 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
Gerçek huzurun reçetesi 25 MAYIS 1995
Her insan, kalben ve rûhen, rahat, huzur içinde olmak ister. Milyarlarca kişi, buna kavuşmak için çalışmaktadır.Bunun için, milyarlarca dolar, mark harcanmaktadır. Hâlbuki dinimiz, bu huzura kavuşmanın yolunu, 1400 yıl önce bildirmiş, reçetesini vermiştir. Üstelik paraya, pula da ihtiyaç yoktur. Dinimizin bildirdiği şekilde inananın, dinimizin bildirdiği şekilde yaşayanın kalbi de, rûhu da huzur içinde olur. Zaten, islâm dîninin esâsı, insanların kalbine büyük bir ferâhlık veren, rûhunu temizleyen ve herkes tarafından kolaylıkla anlaşılan, Allahü teâlânın bu yüksek emirlerini yerine getirmektir. İslamiyetin dışındaki, bütün düşünceler, inanışlar, felsefeler tamamen insan düşüncesinin mahsûlüdür. Dolayısıyla, gerçek huzuru verememektedirler. Bir makineyi imâl eden mi iyi bilir yoksa, bunu kullanan mı? Tabii ki, imâl eden bilir. Bunun için, imâl edilen her makinenin yanında bir de kullanma kılavuzu konulur. "Bu makineden istenilen verimi almak istiyorsanız, ömrünün uzun olmasını istiyorsanız, lütfen bu talimata göre hareket edin!" diye de ikâz edilir. Yirminci yüzyılda fennin bu kadar ilerlemesine rağmen, keşfedilemiyen, anlaşılamıyan birçok yönleri bulunan, bu kadar muazzam bir makine olan, insan vücudunun bir kullanma kılavuzunun olmaması mümkün mü? Tabii ki mümkün değil. Vücudumuzun en küçük yapı taşı olan, çıplak gözle bile göremediğimiz hücrede, birçok fabrika bulunmaktadır. Çalışmasını aklımızın almadığı böyle muazzam bir bedeni yaratan Cenab-ı hak, tabii ki, bunun en verimli şekilde nasıl kullanılacağını da bildirdi. İşte insan vücudunun, insan rûhunun rahata, huzura kavuşmasının reçetesi İslâmiyyettir. Dinimizin emir ve yasaklarına uymaktır. Bunlara uyan, hem dünyada, hem de âhırette rahat eder. Sonsuz âhıret ni'metlerine kavuşur. Bunun için, Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde ve islâm âlimlerinin kitaplarında bildirilen Allahü teâlânın emirlerini kabûl edip, onları yerine getirmelidir. Hakîkî müslümanlık, hakîkî huzur budur. Bunun için, dünya zevklerine kapılıp, doğru yoldan çıkacak yerde, dînimizin emirlerine dört elle sarılmalıyız. Îmânı ve din bilgilerini, doğru olarak yazan kitaplardan öğrenmeliyiz. Aksi taktirde hem dünyamız hem de âhıretimiz harâb olur. Dinimize göre, bütün insanlar, müslüman olmağa elverişli olarak dünyaya gelirler. Saf ve temiz olarak doğarlar. Bundan sonra artık, kişinin her yaptığı kendinedir. Zümer ve Yûnus sûrelerinde meâlen, (Doğru yolda giden kendi lehinedir, sapıtan kendi zararına sapıtmış olur) buyurulmuştur. Her insan, Allahü teâlânın doğru olan îmâna kavuşturması, râzı olduğu yolda bulundurması için duâ etmeli, yalvarmalıdır. Cenâb-ı Hakkın râzı olduğu yolunu, ya'nî, en son din olan islâmiyyeti, hiç değiştirmeden, hiç kendi fikirlerini karıştırmadan, tam ve eksiksiz olarak bildiren, sadece (Ehl-i sünnet) âlimleridir. Bu büyük ni'met sadece onlara nasip olmuştur. Bunun için dünya ve âhıret saâdetine kavuşmak istiyen bu mübârek zâtların, nakli esas alan kıymetli kitaplarını okumalıdır. Dini, bu kitaplardan öğrenmelidir. Bu kıymetli kitapları bırakıp, dini öğrenmek için doğrudan, Kur'ân-ı kerîm meâllerine, hadîs-i şerif kitaplarına sarılmak, çok tehlikelidir. İnsan yolunu şaşırır. Çünkü, meâlden, tefsirden ve hadîs-i şerîflerden hüküm çıkarmak suretiyle dini öğrenmek bizim işimiz değildir. Müctehidlerin, mezheb imâmlarının işidir. Haddini bilmiyen cezâsını çeker. Hem bu cezâ başka cezâlara da benzemez. "
..Gerçeği görememek 28 MAYIS 1995
Bir insanın îmânlı ölüp ölmiyeceği son nefeste belli olur. Bütün ömrü îmân ile geçip, son günlerinde îmânı gidip, îmânsız ölen kimse, kıyâmette sonsuz olarak îmânsızlar arasında olur. Fakat, ömrü boyunca îmânlı olup, dinin emirlerine uygun yaşayan kimsenin îmânsız gitmesi istisnadır. Çünkü, İnsan nasıl yaşarsa öyle ölür. Bunun tersi de istisna kabilindendir. Îmân ile ölmek için, her gün duâ etmek lâzımdır. Bu çok önemlidir. Çünkü, bunun neticesi, ya sonsuz Cehennem azâbı, ya da sonsuz Cennet ni'metleridir. Allahü teâlâ, merhamet ederek, insanların ebedi Cehennem azâbına düçar kalmamaları için, Peygamberler göndererek, var ve bir olduğunu ve inanılması lâzım olan şeyleri, kullarına bildirdi. Îmân, Peygamberin bildirdiklerini tasdîk etmek demektir. Peygamberi tasdîk etmiyen, inkâr eden, kâfir olur. Kâfirler, Cehennemde sonsuz yanacaktır. Cehennemde sonsuz yanmak, Peygamberi işitip de, inkâr etmenin cezâsıdır. Aklı olan kimse, Peygamberi inkâr etmez. Hemen îmân eder. Aklına uymayıp, nefsine, şehvetlerine uyar, başkasına aldanır ise, inkâr eder. Ananeye, modaya uymak hastalığı, nefslerimizin tuzaklarından biridir. Çok kimse, kendi nefslerinin bu tuzaklarına düşerek, büyük saâdetlerden, kazançlardan mahrûm kalmışlardır. Bunun içindir ki, bir hadîs-i kudsîde Allahü teâlâ, (Nefslerinizi, kendinize düşman biliniz! Çünkü, nefsleriniz, bana düşmandırlar!) buyurdu. Hıristiyanlar arasında doğmuş, hıristiyan terbiyesi almış, daha doğrusu, beyni yıkanarak aldatılmış bir kimse, kolay kolay bu te'sîrden kurtulamaz. Ayıplanma korkusu, gerçeği görmeye mâni olur. Eğer dînini değiştirecek olursa, arkadaşlarının kendisini, hor görmesi, ailesinin kendisinden uzaklaşması bahis konusu olabilir. Fakat bütün bunlar birer sebep olmakla beraber, en büyük noksanlardan biri, müslümanların kendi temiz, mantıkî dinlerini bilmemeleridir. Ba'zı din câhillerinin ve yetmişiki bid'at fırkasından birine kaymış olan sapıkların, İslâmiyyet hakkında yanlış verdiği bilgiler, bozuk tefsîrler ve fen yobazlarının, fen perdesi altındaki, inkârcı yazıları ve iftirâları, müslüman olmıyanlar üzerinde çok fenâ te'sîr yapmakta, onları bu tertemiz, berrak, mantıkî ve insanî hak dinden soğutmaktadır. İslâm dînini yanlış tanıtmak husûsunda, Ehl-i sünnet olmıyan islâm devletlerinin, büyük zararları olmaktadır. Dünyada bugün halkı müslüman olan, sayısı 40dan fazla devletlerin çoğunda, sapık din adamları, İslâm dîni hakkında yanlış bilgi ve kanaat meydana gelmesine sebep olmaktadırlar. Ehl-i sünnet olmıyan memleketlerde, Kur'ân-ı kerîm yanlış tefsîr edilmekte, hattâ ba'zı Peygamberler meselâ Âdem aleyhisselâm inkâr edilmektedir. İslam âlimleri, fıkıh kitapları, mezhepler kötülenmektedir. Hâlbuki, İslâmiyetin 1400 senedir bize doğru olarak intikalini sağlayan bu âlimlerdir.Bundan sonra da doğru olarak, İslamiyetin devam etmesi için bu âlimlerin kitaplarına dört elle sarılmaktan başka çaremiz yoktur. Îmânı olmayan kimsenin, sonsuz olarak Cehennem ateşinde yanacağını Peygamber efendimiz haber verdi. Buna inanmak, Allahü teâlânın var olduğuna, bir olduğuna inanmak gibi lâzımdır. Sonsuz olarak ateşte yanmak ne demektir? Herhangi bir insan, sonsuz olarak ateşte yanmak felâketini düşünürse, korkudan aklını kaçırması lâzım gelir.
Özü sözü, doğru olmak 29 MAYIS 1995
Rûh, his organlarından beyne gelen duyguları alan, bedendeki bütün kuvvetleri idâre eden, kullanan bir kuvvettir. Rûhun yaşayışımızda önemi çok büyüktür. Bunun için de, herşeyden evvel, rûhumuzu beslemeliyiz. Rûhu gıdasız bırakmamalıyız. Rûhun gıdâsı ise dindir. Dinsiz insanlarda, sevgi, acıma, şefkat, anlayış ve merhamet kalmaz. Böyle olanları, en kötü maksatlar için kullanmak, çok kolaydır. Çünkü bunların, kendilerini kötü işlerden koruyacak, inandıkları, itâat ettikleri, teslîm oldukları inançları yoktur. Bu gibi insanlar, korkunç bir canavar gibidirler. Nerede, kimlere, ne şekilde kötülük yapacakları belli olmaz. İnsanlık âlemini mahveden en fenâ işler, böyle kimselerden zuhûr eder. Bu gibi insanları doğru yola sokmak güçtür. Fakat imkânsız değildir. Bunlara büyük bir sabır ve sebât ile İslâm dîninin esâslarını, onların anlayacağı bir tarzda, telkîn etmelidir. Allahü teâlâ, din telkîni için Peygamberine emir vermiştir. Nahl sûresinin 125. ci âyetinde meâlen, (Ey Habibim! Rabbinin yoluna hikmet ile, güzel öğütlerle çağır! Onlarla en güzel şekilde tartış! Doğrusu Rabbin, yolundan sapanları daha iyi bilir) buyurulmuştur. Zaten, doğru şeyleri bilmiyenlere en güzel tarzda öğretmek, farzdır. Allahü teâlânın kat'î emridir. Bu vazîfeye, (Emr-i ma'rûf) denir. Bu bir ibâdettir. İlmin zekâtı, bilmeyenlere ilmi öğretmekle ödenir. Bu, çok hayırlı bir iştir. Dînimiz, âlimin mürekkebini, şehîdin kanından efdâl tutmakta, hayırlı iş görmeyi nâfile ibâdetten üstün saymaktadır. Bugün, müslüman memleketleri, ağır sanâyi'de geri kalmışlardır. Hıristiyanlar, bunun sebebini, İslâm dîninin ilerletici değil, uyuşturucu bir din olmasında göstermektedirler ve medeniyyetin ancak hıristiyan dîni sâyesinde elde edilebileceğini ileri sürmektedirler. Bunun ne kadar saçma bir iddia olduğunu söylemeğe lüzûm yoktur. Hıristiyan olmıyan Japonlar, bugün en ileri Hıristiyan memleketlerini teknolojide geçmişlerdir. Yahûdî olan İsrâîlliler de, içinde çöl piresinden başka canlı bir varlık bulunmıyan yerleri, zengin ormanlara ve tarıma elverişli topraklara çevirmişler, Lût gölünden brom çıkarmayı ve normal hâlde iken sıvı olan bromu, Alman bilginlerinin "olamaz" demelerine rağmen, katı hâle sokmayı ve kolaylıkla yabancı memleketlere satmayı, brom ticâretinde Almanları geçmeyi başarmışlardır. Demek oluyor ki, medeniyyetin hıristiyan dîni ile hiçbir alâkası yoktur. Tam tersine, medeniyyeti emir eden İslâm dînidir. Koyu hıristiyanlığın insanları nasıl karanlığa götürdüğü, müslümanlığın ise, onları nasıl nûra kavuşturduğu, Orta çağda meydana çıkmıştır. O zaman Avrupalılar ne helâ, ne banyo bilmezlerdi. Yine o zamanda İslâmiyyetin emirlerine uyan müslümanlar, ilimde, fende, ticârette, san'atta, ziraatta, edebiyatta ve tabâbette çok ileri gitmişler, dünyanın en büyük medeniyyetini kurmuşlardı. Halîfe Hârûn Reşîd Fransa kralı Şarlman'a bir çalar saat hediye göndermişti. Saat çalınca, kral ve maiyyeti, içinde şeytan vardır diye kaçmışlardı. Müslümanların bugün geri kalmalarının sebebi, dinlerinin emirlerine itâat etmemeleri, ona uymamalarıdır. Bir ingiliz masonu olan Reşîd Paşanın hazırladığı 1839 Tanzîmat Fermânı ile yüzümüzü batıya çevirdiğimizi i'lân ettik. Birçok şehirlerde mason locaları açıldı. Fakat, bu taklîdcilik, zevk ve safâda oldu. İlimde, fende ve çocuklarımızı İslâmın güzel ahlâkı ile yetiştirmekte ecdâdımız gibi çalışmadık. Dînimizin gösterdiği yola ve Peygamberimizin üstün ahlâkına gericilik denildi. Bizden tam 29 sene sonra, 1868 de batıya dönen Japonlar, bizden kat kat ilerlediler. Hem de bâtıl dinlerinden hiç ayrılmadan! Medeniyyet yarışında önde iken, Tanzîmattan sonra ilim ve irfân bırakılıp, nefse ve şeytana uyuldu. Bu ingiliz afyonu, devlet adamlarını uyuttu.
.İnsan ihtiyaçsız olunca... 12 HAZİRAN 1995
Cenâb-ı Hak, insanları topluluklar, cemiyetler hâlinde yaşayacak şekilde yarattı. Topluluklar hâlinde yaşayabilmek için de belli kaideler koydu. Bunun için insanlar, hayvanlar gibi başı boş yaşayamazlar. Yaşamak isteseler bile bu mümkün olmaz. Çünkü, böyle yaşamak eşyanın tabiatına aykırı olur. İnsan, medenî yaşamak için yaratılmıştır. Medenî yaşayabilmesi için, başkalarına muhtâctır. Nitekim, Allahü teâlâ, Enfâl sûresinin altmışdördüncü âyetinde meâlen, (Ey Peygamberim! Allahü teâlâ ve senin yolunda olan mü'minler, sana kâfîdirler!) buyurdu. Mü'minlerin, insanların en iyisinin, işlerine kifâyet edeceğini, yardımcı olacaklarını bildirdi. Başkalarına yardımcı olmak da lâzım olduğu buradan anlaşılmaktadır. Zaten, insan demek, muhtaç demektir. Değil insanlar, her mahlûk yardıma muhtaçtır. Hattâ, insanın iyiliği, güzelliği, muhtaç olmasından ileri gelmektedir. İnsanın kulluk yapması, gönlü kırık olması, hep bu ihtiyacındandır. İnsan, muhtaç olmasaydı, âsî, taşkın, azgın olurdu. İkrâ' sûresindeki âyet-i kerîmede meâlen, (İnsan, ihtiyâcsız olunca, elbette azar!) buyuruldu. Meselâ, İran'da ilk devlet kuran Cemşid ve Mısır Firavnlarının çoğu kendilerini ilâh olarak ilân etmişlerdir. Bunlar, 600- 700 yıl ömür sürdükleri halde, bir defa olsun hastalanmamışlar, başları bile ağrımamış, her ihtiyaçları görülmüş. İşte bu ihtiyaçsızlıkları bunları azdırdı, kendilerini ilâh ilân edecek hale getirdi. Aslında her ihtiyacı gören, Cenâb-ı Haktır. Fakat, Allahü teâlâ, birçok düzenler ve faydalar olması için, herşeyi sebeple yaratmaktadır. İyiliğe sebep olanlara iyi, kötülüğe vâsıta olanlara kötü demiştir. Allahü teâlâ, herşeyi sebepsiz olarak yaratsaydı, âlemde nizâm, düzen kalmaz, karmakarışık olurdu. Allahü teâlâ, insanları zayıf ve muhtaç yarattı. Giyecek, yiyecek, barınacak, düşmandan korunmak gibi ve daha nice şeylere muhtaçtırlar. Bir kimse, kendi ihtiyâclarını yalnızca hazırlıyamaz. Buna ömrü yetişmez. İnsanların ortaklaşa çalışmaları, birlikte yaşamaları lâzımdır. Biri yaptığı âleti başkasına verir. Ondan, kendine lâzım olan başka birşey alır. Bu ortaklık ihtiyacına, (İnsan, medenî olarak yaratılmıştır) denir. Medenî, ya'nî birlikte yaşayabilmek için, adâlet lâzımdır. Çünkü herkes muhtaç olduğuna kavuşmak ister. Arzû ettiğini başkası alırsa, alana kızar. Aralarında çekişme, zulüm, işkence başlar. Topluluk parçalanır. Toplulukta, alış-verişi düzenlemek, adâleti sağlamak için, Cenâb-ı Hakkın koyduğu ölçüyü bilmek lâzımdır. Bu ölçü diniminizin bildirdiği emir ve yasaklardır. Kendi zevklerine, şehvetlerine düşkün olanlar ve kendilerini başkalarından üstün görenler, islâmiyetin ahkâmını beğenmezler. Bu ahkâma uymak istemezler. Başkalarının haklarına saldırır, günâh işlerler. İslâmiyete uyana sevap, uymıyana azap olacağı bilinince, islâmiyetin düzeni kuvvetli olur. Bunun için, ahkâmı koyanın, cezâyı verecek olanın tanınması lâzımdır. Bunun için de, ibâdet yapılması emir olundu. Hergün ibâdet yaparak, O hâtırlanır. İbâdet, Onun varlığını ve Peygamberini ve âhiretteki ni'metleri ve azapları tasdîk etmekle, inanmakla başlar. Peygamber efendimiz isteseydi, Cenâb-ı Hak her istediğini verirdi. Fakat, Cenâb-ı Hakkın âdet-i ilâhisi, sebeplere yapışıldığında vermek olduğundan, dini yaymak için ömrü savaşlarla geçti. Dini yıkmak, islâmiyeti ortadan kaldırmak istiyenlerle en zor şartlarda bile mücâdele etti. Bugün de dini yıkmak faaliyetleri bütün şiddetiyle devam etmektedir. Meselâ, müslümanların îmânlarını yok etmek için, hayâlarını, utanma duygularını yok etmeye çalışıyorlar. Fuhuş, kötü sözlere seks bilgisi diyorlar. Bu açıklıklara ve seks bilgilerine ilericilik ve lüzûmlu, faydalı diyerek gençleri hayâsız yapmak istiyorlar. Gençleri aldatmak için, medenî(!) milletlerin yapdıklarını biz de yapacağız. Çağımıza ayak uyduracağız. Gericilikten kurtulacağız, diyorlar. İnsanları, hayvanlar gibi ölçüsüz, sınırsız bir yaşayışa zorluyorlar. Bu şekilde müslüman gençleri hayasızlaştırmak, dinsizleştirmek istiyorlar.
.İnsanlığa hizmet için... 15 HAZİRAN 1995
İnsanlara hizmet, onları dünyada ve âhirette rahata, huzûra kavuşturmak demektir. Bunun da, tek yolu, insanları yaratan, merhameti ve ihsânı sonsuz bol olan Allahü teâlânın gösterdiği, saâdet yolu, ya'nî islâmiyettir. İnsanlığa hizmet, ancak islâma hizmet ile olur. İslâma hizmet, insanlığa hizmettir. İnsanlığa düşman olanlar, islâmiyeti yok etmeye çalışmıştır. Saldırmalarının en tesîrlisi, müslümanları aldatmak, içerden yıkmaya çalışmak olmuştur. Onları bölmüşler, birbirine düşman etmişler, dinsizlerin pençesine düşmelerine sebep olmuşlardır. Tarih gösteriyor ki, dinlerine önem vermeyen milletler, Allahın gazâbına uğramış, zâlimlerin pençelerine düşmüştür. Ahlâksız, dinsiz ve zâlim bir azınlığın işkencesi altında, boğaz tokluğuna, insafsızca, hayvan gibi çalıştırılmışlardır. Allahü teâlâ, din yolunda çalışanlara ve din bilgilerini öğretenlere rahat, huzûr veriyor. Dünya bilgilerinde, fende çalışanlara da aradıklarını veriyor. Kâfir milletler, yalnız fen bilgileri üzerinde çalışıyorlar. Bunun için, fende ilerliyor, büyük endüstri kuruyorlar. Fakat, küfür pisliğinden, harâm ve kötü işlerinin zararlarından kurtulamıyorlar. Rahata, huzûra ve saâdete kavuşamıyorlar. Fende ilerledikleri hâlde, râhat yaşıyamıyorlar. Çünkü, küfürden ve harâm işlemekten, hep zarar, hep ziyân, hep fenâlık hâsıl olur. Sonu hep felâket olur. Îmândan, ibâdetlerden ve güzel ahlâktan ise, dâimâ iyilik, rahatlık hâsıl olur. Fende ilerlediklerini ileri sürerek, kâfirlerin küfürlerini, islâmiyete uymıyan işlerini övmek, câhillik ve şaşkınlıktır. Müslümanlar, onlar gibi, fen bilgilerinde de çalışmaya, onlar gibi büyük fabrikalar kurmaya özenmelidir. Çünkü, islâmiyet bunu emretmektedir. İslâmiyet, hem fen bilgilerinde çalışmayı, hem de güzel ahlâklı olmayı, herkese iyilik yapmayı emretmektedir. Müslümanlar, kâfirlerin, münâfıkların ahlâksızlıklarını faydalı zannetmemelidir. Bunları övmenin, müslümanların hayâlarını, îmânlarını çalmak için bir tuzak olduğunu bilmelidir. Bir işin, bir sözün faydalı veya zararlı olduğunu anlamak için, kâfirlerin yapıp yapmadıklarına değil, dînimizin emir veya yasak ettiğine bakmalıdır. Îmân edip ibâdetleri yapmakla, üç şey hâsıl olur: Birincisi, insan, şehvetine uymaktan kurtulur. Kalbi, rûhu temizlenir. Şehvet ve diğer kötülükler yaratanı hatırlamaya mâni' olurlar. İkincisi, insanda, maddeler üzerinde yapılan tecrübeler ile ve his organları ile hâsıl olan bilgilerle ilgisi olmayan başka bilgiler, zevkler hâsıl olur. Her zaman huzur içinde olur. Üçüncüsü, iyilere ni'metler, kötülük yapanlara azap yapılacağına inanan insanlar arasında adâlet hâsıl olur. Kimse kimsenin hakkına tecavüz etmez. Herkes hakkına râzı olur. Zâten karışıklıkların, huzûrsuzlukların sebebi, kişilerin kendi haklarına râzı olmamalarıdır. Mocheim diyor ki, "Mîlâdın onuncu asrında, Avrupa'yı kaplamış olan müthiş kara günlerden daha kötüsü düşünülemez. Bu devrin en ileride bulunan milletlerde bile, ilim ve fen adına, mantıktan ileri birşeyleri yoktu. Mantık, bütün ilimlerin üstünüdür sanılıyordu. O zaman müslümanlar, İspanya'da ve İtalya'da mektepler kurdu. Avrupalı gençler, ilim öğrenmek için buralara toplandı. İslâm âlimlerinin okutma metodlarını öğrenerek, hıristiyan mektepleri açıldı. Böyle vahşî insanları terbiyeye muvaffak olan, onlara medeniyet rûhunu aşılayan, onları karanlıktan, cehâletten, hurâfelerden kurtaran müslümanlar, bu akla sığmaz muazzam işi, ancak islâm dîni sayesinde yapabildiler. Çünkü islâm dîni, hak dindir. Allahü teâlâ islamiyet için çalışana elbette yardım eder. Hac sûresinde meâlen, (Allah, dinine yardım edene elbette yardım eder) buyurulmaktadır.
.Bütün iyiliklerin kaynağı 19 HAZİRAN 1995
Bütün iyiliklerin kaynağı dindir. İlâhi dinler olmasaydı, memleketlerin imârı, insanların rahatı, yanî medeniyyet olmaz, insanlık, canavarlık şeklini alırdı. Bugün bile, Allahü teâlâyı inkâr eden, islâmiyyeti beğenmiyen, câhilliğin verdiği cesâret ve taşkınlıkla öğünen toplumların kanûnlarında, Allahü teâlânın emirlerinden çoğunun yer almış olduğu göze çarpıyor. Dinin emirlerinden uzaklaştıkça, bütün insanların, geçimsizlik, sefâlet, işkence, sıkıntı ile kıvrandıkları görülmektedir. Fen âletleri, teknoloji, medenî vâsıtalar, akıllara hayret verecek şekilde ilerlediği hâlde, dünyadaki huzursuzluğun, insanlıktaki sıkıntının azalmadığı, arttığı göze çarpmaktadır. Dinin dışında, rahat huzur arayanın hâli, susuzluğunu deniz suyu ile gidermeye çalışanın hâline benzer. Deniz suyu içtikçe, suzuzluğu artar. Susuzluğu arttıkça, yeniden su içer. Bu durum o kimsenin çatlaması ile son bulur. Bir toplumun, maneviyatsız, huzura kavuşması mümkün değildir. Bugün Batının refah seviyesi çok ilerdedir. İnsanların her türlü ihtiyaçları görülmektedir. En iyi evlerde oturmakta, en iyi şekilde gıdasını almakta, maddi yönden hiçbir sıkıntı çekmemektedirler. Fakat buna rağmen, istatistikler incelendiğinde, intihar olaylarının en yüksek olduğu yerlerin, bu refah seviyesi yüksek olan yerler olduğu açıkça görülmektedir. Afrika'da, açlıktan bir deri bir kemik kalmış, barınacak bir barakası bile olmayan, sokakta yatıp kalkan insanlarda ise intihar olayları yok denecek kadar azdır. İnsan sadece maddeden ibâret değildir. Bunun için insana huzuru, saâdeti verebilmek için maddiyatı ve maneviyatı paralel götürmek lâzımdır. Burada denge bozulursa sıkıntı başlar. Zaten bütün sıkıntıların kaynağı bu dengeyi sağlayamamaktır. Allahü teâlâ, insanların saâdetlerine sebep olan şeyleri emretti. Emrettiği şeylerin hepsi, insanın faydasına olan şeylerdir. Felâketlerine sebep olanları da yasak etti. Dinli olsun, dinsiz olsun, bir kimse bilerek veya bilmiyerek, bu emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyada rahat ve huzur içinde yaşar. Faydalı ilâcı kullanan herkesin dertten kurtulması gibidir. Dinsiz kimselerin ve milletlerin birçok işlerinde başarılı olduklarını görüyoruz. Kur'ân-ı kerîmin emirlerine uygun olarak çalıştıkları için başarılı oluyorlar. Fakat bu başarının faydası sadece dünyada oluyor. Âhırette ise bir faydası olmuyor. Meselâ, bir kimse, içki, zinâ gibi şeyleri dinimiz yasak ettiği için terk ederse, hem dünyada, hem de âhırette faydasını görür. Midesine dokunduğu için içkiyi terk eden sadece dünyada faydasını görür, âhırette faydasını görmez. Bunun için, âhırette faydasına kavuşabilmek için, Kur'ân-ı kerîme îmân ederek, niyyet ederek yapmak lâzımdır. Dinimiz, ne kadar çok olursa olsun çalışıp kazanmak, fen, tıp, matematik, geometri, mimarlık ve harp vasıtalarını öğrenmek, yapmak; kısaca insanlara rahat, huzur ve saâdet sağlıyan her medenî vasıtaları yapmayı emretmektedir. Bunların hepsini, Allahü teâlânın gösterdiği şekillerde, yollarda ve şartlarda yapmak ve kullanmak ibâdet olur. Allahü teâlâ, böyle müslümanlardan râzı olur. Bunlara âhirette sonsuz ni'metler, saâdetler ihsân eder. Dinimiz, mal, mülk gibi dünyalık edinmeyi yasaklamıyor. Dünya malına tapınmayı ya'ni maksadın, gâyenin mal, mülk edinmek olmasını yasaklıyor. Dünya malının, âhıreti kazanmada vasıta yapılmasını emrediyor. Paranın kalbe sokulmasını yasaklıyor, sadece cepte kalmasını istiyor. İslâm dîninde, ilim, fen, teknik, sanat ve ticâreti emreden, bunlar için çalışmayı teşvîk eden nice emirler, âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîfler vardır. Çünkü medenî bir toplumun, bir milletin kurtuluşu ve saâdeti fakîrlik ile olamaz. Bilâkis, hayır ve iyilik müesseseleri, imârethâneler, mektepler, aşevleri, hastaneler yapmak, âcizlere, fakîrlere ve kimsesizlere yardım etmek ve insanlara hizmet için çeşmeler, köprüler yapmak, fabrikalar kurmak, hep mal ve servet ile olur. Mal ve servet ise, çalışmak ve ticâret ile kazanılır.
Sevgili kul olmanın alâmeti! 20 HAZİRAN 1995
Zaman çok kıymetlidir. Bir şeyin kıymeti , insana faydalı olma derecesi ile ölçülür. Bu açıdan bakıldığında, zamanın kıymeti çok daha iyi anlaşılır. Zîrâ, dünyadaki ömrümüzün rahat ve huzur içinde geçmesi ve öldükten sonra da sonsuz âhıret ni'metlerine kavuşmamız, zamanımızı en iyi şekilde değerlendirmemize bağlıdır. İnsanlara, dünya ve âhıret saâdetine kavuşmanın yollarını öğreten tasavvuf büyükleri, zaman üzerinde çok durmuşlardır. Zaten, tasavvufun gâyesi, vakti en iyi şekilde değerlendirmektir. Bunun için tasavvuf büyükleri, zamanın en iyi şekilde nasıl değerlendirilebileceğini çeşitli şekille formüle etmişlerdir. Talebelerini, zararlı meşguliyetlerden hep uzak tutmuşlardır. Hattâ, zararlı olmayan, fakat maksatsız, gâyesiz meşguliyetleri bile yasaklamışlardır. Ubeydullah-i Ahrâr hazretleri tasavvufu, "ehemmi mühimme, ya'nî çok önemliyi az önemliye tercih etmektir. Vakti, en değerli olan şeye sarfetmektir" şeklinde ta'rif etmiştir. Allahın, bir kulunu sevip sevmediğini anlamak için yaptığı işlere bakılmıştır. Çünkü, hadîs-i şerîfte, (Allahü teâlânın, bir kulunu sevmemesinin alâmeti, onun mâlâya'nî ile boş, faydasız işlerle vakit geçirmesidir) buyuruldu. Zamanın önemini bildiren diğer ba'zı hadîs-i şerîfler de şöyle: (İki gün aynı hâlde bulunan, hergün ilerlemiyen, yeni bir şey öğrenmiyen aldandı, ziyân etti.) (Musibetlerin en büyüğü, vakti faydasız şeylerle geçirmektir.) İslâm büyüklerinin de zamanın önemi ile ilgili çok veciz sözleri vardır. İmâm-ı Rabbâni hazretleri buyurdu ki: "Vakit keskin bir kılıç gibidir. Mühim işleri bugün yapmalı, mühim olmayanları yarına bırakmalıdır." Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri buyurdu ki: "İnsanların sahip oldukları, ama geçtikten sonra bir daha ebediyyen bulamayacakları en kıymetli sermaye zamandır." Hasan-ı Basri hazretleri buyurdu ki: "Sizin bugün parayı sarfederken gösterdiğiniz hassasiyeti, Eshâb-ı kirâm zamanlarını kullanırken gösterirlerdi." Bunlar gibi, bizlere yol göstermek için söylenmiş, daha nice kıymetli sözler vardır. Ancak bunların kıymeti bilinmediği için, İslâm Alemi bu gün, her türlü hakârete ve aşağılanmaya muhatap hâle gelmiştir. Zaman, hiçbir saniyesi bir daha geri gelmemek üzere, gelip giden fırsatlar zinciridir. Zaman hakkında, bu büyüklerin sözlerinden başka mesajlar da vardır. Eğer âlemin yaratılması ve biyolojik, fizyolojik, psikolojik bir bütün olan insanın hayatı incelenirse, bu çok iyi anlaşılır. İklimler, gece ve gündüzün gelişi, tabiat ve canlılar âlemi, bütünüyle bir zaman manzûmesidir. Bunlar hep "Tavında yapılmak, demiri tavında dövmek" mesajı vermektedir. Çocuk eğitimi ve karakter teşekkülü belli zamanlarda olmaktadır. Namaz, hac, oruç gibi ibâdetler kesin zaman şartları taşımaktadır. Namaz hergün mü'minin günlük hayatını proğramlamaktadır. Tarih, milletlerin zamanlarını nasıl geçirdiklerini anlatan bir belgedir. Zaman kullanma konusunda, çok araştırma yapılmıştır ve yapılmaktadır. Yabancı dilde yayınlanmış çok kaynak mevcuttur. Zamanı en kıymetli bir kaynak olarak işleyenler, konuya, "zaman yönetimi", "zaman boyutu", "zaman kullanma san'atı" vb isimler vermişlerdir. Zamanı yönetmek mümkün olmadığına göre, mümkünler arasında en iyisini seçebilmek ve "Zaman Değerlendirme San'atı" öğrenip, tâvizsiz uygulamak lâzımdır. Zamanı değerlendirme şuuru, hayatın tamamını içine almalı, herkes için olmalı, son nefese kadar sürmelidir.
.İnsanlarıın en kötüsü 1 TEMMUZ 1995
Evliyânın büyüklerinden, İmâm-ı Rabbânî hazretleri buyuruyor ki: Din adamı olarak ortaya çıkan bir kimse, Resûlullah efendimizin sünnetine uymuyorsa, ya'nî islâmiyete yapışmıyorsa, dini değiştirip, kendi aklına göre bid'atler çıkartıyorsa, ondan kaçmalı, yanına yaklaşmamalı, kitaplarını almamalı, okumamalıdır. Onun bulunduğu mahallede bile bulunmamalıdır. Ona biraz yakınlık, insanın dînini yıkar. O, din adamı değil, sinsi bir din düşmanıdır. İnsanın dînini, îmânını bozar. Şeytandan daha çok zararlıdır. Sözü, yaldızlı ve çok te'sîrli olsa da ve dünyayı sevmiyor görünse de, yırtıcı hayvanlardan kaçar gibi, ondan kaçmalıdır. İslâm âlimlerinden Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri buyurdu ki: İnsanı saâdet-i ebediyyeye kavuşturacak tek bir yol vardır. O da, Resûlullahın izinde bulunmaktır. Ehl-i sünnet âlimlerinin yazdığı kitapları okumayan, onları kendine rehber edinmeyen, hadîs-i şerîflerin gösterdiği yolda olamaz! Çünkü, islâm âlimi, Kur'ân-ı kerîmin ve hadîs-i şerîflerin gösterdiği yolu göstermektedir. Resûlullaha uymakta gevşek olanları, O'nun ışıklı yolundan ayrılanları din adamı sanmayınız! Onların yaldızlı sözlerine ve ateşli yazılarına aldanmayınız! Yahûdîler, hıristiyanlar ve budist, berehmen denilen Hind kâfirleri de, tatlı ve yanık sözlerle, hîleli mantıklarla, kendilerinin doğru yolda olduklarını, insanları iyiliğe, saâdete çağırdıklarını bildiriyorlar. Kendisi ile amel olunmayan ilmin, sahibine zararı, faydasından daha çoktur. Bütün saâdetlerin başı islâmiyettir. Kurtuluş yolu, Resûlullahın izinde olmaktır. Hak ile bâtılı ayıran alâmet, Resûlullaha uymaktır. O'nun dînine uymıyan her söz, her yazı ve her iş kıymetsizdir. Hakiki islâm âlimleri, kendilerine sorulan şeyleri, fıkıh kitaplarından cevap bulup, suâl edenlere bunları söylerler. Mezhebsiz din adamı ise, fıkıh kitabını okuyup anlıyamadığı için, câhil kafasına ve noksan aklına gelenleri söyliyerek suâl sâhibini aldatır. Onun Cehenneme gitmesine sebep olur. Bunun içindir ki, Peygamberimiz, (Âlimlerin iyisi, insanların en iyisidir. Âlimlerin kötüsü insanların en kötüsüdür) buyurdu. Bu hadîs-i şerîf gösteriyor ki, Ehl-i sünnet âlimi, insanların en iyisidir. Mezhebsizler de, insanların en kötüsüdür. Çünkü, birinciler, insanları Resûlullaha uymağa, ya'nî Cennete, ikinciler ise, insanları kendi sapık düşüncelerine uymağa, ya'nî Cehenneme sürüklemektedirler. Hârika, olağanüstü hâller, açlıkla ve riyâzet, sıkıntı çekmekle de hâsıl olur. Bunlar, yalnız müslümanlara mahsûs hâller değildir. Dinin emirlerinden müstehabları yapmakta gevşek davranan, sünnetleri yapamaz. Sünnetleri yapmakta gevşeklik de, farzların yapılmasını zorlaştırır. Farzlarda gevşek davranan da, ma'rifete, Allahü teâlânın rızâsına kavuşamaz. Mubâhlara ölçüsüz dalan, mekrûha düşer. Mekrûhlar harâma, harâm da insanı küfre götürür. Bunun içindir ki, hadîs-i şerîfte, (Günâh işlemek, insanı küfre sürükler) buyuruldu. Evliyânın büyüklerinden, Ebû Sa'îd Ebülhayr hazretlerine sordular: - Filânca kimse su üstünde yürüyor. Buna ne dersiniz? - Bunun kıymeti yoktur. Ördek ve kurbağa da suda yüzer. - Filân adam havada uçuyor. Buna ne dersin? - Sinek ve çaylak da uçuyor. Sinek kadar kıymeti var derim. - Filân kimse, bir anda şehirden şehre gidiyor, dediler. - Şeytan da, bir solukta şarktan garba gidiyor. Böyle şeylerin dînimizde kıymeti yoktur. Mert olan, herkesin arasında bulunur. Alış-veriş yapar, evlenir. Fakat, bir an Rabbini unutmaz.
Cenâb-ı Hakkın râzı olduğu kul! 2 TEMMUZ 1995
Muhammed Ma'sûm-i Fârûkî Serhendî hazretleri buyurdu: İyi, kötü, herkese, güleryüz göstermeli, fitne çıkarmamalı, düşman kazanmamalıdır. Hâfız-ı Şîrâzî hazretlerinin, "Dostlara doğru söylemeli, düşmanları güleryüzle ve tatlı dil ile idâre etmelidir." sözünü unutmamalıdır. Özür dileyip, af dileyenleri affetmelidir. Herkese karşı iyi huylu olmalıdır. Kimsenin sözüne karşı gelmemeli, münâkaşa etmemelidir. Herkese yumuşak söylemeli, sert söylememelidir. Şeyh Abdüllah Bayal hazretleri, "Tasavvuf, namaz kılmak ve oruç tutmak ve geceleri ibâdet etmek demek değildir. Bunları yapmak, her insanın kulluk vazîfesidir. Tasavvuf, insanları incitmemektir. Bunu hâsıl eden, vâsıl olmuştur, kavuşmuştur" buyurdu. Muhammed bin Sâlim hazretlerinden sordular: - Evliyâyı başka insanlardan nasıl ayırt edebiliriz? Şöyle cevap verdi: - Sözlerinin yumuşak olması ve huylarının güzel olması ve yüzünün güler olması ve ihsânının bol olması ve konuşurken i'tirâz etmemesi ve özür dileyenleri affetmesi ve herkese merhâmetli olması ile diğer insanlardan ayırt edilir Ebû Abdüllah Ahmed Makkarî, "Tasavvuf, gücendiğin kimseye iyilik etmek, sevmediğine ihsânda bulunmak ve sevmediğin kimseye güler yüzlü olmaktır." buyurdu. Her işte Allahü teâlânın rızâsını, sevgisini aramalıdır. Yahyâ bin Mu'âz-ı Râzî hazretleri, (Allahü teâlâyı sevdiğin kadar, herkes seni sever. Allahü teâlâdan korktuğun kadar herkes senden korkar. Allahü teâlâya kulluk ettiğin miktarda, herkes sana yardımcı olur) buyurdu. Hakiki müslüman, müslüman kardeşinin menfaatini, kendi menfaatine tercih eder. Kendi çıkarlarının arkasında koşmaz. Ebû Muhammed Abdüllah Râsibî hazretleri, "Allahü teâlâ ile insan arasında olan en büyük perde, kendi nefsini düşünmesidir ve kendisi gibi âciz olan bir kula güvenmesidir. İnsanların değil, Allahü teâlânın sevgisine kavuşmağı düşünmelidir" buyurdu. Âilesine ve çocuklarına karşı tatlı dilli ve güleryüzlü olmalıdır. Onların haklarını yerine getirecek kadar aralarında bulunmalıdır. Onlara bağlanmak, Allahü teâlâdan yüz çevirecek kadar olmamalıdır. Din işlerinde, câhil, fâsık ve günâhkar olan din adamlarına danışmamalıdır. Dünyaya düşkün olanlarla, bütün gâyesi dünya olanlarla birlikte bulunmamalıdır. Her işte, sünnete uymalı, bid'atten sakınmalıdır. Neş'eli zamanlarda, islâmiyetin dışına taşmamalı, sıkıntılı anlarda, Allahü teâlâdan ümmîdi kesmemelidir. Her güçlük yanında kolaylık bulunduğunu unutmamalıdır. Neş'ede ve sıkıntıda hâli değişmemeli, varlıkta ve yoklukta aynı hâlde olmalıdır. Hattâ, yokluktan rahatlık duymalı, varlıkta sıkılmalıdır. Olayların değişmesi, insanda değişiklik yapmamalıdır. Kimsenin aybına, kusuruna bakmamalı, kendi ayıplarını görmelidir. Kendini hiçbir müslümandan üstün bilmemelidir. Her müslümanı kendinden üstün tutmalıdır. Her müslümanı görünce, kendi saâdetinin, onun duâsını almakta olabileceğine inanmalıdır. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: (Üç şeyi yapan müslümanın îmânı kâmildir: Â ilesine hizmet etmek, fakîrler arasında oturmak ve hizmetçisi ile birlikte yimek.) Bu üç şeyin, mü'minlerin alâmeti olduğu, Kur'ân-ı kerîmde bildirilmiştir. Muhammed bin Alyana hazretlerine, - Allahü teâlânın râzı olduğu nasıl anlaşılır? dediklerinde, - Tâat etmek, ibâdet etmek tatlı ve günâh işlemek, acı gelmesinden anlaşılır, buyurdu.
.Her varlık yok olmaya mahkûmdur 21 AĞUSTOS 1995
Bugün, modern fizik, kimya ilmi, maddenin kendiliğinden var olamıyacağını bildirmektedir. Duran bir cismi harekete geçirmek ve hareket hâlinde olan cismin hareketini durdurmak veya yönünü değiştirmek için bu cisme, elbette bir kuvvet etki etmesi lâzımdır. Ba'zı câhillerin zannettiği gibi, bütün bu varlıkların bu nizâm, bu düzen ile kendiliğinden oluverdiğini sanmak, fizik ve kimya kanûnlarını inkâr etmek olur. Atomdan Arşa kadar bütün varlıkları yoktan var eden, ilim, irâde ve kuvvet sâhibi bir yaratana inanmayıp da, bu varlıkları, fizik ve kimya kanûnlarına uymayan bir tesâdüf zannetmek kadar câhillik olamaz. Bu varlıkları yoktan var eden bir yaratıcının bulunmadığını, herşeyin kendiliğinden meydana geldiğini söylemek, akla uygun değildir. Çünkü, yok iken var olmak bir iştir. Fizik ve kimya kanûnlarına göre, her iş, bu işi yapan bir kuvveti haber vermektedir. Demek ki, daha önce, bir kuvvet kaynağının bulunması, fen bilgilerine göre, elbette lâzımdır. Her varlığı var eden, önce başka bir varlığın bulunması lâzım olunca, birbirini yaratmak, ezelden ebede kadar sonsuz olarak zincirleme devam etmesi lâzım gelir. Böyle olsaydı, hiçbirşey var olamazdı. İlk insan, Âdem aleyhisselâm olmayıp da, insanların babaları sonsuz farzedildiğinde, yer yüzünde hiç insanın bulunması lâzım gelir. Çünkü, baba sayısı sonsuz demek, ilk baba yok demektir. İlk baba olmayınca, bunun çocukları da, ya'nî insanlar da, yok demektir. İnsanlar var olduğundan, ilk babanın da var olması lâzım olur. Sonsuzdan böyle gelmiş, sonsuza kadar böyle gidecek demek âhırete inanmamaktır. Âhırete inanmak, Allahü teâlâya inanmak gibi çok önemlidir. İmânın şartıdır. Âhıret olmazsa, dünyada karşılığı verilmeyen iyilikler ve cezâsı çekilmeyen fenâlıklar, haksızlıklar, karşılıklarını göremiyecektir. Bu hâl, en ince san'atları, en ince düzenleri bulunan, bu gördüğümüz âlem için çok büyük bir kusûr olur. En küçük bir hükûmetin, hattâ herhangi bir topluluğun bir adâlet mahkemesi bulunuyor da, kâinat dediğimiz şu muazzam âlemin bir mahkeme-i adâleti bulunmaz mı? İnsanların hakkını vermek için âhırete ihtiyâç o kadar mühimdir ki, Avrupanın fikir adamları fen yolu ile Allahü teâlânın varlığını anlayamadıkları hâlde, ahlâk üzerinde düşünerek, bu varlığı söz birliği ile kabûl etmektedirler. Ahlâk üzerinde düşünerek, Allahü teâlânın varlığını anlamak demek, dâimâ aldanabilen ve ma'nevî mes'ûliyyetleri kontrol edemeyen ve herkesteki kuvveti başka başka olan "Vicdân"ın, ahlâkı korumaya kâdir olamaması ve dünyada herşey çok düzgün, çok güzel yaratılmış iken, fazîletlerin değerlendirilmemesi ve nice kötülüklerin yayılmış olması, bu yolsuzlukların âhırette ödenmesine ihtiyaç bulunması demektir. Fen yolu ile Allahın varlığını anlamayanlara çok şaşılır. Çünkü, atomdan Arşa kadar, canlı cansız her varlıktaki düzgünlüğü ve birbirine akılları şaşırtan kanûnlarla bağlılıklarını meydana çıkaran fen bilgileri, Allahü teâlânın varlığını açıkça göstermektedir. Dünyadaki haksızlıkların ödenmesi için âhıret adında bir âlemin lâzım olduğu anlaşılarak, buradan da, bunların bir yaratıcısı bulunacağı düşünüldüğü gibi, varlıkların düzgün, ince yapılarına ve birbirleri ile olan hesâblı bağlantılarına, olaylarına, kanûnlarına bakarak, bunları yaratana inanmak daha kolay olur. Ya'nî insanların ahlâkında görülen noksanlık ve aşağılıklardan âhiretin ve dolayısıyla bir yaratanın varlığı anlaşılıp da, bunlardaki güzellikleri ve düzgünlükleri görerek, bunların bir yaratıcısı olacağını anlamamak, şaşılacak bir şeydir. Bu hâl insanların, muhtaç oldukları zaman, Hakkı tanımaları, muhtaç olmadıkları zaman, Hakkı tanımamaları ve küfrân-ı ni'mete kalkışmaları gibi, kötü yaratılışlı olduklarını gösterir.
.İnanma ihtiyacı 22 AĞUSTOS 1995
İnsanlar yaratılışta din hissine mâliktir. Doğru veya yanlış bir şeye inanma ihtiyacı hissederler. İnanmayanlar huzursuzdurlar. Normal bir insan, her zaman bu arayışın içinde olur. Bunun için, Allaha inanmayan kimse, rûh hastası, psikopat demektir. Böyle kusûrlu insanlar, büyük ma'nevî bir destekten mahrûm olup, pek acınacak bir hâldedirler. Avrupa fikir adamlarından birinin "Dindarlık büyük bir saâdettir. Fakat ben bu saâdete kavuşamadım" dediği gibi, bizdeki batı hayranı Tevfîk Fikret de, (Târîh-i Kadîm) adını verdiği manzûm bir eserinde, müslümanlık ile ve îmân sâhibi olmakla alay ettiği hâlde, şairlik rûhundan fışkıran ve önü alınamayan şu şiirinde îmânlı olmak ihtiyacını da bildirmiştir: Bu yalnızlık, bu bir gurbet ki, benzer gurbet-i kabre, İnanmak! İşte âğûş-i rûhânî, o gurbette. Yalnızlık, ayrılık öyle zor bir şeydir ki, kabirdeki kimsenin hâline benzer. İşte, İnanmak , ma'nevî kucağa kavuşmak gibi, insanı bu yalnızlıktan, gurbetten, ayrılıktan kurtarır. Huzura, rahata kavuşturur. Şimdiye kadar, Avrupayı taklîd eden ilericilerin yaptıkları dinsizlik propagandası, Allahü teâlâya inanmamak şeklinde idi. Meselâ, "İş, Allahın varlığındadır. Allah varsa, bütün din bilgilerine hemen inanırım" diyenler çoktu. Fakat son zamanlarda fende atılan yeni adımlar ve hele atom üzerindeki ve radyoaktivite ve madde ile enerji üzerindeki incelemeler karşısında, Allahü teâlânın varlığını inkâr edemedikleri için, Peygamberlere dil uzatmağa başladılar. Herkes hürdür. İbâdet serbesttir. Herkes Allahına dilediği gibi ibâdet eder. Allah ile kul arasında akıldan başka bir aracı olamaz, demektedirler. Hâlbuki âhirete inanan bir kimsenin, Peygamberlere de inanması lâzım gelir. Âhiretteki ni'metlerin ve azâbların bilgisini akla bırakmak, büyük bir adâletsizlik olur. Hele câhil halk, bunu hiç düşünemez. İslâmiyet, Peygamberlerin hepsine inanılmasını emretmektedir. Yahûdîler ve hıristiyanlar, Muhammed aleyhisselâma inanmıyorlar. O yüce Peygambere dil uzatıyorlar. Muhammed aleyhisselâmın bildirdiği islâmiyet ise, Mûsâ aleyhisselâm ile Îsâ aleyhisselâma inanmayanları, bunları küçültecek bir şey söyleyenleri, müslümanlıktan tard etmektedir. Bir pâdişâh, bir memlekete bir vâli gönderip, o memleketi idâre ettikten sonra, bu vâliyi değiştirerek yeni bir vâli gönderdiği zaman, ba'zı kimseler, biz eski vâlinin sözünden çıkmayız, yeni vâlinin getirdiği emirleri dinlemeyiz deseler nasıl olur? Birinci vâli pâdişâhın memuru da, sonra gelenler memuru değil mi? İşte bunun gibi, yahûdîlere sormak lâzım: Mûsâ aleyhisselâm, Allahü teâlânın peygamberi olur da, Îsâ ve Muhammed aleyhimesselâm peygamberleri olmaz mı? Yahûdîler bu iki Peygambere inanmıyor. Hıristiyanlar, yahûdîlerin bu yanlış inanışlarını görüp, onlara kızarken, kendileri de, hazret-i Muhammed aleyhisselâma karşı bu yanlışlığı, bu iftirâyı yapmak gafletine düşmüşlerdir. Bu yanlış inançlar, ilmî bir inceleme netîcesi olmayıp, hep eskiye bağlanıp kalmak ve yeniyi, yeni geldiği için kabûl etmemekten başka bir şey değildir. Ya'nî gericiliktir. Îsâ aleyhisselâm, babasız dünyaya geldi. Otuz yaşında Peygamber oldu. Üç sene sonra, yahûdîler bunu öldürmek istediler. Allahü teâlâ, onu diri olarak göke kaldırdı. Ona benzeyen Yudâ Şem'ûn, adında bir münâfık çarmıha gerildi. Babasız olduğu için, hıristiyanlar buna Allahın oğlu deyip tapınıyorlar. Babasız dünyaya gelmek, kişiyi insanlıktan çıkarıp, ilâh yapsaydı, hem anasız, hem babasız yaratılan Âdem aleyhisselâma daha çok tapınmaları lâzım gelirdi. Hıristiyanların, hak olan dinlerini bozarak, ne kadar mantıksız bir hâle sokmuş oldukları, buradan da anlaşılmaktadır.
Tarih Gösteriyor ki... 3 AĞUSTOS 1994 T
arih gösteriyor ki, yalnız kendi rahatlarını, keyiflerini düşünen krallar, diktatörler, islâm dîninin, kendi zulümlerini, kötülüklerini meydana çıkardığını görerek, cinâyetlerini, hıyânetlerini gizliyebilmek ve yalanlarına herkesi inandırabilmek için, islâmiyete saldırmışlardır. Zâlim düşman kumandanları, müte'assıb haçlı orduları, her zaman, karşılarında müslüman Türk kahramanlarını bulmuşlar, ecdâdımızın îmân dolu göğüslerini aşamamış, silâhlarını, ölülerini bırakarak hep kaçmışlardır. Tarih yine gösteriyor ki, islâmiyet, her zaman daha üstün, daha yeni ve daha fennî harp vâsıtalarının ve medenî cihâzların yapılmasına ve daha akıllı, daha kahraman milletlerin yetişmesine sebep olmuş, dinsizler, ilimde, fende, silahta ve şecâ'atte dâimâ geri kalmışlardır. Hattâ, bir islâm ordusu, her cihetten adâlete bağlılığı nisbetinde gâlip geldiği hâlde, aynı orduda adâletten uzaklaşıldıkça, başarının azaldığı görülmüştür. İslâm devletlerinin kurulması, yükselmesi, durması ve çökmeleri de hep, adâlete bağlılıkları nisbetinde olmuştur. Dinsiz diktatörler, ellerini kana boyayıp, memleketlere hâkim olmuş, zulüm, fesâd ile insanları inleterek ve hayvan gibi çalıştırarak, ağır harp sanâyii, büyük fabrikalar, üstün silâhlar yapmış, dünyayı korkutmuş iseler de, çabuk yıkılmışlar ve tarih boyunca, la'netle anılmışlardır. Örümcek yuvası gibi çabuk kurulan tuzakları, sabah rüzgârı gibi ferahlatıcı, hafîf bir kuvvetle uçmuş, insanlığa yarar birşey bırakmamışlardır. Şimdi de, dinsiz bir temele, zulme, sömürüye dayanan devletler, ne kadar büyük ve kuvvetli görünseler de, elbette yıkılacak, zulüm pâyidâr olamayacaktır. Böyle kâfirler, bir ânda parlıyan kibrite benzer ki, etrâfındaki saman, talaş gibi hafîf şeyleri tutuşturur, eli yakar, evleri harap edebilir. Kendi ise, hemen söner, biter. Adâlete dayanan milletler ise, kaloriferlerin radyatörü gibidir. Radyatör, birşeyi yakmaz, fakat, odaları ısıtarak, insanlara rahatlık verir. Sıcaklığı aşırı, zararlı değildir. Fakat harâret, enerji kaynağına mâliktir. İslâmiyet de, böyle faydalı bir enerji kaynağı olup, kendisine bağlanan fertleri, âileleri ve cemiyyetleri besler, kuvvetlendirir. Allahü teâlânın merhameti, ihsânı, ni'metleri, o kadar çoktur ki, sonsuzdur. Kullarına çok acıdığı için, onların dünyada râhat, huzûr içinde, kardeşçe yaşamaları, âhirette de, sonsuz saadete, bitmez, tükenmez ni'metlere kavuşmaları için, yapılması lâzım olan iyilikleri ve sakınılması lâzım olan kötülükleri, peygamberlerine, melek vâsıtası ile bildirmiş, bunları bildiren bir çok kitap da göndermiştir. Bu kitaplardan, yalnız Kur'ân-ı kerîm bozulmamış, diğerlerinin hepsi, kötü kimseler tarafından değiştirilmiştir. Dinli olsun, dinsiz olsun, inansın inanmasın, herhangi bir kimse, bilerek veya bilmeyerek, Kur'ân-ı kerîmdeki ahkâma, yâni emir ve yasaklara uyduğu kadar, dünyada râhat ve huzûr içinde yaşar. Bu, faydalı bir ilâcı kullanan herkesin, dertten, sıkıntıdan kurtulması gibidir. Şimdi, dinsiz, îmânsız çok kimsenin ve müslüman olmıyan, hattâ islâm düşmanı olan ba'zı milletlerin birçok işlerinde, muvaffak olmaları, rahat, huzûr içinde yaşamaları, inanmadıkları, bilmedikleri hâlde, Kur'ân-ı kerîmin ahkâmına uygun olarak çalıştıkları içindir. Müslüman olduklarını söyliyen, âdet olarak ibâdetleri yapan, çok kimselerin ise, sefâlet, sıkıntılar içinde yaşamalarının sebebi de, Kur'ân-ı kerîmin gösterdiği ahkâma ve güzel ahlâka uymadıkları içindir. Kur'ân-ı kerîme uyarak âhırette sonsuz sa'âdete kavuşabilmek için ise, önce buna îmân etmek, inanmak ve bilerek, niyet ederek uymak lâzımdır. İslâm dînini bilmedikleri için, ona karşı olanlar, asırlar boyunca yaptıkları kanlı ve acı tecrübelerle anladılar ki, îmânını yıkmadıkça, müslüman milleti yıkmağa imkân yoktur. Hakîkatte her ilerlemenin ve yükselmenin hâmîsi ve teşvîkçisi olan islâmiyeti, ilmin, fennin ve yiğitliğin düşmanı gibi göstermeğe yeltendiler.
.
Nimetlerin Elden Gitmesinin Sebebi 4 AĞUSTOS 1994
Cenâb-ı Hak, bütün insanlara, sayılamıyacak kadar çok ni'met, iyilik vermiştir. Bunların en büyüğü ve en kıymetlisi olarak da, resûller ve nebîler göndererek, saadet-i ebediyye yolunu göstermiştir ve İbrâhîm sûresinin yedinci âyetinde meâlen, (Ni'metlerimin kıymetini bilir, emrettiğim gibi kullanırsanız, onları artırırım. Kıymetlerini bilmez, bunları beğenmezseniz, elinizden alır, şiddetli azâb ederim.) buyurmuştur. Son bir asırdır, müslümanlar çok perişan haldedir ve o eski muazzam güçleri kalmamıştır. Yeryüzünde, söz sahibi olanlar, müslüman olmıyanlardır. Bir asırdan beri islâmiyetin garip olması ve son zamanlarda büsbütün uzaklaşarak, dünyanın karanlık hale gelmesi, müslümanların hep islâm ni'metlerinin kıymetlerini bilmeyip, onlara arka çevirmenin netîcesidir. Allahü teâlâ, sevdiklerini hayırlı işlere vâsıta kıldığı gibi, kendisine hakkıyla inanmıyanları, verdiği ni'metlerin kıymetini bilmiyenleri müslüman olmıyanların hakimiyetine sokmak suretiyle onları cezalandırdı. Bu islâm ni'metlerinin elden çıkmasına sebep olanlar iki kısımdır. Bunları iyi bilmek tanımak lazımdır. Birincileri, küfrlerini, düşmanlıklarını açıklayan kâfirler olup, bunlar bütün silâhları ile, bütün propaganda vâsıtaları ve siyâsî oyunları ile, islâmiyeti yıkmağa uğraşıyorlar. Müslümanlar, bunları biliyor ve onlardan üstün olmağa çalışıyor. Bunlar bilindiği için fazla zarar veremiyorlar. İkinci kısım kâfirler, kendilerine müslüman ismini ve süsünü verip, din adamı tanıttırıp, müslümanlığı, kendi akılları ile, keyiflerine ve şehvetlerine uygun bir şekle çevirmeğe uğraşıyor, müslümanlık ismi altında, yeni, uydurma bir din kurmak istiyorlar. Hîle ve yalanları ile, sözlerini isbât etmeğe, yaldızlı, yaltakçı yazılar ile, müslümanları aldatmağa çalışıyorlar. Müslümanların çoğu bu düşmanları, ba'zı sözlerinden ve islâmiyeti yıkıcı davranışlarından seziyor ise de, çok kurnaz idâre edildikleri için, birçok sözleri revâç bulup, müslümanlar arasında yerleşiyor. Müslümanlık dîni, yavaş yavaş bozularak, bu kâfirlerin istedikleri, plânladıkları şekle dönüyor. En zararlısı bunlardır. Bunların sayısız yıkıcı propagandaları vardır. Bu faaliyetleri de zamana göre değişir. Zamanımızda, yaptıkları şu: Müslümanlarda, islam âlimlerine ve kitaplarına, fıkıh kitaplarına karşı, mezheblere ve mezhep imamlarına, o yüce kimselere karşı kafalarda şüpheler meydana getirmek. Dini öğrenmeleri çin, müslümanları hadîs kitaplarına, Kur'ân-ı kerîm meâl ve tercümelerine yöneltmek. Böylece 16 asırdan beri yazılmış milyonlarca cildlik kıymetli kitapları bir çırpıda gözden düşürmek. Yok etmek. Böylece dini öğrenmede, kargaşa, anarşi çıkarmak. İslâm âlimlerinin yazdıkları ile hadîs-i şerîf kitaplarının yazdıkları farklı şeyler değildir zaten. Dinimizin esas kaynağı Kur'ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîflerdir. Diğer iki kaynak olan, icma ve kıyas da bu iki kaynaktan çıkmıştır. İslam âlimlerinin yazdığı bütün kitaplar, bunların açıklamaları, izahlarıdır. Kur'ân-ı kerîmden ve hadîslerden mânâ, hüküm çıkarmak ancak müctehid âlimlerin işidir. Herkesin işi değildir. Kur'ân-ı kerîmin muhatabı, Peygamber efendimizdir. Eğer herkes Kur'ân-ı kerîmi okuyup anlayabilseydi, o zaman peygamberlere lüzüm kalmazdı. Herkes okur ona göre amel ederdi. Peygamber efendimiz, Kur'ân-ı kerîmi, Eshâbına açıklamış, tefsir etmiş, Eshâbı, kendisinden sonra gelenlere açıklamışlar, sonraki âlimler de bunları kitaplarına geçirmişlerdir. Sadece, Kur'ân-ı kerîmi, okuyun başka kitaplara ilmihâl kitaplarına ihtiyaç, lüzüm yoktur, demek, kanunlara, yönetmeliklere, tüzüklere ihtiyaç yoktur, demek gibidir. Herkes bir anayasa alsın hepsini buradan öğrensin demek gibidir. Bu mümkün mü tabii ki mümkün değildir. Meselâ, Kur'ân-ı kerîmde, namaz kılınması emredilir. Fakat nasıl kılınacağı, kaç rek'at olduğu neler okunacağı yazılı değildir. Bunları bizzat Peygamber efendimiz göstererek öğretmiştir. Peygamber efendimize de Cebrail aleyhisselâm öğretmiştir. Bütün bunlara rağmen, piyasaya bu kadar meâl, sürülüyor bunlar maksatlıdır. Buradaki esas maksat, dinin tam olarak öğrenilmesine mani olmaktır. Ayrıca en önemlisi de, yalan yanlış tercümeleri okuyup, müslüman evladlarını dinden soğutmaktır. Okuyan, bunun yanlış tercüme edildiğini düşünemez, Allah, haşa böyle buyuruyor zannetmektedir.
.Gençliğe Sahip Çıkmak 9 AĞUSTOS 1994
Gençler, ana, baba ve milletin elinde bir emânettir. Ana-baba olarak, millet olarak bu gençliğe sahip çıkmazsak emânete hıyanet etmiş oluruz. Bu hıyanetin cezasını dünyada da, ahırette de çekeriz. Çocukların, gençlerin temiz kalbleri kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi, her şekli alabilir. Küçük iken, hiçbir şekle girmemiştir. Temiz bir toprak gibidir. Temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi hâsıl olur. Çocuklara îmân, Kur'ân ve Allahü teâlânın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saadetine ererler.Topluma faydalı hale gelirler. Bu saadete anaları, babaları ve hocaları da ortak olur. Eğer bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Kendilerine, ana-babalarına ve topluma zarar verirler. Yapacakları her fenâlığın her kötülüğün vebali, günâhı, ana, babalarına da verilir. Tahrîm sûresinin, altıncı âyet-i kerîmesinde meâlen, (Kendinizi ve evlerinizde ve emirlerinizde olanları ateşten koruyunuz!) buyurulmaktadır. Bir babanın, evlâdını Cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden, dünyalık sıkıntılardan korumasından daha önemlidir. Cehennem ateşinden korumak da, îmânı, farzları ve harâmları öğretmekle ve ibâdete alıştırmakla ve dinsiz, ahlâksız arkadaşlardan korumakla olur. İslâm ahlâkı üzere yetiştirmekle olur. Bütün kötülüklerin başı, fenâ, kötü arkadaştır. İnsanın üç büyük düşmanı olan, nefis, şeytan ve kötü arkadaştan en tehlikelisi, kötü arkadaştır. Bunun için her ana-baba çocuğunu takip etmelidir. Kimlerle arkadaşlık kuruyor, nerelere gidip geliyor. Hal hareketleri nasıldır, bunları adım adım takip etmelidir. Başı boş bırakılan çocuğu sokak yetiştirir. Eskiden gence evde verilen bir islâm terbiyesine karşı, sokak yâni cemiyet, toplum dokuz veriyordu. Şimdi tersi oldu, evde verilen on terbiyenin dokuzunu sokağa, cemiyete çıktığı zaman kaybediyor. Her âlimin, evliyânın çocuğu her zaman iyi bir müslüman olur, denemez. Çünkü, hidayet Allahtandır. Az sayıda da olsa, âlimin oğlu zalim, zalimin oğlu âlim olabilir. Ancak herkes sebeplere yapışmak zorundadır. Namazında abdestinde bir müslümanın onsekiz yaşına gelmiş evladı, Kur'ân-ı kerîm okumasını namaz sûrelerini ve namazın nasıl kılınacağını bilmiyorsa, bu gösteriyor ki, babası bunları ona öğretmemiş. Diyelim genç, bunları biliyor, iyi insanlar arasında kalıyor. Yâni babası elinden geleni yapmış fakat çocuğu namaz kılmıyor. Baba sebeplere yapıştığı için vebale girmez. Emânete hıyanet etmiş olmaz. Kısacası, bizler önce üzerimize düşeni yapıyor muyuz, yapmıyor muyuz buna bakmamız lazımdır. Bazı ana baba çocuklarına kıyamıyor. Meselâ, onları sabah namazına kaldırmıyor. Bu, ana babanın çocuğuna yapmış olduğu en büyük kötülüktür. Çocuğunu kendi eli ile ateşe, Cehenneme atmasıdır. Ağaç yaş iken eğilir ata sözü meşhurdur. Çocuk küçükken buna alışırsa, büyüyünce kalkması kolay olur. Alışmamış ise daha sonra zor gelir ve böyle devam eder. Peygamber efendimiz, (Bütün çocuklar müslümanlığa uygun ve elverişli olarak dünyaya gelir. Bunları, sonra anaları, babaları hıristiyan, yahûdî ve dinsiz yapar.) sözü ile müslümanlığın yerleştirilmesinde ve yok edilmesinde en önemli işin, gençlikte olduğunu bildiriyor. Eğer çocuğa akıl balig olduğu halde, bilmesi gereken îmân bilgileri öğretilmemiş ise, bu çocuk mürted oluyor. Dinden çıkıyor. Buna da ana babası sebep olur. O hâlde, her müslümanın birinci vazîfesi, evlâdına islâmiyeti ve Kur'ân-ı kerîmi öğretmektir. Evlâd, büyük ni'mettir. Ni'metin kıymeti bilinmezse, elden gider. Bunun için (Pedagoji), yâni çocuk terbiyesi, islâm dîninde çok kıymetli bir ilimdir. İslâm düşmanları pedagoji ilminden çok istifade ediyorlar. İslâm düşmanları da, bu mühim noktayı anladıkları içindir ki, asrımızın en tehlikeli dinsizlik ocakları, (Gençliğin ele alınması birinci hedefimizdir. Çocukları dinsiz olarak yetiştirmeliyiz) diyorlar. Bunlar, islâmiyeti yok etmek ve Allahü teâlânın emirlerinin öğretilmesini ve yaptırılmasını engellemek için de, (Gençlerin kafalarını yormamalıdır. Din bilgilerini büyüyünce kendileri öğrenirler.) diyorlar. Maksatları o yaşa kadar bu bahane ile öğrenmelerine mani olmaktır: Daha sonra zaten çocuğun bunları öğrenmesi zordur.
Din Kardeşliği 10 AĞUSTOS 1994
Maksatları, islâm dinini ortadan kaldırmak olan dinsizlik ocakları, (Hepimiz bütün kudretimiz ile, îmân hürriyeti fikrini dünyaya yaymağa sarılmalıyız ve localarımızda verdiğimiz kararları her memlekete yerleştirmeliyiz. Din kardeşliğini yok edip, bunun yerine mason kardeşliği getirmeliyiz. Dinleri yok etmekten ibâret olan mukaddes gâyemize, bu sûretle kavuşacağız.) diyorlar. Din kardeşliği yerine, başka kardeşlikler tesis etmek istiyorlar. Dinimize göre, sadece müslüman müslümanın kardeşidir. Müslümanlar din düşmanlarının bu hîlelerine, yalanlarına aldanmamalı, onların okşayıcı, aldatıcı, yardımsever sözlerine inanmamalıdır. Müslümanlar, birbirlerine (Emri ma'rûf) eder ve (Nehy-i münker) eder. Yâni dinin emirlerini bildirerek bunlara uyulmasını sağlarlar. Dinin yasaklarını da bildirerek bunlardan kaçınılmasını sağlarlar. İslâm ahlâkı ile ahlâklanan gençlerden kimseye zarar gelmez. Toplum için faydalı olurlar. Çünkü, islâm ahlâkı ile ahlâklanan genç, kimseye zarar vermez, kul hakkından korkar. Herkese yardım etmeğe çalışır. Maalesef gençlerimizi çok ihmal ediyoruz. Gençlik ihmal edilirse, toplum olarak istikbalden, gelecekten iyi neticeler beklemek boşuna olur. Ne ekildi ki, biçilecek birşey olsun. Mahsul elde edebilmek için tohum ekmek lâzımdır. Tohum ekmeden mahsul beklemek, aklı başında bir insanın yapacağı bir iş değildir. Batıda her memlekette gençlere, kemiklerinin, adalelerinin, ellerinin, ayaklarının, hasılı her organın kuvvetlenmesi, güzelleşmesi ve âhenkli olması için, beden hareketleri, kültür-fizik öğretiliyor ve yaptırılıyor. Beyin çalışmalarının ve rûhî faaliyetlerinin gelişmesi ve tâzelenmesi için hesap, geometri, psikoloji kâideleri, tatbîkâtı ve kanlarını harekete getirerek hücrelerini temizletecek egzersizler ezberletiliyor ve yaptırılıyor. Batının güdümünde olan ülkelerde de bu eğitim yapılıyor. Fakat tam olarak din eğitimi verilmiyor. Verilmediği gibi, bütün bu dünya işlerinde lâzım olacak bilgiler, bir ders ve vazîfe hâline konup çalıştırılırken, dünya ve âhıretin hakîkî saadetini, insanların rahat, huzûr ve her türlü gelişmelerini, Allahü teâlânın rızâsını ve sevgisini kazandıracak olan îmânın, islâmın, farzların, vâciblerin, sünnetlerin, helâlin öğretilmesi ve yaptırılması ve harâmların ve kâfirliğe sebep olan şeylerin öğretilip, bunlardan sakınılması bir kabâhat ve vicdânlara tecâvüz şeklinde gösteriliyor. Fakat Batı kendi çocuklarını, gençlerini yetiştirirken böyle yapmıyor. Batı burada da çifte standart uyguluyor. Bugün bütün hıristiyan memleketlerinde, bir çocuğu, dünyaya gelir gelmez kiliseye götürüp, buna kendi dinlerinin icaplarını yapıyorlar. Her yaştaki insanlara, yahûdîliği ve hıristiyanlığı titizlikle aşılıyorlar. Fakat, müslümanların îmânlarını, dinlerini çalmak ve yok etmek ve onları da, hıristiyan yapmak için, sandıklar dolusu kitap, broşür ve sinema filmlerini islâm memleketlerine gönderiyorlar. Meselâ, hıristiyanlar, Îsâ aleyhisselâmı, Allahü teâlânın Hâşâ! oğlu sanıyor ve Allahü teâlâya (Baba), (Allah baba) diyorlar. Yazdıkları romanlarda ve yaptıkları filmlerde, (Allah baba bizi kurtarır.) gibi şeyler söylüyorlar. Hâlbuki, Allahü teâlâya (Baba), (Allah baba) diyen kimsenin îmânı gider, kâfir olur. Müslümanlar, böyle hîleli filmleri seyretmemeli, romanları okumamalıdır. İşte bunun gibi, daha nice yollarla, gençliğin îmânını, sinsice çalıyorlar. Bu uğraşmalarına, insanlığa hizmet, demokrasi rejiminin bahşettiği bir hak ve hürriyet diyorlar da, bir müslümanın, bir din kardeşine, Allahü teâlânın emirlerini hâtırlatmasını, din propagandası, gericilik ve vicdân hürriyetine tecâvüz olarak gösteriyorlar. Ayrıca müslüman olmıyanlar, müslümanlığa karşı teoriler, fikirler yürütüyorlar. Bu gayet normal karşılanıyor. Fakat, müslümanların, (Ehl-i sünnet) âlimlerinin bildirdikleri hakîkî, doğru müslümanlıktan bahsetmesine ve Muhammed aleyhisselâmın ışıklı yolunu göstermesine irticâ', taassub, gericilik ve yobazlık denilmektedir. Maksatları sadece dinin emirlerini yetire getirmek olan bu ma'sûm müslümanları, lekelemeye kalkışmak, bir gericilik, bir yobazlık, bir taassub değil midir?
İslâm Düşmanlarının İkiyüzlülüğü 11 AĞUSTOS 1994
Din cahilleri bir taraftan, din serbesttir, Allah ile kul arasına girilmez, herkes vicdânının ilhâmına göre Allahını tanır ve tapar sözlerini ileri sürmektedir, diğer taraftan da Emr-i ma'rûfu ve Nehy-i münkeri durdurup, ecdâdımızdan mîrâs kalan îmânımızı söndürmeğe çalışmaktadırlar. Bu açıkça bir çifte standarttır. Bu şekilde davranıp müslümanlığı bozmak, yok etmek için, çeşitli isimler altında faaliyet gösteren misyonerlerin, hîleler ve plânlar ile hâzırladıkları zehirli kitap ve dergiler, yaldızlı ilânlarla, reklâmlarla gençliğin önüne sürülürse, müslümanlar incinmez mi? Bu inaç hürriyetine tecavüz olmaz mı? Bunlar, müslümanlığı dünyadan kaldırmağa uğraşıyor ve bütün gayretlerine rağmen, gençlerin, müslümanlığı öğrenmek şöyle dursun, müslümanlığı merâk edip araştırmağa başlamasına bile, tahammül edemiyorlar. Ehl-i sünnet âlimlerinin sözleri kulaklarına gelince, tepeden tırnağa kadar gayz, kin ve intikâm ateşi ile kızıyorlar. Dergilerinde, gazetelerinde, televizyonlarında sarık, tesbîh, sakal resimleri yaparak, hortlatılan kara kuvvet: İrticâ', diyorlar. Îmânsızlıklarının cezâsı olarak, vücutları ve rûhları, Cehennem ateşinde, sonsuz yanacağı gibi, habîs rûhları, dünyada da, böyle kızıp yanmaktadır. Böyle gazete ve televizyonlar çok zararlıdır. Her müslümanın bunları bilip, gençliğe şuurlu olarak sahip çıkması lâzımdır. Çocuklarını islâm terbiyesi ile yetiştirmesi şarttır. Peygamber efendimiz, çocukların yetiştirilmesi üzerinde çok durmuştur. Bununla ilgili birçok mübârek sözleri vardır. Bu mübârek sözlerin bazıları şunlardır: (Hepiniz bir sürünün çobanı gibisiniz. Çoban sürüsünü koruduğu gibi, siz de evlerinizde ve emirleriniz altında olanları Cehennemden korumalısınız! Onlara müslümanlığı öğretmelisiniz! Öğretmezseniz mes'ûl olacaksınız.) (Çok müslüman evlâdı, babaları yüzünden Veyl ismindeki Cehenneme gideceklerdir. Çünkü, bunların babaları, yalnız para kazanmak ve keyif sürmek hırsına düşüp ve yalnız dünya işleri arkasında koşup, evlâdlarına müslümanlığı ve Kur'ân-ı kerîmi öğretmediler. Ben böyle babalardan uzağım. Onlar da, benden uzaktır. Çocuklarına dinlerini öğretmiyenler, Cehenneme gideceklerdir.) (Çocuklarına Kur'ân-ı kerîm öğretenlere veya çocuklarını Kur'ân-ı kerîm hocasına gönderenlere, öğretilen Kur'ânın her harfi için, on kerre Kâ'be-i mu'azzama ziyâreti sevâbı verilir ve kıyâmet günü, başına devlet tâcı konur. Bütün insanlar görüp imrenir.) (Çocuklarınıza namaz kılmasını öğretiniz. Yedi yaşına gelince, namazı emrediniz. On yaşına gelince kılmazlar ise, döverek kıldırınız.) (Bir müslümanın evlâdı ibâdet edince, kazandığı sevâb kadar, babasına da verilir. Bir kimse, çocuğuna fısk, günâh öğretirse, bu çocuk ne kadar günâh işlerse, babasına da o kadar günâh yazılır.) (Hanımının ve çocuklarının haklarını îfâ etmiyenin namazları, oruçları kabûl olmaz.) buyuruldu. Meselâ bunlara dinin emir ve yasaklarını öğretmek, dine uygun yaşamalarını sağlamak, çocukların haklarını ifâ etmektir. Meselâ, kızların, kadınların dine uygun olmıyan elbise ile sokağa çıkmaları harâmdır. İnce, dar, süslü, renkli şeylerle örtünerek gezmeleri de harâmdır. Ana baba, bu şekilde giyinmeye rızâ gösteriyorsa, çocukların hakkını ifâ etmiş olmaz. Böyle gezenler, Allahü teâlâya âsî oldukları, günâha girdikleri gibi, bunların başında bulunan, baba, koca, birâder ve amcadan hangisi, böyle gezmeğe rızâ gösterir ise, bu da, isyân ve günâhta ortak olur. Çünkü, bu mahiyetindeki kimseleri haramlardan korumak zorunda idi. Korumadığında bunlara karşı haklarını yerine getirmemiş sayılır. İslâm terbiyesi ile yetiştirmesi topluma faydalı halde olmasını sağlamak da bu haklardandır. Gençlere dini öğretmenin bu kadar önemli olmasının sebebi nedir? Dîn-i islâmın temeli, îmânı, farzları ve harâmları öğrenmek ve öğretmektir. Allahü teâlâ, peygamberleri bunun için göndermiştir. Gençlere bunlar öğretilmediği zaman, islâmiyet yıkılır, yok olur. Allahü teâlâ, müslümanlara (Emr-i ma'rûf) yapmağı emrediyor. Yâni, benim emirlerimi, bildiriniz, öğretiniz diyor ve (Nehy-i anilmünker) yapmağı emrediyor. Yâni, yasak ettiğim harâmları bildiriniz ve yapılmasına râzı olmayınız, diyor.
Müslümandan Kimseye Zarar Gelmez 12 AĞUSTOS 1994
İslâm terbiyesi ile yetişmiş bir genç, hürmetli, saygılı olur. Yardıma muhtaç olanların yardımına koşar. Din yolunda ve dünya işlerinde sıkıntıda olanları görünce kurtarır. Ramazân-ı şerîfe, oruç tutanlara, câmilere, ezâna, namaz kılanlara, Allah yolunda yürüyenlere sevgi ve saygı gösterir. Kur'ân-ı kerîm okunurken, sessizce ve saygı ile dinler. Herkese, hatta hayvanlara bile iyi muamele eder. Kimseye zulüm yapmaz. Kul ve hayvan haklarını gözetir. Kâfirlerin, turistlerin de mallarına, canlarına ve ırzlarına saldırmaz. Müslümanlardan kimseye zarar gelmez. Kanûnlara karşı gelmezler. İslâmın güzel ahlâkı ile yaşıyarak herkesin sevgi ve saygısını toplarlar. Müslüman örnek insan demektir. Zaten islâmiyetin ilk zamanlar kısa zamanda hızla yayılması, müslümanların güzel ahlâkı sebebiyle oldu. Çok kimse, bu güzel ahlâka hayran olup, bu halin islâmiyetin hak din olduğunun alâmeti olduğunu anladılar. Müslümanların bu hoşgörüsüne rağmen din cahilleri müslümanlara hoşgörü, müsamaha göstermiyorlar. Bunlarda müsamaha kelimesinin yeri yoktur. Temsillerde, mizâhlarda, komedilerde, karikatürlerde, filmlerde, plâklarda, televizyonlarda ve radyolarda, müslümanlarla ve din büyükleri ile ve Allahü teâlânın emirleri ile alay ederler. Bütün buralarda müslüman olarak pis, gülünç bir serseriyi gösterirler. Yâni, müslümanları ve müslümanlığı tahkîr ederek, onu sevimsiz ve nefrete şâyân olarak tanıtırlar. Müslüman büyüklerine ve müslümanlığın büyük tanıdığı şeylere çirkin isimler takarlar. Müslümanlar, bu gibi gösterileri, sözleri, yazıları ve gazeteleri görmeğe, dinlemeğe gitmemeli, almamalı ve okumamalıdır. Îmânlarını çaldırmamak için, çok uyanık olmalıdır. Bazıları da müslüman görünüp, kıymetli kitapları kötülemektedirler. Bir din âlimini beğenmiyen veya bir din kitabını kusûrlu, hatâlı bulan bir kimse, eğer namaz kılıyor, oruç tutuyor, harâmlardan sakınıyor ise, bu kimsenin sözü veya yazısı incelenmeğe, o âlim veya kitap üzerinde durulmağa değer. Din kitabına, din adamına, dil uzatan kimse, ibâdet yapmıyor ve harâmdan sakınmıyor ise, onun sözünün bir iftirâ, bir din düşmanlığı olduğunu anlamalı ve inanmamalıdır. Din adamlarını din kitaplarını lekelemek, bugün din düşmanlarının âdeti ve silâhı olmuştur. Âlimin kıymetini ancak âlim anlar. Gülün kıymetini bülbül, altının ayârını kuyumcu, incinin hâlisini de ancak kimyager anlar. Örnek müslüman, Allahü teâlânın yasak ettiği, zararlı şeyleri almaz, kullanmaz, dinlemez, okumaz ve bakmaz. Kimseye kötülük yapmaz. Kendine zarar verene karşılık vermez. Sabreder. Ona tatlı dil ile, güler yüz ile nasîhat verir. Müslüman, Allahü teâlânın emrettiği iyi şeyleri öğrenmek, öğretmek ve yapmak için uğraşır. Fen bilgilerini kâfirlerde de araştırır. Tarih boyunca, insanın üstün bir varlık olduğunu düşünemiyenler, islâm dînine düşmanlık etmiş, gençleri aldatmağa uğraşmış ve hiç ummadıkları bir zamanda yıkılıp, o sımsıkı sarıldıkları dünya zevklerini bırakmış, Cehenneme gitmişlerdir. Çoğunun ismi unutulmuş, nâm ve nişanları kalmamış, fakat islâm güneşi nûrunu dünyaya yaymağa devam etmiştir. Din cahilleri, dünyanın dışı tatlı, içi acı olan; dışı yaldızlı, içi zehirli olan ve başlangıcı hoş, sonu boş olan râhatlığına ve güzelliğine sarılıyor. Müslümanlar, Kur'ân-ı kerîmin emirlerine, yâni Peygamberimizin yoluna sarılmalı ve bu ışıklı yolda durmadan ilerlemeğe çalışmalıdır. Dinde sonradan meydâna çıkan, din düşmanları, (Dinde reformcular) tarafından ve câhil, ahmak kimseler tarafından uydurulan, bid'atlerden sakınmalıdır. Her müslümanın, hem kendi îmânını korumağa, hem de çocuklarının ve emrinde olanların îmânlarını kaptırmamaya çok gayret etmesi lazımdır. Bunun için, her müslümanın, çocuğuna Âmentüyü yâni îmânın şartlarınıezberletmesi ve ma'nâsını öğretmesi lâzımdır. Âkıl bâlig olunca îmânı, islâmı bilmiyen kimse, müslüman olmaz. Ben müslümanım demekle, müslüman olunmaz. Çocuklarına îmânı, islâmı öğretmiyen ana-babalar, çocuklarını müslüman olmaktan mahrûm etmiş, kâfir olmalarına sebep olmuş olurlar. Bunlar, çocukları ile birlikte, kendileri de Cehennemde bunun cezasını, azâbını çekerler
.Allahü Teâlâ, Kullarına Zulmetmez 15 AĞUSTOS 1994
Allahü teâlâ feyzleri, ni'metleri, ihsânları, yâni iyilikleri, her an, insanların iyisine, kötüsüne, herkese göndermektedir. Herkese mal, evlat, rızık, hidâyet, gibi her iyiliği fark gözetmeksizin vermektedir. İnsanlarda bunların farklı olmasının sebebi, bunları kabûlde, alabilmekte ve ba'zılarını da almamak sûretiyle, insanlardadır. Nitekim, Nahl sûresinin otuzüçüncü âyetinde meâlen: (Allahü teâlâ, kullarına zulmetmez, haksızlık etmez. Onlar, kendilerini azâba, acılara sürükleyen bozuk düşünceleri, çirkin işleri ile kendilerine zulüm ve işkence ediyorlar.) buyurulmuştur. Nitekim güneş, hem çamaşır yıkayana, hem de çamaşırlara, aynı şekilde, parlamakta iken, yıkayanın yüzünü yakıp karartıyor, çamaşırları ise beyazlatıyor. Bunun gibi, elmaya ve bibere aynı şekilde parladığı hâlde, güneş elmayı kızartınca tatlılaştırır. Biberi kızartınca acılaştırır. Tatlılık ve acılık hep güneşin ışıkları ile ise de, aralarındaki fark, güneşten değil, kendilerindendir. Bu misallerden anlaşılacağı üzere, Allahü teâlâ, bütün insanlara bir ananın yavrusuna olan merhametinden daha çok acıdığı için, dünyanın her tarafındaki, her insanın, her âilenin, her cemiyetin, toplumun ve milletin her zamanda ve her işinde nasıl hareket etmeleri lâzım geleceğini, dünyada ve âhırette rahat etmeleri için saadet-i ebediyyeye kavuşmanın yolunu bildirdi. Kur'ân-ı kerîmde, insanların, işlerini ne yolda yürütmeleri ve nelerden kaçınmaları lâzım geldiğini bildirmiştir. Dinimiz sadece âhıret rahatını bildirmemiş, dünyada da rahat edebilme yollarını, nizamını bildirmiştir. Bunlar, Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirildi. Ehl-i sünnet âlimleri de bunların hepsini, keskin, ileri görüşleri ile bulup, milyonlarca kitap yazarak, bütün dünyaya yaydılar. Bundan şu netice çıkıyor: Allahü teâlâ, insanları işlerinde başı boş bırakmamış, islâmiyetin girmediği bir yer kalmamıştır. İslâmiyeti dünya işlerinden ayırmak mümkün değildir. Aslında, yalnız dünya için çalışanlara verdiği dünyalıklar hakîkatte azap ve felâket tohumlarıdır. Mekr-i ilâhî ile, istidrâc olarak, yâni Allahü teâlânın aldatarak, ni'met şeklinde gösterdiği musîbetlerdir. Nitekim, Mü'minûn sûresi, ellialtıncı âyetinde meâlen, (Kâfirler, mal ve çok evlâd gibi dünyalıkları verdiğimiz için, kendilerine iyilik mi ediyoruz, yardım mı ediyoruz sanıyor. Peygamberime "sallallahü aleyhi ve sellem" inanmadıkları ve dîn-i islâmı beğenmedikleri için, onlara mükâfât mı ediyoruz, diyorlar? Hayır öyle değildir. Aldanıyorlar. Bunların ni'met olmayıp, musîbet olduğunu anlamıyorlar.) buyuruldu. Kalbleri, gönülleri Hak teâlâdan yüz çevirenlere verilen dünyalıklar, hep haraplıktır, felâkettir. Şeker hastasına verilen tatlılar, helvalar gibidir. İnsanın nefsi, sahibini bu âhıret nimetlerinden mahrum bırakmaya çalışmaktadır. Zaten nefsin istekleri hep kendi zararına olan şeylerdir. "Madem ki çok kötü, Allahü teâlâ, nefsi yaratmasaydı, insanlar onun aldatmasından kurtulurdu. Kimse kötülük yapmaz, herkes Cennete giderdi. Cenâb-ı Hakkın nefsi yaratmasındaki hikmet, sır nedir?" diye sorulacak olursa: Bu dünyada, her mahlûkta, herşeyde, Allahü teâlânın hem rahmet sıfatı, hem de kahr, gadab sıfatı tecellî etmekte, zuhûr etmektedir. Bu hususun daha iyi anlaşılabilmesi için şu misalleri verebiliriz. Biliyoruz ki, su, insanların, hayvanların ve bitkilerin kısacası bütün canlıların yaşamaları için, ayrıca temizlik için, yemek, ilaç yapmak için lâzımdır. Su olmazsa canlı varlık kalmaz. Su, bu kadar faydalı olduğu halde, denizde binlerce insan boğulmakta, sel suları evleri yıkmakta, binlerce kimsenin ölümüne sebep olmaktadır. Ayrıca, soğuk su içen, hasta olmaktadır. Nefs de böyledir. Nasıl ki su olmazsa canlı varlık kalmazsa, nafs olmayınca da insan nesli devam etmezdi. Allahü teâlânın, nefsi yaratmasında birçok hikmetler ve sırlar vardır.
.İslâmiyeti Bilmiyenlerin Acınacak Hâlleri 14 EYLÜL 1994
Son zamanlarda, genç nesil tarihini, ecdadını, dedelerini, hatta kendi ana-babasını beğenmez oldu. Onları cahil, bir şeyden anlamaz görüyor. Gençlerin bu hale gelmelerinin tabiî ki birçok sebebi vardır. Bu hal yeni olmuş, bir kaç senede olmuş bir olay değildir. Yılların, hatta yüzyılın ürünüdür. İslâm düşmanları, müslümanları, müslüman evladlarını bu hale düşürmek için yüzyıllardır çalışmaktadırlar. Meselâ, İngiliz casusu, Hempher hatıratında diyor ki: "İstanbul'da Basra'da uzun seneler, müslüman kılığında, müslümanları dinlerinden döndürmek, en azından saptırmak için uğraştım. Fakat gözle görülür bir netice alamamıştım. Bir ara ümitsizliğe kapılıp, Londra'ya döndüm. Hariciye Nezaretindeki bir yetkiliye: - Ben bu işte başarılı olamadım, beni bu görevden alın, dedim. Hariciye Nezaretindeki yetkili kimse bana şöyle dedi: - Sen böyle birkaç senede netice alacağını mı zannediyordun. Bu ektiğimiz tohumların meyvelerini ne sen göreceksin ne de ben. Bunların meyveleri 150-200 yıl sonra alınacak. " Hempher, 1700'lü yıllarda bu faaliyeti gösteriyordu. Gerçekten de ikiyüzyıl sonra, 1900'lü yıllarda meyvelerini toplamaya başladılar. Bugün, nefslerine uyarak yalnız dünya arkasında koşanlara, zevk ve sefaya dalanlara, aydın, ilerici diyorlar. Dünya ile beraber âhıreti de düşünenlere, başkalarının hakkını gözetenlere yobaz, ahmak diyor, "Bu dünya böyle gelmiş, böyle gider. Cennet, Cehennem boş lâftır, kim görmüş, burada ne yaparsan kârdır." diyorlar. Ahırete, Cennete, Cehenneme inanan analarına, dedelerine örümcek kafalı, müslümanlara gerici diyorlar. Bunlar, başkaları ne olursa olsun, yalnız kendi kazançlarını, nefslerini, şehvetlerini düşünüyorlar. Herkesi aldatmak için ve geçinmek için de, iyiliği, insanlığı dillerinden düşürmüyorlar. En fecî, en alçak suç olarak da, gençleri, islâm yavrularını aldatmağa, bunların dinlerini, îmânlarını çalarak, kendileri gibi felâkete sürüklemeğe uğraşıyorlar. Yaptıkları din düşmanlıklarının mükâfatı olarak ele geçirdikleri mevki, makam, etiket ve ünvan ile gençleri tuzaklarına düşürmektedirler. Din cahili bazı kimseler de, diplomalarına güvenip, kendilerini bilgin, fen adamı sanıyorlar. İlim, fen denizinden bir damla tatmakla, deryayı yuttuk sanıyorlar. Bu zavallıların islâm âlimlerinden, din bilgilerinden haberleri olmadığı için, küçük yaşta işittikleri kelimelere, hayalleri ile ma'nâlar uydurarak, müslümanlık bunlardır sanıyor, islâmiyeti inkâr ediyorlar. İslâm dîninin inançlarını, emirlerini ve yasaklarını bildiren binlerce kıymetli kitap yazılmış, bunların çoğu, yabancı dillere çevrilerek, her memlekete yayılmıştır. Buna karşılık, bozuk düşünceli, kısa görüşlü kimseler, her zaman, islâmın faydalı, feyizli ve ışıklı prensiplerine saldırmış, onu lekelemeğe, değiştirmeğe, müslümanları aldatmağa uğraşmışlardır. Bu maksatlı çeşitli kitaplar, broşürler neşretmişlerdir. Bunları ücretsiz her tarafa yaymışlardır. Aslında böyle yanlış yolda olanlara kızmaktan ziyade acımak lazımdır. Niçin doğruyu göremediklerine, İslâm dîninin yüksekliğini anlıyamadıklarına şaşmak lazım. Herkesin doğru yolu bulmasını, dalâletten, dünya ve âhıret felâketlerinden kurtulmalarını istemelidir. Bu yolda, insanlara hizmet için çırpınmalıdır. Kıymetli gençleri, asîl ve temiz yavruları, şehîd evlâdlarını, bozuk yazılardan ve sözlerden koruması için ve müslümanlığın tam ve doğru ve ana kaynaklarına uygun olarak anlaşılması için, Allahü teâlâya yalvarmalıdır.
.. Arsa, Sahibine Geri Verildi 16 EYLÜL 1994
Dinimiz, adâlete, insan haklarına çok önem vermiştir. Zülmetmeyi, başkasının hakkını gasbetmeyi şiddetle yasaklamıştır. Adâlet dağıtırken de, ırk, din ayrımı gözetmemiştir. Tarihte bunun sayılamıyacak kadar çok vesîkaları vardır. Meselâ Bursa müzesi arşivinde, yâni evrâk mahzeninde ikiyüz sene öncesine ait bir mahkeme kaydında şöyle bir hadise anlatılıyor: Altıparmaktaki yahûdî mahallesi yanında bir arsaya, müslümanlar câmi yapıyor. Yahûdîler, arsa bizimdir, yapamazsınız diyerek, iş mahkemeye düşüyor. Arsanın yahûdîlere ait olduğu anlaşılarak, mahkeme, câminin yıkılmasına, arsanın yahûdîlere verilmesine karâr veriyor. Adâlete bakınız! Nerede görülmüş böyle bir uygulama? Bursa tamamen müslümanların idaresinde olan bir yer. Arsa sahibine hakkı verilmediği takdirde, müracaat edebileceği başka bir merci de yok. Bütün bunlar, gerçek ahlâkın, yüksek ahlâkın eseridir. Bu yüksek ahlâkın kaynağı da Resûlullah efendimizdir. Çünkü, Resûlullah efendimiz buyurdu ki, (İyi huyları tamamlamak, iyi ahlâkı dünyaya yaymak için gönderildim.) Bir hadîs-i şerîfte, (Îmânı yüksek olanınız, ahlâkı güzel olanınızdır!) buyuruldu. Görüldüğü gibi îmân bile, ahlâk ile ölçülmektedir! İslâmiyete karşı olan câhiller, ahlâkla da hiç hücûm edemedikleri için, müslüman yavrularını aldatmak, bu ma'sûmların îmânını çalmak için, "İngiliz üsûlü" ile, yâni yalan ile, iftirâ ile, alçakça hücûm ediyorlar. Çok defa, müslüman şekline girip abdestsiz, gusülsüz namaz kılarak, câmi yapılırken para vererek, müslüman görünüyorlar. Yalanlarına, hîle ve uydurmalarına inandırmağa çalışıyorlar. Bunların yalanlarına, tuzaklarına düşmemelidir. Kâfirlerin, sinsi din düşmanlarının tuzaklarına düşmemek için ne lâzım olduğunu Peygamberimiz bildiriyor: (Nerede ilim varsa, orada müslümanlık vardır. Nerede ilim yoksa, orada kâfirlik vardır!) İşte burada da, ilmi emretmektedir. O hâlde, kâfirlere aldanmamak için dînimizi öğrenmekten başka çâre yoktur. Hem de en iyi şekilde, en doğru şekilde. O halde, en doğru şekilde dinimizi, nasıl nereden öğreneceğiz? Gençleri aldatmak için iftirâ ve yalanlarla hâzırlanan veya papaz, mason kitaplarından tercüme edilmiş olan süslü yazılardan, radyolardan, filmlerden, gazetelerden mi? Yoksa, para kazanmak için yalan-yanlış kitapları, Kur'ân tercümeleri yazan cahillerden mi? Din düşmanları, filmlerinde peygamberlerin hayatını, islâm tarîhini, yanlış, iğrenç olarak gösteriyor, uydurma resimler yapıyorlar. Müslümanlar, bu bozuk filmleri, doğru sanarak, seyrediyor. Dinleri, îmânları bozuluyor. Bu hücûmlardan korunmak için, dînimizi nereden öğrenelim! Gözü ağrıyan kime baş vurur? Çöpçüye mi, avukata mı, matematik öğretmenine mi, yoksa göz mütehassısı olan doktora mı? Elbet, mütehassısa gidip, çaresini öğrenir. Dînini, îmânını kurtarmak için çare arayanın da, avukata, matematikçiye değil, din mütehassısına baş vurması lâzımdır. Din mütehassısı nerede ve kim? Din mütehassısları, şimdi toprak altında! Dünyada bulmak çok güç! Fakat, yazdıkları kitaplar var. İşte din, doğru olarak onlardan öğrenilir. Din âlimi olmak için, edebiyat ve fen üzerinde, fen ve edebiyat fakültelerinden diploma almış olanlar kadar bilgi sahibi olmak, Kur'ân-ı kerîmi ve ma'nâlarını ezberden bilmek, binlerce hadîs-i şerîfi ve ma'nâlarını ezbere bilmek, islâmın yirmi ana ilminde mütehassıs olmak ve bunların kolları olan seksen ilmi iyi bilmek, dört mezhebin inceliklerine vâkıf olmak, bu ilimlerde ictihâd derecesine yükselmek, tesavvufun en yüksek derecesinde kemâle yetişmiş olmak lâzımdır. Eskiden medreselerde, câmilerde, zamanın fen bilgileri de okutulurdu. İslâm âlimleri fen bilgilerini öğrenmiş olarak yetişirdi. Sultân Abdülmecîd zamânında, mason Reşîd paşanın, İngiliz sefîri ile berâber hâzırladığı 1839'da ilân ettiği tanzîmât kanûnu, fen derslerinin medreselerde okutulmasını yasakladı. Böylece, din adamlarının câhil olmalarına ilk adım atıldı. Zaten bundan sonra da Osmanlı sür'atle çökmeye başladı.
Dini Yıkma Gayretleri 1 OCAK 1995
İslâm düşmanları, geçmişte kaba kuvvetle, sinsi plânlarla islâmiyeti ortadan kaldırmak için çok çalıştılar. Bunda tam bir başarı sağlayamayınca bu defa açıkça dine saldırmaya başladılar. İslâmiyetin gerçek temsilcileri olan, Hakîkî Ehl-i sünnet âlimlerini öldürdüler. İslâm kitapları hattâ, Kur'ân-ı kerîmler bile yasak edildi. Bu İslâm âlimlerinin yerine, kendileri tarafından yetiştirilen din câhili kimseleri getirdiler. İslâm düşmanları, asırlardır islâmı yayan, sevdiren, feyz kaynağı olan tekkeleri ve tasavvuf yollarını ifsâd etmek, bozmak için çok çalıştılar. Osmanlıların son zamanlarında, dinin üçüncü kısmı olan ilim, amelden sonra gelen ihlâsı yâni Allah rızası için iş yapmayı yok etmeğe uğraştılar. Tasavvuf büyükleri aslâ dünyalık, makam, mevki ile uğraşmaz, kimseden bir menfaat beklemezlerdi. Tasavvuf büyüklerinin çoğu, derin âlim ve müctehid idi. Çünkü tasavvuf, Muhammed aleyhisselâmın yolunda, izinde yürümek demektir. Yâni her sözünde, her işinde, her şeyde dine yapışmaktır. Fakat, uzun zamandan beri, islâm düşmanlarının yetiştirdikleri, birçok dünyalık etiketler ile donattıkları câhiller, fâsıklar, hattâ birçok ajanlar, alçak maksatlarına kavuşmak için, tasavvuf büyüklerinin isimlerini âlet ederek, çeşitli ocaklar kurmuş, dînin bozulmasına, yıkılmasına sebep olmuşlardır. Zikir, Allahü teâlâyı hâtırlamak demektir. Bu da kalb ile olur. Zikredince, kalb temizlenir. Yâni, kalbden dünya sevgisi, mahlûkât sevgisi çıkar. Allah sevgisi yerleşir. Birçok kimselerin kadın, erkek, biraraya toplanarak bağırıp çağırmaları zikir değildir. Haram işlenerek ibâdet yapılmaz. Din büyüklerinin, Eshâb-ı kirâmın yolu unutuldu. İbâdet ismi altında günâh işlenir hale gelindi. Osmanlıların son zamanlarında harâm girmeyen, kızılbaşlık, mezhebsizlik karışmayan bir tekke hemen hemen kalmamıştı. Tasavvuf, dini yıkmak için en te'sîrli bir âlet hâlini almıştı. İslâm düşmanları, tekkelere müzik soktu. Çalgı çalarak, tegannî ederek, dans ederek, erkek kadın berâber saç baş açık, el ele yapışarak yapılan taşkınlıklara ibâdet denildi. Dînî Türk mûsikîsi, tasavvuf mûsikîsi diye bid'atler, haramlar uyduruldu. Bugün Anadolu'da ve Mısır, Irâk, İrân, Sûriye ve Hicâz'da yâni hiçbir İslâm memleketinde gerçek ma'nâda tasavvuf âlimi istisnalar hariç kalmamıştır. Fakat sahte mürşidler, müslümanları sömüren tarîkatçılar çoktur. Meselâ bugün, islâmı hakkıyla yaşamaktan uzak ba'zı kimselerin, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî'nin anma merâsimlerinde, fes ve cübbe giyerek ilâhîler söylediği ve ba'zılarının döndüğü görülmektedir. Bunları gören din câhili kimseler, islâmiyyetin, bunları yapmak olduğunu zanetmektedir. İşte, hıristiyan misyonerler, câsûsları ile, ilim, irfân ve edep yuvası olan bu mübârek yerleri bozdular. İngilizler tarafından te'sîs edilen vehhâbîlik, mezhebsizlik, reformculuk, selefiyyecilik, mealcilik, tenasuhçuluk gibi bozuk yolların, bozuk düşüncelerin hepsinde gizli islâm düşmanlığı vardır. İslâm düşmanları, her türlü vâsıtalar kullanarak müslümanları ilimde ve fende geri bıraktılar. Müslümanların ticâret ve san'atlarına mâni' olundu. İslâm ülkelerindeki güzel ahlâkı yıkmak, İslâm medeniyyetini ortadan kaldırmak için içki, fuhuş, eğlence, kumar gibi illetler yaygınlaştırıldı. Ahlâkı bozmak için, Rûm, Ermeni ve diğer gayrı müslim kadınlar birer ajan gibi çalıştırıldı. Bir debdebe içerisinde, moda evi, dans kursu, manken ve artist yetiştirmek gibi hîlelerle, genç kızları tuzağa düşürerek, kötü yollara sürüklediler. Bu husûsta müslüman anne ve babalara çok büyük vazîfeler düşmektedir. Yavrularını, bu kâfirlerin ellerine düşürmemek için çok uyanık olmalıdırlar.
"Yok Olma Devri" 2 OCAK 1995
Osmanlı devleti, son zamanlarında, Avrupa'ya öğrenim için talebeler ve bilgilerini, görgülerini artırmaları için de devlet adamları gönderiyordu. Bu talebeler ve devlet adamlarından ba'zıları misyonerler tarafından aldatıldı, mason yapıldı. Fen ve teknik öğrenecek olanlara, bu maksatla Avrupa'ya gidenlere İslâmiyyeti ve Osmanlı imparatorluğunu yıkma teknikleri öğretildi. Bunlardan imparatorluğa ve müslümanlara en büyük zararı dokunan kimse, Mustafâ Reşîd Paşa oldu. Londra'da bulunduğu zaman azılı ve sinsi bir İslâm düşmanı olarak yetiştirildi. İskoç masonları ile el ele verdi. Sultan Mahmûd Hân, Reşîd Paşa'nın ihânetlerini görerek cezalandırılmasını istedi ise de, ömrü vefâ etmedi. Abdülmecîd Hân, henüz on sekiz yaşındaydı. Genç ve tecrübesizdi. Etrâfındaki âlimlerden, kendisini îkaz eden de olmadı. Bu hâl, Osmanlı tarihinde korkunç bir dönüm noktası olmuş, koca İslâm devletinde "Yok olma devri" başladı. Saf, temiz kalbli padişah, azılı ve sinsi İslâm düşmanı olan İngilizlerin tatlı dillerine aldanarak, Batının yetiştirdikleri câhilleri işbaşına getirdi. Bunların devleti içerden yıkma siyâsetlerini hemen anlıyamadı. Lord Rading İstanbul'a, İngiliz sefîri olarak gönderildi. Mustafâ Reşîd Pâşa'nın sadr-ı a'zam yapılması için, Lord Rading sultana çok dil döktü. "Bu aydın, kültürlü ve başarılı vezîri sadr-ı a'zam yaparsanız, İngiltere imparatorluğu ile Devlet-i aliyye arasındaki bütün anlaşmazlıklar kalkar. Devlet-i aliyye ekonomik, sosyal ve askerî sâhalarda ilerler" diyerek sultanı aldattı. Londra'dan alınan plânlarla, bir yandan idârî, zirâî, askerî değişiklikler yaptılar. Bunlarla gözleri boyadılar. Öte yandan da, İslâm ahlâkını, ecdat sevgisini, millî birliği parçalamağa başladılar. Bu senelerde Avrupa'da, fizik, kimya üzerinde dev adımlar atılıyor, yeni buluşlar, ilerlemeler oluyor, büyük fabrikalar, teknik üniversiteler kuruluyordu. Osmanlılarda bunların hiçbiri yaptırılmadı. Hattâ, Fâtih devrinden beri medreselerde okutulmakta olan fen, hesap, geometri, astronomi derslerini büsbütün kaldırdılar. Din adamlarına fen bilgisi lâzım değildir, diyerek, bilgili kimselerin yetişmelerine mâni oldular. Sonradan gelen İslâm düşmanları da, din adamları fen bilmez, din adamları câhildir, gericidir diyerek müslüman yavrularını İslâmiyyetten uzaklaştırmağa çalıştılar. İslâmiyyete ve müslümanlara zararlı olan şeylere asrîlik, ilericilik dediler. Çıkardıkları her kânûn müslümanların, devletin aleyhine idi. Vatanın asıl sâhibi olan müslüman Türkler, ikinci sınıf vatandaş hâline getirildi. Vatanın ve milletin hayrına olan her işe karşı çıkıldı. Bu vatan hâinleri ile en büyük mücâdeleyi yapan Cennet mekân Sultân Abdülhamîd Hân oldu. Bunun için, "Kızıl Sultan" ilân edildi. Sultan Abdülhamîd, Avrupalı profesörler ve fen adamlarını, çok yüksek maaş vererek İstanbul'a getirtti. Vatanına, milletine, dînine bağlı ilim ve fen adamları yetiştirdi. Kıymetli subaylar yetiştirdi. Fakat, Balkan, Çanakkale, Rus ve Filistin cephelerinde, sinsice hâzırlanmış İngiliz plânları ile, Abdülhamîd Hânın yetiştirmiş olduğu, dünyanın birinci kara ordusu yok edildi. Yüzbinlerce vatan evlâdı şehîd edildi. Osmanlıları arkadan vuranlar, hiç râhat yüzü görmediler. Bugün ortadoğunun hali meydanda... Bir islâm büyüğü, İngilizleri şöyle anlatır: "İslâmın en büyük düşmanı İngilizlerdir. İslâmiyyeti bir ağaca benzetirsek, başka kâfirler, fırsat bulunca, bu ağacı dibinden keser. Müslümanlar da, bunları bilir ve bunlara düşman olur. Fakat, bu ağaç bir gün filiz verebilir. İngiliz ise ağacı kesmez, bilâkis bu ağaca hizmet eder, besler. Müslümanlar da, onu ağaca saygı gösterdiği için sever. Fakat, gece kimse anlamadan köküne zehir sıkar. Ağaç öyle kurur ki, bir dahâ süremez. İngiliz vah vah çok üzüldüm, diyerek müslümanları aldatır.
.
.Din Düşmanlarının Yeni Taktikleri 30 OCAK 1995...?
Dinimiz âlime çok önem vermiştir. Âlimin kıymeti ile ilgili birçok âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîf vardır. İslâmiyeti ayakta tutan âlimlerdir. Âyet-i kerimelerde (Hiç bilenle bilmiyen bir olur mu) (Âlimlerden sorun) buyuruldu. Hadîs-i şerîfte de, (Âlimler, kurtuluş yolunu gösteren birer kılavuzdur) buyuruldu. Bilindiği gibi, dinimizde kaynak dörttür: Kur'ân-ı kerîm, hadîs-i şerîfler, icma ve kıyas. Dördüncü kaynak, olan kıyastan mezhebler çıkmıştır. Müctehid âlimler, ömürlerini bu uğurda harcayarak, dinin açık olmayan emirlerini açıklamışlar, müslümanları bu ağır yükten kurtarmışlardır. Dinde müctehid olmayanın, Kur'ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden hüküm çıkarması mümkün değildir. Bugün ictihad yapabilecek derecede âlim de kalmamıştır. ^Alimler, hicri 4. asından itibaren ictihad edebilecek kimsenin olmadığında ittifak etmişlerdir. Ya'ni bugün dinimizi tam, eksiksiz olarak öğrenmek, yaşamak istiyen mutlaka dört mezhebten birine tabi olmak mecburiyetindedir. İslâmiyetin 14 asırdır, bozulmadan, değiştirilmeden bize ulaşmasını sağlayan mezhepler ve âlimlerdir. Bundan sonra da din, bozulmadan ancak bu yol ile devam ettirilebilir. Bu ana caddeden ayrılanların îmânlarını muhafaza etmeleri çok zordur. Çünkü, mezhebsizlik, dinsizliğe köprüdür. Bu inceliği asırlar sonra da olsa din düşmanları keşfettiler. Kaba kuvvet ile bir yere varamıyacaklarını idrak ettiler. Önce, islâmiyeti kalblere nakşeden, islâmiyeti sevdirerek yayan tasavvufu, tarikatları el altından bozdular. Buralara müslüman kılığındaki kendi adamlarını yerleştirdiler. Sonra da, islâmiyeti yıkmada en büyük engel gördükleri mezhebleri ve âlimleri hedef seçtiler. Bu kaleyi yıkmadıkça neticeye varamıyacaklarını çok iyi anladılar. Bunun için de, bütün güçleri ile âlimlere, mezheblere hücum ettiler. Çünkü, onlar da biliyorlar ki, bu kale yıkılınca kaynak olarak arkasından hadîs-i şerîfler gelecektir. Artık bu sahada daha rahat hareket etme imkanı elde etmiş olacaklar. Şöyle ki; dini içeriden yıkma çalışmalarına, engel olan bir hadîs-i şerîf gördüklerinde, hemen mevdu, uydurma hadîs, karalamasına girmektedirler. Böylece, bu uydurma, bunun aslı yok derken hadîs-i şerîflerin dörtte üçününü bertaraf etmektedirler. Eğer bir hadîs-i şerîf, bütün hadîs kitaplarında varsa, ya'ni buna mevdu, uydurma diyemiyorlarsa, o zaman hemen taktik değiştiriyorlar. Kendilerine göre, bir kaide ortaya çıkartıyorlar. Diyorlar ki, hadîs, Kur'âna ters olamaz. Sonra da, Kur'ân-ı kerîme istedikleri şekilde ma'nâ verip, hadîs-i şerîfin âyete ters düştüğünü dolayısıyla bununla amel edilemeyeceğini söylüyorlar. Bu şekilde, kendi sapık düşüncelerine ters olan bütün hadîs-i şerîfleri bertaraf etmiş oluyorlar. Sadece Kur'ân-ı kerîm kalıyor geriye. Zaten Kur'ân-ı kerîme de istedikleri gibi ma'nâ vermektedirler. Hatta daha da ileri gidip, Kur'ân-ı kerîmde, eksiklik, fazlalık olduğunu çekinmeden söyleyebilmektedirler. Böylece bunların esas gayelerinin dini ortadan kaldırmak olduğu açık şekilde anlaşılmış olmaktadır. Bugünkü hıristiyanların, Cennete gideceği, kadınların örtünmesinin farz olmadığı, reenkarnasyon vs. gibi safsatalar hep bu çalışmanın ürünüdür. Maalesef, din düşmanları bu çalışmalarında hayli yol almışlardır. Surdan bir çok delik açmışlardır. Bugün herkes, eline geçirdiği bir meâlden dinini öğrenmeye çalışıyor. Camilerimizde bile devamlı meâl okunması tavsiye edilmekte, kitabımızda ne yazıyor bunu öğrenmeden müslümanlık olur mu? gibi cahilce suçlayıcı ifadelerle müslümanlar, zoraki olarak meâl okumaya zorlanmaktadır. Böylece farkında olmadan din düşmanlarının tuzağına düşülmektedir. Zamanımızda o hale gelindi ki, dini bir mes'elede, İmam-ı a'zam hazretleri, İbni Âbidin hazretleri şöyle buyurdu demek ayıplanır hale geldi. Bilmiyorlar ki, fıkıh kitapları Kur'ân-ı kerîmin emirleri dışında bir şey bildirmez. Fıkıh kitaplarına, ilmihâle göre hareket eden, Kur'ân-ı kerîmin hadîs-i şerîflerin emrine uymuş olur.
Dinimizi Muhafaza Edebilmek İçin 1 MART 1995
Canlı cansız bütün varlıkların bir düzen içinde olduklarını görüyoruz. Her maddenin yapısında, her olayda, her reaksiyonda, hiç değişmiyen nizâm, matematik bağlantılar olduğunu öğreniyoruz. Bu düzenleri, bağlantıları, fizik, kimya, astronomi ve biyoloji kanûnları diye isimlendiriyoruz. Bu değişmez düzenden faydalanarak, sanâyi, fabrikalar kuruluyor, ilaçlar yapılıyor, Ay'a gidiliyor, yıldızlarla, atomlarla bağlantılar kuruluyor. Uzaya uydular gönderiliyor. Radyolar, televizyonlar, elektronik beyinler yapılıyor. Varlıkların düzenli, bağlantılı, kanûnuna dayalı olmaları, bunların kendiliklerinden, rastgele var olmadıklarını, herşeyin bilgili, kudretli, gören, işiten, dilediğini yapan bir varlık tarafından var edildiklerini göstermektedir. O, varlığını bu düzen ile belli ettiği gibi, bununla da kalmayıp, kullarına çok acıdığı için var olduğunu ayrıca da bildirmiştir. Âdem aleyhisselâmdan başlıyarak, her asırda, dünyanın her yerindeki insanlar arasından en iyi, en üstün olarak yarattığı birisine melek ile haber göndererek, kendini ve kendi isimlerini bildirmiş ve insanların dünyada ve âhırette râhat etmeleri, iyi yaşamaları için, ne yapmaları ve nelerden sakınmaları lâzım olduğunu açıklamıştır. İşte bu üstün insanlara "Peygamber" denir. Bildirdikleri şeylere "Din" denir. İnsanlar eski şeyleri unuttukları için ve her zaman bulunan kötü kimseler, peygamberlerin kitaplarını ve sözlerini değiştirdiklerinden, eski dinler unutulmuş, bozulmuştur. Kötü insanlar, uydurma dinler de meydana getirmişlerdir. Herşeyi yaratan yüce Allah, insanlara çok acıdığı için, kullarına son bir Peygamber ve yeni bir din göndermiştir. Bu dîni, Kıyâmete kadar koruyacağını, kötü insanlar saldıracaklar, değiştirmeğe, bozmağa kalkışacaklar ise de, kendisi bunu, bozulmamış olarak her yere yayacağını, az veya çok Kıyâmete kadar yeryüzünde hakiki müslümanların olacağını müjdelemiştir. Müslüman bir ülkede bulunmamız, müslüman bir ana-babadan olmamız sebebiyle, Allahü teâlâya şükürler olsun ki, daha küçük iken, bir olan Yaratıcıya inanmış bulunuyoruz. Bu yaratıcının isminin "Allah" olduğunu ve son peygamberinin "Muhammed" aleyhisselâm olduğunu ve bunun bildirdiği dînin "İslâmiyet" olduğunu öğrenmek saâdetine kavuştuk. Bu zamanda, islâmiyeti doğru olarak öğrenmek çok zorlaştı. Çünkü, zamanımızda doğrular, eğriler birbirine karışmış haldedir. Sinsi din düşmanları, bozuk inançlı kimseler ve mezhebsizler her tarafı sarmış haldedir. Dinlerini, dünyaya satmış olan bu kimseler, öyle kurnaz çalışıyorlar ki, doğru yolu seçip ayırabilmek hemen hemen imkânsız hale gelmiştir. Ehl-i sünnet âlimlerinin asırlar önce yazdıkları kitapları, bunların doğru tercümelerini okuyup dini bunlardan öğrenmekten başka çare kalmadı. Dîni dünya çıkarlarına âlet eden "Din yobazları"nın Kur'ân tercemesi, Kur'ân-ı kerîm tefsiri adı altında aşılamış oldukları bozuk fikirler, her tarafa yayıldı. Ondört asırdır, dinin öğrenildiği, fıkıh, ilmihal kitapları bir kenara atılıp, "Dini bu asıl kaynaktan öğrenin" diğerek piyasaya sürülen yalan yanlış tefsirler, meâller, müslümanların kafalarını allak bullak etti. Müslümanların kafalarında, şüpheler, tereddütler başgösterdi. Kafalara yerleştirilmiş olan bu yanlış bilgilerin te'sîri ile kalbler karardı. Böyle yayınlar sebebiyle birçok kimse dinden uzaklaşıp mürdet, dinsiz oldu. Böylece, din düşmanları sinsice hazırladıkları plânlarına, âdi arzularına kavuşmuş oldular. Ehl-i sünnet âlimlerinin kitaplarını okuyanlar, dostu düşmandan ayırabilenler, nefislerinin ve din düşmanlarının hîlelerine, yalanlarına aldanmadılar. Dinsizliği, ahlâksızlığı ilericilik olarak tanıtan, sinsi düşmanların tuzaklarından kurtuldular. Fakat, maalesef büyük bir çoğunluk bu tuzağa düşmekten kendini kurtaramadı
.Dinimizi doğru şekilde öğrenmek için 22 NİSAN 1995
Dinimizi doğru olarak öğrenebilmek için müctehid olmayanların, fıkh kitâblarına göre amel etmeleri lâzımdır. Âyet-i kerîmelerden ve hadîs-i şerîflerden hüküm çıkarmaları câiz değildir. Zaten bu mümkün de değildir. Alimler söz birliği ile, ta hicri 4. asırda, mutlak bir müctehidin olmadığını ve bundan sonra da olamayacağını bildirdiler. Fıkh kitâblarına uymıyan bir âyet-i kerîme veya bir hadîs-i şerîf görülürse, fıkıh kitaplarının yanlış olduğu zannedilmemelidir. Bu âyetin veya hadîsin neshedilmiş veya te'vîlli olduğu anlaşılmalıdır. Bunun için, imâm-ı a'zam Ebû Hanîfe'nin veya diğer müctehidlerin bir sözü, bir hadîs-i şerîfe uygun olmazsa, bu hadîs-i şerîfi bilmiyormuş demek câiz değildir. Çünkü, bu hadîsi işitmiş, fakat sahîh olduğuna inanmamış veya te'vîl edilmesi lâzım olduğunu anlamıştır demelidir. Bunun için büyük âlim Hâdimî hazretleri (Berîka) kitabında, "Bize, tefsîr kitâblarına, hadîs-i şerîflere göre amel etmek emir olunmadı. Fıkıh kitâblarına tâbi olmamız emir edildi." buyurmaktadır. Fıkıh kitaplarına göre amel edebilmek için de, her müslümanın dört mezhepten birine tâbi olması lâzımdır. Bağlı olduğu mezhebe sâdık olmak, her işini mezhebine uygun yapmak şarttır. Bir mezhebe göre amel etmek, taassub değildir. Taassub, diğer üç mezhebi haksız bilmek, onları incitmektir. Çünkü, dört mezhebin herbiri haktır, doğrudur. Asırlardır, bir mezhebde bulunan, diğer üç mezhebdeki müslümanları kardeş bilmişlerdir. Onları incitmemişlerdir. Birbirlerini sevmişler, yardım etmişlerdir. İnanışları birbirine uymayan ve Eshâb-ı kirâmın inanışlarına hiç benzemeyen kimselerin birleşmeleri, kardeş olmaları düşünülemez. Din cahilleri, müslümanları aldatmak için, kendi felâket yollarına sürüklemek için, kardeşlik maskesi altında bölücülük yapıyorlar. Bütün müslümanların Ehl-i sünnet inanışında birleşerek, Allahü teâlânın emrine uymaları, bu ortak inanışın hâsıl edeceği rahmet-i ilâhiyyeye, kardeşliğe, karşılıklı sevgiye kavuşmaları lâzımdır. Ehl-i sünnetin amelde dört mezhebe ayrılmalarını dînimiz rahmet ve merhamet olduğunu bildirmektedir. Amelde mezheblerin bir tane olmayıp, çok olmasının, lüzûmlu, faydalı olduğu, akıl ile de kolay anlaşılmaktadır. İnsanların yaratılışları birbirlerine benzemediği gibi, sıcak çölde yaşıyanlara, bir mezhebe uymak kolay olurken, kutublara yakın yerlerde yaşıyanlara, başka mezhebe uymak kolay geliyor. Dağda yaşıyanlara, bir mezheb kolay iken, denizcilere, bu mezheb güç oluyor. Bir hastaya bir mezheb kolay iken, başka hastalık için, başka mezheb kolay oluyor. Tarlada çalışanlarla, fabrikada, askerlikte çalışanlar için de, bu ayrılış görülmektedir. Herkes, kendine daha kolay gelen mezhebi seçip, taklîd ediyor veya bu mezhebe tamamen intikal ediyor. Bu şekilde dinin emirlerine uymak daha kolay oluyor. Mezhebsizlerin, istedikleri gibi, tek bir mezheb olsaydı ve herkes tek bir mezhebe uymaya zorlansaydı, bu hâl çok güç, hattâ imkânsız olurdu. Sinsi din düşmanları, din bilgilerini öğrenmede esas olan nakli ya'ni muteber bir kitaptan nakletmeyi , âlimleri bir tarafa bırakıp herkesin kendi kafasına göre, anlayışına göre ibâdet etmelerini teşvik ediyorlar. Bunun için de, her fırsatta âlimleri, fıkıh kitaplarını kötüleyip dinin sadece Hadîs-i şerîflerden, Kur'ân-ı kerîm meâllerinden, tefsîrlerden öğrenilebileceğini söylüyorlar. Herkesi kendi anladığı ile ibâdet etmeye teşvik etmek, dini ortadan kaldırmak demek olur. Kendi anladığını, kendi düşüncesini doğru kabûl edene felsefeci denir. Fıkıh kitapları, âlimlerin şahsi görüşleri, fikirleri değildir, Hadîs-i şerîflerin, Kur'ân-ı kerîmin açıklamasıdır. Başka bir ifadeyle, Kur'ân-ı kerîme, hadîs-i şerîflere en uygun amel etmek istiyenin fıkıh kitaplarına göre ibâdet etmesi şarttır.
.Kurtuluşun üç ilâcı! 23 MAYIS 1995
Hakîkî var olan ancak Allahü teâlâdır. Allahü teâlâ, mutlak varlık, mutlak iyilik, mutlak güzellik sâhibidir. Allahü teâlâ insanın sıfatlarını kendi sıfatlarına benziyen bir sûrette yaratmıştır. Fakat, bu benzeyiş o kadar azdır ki, Onun sıfatlarını deniz sayarsak, insanın sıfatları ancak onun köpüğü olur. Nitekim Sevgili Peygamberimiz, (Allahü teâlânın zâtını düşünmeyiniz. Onun ni'metlerini düşününüz!) buyurmuştur. Ya'nî, Onun kendisinin nasıl olduğunu değil, sıfatlarını ve insanlara verdiği ni'metleri düşünmelidir. Bir kerre de, (Allahü teâlânın nasıl olduğunu düşündüğün zaman, hâtırına her ne gelirse, bu gelenlerin hiçbiri, Allah değildir) buyurdu. İnsanın aklının kapasitesi, sahası sınırlıdır. Bu sınırın dışında olanları anlıyamaz. Bunları düşünürse, yanılır. Hakîkate kavuşamaz. Gerçeği bulamaz. İnsan aklı, insan düşüncesi, din bilgilerindeki incelikleri, hikmetleri anlıyamaz. Bunun için, din bilgilerine felsefe karıştıranlar, kendi aklını devreye sokanlar, İslâm dîninin gösterdiği doğru yoldan ayrılmışlardır. Ehl-i sünnet âlimlerine göre, İslâm bilgilerinin ölçüsü, insan aklı, insanın düşüncesi değil, muhkem olan, ya'nî ma'nâları açık olan âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîflerdir. Bu âyetlerden, hadîslerden müctehidlerin anladığıdır. Tasavvufun diğer bir gâyesi de, insana kendinin aczini, zavallılığını tanıtmaktır. Tasavvuf, sırf Allah sevgisi, yüce ülvî ilâhi aşk üzerine kurulmuştur. Buna da ancak, Muhammed aleyhisselâma uymakla, O'nun gösterdiği yolda ilerlemekle kavuşulabilir. Tasavvufta, keder ve ümitsizlik yoktur. Yalnız sevgi ve tecellîler vardır. Hazret-i Mevlânâ, "Gel, gel, her kim olursan ol gel, Allaha ikilik koşanlardan, mecûsîlerden, puta tapanlardan da olsan gel! Bizim dergâhımız ümitsizlik dergâhı değildir. Tevbeni yüz def'a bozmuş olsan bile, gel! Kurtuluşa gel!" demiştir. Allahü teâla kendi, görme, işitme, bilme gibi sıfatlarının sûretlerini, benzerlerini, insanlara vermiştir. Verdikleri onunkiler gibi değildir. Onun görmesi, ezelîdir, ebedîdir. Her zaman, her şeyi görür. Vâsıtasız, âletsiz devâmlı görür. İnsanın görmesi böyle değildir. Bunun için, Onun görmesi hakîkî görmektir. İnsanın görmesi, o görmenin sûreti, zıllidir, gölgesidir diyoruz. Görmesinin zılli gözde, işitmesinin zılli kulakta tecellî ettiği gibi, sevmesi, bilmesi ve başka birçok sıfatlarının zılleri de, insanın kalbinde tecellî eder, hâsıl olur. Gözün görebilmesi için, hasta, bozuk olmaması lâzım olduğu gibi, kalbin de, bu tecellîye kavuşabilmesi için, hasta olmaması lâzımdır.Kalb hasta ise, öncelikle bunun tedâvi edilmesi gerekir. Kalbi hastalıktan kurtaran ilâç, üç şeyden yapılır. Bunlar: Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri gibi îmân etmek, ibâdetleri yapmak ve harâmlardan sakınmaktır. İslâmiyyetten ve tasavvuftan haberi olmıyan kimseler, dîni, dünya kazançlarına âlet ediyorlar. Bu yobazlar, tasavvufa, hattâ ibâdetlere, mistik bir hareket olarak, müzik sokmuş, müzik âletlerinin nağmelerine göre vücut hareketleri yapmak gibi husûslara, âyin demişlerdir. Başlarında mezâr taşına benzeyen beyaz uzun külâhları ile dönen mevlevîler, sağ ellerini semâya kaldırırlar ve sol ellerini semâdan aldıklarını dünya yüzüne göndermeyi belirtmek için, aşağı indirirler. İslâm dîni ile hiçbir alâkası olmıyan ve âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerde bulunmıyan böyle âyinleri, tarîkat olarak, mevlevilik olarak İslâmiyyet olarak tanıtıyorlar. Peygamberimiz ve Eshâb-ı kirâmdan hiçbiri, böyle âyinler, merâsimler yapmadı. Onların zamanlarında tasavvuf vardı. Fakat böyle şeyler yoktu. Şimdi, bu merâsimleri görmek için dünyanın her tarafından birçok insan gelmektedir. Yabancı dillerde tasavvuf hakkında yazılan eserler çoktur ve hepsinde bu bid'at ve bozuk yollardan bahsolunmaktadır. İslâm ilimlerine kendi akıllarını karıştırdıkları için, insanların sapıtacaklarını Peygamber efendimiz 1400 yıl önce haber vermiştir.
r.)
O zaman vay hâlimize! 30 MAYIS 1995
Ehli- sünnet âlimleri, söz birliği ile her müslümanın dört mezhebden birine tâbi olmasının, ibâdetlerini buna göre yapmasının şart olduğunu bildirmişlerdir. Zaten dört mezhebde îmân bilgileri aynı olup, ibâdete ait bilgilerde farklılıklar vardır. Kur'ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkça bildirilmiş olan emir ve yasaklara uymakta, hiç ayrılıklar yoktur. Yalnız, açıkça bildirilmiyenleri anlamakta ayrılmışlardır. Bu kadarcık ayrılıklar da, Allahü teâlânın müslümanlara rahmetidir. Sıhhatleri, çalıştıkları ve yaşadıkları yerler başka başka olan insanlara, hangi mezhebe uymak kolay gelirse, o mezhebin Fıkh kitaplarına, ilmihâl kitaplarına göre ibâdet ederler. Tek bir mezheb olsaydı, herkes buna uymaya mecbûr olurdu. Bu da, çok kimseye güç gelirdi. Hattâ, o mezhebe uymak imkânsız olurdu. Dört mezhebin herhangi birine uyan müslümana, Ehl-i sünnet denir. Bunlar birbirlerini kardeş bilirler. Târîh boyunca, mezheb mensuplarının birbirlerine düşmanlıkları hiç görülmemiştir. Ehli sünnet mensupları, mezhebcilik yapmaz. Kendi mezhebinden başka diğer üç mezhebi kötülemezler. Dördünün de Cennete götüren yol olduğuna inanırlar. Mezheblere inanmayan bozuk fikirli ve sapık inanışlı kimselerin zararı, kâfirlerin zararından daha fazla olmaktadır. Bunlar, hakîkî islâm âlimlerinin bildirdiklerine uymayan inanışlarını ve tamamen keyfî olan hukuk anlayışlarını tatbîk etmeye kalkarak, dünyada İslâm dîni hakkında kötü kanâatler doğmasına sebep olmaktadırlar. Hâlbuki dînimizde (Hükümlerden, nass ya'nî âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîf ile ve icma' ile sâbit olmayanlar, zamanla değişir) hükmü vardır. Allahü teâlâ, bunun için derin âlimlere, ya'nî müctehidlere ictihad yapma kuvveti vermiştir. Sonra gelen âlimler, 1000 sene önce yapılan ictihâdlar arasından, zamana uygun olanları seçip, kitaplara yazmışlardır. Önce, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdikleri doğru îmânın ne olduğunu öğrenmelidir. Sonra, bu öğrendiğimize uygun olarak inanmalıyız. Îmânı bozuk olan, Allahü teâlânın rızâsına, sevgisine kavuşamaz. Onun rahmetinden, yardımından mahrûm kalır. Eğer böyle hakîkî müslüman olur ve faydalı işler yaparsak, Kur'ân-ı kerîmin (Tîn) sûresinde beyân buyurulduğu gibi, Allahü teâlâ bizden râzı olacak, bize yardım edecektir. Eğer îmânımızı düzeltmez ve dînimize uymaz ve hayırlı iş görmez, sapık, bozuk inanışlar uğruna döğüşür veya kendi şahsî menfaatlerimiz için gayr-ı meşrû' yollara saparsak, Allahü teâlâ bizi aşağıların aşağısı yapacaktır. O zaman, vay hâlimize! Doğru itikat, doğru fıkıh bilgisi ancak ilmihâl kitaplarından öğrenilir. Halk için yazılmış olan ve herkesin bilmesi ve yapması gereken kelâm, ahlâk ve fıkıh bilgilerini kısaca ve açıkça anlatan kitaplara (İlmihâl) kitapları denir. Her müslümanın, evinde mutlaka ilmihâl kitabı bulundurması, dinini ilmihâl kitâbından öğrenmesi lâzımdır. İlmihâl kitabını alırken de rastgele almayıp, dînini bilen, seven ve kayıran mübârek insanların nakli esas alan ilmihâl kitaplarını tercih etmelidir. Böyle kitapları alıp, çoluğuna ve çocuğuna öğretmek, her müslümanın birinci vazîfesidir. Kendilerine din adamı ismini ve süsünü veren câhil ve sapık kimselerin sözlerinden ve yazılarından din öğrenmeğe kalkışmak, kendini Cehenneme atmaktır.
.Yahûdilere benzemeyiniz.) Öncelik sırası!.. 6 HAZİRAN 1995
Her müslümana ilk önce lâzım olan, en önemli iş, i'tikâdı ya'ni inanılacak imân bilgilerini hakiki islâm âlimlerinin bildirdiklerine uygun olarak düzeltmektir. Bu âlimlerin, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anladıklarına ve bildirdiklerine uygun olarak i'tikâd etmek şarttır. Ölçümüz bu âlimlerin bildirdiği olmalıdır. Başkalarının anladıkları, Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymuyor ise, hiç mi hiç kıymeti olmaz. Çünkü her bid'at sâhibi, türedi reformcular ve doğru yoldan kayarak dalâlete düşenler, sapık bilgilerini ve bozuk işlerini, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden anladıklarını ve bu iki kaynaktan çıkardıklarını söylemektedirler. Âhırette, önce imândan sorulacaktır. Eğer imânı yoksa kişinin, hiçbir iyiliğinin faydası olmayacaktır. Meselâ, insanları doyurmak, onlara ikrâmda bulunmak çok sevaptır. Muhammed aleyhisselâma inanmamış çok zengin bir kimse, yeryüzündeki bütün fakir ve muhtaç kimseleri doyursa, onların her türlü ihtiyaçlarını görse, âhırette bu yaptıklarının hiç faydasını görmiyecektir. Çünkü Allahü teâlâ, bütün insanlardan, önce Muhammed aleyhisselâma imân etmelerini istiyor. Bundan sonra diğer emir ve yasaklarına uyulmasını istiyor. İmân olmadıkça, diğer yapılanlar değerlendirmeye alınmayacaktır. Muhammed aleyhisselâma inanıp müslüman olduktan sonra da, bu inanmanın, i'tikâdın, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi olması lâzımdır. Ya'nî onların bildirdiği esaslar dahilinde olmalıdır. Rastgele bir imân da makbûl değildir. Bir kimsenin imânı bozuk ise, islâm âlimlerinin bildirdiği esaslara uygun değilse, bu kimsenin yaptığı hiçbir ibâdete sevap verilmez. İmânın bozukluğu o kadar büyük bir günâh, o kadar büyük suç ki, ibâdetleri yapmamanın, harâm işlemenin günâhı ile mukayese bile edilemez. Deniz yanında damla bile değildir. Bunun için imânın düzgün olmasına çok önem vermeliyiz. Düzgün bir imândan sonra, herkese lâzım olan şey, dinin emir ve yasaklarını öğrenmektir. Bütün işlerimizi, öğrendiklerimize uygun yapmaktır. İlk önce öğrenilecek ve yapılacak ibâdet de namazdır. Âhırette imândan sonra, namazdan sorulacaktır. Namaz dinin direğidir. Direk olmaz ise bina ayakta kalamaz, eninde sonunda yıkılır. Namaz kılmıyanın diğer ibâdetleri kabûl olmaz, ya'nî va'dedilen o büyük sevâba kavuşamaz. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki, (Kıyâmet günü, îmândan sonra, ilk suâl namazdan olacaktır.) (Allahü teâlâ buyuracak ki, Ey kulum, namaz hesâbının altından kalkarsan, kurtuluş senindir. Öteki hesapları kolaylaştırırım!) (Namaz dînin direğidir. Namaz kılan, dînini doğrultmuş olur. Namaz kılmıyan, dînini yıkmış olur.) İ'tikâdı düzeltmeden önce dinin emir ve yasaklarını öğrenmenin hiç faydası olmaz. Bu ikisi birlikte düzelmedikçe de, ibâdetlerin faydası olmaz. Bu üçü birlikte yapılmadıkça, kalb temizlenmez. Din, bu üç esas üzerine kurulmuştur.
..Dinin emrini hafife almak 18 EYLÜL 1995
Dinimizin harâm ettiği bir şeyi yapanlar hangi hâllerde küfre düşerler, dün bu konu üzerinde durmuştuk. Bunun iyi anlaşılabilmesi için şöyle bir misâl verelim: İki kimse düşünün. Birisi, alkol bağımlısı olmuş. Hergün içiyor. Sizi gördüğünde de mahçup oluyor: - Bu zıkkımı içmenin harâm olduğunu biliyorum. Fakat bir türlü kurtulamıyorum, ne olur kurtulmam için bana yardımcı olun, diyor. Diğeri ise her zaman içmiyor. Ayda yılda bir içiyor. Kendisine yaptığının uygun olmadığını söylediğinizde: - Ben her zaman içmiyorum. Ayda yılda bir içiyorum. Bu kadarcık içmek harâm olmaz! diyor. Bu durumda, birinci kimse, ikincisinden daha çok şarap, içki içtiği hâlde günâhkâr oluyor, dinden çıkmıyor. Ama ikinci kimse, arasıra içtiği hâlde, dinin açık bir emrini hafife aldığı için dinden çıkıyor. Farzlarda da durum aynıdır. Meselâ bir kimse, Ramazanda oruç tutmadığı gibi, ayrıca müslümanların gözü önünde sokakta, açıkça yiyip içiyorsa, dinin bir farzını hafife almış olduğundan dinden çıkar. Ancak herhangi bir özründen dolayı hattâ nefsine zor geldiği için tutmaz, ama orucunu gizli gizli yerse, bu günâhkâr olmuş olur; fakat dinden çıkmaz. İnsanı dinden çıkartan önemli bir konu da, gayr-i müslimlerin ibâdet olarak yaptıklarını yapmaktır. Gayr-ı müslimlerin yaptıkları şeyler iki çeşittir: Birincisi dinleri ile ilgisi olmayıp, âdet olarak yaptıkları şeyler. Meselâ, ceket, pantalon giymeleri, kravat takmaları, âdet olarak yaptıkları şeylerdir. İkincisi, dinlerinin gereği olarak yaptıkları şeyler. Meselâ boyunlarına haç takmaları, bellerine zünnar bağlamaları, bu kısma girer. Bunları dinlerinin gereği olarak yaptıkları için, bir müslüman bunları ne niyyetle takarsa taksın, hattâ şaka için, hıristiyanlarla alay etmek için dahi olsa, dinden çıkar. Hıristiyanların dinlerinin gereği, ibâdet niyyetiyle giydikleri şeyler de böyledir. Bunun için hıristiyanlardan gelen şeylerin önce aslına bakmak lâzım. Hıristiyanlar, bunu ne için yapıyorlar. Dinlerinin icâbı olarak mı, yoksa âdet olarak mı? Bu önemlidir. Küfür olan, dinden çıkmaya sebep olan şeyler zamanla âdet hâline gelse, bir kimse, bunun küfür olduğunu bilmeden kullansa, yine dinden çıkar. Her müslümanın dinde bilinmesi zarûrî olan şeyleri bilmesi lâzımdır. Küfür olan şeyin çok kimse tarafından kullanılması bunu küfür alâmeti olmaktan çıkarmaz. Çünkü bu, bilinmesi zarûrî olan bilgilerden olduğu için bilmemek özür değildir. Küfre sebep olan şeylerden birkaç misâl verecek olursak: İnsanlara mahsûs sıfatları Allah için kullanmak küfür olur. "Burada ilâhi şuuru görüyoruz" demek küfürdür. Bunun gibi, Allahü teâlâ için, "Düşünerek" veya "Hesap ederek" yâhut "plânlıyarak" yarattı demek küfürdür. "İslâm düşüncesi" demek de böyledir. Çünkü, düşünmek, hesap etmek, plânlamak insanlara mahsûs şeylerdir. Çok kimse îmânı kurtarayım derken, küfre giriyor ve bunun için de hiç üzülmüyorlar. Her müslümanın küfre düşürücü söz ve hareketleri çok iyi bilmesi gerekir.
Dinde ibâdetin yeri 19 EYLÜL 1995
Her müslümanın, doğru, düzgün bir îmâna sahip olduktan sonra müslümanlığı, ya'nî dinin emir ve yasaklarını iyice öğrenmesi lâzım. Çünkü dinini bilmeyen kimse, her an yanlış birşey yapıp dinden çıkabilir. Peygamber efendimiz, (İlim bulunan yerde müslümanlık vardır. İlim bulunmıyan yerde müslümanlık kalmaz) buyurmuştur. Din, en güzel, en doğru şekilde ancak ilmihâl kitaplarından öğrenilir. İlmihâl kitabı, bir müslüman için öğrenmesi zarûrî olan îmân ve ibâdet bilgilerini anlatan kitaptır. Bunun için her müslümanın elinin altında, gerektiğinde müracaat edebileceği, mu'teber bir ilmihâl kitabı bulundurması lâzım. Tefsîrden, hadîs kitaplarından, din öğrenilmez. Birinin önüne tefsir kitabı koyup, "Bunu oku, dini öğren" demek, o insana yapılabilecek en büyük kötülüktür. Îmân edip gerekli ilimleri öğrendikten sonra, ibâdet yapılmazsa bu da tehlikelidir. Çünkü, îmân, muma benzer, dinin emir ve yasakları mum etrafındaki fener gibidir. Mum ile birlikte fener de, İslâmiyyet'tir. Fenersiz mum çabuk söner. Kısacası îmânsız, İslâm olamaz. İslâm olmayınca, îmân da yoktur. Bunun için îmâna kavuştuktan sonra, farzları yapıp harâmlardan kaçınmak lâzımdır. Her mü'min, farzları ya'nî Cenâb-ı Hakkın emirlerini yapmağa ve harâmlardan, ya'nî yasak ettiği şeylerden kaçınmağa mecburdur. Bir müslümana îmândan sonra farzları ve harâmları öğrenmek, bilmek de farzdır. Dinin emir ve yasaklarını yapmada bir de sıra vardır. Îmân ettikten sonra, önce harâmları, sonra da farzları öğrenmek ve haramlardan kaçıp, farzları yapmak lâzımdır. Farzları yapmıyan mü'minlerin, sünnetleri, nâfile ibâdetleri kabûl olmaz.Ya'nî bunlara sevâb verilmez. Bir kimse, bir farzı özürsüz terk ederse, bu farz borcunu ödemedikçe, bu cinsten olan hiç bir nâfile ibâdetine ve sünnetine sevâb verilmez. Meselâ, zengin bir kimsenin zekât borcu var. Zekât borcu olduğu hâlde, hayır hasenat yapıyor, sadaka veriyor. Hâliyle zekâtını ödemediği için bunlardan hiç sevâb alamaz. Çünkü, Cenâb-ı Hak bundan önce zekât vermesini istiyor. İbâdetleri yaparken kötü niyyet karıştırmamalıdır. Farzlar yapılırken, kötü niyyetler de karışırsa, borç ödenmiş, cezâdan kurtulmuş olursa da, vadedilen o büyük sevâba kavuşamaz. Meselâ kişi başkalarının da görmesi için namazını herkesin gözü önünde kılarsa veya yalnızken çabuk çabuk kıldığı halde, başkalarının yanında uzun ve ta'dili erkân üzere kılarsa, ibâdetine kötü niyyet karıştırmış olur. İbâdetleri harâm işliyerek yapmak câiz değildir. Harâm işliyenlerin ibâdetleri sahih, ya'nî geçerli olur. Ya'nî borçlarını ödemiş olurlar ise de, sevâb kazanmazlar. Âhırette "Sen bu farzı niçin yapmadın?" diye hesaba çekilmekten kurtulur o kadar. Harâmlar iyi niyyet ile yapılsa da, aslâ mubâh olamaz. Ya'nî harâmlara hiçbir zaman sevâb verilemiyeceği gibi, özürsüz harâm işleyen, muhakkak günâha girer. İyi niyeti, onu günâhtan kurtarmaz. Bir kaide vardır dinimizde: "Harâm işliyerek ibâdet yapılmaz!" Meselâ, birisine farz olan emr-i ma'rûfu yapmak, ya'nî islâmiyeti anlatmak için, ona yakınlaşmak maksadıyla, onunla beraber içki içemez. Burada iyi niyetin yeri yoktur.
İbâdetlerde niyyetin önemi 20 EYLÜL 1995
Müslüman her işinde, "Ben bunu ne için ve kimin için yapıyorum" diye düşünmesi lâzımdır. Mubâhları yaparken de niyyeti düzeltmek lâzımdır. Mubâh, dinimizce emir veya yasak edilmiyen şeylerdir. Bunlar iyi niyyetle yapılırsa sevâb, kötü niyyetle yapılırsa günâh olur. Meselâ bir kimse, övünmek, hava atmak, gösteriş yapmak için veya kadınları, kızları avlamak için şık giyinirse, günâh işlemiş olur. Ancak, bu kimse, sünnet olduğu için, koku sürünür, şık giyinirken de maksadı, câmiye saygı, câmide yanına oturan müslümanları incitmemek, temiz, sıhhatli olmak, islâmın vakârını, şerefini korumak ise, her niyyeti için ayrı sevâblar kazanır. Günâhlar, niyyetsiz veya iyi niyyet ederek işlenirse, günâh olmaktan çıkmaz. (Ameller, niyyete göre iyi veya kötü olur) hadîs-i şerîfi, tâ'atlara ve mubâhlara niyyete göre sevâb verileceğini bildirmektedir. Bir kimse, birinin gönlünü almak için başkasını incitse veya başkasının malı ile sadaka verse, yahut harâm para ile mektep, câmi yaptırsa, bunlara sevâb verilmez. Günâh, iyi niyyet ile işlenirse, yine günâh olur. Böyle işleri yapmamak sevâbdır. Bilerek yaparsa, büyük günâh olur. İnsan, mubâh bir işe başlarken, niyyetine dikkat etmelidir. Niyyeti iyi ise, o işi yapmalıdır. Niyyeti, yalnız Allahü tealâ için olmazsa, yapmamalıdır. Hadîs-i şerîfte: (Allahü teâlâ, sizin sûretlerinize, mallarınıza, bakmaz. Kalblerinize ve amellerinize bakar) buyuruldu. Ya'nî, Allahü teâlâ, insanın yeni, temiz elbisesine, hayrât ve hasenâtına, malına, rütbesine bakarak sevâb ve ikrâm vermez. Bunları ne düşünce ile, ne niyyet ile yaptığına bakarak, sevâb veya azâb verir. O hâlde, her mü'mine önce lâzım, birinci farz olan şey, îmânı, farzları, harâmları öğrenmektir. Bunlar öğrenilmedikçe, müslümanlık olamaz. Harâm olan birşeyi, meselâ içkiyi, din yasak ettiği için değil de midesine dokunduğu için içmese, bu kimse sevâb alamaz. Harâmdan ancak Allahü teâlâdan korkarak, O yasak ettiği için sakınan, vazgeçen sevâb kazanır. Başka bir sebep ile harâm işlemezse, günâhından kurtulur, sevâb kazanmaz. Ba'zı kimseler, harâma helâle dikkat etmiyor. Dikkat etmedikleri gibi, bir de (Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allah kalbe bakar) diyorlar. Bu sözün dinde yeri yoktur. Bir kişinin kalbinin doğru ve temiz olduğuna alâmet, dinin emir ve yasaklarına uymasıdır. Böyle söyliyenlerin maksadı, müslümanları aldatmaktır. Bunların bu sözlerine değer verilmez. Günâhlar içinde yüzen kimsenin, benim kalbim temiz demesi, lağım çukurundan çıkartılan kimsenin, "Benim üzerimde birşey yoktur. Elbiselerim tertemizdir" demesine benzer. Düzgün niyyet edilmedikçe, hiçbir farz kabûl olmaz. Bunları yapabilmek için de ilim lâzımdır. Câhil sofu, şeytanın maskarası olur. Hadîs-i şerfte: (Bir saat ilim öğrenmek veya öğretmek, sabaha kadar ibâdet etmekten daha sevâbdır) buyuruldu.
.
.Dinde kolaylık ne demektir? 3 EKİM 1995
Namazın şartlarından biri de rükü'dur: Namaz kılan, sûreden sonra, tekbîr getirerek rükü'ya eğilir. Rükü'da, erkekler parmaklarını açıp, dizlerin üstüne kor. Sırtını ve başını düz tutar. Rükü'da, en az, üç kerre "Sübhâne rabbiyel-azîm" der. Üç kerre okumadan, imâm başını kaldırsa, o da, hemen kaldırır. Rükü'da, bacaklar ve kollar dik tutulur. Kadınlar parmaklarını açmaz. Sırtını ve başını, bacaklarını, kollarını dik tutmaz. Rükü'dan kalkarken "Semi'allahü limen hamideh" demek, imâma ve yalnız kılana sünnettir. Cemâ'at bunu söylemez. Bunun arkasından, yalnız kılan ve cemâ'at, hemen "Rabbenâ lekel-hamd" der ve dik durulur ve "Allahü ekber" diyerek secdeye varılırken, önce sağ, sonra sol diz, sonra sağ, sonra sol el, sonra burun ve alın yere konur. Namazın şartlarından biri de secdedir: Secdede el parmakları, birbirine bitişik, kıbleye karşı, kulaklar hizâsında, baş iki el arasında olmalıdır. Alnı temiz yere, ya'nî taş, toprak, tahta, yaygı üzerine koymak farz olup, burnu da beraber koymak vâcib denildi. Yalnız alnı koymak mekrûhtur. Secdede en az üç kerre "Sübhâne rabbiyel-a'lâ" denir. İki ayağı veya hiç olmazsa herbirinin birer parmaklarını yere koymak lâzımdır. Secdede, alın, burun ve ayaklar yerden az zaman kalkmış olursa, zararı olmaz. Secdede ayak parmaklarını bükerek, uçlarını kıbleye çevirmek sünnettir. Erkekler, kolları ve uylukları, karından ayrı bulundurur. Elleri ve dizleri yere koymak sünnettir. Topukları kıyâmda, birbirinden dört parmak eni kadar uzak, rükü'da, kavmede ve secdede bitişik tutmak sünnettir. Takkenin, saçların alnı kapatmaması lâzımdır. Kadınların da, namazda alnı açık olması lâzımdır. Yerin sertliğini duyacak kadar, ya'nî başını bastırınca, alnı artık gömülmiyecek kadar bastırarak, halı, hasır, sedîr, kanepe üzerinde secde etmek sahîh olur. Namazda pantalon paçalarını yukarı çekmek, bunları yukarı çekip, kıvırıp da, namaza durmak mekrûhtur. Kolları, bacakları, sığalı, kıvrık, kısa kollu namaz kılmak da mekrûhtur. Secde için eğilemiyen hasta ve câmide başka yer bulamıyan sağlam kimse, yüksek birşey üzerine secde etmezler. Çünkü, Resûlullah efendimiz az yüksek şey üzerine dahî secde etmemiştir. Dinimiz kolaylık dinidir. Fakat herkesin kolayına geldiğini yapması değil, âlimlerin gösterdiği kolaylıktan istifade etmesi lâzımdır. Bunun için, özrü olanların dahî az yükseğe de secde etmemeleri lâzımdır. Namazın sonuncu şartı kâde-i âhıredir: Son rek'atta, tehıyyât okuyacak kadar oturmak farzdır. Erkekler, otururken, sol ayağını parmak uçları sağa doğru dönük olarak, yere döşer. Bu ayağın üzerine oturur. Sağ ayağını dik tutar. Bunun parmakları yere değer. Parmaklarının ucu, kıbleye karşı biraz bükülmüş olur. Böyle oturmak sünnettir. Kadınlar "Teverrük" ederek oturur. Ya'nî, kaba etlerini yere koyarak oturur. Uylukları birbirine yakın olur. Ayaklarını sağ taraftan dışarı çıkarır. Farzdan sonra, hemen son sünnete kalkmak, arada birşey okumamak, lâzımdır. Peygamberimiz, farzı kılınca "Allahümme entesselâm ve minkesselâm tebârekte yâ zelcelâli velikrâm" diyecek kadar oturup, fazla oturmaz, hemen son sünneti kılardı. "Âyet-el-kürsî" ile tesbîhleri, farzla sünnet arasında okumazdı. Bunları, son sünnetten sonra okumak, farzdan sonra okuma sevâbını hâsıl eder. Farzdan önceki sünnetler de, böyle olup, farz ile sünnet arasında birşey okunursa, namazın sevâbı azalır.
.Önem sırası 11 EKİM 1995
Cenâb-ı Hakkın bütün insanlardan ilk önce istediği îmândır. Son din olan islâmiyete inanmalarıdır. Bir insanın îmânı yoksa, islâmiyete, Muhammed aleyhisselâma inanmamış ise, insanlara ne kadar iyi, faydalı iş yaparsa yapsın hiçbir faydası olmaz. Meselâ Edison ampulü bulmak suretiyle, gecelerin aydınlanmasına, bütün insanların rahat etmesine vesîle oldu. Fakat, müslüman olmadığı için bu iyiliğin âhırette kendisine hiç bir faydası olmayacaktır. Meselâ, insanları doyurmak, onlara ikrâmda bulunmak çok sevaptır. Muhammed aleyhisselâma inanmamış çok zengin bir kimse, yeryüzündeki bütün fakir ve muhtaç kimseleri doyursa, onların her türlü ihtiyaçlarını görse, âhırette bu yaptıklarının yine hiç faydasını görmiyecektir. Çünkü Allahü teâlâ, bütün insanlardan, önce îmân etmelerini istiyor. Bundan sonra diğer emir ve yasaklarına uyulmasını istiyor. Îmân olmadıkça, diğer yapılanlar değerlendirmeye alınmayacaktır. Âhırette, önce îmândan sorulacaktır. Eğer imânı yoksa kişi, hiç bir iyiliğinin faydasını görmeyecektir. İkinci olarak istenilen şey, îmânın ya'nî inanılacak îmân bilgilerinin hakiki islâm âlimlerinin bildirdiklerine uygun olmasıdır. Îmân, Ehl-i sünnet âlimlerinin anladıklarına uymuyor ise, bu kimsenin yaptığı ibâdetlerin, kıldığı namazın, tuttuğu orucun, yaptığı hayır hasenâtın hiç mi hiç kıymeti olmaz. Çünkü Muhammed aleyhisselâma inanıp müslüman olduktan sonra da, bu inanmanın, i'tikâdın, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi olması lâzımdır. Ya'nî onların bildirdiği esaslar dahilinde olmalıdır. Rastgele bir îmân da makbûl değildir. Her bid'at sâhibinin, türedi reformcuların ve doğru yoldan kayarak dalâlete düşerek, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkardıklarını iddia ettikleri bozuk fikirleri geçerli değildir. Cehenneme gideceği hadîs-i şerîfle bildirilen 72 bozuk fırkanın hepsi bozuk fikirlerini Kur'ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden çıkardıklarını iddia etmişlerdir. Îmânın, i'tikâdın bozukluğu o kadar büyük bir günâh, o kadar büyük suç ki, ibâdetleri yapmamanın, harâm işlemenin günâhı ile mukayese bile edilemez. Deniz yanında damla bile değildir. Bunun için îmânın düzgün olmasına çok önem vermeliyiz. Düzgün bir îmândan sonra, herkese lâzım olan şey, dinin emir ve yasaklarını öğrenmektir. Bütün işlerimizi, öğrendiklerimize uygun yapmaktır. İlk önce öğrenilecek ve yapılacak en önemli ibâdet de namazdır. Âhırette îmândan sonra, namazdan sorulacaktır. Namaz dinin direğidir. Direk olmaz ise bina ayakta kalamaz, eninde sonunda yıkılır. Namaz kılmıyanın diğer ibâdetleri kabûl olmaz, ya'nî va'dedilen o büyük sevâba kavuşamaz. Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki, (Kıyâmet günü, îmândan sonra, ilk suâl namazdan olacaktır.) (Allahü teâlâ buyuracak ki, ey kulum, namaz hesâbının altından kalkarsan, kurtuluş senindir. Öteki hesapları kolaylaştırırım!) (Namaz dînin direğidir. Namaz kılan, dînini doğrultmuş olur. Namaz kılmıyan, dînini yıkmış olur.) İ'tikâdı düzeltmeden önce dinin emir ve yasaklarını öğrenmenin hiç faydası olmaz. Bu ikisi birlikte düzelmedikçe de, ibâdetlerin faydası olmaz. Bu üçü birlikte yapılmadıkça, kalb temizlenmez. Din, bu üç esas üzerine kurulmuştur.
Dini yıkmada sinsi faaliyetler 12 EKİM 1995
Dinimiz âlime çok önem vermiştir. Âyet-i kerîmede, (Âlimlerden sorun) buyuruldu. Hadîs-i şerîfte de, (Âlimler, kurtuluş yolunu gösteren birer kılavuzdur) buyuruldu. Bilindiği gibi, dinimizde kaynak dörttür: Kur'ân-ı kerîm, hadîs-i şerîfler, icmâ ve kıyâs. Dördüncü kaynak, olan kıyâstan mezhebler çıkmıştır. Müctehid âlimler, ömürlerini bu uğurda harcayarak, dinin açık olmayan emirlerini açıklamışlar, müslümanları bu ağır yükten kurtarmışlardır. Dinde müctehid olmayanın, Kur'ân-ı kerîmden, hadîs-i şerîflerden hüküm çıkarması mümkün değildir. Bugün ictihâd yapabilecek derecede âlim de kalmamıştır. Alimler, hicri 4. asırdan itibaren ictihâd edebilecek kimsenin olmadığında ittifak etmişlerdir. Ya'nî bugün dinimizi tam, eksiksiz olarak öğrenmek, yaşamak istiyen, mutlaka dört mezhebden birine tâbi olmak mecburiyetindedir. İslâmiyetin 14 asırdır, bozulmadan, değiştirilmeden bize ulaşmasını sağlayan mezhebler ve âlimlerdir. Bundan sonra da din, bozulmadan ancak bu yol ile devam ettirilebilir. Bu ana caddeden ayrılanların îmânlarını muhafaza etmeleri çok zordur. Çünkü, mezhebsizlik, dinsizliğe köprüdür. Bu inceliği asırlar sonra da olsa din düşmanları keşfettiler. Kaba kuvvet ile bir yere varamıyacaklarını idrak ettiler. Önce, islâmiyeti kalblere nakşeden, islâmiyeti sevdirerek yayan tasavvufu, ba'zı tarikatları el altından bozdular. Buralara müslüman kılığındaki kendi adamlarını yerleştirdiler. Sonra da, islâmiyeti yıkmada en büyük engel gördükleri mezhebleri ve âlimleri hedef seçtiler. Bu kaleyi yıkmadıkça neticeye varamıyacaklarını çok iyi anladılar. Bunun için de, bütün güçleri ile âlimlere, mezheblere hücum ettiler. Çünkü, onlar da biliyorlar ki, bu kale yıkılınca kaynak olarak arkasından hadîs-i şerîfler gelecektir. Artık bu sahada daha rahat hareket etme imkânı elde etmiş olacaklar. Şöyle ki; dini içeriden yıkma çalışmalarına, engel olan bir hadîs-i şerîf gördüklerinde, hemen mevdû, uydurma hadîs, karalamasına girmektedirler. Böylece, bu uydurma, bunun aslı yok derken hadîs-i şerîflerin dörtte üçününü bertaraf etmektedirler. Eğer bir hadîs-i şerîf, bütün hadîs kitaplarında varsa, ya'nî buna mevdû, uydurma diyemiyorlarsa, o zaman hemen taktik değiştiriyorlar. Kendilerine göre, bir kaide ortaya çıkartıyorlar. Diyorlar ki, hadîs, Kur'âna ters olamaz. Sonra da, Kur'ân-ı kerîme istedikleri şekilde ma'nâ verip, hadîs-i şerîfin âyete ters düştüğünü dolayısıyle, bununla amel edilemeyeceğini söylüyorlar. Bu şekilde, kendi sapık düşüncelerine ters olan bütün hadîs-i şerîfleri bertaraf etmiş oluyorlar. Sadece Kur'ân-ı kerîm kalıyor geriye. Zaten Kur'ân-ı kerîme de istedikleri gibi ma'nâ vermektedirler. Hattâ daha da ileri gidip, Kur'ân-ı kerîmde, eksiklik, fazlalık olduğunu çekinmeden söyleyebilmektedirler. Böylece bunların esas gâyelerinin dini ortadan kaldırmak olduğu açık şekilde anlaşılmış olmaktadır. Bugünkü hıristiyanların, Cennete gideceği, kadınların örtünmesinin farz olmadığı, reenkarnasyon vs. gibi safsatalar hep bu çalışmanın ürünüdür. Maalesef, din düşmanları bu çalışmalarında hayli yol almışlardır. Bugün herkes, eline geçirdiği bir meâlden dinini öğrenmeye çalışıyor. Câmilerimizde bile devamlı meâl okunması tavsiye edilmekte, (Kitabımızda ne yazıyor bunu öğrenmeden müslümanlık olur mu) gibi câhilce suçlayıcı ifadelerle müslümanlar, zoraki olarak meâl okumaya zorlanmaktadır. Böylece farkında olmadan din düşmanlarının tuzağına düşülmektedir.
Dinimizi nereden öğreneceğiz? 13 EKİM 1995
Ba'zı kıymetli okuyucularımız, (Gazetede sık sık, "Tefsîrden, meâlden, hadîs kitaplarından din öğrenmeye kalkışmayın. Bu mümkün değildir. "Kaş yapalım derken göz çıkarmaya benzer" diyorsunuz. Peki, biz dinimizi nereden, nasıl öğreneceğiz) diyorlar. Fıkıh, tefsîr, hadîs ilimlerinde ve tasavvuf ilminde çok derin bir âlim olan, yüzden fazla kıymetli kitap yazmış bulunan Abdülganî Nablüsî hazretleri, bu konu ile ilgili olarak şöyle buyurmaktadır: Fıkıh bilgilerini derin âlimler, Kur'ân-ı kerîmden ve hadîs-i şerîflerden çıkarmışlardır. Bunun için din bilgileri ancak fıkıh kitaplarından öğrenilir. Müctehid olmıyanların tefsîrden fıkıh bilgisi öğrenmesi imkânsızdır. Cehenneme gidecekleri hadîs-i şerîfte bildirilen "Yetmiş iki sapık fırka" âlimleri, Kur'ân-ı kerîmden yanlış ma'nâ çıkardıkları için sapıttılar. Âlimler sapıtınca, âlim olmıyanların tefsîr okuması felâket olur. Kur'ân-ı kerîmin hakîkî ma'nâsını öğrenmek istiyen, Ehl-i sünnet âlimlerinin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitaplarını okuması lâzımdır. Fıkıh ilmi, insanların yapması ve yapmaması lâzım olan işleri bildirir. Fıkıh bilgileri, (Kitap), (Sünnet), (İcmâ') ve (Kıyâs)tan çıkarılır. Dînin hükümlerini bilen müctehid âlimlere (Fakîh) denir. Bir kimse Kur'ân-ı kerîmi, ihtiyaç miktarı ezberledikten sonra, fıkıhla meşgûl olmalıdır! Çünkü, Kur'ân-ı kerîmi ezberlemek farz-ı kifâye, fıkhın kendine lâzım olan miktarını öğrenmek ise farz-ı ayndır. Dinimiz fıkıh ilmine çok önem vermiştir. Nitekim, hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki: (İbâdetlerin en kıymetlisi fıkhı öğrenmek ve öğretmektir.) Îmân, i'tikâd bilgilerini anlatan geniş ve derin ilme ise, (İlm-i kelâm) denir. Kelâm ilmi âlimleri, çok büyük insanlardır ve kelâm kitapları pek çoktur. Bu kitaplara, (Akâid kitabı) da denir. Amel edilecek, ya'nî kalb ile ve beden ile yapılacak ve sakınılacak şeylere, (Ahkâm-ı şer'ıyye) denir. Beden ile yapılacak ahkâm-ı şer'ıyyeyi bildiren ilme (İlm-i fıkıh) denir. Dört mezhebin kelâm kitapları aynı olup, fıkıh kitapları başka başkadır. Halk için yazılmış olan ve herkesin bilmesi ve yapması gereken kelâm, ahlâk ve fıkıh bilgilerini kısaca ve açıkça anlatan kitaplara (İlm-i hâl) kitapları denir. Her müslümanın, evinde mutlaka mu'teber ilmihâl kitabı bulundurması, dinini ilmihâl kitabından öğrenmesi lâzımdır. İlmihâl kitabını alırken de rastgele almayıp, dînini bilen, seven ve kayıran mübârek insanların ilmihâl kitaplarını alıp, çoluğuna ve çocuğuna öğretmek her müslümanın birinci vazîfesidir. Kendilerine din adamı ismini ve süsünü veren câhil ve sapık kimselerin sözlerinden ve yazılarından din öğrenmeğe kalkışmak, kendini Cehenneme atmaktır. Allahü teâlâ, kendisine tâbi' olunması için, Resûlüne ve âlimlere tâbi' olunmasını istiyor. Hadîs-i şerîflerde de buyuruldu ki: (Âlimlere tâbi' olun!) (Âlimler rehberdir.) Bu vesîkalardan anlaşıldığı gibi, din ancak, bu âlimlerin kelâm, fıkıh ve ahlâk kitaplarından ve bu ilimlerin biraraya getirildiği, toplandığı ilmihâl kitaplarından öğrenilir. Okuyuculuramıza, binlerce İslâm âlimlerinin kitaplarından derlenen, bilinmesi zarûrî kelâm, fıkıh ve ahlâk bilgilerini ihtiva eden, (Seâdet-i Ebediyye) isimli ilmihâl kitabını tavsiye ediyoruz. [Bu kitap, gazetemizin bütün bürolarından temin edilebilir.]
.Bozuk inancın zararı 8 KASIM 1995
Kalb hastalıklarından ya'nî kötü huylardan en tehlikelisi, bid'at i'tikâd ya'nî yanlış, bozuk, sapık inançtır. Bilhassa, zamanımızda müslümanların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır. His organları ile anlaşılamıyan, hesâb ile ulaşılamıyan şeylerde akıl yürütmek ve aklın yanıldığı şeylere inanmak, insanı bu hastalığa sürüklemektedir. Aklın ermediği ve yanıldığı şeylerde akla uyarak, doğru yoldan sapmış olan câhilleri, filozof ve fen adamı sanarak, bunları taklîd eden, yalan yanlış sözlerini hikmet, fen sanarak, bunlara inanan zavallılar da, bu belâya, tehlikeye düşmektedirler. İnsanın kendi aklı ile bu ince, hassas bilgileri bulması mümkün değildir. Herkes kendi aklı ile bu bilgileri bulmaya çalışırsa, yeryüzündeki insan sayısı kadar bozuk düşünce, i'tikâd ortaya çıkar. Çünkü, herkesin anlayışı, düşüncesi, fikir yapısı bir değildir. Dünyalık meselelerde bile, herkes başka başka düşünmekte, herkes ayrı bir fikir yürütmektedir. Dünya işlerinde bile böyle olunca, aklın ermediği, anlıyamadığı âhıret bilgilerinde doğruyu bulmak hiç mümkün olur mu? Peygamber efendimiz ve Eshâbının i'tikâdlarını doğru olarak tespit edip, bizlere bildiren sadece Ehl-i sünnet âlimleri olmuştur. Zaten, ben ehli- sünnet i'tikâdındayım demek, Peygamber efendimiz ve Eshâbı nasıl inanmışlar ise, ben de öyle inandım demektir. Ehl-i sünnet âlimlerini taklîd etmek, onların yolundan gitmek, insanı bu hastalıktan, bu bozuk, zararlı i'tikâddan kurtarır. Çünkü, Ehl-i sünnet âlimleri, aklın ermediği bilgilerde, yalnız Kur'ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere uymuşlar, akıllarını yalnız bu ikisinin ma'nâlarını arayıp bulmakta ve onları anlamakta kullanmışlardır. Bu ma'nâları, Eshâb-ı kirâmdan, Onlar da, Resûlullahdan öğrenmişler ve öğrendiklerini kitaplarına yazmışlardır. Kendi kafalarından bir şey ilâve etmemişler. Düzgün i'tikâd çok önemlidir. Çünkü, yapılan bütün ibâdetler buna bağlıdır. Bir kimsenin i'tikâdı bozuk ise, yaptığı hiçbir ibâdet kabûl olmaz. Yapılan faydalı işlerin, ibâdetlerin kabûl olması için, önce îmân lâzımdır. Bir kimse, Allahü teâlâya ve Resûlüne îmân etmemiş ise, yaptığı hiçbir faydalı işin kıymeti olmaz. Yaptığı iyilikler, hayır hasenât, âhırette onu sonsuz Cehennem azâbından kurtarmaz. Allahü teâlâya ve Resûlüne inanır fakat, bu îmânı bozuk olur, Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiği gibi olmazsa, bu kimse, sonsuz olarak Cehennemde kalmaz ise de, yaptığı ibâdetleri kabûl olmaz, bunlardan hiçbir fayda sağlayamaz. Demek ki, önce îmân, sonra düzgün i'tikâd, sonra da namaz ve diğer ibâdetler gelmektedir. Bu sıra önemlidir. Çünkü bunlar birbirine bağlıdır. Önceki olmazsa, sonrakinin kıymeti olmuyor. Allahü teâlâ, müslümanlardan, Peygamber efendimizin inandığı ve bildirdiği gibi îmân etmelerini istemektedir. Peygamber efendimiz bir tek îmân bildirmiştir. Eshâb-ı kirâmın hepsi, Resûlullahın bildirdiği gibi inanmış, i'tikâdda, inançta hiçbir ayrılıkları olmamıştır. Resûl-i ekrem efendimiz, müslümanların yetmiş üç fırkaya ayrılacaklarını, bunlardan kendisinin ve Eshâbının yolundan gidenlerin Cehennem'den kurtulacaklarını haber vermiştir. Eshâb-ı kirâm, bu fırkanın kimler olduğunu sorduğunda, "Cehennemden kurtulan fırka, Benim ve Eshâbımın gittiği yolda gidenlerdir" buyurmuştur. İşte bu fırka, Ehl-i sünnet ve cemâ'at i'tikâdında olanlardır.
.Dinde gevşeklik 13 ARALIK 1995
Kudreti olduğu, gücü yetiği hâlde, harâm işliyene, meselâ çocuğunun, maiyetinde çalışanın harâm işlemesine mâni olmamak, göz yummak dinde gevşekliği gösterir. Fitne olmadığı, ya'nî dînine veya dünyasına veya başkalarına zarar olmadığı zaman, harâm ve mekrûh işliyene mâni olmak lâzımdır. Mâni olmamak, susmak harâm olur. İmkânı olduğu hâlde engel olmamak, harâm işlemeye râzı olmayı gösterir. Susmak çok yerde iyidir. Fakat, hakkı, hayrı söyliyecek yerde susulmaz. Peygamber efendimize, - Yâ Resûlallah! Geçmiş ümmetlerden bir kısmına zelzele ile azâb yapıldı. Toprak altında kaldılar. Bunların arasında sâlihler, iyi kimseler de vardı, dediklerinde, - Evet, sâlihler de birlikte helâk oldular. Çünkü, Allaha isyân olunurken susmuşlardı. Onlardan ayrılmamışlardı, buyurdu. (Bir kimse, Allahü teâlânın ihsân ettiği ilmi, lâzım olduğu zaman söylemezse, kıyâmet günü boynuna ateşten tasma takılacaktır) hadîs-i şerîfi ve (Kendilerine ilim ve hidâyet verdiğimiz kimseler, ilimlerini insanlardan saklarlarsa, Allahın ve la'net edenlerin la'netleri, bunların üzerine olsun!) meâlindeki otuzaltıncı âyet-i kerîmesi, dinde gevşekliğin "Müdâhene" harâm olduğunu göstermektedir. Mâide sûresinde ellidördüncü âyet-i kerîmesinde meâlen, (Allah yolunda cihâd ederler, kötülenmekten korkmazlar) buyuruldu. Din gayreti olanların malları ile, canları ile ve sözleri ile ve kalemleri ile, Allah rızâsı için cihâd etmeleri lâzım olduğu, bu âyet-i kerîmede bildirilmektedir. Hadîs-i şerîfte, (Çok acı olsa da, hakkı söyleyiniz) buyuruldu. Allahın sevgili bir kulu, hükümdar Mervân'ın yanında çalgı çalanları görünce, çalgı âletlerini kırdı. Mervân, bunun, arslanların arasına bırakılmasını emir etti. Arslanların yanında, hemen namaza durdu. Arslanlar, bir zarar vermeyip bunu, yalamağa başladılar. Sabah olunca, bunu arslanların yanından alıp hükümdara getirdiler. "Arslanlardan korkmadın mı" dedi. "Hayır, onlardan korku, hâtırıma gelmedi" diye cevap verdi. Hükümdar, "Bütün geceyi düşünceli geçirmişsin. Ne düşündün" diye sordu. O da, "Arslanlar beni yalayınca, tükürükleri necis midir? Allahü teâlâ, namazımı kabûl etti mi, etmedi mi diye düşündüm" dedi. Kendisine veya başkalarına zarar gelmek korkusundan dolayı iyiliği emir etmek ve harâmı men etmek mümkün olmazsa, böyle fitneye mâni olmak için susmağa, "Müdârâ" etmek denir. Kalbi, harâmı men etmek istediği hâlde, müdârâ yapmak câizdir. Hattâ, sadaka sevâbı hâsıl olur. Müdârâ ederken tatlı dilli ve güler yüzlü olmak lâzımdır. Evinde, hanımına müdârâ etmiyen kimsenin rahatı, huzûru kalmaz. Resûlullaha bir misâfir geldi, (İçeri alınız! O, kötü bir insandır) buyurdu. İçeri girince, onunla tatlı ve neş'eli konuştu. Gidince, yumuşak konuşmasının sebebi soruldukta, (Kıyâmette, en kötü yerde bulunacak kimse, dünyada zararından korunmak için ikrâm olunandır) buyurdu. Hadîs-i şerîfte, (Sıkılmadan açıkça harâm işliyen kimseyi gîybet etmek câiz olduğu gibi, şerlerinden korunmak için bunlara müdârâ etmek de câizdir. Fakat müdârâ, müdâhene şeklini almamalıdır) buyuruldu. Müdârâ, dîni veya dünyayı zarardan kurtarmak için, dünyalık vermektir. Müdâhene, dünya ele geçirmek için, dinden vermektir.
İslâm büyüklerinin yolu 30 ARALIK 1995
İslâm büyüklerinin yolu, Ehl-i sünnet yoludur. Ehl-i sünnet i'tikâdını ortaya koyan Resûlullah efendimizdir. Îmân bilgilerini Eshâb-ı kirâm bu kaynaktan aldılar. Eshâb-ı kirâmdan sonra gelenler de bu bilgilerini, Eshâb-ı kirâmdan öğrendiler. Daha sonra gelenler, bunlardan öğrendiler. Böylece, Ehl-i sünnet bilgileri bizlere nakil ve tevâtür yoluyla geldi. Bu bilgiler akıl ile bulunamaz. Akıl bunları değiştiremez. Akıl, bunları anlamaya yardımcı olur. Ya'nî, bunları anlamak, doğruluklarını, kıymetlerini kavramak için akıl lâzımdır. Hadîs âlimlerinin hepsi, Ehl-i sünnet i'tikâdında idiler. Amelde dört mezhebin imâmları da bu mezhebde idi. İ'tikâdda mezhebimizin iki imâmı olan Mâtürîdî ve Eş'arî de Ehl-i sünnet mezhebinde idi. Bu her iki imâm, hep bu mezhebi yaydılar. Sapıklara karşı ve eski Yunan felsefesinin bataklıklarına saplanmış olan maddecilere karşı bu tek mezhebi savundular. Bu iki büyük Ehl-i sünnet âliminin zamanları aynı ise de, bulundukları yerler birbirinden ayrı ve karşılarındaki saldırganların düşünüş ve davranışları başka olduğundan, savunma metodları ve tenkidleri birbirinden farklı olmuş ise de, bu hâl, mezheblerinin ayrı olduğunu göstermez. Bunlardan sonra gelen yüzbinlerle derin âlim ve velîler, bu iki yüce imâmın kitâblarını inceliyerek ikisinin de, Ehl-i sünnet mezhebinde olduklarını söz birliği ile bildirmişlerdir. Sapık fırkalardan olanlar ve mezhebsizler ise, Yunan felsefecilerinden ve din düşmanı olan fen taklîdcilerinden işittiklerine uyarak, îmân bilgilerinde ve ibâdetlerde değişiklik yapmaktan çekinmemişlerdir. Misyonerlerin asırlar boyu devam eden çalışmaları ile ve ingiliz imparatorluğunun siyâseti ve her türlü maddî güçlerini kullanması ile, islâm dîninin bekçisi, Ehl-i sünnet âlimlerinin hizmetçisi olan Osmanlı devleti parçalanınca, mezhebsizler meydanı boş buldular. Bilhassa, Ehl-i sünnet âlimlerine söz hakkı tanınmayan memleketlerde, şeytânî yalan ve hîlelerle, Ehl-i sünnete saldırmaya, islâmiyeti içerden yıkmağa başladılar. İngilizlerin güdümündeki ülkelerden dağıtılan sayısız altınlar, bu saldırganlığın dünyanın her yerine yayılmasını sağladı. İslâm ülkelerindeki, din bilgisi ve Allah korkusu olmıyan ba'zı din adamları, bu saldırganlara destek olarak mevkilere ve apartmanlara kavuşmuşlardır. Bilhassa gençleri aldatarak, Ehl-i sünnet mezhebinden ayırmak için yaptıkları hıyânetleri, bu habîs kazançlarına sebep olmaktadır. Selef-i sâlihîn zamanında ve bunların halefleri olan müctehid âlimlerin zamanında, ya'nî dörtyüz senesinin sonuna kadar, yaşama şartlarında değişmeler olunca, yeni hâdiseler ortaya çıkınca, müctehid olan âlimler, gece gündüz çalışarak, bu işin nasıl yapılması lâzım geldiğini, (Edille-i şer'ıyye) ismindeki dört kaynaktan bulup çıkarmışlar, bütün müslümanlar da, bu işi, kendi mezheb imâmlarının bulup anladığına uyarak yapmışlardı. Dörtyüz senesinden sonra da, bu müctehidlerin bulduklarına uyuldu. Bu uzun zamanda, hiçbir müslüman, hiçbir işinde çâresiz kalmadı, sıkıntıya düşmedi. Daha sonra müctehidlerin yedinci derecesinde de bir âlim, bir müftî yetişemediği için, şimdi dört mezhebden birinin âlimlerinin kitâblarını okuyup anlıyabilen bir müslümandan ve onun tercüme ettiği kitâblardan öğrenip, ibâdetlerimizi buna göre yapmamız ve bunlara uygun yaşamamız lâzımdır.
.
Dinin gönderiliş sebebi 10 OCAK 1996
Din, insanları saâdet-i ebediyyeye ya'nî ebedî, sonsuz saâdete, huzura götürmek için Allahü teâlâ tarafından gösterilen yol demektir. Din ismi altında insanların uydurduğu yalan yanlış yollara din denmez, dinsizlik ve kâfirlik denir. Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmdan beri, her bin senede bir peygamber vasıtası ile, insanlara bir din göndermiştir. Bu peygamberlere, ya'nî kendilerine yeni bir din gönderilen peygamberlere "Resûl" denir. Her asırda, en temiz bir insanı peygamber yaparak, bunlar ile dinleri kuvvetlendirmiştir. Resûllere tâbi olan ya'nî kendisinden önceki resûle indirilmiş kitaba tâbi olan peygamberlere de, "Nebî" denir. Bütün peygamberler, hep aynı îmânı söylemiş, hepsi ümmetlerinden aynı şeylere îmân etmelerini istemişlerdir. Fakat, dinleri, ya'nî kalb ile, beden ile yapılması ve sakınılması lâzım olan şeyleri başka başka olduğundan, islâmlıkları, müslümanlıkları da ayrıdır. Allahü teâlâ, dinleri, nefsin zararlı arzûlarını, keyiflerini kırmak ve taşkınlıklarını önlemek için göndermiştir. Her din, kendisinden önce gelen dini neshetmiş, değiştirmiştir. Yürürlükten kaldırmıştır. En son gelen ve kendisinden önceki dinleri değiştirmiş, daha doğrusu dinlerin hepsini kendinde toplamış olan, kıyâmete kadar da hiç değişmiyecek olan din, Muhammed aleyhisselâmın dinidir. Bugün, Allahü teâlânın sevdiği, beğendiği din de, İslâm dînidir. Bu dinin bildirdiği farzları yapanlara ve harâmlardan kaçınanlara Allahü teâlâ, âhırette ni'metler, iyilikler verecektir. Ya'nî bunlar, sevâb kazanır. Farzları yapmıyanlara ve harâmlardan kaçınmıyanlara, âhırette cezâlar, acılar vardır. Ya'nî böyle kimseler, günâha girer. ^Imânı olmıyanların farzları kabûl olmaz. Ya'nî bunlara sevâb verilmez. Bir insanın önce îmân etmesi lâzımdır. ^Imân etmemiş ise yaptığı hiçbir iyiliğe sevâb verilmez. Îmân ettikten sonra, dinin yasak ettiği şeylerden ya'nî harâmlardan kaçılır. Sonra da farzlar gelir. Farzları yapmıyan mü'minlerin, sünnetleri kabûl olmaz. Ya'nî bunlara sevâb verilmez. Bunlar Peygamberimize tam tâbi' olmuş olmaz. Bir kimse, bütün farzları yapıp da, bir farzı özürsüz terkederse, bu borcunu ödemedikçe, bu cinsten olan hiçbir nâfile ibâdetine ve sünnetine sevâb verilmez. Meselâ zekâtını vermemiş kimsenin, sadakası, kabûl olmaz. Çünkü, Cenâb-ı Hak ona önce zekât vermesini emretmektedir. Peygamber efendimiz, hazret-i Ali'ye, (Yâ Ali, insanlar fedâil ile nâfile ile meşgûl oldukları zaman, sen farzları tamamlamaya çalış!) buyurdu. İmâm-ı Gazâlî hazretlerinin naklettiği, (Allahü teâlâ, kazâya kalmış namaz borcu bulunan kimsenin [Nâfile] namazını kabûl etmez) hadîs-i şerîfleri de, bunu açık olarak bildirmektedir. Dinimizde bir kaide vardır: Harâm işleyerek, ibâdet yapılmaz. Harâmlar iyi niyetle yapılsa bile bunların harâmlığı kalkmaz. Mubâhlar iyi niyet ile, güzel düşünceler ile yapılınca, insan sevâb kazanır. Kötü niyetlerle yapılırsa veya bunları yapmak, bir farzı vaktinde edâ etmeye mâni' olursa, günâh olurlar. Harâm işliyenlerin, "Sen kalbime bak, kalbim temizdir. Allahü teâlâ kalbe bakar" demeleri boştur, faydasızdır. Müslümanları aldatmaktır. Kalbin doğru ve temiz olmasına alâmet, dine yapışmak, ya'nî emirlere ve yasaklara uymaktır.
.Ba'zı Bid'atler 16 OCAK 1996
Dinde yapılan her değişiklik ve reform bid'attır. Bid'at, sonradan yapılan şey demektir. Peygamber efendimizin ve dört halîfesinin zamanlarında bulunmayıp da, onlardan sonra, dinde meydana çıkarılan, ibâdet olarak yapılmağa başlanan şeylerdir. Meselâ müezzinin sadece kâmet getirmesi gerekirken bunun dışında üç ihlâs okuması, tesbih çektirmesi bid'attir. Bid'atlerden ba'zıları şunlardır: 1. Namazlardan sonra hemen âyet-el-kürsî okumak lâzım iken, önce Salâten tüncînâyı ve başka duâ okumak bid'attır. 2. Namazdan sonra secde edip de kalkmak bid'attır. 3. Dinin küfür alâmeti dediği şeyleri zarûret olmadan kullanmak, en kötü bid'attır. Îmânın gitmesine sebep olur. 4. Cenâze olduğunu bildirmek için, minârelerde salât okunması mu'teber kitaplarda yazılı değildir, bid'attır. 5. Namazda selâmdan sonra, üç kerre söylenen (Estagfirullah)ı müezzinin yüksek sesle söylemesi bid'at olur. 6. Eli göğse koyarak, selâmlaşmak bid'attir. 7. İbâdetleri teyp, radyo ve hoparlörle yapmak bid'attır. Bid'at büyük günâhtır. 8. Sakalın sünnete uygun ya'nî, çenedeki ile birlikte bir tutam uzunlukta olmaması, kısa olması bid'attır. 9. Televizyondaki imâma uymak câiz olmadığı gibi, bu seslerle ibâdet yapmak da sahîh olmaz. Bid'at ve büyük günâh olur. 10. Eshâb-ı kirâmı kötüleyen, bid'at sâhibi olur. Ebû Bekr ile Ömer'in hilâfete hakları yok idi demek küfrdür. 11. (Zekeriyyâ sofrası) denilen adak bid'attır. Yahûdî âdetidir. 12. Aşûre günü aşûre pişirmeği ibâdet sanmak, bid'attır. Hazret-i Hüseyin o gün şehîd oldu diyerek, mâtem tutmak, bid'attır. Günâhtır. 13. Câmide her namazdan sonra birbiri ile müsâfeha etmek bid'attır. [Bayram günleri, câmilerde müsâfeha ederek bayramlaşmak ve namazlardan sonra, âdet etmeden, ara sıra müsâfeha etmek câizdir] 14. Kur'ân-ı kerîmi şarkı söyler gibi okumak bid'attır. Elhân ile, ya'nî mûsikîye uyarak tecvîdi bozmak bid'at ve dinlemesi de büyük günâhtır. Kur'ân-ı kerîmi, tekbîrleri ve ilâhîleri çalgı ile, ney çalarak okumak, bunun için tehlikeli bid'attır. Kur'ân-ı kerîmi güzel ses ile, tecvîd ile okumalıdır. Tegannî ile, kelimeleri değiştirip nağmeye uydurarak okumak harâmdır. 15. Itrî efendi, İslâm tekbîrini, segâh makâmında bestelemekle, islâmiyete bir hizmet yapmamış, dîne bir bid'at karıştırmıştır. 16. Kur'ân-ı kerîmi ücret ile okumak, bâtıl ve bid'attır. 17. Dîni türk mûsikîsi, diye bid'atler uyduruldu. Bunların bid'at olduğu, Kâdî-zâdenin (Birgivî vasıyyetnâmesi) şerhinde uzun yazılıdır. 18. Kefenin üçten fazla parça olması bid'at olur. Meselâ kefene sarık ilâve etmek bid'at olur. 19. Cenâzede yüksek sesle tekbîr, tehlîl, ilâhîler okumak bid'attır. 20. Mezâr taşı üzerine âyet-i kerîme, mubârek isimler, şiir, Fâtiha kelimesini yazmak, câiz değildir. Asırlardan beri yazılıyor ise de, kötü bir bid'attır. 21. Ölü evinden yemek, helva dağıtılması bid'attır. Birinci, üçüncü, yedinci, kırkıncı, elliikinci ve elliüçüncü gibi günlerde helva, çörek gibi şeyler yapmak ve kabir başında yemek dağıtmak ve hâfızları, hocaları, mevlidcileri toplayıp, okutup yemek vermek mekrûhtur. 22. Evliyânın kabirlerinde kandil, mum yakmak bid'attır.
.Önce düzgün bir i'tikâd 6 MAYIS 1996
Dînini, ilmihâlini öğrenmiyenin îmânı sağlam kalmaz. Böyle câhil kalan kimse, din düşmanlarının eline düşüp onların oyuncağı hâline gelir. Allahü teâlânın bütün insanlardan ilk önce istediği îmân etmeleridir. Îmân da Allahü teâlâya ve Resûlüne ve Resûlü Muhammed aleyhisselâmın bildirdiklerine inanmaktır. Îmân edilmedikçe hiçbir iyiliğe, hiçbir ibâdete sevâb verilmez. Bu şekilde îmân ettikten sonra, îmânı iyi muhafaza etmeli, îmânı giderici hâllerden uzak kalmalıdır. Resûlullah efendimiz buyurdu ki: (Bildiği ile amel etmeyip bilmediği ile amel etmek, bilmediğini öğrenmeye utanıp, öğreneni de men etmek îmânı giderir.) Dînini, ilmihâlini öğrenmiyenin îmânı sağlam kalmaz. Böyle câhil kalan kimse, din düşmanlarının eline düşüp onların oyuncağı hâline gelir. Dînimizde, ilmin önemi büyüktür. İlmi olmayan, dînini bilmiyen, eninde sonunda îmânından olur. Dîni bilmiyenin dîni olmaz. Öncelikle ehl-i sünnet i'tikâdını iyice öğrenip, geçmişteki bozuk i'tikâddan ve günâhlardan samimi bir şekilde tevbe etmelidir. Bu tevbe ve tecdîdi îmân ya'nî îmânı yenileme şöyle yapılır: Pişman oldum, tevbe ettim... Yâ Rabbî! Hîn-i bülûğumdan, bülûğa erdiğimden bu âna gelinceye kadar, islâm düşmanlarına ve bid'at ehline aldanarak, edindiğim yanlış, bozuk i'tikâdlarıma ve bid'at, günâh olan söylediklerime, dinlediklerime, gördüklerime ve işlediklerime nâdim oldum, pişmân oldum, bir daha böyle yanlış inanmamağa ve yapmamağa azm, cezm ve kasd eyledim. Peygamberlerin evveli Âdem aleyhisselâm ve âhiri bizim sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmdır. Bu iki Peygambere ve ikisi arasında gelmiş geçmiş Peygamberlerin cümlesine îmân ettim. Hepsi haktır, sâdıktır. Bildirdikleri doğrudur. Âmentü billah ve bi-mâ câe min indillah, alâ murâdillah, ve âmentü bi-Resûlillah ve bi-mâ câe min indi Resûlillah alâ murâd-i Resûlillah, âmentü billâhi ve Melâiketihi ve kütübihi ve Rüsülihi velyevmil-âhiri ve bilkaderi hayrihi ve şerrihi minallâhi teâlâ vel-ba'sü ba'delmevti hakkun eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühu ve resûlüh. Ayrıca evli olanlar, hanımından nikâh tazelemek için vekâlet alıp, iki kişinin yanında, öteden beri nikâhım altında bulunan hanımımı onun tarafından vekâleten, tarafımdan asâleten kendime tezvic ettim, demeli ve arkasından şu duâyı okumalıdır: (Allahümme innî ürîdü en üceddidel îmâne vennikâha tecdîden bi-kavli lâ ilâhe illallah Muhammedün resûlullah.) Eskiden cum'a geceleri câmilerde cemâ'at bu şekilde îmân ve nikâh tazelerdi. Ehl-i sünnet i'tikâdına göre, büyük günâh işlemek küfür değildir. Büyük günâh işlemek îmânı yok etmez. Bu konu ile ilgili Hadîs-i şerîfler, günâh olduğuna inanmıyanın veya günâhı kötü bilmiyenin îmânının gideceğini haber veriyor. Yâhud, büyük günâha devâm eden tevbe etmezse, son nefesinde îmânı gider dediler. Îmânın muhafazası için Îmânın zayıf olmaması için ya'nî dâim kendinde kalıp, onunla berâber Allahü teâlânın huzûruna çıkmak için, şu duâyı günde kırk defa okumalıdır: "Yâ hayyü yâ kayyûm yâ zelcelâli vel ikrâm, yâ lâ ilâhe illâ ente." Ayrıca, akşam-sabah Âmentüyü okuyarak îmânı yeniden tâzelemelidir. Âmentü, îmânın altı şartını bildirmektedir. Âmentünün ma'nâsını ezberlemeli ve çoluk çocuğuna da ezberletmelidir. Çünkü, ne zaman öleceğimiz belli değildir. Dâimâ kelime-i tevhîd okumalı ve inanılması lâzım gelen altı şeyi iyi öğrenmeli ve tasdîk ve ikrâr etmelidir. Bunları bilmiyenlerin îmânı gider. Muhammed Tirmüzî'den rivâyet olunur ki, her kim sabah namazından sonra, şu duâyı sessizce okursa, îmânla rûhunu teslîm eder: (Yâ hayyü yâ kayyûm yâ zel celâl-i vel ikrâm. Allahümme innî es'elüke en tuhyiye kalbî bi nûri ma'rifetike ebeden yâ Allah, yâ Allah, yâ Allah celle celâlüh.
.
Geri kalmakta kabahat kimde? 30 HAZİRAN 1996
Bugün, İslâm devleti ismini taşıyan memleketlerde, îmân bilgileri bozulduğu gibi, temizliğe de tam riâyet olunmamaktadır. Fakat bunda kabâhat, İslâm dîninde değil, İslâm dîninin esâsının temizlik olduğunu unutan kimselerdedir. İslâm kelimesi arapçada, "Nefsini teslîm etmek, boyun eğmek, selâmete, huzura ulaşmak" ma'nâlarına gelir. İmâm-ı a'zam hazretleri, "Allahü teâlânın emirlerine teslîm olmak ve boyun eğmek" diye ta'rîf etmiştir. Bu ta'rîfler dikkatle incelenirse, iyi bir müslümanın nasıl olacağı, kendiliğinden meydana çıkar. Bir müslüman, herşeyden önce bedenen ve rûhen temizdir, sağlıklıdır. Çünkü rûhen ve bedenen sağlıklı olmayan huzurlu olamaz. Allahü teâlâ, Kur'ân-ı kerîmde çeşitli yerlerde meâlen, (Temiz olanları severim) buyuruyor. Müslümanlar, câmilere, evlere ayakkabı ile girmez. Halılar, döşemeler, tozsuz, temiz olur. Her müslümanın evinde hamamı vardır. Kendileri, çamaşırları, yemekleri hep temiz olur. Onun için, mikrop ve hastalık bulunmaz. Tarih boyunca hep böyle olmuştur. Temizliğe hayrân oldum Fransızların dünyaya övündükleri Versay sarayında bir hamam yoktur. Orta çağda, Paris'te oturan bir Fransız, sabahleyin kalktığı zaman, evinde bir abdesthâne olmadığı için, oturağa yaptığı pislik ile içme suyu şişesini beraberinde Sen nehrine götürür, o nehirden evvelâ içmek için su alır, sonra pisliğini nehre dökerdi. "İçme Suyu" (L'Eau Potable) adlı bir Fransız eserinde bunlar aynen yazılıdır. Kanûnî Sultân Süleymân zamanında İstanbul'a gelen bir Alman râhibi, 1560 târîhinde yazdığı bir eserde şunları yazmaktadır: "Buradaki temizliğe hayrân oldum. Burada herkes günde beş defa yıkanır. Bütün dükkânlar tertemizdir. Sokaklarda pislik yoktur. Satıcıların elbiseleri üzerinde ufak bir leke bile bulunmaz. Ayrıca ismine "hamam" dedikleri ve içinde sıcak su bulunan binâlar vardır ki, buraya gelenler, bütün bedenlerini yıkarlar. Hâlbuki bizde insanlar pistir, yıkanmasını bilmezler." Görüldüğü gibi kendileri i'tirâf etmektedir yıkanmayı bilmediklerini. Avrupa'da yıkanmak, ancak asırlardan sonra müslümanlardan öğrenilmiştir. Bugün ise, müslüman memleketleri denilen yerlerde seyâhat eden yabancılar, yayınlarında şöyle yazmaktadırlar: "Bir doğu memleketine gittiğimiz zaman önce burnumuza ağır pis bir koku geliyor. Her taraf pislik içindedir. Yerler tükürük ile doludur. Ötede beride toplanmış süprüntü ve ölmüş hayvan leşlerine rast gelinir. İnsan, böyle bir doğu memleketinden geçerken, iğreniyor ve müslümanların iddia ettikleri gibi temiz olmadıklarını anlıyor." Bugün, İslâm devleti ismini taşıyan memleketlerde, îmân bilgileri bozulduğu gibi, temizliğe de tam riâyet olunmamaktadır. Fakat bunda kabâhat, İslâm dîninde değil, İslâm dîninin esâsının temizlik olduğunu unutan kimselerdedir. Fakîrlik, pis olmak için bir ma'zeret teşkîl etmez. Bir insanın yere tükürmesinin, ortalığa pislik saçmasının para ile hiçbir ilgisi yoktur. Böyle pislik yapanlar, Allahü teâlânın temizlik emrini unutan zavallılardır. Müslümanlar dîni öğrenirse... Her müslüman, dînini iyi öğrense ve buna riâyet etmiş olsa, bu pislik hemen ortadan kalkar. O zaman başka milletler, müslüman memleketleri ziyâret ettiklerinde, tıpkı orta çağdaki müslümanlarda olduğu gibi, temizliğe hayran kalırlar. Gerçek müslüman, hem temiz olur, hem de, sağlığına çok dikkat eder. Bir zehir olan alkollü içkileri içmez. Çeşitli tehlîkeleri ve zararları olduğu için yasak edilen domuz etini yemez. Homoseksüellerde yeni keşfedilen Aids ismindeki bulaşıcı ve öldürücü hastalığın virüsünün, domuzlarda bulunduğu tesbît edilmiştir. Bu tesbit edilen hastalıklardan sadece biridir. Daha keşfedilemiyen nice hastalıkların kaynağı, domuz ve benzeri dînimizin yasak ettiği şeylerdir.
..
|
| Bugün 199 ziyaretçi (961 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
