7 Şubat 2008 01:00

Nedense hiç düşünülmez, hiç dile getirilmez. Birkaç kere biz yazıp konuştuk, o kadar. Halbuki Almanya'ya, Türk işçisi kabulünü bir lütuf gibi değerlendirdi. Bizim tarafta dile gelmeyense onun uğruna bir imparatorluğu kaybettiğimiz dramı. Bu, daha niceleri gibi göz önündeki saklı gerçeklerimizdir. Başta Enver Paşa olmak üzere bir kısım İttihatçıların Alman hayranlığı bu acı sonucu doğurdu. Diğer taraftan Türk işçisini kabul ettiler ama o işçi, bir Alman'ın bile gösteremeyeceği fedakârlıklara katlanarak ömürler tüketme pahasına Almanya'yı kalkındırdı. II. Dünya Harbinden yarı esir ve yanmış yıkılmış çıkan Almanya'yı elinden tutup ayağa kaldıran temel unsurlardan biri Anadolu'nun çilekeş evlatlarıdır. Almanlarla omuz omuza çarpışanların torunları bu defa Almanya'yı imar hamlesindeydi. Türkler olmasa acaba Almanya sür'atle kalkınabilir, Doğu Almanya'yı satın alacak servete kavuşabilir miydi? Türkler, bu kadar mahirse neden kendi ülkelerini Almanya'nın seviyesine getirmediler? Diye sorulabilir. Soru mantıken doğrudur. Elbette yerine oturmuş bir sistem vardı. Türk işçisi o sisteme intibak ederek kısa zamanda fevkalade muvaffakiyetlere imza attı. Bu birinci gerçek. İkinci gerçekse hiç tartışılmaz katılıkta, Almanlar iki Almanya bileşince Türkleri gözden çıkartarak eski komünist Doğu Almanyalıları tercih eder oldular. Ama bir de ne gördüler bilir misiniz? Türklerin bir günde yaptıklarını yoldaş Almanlar, bir haftada yapmıyor. Üçüncü gerçek daha farklı. O da şu, Türkler de, en tenezzül edilmez işlerden yüksek patronluklara kadar hızla yükseldiler. Bugün ciddi bir nüfus Alman vatandaşı. Ciddi bir nüfus iş sahibi. Bu iş sahipleri, Alman ve öteki milletlerden işçilere ekmek yedirmekteler. Diğer husus, Türkler Almanya'ya birçok sosyal pencere açtı. Onlara birçok kültürel yenilikler aşıladı. Cömertlik ve ikramı bizimle tanıdılar. Sofra zevkini gördüler. Daha da önemlisi, Türkler, durma noktasına gelmiş, yaşlanmış, kendini alkole vermiş, önce savaşın, sonra refahın yorgunluğunu yaşayan Alman milletini gençleştirdiler, Almanya'ya dinamizm getirdiler. Oradaki bir konferansımızda bizimkilere: -Çekinmeyin, muhakkak Alman vatandaşlığına geçin. Bir başka vatandaşlığa geçmek din değiştirmek değildir, demiştik. Kalan nüfus da Alman vatandaşı olmalı. Bunu hem Türkiye ve hem de Almanya teşvik etmeli. Böylece iki ülke arasında muazzam bir köprü kurulacak, iki devlet de kazançlı çıkacaktır. Artık Türk işçisi yok. "Avrupalı Türkler" var. Avrupalı Türkler tabirini ilk defa TGRT'deki Entellektüel Boyut Programında biz kullandık. Şimdi Avrupalı Türkler, Almaya için ellerinden geleni yapmaktalar. Ticarette, siyasette, eğitimde...hayatın her alanında yaşadıkları topraklarda kafa yormakta, ter dökmekte, göz nuru harcamaktalar. Türkler daha ne yapsın? Buna rağmen bir kısım ırkçı Almanlar, dönem dönem bu insanları, onların evlerini, iş yerlerini bebelere varıncaya kadar yakmaktalar. Bunu yapanlar, katil, ırkçı, kıskanç ve geri zekâlı nankörler. Canlı yakmak gibi vahşetlerin en kötüsünü işlemekteler. Kabahat kimde? Kabahat Müslüman Türklerde... Demek ki Almanlara her şeyi öğretmiş... Fakat... Her Alman'a medeni olmayı öğretememişler. Türkler, neden böylesine merhametli, onlar neden bu kadar gaddar? Çare, bu sorunun sırrında.

.

Anlatmak kolay değildir

Sorular birkaç tane: Saldırı ABD konsolosluğuna mı oldu, Türk polisine mi? Saldırıyı yapanlar kim? Hakikaten el kaide mi, yoksa satın alınmış, hırsız, uğursuz cinsi katiller mi? Saldırı niçin yapıldı? Terörist saldırının konsolosluğu hedef aldığı kanaatindeyiz. Polis tarafından bir kısmı öldürülüp bir kısmı kaçırtılmasaydı içeri girmek mümkün olmasa bile kapı ve pencerelere ateş edilmesi ihtimali yüksekti. Şayet hedef yalnızca Türk polisi olsaydı polisimizi daha kolay vuracak yerler bulurlardı. Amerikan konsolosluğunun seçilmesi fazla etki yapması içindir. Nitekim dünya Türkiye'yi konuştu. Aksini düşünelim, saldırı olmuş, 3 Amerikalı ölmüştür. O zaman acaba diplomatik hava nasıl olurdu? Saldırıyı kimin yaptığı da meçhul. El Kaide deniyor, ondan şüpheleniyor. Fakat bizzat bu örgütün kendisi meçhul. Elektroniğin bu kadar geliştiği, takibin hassaslaştığı bir dünyada bir örgüt lideri, 4 eşiyle birlikte kaçıp saklanmış, yıllardır bulunamıyor. Bizzat mevzubahis örgüt gerektiğinde kullanılan bir âlettir. Kubilay'ı kesen esrarkeş serseriler gibi bunlar da türlü vaadlerle gözleri boyanarak suç işletilmiş olabilirler. Polislerimiz çok genç yaşta şehit oldular. Ne yazık ki yaralı polise kapı açılmamıştır. Sistem kilitlense bile çözmek zor olmamalıydı. Bu noktada milyonların kalbi burkuldu. Saldırı niçin yapıldı sorusuna gelince... Kapatma davası ve Ergenekon operasyonuyla Türkiye alabildiğine gerilmiş ama istikrar bir türlü sarsılmamıştır. Bu nefret veren saldırıyla istikrar bozulmak istenmiştir. Aynı filmi '70'li yıllarda dehşetle seyretmiştik. Saldırıyı kimin tertiplettiği bilinmez. Yakalananlar olursa onlar figürandır. Baş rol oyuncuları en erken çeyrek asır sonra anlaşılır. Bu vahim saldırılarla istikrar bozulunca ülke, nihayetinde yönetilemez hale gelir. Sokakta kan dökülür, faili meçhuller artar, siyasetçi, gazeteci gibi öldürülmesi büyük yankı yapacak insanların hayatına kıyılır. Piyasalar felç olur. Vatandaşın ümidi kırılır, bu arada "asker nerede kaldı?" dendiği işitilir. Önce sıkıyönetim ilân edilir, sonra darbe yapılır. Birileri bu kanlı rüyayı görmekte, sinsi niyetlerin planı budur. Kuvvetle muhtemeldir ki Hilmi Özkök Paşa da Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'e bu mealde malumat vermiştir. Sinirlerin çelik gibi sağlam olması lazım. Devlet kurumlarının kavga vakti değil. İktidarla muhalefetin polemik günü hiç değil. Şu ortamda bile başbakan Tayyip Erdoğan Irak'ta. Türkiye bölgesel süper güç. İstanbul G 8'lerin merkezi oluyor. İsrail de Filistin de barışı bizden bekliyor. Afganistan, Lübnan, Azerbaycan, Kosova dörtgeninde askerimiz var. Ankara, Suriye ile İsrail'i buluşturuyor. Suçumuz büyümek. Suçumuz gelişmek. Büyük Türkiye'nin düşmanı çok olur.

.

Irak'la stratejik ortaklık

14 Temmuz 2008 01:00

19 sene sonra ilk defa bir Türk Başbakanı Irak'a ziyarette bulundu. Tayyip Erdoğan, Bağdat'ı gördüğünde fevkalade hüzünlendiği için şunu demeden kendini alamadı. "Ana gibi yâr Bağdat gibi diyar olmaz, denir, nerede o Bağdat, nerede bu Bağdat?" İşgal yüzünden yüz binlerin hayatından olduğu, yüz binlerin sakat kaldığı, milyonların dışarıya hicret ettiği, milyonların içeride yer değiştirdiği, mânen ve maddeten çökmüş bir Irak'ta elbette binbir gece masallarının Bağdat'ını bulmak mümkün değildi. Halbuki Bağdat, Saddam Hüseyin zamanında da dünyanın en güzel şehirlerinden biriydi. Tarihte iki kere çok büyük felakete maruz kaldı. Hülagü orduları ve işgal orduları. Ne yazık ki şu denî/alçak dünyanın yasasıdır. Güzel kızın, varlıklı zenginin yer altı servetine sahip memleketin düşmanı çok olur. Başbakanımız riyasetinde vaki resmi temaslar neticesinde Irak devletiyle Türkiye Cumhuriyeti arasında bir benzeri ancak Almanya ve Fransa arasında akdedilmiş olan stratejik ortaklık tesis edilmiştir. Andlaşmanın/muahedenin ismi şöyledir: "Yüksek Düzeyli Stratejik İşbirliği Konseyi." Konsey başkanları iki ülke Başbakanları, üyelerse her iki ülkeden önce 4, sonra 6 icracı bakandır. Konsey yılda en az bir defa toplanacak ve her iki devlet Başbakanları Konseye başkanlık edeceklerdir. Daha sonra Almanya-Fransa da olduğu gibi meclislerin birlikte toplanmaları da mümkün kılınmalıdır. Bu andlaşmayla tezkereden sonra kekremsi bir seyirde giden iki ülke münasebetleri en üst seviyede iyileştirmeye kavuşturulmuştur. Nitekim, bir zamandır güdülen ince siyasetle otonom Kürt idaresi asli unsur olmaktan çıkartılıp tali ve tabi hâle getirilmiş, varılan bu ortaklık sözleşmesiyle PKK, Türkiye ve Irak için ortak düşman olarak ilân edilmiştir. ABD'nin muvafık üçüncü kişi olduğu aşikârdır. Irak'ın İngilizler eliyle Türkiye'den kopartılması neredeyse Cumhuriyetimizle yaşıttır. O kadar yakın. Din, tarih, örf-âdet, coğrafya müşterekliğiyle bölgenin Türk, Türkmen, Arap Kürt unsurları 1000 yıldır bir arada ve kardeştir. Onun için Irak da otonom Kürt idaresi de en fazla bizi alakadar eder. Bundan dolayıdır ki II. Harekât başlayınca "Irak, özerk idare haline getirilerek Türkiye'ye bağlansın" demiştik. Aynı şekilde şunu da yazmıştık "Azerbaycan'a sahip çıktığımız gibi Kuzey Irak'a da sahip çıkalım." Öfkeyle kalkan ziyanla oturur, tezkere reddine fena öfkelenen Washington uzunca bir süre Ankara'ya rağmen davrandı. Züccaciye dükkânına giren filden farkı yoktu. Her şey berbat oldu. Ancak sonunda aklıselim galip geldi. Beyazsaray gördü ki Türkiye olmadan bölgede hiçbir şey yapılamaz. Nitekim bu stratejik andlaşma bizim birinci teklifimizin haklılığını ortaya koymaktadır. Bu andlaşmanın satır araları çok önemli. Böylece bir zamanların süper güç ahmaklık mahsulü olan Türkiye'nin Güneydoğusunun kopartılıp Kuzey Irak'a bağlanarak burada müstakil bir Kürt devleti kurulması fikri iflas etmiştir. Şimdi tam tersine Irak'ı zaman içinde bütünüyle Türkiye'ye entegre etme gayesi görülüyor. O da herhalde özerklik benzeri bir statüyle olur. Benzer andlaşmanın Bulgaristan, KKTC, Suriye, Gürcistan ve Azerbaycan'la da yapılması lazımdır. Diğer taraftan mevzua dair iç gelişmeler için söylenmesi gerekenler de var. Başbakana "hezar aferin/binlerce kere tebrik" dense yeridir. Partisinin kapatılması, kendisinin hizmetten yasaklanması için ortada derdest bir dâvâ varken o, hiçbir sıkıntı yokmuş gibi hız kesmeden yoluna devam etmekte. Eğer dava karşısında yıkılsaydı, ne sponsorluğu Ahmet Necdet Sezer'e kadar uzanan, içinde paşaların da yer aldığı Ergenekon ortaya çıkardı ve ne de yarınlarımız için çok ama çok ehemmiyetli, gerçekten stratejik, gerçekten hayati bu andlaşma yapılabilirdi. Şimdi Anayasa Mahkemesi ne karar verecek diye merak edilmekte. Biz "son iptal ve yürütmeyi durdurmalardan sonra kapatma dâvâsının gerekçesi ortadan kakmıştır" diye daha evvel yazmıştık. İşbu Ergenekon terör örgütü dâvâsıyla derdest/görülmekte olan kapatma dâvâsı arasında bir illiyet olmasa bile ilişki düşünülebilir. Mümkündür ki Yüksek Mahkeme, Ergenekon dâvâsını meseleyi müstehire/bekletici mesele sayarak elindeki dâvâyı, Ergenekon dâvâsının sonuna kadar durdurabilir. Zayıf da olsa ihtimaldir. Çünkü Ergenekoncular, millî hisleri kullanarak, savcılarla hakimlere varıncaya dek çok yeri tesirleri altına almışlardır.

.