Ana Sayfa
Alt Sayfa
LİNKLER
İletişim
A--
FAYDALI SİTELER
ŞİMŞİRGİL-VİDEO
HAKİKAT KİTAPEVİ KİTAPLARI
NEDEN MÜSLÜMAN OLDULAR
MÜSLÜMAN NASIL OLUR
ANA BABA HAKKI
ESB EVLAT HAKKI
DİNDE ŞAHSİ GÖRÜŞ OLMAZ
KUTSAL EMANETLER
DİİNİMİZİSLAM.COM RADYO
DİNİ YIKMA GAYR.
HAK DİN İSLAM
VAHDETİ VUCUD VE ARABİ
TEMKİN VAKTİ
MÜZİKSİZ İLAHİLER
MÜZİK AFETİ
vahdeti vucud
FETRET EHLİ
A.HAKİM ARVASİ-ŞİİR
TÜRK-İSLAM ÜLKÜSÜ
S.AHMET ARVASİ
SİGARA
TAM İLMİHAL
MEKTUBAT
FAİDELİ BİLGİLER
HAK SÖZÜN VESİKALARI
İSLAM AHLAKI
HERKESE LAZIM OLAN İMAN
ESHABI KİRAM*
KIYAMET AHİRET
KIYMETSİZ YAZILAR
CEVAP VEREMEDİ
İNG.CASUS İTİRAF
NAMAZ KİTABI
ŞEVAHİDİ NÜBÜVVE
MENAKIBI ÇİHARI GÜZİN
EVLİYALAR ANS.TEK
PADİŞAH ANNELERİ
MÜHİM SORULAR
ALİMLER KILAVUZDUR
===SOHBETLER===
SOHBETİN ÖNEMİ
M.A.D SOHBET 2001
M.A.D SOHBET 2002
M.A.D SOHBET 2003
M.A.D SOHBET 2004
M.A.D SOHBET 2005
M.A.D.SOHBET 2006
M.A.D.SOHBET 2007
M.A.D.SOHBET 2008
M.A.D.SOHBET 2009
M.A.D.SOHBET 2010
M.A.D.SOHBET 2011
M.A.D.SOHBET 2012
M.A.D.SOHBET 2013
M.A.D.SOHBET 2014
SOHBET 2015*
O ÜNLÜ ÖZEL
ünlü sohbet 2003-06
ünlü sohbet 2007-09
ünlü sohbet 2010-11
ünlü sohbet 2012-13
ünlü sohbet 2014-15
ÜNLÜ SOHBET 2016
ÜNLÜ SOHBET 2017*
ÜNLÜ SOHBET 2018
ÜNLÜ SOHBET 2019
ÜNLÜ SOHBET 2020
ÜNLÜ SOHBET 2021
ÜNLÜ SOHBET 2022
ÜNLÜ SOHBET 2023
ÜNLÜ SOHBET 2024
ÜNLÜ SOHBET 2025
1**
.M.3
SO
55
vi
2005
VİDEO-H İNANÇ
kk ehli sünnet
K ÖZELEŞTİRİ
HİKMET EHLİ ZATLAR
YOLUMUZU AYDINLATANLAR VİDEO
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2001
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2002*
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2003*
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2004
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2005
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2006
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2007
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2008
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2009
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2010
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 11
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2012
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2013
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2014
YOLUMUZ AYDIN 2015
YOLUMUZ AYDIN 2016
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 17
YOLUMUZ AYDINL 2018
YOLUMUZ AYDIN 2019
YOLUMUZU AYDINLATANLAR 2020
YOLUMUZU AYDIN 2021
YOLUMUZU AYDIN 2022
YOLUMUZU AYDIN 2023
YOLUMUZU AYDIN 2024
YOLUMUZU AYDIN 2025
ET
2006
VT-OSMANLI
VEHBİ TÜLEK GENEL
VEHBİ TÜLEK 2005
VEHBİ TÜLEK 2006
VEHBİ TÜLEK 2007
VEHBİ TÜLEK 2008
VEHBİ TÜLEK 2009
VEHBİ TÜLEK 2010
VEHBİ TÜLEK 2011
VEHBİ TÜLEK 2012
VEHBİ TÜLEK 2013
VEHBİ TÜLEK 2014
VEHBİ TÜLEK 2015
VEHBİ TÜLEK 2016
VEHBİ TÜLEK 2017
VEHBİ TÜLEK 2018
VEHBİ TÜLEK 2019
VEHBİ TÜLEK 2020
VEHBİ TÜLEK 2021
VEHBİ TÜLEK 2022
VEHBİ TÜLEK 2023
VEHBİ TÜLEK 2024
VEHBİ TÜLEK 2025
Z
M O
HİKMETLER 1994
HİKMETLER 1995
HİKMETLER 1996
HİKMETLER 1997
HİKMETLER 1998
GÖNÜL BAHÇESİ 98
GÖNÜL BAHÇE-1999
GÖNÜL BAHÇE 2000
HİKMETLER 2001
HİKMETLER 2002
HİKMETLER 2003
HİKMETLER 2004
HİKMETLER 2005
HİKMETLER 2006
HİKMETLER 2007
HİKMETLER 2008
HİKMETLER 2009
HİKMETLER 2010
M.ORUÇ BÜYÜKLER
M ORUÇ SEÇME
M ORUÇ-MENKIBE
M ORUÇ D DİYALOĞ
M.ORUÇ HUZURUDİN
M ORUÇ MEDENİYET
M.ORUÇ OSMANLI
M.ORUÇ K.KERİM
k kerim 2
KK USLUBU
M.O**
R*
FIK
ar 3
E 2
HA
E ÖREN
SALİM KÖKLÜ g
SALİM KÖKLÜ 22-24
M.SAİD ARVAS
C AHMET AKIŞIK G
C AHMET AKIŞIK*
İ. RABBANİ BUYURDU
R AYVALLI GENEL
R.AYVALLI 11-15
R.AYVALLI 15-18
R AYVALLI 19-24
HY-ESHABI KİRAM
HY-İMAN
HY-BESMELESİZ GENÇLİK
HY-EHLİSÜNNETYOLU
HY İNG.İSLAM DÜŞM
HY GENEL
HY-OSMANLI
HASAN YAVAŞ 15-16
HASAN YAVAŞ 17-21
HASAN YAVAŞ 22-24
AHMET DEMİRB 11-15
AHMET DMİRBŞ 16-19
A DEMİRBAŞ 20-24
5 A
H 1.ASIR ALİMLERİ-
H 2 ASIR ALİMLER *
H 3.ASIR ALİMLER*
H 4 ASIR ALİMLER-
H 5 ASIR ALİMLER**
H 6 ASIR ALİMLER
H 7 ASIR ALİMLER
H 8. ASIR ALİMLER
H 9. ASIR ALİMLERİ
H 10.ASIR ALİMLER
H 11.ASIR ALİMLERİ
H 12.ASIR ALİMLER
H 13 ASIR ALİMLERİ
ALİMLER ÖZEL 1
EVLİYALAR 1
EVLİYALAR 2
EVLİYALAR 3
R
===1.BÖLÜM===
EMRİ MAĞRUF
E-MAĞRUF-SÜ
FİTNE
CİHAD
CİHAD-ENFALDE
CİHAD YKS
C--
FELSEFE NEDİR
ateizme cevap pdf
AKLIN DİNDEKİ YERİ
AKIL-FECRNET
İSLAMİYET NEDİR
İSLAM NAKİL DİNİDİR
C
DİNİMİZİ DOĞRU BİLMEK
DİİNİMİZİN ÖZELLİKLERİ
İLK İNSAN VAHŞİ DEĞİLDİ
HZ.İBRAHİMİN BABASI
HZ ADEM İLK PEYGAMBER
HIRSTIYANLIK
YAHUDİLİK
SEBATAYİZM
*GIPTA EDİLENLER
KEŞF
EHLİ KİTAP
EHLİ SÜNNET ...
FENA FİLLAH
-- 2
222*
İ 2
==2.BÖLÜM===
VEHBİ İLİM-İLHAM-
İLMİN ÖNEMİ
İLİM-R.AYVALLI
ALİMİN ÖNEMİ
MÜÇDEHİD OLMAK
ALİMİN KÖTÜSÜ
İSLAM İLERLE DER
DİNİMİZ VE FEN
İSLAM VE BİLİM
OSMANLIDA BİLİM
MÜSLÜM. GERİ KALIŞI
MATBAA GEÇ GELMEDİ
MÜSLÜMAN İLİM ÖNCÜLERİ
evrim.
HER KİTAP OKUNMAZ
İSLAM MEDENİYETİ
VAKIF KÜLTÜRÜ
B.OSM.TARİHİ
B.OSM TARİHİ 2
ANSİKLÖPEDİLER
EVLİYALAR ANSİKLÖPEDİSİ
REHBER ANSİKLÖPEDİSİ
İSLAM TARİİHİ ANSİKLÖPEDİSİ
OSMANLI TARİHİ ANS.
İSLAM MEDEN- PDF
AO-SELÇUK-PDF
AÖ-OSM-PDF
CİNLERE İNAN

===3.BÖLÜM===
İMAN NEDİR 1
iman nedir 2
HİDAYET
İTİKAT-M ORUÇ
KELİMEİ TEVHİD
KOCAKARI İMANI
MİRAC-AKLIN BİTTİĞİ YER
İTİKAT CÜBBELİ
İMAN-FİRASETNET
TEVHİD-KELAM-FİRASET
TEVHİD-HAZNEVİ
ESMA ÜL HÜSNA
su-
-ALLAHA İMAN
ALLAHIN SIFATLARI
ALLAHI TANI-İLİM SAATİ
ALLAHIN YARATMASI
ALLAHA GÜVEN VE ISPAT
ALLAH SEVGİSİ
ALLAH SEVGİSİ-ŞİİR
ALLAH KORKUSU
ALLAH VE ADALET
ALLAHA ULAŞMAYI DİLEMEK
ALLAH GAYBI BİLİR BİLDİİRİR
ESMAI HÜSNA
A*.
HUBBU FİLLAH
-MELEKLERE İMAN
ŞEYTAN
KİTAPLARA İMAN
AHİRETE İMAN
AHİRETE İMAN*
AHİRET-İLMEDAVET
AHİRET-FİRASETNET
KABİR AZABI -ÖLÜM
KABİR ZİYARETİ
KABİR-İSLAMKALESİ
CENNET ŞU AN VAR
CENNET-CEHENNEM
CENNET-CEHENNEM 2
CENNET-FİRASET
CENNET-İLİMSAATİ
CENNET-FECR
CEHENNEM-FECR
CENNET-CEH-BİRİZBİZ
A.
KIYAMET ALAMETLERİ
KIYAMET ALAMETLERİ 2
K.ALEMETLERİ-ERRAHMAN
KIYAMET GÜNÜ
KIYAMET-FİRASET
KIYAMET-DERVİŞAN
KIYAMET ALAMETLERİ*
A...
HZ.İSA GELECEK 1A
HZ İSA GELECEK 1B
HZ İSA GELECEK 2
HZ 3
HZ MEHDİ GELECEK
HZ MEHDİ GELECEK 2
HZ.MEHDİ-TEBYANNET
MEHDİLİK KONUSU
MEHDİ TASLAKLARINA
DECCAL GELECEK
KADERE İMAN
KAZAYA RIZA
KADER-YÜMİT
KADER SAPIKLARI
KÜFRE DÜŞ.HALLER
ŞİRK VE KÜFR SÖZLER
ŞİRK-KÜFR SÖZLER 2
ŞEHİD OLMAK
GÜNAHKARIN DURUMU*
KELAM TARİHİ
CİNLER
RUH
İTİKAT-NESEFİ
İTİKAT-SADAKAT
İTİKAT-ES KALESİ
AKAİD-TAHAVİ
AKAİD-ENFALDE
AKAİD-HAKŞAİRİ.C
AKİDE-HALİS ECE
AKAİD-İSMAİLAĞA
AKAİD İHVAN
AKAİD-İHVAN-1*
AKAİD-BİRİZ BİZ
AKAİD-SÜNNETULLAH
AKAİD-A KALKAN
AkAİD-İSLAMHAYAT
AKAİD-FİRASET
AKAİD-İNCE.M*
AKAİD-HAZNEVİ
TAFTAZANİ KELAM
AKAİD.İLİMİRFAN-
AMENTÜ-MEDİNE
ALLAHIN GÖRÜLMESİ
MATURUDİLİK
site-iman
esi-feyyaz
AET

===4.BÖLÜM===
PEYGAMBERLERE İMAN
PEYGAMBERLERİN HAYATI
PEYGAMBERİMİZ
PEYGAMBRİMİZ 2
KAİNATIN EFENDİSİ 1
KAİNATIN EFENDİSİ 2
KAİNATIN EFENDİSİ 3
KAİNATIN EFENDİSİ 4
PEYGAMBERİMİİZİN HAYATI 1
PEYG.HAYATI SESLİ
peygamberimiz SES 2
SEVGİLİ PEYGAMBERİM
PEYGAMBER HASLETLERİ
peygamberim 2
peygamberim 3
PEYG.TARİHİ-BALLI
RESULUN ÇOK EVLENMESİ
PEYGAMBERİN MUCİZELERİ
PEYG.HZ MEHDİ ANL
PEYGAMBERİMİZE İFTİRA
MEVLİD
hz.muhammed ont 1
hz.muhammad ont 2
rahmet peygamberi o.n.t
nebiler o.n.t.2
nebiler o.n.t.
HADİSİ ŞERİFLER
İSLAMIN DOĞUŞU
M.MUSTAFA.C
KAİNATIN EFENDİSİ demek
HİCRET
KUTLU DOĞUM ALDATMACASI
NEBİHAYAT-İİMREHBERİ
ZÜLKARNEYN ALEYH.
SİYERİ NEBİ-SADAKAT
NEBİ HAYAT-HALVETİ
NEBİMİZ-TAHAVİ
NEBİ-R AYVALLI
K.E.salih SURUÇ 1
K.E.salih SURUÇ 2
peygamberimiz-hakşairi
PEYG TARİHİ- İLİMSAATİ*
PEYGAMBERLER TARİHİ
HZ.AYŞE ANNE YAŞI
ŞİİRLER
siyer
HİLYE
PEYGAMBERİMİZ VE HEDİYELEŞMEK
ŞR
R-*
===5.BÖLÜM===
KURANIN ÖZELLİKLERİ
KURANI HERKES ANLAYABİLİRMİ?
İLK MEAL BASIMI
RESULULLAH AÇIKLADI
KURAN OKU ÖĞREN
K.KERİME ABDSTSİZ DOKUMNA
KURAN MUCİZESİ
kuran mucizeleri 2*
ATEİST DİYORKİ 1
ATEİST diyorki 2
ATEİSTLERE
YALNIZ KURAN DİYENLER
MEAL-TEFSİR OKUMAK
kuranın özellikleri 2
KURAN -İLMEDAVET
KURAN bilgileri
MEAL OKUMAK-T
MEAL OKUMAK -G
M.Ş.EYGİ-MEAL
KURAN VE TERCÜME
KURANDA MECAZLAR
kuranda tarih
kuranı anlayalım derken sapıtanlar
MEALCİLERE REDDİYE 1
MEAL SAVUNMALARI
KURAN İSLAMI SAFSATASI
K.FAZİLETİ-SEVDEDE
K.BİLİM-SEVDEDE
K.BİLİM-İLME DAVET
KURAN-ENFALDE
KURAN-MEDİNEVEB
KURAN -şenocak*
İSL.DÜŞÜNCESİ DEMEK
TEFSİR USULÜ
TEMEL TEFSİR İLİM
YASİNİ ŞERİF
TA KENDİSİ - AYETİ
SURELERİN FAZİLETİ
MODERNİZM
TAHAVİ-TEFS
TAHAVİ TEFS 2
K.KERİM NİYE ARAPÇA İNDİ
maide 44
TS 4
===6.BÖLÜM===
EHLİ SÜNNET İTİKADI 1
EHLİ SÜNNET 2
EHLİ SÜNNET İTİKADI 3
ESİ-ESB
K.KERİM ESİ-M
EHLİ SÜNNET-MEDİNEVEB
E-SÜNNET-SÜNNETULLAH
E.SÜNNET-FİRASET
E-SÜNNET-SEVDEDE
SÜNNET NEDİR
SÜNNETDE DELİLDİR
sünnetde delildir 2
sünnetde delildir 3
SÜNNET DELİLDİR-İSL.KALESİ
SÜNNET-sadabat
EHLİ SÜNNET-ihvan
MATURUDİ tarihi
888
===7.BÖLÜM===-
EHLİ BEYT
ESHAB
ESHABIN HEPSİ MÜÇDEHİDDİR
ESHABI KİRAM
ESHABI KİRAM *
ESHABIN HAYATLARI
ESHAB-İHVANLAR
ESHAB-BİRİZ BİZ
HZ.EBUBEKİİR-FEDEK
HZ.MUAVİYE
MÜMİNLERİN İKİ GÖZBEBEĞİ
HZ ALİ İNCE SÖZLERİ
GADİRİ HUM OLAYI
İSLAMDA İLK FİTNE
HANIM SAHABİLER
NEVRUZ YALANI
ÖMER BİN ABDÜLAZİZ
EBU ZER HZ.
460
==8.BÖLÜM==
BİDAT NEDİR
HOPARLÖR BİDATI
BİDAT-GURABA
EBU HUREYRE R.A.
KUT DOĞUM BİDATİ
DİNDE REFORM 1
DİNDE REFORM M.O 2
DİYANET REFORM 2
REFORMCULARA ALDANMA
M 3*
DİYALOĞ TUZAĞI
D.DİYALOĞ 1
DİYALOG 2
EYGİ-DİYALOĞ
DOĞRUYU BULMAK
DİN ADAMI BÖLÜCÜ OLMAZ
ATASÖZLERİNİ DOĞRU ANLA
DİNİ TABİRLERİ BOZMAK
M FELSEFE
19 CULUK
HARİCİLER

VEH
===9*.BÖLÜM===
RECM VARDIR
İNG.CASUSUNUN İTİRAFI
VEHHABİLİK
VEHHABİYE REDDİYE ALİM
VEHHABİYE REDDİYE
VEHHABİLER HIRISTIYAN GİBİ İNANIYOR
VEHHABİLİĞE EHLİ SÜNNETİN CEVABI
VEHHABİLİĞİN BAŞLANGICI
VEHH- CEVAP-SADAKAT
VEHHABİ-İHVANLAR
vehhabi red-ihvan
YOBAZ VE GENÇLİK
VEHHABİ-İSL.KALESİ
İBNİ SEBECİLİK
SELEFİLİK
GÜNAH İŞLEYEN KAFİR OLMAZ
RUH ÖLMEZ ÖLÜ İŞİTİR
ŞEFAAT VARDIR 1
şefat vardır 2
RESULULLAHI ÖĞMEK
KABİR ZİYERETİ
TÜRBE CAİZ
KANDİLLER UYDURMA DEĞİLDİR
MUCİZE KERAMET
MUCİZE KERAMET 2
mucize keramet 3
SEBEBPLERE YAPIŞMAK EMİRDİR
İNTİHAR ETMEK
HACILARA VERİLEN KİTAPLAR
TELKİN VERMEK
TEVESSÜL-VESİLE
VESİLE-NAKŞNET
VESİLE-A.KALKAN
TEVESSÜL-İHVANLAR
KANDİL-İLİM SAATİ
RE ENKARNASYON YOK
BOZUK DİNLER
DİNDE ZORLAMA YOK
SAPITANLAR TR GG
ŞİRK NEDİR
BÖLÜCÜYE ALDANMA
EVLİYADAN YARDIM
KABİR-ÖLÜ-İSL.KALESİ
ŞEFAAT-İSL.KALESİ
İSTİĞASE-İSL.KALEİ
ŞİAYA CEVAP
ŞİAYA CEVAP-TAHAVİ
ŞİA-HAZNEVİ
ÖLÜLER İŞİTİR
istiğase-darusselam
Sİ-
==10.BÖLÜM==
==REDDİYELER==
REDDİYELER
***İKİ AKİF
SAPIKLARA REDDİYE
REDDİYELER-ihvan
SABATAYCILIK
İBNİ TEYMİYYE-İHVAN
ŞİA-İHVANLAR
S.N.1
SN3
ZAMANİ
SN REDDİYE
İSLAMA SUKASTLER
MEZHEPSİZLERİ TANI
mezhepsizlere cevap
MEZHEPSİLİK DİNSİZLİKTİR
SULTANA İSYAN
İKBAL-ABDUH
İBNİ TÜFEYL
S.ULUDAĞ
N. YILDIZ
İBNİ TEYMİYYE
KANDEHLEVİ-KARDAVİ
ALİ ŞERİATİ-esed
KAYYIM -AFGANİ
SEYİD KUTUP
F.GÜLEN
BAYRAKLI-S.ATEŞ
HAMİDULAH
MEVDUDİ- CARULAH
SAPIKLIKLAR-İHVANLAR
MUSTAFA ÖZTÜRK
H.KARAMAN
abduh
S ATEŞ
İL
M.İSYANOĞLU
SAPIKLAR-İHVANLAR.
A.HULİSİ ve sapıklar
REŞİT RIZA
SAPIKLAR-İNCE.M
BAYINDIR-ŞERİATİ
sapıtanlar
M.ESED
YAŞAR NURi
İSMAİL GASPIRALI
hadis inkarına cevap
tarihselcilere cevap
mealcilere cevap
İSLAM ANS.EFGANI
İ TEYMİYYE-ESK
VEHHABİYE RED-ESK
DİYALOĞ-ESK
M OKUYAN
IŞIK KALEM
DOST KAZANMA KİTABI
REDDİYE 1
islamcılık
KADINLARIN ÜSTÜNLERİ
S----
ta
===11*.BÖLÜM===
TASAVVUF NEDİR
TASAVVUF NEDİR 2
TASAVVUFUN ÇIKIŞI
TASAVVUF DÜNYASI*
TAS-ESİ
T-İLİMİRFAN
TASAVVUF-KONDERN
TASAVVUF-MEDİNE
TASAVVUF-HAZNEVİ
TASAVVUF-İNFO
TASAVVUF TAHAVİ
TASAVVUF SADABAT
TASAVVUF SİFİL
TASAVUFLAMELİF-PDF
TASAVVUF-F.ATLASI
TASAVVUF-GİKEV
SOHBET-HİKAYELER
TASAVVUF-NAKŞ
TASAVVUF-DERVİŞAN*
TASAVVUF TERİMLERİ
TASAVVUF-SÜNNETULLAH
TASAVVUF BAHÇESİ
TASAVVUF-HALVETİ-
TASAVVUF-İHVANLAR
TASAVVUF-ihvan*
TASAVVUF REYHANGÜL
TASAVVUF-CANDAMLA
TASAVVUF-ŞENOCAK
TASAVVUF-HACETN.COM
TASAVVUF-SADAKAT
TASAVVUF-İSLAMHAYAT*
TASAVVUF-HALİSECE
TASAVVUF-İLİMSAATİ
TASAVVUF İHVAN
TASAVVUF-İNCE.M.
TASAVVUF-İNCE.M 2
TASAVVUF-İNCE.M.3
TASAVVUF* FİRASET
TASAVVUF-İSL.KALESİ
TASAVVUF-halveti
TASAVVUF BAHÇESİ
TASAVVUF.İHSAN
KALPLERİN KEŞFİ
TABAKATI KUBRA HŞ
yusuf hakiki-tasavvuf risalesi
YUNUS TASAVVUF
VESVESE-İ DAVET
KİBİR
TASAVVUF sorular mc
TASAVVUF BAHÇ-NFK
tasavvuf risalesi*
osmanlıda tasavvuf
somuncu baba
NAZARİYAT
1313-
==12*.BÖLÜM====
TARİKAT
TARİKATLAR VE OSMANLI
TARİKAT MELHEMLU
RABITA
RABITA-NAKŞ
RABITA-İHVANLAR
TEVEKKÜL
İNSANI KAMİL 1
İNSANI KAMİL 2
İNSANLIK ŞEREFİ
ZENGİNLİK-FAKİRLİK
FAZİLET MEDENİYETİ*
ŞEYTAN HİLELERİ 1
ŞEYTAN HİLELERİ 2
ŞEYTAN-ÖSELMİŞ
SIKINTILARIN SEBEBİ
NEFS
NEFS-REYHANG
REŞEHAT
İHLAS -NİMET
SABIR*
TAKVA*
SEVGİYE DAİR
TÖVBE*
TÖVBE-SÜNNETULLAH
TÖVBE fecir
AF-FECR
AF-İSRAF
TEFEKKÜR
GIYBET
EDEP HAYA
DÜNYA NEDİR*
ŞÜKÜR
HASET
KÖTÜ HUYLAR
GÜZEL AHLAK
AHLAK-ENFALDE
*İSLAM AHLAKI
AHLAK BİLGİLERİ
AHLAK BİLGİLERİ 2
AHLAK-İLİMREHBERİ
DİNİN RUHA ETKİSİ
kimyayı saadet-site
VESVESE
TASAVVUF-ES KALESİ
EVLİYAYI TANIMAK
ALİM VE EVLİYALAR
131313-
KİBİR--
E 4
==13* BÖLÜM==
ZİKİR
ZİKİR-NAKŞ
ZİKİR- İHVANLAR
GÜLDEN BÜLBÜLE
GÜLDEN BÜLBÜLE 2
TEVECCUH SOHBETİ
AŞK MAHFİYET
DEDE PAŞA -REYHANİ
ÖLÜM-KABİR AZABI
ÖLÜM-KABİR-BİRİZBİZ
ÖLÜM İHVANLAR
EFGANİ-ALBANİ
RUH-BİRİZBİZ
MARİFETNAME
GÜNAH-FECR
KISSADAN HİSSE
Ö.NASUHİ BİLMEZ
RİSALE-İNCE.M
TEFEKKÜR-İSLAMİHSAN
NEFS-İLİMİRFAN
İKTİSAT
KISSA-HİSSSE
MÜ-
SU
15-
141414
====14*.BÖLÜM===
İMAMI RABBANİ HZ.
İSLAM ALİMLERİ
İMAMI AZAMIN BÜYÜKLÜĞÜ
İMAMI AZAM COM
İMAMI AZAM HADİS
İMAMI AZAM-FIKIH
İMAMI AZAM İKİ YILI
İMAMI AZAM-İ.ŞENOCAK
İMAMI AZAM PDF
İMAMI AZAM PDF 2
SİLSİLEİ ALİYE
İMAMI MATURUDİ
İMAMI EŞARİ
MATURUDİ-EŞARİ
MEZHEP İMAMLARI
HADİS ALİMLERİ
BÜYÜK ALİMLER
EBU YUSUF
İBNİ MACE
ABDULKADİRİ GEYLANİ
BİYOĞRAFİLER
S.ABDULHAKİM ARVASİ
***H.HİLMİ IŞIK
HASAN HARAKANİ
MEVLANA HZ
MESNEVİ 1-2
MESNEVİ 3-4
M.HALİDİ BAĞDADİ
FAHREDDİNİ RAZİ
MUSTAFA SABRİ HOCA
İSKİLİPLİ ATIF HOCA
ZAHİD EL KEVSERİ
DİĞER ALİMLERİMİZ
ŞAHI.B.NAKŞİBENDİ HZ
MİNAHI HALİDİYE
HARİSİ MUHASİBİ
MOLLA CAMİ
M.İBNİ ARABİ
İBNİKEMAL-BAKILANİ
EBUSUUD-HADİMİ
AK ŞEMSEDDİN HZ
ÇANKIRI EVLİYALARI
ISLAH DE*

1515-
151515-
===15*.BÖLÜM=====
UYDURMA HADİS OLURMU
HADİS TARİHİ
HADİS ANS
HADİS USULÜ
1041 HADİS
RAMÜZ -99-70
HADİS-PDF
HADİS ARAMA
HADİS KİTAPLARI
İTTİFAK HADİSLERİ
kaynak hadisler ih
7 İMAM İTİFAK HADİSLER
uydurma sanılan hadisler
HADİS-ENFALDE
HADİS-İSLAMHAYAT
LULU MERCAN-İSLAMHAYAT
HADİS-HAKSANCAĞI
HADİS-DAMLALAR
HADİS-BALLICOM
RİYAZUS SALİHİN
S-HADİSLER-İHVANLAR
SAHHİ BUHARİ
İHYAİULUM
İMAMI GAZALİ
797
1616-
SI
===16*:BÖLÜM===
MEZHEP 1
MEZHEP GENEL
MEZHEP M. ORUÇ
MEZHEP DİĞER 1
MEZHEP DİĞER 2
MEZHEP 2-DELİL
MEZHEP 3 LÜZUM
MEZHEBE UYMAK
MEZHEP 4 MEZHEP
MEZHEP 5 NAKİL
MEZHEP 7 TAKLİD
MEZHEP TAKLİDİ
MEZHEP 8
MEZHEP 9 KİTAP
MEZHEP 10-TARİHSEL
MEZHEP 11 SİZLER
MEZHEP 12
MEZHEP 13
MEZHEPLER TARİHİ
MEZHEP MUHALİF
MEZHEP-İLME DAVET
MEZHEP-DAMLALAR
MEZHEP-İLMEDAVET
MEZHEP-İSL.KALESİ
MEZHEP A-ÜNLÜ
TÜRKLER VE MEZHEBİ
171717-
DE
P 6
===17*.BÖLÜM===
BESMELE
FIKIHIN ÖNEMİ
FIKIH USUL TARİHİ
FIKIH USULÜ 2
FIKIH USULÜ
EDİLEİ ŞERRİYE
VATAN SEVGİSİ İMANDAN
SAKAL BİR TUTAMDIR
İÇDİHAD
MÜÇDEHİD
müçdehid 1
İCMA-KIYAS
içdihad-KIRKINCI
GAYRİMÜSLÜME BENZEMEK
NİYET-ARKADAŞ
EFALİ MÜKELLEFİN
FIKIH-ENFALDE
FIKIH-yusuf semmak
FIKIH-BALLI CIM
FIKIH-FİRASET
FIKIH-GURABA*
FIKIH-İHVANLAR
FIKIH-İLİMİRFAN
FIKIH-H.ECE
FIKIH USULÜ-
EMANET VE EHLİYET
EMANET VE EHLİYET *
MİRİ-MÜLK ARAZİ
MECELLE
SELAM VERMEK
fıkıh soruları
FERAİZ-İSKAT PROĞRAMI
RECM
CİN HAKKINDA
islammerkezi.com...
181818
19
1818--
===18 BÖLÜM===
KUTUBU SİTTE*
KUTUBU SİTTE İHAYAT
KUTUBU SİTTE BALLI
FETAVAİ HİNDİYYE
EBUSUUD FETVA
DURER
RUHUS-SALAT
MUCİZE-KERAMET
HAK-UKUBAT
MAKALELER-TAHAVİ
MAKALE DERYASI
310
1919**
191919**
AZ
===19 BÖLÜM===
HOPARLÖRLE NAMAZ
ESB HOPARLÖR
İBADETLERİMİZ
ABDEST
ABDESTİN EDEPLERİ-K SİTTE-HŞ
ESB-ABDEST
ESB ADAK
ABDEST-İHVANLAR
ABDEST-BİRİZBİZ
ABDEST-SÜNNETULLAH
HAYZ-NİFAS
GÜSL-DİŞ DOLGUSU
DOLGUYA MUHALİFLER
İSTİKBALİ KIBLE
NAMAZIN ÖNEMİ
NAMAZIN KILINMASI
YOLCULUKDA NAMAZ
CUMA CEMAAT-ZUHR
SABAH NAMAZINA KALK
NAFİLE NAMAZLAR
TERAVİH-İTİKAF
NAMAZ-TAHAVİ
HASTALIKDA NAMAZ
NAMAZDA VAKİT NİYET
NAMAZDA TADİLİ ERKAN
NAMAZ-İLİMSAATİ
NAMAZ-İHVANLAR*
NAMAZ-H.ECE
NAMAZ-ENFALDE
NAMAZ-FİRASTE
TEHARET
TEHARET-TAHAVİ
TAHARET-İHYA
TAHARET-ENFAL
TEHARET-FİRASET
SANDALYEDE NAMAZ
SÜNNET YERİNE KAZA
SÜNNET YERİNE KAZA 2
NAMAZDA İKİ NİYET
2020-
202020-
****20.BÖLÜM***
KAĞIT PARA İLE ZEKAT
ZEKAT
ZAKAT-TAHAVİ
ZEKAT-H.ECE
ZEKAT-İHVANLAR
ZEKAT-ENFALDE
ZEKAT-FİRASET
SB ZEKAT
2****
TEMKİN
ORUÇ
ORUÇ-MAD
ORUÇ-TAHAVİ
ORUÇ-SÜNNETULLAH
ORUÇ-İHVANLAR
ORUÇ-GURABABL
ORUÇ-H.ECE
ORUÇ-FİRASET
ORUÇ-ERRAHMAN
ORUÇ-ENFALDE
RAMAZAN-FİRASET
K-
KURBAN
KURBAN-FİRASET
KURBAN-TAHAVİ
KURBAN-CANDAMLALARI
KURBAN-İHVANLAR
KURBAN-H.ECE*
ADAK
HAC-UMRE
ALIŞVERİŞ BİLGİLERİ
ALIMSATIM-HAZNEVİ
SİGARA HARAMMI
HAC-FİRASET
SARF
FAİZ-SİGORTA
FERAİZ-MİRAS
YEME İÇME ADABI
NELER KULLANILIR
TAKKE SARIK ÇARŞAF
NAZAR VARDIR
FAL-BÜYÜ
HARAC ZARURET
RESİM YAPMAK
LİAN KİTABI
dini deyimler
==21.BÖLÜM==
===DUA===
DUA ŞARTLARI
DUADA EL -KOMUT
365 GÜN DUA
DUA-İNCİMERCAN
DUA-İHVANLAR
DUA-REYHANG
DUA-İLİMSAATİ
DUA --SADAKAT
DUA-FECR
DUA-FİRASET
DUA-HAZNEVİ
DUA-İSLAMVEİHSAN
BAYRAM VE RAMAZAN
69
2222---
2222222
===22 BÖLÜM==
==AİLE BÖLÜMÜ==
EVLİLİK REHBERİ
KİMLERLE EVLENİLİR
EVLLİK VE AİLE NİKAH
NİKAH-İHVANLAR
TESETTÜR FARZDIR
EVLİLİK-SEVDEDE
HUZUR KAYN AİLE
AİLE-BALLICOM
KADIN-BİRİZBİZ
KADIN-SADABAT
AHVALÜ NİSA-İNCE.M
BABANIN KIZINA MEKTUBU
AİLE-FİRASET
KADIN AİLE-FİRASET
AİLE GENEL-FİRASET
YÜKSEK İSLAM AHLAKI
KADIN HAK VE HAYZ-FİRASET
AİLE-R AYVALLI
aile saadeti-ballı
AİLE-medine veb
kadının değeri
KADIN ŞAHİTLİK-MİRAS
s maraşlı genel
maraşlı hb genel
SEMA MARAŞLI DT
SEMA MARASLI 7
FATMA BARBAROS GENEL
EVLİLİK-İS HAYAT
LEKE TEMİZİĞİ
S MARAŞLI -F ATLASI
FU
nis*
202020
==23.BÖLÜM==
ÇOCUK EĞİTİMİ
ÇOCUK-FİRASET
ÇOCUK VE DİN-EVLATLIK
ÇOCUK-SADAKAT
ÇOCUK-BALLICOM
COCUK GELİŞİM
İZDİVAÇ VE MAHREMİYET
GÖRGÜ KURALLARI
İDERECİLİK BİLGİLERİ
TESETTÜR-TAHAVİ
80--
14-2
8--
===24-BÖLÜM====
EDEBİYAT KÖŞESİ
K.S.ÖREN
EDEBYAT-ENFALDE
SALİH BABA DİVANI
EDEBİYAT-H.ECE
NİYAZİ MISRİ
TÜRKÇENİN ÖNEMİ
TAM İLMİHAL ŞİİRLERİ
NECİP FAZIL ŞİİRLERİ
HÜDAİ DİVANI
DARÜL HARPTE BANKA
YT DİZİ
YT HATIRALAR
YK MTT
YK MTT 2
gö*
M***

****TARİH VE ÖNEMİ****
TARİH TANI
BATILILAŞMA İHANETİ
BİR DEVRİMİN ANATOMİSİ
TARİH OSMAN İHVAN
TARİHİ HAKİKATLER *
TARİHİ HAKİKATLER 1
TARİHİ HAKİKATLER 2
TÜRKLERİN İSLAMI KABULÜ
OSM KADIZADELİLER
CELALİLER
İSMAİL YAĞCİ*
İSMAİL YAĞCI 2001-02
İSMAİL YAĞCI 2003-04
İSMAİL YAĞCI 2005-06
İSMAİL YAĞCI 2007-09
İSMAİL YAĞCI 2010-12
YÜCEL KOÇ 17
M 3
İBRAHİM PAZAN 23
METİN ÖZER 1
METİN ÖZER 2
METİN ÖZER 3
N*
M--*
AHMET ŞİMŞİRGİL
ŞİMŞİRGİL ESERLERİ
A ŞİMŞİRGİL GENEL TÜM
HZ MUHAMMED- A SİMŞİRGİL
ASR İHANETİ-ŞİMŞİRG
ŞİMŞİRGİL-İLMİ--PDF
ŞİMŞİRGİL-TARİH
PAZAR DİVANI-AŞ
CUMA DİVANI-AŞ
CUMA DİVANI 2017-18
CUMA DİVANI 2019
CUMA DİVANI 2020
CUMA DİVANI 2021-A
CUMA DİVANI 2021 B
CUMA DİVANI 2022*
CUMA DİVANI 2023
CUMA DİVANI 2024*
CUMA DİVANI 2025
CU024
ZEY
==F.BOL===
AKINCI CHP
CHP Yİ KONUŞ
FUAT BOL-CHP 1
FBOL M CHP 19-18
F BOL PAZAR Y
FUAT BOL CHP 2023*
FUAT BOL-TARİH
F BOL M 19-18
F BOL 2022
F BOL 2022-2
F BOL 2022 D
FUAT BOL 2023*
FUAT BOL 2024
FUAT BOL 2025
64
814
TÜRKÇE KURBAN
TARİH-GENEL
EMEVİLER
ABDULHAMİD HAN
ABDULHAMİD DÜŞMANLIĞI
A.HAMİD-LOZAN-MUSUL
ABDULHAMİD OSM CNK
ABDULHAMİD HAN *
İSLAM TARİHİ-AŞ
İSLAM TARİH-MEDENİYET
TARİH SİTESİ.ORG*
TARİH VE MEDENİYET
TARİH- NUR DERGİSİ
İSLAM TARİHİ-ENFALDE
İSLAM TARİHİ- FİKİR ATLASI
TARİH-B-İSLAMCOM
TARİH İSLAM ANAHTARI
TARİH-TAHAVİ
MİMAR SİNAN
A.HAMİD NEDEN SESSİZ KALDI
TARİH -FİRASETNET
TARİH-HALİS ECE
TARİH-EMPOZE.HÜRREM
TARİH-BALLICOM
TÜRK DÜNYASI DERGİSİ
TARİH-SANALÜLKE
TARİH-İHVANLAR
TARİH-SADAKAT
TARİH-NAKŞ
TARİH-DAMLALAR
TARİHEYOLCULUK.ORG
TARİH YAZILARI
TARİH YAZILARI 2
TARİH YAZILARI 3
GEZİ NOTLARI
BİLİM TARİHİ
AB
===OSMANLI===
BİYOĞRAFİ NET
OSMANLIYI TANIMAK
**RAMAZAN AK TARİH
R.AYVALLI-OSMANLI
OSMANLI NASIL YIKILDI
OSMANLI PADİŞAHLARI*
OSMANLICANIN ÖNEMİ*
OSMANLI MEDRESELERİ
OSMANLIYA İFTİRA
OSMANLI 1*
OSMANLICA
OSMANLI 2**
OSMANLI KÜLÜBÜ*
OSMANLI-YÜMİT
OSMANLILAR.GEN.TR
BÜYÜK OSMANLI TARİHİ
OSMANLI HİKAYELERİ
OSMANLI HANEDANI
OSMANLI-ENFALDE
OSMANLI-HAKSANCAĞI
HZ OSMANIN ŞEHİD EDİLMESİ
OSMANLIDA İMAMLIK
OSMANLI İLİM-ENFAL
OSMANLI MEDENİYETİ-ENFAL
OSMANLICA SÖZLÜK
OSMANLI-enfal
SAKLI OSMANLI
İ.ANS BATILILAŞMA
BATININ İSLAMA BAKIŞI 1
ENDÜLÜSÜN FETHİ
SELÇUKLU TARİH
TARİH ENSTİTÜSÜ DER
TİMUR HAN
ARAP İHANETİ YALANI*
İSTANBUL VE FETİH
94 YILLIK TARTIŞMA
ARAPCA-İHVAN
DURSUN GÜRLEK GENEL
çanakkale-taha uğurlu
FAHREDDİN PAŞA
BATININ OYUNLARI
ALİ KEMAL TORUNU
GÜN TARİHİ
TÜRKTARİHİM.C
DEVRİALEM
OSMANLIDA eğitim
Y.BÜLENT BAKİLER
HALİL ÖNÜR
HİLMİ DEMİR 1
HİLMİ DEMİR 18-21
L
E.B.**23
NERDE
Ebe yakın tarih
EB EKİNCİ* 2008
E.B.EKİNCİ 2009
E.B.EKİNCİ 2010
E.B.EKİNCİ 2011
E.B.EKİNCİ 2012
E.B.EKİNCİ 2013
E.B.EKİNCİ 2014
E.B.EKİNCİ 2015
E.B.EKİNCİ 2016
E.B.EKİNCİ 2017
E.B.EKİNCİ 2018
E.B.EKİNCİ 2019*
E.B. EKİNCİ 2020
E.B.EKİNCİ 2021*
E.B.EKİNCİ 2022*
E.B.EKİNCİ 2023
E B EKİNCİ 2024
E.B. EKİNCİ 2025
E.B.EK ÖZEL
19*
TG-M.FATİH ORUÇ
M.N.ÖZFATURA 2001
MN.ÖZFATURA-CHP
MNÖFATURA-OSMANLI
MNÖFATURA-TÜRKLER
MNÖ.FATURA-DİYALOĞ
MNÖ FATURA-TEFEKKÜR
MN ÖFATURA-SU
MN ÖFATURA-MADEN
MN.ÖFATURA-ERMENİ
MN ÖZFATURA -GENÇLER
M.M.ÖZF-2016
İR
İRFAN ÖZF 2003-7
İRFAN ÖZF 2008
İRFAN ÖZF 2009
İRFAN OZF 2010
İRFAN ÖZF 2011-14
İRFAN ÖZF 2015
İRFAN ÖZF 2016-18
İRFAN ÖZF 2019
İRFAN ÖZF 2020
İRFAN ÖZF 2021
İRFAN ÖZF 2022
İRFAN ÖZF 2023
İRFAN ÖZF 2024-25
297
NE
280
S--
AKINCI 1
AKINCI 2
ÖMER N YILMAZ 1
İBRAHİM YAVUZ
ALTINBAŞ A
UFUK COSKUN 1
UFUK COŞKUN 2
ufuk coşkun 2024
AH**
KENAN ALPAY
sabri gültekin
misafir yazar
KÜ-
M YÜKSEL-GENEL
M.YÜKSEL 2013
M.YÜKSEL 2014
M.YÜKSEL 2015-
M.YÜKSEL 2016
KEMAL SUNAL FİLMLERİ ZARARLARI
TG-*KAZIM K.YÜCEL
TG-HASAN ULU
TG-HAKKI ASLAN
NASIL BATTI RILDI
NİMETULLAH
VAHDET YAZAR
FE
YUSUF KAPLAN-TIME
Y KAPLAN ÖZEL
Y KAPLAN 2007-8
Y KAPLAN 2009-10
Y KAPLAN 2011-12
Y KAPLAN 2013-14
Y KAPLAN 15-16
Y KAPLAN 2017
YUSUF KAPLAN 2018
YUSUF KAPLAN 2019
YUSUF KAPLAN 2020
YUSUF KAPLAN 2021
YUSUF KAPLAN 2022
YUSUF KAPLAN 2023
YUSUF KAPLAN 2024
YUSUF KAPLAN 2025
CE
Y.BAHADIROĞLU 2012
YAVUZ BAHADIR 2013
YAVUZ BAHADIR 2014
YAVUZ BAHADIR 2015
YAVUZ BAHADIR-2016 A
YAVUZ BAHADIR-2017 A
YAVUZ BAHADIROĞLU 2017 A
Y.B.TIME TÜRK VE 2016 B
22*
BELGELERGERÇEK TARİH GENEL
B.GERÇEKTARİH.C-1
B.GERÇEKTARİH.C 2
B.GERÇEKTARİH.C 3
BGERÇEKTARİH C 4
B.GERÇEKTARİH.C 5
B GERÇELTARİH C.6
B GERÇEKTARİH C.7
BG KONUŞUYOR
B G TARİH 1
B G TARİH 2
B G TARİH-DİYANET
BG T-HAFIZ
BGT VAHDETİN
BGT ŞALCI B
BGT CHP EKO
BGT KADIN
İNG DERVİŞ
ALİ ŞÜKRÜ CİNAYETİ
292
M.Ş.EYGİ 2005
M.Ş--EYGİ 16
M.Ş.EYGİ 19
M.Ş.EYGİ YD GENEL
4-2
M ARMAĞ İTTİFAK
M.ARMAĞAN 1997
M ARMAĞAN 2010
M ARMAĞAN 2011
M.ARMAĞAN 2012
M ARMAĞAN 2013
M.ARMAĞAN 2014
M.ARMAĞAN 2015
M ARMA 15-16 KİŞİ
M.ARMAĞAN Y-16
M.ARMAĞAN YŞ-17
M ARMA 2016 DT
M ARMA 2017-18 K
M ARMA 2021 MÜZEK
M ARMAĞAN-2022 AK
M ARMA 23-24 AKİT
M ARMAĞ 25
M *A
RAHİM ER GENEL
RAHİM ER 2014
RAHİM ER 2015
RAHİM ER 2016
RAHİM ER 2017
RAHİM ER 2018
RAHİM ER 2019
RAHİM ER 2020
RAHİM ER 21-22
RAHİM ER 2023
RAHİM ER 2024
RAHİM ER 2025
E23
AFYON10
AFYON 16
AFYON 17
AFYON 18
293
NERE A
HİSAR 23
HİSAR 22-20
HİSAR 20-19
TURGAY GÜLER SESLİ
FUAT UĞUR
KADİR MISIROĞLU
NUREDDİN TAŞKESEN
KÜBRA DEĞİRMEN
MEHMET CAN
MEHMET KUMAŞ
MESİH-Ş SİMAVİ
A.DOĞAN İLBAY
B ACUN
MUSTAFA UZUN*
AF ARI-ALİ ERYIL
Ö SAPSAĞLAM*
ALTAN ÇETİN*
F SARRAFOĞLU
R AKBAY
ISLAHDE-PDF
333
MEKTEBİDERVİŞ
MD-KUDÜS
MD-ZALİMLER 1
MD-ZALİMLER 2
MD-A GEYLANİ
MD-FUTUHULGAYB
MD ŞEFAAT HAKTIR
MD İMAMLARIMIZ
MD H İMAMLARI
MD REDDİYE
MD AŞEREİ MÜBEŞER
MD NEFS VE ŞEYTAN
MD TAS VE TAR
MD MÜRŞİD
MD A SİLSİLE
MD İZ BIRAKANLAR
MD İZ BIRAKANLAR 2
MD İZ BIRAKANLAR 3
MD İZ BIRAKALAR 4
MD KÜTÜBÜ SİTTE 1
MD KÜTÜBÜ SİTTE 2
MD KÜTÜBÜ SİTTE 3
MD KÜTÜBÜ SİTTE 4
MD KÜTÜBÜ SİTTE 5
MD KÜTÜBÜ SİTTE 6
MD KÜTÜBÜ SİTTE 7
MD KÜTÜBÜ SİTTE 8
MD KÜTÜBÜ SİTTE 9
MD KÜTÜBÜ SİTTE 10
MD KÜTÜBÜ SİTTE 11
MD KÜTÜBÜ SİTTE 12
MD KÜTÜBÜ SİTTE 13
MD KÜTÜBÜ SİTTE 14
MD KÜTÜBÜ SİTTE 15
MD KÜTÜBÜ SİTTE 16
MD KÜTÜBÜ SİTTE 17
MD KÜTÜBÜ SİTTE 18
329
ANAYASA
KÜLLİYAT-COŞAN
İNTERNET HUKUKU
arapçanın önemi
SSK KANUN
MEB KANUN
MEMURLAR KANUNU
DARULHARP
SADAKAT.NET
SAHİHİ BUHARİ NAMAZ
SAHİHİ BUHARİ
İ.ŞENOCAK-GENEL*
NECATİ AKSU NET
SABRİTANDAOĞAN
İSLAM KÜLTÜR.COM
YAZAROKU ESK
KIRKINCI.COM
ERRAHMAN DE
-ENFAL kavram
enfal 1
kavramlar
ARAPÇA ÖĞREN
YEZİDİLİK
BİLGELİK ÖYKÜLERİ
LÜGAT-BALLI
298
296
SAĞLIK ÖĞÜTLERİ
SAĞLIK 1
SAĞLIK 2
SAĞLIK 3 KAZA
SAĞLIK 4
BASARI SIRLARI
BESLENME
BİTKİ TEDAVİ-FİRASET
CEMAL ABİ İLE DEMİR GİBİ
ŞİFALI BİTKİLER
prostata çözüm
BİYOLOJİ SÖZLÜĞÜ
erdal yeşilada-SAĞLIK
294
316
DİYANET-İHVANLAR
MENKİBELER-İHVAN
MUHARREF D.-İHVANLAR
TESBİTLER-İHVAN
MENKİBE-İHVANLAR
KAVRAM-İHVANLAR
TV DEŞİFRE-İHVANLAR
GÜNDEM-İHVANLAR
MENKİBELER-NAKŞ
NASİHATLER-yusuf semmak
GENEL-NASİHAT.ORG
NASİHATLER 2 Y semmak
zikr nakş
nefs nakş
rabıta nakş
İBRAHİM KİRAS GENEL
İBRAHİM KİRAZ-
HAYDAR ORUÇ DİR-POS
İSMAİL YAŞA DİR POS
AHMET TAŞGETİREN
286
291
CEMİL KOÇAK 2011
CEMİL KOÇAK 2012
CEMİL KOÇAK 2013
288
CEMİL KOÇAK 2014
CEMİL KOÇAK 2015
CEMİL KOÇAK 2016
M.ŞÜKRÜ HANİ 2010
M ŞÜKRÜ HANİ 2011
M ŞÜKRÜ HANİ 2012
M ŞÜKRÜ HANİ 2013
M ŞÜKRÜ HANİ 2014
M ŞÜKRÜ HANİ 2015
M ŞÜKRÜ HANİ 2016
M ŞÜKRÜ HANİ 17-18
AYŞE HÜR TARAF 2008
AYŞE HÜR TARAF 2009
AYŞE HÜR TARAF 2010
304
AYŞE HÜR TARAF 2011
AYŞE HÜR TARAF 2012
AYŞE HÜR RAD 2013
AYŞE HÜR RAD 2014
AYŞE HÜR RAD 2015
AYŞE HÜR RAD 2016
=İHYAORG.KİTAPLIK=
4 İNCİL FARKLI
HADİS TARİHİ
ATEİZM ELEŞTİRİSİ*
TAMER KORKMAZ GENEL
İBRAHİM KARAGÜL GEN
YÜCEL KOÇ GENEL
İSMAİL KAPAN GEN
NUH ALBAY TÜRKİYE 9-14
NUH ALBAY ST 15-16
NUH ALBAY ST 17-18
NUH ALBAY ST 19-20
NUH ALBAY ST 21-22
NUH ALBAY 23-25***
KA***
277
METİN HÜLAGU-G
M HÜLAGÜ 18
M HÜLAGU 21
M HÜLAGU 19-20
M HÜLAGU 22-23
284
MURAT ÇETİN GENEL
MURAT ÇETİN DP
ÜZEYİR İLBAK DP
ENES BAYRAK
YUNUS EMRE ALTIN
246
mn
K**
HAZAR TÜRK
SESLİ MAKALE
TÜRK YÜZYILI RG
FİLİSTİNLİLER TOPRAK SATTIMI
İSMAİL ÖZ *
HAKAN ERDEM 2016
N GENÇ BİYO
F-BAKA-A İMR-NİSA
MAİD-ENAM-ARAF-ENFAL
TEVB-YNS-HUD-RAD-İB
HİC-NAHL-İSRA-KEHF-MRYM
TAHA-ENB-HAC-MÜMİNUN-NUR
FURK-ŞUARA-NEML-KAS-ANK
RUM-LKM-SEC-AHKF-MHMD
FTH-HUC-KHF-TUR-NECM-KMR
RHMN-VAKIA-HDD-MCDL-HŞR
THRM-MÜLK-KLM-HKA-MARC-NUH
MHTN-SAF-CUMA-MNFK-TEĞA-TLK
CİN-MÜZ-MÜD-KYM-İNS-MRS-NB
NZAT-ABS-TKVR-
ATİLA YAYLALI
263
C AHMET AKIŞIK
C AHMET AK 18
282
220
KEMAL KAYRA 18-20
KEMAL KAYRA 23
KEMAL KAYRA 24-25
238
GENİŞ AÇI 2018
GENİŞ AÇI 2019
GENİŞ AÇI 2020
GENİŞ AÇI 2021
GENİŞ AÇI 2022
GENİŞ AÇI 23-25
240
N AY ÜNAL
M HASAN BULUT
NURUL İZAH.E.L
ARAP İSYANI
GUGUK KUŞLARI
215
243
217
GEN
285
241
260
221
223
232*
212
234
224
211
210
209
208
207
206
204
fesbukbank
MİLEL NİHAL
medeniyet bilinci
yusuf özertürk*
KÖY ENSTİTÜLERİ
pdf m.odtü tarihi
an.açık öğrt isl.tarihi
pdf çankırı manevi mimar
MEHMET CANN
MURAT ÇET
PSİKO TIĞLI
enver meryem cemile
vehbi kara- köy ens.
hz ömer semp-pdf
SEMA-DÖNMEK
cüveyni....
SIKINTI DUASI
281
SORULAR 1
ömer demirb
İRFAN ÖZFATURA
AYKIRIYMIŞ
İRAN -GÜLDAĞI
VAHD VUCUD MUD
DOĞ-GÜN İS TARH 1-7
SELÇUK ŞİA
KADIZADELİLER
nesefi t
mesnevi anevi
ahmet kavas
pdf moğol-zengi
yazıcı-mesut
Z KEVSERİ
KAL-ÇAKIRGİL 24
PDF HADİS
pdf açık öğr-hadis
PDF İRAN
PDF MESNEVİ
pdf moğol istila
PDF DİNİ TERİM SÖZL
PDF Ö NESEFİ TEFSİR
PDF KİTAP 1
TASAVVUF E S
PDF EMİR SULTAN
PDF SUFİ-SİYASET
PDF İSLAM HUKUKU
PDF KONEVİ-FATİHA
PDF İBNİ ARABİ
PDF N TOPÇU
PDF HZ AYŞE
PDF ABD.İBN MESUD
PDF KURTUBİ
PDF SUFFE ASHABI
PDF HZ ÖMER S
PDF SUYUTİ-MEHDİ
PDF İLİMLER
PDF FAHREDDİN RAZİ
PDF HZ OSMAN
PDF HARİCİLİK
PDF VEHHABİ
PDF ESİ
PDF CENNET CEH
PDF ZAHİD KEVSERİ
PDF ŞABANI VELİ
PDF MİRAS HUKUKU
PDF MATURUDİ
PDF İBNİ HALDUN
PDF MSP
PDF İHV MÜSLİM
PDF HANEFİ M
PDF SELEFİ
PDF ABDULHAMİDİ SANİ
PDF M HALİDİ BAĞDADİ
PDF İ VE TERAKKİ
PDF E.B.EKİNCİ
PDF NECİP FAZIL
PDF AVRASYA ETÜD
PDF İMAM MATURUDİ
PDF KADIZADEL,LER
PDF EMRİ MAĞRUF
PDF CİHAD
PDF KAVRAMLAR 2
PDF KAVRAMLAR
PDF HZ FATIMA
pdf PEYGAMBERİMİZ
PDF AHMET YESEVİ
pdf istiklal m.
pdf anadoluluculuk
PDF-YSSELİM ROMANI
PDF HACI BAYRAM VELİ
PDF MEVLANA
PDF AHİLİK
PDF GAZALİ
pdf gazali 2
pdf batıniler
PDF NİYAZİ MISRİ
pdf bedreddin ayni
pdf pezdevi
pdf ibni hümam
pdf yunus emre
pdf 31 mart vakası
PDF KAYI 10
PDF ABDULHAMİD HAN
PDF BUHARİHANLIK
OSMANLI KÜLTÜRÜ PDF
pdf osmanlı kültürü
PDF OSM.EDENİETİ
pdf osmanlıda adalet
pdf milliyetçilik 1
pdf osm milliyetçilik 2
islamcılık zyt brn bl2
pdf islamcılık 1
-İSLAMCILIK ARŞİVİ
osmanlıda batıcılık pdf
PDF OSM BATICILIK
ÖZAK İRŞAD 1-2
ÖZAK İRŞAD 3
ÖZAK Z KULUP
PDF COŞAN 1-2
PDF TÜRKÇÜLÜK
OSMANLIDA TASAVVUF 1
PDF TASAVVUF 1
H K YILMAZ
PDF A SELÇUKLU
PDF SELÇUKLU
PD.YABANCI OKULLAR
PDF EMRE AYDI
A İSKENDERİ
CÜNEYDİ BAĞDAD PDF
EBU HANİFE ÖZEL SAYISI
EBU HANİFE PDF 1
İ H A DERGİ
PDF KATILIM
PDF MODERN
==DERGİLER==
YASİN OKUMAK
YORUM -dergileri
DÜZCE HABER
MİSAK DERGİSİ
elmalı tefsir enfal 1-9
elmalı tefsir enf 10-28
elmalı tefsir enf 30-38
elmalı tefsir enf 39-58
elmalı tefsir enf 59-86
elmalı tefsir enf 87-114
İMAN-is hayat
mesnevi-i hayat
ehli sünnet- i hayat
kıssa-is hayat
g isla.-is hayat
A-
ruhus salat-ince
nezih itikat-ince
evlilik-ince
hayzı nisa-ince
tas-zikr-rabt-ince
hakayık-ince
risale-ince
risale-ince 2(seytan-nefs)
nimeti islam-ince
sohbetler-ince 1
sohbetler-ince 2
hikayeler-ince
riyazüs salihin-sadakat
fıkıh-sadakat
fetevai hindiyye-sadakat
b islam ilmihali-sadakat
bir bilene soralım-sad
vehhabilere cev.-sadakat
fıkıh ans-sadakat
nurul izah-sadakat
kutubu sitte-sadakat
sahihi buhari-sadakat
evliyalar ans.-sadakat
R---
TEBLİĞ YÖNTEMLERİ
İBRAHİM KİRAZ
M.BARDAKÇI 1
ALPER TAN
TÜRKİYE -A.AKGÜL
ULUS İLİŞKİL M ORTAK
AHMET VAROL-DIŞ POL
DIŞ İŞL 2
DIŞ İŞL 3
DIŞ İŞL 4
DIŞ IŞL 5
dış 5 yeni
B.PAKMAN WORDPTRES.COM
SN-TEKHAFIZ
f-İTİRAFLAR
AGET 1-4
İİİ..GÖLGESİ
IŞIK-UFUK
SUKUT ÇIĞLIĞI
BAHARI SOLUK
Z.ALTIN DİLİ
ÖRNEK HRK.
BUH.AN.İNS
YİT.CEN.DOĞ
BABANIN BABASI
ozan arifin refe şiiri
KİTAP-SÜNNET-KADER
ABDULHAMİD HAN

ABDÜLHAMİD HAN Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı. İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar: Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi. Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur. Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur. Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı. Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız. Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar. Rabbim Başbakanımızı korusunu2026

Cuma Divanı

320- Gençliğe en büyük örnek: Fatih Sultan Mehmed – 02.05.2025
319- 
Ahlaksızı ahlaksızlığına örnek göstermek! – 25.04.2025
318- 
“Biz Meşrutiyetçiyiz” demek! – 18.04.2025
317- 
Bunlara tarih özürlü diyemeyiz! 11.04.2025
316- 
Gençliğim eyvah! 04.04.2025
315- 
Belediyecilikte sistemin çöküşü! 28.03.2025
314- 
Ah etme zamanı geçmeden! 21.03.2025
313- 
Büyük Tehlike! 14.03.2025
312- 
Mehmed: Fetihler Sultan dizisinde akılalmaz bir komplo! 07.03.2025
311- 
İmsak vakti tartışmaları: Milletin orucu ile oynamayın! 28.02.2025
310-
 
Fatih Sultan Mehmed Han’a darbe! 21.02.2025
309- 
ABD’nin gücü nereden geliyor? 14.02.2025
308- 
Cülus ve cenaze! 07.02.2025
307- 
Ekranda Bakan Bey’i dinlerken!.. 31.01.2025
306-
 
Zaferi doğru okuma zamanı! 24.01.2025
305- 
Sinsi fikirler ve yıkıcılık! 17.01.2025
304- 
Hazreti Muaviye… 10.01.2025
303- 
Sahabeye düşmanlık! 03.01.2025
302- 
Emevi Camii’nden Emevi düşmanlığına 27.12.2024
301-
 
Suriye’nin İslam’a açılması! 20.12.2024
300- 
Roller değişti! 13.12.2024
299- 
Vatan duygusunu yok eden nefret! 06.12.2024
298- 
Bidat ehlinin sinsi tuzakları! 29.11.2024
297- 
III. Selim Han 15.11.2024
296-
 
Bahçeli’nin çağrısı ve sonrası! 08.11.2024
295- 
Estergon’u ziyaret! 01.11.2024
294- 
Zehir hanga kaba girse zehirdir! 25.10.2024
293- 
Siyaset ve spor 18.10.2024
292- 
Uyuşturucuyla Mücadele Bakanlığı! 11.10.2024
291- 
Zihinler de vesayet altında! 04.10.2024
290- 
İkinci Vatikan Devleti mi? 27.09.2024
289- 
Can u dilden es-sâlâtü ves-selâm 20.09.2024
288- 
Teğmenlerin kılıçları neyi ifade ediyor! 13.09.2024
287- 
Kanunî ve son sefer! 06.09.2024
286-
 
Balkanları gezerken! 30.08.2024
285- 
Tarih komedyası! 23.08.2024
284- 
Fötr şapkalı filozof Taha Abdurrahman! 16.08.2024
283- 
Seni tuzağa düşürürler demedim mi? 09.08.2024
282- 
Yeni bir Süpermen bulundu! 02.08.2024
281- 
Rumeli Fatihi’nin kemikleri sızlıyor! 26.07.2024
280-
 
Sadece fiilî işgal mi olacaktı? 19.07.2024
279- 
Dua müminin silahıdır! 12.07.2024
278-
 
Mülteci meselesi ve gerçekler! 05.07.2024
277- 
İsraftan kaç, bereket gelir! 28.06.2024
276- 
Türk dünyasını buluşturan âlim: Nasreddin Hoca 21.06.2024
275- 
Hangi tarih zihniyeti! 14.06.2024
274- 
Hurûfîler dört bir yanda! 07.06.2024
273- 
Fazlullah Hurûfî 31.05.2024
272- 
Mal bulmuş mağribiler! 24.05.2024
271- 
Müjdeli zafer! 17.05.2024
270- 
Efsane Komutan 10.05.2024
269- 
Sefer-i ahiret! 03.05.2024
268-
 
Seyit Kutub’un hezeyanları! 26.04.2024
267- 
Hızlı İslamcıya Bak! 19.04.2024
266- 
Kimin ekmeğini yağlarsın! 12.04.2024
265- 
Karanlıktan önce son çıkış! 05.04.2024
264- 
Bedir Eshâbı! 29.03.2024
263- 
Besmele 22.03.2024
262- 
On Bir Ayın Sultanı 15.03.2024
261- 
Seyit Kutup ve zekât 08.02.2024
260-
 
Geçmeyen tehlike! 01.03.2024
259- 
Diyanet TV’yi kim denetleyecek? 23.02.2024
258- 
Tedbirde kusuru alan, takdire bahane bulur! 16.02.2024
257- 
Er kişi niyetine! 09.02.2024
256- 
Sayın Cumhurbaşkanım! 02.02.2024
255-
 
Büyük oyunun kıskacında: Ayasofya 26.01.2024
254- 
CHP ne için var? 19.01.2024
253- 
Mekke’nin fethine giden yol! 12.01.2024
252-
 
Maksat Atatürk değil anlamadın mı? 05.01.2024
251- 
Şehitler ölmez… 29.12.2023
250- 
Darbeler biter mi? 22.12.2023
249- 
Son damla! 15.12.2023
248- 
İsrail Han Yunus’ta 08.12.2023
247- 
Değişen siyaset! 01.12.2023
246-
 
Tek ayak üzerinde!..
 24.11.2023
245- 
Gazzeli teyzenin düşündürdükleri! 17.11.2023
244-
 
Acem tuzağına dikkat!
 10.11.2023
243- 
Canavarlaşan Batı! 03.11.2023
242- 
Yağmadan sonra karın ağrısı! 27.10.2023
241- 
Savaşta duygusallığın yeri yok! 13.10.2023
240- 
Cennet içre safa sürmek istersen!
 06.10.2023
239- 
Cevap verme yerine mahkemeye koşmak! 29.09.2023
238- 
Fitne Devleti! 22.09.2023
237- 
Karaman’ın Enver Paşa’sı! 15.09.2023
236-
 
İktidar ve muhalefet 08.09.2023
235- 
Mudanya Yörükleri! 01.09.2023
234- 
Bağnaz ve tutarsız tipler! 25.08.2023
233- 
Fatih ve Uzun Hasan
 18.08.2023
232- 
Geldiğiniz noktaya dikkat! 11.08.2023
231- 
Sâdıklarla birlikte olun! 04.08.2023
230- 
Heba olan paralar! 28.07.2023
229- 
Sayın Külünk’ün cevapsız kalan soruları! 21.07.2023
228- 
Suçluluk psikolojisi 14.07.2023
227- 
Görmez’i parlatma faaliyeti mi? 07.07.2023
226- 
Görmez’in kapısında bir bakan! 30.06.2023
225-
 
Lider: Recep Tayyip Erdoğan 23.06.2023
224- 
Turgut Alp’a vefa! 16.06.2023
223- 
406 yıl önce bugün! 09.06.2023
222- 
Kültürel iktidar kimin elinde? 02.06.2023
221- 
Yokuncul olma namerde! 26.05.2023
220- 
Yüzyılın seçimi ve gerçekler! 19.05.2023
219- 
Tarih ve siyaset! 12.05.2023
218- 
Sözleri merdâne şiirleri âşıkane idi! 05.05.2023
217- 
Dünün öznesi ile bugünün öznesi
 28.04.2023
216- 
Sayılı günler tez geçti! 21.04.2023
215-
 
Selim Han ve Tumanbay 14.04.2023
214- 
Seccade üzerinde poz vermek! 07.04.2023
213- 
Ünlü gazi amiralimiz! 31.03.2023
212- 
Tarihin en utanç verici günleri! 24.03.2023
211-
 
Behey gafil! 17.03.2023
210- 
Mekânın ruhu 10.03.2023
209- 
Nefret suçu ve cezası! 03.03.2023
208- 
Kibir ve acizlik! 24.02.2023
207- 
Acıya ağlayamamak!.. 17.02.2023
206- 
Tarife gelmez bir felaket! 10.02.2023
205- 
Hapisten reformist olarak çıktı! 03.02.2023
204- 
Uyanık olalım! 27.01.2023
203-
 
Sanmayın gafilleriz! 20.01.2013
202- 
Sultan’ın fermanı! 13.01.2023
201- 
Mehmed Akif ve Mandal Hoca! 06.01.2023
200- 
Bizden olanlar! 30.12.2022
199- 
Hazreti Mevlâna’ya muhabbet – 23.12.2022
198- 
Futbolundan tarihine Fas! – 16.12.2022
197- 
Sinsi İngiliz politikası! 09.12.2022
196- 
“Vatanı satan hain” tezi ve gerçekler! 02.12.2022
195- 
Bid’at ehlinin silahı! 18.11.2022
194- 
Eşsiz hukukçu! 11.11.2022
193- 
İmâm-ı Âzam’ın örnek şahsiyeti 04.11.2022
192- 
Türkler ve mezhebi! 28.10.2022
191- 
Şemseddin Sivasî ve Ehl-i Sünnet itikadı! 21.10.2022
190- 
Cennet kimin uhdesinde? 14.10.2022
189- 
Reddiyenin önemi!
 07.10.2022
188
– 
Karadavi’yi tanımak! 30.09.2022
187- 
İşgalci kimdi ve kimden kurtardın? 23.09.2022
186- 
Ey Türk evladı, düşün! 16.09.2022
185- 
Lozan da en büyük tavizlerdendi! 09.09.2022
184- 
Türkçeye Suikast! 02.09.2022
183-
 
Bin yıldır çatışma sebebi: Anadolu 26.08.2022
182- 
Manevi muhafızlar! 19.08.2022
181- 
Tarihe şaşı bakış!
 12.08.2022
180- 
Yunanistan’da gündem: Abdülhamid Han 05.08.2022
179- 
Sizde pilavı nasıl yerler? 29.07.2022
178- 
Ferman sizden, hizmet bizden!
 22.07.2022
177- 
Ahh Viyana! 15.07.2022
176- 
Tarih bilmeyenin akıbeti hayrolmaz! 08.07.2022
175- 
Hangi davanın adamı? 01.07.2022
174- 
Dehşet verici bir siyaset!
 24.06.2022
173- 
Atina Dukası, Osmanlıdan imdat dilemişti! 17.06.2022
172- 
Emsalsiz sanat eseri: Süleymaniye 10.06.2022
171- 
Hedef Diyanet Başkanlığı mı? 03.06.2022
170- 
Bu nasıl DİYK üyesi! 27.05.2022
169- 
Bir DİYK üyesi ve kaza namazı! 20.05.2022
168- 
Sürülen tarlalar! 13.05.2022
167- 
İbni Teymiye ve tarihi çarpıtmak! 06.05.2022
166- 
İstibdat, öyle mi Sayın Akşener! 29.04.2022
165- 
İbni Teymiye’nin yolundakiler! 22.04.2022
164- 
İbni Teymiye 15.04.2022
163- 
Selefîlik 08.04.2022
162- 
Merhaba yâ şehr-i ramazan! 01.04.2022
161- 
Gafletimiz daha da artmasın! 25.03.2022
160- 
“Ne yaptınız ki?..” 18.03.2022
159- 
Korkunç fark! 11.03.2022
158- 
İhaneti süzmelisin! 04.03.2022
157- 
Görev adamı “İslamcılar!”
 25.02.202
156- 
Vefatının 563. yılında Akşemseddin… 18.02.2022
155- 
HDP’li vekilin hezeyanları! 11.02.2022
154- 
Şefaat haktır! 04.02 2022
153- 
Şükürler olsun! 28.01.2022
152- 
Fakihler ve veliler yurdu idi! 29.10.2021
151- 
Yeni bir proje değildi! 22.10.2021
150- 
Neden yoksunuz?
 15.10.2021
149- 
İttihatçılar ve Bosna 08.10.2021
148- 
Kanunî ve Barbaros 01.10.2021
147- 
Nefret dilinden kurtulmak için! 24.09.2021
146- 
Davası olmayanın geleceği olmaz! 03.09.2021
145- 
Zihinleri devşirilmiş! 27.08.2021
144- 
Zırva tevil götürmez! 20.08.2021
143- 
Görmez’in yıkım ekibi görev başında mı? 13.08.2021
142- 
“Gitsin” korosuna tarihî bakış! 06.08.2021
141- 
Cumhurbaşkanımız zuhr-i âhir namazını kılmadı mı? 30.07.2021
140- 
Zuhr-i âhir namazına müdahale!  23.07.2021
139- 
Kontrollü darbe mi? 16.07.2021
138- 
Padişahları tanımak için! 09.07.2021
137- 
Bir ajan kavram: “İbrahimî Dinler!” 02.07.2021
136- 
İstanbul Sözleşmesi’nin ardından 25.06.2021
135- 
Ülkücü 18.06.2021
134- 
Kışla Camii 11.06.2021
133- 
Taksim Camii 04.06.2021
132- 
Filistin’i Araplar mı sattı? 28.05.2021
131- 
Filistin dramına giden yol 21.05.2021
130- 
Ahh şeref ve haysiyet! 14.05.2021
129- 
Büyük oyunu görebilmek! 07.05.2021
128- 
Dikkat: Zekât-namaz dengesi! 30.04.2021
127- 
Hedefteki ülkeler! 23.04.2021
126- 
Ramazan ve tefekkür! 16.04.2021
125- 
Uyuma ve unutma! 09.04.2021
124- 
İbadet ve vakit 02.04.2021
123- 
Milletin bayramı! 26.03.2021
122- 
Haçlı seferleri ve zihniyeti 19.03.2021
121- 
Pandemi hayatı unutturmamalı! 12.03.2021
120- 
Bilim düşmanı! 05.03.2021
119- 
Padişahım nereye gidiyorsun? 26.02.2021
118- 
II. Mahmud Han’ın ölümü üzerinde sır perdeleri! 19.02.2021
117- 
Aydın geçinen zavallılar! 12.02.2021
116- 
Kâbe’nin sahibi vardır! 05.02.2021
115- 
Mustafa Reşid Paşa 29.01.2021
114- 
Alparslan Türkeş’ten tarihî uyarı! 22.01.2021
113- 
Eziklik 15.01.2021
112- 
Osmanlı Paşasına selam duran Fransızlar! 08.01.2021
111- 
Türk olmak -4- 01.01.2021
110- 
Türk olmak -3- 25.12.2020
109- 
Türk olmak -2- 18.12.2020
108- 
Hey kıtalara sığmayan Koca Türk! 11.12.2020
107- 
Kur’ân-ı kerime iğrenç saldırı! 04.12.2020
106- 
Bülent Arınç nereye koşuyor? 27.11.2020
105- 
Gönülden gelen dua 20.11.2020
104- 
Karabağ zaferi 13.11.2020
103- 
Bir sergi ve Osman Hamdi!… 06.11.2020
102- 
Mevlid-i şerif vakıfları 30.10.2020
101- 
Kıbrıs’ta sevinç ve acı gerçekler! 23.10.2020
100- 
Tarih dizileri ve Uyanış Selçuklu! 16.10.2020
99- 
Dediklerin çıktı ihtiyar bacı! 09.10.2020
98- 
Oğuz vatanı: Karabağ 02.10.2020
97- 
Pişmiş aşa su katmak! 25.09.2020
96– 
Nusretiye Camii’ne kıymak! 18.09.2020
95- 
Muhammed Alparslan ve Malazgirt Savaşı 28.08.2020
94- 
Nedir bu 12 Adalar meselesi? 21.08.2020
93- 
Millet soruyor? 14.08.2020
92- 
Bunlar neyin işletmesi? 07.08.2020
91- 
Bir tarihe şahitlik etmek! 31.07.2020
90- 
Yeni bir tarih yazıldı! 24.07.2020
89- 
Adalet ustalarına 17.07.2020
88- 
Edep iledir nizam-ı âlem… 10.07.2020
87- 
İmamoğlu’nun tarihçileri! 03.07.2020
86- 
Tarihini bilmeyen düşmanına uşak olur! 26.06.200
85- 
Söğüt’ten İstanbul’a şanlı yürüyüş! 19.06.2020
84- 
Mahzun Ayasofya 12.06.2020
83- 
Nefes alamıyorum! 05.06.2020
82- 
Fatih Sultan Mehmed 29.05.2020
81- 
Ne yaptın Sultan Mehmed Han? 22.05.2020
80- 
İstanbul Sözleşmesi’nin sonu geliyor! 15.05.2020
79- 
Her şey yalan, ölüm gerçek! 08.05.2020
78- 
Pik yapan virüs: İstanbul Sözleşmesi!!! 01.05.2020
77- 
Dua ve zikre bid’at diyen Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi! 24.04.2020
      
GAZETEM! 22.04 2020
76- 
Cahil cesur olur! 17.04.2020
75- 
Türk’ü doğru tanımak! 10.04.2020
74- 
Ayne’l-yakin yaşamak! 03.04.2020
73- 
İmanı yiyen virüs! 27.03.2020
72- 
Herkesin çektiği kendi işinin cezası! 20.03.2020
71- 
Gerçek virüsü de görelim!
 13.03.2020
70- 
Bitik bir profesörün son çırpınışları!
 06.03.2020
69- 
Anglikan papazının kitabı KURAMER’de! 28.02.2020
68- 
İlahiyatçılar kimin elinde! 21.02.2020
67- 
II. Abdülhamid Han’a bitmeyen kin! 14.02.2020
66- 
İdlib saldırısı ve Türkiye’nin tavrı 07.02.2020
65- 
Hareket-i arz! 31.03.2020
64- 
Libya’da ne işimiz var? 24.03.2020
63- 
Libya, 500 yıl önce de yardım istemişti! 17.01.2020
62- 
Şimdi de İran tehlikesi!.. 10.01.2020
61- 
Talat Paşa 03.01.2020
60- 
Aile yapımız çökmüş durumda! 27.12.2019
59- 
Millî Eğitim ve Rotary Kulübü 20.12.2019
58- 
Kâzım Karabekir ve II. Abdülhamid Han! 13.12.2019
57- 
Putperestlik uygulamasının merkezi! 06.12.2019
56- 
Taş devirleriyle mankurt ettiler! 29.11.2019
55- 
Tokat’ın efsanevi valisi 22.11.2019
54- 
Mevlid-i Nebi Haftası ve Aile 15.11.2019
53- 
Ezik aydınlar! 08.11.2019
52- 
İstanbul Sözleşmesi 01.11.2019
51- 
Mete Han’dan ders çıkarmak 25.10.2019
50- 
Fetih 18.10.2019
49- 
Bugün savaş istemeyenler kimdir? 11.10.2019
48- 
MEB’in tarih kitaplarında galiz hatalar! 04.10.2019
47- 
Bir kez inkâra düşersen! 27.09.2019
46- 
Masonların oyuncağı olmak! 20.09.2019
45- 
Reşid Rıza’nın gerçek yüzü! 13.09.2019
44- 
Sahteleşen insan! 09.08.2019
43- 
Gaflete düşmemek için! 02.08.2019
42- 
Beyefendi adına zarar vermek! 26.07.2019
41- 
İktidarda “Mor Çatı” mı var? 19.07.2019
40- 
KADEM yalnız değil! 12.07.2019
39- 
Türk’ün ateşle imtihanı! 05.07.2019
38- 
Siyaset zor sanattır! 28.06.2019
37- 
Akif ve bugün 21.06.2019
36- 
Millî Eğitim Bakanı’na mektup -2- 14.06.2019
35- 
Nasip meselesi! 07.06.2019
34- 
Tarih Dingo’nun ahırı mı? 31.05.2019
33- 
Fatih ve Akşemseddin 24.05.2019
32- 
Fasit bir düşünce! 17.05.2019
31- 
Osmanlının dünyaya bakışı 10.05.2019
30- 
İstişarenin önemi 03.05.2019
29- 
Ne oldu da değişti? 26.04.2019
28- 
Ya Raccekellah! 19.04.2019
27- 
Halkın gönlünü şad eylemek! 12.04.2019
26- 
31 Mart kumpası! 05.04.2019
25- 
Büyük mücadele! 29.03.2019
24- 
Sonucu belli savaşa girmek! 22.03.2019
23- 
Bir projenin düşündürdükleri! 15.03.2019
22- 
Anadolu’ya kaçma planları! 08.03.2019
21- 
1897’den 28 Şubat’a! 01.03.2019
20- 
Devlet soylu küheylandır! 22.02.2019
19- 
Hindistan’da bir âdet! 15.02.2019
18- 
Papa Francis’in ziyareti! 08.02.2019
17- 
Yanlış bilgi ile doğru iş olmaz! 01.02.2019
16- 
Yıkıcı faaliyet! 25.01.2019
15- 
Sakın aldanma! 18.01.2019
14- 
Sarıkamış’ı unutmamak! 11.01.2019
13- 
Kökleri koparmak! 04.01.2019
12- 
Dinde tahribata dikkat! 28.12.2018
11- 
Yeni bir harekâtın eşiğinde! 21.12.2018
10- 
Merdim deme zinhar! 14.12.2018
9- 
Bu zata dikkat! 07.12.2018
8- 
Hürriyet mankurtları! 30.11.2018
7- 
Öyle bir coğrafya ki! 23.11.2018
6- 
Yunus’tan, günümüze muazzam ikaz! 16.11.2018
5- 
İşte bütün mesele! 09.11.2018
4- 
Âlimler güneş gibidir! 02.11.2018
3- 
Âlim peygamber tanımayınca! 26.10.2018
2- 
Akli ve naklî ilimler 19.10.2018
1- 
Kötü adam yurt bozar! 12.10.2018


Pazar Divanı

70- Fatih’in mirası: Bosna Hersek 05.10.2018
69- 
İçeride yer kalmadı! Evde bakalım(!) 30.09.2018
    – 
Zalimin dişleri sökülecektir! 09.09.2018
    – 
Tehlikeli sularda gezinmek 02.09.2018
68- 
Bu muhanneslik neden? 26.08.2018
67- 
NATO’dan önemli bir müessese! 19.08.2018
66- 
ABD savaşı ve tarih fukaraları 12.08.2018
65- 
Hangi Diyanet, söyler misiniz sayın müftüm! 05.08.2018
64- 
Akademi Rumeli 4 29.07.2018
63- 
Başını kuma gömmek! 22.07.2018
62- 
Durun kalabalıklar! 15.07.2018
61- 
Bir bilim adamının ardından… 08.07.2018
60- 
Tarihin yeni dönemeci! 01.07.2018
59- 
Avrupa’da ırkçı saldırılar! 24.06.2018
58- 
Kıraathane deyip geçme! 17.06.2018
57- 
Huzur Dersleri 10.06.2018
56- 
Bir utanç vesikası! 03.06.2018
55- 
Miri Arab Türbesi’nde 27.05.2018
54- 
On bir ayın sultanı geldi! 20.05.2018
53- 
İslam âlimlerinin hassasiyeti 13.05.2018
52- 
Viyana’da düşündüren tepe! 06.05.2018
51- 
Reytinge kurban edilen tarih! 29.04.2018
50- 
Yeni kaos arzuları! 22.04.2018
49- 
Fatih’in derecesi! 15.04.2018
48- 
Hain yetiştiren sistem! 08.04.2018
47- 
Dinime dahleden bari Müselman olsa! 01.04.2018
46- 
II. Abdülhamid Han’ın yanındakiler! 25.03.2018
45- 
Kişi dilinin altında gizlidir! 18.03.2018
44- 
Kılavuzsuz bu yola varamazsın! 11.03.2018
43- 
Elbette su vermez ipsize kuyu! 04.03.2018
42- 
Muhammed Abduh 25.02.2018
41- 
Anlamak, ama nasıl? 18.02.2018
40- 
II. Abdülhamid Han 11.02.2018
39- 
Kızılelma FETÖ’ye gitmek midir? 04.02.2018
38- 
Sabrımız mı taşmıştı, yoksa… 28.01.2018
37- 
Liderini kaybetme! 21.01.2018
36- 
Vekillerin dikkatine! 14.01.2018
35- 
Fatih’e büyük iftira! 07.01.2018
34- 
Yürüyen ölüler!
 31.12.2017
33- 
Ey Zayed! Senin ataların ne yapıyordu? 24.12.2017
32- 
Manisa’da Fatih’in kulesi bar yapıldı! 17.12.2017
31- 
Birlikte rahmet vardır! 10.12.2017
30- 
Oğlun dünyaya hâkim oldu! 03.12.2017
29- 
Türk gençliği üzerinde oynanan oyunlar! 26.11.2017
28- 
Siyasetle ilmi ayırabilmek! 19.11.2017
27- 
Bir konferanstan bugüne! 12.11.2017
26- 
“Ilımlı İslam”ın karanlık yüzü 05.11.2017
25- 
Emsalsiz bir yarışma! 29.10.2017
24- 
17/25 Aralık kahramanları! 22.10.2017
23- 
Adalet ağacın tepesinde!.. 15.10.2017
22- 
Bir bölük gazi kullarımsınız! 08.10.2017
21- 
Osmanoğulları’nda sulh! 01.10.2017
20- 
Türkçe Olimpiyatlarının sırrı anlaşıldı! 24.09.2017
19- 
Arakan=İslam 17.09.2017
18- 
İşte zulüm bu! 10.09.2017
17- 
Dedelerimizin yanında idiler… 03.09.2017
16- 
Malazgirt Zaferi 27.08.2017
15- 
Men çe guyem! 20.08.2017
14- 
Nereden nereye gelmiş! 13.08.2017
13- 
Ali Bardakoğlu 06.08.2017
12- 
Gerçeklerle yüzleşmek! 30.07.2017
11- 
Millet, zaferine sahip çıktı 23.07.2017
10- 
İşgal planları 16.07.2017
9- 
Yolun sonu 09.07.2017
8- 
İstanbul’a yürüyenler 02.07.2017
7- 
Allah güzeldir güzeli sever! 25.06.2017
6- 
Adalet güzeldir 18.06.2017
5- 
Mankurt olmaktan kurtulmak! 11.06.2017
4- 
Destandan gerçeğe! 04.06.2017
3- 
1980 sonrasına dikkat! 28.05.2017
2- 
Tarihte kırılma anı 21.05.2017
1- 
Hazır olmak 14.05.2017
  – 
Hollanda, devlet olmayı Osmanlıya borçlu! 13.03.2017
  – 
“Türkiye” payesi ve ağırlığı 31.07.2017


.





Kılavuzsuz bu yola varamazsın!

Âlimler, korkulu, geçit vermez sarp yollarda rehber, bunalımlı zamanlarda ferahlık ve rahatlık veren liman gibidir. Bu korkulu geçitleri, bunalımları ve dehşetli karanlığı sadece maddi olarak görmemek gerekmektedir. Manevi cihetten de düşünmelidir.

Dünyada maddi bakımdan, dağları iyi tanıyan sakat bir rehber, karanlık yollarda cansız bir el feneri ve paralı, fakat cahil bir zengin bile zor durumdaki insanları ferahlatabilir. Peki ya o yalnız ve beş parasız, hiç bilmediğin bir âleme doğru çıkacağın yolculukta sana kim kılavuzluk edecektir? Eşrefoğlu Rumi’nin dediği gibi:

    Kılavuzsuz bu yola sen varamazsın,
    Bu müşkül işi sen başaramazsın.

İşte ölüm gününü, düğün gününe çeviren bu mürşitleri, kılavuzları bulmalı ve onları iyi tanımalısın!

Zira İngilizler ve Siyonistler doğruya giden yolları kesen, bozan, değiştiren binlerce ajanlarını Müslümanların arasına asırlardır saldılar ve salmaya da devam etmekteler.

Nitekim FETÖ’nün başı, 15 Temmuz 2016’da devletimize kastetmese bir kısım ilahiyatçılarca hâlâ çağlar üstü rehber olarak gösterilecekti!

Bunlardan bir tanesi de Hayreddin Karaman’dı. Karaman, FETÖ başının 1998’de Papa’ya gönderdiği ve emrinde olduğunu bildiren mektubu okumamış mıydı?

İmanın şartlarını dörde düşürdüğü ve bunları sayarken, “ubudiyyet veya adalettir” diyerek imanda şüpheye de yol açtığı yazısını görmemiş miydi?

“Hıristiyan ve Yahudiler de Cennet’e gidecek ve Kelime-i şehadetin ikinci kısmını (Muhammedü’r Resûlullah) söylemeye gerek yoktur”, mesajını işitmemiş miydi?

Buna rağmen gençleri yıllarca neden bu gruba doğru sürükledi?

Bunun nedeni tektir: Aynı Hayreddin Karaman’ın II. Abdülhamid Han dönemi FETÖ’sü Afgani ve onun iki şövalyesi olan Abduh ve Reşit Rıza’yı hâlâ âlim bilmesi ve hâlâ gençlere sevdirmeye çalışmasıdır. İz Yayıncılıktan çıkan “Gerçek İslam’da Birlik” isimli eserinde Cemaleddin Afgani, Muhammed Abduh ve Reşid Rıza’yı uzun uzun anlatmakta ve gençlere onların fikirlerini aşılayabilmek için var gücüyle gayret sarf etmektedir.

Pazar Divanı’ndaki son iki yazımda Afgani ve Abduh’un bir kısım fikirleri ile Abdülhamid Han düşmanlıklarından bahsetmiştim. Bu hususta Reşid Rıza’nın da tanınmasının önemli olduğunu düşünmekteyim. Zira “Dinî Modernizm’in” bu üç şövalyesi hem Osmanlının yıkılmasında hem de Ehl-i sünnet akidesinin bozulmasında İngiliz ve Siyonistlerin uşağı olarak tarihte görevlerini ifa etmişlerdir. Buna rağmen haklarında parlak övgülerle yazdırılan kitaplar ile bugün dahi gençlere yıkıcı fikirleri aşılanabilmektedir… 

Reşid Rıza 

Lübnan’ın Kalemun kasabasında 1865 yılında doğan Reşid Rıza, iyi bir aile çevresinde yetişti ve Ehl-i sünnet âlimlerinden kuvvetli bir eğitim aldı. İmam-ı Gazali ve İmam-ı Şarani hazretlerinin eserleri, onun baş ucu kitabı gibi idi. Bu arada tasavvufa da meylederek Nakşi dergâhlarında bulundu. Ancak Reşid Rıza’nın zahidâne hayatı ve güçlü Ehl-i sünnet itikadı Afgani ve Abduh’un eserlerini okumasıyla birlikte değişmeye başladı. Sohbetlerinde bulunmayı ve istifade etmeyi arzuladığı Afgani’nin vefatı üzerine bu emeline kavuşamadı. Bunun üzerine Ürdün’de onun bir numaralı talebesi Muhammed Abduh’un ders halkasına katıldı. Abduh’un izniyle “el-Menar” dergisini çıkarmaya başladı.  

Afgani ve Abduh’un güya “Pan-İslamizm” dedikleri Müslümanları birbirine düşürmekten başka bir işe yaramayan parlak fikirler kendisini iyice sarmaya başlamıştı. Görünüşte II. Abdülhamid Han’ı destekliyorlardı. Fakat “yönetim istibdada değil istişareye dayanmalıdır” derken sinsi bir şekilde İngiliz politikasına hizmet vermekteydi.

Bütün Müslümanları bir inanç temeline çağırırken, “hiçbir yabancı hukukun hâkim olmadığı bir hukuk ve Arapça’dan ibaret olan tek lisan kullanımı” tezini şiddetle savunuyor ve böylece Osmanlı idaresini sinsice yıpratıyordu.

Abduh’un vefatından sonra artık muhiplerini ve taraftarlarını tamamen Reşid Rıza yönlendiriyordu. Bu devrede sinsi fikirleri açığa çıkmaya ve Abdülhamid Han düşmanlığı zahir olmaya başladı. Artık II. Abdülhamid Han idaresini açıkça istibdat diye niteliyor ve kitleleri hareketlendiriyordu.

Aynı zamanda İttihat ve Terakki yöneticileri ile iş birliğine girişti. Güya Araplarla Türkler arasında anlaşmazlık sebeplerini ortadan kaldıracak, birlik ve beraberlik sağlayacaktı. Bu arada, “tek konuşma dili Arapça olmalı”, diyen bu adamın yanında Türkçü ve Turancılar ne buluyordu acaba?

II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesiyle birlikte Reşid Rıza’nın ifade ettiği şu sözler, İttihatçılarla ortak paydaları yanında onun Türklerin hakanına ve Müslümanların halifesine olan nefretini de ortaya koyuyordu:

“İşte Abdülhamid Han ve çevresindekiler! Yeryüzünde Allah’ın emirlerine başkaldırdılar. Sünneti ve farzı terk ettiler. Şeriatı ve kanunları uygulamadılar. Bütün Osmanlıları istibdat ile yönettiler. Büyük servetler edindiler… Allah da onları hiç beklemedikleri bir yerden yakaladı. Kalplerine korku saldı…”           

Gerçek İslam’da birlik(!) 

Reşit Rıza’nın şu ifadelerinin Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesi için verilen hal’ fetvasından, Jön-Türklerin, Ermenilerin, Rum ve Yahudilerin söylemlerinden ne farkı vardı? Hepsi, talimatı Londra’dan veya Mason localarından alır gibiydiler. Nitekim Mason localarında ve Siyonist kongrelerinin gizli celselerinde Osmanlı ülkesi için çizilen planlar artık bir bir işlemeye başlayacaktı.

İslam ittihadıOsmanlı birliği gibi parlak kavramlar gitmiş, yerini Arapçılık ve Türkçülük almaya başlamıştı. Reşid Rıza da artık İttihatçılara karşı Hicaz’da Şerif Hüseyin’in yanında bulunuyor ve onu Arap Devleti kurmaya teşvik ediyordu.

Abdülhamid Han devrinde sudan sebeplerle Osmanlı Devleti’nin temellerini sarsan Reşid Rıza, o gittikten sonra Mısır’daki İngiliz sömürgecileri ile de iyi ilişkiler içerisine girmişti. Birinci Cihan Harbi öncesinde zaman zaman İngiliz sömürge politikalarının lehinde yazılar yazıyordu. Bu politikaların zaman içerisinde sömürülen ülkenin lehine neticeler vereceğini ifade ederek Müslümanları atalete sürüklüyordu.

Günümüzde FETÖ başının, ülkenizi, eşinizi, kızınızı, oğlunuzu haçlılara teslim edin sözü, Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’nın bir adım ilerisi değil midir?

Reşid Rıza burada da durmayacak ve gerçek niyetini, azılı Türk ve Ehl-i sünnet düşmanlığını İstanbul konusunda ortaya koyacaktır. Ona göre İstanbul hakkındaki fetih hadisi henüz ortaya çıkmamıştır.   

“İstanbul’un gerçek fethi, orasının Türk eşkıyalarının elinden Araplar tarafından kurtarılması ve yeniden fethi ile mümkün olacaktır.” (Tefsir-i Menar, c. 9, s. 447) sözü onun hangi İslam birliğini savunduğunu ve aslında kimlerin hizmetinde olduğunu göstermektedir.

Hayreddin Karaman, “Gerçek İslam’da Birlik” kitabı ile Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’yı gençlerimize örnek olarak göstermeye devam etmektedir. Karaman’ın Gerçek İslam ve birlik anlayışı nedir acaba? Müslümanların birliğine hançer gibi saplanan İngiliz sinsi siyasetinin temsilcisi bu azılı üç şövalyenin, nelere mal olduğunu hâlâ bilmemesi mümkün müdür?

Öyleyse Sayın Karaman da İstanbul’un fethini işgal olarak mı görmekte ve kurtarılmasını mı beklemektedir?

Bir kez daha soruyorum: Bu azılı Ehl-i sünnet ve Osmanlı-Türk düşmanlarını severek II. Abdülhamid Han’ı nasıl anlayacaksınız? 

    TEFEKKÜR
    İnsan ona derler ki derûnunda riyasız
    Hem millet ü hem devletin gayreti vardır


.

Hangi Diyanet, söyler misiniz sayın müftüm!

İstanbul Müftüsü Prof. Dr. Hasan Kâmil Yılmaz Bey’in geçtiğimiz hafta cemaatlerin Diyanet’e bağlanması hususundaki açıklamaları oldukça yoğun bir gündem oluşturdu. Bu hususta belki bizim bilmediğimiz çalışmalar da yürütülmektedir. Ancak sayın müftümüzün açıklamaları bendenizi altı sene öncesine götürdü…

Evet, zannedersem altı sene kadar önceydi. Din adamları ağırlıklı bir grupla muhabbet hâlindeydik. İlçemizin müftüsü de oradaydı.

Müftü Bey günümüzdeki tarikatlara oldukça karşı ve mesafeli birisiydi. Kendince haklı da olduğu birtakım misaller vererek önlerinin alınması gerektiğini savunuyordu. Kendisine o gün şu cevabı vermiştim:

“Sayın müftüm haklı olabilirsiniz! Bugün cemaat veya tarikat adı altında faaliyet yürüten grupların sivri tarafları olabilir. Bir kısmını sizin gibi ben de biliyorum. Bunlar törpülenebilir. Peki, sizin de arzunuz üzere bu ülkede seksen senedir sadece Diyanet Kurumu din işleri ile uğraşmış olsaydı dinî öğretim nereye gelecekti söyler misiniz? Şemsettin Günaltay, Hüseyin Atay ve Bahriye Üçok’ların savunduğu nasıl bir İslam anlayışıydı biliyor musunuz?”

Bakınız geçtiğimiz dönemde Diyanet İşleri Başkanımız Ali Bardakoğlu Bey, ‘Diyanet Sünni bir kuruluş değildir’ demişti. Aslında Bardakoğlu kendisini hiç sevmediğim hâlde yerinde bir söz etmişti. Evet, bu ülkede Diyanet Kurumu siyasallaşmıştı. Ecevit’in Diyaneti, Demirel’in, Erbakan’ın ve Evren’in Diyaneti vardı. Hepsinde de maşallah başkanlar, emir eri gibi idiler. Siyaset kurumuna göre hareket ediyorlardı. Bardakoğlu belki o sözüyle ‘biz sadece din görevlilerinin tayin, terfi ve azilleri ile uğraşıyoruz. Bizden Sünni bir kurum gibi faaliyet beklemeyiniz’ diyordu. Diyanetin şimdiki konumunu merak ediyorum doğrusu. Sünni bir çizgide mi yoksa Selefi, Vehhabi, Şii gibi bütün cereyanlara eşit mesafede mi? Şayet böyle olacaksa aslında Diyanet’in tanımını yeni baştan yapmak gerekli! O zaman gerçekten de Diyanet sadece cami görevlilerini atayan ve terfilerini takip eden bir yapıya bürünmeli.

Ben dinimi istediğim yerden öğrenebilmeliyim. Laik devlet de bu değil midir zaten. Şayet bir cemaat veya topluluk devlet düşmanlığı ve vatan hainliği yapıyorsa devlet gereğini yapsın! Zorla insanların üzerinde baskı kuruyorsa, benden ayrılamazsın diyorsa, yardımını mutlaka buraya yapacaksın diye zorluyorsa, kızları kadınları bebekleri taciz ediyorsa hiç durmasın yakaladığı yerde işini bitirsin. Bundan kim rahatsız olur ki? İslamiyet bütün bunları zaten yasaklamış değil mi?

Fakat hem Sünni bir teşkilat değiliz diyeceksin hem de Sünnilik adına ahkâm keseceksin. İşte orada durun demezler mi adama! Diyanet Sünni bir kurum değilse kime neyi anlatacaktır. Bu sabık başkanımız şu anda Kuramer’in başında Kur’ân-ı kerimi müsteşriklerin bakış açısıyla anlamaya ve anlatmaya çalışıyor. Bir başka başkanımız ‘rüzgârlar, melek denilen varlıklardır’ diyordu. Diyanetten sorumlu bir bakanımız, ‘Kur’ân-ı kerimin yüzde kırkı atılmalıdır’ demişti. 28 Şubat sürecinde ilahiyatçı Profesör Yaşar Nuri Öztürk, Zekeriya Beyaz ve İsmail Nacar’lar kimin telkiniyle konuşturuluyor ve kime hizmet ediyorlardı? ‘Abant Toplantıları’nda Fethullah Gülen’in peşine takılan Diyanet mensupları şu anda Peygambersiz bir İslamiyet peşinde koşmaktalar farkında mısınız? Şayet cemaatler de olmasa bunların elinde İslamiyet ne hâle gelirdi söyler misiniz Sayın müftüm?..” Müftü Bey bu sözlerim karşısında sadece susmak durumunda kalmıştı! Hatta FETÖ’ye dokununca rengi de atmıştı. Zira oradaki görevlilerin büyük kısmı onlara sempati duyuyordu!.. 

 

Asıl maksat! 

Şimdi sabık Diyanet İşleri Başkanımız Görmez’in de giderayak; bırakın bozuk olmayı dinsiz diye tanımladığı FETÖ ile mücadele başlayınca diğer cemaatleri hedef gösterenlere dikkat ediniz. Aslında bunlar FETÖ ile mücadele edilmesinden rahatsız olanlardır. Madem bunlara vuruldu onlara da vurulsun isteyenlerdir.

İkincisi fırsat bu fırsat deyip dindarlara karşı saldırıya geçenlerdir. İşin gerçeği onlar FETÖ’den rahatsız da olmazlardı. Şöyle değerlendirelim: Fetullah Gülen hareketi yıllarca AK Parti ile özdeşleşmiş görünürken bu hâli tenkit eden CHP ve zihniyeti, AK Parti FETÖ’ye vurmaya başladığında neden tutmaya ve korumaya başladı? İşte bu sırrı çözebilenler, gerçeği ancak o zaman görebileceklerdir! Zira din düşmanları dini bozanlardan rahatsız olmazlar. Nitekim DEAŞ ve Selefilik gibi örgütleri kurduranlar hep İngiliz ve benzerleridir. Bunlar bir taşla birkaç kuş vurmaya bayılırlar. Biz bu bozuk itikat sahiplerinin yanlışlarını ortaya koyduğumuzda, doğru ile eğriyi ayırt edemeyen ve bu bozuk fırkaların kim olduğunu anlamayan safdiller, “abi, düşmanı bıraktık birbirimizi yiyoruz” diyorlar. Onların, düşmanın has maşası olduğunu bir türlü idrak edemiyorlar. Evlerimize kadar FETÖ-vari oluşumlarla din, iman, ahlak diyerek girdiklerini ne çabuk unutuyorlar.

Şimdi ise, kendisinin de cemaatleri iyi bildiğine inandığım İstanbul Müftüsü, cemaatleri Diyanet’e bağlamaktan söz ediyor.

Öncelikle şunu ifade etmeliyim ki bir kısım cemaatlerin en büyük hatası cemaate adam yetiştirmeye çalışmalarıdır. Hâlbuki cemaatlerin işi cemaate değil cemiyete kaliteli adam kazandırmak olmalıdır. Bu takdirde faraza bir cemaate mensup bir adam devlette bir birimin başına geldiğinde, o kuruma adam alırken kendi cemaatinin adamını aramayacaktır. Ehil ve kaliteli insanı işbaşına getirecektir. Devleti ele geçirmek, kendi adamlarını devlet kademelerine yerleştirmek gibi bir derdi olmayacaktır. Yine cemaate girmiş adamların gözü devlet koltuğunda değil Karacaahmet Mezarlığı’nda olmalıdır. Yani kul hakkından, devlet malını çar-çur etmekten, haksızlık yapmaktan çekinmelidir. Bir anlamda iyi bir Müslüman iyi bir vatandaş olmalıdır. Cemaate devlette iş bulmak gayesiyle girilmez. 

 

Osmanlıda dahi bağlı değildi! 

İşte bütün bu yönlerden baktığımızda Osmanlı Devleti’nde dahi tarikatlar devlete bağlanmazdı. Zira tasavvuf erbabı sözlerini açık söylerlerdi. İnsanların nefisleri ile uğraşırlardı. Padişahlara dahi nasihat ederlerdi. Görevli adamın yani atanmışların nasihat etmesi ise zordur. Evet, hiç edemezler demiyorum fakat yürekli adam işidir.

Yoksa ya Prof. Mehmet Aydın gibi FETÖ’ye yol açarsınız veya Sayın Görmez’in yaptığı gibi gerçekten görmez olursunuz. “FETÖ’yü neden millete anlatmadınız” denildiğinde, “bütün devlet adamları oradaydı, darbeciler onlarla beraberdi”, deyip kenara çekilemezsiniz. Din adamının işi rahat konuşmaktır ve mutlaka yanlışları işaret etmektir. Bunun için de Osmanlılar, belki endişe ederler, doğruları konuşamazlar diyerek tarikat liderlerine, Allah adamlarına asla müdahale etmezlerdi.

Şayet bu müsamahayı suistimal edenler çıkarsa, milletin dinini, inancını ifsat edenler zuhur ederse ve toplumu kargaşaya itecek meselelere girerlerse bunların dikkatini çekerler. Yola gelmezlerse de müdahalede bulunurlardı.

Misal olarak milleti Peygamber Efendimizin temiz yolundan yani sünnet-i seniyyeden soğutmak için “madem öyle sünnete uymak istiyorsun, yetimlik de bir sünnettir babanı ananı da kes öyleyse” diyen bir İslamoğlu’nu cezasız bırakmazlardı. Bu defa hiç değilse İslamoğlu’nu doğrudan hedef alarak “bu çok sakat ve çok tehlikeli bir mantık” diyerek uyaran Sayın Diyanet İşleri Başkanımız Ali Erbaş Bey’i tebrik ediyorum. Bu bozuk adamların sakat ve din adına bir o kadar tehlikeli fikirleri mutlaka cuma hutbelerinde de işlenmelidir. Yoksa Diyanet’in başka ne yaptırımı olabilir bilemiyorum?

Diğer taraftan Sayın İstanbul Müftümüz cemaatlerin üye sayılarından bahsediyor. Galiba müftümüz cemaatleri dernek zannediyor. Üye kaydediyorlar sanıyor. Şunu bilmiyor ki cemaatlerin üye sayıları olmaz. Bendeniz Ehl-i sünnet olan bütün cemaatlerin içerisindeyim hepsini sayar ve severim. Faaliyetleri hususunda katılmadığım yönleri varsa söylerim. Ben Hanefi mezhebinde bir Müslümanım. Neye ve kime niçin üye olacağım! Ahmed Yesevi’den Yunus Emre’ye, Mevlana’dan Aziz Mahmud Hüdayi’ye kadar sever sayarım. Osmanlıdaki Ehl-i sünnet tarikatlar arasında ayırım yapmadım ki bugün yapayım. Şayet birileri biz şucuyuz bucuyuz diyerek ayrımcılık yapıyorsa ya cemaat ve tarikatların gerçek misyonundan haberdar değildir ya da bilin ki sıkıntılıdır!..

Sayın İstanbul Müftümüze bir sualim de şu olacak: Cemaat ve tarikat derken acaba gayrimüslim cemaatleri de bu işin içine katacak mı? Ermeni, Yahudi, Ortodoks cemaatler buna ne diyecek? Ya da Alevi cemaatleri? Yoksa birileri onun eliyle FETÖ’nün önüne dimdik duranları, darbecileri püskürtenleri cezalandırmak mı istiyor? Düşünmeden edemiyor insan! 

 

Teşekkürler Manisa! 

Manisa’da Fatih’in yadigârı saray kulesi, yıllardır Müslüman bir milletin gözü önünde hayâsızca “Dergâh&Bar” adıyla işletme olarak kullanıldı. Manisa yerel basınında yıllarca “bu ahlaksız uygulamalara son verin” şeklinde yapılan tenkitlere kulak tıkandı. Bazıları ise utanmadan, “buraya dokunamazlar” diye nara atıyorlardı. Bu köşede yaptığımız yayınlar üzerine valilik ve vekillerimizin ısrarlı takibi ve gayreti ile Fatih’in emaneti bu elem verici ve Müslümanları rencide eden hâlden kurtarılmış oldu. Artık valiliğe devredildi.

Sayın Manisa Valimizi ve emeği geçen bütün yetkilileri tebrik ediyorum. İnşallah en kısa zamanda en güzel şekilde restore edilerek, kültür mekânı olarak hizmet verir hâle getirilecektir.

    TEFEKKÜR
    Bil illeti kıl sonra müdavata tasaddi;
    Her merhemi her yareye merhem mi sanırsın!


.

Başını kuma gömmek!

Kutlu Doğum Haftası münasebetiyle eski Diyanet İşleri Başkanımız Mehmet Görmez ile uzun soluklu ve sert geçen bir mücadele yapmıştık. Bu mücadele önce Başkan Yardımcısı M. Emin Özafşar Bey’in azli ve ardından da Mehmet Görmez’in görevinden ayrılması ile noktalandı…

Geçen gün Mehmet Görmez Bey’i Habertürk’te dinledim. Burada beni de hayrete düşüren ve maalesef çok sormalarını beklediğim hâlde can alıcı noktalara hiç değinmeyen karşısındaki zat-ı muhteremlerin yerine bazı sualleri tevdi etmek bir köşe yazarı olarak hakkımızdır.

Mehmet Görmez Bey, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi iken 13 Ağustos 2003 tarihinden itibaren Diyanet İşleri Başkan Yardımcılığı görevini yedi sene boyunca yürüttü. Ardından Prof. Dr. Ali Bardakoğlu‘nun yerine 11 Kasım 2010 tarihinde Diyanet İşleri Başkanı olarak hükûmet tarafından atandı. Yedi yıl boyunca da başkanlık yaptı. Bir anlamda on dört yıl Diyanet’in en üst noktasında görevde bulundu diyebiliriz.

Asrın ihaneti diyebileceğimiz bir hareketi gerçekleştiren FETÖ örgütü hakkında konuşurken bazen tam yerinde tespitler bazen de neredeyse hiçbir şey bilmeyen “Sarı Çizmeli Mehmed Ağa” gibi konuşması inanın bendenizi şoke etti. Son seçimde internet fenomeni olan Süleyman Dayı’ya soracak olsanız FETÖ hakkında daha fazla ve daha çarpıcı malumat verirdi!..

Önce FETÖ konusundaki tespitini yazayım:

“FETÖ örgütünü 1960 ihtilali doğurdu, 1980 ihtilali uluslararası arenaya taşıdı. 28 Şubat Postmodern Darbesi ise devlet kademelerine yerleştirdi…” Gerçi bu bilinmeyen bir husus değildi. Bendeniz de, “80 darbesi FETÖ’cülere yol açtı. 1998 yılına gelindiğinde hükûmetleri yıkacak güce erişmişlerdi. 28 Şubat ise o yolları otobana çevirdi. Böylece kendilerine devlete tam hâkim olmalarının yolunun açıldığını…” bütün konferanslarımda dile getirdim.

Şimdi şöyle düşünelim: Görmez’in bahsettiği her üç darbede de siyaset yeni baştan dizayn edilecek, milletin seçtikleri mahvedilecek, irtica, yobaz, mürteci diye millet aşağılanacak, hedefin temel noktasında hep din ve İslam olacak fakat Diyanet’e hiç dokunulmayacak; Diyanet pir ü pak kalacak, Diyanet camiası ve özellikle başındakiler FETÖ örgütünden azade kılınacak öyle mi?

O tespitin ardından böyle bir gaflet olur mu? Buna kargalar dahi gülmez mi? Sayın Görmez bir taraftan da, 17/25 Aralık’tan sonra örgütün isteklerini yerine getiremez hâle geldiğinde, nefes alışverişini duyacak ve ciğerlerinin resmini çekecek kadar kendisine yakın bir örgütten bahsediyor. Fakat ne hikmetse Diyanet’te veya yanında bunlardan hiç kimse bulunmuyor garip değil mi?

Anadolu’da buna fevkalade bir deyimle “başını kuma gömmek” demezler mi! 

 

Günaydın Sayın Görmez! 

Şimdi de gelelim 1985-2010 yılları arasında dünyaya ahtapot gibi yayılmış Papalık misyonunun bir parçası olarak çalışan Türkiye’de ve pek çok devlette hükûmetleri yıkacak güce kadar erişmiş ve 15 Temmuz’daki hareketiyle Türkiye’yi yabancılara peşkeş çekecek kadar gözü dönmüş örgüt hakkında sabık Diyanet İşleri Başkanının bildiklerine bakınız! O kadar pişkince konuşuyor ki şaşarsınız! Diyor ki Görmez:

“Cumhurbaşkanımız, şûradan hemen sonra (15 Temmuz darbesini takiben 3 Ağustos 2016 Diyanet Din Şûrası) bunların günah galerisini ortaya koyun dediğinde, gecikmelerimiz oldu. Zira malzeme bulmakta zorlandık. Ahmet Keleş Hoca’dan kasetleri aldık. İnceledik. Yine Sızıntı dergilerini fotoğraflarına kadar inceledik. Resimlerin hep Evanjelist dergilerden alındığını gördük. Böylece bir rapor hazırladık..” İşte Sayın Görmez’in Başkanlıktan gittiği gün ortaya konulan raporun hikâyesi. Günaydın demezler mi adama! Diyanet’in başındaki zatın söyleyeceği sözler mi bunlar? İnsanların aklıyla dalga geçmeyin Sayın Görmez!

Bu arada Görmez, ne yazık ki bu raporun önsözüne adını dahi yazamadı. Neden acaba. Hâlâ safların değişebileceğini mi düşünüyordu! Bu ekip kimlerden meydana geliyordu. Neden isimlerini gizlediler. Cumhurbaşkanımız ölümüne mücadele verirken bunlar neden ve kimden korkuyordu. Giderayak dinsizliğini açıkladığı örgüte yem olmuş gençleri hatırlayıp vicdanı sızladı mı? Bunlara karşı bugüne kadar neden bir tedbir almadıklarına üzüldü mü? Yenikapı’da ise adalet için dua ettiğini açıkladı. 251 şehidin adaleti tam sağlansın deseydi daha isabetli olmaz mıydı?

Zira adaletin en önemli bir unsuru hakkı olanı hakkına vermektir. Bulunduğu makamın en mühim hakkı, görevi yerine tam getirmek değil midir? Gençler kırk yıldır dinsiz bir örgütün pençesinde kıvranırken bunu görememek zulüm değil midir? Japonlar basit bir hatada dahi harakiri yapıyorlar. Kimse kendilerinden böyle bir şey yapmalarını beklemez. İslamiyet’te de böyle bir durum söz konusu değildir. Ancak kendilerinden şu sözleri beklemek de hakkımız değil miydi?

“Maalesef 14 yıldır Diyanet’in en üst kademesinde bulunduğumuz hâlde, gençlerimizi bu korkunç örgütün içine düşmekten koruyamadık. Hatta onları uyarıp ikaz dahi edemedik! Bunun vebalini taşıyoruz. Bunun üzüntüsü içerisindeyiz. Bu kadro görevini yapamamıştır…” deyip o anda istifa etmelerini, milletten af ve özür dilemelerini beklemek çok mu şey istemektir. Bunu yapmadıkları gibi aradan iki yıl geçtikten sonra, TV’lerde arz-ı endam ederek yeni görevler mi beklemekteler. 

 

Kral çıplak!

Öte yandan Kutlu Doğum Haftası ukdesinin, hâlâ sabık başkanın içinde olduğunu hissedebiliyor musunuz? Hâlâ kendisinde onun hicri takvime alınmış olmasının iç sıkıntılarını duymuyor musunuz? Sanki hicri takvime dönülmekle Peygamber efendimizi anmak ortadan kaldırıldı! Peygamber efendimiz yine konuşulacak yine değerlendirilecek yine anlatılacak. Ancak sizin yaptığınız gibi değil Sayın Görmez. Merhamet, şefkat, emniyet gibi küresel değerler konuşulmayacak! Peygamber efendimiz konuşulacak!

Bir TV kanalında sayın yardımcınıza sorduğum bir sualin cevabını alamamıştım. Şimdi size sorayım: “Peygamber efendimiz Kutlu Doğum Haftalarında her yönü ile konuşulurken son altı senedir güya tek bir yönü ile konuşulmaya başlanmıştı. Artık sevgi, şefkat merhamet ve güvenlik konuşulur olmuştu. Söyler misiniz bunu size kim empoze etmişti?” Yardımcınız bilemedi bari siz söyleyin. Söyleyin ki biz de Kutlu Doğum Haftasının sizin olduğunuza kanaat getirelim!

Bakınız ben size şunu da ifade edeyim. Bundan sonra yeni adıyla “Mevlid-i Nebi” haftalarına Kılıçdaroğlu gelmeyecek. Bunu bir yere not edebilirsiniz. Fakat nisan ayı olunca hiç kaçırmıyorlardı. Neden acaba? Sakın adından dolayı zannetmeyiniz! Biraz düşünün bulursunuz. Abdullah Gül Bey’in “Mevlit Kantat Prömiyeri”ne sizin tek bir sözünüz olmuş muydu? Yoksa müzikal mevlit(!) çok mu hoşunuza gitmişti. Bunun da bir FETÖ projesi olduğundan haberiniz yoktu değil mi?

Sayın Cumhurbaşkanımız size çok hafif söylemiş, “safsınız” diye. Siz safın gerçekten çok ötesinde imişsiniz. Adamlar Diyanet camiasının dibine kadar girmişler, siz uyuyorsunuz!

Aslında Görmez’in pek uyuduğu da söylenemez. Nitekim yine Habertürk’te anlattıklarından öğrendiğimize göre o bir taraftan, Amerika’nın eski Şam Büyükelçisi Robert Ford’un da girişimleri sonucu ortaya çıkan “Suriye Muhalefeti ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu” adlı örgütün başkanlığına seçilmiş Muaz el-Hatib ile DEAŞ hakkında görüşmeler yapıyordu. Bu DEAŞ’ı görüşme heyetindeki diğer yüz doksan sekiz âlimin isimlerini de paylaşsa çok istifade edeceğiz. Hatta Muaz el-Hatib ile darbe gecesi MİT Müsteşarının odasında bulunacak kadar müteyakkızdı. Bir taraftan da Mısır’da darbeci Sisi taraftarı ve Sisi’yi çılgınca alkışlayan müftü ile Ürdün’de toplantılar yapmayı planlıyordu. Fakat ne hikmetse Türkiye’de din-i İslam’ı parçalamaya azmetmiş, Papa ile görüşmeler yapan, “Dinlerarası Diyalog” çalışmaları yürüten bir örgüt hakkında neden araştırma yapmadınız diye sorulunca topu üniversitelere atıverdi. “Onların görevi” dedi. Ne kadar ucuz ve basitlik değil mi?

Sanki Diyanet Vakfı ilmî heyetinden hiç haberi yokmuş gibiydi. Yüzlerce akademisyene milyarlarca lira ödeyerek İslam Ansiklopedisi hazırlattıracaksın. Yurt dışına hocalar gönderip destekler vereceksin. Yayınlar yaptıracaksın. İş FETÖ’ye gelince “Üniversiteler ne güne duruyor” ya da “onu da siz gazeteciler araştırsın” diyeceksin. Milletin gözünün içine baka baka, Burkina Fasolulardan örgüt hakkında bilgi edindiğini söyleyeceksin. Kral çıplak demezler mi adama? 

Buyurunuz ben yapılan çalışmalardan birini söyleyeyim. Marmara Üniversitesi Profesörlerinden Yümni Sezen Bey, daha 2006 yılında “Dinlerarası Diyalog İhaneti” isimli bir kitap yazdı. Bu eser sizin için ne ifade etti onu da siz söyler misiniz?

Sizin para yedirdiğiniz hocalar ise “Abant Toplantıları”nda boy gösteriyordu. Bundan da bilginiz yoktu değil mi? Peki ya Diyanet’in içinde yer alan Dinlerarası Diyalog Masası’ndan haberiniz var mıydı?

Sahi siz 14 yıl Diyanet’in neresinde görev yapıyordunuz Sayın Görmez? 

    TEFEKKÜR
    Meşhurdur ki fısk ile olmaz cihan harap
    Eyler anı müdahene-i âliman harap


.

Durun kalabalıklar!

Hiçbir sistem geleceği kurtarmıyor. Geleceğin teminatı olmuyor.

Geleceğimizin teminatı gençlerimizdir. Gençliği yetiştiren, şekillendiren ve hayata hazırlayan da eğitimdir. O eğitimin müfredatıdır.

Maalesef millet olarak şunu görüyoruz ki eğitim sistemimiz alarm veriyor. Belki iki asırdır çektiğimiz sıkıntıların altında hep eğitim sistemimizdeki çarpıklıklar yatıyor. Gençlerimize ne tarih şuuru, ne ahlak, ne millî birlik ve beraberlik veriyor ne de dinimizi doğru dürüst öğretebiliyoruz.

Neticede gençliğimiz büyük bir çöküntüye doğru gidiyor. Hızla uyuşturucu bataklığına doğru sürükleniyor. İhanet şebekelerinin eline kolaylıkla düşebiliyor. İnternet, bilgisayar ve telefon bağımlılığı kanser gibi hücrelerini sarıyor.

Bütün bunlar sağlam bir eğitimin verilememesinden kaynaklı değil midir? Öyle ki gençliğimiz dünyaya niçin geldi, neden var, nereye gidiyor sorularından tamamen habersiz bir hâlde yaşıyor. Sorumluluk sahibi bir fert olduğunun dahi farkında değil. Dertsiz, tasasız, hedefsiz, gayesiz bir şekilde başıboş dolaşıyor. Pusulasız bir gemi gibi yol alıyor. Fikir çilesinin ne olduğunu bile bilmiyor.

Bir dönem insanlar gaflet içinde İZM’lerin pençesinde kıvranırken Üstad Necip Fazıl Kısakürekızdırap içinde dikkatleri çekebilmek adına şöyle sesleniyordu: 

    Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak,
    Haykırsam kollarımı makas gibi açarak… 

 

Asıl tehlike! 

Az değil 16 senedir sağlam kadroların ve inançlı insanların idaresi altındaki bir ülkede en başarısız olan alan eğitim noktası oldu.

Böyle mi olmalıydı?

Yol, köprü, sağlık alanı, silah sanayii vs. her alanda ülkeye çağ atlatan kadroların eğitim noktasında bir arpa boyu yol alamamasının nedeni neydi?

Bu muammayı çözmedikçe, gelecek, ülke açısından karanlıktır ve felakettir.

Zira diğer alanlarda ilerlemek bu milletin düşmanlarının çok da karşı oldukları bir husus değildir. Onların istedikleri; Türk halkı, Türk gençliği köklerine ve değerlerine dönmesin, o değerlerle yeniden haşır neşir olmasın, tarihini ve ecdadını sevmesin!

Dikkat ediniz bu ülkede muhalefet bir köpeğe yapılan eziyete karşı görülmemiş bir tepki ortaya korken o insanı vahşileştiren, anasını babasını gözünü kırpmadan bıçaklayan, kızları taciz eden, her tür ahlaksızlığa ve caniliğe götüren yollara çözüm bulduğunuzda ise nasırlarına basmış gibi bağırıyorlar. Onlar camilerde içki içen Gezici gençliğe şapka çıkarıyorlar.

Diğer taraftan Din-i İslam’ı bozan ve Ehl-i sünnet akidesine karşı olan her yıkıcı ve bölücü düşünceye TV’lerde kapılar sonuna kadar açık. 28 Şubat’tan bugünlere dinimizi yıkan ilahiyatçılar TV’lerde ahkam kesiyorlar. İşte bu itikat bozukluğu son 16 yılda gençliğimizi daha yoğun bir biçimde FETÖ örgütünün pençesine düşürmedi mi? Hükûmet üzerinde etkili Hayreddin Karaman Bey dâhil olmak üzere nice İlahiyatçıların Abant Toplantıları’nda FETÖ örgütünün (o zaman için Muhterem Hocaefendi’nin) yoluna çağırmalarını nasıl anlamlandıracağız? Bunun sonucunda aileler düğün alayına gönderir gibi oğullarını kızlarını örgüte teslim ettiler.

Bugün bu örgütün karanlık lideri, “Pişman oldum. Ben böyle bir darbe teşebbüsüne girişmemeliydim. Hırsımın kurbanı oldum, özür diliyorum” dese, büyük oranda ilahiyatçıların koro hâlinde yanına koşacaklarından emin olunuz!

Zira hâlâ bu FETÖ örgütünü darbe hariç tel’in etmiyorlar. Dinde yol açtığı ağır tahribatı anlamıyorlar. Peygamber efendimizi yok saymasını önemsemiyorlar! Zira hepsi Kur’ân İslamı’ndan bahsediyorlar. Onların defterinde peygamber efendimiz haberci olmaktan öteye geçemedi. Asıl tehlike bu değil mi? 

 

Eğitim gecikmez! 

Haydi artık daha fazla suçlu aramayalım. Vesayet altında bir ülkede sistem köşebaşlarına adamlarını öyle yerleştiriyor ki  sen doğru yolda yürüdüğünü zannediyorsun. Bir zaman geçtikten sonra tam aksi istikamette yol aldığını ve hiç arzu etmediğin bir menzile vardığını görüyorsun. Şoke oluyorsun, kahroluyorsun!

Yeniden bir mücadelenin içerisine girsen de girdiğin her sokağın çok geçmeden yine çıkmaz sokak olduğunu anlıyorsun. Zira her köşebaşını ele geçirmişler ve gençliği sürü hâlinde yönlendirmenin yolunu iyi keşfetmişler. Bunun en sağlam ve kestirme yolu eğitimdi.

Tanzimat’tan beri hep bu yolu kullanmışlardı. Bin yıldır İslam’ın hamisi olan bir milletin aydınlarını bir asır içerisinde teknolojinin parlak ışıklarına baktırıp gözlerini kamaştırarak, inançsızlık batağına sürüklemeyi başarmışlardı. Sonunda o aydınlarla koskoca Osmanlı imparatorluğunu tarihe gömdüler.

Ancak milletin kahir ekseriyeti dinine, imanına, mezhebine tam bağlı olarak mücadelesini yılmadan sürdürdü. Verdikleri inançsızlık eğitimine baş eğmedi. Her ayağa kalkışında kahredici darbelerle ezildi. Buna rağmen milletin yılmadığını görüp daha da çıldırdılar. Bin yıl sürecek darbelerle dahi tehdit ettiler.

Belki bütün bu ezici darbeler milleti yıldırmadı ise de millet, 1985’te başlayan ve bu kez gençliğini topyekûn mahva götüren yeni bir eğitim kumpasının felaketini sezemedi. 1985’ten itibaren FETÖ okulları açılmaya başlamıştı. Anaokulundan üniversiteye kadar bir şekilde mutlaka irtibat kurdukları her genci pençesine düşürüyorlardı. Pençelerine alamadıkları İmam Hatipleri Liseleri’ni de 28 Şubat sürecinde kapattırmak suretiyle oraya gidenleri de kendi sokaklarına çevirmişlerdi.

Daha sonra 28 Şubat darbecileri ile güya mücadele eder görünerek bütün bir milletin gönlünü de fethedeceklerdi. İnsanlar iki üç yıl geçtiğinde bunun da bir proje olduğunu anlasa da artık tiyatro seyreder gibi izlemekten başka yapabileceği bir şey olmadığını görmüştü. Zira darbe tamamlanmış bulunuyordu. Osmanlıda aydınlar bozulmuştu. Bu defa Cumhuriyet döneminin ikinci yarım asrında ise başka bir yıkım tamamlanmıştı. “Dinler Arası Diyalog” sokağında Anadolu’nun tertemiz inançlı gençliğine, âlemlere rahmet olan peygamberini bir kenara bıraktırmayı ve temiz inançlarını bozmayı başarmışlardı.

15 Temmuzla başlayan süreçte Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan, Devlet Bahçeli Bey’in büyük desteği ve hileleri sezen milletin kahir ekseriyeti ile bu büyük oyunu bozdular.Cumhuriyet tarihinde yeni bir dönemin başkanlık sisteminin yolunu açtılar. Bir anlamda vesayet zincirlerini kırdılar, bürokrasi engellerini aştılar. Şu saatten sonra hiç kimsenin mazeret üretme lüksü yoktur. Artık:

    Duble yollar açmak gecikebilir,
    Temele taş koymak gecikebilir,
    Ekmek, su, aş bulmak gecikebilir,
    Eğitim gecikmez tez düzelmeli.

Cumhurbaşkanımızın “hain yetiştiren sistem” diyerek şikâyette bulunduğu bu müfredat acilen düzeltilmelidir. Tarih edebiyat ve dinî konular milletin değerlerine uygun hâle getirilmelidir. Tarih dersi ilkokuldan lise sona kadar her sınıfta mutlaka okutulmalıdır. 

    Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya
    Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya 

    Bu defa gerekli dersler çıkarılmazsa uyku ölümdür uyanılmaz. 

    TEFEKKÜR
    Ehl-i dildir diyemem sînesi sâf olmayana,
    Ehl-i dil birbirini bilmemek insâf olmaz…

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
15.07.2018
Türkiye Gazetesi


.

Huzur Dersleri

İlk ve ortaokul yıllarımda, “Osmanlılar sadece birinci sınıf dövüşen bir milletti. Fakat ilimden uzak kaldılar, ilme kıymet vermediler, bu sebeple de çabucak yıkıldılar”, diye anlatırlardı. İlimden uzak mıydı değil miydi belki onu düşünecek çağda değildik ama neredeyse yedi asır devam etmiş bir büyük imparatorluğun “çabucak yıkılmış” olmasına anlam veremezdim! Zaman zaman ana muhalefet liderinin, “bir kilo şeker üretemeyen Osmanlı ile övünüyorlar… Koca Osmanlı bir tüfek üretemedi” şeklindeki ifadelerini duydukça “hâlâ ilkokul yıllarında kalmış” diyerek acı acı gülümserim. Zira ilim ve tekniğe bu kadar değer veren ve bu kadar âlim yetiştiren tarihte ikinci bir devlet gösterilemez.

Bu ilmî faaliyetlerinden biri de ramazan ayında gerçekleştirilen “Huzur Dersleri” idi. Huzur Derslerini tarihçiler Osman Gazi’ye kadar götürmektedirler. Ancak III. Mustafa Han devrine kadar bu dersler hakkında aydınlatıcı malumat bulmak mümkün değildir. Bunlar mutlaka padişahın huzurunda ramazan ayında ilmî sohbetler şeklinde cereyan ediyordu. Fakat uygulaması nasıldı bunu bilemiyoruz. Oysa 1759 yılından itibaren bütün safahatıyla bilebilmekteyiz…

Bu konuda en ciddi çalışmayı yapmış bulunan Ebul’ula Mardin Bey’in, 1951 yılında kaleme aldığı eserinin önsözündeki şu serzenişi, Osmanlı hakkında neler bilip bilmediğimizi göstermek açısından ne kadar manidardır:

“Sultan III. Mustafa devrine tesadüf eden hicri 1172 (1759) yılında devlet teşkilâtına giren ve ‘Huzur Dersleri’ adı verilen ilmî meclisler hakkındaki malûmatımız, işin azameti ve ehemmiyetiyle mütenasip değil­dir. Derslere nihayet verildiği tarihten itibaren geçen şu son çeyrek asır müddet zarfında bu mevzu üzerinde ilmî esaslı bir taharri ve tetkik yapılmadığı için bizi takip eden nesiller bu kıymetdâr müesseseye nüfuzda çok güçlük çekecekler ve anlamaya yarayacak mehazlar bulamayacaklardır. İki yüz seneye yakın, uzun bir zaman devam eden şu kıymetli müessesenin dikkate değer hiçbir iz bırakmaksızın unutulmaya mahkûm bulun­ması ve tarihin derinliklerine âdeta su üzerine nakış atmak gibi süzülüp gitmesi ilim namına doğrusu acı bir mazhariyet olduğu kadar haleflerimizin haksız yere tenkidini de müstelzim ve telâfisi mümkün olmayan bir mahrumiyettir.

Yüksek ve cazip mansıpları kendi arzularıyla terk ederek bütün mevcudiyetlerini ilme hasreden memleketin binlerce güzide, fedakâr âlimlerinin çalışma faaliyetlerine saha olan bu derslerde yorulmak bilme­yen mesaisiyle temeyyüz eden şahsiyetleri bilmemiz, tanımamız hepimiz için bir kadirbilirlik borcudur. Hâlbuki, bahsi geçen derslere iştirak eden zevatın tercüme-i hâlleri şöyle dursun, isimlerini bile tam surette ortaya koyabilecek durumda değiliz…”

Ebul’ula Mardin Bey eksikliğimizi belirtirken çok çarpıcı bir noktaya da parmak basmaktadır. “Kişi bilmediğinin düşmanı olur” fehvasınca ayıplarımızı görmeden bir de haleflerimizi tenkide yelteniriz demektedir. Bu ciddi bilim adamının sözleri, üzerinden üç çeyrek asır geçmeden neredeyse tahakkuk etmiş görünmektedir. Huzur Derslerinde mukarrir ve muhataplık yapmış büyük tefsir âlimlerini, ne bilmek ne de anlamak imkânı kalmamıştır.

Herkesin eline bir meal tutuşturmak suretiyle neredeyse ordinaryüs tefsir âlimi kıldık. Ahmet Davutoğlu Bey, Başbakan iken hızını alamayıp Bosna’da da her eve bir bayrak bir de Kur’ân-ı kerim meali dağıtımı projesi başlatacaktı. Şimdi herkes Kur’ân-ı kerimden dinini öğrenmeye çalışıyor(!)

Osmanlı medreselerinde bu dersi okuyup anlayabilmek için önce emsile, bina, maksut, avamil, izhar, kafiye gibi dersler okutulur sonra temel derslere başlanırdı. Bu kadar sıkıntı ve eziyete neden katlandılar acaba?

Cuma günü gazetemizde Metin Aykutlu Bey’in imzasıyla çıkan “Meal ile din tahribatı” yazısının mutlaka okunmasını tavsiye ederim… 

 

Adaleti gözetin! 

Osmanlıdaki Huzur Derslerini ve işleyişini bilmek aynı zamanda bu ilmin ehemmiyetini ve kimlerin bu sahada söz sahibi olabileceklerini de yansıtmaktadır. Huzur Derslerinde Kur’ân-ı kerim âyetlerini tefsir edip dersi takrir eden âlime “Mukarrir”, müzakereci durumunda olan âlimlere ise “Muhatap” denilirdi. III. Mustafa Han döneminde bir mukarrir ve beş muhatapla başlayan derslerde, muhatapların sayısı zamanla arttı ve on beşe kadar yükseldi.

Huzur Derslerinde mukarrir ve muhatap olacak ulemânın bazı vasıfları taşıması gerekiyordu. Bunların başında İstanbul ruûsunu hâiz, herhangi bir resmî vazifesi olmayan ve İstanbul’da ikamet eden müderrislerden olmak geliyordu. İkinci olarak meleke, ihtisas ve şahsi kemâlatıyla meşhur olmaktı.

İlmi ve maneviyatı da tam olan bu mukarrirlerin seçimini Şeyhülislam yapar ve Padişaha sunardı. Padişahın onayı ile de kesinleşmiş olurdu.

Padişahların Topkapı Sarayı’nda ikamet ettiği devirlerde Huzur Dersleri, Bağdat Köşkü, İncili Köşk, Revan Köşkü, Sofa Köşkü, Sepetçiler Kasrı, Sünnet Kasrı, Eski Mabeyn Dairesi gibi Topkapı Sarayı’nın muhtelif mekânlarından birinde yapılırdı. Dolmabahçe Sarayı’na geçildikten sonra ise Mâbeyn-i Hümâyûn, Muâyede Salonu ve Zülvecheyn salonlarından birinde yapılır oldu. II. Abdülhamid Han ise Huzur Dersleri için Yıldız Sarayı’ndaki Çit Kasrı’nı tercih ederdi. 

III. Mustafa Han’ın huzurunda 1759 senesi ramazanında yapılan ilk Huzur Dersinde Mukarrir Fetva Emini Ebubekir Efendi idi. Muhataplar ise; Nebih Muhammed Efendi, Saray Hocası Hamidî Muhammed Efendi, Şeyhülislâm Müfettişi İdris Efendi, Müzellef Muhammed Efendi ve Konevî İsmail Efendi olmuşlardı. Bu ilk derste Nisa suresi 135. âyet-i kerimesinin tefsiri yapıldı. “Ey inananlar! Kendiniz, ana babanız ve yakınlarınız aleyhlerine de olsa, Allah için şâhit olarak adaleti gözetin; ister zengin ister fakir olsun, Allah onlara daha yakındır. Adaletinizde heveslerinize uymayın. Eğer yüz çevirirseniz, bilin ki Allah işlediklerinizden şüphesiz haberdardır.” 

 

Kaç âlim çıkar? 

Huzur Dersi nerede yapılacaksa seçilmiş olan âlimler en yakın yerde öğle namazını cemaatle eda ederlerdi. Sonra, başta mukarrir, arkasında sıra ile muhataplar, vakur bir eda ile camiden saraya kadar yürürlerdi. Huzura da mukarrir önde, muhataplar kıdem sırası ile arkasında olmak üzere girerlerdi.

Padişah ve maiyeti, onları ayakta karşılardı. Ulema-i kiram büyük bir saygı ve hürmetle selam verdikten sonra Padişah, Mukarrir efendiye kitap ve nişan hediye ederdi. Padişahın oturmasıyla, mukarrir ve muhataplar da minderlerinin üzerine diz çökerek otururlar ve kitaplarını rahlelerinin üzerine açarlardı.

Padişahın sağında hanedan halkından derse katılacak olanlar, solunda da mabeyn erkânı ve memurları hazır bulunurlardı. Son dönemlerde harem kadınları isterlerse dersleri bir paravan arkasından takip edebilirlerdi.

Mukarrir, Padişahın karşısında otururdu. Muhataplar ise, mukarririn sağından başlayarak kıdem sırasına göre hilâl şeklinde dizilmiş minderlerine otururlardı. Ders iki saat devam ederdi. Dersin sonunda, Muhatap efendilerden rütbesi en yüksek olan ve başta oturan zattan başlanarak her biri sırasıyla Mukarrir efendiye sualini sorar ve Mukarrir efendi de cevapları söylerdi. Ders sona erince Mukarrir efendi dua ederdi. Daha sonra padişah tarafından mukarrire ve muhataplara atiyyeler ihsan edilirdi…

İki asır büyük bir disiplin içerisinde devam eden bu faaliyet Şeyhülislâm Ebüssuud Efendi gibi mümtaz müfessirler yetiştiren ülkemizde tefsir ilminin gelişmesine büyük katkı yapmaktaydı. Bir misal vermek gerekirse sadece 1266/1850 senesi Ramazan-ı şerifinde sekiz mukarrir ve yüz yirmi muhatap huzur derslerine katılmıştı. Bugün Cumhurbaşkanımızın huzurunda Kadı Beydavi tefsirinden bu şekilde bir âyet-i kerimeyi iki saat mütalaa edecek ve ilmî mübahaseye dâhil olabilecek, İlahiyat fakültelerimizden kaç âlim çıkar acaba?  

    TEFEKKÜR
    Çeşm-i insaf gibi kâmile mizan olmaz
    Kişi noksanını bilmek gibi irfan olmaz

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
10.06.2018
Türkiye Gazetesi


.

Dinime dahleden bari Müselman olsa!

Son zamanlarda din adına ahkam kesen bazılarının eski veya yeni birtakım söylem ve ifadeleri ortaya saçılmak suretiyle gündem oluşturuldu. Bu durum bilhassa dine ve İslam’a mesafeli hatta düşman kişilerin arayıp da bulamadıkları bir husustur.

Zira bunlar meseleyi doğru mu yanlış mı diye ayırt etmezler. Vurmak istediklerine buradan saldırmayı marifet addederler. Nitekim “Kadınlar Günü” yaklaşırken bu köşe yazarları ve sözde aydınlar böyle bir girişimde bulundular. Bilhassa Nurettin Yıldız’ın asansör vb. konuşmalarını ele alarak Müslümanlara saldırmaya başladılar.

Cumhurbaşkanımız da o gün (kadınlar günü) bir vesilesiyle onların yanlışlarını beyan ederken “güncelleme” kelimesini kullandığında, bu zevata daha başka fırsatlar ortaya çıktı.

“Dinime dahleden bari Müselman olsa”, sözünün gereği bu defa da mütedeyyin Ehl-i sünnet kitlelerle Sayın Cumhurbaşkanımızın arasını açmak üzere manşetler atmaya hatta zil takıp oynamaya başladılar.

Oysa Cumhurbaşkanımız onlar gibi düşünmediğini ve sözünün tashihini en net bir biçimde ertesi gün tam zamanında ve yerinde olarak yaptı.

Bu arada, bütün bunlara din âlimlerinin ve ilahiyat hocalarının cevap vermesi gerektiğini ve yeni FETÖ’lere fırsat verilmemesi hususunu, altını çize çize belirtti.

Bunun üzerine Mehmet Görmez alelacele TRT1’e çıkarak açıklamalarda bulundu. Neden Mehmet Görmez ve TRT1 demekten kendini alamıyor insan.

Zira Mehmet Görmez bir FETÖ projesi olan Kutlu Doğum Haftası’nı kaldırmamak uğruna, neredeyse “harakiri” yaparak Diyanet’in başından ayrıldı.

Bu arada hatırlayınız henüz görevinden ayrılmadan 2017 yılı ramazan ayında TRT ile ortaklaşa Kur’ân-ı kerim okuma yarışması düzenlemişlerdi. Diyanet bu projenin ortağı olduğu halde TRT’yi bu faaliyeti nedeniyle en çok Görmez eleştirmiş, Cumhurbaşkanımız da kendisini son final gecesi tenkit etmişti.

Buna rağmen TRT, neden Görmez’i çıkartarak güya birilerine cevap vermesinin yolunu açtı dersiniz? Görmez, bir yerlere hazırlanmak mı istemektedir? Yıllarca FETÖ’nün faaliyetlerine tek söz etmeyen Ali Bardakoğlu ve Mehmet Görmez ekibi hâlâ Diyanet’te işbaşında mıdır?

Peki Cumhurbaşkanımızın yeni FETÖ’lere yol açılmamalı tedbir alınmalı diyerek dikkat çektiği ve bütün bu tartışmaların odağındaki isim olan N. Yıldız’a, İslamoğlu ve Taslaman gibilere bunların tek açıklaması olmuş mudur? Görmez Diyanet’in başında iken Yıldız’ı, hangi görevlerde bulundurmuş ve nerelerde vaizlikler yaptırmıştır, bunlar unutuldu mu?

Bu arada Yıldız’ı savunanlar da şunlara cevap aramalılar: N. Yıldız bugüne kadar Ehl-i sünnete uygun düşmeyen hangi ifadesinden rücu etmiştir. Umuma hitap eden hangi yanlışından vazgeçmiştir?.. Kapalı kapılar ardındaki özür dileyişler umumu hiçbir zaman bağlamaz. 

 

N. Yıldız’ın hezeyanları

Yıldız’ın zaman zaman benim TV’lerde de tenkit ettiğim ve tırnak içerisinde verdiğim şu sözlerine dikkat kesilelim: 

Son dönemlerde bilhassa Ramazan ayında Enderun teravihini kıldıranları hedef edinerek, “Hilafet makamını hak etmediği hâlde işgal eden Osmanlı’nın, son yeteneksiz padişahlarının zevk-i sefasını (Enderun teravihini) ibadet diye bana sunuyorsun…” derken Osmanlıları tahkir etmektedir.

“Keşke Fatih yedi dil öğreneceği yerde, bir tane tefsir kitabını da baştan sona okumuş olsaydı ve tasavvuf yönü de ilerlemiş olsaydı…” Fatih Sultan Mehmed’in tefsir hocalarını hiç duymamış demek ki.

“II. Abdülhamid piyano çalmaktan Aziz Mahmud Hüdai’nin yanına gitmeye fırsat bulamadı” sözüyle cehaletinin boyutunu ortaya koymakta II. Abdülhamid Han’ın Aziz Mahmud Hüdai’den üç asır sonra yaşadığının farkında bile olmadığını belli etmektedir.

“Kanuni 100 kere şeyhülislama sorduysa 300 kere de tembih etmiş. Ölmeden fetva kâğıtlarının kabre konmasını istemiş ama o kâğıtlar seni kurtaramaz!” Peki neden kurtaramaz? Ne yapmış da kurtaramaz? Bir tane günahını söyleyebilir mi? N. Yıldız bu sözleri Muhteşem Yüzyıl dizisinin tesirinde kalarak mı söylemektedir acaba?

Yine Kanuni için “Viyana önlerine kadar gideceğine bir kere hac etmiş olsaydın” demektedir. Cihadın ne olduğunu bilmemesi bir yana Abdülhamid Han’ı dinlememekle itham ettiği Aziz Mahmud Hüdai hazretlerinin “Padişahlara hac gerekmez” sözünü bilmiş olsaydı keşke!..

Yıldız’ın ithamları sadece Osmanlılarla sınırlı kalmamıştır. Hâlâ internette dolaşan videolarında geçen şu sözleri Müslümanları rencide etmektedir: 

“Resulullah bile kâmil değildi, mürşid nasıl kâmil olur?”

“Âdem (aleyhisselam) çocuklarını yetiştirmeyi beceremedi.”

“(Hazreti) Ebubekir (haşa) bir hurma fidanı için ağzını bozmuştur, kelepir gelmiş sana, acından ölecekmiş gibi bir hurma fidanı için ağzını bozabiliyor… Mal sevgisi ve şehvet tehlikesinden Ebubekir’in bile garantisi yoktur”.

“(Hazreti) Ebubekir bizim hayatımıza ulaşamaz. Gelsin internet çağında bir Ebubekir Sıddık olsun göreyim onu…”

Mevlit kutlayanları Hıristiyanlara benzeten Yıldız, vefat edenin de ruhuna Kur’ân okunmaz diyebilmektedir.

Yine Peygamber efendimizden şefaat isteyenleri “Şefaat Ya Resulullah’mış! Bırakın bu edebiyatları!” diyerek aşağılamaktadır.

Yoksa N. Yıldız’ın Kanuni Sultan Süleyman’a düşmanlığı padişahın;

    Umarım her adın başka şefaat eyleye,
    Ahmed ü Mahmud’u Ebü’l-Kasım Muhammed Mustafa.

Beyti nedeniyle olmuş olmasın!

 

İbni Teymiye’nin tesirinde!

N. Yıldız’ın İbni Teymiye’nin tesirinde olduğu ifadelerinden açıkça belli olmaktadır. Nitekim İbni Teymiye’ye; “tıpkı İmamı Azam gibi, İmam Malik gibi ve onlarla aynı şartları bire bir taşıyan bir müctehid idi”diyerek övgüler dizerken; döneminde ona karşı duran Ehl-i sünnet büyüklerini de “İbni Teymiye’ye düşmanlık eden âlimlerin hepsi mide bağıyla bir yerlere bağlıydı, İbni Teymiye onların düzenine çomak soktu”diyerek kötülemektedir.

Ehl-i sünnet âlimlerinin övdüğü Osmanlıların kuruluşunu müjdeleyen Muhyiddin-i Arabi ve Sadreddin Konevi hazretleri için, “Muhyiddin-i Arâbi ve Sadreddin Konevi Batı’nın mikroplarını Müslümanlara taşımıştır, yeni bir din ihdas etmişlerdir” diyerek tekfire varan beyanlarda bulunmaktadır.

O Sadreddin Konevi ki, (v.1274) Hazreti Mevlana’nın zamanında Konya’da yaşayan en büyük âlimlerden olup, Şeyh-i Kebir diye anılmaktaydı. Muhyiddin-i Arabi hazretlerinin üvey oğlu olmak hasebiyle, onun en yakını ve ona nisbetle kurulan Ekberiyye Tarikatı’nın en tanınmış mümessili idi. Muhyiddin-i Arabi gibi büyük bir velinin üvey oğlu olmak, onun terbiye ve irşadı ile yetişmek, her şeyhe nasip olacak bir mazhariyet değildi. Sadreddin Konevi onun eserlerini şerh etti. Tasavvufta olduğu kadar, şer’i ilimIerde ve fen ilimlerinde de çok ileri gitmişti. Bilhassa hadis ilminde en yüksek dereceye ulaşmıştı. Dergâhına zamanın emirleri, beyleri, bilginleri, vezirleri, sultanları devam eder, feyiz alırlardı. Bu büyük âlimi karalamak ve kötülemek kimin haddinedir?

Evet, Nurettin Yıldız’ı savunmak isteyenler elli defa düşünmelidir. O, bunları ifade ettiği videolarının büyük kısmını tepkiler üzerine kaldırtmış olsa bile hiçbir sözünden döndüğüne dair tek bir videosu yoktur. Yeri geldiğinde İslam’a saldırmak isteyen mihraklar onun bu hezeyanlarını hep kullanacaktır.

Peki Yıldız’ın bütün bu ifadelerine ve daha fazlasını söyleyen İslamoğlu’na karşı Görmez, Bardakoğlu ve İlahiyatçılar neden sessiz durmaktadır? Bu fikirlerin yanında mıdırlar?

Yoksa Cumhurbaşkanımızın milletimizin temiz inanç ve itikadını bozmak isteyen asıl bu mihraklara karşı dikkatli olmaları gerektiği uyarısını almadılar mı? 

    TEFEKKÜR
    Nadanlar eder sohbeti nadanla telezzüz
    Divanelerin hemdemi divane gerekdir

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
01.04.2018
Türkiye Gazetesi


.

Anlamak, ama nasıl?

İlk olarak Necip Fazıl Kısakürek Bey’in kullandığı günümüzde ise sıkça dile getirilen bir söz vardır: “II. Abdülhamid Han’ı anlamak her şeyi anlamak olacaktır.”

Oysa bu sözü her fırsatta dile getirenler de maalesef Abdülhamid Han’ı anlayamamaktadır. Nedendir bu?

Zira II. Abdülhamid Han’ı, sadece onun zaviyesinden bakmakla anlamak mümkün olamamaktadır. Mesela bendeniz II. Abdülhamid Han’ı anlayabilmek için de şöyle bir teşhiste bulunurdum:

Cemaleddin Afgani’yi anlamak, II. Abdülhamid Han’ı anlamak olacaktır…

İngilizlerin Abdülhamid Han’ı devirmek, Osmanlı Devleti’ni ortadan kaldırmak ve İslam dünyasını parçalara ayırmak için kullandıkları en tesirli metotlarından biri misyoner-casus faaliyetleri idi.

Misyoner casuslarına direktifleri veren Londra Misyoner Teşkilatı bu husustaki hedef ve gayelerini şöyle açıklamıştı:

“Biz İngilizlerin müreffeh ve saadet içinde yaşamamız için, Müslümanlar arasına nifak tohumlarını ekmemiz lâzımdır. Onların içinde ihtilâf kıvılcımlarını tutuşturmalıyız. Biz, Osmanlı Devletinin her tarafına fitne sokarak, onu yıkacağız. Böyle yapmazsak, İngilizler gibi küçük bir millet, nasıl müreffeh olur?”

İngilizler bunu sağlamak için mühtedi kılığına girip, Müslüman olduklarını iddia eden ve bu suretle Arap aşiret ve kabileleri arasına karışarak, onları çeşitli vaatlerle isyana davet eden misyoner-casuslar hazırlıyorlar ve Osmanlı Devleti’nin hemen her bölgesine gönderiyorlardı.

İngilizler bu gizli görevleri üstlenecek olan ajanlarını nerede kullanacaklarsa oranın dilini ve bilhassa Arapçayı mükemmelen öğretiyor onları İslâm dini sahasında da eğitiyordu. Onlar, bulundukları yerlerin kıyafetine bürünerek ve dillerini konuşarak aradıkları kişileri kolayca avlamayı başarıyordu. İngilizlerin sınırsız desteği de kapıları açmaya yarıyordu. Mesela Muhammed adını kullanan Hempher’la Vehhabiliğin kuruluşuna yol açmışlardı.

II. Abdülhamid Han döneminde ise doğrudan Ehl-i sünnet akidesini parçalamak üzere İslam âleminin kalbini hedef edineceklerdi. Bu sayede Sünni Müslüman kitleyi padişah ve halifelerine duydukları muhabbet ve bağlılıktan uzaklaştırmayı hedef edineceklerdi… 

 

Cemaleddin Afgani

Vehhabi fitnesindeki başaktör Muhammed bin Abdülvehhab’ın yerini bu defa Cemaleddin Afgani alacaktı.

Kimdi bu Cemaleddin Afgani?

O, kendisini İstanbul ve diğer İslam ülkelerinde Afganlı olarak tanıtmıştı. Afganistan’da ise İstanbul’lu bir Seyyid olarak tanıttığı biliniyordu. Hâlbuki İranlıydı.

Sünni bir Müslüman olarak görülüyordu. Oysa Şii idi.

Panislamist bir âlim olarak ifade olunuyordu. Oysa masondu. Hatta masonluğun Allah’ı inkâr eden şubesindendi. İngilizlerin İslam birliğini paramparça ettiği 19. asrın ikinci yarısında kullandıkları en mühim isimdi.

Günümüze kadar özellikle “modern İslam”, “yeni İslami anlayış”, “İslam’a yeni yorum” ve “İslam’da reform” diyenlerin baş tacı olan bu adam İslam’ın neresinde duruyordu?

Cemaleddin Afgani, bugün artık kesinleşmiş verilere göre 1839 yılında İran’ın Esedabâd şehrinde doğmuştur. Lakin kendisini Afganistanlı bir Sünni olarak tanıtmıştır. Bu hâl Şiilerin takıyye anlayışından kaynaklanıyordu.

Ailesinden aldığı ilk derslerinden sonra babası Safder tarafından İran’a götürülerek Şii âlimi Murtaza el-Ensarî’den okumuş ve Irak’ta dört yıl kaldıktan sonra Hindistan’a geçmiştir. O bundan sonra hep Sünni beldelerde dolaşmış, okullarında dersler almış ve “Afgani” lakabıyla rahatça kendini gizlemeyi başarmıştır. Hindistan’da uzun süre din ve fen ilimleri tahsilinde bulundu. Sünni itikadını da iyice öğrendi. Bir müddet Mısır’da kaldı. Vehhabi görünmese de Vehhabilerin fikirlerini kullanıyordu!

1870 yılında İstanbul’a geldi. Burada kaldığı süre içinde etkili hitabeti, istibdat, hürriyet ve meşrutiyet gibi ilgi çekici söylemleri sebebiyle bazı fikir ve din adamları ile Jön Türkleri tesiri altında bıraktı. Altı ay kaldığı İstanbul’da o kadar çevre edindi ki kolaylıkla Encümen-i Daniş üyeliğine seçildi. Bu arada Darülfünûn’da kendisine bir de konuşma yaptırıldı.

Bu konuşmasında “Her azanın bir sanatı vardır. Ruhun sanatı da peygamberliktir” diyerek Peygamberliğin çalışarak elde edilecek bir sanat olduğunu ifade etmesi Ehl-i sünnet ulemanın büyük tepkisini çekti. İstanbul’un dışına çıkarıldı. Zamanın Şeyhülislamı tarafından tekfir edildi.

Afgani, İstanbul’dan Mısır’a geçti. Kahire’de Ezher Üniversitesi’nde dersler verdi. Felsefe, fıkıh, astronomi ve tasavvuf ile ilgili vaazlardaki slogan tarzı siyasi konuşmaları şöhretini artırdı. Yaptığı konuşmalarda bilhassa dinde reform yapılması gerektiğini, terakki ve özgürlüğü sık sık dillendiriyordu. Tek kurtuluş ilacının “doğrudan Kur’an-ı kerime bağlanmak” olduğunu dile getiriyordu. Talebeleri arasında Abduh ve Reşit Rıza dikkat çeken isimlerdi. Evine gelenlerin büyük kısmı Yahudi ve Hıristiyanlardan oluşuyordu.

 

İngilizlerin kıskacında 

Muhiplerinde kendisine karşı Peygamberden öte bir muhabbet oluşuyordu. Nitekim Muhammed Abduh kendisini şu sözlerle methedecektir:

“Benim, senin yüceliğin yanında hiçbir irade ve varlığım yoktur. Ben sadece senin üçlü ruhunun uygulanmasına yardımcı olan bir aletim.”

“Melekler mabudları hakkında kuşku duysa, nebiler vahiy hakkında şüpheye düşse bile, ben efendim, seninle ve senin yolundayım.” 

Afgani, Mısır’dayken mason locaları ile irtibat kurmaya başladı. İtalyan localarının oturumlarına katıldı. Kahire’de 1871 senesinde İngiliz Büyük Locası’nın himayesinde kurulmuş olan Şarkın Yıldızı Locası’nın güçlü yapısı ilgisini çekti ve üye olmak istedi. Onun bu arzusunu, Mısır’da İngiliz ikinci konsolosu Ralph yerine getirecektir.

Afgani artık İngilizlerin avucundaydı. Kendisine bağlanan şahısları bilhassa gazete çıkarmaya teşvik ediyor ve destek veriyordu. Bunların başında Suriyeli Hıristiyanlardan Edip İshak ve Selim el-Anhuri ile Yahudi talebesi Yakup Sanu geliyordu. En güzide talebelerinden Muhammed Abduh da yazılarıyla onlara destek oluyordu. İrtibat kurduğu her kişi, II. Abdülhamid Han’a düşman kesiliyordu.

1882’de İngiliz devlet adamı Lord Salisbury’nin daveti üzerine  Londra’ya gitti. Oradan Amerika’ya geçen Afgani tekrar Londra üzerinden bu defa Paris’e geldi. Burada iken uzun süre İngiliz istihbaratçı, Yahudi yazar ve misyoner Wilfrid Blunt’un evinde kaldı. O, artık projelerini Blunt ile birlikte geliştiriyordu.

Afgani’nin bundan sonra söylemleri de değişecektir. İngilizler Ehl-i sünnet düşmanı bu sinsi adamı sanki Müslümanları birleştirmek için çırpınan bir hüviyete büründüreceklerdir. Mason locasından da çıkan bu adam artık bir Pan-İslamizm savunucusu olmuştu. Güya birlik adamıdır. Fakat ne hikmetse bütün çalışmaları İngilizlerin işine yaramaktaydı!

Afgani, Paris’te iken bir araya geldiği talebesi Abduh ile birlikte Ürvetü’l Vüska gazetesini çıkarmaya başladı. Ücretsiz dağıtılan bu gazetenin çıkarılabilmesi için İngilizler el altından sürekli maddi destek sağlıyordu. Buna karşılık gazetede göstermelik bir şekilde zaman zaman İngilizlerin aleyhinde yazılar da çıkıyor ve İngilizler de kendisini sözde kınıyorlardı. Böylece Afgani’nin İslam ülkelerinde sistemli bir şekilde propagandası yapılmış oluyordu. Müslümanları Avrupa sömürgeciliğine karşı uyandırma politikası güden gazete ise sürekli meşrutiyetçi fikirleri işlemekteydi.

Önceleri, kültürel bir akımın üyeleri olarak ortaya çıkan bu Arap milliyetçileri, daha sonraları gizli siyasi cemiyetler kurup Avrupa’dan her türlü desteği sağlayarak Sultan Abdülhamid’le mücadelede, Yahudi, Ermeni ve Jön Türklerin yanında yer aldılar. Bunlar, her fırsatta, İttihad ve Terakki Cemiyeti’nin yanında yer aldıklarını da ilân ediyorlardı.

Afgani bir taraftan da “Pan Türkizm”in önderleri ile beraberdi. Onları da Türkçülüğe teşvik etmekten geri durmuyordu.

Tabii ki Afgani’nin tedrisinden geçen veya ona muhabbet duyan hemen herkeste Abdülhamid Han düşmanlığı da zirve yapıyordu.

Bu sinsi Türk, İslam ve Ehl-i sünnet düşmanı ile II. Abdülhamid Han’ın yaptığı mücadeleyi de inşallah sonraki yazımda ele alacağım… 

    TEFEKKÜR
    Sözlerim fehmin kadardır kıl nigah
    Hasretim fehm-i sahiha ah ah 

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
18.02.2018
Türkiye Gazetes


.



II. Abdülhamid Han’ın yanındakiler!

 

İngilizlerin tesirine girerek ve Ehl-i sünnet itikadından ayrılarak mezhepsiz bir yol izleyen Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’nın İslam dünyasının parçalanmasında ve Sultan II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesinde büyük rol oynadıklarını üç haftadır yazılarımızda ifade ettik. Okuyucularımdan, “II. Abdülhamid Han’ın yanında hiç mi âlimler yoktu? Şayet varsa biz neden bilmiyoruz” şeklinde epeyce sualler geldi.

Aslında Abdülhamid Han döneminde halifenin yanında ve destekçisi olarak pek çok âlim ve veli bulunuyordu. Bunlar halkı halifeye ve devlete bağlı tutuyorlardı. Bunların başında Seyyid Fehim Arvasi, Seyyid Muhammed Ebü’l Hüda Sayyadi, Şeyh Ebu’ş Şamat Efendi, Hasan Fehmi Efendi ve Yusuf Nebhani hazretleri geliyordu.

Bu âlim ve velilerin neden tanınmadığı meselesi ise Abdülhamid Han sonrası Osmanlı ve Türkiye’nin eğitimdeki durumu ile yakından alakalıdır. Zira II. Abdülhamid Han’ın saltanattan uzaklaştırılması ile birlikte mason olup İngilizlerle iş birliği içerisinde bulunan Afgani, Abduh, Reşit Rıza, Musa Bigiyef gibi reformist din adamları ve bunların çömezleri alana hâkim olmuşlardır.

Türkiye, Mısır, Suriye, Hindistan vesair Müslümanların yaşadığı bütün ülkelerde İngilizlerin tesiri ve gizlice kurdurduğu cemiyetler vasıtasıyla hep bu isimler parlatılmış ve gündemde tutulmuştur. Asırlardır Ehl-i sünnetin müdafii olan Türk halkı arasında bu reformistlerin revaç bulmaları kolay olmamış ise de, özel yetiştirilmiş bir kısım ilahiyat hocaları vasıtasıyla uzun yıllar içerisinde büyük ölçüde hedeflerine ulaşmışlardır. Bu arada gerçek İslam âlimleri ise nisyana terk edilmiştir.

Misal olarak en son hazırlanmış bulunan Diyanet İslam Ansiklopedisi’nde Abduh, Afgani ve Reşit Rıza’ya ayrılan sayfalar ile Seyyid Fehim Arvasi, Ebül Hüda Sayyadi, Şeyh Ebu’ş Şamat, Hasan Fehmi Efendi ve Yusuf Nebhani mukayeseli olarak değerlendirilirse ne dediğimiz anlaşılır.

Bu hafta padişahın yanında yer alan ve bu mason-mezhepsiz şarlatanlarla mücadele eden kıymetli din âlimlerinden Yusuf Nebhani’yi tanıtmaya ve büyük mücadelesine ışık tutmaya çalışacağım… 

 

Yusuf Nebhani 

1849 yılında Filistin’in Nablus bölgesindeki Hayfa şehri yakınlarında bulunan İczim köyünde doğdu. Benî Nebhan kabilesinden geldiği için Nebhânî nisbesiyle anıldı. İlk öğrenimini babasının yanında yaptı. On yedi yaşında iken Kahire’ye gitti. 1866-1872 seneleri arasında Kahire’deki meşhur Câmiü’l-Ezher Üniversitesi’nde yüksek din ilimlerini tahsil etti. 1874 senesinde kadı tayin edildi.

Şam’da kadılık yaparken 1888’de yeni kurulan Beyrut Yüksek Hukuk Mahkemesi Başkanı oldu. Bu görevinde iken Beyrut Valisi birtakım gerekçeler ileri sürerek Yusuf Nebhani hazretlerinin vazifeden alınmasını veya başka bir yere tayin edilmesi için padişaha teklifte bulundu.

II. Abdülhamid Han, Yusuf Nebhani hazretlerinin Beyrut’a yakın bir yere tayin ederek, vazifelendirme ile ilgili kararnâmeyi imzaladı. Padişah o gece Peygamber Efendimizi rüyasında gördü. Peygamber Efendimiz, II. Abdülhamid Han’a:

“Beyrut’ta bizi en çok seven Yusuf Nebhani idi. Bizim bu âşığımızın Beyrut’taki, asli vazifesinde kalması uygundur” buyurdu.

Bu güzel rüya üzerine sevinçle uyanan II. Abdülhamid Han sadakalar dağıttı. Ardından daha postaya verilmemiş olan kararnâmeyi iptal etti.

Yusuf Nebhani hazretleri II. Meşrutiyet’in ilânından sonra Sultan II. Abdülhamid’le olan münasebeti dolayısıyla bu görevinden uzaklaştırıldı (1909). Bunun üzerine Medine’ye göç ederek bütün vaktini eser telifine ve talebe yetiştirmeye adadı. 1916’da Şerif Hüseyin hareketinin başlaması üzerine Medine’den ayrılıp kendi köyüne döndü. 1932 yılında ramazan ayında Beyrut’ta vefat etti.

Yusuf Nebhani hazretleri uzun yıllar kadılık vazifesinin yanında çok kıymetli eserler yazdı. Musul, Haleb, Diyarbakır, Şehrezûr, Bağdat, Samarra, Kudüs ve İstanbul gibi beldeleri gezdi. Gittiği yerlerdeki âlim ve velilerle sohbetlerde bulundu. Yine büyük veli Seyyid Fehim Arvasi hazretleri hacca giderken yolu üzerine çıkıp elini öpmüş, duasını almıştı. Sohbetlerinde bulunarak istifade etmişti. 

Yusuf Nebhânî’nin yaşadığı dönem, İslam âleminin belki de görüp-geçirdiği en zor, maddi ve manevi tahribatın en fazla olduğu bir devirdi. Müslümanların asırlardır inandıkları ve uyguladıkları inançlarını ve ibadetlerini gömlek değiştirmeye davet edilir gibi değiştirmeye davet edildiği bir dönemdi! Maalesef bu davet ciddî ölçüde icabet görmüştü. Yusuf Nebhânî, ihanet ve gafletle dolu bu hazin manzarayı teessürle görmüş ve buna karşı kalemiyle muazzam bir mücadele vermişti.  

Yusuf Nebhani ilim ve fazilette yüksek bir zât olduğu gibi, Osmanlıların İslamiyet’e yaptıkları hizmetleri de takdir etmekteydi. Dışarıda İngiliz, Yahudi ve masonların, içeride ise mezhepsiz reformist gürûhun kemirmeye çalıştıkları Osmanlı Devleti’nin ve Hilâfet-i İslamiyye’nin yılmaz müdâfii olmuştu. Bütün gücüyle Ehl-i sünnet dışı zararlı ve reformcu cereyanlarla mücadele etti.

Osmanlıya acımasız bir kin ve garaz içerisinde bulunan, o nazik ve tehlikeli devirde II. Abdülhamid Han’a “yaşayan en habis herif” diyen Abduh’un; Osmanlı idaresindeki Suriye’den İngiliz işgalindeki Mısır’a firar eden müctehid taslağı Reşid Rıza’nın hâlleri düşünülecek olursa, bu söylediklerimiz daha iyi anlaşılacaktır.

Hayrettin Karaman’ın “Gerçek İslam’da Birlik” kitabı içerisinde örnek gösterdiği Afgani, Abduh ve Reşit Rıza, İngiliz emellerinin tahakkukuna çalışırken, Nebhani ise, istikamet ve basireti; Peygamber Efendimize duyduğu derin aşkı ve bağlılığı; ilmi, ameli ve Sultan Abdülhamid Han’ın hizmetlerini takdir ederek yanında sapasağlam duruşuyla gerçek bir İslam âlimiydi. 

 

Onlar sarayın fareleri gibi idiler! 

Nebhani, yazdığı onlarca eseriyle bu mezhepsiz gürûhun üzerine âdeta yıldırımlar yağdırdı. Bu itibarla günümüzün mezhepsiz ve reformcuları kendisini hiç sevmediler. Onu ve eserlerini unutulmuşluğa terk ile akıllarınca hafif ve kıymetsiz göstermek istediler.

Böylesine kıymetli bir âlimin ve eserlerinin memleketimizde yeterince tanınmıyor olması, Müslümanlar açısından büyük bir kayıptır. İlahiyat fakültelerimizde mezhepsiz ve reformcu âlimlerin hakkında onlarca yüksek lisans ve doktora tezleri yaptırılırken bu büyük âlimin tanıtılmasının dahi yapılmaması düşündürücüdür. Aynı zamanda ilahiyat fakültelerine yıllardır ne tür âlimlerin hâkim olduklarının işaretidir.

Nebhani’nin, Afgani ve çömezleri hakkındaki şu muhteşem tespiti, reformistlerin onu görmemeleri, duymamaları ve tanıtmamaları için yeter sebeptir:

“Onlar ki, ictihad iddiasındadırlar. Yeryüzünde fesatla dolaşırlar; kendilerine ‘yeryüzünde fesat çıkarmayın’ dendiğinde de ‘bizler ancak ıslah ediciyiz derler. Haberiniz olsun ki, asıl bozguncular kendileridir, lâkin farkında değiller.”

Afgani hakkında yazdığı uzun bir şiirinde de onun dinde ve Müslümanlar arasında sebep olduğu fesada dikkat çekmiştir. Şöyle ki:

    İsmi “Cemaleddin”dir ama yaptığı işler kötüdür
    Tıpkı çöle ‘mefâze/kurtuluş’ dendiği gibi
    Diyorlar ki; İşte bu en büyük ıslahatçıdır
    Ki onun sayesinde dinin hükümleri asrımızda kolaylaşmıştır.
    …..
    Bu şeyh insanlara öyle bir mezhep kurmuştur ki,
    Hükümleri kolaylaştırmada asrımıza uygundur
    Neticede herkes bir mezhep sahibi olmuştur ki
    Mezhebiyle ahkâmda hür bir müctehid hâline gelmişti.
    O, bunların azgınlık tufanına bir tennur olmuştu
    Fakat onlara su yerine kor fışkırdı.
    …..
    Cahillikleri sebebiyle Hazreti Muhammed’in dinini kısalttılar
    On tane dinî hükmün birini bile bırakmadılar
    Üstelik fesatlarıyla ıslahat yaptıklarını zannettiler
    Ve sapıklıklarından birçok şeyi de o dine hamlettiler
    Tıpkı bir sarayın fareleri gibi çabaları hep ifsat edici oldu.
    …..
    Bugün ictihad iddia eden Afgani ve Abduhlar,
    İlim havuzunun dibinde kalmış, arkı bulandırmış çamurdur
    Hazreti Muhammed’in dinini sonuçsuz kılmak için ictihad ettiler
    Her ne kadar onlar dine yardım ettiklerini zannetseler de
    İctihatlarıyla dinen sorumluluk olmadığı sonucuna vardılar
    Sonuçta “ne emir var, ne de yasak” diyen İbahiyye fırkasına katıldılar.     

    TEFEKKÜR
    Pişmişin hâlini anlayamaz ham
    Kısa kesmek* gerek sözü vesselam

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
25.03.2018
Türkiye Gazetesi



.

II. Abdülhamid Han

Sultan Abdülhamid Han hakkında Le Dernier Sultan (Son Sultan) adıyla roman üslubunda bir eser kaleme alan Michel de Grees, bir söyleşisinde şöyle demekteydi:
“Abdülhamid Han’ın gerçek hayatı, hayali yendi. Hiçbir roman yazarı bir tek kişinin etrafında dönen bunca cinayet, inkılab devlet darbesi ve dramı uyduramaz. Abdülhamid’in hayatı gerçekten de romaneks unsurlarla dolu…”
Gerçekten de hakkında en çok çalışma ve araştırma yapılan, eser verilen, araştırdıkça derinleşen ve yeni bilgilerle dönemi her yıl biraz daha aydınlanan II. Abdülhamid Han’ın vefatının tam yüzüncü yıl dönümündeyiz.
O, üç kıtaya hâkim İmparatorluğumuzun son hükümdarı idi. Ülkenin çok zor dönemlerden geçtiği bir süreçte tahta oturmuştu. Bu süre içinde büyük bir gayret ve feragatle ülkeyi ayakta tutma çabası verdi. Otuz üç yıl saltanat sürdü.
Batılıların hasta adam dediği Osmanlının tahtına oturan hakan Sultan Abdülhamid, siyaseti, kişiliği şahsiyeti ve otoritesi ile devletini büyük bir dünya gücü hâline eriştirmeyi bilmişti.
Ne yazık ki bu büyük Türk hakanı ülkemizde, günümüzde de olduğu gibi hep “Kızıl Sultan mı, yoksa Ulu Hakan mı?” tartışmalarının gölgesinden de çıkamadı.
Abdülhamid Han önce Osmanlı Devleti’ni yıkmak isteyen dış mihrakların saldırısına uğradı. Bunlar bu büyük Türk hakanına Kızıl Sultan, müstebit, zalim, kan emici vb. ağır hakaretlerle saldırdılar. Bunlara aldanan Jön-Türkler de yeraltı örgütleri kurarak gizlice çıkardıkları dergiler ve gazetelerle düşmanların söylemlerini tekrarladılar.
İkinci Meşrutiyetin ilanı ile birlikte Osmanlı ülkesinde Abdülhamid Han’a saldırmak sanki bir meziyet hâlini almıştı. Güya sansür kaldırılmıştı. Sansürün kaldırılmasının anlamı, Türk’ün hakanına ve Müslümanların halifesine küfretme izni verilmesi gibi algılanmıştı. Veya birileri öyle kurguluyordu. İkinci Meşrutiyetle birlikte bu yüce hakanı tahtından alaşağı etmenin planları yapılıyor gibiydi. Evet, istediğiniz Meşrutiyet ilan edilmişti. İdare sizin ellerinizdeydi. Öyleyse hâlâ bu kin ve adavet ne oluyordu!..
 
Öyle bir iftira furyası ki…
Öylesine bir karalama ve iftira furyası oluştu ki bunlar ileriki yıllarda da mutlak doğruymuş gibi kabul edilecekti. İttihatçılar Padişahı kötülemede ve karalamada yabancıları fersah fersah geçmişlerdi.
Abdullah Cevdet, “Padişah hakkında yüz yalan uydurdum sonradan birine ben de inandım” diyerek bu acımasız saldırganlığa işaret edecektir. Cumhuriyet döneminde de ne yazık ki bu karalama kampanyası devam etti. Abdülhamid Han, kızıl sultan tanımlanmasından bir türlü kurtulamadı. Ardından Necip Fazıl Kısakürek Bey’in “Ulu Hakan Abdülhamid Han” kitabı çıktı. 1980 sonrası üniversitelerimizde padişahla ilgili yeni söylem şu olmuştu: Padişahın kızıl sultan mı ulu hakan mı tartışmalarında orta yol tutmak… Bunun ne manaya geldiğini anlamak gerçekten güçtü. Bir şahsiyet kan dökücü ve zalim ise zalimdir. Dâhi bir lider ise dâhidir. Âdil ise âdildir. Orta yol tutturmanın ne manaya geldiğini bir türlü anlayamadım.
Bu söylemi ve anlatımı şöyle görüyordum: Kendisini övmekten övebilmekten öcü gibi korkan bir akademisyenler grubu vardı. Padişahı hakkıyla anlatamıyorlardı. Acaba gerici mi derler acaba yobaz mı derler. Ne derler korkusundan sıyrılamadan tarihçi veya ilim adamı olunabilir mi?
Neticede Osmanlı Devleti’nin 34. Padişahı olarak saltanata geçen bu hakan, meşrutiyet dönemleri hariç tutulursa 1908 yılına kadar, tek karar mercii olarak ülkenin iç ve dış siyasetini yönlendirdi. Bu açıdan bakıldığında 33 yıllık hükümdarlık döneminin yaklaşık 30 yılında ülkeyi kendi fikirleri ve inisiyatifi doğrultusunda yönetmişti. Dolayısı ile hataları ve sevapları ile bu dönemin icraatlarından o sorumludur. Objektif olarak değerlendirmeli, okuyucu da notunu vermelidir.
Bazen mukayeseler size en doğru ipuçlarını verir. Abdülhamid Han devrini anlayabilmek için tahta çıktığı sırada hem Osmanlının hem de dünyanın güçlü devletlerinin durumunu çok iyi bilmek lazımdır. O dönemde Osmanlının idari, siyasi, mali durumunu iyi analiz etmek gerekmektedir. İkincisi onun dönemini değerlendirmek ve ardından da ondan sonra neler olduğunu öğrenmek gerek.
Mesela Türk insanı padişahtan sonraki on senede ülkenin düştüğü durumu neredeyse hiç sorgulama yapamadı. Zira İttihatçıların on yıllık iktidarları sonrasında ülkenin ana merkezi Anadolu da işgal altına düşmüş bulunuyordu. Biz bir dört yıl daha kurtuluş mücadelesi altına düştüğümüz için bu devri düşünmeye dahi fırsat bulamadık. Zira can pazarı yaşanıyordu. Ardından Osmanlı Devleti yerine Cumhuriyet idaresine geçilince bunu yapma imkânı tamamen ortadan kalktı.
 
“Hasret olduk eski istibdada biz!”
Siyasetçilerin birbirleri hakkındaki ithamları bir yana bırakılırsa ilim adamlarının daha objektif bir biçimde değerlendirme yapmaları gerekirdi, bu da olmadı. Hâlbuki Abdülhamid Han’ın İttihatçılara bıraktığı ülke, üç kıtada etkisini devam ettiriyordu. 6 milyon kilometrekareden ziyade bir toprağı vardı. Dünyada büyük bir prestiji bulunuyordu. Saltanattan çekilirken;
“Şayet bu ülkeyi on yıl idare edebilirlerse yüz yıl idare etmiş gibi sevinsinler” demişti. Üzüntüyle belirtmek gerekirse Padişah, bu teşhisinde tam isabet kaydetmişti. Keşke yanılsaydı. Fakat gerçekçilik, devlet adamlığı dünyayı ve gidişatı görmek, tanımak, bilmek ve ona göre politikalar üretmek budur. Burnunun ucunu göremeyen yabancıların piyonu hâline gelmiş insanların da ülkeyi getirecekleri nokta buydu… Neticede İttihatçılar, on sene dahi dolmadan dokuz senenin sonunda bir milyon kilometrekareye düşmüş perişan bir ülke bırakmışlardı.
Cenazesinde bütün bir millet gözyaşı dökmüştü. Sanki gidenin o değil devlet olduğunu görüyorlardı. Onu tahtından alaşağı edenler de büyük ıstıraplarını dile getireceklerdir.
Padişahın azılı düşmanlarından Filozof Rıza Tevfik büyük pişmanlığını şu ifadelerle dile getirecektir.
    Nerdesin, şevketli Sultan Hamid Han,
    Feryadım varır m bargâhına?
    Ölüm uykusundan bir lahza uyan,
    Şu nankör milletin bak günahına!
 
    Tarihler adını andığı zaman,
    Sana hak verecek, hey koca Sultan;
    Bizdik utanmadan iftira atan
    Asrın en siyasi padişahına.
    …..
    Lâkin sen sultânım gavs-ı ekbersin
    Âhiretten bile himmet eylersin,
    Çok çekti şu millet murada ersin
    Şefâat kıl şâhım mededhâhına.
 
    Süleyman Nazif ise şu ifadeleriyle onun kıymetini ve yapılan hataları tarihe mal etmiştir:
    Padişahım gelmemişken yâda biz,
    İşte geldik senden istimdada biz,
    Öldürürler başlasak feryada biz,
    Hasret olduk eski istibdada biz.
 
    Dem-bedem coşmakta fakr u ihtiyaç,
    Her ocak sönmüş ve susmuş, millet aç.
    Memleket matemde, öksüz taht u taç
    Hasret olduk eski istibdada biz.
 
    Ahmed Rasim Bey ise Padişahın idaresi ile ondan devralanların arasındaki uçurumu şu çarpıcı beyitiyle ifade etmiştir:
    Sen değil naşın hükümdar olsa elyakdır bize
    Dönsün etsin taht-ı Osmaniye tabutun cülus
 
     TEFEKKÜR
     Halkı rencide eden âlemde
     Kendi rencide olur son demde
 
Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
25.03.2018
Türkiye Gazetesi



.

Kişi dilinin altında gizlidir!

“II. Abdülhamid Han’ı anlamak her şeyi anlamak olacaktır”, ifadesi son zamanların moda deyimi olmuştu. Bu büyük Türk hakanının vefatının 100. Yıl dönümünde “onu anlamak her şeyi anlamak olacaktır” diyenlerin de kendisini bir nebze olsun anlamadıklarını ifade ettim. Zira onu anlamak için o dönemde kendisini ortadan kaldıranları ve Osmanlıyı işgal edeceklerin maşası olanları iyi tanımak lazımdı. Yoksa havanda su döğeceksiniz. İbret almadan boş okumalar yapacaksınız. Tarihin ruhuna ters düşeceksiniz. Üstadın ifadesiyle;

“Gir de bir bak ülkeme/Başsız başsız adamlar!” deyimine uygun olarak ortalıkta gezineceksiniz.

İşte bu nedenle II. Abdülhamid Han’ı hakkıyla anlamak ve tanımak için onun içerideki düşmanlarını bilmek gerekliydi. Zamanın FETÖ’lerini tanımak gerekiyordu. Aksi hâlde İslam’ın birliğini temin eden halifeyi yok etmek için çaba harcayan, devrin FETÖ’cülerinin yerini her dönemde yeni bir FETÖ almaya namzet olacaktı. Nitekim öyle de oldu. 15 Temmuz’da yine bir “hocaefendi” kılıklı Lawrence ile tanıştı Türkiye.

Bu sebeple II. Abdülhamid Han devrinin FETÖ’lerini yani Afgani, Abduh ve Reşid Rıza’yı konu edinen üç yazı kaleme aldım.

Bu hafta ise Abdülhamid Han devrinin büyük âlimlerinden Yusuf Nebhani’yi ve onun Afgani ile Abduh hakkındaki değerlendirmelerini kaleme alacaktım.

Ancak Sayın Karaman’ın şahsımı hedef alarak “iftiracı” diye suçlaması üzerine (bak. Yeni Şafak, 16 Mart 2018 tarihli yazısı) kendisine cevap verme zorunluluğu ortaya çıktı.

Öncelikle şunu ifade edeyim ki iftiranın nasıl bir büyük günah olduğunu bilenlerdenim.

Hayatım boyunca kimseye iftira etmediğim gibi hakaret lafızları da kullanmadım. Niyet okumaları da yapmadım. Kişileri, yazdıkları ve sözleri ile değerlendirdim. Zira, “kişi dilinin altında gizlidir”, buyurulmuştur. Şu ana kadar geçen 35 yıllık akademisyenliğim süresince ilmen ve fikren gerçeklerin savunucusu oldum. Fikir mücadelesi yaptım.

“Barika-ı hakikat, müsademe-i efkârdan doğar” sözü, benim birinci düsturum oldu. Talebelerime de hep bunu tavsiye ettim.

Şimdi gelelim yazıda iftira dediğiniz hususlara:

“Süleyman Hayri Bolay’a iftira ettin. O seni mübaheleye (yalan söyleyene lanet olsun) davet etti, sen cesaret edemedin”, diyorsun.

Süleyman Bey’e hangi konuda iftira ettim bilmek isterim. Mübaheleye daveti, nerede ve hangi kanalda haber oldu, açıkçası görmedim. Aranızda konuşurken mi beni mübaheleye çağırıyorsunuz anlamadım? Bu mübahele konusunda istediğiniz yerde hazır olduğumu beyan ederim. Bu arada, madem siz açtınız Süleyman Bey’le yaptığım tek telefon görüşmesini anlatayım.

Evet Süleyman Hayri Bey, “Kutlu Doğum Haftası’nın miladi takvime göre düzenlenmesi bir FETÖ projesidir” sözüm üzerine bendinizi (Bursa’da bir otelde iken gece saat 23.30 gibi) aradı. Bir saat boyunca Kutlu Doğum Haftası’nın kendi projeleri olduğunu anlattı. Edeben sözünü bir saat boyunca kesmedim. Sadece görüşmemizin sonunda 1989 yılında kendilerinin hicri takvime göre ortaya çıkardığı Kutlu Doğum Haftası’nın değil miladi takvime çevrilmesinin FETÖ projesi olduğunu belirtip kendisine beş sual tevdi ettim. Bir tanesine olsun cevap veremeyip, “seninle bunları sonra görüşürüz kardeşim” deyip telefonu kapattı. Mübahele bunun neresinde Sayın Karaman! 

İslam’da birliğin savunucuları mı? 

Sayın Karaman! Yazınızın hemen başında geçen “senin bana karşı buğzunun asıl nedenini biliyorum” diyorsunuz. İşte bu, niyet okumadır. Zira benim size neden buğzum olsun. Ne yolculuk yaptık ne de ortaklık. Bunu açıklayacağım deyip Hüseyin Hilmi Işık Bey’in adını vermişsiniz. Galiba zımnen buğzun buradan geliyor demek istiyorsunuz! Ben merhum Hüseyin Hilmi Bey’in kitaplarında sizin adınıza rastlamadım. Siz rastladı iseniz bildiriniz!..

Sayın Karaman, şunu hiç unutmayın! Ben tarihçi bir akademisyenim. Tarih kitaplarını Hüseyin Hilmi Bey’den okumadım. Aşıkpaşazade’den Ahmed Cevdet Paşa’ya kadar yüzlerce eser okudum. İmam Hatipliyim. İmam-ı Gazali’den İmam-ı Rabbani’ye, Davud-ı Kayseri’den Yusuf Nebhani’ye Ahmed-i Yesevi’den İbn-i Abidin’e kadar yüzlerce âlim ve velinin eserini de okudum. Dinini Hanefi mezhebine göre yaşayan bir Müslümanım. Osmanlı Devleti’nin de bu inanç, itikat ve yaşayışla büyüdüğüne, kudretli olduğuna, Müslümanları birlik ve beraberlik içinde tuttuğuna inanırım.

Şimdi gelelim asıl noktaya: “Benimle FETÖ, Afgani, Abduh ve Reşit Rıza arasında ‘tabi-metbu’ ilişkisi kuruyor, gençleri onların yoluna çağırdığımı, bunun için çaba gösterdiğimi yazıyorsun. İşte yalanın ve iftiran budur” diyorsun.

Sayın Karaman “içeride kimse varsa bir işaret yetişir” buyurulmuştur. “Gerçek İslam’da Birlik” adını verdiğiniz eserde Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’yı seçip anlatmanız, gençlere bunların etrafında birleşmek mesajını vermiyor mu? Yoksa sakın bunların peşine takılmayın(!) mı demek istediniz?

Sayın Karaman, siz de çok iyi biliyorsunuz ki bu adamlar bırakın İslam’da birlik sağlamayı, İslam âlemini paramparça ettiler. Bunları rehber edinenler “Devlet-i ebed-müddet” denilen Osmanlı Devleti’mizin mahvını hazırladılar. II. Abdülhamid Han’a Kızıl Sultan ve Müstebit diye saldırdılar.

Bakınız, Hamidullah’a Baidullah denilmesi (ki bu sözü söyleyen, Necip Fazıl Kısakürek Bey’dir) sizi fazla üzmüş, anlıyorum.

Peki Abdülhamid Han’a, Reşit Rıza’nın müstebit diye saldırması sizi yaralamıyor mu? Yine Reşit Rıza’nın “İstanbul’u Araplar, eşkıya Türklerin elinden alacaktır” derken hâlâ gerçek İslam’da birlik yolunda mı olduğunu düşünüyorsunuz?

Afgani, Abduh ve Reşit Rıza’nın masonlukları ve İngilizlerle dostlukları da gerçek İslam’da birlik için midir? Bu İngiliz ajanlarını ve masonları gerçek İslam’da birliğin temsilcileri olarak göreceksek bunların düşmanlık ettikleri II. Abdülhamid Han’ı, Yusuf Nebhani’yi, Seyyid Muhammed Ebü’l Hüda Sayyadi’yi, Hasan Fehmi Efendi’yi ve Şeyh Ebuş’Şamat Efendi’yi sahte İslam’ın temsilcisi olarak mı göreceğiz?

Asıl iftira! 

Sayın Karaman, FETÖ meselesine gelince, bu tabirimin sizi yaraladığını biliyorum. Fakat hakikati kendiniz de yazınızda o kadar açık yazıyorsunuz ki. Ne olur yazınızı yazdıktan sonra insafla bir kez daha değerlendirin!

Dershaneler olayından sonra kendilerine tavır aldığınızı söylüyorsunuz. Ben de aynısını söylüyorum. Bunun neresi iftira? Şimdi soruyorum:

Size göre FETÖ başının 1998’de Papa’ya yazdığı ve hizmetinde olduğunu açıkça deklare ettiği mektup normal miydi?

İmanın şartlarını dörde düşürürken, dördüncü olarak da “ubudiyyet veya adalettir” şartını belirtmesi uygun muydu?

Meleklere iman, kitaplara iman ve kadere iman bahsini amentüden çıkarması ve iman esaslarına “veya” diyerek şüpheli yaklaşması size göre dershanelerin kapatılmasından daha mı önemsizdi?

Bakınız Sayın Karaman, şunu iyi anlayınız: Sayın Cumhurbaşkanımızın dershane tezi, satranç tahtasının sadece bir piyonu idi. FETÖ’yü çıldırtmak ve gerçek yüzünü millete göstermekti.  Bu ülkeyi Haçlılara teslim etmek isteyen bir ajanın maskesini düşürmek içindi ve düşürdü.

Bakınız pek sevdiğiniz Mehmet Görmez dahi giderayak onun dinsizliğini ortaya koyan bir rapor hazırlattı. Bu rapor, FETÖ’nün 1975’lerden 2015’e kadar İslam’a zehir saçan sözleri ve icraatları ile doluydu. Siz “Abant Toplantıları”nda bunları hiç dile getirdiniz mi? Bunları işitmediniz mi? Yoksa bu fikirlerde ittifaklı mı idiniz?

FETÖ’nün İslam’a zıt fikirlerini kimlerin açıklamasını bekliyordunuz Sayın Karaman! Kendinizi müçtehid (!) gördüğünüze göre başkasından bekleyemezsiniz. Sizin bir ilahiyat profesörü olarak doğruları ve yanlışları belirtme gibi bir vazifenizin olduğuna inanmıyor musunuz? Yazınızda ifade ettiğiniz gibi “ben sadece meseleleri, ilmi olarak ele alırım” mı diyorsunuz? Üç nesildir FETÖ yolunda heba olan gençlerde sorumluluk sahibi olduğunuza ve vebalde bulunduğunuza inanmıyor musunuz? Cumhurbaşkanımızın “İlahiyatçılar doğruları anlatsın” sözünden rahatsız mısınız? Memleket Haçlılara peşkeş çekildiğinde sizin ilminizin kime ne faydası olacaktı söyler misiniz?

Sayın Karaman, “Abant Toplantıları”ndaki hezeyanlarınıza girmek istemiyorum. Şayet çok arzu ederseniz onları da değerlendirebilirim. Hem de hiç iftirada bulunmadan.

Unutmayınız, iftira etmeyen bir kişiyi müfteri ilan etmek kendi yanlışlarını ve hatalarını gizlemek yolunda en büyük iftiradır!.. 

TEFEKKÜR
Ondan yeğrek ne vardır kişi bile kendüzin
Kendüzin bilen kişi kamulardan ol güzin

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
18.03.2018
Türkiye Gazetesi


.

Elbette su vermez ipsize kuyu!

Son iki haftadır Pazar Divanı’nda Afgani ve talebesi Abduh’tan etkilenenlerin zamanın halifesi ve Osmanlı hakanı II. Abdülhamid Han’a düşman kesildiklerinden ve onun tahttan indirilmesinde büyük rol sahibi olduklarından bahsettim. Aldığım takdir ve tebrik mesajları yanında Abduh’un bugün hâlâ bir kısım ilahiyat hocalarınca şiddetle tavsiye edildiği hususu dile getirilerek, dindeki fikirleri noktasında çok sualler geldi. Dolayısıyla Abduh’un fikir yapısı ve dindeki bir kısım görüşlerini ele almak istedim…

Öncelikle şunu belirtmek gerekir ki Abduh’a göre inanç: “Aklın ve naklin kesin delillerine, amelî hükümler de Kitab’a Sünnet’e ve selef uygulamalarına dayanmalı, her iki alanda da âlimler taklit edilmemelidir. Bir hüküm, düşünce, ictihad ‘filan veya falan söyledi, filan kitapta böyle yazıyor’ diye değil, delili sağlam ise doğrudur, alınır ve benimsenir. Her Müslüman’ın kitap ve sünnete bakarak Allah ve Resulünün ne dediğini ne istediğini anlama hakkı vardır. Bunun için eski veya yeni bir âlimin aracılığı gerekmez…”

Son derece parlak, ilgi çeken, kulağa hoş gelen bu ifadelerin gerisindeki korkunç ve sinsi maksadı gözden kaçırmamak gerekmektedir. Bir defa Abduh bu ifadeleriyle Kur’ân-ı kerim, Sünnet ve Eshaptan sonra bütün âlimleri yıkmakta ve yok etmektedir. Bu görüşteki birine şu sualler tevdi edilemez miydi?

“1350 senedir sözü senet olan yani Kur’ân-ı kerim, Hadis-i şerif ve Eshab-ı kiramı doğru anlayan bir âlim gelmedi mi?

Mezhep imamları ictihadlarını yaparken Kur’ân-ı kerim, hadisler ve Eshab-ı kiramın dışında başka kaynaklardan mı aldılar? Kafalarına göre mi konuştular?

Dinin üçüncü delili olan İcma’yı inkâr mı ediyorsun? İcma’nın doğruluğu Peygamber efendimizin sünnetine dayanmıyor mu? ‘Ümmetimin âlimleri dalalet üzere birleşmez’, hadis-i şerifini inkâr mı ediyorsun?

Yine dinin temel delillerinden olan içtihadı kimler yapacak? Hem içtihattan söz etmek ve hem de bütün âlimleri silmek korkunç bir çelişki değil midir? Afgani’ye gelinceye kadar bir tek içtihat edecek âlim yetişmedi mi? O güne kadar gelen âlimler Kur’ân-ı kerimi ve sünnetleri anlamaktan aciz mi idiler?

Öte yandan bir taraftan eski yeni bütün âlimleri bir kalemde silip atarken diğer taraftan bütün insanları içtihat ehli kılmak nasıl bir zekâ ürünüdür? İmam-ı Gazaliler, İmam-ı Rabbaniler, İmam-ı Azamlar, Molla Gürani, Molla Hüsrev ve Seyyid Şerif Cürcaniler bir kalemde silinecek fakat neredeyse hiç okuma yazma bilmeyenler allame kesilecek(!)”

 

Müçtehid olmak için… 

Abduh için içtihat yolu o kadar basit ki.. Arap dili ve Edebiyatını, Arapların sosyo-kültürel ve siyasi tarihlerini, vahiy gelirken meydana gelen hadiseleri ve haberlerin nesih ve mensuhunu bilmek yeterli olmaktadır. Abduh’a göre bunları da bilmeyenler bilenlere sorsun ve fakat delilini istesin.

Şu ifadeleri dinleyen ve birazcık düşünen bir kimse muhatabının aklıyla alay ettiğini rahatlıkla anlar. Hastanın doktora, ilaç alacak olanın eczacıya, ilkokul talebesinin öğretmenine delil sorması gibi bir şey! Sorsa ne olacak.  Kur’ân-ı kerimin şu âyetinde veya şu hadis-i şerifte dese cahil ne anlayacak!

Demek ki müçtehitlerin tefsir, hadis, kelam, fıkıh ve usul ilimlerini dahi bilmelerine gerek yokmuş. Belki de Abduh ve Afgani ekolü ile yetişen Şemseddin Günaltay’ın Ankara İlahiyat Fakültesi’ni açarken bu ilimlerin bir tanesini dahi müfredata koymayıp tarih, sosyoloji, felsefe, psikoloji okutmalarındaki mantık da budur?

Aslında Abduh’un, herkesi kendi aklına göre hüküm çıkarmaya yönelttiği ifadelerinden açıkça belli olmaktadır. Onun arzusu, herkesin kendi aklıyla âyet ve hadislere mana vermesidir. İngiliz misyonerlerinin aşıladığı bu girişim, İslam dinini bozma projesi idi. Ne hazindir ki başarılı da oldu.

Nitekim bu zihniyetle dini anlamaya ve yorumlamaya çalışan Abduh’un, bir kısım âyetleri ve hadisleri kafasına göre nasıl çarpıttığına da dikkat kesilelim. Onun eski yeni bütün âlimleri yok saymasının maksadı da buradan anlaşılır. 

 

Abduh’un hezeyanları! 

Abduh tefsirinde (el-Menar), Cinler için “muzır mikroplar” tabirini kullanarak şöyle bir açıklık getirmektedir:

“Kelamcılar: Cinler hayat sahibi görülmeyen gizli cisimlerdir der. Biz ise Menar’da defalarca asrımızda mikroskoplarla görülen ve kendilerine mikrop denilen hayat sahibi gizli cisimlerin, cinlerden bir nevi oldukları doğrudur. Bunların birçok hastalıklara sebep oldukları da sabittir, dedik” (Tefsirü’l-Menar, c. 3, s. 95-96).

Abduh bu konuda daha da ileri giderek cinleri gördüğünü iddia eden kimsenin vehim ve hayale kapıldığını, hâlbuki cinlerin hariçte hakikatlerinin olmadıklarını belirterek;

“Ya da bazı maymunlar gibi garip bir hayvan görerek bunları cin zanneder” demek suretiyle nice ayet ve hadislere muhalif bir tavır takınmaktadır.

Yine Abduh, “sefer hâlinde su bulunsa dahi teyemmüm edilir”, (Tefsirü’l-Menar, c. 5, s. 119-121) demek suretiyle Ehl-i sünnet ulemadan ayrılır. Reşid Rıza da aynı görüştedir.

Abduh burada “En çok şaşılacak şey Kur’ân’ın ibaresinde bulunan şu sarih ruhsattan cumhur-ı fukahanın gafletidir” demek suretiyle on dört asırdır gelip geçen ve İslamî kaideleri kılı kırk yararcasına çalışarak ortaya koyan cümle fukahayı da edepsiz bir tarzda gafletle karalamaktadır.

Abduh, Fil suresini açıklarken, Ebabil kuşlarını, sinek veya sivrisinek; siccil denilen taşları ise sineklerin ayağına yapışmış toz olarak açıkladığı gibi rüzgârın getirdiği mikroplar da olabilir diyerek (Tefsir-i Cüz’i Amme, s. 120) kudret-i ilahiyeyi yok sayıcı tertiplerin içine girmiştir. Aynı yorum Seyit Kutup, Yaşar Nuri Öztürk ve onların çömezlerinde de tekrar edilegelmiştir.

Abduh’un Ehl-i sünnet tefsir âlimlerine hiç uymadığı bir sözü de Hazret-i İsa’nın vefat etmiş olmasıdır. O, İsa aleyhisselamın normal olarak vefat ettiği ve göğe çıkarılma hadisesinin vuku bulmadığı görüşündedir. Bütün ehl-i sünnet tefsir âlimleri ayette geçen müteveffike kelimesini sekiz mana ile ifade ederken Abduh sadece ölüm kelimesi ile açıklamakta ve tefsir uleması yanında onlarca hadis-i şerife de mugayir hareket etmektedir.

Abduh’un talebesi Reşid Rıza ve bunlardan etkilenen günümüzde nice bunların yolunda yürüyen ve Ehl-i sünnet akidesinden bîhaber ilahiyatçı geçinen zavallılar da İsa aleyhisselamın öldüğünü ve bir daha yeryüzüne gelmeyeceğini iddia etmektedirler!

Öte yandan İngiliz Lawrence’leri de bu fikrin üzerinden yeni yollar açmaktan geri durmadılar. İsa aleyhisselamın şahs-ı manevi olarak geleceği tezini kırk yıldır bir örgütün (FETÖ) mensuplarına aşıladılar.

Abduh’un fikirleri, talebelerinden Reşid Rıza tarafından yayıldı. Yazdığı Tefsir-i Menar, Reşid Rıza tarafından tamamlanıp neşredildi. Reşid Rıza’nın, mezheb taklidini reddeden El-Muhaverat isimli kitabı, Türkçeye ilk defa Ahmed Hamdi Akseki tarafından “Mezheblerin Telfiki ve İslam’ın Bir Noktaya Cem’i” adıyla tercüme edildi. Aynı eser son olarak Hayreddin Karaman tarafından neşre hazırlanmış ve Diyanet İşleri Yayınları arasında yer almıştır.

Abduh’un reformcu fikirleri, Selefilik adıyla talebeleri ve sevenleri tarafından günümüze kadar devam ettirilmiştir. Bugün mezhepleri birleştirme ve mezheb sahibi âlimler gibi dinde kendilerini yetkili görmek, Abduh hayranlarının en bariz hususiyetlerindendir… 

    TEFEKKÜR
    Nâdir bulunur tıynet-i kâmilde kusur
    Kem-mâyeden eyler ne kim eylerse zuhur

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.03.2018
Türkiye Gazetesi


.

Muhammed Abduh

Sultan II. Abdülhamid Han’ı anlamak için öncelikle onun yıkılmasında birinci derecede önemli rol oynayan ve bilhassa kamuoyunu onun aleyhine çevirmekte etkin roller üstlenen Cemaleddin Afgani’yi tanımak lazım demiştim. Afgani’yi tanıdığınızda yanında kendisinin en büyük yardımcısını göreceksiniz. Günümüz Türkiye’sinde Afgani’den daha tesirli olan bu şahsı anlamayanlar da II. Abdülhamid Han’ı gerçekte anlayamazlar. Hatta içten ve samimi olarak sevemezler. Muhabbetleri ve sevgileri görüntüdedir.

Bu kişi Muhammed Abduh’tur. Abduh, 1849’da Mısır’da doğdu. İlk tahsilini Tanta’da yaptı. 1866’da Kahire’ye giderek Camiü’l-Ezher Medresesi’ne girdi. 1872’de Mısır’da Cemaleddin Afgani ile tanışıp, onun derslerine devam etti. Onun din ve siyasette ıslah adını verdiği reformcu fikirlerinin tesirinde kaldı. Yine onun yönlendirmesiyle Avrupalı müsteşriklerin felsefi fikir ve yorumlarla yazılmış kitaplarına yöneldi. Bu suretle İslam âlimlerinin nakli esas alıp, aklı onun hizmetçisi yapan yolundan ayrıldı! Dinî meselelerde İslam âlimlerine bağlı kalmadan kendi görüşüyle konuşmaya ve hüküm vermeye başladı…

Mısır’da kaldığı müddetçe, devamlı Cemaleddin Afgani’nin konferanslarını takip eden Abduh, kitaplar neşretmeye ve Mısır’ın önde gelen gazetelerinden El-Ahram’da yazılar yazmaya başladı. 1879’da Darü’l-ulum’a hoca olarak tayin edildi. Aynı yıl içinde dinî ve siyasi meselelerdeki zararlı fikirleri sebebiyle hocası Cemaleddin Afgani Mısır’dan sürülünce, o da köyüne gönderildi.

Mısır’da Hidiv İsmail Paşa çekilip, Hidiv Tevfik Paşa iktidara gelince, Muhammed Abduh önce Matbuat Gazetesi yazarlığına, daha sonra da Tahrir heyeti reisliğine (başyazarlığa) tayin edildi. 1883 sonlarında Afgani’nin daveti üzerine Paris’e gitti ve onunla el-Urvetü’l-vüska dergisini çıkarmaya başladı. Gazetenin, İslam dünyasında Arap milliyetçiliği fikirlerinin uyandırılmasında büyük tesiri oldu.

Sekiz ay sonra gazetenin yayını durdurulunca, Abduh’un, Mısır ve İslâm dünyasının kısa vadeli gayretlerle kurtarılamayacağı yönündeki kanaati pekişti ve bu konuda Afgani’den farklı bir yol izlemeye karar verdi. 1884 yılının sonlarında Tunus’a, oradan Beyrut’a geçti.

Beyrut’ta daha çok eğitim, kültür ve düşünce konularına yönelmeye ve dinler arası diyalog çalışmalarına önem vermeye başladı. Beyrut’taki evinde ve Mescidü’l-Ömerî’de siyer ve tefsir dersleri okuttu. Sultaniye Medresesi’nde dersler verdi.

1889’de tekrar Mısır’a döndü. Bir müddet sonra da Camiü’l-Ezher Medresesi idare heyetine girdi. Bu sırada masonluğun Ezher’e girmesini temin etti. Bütün dinlerdeki insanların kardeş olduklarını iddia etti. 1899’da İngilizlerin desteği ile Mısır Müftülüğüne getirildi.

Bu konuda en büyük destekçisi olan İngiltere’nin Mısır Sömürge Valisi Lord Cromer’in kendisi için söylediği şu söz ibretliktir:

“Kuşkusuz İslâmî reformist hareketin geleceği Şeyh Muhammed Abduh’un çizdiği yolda ümit vadediyor. Ve o yolun yolcuları Avrupa’nın her türlü yardım ve teşviklerine lâyıktırlar.”

Abduh, 1903 yılında gittiği İngiltere’de filozof Herbert Spencer’le görüştü. Sidney Cockerell ve Edward Granville Browne eşliğinde Oxford ve Cambridge üniversitelerini de ziyaret edip incelemelerde bulundu. Bu gözlemleri ışığında Ezher’de birçok meselede reform niteliğinde kararlar aldı. Ders programlarını değiştirdi. Üniversite bölümündeki bir kısım temel dersleri kaldırttı. Osmanlı Devleti’nde Mason Mustafa Reşid Paşa’nın Tanzimat ile Osmanlı medreselerinde yaptığı gibi lise ve orta kısmındaki kitapların yüksek sınıflarda okutulmasını sağlayarak eğitim ve öğretimdeki kaliteyi düşürdü.

Şikâyetler üzerine 1905 yılında Ezher İdare Meclisi üyeliğinden ayrıldı. Aynı yıl hastalandı ve hava değişimi için gittiği İskenderiye’de 11 Temmuz 1905 tarihinde öldü. Cenaze namazı İskenderiye’de kılındıktan sonra naaşı devlet töreniyle Kahire’ye getirilerek defnedildi… 

 

Hadis ayıklayıcısı 

Abduh’un, fikirlerinde Ehl-i sünnet âlimlerince en büyük tenkide uğramış olan İbn-i Teymiyye’ye dayandığı görülüyordu. Bu itibarla onun en önemli vasfı büyük İslam âlimlerine husumeti idi. Asırlarca, medreselerde matematik, mantık, tarih ve coğrafya dersleri okutulduğu hâlde, İslam âlimlerinin bu ilimlerden haberleri olmadığını, İslam’ı anlayamadıklarını söyleyerek, onları gözden düşürmeye çalıştı. Her şeyi ben bilirim, tavrı içerisine girdi.

Bu zihniyet yapısı içerisindeki Abduh, İslam’ın bid’at ve hurafelerden arındırılması için mücadele ettiğini, din adına uydurulan hadislerin dinî anlayıştan dışlanması gerektiğini ve mezhepçi taassubun durdurulması gerektiğini savunuyordu.

Yine o, hadis nakledenlerin birçoğunu dar ve donuk düşünceli olarak vasıflandırmış Ehl-i sünnet âlimlerinin Kur’ân-ı kerimden sonra en mühim kitap olarak gördükleri Buhari’de uydurma hadisler bulunduğunu iddia etmişti.

Günümüzde duyduğu her hadis-i şerife mevdu demeyi marifet sayan, bir hadise mevdu diyebilmek için gerekli şartları dahi bilmekten aciz zavallıların kaynağının, Abduh olduğu açıkça anlaşılmaktadır.

Bakınız Abduh ve Afgani tesirinde kalan Mehmed Akif, bu düşünceleri nasıl şiire dökmüştür:

    Yıkıp şeriatı bambaşka bir bina kurduk
    Nebi’ye atf ile binlerce herze uydurduk

    Hadisi vaz’ ediyorken sevap uman bile var
    Sevabı var mı imiş bir zaman gelir anlar

    Lisan-ı paki nebiden yalanlar uyduruyor
    Sıkılmadan da sevap işledim deyip duruyor (Safahat, sf.274-275)

Şeriatı yıkan kim? Binlerce hadis uyduran kim? Uydurulan hadisler hangileri? Hadis vaz’ etmek sevap değil midir?.. Buyurun bu suallerin cevabını verebilirseniz verin! Günümüz mezhepsizlerine işte böyle gün doğmaktadır. İşine gelmeyen hadise mevdu de! Kur’ân-ı kerimi de kafana göre yorumla! Zira “Sen 21. asrın çocuğusun” ve hâşâ “Peygamber efendimiz zamanında bilgisayar, internet var mıydı?” deyip dur! 

 

Dinler arası diyaloğun mimarı! 

Abduh, “İslamiyet ve Nasraniyet” kitabında, “Bütün dinler birdir. Dış görünüşleri değişiktir” diyor. Londra’daki papaza yazdığı mektupta, “İslamiyet ve Hıristiyanlık gibi iki büyük dinin el ele vererek kucaklaşmasını beklerim. O zaman, Tevrat, İncil ve Kur’an birbirlerini destekleyen kitaplar olarak her yerde okunur” demektedir.

Yine İslamiyet ve Nasraniyet kitabında, “Bir kimseden, yüz bakımdan kâfirliği, bir bakımdan imanı bildiren bir söz işitilse, o kimse imanlı kabul edilir. Herhangi bir filozofun, fikir adamının yüz bakımdan kâfirliği gösterdiği hâlde, bir bakımdan imanı göstermeyen söz söylemeyeceğini düşünmek, ahmaklıktır. O hâlde, herkes imanlı bilinmelidir. İslamiyet’te ‘zındık’ kelimesi yoktur. Sonradan meydana çıkmıştır” demektedir.

Abduh, küfrü açıkça görülmeyen bir Müslümanın sözündeki bir iman, onu küfürden kurtarır, kaidesini yanlış anlatarak, bütün kâfirlere, filozoflara mümin demektedir!

Okuyucularımdan özellikle şu gerçeğe dikkat etmelerini isteyeceğim. Ehl-i sünnet dairesinden çıkan insanların genelde ortak bir özellikleri bulunmaktadır. Bunlar Müslümanların dışındaki insanları da cennete koyma noktasında müthiş bir gayret göstermektedirler. Neden acaba? Cennet ve cehennem bunların elinde mi? Dilediklerini koyup dilediklerini çıkarıyorlar! Yalnız bir gerçeği daha atlamayın! Hıristiyan ve Yahudileri şeksiz şüphesiz cennete alırlarken kendilerine karşı çıkan Müslümanları ise hiç acımadan evlerine ateşler yağdırıp ebedi ateşte bırakmaktan da çekinmezler. Bu hâl onların ortak vasıflarıdır.

Yıllarca “Abant Toplantıları”nda boy gösteren ve gençleri bilhassa FETÖ’ye yönlendiren Hayrettin Karaman, 28 Aralık 2017 tarihinde Pendik Belediyesi’nin desteğiyle “Muhammed Abduh” isimli bir eser bastırdı.

Aynı tarihte yine Pendik Belediyesinin desteğiyle Muammer Esen‘e de “Doğulu Bir Dâhi Bilgin: Cemaleddin Afgani” isimli eser yazdırıldı ve yüzlerce talebeye ücretsiz olarak dağıtıldı.

Şimdi şu suallere cevap arayalım:

Birinci soru: Bu eserleri okuyanlar Sultan II. Abdülhamid Han’ı anlayabilirler mi?

İkinci soru: Bu faaliyetler, fikir bazında FETÖ’nün ekmeğine yağ sürmek ve dinde diyalog denilen hareketi devam ettirmek değil midir? 

    TEFEKKÜR
    Seni dû âlemde hacil düşürür
    Kötülerle konup göçücü olma

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
25.02.2018
Türkiye Gazetesi


.

Nereden nereye gelmiş!

Yıl 1982… Erzurum Atatürk Üniversitesi Tarih Bölümü son sınıftayım. İslami İlimler Fakültesi’nde okuyan arkadaşlar var. Bir gün sohbette son sınıf bir talebenin hocaya şöyle dediğini naklettiler:

“Hocam ben buraya, İslami İlimler Fakültesi’ne Ehl-i sünnet inancına sahip bir genç olarak geldim. Beş yılın sonunda ise buradan Ehl-i sünnet mi, Mürcie mi, Cebriye mi, Mutezile mi hak yolda, bilemeden ayrılacağım… İşte beş yılda beni getirdiğiniz nokta burası…” 

Delikanlı gerçekten çarpıcı bir gerçeği ifade etmişti. Şimdi bir misal de kendimden vereceğim.
Geçtiğimiz yıl “Vakıflar Haftası” dolayısıyla bir üniversite konferans salonunda konuşma yaptım. Bu arada Müslümanın gerici, mürteci olmayıp asırlar ötesini görebilen ileri görüşlü bir kimse olduğunu ispat etmek için bir kızımıza, “yüz sene sonra nerede olacaksın” diye sordum. “Ölmüş olurum herhâlde” dedi. Bakın kızımız ne kadar ileri görüşlü dedikten sonra “Peki sonra ne olacak” dedim “Toprak olacağız” dedi. “Peki ruhun” dedim. Biraz durakladı ne desem acaba diye endişe duydu ve ardından “o da toprak olacak herhâlde” dedi. Dinleyenlerin çoğu şaşkınlıkla bakarken:

“Kızım sen kesinlikle ilahiyatta okuyorsun” dedim. “Evet” diye cevapladı…

İlahiyatçı olmayan birine sorunca o genç “sonsuz bir hayat var hocam” diye konuştu. Bu defa da dinleyenlere:

“İşte ilahiyatçı ile ilahiyatçı olmayanın farkı” diyerek başka, fakat acı bir gerçeğin altını çizmek zorunda kaldım.

Öyle anlaşılıyor ki artık “dini yıkmak” ilahiyatçıların “korumak” da matematik vs. ilim ehlinin işi olmuş gibi görünüyor…

Neden bu hâle gelindi? 

Aslında eğitimimizin İngilizler tarafından yönlendirildiğini hep söyleriz. Rahmetli Oktay Sinanoğlu eğitimle ilgili çözemediği bir konu olunca “İngiliz Muhipleri devrede” derdi. İngilizler tarih ve edebiyat müfredatıyla ilgilenirken ilahiyat alanını boş mu bırakacaktı sanıyorsunuz! Onların asıl oynamak istediği alan bu değil miydi? Nitekim İnönü’nün 1949 yılında Menderes ve ekibinin ayak seslerini işitip idarede saf dışı olacağını anlayınca derhal ilahiyat fakültelerini açtırmış olduğu gözden kaçırılmamalıdır. Neden 27 yıldır dini unutturmak için büyük uğraş veren İnönü, giderayak ilahiyat fakültelerini açtırdı? Bu bilinmeden bugünü anlamak zordur.

Şöyle bir hadise nakledilir:

İnönü, ilahiyat fakültelerini kurma kararını alınca müfredatın hazırlanmasını istedi. İlgililer Hadis, Usul-i Hadis, Fıkıh, Usul-i Fıkıh, Tefsir, Akaid, Mantık, Kelam vs. getirdiler.

İnönü sinirlenmişti. “Bunlar ne?” dedikten sonra:

“Yazın bakalım. Sosyoloji, psikoloji, tarih, felsefe, hadis, tefsir, hukuk…” Etrafındakiler şaşkınlıkla izliyorlardı. İnönü sonunda hepsinin şaşkınlığını giderecek sözü söyledi: “Şimdi hepsinin başına ‘din’ diye ekleyin bakalım!..”

Böylece Din Felsefesi, Din Sosyolojisi, Dinler Tarihi, İslam Psikolojisi… diye ucube bir İlahiyat Fakültesi Programı ortaya çıkmış bulunuyordu.

Yani bizim ilahiyat fakültelerimiz İslam’ı öğretmeyecekti, felsefe yapacaktı. Usul ilimleri ortadan kaldırılmıştı. 1400 seneden beri yapılan çalışmalar, Ehl-i sünnet yolu, mezhepler, gelenekçi ve tarihselci denilerek müzeye kaldırılmıştı. Artık Kur’ân-ı kerimi sadece kendileri anlayacak ve kendileri manalandıracaktı… 

“Kur’an İslamı”ndan “Dinlerarası Diyalog”a! 

Buyurun şimdi bakalım. Bu müfredat ve eğitimin sonunda neler duydu, neler öğrendi bu millet!

Ankara İlahiyat Fakültesinde yetişen ve sonra dekanlığını da yapan (1980-82)  Hüseyin Atay “Kur’an’a Göre İman Esasları” teziyle doktorasını verdi. Artık Amentü’den “Kadere İman” bahsi çıkarılmış bulunuyordu. “Kur’an İslam’ı” kavramı da yavaş yavaş ilahiyat fakültelerine yerleştiriliyordu…

Yine Ankara İlahiyat’ta yetişen hocalardan Bahriye Üçok “İslam’da örtünmenin ve oruç tutmanın zorunlu olmadığı”nı ifade edince büyük tepkiler almıştı.

İstanbul İlahiyat Fakültesinin Kurucu Dekanı Yaşar Nuri Öztürk ise aynı yoldan giderken iman esaslarını üçe düşürmekte bir beis görmeyecekti.

Erzurum ve Marmara İlahiyatlarda hocalık yaptıktan sonra Sakarya İlahiyat’ın dekanlığını yapan Prof. Dr. Suat Yıldırım “Nüzül-i İsa” meselesini inkâr etmek bir tarafa Zaman gazetesinde “İsa aleyhisselamın şahs-ı manevi olarak ineceğini ve FETÖ’nün şahsında görüneceğini” dahi iddia etmişti.

Yine Ankara İlahiyat menşeli ve İzmir Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Dekanı Mehmed Aydın, din adına yaptığı fecaatleri bir yana FETÖ’nün yürütmüş olduğu ve bugün ülkemizi en ağır bir tahribatla karşı karşıya bırakan Dinlerarası Diyalog’un teorisyeniydi. Diyanetten sorumlu devlet bakanlığı döneminde dinimize en ağır tahribatta bulunacak ve “Kur’an-ı kerim tarihseldir. Yüzde kırkı atılmalıdır” diyecek kadar gözü dönecekti. Bu kişi, muhtemelen FETÖ hareketlerini o günlerden beri takip etmekte olan dönemin başbakanı, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan Bey’in ilk defa kabine dışına atacağı adam olacaktır.

Bilhassa 1980’den sonra yaygınlaşan ilahiyat fakültelerine; özellikle Ankara İlahiyat’ta yetiştirilen hocalar sistemli bir tarzda yerleştirilerek dinde yapılacak tahribat bir anlamda tamamlanmak isteniyordu.

Bugün artık İslamoğlu, Okuyan, Öztürk, Taslaman vb. etiketli veya etiketsiz binlerce insan dinî değerlerle oynar hâle gelmiştir.

Öyle ki, ilahiyat fakültesi mezunu gençlerimiz halk içinde konuşamaz hâldedirler. Zira kendilerine -haşa- “yalan hadisler, şüpheli iman esasları, Kur’an-ı kerim acaba Allah kelamı mı, Kur’anda çelişkili âyetler, Kur’an ve Hadis çelişkileri…” gibi konulardan başka bir şey neredeyse öğretilmemektedir. Bu ilahiyat mezunları Allah için halkla bunları mı konuşacaktır? Hutbede bunları mı anlatacaktır?

Allah’tan sağlam bir inancı ve itikadı olan temiz ve asil milletimiz bunlara aldanmamaktadır.

Peygamberi tanımayan hocalar!

Kuruluş maksadı “İslami ilimlerin modern ilim zihniyeti ile okutulması” yani bir anlamda “İslam’ın felsefesi”ni yapmak olan Ankara İlahiyat Fakültesi’nde tohumları atılan âlim ve mezhep tanımaz ideoloji, sonunda mensuplarını Kur’an-ı kerimden başka hiçbir şey tanımaz hâle getirdi. İşte FETÖ-vari oluşumlar bu zihniyet içerisinde revaç buldu. Maalesef bugün ilahiyat fakültelerimizde dinî ilimlerin kaynağı tektir. O da “Kur’an-ı kerim”dir.

Oysa Kur’an-ı kerim Peygamber efendimiz için tek kaynaktı. Peygamber efendimiz de Eshabı için kaynaktı. Bugün sadece Kur’andan ahkam çıkarmaya çalışanlar Peygamber efendimizi “postacı” gibi görmektedirler. “Görevini yaptı gitti. Artık sıra bizim. Biz bugün Kur’anı daha iyi anlarız” demektedirler…

Genelleme yaparak yazdığım ve bu zihniyete sahip olmayan nice hocalarımızı da tenzih ederek (ki beni en iyi onlar anlamaktadırlar) bu tip insanlara Yunus Emre asırlar öncesinden şöyle sesleniyordu: 

    Peygamber yerine geçen hocalar
    Bu halkın başına zahmetli oldu.

    Rahmetli Yunus, acaba bugünü görse şöyle mi seslenirdi:

    Peygamberi de tanımayan hocalar
    İslam’ı yıkmak için seferber oldu 

    TEFEKKÜR 
    Dalâl ehli cihan içinde çokdur
    Hidâyet olmayana çare yokdur

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
13.08.2017

Türkiye Gazetesi


.

Ali Bardakoğlu

Kutlu Doğum Haftası’nın FETÖ projesi olduğu tartışmaları sırasında nedense devreye birden eski Diyanet İşleri Başkanlarından Ali Bardakoğlu girmiş gazete ve televizyonlarda yaptığı yorumlarla meseleyi sahiplenmişti. Bardakoğlu neden bu kadar heyecanlanmıştı? Onu hareketlendiren sebepler neydi? Yıllardır yürüttükleri FETÖ-vari projelerin ellerinden gideceği zehabına mı kapılmıştı?

Zira Ali Bardakoğlu Diyanet’i hiç bırakmamıştı. O, her zaman gölge başkan vazifesindeydi. Belki FETÖ ile mücadelede yeterince fikrî ve dinî mücadele edilmemesinin sebebiydi. FETÖ’ye siyasetçilerimiz kalkıştığı işgal hareketi nedeniyle her sözü söylemektedir. Peki, Diyanet de aynı söylemle mi karşı çıkmalıydı? Son çıkan rapor sayılmazsa dinî ve fikrî konuda hiç mücadele verilmiş miydi?

Bugün şu artık herkes tarafından biliniyor ki; FETÖ, “Dinler Arası Diyalog” projesiyle Peygamber efendimizi yok sayıp bunun neticesi olarak da ülkeyi ve Müslümanları Haçlılara peşkeş çekecekti!

Peki, Bardakoğlu ve ekibi FETÖ’nün fikirlerini devam ettirdiklerinin farkında değil midir? Bunlara tövbe ettiklerini duymadıkça samimiyetlerine inanmak zor olacaktır.

Ali Bardakoğlu Diyanet’in başından ayrıldıktan sonra Yönetimi Diyanet tarafından oluşturulan Türkiye Diyanet Vakfı’na bağlı 19 Mayıs Üniversitesi bünyesinde kurulan Kur’an Araştırmalar Merkezi (Kuramer)’nin başına geçti. Kuramer’in maksadı anlatırken Müslümanların geri kalmışlığından ve Kur’anı anlamakta geciktiğinden bahisle, batıda bu konuda yapılan çalışmaları alkışlayıp bunları anlamak gerektiği ifade edilmektedir. Kur’an-ı kerimi Batılı müsteşriklerin yorumu ile okumak teşvik olunmakla, İslam’ı ve Müslümanları nereye götürmek istemektedirler? Şimdi Bardakoğlu’nun önce Diyanet’in, sonrasında ise Kuramer’in başında iken iki faaliyetine dikkat kesilip bizi ve Müslümanları nasıl bir inanca götürdüklerini görelim!

Peygamberimizi yok sayan sadece FETÖ’cüler mi?

Diyanet’in 3-7 Mayıs 2000 tarihleri arasında Ankara’da tertiplediği “Uluslararası Avrupa Birliği Şûrası”na Hamid Ebu Zeyd isimli Mısırlı bir teolog da katılmıştı. Tebliğlerin aynı yıl kitap hâline de getirildiği bu toplantıda Ebu Zeyd’in şu ifadelerine (c. I, s. 441-442) dikkat kesilelim:

“İlahiyata ve felsefeye başvurarak Kur’an’a, Sünnet’e ve İslâmî düşünceye eleştirel bir şekilde yaklaşmayı düşünmemiz gerekir. Bence sahip olduğumuz Kur’an düşüncesi, Kur’an’ın Allah’ın sözleri olduğudur. Ancak bu yeniden mercek altına alınmalıdır. Biliyoruz ki, bu okunabilir bir metindir. Geometrik işaretler, bilmediğimiz işaretler barındırmaz. Yani yeniden gözden geçirilebilecek bir metindir. Kur’an bir sözlü iletim döneminden seçti. Tarih boyunca simdi okuduğumuz Kur’an gelişti. Hicret’e kadar Kur’an’ın yazılı ve sözlü hâlini kısıtlamaya çalıştılar. Okuduklarımızın Kur’an geleneğine dayandığını söylediler… Daha sonra savunmasını yaparken, sonsuz Kur’an denen kavramı buldular. Bunlara artık bir son verilmeli. Peygamberin kim olduğu, sadece Kur’an’ı alan ve ifşâ eden bir amil mi olduğu sorusu. Ya Peygamber de değildiyse? Gerçekten burada yazan sözlerin Allah’ın sözleri, tarihi anlatan sözler mi olduğu sorusu. Arapça ve Arap kültürüne hitaben. Farz edin ki Peygamber Hintliydi, o zaman Hindistan kültürünün yansımalarını beklerdik…”

Görüldüğü üzere Ebu Zeyd’e göre Kur’an’ın Allah kelamı olduğu tartışmalıdır!.. Her devirde içerisine bir şeyler katılarak bugünkü şeklinin oluştuğu, Arap kültürüyle dolu bir kitap olduğu ve Hazreti Muhammed’in peygamberliğinin de şüpheli olduğu açıkça belirtilmektedir. Buradan “Şüphesiz Kur’an’ı biz indirdik, onu mutlaka biz koruyacağız” âyeti ona göre Kur’an’a dışarıdan sokulmuş olmalıdır. Zira inanmış olsa bu sözleri söylemesi imkânsız olurdu.

Evet, Ebu Zeyd işte bu düşüncede bir teolog idi. Konuşması sırasında orada bulunan bir kısım ilim adamları Ebu Zeyd’i tenkit ettiklerinde Ali Bardakoğlu kürsüye çıktı. Şimdi de eski Diyanet Başkanı’nın neler söylediğine dikkat edelim:

“Muhterem bilim adamları, elbette ki, Sayın Ebu Zeyd başta olmak üzere, tebliğ sunan arkadaşlara teşekkürlerimi ifade ediyorum. Bilhassa Ebu Zeyd fikirlerini açıkça ifade ettiler, kendisini tebrik ederim, çok mutlu oldum. Biz, bu ortamlarda fikirlerimizi tartışmayacaksak, konuşmayacaksak başka hangi ortamlarda konuşabiliriz; ona imkân yok. Hoşgörüden çok bahsediyoruz ama fazla da hoşgörülü olmadığımızı ilk anda ele veriyoruz. Ben, şahsen Ebu Zeyd’in yaklaşımlarından çok istifade ettim. Kendisini de yakinen takip ediyoruz. İslam düşünce dünyasında ciddi problemlerin olduğu aşikâr, bunları göz ardı ederek, İslam dünyasında hiçbir problem yoktur, büyük medeniyetler kurduk falan diyerek… Yani; biz, kendi konularımızı dindar olarak değil, bir akademisyen olarak bir ilahiyatçı olarak ele almak zorundayız.” (Aynı eser, c. I, s. 517-518).

Görülüyor ki Bardakoğlu’nun hoşgörüsü, Peygamber Efendimize fütursuzca saldırana, Kur’an-ı kerime Allah kelamı değildir diyenleredir. Bardakoğlu onlardan etkilenmekte ve istifade etmektedir.

Kuramer’in korkunç faaliyeti!

Peki, bugün Bardakoğlu’nun başında olduğu Kuramer neler yapıyor. İncelendiği zaman görülecek olan şudur. Nerede İslam itikadına uygun olmayan kitaplar var Kuramer onu yayımlıyor. Bakınız bunlardan birisi 2016’da yayınlanan, W. Montgomery WATT’a ait, “Hz. Muhammed Mekke’de” adlı kitaptır. Bu kitap aynen Ebu Zeyd’in fikirlerini bir başka söylemlerle dile getirmektedir. Şöyle ki:

“Hz. Muhammed’in, beşerden bir öğretmeninin olabileceği.. (s.199), Kur’an’daki kıssaları aşina olduğu birinden almış olabileceği (s.199), o günkü duruma uyması için kıssaların Hz. Peygamber’e sezgi yoluyla da verilebileceği (s.201),” şeklindeki ifadeleri Kur’an-ı kerimin Allah kelamı olduğunu inkâr etmekten başka nedir?
Nitekim Kur’an’ı, “Hz. Peygamber’in büyük bir deha eseri (s.198)” olarak da tanıtması da bunun açık tezahürüdür. Peygamber efendimiz hakkındaki şu sözlerine de dikkat kesilelim:

“Hz. Peygamber’in, davasında başarı için putlara tapma eğiliminde olduğu (s.143), müşriklerden elde ettiği dünyevi menfaatler karşılığında onların ilahlarını bir bakıma tanıdığı (s.139), Lat ve Menat’ın semavi varlıklar olduğu ve bunun İslamiyet’e aykırı olmadığı (s.139), tevhidi bildiren Zariyat Suresi’nin 51. âyetinin sonradan eklendiği (s.169), Kur’an’ın genel olarak hadislerdeki tarihî malzemeden çıkartılan resmî doğrular gibi olduğu (s.169) ” vs…

Bu saçmalık ve dinsizlikleri kitapta fazlasıyla yer bulurken, ne yazık ki mütercim veya yayıncı tarafından hiçbir tenkide tabi tutulmamıştır.

Ben hoşgörülü değilim!

Evet, Sayın Bardakoğlu! Ben Hazreti Peygamberi sadece bir beşer olarak gören, ilahi mesajları çalışmakla okumakla elde ettiğini bildiren, Kur’ân-ı kerimi Allah kelamı olarak görmeyen Ebu Zeyd ve Watt gibilere hoşgörülü değilim. Size ise hiç değilim. Onlar açıkça dinsizliklerini bildiriyorlar. Peki, siz ne yapıyorsunuz? Açık olun ve bilelim. Dinimizle oynamayınız!..

Bizi hoşgörüsüzlükle suçlarken şunu da açıklayın! Böylelerine cehennemi hazırlayan Rabbimiz hakkındaki düşünceniz nedir? Hâşâ onu da hoşgörüsüzlükle mi suçlayacaksınız? Yoksa Kuramer o âyetleri de temizlemekle mi görevlidir?

Şurası muhakkak ki Bardakoğlu’nun Diyanet’ten ayrıldıktan sonra Kuramer’de yaptığı çalışmalar daha bir dikkatle incelenmeye muhtaçtır. Hadislerin ayıklanmasından sonra sırada Kur’ân-ı kerim mi vardı? Bu gayretleri yarın Kur’ân-ı kerimi yıkmak ve bozmakla neticelenmesin! Gerçi onların gücü buna yetmez ise de gençlerimizi zehirlemesinler.
Şimdi de belli mihraklar Görmez’i “Uluslararası İslam Üniversitesi”nin başına geçirebilmek için olmadık atraksiyonlara girişmektedirler. Kuramer’in başındaki Bardakoğlu ile hangi faaliyetlere imza atacakları artık malum değil midir?

İşte bu düşünce sahipleri İslam’ı ve Müslümanları parça parça etmez mi? Bunlar Kur’ân-ı kerim ve Peygamberimize olan inancı yıkıp Müslümanları nerede birleştirecektir? Bunun cevabını verebilir mi?

    TEFEKKÜR
    Pür ateşim açtırma benim ağzımı zinhar

    Zalim beni söyletme derunumda neler var 

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
6.8.2017

Türkiye Gazetesi


.

Gerçeklerle yüzleşmek!

Bugün hemen herkesin ittifakla belirttiği bir husus var. FETÖ ile mücadelede ciddi bir neticeye ulaşılamadı. Peki neden? Bunca yayına ve faaliyete rağmen neden istenilen netice elde edilemiyor?

Cevabı kolay fakat çözüm üretilmesi zor bir süreçtir bu! Zira gerçeklerle yüzleşmek istemeyiz. Hataları bütün çarpıklığıyla ortaya koymak çoğumuzu rahatsız eder! Oysa hatalar bilinmeden de netice almak zordur.

FETÖ’ye hep darbe üzerinden vuruldu. Oysa darbe bir gecelik işti. Millet tavrını koydu ve etkisiz oldu. Fakat FETÖ denilen örgüt kırk yıldır gençlerimizi ilmek ilmek dokudu. Nesillerimizin beyinleri ile oynadı. Genlerine kadar fikirlerini işledi.

Einstein “Ön yargıları yok etmek atom çekirdeğini parçalamaktan daha zordur” der.

İşte biz bugün insanlarda 30 yıldır kabullenilmiş ön yargılarla uğraşıyoruz. Elbette bunu kabul ettirmek için bir gece yetmez. Çok geceler ve çok mücadeleler gerekir. FETÖ örgütünün yıllarca evlerde, yurtlarda, okullarda yıkadığı beyinleri bir gecede sıfırlayamazsınız.

30 yıldır bu örgüte karşı talebeleri uyaran bir akademisyen olarak söylüyorum. İçinden çekip alabildiğim kişi sayısı çok fazla değildir. Belki sadece şüphe oluşturabiliyordum. Zira bunlar dini en yüksek düzeyde kullanıyorlardı. Gençlere cennet, tapulu malları gibi sunuluyordu. Yurtlarında doyuyor iş, aş ediniyorlardı. Din adına, hizmet adına orada olmaları gençleri rahatlatıyordu. O günlerde elbette siyasilerimizin orada olmaları da kendilerini etkiliyordu.

Bugün siyasilerimizin sözleri onun için fazla tesirli olmuyor. Hadiseye siyasi nazarla bakılıyor ve işlerine gelmedi deniyor.  

Nereden vurulmalı? 

Mademki FETÖ örgütü en çok dini kullandı, öyleyse dinî noktası millete tam ve doğru bir biçimde ortaya konulmalıdır. Konulmalı ki, gençler, nasıl bir dinsizlik girdabına doğru yuvarlanmakta olduklarını geç de olsa fark etmelidirler. Elbette bu işin başında Diyanet olmalıydı. Diyanet’in darbe gününe kadar en küçük bir mücadele etmediğini hatta yanlarında durduğunu biliyoruz. Peki darbeden sonra adamakıllı bir mücadele örneğine rastlanıldı mı?

İşte sıkıntı burada. Diyanet’in üst düzey temsilcileri bırakın mücadele etmeyi mücadele edenlere karşı mücadele vermeye başladılar. Hatta mücadele edenleri FETÖ’cülükle suçlayıcı bir akıl tutulmasına yakalandılar. FETÖ’ye karşı dikkat çeken tarikat ve cemaatlere neredeyse FETÖ’cü gibi paralel devlet yaftalaması yaptılar.

İşte böyle bir noktada FETÖ ile sıhhatli bir mücadeleden bahsedilebilir miydi?

Tam da bu noktada!

Yazımı bu minval üzere yazarken Diyanet’in hazırlattığı 140 sayfalık FETÖ raporu açıklandı. Kabul etmek gerekir ki, eksik ama ciddi bir çalışma. Emeği geçenleri tebrik ederim. 1980’lerden beri FETÖ’nün dilinden dökülen sözler veya kaleminden çıkan yazılar aktarılmış ve ardından tahlillerle dinsizliği ortaya konulmuş. Bu raporu okuyanlar, gençlerin neden FETÖ kıskacına düştüklerini daha iyi anlayacaklardır. Şöyle ki:

Son derece sinsi ve muğlak ifadelerle kendisini haşa Allah katında göstermek; Peygamber yerine koymak; meleklerle görüşmek; levh-i mahfuzda olanları görmek, gayb âlemini sınırsız bilme hakkına sahip bulunmak; Peygamber Efendimizin dublesinin bulunduğunu savunmak. Peygamberlerin dışındaki insanlara da masumiyet addetmek; bağlılarına halkın maslahatları adına (!) farzları terk etme ve her türlü haramları fütursuzca işleyebilme hakkını vermek; Müntesiplerinin Cehenneme gitmeyeceklerini bildirmek.

Raporda dehşete düşeceğiniz daha çok hezeyanlar var. Ayrıca Dinler Arası diyalog fitnesine de özel bir bölüm ayrılmış. Şayet bu çalışma devam ettirilse bunun gibi beş kitabın daha hazırlanacağını ifade edeyim.

Evet nesillerimiz mahvoldu. Milletimiz kırk yılın sonunda, CIA ajanı, Vatikan casusu çıkan bir örgüt liderinin pençesinde evlatlarının eriyip gittiği gerçeği ile tanıştı. Korkunç bir travma yaşadı.

Şimdi insan şunu söylemeden edemiyor. Diyanet bu raporu bugün mü hazırlamalıydı? Devleti ve en önemlisi halkı bugün mü ikaz etmeliydi? Artık körlerin de gördüğü sağırların da işittiği bir zamanda Diyanet’in raporu buruk bir sevinç oluşturuyor.

Diyanet bu raporunu hutbelerde işlerse ve kitap hâline getirip lise ve üniversite gençlerine dağıtırsa büyük hizmet etmiş olur. 

Rapor hakkında sorular 

Şimdi de rapor üzerinden birkaç soru sormak istiyorum. Diyanet bu raporu neden tam da Görmez’in gideceği belli olunca piyasaya sürdü! Böylece, Görmez iyi mücadele verdi deyip yeni görevlere pazarlanmak mı isteniyor!

Raporda 80’lerden itibaren neredeyse dinsizliği ortaya konulan FETÖ hakkında o günlerden bugünlere gelinceye kadar Diyanet İşleri Başkanları neden hiçbir şey yapmadılar ve milleti uyarmadılar? Bunun hesabı sorulmayacak mı?

Bu raporu hazırlayan ekibin adı neden yok! Açıkçası buna imza atanları bilmek istiyor insan. Yoksa bilinmek istemiyorlar mı?

Görmez ve Bardakoğlu bütün cemaatleri neredeyse FETÖ ile özdeşleştiriyorlardı. Bu fikirlere sahip başka kimler var açıklayabilirler mi? Açıklamazlarsa vebal altındadırlar!

Ahmet Hakan, Taha Akyol, Ali Bardakoğlu başta olmak üzere Görmez’e sahip çıkanlar ve çağın âlimi diye lanse edenler şimdi bu rapor üzerinde ne düşünüyorlar acaba? Böyle dinsiz bir örgütü 20 sene sonra tanımak mı âlimliktir!

Raporun girişinde “Gülen hareketinin başlangıçta geleneksel İslam anlayışını muhafaza ettiği düşünüldüğünden dikkati çekmemiştir” vurgusu yapılmaktadır. Oysa Gülen hareketi başlangıçta radikal, sonrasında ılımlı İslam olmak üzere, reformist bir inanca sahipti. Ehl-i sünnet inancını geleneksel diye küçümseyen ilahiyatçılara, reformistlere şimdi ne söylenecek acaba? Bunlar için de rapor hazırlanması için üzerimize top ve tankla gelmeleri mi beklenecek?

Yeni Diyanet İşleri Başkanı’nın yapacak çok işi var… 

Vah ki vah! 

Şimdi de gelelim can alıcı meseleye ve neden FETÖ ile tam mücadele edilemedi sorusuna!

Tarih 24-25 Kasım 2005. Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu ve Başkan Yardımcısı da Mehmet Görmez.

Konrad Adenauer Vakfı, Ankara’da “Türkiye ve Avrupa’da Çok Dinli Yaşam” konulu bir sempozyum-çalıştay düzenledi. Ardından burada sunulan bildiriler 2007 yılında “İslam ve Hristiyanlık – Dinler Arası Diyalog İçin Dinî İçerikler, Tasavvurlar ve Duyguların Karşılaştırılması” ismiyle yayımlandı. İşte bu Dinler Arası Diyaloğun açılış konuşmasını yapan ve kitabın giriş bölümünü yazan kişi Mehmet Görmez idi.

Bugün de FETÖ raporunda Dinler Arası Diyaloğa özel bir bölüm ayıran ve raporun giriş bölümünü yazan Mehmet Görmez. Şayet önceki faaliyetlerine ve fikirlerine pişmanlık duydu ve tövbe etti ise bunları açıkça belirtmesi lazım.

Yoksa başkanlığı bırakıp ilmî faaliyetlere yöneleceğim derken, eline teslim edilecek genç beyinler adına daha da dehşete düşüyorum.

Bence köyünde biber ve domates yetiştirse daha faydalı olur! 

    TEFEKKÜR
    Bir akçecik ziyan etsen ki başlarsın vaveylaya
    Zerre kadar üzülmezsin giderse din yağmaya

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
30.07.2017
Türkiye Gazetesi


.

Akli ve naklî ilimler

Osmanlılar da dâhil, İslam tarihinde ilimler, akli ve naklî olmak üzere iki bölüme ayrılmıştı. Elbette bu bölünmede metot, kaynak, maksat ve değerlendirme farklılıkları bulunuyordu.

Akli ilimler felsefi bilimlerdi. Yani aklı kullanmak suretiyle mevcut bilimi daha geliştirmek ve ileriye taşımaktır. Bu ilimlerin metodolojisi, deneme yanılma yoluyla deneyler yapma, tartışma, gözlemleme vs. uygulamalarla ilmi yenileme, geliştirme ve daha ilerilere götürmektir.

Fizik, kimya, matematik, tıp, mühendislikler, tarih coğrafya bu neviden ilimlerdir. Şanlı Peygamberimizin, “İlim Çin’de de olsa alınız” hadisi bu ilimler içindir.

Naklî ilimler ise dinî ilimlerdir. Akait, tefsir, hadis, fıkıh vb. Bunlar Peygamber efendimizden bize kadar gelen bilgilerdir. Kur’ân-ı kerimi gönderen ve kıyamete kadar koruyacağını vadeden Cenâb-ı Hak’tır. Onu şanlı Peygamberimize indirdi. Peygamber efendimiz de Eshâbına anlattı, açıkladı. Bu itibarla Kur’ân-ı kerimin ilk müfessiri Peygamber efendimizdir. Hadis-i şerifler onun sözleri oldu. İbadetlerden hayatın bütün safhalarına kadar fıkhın (hukukun) temeli olan uygulamaları o gösterdi.

Bütün bunları, “Ümmetimin âlimleri Benî İsrail’in nebileri gibidir” ve “Eshâbım gökteki yıldızlar gibidir” diyerek tavsif buyurduğu Eshâbı ve müctehid İslam âlimleri tedvin etti, kitaplara geçirdi ve bizlere kadar gelmesini sağladı.

Dolayısıyla naklî ilimler dediğimiz dinî ilimler ve bilgiler, Peygamber efendimizden bize kadar nakledile nakledile gelen bilgiler oldu. Naklî demek dinî meselelerde bir hükmün Kur’ân-ı kerime veya Peygamber efendimize ulaşması, varması demektir. O halkada bir kopukluk olmuşsa veya Peygamber efendimize ulaşmıyorsa o artık dinî olmaktan çıkar. Söyleyen kişinin kendi indi, şahsi bir görüşü olur.

Yahudi ve Hıristiyanlar İncil’i ve Tevrat’ı kendi görüşlerine göre uydurmak suretiyle bozmuşlardı. Bir anlamda onlar dinî ilimlerini felsefi ilimler kategorisine sokmak suretiyle insanileştirmişlerdi. Toplandıkları konsüllerde inançlarını, İncil’de yazılanları tartışıyorlar ve kendilerine uygun gelmeyen noktaları değiştiriyorlardı. Böylece çeşit çeşit İnciller ortaya çıkmıştı. Matta İncili, Markos İncili, Luka İncili, Yuhanna İncili vb.

 

Önce âlimler doğrandı! 

Öte yandan saf ve sağlam bir itikada ve temiz bir ahlaka sahip olan Osmanlı Türklerine karşı bir türlü üstünlük kuramayan Batı, yeni projeler geliştirecekti.  Zira savaş meydanları onlar için hep hüsran olmuştu.

Bu defa Türkleri, Müslümanları mekteplerde vuracaklardı. İnanç ve itikatlarını bozacaklardı. Gerisi kolaydı.

Nitekim Batılı oryantalistler ve Beyrut’un papazları Peygamber efendimizin hadislerini, Kur’ân-ı kerimi didik didik ederek okudular, kendilerince Müslüman çocuğunu aldatacak ve inançlarını sarsacak noktaları tespit ettiler.

Ardından bir dönem Seyit Kutup yoluyla İslam’ın Türkler elinde dondurulduğunu, gelişmediğini ifade ettiler. Ardından ictihad kapısını kapattıklarını ifade ettikleri İmam-ı Gazali hazretlerine oklarını doğrulttular.

O İmam-ı Gazali ki, Huccetü’l-İslam’dı. Felsefecileri ve fikirlerini mahvetmişti. İslam dini kal’asını sımsıkı yapmıştı. İslam düşmanları onunla birlikte bütün âlimlere saldırılar tertiplediler. Aynen Batı’da olduğu gibi dinî ilimlerin içine felsefeyi dâhil ettiler.

Her şeyi tartışacaklar, münazara ve münakaşa yaparak doğruya varacaklardı. Zira doğru belli değildi(!). Daha İslam en doğru bir şekilde yaşanmamıştı(!) Doğru inanç ve itikat sanki 1400 senedir hiç bilinmemişti(!)

Dolayısıyla 1949’dan itibaren İlahiyat Fakülteleri’nde pozitivist anlayış hâkim oldu. Artık sadece aklı öne alan ve aklı din yerine koyan bir zihniyet ortaya çıkmaya başlamıştı. Artık bilim dinin yerini almıştı… 

“Havâssın dini bilim, avamın bilimi dindir” diyorlardı. Dolayısıyla artık onlar için dini öğretmek değil tartışmak esastı.

Neticede ilahiyatlarımızda önce müctehid âlimler, mezhep imamları ve tasavvuf erbabı hafife alında hatta aşağılandı. Sonra hadisler tartışılmaya ve ayıklanmaya başlandı. İşine gelmeyen yaşantılarına uymayan her hadis mevdu diyerek uydurma denerek atıldı. Felsefe sınır tanımıyordu! Kader var mıydı? İsa aleyhisselam ölmüş müydü yoksa göğe mi çekilmişti? Cinler var mıydı? Âlimler ictihad kapısını neden kapatmışlardı? Bu kapı açılmalı ve herkes kendine göre bir din ortaya koyabilmeliydi! 

Darbe devirlerinde Yaşar Nuri ve Zekeriya Beyaz gibi namazı, orucu, itikadı bozan zevatı dinledi millet. Fakat bunlar milletin TV’lerde gördüğü yüzü idi. Bunların İlahiyat Fakültelerinde temsilcileri o kadar çoktu ki.

Ve dinde felsefenin konusu en sonunda iman noktasına geldi dayandı…

 

İman sempozyumu!

Bu hafta içerisinde (13 Ekim) maalesef bazı belediyelerimizin ve İslami geçinen bir bankanın sponsorluğunda Üsküdar’da bir “İman sempozyumu” düzenlendi. Sanırsınız ki gençlerin imanını güçlendirecek konuşmalar yapılacak!

Oysa davet edilenlerin bir kısmına baktığınızda imanı tartışmaya açan iman akaidini yıkan bir kısım zevattı.

Aslında bunların fikirleri 40 yıldır FETÖ vasıtasıyla gençlerimize şırınga ediliyordu. 15 Temmuz 2016’da bu fikirlerin bir kısım gençlerimizi getirdiği nokta, yabancı mihraklar adına ülkeyi işgale kalkışmak olmuştu. Dolayısıyla millet dinini bozan bu tiplerin gençleri zehirlemesine tepki koydu. Zira mesele bedenlerin çiğnenmesinden daha da felaket idi. İmanî ve ahlakî değerler yok ediliyor, zihinler öldürülüyordu. Bu itibarla bir kısım duyarlı insanlar gençlerinin zehirlenmesine mâni olmak için sempozyuma katılacak bazı isimleri protesto ettiler.

Sempozyuma katılan Prof. Dr. Mustafa Öztürk’ün bu yerinde tepkiyi DEAŞ’la irtibatlandırması ise korkunç bir hezeyandı.

DEAŞ kökü dışarıda Ehl-i sünnet dışı bir cereyan. Sana ve senin gibilere tepki koyanlar ise dinlerinin bozulmasına karşı çıkan Ehl-i sünnet bir grup. Dolayısıyla DEAŞ gibi grupları dikkat ederseniz Ehl-i sünnet inanışını yıkanlardan temin ediyorlar. Ehl-i sünnete sahip olanlardan değil.

Mustafa Öztürk, tepkiler sebebiyle sempozyuma gelemeyen Prof. Dr. İlhami Güler ile Prof. Dr. Ömer Özsoy için büyük ıstırabını ve zorla konuştuğunu ifade ederken “amelin imandan olmadığını kabul edenlerin çirkef işlerinden dolayı” diyerek neredeyse bütün Ehl-i sünnet bir camiayı küfürle isnat ettiğinin farkında değil miydi? Karşısında alkışlayanları görmek isterdim. Kendilerine kâfir denildiğinin farkında mı idiler bunlar acaba?

Evet, bu zatı kiram konuşmasının devamında da “amel imandan bir cüzdür” diyerek konuşmasını sürdürdü. Peki, bu zat-ı kiram FETÖ’nün iman esaslarını hiç duydu mu acaba? Onun da 15 yıldır amel imandan bir cüz olduğunu söylediğini bilmiyor mu? FETÖ’ye karşı olduğunu söyleyip, Sayın İstanbul Valimizin ve Sayın eski Diyanet İşleri Başkanlarından birinin huzurunda FETÖ’nün gençleri mahvettiği fikirlerine sahip çıkmak ne oluyor? Amel imandan bir cüz demeyi bugün sen mi uydurdun? Senden asırlar önce kimler söyledi bir ilahiyat profesörü olarak bilmiyor musun? Ehl-i sünnet büyüklerini reddederken hangi sapık adamların peşinden koştuğunu da söylesene!

Bu arada Mustafa Öztürk, İlhami Güler ve Ömer Özsoy’un imanının kendisinden daha sağlam olduğunun söyledi. Bu ikisi Kur’ân-ı kerimdeki bazı kıssaların masal olduğunu uydurma olduğunu hatta Kur’ân-ı kerimin değişmesi gerektiğini ve -hâşâ- Cenabı-ı Hakkın Kur’ân-ı kerimde çelişkiler içerisinde bulunduğunu ifade ettiler!

Acaba bu zevat, kaderden sonra Kur’ân-ı kerime imanı da mı kaldırdı? Kur’ân-ı kerime inanmayı sadece, “Evet Kur’ân-ı kerim diye bir kitap vardır” şeklinde mi anlıyorlar. İman Kur’ân-ı kerimin içindeki tüm bilgilere inanmak değil midir?. Ayrıca FETÖ’nün iman esasları içinde kitaplara iman yoktur biliyor musunuz?

Görülüyor ki artık dinî inanç esaslarını yıkma faaliyeti ilahiyat fakültelerinden belediyelerin konferans salonlarına taşındı! Mustafa Öztürk, Ömer Özsoy ve İlhami Güler gibiler konferansa gelemediler diyerek çıldırıyor. Sadece medeni bir şekilde tepkilerini ortaya koyanları ise DEAŞ diye yaftalamaya kalkıyor.

Siz fireni patlamış kamyon gibisiniz! Milletin değerlerine, imanına, Kur’ân’ına, inancına pervasızca saldıracaksınız fakat birileri yapmayın, etmeyin deyince DEAŞ olacak öyle mi? Daha DEAŞ’ın ne olduğunu bile bilmiyorsunuz! DEAŞ’ın hep Ehl-i sünnet dışı radikallerden çıktığını unutmayın.

Bu arada yıllarca FETÖ’ye tek söz etmeyen, Ehl-i sünnet büyüklerini küçümseyen Ehl-i sünnet âlimlere her vesile ile saldırmayı marifet zanneden ve bendenize Afgani, Abduh, Reşit Rıza gibi mezhepsizleri tenkit ettiğim için “yalan söyleme” diyerek sataşan Hayreddin Karaman ve avanesinin Mustafa Öztürk, Ömer Özsoy, İlhami Güler ve benzerlerine edecek bir çift sözü var mıdır acaba? Darbe yapmalarını mı bekliyorlar? Neden susuyorlar!

    TEFEKKÜR
    Peygamber yerine geçen hocalar
    Bu halkın başına zahmetli oldu

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
19.10.2018
Türkiye Gazetes


.

Âlim peygamber tanımayınca!

    Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere,
    Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu…

Sinek kartalı nasıl yere vurdu ve Yunus tozunu nereden gördü? Düşün dur! Yunus’un bu beyti muamma beyitlerdendir. Anlayana ise ne ibretler saklıdır. Bilhassa günümüzde, daha kendisini tanımaktan aciz olup kartal gibi havalarda gezenlere…

Bakınız ecdadımızı araştırdığımızda şunu görüyoruz: Öğreniyorlardı, öğretiyorlardı ve yaşıyorlardı. Ve bunu sadece ve sadece Hakk’ın rızası için yapıyorlardı. Biz ise bugün yalnızca tartışıyoruz.

Önceden camiler, mescitler, medreseler, tekkeler, zaviyeler, dergâhlar onlar için hem eğitim ve hem de ibadet yerleri idi.

Şimdi mekteplerden başka eğitim yeri kalmadı. Orada da ilme talip ve rağıp olan pek az. Zoraki bir eğitimle günlerini geçiren insanlar sürüsüne döndürüldük. Necip Fazıl Kısakürek üstadın;

“Vatanımda sular akar başıboş/Herkes birbirine bakar başıboş” dediği gibi başıboş gidip geliyoruz. Ne yaptığını ve ne öğrendiğini bilmeden, düşünmeden.

Yine ecdadımız, Peygamber efendimizin aşkı ile dolu idiler. O’na benzemek, O’nun gibi yaşamak en büyük sevdaları idi. O’nu övmek, methetmek için yarışırlardı. Nat-ı şerifler yazarlardı. Her kitaba mutlaka Hak tealaya hamd, sonra Resulüne salevatla başlarlardı. Çocuklarına mutlaka onun isimlerinden bir isim verirlerdi.

O’nun ahlakını, yaşayışını, sözlerini, gazalarını, mucizelerini evlatlarına öğretirlerdi. Kırk hadisler, yüz hadisler, bin hadisler adıyla hadis-i şeriflerini toplayıp ezberletirlerdi. O’nun sözlerini ve yaşayışını hayatlarının esası yaparlardı.

“Ne adlar ezberledi ey Nebi/Adına alışkın dudaklarımız” diyerek bir dönem feryadını dile getiren Arif Nihat Asya Bey, bugünkü İlahiyat Fakülteleri hocalarını görse ne derdi acaba?

İsmet İnönü, 1949 yılında yeni açılan İlahiyat Fakültesi müfredatını belirlerken, masonların telkini ile felsefeyi eğitimin birinci düsturu yapmıştı.

Artık din adına ne varsa tartışacaklardı. Kuş beyinlilerin biricik sermayesi akıldı artık. Rehberleri ise şeytandı. Onlara göre nakle bağlanıp kalmak insanı donduruyordu beynini uyuşturuyordu! Şairin;

“Ben aklımdan isterim delalet/Aklım bana gösterir dalalet” dediği gibi şeytan da bunlarla oynamaya başlamıştı.

 

Şeytani vasıf! 

Kendilerini önce âlimlerden üstün gördüler. Sonra Peygamber efendimizi -hâşâ- postacı yerine koydular. İnternet, bilgisayar, akıllı telefon görmemiş peygamber mi onlara örnek olacak ve onlara rehberlik edecekti(!) Veya onun 1400 sene önceki sözlerine mi uyacaklardı?

Bu düşünce ile hadisleri ayıklamaya ve ortadan kaldırmaya başladılar. Akıllarına ve yaşayışlarına uymuyordu zira. Onlar nasıl yaşarsa o hadisler kalmalı idi. Diğerlerini insanlara kabul ettiremezlerdi. Bu anlayışla uzun yıllar “Kur’ân bize yeter, Kur’ân tek rehber” dediler. Altını çize çize, anlaya anlaya okuyalım dediler. Bu klişe cümleler insanlara tatlı geliyordu. Öyle ya elde Kur’ân varken başka neye bakacaklardı(!)?..

Diğer yandan şeytan bu, bırakır mı? Eline geçirmiş bir kere. Şimdi baktılar ki Kur’ân-ı kerimde geçen nice âyetler de yaşantılarına tersti. Sıra artık Kur’ân-ı kerime gelmişti. Nitekim bugünlerde artık açıkça ve büyük bir cüretle “Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı kerimde çelişki içinde” ve “Kur’ân-ı kerimde geçen kıssalar uydurmadır” demeye başladılar.

Prof. Dr. Mustafa Öztürk, İlhami Güler, Ömer Özsoy, Şaban Ali Düzgün gibiler bu manada son sürat yol almaktalar. Prof. Dr. Ali Köse ve niceleri de onlara çanak tutmaktalar. 

Hâşâ Cenâb-ı Hakk’ı kastederek, “Bu âyet bana gelseydi ‘böyle âyet olur mu’ diyerek karşı dururdum” diyecek hâle geldiler. Bu hezeyanlarını TV’lerde ve bazı belediyelerimizin önayak olduğu Sempozyumlarda dile getirmeye başladılar.

Onların bu akıl almaz çıkışlarında tıpkı Şeytan’ın Cenâb-ı Hakk’a, “Neden bana Âdem’e secde et dedin. Hâlbuki ben ondan üstünüm” diyerek karşı gelişini duyar gibi oluyoruz. Görüldüğü üzere bunların söylediklerini zamanında söyleyenler oldu. Şimdi kendilerinin kimlerin safında bulundukları böylece ortaya çıkmış olmaktadır.

Sakın üç beş kendini bilmez falan demeyin. İlahiyat Fakültelerine giden gençlerimizi böylelerinin ellerine teslim ediyoruz! İmam Hatip liselerinde hocalık yapacakları maalesef bunlar yetiştiriyor. FETÖ’nün kucağına da çocuklarımızı zamanında bunlar taşıyordu.

Bazen TV’lerde bunların karşısına biraz sağduyulu doğru düşünür adam çıkarıyorlar. Fakat bakıyoruz neredeyse onlar konuşurken ödleri kopacak! Nitekim geçen hafta bir TV programındaMustafa Öztürk miras meselesinde Kur’ân-ı kerimin kızlara az verdiğini tenkit maksadıyla karşısındaki yine bir profesöre soru yönelttiğinde zavallının dili tutuldu.

Yazıklar olsun senin namına da titrine de payene de!

Bir dönem Ziya Gökalp; “Bir kız irsde yarım erkek izdivaçda dörtte bir/Bulundukça ne aile ne memleket yükselir” diyerek dinsizliğini haykırıyordu. Şimdi bakınız nice İlahiyatçılar onunla aynı görüşe gelmiş durumdalar. 

 

Ben de gördüm tozunu! 

Bazen İlahiyat hocaları derken bendenize, “Hocam hepsini onların içine katma biz onlardan değiliz” diyenler de çok çıkıyor. Evet ben de kesinlikle inanıyorum ki hepsi böyle değil. Ama artık şunu da sormak bize vacip hâle geliyor.

Onlar Cenâb-ı Hakk’ı dahi pervasızca, edepsizce, fütursuzca ve ahlaksızca tartışmaya açarken sizin diliniz lal mı oldu? Sizden bunlara karşı birkaç cümle ile cevap beklemekle hata mı ettik? Bunlar milletin imanını götürürken tek laf etmeyecek misiniz? Rûz-i mahşerde ne cevap vereceksiniz? “Korkaklıkta ar, ilerlemekte şeref ve itibar var” buyurmuş Hazreti Ali efendimiz. Sizin en azından sosyal medyada veya TV’lerde söyleyecek bir sözünüz olmayacak mı?

İlminiz mi yok? Gücünüz mü yok? Cesaretiniz mi yok?

Ahirete varınca mı, yoksa kabre girince mi savunacaksınız? Şunu unutmayın ki Cenâb-ı Hak cesur ve mert insanları sever!

“Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere/Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu…” İşte Yunus Emre bu tanımlamayı, âlim, evliya ve peygamber tanımayan bu güruh için yapmaktadır. Şöyle ki:

Bunlar kibirlidirler, başları havada gezerler ve kimseyi beğenmezler. Buna karşılık içleri boştur, bilgileri sıfırdır ve din cahilidirler. Saldırmaktan, reddetmekten başka bir usul ve tavır bilmezler.

Yine bunlar kartal gibi havada gezip tepeden bakmayı severler. Ancak kartalın yediği ve dahi çıkardığı leştir. Bunların da ilim ve bilgilerinin kimseye faydası olmadığı gibi öldürücü zehirdir. Kişinin dünya ve ahiretini mahveder.

Yunus Emre’nin sinek dediği ise arıdır. Arının yediği gül, reyhan, sümbül ve daha nice hoş kokulu çiçeklerdir. Bıraktığı baldır. Şifa bulursun.Bunun gibiler gerçek İslam âlimleridir. Onlardan alınan ilim iki cihanda nur olur, ışık olur.

Yunus Emre “Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu” sözüyle de şu manaya işaret etmişti. Bu ayağı yere değmeyen, havalarda gezinen, âlim beğenmez kişilere bazı meclislerde ben de rastladım. Basit birkaç dinî bilgi sorduğumda cevap veremeyip susmuşlardı.

    Kapılmayın leş yiyenin peşine,
    Doyum olmaz âlimin, velinin sohbetine.

    Yine Yunus Emre’nin “Ballar balını buldum, kovanım yağma olsun” dediği gibi gerçek âlimleri bulanlara, uyanlara, yolunda bulunanlara müjdeler olsun!

   Bulmak zor mu? Elbette hayır. Arayan bulur. Kendileri ahirete göçmüş olsa da onların eserleri İslam âlemini aydınlatmaya devam etmektedir. Sadece, İmam-ı Azam ve İmam-ı Gazali’leri, Yunus’ları, Mevlana’ları, Ahmed Yesevi’leri, Molla Gürani, Molla Hüsrev’leri, Ahmed İbni Kemalpaşa’ları, İmam-ı Rabbani ve İbni Abidin’leri eserlerinden okuyacaksın! O zaman Yunus Emre’nin başta verdiğim beytini mükemmelen bir daha anlarsın. 

    TEFEKKÜR
    Merkep izinde su görüp, deryayı gördüm sanma sen,
    “Hayvandan ol edal” durur ilm ü âlim bilmez ola!

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
26.10.2018
Türkiye Gazetesi


.

Âlimler güneş gibidir!

Ömrü köylerde geçmiş, geceleri dağ, bayır ve kırlarda dolaşmış olanlar mutlaka görmüşlerdir. Çok ufak, ele avuca gelmeyecek ateş böcekleri ışıl ışıl parıldarlar.

İşte birisi merakla, o böceklerden birine sormuş:

“Ey geceleri ışık saçan minik böcek! Gündüz neden hiç ortada yoksun, niçin görünmezsin?”

Ateş böceği bu suale öyle manidar bir cevap vermiş ki! Akıllılar alkış tutarlar! Dinle ve ibret al!

“Ey arkadaş! Ben gece de gündüz de kırlarda bayırdayım, buradayım. Fakat güneş çıktı mı görünmez olurum. Benim işim biter, namım söner…”

Adının başına Prof. veya Doç. gibi halkaları takınınca âlim tanımaz, peygamber bilmez olup burnu bir karış havaya kalkan şahsiyetleri görünce, Şeyh Sadi’de geçen bu hikâye aklıma geliverir!

Zira âlim gelince bunların namı, nişanı görünmez olur. Yunus Emre’nin “Ben de gördüm tozunu” dediği gibi berhava olurlar.

Geçen cuma günü köşemde işlediğim yazı üzerine, Üsküdar’da düzenlenen “İman Sempozyumu”na milletimizin haklı ve yerinde tepkisinden çekinerek katılamayan İlhami Güler ve Ömer Özsoy’un adını vererek büyük üzüntüsünü ve;  “Onların imanı benim imanımdan daha sağlamdır” diyerek de inanç derecesini ortaya koyan Profesör, gazetesinde bana cevap vermeye kalkmış!

Dilerseniz önce suallerime verdiği cevapları görelim…

Hâşâ Cenâb-ı Hakkı kastederek, “Bu âyet bana gelseydi ‘böyle âyet olur mu’ diyerek karşı dururdum” diyen İlhami Güler’in imanı mı senden üstün? sualime cevabı:

“Hoparlörle ezan okumanın bid’at olup olmadığı gibi konularda Vehhabi meşrep bir kılığa bürünen kişi…”

Benim; “Cenab-ı Hakk, Kur’ân-ı kerimde çelişki içinde” ve “Kur’ân-ı kerimde geçen kıssalar uydurmadır, diyenlerin imanı mı senden kavi?” sualime cevabı:

“Sahip oldukları kanallarda kadın sanatçılarla çalgılı çengili programlar yaptıran siz!”

Yine benim; “Kur’an-ı kerimdeki miras âyetlerini açıkla bakalım diyerek Allahü tealanın taksimine karşı duran sen değil misin?” şeklindeki ifademe karşı ise cevabı:

“Saadeti Ebediyye zihniyetinin kendine sağladığı imkânla sağa sola saldırma!”

Evet, güya yazıma cevap vermeye kalkıştığı hâlde, hakkındaki hiçbir ithamıma değinmeyip, cevaplarında görüldüğü üzere başka vadilerde boşluğa kılıç sallayan bir adama ne isim takılır? Bu sualin cevabını tabiplere bırakıyorum!..

Sadece hedef çarpıtma olarak bilinen ve ucuz bir demagojinin ürünü olarak pazarlanan, şahsıma yönelttiği suallerle ilgili olarak bugüne kadar tek bir ifadem olmadığı için geçiyorum. Gelelim hakkımdaki bazı iddialarına!

 

Muhbirin manasını bilmeyen Prof.! 

Bu Profesör bana “FETÖ muhbiri” adını takmış. Cehaletin boyutunu görebiliyor musunuz? İlahiyat Profesörü olmasına ve Arapça okutmasına rağmen “muhbir” kelimesinin nerede kullanılacağını dahi bilmemektedir. Muhbir, Arapça’da asıl olarak işin hakikatine vâkıf âlim, Türkçemizde ise daha çok istihbarat elemanı olarak çalışan ve gizli bilgi aktaran kişi yerine kullanılmıştır. Dolayısıyla Arapça manasıyla alırsanız sizin için vahim, Türkçe manasıyla kullandıysanız daha vahim olur. Bu kelime bilginizle Kur’ân-ı kerimi ve hadis-i şerifleri yorumlamaya kalkarsanız işte böyle hakla, hakikatle savaşa yeltenir Donkişot olursunuz!

Kaldı ki size FETÖ’cü de demedim. FETÖ ile aynı dinî fikirlerdesiniz dedim. Olmadığınızı ispat eder misiniz? Size “FETÖ’nün amentüsü”nü sordum. Biliyorsanız cevap verin bakalım. Bulamazsanız benim konferanslarımı takip edin. Youtube programlarımı izleyin.

O dinde diyalog projesiyle Peygamberimizi yok saymıştı. Siz de Peygamberi aşıp artık Cenâb-ı Hakk’la mücadeleye kalkıştınız! İşte bu fikir ve hareketinizle bugün FETÖ yarın METÖ’ye adam devşirmekten başka bir işe yaramazsınız. Bendenize de “ne zamandır FETÖ aleyhindesiniz?” diye de sormuşsunuz?

Siz araştırmacısınız. Biraz yorulun, gayret gösterin. Gelin fakültemde hocalara sorunuz. Hatta Erzurum’da Atatürk Üniversitesi’nde tarihçilere, “hoca 1985’lerde anlatıyor muydu?” deyiniz! Sizin evvelce görev yaptığınız Samsun 19 Mayıs Üniversitesi tarih bölümünde de beni tanıyanlar çoktur. Onlarla da görüşün, öğrenin! Şunu da biliniz ki; Ehl-i sünnet itikadında olanlardan asla FETÖ-Metö çıkmaz!

Ayrıca şu an size, “FETÖ fikirlerine su taşımayın. FETÖ-vari oluşumlara yol açmayın. Ehl-i sünnet çizgisinden ayrılmayın ve milleti bu temiz ve pak yoldan saptırmayın” diyorsam, bu nice yıllardır dediğimin de kanıtıdır. Tabii ki temyiz kabiliyeti olana!

 

Ahraz ihtiyarlar dahi duydu! 

Yine yazısında, Abduh ve Reşit Rıza gibi büyük din ulemasını da tahkir, tezyif ve hatta tekfir ettiğimi bildirmiş. Bir defa Sayın Profesör, tekfir etmek benim defterimde yoktur. Benim işim değildir. Ben bir ilim adamı olarak kişinin hatalarının dinî  veya tarihî metod ve usul içerisinde tenkidini yaparım. Sizin gibi kulaktan dolma bilgilerle kimse hakkında da ileri geri konuşmam.

Abduh ve hocası Afganî’nin 33. derecede mason ve İngilizlerin ajanı olduklarını, II. Abdülhamid Han’ı devirmek için ne projeler yaptıklarını ve nasıl çalıştıklarını bırakın Mısır’ın sağır sultanını, Sierra Leone’nin -Anadolu ağzıyla- ahraz ihtiyarı dahi duydu. Sen hâlâ işitmedin mi? Kargadan başka kuş tanımaz, yazdığınızdan başka bir kitap okumaz mısınız?

Nikki Keddie’nin “Cemâleddin Efganî” adlı biyografisi, M. Muhammed Hüseyin’in “Modernizmin İslam Dünyasına Girişi” ve Yılmaz Karadeniz’in “Osmanlı ve İran’ın İngiliz Paraleli, Cemaleddin Esedâbadi” isimli eserlerini okumanız kâfidir. Anlayana yeter!

Şuna da cevap veriniz! Bugün Sayın Başkanımız Tayyib Bey’e ve Türkiye Cumhuriyetine karşı girişilen FETÖ darbesine karşı durduğunuzu ve FETÖ’yü lanetlediğinizi söylüyorsunuz! Biz de inanalım. Fakat şunu da soralım:

II. Abdülhamid Han, Türklerin hakanı ve tüm dünya Müslümanlarının halifesi değil miydi? Osmanlı ülkesi bir Yunan veya Bulgar ülkesi mi idi? Osmanlı Devleti’ni yıkmak için İngilizlerle çalışan Abduh, Reşit Rıza ve hocaları Afganî gözünüzde hâlâ nasıl büyük bir din âlimi olabiliyor?

Zira başarılı oldular değil mi? Bu millete hâlâ onlar, büyük din âlimi ve üstadı olarak lanse edilebiliyor. İşte bunun içindir ki darbe girişiminde bulununcaya kadar, kırk yıl boyunca, FETÖ’nün neden anlaşılamadığından gafilsiniz. Hâlâ da gafilsiniz. Zira II. Abdülhamid Han devrinin FETÖ’sü (Afganî ve yolundakiler) bilinmeden gelecekteki yeni FETÖ’ler asla anlaşılamaz! 

 

Hak ve batıl belaya varınca mücadele 

Nihayet bu Prof. benden İmam-ı Maturidi hazretlerinin aleyhinde okkalı bir yazı kaleme almamı istemiş.

Beni, itikatta imamım dediğim zata karşı durmaya çağırıyor. Ben haddimi bilirim Sayın Prof.! Siz beni hiç anlamamışsınız. Ben ne demiştim? Bu tip İlahiyat fakültesi hocaları önce İmam-ı Azam, İmam-ı Maturidi, İmam-ı Rabbani, İmam-ı Gazali ve İmam-ı Buhari ile savaştılar. Bu hâl onları, bidayette Peygamber efendimizi tanımamaya nihayette ise büyük bir cüretle Kur’ân-ı kerime karşı durmaya Cenab-ı Hakk’a akıl vermeye kadar götürdü! Onları bu yola iletenlerin başında ise sizin büyük bir iştiyakla övdüğünüz İbni Teymiyye, Abduh, Reşit Rıza, Afganî, Fazlurrahman ve Hamidullah geliyordu.

Üstad Necip Fazıl Bey’in şu ifadesi bu ayırımın muazzam bir tespitini yansıtmaktadır:

    Hak ve batıl belaya varınca mücadele,
    İki çapraz çizgiyle çözüldü muadele.

Saflar üzerinde derin tahlil ve tefekkür ederek farkı anlayabilirsiniz. Nitekim şimdi de o âlim bildiklerinizin sizi getirdikleri noktayı görelim:

İşte “Kur’an Dili ve Retoriği” isimli eserinde bu Prof.’un geldiği nokta. İbret nazarıyla okuyunuz. O, önce Thomas Carlyle’nin:

“Kur’ân karmakarışık, usandıracak derecede düzensiz, anlaşılmaz, bitmez tükenmez tekrarlar, insanın nefesini kesen pasajlar ve anlaşılmaz ifadelerle doludur. Kısacası Kur’ân kahrı çekilmez saçmalıklarla doludur” (s. 24-25) ifadelerini nakledecek sonra da bizzat kendisi;

“Kur’ân’daki tekrarlar yazılı bir metni okunamaz hâle getiren bir eksiklik, kusur ve ifade zaafıdır” (s. 25) diyerek bu görüşe katıldığını beyan edecektir.

Fazla söze gerek var mı? Cevabını okuyucular versin.

Size gelince benim için hurafeci tanımlamasını da kullanmışsınız. Bunu ağa babanız H. Karaman da söylemişti. “Bir tane hurafemi açıkla bakalım” deyince de susmuştu. İftira kolay ispatı ise zordur sayın Prof.! Şimdi siz söyleyin bakalım. Sadece duyduğunuz içi boş, klişe cümleleri tekrar etmeyin!

    Merdim deme zinhar seni meydana çekerler,
    Dava edeni bahs ile burhana çekerler… 

    TEFEKKÜR
    Dalâl ehli cihân içinde çokdur
    Hidâyet olmayana çâre yokdur

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
02.11.2018
Türkiye Gazetesi


.

İşte bütün mesele!

İlahiyat fakültelerinde yetişen talebelerden çokça duyduğumuz bir cümle şu şekildedir:

“Din bir, peygamber bir iken ve peygamber bir tane şeriat getirmişken mezhep neden dört olsun? Peygamber zamanında mezhep mi vardı?”

Bu tam cahilane bir sözdür. Fakat dinî ilim tahsilinin henüz başında olanları aldatma hususunda oldukça tesirli bir metottur.

“Hazreti Peygamber zamanında mezhep mi vardı?” diyenlere aslında tek bir sual sormak kâfidir: “Peygamber efendimiz zamanında mezhep yok muydu?” Bu sual insanları önce derin düşünceye sevk eder. Evet, yok muydu?

Sonra mezhebin temelinin ne olduğunu sorarsınız. İctihadı, müctehidi anlatırsınız. Peki, kendileri Eshâb-ı kirâmdan olmayan dört mezhep imamımız, Peygamber efendimizi gören bu mübarek zatlardan yani Eshâb-ı kirâmdan daha mı üstün idiler?

Dört mezhep imamı ictihad edip de Eshâb-ı kirâm ictihad edemiyor muydu? Yoksa dört mezhep imamı, dinde olamayan yeni bir çığır mı açtılar?.. İşte bu suallerin cevabı bilindiğinde, aslında Eshab sayısınca mezhep olduğunu fakat ictihadlarının yazılmadığı için unutulduğunu söylemek kâfi gelir. Bu meseleyi daha sonra yine ele alacağım…

Ardından da bu mezhep düşmanları, “Biz sadece Kur’ân’dan alırız” diyerek parlak ve cafcaflı bir ifade ile karşısındakini büyülerlerdi!

Mehmet Akif Ersoy’un şu sözünü de ilahi bir delilmiş gibi kullanırlardı:

    Doğrudan doğruya Kur’ân’dan alıp ilhamı,
    Asrın idrakine söyletmeliyiz İslam’ı.

Yıllar önce Niğde’de kalabalık bir mecliste, Mehmet Akif’in, II. Abdülhamid Han’a karşı hudutsuz kinini ve garazını anlattığım sırada oradakilerden biri bu beyti okuyarak “Böyle bir zat, Sultan II. Abdülhamid Han’ı nasıl anlamaz hocam”, diyerek hayretini belirtmişti.

Ben de kendisine, “Bütün sır işte o beyitte” demiştim. “Anlamadım” deyince de “Doğrudan doğruya Kur’ân’dan alalım, deyince Peygamber efendimiz, Eshâbı ve mezhepler ne olacak? Senin doğru alıp almadığını ben nereden anlayacağım? Doğru anlayanı veya anlamayanı nasıl bileceğiz? Bir anlamda herkese göre bir Kur’ân anlayışı çıkmayacak mı?.. Bakınız işte bu sebepledir ki Mehmet Akif Bey; Afgani, Abduh ve Reşit Rıza gibi İngiliz ajanlarını anlayamadı! Onların maşası oldu ve Osmanlı Devleti’ni İngilizlere yem etmek isteyen taifenin içinde yer aldı” dediğimde;

“Meseleyi şimdi anladım hocam” demişti.

 

Haddini bilmek! 

Âlimin en güzel tariflerinden birisi de, “Neyi bilip bilmediğini bilendir” denilmiştir. Bakınız ilim yolcusuna önce yetki sahibi nasıl olunur ve hangi meselede kimler yetki sahibidir o anlatılır. Zira yetkisini aşan adamlar anarşiye sebep olurlar.

    Gör zâhidi kim sâhib-i irşâd olayım der,
    Dün mektebe vardı bugün üstâd olayım der.

Bağdatlı Ruhi’nin dediği gibi çalışmadan, pişmeden, yanmadan bu işler olmaz. Bir dönem Türkiye’de millet idarecilerini seçse de, atanmışlar kendilerini tek yetkili görürler ve her işe müdahil olurlardı. Türkiye’de bu sebeple kaos ve anarşi eksik olmazdı. Milletin seçtiklerine “%95 ile de iktidar olsanız muktedir olamazsınız” diyenleri ve denilen günleri unutmayın!

Bir fabrikanın işçisi patronun, hemşire doktorun yerine geçerse, öğrenci öğretmenin koltuğuna oturursa ne olur?

Dinde de böyledir. Din adına konuşacakları bilmek o ilmin usulüdür. Bugün din adına konuşmaya yetkili olanlar ile olmayanları ortaya koyalım ve günümüzde dinî meselelerdeki karışıklığın nereden peydahlandığını anlayalım.

Din adına konuşmaya yetkili olanlar kimlerdir:

Allahü teâlâ: Mutlak hâkim olup dinin ve âlemlerin sahibidir.

Resûl-i ekrem efendimiz: Mecaz hâkimdir. Tebliğ-i şeriat gereği dini açıklayan ve uygulayandır. Cenâb-ı Hak peygamberleri seçerek göndermiştir. Cebrail aleyhisselam kitabı ona indirmiştir.

Müctehid âlimler: Mutlak müctehid, Mezhebde müctehid ve Meselede müctehid olmak üzere üç kısımdırlar.

Mukallid âlimler: Bunlar da Eshâb-ı tahric, Eshab-ı tercih ve Eshab-ı temyiz diye üçe ayrılır.

Sırf mukallid âlimler: Bunların söz söyleme hakkı yoktur. İşleri, ilk tabakadaki âlimleri tam taklittir. Fakat okuduklarını tam ve doğru anlar ve anlatırlar.

Peki din adına konuşmaya yetkisiz olanlar kimlerdir ve konuşurlarsa kimlerin yerini almış olurlar. Onları da tanıyalım ve kendilerine bir de sual yöneltelim:

Alternatif hüküm koyanlar: Bunlar kendilerini mutlak hâkim yerine koyarlar. Âyetleri beğenmez ve hata bulurlar. Haşa, “bu âyet bana gelseydi karşı dururdum” derler. Sen Rab mısın? Yoksa Rabbe inanmaz mısın?!.

Kur’ân-ı kerîmi sanki kendine inmiş gibi açıklayanlar: “Ben sadece Kur’ân’a bakarım, başka delil tanımam! Bana Kur’ân yeter” diyenler bunlardandır. Bunlar kendilerini peygamber gibi görürler ve Kur’ân’ı kendisine inmiş gibi yorumlamaya kalkarlar. Sen peygamber misin?!.

Şartlarına sahip olmadıkları hâlde ictihada kalkanlar: Sen müctehid misin?!.

Müctehidleri anlamadıkları hâlde onlardan nakle kalkanlar: Sen mukallid âlim misin?!.

Evet bu son iki sınıf âlimi yetiştirecek âlim de kalmadı. Bu dereceye gelmek büyük bir azim, cehd, çalışma ve tasavvuf yolunda ilerleyip Rabbe yakın olmakla mümkündür.

Eshâb-ı tahric, tercih ve temyiz âlimlerini anlamak ve eserlerini okumak bir yana kabul dahi etmeyen bu zavallılar, kendilerini kolayca peygamberin yerine koymakta, Kur’ân-ı kerime kafasına göre mana vermekte, anlamazsa veya işine gelmezse de haşa yaratıcının emirlerini beğenmemeye kadar varmaktadırlar.

 

Gülüp geçti sakalına! 

Geçen haftaki yazım sebebiyle beni arayıp tebrik eden Prof. Dr. Süleyman Hayri Bolay Bey, bunlar hakkında eski bir yazısını da hatırlatma lütfunda bulundu. Süleyman Hayri Bey o yazısında müthiş bir tespitte bulunarak şöyle demişti:

“Allah’ın kitabı asırların anlayışlarına göre değiştirilecekse o zaman ilahi din diye bir şey kalır mı? O dinin sağlam ve sabit müminleri olur mu? Her devirde birilerinin aklına göre uydurma metinler, âyetlerin yerine geçecekse ve her yeni gelen öncekinin uydurmalarını beğenmeyip, yenilerini ekleyeceklerse orada kutsallık ve ilahilik kalır mı? Böylelikle Kur’ân da modern ve evrensel mi olacak?”

Süleyman Hayri Bey bu yolun sebebini ise şöyle açıklıyordu:

“Nasılcı/pozitivist akımın felsefe, eğitim ve din anlayışı Batı’nın müşrik ve münkir aklının şaşı bakışının en canlı temsilcisidir. Bizim bazı nevzuhur ilahiyatçılarımız da bunların mahsulüdür. Köklerinde Hegel’in müşrik ve tarihselci aklı ile pozitivizmin tarihselci münkir aklı yatmaktadır.”

Süleyman Hayri Bey’in de açıkça belirttiği üzere bizim bir kısım ilahiyatçılar yedinci sınıf âlimlerden dahi olmadığı ve onları anlamaktan uzak bulunduğu hâlde müctehidleri beğenmeyip ve peygamberi de bir kenara itip hâşâ ilah yerine geçmeye çalışmaktadırlar.

Gece gözlerinin kapanmasını, karnının acıkmasını ve def-i hacete bile ihtiyaç duymanı gideremeyen sen neyin peşindesin? Ölümünüzü de engelleyebilecek misiniz? Size beğenmediğiniz ve sıkılacağınızı düşündüğünüz cennetin yerine başka bir mekân da hazırlanır merak etmeyin!

Şeytan, sizin gibi nicelerini pençesine düşürdü. Nicelerini yoldan çıkardı. Eşrefoğlu Rûmî’de onları ve peşine düşenleri uyardı:

    Bu dünyayı benim sanıp, zinhar gönlünü verme,
    Nice senin gibilerin gülüp geçti sakalına! 

    TEFEKKÜR
    Tevfik refik olmayacak faide yoktur
    Her kim burada akla uyarsa zarar eyler

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
09.11.2018
Türkiye Gazetesi


.

Yunus’tan, günümüze muazzam ikaz!

    Çıktım erik dalına anda yedim üzümü,
    Bostan ıssı kakıyıp der ne yersin kozumu!

Yunus Emre hazretleri, erik dalından üzümü nasıl yemişti? Bostan sahibinin kızmasından ağacın başkasına ait olduğu anlaşılıyordu. Ancak bostan sahibi erik dalında üzüm yiyen adama cevizimi (koz) neden yiyorsun diyerek paylamıştı! Şiirin ihtiva ettiği şu manaları değerlendirirken Yunus Emre, aklını yitirmiş delilerden mi bahsediyor diye düşünebilirsiniz.

Hâlbuki Yunus Emre’nin, tamamen muamma tarzında yazmış olduğu şiiri sanki bugünü işaret ediyordu. Evet ama Yunus bugünleri rüyasında görerek yazmadı. Demek ki aynı zihniyette kişiler o gün de mevcuttu.

Bunlar bağnaz, dar ve kısa görüşlü olup sadece kendi aklının esiri olmuş kimselerdir. Örnek aldıkları şahıslar da kendilerinden farksızdır. Bunlar peygamber efendimizi, Eshâbını ve müctehid âlimleri ölçü almakta son derece cimridirler. Hatta cimrilik bir yana kabul dahi etmezler. Kendi akıllarının daha üstün olduğuna inanır ve sadece kendilerini beğenirler.

Yunus’un bu beytini o günlerde nasıl anlamış ve yorumlamışlardı bilemiyorum.

Fakat Süleymaniye Kütüphanesi’nde doçentlik tezimle ilgili çalışmalar yaparken küçük bir risale dikkatimi çekmişti. Yunus Emre’nin gazelinin şerhi olan bu risale, Niyazi Mısrî hazretlerine aitti.

Büyük tasavvuf âlimi Niyazi Mısrî hazretleri gazeli sadece şerh etmekle kalmamış birkaç beytini şerh ettikten sonra gazelin sahibi Yunus Emre’ye rüyada mülaki olarak tasvibini de almıştı.

Bugün günümüzün dinî anlayışına ışık tutması açısından önemli olan bu gazelin ilk iki mısraını açıklayacağım.

 

Mürşitsiz çıkma yola! 

Yukarıdaki mısrada Hazreti Yunus, zahirde her meyvenin bir ağacı olduğu gibi her amel ağacının da bir başka meyvesi ve yemişi olur. Buna benzer şekilde her ilmin de ona mahsus aletleri vardır. Bu aletler ile hâsıl olur ve yerine gelir.

Mesela zahir ilimlerinin ortaya çıkarılmasının aletleri, lügat, sarf, nahiv, adab, mantık, meani ve hikmet, hey’et, kelam, hadis, usul, fıkıh ve tefsirdir.

Batın ilminin kazanılması olgun bir mürşidin terbiyesi ile fasılasız zikir, az yemek, az uyumak, az konuşmak ve halvettir, yalnız kalmaktır. Hakikat ilminin aletleri ise her işinde sadece Hakk’ın rızasını elde etmektir.

Merhum Yunus Emre, erik, üzüm ve ceviz ile İslam’ın üç ana kolu şeriat, tarikat ve hakikate işaret etmekteydi. Zira eriğin dışı yenir içi yenmez. Erik gibi olan meyvelerin cümlesi amelin zahirine misaldir.

Üzüm gibilerin cümlesi ise amelin batınına misalidir. Zira üzüm hem yenir ve hem nice nimetler ondan zuhura gelir. Pekmez, turşu, sirke ve bunlara benzer nice türlü nimetler hâsıl olur. Lakin içinde bir miktar riya ve tezkiye çekirdeği olmakla batın ameline denilir, hakikate denilmez.

Ceviz ise hakikate misaldir ki içinde asla yabana atacak bir şey yoktur. Hem yenir ve hem nice marazlara ve illetlere şifa hâsıl olur.

Öte yandan bir kimse erik yiyecekse erik ağacına gider. Üzüm talep ederse asma ağacına varır ve ceviz canı isterse ceviz ağacından toplar.

Şayet her kim üzümü erik ağacından talep eder orada ararsa o kimse ahmak ve cahildir. Çorak yere ekin ekip boş yere zahmet çeker. Bütün emeği heba olur, çektiği çile de yanına kâr kalır.

Şimdi her kimse zahir amelinin doğru olup olmadığını bilmek isterse onu şeriattan ve erbabından talep eder, ilmihal kitaplarına müracaat eder. Ondan bilip öğrenip amel eder. Şayet batın amelinin salahını, fesadını, tenezzülünü ve terakkisini bilmek isterse mürşidin telkini ve dersleri ile yoluna devam eder.

Bu yolları aşmış bir kimse hakikat ilmine varmak ve kendini bilmek arzu kılarsa, mürşid-i kâmil terbiyesi, büyük perhiz ateşi ile nefsin bütün sıfatlarını yakıp masivayı reddederek elde edebilir. Yolu ve adabı ile talep olunursa ümittir ki az müddetle maksat hasıl olur.

Şimdi gelelim ana noktaya: Hazreti Yunus diyor ki; bir kimse zahir amelini işlerken ben batın ilmini ve ilm-i hakikati zahir ameli ile ele getirip tahsil ederim dese ve birçok zahmetler çekse mesela kendiliğinden esmaullaha müdavemet eylese ve oruçlar tutup halvetler çekse o kişinin hâli erik ağacından üzüm yemeye çalışmaya benzer.

Bostan ıssından (sahibi) maksadı ise mürşid-i kâmildir. “Niçin kozumu yersin” diye azarladığı tembihtir. Niçin olmaz yere riyazet çeker, mücadele eder yorulursun? Üç ilmi bir amel ile elde edebileceğini mi sanırsın? Zira her birinin başka ameli, muallimi ve mürşidi vardır.

Bunun hariçte bir misali de şu şekildedir: Bir kimse pazara çıkarak marangozluk aletlerini satın alsa ve onlarla ol sanatı işlemeye başlasa, evvelce yapmadığı ve bir usta yanında çalışmadığı için beceremeyecek ve hangi aletle ne işleneceğini bilemeyecektir. İşin ustası onu gördüğü zaman şöyle diyecektir:

“Bre sanat uğrusu, küstah! Bu bizim aletlerimizi niçin eline aldın?..” Hâlbuki o adam bunları parasıyla pazardan satın almıştı. Oysa usta o sanatın sahibi olduğu için, “o aletleri niçin kullanırsın?” deme yetkisini kendinde bulmaktadır. Zira o cahil adam sanatı bozmaktadır.

Mürşid-i kâmiller de tarikat ve hakikat bağının malikleridir. Şeriatı bilmeyen, âlim ve peygamber tanımayanlar bırakın tasavvuf lezzetinden tat almak için çalışmayı, tasavvufa inanmaz ve reddederler. Maalesef bu ülke, tasavvuf profesörleri olduğu hâlde tasavvufu inkâr eden hoca müsveddelerini çok gördü ve görmeye de devam etmektedir! 

 

Zift turşusu yeme! 

    Kerpiç koydum kazana poyraz ile kaynattım,
    Nedir diye sorana bandım verdim özünü…

Yunus Emre bu ve bunun gibi Ehl-i sünnet âlimlerine inanmayan, Peygamber efendimizi tanımayan felsefî fikirlerle ahkâm yürütenlerin hâlini kazana kerpiç koyup poyraz ile kaynatarak yiyen ve yedirmek isteyenlerin hâline benzetir. Bunların fikirleri hükümleri batıldır. Zira naklî değildir. Onun için gazelde bu fikirler yenmesi uygun olmayan kerpiç ile tesmiye olunmuştur. Poyraz ile kaynatılmaya çalışılması ise Peygamber efendimizin sünneti ve mürşidin telkini olmadığına işarettir. Zira poyraz, ateşi yakmak bir yana bilakis söndürecektir!

Şimdi, bir kimse kendi ne yerse, isteyene de ondan verir. Fakat pişirir gibi yaptığı çamur yenmeye yaramadığı gibi bunun gibi perhizden ruh gıdası hâsıl olmaz. Hatta çamur yiyenlerde marazi hastalıklar oluşacağı gibi bu fikirlerden de kalp rahatsızlıkları meydana gelir. Şeytanın vesveseleri ile de sonunda kalbi ve ruhu helak olmaya doğru gider.

İşte ekseriya küfre düşenler bunlardan meydana gelir. Birisi bunlara kapılırsa kar gibi soğutup buz gibi dondururlar. Bunlardan aslandan kaçar gibi kaçmalıdır. Allah yolundaki yolculara mezhebinin âlimlerine uymak yetişir…

Yunus Emre’nin uzun gazelindeki şu iki beyti ve devamı; Peygamber, âlim ve mürşit tanımayanların varacağı noktayı muazzam bir şekilde ortaya koymaktadır. Zira mürşitsiz yola çıkanların hâli hangi meyvenin hangi ağaçta bittiğini bilmeyen ve gönlü üzüm istediğinde erikte biter sanan ve erik diye ceviz ağacına giden kimse ve cümle renkleri siyah sanan âmâ gibi olur.

Peygamber efendimizden bugüne gelen İslam inanç ve yaşayışını geleneksel diyerek küçümseyip, millete çamur ve hatta yine Hazreti Yunus’un ifadesiyle zift turşusu yedirmek isteyenlerin bozuk yazılarını, insanı dinden imandan eden fikirlerini beyan etmeye ve göstermeye devam edeceğiz… 

    TEFEKKÜR 
    Gönlü yüksekte gezer, dembedem yoldan azar,
    Dış yüzüne ol sızar, içinde ne var ise…

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
16.11.2018

Türkiye Gazetesi


.

Hürriyet mankurtları!

    Ne efsûnkâr imişsin âh ey didâr-ı hürriyet
    Esîr-i aşkın olduk gerçi kurtulduk esaretten

Namık Kemal, Hürriyet Kasidesi’ndeki bu beytinde hürriyetin insanı esaretten kurtaran fakat sonunda kendine esir eden bir güzel olduğunu vurgulamakta idi.

Ancak kimden ve neden kurtuluyorlardı ve bu yeni esaret onlara ne sonuçlar hazırlıyordu, biliyorlar mıydı acaba?

Zira hürriyet, müsavat, eşitlik, adalet bir zamanların parlak fikirleri idi. Bu parlak sloganlarla avladılar bizimkileri. Hürriyet diye nara atanlar, bir anlamda balık yakalamakta olanların solucanlarından farksız idiler.

Nitekim temel ideali dinine ve padişahına karşı durmak olan Jön-Türklerin gerekçeleri de hürriyet olmuştu. Dağa çıkmak, naralar atmak hoşlarına gidiyordu. Mevcut düzene istibdat, padişahlarına da müstebit adını vermişler, onu yıkarak hürriyetlerine kavuşmanın mukaddes mücadelesine girişmişlerdi.

Neticede azılı İslam düşmanları o sihirli, tılsımlı, cezbedici kelimelerle bizden olan gençlerimizi avlayarak koskoca bir imparatorluğumuzu yediler. Fakat suç onlarda değildi(!) Suç istibdatta, suç müstebidde idi(!) Bu itibarla Jön-Türkler ve İttihatçı kadrolar altı asırlık yüce devletimizi birilerinin maşası olarak toprağa gömerken asla pişman da olmayacaklardı!

Batılılar ise bu tılsımlı kelimeyi (hürriyet) asla bırakmayacaktı. Zira bu kelime ile elde ettikleri mankurtlar sayesinde Osmanlı Devleti’ni yok etmiş iseler de, yerine daha kudretli yeni devletler gelebilirdi. Asıl olan onlara bu kudreti kazandıran İslam’ı yok etmek onu değiştirmekti!

Bu itibarla sihirli kelimelerin saltanatı devam etmeliydi.

Bu arada Osmanlı Türklerine söylenecek sözü de bulmuşlardı. Onlar sürü psikolojisi ile hareket eden insanlardı. Onları sürü psikolojisinden kurtarmak gerekti!

Bunun için dinleri hususunda da hürriyetten yana olmalıydılar. Akıllarına fikirlerine hudut tanımaz bir özgürlük tanımak gerekti.

 

İmana saldıran şövalye! 

Nitekim İman Sempozyumu’nun Prof. şövalyesi de, son yazılarından birinde bu hususu yaldızlı kelimelerle süsleyerek öyle bir sunum yapıyor ki şaşarsınız! Putunu kendi yapar kendi tapar misali!

Zira hürriyet birileri için puttu artık. Bunu her alanda kullanmalı idiler. Batılılardaki gibi şövalye ruhlu olmalı idiniz! Aksi hâlde sürü olursunuz! Herkesin söylediğini söylerseniz sürüye dâhil olmuş olursunuz. Hâlbuki siz farklı olacaksınız, sürü psikolojisi ile hareket etmeyeceksiniz!

Şövalye ruhluluğun vasıflarını da kendisi belirleyen Prof., yazısında şöyle nakletmektedir:

“Şövalye ruhluluk onur ve ilkeli yaşamdır. Asil ve anlamlı bir hayat sürmektir. Tek başınalık tevazu, şükran, onur, dostluk, sadakat dürüstlük, cesaret, adalet, cömertlik, disiplin, adanmışlık, inanç, şükran sevgi… İşte bütün bunlar şövalye ruhluluğun temel vasıflarıdır.”

Şövalye ruhlu yazar ardından cemaat, tarikat vs. oluşumları ele alıp bütün kötü sıfatları da giydirip vur abalıya misali saydırıyor.

Dilerseniz konuya önce şövalyeden başlayalım!

Bu Prof., parlak cümlelerle övdüğü ve muazzam vasıflarla yücelttiği şövalyelerin, haçlı sürüleri hâlinde Kudüs ve Anadolu saldırılarından hiç haberdar olmadı mı acaba? İslam’ı ortadan kaldırma hevesiyle yollara düşen ve Anadolu’yu kan gölüne çeviren milyonlarca şövalyeyi nasıl duymaz!

Evet, sözünü ettiği şövalye ruhlular bu topraklara çok kez saldırdı. O şövalyelerin haçlı seferleri sırasında yaptıkları zulümleri kendi dindaşları dahi yazmaktan bıktı.

Biraz tarih kitaplarını aç ve bir karıştır. Anadolu’nun gazi ruhlu evlatlarının, bu şövalyelerle şanlı mücadelesini bir gör!

Yine o, asil, erdemli ve sürü olmayan diye övdüğün şövalyelerin Papa’nın ayağını nasıl öptüğünü de yaz! Bu arada FETÖ’nün de “eşlerinizi, kızlarınızı ana bacılarınızı o haçlı şövalyelerine teslim ediniz” sözünü de hatırından çıkarma. Yoksa siz de aynı düşüncede misiniz?

 

Yiğitliğin olgun şekli! 

İkinci olarak bu Şövalye ruhlu Prof.’un milletimizi sürü diyerek aşağıladığı cemaat ve birlik vasfını değerlendirelim. Millet de büyük bir cemaat değil midir? Millî birlik ve beraberlik derken, milleti sürü psikozuna mı sokuyoruz? Mesela 15 Temmuz birlikteliği sürü hareketi mi idi?

Müslümanlar kardeştir buyurup, kardeş birlikteliği içinde hareket etmemizi isteyen Peygamber-i muhtar değil midir? Yine Peygamber efendimiz, “küfür tek millettir” buyurarak düşmanın her zaman bize karşı birlik olacağı ikazını yapmadı mı?

“El-cemaatü rahmetün ve’l-fırkatü azabün” (Cemaatte rahmet, ayrılıkta azap vardır) hadis-i şerifini de şövalye ruhluluğu ile yok mu saydınız? Malumunuz bunu Anadolu insanı, ârif özelliğiyle, “sürüden ayrılanı kurt kapar” deyimi ile darb-ı mesel hâline getirdi.

Bakınız Hazreti Mevlana da bu hasleti şöyle tanımladı:

“Her işin başı birliktir. Birliğe bağlanıp inanmak yiğitliğin en olgun şeklidir.

Birliğe inananlar hedefine ulaştı maksadına erdi. İkilikten maraz oldu, hastalıklar ortaya çıktı.

Birlik içinde olanlar üzüntüden uzaktır. Böyle kimseler dünyaya sultan olmuşlardır. Nitekim şanlı Peygamberimiz bu yolu birlik sayesinde açtı. Böylece İslamiyet dünyaya baştan ayağa hükmetti.”

İbadetler dahi birlik içinde yapılmıyor mu? Namazda imama uymakla sürü mü olunmuş oluyor? Hacda, teravihde, iftar sofralarında birlikteliğin muazzam atmosferine erişilmiyor mu? Muhabbetin yolu açılmıyor mu?

İbadetleri insan yalnız da yapabilir. Fakat emir birlikte yapmaları içindir. Birlikte Allahü teâlanın lütfuna ve ihsanına kavuşulur.

Birikenler rahmete doydular, nimetlerin, toplanmaktan ileri geldiğini bildiler.   

 

Körler çarşısında ayna satma! 

Peygamber efendimiz kurtuluş fırkasını ifade ederken; “Benim ve eshabımın yolunda gidenlerdir, onlara uyanlardır” buyurmakla insanları sürü zihniyetine mi davet ediyordu? Peygamber efendimizin bu işareti üzere asırlardır “Ehl-i sünnet ve’l cemaat akidesi” içinde hareket eden Müslümanlar sizin saydığınız sözde şövalyelik hasletlerinden mahrum mu bulunuyor?

İşte Ehl-i sünnet ve’l cemaatten ayrılanı da şeytan kapıveriyor! Onları şövalye ruhlu kılıp, atına bindirip, kılıcını, tabancasını eline verip kovboyculuk oyununun figüranı hâline getiriveriyor.

Bu şövalyeler de, âlimlere, velilere, tasavvuf erbabına kurşun yağdırıyor, Peygambere ok atıyor ve Cenab-ı Hak ile savaşa tutuşuyor. Kur’ân-ı kerimdeki âyetleri ayıklamaya çalışıyor.

Şövalye ruhlular şunu bilmeli ki; Müslümanlık, yetenekleri yok etmez. Birlik, beraberlik ve cemaat ruhu ile hareket etmek, hünerleri gidermez.

Nitekim Hazreti Ebubekir efendimiz fedakârlık ve sadakatin, Hazreti Ömer, adalet ve cesaretin, Hazreti Osman hayâ ve hilmin ve Hazreti Ali efendimiz de yiğitlik ve kahramanlığın sembolü olarak Peygamber efendimizin yanında yer almışlardı. Hepsi farklı meziyetlerini bir arada toplayarak büyük ve güçlü oldular.

Ancak hepsinin ortak özelliği, İslami yaşayışta şanlı peygamberimize tam tabi olmaktı. Ona uymaktı. Onu “Anam, babam, malım mülküm sana feda olsun ya Resulallah” diyerek severlerdi. Sözünden taşra (dışarı) çıkmazlardı.

“Cenab-ı Hak Kur’ân’da çelişki içinde” ve “Kur’ân’daki kıssalar masaldır, çıkarılmalıdır”diyen bazı ilahiyatçıları kastederek, “Onların imanı benim imanımdan daha üstündür” diyen şövalye, güya bütün iyi sıfatları takınmış gidiyor. Peki, nereye gidiyor farkında mı acaba? Farkında değillerse yine Hazreti Mevlana’ya kulak versinler:

    “Ey insan! Haddini bil…
    Ticaret ehli değilsen dükkânı açma,
    Hâl ehli değilsen ağzını açma,
    Büyüklerin olduğu mecliste ahkam kesme,
    Körler çarşısında ayna satma,
    Ehil olamıyorsan bari edepli ol…”

    Edep, nefsini tanıyıp haddini bilmektir. Fani dünyayı anlayıp boş davaları bırakmaktır. Tevazu sahibi olmaktır. Sonu pişmanlık olacak işleri yapmamaktır. Garbın şövalye ruhuna özenip peygamberine ve Rabbine asi gelmemektir! 

    TEFEKKÜR 
    Pes bilin yalnız kişi güçsüz olur
    Birikenler devleti uçsuz olur

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
30.11.2018
Türkiye Gazetesi


.

Bu zata dikkat!

Fazlurrahman!.. 1919 yılında Pakistan’ın Hazara şehrinde doğan Fazlurrahman, 1940’ta Pencap Üniversitesi Arapça bölümünü bitirdi. 1942’de aynı üniversiteye asistan olarak girdi. Burada başladığı doktora çalışmasını, daha sonra İngiltere’ye giderek devam ettirdi. Daha on yaşında iken Kur’ân-ı kerimi ezberlemiş ve uzun yıllar boyunca tanınmış Ehl-i sünnet âlimlerinden dersler alarak yetişmiş olmasına rağmen İngiltere’deki hocaları, kendisinin İslam felsefesi(!) üzerine yönelmesini sağladılar. İslam felsefesi sahasını, uzun yıllardır ihmal edilmiş bir alan olarak gösterip bu yolda çalışmasının kendisine büyük imkânlar sağlayacağını ve meşhur olacağını belirttiler. Genç bilim adamı İngiliz müsteşriklerin tesirine girmiş bulunuyordu.

1950 yılında İngiltere’nin Durham Üniversitesi’nde öğretim görevlisi oldu. Burada İran kültür ve medeniyetiyle İslam felsefesi okutmaya başladı. Artık çalışmalarını tamamen İslam felsefesi üzerine yöneltmişti. Farabi, İbni Sina, İmam-ı Gazali ve Ebü’l Hasen el Eş’ari üzerine tahliller yapıyor dinin temel meselelerini felsefi olarak değerlendirmeye çalışıyordu. Mesela Peygamberlik hususunu tamamıyla felsefi bir yaklaşımla ele alarak çözmeye uğraşıyordu.

İngiliz müsteşrikler bir taraftan da kendisini büyük din âlimi(!) diye İslam dünyasına tanıtmaya ve pazarlamaya devam ediyorlardı. Nitekim on yıl içinde şöhreti dünyayı tutan Fazlurrahman’ı ülkesi Pakistan’da bu fikirlerini yayması ve oradaki akademik çevreleri etkilemesi için gönderdiler.

Aynen bir dönem Fransa’da Peygamber efendimizi felsefi bir nazariye ile değerlendiren ve nice mucizelerini inkâr eden Hamidullah’ın, Türkiye’deki üniversitelere misafir hoca sıfatı ile gönderilerek dersler verdirilmesi gibi Fazlurrahman da 1961 de ülkesi Pakistan’a gelerek fikirlerini Üniversite camiasına aktarmaya başladı.

Fazlurrahman, 1962’de Pakistan İslami Araştırmalar Enstitüsü genel müdürlüğüne atandı. Bu arada mükemmel İngilizce bilmesi ve İngiltere ile rahat iletişim kurabilmesi nedeniyle Pakistan Devlet Başkanı Eyyüp Han’ın danışmanlığına da getirilmişti. Artık fikirlerini daha rahat yayma imkânı bulacaktı. Bir taraftan üniversitelerdeki akademisyenlere din felsefesi adı altında bozuk düşüncelerini aktarırken bir taraftan da makale ve kitaplarını yayınlamaya girişmişti.

 

Dinde büyük yıkım! 

1965 yılında basılan “Islamic Methodology in History” adlı eserinde hadis, sünnet ve fıkıh alanında yeni anlayışlarla ictihad yapmanın önemini vurguluyordu. Yine “Islam” adlı eserinde ise asırlardır İslam akaidini ortaya koyan Ehl-i sünnet âlimlerinin Kur’ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerden aktardıkları söz ve yazılarını tenkit ederek artık bu fikirlerin değişmesi gerektiğini savunuyordu. Onun bu kitapları Ehl-i sünnet ulema ve halk nezdinde büyük tepki topladı ve infiale sebep oldu. Âlimler kendisinin mürted olduğunu açıkça belirttiler.

Tepki o kadar büyüktü ki Fazlurrahman ülkeyi terk etmek mecburiyetinde kaldı ve Amerika’ya gitti. 1969 yılında Chicago Üniversitesi’ne İslam düşünce profesörü olarak göreve başladı.  Ancak ona özel bir misyon verilecekti. O, bundan sonra farklı İslam ülkelerinden gelen Müslüman öğrencilerle ilgilenecek ve onlara fikirlerini aşılayacaktı. 1988’de ölümüne kadar bu görevi eksiksiz yerine getirdi…

Okurlarımı öncelikle bir hususta uyarmak isterim. İslam bir düşünce sistemi midir? Şurası net olarak bilinmektedir ki, düşünce, nazariye, teori gibi ifadeler, içerisinde mutlak olarak bir şüpheyi barındırmaktadır. Bu ifadeler asla kesin bir hükmü göstermez.

İslam ise kesin bir hükümdür. Naslar ve hadislerin bulunduğu bir yerde, düşünce teori ve nazariyeye yer kalmaz. Bu sebeple;

    Âyet ile hadise inanmazsa bir kişi
    Ona hiç cevap verme konuşma bitir işi

Demişlerdir. Dolayısıyla faiz nazariyesi, namaz düşüncesi, oruç teorisi denmez. Faizin, namazın ve orucun hükmü denilir.

Bu itibarla dini bozmak ve yıkmak isteyen müsteşriklerin hedefi imandan ibadete kadar bütün İslam inanç ve akidesini “düşünce potası” içerisine alarak tartışmaya ve yeni yorumlara açmaktır. Bunda da büyük oranda başarılı oldular.

 

Görmez nereye koşuyor? 

Geçtiğimiz günlerde eski DİB Başkanı Mehmet Görmez’in İslam Düşünce Enstitüsü diye bir kurumun başına getirilmesi bana Fazlurrahman’ın faaliyetlerini hatırlattı.

Mehmet Görmez bir FETÖ projesi olduğu neredeyse yüzde yüz kabul görmüş olan Kutlu Doğum Haftası uygulamasından ısrarla vazgeçmeyerek DİB Başkanlığından alınırken, bazılarınca, neredeyse kurulacak bir İslam Üniversitesi’nin başına tayin dahi edilmişti. Nedense böyle bir üniversite bir türlü ortaya çıkmadı. Bazıları kendisini unutturmama adına sık sık medyada gündem ettiler ve etmekteler. Dergilere röportajlar verdirdiler. Gelmiş geçmiş en iyi DİB Başkanı(!) olarak da lanse etmeyi hiç unutmadan tekrarladılar. Fakat nedense bir türlü o görev gelmiyordu.

Bu defa öyle bir pazarladılar ki sanırsınız YÖK nezdinde bir üniversiteye bağlı İslam Düşünce Enstitüsü başkanı oldu. Kendisini de Sayın Başkanımız atadı!

Hâlbuki böyle bir durum asla yoktu. Sadece mezhepsiz ilahiyatçılara kapı açan İnsan ve Hikmet Vakfı adlı bir kuruluş böyle bir enstitüyü oluşturmuş ve başına da Mehmet Görmez’i atayıvermişti. Fakat piyasaya başka türlü lanse etmeyi becermişlerdi.

Abdullah Gül ve Ahmet Davutoğlu beyler bu yeni kurumun neresinde idiler? Bu kurumu içeriden ve dışarıdan kimler finanse ediyor? Araştırılırsa veya açıklanırsa pek güzel olur.

Gelelim Fazlurrahman-Görmez ilişkisinin arka planına ve asıl büyük tehlikeye!

Ali Bardakoğlu, Görmez ve ekibi tarafından kurulan Ankara Okulu, İslamiyet ve Kitabiyat yayın gruplarının faaliyetlerini ve çalışmalarını gözden geçirmek bu konuda net bilgileri gözler önüne serecektir. Zira bu grupların faaliyetlerinin odak noktasında hep Fazlurrahman yer almaktadır. Bu yayın grupları onun ulaşılabilen bütün kitaplarını çevirdiler. Hatta bunlardan bir kısmı Ankara İlahiyat Fakültesi’nde ne yazık ki yıllardır ders kitabı olarak da okutulmaktadır.

Öte yandan Bardakoğlu ve Görmez ekibi son on altı yıldır Diyanet’e de hâkim durumda bulunuyordu. İlahiyat fakültelerindeki modernist ve reformist düşünceli öğretim üyelerinin Diyanet’te görev almaları ile birlikte Diyanet’in tüm basın yayın ve matbuatı da modernist fikirlerle örülmeye başlandı. Haseki Eğitim Merkezleri de bundan fazlasıyla nasibini aldı.

Yine Bardakoğlu ve Görmez’in Diyanet’te etkili olduğu sırada Diyanet’ten Sorumlu Devlet Bakanı olan Mehmet Aydın’a da dikkat çekmek isterim. Fazlurrahman’ın en büyük hayranlarından olan bu zat “Kur’ân-ı kerimdeki bilgilerin yüzde kırkı atılmalıdır” diyerek kimlerin emrinde çalıştığını ve nasıl bir İslam arzuladığını ortaya koymuştu.

Bakınız Fazlurrahman’ın insanı dehşete düşüren şu fikirlerine de dikkat kesilelim:

“Dinî modernizmin yapmak zorunda olduğu ilk şey İslam hukukuna, şeriata değişiklik getirmektir.”

O, bu ifadesiyle Kur’ân-ı kerimdeki ve hadis-i şeriflerdeki hükümlerin zamana göre istenildiği şekilde değiştirilebilmesini savunmaktadır.

“Peygamberin vahiy olayında hissettikleri manevi bir histir. Bu hisleri ihtiyaç oldukça doğrudan kelimelere dökülmüştür.”

Fazlurrrahman’ın bu ifadeleri ise vahyin Allah tarafından indirildiği ve Allah kelamı olduğu gerçeğini ortadan kaldırmaz mı? Böylece ona göre Kur’ân-ı kerimin Hazreti Peygamberin hayalen gerçekleştirdiği keyfi bir tasarruf olduğu ortaya çıkar.

Evet, Kur’ân-ı kerimi ortadan kaldırdıktan sonra din mi, iman mı kalır?

Amerika, İngiltere ve beynelmilel siyonist güçler, “İslam Düşüncesi” diyerek müesseseler kurdurmakta, Kur’ân’sız ve Peygambersiz bir İslam’ın kapısını aralamaya çalışmaktadırlar.

Pensilvanya’ya, Chicago’ya aldıkları şahısların İslamiyet’i yıkan fikir ve düşüncelerini Müslüman ülkelerine empoze etmekte pek maharetli davranmaktadırlar. Zira içeride onların yetiştirmeleri, bu görevi, Şövalye Ruhu(!) içerisinde yerine getirmektedirler.

Nitekim Chicago’da Fazlurrahman’ın başında bulunarak İslam ülkelerine reformist bilim adamları yetiştirdiği bölümün adının İslam Düşüncesi olmasıyla, Mehmet Görmez’in şimdi başkanı olduğu enstitünün adı, size aynı mihrakın ürünleri olduğunu ve İslamiyet’teki yıkım faaliyetinin hız kesmeden devam ettirilmek istendiğini göstermiyor mu? 

    TEFEKKÜR
    Bir defa inkâra düştün mü yavrum,
    Kendini aşmaya yol bulamazsın.
    Vehimler, şüpheler bozar ruhunu,
    Seni kaldıracak el bulamazsın.
                            O. Y. Serdengeçti

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
07.12.2018
Türkiye Gazetesi


.

Dinde tahribata dikkat!

Üstad Necip Fazıl Kısakürek bir şiirinde şöyle diyordu:

    El açsam geçenlere kavşağında bin yolun
    Müslüman olun aman aman Müslüman olun
    Ancak nasıl bir Müslüman olması gerektiğini de şu şekilde ifade ediyordu:
    Müjdecim, kurtarıcım, efendim, peygamberim:
    Sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim

Günümüzde İslamiyeti tarihselci veya reformist fikirlerle değerlendiren ve buna göre düşünceler geliştiren o kadar çok akademisyen var ki sözleri ve yazıları ile neredeyse kantarın topuzunu kaçırmış durumdalar. Fakültelerde kapalı devre öğrencileri ifsat etmeye devam eden bu akademisyenler, TV’lerde ve halka açık konferanslarda boy göstermeye başladıklarında millet tarafından da bilinmeye başladı. Bilindikçe de nereye gidiyoruz endişeleri yükseldi. Aslında bu nevi fikirlerin arka planı çok eskilere dayanmaktadır. FETÖ’nün dinde yaptığı tahribatın zamanında görülememesinin sebebi de onlardır. Zira çoğu noktalarda FETÖ ile aynı fikirleri paylaşmakta idiler.

Bugün bir taraftan FETÖ tehlikesi güya kalmadı gibi değerlendirmeler yapılırken diğer taraftan FETÖ’nün dinde yaptığı tahribat neredeyse bir kısım çevrelerce tam gaz devam ettirilmektedir.

FETÖ ile el birliği içerisinde Dinler Arası Diyalog projesini yürüten tarihselci Mehmet Aydın’ın “Kur’ân-ı kerimin yüzde kırkı atılmalıdır” hezeyanı bugün aynı dozda savunmaya devam edilmiyor mu? Dikkat kesilelim!

Şanlı Peygamber efendimize ve onun pak yoluna savaş açan ve bunları ilahiyat fakültelerinde yürüten o kadar çok Şövalye Ruhlu(!) türedi ki… Maalesef bunlar bu meş’um faaliyetlerini, yıllardır bir taraftan Din-i İslam’ı en doğru şekilde insanımıza gençlerimize öğretmesi gereken Diyanet kademelerinde bir taraftan da Din-i İslam’ı öğretecek nesilleri yetiştirmesi beklenen ilahiyat fakültelerinde yürütüyorlar. 

 

Şövalye’nin Kur’ân-ı kerime saldırıları! 

Malumunuz üzere “İman Sempozyumu”nda imanı yıkma çalışmalarına mani olucu yayınlar yapmıştık ve bunlardan ikisi İlhami Güler ile Ömer Özsoy oraya gelememişlerdi.

Bu iki kişinin sempozyuma katılamamasından derin üzüntü duyan Prof. Dr. Mustafa Öztürk, İslam’ın bozulmasını ve gençlerin zehirlenmesini istemeyen halis Müslümanları DEAŞ’çı diye nitelemekten çekinmemişti.

Ardından kendisinin şövalye ruhlu olduğunu bir yazısında dile getirmişti.

Aslında bu şövalye kılıcını sadece Ehl-i Sünnet Müslümanlara çekmiş değildi. İbretle okumanız için sadece iki yazısından kısa iktibasta bulunacağım:

KURAMER yayınları arasında çıkan “Cihad” kitabında yer alan makalesinden bir bölüm:

“… Kur’ân’ın Mekke döneminde Ehl-i Kitap özellikle de Yahudiler hakkında olumlu bir dil kullanmasına rağmen, Tevbe suresi 29. ayette aynı zümrenin “Allahsızlar” diye nitelendirmesi arasındaki uçurum az çok anlaşılır hâle gelir. Kur’ân’daki bu keskin üslup ve tikel hüküm değişikliklerinin tek tek ve lafzen Allah tarafından belirlendiği kanaatinde değilim. Çünkü Allah’ın bu denli güncel ve politik bir sürecin içinde bizzat müdahil olduğuna kani değilim. Allah’ın bizzat savaşa katıldığı izlenimi veren ayetlerin Hazreti Peygamberin zihnindeki genel ve külli vahiyden istinbat edilmiş tikel referanslar olduğu kanaatindeyim” (s.201).

Şimdi de “Kur’ân vahiy ve nüzul” isimli eserindeki şu ifadelerine göz gezdirelim:

“…Bize göre Kur’ân’daki lafızlar Hazreti Peygamber’in kendi diliyle Allah hakkında konuşmasıdır. Bilindiği gibi dil/lisan insanın duygu, düşünce, idrak ve kültür dünyasından bağımsız değildir. bu yüzden Hazreti Peygamber’in kendi varlık tecrübesinden hareketle Allah’ı gazap, rahmet, beddua gibi insan biçimci sıfatlarla anlatması gayet tabiidir. Ayrıca insanlık hâlleri tabirinin de ifade ettiği gibi bir insanın halet-i ruhiyesi sabit ve stabil değil, ahval ve şeraite göre değişkendir. Hâliyle, Kur’ân’da hem affedici ve bağışlayıcı olmaya yönelik teşviklerin, hem de birçok beddua ve telin ifadesinin yer alması, -haşa- Allah’ın ruh hâlindeki değişikliğin değil Hazreti Peygamber’in yaşadığı iyi kötü tecrübeler ve bu tecrübelerle ilgili farklı hâllerin yansıması gibidir” (s.226).

Şövalye ruhlu adam bu yazılarında Peygamber efendimizi haşa Cenab-ı Hak adına konuşan birisi diye nitelerken yine haşa Cenab-ı Hakk’ı da bundan habersiz veya etki edemeyen bir aciz sınıfına koymuyor mu? Bir anlamda Kur’ân-ı kerimin Hazreti Peygamberin ifadeleri diyerek iddiada bulunmuyor mu?

Bu ifadeler İslam’ın Kur’ân-ı kerim ve peygamber anlayışını temelden yıkıp atmıyor mu? Bin yıllık İslam beldesi Türkiye’de temiz ve pak inanışlı Müslümanlar buna bir tepki vermeyecek miydi?

FETÖ’ye tepki vermemesinin bedelini acı bir şekilde ödeyen milletimiz artık zamanında ve gerektiği şekilde son derece medeni bir şekilde ilmen, fikren veya buğzen beğenmediklerini dile getirdiler. 

 

Diyanet’in yerinde açıklaması! 

Diyanet Yüksek Kurulu da yerinde bir açıklama ile Prof. Öztürk’ün hezeyanlarını belirtip açık bir cevap yazdı. Kur’ân-ı kerimden verilen misallerle temelsiz ve mesnetsiz iddiaları çürütülen şövalyenin hezeyanlarına karşı, yapılan açıklamanın hüküm cümleleri de şu şekildeydi:

“Bu ve bunlar gibi Kur’ân’ı kerimin apaçık beyanları gösteriyor ki, Kur’ân-ı kerim hem lafzıyla hem de manasıyla Yüce Allah’ın katındandır ve her şeyiyle ona aittir. Anlatılan kıssalar da gerçekten yaşanmış olaylara aittir ve gayb haberleri olarak vahyedilmiştir.

Sonuç olarak Kur’ân-ı kerim, lafız ve manasıyla Allah’ın kelamıdır. Allah’ın koruması ile tek harfi bile değişmeden günümüze kadar gelmiştir ve kıyamete kadar da baki kalacaktır. Nitekim geçmişten günümüze dünyanın her tarafındaki Mushafların hiçbirinde herhangi bir farklılığın olmaması da bu hakikatin ve mucizenin en somut göstergesidir. Hazreti Peygamber’den bu tarafa mucizevi bir şekilde Müslümanların zihninde yer etmiş olan Kur’ân’ı kerimin lafız ve manasıyla Allah’ın kelamı olduğu hususunda tereddüt uyandırabilecek söylemlerden uzak durmak bütün Müslümanların ortak sorumluluğudur”.

Müslümanların tepkisi ve Diyanet’in açıklamaları karşısında Şövalye ruhlu adam da bir açıklama yapmış. Hedef saptırma mealindeki açıklamasında diyor ki:

“Türkiye Cumhuriyeti tarihi boyunca dinî grup ve cemaatleri, Diyanet ve ilahiyat gibi kurumlara ayar verme cesaretlerinin belki ilk defa bu kadar yüksek trende ulaştığına şahitlik ediyoruz”.

Şövalye’ye göre dinî grup ve cemaatlerin etkisi altına giren sadece Diyanet değildi, hükûmet de bundan nasibini alacaktır. İşte Şövalye’nin cümleleri:

“Ancak bu odaklar sadece Diyanet’i etki altına almamış seçim sath-ı mailine girilmesini de fırsat bilerek siyasi iradeyi de etkilemeyi fırsat bilmişler ve bunun neticesinde kendisini karalamayı hedef edinmişler”. Ardından şöyle bir hüküm sunuyor Şövalye:

“Bugün gelinen nokta dinî alanda kimin neye nasıl inanması gerektiği konusunda mutlak yetkinin bir takım cemaatler ve şahıslara ait olduğunu, dolayısıyla cemaatlerden onay almamış farklı bir dinî görüşü savunma imkânının bu memlekette artık son bulduğunu gösteriyor. Bu yüzden ilmi çalışmalara devam etme ve farklı fikir/görüş beyan etmenin tek yolu yurt dışındaki bir üniversitede çalışmak gibi görünüyor.”

Şu yönden haklısın Sayın Şövalye! Yurt dışındaki bir üniversitede sana sadece ehl-i sünnet itikadına hücum etmek ve İslam’ın temiz suyunu bulandırmak hakkını vereceklerdir.

Peki farklı fikir deyince şunu da yapabilir misin?

Avrupa’da bir üniversiteye yerleştiğinde, Ortodoksluk veya Katolik inanç ve itikadının zıddına dersler ve konferanslar da verebilir misin?

Bir dene bakalım Sayın Şövalye, böylece oradaki demokratlığı ve hürriyeti de görmüş olalım! Ne dersin?

Öte yandan din dışı fikirlerin ortaya saçılınca hemen hedef saptırmaya da kalkma?

Bak senin düşüncelerini tenkit eden bir akademisyen olarak söylüyorum öncelikle Şuarâ suresi, 192-195; Neml suresi, 6.; Yunus suresi, 15.; A’raf suresi, 203. ve Hakka suresi 44-47. ayetlerinin tefsirlerini nasıl yaptığını açıklayabilir misin?

İkincisi seni bir cemaat adına değil Ehl-i Sünnet Akaidine ve akaid imamlarına dayanarak tenkit ediyorum. Yani İmam-ı Azam, İmam-ı Şafii, İmam-ı Maturidi, İmam-ı Gazali, İmam-ı Rabbani, Ebussuud Efendi, Molla Gürani, Molla Hüsrev, Kemalpaşazade, Seyyid Şerif Cürcani, Hocazade, İbni Abidin ve benzeri âlimlerin yazıları ile onların ortaya koymuş oldukları Ehl-i Sünnet Akaidi üzere cevaplandırıyorum.

1400 senedir senin gibi düşünen bir Ehl-i Sünnet âlimi oldu mu? Söyle!

Yoksa bu fikir ve hezeyanları kimden kaptın onu söyle?

Aksi hâlde, “İslam’ı bir ben doğru anladım” mı demek istiyorsun? Duyamadım Şövalye!

    TEFEKKÜR
    Kurtulurum sakın sanma ey hoca
    Muhammed aleyhisselama uymadıkça

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
28.12.2018
Türkiye Gazetes



.

Kökleri koparmak!

UNESCO 2007 yılını, Hazreti Mevlâna’nın vefatının 800. yıl dönümü olması hasebiyle “Mevlâna Yılı” ilan etmişti. Bu itibarla neredeyse tüm dünyada Hazreti Mevlâna, konferanslar, sempozyumlar ve panellerle anılmıştı.

İşte bu sempozyumlardan biri de Fransa’nın Strasburg kentinde Türk ve Fransız bilim adamlarının katılımıyla düzenlenmişti.

Strasburg Üniversitesinde Arapça ve İslami Çalışmalar Bölümü’nde İslami Çalışmalar Profesörü olan aynı zamanda sufilik uzmanı bulunan Prof. Dr. Eric Geoffroy burada Mevlâna ile ilgili yapılan konuşmalara ve değerlendirmelere isyan ederek şöyle demişti:

“Batı’da Hazreti Mevlâna’nın eserleri yüz binler satmaktadır. Ancak bu eserler Mevlâna’yı hakiki veçhesi ile tanıtmaktan tamamen uzaktır. Zira Batılılar Mevlâna’nın İslam’la ilgisini kesmek ve bağını koparmak istemektedirler. Bunlar Mevlâna’yı sadece ‘Rumî’ diye anarlar ve asıl adının ‘Muhammed’ olduğunu dahi yazmazlar. Hatta onun en yakın arkadaşı büyük âlim Şems-i Tebrizî’yi ise bir ‘gezgin’ ve ‘hippi’ olarak göstermek isterler. Bu dinî bir ırkçılıktır.”

Batılılar demek ki İslam dünyasına sadece “kavmî ırkçılık”la vurmamışlar “dinî ırkçılık” ile de saldırmışlar ve saldırmaya da devam etmektedirler. Aslında iyi incelenirse işin temelinde dinî ırkçılık vardır. Çünkü Müslümanları kavmiyetçilikle bölmek kolay değildir.

Zira İslamiyet Müslümanları bir anne babanın evlatları gibi görmekte ve kardeş saymaktadır. Bu sebeple onları parçalamanın yolu dinleri ile bağlarını koparmaktır. Bunu da yaparken Müslümanları asırlardır bir inanç ve itikat üzere tutan din büyüklerini alelade insanlar gibi göstermek ve gözden düşürmektir.

Batılılar bu konuda öyle başarılı oldular ki Eric Geoffroy, Mevlâna’nın ülkemizde nasıl anlatıldığını ve anlaşıldığını görse herhâlde küçük dilini yutardı. Belki o sözleri ifade ettiğine pişman olur kendisi de o hezeyanlara inanırdı.

Nitekim Hazreti Mevlâna, yıllardır hakkında yapılan yalan yanlış yayınlar ve tezviratla sanki başka bir Mevlâna hâline getirilmiş durumdadır.

Nitekim bazı özel oluşturulmuş gruplar Mevlâna’yı sadece hümanist göstermeye gayret ederler.

Bazı gruplar ise Mevlâna’yı ‘sema’ ve ‘ney’e indirgemiş, dönmek ve ney üflemekten öte bir şey düşünmezler.

Bazı ilahiyatçılar “Mesnevi’de müstehcen hikâyeler var” diyerek kötüleme ve karalama yolunu tutmuştur.

Bir kısım tarihçiler ise onu “Moğol ajanı” göstermek gibi bir safsatanın esiri olmuşlardır.

Nedense Mevlâna konuşulmak istenince TV’lerde hep bunlar arzıendam ederler ve İslam dışı bir Mevlâna sunmaya çalışırlar.

    Sözlerim fehmin kadardır kıl nigah
    Hasretim fehm-i sahiha ah ah

Diyen Mevlâna Celaleddin Muhammed Rumî hazretleri bir anlamda kendisini bu şekilde tavsif edenlerle arasında uçurumlar olduğunu ne güzel beyan etmektedir.

Kendi hâlini görebilmek! 

Hazreti Mevlâna’yı sevmek ve anlamak için İslamiyeti hakkıyla bilmek ve yaşamak gerekir. Zaten Mevlâna’yı okumak insanı bu noktaya götürmüyorsa onun çektiği bir kuru emektir. Çorak yere ekin ekip akıntıya kürek çekmeye benzer.

Nitekim Hazreti Mevlâna bu noktada kendisini şöyle tanıtıyordu:

    Men bende-i Kur’ânem eger cân dârem
    Men hâk-i reh-i Muhammed muhtârem
    Eger nakl kuned cüz in kes ez güftârem
    Bizârem ez u vez an suhen bizârem

    Açıklaması:

    “Ben yaşadığım müddetçe Kur’ân’ın kölesiyim.
    Ben, Muhammed Mustafa’nın yolunun toprağıyım.
    Biri benden bundan başka bir söz naklederse
    Ondan da bizarım, o sözlerden de bizarım…”

Büyüklerin, din ulularının sözleri sadece zamanının insanına hitap etmiyor. Cenab-ı Hakk’ın nuruyla bakan bu insanlar asırlar ötesini de aydınlatıyor. Onlar aynı zamanda asırlar ötesi insanlara hitap ediyorlar. İşte bu din düşmanları da bunu görüyorlar. Dolayısıyla öncelikle o din büyüklerine sanki bizden daha çok sahip çıkar gibi davranıyorlar. Güya onları okuyor anlatıyorlar. Ama bir başka türlü anlatıyorlar. Köklerinden koparıp kuru bir dal hâline getiriyor, fakat süslü, göz alıcı bir ambalaj içerisinde takdim ediyorlar. Mesnevi’deki hikâyeleri masallardan bir demet gibi sunuyorlar. Kıssalardan ibret alma, aslını görme ve öğrenme noktasından mahrum ediyorlar. Mevlâna asırlar evvelinden bunlara da dikkat çekerek şöyle demekteydi:

“Mesnevi masal diyene masal gibidir
Kendi hâlini bu kitapta görebilene er denir
Mesnevi, Kızıldeniz’in suyu gibidir
Kıpti’ye kan görünür,
Musa’nın ümmetine ise ab-ı hayattır.”

Evet. Kızıldeniz, Musa aleyhisselamın kavmine yol gibi açıldı. Onlar rahat bir şekilde geçip selamete ererken, kendilerini takip eden Firavun ve askerleri için ise aynı yol ölüm olmuştu.

Yine Mevlâna buyurur ki:

“Benim beytim beyit değil bir ülkedir.
Alayım (şaka) alay değil ibret vermektir.
Kardeş karga leylekle nasıl savaşır, tavşan aslanla nasıl konuşur deme!
Kıssa/menkıbe bir ölçeğe benzer. Mana ise içindeki tanelere. Akıllı kişi içindeki taneleri alır. Ölçek varmış yokmuş ona bakmaz bile…”

Günümüzde ölçeğe takılan o kadar çok kimse var ki…

Fasit kıyas! 

Sadece eli boş kalsa belki yine oh çekecekti. Hâlbuki ötede öyle bir mahrumiyet ve üzüntü vadisine dalacak ki asıl pişmanlık o gün baş gösterecektir. Mevlâna güya aynı yerden beslendiği hâlde farklı yola sapanlar hakkında hoş bir hikâye ile ne ibretlik sözler söylemektedir. Elbette anlayana:

Gül yağını döktüğü için sahibinden azar işitip incinen bir papağan günlerce konuşmamıştı. Pişman olan sahibi de onu konuşturmak için her yolu deniyordu. Nihayet bir gün:

Ansızın pırıl pırıl tas gibi, başında bir kıl bulunmayan cevlakinin (derviş) biri geçti.

İşte o anda papağan tekrar konuşmaya başladı. “Ey başı yarılmış garip, ey filan.”

“Başındaki kel nedir? Gül yağı şişesini dökmüş gibi gamlı kederlisin” dedi.

O dikkatli kuşun cevlakinin hâline kendi hâlini kıyas etmesi halkı güldürdü.

Yazılışta süt (şîr) ile aslan (şîr) aynıysa da asılda dağlar kadar farklar vardır.

Hak erlerini sen kendi nefsine eş tutma,

Hak erlerini tanımayan şüphesiz Allah yolundan uzaklaşır.

Peygamberlerle eşit olduklarını, velilerin kendilerine benzediğini iddia ettiler.

“Onlar da insan biz de insanız, hepimiz uykuya, yemeğe, içmeğe muhtacız” dediler.

O kör gönüllüler aradaki nihayetsiz farkı bilmediler.

İki arı bir yerden gıda alır, fakat birisinden zehir, birisinden bal olur.

İki cins ceylan bir sudan içer, aynı ottan yer, birinden misk, birinden pislik hasıl olur.

İki kamış bir sudan beslenir biri şeker kamışıdır, diğer bomboş bir kamış.

Gıda bir kişiden açlığı giderir. Diğerini Allah nuruna mazhar eder…

Günümüzde Peygamber efendimizi postacı gibi görüp dini sadece kendi anladığı zanneden zavallılar, Mevlâna’yı sevebilir mi? Bunların hâli cevlakinin hâlini kendi hâline kıyas eden papağandan bin kat daha beterdir. Papağan neticede bir hayvan olup sadece gözleri ile bakıp değerlendiriyor. Oysa bunlara kalp ve gönül gözü de verilmişti. O gönül gözlerini kör ettiler. Şanlı Peygamber efendimizi Mekkelilerin “Abdullah’ın yetimi” gibi görüp değerlendirmesine benzer şekilde sadece bir “posta habercisi” konumuna düşürdüler. Yüce Allah bunların şerlerinden muhafaza eylesin! 

TEFEKKÜR
Cahildirler kendilerini de bilmezler
Ayıpları hüner sanmaktan çekinmezler

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.01.2019
Türkiye Gazetesi


.

Yıkıcı faaliyet!

İki ay kadar önce ilahiyatçılarımız sık sık Maturidiliği gündeme taşıdılar. Hatta bu hususta çalıştay dahi düzenlediler. Mezhepleri bırakın Peygamber efendimizi dahi yok sayan, Kur’ân-ı kerimi tartışma konusu yapan bir kısım İlahiyat Profesörleri ve eski Diyanet başkanlarının fikir babası olarak göründüğü ve boy gösterdiği bu çalıştayın gayesi, gerçekten İmam-ı Maturidi hazretlerinin tanınması mıydı? Elbette ki hayır.

Aslında Ehl-i sünnet inanç ve itikadına sapasağlam bağlı olan Anadolu gençlerini bozuk fikirlerine çekemeyen hatta Kuramer’in İslamı yıkıcı faaliyetleri ile deşifre olan bu cenah, sinsi bir faaliyetin içine girmişti.

Bunlar Ehl-i sünnetin iki itikat imamından biri olan İmam-ı Maturidi hazretlerini güya savunuyor gözükecekler, onu bayrak edinerek Eş’ariliği çaktırmadan silip atacaklardı. Maturidiliği ise kendi inandıkları felsefe doğrultusunda akılcılık çizgisine çekerek asli yapısından çıkaracaklar ve başka bir veçheye büründüreceklerdi.

Nitekim Maturidi çalıştayının kapanış bildirgesi bu sözlerimizdeki haklılığımızı kesin olarak ortaya koyacaktı. Buna göre:

Güya, “Maturidi’nin imanın kalpte gerçekleşen bir tasdik olduğunu, oraya hiç kimsenin müdahale etmesine Allah’ın imkân vermediğini dile getirdiğini” belirterek imanın dil ile de tasdik etmek olduğunu unutuyorlardı.

Yine, “İmam-ı Maturidi, hikmetle bütünleşmiş bir adaleti toplumsal yaşamın olmazsa olmazı olarak görmektedir, ona göre bütün insanlar temiz bir fıtrata sahiptir” denilmek suretiyle tüm din mensuplarını Müslümanlarla aynı noktada birleştirme çabası içinde idiler.

Ve nihayet, “Maturidi’nin akıl, adalet, hikmet ve özgür irade gibi kavramlara dayalı düşünce sisteminin, insanlığın barış ve esenliğine katkı sağlayacağı vurgulandığı belirtilirken” de onun nakle dayalı itikadı neredeyse yok sayılıyordu.

Bir anlamda FETÖ’nün dinde yıllardır uygulamaya çalıştığı tahribatı, isim değiştirerek devam ettirme faaliyetleri seziliyordu.

Bakınız, neredeyse bin sene önce de böyle bir oyun vizyondaydı. 

 

Bin sene önce de aynı oyun! 

Büyük Selçuklu Devleti Sultanı Tuğrul Bey’in veziri Amidülmülk Kündürî, Mu’tezilî-Şiî itikadında olduğu hâlde kendini gizlemekte, takıyye yapmaktaydı. Bir kısım tarihçilerin onu itikatta Mutezili, amelde ise Hanefi mezhebinde göstermeleri şaşırtıcıdır. Zira itikatta mutezili olan bir şahsın amelde hanefiyim demesi batıldır. Zira mezhebinin inanç esaslarına bağlı olmayan bir kimseye o mezhepten denilemez.

Kündürî, Mutezile mezhebine karşı fikren büyük bir mücadele veren Eş’arîlere karşı düşmanca hisler besliyordu. Ancak onların da Ehl-i sünnet akaidinde olmaları nedeniyle bir şey yapamıyor kinini ve nefretini gizliyordu.

Nihayet Bağdat’a hâkim olunmasından sonra Kündüri, Sultan Tuğrul Bey’den ehl-i bid’at  için minberlerden lanet okunması hususunda izin çıkardı. Hileci vezir, Rafiziler için aldığı bu iznin içerisine Eş’arileri de dâhil etmeyi bildi. Böylece İslam âleminde unutulmayacak bir fitnenin yolunu açtı.

Tuğrul Bey’in, mezheplerin esasları ve aralarındaki ihtilaflar konusunda bilgisinin yetersizliğini anlayan Kündürî maksadına ulaşmıştı. Artık İmam Ebü’l-Hasen el-Eş’arî başta olmak üzere minberlerden Eş’arîlere lanet okunuyordu. Ardından Şafii mezhebinde olanların ders halkalarını dağıttırmaya başladı. Onları vaaz ve hitabet kürsülerinde konuşmaktan menetti. Eş’arî olan vaiz ve kadılar takibata tabi tutularak görevlerinden uzaklaştırıldı.

Bu durum, Eş’arî âlimlerinin büyüklerinden Nîşâbur’da ikamet etmekte olan İmam Kuşeyrî ve diğer din büyüklerini harekete geçirdi.

Eş’arîliğe gönülden bağlı olan İmam Kuşeyrî, Vezir Kündürî’nin Eş’arîler üzerindeki artan baskısı sonucunda bir risale kaleme aldı. Bu risale dönemin dinî bir meselesine ışık tutması açısından fevkalade tarihî bir değere sahiptir. Kuşeyri, “Şikâyetü Ehli’sünne bi hikâyeti mâ nâlehüm min ehli’l-mihne” isimli risalesinin mukaddimesi olan girizgâh kısmında öncelikle İmam-ı Hasen-i Eş’ari hazretlerinin itikadını ortaya koyuyordu. Şöyle ki:

“Ehl-i Hadisin hepsi, Ebû Hasen Ali bin İsmail el-Eş’arî’nin Hadis Eshabının imamlarından olduğu ve onlarla aynı inanç ve itikada sahip olduğu hususunda ittifak hâlindedirler. O, dinî usulde Ehl-i sünnetin metoduyla konuşmuştur. Dalalet ve bid’at ehlinden olan muhalifleri reddetmiş, Mutezile, Rafiziyye, Harici ve kıble ehli olan bid’atçilere karşı keskin bir kılıç olmuştur. Her kim ki onu ayıplar, yalanlar, lanet eder veyahut hakaret ederse; muhakkak ki onun bu çirkin dili tüm Ehl-i sünnete kötülük etmiş olur.”

Kuşeyrî, bu sözlerin ardından Tuğrul Bey’in İslam dinine yaptığı mükemmel hizmetleri sıralamakta bundan rahatsız olan bid’at ehlinin faaliyetine değinmektedir. Şöyle ki:

“Bazı sapkınlar çeşitli iftiralara sarılarak yüce Sultanın (Tuğrul Bey) yüksek huzurlarına koştular. Eş’arî’ye kötü görüşleri nispet ettiler. İmamın kitaplarının hiçbirinde bir harfine bile rastlanmayan ve ilk zamanlardan şimdiye kadar hem taraftar hem de muhalif olan hiçbir kelamcının kitaplarında görülmeyen sözleri, hikâye ve vasıfları, Eş’arî söylemişçesine naklettiler. Aslında bu sözlerin hepsi düzmece tasvirler ve temeli olmayan iftiralardır. İnsanların, nübüvvet kelamından öğrendiği bir şey de ‘Utanmıyorsan, dilediğini yap!’ sözüdür.

Biz bu meseleyi, meclis-i âliye götürerek isnat edilen görüşlerin, Eş’arîlerin dillerinden işitilmediğini, kitaplarında da böyle sözler olmadığını, kelamcıların görüşlerini toplayan kitaplarda dahi bu sözlerin bir harfinin bile yer almadığını belirttik. Buna karşı bize verilen cevap şöyle oldu:

‘Biz bu şekildeki sözleri söyleyen Eş’arî’nin lanetlenmesini ima ediyoruz. Eğer siz bunu açıklamıyor ve Eş’arî de bu tarz sözleri söylememişse, dediğimiz şeyler (yaptığımız işler) sizi bağlamaz. Yaptığımız şeylerden dolayı size bir zarar dokunmaz.’ 

Bunun üzerine biz de şöyle dedik:

Öyle anlaşılıyor ki Allah, sizin anlattığınız, tarif ettiğiniz Eş’arî’yi daha yaratmamıştır. Eş’arî hakkında bunları söyleyenlerin durumu, selef imamlarının bid’atleri din edindiklerini iddia eden, onları hatalara ve sapkınlıklara nispet edenlerin durumu gibidir. O, bu konu hakkında kendisine bir şey denildiği zaman, ‘Bu söylediğimi din edinen ve o hâl üzere ölen kimse için söyledim’ der. Akıllı hiçbir kimse bu cevaba razı olmaz, buna göz yummaz ve bunu görmezlikten gelmez.” 

 

Tek bir vücut gibiyiz! 

İmam-ı Kuşeyri hazretleri, divanda netice alamaması üzerine bu kez Tuğrul Bey’in katına çıktı.

Tuğrul Bey’e ilk olarak “Eş’arî hakkında anlatılanlar sence doğru mudur?” diye sordu. Tuğrul Bey, “Hayır, ancak ben bu kelamî meselelere girmeyi doğru bulmuyorum. İnsanların da bu tür konulara girmelerini yasaklıyorum. Bana göre ehl-i kıblenin, bu konularla ilgili bir şeyden dolayı lanetlenmesi caiz değildir.” dedi ve Eş’arî’den nakledilen sözleri, onun söyleyip söylemediğini bilmediğini açıkça beyan etti.

Buna rağmen konuşmanın devamında Kündürî’nin faaliyetlerini işitince bu defa da “Eş’arî bana göre bid’atçidir. O bid’at hususunda Mu’tezile’yi geçmiştir” dedi. “Biz bunu duyduğumuz zaman çok şaşırdık ve bu ithamları reddettik. Sübhanallah! Nasıl olur da bir kişi, bir adamın mezhebinin hakikatini ve nispet edilen sözlerin doğru olup olmadığını bilmediğini söyledikten sonra, sözlerini araştırmaksızın onu bid’atçilikle suçlayabilirdi?”

İmam Kuşeyrî’nin anlattıkları; Tuğrul Bey’in mezhepler arasındaki ayrılıklar hususunda kesin ve açıklayıcı bir bilgiye sahip olmadığını ortaya koymaktaydı. Tam manasıyla Kündüri’nin tesirinde kaldığı vezirinin verdiği bilgilere sonsuz güvendiği anlaşılıyordu. Nitekim konuşmasında çelişkili açıklamalar yapmasına ve suallere cevap verememesine rağmen fikrinden geri dönmeyecekti.

Kündürî’de bu meselede ikinci bir adım daha atarak, uygulamalarına karşı fikirleri ile mücadele eden Kuşeyrî; Reîs el-Furâtî, İmâmü’l-Haremeyn el-Cüveynî ve Ebû Sehl bin Muvaffak’ın yakalanıp hapsedilmeleri için Tuğrul Bey’den izin aldı. Bunun üzerine Cüveynî saklandı. Reîs el-Furâtî ile Kuşeyrî yakalanıp Nîşâbur’un eski kalesine hapsedildi.

İslam âlemindeki bu büyük fitne ancak Sultan Alparslan’ın tahta çıkışı ve Kündürî’nin idamı ile son bulacaktır. Âlimler de tekrar yurtlarına dönerek eski itibarlarına kavuşacaklardır.

Kündürî’nin Bağdat’ı sarsan bu faaliyetleri ve devrin en büyük İslam âlimlerine karşı davranışları sağlam bir Ehl-i sünnet akidesine sahip olan Alparslan tarafından önlenmişti.

İmam-ı Kuşeyri’nin “Hepimiz Mu’tezile ve bid’atçilere karşı tek bir vücut gibiyiz. İki mezhep arasında usulde hiç bir farklılık yoktur” diyerek Maturidi ve Eşarilerin bir ve beraber oluşlarına; Sultan Alparslan da, “Biz halis Müslümanlarız, bid’at nedir bilmeyiz” diyerek karşılık verecek ve Ehl-i sünnet yolunu güçlendirecektir.

Tarih gerçekleri sunuyor, aktarıyor, bildiriyor, haber veriyor. Elbette ki duyana, ibret alana! 

    TEFEKKÜR
    Dervişin kulağı sak
    Hak’tan alır ol sebak
    Deprenmeden dil dudak
    Sözü işiten gelsin

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
25.01.2019
Türkiye Gazetesi


.

1897’den 28 Şubat’a!

28 Şubat post-modern darbesi, son 22 senedir en fazla konuşulan, atıfta bulunulan, yerine göre sulandırılan bir mesele oldu. Çok önemli gelişmeleri beraberinde getirdi. O dönemin başrolündeki askerleri, iş adamları, sendikacıları, siyasetçileri hep tartışıldı. Belki de en dikkat edilmeyen husus bunların kimin taşeronluğunu yaptığı meselesi idi. İşte Türkiye’nin bence asıl olarak bu noktaya odaklanması gerekmektedir. Zira içerideki yani sahnenin önündeki kavga, sahnenin gerisindeki güçleri hep görünmez kılıyor. Dolayısıyla da oyunlar aralıksız yenileniyor. Sadece figüranlar değişiyor. Kısır bir döngü içerisinde birileri bizi öğütmeye, gücümüzü tüketmeye devam ediyor.

Diğer taraftan tarihî hadiseler, ekonomik verilerle, “dün fiyatlar şu idi bugün bu oldu” cinsinden değerlendirilemez. Milletlerin tarihî hedefleri, gayeleri, ülkelerin, devletlerin ileriye yönelik aldığı kararları önemlidir. Bunlar unutulursa, gün gelir hatırladığınızda iş işten geçmiş olur.

İşte bu noktada 28 Şubat’tan tam yüz sene önce 1897 Basel’deki Siyonist Kongresini unutmamak lazım. Burada ne kararlar alınmış ve neler yaşanmıştı?

Bunu kongrenin mimarı olan Theodor Herzl hatıratında şöyle açıklamıştı:“Ben, Basel’de ‘Yahudi Devletini’ tesis ettim. Ben bunu bugün yüksek sesle söylesem bütün dünyada bir kahkaha tufanı yükselir. Fakat bundan beş sene sonra, belki elli sene sonra ise muhakkak herkes bunun böyle olduğunu anlayacaktır.”

Devlet, elbette ki kurdum demekle kurulmuyordu. Bunun için zaman, imkân, ter akıtmak gayret göstermek lazımdı. Herzl de bu itibarla elli sene sonrasını hedef koymuştu.

Ancak Herzl’in en büyük engeli, elbette ki bu maksadına tam karşı vaziyet alan Osmanlı Devleti idi. Nitekim o dönemde Osmanlının başında bulunan Sultan II. Abdülhamid Han, bütün gücüyle Siyonistlerin bu tasavvurunun önünü kesmek için faaliyet yürütecektir.

Abdülhamid Han, müthiş istihbaratı sayesinde Herzl’in ve Siyonistlerin gerçek maksatlarına vâkıftı. Asıl hedeflerinin Avrupa’daki zulümden kaçan Musevileri Filistin’de yerleştirip, onların güya tarımla uğraşmalarını sağlamak değil de, bağımsız bir devlet, hatta “Devlet-i Aliyye’nin Asya vilayetlerinden bir kısmını da içine alan bir imparatorluk kurmak olduğundan” kuşkusu yoktu. Nitekim şu sözleri bu hususu yansıtmaktadır:

“Siyonistlerin şefi olan Herzl, fikirleriyle beni ikna edemez. Siyonistler Filistin’de yalnız ziraat yapmak değil, orada hükûmet kurmak, siyasi temsilcilerini seçmek gibi şeyler de arzu ediyorlardı. Bu haris tasavvurlarının manasını gayet iyi anlıyorum. Lakin Siyonistler bu teşebbüslerini kabul edeceğimi zannetmekle saflık ediyorlar. İmparatorluğumuz dâhilinde, halkımızın fertleri olarak ve Bâbıâli’nin dirayetli hizmetkârları olarak Yahudilere ne kadar kıymet veriyorsam Filistinlilere dair kurdukları tasavvurlara da o kadar düşmanım.”

İşte Sultan’ın bu duruşu çok geçmeden okları kendisine yöneltecek ve aleyhinde korkunç kampanyaların düzenlenmesine yol açacaktır. Sonunda içeriden kendi evlatlarının çıkardığı isyan ile saltanatına son verilecektir. Oysa son verilen sadece onun saltanatı değil aynı zamanda devlet-i ebed müddet olan Osmanlı olacaktır.

Nitekim darbedeki Yahudi parmağı o kadar açıktır ki… 31 Mart Vakası’ndan sonra Mahmud Şevket Paşa ile Harbiye Nazırı Salih Paşa, ilk olarak Hahambaşı Haim Nahum’u ziyaret etmişlerdir. Her iki paşa da, Selanik Yahudilerinin verdiği destek için kendilerine özel teşekkürde bulunmayı ihmal etmediler. Konu hakkında ciddi araştırmaları bulunan Cevat Rıfat Atilhan daha sonra şu değerlendirmede bulunacaktır:

“31 Mart Vakası, Türk milletini her şeyi ile dize getirmek, vatanını parçalamak ve bir kısmı üzerinde hâkimiyet sağlamak için Siyonizm ve Farmason iş birliğinin tertip ettiği sistemli ve planlı bir suikasttır. Hedefleri müstakil son Türk devletini yıkmak, onu ayakta tutan bütün manevi faktörleri ortadan kaldırmak, Filistin topraklarında Yahudi devleti oluşturmak ve İslam âleminin rehberi olan büyük Türk milletini küçültüp bu âlemin başından koparıp atmaktı. Bu hedefe ulaşabilmeleri için Sultan II. Abdülhamid’i tahttan indirmeleri gerekiyordu. Bu maksatla Siyonistler, Dönmeler, Masonlar ve komitacılar birleşerek hedeflerine ulaştılar.”

Gerçekten de Emanuel Karasu’nun defalarca ve iftiharla, “Sultan Hamid’e beş milyon altına yaptıramadığımız işi, İttihatçılara dört yüz bin altına yaptırdık” diye övünmesi bu tezi ispatlamaktadır.

 

İngiliz Mary’nin belgelerini de incele! 

Şimdi şöyle düşünelim. Abdülhamid Han gitti iş bitti mi? Büyük İsrail projesi kapandı mı? Büyük Ortadoğu Projesi bunun gerçekleşmesi için atılmış makyajlı yeni bir adım değil miydi? İslam’ın gücü ve etkisi kırılıp yok edilme noktasına getirilmeyecek miydi? Onlar bunu unutmuş muydular?

İşte Türkiye’nin darbeler tarihi ile yüzleştiğimizde hep bu soruların cevabını ve bunları gerçekleştirme noktasında atılan adımları görürüz. Ne yazık ki sadece figüranlar değişmekte ve biz içeride bölünüp birbirimizi yemekteyiz. Oysa birileri de arkada gülerek ellerini ovuşturmaya devam etmekteler.

28 Şubat’ın 22. yıl dönümünde sadece bir iki hadiseyi gözler önüne sermeye çalışacağım.

Birincisi neden bu ülkede hâlâ Sultan II. Abdülhamid Han tartışılır ve gözden düşürmeye çalışılır. FETÖ’nün devlete hâkim olduğu sırada Millî Eğitim Bakanlığı’nı hep elinde tutan Hüseyin Çelik’in Abdülhamid Han ile ilgili dinmek bilmeyen kini ve iftiralarına bakınız! On sene önce böyle yazılar kaleme alır mıydı acaba düşününüz? İngiliz Mary’nin yönlendirmesi ile Sultan II. Abdülhamid Han’a darbe teşebbüsünde bulunan Ali Suavi’ye methiyeler düzen bu adam, işi gücü bıraktı, II. Abdülhamid Han ile uğraşmaktadır. Onun fikren nemalandığı hocalarının da nasıl bir Abdülhamid Han düşmanı olduğunu erbabı iyi bilmektedir. Bu zat, Mary’nin İngiltere’ye kaçırdığı belgelerden de haberdar mıdır acaba? Hüseyin Çelik, İngiliz aklıyla hareket ederek “Dinde halifeliğin yeri olmadığını savunan” bu sarıklı ihtilalciyi (Ali Suavi) “darbe yapamadı” diyerek oldukça hayıflanmaktadır. Acaba başka darbe ve işgallerin gerçekleşmemesinden duyduğu üzüntüyü böyle mi gidermektedir!

Şurası muhakkak ki birileri, “Abdülhamid Han’ı anlamak, bugünü anlamaktır” sözüne muhalefetle, bu siyasi dehayı hâlâ karanlığa gömmek istemekte ve hâlâ birilerinin bugünleri de yönlendirmesine çanak tutmaktadır.

 

Ya ilahiyatçılar!

İkinci sözüm ise yine İlahiyat camiasından birilerine olacaktır! Malumunuz Siyonist Kongrede ele alınan konulardan biri de İslam’ın etkisini kırmaktı. Peki Abdülhamid Han düşürülüp, Osmanlı Devleti yok edilip, yeni Türkiye Cumhuriyeti üzerinde de nice nice planlar yürürlüğe konulurken İslamiyet’e karşı verilen savaş unutuldu mu sanıyorsunuz? Asıl bu savaşın artık sessiz sedasız değil bağıra çağıra yapıldığını görmüyor musunuz? Hem de ilahiyat camiasının bu konuda baş figüran olarak kullanılması ne kadar manidardır. Zira matematik ve fizikçiler bu tahribatı asla gerçekleştiremezdi. Öyleyse işi erbabına(!) vermek gerekirdi.

Çıktığı programlarda Yahudilerin Türkleri çok sevdiğini ısrarla savunan Prof. Dr. Nuh Arslantaş’ın maksadı bugünlerde net olarak ortaya çıktı. Meğerse Tevrat’ın tefsirini yapıyormuş.

Kullandığı kaynak, 10. yüzyılda Bağdat’ta yaşayan ve Tevrat’ı Arapçaya ilk tercüme eden kişi olan Saadya Gaon isimli bir Yahudinin “Tefsiru’t-Tevrat bi’l-Arabiyye” isimli eseridir. Eser, Kültür Bakanlığı Yazma Eserler Kurumu tarafından iki cilt hâlinde yayınlandı. Evet bakanlığımız ve ilahiyat hocamız Müslümanların hararetle beklediği (!) bu eseri binbir çaba ile Türk ilim âlemine kazandırdılar.

Sultan II. Abdülhamid Han’ı devirmek için büyük gayretler sarf eden Efgani ve Abduh’un hararetli savunucusu Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dekanı Ali Köse Bey de artık ilahiyat talebelerine ders olarak bu kitabı da okuturlar. Malum Ehl-i Sünnet yolundan gittikçe uzaklaştırılan talebelerimiz için boşluk doldurmak açısından böyle derslere ihtiyaç vardır(!). Ayrıca “dinler arası diyalog masası” da boş kalmasın(!).

28 Şubat sürecinin FETÖ’ye yol açtığı bugün hemen herkesçe bilinmekte ve belirtilmektedir. Peki, o günün aktörleri bunun farkında mıydılar, bilinmez! Bugün de bazı figüranlar aynı kuyuya su taşıdıklarının ne kadar farkındalar bilemiyorum!

    TEFEKKÜR
    Sâr-bân-ı vakt isen hazm eyle zîrâ vakt olur
    Bir topal merkep belâsıyle katar elden gider

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
01.03.2019
Türkiye Gazetesi


..

Bir projenin düşündürdükleri!

İki gün önce çok kıymetli bir dostumu ebedi yolculuğuna uğurladık. Hak Teâlâ rahmetler eylesin. Rahmetli Mustafa Kuzu (Burhan Kuzu Bey’in kardeşi).

Kendisiyle 1989-1997 yılları arasında birlikte ortak bazı projeler yürütmüştük. Bu çok kıymetli ama uzun zamandır pek bir araya gelemediğim dostumun vefatını işittiğimde o projelerden canımızı çok sıkan ve bizi derin üzüntülere sevk eden biri hatırıma geldi. Yanılmıyorsam 1992-93 yıllarında idi. Birkaç arkadaş, liseliler için Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi kitabı yazmaya karar vermiştik. 

Bendeniz bu vesile ile o güne kadar sadece adını işittiğim Talim ve Terbiye Kurulu’nun maksadını, gayesini, hedefini hakiki veçhesiyle anlayacaktım.

Hazırlayacağımız lise kitabındaki “Türkler ve İslamiyet” bölümünü ben üzerime almıştım. Kitabı tamamladıktan sonra Talim ve Terbiye Kurulu’na gönderdik.

Ancak kitap, nokta ve virgüller bir tarafa bırakılarsa pek çok çizik yemişti. “Şuralar fazla bilgi çıkarın, buralar eksik bilgi ilave edin…” cinsinden ikazlar çoktu. Kitap yeniden kurula gitti. Ama aynı istekler devamdı. Tekrar gitti geldi. Bu defa önce düzelttikleri yerleri kendileri bozuyordu. Tersini yapmamızı istiyorlardı… Beşinci defada rahmetli Ankara’ya, Talim ve Terbiye Kurulu’na bizzat götürmüş ve çelişkilerini sıralamıştı. Neredeyse on defa Türk Dil Kurumu’nun yazım kılavuzları değişmiş olup bir onu bir bunu referans alınca bir türlü kitap netlik kazanmıyordu.

Fakat işin garibi şu ki, “bu cümle fazla at, bu cümle eksik ilave et” derken kitap bizim olmaktan çıkmıştı. Sanki Talim ve Terbiye Kurulu istediği gibi bir kitabı bize dikte ettirmişti. Doçent birinin yazdığı bölümü orada kim hangi gerekçeyle başka bir şekle koyuyordu? Bir türlü anlayamamıştım.

O zaman Mustafa Kuzu Bey’e ve diğer arkadaşlara, “Çekildim izzet ü ikbal ile bâb-ı heyetten” diyerek gruba veda etmiştim. “Ne adım eserde bulunsun ne de çalışmamın maddi karşılığını istiyorum” demiştim. Zira zamanında bütün şikâyet ettiğimiz hususlar kitaba aynıyla yazdırılmış bulunuyordu.

Rahmetli Oktay Sinanoğlu Bey’in, “Bizim eğitim sistemimizi İngiliz Muhipleri dizayn ediyor”, sözünün manasını da bu vesile ile ilme’l-yakin anlamış bulunuyorduk… 

O günlerden bugünlere kadar Millî Eğitim müfredatlarında ne değişti bilemiyorum. Çeşitli vesilelerle ilgilenenleri dinlediğimde daha kötüye gittiğini de maalesef duymaktayım. Demek ki eski tas eski hamam devam ediyor. Şimdiki Millî Eğitim Bakanımız talim ve terbiyeden gelme. Fakat müfredatla ilgili zerrece bir faaliyetini duymamaktayım.

Hiç olmazsa birkaç ay önce Sayın Başkanımız Erdoğan Bey’in dile getirdiği, “Eğitim sistemimiz, hain yetiştiriyor”, yakınmasının gereğini düşünse ve bazı adımlar atsa ne güzel olurdu… 

 

Mustafa Necati Özfatura 

13 Şubat 2019 günü de yine bir ulu çınarı Mustafa Necati Özfatura Abi’mizi ebediyete uğurlamıştık. Ta liseli yıllarımda Türkiye gazetesinde kendisinin dış politika üzerine makalelerini okurdum. Üniversite dönemimde Erzurum’da oğlu kıymetli dostum İrfan Özfatura ile aynı evde yıllarım geçti. Hiç unutmam oğlunu görmek üzere bir gece evimize misafir olmuştu. Gece yarısına kadar yaptığımız sohbeti bizim için unutulmaz anılar listesine girmişti. Bir albayın bu kadar mütevazı oluşu belki de beni mest eden vasfı idi.

O zamanlar Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği (SSCB) ve Kızıl Ordu’su dünyanın süper gücü olup girdiği ülkeleri buldozer gibi ezer geçerdi. Bizim Mustafa Necati Abi’mizle o muhabbeti yaptığımız sırada ise tanklar Müslüman Afganları ezmekle meşguldü. Mücahidler, Rus tanklarına karşı inanılmaz bir savaş veriyorlardı. Türkiye’de belki de yeni doğan çocuklara en fazla Mücahid isminin verildiği yıllardı.

Mustafa Necati Bey o günlerde hiç kimsenin değil aklına, hayaline bile gelmeyen yazılar yazıyordu.

Kızıl Ordu’nun başarısız olacağını söylese belki inanırsınız. Ama o, SSCB’nin son bulacağını haykırıyordu. O günlerde kaç kişi buna ihtimal verirdi bilemiyorum. Ama gece yarısına kadar yaptığı sohbette biz on genci inandırmış bulunuyordu.

Belki fazla soru sorduğumdan olacak tarih okuduğumu öğrendiğinden beş bin yıllık siyasi tarihteki devletleri ve imparatorlukları sayıp sayamayacağımı sormuştu. Bırakın dünyadaki devletleri Türklerin kurduklarını hemen sayabilir miydik? Bunun üzerine şöyle anlatmıştı:

“Dünya, devletler ve hanedanlar mezarlığıdır. Devamlılık Allahü teâlâya aittir. İnsanlar gibi devletlerin de başlangıcı, gelişmesi ve çöküşü vardır… Devletlerin çökmesinin en önemli sebebi zulümdür. Zulümle büyüyen ve gelişen devletler asla payidar olamazlar. ‘Zalime imhal ederim ihmalim yok dedi Yezdan’ sözünün gereği olarak zalim, sonunda kaçınılmaz akıbetine düçar olur…”

Necati Bey yıl da veriyordu. “On seneye varmaz Sovyetler dağılır” diyordu. Gerçekten de bu öngörüsü gerçek olacaktı.

Zira o hadiseleri günübirlik değerlendirmiyordu. Tarihî tecrübelerden, ilahi nizamdan, devletlerin tavır, davranış ve uygulamalarından hareketle on yıl, yirmi yıl ötesini görmeye çalışıyordu…

 

Biz gülerken birileri plan yapıyordu! 

Şayet Mustafa Necati Bey’in bu değerlendirmelerini bizim devlet adamlarımız ciddiye alsalar ve on yıl ötesine yönelik politikalar üretseler bugün “beka mücadelesi” denilen bir savaşın içerisinde olur muyduk?

Evet, bizim o dönemki idarecilerimiz bu sözlere belki de gülüyorlardı. Bunun için de gülmeyip politikalar üretenlerin neler yaptıklarına kör kalacaklardı. On yıl sonra SSCB dağılma sürecine girdiğinde Türk Cumhuriyetleri ile nasıl bir siyaset yürüteceğimizi bilemez bir hâlde şaşkındık. Hâlbuki ülkemize Türk Cumhuriyetlerinden binlerce talebe geliyordu. Zira hepsinin gözü Türkiye’de, ağabeylerinde idi. Bizi “Ağabey” olarak biliyor ve gözümüzün içine bakıyorlardı.

Şimdi soruyorum oradan gelen binlerce genci ne yapmıştık söyler misiniz? Bugünkü gibi devlet yurtlarımız var mıydı? O gelen gençlere, bin yıl önce yine o bölgelerden gelen bizler ortak Türk-İslam değerlerini vermeye hazır mıydık?

Bakınız, size kimin hazır olduğunu söyleyeyim. Sovyetlerin parçalanma sürecine girdiği sırada ABD ise FETÖ eliyle ülkemizde yurtlar açtırıyor, daireler kiralatıyordu. Nitekim Türk Cumhuriyetlerinden gelen talebelerin neredeyse hemen hepsini bu yurtlara yerleştiriyorlardı. 1983’ten itibaren idarecilerimiz de FETÖ’ye, Hoca Efendi(!) diye övgüler düzerek gençleri oraya yönlendiriyordu. Netice, 35 sene sonra karşımıza “beka mücadelesi” olarak çıkıyordu.

Rahmetli Mustafa Necati Bey, Irak işgalinden beri de ABD’nin dağılacağını, o süper gücünün biteceğini ısrarla yazmaktaydı. O, bunu göremedi. Ama ben bugün yaşayan gençlerin göreceğine adım gibi inanıyorum. Zira devletlerin hayatında elli yıl bir hiç gibidir…

ABD’yi kendi ülkesiyle kıyas ederek bu değerlendirmelere gülenlerin tam bir ahmak olduğunu düşünüyorum. Sanki dünyada sadece bir Türkiye vardır. Cenab-ı Hakk’ın bir millete gadap ettiği zaman darbeyi nereden vuracağı belli olmaz. ABD’nin sonu da SSCB gibi olacaktır. Şüpheniz olmasın!

Ben sadece şunu sorayım: Biz nesillerimizi koruyabiliyor muyuz? Yarınlara hazırlayabiliyor muyuz? Yoksa birileri bizim ülkemizde nesillerimizi elimizden alıp istediği gibi yoğurmaya devam mı etmektedir? Beka mücadelesine bu noktadan da bakmazsak kaybederiz! 

Bu vesile ile rahmetli Mustafa Necati Özfatura Abi’me ve sevgili dostum Mustafa Kuzu Bey’in ruhu için okurlarımdan bir Fatiha yollamalarını rica ederim… 

    TEFEKKÜR
    Ey gönül eyleme gel dünya-yı gaddâra heves
    Paklar eylemedi çünkü bu murdara heves

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
15.03.2019
Türkiye Gazetesi


.

Fasit bir düşünce!

Ramazan-ı şerifin ikinci on günü içerisine girmiş bulunuyoruz. Şanlı Peygamberimiz, “Bu ayın başı rahmet, ortası af ve mağfiret, sonu da Cehennemden azat olmaktır” buyurmuştu. Af ve mağfiret günlerindeyiz.

Cenab-ı Hak, rahmete gark olan, af ve mağfiretten nasiplenen ve Cehennemden azat beratını da kazanan kullarından eylesin inşallah.

İmsak vakitleri ramazan günlerinin en tartışmalı hususlarından biri olmaya devam etmektedir. Ben geçtiğimiz sene ramazan ayının başında bu konuda oldukça detaylı bir yazı kaleme almıştım. 1983 yılına kadar hiç değişmeden gelen imsak vaktinin birdenbire neden değiştirilmiş bulunduğunu açıklamış ve bu durumun tutarsızlıklarına değinmiştim. Müslümanların oruçlarını sağlama alması gerektiğine vurgu yapmıştım.

Bu sene bazı ilahiyatçıların konu hakkında şu şekilde yorumlar yaptıklarına çokça şahit oldum:

“Efendim bu husus Diyanet’in çok önem verdiği bir konudur. Falanca filancanın takvimi ile bu işler olmaz. Diyanet astronomlardan da destek alarak vakitlerini ilmî bir tarzda belirlemektedir. Diyanet’in takvimine uymak en geçerli yoldur. Yine en doğrusu ‘Diyanet İslamı’dır. Diyanet, Müslümanların vebalini üzerine almıştır…”

Bir defa şunu ifade edeyim ki kişiye farz olan hususlarda hiç kimse hiç kimsenin vebalini üzerine alamaz!..

Ben bu sözü ilk defa askeriyede duymuştum. Şöyle ki: “Siz önemli bir hizmet ifa ediyorsunuz. Günahı varsa benim olsun. Namazlarınızı kılmayınız vs…” Evet, namazını kılması için kişiye izin vermeyen günaha girer ise de elbette ki o kişinin üzerinden de namaz sakıt olmaz. Kılamadı ise dahi, kazasını kılması yine farzdır.

Bu ifadeyi çok kullananlardan biri de antrenörlerdir. Hâlbuki bir antrenör de futbolcusuna, “Senin yerine ben oruç tutarım veya vebali günahı boynuma” diyemez. Tutturmasa günahını alır ise de futbolcunun da kazasını tutması yine farzdır.

Bu minval üzere bir kısım ilahiyat hocalarının, “günahı Diyanet’in üzerinedir” sözü de fasittir. Zira herkesin ibadetinin doğru olabilmesi için şartlarını araştırması, bilmesi ve ibadetini sağlama alması önemlidir. Neticede Diyanet yetkilisi imsak vaktinde bana yirmi dakika daha fazladan yemek yedirmek veya iftarımı iki dakika erken yaptırmak için başıma polis dikmemektedir. Dikkat edersem ibadetimi sağlama almış olurum. Aksi takdirde günahı varsa şunun boynuna deyip kendini rahatlatmaya çalışırsın. Şöyle düşünelim: Dünyalık hangi işimizi, “yanlışsa cezası şunun üzerine olsun” diyerek gelişigüzel yapmaktayız, oturup bir düşünelim. 

“Diyanet İslâmı” mı? 

Diğer taraftan imsak vakti konusunda günümüzde farklı imsakiyeleri kullanan Türkiye gazetesi veya Fazilet takvimlerini dile getirerek vakitler falancanın filancanın takvimi ile belirlenmez demek tam bir cehalet söylemidir. Zira bunlar vakitleri kendileri belirlememektedir. Hatta bugün kullandıkları imsak ve namaz vakitleri kullanılırken onlar daha yayın hayatına dahi girmemişlerdi. Onlar sadece, 1983 yılına kadar Türkiye’de Diyanet’in de kabul ettiği ve asırlardır uygulanan kıstaslara göre belirlenen vakit hesaplamalarını değiştirmeden hareket etmektedir. Sadece 1983 yılında darbe hükûmetinin ve onun getirdiği diyanet başkanının keyfî uygulamasına karşı çıkmışlardır. Önce asalım sonra gerekçesini yazarız sözüne uygun olarak o dönemin hükûmet ve Diyanet’i de imsak vaktini öncelikle tek komutla 20 dakika ileri taşımışlardı. Arkasından da Avrupalı astronomların fecir hesaplarında, güneşin irtifâ’ını -18 derece almalarını gerekçe göstererek uygulamalarına kılıf uydurmuşlardır. Hâlbuki Müslüman astronomlar, bu hesaplamayı -19 derece kabul etmişler, İslam âlimleri de buna göre vakitleri tespit etmişlerdi.

Dolayısıyla Türkiye ve Fazilet takvimleri onun bunun değil hem asırlarca Osmanlı meşihat makamının hem de 1983 yılına kadar Türkiye Diyanet yetkililerinin kabul ettiği vakitleri hesaplama usulüne uymaktadırlar. Hiç kimse bu takvimlere göre hareket eden kişilerin orucunun sıhhatine söz söyleme hakkını bulamaz. Sıhhatinden bir Allah’ın kulu şüphe etmez.

Gelelim “Diyanet İslamı” sözüne. Diyanet camiası İslam’ı doğru bilip doğru anlayıp ona mı uyacak yoksa Diyanet İslamı diye kendine göre uygulamalar mı yerleştirecek?

Şayet Cumhuriyet dönemini dahi ele alırsak Diyanet’in pek çok uygulamalarından zamanla döndüğüne de şahitlik etmedik mi?

Mesela Türkçe ezan meselesi bunlardan biri değil midir? Evet, bir dönem hükûmet Türkçe ezanı dayatırken zamanın Diyanet İşleri Başkanı ve Diyanet camiası da bunu uygulamamış mıydı? O zaman yaptıkları bu uygulama doğru mu olmuş oluyordu? Şayet her şey Diyanet uygulayınca doğru kabul ediliyorsa o zaman neden geri dönüldü?

Bakınız o dönemde Türkçe ezan ortaya konulurken Türkçe hutbeye de geçilmişti.

Hâlbuki iyi bilinmektedir ki hutbe iki rekâtlık bir namaz yerine geçmektedir. Cuma namazının farzı iki rekâttır. Hutbenin de iki rekât namaz yerine geçmesi ile öğlenin dört rekâtı tamamlanmış olmaktadır.

Eshab-ı kiram ve onların yolunda bulunanlar asırlarca Asya, Afrika ve Avrupa’da hutbeleri hep Arabi okudu. Büyük âlim İbni Abidin hazretleri “Hutbeyi Arabi’den başka lisan ile okumak namaza dururken başka dil ile iftitah tekbiri getirmek gibidir” buyurarak caiz olmadığını bildirdi. Bu itibarla Osmanlı döneminde de İslam büyükleri ve din âlimleri 622 sene boyunca hutbelerin kabul olmayacağını ve cumanın sıhhatini halel geleceği dolayısıyla Türkçe hutbe okunmasına izin vermediler. Buna karşılık hutbedeki mana ve maksadın anlaşılması için cuma namazından öncesine vaazlar koydular. Müslümanlar böylece hem istifade ettiler hem de hutbedeki mana ve maksadı anlamış oldular. 

“Gemisin kurtaran kaptan” demişler! 

Öte yandan ezan aslına dönmüş iken hutbe maalesef Türkçe kalmaya devam etti. Ben isterdim ki Diyanet camiası bu konuda hükûmetleri etkilesin ve yanlış bid’at uygulamaların önüne geçsin. Hâlbuki çoğu zaman Diyanet camiası, bırakın düzeltmeyi bozma noktasında daha aktif rol oynamaktadır!..

Keza son dönemde çokça tartışmalara sebep olan “Kutlu Doğum Haftası” da bu kabil uygulamalardan biri değil miydi? Asırlarca Arabi takvimlere göre tes’id edilen mevlid kandili, alınan bir kararla nisan ayına sabitlendi ve 28 sene boyunca o şekilde devam ettirildi. Bu projeyi, FETÖ örgütünün ortaya çıkardığı anlaşıldığında bazı ilahiyat hocalarının ve dönemin Diyanet İşleri Başkanı’nın şiddetle karşı koymasına rağmen yerinde bir kararla geri adım atıldı. Böyle olunca Diyanet İslamı yara mı almış oluyor! Yoksa dinî meseleler doğru hâline getirilmiş mi bulunuyor düşünelim…

Yarın bid’at ehli birtakım görevliler eliyle Diyanet camiasında yanlış uygulamalara geçilirse biz yine Diyanet İslamı diyerek hemen bunları uygulamaya mı başlayacağız. “İslam bu değildir. Müslümanlık böyle değildir. İslamiyet böyle emretmemektedir” demeyecek miyiz, doğruları savunmayacak mıyız?

Evet, maalesef birileri şunun bunun takvimi derken Diyanet’i kutsallaştırdığının farkında değil. Net olarak bilinmektedir ki doğru olan, muhakkak olan İslam’dır. İslamiyet ise Allahü teâlânın Resulüne indirdiği ve itmam eylediğini bildirdiği dinidir. Ona uyanlar ancak mutlak doğruyu bulmuş olurlar. Şucu bucu dini veya Diyanet İslamı diye bir husus söz konusu olamaz. İnönü, Demirel, Ecevit devrinde Diyanet’in nice İslam’a uygun düşmeyen uygulamalarına ses çıkarmayanlar yarınlarda iktidarın başına CHP veya o zihniyette birileri geçerse yine Diyanet İslamı deyip kabullenme yolunu mu tutacaklardır?

Öyleyse Diyanet’in vazifesi Müslümanların ibadetlerini en doğru şekilde yapmalarına yardımcı olmak olmalıdır. Müslümanlara ise hakkı ve doğruyu araştırıp, okuyup ona göre ibadetlerini sağlama almak düşer.

“Gemisin kurtaran kaptan” demişler…

    TEFEKKÜR
    Söyledim sana, işin özünü
    İster sıkıl, ister dinle sözümü

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
17.05.2019
Türkiye Gazetesi


.

Millî Eğitim Bakanı’na mektup -2-

Geçen hafta köşemde Millî Eğitim Bakanımızın bir tweetini paylaşmıştım. Sayın Bakan şöyle yazmıştı:

“Mesele uzaysa, enerjiyse, tıpsa bilgi geleceğe yönelik ele alınıyor… Mesele dinse, bilgi hep geçmişe dönük konuşuluyor maalesef. Oysa bilgi can’lıdır. An’da yaşar. Can’ı olmayan sadece geçmişe dönük olan bilgi çürür, çürütür atalar dini olur…”

Tarihe ve değerlerimize karşı soğuk duruşunu belli eden Bakan’ın, bir taraftan liselerde tarih derslerini seçmeli hâle getirirken diğer taraftan “İslam felsefesi” gibi dersler koydurması bir bakıma bu tweetindeki fikri yapısı ile örtüşüyordu.

Peki Sayın Bakan’ın, “mesele dinse bilgi hep geçmişe dönük konuşuluyor maalesef” diyerek üzüntüsünü dile getirmesi ne anlama geliyordu. Bakan’ın, dine bu tarzda bakışının menşei neydi nereden kaynaklıydı? Sayın Bakan, hiç tahmin etmediğimiz ama artık şüpheye düştüğümüz bir şekilde tarihine karşı fazla mı Fransız kalmıştı? Şurası muhakkak ki Bakan Bey’in tweetindeki manayı çözmek için Emile Durkheim felsefesini bilmek gerekmektedir.

Batı dünyası asırlar boyunca, değiştirilmiş ve aslından uzaklaştırılmış bir dinin temsilcisi durumundaki kilise ile aydınlar arasındaki fikrî çatışmaların odağında kalmıştı. Önce Endülüs ve ardından Osmanlı ilminden ve ilim adamlarından etkilenen Batılı aydınlar, ilmî gelişmelere engel olan kiliseye karşı büyük bir mücadelenin içerisine girecekler ve sonunda galip geleceklerdir. Ancak bir taraftan Kilise’ye karşı verdikleri mücadele diğer taraftan İslam’a olan düşmanlıkları genelde Batılı aydınları dinsizliğin pençesinde kıvrandıracaktır.

İşte bunlardan biri de ünlü sosyolog Emile Durkheim’dir.

Emile Durkheim, Avustralya kabilesi Aruntaları incelemek suretiyle dinin kaynaklarını bulmaya çalışmıştır. Ancak geçmişleri hakkında pek az bilgiye sahip olunan bu eski kabile hakkında yürüttüğü fikirler kendisini bambaşka bir vadiye doğru sürükleyecektir.

Şöyle ki, son geldiği noktada ona göre dinin kaynağı toplumdur. Toplum bir arada huzurlu yaşayabilmek için böyle kutsal birtakım değerlere mecburiyet duymuştur. Neticede her toplum kutsal ve kutsal olmayan olguları belirleyerek kendi dinini meydana getirmiştir.

Böylece Durkheim, dinin toplumun bir yapı şartı olduğunu kabul ederken, ilahi olduğunu ise reddetmiştir. O, dinin ortaya çıkışını insana ve topluma indirgemiştir.

Öte yandan Avrupa’da bilimin kısa sürede gelişmesi karşısında dini toptan inkâr edenlere ve kaldırmak isteyenlere karşı Durkheim’in tezi biraz daha farklıdır. O, toplumların ahlakında dinin büyük rol oynadığı inancıyla, mevcudiyetini koruması ve yaşatılması gerektiğini ısrarla savunur. En azından yerine yeni ahlaki kurallar teşkil edinceye kadar din bir zorunluluktur.

Durkheim ve bizimkiler 

İşte dinin kaynağı olarak insanı ve toplumu gösteren Durkheim ve Batı felsefesi elbette ki her gün dini güncellemekte veya dinin yerini alacak yeni usul ve kaideler koymaya çalışmakta bir beis görmeyecektir. Zira çıkış mecraları onları buna zorlayacaktır.

Oysa dinin ilahi olduğunu Cenab-ı Hak tarafından vazedildiğine inananlar için böyle bir şeye tevessül etmek mümkün müdür?

Öte yandan akli ilimlerde büyük bir üstünlüğe erişen, iktisadi alanda güçlenen, teknoloji ve sanayide büyük atılımları sağlayan Batılı aydınlar ve sosyologlar bu durumu İslam’a karşı bir üstünlük olarak da kullanmayı başarmışlardır. Onlar kilisenin köhnemiş yapısına karşı verdikleri mücadeleyi, Müslüman aydınları da İslam’a karşı vermeleri yolunda empoze etmişlerdir. Bu itibarla Batılı sosyologların etkisinde kalan Tanzimat ve sonrasındaki bir kısım Türk aydınları, gelişme ve sanayileşmeyi hep İslam düşmanlığında aramışlardır.

Bu aydınlar sinsi bir şekilde Emile Durkheim felsefesini düşüncelerinin temel noktası kılmışlardır. Nitekim Emile Durkheim dinin korunması gerektiğini belirterek toplumları idarede faydalı olabileceğini ifade ederken, Türk sosyolog Ziya Gökalp artık ilmin geldiği noktada dine hiç ihtiyaç kalmayacağını açıkça savunacaktır.

Yine ilk Türk sosyologlarından sayılan Lütfullah Ahmed’in cumhuriyetin ilk yıllarında kaleme aldığı eserinin adı “Hazreti Muhammed’in hayatı ve kurduğu dinin esasları” şeklindedir. Görüldüğü üzere bunlar dinin ilahi olduğunu kabul etmeyip Hazreti Muhammed’in kurduğu bir sistem gibi görmektedirler.

Dolayısıyla da dini, zamanın şartlarına göre her gün değiştirilebilen bir fikirler manzumesi olarak değerlendirmektedirler. 

Akıl bir mîzân-ı nâkıstır! 

Hadiseye bu açıdan bakıldığında din ile felsefe, peygamberler ile filozoflar aynı kategoride görülmekten öte gitmezler. Hâlbuki bunları birbirleri ile karıştırdığınızda din diye bir şey kalmaz yani din ortadan kalkar.

Zira felsefenin temeline indiğinizde aklın akla itirazını ve akla güvensizliği bulursunuz. Evet, filozoflar aklın kanunlarına uyarak ve akli metotları kullanarak problemlere zihni çözümler üretirler. Böylece felsefi akımlar ve felsefi ekoller oluşur. Neticede birbirini inkâr ve reddeden yüzlerce felsefi ekol meydana gelmiştir.  

Peygamberler ise her şeyden önce inanmış insanlardır. Bütün âlemlerin yaratıcısı onları seçmiş ve vazifelendirmiştir. Dolayısıyla onlar öncelikle insanları, bir olan Allah’a ve onun seçtiği peygamberine inanmaya davet etmişlerdir. İşte bu noktada akıl devre dışı kalmaktadır. Üstad’ın ifadesiyle:

Varlık niçin, yokluk nasıl, yaşamak ne topyekûn,
Aklı yele salıverip çıldırmadan geçilmez.

Öte yandan İslamiyet’te iman ile akıl, inanç ile düşünce birbirini tamamlayan iki ayrı değer olarak görülmüştür.

Nitekim şanlı peygamberimiz, “Aklı olmayanın dini de yoktur” buyurmuştur.

Akıl ile din bilgileri arasındaki ilişki göz ile ışık arasındaki münasebete benzetilmiştir. Yani insanın aklı gözü gibi zayıf yaratılmıştır.

Şairin dediği gibi:

Akıl bir mîzân-ı nâkıstır hukuku vezn içün,
Vakt olur kim hak çıkar vaktiyle bâtıl sandığın.

İşte gözümüz karanlık olduğunda maddeleri cisimleri göremez oluyor. Allahü teâlâ görme aletinden yararlanabilmemiz için ışığı yarattı. Güneşin ve çeşitli ışık kaynaklarının nuru olmasaydı gözümüz hiçbir işe yaramazdı.

Aklımız da yalnız başına kaldığında maneviyatı faydalı ve zararlı şeyleri tam olarak anlayamıyor. Cenab-ı Hak aklımızdan faydalanabilmemiz için İslam ışığını yarattı ve Peygamberleri gönderdi.

Gözünü açmayanlar veya gözü bozuk olanlar nasıl ki güneşin ışığından istifade edemiyor ise İslam bilgilerine kör kalanlar ve peygamberleri kabul etmeyenler de hak ve hakikati bulamayacaklardır.

Peygamberleri filozoflar gibi görüp aklının esiri olanlar, ebedî saadete ulaşamayacaklardır. Kur’ân-ı kerimde hep akıl sahiplerine hitap vardır. Bir anlamda İslam akla yol göstermiştir.

İyi düşünülürse İslam’ın akıl için başlı başına bir hazine olduğu anlaşılır. Bu hazineyi kullananlar toplumları huzura ve mutluluğa kavuşturmuştur. İlmin neşvünema bulmasına büyük faydalar temin etmiştir. Büyük devlet ve medeniyetler teşkil etmişlerdir.

İnşallah gelecek yazımızda da Müslüman âlimler ve buluşları hakkında bilgi vermeye çalışalım. İslam’ın M.E. Bakanı’nın dediği gibi toplumları çürütmekte değil her an canlı ve taze tuttuğundan bahsedelim.

TEFEKKÜR
Feyz-i ezelî olmayacak mahv ola mı hiç
Bir akl-ı basît ile nice cehl-i mürekkeb

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
14.06.2019
Türkiye Gazetesi


.

Akif ve bugün

Bu ülkede en fazla İstiklal Marşı şairimiz Mehmet Akif Ersoy konuşulur. En fazla onun adına konferanslar verilir, en fazla o anlatılır. Çanakkale zaferi haftası, İstiklal marşının kabulü, doğum yıl dönümü, ölüm yıl dönümü, Kurtuluş Savaşı vesilesiyle hep gündemimizdedir. Buna rağmen ne garip bir cilvedir ki insanımızın hakkıyla bilemediği bir şahsiyettir. Zira onun anılmasında sadece hamaset dili vardır. İbret noktainazarı hiç yoktur. Hâlbuki Mehmet Akif’in hayatı günümüze en fazla ibretler sunmaktadır. Aldanışın, yanılışın, üzüntünün ve ızdırabın zirve kaynağıdır Akif. O, Cemaleddin Afgani ve Abduh gibi İngiliz ajanlarına takılıp II. Abdülhamid Han’a düşman kesilmiştir. M. Akif, bu büyük dâhi siyaset adamının en azılı düşmanı olmuştur. Onun gitmesi için her faaliyetin içinde bulunmuştur. Nitekim Kanuni Esasi ilan edildiği gün duygularını bir İslam seyyahı olan Abdurreşid İbrahim Efendi’nin ağzından şöyle terennüm etmişti:

Haydarâbad’a yetiştim ki, bütün Hindistan,
“Verdi Kânûn-i Esâsî’yi nihâyet Sultan!”
Diye birdenbire çalkandı. İnan, kâbil mi?
Hiç o binlerce havâtır kemirirken içimi,
Bir cılız “Belki!” nasıl hepsini tenkîl etsin?
Ansızın başladı beynimde ümîdin, ye’sin,
Doğduğumdan beri hiç görmediğim bir harbi…
O ne müdhiş halecanlardı, aman yâ Rabbi?
Verdi Kânûn-i Esâsî… Bu, çıkar rü’yâ mı?
Yok canım öyle değil: Milletin istirhâmı,
….
Gemi enginde iken bende de engindi hayâl;
Kevser içmiş sofunun hâline benzer bir hâl!
Ömrü haybetle Cehennem’de geçen hâne-harâb,
Verseler Cennet’i şaşkın gibi çekmez ya azâb;
Ben de rûhumdaki zulmetleri artık koğdum;
En büyük hasmım olan ye’si nihayet boğdum.
Bahr-i Umman’da henüz çalkanıyormuş tekne…
Attı hülyâ beni tâ Marmara sâhillerine!
Görüyordum, iki üç bin mil açıktan bakarak,
Şu sizin kapkara İstanbul’u kardan daha ak.
Parlıyor alnı uzaktan Ay’ın on dördü gibi;
……
Bu ne müdhiş azamet, oh, ne müdhiş dârât!
Sayısız mektep açılmış: Kadın, erkek okuyor;
İşliyor fabrikalar, yerli kumaşlar dokuyor.
Gece gündüz basıyor millete nâfi’ âsâr;
Âdetâ matba’alar bir uyumaz hizmetkâr.
Mülkü baştan başa imar edecek şirketler;
Halkın irşâdına hâdim yeni cemiyetler,
Durmayıp iş buluyor, gösteriyor, uğraşıyor;
Gemiler sâhile boydan boya servet taşıyor…
Eskisinden daha berbâd, iyileşmek ne gezer!

Evet Meşrutiyet ilan edilmiş ve kurtuluş günü gelmiştir. Sevinç doruktadır. Ancak beklenen şafak açmayacak ayın on dördü parlaklığı hiç görülemeyecektir. Nitekim aynı Akif üç gün geçmeden Yine Abdurreşid Efendi’nin ağzından yaşananları şöyle özetleyecektir:

Bir de İstanbul’a geldim ki: Bütün çarşı, Pazar
Naradan çalkanıyor! Öyle ya… Hürriyyet var!
Galeyan geldi mi, mantık savuşurmuş… Doğru:
Vardı aklından o gün her kimi gördümse zoru.
Kimse farkında değil, anlaşılan, yaptığının;
Kafalar tütsülü hülyâ ile, gözler kızgın.
Sanki zincirdekiler hep boşanıp zincirden,
Yıkıvermiş de tımarhâneyi çıkmış birden!
Zurnalar şehrin ahâlîsini takmış peşine;
Yedisinden tutarak tâ dayanın yetmişine!
Eli bayraklı alaylar yürüyor dört keçeli;
En ağır başlısının bir zili eksik, belli!
Ötüyor her taşın üstünde birer dilli düdük.
Dinliyor kaplamış etrafını yüzlerce hödük
Türlü adlarla çıkan nâ-mütenahi gazete
Ayrılık tohumunu bol bol atıyor memlekete.
İt yetiştirmek için toprağı gâyet münbit
Bularak, fuhş ekiyor salma gezen bir sürü it!
Şüphesiz yıktı o hülyâları meşhûdâtım…
Ama ben kendimi bir müddet için aldattım:
Galeyandır… Galeyan geldi mi kalmaz mantık…
Su bulanmazsa durulmaz…Hele sabret azıcık…
İyi, lâkin ne kadar beklemiş olsan, işler,
Eskisinden daha berbâd, iyileşmek ne gezer!

İstanbul’a sahip çıkalım!

Evet Mehmet Akif Ersoy bir müddet kendini aldatarak bekleyecek fakat o özlediği günler bir türlü görünmeyecektir. Zaten çok geçmeden de Trablusgarp’ta başlayarak kendi atalarının memleketi Arnavutluk ve ardından da sırasıyla bütün Balkanlar ve Ana vatan kan ve ateş içerisinde kalacaktır. Akif’in ömrü artık yanmak, yakılmak ve ağlamakla geçecektir. Meşhur Bülbül şiirinde:

Eşin var, âşiyânın var, bahârın var, ki beklerdin;
Kıyametler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin?
O zümrüd tahta kondun, bir semâvî saltanat kurdun;
Cihanın yurdu hep çiğnense, çiğnenmez senin yurdun.
Bugün bir yemyeşil vadi, yarın bir kıpkızıl gülşen,
Gezersin, hânümânın şen, için şen, kâinâtın şen.
…….
Neden öyleyse mâtemlerle eyyâmın perîşandır?
Niçin bir damlacık göğsünde bir umman hurûşandır?
Hayır, mâtem senin hakkın değil… Mâtem benim hakkım:
Asırlar var ki, aydınlık nedir, hiç bilmez âfâkım!
Tesellîden nasîbim yok, hazân ağlar bahârımda;
Bugün bir hânümansız serserîyim öz diyârımda!
Ne hüsrandır ki: Şark’ın ben vefâsız, kansız evlâdı,
Serâpâ Garb’a çiğnettim de çıktım hâk-i ecdâdı!
Hayâlimden geçerken şimdi, fikrim hercümerc oldu,
Salâhaddîn-i Eyyûbî’lerin, Fâtih’lerin yurdu.
Ne zillettir ki: Nâkus inlesin beyninde Osmân’ın;
Ezan sussun, fezâlardan silinsin yâdı Mevlâ’nın!
Ne hicrandır ki: En şevketli bir mâzî serâb olsun;
O kudretler, o satvetler harâb olsun, türâb olsun!
…..
Yıkılmış hânümanlar yerde işkenceyle kıvransın;
Serilmiş gövdeler, binlerce, yüzbinlerce doğransın!
Dolaşsın, sonra, İslâm’ın harem-gâhında nâ-mahrem..
Benim hakkım, sus ey bülbül, senin hakkın değil mâtem!

Şimdi yüz yıl önce yüz yıl sonra diye düşünelim. Dün İngiltere’nin bugün ise ABD’nin Orta Doğu politikalarını karşılaştıralım. Komşu İslam devletlerinin düştüğü durumları ve 2013 yılından beri ülkemizin maruz kaldığı yıkıcı teşebbüsleri ve işgal planlarını atlamayalım. ABD’nin hemen sınır ötemize binlerce tırla taşıyarak yığdığı silahları müze için getirmediğinin farkında olalım. Doğu Akdeniz ve Hürmüz’deki harekâtlarına bakalım. Bu İstanbul seçimlerinin Batı’yı neden bu kadar ilgilendirdiğini, bizim ise onların merkezlerindeki yerel seçimlerin en son ne zaman yapıldığını ve kimin kazanıp kimin kaybettiğini bilip bilmediğimizi bir tefekkür edelim. Bölücülerin, terör örgütlerinin kimin yanında durduğunu asla gözden uzak tutmayalım. Dolayısıyla bu seçimin normal bir seçimden çok öte manalar taşıdığını tefekkür edelim. Yoksa derdimizi dökecek bülbül dahi bulamayız!

Akif’in hayatından iki kesit sunduğumuz veçhile onun tarihin önemine vurgu yaparken “Tarihten adam hisse kaparmış ne masal şey”, dediği gaflet hâline biz de düşmeyelim. “Hiç ibret alınsaydı tekerrür mü ederdi” vecizesini ise asla hatırdan çıkarmayalım.

Yoksa, her şey çok güzel olacak derken, “Berbat oldu her şey, nasıl kurtuluruz bilmem” ağıtını yakmak durumunda kalabiliriz!

İstanbul’a sahip çıkalım!

TEFEKKÜR
Ehl-i butlânın sözün tercih eden âdem midir
Âdem ol isterse hasm olsun bütün âlem sana

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
21.06.2019
Türkiye Gazetesi


.

KADEM yalnız değil!

Üç yılı aşkın bir süredir gazetemde önce “Pazar” sonrasında ise “Cuma Divanı” adlı köşemde yazılar kaleme almaktayım. Açıkçası en fazla tepki aldığım beş yazıdan biri de geçen hafta, “İstanbul Sözleşmesi (Avrupa Konseyi Sözleşmesi)” ve “Cinsiyet Eşitliği” konusunda yazdıklarım oldu. Konu hakkında şikâyetçi sayısı beni ürküttü.

Taksim’de neyin onuru olduğu belli olmayan LGBT’liler yürüyüşünden sonra, aile sistemimizin bataklığı hâline gelmiş bulunan İstanbul Sözleşmesi’ne ciddi tepki koyanlardan biri de Yusuf Kaplan Bey idi. O, benim de ifade ettiğim üzere Tanzimat’tan beri Türk aile yapısına Batı’nın bu en büyük saldırısını dile getirerek Twitter’da şöyle bir yazı paylaştı:

“Tanzimat’tan bu yana en büyük tehdit ailenin çözülmesidir.

Ailenin korunması millî güvenlik meselesi hâline gelmiştir.

Ailenin çözülmesine yol açan Millî Eğitim, Aile Bakanlığı ve KADEM projeleri derhâl durdurulmalıdır!..”

Fakat ertesi gün hem benim yazıma ve hem de Yusuf Bey’e bir kısım yerlerden tepkiler de geldi. Bunlardan Selçuk Bayraktar Bey tweetinde şöyle demişti.

“KADEM ailenin birliğini ve korunmasını savunur, Soros projeleri iftirası vebaldir. Müslümanın hakkaniyetine yakışmaz. Çok etkileşim alınması doğru söylendiği anlamına gelmez.”

Selçuk Bayraktar Bey’in bilhassa ülke silah sanayiine yaptığı hizmetleri hiç kimse inkâr edemez. En fazla takdir edenlerden biri de benim. Peki buradaki maksadın İstanbul Sözleşmesi olduğu bilindiği hâlde, KADEM’i korumak adına neden böyle bir sahiplenmenin içine girdi? Elbette bunu bilmeyen olamaz. Ancak şu da herkes tarafından bilinmektedir ki KADEM’in içinde yer alan Sayın Sümeyye Hanım’ın Bayraktar’ın eşi ve Cumhurbaşkanımızın da kızı olması bugüne kadar bazı yanlışların görülmesine hep engel oldu. İnsanlar belki uzun süre sırf bu yüzden seslerini çıkarmadılar veya çıkaramadılar.

Bugün gelinen noktada ise hemen herkes İstanbul Sözleşmesi’nin ülkeyi nerelere getirdiğini ve daha ne felaketlere doğru yelken açtırdığını görmekte ve de yetkililere şikâyetlerini iletmek istemektedir.

Bunları değerlendirmek yerine tek bir tweetle, Soros KADEM’i desteklemiyor diyerek sıyrılmaya ve yanlışları kapatmaya çalışmak büyük ucuzluktur!..

Aslında bunu söyleyen de olmadı. Bendeniz de dâhil, Cinsiyet Eşitliği ile ilgili projeler geliştiren bir kısım belediyelerin, STK’ların ve hatta spor kulüplerinin hep Soros’tan nemalandıklarını ve onun adına faaliyet yürüttüklerini yazdık.

KADEM ise bunu kullanarak, “biz almıyoruz, iftira ediyorsunuz”, noktasına getirdi.

Birincisi, Soros’tan destek almamak faaliyetlerin doğru olduğunu göstermez.

İkincisi, sizinle beraber ve hatta sizin gücünüzden istifade ile Cinsiyet Eşitliği projesini yürüten diğer kuruluşları görmek gerekir.

Üçüncüsü ise İstanbul Sözleşmesi bugüne kadar nelere mal oldu ve daha ülkeyi nerelere sürükleyecektir.

KADEM yetkilileri bu defa da sakın, “onlar bizi bağlamaz” basitliğine kaçmasınlar!..

Bakınız Türk halkı imdat istercesine, “Ailem çöküyor, lütfen tedbir alın” diyerek yetkililere seslenirken Meclis’te neler oluyordu?

3 Temmuz 2019’da TBMM Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu, İstanbul Sözleşmesi’nin etkinliğinin artırılması için alınması gereken hukuki ve idari tedbirler ve bu mücadeleye STK’ların katkıları konusunda gündem toplantısı hâlindeydi. Bir anlamda, “Türk Aile yapısını çökertme hareketini hızlandırın” manasına gelen bir gündem.

Bunu nereden anlıyoruz? Buyurun katılımcıları görelim.

KADEM’in yanı sıra Türk Kadınlar Birliği, GİKAP, Mor Çatı Kadın Sığınağı Vakfı, KASAV ve Kadın Dayanışma Vakfı.

Şimdi KADEM yetkilileri lütfen bana açıklasınlar! Eşcinselliği savunan “Mor Çatı Kadın Sığınağı Vakfı” ile nasıl birlikte hareket ediyorsunuz? Sizi bir araya getiren hangi güçtür? 

Mor Çatı’yı tanımıyor musunuz? 

Bakınız Mor Çatı Kadın Derneği’nin sadece şiddet tariflerine basit bir misal vereyim. Sitelerinde ilişkilerde şiddetin boyutunu tarif ederken;

“Sevgilin kadın ve erkeklerin birbirinden farklı işler yapması gerektiğini düşünüyorsa”;

“Sevgilin bir erkek sevgilisini korumalı ve kıskanmalıdır düşüncesine katılıyorsa”, şiddetle karşı karşıya kalabilirsin.

Eşi tarifini bile kullanmayıp hep “sevgilin” ifadesini seçen, 13 yaşından itibaren flörtü destekleyen bu kurumlarla nerede anlaşıyorsunuz ve birlikte ne yürütüyorsunuz anlatabilir misiniz?

Zira bunlar nikâha ve İslam’a düşmanlar. 18 yaşına kadar nikâh kıyıp evlenen genci tecavüzcü diyerek insan yerine koymayıp en aşağılık mahluk gibi görenler 13 yaşındaki kızın ise istediği gençle istediği şekilde flört etmesine her türlü yeşil ışığı yakmaktadır.

Baba veya anne, oğlunu veya kızını böyle davranma diye ikaz ederse baskı ve şiddetin alanına girmektedir.

Bu durum dini temelden yıkmak değil de nedir?

Zira sevgili peygamberimiz “Din nasihattir” buyurdu. Baba oğluna, anne kızına, eşi hanımına yanlış gördüğü bir hususta ikaz görevini yapamayacak mı?

İşte bu durum ailenin temeline dinamit, milletin geleceğine atom bombası koymakla birdir!

Bakınız İstanbul Sözleşmesi’nin kabulü ile birlikte uygulamaları izleme ve müdahil olma hususunda ülke genelinde bir anda tam 95 tane dernek peydah oldu. Bunlar İstanbul Sözleşmesi’ni vesile ederek neler yapıyorlar Sayın Selçuk Bayraktar veya KADEM yetkilileri bana anlatabilir mi?

Bunların kaçını Soros vakıfları destekliyor söyleyebilirler mi?

Bunlardan “Mor Çatı Kadın Sığınağı Vakfı” başta olmak üzere, “Mor Salkım Kadın dayanışma Derneği”, “MORel Eskişehir LGBT”, “Pembe Hayat LGBTT Dayanışma Derneği”, “Siyah Pembe Üçgen İzmir Derneği”, “Sınır Tanımayan Kadınlar Derneği”, “Mersin LGBT 7 Renk ve Araştırma Derneği”, “Cinsiyet Eşitliği İzleme Derneği” ve daha bunun gibi niceleri neler yapmaktadır biliyor musunuz? Millete anlatır mısınız?

Gidiniz o bölgelerde temiz ve asil milletin ne sıkıntılara maruz kaldığını görünüz.

İşte Rusya’da Putin bütün bu faaliyetlere yol açacağını bilerek İstanbul Sözleşmesi’ne imza koymadı. Putin’in FETÖ okullarına tek engel olan başkan olduğunu da hatırdan çıkarmayınız!

Biz ise CHP’nin teklif sunması ve HDP’nin destek olması ile İstanbul Sözleşmesi’ni ilk olarak imzaladık. CHP ve HDP bugüne kadar sizin başka hangi projenize destek oldu söyler misiniz?

Dolayısıyla KADEM, burada milletin bu meş’um sözleşmeye tepkisini şimdilik önleyen bir dalgakıran hüviyetindedir.

KADEM’in gerisinde ise gizlenmiş, ülkenin geleceğini ve aile yapısını mahvetmek üzere ordu gibi çalışan genelde Soros vakıfları ile desteklenen onlarca STK vardır. 

İstanbul Sözleşmesi’nin kalkması, KADEM’in varlığına mâni midir?

KADEM varlığını ve varsa hayırlı hizmetlerini yine devam ettirsin. Aksi hâlde, bu necip milletin aile yapısını çökertmeye kararlı İstanbul Sözleşmesi’ni kaldırmaya mâni olmaktaki niyeti ve gayreti nedir?

Artık bunu millete anlatamazsınız!

Şunu da görünüz! AK Parti hareketini Davutoğlu, Gül, Babacan hiç kimse bitiremez.

AK Parti kendi kendini bitirir. Bunda da en büyük etki, Sayın Cumhurbaşkanı’mızın çevresinden gelmektedir.

Sayın Selçuk Bayraktar sadece attığı Tweet’inin altına geldiği yorumları okursa ve Anadolu’da AK Parti teşkilatlarına bu faaliyetleri sorup, -ama sadece sorup- sessizce dinlerse, sözümüzü daha iyi anlayacaktır.

Bir daha ifade edeyim ki bu durum partiler üstü bir meseledir. Millî bir davadır. İstanbul Sözleşmesi Batı’nın diktesidir. Bu ülkeyi mahvetmek adına en büyük ve tehlikeli projesidir!.. Bu duruma artık her kesimden insanın ve bütün bir milletin tavrını göstermesi gerekmektedir.

Yoksa, “Kim ki dişi ağrır, o bağırır”, demişler.

Bugün başı dara düşenler bağırıyor. Yarın millet topyekûn bağıracak ama duyan bulunmayacak. Zira tehlike büyük.

Ayrıca bu meş’um sözleşmeye karşı çıkmak AK Partiye hasım olmak, trol olmak değil bilakis en büyük destektir. İşin erbabı sözümü çok iyi anlar.

Zira asıl trol olmak, “hataları ve yanlışları doğru göstermek için uğraşıp partisine ve davasına zarar vermekle” olur. 

TEFEKKÜR
Can sıkar dersin bir âdem doğru bir söz söylese,
Bir müdâhin bin yalan söyler de sıkmaz cânını!.. 

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
12.07.2019
Türkiye Gazetesi


.

Reşid Rıza’nın gerçek yüzü!

Hayrettin Karaman Bey, “Gerçek İslam’da Birlik” isimli eserinde bu birliğin hangi ekolce tasarlanabileceğini göstermek üzere bu milletin evlatlarına Reşid Rıza, Efgani ve Abduh’u örnek şahsiyetler olarak sunmuştu. Biz de bu zatların, hem İslam’ı anlayışlarının Osmanlı ehl-i sünnet inancı ile çatıştığını ve hem de İngilizlerle ittifak ederek Osmanlı Devleti’ne ve hususiyle II. Abdülhamid Han’a ihanetlerinden bahsetmiştik.

Hayrettin Karaman yazılarımıza uzun bir aradan sonra Reşit Rıza’yı savunarak tekrar cevap vermeye başladı.

25 Ağustos 2019 tarihli, “R. Riza, Hilafet ve Abdülhamid Han” yazısında Reşid Rıza’nın Abdülhamid Han’ın yanında bulunduğunu ve ona destek olduğunu uzun uzun izaha çalışmış. Ancak yazısı dikkatle okunursa bu izahın içerisinde Reşit Rıza’nın asıl maksadını yakalamak zor olmayacaktır.

Nitekim Hayrettin Bey şöyle yazmaktadır:

“(Reşid Riza) ümmet çapında yaymağı istediği inanç ve düşüncelerinin tek aracı olan dergisinin (el-Menar) bir engele uğramadan çıkmasını ve yayılarak okunmasını istiyor bunun da saltanatla iyi geçinmeye bağlı olduğunu biliyordu”.

Buna bizim halk dilinde, “köprüyü geçinceye kadar…..” manasına geldiğini herhâlde anlamayan olamaz. Demek ki Reşit Rıza, Abdülhamid Han’ı böylesine bir zihniyetle değerlendiriyor ve yanında duruyordu.

Bugün artık yüzlerce araştırma neticesinde ortaya çıkan hakikat şu ki II. Abdülhamid Han, ehl-i sünnet karşıtlarına ümmetin birliğini bozanların karşısında kale gibiydi. Onlara fırsat tanımamaya çalışıyordu. Bu birlik yıkılırsa İngilizlerin, ümmetin başına nasıl bir bela kesileceğinin farkındaydı.

Abdülhamid Han’ın bu siyasetinin başta Yahudiler olmak üzere İngiliz, Fransız, Rus ve Ermeniler tarafından nasıl değerlendirildiğini ve kendisine nasıl bir kin ve nefretle saldırdıklarını bugün hâlâ bu ülkede bilmeyen duymayan kalmış mıdır acaba?

Yüce hakanı yıkamayan ve alaşağı edemeyenler kendisini diktatör, zalim, müstebit, baykuş ve daha nice aşağılayıcı ifadelerle karalama kampanyasını başlatmadılar mı?

Devrini ise kitaplara “istibdad dönemi” diye kaydettirmediler mi?

Nitekim Reşid Rıza’nın da hocasının hocası olan Efgani’yi seven, takdir eden yolundan giden ve benimseyen hemen herkesin Abdülhamid Han dönemini “devr-i istibdad” diye nitelemesi ne manaya gelmektedir acaba?

Kendisini çok seven Akif’in istibdad şiirine ve Abdülhamid Han’ı zemmederken, “Ne mel’unsun ki rahmetler okuttun ruh-ı iblise” şeklindeki korkunç ibaresini nasıl değerlendirmeliyiz acaba?

Böyle mi sağlanacaktı ümmetin birliği ve dirliği?

 

İstibdad idaresi öyle mi?

Hayrettin Karaman’ın, Abdülhamid Han’ın saltanattan çekilmesinden sonra Reşit Rıza’nın tavrını ifade ederken aslında bir gerçeğin de altını çizmektedir. Şöyle ki:

“Reşid Riza’nın siyasi görüş ve projesinde meydana gelen değişiklik Sultan Abdülhamid’in hal’inden sonraki yazılarında açıklık kazandı. İttihad ve Terakki iktidarının yerleştiğine kanaat getirinceye kadar yine de ihtiyatı elden bırakmadı. Bundan emin olduktan sonra dergisinde Abdülhamid devrindeki istibdad yönetimi ile meşru olmayan tasarrufları tenkit etti. Kötü sonucu kötü davranışların getirdiğini ifade etti.”

Bu ifadeler karşısında öncelikle şu soruları sormak hakkımızdır:

Reşid Rıza gerçekten hakiki bir âlim midir? Âlim haksızlıklar karşısında susar mı? Yoksa “haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır” hadis-i şerifinden gafil miydi?

Abdülhamid Han gittikten, bir daha geri dönmeyeceğine de iyice kanaat getirdikten sonra istibdad yönetiminin bozukluklarını dile getirmiş.

Neymiş bu kötülükler Sayın Karaman! Bunları da öğrensek fena olmayacaktı. Hep istibdadın yanlış uygulamaları diyerek geçip gitmek ne kadar moda oldu. İngiliz Blunt, senin Efgani’yi nasıl aldatıyordu? Biraz da oralara kafa yorsanız ne güzel olacak.

Diğer taraftan Sayın Karaman’ın bunları anlaması da çok zor. Maalesef Efgani, Abduh ve Reşit Rıza derken kendisi de Abdülhamid Han devrini istibdad diyerek yaftalamakta bir beis görmemektedir.

Nitekim yazısının bir yerinde: “R. Riza Osmanlılara ve Abdülhamid’e karşı bu tavır ve tutumunu (olumlu manada) sürdürürken bölgedeki Osmanlı yöneticilerinin ailesine, kendisine ve bazı yakınlarına yaptıkları haksız davranışları biliyor, sultanın ısrarla sürdürdüğü istibdad idaresini de görüyordu”.

Sultanın ısrarla sürdürdüğü istibdad idaresi haa!

Keza Karaman, 29 Ağustos tarihli yazısında da: “Reşid Riza, istibdad yönetimine karşı olduğu, İttihatçıların verdikleri sözler doğrultusunda talepleri de bulunduğu için bunları gerçekleştirmek üzere harekete geçti” demektedir.

İstibdad yönetimine karşı olduğu için vay vay!

Sayın Karaman! İstibdada, zulme, baskıya herkes karşıdır. Fakat burada istibdad devri dediğinizde Abdülhamid Han’ın idaresi ve dönemi anlaşılır. Sizin gibi birinin bunları bilmemesi olamaz. Hâl böyle iken Fransız akademi üyelerinin, Ermeni ve Yahudilerin, İslam düşmanlarının yakıştırdığı bir sıfatı ne kadar rahat kullanıyorsunuz!

Siz o istibdad devri dediğiniz dönem bitip de meşrutiyet idaresi geldiğinde neler olduğunu hiç okumadınız mı? Hangi birlik sağlandı? Üç günde hangi ülkeler yitirildi? Hangi ilerleme kaydedildi söyler misiniz?

Filozof Rıza Tevfik kadar dahi olamıyorsunuz! Pek yazık!

Hâlbuki Abdülhamid Han’da hata ve kusur arayanlar o gidince İngilizlerle iş birliği yapar hâle geldi.

Nitekim Reşid Rıza da İngilizlerle iş birliğinin faydalarını anlatmaya başladı. Bir taraftan da hain İmam Yahya’nın hilafetini savunma derecesine düştü.

    Haşa zulmetmez kuluna Hüda’sı
    Herkesin çektiği kendi işinin cezası

Hatayı başkalarında bulmak ve görmek ne kadar kolaydır. Biraz da şahıslarında arasalar ne güzel olurdu.

 

Türk düşmanlığı!

Diğer taraftan Reşid Rıza, Osmanlılara, Hayrettin Karaman Bey’in iddia ettiği gibi öyle dürüst ve samimi olarak bağlı da değildi. Evvelce bir yazımda belirttiğim üzere İstanbul’un fethini dahi fetih kabul etmeyen ve daha fethedilmesini bekleyen birinden nasıl bir Osmanlı muhabbeti beklenebilirdi?

Diğer taraftan hilafet meselesinde Osmanlılara bağlılığı, sadece o günün şartlarında muhtaç bulunmaları düşüncesinden öteye gitmemekteydi.

Zira Reşit Rıza, Osmanlı hilafetini İslam hukuku temeline dayalı bir hükûmet olarak algılamamakta idi. Ona göre hilafet, Abbasilerden Osmanlılara galebe yoluyla geçmiştir. Esir edilen halifeden bu görev alınmıştır. Hâlbuki esir birinin böyle bir yetkiyi devretmeye hakkı yoktur. Hakkı olmayan bir şeyi birine devretmekle o hak gerçekleşmiş olmazdı (Bu görüşleri için bkz. M. Çelen, M. Reşid Rıza’da Hilafet Düşüncesi ve Osmanlı Tecrübesi, s.25).

Şu ifadeler o dönemde İngilizlerden başka kimin değirmenine su taşımaktaydı? Reşid Rıza bunları ifade ederken nedense Abbasilerin hilafeti Emevilerden nasıl devralmış olduklarını hatırına dahi getirmiyordu. Zira ondaki bu şaşılık temelde Türk düşmanlığından gelmekteydi.

Nitekim o, Türklere olan husumetini bu kadarla da bırakmaz. Halife Mutasım ve Mütevekkil’i Türkleri devlet kademelerine aldığı için şiddetle eleştirir ve işlerin bozulması olarak bunu gösterir. Hatta Hazreti Ebubekir efendimizin hilafete Hazreti Ömer’i getirmesini, ileride hilafetin saltanat yoluyla değişmesine yol açacaktır teziyle tenkit eder.

Peki Reşid Rıza’ya göre döneminde hilafete kim elyaktır ve hak etmektedir diye sorulsa vereceği tek cevap vardı:

O da hocası mason Abduh’du. 

Sayın Karaman! Bu arada tarih ilmine pek itimat ettiğiniz Murat Bardakçı Bey’in tavsiyesi ile de olsa (zira benim “Kayı 10, II. Abdülhamid Han” kitabımı tavsiye edeceğini pek zannetmem) Orhan Koloğlu Bey’in kitabını okumanıza çok sevindim (18 Ağustos tarihli “Takdir ve tenkit” başlıklı yazınız). Fakat nasıl okuduğunuzu anlayamadım. Kitaptaki şu ifadeleri göremediniz mi?

“Cemalettin Afgani 1876’da Mason oldu ve arkadaşlarını da masonluğa girmeleri konusunda destekledi. Bunların arasında sonraki yılların ünlü isimleri olan Abduh, Saad Zaglul, Yakub Sannu’da vardı”…

“Afgani din aleyhtarı görüşleri sebebiyle Mısır’dan çıkarıldı” (Koloğlu, Abdülhamit Gerçeği, s. 145-146)”.

Siz iki mason hayranı ve ehl-i sünnet düşmanı bir Reşid Rıza’nın nasıl olmasını bekliyorsunuz acaba? Zaten “Gerçek İslam’da Birlik” diyerek bu üçünü yan yana koymanız da birbirlerinin aynısı olduğunun ispatı değil midir?

İnşallah Reşid Rıza’nın diğer fikri yapısını anlatmaya devam edeceğim. Osmanlı ve Türk düşmanlığı o zaman daha iyi anlaşılır sanırım.

    TEFEKKÜR
    Bir devrede geldik ki bu bâzâr-ı fenaya
    Sermâye-i irfânı olanlar hazer eyler

   Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
13.09.2019
Türkiye Gazetes


.

Masonların oyuncağı olmak!

28 Şubat süreciydi. Hedef Müslümanlar olduğu için İslami yaşantıyı bozma uğruna her türlü propaganda da yapılmaktaydı.

Türkçe ezan Türkçe Kur’ân tartışmaları had safhadaydı. Başörtüsü problemini ben çözerim diyenler ekranlardan inmiyordu. Keyfine göre tefsir yapanlar her gece bir TV’de idi.

Böyle bir tartışma programında anlı şanlı bir profesörümüz daha genç doçent ve profesörlerle hararetli bir tartışmanın içerisine girmişti.

Diğerlerinin akıl almaz uç fikirleri karşısında anlı şanlı profesörümüz alıklaşmıştı:

Nasıl olur? Nasıl böyle söylersiniz? Cinsinden ifadelerle saçmalıklarına dikkat çekmek istedi.

Diğerleri de hocanın bu çıkışı karşısında şaşkındı. “Hocam biz bu yolu senden öğrendik, bize her konuda içtihat edebileceğimizi siz söylemiştiniz” dediler.

Bu çarpıcı gerçek karşısında öteki ancak, “iyi de canım bu kadar da olmaz ki” diyebildi.

Evet, ana daireden yani ehl-i sünnet itikat ve inancından bir kere çıkılmaya görsün soluğu nerede alacağınızı bilemiyorsunuz. Zira artık derya gibi bir alan var. Yolu, meydanı, sahanı kafana göre istediğin kadar genişlet! Hatta olmadı adına da yine kendi aklına göre bu da ehl-i sünnet dersin ve kendini ferahlatırsın!

Nasıl ki zulüm iğne deliği kadar da olsa zulüm sayılıyorsa ehl-i sünnet itikadından da kıl ucu kadar ayrılsan o artık Resul’ün yolu olmaktan çıkar. Başka bir inanç hâline gelir. Bunu benim veya senin belirleme hakkın yok.

Bu yol şanlı Peygamberimiz tarafından belirlenmiştir.

Dar bir alanda değildir. Geniş bir otobandır. Ancak her şeyin olduğu gibi bu otobanın da sınırları vardır.

İşte, yerine göre benlik yerine göre nefis ve yerine göre ilim insana bu sınırları zorlatır. Nice mübahlar olduğu hâlde insanın sınırı aşıp haramlara yönelmesi gibidir. 

Nitekim helal yiyecek ve içecekler sınırsızdır. Haramlar pek azdır. Ancak mayası bozuk olanlar her şey harammış gibi konuşur ve haramı seçer.

İnanılacak esaslar da bellidir. Buna rağmen kendi aklını beğenenler felsefe yaparak “ben neden bir şey ortaya koyamayacağım” diye efelenir.

İşte ehl-i sünnet büyükleri kılı kırk yararak itikattaki ve ibadetteki bütün hususları belirlediler.

İnsanların zorda kalacağı hiçbir husus bırakmadılar.

İnsanoğlu yaşamaktansa tartışmayı seçti.

“Elde Kur’ân gibi burhan varken başka delil aramak zaiddir” deyip önce âlimleri sonra şanlı Peygamber efendimizi yok saymaya başladılar.

Ülkemizi bu noktada etkileyen şahısların önderleri Afgani, Abduh ve Reşid Rıza idiler.

Afgani ve Abduh mason localarına da bağlı olup son büyük imparatorluğumuzun mahvında mühim rol oynadılar.

Reşid Rıza kendisi masonluğa kayıtlı olmamakla birlikte mason Abduh ve Afgani’ye taparcasına bağlıydı.

Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim düsturu uyarınca “Reşid Rıza mason değildi” diyerek övünmek nasıl bir tenakuzdur. Masonun elinde oyuncak olan onların fikirleri ile beslenen bir adam masonluğa kayıtlı olsa ne olur olmasa ne olur?

 

Öyle bir sinsi çalışma ki!

Reşid Rıza dinî açıdan büyük ölçüde İbni Teymiyye ve İbni Kayyım el-Cevziyye damarından beslenmiştir. Bu ikisinin nasıl doğru yoldan ve itikattan ayrıldığını erbabı iyi bilir. Dolayısıyla Reşid Rıza’nın fikirleri ehl-i sünnet inancı ve itikadına neredeyse taban tabana zıttır. Ehl-i sünnet görünümü, siyasette II. Abdülhamid Han’a sözde bağlılığında olduğu gibi sadece gafil Müslümanları aldatmak içindir.

Misal olarak hocası Abduh, fikirlerini ortaya koyarken bir konuda Mutezilî, bir başka konuda Selefî, bir diğer konuda ise Eş’arî gibi hareket etmekte beis görmemekteydi. Bu mudur ehl-i sünnet itikadında olmak?

Buna karşılık talebesi Reşid Rıza da Hanbelilik çizgisine mensup gibi görünürken Vehhabiliğe meylediyordu. “el-Vehhâbiyyûn ve’l-Hicaz” eserini yazarak Vehhabilik hareketinin gelişimine fikrî manada katkıda bulunmaya çalışıyordu. Böylece bir taraftan da hareketin o dönemdeki lideri Abdülaziz b. Suud’un (1880-1953) siyasetine destek vermeye çalışıyordu. Bugün dünyada Vehhabilik inancının ve politikasının ne olduğunu anlamayan bir Müslüman kaldı mı acaba?

Diğer taraftan bu tip bid’at sahipleri Peygamber efendimizin temiz yoluna vurma noktasını çok sinsice planlamakta ve uygulamakta mahirdirler. Reşid Rıza da İslam âlimlerini gözden düşürmek ve dinin herhangi bir meselesini değiştirmek ve bozmak istediğinde: “Bu mevzu İsrailiyyattandır”, diyerek kalplere şüphe tohumları ekmektedir. Bu ifade, saf veya cahil bir Müslümanın zihninde acaba ne çağrıştırır? İyi düşünmelidir. Herhâlde bu konuyu Yahudiler uydurdu veya onlardan bize nakledildi, öyleyse kabul edilemez. İşte Reşid Rıza’nın sinsice vurguladığı ifadelerden biri budur.

Mesela Deccal, kıyametin kopması ve Hazreti İsa’nın nüzulüyle ilgili rivayetleri İsrailiyyat kategorisinde değerlendirmek suretiyle kökten reddetmiştir.

O, bunu yaparken tabiinin büyüklerinden Kâ’bü’l-Ahbar’ı da İslam inancını kasten bozma teşebbüsüyle itham etmiştir.

Oysa Kâ’bü’l-Ahbar, Yemen Yahudilerinden olup, Tevrat hakkındaki geniş bilgisiyle meşhur bir âlimdi. Babasından kendisine intikal eden tahrif edilmemiş (bozulmamış) bir Tevrat’ta Peygamber efendimizin vasıflarını görünce derhal İslam’ı kabul etmişti. Hazreti Ömer efendimiz döneminde Müslüman olduğu bildirilen Kâ’bü’l-Ahbar, Yahudi âlimleri ile yaptığı münazaralarda doğru yolu ortaya koyarak kendilerini İslamiyet’i kabule teşvik etti. Bunun için Tevrat’ı kullanması Yahudileri perişan etmeye yetiyordu. Bu itibarla Yahudiler kendisine karşı aşırı kinlenmişlerdir. Hakkında çok yalan uydurmuşlardır. Maksatlı kaleme alınmış tarih kitaplarına onunla ilgili akıl almaz iftiralar yazmışlardır. Güya Hazreti Ömer efendimizin şehadetinde onun parmağı vardır. Hâlbuki Hazreti Ömer, Abdullah bin Zübeyr, Abdullah bin Abbas, Ebu Hüreyre kendisinden istifade eden sahabelerdir. 

O, İslam âlimleri tarafından Ehli Kitap nakledicilerinin en güvenilir olanı kabul edilmiştir. Geniş bilgisi keskin hafızası konusunda ittifak vardır.

Reşid Rıza ise bir taraftan İsrailiyyatı eleştirip diğer taraftan İsrailiyyatı İslam’ın içerisine soktu diyerek Kâ’bü’l-Ahbar’ın Müslümanlığını tartışma konusu yaparken bazen de tam tersi bir tutumla Ahd-i Atik’e başvurarak ehl-i sünnet büyüklerinin tefsir ve hadis kitaplarındaki rivayetleri reddetmiştir. Nitekim A’râf suresi 133. ayetini tefsir ederken, Ahd-i Atik’teki “Çıkış” kitabından aldığı bilgileri İslam kaynaklarındaki rivayetlere tercih etmiştir.

 

Mucize düşmanı

Bid’at ehlinin ve ehl-i sünnet muarızlarının en mühim özellikleri ehl-i sünnet âlimlerine fütursuzca saldırmalarıdır. Biz bunların hatalarını ortaya koyduğumuz zaman ise nedense öteleyici oluyoruz. Onları ise bu davranışları sebebiyle tenkit etmeyip özgür düşünce sahipleri diye yüceltiyorlar. Bakalım Reşid Rıza’da özgür düşüncenin sınırı nereye kadar gitmektedir?

Diyor ki: “Şayet Kur’ân’da Hazreti İsa ve Hazreti Musa’yı teyit eden mucizelerden söz edilmeseydi kim bilir belki de Avrupalı özgür düşünürlerin İslam’a yönelip hidayete ermeleri daha fazla ve daha hızlı olabilirdi”.

Haşa Cenabı Hakk’ı İslamiyet’in yayılmasında engel göstermek midir özgür düşünce? Cenabıhakk’ın seçtiği ve insanlara hakkı tebliğ için gönderdiği peygamberlerini teyit etmesinden rahatsızlık duyması nasıl bir hezeyandır. Haşa Cenabıhakk’a yarattığı kullarına nasıl hitap etmesini bu haddini bilmeyen düşünür müsveddesi mi öğretecektir?

Neredeyse İslam’ın göz bebeği bütün müfessirleri ve muhaddisleri suçlayacaksın ancak bizim bir kısım ilahiyatçıların ifadesiyle “gerçek İslam’da birlik kahramanı” diye savunulacaksın. Yazık…

Reşid Rıza, tefsirinde geniş düşünce hürriyetini savunur. Düşünce sisteminin ve felsefenin ise tefsirde yeri yoktur. Zira tefsirden maksat murad-ı ilahi’yi anlamaktır. Kendi indi görüşlerinle zamanın insanlarının hoşuna gidecek bir takım fikirler serdetmek değildir. O, bu yaklaşımı sebebiyle tefsirinde yeri geldikçe büyük müfessirleri tenkit etmekten geri durmamıştır. Başta müfessirlerin şahı Kadı Beydavi olmak üzere Kurtubî, Tûsî, Fahreddin Razi, Nesefi, Ebussuud Efendi gibi müfessirleri taklitçi diyerek suçlamıştır.

Nitekim Reşid Rıza, Peygamber efendimizin döneminde ayın yarıldığı (inşikâku’l-kamer) mucizesini kabul etmemiştir. O, bu hadiseyi şanlı peygamberimizin nübüvvetine delil teşkil eden bir mucize değil, kıyametin kopuş zamanına matuf bir işaret olarak almıştır. Ona göre  Peygamber efendimizin döneminde ayın gerçekten yarıldığını bildiren rivayetler İsrailiyyat türündedir.

Yine Reşid Rıza, Bedir Savaşı’nda Allah’ın bin melekle Müslümanlara yardım ettiğini bildiren ayetleri (Enfal suresi: 9-10) açıklarken de ehl-i sünnet tefsir âlimlerinin hilafına olarak kendi şahsi fikirleriyle yorumlamaya kalkmıştır. Meleklerin fiilen savaşa iştirak etmelerinin mümkün olmadığını belirterek, zikredilen ayetlerde Allah tarafından Müslüman savaşçıların kalp ve gönüllerine manevi destek verildiği şeklinde fikrini savunmuştur.

Aslında Reşid Rıza, Kur’ân-ı kerimi akli bir mucize olarak belirttikten sonra hem geçmiş peygamberler hem de Peygamber efendimize ait hiçbir mucizeyi kabul etmemektedir.

Yunus Emre ne güzel söylemişti: “Bilene bir söz yeter sende güher var ise”.

Anlamak ve görmek istemeyene ise ne desen, ne söylesen, bir değil binlerce delil getirsen boştur.

    TEFEKKÜR
    Hakikate hiç inanmaz, yarasa kaçar ziyadan,
    Karga çöplükten tat alır, bülbüldür gülü arayan.

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
20.09.2019
Türkiye Gazetesi


.

Bir kez inkâra düşersen!

Geçen hafta Reşid Rıza’nın mucize düşmanı olduğunu yazdığımda, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde okuyan bazı talebelerden sesler geldi. “Hocam İlahiyat Fakültesine gelin ve mucize düşmanlarını asıl burada görün” dediler.

Gerçekten de kendilerine “İslam inanç esasları” adlı kitabını okutan Prof. Dr. Ömer Aydın, Reşid Rıza’yı da aratacak cinsten.

Evet, maalesef Abduh, Afgani ve Reşid Rıza çizgisinde yol alınca doğru yoldan sapmanın hududu yok. Git gidebildiğin kadar…

Aydın, talebelerin eline verdiği “İslam İnanç Esasları” kitabında, İsa aleyhisselamın göğe çekilmesi ve kıyamete yakın inişi konusunu tamamıyla inkâr ederken şu ifadeleri kullanmaktadır:

“Kur’an’ın hiçbir yerinde Hazreti İsa’nın göğe çıktığından söz edilmez. Aksine onun tabii ölümle öldüğü açık bir şekilde ifade edilir” (s.170).

Yine:

İsa (aleyhisselam)’nın geleceğini ifade eden birtakım rivayetler varsa da bunlara itibar etmek mümkün değildir. Zira bunlar hem Kur’ân’a aykırı hem de itikatta delil alınması mümkün olmayan ahad haberlerdendir” (s.171) demektedir.

Maalesef bizim bir kısım ilahiyatçılarımız AfganiAbduh, Reşid Rıza çemberi içinde boğulduklarından başka bir âlim ve tefsir okumazlar. Kabul de etmezler! Burada olduğu gibi “Kur’ân’ın hiçbir yerinde Hazreti İsa’nın göğe çıktığından söz edilmez” deyip geçerler.

Oysa bu konu kelam âlimleri arasında tartışmaya dahi mahal olmayacak bir şekilde ittifaklıdır. Nitekim Mahmut Şeltut, bu konuyu inkâr ettiği bir yazı kaleme aldığı zaman, büyük âlim Zahidü’l-Kevserî de kendisine cevap olarak bir risale yazmıştı. Kevserî, cevabında bu konuyu net ve anlaşılır bir biçimde ortaya koymuş ve hiçbir şüpheye mahal bırakmayacak şekilde izah etmiştir. (Bu konuda Osman Oral Bey’in, “Muhammed Zahidü’l-Kevserî’nin ref ve nüzül-i İsa görüşünün kelamî açıdan değerlendirilmesi” isimli makalesine bakılabilir).

Kevserî öncelikle, “Bu ümmetin imamları ve âlimleri ilk günden günümüze kadar akidenin anlamını bilmiyor değillerdi, onlar Hazreti İsa’nın nüzul meselesini, Şeltut gibi âlimlerden asırlar önce kitaplarında başlık olarak ele almışlardı” der. Ona göre Hazreti İsa’nın ref’i ve nüzulü meselesi açık ayet ve mütevâtir hadislerle sabittir. Kitap, Sünnet ve İcma delillerini inkâr etmek de mümkün değildir. Hazreti İsa’nın ref’i ve nüzulü meselesi akaid eserlerinde geçen ve tartışılmaması gereken bir meseledir. Ehl-i Sünnet ve’l- Cemaat önderlerinin açık biçimde belirttiği bir husustur. Nitekim İmam-ı Azam Ebu Hanife hazretleri, el-Fıkhu’l-Ekber’inde “Kıyamet alametlerinden Nüzul-i İsa haktır, inanırız” şeklinde dile getirmiştir.

Ehl-i Sünnet’in itikat imamlarından olan Hasen-i Eş’arî hazretleri (v.936), Allahü tealanın Hazreti İsa’yı semaya yükseltmesi (ref’) üzerinde ümmetin icması bulunduğunu, Deccal’in çıkacağı ve Hazreti İsa’nın onu öldüreceğinin tasdik edilmesi gerektiğini söylemektedir.

Ehl-i Sünnet’in diğer önemli itikat âlimi İmam Mansur Mâturidî hazretleri (v.944) de ilgili ayetlerin tevilinde ref’ ve nüzul-i İsa konusuna değinir. Ona göre Hazreti İsa’nın hayatı baştan sona mucizeyle donatılmıştır. Babasız olarak dünyaya gelmiş, beşikteyken konuşmuştur. Yahudiler  onu yalanladılar ve öldürmeye azmettiler, tuzak kurdular, Yüce Allah da İsa aleyhisselamı ref’ etmek ve içlerinden birisini ona benzeterek öldürmelerini sağlamak suretiyle mukabil tuzak kurdu. Başka birisi ona benzetildi ve o kişi öldürüldü. Hazreti İsa ise göğe kaldırıldı. Yine o, rivayetlerde geldiği üzere kıyametten önce nüzul edeceğini ve kendisine tabi olanlarla birlikte kâfirlerle savaşacağını söyler.

İmam-ı Mâturidî, âyet-i kerimelerde yüce Allah’ın azametini ve Hazreti İsa’nın nübüvvetine işaret olduğunu, onu düşmanlarının arasından ruh ve bedenle birlikte aldığını da belirtir.

İmam-ı Nesefî (v.1310) ve Taftazanî (v.1390) de Hazreti İsa’nın ref’ edildiğini, bir çeşit canlı olduğunu, kıyametten önce Muhammed aleyhisselamın dinini yaşamak için tekrar geleceğini söyler.

 

Lügat ilminin önemi!

Ömer Aydın’ın bütün bu tefsir imamlarını görmeyip doğrudan ve açıkça reddetmesi Kur’ân-ı kerimde geçen teveffi (müteveffi) kelimesine sadece ölüm manasını vermesiyle ilgilidir. Bunlar, tefsir âlimlerinin açıklamalarına karşı kördürler. Bari biraz lügat karıştırıp, kelimenin başka manaları da var mıdır diye araştırsalardı, tefekkür etselerdi. Elbette o takdirde talebenin kafasını karıştıramaz düşüncelerini dumura uğratamazlardı.

Galiba bunlara yüz denilince sadece koyunu yüzen adamlar akıllarına gelmektedir. Oysa denizde yüzmek de vardır. Yüz sayısı olabilir, insan yüzü de akla gelir.

Nitekim “el-Müncid” adlı lügat kitabında teveffa kelimesine “hakkını tam olarak almak” manası verilmiştir. Şanına layık olanı vermek demektir. Öldürmek manasına mecazen kullanılmaktadır. Yine “Teveffi” kavramı, ayet ve hadislerle birlikte değerlendirildiğinde onun “öldürme” anlamının ötesinde “yeryüzünden bütünüyle kaldırıp almak” ve “uyutmak, ölmüş gibi yapmak” anlamlarına da gelmektedir. Kevserî de, “teveffa” kelimesinin ölüm anlamına değil, kabzetmek ve almak anlamına da geldiğini diğer ayetlerle pekiştirerek şöyle der:

“Allah, ölenin ölüm zamanı gelince, ölmeyenin de uykusunda iken canlarını alır da ölümüne hükmettiği canı alır, ötekini belirli bir vakte kadar bırakır. Şüphe yok ki, bunda iyi düşünen bir kavim için ibretler vardır.” Bu ayette geçen “teveffi” kelimesi “ölüm” değil “almak” manasına kullanılmıştır. Eğer ölüm manasına gelseydi “mevt” kelimesinin, anlamsız olması gerekirdi.

Nitekim buna uygun olarak Kurtubî tefsirinde âyet-i kerime şöyle tefsir edilmiştir: “Seni iman etmeyip küfredenlerin arasından, tertemiz olarak kurtarıp meleklerin makamına yükselteceğim. Yeryüzüne indirilmenden sonra da (ecelin gelince) vefat ettireceğim”.

Ruhul Beyân tefsirinde ise Hasen-i Basri hazretlerinin şöyle buyurduğu kaydedilmiştir: “Allahü teâlâ, İsa aleyhisselamı semaya kaldırdı. Sema Allahü tealanın ihsan ve ikram mahallidir. Meleklerin mekânıdır. Orada Allahü tealadan başka hiçbir kimsenin hükmü geçerli değildir. Bu sebeple İsa aleyhisselamın böyle bir mekâna kaldırılması Allahü tealaya kaldırılmak gibi oldu.”

Bu kaldırılışta beden ve ruh beraberdir. Nitekim Kevserî, sadece ruhu ile yükseldi ifadesini kabul etmez ve şöyle der: “İsa aleyhisselamın semaya kaldırılışını bildiren ayette geçen “rafea” kelimesinin gerçek manası bir şeyi aşağıdan yukarıya nakletmektir ve semaya bizzat kendisinin kaldırıldığını ifade eder. Âyet-i kerimede kelimeyi mecaz manaya hamletmeyi gerektiren bir karine yoktur. Dolayısıyla mecaz manaya hamledip sadece ruhu yükselmiştir denilemez.”

Öte yandan âyet-i kerime, Yahudilerin: “Biz İsa’yı öldürdük” sözlerine cevap mahiyetinde gelmiştir. İsa aleyhisselamın öldürülmeyip semaya kaldırıldığını ifade eder. Bazılarının dediği gibi Hazreti İsa’nın öldürülüp semaya ref’ edilenin ruhu olduğunu iddia etmek, Yahudilerin iddiasını reddetmek değil, onları desteklemek olur. Hâlbuki âyet-i kerime, onların iddiasını çürütmek için gelmiştir. Kevserî, Hazreti Allah, Hazreti İsa’yı, bedeni ve ruhu ile birlikte “ruh maa’l-cesed” semaya yükseltmemiş olup sadece onu ruhu ile yükseltmiş olsaydı, bu Hazreti İsa’nın öldürülmesine aykırı olmazdı, der. Zira ona göre nice peygamberler öldürülmüş, şehit edilmiş sonra da ruhları yükseltilmiştir. Hâlbuki bu âyette Hazreti İsa’nın yükseltilip kaldırılması öldürülmediğine delil olarak gösterilmiştir.

 

Fasit delil!

Ömer Aydın, bütün ehl-i sünnet müfessirleri ve muhaddisleri bir kenara atıp haşa sanki Kur’ân-ı kerimi sadece kendisi görmüş ve anlamış gibi pervasızca ahkâm kesmekte ve kendi indi görüşüne delil olarak şunları yazmaktadır:

“Kur’ân’ın açık bir şekilde ortaya koyduğu gibi eğer Muhammed (aleyhisselam) son peygamberse -ki bunda şüphe yoktur- artık ne yeni ne de eski bir peygamber gelmeyecek ortaya çıkmayacaktır. Gerçekte öteki bir peygamberin Hazreti Muhammed’den (aleyhisselam) sonra herhangi bir şekilde ortaya çıkması, peygamberliğin sona erdiği akidesini tahrip eder (aynı eser, s.171).”

Bin yıllık şu İslam beldesinde yaşlı ninelerin ve çocukların dahi bildiği bir konuda ne yazık ki bir ilahiyat profesörü gençlerin kafalarını karıştırmak için her yolu ve metodu kullanmaktadır.

    Süleyman Çelebi mevlidinde:
    Ölmeyip İsa göğe bulduğu yol
    Ümmetinden olmak için idi ol

Derken İsa aleyhisselamın bir peygamber olarak değil Muhammed aleyhisselama ümmet olarak geleceğini, onun dinine tabi olup onu tebliğ edeceğini açıkça göstermektedir.

Büyük tefsir âlimi Fahreddin Râzî (v.1210) ise İsa aleyhisselamın yeryüzüne ineceğini kabul etmenin, Muhammed aleyhisselamın son peygamber olduğu gerçeğiyle çelişeceği görüşüne şu cevabı vermektedir:

“Bize göre böyle bir tenakuz söz konusu değildir ve bunu öne sürmek çok zayıf bir iddiadır. Çünkü nebilerin yeryüzüne gelmeleri, Hazreti Peygamber’in Resul olarak gönderilme anına kadar devam etmiştir. Peygamber efendimizin Resul olarak gönderilmesiyle bu sürecin sona erdiği ayetlerle sabittir. Ancak Hazreti İsa’nın nüzulünden sonra hazreti Muhammed aleyhisselama ve onun şeriatına tabi oluşu, onun Peygamber efendimizden sonra Nebî olacağını göstermez.”

Şimdi şu soruyu sormak hakkımız değil midir?

İlahiyat fakültelerinde bu necip ve asil milletin evlatlarına din diye, İslamiyet diye ne verilmek istenmektedir?

    TEFEKKÜR
    Karınca kanatlanınca zanneder ki beşarettir
    Zavallı bilmez ki ölümüne işarettir

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
27.09.2019
Türkiye Gazetesi


.

MEB’in tarih kitaplarında galiz hatalar!

Son günlerde lise talebelerinin sık sık sorularına muhatap kaldığım bir husus var.

Osmanlının kuruluş tarihi meselesi…

Öncelikle “Ortaöğretim Tarih 10” (MEB, Ankara 2018) kitabına göz gezdirdiğimde açıkçası kafamda birçok soru işaretleri de belirmedi değil.

Paul Wittek’in, Osmanlı Beyliği’ni kuran ailenin Oğuzlardan ve Kayı boyundan olmadığı gibi akılalmaz görüşlerinin lise kitaplarımıza kadar girmesi doğrusu beni şaşırttı!..

Üniversiteli gençlerin okuyacağı ve tartışacağı bilgiler lise kitaplarında niçin yazılıyor anlamadım. Gereksiz ve lüzumsuz o kadar çok bilgi var ki akıl alır gibi değil. Buna karşılık Osmanlı tarihi ile geniş araştırmaları bulunan İsmail Hakkı Uzunçarşılı ve Şehabettin Tekindağ gibi tarihçilerimizin ise esamesi dahi okunmuyor.

Yine aynı ders kitabında Osmanlı tarihinin kuruluşu, Halil İnalcık Bey’in 1302 tarihi iddiasına dayandırılırken şöyle sunulmuştur:

“Halil İnalcık’a göre Osman Gazi’ye güç ve prestij kazandıran 27 Temmuz 1302 tarihli Koyunhisar (Bafeus) Savaşı, Osmanlı Beyliği’nin gerçek kuruluş tarihi olarak kabul edilmelidir. Çünkü Osmanlı Devleti gibi büyük bir devletin kuruluşunu birtakım menkıbelerle açıklamaya çalışmak bilimsellikten uzaklaşmaktır.” (s. 58)

Öncelikle şunu ifade edeyim ki Osmanlının birtakım gerçeklerini çarpıtmak, padişahların şahsiyetlerini karalamak isteyenlerin ağzında çiğneye çiğneye cılkı çıkmış bir söz var: “Menkıbe…”

Nitekim “Birtakım menkıbelerle açıklamaya çalışmak bilimsellikten uzaklaşmaktır”, nasıl bir ifadedir. Hangi menkıbe hangi bilimsel gerçeği yok etmektedir? Menkıbe de, konuyu muhatabın gözünden düşür, öyle mi?

Millî Eğitim Bakanımız sabah akşam sorgulayan bir nesilden bahsetmektedir.

Buyurun sorgulayan bir talebenin ayağa kalkarak hocasına şu suali yönelttiğini düşünün:

“Bu konuyu hangi menkıbelere dayandırıyorlar söyler misiniz hocam?”

İşte ben de Talim ve Terbiye Kurulundaki efendilere soruyorum:

“Söyleyin hangi menkıbe?”

Halil İnalcık da “şu menkıbedir” diye söyledi mi gösterin öyleyse?

Nasıl bir aymazlık ve boş iddialardır bunlar.

Bakınız birincisi Halil Bey kabul edilmelidir diyor. “Niçin kabul edilmelidir?” sorusu askıda kalıyor. Devletini kurduğunu saltanatını ilan ettiğini gösteren bilgi ve belge namına tek bir emare yok!

Malum devlet kurmak için hutbe okutmak, para bastırmak, ikta dağıtmak gibi birçok emareler vardır. Buna karşılık “savaş kazanmak” diye bir şart hiçbir yerde geçmez. Savaş sadece Halil Bey’in de belirttiği üzere güç ve prestij kazandırır. Mağlup olmak da devletli kişiyi devletsiz yapmaz. Bunlar farklı hususlardır…

***

Yine lise kitabında Osmanlı Devleti’nin kuruluşu ile ilgili olarak “1299 tarihi nereden çıktı” diye sorulduktan sonra şu bilgiler verilmektedir:

“Maarif nezareti 10 Şubat 1914 tarihli bir kararla Osmanlı Beyliği’nin bağımsızlık tarihini ortaya koyma görevini Tarih-i Osmani Encümeni Başkanlığına vermiş ve Efdaleddin Bey bu işle görevlendirilmiştir. Efdaleddin Bey konuyla ilgili eserleri değerlendirdikten sonra hicri 699 miladi 1299 yılını bağımsızlık tarihi olarak kabul etmiştir. Kuruluşun tam tarihini belirlemek isteyen Efdaleddin Bey, Beyati Hasan bin Mahmud’un Cam-ı Cem Ayin adlı eserindeki bir kayıttan bahsetmiştir. Bu kayıtta uç gazilerinin Osman Bey’i oy birliğiyle başa getirdikleri gün el öpme ve kımız ikramının yapıldığı resmî bir tören icra edildiğine dikkat çekilmiştir.” (Bkz. s.57)

Kaynakları görmezsen gülünç olursun!

Konuyu Efdaleddin Bey’e yükleyip bir tek Cam-ı Cem Ayin adlı eserini göstermek tam bir ciddiyetsizliktir.

Hâlbuki Aşıkpaşazade ve Kemalpaşazade gibi ilk dönemin en mühim kaynakları 699/1299 tarihini açıkça vermektedirler.

Aşıkpaşazade tarihinin anlatımına göre Karacahisar 1288’de alınınca bir kısım halkın şehri terk etmesi üzerine evler uzun süre boş ve ıssız kalmıştı. Zamanla çevre illerden ve Germiyan ülkesinden gelenlerle şehir şenlenmeye başladı. 699/1299 yılına gelindiğinde mescitleri, mektepleri, çarşıları ve pazarı ile mamur bir belde hâlini almıştı.

Halk, Dursun Fakih’e gelerek şehirde cuma namazı kılınması için izin istediler. Ayrıca problemlerinin çözümü için kadı tayin edilmesini arzu ettiler.

Dursun Fakih, meseleyi Şeyh Edebali’ye açtı. Sonra beraberce Osman Gazi’ye arz ettiler.

Osman Gazi “Ne yapılmak gerekiyorsa yapılsın” deyince, Dursun Fakih;

“Hân’ım! Sultandan izin almak gerektir” dedi. Bunun üzerine Osman Gazi;

“Bu şehri ben kendi kılıcımla aldım. Bunda sultanın ne dahli var ki ondan izin alayım? Ona sultanlık veren Allah bana da gaza ile hanlık verdi. Eğer minneti şu sancak ise ben kendim dahi sancak kaldırıp düşmanlarla uğraştım. Eğer o, ‘ben Selçuk hanedanındanım’ derse ben de ‘Gök Alp oğluyum’ derim. Eğer ‘bu ülkeye ben onlardan önce geldim’ derse ‘Süleyman Şah dedem de ondan evvel geldi’ derim” cevabını verdi.

Bu sözlerden sonra Osman Gazi, Karacahisar’a Dursun Fakih’i hem kadı hem de hatip tayin etti. Şeyh Edebali’nin akrabası ve talebesi olan Dursun Fakih, büyük âlimlerdendi. Osman Gazi ile bütün savaşlara katılır ve mücahidlere namaz kıldırırdı.

Dursun Fakih ilk cuma günü, minberde hutbeye çıktı. Allahü zül-celal’e hamd, Resulüne salevat, âline ve ashabına duadan sonra; Osman Gazi’nin adını hutbede zikretti.

Kemalpaşazade de Osman Gazi’nin Karacahisar’da cemaatle cuma namazı kılmaya izin verip adına hutbe okutmasını, serbest ve bağımsız hareket etmeye başlamasına bir misal olarak gösterir. Bağımsızlık tarihi olarak 699/1299 tarihini şu ifadelerle verir:

“Âl-i Selçuk dağılıp saltanat işleri ve memleket ahvali bozulunca Osman Gazi cihangirlik meydanında idare dizginlerini eline aldı. Sultan-ı alişan olup unvanı ’emîr’ iken ‘han’ oldu. Hicretin 699. yılında emirlik kürsüsünden saltanat tahtına çıktı. Hilafet hil’atin eğnine alup cihangirlik kemerin beline kuşandı. Kadr ü celali hilal iken bedr, kişveri karye iken şehr, leşkeri nehir iken bahr oldu…”

Bu ifadeler açık bir biçimde Osman Gazi’nin namına hutbe okuttuğunu ve bağımsız hareket etmeye başladığını göstermektedir. Nitekim beyliğin gereği olarak 1301 yılında da emirlerine şehirleri ikta olarak dağıtacaktır. Yani Koyunhisar (Bafeus) Savaşı Osmanlı Beyliği’ne güç katmaktan başka bir mana ifade etmez.

Şayet bu bilgileri menkıbe diye atarsan bu defa bütün kaynakları tamamıyla atman gerekmektedir. Zaten işine gelmedikleri noktada böyle yapılmıyor mu?

Osman Gazi’ye iftira!

Öte yandan Cam-ı Cem Ayin eserinde Osman Gazi’nin kımız içtiğine dair bir rivayet yoktur. Millî Eğitim bunu nereden almıştır anlatmalı! Osman Gazi, Müslüman değildi diyen müsteşriklere kapı mı aralanmak istenmektedir bilinmeli!

Bendeniz 2000’li yılların başında Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi kitabında bir bölümün yazarlığını yaparken Hazreti Osman efendimiz hakkında yazılan bir iftirayı kaldırabilmek için iki sene uğraşmıştım. Ancak Talim ve Terbiye Kurulu her defasında yazılarımı sadece “yanlış bilgi” diyerek geri çevirmişti. Ben de kitap heyetini terk etmiştim…

Şimdilerde ise bırakın doğruluğu ispatlanmamış bilgileri iftira olan yazılar dahi rahatlıkla konulmaktadır.

Böyle okumaktansa Millî Eğitim Bakanı iyi ki tarihi seçmeli mi yaptı diyeceğiz anlamıyor insan!

Öte yandan Halil İnalcık iddia etti diye ispatlanmamış bir iddiayı hiç çekinmeden koymak açıkçası insanı ürkütmektedir.

Zira aynı Halil İnalcık o dönemde Osmanlıların Kayı boyundan gelmediğini de iddia etti. Sayın Millî Eğitim Bakanı bu konuda ne düşünmektedir acaba? Bendeniz üç senedir bu söylemlerin bir proje olduğunu Osmanlı’yı kuranların güya Pontus veya Rum olduğuna yol açmak için çıkarıldığını söylemekteyim. Neden duymuyorlar anlamıyorum. Şayet Colin Imber ve Heywood gibi tarihçileri ve iddialarını okurlarsa bu sözlerimin ihtiva ettiği manayı iyi anlarlar.

Galiba bizim sözlerimiz Millî Eğitim Bakanına ve Talim ve Terbiye Kuruluna hep menkıbe olarak geliyor!

Kur’ân-ı kerimdeki kıssaları bile atmaya kalkan ilahiyat hocalarını gördükçe bunlara da ne diyeceğini bilemiyor insan.

Sadece ne yapmak istediklerini ve cevabi yazılarını duyabilsem gam yemeyeceğim. O da yok.

İstedikleri gibi at oynatıyorlar.

İnşallah Millî Eğitim’deki çarpıklıkları ve bu konuda başarısız olduğumuzu her fırsatta dile getiren Sayın Başkanımız, bu ikazlara kulak verir ve duyar diyorum.

TEFEKKÜR
Ne mekândan geldin ne mekândasın
Evvel gözünü aç özünü tanı

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.10.019
Türkiye Gazetesi


.

Kâzım Karabekir ve II. Abdülhamid Han!

Üstat Necip Fazıl Bey tarih konusunda galiba en büyük görevini şöyle düşünüyordu:

Bize kalan aziz borç asırlık zamanlardan;
Tarihi temizlemek sahte kahramanlardan! 

Zira Sultan II. Abdülhamid Han’ın Siyonistler, İngilizler ve bilumum Osmanlı-Türk düşmanlarının sinsi bir tertibi ile tahtından indirilmesi ile bütün İslam âleminin Batı’nın uşaklığına düşecek devri de başlıyordu. Evet, çok geçmeyecek ve on seneyi bulmadan bin yıldır İslam’a hizmetle şereflenmiş Türk milleti, tarihinin en ağır zillet şartlarına mahkûm olacaktı.

Artık tarih kitaplarımızı dahi rahmetli Oktay Sinanoğlu Bey’in ifadesiyle İngiliz muhipleri yazmış olduğundan, biz yapılan hataları hiç okuyamadık ve bilemedik. Sadece kahraman üretmeye çalıştık. Putunu kendi yapar kendi tapar, misali hiç kimseyi hakkıyla değerlendiremedik! Sevdiğimize toz kondurmamayı marifet zannettik. Dolayısıyla Tanzimat’tan neredeyse günümüze kadar yaşanan hadiselerin içyüzlerini arakasındaki tertipleri çözmek bir türlü mümkün olmadı. Aynı delikten bir değil on kez ısırıldık. Bu itibarla bazı şahsiyetlerimizi daha yakından tanımak icap etmektedir.

Bunlardan bir tanesi Kâzım Karabekir Paşa’dır.

Kâzım Karabekir, İstanbul’da doğmuş olup asıl adı Mûsâ Kâzım’dır. Babası Mehmed Emin Paşa, annesi Havva Hanım’dır. İstanbul’da başladığı ilk öğrenimini jandarma subayı olan babasının görevi dolayısıyla Van, Harput ve Mekke’de tamamladı. Ortaöğrenimini İstanbul’da Fâtih Askerî Rüşdiyesi ile Kuleli Askerî İdâdîsi’nde gördü. 1905’te de Harp Akademisi’nden mezun oldu. Kurmay Yüzbaşı olarak Manastır’da staja başladı, Bölge Kurmay Başkanlığı görevini de üstlendi.

Paşalar artık eskisi gibi görev görevdir demiyordu. Doğuya bir görev çıktığı anda sürgün olarak değerlendiriyor ve padişah düşmanlığı da başlıyordu. Bu sebeple Kâzım Karabekir’in hanesinde padişah ve saltanat düşmanlığı o daha küçükken yerleşmişti.

Kâzım Karabekir henüz Rüşdiye’de okurken ağabeyi Hamdi Bey tarafından Abdülhamid Han düşmanlığı ile yetiştirilmişti. Ağabeyi Fransa’dan gelen dergileri ve gazeteleri kendisine okuturdu. İttihat ve Terakki Cemiyetine yemin ettirerek o kaydettirmişti. Ağabeyi bunları gizlemesi ve kimseye açıklamamasını da Karabekir’in kendi ifadesiyle şöyle anlatmıştı:

“Hamdi ağabeyim gözlerimin içine baktı ve bana, ‘Yemin et bakayım ki bundan hiç kimseye tek bir kelime bile söylemeyeceksin’ dedi. Yemin ettim. Bunun üzerine bana, ‘Kâzım, ailemizin namını yükseltecek istidat yalnız sende var. Kendini her fenalıktan korumalısın. Ahlakını nasıl muhafaza ediyorsan hayatını da öyle korumalısın’ diyerek Abdülhamid’in zulmünü, istibdatını ve buna karşı milletin iyi kalpli evlatlarının hürriyeti almak için İttihat ve Terakki Cemiyeti namıyla bir cemiyet teşkil ettiklerini, vatanını seven her münevver gencin buna dâhil olduğunu fakat bazı alçaklar tarafından haber alınarak birçok gencin sürgüne Yemen’e, Fizan’a gönderildiğini, bazılarının da denize atıldığını acı acı anlattı…

Tüylerim dimdik olmuştu. ‘Vatanını seven her gencin girdiği bu cemiyete ben de girersem ne olur?’ dedim. ‘Girdin gitti… Demincek yemin etmedin mi?’ dedi.

Ama ne sevindim ne sevindim… Kendimi zaten çocuk saymıyordum. Şimdi büyük bir adam olmuşum gibi geldi. Ağabeyim bana tekrar yemin ettirdi ki zabit oluncaya kadar ben bu işi kimseye açmayacağım. ‘Yoksa bütün ailece mahvoluruz’ dedi. Ben de ellerinden öptüm. O da beni kucakladı, alnımdan öptü…” 

Yahu Kâzım ne yamanmış! 

Kâzım Karabekir bundan sonra artık bulunduğu her yerde İttihat ve Terakki’nin sağlam bir fedaisi olmuştur. O, Enver Bey’le birlikte İttihat ve Terakkî Cemiyeti’nin Manastır ve İstanbul şubelerinin açılışında görev yaptı.

İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin bilhassa İstanbul’da esas ve köklü teşkilatlanmasını Kâzım Karabekir sağladı. Manastır’da kışla görevinde iken Harbiye’ye muallim olarak tayin edilmesi (1907) kendisine bu yolu açacaktı.

Kâzım Karabekir, İstanbul’a gitmeden önce Selanik’e gelerek İsmail Hakkı Bey’in evinde İttihat ve Terakki’nin ileri gelenleri ile toplandılar. Toplantının konusu İstanbul’da yapılacak faaliyet ve izlenecek yoldu. Meşrutiyetin ilanı için İstanbul şubesine düşen görevler ve şayet mümkünse Sultan Abdülhamid’e bir suikast girişiminin gerçekleştirilmesi idi. Kâzım Karabekir’in suikasttan yana tavır göstermesi üzerine Talat Bey heyecanlanarak şöyle söyledi:

“Yahu Kâzım yamanmış be! Seni arkadaşlar çok cesur ve çok da düşünceli derlerdi. Şimdi bunu karşımda kendim görüyorum. Bize çok kuvvet veriyorsun. Eğer İstanbul’da teşkilat yapmaya muvaffak olursan sana icabında buradan birkaç fedai göndererek terörler de yaptırabileceğimize inanıyorum…”

Terörlerde kim ölecekti. Masum ve gariban siviller. Zira Abdülhamid Han’ın gitmesi için onlarca her yol mubahtı…

Kâzım Karabekir için Sultan Abdülhamid’in mutlaka öldürülmesi gerekiyordu! Ancak onu bir Ermeni veya Yahudi’nin değil kendilerinin ortadan kaldırmaları gerekirdi. Diğer türlü namuslarına halel gelirdi. Nitekim padişaha yapılan meşhur suikastı şöyle değerlendirecekti:

“Bir Türk padişahının Ermeni veya sair Türk olmayanlar tarafından öldürülmesini kendi tarihimiz bakımından çirkin bir hadise telakki ile üzülmüştük. Çünkü ölümü gayr-i Türklerin menfaati için lazım bir hadise gibi görülecekti. Hâlbuki vaziyet Türk milletinin gittikçe, bu cahil sultan idaresinde tehlikeye yürümesiydi…”

Yine Kâzım Karabekir’in, II. Abdülhamid Han’ın kendisine suikast düzenleyen ünlü terörist Edward Joris’i affederek devleti lehine kullanmasından duyduğu rahatsızlığı belirtirken padişaha duyduğu dehşetli kini de ortaya çıkıyordu:

“Padişaha tertiplediği suikastta birkaç yerli Ermeni de yardım etmiş. İdama mahkûm olan bu adamı Sultan Hamid affetmiş, ihsan vermiş ve Avrupa’da aleyhindeki cereyanlar ve suikastlardan haber vermek üzere maaşlı hafiye yapmış. Koca Sultan, bu işleri bir gün senin öz Türk milletin de yapacak ve sen onların elinden yakanı kurtaramayacaksın. Eğer aklın eriyorsa fikirleri boğma, onlara yol ver ve hürmet et. Muhitini saran cahil veya riyakâr, murdar ahlaklı insanları dağıt da Avrupa hükümdarları gibi milletini saadete götür. Sen de milletinin sevgisi arasında mesut yaşa. Fakat yazık ki daha ismini bile zor yazabilecek derecede irfanın var…”

Bu nasıl bir kin! 

Kâzım Karabekir, Sultan Abdülhamid Han hakkında Ermeni ve Yahudilerin uydurduğu her yalana inanmakta dolayısıyla kini ve nefreti de o ölçüde artmaktadır. Makedonya isyanlarını, Ermeni kıyamlarını dahi sırf padişahı tahtından alaşağı edeceği cihetiyle memnuniyetle takip ediyor ve hoşlanıyordu. Buna karşılık onların bu gayretlerinin padişahı tahtından düşüremeyeceğini belirterek öz evlatlarının kendisini boğacağından dem vururken bütün bir Osmanlı hanedanını da aşağılıyordu. Şöyle ki:

“Etrafındaki yüzlerce halayıkların şehvet halkası içinde, bütün hanedanın gibi tereddi etmişsin (soysuzlaşmışsın). Mithat Paşa gibi bir veziri, Mahmut Paşa gibi bir damadı boğduran, en namuslu, hamiyetli ve malumatlı insanları zindanlarda, menfalarda çürüten, muhitini hafiye ağları içinde kuklaya çeviren insandan ne beklenir? Dün İttihat ve Terakki’yi de boğdun. Mithat Paşa’nın Jön Türkleri gibi onların da mahvolduğuna belki kailsin. Fakat fikirler ölmüyor, birbirine zincirleniyor. Muhakkak her müstebit gibi fikirler arasında sen de boğulacaksın. Makedonya isyanları, Ermeni kıyamları belki senin için tehlikeli değildir; fakat kork milletinden… Bakalım bunu ne zaman göreceksin…”

Bu öyle bir düşmanlıktı ki karınca yürüse Sultan II. Abdülhamid Han’dan bilir olmuşlardı. İslam’ın esaslarından dahi bî-haber idiler. Dini kafalarına göre değiştirmek gayesini güderken sanki bunları da Abdülhamid Han’ın suçu olarak göstermekte tereddüt etmiyorlardı.

Nitekim cuma namazı hutbesi hakkındaki ifadeleri bunun yansımasıdır:

“Hutbe okunurken uyuklayan, esneyen hemen bütün cemaat… Güzel sözleri anlıyorum, ne yazık bari Arapçayı akabinde Türkçeye de tercüme etseler ne olur… Hem âyet-i kerime ve hadis-i şerifler tercüme edilmiş; fakat esas hutbe neden Türkçe olmasın. Fakat kahrolası istibdat! Âciz ve riyakâr. Bir toplantı, rahat yaşasın diye milletin uyuması lâzım. Mademki hutbe okunurken halk uyuyor, o murdar idare için bundan muvaffakiyetli ne olur… Kulaklara sansür…”

Hâlbuki Osmanlı meşihat makamı, hutbenin Arapçadan başka bir lisanla olamayacağı sebebiyle hutbeden önce vaazı koydurmuş ve böylece Müslümanların bilgilenmelerinin yolunu açmıştı. Fakat onların maksadı anlamak değil sadece yargılamaktı. Zaten Kâzım Karabekir’in namaza ilgisi ve cemaatle namaz konusunda söyledikleri de bunu ortaya koyuyordu:

“Bizi Harbiye efendileri gibi dört vakit namaza da sürmeye başladılar. Sabah namazları arzuya tabiydi. Mektebin musluklarında su olmadığı hâlde binlerce efendilerin ve arada zabit elbiseli üç namzet sınıfın elleri değnekli zabitler tarafından camiye sürülmesi -hindi sürüsü gibi- pek elim bir manzaraydı. Birkaçı müstesna, abdestsiz secdeye zorla yatıp kalkıyordu. Harbiye ikinci sınıf nihayetinde geçirdiğim tifo hastalığından sonra abdest ve namazı yalnız evde ve cuma namazlarına bırakmıştım…”

Kâzım Karabekir’in şikâyeti bu kadarla da sınırlı değildi. Neredeyse cami yapılmasından dahi şikâyet edecek bir noktadaydı. Sanki bütün bunları bir harbiye öğrencisinin değerlendirmesi gerekiyor gibi. Bu durum bir anlamda askeriyede siyasetin nasıl zararlı bir noktaya vardığının da göstergesi idi.

“Cami üstüne cami… Saray üstüne saray… Asırlarca bu riyakârlık devam etmiş. Hâlâ da böyle gidiyor. Bir padişah için birçok saray ve birçok bahçe ve eğlence yeri. Sonra milyonla halk için bir şey düşünme. Vaktiyle medeniyete giriyoruz diye Haliç’te, Göksular’daki sarfiyat da hep padişah ve riyakâr günahkâr muhiti için… Dün böyle geçmiş. Bugün de böyle. Ah yarın olsun şu memleketin evvela havası bu riyakâr ve yalandan temiz saf bir havayla dolsa…”

Kâzım Karabekir “asırlarca bu böyle devam etmiş” diyerek neredeyse tüm Osmanlı padişahlarına bühtan ettiğinin farkında mıydı? Acaba fazladan nereye cami ve saray yaptırdı diye sorulsa ne cevap verebilirdi? Konuşmak iftira etmek Fransa’dan gelen mecmualardaki yazıları süzgeçsiz kabul etmek… Asıl sürü psikolojisi bu değil miydi?

Kâzım Karabekir, koskoca cihan imparatorluğu yok olduğunda bu fikirlerini düşünme imkânı buldu mu acaba?

II. Abdülhamid Han çekildikten sonra riyakâr ve yalandan temiz bir hava(!) bulabildiler mi?

Ne gezer!!! 

TEFEKKÜR 
Hâşâ zulmetmez kuluna Hüdâ’sı
Herkesin çektiği kendi işinin cezâsı

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
13.12.2019
Türkiye Gazetesi


.

Türk’ü doğru tanımak!

Şurası muhakkak ki, Türk milleti İslamiyet öncesinde de büyük imparatorluklar kurmuştu. Oğuzlar, Hunlar, Göktürkler, Avarlar, Hazarlar, Kırgızlar, Türgişler, Karluklar bunlardandır. Bugün ilk büyük Türk devletinin Asya Hun Devleti olduğu kabul ediliyorsa da Türklerin bundan önce de büyük hâkimiyetlerinin olduğu reddedilemez bir gerçektir.

Ancak burada konumuz Türk devletleri değil. Nedense İslam öncesi Türk devletleri denildiğinde gençlerimizin aklında derhal şaman inancı gibi İslam dışı düşünceler belirmektedir! Son dönemlerde gençlerimiz arasında bu furyanın büyümekte olduğunu üzülerek müşahede etmekteyim. Bu elbette uzunca bir süredir devam ettirilen bilinçli bir siyasetin ürünü idi.

Hâlbuki gerçek hiç de öyle sanıldığı gibi değildi. Türklerin ilk atasının Nuh aleyhisselamın evladı Yafes’ten geldiğini bilmeyenimiz neredeyse yoktur. Yafes isminin patah veya yafahtan geldiği sanılmaktadır. Patah yayılmak, Yafah ise güzel olmak anlamlarına gelmektedir. Nuh aleyhisselamın, oğlu Yafes için dua ederken “Allah Yafes’e genişlik versin, zürriyeti yeryüzüne yayılsın ve Sam’ın çadırlarında otursun” diye dua ettiği rivayet edilmektedir. Nuh aleyhisselamın bu duası tam Türk soyunu bulacaktı.

Çünkü tarih, tefsir ve kısas-ı enbiya eserlerinde Yafes’in, Türklerin atası olduğu özellikle vurgulanmaktadır. Ebü’l-Gazi Bahadır Han Şecere-i Terakime’de Yafes’in sekiz oğlu olduğunu belirterek ölmeden önce oğlu Türk’ü yerine oturttuğunu ve diğerlerine “Türk’ü kendinize padişah bilin, onun sözünden çıkmayın” dediğini ifade eder.

Nuh aleyhisselamın torunu olan Türk ve soyu bu tarihten sonra teşkil ettiği devletlerle tarihte çok önemli bir mevki kazanacaktır.

Nitekim onlarla ilgili bilgi veren kaynaklarda Oğuz’un, Zülkarneyn aleyhisselam olduğu rivayeti çok güçlüdür. Yine Oğuz’dan sonra idareye geçen nice beylerin çeşitli peygamberlere bağlı olduğu vurgulanmıştır. Bozdoğan Bey’in Davut aleyhisselama, Korkulu Bey’in ise Süleyman aleyhisselama tabi olduğu kaynaklarda yazılıdır.

Bütün bunlara rağmen eski Türkler derken neden günümüzde Türk evlatlarının aklına İslam dışı din dışı bir zihniyete mensupmuş algısı yerleştirilmiştir? İyi düşünmek ve tahlil etmek gerekmektedir.

Büyük ve ulvi mefkûre!

Şunu da çok iyi biliyoruz ki Türklerin İslam dairesine girdiği sırada inanç ve yaşantıları bu dine çok yakındı. Bu durum onların evvelce sahip oldukları doğru inanç ve itikattan ve beğenilen huylardan kopmadıklarını gösteriyordu. Bu sebeple de Hıristiyan, Yahudi ve Zerdüşt misyonerlerinin yoğun faaliyetlerine maruz kaldıkları bir dönemde kolaylıkla İslamiyet’i seçtiler. Bu öyle normal bir benimseme değildi.

Zira böyle bir benimseme ve geçiş ikinci bir millette gerçekleşmedi ve tarih yazmadı!

Türk milleti bu geçişle birlikte mutlak olarak kendilerini Cenab-ı Hakk’ın seçtiği ve İslam’ı dünyaya duyurmak üzere büyük bir vazifeyi üzerlerine almış olduğu şuurundaydılar.

Nitekim ilk İslami destanları bunu açıkça gösteriyordu. Satuk Buğra Han destanında bu büyük Türk hakanının ruhunun, Miraç’ta Peygamber efendimizle görüştürülmesi hadisesi çok anlamlıdır.

Miraç’ta şanlı Peygamber efendimizin duasına mazhar olan Satuk Buğra Han Türk milletine büyük ülkü ve ideali de aşılamıştır.

Bu ülkü: İlâ-yı kelimetullah davasının müdafii ve savunucusu olmaktı.

Sultan Alparslan ”Biz halis Müslümanlarız” derken bu ülkünün sevdalısıydı.

Sultan Melikşah bir seferinde Akdeniz’e ulaştığında “Yarabbî, şu uçsuz bucaksız deniz önüme çıkmasa idi adını gidebileceğim yere kadar götürürdüm” derken bu ülkünün cihangiri idi.

Yahya Kemal, Yavuz Sultan Selim Han’ın vefatı için:

    Sultan Selim-i Evveli ram etmeyip ecel
    Fethetmeliydi âlemi şan-ı Muhammedi

Diye hayıflanırken bu cihangir padişahın hedef ve idealine mükemmel bir surette ışık tutmaktaydı.

Dolayısıyla Türk milleti Satuk Buğra Han’dan itibaren Orta Asya, Hindistan, Afganistan, Mısır, Suriye, Anadolu, Afrika ve Avrupa’da kurmuş olduğu devletlerle Cenab-ı Hakk’ın yüce ismini her tarafa duyurmuştu. Gazneli Mahmud, Tuğrul Bey, Muhammed Alparslan, Melikşah, Baybars, Babur, Enrengzib, Emîr Timur ve Osman Gazi’den II. Abdülhamid Han’a kadar Osmanlı sultanları hep bu ideal ve aşkla çalışmışlardır…

Bunlar hiçbir zaman birbirlerini yüceltmediler. İslam’ı yücelttiler. İslam ahlakını tavsiye ettiler. Hepsi o ulvi yolun aciz bir ferdi gibi gayret gösterdiler.

Osmanlıların Avrupa’daki 350 yıllık haşmetli yürüyüşü düşmanın endişelerini zirve yaptırmıştı. Viyana’dan sonra geçen 150 yıllık ölümüne süren savaş onları yok etmenin imkânsızlığını göstermişti. Muhtemelen bu devrede Türk milleti asli yapısından uzaklaştıracak ince işçilik için belki bir asır boyunca çalıştılar. Sonunda yeni ve uyutucu bir usul buldular; Kurtarıcı rol modellerle dizayn etmek!

Millî aklı tekrar oluşturabilmek!

Nitekim Tanzimat’la birlikte işbaşına gelenler nedense millete hep kurtarıcı olarak sunulacak ve yaldızlı söylemlerle Türk’ün kanına işlenecekti. Nitekim bir İngiliz ürünü olan Mustafa Reşit Paşa, ”Koca” ve ”Büyük” lakaplarla tarihteki yerini alacaktı. Oysa o güne kadar bizim milletimiz hiçbir hükümdarına böyle bir lakap veya isim vermemişti!..

Mustafa Reşit Paşa ve akabinde gelen Âli Paşa, Fuat Paşa, Mithat Paşa hep kutsallaştırıldılar. Daha sonra onları Enver, Cemal ve Talat paşalar izledi. Hepsi tabu yapıldı. Onları göklere çıkaran Ziya Gökalp’in resimleri bir dönem milliyetçilerin odalarında hep başköşeyi işgal edecekti. Hâlbuki bu adam Kur’ân-ı kerime en büyük muhalifti!..

Cumhuriyet döneminde de aynı zihniyet ve anlayış hep devam ettirildi. Artık bin yıldır İslam’ın hamisi olarak tarihteki yerini almış o güçlü hakanların adı sanki aksesuar gibi kullanılıyordu. Onlara benzemeye çalışan yoktu. Zira iş prensiplere, yaşamaya, örnek almaya geldiğinde onlar unutuluyor devreye kurtarıcılar giriyordu!..

Misal olarak bazı kesimlerin dillerinden düşürmedikleri hayranlıkla övdükleri II. Abdülhamid Han’ı sevdiklerini ifade etmeleri belki en büyük yalancılık olacaktı. Zira batılıların onu düşürmekte ve son büyük imparatorluğumuzu yok etmekte kullandıkları maşaları da onlar için çoktan baş tacı yapılmıştı.

Siyasette Enver, Talat, Cemal, Ahmed Muhtar ve Kazım Karabekir Paşalar gibi dinî hayatta da klişe isimler çıkarılmıştı. Bunlar sadece Anadolu coğrafyası için değildi. Asırlardır Osmanlı idaresi altında aynı gaye için çarpan gönüller, Osmanlıdan kopuşla birlikte de aynı kıskacın pençesine düşürülüyordu. Hepsinde kurtarıcılar vardı artık. Hepsinin ortak paydası eskilerin adını sadece hamaset olarak kullanmaları idi. İş uygulamaya ve prensiplere geldiğinde başka telden çalmaya başlanıyordu.

Afgani, Abduh, Seyit Kutup, Mevdudi, Reşit Rıza, Musa Bigiyef, Muhammed İkbal, Mehmet Akif ve daha niceleri özellikle parlatılmıştı. Onlara tutulanlar için Ahmed Yesevi, Hazreti Mevlâna, Akşemseddin, Şemseddin Sivasi, Ubeydullah-ı Ahrar, Mevlâna Halid-i Bağdadi ve daha niceleri levha süsünden öteye gitmeyecekti.

Yine çarpıcı bir misal olması bakımından II. Abdülhamid Han’ı yıkanlar Meşrutiyet’e geçtiklerinde ikiye bölündüler. Seçimlere girdiklerinde millet bu ikiden birinin yılmaz savunucusu idi artık. Temelde ise ikisinin de aynı yere bağlı oldukları artık kolay kolay görülemeyecek; görülse de hiçbir faydası olmayacaktı…

Maya tutmuştu. Kişi ne kadar mükemmel olursa olsun bir vagon gibi istedikleri lokomotife bağlanıyordu. Hatta bazı dönemlerde herkese göre lokomotif bile düzenlenmişti. Müslümana göre en aşırısından Müslüman, milliyetçiye en katı milliyetçi, sosyaliste sosyalist, komüniste ise komünist lokomotifler hazırdı. Bazı dönemlerde uyanışlar da olmuyor değildi.

Ancak ipleri ellerine geçirenler işlerinde öyle mahir idiler ki çok geçmeden bayatlamış oyun, yeni versiyonu ve yeni figürleri ile çoktan uygulamaya geçirilebiliyordu.

Aslında bundan kurtuluşun tek bir reçetesi vardır. Kurtarıcılar üzerinden değil de Türk’ü bin yıl muzaffer kılan prensipler üzerinden yürüyebilmek!! Bin yıllık millî aklı yeniden modernize edebilmek! Ne dersiniz? Meydanda olanı, yaşanmış olanı ortaya koymak çok mu zor? Aksi hâlde düşmanın çizdiği yolda yürümek bizi yok olmaya doğru götürmüyor mu?

    TEFEKKÜR
    Sermâye-i âdâb-ı cibillîsi olanlar
    Bu dâd ü sited-gâhta zahmet mi çeker hiç
                                                       Âgâh Paşa

    (Yaratılıştan yol-yordam sahibi olanlar,
    Bu alışveriş dünyasında zorluk çeker mi hiç?)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
10.04.2020
Türkiye Gazetesi


.

İmanı yiyen virüs!

Kuramer’de yayımlanan, Montgomory Watt’ın “Muhammed Mekke’de” kitabından alıntıladığım -hâşâ- “Kur’ân-ı kerim Allah kelamı değildir. Peygambere beşer bir öğretmen tarafından yazdırılmıştır” şeklindeki ifadeleri, Cuma Divanı köşemde kaleme almamla birlikte, bilhassa ilahiyat fakültelerinde okuyan birçok talebeden bu yönde sorular ve açıklamalar gelmeye başladı. Bu genç kardeşlerim, bir kısım tefsir hocalarının maalesef bu tür fikirlerle dolu olduğunu hep müsteşriklerin ve bu mealde söz söyleyen hocaların kitaplarını tavsiye ettiklerini belirttiler.

Gerçekten acınası bir durum. Felaket bir hâl. Virüs çıktığında evinize kaçıyorsunuz! Peki bu imanı öldürücü fikir virüsünden kime sığınacaksınız? Kime kaçacaksınız? Her gün bunları dinlemeye mecbur kalan, bu felaket virüsüyle beslenen insanlar ne olacak? Bu tür hezeyanlar karşısında susanlar ne zaman konuşacak? Kabirde mi savunacak!

Aslında bugün bir kısım ilahiyatçıların ortaya attıkları bu ahmak ve alçakça fikirler yeni değildir.

Zira Kur’ân-ı kerimin Allah kelamı olmadığı iddiasını ilk olarak Allah’a inanmayan, putlara tapan Mekkeli müşrikler ifade etmişlerdir. Resulullah aleyhisselam peygamberliğini tebliğe başladığında puta tapan bu müşrikler, bir yetimin Peygamber olabileceğini kabullenemediler. “Peygamber gelse asil, zengin, güçlü, kudretli birine gelmesi lazımdı” diyerek iman etmediler. İnat ve gurur sebebiyle bu iddiaları ortaya attılar.

İslamiyet’in gittikçe güçlenmesi, üç kıtaya yayılması, Müslümanların büyük ve kudretli devletler kurması, dünyaya ilim ve medeniyet ışıkları yayması ile birlikte İslam düşmanları da metotlarını değiştirdiler. Yahudi ve Hristiyanlar, üniversitelerinde “İslami araştırmalar” adı ile enstitüler kurdurdular. Kendileri felsefe yoluyla dinlerini yüzlerce parçaya ayırdıkları gibi İslamiyet’i de bu yolla bozma faaliyetine giriştiler. İslam’ın en azılı düşmanlarını İslam araştırmacısı diyerek İslam ülkelerine pazarladılar. Üniversitelerinde araştırmaya gelen Müslüman gençleri de bu usul ve metodlar çerçevesinde İslam’ı değerlendirmeye tabi tuttular. Ciltlerle eserler yazdılar. Bazen bizi bizden fazla övdüler. Fakat bu eserlerin içine İslam usulünü yıkan bir cümle yerleştirmekte pek mahir idiler.

Bu sayede önce Ehl-i sünnet âlimlerine olan inancı yıktılar. “Mezheplere gerek yok” diyerek doğru itikat ve inanışa götüren yolları bozdular. Yeni yollar döşediler. Fakat bu yeni yollar ve usuller sadece adı İslam olan fakat İslamiyet’le hiçbir alakası bulunmayan noktalara varıyordu.

Nitekim çok geçmeden hedeflerine Peygamber Efendimiz’i aldılar. Hadîsler üzerinde şüphe tohumları saçtılar. Nihayet işi Kur’ân-ı kerime karşı saldırıya kadar vardırdılar. Fakat şurası o kadar acı ki bu müsteşrikleri takip eden bizdeki din yobazları onları fersah fersah geçiyordu. Adamlar geriden bakar hâle geliyordu. İsimlerinin başına “Doçent”, “Profesör” etiketleri takmakla sanki o işin allamesi kesiliyorlardı.

Hâlbuki ortaya attıkları fikirler Mekkeli müşriklerin iddiaları ile tıpatıp aynı idi. Sadece birincisi açıkça elde, diğeri ise on kat ambalajlanarak sunulmuş imanı yok edici bir zehir! Neticede ikisi de -hâşâ- Kur’ân-ı kerimin Allah kelamı olmadığı iddiasını taşımakta ve dini ifsat etmektedir.  

Kur’ân-ı kerim Allah kelamıdır!

Oysa aziz olan Allahü teâlâ onların ve kıyamete kadar bu safsataları iddia eden ve edeceklerin düşüncesini nice âyetlerle çürütmüş fasit ve temelsiz olduğunu açıkça bildirmiştir. Onlardan bazıları şunlardır:

İsra suresi 88. âyetinde insanlara ve cinlere, bu Kur’ân’ın bir mislini getirmeleri için meydan okumuştur:

“(Ey Muhammed!) De ki: Andolsun, bu Kur’ân’ın bir benzerini ortaya koymak üzere İnsanlar ve cinler bir araya gelseler, birbirlerine yardım da etseler, onun bir benzerini yine getiremezler.”

Bu âyette insanlar ve cinlerin özellikle belirtilmesinin sebebi, meleklere değil onlara meydan okuduğu içindir. Çünkü Kur’an’ın Allah kelamı olduğunu inkâr edenler onların içinden çıkmaktadır. Yoksa Kur’ân-ı kerimin benzerini Allahü teâlâdan başka hiçbir varlık meydana getiremez.

Sonra Hud suresi 13. âyetinde:

“Yoksa senin için Kur’ân’ı uydurdu mu diyorlar? Onlara de ki: O hâlde, eğer iddianızda samimi iseniz, uydurma olarak, siz de onun sûreleri gibi on sûre getirin ve gücünüzün yettiği Allah’tan başka kimseleri de yardıma çağırın.”

Cenâb-ı Hakk Bakara suresi 23 ve 24. âyet-i kerimelerde ise onlara bu defa sadece bir sûre getirmeleri konusunda meydan okuyarak şöyle buyurmuştur:

“Eğer kulumuz Muhammed’e indirdiğimiz Kur’ân’dan şüphe içindeyseniz, haydi onun (sûrelerinden birisi) gibi bir sûre getirin, bunun için Allah’tan başka şâhidlerinizi de (yardıma) çağırın; eğer sözünüzde doğru kimseler iseniz. Eğer bunu yapmazsanız -ki hiçbir zaman yapamayacaksınız- artık yakıtı insanlar ve taşlar olan, kâfirler için hazırlanmış ateşten sakının.”

Onlar bütün bu davetler karşısında aciz kalmışlar bu işe girişenler de gülünç olmuşlardır. Hâlbuki Allahü teâlânın meydan okuduğu bu insanlar, dillerini en iyi şekilde kullanan kimselerdi. Ayrıca Kur’ân-ı kerim onların dilinde inmişti. Hakk’ın bu meydan okuyuşu tarihte yerini almış, insanlardan hiç kimse bunlardan birini getirmeye güç yetirememiştir.

Bunlar şunu da bilmeliler ki Cenâb-ı Hakk yüce Kur’ân’ın korunmasını kefaleti altına almıştır. Hicr sûresi 9. âyetinde;

“Kur’ân’ı biz, evet biz indirdik; onu muhafaza edecek olan da elbette biziz” buyurmaktadır. Gözle görülmeyen bir virüsle dünyayı çepeçevre sarıveren Allahü teâlâ, kendisinin verdiği akılla kendisine savaş açan zavallılara öyle bir musibet verir ki bu sille-i Rabbani’yi ne zaman nerede yediklerini anlayamazlar!

Bütün bu âyetlere rağmen bazıları hem de Türkiye’deki ilahiyat fakültelerinde -hâşâ- “Kur’an-ı kerimi Resulullah değiştirdi.”, “Kuran-ı kerimdeki kıssaları Resulullah koydu” ve nihayet, “Kur’ân-ı kerimdeki bazı ifadeler Allah beyanı olamaz Resul sözüdür…” gibi ifadeler kullanmaktadır. 

Bu sözler, âlemlere rahmet olarak gönderilen Hatemü’l-Enbiya Şanlı Peygamberimiz için çok çirkin bir iftiradır. Üzerinde durmak bile gerekmez. Sadece bir âyet meali aklı idraki ve iz’anı olan için yeter: “Eğer O (Peygamber) bize atfen, (Kur’an’a) bazı sözler uydurmuş olsaydı, biz onu kıskıvrak yakalardık. Sonra da onun şah damarını koparır, helak ederdik, hiçbiriniz de buna engel olamazdınız.” (Hakka sûresi 44-47).

Buna rağmen bu ahlaksız cüreti göstermiş ve göstermekte olanlar acı akıbetlerine hazır olsunlar.

İlmî bir münazara!

Adının önüne koyduğu bir etiketle kendisini allame gören bu fikir cücelerine İslam âlimleri de her tür cevabı vermişlerdir. Çok çarpıcı olması bakımından ben bir de anekdot nakledeceğim… Bağdat Valisi Sırrı Paşa (v.1895), “Sırr-ı Furkân” isimli tefsir kitabında bir hatırasını şöyle nakletmektedir:

Bu kitabımı yazmadan bir sene önce, Diyarbekir’de, bir cuma günü, şehrin ileri gelenleri ile oturuyorduk. Arabî dilinde ve din bilgisinde derinliği ile tanınmış olan meşhur Keldânî papazı Abd-i Yesû da aramızda idi. Misafirim olan Musul Valisi Muhammed Reşid Paşa’ya yanımdakileri takdim ederken, Abd-i Yesû için de “Arab edebiyatında pek derindir” demiştim. Bu ifadem üzerine belâgat hakkında çok konuşuldu. Sonraları dilden, kavimciliğe geçildi. Bu sırada, vaktiyle, Beyrutlu bir Îsevî ile aramızda geçen bir konuşmayı, bunlara anlattım:

– Herkes kendi kavminin büyükleri ile öğünür. Siz de Arab oğullarısınız. Size sorsalar ki, büyük devlet kurmak, ilim, sanat ve belâgat bakımından en büyük adamınız kimdir? Ne cevap verirsiniz, demiştim. Beyrutlu Hıristiyan da, hemen;

– Muhammed aleyhisselam demeğe mecburuz, demişti, dedim ve Abd-i Yesû’ya dönerek; 

– Size sorsaydım, ne derdiniz, dedim. 

Abd-i Yesû;

– Evet, büyük devlet kurmak, medeniyete hizmet bakımından, Arab’ın en büyük, en meşhur adamı O’dur derim. Fakat Muhammed’in (aleyhisselâm) Arab’ın en fasih konuşanı olduğunu kabul etmem. Çünkü bunu gösterecek bir eseri yoktur. Kur’ân’ı gösterirseniz, ‘Kur’ân, O’nun sözü değildir!’ diyorsunuz. Kur’ân’ın çok fasih, pek beliğ olması, O’nun fasih ve beliğ olmasını göstermez. Evet, O, beliğ ve fasih idi. Fakat O’nun gibi, başkaları da vardı. Mesela, Ali’nin (radıyallahü anh) sözleri gösteriyor ki, bu da, O’nun gibi fasih ve beliğ idi. İslâmiyet’ten önce Ümrü’l Kays ve Kus bin Saîde’nin şöhretlerini hepimiz biliyoruz. Hatta Kus bin Saîde’nin hutbesini, Muhammed (aleyhisselâm) de beğenmişti, dedi. 

Bu sözü dinleyenler, birbiri ile konuşmaya, bir gürültü sezilmeye başladığından, ayağa kalkıp;

– Şimdilik kimseden yardım istemiyorum. Lütfen rahat olunuz, dedim. Herkes sustu. Şöyle sordum: 

– Şu ânda, din hissiyatımızı bir yana bırakıp, ilmî ve ciddî konuşalım! Kur’ân-ı kerim için siz ne dersiniz? Kur’ân-ı kerim kimin sözüdür? 

Abdi Yesû bu sualime:

– Kur’ân’ı, Muhammed (aleyhisselam) arkadaşları ile yaptı, diyerek cevapladı. Sonra da konuşma şu minval üzere devam etti.

Ben: Geçenlerde, valilik emrim okununca, siz Arapça bir dua yapmıştınız. O duayı başkası yazıp size verdi deseler, susar mısınız? O: Susmam, ben yaptığımı söylerim. 

Ben: Niçin? O: Çünkü bu duayı ben hazırladım. 

Ben: Hakkınız var. Beş beyitlik bir gazel yazan kimse bile, bir beytinin çalındığını görse, çalanın cezalanmasını ister. Herkes eseri ile öğünür, değil mi? 

O: Evet. 

Ben: Sizin o duanızdan daha güzeli yapılabilir mi? O: Evet, yapılabilir. 

Ben: Sizin duanızla, Kur’ân-ı kerim arasında fesahat, belâgat bakımlarından fark var mı? 

O: Elbette, hem de pek çok. 

Ben: Arap edipleri ve dost-düşman ilim adamları uğraşarak, Kur’ân-ı kerim gibi söyleyememeleri,  Kur’ân’ı yazanlar için büyük bir şeref olmaz mı? 

O: Elbette olur. 

Ben: Böyle, yüksek bir eseri, sâhibi başkasına bağışlar mı? Muhammed aleyhisselâm, “Bu Kur’ân, Allah kelâmıdır. İnanmıyorsanız, bir âyeti kadar siz de söyleyiniz! Söyleyemezsiniz!” buyurdu. O kadar düşman oldukları, el ele verip uğraştıkları hâlde söyleyemediler. Kimisi belâgati, i’cazı görür görmez iman etti. Kimisi, ‘insan bunu söyleyemez’ diyerek, ister istemez tasdik etti. Muhammed aleyhisselâm, bunu birkaç kimse ile birlikte yapmış olsaydı, düşmanlar da bir araya gelerek, bunun gibi yapabilirdi. Çünkü Müslümanlarda olduğu gibi, kâfirler arasında da, kuvvetli edip, fasih kimseler vardı. Sonra, bununla meydan okurken, malı, mülkü, mevkii ve hükûmeti yoktu ki, yardımcılarını bunlarla susturdu denilsin. Kur’ân-ı kerim, Tevrat, Zebur ve İncil gibi, topluca meydana konmadı ki, yardımcıları, bu eserlerin böyle kıymetli olacağını önceden düşünememişlerdi, sonradan pişman oldularsa da, iş işten geçmişti denilsin. Kur’ân-ı kerim yavaş yavaş yirmi üç senede indi. Her âyet gelince, herkes hayran kalıyordu. Yardımcıları olsaydı, ne kadar sabırlı, fedakâr olsalar da, kendi eserlerinin, böyle şan ve şerefini görüp de, yirmi üç sene seslerini çıkarmaz, susabilirler mi idi? 

O: Sözün doğrusu, Kur’ân’ı, Muhammed (aleyhisselâm) yalnız kendi yapmıştır. 

Ben: Kur’ân-ı kerimi siz, nasıl buluyorsunuz? 

O: Çok fasih, pek beliğ, hikmet dolu. 

Ben: Demek, bunu yapan hakîm olmalı. 

O: Evet. 

Ben: Demek ki, Muhammed aleyhisselam hakîm idi. 

O: Şüphesiz hakîm idi. 

Ben: Yalan söyleyen hakîm olur mu? 

O: Olmaz. 

Ben: Muhammed aleyhisselamın hakîm olduğunu söylüyorsunuz ve hakîm, doğru söyler diyorsunuz. Zaten, bütün Hristiyanların, Onun doğru olduğunu bilmesi lâzımdır. Çünkü Mardin köylerinden birinde bulunan “Deyr-i Za’ferân” adındaki büyük kilisede, Nasârânın Arabî yazılmış tarih-i mukaddes kitabından birinde, “Muhammed aleyhisselama peygamberliğinden evvel herkes, emin olan Muhammed derdi. Çünkü doğruluğu ile meşhur idi” okumuştum. İşte, o doğru sözlü Muhammed aleyhisselam, bize haber verdi ki, “Kur’ân-ı kerim, insan sözü değildir. Allah kelâmıdır”. Buna ne dersiniz? Hayır, inanmam derseniz, onun hakîm olduğuna da inanmamış olursunuz. Hakîm idi, sözünde duruyorsanız, Onun sözüne de inanmanız lâzım gelir. 

O: Doğrusunu istiyorsanız, Muhammed (aleyhisselam) Peygamber idi. Fakat yalnız Arapların Peygamberi idi. 

Ben: Teşekkür ederim. Şüphe bulutları sıyrılıp, hakikat ışıkları parlamaya başladı… Hakîm yalan söylemez dediniz. Peygamber hiç yalan söyler mi? O hiç söylemez. Öyle ise, Muhammed aleyhisselamın bütün insanlara, her millete de Peygamber olduğuna inanmanız lâzımdır. Çünkü O bize; “Ben bütün insanların ve Cinnîlerin hepsinin Peygamberiyim” diye haber veriyor. Buna ne dersiniz?

Birkaç saniye durduktan sonra, kalkıp gitti ve bir daha yanıma gelmedi…

Hak ve hakikat güneş gibi parlak ve meydandadır. Elbette görebilene ve kalbi mühürlü olmayana!..

    TEFEKKÜR
    Cehûle şan mı verir cehlin eylemek izhâr
    Niçin muârız olursun me’âli anlamadan

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
27.03.2020
Türkiye Gazetesi


.

Cahil cesur olur!

Bazı meselelerde ahkâm kesenleri görünce Şanlı Peygamber Efendimizin “el cahilü cesûrun” hadis-i şerifi aklıma geliyor. Gerçekten de cehalet ne kadar kötü bir şey! Bu memleket okumuş aydınların ihaneti kadar iyi niyetli cahillerin de büyük zararını görmektedir.

Nitekim şu korona musibetiyle uğraşılan günlerde bu duruma bir kez daha şahit olmaktayız.

Hatırlayalım koronanın çıktığı günlerde birileri önce umre meselesine mal bulmuş mağribi gibi yapışmıştı. Koronanın ülkemizde yayılmasının bütün suçunu umrecilere yıkmaya çalıştılar. Buna karşın Avrupa’dan gelen ve umre ibadetinden dönenlerin yirmi otuz katı insanı hiç görmediler.

Yine bunların en büyük dertleri cami, cemaat ve namaz oldu. Evet dinimiz sıhhati her zaman öne almaktadır. Gerekenler yapıldı. Fakat diğerlerinin yatsı namazından sonra duaya dahi tahammülleri yoktu. Hastalara moral olsun diye kiliselerde verilen konserleri dahi milletin gözünün içine soktular. Fakat kendi minarelerimizden yapılan dualara ise kulak tıkadılar. Alkışlarla bastırmaya çalıştılar. Bizdeki sözde okumuş aydınların büyük bölümünde dinimize mesafeli duruş ne yazık ki devam etmektedir…

Bir de bilerek veya bilmeyerek yıllardır verilen yanlış bilgilerle hatalı hareket edenler ve yönlendirenler var. Bunların en belirgin özelliği ne yazık ki mezhep ve âlim tanımamaktır. Maksatları güya dinimizi zamanın şartlarına göre reformize etmeye çalışmaktır.

Son dönemde ciddi ciddi seslerini çıkarmaya başlayan Prof. etiketli tarihselci denilen şarlatanları saymıyorum bile. Zira bunlar ne Peygamber Efendimizi ve ne de Kur’ân-ı kerimi artık tanır oldular! Onlar tarihte kaldı, deyip kendi düşünce yapılarını din yerine koymaya başlayan bu güruha ne söyleseniz boştur.

Diğer taraftan koronayı fırsat bilen akılperestler şimdi de ramazan orucunu dillerine dolamaya başladılar. Şeytan bunların kalplerine ve kulaklarına kendilerini rahatlatacak fikirleri fısıldamaktan geri durmamaktadır.

Neymiş oruç bağışıklık sistemini kırabilirmiş. Ramazanda aç kalacak insanlar için bu büyük bir risk oluştururmuş. Diyanet buna bir çare bulmalıymış. Orucu ileri bir tarihe alabilirmiş…  

Bakınız ne kadar masumane tavsiyelerde bulunuyorlar. Rahmetli dedem birine kızdığında; “Bu adam ya sayı saymasını bilmiyor ya dayak yememiş” derdi.

Bunlar da ya hiç oruç tutmamışlar ya orucun ne olduğunu bilmiyorlar.

Bir defa adı üzerinde farz olan oruç ramazan orucudur. Ramazan ayını başka bir aya taşıyabiliyorsan orucu da taşırsın. Haram olan beş gün hariç her zaman oruç tutabilirsin kardeş. Bunlar ya nafile ya da kaza olacaktır. Hiçbir zaman farz olan ramazan orucu yerine geçmeyecektir.

Aksi hâlde Roma imparatorları RomulusJül Sezar ve Augustus gibi ayları ve günleri kafanıza göre oluşturma ve değiştirme gibi bir garabetin içerisine düşersiniz!

Neyse ki Diyanet İşleri Başkanlığı bu konuda net tavrını ortaya koymak suretiyle büyüyecek tartışmaların da önünü kesmiş oldu…

Oruç tut sıhhat bul!

Bağışıklık ve sıhhat meselesine gelince bu gafiller şunu hiç düşünmüyorlar. Rabbimiz yarattığı kuluna zararlı bir iş emreder mi? Manevi faydalarını inşallah daha sonraki makalemizde işleriz. Orucun sağlık ve sıhhat meselesindeki yararlarını anlamak açısından âlimlerin çalışmalarına bir göz atmak yetişir… Bakınız 1994’te Kazablanka’da tertip edilen “Ramazan ve Sağlık”a dair ilk uluslararası kongrede orucun tıbbi faydası hakkında geniş kapsamlı nice çalışmalar ortaya konulmuştur.

Sempozyumda ortaya konulan en mühim tespit şu idi: 

“Orucun birçok tıbbi alanda, faydaları ve katkıları gözlemlenirken, hiçbir hastanın sağlığında ve temel sağlık durumunda herhangi bir kötüleşmeye sebebiyet vermediği de kesinleşmiştir.”

Bilim adamlarına göre orucun maddi faydaları oldukça çoktur. Şöyle ki:

Oruç yoluyla zehirli atık maddelerin yok edilmesi sağlanırken kalp ve damar hastalıkları, sindirim sistemi hastalıkları, romatizma da dâhil olmak üzere hareket sistemi hastalıkları, astım dâhil olmak üzere solunum sistemi hastalıkları ve ciddi boyutlara ulaşmamışsa kanser gibi hastalıkları tedavi edebilir.

Yine soğuk algınlığı, grip, sinüs ve bronşit hızlı bir şekilde bedende erir ve yok olur. Nefes zorluğu çekmesine sebep olan çeşitli alerjilerden kurtulur. Eklemlerde, kaslarda, hücrelerde ve bezelerdeki kireçlenme neticesinde oluşan hastalık türleri de kolayca yok olur. Oruç damarlardaki kolesterol birikintilerini de eritir. Bütün bu özellikleriyle oruç, temizleyici bir güçtür.

Oruç vücut ağırlığımızı normalleştirmeye yarayan doğal bir yoldur. İnsanlar çok yemekle beslendiğini zannederler. Hâlbuki insanlar yedikleri miktara göre değil, yediklerini sindirme ve özümsemelerine göre beslenebilmektedir. Bu manada orucun büyük faydaları tartışmasız kabul edilmektedir. Dolayısıyla oruç, zayıf veya obez insanlar için de uygulanabilir ve şaşırtıcı faydalar temin eder. Zira oruç gereken ağırlığın altında olan insanların sindirim sistemini de normalleştirir ve yedikleri gıdaların sindirilme ve özümsenmesi için vücudu hazırlar.

Oruç tutan insanların metabolizması düzene girmektedir. Bu sayede bedenimiz oruç sonrasında tüm organlara uygun bir şekilde çalıştığından proteinleri, yağları, karbonhidratları, nişastaları, şekerleri, mineralleri, vitaminleri ve gerekli diğer bütün besinleri özümleme özelliğini yeniden kazanır.

Mide, ince ve kalın bağırsaklar oruçla tamamen dinlenir ve hasarlı yapılarını iyileştirme imkânını elde eder. Hemoroit, prostat, kolit, apandisit, tifo, gastrit gibi hastalıklar oruçla hızlı bir şekilde iyileşir. Sindirim sistemi, oruç̧ esnasında, zararlı bakterilerden neredeyse tamamen temizlenir. İnce bağırsaklar mikropsuz hâle gelir.

Şurası da muhakkak ki oruç, insanlara tütün, uyuşturucu, alkol ve diğer bağımlılık yapan haram veya zararlı madde alışkanlıklarını bırakmaları bakımından yardımcı olur. Bunlara karşı arzuyu azaltır. Vücudumuzun biriken zehirleri atmasına neden olur. Bu manada oruç, etkili bir zehir atma terapisidir.

Bu arada oruçta, gıdasız kalma veya yetersiz kalori alımı gibi bir durum yoktur. Zira güneş batıp oruç nihayete erince, ertesi günkü oruca başlanıncaya kadar yeme miktarı bakımından herhangi bir kısıtlama yoktur. Ayrıca ramazanda yenilen yemek türleri sadece protein ya da sadece meyve diyetleri şeklinde bir sıkı rejim değildir. Caiz olan her şey kıvamında yenilir…

Aslında bilim ilerledikçe orucun sayısız nice faydalarının ortaya çıkacağı da kesindir. Bu konuda Prof. Dr. Naseem Ahmad Shah’ın, “Ramazanda Oruç Tutmanın Tıbbi ve Biyolojik Faydalarının Bir Değerlendirilmesi” isimli makalesi çok güzel bir çalışmadır…

Müslüman orucunu Rabbi’nin emri olduğu için tutar. Rabbimiz ise bize hâşâ zararlı hatta faydasız hiçbir işi emretmez. Böyle “zarar verir” diyerek Müslümanları oruçtan korkutmaya ve tutmamaya sevk edenlere ise Peygamber Efendimizin şu sözü tam bir cevaptır:

“Oruç tut sıhhat bul!..”

TEFEKKÜR
Şeref ü kadr ile mihman-hâne-i dünyaya
Bir misafir geliyor nâmına derler ramazan

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
17.04.2020
Türkiye Gazetesi


.

Dua ve zikre bid’at diyen Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi!

Kitapları ve eserleri olan insanlar, bu fâni dünyadan çekilseler de fikir ve düşünceleri ile yaşamaya devam ediyorlar. Doğru veya yanlış yolda insanları etkilemeyi sürdürüyorlar. Bu itibarla yazılan ve asırlar ötesine bırakılan yazı ve eserler elbette çok önemlidir…

Eskiler, “Sadrda kalmaz satırda kalır” derlerdi. Öyleyse yazı, makale ve eser sahipleri bu sorumluluğu asla unutmamalıdır.

Nitekim günümüzde sosyal mecrada dahi bir kez yazılan konular, seneler sonra kişinin önüne servis edilebilmektedir. Bazen de birkaç sene önce kaleme alınmış yazı ve makaleler muhtemelen çok önemli görüldüğü için, altı ayda bir, yeni çıkmış gibi WhatsApp gruplarında servis edilmektedir. 

Geçenlerde bunlardan bir tanesi birkaç yoldan bana da ulaştı.

Muhtemelen faydalı görüldüğünden paylaşma yarışına girişilmişti. Bazıları da fikrimi almak istiyordu.

Yazı, Ankara İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyelerinden Bünyamin Erul’a aitti. Bünyamin Bey aynı zamanda Diyanet’te Din İşleri Yüksek Kurulu üyelerindendir.

Kısa makale ise, onun Kur’ânı hakkıyla yaşamak maksadına matuf kaleme aldığı bir yazı idi.

İnsanların belki okumadan belki dikkatli değerlendirmeden paylaştıkları bu kısa makale o kadar sinsi niyetler taşıyordu ki!..

Nitekim Bünyamin Erul yazısına bir tehlikeye işaret ederek başlamıştı. Şöyle diyordu:

“Değerli kardeşlerim, son yıllarda sanal medyada Hz. Peygamber (sav)’e şu kadar salevat getirilmesi, şu kadar Yasin, Tebareke okunması hattâ hatimler edilmesi şeklinde kampanyalar düzenlenmektedir. İyi niyetle de olsa, bu tür gayretler, bizleri yanlış bir din anlayışına sürüklemektedir…”

Sayın Erul bu ifadelerden sonra milleti kitaba, sünnete ve harekete davet ederek;

“İslâm dâvâsına sahip çıkmamız, bu tür gayretlerle değil, Yüce Kitabımızın ahkâmına ve Sevgili Peygamberimiz (sav)’in ahlâkına sarılarak gerçekleşir… Dâvâ, dilde kalan duâ ile değil, eyleme ve davranışlara dönüşen çabalarla kazanılır” demektedir.

Peki bütün bu okumalar kitaptan ve sünnetten değil midir?

Allahü teala Kur’ân-ı kerimde, “Allah’ı çokça zikredin ki kurtuluşa eresiniz; gizli ve açık, sabah akşam Rabbini zikret; münafıklar Allah’ı az zikrederler”.

Yine Ra’d suresindeki 28. âyeti kerime de mealen, “Biliniz ki kalbler, ancak Allah’ı zikretmekle itminana kavuşur” buyurmuştur.

Peygamber Efendimiz de nice hadis-i şeriflerde zikrin kıymetinden bahsetmiştir. Şöyle ki: Buhari ve Müslim’in birlikte zikrettiği hadisi şerifte, “Her gün 100 kere, lailahe illallahu vahdehu la şerike leh, lehülmülkü ve lehülhamdü ve hüve ala külli şeyin kadir, diyene 10 köle azadına denk sevapla birlikte 100 hasene/iyilik yazılır, 100 kötülük silinir, o gün akşama kadar şeytandan korunmuş olur” buyurmuştur.

Yine, Kur’ân-ı kerimden bir harf okuyana on sevap verileceğini bildirmiştir.

Öyle ki sadece dil ile zikir konusunda Kur’ân-ı kerim ve sünnetlerde onlarca belki yüzlerce nass ve hadis vardır.

Bakınız buna rağmen Erul, sinsice ve kurnazca vurmaya nasıl devam ediyor:

“Sahabe ve Selef âlimlerimiz, fetihleri ve zaferleri oturdukları yerden yüzlerce binlerce duâ ve salevat ile değil, bizzat mallarını ve canlarını ortaya koyarak kazandılar…
Sizi, bu hususta asılsız çağrılara değil, Allah ve Rasul’ünün hayat veren gerçek yoluna; Kitab’a ve Sünnete davet ediyorum… Ortada 14 asırdır yaşanan bir İslam varken işimiz bu tür bid’at ve hurafelere mi kaldı? Resulullah ve ashap hiçbir zaman oturdukları yerden tesbih çekerek veya sadece fetih sureleri okuyarak başarılı olmadı.”

Bu adam Diyanet teşkilatında Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi maalesef!..

Bu sözlerin sahibine önce şu suali tevdi etmek gerekmektedir:

Cenab-ı Makk’ı zikredenler, Yasin, Fetih ve Fatiha sureleri okuyanlar ve hatim indirenler içerisinde, “Evinde yan gel otur, Allah’ı zikret, Kur’ân oku merak etme düşmanı mahvedersin. Silaha ve düşman üzerine gitmeye hiç gerek yoktur” diyen bir Allah’ın kulunu gösterebilir misin? Göster biz de görelim. Sen uzayda mı yaşıyorsun beyefendi?

Gaza ve dua orduları!

Öte yandan bu beyefendinin ne yazık ki saman çöpü kadar tarih bilgisi olmadığı da belli olmaktadır. Şayet tarihi biraz okumuş olsaydı, 14 asırdır yaşananları öğrenir ve dinin en önemli bir bölümünü hiç yaşanmamış gibi bid’at ve hurafe diye vasıflandırmazdı…

“Gaza leşkeri”nin (askerinin) ötesinde bir de “dua leşkeri” olduğunu bilirdi. Silahın mutlaka dua ile yan yana yürüdüğünü görürdü…

Osmanlı seferlerinde Peygamber Efendimizin sancağı dibinde fetih sureleri okuyup dua ve niyazda bulunan kırk hafızdan haberdar olurdu…

Topkapı Sarayı’nda “Mukaddes Emanetler”in yer aldığı bölümde gece ve gündüz şanlı Peygamber Efendimiz için okunan hatimlerden, nusret ve muzafferiyet için yapılan dua ve niyazlardan bilgi sahibi olurdu…

Şanlı Peygamber Efendimizin Bedir’de Uhud’da Huneyn’de ve bütün gazalarında zafer için Rabbine sığınıp gözyaşı ile yaptığı dualarını unutmazdı.

Dua Rabbine sığınmaktır. Kul olduğunu, acziyetini bilmektir. Kendini tanımaktır.

Silahı kullanırsın ancak fethi ve nusreti Rabbinden beklersin.

II. Bayezid Han ordularını devrin en mücehhez silahı ile donatıp düşman üzerine gönderirken;

Allahım azizlik sana yaraşır
Nitekim fakirlik bana yaraşır
Madem sensin sığınağı cihanın
Herkesten sana iltica yaraşır

Diyerek gözyaşları ile Rabbine arz u niyaz ediyordu.

Fatih Sultan Mehmed, Yavuz Sultan Selim, Kanuni Sultan Süleyman velilerin seyyidlerin dualarını almadan kabirleri ziyaret etmeden sefere çıkmıyorlardı.

Bunlar hep bid’at ve hurafe mi işliyorlardı sayın Erul?..

Erul’a göre herkes silahını alıp cihada koşmalı imiş. Yoksa okumak dua etmek bid’at olurmuş. Peki Osmanlıda medreseliler, talebeler harbe alınmazlardı. Savaşacak kitle belli idi. O zaman bunların işleri hep yanlış mı oldu!..

Bugün de askerlik yapacakları devlet belirlemektedir. Bizler bid’at ve hurafe diye duadan geri mi duralım. Askerlerimize Fatihalar, Yasinler ve hatimlerle destek olmayalım mı?

Nasıl bir din ve İslam anlayışıdır bu!..

Sizden Selefilik ve Vehhabilik kokuları geliyor sayın Erul.

Sinsi bir ifade ile 1400 yıldır böyle olmadı deyip kurtulamazsınız. Örnek verin lütfen! Hacı Bayram-ı Veli’den, Aziz Mahmud Hüdayi’den, Akşemseddin, Ebussuud Efendi ve Kemalpaşazade’den örnek gösterin. Hangi âlim talebelerini duaya teşvik etmedi söyleyin lütfen…

Diyanet’te Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi öyle mi? Vah ki vah…

Bu ifadelerin sahibi olan siz mesela yakın tarihteki el-Bab, Afrin ve diğer harekâtlarda cephede mi idiniz? Olmadığınıza göre bid’at ve hurafe diye şanlı ordumuza dua etmediniz mi?

Ehl-i sünnet akidesinden kopuk Ankara İlahiyat Fakültesi, yıllarca Abduh, Afgani, Hamidullah, Fazlurrahman vesair ekolü ile işte böyle hocalar yetiştirdi…

Dinin en temel umdelerini bid’at ve hurafe diye vasıflandırdı.

Bu arada Erul’un dinî görüşlerine de girmek istemiyorum.

Şanlı Peygamber Efendimizle ilgili bu milletin yediden yetmişe inandığı meseleleri nasıl tek kalemde yok ettiği hususuna değinmiyorum.

Cevap gelirse onları da irdeleriz…

Bu arada Sayın Erul’a göre Diyanet İşleri Başkanlığı, Diyanet TV’de neden her gün bidat ve hurafe işlediğinin hesabını da vermelidir.

Yoksa sayın üyelerinin ikazlarını duymuyorlar mı?!.

TEFEKKÜR
Zikr et zikir bedende iken cânın
Kalb temizliği zikri iledir Rahmânın

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
24.04.2020
Türkiye Gazetesi


.

Tarihini bilmeyen düşmanına uşak olur!

Günümüzde savaşlar umumiyetle başka ülkeler üzerinden yürütülüyor. Bu durum ülkelerin iç işlerine karışmayı bir anlamda mecburi kılıyor. Böyle bir dünyada dostlarınızın çok olması elzemdir. Bu yetmez. Ülkelerle iyi ilişkiler kurmanız ve dostlarınıza dostluğunuzu da mutlaka göstermeniz gerekir.

Batılı ülkeler tesir ettikleri veya maşa olarak kullandıkları ülkenin halkını asla düşünmüyorlar.

O ülkede iktidarları kendi yanlılarından seçtiriyorlar ve hatta onlara halklarını acımasızca ezdiriyorlar.

Dikkat edin, Batı sadece kendisine demokrattır. Sömürdükleri ülkelerde asla tam bağımsız bir demokrasiyi getirtmek için uğraşmaz. Oralarda darbeleri desteklerler darbe ile de kendi kuklalarını başa geçirtirler.

Şayet mümkünse bunları azınlıklardan yaparlar onlar eliyle ülkenin asli unsurlarını inim inim inletirler.

Diğer taraftan da her platformda onları aşağılarlar. Sizde demokrasi, hürriyet, insan hakları yok diyerek ceza keserler.

Ezkaza gelecek olsa yine bir darbe ile işlerini bitirirler.

İşte İslam dünyasının iki asırdır hâli pürmelali de bundan başka değildir.

Batı’nın kuklası olmuş vaziyettedir. Buna karşılık mankurt olmuş kuklaları hâlâ Batı’dan medet ummaktadır.

Hele de bunu üç bin yıllık şanlı bir tarihe sahip Türk milletindeki idarecilerin veya idareye talip olanların görmemesi kadar zelillik olamaz.

Demek ki tarihi aslına uygun öğretmemelerinin sırrı da burada yatmaktadır.

Tarihini unutan nesillerin kölelik ruhu hep devam eder.

Kürşad’ın destanını okumayan, Alparslan’larından, Fatih’lerinden, şanlı akıncı destanlarından haberi olmayan nesiller yolunu göremez, izini bulamaz.

Sayın Cumhurbaşkanımızın yıllardır haykırdığı “dünya beşten büyüktür!” sözünün manasını kavrayamaz.

Bakınız bugün Akdeniz’e hâkim olma projesi Libya üzerinden yürütüyor.

Mısır, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri (BAE), Yunanistan, İtalya, Fransa, Rusya ve ABD hep Libya üzerinden Akdeniz’de etkin olmak üzere çalışıyor.

Bizde ise tarih okumayan ahmaklar, “Türkiye’nin Libya’da ne işi var?” deyimini dillerine pelesenk edebiliyor.

Bakınız Libya’da işgalci güçlerin maşası General Hafter’e karşı Türkiye’nin desteklediği Ulusal Mutabakat Hükûmeti (UMH) çok önemli askerî başarılar elde etti. Bu durum açık veya gizli pek çok ülkeyi ciddi manada rahatsız etti.

Ancak Türkiye’ye karşı tehdit yine bir darbeci Mısır’ın başındaki General Sisi’den ve BAE’den geldi.

Libya’yı tehdit eden Sisi, uluslararası meşruiyeti bulunmayan Hafter’e BAE ve Fransa ile birlikte destek veren Mısır’ın, gerek duyulması hâlinde ülke sınırları dışında askerî bir harekâtta bulunabileceği mesajını verdi.

Libya sınırına yakın bir bölgede askerlerine hitap eden Sisi, Mısır’ın Libya’daki kırmızı çizgisinin Sirte ve Cufra olduğunu açıkladı.

Şu ifadeden zannedersiniz ki Sirte ve Cufra Mısır ülkesi içinde kendisine ait bir bölge! Oysa Libya’nın merkezinde yer alan Sirte, darbeci Sisi’yi neden bu kadar rahatsız etti? Zira burası Libya’nın en büyük petrol havzası.

Darbeci uşak Sisi, işte bu petrolü yemek isteyen ağababalarının uşaklığını yerine getirmek üzere bu tehditlerde bulunmaktadır. Libya üzerinden Türkiye’ye gözdağı vermeye kalkışmaktadır.

Tehditlerinde de anlaşıldığı üzere bu uşağın tarihten haberdar olmadığı aşikârdır.

Zira 505 sene öncesinde de Mısır’la Osmanlı arasında böyle bir mücadele yaşanmıştı…

Tarihin hatırlatması acıdır!

Yavuz Sultan Selim Han, 1514 yılında ordusuyla Safeviler üzerine giderken Dulkadırlı Alaüddevle Bozkurt Bey’in saldırılarına maruz kalmıştı. Dulkadırlılar bilhassa Osmanlı zahire kıtalarını vurmuştu. O zaman bazı devlet adamları Dulkadıroğullarını cezalandırmayı teklif etmişse de Selim Han “maksadımız o değil” diyerek yürüyüşüne devam etmişti.

Çaldıran’da Safevilere ağır bir darbe indiren Selim Han dönüşte Kayseri ve Bozok sancaklarına Şehsuvaroğlu Ali Bey’i tayin etti.

Şehsuvar Bey cesur ve yiğit bir Dulkadır Beyi olup Memlüklerce Kahire’de Zuveyle kapısında asılarak öldürülmüştü. Selim Han’ın onun oğlu Ali Bey’i Memlüklere tabi olan Dulkadır devletine yakın Kayseri ve Bozok sancaklarına tayin etmesi Dulkadır Beyliğine müdahale edeceğinin göstergesi gibi idi.

Bu itibarla Dulkadırlı Alaüddevle Bozkurt Bey, Selim Han’ın Kayseri ve Bozok sancaklarına Ali Bey’i ataması üzerine durumu Memlük Sultanı Kansu Gavri’ye yazarak şikâyette bulunmuş ve desteğini talep etmişti. İşte bu sebepledir ki Kansu Gavri de derhâl bir elçilik heyetini Selim Han’a göndermiş bulunuyordu.

Kansu Gavri, namesinde öncelikle dostluk ve muhabbetten dem vurduktan sonra Şehsuvaroğlu Ali Bey’in Kayseri ve Bozok sancaklarına atanmasını tenkit ediyordu. Ali Bey’in babası olan Şehsuvar Bey’in eskiden (Fatih dönemine atıfta bulunarak), Rum ve Arap sultanları arasında düşmanlık kaynağı olduğunu bu itibarla yakalanarak Kahire’de Zuveyle kapısında asıldığını hatırlattıktan sonra bu iki sancağın kendilerine bağlı olduğunu dolayısıyla hutbe ve sikkenin kendi adına olması gerektiğini bildiriyordu.

Selim Han’ın bu namedeki bu ifadelerden canı çok fena sıkılmıştı. Bu ihtar ve hatırlatmalardan gönlü oldukça kırılmıştı. Bilhassa dedesi Fatih Sultan Mehmed’in çok sevdiği ve değer verdiği Şehsuvar Bey’i astırttığını belirtmesi, üstü örtülü olarak kendisini de tehdit manasına geliyordu. Elçiye hitaben:

“Şayet senin efendin adamsa, hutbede ve de sikkede adını okutup yazdırmayı Mısır’da sürdürsün bakalım”, dedikten sonra yolcu etti.

Selim Han, bir kez daha Safeviler üzerine düşündüğü seferine artık Memlükleri de dikkate alarak hazırlanacaktı.

Nitekim Memlükler bu kez Osmanlıların ve Ehl-i Sünnetin azılı düşmanı Safevilerle anlaşma yapacaktı. Anlaşmada Osmanlılar, İran üzerine yürüyecek olursa Memlükler de harekete geçecek ve arkadan Osmanlı ordusunu çevirerek iki ateş arasında yok edeceklerdi. Memlük Sultanının gözü öylesine dönmüştü ki Osmanlılardan zaptedilen yerlerden hiçbir şey talep etmiyor hepsini yani bütün Anadolu’yu Safevilere veriyordu.

Nitekim 1516 yılında Selim Han ordusuyla bir kez daha Safeviler üzerine sefere çıkmış iken Mısır Memlük ordusu da Kahire’den hareket edecekti. Maksatları Osmanlı ordusunu arkadan çevirip imha etmekti.

Memlüklerin hareketlerini günü gününe takip ettiren Selim Han, Şeyhülislam Zenbilli Ali Efendi’ye “Bir İslam askeri sırf din-i mübinin esaslarının yaşatılması için Doğu ülkelerine hareket etmişlerken, Mısır Sultanı yerinden kalkıp gelerek yolunu kestiği tamamen belli olmuştur. Arabistan padişahı olup zahiren Müslüman olmaları cihetiyle onlarla savaş ve çarpışma peygamberin temiz şeriati gereğince uygun düşer mi?” diye sormuştu.

Bu suale karşı Zenbilli Ali Efendi ise “Zikredilen şekilde onlar üzerine varmak uygun olup, onlar yol kesenlerdir. Onlarla savaşıp çarpışmak cihad ve gazadır. Öldüren gazi ve murabıt ölen de şehit ve mücahid olur” fetvasıyla cevap verdi.

Selim Han, buna rağmen 23 Temmuz’da Elbistan sahrasına gelinceye kadar seferin yönünü hep Safeviler üzerine olarak ilan ediyordu. Tebriz panik içerisinde idi. Çünkü ikinci bir seferle Safeviler tarih haritasından silinebilirdi. Bu sebeple Safevi Şahı iç bölgelere kaçmıştı.

Böylece İran’ı hareketsiz kılan Selim Han yönünü Haleb’e doğru çevirecekti. Memlük Sultanı Kansu Gavri bu hareket üzerine dehşet içerisinde kalarak elçilerini gönderecek ve anlaşma zeminini araştıracak ise de iş işten geçmişti.

Selim Han çeşitli hediyelerle huzuruna gelen Memlük elçisine:

“Efendine söyle Mercidabık’ta karşıma çıksın!” diyerek Memlük ordugâhına geri gönderecektir.

Artık Mercidabık, Ridaniye zaferlerine gidecek ve Mısır’ın dört asır Osmanlı idaresinde kalacağı yol açılmış bulunuyordu…

Şimdi Hafter’in sözcüsü Mismari’nin, “müttefiklerimiz bizi satıyor”, “Libya birlikleri Kahire’yi hedef almış durumda” gibi dehşet içerisinde söylediği sözleri Mısır’ı kendine getirmiş olmalıdır. Şayet tarihi doğru okuyorlarsa.

Aksi hâlde tarihin hatırlatması acı olur!

    TEFEKKÜR
    Denîler bozdular bikr-i nizâm-ı âlemi şimdi
    Nizâm ancak efendi sûret-i defterde kalmıştır
                                                     Enderunlu Vâsıf

    (Alçaklar dünya düzeninin saflığını bozdular,
    Şimdi, düzen ancak, defterin biçiminde kalmıştır.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
26.06.2020
Türkiye Gazetesi


.

Mustafa Reşid Paşa

Şüphesiz Osmanlı Devleti’nin en önemli dönüm noktası, Tanzimat Fermanının ilanı ile başlayan devredir. Bazılarına göre bu büyük dönüşüm, reformun, Batılılaşmanın adıdır. Bazılarına göre ise Osmanlı Devleti için tükenişe yani yok oluşa açılan kapıdır. Bu kadar zıt bakış nereden doğmuştur?

Bir anlamda herkes hadiseye kendi zaviyesinden bakmaktadır. Oysa tarih kişilerin kendine göre çizdiği bir zaviye ile anlaşılmaz. Öyle olursa yazan ve yorumlayanlar, kendi düşündüklerini, inandıklarını aktarmış olurlar. Tarihe bir katkı sunamazlar.

Dolayısıyla bir konuyu yorumlarken hadisenin içinde bulunanların maksatlarını, hedeflerini ve nihayet olayın sonuçlarını bilerek neticeye varmalıdır.

Nitekim Tanzimat dönemi ve Tanzimat’ın mimarı olanlar sonraki yıllarda lise kitaplarına öyle şaşaalı ifadelerle yazıldı ki tartışılmaya bile açık kapı bırakılmadı. Oysa kendi döneminde en fazla tartışılan mevzulardan biri idi.

Övenlere göre nedense Tanzimat ve onun devamı olan gelişmeler hep ülkenin aydınlık geleceğine katkı sunuyordu. Gerçekte ise İmparatorluk hemen her bakımdan erimeye ve yok oluşa doğru belirgin bir şekilde serüvenini devam ettiriyordu.

Vaziyetin farkına varan Abdülaziz Han’ın ülkesini badireden çıkarma çabası ihtilalle sonuçlanacak ve padişah hayatını da kaybedecekti. II. Abdülhamid Han bilhassa otuz yıllık şahsi idaresi döneminde bu hatalı gidişi durduracak ise de onun da darbe ile devrilmesi Osmanlının acı akıbetini beraberinde getirecekti. 

Buna rağmen Tanzimat döneminden sonra, nedense bütün hatalar ve yanlışlar padişahların hanesine yazıldı. Devleti felakete sürükleyenler ise kahraman bilindi ve yüceleştirildi. Cumhuriyet döneminde yazılan eserlerde de bunlar yine kahraman olarak anılmaya devam ettiler.

Hatta öyle ki Osmanlıya en muhteşem devirleri yaşatmış olan hakanlar dahi, onların gölgesinde kalmışlardı.

Bu nasıl bir eğitim ve zihniyetti?

Dolayısıyla Tanzimat devri ve sonrasını anlayabilmek için bu dönemlere damga vurmuş devlet adamlarını tahlil etmek yerinde olacaktır. İnşallah Cenab-ı Hak ömür verirse onları ve sebep olduklarını bir müddet yorumlamaya devam edeceğiz…

Elbette bunların en başında Mustafa Reşid Paşa gelmektedir. Reşit Paşa, Tanzimat devrini açan adam olduğu gibi kendisinden sonra gelecek devlet adamlarını yetiştiren kişi olarak da ünlüdür. Bir anlamda Osmanlı Devleti’nin akıbetini en fazla etkileyen kişi olmuştur. Onu bilmek ve tanımak sonrasını aydınlatma yönünde de belirleyici olacaktır.

Osmanlı Devleti’nde bilhassa II. Osman devrinden itibaren meşum darbeler devri açılmıştı. Bu darbeler daha çok iç veya dış meselelere bağlı olarak memleketin içinden kaynaklı hareketlerin sonucunda gerçekleşiyordu. Bazılarında dış etkilerin de olduğu ifade edilse bile bunlar tali detaylar olarak kalıyordu. Tanzimat devrinden sonraki darbelerde ise dış mihrakların etkisi birinci sıraya gelecek iç aktörler figüran olarak kalacaktır.

 

Lord Stratford Canning

Bütün bu darbelerde başrolü hep İngiltere oynayacaktır. İngiltere’nin bu denli etkili olmasında rol alan iki aktör ise dışarıdan Stratford Canning içeride ise Mustafa Reşid Paşa’dır.

Tarihlerimizde “Koca” ve “Büyük” lakapları ile kahramanlaştırılan Reşit Paşa ve Lord Stratford Canning kimdir ve nasıl bir rol oynamışlardır?

1808’den 1858 yılına kadar süren yarım asır içinde çeşitli aralıklarla İngiltere hükûmetini Osmanlı Devleti nezdinde temsil etmiş olan ünlü diplomat Lord Stratford Canning Tanzimat devrinin dışarıdaki en büyük tertipçisi ve destekçisi idi. Onu tanımadan Reşid Paşa’yı ve Tanzimat’ı anlamak mümkün olmayacaktır.

Reşid Paşa’nın Canning ile dostluğu 1830’lu yıllarda atılmıştı. 1836 yılında Londra Büyükelçiliğine gelmiş olan Mustafa Reşid Paşa’yı yakından tanıyan Canning, Osmanlı Devleti ile ilgili tasavvurlarını yürürlüğe sokacak adamı yakalamış bulunuyordu. Artık ikilinin hem kendileri hem de Osmanlı Devleti’nin geleceğine damgasını vuran bağlılıkları başlayacaktır…

Mustafa Reşid Paşa, iyi bir tahsil görmediği, İslâm bilgilerinden ve millî meziyetlerden mahrum olduğu için kısa zamanda Avrupaî fikirlerin ve Canning’in tesirinde kalacaktır. Nitekim aynı yıl Lord Stratford Canning ile dostluğunun neticesi olarak, mason locasına da giriş yapacaktır.

Mustafa Reşid Paşa’nın bu tarihten sonraki çalışmaları Canning ile birlikte Tanzimat’ın tam manasıyla şekillenmesi yolunda olacaktır. İngilizler bunu o an için Osmanlı Devleti’nin ihtiyacı olan siyasî ve askerî destek karşılığında istenecek şartlar olarak tasarlamakta idiler.

Reşid Paşa, Londra’da kaldığı süre boyunca, ülkesinde yapılması zorunlu reformlar hususunda düşüncelerini olgunlaştırdı. Artık Paşa’ya göre Osmanlı meselelerinin çözüm yeri Londra’ydı.

Öte yandan İngiliz Hariciye Nazırı Palmerston ile Stratford Canning avuçlarına aldıkları Reşid Paşa’ya her tür destek konusunda söz verdiler. Tam olarak kendisinin güvenini temin ettiler. Böylece bütün bağlantılar kurulmuştu. Nitekim Reşid Paşa da ikinci elçiliği sırasında Palmerston’a istedikleri tarzda reform vadeden bir layiha sunacaktır.

Reşid Paşa’nın hayatında önemli ve görünür roller üstlenen ünlü diplomat Canning’in hayatı ve hatıraları ile ilgili kitabı, Hasan Ali Yücel tarafından “Lord Stratford’un Türkiye Hatıraları” adıyla Türkçeye çevrildi. Yücel, bu tercümeye yazdığı sunuşta şunları yazıyordu:

“Yeni usullerin konulması hususunda Reşid Paşa, Canning’le anlaşmış hâlde idi… Canning de bu işi yapmaya en istidatlı devlet adamı olarak Reşid Paşa’yı buluyordu.”

Bütün bu açıklamalar Canning’in devlete tesir derecesini gösterirken Reşid Paşa’nın da onun bir sözcüsü konumunda olduğunu açıkça göstermektedir.

Yine Canning’in hayat ve hatıratını kaleme alan Sir Stanley Poole ise ikili arasındaki kuvvetli dostluğa değinirken:

“Canning’in daha sonraki başarılarında Reşid Paşa’nın büyük yardımı olduğu şüphesizdir ve Canning, Reşid Paşa’ya karşı duyduğu şükranlığı her vesile ile belirtmekten geri durmamıştır” demekte ve Canning’in şu sözlerine yer vermektedir:

“Nazırlar arasında politikaca ve ruhça en iyi anlaştığımız devlet adamı Reşid Paşa idi Sultan’ın elçisi olarak Londra’ya geldi, orada tanışıklığımızı ilerlettik. Türkiye’de devrim hareketleri konusunda bana açıldığını iyi hatırlıyorum. Yeniçeri Ocağı’nın yıkılmasıyla açılan yeni politika vadisinde faal bir rol oynamak kararında olduğu belliydi.”

İlişkinin bundan sonrasını Reşat Kaynar’ın tercümesinden aktaralım: “Paşa, Tanzimat taraftarlarının nasıl ve ne zaman işe girişmelerinin doğru olacağını sordu. Başından, diye cevap verdim. ‘Başından’ ne demektir? dedi. Tabiatıyla ‘hayat ve mülk masuniyetinden’ diye cevap verdim.”

Hasan Ali Yücel, Reşat Kaynar ve başka bazı tarihçiler ile müellifler uzun süre İstanbul’da elçilik yapmış ve bu vazifesindeki başarısından ötürü İngiltere Kraliçesi tarafından “Lord” unvanıyla taltif edilmiş Stratford Canning’i neredeyse Osmanlı menfaatleri için çırpınan, bu uğurda İngiliz menfaatlerini ikinci planda bırakan bir şahsiyet olarak takdim etmek gayreti içine düşmektedirler.

Elbette bu gayretin gerçek sebebi Reşid Paşa gibi Tanzimat ricalini temize çıkarmaktır. Canning’in Türkiye’de bulunduğu uzun yıllar içinde başta İngiliz menfaatleri olmak üzere Ermeni, Rum gibi azınlıkların, yabancıların, misyonerlerin, azınlık tüccarlarının menfaatlerine hizmet ettiği muhakkaktır. Nitekim Sir Stanley Poolen, Canning’in İstanbul’dan ayrılışında yaşananları anlattığı satırları bu gerçeği bütün çıplaklığıyla göstermektedir. Şöyle ki:

“Son olacağı sanılan ayrılışının arifesinde, şerefine İngiliz yurttaşları tarafından verilen bir şölende bulundu ve başarısının, yanında çalışanlar tarafından nasıl coşkunlukla değerlendirildiğini görme fırsatını buldu. Ermeniler, Rumlar, Amerikan misyonerleri, İzmir, İstanbul tüccarları Canning’i nasıl öveceklerini bilemiyorlardı…”

II. Mahmud Han döneminde hiçbir ciddi başarısı bulunmayan Canning, milletinin ve dininin değerlerini ve inançlarını unutmuş bir kukla (Reşid Paşa) sayesinde bir devleti kıskaç içerisine alarak zamanın en ünlü diplomatları arasına girmeyi başarabiliyordu.

Bu ikilinin Tanzimat’la neleri hedef aldığını haftaya anlatmaya devam edeceğiz…

TEFEKKÜR
Olur mâlik-i rikâb âlem-i tahkîke elbette
Atanlar gerdeninden rıbka-i tezvîr ü taklîdi
                                             Koca Râgıb Paşa

(Araştırma meziyetine sahip olurlar elbette,
Boynundan yalan ve taklit bağlarını çıkaranlar.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
29.01.2021
Türkiye Gazetesi


.

Aydın geçinen zavallılar!

Dün Sultan II. Abdülhamid Han’ın vefatının 103. Sene-i devriyesi idi. Kendisini rahmetle yâd ediyorum. Onu ve günümüzü anlamak açısından Tanzimat dönemini ve sonrası devlet adamlarını çok iyi tanımaya ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum. Dolayısıyla bu konuyu işlemeye devam edeceğim…

Tanzimat fermanı ile birlikte, Osmanlı Devleti’nde ikiyüzlü bir politika işlemeye başlayacaktı. Bu politikanın esasını halka karşı hamasi nutuklar teşkil edecekti. Gerçekte ise devletin asıl sahipleri ve bu ülkede kimler muktedir anlaşılamayacaktı. Hatta bu durum cumhuriyet döneminde, “İktidar olursunuz ama muktedir olamazsınız” vecizesini siyaset tarihimize kazandıracaktı…

Muktedir olan kimdi? Ne zamandan beri ülkemizde muktedir olmuşlardı? İşte bu suallerin cevabı bizi Tanzimat’a kadar götürmektedir. Tanzimat dönemi padişahın bir kısım yetkilerini budamıştı. Peki muktedir olanlar Osmanlı devlet adamları mıydı? Buna “evet” cevabını vermek maalesef mümkün değildir.

Nitekim dönemin devlet adamlarının her birini tek tek incelediğimizde, İngiliz Fransız veya Rus taraftarı diye tanındığına şahit olacağız.

Osmanlı Devleti, muhteşem devirlerinde devşirdiği adamları Müslüman kılıyor ve ülkesinin hizmetinde mert bir şekilde kullanıyordu. Şimdi ise İngilizler modern ve sinsi devşirmeciliğin yolunu açmıştı. Devşirdikleri adamlar ülkesinden çıkmıyor, Müslüman kisvesini çıkarmıyor ve fakat yabancılara hizmet kuşağını bağlıyordu.

Sultan II. Abdülhamid Han 30 yıllık şahsi iktidarında devletini bu tasalluttan bir müddet için de olsa kurtaracaktı. Fakat döneminde yetiştirdiği öz evlatları, kendisine İngiliz, Fransız ve Rus’tan daha fazla hakaret edecek ve akılalmaz iftiralar yapıştıracaklardı.

Tahttan indirildikten sonra da neredeyse 80 sene, Fransız akademi üyesi Albert Vandal’ın onun için söylediği “Kızıl Sultan” ifadesi, ders kitaplarımızda okutulacaktı.

Türk’ün üç bin yıllık tarihinde hakanlarına, kağanlarına, hanlarına, şahlarına, padişahlarına, sultanlarına karşı duyulmuş bir söz değildi. En beceriksizi dahi olsa neticede sultanlarıydı, başlarıydı.

Eski Türklerdeki “kut” anlayışı İslamiyet döneminde yerini “Zıllullah” tabirine bırakmıştı.

Müslüman millet, Topkapı Sarayı girişinde yazılı olduğu gibi “es-Sultan zıllullahi fil erd” (Sultan yeryüzünde Allah’ın gölgesi, halifesidir) inancıyla sultanlarına karşı hürmetle hareket ediyor ona olan saygı ve bağlılıklarını her şeyin üzerinde görüyorlardı.

Biz bir din biliriz bir de padişah,
Bin yıl ömür versin yaradan Allah.

İnancı ve zihniyeti nasıl yok edilmişti, nasıl bir dönüşüm yaşamıştı. Bu düşmanlık ve kinin nedeni nasıl anlaşılabilirdi. Bunu salt menfaat anlayışı ile çözmek mümkün değildir.

Devlet Bahçeli Bey’in 01.12.2020 tarihinde Meclis Grubunda milletvekillerine hitaben yaptığı şu konuşma, bu meseleyi mükemmelen özetlemektedir.

“19. yüzyılda vezirlik, nazırlık, sadrazamlık görevlerini üstlenmiş Saffet Paşa, medeni bir ülke hâline gelmek için Avrupa’nın bütünüyle kopya edilmesini ısrarla tavsiye ve tembih etmişti.

Öze değil kabuğa bakmıştı, mazrufa değil zarfa kafa yormuştu.

Elbette akıl tutulmasına ve teslimiyetçilik anaforuna düşen yalnızca bu Paşa değildi.

Tanzimat ve Meşrutiyet süreçlerinin kategorik biçimde savurduğu devlet ricali maalesef çareyi kendi özünde, kendi değerlerinde, hemen yanı başında duran millî ve manevi hasletlerde görmedi, göremedi.

Ya görmesini bilemediler, ya da gördüklerini özümsemediler.

Ruh kökleri tarih ve milletle bir olan fikir ve siyaset adamları için haysiyet, abeste direniş değil hakikate gönüllü teslimiyettir.

Aydın geçinen zavallılar, Batılı dostları alınmasın diyerek tarihi boyunca birikmiş dev hazineleri, haşmet ve görkem aydınlığıyla parlayan muzaffer geçmişi utangaç çocuk edasıyla gizlemeye çalıştılar…” 

 

İngiltere’nin Doğu’daki sesi! 

İşte Osmanlının içine düştüğü bu büyük dönüşümün en büyük aktörü İngiliz Lord Stratford Canning idi. Evvelki hafta nispeten değindiğimiz Canning’i ve devlet adamlarımız üzerindeki tesirini çok iyi bilmek gerekmektedir.

Londra’nın merkezindeki West Minister Abbey Katedrali’nin içerisine yerleştirilen Stratford Canning heykelinin altında dönemin meşhur Kraliyet Şairi Alfred Tennyson’nun şu notu her şeyi özetlemekteydi:

“İngiltere’nin Doğu’daki sesi!” Bu sesin sahibi Osmanlıyı nasıl teslim almıştı. 

O, 1832 yılından itibaren Osmanlı içerisinde faaliyetlere başlamıştı. Etkileyeceği adamı da bulmuştu. Bu Mustafa Reşit Paşa idi. Ancak bu yıllarda gerek Reşit Paşa’nın aşağı rütbesi gerekse II. Mahmud Han’ın kudreti ona arzuladığı oyunu oynama fırsatını vermeyecekti. Fakat Canning çok iyi bir gözlemci ve takipçiydi.

II. Mahmud Han dönemi ıslahatları dış dünya için korkutucuydu. Zira II. Mahmud Han, imparatorluğu tekrar güçlü kılma hamlelerini bir bir atıyordu. Hatta Yunan meselesinde aldıkları yanlı taraf üzerine Canning de dâhil büyükelçileri ülkeden kovar gibi uzaklaştırmıştı.

İngiltere’nin bu oluşuma fırsat vermemesi gerekti. Nitekim Osmanlı donanması Navarin’de yakılmış ve onun yaraları sarılmadan yeniçeri ocağı da kaldırılmışken dizginler ellerine geçirilmeliydi!..

Bu dönemde Reşit Paşa’nın Londra’ya gelmesi büyük bir şans olacaktı. Canning, kendisiyle uzun uzun görüşme ve planlarını tertipleme imkânını bulacaktı. Mısır Valisi Mehmed Ali Paşa meselesi de kendilerine istedikleri fırsatı altın tepsi içinde sunmuş bulunuyordu.

Reşit Paşa, Mısır meselesinde Osmanlıların desteklenmesi karşılığında İngilizlerin beklentilerinin fazlasıyla karşılanacağını belirtmişti. Diplomasi başarısı olarak gösterilen bu hareket aslında teslimiyetten başka bir mana taşımıyordu.

Nitekim önce Mehmed Ali Paşa’nın İngilizlerin de teşviki ile Osmanlı Devleti üzerine yürüme planı başarı ile sahnelendi. Ardından II. Mahmud Han’ın vefatı tasarlanan projeleri hayata koyma imkânını sundu.

1839 yılında genç ve tecrübesiz padişaha siyasi destek vaadiyle Tanzimat Fermanı ilan ettirildi. Bir kısım Osmanlı devlet adamları Mısır meselesinin halli ile birlikte Tanzimat’ı askıya almayı düşünüyorlardı.

Ancak İngilizler aynı düşünmüyordu. Bu adımdan asla dönüş olmayacaktı. Dönüşüm yoluna girenler yobaz ve gerici olarak yaftalanacaktı!

Nitekim Mustafa Reşit Paşa ile birlikte Tanzimat’ın mimarı olan Stratford Canning, 30 Ekim 1841’de Britanya Kraliçesi Alexanderia Victoria tarafından “Fevkalade yetkili elçi” olarak İstanbul’a atandı. Fakat bu fevkalade elçi, yetkileri kimden alıyordu, kime veriyordu?

Canning’e Kraliçe tarafından verilen talimatnamede şu husus önemle vurgulanmıştı: 

“Doğu Akdeniz’de Türk gücünün desteklenmesi ve imparatorluğun iç karışıklık ya da yabancı saldırganlığı neticesinde dağılmasının önüne geçilmesi…” Osmanlı Devlet adamları görünüşte deva gibi olan bu öldürücü zehri kolayca yutacaklardı!

Şanlı geçmişlerini kolayca unutmuşlardı. Bugün dahi eserlerimizde hep İngilizlerin Osmanlı toprak bütünlüğünü sağladığı anlatılır. İngiliz’in neler kazandığı ve öldürücü darbeyi nasıl indirdiği ise hep göz ardı edilir.

Demek ki Osmanlı Devlet adamları yıkılmamanın formülünü kendilerine “büyük dost” sıfatı ile yaklaşan İngiltere’de bulmuşlardır.

Artık İngilizler güya dosttur! Bizim devlet adamları da artık bu dostun emir eri hükmündedirler!

Nitekim ABD’nin de yeni Türk devletinin kurumlarına sızması, komünizm tehlikesini göstermekle olmuştu.

Bu hâl aynı senaryonun yüzyıl sonraki versiyonu değil miydi?

Haftaya II. Mahmud Han’ın vefatına bir başka cepheden bakacağız!.. 

TEFEKKÜR
Bir dîdede kim nûr-i hakîkat ola eyler,
Âyine-i emr üzre ferdâyı temaşâ…
                                      Bursalı Tâlib

(Bir gözde hakikat nuru varsa,
Olaylar aynasında geleceği seyreder.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
12.02.2021
Türkiye Gazetesi


.

Büyük oyunu görebilmek!

1990’lı yılların başında görüştüğüm gençler üzerinde bilhassa TGRT’nin evliya kasetleri ile filmlerinin büyük tesiri görülürdü. Gençlere edep ve ahlak aşılardı. Gerçekten yaşı kırkın üzerinde olanlara sorsanız bunu mutlaka anlatacaklardır…

28 Şubat dönemi bu gençliğin üzerinden silindir gibi geçti… Öyle bir korku havası meydana getirdiler ki akıl idrakten aciz kalır.

Sonrasında AK Parti iktidarı geldi.

Millet rahat bir nefes aldı.

Yeniden huzurlu bir ortama yelken açıldı. Fakat yol almak kolay değildi. Dönemin Cumhurbaşkanı ve birtakım zinde mahfiller, her hakkın ve hukukun önünde kale gibi dikiliyorlardı. İbadet ve kılık kıyafet hürriyeti noktasında atılan her adımı sanki kalelerinin zaptı gibi görüyorlardı.

AK Parti büyük güçlükler ve mücadele ile kanunlar çıkarıyordu.

Peki, onlara rağmen ve büyük emeklerle çıkarılan bu kanunlar arka planda kimin eseri gibi görülüyordu?

Ne hazindir ki bütün bu başarılar FETÖ ve avanelerinin hanesine yazılmaktaydı. Her türlü imkânlar onlara açılıyordu.

Bilhassa Millî Eğitim ve Kültür Bakanlıkları, daire başkanlıkları hep onların kontrolünde idi.

Onların “Altın nesil” diyerek sundukları gençler ise vatanını Haçlı güçlerine peşkeş çekecek kadar Batı’nın taşeronluğuna hazırlanıyordu. Kimse bu noktayı görmüyor veya görmek istemiyordu.

Ne yazık ki bu şekilde 3-4 nesil kaybedildi.

Fakat asıl ibret alınması ve asla unutulmaması gereken bir nokta vardı.

Bu nokta belki hadisenin bamteli idi!

Din geliyor, laiklik gidiyor feryatlarıyla yıllardır AK Parti’ye kan kusturanların, AK Parti FETÖ örgütü ile mücadeleye başladığında nasıl bir FETÖ yandaşı ve destekçisi olduğu akıllara zarar bir biçimde ortaya saçıldı.

İşte bu muammayı çözemeden ülkede hiçbir şeyi çözemezsiniz.

Sabah akşam dinin aleyhinde konuşanla en “radikal İslamcı”nın arkasındaki elin aynı olduğunu fark etmek için ne yapmamız lazımdır?

 

Sivil itaatsizlik çağrısı!

Geçen gün Furkan Vakfı’nın Müslümanları sivil itaatsizliğe çağıran tehlikeli bir girişimi ortaya çıktı.

Diyanet’in camiine gitmeyi uygun dahi görmeyen bu örgüt mensupları ramazan ayında birdenbire camide itikafa girmek için heveslendiler.

Evet normalde buna hiç kimse bir şey diyemez. Hatta takdir eder. Fakat tam kapanma kararının alınmış olduğu bir dönemde buram buram fitne kokan bir davranıştı bu!

Nitekim müdahale ile birlikte taraftarları sosyal medyada öylesine çabuk hareketlendiler ki yalanın bini bir para idi.

Polisin camiye ayakkabı ile daldığı, ibadete, itikâfa mâni olduğu, insanları biber gazı ile mahvettiği dramatize edilerek verildi. Münferit basit olaylarla, pek çok yerde aynı olaylar yaşanıyormuş gibi lanse edildi.

Neticenin öyle olmadığı anlaşıldı ise de vermek istedikleri mesaj fazlasıyla verilmişti.

Peki, bu olay sağduyu ile ve gerçekler belirtilerek anlatılmaya çalışılırken bu fitne girişiminin arkasında kim vardı dersiniz.

Son on beş gündür “içki yasağı var” diyerek hükûmete yüklenenler bu defa cami muhabbetine koyulmuştu. “Camiye dokunma” diye bağırdılar.

Hâlbuki aynı mihraklar virüs illeti ülkemize girdi gireli “camiler kapansın, Cumalar kılınmasın, teravih ve bayram namazları yasaklansın” diye canhıraşane bir şekilde gayret sarf etmektedir.

Evet, millet bu muammayı çözmelidir artık! Adı her ne olursa olsun Ehl-i sünnet çizgisinden sapmış radikal veya ılımlı İslamcı örgütler ile Türk solunu temsil eden CHP ve hatta artık vatan düşmanlığı üstü örtülemez bir şekilde ortaya saçılan HDP nasıl birleşebiliyorlar?

Bu muammayı çözdüğünüzde bütün bu güçlerin arkasındaki derin aklın aynı olduğunu net bir biçimde görebilirsiniz.

Sultan II. Abdülhamid Han’ın devrilmesinden önce ve yine 28 Şubat’ta bir araya gelmesi asla mümkün olmayanların buluşturulması ve ortak çalıştırılması nasıl olduysa bugün de aynı oyunlar devam ettirilmektedir.

Mesela Pervin Buldan, Canan Kaftancıoğlu Özgür Özel, Ekrem İmamoğlu, Kemal Kılıçdaroğlu ve Meral Akşener İstanbul Sözleşmesi’nin yılmaz savunucuları olarak meydanlarda gezerken AK Partili nice vekilin de bunlara katılması Sayın Cumhurbaşkanımızın bu sözleşmeyi iptalinden rahatsızlık duymalarını nasıl izah edebiliriz?

Hatta “kazanımları kaybetmeyeceğiz” diyerek onların ekmeğine yağ süren tarzda Ankara Sözleşmesi, 6284 ve daha neler diyerek aileyi mahveden yaptırımlara yeni yollar açmalarına, çalışmalarına ne diyeceğiz?

Görünüşte Meclis’te CHP ile mücadele ederken CHP’ye oh dedirtecek uygulamalar artık milletin gözünden kaçmamaktadır.

Tek parti hükûmeti yok ve böyle bir sistemde de yaşamıyoruz. Siyaset oynak bir zemindir. Altınızın kayıp gittiğini gördüğünüzde çok geç olabilir.

 

Köprüden önce son çıkış!

Uyanalım! Evet, uyanamazsak millet olarak daha sıkıntılı devrelerin başlangıcında olduğumuzu bilelim. Bizi, bin yıldır birlikte yaşadığımız güçlü yapımızı bölmek ve parçalamak isteyenler adım adım yol almaktadır.

Nasıl önlenecektir bu?

Evet, bunun tek bir yolu vardır.

Gerçek bir millî eğitim programını hayata geçirmek ve bizi bin yıldır birbirimize bağlayan ortak değerlerimizi gençlerimize kazandırmaktan geçer…

Zira eğitimdeki hataları telafi etmeniz çok zordur.

Silah sanayiinde atılan dev adımları eğitimde atmanız için uzun yıllar gerekebilir. Hatta her şeyinizi yitirme tehlikesi ile karşı karşıya kalabilirsiniz.

Sayın Cumhurbaşkanımızın son üç yıldır bu yöndeki uyarılarının dikkate alınmaması gerçekten üzücüdür.

Millî Eğitim’de millîliği hatırlatacak adımlar neredeyse hiç yoktur!

Ayrıca ahlak eğitimi ve kültür sadece okullarda kazandırılmıyor. TRT kurumu bu yönde başrolü oynamalıdır.

Fakat son dönemlerdeki TRT dizileri ve filmleri, TGRT’nin yıllar önce yaptıklarının topuğuna dahi erişemedi.

Yıkıcılığı ise bir başka konu. Nitekim ramazan ayında yayınlanmaya başlayan Ahmed Yesevi hazretlerinin hayatını konu edinen dizi, daha birinci bölümünde Müslüman milletimizin kalbinde derin yaralar açtı.

Yusuf-ı Hemedani hazretlerinin talebesi Abdülhalik Goncduvani hazretlerinin en yakını “Pir-i Türkistan” ve “Hace-i Türkistan” lakapları ile anılan Türk dünyasının bu emsalsiz siması büyük veli, kadın kız meclislerinde saz âlemleri ile mi gösterilmeliydi?

Kime yaranmaya çalışıyorsunuz?

FETÖ bir İstiklal Marşı ile milletimizin gözlerini boyuyordu. Yabancı ülkelerden getirttiği kızlı erkekli gruplara Türkçe ezberlettiği tek bir şarkıyı söyleterek işi bitiriyordu.

Geri planda ise gençlerimizi nasıl bir kültür erozyonuna uğrattığını, onları hem ailesinden hem de milletinin değerlerinden nasıl koparttığını kimse sorgulamıyordu.

Bülent Arınç’ın Moldavyalı kızları dinlerken akıttığı gözyaşları, bütün bu acı gerçekleri kapatıyordu.

“Devletimizin yapamadığını Hocaefendi(!) yapıyor” diyerek ayakta alkışlıyordu.

Nereden nereye gelindi görmediniz mi?

Bakınız İmam Hatiplerde ilahiyatlarda deizmin tartışıldığı günlere geldik.

Lütfen uyanın artık!

CHP’li üç beş belediyenin yanlışlarını konuşarak vakit harcamayın!..

Gençliğimize sahip çıkalım.

Bu gidiş köprüden önce son çıkışı gösteriyor.

    TEFEKKÜR
    Eğerçi hâne-i pür-nakştır sarây-ı cihân
    Velî kitâbeleri küllü men aleyhâ fân
                                    Kınalızâde Âli Çelebi

    (Gerçi dünya yurdu nakışlarla dolu bir evdir ama,
    Kitabesinde “Üzerindeki her şey yok olacaktır” yazılıdır.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
07.05.2021
Türkiye Gazetesi


.

Hedefteki ülkeler!

ABD on yıldır Orta Doğu’yu dizayn etmeye çalışıyor, edemedi!

Neden?

Zira dizayn etmenin son ve öldürücü vuruşunu yapamadılar.

Bu vuruş Türkiye’ye olacaktı.

Her zaman ifade ettiğim gibi yeni bir dünya şekillenecekti.

FETÖ lideri “halife” olarak bu ülkenin ve hatta İslam âleminin başına getirilecekti.

15 Temmuz öncesi Türkiye’yi perişan etmenin birçok yolu denendi.

Bunların en mühimlerinden birisi de Rusya ile aramızın bozulması idi.

Bu noktada Rus uçağının düşürülmesi hadisesi hafızalarımızdan silinmedi.

Türkiye’nin Suriye sınırında 24 Kasım 2015 tarihinde hareketli dakikalar yaşanmıştı. Türk hava sahasını ihlal eden SU-24 tipi bir Rus savaş uçağı Türk F-16’ları tarafından düşürüldü. Evet, çeşitli sebeplerle uçak düşürülebilir. Ancak hiçbir başbakan Rus uçağının düşürülmesinden bir gün sonra, büyük bir gurur içerisinde “Uçağın vurulması emrini bizzat ben verdim” diyerek beyanat vermez.

Nitekim bu açıklama Putin’in büyük tepkisini çekmiş ve “Sırtımızdan bıçaklandık, sonuçları çok ciddi olacak” demişti.

Peki hatırlar mısınız bu hadiseye en çok kim sevinmişti?

Bu hadise 24 Kasım 2015 günü yaşanmıştı. Bundan sonra olaylar baş döndürücü bir hız kazanacaktı.

30 Kasım 2015’te, aralarında kararlaştırılmış bir toplantı yokken iklim meseleleri için bulundukları Paris’te bir araya geldiler. Samimi pozlar verdiler. Zahiren üzgün görünse de bu işten en fazla memnun olan Obama yönetimi olmuştu. Rusya ile Türkiye’nin arasının düzelmeyeceğinden o kadar emindi ki…

Ancak Sayın Erdoğan, Davutoğlu’nun neredeyse kendisini de baypas ederek ABD ile girişimlerini artırması karşısında bir kez daha devlet dizginlerini elini aldı.

22 Mayıs 2016’da Davutoğlu başbakanlıktan ayrılmak durumunda kalırken yerine Binali Yıldırım’ı getirdi. Bu arada ilk iş olarak süratle Rusya ile gerginleşen ilişkileri düzeltti. Gerçekten de bu düzelmenin üzerinden henüz 15-20 gün geçmeden Türkiye, Cumhuriyet döneminin en karanlık olaylarından biri ile yüz yüze kaldı.

15 Temmuz işgal girişimi 251 vatandaşımızın şehit olmasına yol açarken binlerce vatandaşımız yaralanmış ülke büyük bir kaos ve kargaşanın eşiğinden dönmüştü.

O günleri hatırlarsanız Türkiye’nin yanında olduğunu bildiren ilk ülke kimdi?

Evet o ülke Rusya olmuştu.

ABD ve Avrupalı devletler şaşkındı.

Onlar bekledikleri ve kırk yıldır arzuladıkları senaryonun tutmamasının üzüntüsü içerisinde idiler.

Aylar sonra bombalanmış Meclis’i gördüklerinde yüzleri de kızarmadı. İşgal hareketinin başındaki FETÖ’ye toz kondurmadılar. Zira planlayıcıları kendileri idi!

 

Çok endişeliler(!)

Peki, ABD’nin Türkiye üzerindeki planları değişti mi? Türkiye’yi bölme planından vazgeçti mi? Bu sorulara aklı başında ve ülkesinin menfaatini düşünen hiçbir kimse evet demeyecektir. Suriye ve Orta Doğu’da peşmergelere yapılan binlerce tır silahın adresi bellidir.

Nitekim ABD’deki başkanlık seçimleri sırasında şimdiki Başkan Joe Biden’in ifadeleri bu hususu bütün çıplaklığı ile ortaya koyuyordu.

Türkiye’nin bölgedeki faaliyetlerini nasıl izole edecekleriyle ilgilenmeleri gerektiğini söyleyen Biden, çok endişeli olduğunu belirterek şöyle demişti:

“Bence ona (Erdoğan’a) çok farklı bir yaklaşım uygulamalıyız. Muhalif liderleri desteklediğimizi açıkça göstermemiz lazım. Parlamento’ya katkı sunmak isteyen Kürt toplumunu entegre etmek için… Bu iş bir süre iyi gidiyordu.

Bizim bir yol haritamızın olduğunu açıkça göstermemiz lazım. Düşündüğümüz şeyle ilgili sesimizi yükseltmemiz lazım, bedel ödemeli. Nasıl çalışacaklarını anlamak için çevresinde F-15 savaş uçağı uçurdukları hava savunma sistemi olduğuna göre ona belli silahları satmaya devam edip etmeyeceğimiz konusunda bedel ödemeli.

Yani çok endişeliyim. Ama benim yaptığım gibi onlarla doğrudan temasa geçip Erdoğan’ı yenecek duruma gelmeleri için hâlâ var olan Türk liderliği unsurlarından daha fazla verim almalı ve onları güçlendirmeliyiz. Darbe ile değil, seçim süreci ile… Partisi, İstanbul’dan dışarı atıldı. Peki biz ne yapıyoruz? Burada oturup boyun eğiyoruz.

Yapacağım en son şey, ona Kürtler konusunda boyun eğmek olurdu. Kesinlikle en son şey. Ve onlara Kürtlerle ilgili olarak birkaç görüşmem oldu. O dönem henüz üzerlerine gitmiyorlardı.

Yani şunu göstermemiz lazım. Türkiye, Rusya’ya bağımlı olmayı istemek zorunda değil. Uzun bir zaman önce o elmadan bir ısırık aldılar. Ama şu ana kadar onlara davrandığımız şekilde davranmaya devam etmeyeceğimizi anlamak zorundalar. Bence bölgedeki müttefiklerimizle bir araya gelerek, onun bölgedeki faaliyetlerini nasıl izole edeceğimizle ilgilenmek bizim için son derece önemli iş olacak.

Özellikle Doğu Akdeniz’de petrolle ilgili faaliyetleri ve görüşülmesi uzun sürecek olan çok sayıda başka şey… Ama cevabım; evet, endişeliyim.”

 

Başımıza yeni bir çorap geçirmesinler!

Bu sözlerin sahibi Joe Biden şimdi iktidar. Mutlaka Erdoğan’ın ve Türkiye’nin başına çoraplar örmekle meşgul. Öyleyse dikkatli olmak lazım.

Batı’nın tarihte en fazla yaptığı işlerden biri Osmanlı’yı Ruslarla yıpratmak oldu. Gerçekten de Osmanlı’nın aslında Ruslarla fazla bir derdi olmamıştı. Osmanlı Avrupa içlerine doğru ilerliyordu.

Bilhassa Viyana bozgunundan sonra aradığı müttefiki bulmuştu. Bu devlet Rusya idi.

Fakat Batı, Ortodoks oluşları nedeniyle bu müttefikin güçlenmesinden yana değildi. Onunla sadece iki devleti ve milleti birbirine kırdırdılar. 1785, 1807 ve 1854 yıllarında Osmanlı-Rus savaşlarını araştıranlar Batı’nın ikiyüzlülüğünü göreceklerdir.

Osmanlı’yı onun vasıtası ile yıkmaya muvaffak oldular.

Onun için hiçbir zaman Rusya’yı dışlamadılar. Büyük güç olmaktan çıkarmadılar.

Güya bir dönem NATO ve Batı’nın en büyük düşmanı olduğu hâlde SSCB dağıldığı zaman ekonomik yardımlar yine onlardan geldi.

Kırım’ı ilhak ederken gıkları çıkmadı.

Şimdi Ukrayna meselesinde güya Ruslarla çarpışacakmış gibi manevralar yapıyorlar.

Bir taraftan ise Türkiye’yi Ukrayna’nın yanında savaşa itebilmek için el altından büyük oyunlar çevirmekteler!..

Sayın Cumhurbaşkanımızı devirmek için her planı uygulayan Joe Biden’in bugünlerde güzellemeler yapmasına asla aldanmamak gerekir.

Ukrayna’nın, Cumhurbaşkanı Sözcüsü Sayın İbrahim Kalın’a devlet madalyası vermesi yeni bir Davutoğlu bulma gayretlerinin ürünü olabilir!..

Nitekim kendisine devlet madalyasını takdim eden Ukrayna Büyükelçisi Andrii Sybiha’nin, aynı gün “Yaşasın Ukrayna! Yaşasın Türkiye! Birlikte daha güçlüyüz” tweetini atması manidardır. 

ABD muhtemelen Türkiye’yi bir oldubitti ile Ukrayna’nın yanında savaşa sokmak veya Türkiye ile Rusya’nın iyi giden ilişkilerini bazı karanlık tertiplerle bitirmek için tuzaklar geliştirebilir.

Böyle bir durumda ilk yapacakları iş Türkiye’nin gücünün kırılmasını beklemek ve ardından yeni müdahalelere -ki bu defa devreye kendileri girecektir- açık hâle getirmektir.

Öyleyse devlet adamlarımıza, istihbaratımıza ve Sayın Cumhurbaşkanımıza azami dikkat diyoruz.

Zira, olsun veya olmasın bu savaşın Türkiye’yi yakinen ilgilendiren bir yönü bulunmamaktadır. Rusya ile gereksiz yere aramızı açmamamız elzemdir. Zira ABD başta olmak üzere Batı âlemi böyle bir hadiseyi dört gözle beklemektedirler.

Osmanlı Devlet adamlarını 1853 Rus Savaşına para ile ikna etmişlerdi. Keza İttihat ve Terakki üyelerini Birinci Cihan Harbine sokarken de para ile avlamışlardı!

Sonuçta ne para ne ülke elde kalıyor!

    TEFEKKÜR
    Meşveretle hasıl olur her ümit
    Meşveretsiz işte bağlıdır kilit

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
23.04.2021
Türkiye Gazetesi


.

Uyuma ve unutma!

Türk’üyle, Kürt’üyle, Laz’ıyla, Çerkez’iyle, Arap’ı, Boşnak’ı ve Arnavut’uyla… Ey Müslüman uyuma!

Bir zamanlar üç kıtaya sığmıyordun unutma!

Senin, dünyayı iki hükümdara çok gören liderlerin, başbuğların vardı! İlâ-yı kelimetullah gibi yüce azim ve hedeflerin vardı.

Şayet unutursan, şimdi tek kıtada bile hayat hakkı vermeyecekler bil!

Çevrendeki son kuşatma işte bu projenin dehşetli saldırılarıdır, farkında ol!

Tarihinden ibret al.

Milletler gaflete düşerse akıbeti çok feci olur.

II. Abdülhamid Han’ın kıymetini bilemeyenler koskoca bir imparatorluğu toprağa gömdüler. 6,5 milyon km2’yi bırakıp 780 bin km2’ye bayram ettiler.

Düşmanı Lozan, Montrö durdurmaz. Düşmanı senin birliğin, dirliğin, gücün, silahın ve kararlılığın korkutur. Şayet bir defa gaflete düşersen geri dönmesi imkânsızdır. Sana gözyaşından başka bir derman kalmaz. Torunlarına ise 150 bin km2’ye bayram ettirirler!

Neden böyle sesleniyoruz? Bugün ülkelerde içerisi, dışarıdan çok daha önemlidir. Zira artık devletleri içeriden bitiriyorlar. Daha etkili ve daha kolay ve daha kayıpsız oluyor. İçeriden vurmak sadece paralarına mal oluyor. Sonra işgal ettiği ülkelerin bütün mal varlıklarına konarak 50 katını kolaylıkla elde diyorlar.

Osmanlı’nın yıkımı da böyle gerçekleşti.

Ne hazindir ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti bu darbe dönemlerinden hiç ders çıkaramadı.

Evet saltanat kaldırıldı. Millete müracaat edildi. Milletin seçtikleri işbaşına geldi ise de neden bu darbe illetinden kurtuluş olmadı?

Üzerinde derin analizlerin yapılması ayrı bir konudur.

Ancak o derin analizler meseleye hiçbir çözüm getirmiyor.

Asıl olan meseleye çözüm üretmektir. O hataya düşmemektir.

Geçtiğimiz pazar günü Türkiye bir kez daha sarsıldı.

103 amiralin bildirisi geceye bomba gibi düştü. Sonra 104 olduğu söylendi.

Bilhassa 103 rakamı derin okumalara konu oldu.

18 Temmuz 2016’da tutuklanan 103 amirale misilleme olduğu söylendi.

15 Temmuz’a tam 103 gün kala yapılması neyin işareti idi?

Bunları hepsi bir tesadüf müydü?

İYİ Parti Genel Başkanı bu hadiseyi son derece hafife alarak “zevzeklik” olarak niteledi.

103 amiral basit bir zevzeklik mi yapmıştı?

Sanki kahvehanede oyun oynarken, 1 Nisan şakası gibi zevzeklik mi edelim demişlerdi?

Aslında Akşener’in bu ifadesi 28 Şubat’ın acımasız darbesine maruz kalan biri olarak kendisine yakışmamıştır.

Tarihçi kimliğini de düşününce bu sözlerini masum olarak değerlendirebilmek hiç mümkün değildir.

Şunu çok iyi bilir ki, III. Selim Han darbesinde olduğu gibi nice ihtilaller başlangıçta hafife alındığı için büyüdü ve acımasız bir sona vardı.

Rahmetli Özal, PKK’nın başlangıcındaki olaylar için “üç-beş çapulcu” hareketi demişti. Türkiye’nin on yıllarına mâl oldu. FETÖ’yü hiç önemsemeyenler uyandıklarında karşılarında bambaşka tablolar bulmuşlardı.

Nitekim aynı Meral Akşener bildiride imzası olanlar tutuklanmaya başlayınca bu defa tepki koymaya başladı. Neden?

CHP’liler ise şaşırtmadı. İktidara gelmek için hep darbeden medet ummaları onları ne yazık ki iflah olmaz bir hastalığın içine attı. Bu hastalık ne acıdır ki dış mihraklara boyun eğmektir. Zira dışarıdan destek olmadıkça içeride darbe olmaz!.. İşte bu ilişki her zaman onları birilerinin piyonu olmaktan öte götürmüyor!

Hâlbuki böyle vaziyetlerde iktidarı ve muhalefeti ile tüm milletin birlik olması elzemdir.

 

Büyük mücadelenin farkında olmak!

Şimdi gelelim bildiriye… Bu bildiri birilerinin yorumuna uygun olarak vatansever bir kısım askerin basit bir beyanı mı idi?

Elbette ki her Türk vatandaşı gibi emekli generallerin de ülke meseleleri konusunda yorum ve analiz yapma hakları vardır. Buna kimse bir şey diyemez. Nitekim neredeyse her akşam emekli bir askerin de TV’lerde tartışma programlarına katıldığını ve görüşlerini dile getirdiğini görmekteyiz.

Durum böyle olunca; 103 kişi bir bildiriye imza atmak,

Gece yarısını seçmek,

Muhtıra verir gibi bir üslup kullanmak neyin nesiydi?

Normal miydi?

Sorgulama başlayınca bazısı, “dostlarımız gönderince imzamızı attık”, dediler.

Gerçekten düşündürücü bir ifade! Koskoca amiraller dostlarından gelen bir gece yarısı bildirisine hiç okumadan mı imza atarlar? Diyelim darbe imasını çağrıştırmayan bir bildiri bu. Bu durum bir darbe çağrısı da olsa hiç düşünmeden koşacaklarını göstermiyor mu?

Bu nokta es mi geçilmeli?

Toplum ise bu harekete büyük reaksiyon gösterdi. STK’lar, yerel gazeteler hadiseyi en şiddetli ses tonuyla kınadı. Cezasız kalmamalı dedi.

Zira evvelce darbelerin en acı faturasını toplum ödedi. 27 Mayıs darbesi, 12 Eylül ve 28 Şubat darbeleri milletin üzerinden silindir gibi geçti.

Daha şurada 15 Temmuz işgal girişiminin üzerinden ise beş yıl geçmemiş iken anılar, dertler ve üzüntüler taze iken böyle bir girişim ne oluyordu?

İslam ülkelerinin perişan hâli…

Bizim ise beş yıldır çevremizde verdiğimiz büyük mücadele dikkate alındığında böyle bir hareket neyin nesiydi?

Evet ülkemiz beş yıldır Suriye, Doğu Akdeniz, Irak ve Azerbaycan noktalarından çevrilmeye çalışılıyordu.

Devletimiz, ordumuz, polisimiz ve istihbaratımız ise bu meş’um kuşatmayı kırmak için gece gündüz bir mücadelenin içerisinde iken bu darbe iması kime yarayacaktı, kimin gücünü kıracaktı ve kimin moralini bozacaktı?

Nitekim halkımızın bakışı ile Avrupa’nın bakışı arasındaki mukayese meseleyi açıkça göstermektedir.

15 Temmuz’da başarılı olamayan ABD, Arap Baharı ile başlattığı projesini tamamlayamadığını görmektedir.

ABD’nin gayesi ne pahasına olursa olsun bu harekâtı tamamlamaktır.

Bu harekâtın nihai hedefi Türkiye’yi bölmek ve parçalamaktır.

Papa’nın Irak ziyareti ile yeniden ortaya saçılan haritalara bakınız.

Türkiye yıpratılmadan büyük İsrail projesine yol bulunmaz! Fırat’a koridor açılamaz. İslam âlemi üzerindeki nihai hedefler gerçekleştirilemez.

Onun için ABD hedeflerinden asla bir sapma göstermemektedir.

Türkiye’yi boyun eğdirebilmek için her yolu deneyecektir.

ABD Başkanı Biden’in her ne pahasına olursa olsun Erdoğan’ı indirme planlarının tahakkuku Türkiye’nin geleceği açısından büyük bir karanlığı işaret etmektedir.

Darbe zihniyetlilerine gösterilecek bir müsamaha bu noktada korkutucudur.

Sayın Bahçeli’nin bu noktadaki tavrı ve duruşu gerçekten yerindedir.

Müslüman milletimiz ise bugün tarihinde hiç olmayacağı kadar dikkat ve teyakkuz hâlinde olmalıdır…

    TEFEKKÜR
    Eyler şikeste bâl ü perin gayret-i Hudâ
    Nâbî cenâh-ı gayr ile pervâz edenlerin
                                                         Nâbî

    (Kırar İlahî adalet, kolun kanadın,
    Ey Nâbî, başkalarının kanatlarıyla uçanların.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
09.04.2021
Türkiye Gazetesi


.

Şefaat haktır!

Mübarek “üç aylar”a girmiş bulunuyoruz. Üç aylar ayrıca mübarek kandil gecelerini de barındıran aylardır. Dün gece Regaib kandilini idrak ettik… Cenab-ı Hak üç ayları milletimiz ve İslam âlemi için hayırlı eylesin.

Kandil gecelerinde ve üç aylarda müminlerin en fazla dile getirdiği konulardan biri şefaat olmuştur. Şefaat sözlükte; birinin önüne düşüp işini görmeye çalışmak, işinin görülmesi için birinin aracılığını istemek ve suçunun bağışlanması veya dileğinin yerine getirilmesi için birine aracılık etme manalarına gelir. Terim olarak ise ahirette peygamberlerin ve kendilerine izin verilen kimselerin müminlerin bağışlanması için Allah katında niyazda bulunmaları anlamına gelir.

Son dönemlerde bazı mezhepsiz din adamları şefaati inkâr yolunu tuttular. Kavramlara yanlış manalar verip o yanlış bilginin üzerinden hükümler çıkardılar. Bunlara göre güya insanlar, peygamber efendimizden veya veli zatlardan şefaat beklerken her şeyi ondan istemekte, Rabbini unutmaktadır. Bunlar rotasını pusulasını kaybetmiş insanlardır. Âyetleri, hadisleri ayıklayan, mezhep tanımayan, âlim mutasavvıf bilmeyen adamlar kandil mi kabul edecektir.   

Hâlbuki her şey Cenab-ı Hakk’ın izni iledir. Rabbimizin izin vermesi ile şefaat edilir. Şefaat bekleyenler Rabbimize dua ederken O’nun sevdiklerini anarak, onların hürmetine diyerek dileklerinin kabulünü niyaz ederler.

Kur’ân-ı kerimde pek çok âyet-i kerimede şefaat kavramı geçmektedir. Ehl-i sünnet âlimleri bu âyetleri ve özellikle “Benim şefaatim, ümmetimden büyük günah işleyenler içindir” hadisini ve başka bazı hadisleri delil olarak kullanarak şefaatin hak olduğunu ve başta peygamber efendimiz olmak üzere diğer peygamberlerin, meleklerin, şehitlerin ve velilerin Allah’ın izniyle şefaat edeceklerini ifade etmişlerdir. Şefaat ile ilgili hadisler Buhari, Müslim, Tirmizi, Ebû Davud, İbn Mace, Ahmed bin Hanbel ve Dârimi gibi muhaddislerin eserlerinde de yer almaktadır.

Hadis-i şeriflerden anlaşıldığı üzere Peygamber efendimizin ahiretteki ilk şefaati mahşerde gerçekleşecektir… Hesaba çekilmek üzere uzun süre orada bekleyen insanlar bunalarak, hesabın başlatılmasını sağlamak için Hazreti Âdem, Hazreti Nuh, Hazreti İbrahim, Hazreti Musa ve Hazreti İsa’dan şefaat isteyecekler fakat o günün dehşeti ile kimse buna cesaret edemeyecektir. Sonunda Hazreti İsa bunu şanlı peygamber efendimiz Hazreti Muhammed aleyhisselamdan istemelerini tavsiye edecektir. Böylece Resul-i Ekrem’in yapacağı şefaati Cenab-ı Hak kabul edip hesabı başlatacaktır…

Sevgili peygamberimiz daha sonra önce ümmetinden cennet ehli olanlar için şefaatçi olacak, cehenneme giren günahkârlar için üç defa şefaat edecek ve bu sayede cehennemlikler buradan çıkarılıp cennete alınacaktır. Peygamber efendimizin şefaatinden sonra her peygamberin kendi ümmetine şefaat edeceği anlaşılmaktadır… Bunun yanı sıra, meleklerin ve diğer salih kimselerin de kendilerine verilen yetki ölçüsünde şefaatte bulunacağını âlimler bildirmişlerdir…

Netice olarak şefaat etme yetkisine sahip olan yalnızca Allahü tealadır. Hiç kimsenin kendiliğinden ve Cenab-ı Hakk’ın izni olmadan şefaat etmesi mümkün değildir. Allahü teala bu ihsanı dilediği peygamberlere, meleklere ve bazı müminlere lütfetmesi sebebiyle onlar da şefaat etme yetkisine sahip olabileceklerdir. Şefaat izni konusunda en yüksek makama sahip olacak peygamberin şanlı peygamberimiz Hazreti Muhammed aleyhisselam olduğu anlaşılmaktadır. Çünkü O, Allahü teala tarafından, âlemlere rahmet olarak gönderilmiştir. En büyük makam olan “Makam-ı Mahmud” sahibidir… 

Ey Mirac’ın sahibi! 

Türk ve Arap edebiyatında en fazla dile getirilen husus şefaat kavramıdır… Arap edebiyatında tevessül/şefaat konusu, Ka’b bin Zuheyr hazretlerinin özür ve af dileme amacıyla Hazreti Peygamber’in huzurunda okuduğu ve affına mazhar olduğu, daha sonraki dönemlerde Bürde kasidesi olarak bilinen şiiriyle başlatılabilir.

Arap edebiyatında Hazreti Peygamberi methetmek amacıyla nazmedilen şiirlerin çoğunlukla son kısmında şefaat arzu edilerek dua mahiyetinde bölümler oluşturulmuştur. Âlimler ve şairler Allah’a ve methettiği kimseye kendi hâlini arz etmek, yakarmak, isteklerini dile getirmek tarzında düzenledikleri bu bölümde kıyamet gününde kimsesiz ve çaresiz kaldıkları zaman peygamberi aracı koyarak hatalarının bağışlanmasını dileyen ifadelere yer verirler. Bazen aracı kılınan kişi Peygamber efendimiz dışında Allahü tealaya yakınlığı ile bilinen bir veli, ermiş, tasavvuf ehli vb. olabilir.

Bu hususa, çeşitli eserlerde Peygamber efendimize tevessülün yararlı olduğunu anlatan rivayetlerin etkisi olduğu muhtemeldir.

Nitekim rivayete göre, gözleri görmeyen bir zat, Hazreti Peygambere gelerek, dua etmesini ister. Peygamber efendimiz de ona, gidip iki rekat namaz kılmasını ve namazın ardından da Allah Resulünü vesile yaparak gözlerinin açılması için;

“Allahım, ben senden istiyorum ve peygamberin Muhammed adıyla sana yöneliyorum. Ey Muhammed aleyhisselam! Ben, bu müşkilimin giderilmesine ihtiyaç duyduğumdan, Rabbime senin adınla yöneldim. Ey Allah’ım, Peygamberinin benim için aracı olmasına/şefaat etmesine izin ver” şeklinde dua etmesini söyledi. Adam söyleneni yapınca gözleri açıldı.

Osmanlı dönemi âlimlerinden el-Muhibbi’nin (v.1699) Peygamber efendimizden şefaat dilediği bir şiiri şöyledir:

“Ey haşir günü şefaat edenlerin en hayırlısı, ey kapısına varıp sığınanın kurtulduğu kimse,

Ateşten korkanları kurtarmak üzere kendisinden başkasına şefaat yetkisi verilmeyen günde benim şefaatçim ol.

İşlediklerimden dolayı korkum iyice arttı, oysa soylu ve cömertler nezdinde af umulur.

Günahkârları affeden Allah’a tevekkülden başka bir özrüm yoktur.

Günahlar olmasaydı Allah’ın cömertlik kaynağı yok olur, senin de şefaat edecekler arasındaki üstünlüğün belli olmazdı.

İşte yüce zatına bir hediye olarak çok şahane bir kaside, bu kasidenin mihri ise senin rızandır.

Eğer kabul edilirse ne büyük nimettir o. Senin cömertlik denizine gelen kişi susuz kalmaktan korkar mı hiç?

Samimi bir kimse sana salat ve selam ettikçe Allah da sana salat ve selam etsin.”

***

Yine ünlü mutasavvıflardan Abdülgani Nablusi hazretleri (v.1730) Peygamber efendimizin niteliklerini sayıp methederek onu, Allah katında bir şefaatçi ve dileği reddedilmeyen yüce bir kul olarak şöyle tavsif eder:

“Ey Allah’ın peygamberi, ey umut edilen ve arzulanan kişi, ey bütün müminlere Rauf ve Rahim olan peygamber,

Ey Allah’ın yarattıklarının en hayırlısı, ey hidayet bayrağı, ey bütün âlemlere gönderilen kişi,

Ey Mirac’ın sahibi, ey kendisinden başka birinin oturması mümkün olmayan yere (Sidretül-müntehâ) kadar varıp yükselen kişi,

Ey insanlar arasında yüce ahlakıyla bilinen, mükemmel yaradılışlı peygamber,

Senden önce Allahü teala, Hazreti Musa’ya kendisini görmesine izin vermemiş olmasına rağmen Allah sadece senin kendisini görmeni sağlamıştır. O dehşetli günde bize şefaatçi ol!”

***

Osmanlı döneminde şair, mutasavvıf, âlim ve padişahlar hep Resulullah efendimize yakarmış şefaatini dilemişlerdir.

II. Bayezid Han;

   “Herkesin korktuğu dehşetli günde
   Bana imdad-ı Mustafa yaraşır”

   Diyerek O’na sığınmıştır…

   Kanuni Sultan Süleyman ise;

   “Umaram her adın başka şefaat eyleye
   Ahmed-i Mahmud-u Ebü’l-Kasım Muhammed Mustafa”

   Diyerek şefaat arzusunu dile getirmiştir.

   Ünlü şair ve devlet adamı Ahmed Paşa ise şöyle yakarmıştır:

   “Seninçün konaklandı çün kâinat
   Şefaat suyundan sun âb-ı hayat”

Sonuç olarak, inanan kazanır. İnanmayan mahrum kalır… Cenab-ı Hak üç ayların ve kandil gecelerinin hürmetine cümlemizi şanlı peygamberimizin şefaatlerine nail eylesin… 

   Tefekkür
   Şefî’im ol beni reddetme bâb-ı lütfundan
   Olunca rûz-ı cezâ yâ Muhammed Mustafa
                                                Şeref Hanım

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.02.2022
Türkiye Gazetesi


.

Selefilik

Selefîlik meselesi veya mezhebi günümüzde lehte ve aleyhte olarak çok konuşulur oldu. Ben de zaman zaman Selefîlik ve onun imamlarından biri olarak gösterilen İbni Teymiye ile ilgili çok sualler alıyorum.

Öncelikle Selefîlik nedir, Selefiyye diye bir mezhep var mıdır, bunun iyi bilinmesi gerekmektedir… Her Müslüman şunu iyi bilmelidir ki, İslamiyet’te Selefiyye Mezhebi diye bir şey yoktur. Selef-i sâlihin vardır. Bunlar hadis-i şerif ile methedilen ilk iki asrın Müslümanlarıdır. Üçüncü ve dördüncü asırlarda gelen İslam âlimlerine ise Halef-i sâdıkîn denir. Bu şerefli insanların itikadına, Ehl-i sünnet ve’l-cemaat mezhebi denir. Bu mezhep, iman, inanış mezhebidir.

Selef-i sâlihînin, yani Eshâb-ı kirâm ile Tâbiin-i izâmın imanları hep aynı idi. İnanışları arasında fark yoktu. Şimdi yeryüzünde bulunan Müslümanların çoğu, Ehl-i sünnet mezhebindedirler.

Nitekim Ehl-i sünnet kitaplarının hepsinde, meselâ, çok kıymetli fıkıh kitabı olan, “Dürrü’l-Muhtar”ın şâhitlik kısmında, Selef ve Halef dedikten sonra; “Selef, Eshâb-ı kirâmın ve Tâbiinin ismidir. Bunlara Selef-i sâlihîn de denir. Halef de, Selef-i sâlihinden sonra gelen Ehl-i sünnet âlimlerine denir” yazılıdır.

Büyük âlim İmâm-ı Gazâlî, İmâm-ı Râzî ve tefsîr âlimlerinin baş tâcı olan İmâm-ı Beydâvî hazretleri, hep bu Selef-i sâlihînin yolunda ve mezhebinde idiler. Bunların zamanında türeyen bid’at fırkaları, ilm-i kelâma felsefeyi karıştırdılar. Hattâ imanlarının esasını felsefe üzerine kurdular. “Milel ve Nihal” kitâbında bu bozuk fırkaların inançları geniş anlatılmaktadır.

Bu üç imam, bu bozuk fırkalara karşı Ehl-i sünnet itikadını müdafaa ederken ve onların sapık fikirlerini çürütürken, onların felsefelerine de geniş cevaplar verdiler. Onların bu cevapları, Ehl-i sünnet mezhebine felsefeyi karıştırmak değildir. Bilakis kelâm ilmini, kendisine karıştırılan felsefî düşüncelerden temizlemektir.

Beydâvî ve bunun şerhlerinin en kıymetlisi olan Şeyhzâde tefsirinde hiçbir felsefî düşünce, hiçbir felsefî metot yokdur. Bu yüce imâmlara “felsefe yolunda idiler” demek, çok çirkin bir iftira olur. Ehl-i sünnet âlimlerine bu iftirayı ilk olarak, İbni Teymiye, “Vâsıta” kitabında yazmıştır. 

 

Hedef Ehl-i sünnet yolu ve büyükleri!

Ehl-i sünnet itikâdını ortaya koyan şanlı peygamber efendimizdir. İman bilgilerini Eshab-ı kiram hep bu kaynaktan aldılar. Tâbiin-i izam da bu bilgilerini, Eshab-ı kiramdan öğrendiler. Daha sonra gelenler, bunlardan öğrendiler. Böylece, Ehl-i sünnet bilgileri bizlere nakil ve tevâtür yoluyla geldi. Bu bilgiler akıl ile bulunamaz. Akıl bunları değiştiremez sadece anlamaya yardımcı olur. Bir bakıma bunları anlamak, doğruluklarını, kıymetlerini kavramak için akıl lâzımdır.

Hadis âlimlerinin hepsi, amelde dört mezhebin imamları ve itikatta mezhebimizin iki imâmı olan Mâtürîdî ve Eş’arî hazretleri de Ehl-i sünnet mezhebinde idiler. İki itikat imamımız sapıklara ve eski Yunan felsefesinin bataklıklarına saplanmış olan maddecilere karşı bu tek mezhebi savundular. Bu iki büyük Ehl-i sünnet âliminin zamanları aynı ise de, bulundukları yerler birbirinden ayrı idi. Dolayısıyla karşılarındaki hasımlarının da düşünüş ve davranışları başka başka oldu. Bu itibarla savunma metotları ve tenkitlerinin birbirinden farklı olması doğaldır. Ancak bu hâl, mezheplerinin ayrı olduğunu göstermez. Nitekim bunlardan sonra gelen yüz binlerle derin âlim ve veliler, bu iki yüce imamın kitaplarını inceleyerek ikisinin de, Ehl-i sünnet mezhebinde olduklarını söz birliği ile bildirmişlerdir.

Ehl-i sünnet âlimleri, manaları açık olan nasları, zâhirleri üzere almışlardır. Böyle âyet-i kerimelere ve hadîs-i şeriflere açık olan manaları vermişler, zaruret olmadıkça tevil etmemişler ve manalarını değiştirmemişlerdir. Kendi bilgileri ve görüşleri ile bir değişiklik hiç yapmamışlardır. Sapık fırkalardan olanlar ve mezhepsizler ise, Yunan felsefecilerinden ve din düşmanı olan fen taklitçilerinden işittiklerine uyarak, iman bilgilerinde ve ibadetlerde devamlı değişiklik yapmaktan çekinmemişlerdir…

Son üç asırdır özellikle misyonerler ile İngiliz İmparatorluğu’nun çalışmaları mezhepsizlik akımının iyice revaç bulmasını sağladı. Zaten bunların dinî fikir ve söylemleri de genelde İngiliz menşelidir. Bilhassa İslam dininin bekçisi, Ehl-i sünnet âlimlerinin hizmetçisi olan Osmanlı Devleti de zayıflayıp parçalanınca, mezhepsizler meydanı boş buldular. Ehl-i sünnet âlimlerine söz hakkı tanınmayan memleketlerde, meselâ Suudi Arabistan’da, yalan ve hilelerle, Ehl-i sünnete saldırmaya, İslamiyet’i içeriden yıkmaya başladılar.

Suudi Arabistan’dan dağıtılan sayısız altınlar, onların bozuk fikirlerinin dünyanın her yerine yayılmasını sağladı. Pakistan, Hindistan, Mısır, Türkistan ve Afrika’da bunların tuzağına düşen, din bilgisi ve Allah korkusu olmayan bazı din adamları, onların bozuk fikir ve düşüncelerine destek olarak kitaplar ve makaleler kaleme almışlar ve konferanslarla gençlerin itikadını bozmak üzere her türlü faaliyetlerde bulunmuşlardır. Bunun karşılığı olarak da yüksek mevkilere ve akıl almaz paralara kavuşmuşlardır.

Bunların en büyük hedefleri, asırlardır Müslümanları bir arada tutan, itikat ve ibadetlerini bozulmaktan koruyan Ehl-i Sünnet mezhepleri ve mezhep imamları olmuştur.

 

Diplomalı mezhepsizler!

Mezhepsizler, düşmanlıklarını son derece sinsi ifadelerle gösterirler. Mesela bunların en önemli ifadelerinden biri sık sık mezhep taassubundan dem vurmaktır. Böylece Ehl-i sünnet itikadında olanları hep taassup içerisinde gösterirler. Kendilerinin ise taassuptan uzak olarak sadece Kur’ân’dan aldıklarını belirtir ve Kur’ân’da birleşmeleri gerektiğini yaldızlı ifadelerle naklederler.

Bunların mezhep taassubunu kaldırmak ifadesi, çok açık bir biçimde Ehl-i sünnete saldırmak ve Ehl-i sünnet âlimlerini küçültmek gayesine matuftur. Bunu da güya Müslümanların kavgasız yaşaması için yapmaktadırlar. Böylece İslam dinine hançer saplamaktadırlar.

Hâlbuki tarih bize gösteriyor ki, Ehl-i sünnet Müslümanlar asırlarca bir arada kardeşçe yaşamışlar, kurdukları nice cihanşümul devletlerle dünyaya medeniyet yaymışlardır.

Türkiye ve diğer ülkelerde dinî ilimler açısından zayıf yetişen bazı kişiler, Arap memleketlerine yüksek lisans ve doktora çalışması için gittiğinde buradaki mezhepsiz din adamlarına kolayca aldanmaktadır. Suudi Arabistan’da birkaç sene kalıp, Arabî konuşmasını öğrendikten sonra bir mezhepsizden, bir Ehl-i sünnet düşmanından diploma alarak, Pakistan, Hindistan, Türk Cumhuriyetleri veya Türkiye’ye dönen bu mezhepsiz kişiler, derhal gençlerin itikadını ifsat etmek için kolları sıvamaktadır. Bunların sahte diplomalarını gören ve Arabî konuştuklarını işiten gençler de kendilerini büyük din adamı sanmaktadır. Hâlbuki bunlar doğru dürüst bir fıkıh kitabını dahi anlamaktan âcizdirler. Kitaplardaki fıkıh bilgilerinden hiç haberleri yoktur. Zaten, bu İslam bilgilerine ve âlimlere de inanmazlar.

Eskiden İslam âlimleri kendilerine sorulan şeylere, fıkıh kitaplarından cevap bulup, sual edenlere bunları söylerlerdi. Mezhepsiz din adamları ise fıkıh kitabına ehemmiyet vermediği İslam âlimlerini kabul etmediği için, aklına gelenleri söyleyerek sual sâhibini aldatırlar. Doğruyu tek kendileri bulmuş, Kur’ân’ı tek kendileri anlamış gibi hareket eder ve sadece felsefe yaparlar. Böylece gençlerin yoldan çıkmasına ve Cehenneme gitmesine sebep olurlar.

Şanlı Peygamber efendimiz “Âlimlerin iyisi, insanların en iyisi, kötüsü ise insanların en kötüsüdür” buyurdu. Bu hadis-i şerif gösteriyor ki, Ehl-i sünnet âlimi, insanların en iyisidir. Mezhepsizler de, insanların en kötüsüdür. Çünkü birinciler, insanları Resûlullah efendimize uymaya, yani Cennete, ikinciler ise, insanları kendi sapık düşüncelerine tabi olmaya yani Cehenneme sürüklemektedirler. 

Mezhepsizlerin ortak noktalarından ve bayrak şahsiyet olarak kullandıklarından biri İbni Teymiye’dir. Onu, Selefiyyeyi yeniden canlandıran bir kahraman, bir müctehid olarak lanse ederler. Hâlbuki, Selef-i sâlihînin halefleri olan Ehl-i sünnet âlimleri, zamanımıza kadar, hatta bugün bile, yazdıkları kitaplarında Selef-i sâlihînin mezhebi olan Ehl-i sünnet itikat bilgilerini savunmuşlardır. İbni Teymiye, Şevkânî ve benzerlerinin ise Selef-i sâlihînin yolundan ayrıldıklarını ve Müslümanları felakete ve Cehenneme sürüklediklerini bildirmişlerdir.

İnşallah haftaya, İbni Teymiye’nin Ehl-i sünnet yolundan nasıl ayrıldığını ve bozuk fikirlerini yazmaya çalışacağım… 

    TEFEKKÜR
    Fuhûl-i ümmet-i merhûmenin enkâzı kâfidir,
    Binâ-yı ilm ü hikmetçün eğer bünyâd lâzımsa.
                                                        Muallim Feyzî
    (Ümmetin büyük âlimlerinin mirası yeter,
    Şayet ilim ve hikmet kurmak için temel gerekiyorsa!)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
08.04.2022
Türkiye Gazetesi


.

İbni Teymiye

İbni Teymiye ve kitapları, günümüzde bilhassa kendilerine Selefiyeci diyen mezhepsizlere kaynak olmaktadır. Mezhepsizler onu övmekte hatta “İslam müceddidlerinin piri!” diyerek sunmaktadırlar.

Nitekim Eshabın en yükseği Hazreti Ebu Bekir efendimiz ve pek çok sahabi için lakayt ve hatta aşağılayıcı bir dil kullanan Nurettin Yıldız, sıra İbni Teymiye’ye geldiğinde onu korumak ve kollamak için çırpınmakta yaldızlı ifadelerle övmektedir (Bu hususa haftaya geniş bir şekilde değineceğim inşallah.)

Geçen hafta Selefîliğin ne olduğundan ve sinsi bir şekilde “Selef-i salihin”in yoluymuş gibi kullanıldığından bahsetmiştim. Selefiyecilerin baş tacı ise Takiyyuddin İbni Teymiye’dir (v. 728/1328). Dolayısıyla İbni Teymiye’nin iyi bilinmesi ve anlaşılması gerekmektedir…

Aslında İbni Teymiye İslam tarihinde leh ve aleyhinde en fazla konuşulan isimlerin başında gelmiştir. 1263 yılında Şam-Harran’da doğan İbni Teymiye, Hanbeli mezhebinin güçlü âlimlerini içerisinde barındıran bir aileye mensuptur. Babası başta olmak üzere birçok hocadan ders almış mezun olunca ilk olarak 1284’te Sükkeriyye Darülhadisi’ne hoca olarak atanmıştır. Bir yıl sonra da Emeviye Camii’nde tefsir dersleri vermeye başladı.

Şöhreti kısa sürede Dımaşk başta olmak üzere birçok İslam memleketine yayıldı. Ancak XIV. yüzyılın başlarından itibaren ilmi ve fikri tartışmaların içerisine girdi. Mensup olduğu Hanbeli mezhebinden ayrıldı.

Ehl-i Sünnet’in itikadi mezheplerine özellikle de Eş’ariliğe sert tenkitler yöneltti. Sıfatlar ve müteşabihat meselesinde güya Selef-i salihînin usulünü benimsediğini iddia ederek âyet ve hadisleri sadece zahirî anlamları ile açıklamaya başladı. Tevili reddetti. Verdiği fetvalarla birçok meselede mezhepler arası icmaya muhalefet etti.

Mevcut İslami disiplinlerin hemen tamamına itirazları olan İbni Teymiye en sert eleştirilerini ise tasavvufa yöneltti. İbni Arabi ve Sadreddin Konevi başta olmak üzere pek çok tasavvuf erbabını açıkça tekfir etti.

Allahü teâlâyı insan suretinde algılama ve O’na mekân isnat etmesinden dolayı çeşitli devlet adamları ve kadıların katıldığı meclislerde birçok kez muhakeme edildi. Ehl-i sünnet akidesine muhalif görüşlerinden ve icmaya aykırı fetvalarından dolayı farklı zamanlarda defalarca yargılanıp hapisle cezalandırıldı. 26 Eylül 1328’de hapishanede iken vefat etti.

İbni Battuta, İbn Hacerü’l-Heytemi, Takiyyuddin es-Sübki, Tacüddin es-Sübki, Kemaleddin İbnü’z-Zemlekâni, Şihabuddin İbn Cehbel ve Ebu Hayyan gibi muasırı olan âlimler tarafından görüşleri tenkit edilen ve fikirleri çürütülen İbni Teymiye, bu reddiyelerin de tesiriyle itibarını büyük ölçüde kaybetti.

Osmanlı’nın son dönemlerinde Hicaz’da ortaya çıkan Muhammed bin Abdülvehhab’ın başlattığı hareket, İbni Teymiye’nin fikirlerinin yeniden canlanmasına zemin hazırladı. İbni Abdülvehhab’a nisbetle Vehhabilik olarak tanınan ve zamanla siyasi bir boyut kazanan hareket Suudi Arabistan Krallığı’nın kurulmasında da etkili olacaktır… 

Akılalmaz hezeyanları! 

Mezhepsiz olanlar mezhepsizlerin yolunda giderler. Selefilere/Vehhabilere göre, İbni Teymiye, içtihatlarıyla İslami ilimlerin gelişmesine katkıda bulunan bir müctehittir.

İslami anlayış ve yaşayışlarını İbni Teymiye’nin belirlediği esas ve verdiği fetvalar üzerine bina edenler, Maturidi ve Eş’âri mezhebine müntesip Müslümanları “ehl-i bid’at” olarak nitelemektedirler!

Buna karşılık İbni Teymiye’nin itikadi görüşleri de Ehl-i sünnet âlimleri tarafından devamlı bir surette tenkit edilmiştir.

İbni Teymiye, Allah’ın aslanı Hazreti Ali efendimize karşı akılalmaz bir şekilde edepsizce iftiralarda bulunmaktadır. Nitekim “Minhacü’s-Sünne en-Nebeviyye” adlı kitabında Hazreti Ali için “Din için değil koltuk için savaşa girmiştir” demektedir. Yine aynı kitabında “Hazreti Ali kötü bir hâlde olmasaydı birçok sahabe, birçok tabiin ona küfretmez ve ondan nefret etmezlerdi” demiştir. Yine aynı kitapta diyor ki: “Ali’nin, Beni Mugayire’den bir kız isteyip evlenmesinin nedeni Fatıma’ya zarar verme niyetindendir!”

Ünlü hadis âlimi İbni Hacer el-Askalani, “Ed-Dürerü’l-Kâmine” adlı kitabında şöyle diyor: “İbni Teymiye, Hazreti Ali’ye on yedi meselede karşı çıkmıştır. Hazreti Ali’nin bu on yedi meselede Kur’ân-ı Kerim’e karşı geldiğini iddia etmiştir.” İbni Hacer bundan sonra “Âlimler, Hazreti Ali hakkında böyle bir iftira için İbni Teymiye’nin münafık olduğunu söylemişlerdir” demiştir.

İbni Teymiye’nin hışmından yine Eshabın en büyüklerinden Hazreti Ömer efendimiz de nasibini almıştır. “Ömer çok yanılmıştır” diyerek, İmam-ı Ahmed’in bildirdiği “Allahü teâlâ, doğru sözü, Ömer’in dili üzerine koymuştur” hadis-i şerifine karşı gelmiştir. Eshab-ı kiramın çoğu, ictihad ile anlaşılacak işlerde yanılmış olsa da, onların yanılmaları, ictihadi mesele idi. İctihadda müctehidin yanıldığı bilinemez. Çünkü ictihad ictihad ile nakzedilmez. Bunun için, müctehid olan o büyükler tenkit edilemez. Dört mezhebin ictihadları farklı olduğu hâlde, benimki doğru diyerek biri ötekini tenkit etmemiştir.

İbni Teymiye’nin Ehl-i sünnetten ayrıldığı en önemli noktalardan biri Cenab-ı Hakk’ın “cisim” olup olmadığı meselesidir. O, “Beyan Telbisü’l-Cehmiyye” adlı eserinde “Allah’ın kitabında, Resulün Sünnetinde, Ehli Selefin sözlerinde, Allâh’ın cisim olmadığı konusunda kesinlikle bir nas yoktur ve Allah’ın sıfatlarının cisim ve araz olmadığı konusunda da bir nas yoktur” demektedir. Yine, “Minhacü’s-Sünne en-Nebeviyye” adlı kitabında “Allâh’ın zatında yaratılmış ve araz olan sıfatlarının da olduğunu söylüyoruz. Bunun batıl olduğunu delil nedir?” der.

Oysa bu konular Ehl-i sünnetin büyük âlimleri tarafından net bir şekilde ortaya konulmuş bulunuyordu. İmam-ı Ebu Hanife, “el-Fıkhu’l-Ebsat” adlı kitabında şöyle diyor:

“Allâh’ın sıfatları yaratılmış değildir. Sonradan olma da değildir. Yaratılmışlarda olan değişikliğe uğrama gibi durumlardan münezzehtir. Kim Allâh’ın sıfatları hakkında sonradan olmuştur veya yaratılmıştır derse veya onda duraklarsa (yani ‘yaratılmıştır veya yaratılmamıştır demem’) gibi söyler veya şüpheye düşerse kâfir olur.”

Şafii kelam ve fıkıh âlimlerinden İmam İsfarayini de (v.1078) “Et-Tabsiru fi’d-din” adlı kitabında şöyle nakleder:

“Allah’ın sıfatlarında ve zatında yaratılmış sıfatların bulunması imkânsızdır. Çünkü sıfatlarında yaratılmış olan bir şey bulunmuş olsaydı kendisi de yaratılmış olurdu. Bundan dolayı İbrahim Peygamber hakkında (El Enâm) suresi 76. ayetinde bildirildiği gibi şöyle denmektedir. ‘Değişenleri, kaybolanları sevmem.’ Yani İbrahim Peygamber burada Ay, yıldızlar ve Güneş’in bir hâlden bir hâle geçtiği için bunlar ilah olamazlar diye kavmine bildirmiştir. Allah’ın zatında yaratılmış olan sıfatlar olsaydı kendi zatı da yaratılmış olacaktı. Bu da Allah hakkında imkânsızdır.”

İmam-ı Eşari “En-Nevadir” adlı kitabında diyor ki:

“Her kim Allah’ın cisim olduğuna itikat ederse o, Allah’ı tanımamış olur ve Allah’a karşı kâfir olur.”

İbni Teymiye, “Kitabü’l-Arş” isimli eserinde, “Allah Arş’ın üzerinde oturur, kendisi ile beraber oturması için Resulullaha da yer bırakır” diyor. O, “es-Sıratü’l-Müstekim” kitabında, İbni Abbas gibi büyük sahabileri küfürle itham ederken, “el-Ubudiyyet” kitabında ise, Allahü teâlânın ismini zikretmenin bid’at ve dalalet olduğunu bildirmekte ve tasavvuf âlimlerine çirkin iftiralarda bulunmaktadır.

İbni Teymiye’yi bu bozuk inanışa sürükleyen hasleti en açık şekilde İmam-ı Suyuti belirtmiştir. O, “Kamu’l-Mu’arıd” kitabında diyor ki:

“İbni Teymiye, kibirli idi. Kendini beğenirdi. Herkesten üstün görünmek, karşısındakini küçümsemek, büyüklerle alay etmek âdeti idi.”

Kibrin sahibine verdiği en çirkin hasletlerden biri, hakkı hakikati kabul etmemesidir. Herkese muhalefet göstermesidir. İlimdeki yüksek derecesi İbni Teymiye’yi zamanla bu noktaya sürüklemiştir.

Ehl-i sünnet âlimlerinin açıkça tenkit ettiği ve reddiyeler yazarak bozuk fikirlerine karşı Müslümanları uyardığı İbni Teymiye’yi kimler övmektedir? Haftaya devam ederiz inşallah… 

   TEFEKKÜR
   Ey râh-ı ışka sâlik olan ârif-i güzîn
   Dâm-ı reh-i dalâletden olma sakın emîn
                                                            Nâilî

   (Ey aşk yolunun seçilmiş yolcusu olan arifi,
   Her an dalalet yoluna düşebileceğini bil, dikkat et!)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
15.04.2022
Türkiye Gazetesi


.

İbni Teymiye ve yolundakiler!

Küçüklüğünden itibaren iyi bir tahsil gören ve ilim sahibi olan İbni Teymiye, önceleri Hanbeli mezhebi müderrisliği yapmıştı. Bir müddet Hanbelî mezhebinde olanların sorularına cevap ve fetvalar verdi. Yunan filozoflarının ve Şiilerin fikirlerini tenkit etmek için kitaplar yazdı. Şöhret sahibi oldu.

Fakat paranın, mevki ve makamın bazı kimseleri yoldan çıkarması gibi İbni Teymiye de sahip olduğu ilmi kudretin şöhreti pençesinde zebun oldu. Kendini ve fikirlerini Ehl-i sünnet âlimlerinden üstün görmeye başladı.

Geçen hafta değindiğimiz üzere Hulefâ-i râşidîn ve Eshâb-ı kiramdan bazılarını şanlarına yakışmayacak ifadelerle tenkit etti. İlk Müslümanların, Kur’ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uyduklarını, sonradan gelen mezhep imamlarının kendi görüşlerini işe karıştırdıklarını iddia etti. Kendisini zamanının neredeyse tek imamı olarak görüyordu. Allahü teâlânın ve peygamberlerin sıfatlarını ve tasavvufu inkâr edip bir kısım evliyayı küfürle itham etti. Bilhassa İmâm-ı Eş’arî, İmâm-ı Gazâlî ve Muhyiddîn-i Arabî’ye dil uzattı. Böylece Ehl-i sünnet yolundan ayrıldı. Onun bu fikirleri gerek zamanında gerekse sonra gelen Ehl-i sünnet âlimleri tarafından şiddetle reddedilip çürütüldü. Tuttuğu yolun bozukluğunu ispat eden yüzlerce kitap yazıldı. Neticede eserleri uzun bir süre etkisini kaybetti.

İbni Teymiye’nin fikirleri 19. asırdan itibaren yeniden revaç bulmaya başladı. Böylece gerek ferdî yönde gerekse İngilizlerin desteklediği devletlere fikrî öncülük yapmış oldu.

Ferdî bazda Afgani, Abduh, Reşit Rıza, S. Ahmet Han, Fazlurrahman ve Musa Bigiyef etkilemiş olduğu isimlerin en önde gelenleridir. Devlet bazında ise fikirleri, Suudi Arabistan’ın resmî inancı olan Vehhabiliğin temellerini oluşturacaktır. Dinde reform, ıslah ve tecdid yapıyoruz diyenlerin ilk mercii ve kaynağı hep İbni Teymiye olmuştur.

Ondan sonra ve günümüzde, İslami anlayış ve yaşayışlarını İbni Teymiye’nin belirlediği esas ve verdiği fetvalar üzerine bina edenler, ona dayanarak Maturidi ve Eş’âri mezhebine müntesip Müslümanları “ehl-i bid’at” olarak nitelemeye devam etmektedirler.

Ne kendi görüyor ne dinleyenler anlıyor! 

İbni Teymiye’nin günümüzde en ateşli savunucularından biri ise Nurettin Yıldız’dır.

Nurettin Yıldız bir taraftan onu savunmaya çalışırken bir taraftan da ne kadar bozuk yolda olduğunu kör gözlere sokarcasına göstermiş oluyor. Fakat ne kendi görüyor ne de dinleyenler anlıyor. Buyurun onun, Cenab-ı Hakkın cisim olduğu ve tevil konusunda fikirlerini savunurken kurduğu cümlelere dikkat kesilelim:

“…Mücessime cisme benzetmek demek. Bu dünyada en son İbni Teymiye’ye mâl edilebilecek bir şey. İbni Teymiye, Allah’ın isim ve sıfatları konusunun ilk asra döndürülmesi kavgasını yapıyor… Bu konuda dört mezhebi karşısına alıyor. İbni Teymiye mezhep imamlarına karşı çıkıyor, böyle yapmayın diyor. Eshâb-ı kirâm, Allah’ın ‘el=yed’ sözünü (te’vil edip) ‘gücü’dür dediler mi? Demediler. Biz de öyle diyelim, Eshâba uyalım, diyor.”

Yıldız, bu ifadeleri ile bir taraftan İbni Teymiye’nin dört mezhebi karşısına aldığını açıkça belirtirken diğer yandan dört mezhep imamının Cenab-ı Hakk’ın sıfatları hususunda Eshabın dolayısıyla Resulullah’ın akidesini reddettiler diyerek suçlamakta ve İbni Teymiye’yi haklı çıkarmaktadır. Bu nasıl bir iftiradır ki, İmam-ı Azam, İmam-ı Şafiî, İmam-ı Malik ve İmam-ı Ahmed bin Hanbel gibi büyük müctehid âlimler akaidin bu en temel mevzuunda yoldan çıkmış olsun?

Yine Nurettin Yıldız; “Ben İbni Teymiye’nin kitaplarını okudum Allah’ı insana mahlûkata benzettiğine dair bir şey göremedim” demektedir.

Demek ki Nureddin Yıldız, İbni Teymiye’nin “Beyanü Telbisi’l-Cehmiyye” adlı eserini ya okumamış veya anlamamış. Bakın İbni Teymiye o eserde şöyle yazmaktadır:

Nitekim varlıklar âleminde de biz had-sınır kelimesini bu anlamda kullanıyoruz ve şöyle diyoruz: ‘İnsanın haddi, insanın sınırları’. Bu sıfat, bir varlığı başka varlıklardan ayıran sınırlardır, sıfatlardır, özelliklerdir. Hatta ‘evin sınırları, bahçenin sınırları’ deriz. Böyle dediğimiz zaman evi, diğer evlerden ayıran yönlerini ve yanlarını kastetmiş oluruz ki bu yön ve yanlarla o ev ve bahçe diğerlerinden ayrılır. Bu anlamda kullanılması lügat ve örfte yaygın ve bilinen bir şeydir. Cehmiyye dediğimiz kimseler Cenab-ı Hakk’ın sıfatları yoktur, dolayısıyla O mahlukatından ayrılmaz diyorlar. Cenab-ı Hakk’ın sıfatlarını ve miktarını reddediyorlar.” (Bkz. Beyanü Telbisi’l-Cehmiyye fi Te’sisi Bida’ihim el-Kelamiyye, c.1, s.443)

İbn Teymiye’nin bu ifadeleri ile Cenab-ı Hakk’a, miktar ve sınır belirlediği açık bir biçimde anlaşılmıyor mu? 

Çelişkiler içinde! 

İbni Teymiye hakkında araştırma yapanlar, tez yazanlar kendisinin sık sık tenakuza, çelişkilere ve tezatlara düştüğünü ifade ederler. Bu çelişkilerden biri de mezhep meselesidir. O, bazı eserlerinde mezhebe bağlanmanın bidat olduğunu söylerken bazılarında ise mezhebe bağlanmanın gerekli olduğunu belirtir. Kendisinin mezhebinin olmadığını zira Ebu Yusuf gibi zatların da ilimde ilerledikten sonra kendi mezheplerini terk ettiğini söyler. Nitekim “Fetâvayi’l-Mısriyye” adlı kitabında şunları zikreder:

“Bir kişi Ebu Hanife, imam Malik, imam Şafiî veya Ahmed b. Hanbel’e tabi olsa ve bazı meselelerde başka mezhebin görüşünü daha kuvvetli görüp ona tabi olsa, bu çok güzel bir davranıştır. Bu davranışı, onun ne dinini ne de adalet ve doğruluğunu zedeler.”

Bu sözleri söyleyen İbni Teymiye; “el-Kaza mine’l-İnsaf” adlı eserinde ise şöyle der: “Kim belli bir imamı taklit etmeyi farz olarak görürse tevbe etmesi söylenir, yapmazsa öldürülür. Çünkü bu farziyyet, rububiyyetin özelliklerinden olan teşri (hüküm verme) konusunda Allah’a şirk koşmadır.”

Onun bu ifadelerine rağmen Nurettin Yıldız kendisini savunurken net bir biçimde “İbni Teymiye asla mezhepsiz değildir. Hanbeli’dir ama Ahmed b. Hanbel’in ictihadlarının çoğuna itiraz etmiştir” diyerek kendisini aklamaya çalışmakta ancak mızrak da çuvala sığmamaktadır…

Öte yandan Yıldız’ın İbni Teymiye’nin Hanbeli olduğunu söylemesine karşılık İbni Teymiye, mezhebini bıraktığını ifade eder. Fakat burada da ince sinsiliğini gösterir. İmam-ı Ebu Yusuf’un da mezhebini bıraktığını söyleyerek onu kendisine emsal gösterir. Böylece İmam Ebu Yusuf’a iftira etmekten çekinmez. İbni Teymiye’nin şu sözleri ise hem mezhep imamları hem de bir mezhebe bağlı olma hususunda nasıl bir hezeyan içinde olduğuna çarpıcı bir misaldir:

“Her kim imamlardan birine taassup ile bağlanırsa bidat fırkalarına benzerlik göstermiş olur. Bağlandığı kimsenin, Malik, Şafiî, Ebu Hanife, Ahmed b. Hanbel veya başkaları olması fark etmez. Bunlardan birine bağlanan kimse onun ilimde ve dinde değerini bilmediği gibi diğerlerinin değerini de bilmez. Böylece hem cahil hem zalim olur. Allah ise ilmi ve adaleti emreder, cahillikten ve zulümden yasaklar.” (Bkz. Mecmuu’l-Fetava, c.22, s.252-253.)

Herkes övdüğü ve sevdiği hocasını örnek alır ve onun yolundan gider. Nurettin Yıldız da fikir ve yazılarında İbni Teymiye’yi takip etmektedir. Nitekim İbni Teymiye, İmam-ı Ebu Yusuf’a iftira atarak mezhepsizliğine delil getirmeye çalışırken Nurettin Yıldız da İmam-ı Rabbani hazretlerine bühtan ederek İbni Teymiye’yi aklamaya gayret etmektedir. Şu ifadeleri bunun en açık göstergesidir:

“İmam-ı Rabbani, İbni Teymiye ile karşılaştırıldığında sadece yaşadıkları coğrafya ve soyları farklıdır. İmam-ı Rabbani ve İbni Teymiye metot ve hareket olarak aynıdır. Aralarında fark yoktur. İkisi de müceddit güçte insanlardır.”

Şu sözleri Nureddin Yıldız’ın ne İmam-ı Rabbani hazretlerinin metodunu bildiğini ne de Mektubatını anladığını göstermektedir.

İmam-ı Rabbani, İmam-ı Maturidi ve İmam-ı Eş’ari’yi Ehl-i sünnetin itikatta iki güzide imamı olarak övmekte iken, İbni Teymiye İmam-ı Eş’ari ve kelam ulemasını kâfir diye nitelemektedir!..

İmam-ı Rabbani hazretleri Hanefi olmakla övünürken, İbni Teymiye, fıkıhta kendisini müstakil görmekte ve kimseyi beğenmemektedir.

İmam-ı Rabbani, İbni Arabi için “her yiğit çekemez Muhyiddin’in yayını” diye nitelerken İbni Teymiye Muhyiddin İbni Arabi ve talebesi Sadreddin Konevi hazretlerine ağza alınmadık hakaretler etmekte ve tekfirle itham etmektedir.

Hasbünallah! Bu ikisi nasıl bir araya getirilir? Bu ne büyük iftiradır, İmam-ı Rabbani ile İbni Teymiye’nin hangi ölçüsü, metodu bir olabilir ki?

İşte sinsilik burada başlıyor! İmam-ı Rabbani’nin ismi muhterem olduğu için, Nureddin Yıldız, İbni Teymiye’yi aklamak için onu kullanıyor.

Müslümanlar safdil olmamalı! Dinimiz üzerinde oynanan oyunları iyi süzmeli. Ehl-i sünnet yolunu bilmeli, mezhebini ve mezhep imamlarını hakkıyla tanımalıdır.

Öte yandan son hazırlanan Diyanet İslam Ansiklopedisi’nde; “Görüş ve eleştirileriyle İslâm düşüncesinin gelişmesine tesir eden Selefî âlimi, müctehid” diyerek parlak ifadelerle övülen ve hakkında yirmi beş sayfa yazı yazılan İbni Teymiye’nin Moğollara verdiği mücadele de büyük cihad hareketi olarak nakledilmektedir. İnşallah bu konunun aslını da haftaya ele alırız… 

   TEFEKKÜR
   Görmeyen dîdelerde var perde
   Vermemiş Hak o nuru her ferde
                                  Muallim Naci

   (Hakikati göremeyen gözlerde perde var
   Cenab-ı Hak o nuru herkese ihsan etmemiş)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
22.04.2022
Türkiye Gazetes


.

İbni Teymiye ve tarihi çarpıtmak!

Önceki haftalarda İbni Teymiye’nin Ehl-i Sünnete zıt fikirlerini ve ona karşı İslam âlimlerinin reddiyelerini köşemde kaleme aldım. Bu hususta okuyucularım yoğun bir şekilde takdirlerini beyan ettiler. Öte yandan son yıllarda eserlerinin Türkçeye çevrilmesi ve Selefiyecilerin onu parlak ve yaldızlı ifadelerle methetmeleri neticesinde bir hayli taraftar kitlesi oluştuğunu da görmüş oldum. Bunların tarafıma gönderdikleri yazılar ise, “sen onun terliği olamazsın”, “ayakkabısı olamazsın” cinsinden ipe sapa gelmeyen sözlerden ibaret. Gerçekten şu tarz ifadeler tam bir acizlik göstergesinden başka bir şey değildir.  

İbni Teymiye’nin sebep olduğu siyasi hadiselerden de bahsedeceğimi belirtmiştim. Bu konu oldukça önemlidir. Zira İbni Teymiye’yi övenler onun da etkili olduğu tarihî bir hadiseye sık sık atıfta bulunurlar. Bu husus İlhanlı-Memluk mücadelesinde İbni Teymiye’nin oynadığı roldür. Bu noktada İbni Teymiye’nin Moğollara karşı verdiği şanlı mücadeleden bahsedilir. 

Nitekim Diyanet İslam Ansiklopedisinde bu husus anlatılırken; “İbn Teymiyye (ö.728/1328) bu seferler sırasında İlhanlılara karşı Memlûk-Türk Devleti saflarında kılıcı ve kalemi ile mücadele etmiştir. Gazan Han’ın İslâm ile Cengiz yasasını birlikte uygulamasını sahte Müslümanlık olduğunu ileri sürerek fetvalar vermiştir… İbn Teymiyye, İlhanlıların 100 (yüz) günlük Suriye işgaline karşı direnmiştir. Verdiği fetvalarla halkı direnişe çağırırken İlhanlılarla savaşmaktan çekinen askeri teşcî ederek onları cesaretlendirmiştir”, denilerek övülmüştür.

Nurettin Yıldız da bu konuya değinirken şöyle nakletmektedir: “İbni Teymiye neden hedef tahtasında, çünkü o Resulullah’ın adamı. Evi barkı yok. Ona karşı olanların hepsi istisnasız resmî din görevlisi. Mer’i sistem haçlı Moğolların istilası altında Rafizîlerin istilası altında. Ona karşı olanlar da bu istila altındaki devletin görevlileri. İbni Teymiye ise değil… Zamanının âlimlerinin belası oldu. Ne güzel basmakalıp ifadelerle caizdir değildir işi götürüyorlardı…”

Şu ifadeler tarih bilmemek veya tarihi çarpıtmak bir yana aynı zamanda içi bomboş ve okuyucuyu nereye sürüklediği belli olmayan saçma sapan görüş ve düşüncelerin ürünü değil de nedir?

İbni Teymiye, Resulullah’ın adamı olduğu için hedef tahtasında imiş! Söze bak hizaya gel! Resulullah efendimizin en fazla kıymet verdiği en yakın sahabileri Hazreti Ebubekir, Hazreti Ömer ve Hazreti Ali’ye dil uzatacaksın sonra da onun has adamı olacaksın öyle mi?

Evi barkı yokmuş! Demek ki evi barkı olmayınca evliya, olunca eşkıya mı olunuyor? Nasıl bir ölçü bu?

Haçlı Moğollar tabiri nedir? Haçlılar mı Moğollar mı? Ayrıca İbni Teymiye’nin zamanındaki Moğollar artık İlhanlılar diye anılıyor ve bunlar Müslüman oldular. Nurettin Yıldız’ı okuyanlar İbni Teymiye’nin sanki Cengiz ve Hülagu ile mücadele ettiğini sanırlar.

Zamanının âlimlerinin belalısı oldu diyor! Hangi âlimlerin söyler misin? Ehl-i Sünnet âlimlerin belalısı oldu deseniz de içyüzünü herkes anlasa ne hoş olurdu. Hayır, o zaman okuyucularını istediği vadilere sürükleyemezdi!

Kime karşı şanlı cihat?

Nurettin Yıldız gibi sair İbni Teymiye hayranları da onun Moğollarla mücadelesini öve öve bitirememektedir. “Moğollara karşı şanlı cihadı” diye methiyeler düzmektedir. Bunları okuyanlar da onun dinsizlerle veya kâfirlerle savaştıklarını zannederler. Hâlbuki Cengiz Han ve Hülagu devirlerinde dinsiz Moğollar, İslam dünyasının altını üstüne getirirken İbni Teymiye daha doğmamıştı bile. O daha doğmadan Moğollara karşı şanlı cihad yapanlar İbni Teymiye’nin sevmediği sufiler ve fakihlerdi. Nitekim Hidaye kitabının musannifi Ebubekir Merginani bu mücadeleye katılmış ve şehit düşmüştür (1197).

Büyük mutasavvıf Necmeddin-i Kübra da talebeleri ile Moğollarla cihada girişmiş ve o da şehit olmuştur. Necmeddin-i Kübra Moğollara karşı şehit olduğunda tarih 1221 olup İbni Teymiye’nin doğumuna daha kırk iki sene vardı. İşte asıl mücahid ve şehitlerin reisleri bunlar idi.

Oysa İbni Teymiye’nin meşhur olduğu dönemde Gazan Mahmud Han idaresindeki Moğollar Müslüman olmuş bulunuyorlardı. İbni Teymiye’yi övenlerin Moğollarla mücadelede önder diye vasfettikleri ve övdükleri noktada Gazan Mahmud Han’dan hiç bahsetmemelerine dikkat etmelidir. Çünkü Moğollar denildiğinde akla doğrudan Cengiz, Abaka ve Hülagu gibi İslam dünyasını mahveden kağanlar ve yaptıkları zulümler gelmektedir. İbni Teymiye de bunlara karşı bir mücadele vermiş gibi anlaşılmaktadır. Meselenin can alıcı noktası da burasıdır. Zira İbni Teymiye’nin Müslümanları cihada teşvik ettiği topluluk Müslümanlaşmış Moğollar ve onların lideri Gazan Mahmud Han idi. Sinsice bahsettikleri veya ima ettikleri şekilde bunlar katliamları gerçekleştiren, Budist Moğol toplulukları değildi.

İbni Teymiye’nin devamlı şekilde mektuplar yazarak Memluk sultanını ve insanları aleyhine kışkırttığı Gazan Mahmud Han’ı nesillerimizin çok iyi tanıması gerekmektedir.

23 Kasım 1272 (h. 671) tarihinde Abeskun’da doğan Gazan Mahmud Han, İlhanlı Hükümdarı Argun Han’ın oğludur. Babası Argun’un İlhanlı tahtına çıkması (1284) üzerine Horasan, Mâzenderan ve Rey valiliğine getirildi. Argun Han’dan sonra tahta çıkan Geyhatu Han’a karşı saltanat iddiasında bulunan Baydu, İlhanlı tahtını ele geçirdi, ancak Gazan Han, Baydu’nun hükümdarlığını tanımadı ve mücadeleye atıldı. Neticede Baydu Han’ı bertaraf ederek 3 Kasım 1295’de İlhanlı Devleti’nin başına geçti.

Gazan Han, kumandanlarından Nevruz Bey’in teşvikiyle el-Burz’da Lâr vadisinde Müslüman oldu ve Mahmud adını aldı (19 Haziran 1295). Bu sırada yirmi üç yaşında olan Gazan Han’ın İslâmiyeti kabul etmesinde Şeyh Sadeddin İbrahim b. el-Cüveynî’nin de önemli rol oynadığı bilinmektedir.

Kendisiyle birlikte yaklaşık 100.000 Moğol askeri de Müslüman oldu. Bu sayıyı yüksek gösteren kaynaklar da vardır. Böylesine hayırlı bir hadiseye vesile olan biri için Nurettin Yıldız’ın, “sözde İslam’ı kabul etti” diyerek aşağılaması, nasıl bir zihniyet ürünüdür?  

Tarihî gerçekler!

Hâlbuki tarihî kaynaklara göre, Gazan Han, Müslüman olduktan sonra Budist heykellerinin yıkılmasını emretti. Budistleri İslâm’a girmeye zorladı. Hıristiyan ve Yahudilerin sokağa özel kıyafetlerini giyerek çıkmalarını istedi. Onun Müslüman olmasıyla birlikte hükümdar ve diğer devlet adamlarıyla reâyâ arasındaki dinî ihtilâflar sona erdi. Müslüman halk baskı ve sıkıntılardan, ağır vergilerden kurtuldu. Gayrimüslimlerden düzenli olarak cizye alındı. Moğollar yağmacılık ve katliamdan, yakıp yıkmaktan vazgeçip huzur ve sükûn içinde yaşamaya başladılar.

Azerbaycan ve Tebriz’de bulunan Budist mabetlerini, bu arada babası Argun’un portresinin bulunduğu Tebriz’deki mabedi de yıktırarak Müslümanlığın yayılmasına yardımcı olan Gazan Mahmud Han zamanında İslâmiyet geniş ölçüde devlet desteği görmüş, başta Tebriz olmak üzere ülkede birçok dinî müessese kurulmuştur.

Onun zamanında çok sayıda köprü, mescit, kütüphane ve medrese yapılmış, devlet merkezi Tebriz ve diğer İlhanlı şehirleri dinî ve sivil mimarinin şaheserleriyle süslenmiştir. Ünlü tarihçi Reşîdüddin, şimdiye kadar yıkmaktan başka bir şey yapmamış olan Moğolların inşa faaliyetlerine bu dönemde başladıklarını ve Gazan Mahmud Han’ın samimi bir mümin olduğunu ifade eder.

Öte yandan Memlukler, Gazan Han’a muhalif Moğol kumandanlarını himaye ediyorlardı. Buna rağmen Gazan Mahmud Han, İslâmiyetin kuvvetlenmesi için Haçlılara karşı el birliği ederek kardeşçe çalışmasını Nâsır’a yazdı. Nâsır ise İbni Teymiye’nin kışkırtmaları üzerine bu teklifleri reddettiği gibi İlhanlı hâkimiyetindeki Mardin ve çevresini yağma etti. Bu durum iki Müslüman devletin arasının açılmasına ve pek çok Müslüman kanının dökülmesine yol açtı.

İşte İbni Teymiye’nin şanlı cihadı diye övdükleri tarihî hadise, maalesef budur.

İbni Teymiye, zamanında iki Müslüman devletin arasını açtığı gibi sonrasında da fikirleri İslam dünyasını korkunç bölünme ve parçalanmalara itti. Osmanlı Devleti içinde en büyük yarayı açan Vehhabi hareketi ondan etkilendi. Vehhabiler, Ehl-i Sünnetin hamisi ve yayıcısı Osmanlı Devleti’ne vurup zayıflatırlarken İngilizlerle gönül birliği içinde hareket ediyorlardı.

İbni Teymiye hayranlığı içinde yetişen bugünkü Selefiyeci güruhun da Irak ve Suriye’de Batılıların oyununa gelerek sebep oldukları karışıklıkları unutmayalım.

Bunlar anlaşılırsa İbni Teymiye’yi kimlerin niçin parlattıkları daha iyi anlaşılır.

   TEFEKKÜR
   Rü’yet-i vech-i hakîkat nice mümkün Âgâh
   Dilde tâ olmayıcak dîde-i rûşen peydâ
                                                     Âgâh Paşa

   (Hakikatin yüzünü görmek mümkün değil ey Âgâh,
   Gönülde aydınlık bir göz ortaya çıkmadıkça)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
06.05.2022
Türkiye Gazetesi


.

İstibdat, öyle mi Sayın Akşener!

Bu haftaki yazımda İbni Teymiye’nin yaldızlı ifadelerle anlatılan Moğollarla büyük cihadının(!) içyüzünü anlatacaktım. Ancak Gezi davası kararının verilmesi ile birlikte yapılan açıklamalar şimdilik o konuyu ertelememe yol açtı…

Zira bu kararla ilgili yaptığı değerlendirmede bilhassa Meral Akşener’in ifadeleri çok tartışılacaktır ve hayatı boyunca da asla yakasını bırakmayacaktır.

Osman Kavala ile ilgili verilen kararı ağır bulabilirsiniz. Ona bir şey diyemem. Ancak yargı uzun bir süredir görüştüğü davada Osman Kavala’yı seçilmiş hükûmeti devirmek yönünde girişimlerde bulunduğunu Gezi olaylarını organize ve sübvanse ettiğini ortaya koymuş ve neticede bu kararı vermiştir.

Aslında Kavala’nın bu girişimleri bilinmeyen bir husus da değildi. Avrupa ve ABD’nin Kavala için seferber olması da bunun ayrı bir göstergesi idi. Dolayısıyla sadece cezayı yüksek bulmakla ilgili bir değerlendirme yapabilirsiniz.

Oysa savunmalar bu yönde olmuyor. Ceza yüksek derken onu masum kılmaya kadar varan bir anlayış ortaya çıkıyor.

Meral Akşener ise bu konuda açıklama yaparken mukayese yoluna saptı ve konuyu Sultan II. Abdülhamid Han dönemi ile özdeşleştirdi. Evet iki konu birbirine çok benzese de Akşener’in baktığı zaviyeden değil. Akşener’in açıklaması şu şekilde idi:

“1908’de İstibdada karşı koyan ruh neyse Gezi de odur. Kahrolsun istibdat yaşasın hürriyet…”

Akşener, Türklerin hakanı ve Müslümanların halifesi Sultan II. Abdülhamid devrini istibdat olarak nitelerken ona karşı mücadele verenleri de Gezici tayfa ile aynı potada tutmakta ve kendisinin de onların yanında durduğunu Abdülhamid Han idaresine kahrolsun diyerek göstermektedir!

Evet Gezici tayfa ile II. Abdülhamid Han’ı indirmek üzere gayret gösterenler bir bakıma aynı mihraklardan emir alarak hareket etmekteydiler.

II. Abdülhamid Han’a Kızıl Sultan, devrine ise İstibdatdiyenler o mihraklardı. Onların sözcüleri ise içerideki gafil veya hainlerdi. Aradan 113 sene geçtikten sonra Akşener’in bu minvalde cümleler kuracağını rüyamda görsem inanmazdım. II. Abdülhamid darbesinin arkasında kimlerin olduğu, yıllardır yapılan akademik araştırmalarla kesin bir biçimde ortaya konmuş bulunmaktadır. Tarih alanında doktora yapmış birinin bunları görmemesi bilmemesi imkânsızdır. Akşener’in bu ifadeleri, içinde başka kinleri taşıdığı intibaını vermektedir.

 

Şu meşum elleri görün artık! 

II. Abdülhamid Han’ı tahtından alaşağı edebilmek için İngiliz, Fransız ve Alman siyasi tesiri açıktır. İngiliz Avam Kamarasında hem de Başbakanları bu arzusunu yüksek sesle bağırarak dile getirmekteydi.

Tıpkı bugün de ABD Başkanı’nın seçilmiş Cumhurbaşkanımıza karşı verdiği çetin mücadeleyi takip edin ve benzerliğin hangi noktada olduğunu anlayın.

Sultan II. Abdülhamid saltanatta iken en büyük mücadelesini bilhassa Filistin’den dolayı siyonizme karşı vermişti. Peki darbede Yahudi rolü var mıydı? Yahudiler bu işin neresindeydi?

Aslında Hareket Ordusu Kumandanı Mahmud Şevket Paşa’nın Selanik’teki hareketinden önceki nutku ve işareti bu konunun izahı gibiydi. Zira daha başlangıçta, isyanın sebepleri araştırılmadan ve olaylar tahlil edilmeden hedefin padişah olduğunu net bir biçimde ortaya koyuyordu. Bu arada başta Mahmud Şevket Paşa olmak üzere Jön-Türk ve İttihadcı liderlerin kimliği, yetişmesi ve şahsiyetleri değerlendirildiğinde, hadisenin içerisinde Yahudi parmağını da görmek mümkündü.

“Eşitlik, ilericilik ve kardeşlik” gibi yaldızlı sloganların arkasına sığınarak ve Avrupa’daki siyonistlerin ajanı gibi çalışarak Osmanlı’nın içten yıkılışını kolaylaştıran ve İsrail’in kuruluşuna zemin hazırlayan Jön-Türklerin, İttihat ve Terakkicilerin elebaşlarının hemen hemen tamamı Yahudi asıllıdır. Bunların büyük kısmı, Yahudi cemaatine bağlı, İbranice eğitim veren bu “Alliance Israelite Universelle” okullarında ders almışlardır.

Öte yandan isyanın başlaması ile birlikte Selanik Meydanındaki toplantıda yapılan konuşmalar ana maksadı ortaya koyuyordu. Otuz bin kişilik bir kalabalık önünde; Yeni Asır gazetesi başyazarı Fazlı Necip Bey, müderris Recep, Avdül (Arnavutça), Tomak (Bulgarca), Emanuel Karasu (Türkçe ve İbranice), Nikola (Sırpça) ve Kurki Apono (Ulahça) tarafından nutuklar çekildi. Konuşmalar hep “silah başına arş İstanbul’a” diye bitti.

Yine Mahmud Şevket Paşa’nın Yeşilköy’de toplanan birliklere yapmış olduğu konuşmada II. Abdülhamid Han’a söylediği şu sözler ise müthiş kinini ve bakış açısını ortaya koyduğu kadar aslında 31 Mart faturasını bir anda kendisine kestiklerini ve hazırlanılmış bir proje olduğunu da yansıtıyordu:

“Kardaşlar! Yüz binlerce şühedanın kanı pahasına kazanılan meşrutiyetimizi mahvedip yerine yine istibdadı ikame etmek üzere İstanbul’da, o köhne Bizans’ın Yıldız burcunda ikamet eden baykuş, insan kanı emmekten, öksüz ve yetimlere gözyaşı döktürmekten mütelezziz olan haris, 600 senelik muhteşem, muzaffer bir milletin tarihini, ecdadının namusunu lekeleyen o insan kıyafetindeki canavar, İstanbul’da avcı taburlarını iğfal ettirmişti. Para mukabilinde namuslarını satan o alçaklar da sair muti askerleri cebren ve kahren isyanlara iştirak ettirmişler. Orada ne kadar hamiyetli kardaşlar, ne kadar genç mektepli zabitler varsa cümlesi birer suret-i feciyede şehit ediliyorlar… Payitaht bizden, ordudan, imdat bekliyor. Vatan gidiyor, millet mahvoluyor. Ne duruyoruz? Bizde cesaret, bizde hamiyyet yok mu? İşte ben, tekmil servetimi ordunun masarrıf-i iftihariyyesine hayatımı, hayatımı da vatanıma feda ediyorum. Hürriyetin istihsali için benimle beraber İstanbul’a gidecek içimizde çok kahraman var… Kanımızın son damlasını vatanın, Meşrutiyet’in istihsali için dökmekten, bu uğurda güle güle can vermekten ictinap eden içimizde bir kişi yoktur. Hepimiz hazır, emrinize muntazırız. Öyleyse ordu marşı çalarak eyyyy…”

Selanik’ten, 31 Mart isyanını bastırmak bahanesiyle İstanbul’a gelen ve Sultan II. Abdülhamid Han’ı tahttan indiren Hareket Ordusunda yedi yüz Selanikli Yahudi’nin oluşturduğu Gönüllü Musevi Taburu da bulunmaktaydı. Hareket Ordusu’nun başına Hüseyin Hüsnü Paşa geçti. Hareket Ordusu, Ayastefanos’a (Yeşilköy) geldiğinde birliğin komutasını 3. Ordu Komutanı Müşir Mahmud Şevket Paşa ve kurmay başkanlığını Berlin’den gelen Binbaşı Enver aldı. 

 

Hürriyet masalı nereye çıktı! 

Ayrıca Hareket Ordusu, 18 Nisan 1909’da Ayastefanos’u (Yeşilköy) ve Makriköy’ü (Beşiktaş) işgal ettiği sırada azınlık siyasal kulüpleri de kendilerini destekliyorlardı. Bunlar arasında İstanbul Rum Siyasi Kulübü, Selanik Bulgar Federasyonu ve Ermeni kulüpleri vardı. Taşnaksutyun Fırkası, yedi-sekiz kadından kurulu bir heyet yollayarak Hareket Ordusu’na beyaz bir bayrakla bir çiçek demeti sundu. Bu sırada da Ermeni mebuslardan Vartakes Efendi bir konuşma yaptı.

İkdam gazetesine göre başta Enver Bey olmak üzere zabitler Ermeni heyete bu hareketinden dolayı teşekkür etti. Askerler de “Yaşasın Taşnaksutyun Cemiyeti” diye mukabele edip alkış tuttular. Hınçakyan Fırkası ise bir heyet göndererek, gönüllü teklif etti.

“İsyan bastırıldıktan sonra Mahmud Şevket Paşa ile Harbiye Nazırı Salih Paşa, Hahambaşı Haim Nahum’u ziyaret etti. Her iki paşa da, Selanik Yahudilerinin verdiği destek için teşekkür ettiler.”

Konu hakkında ciddi araştırmaları bulunan Cevat Rıfat Atilhan şu değerlendirmeyi yapmaktadır:

“31 Mart Vakası, Türk milletini her şeyi ile dize getirmek, vatanını parçalamak ve bir kısmı üzerinde hâkimiyet sağlamak için siyonizm ve Farmason iş birliğinin tertip ettiği sistemli ve planlı bir suikasttır. Hedefleri, müstakil son Türk devletini yıkmak, onu ayakta tutan bütün manevi faktörleri ortadan kaldırmak, mukaddes Filistin topraklarında Yahudi devleti oluşturmak ve İslâm âleminin rehberi olan büyük Türk milletini küçültüp bu âlemin başından koparıp atmaktı.”

Bu hedefe ulaşabilmeleri için Sultan II. Abdülhamid’i tahttan indirmeleri gerekiyordu. Bu maksatla; Siyonistler, Dönmeler, Masonlar ve Komitacılar birleşerek hedeflerine ulaştılar…

İşte bütün bunlar meydanda iken şimdi Meral Akşener, “kahrolsun istibdat yaşasın hürriyet” diyebiliyor!..

Batı’nın İttihatçıların gözlerini boyayarak yutturduğu o hürriyet masalının koskoca imparatorluğumuzu mahvettiğini hâlâ anlamadın mı?

Üç günlük mevki, makam ve siyaset uğruna değer mi?

Ya Rabbî, ne hırstır bu? Sadece gözleri değil gönülleri de kör ediyor! 

    TEFEKKÜR
    Bu dünyânın misâli benzer bir değirmene
    Gaflet onun sepeti bu halk öğünen tane
                                                   Yunus Emre
    (Bu dünya bir değirmene benzer,
    Gaflet onun sepeti, halk ise öğütülen tanelerdir.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
29.04.2022
Türkiye Gazetesi


.

Sürülen tarlalar!

Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu’nun siyasetteki özlü sözleri zaman zaman sosyal medyada paylaşılır. Bana göre onun en çarpıcı ve ders niteliğindeki deyimi ise nedense görmezden gelinir. O, 2009 yılında parti örgütlerine yönelik provokatif sızmalara neden engel olmadıklarını soran bir gazeteciye, “Bizim tarlamızı çok önceden sürmüşler” cevabını vermişti. Belki bir zaafın ürünü olduğu için bu çarpıcı ifade nisyana terk edilir. Hâlbuki derinliğine tahlil edilse bu söz, hem gençlerimize hem de günümüzün ve geleceğin siyasetçilerine en büyük ikaz olarak yeter. Dolayısıyla üzerinde milletçe durmamız ve asla unutulmaması gereken bir söz olmuştur.

Zira sürülen sadece Muhsin Yazıcıoğlu’nun tarlası değildi! Milletin tarlası sürülüyordu…

Ne zaman başlamıştı bu tarla sürme hadisesi? Bunu bilmeden ve gerekli tedbirleri almadan asla tam bağımsız olmanız mümkün değildir.

Osmanlı’nın son dönemlerinde Tanzimat’la bu kapı aralanmıştı.

Misyoner okulları uzun süre gayrimüslim tebaa üzerinde çalıştı.

Osmanlı devlet adamları da mason örgütlerine sokularak kullanışlı piyon hâline getirildi. 

Bütün bu faaliyetler 40 sene içerisinde semeresini verecekti. 

Artık yerli misyonerler çoğalmaya başlamıştı…

II. Abdülhamid Han saltanata geçtiğinde bilhassa eğitime büyük önem verdi… Sayısız mektepler açtı. İngiltere ve Avrupa ile müthiş bir var olma savaşı vermeye başladı.

Kurmuş olduğu güçlü istihbarat ağı ile bu mücadelede büyük başarı sağladı. Batılıların Ermeniler için istediği haklara, Filistin’de ise Yahudilerin toprak emellerine set çekti. Dünya Müslümanlarının ümidi ve sığınağı oldu. Fakat o okullardaki gençlerin kaybına mâni olamadı!.. Açmış olduğu okullarda sinsice yerli misyonerler faaliyet gösteriyorlardı…

Devlet okullar açıyor, fakat o okullara giden gençlere eğitimi ne hazindir ki onlar veriyordu. Genç beyinleri dinine ve tarihine karşı yabancılaştırıyor, başındaki idarecilerine ise hasım hâle getiriyordu. 

Nitekim bu devrede önce Tıbbiye ve Mülkiyelilerin tarlası sürülmeye başlanmıştı. Sonra sürülme ameliyesi diğer mekteplere sıçradı. Üçüncü Ordu mensupları da bu sürülme işleminden nasibini aldı.

Sürülenler hangi meşrep ve mezhepten olursa olsun tek bir noktada birleşiyordu. O ortak nokta; II. Abdülhamid Han düşmanlığı idi… Tarlaları sürenler bunların ağızlarına ve kalplerine parlak kelimeler ihtiva eden mühürleri de vuruyorlardı.

Abdülhamid Han’ın adını dahi anmıyorlardı. Onun adı müstebit idi, diktatördü ve hatta baykuştu!..

Nitekim Mehmet Akif Ersoy, “Yıldızdaki Baykuş” diye seslenirken Selanik’te nutuk çeken Mahmut Şevket Paşa da “Baykuş’u tahtından indireceğim” diye naralar atıyordu…

Ağızlarındaki efsane kelimeler ise hürriyet, müsavat, meşveret idi.

Sürülmüş tarlanın elemanları olduklarından, milletine, devletine, vatanına ve hakanına düşman edildiklerinden haberleri dahi yoktu. Kaş yapıyoruz derken göz çıkarıyorlardı.

Sonunda İslam’ın ve Osmanlının en büyük düşmanları ile el ele vererek II. Abdülhamid Han’ı devirdiler…

Batılılar artık, bir taraftan tarlaları daha kolay bir biçimde sürmeye devam edecek bir taraftan da elemanlarını kahraman olarak pazarlayacaktı.

Abdülhamid Han’ı tahtından alaşağı ederek koskoca cihan imparatorluğumuzu tarihe gömen, 550 yıllık Türk vatanlarını tek kurşun atmadan düşmana peşkeş çeken Enver, Talat ve Cemal Paşaların hâlâ kahraman diye anılması, üzerinde derin derin düşünülmesi gereken bir husustur…

Yine II. Abdülhamid Han’a “baykuş, domuz ve şeytandan daha melun” diye seslenen Akif’in günümüzde kayıtsız şartsız kabul görmesi, hatalarının halı altına süpürülmesi yeni tarlaların rahatlıkla sürülmesine zemin hazırlamaktan başka bir şey değildir…

Hüseyin Çelik’ten Meral Akşener’e

II. Abdülhamid Han’ın idareden çekilmesiyle birlikte neredeyse bütün tarlalar hep yabancıların eline geçmişti.

Artık ABD’nin “bizim çocuklar” dediği adamlar siyasette, askeriyede, üniversitede, yargıda, iş dünyasında, sendikalarda hemen her yerde idiler.

Sürülme devam etmeli ki uyanma olmasın.

Nitekim sürülmenin sistemli bir tarzda devam ettiğini iki müşahhas örnekle anlayabilirsiniz. 

50 sene sonra Deniz Gezmiş bazı televizyon kanallarında özgürlük kahramanı diye anıldı. Şarkılarla bir kez daha parlatıldı. Dikkat ediniz yine özgürlük ve hürriyet mavalları dillere pelesenk yapıldı.

Ülkeyi komünizmin pençesine düşürmek isteyenler, adam kaçırıp şiddet uygulayanlar, banka soyanlar, eğitimi engelleyenler gençliğe “idol” gibi sunuldu.

Şimdi siz hâlâ sadece Muhsin Yazıcıoğlu’nun tarlasının sürüldüğünü mü düşünüyorsunuz?.. 

Demek ki bazı TV kanalları da sürme işinde başrol oyuncusu gibi hareket hâlindeler. Kendilerinin sürülme işlemi tamamlanmış şimdi ise perde gerisindeki sahipleri adına genç beyinlerimizi mankurt etme işlemine girişmişler.

Son yirmi yılda bu faaliyetin ana aktörlerinden biri de Hüseyin Çelik’tir. 

O, Abdullah Gül’ün Başbakan olduğu 58. Cumhuriyet Hükûmeti’nde Kültür Bakanlığı yaptı. Recep Tayyip Erdoğan Bey’in Başbakan olduğu 59 ve 60. Cumhuriyet Hükûmetlerinde Millî Eğitim Bakanı olarak görev aldı.

Böylece 2002-2009 tarihleri arasında 6,5 yıla yakın Bakanlık mevkiinde bulundu.

Şu anda görevi ve vazifesi ne diye sorarsanız; Abdülhamid Han’ın müstebit, devrinin de istibdat dönemi olduğunu sık sık gündeme taşımaktır!.. Geçtiğimiz günlerde yine bir TV kanalında aynı herzeleri konuşup durmaktaydı.

Arada bir de aba altından sopa gösterir misali, “Ahmet’in Mehmet’in sözü ile konuşmuyorum belgelerle konuşuyorum” diyerek aklı sıra tezini kuvvetlendiriyordu.

Elbette karşısında “kim şu Ahmet, Mehmet?” diyen yoktu! “Hangi belgelerde müstebit ve istibdat yazıyor beyefendi?” diye soran da yoktu. Belgelerden diyerek verdiği bilgiler muhtemelen Yahudi Emanuel Karasu, Ermeni Aram Efendi veya İngiliz Başbakanı Gladstone’un sözleri idi! Zira merhum padişah ile ilgili olarak aynı dili kullanmakta idiler.

Öte yandan Hüseyin Çelik, Kültür ve Millî Eğitim bakanlıklarında millîlik adına hangi hizmetleri yaptı acaba?

Şunu da unutmayalım. Bu ülkenin son kırk yılında tarlalar hep FETÖ adına sürüldü. Hüseyin Çelik bunu görebildi mi? Onların dinimiz ve tarihimiz adına gerçekleştirdikleri meşum projelerden haberdar olabildi mi? Yoksa kültürde ve Millî Eğitimde onlara yeni yeni faaliyet alanları mı açtı?

Şimdi sabah akşam Abdülhamid Han’a müstebit devrine ise istibdat diyerek kimlere şirin görünmeye çalışıyor?

Nihayet Meral Akşener… Son günlerde ismini dahi ağzına almadan Sultan Abdülhamid Han dönemini istibdat diye niteleyip kahrolsun diye haykırırken onu darbe ile devirenlerin sloganlarını alkışlayıp yaşasın diyerek övgüler düzdü. Tarlaları çoktan sürülenler de kendisini çılgınca alkışladılar!..

Buna rağmen siz hâlâ sadece Muhsin Yazıcıoğlu’nun tarlasının sürüldüğünü mü düşünüyorsunuz?

Şayet öyle ise o tarlalarda çoktan eğitilmişsiniz demektir.

Öyle ise; Ey millet uyan artık!

TEFEKKÜR
Felek bâlâ tutar bî-magzı erbâb-ı ma’âriften
Habâb üstündedir deryânın ammâ gevher altında
                                                                       Belîğ
(Felek üstün tutar beyinsizleri bilgili kişilerden,
Kabarcık üstündedir denizin amma inci altında.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
13.05.2022
Türkiye Gazetesi


.

Bir DİYK üyesi ve kaza namazı!

Geçen hafta “tarlaların sürülmesi”nden bahsetmiştim. Bu konuda en fazla yoğunluk ilahiyat ve tarih alanlarında yaşanıyor. Gençleri bu sayede dininden, ecdadından, tarihinden soğutuyorlar. Yahut da yanlış yollara sürüklüyorlar.

Son haftalarda İbni Teymiye hakkında kaleme aldığım yazılarda onun bu konuda nasıl bir çığır açtığını belirtmiştim.

Fikirleri, Vehhabilere kaynaklık etti. İngilizler daha sonra Efgani ve Abduh eliyle bütün İslam ülkelerine sızdılar. Osmanlı Devleti’nin yıkılmasından sonra açılan ilahiyat okullarında bunlar ve bunların takipçileri baş tacı edildi.

Bunların ilk yaptıkları âlimleri silmek ve küçük göstermek oldu. Sonra Peygamber efendimizi -hâşâ- bir “postacı” gibi gösterdiler. Şimdi de Kur’ân-ı kerimi kafalarına göre yorumlayıp kendilerine göre bir “din” üretme peşindeler!..

Cuma Divanı köşemde bu mevzuda yazı yazdığım vakit bilhassa ilahiyat fakültelerinden yağmur gibi mesaj yağıyor. Onlarca hadis ve tefsir profesörünün adını vererek aynı çizgide olduklarını üzüntüyle beyan ediyorlar.

Son günlerde de bilhassa Prof. Dr. Halis Aydemir hakkında yoğun suallere muhatap olmaktayım. Bu vesileyle pek çok videosunu dinlemek zorunda kaldım ve gerçekten dehşete düştüm!

Aydemir’in asıl alanı elektrik mühendisliği. Sonradan ilahiyat alanında doktora yapmış. Neticede 2014 yılında Dumlupınar Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi Hadis Anabilim Dalına profesör olarak atanmış. 2015-2020 yılları arasında DPÜ İslami İlimler Fakültesinin Dekanlığını yürütmüş. Bu süre zarfında Rektör Yardımcılığı görevini de ifa eden Aydemir, 5 Ekim 2020 tarihinde Din İşleri Yüksek Kurulu Üyeliği görevine başlamış.

Onun ilmî çalışmalarını; olasılık merkezli rivâyet sistemi analizleri ile yürüttüğü anlaşılıyor. Dolayısıyla bunun etkileri üzerinde fazlasıyla görünmektedir. Zira etkilediği gençleri, neredeyse her şeyi reddeden veya olur da olmaz da dedirten bir noktaya doğru götürmektedir.

Bugün onun kaza namazı ile ilgili sual-cevap tarzında bir videosunu değerlendireceğim…

             ***

Birisi Aydemir’e, “geçmişte kılınamayan namazların kaza edilmesi hakkında Sünnette (Peygamberimizin uygulamalarında) bir karşılığı var mıdır?” diye soruyor.

Aydemir’in buna cevabı çok uyanıkça! Meseleyi kadınlar açısından ele alıyor ve şöyle söylüyor:

“Ebu Zinad şöyle söyledi: ‘Eğer kıyasla giderseniz savm oruç değil mi ki kaza ediliyor şu hâlde namaz da kaza edilmeli dersiniz ama sünnette bu böyle değildir.’ Oruç kaza edilir ancak namaz kaza edilmez yani şey için regl olan bayanlar açısından…”

Bu cevap karşısında soru soran konunun kadınlarla ilgisi olmadığını ifade ederek; “Hocam, kılınmayan namazların kazası olarak söylüyorum bütün herkes için namazı kaza ediyoruz ya. Bu namazın kaza edilmesini savunanlar sünnette bunun çok açık karşılığı olmadığını bir sonraki vakitte önce onu kaza edecek sonra diğerini kılarlar diye söylüyorlar.”

Halis Aydemir bir müddet düşünerek “Daha sonraki bir örnek böyle belirgin bir durum gözükmüyor sünnette” diyerek işi geçiştirmek yolunu tutuyor.

Bu kez birisi, “Şimdi bırakın onu, adam ömür boyu namazı bırakmış 40 yaşında namaza başladığında önceki 20 yılı kaza ediyor böyle bir rivayetin olup olmadığını sorduğumuzda da oruçtaki kıyası gösteriyor” diyor.

Kıyas ve fetvaya muhalefet

Aydemir bu ifade karşısında, bir taraftan fıkıh âlimlerinin bu hususu kıyasla çözdüklerini belirtirken diğer taraftan kıyası inkâr edecek kapıları aralıyor:

“Evet fıkıh bunu oruçla kıyas edip öneriyor artık bunu ciddiye alanlar kılarlar bu namazlarını kılınabilir durumda ise, çünkü çok sayıda olursa belki kılınamazlar. Oradaki dayanak belli ki oruçla olan kıyas yani ama Ebu Zinad’ın yaklaşımına bakarsanız sünnetteki bu uygulamaya dahil hususlar nakil ile esas alınmalı diyor kıyasa başvurmayın demek istiyor kıyasa başvurursanız yanlışsınız demek istiyor amelle ilgili meseleleri bahsediyoruz yani.”

Demek ki ciddiye alanlar kılabilir, yani kılınmasına gerek yok. Çok sayıda ise belki kılınamazlar. Bir din âliminin verdiği cevaplara bakınız. Ancak iş burada bitmiyor.

Birisi “Oruçta hani keyfî tutmama değil zaruret nedeniyle tutmamadan kaynaklanan bir tutma yanılıyorsam düzeltin Peygamber efendimiz zamanında hani namaz kılmayan erkek şu anki gibi olmamış herkes cemaate gitmiş” derken, Aydemir ise “Herkes değil kılmayanlar vardır yine ya” diye Eshabın namaz kılmayacağını ima ediyor. Sual soran “Sehven kaçırmış da sonra kılmıştır bizim gibi değildir” deyince Aydemir bu defa da; “Yo yanlış yapıp kusur işleyenler de vardır yani” diyerek Eshaba bir bühtan daha ediyor!..

Neticede soran kimse madem öyle “Bu konu hiç sorulmamış mı o dönem?” diyerek bir cevap vermesini bekliyor. Aydemir’in buna karşı açıklamaları ise gerçekten ibretlik. Öncelikle konu hakkındaki hadis-i şerifleri yok sayıyor!

“Bizi esas ilgilendiren Resulullah’ın uygulamasındaki gecikmiş şeylerin bir sonraki vakit girmeden kılınmış olması, bu da bir çeşit kazadır yani. Çünkü sabah namazı vakti geçmiş bir sonraki vakit gelmiş tehir diyoruz biz buna şimdi Resulullah acaba onu da geçirseydi kılar mıydı sorusunun cevabını da bilmiyoruz. Çünkü böyle bir hadise ile karşı karşıya da değiliz olsaydı o bu kez sadece olmayana dayalı bir delil değil olana dayalı bir delil ile sizin dediğiniz artık kesin olacaktı…”

Devamında ise bir taraftan insanların önüne yeni yükler çıkarmayın derken bir taraftan da fıkhın fetva tarafından hoşlanmadığını açıkça beyan etmektedir. Şöyle ki:

“Dolayısıyla FLU kalan bir alanda kıyas ile gelen bir öneri var, diğer taraftan buna karşı çıkan düşünce de diyor ki: ‘Bunu öneriyorsunuz ama bir zorluk oluşturuyor bunu önerseydi vaktiyle Resulullah bir şekilde önerirdi, ikaz ederdi namazlarınızı kaza edin diye dolayısıyla müminlerin üzerine daha fazla yük çıkarmayın bu tövbe etmek isteyen, dönüş yapmak isteyenlerin önüne çıkarılan ikinci bir akabedir, tümsektir…’ Bu düşüncenin çok anlaşılabilir bir tarafı var ama benim yani yaklaşımım böyle bir konu gündeme geldiğinde fetva vermek gibi değil de. Zaten fıkhın o fetva veren tarafından hoşlanmadım. Hep elimizde bu konuda ne var? Bu konuda elimizde şunlar şunlar var, artık gerisi senin bileceğin bir şey.”

Halis Aydemir’in fetvanın ne manaya geldiğini bilmemesi imkânsız. Bu durumda fıkhi bir meselenin dinî-hukuki hükmünün verilmesine karşı olduğu anlaşılıyor. Yani sen uygulamalara bak kafana göre takıl demekten başka bir şey değil. Maalesef gelecek günlerde Diyanet’in nerelere doğru evrileceğini gösteren ifadeler bunlar…

DİYK’in sitesinden habersiz üye!

Nihayet videonun son bölümündeki şu ifadeleri Aydemir’in konu hakkındaki düşüncelerini açıkça yansıtmaktadır:

“Sünnette böyle oturmuş bilinen bir kaza şeyi gözükmüyor ise bu açıklıkla bunun vazedilmediğinin delili sayılmalıdır. Öyle bakıyorum olaya. Çünkü ayda yılda bir olsa dersiniz ki hani çok kurcalamadılar dolayısıyla kazası olsun mu olmasın mı gündeme gelmedi bu her gün olan bir şey yani. Dolayısıyla bize Sahabeler ‘kaçırdıysan namazını 10 gün bile geçse 1 yıl bile geçse borcundur kılacaksın’ demiyorlar ise böyle açık bir Sahabe anlayışında elde edilmiş Resulullah’tan algılanmış bir netice yok ise bunu aslı da yok demektir demek ki ben öyle anlıyorum… Adam, ‘20 yıl namazı nereden kılacağım ben düne kadar normal namazı kılamadım şimdi bundan sonra katmerli kılacağım olacak şey değil’ deyip eğer vazgeçirirsek zorlukları dolayısıyla buna bizim hakkımız yok. Resulullah; ‘Kolaylaştırın zorlaştırmayın’ buyuruyor. Biz ise adama 20 yıllık 30 yıllık namazını önüne fatura edip koyuyoruz. ‘Eğer tövbe etmek istiyorsan önce bunu bir öde bakayım’ der gibi bu çok şey olur hele hele bu konuda dayanağımız yokken, bir kıyas üzerinden gidiyorken yani…”

Aydemir’in bu ifadelerine karşı Din İşleri Yüksek Kurulu’nun Dinî Bilgilendirme Platformunda Buhârî, Mevâkîtü’s-Salât, 37; Müslim, Mesâcid, 315; Mevsilî, el-İhtiyâr, I, 220; Beyhakî, es-Sünenü’l-kübrâ, IV, 382 ve Nevevî, el-Mecmû’, III, 68 eserlerinden alıntı yapılarak; “kılınmayan farz namazların kaza edilmesi gerektiği”ni açıkça belirtmektedir…

Halis Aydemir’in, Diyanet’in fetvalarından ve Din İşleri Yüksek Kurulunun sayfasından haberi yok mudur? 

Aynı konuda ünlü Hanefi fakihi Alaüddin Haskefi, Dürrü’l-Muhtâr isimli eserinin 256. sahifesinde şöyle yazmaktadır:

“Farz namazı, özrü olmadan, vakti geçtikten sonra kılmak, yani kazaya bırakmak haramdır.” 485. sahifede ise, “Farz namazı, özürsüz yani İslamiyet’in gösterdiği sebep olmadan vaktinden sonra kılmak, büyük günahtır. Bu günah, yalnız kaza edince affolmuyor, kaza ettikten sonra, ayrıca tövbe veya haccetmek de lâzımdır. Kaza edince, yalnız namazı kılmamak günahı affolur. Kaza kılmadan, tövbe edilince, terk günahı affolmadığı gibi, tehir günahı da affolmaz. Çünkü, tövbenin kabul olması için, günahtan sıyrılmak şarttır.”

Bu konuda yüzlerce misal daha verebilirim. Acaba Halis Aydemir kendi gibi konuşan bir âlim gösterebilir mi? Bunlar yeni bir din veya ibadet şekilleri mi ortaya koyuyorlar?

Din İşleri Yüksek Kurulu üyesi böyle konuşuyorsa vah ki vah!

TEFEKKÜR

Doldu mülk-i âleme eşrât-ı sâat fitnesi
Ger bilirsin zâhir olmadık alâmet kalmadı

                                                        Askerî
(Dünyaya kıyamet alametleri fitnesi doldu
Eğer anlarsan ortaya çıkmadık alâmet kalmadı)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
20.05.2022
Türkiye Gazetesi


.

Bu nasıl DİYK üyesi?

Geçen hafta Din İşleri Yüksek Kurulu (DİYK) üyesi Halis Aydemir’in kaza namazlarını inkâr ettiğini hatta yük olarak gördüğünü ve fetvaya muhalif olduğunu belirtmiştik.
Aydemir’in Ehl-i sünnet inancına muhalefeti burada bitmiyor. Hemen her videosunda Müslümanların zihnini bulandıracak iddialar ortaya atıyor!
Bilhassa nice hadis-i şerifleri zayıf kavil diyerek yok sayıyor.
Nitekim bunlardan birisi de şanlı Peygamber Efendimizin 72 fırka ile ilgili hadis-i şerifidir.
Şanlı Peygamberimiz; “Ümmetim yetmiş üç fırkaya ayrılacak, bunların içinden bir fırkası ehl-i necat olacaktır” buyurmuştu. Eshab-ı kiram efendilerimiz; “Yâ Resûlâllah, o kurtulan fırka hangi fırka olacaktır?” diye sordular. Sevgili Peygamberimiz bu soruya cevaben; “Benim ve Eshabımın yolunu izleyenlerdir!” buyurdular. Ehl-i sünnet de bu yolu izleyen Sevâd-ı azamdır.
Tirmizi, İman, 18; İbnu Mace, Fiten, 17; Hâkim, el-Müstedrek, H. No: 442; İbn Hanbel, Ahmed b. Muhammed,Tahran tsz. Müsned, III, s. 120 ve daha nice kaynaklara rağmen Halis Aydemir, hadis-i şerifi doğrudan güvenilmez kategorisine sokarak şöyle söylüyor:
“72 fırka ile ilgili hadis, hadisin kendisi ne kadar sağlıklı? İnsanlarla ilgili, dünya ile ilgili görüşümüzü bu hadise dayandıracaksak, müminleri bunun üzerinden taksim edeceksek, bu denli sahih mi, sahih olduğunu düşünürsek, verdiği mana bu denli keskin mi, doğru mu? Fırka sayısının 72 olması, sayının kendisinden ötürü mü, yoksa çokça bölünecek anlamında mı? Bu hadise bakarak gruplandırmalar yapılacak olursa, biri, işte biz bundanız, kurtuluyoruz; diğeri eyvah 72’den birine gitti, perişan oldu, denilecek. Bu yaklaşımı bırakın hadis üzerinden yapmayı biz bunu âyet bile olsa aklen reddederiz.” (bkz. https://youtu.be/Ma0uAIZJbLo).
Halis Aydemir’in bu videosu sadece hadis-i şeriflere olan sakat bakışını ifade etmiyor aynı zamanda fecaat denilecek korkunç zihniyetini de ortaya koyuyor.
“Biz bunu âyet bile olsa aklen reddederiz” ne demektir? Onun bu tavrı -hâşâ- Cenâb-ı Hakk’a açık bir isyan değil midir?
Âyet-i kerimeler, yüce Allah’ın kelâmıdır. O, Azîz’dir, her şeye galiptir. Kâdir-i mutlak Allah’ı hiçbir güç, acze düşüremez, O’na emir veremez, itiraz edemez. Kul, bu yüce kudret karşısında ancak dua eder, tazarru ve niyazda bulunur. Ubûdiyyet, kulluk bunu gerektirir. O’na iman da ancak O’nun büyüklüğünü kabul etmek ve kendi âcizliğini ikrar etmekle olur.
Biz âyet dahi olsa kabul etmeyiz ifadesi, âyetlerin sahibi Allah’ı tanımamak anlamına gelir. Hazreti Âdem’e secde emrini reddeden Şeytan’ın isyanı da Allah’ı tanımamak değil miydi? O hâlde, “âyet bile olsa inanmayız” demek bir anlamda şeytanın sıfatı ile sıfatlanmaya kadar gider. Bu sakat söylemin mecazı, benzetmesi şunu bunu da olmaz!
Öte yandan Hazret-i Peygamberin, bu hadisle Müslümanlar arasında ayrım yaptığını ve onları gruplara ayırdığını ileri sürmek, ayrı bir iftira ve bühtandır. Zira İslam dini, vahye dayanır. Nasıl bildirilmişse o şekilde inanılması ve uygulanması gerekir. 72 fırkanın hepsi, İslam’ı en iyi ve doğru bir şekilde anlayan ve nakleden Eshâb-ı kiramın yolundan ve onların izinden giden Ehl-i sünnet cemaatinden ayrılmışlardır…
 
Vagon olmak veya kilitlenmek!
Bütün bid’at sahipleri gibi Halis Aydemir de, Ehl-i sünnet büyüklerine uymayı en ağır ifadelerle aşağılamaktadır. Fakat bunu farklı bir tarzda dile getirmektedir.
Nitekim bu konuda bir videosunda; “Cenâb-ı Hak bir başkasına vagon gibi bağlanmayı, haram kıldı”, “Başkalarına uyanlar kendilerini onlara kilitliyorlar” diyor. 
Böylece Halis Aydemir, dini bilgide yeterli düzeyde olmadıkları için başkasının dini bilgisine başvurmayı ve neticede bir mezhebi veya müctehidi taklid etmeyi bu sözlerle anlatmış oluyor. 
Hatta öyle ki konuşmasında şanlı Peygamber Efendimize uymayı (ittiba) dahi ayırt etmeden, başkasına dinde uymayı, “vagon gibi bağlanma” olarak değerlendiriyor ve “ötekine kendini kilitleme” olarak niteliyor.
Nitekim başka bir videosunda da, “Hadislere dinî hüküm bina edemeyiz, Peygamber de benim gibi bir insan, benim gibi olan insan bana hüküm koyamaz” demesi de bu tutumunu açıkça desteklemektedir. 
Hâlbuki mutlak itaat sadece Allah ve Resulünedir. Allah ve Resulü dışındakilere itaat, “Kur’an ve Sünnet’e uyması” kaydına bağlıdır. 
Bu itibarla Aydemir, konuşmalarında âyetten başka delile pek başvurmaz. Fakat videolarında çoğu delil olarak getirdiği âyet ve hadisleri yerine göre kırparak yerine göre de asıl manasından saptırarak açıklamaktadır. Bu noktada kendisini dinleyenlerin son derece dikkatli olması gerekmektedir.
Halis Aydemir’in “vagon” ve “kilitleme” benzetmesinden, dini öğrenme yolunda her türlü eğitim öğretim ve irşadın sapıklık olduğu anlaşılır. Başka konuşmalarında da zaten, dini Kur’an’dan direkt yaşamayanı ve dindeki ahkâmdan şüphelenmemeyi, şirk ve cehennemlik iş olarak anlatıyor.
Hâlbuki Allahü teâlâ çok yerde kendisine itaatin gereği olarak ona itaat ve ittibayı emretmekte; “iyiliğe aracı olana o hayırdan bir pay vardır”, “Rabbinin yoluna güzel öğütle davet et”, “Mümin kullara öğüt ver” buyurmaktadır. 
Ayrıca öğüt ve nasihat verme, sadece Peygamber Efendimize değil, Müslümanlar için de bir görevdir. Nitekim şanlı Peygamberimiz “Din nasihattır (nasihatla ayakta durur)” diye üç kez tekrar etmiştir.
Yine, Resulullah Efendimizin, “senin sayende birinin hidayete ermesi dünyadaki kızıl develerden (en değerli metadan) daha hayırlıdır” ve “İyiliğe/hakka yol gösteren onu işlemiş gibidir” buyurması da vaaz ve irşada teşviktir. 
Bakınız Halis Aydemir, başkasından din öğrenmeyi veya bilmeyenin bilene talebe olmasını “vagona” ve “kilitlemeye” benzetmesine delil olarak İsra suresi 36. âyet-i kerimesini getirmektedir.
Hâlbuki “Hakkında bilgi sahibi olmadığın bir şeyin ardınca gitme, çünkü kulak, göz ve kalp, bunların hepsi yaptığından sorumludur” mealindeki âyetin maksadı Aydemir’in belirttiği gibi değildir. Buradaki mana, haberleri tetkik etmek, suizanda bulunmamak, hak edeni sağlam ve müdellel bilgiyle yargılamaktır.  
Aydemir ayrıca, bu âyete, “Allah sana kalp verdi, göz verdi, kulak verdi” şeklinde yanlış anlam vermektedir.
 
Niçin görmezden gelinir?
Bu durumda şöyle de düşünelim. Bütün bu sözlerin ve iddiaların sahibi olan Halis Aydemir, neden durmadan insanları beynini yıkamaya çalışmaktadır?  Onu dinlemek, ona uymak ve dinde ona göre amel etmek de “vagonluk” ve “ona kilitlenmek” olmaz mı? Bu durumda Halis Aydemir, dininizi Hazreti Peygamber aleyhisselamdan ve İslam âlimlerinden değil, sadece benden alınız mı demek istemektedir?
Ey Halis Aydemir! Cevap ver lütfen? O hâlde yıllardır yüzlerce videonu niçin sosyal medyada yayınlıyorsun? TV’lerde ve camilerde neden yayınlar yapıyorsun? Üstelik de İslamiyet’e Kur’ân-ı kerimi kafana göre tevil etmektesin!
Halis Aydemir’e şunu da net bir şekilde ifade edeyim ki insanları vagon yapmak ve kendine kilitlemek Ehl-i sünnet âlimlerinin işi değildir. Bilakis bu şekil davranışlar bozuk itikatlıların mesleğidir. Bâtıniler bunu yaparlar, Haşhaşîler bunu icra ederler. Doğru din büyükleri ise İslam’ı tebliğ ederler. Uyup uymamak sana kalmış bir iştir. Kırk yıldır Müslüman evlatlarını ifsat eden FETÖ’ye, Aydemir’in bir muhalefeti olmuş muydu acaba? Nitekim onlar, aralarından ayrılanı “şefkat tokadı yersin” ve “olmadık felaketlere düçar olursun” diyerek korkuturlardı. Kaldı ki Halis Aydemir yayınladığı bir videosunda da FETÖ’nün reklamını yapmakta, ona dil uzatılamayacağını da belirtmekteydi!
Şurası açıkça bilinmelidir ki, Allahü teâlâ ve şanlı Peygamberimiz Muhammed aleyhisselam ise dini kasten saptıranlara uymayı yasaklamaktadır. Kur’ân-ı kerimde yasaklanan taklit işte bu zararlı taklit ve ittibadır. Zira Kur’ân-ı kerimde Cenâb-ı Hak, “bilmediğinizi ehline sorun” diye emreder. Dikkat edilirse burada “ehline” kaydı vardır. Sahih bir itikatla İslami ilimlerin tamamına vâkıf olmayanlar “ehil” olmadığı gibi, keyfine göre Kur’ân-ı kerimi yorumlayanların, âlim ve mutasavvıflara düşmanlık edenlerin hiç ehil olmayacağı aşikârdır.
Aydemir’in nerelere hazırlandığını ve dindeki başka hezeyanlarını yazmaya devam edeceğim…  
 
TEFEKKÜR
Mürşid gerektir bildire Hakk’ı sana Hakka’l-yakîn
Mürşidi olmayanların bildikleri güman imiş
                                                             Niyazi Mısrî
 
Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
27.05.2022
Türkiye Gazetesi


.

Hedef Diyanet Başkalığı mı?

Bazıları neden Halis Aydemir’e bu kadar yüklendiğimizi sorgulayabilir ki soranlar da az değil. Evet, birileri din adına yalan yanlış bilgilerle insanları ifsat ederken bir ilim adamı olarak bizim sessiz kalmamız elbette uygun değil. Halk bu noktada bizden açıklama bekliyor, sual soruyor.

Bu arada teşekkür mesajları da az değil. Zira çok kimse dinî meselelerde eksik olduğu için güvendiği birinden hak yolu öğrenmek istiyor. FETÖ hadisesinde olduğu gibi bazıları bıçak kemiğe dayanınca uyanıyor bazıları ise ölüp gidiyor uyanamıyor ve hatta bozuk itikat sahiplerine destek veriyor. Bakınız eski Diyanet Başkanı giderayak FETÖ liderinin dinsizliğini ortaya koyan bir kitap yayımlamıştı. “Günaydın, şimdiye kadar neredeydin” demezler mi adama? Oysa son yirmi yılında FETÖ’ye en büyük destek İlahiyat camiasından gelmişti. Yani ilk önce anlaması ve milleti ikaz etmesi gerekenler, tam tersine milleti oraya doğru sürüklemişti. FETÖ’nün arkasındaki meşum güçler biliniyor. Bunların inanç ve itikatta yeni FETÖ’ler yetiştireceği kesin. Yani uyanmazsak tarlalar hep sürülmeye devam edecek!

İşte Halis Aydemir son zamanlarda özellikle parlatılıyor. TV’lere davet ediliyor konferanslar verdiriliyor. Şaibeli olduğu yolunda iddialar bulunan bir seçimle Din İşleri Yüksek Kurulu (DİYK) üyeliğine seçiliyor!..

Böylece dinî alanda en yetkili resmî makam üyesi olarak, Kur’ân-ı kerim meallerinin incelenmesi ve yeni meal hazırlanması, inanç, ibadet, sosyal ve hayat alanlarında söz sahibi yapıldı. İş burada bitmiyor. Prof. Dr. Halis Aydemir, DİYK üyeliğine atanmadan önce İlahiyat Akreditasyon Ajansı Yönetim Kurulu Başkanı idi ve hâlen bu görevi devam ediyor. Bu, uluslararası bir kuruluştur. İlahiyatların uluslararası geçerliliğe sahip olması için, Halis Aydemir’in başkanı olduğu “İlahiyatlar Akredite Merkezi”nden “Akredite” edilmesi, yani “Olur” alması gerekmektedir. Bu olurun alınması için de İlahiyatların program ve işleyişini bu Akredite merkezinin programına göre eğitim vermesi gerekiyor ve bu kontrol ve denetim altında yapılıyor. Bunu yapan ilahiyatlar, uluslararası geçerlilik belgesi alıyor. Bu uygulama, uluslararası akreditenin gereği olarak yapılıyor. Şimdi bu noktada Halis Aydemir’in fikir ve düşünceleri büyük önem kazanmıyor mu? Bir taraftan Diyanet bir taraftan ise İlahiyatlar üzerinde en büyük otorite sahibi olma yolunda ilerliyor. Uzak olmayan bir dönemde Diyanet İşleri Başkanı olabilmek için iç dış bütün güçleri harekete geçirecektir…

Mucizeleri inkâr!

Öte yandan iki haftadır bu köşede kaleme aldığım Halis Aydemir’in dindeki hezeyanlarına devam edecek olsam bir kitap dolduracak seviyede olduğu açıktır. Belki köşemde altı ay onu yazmam gerekecektir. “Parça bütünün habercisidir” düsturundan hareketle birkaç noktada yaptığım reddiyeler kendisinin hâli pürmelalini ortaya koymuş olmalıdır.

Dolayısıyla bu hafta da bazı noktalarını ortaya koyup şimdilik son vereceğim.

Halis Aydemir’in neredeyse bütün bidat ehli gibi en önemli noktalarından biri de Peygamber Efendimizin mucizelerini inkâr etmesidir. Böylece onlar, şanlı Resulü, alelade bir kişi, bir filozof gibi göstermek isterler.

Halis Aydemir’in videoları dinlenirse, tepki çekmemek için çok dikkatli bir üslup kullandığı görülecektir. O, inanmadığı hiçbir şeyi doğrudan ve açıkça söylemez; dolambaçlı ifadelerle ortaya koyup zihinleri bulandırmaya çalışır.

Nitekim şakku’l-kamer mucizesini reddederken de aynı üslup görülmektedir. Kabul etmeme gerekçesini açıklarken, “antitez sahipleri -yani bunu kabul etmeyenler- böyle bir hadiseyi daha çok kişinin seslendirmesi gerektiğini ifade ediyor” diyerek başkaları üzerinden mucizeye şüphe getirmektedir. Ardından, “bu bakış bence de çok makul” diyen Aydemir, sonunda hüküm yürütürken, “Böyle bir hadisenin Resulullah zamanında gerçekleştiğine, emin olamayanlardanım…” demek suretiyle de tavrını net şekilde belirtiyor.

Bakınız Kur’ân-ı kerimde Kamer Suresi 2. âyetinde, Buhari ve Müslim hadisleri başta olmak üzere pek çok hadis kaynağında gelen sahih hadislerde açıkça haber verilmesine rağmen, “Ayın Yarılması” mucizesini hemen her mevzuda olduğu gibi kibarca inkâr ediyor. “Ben çok emin değilim, sabit olması için daha çok rivayet lazım” diyor. Demek ki bir âyet beyefendiye yetmiyor! Daha çok âyet lazım. Ona göre hadisler ise zaten her an reddedilmeye müsait.

Videodaki konuşmanın sonuna doğru Aydemir, kıyamet öncesi bilim ispatlarsa o zaman insanlık inanır gibi de laflar ediyor. Demek ki Allah ve Resulünün haberlerine inanmamız için bilimin onları ispatı gerekecekmiş. Bu ifade Aydemir’in aklına pozitivistler gibi akla ve bilime iman ettiğini düşündürmektedir. Oysa bilim denen şey asırlardır değişmektedir. Hangi bilime iman ediyorsun söyle de bilelim?

Herkes inancından şüphe etmeli imiş!

Halis Aydemir bir kısım değerlendirmelerinde Allahü teâlâdan bahsederken kullandığı bazı kelimelerin ya nereye gideceğini bilmiyor veya bilerek sinsi bir şekilde insanların itikadını bozmak için kullanıyor. Nitekim bir videosunda  -hâşâ- “Allah’ı gaza getirmek” ve “Allah’ı ikna etmek”ten söz ediyor (https://youtu.be/RYkpPQcBYVE) ve diyor ki: “Müslüman öyle, ‘yatır’ı, orayı burayı dolaşarak, Allah’ı ikna etmenin, Cenâb-ı Hakkı gaza getirmenin yolunu aramaz.”

Aydemir’in Vehhabi inancından da nasıl etkilenmiş olduğu konu arasında geçen ifadelerinden anlaşılmaktadır. “Yatır’ı, orayı burayı dolaşarak” diyerek türbeleri ziyaret etmeye muhalif olduğunu ortaya koyuyor ve bir taraftan da ‘ti’ye alıyor.

Öte yandan türbeleri dolaşarak Allah’ı gaza getiremezsin sözünü bu ülkede cahiller bile kullanmadı!..

Hâşâ, Allahü teala ne yapacağını bilemiyor sanki! Gaza gelmek, bir noksan sıfattır, irade zaafıdır, ölçüsüzlüktür, kandırılmaktır. Hâlbuki Allah, noksan sıfatlardan münezzehtir. Biz bu tip ifadelerin uygunsuzluğunu daha ilkokula gitmeden cami imamından öğrenmiştik. Demek ki rehberleri Ignaz Goldziher gibi adamlar olunca böyle oluyor!

Yine “ikna olmak” da bir şeyin arka planını bilmemek, başlangıçta yanlış düşünmek ve başkasının öğretmesinden sonra doğruya dönmek demektir. Böyle bir hâli Allah için söylemek felakettir. 

Halis Aydemir’in hezeyanları bitmiyor. Buyurun şu ifadelerini hangi zemine yerleştirelim: “İman her kuşakta akılla yeniden değerlendirilmeli, önüne konulanı hemen kabul etmemeli. Müslüman dâhil, herkes dininden inancından şüphe edip dinini araştırmalı…”

Demek ki her kuşağın imanını mutlaka yeniden değerlendirmesi ve manalandırması gerekiyormuş. Kusura bakmayın bunu söyleyen bir adama “İslam’dan imandan bîhaber” derler.

DİYK üyesi olan zat Müslümanla, gayrimüslimi, aynı kategoride değerlendirerek, “her ikisinin de inandığı hak mıdır, araştırması lazımdır” diyor.

Gayrimüslimlerin aklını kullanıp araştırıp batıl inancını bırakarak Müslümanlığı seçebileceğini anladık. Peki, Müslüman ne için inancını aklına vuracak! İnandığı dini gözden geçirince hangi dine girecek? “Ben Aydemir’in sözü üzerine akıl edip falan dine girdim…” derse ne olacak?

Söyler misin Sayın Aydemir? Allahü teâlânın ve Hazreti Peygamberin kıyamete kadar koyduğu doğrular manzumesi bir din yok mu? Müslüman inandığı dininden ve Kur’ân-ı kerimden sürekli şüphe mi duyacak? Böyle bir hâl, iman olur mu?

Senin dininden imanından şüphen mi var ki Müslümanları böyle bir noktaya yönlendiriyorsun?

Bakara suresi 2. âyet-i kerimesinde, “Bu, o kitab’dır ki kendisinde (Allah katından gönderilmiş olduğunda) hiç şüphe yoktur. (O) takva sahipleri için doğru yolun ta kendisidir”, buyurulmaktadır. Bu âyet-i kerimeyi nasıl değerlendireceksiniz Sayın Aydemir? Buna rağmen insanları iman konusunda şüphelere sevk etmekle deizmin, ateizmin kapılarını sonuna kadar açtığının farkında mısın?

Bazı safdiller gerçeklerle yüzleşmeyi hiç istemezler. Yarasa kaçar ziyadan düsturunca gerçeklere gözlerini kaparlar. İmam Hatiplerde deist sayısı artıyor dersin hakaret ve küfrederler. Çünkü zaten arzuları budur. İman her kuşakta akılla değerlendirilmeli diyen bir zat gençliği nereye sürükleyecektir! Hangi akılla sorgulayacaksın söyler misin?

Buyurun yüreğiniz yetiyorsa sizlerle İmam Hatipleri gezelim ve gençlerle görüşerek nerelere savrulduklarını müşahede edelim!

Rahmetli Üstad’ın, “Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak” dediği gibi karanlık bir yola doğru gençliği sürüyorsunuz.

Evet bir kez daha yetkililere sesleniyorum: Gençleri deizme iten bu görüş sahiplerine karşı bıçak kemiğe dayanmadan uyanalım!

Onlar gibi inanmayan İlahiyat hocalarına da sesleniyorum: Ne zaman Müslümanları bid’at fikirleri konusunda uyaracak ve reddiyeler yapacaksınız?

TEFEKKÜR
Bâtıl hemîşe bâtıl ü bî-hûdedir velî
Müşkil oldur ki sûret-i haktan zuhûr eder
                                                           Nâbî
(Batıl her zaman batıl/bozuk ve boşunadır, amma
Problem oldur ki, doğru biçiminde çıkar ortaya.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
03.06.2022

Türkiye Gazetesi


.

Sahabeye düşmanlık!

Geçen hafta Emevi Camii’ni bahane ederek Emevilere yapılan saldırılara değinmiştim. Bilhassa Hazreti Ebu Süfyan’ın oğlu Yezid bin Ebu Süfyan hakkında verdiğim bilgiler sebebiyle pek çok geri dönüşler aldım. Okuyucularım bu dönemleri hiç bilmediklerini ifade ederek konu hakkında yazılarıma devam etmemin çok faydalı olacağını belirttiler… 

Bu arada çeşitli basın organlarında Emevilere yapılan saldırılar da bitmek bilmiyordu. Bir tanesi hızını alamayarak Emevi Camii’nde namaz kılmanın dahi uygun olmayacağını kati bir dille iddia ediyor, milleti ikna etmek için de Şii tarihçilerin hezeyanlarını belge diye sunuyordu! 

Aslında bu tipler aynaya hiç bakmıyorlar. Yazdıklarının nereye gittiğini anlamıyorlar. Emevi düşmanlığı yaparken Resulullah efendimize hatta Kur’ân-ı kerime ne bühtanlar ne iftiralar ettiklerini görmüyorlar. Kendi yazıp kendi oynayan yönetmenler gibiler. 

Sevgili Peygamber Efendimizin dostları ve arkadaşları olan şanlı sahabiler, Müslümanların olduğu gibi bütün insanlığın eşsiz numuneleridir. Allahü teala Kur’ân-ı kerimin pek çok âyetinde onları methetmiştir. 

Resulullah Efendimiz de hiçbir ayırım yapmadan, “Eshabımı eleştirmeyiniz! Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, biriniz Uhud Dağı kadar altın tasadduk etse de, onlardan birinin yarısının mertebesine bile ulaşamaz” (Tirmizî, “Menakıb”, 50-59) buyurarak Eshabını eleştirmeyi menetmiştir. 

Başka bir hadis-i şerifte ise “Eshabım konusunda Allah’tan korkun! Onları seven, benim sevgimden dolayı sever, onlara buğzeden bana buğzundan dolayı buğzeder; onlara eziyet eden bana eziyet etmiş olur; bana eziyet eden de Allah’a eziyet etmiş olur. Allah, kendisine eziyet edeni kısa sürede cezalandırır” (Buhâri, “Fedailü Ashabi’n-Nebî” 5; Tirmizî, “Menakıb”, 50-59), buyurarak Eshabın yanındaki değerini ve onları eleştirmenin Allahü tealaya karşı işlenmiş ağır bir suç olduğunu vurgulamıştır. 

Şurası muhakkak ki Kur’ân-ı kerim ve Resulullah Efendimizin sünneti bize sahabe kanalıyla ulaşmıştır. Dolayısıyla sahabenin devreden çıkarılmasıyla sünnet kalmayacağı gibi vahiy de kalmaz. Bu itibarla Kur’ân-ı kerimin intikalinde sahabeye itimat edip hadislerin rivayetinde güvenmemek ciddi bir çelişki olarak karşımıza çıkar. 

Bu durumda sahabelerden birini dahi eleştirmenin beğenmemenin ve ona düşmanlık etmenin arka planında aslında vahiy vardır. Ancak Kur’ân-ı kerime doğrudan saldırmak büyük tepki çekeceğinden ilk etapta sahabe-i kiram ve hadis-i şerifler hedef alınmaktadır. Zira sahabeye ve hadis-i şeriflere güvenin sarsılması sonucunda Kur’ân-ı kerimin âyetlerini sarsmak da kolaylaşacaktır. 

Nitekim Ehl-i sünnetin dışındaki bozuk fırkalar hep Eshabın bir kısmını hedef almışlar ve onlara düşmanlık yolunu tutmuşlardır. Bu hâl zamanla onları âyetlere muhalefete götürmüş haramı helal, helali haram kılmalarına sebebiyet vermiştir. 

Bu fırkalardan Şia da Ehl-i sünnetin temel direkleri olan Hazreti Ebubekir (v. 13/634), Hazreti Ömer (v. 23/644), Hazreti Osman (35/656), Hazreti Aişe (v. 57/677) başta olmak üzere, pek azı dışında bütün sahabeyi ağır bir şekilde eleştirmektedir. Bunların bazısı ise takıyye yaparak yani Ehl-i sünnetten gözüküp yazdıkları tarih kitaplarında Eshabın ileri gelenlerini çeşitli vesilelerle sinsice kötüleyip gözden düşürmeye gayret göstermişlerdir. Onların ictihadi ayrılıklarını dillerine dolayıp nefislerinin esiri olmuş gibi iftiralar etmişlerdir!.. 

İşte günümüzde Ehl-i sünnetin içine sızarak en büyük düşmanlık ettikleri sahabilerden biri Hazreti Muaviye’dir. Hazreti Ali ile harp etmiş olması, kendilerine bu konuda kolaylık sağlamakta saf Müslümanları kolaylıkla aldatmaktadırlar. 

 

Hazreti Muaviye bin Ebu Süfyan 

Hazreti Muaviye, hicretten beş yıl önce Mekke’de doğdu. Babası Ebu Süfyan Sahr (v. 31/651) annesi Hind binti Utbe bin Rebia’dır (v. 60/681). Elbette bütün sahabeler Kur’ân ve Resulullah’ın medh-ü senasına mazhar olmuş yüce ve örnek şahsiyetlerdir. Ancak onların da hizmet ve kabiliyetlerine göre meziyetleri bulunmaktadır. Nitekim Kur’ân-ı kerim, bazılarını özel olarak zikrettiği gibi Resulullah Efendimiz de bazılarını özel olarak methetmiş ve kabiliyetlerine göre vazifeler vererek onların yüksek değerini göstermiştir. 

Hazreti Muaviye; kendisine vahiy katibi yapacak kadar Şanlı Resulullah’ın iltifat ve güvenine mazhar olmuş Eshabdandır. O aynı zamanda Resulullah Efendimizin kayınbiraderiydi. Yani müminlerin annesi Ümmü Habibe Remle (v. 44/664) binti Ebu Süfyan’ın kardeşidir. Hazreti Muaviye, Resulullah’ın “Allah’ım Muaviye’yi doğru yolu bulan ve doğru yolu gösterenlerden eyle ve onu doğru yolda yaşat” (Tirmizî, “Fedâilü’l-Kur’an”, s. 46- 47) duasına mazhar olan bir yüce sahabidir. 

Peygamber Efendimizin, Hazreti Muaviye’nin derecesini yükselten onu öven daha pek çok sözleri vardır. 

Kur’ân-ı kerimde Cenâb-ı Hakk’ın emri üzere Resulullah Efendimiz Eshabıyla istişarelerde bulunurdu… Yine bir konuda istişarede bulunmak üzere Hazreti Ebubekir ile Hazreti Ömer’i huzuruna kabul ederek fikirlerini sordular. İkisi de “Allah ve Resulü daha iyi bilir” dediler. Şanlı Peygamberimiz “Bu işi yürütmek üzere bana birini tavsiye edin” buyurduktan sonra bana “Muaviye’yi çağırın. Onu yanınızda bulundurun, yaptıklarınızı ona danışın; zira o güçlü ve emindir” (Zehebi, Nübela, c.4, s.66) buyurdu. Sevgili Peygamberimiz bu ifadesiyle ona güvendiğini belirtmiş ve en önemli iki Eshabına da ona güvenmeyi tavsiye etmiştir. Hazreti Ebubekir ve Hazreti Ömer de hilafetleri döneminde ona önemli görevler tevdi etmişlerdir… 

Keza Allah’ın arslanı Hazreti Ali efendimiz de kendine güvenirdi. Sıffin’de savaş hâlinde iken bile Rum kralının büyük bir ordu ile üzerlerine yürüdüğünü haber almıştı. Bunun üzerine krala bir mektup göndererek “Vallahi seferden vazgeçmez ve ülkene geri dönmezsen, amcaoğlum Muaviye ile birleşerek üzerine varırız. Seni ülkenden çıkardığımız gibi geniş dünyayı başına dar ederiz” diye yazdı. Bu tehdit karşısında kral korkudan geri döndü. 

Şu hadise ise Peygamber Efendimizin Hazreti Muaviye’nin bir gazvesini haber vermekte ve hoşnutluğunu göstermektedir. Ümmü Hiram binti Milhan bin Halid Resulullah Efendimizin sık sık ziyaret edip evinde kaylule yaptığı süt halası idi. Böyle bir kaylule sonrasında Resulullah Efendimiz sevinçle gülerek uyanmıştı. Ümmü Hiram merakla “neden güldünüz ya Resulullah” dediğinde “Ümmetimin bir kısmının gemilerle deniz seferine çıktığını gördüm” buyurdu. Ümmü Hiram “Ya Resulallah, dua buyurun, ben de o katılanlardan olayım” dedi. Şanlı Peygamber “Sen ilk katılanlardan olursun” (Buharî, “Cihad” 3) buyurdu. Bu ilk İslam donanmasını kurup Kıbrıs seferine çıkan ve h. 27/648’de Kıbrıs’ı fetheden Hazreti Muaviye olmuştur. Ümmü Hiram da bu seferde bulunmuş ve şehit düşmüştür… 

 

Bunca delil yetmez mi? 

İslam büyükleri de Hazreti Muaviye’nin şânı ve şerefi hakkında çok övücü ifadelerde bulunmuşlardır. İbn Hacer el-Askalani (v. 852/1448) onun hakkında şu tespitte bulunmaktadır: 

“Hazreti Muaviye’nin neseb itibarıyla Sahabenin büyüklerinden olduğu şüphesizdir. Hem neseb, hem nikâh itibarıyla Resulullah’a çok yakın ve mahremidir. Onda İslam, sahabilik, nikâhla akrabalık şerefleri bir araya gelmiştir. Bunların her biri Cennet’te Resulullah Efendimiz ile beraber olmayı gerektiren birer kıymettir. Bunlara hilim, ilim ve halifelik şerefi de eklenirse, kalbinde az bir temizlik, doğruluk, iyilik, iman ve iz’anı olana başka bir şey anlatmaya gerek yoktur.” 

Bunları birer şeref vesikası görmeyenlere elbette her söz faydasız kalacaktır. Hicrî ikinci bin yılın müceddidi İmam-ı Rabbanî hazretleri (v.1034/1624) ise Hazreti Muaviye’nin üstünlükleri konusunda şöyle demiştir: 

“Hazreti Muaviye’nin hataları, Resulullah’ın sahabisi olması dolayısıyla Üveys el-Karanî ve Ömer bin Abdülaziz’in doğrularından daha hayırlıdır. Amr bin As’ın (v.43/664) hatası da o ikisinin doğrularından daha efdaldir. Zira bu büyüklerin (sahabenin) imanı, Resulullah’ı görmelerinden, meleğin (Cibril) gelişinde hazır bulunmalarından, vahye şahitlik etmelerinden ve mucizeleri gördüklerinden dolayı şuhûdî (gözle görülür) hâle gelmiştir. Diğer bütün kemalatın aslı olan bu üstünlük, başka kimsede bulunmamaktadır.” 

Hadîs imamlarının hepsi, “Muaviye radıyallahü anh” şeklinde ifadeyle ondan saygıyla hadis rivayetinde bulunmuşlardır. 

Çağdaş eserler de onun şahsiyeti ve devlet idaresi konusunda övücü ifadelerde bulunmuşlardır. Cömertliği, tebaasına yaptığı ihsanları, onların teveccühlerini elde etme ve kalplerini kazanmasındaki maharetini takdirle belirtirler. İdare sanatı konusunda ise bütün kaynaklar ittifaklıdır. Araplar onun şahsında hükümdarlık kudretinin timsalini görmektedirler. Halefleri onun maharet derecesine ulaşamamış ve onu taklitle yetinmişlerdir. 

Şanlı Peygamber Efendimizin takdir edip yücelttiği, yakını ve Müslümanların halifesi olan yüce bir sahabiyi alçakça eleştirmek ne büyük bahtsızlıktır! 

Bu yüce sahabinin devlet idaresindeki tutumunu ve icraatlarını inşallah haftaya nakledeceğiz… 

    TEFEKKÜR
    Buyur delâlet-i aşk ile kûy-i cânâna
    Eğerçi kim görünen kûya istemezse delil
                                                            Sâbit 

    (Aşkın rehberliğinde sevgilinin semtine buyur,
    Gerçi görünen köy kılavuz istemese de.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
03.01.2025
Türkiye Gazetesi


.

Sinsi fikirler ve yıkıcılık!

Üç haftadır Emeviler ile alakalı yazılar kaleme almaktayım. Birçok okuyucum teşekkürlerini iletirken farklı sualler de gelmiyor değil. 

Bir okuyucum Hazreti Muaviye ile ilgili olarak Hasen-i Basri hazretlerinin naklini Muhammed Emin Yıldırım’ın videosunu göndererek peki bunu nasıl değerlendireceksiniz diye sormuş… 

Bu sual üzerine M. Emin Yıldırım’ın bir buçuk saatlik videosunu dinledim. Sonra ilk olarak bu videoyu dinleyen bir genç ne düşünür diye tefekkür ettim. 

Bir taraftan sık sık sahabenin hakkını teslim etmeye çalışacaksınız, bir taraftan onu korur ve kollar gibi tavır takınacaksınız. Diğer taraftan Hazreti Muaviye ile alakalı çeşitli rivayetleri kullanırken mutlak doğru hususlarmış gibi kendisini -tabiri caizse- hırpalayacaksınız! 

M. Emin Yıldırım en büyük hırpalamayı da Tabiinin büyüklerinden Hasen-i Basri hazretlerine atfedilen bir söz ile yapıyor. Buna göre Hasen-i Basri hazretlerine atfedilen sözler şöyledir: 

“(Güya) Hasen-i Basri şöyle dedi: Muaviye’nin dört özelliği vardı. Bu dördü değil de sadece birisi dahi olmuş olsaydı onu helak etmeye yeterdi. Onun bu özellikleri şunlardır: Birincisi bu ümmet içerisinde Resulullahın eshabı ve faziletli insanlar olmasına rağmen bu görevi kılıç zoru ile alması için ümmetin başına musallat olmasıdır. İkincisi kendisinden sonra sarhoş içkici sürekli ipek giyip çalgılarla meşgul olan oğlunu veliaht edinmesidir. Üçüncüsü Ziyad’ı kendi nesebine katmış olmasıdır. Hâlbuki Resulullah bu konuda şöyle buyurmuştur. (Çocuk doğduğu yatağa aittir, zina eden kişi de recmedilir. Dördüncüsü Hucr bin Adi ve adamlarını öldürmüş olmasıdır. Hucr’dan dolayı Muaviye’nin vay çekeceğine! Hucr’dan ve Hucr’un adamlarından dolayı Muaviye’nin çarptırılacağı cezalar ve işkenceler ne dehşettir!” 

Bazen dinî bir mesele konuştuğumda bana sen tarihçisin işine bak diyenler var. Hâlbuki ölçüleri bilen için dinî mevzularda konuşmak kolaydır. Zira iman ve ibadet konularındaki meseleleri İslam âlimleri dinî delillerden (Kur’ân-ı kerim, Sünnet, İcma, Kıyas-ı fukaha) en açık detayıyla doğru olarak ortaya koymuşlardır. Çünkü insanlar bunları bilmek, iman etmek ve yaşamak mecburiyetindedir. 

Siz bozuk veya sapık insanları konuştuğunuzda sen tarihçisin, fizikçisin işine bak bu işlere karışma diyorsa bilin ki o adam bozguncunun ta kendisidir. Yolu bozmakta, İslam’ın temiz suyunu bulandırmakta ve karşı çıkanları da “sus konuşma” diye tehdit etmektedir. 

Aksi hâlde konuşma diyecek yerde size cevap vermesi gerekirdi. 

Tarihî konularda ise çoğu kez doğru ile yanlışlar birbirine sık sık karışmaktadır. Zira bunlar eserin yazarına, aldığı mehazlara veya bilgileri duyduğu şahıslara göre değişmektedir. İnsanlar birilerinin ağzından yalan yanlış rivayetler de uydurabilmektedir. Nitekim Peygamber Efendimizin hadislerinin naklinde Ehl-i sünnet âlimleri kılı kırk yararcasına itina göstermişlerdir. 

Bugünkü bazı zevat ise, Ehl-i sünnet büyüklerinin hadislerini temel hadis kaynaklarını reddetmek hususunda kılı kırk yarmakta iken tarihçilerin sözlerine mal bulmuş Mağribi gibi yapışmaktadırlar. 

Bu durum elbette iyi niyet gösterisi değildir. Müslümanların zihnini ve itikadını sinsice bozma girişimleridir. 

 

Ehl-i sünnet onu sever ve över! 

Hasen-i Basri hazretlerinin Hazreti Muaviye hakkındaki ifadelerini işte bu noktada tam bir tenkide tabi tutmak gerekmektedir. Oysa M. Emin Yıldırım onu mutlak bir hakikat olarak almakta ve o sözlerin üzerinden bu yüce sahabeye karşı en ağır tenkitleri sıralamaktadır. Kendisi tenkide tabi tutulduğunda ise benim videom bir buçuk saat, fakat iki dakikalık kısmı alınarak bana haksızca saldırılmaktadır diye yakınmaktadır.

Açıklama yaptığı kısa videonun başlığı bile düşündürücüdür. Şöyle ki: “Tartışmaların Odağında bir Sahabi: Muaviye b. Ebu Süfyan.”

Ehl-i sünnet Müslümanlar için Hazreti Muaviye hiçbir zaman tartışmaların odağında değildir. Üç haftadır belirttiğim üzere Sahabe-i kiram efendilerimizin âyetlerle övülmesi, Peygamber Efendimizin hem ismen hem genelleme içerisinde onların şanlarını yüceltmesi, Hazreti Ebubekir ve Hazreti Ömer efendilerimizin en mühim vazifelerde tuttuğu bir sahabiyi “tartışmaların odağında” göstermek akla, mantığa ve dine zarardır!..

Onu Ehl-i Şia kötülemekte, aşağılamakta bid’at ehli bazı zevat da onları doğru kabul ederek Hazreti Muaviye’ye dil uzatmaktadır.

Hazreti Ali Efendimizle Cemel ve Sıffin vakasında savaşan daha pek çok sahabe varken onlar neden “tartışmaların odağında” değildir! Keza savaşanların diğer tarafında Hazreti Ali Efendimiz bulunurken o neden tartışmaların içine düşmemektedir!

Zira Ehl-i sünnet Müslümanlar hepsine kendi değerini vermekte hepsini sevmekte ve onların kendi aralarındaki bir kısım çekişmeleri “ictihadî bir durum” olarak değerlendirmektedir.

Bunun için Hazreti Muaviye tartışmaların odağında değil “bidat ehlinin sevemediği” bir sahabidir. Onu sevmemek ve ona düşmanlık etmenin daha nerelere kadar gideceğinin idrakinde olmak gerekir! Dolayısıyla Ehl-i sünnet Müslümanlar Hazreti Muaviye’yi tartışmaz, anlatır ve ona olan iftiralara cevap verir.

 

Kaynağından adamı tanı!

Muhammed Emin Yıldırım’ın Hazreti Muaviye hakkındaki uzun videosu, “yüce bir sahabi sinsice nasıl kötülenir ve aşağılanır” onun bir denemesi gibidir. İlk baştan sahabeye söyleyecekleriniz için zemin oluşturmak adına tarih usulü üzerine ahkam keseceksiniz. Sahabilerin şanlarını belirteceksiniz. Ardından bir rivayet üzerinden Hazreti Muaviye’yi milletin gözünde bitirmeye çalışacaksınız!.. Hasen-i Basri hazretlerinin ifadesiyle, onun dört vasfı var deyip bunların biri bile bir kimseyi dinde helak eder diyeceksiniz. Dördü bulunursa ne olur cinsinden, insanları düşünceye sevk edeceksiniz. Sonra tekrar geri dönüp onun dünyevi ve idari bir kısım güzel icraatlarını konuşup aklı sıra objektif veya gerçekçi olduğunuza milleti inandıracaksınız!.. Bu arada sahabeye saygılı bir görüntü vermek için “Hazreti” tabirini kullanmayı da ihmal etmeyeceksiniz!

Dolayısıyla M. Emin Yıldırım’ın Hazreti Muaviye aleyhine önceden söyledikleriyle, onun Müslümanlığını ve adamlığını bitirdikten sonra, devamında övgü gibi görünenler, hâşâ onun adamlığını kurtaramaz! Ayrıca önce söyledikleriyle sonda söyledikleri arasında yaman bir çelişki var. “Hazreti Muaviye bu kadar Müslümansa, önceki davranışları nedir” denir!

Yine Hazreti Muaviye hakkında olumluymuş gibi görünen ifadelerdeki özelliklerin çoğu, her insanda bulunabilir dünyevi şeylerdir. Maneviyatı bozuk olan bir şahısta bunların bir kıymet-i harbiyesi yoktur. Bu usturuplu övgü görüntülü ifadeler, Hazreti Muaviye aleyhine önceden bir saat boyunca söylediği rezaletleri telafi etmez… 

Gelelim Muhammed Emin Yıldırım’ın -sözde- Hasen-i Basri’den naklettiği ve tam inanarak mutlak doğru olarak kabul ederek büyük vurgularla teyit ettiği rivayetin sıhhatine!

Hazreti Muaviye aleyhine yapılan bu ağır eleştiri, ne yazık ki, Rafızî/Şii âşığı Adnan İbrahim ve etrafındaki adamları tarafından uydurulmuştur. 

O da Taberi’nin çok zayıf ve uydurma olan rivayetine (Taberi, Tarihul Ümem, 3/1577) dayanmıştır. Söz konusu rivayetin senedinde bulunan iki raviden birincisi Ebu Mıhnef (Lut b. Yahya el-Ezdî), pek çok hadis uyduran aşırı bir Rafızî/Şii’dir. Cerh ve ta’dîl âlimleri onun hakkında “leyse bi-me’mûn” (güvenilir değil), “metrûkü’l-hadîs” (hadisi kabul edilmez) gibi hükümler vererek rivayet ettiği hadisleri kesinlikle reddederler. İbn Adî, Ebû Mihnef’in aşırı bir Şiî olduğunu söyler ve rivayetlerinin hiçbir senede dayanmadığını belirtir. Zehebî kendisinden “Râfızî” diye söz ederek onu Seyf b. Ömer, Abdullah b. Ayyâş ve Avâne b. Hakem ile aynı seviyede kabul eder. (Bkz. TDV İslam Anskl. 10/189)

İkinci ravi, Sak’ab b. Züheyr ise, Hasen-i Basri’den hiçbir hadis işitmemiştir. Yani, Hasen-i Basri’ye isnad edilen talihsiz söz, senediyle ve metniyle uyduruk bir iftiradır. Dolayısıyla böyle bir itham üzerinden konuşmaya lüzum yoktur. Bunu en büyük delil kabul ederek Hazreti Muaviye’ye saldıranlara ne demeli iyi düşünmelidir!

Diğer taraftan Taberi, eserinin başında kitabını tanıtırken; “Ben zayıf rivayetler dâhil, her tür rivayeti kitabıma aldım ki başkaları araştırsın” der. Bir tarih kitabında, hatta rical kitabında, bir şahıs hakkında lehinde aleyhinde her şeyi bulabilirsiniz. Kitabın, müellifin yöntemi ve kavramlar bilinmeden kesinlikle yanlış sonuca varılır. Muhammed Emin Yıldırım bu konunun ya tam cahili yahut da işine geldiği gibi kabul edenidir.

Öte yandan Hazreti Muaviye hakkında bir saatten fazla video çeken ve bu videosunda yüce sahabi hakkındaki düşmanlığının esasını Hasen-i Basri üzerinden yürüten Muhammed Emin Yıldırım, Hasen-i Basri’nin konu hakkında diğer sözleri hakkında hiçbir bilgi sahibi görünmemektedir.

Zira Hasen-i Basri (rahmetullahi aleyh), Hazreti Muaviye’yi Cehennemlik diye konuşanlara karşı; “nereden biliyorlar Cehennemlik olduğunu Allah onlara lanet etsin” demiştir. Şia bu rivayeti alırken de yine değiştirmiş ve “Hasen-i Basri, Hazreti Muaviye ve tarftarlarına lanet ediyor” diye çarpıtmıştır. Bu konuda bilhassa Begavi’den gelen rivayet, Katade’den mervi olup hasen derecesindedir. (Bkz. Begavi, Mucemüs-Sahabe, No: 2193; Ahmed Cabiri, Fethul mennan, Sayfa, 254’ten naklen; İbn Asakir tarihi, 59/206)

O hâlde, Mehmet Emin Yıldırım’ın bu iftirayı dillendirirken, “bunu kimsenin itiraz edemeyeceği Haseni Basri gibi büyük bir zat söylüyor” diye vurgu yapması, tam bir zavallılık, cehalet ve maksatlılık değil midir?

Konu hakkında yazılarıma inşallah devam edeceğim…

    TEFEKKÜR
    Kec-nihâdân rast-ı tab’ân ile etmez imtizaç
    İttihâdı olmaz anınçün kemânın tîr ile
                                                       Lâ Edrî 

    (Mayası bozuklar doğrularla uzlaşamaz
    Onun için ok, yay ile birlikte duramaz.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
17.01.2025
Türkiye Gazetesi

Emevi Camii’nden Emevi düşmanlığına!

Suriye’deki gelişmeler bizdeki bazı kesimlerin İslam düşmanlığını bir kez daha gözler önüne serdi. Kanlı diktatör Esad’ın zulmünden kaçarak ülkemize sığınan Suriyelilere karşı yıllardır yapılan düzenli ve organize saldırıların da artık ekonomik sebepler gibi gayeler taşımadığı net bir şekilde anlaşıldı. 

Gerçi Esad’ın hapishanelerindeki korkunç katliamlarını gören bir kısım insan evvelce söylediklerine pişmanlığını dile getirdi. Ancak bu işi organize tertip edenler ve onların gönüllü propagandistleri mevzuları başka yönlere çekmekte pek mahirler. 

Önce Esad’ın gitmemesi için çırpındılar. Esad kaçarken dahi kendisiyle masaya oturulması yönünde akıl dışı girişimlerde bulundular. Esad’ın dünyaya saçılan korkunç katliamlarını görmemek için gözlerini kapadılar!.. 

Nihayet Suriyelilerin Emevi Camii’ndeki şükür secdelerine saldırarak gözleri kadar gönüllerinin de kör olduğunu gösterdiler. Bu konuda CHP Genel Başkanı Özgür Özel ile İBB Başkanı İmamoğlu’nun ifadeleri yazıklar olsun denilecek cinstendi!.. 

Bunların sözcüleri de kendilerine malzeme üretiyor gündemi hep başka yerlere taşıyordu. Nitekim İbrahim Kalın’ın Emevi Camii’nde şükür namazı kıldığı ve Şam sokaklarında tekbirlerle karşılandığı anlar da, Halk TV’de “üretilmiş görüntüler” olarak nitelendirildi. 

MİT Başkanı İbrahim Kalın’ın Emevi Camii’nde kıldığı namaza dahi tahammül edilemedi. Sen özel memursun dediler. Memurlar namaz kılamazmış gibi. 

Bir türlü 61 yıldır milleti inim inim inleten Baas rejiminden kurtulan Suriyelilerin Şam ve diğer merkezlerindeki mutluluğun dünyada yankılanan parlak görüntülerini içlerine sindiremediler. 

İnsan “Bu nasıl bir kin ya Rabbi!” demekten kendini alamıyor. 

Son olarak da Emevi Camii’nin adından hareketle Emeviler hakkında sosyal medyada ahlaksızca ifadeler kullanmaya başladılar. 

Kendi tarihini hiç bilmeyen cahiller Emevi tarihini mi bilecek? Kendi bin yıllık muhteşem tarihlerine küfredenler Emevileri mi sevecek? 

Maalesef ülkemizde Emevi tarihi ile alakalı konuşan ve yazanlar Şii tarihçilerin kaleminden damlayan kin dolu satırların pençesi altındadır. Bunlar Sahabiden olan Hazreti Ebu Süfyan ve Hazreti Muaviye’ye “Hazreti” kelimesini kullanmanızdan dahi büyük rahatsızlık duyarlar. Yüzleri “Tokat bakırı” gibi kıpkırmızı kesilir. 

Nitekim bunlardan bir akademisyen, yıllarca Diyanet İslam Ansiklopedisi’nde çalıştı. Yüzlerce madde yazdı. Hazreti Ebu Süfyan ve Hazreti Muaviye’ye “münafık” hatta “münafıkların başı” diyerek dolaşırdı. Oysa bu ifadeleri Şii tarihçilerden başka hiç kimse kullanmadı. Ehl-i sünnet Müslüman tarihçiler asla böyle bir ifadede bulunmadılar. Yaşar Nuri Öztürk dini bozduğu meselelerde hep “Emevi işi” diyerek küçümser, kötüler ve zihinlere öyle yerleştirirdi. Bilhassa meş’um ve hemen herkesin kalbinde bir yara olan Kerbela hadisesini kullanarak da bu kin ve adaveti körüklerdi. 

Oysa uğursuz ve istenmeyen bir olay dolayısıyla o hadiseden önce ve sonra yaşayanlar hatta o hadise ile hiçbir ilgisi olmayanlar nasıl suçlanır ve yargılanır. Bunu düşünmezler bile! 

Bu vesile ile bugün Hazreti Muaviye’nin ağabeyi Hazreti Yezid bin Ebi Süfyan’dan bahsedeceğim. 

 

Hazreti Yezid bin Ebi Süfyan 

Yezid bin Ebi Süfyan, Mekke’nin fethiyle beraber Müslüman olmuş sahabîlerdendir. Arabistan Yarımadası’nda önemli bir konuma sahip Benî Ümeyye ailesine mensuptur. Babası Ebu Süfyan, Mekke’nin ileri gelenlerindendir. Kız kardeşi Ümmü Habîbe’den dolayı Peygamber Efendimizin kayınbiraderidir. Şanlı Peygamber Efendimize vahiy kâtipliği de yapmıştır. 

Yezid bin Ebî Süfyan, Mekke’nin fethinden hemen sonra Hevazin kabilesine karşı gerçekleştirilen Huneyn Savaşı’na babasıyla beraber katıldı. Bu savaştan sonra Peygamber Efendimiz tarafından Teyma’ya vali olarak atandı. Çok geçmeden yine Resulullah’ın emriyle Necran’a vali gönderildi. Ayrıca Benî Firas’ın zekâtını toplamakla da görevlendirildi. Onun Sevgili Peygamberimiz tarafından vali ve zekât âmili olarak görevlendirilmiş olması, değerini göstermesi açısından mühimdir. 

Hazreti Yezid’in faaliyetleri, ilk iki halife, Hazreti Ebubekir ve Hazreti Ömer döneminde daha da yoğunlaşacaktır. 

Hazreti Ebubekir döneminde (632-634) ilk önemli görevi Şam üzerine gönderilen orduya sonradan başkomutan atanmasıdır. 

Hazreti Yezid bin Ebî Süfyan atına binmiş Şam’a doğru yola çıkacağı sırada koyulacağı Halife Hazreti Ebubekir kendisine şu nasihatlerde bulunmuştu: 

“Ey Yezid! Siz ülkelere varacaksınız. Yemek yemezden önce Allah’ın adını anın ve yemeğin sonunda da Allah’a hamdedin! Kendilerini manastırlara kapamış/adamış insanlar göreceksiniz; bu kimseleri dinleriyle baş başa bırakın! Şeytanın başları üzerinde oturaklar edindiği kişiler göreceksiniz; bunların başlarını vurun! Kadını, çocuğu ve yaşlı kimseleri öldürmekten sakının! Hayvanları öldürmeyin! Sakın yapılara zarar vermeyin ve onları yıkmayın! Ganimeti çalma! Verdiğin sözden geri dönme! Sakın ihanet etme! Şunu asla unutma ki Allah kendi dinine yardım edenlere ne olursa olsun yardım edecektir.” 

İslam savaş hukuku ve ahlakı açısından önemli bilgiler ihtiva eden bu tavsiyeler, o gün olduğu gibi bugün de bütün yönleriyle canlılığını korumaktadır: 

Hazreti Yezid bu seferde Busra, Amman ve Belka’yı fethetmiştir. 

Yezid bin Ebî Süfyan, Hazreti Ebubekir devrinde olduğu gibi Hazreti Ömer devrinde de fetih hareketlerinde etkin bir rol oynadı. Hicri 14. yılda gerçekleşen Dımaşk’ın fethinde büyük başarılar gösterdi. Dımaşk’ın fethinden sonra Yezid bin Ebî Süfyan, sahil şehirleri olan Sayda, Irka, Cübeyl ve Beyrut üzerine yürüdü. Öncü kuvvetlerinin başına atadığı kardeşi Hazreti Muaviye bin Ebî Süfyan ile birlikte buraların fethini kolayca gerçekleştirdi. 

Ebu Ubeyde bin Cerrah, Dımaşk’ın fethini tamamladıktan sonra, yerine Yezid bin Ebî Süfyan’ı vekil olarak bıraktı. 

 

Gaza ile geçen bir ömür! 

Hazreti Yezid, Yermük savaşında (636) ise Halid bin Velid’in maiyetinde bulunuyordu. Hazreti Halid kendisine ordunun sol cenah komutanlığını verdi. Bu ünlü komutan son derece zorlu geçen savaşta büyük başarılar gösterdi. Babası Hazreti Ebu Süfyan da ilerlemiş yaşına rağmen bu savaşta bulunmuş ve askeri teşyi edici hizmetler ifa etmişti. Düşmanın ezici kalabalığı karşısında İslam ordusunda çözülmeler başladığında Hazreti Ebu Süfyan’ın bu azmi mücahidler üzerinde büyük etki yapmıştır. Bizans ordusu bu savaşta büyük hezimet yaşamıştır. 

Hazreti Ömer, Dımaşk valisi Ebu Ubeyde bin Cerrah’ın vefatı üzerine yerine Yezid bin Ebî Süfyan’ı vali olarak atadı ve Kaysariye halkı ile savaşmasını emreden bir mektup yazdı. Bu emir üzerine Hazreti Yezîd, on yedi bin kişilik bir orduyla şehrin üstüne yürüdü ve kuşatma altına aldı. Bu sırada rahatsızlanarak komutanlığı Hazreti Muaviye’ye bırakarak Dımaşk’a döndü. 

O da şehri kısa bir sürede fethedecektir. 

Hazreti Yezid bin ebi Süfyan aynı yıl vefat edecektir. Onun vebadan şehit düştüğü yolunda rivayetler de mevcuttur. Kendisinden sonra Şam valiliğine baba bir kardeşi olan Hazreti Muaviye bin Ebî Süfyan getirilecektir. 

Ebû Süfyan’ın en faziletli evladı ve “Yezîdü’l-hayr” olarak tanınan Yezid bin Ebî Süfyan, kendi kabilesinin önde gelenlerinden biri olmuştur. İslamiyete girmesiyle birlikte vefatına kadar neredeyse bütün ömrü gazalarda geçmiştir. Savaşlarda gösterdiği başarılar, onun vefatına kadar önemli vazifelerde bulunmasını sağlamıştır. İslamiyet’ten önce de okuryazar birkaç kişiden biri olan Yezid bin Ebî Süfyan, savaşçı kişiliğinin yanında eğitime de büyük önem vermiştir. Şam valisiyken Halife Hazreti Ömer’e şehrin nüfusunun arttığını, halkın, Kur’ân-ı kerim ve fıkıh öğretecek kimselere ihtiyaç duyduğunu belirten bir mektup kaleme alarak yardım istemiştir. Bunun üzerine Hazreti Ömer, Muaz bin Cebel, Ubade bin Sâmit ve Ebü’d-Derda’yı bu konuda görevlendirmiştir. Kendisi Peygamber Efendimizden ve Hazreti Ebubekir’den hadis rivayetinde bulunurken, ondan da birçok kimse rivayette bulunmuştur. 

Emeviler denildiğinde derhâl kötüleme ve karalama furyasına girişenler, biraz İslam tarihini doğru kaynaklardan okuma zahmetine katlanmış olsalardı Şia’nın Müslümanlar içerisine daha ne fitneler kattıklarına şahit olurlardı. 

İnşallah Emeviler ile ilgili bilgiler vermeye sonraki yazılarımızda da devam edeceğiz… 

    TEFEKKÜR
    Hak u bâtıl nûr-i adl ile nümâyandır Said
    Fark olunmaz nîk ü bed gitse nazardan âf-tâb
                                            Diyarbakırlı Said Paşa

    (Doğru-yanlış adalet ışığıyla anlaşılır Said,
    Ayırt edilemez iyi ile kötü, güneş batınca)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
27.12.2024
Türkiye Gazetesi


.

Seyit Kutub’un hezeyanları!

Seyit Kutub’un Hazreti Osman efendimiz hakkındaki akıl almaz iftiraları ile zekât konusundaki İslam’a zıt, sosyalizm benzeri sözlerini iki yazımda kaleme almıştım. Pek çok okuyucum Seyit Kutub’u böyle bilmediklerini ifade ederek başka hatalarının olup olmadığı konusunda sorular sordular. Bu itibarla kendisi hakkında bir yazı daha almaya karar verdim… 

Öncelikle şunu belirteyim ki, Seyit Kutup da diğer bir kısım mezhepsiz ve bid’at ehli kişiler gibi, dinimizi vahy-i ilahi olarak kabul etmiyor. Kesin hükümler topluluğu olarak inanmıyor. Fakat onlar bunu açık bir şekilde yapmıyorlar. Sinsi ifadelerle beyinlere zerk ediyorlar. 

Bu tip insanlar İslamiyet hakkında fikir beyan ederken dinimizi bir nazariye yani teori olarak kabul ediyorlar. Nazariye, henüz kesin olmayan, düşünce alanında kalan bilgi demektir. 

Dolayısıyla “İslam nazariyesi”, “İslam sosyalizmi”, “İslam felsefesi” gibi terimler dinde şüphe gerektiren ifadelerdir. Seyit Kutup, İslam’ı nazariye olarak kabul ederken bâtıl sistemleri ise kuvvetli nazariye diye ifade ediyor. Nitekim İslam’ı nazariye, insan düşüncesi zanneden bazı cümleleri şöyledir:  

“Bugün onları Peygamber’in zamanında yapmış olduğu şekilde, kısa ve mufassal bilgilerle İslam’a davet etmemiz kifayet etmez. O devirde bugünkü gibi İslam nazariyesi karşısında duran teferruatlı içtimai nazariyeler yoktu” (İ. Etütler s. 32). 

Seyit Kutub’un bu ifadelerini değerlendirecek olursak: 

Birincisi, İslam nazariyesi diyerek ilahi dinimizi bir görüş ve düşünce olarak gösteriyor.

İkincisi bugünün bâtıl sistemlerini teferruatlı içtimai nazariye olarak görüyor. 

Üçüncü olarak Peygamber efendimiz ile Eshab-ı kiramın davet şeklini bulunduğu zamana göre kifayetsiz yani yetersiz olarak ifade ediyor. 

Seyit Kutup düşünmüyor ki İslam’a davet bir ibadettir. Her ibadette olduğu gibi bunda da en kâmil daveti şüphesiz Peygamber efendimiz yapmıştır. Onun davetini beğenmeyen insanlara ne demek düşer? 

Diğer taraftan Seyit Kutup, hümanist bir düşünceyle bütün bâtıl ve bozulmuş dinlere de hürriyet verilmesini istiyor. 

Üstelik bu düşüncesini İslam’a yükleyerek “İslam böyle emrediyor” demektedir: Şöyle ki: 

“Marksizm, dünya çapında bir nizama davet ettiğini iddia eder. Fakat hangi nizam olursa olsun, inanç hürriyetini sağlamadıkça, din hürriyeti ikame edilemez.” (İslami Etütler s. 84) 

Ömrü sosyalist fikirlerin içinde yoğrulduğu için, Seyit Kutub’un Marksizm’in dünya çapında bir nizama davet ettiğini söylemesine şaşılmaz. Fakat “Hangi nizam olursa olsun” ifadesinin içinde İslam nizamının da olduğu dikkatlerden kaçmamalıdır. Nitekim sözlerinin devamında buna vurgu yaparak şöyle demektedir: 

“Biz, bütün inançları aynı eşitlikte ve hürriyetle gölgesinde ilerleyebileceği bir nizama davet ederiz. Bu nizamda inanç hürriyetini korumak devletin ve Müslüman cemiyetin zaruri vazifesidir. Hem bu nizamda gayrimüslimler özel hâllerinde kendi dinlerine intisap edebilirler. Bütün vatandaşlar imtiyazsız olarak aynı haklara sahip, aynı kanunlara bağlı ve eşit mesuliyetlerle yüklüdür.” (İslami Etütler s. 85) 

Şu ifadeleri Seyit Kutub’un İslam Devleti ve nizamından ne anladığını tartışılır hâle getirmektedir. Şayet ona göre düşünecek olursak İslam devletlerinin bütünüyle hep yanlış yaptıkları ortaya çıkar. 

Hak mezheplere bakışı!

Allah katında tek hak din yalnız İslamiyet’tir. Bu bakımdan Seyit Kutub’un dediği gibi, bütün inançlar, aynı eşitliğe ve aynı hürriyete sahip değildir. Zira İslam nizamında bir Müslümanla bir gayrimüslim imtiyazsız olarak aynı haklara sahip olamaz. Eşit mesuliyetlerle yükümlü değildir. İslam nizamında Müslümanlar, namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlüdür. Fakat İslam nizamında yaşayan gayrimüslimler, yani zimmiler ise, namaz kılmakla ve zekât vermekle yükümlü değildir. Onlar harac verirler. Kanunlar eşit olarak uygulanmaz. Mesela fasığın da kâfirin de şahitliği muteber değildir. Zimmiler imam olamadığı için, halife de olamaz. Hâkim de olamaz. Daha birçok görevler bunlara verilmez. Şimdi sormak lazım. Nerede imiş o eşit hükümler? 

Seyit Kutup, “Cihan Sulhü ve İslam” kitabında şöyle demektedir: 

“İslamiyet, diğer dinlere nefret manasını taşıyan dinî taassubu asla kabul etmez.” (s. 22) 

Bu ifadesiyle, Hristiyan ve Yahudi gibi kâfirleri sevmemeyi, taassup olarak nitelemektedir. Hâlbuki Allah dostlarını dost, Allah düşmanlarını düşman bilmeyenin imanı geçersizdir. İki âyet-i kerime meali şöyledir: 

“Müminler, müminleri bırakıp da kâfirleri dost edinmesinler! Onları dost edinenler, Allahü teâlânın dostluğunu bırakmış olurlar.” (Âl-i İmran 28) [Allah’ın dostluğunu bırakan da kâfir olur.] 

“Ey müminler, Yahudi ve Hristiyanları dost edinmeyin!” (Maide 51) 

Seyit Kutup aynı eserin başka bir yerinde ise şöyle demektedir: 

“İslam, bütün insanlığı birbiriyle yardımlaşan bir tek birlik sayar. Hatta İslam’a göre bütün insanlar yekdiğerine yakın bağlarla bağlı olan bir ailedir. Allah’ın adaletinden eksiksiz faydalanma babında, ırk, renk ve din ayrımı yapmadan bütün beşeriyete mutlak adaleti vadeder.” (s. 32) 

Görülüyor ki, İslam’a göre kâfirlerle Müslümanlar bir aileymiş(!) Bugüne kadar hangi İslam âlimi böyle söylemiştir? 

İnsanların kardeş olduğunu masonlarla hümanist sosyalistler söylemektedir. Dinimiz, “Ancak Müslümanlar kardeştir” buyuruyor. Evet dinimizde ırk ve renk ayrımı yapılmaz, ama din ayrımı yapılır. Daha önce de ifade ettiğimiz gibi Müslümana, zimmiye ve kâfire dinî meselelerde muameleler farklıdır. Aslında onun bu ifadeleri de “dinler arası diyaloğun” bir başka versiyonudur. 

Öte yandan Seyit Kutup İslam’daki hak mezhepleri ihtilaf olarak kabul etmektedir. Bu görüşünü; “İslâmiyet bir bütündür, ayrılan cüzleri birleşmeli, ihtilaflar ortadan kalkmalıdır” (İ.S. Adalet, s. 35) diyerek açıkça belirtmektedir. 

Yanlış anlaşılmasın, Seyit Kutub’un ihtilaflardan maksadı sapık mezhepler değildir. Öyle olursa daha tehlikeli olur. Zira hakla bâtılın birleşmesine zaten imkân yoktur. 

Diğer taraftan Seyit Kutub’un arzuladığı hak mezhepleri birleştirmek ise “telfîk” oluyor ki, bu da icma-i ümmetle bâtıldır. Hocası mason Abduh gibi hak mezhepleri, ayrılan cüzler kabul etmekte ve birleşmesini istemektedir. Şanlı peygamber efendimizin; “Ümmetimin müctehid âlimleri arasındaki ihtilaf rahmettir” hadis-i şerifini unutmuş görünmektedir! 

Amel imandan mıdır?

Seyit Kutub’un İslamiyet ile ilgili bozuk fikirleri bu kadar değildir. İslam’da Sosyal Adalet kitabında “İslâm, iki cins arasında, erkekle kadın için tam bir eşitliği teminat altına almıştır” (s. 75) derken feminist bir zihniyete sahip olduğu anlaşılmaktadır. 

Hâlbuki kadın erkekle hiçbir zaman eşit değildir. Mirasta, nikâhta, boşanmada, birbirleri üzerindeki sorumlulukta eşit olmadıkları bellidir. Seyit Kutup ise kafasındaki sosyalizmi İslam olarak anlatmaktadır. 

Mezhepsizlerin temel özelliklerinden biri de İslamiyet’i anlatırken önemli gördükleri meseleleri naklederken dinin bazı hükümlerini hafife almak hatta onları yok saymaktır. Nitekim Seyit Kutup da İslami Etüdler kitabında; “Dualar mırıldanmak, tespih tanelerini şıkırdatmak, aman Allah’ım sen koru, sözlerine dayanmak, gökten hayır, doğruluk, hürriyet ve adalet yağacağına güvenmek İslamiyet değildir” (s. 35) demektedir. 

Her maddeye cevap verecek olursak: 

Birincisi Allahü teâlâ duayı emrediyor, bu ise dua ile alay ediyor. Hâlbuki Peygamber efendimiz, “Dua, müminin silahıdır” buyurdu. 

İkincisi tespih çekmek dinin emridir. Tesbih şıkırdatmak tâbirini kullanmak, sünnet olan tespihle alay etmektir. 

Üçüncüsü “Aman Allah’ım” demek Allahü teâlâya münacattır. Mümin kime münacat edecektir? Bu hâl, Cenab-ı Hakk’ın; “Bana yalvarınız, benden isteyiniz” âyet-i kerimelerine karşı çıkmak değil midir? 

Dördüncüsü ise yapılan dua vasıtasıyla gökten hayır yağacağına güvenmek yani bir anlamda tevekkül etmek Müslümanlık değilmiş. Rabbimiz dilerse gökten rızık da yağdırır, Ebrehe’nin ordusuna olduğu gibi başlarına taş da yağdırır. Yağdıramaz sanmak küfürdür. 

Seyit Kutub’un günahkâr Müslümana bakışı da sakat bir mantığa dayanmaktadır. O, İslami Etüdler kitabında, “şüphesiz, İslâm bir bütündür, parçalara ayrılmaz. Ya bir bütün olarak alınır, ya da bir bütün olarak bırakılır” (s. 89) demektedir. 

Hâlbuki İslâm âlimleri bir şeyin tamamı mümkün değilse, mümkün olanı almak gerektiğini belirtmişlerdir. Oruç tutmayana, namaz kılamayana veya başı açık gezene sen her şeyi toptan bırak İslam’dan çık denilir mi? Seyit Kutub’un bu düşüncesi kendisinden övgüyle bahsettiği bid’at ehli isimlerden İbni Teymiye’ye benzer şekilde ameli imanın tasdiki olarak görmesidir. Zira her ikisi de imanı amel ile birlikte saymaktadır. Bu itibarla Seyit Kutup bir şeyi yapmadığında hepsini bırak hatta imanı da terk et gibi bir hezeyanın içerisine yuvarlanmaktadır. 

Seyit Kutub’un bu ve bunlar gibi İslam devlet anlayışı, İslam toplumu ve cihad konularında da daha pek çok kafa karıştırıcı görüş ve düşünceleri vardır. 

Zaten bir mezhebe uymayıp kafasına göre görüş serdeden birisinden de başka bir şey beklenemez…

    TEFEKKÜR
    Gözün aç gezme beyhûde bu işlerden haberdâr ol
    Kulağın var ise dinle ne hâcet ben olam gammâz

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
26.04.2024
Türkiye Gazetesi


.

Fazlullah Hurûfî

TRT1’de “Fetihler Sultanı Mehmed” dizisinin son bölümlerinde Hurûfilik konusu işlenmeye devam ediyor. Hurûfîler de Şiiler gibi takıyye yapmayı çok iyi beceren bir grup olduğundan Osmanlı sarayına sızmayı başarmışlardı. Dizide şimdilik bu sızma girişimleri ve Fatih’i elde etme çabaları anlatılıyor. Biz Fatih dönemine geçmeden önce Hurûfîlik ile kurucusu olan Fazlullah Hurûfî ve akıbeti hakkında bilgi verelim. 

“Hurûfî” kavramı, ‘harf’in çoğulu olan ‘hurûf’tan türetilmiştir. Sözlükteki anlamı harflere tâbi olan, harflerle uğraşan demektir. Hurûfîliğin temeli, eski çağlardan gelen ve harflerle sayıların kutsallığını kabul edip bunlara çeşitli sembolik anlamlar yükleyen anlayışa dayanır. Bazı Şiî âlimler bu konuda ilk iddiaları ortaya atmışlardır. Meselâ hicri II. (VIII.) yüzyılda aşırı Şiîlerden Mugire bin Saîd el-İclî, Allah’ı harflere benzetmişti. Fakat İslâm dünyasında Bâtınî düşüncelerin ışığında Hurûfîliği bir sistem şekline sokan ve bir fırka hâlinde yayan kişi Fazlullah Hurûfî olmuştur. 

Fikirleriyle Ehli-sünnet İslam dünyasını karıştıran Fazlullah Hurûfî, 1340 senesinde İran’ın kuzeyindeki Esterâbâd şehrinde doğdu. Nesli hakkında kaynaklarda çok farklı görüşler mevcuttur. Asıl adı Abdurrahman’dır. Babasının adı Bahaüddin Hasan’dır. Ailenin, aslen bir Acem Yahudisi olduğunu yazan eserler de bulunmaktadır. Abdurrahman Fazlullah daha çok Hurûfî lakabı ve Tebrizî ismiyle de meşhur olmuştur. 

Fazlullah Hurûfî’nin ilk eğitimine dair bilgi yoktur. 18-19 yaşlarında tasavvufa ilgi duymuş, zamanının çoğunu ibadetle geçirmeye başlamıştır. Bu yıllarda hac maksadıyla çıktığı yolculuk münasebetiyle sırasıyla Mekke, Harizm ve Horasan’a uğramış ve nihayet İsfahan’da Tohçi denen yere yerleşmiştir. Gençliğinde Batınî dâîlerinden Şeyh Hasan’ın yanında yetişti. Hasan Sabbah’ın kurduğu İsmâiliye Devleti 1256 senesinde Moğollar tarafından yıkılınca, Bâtınîler çeşitli yerlere dağılarak el altından fikirlerini yaymaya başladılar. 

Şeyh Hasan’ın talebesi olan Fazlullah Hurûfî de bu fikirlerin etkisi altına girdi. İran’ın Esterabad şehrinde gizlice faaliyete başladı. Kendisine dokuz yardımcı bulup nokta ilmi diye bir şey ihdas etti. “Nokta çift geldi, bu iş mubahtır”. “Nokta tek geldi, falan şey haramdır” gibi sözlerle insanları etkilemeye başladı. Harflere bazı manalar vererek birtakım işaretlerle, anlaşılmaz bir şekilde olan “Câvidân-nâme” adındaki kitabını yazdı. 

Hurûfîliğin ana kaynağı Fazlullah’ın bu eseri olacaktır. Hurûfîliğe dair daha sonraki dönemlerde yazılan eserlerde ve ortaya konan prensiplerde hep Câvidân-nâme esas alınmıştır. Câvidân-nâme, Hurûfîlerce Kur’ân’ın bir çeşit tefsiri sayılmaktadır. 

Fazlullah, Kur’ân’ın gerçek manasının ancak kendisi tarafından anlaşıldığına inandığı için; Neml suresi 40. âyetinde geçen “nezdinde kitabdan bir ilim bulunan zat” ifadesiyle bahsedilen kişinin kendisi olduğunu iddia etmiştir. Yine o, Kur’ân’da geçen bütün “fazl” kelimelerinden kendisinin kastedildiğini, insanın yüzünde de “fazl” isminin okunduğunu ileri sürmüştür. 

Emîr Timur’dan darbe!

Fazlullah Hurûfî, yolunu ve fikirlerini yaymak için pek çok yer gezdi. Sonra Tebriz’i kendine merkez edindi. İran ve Azerbaycan bölgelerinde fikirlerini yaymaya başlayan Fazlullah, ilk müritlerini etkileyici rüya yorumlarıyla kazandı. Şöhreti Tebriz ve Isfahan civarında yayılmaya başlamış ve kısa zamanda İran’ın her tarafına ulaşmıştır. Âlimler, vezirler, kadılar ve idareciler dâhil olmak üzere bütün halk rüyalarını tabir ettirmek için ona gelmeye başlamıştır. 

Fazlullah için vahiyden sonra en önemli bilgi kaynağı rüya idi. Müritlerini bu yolla avlıyordu. Ona göre hiçbir peygambere vahiy ve ilham yoluyla aşikâr olmayan hakikat ve sırlar, rüya yoluyla kendisine aşikâr oluyordu. 

Kırklı yaşlarına gelince Tebriz’de güya yeni bir rüya görmüş, kendisine harflerin gizli anlamlarının ve nübüvvetin mahiyetinin izhar edildiğini öne sürmüştür. Buna göre Hazreti Âdem, Hazreti İsa ve Hazreti Muhammed Allah’ın halifeleri, kendisi ise Mehdi ve Mesih’tir. Peygamberlerin ve velilerin sonuncusudur. Görmüş olduğunu iddia ettiği bu rüyayı açıkladıktan sonra Tebriz uleması kendisini küfürle itham etmiştir. 

Öte yandan Emîr Timur’un saltanatı döneminde (1370-1405) İran, Harizm, Azerbeycan ve Irak bölgeleri çeşitli tarikatlar ve şeyhlerin yaygın şekilde faaliyet gösterdiği muhitlerin başında geliyordu. Ayrıca ilim ve tarikat ehline değer veren Timur’un hoşgörüsü de bu tür faaliyetlerin yayılmasını kolaylaştırmaktaydı. Fazlullah Hurûfî işte böyle bir kültür ortamında sistemini kurmuş ve düşüncelerini yaymıştır. 

Söylediği sözler ve yaymaya çalıştığı fikirler Müslümanların itikadını bozup, fitnelere sebep oluyordu. Fakat siyasi bakımdan dağınık olan bölge ona büyük hareket serbestisi tanıyordu. Oysa Timur’un orduları İran bölgesini etkisi altına aldığı zaman Müslümanlar bunun fitnesinden kurtarması için Emîr Timur’a müracaat ettiler. 

Bunun üzerine Fazlullah Hurûfî, Timur’un oğlu Miranşah tarafından yakalatıldı. Fikir ve düşünceleri İslâm Dini’ne aykırı bulunduğundan, Şeyh İbrahim’in fetvâsı üzerine, Timur’un emriyle 1394 senesinde Esterabad’da idam edilerek öldürüldü. Bir rivayete göre ise Alıncak Kalesi’nde idam edildi. Tekkeleri dağıtıldı. Böylece İslâmiyet, bu bozuk fikir sahiplerinin tasallutundan kurtarıldı. Gittikçe büyümekte olan bir fitne belki de tam zamanında söndürüldü. 

Bozuk fikirleri

Hurûfîlik yolunun mensupları Fazlullah Hurûfî’ye ilâhtanrı demektedirler. Cavidan adlı kitaplarında; “Tanrılık, ezelde görünmez bir kuvvet idi. Önce harfler, sonra peygamberler şeklinde göründü. Melekler bunun için Âdem’e secde etti. Dört kitabının manasını Cavidan da bildirdi” diye yazılıdır. 

Onlara göre bütün dinler birdir. Hepsi on altı kemer içinde toplanmıştır. On altı kemerden her biri bir peygamberin dînidir. O kemeri kullanan, o peygamberin şerîatine uymuş olacaktır. Bunun için ibadet yoktur. “Ömrü boyunca namazı bir kerre kılmak, orucu bir gün tutmak yeterlidir. Gusül de ömürlerinde bir kere farzdır. Gusledip de, vücudunuzu hırpalamayınız” demektedirler. 

Bütün haramlara ve yalan söylemeğe caizdir demektedirler. Baba denilen uluları vardır. Herkese mal, rütbe, evlât verilmesi, insanların ölmesi, hastaların iyileşmesi, babaların elindedir. 

Hurûfîler harflerle sırlarla çok meşgul olduklarından ilgilendikleri kimselere İslamiyet’ten çıktığı takdirde bu sırları açıklayacaklarını ifade ederler. Böylece bilgisiz kimseleri meraklandırarak yollarına katmaya çalışırlardı. Fikirlerini kabul edene her kötülük ve fuhuş sana mubah oldu, diyerek haram yollara sevk ederlerdi. 

Hurûfîlerin babaları papazlar gibi günâh çıkarırlardı. Günâh sanılan bir şeyi yapan kimse Baba’nın önüne gelir ve boyun bükerdi. Baba da onun kulağını çekerek affederdi. Günâhı büyük ise; “Al malını, gör yolunu” der veya yalvarırdı. Baba da; “Kırklar kurbanı kes yahut üç yüzler nezri ver” dedikten sonra kendisinden bir miktar para alıp; “haydi affettim” derdi. 

Netice olarak Hurûfîler, insanları; Allahü teâlayı inkâra ve İslâm dînini ortadan kaldırmaya, Fazlullah’a tapınmaya sürüklemekteydiler. Uygulamaları ile İslâm ahlâkını temelinden yıkmakta, İslâmiyet’i hiçe saymakta, sefâheti, içkiyi ibâdet yerine koymakta idiler. 

İşte Emîr Timur böyle bozuk itikatlı birisinin faaliyetlerini durdurmuş ve kendisine hak ettiği cezayı kesmiş bulunuyordu. Bu sebeple Hurûfî tarîkatinin mürîdleri, Emîr Timur’u her vesile ile karalamayı iftiralar atmayı dinî bir vecibe gibi saymışlardır. Aksak Timur, Topal Timur, Zalim Timur diyerek ve daha nice sıfatlarla karalayarak bu büyük Türk cihangirini aşağılamaya çalışmışlar ve bunda da ne yazık ki başarılı olmuşlardır. 

Fazlullah Hurûfî’yi yakalatıp öldürten Miranşah ise bazı Hurûfî kaynaklarında “Mâr Şah” veya “Mârân Şâh-ı Pelîd” diye isimlendirilmiştir. Bu ifade “Yılanların alçak şâhı” anlamına gelmektedir.

Fazlullah Hurûfî’nin eserleri ve fikirleri, halifeleri aracılığıyla İran ve Azerbaycan’ı aşmış, Anadolu ve Balkanlara kadar yayılmıştır. Hurûfîliğin Anadolu’da yayılmasına ve Fatih Sultan Mehmed dönemindeki hadiselere inşallah haftaya değineceğiz… 

    TEFEKKÜR
    Hûy-i bed âdet-i bed meşreb-i bed
    Eder erbâbını merdûd-i ebed
                                                   Nâbî 

    (Kötü huy, kötü gelenek, bozuk itikat
    Sahibini sonsuza dek kovulmuş eder.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
31.05.2024
Türkiye Gazetesi


.

Hurûfîler dört bir yanda!

Kıymetli okurlarımın “Fetihler Sultanı Mehmed” dizisinde işlenen Hurûfîlik konusundaki suallerine cevap olmak üzere ve Fatih’in Hurûfîlikle olan münasebetine bu yazımızda da devam edeceğiz… 

Fazlullah Hurûfî’nin (ö.1394) kurup geliştirdiği, “harflerin esrarı”na dayanan Bâtınî akım, İslam’ın temel akidelerini bozmaya kalkınca, bilhassa büyük İslam hükümdarı Emîr Timur’un takibatına uğradı. Neticede Emîr Timur tarafından Fazlullah Hurûfî’nin öldürülmesi üzerine halifeleri dört bir yana dağılmaya başladı. Görüşleri Hindistan’dan İran’a, Mısır’dan Anadolu ve Balkanlara kadar yayılmaya yüz tuttu. Fazlullah’ın idamından sonra bir grup Hurûfî ile birlikte İsfahan’a gelen Hacı Surh adlı bir kişi burada propagandaya girişerek taraftar toplamış, 1431 yılında bir ayaklanmanın çıkmasına sebep olmuştur. Bu sırada Şâhruh’un kumandanlarından Emîr Abdüssamed’in iki oğlu da öldürülmüştür. Bunun üzerine Hacı Surh katledilmiş ve taraftarları da dağıtılmıştır. 

Karakoyunlu Hükümdarı Cihan Şah, ilk dönemlerinde Hurûfîlerle iyi ilişkiler içinde olduğundan bunların taraftarları Tebriz’de iyice artmıştı. Bir müddet sonra bunlar devleti ele geçirmek üzere Tebriz’de büyük bir ayaklanma tertiplediler. (1441) Bu ayaklanma ulemanın da desteğiyle kanlı bir şekilde bastırılmış ve 500 kadar Hurûfî öldürülmüştür. 

Fazlullah’tan sonra bazı Hurûfî dervişleri ise ülkelerini terk ederek Hindistan’a gitmiştir. Hindistan’a gidenler Mahmud Pesihanî’nin (ö.1427) takipçileridir. İlk başlarda Hurûfî önderlerinden sayılan Mahmud, harfin yerine noktanın önemine vurgu yapmasından dolayı Fazlullah’ın görüşlerinden ayrılmış ve Hurûfîlerce Merdud veya Matrud lakabıyla anılmıştır… 

Memlûkler döneminde Kaygusuz Sultan Tekkesi’nin faaliyete geçmesiyle Hurûfîlik Mısır’da da yayılmaya başlamıştır. Sultan Kansu Gavri, Nesîmî’nin şiirlerine büyük ilgi göstermiş ve ona hayranlık duymuştur. 

Irak ve Suriye’de ise; Derviş Emîr Ali Keyvan, Derviş Sadr-i Ziya, Hacı İsa Bitlisî, Hasan Haydarî, Seyyid Taceddin ve Seyyid Muzaffer, Hurûfîliğin temsilcileri idiler. Bunlar Bağdat’ta propaganda yapıyor, diğer Hurûfîlerle de irtibatlarını devam ettiriyorlardı. 

Hurûfî hareketi Anadolu’yu da etkilemekten geri kalmamıştır. Hurûfî halifeleri XV. yüzyılın başlarından itibaren Tebriz ve Halep yoluyla Anadolu’ya gelerek propagandaya başlamışlar ve inançlarını; tasavvuf, vahdet-i vücûd ve ilm-i esrâr-ı hurûf gibi daha önce mevcut olan fikir ve inançlar içinde gizleyerek yaymaya çalışmışlardır… 

Hurûfîliğin Anadolu’ya gelmesi ve burada yayılarak kökleşmesini sağlayan, Fazlullah’ın iki halifesidir. Bunlar İmâdüddin Nesimî ve onu takip eden Halifesi Refiî’dir. Bu iki halife sayesinde Hurûfîlik Anadolu’da iki ayrı koldan yayılmıştır. Bunlardan birincisi daha çok halk şairlerinin okuduğu coşkun şiirler sayesinde gerçekleşirken, ikincisi daha kitabî bir yolla Fazlullah’ın eserlerinin Anadolu’ya getirilip tercüme edilmesi sayesinde gerçekleşmiştir. 

Hurufiliğin Anadolu ve Balkanlarda yayılması özellikle Bektaşîlik üzerinden olmuştur. Fazlullah’ın halifesi ve en özde talebesi Ali el-Âlâ (ö.1419) Anadolu’ya gelip, Hacı Bektaşî Veli tekkesini ziyaret etmiştir. Diğer bir halifesi olan İmâdüddin Nesimî de Anadolu’da dolaşmış ve onun fikirlerini yaydığı için idam edilmiştir. 

İmâdüddin Nesimî 

Hurûfîlik akımında en önemli isimlerden biri meşhur şair Nesimî’dir. Başlangıçta Sünni yolunda olduğundan ve zaman zaman takiyye yapmasından dolayı bir kısım Ehl-i Sünnet ulemâ tarafından övülmüştür. Onun tam adı Ömer İmâdüddin Nesimî’dir. Şiirlerinde “Nesimî” mahlasını kullanan şairin hayatı hakkındaki bilgiler oldukça sınırlıdır. Doğum yeri ve tarihi belli değildir. İran kaynakları Şiraz ya da Şirvan’da, XVI. yüzyıl Osmanlı tezkirecilerinden Âşık Çelebi, Diyarbekir’de, Latîfî ise Bağdat’ta (Nesîm nahiyesi) dünyaya geldiğini söylemektedir. Nesimî ile aynı dönemde yaşayan İbni Hacer el-Askalânî onu Tebrizli gösterir. Türkmen asıllıdır. Bunun yanında Arap olduğunu söyleyenler de vardır. 

Nesimî’nin yaşadığı çevre genelde, İmamiyye, İsnâaşeriyye ve Caferiyye mezhebi mensuplarından oluştuğu ve bu çevrelerde “Ömer” ismi sevilmediği için, “Ömer” adını kullanmamıştır. Bunun yerine “Dinin direği” anlamındaki “İmâdüddin” mahlasını tercih etmiştir. 

Nesimî, başlangıçta Şeyh Şibli’nin müritlerinden idi. Güçlü bir şairdi. Şirvan’a gittiğinde orada Fazlullah Hurûfî ile tanışması Nesimî’nin hayatında büyük bir dönüm noktası oldu. Fazlullah’ın görüşleri kendisini bambaşka bir kimliğe soktu. Nesimî, İslam dininin hemen hemen bütün şartlarını üstadı Fazlullah’ın etkisiyle Hurûfî sistematiği içinde yorumlayarak onlara yeni anlamlar kattı. 

Fazlullah’ın 1394 yılında öldürülmesi üzerine, diğer takipçileri gibi Nesimî de üstadının yolunu ve fikirlerini yaymak üzere hayatının sonuna kadar sürecek olan seyahatlerine başlamıştır. İran ve civarından başka Irak’ı, Suriye’yi, doğu, batı ve güney Anadolu’yu dolaşmıştır. 

Nesimî, I. Murad Han devrinde Bursa’ya gelmiş fakat burada iyi karşılanmamıştır. Osmanlı ulemasının onun bozuk düşüncelerinden haberdar olduğu anlaşılmaktadır. Ardından Hacı Bayram-ı Velî ile görüşmek için Ankara’ya gitmiştir. Ancak Hurûfîlikle ilgili fikirleri sebebiyle şeyhin huzuruna da kabul edilmemiştir. Dolayısıyla Anadolu’da fikirlerini yayacak ortam bulamayan Nesimî, o tarihte Hurûfîlerin Suriye’deki en önemli merkezi olan Halep’e gitmek zorunda kalmıştır. 

Nesimî, bilhassa şairlik gücünü fikirlerini yaymak için kullandı. “Yaradanın insan yüzünde tecelli etmesi” ve “vücudun bütün organlarını harflerle izah” gibi fikirleri Sünnî çevrelerde tepkiyle karşılandı.

Halep ulemâsı, onun ulûhiyyet iddia ettiğini, görüşlerinin İslâm’a aykırı olduğunu ileri sürerek öldürülmesi için fetva verdi. Bu fetva, Memlûk Sultanı el-Melikü’l-Müeyyed Şeyh el-Mahmûdî’nin onayını alan saltanat nâibi Emîr Yeşbek tarafından boynu vurulup derisi yüzülmek suretiyle uygulandı. (1417) 

Fatih ve Hurûfîler! 

Öte yandan Osmanlı ülkesinde Çelebi Sultan Mehmed ve oğlu Sultan II. Murad zamanında başlayan Hurûfî etkisi, Fatih Sultan Mehmed döneminde saraya kadar ulaşmış, genç padişah bile bir ara bunlardan etkilenmiştir. 

Hurûfîler Herat, Isfahan ve Tebriz’de uyguladıkları taktikleri Osmanlı ülkesinde de uyguluyor, bir yandan Yeniçeriler arasında taraftar bulmaya, bir yandan da padişahı etkileyerek Hurûfîliği devletin resmî mezhebi hâline getirmeye ve iktidarı ele geçirmeye çalışıyorlardı. 

Durumun vahametini gören Vezir Mahmud Paşa bu büyük fitnenin ortadan kalması için harekete geçmiştir. Onun bu konuda en büyük yardımcısı büyük âlim Fahreddin Acemî olacaktır. 

Fahreddin Acemî’nin hayatının ilk devreleri hakkında kaynaklarda bilgi yoktur. İlk tahsilini İran’da yaptığı ve Seyyid Şerif el-Cürcânî’nin yanında yetiştiği belirtilir. Osmanlı ülkesine gelişinin Çelebi Mehmed döneminde olduğu (1418) sanılmaktadır. Bursa’da kendisi gibi İran’dan gelen Burhâneddin Haydar Herevî’den hadis okuyup icâzet aldı ve Molla Şemseddin Fenârî’nin oğlu Mehmed Şah’ın hizmetine girerek Sultaniye Medresesi’nde onun muîdi oldu. Bazı medreselerde müderrislik yaptıktan sonra 1430 yılında II. Murad Han tarafından başşehir Edirne’ye müftü tayin edildi. 

Fatih Sultan Mehmed zamanında da müftülük görevine devam eden Fahreddin Acemî, padişahı etkileri altına alan Hurûfîlerin bertaraf edilmesinde önemli rol oynadı. 

Fatih’in, Fazlullah-ı Hurûfî taraftarlarının fikirlerine iltifat etmesinden ve bunların saraya kadar girmelerinden endişeye kapılan Vezîriâzam Mahmud Paşa, durumdan Fahreddin Acemî’yi haberdar ederek fikirlerini dinleyip çürütmesi için bir plan tertip etti. 

Fazlullah-ı Hurûfî taraftarlarını konağına davet edip onlara ziyafet verdi. kendilerine yumuşaklık gösterip fikirlerini rahatça konuşmalarını sağladı. Bu sırada yan odada salonun bir köşesine gizlediği Fahreddîn-i Acemî’nin, Hurûfîlerin fikirlerini bizzat dinlemesini sağladı.

Yemek sırasında sapık fikirlerini ortaya koyan Hurûfîleri dinleyen Müftü, saklandığı yerden çıkarak onların fikirlerini çürüttü. Hatta Hurûfîleri saraya kadar takip ederek Fatih’in huzurunda bir kere daha sert bir şekilde azarladı. Sonra da Edirne’de Üç Şerefeli Cami’de münazaraya davet etti. Halk huzurunda yapılan münazarada bunların sapıklıklarını ve dinsizliklerini ortaya koyarak idamlarına fetva verdi ve bu hüküm hemen infaz edildi. Böylece kamu ve devlet düzenini bozacak olan büyük bir fitne başlamadan sona erdirildi… 

1465 yılında vefat ettiği tahmin edilen bu büyük âlimin kabri, Edirne’de Dârülhadis Camii mihrabı önünde yer almaktadır. 

    TEFEKKÜR
    Devlet-i dünyâ ile âkıl olur mu şâd-kâm
    Âdeme vermez ferâh gencîne bulsa hâbda
                                                             Râşid 

    (Akıllı, dünya zenginliğine sevinir mi?
    Düşte bulduğu hazine, insanı rahatlatmaz.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
07.06.2024
Türkiye Gazetesi


.

Sâdıklarla birlikte olun!

Şanlı Peygamber Efendimizin Eshabını öven sözleri pek çoktur. O, “Eshabım gökteki yıldızlar gibidir. Onlara uyarsanız doğru yolu bulursunuz”, buyurdu. 

İmran bin Husayn’in (radıyallahü anh) haber verdiği başka bir hadis-i şerifte ise Resûlullah efendimiz “Ümmetimin en hayırlıları, benim asrımda yaşayanlardır. Sonra onların peşinden gelenlerdir. Sonra onların peşinden gelenlerdir” buyurdu. 

Eshab-ı kiram efendilerimiz bu büyük müjdelere hangi amelleri ile kavuştular? Bu, amelle, ibadetle kavuşulacak bir şey değildi. Resullullah efendimizi, ona tabi olarak görmekten geçiyordu. 

Onlar şanlı Resulü severek, kabul ederek gördüler, sohbetine erdiler. Sadece bu, onlara büyüklük olarak yetti. Çünkü onu gören onun sohbetine eren hikmet ile dolar taşardı. 

Dolayısıyla sohbet ve muhabbet bu yolun en önemli şiarı oldu. Onun bu sünnetine uygun olarak onun yolunu anlatan nakleden büyüklerle birlikte olmak da çok mühimdir. Bu bakımdan iyi kimselerin sohbeti ile hemdem olmak lazımdır. 

Bu yönüyle sohbetler, Cenâb-ı Hakk’ın; “Ey îmân edenler! Allah’tan korkun ve sâdıklarla beraber olun.” (et-Tevbe, 119) emrine uymanın feyiz ve bereketini de içinde barındırır. 

Nitekim İmam-ı Rabbani hazretleri “Sohbetin fazileti, bütün faziletlerin üstündedir. Büyüklerin sohbetini ganimet bilmelidir” derken, Behaeddin Buhari hazretleri de, “Bizim yolumuzun temeli sohbettir” buyurdu. 

Sohbet, birlikte bulunmaktır. İlla konuşmak değildir. Salih kimseler, bir araya gelip hiç konuşmadan otursalar dahi, sohbet etmiş olurlar. “Mine’l-kalbi ile’l-kalbi sebilâ” buyurulduğu gibi kalblerinden birbirine sevgi akımı başlar.

Taberâni’nin bildirdiği hadis-i şerifte Sevgili Peygamber Efendimiz; “Âlimlerin sohbetine katılın, onlara yakın oturun! Çünkü Allahü teâlâ, yağmurla ölü toprağı dirilttiği gibi, ölü kalpleri de hikmet nûru ile diriltir” buyurmuştur. 

Peki ya böyle âlimler bulunamazsa ne olacak? İnsanlar ruhlarını nasıl güzelleştirecekler? 

Yusuf-i Hemedani hazretlerine talebeleri bir gün, “Mürşid-i kâmil bulunamadığı zaman ne yapmalı” diye sormuşlardı. “Her gün onların kitaplarını bir parça okuyun” buyurdu. 

“El mükâtebe, nısf-ı mükâleme” buyurulmuştur. Yani okumak, konuşmanın yarısı kadardır. Mesela, bir mübarek zat ile bir saat sohbet etmek isteyen, iki saat onun kitabını okumalıdır. Böylece sohbetin nimetlerine erişmiş olur.

Kıtmir’in şerefi!

Salih ve sadık müminlerle bir arada olmanın büyük rahmet ve bereketlere vesile olması gibi bid’at ehli bozuk kimselerle olmak da aynı derecede tehlikeleri barındırır. 

İmâm-ı Gazâlî Hazretleri bu gerçeği ifade etmek üzere, sadece hastalık ve mikropların değil, ahlâk ve huyların da sirâyetine işaret etmiştir. İyilerle beraber olana iyilik, kötülerle beraber olana da kötülük yansır. 

Fâsıklar ve gâfillerle zâhirî beraberlik, zamanla zihnî ve fikrî birlikteliğe dönüşür. Zihnî beraberlik de bir müddet sonra kalbî beraberliğe yol açar. Bu ise insanın adım adım helâke sürüklenmesine sebep olur. 

Dolayısıyla din düşmanları ve bid’at ehli ile sohbetten kaçınılmalıdır. Rüzgâr geçtiği yerlerin kokusunu sana getirir. Rüzgârın ulaştırdığı kokudan nerelerden geçtiğini tahmin edersin. Şeyh Sâdî bu hususa şöyle dikkat çeker: 

“Eshâb-ı Kehf’in köpeği Kıtmîr, sâdıklarla beraber olup onlara sadâkat gösterdiği için büyük bir şeref kazandı, nâmı Kur’ân-ı Kerîm’e geçti. Nûh ve Lût aleyhisselâm’ın hanımları ise, fâsıklarla beraber oldukları için Cehennemʼe dûçâr oldular. 

Bid’at ehlinin kitapları da aynı şekilde insanı doğru itikattan ayırıp felaketlere sürükler. Bunun için dostu seçer gibi kitapları da seçmelidir. 

Bir kitabı, tenkitten geçirmeden ısrarla tavsiye etmek, onu ve yazarını beğendiğini ortaya koymaktır. Onu takdir ettiğini ve istifade edileceğini bildirmek sevenlerini ona yöneltmektir. 

Tavsiye edilen kitap şayet dinî bir eser ise çok daha mühimdir. Zira bu, spor veya ekonomi kitabı değildir. Onlarda hata olsa da dine taalluk etmez. Sahibini sıkıntıya sokmaz. 

Diğer taraftan dinî bir eseri tavsiye eden şayet DİB Başkanlığı yapmış biri ise çok daha önemlidir. Zira devletin din adına konuşmaya salahiyetli en büyük otoritesi söylemektedir. O zaman insanlar tavsiye edilen kitabı daha bir güvenle okurlar.

Görmez’in son limanı!

Geçtiğimiz Kurban Bayramında eski Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez, moderatör ve onun şahsında cümle dinleyenlerine Soren Kierkegaard’ın “Korku ve Titreme” isimli kitabını tavsiye etmişti. Fakat tavsiye ederken kullandığı cümleler ibretlikti. Şöyle ki: 

“Kierkegaard, ‘Korku ve Titreme’ kitabında İbrahim aleyhisselâmın oğlunu kurbân etme meselesini anlattığı gibi hiçbir çağdaş Müslüman filozof açıklayamamış, buna çok üzülüyorum, sen mutlaka o kitabı oku!” demişti.

Görmez’in programda ‘Kurban’ı anlatırken kullandığı ibareler çok büyük tepki meydana getirmişti. Zira o konuşmasında İsmail aleyhisselamın kurban edilme hadisesini anlatan âyet-i kerimelerden İbrahim aleyhisselamın öyle bir çıkarımda bulunduğunu kendisinin ise ona katılmadığını belirterek farklı bir çıkarımda bulunduğunu söylemişti. İmani açıdan son derece tehlikeli olan bu ifadeler kendisini peygamberin üstünde görmesine götürecek söylemlerdi. 

Öte yandan Görmez ‘kurban’ meselesinde kimi örnek aldığını da o söyleşide ortaya koydu. Bu kişi Soren Kierkegaard idi. Görmez bunu ortaya korken bütün ehl-i sünnet ulemayı da suçladı. Onlar böyle bakamadılar, yorumlayamadılar dedi. 

Demek ki Görmez İbrahim aleyhisselamın kıssasını müfessirlerden ve muhaddislerden okumak yerine batılı bir felsefeciyi tercih etmektedir!

Bu meseleyi hiçbir çağdaş filozof açıklayamamış derken âyetleri filozofların mı yazmasını yorumlamasını beklemektedir. Ayrıca asırlardır peygamberler tarihinde bu hadiseyi en geniş hâliyle anlatan İslam tarihçilerine de itibar etmediği anlaşılmaktadır. 

Görmez’in bilhassa Soren Kierkegaard’ı seçmesindeki sebep nedir?

Bilindiği kadar yazarın Hıristiyanlığa karşı da tenkitleri bulunmaktadır. Yani o bir felsefecidir. “Tanrı” inancı tartışmalıdır!  

İbrahim ve Kurban meselesini anlattığı kitabı, bir defa İslam’a ve Kur’ân-ı kerime göre ele alınmadığı için İslami bilgilere tamamen zıttır. Neticede Diyanet İşleri Başkanlığı yapmış birinin, dinî bir konuda Müslümanlara tavsiye edeceği bir eser değildir. 

İkincisi kitap baştan sona kadar okuyucuyu şüpheler içinde kıvrandırmaktadır. Cevaplarında ise İbrahim aleyhisselamı haklı çıkarmaya çalışmakta ise de onlar da yeni şüpheler doğurmaktan uzak değildir.

Görmez’in programda ısrarla okunmasını tavsiye ettiği kitabın içeriğine gelince, şirk de dâhil pek çok küfür ifadeler bulunmaktadır. 

Mesela o eserinde bir şahsa kurban hadisesini şöyle düşündürmektedir:

“İbrahim, Moriah Dağına tırmandı; ancak İshak onu anlamadı. Sonra bir an için başını başka yöne çevirdi, İshak babasının yüzünü tekrar gördüğünde o yüz değişmişti, bakışı vahşiceydi, edası dehşet vericiydi. İshak’ı göğsünden yakaladı, onu yere fırlattı ve dedi ki: ‘Aptal çocuk, benim senin baban olduğuma inanıyor musun? Ben bir putperestim. Bunun Tanrı’nın emri olduğuna mı inanıyorsun? Hayır, bu benim arzum…’ Sonra İshak titredi ve ıstırap içinde inledi.”  

Yazar eserinde yeri geliyor İbrahim aleyhisselamı zayıf ve kendisini daha fazla cesur ve yeri geliyor İbrahim’i çaresiz kendisini ise fedakâr gösteriyor.

Kendisinin böyle bir imtihan karşısında neler yapacağını bir kahramanlık destanı gibi uzun uzun anlattıktan sonra İbrahim aleyhisselama gelmekte ve onun yaptığını şöyle nakletmektedir:

“Fakat İbrahim ne yaptı? Ne çok erken geldi ne de çok geç. Eşeğe bindi, patikadan aşağı yavaşça sürdü. Bütün yol boyunca imanını korudu, hâlâ istenenin gerçekten bu olması hâlinde İshak’ı teklif etmeye istekli olmasına rağmen, Tan­rı’nın İshak’ı ondan istemeyeceğine inandı. İnsanî bir hesaplamanın söz konusu olamayacağı absürdün gücüne inandı ve aslında bunu ondan isteyen Tanrı’nın bir sonraki anda talebini geri çekmesi absürddü.” 

Fazlurrahman, Ali Şeriati, Musa Bigiyef ve sonunda Soren Kierkegaard… Kaynaklarına bak kişiyi anla! 

    TEFEKKÜR
    Sohbetle parlar iman, talip kazanır irfan.
    İnsanı arif yapan, fesi, hırkası değil.

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.08.2023
Türkiye Gazetesi


.

Görmez’in kapısında bir bakan!

Seçimlerden sonra genelde herkesin gözü kabineye çevrilir. Hangi bakanlığa kim getirilecek senaryoları başlar. Şu son seçimde de çeşitli tahminler yürütülürken genelde insanlar, Hazine ve Maliye Bakanlığı, Dışişleri ve İçişleri Bakanlıkları ile ilgilenmekteydi.

Ben de böyle durumlarda en fazla Millî Eğitim, Kültür ve Aile Bakanlıklarını merak ederim.

Kimi ekonominin güçlü olmasını ister. Ben de gençliğimizin güçlü olmasını dilerim.

Kimi hazinenin para ile dolu olmasını ister ben ise gençliğimizin ilim ve irfan ile dolu olmasını murad ederim.

Kimisi parasının artması derdindedir. Ben ise millî birlik ve beraberliğin yükselmesi derdindeyim.

Ekonomi bozulduğunda düzelmesi çok da zaman almıyor fakat nesiller bozulduğunda on yıllar gerekebiliyor.

Nitekim bu köşemde Sayın Cumhurbaşkanımızın zaman zaman eğitimde başarılı olamadık sözlerine ve derin üzüntüsüne çok yer verdim.

Gençlerimiz yıllarca FETÖ örgütünün kıskacında erirken onları uyandıracak ne yapılabildi?

Tarih, din ve edebiyat okumaları gençlere hakkıyla sunuldu mu?

Peki başkanlık sistemine geçildikten sonra MEB’de neler oldu? Gençlerimize yön verecek, millî ve manevi değerler katacak bir müfredat ortaya konulabildi mi? Maalesef hayır. Ziya Selçuk Toplumsal Cinsiyet Eşitliğini okullara sokabilmenin derdindeydi. Mahmut Özer Bey de teknik söylemlerin ötesine geçemedi.

Son kabinede yer alan Millî Eğitim Bakanımız Yusuf Tekin Bey’in bütün bunlara ne tepki vereceğini bilmiyordum. Nasıl bir politika takip edecek, ana problemlere eğilecek mi, bir bilgi sahibi değildim. Bana kendisini ve nasıl bir yol takip edecek, beklentileri karşılayacak mı konusunda soru yönelten nice dostuma ve takipçime de; “Âyinesi iştir kişinin lafa bakılmaz” düsturunca “icraatlarını görelim bakalım” diyerek geçiştiriyordum.

İşte bu duygu ve düşünceler arasında iken önceki gün bir kısım gazetelerden ilk icraatına vâkıf oldum.

Açıkçası bu faaliyeti karşısında şok geçirdim desem yeridir! Evet, yeni Millî Eğitim Bakanımız Yusuf Tekin’in ilk icraatı, Mehmet Görmez’in güya yüksek düzeyde alternatif din eğitimi faaliyeti yürüten “Uluslararası İslam Düşünce Enstitüsü”nün (İDE) mezuniyet törenine katılmak ve burada bir konuşma yapmak olmuştu.

Sayın bakan, enstitüde yapılan faaliyetleri ve ilmî çalışmaları görünce “Durağan hâle gelen İslam düşüncesine yeniden canlılık kazandıracağını” söylemiş. Sayın bakan bunu bilinçli mi yoksa öylesine mi söyledi bilemem.

Ancak benim bildiğim, bu söz “İngiliz yapımı”dır!..

Mezhepsizlere parlak bir slogan olarak yutturulmuştur.

İslam’ı bozmak ve değiştirmek için söylenir.

İslamiyet neden durağan hâle gelsin! İslamiyet tamamlanmadı mı? Sen mi eksiklerini gidereceksin veya eksik ne görüyorsun söyler misin?

İslamiyet hakkıyla yaşanmıyor diyorsan o başka!

Gençlerimiz İslam’dan niçin uzaklaşıyor, çözüm üretelim diyorsan anlarım.

İmam Hatiplerde, İlahiyatlarda deizm neden patladı diyorsan sebeplerini araştıralım.

Yoksa “İslam düşüncesi”ne Mehmet Görmez zihniyetiyle yeniden canlılık kazandırmak yeni herzeler yumurtlamaktan başka bir şey değildir.

Cumhurbaşkanımıza meydan okumuştu!

Peki Sayın Bakan, Mehmet Görmez’i ne kadar tanıyor acaba? Başkan Yardımcısı olduğu Kuramer’in maksadından ve faaliyetlerinden haberdar mı? Açıkçası anlayamadım.

Uluslararası İslam Düşünce Enstitüsü nereye bağlı? Enstitünün tüm giderleri nereden karşılanıyor? Her önüne gelen enstitü kurup yüksek lisans ve doktora seviyesinde eğitim yaptırabilir mi? Buradan yetişen talebelerin hakkı nedir ve nerelere nasıl getirilecekler? Sayın bakan bunları bildirirse sevinirim!

Yine Sayın Bakan törende, “Mehmet Görmez’in öncülüğündeki ekolün yaptığı ve yapacağı işlerin önemli olduğunu, bu yüzden Görmez’in çalışmalarına destek vermeye hazır olduğunu belirterek, sivil toplumdan akademiye kadar her alanda yeni bir inşa sürecinin başlatılması gerektiğini” söylemiş.

Peki bu noktada asıl önemli husus Sayın Bakan, Görmez’in fikirlerini bilerek mi kendisine bu cesareti veriyor?

Koyu bir Fazlurrahman ve Musa Carullah hayranı olan Görmez, dinde reformu savunmakta ve bunun propagandasını her vesile ile yapmaktadır. Öyle ki DİB Yardımcılığı ve DİB sürecinde bunu neredeyse bir devlet politikası hâline getirmiş ve eyleme dönüştürmüştür.

O Görmez ki, bir FETÖ projesi olan ve nisan ayına sabitlenen “Kutlu Doğum Haftası”nı (Mevlit Kandili) Sayın Cumhurbaşkanımız kaldırtmak ve aslına döndürmek istediğinde yılmaz savunucusu olmuştu. Görevden alınıncaya kadar da Sayın Cumhurbaşkanımıza meydan okurcasına, bu mücadelesinden vazgeçmemişti.

Görmez, bu gücü bu kuvveti kimden alıyordu? Sonra âyet-i kerime ayıklamaları ile gündeme gelen Kuramer’de faaliyetlerine devam ederken bir taraftan da İDE’yi kurdu. Reformist faaliyetlerine tam gaz devam etti.

Görmez’i ve faaliyetlerini şahsi olarak destekleyeceğini ifade eden sayın bakan bilsin ki o artık şahsilikten öte bir konumdadır. Onun faaliyetleri artık devletin en mühim bir bakanlığını bağlamaktadır. Bu benim şahsi işim deyip geçiştiremez. Şahsi iş yapacaksanız istifa edip Görmez’in yanına gidebilirsiniz! Yok devam edecekseniz Görmez’in şu fikirlerinden hangisini destekleyeceksiniz, söyler misiniz? Bakınız Görmez çeşitli makalelerinde şunları söylemektedir:

“Bazı sahabe ve râviler, olaylardan çıkardıkları yanlış hükmü, fıkhî bir formülasyona sokarak Hazreti Peygamber’e isnat etmişlerdir (Hadislerde Delalet Sorunu”, s. 240). Şu ifade açıkça, şanlı Peygamber efendimiz tarafından ‘hangisine uyarsanız doğru yolu bulursunuz’ diye övülen sahabe-i kiram efendilerimize büyük bir iftira değil midir?

“Hadislerin peygambere aidiyeti kesin bile olsa, toplum tarafından kabul edilmiyor ve toplumda uygulanmıyorsa, bir değeri yoktur”, (Sünnet ve Hadisin Anlaşılması ve Yorumlanmasında Metodoloji Sorunu, s. 222-240) ifadesiyle de, hadisleri uygulanabilir uygulanamaz noktasına getirmektedir. Peki kime göre uygulanmayacaktır? Kararı kim verecektir: Toplum!

İnce düşünülürse dini temelinden sarsan fasit bir görüş ile karşı karşıya değil miyiz? İşte hadis-i şeriflerden sonra şimdi de aynı fasit düşünce, Kuramer eliyle âyet-i kerimelere varmış durumdadır. Bunların yarınlarda toplumun kabul edilebilir kabul edilemez anlayışı içerisinde âyetleri tartışacakları günler yakındır.

Sayın Bakan’a sormak istiyorum: Kendilerini bu konularda mı destekleyeceksiniz?

“Başörtüsünün taabbudî, dinî ve Hukukî (fıkhî) olmayıp, ahlaki (mendup) bir gelenek olduğunu”, (İslamiyat Dergisi, Cilt 4, Sayı: 2, sayfa, 33) ifade etmesinin FETÖ’nün “başörtüsü teferruattır” şeklindeki hezeyanından ne farkı vardı?

Bütün bunlara ilaveten Görmez’in başkanlığı döneminde en büyük FETÖ projesi olan “Dinlerarası Diyalog” konusu Diyanet’te bir masa kurularak temsil ediliyor ve tam gaz devam ettiriliyordu.

Sayın Bakan bütün bu görüş, düşünce ve davranışlardan habersiz midir? Buna evet demek mümkün değildir.

Kuramer’deki vahim faaliyetlere ise şimdilik girmiyorum.

“İçeride kimse varsa bir işaret yetişir” demişler!

Evet bazen bir işaret veya bir icraat geleceği anlamaya yeter!

Ben mesajımı aldım. Açıkçası yeni bakandan istediğim manada bir beklentim kalmamıştır.

İyi, güzel ve faydalı işler bekleyenler, beklemeye devam edebilir!

Yaşayan görecektir.

    TEFEKKÜR
    Yâr bildi hâlimi çok söze hâcet kalmadı
    İstikamet ehli olan hak yolundan şaşmadı

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
30.06.2023


.

Görmez’i parlatma faaliyeti mi?

Son yıllarda Diyanet kurumuna damgasını vurmuş bir isim var: Prof. Dr. Mehmet Görmez.

2003-2010 yılları arasında Diyanet İşleri Başkan Yardımcılığı, 2010-2017 yılları arasında ise Diyanet İşleri Başkanlığı yapan Mehmet Görmez bilhassa 2016 yılından itibaren hep tartışmaların odağında kaldı.

15 Temmuz darbe kalkışmasının ertesinde Diyanet’te FETÖ yapılanmasına hiç ses çıkarmamakla suçlanan Görmez, bu terör örgütüne karşı milleti ve gençliği uyarmadığı için de çok tenkit edildi.

Hatta kendisi bir TV programında 2009 yılında Kazakistan’da emekli bir diyanet işleri başkanının FETÖ konusunda kendisini uyardığını bildirmişti. Ne hazindir ki Kazakistan emekli diyanet işleri başkanının kendisini uyardığını Türkiye ancak meş’um darbe teşebbüsünden sonra 2017 yılında öğrenebilecekti. Bunlar muhtemelen zevahiri kurtarma çabalarıydı.

Görmez’in 15 Temmuz gecesinde o zaman MİT’in başında bulunan Hakan Fidan’ı ziyaretinin asıl sebebi bir türlü dile getirilemedi. Söylenen gerekçeler ise kimseyi tatmin etmedi.

Yine o gece camilerde okunan salalar toplumun birlikte hareketine önemli katkı sağlarken Görmez’in İstanbul Müftüsü Rahmi Yaran’a haber gönderip durdurulmasını istemesi çok manidardı!..

Fakat bu konu da birilerinin radarına takıldı ve dillendirilemedi.

Nihayet büyük bir FETÖ projesi olan Kutlu Doğum Haftası kaldırılmak istendiğinde Görmez açıkça meydan okudu. “Kutlu Doğum Haftası, Diyanet’in projesidir”, diyerek üstlendi ve kaldırılamaz dedi.

Aslında bu karşı duruş açıkça sayın Cumhurbaşkanına bir başkaldırı idi.

Nitekim dinde, büyük bir fitneyi feda etmemek adına başkanlıktan oldu.

O günlerde FETÖ’ye yollamış olduğu bir kitabın başına yazdığı cümleler de ayrı bir fecaatti.

Görmez böylesi şaibelerle görevden alınsa da kendisine derhâl yeni roller biçmeye muvaffak oldu. Bu görevler ve icraatlar öyle basit ve geçiştirilecek türden değildi.

İlk olarak bir zamanlar yardımcısı olduğu eski Diyanet Başkanlarından Ali Bardakoğlu’nun başında bulunduğu Kuramer’de faaliyetlere başladı. Kur’ân-ı kerimi ayıklama ve çağa uydurma faaliyetlerinin tam gaz devam ettiği bu kurumu Diyanet acilen feshetmelidir.

Diğer taraftan Uluslararası İslam Düşünce Enstitüsü’nü (İDE) kurdu. Enstitü bu yıl beşinci senesinde ilk mezunlarını verdi.

İDE nereye bağlıdır? Büyük masraflarını kim karşılamaktadır. Burada yetişen gençler nerede istihdam olunacaktır. Bunların hükmü nedir açıkçası anlamak imkânsızdır.

Görmez’in fikir yapısı ise her geçen gün bambaşka durumlara dönüşmektedir.

Habertürk TV’ye sık sık davet edilip gündeme taşınması manidardır. Zira bu davetler normal değildir.

Habertürk TV ne hikmetse 2017 yılından beri Görmez’i önce FETÖ konusunda yapmadıklarını kapatmak veya kılıf üretmek için uğraştı.

Sonraları ise dinî her meselede sanki şu anda da Diyanet’in en büyük otoritesi gibi kendisini çağırmakta ve parlatmaya devam etmektedir.

Oysa Görmez’in fikirleri ciddi tartışma konusu olmaktadır. 

Kur’ânı şahsi okumalar! 

LGBT tartışmalarının şiddetlendiği bir sırada Görmez de konuya dâhil olmuştu. Ancak açıklamaları kafa karıştırmaktan başka bir işe yaramadı. Bir taraftan LGBT’ye karşı gibi olduğunu ima ederken bir taraftan da “Bu tür musibetleri belirli bir günah grubuna bağlamamız doğru değil” diyerek âyet-i kerime ve hadis-i şerifleri göz ardı ettiğini gösterdi. Yine, “Büyük günahlar artık değişti. Bizim günah-ı kebairleri Kur’ân’ı Sünneti dikkate alarak güncellememiz gerekiyor” sözlerini de sarf ediyor. Demek ki yakın bir tarihte LGBT’li olmayı günah-ı kebairin dışına atabilir!..

Demek ki Görmez’e göre; hadis-i şeriflerdeki hükümler ve anlatılanlar şöyle dursun, Kur’ân-ı kerimde, livataya düşen Lut kavmine indirilen azabdan da bahsedilmiyor, demekti hâşâ! 

Nihayet Görmez’in, Kurban Bayramında yine Habertürk TV’de katıldığı son programda yaptığı değerlendirmeler de milletin infialine sebep oldu.

Görmez burada kurbanı değerlendirirken “İbrahim aleyhisselama oğlu İsmail’i kurban etmesini Allah emretti dersek yanlış bir söz söylemiş oluruz” noktasından hareketle değerlendirmeler yaparak şöyle demişti:

“Kurban meselesinde bir defa şunu söylersek Kur’ân’a aykırı bir şey söylemiş olur. Aslında Allah onu emretti. Çocuğunu kesmeyi. O da Allah’ın emrini gelip söyledi değil.” Saffat suresi 102. âyetini okuyan Görmez ardından şöyle ifade ediyor:

“Rüyamda seni kurban ettiğimi gördüm; düşün bakalım sen bu işe ne diyeceksin? Dedi ki: Babacığım! Sana buyurulanı yap; inşaallah beni sabredenlerden biri olarak bulacaksın. Bunu emir olduğunu söyleyenler peygamberlerin rüyalarının vahiy olduğunu ifade eden kuvvetli hadisler var. Ona dayanarak bunu söylüyorlar. Ama ben şahsen kendi okumalarımdan bunun bir emir değil; ama bu rüyadan Hazreti İbrahim’in bir çıkarımıdır…”

Görmez devamında süslü cümlelerle konuya devam ediyor.

Görmez ancak erbabının anlayabileceği bir sinsilikle bir anlamda zehrini akıtıp sahneden çekiliyor. Konu o kadar önemli ki! Görmez burada vahyin şekillerinden birinin de rüya olduğunu kabul etmiyor. Yani açıkça vahyi kabul etmediğini göstermiş oluyor. Dahası, hâşâ Hazreti İbrahim aleyhisselamın da yanlış anlamış olduğunu söylemiş oluyor! O rüyanın vahiy ve emir olduğunu devamında gelen âyetler de teyit ediyor zaten. 

Nitekim Görmez’in kendisi de “Peygamberlerin rüyalarının vahiy olduğunu ifade eden kuvvetli hadisler var” dedikten sonra, ama ben şahsen kendi okumalarımdan bunu böyle anlamıyorum, demesi nasıl bir zihniyettir! Hazreti İbrahim’in çıkarımı öyle oldu fakat benim okumalarım bambaşka. Şu ifadeler “ben Hazreti Muhammed aleyhisselamdan ve Hazreti İbrahim aleyhisselamdan daha iyi okurum” iddiasında bulunmak değil midir?.. 

İlim mi gitti, âlim mi kalmadı? 

Her Müslüman bilir ki Peygamberlerin rüyası bizim rüyalarımız gibi değildir. Onlar sâdık rüya görürler. Yani onların rüyalarında gördükleri şeyler aynıyla gerçektir ve hüküm ifade eder. Bunun misalleri Kur’ân-ı kerîmde mevcuttur. Hatta peygamberler rüyalarında vahiy bile alırlar. Şanlı peygamber efendimiz nübüvvet gelmeden altı ay evvel sâlih ve sâdık rüyalar görmeye başlamıştı. Rüyasında gördüğü her şey sabah aydınlığı gibi aynen çıkardı. Bu sebeple Allah Resûlü’nün “rüyamda gördüm” diye anlattıkları ile ona melek vâsıtasıyla veya diğer yollarla bildirilenler arasında, kesinlik ve gerçeklik bakımından hiçbir fark yoktur.

Bu gerçek ayan beyan ortada iken Görmez’in Habertürk kanalında bu imanı yıkan tezviratta bulunması nasıl bir cürettir. Bundan daha vahimi bu ülkede kendisine cevap verecek bir İslam âlimi kalmadı mı sorusuna muhatap oluşumuzdur. Bu şahsın okumaları hadis-i şeriflerin önüne geçerken şu ülkede konuşacak adam mı yok? Şimdi bunun yetiştirdiği İDE’deki gençleri (aynı düşünceye sahip olanlar için söylüyorum) nerede istihdam edeceksiniz söyler misiniz?

İsveçli bir değil bin Kur’ân yaksa Kur’ân-ı kerime zerre zarar veremez. Bilakis ilgi ve alakayı artırabilir. Fakat Görmez gibiler, Kur’ân-ı kerim üzerinde derin şüpheler meydana getirerek inancı ve imanı tehlikeye atmaktadır!..

Mehmet Görmez’in fikir dünyası Fazlurrahman, Musa Carullah ve Ali Şeriati gibi isimlerle şekillenmiştir.

Abduh, Afgani ve Reşid Rıza’nın peşinden giden Fazlurrahman, Musa Bigiyef ve Ali Şeriati’yi rehber edinenler şimdi tarihselcilik girdabında Kur’ân-ı kerimi tartışmaya açmışlardır! Bunlar gemi azıya almışçasına gençlerimizi ruhi bunalımlara doğru çekmektedir. Hepsi aynı zehirli pınarın suyunu ikram etmektedir. 

    TEFEKKÜR
    Aşka kâbil dil mi yok şehr içre yâ dilber mi yok
    Mest yok meclisde bilmem mey mi yok sâgar mı yok
                                                   Şeyhülislam Yahya Efendi

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
07.07.2023
Türkiye Gazetes

.

Lozan da en büyük tavizlerdendi!

Son dönemlerde Türkiye, Mavi Vatan, Adalar Denizi, Enerji, Suriye, Musul ve Kerkük konularında haklarını sonuna kadar ve büyük bir kararlılıkla savunmaktadır. Yedi düvelin yeniden husumetini gösterdiği son yıllarda ülke muhalefetinin hükûmetin yanında birlik içinde olmaması çok acıdır. Oysa tarih bize birlik bütünlük içinde olduğumuzda başarının geldiğini haber veriyor.

Türk Kurtuluş Savaşı, Lozan Barış Antlaşmasıyla son bulmuştu. Fakat Lozan, üzerinden yıllar geçmesine ve hatta yüz yılı bulmasına rağmen hâlâ en çok konuşulan ve tartışılan bir antlaşma olarak karşımıza çıkmaktadır. Zira Lozan Antlaşmasıyla birlikte hâkimiyet haklarımızı ihlal eden birçok mesele de ortaya çıkmıştır.

Bunların başında hiç kuşkusuz Boğazlar meselesi geliyordu. Son dönemde meydana gelen Rusya-Ukrayna savaşıyla birlikte tekrar gündeme gelen Boğazların önemi her geçen gün artmaktadır. Lozan’ın Boğazlarla ilgili bölümü şu şekilde idi:

“Boğazlar’da barış ve savaş dönemlerinde denizden ve havadan serbest geçiş esası kabul edilmişti (md. 23). Bu maddeye ek protokole göre Boğazlar’dan geçişi kontrol etmek üzere bir Türk üyenin başkanlığında İngiltere, Fransa, İtalya, Japonya, Yunanistan, Bulgaristan, Romanya, Rusya ve Sırbistan temsilcilerinden oluşan bir komisyon kurulacaktı. Amerika Birleşik Devletleri de isterse bu komisyona üye olabilecekti. Çanakkale ve İstanbul Boğazlarının her iki yakasında belirli bir bölge silahtan arındırılacaktı. Türkiye bu bölgede sayısı 12.000’i geçmeyen bir kuvvet bulundurabilecekti.”

Görüldüğü üzere Çanakkale ve İstanbul Boğazları on üyenin bulunduğu bir komisyon tarafından idare edilecek ve bu bölgeler askerden arındırılacaktı. Göstermelik olarak da bu komisyonun başkanı Türk olacaktı…

Geçmişe bakıldığında ise yaklaşık 400 sene (1453-1841) Boğazlardan geçiş düzeni Osmanlı Devleti’nin mutlak hâkimiyeti altındaydı. 1841 yılında imzalanan Londra Boğazlar Sözleşmesi ile Boğazlarımız uluslararası bir statü kazandı. Böylece Osmanlı Devleti, Boğazlar üzerinde barış zamanındaki tam hakkını yitirmiş oldu. Daha sonra Paris (1856), Londra (1871) ve Berlin (1878) antlaşmalarına konu edilen Boğazlar, Birinci Dünya Savaşı’nın sonrasında Lozan Antlaşmasındaki düzene geçmiştir. 

1. Dünya Savaşı sonrasında imzalanan sözde barış antlaşmaları II. Dünya Savaşına giden yolu hazırlarken Boğazların önemi bir kez daha ortaya çıkmıştı. Gelişmeler üzerine Türkiye ilk olarak Lozan Konferansı’na katılan devletlere bir nota verdi (11 Nisan 1936). Notada özetle Türkiye’nin isteği şöyle idi:

“Avrupa’da yaşanan gelişmeler, Lozan’da Boğazların güvenliği için verilmiş olan garantiyi işlemez hâle getirmiştir. Türkiye güvenliği, savunması ve hâkimiyet haklarının korunması bakımından bu statünün değiştirilip Boğazların askerîleştirilmesinden yanadır.”

İsteyince oluyor!

Demek ki arzu edince ve haklarını yerinde savununca oluyor. Bugünkü muhalefet o gün olsa, “aman Lozan’a dokunmayalım” diye çığlıklar atardı. Oysa Türkiye’nin isteği olumlu karşılandı ve İsviçre’nin Montrö (Montreux) şehrinde bir konferansın toplanmasına karar verildi (22 Haziran 1936). Türkiye’yi Dışişleri Bakanı Tevfik Rüştü Aras başkanlığında bir heyetin temsil ettiği konferans Montrö Sözleşmesi adını alan yeni Boğazlar Sözleşmesi’yle sona erdi (20 Temmuz 1936). Türkiye, İngiltere, Fransa, Sovyetler Birliği, Japonya, Romanya, Bulgaristan, Yunanistan ve Yugoslavya arasında imzalanan sözleşmeyi daha sonra İtalya da imzaladı (2 Mayıs 1938).

Montrö Boğazlar Sözleşmesi diye adlandırdığımız bu antlaşma yirmi dokuz maddeden oluşuyordu. Ayrıca dört ek madde ve bir de protokol bulunmakta idi. Sözleşme ile 1923 sözleşmesindeki Boğazların silâhsızlandırılması kayıtları kaldırılarak Türkiye’nin hâkimiyet hakları yeniden sağlandı.

Lozan’da olduğu gibi Boğazlar’dan ticaret veya savaş gemisi ayırımı gözetilmeden geçiş serbestliği ilkesi kabul edildi (md. 1). 

Sözleşme yirmi yıl için imzalanmış olduğu hâlde (md. 28) şimdiye kadar hiçbir imzacı devlet tarafından feshedilmediğinden yürürlükte devam etmektedir.

Montrö’nün birinci bölümde ticaret gemilerinin geçiş rejimi düzenlenmiştir (md. 2-7). Buna göre barış zamanında ticaret gemileri, bayrağı ve yükü ne olursa olsun gündüz ve gece Boğazlar’dan geçiş serbestliğinden tam olarak yararlanacaktır. Transit geçiş yapanlar, sözleşmenin birinci ekinde öngörülen resim veya harçlar dışında para ödemeyecektir. Kılavuzluk ve römorkaj isteğe bağlıdır.

Savaş zamanında Türkiye savaşan değilse ticaret gemileri aynı şekilde serbest geçiş hakkından yararlanacaktır. Türkiye savaş hâlinde veya yakın savaş tehdidi altında ise sadece düşman olmayan ülkelerin ticaret gemileri düşmana yardım etmemek şartıyla serbestçe geçebilecektir. Bu gemiler Boğazlar’a gündüz girecek ve geçiş Türk makamlarının göstereceği yoldan olacaktır. Kılavuzluk bu durumda zorunlu kılınabilecek, fakat ücret alınmayacaktır.

İkinci bölümde savaş gemilerinin barışta ve savaşta geçiş rejimi, Karadeniz’de kıyısı bulunan devletlerle bulunmayanlara göre değişiklik gösterecek şekilde düzenlenmiştir (md. 8-22). Buna göre barış zamanında hafif su üstü gemileri, küçük savaş gemileri ve yardımcı gemiler, bayrakları ne olursa olsun hiçbir resim ve yükleme bağlı tutulmadan Boğazlar’dan serbestçe geçebilecektir. Ancak Boğazlar’a gündüz ve öngörülen şartlara uygun biçimde girmeleri şarttır. Karadeniz’de kıyısı olan devletlerin savaş gemileri, önceden haber vermek şartıyla tonilatoları ne olursa olsun Boğazlar’dan her zaman geçebilecektir.

Gülünç geçiş ücreti ve düzenleme!

Türkiye, Montrö ile birlikte İstanbul ve Çanakkale Boğazlarından girip çıkan gemilerden fener, tahlisiye ve sağlık rüsumu ücreti talep etme hakkını elinde bulunduruyor. Bu ücretlendirme o dönemde Birleşmiş Milletler tarafından kabul edilen ortak para birimi “Germinal Frank” üzerinden yapılmasına karar verilmişti.

1936’da 1 Frank 0,29 gram saf altına karşılık gelirken, Germinal Frank’ın artık tedavülde olmadığı dönemlerde ödemeler dolar üzerinden Türk lirası ile yapıldı ancak güncel kurlar dikkate alınmaksızın 1 Frank’ın değeri yine 0.29 gram saf altın karşılığı olarak korundu.

1983 yılında ise Türkiye o günkü geçiş ücretleri haklarından yaklaşık %75 feragat ederek 1 Altın Frank’ı indirimli değeriyle 0.80 dolara sabitledi. Bugüne kadar da geçiş ücretleri, güncel döviz alış kurunun altın/frankın indirimli değeri 0.80 dolarla çarpılması suretiyle uygulandı.

39 yıldır uygulanan bu sistemle Boğazlarımızdan elde edilen yıllık gelir yaklaşık olarak 40 milyon dolar seviyelerinde kalmıştır. Son günlerde Ulaştırma Bakanlığı yetkilileri tarafından duyurulan ve 7 Ekim 2022 tarihinde yürürlüğe girmesi planlanan yeni düzenlemeye göre 0.80 dolar olan tonaj başına alınan ücret 5 kat artırılarak dört dolara çıkarılmıştır. Böylece yıllık gelirin 200 milyon dolar olması öngörülmüştür. Buna rağmen dünyadaki diğer kanalların gelirleriyle kıyaslama yaptığımızda ortaya komik rakamlar çıkmaktadır. Akdeniz’i Kızıldeniz üzerinden Hint Okyanusuna bağlayan Süveyş Kanalının 2021 senesi verilerine göre yıllık geliri tam altı milyar dolar seviyesindedir. Yine Atlantik Okyanusunu Pasifik Okyanusuna bağlayan Panama Kanalının yıllık geliri 1,5 milyar dolar civarındadır. Hâl böyle olunca yeni düzenlemenin bile yeterli olmadığı ortaya çıkmaktadır…

Bugün artık daha da iyi anlaşıldığı üzere Lozan Antlaşmasındaki 1936 Montrö düzenlemesi de yeterli değildir. Son yıllarda ortaya koyulan Mavi Vatan anlayışına uygun olarak Çanakkale ve İstanbul Boğazlarımız millî çıkarlarımıza hizmet eder hâle getirilmelidir. Özellikle Montrö’de yer alan “Kılavuzluk ve Römorkaj” hizmetleri isteğe bağlı değil, zorunlu tutulmalıdır. Her yıl gündeme gelen İstanbul Boğazı’ndaki gemi kazaları bu düzenlemeyi zorunlu kılmaktadır. Yine Boğazlardan bir gün içinde geçecek askerî gemilerin kıyıdaş olsun ya da olmasın toplam tonajının 15 bin tonu aşmaması gerekiyor. Karadeniz’e kıyıdaş olmayan ülkelerin burada aynı anda bulundurabileceği gemilerin toplam tonajı 45 bin tonu; kıyıdaş olmayan tek bir ülkenin ise 30 bin tonu aşamıyor.

Görüldüğü üzere Türkiye’nin millî menfaatlerini zaafa uğratan bu tarz kısıtlamalar, “acaba Montrö bugün de revize edilir mi?” sorularını beraberinde getiriyor.

TEFEKKÜR
Leb-â-lebdir zemîn ü âsmân esrâr-ı hikmetten
Ve lîkin keşf ü tahkîke sezâ çeşm ü dehen yoktur.
                                                                       Nâbî
(Yer ve gök hikmet sırlarıyla dopdoludur
Görmeye ve açıklamaya uygun göz ve ağız yoktur.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
09.09.2022
Türkiye Gazetesi


.

Ey Türk evladı, düşün!

Tam bin yıl dünyada hüküm sürmüş muazzam Türk hâkimiyetini, Türk devletlerinin dünyaya örnek olarak sunduğu medeniyeti gençlerimize anlatamıyoruz. Bunun neticesi olarak gençlerimiz zalim, despot, zorba devletleri, ileri ve medeni devletler olarak görüyor ve hayranlık besliyorlar. Öyle ki celladına âşık olan kişi misali atalarına kan kusturanlara hayranlık besliyorlar. Neredeyse onların giyim, kuşam ve hayat tarzlarına kadar “taparcasına” bağlanıyorlar!..

Bu eziklik sadece gençlerimize has bir durum değil. Ne hazindir ki aydınlarımız daha beter hâldeler. İlkokulda öğrendiği ve ezberlediği kırıntı tarih bilgileri ile mezara giriyorlar. Bir de, “ben çok tarih kitabı okudum” diyerek hava atması yok mu? Gülünç ötesi bir durum. “Ne okudun” dediğinde ilk yabancıları saymaya başlıyorlar. Zokayı çoktan yutmuş haberi yok!

Bugün Osmanlı denildiğinde burun kıvıran, yüzünü ekşiten, “ne verdi ne yaptı ki” diyen zavallı, acaba bir dönem İngiliz Kraliçesinin düştüğü zelil ve hakir durumdan haberi var mı? Böyle söyleyince hemen, “Fatih, Yavuz veya Kanuni devridir” deyip geçme! Belki adını duyduğunda o kim diyeceğin III. Murad Han dönemini oku. Avrupa devletlerinin büyükelçiler vasıtasıyla Osmanlı başkentinde göze girebilmek için ne taklalar attıklarına şahit ol!

Osmanlı Devleti, III. Murad Han’a kadar olan dönemde limanlarında ticaret yapma hakkını sadece Venedik ve Fransa’ya tanımıştı. Osmanlı’nın Kıbrıs’ı fethetmesi ile İngilizler Venediklilerin yerini almaya başladılar. 1580 yılına gelindiğinde ise artık İngiliz gemileri Akdeniz’de dolaşmakta idi. Ancak Akdeniz’deki İngiliz ticaret gemileri, Osmanlı limanlarındaki seyr-ü sefer ve ticareti, Osmanlı Devleti’nin Fransız gemilerine tanımış olduğu haklardan faydalanmak için Fransız bayrağı çekerek ve Fransa’ya vergi ödeyerek sürdürmekteydiler. Bu sebeple, Fransızlar gibi müstakil imtiyaz elde edebilmek için Osmanlı Devleti nezdinde pek çok teşebbüste bulundular.

Osmanlı Devleti ve İngiltere arasında münasebetler sadece ticari ilişkilerle sınırlı kalmıyordu. Kraliçe Elizabeth gönderdiği bir mektupla Sultan III. Murad Han’dan İspanyollara karşı açıkça yardım ve destek beklediğini belirtiyordu…

İstanbul’da bulunan İngiliz Büyükelçisi William Harborne’un Kraliçe katından Padişah’a yardım talebi için takdim ettiği mektubu Osmanlı Sultanı’nın Avrupa devletler sisteminde ne kadar üstün bir pozisyonda olduğunu ortaya koymaktadır:

“Padişah’ın yüce katına arzuhâl ilam olunur.

Devletlü ve saadetlü, âlemin sığındığı Padişah Hazretleri’nin yüce katlarına kullarının arzı budur ki, ‘İngiltere Kraliçesi’ ile ‘Zat-ı Şahaneleri’ arasında mukaddes bir sulhun vücut bulması hususunda Yaratıcı, bu kulunuzu başlıca vasıta seçmek lütfunda bulunmuştu. Bendeniz dokuz yıl önce bu görevi sadıkane bir tarzda ve isteyerek ifade ettim ki, hususuyla Zat-ı Şahaneleri’ne bahşedilen kudret ve kuvvet vasıtasıyla bizim müşterek düşmanımız olan bütün putperestleri imha edeceklerini ummuştum. Yaratıcı’nın adıyla masum kulunuza acımanız için yalvarırım. Eğer bu putpereste (İspanya’ya) karşı var kuvvetinizi göndermek niyetinde değilseniz, ona zarar vermek üzere hiç olmazsa altmış veya seksen kadırga gönderiniz. Efendim, Kraliçe bir kadın olduğu ve cinsiyeti bakımından savaşa meyilli olmaması lazım geldiği hâlde Yaratıcı’nın bu konudaki emrini var kuvvetiyle yerine getiriyor… Zat-ı Şahaneleri de, bir donanma çıkarırsanız yüce Osmanlı neslinin şan ve şerefi ve Osmanlı İmparatorluğu’nun muhafazası yolunda hareket etmiş olacaksınız. Bu yapıldığı takdirde mağrur İspanyol ile sahte Papa ve bütün taraftarları, yalnız zafer ümitlerinden mahrum edilmekle kalmayacaklar, belki de bu tür küstahlıkların cezasını bulacaklardır.”

III. Murad Han tarafından da İngiltere Kraliçesi Elizabeth’e mektup gönderildi. Mektupta yardımların sadece ticari noktada değil ayrıca siyasi amaçların da söz konusu olduğu belirtilmekteydi ve şu ifadeler yer almaktaydı:

“İki ülke arasındaki dostluk ve ahitname-i hümâyûn gereğince dost ve düşmana karşı birlikte hareket edilecektir. Ahitname şartlarına uyulduğu takdirde İngiliz tüccarlarına kimsenin zulmetmek ihtimali olmaz. Eskiden Osmanlı padişahları ile dostluk edenler nasıl saygı görüp himaye edilmişlerse size de o şekilde muamele edilecektir. İspanya’da esir olan Müslümanların İngiltere tarafından kurtarılması sadakat ve bağlılığınızın göstergesidir. Elçinizle göndermiş olduğunuz mektubunuzda Osmanlı donanmasına ilişkin söyledikleriniz hususunda hepsiyle ilgili malumum olmuştur. İlkbaharda büyük bir donanma gönderilmesi kararlaştırıldı. Allahü teâlâ donanmayı zafere ulaştırsın.” 

İşte bu gelişmeler neticesinde İngiltere’yi İspanyol işgalinden ve baskısından kurtaracak Osmanlı donanması olacaktır. Osmanlıların gönderdiği donanma sayesinde İspanyol donanması ikiye bölünmek zorunda kalacak ve İngiltere karşısında büyük bir bozgun yaşayacaktır.

Ey Türk evladı! Bu gücün, haşmetin ve kudretin devam etmesini diliyorsan ceddinin başarı sırlarına vâkıf olacaksın! Tarihini, dinini ve dilini bilecek ondan güç alacaksın. Birliğini, dirliğini muhafaza edeceksin…

Ah o nezaketle tebessüm!

Öte yandan İngiliz Kraliçesi II. Elizabeth’in ölümü İslam dünyasının hazin hâlini gözler önüne bir kez daha sermiştir.

Ölümü ile birlikte başlayan propaganda ile Kraliçe II. Elizabeth mülâyim, yumuşak, yüzünden tebessümü eksik olmayan birisi olarak sevdiriliyor. Hayır hizmetlerinden dem vuruluyor. Doğumu, evliliği, oğlundan gelininden çektiği acıları ve nihayet ölümüne duyulan üzüntüler en şatafatlı ifadelerle günlerce konuşuluyor.

Onun elliden fazla devleti temsil eden “Commonwealth of Nations” denilen İngiliz Milletler Topluluğu’nun başı sayıldığı, öldüğü güne kadar hâlâ bu devletlerden on altısının resmî devlet başkanı sıfatını taşıdığı gururla naklediliyor.

Keşke Kraliçe’nin yetmiş yıl süren döneminde İngilizlerin yaptıkları zulümler anlatılabilseydi. Kolları ve bacakları kesilen binlerce İskoçyalı, acımasızca öldürülen İrlandalılar, gözünün yaşına bakılmadan katledilen 25 milyon Hintli, hastalıklara maruz bırakılarak yüzde doksanı yok edilen Aborjin halkı, ölüme terk edilen 300 bin Kenyalı, Kraliçe Elizabeth’in 90 küsur yıl boyunca temsil ettiği makamın en büyük utanç mirasından birkaçı olarak tarihe geçti. Bütün bunlar Kraliçe’nin sinsi gülüşünün gerisinde kalmıştı.

Yine İngiliz petrol şirketlerinin ve silah tüccarlarının kasaları dolsun diye Libya, Suriye, Irak, Mısır ve Yemen’de yakılan iç savaş ateşinde yüz binlerce insan öldü, bir o kadarı da memleketini terk etmek mecburiyetinde kaldı. Aileler mahvoldu. Kraliçe ve devşirmeleri sinsi gülüşleri ile bütün bunları da örtmesini bildiler!..

Ziya Paşa’nın söylediği gibi:

Yaktı nice cânlar, o nezâketle tebessüm;
Şîr’in (arslanın) dahi kasd etmesi câna, gülerektir!

Bütün bu zulümleri dile getirenleri susturmanın çaresini de bulmuşlar. Gerek ulusal gerekse sosyal medyada devşirilmiş İngiliz hayranları suret-i haktan görünerek ölen bir insanı aşağılamanın veya aleyhinde konuşmanın “Müslümana yakışmadığını” söylemek suretiyle güya merhamet damarlarını harekete geçirmeye çalışıyorlar. Son zamanlarda bu söylemin çok arttığına da dikkat çekelim.

Adamın ömrü Türk ve İslam düşmanlığı ile geçecek, her yazısı veya konuşması ile İslam’a çatacak veya sinsice İslam’ı bozmaya gençleri yanıltmaya dinden İslam’dan soğutmaya çalışacak buna karşılık öldüğü gün adamı sevdirmenin yollarını araştıracaklar. Şimdi ölmüş konuşulmazmış! Fakat Müslüman bir âlim vefat edince aynı zevat bu defa sinsi bir şekilde öylesine gözden ve gönülden düşürme edebiyatı yapıyor ki şaşıyorsunuz.

Böyleleri vefat ettiğinde ecdadımız.

Ne kendi etti rahat ne âlem buldu huzur
Yıkıldı gitti cihandan dayansın ehl-i kubur

diyerek layık olduğu yere uğurlarlardı…

Diğer taraftan işin en hazin tarafı da yine İngiliz siyaseti icabı katlettiği Müslümanlara hoş görünme yollarını açmalarıydı. Bunlardan bir tanesi de devşirdiği nice âlim geçinen zevatı kullanarak kendi sülalesini Müslümanların en sevdiği bir aileye bağlama çabasıydı. Nitekim İngiliz Kraliyet ailesinin Endülüs üzerinden soyunun Ehl-i Beyt’e dayandığı tezi İslam dünyasında ciddi manada revaç bulmuştur. Şeyh Nazım el Kıbrısî ile Mısır eski Müftüsü Ali Cum’a onu Ehl-i Beyt’e nisbet edenlerin başında gelmektedir…

Müslümanlar bu oyunları iyi çözmeli ve Ziya Paşa’nın şu beytini de asla hatırından çıkarmamalıdır:

Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz,
Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde…

TEFEKKÜR
Şimdi uyuyanlar o zamanda uyanırlar
Bir subha resîde olur âhir şeb-i âlem
                                              Ziya Paşa
(Şimdi uyuyanlar o zamanda uyanırlar.
O gün bir sabaha ulaşır dünyanın son gecesi.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
16.09.2022
Türkiye Gazetesi

.

Karadavi’yi tanımak!

Dünya Müslüman Âlimler Birliği’nin kurucu başkanı Yusuf el-Karadavi 96 yaşında vefat etti. Ülkemizde siyasi ve entelektüel çevreler sosyal medyada büyük bir üzüntü ile rahmet okuma yarışına girişti. Sadece rahmet okumakla kalmadılar tabii. Bilhassa parlak ve yaldızlı ifadelerle kendisini övgü yarışına da girdiler.

“Ömrünü İslam’a hizmetle geçiren âlim”; “İslam âleminin öncü ve önder âlimlerinden”; “Çağımızın büyük âlimlerinden”; “Yazdığı kitaplarla günümüz Müslümanlarını aydınlatan”; “Asrın büyük âlimlerinden”; “Çağımızın büyük ilim, davet, tebliğ ve dava adamı” vb. tabirleri ile göklere çıkardılar.

Günümüzde sevilen bazı şahsiyetlerin bu ifadeleri onların takipçileri tarafından elbette olumlu bir şekilde değerlendirilecek, Karadavi ve eserlerine karşı müspet bir bakış meydana getirecektir. Bu durum eserlerinin okunmasına fikirlerinin dimağlarda daha fazla yer edinmesine yardımcı olacaktır. Zaten pek çok eseri özellikle bidat ehli şahıslar tarafından günümüz Türkçesine çevrilmiş bulunmaktadır…

Peki, Karadavi nasıl bir fikir yapısına sahiptir? Kısa bir biyografisinden sonra bu konuya değinelim…

Karadavi, 9 Eylül 1926’da Mısır’ın Siff Turab şehrinde doğdu. Önce el-Ezher’in lise kısmını ardından Usûl-i Din Fakültesini bitirdi. 1958 yılında Yüksek Arap Dili Araştırmaları Enstitüsü’nden dil ve edebiyat konusunda lisansını tamamladı. Usûl-i Din Fakültesi, Kur’ân ve Sünnet İlimleri Bölümünde master yapan Karadavi, doktorasını da 1973 yılında, “Zekât ve zekâtın toplumsal sorunların çözümündeki yeri” konulu tezi ile verdi. önce Ezher’de görev yapan Karadavi ardından Katar’daki Eğitim ve İslami İlimler (Külliyyetü’ş-şeri’a) fakültelerinin kurulmasını üstlendi. Karadavi burada İslamî İlimler Fakültesi’nin dekanı, Sünen ve Siret Araştırmaları Merkezi’nin de müdürü oldu. Bu durum İslam ülkelerinde bir anda parlamasına ve adının duyulmasına yol açtı. 

Pek çok eser yazan Karadavi Batılıların büyük iltifatına da mazhar olmuştur. Nitekim Kasım 2005 ve Haziran 2008 tarihlerinde ABD’den Foreign Policy ve İngiltere’den Prospect dergilerinin internet üzerinden okuyucu anketleri ile oluşturduğu “Dünyanın ilk yüz entelektüeli” listesinde yer almıştır…

Vehhabi usulüne göre!

Bizim İmam Hatip Lisesi yıllarımızda (1974-78) Karadavi’nin fikirleri İslam dünyasını sarmaya başlamıştı. Bugünkü gibi parlak nutuklarla kendisini “büyük İslam âlimi” olarak lanse ederlerdi. O zaman kitapları çevrilmediği için okuma imkânımız yoktu. Fakat anlatılanlardan Karadavi’nin fikrî yapısını anlamak mümkündü. Karadavi “mezhepler üstü” bir konuma getiriliyor ve “ictihad derecesinde bir âlim” olarak lanse ediliyordu. Zaten onu tavsiye eden hocalar bizlere de aynı metotla hitap ediyor, “Siz artık bir İmam-ı azamsınız, kendiniz ictihad edecek noktaya geleceksiniz” diyorlardı!..

Böylece mezhep imamları gözümüzde küçüldüğü gibi bir mezhebe bağlı olmanın da gerekmediği gençler arasında yaygın olarak yerleşiyordu. Bilindiği üzere bu fikirler daha da sivrilecek ve “İslam’da reform” akımı yerini önce sahabileri sonra Peygamber Efendimizi ve günümüzde de Kur’ân-ı kerimi hedef alacak noktaya varacaktır.

Evet, Karadavi mezheplere vuruyordu. Nitekim Türkçeye de çevrilen “El-Halal-vel-Haram” adlı kitabında bu fikirleri neşvünema bulacaktır.

Öncelikle şunu belirteyim ki bu kitap tam bir Vehhâbi usulü ile te’lif edilmiştir. Hangi mezhebe göre yazdığı belli değildir!.. Kitapta Hanefî mezhebinde hüküm şöyledir, Şafiî mezhebinde böyledir gibi ifadelere yer verilmemiştir. Kendisi de kitabının başında bunu açıkça deklare etmektedir. Şöyle ki:

O eserinde “Global bir köy hâline gelen, çok küçülmüş olan bir dünyada artık mezheplerle bir yere varamayız. Mezhep taassubunu bırakacağız”

Karadavi böylece, mezheplerin kıymeti yoktur, bir mezhebe bağımlı kalmak, herhangi bir mezhebin mukallidi olmak mezhep taassubudur, diyerek yıkım hareketini başlatmıştır.

Karadavi bu konuda gençlerin zihnini ifsat eden pek çok argüman kullanır. Nitekim mezhepler için diline pelesenk ettiği “taassup” sözcüğünü sık sık kullanırken şöyle bir soru sorar: “İslam’a yeni giren bir Müslümana mezhepler konusunu nasıl anlatabiliriz, hangi mezhebi anlatmamız gerekir, tek bir mezhebi anlatmamız İslam’ın kuşatıcılığını o kimseden mahrum etmek olmaz mı?” (Fî fıkhi’l-ekalliyâti’l-müslime hayatü’l-müslimîn vasata’l-mücteme‘âti’l-uhrâ, s. 57.)

Böylece o, mezheplerin günümüzde birçok sıkıntıya sebep olacağını belirterek bağlayıcılığını yıkmak ister. Mezheplerdeki ayrılığın rahmet olduğunu ve Müslümanların dört mezhebe girmekte hür olduklarını unutmuş görünür. Zira dört mezhepten birine girmekte icma vardır. Zaten onların da maksadı Ehl-i Sünnetin bu prensibini yıkmak diğer bütün mezhepleri de hak kabul etmek ve hatta kendileri de bir mezhep imamı gibi içtihatta bulunmaktır.

Karadavi, “Bizim temel mehazlarımız Kur’ân ve sünnettir” diyerek gençleri avlamanın yolunu da bulmuştur. Öyle ya Kur’ân-ı kerim ve hadislerin olduğu yerde âlimlerin sözü mü olurdu? Bugün de mezhepsizlerin çok kullandığı bu ifade, bilhassa gençlerin itikadını sarsmada ve mezhepsizlik girdabına düşürmede başrol oynamaktadır. Sanki mezhep imamlarımız âyet ve hadisleri bilmiyor, sanki hiç görmediler ve sanki onlara sırt çevirdiler gibi bir hava estiriliyor.

Karadavi zihinlere ve nefislere hoş gelecek argümanlarına şöyle devam ediyor:

“Kur’an ve sünnet aslında bu dini kolaylaştırdığı hâlde fıkıh zorlaştırmıştır. Fuzûli, gereksiz birtakım hassasiyetlerle birtakım yükler getirmiştir. Şimdi bu yükleri atıp bu fıkhı, bu dini kolaylaştırmamız lazım.”

Görüldüğü üzere Karadavi, dinin fıkıh kısmına vurarak günümüzde “Dinlerarası Diyalog” projesi ile iyice mesafe katetmiş bulunan İslam’ın içini boşaltmanın yollarını çoktan döşemeye başlamış bulunuyordu. Fıkıh insanlara gereksiz yükler getirmiş ve bu yükleri boşaltmak gerekirmiş. Peki, nedir bu yükler? Onlar artık Karadavi ve onun yetiştirmelerinin insafındadır!..

Mezhepsizliğin getireceği nokta!

Nitekim mezheplerin yerine neyi yerleştireceğini de eserinde açıkça vurgulamaktadır: “İslam’ın kolaylaştırılmış hükümleri nerede varsa onu alacağız.” Artık mezhep seçimi diye bir şey yoktur. Hangi mezhebin hükmü kolayına gelirse onu kullanabilecektir. Dolayısıyla Karadavi hükümlerinde çoğu kez dört fıkhi mezhebin dışına da çıkarak Şia âlimlerinin veya Zahirilerin görüşlerini kabul etmiştir (Bkz Fıkhu’z-zekat, I, 430,457).

Bir konuda bir mezhebin, bir görüşünü kabul eden Karadavi, aynı mezhebin diğer bir konuda verdiği hükmü kabul etmeyebilmektedir. O, bunların hemen hepsinde de kolaylık prensibini göz önünde bulundurmuştur. (Bkz. el-İctihad, s. 115.) 

Karadavi’nin İslam fıkhı metodolojisine uygun olmayan bu düşünce yapısı ve kendi görüşleri ile fetvalar vermesi, onu kısa sürede Ehl-i sünnet âlimleri arasında tartışmalı konuma getirecektir.

Karadavi’nin gençleri mezhepsizliğe götürmede “zekice” kullandığı ibarelerden biri de “Taklit aklın çalışmasını durdurur” demesidir. Hâlbuki asıl olarak şeytanı, hevayı ve sapık mezhepsiz kişileri taklit etmek insanın aklını durdurur. Mezhepsizliğin bir diğer zararı ise insanı doğru yoldan çıkarır hatta nefsine kul eder.

Nitekim aklını kullananlar, sadece Kur’ân ve hadis diyenlerin kendi düşüncesiyle hareket ettiklerinde Kur’ân-ı kerim ve hadis-i şeriflere sık sık ters düştüklerini ibretle göreceklerdir. Nakil ve Ehl-i sünnet caddesinden ayrılanın aklı nasıl durur, Karadavi fetvalarında göstermiştir. Yalnızca İslam ülkelerinde değil, dünya medyasında geniş yer bulan iki fetva örneğine dikkat kesilelim:

“Üniversiteye alınmayan başörtülü kızlar başlarını açabilirler.”(!) Onun bu fetvasını ülkemizde de hem FETÖ elebaşının (28 Şubat sürecinde) hem de eski DİB Başkanımız Mehmet Görmez’in (2001 yılında yazdığı bir makalesinde) kullanmış olması düşündürücüdür.

Diğeri ise pek çok âlimle birlikte altına imza attığı bir fetva örneğidir: “ABD’deki Müslüman askerler, ABD’ye duyulan hürmet ve saygının yeniden tesis edilebilmesi için Afganistan gibi Müslüman ülkelere karşı savaşabilirler.” Bu hizmetinin karşılığını muhtemelen Batılıların da desteğini almak suretiyle Dünya Müslüman Âlimleri Birliğini kurmak ve başına geçmekle aldı. Uzun yıllar (2004-2018) bu birliğin başkanlığında bulunan Karadavi, fetvadaki görüşünden ancak dokuz sene sonra rücu edecektir. Batının ona karşı muhabbetinin izlerini buradan da anlamalıdır.

İşte mezhep tanımazlığın varacağı son nokta dinsizliğe köprü olmaktan başka bir şey değildir… Birisine rahmet okuyup eserlerini gençlere tavsiye edenler, şayet maksatlı değillerse o kişiyi “büyük âlim” diye övmeden önce küçük bir araştırma yapsalar yerinde olur. Yoksa bilmeden de olsa o köprüyü genişletmeye yaramaktan başka bir şey yapmayacaklardır…

TEFEKKÜR
Akâiddür çün İslâm’ın esâsı
Bu muhkem olmazsa olmaz bekâsı

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
30.09.2022
Türkiye Gazetesi

.

Reddiyenin önemi!

Günümüzde bid’at sahiplerini deşifre etmek ve bozuk fikirlerini belirterek insanların dikkatini çekmek ne hazindir ki bazılarının hiç hoşuna gitmiyor. “Tek doğru siz misiniz?” diyerek derhâl itiraza ve hatta akılalmaz hakarete başlıyorlar…

Yine, sanki dinde yapılan bid’atlerle mücadele bugün ortaya çıkmış gibi bir hava meydana getiriyorlar. Bunların başında da yıllarca o kişilerin kitapları ile fikir dünyası şekillenen insanlar geliyor. Zira övdüğü, beğendiği ve fikirleri ile beslendiği insanların bozuk bir itikada sahip olduklarını düşünemiyor veya kabul etmek istemiyorlar.

Şunu net ifade edelim ki, “tek doğru biziz” diye bir iddiamız hiç olmadı ve olamaz da. Biz 1400 yıldır İslam’ı Ehl-i Sünnet akidesi içerisinde anlatan ve nakleden âlimlerin izini takip ediyor ve onları referans alıyoruz. Kim bunlar diye soranlara da, binlerce âlim ve veliyi örnek olarak gösterebilirim. Hangisine uysa doğru Ehl-i Sünnet itikadına sahip olur. Hiç kimse de bugüne kadar benim ifadelerimin Ehl-i Sünnete uymadığı hakkında bir iddiada bulunmadı. Hata ile söyledimse ondan da rücu etmeyi bilirim.

Ancak kargadan başka kuş, bid’at ehlinden gayrı âlim tanımayanlar bozuk itikatlarına misal olarak binlerce Ehl-i Sünnet âliminden bir kişi dahi gösterememektedir.

Bunlardan biri ile yaptığım münazarada, “Siz Ehl-i Sünnet misiniz?” diye sormuştum. “Evet” dedi. “Peki, hocanızın şu görüşünü paylaşan bir âlim söyleyiniz” dedim, sustu kaldı. “1400 senedir hiçbir Ehl-i Sünnet âlimi söylemedi de sadece senin hocan mı bildi” dedim. Cevabı yine sükût oldu.

İkincisi ise bid’atle mücadele bugün yapılmıyor. Küfür ve nifak ehli her zaman vardı ve kıyamete kadar da var olacaktır.

Hanefi mezhebinin önderi İmam-ı Azam hazretlerinin “Fıkh-ı Ekber” dışında bütün eserleri neredeyse bidat ehline yaptığı reddiye üzerinedir. Mutezile, Müşebbihe, Kaderiyye, Cebriyye, Mürcie ve Şîa’nın farklı yollara saparak birer itikadî mezhep olarak teşekkül etmeye başladığı bir dönemde yetişen İmam-ı Azam hazretleri, Ehl-i Sünnet akidesi üzere onlara cevaplar vermiştir. Onun bu bozuk mezhep sahipleri ile münazaraları ve onlara verdiği cevaplar meşhurdur. Kendisi doğru itikadî ilkeleri ortaya koymuş ve bunları Kur’ân-ı kerim ve hadis-i şeriflerle delillendirmiştir.

Keza yine büyük âlim İmam-ı Gazali hazretleri Ehl-i Sünnetin dışına taşan “İslam filozofları”na cevaplar vermiş ve Müslümanları bunların bozuk itikatlarına karşı ikaz etmiştir. İmam-ı Rabbani hazretleri de devrindeki bid’at ehli ile kıyasıya mücadele ederken bid’at sahiplerini aslandan daha tehlikeli olarak nitelendirmiştir. Zira aslan kişinin canına, bid’at ehli ise imanına kasteder. Dolayısıyla bütün Ehl-i Sünnet büyükleri zamanındaki bozuk itikat ehline reddiyeler yapmışlar ve nerelerde hata ettiklerini yazmışlardır… Misal olarak İbni Teymiye’ye reddiye olarak yazılan eserleri yazsam bu satırlara sığmaz.

Bu durumda siz mezhepsizliğin neden yaygınlaştırılmak istendiğini, İmam-ı Gazali ve İmam-ı Rabbani hazretlerine karşı düşmanlığın temellerini buradan anlayınız. Sinsi bir manevra ile arada onları da mezhepsizlerle ve bidat ehli ile birlikte anarak güya hepsine bağlı olduğunu söyleyen şarlatanlara karşı da uyanık olunuz.

Mason din adamlarının kuklaları! 

Gençlerimiz bu durumun son iki asırdır devam eden bir proje olduğunu anlayabilseler meseleyi kolaylıkla çözeceklerdir.

İngilizler İslam’ın hamisi yüce Osmanlı Devleti’ni bölmek, parçalamak ve nihayet yıkmak için hangi usullerle çalıştılar? Bilhassa bu konuda dini nasıl kullandılar? Vehhabiliği nasıl ortaya çıkardılar ve nasıl destekleyip güçlendirdiler? Ehl-i Sünnet İslam dünyasında da bazılarını parlatarak bilhassa II. Abdülhamid Han döneminde padişahına nasıl asi bir hâle getirdiler, iyi bilmek gerek!

Cumhuriyet döneminde ise tarih kitaplarımıza nasıl etki ettiler? İnönü gitmeden önce Ankara İlahiyat Fakültesi’ni hangi maksatla kurdurdu, nasıl bir müfredat oluşturdu ve bunun tesirleri neler oldu, araştırmak gerek.

Bütün bunlar yürütülürken bize ise padişahların içkisini, evliliğini, Abdülhamid Han “Ulu Hakan mı, Kızıl Sultan mı?” tartışması ile yıllar geçirttirdiler.

II. Abdülhamid Han’ı öven insanlar bile, onun en büyük hasmı mason Efgani, Abduh, Reşid Rıza ve bunların çömezlerinin fikir dünyasının tesiri altında kaldığını anlayamadı. Bunu duyduğu anda ise geri dönülemez bir yola varmış bulunuyordu. Artık mazereti de hazırdı: “II. Abdülhamid Han’ın hataları olamaz mıydı? O da hataya düşemez miydi? Ne vardı bunda?!.”

Anlaşılıyor ki birileri Müslüman mahallesinde tezgâhını tam kurmuş, malını (fikriyatını) iyi pazarlamış ve Britanya’ya çekilmiş purosunu tüttürüyor. Nitekim Osmanlıya husumet duyan Rum’a ve Yunanlıya dost ABD’ye köle oluyor. Mezhepleri tanımayan, kafasına göre fetvalar uyduran mason din adamlarının oyuncağı ve bid’at sahiplerinin kuzucuğu olup Ehl-i Sünnetten taşra çıkıyor.

Bardak dolu ise ona ilave su koymanız imkânsız olur. Bu itibarla önce onu boşaltmak gerekir. Türk milletini de inancından, tarihinden, edebinden, ahlakından uzaklaştırabilmek için önce kökleri ile bağlarını kestiler. Böylece tarihî, edebî ve dinî hafızasını resetlediler. Ardından bardağı boşaltıp tekrar doldurmak gibi yeni fikirlerle donattılar. Parlak cümlelerle cüceleri kahraman, gençlerimizi de onların peşine kuyruk yaptılar.

İşte Tanzimat’tan beri İngiliz aklıyla hareket eden nice din ve siyaset adamları Osmanlı Devleti’nin gerileme ve sonrasında yıkılmasını İslam’a veya dindeki geleneksel İslam (Ehl-i Sünnet akidesi) anlayışına bağladı. İslam’da reform yapacağız diyerek kolları sıvadılar. “Hurafeleri atacağız, sonradan dine katılan düşünceleri yok edeceğiz, İslam’ı Asr-ı saadet dönemine döndüreceğiz” gibi parlak ifadeler elbette toplumda da karşılığını buluyordu.

İhanet çemberini kır! 

Ehl-i Sünnet itikadını ve birtakım bid’at ehlini kaleme aldığım “Mızraklı Hakikat” kitabımın ön sözünü yazarken okurlara şöyle seslenmiştim:

“Sevdiği bir kimsenin hatasını belirttiğimizde, hiç düşünmeden, araştırmadan İslami ölçü ve prensiplere vurmadan, ‘hadi canım sen de’, diyecek olanlar bu kitabı okumasınlar!

Sorgulama nedir bilmeyenler bu kitabı okumasınlar!

Putları olanlar da bu kitabı okumasınlar!

Sevdiği adamı hatasız bilenler ona sanki vahiy geldiğini düşünenler de okumasınlar!

Zira bunlar her an mankurt olmaya, kullanılmaya namzet adamlardır.

Gerçeklerin üstünün kapatılması için son iki asırdır bu ülkede çok kahramanlar çıkarıldı. Hatasız kahramanlar(!), Peygamber yerine geçen hocalar(!) ve Peygamber efendimizi -hâşâ- postacı gibi gören düzenbazlar bu millete yutturuldu. Bu millet sahte kahramanlardan çok çekti. Onlar her yerde yaldızlı ifadelerle övüldüler! Toz kondurulmadılar.

Bu ülkede peygamberler tartışmaya açıldı, fakat onlara dokunulamadı!

Bu itibarla millet, üzerinde oynanan oyunları bir türlü sezemedi. Oysa hatasıyla sevabıyla normal olarak değerlendirebilseydi belki nice hatalar tekrar tekrar işlenmeyecekti.

Kaldı ki bu hata insanı dinden, imandan vatandan edecekse, yine mi susmak lazımdı?

İşte bu noktada sevdiklerinin hatalarının söylenmesine tahammül edemeyenler her zaman uşak kalmaya namzettirler.

Elinizdeki eser, bu yönüyle bir uyarı kitabıdır.

Batılıların son iki asırda İslam dünyası üzerindeki büyük oyunlarına, projelerine dikkat çekmektedir.

Müslümanların bu hile ve tuzaklara kolaylıkla nasıl düştüklerini göstermesi yanında vahim sonuçlarını işaret etmektedir.

Teberri olmadan tevelli olmaz. İslam düşmanlarından uzaklaşmadıkça Hakk’a hakikate kavuşulamaz.”

Dünyanın en yüce ve kudretli devletlerini kurmuş ve asırlarca bu üstünlüğünü devam ettirmiş bulunan Türk milletinin asil evlatları artık üzerine oynanan oyunları görmeli hakikatler ile yüzleşmelidir. Aksi hâlde yerli devşirilmişlerin zehirli fikirlerinden kurtulamayacak, etrafında örülü ihanet çemberinden dışarı çıkamayacaktır.

Öyleyse ey millet! 38 derecelik ateşe maruz kalmış gibi değil, elektrik cereyanına kapılmış gibi titre ve özüne dön!.. Abdülkerim Satuk Buğra Han’dan II. Abdülhamid Han’a kadar tarihini, ecdadını ve onların şanlı Peygamber efendimize, O’nun temiz âline ve Eshabına ve onların yolunda giden Ehl-i Sünnet büyüklerine bağlılığını, nihayet bid’at sahiplerine karşı tutumunu öğrendiğinde her şeyi anlayacaksın! 

Vakit geç olmasın!

TEFEKKÜR
Mezhepsizin sözün koyma kulağa
Layık değil hem-dem olmak kelâğa
Lâ edri
(Bidat ehlinin sözüne kulak verme.
Yaban kargası ile arkadaşlık uygun değildir.)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
07.10.2022
Türkiye Gazetesi


.

Tarih bilmeyenin akıbeti hayrolmaz!

Tarih cahilleri konuşmaya başladıklarında iftiradan kurtulamazlar!

Tarih bilmeyenler çok kul hakkına düşerler.

Tarih bilmeyenler hadiseleri çözemezler, kendisini dinleyenleri iki dünyada felakete sürüklerler.

Bunu bir de hiç araştırmadan soruşturmadan sırf ideolojik körlükle yapanlar vardır ki bu daha vahimdir.

Tarihimizin ve dünyanın en büyük cihangirlerinden Yavuz Sultan Selim Han da bu tiplerin iftiralarından kurtulamamıştır.

Nitekim geçtiğimiz günlerde Gazeteci Enver Aysever, İsmail Ağa Cemaati ve Yavuz Sultan Selim Han hakkında konuşurken bir sürü çamlar devirdi! Kendileri aleyhine çıkan bir haberi, kılı kırk yararak araştıran gazeteci taifesi, nedense düşmanının haberine balıklama atlıyor. Acaba doğru mu diye sorgulamıyor. Kaldı ki 500 sene öncesi olaylar söz konusu olunca, insan daha da bir soruşturmak ister. Şöyle diyor Aysever:

“Türkiye’nin siyasal hayatında Nakşibendîlik bir esastır. Nakşibendîliğin ne olduğunu anlarsak ancak bugün İsmail Ağa Cemaatini de anlayabiliriz. Eğer yerinizdeyseniz başlayalım. Şöyle bir harita var önümüzde Safeviler söz konusu dolayısıyla bu coğrafyayı aklımıza bi yazalım. Devlet içinde Sünni tarikatlara yaslanma geleneği Yavuz Selim ile başlıyor…”

Haydi bakalım üç cümle İsmail Ağa, Nakşibendilik, Safeviler, Osmanlı Devleti ve Osmanlı Devleti’nde Sünni tarikatlara yaslanma geleneğinin Selim Han ile başlaması… Bu beyefendi tarihi soytarılardan mı okuyor anlamadım!

Yahu Ertuğrul, Osman ve Orhan Gazilerin Vefaiyye, I. Murad Han’ın Melamiyye, Yıldırım Bayezid’in Nurbahşiyye, Çelebi Mehmed’in Zeyniyye, II. Murad ve Fatih’in Bayramiyye tarikatına bağlı olduğunu hiç okumadın mı hiç görmedin mi? Bunlar Sünni tarikatlar değil miydi?

Yine Anadolu’ya Nakşibendiliği Mısır’dan Yavuz Sultan Selim getirdi derken, insan şöyle ansiklopedik bilgi de olsa bir araştırmaz yapmaz mı?

Nakşibendîlik Anadolu’ya ilk ne zaman ve kim tarafından yayıldı diye bakamaz mısın?

Bir defa Yavuz’un Mısır’a gidişi 16. Asrın ilk çeyreği içinde oldu.

Nakşibendîliğin Anadolu’ya yayılmasının başlangıcı ise 15. Asrın ikinci yarısındadır ki henüz Osmanlı saltanatında Fatih Sultan Mehmed Han bulunmaktadır. Anadolu’ya ilk yayıcısı ise büyük mutasavvıf Abdullah-ı İlahi hazretleridir.

Şimdi de araştırın bakalım Sn. Aysever:

Birincisi Yavuz’un hocası kimdi? İkincisi ise Yavuz’un Mısır’dan getirdiği Nakşibendî âlimleri kimlerdi? Sallamakla olmuyor.

Aysever’in ikinci mühim iftirası ise Selim Han’ın şahsiyeti ile alakalıdır. O konuşmasına şöyle devam ediyor:

“Yavuz Selim’in özellikle Aleviler açısından korkunç bir bellek olarak zihinlerde kalmasının nedeni o meşhur katliamdır. Dolayısıyla Yavuz Sultan Selim’in rotası  bu anlamda Sünni bir Nakşi geleneğini doğurabilecek bir zeminden oluşuyor.”

İnsan önce ne alaka diye düşünüyor! Sonra, demek ki Sünni inancını yerleştirebilmek için Alevileri katletmiş dediğini anlıyorsun. Peki ya İsmail Ağa Cemaati ve Nakşibendîlik? Galiba onları da katliam konusunda izin verebilecek bir tarikat olarak düşünüyor! 

Selim Han katliamcı mı? 

İnsanın aklına şimdi “İskender Pala cevap versin Aysever’e…” diyesi geliyor. Ne de olsa tarihî hakikatlere çok uygun diyerek Yavuz ve Şah İsmail hakkında bir roman kaleme almış. Verebilir mi? Elbette hayır. Neden derseniz romanda Yavuz hakkında Aysever’den daha beter bir şekilde katliamcı olarak gösterdiğine tanık olacaksınız!

Sn. Aysever’e Sünnilere karşı Şah İsmail’i sorsam nasıl bir cevap verirdi acaba?

Siz yine de Sünni devletlerden başka hiçbir devletle vuruşmayan Şah İsmail’in şu devletlerle çatışmalarını ve sonuçlarını bir araştırın bakalım Sn. Aysever?

Sırasıyla Şirvanşahiler, Akkoyunlular, Kazerun ve Yezd Beyleri, Kazvin’i işgali, Dulkadırlılar, Başdat’ı işgali ve Özbeklerle savaşında neler yaşandı, hiç okudunuz mu? Şayet okudu iseniz neden oradaki katliamlara hiç değinmezsiniz. Bağdat teslim olduğu hâlde içeriye girdiklerinde hangi mezalimler uygulandı! Kere hâkimi, Şeybek Han ve Dulkadırlı Beyinin oğulları nasıl öldürüldü, bir gösteriverin lütfen.

Yo, Osmanlı kaynaklarından değil, bizzat Şah’ın tarihçisi Hasan Rumlu’dan istiyorum.

Tarikat istiyorsan dibine kadar tarikat ehli olduklarını söyleyenler asıl Safevilerdir. Şah İsmail altı sene “Şeyh İsmail” olarak dolaştı.

Safevi tarikatının ilk yüzyılı ile sonrası arasındaki değişimden haberdar mısınız? Başlangıcı Sünni bir tarikattı. Devlet ile işi olmazdı. Sünni tarikatların işi insanın gönlü kalbi yani ahlakıdır. Şeyh Cüneyd ile birlikte Şiiliğe meyledince tarikat nasıl bir hüviyete büründü? Okuyunuz biraz lütfen!

Onların bütün düşmanlığı Ehl-i sünnet yoluna karşıdır. Kâfirler onların has dostları olur. Son FETÖ örgütünün geçirdiği evreler de size hiç ibret ve ders vermedi mi Aysever?

Nitekim Şah İsmail, Özbekistan seferinden sonra Osmanlıyı hedef aldığında dâilerini (halifelerini) Anadolu’ya göndermeye bir taraftan taraftarlarını çoğaltmaya bir taraftan da isyanlar çıkarttırmaya başladı. 

Bir devlet veya hükümdar sizin varlığınıza kastetmişse sizin ona karşı nasıl davranmanız gerekir? Sadece bunu düşünmek gerek. Tarihte devletler hükümdarlar genelde gaflet ile yıkılmışlardır. Dostunu düşmanını bilemeyen zamanında tedbirler alamayan devletlerin yaşama şansı yoktur. Biz de bugün onların hayatını okurken zamanında şu tedbirleri alamadı, gaflet etti. Şu hataları yaptı sonunda tarih sahnesinden silindi diye anlatırdık, tabii ki yaşarsak!

Şah İsmail’in yıllardır bütün birlikleri “tarikat şeyhimizi ziyarete gidiyoruz” diyen Anadolu halkından geliyordu. II. Bayezid Han Safevi ülkesine akan bu göç hareketinin önünü alamamıştı. Anadolu Safevi propagandistlerinin arenası hâline gelmişti.

Safevi dâileri, “oraya gidenler bey olurmuş” diyerek Anadolu Türklerini İran’a Erdebil’e sevk ediyorlardı. Bunlar İsmail’in babası Şeyh Haydar’dan beri Sünnilere karşı müthiş bir kin duyuyorlardı. Bir anlamda Anadolu en tehlikeli bir bölünmenin eşiğindeydi. Sadece siyasi bir düşmanlık değil halkı birbirine düşürecek mezhep çatışmaları kapıdaydı!..

Selim Han ise daha Trabzon sancağını idare ederken Şah’ın düşmanlıklarına ve Anadolu’daki faaliyetlerine yakinen şahit oluyordu. Hatta onun Dulkadır ülkesini vurması üzerine Selim de Safevi ülkesine bir akın gerçekleştirmişti. Babasını da Safevi tehlikesine karşı defalarca uyarmış ve tedbir alınmasını istemişti. Ancak devlet adamlarının bu sırada Ahmed’i tahta çıkarmaya çalışmaları, Osmanlı Devletini kardeş kavgaları içerisine soktu ve bu durum Safevilerin Osmanlı Devleti için nasıl bir bela olduğunu daha açık bir biçimde gösterdi.

Zira bu çatışmaları fırsat bilen Şah İsmail artık Anadolu’da isyan hareketlerinin fitilini ateşlemiş bulunuyordu. Şah Kulu Baba Tekeli ve Nur Ali Halife isyanları ile Anadolu kan ve ateş içerisinde kaldı. On binlerce insan hayatını kaybetti.

Selim Han, Şah İsmail’e karşı harekete geçmeden evvel bilhassa babasının zamanından beri ortalığı karıştıran Orta ve Güney Anadolu’daki dâilere bir darbe indirmeğe karar verdi. Zira ülke içindeki bu tehlike önlenmedikçe Şah’a karşı harekete geçilemeyeceği belli olmuştu. Muharebe esnasında bunların, ordu gerisinde isyanlar çıkarabilecekleri mümkün olduğu gibi, bir bozgun vukuunda ise nelerin yaşanabileceğini tahmin etmek gerçekten güçtü.

Bu karar üzerine Anadolu kadılarına hükümler gönderilerek olaylara karışmış olanların bugünkü ifadesiyle terörist olanlarının isimlerinin deftere kaydedilerek tevkifi emredildi. Böylece yapılan tahkik ve tetkik neticesinde elebaşları tevkif olunarak kimi katledilmiş kimisi de hapis veya sürgün olunmuştur. Genelde kaynaklar bunların sayısının on bini bulduğunu rivayet eder.

Sadece İdris-i Bitlisi yüksek bir rakam ifade eder ancak bunun korkutma maksatlı olduğu açıktır…

Bütün bunlara rağmen Şah’ın zulümlerini görmemek PKK kırk yıldır hiçbir zulme karışmadı demekle birdir. Kör göremezse güneşin kabahati ne?.. Türk devleti nasıl ki bu teröristlerle uğraşıyorsa Selim Han da aynı maksatla devlete asi gelenleri cezalandırmıştır. Yoksa, işiyle gücüyle uğraşanlara zerre zararı dokunmamıştır…

Bunu da göremeyenin beyni ideoloji ile kaplanmıştır. Selim Han Tebriz’e girdiğinde neler yaşandı onu da Şah İsmail’in tarihçisi Hasan Rumlu’nun, Ahsenü’t-Tevarih kitabından okumak yeterlidir…

TEFEKKÜR
Dünyada hiçbir şeye haset etmedim. Şu kadar ki
Benden evvel de aşk âdeti vardı, onu kıskandım.
Selimî (Yavuz)

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
08.07.2022
Türkiye Gazetesi

.

İhaneti süzmelisin!

“Elden gelen öğün olmaz o da vaktinde bulunmaz”, demişler. Kendi kazancın yoksa hep birilerinin eline bakarak nasıl bir hayat sürebilirsin. Devletler için de silah böyledir. Düşmanından aldığın silahla düşmanını mahvedemezsin. Zira kendisinde iki üç gömlek gelişmişi vardır.

Dolayısıyla kendi silahını kendin üretmeye mahkûmsun…

Türkiye unutmuş olduğu veya birilerinin kuklalığı sebebiyle terk etmiş olduğu bu anlayışı birkaç yıldır terk etti.

Şimdi gelişmiş ülkelerin dahi hayranlıkla izlediği silahları bizzat kendisi üretiyor. Sadece üretmekle kalmıyor satıyor.

Bu durum bazı devletlerin hasedini ve düşmanlığını çekiyor. Türkiye’nin belini kırmak için onu bir savaşın içine çekmeye çalışıyorlar.

Şu sırada devam etmekte olan Rus-Ukrayna savaşı bunun için biçilmiş kaftan.

Bilhassa Ukrayna’ya sattığımız silahlar yüzünden Rusya’yı kışkırtmak için her yol deneniyor.

Devamlı olarak Ukrayna’nın, Rus hava savunma sistemlerini ve tanklarını Bayraktar TB2’ler ile mahvettiği tezi işleniyor.

Anlaşılmaz bir biçimde Ukrayna devlet adamları da bu senaryonun bir parçası hâlindeler. “Denize düşen yılana sarılır” misali belki Ukrayna’yı anlamak mümkün.

Peki ya içerisi! Ülkemiz muhalefetinin hâli içler acısı!..

Bir taraftan Ukrayna’ya sattığımız silahlar vurulursa; “Damadın SİHA’sı gitti” diyerek sevinç çığlığı atanlar. Bir taraftan da Rus tankları vurulduğunda, “Damadın silahları vurdu” diyerek Rusya’nın gözüne sokanlar!..

Maalesef bunu yapanlar iflah olmaz bir hastalığın pençesindeler. Muhtemelen bir yerlerden boğazlarına kadar lokmaları yutmuş durumdalar.

Ancak bu akıl almaz ihaneti millet süzemezse ve oyuna gelirse hem kendine hem de vatanına yazık eder. 

 

Unutma! 

Rusya-Ukrayna savaşı başladığından beri Türk halkının en çok konuştuğu konu Batı’nın ikiyüzlülüğü ve Ukrayna’yı bir taraftan kışkırtıp bir taraftan ortada bırakması oldu.

Her defasında ortaya konulan bu şaşkınlık aslında hadiseleri çabuk unuttuğumuzu gösteriyor.

Batı, NATO’nun üyesi yani müttefikleri olduğumuz hâlde asıl bizi yarı yolda bıraktı.

Batı’nın 15 Temmuz işgal girişiminin arkasında olduğu, bu ülkede işgalciler ve onların destekçileri haricinde hemen herkes tarafından kabul gördü.

Suriye’deki terör örgütlerine verdiği silahlarla kaç güzide vatan evladının şehit edilmesine yol açtı.

Yine Suriye’de bize karşı Rusları kışkırttı. Otuz dört Mehmetçiğin şehadetinden Rusya kadar Batı da sorumludur.

O günlerde bir Rus uçağı düşürüldüğünde ABD lideri Obama ile Rus lider Putin derhâl yakınlaşma içerisine girmişti. Fakat Tayyip Erdoğan Bey yerinde müdahaleler ile zamanında adımları atmış ve Rusya ile bozulan ilişkileri düzeltmeyi başarmıştı.

Bunun için de 15 Temmuz işgal girişiminde Rusya’yı tarafına çekmeyi başardı.

Peki Rusya’ya teslim mi olduk. Elbette hayır. Suriye başta olmak üzere Libya ve Azerbaycan’da haklarımızı ustaca savunmayı başardık. 

 

Diplomasi sanattır 

Sanat sadece şarkı icra etmek, resim yapmak değildir. Asıl sanat bir ülke gemisini kayalara çarpmadan yol aldırabilmektir.

Milletini muhafaza etmektir.

Dış devletlerle diplomasiyi yürütebilmek haklarını koruyabilmektir.

Türk hükûmeti ve Sayın Cumhurbaşkanı 15 Temmuz’dan sonra çekilmek istenilen bataklıklara karşı müthiş siyaset uyguladı. Hem haklarımızı korudu hem hukukun gerektirdiği şekilde hareket etti. Hem de yeri geldiğince gerekli müdahaleleri korkusuzca yaptı.

Suriye harekâtları, Doğu Akdeniz, Libya, Azerbaycan müdahaleleri bunun en büyük göstergesi idi.

Hükûmet son savaşta bir kez daha hayati sınavı verdi.

Rusya 15 Temmuz’da Türkiye için tarihî bir rol oynamıştı. Ayrıca hem Rusya hem de Ukrayna ile son yıllarda gelişen ilişkilerimiz bulunuyordu.

Bu noktada Cumhurbaşkanımız; “İki taraftan da vazgeçmeyiz” diyerek net bir mesaj sundu.

Evet Ukrayna’ya silah satışlarından ve o silahların kullanımından Ruslar rahatsız.

Fakat Türkiye de Suriye’de terörist grupların elinde Rus ve ABD silahları var diyerek kendini savunuyor. Doğrusu da bu!

Önemli olan tutarlı olmanız ve yaptıklarınızı savunabilmeniz.

Bütün bu ustaca manevralara karşılık muhalefet liderlerimizin akıl almaz çelişkileri beyinleri kavuruyor! Bütün dış meselelerde müdahale etseniz neden yapıyorsunuz, etmeseniz neden duruyorsunuz çığırtkanlığından öte geçemiyorlar.

Zat-ı âlilerine siz olsanız ne yapacaksınız diye sorulsa cevapları yok! Şaşkın ördek misali duruyorlar.

Hele de Ukrayna Rus savaşının müsebbibi olarak Erdoğan’ı göstermek yok mu?

Gerçekten akıl tutulması!..

 

Ne yapılacak

ABD ve NATO on yıllardır müttefikimiz, stratejik ortağımız. Kâğıt üzerinde böyle.

Gerçekte ise ülkemizin güçlü bir hâle gelmesini istemedikleri ve her zaman başımıza gaile çıkardıkları belli.

    Derûni aşina ol zahiren bî-gane sansınlar,
    Bu bir ziba-revişdir âkil ol divane sansınlar.

Hadiselerin künhüne içyüzüne tam vâkıf ol! Fakat dışarıdan bakanlar seni anlamamış zannetsinler… Bu çok güzel bir sözdür, akıllı ol fakat divane sansınlar.

Durumumuz tam da bu merkezde. Dost zannettiklerinizin kuyunuzu kazmak için dalavereler yürütmesi en kötüsü. Bu itibarla ABD ve Avrupa’nın kaypak siyaseti hiçbir zaman unutulmamalı!

Verdikleri sözlere asla güvenilmemeli!

Türkiye’yi köle gibi kullanmak istedikleri iyi bilinmeli. Ona göre siyaset geliştirilmeli ve her an teyakkuzda durmalı!

Düşman görünen devletler ile de iyi geçinme yolu bulunmalı.

Mecbur kalındığında ise savaştan çekinilmemeli.

Bunun için de silah sanayii bakımından güçlü olmak birinci şarttır.

Güçlü ordu ve silah düşmanın gözünü kör eder.

Düşmanı savaştan caydırmanın en kestirme yolu senin de güçlü olmandır!..

İkincisi ise birlik olmaktır…

Birinciyi sağlamak kolaydır.

Fakat bizim ülkemizde ikinci şık daha zor durumdadır.

Keşke sosyal medyacılar, Ukrayna devlet başkanının komedyenliğini konuşacak yerde cesur duruşunu, muhalefet ve milletiyle bir oluşunu konuşmuş olsaydı.

Bizim siyasilerin büyük bölümü keşke komedyen olsaydı da millî durabilseydi…

Komedyenlik ayıp değil

Millî olamamak, mankurtlaşmak, dostu düşmanı ayırt edememek en büyük ayıptır!

    TEFEKKÜR
    Baksan görünür bu dâr-ı dünya,
    Sayyâd ile sayddan ibaret…
                                  Muallim Nâci

    Dünyaya ibret gözü ile bakarsan
    Avcı ile avdan ibaret olduğunu görürsün.

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
04.03.2022
Türkiye Gazetesi


.

Görev adamı “İslamcılar!”

    Her şey akar, su, tarih, yıldız, insan ve fikir,
    Oluklar çift, birinden nur akar; birinden kir!

Rahmetli Üstad Necip Fazıl Bey’in ifade ettiği gibi oluklar çift, yollar çift. Fakat birinden nur birinden kir akıyor, biri nura açılıyor biri zulmete gidiyor. Mühim olan bu yolların hangisinde olduğunu görebilmek…

Eyvah dediğinizde iş işten geçmiş bulunuyor.

Bazı insanları önce “İslamcı”“İlahiyatçı” diye yaldızlıyorlar, parlatıyorlar, pazarlıyorlar. Ardından da istediklerini söyletiyorlar.

Bunlardan biri de İlahiyatçı denilen Mustafa İslamoğlu’dur. Geçtiğimiz günlerde Alman medya kuruluşu DW Türkçe‘de Nevşin Mengü’nün sorularını cevapladı.

İslamoğlu burada nedense Ayasofya’nın camiye dönüştürülmesiyle ve fetih kavramıyla ilgili konuştu. Şöyle ki:

“Ayasofya’nın camiye çevrilmesi esasen Kur’ân’a aykırı bir eylemdir. Kur’ân’ın kabul etmediği bir eylemdir. Fetih nedir oradan girmemiz lazım. Fetih diye bir sure var Kur’ân’da. Bu sure Mekke’nin fethinde inmedi, Bedir zaferinde inmedi, diğer fetihlerde inmedi. Bu sure, Allah’ın Resulü’nün Hudeybiye Barış anlaşması yani müşriklerle yapılan barış anlaşması üzerine inen surenin adı Fetih Suresi’dir. Bugün Fetih Suresi’ni okuyorlar İstanbul’un alınışında. Ne kadar cehalet var görüyor musunuz, farkında mısınız? Dolayısıyla kılıçla hutbeye çıkmalar falan fetih bu değil. Fetih aslında bir insan yüreğinin fethedilmesidir. İki insan yüreğinin buluşmasıdır…”

Bunlar kendilerine vahiy gelmiş gibi kibirliler! Kur’ân-ı kerimi 1400 senedir tek kendileri anlamış gibi mağrur ve gururlular.

Fetih sadece insan yüreğinin fethedilmesi, iki insan yüreğinin buluşması imiş! Şanlı Peygamber efendimizin gazaları, Mekke’nin fethi, dört halife döneminde yapılan muazzam fetih hareketlerini ne olarak görüyor acaba?!.

Yine bu zevatın ve onun gibilerin maalesef, İstanbul’un fatihi hakkında Peygamber efendimizin muhteşem övgüsüne karşı gözleri körler. Fatih Sultan Mehmed Han’ın yanındaki hocaları, AkşemseddinMolla GüraniMolla HüsrevHocazade ve Hızır Beyden bî-haberler. Onları âlim diye görmüyorlar. Sadece onlar değil hiçbir Ehl-i sünnet büyüğüne değer vermiyorlar…

Öte yandan “Fetih” kelimesinin manasını dahi çarpıtan veya sadece tek bir noktaya indirgeyen bu şahsa ne denir bilmiyorum. Arapçada fe-te-ha kökünden türeyen fetih, kelime anlamıyla “açma, yol gösterme, hüküm verme, galibiyet ve zafere ulaştırma” gibi anlamlara gelmektedir. Terim olarak ise “Müslümanların ülke veya şehirleri İ’lâyı kelimetullah amacıyla İslam’a açmaları, İslam devleti idaresine almaları…” gibi manalara gelmektedir.

Yine bu şahıs fetih suresinin Hudeybiye Anlaşması sonucu geldiğine işaretle barışı yansıttığını bildirmektedir.

Hâlbuki büyük tefsir âlimi Fahreddin Razi hazretleri bu âyeti kerimeyi tefsir ederken; bu suredeki fetih lafzının, Mekke’nin fethi, Rum beldesinin fethi, Hudeybiye Sulhu ve İslam’ı huccet, burhan ve kılıçla yaymak ile hakla batıl arasındaki hükmün ortaya çıkması gibi maddi ve manevi anlamlara geldiğini belirtmiştir.

Şunu da belirtmek gerekir ki Ayasofya’nın camiye çevrilmesi sünnet-i seniyyeye uygundur. Nitekim Müsned’de geçen hadis-i şerif buna misaldir:

Kays bin Talk, babası Talk bin Ali “radıyallahü anh”tan nakille anlatıyor: 

“Bizler bir kafile hâlinde Nebi sallallahü aleyhi ve selleme vardık, ona biat ettik, birlikte namaz kıldık ve (beldemizde bize ait BÎA’ [ehl-i kitaba ait mabetler; kilise ve havra] olduğunu) anlattık ve (Abdest suyunun artanından bize vermesini) istedik. Bunun üzerine Resul-i Ekrem su istedi, abdest aldı, sonra abdest suyundan bir miktar bir kaba boşalttı. Bize şöyle emretti: 

(Şimdi çıkıp gidiniz, kendi diyarınıza vardığınızda o kiliseyi yıkınız ve yerine bu sudan serpiniz ve orayı mescid edininiz.) 

Bizler; ‘Beldemiz çok uzak, hava sıcaklığı ise çok şiddetli ve su buharlaşıcıdır’ dedik. 

Bunun üzerine şöyle buyurdu: 

(O suya su ekleyiniz. Eklenen su ancak onun güzelliğini artırır.)

Bundan sonra biz Resul-i Ekrem’in yanından ayrıldık, beldemize vardık, kiliseyi yıktık. Kilisenin yerine o sudan döktük ve mekânını mescit yapıp orada ilk ezan ile nidayı gerçekleştirdik. Kilisenin rahibi Tayyi’ kabilesinden bir adamdı. Bu ezanı duyunca ‘Bu hak bir davettir’ dedi. Sonra tepelerimizden bir tepeye yönelip gitti, bir daha o adamı hiç görmedik.” (bkz. Nesâî, Sünen, İttihazu’l-Biyaî Mesacide (Kilise ve Havraları Mescide Çevirmek Bahsi), H. No: 701; Ahmed bin Hanbel, Müsned, c. 39. s. 462. H. No: 26000.) 

 

Rum papaz kadar olamayan “ilahiyatçılar!” 

Öte yandan bu hezeyanlar İslamoğlu ile sınırlı değil. Ne yazık ki ilahiyat camiası artık bunlarla kaynamaktadır.

Bunlardan biri de Sivas Cumhuriyet Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi, Din Eğitimi Anabilim Dalı Profesörü Hüseyin Yılmaz’dır. Onun, “Medine Sözleşmesi Bağlamında Birlikte Yaşama Kültürü”, isimli makalesinde serdettiği şu fikirlerine ve Ayasofya Camii hakkındaki hazımsızlığına bakınız:

“İnanç özgürlüğü ve mabet dokunulmazlığı ilkesine saygının bir başka örneği Hazreti Ömer döneminde görülmektedir. Kudüs’ün fethedilmesi sürecinde namazını Kıyame Kilisesi’nde kılmasını teklif edenlere Hazreti Ömer; ‘Burada namaz kılarsam benden sonra Müslümanlar burayı camiye çevirir’ diyerek oldukça anlamlı bir cevap vermiştir. Başka inançlara ait bir mabedin yıkılması ya da mensuplarının rızası olmaksızın inşa ediliş amacı dışında kullanılması, İslam’ın inanç özgürlüğü ilkesine aykırı bir eylemdir. Dolayısıyla mabetlerle ilgili geçmiş dönemin sosyal ve siyasal şartları içerisinde üretilen ve günümüzde ‘Savaşla alınan bölgenin en büyük mabedi, kılıç hakkı olarak camiye dönüştürülür’ şeklinde ifade edilen görüşe Kur’ân ve Sünnet’ten delil bulmak mümkün değildir. Çünkü Kur’ân ve Sünnet, inanç özgürlüğü ile ilgili uygulamalarda güçlü olmayı değil; hak, adalet, merhamet ve empati gibi ilkeleri gözetmeyi öngörmektedir…”

…..

“İslam dininin düşünce ve inanç özgürlüğüne verdiği önemin insanlığa anlatılıp uygulamayla yansıtılması Müslümanlar için önemli bir sorumluluktur. Bu konuda yöneticilere ve bilim insanlarına büyük görev düşmektedir. Aksi hâlde İslamofobinin dünya genelinde yükselişi önlenemeyeceği gibi, bu durumu fırsata dönüştürmek isteyen İslam karşıtlarının Müslümanlara yönelik saldırı ve hak ihlallerinde de büyük bir artış yaşanacaktır. Nitekim Türkiye’de Ayasofya adıyla bilinen ve orijinali 6. yüzyılda (537) kilise şeklinde inşa edilen mabedin 2020 yılında alınan bir kararla cami olarak ibadete açılmasından sonra, başta Fransa olmak üzere bazı ülkelerde Müslümanlara yönelik saldırılar artmaya ve camiler ibadete kapatılmaya başlamıştır. Dolayısıyla her toplum için hassas bir konu olan ibadet özgürlüğü ve mabet hukuku konusunda karar verirken empati kurmada, fayda-zarar analizi yapmada ve özellikle de hakkaniyete uygunluk ilkesini gözetmede yarar vardır…”

Bütün bu hezeyanlara ancak uzun bir makale ile cevap verilebilir. Biz hem kısa açıklamalar hem de kendisine basit suallerle cevap vermeye çalışalım.

Birincisi sayın Profesörün Hazreti Ömer efendimizin Kudüs’teki uygulamalarını İstanbul ile özdeşleştirmesi tam bir çelişkidir. Zira biri sulh diğeri savaşla alınmıştır. Arada İslam hukuku açısından büyük farklar vardır. Savaşla girilen yerde İslam’ın nelere izin verdiğini bir İslam hukukçusundan öğrenmesi gerekir…

Misal olarak Fatih Sultan Mehmed savaş öncesi sulh yaptığı Galata’nın mabedlerine fetihten sonra hiç dokunmamıştır. Buna karşılık bırakın sadece Ayasofya’yı cami yapmayı, fetihten sonra bütün İstanbul halkını sürmüş olsaydı ona kim ne diyebilirdi?..

Kilise olarak inşa edilen cami 2020 yılında alınan bir kararla cami olmuş! Beyefendi! Fatih Sultan Mehmed, Ayasofya’nın vakfiyesini tanzim etti ve orası 481 yıl cami vazifesi gördü. Vakfiyenin ne manaya geldiğini anlayınız artık! Ayrıca o kararı siyasiler almadı, hukuk verdi. Gerekçesini görmek ve okumak size çok mu zor geliyor. Harvard Law Review’de Ayasofya davası incelemesi altında yapılan değerlendirmeyi okuyunuz ve utanınız biraz! Rum papazları kadar olamadınız!..

Adalet ve hakkaniyet size göre empati kurma yoluyla, fayda zarar analizi yapmakla mı sağlanacaktır. Hangi ilke bunu söylüyor? Kur’ân-ı kerimden mi çıkardınız, Gösteriniz bakalım!

İslamofobi imiş! Kargalar güler bu sözlerinize. Demek ki yirmi yıldır Irak’ta, Arakan’da, Suriye’de Libya’da, Karabağ’da İslam âlemine kan kusturanları dahi görmüyorsunuz.

Öyleyse empati kurmaya, hoşgörü ile bakmaya devam ediniz.

Allah basiret gözünüzü açsın! 

    TEFEKKÜR
    Cehûle şan mı verir cehlin eylemek izhâr,
    Niçin muârız olursun me’âli anlamadan!
                                                 Muallim Nâcî

    Cehlini ortaya koymak kara cahile şan mı verir,
    Niçin karşı çıkarsın konuyu anlamadan?

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil
25.02.2022
Türkiye Gazetesi


.


Bugün 163 ziyaretçi (917 klik) kişi burdaydı!


Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
Ücretsiz kaydol