mahkeme karar verecektir.

“Neden Belediye Meclis üyesi değil de kayyum?” sualinin cevabı ise dile gelmemiştir. Çünkü; 2019’da dahi bölgede seçimin ne kadar hakkıyla yapıldığı şüphelidir. Dağın baskısı olmadan seçim yapıldığını söylemek çok zordur. Bu yüzden Başkan yerinden alınınca yetki meclise verilseydi aynı yolun takipçisi bir başkası seçilecekti. İtiraf edilmeyen gerçek budur. Hâlbuki devlet, Doğu Fırat’a harekât hazırlığındadır. Kuzey Irak’ta Pençe Harekâtı çok önceden başlamıştı. Bölgenin doğusunu kapsayan Kıran ameliyesi ile 3 Başkanın makamlarından uzaklaştırılmaları ise aynı gün başlatıldı.

Bunun sebebi, Doğu Fırat Harekâtında cephe gerisini emniyete almaktır.

.DİL FARKLI

2019-08-27 02:00:00

A -

A +

Adını koymuştuk;

“Sultan Alparslan Barış Harekâtı” diyor ve Fırat Nehri’nin doğusuna yapılacak bu harekât için takvim olarak 26 Ağustos Zaferimizin 948. Sene-i devriyesi olan 26 Ağustos 2019 tarihini teklif ediyorduk.

26 Ağustos ve 30 Ağustos ihtişamlı zaferlerimize atıfla, ağustos aylarının bizi sevdiğinden söz ediyorduk. Cumhurbaşkanı Erdoğan, dediklerimizi benimsemiş olmalı ki bu fikri teyiden o kutlu tarihlere Yavuz Sultan Selim Hân’ın destanlarından 24 Ağustos 1516 tarihli Mercidâbık Zaferi’ni de dâhil etti. Ki Memlûklara karşı yapılan Mercidabık Muharebesi, bugünkü Fırat Kalkanı bölgesinde yaşanmıştır.

Nitekim;

Son MGK toplantısında da devletin ortak aklı, istişareler neticesinde şu kararlara varmıştı. Onları daha evvel yazmış ve ekranlarda konuşmuştuk. Lakin ehemmiyetine binaen yine yazacak ve konuşacağız.

MGK kararları şunlardı:

1-Fırat’ın doğusunda harekât yapılacak kuşağın ismi “Barış Koridoru”dur.

Böylece dosta ve düşmana Kıbrıs Barış Harekâtı hatırlatılarak “o gün zayıf vaktimizde galip geldiysek, bugün mutlaka galip geliriz!” deniyordu.

2-Barış Koridoru’nun derinliği, asgari 20 kara mili olacak ve her hâlükârda 30 km’den düşük olmayacaktır.

3-ABD, terör örgütüne verdiği silahları toplayacaktır.

4-Terör örgütü mensupları, bu kuşağın dışına atılacaktır.

5-Terör örgütünün burada yer altı ve yer üstünde yaptığı, tünel, barınak ve sığınak gibi ne varsa onlar tahrip ve imha edilecektir.

6-Şayet stratejik müttefikimiz bunları yapmakta yanımızda olmazsa biz, bizzat kendimiz ifa edeceğiz.

Washington, MGK’daki bu net tavır üzerine tutuştu ve “aman durun hey’et gönderiyoruz, bu defa samimiyiz, oyalama yok, güvenliğinizi temin için haklısınız!” Mealinde haber saldı. Hakikaten bir heyet geldi. Misafir hey’etle Ankara’da müzakere ve Urfa’da keşif yapıldı. Ardından da Türkiye’de bir MHM “Müşterek Harekât Merkezi” kurulacağı açıklandı. Bu açıklamayla birlikte mevzubahis koridorda İHA’larımız uçmaya başladı. Ama artık “Barış Koridoru” sözü terk edilmiş yine “Güvenli Bölge” deniyordu.

Bunlar oluyordu ama Washington, YPG’ye kamyon kamyon silah yardımı yapmaya devam ediyordu. Bundan dolayıdır ki Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, “bu nasıl görüşmedir, Washington diğer taraftan örgüte yardıma devam ediyor?” diyerek bu riyakârlığa dikkat çekti.

Biz, şimdi bunları dile getirirken yalnızca “bir kere daha oyalandık, bir kere daha hızımız kesildi” demiyoruz. Bunlar olup-biterken başka gelişmeler de oldu. O gelişmeler, ağır şekilde aleyhimizdedir. Biz, ABD ile Fırat’ın doğusunda güya müşterek harekâta hazırlanırken Moskova’yı kızdırmış olduk. Rusya Federasyonu Başkanı Vladimir Putin, malum soğukkanlılığıyla hareket edip rejim güçlerinin İdlib’e girip burayı ele geçirmesi için tam destek verdi. İdlib, Rusya ile aramızda akdedilmiş Astana Mutabakatı’na nazaran Çatışmasızlık Bölgesi olduğu, bizim de Gözlem Noktalarımız bulunduğu hâlde Rusya, destekli kuvvetler, burayı havadan ve karadan vurdu ve vurmaya devam ediyor. Üstelik terörist bahanesiyle hastane ve pazar yerleri dâhil siviller vurularak katliam yapıldı ve yapılmakta. Yeni göçler olmakta.

Netice olarak:

Güney İdlib’deki Hanşeyhun şehri düştü, 9 numaralı gözlem noktamız düşman hattının gerisinde kaldı, bazı gözlem noktalarımız tehlikeyle burun buruna.

Yani...

Şu olmuştu:

Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olduk. Fırat’ın doğusuna girmediğimiz gibi İdlib’i de kaybetmiş hâldeyiz. Hâlbuki İdlib, Hatay’ın bitişiğidir ve bizim için çok önemlidir.

Şu resme baktığımızda iki büyük gücün arasında kaldığımız görülmekte. Biri ikiyüzlü, diğeri öbürünün aynısı.

Bunlar yaşanır, zaman aleyhimize işlerken Washington’daki yetkililer, “DEAŞ’ı geriletmek için, DEAŞ bir daha tehlike olmasın diye Türkiye ile iş birliği içindeyiz!” diye laflar etmekte.

Onlara sormalı ve ahmak olmadığımız hatırlatılmalı. Müzakerelerin neresinde DEAŞ geçmekte, böyle bir örgüt mü kaldı? İşi bitti, taşıyıp götürdünüz!

Washington’ın bu üslubu çok rahatsız edicidir. Demek ki dillerimiz farklı. Hem dil ve hem de niyet farklı. Sanki çocukla konuşmaktalar!

Oyalamalar cana tak etmiştir. Bir oyalayan olacaksa biz, oyalayalım. Görüldüğü gibi kimse samimi değil. İran bile oradan bir şeyler seslenmekte.

Fikrimizi, planımızı ve maksadımızı gecikmeden hayata geçirmeliyiz.

Başka yol kalmamıştır.

.BÜYÜK MALAZGİRT ZAFERİ

2019-08-26 02:00:00

A -

A +

İstikbalde Malazgirt Meydan Muharebesi’ni Şarkî Roma’ya karşı kahredici bir üstünlükle kazanıp Anadolu kapılarıyla açık deniz ufuklarını milletimize açacak olan Sultan Muhammed Alparslan, 20 Ocak 1029’da doğdu. Babası Çağrı Bey’dir.

Şehzâdeliğinde devrin büyük bir ülkesi olan Horasan’ı yönetti. Amcası Tuğrul Beyin vefatı üzerine 33 yaşındayken Büyük Selçuklu Devleti’nin başına geçti. Kısa müddet zarfında yüksek îmân ve yüksek dehâsıyla birçok meydan muharebesiyle muharebeyi kazandı. 1064’te Gürcistan’ı fethederek Karadeniz’in kilidini açtı. Orta Asya seferinden sonra 1068’de Kars’a gelerek Bizans hududuna dayandı. Kumandanlarından Afşın Bey, Marmara ve Ege’ye kadar akınlar yaptı.

Bu gelişmeler üzerine Şarkî Roma yani Bizans’ta meşhur general Romanos Diogenes, tahta çıkarıldı.

Bizans imparatoru, Türkeri geri çekilmeye zorlamak, eski Roma eyaletleri, Suriye, Filistin ve Mısır’ı tekrar alıp, Irak ve İran’ı da fethetmek vaadiyle 13 Mart 1071’de 200 bin kişilik bir orduyla Konstantiniyye’den ayrıldı.

Düşmanın gelmekte olduğunu haber alan Sultan Alparslan, karşı yürüyüşe geçti. Bir tümeni keşif için ileri sevk etti. Bu hafif tümen, general Bryennios kumandasındaki Bizans öncü birliğini darmadağın etti. Yaralı general kaçtı. Çarpışmada ele geçirilen meşhur büyük bir haç, Bağdat’ta ikamet eden Halifeye gönderildi. Halife, Müslümanların namazlardan sonra Sultan Alparslan’ın zaferi için dua etmelerini irade eyledi.

26 Ağustos sabahında iki ordu, Malazgirt ovasının iki ucundan sökün ettiler. Türk ordusu, düşman ordusunun dörtte biri olarak 50 bin askerden ibaretti. Sultan, oğlu veliahd Melikşah’ı Hemedan’da bırakmış, daha sonra veziri Nizâmülmülk’ü de her ihtimale karşı O’nun yanına yollamıştı. Olur ki harp kaybedilir ve kendisi de şehid düşerse devlet hayatında kargaşa çıkmasın diye tedbir almaktaydı. Buna mukabil Kutalmışoğlu Süleyman Şah, Artuk Bey, Savtekin Bey gibi büyük kumandanlar yanındaydı.

Sultan Muhammed Alparslan, evvela Savtekin’i Romanos Diogenes’e yollayarak kan dökülmesin diye sulh teklif etti. İmparator, bu teklifi, Sultanın çekinmesine yordu ve rahatsız edici laflar etti. Savtekin Bey, bu lakırdılara hak eden cevapları verdikten sonra Hakanının yanına döndü.

Sabah namazı eda edilip dualar yapıldıktan sonra güneşin ardından kefene işaretle beyazlar giymiş olan Türk Hakanı, ordusuna hitap etti. Gayet veciz ve tesirli konuşuyordu. Bu samimi ve yüksek belagatle irade edilen nutkun ateşîn kelimeleriyle ordunun kalbi titredi. Alparslan, şehid düşerse o yere defnedilmesini vasiyet etmişti. O arada Bizans ordusunda paralı asker olarak bulunan Uz ve Peçenek askerler, î’lâyı kelimetullah için ölümün eşiğinde yiğitler silsilesi olarak duran Müslüman Türk Ordusu saflarına katılma basireti gösterdiler.

Büyük Sultan, cuma namazından sonra kılıç ve gürzünü alarak atına binip hücum komutunu verdi. Savaş, başlamıştı. Çarpışmalar devam ederken Türk ordusu kaçıyormuş gibi yaparak hilâl harekâtıyla ric’at etti. Bizans ordusu, bunu bir kaçış sanarak ordumuzun üstüne geldi. Tuzağa düşmüşlerdi. Akşam karanlığı çökerken Bizans da çöküşün başlangıcına girmişti. İmparator ve maiyeti esir düştü. Fakat andlaşma aktinden sonra serbest bırakıldılar. Sultan Alparslan 26 Ağustos 1071’de kazandığı bu muazzam zaferden sonra Başkente döndü. Sonraki sene Mâverâünnehr’e gitti. O şiddetli muharebede şehid düşmeyen Hakan, burada bir kale kumandanının kılıcından şehadet şerbetini içti. Daha 44 yaşının içindeydi. Merv şehrine defnedildi. 9 yılda çok büyük işler yapmıştı. Seçkin bir devlet adamı ve seçkin bir askerdi. Tek veziri Nizamülmülk’tü. Nizamiye Medreselerinin kurucusu olan bu koca vezir de kıymetli bir devlet adamıydı.

Sultan Alparslan’ın yerine oğlu Melikşah geçti.

Malazgirt kutlu zaferiyle, Anadolu kapıları, artık Müslüman Türklere açılmıştı. Kısa süre sonra Alparslan’ın yeğeni Kutalmış oğlu Süleyman Şah da 1075’te Türkiye Selçuklu devletini kurdu. Payitaht, İznik’ti.

Yahya Kemal, “ırkı, îmân, toprak ve tarih yuğurur” diyor. Varlığımızı bu imkânlara borçluyuz. Lakin kaç nesildir, Osmanlı tarihi bilinmiyor. Büyük Selçuklu ve Türkiye Selçuklu devletleri ise hiç bilinmiyor.

26 Ağustos, değerlerimize dönüş için bir başlangıç olabilir.

Şehidlerimizi; bu îmânı, bu vatanı, bu toprağı bize bırakan şanlı ecdâdı rahmet ve minnetle yâd ediyoruz

.BU EZANLAR, O EZANLAR DEĞİL!

2019-08-23 02:00:00

A -

A +

Yahya Kemal Beyatlı’nın aşağıda okuyacağınız yazısı günlerdir zihnimi ve kalbimi meşgul etmekteydi...

“Ezan-ı Muhammedî” diye muhterem ve muhteşem bir şiir de yazmış olan merhum Yahya Kemal’in “Üsküp’te Ezan Sesleri” başlıklı bu satırlarını okuyup da çarpılmamak, sarsılmamak ve aynı zamanda kederlenmemek mümkün değil.

Nihad Sami Banarlı merhumun hazırladığı “Yahya Kemal’in Hâtıraları” adlı kitabın 1960 Baskısının 28. Sayfasında yer alan bu kısa yazıyı daha gerçeği sohbeti, Diyanet İşleri Başkanlığı levha yaptırıp bütün müftülüklere, camilerde imam ve müezzin odalarına astırabilir.

Bu yazıyı okuyan her akıl ve gönül sahibi, bugünle 120 sene önceki mânevî hayatımızı mukayese edecek ve -herhâlde- mânânın maddeye mağlubiyeti önünde hazin hislere ve kamçılayıcı tefekküre kapılacaktır.

1884 Doğumlu şâir, çocukluk ve gençlik günlerinin Osmanlı Türk hayatını tasvir ederken 19. Asrın sonunu ve 20. Asrın başını nakletmektedir. Burada tasvir edilen Üsküp, aslında o günkü bütün vatandır:

-O yaşlarda ben, Üsküp minarelerinden yükselen ezan seslerini duyarak, içim bu seslerle dolarak yetişiyordum. Minarelerde ezan başladığı zaman evimizde rûhânî bir sessizlik olurdu. Galibâ Üsküp’ün sokaklarında da böyle bir rüzgâr dolaşır, bütün şehri bir mâbed sükûnu kaplardı. Yalnız ezan sesleri duyulurdu. Annemin dudakları İsm-i Celâl’le kımıldardı. Bin üç yüz sene evvel, Hazret-i Muhammed’in Bilâl-i Habeşî’den dinlediği ezan, asırlarca sonra bizim semâmızda hem dinî hem millî bir ahenk(*) olmuştu. O anda semâmızın mağfiret âleminden gelen, ledünnî bir sesle dolduğunu hissederdim.

Lâkin bu sesler, beni bütün ömrümce bırakmış değildir. Müslüman Türk çocuklarının dinî ve millî terbiyesinde ezan seslerinin büyük tesirine inanırım. Bu inanışımı, vaktiyle, Tevhîd-Efkâr’a yazdığım Ezansız Semtler isimli bir makalede ifade etmiştim. Ben Paris’te iken bile, hiç münasebeti olmadığı hâlde, kulaklarıma Üsküp’teki ezan seslerinin bir hâtıra gibi aksedip beni bir nostalji içinde bıraktığını hissettiğim anlar olmuştur.

...

Yazıdaki lezzet, hakikat ve hava hissedilmiştir sanırız. Sanki o günlere gidilmekte ve o ânlar yaşanmaktadır. Bu satırları okuyup mâziye imrenmemek, devrin mümin ve din adamına gıpta etmemek mümkün değildir. O asırda her şey aslına uygun ve güzeldir. Bozulmamıştır, değiştirilmemiştir.

Devrin ve önceki zamanların müezzinleri nasıl takdir ve tebrik edilmez! Müezzin efendiler, günde 5 kere 50-60 basamak inip çıkarak şerefede ezan okurlardı. Durup hürmet edilen, nisan yağmuru gibi şehrin üstüne çisil çisil yağan, insan sesinin saf güzelliğindeki bu ezanlardı. Müezzinler, minare kıvrımlarını elde ya bir idare lambası veya mumla tırmanırlardı.

Erken Cumhuriyet uygulamasında bu asliyet ve güzelliğe kıyıldı. Sonrasında bu ideolojik niyet ve tasarrufun önemli bir kısmı Diyanetçe benimsendi.

Bugün hoparlör sesi, ezana mahiyet değiştirmektedir. Madeni seste ruhanî bir taraf kalmıyor. Diyanet’in mükerrer tebliğlerine rağmen müezzinler minareye çıkmıyorlar. Yeni inşa edilen camilerde minarelere asansör yapılsa bile çıkılmayabilir. Daha garibi şudur; bazı yeni camilerde şerefe yoktur.

Mesele ezan, hoparlör ve minareden ibaret değildir. Cemaat, artık mikrofon ve hoparlörü ibadetin bir parçası görmektedir. Safta 3 kişi bile olsa imam, ancak mikrofonla namaz kıldırabilmektedir.

Diyanetin bu meselelere dair ciddi fikrî mesailer yapması gerekir. Hoparlör, mikrofon ibadet ve ruhaniyeti bozmaktadır. Diğer yandan yine Diyanet’in mükerrer ikazlarına rağmen sıra, tabure ve sandalyeler camilerde mihraba doğru mevzi kazanmaya devam ediyor. Bugün yeni nesiller münadiyi zaten bilmezler ama müezzinin şerefeye çıkıp ezan okuduğunu da bilmiyorlar. Bu gidişle 50 sene sonra insanlar “bir vakitler müminler, camide diz çöküp yere oturur ve alınlarını secdeye koyarlarmış” diyebilirler!

İbadette oynanmadık ne kaldı?

Namaz, hutbe, hoparlör, ezan, şerefe ve takvim bir şekilde farklılaştı. 12 Eylül darbecileri, namaz vakitlerini değiştirdi. Sonra Diyanet, o yolda gitti. Bugün birkaç tane farklı namaz takvimi var.

Diğer taraftan camiler son bir asırda hiç olmadığı kadar temiz, pırıl pırıl. Yerden ısıtmalı. Musluklardan sıcak sular akmakta. Ancak bu cami ve mescidlerde her cuma para toplanıyor. Devlet, din adamlarını para toplama eziyetinden kurtarmalıdır. Su ve elektrik idareleri camiden para almayabilir. Yurt dışında cami inşası ise hepimizin vazifesidir.

Dinde, ibadette asla, öze, ruhaniyete, samimiyete dönmek şarttır.

Bugün kim Yahya Kemal gibi çocukluğunda veya ömrünün bir zamanında dinlediği ezan sesi kulağında olarak gurbette dolaşmaktadır?

İslamiyet’in başlangıcından 20. Asrın ilk çeyreğine kadar aynı şekil, usul esas ve samimiyetle yaşanan İslam ibadeti, bu tarihten sonra başkalaştırıldı.

Ecdadın hayat ve ibadetiyle maneviyat ve zarafeti yeniden keşfedilmelidir.

İngilizlerin ve Japonların başarılarındaki esas sır, öncekilerin yolunda olmalarındadır.

...

(*) Metnin aslında olan “musiki” kelimesini yazarın kasdını böyle düşünerek “ahenk” diye değiştirdik.

.DEVLETİ FEDA EDEMEYİZ!..

2019-08-21 02:00:00

A -

A +

“Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!” sözünün bir başka milletin lisanında var olduğuna şahid olmuş değiliz. Bizim “devlet” telakkimizle Fransız İhtilalinden sonraki ceberut, insanı hırpalayan ideolojik faşist yapı farklıdır.

Bizde devlet, “baba”dır. Vatandaşına karşı müşfik, âdil ve kol-kanat geren anlamında hâmidir. Bu gerçeklerden dolayıdır ki Türklerde devlet, mukaddestir ve ebed müddettir.

Ne var ki zihni Avrupa filozoflarının teorileri, liberal ve sosyalist fikirlerle dolmuş olanlar, bu dediklerimizden uzaktır. Ana-babasına isyan eden âsi evlat üslubuyla devlete isyanı, onu reddetmeyi çağdaşlık sayarlar. Hâlbuki bizde Hanedan, öz çocuklarını feda ederek devletin 7 asır ayakta kalıp hükümran olmasını temin etme fedakârlığını göstermiştir.

Bunu yapan medeniyette insan, eşref-i mahlukattır. Ferd olarak insan şerefler üstüdür ve devlet de o ferdi, o insanı ve onun şeref, hürriyet, aile ve iffetini korumak için vardır ve bundan dolayı azizdir.

Bu dediklerimiz, Batı’nın kıymet hükümleriyle tartılıp hüküm verilirse usul yanlış olduğu için yanlış yere çıkılır. Batılı zekâ, bozulmuş, tefessüh etmiş Hıristiyanlık karşısında inkâra saptığında doğru iş yapmış olur. Bunu bir Müslüman yaparsa yanlış yola sapmış olur. Nitekim bir kısım Avrupalı münevverler teslis gibi Hıristiyanlığa mal edilen sun’i akideleri reddedip dinsizliği tercih edince bir kısım Tanzimat münevveriyle bir kısım Cumhuriyet aydını da onların ardı sıra gitme özentisine kapılmıştır.

Dün dine bakışla bugün devlete bakış aynı çapraşık görüntüdedir. Biz, bize ait ne varsa her varlık ve değerimize kendi hikmet ve irfanımızla bakma mecburiyetindeyiz. Bir kısım Avrupalı, garplı aydın, devleti zalim, faşist, zorba olarak ifade ediyorsa bu, onların meselesidir. Son asır içinde zaman zaman bizde de devlet, böylesi uygulamalara düştüyse bunda sebep kavram olarak devlet değil, devlet çarkına el koymuş garp mukallidi, Batı öykünmecisi isimlerdir.

Yahya Kemal “Türk milleti, devletle kaimdir” der. Burada birinci dikkat edilecek husus “Türk milleti” tesbitidir. Irk ve millet farklıdır. Millet, ırkları bünyesine dâhil eden üst hüviyettir. İkinci dikkat edilecek tarafsa devlet olmadığında milletin kalmayacağıdır.

İlkin 1683 II. Viyana Bozgunundan sonra 26 Ocak 1699 Karlofça Muahedesiyle toprak kaybına maruz kaldık. O gün mekân varlığımız, 20 milyon km2’nin çok üstündeydi. Bu servetin elden çıkması II. Abdülhamid Han’ın ancak her şeye hâkim olabildiği 1880 eşiğine kadar devam etti. Tahttan uzaklaştırılmasının hemen ardından ise 1911 Trablusgarp Harbiyle kayıplar yeniden başladı, Balkan ve I. Cihan Harbiyle hızlandı. 24 Temmuz 1923 Lozan Andlaşması, bizim zaviyemizden bir mecburiyettir. Böylece vatan topraklarımızın 800 bin km2’nin çok altına düşmesi kabullenildi. 1683-1878 aralığında sürekli ve 1911-1923 aralığında 12 yıl yine sürekli toprak kaybetmiştik.

Müstemlekeci devletlerin niyet ve gayeleri; Endülüs Müslümanlarını İberik yarımadasından kazıdıkları gibi, Müslüman Türkleri Orta Avrupa ve Balkanlardan kazıdıkları gibi aynı Türkleri Anadolu’dan da kazımaktı. 10 Ağustos 1920 tarihli Sevr kuşatması, bunun projesiydi. Ancak harbin uzaması, Rusya’da Kızıl İhtilalin patlak vermesi, Anadolu direnişinin sağlam çıkması gibi sebeplerle Lozan’a gidildi.

Şu var ki sömürgeciler, Sevr fikirlerinden vazgeçmediler. 1948’de İsrail kuruldu. 21 Aralık 1963’te Rumlar, Kıbrıs’ta Türklere kanlı katliamın kapısını açtılar. Ermeni ASALA örgütü, 27 Ocak 1973’te Los Angeles’te Konsolosluk Başkâtibimiz Mehmet Baydar’ı şehîd ederek 10 yıl sürecek katliam nöbetini Rum EOKA örgütünden devraldı.

10 yıl sonra da PKK, 15 Ağustos 1984 akşamı Eruh ve Şemdinli’de yaptığı eş zamanlı katliam saldırısıyla Türkiye’yi bölme nöbetini ASALA’dan devralmıştı. Bu iki merkezli saldırıda asker ve sivil yaralılar olmuş, Eruh’ta Erzincanlı onbaşı Süleyman Aydın’ın kaybıyla bölücü örgüte karşı ilk şehidimizi vermiştik…

Bütün bu gerçekler bilinmeden Diyarbakır, Mardin ve Van belediye başkanlarının vazifeden alınması kavranamaz. Kavranamayınca da “seçimle gelen, seçimle gitsin!” diye afaki bir söz dile getirilir.

İçişleri Bakanımız Sn. Süleyman Soylu, yerinde bir icraatla PKK’nın ilk katlettiği şehidimiz adaşına karşı ve on binlerce şehidimize karşı vazifesini yapmıştır.

Bayrağımıza tahammül edemeyenin, arkada bıraktığı emanetini inciterek şehidimize kabrinde azap çektirenin seçimle gitmesini istemek, yerli-yersiz demokrasi demek tarihten, hakikatten ve bugün olup-bitenlerden gafil olmaktır.

Devlet, içeride ve dışarıda meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır.

Devlet, baştadır.

.KIRAN KIRANA MÜCADELE

2019-08-20 02:00:00

A -

A +

Fırat’ın doğusunda yapılması beklenen muhtemel harekât sebebiyle dikkatler, zaten bölgedeydi. O harekât üzerine ve Amerikalıların tutarsızlıklarına dair yazılıp-konuşulurken dün sabahtan itibaren yeni haberler gelmeye başladı:

Önce içişleri Bakanlığının Diyarbakır, Mardin ve Van belediye başkanlarını görevden alarak yerlerine vekâleten il valilerini tayin ettiği haberini işittik. HDP’li 3 başkan hakkındaki suçlama hemen hemen aynıydı. Terör örgütüyle ilişki halinde olmak, terörist cenazelerine iştirak etmek, buralarda terör marşı söylemek, teröre bulaşmış kişileri belediyede istihdam etmek ve belediyede çalışan şehid yakınlarını ya itibarsızlaştırmak veya işlerine son vermek... Ayrıca haklarında çok sayıda idari, emniyet ve adli soruşturmayla yargılama olması da ifade edilmekteydi. Diyarbakır’da ilave bir isnad daha vardı. Buradaki belediye, şehri fethederek İslamlaştıran sahabeden Iyaz bin Ganem adlı kahraman komutanın adını, yazılı olduğu caddeden indirerek yerine teröristlere yardım etmiş olan birinin adını vermişti.

Bunlar, olanca hararetiyle gündemdeyken hemen üstüne bir haber daha düştü. Van ve Şırnak arasındaki geniş sahada bir ameliye/ operasyon başlamıştı. Bu cerrahi müdahaleye tam 129 tim iştirak ediyordu. Jandarmadan özel harekâta kadar çok sayıda unsurdan müteşekkil bu temizlik çalışmasına “Kıran Operasyonu” adı verilmişti.

Malumdur ki “kıran” tarihî Türkçe’de “kıran girdi” diye haber olarak veya “kıran girsin!” diye beddua anlamında yahut amansız mücadele, ölüm-kalım yerine “kıran-kırana” şeklinde kullanılır.

Bu anlamda bakıldığında Pençe -1, Pençe-2 Harekâtıyla bu Kıran ameliyesi arasında doğrudan bir münasebet vardır. Söz konusu harekât, kuzey Irak’ta Kandil merkezli teröristlere karşı yapılırken, Kıran yurtiçindeki uzantılarına girmiştir.

Bunlar, muhtemel doğu Fırat harekâtı için de temizlik ve yol açma çalışmalarıdır, o harekâtın ipucudur. Denebilir ki “Bir yandan Amerika’yla müzakereler sürerken diğer yandan askeri harekât yapılır mı?”

Bu sual normaldir zira hep beraber ve yalnızca ABD’nin oyalamasına temas etmekteyiz. Hâlbuki oyalama, mücadelenin bir safhası ise onu Washington yapıyorsa, Ankara niçin yapmasın? Nitekim devrin Başbakanı Bülent Ecevit, Londra’da mevkidaşlarıyla Kıbrıs müzakeresi yaparken Türk Ordusu, Kıbrıs’a çıkmıştı.

Dünkü İdlib olayları ise Suriye yahut onun arkasındaki Rusya ve İran’ın ön alıcı hamleleridir. Rejimin bombalamalarıyla 25 Nisandan bu tarafa burada 845 sivil ölmüş, 525 bin sivil de yerinden olmuştur. Güya Çatışmasızlık Bölgesi İdlib’de dün itibariyle tehlikeli tırmanış başlamıştır. Rejim Hanşeyh mıntıkasını zapt ederek M 5 otoyolunu ele geçirip Türkiye ile muhaliflerin irtibatını kesme peşindedir. Bu yapıldığında 9 ve 10 nolu Gözlem Noktalarımız da tehlikeye düşecektir.

Görüldüğü gibi bir ağustos ayında daha çok yönlü bir mücadele içindeyiz:

Terör örgütleri, onların yurtiçi uzantılarıyla Washington, Moskova, Tahran ve bu coğrafyaya çöreklenmiş öteki haçlı unsurlarıyla kıran kırana dövüşüyoruz.

O halde:

- Herkes safını belli etsin!

Savaş, bu değilse savaş nedir?

Allah, yiğitlerimizin yâr ve yardımcısı olsun.

.STRATEJİK ORTAK OYALAMASI!..

2019-08-19 02:00:00

A -

A +

Bayramdan önce MGK-Millî Güvenlik Kurulu, bir toplantı yapmıştı. Toplantı, mutad, fakat gündemi fevkalâde idi. Biz, o gün buna “ortak devlet aklı toplantısı” demiştik.

Hakikaten öyleydi; belki de en azından son beş yılın en mühim MGK’sı olmuştu. O gün alınan kararlar açıklandığında gördük ki daha önce “güvenli bölge” denilen Doğu Fırat Kuşağı’na “Barış Koridoru” deniyordu. Bu isim aynı zamanda 40 yıl önceki Kıbrıs Barış Harekâtı’na da bir îmâ ve atıftı. Bunun üzerine ağustos ayının bizi sevdiğinden bahisle harekâtın 26 Ağustos’ta yapılmasını ve isminin de “Sultan Alparslan Barış Harekâtı” olmasını teklif etmiştik. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan da ağustosun zaferler ayımız olduğunu dile getirerek bu ayda zaferlerimize bir halka daha ilave edeceğimiz müjdesini vermişti. Aynı şekilde Cumhur İttifakı’nın diğer ortağı Sn. Bahçeli de ağustos ayı ile gönül bağımızı hatırlattıktan başka harekâtın zarureti üzerinde durmuştu.

Muhalefetin ağırlıklı cephesi de bu tavrın fazlaca uzağında değildi. Bütün bunlardan dolayıdır ki Fırat’ın doğusuna askerî bir harekâtın yapılması ve Süleymanşah Türbesi’nin de Caber Kal’ası bölgesindeki aslî yerine nakline muhakkak nazarıyla bakılmaktaydı.

Nitekim; MGK toplantısından sonra yapılan açıklamada yalnızca harekât bölgesinin ismi söylenmiyordu. Metinde 4 husus daha vardı. Bunlardan birincisi 35-40 km’lik bir derinlik, ikincisi Amerika’nın terör örgütüne verdiği silahların toplanması, üçüncüsü bu örgütün, adını verdiğimiz bölgeden çıkarılması ve dördüncü şart olarak da buralara yaptığı yer altı ve yer üstü inşaatların tahrip edilmesiydi.

Hükûmet yetkililerimiz, bunları diyor fakat hemen ardından müttefikimize, stratejik ortağımıza öteden beri yaptığımız bir çağrıyı da tekrar ediyorlardı. O çağrı şuydu:

-Ya gel harekâtı birlikte yapalım veya biz ne yapacağımızı biliyoruz!..

Washington, en nihâyet işin bu defa çok daha fazla ciddi olduğunu görerek Ankara’ya bir hey’et gönderdi. Günler süren müzakereler oldu. Hemen herkesin görüşü bu müzakerelerden hiçbir şey çıkmayacağıydı. Ne var ki Amerikan tarafı garip bir şekilde taviz veren hatta geri adım atan bir görüntüyle sanki o olmazsa olmaz 4 şartımızı kabul etmişti. Konuya dair olarak Amerikalı komutan ve karma hey’et Urfa ve hududa gitti. İHA’larımız tasavvur edilen bölge üzerinde devriye ve istihbarat uçuşları yapmaya başladı. MHM kurulacağı açıklandı. Epeydir bekleyen Amerikan sefiri, Cumhurbaşkanımıza itimadnamesini sunmak için randevu talep etti.

Bunlar olur yani iki devlet hey’etleri, müzakerelerde bulunurken şunlar da oluyor veya olmuyordu. Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, hiç de sözünü sakınmadan aynen şunu diyordu:

-Bu müzakereler yapılırken bile muhatabımız Amerika, terör örgütüne silah yardımı yapmaya devam ediyor!..

Müzakerelerin son celsesindeyse Millî Savunma Bakanımız Hulûsi Akar, yukarıdaki 4 şartımızı müttefikimizin kabul ettiğini haber veriyordu. Yani; bir bölge kurulacak, teröristler o bölgeden çıkarılacak ve yaptıkları da yıkılacaktı. Ancak Sn. Akar, bir hinliğe göz yummayacağımızı da “bunlar olmazsa B ve C planlarımız devreye girer!” İkazını da yapıyordu. Aynı ikazı AK Parti Sözcüsü Ömer Çelik de tekrar edecekti.

Olmayansa bölge derinliğinin ne kadar olacağı kesinleşmemişti. Karşı taraf 5 km ile başlamış, 15 km’ye kadar gelmişti. Ankara ise 35-40 km’den söz ediyor, 32 km’ye rıza gösterilebileceğini dolaylı şekilde de olsa beyan ediyordu. Yadırganansa şuydu; Ankara, 32 km’yi Donald Trump’ın vaki geçmiş açıklamasına dayandırmaktaydı. O beyanı, bu şarta gerekçe yapıyordu. Doğrudur; söz bağlayıcıdır ama faraza Sn. Trump, 32 km karşılığı 20 kara mili değil de daha azını söyleseydi biz bunu kabul mü edecektik? Kim ne derse desin Hükûmetimiz, 40 km’de ısrarcı olmalıdır.

Sürecin sonunda ayrıca grilikler veya muğlaklıklar yaşanır olduğunu da görüyoruz. Az yukarıda ifade ettiğiniz gibi MGK’dan “Barış Koridoru”, hey’etler arası müzakeredense “Müşterek Harekât Merkezi” isimleri çıkmıştı.

Şimdi “Barış Koridoru” artık neredeyse söylenmiyor, diğeri ise daha çok “Ortak Harekât Merkezi” diye zikrediliyor. “Barış Koridoru” isminden vaz mı geçildi, bilmiyoruz. Hâlbuki vazgeçmek bir tarafa “Barış Kuşağı” denmeliydi.

Ortak ve müşterek farkına gelince; bu kelimeler aynı anlama gelebilir. Lakin lügatteki kelimeler, mesleklerde farklılaşır. Müşterek harekâtta “beraberce hareket etmek” söz konusu iken esasen şirketi hatırlatan ortaklıkta küçük ortak, büyük ortak olabilir.

Kelimeler, psikolojik harbin mermileridir.

Türkiye, bir kere daha tam harekâta yönelmişken apar-topar gelen bir Amerikan hey’eti, nabza göre şerbet vererek ateşi düşürmüştür.

Hâlbuki demir tavında dövülür.

Ankara, mavi boncuklara, serin şerbetlere çabucak dönülecek ambalajlı vaadlere kanmamalı. Stratejik müttefikimiz yine malum ve meşhur oyalamasına devam ediyor.

Şartlarımızın hiçbiri sahada hayat bulmayacaktır. Müşterek harekât yapacağız da ne olacak? Amerika, “yerel ortağım” dediği yetiştirmeleriyle mi savaşacak?

Buna inanmak saflık olur!

İsrail’i kurmak için Osmanlıyı yıkanlar, bugün de ikinci İsrail için Türkiye’nin kolunu koparmak istiyorlar. 15 Temmuz da bu maksatla yapılmıştı.

Ân bu ân, dem bu demdir. 26 Ağustos 1071, 24 Ağustos 1514 ve 30 Ağustos 1922 Zaferlerinden sonra ordumuzun yeni bir zafer ve destan yazma vaktidir!

.OYALAMA TAKTİĞİNE DİKKAT!..

2019-08-09 02:00:00

A -

A +

8 Ağustos akşamına kadar Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâta muhakkak nazarıyla bakılmaktaydı. Cumhurbaşkanı Erdoğan da değişik zaman ve zeminlerde yaptığı konuşmalarda harekâtın “ân mes’elesi” olduğunu söylemekteydi.

Bundan dolayı konuya dair fikir serdeden bütün kanaat önderleri, ABD hey’etiyle yapılan müzakerelerden bir şey çıkmayacağı, harekâtın kaçınılmaz olduğunu söylüyorlardı. Biz de böyle yazdık ve konuştuk.

Oluşmuş bu kanaat ve havadan dolayıdır ki 8 Ağustos akşamı hem Millî Savunma Bakanlığından ve hem de ABD’nin Ankara sefaretinden yapılan “mutabakata varıldı” açıklaması, kamuoyu için beklenmedik bir netice oldu. İki tarafın açıklaması da aşağı-yukarı aynı metindir. Metin kısadır. Kısa olduğu için de tam kavranamamıştır. Bu itibarla anladığımızı paylaşarak bir netlik temin etmek isteriz:

1-Müzakereler, Amerikan askerî heyetiyle Millî Savunma Bakanlığımızın yetkilileri arasında yapılmıştır.

2-Bu müzakereler, 5-7 Ağustos tarihleri arasında Ankara’da 3 gün devam etmiştir.

3-Mutabık kalınan hususlar şunlardır:

-Türkiye’nin güvenlik tedbirlerini telafi etmek için en kısa zamanda bir Müşterek Harekât Merkezi kurulacaktır.

-MHM, Türkiye’de kurulacak ve Türk ve Amerikalılar tarafından iş birliğiyle yönetilecektir.

-Yerinden olmuş Suriyelileri yerleştirmek için de Suriye’nin kuzeyinde bir güvenli bölge tesis edilecektir. Bu güvenli bölgenin adı, “Barış Koridoru” olacaktır…

Görüldüğü gibi 2 madde üzerinde mutabık kalınmıştır. Ya mutabık kalınan hususlar bundan ibarettir veya müzakereler ve mutabakat devam ettikçe yenileri peyderpey açıklanacaktır. Bu iki maddenin tez elden açıklanması, hem Türk-Amerikan ilişkilerinin sağlığını haber vermek ve hem de vatandaşı askerî harekât beklentisinden çıkarmak için olabilir.

MHM’nin ne zaman ve hangi mıntıkamızda kurulacağına dair bir açıklama yapılmamıştır. İncirlik herhâlde düşünülmüyordur.

Açıklamada şu soruların cevabı da yoktur:

-Barış Koridoru kaç km derinlikte olacaktır?

-Terör örgütüne verilen silahlar toplanacak mıdır, toplanacaksa ne zaman toplanacaktır?

-Terör örgütü mensupları, Barış Koridoru’ndan ne zaman çıkarılacak ve nereye götürülecektir? Biz, bölgeyi temizlemeye çalışırken ABD’nin bu militanları Kuzey Irak’a, Kandil’e taşıması “Pençe Harekâtı”nı boşa çıkarmak olur.

-Terör örgütünün Barış Koridoru’nda inşa etmiş olduğu tünel, korugan ve benzerleri, kim tarafından ve ne zaman yıkılacaktır?

-Barış Koridoru’nda asayişi Türkiye mi, Türkiye ve Amerika birlikte mi, yoksa “BM Barış Gücü” mü temin edecektir?

-Barış Koridoru’na ne kadar sığınmacı, hangi takvimle nakledilecektir? Buraya diğer devletlerden de sığınmacı kabul edilecek midir?

-Bütün bu faaliyetlerin muhtemel bütçesi nedir? Masrafları taraflar, hangi ölçüde karşılayacaktır?

-MHM, kaç yıllığına kurulmaktadır?..

Ankara’da bu açıklama olurken Washington’da Amerika’nın SDK dediği ve içinde malum terör örgütünün de olduğu yapılanma kastedilerek “DEAŞ’a karşı birlikte mücadele ettiğimiz yerel müttefiklerimiz zayıflatılıyor!” sesleri işitilmeye başlandı. Bu itirazın Pentagon’dan geldiği söylense de tam belli değil.

Elbette ki barış, savaştan evladır.

Biz çok uzun zamandır bu güvenli bölgeyi kurmak için uğraştık. Bu zaman zarfında ikinci başkan Beyaz Saray’a oturdu. Türkiye, bu arada sürekli oyalandı. Ne zaman bir harekâta kalkışsak hemen türlü pembe vaatlerle bize hak verip sırtımızı sıvazladılar.

Çok dikkatli olmak şarttır. Yeni bir pembe vaatle bir kere daha oyalama taktiği güdülüyor olabilir. Zaman aleyhimize çalışmamalı.

.ÇİN’DEKİ FİLİSTİN!..

2019-08-08 02:00:00

A -

A +

Bugün Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bir “Batı Trakya Mes’elesi” vardır, “ Kırım Mes’elesi” vardır, “12 Ada Mes’elesi” vardır, “ Dağlık Karabağ Mes’elesi” vardır, Kıbrıs Mes’elesi” vardır, “Akdeniz Mes’elesi” vardır, “ Filistin Mes’elesi” vardır, Fırat’ın doğusu ve batısıyla bir “ Kuzey Suriye Mes’elesi” vardır, “Kuzey Irak Mes’elesi” vardır, “Yemen Mes’elesi” vardır...

Bütün bunlar gibi Somali ve daha bir kaç mes’elemizden başka bir de çok ciddi çapta bir “Doğu Türkistan Mes’elemiz” vardır.

Bu mes’elelerden Batı Trakya, çok iyi bir noktada değildir; fakat 40 yıl önceden kötü vaziyette de değil. Kırım diye bir mes’elemizin varlığından az insan haberdardır. Kırım da Kafkaslar da çıkmazdadır. 12 Ada diye bir mes’elemiz olduğundan pop, top, lüks ve nefsaniyetle malûl yeni nesillerin haberi bile yoktur. Dağlık Karabağ, Ermeniler tarafından işgal edilmiş Azerbaycan toprağıdır. Kardeş Azerbaycan’la beraber bizim de mes’elemizdir. Kıbrıs, Akdeniz, Kuzey Suriye ve Kuzey Irak gündemde, göz önündedir. Haklarında devamlı mütalaa serdedildiğinden ayrıca bir şey yazmaya gerek yok.

Belki Yemen ve Somali de öyle.

Gazze ve Batı Şeria yani Filistin de gündemdedir. Hem de kaç yıllardır! Ancak; bu mes’ele görüldüğü halde görülmez ve yadırganmaz olmuş, kanıksanmıştır. Sahip çıkmaktan çok nemelazımcılık ağır basar vaziyettedir. Filistin’le tek ilgilenen devlet Türkiye’dir. İsrail, 1948’de Filistin topraklarının cüz’i bir kısmında devletleşirken bugün hem Filistin’i bölmüş ve hem de kalan kısmı da neredeyse yutmuş durumdadır. İsrail, Filistin halkına eza ve cefanın her çeşidini yapmaktadır. ABD ve AB oralı bile olmuyorlar. İsrail, 1967 Savaşından bu yana Golan Tepelerinde işgalciydi. Trump’ın bir hamlesiyle hem gayrı meşru biçimde işgal ilhak oldu, hem Kudüs İsrail’e başkentliğe zorlandı.

Doğu Türkistan veya Uygurların söyleyişiyle “ Şarkî Türkistan” ise arzu edildiği kadar Türkiye’nin gündeminde değildir. Orada bir hadise olup da burada işitilirse dikkatler uyanmakta, üç-beş yazılıp konuşulmakta fakat ardından yine unutulmaktadır.

“ Allahü ekber”in ne anlama geldiğinin idrakinde olmayan gâfil şehirli nüfusun Doğu Türkistan’ın şuurunda olması beklenemez.

Bugün Çin’in elinde bulunan Doğu Türkistan otonom idaresinin nüfusunu teşkil eden Uygur Türkleri, Hunlardan beri oradadır. Bu topraklar, Uygurların binlerce yıllık vatanıdır. Şarkî Türkistan Devletine, 1949’daki Mao ihtilali son vermiştir. Sincan’da otonom/özerk bir idarenin kurulma tarihi ise 1 Ekim 1955’tir. Sünni Maturidi itikaddaki Müslüman Uygur Türkleri, 1.6 milyon km2’lik bu özerk bölgede yaşıyorlar. Bölgede Uygurlardan başka, Kazaklar, Kırgızlar ve daha başka Müslüman kardeş unsurlar da vardır. Nüfus sayımı olmadığı için gerçek nüfus miktarı tam olarak bilinmese de 30 milyon olarak tahmin edilmektedir. Çin, bölgeye her sene 250-300 bin Çinliyi yerleştirerek nüfus yapısını değiştirme politikası gütmektedir. Uygurların, sürekli biçimde Türkiye ve başka ülkelere hicret etmeleri ise Çin’e bu politikasında dolaylı yardım olmaktadır.

Mao dönemindeki Çin işgalinden bu yana Uygurlar, zulmün her çeşidini yaşadı ve yaşıyorlar. Zaman zaman çok ağır haberler almaktayız. En son gelen haber, Çin devletinin Uygur evlerinden her birine bir erkek Çinli yerleştirdiğidir. Bunun asılsız olmasını temenni ederiz. Bunu yapmak, hiç bir insan topluluğunda görülmeyecek bir vicdansızlık olur.

Çin, burayı stratejik konumu ve çok zengin yeraltı kaynakları sebebiyle elinden çıkarmak istememekte ve bu yüzden milliyetçilik hareketlerini çok kanlı biçimde bastırmakta, milliyetçilere hayatı zindan etmektedir. Bunlar olurken ne Uygur diasporası ve ne de Türkiye ve İİT ile BM bir şey yapabilmektedir.

Bu bir şey yapamamanın sebeplerinden biri de gelen haberlerin mahiyetidir. Kirlilik yaşanabilmektedir. Öyle ki Çin’i kötülemek, zora sokmak isteyen rakip devlet istihbarat teşkilatları Uygurları aldatarak ayaklandırmakta ve onların ezilmesine yol açmaktadırlar. Sömürgeci dünya Kürtleri Türkiye’ye karşı kullandığı gibi Uygurları da Çin’e karşı kullanıyor. Yukarıda Uygurların inanç aidiyetlerine bilhassa temas ettik. Sünni fıkhında netice değiştirilemeyecekse âdil olmayan bir idareyle ters düşüp masumların ölmesine sebep olmak câiz değildir. Uygur kardeşlerimizin hem ajan faaliyetlere karşı uyanık olmaları ve hem de diasporayı geliştirerek STK’lar kurup hukuk içinde hak arayışlarını yapmaları, kamuoyu oluşturmaları gerekir. Kendilerini kullanacaklar karşı uyanık olmalı ve Ankara dışında nereden gelirse gelsin her telkine karşı kulakları tıkamalıdır. Bu mes’ele ancak Ankara’nın rehberliğinde çözülür. Ankara ve Pekin Uygurlarla Kürtleri şantaj unsuru olarak kullanmadıklarında geriye diyalog, anlayış makul hareket ve bir masa etrafında toplanmak kalmaktadır.

Evvele Türkiye efkâr-ı umumiyesi, Türkiye’nin bir “Doğu Türkistan mes’elesi” olduğunu görmelidir. Dünya ve şartlar değişiyor. “ Yeniden Asya Açılımı”nı başlattık. Çin, insaf vicdan ve basiretle hareket ederse bu yeni dönemde Uygurlar, iki devlet arasında iyileşmelerin vesilesi olabilir. Orada Müslüman Uygurlar hür ve mes’ud oldukça Türkiye burada memnun olacaktır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Çin ziyaretinin ardından 24 Temmuz’da Çin sefirinin Ankara’da hariciyemizi ziyaret ederek 10 kişilik bir gözlemci hey’etini Sincan Uygur Otonom Bölgesine dâvet etmesi iyi bir gelişmedir.

Çin’in samimi davranmasını beklemek hakkımızdır. Hey’etimizin görmesi icabeden yerleri gezdirmek yerine kendi istedikleri yerleri gezdirmek, kendi istedikleriyle konuşturmak göz boyama olur. Ne Çin tarafı bunu yapmalı ve ne de hey’etimiz aldanmalıdır.

Tek Çin’den yana olduğumuzu Türk devlet erkânı mükerreren dile getirdiler. Bu şartlarda yapılacaklar bellidir:

1- Rusya Federasyonundaki Tataristan gibi Şarkî Türkistan’da da bu isimle güçlü bir özerk idare kurulmalıdır.

Tataristan, dış devletlerle andlaşmalar akdedebilmektedir.

2- Bölgenin nüfus yapısını değiştirecek her türlü çalışmadan geri durulmalıdır.

3- Bölge halkının din hürriyetine, dil hürriyetine, aile iffetine, eğitim ve seyahat haklarına azami özen gösterilmelidir.

3- Yeni sayfa açma adına hapisteki Uygurlar serbest bırakılmalı, Çin’e girme veya Çin’den çıkma hakkı olmayan Uygurlara hakları verilmeli, Uygurlar eşit vatandaşlık haklarına kavuşturulmalıdır.

4- Türkiye’nin Uygur Bölgesine yatırım yapması kolaylaştırılmalıdır.

5- Tataristan örneğinde olduğu gibi Uygur devlet ve iş adamlarına 3. devletlerle iş yapabilme hakkı tanınmalıdır.

Eğer vicdanı kaldıysa bir Filistin dünyanın ağlamasına yeter, O’nun yanına bir de Doğu Türkistan’ı eklememelidir.

.YENİDEN ASYA AÇILIMI

2019-08-07 02:00:00

A -

A +

Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, Ankara’da yapılan 11. Büyükelçiler Konferansında “Yeniden Asya Açılımı” diye tutacağımız yeni bir tarz ve yoldan bahsetti. Dikkat çekici olan bu kavram, muhakkak ki Sn. Bakanın ayaküstü aklına gelmiş olup da telaffuz ettiği bir düşünce değildir.

Türkiye’nin Dışişleri Bakanı, şunu diyor:

-Asya’nın farklılıklarını gözeten, ancak bölgeye bütüncül bakabilen yeni bir politika güdeceğiz. Bakanı, bunu söylerken kararımızın birtakım Batılı devletler tarafından çarpıtılma ve kasten anlamama durumlarına da temas ediyor:

-Yeniden Asya Açılımını işiten bazı Batılılar, bize gelerek “Türkiye, eksen kayması mı yaşıyor?” diyeceklerdir. Biz de onlara diyeceğiz ki: “Asya’ya siz gidince ekseniniz kaymıyor da biz gidince eksenimiz niçin kaysın? Türkiye, eksenin tâ kendisidir!”

Avrupa ve bütünüyle Batı, Türkiye’nin hayran gözlerle kendisine bakmasını istemektedir. Başka tarafa dönmesine, bir başkasıyla iş birliğine razı değiller. Mandacı ve vesayetçi zihniyetten kurtulamadılar. Eşit devlet anlayışını kabule yanaşmıyorlar.

Batı dünyasının Türkiye’den azad kabul etmez köle bağlılığını beklemesi abes ve gülünçtür. Biz müstakil ve hür bir devletiz. Herkesle alışveriş içinde olabiliriz. Memleketimiz, Asya ve Avrupa kıtalarını bağlayan Köprü Ülkedir. Bu hakikat, Boğaz köprüleri ve Avrasya Tüneliyle daha bir rahat görünür oldu.

Biz, elbette, 1353’te sallarla Rumeli’ye geçtiğimizden beri Avrupalıyız. Ama aynı zamanda Asyalı ve Afrikalıyız. Tarihten gelen gönül coğrafyamız, Urumçi’den Uyvar’a, Bahçesaray’dan Mekke’ye kadar uzanmaktadır. Bir de inanç coğrafyamız var ki Endonezya ile Fas arasındadır. Bu gerçekler bize hem birtakım imkânlar sunmakta ve hem de birtakım mükellefiyetler yüklemektedir. Uygur Türkü’nün, Filistin Müslümanının ve daha nice yerdeki mazlum ve mağdurların yüzü, bizim kalbimize ve vicdanımıza dönüktür. Bugün işine gelmeyince Asyalı da olmamızı hazmedemeyen Batı, bizi 150 yıldan beridir, Avrupa’dan kazımaya çalışan garp âlemi değil midir? I. Dünya Harbi mücadelemiz ve İstiklal Harbi Mücahedemiz, aynı zamanda Türkleri, Asya’ya sürmek için saldıran Haçlı dünyasına karşı verdiğimiz Avrupa’da kalma savaşlarımızdır.

Aynı zihniyet bize 60 küsur yıldan beri AB zulmü yapmaktadır. Bugün ABD ve AB ülkeleriyle Suriye ve Akdeniz’de yaşadıklarımız göz önünde ve aktüel olduğu için tekrara gerek yok.

Herkes rahat olsun, bizde ne eksen kayması var ne bir başka hesap. Türkiye, bugün de yarın da ABD, AB devletleri ve NATO, AB gibi kurumlarla çalışmaya devam edecektir. Ancak bu, kimseye bize sömürge ülke muamelesi yapma hakkı vermez. Batılı devlet ve kurumlar, artık Soğuk Savaş dönemi alışkanlığından kurtulmalıdır.

Şimdi günün şartları gereği ABD ve AB devletlerinin yanına Asya’da Rusya, İran, Hindistan, Çin, Kore ve Japonya’yı da ilave edeceğiz. Belki Asya’daki bazı iktisadî ve askerî kurumlara da üye olabiliriz. Şu var ki Yeniden Asya Açılımı Batı’yı reddetmemek olmadığı gibi bir Avrasyacılık ideolojisi de değildir.

Bu yeni kavram, aynı zamanda Orta Doğu, Yakın Doğu, Uzak Doğu gibi tarifleri de sorgulatmalıdır. Neye göre, kime göre Orta Doğu vs? Kraliçe’nin sarayını esas alarak kurulan mihverler/eksenler, çatırdıyor.

.SULTAN ALPARSLAN BARIŞ HAREKÂTI

2019-08-06 02:00:00

A -

A +

James F. Jeffrey, 1946 doğumlu deneyimli bir diplomat. İyi tahsil almış. Eski Güvenlik Danışmanı, ABD’nin Ankara eski sefiri. Şimdi de Washington’un Suriye Özel Temsilcisi.

Fırat’ın doğusuna ilişkin olarak Washington-Ankara ihtilafında en fazla ter dökenlerden biri, adı geçen bu isim olmalı.

Sn. Jeffrey, geçen hafta yurdumuzdaydı. Hayır; Türkiye’yi iyi tanıdığı için huzurlu bir köşede tatil yapmak için gelmemişti. Geçen hafta, ondan önceki hafta ve daha evvelki ziyaretlerinde hep Suriye’nin kuzeyi, Fırat’ın doğusu için geldi. Burada bizim hariciye memurlarımız, diplomatlarımız ve Dışişleri Bakanımız Sn. Mevlût Çavuşoğlu’yla görüştü. Bütün o görüşmelerde gündem aynıydı. Hedef de aynıydı. Hedef, Türkiye ve Amerika arasında mevzua dair ortak bir mutabakata varmaktı. Bir fayda elde edilemeden o görüşme yahut müzakereler yapıldı ve geçip gidildi…

Şimdi o diplomat, bir defa daha misafirimiz. 10 bin kilometre öteden 10 saat uçarak yine Ankara’ya geldi. Mevzu aynı, hedef aynı. Aynı mevzu ve aynı hedef için aynı taraflar, hatta belki aynı masa etrafına toplanmaktalar.

Bu toplantıdan olsun; faydalı, derde derman, maksada matuf bir netice çıkar mı?

Hayır çıkmaz!

Çıkmaz;

Çünkü Beyaz Saray; daha doğrusu derin Amerika, gerçekte bizimle müzakere yapmıyor. Beyaz Saray, kafaya koyduğunu veya kendisine belletileni Ankara’ya yahut Külliye’ye kabul ettirme peşinde. Bizim gibi şerefine, itibarına düşkün, üstün devlet tecrübesine sahip bir milletin böyle bir emrivakiye evet demesi imkânsızdır.

Amerikan Hükûmeti, nasıl olur da şunu görüp hesap etmez? Üretici ortağı ve müşterisi olduğumuz F-35 uçaklarını teslim almak için Amerika’da eğitim gören pilotlarımızı 31 Temmuz’da bu ülkeyi terke icbar etmenin hemen ardından Özel Temsilci, Ankara’ya gönderildi. Bu bir tenakuz, paradoks değil midir? Böyle bir burukluktan şen-şakrak mutabakat çıkamaz. Kaldı ki F-35 ve pilotlar meselesi olmasa bile iki taraf arasındaki beklentilerin uçurum farkında olmasından dolayı bir mutabakat yine olmayacaktır. S-400 meselesindeki tehditler Ankara’da elbette “not alındı”.

Bütün bu süreçte Amerikan iç çekişmesinin negatif etkileri görmezden gelinemez. İşlerin çıkmazda olmasının diğer ağırlıklı sebebiyse İsrail’dir. Derin Amerika için bütün Orta Doğu hesaplarında Amerikan millî menfaatinden önce İsrail çıkarları gelmektedir. Washington, bu fanatikliği terk etmedikçe burada hiçbir makul evraka imza atamaz. Sefareti, Kudüs’e taşımanın, İsrail’in Golan Tepeleri gasbını tanımanın hangi makul ve meşru gerekçesi vardır? Bunlarla Okyanus ötesinden Siyon değirmenine su taşınmaktadır.

Tekrar etmek gerekirse Türkiye:

-Fırat’ın doğusunda 35-40 kilometre derinliğe inmemiz -Teröristlere verilen silahların toplanması -PYD/YPG-PKK’lı teröristlerin bölgeden çıkarılması.

-Barış Koridoru’nda teftiş ve komutanın kendisinde olması konularında taviz vermeyecektir.

Amerikan tarafı, bunları kabule yanaşmadığı gibi kendi yakıştırmasıyla söylersek sürekli şekilde “yerel müttefiklerine” ağır silah vermekte ve onlara askerî talim yaptırmaktadır. Bu kadar da değil; sadece 5 kilometre derinliğe girmemize razı olacağı bir alanda komutanın teşkil edilecek bir BM “Barış Gücü”ne bırakılmasını talep etmektedir.

Ne 5 kilometre ve ne de Barış Gücü’nü kabul edebiliriz!..

Vaziyet bu olunca da Fırat’ın doğusuna “Barış Koridoru Harekâtı”nı yapmamız hayati ehemmiyettedir. Washington bu “hayati”liği anlamadıktan, algılamadıktan sonra ne konuşulursa konuşulsun havanda su dövülmüş ve misafirimizin ziyareti de nafile, faydasız, yararsız kalmış olur.

Niyet ettiğimiz bu harekât, 26 Ağustos 1071’in 948. yıl dönümü 26 Ağustos 2019’da yapılabilir. Ancak bu ismi de biz teklif etmiş olsak bile “Barış Koridoru Harekâtı” yerine daha güzel bir isim bulunabilir. Yeni teklifimiz şudur:

-Sultan Alparslan Barış Harekâtı!

.BARIŞ KORİDORU HAREKÂTI

2019-08-05 02:00:00

A -

A +

MGK-Millî Güvenlik Kurulu’nun 31 Temmuz Çarşamba günü yapılan toplantısı, bu çalışmaların en önemlilerinden biriydi. ABD ve Rusya ile silah alışverişleri ile Kuzey Irak ve Akdeniz görüşüldü. Fakat en mühim konu, Fırat’ın doğusu oldu.

Bu toplantı, sonuç bildirisindeki havayla Fırat’ın doğusuna harekât yapılacağını haber verdi. En büyük ipucu, muhtemel harekât alanına isim verilmiş olmasıydı. Daha önce “güvenli bölge” deniyordu ama bu oraya mahsus bir isim değildi. Emniyetle yaşanacak bölge anlamında bir tarifti. Bu defa “Barış Koridoru” denilerek adı konmuştu. Bize göre “Barış Kuşağı” ismi daha isabetli olurdu.

Savaş ve barış kelimeleri, meşhur Rus romancısı Lev Tolstoy’un “Harp ve Sulh” adlı romanından sonra galiba ikinci olarak 20 Temmuz 1974 tarihinde Kıbrıs’a yaptığımız “indirme, bindirme ve çıkarma” ile bir araya gelmiş oldu. Başbakan Bülent Ecevit veya devrin CHP- MSP hükûmeti, bu müdahaleye “Barış Harekâtı” demişti. O gün müdahale, ABD, AB ve SSCB’ye rağmen yapıldı. I. Dünya Harbi’nden sonra karşımızda yine “Yedi Düvel” vardı. O gün silahlı müdahaleye “Barış Harekâtı” denmesi havayı yumuşatma adına ihtiyaç görülmüştü.

Bugün de şu veya bu şekilde karşımızda yine Yedi Düvel var. Fark bugün Allah’a şükür ki savunma sanayiinde o güne göre kıyas kabul etmeyecek kadar öndeyiz. Buna rağmen aynı kelime tercih edilerek kimsenin ürkütülmek istenmediği hissediliyor.

MGK bildirisinde bizi Barış Harekâtı’ndan vazgeçirtecek tek sebebin ABD ile mevzua dair mutabık kalmamız gösterilmektedir. Böyle bir anlayış birliği, mutabakat mümkün müdür? Hayır, mümkün değildir.

Türkiye Cumhuriyeti:

1-Fırat’ın doğusundan Irak hududuna kadar Suriye’ye 35-40 kilometre derinliğe inmede kararlıdır.

2-Bu bölgede emir-komutanın Ankara’da olmasında ısrarlıdır.

3-ABD’nin PYD/YPG’ye verdiği silahları geri almasını istemektedir.

4-Terör unsurlarının bölgeden çıkarılması mevzuunda tavizsizdir.

ABD ise beş kilometre derinliğe inilebileceğini, emir-komutanın kurulacak bir BM unsuruna bırakılmasını teklif etmekte, silah toplanması ve diğer konulardaysa ayak sürümekte ve oyalama yoluna gitmektedir.

BM “Barış Gücü” iş yaptığı yerlerde bir başarı gösterememiştir. Başarı gösteremediği gibi Srebrenitsa’da soykırıma yol veren bir davranışa bulaşmıştır.

Bu yüzden “BM Barış Gücü” teklifini kabul etmemiz mümkün değildir. Diğer bahislerdeyse niyetleri bilmekteyiz. Oyalanmayacağız. ABD de zaten diğer taleplerimizi kabul etmez. Bundan dolayı Barış Koridoru yahut da Barış Kuşağı’nı bizzat kurup toprağına hasret milyonlarca Suriyelinin evine dönmesini temin etmemiz gerekmektedir.

“Barış Koridoru Harekâtı” ne zaman yapılacaktır?

Bizim teklifimiz, 26 Ağustos 2019’dur.

.TÜYÜ BİTMEMİŞ YETİM HAKKI

2019-08-02 02:00:00

A -

A +

Sevgili Peygamberimizin muazzam unvanlarından biri de “muhbîr-i sâdık, doğru söyleyici”dir. Elbette ve mutlaka O, aleyhissalatü ve’selâm, en doğru söyleyicidir.

Buyurmaktalar ki:

-İnsanoğlunun bir vâdi dolusu altını olsa bir vâdi daha olsun ister. Sonunda gözünü bir avuç toprak doyurur...

İnsanın kendisini de, çalıştığı şirketi de bulunduğu partiyi de perişan eden, böylesi muhterislerdir. Durmak, doymak, yetinmek nedir bilmez, nereden geldiğini hatırlamazlar. Bugün Türkiye’deki zenginlerin yüzde 90’ı 40 yıl önce ayranla pilava talim eden pabucu delik insanlardı. Ne şehirleşme, ne modernleşme ve ne de lüks hayat ihtirasları frenleyemedi. Elde ettikçe daha fazlasına koştular, daha çoğunu kaptılar. Görgüsüzler çoğalıp gitti.

Şu günlerde üstü örtülü bir cerahat patladı ve ortalığı pis bir koku kapladı:

23 Haziran’da Belediye Başkanlığı koltuğuna oturan bazı CHP’li belediye başkanları ya kendilerini Belediyeye bağlı şirketlere yönetici tayin edip çifte maaş almaya başlamış veya böylesi yerlere oğullarını yahut akrabalarını getirmişler. Kayırmacı suistimalden haberdar olan seçmen büyük hayal kırıklığına uğradı. Muhalefet adayları, ne demiş, neler vadetmiş, koltuğa oturur oturmaz ne yapmıştı?

Bazı gazeteler, bu yolsuzlukları haber yaptılar. Bunun üzerine bazı gazeteler de AK Parti’de yaşananları haberleştirdiler. Şimdilerde iktidar aleyhine olarak çok sayıda yerde yönetim kurulu üye veya başkanı olanların haberleri de gündeme taşınıyor.

Yolsuzluğu, muhterisliği kim yaparsa yapsın tüyü bitmemiş yetim hakkı yiyor demektir. Bir insanın bir günde görebileceği iş bellidir. 15 yerde birden yönetim kurulunda olan o muhteris nasıl bir dehâ ki hepsine yetişebiliyor? Tabiî ki hiçbirine yetişemiyor. Ama maaşlar tıkır tıkır işlemekte. Sanki partisinin veya devletin eski vekile borcu varmış gibi onlardan bazıları da birkaç yerde birden görünmekte. Gencecik delikanlı sürüyle yönetim kurulunu kotarmakta.

AK Parti’nin son mahallî seçimlerde gerilemesinin en önde gelen sebeplerinden biri budur. Vatandaştan çok şikâyetler aldık. Fakat doğruyu duyma kaygısından mıdır her nedense kimse bize bir şey sormadığı için duyduğumuz bizde kaldı. Bu muhterisler, gözü doymazlar, bir Türkiye’nin derdidir.

Suistimal ortaya çıkınca ana muhalefet genel başkanı, vaziyetin düzeltileceğini açıkladı. Ayrıca Kemal Kılıçdaroğlu “AK Parti’de de benzer durumlar var! Gelsinler birlikte bir ahlâk kanunu çıkaralım!” dedi.

Sn. Kılıçdaroğlu’nun sözü birkaç bakımdan ele alınabilir:

-Sui misâl emsal değildir; yani kötü örnek, kimseye kötülük yapma hakkı vermez. Vatandaş, o vaziyetten şikâyetçi olduğu; siz de adalet, dürüstlük vs. namına çok vaatte bulunduğunuz için partinize oy verdi. Ne var ki arkadaşlarınızdan bazıları, bu cambazlıkları işledikleri gibi İBB Başkanı da İstanbul’la ilgili onlarca problemi dile getirdiğini unutup tatil için Bodrum’a koştu. Ne çabuk yorulmuştu? Madem İstanbul’un yığınla meselesi vardı yerinde oturup o dertlere çare bulması gerekmez miydi?

Diğer konu da şudur:

Adını söylemeyi tutuculuk sayanların “etik” dedikleri ahlâk tektir. Suça, yolsuzluğa, zamana ve zemine göre ahlâk olmaz. Mutlak ahlâkın kaynağı da İslâm ahlâkıdır. Bu sebeple yapılacak olan, ahlâk kanunu çıkartmak değil, İslâm ahlâkını işler hâle getirmek ve esaslı bir önleyici kanun yapmaktır:

Mesela “bir kimse birden çok yerin yönetiminde görev yapamaz”, “bir başkan, kendisi ve üçüncü dereceye kadar olan akrabaları, şahsî veya aile şirketi dışında bir başka şirkette görev kabul edemezler” gibi. “Emekli milletvekilleri, yönetim kurullarında para karşılığı görev yapamazlar” gibi. Bunlar, böylece sayılır...

AK Partiye; daha doğrusu Sn. Erdoğan’a gelince:

Böyle bir haberin gündeme oturmasını fırsat bilmelidir. Doğruyu kim söylerse söylesin söze bakmalı. Değil mi ki AK Parti, kaybetme sebeplerini araştırmaktadır. İşte en başta gelenlerden biri kendiliğinden patladı. Bu muhterisler, dalkavuklar, yiyiciler, dâvâ ahlâkı olmayanlar, süratle temizlenmeli ve evet muhalefetle birlikte hatta mümkünse Meclis olarak önleyici kanunlar yapılmalıdır.

Son sözümüz, hangi partide olursa olsun ve kim olursa olsun gözü doymaz muhterisleredir:

-40 yıl önce pabucu delik biri olduğunu çabuk unuttun. O hâlin bir imtihandı. Bugünkü hâlin de bir imtihan. Önce bil ki bir kimseyi ne cebindeki para ve ne oturduğu koltuk insan yapar. O, asaletle olur. Diğer hatırlatmamız da şudur. İştaha ve ihtirasla yaptığın “hân-ı yağma” tüyü bitmemiş bebeklerin, şehîd evladlarının hakkıdır. Hiç şüphe etme ki o hak, bir gün bir yerden yiyeni yer

.AYM İÇİN TALİHSİZ BİR KARAR

2019-08-01 02:00:00

A -

A +

Emniyet kuvvetlerimiz, Güneydoğuda canlarını ortaya koyarak bölücü teröre karşı mücadele verirken kendilerine “barış akademisyenleri” diyen birtakım üniversiteliler 2016 yılında “bu suça ortak olmayacağız” meydan okumasıyla bir bildiri yayınladılar.

Bu kişiler, kaleme aldıkları yazıda “devleti katillik ve kıyım yapmakla”, “başta Kürtler olmak üzere bölge halklarına saldırmakla”, “savaş şartlarında bile kullanılmayan silahları kullanmakla”, “insanları açlığa-susuzluğa mahkûm etmekle” itham ediyorlardı.

Baştan aşağı nefret dolu bir metindir. O mücadelede şehid düşen veya gazi olan yiğitlerle devlete karşı kin ve husumet dile geliyordu.

Bunun üzerine Savcılık, imza sahipleri hakkında takibat yaptı. Mahkeme, onlardan bazılarını terör propagandası yapma ve teröre arka çıkma suçundan mahkûm ederek cezaya çarptırdı. Bunun üzerine sanıklar, kararın bozulması için AYM/Anayasa Mahkemesi’ne gittiler. AYM, bildiriyi yayınlayanların ifade hürriyetini kullandıkları bu sebeple ortada bir “hak ihlali olduğu” gerekçesiyle devleti, bu “mağdur” 9 kişiye 9’ar bin lira tazminata mahkûm ederek dosyayı tekrar mahkemesine yolladı.

Hukuk mesleğinde 40 yılı doldurmuş olma salahiyetiyle söylüyoruz ki AYM yanlış karar vermiştir. İfade hürriyeti, aklı başında herkesin titizlikle koruyacağı bir haktır. Ancak mezkûr metinde ifade hürriyetine tecavüz edilerek suç işlenmiştir.

AYM’nin kararı kamuoyunda gayrı âdil telakki edilmektedir. Şüphesiz ki şehidlerin kemikleri sızlamış, gazileri dilhûn olmuştur.

Fırat’ın doğusuna harekât hazırlığı yapılırken böyle bir kararın verilmesi, şevk kırma ihtimaline binaen de karar ayrıca kabul edilemez mahiyettedir. Nitekim bu karar, vatandaşta büyük rahatsızlığa yol açmaktan başka aralarında çok sayıda hukukçunun da olduğu 1071 Akademisyen de hak ihlali kararını şiddetle tenkîd eden bir beyanname yayınlamış bulunuyorlar.

Doğan tepkinin büyüklüğü üzerine AYM, beş gün sonra bir basın açıklaması yapma zorunda kaldı. Yapılan “ama, fakat, lâkin”li bir açıklamadır. “Muhtevaya katılmıyoruz... saldırgan üslubu görüyoruz... ama hak ihlali de vardır!..” diye uzayıp gidiyor. Bize göre AYM, bu açıklamayla aslında tevil yoluyla özür dilemektedir.

Hadiseyi ilk işittiğimizde aklımıza şu geldi:

AYM, durumdan vazife çıkarmış görünüyor. Hani dışımızdaki dünyada “Türkiye, diktatörlük; mahkemeler de talimatla karar veriyorlar!” diye suçlamalar yapılmaktadır. Muhtemeldir ki Anayasa Mahkemesi, sürüp giden bu tezyif ve tahkirleri bozmak için ve AİHM’ye eşit içtihatla karar vermek adına “kalemi” taşa vurmuştur.

AYM’yi tevil ederek özre mecbur bırakan söz konusu karar, yanlış değildir. Kararın alınış biçimi de sakattır. AYM kuruluş ve çalışma kanununa göre 15 üyeyle toplanır. Bu karardaysa 16 kişi vardı. 16 hâkimin yarısı, “bildiri, ifade hürriyetidir, suç işlenmemiştir!” derken diğer yarısı, tam aksi mütalaada bulunmuştur. Reyler eşit olduğunda Başkanın reyi çift sayıldığı için münakaşa mevzuu karar 8’e karşı 9’la alınmıştır.

Hâlbuki mahkeme, riayet etmekle mükellef olduğu kanun gereği 15 kişiyle toplanacaktı. 16 hâkimle toplanmanın sebebi şudur:

Üyelerden biri, iki ay sonra emekli olacaktır. Cumhurbaşkanı, geçenlerde iki ay bitmeden boşalacak üyelik için yeni bir ismi tayin etti. Karar günü celseye hem emekli olacak üye ve hem de onun yerine işe başlayacak üyenin her ikisi birden iştirak etmişlerdir. Emekli olacak zat, idari izinli sayılabilirdi. Veya yeni gelen zata diğer üyenin süresinin dolmasını beklemesi söylenebilirdi.

Böyle yapılmayıp gidecek ve yeni gelmiş her iki üye de karar toplantısına dâhil edilmiştir. Vaziyet bu olunca da kanun ihlal edilmiş olmaktadır. O zaman da işbu kararın “yok hükmünde” yani keenlemyekûn addedilmesi gerekir.

AYM, en üst mercidir. Ancak üst merci olmakla hukukun üstünde olmak farklıdır. AYM de hukukla bağlıdır. Nitekim varlık sebebi ve çalışma usul ve esası kanunla tanzim edilmiştir.

Ne yapılabilir, hatadan nasıl dönülebilinir?

Bu durumda AYM, zaten mümkün olmamakla kendisine bir iptal yahut tashih talebi olmasını beklemeden bir içtihat geliştirme adına kendi kararını re’sen ele alarak yeniden karar çıkarabilir. Veya; istinaf mahkemesinin yolu kesilmeyecek şekilde hak ihlalinin gerekçesi yazılır ve bu mahkemenin bu kararı üzerinden yeni bir hüküm verilir.

.TÜRKÇE’NİN İSTİKLALİ

2019-07-31 02:00:00

A -

A +

Hiçbir lisan, arı yani yüzde yüz saf olamaz. Diller, canlı varlıklardır. Temasta olduğu diğer dillere kelime verir ve kelime alırlar. Gelen kelime, o milletin hançeresinde millîleşir. Bu bizde de böyle olmuştur. Aldığımız kelimeyi yerlileştirmişizdir.

Şu var ki; dışarıdan kelime almak demek lisanı başıboş bırakmak, kapıları açıp istilaya razı olmak demek değildir. Türkçeye dair kayıtsızlık, Ses Bayrağımız’ın düşmesiyle neticelenir. Lisan, vatandır. Dil, kaybedilince din de vatan da kaybedilir.

Asırların birikimi zengin bir Türkçe’nin iffetini korumak başka, öz Türkçecilik diye arı dil illetine müptelâ olmak başkadır. Birincisi İstiklâl Mücadelesi, diğerleri dilde ırkçılıktır.

“Osmanlıca” diye bir dil yoktur. Dedelerimizin lisanı, Osmanlı Türkçesidir. Osmanlıca olması için Osmanlı Milleti diye bir milletin var olması gerekirdi. Garpçılık, Türkçülük, İslamcılık gibi Osmanlıcılık ve bununla beraber telaffuz edilen “Osmanlı Milleti” 19. asrın ikinci yarısına ait mefhumlardır. O dönemde devlet gemisi çatırdadığı için her münevver kendi zaviyesinden bir kurtuluş çaresi bulma derdindedir. Önceki beş yüz yıllık Osmanlı Tarihi’nde bu tabirler yoktur. Selçuklu ve daha evvelki Müslüman Türklerde de yoktur. Bu mefhumlar/kavramlar, Fransız İhtilâlinin tesirlerinin tezahürüdür.

Osmanlı, bir cihan devletiydi. Kelime alışverişleri, küçük devletlere nazaran imparatorluk yahut Cihan Devletlerinde daha kesiftir. Zira imparatorluklar, milletler kaynaşmasıdır. Her millet, kendi örf âdet ve aidiyetiyle gelir ve dini, dili ve geleneğiyle Cihan Devletinin adalet bayrağı altında hayatını devam ettirir.

Devlet-i âli Osman, Ulu Osmanlı Devletinde şer’i şerif hukuku câri idi. Bu itibarla teb’a yani “vatandaş”lar, Müslim ve gayr-ı Müslim diye ikiye ayrılır ve vergi ve askerlik gibi mükellefiyetler de buna göre tanzim edilirdi. Bu esas, 1839 Gülhane Hatt-ı Hümâyûnu’na kadar böylece devam etti. Sonrası, bugünkü sisteme zemin teşkil etti.

Padişah, aynı zamanda yeryüzündeki Müslümanların da Halifesiydi. Bu itibarla, O, Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi ve bütün teb’anın Hükümdarıydı. Padişah, yani Osmanlı Türkiye’si devlet reisi, her üç unsurun da hakkını koruma durumundaydı. Böyle bir devlet yapısı sebebiyle bizde ana devlet ve müstemleke ülke tefrikası olmamıştır. Onun içindir ki ekalliyet/azınlıklar Türkçe öğrenmeye mecbur edilmemiş fakat devletin dili Türkçe olduğundan bütün memâlik-i şâhânede kabul ve rağbet görmüştür. Balkanlar, Orta Avrupa ve Kuzey Afrika gibi coğrafyamızda ağırlıklı dil, Türkçe idi.

Osmanlı, aynı zamanda bir medeniyet aidiyetindedir. Latincenin Batı için bir medeniyet dili olması gibi, Arapça da bizde aynı mevkideydi. Batı için Yunanca da Latincenin yanındadır.

Bizde de benzer bir yapılanma yaşanmıştır. Esasında bugün de böyledir. Medeniyet çerçevemizde üç lisan mevcuttur. Arapça, Farsça, Türkçe. Geçmiş ilim adamları, bunu şöyle sıralamışlardı:

Arapça, ilim dili.

Farsça, tasavvuf dili.

Türkçe, devlet dili.

Arapçayla temas etmeyen Türkçe, ilim vadisinde, Farsça ile temas etmeyen Türkçe de sanat ve edebiyat vadisinde zayıf kalırdı. Osmanlı uleması, Arapça ile kıymetli eserler telif etmişlerdir. Diğer yandan divân şiir tarzını, hat, tezyin ve ebruyu Fars’tan aldık, fakat onları aştık. Hazreti Mevlâna, Anadolu çocuğu olmasına rağmen Farsça yazması geniş kitlelere ulaşma arzusundandır. İmam-ı Rabbani Hazretlerinin Farsça yazması da bu maksatladır. Cengiz Aytmatov, romanlarını Rusça değil de ana dili Kırgızca ile kaleme alsaydı çok az kimse varlığından haberdar olurdu.

“Lisân-ı Osmanî” denilen Türkçe, yazı dilidir. Devlet yazışmalarının, ağır bir üslûbu vardır. Evde, çarşıda, pazarda, sohbette kullanılan Türkçe ise bugünkünden uzak değildir. Bu nizam, aynı zamanda bir vakar, şahsiyet ve muvazene/denge hâliydi. Bunlar, bahsettiğimiz siyasi akımlar ve onların etkilediği edebî akımlarla sarsıldı. Önceki denge kaybolunca yeni kalemler, Türkçeye aşırı biçimde Farsça ve Arapça kelimeler doldurdular. Böylece edebî zevk de fikrî seviye de ziyan gördü. Osmanlının son dönemiyle erken Cumhuriyet’te ise buna tepki gösterildi. Her tepki gibi bünyesinde aşırılıklar vardı. Cumhuriyetin başından itibaren arı dil ve öz Türkçe denerek dilde ırkçılık yapıldı.

Hâlbuki diğer taraftan 19. asrın ortalarından 20 asrın ortalarına kadar bir Fransızca sömürge kültürü, görgüsüzlüğü sürüp gitmekteydi. Son 50 senedeyse o sömürge kültürüyle görgüsüzlük, İngilizceyle yer değiştirdi. Türkçeyi Arapça ve Farsçadan kurtardığını söyleyenler, Fransız ve İngiliz sömürge komiserlerine terk etmişlerdi. Bugün Türkçemiz, İngilizcenin tehdidi altındadır. İngilizce tabela, isim ve marka âdeta dokunulmazlığı haizdir. Bir başka dil veya dillerle alışverişte olmak, onları öğrenmek başka, bir dilin hâkimiyetine girmek başkadır.

Bugün devletin bin meselesi varsa onlardan birincisi, bu milletin, bin yıldan beri devam edegeldiği Sünni Maturidi İtikad yolundan çıkartmak isteyen İslamın iç yıkıcılarına fırsat vermemesi, ikincisi de Türkçe’nin istiklalini korumaktır. Diğerleri, yani ekonomi vs. bozulsa da düzeltilir. Fakat bu ikisi bu milleti ve bu devleti ayakta tutan sütunlardır. Yerli ve millî nesiller, ancak bu şartlara riayet etmekle yetişir.

.MUHTEŞEM MÜCADELE

2019-07-29 02:00:00

A -

A +

Hak ve emek sahiplerine teşekkür ve dua etmek, insanlık ve İslâmlık borcudur.

Aşağıda ismi yazılı unsurların herhangi bir zamanda bir kusurları olsa denmedik söz kalmayabiliyor. Aynı unsurlar, destanlar yazdığında ise -sanki- “vazifelerini yapıyorlar” diyerek geçilmekte. Fıkıh kitaplarında şöyle yazar:

-Kula teşekkür etmeden Allahü teâlâya şükredilmiş olamaz!

Demek oluyor ki teşekkür, kul hakkı cümlesindendir.

Teşekkür, fazilettir. Alkış, kalbin dilidir. Dua, hediyelerin en üstünüdür. Bunlar esirgenmediğinde canhıraş mücadele içindeki vatan evlâdları daha bir aşka gelir, daha çetin mücadeleler verirler. Kaldı ki teşekkür ve dua, sadece kelle koltukta savaşan yiğitlere değil, onların ana, baba eş, evlâd ve yetişmelerinde hakkı olan herkese edilmelidir.

Biz, kahvaltı yaparken, öğle yemeğindeyken, akşam sofrasının etrafına toplanmışken muhakkak bir veya birkaç şehit haberi olmakta, şehit düşmüş kınalı kuzuların fotoğrafı ekrana gelmektedir.

Kuzey Irak’ta Kandil, Hakurk, Zap, Metina gibi yerlerle Kuzey Suriye’de Fırat’ın doğusunda ve batısında PKK/PYD ile yurt içinde ve yurt dışında da keza bu örgütler ve DHKP-C, DEAŞ ve daha başka örgütlerle ve el-Muhaberat ve yedi düvelin istihbaratıyla mücadele eden, Nijerya’ya, Libya’ya, Kosova’ya, Lavriyon’a ve daha nerelere ve nerelere koşan bu milletin asil evladlarına ve elbette onların ailelerine teşekkür ve dua borçluyuz.

On gün önce Erbil’de bir diplomatımız şehit edildi. Aradan bir hafta geçmeden TSK ve MİT müşterek bir çalışmayla en az on katili yakaladı veya hakladı. Aslanlarımız bugün çelik pençeleriyle Kandil’de, güney hudutlarımızın eteklerinde ve saydığımız ve saymadığımız daha nice yerlerde bugün dünyayı teröristlere dar etmekteler.

Nasıl görülmez, hak nasıl teslim edilmez? Libya, Sudan, Nijer ve başka yerlerde vatandaşlarımız kaçırılınca örgüt, onları üç beş gün içinde serbest bırakmak zorunda kalmakta. Bu, kudretimizin semeresidir.

Devlet teşkilatı, her gün ve her saat FETÖ şeytani yapılanmasını devletten temizlemekte. Bugün terörün her çeşidine karşı yurt içi ve yurt dışında karada, havada ve denizde muhteşem bir mücadele verilmektedir. Verdirilen zayiat azami, verilen zayiat asgaridir. Terörle mücadelenin başladığı ilk günden bugüne gelinceye kadar bu zirveye hiç varılmamıştı.

Bu sebeple, Mehmetçiğe, polise, özel kuvvetler ve özel harekâta, MİT’e, jandarmaya, sahil güvenliğe, bekçilere, koruculara, ÖSO’ya, emniyet teşkilatından, içişleri ve savunma teşkilatlarına ve hariciye teşkilatlarına, adalet teşkilatına, savunma sanayiimize ve Cumhurbaşkanına kadar emeği geçen herkes, teşekkür ve duaya lâyıktır.

Şehitlerimize, gazilerimize, yüreği kuruyan ana ve babalara, kolu-kanadı kırılmış eşlere, boynu bükük yetimlere ve cümle yakınlarına gelince:

Onlara teşekkür yetmez; onlar, minnet ve en yüksek ve en kalbî duaları hak ediyorlar.

Yalnızca bir evlâdı varken onu da şehit veren ana-banın, gencecik yaşta dul kalan bir eşin, bir ömür baba hasreti çekecek yavruların hakkı ödenebilir mi?

Soframızda yiyebiliyor, işimizde çalışabiliyor, yatağımızda uyuyabiliyorsak; bu nimeti, o kahramanlara ve onları yetiştirenlere borçluyuz.

Ey şehitler!

Ey gaziler!

Ey onların bahtlı akrabaları:

Dileriz ki yüce Allah, sizlerden râzıdır, Peygamber aleyhisselam râzıdır, ecdat râzıdır... Biz de râzıyız.

Ya siz?

Siz, bizden râzı mısınız?

Bilin ki “hayır!” demeniz felaketimiz olur.

Ey milletim!

Emsalsiz Bedir kahramanları gibi, Malazgirt aslanları gibi, İstanbul serdengeçtileri gibi, Çanakkale ve Kut civanları gibi, 15 Temmuz korkusuzları gibi... düşman üstüne savlet eden aslanlarımız oldukça, onlar şehadette yarıştıkça 24 milyon km2’den 5 milyon km2’ye oradan 777 bin km2’ye düşmüş bu mazlum vatan, -biiznillah- daha da ufalanmayacak, ezan susmayacak, bayrak inmeyecektir.

And olsun ki bu kalem ve bu kelâm da susmayacak, hakkı olanları unutmayacak ve ihmal etmeyecektir.

.İDEOLOJİ

2019-07-26 02:00:00

A -

A +

TDV/Türkiye Diyanet Vakfı, uzun bir zaman ve çok emek sarf ederek “TDK İslâm Ansiklopedisi” isminde bir kamus hazırladı. Bugün hemen her camideki kütüphanede var olan ama kapağının kaldırıldığından emin olmadığımız bu eser, aslında geç kalmış bir çalışmaydı.

Bilindiği gibi 1789 Fransız İhtilali’nin arkasında ansiklopedik bir birikim ve o birikimin etki gücü bulunuyordu. Bizde ansiklopediler, 19. Asrın ikinci yarısından sonra hayatımıza dâhil olmaya başladılar. 1940-90 arası ise basbayağı gözdeydi. Gazeteler, kuponla ansiklopedi dağıtıp okuyucu; yayınevleri taksitle satıp para kazanıyorlardı.

Bu hafıza külliyatlarının kütüphanelerde yer alması, münevver, aydın, okur-yazar olmanın karinesi kabul edilmekteydi. Dijitalin hayata girmesi, internetin yaygınlaşması birçok şey gibi ansiklopediyi de gözden düşürdü. Vaktiyle dişten-tırnaktan arttırarak alınan ansiklopedilerin bugün çöplerde görülmesi hayatın garip tecellisidir.

Aslında, ansiklopedi ve lügat, ilme, fikre rehberlik eden iki kardeş varlıktır. Tercih, kâğıt baskı olsa bile internet üzerinden bu kaynaklara ulaşmak da maksada hizmet etmektedir.

Şüphesiz ki dünya ilmî hakem çevrelerinin ilmî seviyesini kabul ettiği, lügat ve ansiklopedilere sahip olmak, bir millet için yüksek değer zenginliğidir. Bu zaviyeden baktığımızda harf inkılabının bu alanda da büyük telefata sebep olduğu görülmektedir. Okullarda Türkçeye sözlük ve ansiklopediyi yabancı müelliflerin kazandırdığı öğretilir. Yazılı hakikat ise bunun aksidir. Asırlar ötesine dayanan lügatlerimiz ve 19. Asrın ikinci yarısında Şemseddin Sami Bey tarafından kaleme alınmış olup bugün de Kültür Bakanlığı yayınlarında tıpkıbasımı satılan Kamus’ül Âlâm vardır. Bu müellif, ayrıca Kamûs-ı Türkî isminde sonraki her lügat/sözlük çalışmasına esas teşkil etmiş bir lügat de hazırlamıştır.

Ansiklopediler, roman gibi bir kişi tarafından yazılmaz. “Madde” denilen makaleler, o mevzuun ehli olan kimselere yazdırılır. Bunların akademik kariyerde yeri vardır.

Hem dışarıda itibar gören ve hem de içeride her görüşten vatandaşın itibar ettiği ansiklopedi veya ansiklopedilerimizin olmasını çok arzu ederdik. Ansiklopedi, bir kişi tarafından yazılmadığı gibi baştan sona da okunmaz. İhtiyaç olunca bakılır. Bu sebeple zaman zaman müracaat ettiğiniz için TDV Ansiklopedisi’nin hakkında henüz bir kanaatimiz hasıl olmamıştı. Lakin kıymet tercihimiz içindeydi. İlmî disiplin olduğunu düşünüyorduk.

Ne var ki geçenlerde bir meseleye dair araştırma yaparken adı geçen ansiklopedinin bir maddesinde “Sünni ideoloji” diye bir ibareye rastladık. Maddenin kim tarafından kaleme alındığı belli değil. Ama böyle bir ibare ilmen sorumsuzluktu. Bu ibareyi görünce fevkalade şaşırdık. Gaflete mi düşülmüştü, kasten mi yazılmıştı? Nerede, kime, hangi Müslümanlara hitap ediliyordu?

“Sünni ideoloji” diye bir cümle veya fikir olamaz. Caiz de değildir. Öyle bir laf eden düpedüz seviyesini düşürmüş olur! Niçin? Çünkü ansiklopediler ve lügatler ortada. Cemil Meriç, “kamûs, namustur!” der. Namuslu kamûs ve lügatler, Sünni maddesini de ideoloji kelimesini de gayet berrak bir şekilde izah etmekteler.

İde, Yunancadır. Fikir, görüş, telakki demek olan bu kelime, Türkçeye Fransızcadan geçmiştir.

Bu kelimenin beslediği “ideoloji” ise ilme, akla, münazara ve müzakereye dayanmadan insan zihninde oluşturulup, fert, topluluklar ve devlete kabul ettirilmek istenen dünya görüşüdür. 20. Asır izm’ler, ideolojiler panayırıdır. Komünizm, kapitalizm, faşizm, Marksizm, Maoizm, Kemalizm bu panayırda pazarlanmıştı. Merhum Cemil Meriç, “izm’ler, idrakimize giydirilmiş deli gömlekleridir” der. Bu şahane hüküm, izmin, ideolojinin ne olduğunu izaha kâfidir.

Sünni ise şöyle tarif edilmektedir:

-Peygamber Efendimiz ve O’nun arkadaşları olan Eshabı gibi inanan Ehl-i sünnet ve’l cemaat kimse.

Sünniler, amelde; yani yapılacak işlerde Hanefî, Şafiî, Malikî ve Hanbelî diye dört ve itikatta yani inançta da Maturidî ve Eş’arî diye iki mezhebe ayrılmışlardır. Bunların her biri diğerlerini Ehl-i sünnet kabul ederek sever ve takdir eder. Ehl-i Sünnet Müslüman, Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- ile O’nun Eshabının ve sonra gelen dinde ictihad derecesine yükselmiş müctehid âlimlerin bildirdiklerine inanır.

Görüldüğü gibi Sünnilik ideolojiye değil Edille-i şer’iye denen Kitap, Sünnet, İcma-ı Ümmet ve Kıyas-ı fukahaya yani dört sarsılmaz kaynağa dayanmaktadır. En zirvede vahiy vardır. Vahiy, ilâhi kelâmdır. Mutlak hükümdür. İlâhî irade elbette ki beşerin fikrinden ileri ve ötedir.

Sünnilik, Ehli sünnet yolu, izm ve ideoloji değildir. Ama “Sünni ideoloji” ideolojidir.

Bir madde yüzünden 44 cilt ve 15 bin 226 maddelik bir külliyatı toptan gözden çıkarmıyoruz. Ama; o madde, o cümle, bu eseri lekelemiştir. Temenni ederiz ki leke tek olsun.

Lakin kaygılıyız.

.YENİ DÜNYA

2019-07-24 02:00:00

A -

A +

Berlin Duvarı’nın yıkılması, Demirperde’nin devrilmesi, Sovyetler Birliği’nin dağılması ile dünyanın yarım asra yakın yaşadığı iki kutupluluktan tek kutuplu hayat dönemine girmesi, ezber, üslup ve tavırları değiştirdi.

O kadar ki NATO bile BM bile sorgulanır oldu.

Komşuluklar, düşmanlıklar farklılaştı. Canciğer dostluklar ve amansız düşmanlıklar dönemi bitti. Komşu ülkeler, uzak kıtalar keşfedilircesine yeniden keşfedildi. Doların zorbalığına son verme konuşulur oldu. Millî paraların tedavülü zikredildi.

Cihan güdümünde tek başına kalan ABD yeni şartları iyi idare edemedi. Muvazene bozulmuştu. Yalnızlığın şaşkınlığı ve kifayetsiz adamların işbaşına gelme talihsizliğiyle üst üste büyük hatalar işledi.

Sovyetler çöktükten sonra vârisi olarak ortaya çıkan Rusya Federasyonu’nun da iç kopmalarla küçüleceği tahmin edilirken aksine ABD’nin üç Başkan döneminde arka arkaya yaptığı ağır hatalar yüzünden tekrar dünya ligine çıktı, Orta Doğu’daki yerini sağlamlaştırdı, asırlar sonra Akdeniz’e indi.

Amerika, George W. Bush zamanında keyfî ve hukuksuz Irak işgali sonrasında Irak’ı İran’a teslim etti. Ayrıca Irak’ta yaptıkları ve Ebu Gureyb Hapishanesi gibi yüz karası uygulamalarla müthiş kan kaybetti. Barack H. Obama iktidarındaysa daha ne olduğu anlaşılmayan BOP’tan vazgeçilip gündeme getirilen Arap Baharıyla kuzey Afrika’dan Basra Körfezi’ne kadar bütün bölge, bahar bir yana yangın yerine döndü. Libya kargaşaya sürüklendi, Mısır kukla bir yönetime bırakıldı Suriye mahvoldu. Suriye, Arap Baharı, yüzünden asrın felaketine uğramıştır. Bugün yalnızca kâğıt üzerinde bir Suriye devleti vardır. Akıbetinin ne olacağıysa meçhuldür.

Bahar denen bu zemheri yüzünden Rusya, Suriye’yi çok büyük ölçüde ele geçirdi. Bunu soğuk savaş günlerinde hayal bile edemezdi. Arta kalan yerlere İran yerleşti. Doğu Fırat’ta ise ABD kendi PKK’sını kurma garipliğinde.

Bunları Doğu Akdeniz ve Kıbrıs ihtilafları takip etti ve etmekte. Bölge, şimdi İskenderun Körfezi, Aden Körfezi ve Basra Körfezi arasında patlamaya hazır dinamit durumunda.

Bu şartlarda Rusya’dan S-400 aldık, ABD F-35’leri vermiyor, üstelik de ambargo tehditleri savuruyor. Bunlar olurken Donald Trump, Osaka’daki G20 Zirvesinden bu yana Türkiye’ye karşı gösterdiği hakkaniyetli duruşu biraz da kendinden beklenmez şekilde devam ettirmekte. Bu yüzden Suriye Özel Temsilcisi James F. Jeffrey’i Ankara’ya yolladı. O, burada müzakereler yaparken Rusya, İran ve Esad güçleri Çatışmasızlık Bölgesi İdlib’de sivil hedefleri bombardımana koyuldular. 24 saat içinde 102 hava harekâtı yapıldı. 362 bin İdlibli yer değiştirmiş vaziyette. Bir milyon İdliblinin ateşten kaçarak Türkiye’ye sığınması konuşulmakta.

ABD heyeti Ankara’da iken ayrıca Moskova, S-400’ün bazı aksamının Türkiye ile müştereken imal edilebileceğini açıklıyordu. Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu da o saatlerde “ABD F-35’leri vermezse biz de kendi millî muharip uçağımızı yapıncaya kadar bu ihtiyacımızı bir başka devletten temin ederiz” diye açıklama yapıyor, aynı akşam Ceylanpınar’a mermi düşüp vatandaşlarımız yaralanıyor ve savaş ve araştırma gemilerimiz Akdeniz’de dolaşıyor ve o gün bu sütunda “Kıbrıs Harekâtı Yarım Kaldı!” diye uzun bir tahlil yazımız neşroluyordu…

Bugünkü dünya, Demirperde’nin ikiye böldüğü eski dünya değildir. Muhtemelen yarınki dünya da AB’siz ve NATO’suz bir dünya olacaktır. Hatta belki mevcut BM’nin dağılmış ve yerine yenisinin kurulmuş olduğu bir dünya bugünleri bekliyor.

.DEĞİŞMEYEN GÜNDEM

2019-07-23 02:00:00

A -

A +

Ülkemizde bir zamanlar büyük bir ısrarla yerleştirilmeye çalışılan az çocuk sahibi olma ve doğum kontrolünün, günümüzde dile getirilen aksine teşviklere rağmen tamamen terk edildiği söylenemez.

Galiba; Türk ailesi, girdiği yoldan kolayca dönmüyor. Küçük aile propagandasıyla büyümüş olanlar, ABD’ye gidip de etrafı şöyle bir tanıyınca hayretlerini gizleyemezler. Zira orada ailedeki nüfus sayısı bizimki gibi 1-2, en fazla 3 değil, baba-dede ve ninelerimizin fukara hayatlarında olduğu gibi 6-7 ve en az 5’tir.

Bu yazdıklarımızı, şu sıra yurdumuzda bulunan Amerika’nın Suriye Özel Temsilcisi hatırlatmış oldu. Önce bu misafirimizin “James Franklin Jeffrey” olan ismi dikkatimizi çekti. Böylece Amerikalıların çok isimli olmalarını hatırladık. Sonra da bizim aksimize çok çocuklu olmaları aklımıza geldi. Evet, yeni dünyada aileler kalabalık, çekirdek aile rağbette değil ve insanlar zengin isimli. Birinci ve ikinci isimler, önceki aile büyüklerinden olmalı.

Bizim içtimâî hayatımız, bu babda da allak bullak oldu. Yanlışlık, sadece yazının terkinde, kelimenin değiştirilmesinde yaşanmadı. Şecere, soy-sop, aile ismi, lakabı da ağır darbe yedi. Eskiden bir kimsenin nereli olduğunu öğrenen biri, muhatabının şehrini biliyorsa “nerelisin?” sorusunu “kimlerdensin?” sorusu takip ederdi. İnsanların boy, soy, kabile, aşiret gibi aidiyetleri vardı. Bunların hepsi karartıldığı gibi bazılarının kullanılması da yasaklandı. Erken Cumhuriyet’te nüfus memurlarına listeler verilerek milletin soyadı tayin edildi. Evet, bir tercih değil, tayin söz konusuydu. Milyonlar aynı soyadını aldı. Kâğıt üstünde akrabalıklar türedi. Asaletler bitirildi. Hâlbuki o maziye seyir, aile şifreleriydi.

Bazen de nüfus memurları soyadlarını yanlış yazdılar, ortaya anlamsız kelimeler çıktı. Bir kısım soyadları ise garip ve tuhaf oldu veya yakışmadı.

Eskiden değil ad veya soyadını değiştirmek, onlardaki noktayı kaldırmak bile mahkeme kararıyla mümkündü. Şimdi rahatsız olan vatandaş nüfus müdürlüğüne bir dilekçe vererek dilediğini alabilmekte. Ama bu defa da vatandaş ağırdan alıyor. Bir asırdır, bürokrasiden öyle yılmış, devlet kapısında yaşananlardan öyle ürkmüş ki eli kâğıt kaleme gitmiyor. Bu anlamda e-Devlet çok iyi oldu.

Bugün James Franklin Jeffrey’in Suriye konulu ziyareti münasebetiyle “Amerika’nın Türkiye Yanlışları” başlığı altında Washington’ın uzunca bir zamandır devletimize karşı yaptığı yanlışlardan hareketle bu ziyareti tahlil edecektik.

Ancak; misafirimizin isminden yola çıkan kalemimiz, bizi alıp bir başka fakat değişmez bir gündem vadisine sürükledi.

Sn. James F. Jeffrey, hiç farkında olmadan farklı fikir kıvılcımlarının tutuşmasına vesile olmuş oldu. Buna mukabil Ankara’da bulunmasının farkında olarak iki devlet arasındaki dostluğun güçlenmesine sebep olmasını dileriz.

.KIBRIS HAREKÂTI YARIM KALDI!

2019-07-22 02:00:00

A -

A +

Hem Kıbrıs Askerî Harekâtı’nın sene-i devriyesinde ve hem de nereye evrileceği meçhul ve Kıbrıs adasının da merkez oluşturduğu Doğu Akdeniz Enerji İhtilafı günlerindeyiz.

Öyle ise unuttuklarımızı hatırlamak ve bilmediklerimizi öğrenmek adına Kıbrıs üzerine eğilmemiz lâzım geliyor:

Kıbrıs, Akdeniz’in Sicilya ve Sardunya’dan sonra üçüncü büyük adasıdır. Akdeniz’in âdeta kilididir. Bundan dolayıdır ki adada dindaş ve soydaşlarımızın olma değeri bir yana orada hiç insan yaşamasa bile Türkiye bakımından yine son derecede stratejik önemdedir.

Adanın Akdeniz’in kilidi olması, İslam mücahidlerinin tebliğ faaliyetleri için de büyük kıymet arz etmiştir. Bu sebeple Müslüman Araplar da fetih için adaya çıkmışlardır. Sevgili Peygamberimizin süt teyzesi Ümmü Hiram’ın Larnaka’daki varlığı da bunun bir ispatıdır. Şanlı Peygamber’den sonra -aleyhisselam- Şam Valisi Muaviye bin Ebu Süfyan, Kıbrıs üzerine bir sefer düzenledi. Bu sefere gençleri teşvik için biz Türklerin “Hala Sultan” dediğimiz 86 yaşındaki Ümmü Hiram ve kocası Ubade bin Samid de iştirak etmişlerdi. Şehadet ruhuyla savaşırken orada şehid düştü.

Osmanlı Türklerinin Kıbrıs’ı fethetmesi ise II. Selim Han zamanındadır. O sırada ada Venediklilerin elindeydi. Yerli halka toprak köleliği ve mezhep baskıları gibi zulümler yaptıkları gibi İstanbul-Mısır-Suriye limanları arasında çalışan gemilere de korsan baskınları yapıyorlardı. Bundan dolayı Kıbrıs’a 1570 yılında Lala Mustafa Paşa komutasında bir sefer düzenlendi. Seferde 200 gemilik bir donanma, 50 bin piyade ve 6 bin yeniçeri ve süvari vardı. Adanın tamamı 9 Temmuz 1570 ile 1 Ağustos 1571 tarihleri arasındaki çarpışmalar neticesinde zapt edildi. Fetihten sonra Sevgili Peygamberimizin süt teyzesi büyük mücahidenin mezarına türbe yapıldı.

Kıbrıs, 1832’de Kavalalı Mehmed Ali Paşa zamanında Mısır’a geçti ise de Abdülmecid Han 1840’ta adayı istirdat ederek Osmanlı hâkimiyetini tekrar tesis etti.

Kıbrıs’ın talihinin dönmesi, ana gövde ve onun kollarının dönme tarihiyle eş zamanlıdır. “93 Harbi” denilen 1877-78 Türk-Rus Harbi, Türk tarihinin en büyük felaketidir. Sultan Abdülaziz Hân’ı devirmiş olan Sadrazam Midhat Paşa riyasetindeki siyasi irade, Abdülhamid Hân’ın muhalefetine rağmen kendilerini ispat için memleketi felakete sürüklediler. Anayasa ilan edilip meşruti yönetim kurulduğundan kanunlar, Padişahın salahiyetlerini sınırlıyordu. Bu savaşın sonunda Balkan topraklarımız ya kaybedildi veya irtibat koptu. Ruslar, İstanbul’da Yeşilköy ve şarkta Erzurum’a kadar geldiler. Netice tam bir faciaydı. Berlin Konferansı toplandı. Abdülhamid Han, bu arada bölünmeye bizzat zemin hazırlayan Meclis’i feshetmiş, Kanun-ı Esâsiyi askıya almıştı. Konferans taraf devletlerini diplomatik manevralarla oyalamaya başladı. Ruslara karşı elimizi kuvvetlendirmek, İstanbul’u tehditten ve işgal edilmiş yerleri azami ölçüde kurtarmak maksadıyla İngilizleri yanımıza çekmek gerekiyordu. Bundan dolayı 1878’de Kıbrıs’ı İngiltere’ye kiraya verdik. Ne var ki I. Dünya Harbi’nde kaybeden tarafta bulunmamızı fırsat bilen bu devlet, Kraliçe’nin teminat yazısı yani namus sözüne rağmen 5 Kasım 1914’te Kıbrıs’ı ilhak ettiğini ilan ederek gasbetti. Zayıf düşmüş Türkiye, bu gasbı 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Sulh Muahedesiyle kabul etmek zorunda kaldı.

1959’da Adnan Menderes zamanında Kıbrıs yine gündemimizdeydi. Zürih ve Londra’da Türkiye, Yunanistan ve İngiltere’nin müşahidliğinde Makarios ve Fazıl Küçük arasında müzakereler yapılıyordu. Bu müzakereler olurken biz, ilkokul çocuklarına kadar talebeler, meydanlarda “ya taksim, ya ölüm!” diye bağırıyorduk. Anlaşılan o ki “taksim” Ankara’nın diğer tarafı eşitliğe razı etmek için bir zorlamasıydı.

Nihayet 1959 senesinde müşahid devletlerin garantörlüğünde iki toplumlu Kıbrıs Cumhuriyeti devleti kuruldu. Cumhurbaşkanı Rum, yardımcısı Türk olacaktı. Buna göre papaz Makarios Cumhurbaşkanı, Dr. Fazıl Küçük de yardımcısı olmuşlardı. Bir anayasa vardı. Devlet ve hükûmet buna göre şekilleniyordu. Ancak öbür tarafta da Rum ırkçıları vardı. EOKA adıyla toplanmışlardı. Kıbrıs’ı Yunanistan’a bağlama hülyasındaydılar. Bunlar, 1963 Noel’inden itibaren Türklere karşı hunharca işlenmiş katliam ve yıldırıp kaçırtma eylemleri başlattılar. Ankara, çıkarmaya niyetlendiyse de ABD Başkanı Lindon Johnson’ın 5 Haziran 1963 tarihinde Başbakan İsmet İnönü’ye yazdığı gözdağı mektubu üzerine vazgeçildi.

Rum, şiddet eylemleri 1967’den itibaren tırmanışa geçti. Katliamlar, devam ederken 1973’te CHP ile MSP arsında bir koalisyon hükûmeti kuruldu. 15 Temmuz 1974’te ise EOKA lideri Nikos Sampson, bir darbe yaparak Makarios’un yerine geçti.

Kıbrıs, “Megali İdea” gereği Yunanistan’a yamanıyordu. Harekâttan başka yol kalmamıştı. Başbakan Ecevit, İngiltere’yi birlikte harekâta razı etmek için Londra’ya gitti. Mevkidaşı Harold Wilson ile görüşecekti. Ne var ki Bülent Ecevit, harekât için çok istekli değildi. Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan, Genelkurmay Başkanı Orgeneral Semih Sancar ve TSK müdahale fikrindeydiler. Başbakan Yardımcısı Erbakan ve Org. Sancar, Ecevit’i Esenboğa’da uğurladıktan sonra mutabakata varmışlardı. Bu iki ismin anlaşması ve tabiî ki Başbakan’ı bilgilendirmekle 20 Temmuz 06.05’te Kıbrıs adasına “indirme-bindirme ve çıkarma harekâtı" başladı. Harekâtı, Başbakan duyurdu. Bu harekât, iki gün sürdü.

25 Temmuz’da I. Cenevre Konferansı başladı. Aynı taraflar masadaydı. Türkiye’yi Dışişleri Bakanı Turan Güneş, Kıbrıs Türklerini Rauf Denktaş temsil ediyordu. Altı gün süren müzakerelerden bir netice alınamadı. 8 Ağustos 1974’te İkinci Cenevre Konferansı yapıldı. Ne var ki bir sonuç çıkmayacağı anlaşılmıştı. Aynı gün, bugünkü sınırların çizildiği ikinci harekât başladı.

İlkin 13 Temmuz 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti, 15 Temmuz 1983’te ise KKTC kuruldu.

Tarihi değiştirmek, ilave ve çıkarma yapmak mümkün ve ahlâkî değildir. İngiliz millî arşivleri de harekât talimatını Başbakan Yardımcısı Necmettin Erbakan’ın verdiğini teyid etmektedir. Başbakan Ecevit’ten duyulan “Kıbrıs Barış Harekâtı” sözü bir müdahaleyi haber veriyor fakat bir çekingenliği de belli ediyordu. Harekâtın sınırlı tutulması yanlış olmuştur. Adanın tamamı alınıp âdil miktarı Rumlara bırakılabilirdi. Devrin Başbakanı bu cesareti gösterememişti. Türkleri, zorla sıkıştırıldıkları yüzde 3’ten adanın üçte birine kavuşturmak kâfi görülmüştü. Hâlbuki Lala Mustafa Paşa fethettikten sonra bu adanın tamamı vakıf hâline getirilmiştir. Kıbrıs’ın tamamının vakıf olduğu, vâkıfların da kim olduğu Türkiye Vakıflar İdaresi kayıtlarında yazılıdır. Devlet bile olsa hukuk gereği kimse vakıf malına el koyamaz. Bu sebeple Rum idaresi işgalcidir.

Keza KKTC/Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ismi de bir çekingenliği göstermektedir. “Barış” diyerek hareket etmek 15 yıllık Amerikan ambargosunu engellemedi. “Kuzey Kıbrıs” diyerek mahalli teminat verilmesi de sonraki baskıları önlemedi.

Kıbrıs Askerî Harekâtı, yarım kalmıştır.

O yarım kalmışlık, bugün başımızı ağrıtmaktadır

.AMBARGO MUKABELE GÖRÜR!

2019-07-18 02:00:00

A -

A +

Onca tehditlerine rağmen Türkiye’nin Rusya’dan füze alışverişini gerçekleştirmesi, ABD tarafının canını sıkmış görünüyor. Bu can sıkıntısı, bütün çıplaklığıyla ortada.

Öyle ya nasıl hazmetsinler?

Bu cesareti gösteren, 60 yıldır istedikleri zaman darbe yaptırıp iktidar değiştirdikleri Türkiye değil mi?

Evet; o Türkiye! Ama o Türkiye, bugün bir mektubunuzla kararından cayan, basit bir telsiz cihazına muhtaç bir ülke değil. Halkı da artık darbe teşebbüslerinde fırına-bakkala koşup evine kapanan insanlar değil.

O günler, talihsiz vakitlerin alaca renkleriydi. Bugünse Türkiye, yeniden Büyük Türkiye olma sevdasındadır. Bunun başlangıç tarihi de 2023 olarak seçilmiştir. Karşısına çıkarılan türlü badireler de esasen bu yüzdendir.

Derin Amerika’ya vücut veren bütün unsurlar anlamalı ki bu Türkiye’nin muazzam bir geçmişi vardır. Soy gereği asla çekilmek mukadderdir. Bizi gariban Kızılderililer ve zavallı Afganlar veya bîçare Iraklılarla karıştırıyorlarsa çok yanılıyorlar...

Geçen gün Sn. Ali Ülker, Yıldız Holding sergi salonunda açılan bir hat sergisinde bize refakat ediyor, kurumsal iletişim müdürü Mehmet Uçar’la akademisyen öğretim üyesi hattata Ali Rıza Özcan da malumat veriyorlardı. Hatlardan biri tarih itibarıyla dikkatimizi çekti. Üstad Ahmed Karahisarî merhumun 16. asrın -muhtemelen- başlarında yazdığı bir hüsnühat idi. Ali Bey’e dedik ki “Bu hattın tıpkı basımı yapılıp Cumhurbaşkanı Erdoğan’a verilse; Sn. Cumhurbaşkanı da Sn. Trump’la bir görüşmesinde bilhassa tarihine atıfla onu kendisine hediye etse çok isabetli olur.”

Dostlarının da hasımlarının da Türkiye’ye dair anlayamadıkları hakikat odur. Biz -elhamdülillah- emsalsiz bir din, muazzam bir tarih, soylu bir millet ve şerefli bir hayata sahibiz. Vatan muhabbetini imanımız besler.

Bunları bilmeyen ve görmeyen, kendilerindeki iç çürüme ve kemal ve zeval keyfiyetini de okuyamayan süper ego şaşkını bir takım Amerikalılar, 1948’ler, 60’lar, 70’lere takılmış kalmışlar. Türk milleti, bugün süt tozuna, misyoner aklına vs muhtaç olmadığı gibi tehdit mektubu ve ambargolara aldırış edecek mecburiyetlerde de değildir. Onun için Amerikan kongresinin de derin Amerikalıların da zamanı ve şartları iyi okumaları gerekir. Başkan Trump, Japonya’ya gidip de Washington baskısından kurtulunca bu okumayı yapabildi. O’nun da dediği gibi devrin Amerika’sı, Türkiye’ye adaletsizlik ve haksızlık yapılmıştır. Obama Amerika’sı, Patroit füzelerini satmadığı için Ankara da bu ihtiyacını Rusya’dan temin etti. Hadise bu kadar basit.

Ne var ki Türkiye ile ABD arasında, F-35, Patroit, S-400’den doğan bir sürtüşme yaşanıyor. Bu tatsızlığı çıkaran Ankara değil. Her gün değişen gelişmeler olmakta. En son vaziyette Trump, Patroit satılmasa bile F-35 uçaklarının ihracından yana olduğunu söyledi.

Bazı müfrit Kongre mensuplarıyla derin Amerikalılar ise Türkiye’ye hem F-35 ve Patroit satılmamasını ve hem de Rusya’dan S-400 aldığı için ambargo tatbikiyle cezalandırılmasını istemekteler. Hâlbuki F-35 denen petrol istasyonlarında pazarlanan oyuncak uçak değil. Amerikan hazinesinin ciddi bir gelir kaynağı buradan. Başkan Trump bunun için ihtiyatlı. Öyle olsa da bir kısım Kongre mensupları arasında makas açılıyor. Kongre, bir başına müeyyide kararı alabilir mi? Mevcudun üçte ikisini bulursa alır. Ancak bu defa da Başkan kararı veto edebilir.

O sorunun yeri gelmiştir:

Kongre’nin dayanağı nedir?

ABD, 2017 yılında CAATSA adlı “ABD’nin hasımlarıyla müeyyideler yoluyla mücadele etmesi” demek olan bir kanun çıkarttı. Kanunun 231. maddesi, Rusya’dan istihbarat ve savunma alışverişi yapan kişi, kuruluş ve devletleri hedef alıyor.

Kongre’nin gerekçesi, mezkur kanun ve bu kanunun işte bu maddesidir. Böyle zorlama bir tez, Türkiye tarafından elbette reddedilecektir. Biz, hasım değil stratejik ortağız. Bir başka yerden füze satın almamızın da haklı ve gayet meşru sebebi vardır. Buna rağmen o derin Amerika, Başkan’ı çok yoracağa, Türkiye’yi de hayli meşgul edeceğe benzemekte. Üstelik sadece bize karşı müeyyide uygulama çabasında da değiller. Amerika’nın Kıbrıs Rumlarına 32 yıldır tatbik ettiği silah ambargosunu da kaldırma peşindeler.

Kıbrıs Rumlarını silahlanmakta serbest bırak!

“Amerikan Kürtleri”ne yani “Amerikan PKK’sı”na silah yağdır.

Türkiye’ye gelince parasını bile ödediği silahları teslim etme!

Bunun akıl ve mantıkla izahı mümkün değil.

Kimse unutmasın ki bize yapılacak büyük-küçük her müeyyide, İncirlik’ten diğer mutabakatlara kadar aynen karşılık görecektir. Hiçbir basiretli devlet, Türkiye’yi gözden çıkartarak mahalle devletçiği ve militan gruplarıyla iş birliği yapmaz.

Washington’ın yürüdüğü yol, yol değil.

Bu durumda TSK, F-16 parçaları yedekliyorsa çok doğru yapıyor demektir.

.ALDIK!

2019-07-17 02:00:00

A -

A +

“ES” değil; “SE 400” füzelerini Rusya Federasyonu’ndan satın aldık. Füzeler, gelmeye başladı. Dün itibarıyla 12 uçak dolusu malzeme gelmişti. Sevkiyat devam etmekte.

Bu alışveriş, parayı verip malı satın alma basitliğinde olmadı.

Paramızla satın aldığımız hâlde satış gerçekleşmesin diye gizli ve açık tehdidin her çeşidi yapıldı. İhtiyacı olan her devlet mesela İsrail, kendi “demir kafesini kurarken” Türkiye’nin “Kendi Gök Kubbemiz”i inşa etme faaliyetine karşı tavır konuyordu.

Tavrı koyan stratejik ortağımız ABD idi. Bazı AB ülkeleri de o şaşkınlığı takip ediyordu. Son bir yıl Beyaz Saray, Amerikan Savunma Bakanlığı ve Amerikan hariciyesinin mevzua dair tehditleriyle dolu. O kadar ki bu tehdidi Türkiye’yi düşman ülke addetme had bilmezliğine kadar götürdüler.

Washington ve ilgili Amerikan kurumları, zerrece haklı değildir. Namuslu tarihçiler de bunu böylece yazacaklardır. Türkiye’nin dünyanın yeni teknolojilerine karşılık hava sahalarını tahkim etme, sağlama alma, hava savunma sistemini güçlendirmeye ihtiyacı vardı. Önce İspanya ve İtalya gibi devletler Malatya’daki Erhaç’a müdafaamızı yapacağı söylenen füzeleri getirip yerleştirdiler. Ne var ki bir süre sonra da söküp götürdüler. Elin umurunda mı Türkiye’nin müdafaası?

Ankara, savunma füzeleri almak için Moskova’nın kapısını çalmadan evvel Washington’ın kapısını çalmıştı. Bugün Rusya’dan parası mukabili S-400 füzeleri aldığımız gibi o gün de Amerika’dan Patriot füzeleri satın almak istedik.

Kabul edilmedi; kabul edilmeyince biz de başımızın çaresine baktık. Bunun üzere Washington, oyun çocukları gibi mızmızlandı, huysuzlandı. Diplomatik dalavereler, saklamaya çalışsa da küplere binmişlerdi. Tehditler işte o zaman başladı. İmalatçı ortağı olduğumuz “EF 35” uçaklarını vermeme ve bunlar için eğitim alan pilotlarımızın eğitimini durdurma şantajına bile gittiler. Nitekim eğitimi yarıda kestiler.

Bu tehditler bir dönem çoğalmıştı. Hem S-400 alırsak neler olacağına dair laf savuruyorlar, hem rahip Brunson için huysuzlanıyorlar ve hem de F-35 için azami baskılara yöneliyorlardı.

Bu yaşananlar tabii ki Amerikan dostluğunun Türkiye kamuoyunda bir kere daha ve beter hâle gelmiş olarak yerlerde sürünmesine yol açmıştı. FETÖ’yü besleyip üstümüze salması PYD ile ittifakı Türk milletini zaten kızdırmıştı. Bu ağır hatalarını telafi edeceklerine bir de bunları yapmaları halkta Amerika’ya bir dolu kızgınlığa yok açmıştı. Bu kızgınlık, el’an da devam etmektedir.

İşte bu S-400 füzeleri böyle bir zorlu mücadelenin sonunda satın alındı. Üçüncü tarafa rağmen, bileğimizin hakkıyla söke söke, kanırta kanırta satın aldık!

Bu alışverişte Türkiye Başkanı Recep Tayyip Erdoğan ile Rusya Başkanı Vladimir Putin tebrike layıktır. Sn. Erdoğan, asla geri adım atmadı. Sn. Putin de teslimatı savsaklamadı.

Ya Trump?

Sn. Trump’ın üç hafta evvel Sn. Erdoğan’a yaptığı değerlendirme?

Donald Trump, bu meselede ne takdir ve ne de tebriki hak etti. Evet, G20 Zirvesi’nde Türkiye’nin haklı, buna mukabil Patriotları satmayan Obama Amerika’sının haksız olduğunu söyledi. Ama ne zaman? Bu alışveriş bittikten, artık hiçbir şey yapamayacaklarını gördükten sonra.

Hâlbuki Erdoğan’la Putin, el sıkışıncaya kadar gerek kendisi ve gerekse adı yukarıda olan kurumlar, bizi ürkütmek, caydırmak, korkutmak için her şeyi yaptılar. Demek oluyor ki bu zevat, daha ortaklarını tanımaktan acizdir. Türkiye’yi, Amerika’nın bir imasını emir telakki eden güya devletçiklerle karıştırmışlardı.

Trump, mecbur kaldığı için suçu Obama’ya yıktı. Zira şu vardı; Türkiye ile kötü olmak, 2020’deki seçimde fatura olarak kendisine dönebilirdi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, S-400’lerin nisan ayında hizmete başlayacağını haber verdi.

Bu sürecin en önemli tarafı, bir zaman sonra Rusya ile ortak füze üretimi yapacak olmamızdır. Sonrasında da kendimiz yaparız. Patriotlar için böyle bir durum yoktu.

Şu günlerin üzerinden çok geçmeden şartlar yumuşayıp sindirilince manzaranın şöyle olması beklenebilir:

Türkiye, ABD’den F-35 almaya devam edeceği gibi ortaklığımız da devam edecektir. Patriot da satın alacağımızdan şüphe olmasın. Dediğimiz gibi Rusya ile de S-400 imalatı yapacağız.

Bu manzara sevindiricidir.

Zorluklar, tehditler, darbe teşebbüsleri yaşadık. Ama bağımsızlık da kimseye bağışlanmıyor.

.BİTMEYEN MÜCADELE

2019-07-16 02:00:00

A -

A +

Fertler, bir milletin dünden-yarına devam eden değerlerine bağlı oldukça içinde bulundukları milletin evlatlarıdır.

O milleti, millet yapan aslî değerlerden kopunca da başka milletlerin kirli maşası, ahmak mankurdu, sefil oyuncağı olurlar.

Şimdi daha net olarak görülüyor ki 15 Temmuz 2016 darbe ve işgal teşebbüsünün amil unsuru FETÖ terör örgütü, bu hainlik yolunda ilk değildir, kendinden ibaret de değildir, son da olmayacaktır:

Müstemlekeci, sömürgeci, doyma hissi dumura uğramış zalim güçler, zamana ve zemine göre bu millet, bu ümmet ve bu toprakları ele geçirmek için çok sinsi yıkımlar yaptılar ve yapagelmekteler.

Devlet, Zağra Müftüsü Râci Efendi’nin o meşhur mısraında haber verdiği gibi “Azîz-i vakt” iken zelil düşüp, emsallerinden geri kalınca II. Mahmud Han’dan itibaren müreffeh seviyelere erişmiş Paris, Londra, Berlin başta olmak üzere garbın başşehirlerine talebeler yolladı. Maarif üzerinden yapılan bu sevk 3 Kasım 1839’da ilân edilen Tanzimat Hatt-ı Hümâyunu ile hızlandı.

Devlet ricali, hüsnüniyetle bu işi yaparken o gençlerin, gittikleri yerlerde işlemlerden geçirilerek din, tarih ve milliyet aidiyetlerinden koparılıp öz topraklarına, öz değerlerine yabancılaşacaklarını tahmin edemezlerdi.

Tamı tamına böyle oldu. Abdülhamid Han dönemine yani dededen-toruna gelindiğinde bir makama ilişen bir zât, gerçekte bir yerlerin adamıydı. 1875’lerden itibaren 50 yıl boyunca kendi vatanımızda kendi münevverlerimiz arasında Alman-İngiliz mücadelesi yaşandı. Herkes, herkesin adamıydı ama Müslüman Türk’ün adamı neredeyse yoktu. Nesiller, dışarıya gitmiş, Avrupa’yı tanımış, Frenk lisanlarını da öğrenmiş ama kendilerini yitirip yabancı olunmuşlardı.

1955’lerde Barış Gönüllüsü, Süttozu, Amerikan yardımı ve Sovyet tehdidi eşliğinde Sovyetçi, Amerikancı ihtilaflar yaşanmaya başlandı. Bu defa gençler, kendi üniversitelerinde okuyor olsalar bile misyoner faaliyetler, onları kendi yurtlarında avladılar. Yine beyinler yıkanmıştı. 27 Mayıs’tan sonra alev alan memleket, 1970’ten sonra yangın yerine döndü. 5 bin genç kaybedildi.

Şimdi anlaşılıyor ki o sömürgeci merkezler, din üzerinden, milliyet üzerinden, ideoloji üzerinden çok planlı hesaplarla gece-gündüz demeden çalışarak istikbalimizi ve istiklalimizi fethetme yoluna girmişler.

Tanzimat’la gelişen yabancılaşma İttihat ve Terakki’ye çıktı. Almancı ittihatçıların öncüleri, 1918’de devleti batırarak yurt dışına kaçtılar. Bakiyeleri ise Tek Parti’de yeni şekil aldılar.

Sovyetçi-Amerikancı cereyanlar, 1950’lerde başlayan köyden şehre göçle gelen sosyolojik sarsıntıyla yeniden hayata giren çok partili siyaseti ustalıkla kullanıyorlardı. Artık biz’den çok bugün de etkisi devam eden ötekiler, hainler, satılmışlar, gericiler, faşistler, komünistler vs. vardı.

Bugün daha iyi okunuyor ki üst akıl, dış sermaye ve güçler, hatta belki tek merkezden Amerikancı-Sovyetçi veya solcu-sağcı, gerici-ilerici dramını yazıp o kanlı tiyatroyu sergilerken Erken Cumhuriyet’in laikliği lâdinilik uygulaması yaptığı çeyrek asırlık zamanda boş kalan dinî sahayı da kendi bildiğince ve kendi menfaatince tanzim etmiş.

Yüz yıl önce de Ali Suavi’yi yetiştirip, reformist din adamı ve yenilikçi maarif adamı diye ortalığa salmış, harf inkılabını O’na söyletip günü gelince darbe yapmaya sevk etmişlerdi. Ali Suavi’nin üst aklı İngilizlerdi.

Devrin üst aklı Neo-con’u, masonu, siyonisti ise 27 Mayıs’tan sonra üzerinde çalıştığı Fetullah Gülen’i “Hocaefendi” makamına oturtarak aslında O’nun vasıtasıyla sözde bir din inşa ediyorlardı.

Allah diyen, Peygamber diyen ve Allahla ve Peygamberle konuştuğunu iddia eden ama Cebrail’i küçümseyen, tesettürü teferruat sayan, mezhebi ağzına almayan, Ehl-i sünnet demeyen, İslamiyet’in son din ve Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamın da son Peygamber olduğunu söylemeyen buna mukabil dinler arası diyalog diyen ve postunu Amerika’ya serip oradan Türkiye’nin kılcal damarlarına kadar girerek dindar ve muhafazakâr ailelerin evlatlarını devşiren, 28 Şubat zulmünü fayda olarak kendine yontan bu adam eliyle günü gelince darbeye kalkıştılar.

Ama; Allaha şükür ki bu millet, şehitler verdi fakat işgalci emperyalistlerle onların içerideki silahlı uşaklarına teslim olmadı. Ne var ki hadise bundan ibaret değil. Hadise burada bitmedi:

Mısır, Libya ve Sudan’daki darbe 15 Temmuz’un parçalarıdır. Suudi Arabistan ve BAE’deki veliahd avlanmaları da aynı çalışmaya mahsustur.

15 Temmuz bitmemiştir. Zira; Doğu Fırat ve Doğu Akdeniz de 15 Temmuz kuşatmasıyla işgal teşebbüsünün devamıdır. Şüphe edilmesin Pençelerle Kandil zapt edilecek ve burası bitirilecektir. Ancak böyle bir zafer, kimseyi yanıltmasın. Kandil’de Sovyetçi komünist militanlar vardı; var. Onların son kullanma tarihleri bitti. Rusya, şimdi onlara sahip çıkmıyor. Buna karşılık Doğu Fırat’ta PYD/YPG diye yeni bir Amerikan yapılanması türedi. Bu anlamda bu yapılanma PKK’nın uzantısı olmaktan ziyade Garbın emir kuludur.

Onun için devletin II. Mahmud’dan bu yana tam iki asırlık hayatını gün gün masaya yatırıp okumalıdır. Böylece bugünler sağlıklı şekilde tahlil edilir ve böylece yarınlara sağlam şekilde hazırlanılır.

Kabul etmeli ki kimse bizimle dost olmak zorunda değildir. Bu, siyaset sosyolojisine de devlet ve millet gerçeklerine de uymaz. Fakat her çeyrek asırda bir bu ülkenin çocuklarının yabancılaşmasını önlemeye mecburuz.

İnsan kaynağımızı;

Savaşa,

Teröre,

İhanete

Kaptırmamalıyız.

.15 TEMMUZ, MİLLÎ MÜCADELEDİR!

2019-07-15 02:00:00

A -

A +

Son 60 yıldaki bütün darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerine şahid olduk:

27 Mayıs 1960 Darbesi yapıldığında ilkokuldaydık.

Albay Talat Aydemir’in Harbiye talebesini 22 Şubat 1962 ve 20-21 Mayıs 1963 tarihlerinde ayaklandırarak darbeye teşebbüs ettiği ve birincisinde affedilip ikincisinde idam edildiği zaman ortaokuldaydık.

12 Mart 1971’de esasında TSK’nın iç bünyedeki bir sosyalist darbeyi önleme maksadıyla ön alarak TBMM Başkanlığına Muhtıra vermesiyle Süleyman Demirel’in Başbakanlığı kaybettiğinde üniversitedeydik.

12 Eylül 1980 Darbesi yapıldığında hayat merdivenlerinde tırmanışımız başlamıştı. Cuntacı askerlerin 28 Şubat 1997’de MGK nüfuzuyla bildiri yayınlayıp Başbakan Necmettin Erbakan’ı “Postmodern Darbe” dedikleri bir keyfîlikle istifaya zorlandığında kalem ve kelamımızla hayatın içindeydik.

Darbe açlığı hâlâ devam eden bir kısım cuntacı generallerin 27 Nisan 2007’de Genelkurmay Başkanlığı’nın web sitesi yoluyla Hükûmete “e-Muhtıra” vermeye yeltendiği, hemen ertesi gün olan 28 Şubat’ta da Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın yaptığı cesur bir konuşmayla cuntacılara haddini bildirdiğinde ise toplumda vardık.

28 Mayıs 2013’teki Gezi İsyanı’nda ve 17/25 Aralık Yargı Darbe Teşebbüsünde cemiyette tanınıyorduk.

15 Temmuz 2016 Kanlı Darbe ve İşgal Teşebbüsü olduğunda ise kalem ve kelamımızla kıdem sahibiydik.

Görüldüğü gibi;

Türkiye adlı bu ülkede; bu güzel vatan ve bu güzel millet hak etmediği hâlde 27 Mayıs 1960 Cinayetinden 15 Temmuz 2016 İhanetine kadar ortalama olarak her 6 küsur senede bir darbe, darbe teşebbüsü ve muhtıralar yaşanmış. Daha doğrusu bizzat yaşadık ve şahidi olduk.

Bunların 4’ünde sandık, seçim, demokrasi hiçe sayılarak meşru iktidar devrilip Hükûmet etme yetkisi gasbedildi.

Bu darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerinin arkasında hemen daima yabancı merkezler bulunmuş, 27 Mayıs’ın arkasında İngiltere’nin olduğu yazılıp-konuşulmuş, 12 Eylül’ü Amerika’nın yaptırdığı ise Washington’daki generallerin “Bizim oğlanlar, Ankara’da darbe yaptılar!” ikrarıyla sabit olmuştu.

Her müdahalenin arkasında yabancı devlet, yabancı sermaye, yabancı medya ile bizdeki halktan kopuk politikacı kümeleri, yabancılaşmış sermaye ve yabancılaşmış medya vardı.

27 Mayıs 1960’tan 15 Temmuz 2016’ya kadarki bütün darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerinin en haini ve en vahimi 15 Temmuz Darbe Teşebbüsüdür.

Öncekilerde darbeciler, yalnızca iktidarı hedef alırken 15 Temmuz’da hainler, sadece İktidarı değil, milleti de hedef aldılar. Tankları, jetleri ve silahlarıyla doğrudan halka ateş açtılar. Kadın, erkek, genç farkı gözetmediler. Böylece 251 şehid verdik, 2 bin 500 civarında gazimiz oldu. Sömürgeci başşehirler, öncekilerde dolaylı olarak varken bu defa doğrudan işin içindeydiler. 15 Temmuz günlerinde Başkanlık yarışında olan Trump, darbenin arkasında CIA’nin bulunduğunu söylemişti.

Öncekiler sadece darbe, muhtıra veya darbe teşebbüsü iken 15 Temmuz, FETÖ terör örgütü üzerinden aynı zamanda yabancı devletlerin işgal teşebbüsüydü.

Bu yüzdendir ki ihanet muvaffak olamayınca AB ve ABD başkentleri, bir ay boyunca konuşmayı unuttular, lal kesilerek ihaneti kınamadılar, Ankara’ya geçmiş olsun telefonu açamadılar.

Şimdi 3 yıl arkada kalmış bulunuyor. 10 yıl da geçse FETÖ örgütü ayıklaması hız kesmeden devam etmelidir. Şimdi artık 15 Temmuz, Demokrasi ve Millî Birlik Günü’dür. İşgalin önlenmesi milletimizin rağbetiyle bir bayram anlamında kutlanmaktadır.

Ayrıca;

Bedeli büyük olan 15 Temmuz Zaferi, devlet tarafından çok manidar hamlelerle de taçlandırıldı:

Daha evvelden satın alınmış olan S-400 Füzeleri, Rusya’dan Türkiye’ye 12 Temmuz 2019’da geldi. 12 Temmuz, yalnızca 15 Temmuz’un eşiği değildir; bu yüzden yalnızca “mankurtlara” mesaj verilmedi. 12 Temmuz, aynı zamanda ABD ile 1947’de akdedilen ilk askerî andlaşmanın da tarihidir. ABD, zikredilen andlaşma ile o devirdeki Türk Hükûmetinin zayıf olmasından istifadeyle gelecek zamanlarımıza müdahale edebilme esnekliğine kavuşmuştu. İşte bu 12 Temmuz’da ‘Derin Amerika’nın bütün huysuzluğuna rağmen stratejik ortağın vesayetçi tavır sarkmalarına son verilmiş oldu.

15 Temmuz’un hemen öncesinde, S-400’ler gelmeye başladıktan bir gün sonra 13 Temmuz 2019’da ise Kuzey Irak’taki terör yuvalarına 2. Pençe Harekâtı düzenlendi. Koçyiğitler, çelikten pençeleriyle teröristlere dünyayı dar etmekteler.

15 Temmuz, devletin temizlenmesi, bünyedeki iltihabın boşaltılması, silkinip kendine gelmesi, milletin devletine sahip çıkması ve şanlı bir destandır.

Bu Millî Mücadele, her kademe ve tabakada tavizsiz bir şekilde devam etmelidir. Şehidler, gaziler, millet, hakkını başka türlü helal etmez!

.SAYAN’I TEBRİK, İMAMOĞLU’NU TEŞVİK

2019-07-09 02:00:00

A -

A +

Savcı Sayan, Deniz Baykal, yerini kaybedene kadar CHP’li idi. Sn. Baykal, o anlaşılmaz ve muamma işlere maruz kalıp da düşünce CHP ile yollarını ayırdı. Sayan, “kral öldü, yaşasın kral!” deme küçüklüğü göstermedi. Hatta çok sevdiği eski genel başkanı bile susarken O, ekranlarda Sn. Kılıçdaroğlu ve yeni CHP yönetimine ağır tenkitler yöneltti.

15 Temmuz Darbe Teşebbüsü üzerine de yaman bir mücadele verdi. FETÖ örgütünün ipliğini pazara çıkartan ateşten kelimelerle konuşan cesur vatanseverlerden biri olarak temayüz etti.

Sn. Savcı Sayan şimdi, memleketi ağrıda Belediye Başkanı. 31 Mart 2019 seçimlerinde AK Parti listesinden rakibine karşı büyük fark yaparak seçimi kazanmıştı. Siyasette pişmiş, tecrübelerini zenginleştirmiş isimlerin mahalli hizmetlerde vazife almaları muhakkak ki görev yaptıkları yere çok şey kazandırır.

Kendisinden birkaç cümle ile bahsettiğimiz Savcı Sayan, dün mazisi böylesi kindar haberlerle dolu bir gazetenin birinci sayfasında haber yapılmıştı. Her zamanki terane tekrar ediliyordu. Aynı bayat laflar yazılmıştı. Laiklik elden gidiyordu, Savcı Sayan ilk icraatında laiklik düşmanlığı yapmıştı. Türkiye laikti laik kalacaktı vs. vs... “28 Şubat laikçiliği” üzerinden Başkan’ın âdeta idamına hükmediliyordu.

“İlk icraatı dinî nikâh oldu!” Haberini görünce doğrusu biz, evvela Sn. İmamoğlu, bu icraatı yapmış zannettik. Çünkü 31 Mart hayli geride kalmıştı. Şüphesiz ki o gün Başkan olanlar çok iş yapmışlardı. Yeni olan İBB Başkanıydı. Ama habere konu olan İmamoğlu değilmiş. Cinayet çapında, felaket şeklinde gösterilen icraatı yapan Savcı Sayan imiş. Haberde fotoğraf da vardı. Bir tarafta damatla gelin hanım, diğer tarafta resmî kıyafetiyle Savcı Sayan, bir İmam efendi, şahitler vs...

Bu gerçeklikte, bu manzarada vaveyla koparacak ne var? Böylesi vaveylalar, peşin hüküm ve bağnazlıklar doğuyu bölücü örgütten yana itti. Ortada yadırganacak hiçbir gayrı tabiilik mevcut değil. Zaten yeni kanun, vatandaşa bir tercih hakkı getirdi. Evlenecek çiftler, ister Belediye Başkanına veya isterse Müftüye gidebilmekteler. Bu makam sahipleri de bizzat veya bi’l vekâle vazifelerini eda ediyorlar.

Başkan Sayan, belli ki imam efendiyi de yanına alarak dinî nikâh ve resmî muamele safhalarını bir masada birleştirip vatandaşa kolaylık göstermiş ve zaman kazandırmış.

Şu ülkede bugün laiklik düşmanı olduğunu iddia etmek ham hayaldir. Muhalefet edilen insan ve îmân düşmanı laikçiliktir, laiklik pazarlamacılığıdır. Vatandaş, serbestçe inandığını yapmakta ve yaşamaktadır. Buna laikçilik taassubuyla taarruz etmek çağın gerisinde kalmışlığın acınası zavallılığıdır.

Acaba aynı işi yani bir imam efendiyi yanına alarak bir CHP’li Belediye Başkanı yapsaydı aynı haber, saldırı ve karalamalar olacak mıydı?

Haydi bakalım Ekrem Bey, köhne Tek Parti Zihniyetiyle mücadele için işte fırsat. Siz de Savcı Sayan gibi medeni cesaret gösterip, gerçekçi hareket edip yanınıza bir imam efendi alarak bir evliliğin temelini atabilir misiniz?

Üstelik siz, kem söz edeceklere “ben zaten imamoğlu”yum deme hakkına da sahipsiniz.

Doğru yolda olanlar, yoluna yılmadan devam etmeli. Taş atanları, idama hükmedenleri, milletle ortak değeri kalmayanları, okuyucu zaten gömmekte.

Bunlar tükenişin vaveylası.

.SOYLU’NUN AÇIKLAMASI

2019-07-08 02:00:00

A -

A +

İstanbul’daki bir kısım iş yerlerinden Arapça tabelaların indirilmesi üzerine geçen cuma günü burada konuya dair bir makale kaleme aldık.

Makalede Arap turistler, bazılarının Araplara bakışı, Arap turistlerin turizm ve ticaretimizdeki yerleri, Suriyeli mülteciler ve onların sınıflandırılması, mülteci iş yerlerindeki tabelalar, ayrıca umumi olarak İngilizce, Fransızca tabelalar ve bunların Türkiye’yi sömürge memleketi görüntüsüne düşürmesi üzerinde durduk ve yabancı dille yazılı tabelaların kahir ekseriyetinin İngilizce olduğu hâlde onlara göre çok az miktarda olan Arapça tabelaların indirilmesinden işe başlamanın anlaşılmazlığını yazdık. Bir bakıma mevzuun 40 yıllık tarihini ve Türkçe, ticaret, sosyal hayat ve kültürümüzdeki yerini tahlil ettik.

Cuma sabahı İçişleri Bakanı Sn. Süleyman Soylu bizi arayarak mevzua dair hayli geniş malumat verdi. Anlattıklarından bu tabelalarla bazı Suriyeli mültecilerin kabulü mümkün olmayan davranışlarını kullanarak gündelik hayatımızda kargaşa çıkarma isteğindeki bir kısım çevrelerin elinde suistimal edilecek malzeme bırakmamak için bu yola gidildiği anlaşılıyordu.

Süleyman Soylu, tâ DYP İstanbul İl Başkanlığından bu yana rahat 25 yıldır tanıdığımız bir siyaset ve bugün de gayet başarılı bir devlet adamıdır. Dile getirdiği uzun malumatı okuyucularımızla paylaşmak için bu dediklerini yazılı olarak göndermelerini istedim. Bunun üzerine Göç İdaresi Genel Müdürlüğü’nden bir “bilgi notu” geldi.

Dediğimiz gibi; bu açıklamada en dikkat çeken taraf, toplumu birbirine düşürecek, yabancı düşmanı kötü niyetli ve kinli kimselere fırsat vermeme azminin olmasıdır.

Bu çalışmada idari olarak şu eksikliği görüyoruz. Böylesine önemli bir iş yapılırken bir basın toplantısıyla kamuoyu aydınlatılmalıydı. Ayrıca bilgi notunda Arapça dışındaki tabelalara ne yapılacağına dair bir haber de yoktur. Şüphesiz ki mes’ele devlet çapındadır.

Zikredilen açıklama, bütünüyle aşağıdadır:

“Son dönemde özellikle bazı odaklar tarafından sosyal medya platformları üzerinden başta Suriyelilere dönük olmak üzere yabancı düşmanlığı ve nefret dili yayılmaya çalışıldığı ve bu konuda toplumumuzun tahrik edilmesine dönük çabalar olduğu görülmektedir.

Tarih ve kültürümüze yakışmayacak bir zehirli dilin yaygınlaşmaması ve olumsuz hadiselerin yaşanmaması adına Göç İdaresi Genel Müdürlüğümüzce kapsamlı çalışma başlatılmış olup, Suriyeli STK’lar ve kanaat önderleriyle görüşmeler gerçekleştirilmiş; hak ve yükümlülükleri ve ülkemizde uyum içerisinde yaşamaları için gerekli toplumsal kurallarla ilgili bilgilendirme yapılmıştır.

Özellikle büyük kentlerde gelişigüzel tasarlanmış ve düzensiz olarak binaların dış yüzeylerine, iş yeri önlerine, cadde ve sokaklara asılmış, yabancı kelimelerin kullanıldığı, imla hatalarının olduğu tabelalar görüntü kirliliği oluşturmaktadır. Söz konusu durumun önüne geçmek üzere Türk Standartları Enstitüsü 19 Mart 2018 tarihinde yapılan Teknik Kurul toplantısında tabelaların bir standarda bağlı olarak hazırlanması ve asılmasını temin etmek üzere; ‘Kullanılan Tabelalar İçin Kurallar’ standardını TS 13813 standart numarası ile yayınlanmıştır.

Söz konusu standarda göre tabelalar kullanım yer ve amacına göre çeşitlere ayrılmıştır. Tabelaların zemin rengi ve yazı rengi kullanım amacına göre belirlenmiş, yazılarda %75 Türkçe, %25 yabancı kelime kullanımı esas alınmıştır.

Arapça tabelalar konusu son dönemde sıklıkla gündem olmakta ve yabancı düşmanlığını artırmak isteyen kişi ve kesimler tarafından da kötü niyetli olarak kullanılmaktadır. Bu durumun önüne geçmek üzere Kilis örneğinde olduğu gibi (531 iş yeri tabelası standartlara uygun hâle getirilmiştir) Arapça tabelaların yoğun olarak kullanıldığı diğer illerde iş yeri sahiplerinin bilgilendirilmesi ve yetkili birimlerce denetimlerin sıklaştırılması çalışmaları devam etmektedir. Ülkemizde kullanılan tabelaların görüntü kirliliği oluşturmaması, TSE standartlarına uygun hâle gelmesi ve yabancı düşmanlığını artırmanın bir aracı olmasının önüne geçilmeye çalışılmaktadır.

Ancak bu düzenleme ve denetimlerin Arapça harflerin kullanımını bütünüyle yasaklamak anlamına gelmediği, tabelalarda Türkçe puntoların %25’i büyüklükle sınırlı olmak üzere Arapça kelimelerin kullanılmasının serbest olduğu görülmektedir.

Saygılarımla arz ederim.”

Görüldüğü gibi aklı başında ve sorumlu bir açıklama yapılmaktadır. Noksanlık o ki Suriyeli kanaat önerileriyle konuşulurken kamuoyu ihmal edilmiştir. Biz, o yazıyı bir kaleme almasaydık bu niyet, meçhulümüz kalacakmış.

Ayrıca; bu vesile, Türkçenin ve Türkiye’nin istiklali adına İngilizce başta olmak üzere ülkemizi sömürge kültüründen de kurtarmak için bu çalışma ilk adım olmalıdır.

.TABELADA ARAPÇA DÜŞMANLIĞI, KİMİN İŞGÜZARLIĞI?

2019-07-05 02:00:00

A -

A +

1980 ortalarında ANAP iktidarı dönemiydi. O güne kadar ülkemize gelen turist sayısı çok düşüktü. Batılı turistler az, Arap turistler ise neredeyse yoktu. Arap turistlerin, Yunanistan, Fransa ve İspanya gibi memleketlere gidip bize gelmemelerini kardeşliğe de Müslümanlığa da sığdıramayarak ayıplıyorduk.

Nihayet Başbakan Turgut Özal’ın Orta Doğu’yla kurduğu sevgi köprüleri sebebiyle Arap turistler, akın akın gelmeye başladılar. Ruslarla bavul ticareti ve Arapların turistik ziyaretleri aynı vakitlere denk düştü. Esnafın yüzü gülüyor, turizm adlı sektör fark ediliyor, otel, yatak, garson, yemek gibi kavramlar mânâsını buluyordu.

Araplar, ailece ve kalabalık geliyor ve Batılı turistler gibi günü iki tostla geçirmeyip avuç avuç para harcıyorlardı…

O günlerde esnaf, Laleli gibi semtlerde daha çok turist çekmek için karton kâğıtlara yazılar yazıp dükkânların önüne asmaya başladılar. Bunu gören aklıevvel bazı gazeteler, vahim bir cinayeti haber yaparcasına yaygaralı manşetler attılar. Söylenen ve söylenmeyen şuydu:

-Laiklik gitmiş, harf inkılabı bitmiş, gericilik gelmiş, pis Araplar her tarafı istila etmişti.

Bu medya işbilmezliği yaşanırken başka yüz kızartıcı hâller de sökün etti. Arap turistler, üç günlüğüne gelmiyorlardı. Mevsimlik veya uzun süreli ziyaret yaptıkları için ev kiralıyorlardı. Ayrıca taksi ile dolaşmaktaydılar. Bu durum, maalesef suistimal edildi. Bazı helal-haram umursamaz emlakçılar, aylığı bin lira olan yeri 3-5 katına kiraya verdiler. Bir kısım cahil taksiciler 15 liralık mesafeden 150 lira aldılar.

Araplar da akılsız değil herhâlde! Bir zaman sonra hem o haberleri gördüler, hem evlerin fahiş fiyatlarını fark ettiler ve hem taksicilerin hilelerini anladılar, hem de kendilerine “pis” dendiğini işittiler.

Bunun üzerine tası-tarağı toplayıp şehirlerimizi terk ettiler. Bunu yapanlar, bin pişmandı ama iş işten geçmişti. Siftahsız kalmışlardı.

Arap turistler, Yalova Termal’e gelen bir avuç insan hariç 15 yıl kadar bir daha Türkiye’ye gelmediler. Tâ 2002’de AK Parti iktidar olana kadar vaziyet böyle devam etti…

Bu iktidarla birlikte Arap turistler, tekrar akmaya başladı. Bugün Karadeniz yayla ve şehirleri Arap ailelerle dolu. İstanbul’daki AVM’lerin bir numaralı müşterisi Araplar. Eğer şu ân Arap turistler çekilse, Türkiye turizmi çöker. Bu misafirlerimiz, kalabalık gelmekte ve cömertçe harcama yapmaktalar.

Bu hatırlatmayı niçin yaptık?

İstanbul’daki tabela işgüzarlığından dolayı. Türkiye’de senelerdir bir tabela derdi vardır. Yabancı bir kimsenin tabelalara bakıp Türkiye’nin sömürge bir ülke olduğunu zannetmesi mümkündür. Bu ayıba dair çok makale kaleme aldık. Çözüm olarak da şunu teklif etmiştik:

-Türkçeye kıyılıyor, kültürümüz yok ediliyor gibi sözlerle bu misyoner faaliyeti engellenemez. Yapılacak olan farklı vergi almaktır. Yabancı isimlerle tabela asan ticarethanelere yüzde 25 daha fazla tabela vergisi getirilebilir.

Bunu defalarca yazıp konuştuğumuz hâlde bizi duyan olmadı. Kimsenin Türkçe diye bir derdi yoktu. Bu dert olmadığı gibi şimdi de eşit uygulamaya aykırı bir şekilde ve tuhaf bir akılla İstanbul’un bazı ilçelerinde Arapça tabelalara müdahaleyle onları indirme tasarrufları gündeme girdi.

Neden sadece Arapça? İngilizce vs. tabelalar niye görülmez?

İstanbul’da Arapça tabela toplamı, İngilizce tabela toplamının yüzde 1’ini bulmaz. Gerçek bu iken ve bugün İstanbul’da yüz binlerce Arap yaşarken ve bunlar Türkçe bilmezken 40 yıl önceki mantığa dönülmesi vahim bir gerilemedir!..

Suriye’deki iç harp sebebiyle bize sığınan insanlara önce kol-kanat gerdik. Daha sonra ise yaptığımız iyiliği başlarına kaktık ve kakmaya devam ediyoruz.

Hâlbuki Suriye’den gelenler sadece fakir-fukara değildi. Gelenler yalnızca Suriyeli de değildir. Bunlar Türkiye’yi, Türkleri seven ve bizi tercih eden kardeşlerimiz. Kimse unutmasın ki Suriye ve diğer Arap ülkelerinden çok ciddi bir varlıklı sınıf da geldi. Ülkeye bu yolla önemli bir yabancı sermaye girdi. Emlak piyasası, o parayla dönmekte.

Buna rağmen bugün yine dar görüşlü bazıları, o insanlara hakaret etmekte ve genelleme yapmaktalar. Tabelada çifte standart ayıbı bunun eseridir.

Türkiye’ye sömürge memleketi, İstanbul’a işgal altında şehir gölgesi düşüren özenti ve aşağılık kompleksi mahsulü on binlerce İngilizce tabela dururken toplansa 300 tane çıkmayacak tabela niçin göze mertek olur?

Bu başıboş ve ötekileştirmeci işgüzarlık, turist de sermaye de kaçırtır.

Hükûmet, böylesi cahilliklere son vererek bir tabela düzenlemesi yapmalıdır. Arapça yanına Türkçe yazılabilir. Hangi dilde olursa olsun yalnızca yabancı ibare kullananlara yüzde 25 vergi fazlalığı getirilebilir.

.BAŞKANLIK SİSTEMİ

2019-07-04 02:00:00

A -

A +

Türkiye, eğer önümüzdeki zamanlarda bir seçim veya halk oylamasına gitme mecburiyeti yaşamazsa 2023 Haziran ayına kadar 4 yıl boyunca seçim görmeyeceğiz.

Bu fırsatı, kazanca çevirmek mümkündür.

Nitekim uluslararası bankacılık ve finans kurumu JP Morgan Securities Yönetim Kurulu Başkanı Winfriend Bischoff, bu seçimsiz dönemde “dış yatırımlarla yabancı sermayenin Türkiye’ye rağbet göstereceğini” dile getiriyor.

Hâl böyle iken, önemli bir avantajı yakalamışken bazı siyasiler, farklı davranışlar içindeler. Eğer doğru ise Ali Babacan tarafından kurulacağı söylenen parti:

1-Başkanlık Sistemini yeniden tanzim ederek yola devam etmek veya 2- Parlamenter Sistemi güçlendirerek tekrar eski sisteme dönmek için bu iki teklifin referanduma sunulması için çalışacakmış. Bu partinin arkasında Abdullah Gül’ün olduğu söylenmekte. Tabii bu tekliflerin kanunlaşması için tasavvur edilen partinin mecliste olması ve mecliste olmaktan başka muhalefetle iş birliği yaparak anayasayı değiştirecek 400 vekilin bulunması şarttır.

CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ise Cumhurbaşkanı’yla Cumhur İttifakı partilerine “partisiz cumhurbaşkanı” için anayasada birlikte değişiklik yapma çağrısında bulunuyor. Ona göre partisiz cumhurbaşkanı, tarafsız olur, tarafsız Erdoğan’ın da başlarının üstünde yeri vardır.

Buna mukabil MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli, cumhurbaşkanlığı sisteminden taviz vermemektedir. Konuya dair söyledikleri şunlardır:

-Cumhurbaşkanlığı sistemine milletin tercihiyle geçilmiş ve millete mal olmuştur.

-Arka arkaya gelen seçimler, sistemin tam anlaşılmasına fırsat vermemiştir.

-Partisiz Cumhurbaşkanlığı teklifi, bir tuzaktır.

-Sistemin, düzeltilmesini icap ettiren aksaklıkları varsa AK Partili vekiller, bunu herkesin içinde değil, kendi aralarında konuşmalılar.

Aslında manzara şudur:

Sistem, ormanlaşacağına tek ağaç kalmıştır. Sistem, Partiler Kanunu, Seçim Kanunu gibi ilgili bütün kanunların da yenilenerek bir bütünlüğe kavuşmasıyla ormanlaşacaktı. Sık yapılan seçimlerin bu ilave çalışmalara fırsat vermediği sözü doğrudur.

Bu yüzden bazı AK Partililer, sistemin kendilerini MHP’ye mecbur bıraktığını söyler oldular. Bazıları parlamenter sisteme mi dönmeli? şeklinde sorular sordular.

Seçim Kanunu, Partiler Kanunu ve hatta YSK Kanunu gibi bazı düzenlemelerin daha da gecikmeden yapılması her hâlükârda ihtiyaçtır.

Ancak!

Cumhurbaşkanının partili olsa bile her vatandaşa karşı eşit muamele yapması şart olmakla birlikte partisiz cumhurbaşkanının da bir anayasa maddesiyle mutlak tarafsız olacağı da söylenemez. Bir partiden istifade ile kâğıt üzerinde tarafsızlık temin edilemiyor. 12 Mart 1971 Muhtırasında darbecilerin iradesiyle 40 yıllık CHP’li Nihat Erim, partisinden istifa ettirilerek sözde tarafsız hükûmetin güya tarafsız Başbakanı olmuş, bu da yıllar yılı alay mevzuu yapılmıştı. Ahmet Necdet Sezer, yargı bürokrasisinden gelmişti. Anayasa maddesine göre tarafsız cumhurbaşkanıydı. Hakikatteyse partili cumhurbaşkanından daha fazla taraftı. Taban gücü olmayan bir cumhurbaşkanı, boşlukta ve sembolik kalır. Sembolik devlet başkanına iki misal Sultan Reşad ve Fahri Korutürk’tür. Birinin zamanında Devlet, I. Dünya Harbi’ne girerken Padişah bir şey yapamadı. Diğerinde ise ülke, 12 Eylül darbesine sürüklenirken Cumhurbaşkanı bir şey yapamadı.

Sembolik cumhurbaşkanlığından en fazla canı yanan Turgut Özal’dır. Çankaya’ya çıktığına bin pişman olmuştu. Âdeta tecriddeydi. Kendisinin Başbakan yaptığı Yıldırım Akbulut’un bile telefonlarına çıkmadığı söyleniyordu. Yeni bir parti hazırlığındaydı. Ömrü yetseydi tekrar siyasete girecekti.

Var olan yeni sistemden eski parlamenter sisteme rücu etmek çok yanlış olur. Devlet hayatı yap-boz tahtası değildir. Bu sistemin en büyük hususiyeti, icrada cumhurbaşkanı ve başbakan diye çift başlılığı ortadan kaldırması, dışarıdan ehlinin bakan yapılabilmesi, meclisin münhasıran kanun yapmakla meşgul olması ve hükûmetin süratli karar alabilmesidir.

Cumhurbaşkanlığı sisteminde bir yılı arkada bıraktık. Bu bir yılı tecrübe kabul edip üzerinde çalışılabilir. Bu sebeple mecliste grubu olan parti temsilcilerinden bir komisyon kurulabilir. Bu komisyon, sistemdeki aksaklık ve eksiklikleri tespit ettikten sonra TBMM, anayasanın ilgili maddelerini değiştirebilir.

Kanaatimizce şunların yapılması lazımdır:

1-Sistemin adı Cumhurbaşkanlığından Başkanlığa çevrilmelidir. “Cumhurbaşkanlığı Sistemi” uygulamada iğreti kalmaktadır.

2-Başkan, partisinin faaliyetlerinde bulunduğunda sadece partinin imkânlarını kullanabilir.

3-Başkanın partisinin faaliyetleriyle alakalı olarak yaptığı konuşma ve çalışmalara getirilecek tenkit ve yermeler Başkana hakaret sayılamaz. Bundan dolayı savcılar, resen dava açamaz. Dava açılacaksa Başkan, parti genel başkanı sıfatıyla dava açabilir.

4-Partiler Kanunu, Seçim Kanunu, YSK Kanunu ve ilgili diğer kanunlar Başkanlık Sistemiyle ahenk teşkil eden bir paket hâlinde en geç 6 ay içinde hazır edilir.

.GERÇEĞİ GÖRMEK

2019-07-03 02:00:00

A -

A +

Japonya’da yapılan G20 Zirvesi’nde Trump’ın yakın zamanların Türk-Amerikan münasebetlerindeki arızaları önceki Başkan Obama’nın üstüne yıkıp Ankara’ya hak vermesi, Türkiye’ye adaletsizlik yapıldığını söylemesi, ülkemize bir müeyyide olmayacağını ima etmesinin arka yüzünde 10 sebep varsa onlardan biri de Türkiye’yi kaybetme kaygısıdır…

Washington’un yanlış politikaları, füze satın alma konusunda Ankara’yı Moskova’ya yönelmeye zorlamıştır. Turgut Özal zamanında başlayan Türkiye-Rusya ilişkilerindeki iyileşmeler, bugün zirve noktasına yakındır. Şimdi Ruslardan sadece füze satın almıyoruz. İki devlet arasında ticaret, inşaat, turizm gibi alanlarda da büyük gelişmeler yaşanmaktadır. Washington, bu manzarayı bir kayıp olarak görüyor olabilir.

Türkiye-Rusya yakınlaşmasını kayıp olarak gören Amerikan hükûmeti, şüphesiz ki Türkiye-Çin yakınlaşmasını da kayıp olarak görüyordur. Ankara, her ne kadar “biz herkesle eşit ilişkiler güderiz; bir devletle el sıkışmak, diğer devletleri reddettiğimiz anlamına gelmez!” mealinde konuşsa da hakikat yukarıda belirttiğimiz gibidir.

Bundan dolayıdır ki Donald Trump en azından rüşveti kelâm kabilinden, Türkiye tarafının gönlünü hoş edecek şekilde konuşmuştur.

Washington’ın Türkleri anlamakta zorlanmasının iki sebebi olsa gerek. Birincisi manda veya vesayet sistemiyle stratejik ortaklığı karıştırması ve ikincisi de Soğuk Savaş Dönemi’nin bittiğini unutmasıdır. Hâlbuki I. Dünya Harbi sonrasında devrin bazı münevverleri, kurtuluşu “Amerikan mandası”nda bulmuş fakat bu buluş rağbet görmediği için bir şey ifade etmemiştir. Soğuk Savaşa gelince; 1989’da Berlin Duvarı’nın yıkılmasıyla Demirperde çökmüş, SSCB dağılmış, o süreç bitmiştir. Bu sebeple bugün Türkiye ve her devlet, her devletle ve her sahada alışveriş yapabilir.

Dış politikada ebedi dostluk ve ebedi düşmanlık olmadığı gerçeği burada da karşımıza çıkmaktadır. Osmanlı Türkiye’sinde garp âlemi topyekûn Haçlı Dünyasıydı ve onlar çarpıştığımız hasımlarımızdı. Ne var ki diğer yanda komşularımız Rusya ve İran ile de hasımdık ve onlarla da dövüşüyorduk. Geçmiş birçok nesil için Rusya’yla ve İran’la iyi olmamız asla düşünülemezdi. AB’ye girmemizi de hayal edemezlerdi.

Bugün Hindistan’la bir şekilde Keşmir ihtilafımız vardır. Şarki Türkistan meselemiz Çin’le aramızda büyük bir dâvâdır. O kadar ki Ankara daha “Türkistan” dediği ân Pekin rahatsız olup PKK’ya yardıma seğirtmektedir. Ancak 30 milyonluk Uygur Türklerinin de Türkiye’den başka sırtını dayayacağı bir yer yoktur. Oraya kadar gitmişken Türk hey’etinin Urumçi’nin dertlerini Çinli muhataplarına nasıl anlattıkları veya bu bahse girilip girilmediği meçhulümüzdür. Çin tarafı bir jest göstererek Türkiye Cumhurbaşkanıyla Şarki Türkistan Türklerini Urumçi’de buluşturabilirdi. Böyle bir buluşma, Türkiye-Çin yakınlaşmasını pekiştireceği gibi Çin-Uygur münasebetlerini de rahatlatırdı.

Bir devletle bir masa etrafına oturmak için arada hiçbir ihtilaf olmama şartı aranırsa oturum imkânsıza yakın zorlanır. Yalnızca Çin ve Hindistan’la değil Rusya ve İran’la da bugün aramızda sürüp giden ihtilaflar mevcuttur. Suriye rejimi ve PKK konusunda Ankara diğer iki başkentten farklı yerdedir. Keza Kırım, Rusya ile aramızdaki bir diğer yaradır.

Belki Japonya ile hiçbir ihtilafımız olmadığı sanılacaktır. Gerçek ise öyle değil. Uzak olmak barışın teminatı olmuyor. Yeni Zelanda ve Avustralya da uzaktalar ama Çanakkale’ye işgale gelmişlerdi. Japon İmparatorluğuyla da Osmanlının son günlerinde çok büyük bir husumetimiz olmuştur. Sevr adlı cinayet projesinde bize saplanmak istenen hançeri tutan ellerden biri de Tokyo idi.

Soğuk Savaş Dönemi’nde SSCB ve Çin’in Türkiye’ye ideoloji ihracı yüzünden neler yaşadığımız ve ne kayıplarımızın olduğu bugün de hafızalarda canlı olmalı.

Bütün bunlara rağmen hayatın amir hükümleri gereği lazım gelen her devletle karşılıklı iş birliğini sürdürme ve geliştirme mevkiindeyiz… Yavuz Sultan Selim Köprüsü’nün demir yolu da döşendikten sonra Pekin’den kalkan bir tren, yeni İpek Yolu ile nice menziller aştıktan sonra Londra’ya varacaktır.

Trump idaresi de her Amerikan makamı da bilmeli ki Ankara, AB ve ABD ile çalışacağı gibi Asya ve dünyanın başka devletleriyle de çalışacaktır.

.TRUMP, OBAMA’YI KEŞFETTİ!

2019-07-02 02:00:00

A -

A +

Donald Trump’ın Osaka’da yapılan G20 zirvesinde Türkiye ile alakalı olarak söylediklerinin özü şöyledir:
-Türkiye, Obama zamanında bizden Patriot füzeleri satın almak istedi fakat satmadılar. O da gidip başka yerden aldı. Bu gerilimde Erdoğan’ın suçu yok. O’na adaletsiz davranıldığını düşünüyorum.
Sn. Trump, bu konuşmayı hem basına ve hem de ikili görüşmede Sn. Erdoğan’a yapmıştır. Ne var ki bu cümleler, Başkan Trump ve Amerikan yöneticilerinin bir-iki yıldan düne kadar yaptıkları konuşmalarla çelişmektedir.
Trump ve adamları, Rusya’dan S-400 füzeleri almamamızı, ısrarımız hâlinde F-35 uçaklarının da verilmeyeceğini söylüyor, aksinin yapılması hâlinde ambargoya maruz kalacağımızı ima ediyorlardı. Bu ima da piyasaları tedirgin ederek dövizi yükseltiyordu.
Bizim taraftaysa Cumhurbaşkanı ve ilgili Bakanlar, S-400’lerin savunma füzesi olduğunu ülkemizi müdafaa mecburiyetinin bulunduğunu, stratejik ortağımızın parası mukabili bile Patriot satmaması yüzünden bu yola gittiğimizi, F-35’in bu işe karıştırılmasının yanlış olduğunu, bizim bu uçaklar için bugüne kadar 1.4 milyar dolar ödediğimizi, Patriot üretim projesinde müşteri değil üretici ortak olduğumuzu mükerreren tekrarlıyorlardı.
Trump, G20 Zirvesi münasebetiyle bulunduğu Japonya’nın Osaka şehrinde basına mülakatıyla Erdoğan’la olan konuşmasında şaşırtıcı biçimde bize hak veriyordu. Orada da kalmıyordu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, iki devlet arasındaki 75 milyar dolarlık ticaretten söz ederken Başkan Trump hemen atılıyor bu meblağın 100 milyar dolara çıkacağını haber veriyordu.
Zaten her zaman ve hep şaşırtan Trump, bu defa da Japonya’da şaşırtmıştı. Sanki kendinden önceki Başkan Barack H. Obama’yı yeni keşfetmişti. O’na göre “hain Obama” Türkiye-ABD münasebetlerini zora sokmuştu.
Evet; Obama’nın bu kötüleşmedeki payı ortadadır. Ama tek mes’ul kişi o mudur? Beyaz Saray, Pentagon, Amerikan hariciyesi, itirazlarımızı ne zaman anladılar, taleplerimize ne zaman karşılık verdiler?
Türkiye’ye Patriot satmayan Amerika, Suriye’nin kuzeyinde bir Kürt devleti inşa etmek için PKK/PYD-YPG’ye büyük bir orduyu donatacak denli her nev’i silahı veriyordu.
Trump yönetimi, PYD’yi silaha boğarken stratejik müttefiki Türkiye’ye karşı hiç de dostane olmayan davranışlar içindeydi. En son olarak daha bir ay önce F-35 eğitimi alan pilotlarımızı geri gönderdiler.
Bu yüzden Trump’taki bu değişiklik Türkiye kamuoyunda sorgulanacaktır. Üstelik gülücük saçıp, mavi boncuk dağıtmayı yalnızca Ankara’ya karşı da yapmadı. Kuzey Kore’ye kadar ihtilafta olduğu herkese karşı yaptı.
Bizimle alakalı tavrı tahlil edilirse şunlar düşünülebilir:
-Suriye’nin kuzeyinde gerekli miktarda silah yığınağı yapılmış olduğundan Türkiye’nin S-400 almasının kaygılanacak bir tarafı kalmamıştır.
-Bu şartlarda Ankara’yı S-400 almaktan vazgeçirmek mümkün görünmemektedir. Bu yüzden boşa ısrar etmek bir fayda getirmeyecektir.
-G20 diplomatik bir dilin konuşulduğu yerdir… Konuşulanlar, orada kalır.
-Trump, 2020 Başkanlık seçimi sathı mailine girmiştir. Bu dönem yumuşama ve taviz ister.
Asya’nın en doğusunda yapılan bu konuşma, en batıdaki Türkiye’de altın ve dövizi düşürmüş, borsayı yükseltmiştir. Bu, iyi bir gelişme ama muhatap taraftan emin değiliz. Ayranı üfleyerek içmekte fayda var. Unutmamalı ki Trump, Obama’yı yeni keşfetmedi.

.G20’DEN İLK 10’A

2019-07-01 02:00:00

A -

A +

G20 Zirvesi, adını “Group of 20/20’ler Topluluğu” cümlesinden almakta. Senede bir kere farklı yerlerde bir araya geliyor. “20’ler” denmesinin sebebi, bu toplantıya dünyanın en gelişmiş 19 devleti ile Avrupa Birliği Komisyonu’nun katılmasından dolayıdır. AB, bir anlamda devlet gibi telakki edilmekte.

Devletler, bu zirveye ülke lideri, maliye bakanı ve merkez bankası başkanıyla iştirak etmekteler. Zirveyi çok sayıda gazeteci, memur ve ilgililer takip etmektedir. Bu seneki gazeteci sayısı iki bindir. Toplam katılımcı ise 30 bindi.

Türkiye, G20 üyesidir, BM mensubu 193 devlet arasında en büyük iktisadî kudret olarak 17. sıradadır. Nitekim 2015 yılı toplantısı Antalya’da icra edilmişti.

G20 Zirvesi, ekonomik ve stratejik mes’ele ve ihtilafları görüşme ve müzakerelerle halletmek için kurulmuş bir yapıdır. Toplantı, iki gün sürmekte ve sonrasında ortak bir bildiri kaleme alınmaktadır.

G20’yi “Davos Ekonomik Forumu”na benzetmek mümkün olmakla birlikte farklar da vardır. “Davos” adını İsviçre’nin bir şehrinden almakta ve her yıl bu şehirde toplanmaktadır. Bir ticari buluşmadır. Devlet Başkanı, Başbakan, Bakan ve iş adamları seviyesinde temsil edilebilmektedir.

G20 ekonomi ve ticaretin yanı sıra stratejik mevzuları da gündemine almaktadır. Devletleri daha ziyade bir veya iki numaralı isimler temsil etmektedir. Davos Zirvesi’nden birkaç derece daha yukarıdadır ve onu gölgede bıraktığı gözlenmektedir.

G20 devletlerini şöylece tasnif etmek mümkündür:

Uzak Asya devletleri:

Avustralya, Endonezya.

Asya devletleri:

Japonya, Güney Kore, Çin, Hindistan, Rusya, Türkiye, Suudi Arabistan.

Afrika devletleri:

Güney Afrika.

Avrupa devletleri:

İtalya, Almanya, Fransa, İngiltere.

Kuzey Amerika devletleri:

Kanada, ABD, Meksika.

Güney Amerika devletleri:

Arjantin, Brezilya.

Resmiyette böyle bir çerçeve yoktur. Bu, bizim yaptığımız bir sıralamadır. Rusya ve Türkiye, elbette ki Avrupa kısmında da değerlendirilebilir. Kayıtlarda İngiltere için “Britanya” adı geçmektedir. Eğer, “İngiltere” değil de “Britanya” denecekse o zaman Britanya’nın genel valilikleri olan Avustralya ve Kanada’nın toplulukta müstakilen temsil edilmemesi gerekir.

Gerçi bu görüşe:

-Güney Afrika, faraza Kanada’ya göre İngiltere karşısında daha mı müstakil; yahut, Trump’ın ikrarıyla Suudi devletinin “Amerika’nın iyi müşterisi” olma dışında hangi hususiyeti vardır? Ölçü, petrol ihracatı ise diğer petrol ihracatçısı devletlerin suçu ne?

Diye itiraz edilebilir.

Lakin; o itiraz, bahis mevzuu devletlerin genel valilik olduğu gerçeğini ortadan kaldırmaz.

Ne var ki 2020’de G20’ye Suudi Arabistan ev sahipliği yapacaktır.

G20 üyeliğimiz, AB önünde şüphesiz ki elimizi güçlendirmektedir. Bu sene 28-29 Haziran tarihlerinde Japonya’nın Osaka ilinde yapılan bu toplantı Türkiye açısından iyi geçmiştir. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Trump, Putin Merkel gibi zirvenin en önde gelen isimleriyle bire bir görüştü. İlk ikisiyle olan görüşmelerde F-35 ve S-400 füzeleri ele alındı.

Donald Trump, zirvede -şaşırtıcı bir biçimde- “Türkiye haklı” dedi, “Erdoğan’a âdil davranılmıyor” diye ilave etti ve ambargo niyetleri olmadığını söyledi.

Trump, Osaka’da Erdoğan’a methiyeler düzerken selefi Obama’ya bir hayli yükleniyordu. Amerikan başkanı, yalnızca Türkiye liderine değil, konuştuğu diğer liderlere hatta Kuzey Kore devlet başkanına bile gülücükler saçtı, mavi boncuklar dağıttı?

Trump niye dönüş yaptı?

Hakikaten dönüş yaptı mı?

Samimi mi?

Dedikleri, Washington’a kadar mı geçerli olur?

Derin Amerika, bu konuşmalardan hoşnut kaldı mı?

Bu konuşmanın sahibi, G20’den 2020’de yapılacak Başkanlık Seçimine itibar mı devşirmek istemektedir?

Malumdur ki muhalifleri Donald Trump’a “dünyada herkesle kavgalısın!” suçlamasını yapmaktalar. Bu da hâliyle Amerika aleyhine olarak “Çirkin Amerikalı” imajını beslemekte. Kısacası; G20 Zirvesi tahlile değer.

Zira, Türkiye’nin hedefi G20’de kalmak değil, ilk 10’a terfi etmektir. Bu da fikren, fiilen ve maddeten iyi hazırlanmakla mümkün.

Güçlü huzur
ve

güçlü maliye ile mümkün.

.2023’E 4 VAR!

2019-06-26 02:00:00

A -

A +

Türkiye, halk oylaması kararıyla parlamenter sistemi terk edip Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçti. Ardından Cumhurbaşkanlığı seçimiyle genel seçimleri yaptı. 31 Mart mahallî seçimleri ve onun devamı 23 Haziran İBB Başkanlığı seçimiyle bu dönemi kapatmış oldu. Bu sıraladıklarımız, 10 yıla yakın tutan bir sandık alışverişi süresidir.

Bu sürenin içinde 15 Temmuz Darbe Teşebbüsü ve Rahip Brunson krizi bağlantılı olarak yabancı para pahalanmasıyla Fırat Kalkanı, Harekâtı, Zeytin Dalı Harekâtı ve Pençe Harekâtı da vardır. 15 Temmuz’da 251 şehid verdik, 2500 vatandaşımız gazi oldu. Darbeye teşebbüs eden FETÖ örgütü militanları, aranmaya, yakalanmaya ve yakalanmışlar yargılanmaya devam ediliyor. Pençe Harekâtı başarıyla devam ediyor. Topraklarımızla Kuzey Irak’ta PKK ile Suriye’nin kuzeyindeyse PKK’nın bu bölgedeki kolu PYD ve ona destek olan batılı devletlerle mücadele de devam ediyor.

Keza yabancı paranın bir silah ve baskı unsuru olarak paramız, bütçemiz, geçimimiz üzerindeki baskıları da devam etmektedir.

Bu saydıklarımızdan terörle mücadele ve dövizle mücadele cinsinden olanlar devlet meselesidir. Hükûmetten hükûmete değişmesi mümkün değildir. Onlar da diğer taraf için hedef devlet ve millet varlığımızdır.

Müdahaleler, paralı taarruzlar ve tabii ki düşük yoğunluklu savaş denebilen silahlı, bölücü teröre harcananlar, vatandaşın hayatına aksetmiş, bütçesini zorlamıştır. Bu vatana bir bölücü terör musallat edilmeseydi onunla mücadeleye harcanan para harcanmayacak, bugün dış borcumuz olmayacaktı.

Bu on yıllık manzarayı arkaya almış olarak yapılan mahalli seçimlerin İstanbul ayağında 31 Mart seçimi ne kadar sert yaşandıysa 23 Haziran seçimi o denli yumuşak yaşandı. Hâlbuki Cumhur İttifakı, 31 Mart’ta 13 bin gibi bir farkla kaybederken, 23 Haziran’da 810 bin gibi bir farkla kaybetti. Cumhur İttifakı 31 Mart’ta oylarının çalındığı, Millet İttifakı ise hakkının gasbedildiği iddiasındaydı. 23 Haziran’daysa sonuçları âdil sayarak kabullendiler.

Netice itibariyle bütün öteki referandum ve seçimler gibi 31 Mart seçimini de YSK icra etmiştir. YSK, 6 Mayıs’ta İBB Başkanlık seçimini iptal edince işitmediği hakaret kalmadı. Eğer, iktidar buyruğuyla karar veren bir kurum olsaydı -ki elbette olamaz- aynı hadise, 23 Haziran’da da tecelli etmez miydi? Görülüyor ki sandık, 31 Mart’ta hile ile kirlenmiş, 23 Haziran’da tertemiz kalmıştır.

23 Haziran seçimleri sonrasında Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı’na mensup parti yöneticilerinin gelecek dört yılın seçimsiz geçirilmesine dair beyanda bulunmaları geleceğimiz adına memnuniyet vericidir. Bilindiği gibi önümüzdeki ilk seçim Cumhurbaşkanlığı ve genel seçim olarak 2023 Haziran’dadır. Bu beyanlara sadakat gösterilmesi hâlinde o tarihe kadarki dört yıl, seçim olmadan yaşanacaktır. Erken seçim gibi Cumhurbaşkanlığı Sistemini de tartışmaya açarak enerji tüketmemelidir.

2023, Kızılelma hedeflerimizin ilkidir.

Bu hedefe yürürken, sıraladığımız olaylarla yorulmuş millete nefes aldırmak, rahatlatmak, huzur ve refaha kavuşturmak adına önümüzdeki 4 yılı bir silkinme, toparlanma, hesap-kitap yapma, tamir ve imar takvimi kabul ederek çalışmalıdır. Topu topu 48 aydan söz ediyoruz. Fakirin daha fakir, orta hâllinin de fakir, zengininse daha zengin olduğu hiçbir ülke huzur yüzü göremez. Hedefimiz bahtiyar insanlar memleketi olmalıdır. Enflasyon tekrar tek haneye düşmeli, faizin, dövizin, işsizliğin beli kırılmalıdır.

Bu da yeni ve beyaz bir sayfa açmakla mümkündür. Kinler, öfkeler, nefretler değil, hizmetler ve gayretler yarışmalı.

Milletimiz, 1911-1922 arasındaki bitip-tükenmez harpler sebebiyle cumhuriyete yorgun ve yoksul girdi. Sonraki her darbe de yorgunluk ve huzursuzluk getirdi.

Bu millet, 1950-1960 arasında 10 yıl, 1983-1988 arasında 5 yıl ve 2002-2012 arasında da 10 yıl olmak üzere bir asırda sadece 25 yıl gün yüzü görebildi.

Şimdi hedef:

2023’e yorgun ve yoksul girmemektir.

Yoksa takvimlerin değişmesiyle devletler büyümez. Takvimlerden, tarihlerden, fazilet ve musibetlerden ders çıkarıp ibret alan milletlerin devletleri büyük olur.

Bir kere daha hatırlamalı:

Almanya, bizden sonra bir de İkinci Dünya Harbi’nde yıkıldı. Aynı harpte Japonya, yüreğinin ortasına atom bombası yedi.

O felaketlere rağmen biz, 1960/70 darbelerine maruz kalırken onlar, gelip bizi geçtiler? Sadece onlar mı? 1950’de istiladan kurtardığımız Güney Kore de geldi geçti.

Evet;

Ders ve ibret vaktindeyiz. 2023’e 4 yıl kalmıştır. Her saniyenin değerlendirilmesi şarttır. Vaadler yapılmış, artık seçimler bitmiştir. Şimdi çevrede ne gibi değişiklikler yapılacaksa bir ân evvel yapılmalı ve Kızılelma’ya doğru koşu başlamalıdır…

.MİLLETİN TERCİHİ

2019-06-24 02:00:00

A -

A +

İBB Başkanlığı seçimi, bir buçuk asırlık demokrasi tarihimizin en zorlu yarışlarından biri oldu. Bunun sebebi, elbette ki İstanbul’un farklı şehir olmasındandır.

Yılbaşından bu yana hep beraber sütunlarda, ekranlarda, sohbetlerde bu seçimi konuştuk. 31 Mart’ta Cumhur İttifakı, 39 ilçenin 25’ni kazanmıştı. 23 Haziran’daysa Millet İttifakı, İBB Başkanlığını kazandı. Şayet gelişmelere göre bir erken genel seçime gidilmezse artık 2023 Haziran’ına kadar önümüzde seçim yoktur. Erken genel seçim, çok mecbur kalınmazsa tercih edilmemelidir. Önümüzdeki uzun sürenin akıllıca, maharetle kullanılması, iktidarı ve muhalefetiyle herkesin vazifesidir. Bunun için de sert iklimin yumuşaması gerekmektedir...

31 Mart seçiminin YSK’dan dönmesinin gerekçeli kararı, “sandık kurulu başkanlarının devlet memuru olmaması”ndandı.

Öyle anlaşılıyor ki bu sebep, seçimi yenilemeye yettiği için münakaşalarla daha fazla yıpratılmamak adına mahkeme, diğer sebeplere girmemiştir.

Ki onların en başında da iptal edilmiş oylar gelmekteydi. Bu oylar, yeniden sayıldığında neredeyse yarı yarıya Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım lehine yazılmıştı. Listelerle zabıtların farklı olması başka bir sebeptir vs.

Netice itibarıyla 31 Mart seçimleri YSK/Yüksek Seçim Kurulu tarafından iptal edilerek mazbata, CHP adayı Ekrem İmamoğlu’ndan geri alınmış, 23 Haziran 2019’da da seçimin yenilenmesine karar verilmişti.

Seçmen, pazar günü bu karar gereği sandıklara gitti. Seçime iştirak yüzdesi, yine dünya ortalamaları üstündedir. Cumartesi akşamı İstanbul’un hava limanları, otogarı, köprüleri ve yolları iğne atılsa yere düşmeyecek denli kalabalıktı. Vatandaşlar, mükellefiyetlerini yerine getirmek için İstanbul’a geliyorlardı.

31 Mart seçim neticesinin sürprizle bitmesi sadece yukarıda bahsettiğimiz sebeplerden dolayı olmamıştı. AK Parti tarafında “nasılsa kazanırız!” rehavetinin olması, Binali Bey’e lazım gelen desteğin verilmemesi, kırgınların sandığa gitmemesi gibi unsurlar da vardır. Hâlbuki 31 Mart öncesinde Binali Bey’in seçimi açık ara önde alması bekleniyordu.

Ekrem İmamoğlu’nun 23 Haziran’da Belediye Başkanlığını 31 Mart’a nazaran çok daha yüksek farkla kazanması, kaybettiren sebeplerin vatandaş nezdinde varlığını koruduğu anlamına gelmektedir. 31 Mart’ta Cumhur İttifakı’na oy vermeyen Kürt seçmenin oyu elde edilemediği gibi terör örgütü elebaşı Öcalan’ın mektubunun da tepkiye sebep olduğu görülmektedir.

Bundan böyle CHP, her fırsatta “adayımız 31 Mart’ta kazanmıştı. Mahkeme politik dayanaklarla seçimi iptal etti. Hakkımız gasbedilmişti. 23 Haziran’da hak yerini buldu” diyecektir.

Dün, yani 31 Mart ve 23 Haziran önümüzdeki büyük problemler karşısında şimdiden sonra mazidir. Mazide her ne olmuşsa onu tarih değerlendirecektir. Takdir milletindir. Sür’atle seçim ortamından çıkılmalıdır.

Bakışlarımızı çevremize ve yarınlarımıza çevirmek zorundayız. Etrafımızdaki tehlikeleri tek tek saymaya gerek yok, kimlerle hangi ihtilafları yaşadığımızı saymaya da gerek yok. Bunlar, herkesçe bilinmekte, defalarca konuşuldu ve konuşulmakta.

Serinkanlı olmalı. 23 Haziran 2019’da ne düşman mağlup edildi ve ne de düşmana mağlup olundu. AK Parti kendi nefs muhasebesini yapmalı. CHP ve İmamoğlu da sorumlu hareket etmeli, olgun davranmalıdır.

Zira devletçe, milletçe karşı karşıya olduğumuz büyük meseleler sadece bugünümüze değil, gelecek asırlarımıza da etki edecektir.

Onun için makul davranıp her türlü ifrattan kaçınmalıdır. Bir kere daha hatırlamalı ki seçmen, ilçelerde Cumhur İttifakı’na, ilde Millet İttifakı’na iltifat etmiştir. Belediye Meclisi ve komisyonlar, AK Parti’de Başkanlık CHP’dedir. Arzuya şayan olan Belediye Meclisiyle Belediye Başkanının İstanbul müşterek değerinde ahenk ve karşılıklı saygı içinde çalışmasıdır.

İktidar, AK Parti’dir. 31 Mart’ta İstanbul’daki belediye seçimini kazanmıştı. Kaybettiği, Başkanlıktır.

İBB Başkanlığını kazanan Sn. İmamoğlu’nu tebrik ediyoruz. 31 Mart ve 23 Haziran seçim sonuçlarının İstanbul’umuza ve milletimize hayırlı olmasını temenni ederiz.

Bu dünya imtihan yeridir.

Kazanan da kaybeden de imtihandadır.

.İSTANBUL,KALENİN ANAHTARIDIR!

2019-06-21 02:00:00

A -

A +

Eğer;

23 Haziran 2019 Pazar günü yapılacak olan İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçiminde:

Tecrübe,

tevazu,

vakar ve dürüstlük timsali,

yerli, millî ve bu işin ehli olan Binali Yıldırım değil de...

Henüz çıraklık seviyesinde bulunan,

veri kopyalama cürmü ortadayken,

Ordu Valisi için sarf ettiği galiz söz, video ve polis zaptıyla sabitken,

her gün hakkında türlü şeyler yazılıp-söylenen büyüsü bozulmuş Ekrem İmamoğlu, kazandığında:

Kandil,

HDP,

Esad,

BAE Veliahdı,

SA Veliahdı,

SİSİ,

Kıbrıs Rum idaresi,

İsrail,

Yunanistan,

AB,

AP/Avrupa Parlamentosu,

Paris,

Brüksel,

Londra,

ABD,

Pensilvanya

Yahudi lobisi ve topyekûn AB ve ABD medyası sevinecekse, “Zulüm 1453’te başladı!” diyenler sevinecekse... sosyal medya müptezelleri, zil takıp oynayacaksa;

Filistin, Yemen, Somali, Bosna, Kırım, Arakan, mazlumlar ve mağdurlar üzülecekse...

Gece uykusundan kalkıp namaz kılıp- dua edenler üzülecekse, ak sakallı dedeler, nur yüzlü nineler, Kur’ân öğrenen ana okulu çocukları üzülecekse...

İstanbul, bekanın ta kendisidir.

İstanbul’u vermek,

sömürgeci zalim Batı’ya Türkiye’yi teslim etmek, vesayete razı olmak demektir.

İstanbul,

Türkiye adlı kalenin anahtarıdır.

Bu anahtar, verildiğinde bazıları, “kale düştü!” diye zafer çığlıkları atacaklardır.

Bu bir belediye başkanlığı seçimi değildir. Öyle olsaydı şu isim veya bu isim, o parti veya bu parti fark etmezdi.

Bu gerçeğin görülmesi, gerekiyorsa bağra taş basarak ona göre seçim yapılması şarttır.

Pazar günü bir dediği diğerine uyan, inanılıp güvenilecek ehil insan seçilecek.

Ülkenin istikbal ve istiklali için mühür basılacak.

Herkes bu işin:

Dünyasını-ahiretini,

bugününü-yarınını

çok iyi düşünerek sandığa gitmeli, öfkesiyle, nefsiyle değil selim aklı ve vicdanıyla oy vermelidir.

Bu seçim,

mes’uliyettir,

vebaldir,

hesabı olan bir ameldir.

.MURSİ’NİN ÖLÜMÜ

2019-06-20 02:00:00

A -

A +

Muhammed Mursi, 1951’de Şarkiye ilinin el-Adva köyünde çiftçi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi.

Kahire Üniversitesinde makine mühendisliği tahsil etti. Güney Kaliforniya Üniversitesinde doktora yaptı. Kaliforniya Eyalet Üniversitesinde yardımcı doçent olarak çalışırken burayı bırakıp memleketindeki Zagazig Üniversitesinde çalışmaya başladı.

Bu arada Müslüman Kardeşler’le birlikte siyasette yer aldı. 2000-2005 arasında müstakil milletvekilliği yaptı. 30 Nisan 2011’de Müslüman Kardeşler’in kurmuş oldukları Hürriyet ve Adalet Partisi genel başkanlığına seçildi. 2011 yılında Hüsnü Mübarek aleyhine başlayan hareketlere destek verdi.

25 Ocak 2011 Devriminin ardından 2012’de yapılan genel seçimlerde yüzde 51.73 oyla M. Hüseyn Tantavî’nin yerine ülkenin halk reyi ile seçilmiş ilk Cumhurbaşkanı oldu. 30 Temmuz’da yemin ederek vazifeye başladı. Ayrıca 1 Temmuz 2013’te Bağlantısızlar Hareketi Genel Sekreterliğine seçildi.

Cumhurbaşkanı olunca Suudi Arabistan, Katar, Türkiye, Çin ve Rusya ile Mısır’ın münasebetlerini iyileştirici ziyaret ve görüşmeler yaptı. İran’la da yakınlık kurmak istediyse de halk buna pek iyi bakmadı. Mursi, Suriye’deki Esad rejimine ise bütünüyle karşı çıktı. İsrail Devlet Başkanı Şimon Perez’e aklıselimle hareket edilmesi için diplomatik bir mektup yazdı.

Bu arada ileride katili olacağını bilmediği ve bilmesi mümkün de olmayan tankçı General Abdülfettah es-Sisi’yi Genelkurmay Başkanı yaptı. Aynı kişiyi ayrıca hükûmette de Savunma Bakanlığı koltuğuna oturttu.

Cumhurbaşkanı Mursi’nin devlet ve milletinin menfaatine olarak Türkiye, Çin, Rusya ile yakın ilişkilere girmesi vahşi, sömürgeci, tekelci ve ötekileştirici Batı’yı rahatsız ediyordu. Meşhur laflarıyla bu münasebetler “not edilmekte”ydi. Belli ki Riyad görüşmeleri ve Simon Perez’e gönderilen mektup da rüşvet-i kelâm kabilinden görülüyordu.

Bu arada Kahire’de, sokak hareketleri başlamıştı. Mursi aleyhine olan bu eylemler, her gün biraz daha şiddetleniyordu. Mısır Silahlı Kuvvetleri, gösterileri 24 saat içinde durdurması için Cumhurbaşkanı’na bir muhtıra verdi. ABD, AB ve NATO’nun teşvik ettiği MSK, 3 Temmuz 2013’te meşru Cumhurbaşkanı’nı makamından devirdi. Mursi, önce ev hapsine alındı, sonra zindana kondu. Cunta, Adli Mansur’u muvakkaten başa getirdi.

Hakkında “casusluk” ve “cezaevi baskınları” gibi adlar taşıyan dâvâlar açıldı. Bir cumhurbaşkanı, hukuk katili savcılar tarafından casuslukla itham edilirken başka hukuk katili sözde yargıçlar tarafından da bu yüz karası iddianamelere dayanarak cezalandırılıyordu. Casusluk dâvâsından müebbed, cezaevi baskınları dâvâsındansa idam cezasına çarptırıldı ve hükümler tasdik edildi.

26 Mayıs 2014’te ise Mısır’da bir seçim tiyatrosu yaşanmıştı. Bu tiyatroda sandığa giden seçmen yekûnu, seçmenlerin sadece yüzde 40’ıyken Abdülfettah es-Sisi nam kişi, o seçimde güya halkın yüzde 97’sinin oyunu alarak sözde cumhurbaşkanı olmuştu.

AB, ABD, AP, AİHM, BMGK, AB ve ABD medyasıyla daha ne kadar aktör varsa o sömürgeci dünya için Sisi, demokrat; serbest oy ve hâkim teminatıyla yüzde 52’lerle işbaşına gelen Mursiler ve Erdoğanlar diktatördür. Kısacası Gezi İsyanı, Türkiye’de başarılı olamamış fakat kardeş Mısır’da olmuştur. Sisi, işbaşına geldiğinden beri 50’nin üzerinde insanı astırdığı hâlde saydığımız unsurlardan çıt çıkmamıştır.

Muhammed Mursi Îsa el Eyyad, bu düzmece dâvâlar ve kendisini oraya tıkan kuvvetlerin emrinde olan savcı ve yargıçlarla mücadele ederken 17 Temmuz 2019 günü mahkeme salonunda vefat etti.

Bu, bir yiğidin şerefli ölümüdür.

Resmî açıklama “kalp krizinden öldü” şeklinde. Ama inanılması mümkün değil. Cenaze namazı, Mısır halkıyla dünyadan saklanarak sabah saat 0.5’te kılındı. Namaza ancak ailesi ve avukatlarının katılmasına izin verildi. Fakat yerkürenin her yanında milyonlar gıyâbî cenaze namazı edâ ettiler.

Adnan Menderes’te olduğu gibi şüphesiz ki Mursi için de Mısır Millî Meclisi, bir zaman sonra iade-i itibar kararı alacak ve yine şüphesiz ki işbaşına gelecek millî iktidar, katilleri yargılayacak, küfranı nimet eden Sisi ve ekibi hesaba çekilecektir. Ömürleri yetmezse tarih, hesap soracak ve maşerî vicdan, ebediyyen mahkûm edecektir…

Batı, son iki asırdır politikadan modaya dek topraklarımıza girmesini istediği her şey için Mısır’ı bir kapı olarak kullanmıştır. Bu sebeple Mursi’nin İstanbul’daki 23 Haziran seçimleri öncesi hayatını kaybetmesi bizi huylandırmıştır.

Zira; 23 Haziranı son şans olarak görmekteler. Sn. Erdoğan’ı ima ederek “darısı bizimkinin başına” diyenin haddi-hesabı yoktur. Bu hınç ve kin, herkese ders olmalıdır.

Şer’i hüküm şudur:

Zulüm altında ölen bir Müslüman şehid olmuştur. Mısır’ın ilk seçilmiş cumhurbaşkanı zulüm altında öldü. Merhum Muhammed Mursi’ye rahmetler diliyoruz. İnşallah isminin sahibinin şefkatine nail olmuştur.

.YUVARLAK MASA

2019-06-19 02:00:00

A -

A +

16 Haziran 2019 Pazar akşamı, Binali Yıldırım ve Ekrem İmamoğlu arasında yapılan ve 21.00’de başlayıp 3 saat kadar devam eden “müzakere”, Türkiye tarihinin en çok seyredilen TV programı oldu.

İki adayın uzlaşması, AK Parti ve CHP’nin mutabakatı ve bu iki parti genel başkanlarının tasvibiyle programın işleyişi, çerçevesi ve sunacak isim tespit edildi.

Zannederiz o akşam Türkiye nüfusunun üçte ikisi ekran başındaydı. Program bittiğinde seyredenler kocaman bir hayal kırıklığı ve yavan bir program rüyasından uyanmış oldular.

Programın pazar günü saat 21.00’de yapılması isabetli oldu. Ancak konuşmaların 3 dakikayla sınırlanması yanlıştı. Hâlbuki bir konuşmacının konuştuğu süre değil, ne konuştuğu önemlidir. Sunucu, konuşmacının dediklerindeki değere göre süreyi kesip-uzatabilir.

Konuşmacıların, birbirinin sözüne karışamaması da yanlış oldu. Program sunucusu İsmail Küçükkaya’nın açıkladığına göre, programın seyrini iki parti genel başkan yardımcıları böylece çizdikleri için sunucu da kendini o sınırlar içinde kalma mecburiyetinde hissetti.

Mevcudun müdafaası, “bu, tartışma değil, müzakere programıydı!” diye yapılabilir. Ama tatmin edici olmaz. Tartışmayla müzakereyi ayıran kalın hatlar nedir? Bunların her biri aynı zamanda diğeri değil midir?

Programın bir konferans merkezinde yapılması ve isteyen her televizyonun oradan naklen yayın yapabilmesi eşitlik adına doğrudur. Fakat kötü bir masa, kötü bir zaman ayarlama düğmesi ve dengesiz bir ışığın varlığı kabul edilemez. Sn. Yıldırım, yüzde 10’luk daha mat bir ışık bölgesinde kalmış olarak programı bitirdi.

Tarafların kıyafetleri, kendilerinin, daha doğrusu eşlerin zevkidir. Biz o taraf üzerinde durmayacağız. Birbirlerine saygı göstermelerine gelince en azından bir kabalık görülmedi.

Sn. İmamoğlu, birinci turun tamamını neredeyse YSK kararını konuşarak bitirdi. Sunucu ne sorarsa sorsun o hep YSK dedi. Oysa o karar kesinleşmiş ve dünde kalmıştı. İmamoğlu, birinci ve ikinci bölümlerde heyecanlıydı. Sesini ayarlayamadı, ekranda kullanılması yadırganacak bazı kelimeleri kullandığını belki de fark edemedi.

Heyecanının iki sebebi vardı:

Ani bir şöhret patlaması yaşamıştı. Çıktığı noktayı koruma sıkıntısı içindeydi. Diğer sebepse üstündeki baskı. CHP 40 yıldır, iktidar olmaya susamış bir partidir. Bir rüzgâr yakalamaları İmamoğlu’na baskı olarak dönmektedir.

Binali Bey, her zamanki sakinliğindeydi. Zaman zaman muzip şekilde gülüyor, zaman zaman da rakibinin sözlerine küçük dokunuşlar yapıyordu. Bu dokunuşlar, rakipte sinir ucu dalgalanmalarına yol açabildi.

Ekrem İmamoğlu, Binali Yıldırım’ın “Ordu Valisi’ne niçin hakaret ettin?” sorusuna tatmin edici bir cevap veremedi. “Basitlik etti” dediğini söyledi. Hâlbuki ortada sağlam bir video kaydı ve polis zaptı var. Kaldı ki bir insana basitlik izafe etmek de hakarettir. Buna rağmen Binali Bey üstüne gitmedi. Bunda sürelerin ve ilkelerin soğuk savaş dönemini hatırlatan katılığının payı olsa gerek…

İmamoğlu, sadece Vali’ye karşı malum galiz kelimeyi kullanmadığına dair yaptığı savunmada değil, veri kopyalama gerekçesinde de sınıfta kaldı. Dışarıdan adam getirip veri kopyalatmasının mantığını izah edemedi. Ayrıca veri kopyalama ve veri yedekleme farkını bilmediği de ortaya çıktı. Keza İstanbul’un kaç ilçesinde kaç çocuk yuvası mevcut olduğunu bilmeden çocuk yuvası yapma vaadinde bulunduğu anlaşıldı. Aynı hizmeti Beylikdüzü’ne 7 tane yapacağını vadetmiş olmasına rağmen 1 tane yapmış olmasına dair itirazı ise cevapsız bıraktı.

İmamoğlu, internet ve yeşil alan konularında Binali Bey’den çok geride kaldı. Sn. Yıldırım’ın ulaşım hizmetlerine dair anlattıkları, gecenin en tatmin edici, göz doldurucu ve akılda kalan kısmıydı.

İmamoğlu’nun 2017 Sayıştay raporunu 2019 Sayıştay raporuymuş gibi sunmasından sonra ertesi gün Sayıştay’ın bunu yalanlaması, İmamoğlu’na asılsız belge skandalı olarak döndü. FETÖ ile alakası olup-olmadığı konusunda da muğlak konuştu. “Samanyolu TV’de spor muhabiri olarak çalıştım fakat Fetullah Gülen’i görmedim” diyebilirdi. Bununla beraber o yapı için -herhâlde- ilk defa “terör örgütü” tabirini kullandı. Şu da var ki bir kısım vatandaşlar bu sözün takiyye olduğu görüşündedir.

İnandırıcılıkta Binali Bey, inandırıcıydı. Ekrem Bey, ses hâkimiyeti kurarak bunu gerçekleştirmek istediyse de yapamadı.

Bir tarafta tecrübe, mantık ve sükûnet bir tarafta gizlenemeyen bir heyecan ve afaki vaatler vardı. “İsrafla mücadele edeceğim” demek bir proje değil tutumdur. Kim israftan yana olur!

Sn. İmamoğlu’nu sadece Sayıştay değil, TÜRGEV de belediyeden aynî ve nakdî yardım almadığı açıklamasıyla alenen yalanladı. Daha evvel de TRT dâhil birçok yer yalanlama yapmıştı.

Her şey, herkesin önünde cereyan ettiğinden daha fazla tafsilata girmeye gerek yok sanırız. Kısaca toparlarsak:

Program, iyi olmamasına rağmen inandırıcı olan, ulaşım, trafik, gençliğe vaatler ve yeşil alan konularında en fazla proje sunan Binali Yıldırım oldu.

Ekrem İmamoğlu’nun “Programın aldığı reklam gelirini bir hayır kurumuna bağışlayalım” teklifi iyiydi. Neticesini ise işitmedik.

17 sene sonra böyle bir buluşmanın yapılması doğruydu. Tarafların aynı yuvarlak masa etrafına gelmeleri, birbirlerine hediye sunmaları, çaya davet etmeleri medeni davranışlardı. Yoksa bu programda işittiklerinden dolayı kimse, parti değiştirme kanaatine varmadı.

Belki;

Kararsızlar ve bilhassa kalbi buruklar, Sn. Yıldırım’ın kendinden emin ve samimi bir dille söylediklerini ortadaki eserlerini de düşünerek fikirlerini değiştirmiş olabilirler.

Demek oluyor ki;

Yuvarlak Masa toplantıları bundan böyle de devam edecektir. Devam da etmelidir. O zaman daha iyi bir iş çıkarmak için 16 Haziran’dan da sonuçlar çıkartarak şunlar yapılabilir:

Sunucu, tespit edilen 4 isim arasından kur’ayla seçilerek 2 kişi olabilir. Teknik ve usul, daha ustaca yürütülebilir. Program seyircili olabilir. Vatandaştan telefon da alınabilir.

Bu ilk olduğu için meraktan dolayı çok yüksek bir seyirci kitlesi buldu. Benzeri bir program ise ilgi çekmez.

..MİDHAT PAŞA ÖRNEĞİ

2019-06-17 02:00:00

A -

A +

Midhat Paşa, valilik hizmetlerinde üne ulaştı. Üçer yıl kaldığı Tuna ve Bağdat valiliklerinde çok iyi işler çıkarttı. Bilhassa bugün Bulgaristan devleti olan Tuna vilayetinde yaptıkları takdir topladı.

Vilayetin bugünkü il ile karıştırılmaması için dünkü idari taksimat şemasına kısaca temas edebiliriz. Osmanlı devlet hayatında idari taksimat, aşağıdan yukarıya doğru şu şekildeydi:

Kariye, köy, nahiye, kaza, sancak, vilayet, eyalet. Dikkat edileceği gibi sancaklar, şimdiki yapıda vilayettir. Ayıntab’ın yani Gaziantep’in Haleb’in sancağı olması gibi.

Hazin bir hikâyedir ki bu başarılı vali, Sadrazam olunca devletin sonunu getirdi:

Midhat Paşa, Tuna, Bağdat ve daha başka vilayetlere vali olmuş, iftiharlık işler çıkartmıştı. Lakin sadarete gelince çok kötü bir Sadrazam/Başbakan oldu. Şûrayı Devlet/Danıştay reisliği de vardır. Tanzimat’ın sebebi mason Mustafa Reşid Paşa’nın zihniyet takipçisiydi.

Midhat Paşa, Sultan Abdülaziz’e karşı yapılan 30 Mayıs 1876 tarihli askerî darbede cuntanın lideriydi. Yeniden sadarete gelme ihtirası içindeydi. Vaki darbede Abdülaziz Han, şehid edilmiş, yerine getirdikleri Murad-ı Hamis/V. Murad Han, baskı ve şartlara ancak üç ay dayanabilmiş ve 93 gün sonra cünûn getirmiş yani delirmişti. Midhat Paşa ve cunta, Veliahd Abdülhamid Efendi’den Kanun-ı Esâsi’yi ilân edeceğine dair söz alarak O’nun Saltanatın başına geçmesine yol verdiler. Anayasa ilân edildi. Böylece tarihimizde ilk defa olarak meşruti idareye geçilmişti. Meşruti idarede icrayı Hükûmet yapar, hükümdar bir alem yani semboldür. Abdülhamid-i Sanî’nin ilk bir buçuk yılı böyle geçti. Padişahlığının son 10 ayı da aynı şekilde olacaktır. Yetki, her yere hâkim olan devlet içindeki darbeci zümredeydi. Yeni Sadrazam Midhat Paşa, mâlî ve askerî vaziyet tamamen aleyhimize olduğu hâlde devleti, zorla ve ısrarla Ruslara karşı harbe soktu. 1293-1877/78 Türk-Rus Harbi, beş bin yıllık tarihimizin en büyük felaketidir. Bu felakette “Moskof”, Kafkaslar ve Azerbaycan üzerinden Erzurum’a kadar girdi. Osmanlının Avrupa-i Osmanî dediği bütün Balkanları kaybettik.

Sebep?

Sebep, nâehil, liyakatsiz birinin sadarete gelmesi, orayı âdeta gasbetmesidir. Midhat Paşa felaketi, 32 sene sonra 31 Mart 1909’da İttihad-ü Terakki üçlüsü tarafından tekrar edilecektir. Bu tarihte Sultan Abdülhamid’e darbe yapıldı. Ardından; devlet, Meclis-i Umumi ve Sultan Reşad’a bile haber verilmeden harbe sokuldu. Mendil kadar vatan toprağında tutunmak zorunda kaldık.

Sebep?

Binbaşı Enver’in bir anda Paşa, Başkumandan vekili ve Harbiye Nâzırı olması, Edirne postanesinde memurluk yapan Talat’ın yıldırım hızıyla Sadrazamlığa yükselmesi, Cemal Paşa’nın Şam vilayetinde yüz kızartıcı gece âlemleri yaparken askerin Filistin cephesi ve bölgedeki diğer cephelerde mağlup olması.

Makamlar darbelerle gasbedilip salahiyetler, ehil olmayanların eline geçtiği için biz, bir imparatorluğu, 5 milyon km2 vatan toprağını kaybetmiş bir milletiz.

İstanbul, Devlet-i âli Osman’ın, ecdadın maddî, Şanlı Peygamber’in -aleyhisselâm- mânevî mîrâsıdır. Bütün Türkiye’nin, bütün Türklerin hatta bütün ümmetin İstanbul üzerine titremesi, ona gözü gibi bakması şart üstü şarttır. Bu şehir, var olmamızın sebebidir.

İstanbul’u talihe, tesadüfe, hırsa, öfkeye kızgınlığa feda etmek Allah korusun, başka felaketlere kapı açabilir.

Sevgili Peygamberimizin buyurdukları bir kere daha düşünülmeli ve 23 Haziran günü sandık başında mutlaka hatırlanmalıdır. Bir gün bir sohbetlerinde bir kısım arkadaşları şöyle bir sual arz ederler:

-Yâ Resûlallah, kıyamet ne zaman kopacak?

Peygamberimiz, çok kısa, çok net ve çok çarpıcı bir cevap verirler:

-Emanet, ehline verilmediği zaman.

23 Haziran 2019 tarihli İBB seçiminin ehil ismi, Sn. Yıldırım’dır. Binali Yıldırım’dan istifade etmek İstanbul ve İstanbullu için fırsattır. 1994’ten beri devlet hayatındadır. Köprü, tünel gibi altında imzası olan çok sayıda devâsa eseri ortadadır. Bu insan, kendisine İBB Başkanlığı teklifi yapıldığında siyasetten emekli olmuş, arkadaşlarıyla satranç oynayarak vakit geçiren bir vatandaş değildi. TBMM Başkanlığı gibi zirve bir makamdaydı. Bugün İBB Başkanlığına, isim yapmak için muhtaç değildir. Bu teklifi, İstanbul’a hizmetin ibadet olduğuna inandığı için kabul etmiştir.

Binali Bey, ustalığın son kademesindedir.

Eserleri ortada.

Lekesiz, şaibesiz bir insan. Dün konuştuğu da bugün söylediği de tutarlı.

Diğer aday, daha kalfa bile değil.

Bu seçim bir parti işi sanılmasın.

Kimse unutmamalı.

Her oy bir vebaldir.

Midhat Paşa’ya gelince;

Sadrazamlıktan sonra yine valiydi. Aydın Valiliğini yapıyordu. O zaman İzmir, Aydın’a bağlıydı. Abdülhamid Han, dizginleri eline alınca amcası Sultan Abdülaziz’in şehadetindeki sır perdesi aralansın diye bir mahkeme teşkil ettirdi. Mahkeme, Mithad Paşa’ya ifade vermesi için bir celp yolladı. Sade ifade istenmişti. Devletin valisi, eski Sadrazam, celbi alınca telaşla Aydın’dan İzmir’e geçti ve İzmir’deki Fransız Konsolosluğuna iltica etti.

Sonrası ise malum. Muhakeme. İdam kararı. Padişahın kararı sürgüne çevirmesi ve Taif’teki karanlık son nokta...

.TEHDİT MEKTUBU!

2019-06-14 02:00:00

A -

A +

6 Haziran 2019’da ABD Savunma Bakan Vekili Patrick Shanahan’ın Türkiye Millî Savunma Bakanı Hulûsi Akar’a gönderdiği mektup, ağırlıklı biçimde gündemimizdedir. F-35 ve S-400 Füzelerine dair olan mektubun, 23 Haziran İstanbul seçiminden sonra da gündemde kalmaya devam edeceği belli.

Çünkü;

Türkiye, mektupta küstah bir üslupla net olarak düşman yerine konup tehdit edilmektedir. Sn. Akar, cevâbî mektubun hazırlanmakta olduğunu söyledi. Mektubu gönderen mevkidaşıyla da dün telefonla görüşeceklerdi. Ay sonunda Brüksel’de yapılacak NATO toplantısında ise yüz yüze görüşecekler. Cumhurbaşkanı Erdoğan da ay sonunda Japonya’da toplanacak olan G20’de Başkan Trump’la görüşecekler.

Aslında cevâbî mektup, sözlü beyanlarımızın derli-toplu bir tekrarı olacaktır. Fakat ne o ve ne de yüz yüze görüşmeler bir fayda temin edecek gibi görünmüyor.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, “Biz, S-400’leri alacağız demiyorum; aldık!” Demekle gerçekte lâzım gelen cevabı vermiş olmakta. ABD tarafı da mektup kılıfıyla diyeceğini demiştir.

7 maddelik mektup şöyledir:

1- Türkiye’nin Rusya’ya S-400 eğitimi için personel göndermesi hayal kırıklığına yol açmıştır.

2- Türkiye, S-400 alırsa F-35 alamayacaktır…

3- Türkiye, 12 Haziran 2019’da yapılacak yıllık F-35 İcra Kurulu Başkanları Yuvarlak Masa Toplantısına katılamayacaktır.

4- Türkiye, S-400 alırsa ACAA (düşmanlarına müeyyidelerle karşı koyma kanunu) tatbik edilecektir.

5- S-400 almanız ABD’nin millî gelirlerinde ve milletlerarası ticaretinde kayıplara sebep olacaktır.

6- ABD’de eğitim gören Türk F-35 pilotları, 31 Temmuz’a kadar geri dönecek ve Rus S-400 füzeleri alınması durumunda yeni pilot kabul edilmeyecektir.

7- S-400 için tutumunuzu değiştirme seçeneğiniz hâlen mevcuttur.

Bizim tezimiz ise şudur:

-Kâfi miktarda ve zamanında ve üstelik paramızla satın almak istediğimiz hâlde S-35 füzesi vermediniz. Buna mukabil güneyimizde terör örgütüne silah yağdırmaktasınız. Ülkemizi savunmak zorundayız. Biz, F-35 projesinde yalnızca müşteri değil; aynı zamanda imalatçı ortağız. Hem füze satmayıp ve hem de füze almamıza mâni olmanız, ortaklığa sığmaz!

Washington, yaptığımız bu mükerrer tez, gerekçe ve açıklamalara karşı görmez ve duymaz bir inat içindedir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, dün “...aldık!!!” dediği gibi “bu haksızlıkla her ortamda mücadele edeceğiz!” de dedi. Mücadele alanlarından biri de şüphesiz ki uluslararası mahkemelerdir.

Sn. Erdoğan’ın dünkü açıklamasında bir cümle daha dikkat çekiciydi; hem de çok dikkat çekici. Şöyle dedi:

-Niyetleri, AK Parti iktidarını devirmek Ama yapamayacaklar!

Bu seyir, nereye varır?

Varacağı yere, inceldiği yere:

Ambargoya,

Silah ambargosuna gidebilirler. Ambargo, daha başka sahalara da yayılabilir... Mektup zarflı muhtıranın 6. Maddesinde düşman sayılacağımız kaba bir şekilde ifade edilmiştir. “Kadirşinas” ortağımız, bu durumda yüzümüze gül suyu dökmeyecektir. Dile getirdiği tehdidi tatbik eder. Böyle bir gelişmeyi hiçbir Türk vatandaşı temenni etmez. Lâkin hiçbir Türk vatandaşı, da zorbalığı kabul etmez.

Bu mektup, Washington’un bize karşı yaptığı ilk vefasızlık ve ilk saygısızlık değildir. Ekrem İmamoğlu’nun, millî hisleri hiç rahatsız olmadan Beylikdüzü’ne bir anıt çerçevesinde rölyefini yaptırdığı çocuk katili Makarios, Kıbrıs’ta hunharca cinayetlerine devam ederken 27 Mayıs yorgunu Türkiye, Akdeniz semalarında bir-iki jet uçurmaya kalktı. Bunun üzerine Amerikan Başkanı Lyndın Johnson, 5 Haziran 1964’te 27 Mayıs’çıların şükran ifadesi olarak Başbakan olmuş olan İsmet İnönü’ye bir mektup yazdı. Mektupta silah ambargosu ve NATO’dan tecrid edilmekle tehdit ediliyorduk. Başbakan İnönü, buna karşılık parlak sözler söylediyse de dediğini yapamadı.

Kıbrıs Cumhurbaşkanı Papaz Makarios’un himaye ettiği Rum vahşeti, 20 Temmuz 1974’e kadar 10 yıl boyunca devam etti.

1974’te Ecevit-Erbakan Hükûmetinin iradesiyle TSK, Kıbrıs’taki mezalime müdahale etti. Bu defa, o güne dek vahşeti seyreden Washington, 5 Şubat 1975’te Türkiye’ye geniş çaplı bir silah ambargosu tatbik etmeye başladı. Ambargonun iki sebebi vardı. Haşhaş ekimi yasağının kaldırılması ve Kıbrıs’a çıkarma yapmamız.

Türkiye, vaki ambargo üzerine misilleme olarak 13 Şubat 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti’nin kurulmasını gerçekleştirdi ve 25 Temmuz 1975 tarihinde de Amerikan hükûmetine bir nota vererek Türk-Amerikan savunma iş birliğinin ortadan kalktığını ve bundan böyle Türkiye’deki Amerikan tesislerinin Türkiye’nin müşahede ve murakabesinde olduğu tebliğ edildi.

Bu ambargo 26 Eylül 1978’de iki başkentin anlaşmasıyla son buldu 3 yıl boyunca sıkıntı çekildi ama ASELSAN’ın kurulmasına da yol açmış oldu.

Son ihtilaf ise 2018’de yaşandı. Yine bir papaz ama Evanjelist olan Adrew Bronson, casusluk suçundan içeri alınmıştı. Trump hükûmeti, O’nu bıraktırıncaya kadar F-35’ler dâhil, dolar dâhil her imkânla saldırdı. Doların 3 buçuklardan 6 liraya, soğanın 2 liradan 8 liraya çıkması ve bu pahalılığın 31 Mart seçimlerinin ana belirleyicilerinden olması bundandır.

Şimdi son ambargo kapısının önüne gelmiş olabiliriz. Diplomasi, telefonla, yüz yüze görüşmeler, ikna çabaları....hepsi olsun. Ancak haysiyetimizden de asla taviz verilmesin.

Belki bir sıkıntı daha yaşarız ama kötü ortak da mal sahibi yapılmış, ASELSAN benzeri bir imkâna daha kavuşmuş oluruz.

Vefasızlık onların huyudur. Osmanlının son döneminde sipariş verip ödemesini yaptığımız Sultan Osman-ı Evvel ve Sultan Reşat adlı iki savaş gemimiz İngiltere tarafından teslim edilmemiş, araya dünya harbi ve rejim değişikliği girmesiyle unutulup gitmiştir.

Bugün de Washington, aldığı 1 milyon 250 bin dolara rağmen Türkçedeki deyimle “yavuz hırsızlığa” soyunuyor.

Bu mektup, tehdit olmaya tehdit ama bu defa mektubu yazmayı Trump göze alamamış.

Köprülerin altından çok sular aktı.

Dünya, dünkü dünya değil.

.İSTANBUL’A BAŞKAN OLMAK

2019-06-13 02:00:00

A -

A +

İsmini “Nedim” diye bildiğimiz büyük divan şairi Nedim Ahmed’in babası kazasker, annesi köklü bir ailedendir.

Beşiktaş doğumludur. Zengin bir ilim-irfan muhitinden beslenerek yetişmiştir. Arapça, Farsça biliyordu, hukuk / fıkıh tahsil etmişti. Medrese müderrisi yani üniversite profesörü ve aynı zamanda Sadrazam Nevşehirli Damat İbrahim Paşa’nın şahsi kütüphanesinin de müdürüydü.

28 Eylül 1730’da çıkıp üç gün süren ve Sadrazam Damat İbrahim Paşa’nın idamı ve Sultan III. Ahmed’in yani Topkapı Sarayı ile Ayasofya Camii önündeki emsalsiz çeşmeyi yaptırmış olan Padişah’ın devrilmesine yol açan Patrona Halil İsyanı’nda vefat etmiştir.

Vefatında 49 yaşındaydı. Kabri, Karacaahmet’tedir.

İstanbul’u öven o meşhur şiiri yazmasa acaba bu şöhrete ulaşır mıydı? Bize göre İstanbul ve onun güzelliğiyle eşsizliğine dair kaleme aldığı kasidedir ki Ahmed Nedim’i “şair Nedim” yapmıştır. Yoksa 650 sene içinde bu topraklardan nice bin müderris gelip geçti. Nitekim merhum Nedim’den sonra da günümüze dek İstanbul’a dair pek çok şiir yazıldı, onlardan bazısı da değerli ama hiçbiri, Nedim’in mısralarını arkada bırakamadı.

Hatta bu şairin hiçbir şiiri olmasaydı bile mübalağayı İstanbul için bir sanat unsuru olarak en zarif şekilde kullandığı “Bu şehr- i Sitanbulki bîmislü behâdır/ Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedadır” mısraı, onu yine unutulmaz şairler arasına dâhil ederdi.

Nedim, malumlarıdır ki bu mısrada İstanbul’un [bir çakıl] taşına yekpâre [bütün] Acem mülkünü feda etmektedir. Buradaki “Acem”, Osmanlı insanın bu kelimeyle söz ettiği, hatta yakın zamanlara kadar gelen “Acem kahvesi” “Acem halısı” gibi isimlerde yaşayan İran’dır. Zira; bu Fars mülkü, Osmanlı Türkiye’sinde hem divan şiirinde, hem itikatta ve hem de siyasette rakip devlettir. “Din-ü devlet, mülk-ü millet” terkibinde de görüldüğü gibi mülkün bir manası da vatandır.

Ancak; “acem” Arapça’da “gayrı” anlamına da gelmektedir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Arap’ın Acem’e, Acem’in Arap’a üstünlüğü yoktur; üstünlük, ancak takvadadır; [Allah’ın emir ve yasaklarına riayet etmededir] buyurdukları mübarek Hadis-i şeriflerindeki “acem”, Arap’tan gayrı, Arap olmayan demektir. Osmanlı Türkçesi’nin yazı imlâsında büyük- küçük harf yoktur. İmla işaretleri Tanzimat sonrasında yazı hayatımıza girmiştir. Nedim’in çağında büyük -küçük harf olmadığı için kasdının, İran mı yoksa bütün dünya memleketleri mi olduğu sual sebebi olabilir. Kanaatimizce şairimiz, şiirde divan üslubunu, aruzu alıp sonra da ona meydan okuduğumuz İran’ı kastetmektedir. Zira yaşadığı dönemde de Osmanlı- Acem husumeti sürüyordu. Nitekim Patrona Halil İsyanı veya darbesinin sebeplerinden biri de İran cephesinden gelen kötü haberlerdir. Şiirinde “acem” kelimesiyle cümle yeryüzünü kastetmiş olmak mübalağayı da aşar ve başka bir şey olur.

Nedim’in “Bu şehr-i Sitanbul ki bîmislü behâdır /Bir sengine yekpâre Acem mülkü fedâdır” beytinin içinde yer aldığı manzumenin kısa ismi “Kaside Der Vasfı İstanbul”dur. Kasidenin tamamı olağanüstü güzelliktedir. Ancak; burada bir beyit daha vardır ki o beyit, öyle zannederiz ki bütün İran topraklarının İstanbul’un bir çakıl taşına feda edildiği beyitten daha kıymetlidir.

O da şudur:

Altında mı üstünde midir cennet-i âlâ

Elhak bu ne hâlet, bu ne hoş âb-u hevâdır

Nedim, bu kasideyi muhtemelen 1721’de yani 40 yaşındayken kaleme almıştır. O şair, bugün yalnızca Türk edebiyatının değil, dünya edebiyatının da bir yıldız ismidir. Nedim’e bu şerefi kazandıran, Kâinatın Efendisi’nin övgüsüyle şereflenmiş bu şehirdir.

Bir sengine yekpâre Acem mülkü feda edilen ve benzersiz güzelliğinden dolayı cennet-i âlâ altında mı, üstünde mi diye sorulan bu İstanbul’un, Dar’ül Halife’nin, Dersaadet’in, Âsitâne’nin, İslambol’un, Payitaht’ın sade bir mensubu olmak dahi tek başına iftihar sebebidir. Ona başkan olmaksa söz konusu değildir. Olsa olsa “hadim” yani hizmetçi olunur.

Dileriz ve bekleriz ki İstanbul’un ilçelerine seçilmiş olan başkanlar veya İBB’ye seçilmek için rekabet eden başkan adayları, bu irfan iklimiyle donanmış olsunlar:

“İstanbul elbette fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onun askerleri ne güzel askerlerdir!” Peygamber buyruğunu Arapça aslıyla söyleyebilsinler, Hazreti Halid’in hayatına, Fatih’in hayatına mufassal biçimde vâkıf olsunlar, Nedim’in bu kasidesini, Yahya Kemal’in, Necip Fazıl’ın ve daha başka şairlerin İstanbul’a dair üç beş şiirini bir çırpıda okuyabilsin, İstanbul’daki sahabe, âlim, evliya ve padişahları sayabilsin, onlardan nakiller yapabilsin, İstanbul’un ilk Şehremini ve Kadısı Hızır Beğ’in ve İstanbul şairi Nedim’in mezarları nerededir bilinsinler.

İstanbul’da yaşayan hakiki İstanbullular, bir bardaktan bir yudum su içtiklerinde suyun Karakulak mı, Taşdelen mi, Hamidiye mi, Kayışdağı mı olduğunu bilirlermiş.

Hücrelere kadar hazmedilmedikten sonra İstanbullu olunmaz. İstanbul’un sadece maddesine hizmet ederek ona hizmet edilemez.

Hep birlikte dua edelim ki yüce Allah, “Hadim’ül İstanbul” olacak liyakat ve ehliyetteki bir adayı ecdat mirası İstanbul’umuzun belediye başkanlığına seçsin.

.İSTANBUL’A YAZIK OLUR!..

2019-06-11 02:00:00

A -

A +

CHP’nin İstanbul Büyükşehir Belediye Başkan Adayı Ekrem İmamoğlu için bazıları, O’nun neden İstanbul’a başkan olamayacağını söylerken Rumca bilmesinden hareketle Rum olduğu iddiasını dile getirmekte ve ayrıca deliller meyanında Beylikdüzü Belediye Başkanlığı döneminde Makarios’un heykelini dikmesini de göstermekteler...

Bir insanın, bildiği dilin milliyetine karine sayılması doğru değildir. Ne Rusça bilen, Rus ne Arapça bilen Arap ve ne de Rumca bilen Rum’dur. Eğer hakikaten Rum asıllıysa ve ana dil olarak Rumca biliyorsa ve bundan dolayı Yunan gazeteleri “bir Pontuslu İstanbul belediye başkanlığını kazandı!” diye manşet attıysa şimdi bahsedeceğimiz mutlak doğrular karşısında bunun bir geçerliliği olamaz:

Aslolan mümeyyiz bir kişinin kendi tercihidir. Din ve milliyet aidiyetini yaptığı tercih, belirler. Bir kimse, dinsiz veya bir başka dindeyken samimiyetle Kelime-i şehadet getirdikten sonra artık Müslümandır. Bunun en bilinen örneği sahabelerdir. Biri, münkir ve müşrik iken şahadet kelimesini söyleyip onu iman olarak kalbine nakşettikten sonra önceki hâli mazide kalır.

Kaldı ki bugün azınlıktan bir vatandaş da demokratik yolla seçilebilir.

“Makarios’un heykeli” meselesine gelince; bu mesele ciddidir ve bir insan hakkında hüküm vermeye yarar:

Makarios, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin ilk cumhurbaşkanı oldu. 1959’da kurulan bu devlet, Rum ve Türk toplumlarından meydana geliyordu. Cumhurbaşkanı Rum, muavini Türk’tü. Kıbrıs Cumhuriyeti kurulurken Türkiye, Yunanistan ve İngiltere, garantör devlet olarak kuruluş mukavelesini imzaladılar. O gün Türkiye adına imza vazeden Menderes Hükûmeti’nin hariciye vekili Fatin Rüştü Zorlu’ydu. Kurulan devletin ilk Türk Cumhurbaşkanı muavini ise Dr. Fazıl Küçük’tü.

Cumhurbaşkanı Makarios, kısa süre sonra dişlerini göstermeye başladı. Türkleri adadan kaçırıp burayı Rumlaştırmak için soykırıma başlamıştı. Çok kan akıyordu. Hatta 1963 yılbaşında görevli subaylarımızdan birinin çocuklarını banyo küvetinde katlettiler. Hâlbuki mezalimi yaptıran Makarios, bir başpiskopostu. 30 sene sonra Miloseviç’in, Karadziç’in Bosna’da Müslüman Boşnaklara reva gördüğünü 30 sene evvel Makarios ve onun komutanı Grivas Müslüman Türklere yapıyordu. 1974’teki Kıbrıs müdahalesinin sebebi, o vahşi soykırımdır. Kıbrıs’ta yaşananlar, aradan bin yıl da geçse millî şuur ve millî idrak tarafından unutulamaz.

Ne var ki Türkiye’de bir ilçe belediye başkanı, Evliya Çelebi’nin söyleyişiyle o “kara dinli kâfir”in anıtını, sorumlu olduğu ilçeye dikmiş genel başkanı da -maalesef- açılış yapmıştır. Bu sanat garabeti anıtta ön planda ayakta olarak Rauf Denktaş var. Arkada ise bir masa ve masanın iki ucunda Fazıl Küçük ve Makarios oturur vaziyetteler. Başlarında ise bir öğretmen edasıyla İngiliz delegesi dikilmekte. Demokrat Partili merhum Zorlu olmasın diye Yunan delege de yok.

Bu ne mânâsız ve münasebetsiz bir çalışmadır? Ne Fazıl Küçük, ne Rauf Denktaş, eli kanlı câni Makarios’u severlerdi. Başpiskopos da onları sevmezdi.

Hakikat bu iken; böyle bir anıtın İstanbul’da işi ne, güdülen kasıt ne, mânâsı ne? Atina veya Selanik yahut Kıbrıs Rum tarafında benzeri “insancıl” ve “barışçıl” bir âbide dikildi de Türkiye, dostluk mukabelesinde bulunmadığı için mi İmamoğlu o eksikliği telafi yoluna gitmiş?

Hayır; hiç alakası yok. Bu hareketle Kıbrıs şehitlerimizin hatırası hiçe sayılmıştır…

Ekrem İmamoğlu’nun Rumca bilmesi veya kök itibariyle Rum olmasının Yasin okuma, oruç tutma ve teravih namazı kılma görüntüleri karşısında hiçbir anlamı yoktur. Dediğimiz gibi bir de vatandaşlık hukuku var.

Ancak şu heykel veya anıt işi tam bir gaflet ve işgüzarlıktır. Millî duygular ancak bu kadar hafife alınabilirdi.

Ekrem İmamoğlu için unutulmayacak büyük ayıplardan bir diğeri de Ordu Valisi’ne sövmesidir. Mübarek bayramın ikinci günü Vali Seddar Yavuz’a “itlik yapıyor!” dedi. Oysa bu aday, cemiyete çok farklı bir imajıyla tanıtılmıştı.

Kaide bellidir; kul günah işlediğinde tevbe eder. İnsanlara karşı kusuru, kabahati, ayıbı olduğunda da özür diler. Mevzubahis kişi ise tam aksini yaptı. Özür dileyeceğine “vali, bize tuzak kurdu!” diye asılsız bir laf etti. Tam bir demagoji!

İşte bu noktada bizlere iş düşüyor:

İstanbul’da yaşayan seçmen, eğer İstanbullu olmayı özümsemiş ve İstanbullu olmanın yüksek hasletlerini kazanmışsa millî şuuru hiçe sayan yapıda ve ağzı bozuk birini İstanbul’un başına getirmemelidir. İstanbul, böyle bir yanlışlığa layık değildir

.SİYASETEN İNTİHAR!!!

2019-06-10 02:00:00

A -

A +

Ekrem İmamoğlu, İBB başkan adayı olduğunda adı-sanı bilinmeyen, resmi ve eseri görülmemiş bir meçhuldü.

Buna rağmen nasıl bir çalışmayla desteklendi ki bir anda şöhret oldu. Tam 40 yıldır iktidara gelmeye hasret kalmış CHP’liler, adaylarını öve öve bitiremiyorlardı.

Ekrem İmamoğlu, güler yüzlüydü, nazikti, dürüsttü, kibardı, alçak gönüllüydü, asla kızmazdı, herkesi kucaklardı, Allah’ın bu millete bir lütfuydu.... ve buna benzer daha nice methüsenalar. Sanki bir siyasetçiden değil de bir veliden söz ediliyordu.

Bunlar denirken biz, ekranlarla şu sütunumuzda şöhretin, o malum tehlikeli yanına dikkat çekerek şöyle demiştik:

Şöhreti idare etmek kolay değildir. Temenni ederiz ki çabuk şöhret olan bu isim, saman alevi gibi çabuk sönmesin. Cem Uzan, bir iş adamıyken birden politikaya dalmış doludizgin gidiyordu. O politik “sarhoşluk” içindeyken Temmuz 2003’te Bursa’daki Genç Parti mitinginde Başbakan Tayyip Erdoğan’a ağzından çıkanı kulağı duymayarak “Allahsız herif!” dedi. Bu galiz hakaret, onu bitirdi. Siyaseten intihar etmişti. Ticareten de bitti. Sonunda Ürdün’de yaşadı, Fransa’ya iltica etti.

Ekrem İmamoğlu, Cumhurbaşkanı’nı ziyaretle Eyüp Sultan Camii’nde Yasin-i şerif okumakla, semt pazarlarını ziyaretle işe başlamıştı. Dediğimiz gibi CHP’liler iktidar olmaya hasretlerdi. Hatta sade CHP’li vatandaşlar, yukarıdakilerin din, diyanet, camiye yakınlığına da hasretlerdi. Bu sebeple övgüleri artarak devam ediyordu. Onun üstün ahlakının yanı sıra beş parası da yoktu. İmamoğlu ise bu arada iftardan iftara, sahurdan sahura koşuyordu. Öyle ki övenler, hızını alamamış, istikbalin CHP cumhurbaşkanı adayı olarak da gösteriyorlardı.

Ne var ki vaziyet, böyle gül pembe manzarada devam etmedi. Beylikdüzü’nde İmamoğlu’nun yaptığı söylenen eserlerin esas olarak önceki başkanların çalışması olduğu tesbit edildi. Dikey yapılaşmadan şikâyetçi olan bu CHP adayının müteahhit olduğu, kendi ilçesinde birçok dikey inşaatlar yükselttiği ve bu yüzden lakabının da “Beton Ekrem” olduğu ortaya çıktı. Bunları bir de bir talihsizlik takip etti. Bir semt pazarı esnafı ile tartışmış ve ona “sen, boş kafasın boş!” demiş ve vurma mı okşamamı olduğu anlaşılmayan garip bir şekilde de yanağına dokunmuştu.

Bunlar ve benzerleri kusurdu. Ama faraza “önceki başkanların yaptıklarını yarım mı bırakmalıydım?” “Başkan olmak, ticarete mâni mi?” “O esnafla şakalaştık” hatta kendisine sahip çıkan Yunan medyası için “cevap vermeye mecbur muyum?” diyebilirdi.

Bunlar, evet, büyüyü bozan dokunuşlardı. Lakin ona tutunan iktidar hasretlisi CHP kitlesi, bir şekilde tevil ve müdafaaya gidebiliyordu.

Ancak; 5 Haziran 2019 günü yani hem de Ramazan Bayramı’nın ikinci günü Ordu-Giresun Havaalanı’nda yaşananların hiçbir şekilde ve hiç kimse tarafından tevil ve müdafaası mümkün değildir. Hadise öylesine vahim ve çirkin ki İmamoğlu, kendisi bile kendini müdafaa edemez. Nihayet şöhret, yapacağını yapmıştı. Ayaklarını yerden kesmiş ve kibir rüzgârıyla havalandırdıktan sonra insafsızca yere çalmıştı. Bu, evet; ve elbette siyaseten intihardı:

Ekrem İmamoğlu, bayramda sila-i rahim için memleketi Trabzon’a gidiyordu. Yanında CHP genel başkan yardımcısı Seyid Torun ve bazı vekiller vardı. Hey’et, VIP salonunu kullanmak istedi. Ancak; Ekrem İmamoğlu, sadece meşhur bir adaydı. VIP’yi kullanma hakkına sahip değildi. Bundan dolayı Ordu Valisi Seddar Yavuz, onun VIP’ye girmesine müsaade etmedi. Etmeyince de ortalık karıştı.

Hâlbuki Ekrem İmamoğlu, yakıştırılan sıfatlara hakikaten samimiyetle sahip idiyse ve bu bir hayat tarzı ise derhal devreye girer mübarek günde sinirleri yatıştırır ve herkes gibi diğer salondan uçağa geçerlerdi. Yaşananlarsa maalesef böyle değil; video kayıtlarında net bir şekilde dinleniyor ve görülüyor ki İmamoğlu, Vali’ye kızgın bir şekilde haber yolluyor:

- Gidin söyleyin Vali itlik yapıyor!!!

Bu kötü söz ağır, galiz ve vahim bir hakarettir.

Adaylığından beri hakkında yüksek hasletler vehmedilen bu kişinin, o gün imtiyazlı geçiş kapı ve salonu teklif edilse bile bunu kabul ermeyip “ben, halkla iç içe olacak, onları dinleyeceğim!” demesi gerekmez miydi?

Mütevazı biri, bunu yapar ve yanındakileri de millet kapısından geçirirdi. Burada ise yetkisi olmadığı hâlde aksi olmuştur.

VIP girişinde polisler denetleme yapar. İmamoğlu’nun hakkı olmadığı görülünce belli ki Vali haberdar edilmiş; o da “usul neyse o” kabilinden cevap vermiş.

Bir valiye bu şekilde hitap, bütün o şehre, valinin temsil makamına ve millete hakarettir.

Her şey kısa sürdü. Sahnedeki oyun, siyaseten intiharla bitmiştir.

Partisi ne olursa olsun hiçbir İstanbullu bu ağır hakareti hazmederek adı geçen şahsı İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığına getiremez.

Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım da şu gerekçeyle ortak TV tartışmasından çekilmelidir:

-Devletin valisine “it” diye hakaret eden ahlaktaki biriyle benim, bundan böyle görüşüp-konuşacak bir mevzum olamaz. Bu sebeple birlikte ekrana çıkma işini iptal ediyorum. Aziz İstanbullulara ve büyük milletimize arz ederim.

.KİM SEVİNİR?

2019-06-03 02:00:00

A -

A +

İBB seçimini Cumhur İttifakı’nın adayı Binali Yıldırım değil de Millet İttifakı adayı Ekrem İmamoğlu kazanırsa ailesi ve Millet İttifakı sevinir ama en az onlar kadar şunlar da sevinir:

1-FETÖ örgütü

2-Millet İttifakı’nın gizli ortağı HDP

3-PKK/Kandil

4-Netanyahu

5-Esad

6-Sisi

7-SA Veliahd Prensi MBS

8-BAE Veliahd Prensi MZN

9-Kıbrıs Rum Bölgesi

10-Trump, Pence, Neoconlar, Yahudi lobisi

11-Başta Amerika ve İngiltere’dekiler olmak üzere Batılı bir kısım gazete, televizyon ve haber ajansları.

12-AB’nin önde gelen cumhurbaşkanı ve başbakanları.

13-Ve elbette 31 Mart seçim sonucu üzerine gazeteleri “Konstantiniyye’de seçimi Pontuslu bir Rum kazandı!” diye başlık atan Yunanistan...

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı, neredeyse dünyayı etkileyecek kadar mı mühim? Mevzu İBB değil; bu vesileyle yapılmak istenendir. Hâkim teminatıyla yapılan bir seçimle vatandaş, kimi tercih ederse başkan odur. Kaldı ki bu, bir CHP’linin ilk İstanbul adaylığı da değildir. Aytekin Kotil, İstanbul’un Halk Partili reisiydi. Recep Tayyip Erdoğan, 1994’te görevi, CHP’li Nurettin Sözen’den devralmıştı.

Bu defa yaşanansa iktidarla muhalefet veya ittifaklar arası rekabet değildir. Uluslararası malum çevre, şahıs, örgüt, medya, sermaye ve başkentler, Gezi Vandallığına, darbe teşebbüsüne rağmen bir türlü deviremedikleri Cumhurbaşkanı Erdoğan’la iktidarı alaşağı etmek için İBB seçiminde Ekrem İmamoğlu’yla bir imkân yakaladıkları inancındalar. FETÖ ve PKK örgütleri bu seçimi son fırsat olarak görmekteler. 31 Mart’ta Binali Yıldırım’ın oyları çalındıysa on yıllar boyunca üniversite, polis, öğretmen, hâkimlik girişi gibi imtihanlarda yaptığı hırsızlıklar artık tescillenmiş olan FETÖ örgütü, çalmıştır, çünkü pusuda beklemekte.

Ekrem İmamoğlu, aday olana kadar ismi de resmi de görülmemişti. Bunu, CHP sözcüsü gazetelerin köşe sahipleri bile böyle yazıyorlar. Bir ilçe belediye başkanı beş yıl boyunca âdeta gözlerden saklanmış. Bu yüzden aday olunca Binali Yıldırım gibi devasa eserlerin altında imzası olan bir isim karşısında O’na şans verilmedi. Eser olarak Beylikdüzü’nde de bir şey görülmüyordu. “Yaptıkları nerede?” diye sorulduğunda birtakım vadi ve yeşil sahalar gösterildi. Hâlbuki onları, bu ilçenin iki eski belediye başkanı başlatıp devam etmişlerdi. İmamoğlu, işbaşına geldiğinde onları tabiî ki yarım bırakamazdı.

Seçim sürecinde herkes gibi o da dikey yapılanmadan, betonlaşandan, kısa sürede zenginleşmeden, şikâyetçi oluyordu. Ancak; kendisi hakkında da şunlar dile gelmeye başlamıştı:

-Müteahhit olan Ekrem İmamoğlu, birçok AVM’de ortakmış. Hatta bize, diktiği bloklardan dolayı lakabının “Beton Ekrem” olduğunu söylediler.

31 Mart seçim sürecinde Türkiye politik ortamı sertti. İmamoğlu’nu bir fırsat olarak gören çevreler, O’nu yumuşak, güler yüzlü ve herkese dokunan biri olarak topluma tanıttılar. Kızmaz, kimseyi üzmedi. Bunlar, gerçekten önce Ecevit günlerinden kalma “kurtar bizi Karaoğlan” sloganından hareketle “kurtar bizi Beyazoğlan!” romantizmiydi.

Orada da kalınmadı; Eyübsultan Camii’nde Yasin okudu, o fotoğraf taraftar gazetelerde manşet yapıldı. Bunu daha sonra teravihler de takip edecekti. Tek Parti’ye aykırı bu hâlleri, il başkanlarının 15 dakikada dörtte bir hınzır etini nasıl yediğini sosyal medyada paylaşmasına rağmen suçun da günahın da şahsiliği itibariyle her iki tarafın ortak değerlerde buluşması olarak görmek istiyorduk.

Ne var ki yukarıda da belirttiğimiz gibi ortada ağır bir iddia daha vardı:

-24 Haziran genel seçimlerinde olduğu gibi 31 Mart mahalli seçimlerinde de HDP, CHP’nin gizli ortağıydı. Seçim kazanıldığında İstanbul’da İSPARK, ortaklık payı olarak bu partiye verilecekti. Bu şu demekti. İstanbul sokakları yeniden “değnekçi” kâbusu yaşayacaktı. Kim onlarla uğraşıp fiş alırdı?

-İmamoğlu’nun mazbatasının iptali üzerine kürsüde kravatını çıkarıp kollarını sıvayarak meydan okuma edası da gözden kaçmamıştı.

-Mazbatası iptal edildiği hâlde KKTC’ye koşup merhum Denktaş’ın kabrindeki defteri İBB Başkanı unvanıyla imzalaması ise Venezuela muhalefet lideri Guaido’nun dışarıdan destek alma taktiklerini hatırlattı.

-İBB meclis toplantısında Esenler Belediye Başkanı Tevfik Göksu’nun, o Yunan gazetesinin manşetini hatırlatarak “niye ağzının payını vermedin?” mealindeki sorgulaması, hem İmamoğlu ve hem de partisi tarafından suistimal edildi. Güya kendisine Rum denilmiş. Hiç alakası yok.

-HT televizyonundaki sözleri ise geniş kitleyi rahatsız etti. Sunucu M. Akif Ersoy’un “FETÖ ve PKK için ne düşünüyorsunuz?” diye sorduğu soruya “iyi ya; gelsinler birlikte yönetelim!” karşılığını verdi. Bu cevap, toplumda çok tepki görünce de “soru tuzaktı, ben demedim, montaj yapıldı!” itirazlarıyla inkâr yoluna sapıldı.

Bütün bunlar, daha başkalarıyla birlikte uzun uzadıya tartışılabilir. Fakat Ekrem İmamoğlu’nun şimdi öyle bir fotoğrafı ortaya çıktı ki resmedilen kimlikle karınca ezmez imajı yerle bir oluyor. Yeni Şafak gazetesi, Ekrem İmamoğlu’nun 28 Mayıs 2013 tarihli Gezi kalkışmasında attığı tweeti 2 Haziran 2019 günü “Açıkça İsyana Çağırdı” manşetiyle haber yaptı.

Tweet, aynen şöyle:

-Halk uyanışta. En kısa zamanda hepsini yollayacağız. Beylikdüzü halkı neredeyiz. Taksim’den sizlere katılmak istiyoruz. Her yer Taksim, her yer direniş. Faşizme karşı hep birlikte omuz omuza. Bugün “her şey güzel olacak” dedikten sonra yetinmeyip daha sonra “her şey çok güzel olacak!” diyen Millet İttifakı adayının sansürlenmemiş hâli budur.

Bu defa montaj, çarpıtma gibi itirazlara imkânı yok. O Gezi isyanı ki arkasında Soros’un kirli parasından yabancı TV’lere kadar hepsi vardı...

Seçmenin hissî, kızgın ve küskün davranarak İstanbul’u da Türkiye’yi de, istikbalimizi de ateşe atmaya hakkı yoktur.

Herkes, kimi sevindirip kimi sevindirmeyeceğinin şuurunda olmalıdır.

Bir doğrunun daha farkında olunmalı:

Tek Parti Zihniyeti, değişmez!

.KARTAL PENÇESİ!

2019-05-31 02:00:00

A -

A +

*LEYLE-İ KADRİNİZ MÜBAREK, DUALARINIZ MAKBUL OLSUN...

Türk Silahlı Kuvvetleri, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarından sonra şimdi de onlara eş değerde bir başka harekâtın içinde.

Bu harekâtı, Hakurk ve Kandil Dağı bölgesinde icra etmekte. Buralar, hükümranlık olarak Irak’a ait olmasına rağmen arkasında her renkten emperyalist devletlerin yer aldığı PKK’nın 40 yıldır işgalinde bulunan eski Osmanlı topraklarıdır.

Türkiye’nin vatan bütünlüğüne musallat ettirilen bölücü örgüt, o bölgeden ülkemize sızarak bugüne kadar çok can yaktı, çok ziyan verdi. Bize bunları yaptığı gibi Irak’ı da fiilen ve emperyalist devletlerin menfaatine olarak bölmüş de olmaktadır. Hâlbuki Irak’ta anayasayla meşruiyeti tanınmış olan muhtar/otonom bir Kürt idaresi vardır.

Kandil merkezli Kürt terör örgütünün gayesi gerici olarak gördüğü o idarenin çatısı altına girmek değil, Irak-İran-Suriye ve Türkiye’den toprak kazanıp sosyalist bir devlet kurmaktır.

Bundan dolayıdır ki Pençe Harekâtı başladığında Irak Devlet Başkanı Sn. Behram Salih’in Ankara’da ağırlanması isabetli bir diplomatik düzenlemedir.

Bugüne kadar Kandil çok bombalandı. Lakin netice alınamadı. Bu netice TSK’nın kifayetsizliğinden değildi. Ordu içindeki FETÖ’cü yapılanma, dağı taşı bombalayarak göz boyarken FETÖ’cü istihbarat da yanıltıcı bilgiler geçmekteydi. Bu birinci sebepti. Diğeri ise şudur: Silah ve İHA’da dışarıya bağlıydık. Bunları, zamanında kâfi miktarda alamıyor ve tamir gerektiğinde de zamanında yaptıramıyorduk. Ayrıca o insansız hava araçları bizim askerî merkezlerimize malumat geçerken bir kopyası da gizlice bilinen devletlere gidiyordu Bu defa jetler hariç kendi millî silahlarımız devrede. Ordu, FETÖ örgütünden temizlenip millî silah yüzdemiz arttıkça harekât ve hareket kabiliyet ve muvaffakiyetimiz de yükselmektedir. Bunun son ve güçlenmiş örneği, Pençe Harekâtı’dır.

Bu harekâtın zamanlaması da yine iç ve dış olaylar bakımından ikiye ayrılmaktadır:

23 Haziran 2019’daki İBB Başkanlık seçimine bir aydan az bir vakit varken bu harekât başlamıştır. Şöyle bir kaygının çekilmediği görülüyor:

-Orada Kürtleri vurmamız, burada Kürt seçmen oyunu başka sandıklara yöneltir!

Bu harekâtın varlığı, iktidarı, ordusu milletiyle Kürt kardeşlerimize duyulan göstergesidir. Ufak sapmalar ihtimaline rağmen harekâtın yapılması ise küçük çıkarlara tenezzül edilmediğinin göstergesidir.

Dışarıyla alakalı vaziyetse şöyledir:

Harekât, ABD ile S-400 ve buna bağlı olarak da F-35 gerginliğinin arttığı, hatta aleyhimize düşünülen müeyyidelerin dile geldiği bir zamanda yapılmaktadır. Aynı şekilde Akdeniz’de tehlikeli tırmanışlarla da örtüşmektedir.

Harekât, örgütü hem Kandil’de çökertmek ve hem de Suriye’nin kuzeyindeki YPG alanıyla Kandil arasında güzergâh olan Hakurk’tan çıkarmak maksadıyla yapılmaktadır. Bu strateji Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâtta yardım yolunu keserek PYD/YPG terör unsurlarını tecrid etmek bakımından da doğrudur. Pençe Harekâtı, çoktan beridir konuşulan Fırat’ın doğusuna yapılacak harekâtın habercisi olarak görünmektedir.

Şu sual, sorulabilir:

-Türk ordusu, Kandil ve Hakurk’ta temizlik yaparken ABD nasıl olur da müdâhil olmaz?

Şundan dolayı:

Kandil ve Hakurk’taki PKK, soğuk savaş döneminde, hatta o günün sosyalist de değil komünist örgütüydü. Bundan dolayıdır ki Washington onu “terör” örgütü listesine alırken Moskova, bunu yapmamıştı.

Geldiğimiz noktadaysa ABD, Kuzey Suriye’de kendi Kürt vekâletini inşa etmektedir. Soğuk savaş artığı, eli kanlı ve imajı bozuk bir örgütü yanına alarak kimseye bir şey anlatamayacağını öğrenmiştir. Ona yatırım yapmak yerine veya yaptığı yatırımdan vazgeçerek kendi örgütünü piyasaya sürüp “stratejik ortağım vs.” diye parlatmaya çalışmaktadır. ABD, PYD adlı bu yapıya bir orduyu donatacak denli çok yüksek miktarda silah verdi ve vermektedir. Eğer Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı’nı yapmamış olsaydık Suriye hududumuzun güneyinde Erbil’den Akdeniz’e kadar uzayan ve Türkiye’nin “Terör koridoru” dediği şeritte bu örgüt üzerinden kurguladığı bir devleti ilan edecek ve ona tank ve jeti de verecekti.

Washington, “PKK’dan kurtulursam PYD ile işim kolaylaşır; sonrasına gününde bakarız!” diye düşünüp müdâhil olmamış olabilir.

Rusya’ya gelince:

Moskova için PKK’nın miadı dolmuştur. Bugün Nusayri Suriye’si Rusya’nın fiilî parçası olmuş, bir üssünü ikiye çıkarmış, Akdeniz’e yerleşmişken PKK ile zaman harcamayı yanlış görebilir.

Bu manzaranın diğer yüzü de şudur:

Irak’ta Amerikan-İran,

Suriye’de Amerika-Rusya saha kazanma mücadelesi vermektedir. Akdeniz ise askerî üs, gaz, petrol arama gemileri ve savaş gemileriyle daha girifttir.

Bu şartlarda Kartallar, iki bin metre yükseklerde haine pençe vurmaktadır.

Mübarek Kadir gecesinde dualar, Mehmetçik’le güvenlik kuvvetlerimizedir.

Onlar bunu hak ediyor.

.FETHİ GERÇEKLEŞTİREN RUH

2019-05-30 02:00:00

A -

A +

Şanlı Peygamber’in -aleyhisselam- Konstantiniyye için istikbale dönük olarak tebşir buyurdukları o meşhur Hadis-i şerif, sağlam ravilerin nakilleriyle kıymetli kaynaklarda mevcuttur.

Konstantiniyye’yi İstanbul, Ayasofya’yı camii kebir, şehri mü’min yapan, onu cihanın merkezine oturtan, Dar’ül Hilafe kılan, semalarını Ezan-ı Muhammedî ile nakışlayan sebep, bu muştu, bu ulvî ve kutlu sözdür.

O söz, mübarek Peygamber kelamı, asırlar içre Kureyş Arapçasının olanca fesahat, belagat ve ahengiyle Müslümanların kalbinde ve dilindedir:

-Letüftehannel Konstantiniyyete. Veleni’mel emîrü emîrüha, veleni’mel ceyşü zâlikel’l ceyş!..

-Konstantiniyye, elbette fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onun askeri ne güzel askerdir!..

Bizim araştırmamıza nazaran Sevgili Peygamberimiz, bu Hadis-i şerifi, Uhud imtihanından sonrasında Hendek Harbi’nin müdafaa hazırlıkları esnasında Uhud’dan dolayı yaşanan mahzunluğu silmek için buyurmuş ve ümmetin önünde muhteşem bir ufuk açıp onun tam ortasına Kızılelma olarak İstanbul’u oturtmuşlardır.

Bundan dolayıdır ki Hicri takvimle 11, Miladi takvimle 632’de ebedi âlemi teşrîf etmelerinin ardından henüz çeyrek asır bile geçmeden İslam orduları, çelikten iradelerle Bizans surlarının önünde belirmiş, Ayasofya’nın kubbesini uzaktan seyrederek hasret kaldığı hilali bu kubbeye dikmenin tasavvurlarını yapmışlardır.

Büyük Roma İmparatorluğu’ndan kopmuş onun doğu kanadı “Bizans” nam Şarkî Roma İmparatorluğu, 29 kere kuşatılmıştır. Bu muhasaraları yapan orduların 7’si Emevi ve Abbasi Devletleri devri Müslüman Araplar, 5’i Osmanlı Türkleridir. Diğerleri Farslardan, Avar Türklerinden, Avrupa ırklarına kadar muhteliftir.

Halife Muaviye ve Yıldırım Bayezıd, Konstantiniyye’yi birden fazla kuşatmışlardır. İlk fetih hamlesi, Şanlı Peygamberden 22 sene sonra 654’de Emevi Hükümdarı Muaviye’nindir.

İlginç olansa Devleti Osmaniyye, Emir Timur’la kapışma sonrasında “Fetret Dönemi” denen var olma veya yıkılıp kaybolma badiresindeyken bile şehzade Musa Çelebi’nin babası Yıldırım Bayezıd Hân’ın yaptığı iki kuşatmaya üçüncüyü eklemesidir.

Bugün İstanbul’un sur önlerindeki gözden saklı manevi iklim, sadece 29 Mayıs 1453’ün değil, diğer Müslüman kuşatmaların da yadigârı şehid sahabe ve tabiîni de ağırlayan cennet bahçeleridir.

Eyüb Sultan Halid bin Zeyd’in türbesinden Eğri Kapı ve neredeyse her sur önüne kadar bilinen ve bilinmeyen sahabiler ve tabîin, o destâni seferlerin hâtırasıdır.

Konstantiniyye, daha evvelki 28 kuşatmada düşmedi. Kader, zafer için 21 yaşındaki genç bir sultanı hazırlıyordu. Murad-ı Sâni’nin oğlu olan genç Padişah, kutlu ordusuyla birlikte 52 gündür Topkapı surlarının önündeydi. Şehrin sukutu için Karadeniz-Marmara su yolunu kapamak için inşa edilen Boğazkesen Hisarı’na varıncaya dek lazım gelen her şey yapılmış, aralıksız taarruz edilmiş, şehidler verilmiş, kelleler alınmış fakat maksat bir türlü müyesser olmamıştı. Buna rağmen yarın dünyanın önünde hürmetle ayağa kalkacağı dâhi kumandan yılmamış ve ordusuna şöyle seslenmişti:

-Ya Bizans beni alacak veya ben Bizans’ı alacağım!!!

Bu yüksek iradeyi besleyen, daha yüksek başka bir iradeydi:

Müşrikler bir gün Sevgili Peygamberimize gelerek iddiasından vazgeçmesi için üst üste dünya nimetleri vadettiler. Aldıkları cevap şuydu:

-Bir elime ayı, bir elime güneşi verseniz yolumdan ve dâvâmdan vazgeçmem!

Bir kararlılık, ancak bu kadar kısa ve kat’i bir hükümle ifade edilebilir.

Murad bin Mehemmed’i “ Fatih Sultan Mehmed Han” yapan sır, işte bu iki Hadis-i şeriftedir. Böylece 53’üncü günde Fetih müyesser olmuş, Ayasofya’da şükür secdesine varmış, bu eseri camileştirdikten sonra da vakıf hâline getirerek kıyamete kadar gelecek evladlarına emanet etmiştir.

Konstantiniyye harikulade bir kuşatmayla fethedilip İstanbul yapılmasaydı, o hükümdar, Murad oğlu Mehemmed olarak kalacak ve fatih unvanına kavuşamayacaktı, Osmanlı, Cihan Devleti olamayacaktı, Cihan devleti olamayınca ömrü, 6 buçuk asrı bulamayacaktı, Avrupa, Osmanlı Medeniyetini tanıyamayacağı için Orta Çağ geriliğinde sürünüp duracak ve sonraki sanayi inkılapları dâhil birçok büyük keşif yapılamayacaktı.

Müslüman Arap’ın da Müslüman Türk’ün de ruhunu tutuşturan Şanlı Peygamberin “elbette” teminatıyla verdikleri fetih müjdesi ve her rütbenin üstünde olan “güzel kumandan” ve “güzel asker” rütbesidir.

Bu söze duyulan aşk ve müşrikler önünde gösterilen o kararlılıktan alınan ders, bize İstanbul’u fethetme şerefini bahşetmiştir.

Osmanlının hiçbir hizmeti olmasa Konstantiniyye’yi fethetmek tek başına her şeye bedeldir.

O güzel kumandanın evlâdları, bugün de Ege’de, Akdeniz’de, Suriye’de, Irak’ta ve dünyanın sair yerlerinde Yahya Kemal’in terennümüyle İslam’ın son ordusu olarak kartal pençeleriyle mübarek vatan ve istiklal vazifelerini eda etmekteler.

O ufku çizerek Kızılelma’mızı oraya oturtan Şanlı Peygamberle o güzel kumandan ve onun güzel askerlerine, selam, hürmet ve rahmetler olsun. Himmet ve şefaatleri hiçbir zaman bu vatanın göklerinden ve kaybolmasın.

.SULTAN ŞEHİR

2019-05-29 02:00:00

A -

A +

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimiyle İstanbul’un fethinin aynı zamanda buluşması, tesadüf olamaz.

Bu seçim, eğer 31 Mart’ta bitseydi böyle bir buluşma olmayacaktı. Hâlbuki içinden geçmekte olduğumuz süreçte 31 Mart İBB seçimi YSK tarafından iptal edilerek 23 Haziran’da yenilenmesine karar verildi.

Böylece iptal ve yenileme süreci, bir de on bir ayın sultanı ramazan-ı şerifte yaşanır oldu. Şehirler sultanı, aylar sultanı ve mübarek fetih gününün bir takvimde buluşmaları, tesadüf değil tevafuk; hoş bir denk gelmedir.

Herkesin bir hesabı vardır. Allahü tealanın da bir hesabı vardır. O’nun hesabı, akıl ve hesaplarüstü. “Cilve-i Rabbani”, “kaderin cilvesi” diye tabirlerimiz malumdur. Bunlar, “Vaki olanda hayr vardır” hadis-i şerifiyle birlikte değerlendirilince Müslümanca bakışın tevekkül iklimindeki huzuruna varılır. Nitekim şerden hayr zuhuru az görülmez.

İstanbul’un sahipleri var:

Sevgili Peygamberimizin kutlu sözlerine muhatap olmuş bu şehrin üstü de altı da boş değildir.

İstanbul’un üstünde gözlerden ırak, ağzı dualı nice güzel kullar yaşar. Onların duası, neler yapmaz ki!

İstanbul’un altında “Eyüp Sultan” diye baş tacı yaptığımız Halid bin Zeyd efendimiz başta olmak yüzlerce gazi Sahabe-i kiram efendimiz, çoğu aynı zamanda Halife olan 29 Padişah, sayılamayacak kadar çok âlim, evliya, mürşid-i kâmil, şeyh’ül İslam, salih ve saliha kullar vardır…

İstanbul sahipsiz değil:

Din ve dünya Sultanları, İstanbul’u sahipsiz bırakmaz. Bir yanda Eyüp Sultan, bir yanda Fatih Sultan ruhaniyetleriyle vaziyete hâkimdir.

Eyüpsultan, Fatih, Üsküdar, maneviyat merkezlerinden bacalardan yükselen tülden mavi dumanlar gibi buram buram, kucaklayıcı dualar yükselir. Yer üstündeki iyilerin duaları, yer altındaki uluların tasarrufları, çok hesapları değiştirir, nice imkânsızı mümkün olur.

İstanbul’u muştulayan Şanlı Peygambere salat ve selam olsun. Şanlı Peygamberin müjdesini yaşama sebebi sayıp bu emsalsiz Payitahtı biz torunlarına miras bırakan o güzel kumandan Fatih Sultan Mehmed Han’la O’nun güzel askerlerini minnet ve duayla yâd ederiz...

Müjdenin sahibine,

O müjdeyi Kızılelma yapan büyük Padişaha, yerin altındaki ve üstündeki iyilere layık olunduğunda, İstanbul, kimin kendisine hizmet edeceğini tayin eder.

.YASSIADA, ŞİMDİ DEMOKRASİ ADASI

2019-05-28 02:00:00

A -

A +

Başvekil Adnan Menderes’le kendisinden bir gün önce 16 Eylül 1961’de idam edilen Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan’ın mezarları, İmralı adasındaydı...

Sözde yargılamalar, Yassıada’da cereyan etmiş; idamlar ise Marmara Denizi’nin ortasındaki bir başka ıssız ada olan İmralı’da yapılmıştı.

Darbeci cunta, maktullerin, şehirde bir yere defnedilmelerinden ürkmüştü. Milletin şehidlere dua, kendilerine beddua ettiğini biliyorlardı. Onun için millet, akın akın kabir ziyaretleri yapabilirdi. Bu da darbecileri fiilen yalanlama olurdu. 27 Mayıs’ın “hainler”, “düşükler”, “kuyruklar” diyerek aşağılamaya çalıştığı isimleri bu ziyaretler, kahraman yapardı. Bu yüzden dirileri asılmışken ölüleri de rehine alınmıştı. Bu 3 devlet adamının kabirleri, 16-17 Eylül 1961’den 17 Eylül 1990’a kadar İmralı Adası’nda medfun kaldı. 29 sene ziyaretçisiz geçti. Naaşların nakli için ilk teşebbüs 1987 yılında olmuştu:

“Adnan Menderes, Hasan Polatkan ve Fatin Rüşdü Zorlu’ya ait kabirlerin İmralı’dan nakliyle Hükûmetin münasip göreceği bir yere defni ve isimlerinin bazı tesislere verilmesine dair kanun teklifi”, 22 Mayıs günü TBMM’de kabul edildi... Ancak; Menderes Ailesi, devlet töreni yapılması şartıyla nakle muvafakat edeceklerini beyan edince bu teşebbüs, öylece kaldı.

1990’da tekrar harekete geçildi:

Öncekine benzer mahiyetteki kanun teklifi, 11 Nisan 1990 günü ANAP ve DYP’nin oylarıyla TBMM’de kabul edildi. Bu kanunla iade-i itibar da yapılmış olmaktaydı.

CHP’nin isim değiştirmiş hâli olan SHP-Sosyal Demokrat Halkçı Parti, hâlâ Tek Parti zihniyetinden vazgeçmediği için çekimser kaldı. Hatta bir kısım müfrit SHP’liler red oyu verdiler.

Aynı 11 Nisan günü DYP Genel Başkanı Süleyman Demirel ve bazı DYP’li vekillerin Yassıada kararlarının yok sayılmasıyla mevzubahis devlet adamlarının adli sicillerinin silinmesine dair verdikleri kanun teklifi ise ANAP’ın oylarıyla reddedildi...

Nakil işlemi, Cumhurbaşkanı Turgut Özal ve Türk milletinin yüz binlerce temsilcisinin iştirakiyle Fatihalar, Yasin-i şerifler ve Hatm-i şerifler sağanağı altında devlet töreniyle yapıldı. Nakil, Adnan Menderes’in şehid edildiği gün olan 17 Eylül tarihinde gerçekleşti. Mazlum, mağdur ve merhum bu zatların yeni yerleri Vatan Caddesi başlangıcıydı. Başvekil Menderes, bu caddeyi açarken muhalefet lideri İsmet İnönü, meclis kürsüsünden öfkeyle bağırıyordu:

-Ne yapacaksınız bu kadar geniş caddeyi? Tayyare mi indireceksiniz?

Sözüm ona israfa karşı çıkıyordu. Eğer; Adnan Bey, akıbetini bilebilseydi ince bir nükteyle taşı gediğine koyabilirdi:

-Hayır; tayyare indirmeyeceğim, cenazemi defnettireceğim!!!

Bugün “Adnan Menderes Bulvarı” da denen bu ana cadde olmasaydı İstanbul’un Avrupa yakasının trafiği kelimenin tam manasıyla felç olurdu.

Yukarıda sözünü ettiğimiz meclis çalışmalarından ANAP’ın DYP’nin teklifine red oyu vermesini yadırgamamak mümkün değil. ANAP’lılar, kendilerini şöyle savunmuş olabilirler:

-Bizim teklifimiz üzerine gerçekleşen kanunla iade-i itibar da yapılmış olduğundan DYP’nin güttüğü maksat zaten hayat bulmuştu. Bu yüzden red oyu verdik.

Buna rağmen “evet” diyerek mahkeme kararlarının yok sayılmasıyla adli sicilin temizlenmesi çok daha iyi olurdu.

SHP’nin böyle bir insani mesele karşısında çekimser kalması ve hele bir kısım mensuplarının naklin yapılmaması yönünde oy vermeleri ise tek kelimeyle ayıptır.

Hem de büyük ayıp.

Bu ayıp, bir zihniyetin ipucudur. 27 Mayıs öncesi bir kısım askerler, Sıddık Sami Onar, Hüseyin Nail Kubalı vs. bazı Prof.lar, İsmet İnönü, damadı Akis dergisinin sahibi Metin Toker gibi isimlerle önemli dış merkezler iktidara karşı yakın kanaat birliği içindeydiler.

Yoksa idam talep eden Savcı Ömer Altay Egesel ve sanıklara “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor!” diye çıkışan taşeron hâkim Salim Başol, bir başlarına bu hükümleri veremezlerdi.

“SHP” diye tabela da değiştirmiş olsa CHP’nin önüne 17 Eylül 1990’da bir fırsat çıkmıştı. Hem Meclis’te bağlayıcı bir karar alarak nakil için “evet” diyebilir ve hem de törene iştirak edebilirdi. O teklif ve tören bugün yapılsa vaziyet farklı mı olurdu? Şüphemiz var.

Denecektir sadece SHP Genel Başkanı Erdal İnönü değil, DYP Genel Başkanı Süleyman Demirel de törene katılmamıştı.

Demirel de mazur görülemez. Belki tekliflerinin reddini ileri sürmüşlerdir ama makul değil. Netice itibariyle Süleyman Demirel, hem Menderes’in su işleri umum müdürü yaptığı bir kişiydi ve hem de Menderes ve Demokrat Parti mirası üzerinde AP ve DYP’yi kurarak siyasette yol almıştı.

.27 MAYIS; DARBELER VE FİTNELER KULUÇKASI!

2019-05-27 02:00:00

A -

A +

14 Mayıs 1950’de iktidara gelen DP-Demokrat Parti, 27 Mayıs 1960’ta darbeyle devrildi. DP’nin iktidar olmasıyla, 1923’ten beri fasılasız işbaşında bulunan CHP, muhalefete düşmüştü. O tarihten sonra da kısa süreli birkaç koalisyon hükûmeti hariç millet, bu partinin bir daha tek başına iktidar olmasına izin vermedi.

İktidara geldiği tarihten, devrildiği tarihe kadarki 10 yıllık DP döneminde Başvekil, Adnan Menderes, Reis-i Cumhur da Celal Bayar’dı. Bayar, Atatürk ve İnönü gibi partili Cumhurbaşkanıydı.

Bugünlere şöyle gelinmişti:

CHP’li vekiller Celal Bayar, Fuat Köprülü, Adnan Menderes ve Refik Koraltan, 7 Haziran 1945 günü dörtlü imzayla bir takrir verdiler. Bu önergeleri, parti meclis grubunda kabul edilmeyince partilerinden istifayla 7 Ocak 1946’da DP’yi kurdular. DP, 21 Temmuz 1946’da yapılan genel seçimlere iştirak ettiyse de kazanamadı. Açık oy, gizli tasnif hilesi yaşandığı gibi bütün illerde teşkilatlanmasını da tamamlayamamıştı. “Yeter söz, milletindir!” narasıyla meydan okuyarak girdiği 14 Mayıs 1950 seçimindeyse 27 yıldır iktidarda olan CHP’yi seçmenin teveccüh, dua ve desteğiyle hezimete uğrattı.

Çetin yıllardan çıkıp gelinmişti. Daha yakın zamanlarda İstiklal Harbi, I. Cihan Harbi, Balkan Harbi, Trablusgarp Harpleri vardı. Rejim değişikliğinden sonra bazısı kanlı, bazısı radikal reformlar yapılmış, şiddetli sosyal çalkantılar olmuştu. 1929’da ise dünya, bir iktisadi buhrana sürüklenmişti. Büyük bir imparatorluk kurmuş nesillerin torunları, daralmış, küçülmüş, kendi içine kapanmış bir toprak parçasında hayat-memat mücadelesindeydiler. Üstüne üstlük dayatmalar da nefes aldırtmıyordu. Kalkınma, muasır medeniyet seviyesine ulaşma, dünle ve dinle her türlü irtibatını kesmiş, kalıbı ve kalbiyle tamamen garplılaşmış bir milletle olacağına inanılmıştı. Bu sancılı yılları ekmeğin karneyle satıldığı, kefen bezinin bulunamadığı II. Cihan Harbi felaketi takip etti.

Bu iç ve dış manzara, emsali görülmedik denli bir yokluk ve yoksulluk getirmişti. Toplum, çok büyük nisbette köylüydü ve bu köylü efendi vs. değildi. Nihayetinde vatandaş, takdir edildiği kadar insandı. Devlet, fiilen parti devletiydi. Ordu, Tek Parti zihniyetinin güdümündeydi.

Adnan Menderes, bugün anlaşılması, çok zor olan bu şartlarda Başvekil olmuştu. Bir kısım CHP’li kodamanlar, iktidarı homurdanarak devrettiler. Diğer tarafta ise kendilerini İsmet Paşa’nın fedaileri farz eden birtakım subaylar da daha o tarihte TSK’da cunta kurmuşlardı.

DP’nin zaferi, “Beyaz İhtilal”di. Halkın içinde olmadığı eyleme “ihtilal” denemez. “Türk Baharı” üzerine demokratik hayatla açılan kapıdan giren millet, zamana mührünü vurmuştu.

Adnan Menderes “aziz milletim” dediği bu ülke insanları için hızlı bir kalkınma faaliyetine başladı. Yollar açılıyor, açılan yollardan şehirlere göçler oluyordu. Ziraatte makineleşmeye gidiliyordu. Barajlar yapılıyordu. Fabrikalar kuruluyordu. Vatandaş, insan muamelesi görüyordu. O kadar ki 1950’lerdeki kalkınma yüzdesi sonraki iktidarlarda nadiren yakalandı.

Bir mümtaz insan olan bu Başvekil, 17 Şubat 1959’da Londra yakınlarında vaki olan “tayyare kazası”nda ölmemişti. Çok değil; ancak bir yıl bekleyebildiler. DP iktidarı, 27 Mayıs cunta müdahalesiyle al-aşağı edildi. 16 Eylül 1961’de Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan ve bir gün sonra da Adnan Menderes idam edildi.

İdamın sebebi neydi?

Halk, Adnan Menderes’i çok seviyordu. Bunu kıskandılar. “Ben, istersem orduyu yedek subaylarla da idare ederim” demesi kayda girdi. “Millet isterse Hilafeti de getirir” sözü bir kenara yazıldı. Osmanlı Hanedanının gurbette zor şartlarda kalmış kadın mensuplarını Türkiye’ye kabulü, zihinlerinden çıkmamıştı.

Ordu, matbuat, üniversite, yargı, sermaye, CHP el ele vererek bu “gerici ve tehlikeli” faaliyetleri durdurmak için çalışmaya başladılar. Bunlar içerideydi.

Dışarıya gelince; İskenderun demir-çelik gibi sanayi yatırımları için Washington’dan borç para almaya giden Başvekil Menderes, eli boş dönmüştü. Bunun üzerine Moskova’nın kapısı çalındı. Bu da affedilmedi.

Sokak hareketlenmişti. Ana muhalefet lideri İsmet İnönü, “sizi ben bile kurtaramam!” diye tehditler savuruyordu. Anayasa Hocası Ali Fuat Başgil, “27 Mayıs Yargılanıyor” adlı kitabında “Adnan Bey’e istifa etmesini tavsiye ettim fakat dinletemedim” diyor. Gerçi Eskişehir, Konya ve Kütahya’yı içine alan yurt gezisinden Ankara’ya avdet edince istifa etmeye karar vermişti fakat buna fırsat verilmeyerek Kütahya’da derdest edildi.

Cumhuriyet tarihini, 27 Mayıs’tan önce ve 27 Mayıs’tan sonra diye ikiye ayırmak mümkündür. 27 Mayıs darbesi, “31 Mart 1909”da kalmış habis darbe ruhunun yarım asır sonra yeniden hortlamasıdır. 15 Temmuz 2015’e kadarki bütün darbe ve darbe teşebbüslerinin kuluçkasıdır. Darbecilerin talimatıyla çalışan Yassıada yahut Yaslı Ada cinayet mahkemesi, yine darbecilerin emir kulu akademisyenlere yazdırdıkları 1961 Anayasası, sonraki günlerde gelişen ve seneler süren dehşetli kargaşaya yol veren unsurdur. Beş bin genç bu yüzden ölmüştür. Kürtçülük faaliyeti, bu anayasanın hazırladığı ortamdan faydalanarak palazlanıp eli silahlı bölücü terör örgütüne dönüşmüştür.

27 Mayıs 1960 darbesi, 30 Mayıs 1876’da Sultan Abdülaziz’e yapılan ve Sultanın hayatına mal olan cinayete, İskenderun Demir-Çelik ve Aliağa Petrol Arıtma Tesisleri için Moskova’dan yardım almak da S-400 alımına benzemektedir.

.İDLİB; KORKULU BEKLEYİŞ!

2019-05-23 02:00:00

A -

A +

İdlib, Suriye’nin kuzeybatısında, Türkiye’nin güneyinde, Hatay’a bitişik talihsiz coğrafyalardan birinin adı.

Kendisiyle birlikte Maarrat’un Numan ve Halep ile Hama kırlığından meydana geliyor. İdlib denen bu bölgede iç savaşta aldığı göçlerle birlikte 3 milyon insan yaşıyor. Ancak bu çaresiz ve yarınsız bir hayattır.

Hey’et Tahrir’ür Şam adlı örgütün İdlib’de elinde bulundurduğu mıntıkalardan yapacağı tahrik edici eylemler ve Rusya destekli rejim kuvvetlerinin bu tahrik, kışkırtmalara cevabı bir “kaç kaç” akınına yol açabilir.

Geçtiğimiz günlerde bahsettiğimiz taraflar arasında çatışmalar oldu. 200’e yakın sivil öldü, 17 okul ve 18 sağlık ocağı tahrip edildi. Şimdi çocuklar, okula gidemiyor.

İdlib, Suriye bakımından beynelmilel M4 ve M5 yolları üzerinde olmasından dolayı büyük ehemmiyet arz etmekte. Türkiye zaviyesinde bir bakımdan önemlidir; diğer bakımdansa tehlikeli bekleyişin adıdır. İdlib, “terör koridoru”nun Akdeniz’e açılmasının önündeki maniadır. Ancak diğer taraftan da buraya vaki bir saldırı üzerine bölgedeki 3 milyonun can havliyle kendilerini Türkiye’ye atmaları mevzubahistir.

Rejim, bu saldırıyı her an yapabilir. Nitekim Hama ve Halep kırlığından bazı yerler, Esad’ın eline geçmiş vaziyette. Söz konusu çatışma ise Türkiye’nin Rusya ile yaptığı siyasi müzakerelerle durmuş vaziyette. Ama; her an her şey olabilir. Lakin bu müzakereler, Tel Rifat dâhil devam edecektir.

İç siyasete bir hayli kapılmış olan Türkiye için ihmali asla mümkün olmayan bir haritayı konuşmaktayız. Ankara, iç seçimle ağır politik atışmalar yaşarken, rejimin İdlib’i muhasaraya alması son derecede ibretlik bir olaydır.

Hâlen Suriye’nin kuzeyinde manzara şudur:

Suriye’nin doğusu ABD himayesindeki PYD/ YPG Ayrılıkçı Kürt unsurlardadır. Fırat’ın batısı Rusya ve İran himayesindeki rejimin kontrolündedir. Kuzeybatı Suriye’deki Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Bölgeleri Türkiye destekli Hür Suriye Ordusunun hâkimiyetinde bütün Suriye’nin en huzurlu yerleridir.

İdlib ise “çatışmasızlık bölgesi” adı altında muğlak, meçhul ve korkulu bir hayat yahut azab yaşamakta.

Bazı çatışmasızlık alanları rejimin eline geçtiğine göre İdlib için bu sessiz bekleyiş -Allah korusun- bir gök gürültüsü ve felakete de dönüşebilir. Bu itibarla sür’atle seçim ortam, hava ve gerginliğinden çıkmamız şart ötesi şarttır. Zira tehlike bundan da ibaret değil. Akdeniz’den Basra Körfezi’ne kadar petrol ve ateş yan yanadır.

Vakit çok geç olmadan silkinip kendimize gelme vaktidir.

.HAK, YERİNİ BULMALI!

2019-05-22 02:00:00

A -

A +

YSK, gerekçeli kararının kitap hacminde olması, yazılma müddeti, iptal sebebini gerekçelendirme mantığı, izahların ikna ve tatmin tarafı, hey’etin yedek üye-asli üye tasnifi gibi en az bir düzine mesele, bundan böyle vatandaşı değil, hukukçu ve siyasetçileri alakadar edecektir.

Ekranlardaki tartışmalarda konuşmacıların dile getirdikleri rakamlı, teferruatlı sayım döküm malumatı başladığı anlarda çok seyircinin kanal değiştirdiğine eminiz.

Konu, İBB’dir ve tektir. İstanbul, şimdilerde bizlerin onda kendimizi bulduğumuz yıllardaki gibi 1 buçuk milyon nüfuslu ve sur içinden ibaret bir şehir değildir.

İstanbul, bugün, memleket çapındadır. Bütçesi devlet bütçesi gibidir. Çıkarttığı milletvekili sayısı, bütün vekil sayısının beşte biri kadardır. Tarih, kültür, sanat, turizm, medya, iktisat, ticaret merkezi ve fiilen eş başkent ve yazlık başkenttir. Osmanlı coğrafyası ve İslam âlemi içinse Payitahttır.

Şu saydıklarımızla saymadığımız daha birçok sebepten ötürü İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı fevkalade önemlidir. Burayı kazanan aday için Cumhurbaşkanlığı yolu da açılmaya başlamıştır.

31 Mart’ta seçim yapıldı; sürpriz yaşandı. İlçeler çoğunluğunu Cumhur İttifakı kazanırken İBB’de sandıktan Millet İttifakı çıktı.. AK Parti, seçime şaibe karıştığı iddiasıyla “olağanüstü itiraz” hakkını kullanıp iptal talebiyle YSK’ya gitti. YSK, sandık kurulu başkanlarının kanuna aykırı şekilde tayin edilmesi ve sayım-döküm cetvellerinden bazılarının boş, bazılarının da imzasız çıkması ve bunların da seçimin sonucunu değiştirecek mahiyette olması sebebiyle İBB seçimini iptal ederek yenilenmesine karar verdi. Verdiği bu kararı da gerekçelendirmiş oldu. Şimdi ikinci safhaya geçilmiş olmakta. Şimdiden öncekiler, az yukarıda da yazdığımız gibi uzmanları alakadar edecektir.

AK Parti’nin oy kaybetmesinin kırk sebebi sayılabilir. Ancak esas sebep mutfaktır. 29 Mart 1989 seçimlerinde ANAP, “CHP”nin limon reklamı yüzünden kaybetmişti. Reklam, vatandaşın iktidar tarafından limon gibi sıkıldığını gösteriyordu. 31 Mart seçiminin tayin edici unsuru ise soğan oldu. Soğanın 2-3 liralardan 8 lirayı bulması, vatandaşı doların 3 liralardan 6 liraya çıkmasından daha fazla rahatsız etti. Soğanın satın alınıp tarladan hasadının yapılmayarak çürümeye terk edildiği veya hasat edildikten sonra izbe yerlere döküldüğü haberleri yeni alınıyor.

Diğer dikkat çekici olan da HDP Eş Genel Başkanı’nın “Doğuda biz kazanacağız, batıda ise Millet İttifakı lehine aday göstermeyerek AK Partiye kaybettireceğiz!” demesiydi. Bu denilen kâfi miktarda kaale alınmadı. Muhafazakâr Kürt seçmen, AK Parti için güçlü bir destek iken o destek zayıflamıştır. Bu zayıflığın devamı istikbal için iyi değildir.

Tartışa-konuşa böylece 23 Haziran’ın eşiğine gelmiş bulunuyoruz. Bir ay sonra yeniden sandığa gidilecek. Bu bir ayı iyi değerlendiren, hata, eksik ve kusurlarını iyi gören ve gereğini yapan seçimi kazanır. Mitinglerden çok vatandaşla sevgi dilini kurmak, onu rahatsız eden sebepleri yok etmek lazım.

23 Haziran’da 31 Mart’tan farklı olarak sloganlar, öne çok çıkacaktır. Muhalefetin “her şey güzel olacak!” sloganı artık onun adına tescillidir. Karşı slogan olarak “her şey daha güzel olacak!” demek taklit olacağından güzel değildir. Onun yerine AK Parti’nin yeni teklifi “hak yerini bulacak!” Sloganı çok daha tesirlidir.

AK Parti, MHP ile dayanışma içinde milletle sevgi dilini geliştirir, kapı kapı, ev ev nefessiz çalışır, Millet İttifakı’nın arkasında kimlerin olduğunu, anlatabilir, asıl mağdurun kim olduğunu seçmene kabul ettirir, küskünleri ikna ederse Cumhur İttifakı kazanır.

İki parti İstanbul’a karargâh kurmalarına rağmen durum farklı olursa hadise mahallî seçim, İBB seçimi olmayı aşar.

Hatırlatmak isteriz:

Genel seçimlerle Cumhurbaşkanlığı seçimi, 24 Haziran 2018’e çekilmeyip de kararlaştırılmış zamanı olan 4 Kasım 2019’da yapılsaydı şu günlerin havasının onu etkilememesi mümkün olmazdı. Bir istişare; Sn. Bahçeli’nin teklifini Sn. Erdoğan’la istişare etmeleri muhtemel ciddi bir kaybı önlemiş oldu.

İstişare eden pişman olmaz!

.GEREKÇE VE HÜKÜM

2019-05-21 02:00:00

A -

A +

“Esbab-ı mucibe” kelimesini herkesin anlamayacağını biliyoruz. Hukukçu olmayanlar için yadırganmaz. Ne var ki artık hukuk ilminin ıstılahlarını hukukçular da bilemeyebiliyor.

30 yıl kadar evveldi. Hukuk fakültesini yeni bitirmiş bir genç, ziyaretime gelmişti. Sorma maksadını hatırlamıyorum ama ona “esbab-ı mucibe ne demektir?” dedim; bilemedi. “Hukukçu” unvanını kazanmış bir meslek mensubunun hukuki tabirleri bilmemeye hakkı olamaz. Kelimenin gündelik kullanılıp-kullanılmaması başka bir durumdur. Kullanılsa da kullanılmasa da her meslek mensubunun o mesleği kelime zenginliği ve mesleki teferruatıyla bilmesi mesleğine ve üçüncü kişilere karşı borcudur. İnsanın kelimelerle düşündüğü malumdur. Dağarcığı kelimeler bakımından zengin olan insanın hem düşünme ve hem de ifade etme melekesi güçlüdür. Bir milletin lisanını en iyi temsil etmesi gerekenler, şairler, hatipler ve hukukçulardır.

Asırlık çınarlar gibi bir milletin zihin, dimağ ve kalbine kök salmış kelimeler, milliyetleri itibariyle ırki bir tasnife tabi tutulup da lisandan ihraç edilince o milletten iyi şair, iyi hatip, iyi hukukçu çıkmaz. Arada bir çıkansa; bu, maarifin marifetiyle değil, kendi cehd ve gayretiyle olur.

Alfabe ve lisan inkılabından büyük darbe yiyen mesleki dallardan biri hukuktur. Adalet, olması gerektiği gibi ve gecikmeden tecelli edemiyorsa, lehine de aleyhine de karar verilen çıkan karardan memnun kalmıyorsa bu neticede adalet mensubu olacakların yetişme sürecinde onlara hukuk tefekkürü ve mantık illiyeti kazandıramamanın büyük payı vardır. Harf ve lisan inkılabı yapılmadan önceki Türkçe lügatimiz yüz bin kelimeye yakındı. Bu inkılaplardan sonra on binlere geriledi. Aradan bir asır geçtikten sonra ancak tekrar o seviyelere ulaşıldı ama bu defa da gündelik dilde konuşulan kelimelerin çok düşük seviyede olması gibi bir dertle karşı karşıyayız.

“Esbab-ı mucibe”, mucip sebep, icap eden sebepler, “gerekçeli karar” demek.

Türkiye, 31 Mart’ta mahallî seçimlere gitti. Cumhur İttifakı, İBB/İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığını kaybetti. Bunun üzerine AK Parti, fevkalade itiraz yolunu kullanarak YSK, “Yüksek Seçim Kurulu” denen seçim işleri yüksek mahkemesine müracaat etti. Mahkeme, 6 Mayıs’ta açıkladığı kısa kararında belli miktardaki sandıkta görev alanlar için kanunun aradığı devlet memuru olma şartına riayet edilmemesi ve belli miktardaki sayım-döküm cetvelinde ise ya imzaların olmaması veya bu cetvellerin boş olması sebebiyle İBB seçimini iptal ederek kazanmış adaya verdiği mazbatayı geri aldı.

YSK, bu kısa kararını gerekçeli bir kararla kamuoyuna açıklayacak, esbab-ı mucibesini, kararın mantığını izah edecekti. Aradan birkaç gün geçince rahatsızlıklar başladı. “Karar niçin açıklanmadı?” diye türlü yorumlar yapılıyordu. Oysa bütün mahkemelerde duruşma bittiğinde “gerekçeli karar bilahare yazılmak üzere” diye hüküm duyurulur ve hâkim, makul bir zaman zarfında hangi sebep, delil ve mantıkla bu kararı verdiğini etraflıca yazar. Memnun kalmayan taraf, kararı temyiz eder.

Mevzumuzda YSK’nın elinde karara bağlanacak basit bir ihtilaf yoktu. Hukuk, seçim, demokrasi ve adaleti alakadar eden ve verilecek kararı çok uzun seneler boyu konuşulacağı bir mesele vardı. Bu yüzden gerekçeli kararın akşamdan sabaha çıkması beklenemezdi.

Bu bahsettiğimiz, süreye dair bir husustur. Diğer husussa çok daha farklıdır ve hicap vericidir. YSK iptal ile seçimin yenilenme kararını 4’e karşı 7 üye ile verdi.

11 kişilik mahkeme hey’etinin başkan dâhil 4 üyesi, iptal talebinin reddine dair görüş açıklarken 7 üye, itirazın kabulüyle seçimin iptaline ve mazbatanın geri alınmasına dair görüşünü açıkladı. Böylece mahkeme, fevkalade itirazı ekseriyetle kabul ederek seçimin iptaliyle yenilenmesine hükmetmiş oldu..

YSK kararlarının hususiyeti, bu kararların nihai olması, temyiz, itiraz ve tashihi karar yolunun bulunmamasıdır. Bu hâlde kazananın da kaybedenin de -karar içine sinmese de- kabulden başka yapacak bir şeyi yoktur. Hukuk devleti olmak bunu amirdir. Buna rağmen ara karar açıklanınca kaybeden partinin lideri o 7 hâkim hakkında çok ağır ifadeler kullandı. Bazılarını buraya yazmamız mümkün olmayan hakaretlerden en hafifi “çete”dir. Ağır sözler söylenen, çete denen, isim isim sayılıp hedef gösterilen hâkimlerin bu yaşadıklarından hiç etkilenmeyip kısa sürede karar yazması beklenemezdi.

Mahkeme, esbab-ı mucibesini bir hukuk abidesi inşa edercesine hem taraflara, hem amme efkârına, hem dünyaya ve hem de istikbale karşı çok güçlü bir mantık ve muhakemeyle gerekçelendirmekle mükellefti. Öyle ki o hakaretleri yapanlar bile gerekçeli kararı okuduktan sonra pişman olabilmeliler.

Karar bu mahiyette midir?

Lisan, mantık, muhakeme sebepler arası illiyet rabıtası, fikrî derinlik, müstakar ictihadlar gibi vakıalarla hareket etme veya etmemeye göre vaziyet değişir.

YSK’nın esbab-ı mucibesini tahlil etmeden önce bu mukaddimeyi yapmayı münasip gördük. Zira burada dile getirilenler esastır. Esası ihmal edince konuşmalar şekilde kalmakta. Mesele, gerekçe ve hüküm arasında adaleti tesis edebilmektir.

.TARİHİMİZLE BARIŞMAK

2019-05-20 02:00:00

A -

A +

Tarihî vak’alar değiştirilemez, inkâr edilemez, tarihî simalar hak etmediği şekilde karalanamaz ve iltifat edilemez.

Peki hakikaten böyle midir?

Böyle mi olur?

Hayır; bunlar yapılır, aşağılayıcı ve yüceltici sıfatlar on yıllar boyu havalarda uçuşur. Resmî tarihçiler, dalkavuklar devrede olur. Asılsız tarihler yazılır. Ancak gerçekler gün gelir ortaya çıkar. Bu manzara, sadece bizde değil, başka milletlerde de görülmüştür. İhtilalciler önceki dönemi karalayarak haklılıklarını kabul ettirmek isterler. Önceki dönem haindir, işbirlikçidir, vatanı satmıştır... Böyle demeyip de övülse “öyle ise niye değiştirdiniz?” sorusu sorulacağından bu yola gidilir.

Tarihi, bir yapanlar, bir de yazanlar vardır. Tarihi yapanlar hayatta oldukça tarafsız tarih yazılamaz. Bunun gibi tarihî hadiseler, üstünden bir asır geçmeden de tarafsız tarih yazılamaz. Baskı ve tehdit olmaması gerekir.

19 Mayıs 1919’un üstünden yüzyıl geçtiğine göre bundan sonra tarafsız, namuslu, doğru tarihçilik beklenmelidir. Hiçbir tarihî şahsiyet bir başkasıyla kavga ettirilmemeli. Tarihî simalara insanüstü sıfatlar, yanılmazlıklar izafe etmek tarihi karartmaktır. Hakikatler olanca soğukkanlılığıyla yazılmalı. Tarih, tarih silsilesi takdimi değildir. Tarihçinin yorumlarıyla o takvim sıralaması değer kazanır.

Bugün konuşmaları mümkün olsa Sultan Vahideddin “aldığım ölüm tehditlerine rağmen yurt dışına çıkmamalıydım!” diyebilirdi. Evet; tekrar dönme niyetiyle gitmiştir ama olaylar sonra farklı gelişmiştir.

Reisi Cumhur Mustafa Kemal de “harf inkılabını yapıp mazinin milyonlarca eseriyle alakamızı koparmak vahim hataydı” diyebilirdi. Belki daha başka ikrarları da olurdu. Nitekim 1930’larda bir dönem öztürkçeçilikte aşırılığa gidip de ipin ucu kaybolunca “çıkmaza girdik” diyerek bunu terk etmiş; fakat bu hastalığa yakalananların o tutumu devam ettirmeleri yüzünden sonraki nesiller Atatürk’ü de anlamaz duruma düşmüş, Nutuk, Türkçeye “tercüme” edilmek zorunda kalınmıştır. Bunun gibi bir ara radyoda Türk müziğinin çalınmasını da yasaklamıştı. Bizi mağlup eden Avrupa’nın kılık kıyafeti, alfabesi ve daha başka âdetleri alınmıştı. Müziği de alınınca birinci sınıf Batılı olacaktık. Artık tarih derslerinde Roma tarihi, edebiyat derslerinde Yunan mitolojisi okutuluyordu. Bir süre sonra Atatürk müzikteki tercihin yanlışlığını da fark ederek ondan da dönmüştü. Ders kitapları ise en az yarım asır daha o yanlış yolda devam edecekti. Yüzüncü yılında 19 Mayıs’ın şekli değil manası üzerinde durmak gerekir. Millî Mücadelenin başlangıçtaki adı “Millî Mücahede/Millî Cihad”dır. Devlet kaidesi icabı, Halife olan Padişah tarafından Cihad ilanıyla duyurulmuştur. Hind Müslümanlarından bu sebeple yardım gelmiştir. Bugün, yüz sene sonra çevremiz, yine istilacı vahşi Batı tarafından sarılmışken İstiklal Harbi’nde yokluk içinde kurtuluşa koşan bu fedakâr millettin ruhu, o gün hangi ateşle tutuştuysa gerektiğinde yeniden onunla alevlendirmenin sırrına vâkıf olmalı. 15 Temmuz o ruhtan bir kıvılcımdır.

Bugüne kadar resmî tarih ve ona destek çıkan ideolojik tarih, Osmanlı Sultanlarına, Osmanlıya hakaret ve Atatürk’e ölçüsüz, endazesiz övgülerle yazıla geldi. Atatürk’ün her şeyi tek başına yaptığı ileri sürülüyordu. Yakın tarihte bir fâniyi ilahlaştıran şahsiyetsizler, “Kâbe, Arab’ın olsun” diyen besleme şairler, Kemalizmi din olarak yazan putperest kalemler çıktı. Bunlar böyle olunca Atatürk, bir kavga sebebi oldu. Hâlbuki tarihimizde devamlılık esastır. Bizim devletimizin değişmez adı “Devlet-i Ebed Müddet”tir. 16 devletten her birine gün gelmiş Hun İmparatorluğu, gün gelmiş Selçuklu, gün gelmiş Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti demişiz.

Tarihi çarpıtmak, nesilleri aldatmaktır. Resmî tarih, doğru olmalı, doğru yazmalı. Bu ısmarlama tarihe göre Mustafa Kemal Paşa, İstanbul’da Bandırma adında kırık-dökük bir gemiye tek başına binmiş ve dalgalarla boğuşa boğuşa Samsun’da karaya ayak basmıştır. Karaya çıkar çıkmaz da ‘hain’ Padişahın düşmana satıp kaçtığı vatanı kurtarmıştı. Düşman, O’nun mavi gözlerini ve aslan yelesini görünce sığınacak delik aramıştı. Galiba bu, Yunan tanrılar mitolojinden kopya güya bir Türk mitolojisiydi.

Hâlbuki Mustafa Kemal Paşa, 30 Nisan 1919’da Hükûmet tarafından 9. Ordu Müfettişliğine tayin edildi. Tayin kararı aynı gün Resmî Gazete’de neşredildi. Harbiye Nezareti, Samsun, Sivas, Trabzon, Van ve Erzincan valiliklerine Mustafa Kemal Paşa’nın talimatlarına uymalarına dair Hükûmet kararını tebliğ etti.

Sultan Vahideddin, 15 Mayıs 1919’da eski bir yaveri olan Mustafa Kemal Paşa’yı Yıldız Sarayı’nda kabul ederek yeni vazifesinde muvaffak olacağına dair ümidlerini dile getirdi. Paşa, Anadolu’da yer yer başlamış olan Millî kıyamı teşkilatlandırmak üzere bu vazifeye gönderiliyordu.

Paşa, “seferî hâlde olacaklarından dolayı” Harbiye Nezareti’nden üç aylık peşin tahsisatla fevkalade harcamalar için ilave para ve iki de otomobil talep etmişti.

O sırada İngilizler, Karadeniz’e de hâkimlerdi. Bu sebeple Harbiye Nezareti, 15 Mayıs’ta İngiliz komutanlığından Paşa, maiyetindeki subay ve erlerle gemi personeline işgalci İngilizlerin İstanbul komutanlığından vize aldı.

16 Mayıs’ta denize açılan Bandırma vapurunda Mustafa Kemal Paşa’dan başka albay, yarbay, binbaşı, yüzbaşı, üsteğmen, teğmen, tabip subay ve kâtip olmak üzere 23 asker, gemi kaptanından aşçıya kadar 25 gemi mürettebatı ve 6 da eyerli at vardı.

19 Mayıs’a, 1938’de “Gençlik ve Spor Bayramı” adı verildi. 12 Eylül Cuntası, bu ismi “Atatürk’ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı” yaptı. Cuntanın başı, muhabbet adı altında âdeta Atatürk tiyatrosu oynayan General Evren’di. Bu değişiklik ihtiyacı şundan olabilir. 12 Mart, And’a “ey bugünlerimizi sağlayan Atatürk!” cümlesini ilave etmişti. Oradaki “sağlayan”, “yaratan” mukabilidir. 12 Eylül, 12 Mart’tan aşağı kalamazdı.

Bir millî bayramda yetişkin yaştaki kız ve erkeklerin statlarda halkın önüne kısacık kıyafetlerle çıkartılması başta veliler olmak üzere milleti hep rahatsız etti. Ona, alay eden bir bayram ismi takıldı. Yarı aydınlar, İsveç oyunlarını millî bir güne monte etmişti. Uygulamadan hâlâ bütünüyle vazgeçilmemiştir. Bir asırdır mana ve derinlik yerine şekil ve etiket anlayışı baskın oldu. Yüzüncü yıl bu hataları görme ve gösterme vesilesi olmalıdır.

Ne II. Mahmud, ne Abdülmecid, ne Abdülhamid, ne Vahideddin Hanlar, ne de Kamal Atatürk, İsmet İnönü, Adnan Menderes, Turgut Özal, tek kelime fazla övülmesin ve tek kelime fazla yerilmesin ve hatta ne de kanunla korunsun.

Bandırma Gemisi’ne gelince; 5 Kasım 1925’te Denizyolları İdare Heyeti’nin aldığı karar üzerine hurdaya çıkartılarak parçalanıp satıldı.

Birinci Dünya Harbi’ne girmemize sebep olan iki gemiden biri olan Yavuz da ileride aynı akıbete uğrayacaktır.

.ZORLANAN HARİTA

2019-05-17 02:00:00

A -

A +

Sykes-Picot Andlaşması, adını İngiliz komutan Mark Sykes ve Fransız komutan François G. Picot’tan alır. İngiliz ordusunun 29 Nisan 1916’da Kut’ül Amare’de Osmanlı 6. Ordusu önünde hezimete uğramasından sonra 16 Mayıs 1916’da Londra’da imzalanmış, Çarlık Rusyası da andlaşmayı Ekim 1916’da tasdik ederek taraf olmuştur.

Söz konusu gizli muahede/andlaşma ile Osmanlı Devletinin “Orta Doğu” toprakları bu 3 devlet arasında paylaşılmaktaydı. Ancak Ekim 1917’de Rusya’da komünist ihtilal yaşandı. Çarlık idaresi bitti. Yeni idare, andlaşmadan çekildi. İhtilalin isimlerinden Lev Troçki, 24 Kasım 1917’de İzvestiya gazetesinde yazdığı bir yazı ile bu gizli andlaşmayı ve andlaşma suretini dünyaya duyurdu. Moskova’nın hem çekilmesi ve hem de gizliliğin bozulması, andlaşmanın hayata geçmesini engelledi. Ancak taraf devletler için o ihtiras, bugünü de içine alacak şekilde hiç bitmedi.

Nitekim Sykes-Picot andlaşması bozulunca, bu defa devreye Sevr projesi alındı. Şimdi aynı zamanda Anadolu da paylaşılıyordu. Taraflar İtilaf Devletleri’nin önde gelenleri İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya ve diğer 8 küçük devlet ile bizim tarafta Hükûmetti. Sultan Vahideddin Han’ın imzalamayı reddetmesi ve milletçe verdiğimiz İstiklal mücadelesi üzerine proje tatbik edilemedi.

Sevr, şeklen 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Andlaşmasıyla bittiyse de bugün bölgede yaşananlar ve burada var olan yabancı askerler, onlar için Sevr projesinin de bitmediğini göstermektedir.

Tam ismiyle “Lozan Sulh Muahedenamesi”/Lozan Barış Andlaşması, İsviçre’nin Lozan şehrinde akdedildi. İmza sahibi devletler, Türkiye ve karşı taraf olarak Britanya, Fransa, İtalya, Japonya ile aralarında Yunanistan ve Romanya’nın da olduğu diğer 5 devlettir.

Lozan andlaşmasından sonra devletimiz, 29 Ekim 1923’te TBMM’nin kararıyla “Türkiye Cumhuriyeti” adını almıştır. Lozan, tartışması devam etmektedir. Gizli maddeleri olduğu söylenmektedir. Sykes-Picot ve Sevr’den sonra en iyimser ifadeyle ehven-i şer olarak kabul edilmiş ve çok muhakkak ki bazı esaslı tavizler verilerek sulh yapılabilmiştir.

İstilacı devletler, yanlarına figüran devletleri de alarak Sykes-Picot ve Sevr’le ölümü gösterip Türkiye’yi kolunun-kanadının budanmasına razı etmişlerdir.

Bir gizli andlaşma, bir proje ve bir de ehveni şer sulhname safhalarını arkada bırakmış olarak bugün “2023 Büyük Türkiye” hedefine yönelmiş bulunuyoruz Dikkatli gözlerden kaçmayacağı gibi her üç safhada da ABD ve Almanya yoktur. Almanya, bizi Birinci Dünya Harbi’ne sürükleyen mağlup müttefikimizdir. ABD ise Almanya’nın İkinci Dünya Harbi’ni kaybetmesinden sonra 1945’te İngiltere’den cihan devleti sıfatını devralacaktır.

Amerika, 74 yıldır cihan devleti, diğer söyleyişle süper güçtür. Ama buna rağmen kendinden önce çizilmiş haritalara uyma durumundadır. Bölgede yaşananlar açısından petrol ve her türlü yer altı zenginliğine kavuşma isteğiyle daha başka hedeflerin olduğu doğrudur. Ancak asıl hedef Amerika’nın anlaşarak veya zorla kendi haritasını kabul ettirmesidir. Bütün bu olanlar, Irak işgali, Kuzey Suriye üsleri, PYD’ye yatırımlar bundandır. Bundandır ve bu aynı zamanda örtülü biçimde Lozan’ı yok saymaktır.

Rusya, Suriye’nin hamisi hâline gelmiştir. PYD bölgesi Amerika’nın elinde, Fransa ve diğer bazı AB devletleri, küçük adacıklar hâlinde kuzey Suriye’deler. İran, yüz bin Haşdi Şabi askeriyle Irak’ta, yüz bin Haşdi Şabi ile Suriye’de, Hizbullah’la Lübnan’da ve Husilere desteğiyle Yemen’de.

Ankara şunu hiç göz ardı etmemeli.

Kısaca naklettiğimiz şu tarihî seyir ve fiilî manzarada Washington, bir gün “altında imzam olmadığı için Lozan’ı tanımıyorum” diyebilir. Biz, Büyük Türkiye Kızılelma’sına yürürken birileri sınırlarımızı kaale almayarak kendi haritasını çizmeye kalkışabilirler. Öyle bir çıkışta Amerika’yı yalnız bırakmayacak çok merkez vardır.

.FARS BAHARI

2019-05-16 02:00:00

A -

A +

New York Times gazetesinin haberi, hani “gündeme bomba gibi düştü!” denir ya o misal geniş yankı yaptı...

Adı geçen gazetenin haberine göre geçen perşembe günü ABD’nin önde gelen güvenlik yetkilileri toplanarak bir rapor hazırlamışlar. Raporda İran’ın bölgedeki Amerikan kuvvetlerine saldırması veya nükleer çalışmalarını hızlandırması ihtimallerine karşı körfeze 120 bin asker gönderilmesi teklif edilmekteymiş.

Toplantıya Donald Trump’ın millî güvenlik danışmanı John Bolton başkanlık etmiş. Bu isim, en keskin neo-con olarak bilinmekte. Ayrıca G. W. Bush’tan bu yana İran’a müdahale planları yapmaktadır.

Heyetin hazırladığı raporu Başkan Trump’a Savunma Bakan Vekili Patrick Shanahan sunmuş. Raporda yer alan bölgeye 120 bin asker sevk edilmesi teklifi, ABD’nin 2003’teki Irak işgalini hatırlatmakta. O işgaldeki mevcut da bu civardaydı. Ayrıca teklifin, uçak gemisi, B-52 bombardıman tayyareleriyle patriot bataryalarının körfeze yerleşmesinin ardı sıra yapılması dikkat çekicidir. Demek oluyor ki hava taarruz ve müdafaa unsurlarından sonra piyadelerin mevzilenmesi tasavvur edilmektedir. Arz edilen yazıda işgal, her ne kadar net bir şekilde ifade edilmese de görülüyor ki ona gerek de yoktur...

Mezkur gazetenin bu haberi Başkan Trump’a sorulduğunda anlamı, ne “evet” ne “hayır” olan bir cevap vermiş.

Dediği kısaca şöyle:

-Kesinlikle yapabiliriz. Ne var ki böyle bir plan yapmadık. Yapmamayı dilerim. Ama asker sevk etmemiz gerekirse 120 binden çok daha fazlasını yollarız.

Donald Trump’ın yoruma açık bu sözlerine karşılık Amerikan savunma bakanlığı Pentagon sükût etmektedir.

İran’a gelince; İran devlet temsilcileri, körfez ve çevredeki bu yığınağı, tehdit sebebi ve hedef saydıklarını açıkladılar. Bu cümle “saldırıya uğrarsam saldırırım! Hedefler bellidir” şeklinde anlaşılıyor. Diğer taraftan Ankara gibi Moskova da tırmanan bu ihtilafı yakından takip etmekteler.

Soru şudur?

-ABD, İran’ı işgal eder mi?

“Evet; hemen yarın işgal eder!” denemeyeceği gibi “işgal etmez!” de denemez. Aslında yıkım olarak işgalle devletin can damarı durumundaki merkezleri vurması arasında çok da fazla fark olmaz.

Kanaatimizce Washington’ın İran’ı işgale kolay karar vermesi beklenemez. Bu devlet, harpten çıkmış Irak değildir. İran’daki inkılaptan sonra Washington, Irak’ı İran’a karşı kışkırtmış, arkada kendisi olduğu hâlde rejim değişikliğinde ordusu ciddi şekilde kan kaybetmiş İran’la yapılan savaş, 8 yıl sürmüştü.

Irak işgalinin Amerika’ya yüz akı olarak yazılmadığı gerçeği bir tarafa

Washington için akıldan çıkarılmaması gereken ibretlik hadise SSCB’nin 1979 Afganistan işgalidir. Komünist imparatorluğun şimdilerde sahnelerde konser veren Kızıl ordusuyla Afganistan’ı işgal ettiğinde merak edilen sual şuydu “Afganlar, acaba, Ruslara kaç hafta dayanabilirler?” Silaha değil, iman ettiği Allah’a güvenerek vatan müdafaası yapan Afgan mücahidleri çok kanlı ve pek zorlu yıllardan sonra düşmanı dize getirdi. Afganistan fakir de olsa yerinde kaldı ama Sovyetler Birliği, işgalden on yıl sonra tarih sahnesinden çekildi, Komünist imparatorluk, çökmüştü.

İran, medeniyet sahibi bir devlettir. Ordusu, da tecrübelidir. İran’ın bir kolu, Yemen’de, diğer kolu Lübnan’da, İsrail’in ensesindedir. Bu yüzden Amerika, kaba kuvvet gösterisi yapar, belki stratejik noktaları da vurur fakat işgale kolay kolay yanaşmaz. İran işgali de kapitalist imparatorluğun sonu olabilir. Yaşlı çınar benzeri içten çürüyüşteki Amerika’nın ortak aklı, bunu düşünüyor olmalı.

Bu ihtilafın Türkiye’yi alakadar etmesi, sadece İran’la komşu olmamızdan dolayı değildir. Ankara’nın “Yeşil Kuşak” denilen hilale zorla yeni bir şekil verilmeye uğraşıldığını görmemesi mümkün değildir. Bugün ABD, Tunus’tan, Afganistan’a bir başka ifadeyle Çin hududuna kadar uzanmıştır. Diğer daha küçük devletleri saymasak bile Amerika, kuzey Afrika’da Mısır’la, Kızıldeniz kenarında Suudi Arabistan’la, Akdeniz kıyısında İsrail’le beraberdir, kısmen Suriye’nin kuzeyinde ve Irak ve Afganistan’dadır. Yeşil Kuşak üzerine tam olarak yerleşmesini bahar hayalini bozan devletler, Türkiye, Rusya ve İran’dır.

Mısır, Yunanistan, İsrail ve Kıbrıs Rumlarıyla Doğu Akdeniz arayışlarının Körfez’e yığınak yapması ve İran’a taarruz yahut işgal haberleriyle çakışmasının eş zamanlı olması manidardır.

Trump, Suriye’den çekileceğini defalarca ifade etti ama bu vesileyle Irak’taki varlığını kuvvetlendirmekten başka kendi PKK’lıları PYD faaliyet alanına tırlar dolusu, kargo uçakları dolusu silah yığdı ve yığmakta. Arap Baharı’ndan sonra Fars Baharı, Bahar-ı Farsî gelebilir. Hürmüz Körfezi, Basra Körfezi veya komşumuzun yakınındaki başka bir yerde yaşanacak her hareket dolaylı veya doğrudan bize tesir edecektir.

Etrafımızda bunlar olurken Türkiye, iç siyasete çok fazla kapıldı. Hayırlısıyla şu 23 Haziran arkada bırakıldıktan sonra gelecek olan seçimsiz 4 yılı firesiz değerlendirme mecburiyetindeyiz.

.İDAM CEZASININ GELMESİ, SEÇİMİ KAZANDIRIR!..

2019-05-15 02:00:00

A -

A +

YSK kararını tartışmak giderek arkada kalıyor. Bundan böyle taraflar, sahaya ve sonuca kilitlenecekler. DSP ve TKP adayları, Millet İttifakı adayı Ekrem İmamoğlu lehine adaylıktan çekildiler. Adı oldum olası saklı tutulsa da HDP zaten bu ittifakın üçüncü ortağı. Destekçilerse FETÖ ve PKK. Bu iki örgüt, belki CHP’den bile öte bir gayretle Millet İttifakı adayının kazanması için çalışıyor. Ayrıca AB ve ABD yönetimi de dolaylı biçimde aynı tarafta.

31 Mart’ta 100 bin bin oy alan SP’nin hangi ittifakı destekleyeceği veya aday çıkarıp çıkarmayacağı ise meçhul. Yüksek ihtimalle aday çıkarmayıp taraftarını serbest bırakacaktır. Bu durumda Saadet Partili seçmenin büyük kısmı reyini Cumhur İttifakı adayı Binali Yıldırım’a verebilir. Ancak bu, oradan Ekrem İmamoğlu’na destek gelmez demek değildir. Öbür tarafta hayli çetin bir iş olarak Kürt muhafazakâr seçmenle küskünler var.

Bütün bu bilinmezler, şüpheler ve gerçekler sonucunda 23 Haziran’ın kıran kırana geçeceği görülmektedir. Bu seçim, çoktan mahallî olmaktan çıkmıştır. Zorlu bir seçim mevzubahis. 23 Haziran, Türkiye tarihi için unutulmaz bir takvim olabilir.

Anketler de her iki aday için yakın tahminler verdiğine göre AK Parti’nin yukarıdaki tabloyu da göz önüne alarak çok güçlü, çok ses getirecek, çok esaslı yeni teklifler üreterek vatandaşın huzuruna çıkması gerekir.

O tekliflerden birini biz yapıyoruz:

-İdam cezası geri gelsin?

İdam cezası, tarihimiz boyunca oldu. Kaynağı da “kısasta hayat vardır” diyen Kur’ân-ı kerimdir. Mevcut iktidar, AB’ye girişi kolaylaştırma adına aldığı bir kısım tedbirlerin yanı sıra TCK’dan da idamı kaldırdı. Hâlbuki küçük çocuğu istismar ettikten sonra katletme gibi öyle canavarca suçlar işleniyor ki hükmü veren mahkeme hey’eti bile takdir ettiği müebbet veya ağırlaştırılmış müebbet cezasından memnun kalmıyor. Nerede kalsın ki mağdur aile razı olsun.

Terör suçları için de durum aynıdır:

30-40 sivili hunharca katleden katil veya katillerin ikrar ve delillerle suçları sabitken mevzuatta olmadığı için teröristlere hak ettikleri idam cezası verilemiyor. Benzer bir katliam vak’ası bugün gözler önündedir.

11 Mayıs 2013 tarihinde Hatay’ın Reyhanlı kazasında saat 13.37 ve 13.40’ta iki ayrı semtte bomba yüklü iki otomobilin infilak ettirilmesiyle 53 vatandaşımız şehid oldu. Bunların beşi çocuktu. 25’i ağır 146 vatandaş da yaralandı. Kundaklama ve cinayetin faillerinin Suriye istihbaratı el-Muhaberat hesabına çalışan bir terör örgütü mensubu oldukları anlaşıldı. Onlardan Yusuf Nazik, Türk vatandaşıydı. Muhaberat’la irtibat kurduğu ve failleri yönlendirdiği tesbit edildi. MİT, aranan bu kişiyi Suriye’nin Lazkiye şehrinde yapılan muvaffak bir harekâtla alıp Türkiye’ye getirdi. Ankara 9. Ağır Ceza Mahkemesi, önceki gün adı geçen sanık için katlettiği insanlar adedince 53 kere ağırlaştırılmış idam cezası verdi. Mahkeme, vazifesini yaptı. Lakin adalet yerini bulmadı. Katil, ömrünün sonuna kadar içeride maktullerin, yaralıların, bizlerin vergileriyle beslenecek!

53 kere de olsa ağırlaştırılmış müebbet yahut müebbet hapis veya şu kadar bin yıl mahkûmiyetten hiçbiri, bir tek idam cezasının yerini tutamaz, mağdurların hatta mahkeme heyetinin yüreğine su serpemez. Öyle olunca da adalet tecelli etmemiş oluyor. Akıldan çıkmamalı ki devletin en temel mükellefiyetlerinden biri adaleti tesis etmektir.

Türkiye, İstanbul’da yenilenmiş İBB seçimine giderken esasında Yusuf da Nazik de olmayan bu faile takdir edilen hüküm, seçim süreciyle çakıştı. Bunu AK Parti görüp değerlendirmelidir. Meclise hemen idam cezası teklifi verebilir. İttifak ortağı MHP, zaten en baştan itibaren idam cezasından yana olduğu için tam destek verir.

Böyle bir teklif, bütün şehid aileleri oylarını, onların yakınlarının oylarını, mağdur aileleriyle yakınlarının oylarını ve tüyler ürpertici her haberi dinlediğinde “öyleyse idam cezası niye yok?” diye soran milyonların oylarını getirir.

Teklifle kalmamalı, kürsülerde teminatı verilmeli ve en isabetlisi de kanun, 23 Haziran’a kadar çıkarılmalıdır.

Şüphesiz ki kanun makable şamil olmayacağı için Reyhanlı faillerine tatbik edilemeyecektir. Ancak bu vesileyle büyük bir eksiklik telafi edilmiş olacaktır.

.

.TAKVİM

2019-05-14 02:00:00

A -

A +

Takvimler, bugün 14 Mayıs 2019’u gösteriyor. Takvim, üstünden geçip gidilen toprak gibi. O toprakta kim bilir daha evvel neler yaşanmıştır. Takvimleri, gün ve rakamdan ibaret görmemeli. Takvim, gün ve ayı aşarak ele alındığında tarih olmaktadır.

69 yıl evvel 14 Mayıs 1950’de DP-Demokrat Parti, 27 yıldır işbaşında olan “resmî devlet partisi” CHP-Cumhuriyet Halk Partisini ağır yenilgiye uğratarak tek başına iktidar oldu.

II. Meşrutiyet’ten sonra 1945’te tekrar çok partili hayata geçilince 7 Ocak 1946’da DP kurulmuştu. Kurulduğu yıl 21 Temmuz 1946’da genel seçimler yapıldı. Bu bir baskın seçimdi. İktidar, DP’nin teşkilatlanmasını önlemek istemişti. Hem teşkilatlanmayı ikmal edemediği ve hem de sonra çok meşhur olacak ve günümüze kadar konuşulacak olan “açık oy, gizli tasnif” hilesi yüzünden seçimi kaybetmişti.

DP, 14 Mayıs 1950’de ikinci kere seçime girmiş ve bu seçimi açık ara farkla kazanmıştı. Seçim neticelerine göre DP, yüzde 52,7 ile 408 MV, CHP yüzde 39,4 ile 69 MV çıkarmıştı. Böylece, İsmet İnönü reis-i cumhurluğu, Şemsettin Günaltay başvekilliği kaybetmiş, Celal Bayar cumhurbaşkanı, Adnan Menderes başvekil olmuştu.

14 Mayıs 1950’ye siyasi edebiyatta “Beyaz İhtilal” denmiştir, 3 Kasım 2002’ye ise “Anadolu İhtilali” denecekti. Daha MHP’nin kurulmasına 15 sene, AK Parti’nin kurulmasına 52 sene vardır.

Bugünlerin siyasi geçmişi, “Dörtlü Takrir”lerin, 14 Mayıs’ların yaşandığı günlere dayanmaktadır. 1946’da bu ikinci dönemdeki çok partili hayatın ilk seçim hilesi yapılmış, 1950’de DP seçimi kazanınca CHP’li kodamanlar, halkı aşağılayıcı kabalıklarla iktidarı vermek istememiş fakat “Türk Baharı” geldiği için naçar, el mahkûm olarak iktidarı teslim edince de Tek Parti Zihniyetinden subaylar, ordu içinde gizli bir cunta kurmuşlardır. 27 Mayıs’ın nüvesi bu cuntadır.

1946’dan bu yana zaman zaman seçim hileleri, mükerrer oylar, sandık kaçırmalar görülmüş ve nihayet oy hırsızlığı yaşanmıştır.

31 Mart 2019 İBB seçiminin şaibeli oluşu şuradan belli ki oyların yalnızca yüzde onu sayıldığı hâlde iki aday arasındaki fark 29 binlerden 13 binlere düştü.

Başka bir delile gerek var mı?

Ayrıca sandıklarda memur değil de sivillerin görev yapmasıyla bazı sayım- döküm cetvellerinin boş ve bazılarının da imzasız olması yüzünden YSK, İBB seçimini iptal etti.

İptal sonrası yaşanan tartışmalar, iptal kararı veren hâkimlerin hem hedef gösterilip hem “çete” diye hakarete uğraması malumdur. Bundan böyle YSK’nın verdiği hükmü konuşmak, kimseye bir fayda sağlamayacaktır. Tarafların birbirlerini ikna etmesi mümkün değil. Koşu başlamıştır. Hedef bellidir; 23 Haziran 2019.

Takvimin gün ve rakamdan ibaret olmadığına işaret etmiştik. 23 Haziran tarihi, manidar bir çakışmadır. Bunu bir tesadüf değil de güzel bir denk geliş, bir tevafuk olarak düşünmeli.

Bundan 1356 sene evvel 23 Haziran 656’da da bir seçim vardı. O gün Hazreti Ali, devlet reisi, Halife seçilmişti.

.DÜN, BUGÜN, YARIN!..

2019-05-13 02:00:00

A -

A +

AP Genel Başkanı Süleyman Demirel, 1980 öncesindeki seçim mitinglerinde hep şöyle derdi:

-CHP demek, garne demektir, guyruk demektir, zam demektir, Tek Parti, bu milleti una, tuza, şekere, kefen bezine muhtaç etmiştir!..

28 Şubat’ta darbeye destek verecek ve YÖK Başkanı Kemal Gürüz ve İstanbul Üni. Rektörü Kemal Alemdaroğlu gibilerin Cunta’dan aldıkları emirle başörtülü kızları tahsil hakkından mahrum etmeleri üzerine “onlar da Suudi Arabistan’a gitsinler!” diyecek olan Demirel, o yıllarda meydanları dolduran on binlere kan-ter içinde böyle sesleniyordu.

Merhum Demirel’i dinlerken biz ve bizim gibi 40, 50, 60’lı yılları bilmeyen nice yeni nesil, bu sözleri rakibine karşı sarf edilmiş mübalağalı ifadeler olarak görüyor ve “bu devirde de bunlar olur mu?” diye düşünüyorduk.

CHP, ‘70’’lerde fasılalarla hükûmet olduğunda yaptıkları, yapmadıkları ve halka çektirdikleriyle “bu devirde bunlar olur mu?” sorusunun karşılığını ağır şekilde aldık.

O yıllarda TRT, AYM, Danıştay vs. Halk Partisinin kaleleriydi. 10 yıllık DP hükûmetinden sonra AP hükûmet olmuş fakat devlet, daima CHP’de kalmıştı. Süleyman Demirel, Prof. Şaban Karataş’ı TRT Genel Müdürü yapmıştı. Ziraatçı olan merhum, cesur bir milliyetçiydi. 1977’de daha seçim sonuçları belli olur olmaz sanatçı Erol Evgin ve spiker Jülide Gülizar’ın da aralarında olduğu bir grup, TRT önünde halay çekerek “Şaban kümese, Şaban kümese!” diye bağırıyorlardı.

Seçimi kazanma coşkunluğuyla aklı başından giden yüzlerce CHP’li ise Süleyman Demirel’in evinin önünü doldurmuş “fincanı taştan oyarlar, anam oyarlar...” türküsünün devam sözlerini bozarak Nazmiye Hanımın iffetine sataşıyorlardı.

1970’lerde Bülent Ecevit başbakan CHP hükûmet olduğunda Millî Eğitim gibi bakanlıklar derhal en mutaassıp taraftarlarla doldurulurdu. Hariciye zaten ellerindeydi, üniversite ellerindeydi, TRT bir kere daha ele geçiriliyordu vs.

Vatandaş cephesine gelince; milyonlar, unutulmaz ıstıraplar yaşadı. İşte onlardan sadece birkaçı:

CHP iktidarında elektrikler sık sık ve süresiz kesilmeye başladı, sular ikide bir süresiz kesildi, ampul, margarin yağı, poşet, benzin, tüp gaz, çocuk maması, ilaç, kalp ilacı, ziraat ilaçları, ameliyat malzemeleri ve daha neler ve neler bulunmaz oldu. Tüpçülerin, sucuların, bakkalların, benzincilerin önünde kuyruklar oluştu. CHP’ye oy vermiş olan benzin kuyruğundaki bazı şoförler, levye ile kendi ellerini, kuyruktaki bazı insanlarsa piknik tüpleriyle birbirlerini darp ettiler.

Bu arada bazı mahalleler CHP himayesindeki militanların elindeydi. Bazı bölgeler kurtarılmıştı. Ramazan ayında sahura kalkan Müslümanlar, elektriğin yanmadığını, suyun akmadığını acı acı yaşıyorlardı.

CHP parti olmaktan öte bir zihniyettir. Bu ibretlik işler, 1990’ların değişik adlardaki CHP iktidar ve belediyelerinde de şu veya bu kadar tekrar etti. İstanbul’daki çöp dağları da 28 Şubat da bu zihniyetin sonucudur…

Bu kısmi hatırlatmaları, CHP’li zamanlardan habersiz yeni nesillerin vaktiyle bizim gördüğümüz hata ve azapları görmemeleri için yapıyoruz. Avukattık fakat çocuklarınıza mama bulamıyor, kalorifere yakıt bulamıyor. Tüp kuyruklarında saatler geçiriyorduk… O yıllarda bir vatandaş, yurt dışına ancak 3 yılda bir çıkılabiliyordu. Öte yandan Hac’dan dönen hacılar, vebalı gibi şehir dışında karantina çadırlarına alınıp 10-15 gün sonra evlerine gitmelerine izin veriliyordu. Böylece horlanıyorlardı.

Şu hiç değişmez:

CHP’li adaylar, ister mahallî, isterse genel seçimler olsun romantik vaat ve söylemler ve güvercin uçurarak veya Eyüp Sultan’da Yasin okuyarak işbaşına gelir, sonra kısa süre içinde kadroları kendi adamları ve kendilerine destek verenlerle doldurur ve ardından bu ülkenin değerleriyle hesaplaşmaya girişirler.

Seçimlerden önce yazmıştık, tekrar yazıyoruz. Tek Parti Zihniyeti, başa geldikten kısa bir süre sonra AVM’ler, vapurlar, havaalanları, devlet dairelerindeki mescidler kapatılır. “Kamusal alanda mescid mi olur?” diye safsatalar yapılır, onları güç yeterse Kur’ân kurslarının kapatılması takip eder veya suları, elektrikleri, gazları kesilir, bütün belediye sosyal tesislerinde içki satılır. Yeniden 70 sente muhtaç olmakla kalınmaz ortaöğretimden Kur’ân-ı kerim, Siyer-i Nebi ve Osmanlı Türkçesi dersleri derhâl kaldırılır, TRT, Sinema ve sahnelerde Osmanlı dönemi ve Sultanlar ağız dolusu hakaretlerle karalanır.

Bir ay evvel Haber Global TV’de karşımızdaki konuşmacılardan biri CHP’den Berhan Şimşek’ti. Sn. Şimşek bir ara “Ben Selçukluyum, Osmanlı değilim!” dedi. Bizim “yani babanızı reddediyor, dedenizi kabul ediyordunuz” dememiz üzerine “Fatih Sultan Mehmet Han’a kadar kabul ediyorum” diyerek sözlerini kısmen düzeltme mecburiyetinde kaldı. Bazı Tek Parti Zihniyeti mensupları “1071 işgaldir”, bazıları da “zulüm 1453’te başladı” diyorlar.

Bugün, CHP, İYİ Parti, HDP-PKK, FETÖ, AB, ABD bir tarafta, AK Parti ve MHP bir taraftadır. Bazı AK Partililerin “MHP ile ittifak yüzünden kaybettik” demeleri hem yanlış ve hem de gaflettir. Var olan tek dost da küstürülmesin İBB vesile ve vasıtadır. İstanbul büyükşehir kazanıldıktan sonra hedef Ankara’da iktidar olmaktır. CHP iktidarlarında neler olduğunu ve neler olacağını yukarıda kısmen yazdık. Ondan sonraysa şunlar olur:

FETÖ ile mücadele biter, hapistekiler çıkartılır, itibarlar iade edilir, tazminatlar ödenir. Bu yüzden bir FETÖ’cünün “her şey güzel olacak” sözü slogan olarak benimsendi. Sadece o da değil; PKK ile mücadele de durur. Ekrem İmamoğlu, seçildiğinde Selahattin Demirtaş’a övgüler düzmedi mi?

Seçimde usulsüzlük ve hile yapılması sebebiyle YSK Sn. İmamoğlu’nun mazbatasını elinden alınca da bindirilmiş hazır kıtaları göreve çağırırcasına sanatçıları devreye girmeye çağırmadı mı? Halay çekmeye hazırlanan o sanatçılardan bazılarını AK Parti düne kadar el üstünde tutuyordu.

17 yıllık bir iktidarda hatalar olmaması mümkün değildir. Ancak AK Parti’ye ders vermeye kalkmanın neye mal olacağını da çok iyi hesap etmeli ve dersin zaman ve şekli iyi tayin edilmeli ve dostça, kardeşçe olmalı.

Bu işin sonu, ezanların susmasına Ayasofya’nın, Külliye’nin karanlığa gömülmesine, Tayyip Erdoğan’ın, Devlet Bahçeli’nin İmralı’ya gönderilmesine, FETÖ ve Öcalan’ın Ankara’ya getirilmesine kadar gidebilir. Yapılmak istenen budur. Beka Meselesi sözünü hiç hafife almamalı.

Hadise, ne tek başına bir belediye başkanının değişmesi ve ne de 70 sente muhtaç duruma düşmektir

.BOSNA

2019-05-10 02:00:00

A -

A +

Gidiş ve dönüş vakitleri sayılmazsa 3-4 Mayıs günleri Vakıflar Genel Müdürlüğü’nün davetlisi ve ecdadın da misafiri olarak Bosna’daydık.

Vakıflar Genel Müdürlüğü, Kırım, Yemen, Macaristan üçgeninde ecdadın vakıf eserlerini imar veya yeniden inşa faaliyeti içinde bulunuyor. Tam hedefse bütün Osmanlı mülküdür. Halen gönül coğrafyamızda 50 vakıf eser üzerinde çalışmalar devam ediyor.

Bu çalışma merkezlerinden biri de Bosna Hersek Cumhuriyetidir. Burada da Bosna kısmı ve bilhassa Bursa, Safranbolu ve İstanbul Fatih’in kardeşi Saraybosna’dır.

Saraybosna’da birçok Osmanlı mirası eser, hünerli ve titiz eller tarafından imar edilerek yeniden hizmete açılmıştır. Bunları meşhur Başçarşı takip edecek.

Bizim ziyaretimiz, Foça Alaca Camii’nin açılışına iştirak içindi. Balkanlarda, bu ismi taşıyan 3 cami bulunmaktadır. Makedonya’nın Kalkandelen şehrindeki Kalkandelen Alaca Camii, Bosna Hersek’teki Travnik Alaca Camii ve Bosna Hersek’in Sırp bölgesindeki Foça Alaca Camii. Travnik’in lakabı “Vezirler Şehri”. Vezirlerin burada ikamet etmelerinden dolayı bu isim verilmiş. Yeşillikler, akarsular arasında müze şehirlerimizden biridir.

Foça’daki Alaca Camii’nin ilk banisi 16. Asırda Gazi Ağa’dır. Cami zamanla harap olunca 1757’de Bosna Valimiz Kamil Ahmed Paşa tarafından büyütülüp şadırvan ilave edilmek suretiyle yeniden inşa edilmiştir. Artık altında irad getiren dükkânları da olan Alaca Camii, 19. Asır başlarında yanıp yıkılınca bu defa da Bosna Valimiz Süleyman Paşa tarafından yeniden inşa edilerek ibadete açılmıştır. Bundan dolayı mabedin diğer adı “Süleyman Paşa Camii”dir. 1945’te II. Dünya Harbi’nin tahribatına maruz kaldığından bir de bu yıl elden geçirilmiştir.

Bahsi geçen camilere “alaca” denmesindeki sebep, bol miktardaki kalem işi süslemelerden dolayıdır. Nakışlar, servi ve ağaçlar dikkat çekmektedir. Kök boyalı nadir bir halı desenini andıran bu süsler, İstanbul ve Anadolu camilerinde yoktur. O süsler analarımızın, büyükanalarımızın çeyiz sandıklarıyla Türkistan’daki camilerde var. Şah-ı Nakşibend Hazretlerinin Buhara’daki dergâhının tavan süsleri de bu şekildedir. Sanki Buhara’dan Balkanlara yedi renkli ebemkuşağı köprü kurmuş, Türkiye de bu güzelliğe şahit olmuş. Travnik Alaca ve Kalkandelen Alaca Camii’leri ikiz kardeş gibidir.

Travnik Alaca Camii’nin imarı için Türkiye Vakıflar ve Bosna Vakıflar idareleri arasında Nisan 2017’de inşaat mukavelesi akdedilmiş. Cami, 2019 Nisanında yeniden ibadete açılmış.

Foça Alaca Camiine gelince:

Bu cami, romanlara, filmlere konu olacak bir hikâyeye sahiptir. Cami, 1550/51’de Hasan Nazır Ağa tarafından Mimar Acem Esir’e yaptırılmıştır. Mimari zarafeti ve bakmaya doyulmaz süsleme ve kalem işleriyle O’na “Bosna’nın incisi” denmiş. İncileri kıskandıracak güzellikteki bu şaheser, 1992’teki Sırp-Boşnak Harbine kadar tam 445 yıl minarelerinden ezan sesi yükselmiş, Müslümanlara hizmet etmiş. Harp çıkınca Sırplar, camii dinamitle berhava etmişler. Sonra da yıkılmayan yerleri kepçelerle yıkıp yok etmişler. Bununla da doymamış, temel taşlarını söküp yakındaki Çehotine Nehri’ne dökerek üstüne toprak doldurmuşlar.

İki devlet vakıf idareleri, Mart 2014’te mukavele imzalayıp yeniden inşaata başlandığında ortada sadece bir arsa vardır. Buna rağmen eski iç ve dış fotoğraflarından istifadeyle eser, aslına mutabık olarak bitirilmiş. Böylece cami, minare, türbe, şadırvan yeniden inşa edilmiş, bahçedeki mezarlar elden geçirilmiş, tezyinat ve kalem işleri de bütün zarafet ve güzelliğiyle yapılmış. Şimdi bu eserimiz de ibadete açıktır.

Memnuniyet verici olan, bu eserler, zaman ve mekândan kazınmışken onları zaman, mekân ve insana yeniden kazandıracak usta ve sanatkârlarımızın var olmasıdır... Bu bakımdan Vakıflar İdaremizle inşaatı hem de vaktinden önce teslim eden Sama Bursa şirketini tebrik ediyoruz.

Bu eserleri ne kadar anlatsak kâfi gelmez. Görmek ve ulviyetinden istifade etmek gerekir.

Şu kadarını söyleyelim ki bu eserlerin her biri bir millet için tek başına medeniyet vesikası olacak çaptadır. Duvarlarda Hulefa-i Raşidîn’in isimlerinin olmayışındaki unutkanlığı nazarlık olarak gördük. Bu büyük eksikliğin telafi edileceği sözünü, bize Vakıfların bu çalışmalardan sorumlu daire başkanı Sn. Suat Faruk Giray verdi.

Fransisken rahiplere ibadet hürriyeti veren “Ahidname” mahiyetindeki fermanı, bugün hâlâ Fojnica şehrinin yamaçlarında nöbetteki yağız bir yeniçeri gibi duran Fatih Sultan Mehmed Han topraklarının bir yanı böyle.

Bosna’nın bir de diğer yanı; bir de göç sancısı var. Boşnaklar, Müslüman nüfus, Almanya’ya gidiyor. Almanya vizeyi kaldırmış. Gidenlere iş ve bin 500 avro maaş veriliyormuş. İşsiz insana “gitme kal, buralar atalar yurdu, şehid ve gaziler mekânı, emsalsiz camiler diyarı, tarih, sanat ve tabiat harikası yerler!” demeye kimin hakkı olabilir. Onun için oralarda sadece imar ve inşaat yapmamalı, devlet iş adamlarımızın gidip istihdam sağlayıcı iş yerleri kurmaları için teşvik tedbirleri almalıdır.

Şunun farkında olmalı ki Bosna, Türkiye için koruyucu surdur.

Devlet-i aliyye zamanında Belgrad, İstanbul’un tabii hududuydu. Belgrad, düştükten 50 sene sonra İstanbul işgal edildi.

.İHTAR

2019-05-09 02:00:00

A -

A +

31 Mart seçim sonuçları, Adalet ve Kalkınma Partisi için seçmenin çektiği, ölçülü, dengeli ve özenli bir ihtarı olarak görülmelidir:

Seçmen, ilk ihtarı 7 Haziran 2015’teki genel seçimlerde çekmişti. O seçimde AK Parti, sandıktan 40,87 oyla birinci parti olarak çıkmış fakat aldığı oy, tek başına iktidar olmaya yetmemişti. Seçimin neticesi ancak koalisyona imkân veriyordu.

O günlerde koalisyon hükûmeti kurulmasına en tavizsiz şekilde karşı koyan üç kişi vardı:

Recep Tayyip Erdoğan, Devlet Bahçeli ve bendeniz. Sn. Erdoğan, yakından-uzağa koalisyon telkinleri yapanların söylediklerini dinlemedi. Sn. Bahçeli, kurulacak koalisyonda kendisinin Başbakan olması teklifini bile elinin tersiyle itti. Bendeniz de bu sütunda görüşlerimi yazmaktan başka her hafta çıktığım birkaç ekranda üstüme gelen taarruzlara rağmen geri adım atmadan koalisyon fikrine muhalefet ettim. Kendimizden söz etmemizi lütfen mazur görünüz. Tarihe kayıt düşme adına dile getirmeliydik.

Böyle bir ortamda seçimin yenilenmesine karar verildi. 1 Kasım 2015’te sandığa gidildi. AK Parti, aldığı yüzde 49,49 reyle yeniden tek başına iktidar oldu.

Koalisyon olmaz, kurulamaz! diyenlerin haklılığı, 15 Temmuz 2016’daki FETÖ darbe teşebbüsünden sonra anlaşılacaktı. Zira koalisyon kurulsa darbeye gerek kalmayacak ve Türkiye, sömürgecilere vekaleten FETÖ terör örgütü tarafından teslim alınacaktı. Koalisyon kurulmayıp seçim yenilenince ümitleri tükenen şer merkezleri, darbe mekanizmasını işlettiler.

Cumhur İttifakı’nın ve bilhassa AK Parti’nin şu yaşananlardan ders çıkarması, ibret alması şart ötesi şarttır. 23 Haziran’daki İBB. seçimi şansa, tesadüfe bırakılamaz. Bakınız Tek Parti Zihniyeti’ne icraat için 18 gün yetti. İBB’nin gizli bilgisayar kayıtları meçhul kimseler tarafından kopyalandı, on yıllardır yapılan Sultanahmet Kitap Fuarı iptal edildi, Maltepe’de yabancı müzik topluluğunun konseri teravih namazıyla çakıştırıldı....vs, vs. Bunları, Eyüp Sultan Camii’nde Yasini-i şerif okuması, dine mesafeli gazetelerin manşete çektiği bir belediye başkanı yapıyordu.

Biz, daha evvel ikaz etmiş ve güvenoyu almamış CHP hükûmetlerinin güven oylamasına kadarki bir ay gibi kısa sürelerde devlet kadrolarını nasıl hallaç pamuğu benzeri attıklarını hatırlatarak seçime dikkat edilmesi gerektiğini yazmıştık. Hükûmet olunca da ideolojileri için yapacaklarını yapmışlardı. Ecevit Başbakanlığındaki ayıplı birkaç tasarruf, unutulmaz cinstendir. Bilenler için Bülent Ecevit, sadece “çıkartın bu hanımı buradan!” diye seçilmiş bir vekili TBMM’den kovan 28 Şubat Başbakanı değildir. Daha esaslı icraatı, CHP’li Başbakan olarak yapmış, 45 gün içinde öğretmen yetiştirip o -güya -öğretmenleri, esasta ise Marksist militanları, Millî Eğitim teşkilatına yerleştirmişti. Tek Parti Zihniyeti’nin 1950 öncesini konuşmuyoruz. 70’li, 80’li yılların kirli politik işlerinden biri de iki ayrı adalet bakanının işbaşında olduğu dönemde adli teşkilatta mezhepçi yapılanmaya gidilmesidir.

Jipli, villalı, plazalı, bol keseli, kirli sakallı birtakım AK Partililer bunları bilmezler. Bilmedikleri için de satmaya eş bir ihmalkârlıkla 31 Mart’ta sandıklar sahipsiz kaldı.

Allah, AK Parti’yi de, istikbalimizi de üçüncü bir ihtardan korusun. Üçüncü ihtar, 23 Haziran’da da olabilir, Haziran 2023’te de olabilir. Olmaması AK Parti kadrolarının sen- benden, nefsanilikten, hizipçilikten, kurtulup kucaklaşarak, helalleşerek asıllarına dönmeleri ve samimiyetle çok çalışmalarıyla mümkündür. Üçüncü ihtar naif değil, taş gibi sert olur.

Eğer, seçmen, Ekrem İmamoğlu’nun mağdur olduğuna inanırsa 23 Haziran’da netice Cumhur İttifakı aleyhine dönebilir. O zaman 2023 için de ipin ucu kaçar.

Bir kere daha söylemiş olalım; Sn. İmamoğlu, İstanbul’da 23 Haziran’da hele daha da yüksek farkla seçilirse iktidar Ankara’da oturamaz. Bu ciddi ihtimale binaen millete, yeni nesillere anlayacakları dille hem Tek Parti Zihniyeti ve hem de 31 Mart’ta mağduriyet olmadığı veya yoksuzluk, şaibe olduğu en inandırıcı, en içten, en ikna edici dille anlatılmalıdır.

Kısa koşulu bu zorlu seçimde AK Parti’nin ev ödevleri şunlardır:

-Küskünler, sandığa gitmeli.

-Kürt seçmen kazanılmalı.

-Milliyetçi, seçmen incitilmemeli.

-AK Partili seçmen, memleketine gönderilmemeli.

-Sandıklar, başıboş bırakılmamalı.

-Sn. Binali Yıldırım’a sahip çıkılmalı.

-Vatandaş , daralmadan-bunalmadan eli rahatlamış olarak bayrama girebilmeli.

-Dava ahlakına dönülmeli.

-Mürai, her devrin adamı, dalkavuk şahsiyetsiz tiplere değil doğru söyleyenlere kulak verilmeli.

Yoksa iki asrın emaneti, işte böyle 20 günde yahut 200 günde veya iki senede harcanabiliyor.

Herkes, tatlı uykulardan uyanmalıdır.

Bunları elbette derdi davası olanlar için söylüyoruz. Dertsizlere gamsızlara göre her devirde hava hoş.

.KADİR MISIROĞLU

2019-05-07 02:00:00

A -

A +

Kadir Mısıroğlu, güzel bir sonla tam da ramazanı şerife girerken can emanetini sahibine teslim etti.

Allah, rahmet eylesin, mekânı cennet olsun. Hukuk tahsil ettiği hâlde tarih sahasında çalıştı. İş olarak avukatlık yapmadı ama dava olarak Osmanlı Hanedanıyla Osmanlının haklarının sözünü dudaktan, gözünü budaktan esirgemez müdafii oldu.

Resmî tarihi çürüten eserler ve konferanslar verdi. Bu yüzden cezaevleri ve muhacir hayatları yaşadı. Yine de hiçbir zaman, eğilmedi, inancından ve davasından taviz vermedi.

Resmî ideoloji ve tarih “zafer” derken o, Lozan’ın “hezimet” olduğunu dile getiren eseri yazdığında daha otuzunda değildi. Sonrasında birçok hacimli kitaplar daha yazdı. Dinine, tarihine, milliyetine, vatanına, has Türkçeye sıkı sıkıya bağlı şahsiyetli ve haysiyetli bir kalemdi.

12 Mart Muhtırası olduğunda İstanbul’da ikamet ederken “örfi idare kumandanı İrfan Özaydınlı”, onu askerlerle kaçırtarak kendi sıkıyönetim merkezi Eskişehir’e getirtip türlü işkenceler yaptırttı. Hadise tamamen kanunsuz ve aynı zamanda tabii hukuk ilkesine de aykırı bir zorbalıktı. Eskişehir’de nezaretteyken yaşadıklarını bizzat bize anlatmıştı. Onların burada nakli mümkün değildir. 12 Eylül darbesinde de canını yurt dışına çıkarak kurtarabildi. Bu sürgün senelerce sürdü.

Kadir Mısıroğlu ve Sezai Karakoç, Necip Fazıl, Osman Yüksel, Osman Turan gibi devriyle hesaplaşan dava adamlarından sonra 1960 sonu ve 1970 başlarında meydana çıkan ve onları takiben din, tarih, millî şuur ve millî şahsiyet uğrunda yazan, konuşan ve Batı önünde doğrulan Anadolu ve dünya Müslümanlığının hakkının peşindeki yeni nesil isimlerdi. Biri kuzeydoğu Anadolu’da Akçaabat’tan, diğeri güneydoğu Anadolu’da Ergani’den çıkagelmişlerdi. Bir devrin Kadir Abi” ve “Sezai Abi”leriydi...

Son asrımız mağdurlar, mazlumlar, mahkûmlar asrıdır. Her yanda çok adaletsizlik yaşanmış, resmî tavır, her aykırı sesi susturmaya uğraşmıştır. Necip Fazıl, hapishanede olmasa bile mahkûm olarak öldü. Sözünü ettiğimiz diğer iki isimse haksızlığa uğradılar. Kendisi gibi düşünmeyen, yakın tarihe kendisi gibi bakmayanlar, Kadir Mısıroğlu’na sözlü, yazılı ve manşetlerle taarruz ettiler ve etmekteler. Sezai Karakoç ise mümin bir şair ve mütefekkir olmasaydı Nobel alırdı. Bizdeki yarı aydın ve Batının şartlı aydını için yerli Türk değil, yabancılaşmış Türk makbuldür.

Biz, merhum Kadir Mısıroğlu’nu fakülte birinci sınıfına giderken 1970 yılında MTTB Kitap Kulubünde yaptığı bir tarih sohbetinde tanıdık. Heybetli, gür simsiyah saçlı, “asabiyyet-i diniyye” ile “din gayretiyle” konuşan bir hatipti. “Macaristan, Süleymaniye Camii’nin vakfiyesiydi” sözü, ta o günlerden kulağımızda kalmıştır. Diğerleri gibi Kadir Mısıroğlu da yazı ve hitabetleriyle Anadolu toprağını yoğurdu. Necip Fazıl, Osman Yüksel, Nurettin Topçu, Arif Nihat, Peyami Safa, Ahmet Kabaklı’dan sonra Kadir Mısıroğlu, Sezai Karakoç gelmişti. Onları Cemil Meriç, Erol Güngör, S. Ahmed Arvasi takip etti. 1950’lerden sonra bu topraklar ve bu toprakların nesillerine emek veren fikir ve gönül ehli insanlar, şair ve kalemler elbette bunlardan ibaret değildir. Mevzua yakın olanları zikretmekteyiz.

Dünün mahrum, mağdur ve mazlum gençliği, bugün iktidarsa bunda şurada adı geçen ve geçmeyen isimlerin, Yahya Kemal’den Kadir Mısıroğlu’na kadar çok mütefekkir, muharrir, kanaat önderi, şair ve dava adamının da hakkı vardır.

Kadir Mısıroğlu ile uzun zamandır görüşememiştik. O ara 2014’te evlat acısıyla imtihan oldu. Oğlu Mehmet Selman’ı kaybetmişti. Bir makale yazdım. Teşekkür telefonu açtı. O konuşmada bize “Allah, kaleminden çok hayr halk eylesin!” diye dua etti. Bu duasını birkaç gün sonra ziyaretine gittiğimizde Osmanlı Türkçesiyle bir kâğıda yazarak bize verdi.

Merhum Mısıroğlu, anti kemalist, anti siyonist ve anti FETÖ idi. Herkes bugün ancak 15 Temmuz’da gerçeğe ayıkmış iken Kadir Mısıroğlu, on yıllar evvel hakkında yazdığı yazılar sebebiyle mahkemede onunla hesaplaşıyordu.

Değerli olan, bir insanın fikrinde samimi olmasıdır. İnsanlık, devrine göre aykırı olan şahsiyetlere çok şey borçludur. Bu ülkenin aydın olmayı kimseye bırakmayan bazı mensupları, Kadir Mısıroğlu’nu sevmeyebilirler. Buna mecbur da değiller. Ama kendileri gibi tarihe bakmadığı ve kendi usullerince giymediği için hakaret etmeye hakları yoktur. Hâlbuki “davasındaki samimiyeti takdir ediyor fakat kendisi gibi düşünmüyorum” diyebilirler. Bir mecburiyet varsa o da budur.

Cenaze namazına devlet erkânının iştirak etmesi, aynı zamanda bir iadeiitibardır. Resmî tarih, gazeteler, politikacılar, bir asır boyunca Sultan Abdülhamid’e düşman ağzıyla hakaret ettiler. Bugün Abdülhamid Han’a hakaret edenin iktidar olma şansı yoktur. İtibarı fiilen ve resmen iade olmuştur. Adnan Menderes, asıldıktan sonra çeyrek asır boyunca tezyif ve tahkir edildi. Turgut Özal iktidarında TBMM itibarını iade etti. Doktor Ayhan Songar’ın raporuyla hapse girmekten ve hapiste ölmekten kurtulan fakat hakkında kesinleşmiş mahkûmiyet kararı olduğu hâlde ahirete göçen Necip Fazıl için Tayyip Erdoğan iktidarında her sene adına edebiyat ödülleri tertiplenmektedir. Bu da bir iadeiitibardır. Kemal Tahir, Nazım Hikmet’e yazdığı bir mektup yüzünden, iki kişi arasındaki mektuplaşmadan dolayı 15 yıl hapse mahkûm oldu. İçeride yazdığı eserlerde sonraki yıllarda çok zihinleri değiştirdi. Kemal Tahir, Nazım Hikmet, Sabahattin Ali bugün ders kitaplarında bile mevcut. Bu da iadeiitibardır. Mehmet Akif’in de Yahya Kemal, Peyami Safa, Nihal Atsız, Nazım Hikmet ve diğerlerinin her fikrine, her yazdığına, her dediğine katılmak mümkün olmayabilir. Bu gerçek, Kadir Mısıroğlu için de böyledir. Sezai Karakoç bazı kelimelerden dolayı tartışılabilir. Cemil Meriç, bazı cümleleriyle fütursuz bulunabilir. Vs vs.

Dün taşlananlar, hapishane izbelerinde tükenmeye terk edilenler, bugün anlaşılmaya çalışılmakta. Dedikleri tahlil edilmekte.

Kadir Mısıroğlu da o kadar eseriyle birlikte bir gün anlaşılır. Bu durum, bütün dünyada yaşanmıştır. Hayatta iken sövülen, hapse atılan, asılan nice yazar, düşünür, sanatkâr, devlet adamı, daha sonra büyük iltifatlara kavuşmuştur.

Davasında samimi olan kazanır.

Zaman, onların lehinedir.

.YAKLAŞAN TEHLİKE

2019-05-02 02:00:00

A -

A +

1 Mayıs 2019 günü ABD’nin Suriye özel temsilcisi James Jeffrey, beraberindeki bir hey’etle birlikte Türkiye’ye geldi. Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın’la görüşen bu hey’etin ziyaret sebebi, Washington tarafından şöyle açıklandı:

-Amerika’nın kuzey Suriye’deki askerî gücü azalırken Türkiye’nin kaygılarını anlamak.

Cümlenin “acaba?” dedirtmesi orada kalsın. Biz, çok daha ilginç bir başka tuhaf tesadüfe dikkat çekeceğiz. Özel temsilci, Cenevre’deki Suriye toplantısına giderken iki günlüğüne uğradığı Ankara’dayken Türk umumi efkârı, Donald Trump’ın temmuz ayında Türkiye’ye geleceğini öğrendi. Haberi öğrenen vatandaşlar da eminiz ki dudak bükmüşlerdir. Tesadüfler dikkat çekicidir. James Jeffrey ve arkadaşları Ankara’dayken, Sn. Trump’ın Türkiye’yi ziyaret edeceği açıklanıyordu. Aynı saatlerin içinde Venezuela’da “diktatör” denen Devlet Başkanı Nicolas Maduro’ya karşı ikinci kere yapılan darbe teşebbüsü de başarısız oluyordu. Kolombiya ve İspanya’nın antrenörlüğünde, Amerika’nın teknik direktörlüğünde icra edilen bu darbe teşebbüsü, hedefine ulaşamayınca Amerikan makamları, Venezuela’ya askerî harekât düzenleme ihtimalinin yüksek olduğunu açıkladılar. Bu açıklama da nasıl bir tesadüf ki yukarıda sözünü ettiğimiz vakit ve kararlaştırılmış ziyaret haberleriyle çakışıyordu. Üstelik bütün bunlar Sn. Erdoğan’ın Sn. Trump’la yaptığı telefon görüşmesinden bir gün sonra ve “F-35 mevzuunda Türkiye’ye dayatma yapılıyor!” konuşması üzerine oluyordu.

Venezuela’daki darbe teşebbüsü, bizi şu bakımlardan ilgilendirmektedir. Bir kere Maduro ne kadar hatalı olsa da bir Türkiye ve Filistin dostudur. İkincisi, seçimle işbaşına gelmiş bir siyasetçi, diğer devletlerden tayin edilen sözde devlet başkanı eliyle devrilmek istenmektedir. Üçüncü sebep ise bizi daha çok alakadar etmektedir.

Üçüncü sebebi açmalıyız:

Sömürgeci gelenekte bir devlette dış destekli bir darbe yapılmadan evvel indirilecek lidere “diktatör” yaftası yapıştırılır. Irak, Mısır, Libya, Cezayir, Sudan darbelerinde hep bu yaşandı. Oradaki liderler, hangi şekilde gelmiş olursa olurda olsunlar, gitmeleri gerektiğinde söz hazırdır:

-Diktatör!

Biz, bunu yalnızca 15 Temmuz’da Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan aleyhine yaşamadık. Abdülhamid Han ve Adnan Menderes’e de diktatörle eş anlamlı olarak “müstebit!” diyorlardı.

Kimse gaflete düşmesin!..15 Temmuz ihaneti püskürtüldü diye Tayyip Erdoğan’a “diktatör!” iftirası atanlar, buna son vermediler, aksine hızlandılar. Siyon, FETÖ ve PKK’dan para ve diğer destekleri alan Avrupa ve Amerikan basını, Tayyip Erdoğan’a bugün daha çok bağırarak “diktatör!” demektedir. Onların zaviyesinden Irak, Libya, Sudan, Cezayir ve Venezuela devlet başkanları diktatördür. Her diktatörün devrilmesi meşrudur. Öyle ise Tayyip Erdoğan’ın devrilmesi de meşrudur. 15 Temmuz olduğunda başkan adayı Donald Trump, Türkiye’deki darbe teşebbüsünün arkasında CIA’in olduğunu söylemişti. Avrupa ve Amerika’nın bir takım medya, STK ve para mihrakları için saydığımız yerlerin liderleri diktatördü ve diktatördür. İran ise devlet olarak bu statüdedir. Bütün bunlardan birçoğunda muvaffak oldular. İran ordusunu terör listesine aldılar. Nicolas Maduro’ya karşı ikinci kere darbeye kalkıştılar. Recep Tayyip Erdoğan’a karşı ise ikinci teşebbüs öncesi ikna turları tertipleniyor. Türkiye ne de olsa NATO üyesidir, hin-i hacette askerî gücüne ihtiyaç duyulabilir. Bu yüzden katlanıyorlar.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı FETÖ örgütüyle deviremeyince dolarla darbeye kalkıştılar. Dolar darbeleri, ardçı sarsıntılar gibi sürmekte.

Soru şudur:

-Sn. Erdoğan’a niçin diktatör diyorlar?

Çünkü;

Sn. Erdoğan IMF’yi göndermiştir, TL’den altı sıfır atmıştır, İsrail’e meydan okumuştur, millî silah sanayiini başlatmıştır, Türkiye’yi Afrika’ya sokmuştur, AB ve ABD gibi Rusya, İran ve Çin’le de ticareti geliştirmiştir, Rusya’dan füze almaktadır, PKK ile amansız mücadele etmektedir, Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtı’yla Erbil’den Akdeniz’e uzanacak taşeron Kürt garnizon devletinin kurulmasını engellemiştir, arkasında ABD, İngiltere ve bazı AB devletlerinin olduğu Doğu Akdeniz enerji aramalarında İsrail, Mısır, Rum diyarı ve Yunanistan’ı başıboş bırakmamıştır.

Daha fazlası var ama bir lidere “diktatör” demek için bu kadar suç yemez mi?

Uzak-yakın bütün bu olup bitenler, aynı zamanda Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın etrafını boşaltmak içindir. Yapılan ve yapılacak olan bütün ziyaretlerde Rusya’dan S-400 füzeleri almaktan vazgeçmemiz, İsrail’e karşı özenli olmamız, PYD, PKK ve FETÖ’ye karşı daha yumuşak davranmamız, Fırat’ın doğusuna askerî harekât yapılmasını gündemimizden çıkartmamız istenecektir.

Bu isteklere “hayır!” deneceği için Türkiye Cumhurbaşkanı’na iftira katmerlenecektir. Onun için ilk fırsatta ikinci darbeyi yapacaklarına inanarak her türlü tedbiri almalı.

Denebilir ki Kuzey Kore lideri Kim Jong-Un’a da diktatör dedikleri hâlde ona neden darbe yapılmaya kalkışılmıyor?

Güney Kore, ABD’nin,

Kuzey Kore, Çin’in,

Suriye, Rusya’nın arka bahçesidir.

Çin sebebiyle, gerçek diktatöre dokunamıyorlar.

Buradaki mücadele ise Türkiye’yi ABD’nin arka bahçesi yapma ve yapmama mücadelesidir

.F-35 DAYATMASI

2019-05-01 02:00:00

A -

A +

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, dün İstanbul’daki Savunma Sanayii Fuarı’nda yaptığı açış konuşmasından bir gün önce, ABD Devlet Başkanı Donald Trump’la telefon görüşmesi yapmıştı.

O görüşmeden sonra Ankara’da yapılan resmî açıklamada iki devlet başkanın, Suriye, terörle ortak mücadele, F-35 ve S-400 ile iki ülke arasındaki ticaret seyrini ele aldıkları, Amerika’nın Türkiye’nin görüşüne yaklaştığı dile getirilmiş ve ayrıca Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu’nun Washington ziyaretinde gündeme getirdiğimiz F-35 ve S-400 konularını müzakere edecek ortak bir heyet tesisinin de artık gerçekleşme yoluna girdiği beyan edilmişti.

Sn. Erdoğan’ın fuar açılışında yaptığı konuşmada ise her şeyin böylesine rahat olmadığı görülmektedir. Öyle anlaşılıyor ki diplomatik yoruma tabii tutulan telefon görüşmesi, hiç de memnuniyet verici olmamış. Oradaki tek pürüzsüz konu, karşılıklı ticaret olmalı.

Bu kanaate şuradan varıyoruz:

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, F-35 konusunda dayatma yapıldığını çok net bir biçimde ifade etmiştir. Sn. Erdoğan, muhatabına diyor ki “Sınırlarımıza tacizler olmaktadır. Bunlara karşı kendimizi müdafaa etmek için füze satın almak mecburiyetindeyiz.”

Muhatap, hiçbir anlayış göstermediği gibi üstüne üstlük bir de sözü edilen dayatma hissettirilmiş.

Hükûmetimiz, ihtiyacımız olan füzeleri Rusya’da bulmuş ve S-400 adı verilen bu füzelerden ihtiyacımız kadar almak için gerekli anlaşmaları yapmıştır.

F-35 savaş uçağıdır. Bu uçakları ABD, İngiltere Hava ve Deniz Kuvvetleri ve Türk Hava Kuvvetleri kullanmaktadır. Diğer taraftan Türkiye üçüncü kişi konumunda bir müşteri değil, proje ve üretim ortağıdır. Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu bahis açıldığında ısrarla “Türkiye’nin olmadığı bir F-35’in çökeceğini” ifade etmektedir ki bu da dikkat çekicidir.

Washington, Rus füzelerinin NATO silahlarına entegre olamayacağı bahanesinden başlayarak gün gün sertleşip nihayet dayatmacılığa kadar gelmiş bulunuyor. Dayatma, Türk dilinde “zorbalık” kelimesinin karşılığıdır. Hâlbuki bu zorbalığa gerek yoktu. Amerika’nın entegre itirazına NATO genel sekreteri, çok açık bir dille “Biz ortaklarımızın nereden silah alacaklarına karışmayız!” demektedir.

Takip edenler görüyor ki Beyaz Saray, Pentagon ve Amerikan hariciyesi, zik-zaglar çizmekte, dostluğa yakışmayacak tehditler savrulmaktadır. Bundan dolayıdır ki ülkemizde Amerika’ya güven, diz altına düşmüş vaziyettedir.

Fırat’ın doğusuna müdahale ederseniz bu yıkım olur demekle kalmıyor, S-400’lerin bir çivisinin bile topraklarımıza gelmesi hâlinde karşılığının sert olacağı okyanus ötesinden bu tarafa bağrılmaktadır.

Amerikan yetkilileri, çok kötü bir dostluk, silah arkadaşlığı ve müttefiklik imtihanı vermektedir. İtimad edilmez bir Amerika’nın Türkiye önünde telafisi ağır kayıpları olur.

İnsan birinci ağızdan dayatma sözünü işitince ister istemez İran ordusunun terör listesine alınmasıyla Venezuela’daki darbe teşebbüsünü hatırlıyor. Onlar, sanki Ankara’ya ikazdır.

Saklamaya veya pembe kâğıtlara sarmaya hacet yok. Savaş uçağı- füze çatışmasında çetin bir meseleyle karşı karşıyayız. Aynı zorbalık 60 sene evvel DP iktidarında da yaşanmıştı. Washington, destek vermeyince İskenderun demir-çelik fabrikasıyla İzmir Aliağa rafinerisi mecburen Ruslara yaptırıldı. Bunun üzerine içeriden Tek Parti zihniyeti, dışarıdan Sömürgeci Güç zorbalığıyla 27 Mayıs darbesi yapılmış, Başvekil Adnan Menderes ve iki bakanı hayatını, Türkiye nice yıllarını kaybetmişti.

.HAZRET-İ ALİ’NİN SÖZÜ

2019-04-30 02:00:00

A -

A +

Birileri, Hazreti Ali’ye “filan kimse aleyhinde konuşuyor” dediğinde şu cevabı verirler; “fakat; ben, ona iyilik yapmadım ki!”

Bu sözden iyilik yapanın kemlik göreceği gibi çarpıcı bir netice çıkmaktadır. Hazret-i Ali, sadece yiğit bir kumandan, güçlü bir devlet adamı değil, aynı zamanda ilmin zirvesinde bir güneştir. Bir çelişkiyi resmederken şüphesiz ki “kimseye iyilik yapmayın, dönüp size kötülük yapar” buyurmuyorlar. Beşer fıtratına işaret etmekteler. Zira; vefa gibi yüksek insani haslet herkeste yoktur. Veya o haslet, kişide vardır da hasislik ederek açığa çıkartmaz.

Unutmak bile bir kusur sayılabilecekken bir de kalkıp iyilik görenin, iyilik edene kötülük yapması, hazmı kolay olmayan bir gerçektir.

Bu bahse, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “kimin ne yaptığını biliyoruz; biz, mücadele verirken birileri kendilerine çalışmış” demesinden dolayı girdik. Sadece vefasızlar yok. Sn. Erdoğan’ın elinden tutarak makam-mevki, servet- şöhret sahibi yaptıklarından bugün kendisine diş bileyenler de var.

İyilik eden de iyiliğe nankörlük gösteren de kendine yakışanı yapar. İyiliğe karşılık vefasızlık, nankörlük ve ihanet görmek lider olmanın katlanılması gereken mecburiyetlerindendir.

“Siyasette vefa olduğunu sanmayı” Turgut Özal, hataları cümlesinden zikretmektedir. Siyasette; daha doğrusu politikada vefasızlık, gıybet, dedi-kodu, iftira, ihanet, yarı yolda bırakma ve diğer bir sürü nahoşluk vardır.

İnsan, iyilik yaptığından kemlik görmeye hâliyle çok üzülür. Ne var ki bu mesele, bugüne mahsus değil:

Hallacı Mansur, idam sehpasındayken taşlanmaktadır. Derviş, fırlatılan taşlara tebessümle karşılık verirken birinin gül atmasına “ahh!” diye feryat eder. Sorarlar, taşı gülerek karşılarken, gülü niçin feryatla karşıladın? Der ki: “Gülü atan, dostumdu!” Tabii ki gül darbesine değil, aldanmasına ah etmiştir.

Liderin önünde ilikli ceketler, bağlanmış eller, ayağı yerden kesen övgüler, semayı dolduran alkışlar, ardında ise tezgâh, tertip, yalan, iftira, ihanet, başa kakma ve diğerleri vardır.

Liderlik, çetin iş; bir gün olmasa bir gün “sen de mi Brütüs?” deme zorunda kalınıyor.

Yani;

Lider,

Yunus’un “zehirle pişmiş aşı yemeğe kimler gelir?” davetine uyup yola koyulandır. Kalbinde Allah aşkı, ayağında demir asa, demir çarık, övmelere de yermelere de aldırmadan yoluna devam edendir.

.DAVA AHLAKI!..

2019-04-29 02:00:00

A -

A +

Sn. Erdoğan’ın cumartesi günü Kızılcahamam’daki AK Parti istişare toplantısında yaptığı konuşmadan öyle anladık ki seçim sürecinin başından başlayıp 1 Nisan 2019’dan itibaren daha fazla ağırlık verdiğimiz muhakeme ve muhasebe muhtevalı yazılarımız, hedefini bulmuştur.

Daha 1 Kasım 2002’de Tayyip Bey, devrin AK Parti genel merkezindeki ziyaretimizde bize “verdiğin destek için teşekkür ederiz!” dediğinde; biz de “doğru icraatlarınıza destek verdim; fakat bir yanlışınız olunca da en evvel ben, yazarım” karşılığını vermiş; O da iki elini, iki yana açarak “dost böyle olur” demişti. Bu sohbet, cereyan ederken yanımızdaki üçüncü kişi, Sn. Akif Gülle idi.

Biz, başta Sn. Erdoğan olmak üzere gönül ve dava dostlarımıza verdiğimiz sözü, bugüne dek yerine getirdiğimiz gibi; hiç şüphe olmasın ki bundan böyle de dostluğa ve dürüstlüğe ziyan vermeden sütun, ekran ve her ortamda doğru bildiğimizi Allah için yazıp-konuşmaya devam edeceğiz.

Bize düşen, namuslu kalem ve müsterih vicdan olarak kalmak, Sn. Erdoğan ve halis arkadaşlarına düşen de denilenleri sabırla dinleyip, gereğini yapmaktır. Çok yıllar öncesinde yazmıştık; bu günler, 1808 Sened-i İttifak’tan bu yana yakalanmış ilk fırsattır, nice nesillerin rüyasıdır, nimet-i ilahidir. İlahi nimete nankörlük yapıldığında nimetin sahibi, emanetini alır…

Sn. Erdoğan’ın Kızılcahamam Şûrası’nda partinin üstünde dava ahlakı üzerinde durması olması gereken tarz ve tavırdır. 2023 ve 2071 Kızılelma Hedeflerine giden bu dava erlerinin bir hak ve batıl mücadelesi verdiğini idrak etmeyenler ya gafildir veya menfaatçi. Şüphe yok ki iyi gün dostu, her devrin adamı, ihale madrabazı, dalkavuk gibi kimselerden dava adamı olmaz.

Bu davanın meşalesi, Şanlı Peygamber -aleyhisselam- tarafından Mekke Meydanında tutuşturulmuştur. Meşale, Mekke’nin ardından Medine’ye taşınmış, oradan 1071’de Malazgirt’e, 1453’te İstanbul’a sıçrayarak üç kıtaya hükümran olmuştur. O günden bugüne dek yolumuzu aydınlatagelmektedir.

Bu dava ahlakı yüzündendir ki kutlu komutan Sultan Mehmed Han, Fatih Kanunnamesi’ni çıkararak Devlet-i Ebed Müddet yürüyüşünün önünde engel görünen her şeyi bertaraf etme uygulamasını başlatmıştır. Derdimizin kuru kavga ve cihangirlik olmadığını sonraki bütün nesiller gibi bizim her birimize öğreten de cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Han’dır. Buradan kıyasla şuurunda olmalı ki hiçbirimizin kuru particilik, menfaatperestlik gibi bir illetle alakamız olamaz. Dost ikazlar, kalbi uyarlar, ciğer kavuran hayıflanmalar, Hazreti Ömer’in, Halifeliğe yeni seçilen Hazreti Ebubekr’e “yanlış yaptığında seni kılıçlarımızla düzeltiriz” tavizsiz dava adamlığının kalem ve kelamlarımıza yansıması olarak görülmelidir.

Bu yürüyüş, bu dava yara almamalıdır.

Yara aldığında ne olur?

Neler olmaz ki?

Dava güneşimize düşman olanların tırnağı toprak tuttuğunda, Tek Parti zihniyeti hortlayarak 28 Şubat’ta, 15 Temmuz’da yarım kalmış olanlar tamamlanır, altı ay içinde AVM’lerdeki, dinlenme tesislerindeki, hava meydanlarındaki mescidler kapatılır, bütün alnı secdeye gelen memurlar sürgünden sürgün beğenme mecburiyetinde bırakılır. Ayasofya’nın çilesinin bitmesi hayal olabilir, Taksim Camii bir gece faili meçhul bir yangınla küle dönebilir, TRT ve birçok ekranla gazete manşetlerinden dinimize-imanımıza ve ecdadımıza hakaretler yağar. Bazı belediyelerde daha ilk günden işçilere sendika değiştirme baskıları, mültecileri kovma tehditleri vs. bunların habercisidir.

Bunlar ve komünist zulmünden beter daha nice zulmün bir daha yaşanmaması için bu milletin mayasını teşkil eden vatanperver unsurlar, Cumhur İttifakı ismiyle aynı hedefe kilitlendiler. Cumhur İttifakı, parti mücadelesi vermekten öte emperyalizme karşı, 7 düvele karşı mücadele vermektedir.

İki asrın birikimi bu hareket, tökezlediğinde; cins at, savrulup süvari düştüğünde bilinmeli ki Abdülaziz Han’a, Abdülhamid Han’a, Vahideddin Han’a, Başvekil Menderes’e ne yapıldıysa Cumhurbaşkanı Erdoğan’a da o yapılır. Saddam, Kaddafi, Mursi, el-Beşir muamelesi reva görülür.

Aziz milletimizin yiğit evladları, bu kin sahiplerine fırsat vermeyeceğini 15 Temmuz Destanı’nda isbatladı. Yine isbatlar. Tayyip Erdoğan, konuşmasında vadettiği ve maşerî vicdanın nicedir beklediği iç ve dış temizliği yapsın, ötesi millete ait.

.KAYIPLAR VE SEBEPLER!

2019-04-26 02:00:00

A -

A +

AK Parti, bu hafta sonu Kızılcahamam’da istişare toplantısı için mensuplarıyla bir araya gelecek. Bu toplantı, 31 Mart 2019 mahallî seçimlerinden dolayı yapılmakta. Bilhassa büyük şehirleri kayıp sebepleri tahlil edilecektir. Ancak; bu toplantı, aynı zamanda Haziran 2023 seçimleri için de olmalıdır diye düşünüyoruz. 31 Mart ne kadar sağlıklı ve tavizsiz tahlil edilirse, seçmenin ne demek istediği ne kadar doğru okunursa 2023’te o kadar başarı kazanılır. İstanbul’da bir seçim yenilenmesi olmazsa önümüzde 4 buçuk yıl seçim yoktur. Bu zaman firesiz değerlendirilirse çok uzun bir zamandır. Ağustos 2001’de kurulan AK Parti’nin 18 ay sonra tek başına iktidar olduğu düşünülürse ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılır.

Bundan böyle AK Partinin yapacağı işler, iki noktada toplanmaktadır. Birincisi, yukarıda da ifade ettiğimiz gibi 31 Mart kayıplarının çok esaslı şekilde tahlil ve tesbit edilerek buradan layıkıyla ders çıkartmak ve ikincisi de bu dersin ışığında 2023’e kilitlenmek. 4 buçuk yıl sonrası, her ne kadar uzak bir takvim olarak görünse de millet hayatında vakitler daha hızlı aktığından “hele durun!” dedirten bir rahatlığa sebep olmamalı.

31 Mart’ta büyükşehir belediye başkanlıkları kaybedilmiş; fakat, Allah’ın bir lütfu olarak Belediye Meclis Üyeliklerinde ekseriyet Cumhur İttifakı’nda olmuştur. Bu sebeple iktidar da kendisinde olmak ve Cumhur İttifakı desteğine de sahip bulunmakla en yakın Kızılelma hedefi olan 2023 Büyük Türkiye inşaı için bir tehlikenin mevcut olmaması gerekir.

Tehlike şuradadır; AK Parti, kurulduğundan beri mahallî olsun, umumi olsun girdiği her seçimden birinci olarak çıktı. Bu defa da öyle oldu. Ne var ki bu defa, en gözde büyükşehirleri kaybetmekle seçimden buruk; dahası, yaralı çıktı. Bunu basit bir misalle şuna benzetebiliriz; tahsil hayatından hatırlamanız mümkündür; bazı çok çalışkan talebeler vardır, bunlar her imtihanda 10 alırken bir gün girdiği imtihanda 8 buçuk veya 9 alınca bunu bir yıkım görür, kendine yediremez, başlar ağlamaya.

AK Parti, bütün tahlil ve değerlendirmelerini bozgun havasına girmeden ve bu seçimin galibi olduğunu unutmadan yapmalıdır. Bunu yaparken fikir, tenkid, teklif ve konuşmalar ne Reis’e yaranma mürailiğinde olmalı ve ne de “Reis, ne der?” korkusu yaşanmalıdır. “Bu dediklerime Allah ne der?” diye düşünülmelidir. AK Parti, yönetimi hem parti içinde tenkitlere ve hem de görüşleri serbestçe dile getirmeye imkân vermelidir. Ayrıca parti dışında yapılan ve belki zaman zaman acı da gelen yazı ve konuşmaları, iyi takip edip “dost acı söyler” çerçevesinde bunlardan da istifade etmelidir.

En evvel görülmesi gereken, AK Parti seçmeni, Recep Tayyip Erdoğan’a oy vermektedir. Bunun sebebi, O’nda gördüğü samimiyet, cesaret, gayret ve hitabet ustalığıdır. Tılsım, bir kişide toplanınca ne yazık ki diğer geçmiş iktidarlarda görüldüğü gibi iyi gün dostları, fırsatçılar, çıkarcılar sahneyi doldurarak Tayyip Bey’e ulaşmanın yolunu kapatmışlardır. Lidere yanılmazlık izafe etmek ona yapılabilecek en büyük kötülüktür. Diğer taraftan Sn. Erdoğan’ın saydığımız vasıfları sebebiyle seçimleri kazanması, teşkilatta “Reis, nasılsa kürsüye çıkar bir konuşma yapar, seçimi alırız?” aldatıcı duygusunu yerleştirmiştir. Bundan dolayıdır ki Tayyip Erdoğan âdeta tek başına 31 Mart Seçim Kampanyasını yürütürken teşkilat hem rehavete kapılmış ve hem de genel merkezden taşraya kadar senin adamın benim adamım çekişmesi yaşanmıştır. Lider ve parti gücü yerinde olduğu için bu çekişme hizipler kavgası şeklinde gün yüzüne çıkmadı. Tayyip Erdoğan’ı hipodromdaki yarış atı gibi koşturarak tribünlerde oturup onun üstünden makam, servet şöhret sahibi olanlar, toplumda büyük tepki sebebidir.

31 Mart’taki kayıpların bir dış, bir de iç amilleri var. Dış sebepler, bütün görünen muhalefet partileriyle FETÖ örgütünün ittifakıdır.

Sandık hileleri, liste kurnazlıkları gibi mahkemeye taşınan bütün bu işlerin arkasında bir tecrübe yatmaktadır. Dün üniversite giriş imtihanları başta olmak üzere bütün imtihanlarda kim hırsızlık yapmış idiyse bu seçimde de aynı örgüt, bunları yaptı. Muhalefet, çok önceden büyük bir rahatlıkla büyük şehirleri alacaklarını ilan ederken bu bir tahmin zannedilmişti. Bu seçim, 1946’dan sonraki en hileli seçimdir.

Kaybın iç sebeplerinin bir kısmı yukarıdaki gibidir. Neticeyi cepte keklik görme gafleti diğer sebeptir. Sandıkların başıboş bırakılma vebali başka bir sebeptir, vatandaşa dokunmamak, onunla halleşmemek, yükselen enflasyon ve fiyat artışları karşısında yaşadığı zorlukları görmemek can alıcı sebeptir, inanılması güç ama İstanbul, Ankara gibi bazı şehirlerde adaya sahip çıkmamak günah dolu sebeptir.

Onun için “Yanlış aday gösterildi!” İddiasının sahada karşılığı yoktur. Yanlış denen adaylar kazansaydı aynı şey söylenecek miydi? Hayır! Öyle ise bu afaki bir iddiadır. Kaybedilen büyük şehirlerde takım, rakip takım önündeki oyuncularını desteklemedi. Hele ülkenin ana damarı hükmündeki vilayetlerde “Pir-i Siyaset” denmeye layık Recep Tayyip Erdoğan’ın aday tensibinde yanlış yaptığını söylemek yerinde bir cümle olmaz. Mesela iki büyük şehri ele alalım; kim yanlış? Binali Yıldırım mı, Mehmet Özhaseki mi? Binali Bey için böyle bir şey demek abes olur. Özhaseki ise siyasete 1983’te RP’de başlamış, FP ile yola devam etmiş, 2001’de AK Parti’de yer almış ve bu zaman zarfında 94-98 arasında Melikgazi, 98-2015 arasında Kayseri Büyükşehir Belediye Başkanlıkları yapmış, 2015’te iki kere MV seçimini kazandıktan sonra 2016-18 arasında Çevre ve Şehircilik Bakanlığı yapmıştır. 31 Mart Seçimlerinde de gayet faal idi. Her gün birçok miting yaptı, vatandaşla buluştu, onlarca TV programına çıktı. Bunlar ve sayılacak daha birçok faaliyetinden dolayı Millet İttifakı adayı Mansur Yavaş’tan ileri iken AK Parti, Ankara’da niçin kaybetti?

Benzer durumlar sebebiyle İstanbul ve Ankara’nın yanına mesela İzmir, mesela Antalya’yı da katarak o sual üzerinde durulabilir:

-AK Parti, büyükşehirlerde niçin kaybetti? Bunun cevabı, yukarıdaki bütün sebeplerin yanı sıra, bazı bakanların “devlet benim” havasına bürünmeleri, millî ve yerli insan yetiştirme mükellefiyetinin yanlış bakanlara yüklenmesi, adaylar, kameralara konuşurken arkadan kendini göstermeye çalışma ayıbı, şımarıklıklar, kibir ve göze batan zenginliklerdir.

Sebepler onlarcasıyla birlikte iç ve dış olarak bunlardır. Yoksa “aday yanlış tensip edildi, o da çalışmadı!” sözü doğru değildir. Sözünü ettiğimiz, çarpan etkisi yüksek olan büyükşehirlerdir. Diğer bazı il ve bazı ilçelerde hata yaşanmış olabilir.

Şimdi söz, AK Parti lideri, Recep Tayyip Erdoğan’dadır. Tavsiyemiz şudur; Sn. Erdoğan şöyle düşünmelidir:

-Bugün benim yerimde Fatih olsa, Yavuz olsa Kanuni olsa, Abdülhamid olsa onlar ne yaparlardı?

Tayyip Bey, bu suali, sakin bir kafayla kendi kendine sormalı, Devlet-i aliyyenin uzun hayatındaki sırat-ı müstakim dönemlerindeki zaferlerle bundan uzaklaşıldığı dönemlerdeki felaketleri hatırlamalı ve buna göre dosdoğru karar vermelidir.

31 Mart’ta zaten olan oldu. İstanbul, yargıdan dönse bile şu gerçekler sabittir.

Kızılcahamam’daki bu şûra, 2023’ün yürüyüş başlangıcıdır.

Bin nasihatten evla bu musibetten ders alınmasını dileriz.

.İSTANBUL BEYANNAMESİ

2019-04-25 02:00:00

A -

A +

İstanbul, bugün tayin edici ana unsur olarak 31 Mart Mahallî Seçimleri icabı bir kere daha Türkiye gündeminin ilk maddesidir. Bu netice, eşyanın tabiatı, hakikatin hükmü gereğidir. Yalnızca Türkiye’yi değil, Balkanlar, Kafkaslar, Orta Doğu, kuzey ve orta Afrika’yı, keza etrafımızdaki üç denizi yani Osmanlı coğrafyasını İstanbulsuz konuşmak mümkün değildir. İşbu İstanbul, merkezdir ve fakat bu merkezi şehrin de bir çok mes’elesi mevcuttur, kayıpları ve ziyanları vardır.

On beş yıl kadar evvel Ali Müfit Gürtuna İBB Başkanıyken Emirgan’daki Beyazköşk’te “İstanbul’da hemşehrilik şuurunu geliştirmek” ismiyle bir toplantı tertipledi. Toplantıya Sn. Gürtuna’dan başka, müteveffa Hrant Dink, biz ve bir kaç isim daha iştirak etmiş idik. O akşamki toplantının devamı gelmedi. Ancak; öyle bir ihtiyacı hep hissettik. Bir anlamda o hissiyat ve fikriyatın devamı mahiyetinde bir toplantının Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından “İstanbul Kültür Çalıştayı” adı altında 11-12 Mayıs 2018 tarihinde yapıldığını geçen hafta ziyaretine gittiğimiz şehrimizin yeni Kültür Müdürü Sn. Dr. Coşkun Yılmaz’ın bize hediye ettiği “Çalıştay Kitabı”ndan öğrendik. Kitabın “İstanbullu olmak; şehir, kimlik, şuur” başlıklı bölümü bilhassa dikkatimizi çekti. Bu bölüm, “Tesbitler” ve “Teklifler” diye iki alt başlığa ayrılmış. Biz, bu iki başlığa birden “İstanbul Beyannamesi” diyerek ve yer yer İstanbul Türkçesine uzak kelimeleri terk ederek halis Türkçeye riayetle dile getirilenleri İstanbul’a hizmetle mükellef ve O’na aşk ile tutkun olanların istifadesi için maddeleri çok kere aynen iktibas edip, bazen kısaltarak ve zaman zaman da ihmal ederek mevzu bahis çalıştayın ana fikrini buraya nakşediyoruz:

TESBİTLER:

1-İstanbul, üç kıtaya ve üç denize hükmeden hakiki ve asli manasıyla nevi şahsına münhasır bir şehirdir. Başka hiçbir modern/ nevzuhur şehir onunla mukayese edilemez.

2-İstanbul, bütün tarihi boyunca “merkez şehir” olma özelliği göstermiştir. İstanbul, ihmal edilerek dünya tarihi yazılamaz.

3-İstanbul, bir İslam şehridir. İstanbul, aynı zamanda birlikte yaşama kültürünün merkezidir.

4-İstanbul, manevi zenginlikleri yansıtan çok sayıda abidevi eseriyle eşsiz bir “silüet”e sahiptir. Bu silüetin derinliğinde farklılıkları barındıran “mahalle”lerden oluşan bir “muhit” yer almaktadır. Bu muhitte ölüm korkusu hissedilmez. Yaşayanlar ve ölüler sayısız evliya kültürü içinde dostluk ederler. İnsanlar, dünya ve ahiret duygusunu birlikte yaşarlar.

5-İstanbul, bir aklı selim, zevki selim ve hissi selim şehridir. Bu yönü cümle sanat ve zanaatlarda tezahür eder.

6-İstanbulluluk, geçmişten bugüne kimliğimizi belirleyen entelektüel, irfani ve hikemi esasları tevarüs ve temellük ederek bizi temsil etmektedir.

7-İsmail Hakkı Bursevi Hazretlerinin işaret buyurdukları gibi “İstanbul, Allahü tealanın el-Cami ismi şeriflerinin mazharıdır. Bu şehre gelenlerin, cem olanların, ona layık olmaya çalışmaları, İstanbullu olmanın gerekli şartlarından biridir.

8-Modern ve kapitalist süreçler, İstanbul’un tarihi ve kültürel birikimi üzerinde ağır tahribatlara yol açarak İstanbul ile İstanbullu arasında yabancılaşmaya sebep olmuştur.

9- Nevzuhur İstanbullu, İstanbullu olmanın gerektirdiği şuuru taşımak bir yana, onu sadece geçim vasıtası olarak görmekte, çevresine karşı doymak bilmez kazanma açgözlülüğü uğruna hor davranmaktadır. İstanbul’da yaşadığı hâlde azımsanmayacak bir kitle kendisini İstanbullu olarak görmemektedir. Kargaşa sebebi bu menfi vaziyeti ortadan kaldırmak kuşatıcı bir üst bakışla mümkündür.

10- Son yıllarda İstanbul’da doğan mekân ve kültür yabancılaşmasının esas sebebi, yüksek etrafı güvenlik duvarlarıyla çevrili siteler ve dikey yapılaşmadır.

TEKLİFLER

1-Biz, İstanbul şehir medeniyeti mensubuyuz. Bu mensubiyetle entelektüel irfani kimliğin farkında olmalı, “eski İstanbullu” kültürünün ne olduğunu bilmeli ve yeniden hayat bulması için azami gayret sarf etmeliyiz.

2- Gaye ve hedefleri belli bir “İstanbul Koruma Kanunu” yapılmalıdır. Ayrıca İstanbul arşiv, kütüphane ve müzeleri inşa edilmelidir.

3-İstanbul için etraflıca bir envanter çalışması olmalı “tarihî İstanbul” denen yarımada üzerinde kurulu Fatih ilçesini derinlemesine tanımak için araştırma merkezleri, kütüphane ve müzeler kurulması ile arşiv çalışmalarının yapılması teşvik edilmelidir.

4- İstanbul hürmet ve muhabbetine sahip İstanbullulardan sivil işleyişli fakat resmî bir “İstanbul Kültür ve Sanat Meclisi” kurulmalıdır.

5-İstanbul sakinlerine bilgiyi yönetme sanatı öğretilmeli, kayıp giden şehir görülmeli, her yere gökdelen dikme huyundan vazgeçmelidir.

6-İnternet erişimine açık yeni bir İstanbul Ansiklopedisi hazırlanmalıdır. Önceki İstanbul Ansiklopedileri tekrar basılmalıdır.

7-Hemşehri dernekleri ile semt dernekleri, “İstanbul hemşehriliği” konusunda eğitilmelidir.

8-Mahalle hayatı özendirilmeli, mahalle esnafı himaye edilmelidir.

9- Asırlardır muhacir ve misafir kabul eden İstanbul’da bir “Göç Müzesi” kurulmalıdır.

10-Şehre dair her planlamada mekanik bakıştan ziyade sosyolojik mantık esas alınmalıdır.

11- “İstanbul İzleme Grubu” kurulmalıdır.

12-Sempozyum ve panel gibi çalıştaylardan öte “İstanbul Şûrası” yapılmalıdır. Muhtemel deprem ve tehlikeler de bu çalıştay ve şuralarda müzakere edilmelidir.

13- İstanbul ailesi, İstanbul hanımefendisi, beyefendisi ve İstanbul Türkçesinin yeniden kazanılmasına çalışmalıdır.

15-Şehrimizdeki ilk ve orta öğretimde “İstanbul Dersi” okutulmalı, çocuk ve gençlere İstanbul ve İstanbul tarihini öğretecek her imkândan faydalanmalıdır.

16-Belediyeler, klasik eserlerimizi basıp-yaymalı, ayrıca semt tarihleri yazılmalıdır.

17-İçinde yaşadığımız ve yaşamaya devam edeceğimiz İstanbul, tekrar “Muhteşem İstanbul”a varmak için kendisini fetheden Müslüman Türk kimliği, imanı, irfanı ve kültür iklimi içinde çok kültürlü olarak yeniden yapılandırılmalıdır.

.KAZANAN YOK; BİRLİKTE KAYBEDİYORUZ

2019-04-23 02:00:00

A -

A +

Hakkâri Çukurca’da şehid düşen dört güzel vatan evladına gani gani rahmet ve ailelerine sabır ve metanetler diliyoruz.

O şehidlerimizden sözleşmeli er Yener Kırıkcı’nın pazar günü memleketi Ankara Çubuk’ta kılınan cenaze namazı sonrasında CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu müessif bir saldırıya uğradı. Hem saldırıyı kınıyor ve hem de Sn. Kılıçdaroğlu’na “geçmiş olsun” diyoruz.

Elde edilen bilgilere göre Kemal Kılıçdaroğlu, cenazeye gelirken ilkin halkın sözlü protestolarına muhatap olmuş, namazdan sonraysa sözlü sataşmanın yanı sıra tekme ve yumruklara maruz kalmış.

Cenazenin kaldırıldığı camiin bulunduğu Akkuzulu Mahallesi muhtarının beyanına göre o gün orada daha evvel görmedikleri kadınlı-erkekli bir grup, yuhalama yapmış ve vurmaya teşvik eden sözler söylemişlerdir. Zaten savcı da olayda terör ve tahrik bağlantısı üzerinde durulmakta olduğunu açıkladı. Bu arada bazı şüpheliler, gözaltına alındı, faillerden biri Eskişehir’de yakalandı. Şüphesiz ki bunların konuşmasıyla hadise, daha çok aydınlanır.

Birkaç ihtimal üzerinde durmak mümkündür:

1- Olay tamamen kendiliğinden gelişmiştir. Hiçbir dış etki yoktur. Saldırı, milliyetçi hislerin yüksek olduğu bir yerde yaşanmıştır. Daha önce de şehid vermiş bölge halkı, karşılarında birden seçimlerde HDP ile ittifak yapan ve seçimden sonra da bu parti ve idarecilerine teşekkür eden CHP’lilerden genel başkan Kılıçdaroğlu’nu görünce bunu PKK ile iş birliği şeklinde telakki etmiştir.

2- Kurt puslu havayı sever. Dış ajanlar, ortamı gererek bu sonucu doğurmuş olabilirler. Nitekim muhtarın söyledikleri yukarıda. İhtilaf hâlinde olduğumuz devletlerin Türkiye’de ajanları olduğuna en yakın misal BAE gibi bir kasaba devletin bomba uzmanı oldukları daha sonra anlaşılan iki casusunun yakalanmış olmasıdır.

İktidarın yeni çıkılan mahallî seçimde büyük şehirleri kaybetmesinin ardından dört şehid birden verilmesi ajanlar için malzeme olmuştur.

3- Derin CHP işin içinde olabilir. Bunlar, Kemal Kılıçdaroğlu’na “yeni CHP’ni de al git!” diye meydan okumuşlardır. Bütün dikkatler, YSK üzerindedir. Türkiye, İstanbul seçimlerinin yenilenmesine kilitlenmiştir. Seçimler yenilenip de CHP kaybederse Ekrem İmamoğlu’nu genel başkanlığa hazırlayan o çevrenin tertibi bozulur. Bu yüzden, dikkatleri başka tarafa çekerek YSK’nın olağanüstü itirazının reddini temin etmeyi düşünmüş olabilirler.

Sn. Kılıçdaroğlu da kusurludur. İki kere telefon etmesine rağmen şehidin ailesinin kendisine “gelme!” diye haber yolladığı söylenmektedir. Böyle bir telefonlaşma olmamış olsa bile gitmenin ne kazandıracağı, gitmemenin ne kaybettireceği iyi hesaplanmalıydı. Yumruğun, daha evvel de PKK ile mücadelede kardeşini şehid vermiş olan uzman er Yener Kırıkcı’nın dayısı tarafından atılması, Sn. Kılıçdaroğlu’nun bu cenaze merasimine iştirakinin sadece kaybettirdiğinin delilidir. Şehid veren aile ve daha birkaç aile, bu defa da hapishaneye yakınlarını göndermek zorunda kalmaktadır.

Evet; seyahat hürriyeti var. Bunu kimse engelleyemez. Hele ana muhalefet lideri hiç engellenemez. Bunu ancak bir kişi engelleyebilir; o da kendisi. Ana muhalefet liderinin mes’uliyyetleri az değildir. Allah, göstermesin orada bir silah patlasaydı ne olurdu? Ne olacağını düşünmek bile istemiyoruz.

Türkiye, çok hassas bir seçim dönemini daha tam olarak bitirmemişken, caminin gölgesinde, şehidin huzurunda bu olayın yaşanması kötü olmuştur. Şimdi yapılacak olan, olup-bitenleri soğukkanlılıkla tahlil etmek, tahrik ve tuzaklara düşmemek, öfkeye esir olmamaktır. CHP Genel Başkanı’nın vak’adan sonra soğukkanlılık çağrısı yapması yerindedir. Ama orada kalınmalı. Meseleyi anlamalı fakat büyütmemeli, konuyu mağduriyet olarak gösterip menfaat devşirmeye düşmemeli.

Dikkat etmeli ki bu hadise, yenilerinin habercisi de olabilir. Terör çağında yaşıyoruz. Terörü körükleyenler, akla geldik-gelmedik her yolu sınayabilirler.

İki asırdan bu yana hiçbirimiz, kavga-dövüşlerin kazananı olmadık. Tam aksine hep birlikte kaybettik. Kazanan, bizi kavgaya tutuşturanlar oldu.

.SÜTE MÜREKKEP DAMLADI!

2019-04-18 02:00:00

A -

A +

YSK, AK Parti’nin İstanbul’dan dolayı olağanüstü itiraz yoluna müracaatını Büyükçekmece için mes’ele-i müstehire/ bekletici mesele saymıştı. Diğer taraftan, İBB ve Büyükçekmece’den başka bir başka ihtilaflı yer de Maltepe kazasıydı.

AK Parti, artık, fevkalade müracaatını yaptı, Maltepe’de de sayımlar bittiğine göre söz, şimdi seçimin “patron”u değil de yetki sahibi yani sahib-i salahiyet olan YSK’da.

II. Meşrutiyet dönemi dâhil, Türkiye, demokrasi tarihinde böyle bir seçim görülmemiştir. Daha evvel, açık oy-gizli tasnif, mükerrer oy ve sandık çalınması gibi yüz kızartan ayıplar yaşanmıştı. Ancak onların hiçbiri hile ve dolandırıcılıkta bu seçimde yaşananlara yetişemez. O ahlaksızlıkların neler olduğunu en azından bir kısmı itibarıyla kamuoyu öğrenmiş bulunuyor.

Tamamını burada sayıp-dökmeye imkân da lüzum da yok. Zira AK Parti 3 bavul dolusu delil, evrak ve risale hacminde bir itiraz dilekçesiyle müracaatını yaptı.

Neler yok ki seçimleri “murdar” eden bu “organize dolandırıcılık”ta? Birkaçını tekrarlayalım:

-5 bin 388 sayım-döküm cetveli mühürsüz çıkmış.

-2 bin 308 mahcur/ kısıtlı kişi, oy vermiş.

-Ölülere bile hayalen oy kullandırılmış.

-Daha evvel “geçersiz” sayılmışken AK Parti lehine yeniden muteber addedilen oylar 5 bin 594 olmuş.

-Yaşanmayan adresler, garajlar, çocuk yuvaları seçmen adresi gösterilmiş.

-İstanbul’daki toplam 32 bin 280 sandıkta kanun gereği 62.500 kamu görevlisi vazife yapması gerekirken 9 bin 623 kişi bu şarta uymuyormuş. Yani bunlar, kamu görevlisi, devlet memuru değilmiş. Üstelik bunların bazısı da akraba olanlardan seçilmiş.

Vesikalara dayandırılan iddialar, uzayıp gitmekte. Zaten CHP’nin “adayımız, 29 bin oyla önde” demişken vaki itirazla yeniden sayım üzerine bu farkın 12 bine düşmesi her şeyi gösteriyor. Kaldı ki daha buna Büyükçekmece ve Maltepe yeniden sayımlarından doğan farklar eklenmemiştir.

Şimdi söz ve yetki sahibi “YSK” adlı yüksek mahkeme, şu kararlardan birini verecektir:

-İstanbul’da seçimin yenilemesi talebinin reddiyle sayıma göre önde olan adayın İBB Başkanı olduğuna karar vermek,

-Mahkemeye ibraz edilen bilgi, belge ve her türlü vesikayı dikkate alarak İstanbul’da Başkanlık seçiminin yenilenmesine karar vermek!

Doğru olan bu ikincisidir. Zira 31 Mart Seçiminde süte mürekkep damlamış ve süt içilemez hâle gelmiştir. Mürekkeple kirlenen hiçbir süt, hiç kimse tarafından içilmez. Bu vahim şartlarda şu kadar bin oy fark var diye bu seçimde kimse İBB Başkanı kabul ve ilan edilemez. Böyle bir sonuç şeklen geçerli olsa bile fiilen bitmeyen tartışmalara kapı aralar.

Seçimin yeniden yapılması zaruret olmuştur. Zira belli ki ortada çok profesyonel bir dolandırıcılık şebekesi var. Bu şebeke, bu örgüt, daha evvel üniversite seçme imtihanları, yargı, polis ve her türlü devlet imtihanında kendine yontan kimlerse odur. CHP seçimin tekrarlanmasını isteyerek bu şaibeden üstüne çamur sıçramasını engellemelidir. Madem ki Ekrem İmamoğlu, bileğimin gücüyle rekabet edecek milyonda oy aldı sürecin yenilenmesinden korkulmamalı.

Diğer taraftan; mahkeme süreci devam ederken mazbata alan Sn. İmamoğlu da büyük bir samimiyet imtihanında olacaktır. CHP eskiden benzer durumlarda seçim kazanıp da daha güvenoyu almadan bir aylık gibi kısa süreli hükûmet etmelerinde bile devlet kadrolarını allak-bullak ediyordu.

Aynısı İBB’de de yaşanmamalı.

Yaşanır mı?

Mümkün...

Ekrem İmamoğlu’na rağmen yaşanır. Kemal Kılıçdaroğlu’na rağmen bile yaşanır.

CHP çok başlı bir partidir.

YSK veya YSM/Yüksek Seçim Mahkemesi de asrın imtihanında. Oradaki hâkimler için bu davaya bakarken gün asra bedeldir. Ne yaparsınız? Adalet, kolay tecelli etmiyor.

Adalet, vicdanın damıtılmış şeklidir.

Kimse, kimsenin hakkını yemesin.

Arzu edilen budur.

.BİLECİK’TE MİNYATÜR İHTİLAFI VE ERTUĞRUL GAZİ VİLAYETİ!

2019-04-17 02:00:00

A -

A +

‘65 doğumlu Semih Şahin, iyi bir ilk ve orta tahsilden sonra İst. Tek. Üni. İnşaat Bölümü’nden mezun olmuş. Mezuniyetinin ardından Balıkesir Üni. restorasyon ve yapı güçlendirme kısmında çalışmış. Bunu Şişli Belediyesi Fen İşleri’ndeki işi takip etmiş. Bu memur ve müdürlüklerden sonra da bu yıl 31 Mart’ta CHP’den Bilecik Belediye Başkanı oldu...

Tecrübeli bir yönetici olması lazım gelen Sn. Şahin, vazifesine başlar başlamaz yaptığı bir sakillikle hem milyonlarca vatandaşı rahatsız etti ve hem de partisini zora soktu. İyi bir başlangıç yapmadı. “Ön teker nereden giderse arka teker oradan gider.” Dileriz, aşağıdaki fikirler dikkate alınarak hata tashih edilir ve devamı gelmez. Yine dileriz ki hakkındaki ideolojik bağnazlık ithamları doğru değildir.

Hadise şudur:

Abdülhamid Han’ın 1905 senesinde yaptırdığı “Taş Mektep”, bugün Bilecik Belediyesidir. Adı geçen Belediye Başkanı, daha işe başlar başlamaz “ek hizmet binası” diye tabir edilen belediye binasının duvarlarındaki Osmanlı Minyatürleriyle minyatür tabloyu kaldırtmış.

Bu icraat medyaya, oradan da millete intikal edince büyük bir tepki doğdu. “İşte CHP’nin ecdat düşmanlığı!” diye konuşma, haber ve yazılar başladı. Böyle düşünenlerin haklılığı şundan ileri geliyor; mazisiyle yüzleşmeyen CHP’nin sicili, benzer vak’alarla hayli kabarıktır. Bu parti yönetimi, dünden devraldıkları “Halk Partisi din düşmanı ve ecdad düşmanıdır!” yükünü sırtından atmadıkça iktidar olmayı çok bekler.

Bu sebeple milletin 31 Mart’ta verdiği kısmi krediyi, azami özenle kullanmak zorundalar. Ama gelin görün ki daha çaycısının adını öğrenmemiş bazı CHP’li reisler, ya paldır-kültür Osmanlı Minyatürlerini duvardan indiriyor, ya Suriyeli garibanları kovmakla ucuz kahramanlığa soyunuyor, ya mülteci yetimhanesi kapatma katılığına kapılıyor veya işçilere gözdağı vererek onları sendika değiştirmeye zorluyor. Bunları yapanların partilerine verdiği zararı akıllı düşman vermez. Daha Bismillah, ilk günden yapılanlara bakınız!

Belediye Meclis Üyelikleri verilmeyip, yalnızca bazı Başkanlıklar CHP’ye emanet edilmişken bu marifetlerin işlenmesi, 2023 Haziran seçimleri yolunda Halk Partisinin kendi ayağına sıkmasıdır. Hâlbuki kendilerine göre çok gerekli idiyse etraflarını tanıyarak, sorarak-soruşturarak, daha medeni, daha makul bir şekilde, kimseyi rencide etmeden, aşağılamadan, ötekileştirmeden lüzum gördükleri tasarrufları yapabilirlerdi. Böyle olmamış, filin züccaciye dükkânına dalıp kırıp-dökmesi gibi icraat göstermişlerdir. Burada emir-talimat verip nefsani bir iş yaptırma açlığının tatmin arzusu sezilmektedir.

Bilecik Belediye Başkanı, Anadolu Ajansı’na verdiği mülakatla kendini -kısaca-şöyle müdafaa etmiş:

-Türkiye’nin en güzel belediye binası, Bilecik’tedir. Bana bu binayı bırakanlara teşekkür ediyorum. İşe başladığımda bu binamın duvarlarında bir değeri olmayan, sıradan ustaların yaptığı minyatürler vardı onları kaldırttım. Anıtlar Yüksek Kurulu’nun izni olmadan buraya çivi bile çakılamaz. Aksine davranış ilgili kanun icabı ağır cezalık suçtur. Bu duvarlara sanat değeri olan tescilli eserler asılabilir. Binanın dışı sıva boya ile kapatılmış onun da kazınması gerekir...

Bu sözlerin, hile-i şer’iyye değil, samimiyet ürünü olduğunu kabul etmek ederiz. Son cümleye de aynen iştirak ediyoruz. Ancak bu kararda ağır bir usul hatası işlenmiştir. Bilecik’in o kadar çok ihtiyacı varken ilk gündem bu olmamalıydı. Acil işler görülüp de sıra bu minyatürlere gelince ehli çağırılıp duvardaki çalışmalar hakkında rapor alınır sonra o uzmanları da Belediye Meclisi’nde konuşturabilirdi. Rapor ve konuşmaların ardından, sanat değeri yüksek mesela merhum Nusret Çolpan’ın el emeği-göz nuru gibi eserler satın alınarak o muhteşem binanın duvarları süslenebilirdi. Bunun yerine “yaptım, oldu!” acemiliğine düşülmüştür.

Daha iyisi, daha değerlisi gelmeden yıllardır gözlerin aşina olduğu o eserler, alaşağı edilince söken öfke yüksek oldu:

Bu ağır kusuru iki çalışma telafi edebilir:

İlkini dile getirdik; birinci sınıf ve tescilli minyatür eserlerin usul ve erkânıyla alınıp fukaralaşan duvarlara asılmasıdır.

Diğeri, tek başına belediyenin işi değildir. Ama sahip çıkanı aziz kılar. Devlet-i Osmaniyye zamanında Bursa’nın adının Hüdavendigâr Vilayeti olması gibi Bilecik’in adı da Ertuğrul Vilayeti idi. Bundan bir süre evvel, Diriliş filminin de mübarek kuruluş mekânını gündeme getirmesini de vesile edinerek bu sütunda kaleme aldığımız bir makalede Bilecik isminin Ertuğrul Gazi yapılmasını teklif etmiştik. Ne yazık ki TBMM cenahından bir ses çıkmadı. Semih Şahin, bunu kendine dert edinir ve teklif hakikat olursa ecdadın rızasını, halkın duasını alarak iz bırakan bir Başkan sıfatıyla tarihe geçebilir.

Yapılacak olan iş, basittir;

Belediye Meclisi, bu istikamette bir karar alarak ya partiler eliyle veya dilekçeyle yahut başka bir şekilde TBMM “riyaset-i celilesi”ne sunarak takip ve ısrarcısı olabilir.

.KİTLE PSİKOLOJİSİYLE OYNAMAK!

2019-04-16 02:00:00

A -

A +

31 Mart 2019 Mahallî İdareler Seçimi’nin İstanbul kısmı mahkemeye intikal etmiştir. Bu sebeple, İBB Başkanlığını, yeniden sayımlar neticesinde veya seçimin YSK kararıyla yenilenmesi üzerine Ekrem İmamoğlu’nun mu yoksa Binali Yıldırım’ın mı kazanacağı bilinmiyor.

Bilinen bir şey var ki o da AK Parti itirazları öncesinde Sn. İmamoğlu, Sn. Yıldırım’dan ilerideydi. Ancak; bu durum, sayımlar veya yeni seçimlerle değişebilir. Şu cümledeki “ancak” ile “veya” kelimelerinin hayattaki karşılığı sabırdır. Binali Bey, engin tecrübesiyle sabır ve sükûnet içinde beklerken Ekrem Bey, aksine yıpratıcı bir heyecan ve sabırsızlık içinde görülüyor.

Ekrem İmamoğlu’nda mademki Kur’ân muhabbeti var, mademki dine-diyanete aşina bir aileden geliyor öyle ise hayra ve şerre inanması ve hayrın ve şerrin amentünün 6 şartından biri olduğuna iman etmesi şarttır. Şüphe edilmemeli ki böylece biliyor ve inanıyordur. Ne var ki bilmek ve inanmak yaşamak demek değildir.

Sn. İmamoğlu, Sn. Yıldırım’ın karşısına rakip olarak çıkınca tanınmıyordu. Bir kazada belediye reisiymiş. Fotoğrafı bile görülmemişti. Karşısındaki isimse İDO Genel Müdürlüğü, 12 sene Ulaştırma Bakanlığı, Başbakanlık ve TBMM Başkanlığı yapmıştı. Üstelik bütün bu mevkilerin hakkını vermiş, devasa eserleri olan ve sevilen bir devlet adamıydı. Bu yüzden ve haklı olarak karşıdaki adaya şans verilmiyordu.

Hâlbuki bitmemiş olan seçim, aksine tecelli etti. İmamoğlu, daha fazla oy alan aday çıktı. Ekrem Bey, bu muvaffakiyeti CHP’li olduğu için göstermedi. CHP’de olmayan bir üslup, tavır, itidal, yumuşaklık ve AK Partiye kırgın olanların sandığa gitmemesi sebebiyle kazandı.

CHP’nin “ben Saray’a gitmem!” diyen bir genel başkanı varken O, Külliye’ye gidip Cumhurbaşkanı’nı ziyaret etti, hatta oyunu bile istedi. Camie varıp Yasin-i şerif okudu, cumaya, cenaze namazına katıldı. Bunlar, yönetimi katı CHP’de çok nadir görülebilen güzelliklerdi. Elinde laiklik kalkanı dinle kavga eden klasik CHP’li figürünün yerini başörtülü ananın evladı, muhalifinden bile dua isteyen bir CHP’li alıyordu. İşte bunlardan dolayı Ekrem İmamoğlu öne geçti. Oysa bu İmamoğlu, seçim gecesi ikide-bir de kameraların önüne geçti. Bu bir yadırgatan telaştı. Orada kalmadı. Anıtkabir’e gidip defteri İBB Başkanı unvanıyla imzaladı. Yaşadığı telaşı aceleciliğe taşımıştı. Hâlbuki O, bu imzayı atmadan evvel AK Parti, ilgili mercilere itirazlar yapmıştı.

Bunlar olunca siyasi hazımsızlık ve şöhreti idare edememekte Cem Uzan’ı hatırlatarak baştaki mutedil ve yumuşak tavrını korumasını tavsiye etmiştik. O ise maçlara gidip amigolar eliyle seyircinin mazbataya dair taşkınlık yapmasına sebep oldu. Bu yanlış ve çok tehlikeliydi. Nitekim Sn. Devlet Bahçeli, “bundan Belediye Başkanı olmaz!” diye net konuştu.

Ekrem İmamoğlu’nun gözden kaçırdığı gerçeği Faruk Nafiz Çamlıbel “Galip sayılır bu yolda mağlup!” Mısraıyla haber vermektedir. Velev ki sayım neticesi veya yenilenen seçimle kaybetmiş olsa bile aldığı 5 milyona yakın oyu düşünerek, sabrı düşünerek, kaderi düşünerek baştaki sevecen hâlini korumalıdır. Bugün genel başkanı olan Sn. Kılıçdaroğlu vaktiyle İstanbul’a belediye başkan adayı olmuş fakat bu kadar oy alamamıştı.

Kazanç, bazen insanın “kaybettim” dediği zamanda başlar. Kader, insandan meçhuldür, okunmaz yaşanır. Merhum Özal, MSP’den milletvekili seçilebilseydi 12 Eylül’de hapisteydi. Bu yüzden daha sonra Özal diye bir efsane doğmayacaktı.

Bugün Cumhurbaşkanı olan Tayyip Erdoğan, İstanbul’dan milletvekili seçimine girmiş, kazanmış ve mazbatasını bile almıştı. Ama, YSK o mazbatayı iptal etti. Sn. Erdoğan da daha sonra mahallî seçimlere girerek İBB Başkanı oldu. Fakat bir şiir okuması bahane edilerek hizmet süresi dolmadan mahkûm edildi. Pınarhisar Cezaevi’ndeki odasında kendisini ziyaret ettiğimde şöyle demiştim:

-Tayyip Bey, kapılar belki de bundan sonra size açılacaktır!

Hakikaten öyle oldu.

Kapılar, ondan sonra açıldı.

Ekrem İmamoğlu, alkışların cazibesine, bugünden etrafını saranların iğfallerine kapılmak yerine Cem Uzan, Turgut Özal, Recep Tayyip Erdoğan ve yerli-yabancı başka misalleri düşünerek maçlara gidip kitle psikolojisinin alev almasından son derecede sakınmalıdır. Her türlü tahrike karşı uyanık olmalıdır. Dün seçimdeyken bugün imtihanda olduğunu unutmamalı.

.KATAR’DAKİ SAYIM!

2019-04-15 02:00:00

A -

A +

Bir kısım Suudi gazeteleri, “Osmanlı, DEAŞ’tı, Osmanlı ülkemizi sömürdü, Fahreddin Paşa hırsızdı!...” diye yazarken bizde ise bazıları, belediye seçimlerinde yeniden sayım kararı alınan yerlere dair tasarrufu kınamak için “Türkiye’nin Katar ilçesinde de sayım yapacak mısınız?” diye hafif bir üslupla yazıp-çiziyor ve yargı ve idareyle güya alay ediyor...

Kendini bilen her Müslüman Türk, bugün vatanımızın nasıl bir kuşatma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu görmeye dikkat ederek Katar üzerinden yargı ve siyasi iradeyle alay edeceğine millî duruştan nasiplenip bu memleketin yiyip-içtiği ekmeğiyle suyunun kendine helal olmasına çalışır.

Katar, bugün bir devlettir. Çok devletten de daha haysiyetlidir. Osmanlı Türkiye’sinde ise ilçe değil, nahiyemizdi. Ama buranın idareci ve ahalisi, İstanbul’dan memnundu. Onlar o gün de bugün de Türklere ihanet etmediler. Mevcut Katar yönetiminin, tıpkı dedeleri gibi Türkiye ile dayanışma içinde olması, içerideki ve dışarıdaki bazılarını rahatsız ediyor.

Dışarıdakiler bir tarafa. Lakin içeride olup da bu devletin pasaportunu taşıyanlardan, ucuz hislere kapılmayıp millî şuur ve idrak sahibi olmalarını istemek hakkımız değil midir? O şekilde bayağı laflar edeceklerine tarihimize ve tarihî simalarımıza saldıranlara şöyle cevap veremezler miydi? Bu çok mu zordur?

-Bizim idaremizdeyken Arabistan’da kumdan ve hurmadan başka ne vardı ki Osmanlı, onları sömürmüş olsun? Bilakis, karnınız doysun diye İstanbul, size her sene Surre Alayları denen deve kervanlarıyla ihtiyacınızı yollardı...

Fahreddin Paşa’ya “hırsız” diyenler, şanlı Medine Müdafiine İngiliz namına iftira atmaktalar. Paşa, şehrin düşme tehlikesi üzerine buradaki Mukaddes Emanetleri İstanbul’a yolladı. “Hırsızlık” dedikleri budur. Emanet-i Mukaddese, Medine-i Münevvere’den hürmetle Payitaht’a nakledilerek Topkapı Sarayı’nda Yavuz Sultan Selim Han zamanında getirilmiş diğer Mukaddes Emanetlere dâhil edilmeseydi Vehhabiler, Sevgili Peygamberimizden -aleyhisselam- 20. Asır başına kadar 14 asır içinde değişik idare devirlerinde birikmiş olan camiden kabristana, sebilden kaleye kadar her türlü değerli eseri yakıp-yıkıp imha ettikleri gibi bu emanetleri de imha ederlerdi. Vehhabilere göre, hürmet, şirktir, Allah’a ortak koşmaktır. Suudi Arabistan toprağı, manevi, mimari ve kültürel eser katliamımın yapıldığı yerdir. “Mezarlığıdır” diyemiyoruz; çünkü, en aziz sahabilerin yattığı kabristanları bile tarlaya çevirdiler. Bildiğimiz mezarlıklar bile kalmadı.

Bugün, Ankara’da hangi Türk hükûmeti olursa olsun, etrafımızdaki tehlikeli muhasarayı görmeyip böyle bir alay havasında olmak ağır gaflet olur.

ABD, Mısır, İsrail, İngiltere, BAE, Yunanistan yönetimleri, Türkiye’ye selam veren, muhabbet duyan hele; 780 bin 500 hektarlık araziyle Kızıldeniz’in Afrika kapısı Sevakin Adasını bize 99 yıllığına tahsis eden Sudan ve OMT lafı eden Cezayir gibi devlet ve idareleri cezalandırıyorlar.

Tunus’u susturdular, Libya’yı parçaladılar; şimdi kalan parçayı da gasba uğraşmaktalar, Mısır’ı eyaletleştirdiler, Suriye’de çakıldılar, Golan Tepelerini ve Batı Şeria’yı ilhak peşindeler...

Filistinli masumların katilleri, ecdadın bıraktığı mirasla Cemal Kaşıkçı şüphelileri ve Mehmetçik katilleri el ele. Üst akıl da değil; üst akıl ve yardımcı akıllar, gaz ve petrole konmak için Türkiye’yi Akdeniz’den kuşatıyor. Ancak hedef, bundan ibaret değil. İlk elde Akdeniz-Doğu Fırat, ardından da Erbil-Akdeniz hattından yolumuzu ve bahtımızı kesme peşindeler. İran ordusu, terör listesine alınırken esasında S-400 için ısrar eden Türk ordusu işaret edilmektedir.

Abdulaziz Buteflika, Ömer el-Beşir’in kusurları yok muydu? Kusursuz yönetici olur mu? Ancak emperyalistlerin gördüğü kusurlarla ülke halklarının gördüğü kusurlar aynı değildir. Devrin Türkiye Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Cezayir’i ziyaret ettiğinde Cezayir Cumhurbaşkanı Buteflika, akşam yemeğinde yaptığı konuşmada misafir Cumhurbaşkanına “İngilizlerin, milletler topluluğu var. Bizim niye Osmanlı Milletler Topluluğumuz yok?” diye sormuştu. Ömer el-Beşir’in Yavuz Sultan Selim Han hatırası stratejik Sevakin adasıyla, bize tahsis ettiği araziye yukarıda temas etmiştik. Bu topraklardaki hedef gelir, 10 milyar doları aşmaktır. Müstemlekeciler için Katar, daha az suçlu değildir. Zira; emir el Sani, Mısır, BAE ve SA’nın FETÖ’nün yanında yer almasının aksine 15 Temmuz’da Türkiye millî menfaatinin yanındaydı.

Güney ve Batıdan kuşatılmaktayız. Türkiye’ye dost olanlar, düşman listesine alınarak bitirilmekte. Mursi’ye bunu yaptılar. El Sani’ye Türkiye kalkan oldu. Buteflika ve el-Beşir’i de devirdiler. Korkarız, sırada Azerbaycan ve Kazakistan vardır. Bu defa şarktan da muhasara edilmiş oluruz.

Hâlbuki Çin, Afrika’yı ülke bazında parsellemekte. Ama ona meydan okumak işlerine gelmiyor. O cesareti bulamıyorlar!.. Çin’le haçlı seferleri yok!..

Vaziyet bu iken ve bu da elbette ve mutlaka bir Beka Meselesi iken; tank-palet fabrikasındaki gerçeği bir türlü anlamayan ve “Katar ilçesinde de sayım yapın” hafiflikleri gösterenlere acımamak mümkün değil?

Katar, bizim bir asır evvelki nahiyemizdi. Bugüne gelince; Amerika’nın kuzeyindeki Grönland, Danimarka’nın, Amerika’nın, kuzeyindeki Kanada İle Asya’nın da ötesindeki Avustralya ve Yeni Zelanda İngiltere’nin ve Arjantin kıyısındaki Falkland Adaları yine İngiltere’nindir.

Unuttuğumuz sanılmasın; bilerek sona bıraktık. İngiltere’nin Kıbrıs’ta, Rusya, Amerika ve bazı AB devletlerinin Suriye’de askerî üsleri var.

Hâl bu iken; “Mehmetçik, kuzey Suriye’de, Katar’da, Sevakin’de ne arıyor?” demek, bu milleti de bu devleti de anlamamak ve Türkiye Cumhuriyeti pasaportunu taşımayı hak etmemektir...

.ELLERİNDEN GELSE BİR KAŞIK SUDA BOĞACAKLAR!

2019-04-12 02:00:00

A -

A +

“I. Dünya Harbi bitmedi; kaldığı yerden devam ediyor!” dediğimiz malumlarınızdır.

Şimdi o dediğimize “üstelik bu savaş, yine ağırlıklı olarak Osmanlı coğrafyasında yaşanıyor” cümlesini ekleyebiliriz.

Doğrudur; son olaylar, bir kere daha gösterdi ki Birinci Dünya Harbi bitmemiştir; devam eden o zalim paylaşım, bugün de Osmanlının ayak bastığı her yerde devam etmekte.

Son olaylar nedir?

Türkiye, mahallî seçimlere giderken önce Anzak ülkesi Yeni Zelanda’da Türkiye aleyhtarı bir manifesto eşliğinde Haçlı bir terörist, camide 51 Müslümanı katletti. 31 Mart seçimlerine 5 kaladan, seçimlerin sonrasına kadar Washington’ın önde gelen devlet kurumlarının gözdağı ve tehditler ihtiva eden sözlerine muhatap olduk. Bunlar, S-400’ler ve sandıkların yeniden sayılmaması gibi konulardı. En ağırı da şuydu:

-Kuzey Suriye’ye müdahale ederseniz sonucu yıkıcı olur!

Kuzey Suriye’den kastedilen PYD terör örgütüydü. Bunu, BM kararlarına rağmen Golan Tepelerini İsrail mülkü olarak tanıyan Trump Amerika’sı söylüyordu. Aynı idare daha evvel de sefaretini buraya naklederek Kudüs’ün statüsüyle oynamıştı.

Bizde seçimler yaklaşırken, devam ederken ve sonrasında çok dikkat çekici tuhaflıklar yaşandı. Bazılarını yukarıda yazdık. Ancak vak’alar onlardan ibaret değil. Onlardan ibaret olmadığı gibi en uzağımızda yaşananlar bile bizimle alakalı. Şunlar, çok kısa süre içinde eş zamanlı olarak geldi:

Washington, İsrail’in Golan Tepelerini ilhak etmesini meşru saydı, seçimlere dair içişlerimize karıştı ve tehditler savurdu, İran ordusunu terör listesine aldı, Libya’da iç savaş yeniden başladı, Suudi Arabistan ve BAE basınında Osmanlı ve Cumhuriyet Türkiye’si aleyhine ithamlar çoğaldı ve nihayet Sudan karıştı. Seçimle gelmiş idare, askerî baskıyla çekilmeye zorlandı. Bunlarla eş zamanlı olarak İtalya, tam 104 sene sonra Ermeni mağduriyeti iddiasıyla Türkiye’ye birtakım hesaplar çıkartmaya kalkıştı. Benzer aleyhte atakları bir süre evvel de Macron Fransa’sı yapmıştı. Hâlbuki o Fransa, aylardır adına Sarı Yelekliler Hareketi denen bir eylemdeki insanlar tarafından dut ağacı gibi silkelenmekte. Kendi vatandaşına hakkını vermeyen Paris, dikkati başka tarafa çekmek için bunu yapıyor. İtalya’nın da buna benzer bir hesabı vardır.

Belki denecektir ki İtalya ve Fransa Osmanlı toprakları değildi. Değildi ama mücavir devletlerdi. Kaldı ki “Yedi Düvel” dediğimiz işgalci ve sömürgeci devletlerdendir. Hem İtalya ve hem de Fransa, I. Dünya Harbi’nde vatanımızı işgal etmişlerdi.

İran da Osmanlı toprağı değildi. Fakat o da, iyi-kötü münasebetlerimiz asırlar içre sürüp gelen komşumuzdur. Buna karşılık Sudan’ın da içinde yer aldığı Orta ve Kuzey Afrika ile geçen asrın başından beri “Orta Doğu” denen iklim, Osmanlı mülküdür.

İran ordusunun durduk yerde terör listesine alınması ve 30 yıldır işbaşında olan Sudan Cumhurbaşkanı Ömer el-Beşir’in işten zorla el çektirilmesi, Kudüs ve Golan’la birlikte bize dönük yapılan Kuzey Suriye’ye müdahale ederseniz bu bir yıkım olur tehdidiyle sandıkları tekrar saymayın buyurganlığı bir araya gelince bütün bu olan bitenlerin bizden ayrı ve uzak düşünülemeyeceği görülmekte.

İlk dünya harbinde olduğu gibi 7 koldan geliyorlar. Saldırılar, bazen doğrudan bize bazen de Ankara ders alsın diye dolaylı şekilde gözdağı verilmeye kalkışılmakta.

Bu sebeplerle, seçimler enerjimizi aşındırmamalı. Hukuk, adaleti tesis etmeli, herkes de adalete razı olmalıdır. Zamanı heba etmemeliyiz. Düşmanın merhametiyle yaşanmaz.

.MUHASEBE VE MUHAKEME! -l-

2019-04-08 02:00:00

A -

A +

17 yıldır AK Partiyi işbaşında tutan Türk milleti, bu zaman zarfında genel, mahallî, erken, cumhurbaşkanlığı gibi her nev’i seçimle referandumda partisine değil Recep Tayyip Erdoğan’a oy verdi...

Milletimiz, Recep Tayyip Erdoğan’ın samimi dindarlığına inandığı, Ulubatlı Hasan cesaretine güvendiği, hitabetine hayran olduğu, çalışkanlığını takdir ettiği için 17 sene boyunca O’nu tekrar ve tekrar seçti.

İşbu tesbitimizden çıkan gerçek şudur ki Tayyip Erdoğan, bugün partisini bırakıp yeni bir parti kuracak olsa o parti, en az AK Parti kadar rey alarak iktidar olur. Bu cümleden çıkan hakikatse daha başkadır. Demek oluyor ki AK Parti hâlâ müesseseleşmemiştir. Teşkilatlanmak başka bir şey, müesseseleşmek başka bir şeydir. DP/Demokrat Parti’nin, AP/Adalet Partisi’nin, ANAP/Anavatan Partisinin de teşkilatları vardı. İl, ilçe, belediye, hatta köylere kadar girmişlerdi. Ama bu partiler, şu veya bu sebeple zamana dayanamadılar. Haydi çok hazin bir hatimeden dolayı DP’yi bir kenara bırakalım; eğer, muhtıra ve darbeler, zamana dayanamamaya sebep olarak gösterilirse 12 Mart Muhtırası, TBMM’ne verildi. CHP de AP gibi etkilendi ve o sarsıntıyla genel başkan değişikliği de yaşadı. 12 Eylül, zaten bütün partileri lağvetti. Bir zaman sonra MHP ve CHP ayağa kalkarak kaldıkları yerden devam ettiler. ANAP, 12 Eylül darbesinden sonra doğdu, büyük hizmetler yaptı; Mesut Yılmaz ANAP’ı olarak 28 Şubat’a ortak oldu, vatandaş, seçimde sandığa gömdü. AP, DYP oldu. Demirel’den sonra ancak bir süre Çiller ile gidebildi. 28 Şubat zorbalığıyla muhafazakâr çevreler çok azap yaşadılar. Bu doğru. Ancak şu da doğru; 28 Şubat şerri, AK Parti diye yerli bir hareketin çıkmasına vesile oldu.

DP, Menderes’in AP/DYP Demirel’in, ANAP Turgut Özal’ın şahsıyla özdeşleştikleri, fikrî hareketten kitle olmaya dönüştükleri için liderlerinin önden çekilmesi üzerine DP hariç eski rüzgârla bir süre gitseler de rüzgârın durması üzerine yere inen paraşüt gibi söndüler. Bülent Ecevit’in DSP’si de bu cümledendir.

MHP, CHP, HDP kaç genel başkan değiştirirse değiştirsin; kaç tabela yenilerse yenilesin taşıdıkları misyonu temsilen partidirler. AK Partinin, yarınlara kalacak bir parti olup olmadığı -Allah hayrlı çok ömürler versin- Tayyip Bey’den sonra belli olacaktır. Hâlbuki Sn. Erdoğan, AK Parti için “davam, aşkım, sevdam” diyor. Yarın kaygısından olsa gerektir ki Cumhurbaşkanlığına seçildiği hâlde tekrar partisinin başına geçerek bütün ipleri eline aldı. Bu, yukarıdaki üç kelimenin birincisi olan “dava” sebebiyledir. Davalar, fanileri aşmalı. Varoluşundaki gaye itibarıyla AK Parti, bir dava partisidir. Bu dava, kısır ideolojilerden biri değil i’layı kelimetullahtır. Şanlı Peygamber’in, inşa ettiği, İslam kahramanlarının güttüğü, Alparslan’ın, Fatih’in, Abdülhamid Han’ın takip ettiği, Mehmetçiğin yedi cephe ile İstiklal Harbinde uğruna şehid düştüğü Büyük Dava. O, ecdadın dilinde “ya devlet başa, ya kuzgun leşe!” diye yiğit bir sese dönüşmüştür. Tayyip Erdoğan, bu inancın adamıdır. Uçağa binip darbecilere doğru uçması da, günde sekiz ayrı yerde miting yaptıktan sonra yorgunluğu kendine yasak ederek TV ekranına çıkması da bundandır. Cumhurbaşkanı, şüphesiz ki liderdir ve hüsni zannımız odur ki Fatih’in “kuru kavga ve cihangirlik” için değil, Allah rızası için yaşamak gerektiğine dair koyduğu ölçüyü bütün kalbiyle benimseyerek kendine hayat düsturu edinmiştir.

Önceki dönemlerden beri sürüp gelen siyasi ve askerî kargaşa III. Selim ve II. Mahmud devirlerinde daha bir alevlenmiş ve sahile vuran dalgalar misali iki asır boyunca devlet duvarlarını döve döve zararlara sebep olmuştur.

.MUHASEBE VE MUHAKEME! -ll-

2019-04-09 02:00:00

A -

A +

Ondokuz ve yirminci asırlar kayıp çağlarımızdır. Bu dava, daha evvel dünyaya hükümran iken bu iki asır boyunca sürekli müdafaa ve tutunma derdindedir. Bunun en bariz misali Abdülhamid Han dönemidir. Onun için 3 Kasım 2002 Anadolu İhtilali, iki yüzyıldan bu yana yakalanmış en büyük fırsattır. 1826 ne kadar “Vak’ayi hayriyedir” münakaşa götürür ama 2002 şüphesiz Hayırlı Vak’adır ve Abdülhamid’in Medeniyet Hamlesi’nin, Menderes’in Beyaz İhtilali’nin, Özal’ın devrimlerinin, Erbakan’ın ideallerinin devamıdır.

Bu dediklerimizi AK Partinin birinci iktidarının ikinci yılında ziyaretimize gelen bir kısım AK Parti yöneticilerine de söylemiştim. O gün Akif Gülle, Bülent Gedikli, Ömer Yılmaz ve bir-iki kişinin daha olduğu bir hey’et, bize de gelerek “nasıl gidiyoruz?” diye sormuşlardı. Bu mevzuu eski yazılarımızda etraflıca yazmıştık. Tekrarlamayacağız. Fakat, dediklerimizden birini bir daha dile getireceğiz. O gün Tayyip Bey’in birçok müsbet tarafına dikkat çektikten sonra “fakat; aynı Tayyip Bey, yakın çevresini seçmekte bu başarıyı gösteremiyor” demiştik.

O hâl bugün de değişmemiştir. Sn. Erdoğan, Başbakan olduğunda kendisini tebrik ederken bir gönüldaş olarak “ulaşılmayan adam olmayın” hatırlatmasını yapmıştık. Biz dediğimiz için değil; aldığı İslam terbiyesi gereği iki sene öncesine kadar hep ulaşılan adamdı. Ama müşterek şikâyet mevzuudur ki iki seneden beri bahsettiğimiz çevre, etrafında duvar oldu.

31 Mart seçim sonuçlarına üzülmemeli. Engin bir sezgi gücüne sahip olan bu millet, Menderes, Demirel, Özal, Erbakan ve Erdoğan’ı hangi saik ve sebeplerle iktidar yaptıysa bu seçimlerde AK Parti’yi yine aynı niyetle birinci parti yaptı, Cumhur İttifakı’na öncelik tanıdı ama en büyük şehirlerde ve hele İstanbul’da da çok ölçülü bir ders verdi, ikazda bulundu. İstanbul’daki vaziyetin sebebi Binali Yıldırım değil, kıskançlıktır! Gazi Osman Paşa, Plevne’de canhıraş bir mücadele içindeyken mühimmatı tükenmeye yüz tutunca çevredeki paşalara haber salıp yardım istedi. Aralarında toplanan paşalar şöyle dediler: “Osman Paşa’ya yardım edersek gider İstanbul’da Sadrazam olur!” Paşa, sadrazam olmadı ama ordu mağlup oldu, devlet toprak kaybetti.

Kader bugün Tayyip Erdoğan’ın önüne bir fırsat çıkarmıştır. Bu musibet derse, bir şer, hayra dönüşebilir. 31 Mart, köklü tedbirlerle hayra tebdil edilebilir. Hizipleşen tefrika yok edilmeli, ekran ve sütunların kadrolu dalkavukları uzaklaştırılmalı, dün FETÖ’cüyken bugün kendini gizlemek için en çok FETÖ diye bağıran şaklabanlara itibar edilmemeli, müşavere etmek yerine yağcılık yapan danışmanlar gönderilmeli, kul olan Tayyip Erdoğan’a yanılmazlık yakıştıran menfaatperestler ile yollar ayrılmalı, parti, hükûmet ve yakın ve uzak çevreye esaslı bir neşter vurulmalıdır.

Normal şartlarda seçimlerde AK Partiye oy vermeyecek kimseler bakan yapılıp da bunlardan dava sahibi ve davaya sadık nesiller yetiştirmelerini beklemek büyük hatadır. Diğer yandan hiçbir bakanın “devlet benim!” kibrinde olmaya hakkı yoktur. Şu aniden zenginleşenlere de mutlaka “nereden buldun?” denmelidir.

AK Parti; vaki itirazları üzerine İstanbul, Ankara gibi büyük şehirlerde yüzde yüz adil mahkeme kararıyla belediye başkanlığını kazansa bile bu netice, 31 Mart akşamında olmadığı için o kadar değerli değildir.

Şimdi; Sn. Erdoğan ve hakiki ve samimi arkadaşlarına düşen vazife, Haziran 2023 Seçimlerini düşünerek tekrar yerine oturtulan hareket ve sıfırdan yenilenmiş parti ve teşkilat ile güçlü bir müessese kurmaktır.

Devşirme ve paralı askerlerle, iyi gün dostlarıyla, her devrin riyakârlarıyla, çıkarcılarla yola gidilemez, yarınlara çıkılamaz.

İki asrın emanetine kıymak, i’layı kelimetullaha kötülüktür.

.HASTALIKLI BAKIŞ!

2019-04-05 02:00:00

A -

A +

Washington’dan Türkiye ile alakalı olarak yapılan 3 ayrı açıklama zamanlama, muhteva dil olarak oldukça dikkat çekici.

Arka arkaya yapılan bu açıklamalarda hem içişlerimize karışma ve hem de ülkemize karşı tehdit var. Onlardan ilki, 2 Nisan 2019’da ABD Dışişleri Bakanlığı Sözcü Yardımcısına ait. İkincisi, Başkan Yardımcısı’nın 3 Nisan tarihli konuşması. Üçüncüsü de ABD Dışişleri Bakanlığının 4 Nisan’daki beyanatı:

Dışişleri Sözcü Yardımcısı Robert Pallandino, günlük basın toplantısında 31 Mart seçimlerinden sonra gündeme gelen sonuçlara itiraz ve oyların yeniden sayılmasına dair sorulan bir soru üzerine şunları söylemiş:

-İlgili haberleri gördük. Serbest ve adil seçimler her demokrasi için temel esastır. Yeni meşru sonuçların kabul edilmesi de esastır. Bu konuda uzun ve itibarlı bir geleneği olan Türkiye’den de daha azını beklemiyoruz.

Bunun adı sırt sıvazlayarak ders, belki de ders verme gayretidir. Bu diplomatik riyakârlığın şifre çözümü şudur: “Demokrasiye uyun, seçim sonuçları meşrudur, gereğini yapın, İstanbul’u CHP’ye teslim edin!..”

Soru, büyük ihtimalle muvazaalıdır, çanak sorudur. Sözcü muavini bilmez mi ki partilerin sandık sonuçlarına itiraz etmesi ve oyların yeniden sayılması da demokratiktir ve hukuktan doğan bir haktır, yapılanlar da hâkim teminatıyla meşruiyeti yerli yerine oturtmak içindir. Ayrıca hatırlamaz mı ki kendi memleketinde Albert A. Algore ile George W. Bush arasında cereyan eden başkanlık seçiminde Algore kazanmışken Cumhuriyetçi Partinin itirazı üzerine yapılan sayım-dökümle hem de birkaç ay sonra Bush, işbaşına gelmişti. Bu itiraz ve yeniden sayımlar demokrasi ile hükûmet edilen her ülkede vardır. Hile, hata ve kasıt gibi seçmen iradesine zarar verici davranışları telafi etmesi bakımından da gayet yerindedir. Böylece adalet tecelli etmektedir...

Şu sertlik ve şahinlik gibi keskin üslubuyla maruf Amerikan Başkan Yardımcısı ve belki de “derin başkan” Mike Pence’in alenen ve resmen tehdit cümlesi ise şöyle:

-Türkiye, S-400 alımını tamamlarsa F-35’ten atılma tehlikesini göze almış olur. Bu da sadece Türkiye’nin savunma hacmini zayıflatmaz aynı zamanda programa tedarikte bulunan Türk parça üreticilerine de zarar verir!!!

Anlamı şöyle:

“Rusya ile füze alışverişini kesmezseniz Türkiye, F-35 ortaklığından çıkartılacaktır. Bu da savunma imkânlarınızı daraltacağı gibi F-35’e yedek parça imal efen Türk şirketlerine de zarar verir!..”

Başkan Yardımcısı, üstelik ortaklıktan çıkartma değil, tahkir edici şekilde “atma”dan söz ediyor. Ayrıca ilgili şirketlerimizi karamsarlığa düşürmeye çalışıyor.

Bu iki-“üç harfliler”, AB ve ABD, Türkiye’ye muamelede aynı samimiyetsiz tutumlar içindeler…

Trajedinin son sahnesi 4 Nisan tarihli ve sanki Pompeo’nun son günlerinden ayak oyunları taşımakta. Türkiye Dışişleri Bakanı Mevlût Çavuşoğlu ile ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Washington’da bir görüşme yaptılar. Masada gayet samimi geçen mülakatın ardından karşı ülke hariciyesi, gündemle alakasız bir açıklama yaptı. Açıklamadan ziyade tehdit. Üstelik bu tehdit, önceki tehditten çok daha sert. Söylenen şuydu:

-Türkiye, Suriye’nin kuzeyine bir harekât yaparsa neticesi yıkıcı olur!!!

Savaş ilanı gibi bu cümleden YPG’nin Türkiye’ye tercih edildiği açıkça görülüyor. Müdahale iması da yapılmaktadır. Anlaşılıyor ki Amerikan, tarafı böyle nahoş bir sözü etmek için senaryo üzerinde bir hayli çalıştıktan sonra oyunu sahnelemiştir...

Strateji, dostluk, mazi, müttefiklik hukuk ve ahlakıyla bağdaşması gayrı kabil bu lakırdılara kendi sahalarıyla alakalı olarak Washington Büyükelçimiz ve Dışişleri Sözcümüz, ayrı ayrı cevap verdiler. Toplu cevabıysa Cumhurbaşkanı Yardımcısı Fuat Oktay verdi:

-ABD kararını vermeli, Türkiye’nin müttefiki olarak mı kalacak yoksa dostluğumuzu tehlikeye mi atacak?

Sn. Oktay, Amerika’ya “dost musun, düşmanlığa mı kalkışıyorsun?” diye sormakta. Hazret-i Mevlâna’nın diliyle “Ya olduğun gibi görün veya göründüğün gibi ol!” diyor...

31 Mart seçim tartışmalarının yapıldığı bugünlerde bu sözlerin edilmesi, bu trajedinin sahneye konması tesadüf değildir. Bakışlar hasta ve kasıtlı. 2-3 Harfliler, bugün de Türkiye’ye hasta adam muamelesi yapma peşindeler. Hüküm şu ki 31 Mart’taki sandık hilelerinden şu konuşmalara kadar 15 Temmuz süreci devam ediyor. Beka meselesi için delil isteyenlere işte delil! Sana gönlünce bir seçimi bile fazla görmekteler.

.ACELECİLİK PSİKOLOJİSİ!

2019-04-04 02:00:00

A -

A +

Ekrem İmamoğlu’nu sonuçta kendisine zarar verecek yersiz bir acelecilik içinde görüyoruz. Sn. İmamoğlu, düşünmeli ki daha üç ay evvel bilinmez bir isim iken veya sadece görev yaptığı Beylikdüzü Belediye çevresinde bilinirken bugün Türkiye, varlığından haberdardır.

Eğer; bir kimse, meçhulden maluma; bilinmezlikten şöhrete yükselmişse bu yükselişi basiretle idare etmesini bilmelidir. Yoksa saman alevi gibi parlar ve söner. Kader, insanı bazen servetle, bazen şöhretle sınar. Servet veya şöhrete kavuşan bazı insanlar, kavuştukları bu imkânı, fikrî bir sermaye; bir başka ifadeyle entelektüel sermaye olarak kullanıp daha da güçlenirken bazıları kaybederler. Bunun, sade hayatlarda, ticarette, siyasette, sanatta, medyada bir çok örnekleri vardır. Fırsat, kapıyı “ben fırsatım!” diye çalmaz. Onun fırsat olduğunu kapısı çalınanın tanıması gerekir. Mevzua dair çok misal içinden ikisini seçebiliriz:

Turgut Özal, bir bürokrat iken tuttu ANAP diye bir parti kurdu. O zaman partilerin meclis grupları 10 kişiydi. Bir parti kurulmuştu ama 10 kişiyi bir araya getirip grup kurup-kuramayacağı tartışılıyordu. Bunlar, 1983 seçimleri öncesi yaşanmaktaydı. Tam o sırada devletin başındaki Kenan Evren, TV’de Turgut Özal’ın aleyhine konuştu. Vatandaşlara “Bu adama oy vermeyin” dedi. Bu hadsiz talimat, Turgut Özal’ı Başbakan, partisini iktidar yapacaktı. Merhum Özal, tam bir vizyonla hareket etti. Memleket fikren 4’e bölünmüştü. Seçim propagandalarında “Dört eğilimi birleştiriyorum” diyerek onu, partisinde bir terkip, sentez hâline getirdi.

Grup kurabilir mi? denilen siyasetçi, son elli yılda hiç olmadığı kadar Türkiye’nin ufkunu açtı. Cumhurbaşkanlığına kadar yükseldi. İsmi unutulmayanlar arasına katıldı.

Cem Uzan, babadan devam eden bir iş adamıydı. Zengindi, meşhurdu. TV ve bankası ve bankada çok parası vardı. Olabilir; hiç yadırganacak tarafı yok; herkesin gönlünde bir aslan yatar. 10 Temmuz 2002’de “Genç Parti” adında bir parti kurdu. Hasan Bey merhumun ifadesine göre şüpheli bir şekilde Hasan Celal Güzel’in YDP/ Yeniden Doğuş Partisi üzerinden teşkilatlanıp seçimlere girme hakkını kazandı. 2002 seçimlerinde yüzde 7,25 gibi hiç de azımsanmayacak bir oy aldı. Fakat 2007 seçim çalışmalarını yaparken Bursa mitinginde Başbakan Erdoğan için şurada yazılması çok kaba düşecek ve dinen de çok veballi ağır bir hakarette bulundu.

Cem Uzan, Ekrem İmamoğlu’nun seçim gecesi neredeyse saat başı basın toplantısı yapması gibi makulü aşan, dengeyi bozan aşırı bir hırsla çalışıyordu. Ancak emin olunuz Bursa’da o lakırdıyı edince “Bu söz bu adamı bitirir” dedik. Nitekim öyle oldu, ne genel başkanlık, ne banka, ne TV kaldı. Yurt dışına kaçtı. Birçok maceralar yaşadı. Fransa’ya iltica etti. Şimdi Türkiye Cumhuriyeti’yle mahkemelik.

Sn. İmamoğlu, seçim gecesinden başlayan ve Anıtkabir ziyaretiyle devam eden telaş ve acemiliğiyle bize Cem Uzan’ı hatırlattı. Çalışkanlık ne kadar kıymetliyse, yersiz acelecilik ve telaş da o kadar kıymetsizdir. Sahibine zarar verir.

İstanbul’da seçim sonuçlarına itiraz edilmişken, konu hukuki süreç başlamışken, kendisinin mi Sn. Binali Yıldırım’ın mı kazanacağı yeniden yapılacak oy sayımlarıyla belli olacakken Ekrem İmamoğlu’nun seçimin hemen ertesinde Ankara’ya, Anıtkabir’e koşup, ziyaret yaparak deftere yazı yazmak istemesi, izin alamayınca partisini araya koyup, partilileri de arkasına alarak Napolyon edasıyla kabir ziyareti yapıp deftere “İBB Başkanı” diye imza atması ağır kusur olmuştur. Bu ağır kusurun acelecilik ve zamanlama taraflarını yukarıda yazdık. Diğerleri ise şunlardır:

Mahallî idareler geleneğinde böyle bir usul yok. İsmi geçen politikacı, Başbakan ve Cumhurbaşkanı olmadı. İBB Başkanlığı, henüz olma veya olmama noktasındayken hukuku hiçe sayıp böyle davranması ve gösteriş hatasına düşmesi bir şöhret ve daha başlamadan makam hazımsızlığıdır.

Hâlbuki insan varlığı bizim hazinemizdir. Yetişmiş insansa çok değerlidir. Siyasetimizin yeni bir kabiliyet kazanmasını kim istemez. Partisi, kendisini aday olarak gösterdiğinde gayet zekice bir davranışla Sn. Erdoğan’ı ziyaret etmesi, seçim sürecinde Eyüpsultan Camii’nde Yasin-i şerif okuması, sonraki açıklamalarında mutedil bir dille konuşması takdire şayandı. Varılan bu noktada Ekrem İmamoğlu’nun daha bir özenli olması akıl-mantık gereğidir. Bu yapılacağına daha resmî bir şey yokken, mazbatasını almamışken Anıtkabir’deki deftere Başkan sıfatıyla imza atması abestir.

Sn. İmamoğlu’nun önünde yürüyeceği uzun bir yol var. Acele ve hazımsızlık yerine, hakkındaki bazı şüpheleri gidermesi istikbali adına isabetli olur. Seçim gecesi arkasında FETÖ’nün olduğu ABD kaynaklı bir bir yazılım üzerinden listelerle oynandığı, İmamoğlu’nun bu yüzden öne geçtiği iddiaları sosyal medyada yazılıp söylenmektedir.

CHP İstanbul adayı Ekrem İmamoğlu, benzeri olmayan bir davranışla emrivaki yapar biçimde kendini İBB Başkanı ilan etti!

Peki, mazbatayı yarın Sn. Yıldırım hak ederse ne yapacak, bu davranışı ne ile izah edecek, ne diyecektir

.DERS

2019-04-02 02:00:00

A -

A +

Onda hiç şüphe yok; kimse de aksine davranmasın; AK Parti ve Cumhur İttifakı, 31 Mart 2019 mahalli seçimlerini kazanmıştır. YSK kayıtlarındaki milyonlarca oy ve yüksek yüzdeli nisbetler, açık ara bir farkı göstermektedir.

Buna rağmen hava farklı estirilmektedir. Bunun sebebi, en büyük şehirlerdir. AK Parti yahut Cumhur İttifakı 30 büyük şehrin yarıdan fazlasını aldığı hâlde Ankara, Adana, Antalya’nın kaybı, İzmir’in bir türlü kazanılamaması, İstanbul’un belirsizliği o esen farklı havanın sebebidir.

CHP, önceki seçimlerde Ege sahilleriyle Trakya’yı kazanırdı. Bu seçimde Hatay’dan başlayarak Ege’den geçip Trakya sahillerine kadar silme kazanmıştır. Bu durumu bir gazetenin “CHP, sahillerden Anadolu’ya giriyor!” diye haber yapması, seçmene hakarettir. Anadolu işgal altındaymış da CHP, sahillerden ilerleyerek işgale son vermektedir, dendiği açık. Çok çirkin!

Asıl ses getiren İstanbul’dur. İstanbul’da Sn. Binali Yıldırım’ın rahat kazanacağı düşünülüyordu. Kim olduğu ve ne hizmetler yaptığı ortadaydı. Karşısındaysa isim ve eser olarak ilçesi dışında kimsenin bilmediği bir aday vardı. Hâl bu olmasına rağmen sandıklar açılınca fark, Cumhur İttifakı’nın adayı Sn. Yıldırım aleyhine erimeye başladı. Neticeye dair merakların zirve yaptığı bir sırada gece yarısına doğru ise Cumhur İttifakı’nın adayı Sn. Yıldırım, kameraların önüne geçerek seçimi kazandığını ilan etti. Binali Bey, “ne dediğini bilen bir insan”dır. “Bütün verileri girdik; seçimi, biz kazandık!” diyordu. Şahsına duyulan güvenle bu söz esas kabul edildi. Baskıya giren gazetelere İstanbul’u Binali Yıldırım’ın kazandığı, İstanbul’un tecrübeyi tercih ettiği yazıldı.

Ankara, Adana, Antalya, İzmir’in yanına İstanbul da eklenirse bunun sarsıntısı az olmaz. Önde CHP, arkada Millet İttifakı’nı teşkil eden açık-gizli parti olan ve olmayanlar bu durumu manivela olarak kullanıp iktidar ve Cumhur İttifakı’nı mümkün olan her yolla zorlayacaklardır. Cumhurbaşkanlığını tartışmaya açma telaşına bile düşebilirler.

Hâlbuki; AK Parti ve MHP, Cumhur İttifakı, illerin de büyük şehirlerin de üçte ikisini kazanmıştır. Buna rağmen malum büyük şehirlerin kaybı, galibiyeti perdelemektedir. Hele İstanbul, sayım-döküm ve itiraza rağmen kaybedilirse bu netice, Sn. İmamoğlu’nun ılımlı üslubuna rağmen fanatik CHP’liler ve “şerikleri” tarafından az evvel verdiğimiz haberde görüldüğü gibi bir intikam vesilesine dönüşebilir.

Oysa akıl, mantık ve gelenek, sonuçların kabulünün seçmene saygı olduğunu göstermektedir. Anayasa, iktidar olmayı, genel seçimlerin yanı sıra mahallî seçimleri kazanmayı da şart koşmuyor. Dünyada da çok misalleri var. İktidar başka partideyken belediyeler farklı partilerde olabilmekte.

Bundan böyle yapılacak olan şudur:

AK Parti, seçmenin kısmi ceza vermesindeki sebepleri çok iyi okuması lazım. Seçim gecesi bile Binali Yıldırım’a yanlış malumat verildiği anlaşılıyor. Yoksa çıkıp seçimi kazandığını ilan etmezdi. İktidar, etraftaki çevre surlarını yıkmalı, fabrika ayarlarına dönmeli, her devrin adamlarından, menfaatçi, dalkavuk ve kibirlilerden kurtulmalıdır.

Muhalefet de şunu görmeli:

Siyasi iktidar, işbaşındadır. Üstelik yaşadığımız bu seçimin de galibidir. 3-5 en önde gelen şehir, suistimal edilirse bu defa ileriye dönük olarak muhalefet kaybeder. Muhalefet, yanlışa tevessül etmeyerek mahallî hizmetlerde iktidarla uyum içinde olursa bu üslup, demokratik olgunluk olur.

Millet, 31 Mart’ta siyasetçilere ev ödevi vermiştir. Bu derse herkesin iyi çalışması lazım. Neticede “mahkeme, kadıya mülk değil!”

..SANDIĞIN HİKÂYESİ

2019-04-01 02:00:00

A -

A +

Dün sandığa gidip oyumuzu kullanarak mühim bir vatandaşlık borcumuzu eda etmiş olduk...

Aradaki I. Meşrutiyet’in 30 ve Cumhuriyet’in 23 yıllık inkıtaları, kesintileri hariç 1293/1876’da Kanun-ı Esasi’nin kabulünden beri aday olma, sandığa gitme, seçme, seçilme... gibi faaliyetlerle iç içeyiz.

Aslında bu siyasi yolculuk, ta meşruti iktidar arayışının ilk yoklaması olan 1808 Sened-i İttifak hadisesine kadar dayanır. Devir, II. Mahmud Han devridir. Oğlu Abdülmecid Han zamanında ilan edilen Tanzimat’la vaziyet, bir miktar daha çeşitlenecektir. Abdülaziz Han ve V. Murad Han, 1856 Islahat Fermanı ve açılan bazı kurumlarla monarşiye geçişte intikal dönemi Sultanlarıdır. Abdülhamid Han’la beraber 1876 Anayasası ilan edilir, devlet hayatı, parlamenter nizama geçer. Bunu 1908’de eşkıyalıkla ilan edilen II. Meşrutiyetteki çok partili hayat takip edecektir.

İsmet İnönü’ye kahramanlık yontmak için ve sanki Amerika, baskıyla yaptırmamış gibi 1945’te partiler kurulup 1946’da açık oy gizli tasnifle rey kullanılması ise ilk defa çok partili hayatla demokrasiye başlama olarak gösterildi. Oysa hakikat yukarıda yazdığımız gibidir. Hürriyet ve İtilaf ve İttihad ve Terakki Fırkalarının başı çektikleri Meşrutiyetin siyaset sahnesinde “Amele Fırkası” diye 1960 sonrasındaki İşçi Partisi’nin habercisi sayılabilecek sosyalist parti bile vardır.

Evet; 1945/46 tarihi Türkiye’de demokrasi ve çok partili hayatın başladığı değil, yeniden hayata geçtiği tarihtir. Bunun gibi 1923-46 arasında icazet veya emirle kurulan Terakkiperver Cumhuriyet ve Serbest Cumhuriyet Fırkalarının birkaç aylık denemeleri dışında hükûmet yönetim şekli olarak demokratik hayat yok, sadece devletin idare tarzını ifade eden Cumhuriyet vardır.

Aslında demokrasi, Meşrutiyet ve Cumhuriyet ilk baştan beri askerin nazarı altındaydı. Darbeci asker, bunları sahipleniyor ve vergisiyle iş sahibi olduğu millete kendi lütfu olarak telakki ediyordu. Bilhassa 1961 Anayasası buna göre yazdırılmıştı. Onun için darbeler, milletin iradesini sakatladı ve demokrasimizin olgunlaşmasını engelledi. Asker, müdahale hakkını TSK İç Hizmet Kanunu 35. Maddesinden alıyordu. Bu kanunun iptal edilmesi demokrasi tarihimizde devrimdir. Seçim tarihimizin, demokratik hayatın yüz kızartıcı ağır suçları 27 Mayıs, 28 Şubat darbeleriyle 12 Mart Muhtırası ve 27 Nisan e-Muhtırasıdır. Hasan Sabbahçı 15 Temmuz 2016 Darbe Teşebbüsü ise asırların büyük ihanetidir.

Oyumuzu kullandığımız sandığın az yukarıda da belirttiğimiz gibi 1808 Sened-i İttifakı’ndan bugünkü Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı’na kadar geçen 211 yıllık uzun bir mazisi vardır. Bu mazi fırtına ve kasırgalarla doludur.

1859 Kuleli Vakasından 15 Temmuz’a kadar 10’a yakın darbe, darbe teşebbüsü ve muhtıra yaşanmıştır. 1808’i esas aldığımız için III. Selim Han’ı saymazsak bahsettiğimiz iki asrı aşkın süre içinde 1 Padişah şehid verdik, 1 Padişahın delirmesine yol açıldı, birçok suikastlar oldu, asker, devlet adamı ve matbuat mensupları öldü. Onları I Başvekil ve 2 Bakanın şehadeti takip etti. Abdülhamid Han ve Süleyman Demirel iki kere darbeye maruz kalıp yerlerini kaybettiler. Ölümlü darbe 1913 Bab-ı ali Baskınında Sadrazam tabanca tehdidi altında istifa etti. Necmettin Erbakan, siyon ve CIA destekli vahşi bir 28 Şubat’la indirildi.

27 Nisan e-Muhtırası Başbakan Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarının tavizsiz çıkışlarıyla hükümsüz kılındı. Arkasında yine MOSSAD, CIA ve şer odaklarının olduğu 15 Temmuz ise Türk Milleti ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ile dava arkadaşlarının dik duruşuyla püskürtüldü.

Eğer; darbe ihaneti, 15 Temmuz’da başarılı olsaydı dün seçime gidilemezdi. Türkiye bölünmüş ve şartlar çok farklı olmuş olurdu.

2017 anayasa değişikliği ve TSK İç Hizmet 35’in ortadan kaldırılması ve milletimizin 15 Temmuz Demokrasi Destanıyla darbeler dönemini bitmiştir.

Bundan böyle demokraside olgunluk dönemine geçmiş olmalıyız. Artık yalnızca milletin takdir ve iradesi vardır. Seçmenin dün gönlünce sandığa gidip serbestçe oy kullanabilmesinden dolayı şükretmeli ve seçimlerin hâkim teminatıyla adil bir şekilde tecelli etmesini de dünyaya karşı şeref olarak telakki etmeliyiz.

Şehidler vererek, çok yıllar harcayarak iki küsur asırlık zahmetli bir yolculukla bu yalnız kulübeye ve bu sandığın başına geldik. Mühür bir elimizde ve pusulalar diğer elimizde olduğu hâlde Allah’ın huzurunda vicdanımızla baş başa kalarak tercihimizi yaptık.

Netice olarak Cumhur İttifakı, galip gelmiştir.

Ankara’da yıllar sonra ilk defa muhalefet kazandı. İzmir’in tutumunda, Diyarbakır’ın hâlinde değişiklik yok. Şırnak ve Ağrı, dikkat çekici. 30 Büyükşehir’de birkaç istisna dışında umumiyetle oylar birbirine yakın.

211 sene evvel “İttifak”la başlamıştık, İttifakla yola devam ediyoruz.

Cumhur İttifakı’nın seçimi kazanması, Türkiye’nin istikrarının bozulmaması adına memnuniyet vericidir.

Dileriz ki 1 Nisan’la birlikte yeni, çok daha huzurlu bir iklim başlasın. Her istenmedik durum dünde kalsın, her güzel ümid hakikat olsun. Dün-bugün-yarına dair esaslı ve samimi muhasebe günüdür.

.AYASOFYA CAMİ-İ ŞERİFİ

2019-03-29 02:00:00

A -

A +

O muhteşem mabedin adı, Devlet-i ali Osman’da yalnızca “Ayasofya” değil; “Ayasofya-i kebir Cami-i şerifi”dir...
Bu ulu cami, devletin 1 numaralı protokol mabedidir.
29 Mayıs 1453’ü takip eden ilk Cuma günü, artık “Fatih” unvan ve şerefine nail olmuş olan Sultan Mehmed Han ile Ak Şemseddin, Molla Gürani gibi âlimlerle devlet erkânı, asker ve herhâlde az miktarda sade Müslümanın iştirakiyle burada ilk hutbe irad edildi ve ilk Cum’a namazı eda edildi.
Sevgili Peygamberimiz’den -aleyhisselam- tevarüs eden usul kaidesi mucibince muharebede muhasara edilen bir belde, teslim olmayıp da savaşırsa fethedildiğinde Serdar ile askerin muayyen miktarlarda ganimet hakları vardır. Ayasofya, toplam ganimetten Sultan’a düşen beşte bir hissenin içindedir. “Cennetmekân Fatih Sultan Muhammed Han”, mezkûr mabedin mülkiyetini kurduğu vakfa intikal ettirmiş ve vakfın anayasası demek olan “Vakıf Şartnamesi’ne “Kim ki benim bu vakfımı Camilikten çıkartırsa Allahın, meleklerin ve Peygamberlerin laneti onun üzerine olsun!” diye başlayıp devam eden ağır bir kargış, ilenç, beddua derc ettirmiştir.
Beddua faslı, vakfiyelerin icabındandı. Hemen her vakfiyede de vardı. Zira “vakf” yani vakfedilen mal, “vaakıf”ın yani vakfedenin kıyamete kadar belli bir gayeye hizmet etmesi için bıraktığı miras ve aid olduğu medeniyete yaptığı bağıştır. Vaakıf, vakfın tahsis maksadı dışına çıkartıldığı zaman hayatta olmayacağından hukuki müdahale mümkün değildir; belki soyu da hayatta olmayacak ve yine belki idare de bigane kalacak yahut bizatihi idare onun yapısını değiştirecektir. Bu sebeple beddua vakfiyelerde bir caydırıcı müeyyide, yaptırım olarak yer almıştır.
Fatih Sultan Han Vakfı, geçtiğimiz senelerde yeniden faaliyete geçirildi. Bu vakfın bugün belli-başlı mülkiyeti arasında Fatih Sultan Mehmed Han Üniversitesi, Bezm-i Âlem Valide Sultan Üniversitesi ve Ayasofya-i Kebir Cami- i Şerifi vardır.
Bilindiği gibi Erken Cumhuriyette, hatta yeni döneme gidilen yolda Payitaht’ı işgal etmiş İngilizlerle Harb-ı Umumi galibi diğer İ’tilaf devletleri arasında zorlama, taviz, pazarlık ve çaresizlikler olmuştu. Müstemlekecilerin 5 temel hedefi vardı:
Türkiye’yi azami miktarda küçültme, petrol bölgelerinden mahrum etme, Hilafeti kaldırma, Saltanatı lağvetme ve Ayasofya’yı Camilikten çıkartma. Bunların tamamında hedeflerine nail oldular.
Ayasofya, Amerikalı bir uzmanın teklifiyle 1931’den itibaren tamir sürecine girdi. Bilahare etrafı tahta perdelerle çevrildi. Bu arada hakkında türlü fikirler yürütülmekteydi. 24.11.1934’te Hey’et-i vekile/Hükûmet mevzuu görüştü. Ancak bir karar almadı. 1 Şubat 1935’te ise müze yapıldığı ilan edildi. Tamir bahanesi başlamasıyla mabedin minarelerinde Ezan sustu, külliyedeki bir kısım eserlerle medreseler yıkıldı. Aslında cami, zaten bir süredir Türkçe Ezan, Türkçe namaz gibi caiz ve makbul olmayan başlangıçlarla manen sarsılmıştı. Bu son tavizle âdeta maziyle köprüler atılmış oldu.
Tabii ki şu da var; müstemlekeci Haçlı dünyasının asıl niyeti, Ayasofya’yı yeniden kilise yapmaktı. Buna muvaffak olamadılar ama bir asra yakın bir zamandır mahzun bıraktılar. Ayasofya mahzun oldu, Allahu âlem, Fatih, kabrinde azap çekti, dini bütün Müslümanlar, için için gözyaşı döktüler:
İçimde hep bir sızıdır; üniversite yıllarımdı; büyük ağabeyim Kemal Bey ile birlikte kapısında bilet alarak bu camimize girdik. Camie girerken ayakkabı çıkarmaya alışkın insanlar olarak Ayasofya Cami-i Şerifine ayakkabıyla girince ürperdik. Bir müddet mabedi, Kazasker İzzet Efendi’nin dışarı “atılamayan” muazzam hat levhalarını, mihrabı, minberi, vs. derin hayranlıklarla seyrettikten sonra ağabeyim “şurada iki rek’at namaz kılayım?” diye önümüzdeki zemini gösterdi. Böyle bir şey yapmak devrin anlayışı için bu binanın temeline bomba koymaktan farksızdı. Esasında her Müslümanın, hepimizin kalbindeki arzu buydu ama fitneye yol açmak da olmazdı. Ağabeyim dileğini yapamadı. Bense o anı hiç unutmadım. Hatta Endülüs’teki yine müze yapılmış Kurtuba Camii’nde bile fırsatını bulup cemaatle namaz kıldığımız hâlde Ayasofya’mızda bir kerecik olsun başımızı secdeye koyamamanın hep hasret ve hicranını yaşadım.
Bu arada bilhassa Fetih yıl dönümlerinde çocukluğumuzdan beridir on yıllar boyunca gazetelerde, mecmualarda Ayasofya haberleri yapılır, zincirlenmiş Ayasofya fotoğrafları neşredilir, bazen de kışkırtıcı görevliler mi, saf vatandaşlar mı olduğu belirsiz bazı kişiler, tarafından polisiye vak’alar çıkartılırdı.
Nihayet Süleyman Demirel Hükûmeti 10 Ağustos 1980’de bir ara yol bularak Ayasofya’nın doğu tarafında, Sultanahmed Sebiline bakan ahır kısmını ibadete açtı. Ne var ki 12 Eylül darbecileri, aldıkları emir gereği midir bilinmez 14 Eylül 1980’de burayı kapattılar. 10 Şubat 1991’de Yıldırım Akbulut Başbakanken tekrar açıldı.
Namaza açılan bu kısım, bir ibadethaneye yakışmayacak denli insanı mahcup edecek bakımsızlıktaydı. 2013 yılıydı, Topkapı Sarayı’nda bir sergi açılışına davetliydik. Davete giderken evvela ikindi namazını Cami-i kebirin bu müştemilatında eda ettim. Ancak şaşırmıştım. Eski hâlden eser kalmamıştı. Her şey pırıl pırıldı. Namazı bitirmiş çıkıyordum ki buranın imamı Yıldıray Şaşi hocayla karşılaştık. Hâl hatırdan sonra şöyle dedim:
-Hocam, maşallah, eski hâlden eser kalmamış, her şey pırıl pırıl. Talebinize rağmen maalesef bizim bir faydamız olmadı; çünkü yurt dışındaydık.
Yıldıray Hoca, aynen şu cevabı verdi:
“-Olur mu Hocam, unuttunuz mu? Burada her şey dökülüyordu. 28 Şubat ortamıydı. İmkân bulsak dahi müze müdürü, tamir etmemize izin vermiyordu. Siz bir gün yine burada bir namazdaydınız. Namazdan sonra tanıştık. Vaziyetin perişanlığını konuştuk. ‘Ben, bu işi üzerime aldım, müdür beyden randevu talep edecek ve inşallah konuşacağız’ dediniz. Hakikaten kısa bir süre sonra müdür beyin odasındaydık. Bütün engeller kalktı. Hatta o hızla arzumuzdan fazlasını da yaptık. İhtiyaçları da sonradan tesettüre kavuşan hâli-vakti yerinde bir Hanımefendi karşıladı…”
Ayasofya, on yıllar boyu hep konuşuldu. Maruz kaldığı muamele hazmedilemiyordu. Bir davanın sembolü olmuştu. Millet, çeşitli sağ hükûmetler döneminde O’nun hürriyetine kavuşturulmamasını bağrına taş basarak kabullenmişti. Peki ama Recep Tayyip Erdoğan iktidarında niye bu hürriyet gelmiyordu?
Suali, Başbakan’ken bir toplantıda Sn. Erdoğan’a sordular. O da “Hele Sultanahmed’i tam dolduralım!” dedi. Haklıydı. Şartlar elverişli görünmüyordu. Aynı konu, iki hafta kadar evvel bir buluşmada yine dile geldi. Cumhurbaşkanı, bu suale “ölçüp-biçmeden iş yapamayız. Dünyanın muhtelif yerlerinde binlerce camimiz var. Ayasofya’yı ibadete açtığımızda onların başına gelecekleri düşünmek lazım!” dedi. Bu cevabı da haklıydı. Ancak; bu cevaptan birkaç gün sonra “Ayasofya’yı cami statüsüne kavuşturabileceğimizi” dile getirdi ve devamındaki konuşmalarda “Ayasofya Müzesi” adının Ayasofya Camii yapılabileceğini ve vatandaşlarımızın mabede ücret ödemeden gireceklerini söyledi ve söylemeye devam etmekte.
Kısa süredeki bu fikir değişikliğinde Yeni Zelanda’daki haçlı saldırısının payı olabilir. “Siz misiniz Fatih’in yadigârı bu camii kilise yapacak olanlar? O, iade, öyle değil, böyle yapılır!” diye düşünmüş olabilir ki “inşallah!” deriz.
Veya; “ölümden öte köy yok; an bu an, dem bu dem” diyerek milletin bir daha bu fırsatı kolay bulamayacağını düşünmüş olabilir.
Sn. Cumhurbaşkanı’nın “iyi saatte olsunlar” yüzünden hadiseyi zihninde henüz netleştirmediğini anlıyoruz.
Tabelanın değişeceği belli, Türk vatandaşlarının camie ücretsiz gireceği de söylendi. Ancak diğer camiler gibi burada da Müslümanların günde 5 vakitle, Cuma ve teravih namazlarını kılıp kılmayacakları belli değil. Diğer taraftan ücretsiz giriş sadece vatandaşlarımıza değil bütün dindaşlarımıza olmalı. Bir gerçek daha var. Bu eser, tekrar ibadete açılınca her cami gibi olacaktır. Öyle ise kimseden ücret alınamaz.
Ayasofya’nın 1936 tarihli tapu senedindeki kaydı şöyledir:
Cankurtaran Mahallesinde 57 Ada, 7 Parselde Ebul Feth Sultan Mehmed Vakfı adına türbe, akaret, muvakkithane ve medrese olarak Ayasofya-i kebir Cami-i Şerifi ismiyle kayıtlıdır...
Artık günü gelmiştir...
Vakit tamam olmuştur!
Bu hamle, hiçbir sebeple ve hiçbir şekilde, ihmale uğramamalı, yarım kalmamalı. Ayasofya, 29 Mayıs 2019 günü tekrar Ayasofya-i Kebir Cami-i Şerifi unvanına kavuşmalı ve bu da bugünden ilan edilmelidir.
Bu bir millî ve mukaddes hizmettir. Öyle mübarek bir hizmet ki AK Parti iktidarının yaptığı bütün hizmetlerden üstün ve ötedir.

.ONMAZ YARALAR...

2019-03-28 02:00:00

A -

A +

“Onmaz yara” yerine iyileşmez, iflah olmaz anlamında “derin yara”, “yara derin” de denebilir ki hepsi de aynı çıkmaza işaret eder.

Donald Trump, imzaladığı kararnameyle İsrail’in 5 Haziran 1967’den beri sürdürdüğü Golan Tepeleri işgalini tanımış oldu.

Trump’a göre işgal, böylece meşruiyet kazanmıştır. Oysa BM, AB’den başka Rusya ve bazı dünya ve İslam ülkeleri de yapılanın, uluslararası hukuka aykırı gayrimeşru bir tasarruf olduğunu dile getirmekteler...

Tespiti doğru yapmak gerekir. Bu tasarrufla işgal, meşruiyet kazanmamış; gasba dönüşmüştür. Vak’a, güce dayalı bir gasptır. ABD, böylece, Rusya’dan geriye düştüğü Suriye’de bu ülke topraklarını kuzeyde PYD/YPG güneyde de İsrail eliyle baskı altına almış bulunmaktadır.

Olayın Netanyahu ve Trump seçimlerine önemli bir destek olduğunda şüphe yoktur. Ama bir de şahıslar üstü tarafı var. Bu gaspla ABD ve İsrail için su-gaz-petrol havzası pekişmiştir. Böylece Golan, İsrail, doğu Akdeniz, Kıbrıs Rum Kesimi ve hatta belki Mısır arasında bir enerji havzası oluşturulmaktadır.

İsrail, artık emri vaki bir dayatmanın sağladığı imkânla Golan’da dilediği icraatı yapacaktır. O, bunları yaparken Trump Washington’ı şemsiye olmaktan geri kalmaz. Bu yüzdendir ki yaşananlara yalnızca seçim desteği olarak bakmak yanıltıcı olur.

Ne var ki hangi taraftan bakılırsa bakılsın gerçek değişmemektedir. Neticede Golan gitmiştir; Golan Tepeleri gitmiştir. Bu giden aziz toprakları hukuk yoluyla veya bilek gücüyle istirdat etme talihi ufukta gözükmüyor. Kınamalar olacak, ateşli beyanatlar verilecek, okkalı diplomatik bildiriler okunacak ama zamanla her şey unutulacak, olana alışılacak ve yadırganan bir şey kalmayacak.

Bugüne dek hep böyle oldu.

Gidişat o ki hep de böyle olacak.

Bizim en fazla çeyrek asır evveline kadar Yunanistan’a kaptırılmış bir On iki Ada meselemiz vardı; ne oldu? Batı Trakya davamız vardı, dosyası hangi mahzende unutuldu?

Kerkük’ün çektikleri ne ile izah edilir?

Kıbrıs’ın ancak üçte birinde tanınmaz şekilde varız. Fatih’in hatırası Kırım, çaresizdir. Kanayan yaralarımız, bu üç-beşten ibaret değil. Yerkürede gayrimeşruluklar yapılmakta, gasplar olmakta; ilk anlarda kopan bir fırtınadan sonra zamanla her şeye alışılmakta.

Sadece On iki Ada’nın, Kıbrıs’ın, Batı Trakya’nın, Kerkük’ün şu veya bu şekilde elden çıkmasına değil, İslam âlemi olarak Afrikalı Müslümanların sömürülmesine, Yemen’e, Filistin’e, Golan’a, Suriye’ye, Irak’a, Afganistan’a, Keşmir’e, Arakan’a, Doğu Türkistan’a alışıldı.

İslam âleminin bir yanı azap içindeyken bir tarafı petrolden gelen servet seliyle gamsız ve kedersizdir. Daha fenası yeni nesiller, bu dertlerimizden habersizdir. Durum bu olunca daha çok sömürüler, kayıplar ve mecbur kalınmış alışkanlıklar yaşanır.

Neme lazımcı yetişkinler ve derdi olmayan gençlerle yaralar iyileştirilemez. Yaralar iyileşmedikçe de saklı gözyaşları dinmez

Onmaz yaraların olduğu bir dünya, huzura uzaktır.

.NİL’DEN FIRAT’A BÜYÜK İSRAİL!”

2019-03-27 02:00:00

A -

A +

26 Mart 2019 günkü makalemizin başlığı “Adım Adım Büyük İsrail!” idi.

“Büyük İsrail” nedir?

Büyük İsrail’in ne olduğunu, neyi ifade ettiğini yeni nesillerin çoğu, refah toplumu ve AVM çocukları bilmiyorlar!

Kan kaybımız büyük ölçülerdedir. Tıpta, iletişimde, savunma sanayiinde vs. değerli merhaleler katedildi ama hars, ideal, dava aşkı tepenin arkasına çekilen bir akşam güneşi mahcubiyetiyle karanlığa gömüldü. Bir başka cümleyle ifade etmek gerekirse maddi zenginlik, alıp başını giderken manevi varlığımız metruk, virane binalara döndü. Ümid ve temenni ederiz ki elem verici bu hakikatin kişi çapında çokça istisnaları vardır. Lakin öyle olsa bile istisnanın kaideyi bozmayacağı malumdur.

İsrail Başbakanı Netanyahu, ABD Başkanı Trump’a giderken bir gayesi vardı. Trump da İsrail’in Golan Tepelerini işgalden gaspa dönüştüren kararnameyi imzalarken aynı zamanda yarınlara en kötü mirasını bırakıyordu. Ama Trump’ın da bir maksadı vardı. Bu yüzden utancı tapuya dönüştürürken keyfine diyecek yoktu.

Şu sebeple ki:

İkisinin de ortak arzusu, Büyük İsrail’dir.

Büyük İsrail, Nil’den Fırat’a kadar uzanan bugün için muhayyel ancak -onlara göre- gelecek için müstakbel olan devletin adıdır. Siyon, Neocon ve daha kimlerin ortak hedefidir. O hedefe yürüyenleri cesaretlendiren sebepler vardır. Binlerce yıl sonra İsrail devleti kurulmuş. Beş bin sene sonra ölü bir dilden İsrail alfabesi çıkarılmış ve dünyanın muhtelif coğrafyalarından gelen Yahudilerle bir İsrail devleti inşa edilmiştir.

İsrail devletinin kurulması, Devlet-i Osmaniye’nin yıkılış sebebidir.

Yahudi, Nil Nehri’nden başlayıp sınırları Fırat Nehri’ne dayanan Büyük İsrail’in Tevrat üzerinden bir “arz-ı mev’ud” olduğuna iman eder. Şimdiki genç ve orta neslimizin, AVM ve plaza çocuğunun, stad müşterisinin telaffuzunda bile zorlandığı “arz-ı mev’ud”, vaad edilmiş arz, vaad edilmiş topraklar demektir. İsrail, laik, seküler bir devlet değildir. Musevi şeriatı üzre bir din devletidir. Yahudi kavmi, Tanrı’nın Tevrat’ta kendilerine o iki nehir arasını vatan olarak vaad ettiğini; dili ile ikrar ve kalbiyle tasdik eder. Onun için Fırat’ın doğusunda ABD taşeronluğunda kurmaya uğraştıkları “PYD” devleti boşa değildir. O’nun İsrail adına bir Fırat karakolu olması derdindeler. Darbeyle Mısır’ın başına getirilen Sisi ise şimdiden Nil nöbetçisidir.

Bu çerçeveden bakınca, “İsrail mi Amerika’nın vilayetidir, Amerika mı İsrail’in eyaletidir?” diye düşünmeye değer. Aslolan gaye birliğidir.

Onun için yaşananları bir Filistin meselesi olarak görmek gaflet olur. Filistin, Osmanlı, çekilmek zorunda kaldığında o topraklarda unutulmuş nöbetteki Mehmetçiğimizdir.

Tesbit ve teşhisimiz doğrudur.

“Adım Adım Büyük İsrail”e gidiliyor.

Sevr, aslında, binlerce yıl rüyası görülen Büyük İsrail’e kapı aralamak içindi. Yapamadılar. Ama yılmadılar. 1948’de birkaç bin dönüm olarak kurulan haçlı destekli İsrail devleti, bugün Akdeniz’i, Nil’i ve Fırat’ı zorlamakta. Önünde tek engel kalmıştır; unutulmuş Osmanlı nöbetçisi.

Eğer; bunlar, daha nice muazzam hakikatlerle birlikte derinlemesine bilinmezse, sahip çıkılmazsa, tefekkür edilmezse nesillerimiz, gamsızlık gafletinden uyanıp Trump’ın imzalayarak Netanyahu’ya uzattığı sözde Golan tapusunu da, o imzayla eş zamanlı olarak Gazze’ye taarruz edilme şenliğini de okuyamaz.

.ADIM ADIM “BÜYÜK İSRAİL”

2019-03-26 02:00:00

A -

A +

Donald Trump, 14 Mayıs 2018’de aleyhte yükselen bütün itirazlara rağmen ABD sefaretini, bütün sefaretlerin olduğu Tel Aviv’den Kudüs’e nakletti.

Bu tarih, bilhassa seçilmişti. 14 Mayıs 1948 İsrail’in kuruluş günüdür. Trump yönetimi, bunu yaparak 70. Yıl dönümünü mükafatlandırıyordu.

Damadı da Yahudi olan Başkan Trump, İsrail’e verdiği o büyük destekle yetinmedi. 21 Mart 2019’da desteğin devamının geleceği haberini verdi. Attığı bir Tweetle “52 sene sonra artık Golan Tepeleri’nin İsrail’in mülkü olduğunu tanımanın vakti gelmiştir!” diyordu.

Bir sözle birkaç iş görme peşinde olduğu kolayca okunuyor. Bunlardan birincisi kesindir. Seçimlere gitmekte olan İsrail’de yolsuzluk suçlamasıyla yargılanan Başbakan Binyamin Netanyahu’ya bu tanımayla zor zamanında destek veriyor.

İkinci destek şu olabilir:

Seçimlere giden Türkiye’de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın asabını bozmak. Nitekim aynı maksatla olsa gerek temsilcileri eliyle Doğu Fırat’taki Deyrizor’da da PKK/PYD’li militanlara plaket verdirdi. Temsilcileri, anıt açılışına katıldı.

Trump’ın attığı Tweetin hayata geçeceği takvimi, İsrail Dışişleri Bakan Yardımcısı Yisrael Katz, haber verdi. Netanyahu’nun Washington’da olduğunu hatırlattıktan sonra “Başkan Trump, Golan Tepeleri’nin İsrail hükümranlığına ait olduğuna dair kararnameyi 25 Mart’ta Başbakan Netanyahu’nun huzurunda imzalayacak” diyor ve “Bugün İsrail-ABD ilişkileri hiç olmadığı kadar iyi!” diye memnuniyetini izhar ediyordu.

Diplomatik dilin satır aralarını okuyabilenler, adı geçen bakan yardımcısının imzaya dair kibrini yakalamışlardır. Kibir değil de cehalettir. İkisi de yakışıksız. “Başkan Trump, Başbakan Netanyahu da hazır olduğu hâlde kararnameyi imzalayacak!” demiyor. “Trump, Netanyahu’nun huzurunda imzalayacak!” diyor. Sanılır ki Netanyahu, kudretli bir imparator, Trump da önünde fakir ve ezik bir devletin reisi.

Bu cümle, bir Yahudi inanmışlığının tezahürü gibimize geliyor. “Başkanlar, Beyazsaray’da tasvip ettiğimiz kadar otururlar!” mesajı veriliyor olabilir.

Her ne olursa olsun. Gerçek şu ki Donald Trump, Golan Tepeleri’ni İsrail’in mülkü olarak tanımayla bir keyfiliğe daha mühür basmaktadır.

Bahsettiğimiz ihtilafın tarihî ve hukuki seyri şöyledir:

5 Haziran 1967’de Mısır, Suriye ve Ürdün savaşa tutuştular. Üçüncü Arap- İsrail muharebesidir. Kapışmada 1956’dan beri süregelen öfkelerin payı olmakla birlikte aslında bundan sonraki gelecek zamanların da harp sebeplerinden görülen bir “Su Savaşı”dır.

İsrail’e, Batı yardım etti. Diğerlerine ise Suudi Arabistan vs. birkaç Arap devleti kısmi yardımlarda bulundular. Çarpışmalar, 6 gün sürdü. Bu sebeple “67 Arap-İsrail Savaşı” dendiği gibi “6 Gün Savaşları” da denir. Harbin sonunda İsrail 800, Mısır ve yanındakiler 20 bin 200 asker kaybetti. Mısır’dan Sina Yarımadası ve Gazze, Ürdün’den Doğu Kudüs ve Batı Şeria, Suriye’den Golan Tepeleri, İsrail’in eline geçmişti.

Golan Tepeleri, Suriye’nin güneybatısında, İsrail’in kuzeydoğusundadır, Ürdün’le de sınırı vardır. Zengin su kaynaklarına sahip bu bölge, Kuneytire ve Dara vilayetleri hudutları içindedir.

Selçuklu ve Osmanlı asırlarından beri Türkmen yurdu da olan Golan ve çevresi, mevzubahis yüz karası sözde 6 Gün Harbinden bu yana İsrail, işgali altındadır. Geçen yarım asrı aşkın işgal ve tahakküm yıllarına rağmen Arap Birliği ve İslam Konferansı/İİT veya münferiden bir veya birkaç İslam ülkesi, bu gasbedilmiş toprakların işgalci tarafından tahliye edilmesini temin edememişlerdir.

Hâlbuki hukuki dayanak da mevcut:

BM/Birleşmiş Milletler, İsrail’in Golan Tepeleri’nden askerî birliklerini çekerek 4 Haziran 1967 hudutlarına dönmesini hüküm altına almıştır. 1967’deki 242 ve 1973’teki 338 sayılı kararları buna dairdir.

Ne var ki ortada böyle bir destek de olduğu hâlde mesele sahipsiz kaldığı için işgalci İsrail, 1981’de tek taraflı bir kararla Golan’ı kendi toprağı ilan etmişti.

Karara karşı BM, 1981’de aldığı 497 sayılı kararla “Golan Tepeleri’nin işgal edilmiş Suriye toprağı olduğunu, İsrail’in bu topraklar üzerindeki hiçbir egemenlik iddiasının geçerli olmadığını” kabul ve ilan etmişti.

Bu sebeple Trump’ın, Netanyahu’nun “huzurunda” imzaladığı tanıma kararnamesi gayrı hukuki ve gayrı meşrudur.

.CUMHUR, BATILDA İTTİFAK ETMEZ!

2019-03-25 02:00:00

A -

A +

Lisan, işte böyle bir hakikattir. Yazımızın başlığı, dört kelimeden meydana geliyor. Onlardan yalnızca sondaki “etmez” fiili Türkçe, diğer üçü ise Arapça’dır...

Bir lügatte mevcut olup da o dilin aidiyetine mensup bir insanın düşünce ve duygusunu en doyurucu biçimde ifade eden kelime, o insanın mensubu olduğu milletin özbeöz malıdır.

Ümmetin cevheri bu milletin yanlışta fikir birliği etmeyeceğini en isabetle tesbit eden cümle, başlıktaki ibaredir. Zira o ibarenin aslı, Peygamberler Peygamberi Muhammed aleyhisselama aittir. Peygamberler dâhil; gelmiş, geçmiş ve gelecek her insandan her bakımdan üstün olan Sevgili Peygamberimizin yüksek vasıflarından biri de konuşmadaki fesahat ve belagatları ve az sözle çok mana ifade edebilme güzellikleridir.

Hazreti Resul, şöyle buyurmaktalar:

-Benim ümmetim, batılda ittifak etmez!

Açık, kesin ve net bir hüküm!

Bu nasıl muhteşem bir hükümdür ve ümmete tanınmış ne büyük bir kredidir? O, Şanlı Peygamber, ümmetine, kendisini sevip-sayıp yolunda gidenlere öylesine güveniyorlar ki o güvenle yol gösterici bu vecizeyi, kendilerine tabi her mü’minin ufkuna billurdan bir mahya gibi asmaktalar.

“Acaba, diyoruz, Devlet Bahçeli, Tayyip Erdoğan’a Cumhur İttifakı adıyla ortak siyaset yaparak sandığa gitmeyi teklif ederken bunları düşünmüş müydü? Tayyip Erdoğan, teklifi kabul ederken bunları düşünmüş müydü?”

Kelime kelime, cümle cümle o an böyle düşünmemiş olabilirler ama şüphe yok ki O’nun ümmetinden olma imtiyazının kazandırdığı irfan, basiret ve melekeyle “Cumhur İttifakı” cümlesi, hem teklif ve hem de kabul edilmiştir.

Ümmetin seçkin unsuru Türk milleti, cümledeki “Cumhur”dur. Bu cumhur, bu millet, hür iradesini kullanabildiği her zaman batılda değil hakta, doğruda, Allah’ın rızası ve Peygamberin razılığında ittifak etmiştir.

Sn. Bahçeli ve Sn. Erdoğan, MHP ve AK Parti, 31 Mart Seçimlerine dair ittifak ederken diğer partiler, büyük bir infial ve feveranla buna karşı çıkıyorlardı. Hâlbuki bu ittifak etme, görüşme ve müzakereler, aynı zamanda istişareydi. Yaradan’ın bir emri eda ediliyordu. Allahü tealanın âyetinde buyurduğu mealen malumdur:

-İşlerinize başlamadan evvel aranızda istişare ederseniz; sonuç yanlış olsa bile onu ben doğrulturum!

Pazar günü, inşallah, seçim sandığına gideceğiz. Şimdilerde ise neticelere dair her kafadan bir ses çıkmakta. Anlayan da konuşuyor, anlamayan da, tecrübesi olan da konuşuyor heveskâr da. Biz, milletimizin batıla sapmayacağına, Cumhur basiret, feraset ve şuurundan kopmayacağına inanıyoruz. Küskünlükler, kızgınlıklar, hayal kırıklığı yaşamış olanlar vardır ve belki de çoktur. Bunda da haksız değillerdir. Lakin, bu bir dava işidir, mesele ferdî değildir. Şahısların, eyyamcıların, çıkarcıların yaptıkları yüzünden davaya sırt çevrilmez. Dava ahlakında ona-buna değil, lidere bakılır. 17 yıldır işbaşında olan bu hareketin lideri Tayip Erdoğan’dır.

Sn. Erdoğan, ta 1994’te İBB reisi olduğunda ‘Kızılelma’ya dair hangi sevdayla donanmış idiyse bugün de aynı sevda ve samimiyettedir. Sn. Bahçeli’nin ittifak teklifi götürmesi de bu sebepledir. Ötesi boştur. O bürokrata takılmak, aç gözlü şu müteahhide öfkelenmek, sonradan görme birilerini hesaba katmak, bu vekille takışmak, şu bakana ulaşamamak.... vs, vs... hiçbir vatandaşı, yanlışa sevk etmemeli. Unutmamalı ki iç ve dış bütün şer odaklarının hedefinde bütün dünya Müslümanlarının derdiyle dertlenen Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan vardır. Casus rahip Brunson ihtilafında Türkiye’ye döviz üzerinden savaş açmaları bundandı. Ancak, 14 Temmuz’daki gibi duaların kalkan olmasıyla mağlup edemediler. Ne var ki bu defa da seçime yaklaşmışken bir kere daha dövizle taarruz etmekteler. Meseleye, günlük ölçüde ve şahsi hesaplar zaviyesinden değil, “ya devlet başa ya kuzgun leşe” idrakiyle bakmak lazım! “Bu bir mahalli seçim, bekayla alakası ne?” diyenlere Allah’ın hikmetine bakmalı ki cevabı, Yeni Zelanda’da 51 Müslümanı katleden haçlı terörist verdi. O mel’unun silahıyla sözde manifestosunda düşman olarak, İslamiyet, Müslüman Türk, cami, minare, Kosova Meydan Muharebesi, Viyana’yı ikinci kere aşma azmimiz ile Murad-ı Hüdavendigar ve Recep Tayyip Erdoğan’ın adı yazılıydı. Hadisenin bir seçimden önce ve öte beka meselesi olduğunu anlamak için daha başka bir delile ihtiyaç var mı?

Biz, yazılarımızda ve ekranlardaki konuşmalarımızda 31 Mart’ı Cumhur İttifakı’nın kazanacağına dair hiçbir zaman ümitsiz ve karamsar olmadık. Hatta, seçmenin Cumhur İttifakı lehine sürprizler yapabileceğini de söyledik. İzmir mitingindeki yüz binleri, Ankara mitingdeki yarım milyonu, İstanbul Yenikapı’da milyonlu rakamlarla ifade edilen heyecanlı ve kararlı engin gelincik ovasını görünce bu ümid ve tahminimiz daha bir sağlamlaştı.

Milletimiz, batılda ittifak etmeyerek sandıkta “Cumhur” der. Şunu da gözden kaçırmamalı ki Cumhur İttifakı, bir anlık bir rüzgâr değil, 50 yılın kardeşlik hasretinin tecellisidir. Bundan böyle de devam eder.

Bu millet, O, aleyhi’s salat ü ve ve’s selamın emrinde ve yolundadır, Allah’ın nuruyla bakan necip bir kavimdir. Bir tökezleme hâlinde devletin de memleketin de 15 Temmuz darbeci hainlerine ve onlar eliyle de sömürgeci haçlılarına teslim edileceğini bilir.

.İİT, TÜRKÇE DE KONUŞMALI!

2019-03-22 02:00:00

A -

A +

CHP Ankara Milletvekili Haluk Koç, Dışişleri Komisyonu toplantısında fevkalade isabetli bir teklifte bulunmuş. Sn. Koç, teklifinde şunu demektedir:

-İslam dünyasının hak ve menfaatlerini korumayı, üye devletler arasında iş birliği ve dayanışmayı güçlendirmeyi hedef edinmiş olan İİT, Arapça, Fransızca ve İngilizcenin yanı sıra Türkçeyi de resmî dil olarak kabul etmelidir...

Vaki teklife Dışişleri Bakan Yardımcısı Faruk Kaymakçı cevap vermiş. Sn. Kaymakçı, talebin gayet yerinde olduğuna, zorluklara rağmen gerçekleşmesi için uğraşacaklarına işaret ettikten sonra teklifi teyiden de şunları söylemiş:

-Bugün Türkçe konuşan İİT üyesi devlet sayısı Türkiye’den ibaret değildir. Türk Cumhuriyetlerinden başka üyeler de vardır. Kaldı ki Türkçe’nin sadece İİT’de değil, BM’de de resmî dil olması gerekmektedir.

Çok doğru. Öyle ise; Türk Hariciyesiyle ilgili birimlerin, sonuca varıncaya kadar sürekli bir diplomatik çaba içinde olmaları elzemdir. Bakan Yardımcısı Sn. Kaymakçı’nın da işaret ettiği gibi bu iş şüphesiz ki kolay değil. İİT’de kolay değil, BM’de ise bayağı zor.

İİT’de kolay değil, zira bu kurum, 1969’da Cidde’de “İslam Konferansı Teşkilatı” adıyla kurulurken Türkiye Cumhuriyeti, o zamanlarda devlete hâkim laikçi tutuculuk yüzünden kurucular arasında yer almamış ancak daha sonra gözlemci sıfatıyla katılmıştı. Bu seyirciliğimiz, yıllar boyu sürdü.

Şu komedi bugün gibi aklımızdadır:

12 Eylül günleriydi. O arada İKT’nin İstanbul’da toplanması mevzu oldu. Toplantı, muayyen gün ve saatte misafir devlet adamlarının iştirakiyle AKM’de gerçekleşiyordu. Kenan Evren de devletin başındaydı. Ev sahibi ülkenin bir numarası olduğu hâlde toplantının açılışına iştirak etmedi. O’na göre sebep şuydu; toplantı, Kur’ân-ı kerim tilavetiyle başlıyordu; bundan ötürü açılışta bulunmadı. Zira Türkiye laikti, bir toplantı, Besmele ve Kur’ân okunarak yapılamazdı.

Yurdumuz, yıllar ve yıllar boyu bu ilericilik gafletleriyle zaman, fırsat ve imkânlar kaybetti. Müftü çocuğu Bay Evren, aynen böyle hareket etmişti. Bu garabet, İsmet İnönü’den, Celal Bayar’dan beri süregelen bir zihniyetin devamıydı. Nitekim kokmaz-bulaşmaz idarecilikte sabit örnek, Kemahlı Fahri Korutürk’ün bir İran ziyaretinde Hafız’ın kabrine gidildiğinde heyettekilere yine laik devlet olma gerekçesiyle Fatiha okutmaması da Kenan Evren’den bir zaman önce işlenmiş aynı cümleden bir ayıptı.

Devlet hayatında bir sahib-i salahiyetin işlediği bir hata, bazen asırlar boyu devam eder. Kat’i olarak söylüyoruz ki İKT kurulurken devrin komünist Rusya’sı davet edilse Moskova, koşarak icabet ederdi. Çünkü aynı Moskova, sonraki yıllarda “bende de büyük bir Müslüman nüfus var!” diyerek azalık müracaatında bulunmuş, gözlemci üye yapılmıştı. Olması gereken zamanda, olması gereken yerde olsaydık, Türkçe, daha 1969’da resmî dildi.

Hadisenin bir bu tarafı var, bir de fiilî yanı. İİT merkezi, Cidde’dir. Suud idaresi gerektiğinde teşkilata maddi destek vermektedir. Bundan dolayı diğer üyelere sözü geçer. Gerçi bu desteğin petrol hasılatına göre lafı bile olmaz ama tesiri de yok değil. Ayrıca bugün, Cemal Kaşıkçı katliamından dolayı şaibe altındaki Suudi Veliahd yüzünden Ankara-Riyad münasebetleri kekredir. Her ne olursa olsun, Türkiye, Türkçe’nin de İİT’de resmî dil olarak kabulü için çalışmalı, hatta merkezi İstanbul’a almak için uğraşmalıdır. Devletimiz, teşkilat maaşları, yer kirası ve toplantılarda misafirlerin konaklamasıyla diğer ne masraf varsa onları karşılayacak imkândadır.

BM’ye gelince:

Orada durum daha da ağır. “BM” demek 5’li vesayet yahut tahakküm demektir. 193 üye devletten 192’si “Türkçe, 300 milyonluk yaygın bir coğrafyanın dili, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar Türkçe konuşarak seyahat etmek mümkündür. Öyle ise bu lisan, BM’nin resmî dili olmalı!” diye haklı bir karar alsa fakat BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi üyesi ABD, Çin, İngiltere, Rusya, Fransa’dan sadece biri bu kararı veto yani tekrar görüşülmesi mümkün olmayacak şekilde reddetse o kararın bir hükmü kalmaz.

Türkçeye dair müsbet bir kararı, daimî konsey azalarından en az biri muhakkak reddeder. Sözüm ona stratejik ortaklıktan dolayı en ümidvar olmamız gereken ABD ile bile ilişkilerimizin hâli ortadadır.

BM, bu şemada olduğu sürece oradan mazlum, mağdur ve hakkı yenenlerin lehine hiçbir karar çıkamaz.

Diğer yandan böyle bir katılık, aynı zamanda bu gibi kurumların miadını doldurduğunun da isbatıdır. Soğuk Savaş öncesi kurumlardan BM, sonrası kurumlardansa AB hatta belki NATO ömrünü doldurmuştur. Yeniden ve dürüst biçimde kurulmaları hakkaniyet icabıdır. Türk milletinin gözünde NATO bugün kime karşı olduğuna dair şüpheli bir yerdedir.

Ömrünü doldurmuş Batılı bu teşkilatlar, başına buyruk veya türlü yüzlü kurumlar olarak duruyorlar. İİT gibi Doğulu teşkilatlara gelince; onlar da tabela kurumu. Mevzumuz İİT olduğu için ona dair söyleyelim. İçini doldurmak ve vicdanını güçlendirmek, uyurgezer olmaktan kurtarmak gerekiyor.

Yeni Zelanda’daki haçlı ve ırkçı zalim katliamdan dolayı bugün İstanbul’da yapılmakta olan toplantıya bakalım kaç İİT üyesi devlet, hangi seviyede iştirak edecek?

Konuşmalar, İslam düşmanlığı güden haçlı saldırılarının vahametini anlayan muhteva ve şuurla mı yoksa yasak savma kabilinden mi yapılacak? Sonuç bildirisi, zalimleri korkutup ürpertecek bir cesaret ve dirayette olacak mı?

İİT, 50 şehidin huzurunda, Mihmandar-ı Resulullah -aleyhisselam- Eyüp Sultan’ın huzurunda, Ayasofya’nın huzurunda Dar’ül Hilafe’de imtihandadır.

Yüz aklığı dileriz.

.JACINDA ARDERN

2019-03-21 02:00:00

A -

A +

Bir haftadır korkunç bir katliamı konuşuyoruz. 15 Mart 2019 günü Yeni Zelanda’nın Christchurch şehrindeki En-Nur ve Linwood Camiileri, eş zamanlı olarak terör saldırısına uğradı. “İkiz Kuleler”den elbette daha kıymetli olan bu camilerde Müslümanlar, cuma namazını eda etmekteydiler. Onlar, huşu içinde Allah’a yönelmişken insanlıktan nasipsiz teröristler, yarı otomatik silahlarla üzerlerine kurşunlar yağdırdılar. 50 mü’min şehid oldu, 9’u ağır 30 mü’min yaralandı.

Yapılan bir haçlı terör eylemiydi. Bu eylemle birlikte dünya, iki kişiyi tanıdı:

Onlardan biri, 28 yaşında bir mahluktur. Yakalanmış olan bu mahluka “canavar” demek, zavallı canavarlara haksızlık olur. O insan kılığında bir zalimdir. Hususi yetiştirilmiş bir ırkçı, İslam düşmanı haçlı tetikçidir. Lügatlerin en ağır hakaret kelimeleri, yüzüne haykırılsa yine de bir şey denmiş olmaz. Yılan soğukluğundaki bu terörist, tarihin zalim ve sadist mahluklar listesinde bugünden yerini almıştır.

Malum vicdansız katil hakkında daha önce kafi mufassal malumatı vermiştik. Bu sebeple bu defa dünyanın bu menfur eylemle tanıdığı diğer simadan söz etmek istiyoruz:

Diğerinin ismi, Jacinda Ardern Kate Lurell’dir. Kısaca “Jacinda Ardern” denen bu insan, Yeni Zelandalıdır. 1980 doğumludur. Yeni Zelanda’daki Waikato Üniversitesinden mezundur. 27 Ekim 2017’den beri ülkesinin İşçi Partili Başbakanıdır. Sn. Başbakan, aynı zamanda küçük bir kız çocuğu annesidir.

İnsanların hayatlarında birden, apansız zuhur eden olaylar vardır. Kader, o anlar için randevu vermez. Tecelli, yekten yaşanır. O an imtihandaki kişi, ya kazanıp kahraman olur veya kaybedip “korkak” damgası yer.

Başbakan Ardern, memleketindeki iki camide ibadet etmekte olan Müslümanlara yapılan zalim terör saldırısı karşısında ilk dakikadan itibaren çok net, çok yiğit ve çok dürüst bir tavır gösterdi. Hadise işitilir işitilmez “Bu bir terör saldırısıdır!” dedi. Maktul, mağdur ve mazlum Müslümanlara koştu. Müslüman topluluğa onların diliyle “esselamu aleykum!” diye hitap etti. Hayatta olanların acısını paylaştı. Eşini, evladını veya kardeşini kaybeden hemcinslerine sarılarak onlarla birlikte gözyaşı döktü. Samimi bir dille Müslümanların Yeni Zelanda’nın eşit vatandaşları olduğunu söyledi. Çok kararlı bir şekilde “Ben, o teröristin adını ağzıma almayacağım, o kötü bir şekilde şöhret olmak istedi. Adını söyleyerek maksadına yardımcı olmayacağım!... Benden hiçbir zaman onun ismini duymayacaksınız!” açıklamasını yaptı.

Dünyanın ünlü- namlı, şanlı- şöhretli birçok hükûmet ve devlet başkanı, ya susarken, ya lafı ağzında gevelerken; henüz 39 yaşında olan bir hanım devlet adamı, bunları yapıyor ve bunları söylüyordu. Üstelik, Batı basınının hiçbir sıkılma emaresi göstermeden olayı çarpıtma çabalarına rağmen.

Şüphesiz ki erkeklik, cinsiyet değil cibilliyet işidir. Sn. Ardern, böylece bu imtihanı yüz akıyla vermiş ve ismini tarihin şeref levhasına yazdırmıştır. Herhâlde 31 Mart seçimlerinden sonra bu vicdan sahibi insan ülkemizin misafiri olacaktır. 25 Nisan Anzak Günü de vesile olabilir.

Haklarında bu tahlil ve tespiti yaptığımız iki zıt kutuptaki adı geçen iki kişi için şunları da göz ardı etmemek gerekir:

O zalim hain ve hainleri yetiştirip Müslümanlara haçlı kurşunu yağdırtan meçhul İslam düşmanı örgüt ve istihbarat ajanları, konuşup kendilerini ele vermesin diye katil veya katilleri cezaevinde infaz edebilirler.

Başka bir ihtimalse Başbakan Sn. Ardern’in kara listeye alınmasıdır.

Menfur haçlı saldırısında Türkiye, tarihi, kültürel varlığı, bekası ve Başkanı hedef alındığına; manidar bir şafaktan bize ihtar çekilmeye çalışıldığına göre Yeni Zelanda’yla ortak istihbarat çalışması yapmalıyız.

5 milyonluk Yeni Zelanda’da da 600 kadarı Türk olmak üzere 50 bine yakın Müslüman yaşamaktadır. Türkiye için yeni bir dostluk çevresi olabilir.

.JACINDA ARDERN

2019-03-21 02:00:00

A -

A +

Yapılan bir haçlı terör eylemiydi. Bu eylemle birlikte dünya, iki kişiyi tanıdı:

Malum vicdansız katil hakkında daha önce kafi mufassal malumatı vermiştik. Bu sebeple bu defa dünyanın bu menfur eylemle tanıdığı diğer simadan söz etmek istiyoruz:

Haklarında bu tahlil ve tespiti yaptığımız iki zıt kutuptaki adı geçen iki kişi için şunları da göz ardı etmemek gerekir:

Başka bir ihtimalse Başbakan Sn. Ardern’in kara listeye alınmasıdır.

5 milyonluk Yeni Zelanda’da da 600 kadarı Türk olmak üzere 50 bine yakın Müslüman yaşamaktadır. Türkiye için yeni bir dostluk çevresi olabil

.KİN VE ŞUUR!

2019-03-20 02:00:00

A -

A +

Şu söze dikkat etmeli.

Deniyor ki:

-Cuma namazında 50 insanı katledip, birçok insanı da ağır yaralayan Hristiyan kökten dinci terörist Brenton Tarrant ve arkadaşı diğer örgüt mensupları, Yeni Zelanda'yı bilhassa seçtiler. Çünkü burası Asya’nın en doğusundadır. Şarkın başlangıcıdır. Namaz vakti, evvela burada girer. Arz ve sema, en önce buradan yükselen Ezan-ı Muhammedîyle güne uyanırlar. Sabah namazı ilkin burada, cuma namazları yine ilkin burada eda edilir...

Bu söze nazaran azılı İslam düşmanı teröristler, Yeni Zelanda’yı seçerken “Ezanı susturacak, güneşin doğduğu maşrıktan, battığı mağribe kadar yeryüzünde Müslümanları cezalandıracağız!” mesajını vermek istemişlerdir.

İdeolojik yobazlıkları budur. Nitekim, yakalanmış olan cani, Avustralyalıdır; pekâlâ tasarladığı cinayeti kendi memleketinde yapabilecekken Yeni Zelanda’yı seçmiştir...

“Bir musibet, bin nasihatten evladır” atalar deyişini burada da hatırlamak gerekir. Hatırlamak ve mevzubahis elim vak’aya bir de bu zaviyeden bakmak gerekir. İsrail polisini örnek almışçasına cami basıp ibadetinde olan masumları katleden bu canilerden şimdilik yalnızca biri yakalanmıştır. Adı malum 28 yaşındaki bu hınzırın davasına hizmet için yaptıklarını iyi tahlil etmeli. Davasına öylesine sadakatle bağlı ve doğru iş yaptığına şeksiz ve şüphesiz öylesine inanmıştır ki cinayet hazırlığından polisteki ifadesine kadar son derecede soğukkanlı olduğu görülmektedir. En son yaptığı, görevlendirilen avukatı reddetmek oldu. Kendi ifadesiyle sabittir ki bu cinayeti kuvveden fiile çıkarmak için iki yıldan beri çalışmaktaymış.

Bu iki sene içinde yani henüz 26 yaşındayken hemen bütün Osmanlı mülkünü dolaşarak Müslümanların Haçlılara karşı yaptığı muharebelerin kayıtlarını çıkartmış. Osmanlı tarihi üzerine çalışmış. 2016’da İstanbul’a iki kere gelip 47 gün kaldığı ve 2017’de “Avrupa-i Osmani”yi ve ardından da Kuzey Afrika’yla Pakistan gibi bazı Müslüman memleketlere gittiği tesbit edilmiş bulunuyor.

Son olarak İsrail’e gidip burada da 9 gün kaldığı ortaya çıktı. Zaten bu teröristlerin maddi ve fikrî arka planlarında Siyon-Neocon desteği ve onların ülkelerinin istihbarat talimi olduğu okunuyor. Bir veya birkaç terörist, on milyonlarca km2 toprakları otostopla dolaşmadığına göre yemliklerine arpa konduğu açıktır.

Brenton Tarrant adlı insanlığın yüz karası teröristin İsrail’de kimlerle ne konuştuğunu ortaya çıkartmalı. Ayrıca Mısır’ın darbe lideri Sisi veya adamlarıyla buluşup buluşmadığı da araştırılmalıdır. Buluşma ihtimali, buluşmama ihtimalinden yüksektir. Zira Kavalalılardan beri birçok politik kötülük ve dinde reform maksatlı itikat bozukluğu, zehirli rüzgârlarla Mısır’dan İstanbul’a esmiş ve çöl yağmuru gibi yağmıştır...

Anlaşılan o ki ismi “Yer Değiştirme” veya başka bir şey olan İslam düşmanı bir Haçlı örgütü, kendileri için istidat vadeden gençleri alarak erken yaşta verdiği eğitimle beyinlerini yıkayıp sonra da sahaya salmaktadır. Bu örgütün de bulunup dağıtılması şarttır.

Bu terörist katiller böylece düşmanları hakkında donanımlı hâle gelmişlerdir. Endülüs’ten Osmanlıya kadar birçok malumata vâkıflar. 732’yi de, Murâd-ı Hüdavendigâr’ı da, O’nu şehid eden Sırp’ı da, 1389’u da, Kosova’yı da, 1683 ve Viyana’yı da biliyorlar.

İstanbul’un en işlek caddelerinde veya üniversitelerimizin önünde gençlere mikrofon uzatıp da Brenton Tarrant haininin bir hınç olarak silahına yazdığı bu bilgiler kendilerine sorulsa acaba kaç Türk genci onları bilir?

Saklamaya hiç gerek yok.

Çok azının bileceği nettir.

Acı hakikat bu olunca “1071 işgaldir!”, “Zulüm 1453’te başladı”, “Sizin ezanınızı dinlemeye mecbur muyuz?” diyenlerle internet sitesine “Cuma günü Türkiye’ye gelip bizdeki camileri de temizleyin” diye yazanların çoğalması kaçınılmazdır. Ana muhalefet partisi başkanının “İslam dünyasından kaynaklanan terör, bütün dünyada farklı yorumlara yol açtı!” diye abes ötesi bir konuşma yapması ise işin cabasıdır.

Düşman, kinini bilerken bizde idrakimizin teminatı millî şuur, günden güne zayıflıyor.

Top, pop ve sosyal medya yolları kapamaktadır. Onun için maddi iktidar olmanın yanı sıra ve ondan önce fikrî iktidar olmalı.

.HAÇLI KURŞUNU!

2019-03-18 02:00:00

A -

A +

“Anzak askerleri”nin Çanakkale Boğazı’nda İngilizler ve diğer düşman unsurlarla birlikte Mehmetçiğe kurşun yağdırdığı ancak destan yazan kahramanlarımız önünde 18 Mart 1915’te mağlup olduğu Çanakkale Zaferimizin 104. Yıl dönümünden sadece 3 gün önce; Brenton Tarrat adlı bir terörist, 15 Mart Cuma günü Yeni Zelanda’nın Christchurch adındaki şehrinde Nur Camii’nde cuma namazı kılan mü’minlere saldırarak en az 50 kişiyi şehid etti.

“Anzak askerleri” I. Dünya Harbi’de Osmanlı ordusuna karşı teşkil edilen Avustralya ve Yeni Zelanda askerî birliğinin ortak adıdır. Bu iki memleket, o tarihte İngiliz toprağıydı. Bugün de “genel valilik rejimiyle” yine İngiltere torağıdır. Devlet reisleri, İngiltere Kraliçesi’dir.

Büyük Britanya bayrağı altında İngilizlerle birlikte Mehmetçiğe kurşun, gülle ve tayyare mermisi yağdıran Haçlı İttifakı’nın gayesi, Çanakkale’yi geçmek, İstanbul’u geri almak, Osmanlı Devleti’ne son vermek, Hilafeti kaldırmak ve Devlet-Ali Osman protokolünde bir numaralı sırada olan Fatih Vakfiyesi Ayasofya Camii’nin minarelerini yıkarak kubbesine çan dikmekti.

Haçlı ittifakı gerçi denizden geçemedi ama 15 Mayıs 1919’da Trakya üzerinden girerek İstanbul’u işgal etti. 16 Mart 1920 günü de bugün Mimar Sinan Üniversitesi olan Fındıklı’daki Meclis-Meb’usan binasını basıp parlamentonun dağılmasına yol açtılar. Sultan Mehmed Vahideddin, Ayasofya’yı düşmana yâr etmemek için bir müfreze askerle mabedi çevirtti. Emri şuydu: “Ayasofya Camii’ne girmeye kalktıklarında buna mâni olamazsanız mabedi dinamitleyerek çökertin!..”

Yazdığı, yaptığı ve yayınladıklarında görülmektedir ki 28 yaşındaki ırkçı, terörist, İslam düşmanı, haçlı yobazı ve onlarca masum insanın katili Brenton Tarrat, 104 yıl önce Çanakkale Boğazı’na saldıran İngiliz, Anzak, Fransız ile yine İngiliz valiliği Kanada haçlı kuvvetlerinden milim fark etmeden aynı taassubun takipçisidir.

Adı geçen terörist, İskoç asıllı bir Avustralyalıdır. Avrupa’da doğmuş bulunan ırkçı ve yabancı düşmanı “Büyük Yerdeğiştirme Hareketi” adlı gizli örgütün mensubudur. 2016 yılında kısa aralıklarla İstanbul’a gelmiş ve burada 47 gün kalmıştır. 2017’de ise Bulgaristan, Sırbistan ve Macaristan’a gitmiş ve Osmanlıya dair araştırmalar yapmış, ardından hüküm sürdüğümüz belli başlı Orta Doğu ve Afrika ülkelerinde de araştırmalarını devam ettirmiştir. Nitekim cinayetinden evvel yayınladığı 74 sayfalık bildiride bu katliam için 2 yıllık bir hazırlık yaptığını açıklamaktadır.

Mel’un Brenton Tarrat, 28 yaşındadır. Para, eğitim ve psikolojik destek olmadan bu seyahatleri yapması mümkün değildir. Cinayet için Nur Camii’ne giderken arabasında 1990’larda Sırp Çetniklerin bestelediği marşı dinlediği videoda görülmektedir. Cinayeti soğukkanlılıkla işlediği gibi menfur olayı hem canlı olarak yayınlamış ve hem de sosyal medyaya yüklemiştir. Nitekim çalıştığı spor şirketinin yetkilileri, caninin akli dengesizlik veya ideolojik aşırılık şeklinde görüntü vermediğini açıkladılar. Keza daha evvel Müslüman katliamı yapmış diğer canilerin adlarını silahlarına kazımıştır. Hatta bu kazıma işlemini o cani Sırp veya Ermeni olma durumuna göre Kiril yahut Ermeni alfabesiyle yahut katil kim ise onun millî alfabesiyle yazmıştır. Onlardan biri Sultan Murad-ı Hüdavendigar’ı şehid eden Miloş Obiliç’tir ki Sırplar, 2014 senesinde heykelini dikmişlerdir. Brenton Tarrat, yanında taşıdığı 5 yarı otomatik tüfeğe sadece rol model gördüğü katillerin adlarını yazmamıştır. Bu tüfeklere 732, 1389, 1683 rakamları da kazılıdır. İlk tarih, Endülüs İslam Ordularının fütuhatı, Paris yakınlarına kadar genişletme tarihidir. İkincisi, Kosova’da Avrupa’nın göbeğine Müslüman Türk’ün mührünü vurduğumuz kutlu zamandır. Sonuncusu ise talihin ve tarihin bizden yüz çevirdiği II. Viyana Muhasarası’dır. Katil, bu tarihin yanına şehrin ismini de kazımıştır.

Bunlar ve aşağıdaki malumat gösteriyor ki cani, erken yaşlardan itibaren haçlı hınç ve ideolojik ihtirasıyla yetiştirilmiştir. 74 sayfalık manifestosunda “Türklere!” diye bize karşı bir ihtarı da vardır. Bu sözde ihtarda dedikleri şöyle sıralanabilir:

-Memleketinizde yaşayabilirsiniz. Ancak İstanbul Boğazı’nın batısına, Avrupa’ya geçmeyeceksiniz! Geçerseniz çıkartırız.

-Konstantinopol için geliyoruz! Onu tekrar alacak, cami ve minarelerden kurtaracak, Ayasofya’yı minareleri yıkarak yeniden ait olduğu Hristiyanlığa kazandıracağız.

Sn. Merkel gibi ılımlı bulduğu bir-iki Avrupalı liderle düşman gördüğü Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ı da hedefe oturtmaktadır.

Terörist mel’un, 600 km ötedeki Avustralya şehrinden 5 yarı otomatik tüfekle gelip bu cinayeti işlerken Avustralya ve Yeni Zelanda emniyet kuvvetlerinin hiç bir şey fark etmemeleri manidardır.

Manidar olan başka hususlar da var. Üstelik de iki camide ve cuma namazı esnasında işlenen bu cinayet üzerine katil ve suç ortakları gerekli hız ve layık olan dille kınanmamıştır:

Yeni Zelanda Başbakanı Sn. Jacinda Ardern, daha ilk anda “terör saldırısı” diyerek samimi bir tavır ortaya koymuştur. Yeni Zelanda’nın devlet reisi İngiltere Kraliçesi ses çıkarmadığı gibi Başbakan Theresa May de kınamayı geç yapmıştır. İngiliz basını ise âdeta “cici katil” diyerek dolaylı destek vermiştir. Donald Trump, kınama adına lafı ağzında gevelemiş, sonra da güya bunu düzeltmeye gitmiştir. Papa’nın açıklaması yüz kızartıcıdır. Zorlandığı o kadar belli ki ancak şunu söyleyebildi: “Anlamsız bir eylem!” Bu söz, sadece yüz kızartıcı değil, gülünç de. Yüz kızartıcı ve gülünç olan bir açıklama da Türkiye ana muhalefet lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun sözleridir: “İslam dünyasından kaynaklan terör, bütün dünyada farklı yorumlara yol açtı!” Terörün kaynağının İslam dünyası olduğu iftirasıyla “rüzgâr eken fırtına biçer!” Kabilinden bir laf etme duyarsızlığına düşmek hangi şuuraltının fren boşalmasıdır? Sonra tevile davrandı ama kıymeti kalmadı. Dedikleri, Avustralyalı senatör Faser Anning adlı densizin dedikleriyle çakışmaktadır. Ki O’nun sözlerini Başbakan Scott Morisson utandırıcı buldu. Sormadan edemeyeceğiz. Sn. Kılıçdaroğlu’na oy veren seçmen, bu tercihlerini 18 Mart 1915 ve 15 Mart 2019 şehidlerine hangi gerekçeyle izah edeceklerdir? Vladimir Putin ise ilk anda söylenmesi gerekeni söyledi. Cumhurbaşkanı Erdoğan’a gelince verdiği mücadeleyle hakikaten teşekküre layıktır.

Bir sosyal medyada yazan güya Türk ve güya Müslüman bir vicdansızsa terörü övüp ona destek olmuş ve “keşke cuma günü gelip Türkiye’deki camileri de temizleseler!” diye kanının gereğini yapmıştır.

İİT’nin ve Arap devletlerinin kınamalarını görmedik. Azerbaycan ve Kazakistan dışında Türk devletlerinin kınamalarını da göremedik.

Terörist katil, mahkemeye elleri önden bağlı olarak çıkartılınca o da hiçbir pişmanlık emaresi göstermeden bu fırsatı beyaz ırkın üstünlüğü işaretiyle ideolojisinin propagandasını yapmıştır.

Binyamin Netanyahu’nun oğlu ile melun katilin İstanbul’a dair ağız birliği dikkat çekicidir. Teröristin şahsı, örgütü ve arkasındaki başkentlerin acilen ortaya çıkarılması MİT’e düşmektedir.

“Zulüm 1453’te başladı”, “Gel cuma günü buradaki camileri de temizle”, “Senin ezanını dinlemeye mecbur muyuz?” diyenler, Müslüman Türk’ün iç düşmanlarıdır. “Ayasofya’nın minarelerini yıkıp onu yeniden kilise yapacak, Konstantinopol’ü kurtaracağız!” diyenler de dış düşmanlar. Bunlar el birliği hâlindeler. Bir de içimizdeki gafiller var. Şu manzaradan kuvvetli bir “Beka Meselesi” olabilir mi?

Dünyanın muhtelif memleketlerinde üzüntüsünü ferden dile getirip olayı samimi duygularla kınayan Hristiyan, Yahudi ve kim olursa olsun insanlıktan nasibini almış herkese teşekkür ederiz. Merhametlerinin Allah katında karşılığını görmesini dileriz.

Şimdi adalet imtihandadır.

Bakalım bu terörist katil, bir süre sonra bir bahaneyle salınacak mı, yoksa Uluslararası Ceza Mahkemesinin Bosnalı Sırpların lideri Radovan Karaciç’i idama mahkûm etmesi gibi katlettiği mağdur sayısınca idama mı mahkûm edilecek?

Türkiye, bu davada taraftır. Kendi vatandaşlarından kimse ölmemişse de öldürme kastıyla silahlı terör saldırısına maruz kalmışlardır.

Ankara, bu dava tiyatroya dönmeden, fail kaçıp kaybolmadan, sahte bir rapor devreye girmeden yargılamayı uluslararası ceza mahkemesine naklettirmek için var gücüye gayret sarf etmelidir.

.

.NE İLK, NE DE SON HAÇLI KURŞUNU!

2019-03-19 02:00:00

A -

A +

Evvela İsrail polisi Kubbet’üs Sahra’ya saldırarak mabede postallarla girip buradaki imam ve bir kısım mü’minleri yaraladı. Dışarı çıkınca da bu kabalığı protesto eden kadınlı-erkekli sivil halkı darp etti.

İsrail’in yaptıklarını Avrupa Parlamentosu’nun kararı takip etti. AP, Mecid-i Aksa’da camie saygısızlık yapan, cami içinde ve önünde sivilleri itip-kakan polisle ona bu emri veren İsrail hükûmetini kınamadı. Böyle bir niyet de göstermedi. Onlar böylesi vak’aları kanıksamışlardı. Bu sebeple zalimi ayıplamak şöyle dursun, aleyhimize bir karara imza atarak “Türkiye’nin AB üyeliği askıya alınsın!” dedi. Bunu ırkçı ve radikal Hıristiyan teröristlerin Yeni Zelanda’da iki camiyi basıp namazda olan 50 Müslümanı şehid etmeleri ve onlarca Müslümanı ağır yaralama vahşeti takip etti.

Mescid-i Aksa’yla Kubbet’üs Sahra’ya yapılan bu tecavüzle AP’nin bu sorumsuz kararı ortasında Türkiye aleyhine bir hamle daha yaşandı. ABD, ülkemizde insan hakları ihlalleri yaşandığı iddiasındaydı. Stratejik ortağımız bunun kabul edilemez olduğunu ilan etti. Bu düzmece iddiayı, FETÖ’nün parayla konuşturduğu aşikârdır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti itibarsızlaştırılmak isteniyor. Aba altındaki bu sopayla Rusya ile silah ticaretimiz durdurulmak istenmekte.

Hıristiyan ve Yahudiler için bir kimse veya milletin Türk olması mühim değildir. Müslüman olması kâfidir. Onlara göre bir kişi Müslümansa o, Türk’tür. Bu sebeple sıraladığımız vak’aları Hollanda’da 100 Hollandalının Faslı bir ailenin evini basmaları takip etti. Dehşet verici manzarayı tasavvur etmeli ki evin içinde çaresiz kalmış 3-5 kişilik bir göçmen ailesi ve evin dışında gözü dönmüş 100 kişilik bir sürü saldırgan…

Bütün bu karar ve dehşetin içinde gündemde en fazla yer eden hâliyle Yeni Zelanda vahşeti oldu. Yeni Zelanda’daki Nur Camii’nde yapılan katliam, herkesin gerçek yüzünü ortaya koydu.

Üstelik de cuma namazı eda edilirken cami basıp, insanları katletmek elbette ağır bir suçtur. Ne var ki bu atılan, ne ilk haçlı kurşunudur ve ne de son kurşun olur. Bu saldırılar tarihten bu yana sürüp geliyor öylece de devam eder.

Benzer bazı geçmiş olayları şöylece sıralayabiliriz:

İspanyollar, Endülüs Müslümanlarını vatanlarından kazıyıp çıkarttıktan başka o muazzam Endülüs Medeniyetini de yakıp-yıkmışlardı.

Ruslar, Kırım’ın kuzeyindeki Özi Kalesi’ni basarak korkunç bir zulüm yapmışlardı. Payitahtta bunu işiten I. Abdülhamid Han, üzüntüden inme indiği için vefat etmişti. Bunun gibi; Yunanlılar, Ege’de, Bulgarlar ve Sırplar Balkanlarda, yine Sırplar, Bosna’da, Ermeniler doğu vilayetlerimizde ve Dağlık Karabağ’da, Rumlar, Kıbrıs’ta, Çinliler, Şarkî Türkistan’da, Hindular Arakan’da, Neo-Naziler, Almanya’da, İsrail Filistin’de; Fransızlar, Maraş, Antep ve Cezayir’de Yeni Zelanda’dakine benzer zulümler yaptılar.

Eski olaylarda; mazlumlar, tek kelime Türkçe bilmese bile zalimler, her katliamı için “bir Türk daha öldürdüm!” diyordu..

Ölenlerin Müslüman olması kâfiydi. Bu yüzden “Türk” deniyordu ve bugün de deniyor. Bu millet, bin yıl boyunca bu aziz dine bayraktarlık yaptığı, kalkan olduğu, uğruna can verdiği için hasımlar, bütün Müslümanlara Türk ismini bir hüviyet olarak giydirmişler.

Nitekim şair İsmet Özel’in o tesbiti çok vecizdir:

-Kâfirle çatışmayı göze alan Müslümana “Türk” denir!

Şüphesiz ki doğrudur.

.MEKKE, MEDİNE VE KUDÜS’ÜN İDARESİ!

2019-03-15 02:00:00

A -

A +

Bu yazı, bir yerlere hoş görünmeyecek olsa bile biz, teklifimizi, Müslümanların rahatı, insanların huzuru ve bölge barışı adına yazmak mecburiyetindeyiz.
Has adlarıyla Kudüs-i Şerif, Mekke-i Mükerreme ve Medine-i Münevvere, Müslümanların 15 asırdan bu yana sürüp gelen ve kıyamete kadar devam edecek en yüksek değerdeki mukaddes beldelerimizdir.
Bu beldelere 5 asrı aşkın bir zaman biz Osmanlı Türkleri hizmet etme şerefine nail olduk. Zira temel sağlam atıldı. “Hâkim’ül Harameyn-Hâdim’ül Harameyn” hadisesi meşhur olduğu cihetle onu tekrarlamayacağız. Şu tarihî vak’a ise ayrı bir güzelliktir. Ondan bahsetmemiz, mübarek ceddimiz Yavuz Sultan Selim Han’ın yanı sıra kumandan, âlim, hafız ve askerlerinin, idrakiyle müşerref olduğumuz Cuma günü ve Receb-i Şerifte daha bir bolca hayr-dualara kavuşmaları dileğine matuftur:
1526’da Mısır fethedilip Hilafet rütbesi ve hilafetin delili Emanet-i Mukaddese alınarak yeniden İstanbul yoluna düşüldüğünde Padişah, bir emir verir. Mısır’dan Payitaht’a gidene dek binlerce kilometrelik yol boyunca hafızlar, sürekli şekilde hatmi şerif okuyarak sevabı, Sevgili Peygamberimizle -aleyhisselam- diğer mü’minlere hediye edilecektir. Haftalar boyu böylece yol katedildikten sonra en nihayet Üsküdar’a varılır, oradan da “Topkapu Sarayı”na intikal edilir. Emanet-i mukaddese, salevat ve dualar eşliğinde hürmetle münasip bir mahalle tevdi edilir.
Padişah, kumandan ve herkes, yorgunluğun son raddesindedir. Buna rağmen Halife -i Müslimin Selim-i Evvel, şu irade-i şahaneyi buyururlar:
-Kırkıncısı biz olmak üzere 40 hafız hazır olsun. Hatim indirilecektir!
1526’nın o günü ve o saatten 1925 senesine kadar Topkapı Sarayı Emanet-i Mukaddese Dairesi’nde 40 hafız, geceli-gündüzlü, bila fadıla Kur’ân-ı kerîm okudular.
İşte bu ahlak ve hayattaki ecdadımız, içinde Mekke ve Medine’nin de yer aldığı Hicaz bölgesiyle içinde Kudüs’ün de yer aldığı Şam-ı Şerif bölgesini diğer öteki beldeleri olduğu gibi 5 asır boyunca adalet, huzur ve insana kıymet veren bir tarzda yönetti. Kudüs 3 din, Müslüman, Musevi ve İsevileri tatmin edecek şekilde idare edildi.
Ana omurgasını İngiltere’nin teşkil ettiği Birleşik Krallık, buraları Devlet-i Ali Osman’dan gasbettikten bir süre sonra, ipler esasında yine kendi elinde olmak üzere Suudilere, İsrail’e vs. terk etmesiyle bütün Osmanlı iklimi, cümle Orta Doğu ve İslam âlemiyle birlikte bu 3 şehir ve orada yaşayanlarla yer altında yatanlar huzura hasret kaldılar.
Osmanlı çekildikten sonra huzur ve barışın kaybolduğunu hem vicdanlı Araplar ve hem de insaflı gayrı Müslimler kabul ve teslim etmektedir.
Şimdilerde Osmanlı Türkü’nün bölgeden ayrılma zorunda kalmasının üstünden yüz yıl geçmektedir. Tekrar ifade edelim ki bizden sonra bu şehirler ve bu bölge huzur, emniyet, adalet ve sulhe hasret kalmıştır.
Kudüs’ün bu hâliyle barışa kavuşması imkânsızdır. Öyle olunca da harp ve darp bitmeyecektir. Mekke ve Medine de zaman zaman rahatsızlıklar yaşamaktadır. Rahatsızlıklar, ileride daha da artabilir. Öyle ise Kudüs, Mekke ve Medine için tedbirler almak gerekir.
3 türlü hareket edilebilir:
1- Mevcut durumun devam etmesi:
Bunun nelere, hangi kan ve gözyaşlarına yol açtığı ortadadır.
2- Kudüs’ün aynen Osmanlı idaresindeki usulle yönetimi. Türk idareci riyasetinde diğer iki dinden de idarecinin yer alacağı bir encümenin idareyi üstlenmesi.
3- Mekke ve Medine’ye gelince:
a- Mevcut hâlin devamı.
Bu yapı, geleceğe dair teminat vermemektedir.
b- İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı’nın yönetmesi.
Bu şık, mevcut idareden pek farklı olmazsa.
c- Harameyn-i Şerifeynin Türkiye ile birlikte içinde diğer 4 Müslüman ülkenin yer alacağı beşli bir encümen tarafından yönetilmesi. Bu encümenin, hey’etin çalışma teknik tafsilatı ayrıca belirlenir.
Hiç de kolay olmayan şeylerden söz etmediğimizin farkındayız. Biz, tarihe kayıt düşüyoruz.
“Araba devrildikten sonra akıl veren çok olur.”
Bir tarafta petrol, hac ve umre gelirlerini sel gibi akıtanlar, bir tarafta bir lokma ekmeğe, bir bardak suya muhtaç Müslümanlar!
Bir tarafta lüks içinde yüzenler, bir tarafta “Gazze” diye açık hava hapishanesinde yaşayanlar var olduğuna göre çare üretmek, hepimizin vazifesidir! Mükellefiyetidir! Borcudur!

.MAZLUM FİLİSTİN!..

2019-03-14 02:00:00

A -

A +

Önceki akşam ekranlar, bir kere daha İsrail polisinin sivil insanlara haydutça saldırılarıyla kirleniyordu. Saldırganlığa sadece erkekler değil, kadın ve kızlar da maruz kalmıştı.

Vahşet, bundan da ibaret değildi. Kudüs İslami Vakıflar İdaresi Sözcüsü Firas Dibs’in yaptığı açıklamaya göre İsrail polisi, Mescid-i Aksa bölgesindeki Kubbetü’s Sahra Camii’ne baskın düzenleyerek içeridekileri darbetmiştir. Cami görevlileri ve oradakiler hırpalanıp-yaralandığı gibi ayrıca Kudüs Şeriat Mahkemesi Reisi ve Kudüs İslami Vakıflar Reisi Şeyh Vasıf el Bekri ile Mescid-i Aksa Vakfı Müdürü Şeyh Ömer el Kisvani de darbedilmişlerdi.

Bunlar olurken İsrail helikopterleri Mescid-i Aksa’nın üstünde uçmuş, ilk kıblemizin kapıları kapatılmış ve estirilen zorbalıkla olmayan huzur ve güvenlik bir kere daha bozulmuştu.

Saldırı ve hakarete uğratan, yalnızca kadın, erkek, hâkim ve din adamları değildir. Saygısız, sorumsuz ve korkak polisin postallarıyla içeri girmesiyle bizatihi adı geçen mabetler de hakarete maruz kalmıştır.

Hâliyle akla gelen soru şudur?

İsrail emniyet kuvvetleri, bu vicdansızlığı niçin yaptılar?

Gösterdikleri sebep şudur:

O bölgedeki İsrail polis karakolundan birden dumanlar yükseldiği görülmüştür. Polisin iddiasına göre Filistinli gençler, karakola havai fişek atmışlar, duman bunun eseridir.

İddia, ne kadar gerçektir belli değil. Kabul edelim ki böyle bir vak’a olmuştur. Arzu ettiği her yeri takip edip gözleyen İsrail istihbaratı bunu yapanları bulmaktan aciz miydi ki cami basıp din adamlarını, cemaati, yargı mensuplarını hırpalayıp yaraladı?

Bu oyunu polisin kendisinin tertiplemediği ne malum? Çünkü; olur olmaz sebeplerle hem Gazze’de ve hem de Batı Şeria’da bahaneler çıkartarak devlet terörü estirip Filistinlileri göçe zorlamaktadırlar.

Olaylar, polisin üç Filistinli genci alıp gitmesi, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas’ın çaresiz bir şekilde sağa-sola telefon etmesiyle durmuş gibi görünse de muhtemelen yarınki cuma günü Filistin ve dünyanın başka merkezlerinde İsrail zulmü lanetlenecektir. Bunun yapılması da bir insanlık borcudur. Zira orada insanlık suçu işlenmekte ve ABD’nin arka çıkmasıyla da bu suç sürüp gitmektedir.

Bu vahim haksızlık yapılıp hukuk çiğnenirken sadece Beyaz Saray’dan değil Türkiye muhalefetinden de çıt çıkmıyordu. İsrail polisleri, göstermelik bir sebeple masum insanlara, kadınlara, din adamlarına, mabetlere gaddarca saldırırken CHP Genel Başkanı, hiç oralı olmayıp bilakis kaçıncı yüz keredir iktidarı “Suriyeli”lere yardım etmekle itham edip güya iş yapıyordu.

“Suriyeli” diyerek o Esad’ın mağdur ettiklerine yüklenmek suretiyle yoldaşına dolaylı destek verip Filistinli mazlumları görmemek, susarak İsrail’i ibra etmek, ayıpların en büyüğüdür.

Ayrılmaz parçamız Cezayir’de, Doğu Türkistan’da, Filistin’de, Yemen’de sarsıcı olaylar yaşanırken Türkiye, süratli bir iç siyaset girdabına kapıldı.

Hâlbuki; dışımızda kocaman bir dünya var.

Görmemiz gerekenler var.

Dert etmemiz lazım gelenler var.

.EZAN

2019-03-13 02:00:00

A -

A +

Gündemdeki suçlama şudur:

CHP ve HDP’nin teşvikiyle 8 Mart akşamı Taksim’de bir araya gelen bir kısım kadınlar, gösteri yaptıkları sırada Ezan okunmaya başlayınca ıslıklayarak, düdük çalarak, gürültü çıkartarak Ezan’a hakaret ettiler.

Müdafaa ise şöyledir:

8 Mart akşamı “Dünya Emekçi Kadınlar Günü” münasebetiyle Taksim’de bir araya gelenler feminist kadınlardır. Bu kitlenin o akşam protesto yaptığı doğrudur. Ancak; vaki protesto, Ezan’a değil, polisedir. Polis, göstericilerin yolunu kesince tepki vermişlerdir.

...

Birçok videoyu tekrar tekrar takip ettik. Kayıt net değil. Göstericilerin “yürüyüş hakkımız engellenemez!” diye sürekli bağırdığı ve bu bağırtıların ıslık ve diğer gürültülerle birleştiği anlaşılmaktadır.

Tuhaf olan, Taksim’de gösteri yapılırken profesyonel ajans ve muhabirlerin kayıt yapmamış olmasıdır. Ulaşılan kayıt, amatör bir çekimdir. Poliste mutlaka sağlıklı bir kayıt vardır. Bu işin içyüzü polis veya profesyoneller tarafından gerçekleştirilen çekimlerin ortaya çıkmasıyla anlaşılacaktır. Bu sebeple biz, bu konuda şimdilik “o akşam Ezanımıza hakaret edilmiştir de demeyeceğiz, hakaret edilmemiştir” de demeyeceğiz.

Zira; Ezan’a, Kur’ân’a, Hadisi şeriflere ve mukaddeslerimize hakaret fıkıh ölçüsüyle “küfür”dür. Bunu yapan dinden çıkar. Böyle bir fiilin işlenmediğine dair binde bir ihtimal olsa bile vebal endişesiyle beklememiz iktiza eder. Temennimiz böyle bir hakaretin yapılmamış olmasıdır.

Şayet; o eylemciler, İslami özenden haberdar olsalardı minareden gelen namaz, barış, huzur ve kardeşlik çağrısı başladığında susar, bittikten sonra ne diyecekse onu derlerdi. Bunu yapmadıkları için kendi dilleriyle kendi başlarını sıkıntıya soktular. Böyle bir tavrı beklemeye hakkımız var mı? Müslüman bir memlekette yaşadıklarına göre elbette.

Farkında olmalı ki toplumumuz, vaktiyle Ezan’ın asli okunuşundan zorla çıkartılıp Türkçe okutulmasındaki azabı bugün dahi unutmamıştır.

Keza bu hassasiyete o akşam bir hassasiyetin daha eklenmiş olma ihtimali çok yüksektir:

Taksim’e cami yapılması, şu satırların yazarının 1980 ortalarında bu sütunda başlatıp da bu talebi, onlarca yıl kaleme aldığı yazılarla devam ettirmesi üzerine hakikat olmuştur. O akşam Ezan vaktinde bu haykırış, gürültü ve ıslıklar başlayınca Taksim’e cami hasretiyle yıllar boyudur yanıp kavrulan vatandaşlar belli ki “Taksim’e cami yapılmasına muhalefet edenler, bunu yapıyorlar!” inancına kapılmışlar.

...

Ezan-ı Muhammedî, bizim Ses Bayrağımızdır. Ay-yıldız, kumaştan bayrağımız olduğu gibi Ezan da sesten bayrağımızdır. Kur’ân, Ezan, Bayrak, vatan ve millet gibi mübarek varlıklar, bizi ayakta tutan sütunlardır. Onların sevgisinin kalblerden çıkması öldüğümüzün habercisidir. Allah, bu milleti Kitapsız, Ezansız, vatansız, Bayraksız ve hürriyetsiz kısacası İstiklâlsiz bırakmasın.

Şimdi tam da Yahya Kemal’i dinleme vaktidir. O’na göre Selim-i Evvel yani Yavuz Sultan Selim, vefat etmeseydi Ezan sesi bütün yeryüzünden semaya yankılanırdı.

Bu muhteşem şiirin son beytinden anlaşılıyor ki şair, Ezan-ı Muhammedî’nin öpülesi kelimelerinden bir hediye hazırlayarak anacığı Nâkiye Hanım’ın Üsküp’teki kabrine göndermiştir.

Eğer; üç çeyrek asır evvel Türkçe yazılmış bir şiir bugün zor anlaşılıyorsa bu da ayrı bir ayıptır ve diğer Ses Bayrağımız Türkçe’nin nasıl yatağı kurumuş ırmağa döndüğünün iç burkan hazin bir resmidir:

EZAN-I MUHAMMEDÎ

Emr-i bülendsin ey Ezan-ı Muhammedî.
Kâfi değil sadâna Cihân-ı Muhammedî.

Sultan Selîm-i Evvel'i râm etmeyip ecel,
Fethetmeliydi âlemi Şan-ı Muhammedî.

Gök nûra garkolur nice yüzbin minâreden
Şehbâl açınca Rûh-u Revan-ı Muhammedî

Ervah cümleten görür Allah-ü Ekber'i
Akseyleyince Arş’a Lisan-ı Muhammedî

Üsküp’te kabr-i mâdere olsun bu nev-gazel

Bir tuhfe-i bedî ü beyân-ı Muhammedî

Yahya Kemal Beyatlı

.TANK, PALET, HİCRET!

2019-03-12 02:00:00

A -

A +

Turgut Özal, 1983’te Başbakan olduğunda arka arkaya yaptığı reformlarla fırtına gibi esmişti. O reformlarından biri de “yabancılara mülk satışı”ydı. Başbakan Özal, bunları yapıyor fakat vesayetçi statüko, diş biliyordu. ANAP bir bakıma kazaen işbaşına gelmişti. Vesayet ise kırk kollu ahtapot gibi yolları tutmuştu. Her şeyden evvel 12 Eylül askerî idaresi bütün kibriyle tepedeydi. Asker, başına buyruktu. Ancak; layüsel veya başına buyruklar kümesi askerden ibaret değildi. Yargı, sermaye, üniversite, medya, odalar ve bir parça gücü olan, arkasında sırtını dayayacak bir duvar parçası bulunan resmî-gayrı resmî her kurum ve kuruluş aynı zorbalıktaydı.

Hükûmetse, ülkeye para girişi, turist gelmesi, ihracat derdindeydi. Turgut Özal, dünyayı tanıyan bir devlet adamıydı. Biliyordu ki Londra, Madrid gibi başkentlerdeki gayrimenkullerin çok ciddi bir yüzdesi Araplara satılmıştı. Batılı başkentlerde ev, villa vs. alan Arap zenginler, tatil aylarında buralara âdeta göçüyorlardı. Batılı devletler, Müslüman Araplardan deve yüküyle para kazanmaktaydı. Özal Hükûmeti, bu sebeple yabancılara mülk satışının önünü açtı. Eski Sovyet ülkelerine de tarihî husûmetleri bir kenara bırakarak bavul ticareti kapısını araladı. Ne var ki bir süre sonra devrin yargı vesayet patronu Anayasa Mahkemesi, yabancılara mülk satışına ruhsat veren kanunu anayasaya aykırı bularak iptal etti. Mahkeme, vatanın satıldığı gibi bir havaya kapılmıştı. Diğer taraftan Laleli semti de kendiliğinden inanılmaz çapta bir bavul ticareti merkezi hâline gelmişti. Hem Slav ve hem de Arap turistler Laleli’yi sevmişlerdi. Esnaf, adi kartonlara Arapça reklamlar da yazmaya başlamıştı. Müşteri çekmek istiyorlardı. Bir gün bir haber okuduk. Gazetelerden biri o Arapça kartonları haber yapmıştı. Çağdaş Türkiye’de bu ne gericilikti? Orada da kalınmadı. Arap turisti taksici başka, emlakçı başka aldattı. Onlar da göçmen kuşlar gibi çekip gittiler. Para da piyasadan çekildi. Biz, kendi kendimizle baş başa kaldık. Bir miktar Arap turist, sadece Yalova’yı terk etmedi…

AK Parti iktidarı işbaşına gelince Arap, Rus, Balkan turistleri yeniden gelmeye başladılar. Yabancılara mülk satışına yine imkân tanınmıştı. Satılan gayrimenkullerle esaslı bir sermaye girişi oldu. Arap turistler, dönmüştü. Sadece Yalova değil, Karadeniz sahilleri de muhafazakâr Arap aileleriyle doldu.

Bu arada Suriye iç harbi patlak verdi. Milyonlar, Türkiye’ye aktı. Bunlar yaşanırken ama gafletten ama kasıttan bir saptırma da gündemi işgal etti. Sanki gelen her Suriyeli dilenciymiş gibi bir hava estirildi. Oysa bir miktar gariban, dilenme mecburiyetinde kalmıştı ama kendini Suriyeli gibi gösteren yerli dilenci mafyası da işbaşı yapmıştı. Hakikat ise şuydu ki bu dilenme meselesi, bir gerçeği perdelemişti. İç savaş çıkınca Suriye’den önemli sayıda zengin, Türkiye’ye gelmiş evler, plazalar, dükkânlar almış, iş yerleri açmış ve piyasaya can suyu olmuşlardı. Hâl bu iken birtakım şovenler “Suriyeli” derken nefret saçıyorlardı. Onlar, ne yazık ki hâlâ aynı kafadalar. Bu tedavilik bir durumdur. Belki; Yahya Kemal Beyatlı’nın tamı tamına yüz sene evvel yazdığı şu satırları okurlarsa kendilerini sorgularlar. Bakınız yüz yıl önce bugünlerimize ne kadar benzemekte;

-Rusya’dan bu kadar muhacir geldi, bu muhacirler, daha gelir gelmez hicretlerinin bu merhalelerinde derlendiler, toplandılar, debdebeli lokantalar, oteller, pansiyonlar, kulüpler mi açmadılar? Mektepler mi tesis etmediler, İstanbul’da bir Rus darülfünunu açmağa mı başvurmadılar, Fransızca gazeteler mi çıkarmadılar? Ah bu ne harikulâde bir teşebbüs kudretidir yarabbi?

.....

Bu şekilde uzayıp giden yazının tamamını muharririn “Eğil Dağlar” adlı kitabının 1975 Baskısının 68. Sayfasında okumak mümkündür...

Birinci Dünya Harbi’nden sonra Ruslarla diğer bir kısım milletlerin, Demokrat Parti iktidarında Balkan muhacirlerinin, 1980’lerde Jivkov faşizmine maruz kalan Bulgaristanlı Türklerin yurdumuza gelmeleri ülkemizin kalkınmasına, çeşnilenmesine katkılar sağladı. Keza İkinci Dünya Harbi üzerine de Almanya’dan Türkiye’ye sığınan akademisyenler üniversitemize hizmetler verdiler.

Nasıl ki yarın Almanya, Hollanda vs.de Müslüman Türk devlet adamı söz konusu olacak ise çeyrek asır sonra da bir veya daha fazla bakanımızın dedesinin Suriyeli sığınmacı olması pekâlâ mümkündür. Nitekim son Hükûmetlerde Batı Trakyalı Bakanlarımız vardı. İlk Cumhuriyet Hükûmetlerinde de Orta Asyalı Türkler yer almıştı.

Bu konu, yabancı sermaye, muhacir, mülteci ve kültürel değiş-tokuş gibi cepheleriyle hayli derindir. Ne var ki toplum önünde konuşan, yazan, siyaset yapanlar hiçbir arka plan araştırmasına zahmet etmeden ucuz polemiklerle nabza göre şerbet verip ayran kabartarak oy istismarına gidiyorlar.

Son misal tank-palet fabrikasıdır:

İçeride onlarca şirkete 9 yıldan 49 yıla kadar türlü işletmelerin işletme hakkı verilmektedir. Bu meyanda Adapazarı’ndaki bir tank ve palet fabrikası da aynı şartlarla Katar’a 25 yıllığına tahsis edildi. Şimdi; bahsettiğimiz çevreler, bu ticaret üzerinden aynen 40 sene önceki AYM’nin zamanı takip edemeyen yapısıyla Cumhur İttifakı’nın liderlerine dil uzatmaktalar.

Eğer; tahsis, Katar’a değil de Avrupalı bir şirkete yapılsaydı zannetmiyoruz ki bu seçim suistimali yapılsındı. Mevzubahis Katar olunca tavır böyle oluyor. Zira Katar, FETÖ darbe teşebbüsünde yanımızda olan tek Orta Doğu devletiydi. Darbeye maruz kaldığında da biz özel güvenlik kuvvetlerimizle Emîr’in sarayını sarıp darbecilere geçit vermedik.

Aşağıdaki satırlarımız, bilgi fukaralarını kızdıracak olsa da doğruyu söylemekten geri durmayacağız:

-Tank ve Palet fabrikasını KKTC’ye tahsis etseydik bu işlem, millî menfaatlerimize aykırı mı olacaktı? Elbette hayır! Şu bilinmeli ki Türkiye’ye yakınlık ve sadakat zaviyesinden KKTC ile Katar’ın farkı yoktur. Üstelik bu hâl ortaya bugün çıkmamıştır. Emîr Şeyh Tamim bin Hamad el Sani’nin mensup olduğu aile, ta Abdülhamid Han zamanından beri Türkiye’nin yanındadır. Sadık ve samimidir.

Hadise, gerçekte bir sermaye desteğidir. Katar, tank fabrikasını ne yapsın? Tank alacak olduktan sonra sanayi devleri sıraya girerler.

.KAHT-I LİDER

2019-03-11 02:00:00

A -

A +

Türkçe’de “kaht-ı lider” diye bir terkip yoktur. Arapça olan “kaht”, kıtlık, yokluk demektir. “Rical” de yine Arapça’dır ve “erkek” demek olan “recul” kelimesinin çoğuludur. “Kaht-ı rical” devlet hayatının her kademesi, hatta bir millet için “yetişmiş insan kıtlığı, yokluğu, sıkıntısı” demektir.

“Lider” ise İngilizce’dir, lisanımıza yerleşmiştir. Aslı “leader” diye yazılır. Bu kelimenin dilimizdeki karşılığı rehber, başbuğ, önder ve benzerleridir. Hatta belki “serdar” bile denebilir.

Öyle ise; Arapça, “kaht” kelimesiyle İngilizce “lider” kelimesinden tamlama yapılabilir mi? Erbabınca malumdur ki ecdadımız, ihtiyaç hâsıl olduğunda Fârisî bir kelimeyle Arabî bir kelimeyi alarak onlardan tamlama imal etmek suretiyle Osmanlı Türkçesine her hâl-ü kârda ihtiyaca cevap verme kabiliyeti kazandırmışlardır.

Kaht-ı rical; yani yetişmiş insan darlığımız, 1800’lerin başından 1900’lerin sonlarına yakın dönemlere kadar takriben iki asır boyunca Hazine’deki para sıkıntısından daha şiddetle yaşadığımız bir sıkıntıdır.

Son iki asır ve belki daha da uzun bir zamandan beri yaşadığımız bu büyük eksikliğin esas âmili, harplerdir. Arada Abdülhamid-i sâninin 33 yılı çıkartılırsa 12 Eylül 1683 tarihli II. Viyana Muhasarasından 26 Ağustos 1922 tarihli Dumlupınar Meydan Muharebesi’ne kadarki zamanlarımız savaşlarla doludur. Bunların da bir haylisi kaybımızla neticelenmiştir. Savaşların sadece askerî sonuçları olmaz. Hele mağlubiyetler, cemiyetin her kademesini sarsar. 1877-78 Türk Rus Harbi, 1912-13 Balkan, 1914 I. Cihan, Sarıkamış, 1915 Çanakkale, 1918 İstiklal Harbi’nde ciddi sayıda geleceğin ricali fidanlar biçilmiştir. En meşhur bilinen misal şudur ki Çanakkale Muharebelerinde her 10 şehidden biri yedek subaydır. O yıllarda bütün sınıf şehid olduğu için Galatasaray Sultanîsi ve Erzincan Askerî Mektebi gibi liselerimiz mezun verememiştir.

Bu kayba 70’lerin 5 bin üniversiteli genci de dâhil edilebilir. Emperyalist dünya, bu ülke çocuklarını farklı taraflara çekilen müşterek duygular üzerinden birbirlerine kırdırdılar.

Menderes’le başlayıp Demirel ve Özal’la devam edip bugünlere gelinen yakın çağda o zalim “Kaht-ı rical”den kurtulduğumuzu kabul etmek istiyoruz. Dünya çapında 17. İktisadî güç olmamız, savunma sanayiinde büyük hamleler yapabilmemiz, kendimize yeterek askerî harekât tertipleyip zaferler kazanmamız, tıp, mühendislik, bilişim gibi ve daha sayılacak başka sahalarda gösterdiğimiz muvaffakiyetler bu söylediğimizde haklılığımızın işaretidir. Şüphesiz ki arzu edilen yerde değiliz. Ancak “o yoldayız” demek isteriz. Şuna elbette dikkat etmek gerekir. Yetişmiş insanla diplomalı insan aynı değildir. Yabancı lisan bilmek de değildir. Şimdilerde neredeyse herkesin diploması var. Hattâ birden fazla diplomaya sahip çok kimse mevcut. Birkaç dil bilen de az sayılmaz. Yetişmiş insan, sahip olduğu ehliyetle beraber daha yüksek bir fikir, gönül, ilim, irfan, cesaret, millî haslet duygusuna sahip olup dün-bugün-yarın denklemini kurabilendir.

Dediğimiz gibi “eksiğimiz kalmamıştır” denemez. Lakin 50 yıl, 100 yıl öncesine göre çok iyi bir mevkideyiz.

Ne var ki bu iyiliği siyaset ve devlet hayatında göremiyoruz. Burada “kaht-ı lider” sıkıntısı sürüp gitmektedir. Adnan Menderes’ten sonra bayrağı kapıp boşluğu dolduran lider çıksaydı DP devam ederdi. Aynı cümleyi, Süleyman Demirel ve Turgut Özal için de kurmak mümkündür. Bunda liderlerin “mektep adam olma” şartını ihmal etmelerinin payı büyüktür. İstisnası ise Alparslan Türkeş ve Necmettin Erbakan’dır. Devlet Bahçeli ve Recep Tayyip Erdoğan böylece rahle-i tedristen geçmişlerdir.

Siyasetteki diğer yakaya gelince Atatürk’ün ölümünden sonra Erkân-ı harbiye reisi/Genelkurmay Başkanı Fevzi Çakmak’ın TBMM’ni askerle çevirtmesiyle reisi cumhur seçilen İsmet İnönü, yaşı ileri noktaya geldiği hâlde genel sekreter Bülent Ecevit’in kendisine karşı genel başkanlığı kazanması üzerine 34 yıldır oturduğu koltuğu hırsla bırakarak 8 Mayıs 1972’de istifa etmişti. Ne var ki bir zaman sonra Bülent Ecevit de genel başkanı olduğu CHP’den koparak 14 Kasım 1985’te DSP’yi kurdurdu. Ama bu parti de yükselişten sonra taban yaptı. Bu partilerin yöneticileri de mektep adam olamadılar.

Liderle genel başkanı karıştırmamak gerekir. Az sonraki cümleyi yazdığımız için memnun değiliz. Zaten; işbu makalenin kaleme alınma sebebi de bu büyük eksikliğe dikkat çekmek içindir. Bugün genel başkan çok; fakat Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli dışında lider yoktur. Toplumca yaşanan sancıların temelinde de bu eksiklik yatmaktadır.

.İSTANBUL’U TECRÜBEYE EMANET ETMEK

2019-03-08 02:00:00

A -

A +

3 hafta sonra sandık başına gitmiş olacağız. Seçime kısa bir müddet kaldığına göre artık bundan böyle “kararsız” denen bir seçmen zümresi olmamalı.

“En kötü karar, kararsızlıktan iyidir!” diye boşa denmemiş. Her seçmen, mutlaka sandığa gitmeli ve vicdanının sesini dinleyerek hür iradesiyle oyunu kullanmalıdır. Unutmamalı ki yüzde 80’leri aşan nisbetle seçime iştirak, memleketimizin yeryüzünde iftihara layık ve takdir gören güzelliklerinden biridir. Bu güzellik, aynı zamanda demokrasiyi hazmetmiş olma olgunluğumuzun da ifadesidir. Öyle ise 31 Mart’ta vatan aşkına sandığa gidildiğinde hata yapılmaması, emanetin ehline verilmesi birinci dereceden bir vatandaşlık vazifesidir.

Bu vazife, her il ve ilçe için mevzubahistir. İstanbul içinse mukaddes bir mükellefiyettir. Yurdun her köşe-bucağı müstesnadır. İstanbul ise azizdir. İstanbul, vücuttaki baş gibidir. Bu itibarla; her il ve ilçede tensip, tercih hatası yapılmaması, layık olan dururken şu veya bu taassupla layık olmayanın belediye reisi seçilmemesi gerekir. Sıra İstanbul’a gelince bu keyfiyet, gerekliliği aşar şart olur.

İstanbul için lazım gelen, bu mukaddes şehri tecrübeye teslim edip müsterih olmaktır. Tecrübeden daha kıymetli birikim olamaz. Tecrübeli varken partizanlık gibi bir duyguyla onu ıskalamak çok yanlış olur. Öyle ise İstanbul’u Binali Yıldırım’a emanet etmek vazifedir. Aslında Binali Bey’i, anlatmaya gerek yoktur. Buna rağmen birkaç fırça darbesiyle bir kere daha resmedilebilir:

Sn. Binali Yıldırım, 1994 yılında İDO umum müdürü olarak İstanbul’a hizmete başlamıştı. Böyle bir yetki, günümüz insanı için bir fevkaladelik arz etmeyebilir. Ancak o günkü İstanbul’da 45 dakika veya 1 saat içinde yahut biraz geçe Yalova’ya varmak hayal ötesiydi.

Sn. Recep Tayyip Erdoğan, Başbakan olduğunda çekirdek kadro olarak İBB’deki ekibini yanına aldı. Binali Yıldırım’ın 12 sene süren Ulaştırma Bakanlığı, böylece başladı. Araya kısa bir CB müşavirliği girdikten sonra AK Parti Genel Başkanı ve Başbakan oldu. O, Başbakan olana kadar hitabetinden de dirayetinden kimsenin pek haberi yoktu. Çok büyük hizmetlerinin altına imza atmış olduğu hâlde âdeta tevazu hırkasına bürünerek kendini göstermemiş, daha iyisi yaptıklarını pazarlamamıştı.

Başbakan olunca inandırıcılık, nükte ve ikna maharetinden mürekkep üslubuyla herkesi şaşırttı.

Dirayetine gelince:

Şunu demek bir hak teslimidir. 15 Temmuz hain darbe teşebbüsünde Binali Yıldırım, Başbakan olmasaydı, netice farklı olabilirdi. O gece en ufak şekilde sarsılmadı ve geri adım atmadı. Eskişehir’deki hava üssüne “darbe saldırılarını durdurun!” talimatını verdiğinde kendisinden yazılı emir isteyen densiz pilotlara karşı celallenip hadlerini bildirmesi, onların da eli mahkûm biçimde havalanıp belli yerleri bombalamaları, darbe kalkışmasının belini kırdı.

Malum olduğu üzre; Başkanlık Sistemine geçince de Binali Bey TBMM Başkanı oldu.

Şunu çok net biçimde yazıyoruz ki Sn. Binali Yıldırım ve Sn. Devlet Bahçeli, siyasette Sn. Tayyip Erdoğan’ın en büyük talihidir.

Eğer; bir ülkede “İstanbul” nam eşi emsali olmayan dünya incisi bir şehir varsa; o şehrin hizmet nöbeti değişim günlerinde de elde, büyük bir şirkette umum müdürlük, bakanlık, parti başkanlığı, Başbakanlık ve Meclis Başkanlığı yapmış

ve çeyrek asırlık devlet hayatında üstüne zerrece leke bulaşmamış bir şahsiyet mevcutsa o şehir halkına düşen, her türlü politik tercih ve parti fikrini bir yana bırakarak onu hatta rica ile o şehre Belediye Başkanı yapmaktır.

Böylesi bir mazisi olan bu insanın Belediye Başkanlığına ihtiyacı yoktur. Fakat; İstanbul’un devlet hayatında artık bilge adamlık görgü ve tecrübesine ermiş bu isme çok ihtiyacı vardır.

Samimi kanaatimiz odur ki her İstanbullu seçmen, Binali Bey mevzubahis olunca her türlü siyasi mülahazayı bir kenara bırakmalıdır. Binali Yıldırım, “beni seçin!” diye miting yapmamalı, bil’akis seçmen ziyaret, telefon ve her yolla O’nu makama davet etmelidir. Böylesi kimseleri dar parti ölçüleriyle değerlendirmek hata olur. Onlar, hiçbir parayla ölçülemeyecek tecrübeleriyle esasında siyaset üstü konumdadırlar.

İstanbullu bu defaki seçimin farklı olduğunu görüyor olmalı. Ne dedik?

-İstanbul, Türkiye’nin başıdır.

Bu dediğimiz seçmenedir. Bir de Binali Bey’e bir sözümüz var. Onu da söylemezsek bu defa biz, vazifemizi yapmamış oluruz:

İstanbul, Türkiye’nin başı; Fatih, İstanbul’un ruhudur...

..DEVLET, KURULMADI-ÇALINMADI!

2019-03-07 02:00:00

A -

A +

CHP’nin “devleti kuran parti” veya “Cumhuriyeti kuran parti” iddiası, baskıdan doğma galat-ı meşhur yakıştırmalardan biridir. Yabancılaşmış aydının işine geldiği için de kimse düzeltme yoluna gitmedi. Bu iddia,sadece CHP’li politikacıların değil, bu partinin muhalifi olanların da dilindedir.

İster “ CHP, devleti kuran partidir” densin, isterse “CHP, Cumhuriyeti kuran partidir” densin...Bu iddiaların her ikisi de üstü örtülü yanlışlardır.

Yanlışlıklar şundandır:

Türk Devleti, Mete Han’dan beri vardır. Tarihler ve devirler içinde, Hanlık, Hakanlık, Sultanlık, Beylik, Padişahlık diye “idare tarzı” veya “rejim “ denilen yönetim isimleri almıştır. 29 Ekim 1923’te yeni bir devlet kurulmamıştır. Mevcut olan devlet, bir idareden diğer idareye ; Saltanat’tan Cumhuriyet’e geçmiştir. Bu intikali, kanun yapma müessesesi olan TBMM icra etmiştir. Yeni rejimine geçme teklifi, 1.TBMM’de reye sunularak gerçekleştirilmiştir. 23 Aralık 1876-28 Ekim 1923 Arası devlet idaresi anayasayla kayıtlıdır, Padişah, sınırsız hükümran değildir. Meşruti hükümranlık mevzubahistir. 23 Temmuz 1908-28Ekim 1923 Arasında zaten çok partili hayat ve serbest seçimler vardır. 1923-1946 Arasıdaysa seçimler olsa bile Tek Parti rejimi caridir.

TBMM, 1. Meclis unvanıyla toplandığında meşruiyetini hem 1876 Kanun-ı Esasisinden alıyordu. 1921 Tarihli Teşkilat-ı Esasiye Kanunu, kısa ve muvakkat/ geçici mahiyetteydi. Kanun-ı Esasi’ye son vermemişti. Cumhuriyet döneminde ilk yapılan ve devletin şekli Cumhuriyet, , dini İslam, makarrı/merkezi Ankara’dır gibi maddelerin yer aldığı anayasanın adı da “Teşkilat-ı Esasiye Kanunu”dur. Ki bu isim, maksadı çevreleme itibariyle doğrudur ve ABD anayasasının tam isim karşılığıdır.

Teşkilat-ı Esasiye Kanunu, 24 Nisan 1924 Tarihinde mecliste yine meb’usların reylerine sunulmak suretiyle mer’iyete/ yürürlüğe girmiştir.

Görüldüğü gibi CHF-Cumhuriyet Halk Fırkası, parti olarak bu çalışmaların bir yetinde yoktur. Zaten CHP adını alması da 10 sene sonra olacaktır. CHF’nin gerek rejim ve gerekse anayasa değişikliğindeki dahli, TBMM’de parti grubu olarak olmuştur. Şuraya dikkat etmeliki CHF 9 Eylül 1923’te kurulmuştur. Rejim değişikliği ise 29 Ekim 1923’te oldu. Şu halde “Devleti, CHP kurdu!” demek, “Devleti, 50 günlük bir parti kurdu!” demektir ki yukarıda izah ettiğimiz gibi bunun geçerliği yoktur. 50 günde olda olda gecekondu kurulur.

Devleti kuran değil, var olan devletin rejim şeklini değiştiren, Ankara’nın Hacıbayram semtindeki ilk meclistir. Bu meclisin de hayli mensubu, İstanbul’daki Meclis-i Meb’usan azası iken İngilizlerin bu meclisi basıp dağıtmaları sebebiyle Ankara’ya gelmiş vekillerdir.

Takdir ve teslim edileceği gibi 50 günlük bir parti, bu kadar kısa zaman zarfında bütün şehir ve kazalardaki teşkilatını bile ikmal edemez.29 Ekim 1923’te CHF’nin kaç ilde teşkilat kurduğu araştırılmaya muhtaç bir sorudur.

“ CHP, Cumhuriyeti kurdu!” İddiasına gelince. Bu iddia diğerinden de vahim hatadır. Yukarıda belirttiğimiz gibi, CHP yeni bir devlet kurmamıştır. Devlet , tarihin derinliklerinden bu yana sürüp geliyordu. Var olan devlette, yasama organı yürürlükte olan anayasaya dayanarak devletin yönetim şeklini değiştirmiştir. Bu tekrardan sonra denecek olan şudur:

Rejimler yani idare biçimleri, maddi olarak kurulamaz. Onlar, fikren ortaya çıkıp hayat buldukları zamandan beri bilinmektedir. Bu bilinen rejimi milletler, kendi karar alma teşkilatlarında kabul eder, etmez veya kabul eder sonra vaz geçebilirler. Bunlar devrin insanlarının tercih ve tasvibine kalmıştır. İspanya, krallık iken Cumhuriyet rejimine geçmişti. 1975’tr vatandaşların oyu ile yeniden krallığa geçti. Aslolan rejimin adı sanı değil, o ülke insanlarının refah, zenginlik ve mutluluğudur.

CHP, söyleye söyleye bir sözü, galat-ı meşhur haline getirdi . Rakipleri bile onu doğru sandılar. Ama; hikaye, burada bitmiyor. Bir başka yanıltma daha yaşanmıştı. Devletin idare tarzı olan Cumhuriyet, demokrasi diye belletildi. Hadise, bu el çabukluğunda da kalmadı.1945’te çok partili hayata geçilmesi de reis-i cumhur İsmet İnönü’nün millete ve devlete bir lütfu olarak propaganda edildi.

Halbuki hakikat tamamen farklıydı:

II. Cihan Harbi bitmişti. Devlet de millet de çok fakirdi. Ortaya ABD ve SSCB diye iki yeni dünya gücü çıkmıştı. Türkiye, hem fakirdi ve hem de de zalim diktatör Josef Stalin güdümündeki Sovyetlerin işgal tehdidi altındaydı.

ABD, yardım Ankara’ya yardım yapma ve Sovyet tehdidine karşı O’nu yalnız bırakmama vaadlerini, çok partili hayata geçme şarına bağladı. Tek Partili Türkiye yönetimi Washington’un gözünde bitmişti. Bu dayatmayla çok partili hayata geçildi.

Ne varki “Türk Baharı”nı hileli seçimler ve darbeler bekliyordu.

Devleti “ben kurdum!” iddiasındaki parti, genel seçimleri, 14 Mayıs 1950’de kaybedince sahibi olduğu vehmindeki devleti, çaldırdığını zannetti. Bu yüzdendirki 27 Mayıs’ın temeli 15 Mayıs 1950’de de atıldı.

.31 MART’A BAKIŞ!

2019-03-05 02:00:00

A -

A +

“İslam âlemi”, “İslam dünyası” diye bir gerçek var mı? Çin Seddi’nden Tuna’ya, Kırım’dan Yemen’e, Fas’tan Endonezya’ya kadar üç kıta, yedi iklime yayılmış bir İslam coğrafyası ve bu coğrafya üzerinde de 1 milyar 750 milyon Müslüman mevcut olduğuna göre evet; her şeye rağmen bir İslam âlemi, İslam dünyası vardır.

Hazin olan şu ki bu dünyada baş yok ve baş olmadığı için de birlik ve beraberlik yok. Hâlbuki dünya petrol istihsalinin büyük payı bu iklimden çıkmaktadır. Üstüne üstlük bu dünyanın Türk Keneşi, Arap Birliği ve İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı, İslam Bankası gibi kuruluşları vardır.

Milletlerarası çapta kuruluşlar olduğu ve bazı ülkelerde bazı aileler, petrol zenginliğinden çılgınlığın da ötesine geçtikleri hâlde İslam âleminde işgal, iç harp, bölünme ve fakirlik hiç ardı-arkası kesilmeden devam etmektedir.

Bunun ana amili başsızlıktır.

Devlet-i ali Osman, şeriatin de dünyanın neresinde olursa olsun Müslümanların da koruyucusuydu. Osmanlı Türkü, güçlü iradesiyle, Fransa’daki münasebetsizliğe de Açe’deki haksızlığa da müdahale ederek gereğini yapabiliyordu.

Osmanlı devrinde Batı’da haçlılarla, Doğu’da İran’la, kuzeyde Rusya ile ihtilaflar yaşanırdı.

1914-18’deki Büyük Harp’ten sonra bu vaziyet değişti. Türk’ün Osmanlı varlığı devreden çıkarılmıştı. İran yerindeydi. Rusya, rejim değiştirse de büyüyerek yerindeydi fakat İslam âlemi artık paramparçaydı.

İslam âleminin içinden bakarsak Osmanlı çağında bir imparatorluk Türkiye’si vardı bir de İran. Osmanlı sonrasındaysa Osmanlının temsil ettiği sancak düşürülmüş fakat beri tarafta “Vehhabilik” denen bir akım başlatılmıştı. Büyük Britanya İmparatorluğu Osmanlıyı devre dışı bırakmakla kalmamış Ehl-i Sünnet Müslümanlığın karşısına bir de Riyad merkezli adı geçen akımı çıkartmıştı. Bir tarafta tesbihin taneleri dağılmış, öbür tarafta rakipler çoğalmıştı. Bu hâl, yirminci asrın sonuna kadar böylece devam etti. Yirmibirinci asrın başındaysa bu defa yüzüne Sünni makyajı yaptırılmış DEAŞ diye bir terör örgütü sahaya sürüldü. Şia ve Vehhabi akımlar çekişirken kavgaya bir asır sonra bu terör örgütü de dâhil edildi.

İslam âlemi, bölük-pörçüktü. İstanbul tam dört asır Dar’ül Hilafe iken şimdi ismi bile geçmiyordu. Ankara bu mesuliyeti deruhte edememişti. Bu yüzden hem coğrafya hem itikadlar tahrip edildi. Batı denetimli sözde petrol devletleri, kendilerine yüklenmiş yazılımlara göre firesiz çalışırken kılık değiştirmiş Haçlı dünyası, eski sömürgeci huyunun devamı olarak Afganistan’dan başlayarak Irak, Tunus, Libya, Suriye şeklinde işgallerine devam etti ve ediyor…

Yukarıda resmettiğimiz İslam coğrafyasının büyük kısmı bugün illetlidir. Müslüman olup da iç harp, terör veya fakirlikten çekmeyen Afrika devleti yok gibidir. Yemen, Suudi Arabistan ve İran’ın kapıştığı sahaya dönmüştür. Burada açlık, had safhadadır. Filistin’le Suriye’yi anlatmaya gerek yok. Şarki Türkistan’la Arakan’ı da anlatmaya gerek yok.

57 İslam ülkesinin en az 50’si, 1 milyar 750 milyon Müslümanın en az 1 Buçuk milyarı, açlık, yokluk, işgal ve terörle boğuşuyor.

Bu vaziyetten kurtulmanın tek yolu, Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti’nin var olmasıdır. O, var olmasın diye 15 Temmuz darbe teşebbüsü yapıldı. Devletimiz, büyük ve kudretli olduğunda oyun seyreden değil, oyun bozan ve oyun kuran olacaktır. Pakistan Başbakanı Sn. İmran Han, Hindistan’la ara buluculuk için Türkiye’yi gösterirken asıl arzusu Türkiye’nin Pakistan’a sahip çıkmasıdır. İslam coğrafyasının her köşe bucağında yokluktan, yoksulluktan, fakirlikten, işgal ve zulümden bunalmış her İslam memleketi, Türkiye’den yardım, himmet ve himaye beklemektedir. “Senden yardım umar her düşen Dara/Yetersin onlara Güzel Ankara!” mısraları, mana ve ehemmiyetini tam da bugün kazanmıştır.

31 Mart seçimleri üzerinden tartışılan “Beka Meselesi”ne bir de bu makalenin açtığı zaviyeden bakmalı.

Büyük ve Kudretli olmak, devletimizin olmazsa olmaz şartıdır. Başkanlık Sistemine bunun için geçtik. Zayıf iktidarlarla Büyük ve Kudretli Devlet olunmaz. İktidar, iktidardır; siyasisi mahallîsi olmaz.

Şuurla fark etmeli ki 31 Mart, yalnızca 82 milyonu değil, yüz milyonlarca Müslümanı alakadar etmektedir.

Türkiye’de var olan güçlü bir iktidar, İslam âlemi için teminattır. Güçlü, kudretli olmayan bir devletin müeyyide, yaptırım kabiliyeti olmaz. 2023’e kan kaybederek değil, kuvvet toplayarak yürümek gerekir.

.KEŞMİR, ORTAK MESELEMİZ!

2019-03-04 02:00:00

A -

A +

Batı Asya, Rumeli, Orta ve Kuzey Afrika Osmanlı İmparatorluğunun adaleti altında barış içinde yaşıyordu. Şüphesiz ki sıkıntılar vardı ama asırlar içre vaziyet buydu.

Bunun gibi hemen bütün Güney Asya da Babür İmparatorluğunun adaleti altında barış içinde yaşıyordu.

Bizde kısaca “İngiltere” denen “Büyük Britanya İmparatorluğu”, ondokuzuncu asrın ortasında Babür İmparatorluğunu, diğer adıyla Gürganiyye Devletini, yirminci asrın ilk çeyreğinde de Osmanlı İmparatorluğunu yıkarak Asya kıtasını, Doğu Avrupa’yı ve Afrika’yı; dolayısıyla dünyayı adalet, sulh ve sükûndan mahrum etti. Asya’nın iki ucundaki iki Müslüman Türk devletinin sahadan çekilmesi, dünyanın muvazenesini bozdu. Bugünkü çatışmalar, o günlerin devamıdır.

O yıkımlarla “Büyük Britanya”, tabiatının gereğini yapıyordu. Zira galatı meşhur olarak Osmanlı ve Babür devletlerine “imparatorluk” deniyor olsa da onlar asla ve kat’a imparatorluk değildi. İngiltere, nam-ı diğer Büyük Britanya ise şeksiz ve şüphesiz imparatorluktu.

İmparatorluk, sömüren devlettir. Bu idarelerde bir sömüren ana devlet vardır, bir de sömürgeler. Osmanlı ve Babür’de ise bu manzara yoktu.

Büyük Britanya’nın beyin takımı İngilizlerin bir dikkat çekici taraflarından biri de sözde çıktıkları topraklarda ihtilaf bırakmaları, zehirli tohumlar ekmeden orayı terk etmemeleridir. “İngilizler gitti, rahat yüzü görmedik!” dedirtmek için arkalarında, o bölge ahalisi arasında kin, garez ve ihtilaf bırakırlar. Kavgaların sonu gelmez.

Bugün BM teşkilatının 193 üyesi var. Bu 193’ün üçte bir devleti Osmanlıdan kopmuş, milletlerin kurduğu devletlerdir. Bunun gibi 10 devlete yakın olanı da Babür devletinden kopmuş milletlerin kurduğu irili-ufaklı devletlerdir.

İngilizler, bölgemizde Kıbrıs ve Filistin’i ihtilaf içinde ve hâlli gayrı kabil bir hâlde bıraktıkları gibi 1947’de bölgeyi terk ederken Keşmir ve Arakan’ı da Güney Asya’da ihtilaf ve savaş sebebi olarak bıraktılar.

Hindistan, bir İslam memleketiyken İngiliz emperyalizmi onu birkaç parçaya bölerek Müslümanları azınlığa düşürdü. Bununla da kalmadı. Burma’da Arakan Müslümanlarını Hinduların insafına terk etti. Meşhur “kaşmir kumaşı”nın dokunduğu Keşmir’i de Hindistan ve Pakistan arasında bitmeyen bir kavga sebebi yaptı. Kendisi ayrılırken Keşmir Emîrliği güya Hind idaresini istedi. Bir İslam diyarıyken karmakarışık oldu.

Bugün Keşmir’in güneyi kuzeyi “Cemmu ve Keşmir” adıyla Hindistan’ın, Kuzey ise Pakistan’ın denetimindedir. Pakistan murakabesindeki kısma “Azadlık Keşmir”, Hür Keşmir denir. “Aksa-i Çin” denilen yeri 1960’da Çin işgal etti. Bölgenin Orta Asya’da kalan kısmını da 1977’de Pakistan kendi topraklarına kattı.

Geçen haftanın en sıcak dış gündem konusu, Keşmir ihtilafı yüzünden Hindistan ve Pakistan hava kuvvetlerinin çatışması ve Pakistan’ın 3 Hind jetini düşürmesi oldu. Bu hadise, bu yüzden, bu iki devletin ilk çatışması değildir. Son çatışmaları da olmayacağa benzemekte.

Hâlbuki Hindistan ve Pakistan komşudur. Savaşa değil dayanışmaya ihtiyaçları var. Nitekim ani gelişen bu jet düşürme kavgasından sonra Pakistan Başbakanı İmran Han, iki devlet arasındaki bu ihtilafı yatıştıracak tek devletin Türkiye, tek liderin de Sn. Erdoğan olduğunu dile getirdi. Cumhurbaşkanı Erdoğan da Türkiye’nin üzerine düşeni yapmaya hazır olduğunu beyan etti.

Pakistan Başbakanı neden bizi işaret etti?

Bunun bir tarihî, bir de gündelik sebebi vardır. Tarihî sebep Pakistan ve bölge Müslümanlarıyla kardeşliğimizdir. Aktüel sebepse çarpıcıdır. Bu çatışma olunca ABD “Hindistan, terörle mücadele ediyor!” dedi. Çin ise Hindistan’a mukabil Pakistan’ı tutmakta. Demek oluyor ki işin tarihî seyrinden başka bir de bugüne mahsus tarafı vardır. Keşmir üzerinden sürtüşenler, yalnızca Hindistan ve Pakistan değildir, ABD ve Çin de dalaşmaktalar.

Böylesi davalar bitmez.

Bize düşen itidal, vakar ve ağırbaşlılık içinde bu gibi sıkıntılarda kimsesizlerin kimsesi olmak, mazlumlara sahip çıkmak, kardeşlerimizin yanında yer almaktır.

Bu, şu demek değildir:

Şu veya bu devletle ihtilafa düşmek, kavga etmek dileğinde olamayız. Ancak; diplomasiyi konuşturabilir, nüfuzumuzu işletebiliriz. Bu da bizi sözü dinlenir itibarlı bir devlet konumuna yükseltir. Pakistan ve Hindistan’ı aynı masa etrafına oturtabilirsek bu büyük bir muvaffakiyet olur. Neticede de Keşmir halkı, ilgili devletler ve Türkiye kazanır.

Açe, Kıbrıs, Rohingya/Arakan Müslümanları, Kırım, Doğu Türkistan, Filistin ve diğerleri, evvela biz olmak üzere bütün Müslümanların yani İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı’nın ortak meselesi olduğu gibi Keşmir de hepimizin ortak meselesidir.

Maceraya atılmak tabii ki yanlıştır. Lakin, dertsiz, gamsız, tasasız, aldırışsız olmak da vahim hatadır. Mesuliyetini vaktinde idrak etmeyen devletlerin yeryüzünde sadece paraları değil sözleri de geçmez.

Paramızın da sözümüzün de geçmesi şarttır.

.28 ŞUBAT, BİN YIL GEÇSE DE UNUTULMAYACAK!

2019-03-01 02:00:00

A -

A +

28 Şubat postmodern darbe ihanetinde başı cuntacı generaller çekiyordu. Onların hâli, anlatılır gibi değildir. Kibirlerinin yanında firavunlar, Neronlar hiç kalırdı. Her şeyin en iyisini bildikleri iddiasındaydılar. Üstün insanlardı. Burunları Kaf Dağı’nı delecek denli mağrur, başları dikti.

Bu generallerin elebaşı, o günkü nüfusumuzu kastederek “zaten 65 milyon bize fazla; bunun 20 milyonunu kesmek lazım!” diyordu. Böyle bir vahşet vardı. Bir başka general, vazife yaptığı Erzincan’daki kışlasından hiç utanıp-sıkılmadan ülkenin Başbakanına galiz küfürler savuruyordu. Çünkü Mehmetçiğe sövüp-saymaya alışmıştı.

28 Şubat 1997 Muhtırasıyla memleket faşist bir cuntanın işgaline uğramıştı. Halkın seçtiği Hükûmetin, yanlarında zerre kadar değeri yoktu. Kaba generaller Başbakan Erbakan içki kullanmıyor diye sanki parasını ceplerinden veriyorlarmış gibi Başbakana inat sofrada rakı içiyorlardı.

O bir avuç darbeci general kibirli, mağrur, zalim ve faşistti ama ülkenin aydın etiketli bir kısım yargı, üniversite, politika, medya ve oda mensupları da onların yağdanlığı, şakşakçısı ve destekçisiydi.

O generaller, emir buyuruyor, saçı-sakalı ağarmış yargıçlar, kendilerine nutuk atıp talimat veren omuzu kalabalıkları, topluca ayakta alkışlıyorlardı. Kimin nasıl cezalandırılması isteniyorsa ona göre karar veriyorlardı. Yakası kalabalıklar, omuzu kalabalıkların emrindeydi.

O generaller emir buyuruyor, dekanlar, rektörler, YÖK başkanı derhal üniversite kapısında duvar olarak başörtülü kızları içeri sokmuyorlardı. Cübbeliler, omuzu kalabalıkların emrindeydi. İlim iflas etmiş, dalkavukluk zirve yapmıştı.

O generaller, emir buyuruyor birtakım sahtekâr ilahiyat Prof.ları, ekranlarda sipariş üzerine yeni bir din ihdas ederek buna “gerçek İslam” deme şaklabanlığını gösteriyorlardı. Din tüccarları, din düşmanlarının emrindeydi.

O generaller emir buyuruyor, matbaanın, gazetenin ve ekranın keşfinden bu yana gelmiş-geçmiş en aşağılık medya mensupları, ekran ve sütunlarında postalı başlarına taç ediyorlardı. Haber, gelen telefona göre yazılıyordu. Omurgasız yazı işleri, kışlanın borazanı olmuştu.

Odaların, sözde aydınların, seviyesiz politikacıların ve daha kimlerin bunlardan farkı yoktu. Kafaları şartlanmış, faşist generaller İsrail’in, Washington’ın, Londra’nın emrindeydi.

Vatandaşın “Allah” demesine, Ezan dinlemesine, Camie gitmesine, gençlerin Kelam-ı Kadim’i öğrenmesine tahammül edemiyorlardı. Onlara göre “cahil bir halk, gerici bir kadroyu iktidara getirmişti.” Şu hâlde bu iktidarın hiçbir kıymet-i harbiyesi yoktu.

28 Şubat, bazı gençlerin istikbalini kararttı. Nice hayatları çürüttü. Nice vatandaşa geceler boyu kanlı gözyaşları akıttı. Bu millete hayatı zindan etti.

28 Şubat hançerini, milletin kalbine saplayanlar, bu darbe sürecinin bin yıl süreceğini iddia ediyorlardı. Fakat onların bir hesabı varsa Allah’ın da bir hesabı vardı. Kendilerini en kuvvetli zannettikleri bir zamanda millî irade, kafalarına balyoz gibi indi. İhanet, ancak 10 yıl sürebildi.

Şimdi o yürüdüğünde yer sarsılan kibir putu generaller ve onların şakşakçıları, korkularından başlarını bulundukları dehlizden dışarı çıkartamıyorlar.

Ancak; fırsatını bulduklarında 28 Şubat’tan daha beterini yapacaklarına hiç şüphe olmasın. Bu sebepledir ki 31 Mart, bir beka meselesidir. 28 Şubat’ı idrak edemeyen, Cumhur İttifakı’nı ve 31 Mart’ı anlayamaz.

Ama şükür ki milletimiz uyanıktır. Bin yıl da geçse o kara günleri unutmayacak ve elbette bir gün hesap soracaktır.

.AYNALIDOLAP DEVRİMCİLİĞİ!

2019-02-28 02:00:00

A -

A +

Bazı isimler, genel merkez tarafından reddedilerek CHP’den belediye başkan adayı gösterilmediler. Bu isimler de bunun üzerine DSP-Demokratik Sol Parti’ye giderek oradan aday oldular.

Onların DSP’den aday olmaları üzerine CHP yönetimi ve bu partiye destek veren medya, DSP’yi solun oylarını bölmekle itham ettiler.

Böyle bir itham, DSP yönetiminde büyük infiale yol açtı. Öyle ki DSP Genel Başkanı, yaptığı konuşmayla herkesi şaşırttı. Zira adı geçen politik teşekkül, artık bir kenarda kalmış bir parti olarak görülüyordu. Onun için Genel Başkanı’ndan ateşli bir taarruz beklenmezdi. Hâlbuki aksi oldu. Önder Aksakal, CHP, Genel başkanı ve idari kadrolarına ağır sözlerle cevap verdi. Öyle ki bu sözlere ertesi gün karşılık veren CHP Parti sözcüsü Faik Öztrak’ın dedikleri, zayıf ve tatmin edici olmaktan uzaktı. Oldum olası CHP kadrolarında yer alan Kemalist bir aileden gelen ve iyi bir eğitimli bu ismin yaptığı hâliyle yaptığı savunma kıyaslandığında sanki cevap vermiş olmak için konuştuğu görülüyordu.

DSP Genel Başkanı’nın itham ve iddiaları, hedefe sıkılan tam bir polemik atışlarıydı. Ustalıklıydı ve çürütülmesi zor delillere dayanıyordu. Önder Aksakal:

CHP’nin solculuğunun lafta kaldığını gardırop solculuğu yaptığını söylüyor, CHP’nin devleti yönetmeye talip olmadığına işaret ediyordu. Dahası bu partiyi Atatürk pazarlamacılığıyla suçluyor ve pazarlamada sıra şimdi de Ecevit’e mi geldi? diye soruyordu. Önder Aksakal, 31 Mart için 433 aday gösterdiklerini, bunlardan sadece 22’sinin CHP’den geldiğini; bu partiden kabul etmedikleri müracaatın, kabul ettikleri isimlerden çok fazla olduğunu söylüyor ve DSP’nin devleti daha evvel üç kere yönettiğini belirterek 1 Nisan’da ana muhalefet partisinin kendileri olacağını ileri sürüyordu.

Sn. Aksakal’ın dedikleri bunlardan ibaret değil. Ancak şu sözler bile konuşmasının muhteva sağlamlığını ortaya koymaktadır. Bundan dolayıdır ki Sn. Öztrak, delillere dayalı bu taarruz gibi müdafaaya karşı eksik kalmıştır.

DSP Genel Başkanı’nın sözlerinden en fazla öne çıkan iki cümle “gardırop devrimciliği” ve “Atatürk pazarlamacılığı”dır. Eğer, bunları muhafazakâr, milliyetçi taraftan birileri söyleseydi ana muhalefet partisiyle destekçisi medya, onu diyenleri gıyabında idama mahkûm ederlerdi.

Atatürk pazarlamacılığının şahıs istismarcılığı olduğu belidir. Üzerinde durmaya gerek yok. Gardırop devrimciliği ise herkes tarafından anlaşılmamış olabilir. Bu tabir, bizim yetişme yaşlarımızda yazarlar tarafından sık kullanılırdı. Sonra unutuldu. Ancak Bülent Ecevit tarafından da telaffuz edilmişti.

Türkçe’de “gardrop” veya “gardırop” denilen kelimenin aslı Fransızca “garde-robe”dir. “Elbise dolabı” demektir.

Tanzimat, Meşrutiyet ve Cumhuriyet’in münevver ve aydını ister şarktan ve isterse garptan gelsin bir kelimeyi aynen kabul ve konuşurken Anadolu halkı, Türk milleti, onun ya Türkçe karşılığını bulur veya törpüleyerek lisanına dâhil ederdi. Bu hâlen de böyledir. Münevver, aydın ve entelektüelin yanlış telaffuz ettiğini sanarak istihza ettiği Anadolu insanı, karşısında asıl alaya müstahak olan kökünden kopmuş bu zümredir. Nitekim bu nevzuhur zümrenin son numunesi “plaza Türkçesi” denen bir dille konuşan “snop”lardır.

Tanzimat, meşrutiyet, cumhuriyet beyaz yakalıları Fransız moda ve modernciliğiyle “gardrop”, “gardırop” derken Anadolu insanı, evine giren bu yeni şeye “aynalıdolap” dedi.

Dolayısıyla zamanlardır tenkit mevzuu olan bir “gardrop inkılabı” değil, “aynalıdolap inkılabı” veya devrimciliğidir. Üzerinde de layıkıyla durulması gerekir.

Gardrop inkılabı, başlangıç olarak Mustafa Kemal’in bir gecelik inkılaplarından biri değildir. Evet, bir gecede fes yasaklanmış, şapka giyilmesi mecbur kılınmış, bu yüzden firar ve idamlar olmuştur ama hadisenin başlangıcı, 1925 değil, II. Mahmud dönemi ve 1826’dır. Osmanlı teb’ası fes, ceket, pantolon ve kravatla ilk kez 1826’da tanışmıştı. Bunların kabulüyle şeklin değişmesiyle Avrupa ile açılan Sanayi İnkılabı makası kapanacak zannediliyordu. Fes de diğerleri de ithaldi. II. Mahmud, Abdulmecid, Abdulaziz, V. Murad, Abdülhamid ve V. Mehmed Reşad ve devirlerindeki resmî ve hususi erkân fes, ceket, gömlek, pantolon ve kravatı kullandılar. Sultan VI. Mehmed Vahideddin, fes kullanmış olsa da daha ziyade kalpak takmıştır. Millî mücahade ve millîciler, kalpağı alamet-i farika olarak kabul etmişlerdi. Kalpak, şapka inkılabına kadar kullanılmıştır.

Fes vs. giyildiğinde geri kalmışlıktan kurtulacağımız sanıldığı gibi şapka mecbur edildiğinde de bir anda muasır medeniyet seviyesinin yakalanacağına inanılmıştı.

Her ikisinin de ham hayal olduğu acı hatıralarla öğrenildi. Garabete bakmalı ki Şapka Kanunu çıkartılmadan bir yıl önce şapka aleyhine kitap yazmış olan İskilipli Atıf Hoca, idam edildi ve daha şapka kanunu çıkartılmadan Vitali Hakko, İtalya’dan bir gemi dolusu şapka ithal etti. Yirminci asrı tüketen münakaşalardan biri de şapka inkılabıdır. Nitekim bugün dahi “gardrop devrimciliği” denilerek yerilen ve bizim “aynalıdolap devrimciliği” diyerek Türkçeleştirdiğimiz inkılap, o günlerin sahile vurmuş kalıntılarından biridir.

Şapka giymeyi mecbur tutan inkılap kanunu, 2014’deki kanun değişikliğiyle yürürlükten kaldırıldı. Arkada ise kayıp bir asır ve perişan hayatlar kaldı. “aynalıdolap devrimciliği” bu topraklarda yaşanmış iki asırlık hatalar silsilesinden bir bölümdür. Üzerinde soğukkanlılıkla konuşulması yerinde olur. Gündeme taşınması da isabet olmuştur.

Eğer; Sn. Aksakal, aynı cesaret ve inandırıcılıkla konuşmaya devam ederek CHP’yi iğneden ipliğe tahlil edip aynalıdolap devrimciliğinin devamını da seslendirirse Türkiye, tatlı su solculuğundan kurtulur. O zaman DSP, “pazarlamacı parti”yi İttihad Terakki’nin yanına gönderebilir.

.1 NİSAN MANZARASI

2019-02-27 02:00:00

A -

A +

31 Mart 2019 gecesinde aylardır üzerinde biteviye konuşulan mahallî seçim sonuçları belli olacak. Sonuçlar belli olduktan sonra da gelen rakamlar üzerine yorumlar yapılacak.

Sonuçların ilanı ve yorumların devamını takip eden sabah 1 Nisan’dır. 1 Nisanlar, az olmayan bir zamandır bizde de ithal zevklerin yaşandığı gündür. “Aklımda!”, “Sobe!!!” cinsinden bir şey. Ne var ki bunlar bu topraklara mahsus çocuk oyunlarıdır.

Aslı yabancı da olsa bu sene 1 Nisan, bazı partiler için bir neşe sebebi olmayacağa benziyor. Neşe bir yana 1 Nisan onlar için kâbusa dönecektir. Bunu bilmek, -haşa- gaibden haber vermek değil, göz önünde olanı okumaktır. Siyasi manzaraya şöyle bir bakalım:

Cumhurbaşkanlığı sisteminin bir nev’i icbarı üzerine partiler, iki kümede toplanmış bulunuyor. Evvela AK Parti ve MHP ittifak etmişlerdi. Onlar, ittifak ederken beri yanda olan muhalefet partileri kazan kaldırdılar. Yapılanı “koalisyon” olarak görüyor ve düne kadar koalisyona karşı çıkanların bugün ittifak adı altında pekâlâ koalisyon yaptıklarını çığlık çığlığa kötülüyorlardı. Oysa yapılan, koalisyon değil, bir dayanışma ve iş birliğiydi. Nitekim bir süre sonra o kadar tezviratı bir kenara bırakarak onlar da ittifaka gittiler.

İki küme böylece ortaya çıkmış oldu. Ancak kümelerden biri berrak, diğeri muğlaktı. Berrak olanlar AK Parti ve MHP idi. Şeffaf ve millete ve tarihe hesap verebilir yapıdaydı.

Diğer taraf, hakikaten muğlaktı. Bir kere CHP ile İYİ Parti kolayca bir masa etrafında toplanamadılar. İkincisi bu ittifakın içinde HDP de olduğu hâlde onu hep saklı tuttular. Hâlbuki bu parti, yol arkadaşlarının güçlü olduğu yerlerde aday çıkartmayacağını açıklayarak Millet İttifakı’na destek veriyordu ve vermekte.

CHP ve İYİ Parti, Millet İttifakı’nın ana, HDP yardımcı unsurudur. SP ise dolaylı cüz’i destektir. Böylece Cumhur İttifakı’nın karşısında dört parti yer almaktadır.

Bu arada bir de sürpriz yaşandı. Saadet Partisi’nin HDP ile ittifaka girmesi belki sürpriz değildi, olsa bile çok şey ifade etmiyordu. Ama DSP’nin hiç umulmadık ve beklenmedik şekilde CHP’nin karşısına dikilmesi, CHP’den oraya akış olması, genel başkanının ana muhalefet partisiyle genel başkanına zehir-zemberek tenkitler yöneltmesi kelimenin tam manasıyla sürprizdir. Bu seçimde DSP’nin CHP küskünleriyle hatırı sayılır bir oy alması hâlinde CHP için bölünme dâhil her sonuç beklenebilir. Keza 31 Mart, CHP parti içi muhalefetinin Kemal Kılıçdaroğlu’na tanıdığı son avanstır. Açık ve net olarak görülüyor ki 1 Nisan, CHP için neşe değil, kavga başlangıcıdır. Şu vaziyete bakmalı ki AK Parti, mitinglerinin yarısını tamamlarken CHP daha yeni kıpırdamaktadır. Parti içi muhalefet, bunu yarın genel merkeze sorar.

1 Nisan’da CHP’yi zafer beklemiyor. Büyük bir galibiyet de beklemiyor. 31 Mart gecesinde ışıkları erkenden sönmüş ana muhalefet genel merkezini 1 Nisan’da isyanlar bekliyor.

İYİ Parti’yi konuşmaya bile gerek yok. En sağlam olduğu Mersin’de belediye başkanının adaylık müracaatını vaktinde yapamama, ipi çeken son sebep oldu. 1 Nisan 2019 İYİ Parti için sonun başlangıcıdır. Bu defa zincirli vekiller, bile Meral Akşener’i geri getiremez. Aksine; parti, tez zamanda olağanüstü kongreye giderek kendini fesheder. Bazı vekil ve belediye başkanları MHP’ye döner, bazısı CHP’ye girer, bazısı evine gider.

SP’yi konuşmaya bile gerek yok. HDP’ye gelince. O, artık hiçbir zaman Türkiye partisi değildir. Bu millet, böyle bir şansı 2015’te verdi fakat dağın vesayetinden çıkmayan bu parti yönetimi, o treni kaçırdı. HDP de ufalanıp zamanla biter.

1 Nisan’ın galibi, Cumhur İttifakı olacaktır. Ancak; zaferin sahiplerinin Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli olacağına şüphe yoktur.

1 Nisan’da Türkiye gülecektir.

Kedere gark olacaklarsa olur. Zira denmiş ki:

-Tarih, kaza ve kaderdir!..

.İSTANBUL’DA BAŞKAN OLMAK

2019-02-26 02:00:00

A -

A +

Ord. Prof. Dr. ve süsleme sanatları ve nakış üstadı Süheyl Ünver, kendini ahirete yakın hissettiği günlerde Huzur romanıyla Beş Şehir’in yazarı ve akademisyen Ahmed Hamdi Tanpınar’a “bundan böyle İstanbul sana emanet!” der.
TOKİ, yaptıkları ve yapmadıklarıyla değişik kantarlarda tartılabilir. Lakin, adı geçen kurumun iki eseri var ki onlardan tam not almaya layıktır. Bundan dolayıdır ki bu eserlerin naşiri Mehmet Ergün Turan’ın Fatih’e başkan adayı tensibinden dolayı, çok senelerdir ihmal içinde olan bu mübarek belde namına ümidliyiz.
Bu başkan döneminde TOKİ, hayli hacimli iki resim albümü neşretti. Onlardan birinin ismi “Hoca Ali Rıza”, diğeri de “Ahmet Yakupoğlu”dur. Süheyl Hoca’nın Tanpınar’a söylediği o sözlü mirası Kütahya’nın medarı iftiharı Ahmet Yakupoğlu’na dair olan albümde okuduk. Zikrettiğimiz sözden öyle seziliyor ki bir önceki nesilden de bir İstanbul sevdalısı da şehri Süheyl Ünver’e emanet etmiştir. O şahıs kim olabilir? Kendi Türkçesiyle cevap vermek gerekirse “gaaliba” Yahya Kemal.
Süheyl Ünver’le Ahmed Hamdi Tanpınar, arasında geçen o konuşmaya bakınca mevzua muttali olmayanlar, sanır ki bu mirası bırakan zat sanki bütün İstanbul’un tapusuna maliktir. Hâlbuki değildir, biri babadan kalma diğeri de sonradan kazanılma iki konaktan öte emlaki yoktur. Bildiğimiz bu. Bir diğer bildiğimiz ise Yahya Kemal Beyatlı’nın o kadar bile emlakinin olmadığıdır. Zaten sefirlik ve vekillikten sonraki ömrünü de daimi surette kaldığı Gümüşsuyu’ndaki Park Otel’de tamamlamıştır. Bizim bildiğimiz kadarıyla bu şöhretli Müslüman Türk’ün dünyalığı yoktur. Zaten Üsküp muhaciridir. Şiir ve nesirleri de ancak vefatından sonra kitaplaştırılmış ve onları dahi dünya gözüyle görememiştir.
İşte bu zat, öyle bir İslam, öyle bir Osmanlı, öyle bir Türk ve öyle bir İstanbul sevdalısıdır ki o aşkı kelimelerle anlatmak zordur. Bunları eserlerinde kendisinden dinlemek, o benzersiz hazzı ve zevki yaşamak gerekir. Bu büyük şair ve mütefekkirin “Türk Müslümanlığı” dediği, bu vatanın her karış toprağına sinmiş olan Ehl-i Sünnet Müslümanlığımızdır.
Unutmamalı ki Yahya Kemal Beyatlı, “Süleymaniye’de Bayram Sabahı” adlı abidevi şiirinden ibaret değildir. O’nun nesirleri, hele Aziz İstanbul, âdeta şiir külliyatının şerhidir. Daha 30’lu yaşlarına basmadan evvel, muhtelif mecmua ve gazetelerde kaleme aldığı yazılar, Türk milleti için muhteşem bir ilim, irfan, Türkçe, hassasiyet ve üslub mirasıdır.
İstanbul’un fethini, Surları, Eyüb Sultan’ı, Ak Şemseddin’i, Boğazkesen Hisarı’nı, Güzelce Hisar’ı, Boğaziçi’ni, Topkapı Sarayı’nı, Emanet-i Mukaddese’yi, Ayasofya’yı, Sultanahmed’i, Süleymaniye’yi, Fatih’i, Üsküdar’ı, Göksu’yu, Kanlıca’yı, Murad-ı Hüdavendigar’ı, Fatih Sultan Mehmed Han’ı, Zağanos Paşa’yı, Yavuz Sultan Selim Han’ı, Kanuni Sultan Süleyman’ı, bir mezar taşını, bir serviyi ve İstanbul’u İstanbul yapan her şeyi dünü, mevcudu ve istikbaliyle bir kere ve bin kere, bir de “Nakiye Hanım’ın ciğerparesi Yahya Kemal” adlı büyük İstanbul tutkunundan dinlemek ne tadına doyulmaz bir lezzettir! Ancak şu da devrin çok acı ve ağır bir hakikatidir ki Mehmed Akif Ersoy gibi o da Sultan Abdülhamid Han’ı anlayamamış ve bu gafletinden dolayı da Hakan Halifeye karşı bayağı haksızlık yapabilmiştir. Mezkûr dâhi Padişah aleyhine olan satırlarını okuyunca namına hayıflanmamak mümkün değil.
İstanbul’da 31 Mart 2019 Belediye Seçimlerinde İBB ile birlikte 39 kaza için değişik parti ittifaklardan 100 kadar başkan adayının rekabeti başlamış bulunuyor. Bu adaylara desek ki:
-Yahya Kemal’i okumadan İstanbul da bilinmez, İstanbullu da olunmaz. Üstadın İstanbul’a dair; bu şehrin ruhuna, manasına, tarihine, maddesine, şehircilik şartına kadar yazdığı yazıları Osmanlı Türkçesiyle çıkan Tevhid-i Efkâr, Payitaht ve İnci gibi gazete ve mecmualarda bulup okumalı, hatmetmeli ve hazmetmelisiniz.
Bunu bizden işitecek namzetler, herhâlde geçmiş uzun zaman ve harf inkılabından ötürü belli etmeseler de bir karamsarlığa düşerler. Temini kolay olmayabilir. Hâlbuki o yazılar, el altında. Edebiyat tarihçisi Nihad Sami Banarlı merhum İstanbul’a dair makalelerini “Aziz İstanbul” adıyla bir eserde toplamış bulunuyor. Araştırmak için hiç zahmete gerek yok. O muhteşem yazılar, bu müstesna kitapta mevcuttur. Şuna emin olmalı ki Yahya Kemal’in İstanbul için vefatına kadar yazdıklarını, İstanbul’a dair tefekkürlerini okumadan, yaşamadan, idrak etmeden, o heyecanı duymadan İstanbul’a da, İstanbul’un kazalarına da layıkıyla başkan; daha doğru söyleyişle hizmetkâr olunamaz.
Bugün ortada dolaşan trafik, park, yüksek bina... gibi harcı âlem, beylik laflardır. Bunlardan kurtulmak, esasa dönmek, Aziz İstanbul’daki aziz aşkla pişmekle mümkündür.
Her İstanbul adayına tavsiyemizdir:
Yahya Kemal’in büyük eseri Aziz İstanbul’u okuyup kalbinize nakşediniz.
Onu okuyunca İstanbul’u daha evvel hakkıyla bilmediğinizi bile itiraf edebilirsiniz.
Şehir, maddeden öte ruhtur.
İstanbul’un ruhunu hissedenler İstanbulludur.
Arsaya tapuyla, şehre gönülle sahip çıkılır.

.BEKA; ÖLÜM-DİRİM MESELEMİZDİR!

2019-02-25 02:00:00

A -

A +

Bu makaledeki anahtar kelimeler; emperyalizm, terör, beka ve siyasettir.

İdareye talip olurken bu kelimelerin köküne; mana ve mahiyetine inmeden onların üzerinden siyaset yapmaya kalkışmak, yapanları gündelik, sığ ve yarını olmayan tartışmalarda rehine kalmaya mahkûm eder.

Meşhur 150’liklerden ve edebiyatçı Refik Halid Karay, emperyalist zihniyetin çalışma tarzına dair “azınlığı çoğunluğun üstüne salıp sonra o azınlığı, saldırdığı çoğunlukla anlaşmaya mecbur bırakma” tesbiti yapar ki doğrudur ve o doğru, asrı aşkın bir zamandır değişmemiştir. Hiçbir vakit de değişmez. Birtakım hülyalarla gündüz rüya gördürülen ekalliyet/azınlık, bedeli ağır ödenmiş uykulardan uyandığında eteğine dört elle sarıldığı emperyalistler yani doymak nedir bilmeyen yayılmacı vahşetin çok uzaklarda olduğunu görür ama her şey bitmiştir. Hâlbuki büyük sosyolog, tarihçi ve siyasetçi Abdurrahman Muhammed bin Haldun, “coğrafya, kaderdir!” dediğinden beri çok yüzyıllar arkada kalmıştır.

Aynı coğrafyanın ana ve tali unsurları, aynı kader vadisinde, üstlerindeki adalet güneşi altında birlikte yaşayacaklarına emperyalist zihniyetin tutuşturduğu yangınla zaman, mekân ve nesiller küle döner.

Bu bölgede tamı tamına yarım asırdır bugünkü veya dünkü vatan coğrafyasında yaşadığınız ve adına üretilmiş bir kelimeyle “terör” denen tedhiş yahut şiddetin silahlı azgınlığının marka nev’i her ne olursa olsun bidayet ve nihayeti yukarıdaki tesbittedir.

Her tür ve aidiyetiyle emperyalizm, yapacağını yapar, doyma noktasına varınca da arkada devam eden yangın artıkları, ihtilaflar bırakarak çekip gider.

Bu yaşadığımız esasında iki asrın mirasıdır. Yarım asırdır, bilhassa çeyrek yüzyıldır ise durmayan bu girdaptayız. Bu azaba “terörle mücadele” demek yanlıştır ve zaman zaman da kol kola girdiğimiz ve mücadelenin asıl sahası stratejik ortak riyakârlıklarına aldanmaktır. Bu aldanmaya, bu yanılmaya düşmemek için saatlik veya yirmi dört saatlik basit politikalara kapılmadan “devlet siyaseti” gütmek gerekir. Meçhulde kalmış mütefekkirlerimizden Kâtip Çelebi, “devletin bekası için tek şart olan siyasetin akıl ve şeriat yoluyla takip edilebileceğini” haber verir. Yani gerekli olan, hukuk ve akılla beslenen bir devlet yönetimidir. Beka bununla mümkündür. Beka, bir milletin; baki kalabilme, vatanıyla, milletiyle, dili, dini, örfü, irfanı, bayrak ve ezanıyla o iklimin hürriyet havası içinde ardı gelmeyen yarınlara kalabilme azim ve iradesinin adıdır.

Bir yerdeki millet varlığı, ilkin kelimelerdeki çürümeyle bozulmaya başlar. Beka, baki, siyaset, devlet, ebediyet gibi kelimeler, zihinlerden silinince bunlar, devleti idareye talip bazı kimselerde bile sislerin ötesindeki hayaller gibi kalır.

Evet; emperyalist unsurlar bu iklimin kader beraberliğindeki unsurlardan küçük olanları ana gövdeye saldırtmaktadır. Bu saldıranlarla politik kansere yakalanmış olanlar, iktidara ulaşma adına iş birliği hâlinde olabiliyorlar. Onlar, bu gaflet kör dumanı altındaki iş birliğinin, millî bekamızda hangi onmaz yaralar açacağından habersizdir.

Neyse ki bu gaflete karşı muhkem bir Cumhur İttifakı kurulmuştur. Bu ittifak, istiklal ve istikbal mücadelemizde ölüm-dirim kavgası yapanların safıdır. Ortada bir parti, iktidar, seçim yarışı yoktur. Emperyalistlerin kullandıkları, onlarla iş birliği zaafına kapılmış gündelikçi politikacılar ve elde kalan son vatan bütünlüğünü muhafaza için canhıraş bir şekilde koşturanlar vardır.

31 Mart 2019, ne bir seçim, ne mahallî seçim, ne belediye hadisesidir. 31 Mart; 27 Mayıs, 28 Şubat, 15 Temmuz neyse odur. Hakikatin böyle olduğunu ancak şuur ve idrak sahipleri idrak edebilirler. Çünkü; biz iki asırdır, terörle değil; o zalim emperyalizmle mücadele ediyoruz.

.SÖZ BORCU

2019-02-22 02:00:00

A -

A +

Bizden evvel bir muhafazakâr iktidar 10 yıl boyunca işbaşındaydı, 27 Mayıs darbesiyle devrildi. Orta ve yüksek tahsil yıllarımızla sonrasında da kaç muhafazakâr iktidar gelip geçti. Nihayetinde en kıvamlı muhafazakâr iktidar, 17 senedir fasılasız şekilde işbaşında bulunuyor.

Bütün bunlara rağmen millî eğitimin varlık hikmetini aksettiren ders kitaplarının, bu milletin ruhuna, dilinin bu milletin diline, gayesinin gayesine mutabık olduğunu sanmıyoruz.

DP, AP, MC Hükûmetleri, ANAP, DYP, Refah-Yol Hükûmeti ve AK Parti:

DP 1950’de işbaşına geldi. Aradan ortalama 70 sene geçmiş bulunuyor. Bu zamanın 3’te birden azında “6 Ok zihniyeti” hükûmet etmiştir. Diğer bütün zamanlarda maarifimizin emir-komuta merkezinde milliyetçi, mukaddesatçı, muhafazakâr, dindar gibi unvanlarla bilinen millî eğitim bakanları, vazife yaptıkları hâlde millî eğitim müfredatı, ders kitapları, o kitapların körpe beyinlere yerleştirmek istediği dünya görüşü, hiçbir zaman yerli ve millî olmadı.

Tahsil dönemimizdeki hâlin çok değiştiğini göremiyoruz.

Tarih derslerinde eski Yunan ve Roma’ya methiyeler diziliyordu. Edebiyat derslerinde ahlaksızlık bataklığın eski Yunan destanları edebiyat şaheseri olarak okutuluyordu. Bir taraftan hain Yunan’ın I. Dünya Harbi’nde garbî Anadolu’yu işgal ederek yaptığı zulümler öğretilirken diğer taraftan bu ülkenin çocukları dedesinin katilinin büyük dedelerine âşık edilme sendromuna zorlanıyordu.

Aynı tezat, biyoloji dersinde de vardı. Çocuk, genç okulda gördüğü Darwin teorisinin maymun asıllığıyla ailede öğrendiği ilk insan ve ilk Peygamber Âdem aleyhisselam, gerçeği arasında şaşkına dönüyor, felsefe dersinde belki de Roma, Yunan hatta belki Fransız milliyetine imrenme ayıbına düşüyordu.

Diğer taraftan edebiyat derslerinde de dünya ile yarışan Divan Edebiyatı aşağılandıkça aşağılanıyordu. Din dersi, kalblere imanı değil, şüpheyi yerleştirmek içindi.

Şimdiye dek Mustafa Necati, Reşid Gaalib, Hasan Ali, 6 Ok öğretisi hiç değişmedi. Bu bir pozitivist, materyalist, Darwinist, Kemalist, Freudcu sentezdi. Şimdi o senteze bir de Yoga felsefesi dâhil edilmiştir. Yoga’nın sakin çehresinin gerisinde Hind inanç ihracı ideolojisinin olduğunu göremeyene sadece acınır.

Bahsettiğimiz sentezi kuranlardaki iddia şuydu; yeni devlet, düşman ve Osmanlıyla vuruşa vuruşa kurulmuştu. Sadece Suudiler değil, Kemalistler de Osmanlıdan kurtuluşu kutlamaktaydılar.

İslam âlim, evliya, mütefekkir ve kâşifleri, ne din dersi ne sosyoloji, ne felsefe, ne fizik, ne biyoloji ve ne de kimya derslerinde tek kelimeyle bile geçmezdi. Laiklik, onların yolunu keserken papaz ve haham asıllı olanlara, hatta ateistlere varıncaya kadar Avrupalı bilginlere yol açardı.

Tarih kitaplarında müfredat şöyleydi: Sayfada Abdülhamid Han’ın resmi olur. Altında “Kızıl Sultan” yazar. Malumat olarak da “korkak, evhamlı, diktatör, pinti” vs. iftiraları yer alırdı. Vahideddin Han zaten haindi, vatanı satmıştı! Sultanların aile hayatları, Harem, Saray baştan başa yalan yakıştırmalarla doluydu.

Dünkü imparatorluk hayatında her şey ve herkes kötüyken sadece birkaç isim yıldızlaştırılıyordu.

Edebiyat, vatan ve hürriyet, onların arasında paylaştırılmıştı.

Mevzubahis zihniyete göre Namık Kemal, vatan şairiydi. Tevfik Fikret ise büyük şairdi. Midhat Paşa, hürriyet kahramanıydı. Dağ haydudu Resneli Niyazi de Meşrutiyet kahramanıydı.

Bu isimler ve benzerlerinin ortak yanı Hakan-Halife’ye düşmanlıktı.

Eğer; Yıldız Sarayı yağmasında jurnaller/ihbar mektupları, ateşe verilmeseydi Namık Kemal’in nasıl iki taraflı çalıştığı ortaya çıkacaktı.

Midhat Paşa, Abdülaziz’e darbe yapıp şehid eden, devleti Rus harbi felaketine sürükleyen, Balkanların elden çıkmasına sebep olan ve üstüne İzmir’deki Fransız konsolosluğuna sığınma zilletine düşmüş bir muhteristi.

Tevfik Fikret, Abdülhamid’e tuzak kuran Ermeni teröristi şiirlerinde medh-ü sena eden fakat öldüremediği için de dövünen ruhu yabancılaşmış bir münevver müsveddesiydi.

Resneli Niyazi’den daha kime kadar böyle isimler vardır. Mehmed Akif bile şifa kabul etmez bir Abdülhamid düşmanı olmasaydı belki de o muhteşem şiiri, İstiklal Marşı olmayacaktı.

İsmi zikredilenler, ders kitaplarının medarı iftiharıydı. Yaşadıkları devirde hükümdara düşmanlık ve devlete isyan sebebiyle cumhuriyet döneminde “düşmanımın düşmanı dostumdur” muamelesi görmüş ve adları, resmî, gayrı resmî birçok yerlere verilmişti.

Gariptir ki ve çok gariptir ki Abdülhamid Han’ın ismi bugün dahi şöyle göze gelir bir yere verilmedi.

DP-Demokrat Parti, işbaşına gelince bir ideolojik kurum olan CHP’ye karşı kazanılan bu zafere “Beyaz İhtilal” dendi.

AK Parti işbaşına gelince aynı zihniyete karşı kazanılan zafere bu defa da “Anadolu İhtilali” dendi.

Ama hakikat şu ki geçen 70 yıla bakıldığında makyaj düzeltmeleri dışında esaslı bir değişiklik yok. Aynı dil, aynı niyet ve aynı dünya görüşü biteviye devam ediyor.

O hâlde söz borcumuzu eda edelim:

-Yerli ve millî nesillerin yetişmesi için lazım gelen şartların eda edildiği kanaatinde değiliz.

.CHP’NİN ELİT ÇIKMAZI

2019-02-21 02:00:00

A -

A +

İsmi “Halk Partisi” ama bu parti, ismiyle müsemma değil. İsmi “Halk Partisi” fakat halktan değil, kendini seçilmiş, süzülmüş ve fildişi kulede görenlerden oy almakta. Halktan hiç mi oy almamakta? Alıyor fakat yeterli değil. İktidar olacak kredi açılmıyor.

Halktan yani köylüden, işçiden, gecekondudan, kenar semtten dar ve orta gelirliden oy alan, oldum-olası muhafazakâr partiler DP, AP, ANAP, DYP Refah ve AK Parti oldu. Avrupa Sosyal Demokrat Partiler Birliğine üye olduğu hâlde CHP hiçbir zaman Avrupai anlamda sosyal demokrat parti olmadı.

CHP, tabandan gelmediği için millî bünye ile bitmeyen bir sürtüşme içindedir. Milletin dini, dili, örfü, eğitimi, yemesi-içmesi eğitimi, CHP için kavga sebebi oldu?

Niçin?

Çünkü CHP hep kendini veya seçim kazandığı çevreleri halkın ve halkın değerlerinin üstünde gördü ve görmekte. CHP büyükşehirlerdeki bazı kaleleri için “okuryazarlığı, kişi başına millî geliri en yüksek ilçeler” diye övünür.

Hâlbuki, CHP buralara sıkışıp kalmıştır. Bazı büyükşehirlerin bazı merkez ilçelerinde nüfus yoğun olarak CHP’li elit sınıf yaşar. Onlar, aslında CHP’ye değil, laiklik-kemalizm- Avrupalılık karması ideolojililerine oy verirler. Orada milletvekili veya belediye başkanının kimliği arka plandadır, belirleyici unsur, altı oktur. O flamayı rakı içme hürriyetinin teminatı olarak görür.

CHP, taassup alanlarına sıkışıp kalmıştır. Bu alanlardan kurtulmak bu partinin önceliği olmalı. CHP’de yönetim devrimi yapacak bir genel başkanın, evvela bu halktan kopukluktan kurtulmak için vaziyeti olanca çıplaklığıyla okuyabilmesi ve acil tedbirler alması gerekir. Buna cesaret edecek CHP lideri çıkar mı bilinmez ama bu adacıklar kopukluğundan kurtulmak şarttır. Şu bir tezat değil midir? Büyükşehirlerin tarif garabeti olarak “kapitalist sosyalistleri”nin vatandaş-egemen olarak yer ettiği yerli değerlerden mesafeli ilçeleri CHP’li, fakir-fukara ilçelerse AK Partilidir.

Adı “Halk” olan bu parti, elitler daha doğrusu elitliği kendinden menkul insanlara dayanırken halkın bizatihi yaşadığı Anadolu kaynaklı ilçelerde yoktur.

CHP ulusalcı, şu-bu çekişmesinden evvel bu elit vesayetiyle ele alınmalıdır. Duvarlaşmış bu kalın kabuğun kırılması CHP “merkez-i umumi”si için en büyük meseledir.

CHP’nin ezberleri bozacak, partisini tarihiyle yüzleştirecek deli yürek bir lidere ihtiyacı vardır. Böyle bir lider AK Parti’ye “al sana şu okuma- yazması yüksek, kişi başına geliri yüksek ilçeleri bırakıyorum; sen de bana o miktarda fakir-fukara ilçeleri bırak” dese, diyebilse, dedirtseler o zaman CHP’ye halk partisi olma yolu açılır. Ama bunları görebilecek, diyebilecek bir CHP yöneticisi görülmüyor. Tarihiyle yüzleşme cesareti bir yana niyeti de sezilmiyor.

CHP, yaşadığı bölgeyi fildişi kule varsayan elitlerin, lafta seçilmişlerin vesayetinden kurtulmadıkça, kendi tarihiyle yüzleşip hata ve veballerini ikrar etmedikçe milletle arasındaki mesafeler kapanmayacaktır.

“Halk” denilen, bu milletin ta kendisidir. Bu millet gibi duymayan, görmeyen, inanmayan CHP, bir avuç elitin güdümünde olmakla ölmek arasında kalmaya mahkûmdur.

Millet şehit olurken CHP 15 Temmuz’a “tiyatro” derse, millet 28 Şubat’tan zulüm görürken CHP ikna odası faillerini vekil yaparsa, millet 27 Mayıs’ın zulümlerine ağlarken CHP sabıkasızlık kaydı ibraz edemezse, İstiklal Mahkemelerini saklamaya devam ederse; bu CHP, köylüleri Ankara’nın Ulus semtinden öteye geçirmeyen CHP’den milim farkı olmadığını göstermiş olur.

CHP, bugüne dek hep tavizsiz bir ideolojik kurum oldu. İdeolojiler, idrakleri körelttiği için parti olmadıklarını göremediler.

Adı geçen parti, bundan böyle yol ayırımındadır:

-Ya ideoloji ya parti!

-Ya elit zümre ya millet!

.TENEKE MADALYA

2019-02-20 02:00:00

A -

A +

Mahmut Şevket Paşa’nın resmine bakıldığında ağzını kapatmış ve Alman hayranlığını bağıran uçları yukarı sivriltilmiş bıyıkları, ilk nazarda dikkati çeker ama asıl dikkat çeken, bütün göğsünün sıvama madalya ve nişanlarla dolu olmasıdır. İçlerinde Hilal ve saliplerin de bulunduğu bu iftihar unsurları, Tanzimat’tan Cumhuriyete dek bütün devletlu, haşmetlu, sadaretlu paşalarımızın hemen her birinin göğsünü aynı cömertlikle sıvama kaplar.

Ne olmuştur, nerede, ne zaman, hangi memleket fethedilmiş, küffar hezimete uğratılmıştır ki bu madalyalar, o göğüslerde bakanın gözünü kamaştırıp durur?

Bunların hiçbiri yok fakat bol bol dağıtılan bu madalya ve nişanlar vardır.

Hâlbuki Şarki Roma’yla Pontus imparatorluklarının ve umum Balkan devletlerinin fatihi Fatih Sultan Mehmet Han, böyle basitliklere tenezzül etmemişti. Torunu Yavuz Sultan Selim Han, dördüncü Murad Han ve İstanbul’un imanla şereflenmesinden önceki ve sonraki hiçbir Padişah devrinde böyle tenekeden; hele üstünde haç işareti olan nişanlara, madalyalara tenezzül edilmemişti. Böyle şeyler, o Gaza Asırlarında akıldan bile geçmedi. Zira o devirler halis Müslümanı, iyiliği saklı yaptığı gibi övünmeyi ayıp sayardı.

1826’da fesle başlayıp 1928’de de şapka ile devam eden kalıp değişikliği esaslı gardırop inkılapçılığı, zahiri değiştirdiği gibi bunun devamında da batını değiştirecekti. Bu, bugün dahi devam etmektedir ve en yaman çelişkiyi de türedi tesettürlü şehirli kızların Şoför Nebahat kabadayılığındaki fütursuzluğunda kendini göstermektedir.

Tanzimat, tarihimizi mana ve maddesiyle tam ortasından ikiye bölmüş, yokuş aşağı sürüklenme 1922’lerin büyük kan kayıplarıyla nihayetlenmiştir. Tanzimat yani 3 Kasım 1839 öncesi bir tek ölçü vardır “İ’layı kelimetullah. Bütün gaza gönül erlerinin muradı odur; Şanlı Kelime-i Şehadet’i insanlığın ufkunda inmeyen bir bayrak olarak dalgalandırmak. Önce şekli sonra kalbi değişikliğe uğrayan Tanzimat münevveri, artık başka işler peşindeydi. Yerli veya ecnebi muadil mevki sahipleriyle nişanlar alınıyor, madalyalar veriliyordu ki bu âdet 12 Eylül’de yeniden dirilecektir.

Tanzimat’la birlikte millî iskan hayatımız da başkalaştı. İstanbul’un fethinden ta 1856’ya kadar Saray, tekti ve o da Topkapı Sarayı/Yeni Saray idi. Ne var ki Topkapı Sarayı her Padişah döneminde ihtiyaca göre genişletilerek nihayetinde bugün gördüğümüz ve hayran kaldığımız şekli almıştı.

Tanzimat’tan sonra Dolmabahçe ve Çırağan’la birlikte Boğaz Sarayları dönemi başlayacaktır. Yıldız Sarayı, daha evvelden orada bir köşk olmakla bu cümleden değildir. Topkapı, Dolmabahçe’ye nakledilince göğsü sıvama nişan ve madalyalarla dolu devletlu Paşalar dahi Boğaziçi’ne sahil saraylar, yalılar, köşkler inşa ettiler. Dolmabahçe dışarıdan istikrazla yapılmıştı. Herhâlde bu paşalar da bir yerlerden borçlanarak bu yalıları asude günlere açmışlardı.

Havada mağlubiyet şimşekleri çakarken karada manzara buydu. Kalbi dünyalıkla dolan devlet adamının da askerin de zafer kazanması muhaldi. Tanzimat’la birlikte Gaza Aşkı’nın yerini Araba Sevdası almıştı. Nitekim bir adım sonra o saray yalı ve konaklara entrikalar da girmişti.

Cilveli Boğaziçi’nin kimseye yâr olmayacağı ileride anlaşılacaktı. Lakin; iş, işten geçmiş olacaktı.

.O İSİM, HAYATIMIZDAN ÇIKMALI

2019-02-19 02:00:00

A -

A +

Sultan Abdülhamid Han, 31 Mart Vak’asından sonra 27 Nisan 1909’da iktidardan devrilerek ailesinin bir kısım mensuplarıyla birlikte Selanik’e sürgün edildi.

Darbeye Selanik’ten gelen 3. Ordu öncülük ediyordu. Başıbozuk vaziyetteki bu askerlere daha sonra “Hareket Ordusu” denecektir. Hareket Ordusu’yla cuntanın lideri Mahmud Şevket Paşa’ydı.

Mahmud Şevket Paşa, bir Abdülhamid muhalifi değildi. “Muhalif” kelimesi, çok zayıf kalır. Darbe günlerinde doldurduğu taş plaktaki sesi bugün el altında mevcuttur. İnternetten ulaşılmaktadır. Bu kayıt, dinlendiğinde görülmektedir ki gözü dönmüş bir kuduz kişi, Hakan-Halife’ye en aşağılık kelimelerle sövüp-saymaktadır.

28 Şubat Darbe Cuntası’nın, nerelerden beslenerek günümüze kadar ulaştığı şuradan anlaşılmaktaki en hafif sözü “Yıldız’daki baykuuuş!” olan o plak, ilk defa 28 Şubat’ta ATV’de Ali Kırca’nın programında yayınlanmıştı. Aynı programda daha sonra sözde Türkçe ezanlar da yine taş plaktan yayınlanacaktı.

Padişah’ın hal edilerek aile mensuplarından bir kısmıyla saraydan çıkartılması üzerine 33 yıl boyunca Hünkârın şahsında devlete hediye gelmiş paha biçilmez eserler ve Padişah’ın hazırlattığı türlü emtia, eşya, antika, rütbeli- rütbesiz darbeci serseriler tarafından talan edildi. Emsalsiz kıymetteki kütüphaneden, altın ve gümüş eşyalara kadar her şey çalındı. Mahmud Şevket Paşa sürüleri yağma yapıyordu.

Abdülhamid Han, ta veliahdlığında ticaretle uğraşıyordu. Bu sebeple ciddi bir servet kazanmıştı. Bundan dolayıdır ki tahta geçince yekûnu büyük meblağlar tutan ulufe bahşişini hazineden almayarak kendi cebinden dağıtmıştı.

Ne var ki tutumlu ve çalışkan bir insan olmakla imkânları fevkalade yerinde olan Abdülhamid-i sani ve aile efradının bir kısmı payitahtta, bir kısmı Selanik’te zor vaziyete düşmüşlerdi. Alatini Köşkündekiler kıt kanaat de olsa geçiniyorlardı. İstanbul’dakiler çok zordaydı. Hanım Sultanlar, sultanlar, şehzadeler bir lokmaya muhtaç olmuşlardı. Bugünden bakınca, o gün, sanki 15 sene sonra yaşanacak olan Hanedan sürgün dramının provasının yapıldığı görülmektedir.

Bir ülkede darbe olması, hukukun ortadan kalkması demek değildir. Darbeciler dahi kanunları ihlal ettikleri hâlde devirdikleri iktidarı hukuku ihlalle itham ederek kendilerini haklı gösterme peşindedirler. Kaldı ki darbeler şöyle dursun savaşın bile bir hukuku vardır. Muharip taraflar buna riayetle mükelleftir. Mesela savaşta bile işkence yapılamaz, sivillerin malına-mülküne el uzatılamaz.

Mahmut Şevket Paşa’nın çetebaşlığını yaptığı 31 Mart darbesinde ise ileride 28 Şubat’ta olmayacağı gibi hukuk yoktu. Sultanın şahsi hesap, para, irad neyi varsa hepsine el konmuş, bu devletin büyük bir Hükümdarı, alelade bir mahkûm derekesine düşürülme cinayetine tevessül edilmişti.

Abdülhamid Han, ekmeğiyle büyümüş bu haydutların insafa gelmelerini sabırla bekledi. Fakat oralı olan yoktu. Kendilerindeyse dayanacak mecal kalmamıştı. Bunun üzerine 5 Temmuz 1909’da Selanik’teki Alatini Köşkü’nden kibirden yontulmuş bir diktatör heykelini andıran devrin kudretli paşası Mahmud Nedim ve tabii ki onun şahsında devlete bir arz-ı hâl/dilekçe yazarak can ve mal hürriyetlerinin temin edilmesini, bir ekmeğe muhtaç hâle geldiklerini, 31 Mart’la alakası olmadığını yeminle beyan etme mecburiyetinde kalıyordu:

-Devlete ve millete iyi ve kötü fakat hüsniniyetle otuz dört sene vallahi ve billahi geceli gündüzlü hizmet eyledim. Şeyhülislam Efendi vasıtası ile yemine muhalif hâl ve harekette bulunmadım. Meşrutiyet aleyhine kuvvet kazanmaya çalışmadım. İstanbul’daki asker hadisesinden vallahi malumatım yoktur.”

Mahmut Şevket Paşa, örfi idare/sıkıyönetim kumandanıydı. Esasındaysa kendisine “Paşa Baba” diye hitap eden Enver Paşa ileride ne olacaksa o, o günden öyleydi.

Diktatör, gelen üç talepten mürekkep istidayı külliyen reddetti. Şu talepler reddediliyordu:

1-Şahsının ve gerek İstanbul’da kalmış ve gerek yanında olan aile efradının hayatının teminat altına alınması. 2-Alatini Köşkünün satın alınarak kaydı hayat şartıyla kullanmasına tahsis edilmesi. 3-Hizmetinde bulunan çalışanlara şahsi hürriyetlerinin verilmesi.

Mahmud Şevket Paşa, her şeyi derhal ve öfkeyle reddetti. Vicdanı olan, bunu yapmazdı.

Devlet, kapanın elinde kalmış, meşruti nizamda yeni Padişah sembolik hâle gelmişti.

Kimdir bu Mahmut Şevket?

Bağdat’a yerleşmiş Gürcü bir ailenin çocuğu. 1856 Bağdat doğumludur. Yüksek tahsili için İstanbul’a gelmiş, Harbiye’de zihni Jöntürk fikirlerle zehirlenmiş, Almanya’da uzun seneler kalmış, nazırlık, sadrazamlık yapmış, müşirlik rütbesine kadar çıkmıştır. Bu hukuk tanımaz zorba, etrafıyla beraber sadece 31 Mart ihanetinden değil, Balkanları kaybetme gafletinden de sorumludur.

11 Haziran 1913 günü makam otomobiliyle Divanyolu’nda seyir hâlindeyken silahlı saldırıya uğradı. Düşmanları katletmişti. Otomobiliyle suikast esnasındaki kıyafetleri Harbiye Askerî Müzesindedir.

Katlinden kısa bir süre sonra Beykoz’un Trilye Köyü’nün ismi “Mahmut Şevket Paşa” yapıldı. Cumhuriyet döneminde de ismi okullara verildi.

Adı geçen köy, yakın zamanlara kadar İstanbul’un çok uzak bir yeriydi. Artık bütün İstanbul, İBB hudutları dâhilindedir, köy yoktur. Yeni yollarla eski uzak semtlere gitmek basitleşmiş, dolayısıyla durak gibi isimler ve okul adlarıyla Mahmut Şevket Paşa, asla hak etmediği şekilde hayatımızı işgal eder olmuştur. Bu kirli adamın hayatımızdan çıkması şarttır. Müstakbel İBB Başkanı, evvelemirde bunu sahiplenmelidir.

Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, önceki gün cennetmekân Sultan’ın, adı malum Paşa’ya gönderdiği mektubu bir mitingde elinde sallayarak “benim Padişahıma neler yaptılar?” diye milletinin hislerine tercüman olmuş.

Öyle ise kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı. Mahmud Şevket Paşa ismi, hayatımızdan çıkartılıp atılmalıdır.

.ÜSKÜP DİYARBAKIR HATTI!

2019-02-18 02:00:00

A -

A +

Rumeli’nin birliğini Anadolu’dan evvel kurmuştuk. Ancak kaybetme faciasını da önce Rumeli’de yaşadık. Diyarbakır, Anadolu’daki medeniyet merkezlerimizden biri olduğu gibi Üsküp de Rumeli’deki medeniyet merkezlerimizdendir. Üsküp’ü bizden koparanlar, şimdilerde de Diyarbakır’ı koparma ihanetindeler. Üsküp’ün kaybı anlaşılırsa Diyarbakır ve onun şahsında bütün o iklim anlaşılır. Bölücü, dinle-imanla alakasız Kürtçülere anlatılacak bir şey yoktur. Samimi Müslüman Kürtler içinse bu makalede çok ibretlik gerçek vardır. Üsküp’ü şüphesiz ki en iyi anlatacak kalem, kendisi de evlad-ı fatihan torunu olan Üsküplü Yahya Kemal Beyatlı’dır.

Biz, bugün üstadın makalesini hangi saikle kısaltarak buraya iktibas ediyorsak Yahya Kemal de Dergâh mecmuasında neşrettiği “Karanlıkta Uyanan Biri” adlı mevzubahis makaleyi aynı sebep, saik ve niyetle kaleme almış olmalıdır. Zikrettiğimiz makale, “Hatıralarım” adlı eserinde de mevcuttur. Dergâh’ta 1921’de intişar ettiği sırada İstiklal Harbimiz devam etmektedir. Bilhassa Müslüman unsurlar arasında birliği elde tutmak yüksek arzudur. Ne demek istediğini Üsküp üzerinden anlatma gayretindedir. Makale, imparatorluk teb’ası Müslümanların ders almaları için onlara yapılmış bir ikazdır. Zira buradaki esas fikirlerdendir ki Türk, kendini bilmemiş, diğerleri de haddini bilmemiştir. Nasıl felaket bir hata işlendiği geç fark edilecektir. Fakat iş işten geçmiştir. Yahya Kemal anlatıyor:

-Üsküp eşrafından bir gençle görüştüm. Bu genç, Rumeli’yi fetheden ilk Türklerin torunlarındandı. “Humbaracı-zadeler adıyla anılan ailesi Fatih devrinde Üsküp toprağına kök salmış, o toprakta büyük bir meşe gibi kocamış ayrı ayrı hanedan dalları vermiş eski bir aile idi.

-Üsküp o kadar eski ve o kadar Türk’tü ki İstanbul’dan ve Selanik’ten gelen yeni kelimeleri, yeni eşyayı hatta yeni şarkıları alafranga telakki ederdi. Balık suyu idrak etmediği gibi Üsküp de Türklüğünü idrak etmiyordu, bütün Türk şehirleri gibi kendine sadece Müslüman diyordu. Mamafih yanında kardeş unsur olan Arnavutlar vardı. Arnavutlar Rumeli’nin son senelerinde yâr ü ağyarca itibarda idiler. Sultan Abdülhamid, Arnavutları seviyordu, nazlarını çekiyordu, hatırlarını sayıyordu. O zaman milletin bu gözde oğulları Üsküp’te gerek hükûmetten, gerekse halktan Avrupalıların gördüğü itibarlı muameleyi görürlerdi; İstanbullular alafrangalığa özendikleri gibi, Üsküplüler de Arnavutluğa özenmeğe başladılar; bu dağlı kavmin siyasi itibarından başka kisvesi, silahı ve lehçesi de cazibeliydi. Cahil İstanbullu da Üsküp’ü Arnavut zannediyordu; hâlâ da öyle zannedenler vardır.

-Arnavutluk’un ikbali gitgide Arnavut milliyeti nazariyesini doğurdu; yeni Arnavut elifbası, siyah kartallı bayrak, büyük Arnavut devletinin hudutları alttan alta fikirlere yerleşiyordu. Bu heves yalnız Arnavutları değil Kosova’da beş asırdan beri yerleşmiş fatih Türklerin çocuklarını da sardı.

Eski Türk beylerinin, ağalarının, esnafının çocukları Başkım Kulüplerine yazıldılar, kendi kanlarına sövmenin lezzetini aldılar…

Merhum Yahya Kemal, ilk satırlarda Üsküplü bir gençle tanıştığından bahsetmişti. Nedense ismini vermediği bu genç, Üsküp’te atalarının vakfiyesi İsa Bey Camii gibi birçok eserin mütevellisidir. Ciğerleri yanarak konuşmaktalar:

-Bu genç samimi ve sıcak sesle dedi ki: “Meğerse Rumeli’nin en asil, en metin, en halis unsuru Türk’müş!” Bunu nasıl anladığını sordum cevap verdi: “Son on üç senenin tecrübesiyle.... Rumeli’de Türk hâkimiyetinin yerine geçen unsurlar hâkimiyet sıfatına liyakat kazanamadılar. (...) Türk idaresi zamanında Başkım cereyanı türedi. Kosova’nın Manastır’ın an-asıl Türk olup da Türklüğünü unutan unsurlarından nice kimse kendilerini Başkım cereyanına bıraktılar. Sonra Rumeli parçalandı. Müslümanlar, mahkûm vaziyete düştüler. Bu on üç sene mahkûmlar için yaman bir imtihan devriymiş. Türkler hâkimiyetleri zamanındaki tevazulu vaziyetlerini mahkûmiyetlerinde muhafaza ettiler, yalnız devrin değişişi Arnavutları pek ziyade söndürdü. Sırp hâkimiyeti altında yaşayabilmek için bir cemaat tesanüdü göstermek lazım geliyordu. Arnavut kardeşlerimiz yazık ki bu kadarcık bile göstermediler. (...) Zaman geçtikçe ortaya çıkıyor ki o tumturaktan, alayişten, böbürlenmekten azade yaşayan Türk milliyeti demirden bir kitleymiş. Türk memleketinin asıl sırrı Türk’teymiş. Arnavut’u, Çerkez’i, Kürt’ü hâkim ve metin bir millet kitlesi eden Türk mayasıymış. Bugün Rumeli’de bilfiil meydana çıkan netice isbat etti ki Türk bu devletin Müslüman unsurlarını birleştirmek için Allah tarafından bir mevhibeymiş. O giderse Arnavutlar, Kürtler, Çerkesler çil yavrusuna dönermiş. (...) on üç senede Türk’ün büyük bir millet olduğunu anladık. zaman geçtikçe daha ziyade anlayacağız zannediyorum. Uyandık, lakin karanlıkta uyandık...

Dergâh Mecmuası, 20 Teşrin-i sani/kasım 1337/1921-Yahya Kemal, HATIRALARIM-İstanbul Fetih Cemiyeti Yay. 2. Baskı, 1976

.“SULTAN'IM BİZİ BIRAKIP DA NEREYE GİDİYORSUN?”

2019-02-11 02:00:00

A -

A +

Evvela şunu belirtelim ki şahısçılık, şuculuk-buculuk yapmak gibi bir niyetimiz yoktur. Bir devrin devlet adamını, kendi zamanından koparıp yaşadığı çağdan geriye veya ileriye doğru bir başka isimle çatıştırmak da doğru değildir. Her vak’a ve o vak’aların failleri kendi zaman, zemin ve şartları içinde değerlendirilir. Kıymet hükmü buna göre verilir.

Keza devletin idare tarzı her ne olursa olsun hiçbir devlet adamı, kusurdan, hatadan münezzeh değildir. İnsanın günahsızlığı mümkün olmayacağı gibi unvanı, Han, Hakan, Sultan, Padişah, Reis-i Cumhur veya Vezir-i azam, Sadrazam, Başvekil, Başbakan yahut, nazır, vekil, Bakan vs. olması da hatadan azadelik anlamına gelmez. İcraat varsa kusur olur.

Bu hakikat, herkes tarafından bilinir ama herkes tarafından kabul edilmez. Galiba yalnızca bizde değil, şark milletlerinin tamamında övmekte ve yermekte sınır tanımazlık, bir türlü bu toprakları bırakıp gitmeyen kötü bir alışkanlıktır.

Bizim hayat tarzımızda doğum günü kutlaması vardır. Fakat ölüm günü töreni yoktur. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- doğumlarıyla âlemleri aydınlattıkları takvim olan Rebi’ül evvel ayının 11-12’nci gecesi kendilerini anarız. Buna “Mevlid-i şerif” yahut “Mevlid-i Nebi” denir. Bizzat da doğum günlerini kutlarlardı. Hâlbuki ölenlerin arkasından yas tutulmasını menetmişlerdi.

10 Şubat 1918, Osmanlı devlet dilindeki adıyla Sultan Abdülhamid-i Sani’nin, II. Abdülhamid Han’ın vefat tarihidir. Kendisi ve ailesi, nezaret altında tutulduğu Beylerbeyi Sarayı’nın ancak iki odasını kullanabiliyorlardı. İslam Halifesi ve Devlet-i ali Osman’ın Hükümdarı Sultan, bu Saray’da hürriyetinden mahrum iken dar-ı bekaya irtihal eyledi.

Abdülhamid Han’ın babası, Abdülmecid Han ve annesi Tirimüjgan Kadınefendi’dir. 21 Eylül 1842 tarihinde dünyaya gelmiştir. Annesini küçük yaşta kaybetti. Öksüz kalan Şehzade Efendiyi, Rahime Perestu Kadınefendi, öz annesini aratmayacak bir ihtimamda yetiştirdi. Bu kadirşinas Hanım, son Valide Sultandır.

Abdülhamid Han, 31 Ağustos 1876’da Cülus etti, tahta geçti. Selefleri ve halefleri gibi Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi ve bütün teb’anın/ vatandaşların Sultanıydı. Meşrutiyet ve Kanun-ı Esasi ilan etmek şartıyla tahta oturabilmişti. İlk 1,5-2 yıl ipler Midhat Paşa Cuntasının elindeydi. Bu sebeple o yıllarda kötü gidişata müdahale edemedi. Cunta, devleti 1877 Türk Rus Harbine soktu. Tarihteki en büyük kaybımızı yaşadık. 1878’de Meclis-i Meb’usanı kapattıktan sonra devletin hâkimiyetini ele aldı. 93 Harbi denen Türk-Rus Harbi’nin zararlarını asgariye indirmek için büyük bir maharetle diplomatik zekâsını kullandı. İmparatorluğun her köşesinde, sağlık, ulaşım, maarif, millî müdafaa ve bayındırlık başta olmak üzere müthiş bir kalkınma seferberliği başlattı. O gün inşa edilen yol, hastane, mektep ve binalar bugün de kullanılmaktadır.

Çanakkale ve Kurtuluş Harplerimiz, savunma harpleridir. Son taarruz harbimiz, 1897 tarihli Türk-Yunan veya Teselya denen harptir. Yunanlılar hudut ihlalinde sözden anlamayınca tekdir şart olmuş, Padişah orduya Atina’yı işaret etmiş yüz bin kişilik Mehmetçik, kısa zaman zarfında Atina kapılarına dayanınca Rusya ve Avrupa devletleri araya girerek Yunanlıların harp tazminat ödemesi karşılığı sulh yapılmıştır.

23 Temmuz 1908’de Meşruti idarenin yeniden yürürlüğe girmesi üzerine hâkimiyet yine Hakan’ın elinden çıktı. 31 Mart İsyanı denen 27 Nisan 1909 darbesiyle hal edildi, devrildi. Selanik’ten gelen Harekât Ordusuna müdahale ettirmedi. Almancı Cunta İttihadçıları, Halifeyi Selanik’teki Alatini Biraderlerin köşküne sürerek burada nezaret altında tutup dünya ile irtibatını kestiler.

Abdülhamid Han, devleti, İttihadcılara bırakma mecburiyetinde kaldığında memalik-i şahane, ülkenin topak varlığı, 5 milyon km2 idi. Sultan, idareyi kendinden gasbeden emek ve ekmeğiyle büyümüş bu romantik subay, milis ve cuntacılar için şöyle demişti:

-Deveti, 10 sene idare etsin, bir asır idare ettik desinler!

Nitekim, bu malum isimler, Alman oyununa düşerek devleti lüzumsuz yere Harb-i Umumiye sürüklediler. 1918 senesine kadar devleti batırmış olarak her biri bir ülkeye kaçıp gittiler.

Selanik’in, düşman eline geçme tehlikesi belirince, Hükûmet, eski Sultanı, Beylerbeyi Sarayı’na nakletti. Vefat ettiği yer de burasıdır. Vefat haberi ilkin Başkumandan Vekili Enver Paşa’ya bildirildi. O da Sultan Reşad’a telefonla arz etti. Mevtayı, gasil ve tekfin işi Topkapı Sarayı’nda yapıldı.

Padişah, defin için II. Mahmud Türbesini münasip görmüş, merhum Sultanın ailesi ise Fatih Camii haziresini istemişti. Enver Paşa’nın bunu uygun bulmadığı nakledilir.

Abdülhamid Han, dedesi II. Mahmud Han’ın türbesine defnedildi. Ahalinin cenaze merasim ve namazına iştiraki, muazzam sayılardaydı. Divanyolu Caddesi’nden sanki insan seli akıyordu. Ağaçların üstü bile salkım-saçak dolmuştu. Şefkatli bir Baba kaybedilmişti. Tahammül edilen yokluk ve yoksulluk anlatılır gibi değildi. Aziz vatan, tarumar ediliyordu. Bunları yaşayan millet, o gün gözyaşları içinde hançeresini paralarcasına “Sultanım, bizi bırakıp da nereye gidiyorsun?” diye haykırıyordu…

Milletin ve ümmetin çok sevdiği Sultan, tahttan çekilmek zorunda kaldıktan sonra iç ve dış muhaliflerinin ağır hakaretlerine maruz bırakıldı. Kızıl Sultan, müstebit, cimri, vehimli gibi insaf ve vicdan dışı sözlerle kalplerden silinmek isteniyordu. İşin kötüsü, bu hakaretler ders kitaplarında da yapıldı. Aslında O büyük Padişahın şahsında Osmanlıya hakaret ediliyordu. Bu haksızlıkların bitmesi için, 31 Mart 1909’un üzerinden bir asır geçmesi gerekecekti. Peşin hükümlerden doğan bu bir asırlık yalan ve iftiralara rağmen, Abdülhamid Han da Devlet-i ali Osman da iade-i itibar etti. Devlet, tarihiyle barıştı. Bugün hiçbir siyasi hareket, Osmanlı, Abdülhamid Han ve ecdadı karalayarak iktidar olamaz. Bir avuç peşin hükümlünün bugün de olmasının bir kıymet-i harbiyesi yoktur.

Fikrî tembellik, asılsız propaganda ve peşin hüküm, bize bir koca asır kaybettirdi. Yirminci asır, sadece kavga asrıdır, kayıp yüzyılımızdır.

Hâlbuki Mutlakiyet, Meşrutiyet ve Cumhuriyet dönemleriyle bu dönemlerde söz sahibi olan insanlar, ilmî soğukkanlılıkla tahlil edilseydi o kayıplar yaşanmazdı. Süregelen illet, övme ve yerme arasındaki çıkmaz, bugün de devam etmektedir.

İstanbul’un Fethi bir ihtilaf mevzuu değildir. İhtilaf, çekişme, anlaşmazlık 19’uncu asrın başından, 21’inci asrın başına kadarki zaman dilimindedir. Namuslu fikir ve tarih insanları, bu iki asrı, haysiyetli kalem ve vicdanlarının sesi kelamlarıyla tahlil etmelidir.

Diğer taraftan; değerli Hanedan mensupları, bilhassa gençler, attıkları adıma, dedikleri söze çok özen göstermeli, gündelik politik kavgalardan sakınmalılar.

.PRENSİ MANKURTLAŞTIRMAK!

2019-02-08 02:00:00

A -

A +

Devlet-i ali Osman’da idari taksimat karye, köy, nahiye, kaza, sancak, vilayet, eyalet şeklindeydi.

Bugünkü idari taksimatımızda bunlardan bazıları yoktur. Olmayanlardan biri de nahiye’dir. Nahiye, Osmanlı Türkiye’sinde köyün biraz büyüğü olan yerleşim birimidir. Başında bulunan devlet memuruna “nahiye müdürü” denirdi. Nahiyeler, bir zaman evvel hayatımızdan çıkartıldı.

Bugün Papa davet edilip ayin tertiplenen BAE-Birleşik Arap Emirlikleri’ni meydana getiren parçalarla çok Körfez devleti, Osmanlı vaktinde sahilde yer alan tenha bir nahiye veya ufak bir kaza yani ilçeydi.

Bir geçmişi bulunmayan, dünyada da bir ağırlığı olmayan ve petrol ve israftan başka bir şey bilmeyen bu Osmanlı nahiye ve kazası körfez devletlerinden BAE Veliahd Prensi, birkaç gün evvel çok büyük bir ayıba imza attı.

Birleşik Arap Emirlikleri, 9 milyon kadar nüfusu olan bir memleket. Bu nüfusun önemli bir kısmı da dışarıdan çalışmaya gelmiş insanlar.

Katar, Türkiye’ye ne kadar dostsa, BAE de o kadar soğuk. Bunu derken ismini zikrettiğimiz ve aşağıda zikredeceğimiz ülkelerin ahalisini tenzih ediyoruz. Orta Doğu halkları, kısmı azamisiyle bugün de Osmanlıdır. Bundan dolayıdır ki Haçlı Batı, özel operasyonlar gerçekleştiriyor. Mısır’ın başına darbe yaptırarak Abdülfettah es-Sisi isminde kendilerine tam sadık bir askeri getirdiler. Mısır, krallık değildi. Olsaydı orada da Suudi ve BAE planlarını uygulamaya koyarlardı. Buralarda istikbalin kralı olan veliahd prensleri avuçlarının içine aldılar. Mankurtlaştırdılar, Osmanlıya ve evladı Türklere düşman ettiler. Suudi veliahdı MBS, öylesine sınır tanımaz oldu ki diğer prensleri bir otele hapsetti, onlardan tahsilat yaptı, Filistin devlet reisi Mahmud Abbas’ı “bizim, Filistin diye bir meselemiz yok, İsrail’le anlaşın!” diye azarladı. Bunu yapınca Siyon/Haçlı, Neocon dünya kendisini parlatmaya koyuldu. Veliahd, güya reformlar yapıyor, o bu gardırop reformlarını yaptıkça da ümitlerini güzellik yarışmalarına kadar sündüren Batı, parlatma yüzdesini çoğaltıyordu. Övgülerle ayakları yerden kesilen 30’lu yaşlardaki müstakbel kral, muhalefetin m’sine dahi izin vermedi. Nihayetinde adı Cemal Kaşıkçı Vak’asına karıştı.

Batı güdümüne girmiş prenslerden biri de BAE Veliahdı “Şeyh Muhammed bin Zayed el-Nahyan”dır. O da genç. Suudi Veliahdı’ndan geri kalmayı kendine yakıştırması beklenmemeliydi. Kadınlara araba kullanma izni gibi küçük işlerle uğraşamazdı.

Hiç sıkılmadan Osmanlıya “işgalci diyen” bu Veliahd Prens, öyle bir şey yapmalıydı ki dünya çapında ses getirsin. Dinler Arası Diyalog çetesine maddi yardım yapmalarına rağmen 15 Temmuz muvaffak olamadığına göre bu işi üstlerine almalıydılar. Bunun için de Fetullah Gülen gibi Vatikan’a gidip Papa’nın elini öpmek yerine Papa davet edilmeli, ayağa çağrılmalıydı. Katolik Hıristiyan dünyanın ruhani lideri Papa Franciscus, Dinler Arası Diyalog anlaşması yapmak ve bir ayin vermek üzere BAE’nin merkezi Abu Dabi’ye davet edildi. Papa’yı Veliahd Prens’le el-Ezher şeyhi Ahmet et-Tayyip karşıladılar. Bu programın Dinler Arası Diyalog akdetme merasimine dair fotoğraf çok ilginçtir. Papa, masada mukaveleyi imzalarken el-Nahyan ve yanındaki, klasik giysileri içinde ayakta el bağlamış olarak gayet memnun bir yüz ifadesi ve hayran bakışlarla Papa’ya bakmaktalar. Böyle bir manzara ancak makam sahibiyle onun emrinde olan arasında görülebilir.

Bu mankurtlaştırma oyununa dikkat etmeli. Monarşi olmayan yerlerde darbe yapıyor, krallık sultanlık gibi monarşi olan yerlerde ise hükümdar ölünce yerine geçecek veliahdı çok ince taktiklerle güdümlerine alıyorlar. Türk milleti, Türkiye’de 15 Temmuz’da Dinler Arası Diyalog ihanetine geçit vermedi. Ne var ki proje bu defa güneyimize taşında. Bu defa da eski nahiyelerimiz, kazalarımız, vilayetlerimiz üzerinden saldırı hazırlığındalar.

Papa, BAE’nin merkezi Abu Dabi’de 135 bin kişilik statta ayin yapıyorsa, bu ayin için davet ediliyorsa, küçük de olsa Müslüman bir memleketin başına geçecek müstakbel kral, onun karşısında el pençe divan duruyorsa orada her şey kaybedilmiş demektir.

Ayin esnasında 135 bin kişilik statta acaba 135 Hıristiyan var mıydı? Katolik, Ortodoks diye de ayırmadan soralım:

-Acaba; BAE’de 1350 Hıristiyan yaşıyor mu?

.DÜNYAYA HUZUR VERMEYENLER!

2019-02-07 02:00:00

A -

A +

ABD ve onun peşine takılan devletler, gelecek zamanlarda çık kınanacak bir ayıba imza atmaktalar:

Bir güney Amerika devleti olan Venezuela’nın birçok iç problemi olabilir. Var da. Zaten problemi olmayan devlet yok. Nitekim, ABD’de hükûmet, uzun süre kepenk indirdi. Çalışanlar aylar boyu maaş alamadılar.

Venezuela’nın problemleri var ama birçok devlette olduğu gibi buradaki problemlerin de büyük kısmı üretilmiştir.

İşte bu Venezuela’nın başı dertte. Donald Trump idaresi, seçime girmemiş ana muhalefet lideri, Juan Guaido’ya önce keyfî bir başkanlık ilanı yaptırdı. Sonra da onu Venezuela’nın meşru devlet başkanı olarak tanıdı. Hemen takiben de kendi yolundaki öbür devletlere “Haydi siz de Guaido’yu başkan olarak ilan edin!” talimatını verdi.

BM üyesi bağımsız bir devletin iç işlerine karışmak bu değilse nedir?

Talimatı alan devletler “bana da buradan bir menfaat çıkar mı?” parsacılığıyla bu gayrimeşru, bu darbeci durumu içlerine sindirerek demokrasiyi, sandığı, seçmen iradesini hiçe sayıp iş birlikçi Guaido’nun Venezuela devlet başkanlığını kabul ve ilan etme kuyruğuna girdiler.

Ne İngiltere’si, ne Avrupa Birliği, ne Brezilya’sı ve ne de onlarca diğerleri. Hiçbiri dürüst olmadı, hiçbiri hukuku tercih etmedi:

-Halkın seçtiği bir başkan varken seçime bile girmemiş birini başkan olarak tanıma neyin nesidir? demediler.

Bu mert sözü söylemedikten başka, kendileri gibi davranmayan İtalya’yı lince kalkıştılar. AB üyesi bir devlet nasıl olur da bunu yapar, Nicolas Maduro’yu tutup kendileriyle birlikte hareket etmezmiş? Hâlbuki dünya AB’yi medeni devletler topluluğu olarak görmektedir. Demek ki değilmiş. Her şey aslına rücu etmekte.

Maduro düşmanı hukuk tanımaz bu devletler, şimdi Venezuela ordusunu darbe yapsın diye kışkırtmakta, halkı ayaklanmaya çalışmaktadır. Mısır’da orduyu kullanarak seçilmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’yi devirmenin Latin Amerika’daki kopyala yapıştır keyfîliği ile karşı karşıyayız.

Bir başka ifadeyle 15 Temmuz 2016’da Türkiye’de yapmaya kalkıştıkları darbeyi burada tekrar etmek istiyorlar. Şu var ki bizdekinde sahne gerisinde kalmışlardı. Venezuela’da ise paralel yapıyı alenen kuruyorlar.

Eğer; Türkiye, Rusya, İran ve Çin, beyanat vermeyi geçip keyfîliğe karşı durmazlarsa Venezuela her an işgal edilebilir. Ya işgal ederler, ya bölerler veya iç harp çıkartırlar. Çünkü Venezuela petrol denizi üstünde yüzen bir ülke. Çünkü bu ülkede ciddi altın yatakları mevcut. Böylesi ülkeleri “koalisyon güçleri” yalanıyla işgal etmeleri, Afganistan’dan, Irak’tan bu yana bir emperyalizm klasiğidir.

Tehdit altındaki Başkan Maduro, insaflı dünyadan destek bekliyor. Papa’ya dahi ara bulucu olması, bu hukuk tanımazlığı durdurması için iki mektup gönderdi. Ancak adı geçen, oralı değil. Katoliklerin Papası Franciscus, BAE’de başka işlerle meşgul. Veliaht Prens Şeyh Muhammed bin Zayed al Nahyan’ın davetlisi olarak ziyaret ettiği BAE’de “dinler arası diyalog” mukavelesi imzalıyor, Abu Dabi’nin 135 bin kişilik stadını kilise gibi kullanıp ayin yapıyor.

Yollarından caymamışlar. O musibet diyalogla bu defa Türkiye, güneyden, saf Müslümanları kalbinden kuşatmaktalar. Üstelik Vatikan yapımı bu filmin rejisörü bizzat Papa’nın kendisidir.

.MHP 50 YAŞINDA

2019-02-06 02:00:00

A -

A +

Alparslan Türkeş, 1965 yılında Hindistan’daki mecburi diplomatik görevinden dönünce Türk siyasetinde hitabet ve nükte ustası Osman Bölükbaşı’nın CKMP-Cumhuriyetçi Köylü Millet Partisi’ne kaydoldu.

9 Şubat 1969’da Adana’da yapılan büyük kongre ile de CKMP’nin adı, MHP-Milliyetçi Hareket Partisi yapıldı ve Türkeş de “Başbuğ Türkeş” nidaları arasında genel başkanlığa seçildi. O günlerdeki heyecanı bugün de hatırlıyorum. Adana Erkek Lisesi’nde talebeydim. Başbuğ Türkeş’in elini de ilk defa o günkü Adana’nın en iyi oteli olan Pehlivan Palas’ın balkonunda sıkmıştım.

Merhum Türkeş, gençliğe ayrı bir mana ve kıymet veriyordu. Şanlı maziye layık parlak bir istikbalin iyi yetişmiş ve millî değerlere bağlı bir gençlikle mümkün olduğuna inandığı için partinin gençlik kollarının Ülkücü Gençlik olarak yetişmesi maksadıyla bütün tedbirleri aldı. Ama boş durmayanlar da vardı. Düne kadar kendine “merkez medya” diyen ve her darbenin arkasında yer almış malum gazeteler, o günlerde bu memleketin has evladı bu gençleri yıldırmak ve itibarsızlaştırmak için onlara “komando” ve “Türkeş’in komandoları” diyerek aleyhlerine haber yapıp kamp resimleri basıyorlardı. Ne var ki zaman, onları yalanlayacaktı. 1970-1980 arasında Türkiye, bir komünist darbe veya istilaya maruz kalmadıysa bunda bu milliyetçi vatansever gençlerin ödenmez hakları vardır. Milliyetçi ülkücü hareket, bu dönem zarfında binlerce üniversiteli ve liseli genci, İstanbul İl Başkanı Recep Haşatlı’yı, milletvekili İhan Darendelioğlu’nu, Gümrük Bakanı Gün Sazak’ı şehid verdi.

Türkler, dünyada mukaddes değerleri uğruna en fazla şehid veren Müslüman millettir. Ülkücüler de dinimiz, milletimiz, bayrağımız, istiklal ve istikbalimiz için en fazla şehid veren vatanseverlerdir.

MHP, 1969 seçimlerinde sadece Adana Milletvekili Alparslan Türkeş’le Meclis’e 1 üye olarak girdi. MV sayısı 1973’te 3’e çıktı. Böylece 1975’te kurulan Milliyetçi Cephe Hükûmetinde biri Başbakan Yardımcılığı olmak üzere 2 Bakanlık kazanıldı. 1977 seçimlerinde 16 milletvekili çıkarıldı. Kurulan İkinci Milliyetçi Cephe Hükûmetinde biri yine Türkeş Beyin Başbakan Yardımcılığı olmak üzere beş Bakanlık elde edildi.

12 Eylül darbesiyle mevcut siyasi partiler kapatıldığı için MHP de kapatıldı. Ülkücü gençler bir vefa görmeyerek kitleler hâlinde cezaevine yollandı. Mahkûmiyetler yaşandı, idamlar oldu.

Kapatılan MHP’nin yerine MÇP kuruldu. Yasaklar kalkınca 4 Ekim 1987’de Alparslan Türkeş MÇP’nin başına geçti. Bu parti 1981 erken genel seçiminde 19 MV çıkardı. 1993’te MÇP adı tekrar MHP yapıldı. MHP, 1995’te yüzde 7,2 oyla barajın altında kaldığı için MV çıkaramadı.

Başbuğ Alparslan Türkeş 4 Nisan 1997’de vefat etti. Cenaze namazına yüz binler iştirak etti. Boşalan genel başkanlığa 6 Temmuz 1977’de Devlet Bahçeli seçildi. Sn. Bahçeli, liderliğinde 1999’da seçimlere katılan MHP yüzde 17.98 oyla DSP’den sonra ikinci parti olarak 129 MV çıkardı. O gün yazdığımız makalemizdeki cümleyle söylemek gerekirse Türkeş vefat etmiş, fakat fikri iktidar olmuştu. MHP, DSP-MHP-ANAP Koalisyon Hükûmetinde ikinci ortaktı. Devlet Bey, Başbakan Yardımcısı ve 10 arkadaşı da Bakan olmuştu. Ancak Türkiye, 2001’de ekonomik krize sürüklendi. Kemal Derviş, iktisadi işleri çekip çevirme adına Dünya Bankasından Hükûmete Bakan olarak yollandı. Sn. Bahçeli ve arkadaşları bu olanları içlerine sindiremediler. MHP Genel Başkanı, erken seçim çağrısı yaptı. Türkiye, 3 Kasım 2002’de seçimlere gitti, seçimi AK Parti kazandı. MHP, DSP, ANAP, DYP barajın altında kalarak Meclis’e giremediler.

MHP, 2007’de 71, 2011’de 53, 7 Haziran 2015’te 80, 1 Kasım 2015’te 40 MV çıkardı.

7 Haziran 2015 Seçimlerini AK Parti kazanmış fakat tek başına Hükûmet kuramıyordu. CHP-HDP ittifakının yaptığı koalisyon ve Başbakan olma tekliflerini, Devlet Bey elinin tersiyle itti. Bu arada Türkiye, 1 Kasım’da erken seçime gitti. 15 Temmuz 2016’da ise Türkiye tarihindeki en korkunç darbe teşebbüslerinden birine maruz kaldı. Şer güçler ve Haçlı Dünyası, FETÖ’nün arkasındaydı. Devlet Bahçeli, daha darbenin anlaşıldığı ilk anda “seçilmiş Cumhurbaşkanıyla Hükûmetin yanında ve darbenin karşısındayız!” diyordu. Bu söz çok değerliydi. Fakat değeri yalnızca bir parti başkanının yerinde ve doğru konuşmasından değildi. O değer, o söz, gücünü arkadaki on binlerce gözünü budaktan sakınmayacak Ülkücü Gençlerin varlığından da alıyor ve hainler bunu biliyordu. O yiğitler, bir zamanlar “komando” diye alay edilen gençlerin yürüdüğü yoldan geliyorlardı.

MHP liderinin tavizsiz duruşu ve Ülkücü Gençliğin varlığı, darbe teşebbüsünün çökertilmesinde etkili olduğu gibi Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtında da Hükûmete büyük fayda temin etti.

Bu arada Devlet Bahçeli’nin çağrısıyla Türkiye, 16 Nisan 2017’de anayasa referandumuna gitti. Sistem değişti.

Darbe ihaneti savuşturulup, sükûnet temin edildikten sonra Sn. Bahçeli, bir çağrı daha yaptı. 31 Mart 2019’da mahallî ve 3 Kasım 2019’da da yeni sisteme göre Cumhurbaşkanlığı ve milletvekili seçimleri yapılacaktı. Referandum yapıldığına, millet tercihini ortaya koyduğuna göre bir buçuk yıl sonrasını beklemek yanlıştı, Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekilliği seçimi öne alınmalıydı. Teklif Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tarafından da uygun görüldüğü için 3 Kasım 2019 Seçimleri, 24 Haziran 2018’de yapıldı. Bu seçimlerde MHP, 50 MV çıkararak 3. parti oldu.

Şu gün daha iyi anlaşılıyor ki 7 Haziran’dan sonra koalisyon kurulsaydı, Devlet Bahçeli, 15 Temmuz’da sussaydı, 16 Nisan referandumu olmasaydı, 3 Kasım, bir buçuk sene öne alınmasaydı darbe gerçekleşebilir, Suriye’nin kuzeyine harekât yapılamayabilir; hatta harita değişebilirdi.

Görülüyor ki merhum Türkeş, aynı zamanda bir mektep kurmuş. Burada yetişen Devlet Bahçeli, özellikle 7 Haziran 2015’ten bu yana en zor ve tehlikeli anlarda devreye girerek bir akil adam olarak yol göstermektedir. Cumhur İttifakı, son misalidir.

Genel başkan, bu işlerle uğraşırken bir yandan da partisinin kimlik değiştirme tehlikesini önlemiştir.

Devlet Bahçeli, millet ve devletine sadakatle, aşkla, onlarda fena bulmuşçasına bağlı olduğunu defalarca gösterdi ve gösteriyor. Düzgün ahlaklı ve vakur bir siyasetçidir. Bu zat ve MHP, devlet için de iktidar ve Cumhurbaşkanı için de büyük talihtir.

Merhum S. Ahmed Arvasi, merhum Başbuğ’un kendisine Ülkücü Gençlere işaretle “Bu gençlere dinlerini öğret” dediğini bize nakletmişti. Prof. Hilmi Demir de Devlet Bey’in “gel bu gençlere Maturidi itikad üzre dinlerini öğret” dediğini bundan birkaç ay evvel yine bize anlatmıştı.

Maturidi itikad üzre olan İslam, bu topraklarda bin yıldır yaşanan ve İngiliz ellerinde işlenmemiş, saptırılmamış, saf ve aslı gibi tertemiz olan dindir.

Sn. Bahçeli’ye hakkını teslim etmek borçtur. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın talimatıyla merhum Türkeş’in Kıbrıs’ta doğduğu evin müze hâline getirilmesi vefalı bir davranıştır.

Her iki liderin, Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli’nin Beka Meselesi olarak görüp inandıkları Cumhur İttifakı için Sn. Cumhurbaşkanı “Cumhur İttifakı mezara kadar devam edecek!” diyor. Hâlbuki biz, bu ittifakın kardeşliğe dönüşerek Cennete kadar devam etmesini dileriz.

.TÜRK YUNAN DOSTLUĞU

2019-02-05 02:00:00

A -

A +

Diğer kavimlerle olduğu gibi Türklerle Rumlar, Türk bayrağı altında birlikte yaşayıp, birlikte üretip, birlikte paylaştılar. Bu ortak hayat, 5 asır sürdü. Sonra Rumlar, Sömürgeci Avrupa devletleri tarafından istiklal için kışkırtıldılar. Kışkırtanların derdi Rumların bağımsızlığı değil, kendi menfaatleriydi. Rumlar, bugünkü tabirle taşeron olarak kullanıldılar.

Devlet-i Ali Osman’dan 1821’de otonomi ve 1930’da istiklal kazanıldı. Bu, Osmanlı’dan ilk kopan yongadır. Ayrılık rüzgârı, kısa sürede diğer ırkları da buldu. Balkanlar, çete savaşlarıyla sarsıldı. Yunanistan’ı Balkanlardaki gayrimüslim unsurlarla devletin diğer kanadındaki Müslim unsurlar takip etti.

Dediğimiz gibi; Rumlarla müşterek hayatımız 5 asırdır. Oysa Yunanistan, 189 yaşına daha yeni girmiştir. Yunan isyanı, Mora yarımadasında başlamış, ayrılıkçı devlet, bu ufacık sahada kurulmuşken sömürgeci Avrupa’nın teşvik ve himayeleriyle sürekli genişleyip büyüdü. Nihayet I. Dünya Harbi’ndeki zor günlerimizden istifadeyle İngilizler tarafından Anadolu’ya çıkartıldılar, İstanbul’a sokuldular.

İngiliz telkinleriyle sürekli İstanbul ve Anadolu’nun fethi rüyaları gördüler. Hâlbuki “biz, bu kadar geniş topraklara hangi nüfus ve kuvvetle sahip olup, elde tutarız?” diyerek kendilerini ateşe itenlere direnebilirlerdi.

Yunan işgali, Türk-Yunan muharebeleri iki millete de çok şeyler kaybettirdi. Yunan askerinin Ege bölgesinde yaptığı mezalim milletimizin hafızasına kazındı.

Büyük Britanya, emellerine kavuşmuştu. Asırlara dayalı bir bütünlüğü önce bölmüş, sonra tarafları vuruşturmuş ve ardından da kan davası güden derin bir düşmanlığa yol açmışlardı. Eskisinden çok az olsa bile Yunan husumeti Türkiye’de, Türk husumeti de Yunanistan’da hâlen devam etmektedir.

Arada hâlli pek de kolay olmayan Oniki ada, Batı Trakya, Ege Kıta Sahanlığı, Kıbrıs ve vakıflarla dinî haklar gibi meseleler vardır. Türkiye, son on yıl içinde Rum vakıflarını sahiplerine iade etti. Yunanistan’daki Türk vakıflarının da aynı netlikle çözülmesi gerekir. Heybeliada Ruhban Mektebi ise zamana terk edilmiş olarak beklemektedir. Arada bu kadar mesele olması yüzünden Batı, Yunanistan’ı her Yunan hükûmeti döneminde kullanmaya, suistimal etmeye devam etmektedir. “Jetlerin it dalaşları bitti” derken bu defa da Kıbrıs çevresinde doğalgaz araştırma faaliyetleriyle eski ihtilaflara yenileri ekleniyor.

Bütün bu çekişmeler, iki devlete de pahalıya mal olmaktadır. Yunanistan’a ise daha pahalıya çıkıyor. Yunanistan, vatandaşı çalışmayı çok da sevmeyen, sanayii, üretimi olmayan, tek geliri turizmden ibaret küçük bir devlet. AB’nin en muhtacı.

Atina’da Batıya ve İsrail’e rağmen Türkiye’yle dostluk için samimi adımlar atılsa kurulacak dostlukla iki taraf da kazanır. İlk dostluk münasebetleri Yorgo Papandreu zamanında atılmıştı. İtidal sahibi bir Başbakandı. Şunu unutmamak lazım. Dostluklar için illa felaketlerin kapıyı çalması gerekmez. 1999 Marmara zelzelesinde Yunanistan komşu olduğumuzu hatırlayarak hemen yardımımıza koşmuştu. Bugün o Yunanistan, AB’nin üvey evladıdır. Kerhen tahammül etmekteler. Şuna emin olmalı ki Yunanlıların örf, âdet ve hayatları Avrupa’dan çok Türklere benzer.

Bugün, bu Yunanistan’ın başında, teslisi reddedecek kadar zeki, Aleksis Çipras diye nev’i şahsına münhasır bir Başbakan vardır. Ortağı partideki istifalarla koalisyon Hükûmeti, 300 üyeli meclise göre 152 mv zayıflığına düşmüştür. Bu durumda idare, işsizlik, yoksulluk ve parasızlıkla birlikte daha zorlaşmıştır.

Yunan Başbakanı, işte bu ortamda Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından Türkiye’ye davet edildi. Önce 5 Şubat günü Sn. Erdoğan, Sn. Çipras’ı Ankara’da kabul edecek, iki devlet adamının görüşmelerinden sonra ortak basın toplantısı yapılacak. Misafir Başbakan ertesi gün İstanbul’a geçerek Fatih’teki Patrikhaneyi ve Heybeliada’daki Ruhban Mektebini ve bu arada Fener Rum Patriği Sn. Bartholomeos’u ziyaret edecek. Ruhban Mektebi’nde yapılacak ayini de seyredecek.

Mevzubahis Ruhban Mektebi, Yunanistan’ın bizden kopmasından 14 sene sonra 1844’te adadaki bir manastıra “Heybeliada Ruhban Mektebi” adının verilmesiyle kurulmuştur. Ortodoks âleminde Atina Üni. İlahiyat Fakültesinden sonra tesis edilen ikinci önemli okuldur. Çipras, burayı ziyaret eden ilk Yunan Başbakanı olmaktadır. 1933’te ise muhalefet lideri Elefterios Venizelos gayri resmî olarak bir ziyarette bulunmuştu. Anılan kurum, bugüne dek Bartholomeos dâhil 12 Patrik çıkartmıştır. 1950-1964 Arasındaki Türk Hükûmetleri, bu mektebin yabancı talebe kabul ermesine izin vermişlerdi. 1964’te İnönü Hükûmeti, güvenlik gerekçesiyle bu izni kaldırıldı. Bu arada Anayasa Mahkemesi, 1971’de aldığı bir kararla özel yüksekokulların bir devlet üniversitesi bünyesine katılmasına hükmetti. Buna göre Heybeliada Ruhban Mektebi de bir ilahiyat fakültesine bağlanacaktı. Patrikhane bu şartı kabul etmedi. Etmeyince de söz konusu yerde eğitime son verildi.

Bir ihtilaf, anlaşmazlık, ne kadar ağır olursa olsun iyi niyet var olduktan sonra onun hâlli mümkündür. Sn. Çipras Türkiye’yi ziyareti öncesinde AA’ya verdiği mülakatta şu kayda değer söz ve görüşleri dile getirmiş:

-Hem halklarımıza, hem bölgemize fayda sağlayacak bir ilişki inşa etmemiz gerekir. Cumhurbaşkanı Erdoğan ile münasebetim saygı, samimiyet ve açık sözlülüğe dayanıyor.

Yukarıdan beri ifade etmeye çalıştığımız da bundan başka bir şey değildir.

İş belli, niyet halis, üslup da düzgünse netice alınır. En azından bir kısmı bugün alınır bir kısmı hâle-yola konarak yarın çözülebilir.

Yunanistan’ı ekonomik darlıktan kurtarmak için Ege Denizi enine ölçülerek yarısından bu tarafta olan adalar, Türkiye’ye satılabilir. Atina’nın ortasındaki Fetih Camii ibadete açılabilir. Kapalı diğer camiler aynı şekilde tamir edilerek ibadetten mahrumiyetlerine son verilebilir. Batı Trakya Türklerinin şikâyetleri ortadan kaldırılabilir. Gerçeği kabul etmek lazım ki bugün Kıbrıs’ta iki ayrı devlet vardır. İki devletli esasla çözüm bulunabilir. Ayasofya’nın namaza açılmasına Atina, huysuzluk çıkartmayabilir. Bunlar olduktan sonra Heybeliada Ruhban Mektebi de rahatlıkla 1964 öncesi şartlara kavuşabilir. Zaten kapatılması bir darbenin hemen ertesidir. Diğer taraftan Patrikhane’yi Fatih Kaymakamlığına bağlı sıradan bir makam olarak görmek de hatalıdır. Orada oturan patrik, 300 milyon Ortodoks Hıristiyan’ın ruhani lideridir. Patriğin, Osmanlı rejimindeki yeri, salahiyeti ve rütbesi iyice araştırılarak tarihî doğrulara göre hareket etmelidir.

Ankara, bundan böyle “komşularımızla sıfır ihtilaf” siyasetini yeniden gündeme taşıyabilir. Bu sulhü tarihteki çok büyük iki düşman Rusya ve İran’la gerçekleştirdik. Diğerleri yani Ermenistan, Irak, Suriye, Bulgaristan ve Yunanistan eski vilayetlerimizdir. Bunlardan bir kısmı 80, bir kısmı 180 sene önce ana gövdeden ayrılmış, bir kısmı dindaşımız, bir kısmı kültürdaşımızdır. Ermenistan’la ilişkilerimiz Azerbaycan odaklıdır ve bugün için beklemededir, Irak’la gidişat memnuniyet verici, Bulgaristan’la gayet iyi, Ukrayna ile iyi, Suriye ile bu devlette anayasa yapılıp halk meşru bir seçimle iradesini ortaya koyduğunda yeniden düzelme yoluna girecek görünüyor.

Yunanistan’a gelince. Bu komşumuzla ihtilafımız, eski ve katmerlidir. Yukarıda da belirttiğimiz gibi Akdeniz’deki sualtı aramaları sebebiyle devreye yeni nizalar girmiştir. Ayrıca bu devletle iyi veya kötü olmak, Güney Kıbrıs idaresine de etki etmektedir.

Barış, huzur ve dostluk gibisi yok.

Çok kültürlülük içinde paylaşma güzelliği tekrar keşfedilmeyi bekliyor.

.SANDIKTAN İSTİKBALE

2019-02-04 02:00:00

A -

A +

Bugün artık seçmen yaşına erişmiş çok kimse, o günleri hatırlamaz; olgun yaştaki çok kimseyse bugün gibi hatırlar:

12-13 yıl kadar önceydi; Tayyip Erdoğan Başbakan, AK Parti de Hükûmetti ama 27 Mayıs’la inşa edilen, 12 Mart’la yenilenen, 12 Eylül’le güçlendirilen, 28 Şubat’la azgınlaşan vesayet unsurları, o gün de işbaşındaki tek parti hükûmetine rağmen buyurgan bir şımarıklıkla kendilerini iktidara ortak; ondan da ötesi iktidarın üstünde görerek bağlı oldukları merkezlerden aldıkları talimatla bir defa daha iktidarı şekillendirme peşindeydiler.

O şımarık unsurlardan biri ve en fazla gürültü çıkartanı, “matbuat” diye yola çıkan, “basın” diye devam eden “medya” olduğunda fütursuzlaşan, manşetler, ana haberler ve kalemlerdi. Yabancılaşmış bu sözde aydınlar, her darbenin alkışçısıydı. Millet, hür tercihiyle AK Parti’yi 2002 sonunda işbaşına getirmişti. Millet, beş yıl boyunca kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyerek vakarını bozmamış, 3 Kasım 2002’de 28 Şubat cunta darbesine karşı Anadolu İhtilalini gerçekleştirmişti. Ne var ki her birinin kökü farklı bir veya birkaç devletin başkentinde olan vesayet unsurları tam 42 yıldır, devletin bütün ana mekanizmalarına öylesine nüfuz etmiş ve onları öylesine baskı altına almışlardı ki demokrasi, rey, sandık, seçmen, vatandaşın serbest iradesi bu gergedan derisinden sert vesayet yapısı önünde çaresiz kalıyordu.

AK Parti’nin, Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde 27 Nisan 2007 e-Muhtırasının önünde cesaretle dikilmesinden sonradır ki medya, yargı, sermaye, bir kısım odalar, bir kısım yabancı sefaretler, kendine cemaat diyen örgüt şeklinde uzayıp giden vesayet unsurlarına karşı mücadele daha bir görünerek hâkimiyet, millî iradenin eline geçer oldu. 15 Temmuz, her ne kadar 2016’da olmuşsa da mücadelenin başlangıcı 27 Nisan e-Muhtırasına cevap verilen 28 Nisan 2007’dir.

İşte o vesayet ceberutluğunun, medya taşeronluğunun sürdüğü günlerde Başbakan Tayyip Erdoğan, Ankara’ya topladığı valilere halktan kopuk yaşamamalarını, halk ile iç içe olmalarını, onların dertlerini dinlemelerini, kamyona binip ihtiyaç sahibi vatandaşlara kömür dağıtmalarını söyledi.

Aman Allahım! Bu nasıl sözdü?! Bir vali kamyonun sürücü mahalline binecek ve şehre küstüm mahallelerde, gecekondu muhitlerinde işçilerle birlikte evlere kömür dağıtacak, toz-toprak içinde onlara nezaret edecekti?

Manşetler, ana haberler, kalemler harekete geçti. Linç yapılıyor, alay ediliyordu. Çünkü o vakte dek bir vali tipi vardı. O vali tipini; Tek Parti iktidarının sembol isimlerinden Ankara Valisi Nevzat Tandoğan’ın “bu millete komünizm lazımsa onu da biz getiririz!” sözü bir portre olarak çizmekteydi. Vali yarı memur, yarı hükümdar bir edadaydı. Yapı elbette bu değildi ama algı daha fazlasıydı. Şimdi Başbakan, kalkmış “devlet benim!” kibrindeki bu zümreye ne diyor, hangi talimatı veriyordu?

O günkü konuşmasıyla Sn. Erdoğan, bir ezberi bozuyor, tepeden bakmacılığı ayaklar altına alıyordu. Ezber bozmak, kolay değildir; hem cesaret ister, hem zaman alır. Şimdi valilerimiz, geldikleri köyün, kasabanın, şehrin, içinden çıktığı ailenin hasletlerinin uzağına ve inkârına düşmeden vatandaşla birlikteler. Onlar, artık Kaf Dağının ardında değil. Tabii ki eskiden de tevazu sahibi, milletine hizmet eden iyi valilerimiz vardı ama resmî vali fotoğrafı resmettiğimiz gibiydi.

Devrin Başbakanı Erdoğan’ın valilere talimat verdiği o konuşmaya bugün bakıldığında bir fevkaladelik görülmeyebilir. Valinin, muhtaç vatandaşın kapısına hizmet götürmesinden daha normal ne olabilir? Doğru; lakin bu değerlendirmeye şimdilerde gelinebildi. Peşin hükümlerin, paslı taassupların yıkılması hiç de kolay, hiç de ucuz olmuyor.

Bu yakın tarih izdüşümlerini bize, Cumhurbaşkanı ve Adalet ve Kalkınma Partisi Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın geçen hafta kaymakamlara yaptığı konuşma ile 31 Ocak’ta da teşkilatına tebliğ ettiği AK Parti’nin belediye hizmetlerine dair olan 31 Mart hedefli Seçim Beyannamesi hatırlattı:

Cumhurbaşkanı, geçen hafta bütün kaymakamları Külliye’de toplamış, onlara nasıl çalışmaları gerektiğini anlatıyordu:

Telefonlarının daima açık olmasını, isteyen vatandaşın kendilerine kolayca ulaşabilmesini, milletin derdiyle dertlenmelerini ve benzer öğütleri dile getiriyordu.

Kaymakamlara söylenen bu sözler, vaktiyle valilere denilmiş olanlardan farklı değildi. Şu var ki bu defa o talimat, ne yerildi, ne çarpıtıldı. Yadırganacak hiç bir şey yoktu, olması gereken dile geliyordu.

31 Mart 2019 Mahalli Seçimleri için genel başkanın bizzat okuyacağı Seçim Beyannamesi içinse belediye başkan adayları, il başkanları, milletvekilleri ve bütün AK Parti teşkilatı Ankara’daki toplantı salonundaydı. O konuşmayı dinlerken Sn. Erdoğan’da 28 Nisan 2007 Sabahı e-Muhtıra’ya karşı yaptığı konuşmadaki kararlılığı gördük. Muhakkak ki bu iki konuşma arasında hiçbir münasebet yoktur. Ne var ki eşkıya önünde veya koşuların başlangıcında kararlılık çok önemlidir. Recep Tayyip Erdoğan, Beyannameyi okurken zinde, azimli ve hedefe kilitlenmişti. Belagat yerindeydi. Bu belagat, dinleyenler üzerinde inandırıcılık kat sayısını pekiştiriyordu.

Sn. Erdoğan, valilerden, kaymakamlardan sonra bu defa da mevcut ve müstakbel Belediye reislerine aynı talimat ve öğütleri bir nizamname yazarcasına tekrarlıyordu:

-Milletle iç içe olacaksınız, onlara hizmet edeceksiniz, dertlerini dinleyeceksiniz, vatandaş, size rahatlıkla ulaşabilecek, gönüllere gireceksiniz, gönül belediyeciliği yapacaksınız.

Cumhur ittifakını ise beka davamızdan dolayı ihmali gayrı mümkün bir vakıa olarak görüyordu.

AK Parti lideri, 31 Mart seçim umdelerini sıralarken parti olarak hem adı konmadık biçimde nefs muhasebesi yapıyor, hem zımnen hesap veriyor, hem temennilerini dile getiriyor ve hem de millete taahhütlerde bulunuyordu.

Bu Beyannamenin merkez kelimesi “Gönül Belediyeciliği”dir. Kalb ve gönül kelimesi eşit anlamlıdır. Recep Tayyip Erdoğan, muvaffakiyetlerinin devamı, şikâyetlerin bitmesi, yanlışların görülmesi için kalblere, gönüllere girilmesine tekraren işaret ediyor, kendisinin ilk İBB Başkanı olduğu zamandaki hasbiliğe, fedakârlığa, aşka, diğerkâmlığa atıfla “1994 Ruhu”ndan bahsediyordu. “Gönül Belediyeciliği” ile “1994 Ruhu” yeni mefhumlardır.

Sn. Erdoğan’ın belediyecilikte maddi hizmetleri geçip, manayı öne çıkarması daha da derinleşmelidir. Şunu demek istiyoruz:

Bundan böyle çöp toplama, elektrik verme, su akıtma, yakıt temin etme… gibi kalemler, belediyeler için övünme veya iftihar etme sebebi olmaktan çıkmıştır. İki eksik-üç fazlasıyla bunları ve bunlara denk hizmetleri hemen her belediye yapabilmektedir. Sn. Erdoğan, bazı belediyelerinin kusur ikrarında geç kalmış olsa da dikey inşaatçılığın terk ile yatay mimariye yani gökyüzüyle barışık şehir hayatına yine temas etmesi, vahim bir hatadan rücuun ve eğer mümkün olursa hatanın telafisine gidilmesi anlamında değerlidir. Keza şehirde hemşehrilik şuuru, şehirlinin yaşadığı şehrin yönetimine dâhil olması, mahalle hayatının özendirilmesine dair temennileri de yerindedir. Burada kalınmaması gerekir. 70 yıldır şehirlere göçen köylü nüfusun şehirli hayatla özdeşleşerek yeniden şehirli bir hayat inşa etmemiz gerekir. Yarım asırlık gerçek şu ki aldığı dengesiz göçlerle en güzide şehirlerimiz, bile en haşininden köylüleşti. İnsandan eksilmiş köye su, yol, elektrik havagazı, taşıma aracı götürüldü fakat önceki asırlardan miras kalmış olan servetimiz medeniyet, görgü ve irfanın şehirlerimizden kaybolup gitmesine mâni olunamadı.

Bugün şehirlerin belki trafik ve elbette göğe merdiven dayamış çirkin yapılar derdi ve bazı benzer meseleleri vardır lakin artık ananevi/klasik belediyecilik hizmetlerinde bir derdi neredeyse yoktur.

Hâlbuki her belediyenin Türkçe diye bir sevdasının, Hanımefendi ve Beyefendi diye güzel insan arayışının, görgü, zarafet, nezaket, ilim ve irfan diye bir derdinin olması şarttır.

Belediyeler, o beldeye en yakın idari kadrolardır. Şehrin emanetçileridir.

Bu sebeple şunlar da belediyelerin vazgeçilmez vazifeleridir:

Ailenin her felaketten muhafaza edilmesi, kanserden farksız hâle gelen boşanma illetinin yok edilmesi, yarınlarımızı teminat altına almak için bebeğin sağlıkla büyümesi, yetişmekte olan gencin bütün musibetlerden korunması, cemiyetin yeniden huzurla buluşması için komşuluk ve mahalle hayatının yeniden canlanması ve emsali ihtiyaçlar.

“Yerli ve millî” insan böylece var olur.

Millî Beka, böylece teminat altına alınır.

.MADURO’NUN SUÇLARI

2019-01-29 02:00:00

A -

A +

Dünkü makalemizde her cephesiyle ve gayet tafsilatlı bir şekilde Venezuela’yı ve bu devletin başkanı Nicolas Maduro Moros’u anlattık. Etraflı malumat, bir ihtiyaçtı zira dün de temas ettiğimiz gibi bizde orta ve Latin Amerika tanınmıyor. Yine dün de yazdığımız gibi aramızda inanılır haber kanallarının olması gerekir. Şu gün bile aldığımız veya okuduğumuz bilgiler, ne kadar sağlıklıdır belli değil.

Eğer; Batılı medya -mesela- daha Gezi olayları başlamadan gelip kameralarını Taksim ile çevresindeki otellerin meydanı gören pencere ve balkonlarına yerleştiriyor da bizimkiler Venezuela veya başka bir yer karıştığında dahi haber mahallinde olamıyorlarsa yapacak daha çok işimiz var demektir. Öğrettikleri kadar bilme, haberdar ettikleri kadar öğrenme hâlini aşmak bir mecburiyettir.

Dünkü makalemizde tarihten bu yana ülkesini ve O’nunla birlikte Sn. Maduro’yu anlattık. İşçi bir babanın işçi çocuğu, sendika başkanlığından parti başkanlığından, oradan devlet başkanlığına kadar adım adım yükselmiş. Maduro’nun parlak diplomaları yok. Ama; azmi ve vicdanı var.

Nicolas Maduro, şayet ülkesinin petrolünü emperyalizmin ileri karakollarından olan petrol şirketlerine peşkeş çekseydi seçimleri kazandığı ve işbaşında olduğu hâlde Donald Trump ve tayfası, muhalefet lideri Juan Guaido’yu kışkırtıp O’na “ben de başkanım!” dedirtmez ve ardından bu tiyatro başkanlığı tanımaz veya tanıma silahını gösterip “kazandığın seçim, sayılmaz! Haydi yeni seçime!” demezlerdi.

Sn. Trump ve haçlıgiller ailesi bunu niye yaptılar? O’nu niye hedefe koydular?

Düşmanları için Nicolas Maduro’nun 3 büyük suçu vardır:

Birincisini söyledik. Petrolü, ABD ve diğerlerine peşkeş çekmemesi. İkincisi Trump’ın emr-i vaki bir şekilde Kudüs’ü İsrail’in başkenti sayması üzerine yaptığı ünlü ve çok dua aldığı konuşmadır. Sn. Maduro, orada Filistin milletinin masumluğuna, İsrail’in bu masum milleti çocuk, kadın, sivil demeden hunharca katletmesine, Batı’nın sömürüden semirmiş devletlerinin bu katliam ve adaletsizliğe destek çıkmalarına ve bencil ve sözde Arap devletlerinin olup-bitenlere gamsız bir şekilde seyirci kalmalarına sert bir dille lazım gelen her şeyi söylüyordu.

Sakin bir darbeyle alaşağı edilmek istenen Venezuela Devlet Başkanı’nın üçüncü suçuysa Batı destekli 15 Temmuz darbe ihanetine karşı tavır koyması ve Türkiye ile Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’la dost olmasıdır.

Bunlar ve daha başka sebeplerle Türkiye, Maduro’ya destek olmalıdır. Destek, birçok kalem hâlinde sıralanabilir. Evvela müdahale tehlikesi püskürtülmeli sonra da Venezuela, devlet olarak yeniden inşa edilmelidir. Anlaşılan şu ki 1830’da bağımsızlığa kavuşmuş fakat şeklen devlet olmuşlar…

.VENEZUELA’YA DESTEK!

2019-01-28 02:00:00

A -

A +

Emperyalistlerin “Küçük Venedik” anlamında “Venezuela” adını verdikleri memleketin resmî ismi “Bolivarcı Venezuela Cumhuriyeti”dir. Burası, bir Güney Amerika ülkesidir. Nüfusu 32 milyona yakın ve yüzölçümü 900 bin km2’yi aşkındır. En fazla petrol ihraç eden 5 devletten biri ve dünyada en yüksek miktarda petrol yataklarına sahip birinci ülkedir.

Venezuela, İspanyol sömürücülerinin ilk girdiği Amerikan topraklarındandır. Halk, bu istilayı kabul etmeyerek istiklal mücadelesi vermişse de o sıralarda Endülüs’ü de ele geçirmiş olan İspanyollar, işgallerini 1522’den 1821’e kadar devam ettirmişlerdir. Bu tarihte Simon Bolivar komutasındaki vatanseverler, işgalcileri topraklarından atarak Venezuela, Ekvador, Kolombiya, Peru ve Panama’dan meydana gelen “Büyük Kolombiya”yı kurdular. Ancak bu birlik kısa sürdü. Venezuela, 1830’da müstakil oldu. O günden bugüne bu talihsiz iklimde isyan, askerî darbe, ekonomik kriz ve her çeşidiyle kaos eksilmemiştir. Başşehri Caracas olan devlet, birçok eyalet ve vilayetten kuruludur. Para birimi Bolivardır. Enflasyon, yüzde milyona yakındır. Mal güvenliği neredeyse yoktur, can güvenliği tehlikededir, suç işleme nispeti çok kabarıktır, uyuşturucu ticaretinden hırsızlığa kadar suçlar, uzayıp gitmektedir. Petrol, neredeyse tek ihraç malıdır. Petrol ihracının düşmesi zaten yüksek olan işsiz sayısını daha da çoğaltmıştır. Bu da sosyal çalkantıları tetiklemiş bulunuyor.

Resmî dil İspanyolcadır. Bunun yanı sıra Arapçadan Çinceye kadar birkaç Doğu ve Batı dili daha konuşulmaktadır. Osmanlı topraklarından Büyük Harb üzerine buraya hicret etmiş ahaliye kim olursa olsun diğer Latin Amerika memleketlerinde olduğu gibi “el Turko/Türk” denmektedir. Buna rağmen Osmanlıdan sonra, Akdeniz sahil şeridindeki devletler haricinde Afrika’nın bir asır boyunca meçhulümüz olması gibi yakın zamanlara kadar Orta Amerika ve Güney Amerika da malumumuz değildi. Bu saydığımız “hayal ülkeler”i Ankara, gündüz gözüyle göremiyor fakat onu uyutan ve aldatan bir paralel devlet yapılanması, oralarda kılcal damarlara kadar nüfuz ediyordu.

Venezuela Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Nicolas Maduro Moros’tur. 1962 Doğumludur. Otobüs şoförü, sendikacı iken 2007’de Beşinci Cumhuriyet Partisini kurdu.

2012’de Hugo Chavez’in dışişleri bakanı oldu. Üç gün sonraysa devlet reisi yardımcılığına getirildi. Chavez’in 5 Mart’ta ölümünün ardından önce muvakkat başkanlığa geldi. 14 Nisan 2013’te yapılan başkanlık seçimindeyse yüzde 50.6 oyla yeni başkan oldu.

6 Aralık 2015’te Venezuela’da meclis seçimleri vardı. Maduro’nun partisi ve yakın partiler, şimdi PSUV/Venezuela Birleşik Sosyalist Partisi ismiyle aynı çatı altındaydı. Sağ muhalefet ise Demokratik Hareket’in başı çekmesiyle Demokratik Birlik Masası adını almıştı. Seçimde PSUV, 40.9’da kalırken, muhalefet 56.2’yi bulmuştu. Muhalefet, 112’ye 55’lik bir farkla parlamentoda çoğunluğu ele geçirmişti. Muhalefet lideri Juan Guaido aralık ayı içinde meclis başkanlığına seçildi. Ancak, iktidarın, seçimlere hile karıştığı, kazanmayan bazı vekillerin parlamentoya girdiği gibi itirazları üzerine meclisin yetkilerini daralttı ve Kurucu Meclis adıyla yeni bir meclis açıldı.

20 Mayıs 2018’de ise sürenin dolması sebebiyle Cumhurbaşkanlığı seçimi yapılacaktı. O gün sandığa gidildi. Maduro, yüzde 67.8’le ikinci döneminde de seçimleri kazandı. Ancak muhalefet seçime uzak durdu. İştirak yüzde 46 idi.

Şöyle bir manzara doğmuştu:

Devlet Başkanlığı, güçlü bir şekilde Maduro’da fakat meclis de güçlü bir şekilde 35 yaşındaki Guaido liderliğindeki muhalefetteydi. Diğer yandan Kurucu Meclis’le birlikte yasama, çift başlı olmuştu.

Nicolas Maduro, böyle bir ortamda 10 Ocak 2019’da and içerek yeni dönemi başlattı. Ancak bir tuhaflık yaşanacaktı. Seçilmiş Başkan, and içerken muhalefet lideri Juan Guaido da seçime girmediği hâlde kendi başkanlığını ilan ediyordu.

ABD Başkanı Trump, bu hukuku kendinden menkul keyfî ve gayrimeşru başkanlığı anında tanıdı. Trump’ı Kanada, Brezilya gibi devletler, sonra da önemli Avrupa başkentleri takip etti. Türkiye, Rusya, Çin, İran gibi devletlerse Maduro’nun başkanlığını meşru saydıklarını ilan ettiler.

Venezuela’da 23 Ocak’tan beri her iki taraf da gösteriler yapmakta. Muhalefet ve destekçisi devletler, seçimlerin yenilenmesini talep bahanesiyle meşru devlet reisini devirme peşindeler.

Trump ve takipçilerinin, millî olan Maduro’ya darbe düzenlediği sağduyu sahiplerinin müşterek görüşüdür. Bir ülkede seçim yapılıp başkan belli olduktan sonra seçime iştirak etmemiş muhalefet lideri üzerinden böyle bir tezgâhın tertiplenmesi, kurulacak taşeron yönetimle Venezuela petrolüne el koyma sömürgeciliğinden başka bir şey değildir. Hadise, Venezuela’nın 15 Temmuz darbe teşebbüsüdür. Amerika daha evvel Chavez’e de darbe yaptırmış fakat halk, 48 saat içinde O’nu yeniden Başkanlığa getirmişti.

Başta belirsiz olsa da ordu Başkan Maduro’nun yanındadır. Büyük halk çoğunluğu da O’nunla beraber.

15 Temmuz’dan sonra Batılı merkezler, dilini yutarken Sn. Maduro kalkıp destek için Türkiye’ye gelmişti. Böylece de dostluğumuz gelişti. Dost, kara günde, dostunun yanında olur. Bu sebeple Cumhurbaşkanı Erdoğan “dik dur kardeşim Maduro, yanındayız!” diye haber yolladı.

Evet; Türkiye, her imkânıyla bu hain darbeyi savuştursun diye Venezuela’nın yanında yer almalıdır. Trump ve emrindeki Sisiler PMS’ler vs. iki sene evvel Katar’da da darbeye kalkışmışlardı. Özel Kuvvetlerimizin Emir Tamim bin Hamed es Sani’nin sarayını emniyet altına almasıyla bir şey yapamadılar. Bu defa Türkiye, bir başına veya Rusya ile birlikte belki Çin’in de dâhil olmasıyla aynı tedbir, Venezuela’da da alınabilir.

Bir de haberleşme desteği verilmeli. Ajans ve TV’lerimiz, Karakas’tan dünyaya canlı ve birinci ağızdan haber geçmeliler.

Olay ibretliktir:

Sömürgeciler, mazlum milletleri beş asırdır soya-sömüre hâlâ doymamışlar.

.DEVLETİN DOĞU TÜRKİSTAN SİYASETİ

2019-01-25 02:00:00

A -

A +

Ortalıkta Şarki Türkistan’a dair iç içe geçmiş doğrular, yanlışlar ve dolayısıyla bilgi kirlilikleri var...

SSCB dağıldıktan sonra Batı Türkistan’da yaşayan kardeşlerimiz, 5 ayrı devlete ayrılmış olsalar da hürriyetlerine kavuştular. Sovyetler Birliği’nden kurtularak hürriyetine kavuşan diğer bir Türk devleti ise Azerbaycan’dır. Ancak Azerbaycan, Türkistan’da değil, Kafkasya’dadır.

Sovyet Rusya işgalinde ümitleri yıkık olarak yaşayan Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan, Kırgızistan ve Tacikistan, Rusya’da hiç umulmadık bir anda esen bir perestroika/yeniden yapılanma rüzgârıyla hürriyetlerini elde edip müstakil devlet oldular.

Ne var ki Rusya’da Lenin rejimi biterken Çin’de Mao rejimi ayaktaydı. Çin, peyklerini bırakmak yerine hibrit/melez bir sisteme geçti. Artık idarede komünist, pazarda kapitalistti. Çin Halk Cumhuriyeti’nin Doğu Türkistan’daki işgali ve demir pençe yönetimi devam ettiği için Uygurlar, hürriyetlerine de müstakil devletlerine de kavuşamadılar.

Çin, Uygur Türklerinin yaşadığı yere “Uygur Sincan Özerk Bölgesi” demektedir. Bu olması gereken şekilde bir özerklik, muhtariyet, otonomi midir? Çok şüpheli. Eğer, en azından Tataristan kadar olsun bağımsızlığa yakın bir yapıda olsalardı bugünkü rahatsızlıklar büyük ölçüde yaşanmazdı.

Uygur Türkleri, vatanlarına Doğu Türkistan anlamında “Şarki Türkistan” demekteler. Şarki Türkistan’ın işgali birkaç asra dayanmakta. Hürriyet ve istiklalini kaybettiği en yakın zamansa 1950’lerin başında Mao dönemindedir. Şarki Türkistan, o günden bugüne mahzun ve mazlumdur.

Doğu Türkistan meselesi, zaman zaman ve bilhassa Ankara ile Pekin’in arası iyileştiği ve belki de Ankara ile Riyad’ın aralarının bozulduğu zamanlarda alevlenip gündeme gelmekte ve ortalığa birçok iddialar dökülmektedir:

Şimdilerde bazı vatansever Uygurların hapse atıldığı, öldürüldüğü tekrar edilmektedir. Bu iddialar yeni değildir. Uygur vatanseverlerine hiçbir zaman nefes aldırılmamıştır. Asimilasyon yani azı çoğun içinde eritmek politikası, yeni değildir. Uygur vatanına kitleler hâlinde Çinli nüfus nakledilerek Türkleri kendi vatanlarında azınlık durumuna düşürme isteğini hiç bırakmadılar.

Yeni olan, korkunç ötesi bir haberdir:

Bir zamandır Türkiye kamuoyu, bu haber ve sosyal medya etkinlikleriyle alttan alta çok rahatsızdır. Buna göre; Çin Hükûmeti, aldığı bir kararla her Uygur Türkü’nün evine zorla bir Çinli erkek yerleştirmektedir. İnsan hürriyeti, aile hürriyeti ve namus mefhumuna düşman böyle bir hâli, bırakınız Müslüman Türk bir Uygur ailenin kabul etmesini ateistler bile kabul etmez.

Bu iddialar, haberler doğru mudur?

Ateş olmayan yerden duman çıkmaz

Bugüne kadarki geçmiş hadiseler hatırlandığında hemen “hayır bunlar asılsızdır!” denemiyor.

Diğer taraftan başka iddialar da var:

Buna göre CIA yani Washington, Uygurları kışkırtmaktadır. Doğu Türkistan’a sızmış Vehhabiler de kandırabildikleri Uygurların itikadını bozarak onları selefileştirmekteler.

Türkiye ile Çin’in her yakınlaşmasında Doğu Türkistan’da karışıklık çıktığına yukarıda temas etmiştik. Vehhabi ideolojinin ihracına ise şaşılmaz. Bunu Balkanlarda da yapmaktalar. Kafkaslarda yakın tarihlerde çıkan kargaşaların arkasında da onlar var. Eğer; hakikaten Doğu Türkistan’a sızmışlar ve burada da imanları bulandırıyorlarsa o zaman Türkiye, batı-güney-doğu istikametlerinden Vehhabi/selefi hilale alınıyor demektir.

Hariciyemizin herhâlde bir Doğu Türkistan Masası vardır. Yoksa hemen kurulmalı. Bu masa, bugün için olsa da olmasa da dışişleri, geniş açıklamalarla milleti aydınlatmalıdır.

Devlet de mutlaka bir Doğu Türkistan siyaseti geliştirmelidir. Şarki Türkistanlılar dinlenerek Pekin’le müzakere masasına oturmalıdır. Çin’le turistik, iktisadi, ticari, askerî münasebetlerimizi geliştirirken diğer taraftan da diplomatik görüşme ve ikna yollarıyla Çin’in Şarki Türkistan’a dönük her türlü istenmedik uygulamasına nihayet vermesi temin edilmelidir.

Putin Rusya’sı, Ukrayna ile didişirken Fatih’in hatırası tarihî Türk yurdu Kırım, Ruslar tarafından bir kez daha işgal edildi. Hâlbuki bugün Ankara, Moskova ile hiç olmadığı kadar samimi ve sıcak alışverişler içinde. Buna rağmen Sn. Erdoğan her münasebeti düştüğünde “Rusya’nın Kırım’ı işgalini tanımadık ve tanımayacağız!!!” diyor.

Aynı şekilde Çin’le de saydığımız ilişkiler ve iş birlikleri içinde olurken gerek burada yaşayan Türk vatandaşı Uygurlar ve gerekse ata yurdumuzda yaşayan Uygurlar, Şarki Türkistan’ın Ankara tarafından ihmal edildiği, yok sayıldığı gibi bir karamsarlığa düşmemeliler. Böyle zan olabilir. Zira Ankara’da hiçbir yetkili Doğu Türkistan için iki cümle telaffuz etmiyor.

Mevzua dair bir önceki yazımızda da dediğimiz gibi Şarki Türkistan, güçlü bir özerkliğe kavuşturulabilir. Ankara, zaten her devletin toprak bütünlüğüne saygılı olduğunu mükerreren dile getirmiştir. Nasıl ki Rusya Federasyonundaki Tataristan’ın Cumhurbaşkanı, Ankara’ya gelip andlaşmalar imzalanıyorsa yarın Şarki Türkistan Cumhurbaşkanı da bunu yapabilmelidir.

Devlet, devreye girerek bu meseleye hakkıyla sahip çıkmalıdır. Ankara, sahip çıkmayınca boşluğu başka başkentler doldurmaya çalışmakta, çıkan fitne yani bozgunculuk yüzünden hürriyetler ve hayatlar ziyan olmaktadır. Bugün için en iyi hâl tarzı güçlü özerkliktir. Yarın belli olmaz Çin’de de aniden bir yeniden yapılanma zarureti doğabilir.

Vatandaş, sorumlu mevkide olan devlet adamlarımızdan Doğu Türkistan siyasetimizin esaslarını işitmek istiyor.

.GİTME, KAL BOMBALARI!

2019-01-23 09:22:00

A -

A +

Amerikan askeri, 27 Kasım 2015’ten bu yana Suriye’de olduğu hâlde ne DEAŞ ve ne de bir başka terör örgütü tarafından saldırıya uğramışlığı var.

Hâlbuki aynı Amerika’nın askerleri bir hafta önce Menbiç’te bombalı saldırıya uğradılar. 4 Amerikan askeri öldü. Kanlı saldırıyı DEAŞ üstlendi. Ama orada kalınmadı. İlk saldırının üzerinden sadece 5 gün geçmişti ki bu defa Haseki’nin Şedadi Bölgesinde ikinci bir saldırı daha yaşandı. Pentagon ve PKK’ya ait 13 araçlık bir kafile Deyrizor istikametinde seyrediyordu. Son kontrol noktasına varılmıştı ki karşı taraftan gelen bombalı bir aracın saldırısıyla ortalık karıştı. Patlamalar sonucu 5 araç zarar gördü, 7 PKK’lı terörist öldü, 2 Amerikalı asker yaralandı. DEAŞ bu saldırıyı da sahiplendi.

Soru şudur:

-2015 sonbaharından beri ABD güçleri neden hiç taciz edilmediği hâlde şimdi bir hafta içinde ikinci bombalı saldırıya uğramıştır?

Donald Trump, Amerikan karar vericilerine rağmen çekilme kararı almıştır. Nitekim ikinci saldırıya eş zamanlı olarak Trump’ın Suriye eski temsilcisi Brett McGurk, CNN INT’e verdiği mülakatta Washington’daki bütün güvenlik birimlerinin çekilmeye karşı olduğunu ileri sürmüştür. Bu şahsa göre, Türkiye Cumhurbaşkanı, Amerikan Başkanı’na bir telefon etmiş ve Başkan’ın bütün Suriye politikasını tersine çevirmiştir.

Eğer Washington’da böyle bir görüş yaygınsa bunu kolay hazmedemezler herhâlde. Nitekim bu saldırılarla eş zamanlı olarak iki gelişme daha yaşandı. HTŞ/Hey’eti Tahrir’üş Şam İdlib’de ÖSO’ya saldırdı. Ölümler oldu. Mehmetçiğin devreye girmesiyle terör örgütü, ÖSO’ya silahlarını iade ederek geri çekildi. Çok sarihtir ki bu saldırının maksadı “Amerika çekilirse Türkiye, asayişi temin edemez!” intibaını uyandırmak içindi. Diğer eş zamanlı faaliyetse İsrail’in İran ve Suriye mevzilerini bombalayıp ölümlere sebebiyet vermesidir. Burada da aynı maksat güdülmekte ve Amerika çekildiğinde bölgenin kaosa sürükleneceği gösterilmek istenmektedir.

O hâlde ABD’nin Suriye’den çekilmesini istemeyenler bellidir:

Derin Amerika, İsrail ve PKK/PYD. Bunlar, Amerika’nın gitmesini değil kalmasını istemektedir.

Eylemleri üstlenen örgüt kukladır. “DEAŞ bitti” denirken bu kanlı olayları icra etmesi gariptir. Hem kendinden isteneni ifa etmek ve hem de bitmediğini göstermek için saldırmış ve kan dökmüştür.

DEAŞ tek başına mıdır?

O, kendisinin yaptığını iddia etse bile ABD’nin gitmesini istemeyenler de eylemlerin bir yerinde bir şekilde olabilirler.

Bir kere daha anlaşılıyor ki DEAŞ maşadır, alettir, terör çalışması yaptırılan bir örgüttür.

Yarın daha kanlı, daha vahşi saldırılar da olabilir. Çekilmeyse olmayabilir. Hatta bu herkese rağmen çekilme kararı, Donald Trump’ı yerinden bile edebilir.

Ankara, her türlü senaryoya göre her an hazırlıklı olmalı, büyük planlar yapmalıdır.

.MAZİYİ YOK SAYANLAR!

2019-01-22 02:00:00

A -

A +

O yıllar, yirmi dört saat içinde 20-25 gencin katledildiği kara günlerdi. Şiddetli şekilde sol-sağ kavgaları yapılıyordu. Aslında herkes, durduğu yerden Türkiye’yi kolluyordu ama bunun böyle anlaşılması Basra harap olduktan çok seneler sonra anlaşılacaktı.

O kargaşada kamplara ayrılmış gençler, birbiriyle konuşmadıkları için peşin hükümle diğer tarafı hain ve düşman sayıyordu. Bir taraf için diğer taraf komünist, diğer taraf içinse beri taraf faşistti. Bunlar 20’li yaşların kanları damarlarına sığmayan gençleriydi. Nesildaşlarının öne çıkanlarıydı. Devlet, bu enerjiyi memleket hayrına dönüştüremeyince vaziyetten istifade edip Pentagon’un buyruğuyla darbe yapan cunta, onları beslemeyip bir sağdan bir soldan darağaçlarına yolladı.

Hâlbuki bu gençler, gerçekten “demokratik tam bağımsız Türkiye” veya “bütün Türkler bir ordu, katılmayan kaçaktır!” diyordu. İlk sözü söyleyenler solcu, yani diğer gençlere göre komünist, ikinci sözü söyleyenlerse ülkücü yani öbür gençlere göre faşistti.

Bugün Türk Keneşi, bir anlamda bütün Türkleri bir ordu sayan görüştür. Bu sözlerin slogan olarak sokaklarda yükseldiği senelerde daha SSCB olanca ceberutluğuyla mevcuttu ve bütün Türk illeri Kafdağı’nın ardındaydı.

Keza bugün iktidar ve her vatanseverin peşinde olduğu tam bağımsız Türkiye’dir.

Hazindir ki hakikatler, en erken yarım asır sonra fark ediliyor. O güne kadarsa insan maddi ve manevi varlıklar hesap edilmeyecek denli ziyan oluyor.

Nitekim Türkiye Cumhuriyeti’nin Osmanlının ve tabiatıyla Devlet-i Ebed Müddet’in günümüzdeki devamı olduğunun kabulü için bir asrın arkada kalması gerekiyordu. Yeni devlete öncülük edenlerin Osmanlı Paşalarıyla devlet adamlarının olduğu gerçeği bile sancılı yıllardan sonra kabul edildi. Kaldı ki bugün olmuş bazı okur-yazarlar, hâlâ Osmanlı düşmanıdır, hâlâ Türkiye Cumhuriyeti’nin Devlet-i Aliyye i Osmaniyye’nin devamı olduğunu kabul etmezler. Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran iradenin bir parti değil, TBMM olduğu gerçeği ise henüz herkes tarafından idrak edilememiştir.

1969-70’ti. İstanbul Hukuk Fakültesi’nin birinci sınıfındaydık. O yıllarda saldırgan bakışlı, süpürge bıyıklı, yeşil askerî montlu, asker potinli, belinde silah taşıyan solcu gençler, sınıfları basar, hocayı dışarı çıkartır, kapıları kilitler ve attıkları nutuklarla üniversiteye yeni başlamış talebenin beynini yıkamak isterlerdi.

Bir gün büyük amfideydik. Birden kapı açıldı. Bahsettiğimiz tipte bir sürü solcu yahut kendi deyimleriyle ilerici-devrimci genç sınıfa doldular. Hoca, dışarıya gönderilirken bir kişi kürsüye geçti. Kapı içeriden kilitlendi. Baskıncıları, tehditkâr bakışlarla karşımıza dizildiler. Kürsüdeki militan, işçi-köylü iktidarı, sürekli devrim gibi laflar ettikten sonra aynen şöyle dedi:

-Bizim tarihimiz, 1923’ten başlar!

Kastından mı, cahilliğinden mi, samimiyetinden mi böyle dediğini bilmiyoruz.

Ancak şu gün olmuş tarihimizi hâlâ 1923’ten başlatanlar var. Bunlar saf, aklı bir şeye ermez, tahsili-diploması olmayan vatandaşlar değil. Güya Atatürkçü, sözümona çağdaş, uygar ve ilericiler. Atatürkçülüğü sanki paralel bir din gibi sunup pazarlayan böyleleri için biz daha evvel hiç yoktuk, 1923’te nevzuhur bir biçimde ortaya çıktık. ‘23 öncesinin ilim, irfan, medeniyet, edebiyat, askerlik, coğrafya ve daha ne varsa hiçbir zenginlikle alakamız yoktur. Bu sebeple Suriye’den bize ne, Filistin’den bize ne?

Oysa 1856 Kırım, 1878 Türk-Rus, 1913 Balkan, 1914-18 Birinci Cihan Harplerinden sonra Balkanlardan, Kafkaslardan, Adalardan, Irak, Suriye, Filistin, Arabistan, Yemen ve Kuzey Afrika’dan milyonlar anavatana aktı. Hem Osmanlı ve hem de Cumhuriyet Hükûmetleri, gelen nüfusu, belli bir plan çerçevesinde muhtelif vilayetlere iskân ettiler. Bunu 1923 nüfus mübadelesi ve 1950’lerdeki anlaşmalı göçler takip etti.

Bugün Türk vatandaşlarının çok ciddi bir sayısının alt kimliği geldikleri yerlerle alakalıdır. Bu alt hüviyet, kimlik şüphesiz ki zenginliğimizdir:

Dediklerimizi, demediklerimizle birlikte takdirlerinize arz ederken şöylece toparlayabiliriz;

-Türkiye Cumhuriyetine Osmanlı Paşa ve devlet adamları öncülük etmiştir.

-Devletimizi, I. TBMM kurmuştur.

-Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarının alt kimliği her ne olursa olsun çok yüksek bir yüzdesi, yüzde 99’u Müslümandır.

-Tarihimiz, zamanın derinliğinde Hunlarla başlayarak devam etmiş, milletimiz İslamla şereflenerek yücelmiş ve adalet kaygısı ve şehidlik aşkıyla cihana hükmetmiştir.

Savaşlar esnasında veya sonrasında yaşadıkları toprak ve hatıraları bırakarak buraya gelenler, bugün nasıl tefriki gayrı kabil/ayrılmaz parçamızsa, her şeye rağmen doğduğu yerlerde kalıp ecdat ruhundan, kokusundan, mirasından kopmayıp oralarda bayrağımız olan kardeşlerimiz de ayrılmaz parçamızdır.

Onlara çok borcumuz var.

Mazi bizimdir.

Bugün, yarının mazisidir.

Maziyi, geçmişi yok saymak; tarihe de sosyolojiye de hakikate de aykırı davranmaktır.

.ÇIKMAZDAKİ İKİ DAVA

2019-01-21 02:00:00

A -

A +

Turgut Özal ile Muhsin Yazıcıoğlu’nun ölümleri üzerindeki şüpheler, dava süreçleri ve nihayet adli takibatta çıkmaza girilmesi itibarıyla haklarındaki davalar birbirine benzer.

Neticede ikisi de yerli, ikisi de millî insanlardı.

İki ölümde de FETÖ örgütünün parmak izleri var. Faillerin ortaya çıkması lazımdı. Ancak bunun için adaletin tecelli edecek bir yapı ve tarafsızlıkta olması gerekirdi. Yargı, malum örgütün kalesiyken öyle bir şey yapılamazdı. Üç yıldır büyük temizlik olduğuna göre bundan sonra adalet beklenecektir.

BBP Genel Başkanı Muhsin Yazıcıoğlu ve yanındaki 5 kişiyi taşıyan helikopter, 25 Mart 2009’da Kahramanmaraş’ın Göksun ilçesinde düşmüştü. Karlı bir kış günüydü. Hiç unutmuyorum. Kazayı takip eden çok kimse de unutmamıştır. Kaza olur olmaz devrin Kahramanmaraş valisinin verdiği bilgiler, kısa süre sonra karartıldı ve üstü örtüldü. Suikast şüphesi taşıyan o bilgiler doğrultusunda gidilse ölümler gerçekleşmeden yaralılara ulaşılabilirdi. Oysa kaza mahallinin aksi istikametinde ve çok uzakta yapılan göstermelik aramalar zaman kaybettirip ölümlere yol açtı. Dosyada onlarca delil var...

Bunun gibi Cumhurbaşkanı Özal’ın ölümü de şüphelidir. Ölüm şekli aydınlanmamıştır. Koşu bandından düşmesi üzerine ambulans bulunamaması gibi bir tuhaflık yaşanmış ve bulunduktan sonra da araç, alakasız yollar takip ederek zaman kaybıyla hastaneye gidebilmiş ve ölüm olmuştu.

Turgut Özal’ın suikastla, zehirlenerek öldürüldüğü kamuoyunun müşterek kanaatidir. Bundan dolayı 3 Ekim 2012’de ailesinin talebiyle “fethi kabir” denilen mezar açma usulüyle ceset adli tıbba götürüldü. Günlerce inceleme yapıldı. Fakat verilen rapor kimseyi tatmin etmedi. 15 Temmuz öncesiydi. Paralel devlet yapılanması, her tarafı ele geçirmişti. Ölüm sebebi karanlıkta bırakıldı.

Merhum Turgut Özal’ın kabrinin önünden her geçişimde merak ederim “FETÖ etkisinin kırıldığı bu yeni dönemde acaba yeniden dört başı mamur bir adli tıp tetkiki yapılır mı?” diye düşünür sonra da “acaba bir kere daha rahatsız etmek doğru olur mu?” diye kendi kendime sorarım. Meğer; “Allah, kabir rahatlığı versin” duası, ne kadar isabetliymiş.

Yazıcıoğlu Ailesi, 10 yıl boyunca mücadeleyi bırakmayarak FETÖ etkisini aşıp davayı yeni bir safhaya taşıma muvaffakiyeti gösterdiler.

Muhsin Yazıcıoğlu ve 5 kişinin şehit olması üzerine Adana Bölge Jandarma Komutanı Tümg. Ali Lapanta ve Kurmay Başkanı Mazlum Koçoğlu hakkında takibat başlatılmıştı. Ancak, Genelkurmay Askerî Savcılığı; yeni bir idari tasarrufla Jandarma teşkilatının İçişleri Bakanlığına bağlandığı için bu teşkilat memurlarının da bundan böyle sivil memur addedildiği için dosyayı Kahramanmaraş Cumhuriyet Başsavcılığına gönderdi. Zaten “kaza” denilen hadise de bu ilde yaşanmıştı. Ne var ki mevzubahis Başsavcılık, adı geçen askerî şüpheliler hakkında soruşturmaya yer olmadığı iddiasıyla takipsizlik kararı verdi.

Bunun üzerine maktul şehitlerin avukatı Kemal Yavuz, Danıştay nezdinde itirazda bulunur. Tarihî seyri içinde Şûra-yı Devlet olan bu yüksek idare mahkemesi, dosyayı esaslı şekilde ele alır ve neticede şu karara varır:

-Arama ve kurtarma çalışmalarının yönetmelik usul ve esasları çerçevesinde, yapılması gerekirken buna riayet edilmemesi ve usulüne uygun kriz merkezi oluşturulmaması sebebiyle Kahramanmaraş Cumhuriyet Başsavcılığının vermiş olduğu soruşturmaya yer olmadığına dair kararın iptaline hükmedilmiştir.

Bu kararın müşteki/şikâyetçi ailelere tebliği üzerine aileler, savcılık kararına karşı itiraz ve şikâyetlerini tekrarladılar.

Artık İçişleri Bakanlığına bağlı memur durumundaki şüpheliler, Adana bölgesinde vazife yapmış oldukları için Adana İl İdare Kurulu’nun bu memurlar hakkında vereceği “dava açılabilir” mütalaası ile yeniden dosya açılarak adli ve idari muhakeme başlayacaktır.

Büyük dava adamı, davasının bedelini çilesiyle ödemiş Muhsin Yazıcıoğlu, 25 Mart 2009’da ihanete uğrayıp rahmeti Rahman’a göçtüğünde doğan bebekler, bugün 10 yaşındalar ve tahsil hayatlarının birinci kademesini bitirmek üzereler.

Büyük devlet adamı, milletin sevgilisi, Türkiye’nin ufkunu açmış olan Turgut Özal, 17 Nisan 1993’te ihanete uğrayıp rahmeti Rahman’a göçtüğünde doğan bebekler ise bugün yüksek tahsillerini ikmal edip işlerine başlamış, bazıları yuvalarını bile kurmuş bulunuyorlar.

Geç gelen adalet, elbette adalet değildir. Ancak her şeye rağmen hiç gelmemesinden evladır. Yeter ki hakkaniyet hasıl olsun. Turgut Özal vak’ası da, Muhsin Yazıcıoğlu vak’ası da malum meçhullerdir. Bunları malumken faili meçhule dönüştüren FETÖ örgütü yani PDY’dir. Örgütün bir kısmı cinayet işlerken diğer kısmı, failleri bulma tiyatrosu sergilemişlerdi.

Son asırlarda bu milletin başına musallat edilmiş en büyük musibet adı geçen örgüttür.

Bu ahtapota karşı dikkatlerde eksilme olmaması, rehavete kapılmamak şarttır. Hiç umulmadık yerlerden çıkabilirler!..

.BELEDİYE BAŞKANI

2019-01-18 02:00:00

A -

A +

İstanbul’da Topkapı surlarından içeri girildiğinde ilk karşılaşılan semtin adı “Şehremini”dir. Kelimenin aslı Şehr Emini, yani şehrin, beldenin emanet edildiği insan demektir. Semte bu ismin verildiği zamanlarda belediyeye “Şehremaneti”, belediye reisine de “Şehremini” deniyordu. Anlaşılan, burada şehremini oturuyormuş ki ismi bu olmuş. İstanbul’un ilk Şehremini Hızır Bey’dir. Belki de O, burada oturuyordu.

Geçmiş büyüklerimiz, kelimeleri ulu orta, lalettayin kullanmazlardı. Konuşmalar, efradını cami, ağyarını mâni olurdu. Mevzubahis sıfat, “şehr-emini” olarak başlamış, bilahare “belediye reisi” olmuş. Şimdilerde daha ziyade “belediye başkanı” denmekte.

Şehr-emini, şehrin neyi var, neyi yoksa her şeyiyle kendisine emanet edildiği emin insan demektir. Reis ve başkansa bir topluluğun başıdır. Sanki o topluluğa iş, emir buyuran, talimat verendir. İlkinde mükellefiyet, mes’uliyet daha bir derinlikli olarak mevcuttur. Payitaht dizisinin geçen haftaki bölümünde senaryo yazarı, Abdülhamid Han rolündeki oyuncuya şöyle bir söz söyletiyordu:

-İnsanlar, bize güvenip uyurken biz uyuyamayız!

Hadise tam da budur. Fırat’ın kenarında kurdun kuzuyu kapma ihtimaline karşı teyakkuz hâlinde olan adalet timsali Ömer’ül Faruk ahlakı…

Belediye başkan adayları, neredeyse belli oldu. Bütün namzetleri tebrik ediyoruz. Tesbit edilen bazı isimler, eski başkandır. Çoğunluksa yeni aday. Haklarında ne hayrlı ise onun tecelli ermesini dileriz.

Bunu kalben diler ve şehirlerimizi emanet edeceğimiz müstakbel başkanların dikkatlerini bir tarafa çekmek isteriz:

Bugüne kadar ihtiyaca binaen, zaruret sebebiyle, oralarda çok çileler çekildiği için belediyeler, hep yol, çöp toplama, suların akması, elektriklerin yanması, ısınma, park, alt-üst geçitler gibi bayındırlık, hizmetlerine öncelik verdiler. Bunlar ve daha başkaları olarak otopark ve yeşil alan gibi hizmetlerse beklemeye devam ediyor. Ancak bu saydıklarımızdan çoğu yerine oturmuş vaziyette.

Onun için şimdi dikkatleri asıl bakılması gereken tarafa çekmek istiyoruz. Bugüne kadar hep evin dışı düşünüldü. Bundan böyle evin içine girilmesi, oraya hizmet götürülmesi gerekmekte. Evler, tenha, çiftler yalnız, çocuklar, dedesiz ve ninesiz. Ninniler, masallar, kıssalar, menkıbeler, destanlar artık kütüphane raflarındaki kitaplarda kaldı. Bunlar sonraki nesle aktarılmıyor. Çekirdek aile, tarihteki en büyük sosyal felaketimizdir.

Şehrimizi yani hayatımızı emanet edeceğimiz başkanlar, bundan böyle öncelikle bunları düşünmeliler.

Şu manzara hiç yaşanmadı sanıyoruz. Ama bundan sonra yaşanmalı. Belediye reisi veya vekâlet verdiği kişi, nikâh salonunda evlilik akdini yapıp karı-koca ilan ettiği gençlerin daha sonra bir gün olsun evlerine gitmedi, onları dinlemedi, geçim ve huzur durumlarına bakmadı. Hâlbuki belediye başkanı veya müftü yahut din adamı, gençleri göz kamaştırıcı mekânlarda karı-koca ilan ederken onlar, kısa süre sonra gözyaşları içinde boşanıyorlar.

Noksanlar, hazin hâller bu kadar da değil.

İstanbul’u esas alarak konuşursak İstanbul Türkçesi, İstanbul Beyefendisi, İstanbul Hanımefendisi vardı. Bugün bu hasletlerden neredeyse eser kalmadı. Yalnız İstanbul adaylarının değil her şehrin adayının Türkçenin lezzeti, beyefendilik, hanımefendilik diye dertleri olması gerekir.

Bugün hayatlar çekirdek aileyle çoraklaşmıştır. Türkçe büyük ziyan görmüş sabır, nezaket, asalet abidesi diğerkâm insan tipi Hanımefendi ve Beyefendiler âdeta cennete göçmüş, komşuluk site denilen kışla hayatlarıyla kısırlaşmıştır.

Bugün adaylar, yarın başkanlar, bundan böyle hayatın, yalnızca madde değil mana ve kalıcılık, miras tarafına yönelmeliler. Yol bozulursa yapılır. Su akmazsa akıtılır, çöp toplanmazsa toplanır. Fakat irfani, insani ve seçkin meziyetler kaybolunca, harsımız zarar görünce biz kendimiz olmaktan çıkarız.

Şehirler, evlerimizi içine alan çadırlardır.

Belediye Başkanları da şehrin derdiyle dertlenmiş uykuya yabancı Şehr-Emanetleri.

Emanet, emin insanlara teslim edilir.

İnsan, emanete gözü gibi bakar…

.EKONOMİK TEHDİT

2019-01-17 02:00:00

A -

A +

Yolum dün bir muhtarlığa düştü. Şu günlerde iki kişi, her nerede ve hangi sebeple bir araya gelirse gelsin hayat pahalılığını konuştuğu gibi bizim kısa sohbetimiz de bu mevzu üzre oldu.

Muhtar “Şuraya bakın!” diyerek gidip dolabın çekmecelerini çekti. Taşar vaziyette evraklar görünüyordu. Nedir bunlar?” dedim. “İcra tebligatları” dedi.

Ödenmeyen kredi kartlarının tebligat zarflarıymış. Borçlu adresinde bulunamadığı zaman tebligat, mevzuat gereği muhtar vasıtasıyla yapılır.

Burada da öyle olmuş ama kapıya bırakılan bilgiye rağmen gelip alan olmadığı için birike birike çekmeceler, böylesine şişmiş.

İstanbul’da 5 bin 461 muhtarlık var. Türkiye’deki muhtarlık sayısı ise 50 bin 192. En küçük mahalle ve köyleri de düşünerek en iyimser rakamla ortalama olarak bir muhtarlıkta 10 icra tebligat zarfı olduğunu farz edersek 500 bin çıkar.

Söz konusu borçlar, yalnızca kredi kartı borcu değildir. Keza en az bir bu kadar belki de birkaç katındaki icra takip zarfı da borçlu veya bir yakınına tebliğ edilmiştir.

Muhtardan çıkınca yakındaki semt pazarına geçtim. Etiketler, ateş pahasıydı. Patates 5, soğan 6, domates 8, portakal 10 lira. Bütün sebze ve meyvelerin fiyatları fırlayıp gitmiş. Soğan satıcısının dedikleri ise bir ihbar gibiydi. Toptancı “Soğanı 10 TL yapacağız!” diyor.

Fiyatlar, sadece pazarda değil, çarşıda da aşırı pahalı. Pazarda da çarşıda da çok insan almaktan ziyade sorup geçiyor. Kırmızısı ve beyazıyla et fiyatları alınamaz rakamlara çıkmış. Kasaptayken genç bir hanımın 5 liralık et satın almasına şahit oldum. Etin kilosu 80 lira, alınansa yüz gram gibi bir şey. O hanımın iç dünyasında yaşadıklarını düşünerek ben utandım.

Fiyatlar, insafı sadece esnaf, tüccar, toptancının tezgâh ve vitrinindeki etiketlerde terk etmiş değil. Motorlu taşıtlar vergisinden, sigorta bedellerine, elektrik, su, doğalgaz, telefon gibi faturalara kadar her şey el yakıcı. Fiyat sorduktan sonra susarak bir şey almadan –belli ki- içindeki üzüntülerle oradan ayrılan anaları-bacıları görmüş olmanın teessürünü yaşarken bindiğim arabanın sürücüsü, bir süre yol aldıktan sonra bana bir kâğıt uzattı. Aldım; 750 lira civarında bir doğalgaz faturasıydı. Fakat “250 TL dağıtım bedeli” gibi ilavelerle ödenecek bedel, bin 250 TL’yi buluyordu. Fatura oturdukları binada müşterek tüketime aitmiş ama komşularına dağıtım bedelini, 750 TL’nin 500 lira fazlasıyla ödenecek olmasını izah edemiyormuş.

Daha ocak ayındayız. Maaşlara yeni zam yapıldı. Ne var ki düşük olan maaşlara düşük zam yapılması bir şeyi iyileştirmedi. Türkiye’de yüksek maaşlı nüfus bellidir. Çoğunluğun hâli de bellidir. Bu sebeple ister özel, ister resmî olsun sabit maaşlılar, emekliler, dar gelirliler, esnaf zordadır. Vatandaş bugün etiket ve fatura kıskacına alınmış bulunuyor. Rahip Andrew Bronson bahanesiyle başlatılan dövizli Trump saldırıları, Türk parasının beli kırıldı.

Bugün seçimler için “kararsızlar” yüzde 30’ların üstündedir. Sandığa hiç gitmeyecek olanlar ise yüzde 7’lerdedir. Bu istatistikleri iktidara yakın anket şirketleri veriyor.

Dere geçerken at değiştirilmez. “2023 Büyük Türkiye” diye millî bir hedefimiz varsa Cumhur İttifakı’nın 2023’ü arkada bırakıncaya kadar devam etmesi lazım.

Ne var ki şu gerçek görülmeli. Kararsızlar ve sandığa gitmeyecekler çoğunlukla iktidara yakın seçmendir. Diğer yandan yine iktidara yakın anket şirketleri, 31 Mart için Ankara’yı ortada fakat ibrenin iktidarın aleyhine, İzmir’deyse tam aleyhinde olduğunu söylemekteler.

Açıkça belli oluyor ki 31 Mart’ın belirleyici unsuru ekonomi olacaktır. Yani düşük maaş, az zam, yüksek etiket, fahiş fatura ve pahalı hayat.

Seçimlere 2 buçuk ay var. Sn. Tayyip Erdoğan’ın doğruları söyleyen, dürüst danışmanlarını seçerek onlarla hem istişare etmeli ve hem de onları saha taramasına çıkarmalıdır. Ev ev kapılar çalınıp dertler, şikâyetler dinlenmeli, tezgâh ve vitrinler görülmelidir. Evine 5 liralık et alıp götüren genç annenin derdi, ancak bir iki soğan, bir iki patates alabilen vatandaşın üzüntüsü hepimizin olmalıdır.

“Soğanı 10 lira yapacağız!” Küstahlığı bir ekonomik tehdittir. Döviz saldırıları da bir ekonomik tehditti. Fahiş pahalılık ve geçim zorluğu da bir ekonomik tehdittir.

15 Temmuz’da jet, tank, top ve mermiyle yapamadıklarını etiket, fatura ve enflasyonla, yapmak için tezgâh üstüne tezgâh kurulmakta. Yıkıcılar için 31 Mart son ümitleridir. 2023’e kilitlenenler içinse alınması gereken son dönemeç.

Bu memlekette geçim darlığına dikkat çekmek için sıkılan bir limonla seçim kaybedilmesi de yere çalınan bir kasayla hükûmet düştüğü de unutulmamalıdır.

2023’e çıkacağız derken Allah, muhafaza etsin 2001’e gerilersek bu bir felaket olur ve beka mes’elesini doğurur.

.GÜVENLİ BÖLGE

2019-01-16 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump, önceki akşam fırsatını yakalayınca yine bir Tweet atmıştı. İlgili bakanlarla danışmanların bile haberi olmadan atılan bu Tweet, Türkiye’yi atağa kaldırdı.

Donald Trump, “Biz çekildikten sonra Türkiye, Kürtlere saldırırsa Türkiye’yi ekonomik olarak mahvederiz” diyor sonra Kürtlere de Türkiye’yi kışkırtmaktan kaçınma tavsiyesinde bulunuyordu. Daha başka cümleler de vardı. Onlardan biri de bizim güneyimizde, Suriye’nin kuzeyinde 21 mil derinliğinde bir güvenli bölge kurulacağının yazılmış olmasıydı.

En azından Türkiye’de, Trump’ın ne Kürtlere öğüdü, ne İran, Rusya ve Suriye’yi tabii düşman görmesi ve ne de Suriye’nin kuzeyinde 21 mil yani 32 km derinlikteki bir kuşağın; güvenli, emniyetli, yaşanılır bölge kurulacağına dair söyledikleri görülmedi.

Görülemezdi; zira, şu şöyle olursa biz de Amerika olarak iktisadi müeyyidelerle Türkiye’yi mahvederiz, bitiririz şeklindeki bir tehdit, düşmanca bir ifadeydi. Bundan dolayıdır ki Ankara’dan aynı sertlikte cevaplar, arka arkaya füze sür’atiyle ateşlendi. CB Sözcüsü İbrahim Kalın’ın sözü bıraktığı yerden Mevlüt Çavuşoğlu alıp devam ettiriyordu. Ancak esas itibarıyla Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ne diyeceği beklemiyordu. Dün verilen malumatla anlaşıldı ki önceki akşam iki Başkan telefonla görüşmüşler.

Sn. Cumhurbaşkanı, partisinin grup toplantısında bu görüşmenin güvenli bölge tarafını kamuoyu ile paylaştı. Bu fikrin bize ait olduğunu, Suriye’de iç harp başladığında masaya getirdiğimizi fakat devrin Başkanı Obama’nın fikre katılmadığını hatırlattı ve güvenli bölgeyi bizim kuracağımızı haber verdi ve sözlerini “tarihî öneme sahip bir anlayış içinde bulunduğumuza inanıyorum” diye bitirdi.

Bir gün önceki cenk, bir gün sonra sulhe dönmüştü?

Tayyip Erdoğan, bir Kasımpaşalı edasıyla Donald Trump’a orada neler olduğunu sormamış mıydı acaba? Sormuştur, aksini düşünmek olmaz. Ancak Kasımpaşalı edasıyla değil de olması gerektiği gibi sormuştur.

Bunun üzerine Sn. Trump ne demiştir? Ne demiş olabileceği belli. Hani politikanın böyle zamanlar için meşhur bir kaypak ağzı vardır. “Yanlış anlaşıldım! Ben onu demek istememiştim!” derler. En net sözleri bile eğip büküp bu kalıba sokarlar. Başkan Trump da böyle yapmıştır. Bir şey daha yapmıştır. Kürtlere yaptığı çağrıya; öğüt veya nasihatine de dikkat çekmiştir.

Asıl yaptığıysa güvenli bölge projesini telefon diplomasisinin merkezine oturtarak Sn. Erdoğan’a “O zaten bizim fikrimiz, biz 8 yıldır bu fikri savunuyoruz!” dedirtmiş olmasıdır.

Tayyip Bey, bu safhadan sonra muhatabını -herhâlde- daha fazla yormanın bir fayda getirmeyeceğini düşünmüştür. Aslında adı geçen zatın yalnız kaldığı an bu yaptığına bir taraftan kızılırken bir tarafta da bunun bir çam devirme değil şuurlu bir sakarlık olduğu okunuyordu. Bu esnaflıktan gelen politikacı, pörsük bir kurnazlıkla dikkatleri başka tarafa çekiyordu. Onun başındaki dert yalnızca Rusya’nın yardım ve desteğiyle seçimleri kazandığına dair iddia ve dava değildir. Geçen kasımda Cumhuriyetçi Parti, Temsilciler Meclisi’nde üstünlüğü Demokratlara kaptırdı. Rakip parti, bütçeyi nice vakittir kabul etmediği için Hükûmet kilitlenmiş vaziyette. Bu mecburi tatilden dolayı 800 bin Amerikalı maaşını alamıyor. Donald Trump, Tayyip Erdoğan’a bunları ihsas ettirerek ima yoluyla “hâlimi anlayın ve daha fazla üstüme gelmeyin!” demiş olabilir.

Netice itibarıyla mühim olan gelinen noktadır. “Washington, 8 sene sonra Ankara’nın dediği yere geldi!” demeye hakkımız var. Ama bunu demenin; hatta belki övünmenin sahada kazancı ne olacak?

Ortada bazı sorular var:

-Biz, 8 yıldır 32 km derinlikte güvenli bölge mi yoksa 40 km derinlikte güvenli bölge mi diyorduk? Metre olarak olmazsa olmaz kaydımız nedir?

-Kurulacak emniyet kuşağını, “Fırat’ın doğusu ve batısıyla bütün güney hudutlarımız boyunca devam edecek” şeklinde anlamamız doğru mudur?

-Bu emniyet kuşağı yahut güvenli bölgeyi tek başımıza biz mi inşa edeceğiz?

-Bölge tamamen temizleneceğine göre terör örgütleri nereye gitmiş olacaklar?

-Donald Trump’la yapılan telefon görüşmesi, mevzuun ne kadar teminatıdır. Yarın “yanlış anlaşılmışım!” diye bir tekzip yayınlamayacağına emin miyiz?

Şu vaziyet karşısında hazırlıkları bitmiş olan ve bizim, adına “Beka Harekâtı” dediğimiz harekâttan sarfınazar mı edilmektedir?

Kulağımızda Namık Kemal’in mısraı uğulduyor:

Hazır ol cenge; ister isen sulh ü salah!

.SANCI

2019-01-15 02:00:00

A -

A +

Donald Trump, attığı yeni Tweet’iyle bir kere daha tartışmaların odağı oldu. ABD Başkanı, 14 Ocak’ta TS ile saatler 02.00’ye yaklaşırken şunu diyordu:

-Biz, Suriye’den çekildikten sonra Kürtlere saldırırsa Türkiye’yi ekonomik olarak mahvederiz!!!

Bu sorumsuz lakırdıya Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın, hemen oturaklı bir cevap verdi. Sn. Kalın, şunları söylüyordu:

-Suriyeli Kürtleri PKK ile bir tutmak ölümcül bir hatadır. Türkiye, Kürtlerle değil, teröristlerle savaşıyor. Kürtleri ve Suriyelileri tüm terör tehditlerine karşı koruyacağız. DEAŞ, PKK, PYD/YPG arasında bir fark yoktur. Onlara karşı savaşmayı sürdüreceğiz. ABD müttefiklik hukukuna riayet etmeli, teröristlerle ittifak kurmamalıdır!!!

Donald Trump, 13 Ocak günü söz konusu Tweet’i attığında saat, ABD’de akşamın 19.00’una, Türkiye’de gece yarısı 02.00’ye geliyordu. Trump, bu Tweet’i bilerek, bilhassa mı bu saatte atmıştır? O esnada Türkiye uykudadır. Döviz saldırılarını da böyle yapmışlardı. Burada borsa kapalıyken, uzak Asya’da oyunlar kurarak TL’yi geriletiyorlardı. Nitekim, sabah piyasa Tweet’i görünce dolar yükselmeye başladı.

Sn. Trump, muhtemeldir ki DEAŞ, PYD, hatta İran, Rusya ve Suriye’den de söz ettiğini hatırlatarak alınganlık yaptığımızı iddia ederek kendini savunmaya çalışacaktır. Mevzubahis Tweet’te Türkiye’yi tehdit ederken, DEAŞ’ı da bir ihlal hâlinde Irak’tan vurabileceklerini, PYD’nin de Türkiye’yi kışkırtmamasını istemekte İran, Rusya ve Suriye’nin tabii düşman olduğunu yazmıştır. Buna rağmen Türkiye’ye karşı sarf ettiği sözler ağır, fütursuz ve tehditkârdır. Bu haddi aşmışlığın tevili mümkün değildir.

Önceki çekilme karar veya kararlarıyla şu cümledeki “biz çekiliyoruz ama siz sakın ola Kürtlere saldırmayın yoksa mahvederiz!!!” denmesinin akılla, izanla siyaset ve devlet yönetmekle izah edilir bir yanı var mıdır?

Eğer, Washington açısından böyle bir kaygı veya bu yönde baskı varsa bunun mecraı Twitter olmamalıydı. Nitekim Amerikan Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, başkanının hatalarını toplamak adına olsa gerek “Trump’ın Tweet’i çekilmemize engel değil!” diye ortalığı yumuşatan bir açıklama yaptı. Ama bu arada Türkiye’de canlar sıkılmış, dolar da yükselişe geçmişti.

Görüldüğü gibi karşımızda ne gün hangi saatte ne yapacağı ne diyeceği belli olmayan bir muhatap vardır. Yarın belki çok daha ağır şeyler söyleyebilir. Gerçi bu tehdit, Trump’ın Türkiye’ye karşı ilk tehdidi değildir. Buna rağmen Ankara, her anlamda teyakkuzda olmalıdır.

Bir süre önce yazdığımız bir makalede “harekât uzadıkça ayağa dolanır” demiştik. Hakikaten öyle. Uzadıkça karışıyor. Düne kadar işin içinde İdlib yoktu. Menbiç’te rejim kuvvetleri yoktu. Amerika’nın çekileceği yerlere sözümona “Arap NATO’su”nun yerleştirileceği söylentileri yoktu. Şimdi onlara ekonomik olarak yıkıma uğratılmamızdan, mahvedilmemizden bahseden ciddiyetsiz bir tehdit cümlesi de eklenmiş bulunuyor.

Bizim bir şey daha dikkatimizi çekti. Sn. Kalın, aynı yolla verdiği cevapta terör örgütlerini bir bir saydıktan sonra “biz bunlara karşı savaşımızı sürdüreceğiz!” demektedir.

Vaziyetin bir savaş hazırlığı olduğu hududa yığdığımız çok yüksek miktardaki araç, gereç, silah ve mühimmatla 80 bin mevcutlu askerden de anlaşılmaktadır.

Bir zaman evvel ne demiştik?

-Birinci Dünya Harbi bitmedi!

Cihan Devleti olmanın sancıları böyle yaşanır...

.SURİYELİ NEFRETİ!

2019-01-14 02:00:00

A -

A +

Şiddetin de nefretin de ötekileştirmenin de her çeşidi kötüdür. Aslında şiddet, diğer ikisinin birden kendinde toplamıştır. Şiddet, nefret duygusunun harekete dönüşmüş, ötekileştirme de nefretin lisana dökülmüş hâlidir.

Söylenme kolaylığı bakımından tek başına “nefret” kelimesi kullanılsa da haddi zatında o, “kin ve nefret”tir. Kin nefreti, nefret de kini besleyerek düşmanlığa kadar gider.

Bu üç olumsuzluğun yalnızca kadına, çocuğa, başka bir ırka karşı değil, her canlıya karşı olmaması gerekir. Varsa bu insan, sevgi yanını sorgulamalıdır.

Henüz şiddet çapına gelmedi ama bugün cemiyetin farklı taraflarında ve daha ziyade de okumuş-yazmışında Suriyeli mülteci yahut resmî adıyla “sığınmacılar”a karşı çok tehlikeli bir nefret ve ötekileştirme duygusu, tırmanış hâlindedir. O kadar ki bu hâl artık bir his, kötü duygu olmaktan da çıkıp fikrisabit hâline gelmiştir. Bunu da “Suriyelilere, maaş veriliyor, bedava tedavi ediliyor, oy kullanacaklar, üniversiteye imtihansız giriyorlar!” gibi onlarca asılsız iddiayla desteklemekteler. Şimdilerde muhtelif resmî ve sivil kuruluş, bu dedikoduları yalanlamakta ama ne kadar faydalı olduğu belli değildir.

Savaşların bir cephe, bir de cephe arkası vardır. Cephede silahlar, cephe arkasında insanlar konuşur. “El-Muhaberat”, istihbarat teşkilatı, Suriye’nin derin devletidir. Bu memleketin bir istihbarat devleti olduğu, mevzua yakın olanların malumudur. Esad istihbarat unsurlarının, dört milyon zor durumda kalmış Suriyeliyi kabul etmemizden dolayı bize şükranlarını dile getirmesi beklenemez. Aksine işte tam da bunu yani beşinci kol faaliyetinde bulunur, asılsız haber yayarlar. Dünya görüşü her ne olursa olsun Suriyeli mazlum ve mağdurlara yan gözle bakan, homurdanan, nefret duyan her vatandaşımız kesinkes inansın ki El-Muhaberat’ın psikolojik savaş tuzağına düşmüştür.

Bazı hususları tasnif etmek gerekir:

1-Bu dört milyonun tamamı Suriyeli Arap değildir. Onlardan bir kısmı Kürt, bir kısmı Türkmen ve az bir kısmı da diğer ırk ve dinden insanlardır.

2-Bugün ihtilafların yaşandığı Suriye toprakları, Anadolu’dan evvel Türk’tü. Suriye Selçukluları ismindeki devlet, burada hüküm sürmüştü.

3-Halep, Musul, Kerkük yani Suriye ve Irak’ın şu gün ihtilafların yaşandığı yerleri de Misak-ı Millî Hudutlarımız içindedir.

4-Birinci Dünya Harbi’nden sonra İngilizlerle öteki sömürgeci devletlerin “Suriye” ismini verdikleri memleket 30 Eylül 1918’e kadar Devlet-i Ebed Müddet’in, Devlet-i ali Osman devamının mülküydü. Osmanlı atalarımız buraya “Şam-ı Şerif Vilayeti” diyorlardı. Bugünkü Ürdün, Lübnan, Filistin, İsrail, Suriye bu vilayetin topraklarıydı.

5-Trablusgarp Harbi 1911’de, Balkan Harbi 1912’de, Sarıkamış Harekâtı, Süveyş Kanalı Harekâtı, Filistin Cephesi Hezimet 1914’te Çanakkale Deniz ve Kara Muharebeleri 1915’te Kût’ül Amâre Zaferi 1916’da yani imparatorluk, Sultan Hamid zamanındaki 5 milyon km2’den 777 bin km2’ye gerilemeden önce olmuştu. Bu muharebelerin birine, üçüne beşine ve diğerlerine bugün nefret tuzağına düşmüş vatandaşlarımızın kızdıkları Suriyeli kardeşlerimizin dedeleri de katılmıştı. Bu dediğimize mezarların baş taşı kitabeleri şahittir.

O nefret edilen, ötekileştirilen insanlar yurtlarından yuvalarından ayrılmak, hicret etmek zorunda kalınca ana vatanlarına sığınmak zorunda kaldılar. Türkiye, sadece bizim değil, Balkanlı, Giritli, Rodoslu, Kıbrıslı, Orta Afrikalı, Kuzey Afrikalı, Arabistanlı, Yemenli, Şam-ı Şerifli, Iraklı, Kafkasyalı, Kırımlı Müslümanın da ana vatanıdır. O Müslüman, bir yerde Boşnak, bir yerde Makedon, Arnavut, bir yerde Tatar, Çerkez, bir yerde Arap, Türkmen Kürt vs.dir...

Biz, bu defa da dar günlerinde Suriyelilere kucak açarak ensar ahlakıyla ahlaklandık, tarihe geçen büyük bir iyilik yaptık. İyilik yapmak bize hep yakıştı. Sürekli başa kakmak, nefret duymaksa bir büyük ayıptır, hiçbirimize yakışmaz. Böyle bir alışkanlık, tavır bizim geçmişimizde yoktur.

Eğer; söylenmek istenen askerlik yaşındaki Suriyeli erkeklere dairse evet; devlet, onları esaslı şekilde talimden geçirip cepheye sevk edebilir, etmelidir. Suriye, sadece aslanlar gibi çarpışan Hür Suriye Ordusu veya diğer adıyla Millî Ordu’nun değildir.

Bu nefret duygusunun yok olması lazım.

.KANAAT EKONOMİSİ

2019-01-11 02:00:00

A -

A +

Bu bahse dair, çoğu da çoğumuz tarafından bilinen âyet-i kerimeler, hadis-i şerifler, deyimler, atasözleri ve nasihatler vardır:

Şükrün malı arttıracağı değişmez hükmü, misafirin on rızkıyla gelip birini yiyip dokuzunu bırakarak gitmesi gerçeği, yiyiniz içiniz fakat israf etmeyiniz emri, kanaat gibi zenginlik olmaz hatırlatması... gibi daha onlarca rehber cümle hayatlara ışık tutmaktadır.

Evet doğru; bu yüksek değerlerden basit gibi zannedilen sakla samanı gelir zamanı, ak akçe kara gün içindir atalar sözüne kadar bunların çoğunu, çoğumuz biliriz. Lakin bilmek yetmez. Önce inanmak sonra da yaşamak lazımdır. Kuru bilgi kurtarsaydı ansiklopedi naşirleri en faziletli kullar olurlardı.

Âyetlerden, hadislerden, atasözlerine dek bunların üçünü-beşini hemen her gün evde, işte, lokantada veya bir başka yerde tekrarlarız. Ama; hayat, bilindiği gibi yaşanmaya devam ettikçe bu tekrarların bir faydası olmaz. İnanmak, icra etmek ve sabretmek şarttır.

Şirketler, diğer etkenlerin yanı sıra alabildiğine israfa gömülüp de borç ödeyemez, maaş veremez duruma düşünce artık âdet hâline geldi ki hükûmetler, borcu yeniden yapılandırmaktadır. Bu durumda vergi, sigorta vs. kredi borçları yapılandırılıyor. Ancak üçüncü kişilerle çalışanlara borçlar devam ediyor. Bu yüzden yeniden yapılanmanın balayı mevsimi ömürsüz oluyor. Şirketler bir daha çıkmaza saplanıyor ve hükûmet bir daha yapılandırmaya gidiyor. Bu uygulama kısır döngü yolundadır.

Şirketin ödenmiş sermayesi küçük, borçlanması devasa olup da hesapsız-kitapsız harcamalara giderek, lükse dalınınca, iş sahibi, şirket kasasını cüzdanı gibi kullanınca vaziyet resmettiğimiz gibi şekilleniyor.

Şimdi gerçek kişiler yani vatandaşlar için de yeniden yapılandırma kapısı açılmış bulunuyor. Kredi kartı borçları bir faciaya dönüşmesin diye hükûmet bir anlamda da bunu mecburen yapmakta.

Kredi kartı, borçla yaşamaktır. Dış ülkelerde kredi kartı bizdeki para kart gibidir. Kredi kartının bankada karşılığı vardır. Kredi kartına taksit yapılması da bize mahsus bir ticari alışveriş yoludur.

Bu kartlar, hayatımıza 1983’ten sonra girdi. O tarihlerde zannedildi ki bankalar, karşılıksız para dağıtıyor. Cebinde en fazla kart olan en itibarlı adam görüldü. İşin kötüsü kartın sahibi de kendini böyle bildi. Bir zaman sonra mesele anlaşıldı fakat bu defa da kartı kartla kapatmak gibi bir borç sarmalı türedi. Bu zararlı tarz, bugün de devam etmektedir. Bugün hükûmet, yapacağının azamisini yapmış ve kredi kartlarını altmış ayla yeniden yapılandırmıştır. Unutulmamalı ki bu bir borç silme değildir. Altmış ay yani beş yıl boyunca hayat durmayacaktır. Bir taraftan eski borçlar ödenirken bir taraftan yeni borçlar doğacak ve sonuçta yine bir yapılandırma kaçınılmaz olacaktır.

Bu nedir? Borca batık olmak. Borç yiğidin kamçısıdır. Şu var ki bu söz o borcu vaktinde ödeme imkânına sahip olduğu hâlde ürkeklik yapan için söylemiştir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- borçlu köle gibidir buyurmaları akıldan çıkartılmamalıdır. Borç, huzuru aşındırır. Şahıs, aile, şirket ve toplum planında en evvel yeniden bir üslup yapılanmasına gitmemiz lazım. Lüks, israf, görgüsüzlük devam ettikçe, ayak yorgana göre uzatılmadıkça iktisadi sıkıntılar bitmez.

Fakire, yoksula kol kanat gerilmeli, düşmüşün elinden tutmalı fakat Kanaat Ekonomisini de ninelerimizin çeyiz sandığından çıkartır gibi maziden hal’e taşımalıyız.

Şirket ve esnaf yaptığı cironun, ödediği verginin, gerçek kişi maaşının, gelirinin belli bir kısmına kadar borçlanabilmeli, kredi kartı almak ve kullanmak sıkı şartlara bağlanmalıdır.

Piyasa ekonomisi demek başıboşluk, savurganlık, sorumsuzluk demek değildir.

Kredi kartıyla borçlanarak güle oynaya tatil yapmanın bunalıma düşerek ödemesi yapılmakta veya ödenemeyip yeniden yapılandırılmaktadır.

Atalar, borç yiyen kesesinden yer, demişler.

Ayağını yorganına göre uzat, sözü de ataların.

Çılgın reklamlar, kredi kartları, taksit ve faizler böylece devam ederse yeniden yapılandırmaların da borçlanmanın da sonu gelmez. Köklü, çok köklü tedbirler lazım.

.ZOR MASA!

2019-01-08 02:00:00

A -

A +

Washington, bir ekibi, İsrail ve Türkiye’ye gönderdi. Ekipte Donald Trump’ın Millî Güvenlik Danışmanı John Bolton ile birlikte Genelkurmay Başkanı Josef Dunford ve DEAŞ’la Mücadele Özel Temsilcisi James Jeffry de var.

John Bolton, 1980’den beri Cumhuriyetçi başkanların müşaviridir. Bu, herhangi bir müşavirlik değildir. Özel olarak yetiştirildiği açıktır. Nitekim Başkan Trump’ın Suriye’den çekilme kararını bozmuş bulunuyor. Washington’da resmen böyle bir karar alınmadı ama sonuç buraya çıkmıştır. John Bolton, tam bir derin Amerikalıdır. İsrail ziyareti sonrası Türkiye ziyareti öncesinde dedikleri diplomasi değil öfke dilidir:

-Bizimle tam koordinasyon olmadan, Türkiye’nin Suriye’de operasyon yapmasını istemiyoruz! Kuzey Suriye’den çekilmek için bir takvimimiz yok. Çekilmemiz, DEAŞ kalıntılarının temizlenmesi ve Türkiye’nin, ABD’nin müttefiki Kürt savaşçılarının can emniyetlerini garanti etmesine bağlıdır!..

Sn. Trump, daha iki-üç hafta evvel artık DEAŞ’ın bir hükmü kalmadığını, bakıyesini de Türkiye’nin halledeceğini, dolayısıyla ABD’nin Suriye’de bulunmasının bir manası olmayacağını ve bu yüzden en kısa sürede askerlerin evlerine döneceklerini söylemişti.

Bu sözleri eden Trump, yılbaşı öncesi birden Irak’a gitti. Orada yaptığı konuşmada “Irak’tan da Suriye’ye müdahale edebileceklerini” söyledi. Şimdi ise güvenlik danışmanını teyiden “ben, hiçbir zaman hemen çekileceğiz demedim!” diyor.

Başkan, bir tüccar olarak ne kadar gerçeği görse de derin Amerika, o gerçeği uygulatmıyor. Bunun üzerine de ortaya çıkan çekilme değil yer değiştirmeden ibaret kalıyor.

Washington, birkaç taktiği arka arkaya sahaya sürmüş bulunuyor:

Amerikan adli hey’etinin Ankara ziyaretiyle güya Fetullah Gülen ve adamlarını iade konusunda Türk yargı mensuplarıyla yetkilileri dinlemeleri, katıksız bir Neo Con ve tam bir derin Amerikalı John Bolton riyasetindeki hey’etin İsrail’i ziyareti ve buraya tavizsiz sadakat gösterilmesi ve hemen ardından da Ankara’ya dönük cür’etkâr lakırdılar.

Nitekim CB Sözcüsü Sn. İbrahim Kalın, Bolton’ın bu hırçın ve fütursuz sözlerine hak ettiği cevabı verdi. Bu itibarla müzakereler neticesinde masadan bir şey beklenemez. Hâlbuki çekilme, Suriye, Irak, Kürtleri, DEAŞ, PKK/PYD, muhtemel harekâtı, Patroitler, S-400’ler ve daha birçok mevzuu çözüm beklemekte.

Onlar beklese de dön-dolaş aynı yere gelinmiştir. Biz, “PYD/YPG, PKK’nın Suriye’deki devamıdır!” derken Washington, birçok zikzaklar çizmenin ardından “müttefikim Kürt savaşçıların can güvenliği garantisi isterim!” diyor.

Amerikalıların “Kürt savaşçısı” dedikleri Türkiye için eli kanlı katillerdir.

İbrahim Kalın, haklıdır.

-Onlara “Kürtlerin hamisi!” demek bizatihi Kürt kardeşlerimize saygısızlıktır.

Bu masa, zor masadır. Muhatabımızda bu samimiyetsizlik ve bu çok başlılık oldukça anlaşmanın a’sı bile hayata geçmez.

Şu var ki zaman bizim için aleyhe işliyor.

Bugün “müttefikimiz Kürt savaşçılar!” diyorlar. Yarın da “40-50 bin silahlı güce terörist denir mi, bunlar birçok BM üyesi devletin ordusundan daha fazla!” derlerse kimse şaşırmasın! Zaten Ankara’ya yeni çizdikleri haritalarla gelmiş bulunuyorlar.

Diplomasi bitmemiş fakat işlemez kılınmıştır. Başka yol kalmadı. İşimize bakacağız. Geçen hafta muhtemel harekâtın adını da vermiştik:

“Beka Harekâtı!”

.İZMİR’İ ANLAMAK

2019-01-07 02:00:00

A -

A +

İzmir, son 3 Belediye Başkanı Yüksel Çakmur, Ahmet Piriştina ve Aziz Kocaoğlu ile 1989’dan bu yana 30 yıldır CHP’de olduğu için bugün İzmir siyasetine dair sağlam olmayan bir algı zihinlerde yer etmiş bulunuyor. Meselenin yalnızca uzağında olanlar değil, içinde bulunan ama araştırma yapma külfetine girmeyenler de oldum olası bu şehrin CHP’de olduğunu, asla bir başka partinin kazanamayacağını zannetmektedir.

Bu kanaat külliyen yanlıştır:

1950-60 arasında Rauf Onursal ve Enver Dündar Başar gibi isimlerle İzmir Belediye Reisliğinin en az yarı süresi DP/Demokrat Partidedir. Araya darbenin cunta reisliğinin girdiği de olmuştur. 1964’ten 1973’e kadarsa AP/Adalet Partili Osman Kibar, İzmir Belediye reisidir. İzmir’in büyük caddelerinin hemen tamamı bu başkan zamanında açıldığı gibi yolları da asfaltlayıp şehri toz-dumandan kurtardığı için bir haber başlığı münasebetiyle hemşehrileri O’na “Asfalt Osman” lakabını vermişlerdi. Daha sonra devreye yine bir cunta 12 Eylül 1980 yönetimi girmişti. ANAP/Anavatan Partisi’nin bir yıl önce iktidara gelmesiyle de şimdilerde hasta yatağında herkesten dua bekleyen muhterem Mustafa Necati Özfatura’nın küçük biraderi Burhan Özfatura, İzmir Belediye Başkanı olmuştu. Bu Başkan, ta 1989’a kadar arka arkaya seçim kazanarak iş başında kaldı. 1950-2000 arası da alınsa 1960-2000 arası da alınsa muhafazakâr iktidarların İzmir’e hizmet dönemleri zaman itibarıyla takriben yarı yarıyadır.

1989’dan bu yana sola yatkın isimlerin kazanmasının sebepleri sağ iktidarlar tarafından çok esaslı şekilde tahkik edilmelidir. DP, AP ve ANAP İzmir’de uzun süreli olarak belediye seçimlerini kazandığı hâlde neden DYP ve iki bin başından bu yana da AK Parti İzmir’i kaybetmektedir?

Eğer; İzmir’de, İzmirlide bir saplantı, peşin hüküm vs. olsaydı 50’li, 60’lı, 70’li’ 80’li yıllarda da muhafazakâr yahut sağ iktidarlara oy verilmezdi. İzmir ve İzmirliyi anlamakta kavramakta bir eksiklik olduğu düşünülmeli.

Sebep her ne olursa olsun sonuçta kaybeden İzmir’dir. Birkaç yıl evvel bu tarihî şehrimize gittiğimizde gördüğümüz şehircilik ve geri kalmışlık manzarası karşısında hem şaşırmış ve hem de çok üzülmüştük.

Bir dünya markası olması gereken İzmir, bu hâllere gerilememeliydi. Sağduyulu İzmirli seçmenin vaziyetin idrakinde olduğuna şüphe yoktur. İzmirlinin bedavadan kapılmış bir CHP’li imajından ve çalışsa da çalışmasa da adı geçen partiyi sırtlamaktan yorulduğunu tahmin ediyoruz.

Eğer; Cumhur İttifakı, İzmir’de halkı heyecanlandıracak devasa projeler sunar, Başkan adayı eski Ticaret Bakanı Nihat Zeybekci’nin unutulmayacak bir gayretle çalışmasından başka, Cumhurbaşkanı Erdoğan da Konak Meydanı’nda birkaç kere seçmenle buluşur ve bu buluşmaların en az birinde MHP lideri Bahçeli de kendisine refakat ederse...

İzmir, zihinleri tutmuş kanaatlerin aksine kâbus dolu bir rüyadan silkinip gerçeğe dönebilir.

.MİLLÎ DİPLOMASİ

2019-01-04 02:00:00

A -

A +

Türkçemizde “millî diplomasi” diye bir tabiri herhâlde ilk defa kullanmaktayız.

Diplomasi ile bu işi yapan kişi olan diplomat, “diplomatie”dan gelir. Fransızcadır.

Osmanlı Türkçesinde “teşrifatçılık” denen kelimenin bugünkü karşılığını daha da genişleterek diplomasiye devletlerarası münasebetler, milletlerarası münasebetler ve insanlararası münasebetler denmesi mümkündür. Dar manada ise umumiyetle hariciye çalışanlarına söylenir.

İzahtan da anlaşıldığı gibi bu münasebetlerin, ilişkilerin iki ve daha çok tarafı vardır.

Bu meslek değil de işi icra edenlerin malzemesi, aleti, edevatı maddi değildir. Diplomatın malzemesi akıl, zekâ, mantık, muhakeme, söz, konuşma kabiliyeti, ses tonu, nükte melekesi, vücut dili, sür’at, intikal ve ikna kabiliyeti, oyunculuk ve pazarlık gücü, kurnazlık, uyanıklık, yerine göre hile, gerektiğinde atlatma, müzakerecilik, tecrübe, bilgi birikimi ve millî varlık ve değerlere bağlılık ile diğerleri...

Bunlara malik, temsil kabiliyetine haiz bir diplomat, ne mekteb-i mülkiye ve ne de mekteb-i hukuktan mezun olmaz. Hariciye koridorlarında da birden yetişmez. Diplomat namzedi, mevzubahis tahsili aldıktan sonra sefaret ve konsolosluk merdivenlerini aşındırır ve onlarca temasla olgunlaşıp yetişir.

Dikkatli bir zekâ şunun farkında olmalı:

Diplomat veya teşrifatçı, memurin sınıfındandır. Karar organı değildir. Kararı, devleti çekip çeviren siyasi irade verir.

Pekâlâ; diplomat mesleğinin şahikasında olduğu hâlde onu yönlendirecek siyasetçi aynı seviyede değilse ne olur?

Böyle bir manzara çok kötüdür. Hem devlet adamı konumundaki karar mercii siyasetçinin ve hem de devlet memuru durumundaki diplomatın, bir saatin birbirini tamamlayan çarkları gibi yerli yerince işlemesi büyük talihtir. Bu talih, diplomatik zaferi getirir. Neticede devlet ve millet kazanır.

Böyle bir talihe hasretliğimiz çok oldu. Bunda en mühim unsur, ömürsüz iktidarlar ve uyumsuz koalisyonlardı. Zayıf, gidici bir iktidarla üyeleri birbiriyle çekişen koalisyonlara diplomasi memurları da diğer memurlar da pek aldırış etmezler.

Bugün diplomatik başarı noktasında belki de son asrın en iyi sürecindeyiz. Cemal Kaşıkçı cinayeti, Türkiye’ye bir itibar suikastıydı. Bu maksatla İstanbul’da yapıldı. Ancak hassas ve dakik diplomatik çalışmalarımızla oyunu tersine çevirip ava gelenleri kendi tuzaklarına düşürdük. Buradaki diplomatik muvaffakiyeti insafı olan herkes kabul etmekte. Keza, Fırat Kalkanı Harekâtıyla Zeytin Dalı Harekâtı aynı zamanda diplomatik başarılardır. Suriye’de hem Rusya ve hem de ABD’yi birlikte idare edip kaymağını bozmadan yoğurdu yemek az iş değildir. İsrail’in yalnızlaştırılması, İİT’nin kısa aralıklarla İstanbul’da neredeyse firesiz şekilde toplanıp ardından buradan alınan rüzgârla BM’de ABD’nin tek başına bırakılması tam bir diplomatik zaferdir.

Hakeza, Almanya, Rusya, İran ve ABD ile ikili ilişkilerimizdeki bin türlü iniş çıkışa rağmen sabit kadem kalmamız takdire şayandır. Soçi, Astana, İstanbul Zirveleri yine öyledir.

Akla şu sual gelebilir:

-Diplomasi, sıcak savaşın önüne mi geçmiştir?

Zaten doğrusu budur.

Önce kalemli ve kelamlı kuvvetler masada toplanır. Sonra silahlı kuvvetler cephede vuruşur. Lakin savaştan sonra yine kalemli ve kelamlı kuvvetler yani diplomatik muharebe başlar.

Şimdilerde diplomatik muharebede yetişmişlik, ahenk ve netice almakta iftihar edilecek mevkie yükselmiş bulunmaktayız.

Millî silahlarımızı yapmakla övünmekteyiz. Buna hakkımız var. Ama; hiç dile gelmese de artık Millî Diplomasi’mizi de inşa etmiş bulunuyoruz. Bununla da övünebiliriz. Bu sahadaki siyasetçi, diplomat, istihbaratçı, memur vs. emek veren her kim varsa takdirle teşekkürle hakları teslim edilmelidir. Hadise böylece bir döneme bağlı olmaktan çıkıp müesseseleşir.

Böyle işler büyük devlet olmanın şiarındandır…

.DERİN AMERİKALI!

2019-01-03 02:00:00

A -

A +

ABD Başkanı Donald Trump’ın millî güvenlik müşaviri ve “en şahin ve en neo-con”lardan John R. Bolton ve beraberindeki hey’et, FETÖ’nün iadesiyle Suriye mes’elelerini görüşmek üzere Ankara’dalar.

Haber merkezlerimiz, haberi “John Bolton ve beraberindeki adli hey’et” diye verdiler. Suriye de görüşüleceğine göre yalnızca Amerikan’ın içişleri, adalet, istihbarat, emniyet gibi temsilcileri değil, Suriye ile alakalı olarak dışişleri, savunma, istihbarat ve askerî uzmanlar da vardır. Nitekim Türkiye tarafında da Adalet, Dışişleri, İçişleri Bakanlarımızla bu bakanlıkların ilgili üst derecedeki memurları toplantıda da yer almaktadır.

Esasında John Bolton ve kafilesi 8 Ocak 2019’da geleceklerdi. O ziyaret garip bir şekilde bir hafta öne çekilerek 3 Ocak’a alınmış bulunuyor. Bir başka dikkat çekici olansa bu ziyaretin hemen öncesinde New York Times’ta çıkan haberdir. Adı geçen gazete “Amerika’nın kuzey Suriye’den en erken 4 ayda çekilebileceğini” yazdı. Hâlbuki Trump, çekilmeden ilk söz ederken bir kaç hafta gibi sözler ediliyordu. Gün geçtikçe süre uzatıldı. Nihayet “en erken 4 ay” denir oldu.

Bu ziyarette gözden kaçmaması geren bir taraf daha var. Amerikan hey’eti, Ankara’dan sonra İsrail’e gidecektir. Oradaki görüşme herhâlde Kudüs’te olur. Bu noktada John Bolton’ın İsrail-Filistin ihtilafıyla alakalı olarak 2009’da söylediklerini nakletmeliyiz. Çözüm teklifi şudur:

-Gazze Mısır’a, Batı Şeria Ürdün’e bırakılsın!

Filistin diye bir devleti ortada bırakmayan, Filistinlileri, vatansız koyan insafsız bir görüş. Bu görüş, sahibinin nasıl bir İsrail taraftarı olduğunu açık ve net şekilde göstermektedir.

Mevzubahis kişi, ayrıca Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı da “İslamcı devletin temellerini atan adam” diye tarif ettikten başka 14 Mart 2018’de Fox News’teki bir haber programında da aşağıdaki sözleri sarf etmiştir:

-Türkiye, Suriye’de operasyonları genişleterek Amerika ile karşı karşıya gelmektedir. Ayrıca Amerika’nın silah yardımı yaptığı PYD/YPG ile de savaşmaktadır? Bu Türkiye, dost mudur, düşman mıdır?

Bay Bolton bilmeli ki Türkler, samimi Müslüman hayatlar yaşamış fakat “İslamcı” bir tezleri olmamışlardır. Sonu ist, izm, ci, cu.. ile biten kavramlar Batı’ya aittir.

Bir insanın, dost mu, düşman mı? Olduğuna karar veremediği bir devlete gelmesi tuhaftır.

Derin Amerikalıya yakından bakmalı:

Pos bıyıkları ve soğuk ve mekanik görünüşüyle resimli roman sayfalarından fırlamış intibaı veren John Bolton, 1948 doğumludur. Avukattır. 1980’den beri üst seviyede vazifeler yapmaktadır. Hususi olarak yetiştirildiği anlaşılmaktadır. Cumhuriyetçi Başkanlar Ronald Reagen, George Bush ve George W. Bush’un maiyetinde çalışmıştır. Adalet ve Dışişleri Bakanlıklarında güvenlik konularında diplomatlık yapmıştır. 2005-2007 arasında ABD’nin BM temsilciliğini deruhte etmiştir.

Muhafazakâr yapıdaki American Enterprise Institute adındaki düşünce kulubünde uzmanlık, bir sermaye yöneten şirketinin üst seviye danışmanı ve Fox News’in yorumcusu olan John Bolton, bunlardan başka Millî Silah Birliği ve Muhafazakâr Siyaset Merkezinde de görevlerde bulunmuştur.

Irak’ta nükleer silah olduğu lafını yayarak Amerikan ordusunun bu ülkeyi işgalinin önünü açanlardandır. Bununla da doymayarak “Irak’ın tek parça kalması veya üçe bölünmesinin Amerikan menfaatleri açısından bir farkı yoktur” diyebilme vicdani rahatlığını göstermiştir.

John Bolton, diplomasiyle halledilecek bir ihtilaf için bile “önleyici saldırı” yanlısıdır. Kuzey Kore’ye karşı şahin politikalar taraftarıdır.

Tasvir ettiğimiz bu kişinin Kuzey Kore ile Türkiye arasında bir fark görmediğine inanmak çok zordur. Ankara’daki müzakerelerin çetin olduğundan eminiz. Sözüm ona “DEAŞ’la mücadelede ikinci devreye girildiğinden” hareketle bir takım mavi boncuklar dağıtılmak istenecektir.

Ama nafile; artık Ankara’da “onların çocukları” yok! Şu da unutulmasın deriz. Masanın öbür yanındaki neo-conlar, Ankara’dan aldıklarını, İsrail’de paylaşacaklardır.

Derin Amerikalılar, ne FETÖ ve şürekasını bedavadan verir ve ne de kuzey Suriye’den bedavadan çekilirler.

.BEKA HAREKÂTI

2019-01-02 02:00:00

A -

A +

2020 yılı Ocak başında bir önceki yılın olayları değerlendirilirken en başta hatırlanacaklardan birinin Beka Harekâtı’mız, diğerinin de 31 Mart Seçimleri olacağına şüphe yoktur.

Harekâtın henüz bir ismi yok. Bizce ona “Beka Harekâtı” demek en manalı ve isabetli isim olur.

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, bir ay evvel “birkaç gün içinde Fırat’ın doğusuna gireceğiz!” diyerek harekâtı haber vermişti. Haberi verilen Harekât, Fırat Kalkanı Harekâtı ve Zeytin Dalı Harekâtı’nın devamı mahiyetindedir. Hedef, dendiği gibi Fırat’ın doğusuydu. Fırat’ın batısında olup vaziyeti karmaşık olan Menbiç ise sis perdesinin gerisindeydi.

Harekât için hududa günlerce askerî yığınak yapıldı. Gözler hedefte, eller tetikte, kulaklar Ankara’dan gelecek “ateş!!!” emrindeyken ABD Devlet Başkanı Donald Trump, ani bir çıkışla Harekâtın tehirine sebep oldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’la DEAŞ’la alakalı olarak âdeta pazarlık yapmış, TSK’nın adı geçen örgütü bertaraf edeceğine kani olunca “Suriye’nin kuzeyinden çekiliyoruz!” haberini vermişti. Haber, hem Amerika ve hem de dünyada beklenmedik bir çıkış olarak görüldü. Hadiseyi Trump’ın -artık- iktidar olması ve gerçekleri görmesi diye yorumladık. Ancak buna rağmen Amerika, hâlâ samimiyet imtihanındadır. Menbiç ve Fırat’ın doğusunu hakikaten boşaltacak mıdır? Tamamen çekip gidecek midir? Suriye’nin bir başka yerine mi nakledecek, Irak’a geçerek yer mi değiştirmektedir? Derin Amerika, Trump’a bu icraatı yaptırır mı?

Bu sorular cevapsızdır. Ancak kesin olan şu ki Amerikan askeri, atış menzilimizde duramayacaktır. Ya PKK/YPG’yi silahla destekleyip kendisi uzaktan seyredecek veya hiç karışmayacaktır. Bir şey daha netleşti. O da Menbiç’in durumu. Bir ay evvelki planlama farklı olsa da şimdi yapılacak harekât, hem Menbiç ve hem de Fırat’ın doğusunadır. Fırat, her iki yakadan tutulacaktır.

Harekât, kesinkes yapılır mı?

Seçime giderken harekât olur mu?

TSK, bölgeye çok yüksek sayıda muharip güç, silah ve mühimmat yığınağı yaptı. Siyasilerle diplomatlar Washington ve Moskova’da müzakerelerde bulunurken bile asker ve silah sevkiyatımız sürüyordu.

Harekât kaçınılmazdır. 70 bin kişilik militanlardan söz ediliyor. Gerçekte 40 bin olduğu!.. Bu sayılardaki güce “terör örgütü” demek, giderek inandırıcılığını yitirir. Amerika bunları teçhizatla donatmıştır. Bizden yüz bulursa bir adım sonra tank ve jet verip devlet olarak tanıyabilir. Zaten asıl niyet böyle. İsrail de buna zorluyor.

Biz, Suriye’den kendi vatan bütünlüğümüzü müdafaa ediyoruz. Şu da iyi bir gelişme oldu. Washington ve Moskova’nın meseleyi tahlilleri paralel mütalaaya dayanmıştır. İki başkent de terörle mücadele etmemizi anlayışla karşılamaktalar.

İş bu olgunluğa gelmişken harekâttan sarfı nazar düşünülemez.

Diğer sualin cevabına gelince:

Evet; seçime giderken de harp olur. Harp ortamında seçim yapıldığı gibi. Tarihimizde vardır. 31 Mart güzergâhında genel seçim denli kıran kırana bir seçim havası yaşanacak olsa da neticede bu bir iktidar seçimi değil, mahallî seçimdir. 1 Nisan günü iktidar değişmeyecektir. Bir kısım belediye reisleri değişecektir.

Bu sebeple şubat veya mart ayları beklenmeden harekâtın yapılması vaziyetin icabıdır. Seçimden sonraya kalması ise hiç mümkün değildir. Asker, bir aydır cephededir. 3-4 ay gibi uzun cephe, mevzi hayatı, türlü sıkıntılara yol açabilir. Nitekim 2019’un son günü bir sürpriz yaşandı. Fırat Kalkanı ve Zeytin Dalı Harekâtlarıyla Irak’ın kuzeyindeki ameliyeleri/operasyonları idare eden İsmail Metin Temel Paşa, karargâha çekildiği. Ayrıca 4. Komando Tugay Komutanı Mustafa Barut Paşa da çekildi. Karargâha alınma rivayetleri muhtelif. Hâlbuki Temel Paşa, öndeki müstakbel harekâtı da yönetecekti. Sefer uzayınca Yeniçeriler Yavuz’un çadırına ok saldırıları yapmışlardı. Kut’ül Amare’de de Halil Paşa geri çekilerek yerine Nuri Paşa getirilmişti.

Bu harekât “Beka Harekâtı”dır.

Öyleyse:

-Ya Allah, Bismillah Allahü ekber! demenin vaktidir.

.AN

2019-01-01 02:00:00

A -

A +

Türkiye ve birçok İslam ülkesinde fiilî durum şu noktaya gelmiş bulunuyor. Buralarda iki yılbaşı kutlanmaktadır. Zaman, yıl, hayat, ömür bir Hicri Takvime göre bir de Miladi Takvime göre telakki edilmekte.

Hicri Takvimle yeni yıl bir tefekkür, ibadet ve nefs muhasebesi yani bir yıllık hesap-kitap, hayat-ölüm-ahiret üzerine yoğunlaşarak idrak edilirken, sonsuzluğa odaklanırken, niyetler, işler ve kalan vakit buna göre tanzim edilmek istenirken Miladi Takvimle yılbaşı, adı öteden beri öyle konduğu gibi “çılgınlık” şeklinde yaşanıyor.

Hicri Takvimle yılbaşında insan, kendine daha çok yaklaşırken, nefsini bilip, kalbini anlamaya uğraşırken mutlak kuvvet ve kudret sahibi Allah’a hesap vermeye hazırlanırken, Miladi yılbaşında insan, farkında olsa da olmasa da kendinden kaçıp, hiçliğe, yokluğa sığınmaktadır.

Hicri Takvimle yılbaşında samimiyet, dua, dünyanın diğer iklimlerindeki mazlum, mağdur, yoksullarını düşünmek varken Miladi kutlamalarda yabancı etkisi, tüketim israfı, daha çok kendini düşünme, yeme-içme ve her şeyi unutma hâli yaşanır.

Mümkündür ki Miladi sene başı da vaktiyle Hicri Takvimdeki fikir ve duygularla başlamış ve fakat içinden çıktığı toplumdaki dininin bozulması gibi o da yoldan çıkıp insanı vahşi kapitalizmin elinde tüketim malzemesi yapan bir vasıtaya dönüşmüştür.

Zamana İslam, Hıristiyan, Musevi, Hind, Çin… hangi takvimle bakılırsa bakılsın. Seneye başlangıç yapılan ay hangisi, ilk günün adı ne olursa olsun değişmeyen veya değişmeyecek hakikat odur ki insan, fanidir.

Mevcudat/varlıklar, hayvan/canlı, cemat/cansız ve nebat/ bitkiler diye üçe ayrılır. Üçü de ölümlüdür. Ölümsüz olan, mutlak diri olan Allahü tealadır.

Bir kısım insanlar, Allah’a yaklaşmaya çalışarak varoluşundaki hikmeti idrak etmeye yönelirken bazıları da oyunlar, israf, alkol ve doymayan tüketimlerle yüreğinin ve vicdanın sesini bastırmaya uğraşmaktadır.

Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “bir insanın kendine yaptığı kötülüğü, cümle âlem bir araya gelse yapamaz” buyurmalarındaki habere işte bu insan da girer.

Takvimin adı ne olursa olsun. Değişmeyen gerçek, insanın ölümlü olmasıdır. İnsan ve her canlı doğduğu andan itibaren ölüm menziline doğru yürüyen varlıktır.

Bütün mesele doğumla ölüm arasındaki zamanı güzelleştirmekte.

Dünyada savaşlar yaşanırken, güçlüler zayıfları sömürürken, açlar, mülteciler, işgaller varken, hayvanlara eziyet edilirken, bencillik, israf ve ahlaki çöküntü uçurumlaşırken insan hangi hakla çılgınca eğlenebilir?

Yılbaşı çılgınlığı, insanın kendini unutmaya zorlaması, Allah’tan, adaletten ve vicdanının sesinden kaçması, ne savaşları durduruyor, ne yoksulluğu bitiriyor ve ne de dünyayı yaşanır kılıyor.

“Herkesin kıyameti, kendi ölümüyle başlar” sözü, bir Hadis-i şeriftir. İslam uleması da “dün öldü, yarın meçhul, an bu an, dem bu dem!” demişler. Anı kavrayan, zaman, mekân ve hayat üzerine düşünen yılı da ömrü de idrak eder.

Harplerin yaşanmadığı, mazlum, mağdur ve açların olmadığı, huzurun eksilmediği ve adaletin hükümran olduğu bir dünya ve idrak edilen hayatlar dileriz.

Büyük divan şairi Şeyh Galib, “kendine dikkatle bakarsan âlemin özü olduğunu görürsün!” demekte:

Hoşça bak zatına kim

Zübde-i âlemsin sen!

.