 |
|
|
 |
|
| ABDULHAMİD HAN |
ABDÜLHAMİD HAN
Osmanlı padişahlarının 34'üncüsü olan Sultan II. Abdülhamid Han aklı, zekası ve ilmi fevkalade üstün olan bir zattı. Batılıların ve iç düşmanların asırlar boyunca devleti yok etmek için hazırladığı yıkıcı, sinsi planlarını sezip, önlerine aşılmaz bir set olarak dikildi. Hazırlayanları ve maşa olarak kullandıkları yerli işbirlikçilerini, sahte kahramanları işbaşından uzaklaştırdı.
İşte bu büyük zatın 10 şubat, 96. yıldönümü idi. Yıldönümü vesilesi ile Yıldız Üniversitesi ve İstanbul Medeniyet Üniversitesi işbirliği ile iki açık oturumdan oluşan etkinlik düzenlendi. İlk panel Abdülhamid'in sağlık politikasıyla ilgiliydi. Oturum başkanlığını yaptığım bu panelde konuşmacılar özet olarak şunları anlattılar:
Prof. Dr. Hüsrev Hatemi; Abdülhamid'in çok iyi niyetli, sağlam karakterli ve vefalı bir insan olduğunu söyledi. Kendisinden çok devleti düşünürdü. 33 sene zalimlik yapmadan devleti ustalıkla idare etmişti. Ona atılan iftiralardan biri de pinti olduğuna dairdi. Bu çok çirkin bir suçlama olduğunu ifade etti. Aristokrat havada, halktan uzak yaşamamıştı. Atatürk'ün Abdülhamid'i küçümseyici veya kötüleyici bir sözünün olmadığını da ekledi.
Prof. Dr. Nil Sarı ise Abdülhamid'in sağlık alanındaki eserlerinden söz etti ve bazılarının fotoğraflarını gösterdi. Abdülhamid 90 adet gureba hastanesi, 19 adet belediye hastanesi, 89 adet askeri hastane ayrıca eğitim hastaneleri, kadın hastaneleri, akıl hastaneleri açmıştı. Bu hastaneler ülkemizden Lübnan'a, Yemen'den İsrail'e, Makedonya'dan Suriye'ye, Yunanistan'dan Libya'ya, Suudi Arabistan'dan Irak'a pek çok yerleşim bölgesine yayılmıştı. Ayrıca eczaneler, hapishane, sağlık merkezleri, fakirler, acizler ve hacılar için misafirhane de pek çoktur. Müthiş bir sağlık hizmetidir bu. Maalesef tahttan düştükten sonra bu eserlerin isimleri değiştirilmiş, bazıları yıkılmış ve bir kısmı da başka alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Kısacası bu büyük insan unutturulmak istenmiştir. Kasımpaşa, Haydarpaşa, Gülhane ve Mektebi Tıbbiye-i Şahane adlı eğitim ve üniversite hastanelerini açan da Abdülhamid olmuştur.
Doç. Dr. Adem Ölmez ise Abdülhamid Han'ın özellikle eğitim, sağlık, ulaşım ve asayişe önem verdiğini anlattı. Zamanında yeni bulunan aşıları ülkeye getirmiş, aşı ve kuduz hastalığı üzerine merkezler kurmuş, Bimarhaneleri yani akıl hastanelerini ıslah etmiştir. Akıl hastalarına zincir kullanımını yasaklayarak bugün bile saldırgan hastalarda kullanılan gömleği yerine koymuştur.
Dr. Şerif Esendemir konuşmasına Necip Fazıl'ın, "Abdülhamid'i anlamak her şeyi anlamak olacaktır." sözleriyle başladı. Abdülhamid'in tren yolları, bakteriyolojihane, cami ve mektepler yaptırdığını, çağına uygun yaşlılık politikası izlediğini, habitat yani biyosferi merkezi alan ekolojik politikaya önem verdiğini anlattı.
Bunları dinlerken aklıma hep başbakanımız Recep Tayyip Erdoğan çağrışım yaptı. O da ülkeye duble yollar, hızlı trenler, Marmaray, üçüncü boğaz köprüsü, çok sayıda havaalanı gibi sayılamayacak eserler hediye etti. Sağlık alanında yeni hastaneleri hizmete açtı. Sağlık hizmetlerini halka yaydı. Eğitim alanını pek çok üniversite, sayısız derslik ve binlerce yeni öğretmenle destekledi güçlendirdi. Kısacası Abdülhamid'in çağdaş bir takipçisiyle karşı karşıyayız.
Abdülhamid Han'ı nasıl ki bir takım vicdansız, merhametsiz ve acımasız kişiler, iç ve dış düşmanların oyununa gelerek, maşası olarak bir saray darbesi ile düşürdülerse aynı komplo şu an başbakanımıza karşı düzenlenmektedirler. Bu ülkeye hizmet etmek bazılarının gözüne batmakta ve ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Rabbim Başbakanımızı korusunu2026 |
|
|
|
|
 |
CHP, BU ZİHNİYETİ TERK ETMEK ZORUNDADIR!..
2020-06-13 02:00:00
Politikacıların gaf yaptıkları, münasebetsizlik ettikleri zamanlar olmuştur. Bundan sonra da olabilir. Fakat hiçbir gaf, hiçbir çam devirme, CHP İstanbul milletvekili İbrahim Özden Kaboğlu’nun millî vicdanı sızlatan şu münasebetsizliğiyle boy ölçüşemez. Bütün zamanların rekoru kırıldı. Eskiden "kötü film" yarışmaları olur, en kötüye ödül verilirdi. Şimdi de adı geçen kişi ettiği bu lakırdıyla en kötü konuşma ödülüne layık görülebilir.
Ayasofya’nın haçlı esaretinden, rehinelikten kurtulma günlerine gelmişken onun yeniden camiliğe tebdili teşebbüsü, Yunanistan’ı, Kıbrıs Rum tarafını ABD’yi rahatsız etti. Onları anlamak mümkün. Fakat CHP’li bir vekile ne oluyor? Oysa bu partinin genel başkanı Sn. Kılıçdaroğlu, üç gün önce yaptığı bir konuşmada iktidarı kastederek "Ayasofya’yı ibadete açacaksa açsınlar" demişti. Hemen ardından partisinden bir vekil ise aynı mevzuda infial uyandıran bir konuşma yaptı...
Fatih Sultan Mehmed Han Vakfı’nın tapulu mülkü olan Ayasofya’nın mülkiyet hakkına el uzatılarak Resmî Gazete’de bile yayınlanmayan bir kararnameyle 24 Kasım 1934’te 5 yüz yıl boyunca İmparatorluğun bir numaralı protokol camiî olarak kullanılmış cami, camilikten çıkartılmıştı. Bugünse Türkiye Cumhuriyeti Devletinde, bu mâbedi hürriyetine iade çalışmaları olması ve 29 Mayıs’ta Ayasofya’da Fetih Suresi okunması sebebiyle millî hâkimiyet, istiklâl ve hükümranlığımıza sözlü müdahale edilir bir yere gelinmiştir. Ayasofya’ya hakkını iade etme teşebbüsümüz üzerine bağımsızlık haklarımıza saldırı yapılmaktadır. İade olduğunda sataşmalar artacaktır.
Yunanistan, hâline bakmadan tehditler savurmakta, Kıbrıs Rum kesiminde camilere saldırılmakta, ABD ise yayınladığı zenci krizindeyken bile "Dinî Hürriyetler Raporu"da Ayasofya vesilesiyle Türkiye’ye haksızlıklar yapmaktadır. Onlar, buna devam ederken önceki gün de CHP’li vekil Kaboğlu, TBMM kürsüsünde çok CHP’liyi de şaşırtmış olması mümkün bir konuşma yaptı. Şöyle diyor veya ne dediğini bilmiyordu:
-Ayasofya’nın müze olarak kalması gerektiği gibi Sultanahmet de müze yapılmalıdır!..
"Tut kelin perçeminden!" deyimi böylesi çam devirmeler için söylenmiş olsa gerek…
Hatta sadece Ayasofya’nın müzelikten çıkarılmasına muhalefet etmiyor. "Bunların artık bizim değildir" gibi "şey"li bozuk bir Türkçeyle de sözüne güç kazandırmak istiyordu.
Bu bakış, aslında Tek Parti Zihniyetinin sicilinde vardır:
Ahır yapamadığını müze yapar.
Daha nicesi gibi Ayasofya’yı, Trabzon’daki Ayasofya’yı, Kariye’yi müze yapmışlardı. Kariye 1945’te müze yapılmıştı. 1947’de de Dolmabahçe Camii’ni de Deniz Müzesi’ne çevireceklerdi. Ömürleri yetmedi.
Aslında "insanlığın ortak malı" gibi hümanist, liberal, köksüz söylemlerin temelinde İslamiyet’i reforma tabi tutmak, Türkçe ezan, Türkçe Kur’ân, sıra konmuş ve ayakkabıyla girilen ve mihrapta piyano çalınan sözde cami özlemleri vardır. Bu konuşma bir şuuraltı sayıklamasıdır. Yoksa insanlığın ortak malı veya ortak mirası olmak, bir külliyenin ibadethane olarak yaşamasına engel değildir. Batıda bir tek kişi bile filan katedrali müze yapalım diyebilir mi? Başına gelmedik kalmaz.
"Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüye kurt getirir." Kaboğlu, bu noktadır. "Zulüm, 1453’ten başladı", "Malazgirt İsyandır" diyenlere sahip çıkılması veya layıkıyla cevap verilmemesi, bazı Halk Partililerin arada bir işte böylesi panayırlık laflar etmesi yahut bunu diyenlere layıkıyla tepki verilmemesi, mazisiyle yüzleşmemesinden dolayı iktidar yolu CHP’ye kapalıdır. Bülent Ecevit ve Kemal Kılıçdaroğlu’nun başa geldiklerinin ilk zamanlarında denedikleri "Yeni CHP" bir türlü hayat bulamadı. Bu gidişle bulması da mümkün değildir. Elbette her CHP’li Kaboğlu gibi düşünmüyordur. Ancak zehirli hançer yemiş gibi bu sözü işiten seçmen, "CHP eski tas, eski hamam; dine de camie de dindara da bakışı hiç değişmemiş!" diyerek bu partiden uzak durmaya devam edecektir.
Türkiye’nin hakikaten bir ana muhalefet problemi vardır. Manzara, ne düşünce hürriyeti ve ne de çok sesliliktir. Bunun adı, millî hassasiyetlere yabancılık ve konuşmayı bilmemektir. CHP kendini kandırmasın. "Çok seslilik", "parti içi demokrasi" gibi savunmalar gerçekçi değil. Partide hiyerarşik disiplin yok. Emin olunsun ki Kaboğlu’nun bugün kendi partisine verdiği ziyanı değme CHP muhalifi veremezdi.
O kötü sözün sahibi, şayet partiden atılırsa CHP en az zararla kurtulabilir. Eğer sineye çeker, böylesi münasebetsizlikler devam ederse, muhtemeldir ki biz de ileride "CHP de Türkiye partisi olmalıdır!" diye yazı yazmak zorunda kalırız…
DÜŞEN SON YAPRAK
2020-12-31 02:00:00
Yaprak, ağaç ve bitkilerin hava teneffüs ettiği mevsimlik uzvudur. Defter sayfalarına "yaprak" derken, kitap yapraklarına "sayfa" demişiz. Buna mukabil dilimizde takvim kanatları yapraktır. Takvim sayfalarının yaprağa teşbihi yaprağa, fânilik, geçicilik, göçücülük anlamı yüklenmiş olmasından dolayıdır…
Bugün milâdî takvimle 31 Aralık 2020…
Bugün, milâdî takvimin daldaki son yaprağı da düşecek.
Hayır; o, ağaç yaprakları gibi kendiliğinden süzüle süzüle düşmeyecektir. Bir el, en geç günün sonunda artık takvim kapağının önünde tek kalmış o yaprağı, yerinden usulcacık koparacak, ön taraftaki yazıya bakacak, arka yüzdeki malumatı okuyacak ve muhtemelen de oradaki herkesin işiteceği şekilde veya kimse duymayacak fakat yanaklarından dolup-boşalan bir ses tonuyla iç geçirerek "bir yıl daha geçti!" diye önündeki masanın üstüne bırakacaktır.
Senenin özü, özeti, hülasası işte bu yorgun cümledir:
-Bir yıl daha geçti…
Evet; bugün gün bitiminde herkesin; he yâ herkesin; yani ister bebek, ister genç ve isterse 90’lık pîrî fâninin ömründen bir yıl daha eksilmiş olacak. Yarın fecir, tan vakti, güneşe yeni bir gün, yeni bir takvim için "buyur" diyerek ufukları aralayacaktır…
Kimliğini yitirmek talihsizliktir; katlanılması zordur. Eğer toplum hayatlarının belli kısımlarında fiilî bir çift kimlikli olma hâli yaşanıyorsa orada şu veya bu ölçüde ihtilaflar, sürtüşmeler kaçınılmazdır. Toplumlar kendi medeniyetlerini terk edip ithal medeniyetleri resmîleştirdiklerinde böylesi bir kargaşa kaçınılmazdır. Bu dediğimiz hukuktan, nikâha, takvime ve daha nelere kadar böyledir.
Şu gün millet hatta kısmen ümmet olarak iki takvim yaşanmaktadır. Bunlardan biri Hicrî Kamerî 1 Muharrem’le başlayan İslâmî takvim, diğeri de 1 Ocak’la başlayan Avrupa’dan alınma milâdî takvimdir. İlkinde yâni Hicri takvimde insan hayatına, aile hayatına dost münasebetlerine tefekkür, dua ve ibadet hâkimdir. Geçen sene eksik ve kusuruyla ilâhî iradeye teslim edilirken idrak edilecek senenin kazasız-belâsız, elemsiz-kedersiz, bereketli, hayrlı ve huzurlu olması için dua edilir. Bu dua, hem kendi kendine hem sevdiklerine yapılır, tebriklerde bu dil kullanılır.
Milâdi takvimde olup-bitenleri anlatmaya gerek yok. İnsan, sanki o bir takvimin bitip diğer takvimin başlayacağı berzahta bir kendinden kaçış hâli, bir çılgınlık ve sorumsuzluk yaşamaktadır. Bu "kendinden kaçış hâli, çılgınlık ve sorumsuzluk", azalacağına sağduyu ağırlığını göstereceğine son senelerde dînî bayram günleri bile kısmen dahi olsa "tatil" adı altında bu seyre döndü.
Kullandığımız saat, elektronik de olsa, mekanik de olsa, alaturka da alafranga da olsa o saat, zamanı göstermektedir. Saatin gösterdiği zaman 24 saattir. "Ay" dediğimiz hadise, hicrî de olsa, milâdî de olsa, Uzak Doğu takvimiyle veya bir başka şekilde de olsa işte o 24 saatlerden meydana gelmekte ve yıl da bu ayların toplamı olmaktadır.
Duvardaki takvimin cinsi ne olursa olsun, masada hangi takvim bulunursa bulunsun, saatimiz hangi vakitle çalışırsa çalışsın nihâyetinde yıl sonunda o takvim bitmekte ve yeni bir sene başlamaktadır. İnsan ömrü de işte bu yıllardan müteşekkildir. Ömür, saliselerin, saniyelerin, dakikaların, saatlerin, günlerin, haftaların, ayların ve senelerin toplamıdır. İnsana, insanın eksikliğine bakmalı ki kendi hayatının, ömrünün ne kadar olduğunu bilmekten âcizdir. Her birimiz ömrümüzü bilmekten mahrumuz. Kaç yıl yaşayacağımızı, nerede ne zaman ve nasıl öleceğimizi ancak ve yalnız Allahü teâlâ bilir. İslâm âlimleri buyurmaktalar ki: "Bir şeyin vukuu mutlak ise onu olmuş bilin!" Ölüm, mutlaktır. Hiç kimse ölmekten muaf değildir. Kendimizden kaçarak, mutlak hakikati yok sayarak hiçbir yere varılmaz. İlim adamlarının bütün dünyadaki toplam ağırlığının en fazla iki gram olduğunu söyledikleri Covid-19 virüsünün yol açtığı şu dehşetli ölüm manzaraları da akılları başa devşirmeye, çılgınlık yerine tefekküre yol açmaya yetmiyorsa o zaman acınası bir manzara var demektir.
Şekli her ne olursa olsun her ân, her gün ve her sene için iyi dileklerde bulunmak mümkündür. Hicrî olarak da hesap edilse, milâdî olarak da hesap edilse her yeni sene herkese mübarek olsun, 2021, 2020’den daha başarılı ve verimli olsun. Yüce Allah, makbul kulları hatırına şu salgını ve her hastalığı, memleketimizden ve bütün yeryüzünden kaldırsın, cümle şifa bekleyen kullarına şifa lütfeylesin, herkesin işini ve hayatını güzelleştirsin...
*
Bugün Kahraman Peygamber Muhammed aleyhisselâm komutasındaki Şanlı İslâm Ordusunun Mekke-i Mükerremeyi fethetmesinin seneyi devriyesidir. Başta Sevgili Peygamberimiz olmak üzere bütün gaza ve fet
.ihlerin emsalsiz mücahîdlerine rahmetler diliyoruz.
*
Bu gece, dünyada da ahirette de günlerin en üstünü ve en kıymetlisi cuma gününün akşamıdır. Merhametlilerin en merhametlisinden azîz vakitlerde duaların kabulünü talep ederiz.
*
31 Aralık, ülkemizin yetiştirdiği mütefekkir ve mücahîd kalem Seyyîd Ahmed Arvasî Bey’in vefât tarihidir. Cenâb-ı Hak’tan kendisine rahmet niyaz ediyoruz.
*
Bu dünya yapraklarını bir, bir bitirerek ahirete göçmüş olan herkese ve son olarak Covid-19 salgınında kaybettiklerimize gani gani rahmetler olsun…
.AİHM DE CEPHEYE KATILDI!
2020-12-24 02:00:00
AİHM-Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, AK-Avrupa Konseyi’nin bir kuruluşudur. Avrupa Konseyi, 1949’da teşekkül etmiştir. Türkiye, bu konseyin kurucu devletlerinden biridir.
Türkiye, “Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi”ni 1987’de imzalayarak mukavele maddelerini kabul etti. Bunun ardından da 1990’da AİHM’ni tanıdık.
Söz konusu imkânın doğmasıyla tutuklu veya hakkının çiğnendiğini düşünen her Türk vatandaşı, hatta zaman içinde Avrupa birinciliğine ulaşan rakamlarla AİHM’ne ferdî müracaatlarda bulundular. Adı geçen mahkeme, bu başvuruların tamamına yakınında Türkiye devletini tazminata mahkûm ediyordu. Öyle ki tazminatlar ciddî meblağları bulmaktaydı. Ayrıca itibarımıza da ziyan verici oluyordu
Bunun üzerine 2010’daki anayasa değişikliğinde Türk hukuk sisteminde yeni bir kapı açıldı. Vatandaşlar, Fransa’nın Strazburg şehrindeki AİHM’ne “hak ihlali” gerekçesiyle müracaat etmekteydiler. Yabancı bir mahkemenin Türkiye aleyhine karar vermesi, Türk vatandaşının yabancı mahkemeden yardım isteme ayıbı bir tarafa, bu yol vatandaş için de ağır maddi külfetlere sebep oluyordu. Bütün bunlardan dolayı yeni anayasa değişikliğiyle mağdurum diyen herkese iç hukukta kapı açıldı. Artık AİHM yerine AYM-Anayasa Mahkemesi’ne gidilebilecekti. AİHM yolu kapatılmıyordu. Ancak artık oraya gidebilmek için Türkiye’de en aşağıdan başlayarak iç hukuk yollarının tüketile tüketile gelip ancak Anayasa Mahkemesi de geçildikten sonra Strazburg’daki mahkemeye dilekçe verilecekti.
İncelik şuradadır; ne AİHM ve ne de AYM alt dereceli mahkemenin yerine geçip yargılama yapamaz, karar veremez. Sadece ortada bir hak ihlali olup olmadığına yani hakkaniyet karinesine riayet edilip edilmediğine göre mütalaada bulunabilirler. Kararı veren mahkeme, verilen bu mütalaaya riayet eder veya kaale almayarak kararında ısrarcı olabilir.
Selahattin Demirtaş 2019’dan beri tutukludur. 6-8 Ekim 2014’teki Kobani olaylarında 52 vatandaşın ölmesi, adam öldürmeye nitelikli azmettirmek, ülke bütünlüğüne ve devletin birliğine kastetme, suç delillerini gizlemek... gibi hakkında isnad edilen birçok suçtan yargılanmaktadır.
Tutukluluk hâli ve yargılama devam ettiği hâlde vaki müracaat üzerine AİHM daha evvel de HDP eski eş genel başkanı hakkında “hak ihlali var” diyerek lehine hüküm vermişti. Aynı mahkeme aynı konuda önceki gün sözünü ettiğimiz bir karar daha verdi ve yukarıda da yazdığımız gibi sanığın “derhal serbest bırakılmasını, aksi hâlde Türkiye’nin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesini çiğnemiş olacağını” ileri sürdü.
Tekrar etmek gerekirse mezkûr şahıs hakkında birçok dava vardır. Bu davaların bazılarından tahliye, bazılarından tutukluluk hâlinin devamına karar verilmiştir. Mümkündür ki yarın bazılarından mahkûmiyet ve bazılarından da beraat alabilir. Yargılama devam ettiğine göre, iç mahkeme yolları, millî mahkemeler tüketilmemiştir. Tüketilmeyince de AİHM kendisine yapılan müracaatı reddetmek durumundaydı. Hâlbuki O, usul hatası işleyerek davayı kabul ve hak ihlali olduğuna hükmetmek ve yukarıdaki kanaatleri serdetmekle kalmamış ayrıca “sanığın hukuki değil, siyasi sebeplerle içeride tutulduğunu” iddia etme gibi haddini aşan bir beyanda da bulunmuştur. Bu söz, Türk adliyesine de Türk devletine de hakarettir. Asıl politik olan, mantık ve niyet bozukluğuyla malul bu mütalaa yahut karardır.
Bu hamle, Fransa, Türkiye’ye sataşıp dururken, AB ve ABD, Türkiye aleyhine yaptırım kararları alırken yapılmıştır. Zamanlama tesadüf olamaz. Görülüyor ki namlı Avrupa Mahkemesi de Türkiye yönetimine karşı yargı müeyyidesi yoluna sapmıştır. Şimdiden sonra Türkiye bir de bu taraftan baskı altına alınmaya çalışılacaktır. Sömürgecilerle içerideki adamları omuz omuza aynı şer cephedeler.
.YAĞMUR DUASI
2020-12-22 02:00:00
Su, Kur’ân-ı kerîmde birçok âyette geçmektedir. Son bin yıllık medeniyetimizin en esaslı eserlerinden biri atalarımızın yaptıkları sebillerdir. Onların en namlısı da Sultan Ahmed Çeşmesi olsa gerek. Sebiller, su anıtlarımızdır. Yüzyıllar içinde estetiğiyle göze, musluklarından akan suyun lezzetiyle damağa, o suyun içilmesiyle de vücuda fayda temin etmişlerdir.
Âlem-i kübra; büyük âlem denen dünyanın üçte ikisi su olduğu gibi âlem-i suğra, küçük âlem denen insan vücudunun üçte ikisi de sudur. Su, o kadar mühimdir ki bu ehemmiyeti “su hayattır” ibaresi en güzel şekilde ifade etmektedir.
Su ve israf kelimeleri çokça birlikte kullanılır. Öyle ki Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- bir ırmaktan dahi abdest alırken suyun israf edilmemesini ikaz buyurmuşlardır. Bir abdestte kullanılan su ile bir ırmağa bir şey olmaz ama o savurganlık, sahibinde alışkanlık yapar.
Su için âb-ı hayat, bengi su, âb-ı leziz, mâ-ı leziz gibi edebi tarifler vardır. Süleyman Çelebi’nin Vesilet’ün Necâd’ı gibi Fuzuli’nin Su Kasidesi, Türkçe nât-ı şerîflerin şâhikasındadır. Kanuni’nin Su Vakfiyesi, ecdadın suya verdiği değer ve hürmetin belgesi, Mağlova Su Kemeri, Bozdoğan Su Kemeri ve benzerleri muhteşem su âbideleridir. Sultanların büyük hayr eserlerinden Karaçalı, Hamidiye, Taşdelen, Çenesuyu... vs. bugün de bir yorgunluk ânında kana kana içtiğimiz âdeta şifa kaynağı sulardır.
En güzel dualardan biri “su gibi aziz ol” sözüdür. Suyun ayakta içilmemesi, üç nefeste içilmesi, nefesin bardağa verilmemesi, su isteyene, misafire bardağın avuç ile ikramı gibi tabiî görgü davranışı şeklini almış suya dair teâmüller vardır.
Sakaların sokak sokak su satmalarından, suyun mahalle ve köy çeşmelerinden akmasından, ev ve iş yerlerinde musluklardan akan su dönemlerine gelindi. Bu bir asırlık tekâmül, sadece içme suyunda değil, yıkanmada da duşlarla devreye girdi. Artık su nimeti, zahmetsiz bir şekilde insanoğlunun elinin altındadır. Ne var ki bu kolaylık, hemen her kolaylıkta olduğu gibi israf ve aldırışsızlığı da beraberinde getirdi.
Suyun varlığı, kar ve yağmura bağlıdır. Bilhassa kar, su için daha kıymetlidir. Zaman zaman kar çığa; yağmur, sele dönüşse bile yine de suyun kaynaklarıdır.
Su hayattır, su varsa hayat devam eder... Bunlar değişmez doğrular. Ne var ki bu yıl da göremezsek dördüncü kış olacak ki İstanbul’a kar yağmamış olacaktır. “Aziz İstanbul” ve büyük şehirlere kar yağmayışının esas sebeplerinden biri de cam giydirilmiş gökdelenlerdir diye düşünüyoruz. Bunlar, toplamda şehirlerden semaya tutulmuş milyonlarca metrekare aynadır. Semayı ısıtmakta, mevsimleri etkilemekteler.
Şimdilerde “korona” denen bir salgınla başımız dertte. İkinci dert de kapıda! Tedbir alınmazsa o da geliyor! Sıradaki bu dert kuraklıktır. Barajlardaki su azalması, kaygı verici mahiyette. Her birimizin su tüketiminde, su tasarrufunda âzâmi dikkati göstermemiz şart üstü şarttır. Aslında belediyeler sağa-sola “suyu tasarruflu kullan; israf haramdır!” diye yazılar assalar en tesirli ve konuya dair en anlaşılır sözü söylemiş olurlar. Gelin görün ki oradaki “haram” kelimesi, köksüz çeyrek aydını rahatsız edecektir.
Tasarruf, ferdî bir çaba ve mecburiyettir. Ayrıca “yağmur duası”nı da hatırlamamız, bu sünneti ihmal etmememiz gerekiyor. Maddî sebeplerin yanı sıra atalarımız denli hareketle din adamları rehberliğinde yağmur dualarına da çıkılmalı, mânevî sebeplere de sarılmalıdır. Fala, Hindu ritüellerine inananlar, varsın yağmur duasına inanmasınlar. Onların inkârı, hakîkati ortadan kaldıramaz. Asırlar boyu binlerce defa yağmur duasına çıkılmış, dua neticesinde bazen daha dua bitmeden âdeta gök delinmiş, sağanak, sağanak yağmur yağmış, toprak, hayvan ve insan suya doymuştur…
Artık sakalar yok, mahalle çeşmeleri yok, belki gözeler, pınarlar bile eskisi kadar değil. Çoban Çeşmesi, Ayrılık Çeşmesi… ise günümüz hayatlarında artık birer semt adı.
Bizler, su kıtlığını hem de adamakıllı yaşayan son nesilleriz. 90’lı yıllarda kilometrelerce ötelerden saatlerce sıra bekleyerek bidonlarla evlerimize su taşıyorduk. Bugün korona, maske ticaretini doğurduğu gibi o vakitlerde de benzin istasyonu gibi su istasyonları doğmuştu. Devrin İstanbul’unda su temin etmek için yine denizden su arıtma gündeme gelmiş, dahası bulutlara yağmur bombası atma teklifi yapılarak sonucu nereye varacağı belli olmayan teşebbüsler konuşulur olmuştu… Neyse ki imdada yağmur duası yetişmişti. Bugün de din adamlarımızın öncülüğünde yağmur duasına çıkılabilir.
Koronaya aşı ile çâre bulunabiliyor. Kuraklık öyle değil. Kuraklığın aşısı yok, duası var. Su kıtlığını, susuzluğu hiç hafife almamalı. Bizler ve bizim gibi olan ülkeler “ol mâiler ki derya içredirler, deryayı bilmezler!” mısraında resmedildiği vaziyetteyiz. Şu o kadar âyet, şu kadar deyim, bu kadar esere rağmen layıkıyla kavranamıyor. Suyun ne olduğunu “derya içre” olanlara değil, Afrika’da damlaya muhtaç zavallılara sormalı. Onun için her yerde su kuyusu açtırmak sevaptır. Ama bunu Afrika’da yapmak çok büyük sevaptır.
Su sadece gündelik hayatımızla alakalı değildir. Su ileri zamanlarda aynen petrol gibi dehşetli bir milletler kavgasına dönüşebilir. Petrolden vazgeçilebilir. Fakat su olmazsa hayat olmaz. Öyle ise kaynaklar çoğaltılmalı, israf etmemeye dikkat etmeli ve su ihtiyaç ve zenginliğimiz için maddî ve mânevî sebepler işletilmelidir.
.AHİ EVRAN EVLÂDLARI
2020-12-19 02:00:00
Hüseyin Satkun ağabey,
Yavuzselim Caddesi yokuşunda Uludağ Turşucusu’ndan iki yukarıdaki mütevazı dükkânında yıllar ve yıllar boyu ayakkabıcılık yaptı...
Her sabah dükkânının önünden geçişimde ben, selam vererek yürürken O da arkamdan dualar eder, “Allah, iyilerle karşılaştırsın!” diye seslenirdi. El sıkıştığınızdaysa bir eliyle elimi tutarken boşta kalan diğer elinin parmaklarını bir araya getirip dudaklarına doğru götürerek “sözün, ruh bulsun arkadaş!” derdi. Bu bir okuyucunun, okuduğu yazara duasıydı..
O’nun lütfettiği bu iki duası hiç eksilmedi. Umarız şimdi de saadethânesinden gıyabımızda aynı duaları yapıyordur.
Hüseyin ağabey, Çerkez asıllı, Şeyh Şamil yiğitliğiyle bıçkın duruşlu, hikmetten nasipli bir İstanbullu, bir güzel insandır.
Sözünü ara ara ederdi ama bu güzel insanın, sahiden bir gün dükkânını kapattığını gördük. Üzüntümüz derin oldu; tarifsiz oldu. “Yaş 74 arkadaş” dedi.
O dükkân kapanınca kendimi sanki yetim kalmış sandım. Tasvir ettiğim o ayaküstü merhaba-dua-muhabbet faslı sanki hayatımın bir parçasıydı.
Muhabbetimiz hasbî idi. Bir okuyucu-yazar kalb yolculuğu bu iklime vâsıl olmuştu. Üstelik o kadar senelik dostluğa rağmen tek kuruşluk alışverişimiz de yoktu.
Bir ayakkabı esnafının insanı hayrete düşüren inci-mercan misali sözler etmesi şaşırtmamalı. Evliyâullahtan birçoğu da esnaftır.
Hüseyin ağabeyin, tâ Washington, DC’ye kadar zahmet edip bize telefon açarak hatırımızı sormasını unutamayız.
İlim, Hak’tan halka intikal edince nice diplomasız ârifler, bir fener gibi insanın yolunu aydınlatırlar.
Sohbetle ısınan o ayakkabıcı dükkânı, şimdi mevcut değil, fakat Hüseyin ağabey, usta bir oltacı maharetiyle tesbit ettiği imbikten süzülmüş paylaşımlarla hizmetine devam etmekte.
Bir kere daha anlaşılıyor ki bildiğimiz ve bilmediğimiz iyilerin yüzü suyu hürmetine ayaktayız.
Hani şimdilerde “küçük esnaf” deniyor ya! Hüseyin Satkun ağabey de onlardandı. Onlar kimler, küçük esnaf mı? Evet, şeklen öyle ama hakikatte onlar Ahi Evran evlâdlarıdır. Ahilik, kardeşlik, tasavvuf boyasıyla boyanmışlardır. Bulundukları yeri çarşı yapar, gönülleriyle ısıtır, alışverişi bir menfaat devşirmeciliği değil Allahın bereket vermesini diledikleri bir dayanışma olarak hayata kazandırırlar.
Onlar tevazularından dolayı küçük esnaf sanılabilirler. Hakikatteyse kocaman gönüllü, ağzı dualı Horasan erenleridir. Dükkânının önünden eli, annesinin elinde geçen kaç bin çocuk, yarın elinden şeker aldığı Yavuzselim yokuşundaki bu güzel insanı hatırlayacak ve hayırla yâd edecektir.
O küçük zannedilen esnaf, o sabır numuneleri, büyük millet çadırımızın orta direkleridir. Cemiyetimiz onlarla huzurlu, ticaretimiz onlarla zengindir.
Bu güzel insanların,
Ömrü uzun, kazançları bol,
Duaları makbul olsun.
Âmin.
.AMERİKAN NANKÖRLÜĞÜ!..
2020-12-17 02:00:00
Müttefiklik, bir veya daha çok, hatta belki sınırsız şekilde, dostluk ve iş birliği içinde bulunmak demektir. Dostlukta itimad, mertlik, vefa, sadakat işin tabiatı gereği olmazsa olmaz şartlardır.
BTC-Büyük Türkiye ile ABD-“Amerika Müttefik Devletleri” arasında üstelik sadece bir müttefiklik değil; ondan öte “stratejik müttefiklik” söz konusudur. Nitekim her dar vakitte konuşmacılar da kürsülerden stratejik ortaklığa atıfta bulunurlar. Stratejik müttefiklik... Osmancık ve Küçük Ağa gibi romanların yazarı merhum Tarık Buğra hayatta olsaydı bu anlı-şanlı söz için “breh, breh, breh!” derdi.
Öyleyse şimdi biz öyle diyelim “breh, breh, breh!..” İlk mektep birinci sınıfına giden bir ‘çağa’ da anlar ki bu bir istihzadır. Çünkü mevzubahis müttefik, hadım yerine koyarak Ankara’yı sukut-ı hayale uğratmaktadır. Oysa müttefiklik, hele stratejik olanı kıvançta ve tasada âdeta bir ve beraber olmak demektir. Onun içindir ki yukarıda “Amerika Müttefik Devletleri” diye bilhassa ve kasd-ı mahsusa ile yazdık. Osmanlı Türkçesiyle tab edilmiş Amerikan haritalarına bakıldığında ABD için ifade ettiğimiz ibare vardır. Biraz daha açalım; ABD, 50 devletin ittifak etmesi, müttefik olmasıyla bugünkü yapısını kazanmıştır. O 50’nin her birine “eyalet” dense de esasında ayrı ayrı ayrı devletlerdir.
Bundan dolayı ittifakı ve müttefikliği herkesten ziyade kavraması ve müttefiklik ahlâkına sadakat göstermesi gereken Washington, ahlâkı da hukuku da vefayı çiğneyerek nankörlük etmektedir. “Demir Vak’ası” tam da budur, Halk Bankası Dâvâsı tam da budur, 15 Temmuz İşgal ve Darbe Teşebbüsündeki yeri ve dahli tam da budur. Şimdi de S-400 Vak’ası budur. Zikri geçen devlet, Türkiye’ye hiç hicap duymadan CAATSA kanununu tatbik etmeye yelteniyor. Bu kanun Kuzey Kore, Rusya, İran ve bir ihtimal Çin adlı hasımları için çıkarılmıştır. Fakat o dönüp ortağını da onlarla aynı sıraya oturtmaya çalışıyor.
Eski BB ve CB Süleyman Demirel, “Büyük devletlerle iş yapmak, yılanla bir çuvala girmek gibidir!” demişti. Bu söz doğrudur ve Doğu’dan Batı’ya ABD benzeri bütün devletleri içine almaktadır.
Amerikan yönetimi, havadan gelecek tehlikeleri bertaraf etmekte kullanacağımız F-35 savaş uçaklarını bize satmadı. Onları satmadığı gibi ihtiyacımızı Rusya Federasyonundan temin edince de küplere binip böyle bir müeyyide yoluna saptı. Bu müeyyide münasebetsizliğinin tek sebebi Rusya ile alışverişimiz değildir. Asıl sebep, kendi millî savunma, millî silah sanayiimizi kurmamızdır. Bundan dolayıdır ki Savunma Sanayii Başkanımız ve çalışma arkadaşlarına karşı bu saygısızlık işlenmiştir.
İstediğimiz yerden bedelini verip harp araç ve gereci alacak kudret ve dirayeti gösterdiğimiz ve kendi silahımızı yapabilecek maharet, azim ve muvaffakiyeti ortaya koyduğumuz için yani Amerikan hurdalarına muhtaçlık yılları arkada kaldığından dolayı sözde müttefikimiz “yaptırım silahını çekmiştir!”
“Yaptırım silahını çekti!” tespiti Büyük Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a aittir. Bu sözle kovboyluklarını imâ etmektedir. Fakat en sıradan bir kovboy bile yoldaşını arkadan vurmaz!
Bu gayrı samimi müttefik, CAATSA konusunda NATO’da ilk defa Türkiye’ye bu beş paralık cezayı reva görüyor. Derin Amerika, Washington, Pentagon, Evanjelistler... bu şaşkın Amerika’yı kim idare ediyorsa bilmeli ki dünyaya asırlarca nizâm verip, adalet ve huzur tesis etmiş olan muhteşem Osmanlı devletini inşa etmiş o müstesna ecdadın ahfadı; bugünkü torunları, iğreti süper güçlerin müeyyide adlı çadır tiyatrolarını gülmeye bile değer bulmazlar.
Sn. Demir’in zarif ve narin hâli kimseyi yanıltmasın. İsmail Demir Harputludur. Harput neresi? Bilmemiz lâzım!.. Harput, iki asır evvel Fırat Koleji diye misyonerlik okulu açıp kanına girmek istediğiniz civanmert bir belde.
Hâlinize bakmalı ki iki asırdır, bizi hâlâ tanımamışsınız! Bari Kızılderililere danışsaydınız. “Oturan Boğa” sizden daha iyi devlet yönetir, daha vefalıdır.
.PSİKOLOJİK SAVAŞ SAFHASINA GEÇTİLER!
2020-12-15 02:00:00
Katar devletiyle Türkiye Cumhuriyeti devleti arasında akdedilen karşılıklı iş birliği andlaşmasına, kurulan samimi ittifaka dair ne çok laf edilmekte, ne çok iddia ortaya konmakta, ne bayağı iftiralar atılmakta. Bunlar, öylesine esrarengiz ve dedektif romanı üslubunda ki üzerinde ayrıca uzun uzadıya çalışmak lazım gelir…
Yazılıp-edilenleri ihtiyatla, şüpheyle dahası bir proje olarak karşılıyoruz. Kimse bu denli malumata sahip değilken bu kişiler, bu malumatı nereden, nasıl temin etmiş ve iddialarını nasıl isbat ederler?
“Düşmanımın dostu da düşmanımdır!” ihtirasıyla iddia ve itham üretmekte, yakıştırmalar yapmaktalar. Türkiye ve Cumhur İttifakı dostu olduğu için Katar Hânedân Ailesine düşmanlık etmekteler. Bu aileye, bu yönetime düşmanlık ederken asıl hedeflerinde olan, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’dır.
Bu meselede “Katar düşmanlığı”na TV’de ilk dikkat çeken belki de biz olduk. Katarın başında bulunan Sani ailesi Osmanlıdan beri bize sâdıktır. Tank paleti işi, Katar’a değil de İsrail’e veya Sisi Mısır’ına yahut Fransa’ya verilseydi bugün önümüzde aylardır tartışılan böyle bir madde olmayacaktı. Hava kuvvetlerimize ait jetlerin tamiri uzun seneler boyu İsrail’e yaptırıldı. Bu böyle olurken bugün “Katar!” diye gürleyenlerden çıt çıkmıyordu. Katar, bahanedir. Maksat başkadır. Bu kadar iddianın tercümesi şudur:
- Cumhurbaşkanı ihanet ediyor!
İhanet ile Sn. Erdoğan’ın yakınlığı, yerle göğün yakınlığı kadardır. Cumhurbaşkanı samimi bir vatansever olduğuna göre bu atılan iftira, psikolojik bir savaşın tezahürüdür.
Başvekil Adnan Menderes’i darağacına götüren esas sebep, İskenderun Demir-Çelik Fabrikası, Ereğli Demir Çelik Fabrikası ve İzmir Aliağa Arıtma Tesislerinde Ruslarla ortaklıktır.
FETÖ eliyle Tayyip Erdoğan’a karşı darbe yolu denendi. Ama o teşebbüs, dua duvarlarına çarpıp parçalandı. Bugün de inşallah bu yeni kurgu hüsrana uğrayacaktır.
Yıllar önce şöyle yazıp konuşmuştuk:
-Tayyip Erdoğan’ın muvaffakiyetinin 3 sebebi vardır; dua alması, dua etmesi ve çok çalışması!..
Bugün de durum aynıdır. Eğer; duanın gücü olmasaydı şimdi netice çok farklı olurdu. Sn. Binali Yıldırım hariç, yola çıktığı arkadaşlarından yanında neredeyse kimse kalmadı. Buna rağmen Sn. Erdoğan’ın oyu çok farklı yerde değil.
Seneler senesi Adülhamid Han dönemine “istibdat dönemi” kendisine “müstebit” dendi. Adnan Menderes’e de “müstebit” dendi. “Müstebit” kelimesinin günümüzdeki karşılığı “diktatör”dür. Cumhurbaşkanı Erdoğan’a “diktatör” veya “tek adam” derken kastettikleri “müstebit”tir.
Bereket versin ki Sn. Devlet Bahçeli de bizim gibi düşündüğü için Cumhurbaşkanına kayıtsız-şartsız destek vermektedir.
Öyle görülüyor ki bundan böyle silahlı ihanet dönemi arkada kalmış, psikolojik ihanet safhasına geçilmiştir.
Su uyur, düşman uyumaz!..
Yaşasın, Türkiye-Katar kardeşliği!
.O GÜNLER, BU GÜNLER!
2020-12-12 02:00:00
Önceki gün; 10 Aralık 2020 günü Bakü’de Türk şuur ve idraki için asrın olaylarından biri yaşandı. O gün, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın riyasetindeki seçkin bir Türkiye hey’etinin de iştirakiyle Azerbaycan’ın payitahtında Karabağ Zaferi kutlandı. Türkiye ve Azerbaycan hey’etlerinin heyecan dolu manzarası muhteşemdi…
Fakirin ömrü ve bizden önce de nice vatanseverin ömrü, bu manzaraları bekleye bekleye hasretle geçti. En evvel şu hakkı teslim etmeli. Azerbaycan, 27 Eylül’de Ermeni tecavüzüne maruz kaldığında Türkiye Cumhuriyeti, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın şahsında tam da olması gereken gibi Azeri Türklerinin yanında yer aldı. Sn. Erdoğan’ın o gün, vereceğimiz desteğe dair söylediği veciz sözü, ileriki zamanlarda tarih çokça tekrar etme ihtiyacı duyacaktır:
-Azerbaycan, ne istiyorsa, ne kadar istiyorsa, nasıl istiyorsa, ne zaman istiyorsa bütün varlığımızla yanlarındayız!!..
Cumhurbaşkanı Erdoğan böylesine net, kararlı, cesur ve temiz konuşmuştu. Böyle konuşuldu ama bu söz, orada kalmadı. O sözün çerçevesini çizdiği her destek ve her yardım, bihakkın ifa edildi. Bundan dolayı netice, elbette zafer olacaktı. Zira onu bizzat Peygamber-i Zîşân, Şanlı Peygamber -aleyhisselâm- "birlikte rahmet, ayrılıkta azab-ı ilâhi vardır" diye pırlantadan kelimelerle ifade buyurmaktalar.
Diğer taraftan Azerbaycan Cumhurbaşkanı hürmetli İlham Aliyev de tam bir azîm, sadakat, vefa ve kararlılık numunesi ortaya koydu. Karabağ Zaferi’nde veya bir başka ifadeyle Azerbaycan Zaferi’nde Sn. Erdoğan ve Sn. Aliyev bir yüreğin iki yarısı, aynı gayenin iki temsilcileriydi. Cumhurbaşkanı Aliyev, gerek muharebe devam ederken ve gerekse kutlama günü yaptığı teşekkür konuşmasında asla gösteriş yapmıyordu. Serapa samimiyet ve kardeşlik duyguları içindeydi. Biri diğerine "kardeşim", öbürü berikine "gardaşım" derken bu kelimelerin cevheri, tam karşılığını buluyordu.
Hey’etler bir araya gelmeden önce Türkiye ve Azerbaycan askerlerinin yani Türk neferinin Bakü caddelerinde yaptığı resmigeçitse bir başkaydı. Bolu 2. Dağ Komando Tugayı’nın, bu tugayın Gazi Sancağı’nın merasimde yer alması, cümle neferlerin Mehter Marşıyla yürümesi, sanki 102 sene sonra Kafkas İslam Ordusunun dirilişiydi.
Türkiye ve Azerbaycan’ın "İki Devlet Tek Millet!" olduğu 30 yıldan beri tekrar edilmekteydi. Bu tekrarlar, samimiyetle de söylenmekteydi. Fakat bu söz, ilk defa bu denli şümullü, ihatalı ve derinden hayat buldu. O kadar ki artık ortaya çıkan seyrine doyulmaz tablo, İki Millet Tek Devlet hedefini de aşarak "Tek Millet-Tek Devlet" Kızılelma burçlarına uzanmıştır. Eğer gördüklerimiz, yaşadıklarımız bir rüya değilse ki hayır değil, fiilî durum, aslında yekpare bir varlığın tecessüm ve teessüsüdür.
Bu manzara, her vatansever için değerlidir. Fakat bizler ve bizlerden önce şu manzaraya hasretle gidenler için anlatılamaz bugün anlaşılamaz değerdir. Niçin? Bu ‘niçin’in cevabı o kadar uzun ve o kadar hazindir ki izahı hacimli bir kitap tutar. Türkiye’de Tek Parti Zihniyeti vatanseverleri, dindarları, kısacası yerli ve millî olanları Türkçü, Turancı ve gerici diye karakollarda falakadan geçiriyor, işkencenin en katısını yapıyor, hapishanelerde çürütüyordu. Allah diyenin de Türkistan diyenin de burnundan getirildi. "Boraltan Köprüsü Faciası" o günlerden sadece bir utanç hadisesidir. İşin tuhafı kızıl komünist Sovyet Rusya da işgal ettiği Türk yurtlarında bu zulmün aynısını yapıyordu. O zulmü bugün sadece Çin pençesi altındaki Şarkî Türkistan’da Uygur Türkleri yaşamaktadır.
Türkiye Türkçesiyle "Bakü", Azerî Türkçesiyle "Bakı" denen payitaht şehrimizdeki manzara, artık zamanın hafızasına nakşolmuştur. O manzarada Azerbaycan Zaferi’nin kutlama merasiminde diğer Türk Cumhuriyetleri, Türkmenistan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan ve hatta Tacikistan ve herhâlde KKTC de olmalıydı. Muhtar, otonom idareler bile olabilirdi. Hadi İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı, İslâm ülkelerine dair hiçbir varlık gösteremiyor. Bari Türk Keneşi veya Türk Konseyi denen teşkilat, Türk illeri için kendini gösterebilmelidir. Ama şu günkü hâlleriyle ikisi de bir ümit vadetmiyor. Hâlbuki Bakü’deki manzara ve Batı Türkistan’ın hürriyetine kavuşmuş olması iki asırlık çileli bir bekleyişin, görülen rüyaların, çekilen ahların, edilen duaların hakikat olmuş, kabul olmuş hâlidir.
Yazımıza bir de derkenar düşmek isteriz. Türkçe’nin temel mes’elelerinden biri de İstanbul Türkçesi merkezli bir Türk dilinin bütün Türk dünyasında yazılıp konuşulabilmesidir. Bunu Osmanlı Türkü yapmıştı. İstanbul’da neşrolunan bir kitap veya gazete, Kahire, Taşkent, Kırım, Bosna ve diğerlerinde okunabiliyordu.
Bir de tavsiyemiz olacak:
Cumhurbaşkanlarının konuşma metinlerini yazan değerli kalem erbabı, müşterek Türkçeye dikkat ve özen göstermelidir. Kelimeleri seçici davranmalılar. Bizim zengin İstanbul Türkçemiz, 1960 öncesinde kaldı. 27 Mayıs’la sadece devlet adamları idam edilmedi. Darbeyle yeniden hayat bulan Tek Parti Zihniyeti’nin mensup ve müesseseleri Türkçeyi de darağacına çektiler.
Yapılacak o kadar çok iş var ki.
Biz, nasıl uyuruz?!.
.ADIN "PIERRE" OLSA BİLE…
2020-12-10 02:00:00
9 Aralık akşamı dünya, Fransa’nın merkezinde yaşanan bir ırkçılık ayıbına şahit oldu. O akşam Paris Saint Germain Futbol Kulübü ile Medipol İstanbul Başakşehir Futbol Kulübü’nün karşılaşmaları vardı. Oyun, devam ederken 17. Dakikada Başakşehir’in yardımcı antrenörü Pierre Webo, 4. Hakem Sebastian Coltescu’nun verdiği bir karara itiraz etti. Kararına karşı gelinmesine kızan 4. Hakem, elinde kırmızı kartla maçın hakemine koşarak itirazı yapanın sahadan atılmasını istedi. Hakem "kim o?" diye sorunca Başakşehir’in yardımcı çalıştırıcısını göstererek "negro!" dedi.
Adı geçen hakem, "şu kişi" veya "şu antrenör!" diyebilirdi. Bunun yerine "negro!" demişti. Negro, İngilizcedeki "negotiation-pazarlık" kökünden gelmektedir. Köle pazarlarında siyahîlerin üstüne "satılık" yani "mal" mânâsına "negro" yazılırdı…
"Negro"nun İspanyolca’da "siyah" demek olması bir yana Türkçeye "zenci" diye tercüme edilmesi yanlıştır. Kelime, asla bizdeki "zenci" demek değil. Lügatimizde "zenci", "Zengibârlı" demektir. Bizim geçmişimizde sömürge sabıkamız yoktur. Fethedilen yerde halkın İslâm’ı kabulüne veya kabul etmeme durumuna göre şeriat, hukuk işler. Tarihimizde renginden dolayı kimse hakir görülmemiştir. Bunu bizatihi Kâinatın Hocası Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- menetmişlerdir. Kendi Baş Müezzinleri, ipek sesli Bilal-i Habeşî zencidir. Gelmiş geçmiş bütün ümmetin de medar-ı iftiharıdır. Diğer ırk mensupları gibi zenciler de Osmanlı Sarayı’nda vazife yapmıştır. Yıldız Teşkilatı’ndan sonra devreye giren Teşkilat-ı Mahsusa adlı istihbarat teşkilatımızın kurucusu Kuşçubaşı Eşref’in en sâdık yardımcısı Zenci Musa’dır. "Zenci Musa" emperyalizme karşı verdiğimiz savaşta inanılmaz yiğitlikler göstermiştir. Bugün de çeşitli hayır kurumlarımız, Afrika’nın ak yürekli insanlarına şefkatli elleriyle dokunmaktadırlar. Negro, bugün batılın ağzında nefret ve aşağılama kelimesidir.
4. hakemin yaptığı bu ırkçılık üzerine Başakşehir’in teknik direktörü Sn. Okan Buruk, takımımızı sahadan çekti. Ardından kulübümüzün Başkanı Sn. Göksel Gümüş, "hakareti yapan hakem, sahada kalırsa maça çıkılmayacağını" açıkladı. Şunu bilhassa belirtelim ki mevzubahis ırkçı saldırıya karşı gösterilen bu şahsiyetli ve asil tavır, Başakşehir’in Paris’te maçı kazanmasından daha az değerli değildir. Nitekim ev sahibi rakip takım PSG, UEFA, TFF, dünya medyası ve spor çevreleri de müessif hadiseyi kınadılar.
Ancak; sömürgecilik, kendini üstün görme hastalığı, haçlı zihniyetinin iliklerine işlemiştir. Batıda ırkçılık kanunen yoktur. Perde önünde de yoktur ama gündelik hayatta vardır. Şuur altlarında yaşar. O Rumen hakemin sinirlerine hâkim olamadığı bir ânda ettiği aşağılayıcı laf, böyle bir şuuraltının infilakıdır ve bundan dolayı çalıştırıcıyı "negro!" diye tarif etmiştir.
Şimdi gelelim olayın mağduruna:
İsmi, Pierre Webo. Değil mi?
Hayır!..
İsmi, böyle değil.
Bir zamanlar İspanya ve Türkiye’de futbol oynamış bu ünlü spor adamının tam ismi, "Pierre Achille Webo Kaumao"dur…
“Bunda ne var?” diyen olabilir.
Çok şey!
Biraz dikkat edilirse antrenörün asıl ismi "Webo Kaumao"dur. "Pierre Achille" Fransızca bir ad. Bir müstemleke dönemi mirası.
Webo Kaumao, Kamerunludur. Kamerun, bir Orta Afrika devleti. 26 milyon kadar nüfusa sahip. Nüfusun yüzde 70’e yakını Hıristiyan. Buraya girip ilk siftahı yapan sömürgeciler 16. Asırda Portekizlilerdir. Ülkeyi adını veren de onlar. Yakın asırlardaysa sömürge nöbeti Almanlar, İngilizler, Fransızlar arasında el değiştirmiştir. Resmî dil, bölgenin kuzey kısmında İngilizce, büyük kısmındaysa Fransızcadır.
Şu yaşanandan sadece Sn. Webo Kaumao değil; Avrupa, Amerika ve diğer memleketlerdeki vatandaşlarımız da ders çıkartmalılar. Bizimkilerden bazıları da kendi adlarını terk edip yaşadıkları diyarlardaki hâkim kültürden isimler almaktalar. Böyle yapınca bağra basılacaklarını sanıyorlar. Öyle olmadığı şu maçta yaşanan ırkçılık örneğinde de görüldü.
Afrika ve Asya asıllı insanlar, bilmeli ki şu veya bu sebeple aralarında yer aldıkları Avrupalılar, garplılar; değil isimlerini değiştirmek, dinlerini değiştirseler de yine 3-5 nesil boyunca “öteki” kalacaklardır. Onun için şahsiyet ve şereflerini mutlaka korumalılar.
O günler unutulamaz:
Haçlılar, tarihin bir döneminde Afrika’ya geldiler; Kuzey Amerika, Latin Amerika ve Avustralya yerlilerine yaptıkları gibi masum Afrikalıların yer altı ve yer üstü zenginliklerini taşıyıp taşıyıp götürdüler, dillerini, dinlerini değiştirdiler. Milyonlarcasını Avrupa’nın, ABD’nin köle pazarlarına çıkarttılar. O pazarlarda bir deri-bir kemik kalmış zavallı insanlara etiketler yapıştırıyorlardı. O etiketlerde "negro" (satılık) yazıyordu.
Afrikalı, Asyalı bugün hâlâ uyanmayacaksa ne zaman uyanacaktır?
Ne dersiniz Webo Kaumao?
.MAHALLE
2020-12-08 02:00:00
"Mahalle" sözü, Türkçede en fazla telaffuz edilen kelimelerden biridir. Mâzisi tâ göçebe toplumdan yerleşik cemiyete geçildiği asırlar ötesine kadar gider…
Mahalle, aslında içtimâî hayatımıza şekil veren, onu güzelleştiren, ona sahip çıkan capcanlı yaşayan varlıklarımızdan biriydi. Yetişen genci, sadece ailesi değil, mahalle de ilmen, fikren, örfen… besler ve insanlığa hayrlı bir ferd olarak kazandırırdı. Bu cephesiyle mahalle, ailenin bir üst yapısıydı. Şehirleşmenin bir çığ gibi kopup, üstümüze gelmesiyle o bahsettiğimiz yaşanmasına doyulamayan mahalle hayatları yetim kaldı. Onların yerini konfeksiyon imalatlar; "site"ler aldı. Mahallede herkes, geniş bir aile gibi birbirini tanır, derdiyle dertlenir, sevincini paylaşırken site hayatlarında bütün zorlamalara rağmen yakınlıklar, ahbaplıklar, dostluklar kurulamıyor. Bu soğukluk ‘50’li, 60’lı yıllarda apartmanlarla başladı, 1990’lardan sonra sitelerle derinleşti. Bu sosyolojik hastalığın birçok sebebi var. Esas sebeplerden biri şudur; mahalle yaşayışı, göz hizası yatay hayatlarken, apartman ve onun azmanlaşmış şekli siteler bakışların buluşamadığı dikey hayatlardır.
Bu bahis, uzundur ve seminerlik, kitaplık mevzudur.
Biz, burada mahalleye yüklenen politik; dahası ideolojik anlam üzerinde duracağız:
Yukarıda tasvire çalıştığımız gibi mahalle, bir meskûn hayatın râyihalı adıdır. Hâl bu iken 1990’ların son yaprağında, 28 Şubat darbesinde muhafazakâr kitleye, bir başka ifadeyle memleketin temel unsuruna var olma hakkı tanınmayınca "mahalle" ötekileştirmenin anahtar kelimesi oldu. 28 Şubat Cunta Vesayetinde çıkan münakaşalar üzerine eli kalem tutan hemen hepimiz yazıp konuşuyordur. O arada sosyolog Şerif Mardin Bey, siyasi edebiyata "bizim mahalle", "öteki mahalle", mefhumlarını soktu. "Kazandırdı" demiyoruz zira her ne kadar bu tarif Sn. Mardin’in bir resmetme çalışması ise de sonuçta mahiyetinde ötekileştirme; daha vahimi bölme, bölünme vardır.
"Sizin Mahalle"-"Bizim Mahalle" gibi tasnifler, Türkçe kelimelerden kurulsa da mantık olarak bize ait değildir. Bunlar, "sağcı-solcu", "gerici-ilerici"… gibi ithal mefhumlardır. Mahalle, kucaklayıcı, paylaşıcı, diğerkâm… iken burada tam aksine ideolojik bir öfke, bir kıyım mevzubahistir…
Biz, bizim mahalle, öteki mahalle… gibi lafları abes buluyoruz. Eğer; birisi bize iyi niyetle de olsa "sizin mahalle" diye yazıyorsa bunu kabul etmeyiz. Bizim bir tek mahallemiz vardır; aziz vatanımız Türkiye. Mahallelimiz de bütün milletimizdir. Hiçbirimiz bu vatanda, misafir, yabancı, turist, öteki değiliz. Şâyet "vatan" dediğimiz bu mübarek mahallede yirmi milyon hâne varsa hemen her evde bugünden yüz yıl öncesine doğru giden hayat safhalarının birinde muhakkak bir şehit vardır. En az bir şehit.
Gerçek bu olduğuna göre birbirimize insafla, vicdanla, adaletle davranmalıyız. Siyasi hayattan ekranlara, oradan manşetlere, sütunlara kadar dil, üslup çok sertleşti. Testiler vuruştuğunda her ikisi de şu veya bu kadar kırılır, ziyan görür. Birbirimizi anlamak yerine hakaret, incitme, aşağılama tercih edilmektedir. Öfke, baldan tatlı sanılsa da zehirden beterdir. Bu tarz, bizim mahallemize mahsus değildir. Bizim mahallemizde sabır, müsamaha ve anlama vardır.
Mahallenin unsurlarından bekçiliği yeniden hayata kazandığımız gibi, bakkalı da tutmalıyız. En mühimi komşuluğu, hatır sormayı, dert dinlemeyi, kapıyı çalıp bir kap yemek verebilmeyi hatırlamalıyız.
Ne denmiş?
-Kişi bilmediğinin düşmanıdır!
Kafasında peşin hükümle bir mahalle hayal edip; o ideolojik kalıba birilerini oturtunca nefret, nöbeti devralmaktadır. Oysa Yunus Emre, Beyaz Zambaklar Ülkesinde değil, Kırmızı Güller Ülkesinde, Anadolu’da yetişmişti. Hazreti Yunus, o duru Türkçesiyle ne diyordu?
"Ben gelmedim dâvi için/Benim işimMAHALLE
2020-12-08 02:00:00
"Mahalle" sözü, Türkçede en fazla telaffuz edilen kelimelerden biridir. Mâzisi tâ göçebe toplumdan yerleşik cemiyete geçildiği asırlar ötesine kadar gider…
Mahalle, aslında içtimâî hayatımıza şekil veren, onu güzelleştiren, ona sahip çıkan capcanlı yaşayan varlıklarımızdan biriydi. Yetişen genci, sadece ailesi değil, mahalle de ilmen, fikren, örfen… besler ve insanlığa hayrlı bir ferd olarak kazandırırdı. Bu cephesiyle mahalle, ailenin bir üst yapısıydı. Şehirleşmenin bir çığ gibi kopup, üstümüze gelmesiyle o bahsettiğimiz yaşanmasına doyulamayan mahalle hayatları yetim kaldı. Onların yerini konfeksiyon imalatlar; "site"ler aldı. Mahallede herkes, geniş bir aile gibi birbirini tanır, derdiyle dertlenir, sevincini paylaşırken site hayatlarında bütün zorlamalara rağmen yakınlıklar, ahbaplıklar, dostluklar kurulamıyor. Bu soğukluk ‘50’li, 60’lı yıllarda apartmanlarla başladı, 1990’lardan sonra sitelerle derinleşti. Bu sosyolojik hastalığın birçok sebebi var. Esas sebeplerden biri şudur; mahalle yaşayışı, göz hizası yatay hayatlarken, apartman ve onun azmanlaşmış şekli siteler bakışların buluşamadığı dikey hayatlardır.
Bu bahis, uzundur ve seminerlik, kitaplık mevzudur.
Biz, burada mahalleye yüklenen politik; dahası ideolojik anlam üzerinde duracağız:
Yukarıda tasvire çalıştığımız gibi mahalle, bir meskûn hayatın râyihalı adıdır. Hâl bu iken 1990’ların son yaprağında, 28 Şubat darbesinde muhafazakâr kitleye, bir başka ifadeyle memleketin temel unsuruna var olma hakkı tanınmayınca "mahalle" ötekileştirmenin anahtar kelimesi oldu. 28 Şubat Cunta Vesayetinde çıkan münakaşalar üzerine eli kalem tutan hemen hepimiz yazıp konuşuyordur. O arada sosyolog Şerif Mardin Bey, siyasi edebiyata "bizim mahalle", "öteki mahalle", mefhumlarını soktu. "Kazandırdı" demiyoruz zira her ne kadar bu tarif Sn. Mardin’in bir resmetme çalışması ise de sonuçta mahiyetinde ötekileştirme; daha vahimi bölme, bölünme vardır.
"Sizin Mahalle"-"Bizim Mahalle" gibi tasnifler, Türkçe kelimelerden kurulsa da mantık olarak bize ait değildir. Bunlar, "sağcı-solcu", "gerici-ilerici"… gibi ithal mefhumlardır. Mahalle, kucaklayıcı, paylaşıcı, diğerkâm… iken burada tam aksine ideolojik bir öfke, bir kıyım mevzubahistir…
Biz, bizim mahalle, öteki mahalle… gibi lafları abes buluyoruz. Eğer; birisi bize iyi niyetle de olsa "sizin mahalle" diye yazıyorsa bunu kabul etmeyiz. Bizim bir tek mahallemiz vardır; aziz vatanımız Türkiye. Mahallelimiz de bütün milletimizdir. Hiçbirimiz bu vatanda, misafir, yabancı, turist, öteki değiliz. Şâyet "vatan" dediğimiz bu mübarek mahallede yirmi milyon hâne varsa hemen her evde bugünden yüz yıl öncesine doğru giden hayat safhalarının birinde muhakkak bir şehit vardır. En az bir şehit.
Gerçek bu olduğuna göre birbirimize insafla, vicdanla, adaletle davranmalıyız. Siyasi hayattan ekranlara, oradan manşetlere, sütunlara kadar dil, üslup çok sertleşti. Testiler vuruştuğunda her ikisi de şu veya bu kadar kırılır, ziyan görür. Birbirimizi anlamak yerine hakaret, incitme, aşağılama tercih edilmektedir. Öfke, baldan tatlı sanılsa da zehirden beterdir. Bu tarz, bizim mahallemize mahsus değildir. Bizim mahallemizde sabır, müsamaha ve anlama vardır.
Mahallenin unsurlarından bekçiliği yeniden hayata kazandığımız gibi, bakkalı da tutmalıyız. En mühimi komşuluğu, hatır sormayı, dert dinlemeyi, kapıyı çalıp bir kap yemek verebilmeyi hatırlamalıyız.
Ne denmiş?
-Kişi bilmediğinin düşmanıdır!
Kafasında peşin hükümle bir mahalle hayal edip; o ideolojik kalıba birilerini oturtunca nefret, nöbeti devralmaktadır. Oysa Yunus Emre, Beyaz Zambaklar Ülkesinde değil, Kırmızı Güller Ülkesinde, Anadolu’da yetişmişti. Hazreti Yunus, o duru Türkçesiyle ne diyordu?
"Ben gelmedim dâvi için/Benim işim sevi için/Dostun evi gönüllerdir/Gönüller yapmaya geldim!"
Çünkü; insan eşref-i mahlûkattır… Eşref-i mahlûkat, yaratılmışların en üstünü olan kim? Bilmeyiz, bilinmez; kendisi de bilmez.
Suali, "her geceyi Kadir, her gördüğünü Hızır bil"ene sormalı.
.FRANSA DÜŞMANLIKTAN BESLENMEKTE!
2020-12-05 02:00:00
Büyük ve cihangir devlet reisimiz Muhteşem Süleyman’ın "Vilayet" diyerek hakîr gördüğü Fransa, bugün bir hafta İslâm düşmanlığı yapıyorsa ertesi hafta Türk düşmanlığı yapmakta. İslâm düşmanlığı, reform abesliği tarzında bizâtihî İslâmiyet’in kendisine saldırı şeklinde gündeme geldiği gibi bu devletin vatandaşı olan ve sayıları yüzde 10 civarında bulunan Müslümanların ibadet, örtünme ve diğer hürriyetlerinin yanı sıra câmilere dair de olmaktadır. Bunlar, geçtiğimiz aylarla yakın haftalarda çokça yaşandı. Ankara, lâzım gelen en usturuplu cevapları da en üst perdeden verdi.
Şimdilerdeyse bu "vilâyet", Dağlık Karabağ’a musallat olmuş vaziyette. Kaçıncı tekrar olacak bilmiyoruz ama bir kere daha yazalım ki Fransa, Karabağ ihtilafını bîtaraf olarak halletmeyi üstelenmiş 3 devletten biridir. Minsk Grubu denen ve ABD, Rusya ve Fransa’dan müteşekkil bu grup, çeyrek asırdan fazla bir zaman geçmiş olmasına rağmen sadra şifa zerre kadar bir fayda temin etmedi. O bir tarafa ne vakit ki Azerbaycan, işgal altındaki toprağı Azerbaycan’ı istirdat etmeye, geri almaya kalkıştı Paris küplere bindi.
Fransa’da vaziyet bilindiği gibi… Her şey eski tas eski hamamdır. Hatırlanır mı? 1990’larda Bayan Mitterand nam bir Fransız First Lady’si vardı. Bu leydi, ayın birçok gününü Diyarbakır’da geçirirdi. ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo’nun karanlık ve tuhaf ziyaretine benzer bu ziyaretlerde Paris lüksünden koşup gelen bu bayan, bölücülerle açık veya gizli toplantılar yapar ve onlara akıl verirdi. Fransa devlet başkanı François Mitterand’ın karısı olan Danielle Mitterand, "Kürdistan ikinci vatanım" demiş ve ölmeden evvel "ideoloji"siyle alâkalı kitap da yazmıştı. Mitterand’ı Elize Sarayı’nın konforundan alıp Diyarbakır’ın mütevazı hayatlarına taşıyan aslında O’nun Kürt aşkı değildi:
Esas sebeplerden biri Fransa’nın sömürge politikası ve Şark Siyasetidir. İkincisi ise bir ihtimaldir; Ermeni asıllı olabilir. Hani bu yakınlarda Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev, Karabağ’a dair işlediklerinden dolayı Fransa’ya seslenerek "Ermenileri o kadar çok seviyorsan Marsilya’yı Ermenilere ver devlet kursunlar!" demişti. Bu hiciv, adı geçen ülkedeki Ermeni nüfus ve etkisinden dolayıdır. Malumdur ki Fransa’da "Ermeni soykırımı yoktur!" demek suçtur, diyen mahkûmiyet alır. Gerçek şu ki bu devletin Şark Siyaseti’nde Kürt mes’elesi bir atlama taşıdır. Kürtler, Ermeniler için kullanılmaktadır. PKK içinde de gizli veya açık Ermeniler vardır. 10 Kasım Azerbaycan Millî Bayramıyla nihayetlenen 44 günlük Azeri-Ermeni Harbi’nde adı geçen örgüt militanlarının Ermeni saflarında yer alması da dediklerimizin bir başka isbatıdır.
Fransa’da ticaret, siyaset, medya ve benzeri sahalarda Ermeni lobisi, Ermeni diasporası ağırlığı yüksektir. Hükûmetler, onlara rağmen hareket etmemekte, en azından karşılarına almamaktalar. Adı geçen zümre, artık Fransız vatandaşıdır. Esaslı bir baskı unsurudur. Bu unsurun teşvik ve tazyikiyle geçen hafta Fransız Senato’su bir karar aldı. Fransız Hükûmeti’nin "Dağlık Ermeni Karabağ Cumhuriyeti"ni tanımasını tavsiye ediyordu. Sn. Aliyev’in çıkışı da bundan dolayı idi. Fransız makamları bu kararın bir bağlayıcı tarafı olmadığını ifadeyle Sn. Erdoğan ve Sn. Aliyev’in aksülamellerini, tepkilerini savuşturmaya baktılar. Ancak bu haftanın son yarısında da Fransız Millî Meclisi, meclis sayısının üçte biri kadar bir sayı olan 188 vekilin oyu ile tanıma çağrısını tasvip ve tasdik etmekle kalmadı ayrıca Azerbaycan-Ermenistan Harbi’nde Türkiye’nin Azeri Türklerine yaptığı yardımdan dolayı AB üyelik müracaatının sorgulanması için AB nezdinde aleyhine müeyyide çağrısı da yaptı.
Gerçi, bu gelişmeler üzerine Fransa Dışişleri Bakanı le Drian, Ermenilerin böyle bir talebi olmadığı, bu tanımayı yaptıkları takdirde Minsk Grubu üyeliğini kaybedeceklerini dile getirdiyse de bunların taktik konuşmalar olduğu kanaatindeyiz. Alıştıra alıştıra yol almaktalar. Önce Bayan Mitterand, şimdi Bay Macron arayışlar içinde. Yarın daha büyük hamleler atılacaktır:
Malumdur ki 24 Nisan, Ermeni soykırım iddiasının tarihidir:
1915’in bu tarihinde Türkiye Hükûmeti’nin aralarında vuruşma cereyan eden bir kısım vatandaşlarını kendi ülkesi içinde tehcir etmesi yani yerlerini değiştirmesi, daha sonra bazı Ermeniler tarafından jenosit, soykırım olarak gösterilmek istenmiş, bazı devletler de karşılıklı kıtal, adam öldürme olan bu müessif hadiseyi iddia edildiği gibi tek taraflı olarak tanımışlardır. Bugün Fransa ve diğer bazı Avrupa ülkeleriyle Lübnan, Suriye, ABD ve Latin Amerika’da mevcut Ermenilerin bir kısmı o tehcirden ayrılıp buralara giden Ermeni teb’amızın nesilleridir. Hâlbuki Türkler, 1071’den 1915’e kadar asırlar boyunca Ermeni ekalliyetle huzur içinde yaşamışlardı. Bizim dün hiçbir azınlıkla sıkıntımız yoktu. Bugün de onlarla bir derdimiz mevcut değil. İşin esası şudur:
Emperyalist devletler, o gün Ermenileri, Kürtleri, Arapları kullandıkları gibi bugün de kullanıyorlar. Dün Bayan Mitterand’ın Güneydoğu ve Kuzey Irak’ta ne işi vardı? Bugün Bay Macron’un Azeri Türkleriyle ne derdi olabilir? Sömürgeden sabıkalı devletler, Suriye’de ne arıyorlar, Akdeniz’de ne seyrediyorlar?
Tarihin tekrarları yaşanmakta.
Sonuçta olay Hilal ve Salib mücadelesidir.
Bunu Avrupalılar söylemekte..
Çeyrek aydının hasretle iç geçirdiği Paris’te dönüşümlü olarak gündeme getirilen "İslamîfobi" ve "Türkîfobi" bu düşmanlıktan beslenmektedir.
.AZERBAYCAN ZAFERİ
2020-12-03 02:00:00
Türkiye destekli Azerbaycan Zaferi’ni, ileride tarihlerin çokça yazması beklenir. Sovyetler Birliği dağılıp da Güney Kafkasya’dan güya çekilirken 1991’de Ermeni milisleri silahlandırıp ordu görüntüsüne sokarak Azerbaycan üstüne saldı...
70 küsur yıldır Komünist Rusya’nın esaretindeki Azerbaycan, ordusuzdu. Ermenilerse Rus ordusu tarafından güçlü bir şekilde destekleniyordu. O sırada Türkiye, faili meçhul cinayetler ve kifayetsiz koalisyon hükûmetleri dönemindeydi. Himaye gören Ermeniler, başta Dağlık Karabağ olmak üzere Azerbaycan topraklarının beşte birini işgal etti. 1992’de ise Hocalı’da katliam, daha doğrusu vahşi bir soykırım yaptı. Bir milyon Azerî Türkü, mahallî söyleyişle "kaçkın"; muhacir olmuştu. Biz, 2008’de bu kaçkınları ve Filistin misali yaşadıkları perişan hayatları yerinde gördük. Masum balalarla yüreğimiz harab oldu, Hocalı Katliamı’na dair verilen albüm kitaplara içimiz ezile ezile bakabildik; hatta bakamadık.
Azerbaycan Türkü, 30 yıla yakın sabretti. Bu arada 1992’de AGİT "Minsk Grubu" diye sözde bir hakem devletler hey’eti kurulmuştu. Bu hey’etin varlık sebebi, Dağlık Karabağ işgali ve böylece Azerbaycan-Ermenistan ihtilafını âdil bir hâl tarzına kavuşturmaktı. Şimdi anlaşılıyor ki üye devletler ABD, Rusya, Fransa kıllarını kıpırdatmamışlar. Yıllar boyu havanda su dövmekten öte hiçbir şey yapmadılar. Aksine Fransa, Doğu Akdeniz’de Türkiye’ye karşı içine düştüğü çâresizliği telafi etmek için bizi doğudan kuşatmaya kalkıştı. Bu defa da Fransızlar, Ermenileri Azerbaycan üstüne saldılar.
Bu esnada takvimler, 27 Eylül 2020’yi gösteriyordu. Ancak; ışıltılı Paris, havaî Emmanuel Macron, bir şeyi hesap edememişlerdi. Gözleri var fakat göremiyorlardı. Azerbaycan, nice zamandır artık yalnız değildi. Türk Ordusu, Azerbaycan ordusunu mükemmelen yetiştirmiş ve kardeş Türkiye, her imkânıyla kayıtsız ve şartsız biçimde Azerbaycan’ın yanında yer almıştı.
Neticede Ermenistan, 44 gün dayanabildi. 10 Kasım 2020 günü zelîl ve hakir bir şekilde teslim olmak zorunda kaldı. Ermenistan ordusu, kelimenin tam anlamıyla hezimete uğramıştı. Moskova’da teslim andlaşması imzalandı. Türkiye Cumhuriyeti ve Rusya Federasyonu müşahid devletler olarak andlaşmaya imza koydular…
Gönül, başlanmış bir harekâtın süpürüp sonuna kadar gitmesini isterdi. Biz de hem yazılarımızda ve hem de TV ekranlarında Nahçıvan ile Azerbaycan’ın kucaklaşmasını, Ermenistan haritasının kama gibi Azerbaycan toprağına sokulmuş parçasının kurtarılmasına kadar savaşa devam edilmesini dile getirmiştik. Bu haritayı komünist Rusya çizmişti. Bu kadarı olamadı ama Azerbaycan muhtar/özerk idaresi Nahçıvan’la Azerbaycan, bir yol; koridorla birbirine bağlanacaktır:
Bu netice, asrın hadisesidir…
Böylece hürmetli İlham Aliyev’in de dediği gibi Azerbaycan ile Nahçıvan, Azerbaycan ile Türkiye birleşmektedir. Bu kadar da değil; Türkiye, Hazar Denizi kıyısına ve oradan Türkmenistan’a yani Doğu Türkistan hududuna kadar ulaşabilecektir. Bunun iktisadî, harsî, siyâsî birçok menfaatleri vardır. Yaşadıkça görülecektir. Azerbaycan’da "doğma gaz", Türkmenistan’da "nabit gaz" denen doğalgaz, İran’a komisyon ödeme mecburiyetimiz olmadan Anadolu’ya nakledilebilecektir. Vatandaşımızın faturası ucuzlayacaktır. Daha birçok faydaları var. Bu itibarla kazanılan zaferi küçümsememeli. Aleyhine laf etmemeli. Ulu hikmet sahipleri buyururlar ki: "Bir şeyin tamamı ele geçmezse tamamı da terk edilmez!"
Bizim hayatımızda "yâ hep, yâ hiç!" yoktur.
Azerbaycan Millî Meclisi, dün, 27 Eylül’ü Millî Gün, 10 Kasım’ı da Zafer Günü kabul ve ilân etti. Yahşi olmuştur. Zevkle kutlayacağız. Aşk olsun Azerbaycan!
Az şey değil; uğruna nice ağıtlar yakılan Kelbecer, Laçın, Suşa yani Dağlık Karabağ hürriyetine, kaçkınlar tarlasına, evine, bağına kavuştu.
Evet; Kuzey Suriye’de olduğu gibi Karabağ’da da yabancı asker olsun istemezdik ama tarihin geri dönüşü birden olmuyor. Daha çok çalışmamız lâzım…
Emeği geçenleri tebrik ederiz.
Şehîdlerimize rahmetler olsun.
Gazilerimize şifalar dileriz.
.6.SAYFA
AB VE NATO
2020-12-01 02:00:00
AB-Avrupa Birliği’ne ilk müracaatımız 1959 senesindedir. Başvekil Adnan Menderes, Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu’dur. DP-Demokrat Parti Hükûmeti’nin kararı ve Hariciye Vekilinin imzasıyla AB’ye girmemiz için 1957/58 Tarihli kurucu Roma Andlaşması’ndan en fazla iki sene sonra birliğin merkezine müracaat etmiştik…
O kadar ki; olayın şahitleri naklederler; merhum Zorlu, idam için Yassıada’dan İmralı’ya götürülürken bile teknede arkadaşlarına bu birliğe girmemizin sebeplerini izah etmektedir. Birkaç saat sonra vatana da dünyaya da hayata da veda edecek olan bir insan, ölümün eşiğinde de vatanın ve milletinin menfaatlerine dair "îmâl-ı fikr" ediyorsa; fikir üretebiliyorsa o insan, şeksiz ve şüphesiz birinci sınıf devlet adamıdır. Şehîd edilen arkadaşları gibi kendisine kıyılması da bu yüzdendir. Cibilliyetsizler, asillere düşmandır. Araya darbe ihaneti girse dahi devlette süreklilik, devamlılık esastır. Bundan dolayı devrik hükûmetin dilekçesi, 1963’te T.C. ve AB arasında cereyan eden müzakereler ve atılan imzalarla "Ankara Andlaşması"na dönüşecektir. Şu hâlde; Türkiye, kuruluşun "Avrupa Kömür Çelik Topluluğu" adını taşıdığı önceki 10 yıllık dönem hariç, AET-Avrupa Ekonomik Topluluğu ve AB devrelerinin tamamını içine alacak şekilde ve yarım asırdan fazla bir süredir namzet ülkedir, Brüksel’in kilitli kapısının önünde "aday" olarak bekletilmektedir. Bizi aralarına kabul etmemek için akla gelebilecek bütün bahaneler öne sürülmüştür. Hâlbuki SSCB-Sovyetler Birliği 1990 başlarında dağılır dağılmaz, çoğu ufak-tefek eski Sovyet peyki Balkan ve Baltık ülkeleri çok kısa süre içinde AB’ye dâhil edilmişlerdir.
Avrupa, bizimle ne ortak olarak iş birliği yapmakta ve ne de bizi düşman olarak karşısına almaktadır. Bunun sebepleri var. 1949’da AK-Avrupa Konseyi’ni kuran devletlerden biri Türkiye’dir. AB ve AK farklı Avrupa kurumlarıdır. Mesela AİHM-Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, AP-Avrupa Parlamentosu, AB’nin değil AK’nin kuruluşlarıdır. Daha da önemlisi şudur; AB’nin 27 ortağından 21’i NATO azasıdır. Türkiye ise NATO’nun iki numaralı kuvvetidir. Türkiyesiz NATO varlığını devam ettiremez. Tecrübe edilmesi de mümkün değildir. Bunun dışında ticari ve mali müessirler vardır. AB’nin Almanya, İtalya, Fransa ve Hollanda gibi ülkeleriyle sıkı ticarî ilişkiler içindeyiz. Diğer taraftan Türkiye, nüfusu 100 milyona doğru yol alan Müslüman bir ülkedir… Bunlar ve daha başka sebeplerden dolayı ölmemiz de onmamız da istenmemektedir. Diğer yandan Avrupa’da ırkçılığın tırmanışa geçmesiyle kıta çapında İslâm düşmanlığı ve Türk düşmanlığı alevlenmiştir. Yer yer şaşkın devlet politikaları da bunu desteklemektedir. Son örneği Macron Fransa’sıdır. Charlie Hebdo adlı bir paçavra, yıllar öncesinde Kâinatın Şanlı Peygamberi’ne -aleyhsiselam- izafe ettiği aşağılık karikatürler basmıştı. Doğu Akdeniz’den dolayı Ankara ile Macron Hükûmeti arasında soğukluklar yaşanınca bu kirli paçavra, o karikatürleri, yeniden basma aşağılığını gösterdi. Dergi yönetimi, Hükûmetten cesaret almasa bu edepsizliğe cür’et edemezdi. Nitekim Fransa için bir talihsizlik olan Emmanuel Macron bu şeddeli rezalet için "fikir özgürlüğü, karışamayız" diyerek sefil bir tavır sergilemiştir.
İşte bu Avrupa Birliği, Maraş’ın ziyarete açılması yüzünden şu aralar Ankara’ya kızgın. 26 Kasım’da Türkiye’ye dair kararlar alındı. Aslında dile getirilmiyor ama kızgınlık sadece Maraş için değil. Doğu Akdeniz, Libya, Savunma Sanayiimizdeki hamleler vs. de onları köpürtmekte. Hadi o kıssayı hatırlayalım: Adama demişler ki "adın ne?" "Mülayım!" demiş. Soruyu soran cevabı yapıştırmış. "Sert olsan ne yazar?.." AB, kızgınmış. Aman ne de korktuk! Beşuş çehre, güler yüz olsa ne çıkar?
Bizi 60 seneye yakındır üyelik için oyalayan bu ikiyüzlü kurum, 10 Aralık’ta Brüksel’de yapacağı toplantıda Türkiye’ye yaptırım kararları alacakmış. Almazlarsa hatırımız kalır!!! Hiçbir şey yapamazlar. Kurusıkı konuşmaktalar. Aslına bakılırsa AB’nin akıbeti karanlık. Nitekim İngiltere kendini dışarı attı. Yükü Almanya çekiyor. Bugün o da ayrılsa AB diye bir şey kalmaz. Türkiye’ye demir kapı olan AB, Yunanistan, Güney Kıbrıs ve çoğu eski Sovyet Peyki devletlerden dolayı angarya taşımakta, hamallık yapmaktadır. AB, ya dağılacak, ya küçülecektir. İkincisi olursa birkaç büyük devletle yola devam edilir. Onlardan biri de Türkiye olur. Eğer, Türkiye "manda vesayeti" uygulanacak bir memleket olsaydı bugüne dek birliğe 60 kere girerdik. Veya arzu ettikleri gibi şark tarafımızda bir Kürt devleti kurdurabilselerdi bu defa her ikisini birden alırlardı. Ne var ki her şey rüya, gizli niyet ve masabaşında olmuyor. Fiilî durum görüldüğü gibidir. Şu gün yarınlara yürüyüş için tutulacak en doğru yol, iyi komşuluktur.
Şu "üyelik müracaatı" dizi filmi artık bitmeli. Seyirciye gına getirdi. Gümrük Birliği anlaşması tashih edilerek, vize kaldırılarak, mültecilere yardım için verilen sözler tutularak kapı-komşu şeklinde yaşayıp gideriz. Unutulmasın!.. Biz, bugünkü Avrupalı değiliz, Macaristan’dan, Polonya’dan Edirne’ye kadar eserlerimiz bunu ispat etmektedir. İlkin 1261’de Selçuklu Sultanı II. Gıyaseddin Rumeli’ye ayak basmıştı. 1353’te ise Şehzade Gâzi Süleyman Paşa ve yiğitleri, sallarla Rumeli’ye geçtiler. O günden itibaren Avrupa’da ebedî olarak kalmak; "Avrupa-i Osmanî"yi kurmak üzere bu topraklara şeref verdik. 1962 başlarından itibaren Avrupa’ya giden 5 milyon civarında Türk, Viyana’dan dönüşün bir başka kapıdan girişidir. Onlar, AB ile Ankara arasında dostluk köprüsüdür.
AB’ye tavsiyemiz odur ki Türkiye’ye müeyyide, yaptırım, ceza… gibi vahim yanlışlara tevessül etmesinler. Türkiye ile bozuşmak, AB’nin yıkımını çabuklaştırır. Seviyeli bir komşuluk en iyi tercih olacaktır.
Eğer; şu makalede dile getirdiğimiz iki şaşmaz hakikat AB’de görülemiyorsa hâllerine acınır:
-Türkiyesiz NATO çöker.
-Türkiye ile bozuşan AB dağılır.
.DENİZ HAYDUTLUĞU
2020-11-26 02:00:00
23 Kasım 2020 günü Akdeniz’de Türk bayrağı taşıyan ticari bir gemimize karşı benzeri olmayan bir korsanlık suçu işlendi. Gemi, Türkiye’den Libya’ya boya gibi inşaat ve ihtiyaç malzemeleri götürüyordu. Seyahate dair kanuni bütün malumat, önceden seyir güzergâhında bulunan devletlere tebliğ edilmişti.
Buna rağmen;
Bu sivil deniz taşıt aracı, denizde ilerlerken o esnada bir askerî tatbikat yapmakta olan Yunan, Alman ve İtalyan askerî kuvvetleri tarafından durduruldu. Helikopterlerle gemimize indiler. Kaptanımızın kafasına silah dayandı. Personel rahatsız edildi. Saatler süren arama yapıldı. Tabii hiçbir suç unsuruna rastlanmadı. Zira arama yapılan bir savaş gemisi değil, ticaret gemisiydi. Arama yapabilmek için bayrak sahibi devlete haber verip iznini almak hukuk usulü gereğidir. Bu yapılmadı. Yapıldığı 24 saat sonra AB Birliği sözcüsü tarafından iddia ediliyor. Sözcü, hem nalına hem mıhına vuran bir üslupla Türkiye’ye haber verildiği fakat cevap gelmediğini öne sürdükten sonra bir suç unsuruna rastlanmadığını haber veriyor.
Farz edelim ki denilen doğrudur:
Cevap gelmiyorsa talep yok sayılıyor, reddediliyor demektir. İkincisi; geminin ticaret gemisi olduğu, nereden gelip nereye gittiği, ne taşıdığı daha evvel ilgili yerlere tebliğ edildiğine göre arama müsaadesi istemenin akıl ve mantıkla bağdaşır tarafı olabilir mi? Diyelim ki buna rağmen o ihtirasa düşüldü. Peki kaptana, mürettebata silah doğrultmak, terörist muamelesi yapmak hangi gerekçeyle izah edilecektir? Karşıda silahlı kimse yokken bu münasebetsizlik ne demektir?
Yapılan düpedüz haydutluktur, düşmanlıktır, hukuk tanımazlıktır.
Başka hiçbir şekilde izah edilemez:
Zordaki bir memlekete yardıma giden ticarî gemimize karşı yapılan bu tecavüz, herhangi bir ilimizi işgalden farksızdır. Bu itibarla mukabele-i bi’l misil yani ayniyle karşılık verme hakkımız doğmuştur. Dünyanın gözü önünde bir suç işlendi. İrini adlı tatbikat, Yunan komutan riyasetindeyken Alman firkateyni ve Alman, Yunan ve İtalyan askerler tarafında hukuk çiğnenmiş ve hükümranlık hakkımıza el uzatılmıştır. Mesele hafife alınacak basitlikte değildir. Sahnelenen çirkinlik, Doğu Akdeniz, Libya ve Kıbrıs siyasetlerimize karşı intikam hamlesidir. Ait olunan başkentlerin haberi olmadan da bu tiyatro oynanamazdı. Geminin yolu kesilirken komuta nöbetinin Yunan subayda olması bile bir plan gereğidir.
Şimdi şu soruyu sorma vaktidir:
-Korsanlık, Yunanistan’a yakışabilir. Sana ne oluyor Almanya? Sen, hangi saftasın? Unuttun mu? Almanya yüzünden biz, bir koca İmparatorluğu kaybettik. Daha neyin peşindesin? Ya sen İtalya? Antalya ve İstanbul işgalleri ayıbı hâlâ alnındayken bu yeni hüneriniz nedir? Doğu Akdeniz ihtilafında ne sen ne Almanya şöyle doğru düzgün bir duruş gösterdiniz! Bir o yana, bir bu yana yalpalayıp durdunuz. Bu samimiyetsiz hâliniz, devam ediyor. Sonunda Yunan palikaryasını eteğine yapışarak gizli-saklı korsanlığa yeltendiniz.
Ne yaparsanız yapın..
Nerede yaparsanız yapın…
Bu edepsizlik, bu cürüm karşılıksız kalamaz. Mike Pompeo, Türkiye’nin savunma sanayiinde güçlenmesinden korkuyor da sizler korkmuyor musunuz? Bu defa ticari gemilerimiz değil Mehmetçik denizlere açılacak. Cesareti olan buyursun!
Son sözümüz de HDP adlı partiye:
Malum korsanlık üzerine sadece Cumhur İttifakı partileri değil, CHP ve İyi Parti de en sert tonda tepki verdiler. Ülkemize karşı yapılan bu haydutluğa bir ve beraber olarak cevap verilmeliydi. Bu yapıldı. Doğrusu buydu. Aksi hâlde Akdeniz, bize haram edilir, Kapıkule’den adım atamayız…
Peki;
AK Parti, MHP, CHP, İyi Parti, Almanya, İtalya ve Yunanistan’a en sert tonda cevap verirken HDP nerededir? Hiç mi Türkiye lehine bir tavrın içinde olamayacaktır? Ermenistan’a karşı Dağlık Karabağ’a asker gönderilir, bu parti karşı çıkar, bütün Türkiye partileri Akdeniz’deki vaki saldırganlığı kınar bu parti susar!!!
HDP, bu kafayla Yunan’ı İtalyan’ı, Alman’ı, Rus’u memnun edebilir…ama; asla Kürt’ü, Türk’ü, bu vatanın hiçbir evladını memnun edemez. Onun için Diyarbakır Annelerinin bu partiyi bitirmeleri müstahaktır!..
Diyarbakır Anneleri, HDP’yi bitirebilir mi?
Hayalden söz etmiyoruz. Anne gücünün önünde kimse duramaz. Yeter ki Devlet ve millet o analara aynı desteği vermeye devam etsin!
Tabanı kalmayan bir parti, sadece tabela vergisi öder.
.MANDACI ZİHNİYET!
2020-11-24 02:00:00
Mevzumuz, bir sığır cinsi olan yoğurduyla kaymağıyla meşhur malûm ve masûm sevimli o hayvan değil. Siyasetteki "manda" Latinceden Fransızcaya geçmiş "mandat" kelimesi. Türkçe’de okunuşuyla "manda" diye yer etmiş…
Kelimenin dünya gündemine girmesi I. Dünya Harbi’nden sonradır. Bu harbin darbesine maruz kalıp da kendini idareden âciz olarak görülen devletler, devrin BM’si olan Cemiyet-i Akvam, Milletler Cemiyeti tarafından bir hâmi, vasî, koruyucu devletin himayesine verilmiş. Bu metbu, tâbi olunan devlete "manda", bu yönetim tarzına da "manda idaresi" denmiştir. Bir vesâyet müessesesidir. Tâbi devlet, bir kısım mühim tasarruflarında ancak metbu, tâbi olunan vasî devletin izin ve kararıyla hareket edebilir.
Kısacası; devletlerin ve bundan dolayı da milletlerin hükümranlık, hürriyet ve istiklâl haklarının elden çıkmasıdır. Allah, hiçbir devlet ve milleti bu zelil, aşağılık hâllere düşürmesin.
İttihad ve Terakki Hükûmeti ve başındaki maceraperestlerin Alman sevdası uğruna devleti harbe sokarak imparatorluğumuzun belinin kırılması üzerine, bizde de "manda idaresi" sözü, Payitaht’la münevverin gündemine girdi. Cemiyet-i Akvam, Bâb-ı âli’ye böyle bir teklif yapmamıştı. Fakat ecnebi hayranlığı iliklerine işlemiş birtakım münevverler, böyle bir idareye talip olunması gereğini dile getirir oldular. Şüphesiz ki ne devleti harbe sokanlar ve ne de manda isteyenler hain değillerdi… Bugün aradan bir asırdan fazla bir zamanın ötesinde kalmış olay ve şahısları masabaşında tenkid etmek kolaydır. Ama yaşadıkları zamanı ve içinde oldukları hâlet-i ruhiyeyi bütünüyle görmeli. Onlar, o imparatorluğun çocukları idiler. Toprak ayaklarının altından kayıyor, devlet gidiyordu. Şaşkınlıkları, ne dediklerini ve ne yaptığını bilmezlikleri bu yüzdendi. Bundan dolayıdır ki o gün "münevver" denen devrin aydınlarından bir kısmı İngiliz, bir kısmı Amerikan mandası istemekteydiler. Hâlihazırda Büyük Britanya süper güçtür. ABD’nin onun yerini alması için daha 30 sene geçmesi, II. Dünya Harbi çıkması, bu harbi kazanması gerekecektir…
Şu satırları yazarken dahi tüylerimiz diken diken oluyor. Asırlarca, dünyayı adaletle idare etmiş emsalsiz bir devlette gün gelip de böyle bir zillete talip olan mensuplarının çıkması çok keder vericidir. Neyse ki merhum ecdadımız Millî Mücahadeyi verdi ve o zillet yaşanmadı. Böylece Devlet-i Ebed Müddet’in altın halkasında kopma olmadı, hükümranlık, hürriyet ve istiklâlimizi kaybetmedik…
Böyle bir tarihî hadisenin evrak mahzeninde; arşivde kalmış olduğunu düşünüyorduk. Herhâlde herkes, böyle düşünüyordu… Ne var ki 2020 Türkiye’sinde Allah hayra tebdil eylesin böyle bir kötü rüya daha görülür oldu. Rüya diyoruz. Zira edilen deli saçması lafların hakikat olmasına gönlümüz râzı gelmiyor. Hâdise şudur; ana muhalefet partisi tarafından -maalesef- bir ses yükseldi. İsmi lâzım olmayan talihsiz bir politikacı, inanılması güç ama Joe Biden’a bir çağrıda bulundu. Bu yalvar yakar veya istirham mahiyetindeki sözle bu kişi, Joe Biden, miladî yeni sene başında makamına oturup da mutad Başkanlık konuşmasını okuduğunda "Türkiye için de demokrasi vurgusu" yapmasını istedi.
"Tut kelin perçeminden!" abesliğine tam örnek!
Bu arzu, bu talep veya bu ayıp nereden çıktı?
Hatırlanacağı gibi yeni ABD Başkanı, aday iken seçim konuşmalarından birinde şâyet Başkan seçilirse Türkiye’de muhalefetle iş birliği yaparak Başkan Erdoğan ve Cumhur İttifakı’nı yıkacağını söyleme gibi bir münasebetsizlik göstermişti. Aday nasıl olsa; nabza göre şerbet vermesine kim engel olacaktı? Şimdi ana muhalefet partisinden bir vekil, yahut her ne kadarlarsa onlar, Amerikan Başkanı’na bu sözünü hatırlatıyorlar.
Bu ayıp çağrı, manda özlemi olarak değerlendiriliyor. Bu memleketin istiklâl, istikbal, hürriyet ve şerefini düşünenler bu söze de bu sözü edene de partisine de ateş püskürmekteler. Hiç haksız değiller. Milyon kere haklılar. İnsan biraz düşünceli olur. Kol kırılır yen içinde… İçeride her şey konuşulabilir. Fakat yabancı bir devlette yapılacak bir merasimde edilecek beylik laflar arasında Türkiye’nin bağımsızlığına müdahale edilmesi, iktidarının tanzime teşvik edilmesi, iş birliği dâveti cümleleri olmasını istemek, hiçbir şekilde mazur görülemez. Evet, bu şeksiz ve şüphesiz bir manda davetidir. Bir politikacının işleyebileceği en büyük cürümlerden biridir. Bırakabileceği en kötü mirastır. Böyle birinin partisinden ihraç edilmemesi partisi adına büyük bir ayıptır. Harb-i Umumiden sonra manda isteyenler o buhranın içindeki şaşkınlardı. Şu gün Türkiye, bir asırda görmediği denli maddî ve itibar kalkınması içinde.
Peki bu neyin şaşkınlığı?
Ezan sesi yerine çan sesi istemek gibi bir şey!
.ESRARENGİZ BİR ZİYARET!..
2020-11-19 02:00:00
ABD’de 3 Kasım 2020’de Başkanlık seçimleri yapıldı. Mevcut Başkan Donald Trump, bütün arzusuna rağmen ikinci defa seçilemedi. Seneye ocak ayı başında yerini, seçimin galibi Joe Biden’a bırakacak. Hâlen Başkan olsa da aslında artık bir emanetçi. Herhâlde çok esaslı işlere ilişmeyip onları, halefi Biden’a bırakmaktadır. Kendisi de kabinesi de şimdi yavaşlamış bir mesai içindeler. Öyle olmalı ki mühim bir Bakanı esrarengiz bir seyahatte!
Amerika’ya dair dikkatler seçimlerde ve Trump’ın seçim neticelerini yargıya taşıyacağına dair çıkışlarında iken gündeme birden bir haber düştü. Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, Türkiye’ye geliyormuş. Hâlbuki iki devlet arasında böyle bir ziyaret programı yoktu. Türkiye, hariciyesi dâvet etmemişti. Ancak neticede mühim bir Bakanın ziyareti söz konusuydu. Bu sebeple bakışlar ona çevrilecekti. Nitekim mevzubahis Bakan’ın gelirken Fransa’ya uğraması ve burada Türkiye ile arası hiç hoş olmayan Devlet Başkanı Emmanuel Macron’la görüşmesi ve sarf ettiği sözler dikkat çekti. Eğer bir insanın gizli hesap ve planları yoksa bu ağır, rahatsız edici ve dostça olmayan lakırdılar edilmezdi. Vazifesi bitmekte olan bir Bakan, uğradığı bir memlekette, ziyaret edeceği üçüncü bir devlete dair şu lafları ediyordu:
-Türkiye, askerî bakımdan çok güçlenmiştir. Bu tehlikeli büyüme ile saldırgan tavırlar içindedir. ABD ve AB olarak buna karşı müşterek tavır almalıyız. Türk halkını, Başkan Erdoğan’dan kurtarmalıyız!..
Bizde o sırada ve hâlen gündem KKTC, Azerbaycan, İzmir depremi, Covid salgınındaki ürkütücü yükseliş, Hazine ve Maliye Bakanı Berat Albayrak’ın sıra dışı bir üslupla istifası, Millet İttifakı’nın inkâr ettiği federasyon yapılanmasını derpiş eden anayasa tartışması gibi konularla tıka-basa dolu olduğundan ziyaret, olması gereken kadar görülemedi. Adı geçen Bakan, yolda iken bazı sızmalar oldu. Buna göre İstanbul’a gelecek ve Fener Rum Patriği Bartholomeos ile görüşecekti. Golan Tepeleriyle, Batı Şeria’yı ziyaret edeceği de söylenmişti.
Evet geldi, Patrik ile görüştü. Lakin hiçbir resmî teması olmadı. Şâyânı hayrettir ki bir de yalnızca Rüstempaşa Câmiî’ni gezdi:
Adı geçen câmi, Kanunî Sultan Süleyman’ın damadı Sadrazam Rüstempaşa tarafından inşa ettirilmiştir. Rüstempaşa, Hıristiyan ve Hırvat iken ihtida ederek Müslüman olmuş bir aileye mensuptu. Birden fazla defa Sadrazam olmuştur. İsmi, Sadrazam Makbul İbrahim Paşa ile Şehzâde Mustafa’nın katline karışmıştır.
Mimar Sinan’ın eseri Rüstempaşa Câmiî, çinileriyle meşhurdur. Eserdeki çiniler, 40 ayrı çeşit lale motifine sahiptir. Bir tamir esnasında o çinilerden ikisi çalınarak New York’taki Metropolitan Müzesine götürülmüştür. Çinilerin iadesine dair bir dâvâ açmış olduğumuza dair malumata sahip değiliz. Şâyet, her devlet o müzedeki eşyanın iadesi için dâvâ açıp kazansa müzede sergilenecek eser pek kalmaz. Metropolitan müzesi, Türkiye, Orta Doğu, Mısır ve Kuzey Afrika’dan getirilmiş 3-5 metre yükseklikteki kapılar dâhil yabancı eşya ile doludur.
Pompeo, cami ziyaretinde iki çift laf etmiş. Biri "Çinilerin güzelliğini nefes kesici bulduğu"na dair sözüdür. Ki doğrudur. Diğer sözü de "Herkes ibadetini yapabilmelidir!" ki esasında bu da doğrudur. Ancak niyetinin mücerred bir doğruyu ifade olmayacağı açıktır. Ayasofya’ya ise gitmemiştir. Bu bir ihmal değil, kasıttır. Ayasofya’nın hürriyetine kavuşturulmasına dolaylı protestodur. Câmi aslî hâline çevrilince Pompeo, Türk adaletinin hükmüne ve siyâsî iradenin tasarrufuna tepki göstermişti. Rüstempaşa Câmiî’ne yaptığı ziyaret "tarihî ve turistik yerleri göme" cümlesinden değildir. Burada zımnen bir mesaj verilme ihtimali vardır. Bu camiîn yerinde eskiden mescid veya kilise olduğu kaydedilmektedir. "Herkes, ibadetini yapabilmelidir" cümlesi bundan dolayı söylenmiş olabilir.
Rüstempaşa Câmiî’nin yerinde hakikaten kilise mi vardı, o yıkılarak mı bu mâbed yapıldı? Sanmayız. Devlet teamülümüzde fetihten sonra gayrimüslim mâbedleri ya olduğu gibi bırakılmış veya ihtiyaç varsa cami yahut mescide tebdil edilmiştir. Olsa olsa eseri yıkık bir arsa üzerine Fetih’ten 111 sene sonra bu câmi inşa edilmiştir.
Pompeo, İstanbul’dan sonra Gürcistan’a gitti. Hem Patrikhane ve hem de Gürcistan ziyaretiyle Moskova’ya da göndermeler yapmış olmakta. 2024 Seçimlerinde Amerikan Başkan adaylığı hazırlığındaki Pompeo sadece Cumhurbaşkanı Erdoğan’a değil, Başkan Putin’e de karşıdır.
Diğer taraftan Ortodoks dünyasında iki merkez çekişme hâlindedir. Fener ve Moskova. ABD, birkaç sene evvel Ukrayna kilisesini Moskova’ya biat etmekten çıkarttırıp Fener’e tâbi olmasını sağladı. Gürcistan ise Soros fitnelerinin yaşanmış olduğu yerlerden biridir ve Rusya’ya karşıdır. Az yukarıda da yazdığımız gibi Türkiye’de de bu aralar Soros ilintili şahısların arkasında olduğu bir anayasa çalışmasına suçüstü hâli konuşulmaktadır.
Diğer taraftan mezkûr Bakan’ın Rüstempaşa Câmiî ziyareti huylandırıcıdır. ABD’nin Ankara Sefiri David Satterfield, 30 Temmuz 2020’de yani Ayasofya’nın rehinelikten kurtulmasının haftasında işi-gücü bırakıp İstanbul’a gelmiş ve Rüstempaşa Câmiî’ni ziyaret etmişti.
Bartholomeos, Türk vatandaşıdır. Türkiye’de bir makam sahibidir. Yabancı bir devletin bir Bakanı, Türkiye ve Cumhurbaşkanı hakkında kabulü mümkün olmayan birtakım laflardan sonra kendisine böyle esrarengiz bir ziyaret yapmıştır. Bu ziyarette nelerin konuşulduğunu ilgili birimlere nakletmek devlet geleneği icabıdır.
.KIBRIS TÜRK CUMHURİYETİ
2020-11-17 02:00:00
Kıbrıs, bir buçuk asırlık bir millî dâvâmızdır.
Ada, 1878’de Sultan Abdülhamid-i Sânî iktidarında tarihimizin en büyük faciası ’93 Harbi üzerine Moskof’a karşı destek bulmak üzere İngilizlere kiralandı… Cârî takvime nazaran "93-Harbi" denen 1877/78 Türk-Rus Harbi, ders kitaplarının "hürriyet kahramanı" diye bellettiği Sadrazam Midhat Paşa’nın devleti harbe sürüklemesinin eseridir. Büyük bir yıkım yaşanmıştır. Abdülhamid Hân, harp sonrası 3 Mart 1878’de toplanan Berlin Konferansının idamımız hükmündeki maddelerini geçersiz kılmak için dehâsını sonuna kadar kullanmış ve Kıbrıs’ı da bu meyanda birkaç ay sonra 4 Haziran’da kiraya vermiştir.
İngiltere yahut nâm-ı diğer Büyük Britanya, adada kiracı olduğu hâlde "Harb-ı Umumî" denen I. Dünya Harbi, patlak verince hukuk tanımazlık göstererek, imza ve taahhütlerini yok sayıp 5 Kasım 1914’te ilhak yoluna gitmiştir. Bu düpedüz bir gasp iken yine cumhuriyet dönemi mektep kitaplarında "zafer" olarak okutulan Lozan Muahedenamesi’nin 21. Maddesiyle bu gasp "tanınmış"tır.
Kıbrıs’ın İngiliz mülkü olduğunun tanınması, Hilafetin kaldırılacağı sözünün verilmesi, Ayasofya’nın camilikten çıkarılacağının vaat edilmesi üzerine İstanbul’daki İngiliz, Fransız, İtalyan ve Yunan işgal kaldırılmış ve Ankara Hükûmeti yoluna böylece devam edebilmiştir.
İngiltere’nin I. Dünya Harbi’nden sonra ve II. Dünya Harbi çıkmadan evvel Kıbrıs, Irak, Suriye, Filistin ve Hicaz politikası ayrı bir araştırma bahsidir. Bir cümle ile hülasa etmek gerekirse yaptığı şudur: Buralarda doğrudan asker bulundurup hazinesine yüksek maliyetli masraflar ödettireceğine her birinde kendine bağlı kişi ve zümreleri başa getirterek vesayet rejimleri kurmuştur. Kıbrıs’ı 1914’te ilhak etmiş 1925’te ise bunu "taçlı koloni" adında bir idareye çevirerek bağlı valilik yapmıştır…
İngiliz politikasının değişmez bir ilkesi vardır. Nereye girerse girsin; bilahare tahliye ettiğinde orada mutlaka ihtilaf bırakır. Güney Asya’dan Orta Doğu’ya kadar hep böyledir. Kıbrıs’ta söz hakkı Rumlara verilince tabiatıyla kısa bir süre sonra çekişmeler zuhur etti. Bu hâl, 1930’lardan 1960’lara kadar devam etti.
Biz, 1959 yılında Adana’da Cumhuriyet İlkokulunda okurken ne kadar ilk ve orta mektep varsa hepsinin talebeleri Yeni İstasyon Meydanı’na toplandı. Kıbrıs Mitingi yapılıyordu. Kürsülerde hatipler konuşurken biz de bir ağızdan "ya taksim ya ölüm!!!" diye bağırıyorduk. Zannederiz benzer mitingler diğer vilayetlerimizde de olmaktaydı. Bunların, Cenevre ve Londra’da yapılan barış görüşmelerine mesaj olduğunu sonra anlayacaktık.
Toplantı, Londra’da yapıldığı gibi İngiltere de diğer Türkiye ve Yunanistan gibi "garantör" sıfatını kazanmaktaydı. Zira adadan şeklen çekiliyor fakat esasında orada "hususi statüde" dediği iki üs bırakıyordu. Ağratur ve Dikelya adlı bu üsler, adanın yüzde 3’üne tekabül etmektedir. Müzakereler neticesinde 16 Ağustos 1960’ta Kıbrıs Devleti doğdu. Veya İngiliz kurnazlığı Kıbrıs’ı da Lübnanlaştırdı. Hükûmette Türk ve Rum cemaatleri temsil edileceklerdi. Cumhurbaşkanı Rum, yardımcısı Türk olacaktı vs. ama yürümedi…
1955’lerde Rumların içinde EOKA diye bir örgüt türemişti. Bu terör örgütü, adayı Yunanistan’a ilhak etmeye çalışıyordu. Bu sebeple şiddet kullanıyordu. Birçok katliamları oldu. Şu katliam ise hiç unutulmadı. Türk Alayında Tabip Binbaşı olarak vazifeli olan Nihat İlhan, 24 Aralık 1963’te nöbette iken Rum militanlar evine baskın düzenleyip 3 oğluyla zevcesini evin banyosunda şehid ettiler. Rum taşkınlıkları artınca Ankara, müdahaleye hazırlandı; fakat batıdan tehdit geldi. Tehdit mektubu Londra’dan, Kraliçe’den değil, Washington’dan başkan Lyndon Johnson’dan geliyordu. Müdahale için 1974’e kadar beklememiz gerekecekti…
Bu zaman zarfında olaylar, hep aleyhimize işledi. Nihayet bıçak, kemiğe dayanınca 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs Harekâtını yaptık. Bir savaşa "Barış Harekâtı" diyerek ve adanın ancak üçte biri alınarak maalesef çekingen davranıldı. Ardından, önce 13 Şubat 1975’te Kıbrıs Türk Federe Devleti, daha sonra da 15 Kasım 1983’te KKTC kuruldu. Rauf Denktaş ilk Cumhurbaşkanı oldu…
O günden bugüne dek yarım asra yakın bir zamandır "İki Devletli Federasyon" formülü bitip tükenmeyen müzakerelerle sürüp geldi. Aynı isim ve süreç İsrail ve Filistin arasında da yaşanıyor. Ankara, 60 yıl boyunca AB’ye alınmadığı gibi, Kıbrıs’ta da 40 yıla yakın bir zaman geçmesine rağmen hakikaten eşit iki devlet ve tek çatı kurulamıyordu. AB’de de burada da oyalamalar sürüp geldi. Sonuç alınamazdı zira Londra terkibi buna göre hazırlamıştı. Keşmir gibi, Hindistan-Pakistan gibi, Irak, Suriye, Hicaz Lübnan, Filistin gibi Kıbrıs da huzura kavuşamayacaktı.
1878’den 142, Lozan’dan 93, Kıbrıs Devleti’nden 60, Kıbrıs Harekâtı’ndan 46 ve KKTC kurulduktan 37 sene sonra; nihayet, 2020 yılında Türkiye ve KKTC artık iki devletli formülün ham hayal olduğunu açıklayarak Kıbrıs Türkü için yeni bir istikbâl haritası çizdiler.
Bu, şu demektir:
KKTC dönemi kapanmış; bundan böyle "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Devleti" dönemi başlamıştır.
Şimdi bu devleti, Türkiye’ye dost olan diğer devletler de tanımalıdır.
Bağımsız bir Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin kurulması, eski kiracı Londra’yı memnun etmez. Hâlbuki İngiliz üslerinin yüzde 3 saha ve kuvvet varlığıyla haddizatında ada ikiye değil üçe taksim olmaktadır. İngiltere veya Birleşik Krallık buna rağmen bu tarihî hamlemizi vesayetine ziyan görecektir.
.ERMENİSTAN’A DERS OLMALI
2020-11-12 02:00:00
Türkiye ile takışan Emmanuel Macron Fransası, Doğu Akdeniz ve Yunanistan cephelerinde âciz kalınca bu defa batımızdaki Yunanistan’ı bırakıp doğumuzdaki Ermenistan’a dönerek onu kışkırttı...
Öncekiyle fark şuradaydı; Ermenistan tabiî ki doğrudan Türkiye’ye saldırmadı. Bunu yapamazdı. Ancak o niyetle bir başka Türk yurdunu tâciz etti. Ermenistan silahlı güçlerinin Azerbaycan’ı rahatsız ettiğinde takvimler 27 Eylül 2020 tarihini gösteriyordu.
Erivan’ın Fransız vaatlerine kapılarak bu yaptığı tam bir haksızlıktı. Sovyetler Birliği dağıldıktan sonra aldığı Rus yardımıyla askersiz ve silahsız Azerbaycan’a hücum ederek Dağlık Karabağ ile birlikte Azerbaycan’ın yüzde yirmisini gasp ve işgal etmişti. Bununla da yetinmemiş üstüne bir de 1992’de Hocalı’da korkunç bir soykırım işleyerek çocuk, kadın, yaşlı demeden hunharca katliamlar yapmıştı. Bu suç ve sabıkalarına rağmen aynı Ermenistan, 27 Eylül 2020’de de hiçbir sebep yokken, emperyalist kışkırtmaya uyarak bir daha haddini aşıyordu. Akılsızca saldırısı adı geçen devletin istihbaratı olmadığını da göstermektedir. İstihbaratsız devlet olmaz. Eğer Ermenistan istihbarata sahip olsaydı Türkiye-Azerbaycan dayanışmasıyla düşmanının hangi çapta ordu ve silaha sahip olduğunu öğrenmiş olurdu. Gafil olmalı ki bu taşkınlığı yaptı ve şu perişan, şu zelîl vaziyete düştü. Büyük yiğitlikler gösteren Azerbaycan Mehmetçiği, işgal altındaki topraklarıyla Karabağ’ın büyük kısmını kurtardı. En az bunlar kadar değerli olansa ateşkes şartları gereği Nahçıvan’la Azerbaycan’ın kara yoluyla birbirine bağlanacak olmasıdır. Bu müthiş ve tarihî bir olaydır!
Azerbaycan da şehidler verdi. Ama Ermenistan, hem çok sayıda askerini ve hem de askerî araç ve gerecini kaybetti. Kendi adına daha kötü olanıysa -az yukarıda da temas ettiğimiz gibi- zaten zayıf olan itibarı yerle bir oldu.
Biz, Ermenilerle 1071’den 1914’e kadar asırlarca aynı toprak üstünde ve aynı bayrak altında huzur içinde yaşadık. Her azınlık gibi imparatorluğumuzun renklerinden biri fakat önemlisiydi. Onları Çarlık Rusyası, İngiltere, Fransa aleyhimize kışkırttılar. Hem Ermeniler, hem biz Türkler ıstıraplar yaşadık. Şu aralar tarihin tekerrürü mevzu bahistir. Emperyalizm yine işbaşında. Ancak bu defa gözyaşını geçim kaynağı edinmiş Paris, Londra ve Washington gibi merkezleri mesken tutmuş Ermeni diasporası da devrededir. Bu beyaz Ermenilerin tuzu kuru. Gariban Ermenilerin birçoğu merhametimize sığınmış olarak bizde ekmek parası için ter dökmekteler. Birileri kan, birileri ter dökmekte.
Temenni ederiz ki Ermenistan, bu mağlubiyetten daha doğrusu hezimetten çok yönlü olarak ders çıkartarak komşuluk hukukuna riayetle sağduyuya döner. Görüldüğü gibi takma akılla yedi adım gidilmekte.
.BİRLEŞİK TÜRKİYE AZERBAYCAN CUMHURİYETİ
2020-11-10 02:00:00
27 Eylül’den bu yana işgal altındaki Azeri mülkü Dağlık Karabağ’ı işgalden kurtarmak için büyük bir muvaffakiyetle ilerleyen Azerî Ordusu, o günden beri kazandığı zaferleri Şuşa Zaferiyle taçlandırdı…
Azerbaycan’ımızın irfan payitahtı Şuşa şehrini esaretten âzâd eden nefer, zâbid ve serdarıyla Azerî Mehmetçiğimizi ve ilk günden beri dünyadan gelen tazyiklere karşı yerinde dirayetle duran Başkomutan İlham Aliyev cenâblarını can-u gönülden tebrik ederiz. Azeri Türkçesiyle "aşk olsun Azerbaycan!" ve Türkiye Türkçesiyle de eş anlamlı olarak "yaşasın Azerbaycan!" diyoruz.
Şuşa’nın fethi, Dağlık Karabağ seferinde çok mühim bir merhaledir. Buna rağmen son durak, menzil değildir. Bütün Karabağ kurtarılana kadar… Azerbaycan hududu, Nahçıvan hududuyla kucaklaşana kadar… her iki hudut, Türkiye hududuyla kaynaşana kadar Azerbaycan Mehmetçiğinin durmaya, yorulmaya ve yılmaya hakkı yoktur. Bu sefer, bir Kızılelma yürüyüşüdür. Kızılelma’nın gece rüyaya girmesinin gündüzünde yiğitler de surlardan girer.
Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti, ilk ândan itibaren ivazsız ve garezsiz olarak; hiçbir menfaat beklemeden, halisâne kardeşlik duygularıyla Azerbaycan’ın muharebeye ve zafere dair ihtiyaç duyduğu her ne ise onları en şümullü şekilde karşılayarak maddî ve mânevî destek verdi. Böylece Azeri Mehmetçiği, Kafkas İslâm Orduları’nın ruhunu şâd eden yiğitlikler gösterdiler. Bu itibarla devletimizin basiret, hamiyet, ufuk ve cesaret sahibi idarecileriyle Azerbaycan’la tek yürek olan asîl Türk Milleti de tebrike lâyıktır. Ankara, tavizsiz şekilde arkasında durmasaydı, Bakü direnemezdi.
1992’de Ermeni soykırımına maruz kalan Hocalı şühedasıyla cümle Kafkas şühedası, belki de ilk defa şimdi kabirlerinde âsûde bir iklimin huzuruyla müsterih uyumaktalar. Zulüm yıkılmakta, hak tecelli etmektedir.
1877/78 Türk-Rus Harbi ağır kaybımız, 1914 Sarıkamış Faciası… Büyük kederlerimizdir. Uzun asırlardan bu yana Cenubî Kafkaslar’da, Güney Kafkasya’da ilk kez ve ağız tadıyla zafer yaşamaktayız. Bunun sebebi, Türkiye’nin düştüğü yerden yekinip doğrulmasıdır. Artık harp sanayiinde, savunma sanayisinde kendine yetme noktasına gelmiş bir Türkiye vardır. Azerbaycan Zaferi de hatta KKTC Zaferi de ıskalamakla bir imparatorluğu kaybettiğimiz sanayi inkılabı dehşetli makas aralığını kapattığımızın vesikalarıdır. Mekanik sanayi asrını kaçırdık fakat -Allah’a şükür ki- bugün Elektronik Çağ’ı yakalamış bulunmaktayız. Bundan dolayı "Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti" diyoruz. Kısa sayılacak bir zaman aralığında Suriye’nin kuzeyinde, Kıbrıs’ın etrafında, Doğu Akdeniz’de, Libya’da emperyalist oyunları bozduk, Kuzey Irak’ta terör örgütüne hiç yaşamadığı denli ağır darbeler indirdik ve devam ediyoruz. Bu başarılarımızı Azerbaycan’ın zaferi takip etti.
KKTC’de sadece Yunanlılara, Rumlara, sömürgeci güçlere değil, onların içerideki ahbaplarına karşı da mücadele verildi. KKTC’nin millî irade yoluyla kurtarılması, Şuşa’nın askerî taarruzla kurtarılmasından daha az zafer değildir. Yarın tarih, o süreçte Kıbrıs Türkü’nün nasıl ciddî bir tehlike atlattığını yazacaktır. Bir kere daha ifade ediyoruz ki artık KKTC dönemi kapanmıştır. Bundan böyle yeşil adadaki devletimizin ismi "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti"dir.
Azerî Mehmetçiği, din ve istiklali uğruna, susturulan ezan yeniden semaları doldursun için şehidler verip, kelleler alırken bazı Türk devletlerinin ağızda laf gevelemeleri, sözde İslâm memleketlerinin Batılı başkentlerin îmâlarına kilitlenmeleri ayıp ötesi bir durumdur. Dağlık Karabağ mücadelesinde hissedilir şekilde Pakistan ve Katar yanımızda yer aldılar.
Yaşasın Türkiye,
Aşk olsun Azerbaycan,
Zindâbâd Pakistan,
Varolasın Katar!
Yazımızın başlığına gelince:
Bugün "Birleşik Türkiye Azerbaycan Cumhuriyeti" fiilen mevcut hâle gelmiştir. Artık Türkiye Azerbaycan, Azerbaycan Türkiye’dir. Yaklaşık 100 milyonluk bir nüfus ve elektronik çağa imza koyan bir devlet yapılanması, dünya siyaset sahnesinde oyun kurucudur. Böyle biline ve hesaplar buna göre yapıla...
Yaşanan günde merhum Haydar Aliyev’in sarf ettiği ve sarf edildiği zaman ve sonraki onlarca zaman için çok kıymetli olan "İki Devlet Tek Millet!" düsturu aşılmıştır.
Bugün Oğuz Hân’ın çocukları, aynı ay-yıldızın altında ve aynı ezanın aşkındadır. Şimdi yalnızca Hocalı şehidleri değil; Sarıkamış’ın "Kar Kuzuları" da Çanakkale’nin "Kınalı Kuzuları" da mezarlarında daha bir huzurdadırlar… ama; Malazgirt Şehidleri başta olmak üzere ecdat dahasını beklemekte.
Dahası şudur:
Birleşik Türk Cumhuriyetleri!..
Türkiye, Azerbaycan, Kıbrıs Türk Cumhuriyeti,
Bu dev adıma başlangıç olabilir.
Devamı da gelir.
.KARGAŞA DOLU BİR SEÇİM
2020-11-05 02:00:00
Hani malûm o parlak unvanları, "süper güç", "dünya devleti", II. Cihan Harbi’nden SSCB’nin bu harpten 45 sene sonra çöküp dağılmasına kadar solmadan devam etti. Sovyetler Birliği sonrasında o parlaklık daha da arttı. Artık iki süper güç yoktu; "güçlülerin en güçlüsü" kalmıştı. Bu manzara, öteki Amerikan varlıklarıyla da buluşunca, buna bir de meşhur kısacık ve değişmez Anayasası ve pek inanılan Adaleti de dâhil olunca ABD’de cereyan eden seçimlerin yerkürede yapılan en doğru, tek tartışmasız seçimler olacağı düşüncesini hâsıl etmektedir.
Ne var ki gerçek hiç de öyle değil:
Mevcut Başkan Donald Trump, 2016’da ilk seçildiğinde netice, tartışmalarla sürüncemede kalmıştı. İkinci kere seçilmek için girdiği 3 Kasım 2020 Seçimleri de mahkeme kararıyla noktalanacağa benziyor. Bu seçimde Cumhuriyetçi aday Donald Trump ile Demokrat aday Joe Biden yarıştılar. Aldıkları oylar, birbirine çok yakın. Bu sonuç, tarafların mahkemeye gitmeleri için dayanacakları gerekçe olacaktır.
3 Kasım seçimlerinde 435 kişilik Temsilciler Meclisi’nin tamamı yenilenmekte. 100 kişilik Senato’nun ise üçte biri yenileniyor. Senato’da mevcut yapı şöyle; hâlihazırda Cumhuriyetçilerin 53 üyesi var. Demokratlar 45 üyeye sahip. 2 üye bağımsız. Fakat bu iki senatör Demokratlara destek vermekteler.
Bu tablo şöyle tahlil edilebilir:
Eğer; Trump, hem Temsilciler Meclisi’ni kazanır ve hem de Senato’daki farkı korursa mesele yok. Lakin Senato’yu rakip partiye kaptırırsa meclisi kazanmış olsa bile karar alabilme, iş yapabilme serbestliği çok zorlaşır. Aynı durum Biden için de söz konusudur. Meclis’i kazanıp Senato’yu da kazanamazsa o da çalışamaz…
Amerikan seçimlerinde oy verme uygulaması, sanki kargaşaya yol açmaktadır. Dileyen seçmen, sandığa gitme tarihinden önce posta ile de oyunu kullanabilmektedir. 100 milyon seçmen, 3 Kasım’dan evvel bu şekilde oy verdi. Posta ile oy verenlerin daha ziyade DP’li olduğu söyleniyor. Bu usulün tesirden ne kadar âzâde olduğu şüphelidir. Klasik metotta seçmen, kapalı bir kulübeye girer ve tercihini yapar. Bu usulde ise iş yerinde, aile efradı, eş-dost arasında onlarla birlikte oy verilmediğini iddia etmek zordur. Sonrası da var. Sonrası şu; sandıklar kapanmasına rağmen postadan gelecek zarflar, cuma gününe kadar kabul edilecek. Onun için sandıkların kapanması seçimin bitmesi anlamına gelmiyor. Bu sistem, kaçınılmaz olarak baş ağrıtır, kargaşa çıkar.
Trump-Biden çekişmesinin mahkemeye gideceği kesine çok yakın. Mahkemeye gitmek bir haktır. Haksızlığa uğradığına inanan her şahıs ve müessese bu hakkını kullanabilir. Buna bir şey denemez. Ancak bir husus var ki ürkütücü. Seçimi kaybeden parti taraftarının sokağa çıkma, yağma ve çapul yapma tehlikesi, sıkça dile getirilmekte. Dahası Cumhuriyetçilerin iyi silah kullandıklarına bilhassa atıf yapılmakta. Amerika’da silahlanma serbestliği olduğundan, herkes silahlıdır!.. Bu ihtimal yaşanırsa çok müessif neticeler doğabilir.
Kimin kazandığından ziyade işte satır başlarıyla Süper Güç seçimi. Bu manzaraya bakınca Türkiye’de hâkim teminatı altında yapılan seçimlerin hakkını teslim etmek gerekir.
Ancak bizim, bu meseleden çıkaracağımız bir ders daha var:
ABD’de 78 yaşındaki Joe Biden ile 76 yaşındaki Donald Trump başkanlık için kıran kırana bir yarış içindeler. Trump seçilirse üçüncü kere aday olamayacak ve 80 yaşında yerinden ayrılacaktır. 3 Kasım 2020 itibarıyla Biden işbaşına gelirse 82 yaşında görevi tamamlayacak ve herhâlde ikinci kere seçilmek için bir daha aday olacaktır. Tabiî ki ömürleri yeterse.
Soru şudur:
-Bu her iki ismin bu yaşlarda Başkanlığa kalkışmaları yanlış mıdır?
Hayır değildir.
Bizde belki Kanuni ve Abdülhamid Han gibi 72 ve 76 yaşlarını gören bir-iki istisna dışında Devlet Reislerimiz, ileri yaşları pek bulamadılar. Ama bereketli ömre sahip Mimar Sinan, keza medeniyetimizdeki isimlerden Şeyh Sâdi gibi sanatkârlar, unlarını eleyip eleği asmamış, ustalık eserlerini bu yaşlardan bile ileride vermişlerdir. Aynı zamanda büyük bir Dîvân Şâiri olan Şeyhülislâm Yahya Efendi, IV. Murad ile Revan Seferi Hümayununa çıktığında 82 yaşındaydı. Ardından yapılan Bağdat Seferi Hümayununda ise 85 yaşını ortalamıştı… Kaderin cilvesine bakmalı ki bu seferden sonra Sultan Murad, 27,5 yaşında vefat edecektir. Bu kadar genç olmasına rağmen devlete çekidüzen veren Hakandır.
3 Kasım ABD seçimlerinin bize bir gerçeği daha hatırlatması gerektiğini düşünüyoruz:
Bu seçimler, âdeta, İzmir zelzelesini, Azerbaycan zaferini gölgede bıraktı. Bütün dikkat ve yorumlar Washington’a döndü. O hâlde şöyle diyebiliriz:
-Ne gün bizdeki seçimler de ABD, Japonya, Rusya, Avrupa’da… buraların kendi iç seçimleri gibi takip edilirse; o gün Türkiye, Cihan Devleti olmuş demektir!
Şu var ki biz, dün, nizâm-ı âlemi tesis ederken hep âdildik, yarın yine âdil olacağız. Çünkü biz, insanı azîz biliriz. Bugünün dünya devlet veya devletleri ise ülkeleri vurup-kırıp merkezlerine taşımasalar birbirlerini yerler.
.SAĞLIKLI DÜŞÜNME
2020-11-03 02:00:00
Nefret eden, karşısındakine değil kendine zulmeder. İdeolojik saplantıya kapılmış beyin, sağlıklı düşünme melekesini kaybetmiş demektir. Nefretle zehirlenmiş kalb de kalıb da doğru karar verip doğru hareket edemez. O ânlarda nefs ve şeytan sevk ve idareyi devralmıştır. Şu âfet günlerinde nefsleriyle şeytanın sevk ve idaresindeki bazılarının yazdıkları, konuştukları, bizatihi o âfet kadar rahatsızlık vermekte. Eğer; bir âfet de bizi birleştiremiyorsa "eyvah!" deme eyyamıdır. "Millet" olma vasfımızı kaybetmişiz demektir.
Bu defa da İzmir’deki zelzeleyle yüreklerimiz yandı. Arzın bu âfeti, şimdi de İzmir’imizi vurmuştu. Teselli şurada ki; sallantıdan hemen 14 dakika sonra AFAD ekipleri, felâketzede vatandaşların yanındaydı. Bütün görevliler, o on dördüncü dakikadan itibaren inanılmaz ve gıpta edilen bir fedakârlık ve olağanüstü bir çabayla bir can daha kurtarmak için didiniyorlardı. Bu güzel insanlar, "kurtarma ekibi" unvanını aşarak "Kurtarma Ordusu" liyakatine yükseldiler.
Bunlar olurken, yaşanırken, devlet devreye sokulacak ne varsa hepsini koştururken bâzı müfrit tiplerin İzmirli vatandaşlara, diğer taraftaki bazı müfrit tiplerin de iktidara çirkin sözler ettikleri görülür oldu. Onlardan bâzıları, İzmirliyi inanç üzerinden sorgulama hadsizliğine düşerken bazıları da iktidara "sen ne kadar propaganda yaparsan yap İzmirli sana oy vermeyecek!" deme şaşkınlığını gösteriyordu… Üstelik bunu diyenler, mürekkep yalamışlardan. Oysa yapılanlar bir iktidar gösterisi değil, vatandaşın hayatını kurtarma ona, faydalı olma gayretiydi. Şu gün dünya takdirlerini ifade ettiği gibi felâketzede yakınları da devlete dua ederek şükranlarını dile getirmekteler. ‘99 Marmara depreminde devrin Başbakanı, Ankara’dan Adapazarı’na gidemedi. Bu, sadece yaşından ve hastalığından dolayı değildi. Yollar kullanılamaz hâle geldiği gibi haberleşme imkânı da çökmüştü. Bunlar aşılamıyordu. Şüphesiz ki imkânlar olsa o günkü hükûmet de vatandaşa koşacaktı. Ama yoktu. Bugün sahip olunan nimet ve imkânlarla o gün kıyas bile edilemez.
İzmirlinin Müslümanlığını sorgulamaya kalkışan fukara akıllı da iktidara felaketten yararlanarak propaganda yapma iftirası atan acınası kimseler de aynı hastalıklı ruh hâlinin iki diğer yarısıdır. Yaptıkları bozgunculuktur, fitne çıkarmaya yeltenmedir. Oysa İnanç, sağlık, ordu, eğitim, âfet… gibi mevzularda ideoloji ve politikadan uzak durmak, memleketin selâmeti, milletin saadeti için şarttır. Bunun aksi nefrettir. Nefrete dair kanaatimizi yukarıda ifade ettik. "İdeolojik saplantıya kapılmış beyin, sağlıklı düşünme melekesini kaybetmiş demektir…"
İktidar için şöyle düşünmek çok mu zordur?
-Allah râzı olsun; Covid-19 salgınında olduğu gibi diğer zelzele ve âfetlerle İzmir depreminde de milletimizi zorda bırakmadı, çâresiz komadı. Devlet adamları da devletin kurum ve kuruluşları da sür’atli ve iyi çalıştılar…
Böyle demek mutlaka oy vermeyi de gerektirmez. Ama insaflı ve vicdanlı olmalı.
İzmirli kardeşlerimizin imânını sorgulamaya gelince. Bunu yapmak kimsenin haddine değildir. Kimin kimden daha sağlam imânlı, daha kuvvetli Müslüman olduğunu Allah bilir. Aklı başında Müslüman, karşısındakini kendinden üstün bilir, ona hüsni zân eder. Zira Sünnî itikadda amel imânın parçası değildir. Vehhabilik böyle kabul eder. Aklı başında mü’min, muhatabının da kendisinin de son nefesteki hâlini düşünür. Hakîkat bu iken bazı sığ kimseler, cennetin pasaportunu ceplerinde sanıyorlar. Yanıldıklarını anladıklarında iş işten geçmiş olabilir.
Kaderde, kıvançta, tasada bir olma.
‘Millet’in en sâde tarifi böyle değil midir?
Biz, aramızdaki köprüleri atarsak nasıl millet oluruz?
Ne bu vatan bir otel ve ne de bu millet otel müşterisi!..
Kaybettiğimiz her cana üzüldük.
Kurtulan her cana sevindik.
Varlığından bile habersiz olunduğu hâlde enkaz altından 65 saat sonra kurtarılan 3 yaşındaki Elif Perinçek ise her evde sevinç gözyaşlarına sebep oldu.
Geçmiş olsun İzmir.
Geçmiş olsun Türkiye!
.EKSİKSİZ GERÇEKLER
2020-10-31 02:00:00
“Ermenistan Ordusu” denilen yağmacılar, Hınçak, Taşnak, Asala artıklarıyla PKK döküntülerinin üniforma giydirilmiş şeklidir.
Rus savaş şirketinin adının “Wagner” olmasıyla bu çetenin “Ermeni Ordusu” adını alması arasındaki fark, birincisi sadece Moskova’nın, ikincisi ise Moskova, Paris ve daha başka merkezlerin buyruğundadır. “Ordu” denilen bu yağma ve talan kalabalığı, misket bombası da kullanır, bebek de katleder, diplomat da şehîd eder, cami de yakar.
48 yaşındayken şehîd olan ev kadını Azerî ananın yavrusu genç kız, gözyaşları içinde Türk TV mikrofonuna konuşuyor:
-Biz Türk’üz, biz Müsülmanız diye mi Batı susar? Bu katliam Hristiyanlara yapılsaydı hemisi ayağa galhardı. Anam şehîd oldu. Biz, korhmirik! Biz Türkük, biz yenilmezik!..
17-18 yaşındaki genci de bu şuur ve idrakle donanmış bir milleti, emperyalist zalimlerin ordu denilen aletleri de kendileri de yenemez.
“... Sen ki Fransa vilayetinin kralı Françesko’sun!” Daha uzakta, iki asır evvelinde, yüzyıl öncesinde olduğu gibi bugün de kavga, bu ihtarı yapan Muhteşem Süleyman’ın torunuyla Fransa Vilayeti’nde Françesko’nun yerinde oturan kifayetsiz muhteris arasında olmaktadır. Bu kavganın neticesi şimdiden bellidir. Asalet, daima galip gelir. Zira bu millet asildir. Yetim kalan Azeri kızımızın gözyaşlarıyla eleğimsağmaya dönüşen haykırışının yankısı kalblerimizde ahengini bulmuştur:
-Biz, Müsülmanız! Biz, Türkük yenilmezik!
I. Dünya Harbi’nde, Erzurum’da Nene Hatun’lar da ‘Urus’a böyle diyerek geçit vermemişlerdi.
Analar sağlamsa, millet yenilmez.
Ehli salib yani haçlı dünyası, Anadolu’ya mührümüzü basmamızı hiç kabullenemedi. Balkanlara yerleşmemizi hazmedemedi. Aynı kin, hınç ve kirli duyguları Endülüs Müslümanlarına karşı da duymuşlardı. 800 sene sonra Endülüs’e vahşice saldırarak Müslümanları vatanlarından kazıyıp çıkarttılar. Kitleler hâlinde katliamlar yaptılar. Harika bir medeniyeti yer ile yeksan ettiler. Aynı ahmak Avrupa, bugün yangından son anda kurtarılmış el-Hamra Sarayı’nı överken hayranlığını ifadeye kelime bulmakta zorlanıyor.
O bitmez kin, Endülüs’ten sonra on dokuzuncu asrın başından itibaren Müslüman Türk’ün toprağı 5 asırdır nakış nakış işleyerek vatan kılıp yaşadığı Balkanlara yönelerek aynı hunharlığı orada da yaptılar. Şu var ki bu defa haçın bir kolu Balkanlardan diğer kolu Kafkaslardan üstümüze geldi. 800 bin kilometrekare bile olmayan şu topraklarla baş başa kaldık.
Asla gözden kaçmasın! Sırada Anadolu var. Sevr’i gündemlerinden çıkartmadılar. Suriye, Irak, Yunanistan, Türkiye için çevre temizliğidir.
Haçlı cephesinden gelen saldırılar karşısında partili değil, millet olmalıyız. Hilalle salibin kavgasında küffar, parti amblemine değil, yükselttiğimiz ay-yıldızlı bayrağımıza bakıyor.
.MUHALEFET SUSAMAZ!..
2020-10-29 02:00:00
Charlie Hebdo isminde seviyesizlik ve ahlaksızlıkta emsalsiz dergi iddiasındaki bir Fransız paçavrası, tekraren bastığı rezil karikatürlerle Sevgili peygamberimize -aleyhisselam- hakaret etmeye devam ediyor. Böylece; okuyucuları adına, bir Peygambere, O’nun ümmetine, O’nun getirdiği dîne ve O’nun yolunda olanlara nasıl bir kin ve küfr-i inâdî içinde olduğunu göstermekte…
Bir buçuk asırdır bu vatanın çocuklarına "Garbın medeniyet merkezlerinden" diye bir yalanla tanıtılan Fransa’da hükûmet, bir derginin bu zalim vicdansızlığını engellemek yerine olaya "fikir hürriyeti" deme sahtekârlığını tercih etti. Hâlbuki bu ülkede 5 milyon yani yüzde 4 gibi nüfus Müslümandır. En azından onların bir hatırı olmalıydı. Buna rağmen kimsenin hatırı gözetilmedi. İslâm düşmanlığı, bir yobazlık olarak gözleri bürümüştü. Böylece; o çizimlerin görselleri geceleri tarihî binalara yansıtıldı. Dahası; Fransa’nın gelmiş geçmiş en çapsız Cumhurbaşkanı Macron, aklının ermeyeceği, gücünün yetmeyeceği işlere kalkışarak kendince İslamiyet’e şekil verme şaşkınlığını gösterdi.
Dînîmize, Şanlı Peygamberimize ve Müslümanlara hakaret saldırıları orada da kalmadı. Fransa’da polisler, namaz vaktinde camileri bastılar, ibadet eden mü’minleri hırpaladılar. Böyle bir vak’a, diğer Avrupa ve Batı devletleri tarafından kınanacağına aksine Almanya’da, nüfusunun yüzde 10 kadarının Müslüman olduğuna aldırmadan bu ülke polisi de sabah vaktinde cami basma saygısızlığını gösterdi. Vatikan’daki Papa ise görmez ve duymazmış gibi hiç rahatsız olmadı.
Haçlı hortlayışı bunlarla da iktifa etmedi. Macron adlı politika döküntüsü Türkiye Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’a çemkirdi. Hollandalı Geert Wilders adlı ırkçı bir politikacı ise Sn. Erdoğan’ın paçalarına daldı.
Yukarıda adı geçen mecmuanın:
Şanlı Peygamberimize,
İslâmiyete,
Müslümanlara
Ve Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’a karşı yaptığı bu münasebetsizliklerin sebebi nedir? Bunların ve bundan böyle gelecek olan diğer düşmanlıkların sebebi "Anne Türkler geliyor!!!" çığlığıdır. Haçlı dünyası, sömürgeci zalim Batı, yirminci asrın ilk çeyreğinde Türkleri de Müslümanlığı da gömdüklerini sanmışlardı. Onların tasavvur ve tanzim ettiği yeni Türk, artık Müslüman Türk değildi. Ataları da Selçuklu, Osmanlı, Karahanlı, Gazneli vs. değildi. Bu yeni Türk, birden yerden bitmişti. Ataları da Etiler, Akadlar, Hititlerdi. İçimizden devşirdikleri bazı gazeteci, kalem erbabı, politikacı, devlet adamlarını bu şekilde yetiştirdiler. Tanzimat’tan itibaren bunların beslendikleri merkezler, Paris, Londra, Berlin’di. Bugün kaçıp giderek sığındıkları gibi bu mankurtların ideoloji dedeleri de bir buçuk asır öncesinde buralara sığınmışlardı. Batı’nın emir kulu ve onların örfü, âdeti, modası, dili hatta dini ile beslenen mankurtlar, efendileri adına bir asır kadar bu milletin her değeri ile kıyasıya mücadele ettiler. 1950’den sonra vaziyet değişti. 1960’tan itibaren her darbe ve darbe teşebbüsünün sebebi budur. Bu memleketi, şekil verdikleri gibi fabrika ayarlarına döndürmek için o darbe ve isyanlar oldu. Ne var ki bugün görüyorlar ki bu millet, bir diriliş yaşamaktadır. Bugünle Asr-ı Saadete, bugünle 1071’e, bugünle 1453’e, bugünle 1923’e köprüler kurulmakta. Bugün bölge lideri olmuş; fakat dünya liderliğini de hedefe koymuş bir Türkiye var. Bu Türkiye, silahını bile üretmekte, 7 cephede 7 düvele karşı mücadele vermektedir.
Bu hakaretler, bu ahlâksızlıklar bundan dolayıdır. Papa’dan ve diğer sorumlu Hıristiyan din adamlarından bunun için ses çıkmamaktadır. Fransa’da bir camiîn duvarına "haçlı seferi başladı" diye yazmışlar. Denilen doğru; ancak yanlışlık şuradaki haçlı seferleri, haçlı savaşları hiç bitmedi. Bütün şu bölgede bu yaşananlar, din savaşlarıdır. İslâmiyet, FETÖ üzerinden "dinler arası diyalog" diye bir kalpazanlıkla bozulamayınca şimdi de Macron gibi politika döküntüleri ile İslâmiyeti reformize etme küstahlığına yelteniyorlar..
Bunlar olurken,
Salyalı ağızlarla bu haçlı saldırıları yapılırken
Türkiye muhalefeti nerededir?
Bu hayâsızlıklara Cumhurbaşkanı Erdoğan, MHP Genel Başkanı Bahçeli ve Cumhur İttifakı sözcüleri cevap veriyorlar. Hadi "HDP iflah olmaz hâllerdedir" diyelim. Peki, CHP nerede, İYİ Parti ne yapıyor? Muhalefet, şer merkezlerine Doğu Perinçek kadar olsun ağzında gevelemeden, yiğitçe, net ve cepheden bir cevap veremedi. Faik Öztrak gibi önde gelen bir CHP sözcüsü daha yerli konuşsun isterdik. "Evet iyi etmiyorlar ama… Erdoğan da din üzerinden siyaset yapmasın!.." Dediği bu… Oldu mu ama?
Haçlı dünyası harekete geçmiş Peygamberimize saldırmakta, bu ülkenin Cumhurbaşkanını aşağılamakta, dinimizi bozmaya çalışmakta, polisleri camileri basmakta iken böyle bir söz edilemez!.. Edilirse yakışıksız ve yavan olur!.
İçeride muhalefetinizi yapın; lakin dışarıya karşı, hadi o cümleyi söyleyelim, evet; dışarıya karşı "yek niyet, yek cihet ve yekvücut" olmak zorundayız! Birlik ve beraberlik içinde olmamız şarttır. Şunlara rağmen nasıl görülmez, hissedilmez, aldırışsız durulur?
Haçlı cephesi, azmış ve kudurmuş vaziyette
Peygamberler Peygamberine,
Dinimize,
Türk milletinin hasta yatağından kalkmasında hizmeti geçen son lider Recep Tayyip Erdoğan’a fütursuzca saldırırken kendini millî telakki eden bir muhalefetin susma hakkı olamaz!..
KKTC, HASSAS KAVŞAKTA
2020-10-17 02:00:00
Yarın, Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde Cumhurbaşkanlığı seçimi var. Bu seçim, 11 Ekim 2020’de yapılmış, fakat ilk turda adaylardan herhangi biri yüzde 50’nin üzerinde oy alamadığı için seçim, bir hafta sonraya, 18 Ekim tarihine kalmıştı.
18 Ekim Pazar günü, yarın, ilk turda en fazla oyu alan iki aday yarışacaktır. Bu adaylardan Cumhurbaşkanı Mustafa Akıncı 29,76, Başbakan Ersin Tatar 32, 75 oy almışlardı. 10 Ekim’de yapılan seçimdeki iştirak yüzdesi, 56,06 ile 1974’ten bugüne kadarki seçimlerin içinde en düşük seviyede kaldı. "Covid-19” sebep olarak gösterilse de tek sebep bu olmasa gerek.
Yarın CB için yarışacak adaylardan Ersin Tatar hâlen Başbakan, Mustafa Akıncı ise hâlen Cumhurbaşkanıdır. Ersin Tatar, aynı zamanda Ulusal Birlik Partisi genel başkanı. Mustafa Akıncı ise partisiz.
Mustafa Akıncı, görevde iken yaptığı bazı konuşmalarla Türkleri ve Ankara’yı çok rahatsız etmişti. "Anlaşmayı temin etmek için 1974’te aldığımız bazı toprakları Rumlara iade etmeliyiz", "Ben ikinci Tayfur Sökmen olmayacağım!" gibi laflar etmiş fakat bunlardan hiçbir zaman pişman olmamış, sözlerini tashih ve tamir cihetine gitmemişti. Bu yüzden Kıbrıs Rum idaresi, Atina ve Türkiye muhalifi merkezler, O’nun seçilmesinden yanadır. Nitekim Kıbrıs Rumlarının Başbakanı Nikos Anastasiadis "Akıncı tekrar seçilirse adanın iki yakası birleşecektir" diyor. Mustafa Akıncı’nın iade etmeyi düşündüğü yerler, Rumlara verilirse bu takdirde KKTC’nin toprakları yüzde 20 küçülecektir. Hâlbuki Rumlar, tamamı Osmanlı vakıf mülkü olan Kıbrıs adasının üçte ikisi üzerinde yaşamaktalar. Akıncı nam kişinin akla ve millî hislere ziyan bu teklifi -Allah korusun- hayat bulursa Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, adanın bir kenarına itilmiş olacaktır.
Bu gayrı millî sözlerinden dolayıdır ki Ankara, Mustafa Akıncı’yı yok saydı. Ademe mahkûm edilen bu politikacı, yok sayılmayı, muhatap alınmamayı rahatsızlık sebebi telakki edip haysiyetli bir istifayı düşünmedi. Aksine seçimlerde yeniden aday oldu ve maalesef ikinci gelerek ikinci tura kalabildi. Bunun sebebi, Kıbrıs’ta çok vatansever, milliyetçi Türkler olduğu gibi kendilerini İngiliz Kraliçesine dahası Rumlara daha yakın gören, Türkiye’yi işgalci sayan, Türkiye’den iskân edilmiş vatandaşlara "karasakallı" diye lakap takıp aklınca onlarla alay edenler de vardır. Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası genel sekreteri Türk ordusunun işgalci olduğunu, Türkiye’nin Kıbrıs Türklerine kansız bir soykırım uyguladığını iddia edecek kadar çılgın iddialar öne sürebilmiştir. Böyle düşünenler, İngiltere’nin adadaki iki üssünden ise hiç rahatsız değiller. Üstelik o üsler "egemen" unvanlıdır. Rahatsız olmazlar çünkü Birleşik Krallığın pasaportunu taşımak onlar için şereftir.
Mustafa Akıncı’nın arkasında böylesi kimseler yani Rumlara ve Londra’ya yakın Ankara’ya ise hasım olmasa bile soğuk olan kimseler vardır. Kaldı ki Türkiye Cumhuriyeti’nin Kıbrıs Türklerine kansız soykırım yaptığı iftirasını atanlar, kendilerini elbette bize soğuk veya mesafeli değil, hasım hissediyorlardır.
Böyle düşünenler, hissedenler ve böyle konuşan talihsiz zavallılar, "Hala Hatun" diye bilinen Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- süt teyzesi, Larnaka’da medfun Ümmi Hiram -radıyallahü anha- Hazretlerinin de, II. Selim’in de Kıbrıs Fatihi Lala Mustafa Paşa’nın da, Fazıl Küçük, Rauf Denktaş, İslam ve Osmanlı Şehidleriyle Rumların küvette katlettiği büyük ve küçüğüyle Türk ailesinin, işkenceyle katledilen şehid pilotumuz Cengiz Topel ve bütün 1974 şehid ve gazilerimizin aziz hatıralarını çiğnemekte, kemiklerini sızlatmaktadırlar.
Kıbrıs Türk Cumhuriyetinde kendini vatansever kabul eden her KKTC vatandaşı yarın iki eli kanda olsa bile mutlaka sandığa gidip oyunu kullanmalıdır. Vatanseverler ihmalkâr davranır, buna mukabil diğerleri daha bir hırsla sandığa gider ve böylece Türkiye’ye mesafeli bir dünya vatandaşı yeniden KKTC’nin başına seçilirse bu netice en azından gözde çapak olmuş olur. Bir şey değil ama rahatsız eder. Hâlbuki bugün Türkiye, Libya’da, Mavi Vatan’da, Suriye’de tarihî mücadele vermektedir. Fransa ve kışkırttığı Yunanistan ve Ermenistan’la uğraşmaktadır. Sömürgeci devletlerin talan etmeye çalıştıkları, Suriye ve Kuzey Irak’ta ter dökmektedir. İçeride, Kuzey Irak’ta ve Kuzey Suriye’de adı belli taşeron terör örgütü memleketimize karşı yapabileceği her kötülüğü ardına bırakmayarak yapmaya çalışmaktadır. Kahraman asker, polis ve istihbaratımız onlara fırsat vermiyor. Çok ciddi anlamda da geriletildi. Ne var ki KKTC’de yapılacak yanlış bir seçim terör örgütlerine yeni mevzi kazandıracaktır. Böyle bir yanlış seçim sadece Rumlarla Yunanlıları değil, İsrail, BAE, SA, Mısır, İngiltere ve değişik yerlerde farklı rekabet içinde olduğumuz iri-kıyım devletleri de memnun edecektir.
Bu bir CB seçiminden öte saf tayinidir.
.KKTC DÖNEMİ KAPANDI!
2020-10-20 02:00:00
18 Ekim’de KKTC’de yapılan Cumhurbaşkanlığı ikinci tur seçimini Mustafa Akıncı karşısında Ersin Tatar’ın kazanması tarihî bir hâdisedir. Bunu tarihî değere taşıyan, kazanan ismin kim olmasından dolayı değildir. Ne demek istediğimizi zıddı yani mefhumu muhalifi ile şöylece izah edebiliriz:
Yarışan iki adaydan biri Başbakan, diğeri Cumhurbaşkanıydı. Seçimi kaybeden CB Akıncı, Türkiye’ye soğuk ve mesafeliydi. Ankara’nın KKTC’nin içişlerine karıştığı gibi bir fikre sahip olduğundan başka merhum Hatay Reis-i cumhuru Tayfur Sökmen’e dil altından töhmet göndermesi yaparak kendisinin "ikinci bir Tayfur Sökmen olmayacağı"nı yani KKTC’ye ihanet etmeyeceğini iddia ediyor fakat aynı kişi beri tarafta ise Rum kesimiyle federasyon için anlaşmaya varmak maksadıyla 1974’te zapt ettiğimiz bazı toprakları Rumlara iade etmemiz gerektiğini ileri sürüyordu. Azerbaycan, işgal altındaki yüzde 20 vatan toprağını kurtarmak için Ermenistan’la savaşırken Mustafa Akıncı akla ziyan bir düşünceyle yüzde 20 KKTC mülkünü Rumlara vermeyi çözüm şekli olarak teklif ediyordu. Sanki Rumlar, KKTC toprağını atalarından miras almış; bu mirası zilyed olarak, geçici istifade imkânıyla Türklere vermişlerdi de şimdi toprak, mülk sahiplerine iade edilecekti. Hâlbuki o topraklar -aşağıda anlatacağımız gibi- Mehmetçik ve Kıbrıs Mücahidleri şehid düşerek kazanıldı. TSK 1974’te adaya çıkarken mevzubahis kişi, o sırada 68 Kuşağı solcularındandı. Sn. Ersin Tatar’ın CB seçilmesi, Rum kesimini, Atina’yı, Macron ve ekibini, Sisi ve tayfasını, İsrail’i, Kraliçe’yi memnun etmemiştir. Onlar, Akıncı’nın kazanmasına sevineceklerdi. Sadece onlar da değil; EOKA, PKK, ASALA vs. de sevineceklerdi.
Federasyon; yani iki devletli; iç işlerinde müstakil, dış işlerinde aynı çatı altında yer alma formülü, öleli çok oluyor. 40 yıldır bu fikre hizmet verildi. Rumların artık makul olana yanaşmayacakları, iki devletli projenin hayat bulmayacağı tam olarak anlaşılınca bunun gereğinin yapılması şartı doğmuştu. Bu yüzdendir ki KKTC yönetiminin Ankara ile aynı kalb atışında olması icap etmekteydi. Hâlbuki yukarıda ifade ettiğimiz gibi KKTC Cumhurbaşkanı, Ankara’ya soğuk nazarla bakıyor, belki kendisi açıkça söylemese bile avânesi, Türkiye’yi adada işgalci sayıyor ve dediğimiz tezatlar yaşanıyordu. Bu isimle Ankara’nın yol alması mümkün değildi. Onun içindir ki Maraş’ın açılma merasimi CB Erdoğan ve BB Tatar tarafından yapıldı, Anadolu suyu, bu ikili tarafından adaya akıtıldı.
1974’te Kıbrıs Harekâtı yapıldı, 1976’da Kıbrıs Türk Federe Devleti kuruldu. 15 Kasım 1983’te ise KKTC ilân edildi. Rauf Denktaş kurucu Cumhurbaşkanı oldu. İlk günden beri Türkler, iki toplumun aynı çatı altında yaşamasından yana oldu. Burada taviz veren, fedakârlık yapan biziz. Asla unutmamalı ki Kıbrıs, II. Selim Han zamanında Lala Mutafa Paşa komutasındaki Ordu-yı Hümayûn ve Piyale Paşa komutasındaki Donanma-yı Hümâyûn tarafından 1 Ağustos 1571’de Venedik Cumhuriyeti’nden fetih yoluyla zapt edilmiştir. Şehidler vererek adanın sahibi olurken onu Rumlardan değil, Yunanlılardan hiç değil Venediklilerden bilek ve yürek gücü ile almıştık. Kıbrıs, 1878’e kadar 307 sene fiilen mülkümüzdü. Ada, bu 3 asrı aşkın zamanda bütünüyle Osmanlı Müslüman Türkü’nün vakıf mülkü hâline gelmişti. Hukuki mülkiyetimiz ise Lozan’a kadar 352 sene sürdü. Bu kat’i hakikatlere rağmen Türkiye, Türkler hep alttan aldılar. Birlikte yaşamaya zorluk çıkartmadılar. Lakin Rumlar, EOKA adlı çete ile adayı Yunanistan’a yamama adına sürekli katliamlar yaptı. 1974 Harekâtının sebebi budur. Fakat bu Harekât nakıs yani yarım kalmıştır. Yarım kalmış; şehidler verilmesine rağmen Kıbrıs’ın ancak üçte biri kurtarılmışken az kalsın bu üçte birin yüzde yirmisi de Rumlara iade edilecekti. 18 Ekim’deki seçimle Kıbrıs Türkü yerli ve millî bir duruş ortaya koyarak buna fırsat vermedi. Bu seçim aynı zamanda tamam mı devam mı sorusuna cevap arayışıdır. Seçmen, hâlâ federasyon peşinde koşanları seçmediğine göre bu tezi yırtıp atmış ve müstakil bir devlet kurulma iradesini ortaya koymuştur. Türkiye ve yeni Cumhurbaşkanı Ersin Tatar da aynı görüştedir.
O hâlde; artık KKTC ismi terk edilerek "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" ilân edilmeli ve diğer devletlerin onu tanıması temin edilmelidir. Yeni seneye bu isimle girilmeli. Bayrak üzerinde de çalışması isabetli olur diye düşünüyoruz. Mevcut bayrakta ay-yıldız, şehidlerin kanı ve beyaz zemin sembolleri var. Beyaz renk, barışı, ifade etmekte. Ancak bu beyazlığın değişmesi yerinde olur. Ay-yıldız ve şehidlerin kanı muhafaza edilerek Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Bayrağı üzerinde yeniden çalışmalı.
Kıbrıs Türkü’nün basiretli tercihiyle tecelli eden 18 Ekim cumhurbaşkanlığı seçim neticeleri, cephedeki Azeri Türkü’nün şevkini arttırdığı gibi Mavi Vatan’da mücadele veren Ankara’nın da elini güçlendirmiştir.
.AZERBAYCAN İÇİN KIBRIS MİSALİ
2020-10-10 02:00:00
Üniversiteye başladığımız yıllarda ilk defa gittiğimiz Süleymaniye, Bâyezıd gibi selâtin camilerinde cuma günleri vâiz efendiler sedef kakmalı değerli kürsülerinde "…azîz cemaat, bugünkü dersimizde" diye söze başladıklarını işittiğimizde bu söz bizi düşündürmüştü. Çünkü o vakte kadar dersin sadece sınıfta olduğunu sanıyorduk. Hâlbuki ileride hayatın bizatihi ders olduğunu öğrenecektik.
Tarih kitapları niçin okunur?
Dün yaşananlardan dersler çıkarmak için. Bugünkü Karabağ ve Ermeni meselesini ve Kuzey Suriye Meselesini Yavuz Sultan Selim Hân’ın Çaldıran Bağdat ve Mercidabık sefer ve zaferlerini, IV. Murad Hân’ın Revan ve Bağdat sefer ve zaferlerini çok ama çok iyi tahlil etmeden çözmek mümkün değildir. Bu bahisler, sadece birkaç vilayetle alakalı değildir. İşin içinde Diyar-ı Bekr’den Tebriz’e, Türkistan’a kadar uzanan, Kafkasları, Gürcistan’ı içine alan, dünya görüşü ve ahiret inançlarını kıyaslayan, sefer tedarikinden harp silahlarına kadar savaş sanayiini kucaklayan, sadakat ve ihaneti aynı anda gösteren manzaralar mevcuttur.
Azerbaycan için en yakın ders Kıbrıs Harekâtıdır…
Aklın yönlendirdiği cesaret savaşın bir numaralı ihtiyaç unsurudur. IV. Murad’a "İkinci Yavuz" deniyordu. İkisi de korku nedir bilmeyen dâhi kahramanlardı. Kıbrıs Harekâtı, Kunuri’yi saymazsak, 1922’de silahı elden ilk bıraktığımız 30 Ağustos Zaferinden sonra o silahı 52 sene sonra tekrar elimize almamızdır. O günlerde iki dünya harbini arkada bırakmış nesiller işbaşındaydı. Birinde koca bir imparatorluğu, uçsuz bucaksız toprakları kaybetmiş, ikincisinde harbe girmemiş fakat yokluk, kıtlık, karne şartları perişan etmişti. Kıbrıs müdahalesi, bu psikoloji içinde icra edilmekteydi. Bu çekingenlikle harekât yapıldı. Pekâlâ bir harp iken adına "Barış Harekâtı" dendi. Kıbrıs’ın tamamı zapt edilmek gerekirken üstelik de iki hamlede ancak üçte birine hâkim olundu. "Kıbrıs Cumhuriyeti" yerine "KKTC" dendi. Taviz hem harekâtın ve hem de devletin adında yer aldı. Oysa adanın tamamı alındıktan sonra Rumlara dönülür ve "isteyen yerinde kalır, isteyene malının bedelini veririz dilediği yere gidebilir" denirdi. Zaten uzun asırladır birlikte yaşıyorduk. Bunlar yapılamadı. Kıbrıs’ı 1878’de İngiltere’ye kiraya verdiğimiz bir kere dile getirilmedi. Adanın tamamının ecdadımızın vakıf mülkü olduğu hatıra bile gelmedi. Bunun yerine Cenevre’de müzakerelerle zaman öldürüldü. Hadiseye karışan çoğalınca iş kördüğüm hâline geldi. Dışişleri Bakanımız Turan Güneş’e hakarete kadar gidildi. İngiliz mevkidaşı bunu yapmıştı. Nihayet nereye varıldı? Varılan yer çok vahim. Bugün KKTC’nin başında Ankara’ya değil, güney Rumlarına ve Atina’ya daha yakın bir Cumhurbaşkanı var. Üstelik bu cumhurbaşkanı yakındaki seçimde yine aday. Belki yeniden seçilecek.
Buradan Azerbaycan için alınacak ders şudur:
Bir hafta evvel "Karabağ’ı kurtarmak yetmez!" diye bir yazı kaleme almıştık. Bunu ekranlarda da tekrarladık. Bu kadar kelimeyi söz değirmeninde öğütmemizin sebebi, o yazıda sözünü ettiğimiz gerçeğe cesaretle hamledilmesi içindir. Dediğimiz şudur. Bir kere daha tekrar ediyoruz.
-Karabağ kurtarılırken Nahcıvan’la Karabağ arasına bir hançer gibi sokulmuş olan Ermenistan uzantısı parça da kurtarılmalıdır. Bu harita, emperyalist devletlerin çizimidir. O hançer veya kama çekip çıkartılmazsa Ermenistan ihtilafı bitmez. 30 km’lik bir arazi, Türkiye ile Azerbaycan’ı, Türkiye ile Türkmenistan ve Türkistan’ı koparmaktadır. Bölgeye dair hukuki ve tarihî altyapı iyi hazırlanmalıdır.
Demir tavında dövülür. İş uzadıkça araya girenler çoğalacaktır. Nitekim Rusya Federasyonu Başkanı Putin her iki devletin dışişleri bakanını Moskova’ya çağırdı. Olaya kendine göre şekil verecektir. Yarın Ermenistan ve Azerbaycan liderlerini de çağırabilir. Başka merkezler de devreye girebilir. Bunun yanı sıra başlayan müzakereler uzar ve ihtilaf içinden çıkılmaz hâl alır. Zamanın aleyhimize işlemesine müsaade etmemeliyiz. Bakınız yarım asır sonra Kıbrıs’ta Maraş bölgesi ancak açılıyor. Yavuz Sultan Selim’deki IV. Murad Han’daki o cesaret, devrin idarecilerinde de olsaydı Kıbrıs, bugün çok farklı bir yerde olurdu. Dünle bugün arasında şu fark var ki bugün Sn. Erdoğan da Sn. Aliyev de cesaretle hareket etmekteler. Bu cesaretin gereğini icra etmeli.
.DÎVÂN-I ÂLİ, ŞÛRA-YI DEVLET
2020-10-03 02:00:00
AYM-Anayasa Mahkemesi ve idam cezası, 50-60 yıldır farklı aralıklarla ülke gündeminde tartışılmaktadır. MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli’nin her iki mevzua dair teklifi ve Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın da verdiği destekle bu mevzular, tekrar gündeme oturdular.
AYM, bir müessese olarak adli yapımız içinde olmalı mıdır? Evet olmalıdır. Hemen her hukuk devletinde de vardır. Ne var ki Anayasa Mahkemesi’nin Türk hukuk teşkilatı içinde yer alması talihsiz bir takvimle olmuştur. AYM, 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra hayatımıza dâhil olmuştu. Müessese, kendi hâliyle masumdur. Lakin onu getirenler, hukukumuzu zenginleştirmek, adaletimize yüksek hassasiyet kazandırmak niyetiyle getirmediler. 27 Mayıs darbecileri ve onları destekleyen, teşvik eden, birlikte olan zihniyet AYM’yi TBMM’nin Danıştay’ı da Hükûmetin başına jandarma olarak diktiler. Darbe yapmış; DP-Demokrat Parti Hükûmetini devirmiş, ısmarlama Yassıada Mahkemesiyle Başvekil ve iki Bakanı astırmışlardı ama arkada o mağdurları seven bir millet vardı. Bu millete güvenilmezdi. Artık açık oy gizli tasnif gibi sandık hileleri de mümkün değildi. Seçmenin yasaklanmış olan DP’nin yerine kurulacak muhafazakâr bir partiye de teveccüh edeceğine şüphe yoktu. Bu müstakbel tehlikeyi önlemek maksadıyla hem AYM’yi kurdurmuş ve hem de Danıştay tekrar görevlendirilmişti. Nitekim DP’nin saklı-gizli şekilde devamı olan AP-Adalet Partisi hükûmetlerine hem AYM ve hem de Danıştay eliyle kan kusturulmuştu. AYM iptalleriyle Meclis köstekleniyor, hemen her AP Hükûmet icraatı, Danıştay’a gidiyor ve iktidar muhalifleri ne istiyorlarsa öyle karar çıkıyordu. İktidar, neredeyse odacı bile tayin edemiyordu. Bu durum 1965-1980 arası aynen böyle cereyan etti. 12 Eylül 1980 ise başka bir darbeydi. Onunla da bir başka bir vesayet ve tahakküm başladı. Bundan dolayı AYM de Danıştay da toplumda daima tartışıldı. Öyle ki 1996/97’lere geldiğimizde bile bu tartışma ve rahatsızlıklar devam ediyordu. Biz bu tarihte TGRT’de program yapıyorduk. O programlardan birinde hukukçu, siyasetçi ve fikir adamları davet ederek AYM’yi gündeme taşımıştık.
Şimdi adı geçen mahkemeler bir kere daha tartışılmakta. Hâlbuki dört başı mamur sivil bir Anayasa yaparak anayasa ve ona dayanan kurumlar, darbelerin nükleer artıklarından kurtarılabilirdi. 12 Eylül eseri 1982 Anayasasında 27 Mayıs mahsulü 1961 Anayasasının tesiri yoktur denemez. Bu 1982 Anayasası o kadar çok değişti ki sayısını bilmek çok zor. Bu kadar değişiklik bir defalık yeniden anayasa yapmanın yerini alamaz. Kuvvetler ayrılığı esastır. Lakin kuvvetler çatışması da olmamalı. Yamalı bohçaya dönmüş bir anayasanın müesseseleri ister istemez çekişme ve çatışmaya yol açacak kararlara varabilmekteler. Bundan dolayı AYM’nin devlet mekanizmasıyla ahenkli çalışacak bir yapıya kavuşturulması istenmekte. Doğru olan 2023’e girerken, Büyük Türkiye safhasına geçerken yepyeni bir Anayasa yapabilmekti.
Devlet Bahçeli’nin AYM için Divan-ı Âli tabirini kullanması ise bu yüksek mahkemeye bir mazi kazandırma niyetinden olsa gerek. "Dîvân-ı Âli’’ bir buçuk asır evvel 1876’da kurulmuştu. Bugünkü AYM’nin Bakanları, yüksek memurları vs. muhakeme eden "Yüce Divan’’ vazifesini yapıyordu. Günümüzde Moğolcadan kırma bir Türkçe ile "Danıştay’’ denen "Şûra-yı Devlet’’ ise 1868’den beri mevcuttu.
Parlamenter düzen yerini Cumhurbaşkanlığı düzenine bıraktığına göre bu yeni sistemle kurumların tam ahenk içinde çalışması gerekir. Bunu yapmak asla kuvvetler ayrılığını terk, yargı bağımsızlığını ihmal değildir. Tabiî ki hem "Dîvân-ı Âli’’ye ve hem de "Şûra-yı Devlet’’e ihtiyaç vardır. Ancak, ihtiyaç olması onlara dokunulmazlık hakkı kazandırmaz. Bunlar, geçmiş iyi-kötü tecrübelerden de istifadeyle daha olgunlaşmalıdır. Kişiler gibi kurumlar da devletin âli menfaatlerinin üstünde değildir…
.MACRON VAK’ASI!
2020-10-08 02:00:00
Emmanuel Macron’un bir ilahiyatçı olmadığı hâlde Hıristiyanlık hakkında konuşması anlaşılabilir. Herhâlde ateist değildir ve dini hakkında da asgari malumat sahibidir. Diniyle alâkalı bir şeyler söyleme ihtiyacı hissettiğinde söyleyebilir.
Ne var ki Macron, tutuyor İslâmiyet hakkında konuşup onun krizde olduğuna dair iftira atıyor. Radikal gruplardan söz ediyor, "Fransa’daki İslâm’ı yeniden yapılandıracaklarını" ileri sürüyor. Kur’ânı kerîm, Âl-i İmran suresi 19. Ayette "şüphesiz ki Allah indinde din İslâm’dır" buyurmaktadır. Allah, yanında, indinde, katında makbul olan bu din yani İslamiyet, zamanlar ve mekânlar üstüdür. Japonya’da başka, Türkiye’de başka, Fransa’da başka olamaz.
Ettiği lakırdılar, kifayetsiz muhterisliği tescilli bu politika işportacısının boyunu, çapını, varsa ilmini de çok aşar. Dediğine nazaran mevzua dair hem İçişleri Bakanlığı’nda, hem İslâm Konseyi’nde ve hem de Elysee Sarayı’nda çalışma yapılmaktaymış.
Kriz; buhrandır; yani çıkmazda, kargaşada olmak, aklıselim ve mantığın ortadan kalkması demektir. İslâmiyet, akide, itikad, amel ve müesseseleriyle ilk günkü tazelik ve sağlamlığıyla ayaktadır ve hiç şek ve şüphe yoktur ki kıyamete kadar da bu muhkemlik, sağlamlık ve güzellikle devam edecektir. Bazı ne yaptığını bilmezlerin söyleyip ettikleri, en son, en üstün ve ebedi olan bu dini bağlamaz. Bu bir, ikincisi, Macron’un başkenti dâhil Avrupa merkezlerinden, Batı’dan İslâm âlemine ihraç edilen ve her devirde farklı kılıklarla ortaya çıkan gruplar da asla ve kat’a İslamiyet’i temsil etmezler. Onların son örneği DEAŞ’tır. Eli kanlı bu örgütün, Avrupa projesi olduğunu bugün artık herkes bilmekte. Dolayısıyla onların yapıp-ettikleri her ne tiksinti verici iş varsa zerresi, Müslümanlara da İslâmiyet’e de mal edilemez. Böylesi örgütlerin suç ortağı, senaryoyu yazıp onları, mazlum topraklara musallat eden sömürgeci memleketlerdir.
"Fransa’daki İslâm’ı reforma tabi tutmak, Müslümanların hayatları ve teşkilatlanmalarını yeniden düzenlemek fikri, şüphesiz ki bir başına Macron’un düşüncesi değildir. Batılı başkentler merkezli sinsi İslâm düşmanı karanlık odaklar, oldum olası İslâmiyet’i şu veya bu gerekçe ve şu veya bu bahane ile içten bozma peşindedirler. Asırlar ötesinden bu yana da bu istikamette çalışıyorlar. Şia, Vehhabilik, Selefilik ve bunlar etrafında devlet oluşumları, bu odakların çalışmalarının sonucudur. Bizde Erken Cumhuriyetteki Türkçe namaz, Türkçe ezan, camilere ayakkabıyla girme, müzik aleti koyma, kadın-erkek karma cemaat gibi teşebbüsler de o çalışmaların Müslümanın hayatına katılmak istenen taraflarıdır. Onlardan bazıları, musallat edilmiş bir ahmaklıkla "aç Kur’ânı, oku ne anladıysan İslamiyet odur" şeklindeki telkinlerle günümüzde de devam etmektedir. Bir ilaç kutusundaki kullanma tarifesini anlayamayan insana, bu kadar sakat bir tavsiye yapılabiliyor.
Bugün sanırız milyonlarca sağduyulu Fransız "elim kırılsaydı da bu adama oy vermeseydim" diye Fransız Cumhurbaşkanı hakkında acı itiraflarda bulunmaktalar. Fransızlar, böyle düşünmekte haksız değiller. Zira işbaşına getirdikleri bu siyasetçi, hayatlarını daha iyileştirecek hiçbir şey yapmamıştır. Aksine "Sarı Yelekliler" gibi eylemler aylardır Fransa sokak ve meydanlarında haykırış hâlindeler. İşte kriz budur!.. Ülkesinden mes’ul bir kimse olarak Emmanuel Macron, seçilirken vatandaşına vadettiklerini hayata geçirip şikâyetleri bitireceğine politik bir kurnazlıkla dikkatleri üzerinden uzaklaştırmak istedi. Yunanistan’ı Türkiye, Ermenistan’ı hem Türkiye, hem Azerbaycan aleyhine kışkırtırken büyük işler başarmış devlet adamı görüntüsü vermenin peşindeydi. AB’den destek umdu, "beyin ölümü gerçekleşti" dediği NATO’ya güvendi. Ne var ki kimse kendisine kulak asmadı. Bu defa "Fransa’daki İslamiyet" perdelemesi yaparak hakikatte doğrudan İslâmiyet’i hedef alan ve böylece hem İslamiyet’e ve elbette Müslümanlara hakaret olan o sözleri etti. Çok dikkatli, çok uyanık olmak lâzım. Gayeleri "Fransız Modeli İslamiyet" kurup, İslâm âlemine ihraç etmektir. "Dinlerarası Diyalog"un da bu projenin içinde olma ihtimali yüksektir.
Yarınki Macron’lu, Biden’lı dünya, herhâlde hiç de huzurlu olmayacaktır. Bilindiği gibi Almanya’da Angela Merkel, tekrar aday olmayacaktır. Amerika’daysa Joe Biden, 3 Kasım’da, hasta yatağından kalkan Donald Trump karşısında daha şanslı olabilir. Bu arada bazı körfez ülkeleri de yeni yetme ve İsrail güdümlü veliahdların sevk ve idaresindeler. Onlar zaten nefslerine, arzularına göre güya İslamiyet imal edilmesine dünden razılar. Onlar emperyalizmin sadık emir kullarıdır.
Böyle bir arz küre, rahata hasret kalır.
.KARABAĞ’I KURTARMAK YETMEZ!..
2020-10-01 02:00:00
Azerbaycan, Hazar Denizi’nin batı kıyısında yer almaktadır. Doğu kıyısındaysa Türkmenistan vardır. Dağlık Karabağ, Azerbaycan topraklarının batısındaki yurt parçasıdır. Dağlık Karabağ ile Nahcivan arasına Ermenistan’ın bir uzantısı bir kama gibi sokulmuştur…
Nahcivan, Azerbaycan Cumhuriyeti’nin Türkiye’nin kuzeydoğusunda yer alan bir parçasıdır.
Dağlık Karabağ, Azerbaycan toprağı olduğu hâlde Ermenistan, aldığı desteklerle burayı 30 yıl önce işgal etmişti. Karabağlı bir milyon kaçkın, göçmen yerlerinden-yurtlarından olmuşlardır. MİNSK grubu denen ABD, Rusya ve Fransa, o günden bu tarafa sadra şifa, derde deve hiçbir fayda temin etmemiş, samimi olmamış, havanda su döverek Azerbaycan ve Türkiye’yi oyalayıp durmuştur.
Türkiye-Yunanistan kapışmasından ümidi kesenlerin kışkırtmasıyla Ermenistan, işgali altında olan Karabağ’ı boşaltmak bir yana yeni Azeri toprakları da aparmak; çalmak için 27 Eylül 2020’de Azeri sivil mıntıkalarına saldırınca yaşamakta olduğumuz Azeri-Ermeni Savaşı patlak verdi. Şimdi bu mücadele, Azerbaycan’ın kıyas kabul etmez üstünlüğü ile devam etmektedir. Ermenistan, şaşkınlık içindedir ve bozgun yaşamaktadır. Görünen ve arzu da edilen o ki bu defa Dağlık Karabağ, düşman işgalinden kurtarılacak, Azerbaycan gasbedilmiş yüzde yirmi vatan toprağını istirdat edecektir. Kardeşlerimize zafer yolunun açılmasının arkasındaki sebep, Büyük Türkiye’dir. Türk akıl ve silah gücü, Azeri Mehmetçiğe destek olmaktadır. Azerbaycan, böylece mükemmelen meşru müdafaa hakkını kullanmaktadır. Millî ve yerli silah sanayimiz, şimdi Azeri-Ermeni vuruşmasında da neticeyi tayin edici olmaktadır. İHA’larımız destanlar yazıyor.
Kavgada vuran kazanır. Sonrasında araya girerler. Darbe alan yediği yumrukla kalır. Eğer 1974’te ilk hamlede Kıbrıs’ın tamamını alsaydık, neticeyi Ankara, tayin ederdi. Dağlık Karabağ ve aşağıda bahsedeceğimiz hususlar için KKTC misalini unutmamalı. Her şeyden evvel eli çabuk tutup fırtına gibi esip, Ermenistan ordusunun bu bozgun hâlinden istifadeyle Karabağ derhal temizlenmelidir. Tarihte çok muharebe vardır ki tam zafere gidecekten son anda kaybedilmiştir. Bir küçük hata, Allah korusun bir asırlık suç olur, şehidlerin yüzüne bakacak hâl kalmaz. Bunları kulaklara küpe olsun diye söylemeden edemiyoruz ama ümidimiz yüksektir. İnşallah, Dağlık Karabağ âzâd edilecek, Azerbaycan vatan topraklarına yeniden kavuşacak, kaçkınlar, yuvalarına, mülklerine döneceklerdir. Bunu yapabilmek zaferdir. Fakat asıl zafer ve asıl yapılması gereken bu değildir:
Yukarıda resmettiğimiz haritayı hatırlamalı veya bir harita açıp bakmalı. Hazar’ın doğusundan batıya doğru Azerbaycan-Karabağ-Ermenistan-Nahcivan-Türkiye yer alıyor. İngiliz işgalinden Sovyet işgaline devreden sürecin sonunda Azerbaycan ile onun bir parçası ve Türkiye’nin hudut komşusu Nahcivan’ın arasına Ermeni kaması sokulmuş ve böylece Azerbaycan ile Nahcivan ve Azerbaycan ile Türkiye’nin kara irtibatı koparılmıştır. 1992’deki Azeri Ermeni harbi, Hocalı soykırımı olduğunda bu defa onunla da yetinilmemiş Dağlık Karadağ da emperyalist desteklerle işgal edilerek Türkiye daha uzağa düşürülmüştür.
Şimdi yapılacak olan, bu üstünlük şartlarından istifadeyle önce Karabağ’ı hürriyetine kavuşturmak sonra da Nahcivan’la Karabağ arasındaki yani Türkiye ile Azerbaycan arasındaki o kanlı Ermeni kamasını çekip çıkartmaktır. Yiğit, bin yaşar; fırsat, bir düşer. Bunu mutlaka yapmalı hiçbir telkin, tehdit ve zorlamaya aldırmamalıdır. İcap eden her cephede Osmanlı Türkiye’si mirasında aleyhimize çizilen haritaları düzeltmek hakkımızdır. Şu dediğimiz yapıldığında sadece Azerbaycan ile Türkiye hemhudut olmayacaktır. Hazar’ın doğu kıyısındaki Türkmenistan ve Türkistan da Anadolu’ya çok yakın olacaktır. O zaman hızlı trenler, hızlı arabalı vapurlar devreye girer. Bu işler bilek, yürek ve yüksek akılla olur. Eğer MİNSK vs. diye tiyatrolara bakılırsa bir otuz yıl daha geçer. Şu dediğimiz harita 2071 Cihan Devleti Türkiye’sine dâhildir.
.ÇAĞDAŞ MASAL
2020-09-29 02:00:00
"Stratejik ortaklık", "müttefiklik", "dostluk" gibi kavramların nasıl da ikiyüzlü laflar olduğu önümüzdeki şu Azerbaycan-Ermenistan kapışması üzerine bir kere daha anlaşılmış olmalı. Bu kavramlar, devletler arasında menfaatler nisbetinde vardır. Aynı teşkilatın içinde yer almak dahi bunu değiştirmez. Şu ifade ettiğimiz gerçekleri defalarca dile getirmişizdir. Öyle ki konuya dair bazı satırlarımızın daha mürekkebi bile kurumadan Ermenistan, 27 Eylül 2020 sabahı 06.00’da Azerbaycan’a saldırdı.
Ermenistan denen fakir, müflis, az nüfuslu, payandalarla ayakta tutulan sözde bir devlettir. Nüfus, ordu, maliye… hiçbir bakımdan Azerbaycan ile boy ölçüşemez. Buna rağmen çeyrek asrı aşkın bir zamandır Dağlık Karabağ’da işgalcidir. Azerbaycan topraklarının yüzde yirmisini zorla elinde tutmaktadır. Bu işgal devam ederken bu defa da bahsettiğimiz saldırı yapıldı. Nasıl olur da böylesine bitmiş-tükenmiş bir devlet, yeni cephe açma cür’etini gösterir? Soru budur ve üzerinde durulması gereken de budur.
Ermenistan’ın 27 Eylül sabahı başlattığı saldırı, Türkiye ile Yunanistan’ın Doğu Akdeniz ihtilafında çatışma noktasından müzakere safhasına geçmelerinin hemen arkasında yaşandı. Meselenin can alıcı tarafı burasıdır. Biz, kendi karasularımızda gaz ve petrol aramaya başlayınca, Fransa, Yunanistan’ı Türkiye’ye karşı kışkırtmaya başladı. Aynı Fransa, Libya’da ve Bağdat’ta hatta Lübnan’da Türkiye’ye karşı tavırlar aldı. Ankara, bütün baskı ve tehditlere rağmen zerrece taviz vermeyince karşı taraf, bu defa taktik değiştirdi. Fransa, görünmese bile Suriye’de mevcuttur. Bunun gibi Ermenistan’da da mevcuttur. Ne var ki Ermenistan, o tecavüzleri, sadece Fransa’nın yüreklendirmesiyle yapmıyor. Tarihteki iki büyük hasmımız Rusya ve İran da Ermenistan’ın arkasındadır. İran, Azerbaycan’a karşı Ermenistan’a hava sahasını kullandırmaktadır. Bu iki devletin ihtilafında Ermenistan’ın yanındadır. Bunda Tahran’ın büyük tüccarlarının Ermeni olmasının payı büyüktür. Bu tüccarlar, hükûmet üzerinde son derecede müessirlerdir. Diğer yandan İran nüfusunun 30 milyona yakını Azeri Türkü’dür. Tahran, bu çarpıklıkları yaparken o nüfustan çıt çıkmaması, Şia bağlılığındandır. İran Azerbaycan’ı yahut Cenubî/Güney Azerbaycan, İran’ın doğusundadır. Buradaki Azeri nüfus, şimalî/kuzey Azerbaycan’ın beş katıdır.
Ermeni taşkınlık ve haddini bilmezliğinin tek sebebi Fransa gibi İran da değildir. Fransa ve bilhassa ABD’deki güçlü Ermeni kopuntusunun/diasporasının da bu neticede rolü büyüktür. Bu zengin lobi, bulunduğu ülkelerde basın ve hükûmetleri tesirine almaktadır. Nitekim Alman medyasının, Cumhurbaşkanımız Erdoğan’a çemkirmesi bedavadan değildir. Fransa, İran, Amerika vs… bunlar Ermenistan’ın arkasındadır. Bayrağında salip yani haç olan bazı başka devletler de Ermenistan’ın arkasındadır. Fakat Rusya’yı göz önüne almadan, takip etmeden söylenecek her söz, yapılacak her tahlil eksik kalır. Ermenistan, şeklen müstakil bir devlettir. Fiilense tamı tamına bir Rus vilayetidir. SSCB zamanında Rusya’nın parçasıydı. Bugün de öyledir. Hudutlarını, gümrüklerini, hava sahasını Rus kuvvetleri korumaktadır. Kendisinden güçlü Azerbaycan’a yaptıklarının arkasındaki asıl gerçek budur. Türkiye ve Rusya, İdlib’de giderek birbirlerine ters düşmekteler. Ara bozulmakta. Libya’da dolaylı biçimde karşı karşıyalar. Bu itibarla söz konusu Ermeni saldırısı, Moskova’nın, tasvibi ve teşviki olmadan asla yapılamaz. Tahran ve Paris, kolaylaştırıcı merkezlerdir. Washington’sa Ankara’nın Moskova’yla nerede ne zaman ne şekilde olursa olsun ters düşmesini şiddetle arzu eder. Ankara, Kuzey Suriye’de Washington’la zıt taraflardadır. Trump, seçim öncesi Ermeni diasporasını karşısına alacak bir şeyi asla yapmaz.
Şurada adı geçen ve geçmeyen birçok devletle şu veya bu sahada güya müttefikiz, komşuyuz, NATO’da silah arkadaşıyız, alışveriş yapmaktayız. Ancak bunların hiçbiri onları, insaflı, vicdanlı ve adil hareket etmeye zorlamıyor. O zaman da o parlak cümleler; stratejik ortaklık, müttefiklik, dostluk vs. birer çağdaş masal, sonu gelmez yalan olmaktan öteye geçemiyor. Akdeniz’de boğulamayan, Libya’da gömülemeyen Türkiye, Kafkaslar’da kan kaybetsin isteniyor. Hedef, tek başına Azerbaycan değildir. Asıl hedef, bir cins at gibi zincirleri koparmış Türkiye’dir. Bu Türkiye’yi zapt edemeyenler, aynen tarihte olduğu gibi el ele verip üstümüze gelmekteler, daha da gelirler.
Değişmez hakikat bu olduğuna göre Türkiye ve Azerbaycan birliğinin daha da pekişmesi için çareler aranmalı. Tek millet, aynı Oğuz nesli olduğumuza göre niçin iki devlet? Uzun sürmüş bu ayrılığı, beraberliğe kavuşturmanın hukuki, siyasi ve fiilî imkânları üzerinde çalışmalıdır…
.SAĞLAM DURDUK
2020-09-26 02:00:00
Türkiye’nin gemileriyle Ege ve Akdeniz’de petrol ve gaz arama çalışmaları ve Libya ile MEB-Müstakil Ekonomik Bölge anlaşması yaparak "kıyıdaş devlet mutabakatı"na varması, İsrail’den Fransa’ya, Mısır’dan Yunanistan’a kadar birçok devleti rahatsız etti. Lakin bunların içinde en fazla Fransa ve Yunanistan, rahatsızlıklarını dışa vurdular. Fransa arkadaydı, Yunanistan’ı sahaya sürmüştü.
Öyle ki Atina, Ankara savaş ilan etsin diye Ege ve Akdeniz’de yapılabilecek her çılgınlığı yaptı. Sondaj gemilerimizi türlü yollarla taciz etmekten, cumhurbaşkanları Katerina Sakelaropulu’nun Kızılhisar-Meis Adasına gelip güya gövde gösterisi yapmasına kadar birçok tahrikleri oldu. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’sa zaten tahrik ve taşkınlığın her yolunu deniyordu. Hem Fransa ve hem de Yunan basını, haddini bilmezliği son hududuna kadar zorladılar. Bu arada Almanya tarafsızlık görüntüsüyle ara buluculuğa teşebbüs etti. Sonra cayar gibi oldu. Ardından yine ara buluculuğa girişti. Sadece NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg, samimiydi…
Bütün bunlar olurken Türkiye, Cumhurbaşkanı, Meclis’i, Hariciyesi, Savunma Bakanlığı ve her kurumuyla "sabit kademdi"; tavizsiz şekilde yerinde sağlam durdu. Zıvanadan çıkmış muhataplarımızı ikaz etmek gerektiğinde ikaz ettik. Sesimizi yükseltmemiz gerektiğinde yükselttik. Hiçbir konuda asla geri adım atmadık, asla taviz vermedik. Bunun yanı sıra diplomasi ve müzakere kapılarını da asla kapatmadık. Onları daima aralık tuttuğumuz gibi Cumhurbaşkanı Erdoğan, Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu ve Millî Savunma Bakanı Akar ve öteki sözcülerimizle de daima "Biz, Türkiye olarak Akdeniz ve Ege’de hak sahibi olan ülkelerle âdil paylaşımdan yanayız, hep birlikte kazanalım" dedik. Bunu I. Dünya Harbi ve II. Dünya Harbi’nde mağdur edilmiş, adaları elinden alınmış, vatanı küçültülmüş, hakkı yenmiş, gasbedilmiş bir devlet olarak yani haklı taraf ve mazlum olmamıza rağmen söylüyorduk. Ancak bu söz ve teklif defalarca tekrarlanmasına rağmen Fransa ve Yunanistan bildiğini okumaya devam ettiler.
Bunun üzerine Cumhurbaşkanımız Tayyip Erdoğan, Emmanuel Macron’a "kifâyetsiz muhteris!" diye hitap etti. Adı geçen, sanki bu iltifatı bekliyormuş gibi "haklısınız" dercesine Türkiye Cumhurbaşkanıyla görüşme arzusunu izhar etti. Bu arada NATO Genel Sekreteri’nin gayretleriyle NATO içinde Türk ve Yunan hey’etleri arasında cılız da olsa "teknik müzakereler" başlamıştı. "Kifâyetsiz muhteris" iltifatına mazhar olan mezkûr kişinin konuşma isteğine Türkiye Cumhurbaşkanı müsbet cevap verdi. Telefon görüşmesi gerçekleşti. Devreye daha evvel birkaç kere zikzaklar çizmiş olan Angela Merkel girdi ve "Ekim başında Türk ve Yunan hey’etleri arasında İstanbul’da 61. istikşâfi görüşmenin yapılmasına karar verildi." 60. görüşme dört yıl önce Atina’da olduğu için 61.si İstanbul’da yapılacaktır. Müzakere masasında Türk ve Yunan temsilciler yer alacaktır ama müşahid; gözlemci olarak herhâlde Almanya ve Fransa’nın yanı sıra belki ABD, Rusya ve NATO’dan diplomatlar da bulunacaktır. Türkçe deyim meşhurdur; "İnsanlar, konuşa konuşa…" der. Yukarıda hikâye ettiğimiz üzere biz, Türkiye olarak bağrımıza taş basıp hep "diplomasi ve müzakere" dedik. Zira harp, felakettir. Harp, mağluba kaybettirir fakat galibe de çok şey kaybettirir. Buna rağmen bir kere daha sömürgeci devletler tarafından kullanılan Atina, oyuna gelmeye devam ediyor, tecrübe noksanlığı olan Macron da kurusıkı tehditlerle Türkleri korkutma zannına kapılma cehaleti gösterdiği için inadından vazgeçmiyordu…
Neyse ki korkulan olmadı, bir sıcak çatışma yaşanmadı. Herhâlde Fransa’da akil adamlar devreye girdiler ki Macron "kifayetsiz muhteris" hakaretini yutarak Sn. Erdoğan’la görüşme isteğinde bulundu. Bu görüşme talebi ile vaki görüşmeyi, Atina’nın basından öğrendiğini sanıyoruz. O yüzden Yunanlılar, satıldıklarını vs. yazıp öfke göstermekteler.
Bundan sonra ne olur?
Bu görüşmeler, bu numaralar artarak devam eder. Yani ileride 71. görüşme de olabilir. Fakat anlaşma ihtimali hemen hemen yoktur. "Doğu Akdeniz", Tunus ile Sicilya adası hattının doğusunda kalan bölgedir. Bir asır önce burada esas itibarıyla Osmanlı Türkiye’si ve İtalya varken bugün düzineden fazla devlet bulunmaktadır. Dün sadece Akdeniz değil, Ege de Türk gölüydü. Bugün kıyıdaş devletler, Doğu Akdeniz’de her yandan ve her yönden hak iddia etmekteler. Ege ise bir haksızlık denizidir. Türk adaları, Türkiye’den gasbedilmiş vaziyettedir. Fransa, Yunanistan ve Avrupa, I. Dünya Harbi’ni bitiren ve II. Dünya Harbi’nde silah bıraktıran andlaşmalarda Türkiye’nin haklarının yendiğini ikrar ve kabul etmezlerse 122. İstikşâfi toplantı da netice vermez.
Biz, bugün -evet- yerimizde çok sağlam durduğumuz için karşı taraf masaya oturmaya razı oldu. Dün ayağımızı yere sağlam bastığımız gibi yarın da yumruğumuz, masada sağlam olmalıdır. Bu sözümüze "masa, yumruk gösterme yeri değildir" diyerek itiraz eden olabilir. Doğrudur; ancak, söz, bazen yumruktur. Diğer yandan; masaya oturmak her şey değildir. Bu haksızlıklar var oldukça ve karşı taraf da insafa gelmedikçe ihtilaf devam edecektir. Devam edince de günlerden bir gün, senelerden bir sene hesaplaşma olur.
.BM MERKEZİ İSTANBUL
2020-09-24 02:00:00
Milletlerin veya daha yerinde bir ifadeyle devletlerin, bir çatı altında toplanıp bir masa etrafında oturarak birbirlerini dinleme ihtiyacı, belki daha evvelki zamanlarda da hissedilmiştir ama bu ihtiyacın hayata geçmesi ilk defa "I. Dünya Harbi" denen Harb-i Umumi’den sonra oldu…
Gündelik dilde "Milletler Cemiyeti" diye ifade edilen Cemiyet-i Akvam; Kavimler Cemiyeti, 10 Ocak 1920 tarihinde İsviçre’nin Cenevre şehrinde kuruldu. Sömürüye dayanan kapitalist yeni dünya düzeninde İsviçre’ye aslında kara para aklama merkezi görevi verilmiş fakat işin bu tarafı saklanarak zahirde tarafsız ülke konumu kazandırılmıştı. CA-Cemiyet-i Akvam’ın burada kurulma sebebi, bu göstermelik tarafsızlıktı. CA’nın üye sayısı 50’nin altındaydı. Bir başka ifadeyle o günkü yani tam yüz yıl önceki yerkürede var olan devletler, bugünkünün dörtte birinden azdı. 1920’de bir savaş felaketine gerek kalmadan ihtilafları sulhen halletmek maksadıyla kurulan bu teşkilat, ancak çeyrek asır yaşayabildi. Yüz milyona yakın insanın öldüğü bir büyük dünya faciasından sonra kurulmuş, fakat II. Dünya Harbi’nin patlak vermesine engel olamamıştı. Bu yüzden harpten sonra 1945’te fiilen bitti, bir yıl sonra da resmen dağıldı. Yerini BM-Birleşmiş Milletler Cemiyeti aldı.
Dağılırken üye devlet sayısı 50’nin altında olan CA’nın resmî dilleri sadece İngilizce, Fransızca, İspanyolcadan ibaretti. Bugün BM’ye üye devlet sayısı 193’tür Filistin ve KKTC gibi gözlemci devletlerle bu rakam, iki yüze yaklaşmaktadır. Lisan sayısı da ikiye katlanmıştır. BM’nin kabul ettiği diller Çince, Arapça, Rusça, Fransızca, İspanyolca ve İngilizcedir. Görüldüğü gibi Türkçe yoktur.
BM-Birleşmiş Milletler Teşkilatı, CA’nın aksine İsviçre gibi sözde bile olsa tarafsız bir memlekette değil, bilakis tam taraf ABD’nin New York şehrinde kuruldu. Hâlbuki Amerika Birleşik Devletleri, tarihte ilk defa olarak Japonlara karşı arka arkaya iki defa "atom bombası" denen ve 220 bin insanın ölümüyle ve korkunç tahribata sebep olan bir kitle imha silahı kullanmıştı. Hakikat bu olsa bile vahşi kapitalist sömürü düzeninin "güçlü olan haklıdır" dayatması değişmemişti. Zaten kurulan bir vicdanlı teşkilat değildi. II. Dünya Harbi’nin galipleri, bir teşkilat kurmuş, kurdukları yapıyı vesayetlerine almış ancak kapıyı diğer devletlere kapatmamışlardı. Teşkilat, II. Dünya Harbi’nden sonra, 1989’da bitecek olan "Soğuk Savaş Dönemi"nin hemen başında faaliyete geçmişti. Teşkilatın sağlıktan, adalete, kültüre.. kadar birçok alt kurumları vardır. Ancak esas gövde meclis yani 193 üye devlet delegesinin yer aldığı Genel Kuruldur. Bunun üstünde ise katı bir patronaj vardır. Buraya "BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi" denir. Bu konsey, II. Cihan Harbi’nin muzaffer devletleridir ki bunlar ABD, Çin Halk Cumhuriyeti, Rusya Federasyonu, Fransa ve Birleşik Krallıktır. Bu konseyde ayrıca iki yılda bir dönüşümlü değişen 10 üye devlet daha yer alır ama bu sayı kalabalığından başka bir şey değildir. Zira mezkûr 5 devlet, BM genel kurul kararlarını tek başlarına "veto" etme yani hükümsüz kılma hakkına sahiptir. Veto, temyizi, tashihi mümkün olmayan mutlak ret demektir. 193 devletten 192’si herhangi bir karar alsa BMGK üyesi 5 devletten biri bu kararı veto ettiği takdirde alınmış o kararın hiçbir bağlayıcı tarafı, müeyyide gücü kalmamaktadır. İsrail, 1948’den beri böylece semirtilmekte, Filistin ve Şarki Türkistan 70 yılı aşkın bir zamandır böylece zulüm görmekte, keyfî işgaller böylece yapılmaktadır.
BM, atomla noktalanmış bir harp dönemi mahsulü ve Soğuk Savaş eseri olduğu için haksız ve adaletsiz şekilde kurulmuştur, öylece de devam etmektedir. Bu teşkilatın ıslahı elbette tek başına arz küredeki cümle haksızlıkları ortadan kaldırmayacaktır. Ne var ki bir yerde haksızlık varsa aslolan evveliyetle o haksızlığı bertaraf edip hakkaniyeti hâkim kılmaktır. 5 devletin kendilerinden 40 kat fazla devlete mutlak biçimde hükmetmeleri ne barış, ne adalet ve ne de hakkaniyettir. BM bu yapısıyla köle pazarını hatırlatmaktadır. O kadar ki zaman zaman ABD başkanları o tarihte geçimsizlik içinde oldukları devletlerin devlet veya hükûmet başkanlarına vize vermeme gibi kabulü mümkün olmayan bir karar verebilmekte, aleyhine böyle bir karar verilen devlet adamı, ya New York’a gidememekte veya bin meşakkatle gidebilmektedir.
BM böylesine bozuk bir yapıda olduğundan insanlığın iyiliği için yeniden kurulması şarttır. BMGK konseyi keyfiliğini, Türkiye, 10 yıldan fazla bir süredir Sn. Erdoğan vasıtasıyla "Dünya 5’ten büyüktür!" diyerek dile getirmektedir. Şimdi o ihtara bir de teklif ilave etmiş bulunmaktayız. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, "BM merkezi İstanbul olsun!" diye Türk milleti adına dünyaya çok isabetli bir çağrı yaptı. İstanbul, dünyayı asırlar boyu sulh ve sükûn içinde idare etmiş medeniyetler beşiği, tabiat harikası bir şehirdir. Asya-Afrika-Avrupa-Kafkaslar, Balkanlar, Orta Doğu’nun kesişme ve buluşma noktasındadır. Dünya nüfusunun 5’te dördü bu saydığımız bölgelerde yaşamaktadır ki tamamı İstanbul’un mücavir alanıdır.
Cemiyet-i Akvam, II. Dünya Harbine mâni olamadığı için dağıldı. BM ise hiçbir zulüm, işgal ve harbe mâni olamadı. Soğuk Savaş, 30 küsur yıl önce bittiğine ve BM de çarpık ve gayrı adil bir yapıya sahip olduğuna göre sil baştan kurulması şarttır. Geç dahi kalınmıştır. Yeniden kurulacak yer, mazisi de ismi de temiz olan İstanbul olmalıdır. Yeni BM’nin resmî dilleri arasında şüphesiz ki 300 milyon Türk’ün lisanı olan Türkçe de yer alacaktır.
Bu adaletsiz ve zalim dünya düzeni er-geç değişecek ve yeni bir dünya nizamı kurulacaktır.
Akdeniz’deki ihtilaf bunun habercisidir.
.ANLADIĞI DİL
2020-09-22 02:00:00
Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un “Türk milletiyle bir derdimiz yok; bizim sıkıntımız Erdoğan’la!” demesinden bir hafta sonra Fransa güdümündeki Yunanistan’da satışı 10 bin bile olmayan ırkçı bir gazete, her türlü edeb ve ahlâkı bir tarafa bırakarak Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a manşetten ağız dolusu küfretti...
Bu gazete müsveddesi varak pârenin; kâğıt parçasının niyeti bellidir; Fransa’dan arpa devşirmek, Yunanistan’dan da tiraj almak.
“Demokrasi” diye bir de layık olmadığı bir isim taşıyan gazeteye, bu görülmedik hayâsızlığı, üzerine Ankara’dan arka arkaya sert cevaplar geldi. Gösterilen tepkiler; aksülameller, öfkeler haklıdır. Lakin; usul bu mu olmalıydı; bundan mı ibaret olmalıdır? Üzerinde durulmaya değer. Konuya dair Yunan hukukuna güvenilemez. Yunan hariciyesinin kınama açıklaması bile cümleye takla attırma samimiyetsizliğinde. Onun için bu aşağının bayağısı kirli kâğıt parçasını çıkartanları muhatap alıp söylenen her söz israftır...
 Belki konuyla çok alakalı görülmeyebilir ama biz, bu münasebetle iki vak’ayı hatırladık. Bunlardan biri çok meşhurdur; “Çerkez Hasan Vak’ası”… Kıdemli Yüzbaşı Çerkez Hasan Beğ, Sultan Abdülaziz Hân’ın kayınbiraderidir. Hakan Halife, cunta tarafından hal edilip; devrilip şehid edilmiş; Padişahın zevcesi ve Hasan Beğ’in ablası Sultan Hanımın başından da yaşmağı zorla çekilip baş açık bırakılmıştır. Bunun üzerine Çerkez Hasan çizmelerinin içine varıncaya kadar silahlanıp suçları ikiye katlanan darbecilerin peşine düşer. Hainler, bu sırada Soğanağa’daki bir konakta kafa çekmektedirler. Hasan Beğ, konağı basıp birçoğunu temizler. Midhat Paşa, hareme, kadınların arasına kaçarak canını kurtarır. Yiğidimiz, birkaç kişiyi daha layık oldukları yere yolladıktan sonra zapturapt altına alınır. Kahramanımız, Beyazıd Meydanında darağacındayken “Pencereden kar geliyor”dur… Hadise uzundur. Bu hadisenin kahramanı Çerkez Hasan Beğ, muhtemeldir ki aşağıda nakledeceğimiz “Sultanahmed Vak’asının meçhul halk kahramanının destanî cengâverliğinin tesirinde kalarak tarihe bir yiğitlik imzası atmıştır.
“Sultanahmed Vak’ası nedir?”
Âlim, evliya ve ariflerin sözünü dinlemeyerek, tavizsiz sert bir üslupla devlet hayatında düşündüğü yenilik ve değişiklikleri yapmak için bildiği istikamette yürüyerek gazapları üstüne çeken Sultan II. Osman, cunta ve Saraydaki muhterisler eliyle 20 Mayıs 1622’de katledildiğinde 17 yaşındadır. Üstün hasletlere sahip bir Padişahtır. Ahalinin derin üzüntü günleridir. Hükümdar ve Başbakan değişmiştir. Devamını merhum tarihçi Abdullah Yılmaz Tahsin Öztuna’nın, Genç Osman ve IV. Murad adlı kitabının 80. Sayfasından takip edebiliriz:
“Sadaret değişikliğinden 8 gün sonra 21 Haziran’da geçen bir olay bütün İstanbul halkını tesiri altında bıraktı ve Sultan Osman faciasının sorumlularının mutlaka cezalandırılmaları yoluna gidilmekten başka çare olmadığı anlaşıldı. Bugün, bir sipahi, Sadrâzam’ın dağıttığı parayı paylaşmak için birbirine giren askerin arasına dalarak;
-Kanı benim Osman Hân’ımı n’eylediniz? diye üzerlerine saldırdı. Neye uğradığını şaşıran askerden üçünü yaralayıp Mülâzımbaşı Yahyâ Bey’i yani sipâhîlerin yüksek subaylarından birini öldürdü.
-Kanı Sultan Osmân’ı neylediniz? diye nâra atarak saldırışına devam eden bu halk kahramanı, beş kişiyi daha ağır şekilde yaraladı. Arkasına yüzlerce asker takıldı. Birçoğunu yaralayıp öldüren kahraman, Sultanahmed Camii’ne sığındı; minarelerden birinin şerefesine çıktı. Gelenlerin üzerine ok yağdırıp çoğunu perişan etti. Bu suretle 80 askeri öldürüp yaraladıktan sonra ele geçirilip kafası kesildi…”
MİT, son yıllarda ismine layık iftihar edilecek bir çapa gelmiştir. Millî İstihbarat Teşkilâtımıza yurt dışında ameliyeler yapma yetkisi verildiğinden beri hemen her hafta birkaç hain örgüt mensubu yakalanıp getirilmektedir.
Onları yakalayıp getirenler, Kuzey ve Kuzey Suriye ile başka yerlerde operasyon yapan istihbaratçılarımız, şüphesiz ki Ulubatlı Hasan, Çerkez Hasan ve adsız halk kahramanı yiğitlerimizin günümüzdeki devamı korkusuz cengâverlerdir.
Onlar, nerede, ne zaman, nasıl davranacaklarını bilirler...
.TÜRKİYE MODELİ
2020-09-19 02:00:00
Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın önceki gün partisinin bir faaliyetinde yaptığı konuşmada geçen "Türkiye Modeli" sözünün üzerinde durup uzun uzadıya düşünmek ve mütalaada bulunmak gerektiği kanaatindeyiz. Konuşmaya baktığımızda "insani değerlere dayalı olma" dışında "Türkiye Modeli"ne dair bir tafsilat göremedik. Bir parti konuşması, böyle bir çalışmaya esas olamayacağı için bu eksiklik yadırganamaz. Mühim olan ülkenin Cumhurbaşkanının Türkiye’nin dünyaya bir model sunması gereğini, milletiyle paylaşmasıdır. Başlığın altını doldurma işi bu memleketin okur-yazarlarına düşer…
Burada hem dünyaya bir Türkiye Modeli sunma ihtiyacı dile gelmektedir, hem de o modelin insani değerlere dayalı olacağı haber verilmektedir. Şüphesiz ki her şey aslına döner. Bu dokunuş, bu milletin aslına rücu etme arayışının adıdır. İnsani değerlere dayalı olma ise millî olmanın yanı sıra insanlığın müşterek değerlerine sahip çıkma anlamına da gelmektedir. Bir başka ifadeyle bizde medeniyetler çatışmaz. Ordular çatışabilir. Fakat medeniyetler birbirinden istifade eder. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- "Hikmet, müminin yitiğidir, nerede bulursa alır" ve "İlim Çin’de bile olsa alınız" gibi buyrukları bu dediğimizin delilleridir.
Türkiye Modeli, şüphesiz ki bir milletin hayat tarzıdır, hayat üslubudur. İnşa edeceğimiz hayat tarzı bizim için millî olmanın yanında başka milletler için de iktibası mümkün keyfiyettir. Hadisenin can alıcı noktası da burasıdır. Hiç gözden kaçırmamak gerekir ki biz, son dört asırda fikir ihraç edemedik. Veya şöyle diyebiliriz. Uzun asırlardır sadece teknoloji, silah vs. ithal etmedik. Onlardan önce taklitçiliğe, kopyacılığa varan iktibaslar yaptık. Bu gidişat son asırda zirve yaptı. İstifade etmek başka, taklitçilik başkadır. Taklit, asliyetin düşmanıdır. Bir medeniyet, tek başına silah gücüyle ayakta duramaz. Tek başına para gücüyle de ayakta duramaz. Bunlardan önce ilim gücü gelir. Gönül gücü gelir. Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklu, Endülüs Emevileri, Babürler, Osmanlı medeniyetimizin ana omurgası Ehli Sünnet ve Cemaat ana akide ve fikrine bağlı ve sadık oldukları asırlarda yücelmiş ondan uzaklaştıkça küçülüp dağılmışlardır. Zahirî sebepler farklı görülebilir. Esas sebep budur. Bu gerçek bugün için de geçerlidir.
Bugün savunma sanayii ile diğer teknoloji sahalarında yaptığımız hamlelerle göğsümüz kabarmakta. Ancak teknoloji, bir medeniyetin kurulma veya dirilişi için tek başına yetmez. O medeniyeti reforma tabi tutarak asli çizgisinden koparmaksa büyük hatadır. İmamı Gazali, Muhyiddin-i Arabi, İmam-ı Rabbani hazretleri gibi binlerce ilim ve gönül adamları tanınmayınca ortalığı bozuk insan ve yollar tutmaktadır. Kalkınmış çağlarımızda Sultanın yanında yalnızca Beylerbeyleri değil âlim, evliya, fikir ve edebiyat adamları da yer alırdı.
Devlet tarzında, adalette, ahlakta, ilimde, iktisatta, idarede, askerlikte, edebiyatta ne dediğimizi yüksek sesle söylemeliyiz. Yerli ve millî nesiller yetiştirmeliyiz. Teşvik edici olmalıyız. Aileyi öncelikli hazine bilmeliyiz. Mimarlar, hattatlar, şairler, müellifler, dergâhlar çekip çıkartılırsa Osmanlı Medeniyeti adına ortada sadece savaşlar kalır. Bu gerçek, Ruslar, Fransızlar vs. için de böyledir. Onun için medeniyet diyorsak kılıç, kalem, kelam ve gönül dengesini kurmak şarttır. Bizim medeniyetimizin kök hücresi Edille-i şer’iyyedir; Kitap, Sünnet, Kıyas-ı Fukaha, İcma-ı Ümmettir. Selefilik, Vehhabilik, Şia ve dinde reform çalışmasının bizim medeniyetimizde yeri yoktur.
Biz, keyfiyetçiyiz. Sayı çokluğu her şey değildir. Bir âlim, hiçbir kalabalığa değiştirilemez. Kendi ilmimize, gönlümüze, san’atımıza, hayatımıza, ahlâkımıza dönüp, çağı ve teknolojiyi bunların emrine vermeliyiz. Gençliği başkalaşan, ailesi çöken bir millet medeniyetini inşa edemez, mevcudu da muhafaza edemez. Türkiye Modelini, seçim sisteminden hukuka, nesilleri korumaktan, aileyi zenginleştirmeye kadar bütün cepheleriyle ele alıp üzerinde çalışmalıyız. İnsanlığın ufkunda güneş gibi doğmamız böylece mümkün olur.
İnsanlık o doğuşa muhtaçtır.
2071 Kızılelması bunu emretmektedir.
.FİLİSTİN’İ SATANLAR!..
2020-09-17 02:00:00
Mazlum Filistin’in kara günlerine 15 Eylül 2020 tarihinde biri daha eklendi. BAE-Birleşik Arap Emirlikleri Dışişleri Bakanı Abdullah bin Zeyd el-Nahyan, Bahreyn Dışişleri Bakanı Abdurreşid ez-Zeyani ve İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, önceki gün ABD Devlet Başkanı Donald Trump’ın riyasetinde Beyaz Saray’da bir araya geldiler. 3 devlet, önce İsrail’le ilişkilerin normalleşmesine yönelik olarak bir anlaşmaya ve ardından da "İbrahim Anlaşması" diye ikinci bir metne imza koydular. Trump da müşahid, gözlemci sıfatıyla metni imzaladı.
Donald Trump’ın da Binyamin Netanyahu’nun da zevkten keyiflerine diyecek yoktu. Diğerleri ise arsız pazarlamacı görüntüsüyle pişkince memnundular. ABD başkanı, bu anlaşmaya imza atacak 5-6 devlet daha olduğunu, 3 Kasım seçimlerinden sonra İran’la da anlaşılacağını hatta Filistin’in bile bu anlaşmaya imza koyacağı garip laflar etti.
O, bunu derken Gazze ve Batı Şeria’da aleyhte gösteriler yapılıyordu. Dikkat çeken "Hain Dahlan!.." ve "Dolar için Filistin’i sattılar!.." pankartlarıydı. "Hain Dahlan!!!" diye protesto ettikleri BAE veliahd prensidir. Son senelerde ABD, İngiltere ve Siyonistler, Arap ülkelerini bu sözde prensler eliyle içten kuşatmaktadır. Dahlan’ın fikrî ikizi, Cemal Kaşıkçı cinayetine de adı karışmış olan ve birçok skandalın altından çıkan Suudi veliahd prensi MBS’dir. Filistin’den başka Ankara ve İran da bu anlaşmaya karşı tavır koydular. İran dışişlerinin "Trump’ın sirkinde oynadılar!" sözü, müthiştir ve maymunluğa işaret etmektedir.
Mısır ve Ürdün de önceki senelerde İsrail’le anlaşmalar yapmıştı. Ne var ki bu anlaşmaların sahada Filistin’e zerre kadar faydası olmadı. Kazanan daima İsrail oldu. Genişlemeye devam etti, zulümlerine ara vermedi. Yine öyle olacağına şüphe yoktur. Trump, başkanlığa gelir gelmez önce Kudüs’ü İsrail’in başşehri olarak tanıdı ve müteakiben de Tel Aviv’deki Amerikan sefaretini Kudüs’e taşıdı. Böyle bir tasarruf, taraflar arasındaki anlaşmalara aykırıydı. ABD başkanı buna aldırmadığı gibi geçen hafta konuğu Sırp devlet başkanına da el çabukluğu marifet hüneriyle evrak imzalatıp Sırbistan’ın da Kudüs’ün başkentliğini tanıdığını ilan etti. Zavallı Aleksandar Vucic ağlayacak hâldeydi.
3 Kasım’da ikinci dönem başkanlık yarışının kazananı olmak isteyen Trump, damadı Yahudi Jared Kushner’in tezgâhladığı bu anlaşma oyunuyla arkasına Yahudi ve Siyonist çevre ve basını alma yolunda önemli bir adım atmıştır. Diğer yandan İsrail’de işsizlik, yüzde 20’lerde seyretmektedir. Bu sebeple meydanlarda her gün başbakan Netanyahu aleyhine gösteriler yapılmakta. O da bu anlaşmayla yerini sağlamlaştırmayı ummaktadır.
Yeni yetme veliahdlar ise aidiyetinden nefret eden Amerikan hayranlarıdır. Türk düşmanı olarak özel şekilde yetiştirildikleri apaçık ortadadır. Suudiler, hava sahasını İsrail uçaklarına açtı. BAE ise Türkiye’ye karşı Yunanistan ve Fransa ile tatbikat yapmakta. Jetlerini Girit’e yollamakta. Diğer yandan Washington, Kuzey Suriye’den başka Körfez’i de hâkimiyetine almaya çalışıyor. Yunanistan’la batıdan Trump sirkinin veliahdlarının işgalindeki ülkelerle de güneyden kuşatılmak isteniyoruz. Filistin satılıp yok edilmek istenirken Türkiye’ye zarar verilmek isteniyor. Şöyle bir düşünelim; BAE, Bahreyn, SA, İsrail, Güney Kıbrıs, Yunanistan, Fransa.
Ve Ankara’nın güvenmemekte haklı olduğu ABD.
Bugün Filistin’i satmaya kalkışanlar, yarın insan içine çıkamayacak, tarih onları lanetleyecektir.
.YUNANİSTAN, NASIL PAYLAŞILACAK?
2020-09-15 02:00:00
Yazımızın başlığının şaşırtıcı olduğunun farkındayız. Hadiselerin peşinden sürüklenmek yerine dünden yarına tahlillerle cesur ve farklı okumalar yapılabilirse bu başlığın isabeti görülebilir.
Gerçek şudur; dünyada bir devletler var. Bir de kapısına "devlet" tabelası asılmış olan topluluklar. Aslında yerkürenin tabiî yapısı da böyledir. Devletler ile devletimsi olanlar yapılanmaları Fransız İhtilalinden sonra millî devletlerin ortaya çıkmasıyla doğdu. Bazı milletler, büyük nüfus, büyük toprak, büyük maliye, büyük ordu gibi farklarıyla imparatorluklar devrinde bihakkın devlet oldukları gibi millî devlet döneminde de o vasıflarını devam ettirdiler. 19. Asrın ortalarına kadar devletlerin sayısı mahduttur. Hatta I. Cihan Harbi ile II. Cihan Harbi arasının BM’si Cemiyet-i Akvâm’a âzâ devlet sayısı, 50’yi bulmuyordu. Bugün BM üye sayısı 193’tür. Bir başka söyleyişle CA’nın 1946’da dağılmasından sonra yarım yüzyıl içinde devlet sayısı 4 kat artmıştır.
Şüphesiz ki tanınmak yani Birleşmiş Milletler Teşkilatına üye olmak tek başına devlet olmaya yetmiyor. Güya devlet olunuyor. Sözde devlet olunuyor. Zaten BM’nin patron, sahip devletleri malumdur ki 5’ten ibarettir. 19 ve 20. Asır ve öncesinde imparatorluk olan milletler, bugün de yeryüzünde söz sahibi olan esas devletlerdir. İlk ağızda Japonya, Çin, Rusya, İran, Türkiye, İtalya, Fransa, İngiltere sayılabilir. ABD yenidir. Almanya da belki yeni sayılabilir. Avusturya-Macaristan imparatorluğunun yeri doldurulamamıştır. Resmettiğimiz haritada Orta Doğu, Afrika, güney Avrupa yahut Balkanlarda Türkiye’den başka devlet yoktu. Bir anlamda bugün de yok. Sanırız cennetmekân Yavuz Sultan Selim Hân hatırlanmıştır. Bir gün haritaya bakarken söylediği "Dünya, iki sultan için küçükmüş" sözü, kayıtlarda mevcuttur. Bu bakışın verdiği azimle bugün "Orta Doğu" denen şark dünyasıyla Kuzey Afrika’yı 10 yıldan kısa bir zamanda fethetmişti.
Şu dediklerimizi, bir başka tarifle "A sınıfı devletler", "B Sınıfı devletler" diye de ifade etmek mümkündür. Hatta "C sınıfı devletler" olarak bir üçüncü unsuru saymak da mümkündür. Nitekim "G-20’ler", "Süper güçler", "Kalkınmakta olan devletler", "üçüncü dünya devletleri" gibi tarifler dediğimizin farklı ifade biçimleridir. "Zavallı devletler" denmiyor da "üçüncü dünya devletleri’ deniyor. Kimse de pekâlâ öyle ise "İkinci dünya devletleri hangisi?" diye sormuyor. Zahir onlar da "Kalkınmakta olan devletler" yahut "Gelişmekte olan devletler"dir.
İki asır evvel İngiltere, Rusya ve Fransa’nın teşvik ve himâyesiyle Osmanlı Devleti’ne rağmen ve korkunç zorlamalarla, II. Mahmud Hân’a âdeta kan kusturarak Mora yarımadasında kurdurulan Yunanistan, olsa olsa “İkinci dünya devletleri” sınıfına girer. Küçük bir yarımadada kurulmuş fakat 125 sene boyunca sürekli olarak Osmanlı Devleti’yle devamı Türkiye Cumhuriyeti aleyhine genişlemiştir. Bazı küçük devletler, büyük devletler tarafından tıpkı terör örgütleri gibi tetikçi olarak kullanılırlar. Türkiye’nin çeyrek aydınları kabul etse de etmese de Avrupa ve bütünüyle Batı’nın, Türkiye’ye yönelik hastalıklı bir haçlı yani ehli salip bakışı vardır. Onmamız istenmiyor. AB’ye alınmama sebebi bundandır. Türkler, Müslüman kaldıkça da bu bakış asla ve kat’a değişmeyecektir. Batı, onmayalım, doğrulmayalım diye Türkiye’yi Anadolu’yla Paşaeli’ne; yeni adıyla Trakya’ya hapsetmiş ve jandarma olarak da Yunanistan’ı kapımıza dikmiştir. Devlet adamlarımızın "Bizim kimsenin toprağında gözümüz yok!" sözünü şu zaviyeden değerlendirince biz onu şöyle tâbir ve tefsir etmekteyiz: Bizim, kimsenin toprağında gözümüz yok! Lâkin ilk ve ikinci dünya harpleri sonrasında gayrı adil bir şekilde vicdansızca ve insafsızca canımızdan koparılarak C veya B sınıfı devlet yapılan veya bunlara bağışlanan yüz binlerce şehid ve gazi ile 5-6 asrın mirası mübarek vatan, "kimsenin" değil kendi toprağımızdır…
Bilindiği gibi beynelmilel hukukta "garantör devlet" diye bir tabir vardır. Belki metinlere böyle bir tabir geçmiyordur. Ancak hiç şüphe edilmesin ki yukarıda adı geçen hâmi devletler, sıkıştıklarında kendilerini Yunanistan için garantör devlet olarak ilân edeceklerdir. Yunanistan, bize karşı daima, jandarma veya bekçi vazifesi yaptı. Avrupa, onu hep şımarttı. Bundan dolayı çalışmadılar. Ekmek bir yerden, su bir başka yerden geliyordu. Bu memleketin bir turizm bir de denizcilik geliri vardır. O kadar. Bundan dolayı fakirliğin pençesine düştüler…
Yunanistan, şimdi yarınlarını tehlikeye atacak şekilde şöyle bir seyir içindedir:
Almanya’dan milyar-milyar avro borç alarak geçinmeye çalışırken diğer yandan Fransa’dan da milyar-milyar avrolara savaş uçağı vs. almaktadır. Bu devlet, bu iki borcunu da ödeyemeyecektir. Zira öyle bir kaynağı yok. Bu sebeple alacaklı devletler, bir gün borçlu müflis ülkeye el koyabilirler. Haddizatında borçlandırmaların sebebi de budur. Aslında Almanya ve Fransa, dolaylı olarak Yunanistan üzerinden doğuya açılma mücadelesi vermekteler. Yarın iflas etmiş bir Yunanistan’ı paylaşma kavgasına girebilirler. Şu var ki Fransa, o gün kendini "garantör devlet" olarak satacaktır. O bu iddiaya dayanınca İngiltere ve Rusya da aynı tezi ileri sürerler.
İstikbalde yaşanacak böyle bir manzarada Ankara, dünkü Almanya-İtalya çekişmesinde kendi Adalar Denizi ve Akdeniz adalarına sahip çıkamamasındaki hatayı zinhar tekrar etmemelidir. O zaman haritalar yeniden yazılır. Zaten; bugünkü gelişmeler, farkında olunsa da olunmasa da yarının habercileridir.
.VESAYETTEN DEMOKRASİYE MİLLÎ İRADE
2020-09-12 02:00:00
Bugün, "Vesayetten Demokrasiye Millî İrade Sempozyumu" için Yassıada’dayız. Adalet Bakanlığı’nın tertiplediği bu fikrî istişareye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan da iştirak etmekte.
Yassıada, 1960’a kadar esamesi pek okunmayan âdeta denizin ortasında unutulmuş bir kara parçası gibiydi. Marmara Deniz’inde "ada" denince Bizans’ın "Prens Adaları", Osmanlı’nın "Kızıl Adalar" dediği, Büyükada, Kınalıada… gibi takım adalar akla gelmekteydi.
Yassıadayı, gündeme taşıyan, yaşadığı bir talihsizliktir. Cansızların da bir kaderi olsa gerek. 27 Mayıs 1960’ta Orduya sızmış cunta, Tek Parti Zihniyeti, İngiliz, matbuat ve üniversitenin iş birliği ile Demokrat Parti iktidarına karşı darbe yapılıp da Reisi Cumhur Celal Bayar’dan Başvekil Adnan Menderes’e, O’ndan Bakanlara, milletvekillerine kadar topyekûn DP kadrolarının bu adada mezbelelik ardiyelere tıkılması ve burada kurulan düzmece mahkeme ve sözde muhakeme ile ada, dünya çapında şöhret oldu. Sonrası malum; "yargıç" ve "savcı" sıfatlı bazı yüz karası isimler, aldıkları talimatla çok sayıda idam kararı verdiler. Bilahare bu idamların bazısı, müebbed gibi cezalara çevrildi. Ancak Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu, Maliye Vekili Hasan Polatkan ve onlardan bir gün sonra da Başvekil Adnan Menderes, idam edildiler. İnfazlar, nedense Yassıada’da değil de İmralı’da yapıldı. Dedik ya cansız varlıkların da bir kaderi olsa gerek. Bu iki ada, tarihî drama hem şahitlik yapmış ve hem de mekân olmuşlardı.
Milletimiz, bu adaya maşerî vicdanın müşterek hissiyatıyla "Yaslıada" dedi. Aslında bu güzel bir isimdi, isimdir. Kendiliğinden doğmuştu. Yassıada, geçen sene yenilenip imar edilerek kongre merkezi yapılınca adı resmen farklı oldu ama bayağı uzun olan bu ismin tutacağını pek sanmıyoruz.
Yassıada muhakeme, yargılama görünüşlü malûm cinayetlere sahne olduktan sonra yavaş yavaş terk edildi. O kendini kral sanan kâğıttan kaplanvari yargıç ve savcıların kükredikleri salonlar mekânlar yıkıma yüz tuttu. Biz, 25 Haziran 2013’te bu adaya gittiğimizde Adnan Menderes ve arkadaşlarının elleri arkadan kelepçeli hâlde yürütüldükleri parka taşlı yolları ot bürümüş, duruşmaların icra edildiği salon köhne hâle gelmiş, duvarına "Yassıada demokrasi adası olsun!" diye kocaman renkli harflerle bir cümle yazılmıştı. Bu fotoğrafları, rahimer50 Instagram hesabımızdan görebilirsiniz. O gün, o salonda namaz kılarak şehid ve mazlumlara dualar etmiştik.
27 Mayıs, ne ilk darbeydi ve ne de son oldu.
Bugün 12 Eylül…12 Eylül 1980 darbesi de "bir sağdan-bir soldan" kelle ve parmak hesabıyla idamların yapıldığı, birçok cinayetin işlendiği bir başka hailedir, dramatik gündür. 12 Eylül, 40 yıl önceki darbenin takvim dönümü. Ancak eylülün azap dolu iki günü daha vardır. Bakanlar Zorlu ve Polatkan İmralı’da 16 Eylül’de Başvekil Menderes de 17 Eylül’de asılarak şehid edildiler. Binaenaleyh, "sempozyum" denen bu müşavere ve mütalaa toplantısının 12 Eylül’ün gününde, idamların haftasında olacak şekilde bugün icra ve tanzim edilmesi isabetli olmuştur. Toplantının başlığından da anlaşılacağı gibi ana fikir vesayetten demokrasiye geçişin tarihçesi, merhaleleri, şartları, bedeli ve zorluklarıdır.
Tabiî böyle bir başlığı "darbeler tarihi"nden ayırmak mümkün değildir. Daha öncekileri saymaktan sarf-ı nazar etsek bile Türkiye’de darbeler tarihini III. Selim’den; 1807-1808’den bu yana saymak mümkündür. 1808-1878 arası Saltanat döneminde de III. Selim’in şehid edilmesi, Kuleli vak’ası, Sultan Abdülaziz Hân’ın şehid edilmesi, Çırağan vak’ası, şeklinde iki darbe ve iki de darbe teşebbüsü yaşanmıştır. 1908’e II. Meşrutiyet’e geçildikten sonraysa 31 Mart darbesiyle Abdülhamid Hân, 1909’da hal edilmiş, devrilmiş, 23 Ocak 1913’te de Enver Paşa’yla Talat Paşa’nın riyasetinde İttihadçı cuntanın güpegündüz yaptığı Bâb-ı âli Baskınıyla da Sadrazam Kâmil Paşa Hükûmeti devrilmiştir. Bu darbe demokrasiye geçişten sonra ilk zorbalıktır.
27 Mayıs 1960 ve 12 Eylül 1980’den söz ettik. İkisi arasında ise yine askerî müdahaleyle vaki olan ve AP Hükûmeti’ni düşüren 12 Mart Muhtırası vardır. 1980’den 1997’ye kadar darbe yok, fakat vesayet yoğundur. 28 Şubat 1997 tarihli darbe; şu meşhur yalan Postmodern Darbe, evet, kansız olsa bile faşist baskı ve demir pençe vesayetiyle idamların icra edildiği darbelerden hiç de geri değildir. 27 Nisan 2007 Nisan e-Muhtırası ise 28 Şubat’ın ardçı darbe teşebbüs ve şımarıklığıdır.
Vesayete ilk büyük çaplı ve kelle koltukta meydan okuma 28 Nisan 2007’de yapıldı. Devrin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, sözde muhtıradan bir gün sonra gür bir sesle yaptığı konuşmada devrin birtakım üst rütbeli subaylarının Genelkurmayın imkânlarını gasbederek Hükûmete verdikleri bu haddini bilmez muhtırayı âdeta paçavraya çevirdi. Buna rağmen o çarpı yemiş muhtıra, o ekranda senelerce kalabildi.
Vesayete arzusu ve darbe iştihasına karşı en büyük darbe ise 15 Temmuz 2016 gecesi oldu. Sn. Recep Tayyip Erdoğan bu defa Cumhurbaşkanı’ydı. O gece de olanca cesaretiyle ortaya çıktı, milleti meydanlara çağırdı ve devlet-millet iradesiyle bu işgal ve darbe teşebbüsü ve dolayısıyla vesayet hamlesi kırıldı. Vesayetin çökertilmesi, millî irade ve demokrasinin güçlendirilmesi, 251 vatandaşımızın şehid ve 2 binin çok üzerinde vatandaşımızın gazi olmasıyla mümkün oldu.
Bugün; "darbe tehlikesi, mutlak mânâda geçmiştir, vesayet niyetleri mutlak mânâda yok edilmiştir!" denemez. Daima teyakkuzda olmak ve bugünküne benzer fikrî çalışmalarla zihinleri zenginleştirmek ve fiilen sağlam durmak şarttır.
Eğer; şu gün Türkiye’de darbe ve işgali püskürtmüş bir Cumhur İttifakı değil de vesâyet idaresi işbaşında olsaydı ne savunma sanayiinde muazzam hamleler yapılabilir, ne Karadeniz’de gaz bulunur, ne Libya ile mutabakat olur ve ne de Akdeniz’de sondaj çalışmaları gerçekleşirdi. Haçlı başkentlerinden "dur, dur; otur, otur!" talimatları gelir buna göre de şekil alınırdı. O zaman elbette Atina’yla da diğerleriyle de bir problem yaşanmazdı. Yurtta da cihanda da sulh içinde geçinip gidilirdi.
.BOZKURTLARIN YÜRÜYÜŞÜ!..
2020-09-10 02:00:00
Canımızdan koparılan 12 Ada, nice mübarek vatan parçası gibi biz nesillerin içinde derin bir ukdedir. Gasbedilmiş hakkımızdır. Eğer; bugünkü gençlerden bir kısmının böyle bir derdi yoksa o ayıp da bizlerin kusurudur…
Bu ukdeyi, bu acıyı yüreğinin en hassas noktasında yaşayanlardan Sn. Devlet Bahçeli, 29 Ağustos 2020’de aynen şöyle dedi:
-Bu adalar, haksız, hayâsız ve hukuksuz şekilde elimizden alınmıştır!
Bu cümleyi her milliyetperver, her vatansever aynen imzalar. Osmanlı Türk İmparatorluğu’nu yağmalayan emperyalist sömürgeci sırtlanlar, üstümüze 7 koldan saldırarak bu haksızlığı, hayâsızlığı ve hukuksuzluğu işlemişlerdi.
Buna rağmen onlar, şu gün de rahat durmuyorlar. Gösterdiğimiz vakar ve sabrı âczimize yormuş olmalılar ki 1820’den beri 200 senedir kullanmakta oldukları Yunan’ı bir kere daha kullanmaktalar. Son kullanma tarihini zorlayan kof kabadayı, haddini bilmezlik etmekte. Bu itibarla 9 Eylül’de mutlaka ses, cesaret ve Bayrak yükseltmek gerekiyordu.
Bu şerefli vazifeyi Bozkurtlar yerine getirdi.
Devlet Bey, onlara 9 Eylül günü İzmir’de "İstiklal İçin Kararlılık Yürüyüşü" yapmaları talimatı verdi. Dün, o şanlı günde İzmir’de Ülkü Ocakları Genel Başkanı Ahmet Yiğit Yıldırım öncülüğünde binden fazla Bozkurt, disiplin içinde bir yürüyüş yaparak Yunan’a ve onun arkasındaki haçlı dünyasına ihtarda bulundular.
Bu yürüyüş şu demekti:
-Bozkurtlar, bu vatan için nefes alıp vermektedir! Kıyamete kadar bu bayrak inmeyecek, bu ezan susmayacaktır! Vatanda, Gönül Vatanımızda, Mavi Vatanda ve mavi göklerde Mehmetçiğin yanındayız! Biz, ordu milletiz! Türk Ordusu, 85 milyondur! Herkes haddini bilsin! Gasbedilmiş adalarımızı unutmadık. Susmamız kabul değildir! İstiklalimiz, var olma sebebimizdir! Misakı Millî’den de "yâ istiklal yâ ölüm!" millî mirasımızdan da vazgeçmiş değiliz, asla vazgeçmeyeceğiz!..
"Bozkurt" korkusuzluk ve cesaret alemidir. Dağların zirvesinden engin vatan topraklarını, o vatanın hür havasını kollayan çelik iradedir. "Bozkurtlar" da denen azîz Ülkücü Gençlik, bu milletin asaletinin cevheridir. Şâyet bu memleket, 1970’lerde Kızıl İstilaya maruz kalmadıysa, 1984’lerden itibaren de bölünme yaşamadıysa bunda rütbeli ve rütbesiz Ülkücülerin çok yüksek payı vardır. Son destânî şahlanışları 15 Temmuz’da oldu. O hain işgal ve darbe teşebbüsünü akamete uğratmakta büyük ve unutulmaz hizmetleri oldu. Mütevazı, fakat sarsılmaz iradeli, alınlarında şafağın ışığı parlayan bu soylu gençlik, hâlimizin de istikbalimizin de köklü teminatlarından biridir. Ülkücüler, ‘70’lerde binlerce şehid vermesine rağmen daha sonra haksızlıklar gördü ama kan kusup kızılcık şerbeti içti, devletine asla küsmedi. "Şehîdler ölmez vatan bölünmez!", "Ya Allah, Bismillah, Allahü ekber!", "Kanımız aksa da zafer İslâmın!.." Ülkücü gençliğin mücadele içinde irticalen bulduğu ve millete mal olan manifestolardır!
Elinin altında böylesi bir Bozkurt varlığı, büyük bir kuvvet olduğu hâlde onu gündelik ucuz politikadan uzak tutarak gerektiğinde değerlerimiz, devlet ve millet hizmetinde kararlı bir biçimde yer almasını, bir ibadet huşuu ile icra eden Devlet Bahçeli Beyin hizmeti çok takdire şâyândır…
Bu gençliğimizin, zalim Yunan çapulcularıyla arkasındaki İngiliz hîlebâzlarının ordumuz ve milletimiz tarafından vatandan kovulup sürülmelerinin sene-i devriyesinde İzmir’den Yunan ve Fransız başta olmak üzere haçlı dünyasına karşı gösterdiği kararlı duruş ve onlara gönderdiği sert ihtar, elbette hedefini bulmuştur.
Allah, hepsinden râzı olsun.
Millet, bu halis evlâdlarına müteşekkirdir.
Ecdad, inşallah onları yarın alınlarından öperek karşılayacaktır.
Var olsunlar!..
.İDAM CEZASI
2020-09-08 02:00:00
İ’dam, Arapça bir kelimedir. A’sında takke olmayan "adem" kelimesinden gelmektedir. "Ortadan kaldırmak", "yok etmek" demektir. İnsanlık tarihi kadar eski bir cezadır. Kur’ân-ı kerîm, idama cevaz vermektedir. Allahü teâlâ, Bakara Sure-i şerifi 179. Âyet-i kerimesinde meâlen şöyle buyurmaktadır:
-Kısasta sizin için hayat vardır. Ey akıl sahipleri, umulur ki sakınırsınız!..
Kısas, "aynıyla mukabele etmek"tir. Mahkeme kararıyla, kaatil katledilerek, yaralayan yaralanarak cezalandırılır. Veya maktulün mirasçılarına yahut mağdura maddi, nakdî karşılık ödenir.
İdam cezası, Türklerin bütün devlet idarelerinde de mevcuttu. Meclisin, İstanbul’dan Ankara’ya nakledip faaliyete devam etmesinden 1984’e kadarki Türkiye Cumhuriyeti döneminde de mer’iyetteydi, yürürlükteydi. Bu ceza, AB mevzuatına intibak maksadıyla 3 Ağustos 2002-7 Mayıs 2004 Tarihleri arasında kademeli olarak ve 14 Temmuz 2014’te de 5170 sayılı kanunla T.C. ceza hukuku ve teşkilat kanunu mevzuatından tamamen çıkarılmıştır. Ülkemizde 36 yıldır idam cezası tatbik edilmemektedir. Bunun yerine "ağırlaştırılmış müebbed cezası" veriliyor. Bu ceza nev’î yenidir. Müebbed hapis ise eskiden de vardı. Ağırlaştırılmış olsa bile müebbed yani ömür boyu cezanın idamın yerini tutması mümkün değildir. Cezanın bu şekilde tecelliî mağdur tarafın ve adaletin aleyhinedir.
İdam cezasını; uygulamadayken dosyaya bakan ağır ceza mahkemesi karar verir, Yargıtay tasdik eder yahut kararı bozar, TBMM kabul, devlet reisi de imza ederdi. Türkiye’de 1920’den 1984’e kadar infaz edilen, yerine getirilen idam hükmü, 712’dir. İdam edilmişlerin 15’i kadındır. Sivil yönetim, 18 yaşından küçük ve 65 yaşından büyükler için idam hükmünü infaz etmemişti.
Sözünü ettiğimiz 712 sayısına; TBMM’nin devre dışı bırakıldığı İstiklal Mahkemeleri, daha gerçekçi bir ifadeyle "İstibdad Mahkemeleri"nin çoğu gayrı hukuki 2 bine yakın idam ceza ve infazı dâhil değildir. Demek oluyor ki 64 yılda 2 bin 700 civarında idam olmuştur. İdamlar, dünden bugüne asma, boğma, kelle vurma, zehirli gazla boğma ve zehirli iğneyle öldürme şeklinde türlü biçimlerde olmaktadır.
Bugün BM üyesi 193 devletten 53’ünde idam cezası vardır. ABD’nin de 50 eyaletinden 34’ünde idam kararları verilmektedir.
Cezadan maksat, o cezaya taraf olanlar arasında adaleti tesis ve üçüncü kişiler için de ibret alınmasını temindir. Son senelerde toplumda suçlar başını alıp gitmektedir. Çocuk cinayetleri, çocuk istismarları, kadın cinayetleri, vahşi katliamlar, uyuşturucu suçları terör gibi tüyler ürpertici cinayetlerle karşılaşmaktayız. Diğer yandan mahkemelerin yükü fazladır. Davalar uzamaktadır. Cezalar, ibret ve caydırıcılık vazifesini eda edememektedir. Bu da cemiyetin içtimai dokusunu tahrip etmektedir. Bir başka ifadeyle AB’ye dâhil olma arzusu adalet yapımızı çökertmektedir. Hâlbuki devleti, devlet yapan temel unsur, adalet tevziî yani adalet dağıtmaktır. Hunharca katledildikten sonra bir de yakılıp yok edilen bir insanın hayatının karşılığı, elbette buna sebep olan hayat veya mağdur tarafın rızasıyla mağdur mirasçılara layıkıyla tazminat ödemektir.
Ancak; şu da bir hakikattir. Mahkeme hatasıyla yanlış karar verilme ihtimali de vardır. İnsan hayatını yok eden böylesi hatalar işlendikten nice sonra gerçeğin ortaya çıkmasının yaşandığı olmuştur. Benzer vaziyetler, bundan sonra da olabilir. İdam cezası, yeniden anayasa ve ceza mevzuatına girmelidir. Buna ihtiyaç var. Lakin öncelikle; hangi suçların idamla cezalandırılacağı çok seçici, kılı kırk yaran bir titizlik ve hassasiyetle tayin edilmelidir. İkinci husus ise şudur; idam cezalarına ancak ve yalnızca meslekte en az 20 yılı doldurmuş hâkim ve savcıların ve en az 10 yılı doldurmuş avukatların yer alacağı "Müebbed Mahkûmiyet ve İdam Cezası Mahkemeleri" bakabilmelidir. Bizim şu teklifimize göre müebbed, ağırlaştırılmış müebbed ve idam cezalarına ihtisas mahkemeleri bakacaktır. Üçüncü husus; Yargıtay’da da münhasıran bu dâvâlara bakan bir veya iki daire olmalıdır. Dördüncü husus; alt dereceli mahkeme ve Yargıtay’dan geçen karar, TBMM’nin 400 üyesinin kabul veya reddiyle karara bağlanmalıdır. Beşinci husus; Cumhurbaşkanı, TBMM’den masasına gelen idam kararını tek başına imzalama veya Meclis’e iade yetkisine sahip olamamalı. 6 kişilik bir "Yüksek Hukukçular Hey’eti"nin tavsiyesi istikametinde karar verebilmelidir. YHH, 2 emekli Yargıtay Başkanı, 2 altmış yaşını aşmış ceza profesörü, 2 altmış yaşını aşmış avukattan meydana gelmelidir. YHH, silahlı terör suçları hariç mağdur tarafı dinleyerek katil veya yaralama, sakat bırakma bedelini hak sahibine teklif edebilmeli. Fail, suçlu, bu imkâna sahip değilse ödemeyi hazine yapmalı, failin mülküne tedbir konmalı, mülkü yoksa ileriye dönük olarak borçlandırılmalıdır.
Devlet olarak hüdâyi nâbit gibi yerden bitmediğimize göre hukuk ve adalet olarak da bir asır evvel birdenbire ortaya çıkmadık. Adaleti muhkem, güçlü olmayan bir devlet, 650 sene değil, bunun yarısı kadar bile yaşayamazdı. Zengin ve muhteşem hukuk ve adalet mirasımızı red keyfiyeti artık bitmeli, "bizim için hayat olanı" seçme basiretini gösterebilmeliyiz
.MACRON; BİR SORUMSUZ ADAM!..
2020-09-05 02:00:00
Geçen gün Almanya’dan arayan genç bir dostum, belki de hiç farkında olmayarak çok önemli bir sosyolojik tesbitte bulundu. Dediği şuydu: "Bugün Türkiye, dünkü Almanya’yı, Almanya da dünkü Türkiye’yi yaşıyor!"
Dediği maddî kalkınmaya dairdi. Almanya’da doğup büyümüş fakat Türkiye ile irtibat ve muhabbeti zerrece kopmamış bir insanın gözlemleri buydu ve doğruydu. Ancak esasında mukayeseye konu edilecek tek başına Almanya değil bütün Avrupa’dır.
Türkiye, bugün, dünkü Avrupa’nın yerine doğru yükselmektedir. Avrupa da dünkü Türkiye olmaya doğru gitmektedir. Bu sadece bayındırlık, ulaşım, sağlık vs. için değildir. Onlarla birlikte ve daha önemlisi insan unsuru içindir. Dünkü Türkiye’nin iki yüz yıllık bir hikâyesi vardır. Bu hikâyede en ağır unsur kaht-ı rical’di; yetişmiş insan sıkıntısıydı. Bugün Avrupa’nın yetişmiş insan sıkıntısı çektiğini görüyoruz. Çekilen bu sıkıntının birçok sebebi olabilir. Esas sebep, yarım asırdan bu yana Avrupa nüfusunun ya yerinde sayması veya gerilemesidir. Yerinde sayma ve gerileme insan eksikliğine yol açmıştır.
Bu dediğimiz gerçeği, en çarpıcı şekilde Fransa’da görmekteyiz. Eğer "Macron Olayı" soğukkanlı bir biçimde ve derinlemesine ele alınırsa varılacak hüküm şurada dile getirdiklerimiz olacaktır. Emmanuel Macron, Fransa için bir Cumhurbaşkanı olmaktan öte bir vak’adır. Fransa adına bir şanssızlıktır. Avrupa adına da şanssızlıktır. Sn. Macron, seçildiğinden beri tam bir "kifayetsiz muhteris" görüntüsü vermektedir. Sarı yelekliler Fransa’ya pahalıya mal oldu. Macron’un zaten olmayan karizmasını daha da tükettiler. İçeride bir varlık gösteremeyen bu genç ve tecrübesiz sokak satıcısı politikacı, seçmenine ve milletine hayal kırıklığı yaşattı. Bunun üzerine kendini isbata kalkıştı ama yanlış yollara girdi. Önce NATO’ya sataştı. "NATO’nun beyin ölümü gerçekleşmiştir!" diye kocaman bir laf etti. O zaman adama sormazlar mı? "Bu sözünde samimi isen Fransa niçin NATO’dan çekilmiyor?" Maalesef bunu soran olmadı. Macron bu defa Fransa’nın yüz kızartıcı sömürgeci günlerini hatırladı.
Bu sırada Türkiye, Akdeniz’de kendi karasularında petrol ve gaz aramaları yapmaktaydı. Bu rastlantıyı kullanmak için içeride aleyhinde olan havayı dışarıda estireceği rüzgârla lehine çevirme gibi bir iştihaya kapıldı. Bu maksatla Atina’yı Türkiye aleyhine kışkırttı. Yetmedi BAE ve Mısır’ı da yanına çekti.
İki aydır Atina iradesi, Akdeniz ve Ege’de ayağımıza dolanmaktadır. Ancak burada fail Yunanistan, azmettirici Fransa’dır. Adı belli Fransa Cumhurbaşkanı, tıpkı Hitler gibi Avrupa’yı ateşe sürüklemektedir. Bu zaman zarfında Türk ve Yunan kuvvetleri birçok kere çatışma noktasına geldiler. Nihayet önceki gün NATO Genel Sekreteri, Jens Stoltenberg, Ankara ve Atina’yı masaya dâvet etti. Ankara, adaları gasbedilmiş, kara sularında araştırma yapması engellenmeye çalışılan haklı bir devletin merkezi olmasına rağmen görüşmelere şartsız olarak hazır olduğunu açıkladı. Atina, ayak sürüdü. Sonunda teknik görüşmeye razı oldu. Lakin bu sözünün üzerinden 24 saat geçmeden verdiği karardan caydı.
Türkiye, karşısında eti de budu da hâli de çapı da belli olan Yunanistan’ı böylesine tehlikeli cahil cesaretlerine sürükleyen Paris’tir. Ne yaptığını bilmez Emmanuel Macron’dur. Yunanistan’ı 1820-30 aralığında Mora yarımadasında kuran, İngiltere, Rusya ve Fransa’dır. Osmanlı devletini yıkma projeleri oradan başlamıştı. I. Dünya Harbinden sonra hazırlanan Sevr dayatma projesinin Fransa’da hazırlandığı unutulamaz. İki ay evvel bir Fransız gazetesi, durup dururken "Erdoğan, Sevr’i bitiriyor!" diye manşet atmıştı. İki gün önce ise Fransa’nın insanlık ayıbı olan aşağılık bir karikatür dergisinin 5 yıl aradan sonra yine aynı karikatürü basarak Şanlı Peygamber’e -aleyhisselam- sataşma edepsizliğini gösterdi. O manşet de tekrar gündemi kirleten bu karikatür de tesadüf olamaz. Bu hayâsız derginin yaptığı haddini bilmezlik, Macron’a sorulduğunda "Fransa’da fikir hürriyeti var!" dedi. Şu söz, sahibinin seviyesini göstermektedir. Dünyanın üçte birinin tâbi olduğu bir Peygambere hakaret fikir hürriyeti olabilir mi? Sorumlu, seviyeli bir devlet adamı buna râzı olabilir mi? Anlaşılan gözünü hırs bürümüş olduğundan bir fikri dile getirmekle hakareti de ayırt edemiyor. Veya daha kötüsü, ayırt etmek istemiyor.
İşbaşında olması Fransa için talihsizlik olan Macron, kendisinden de zavallı Atina yönetimini kukla gibi oynatmaktadır. Güya, ülke sınırlarını zorlayarak, Avrupa liderliğine oynayacak? Olan, küçük devletlere olur. Ancak Fransa’ya da çok şey olur.
.AVUKATLIĞA DAİR
2020-09-03 02:00:00
Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan 1 Eylül 2020 günü Külliye’deki Adlî Yıl Merasiminde yaptığı konuşmada birçok iç ve dış mes’eleye temas ettiği gibi avukatlık mesleğinin icra edilişini de dile getirdi. Dedikleri, ezcümle şöyleydi:
-Avukatların, pervasızca teröristlerin yanlarında durabilmeleri, cübbeleriyle cenazelerine katılmaları, onları öven bildiriler yayınlamaları kabul edilemez!.. Bu bir müvekkil, vekil ilişkisi değildir. Kamu görevi yapan avukatların da diğer kamu görevlileri gibi lazım gelen mesleki hassasiyeti göstermeleri icap eder. Yargının ideolojisi adalettir. Barolar, terör örgütlerinin arka bahçesi olmamalı…
Sn. Recep Tayyip Erdoğan, bunları derken elbette ve mutlaka ne bütün avukatları ve ne de avukatlık mesleğini kastetmektedir. Çünkü her insan gibi Sn. Erdoğan’ın da müdafi veya vekil olarak avukata ihtiyacı olmuştur, olmaktadır. Kastedilen bazı avukatlardır, mesleğin suiistimalidir. Adlî Yıl açılışındaki bu konuşmanın yapılma sebebi, Ebru Timtik adındaki bir avukatın önce açlık grevine gitmesi ve ardından da ölüm eylemine başlaması ve tuttuğu bu yoldan vazgeçmeyerek kaldırıldığı hastanede hayatını kaybetmesinden sonra bir kısım Baroların sarf ettiği sözler ve davranışlarıdır…
Olay, kısaca şudur:
16 Haziran 2013’teki Gezi Parkı gösterilerinde gaz fişeği isabet etmesi ile ölen Berkin Elvan’ın dâvâsına İstanbul Adliyesi savcılarından Mehmet Selim Kiraz, bakmaktaydı. İsmi geçen savcı, adliyedeki odasındayken 31 Mart 2019 günü odası, DHKP-C militanları tarafından basılarak rehine alındı. 9 saat süren mücadelenin nihâyetinde şehid oldu. İki de terörist öldürüldü. Diğer taraftan daha evvel bir kısım avukatlar "terör örgütü üyelik ve yöneticiliği" suçlamasıyla cezaevine gönderilmişti. Bunların içinde Ebru Timtik ve Aytaç Ünsal da bulunuyordu. 12 Eylül 2018’den beri cezaevindeydiler.
Ebru Timtik ve diğer dört avukat, şehîd savcının katilleri için "adil yargılama" talebiyle açlık grevine gittiler. Yetkililer onları caydırmaya çalıştılar. 10 Mart 2020’de diğerleri grevden vazgeçerken Av. Ebru Timtik ve Av. Aytaç Ünsal ikna edilemedi. Bu iki kişi ağırlaşınca Adli Tıp Raporuyla iki ayrı hastaneye kaldırıldılar. Bu arada bayan avukat ölüm eylemine başlamıştı. 28 Temmuz 2020 günü eylemin 238. gününde öldü. Cenazesi cemevinden kaldırılarak defnedildi.
İstanbul 37. Ağır Ceza Mahkemesinin söz konusu avukatlar hakkında verdiği kısa hüküm şöyledir:
-Yakalanan örgüt mensuplarına örgüt talimatlarını ilettiği, örgütle aralarındaki irtibatı sağladığı, kuryelik yaptığı…
Ebru Timtik’e 13,5 yıl, Aytaç Ünsal’a 10,5 yıl ceza verilmişti.
Adı geçenin böylece hayatına son vermesi üzerine bazı Barolar, ağır kelimesinin bile hafif kaldığı çok ağır ifadeler kullandılar. "Cübbeli katiller" gibi bir cümle bile sarf edilebilmişti. İstanbul Barosu ise Baro binasına müntehire avukatın büyük boy bir resmini astı.
Cumhurbaşkanı, Adli Yıl açılışında bunlara temas ediyordu. Zaten böyle bir günde temas etmese noksanlık olurdu. Dediği şuydu: "Avukat, müdafaa ettiği sanığın işlediği suçu işleyemez!" Böylesi vak’alardan dolayı da avukatlık mesleğinin icrasına dair mevzuat düzenlemesine gideceklerini haber verdi.
Avukatlık mesleği, müdafaa, yargının 3 unsurundan biridir. Birçok da mes’elesi vardır. İddia makamına denk hâle getirilmesi şarttır. Yeni mezun avukatlara ileriye dönük borçlanma ile mali destek elzemdir, vs… Hiçbir meslek mensubunun mesleğini paspasa çevirmesi mümkün olmadığı gibi hiçbir avukatın da mukaddes avukatlık mesleğini ideoloji bataklığına gömmeye hakkı yoktur. Hakikaten öyledir, yargının ideolojisi yani gâyesi adalettir…
Şimdi yapılacak peşin hükümlü suçlamaları tahmin etmek zor değildir. "Baroları böldüler, bu defa da avukatlığı buduyorlar!" mealinde konuşmalar beklenebilir. Hayır, Baroların çoğalması bölünme değil, hizmet rekabetidir. Avukatlık şerefini koruyamayan, onu kendi dünya görüşlerine feda edenlere karşı getirilecek müeyyidelere ise mesleğe kötülük şeklinde bakılamaz, disiplin tedbirleridir.
Eğer;
gerekli önleyici mevzuat hükümleri, vaktiyle yeteri şekilde var olsaydı bugün evladını kaybetmiş gözyaşı içinde acılı bir ana-baba olmayacaktı.
Hazin bir gerçektir ki bu ülke, 1968’den bu yana evlâdlarını ideolojinin hunhar dişlerine kaptırmaya devam etmektedir…
.GERÇEK YÜZLERİ ORTAYA ÇIKTI!..
2020-08-29 02:00:00
Son gelişmeler, şüphe ve yorumlarımızda ne kadar haklı olduğumuzu ortaya çıkardı. Düne kadar Akdeniz buhranında Yunanistan’ı destekleyen tek devlet olarak ortada Fransa vardı. Diğerleri ise sureti haktan yana görünüyorlardı…
Daha üç gün evvel Almanya Dışişleri Bakanı, güya ara bulucuydu. Berlin, Dışişleri Bakanı Heiko Maas’ı da Türkiye ile Yunanistan arasında ara buluculukla vazifelendirmişti. Heiko Maas, önce Yunanistan’a giderek Yunan Dışişleri Bakanı Nikos Dendias ile sonra da Ankara’ya gelerek dışişleri bakanımız Mevlût Çavuşoğlu ile görüşmüştü.
Manzara, pembe renkliydi. Dost Almanya, hasım Fransa’nın aksine Ankara-Atina ihtilafında tarafsız kalmış ve ara bulucu rolü üstlenmişti. Hakikatin hiç de öyle olmadığı çok kısa sürede anlaşıldı. Aslında ortak basın toplantısında Dışişleri Bakanımız Çavuşoğlu’nun "bu defa elimizden kaza çıkmaz, ne lazımsa o yapılır" demesi aralarında geçen mevzuların ne mahiyette olduğuna dair bir ipucu mahiyetindeydi.
Nitekim Alman Bakan, ülkesine dönünce Yunanistan’la dayanışma içinde olmaları gerektiğini dile getirdi. Gayriresmî de olsa "ara bulucu" sıfatındaki bir siyasetçinin bu tuhaf konuşması yorumlanıyordu ki dün bu defa da Almanya Başbakanı Angela Merkel ve AB Yüksek Temsilcisi Josep Borell’den ve yine Heiko Maas’tan arka arkaya açıklamalar geldi. Şaşırtıcıydı; lakin aslında şaşırmamak lazım. Gerçek yüzleri ve asıl niyetleri buydu.
Josep Borell şöyle diyor:
-Türkiye, Doğu Akdeniz buhranında tek taraflı adım atmamalıdır. Avrupa Birliği’nde Türkiye’nin davranışlarına karşı artan bir hayal kırıklığı oluşmuştur!.. Türkiye’ye yaptırımlar uygulamak için bir metin hazırdır. Bu metin üzerinde mutabakat da sağlanmıştır.
Almanya Dışişleri Bakanı ve güya ara bulucu Heiko Maas ise Türkiye ile ilişkilerinin Doğu Akdeniz krizi sebebiyle ciddi şekilde etkilendiğini söyledikten sonra AB üyesi devletleri önümüzdeki ay yapılacak olan "AB Zirvesi"nde Türkiye’ye karşı daha sert tedbirler almaya çağırdı.
Son noktayı Angele Merkel koydu:
-AB devletleri -haklı olduğu konularda- Atina’yı ciddiye alma ve desteklemekle yükümlüdür.
Dışişleri Bakanı, Ankara’dan gider gitmez aleyhimize konuşurken Sn. Merkel, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’la yapacakları telefon görüşmesi öncesinde bu acayip konuşmayı yapmıştı. İnsan, sormadan edemiyor. Bu lafları telaffuz eden biri, Sn. Erdoğan’a telefonda ne diyecektir? Hatta konuşmaya yüzü nasıl tutar?
Diğer taraftan İtalya, başlangıçta bizimle ortak manevra görüntüleri veriyorken o da Yunanistan’a yanaştı. Demem o ki esasında bütün Avrupa, Türkiye’ye karşı Yunanistan’ın yanındadır. Ancak Fransa ilk andan itibaren mert düşman olarak hareket etmişken diğerleri riyakâr bir üslubu benimseyerek yüzümüze gülüp, arkadan kuyumuzu kazma yoluna sapmışlardır. Şimdi de açık açık AB üzerinden Türkiye’ye müeyyideler tatbik etme peşindeler. Müeyyide ihtimali bile çok yüzlü Heiko Maas’ı tatmin etmemiş olmalı ki AB Zirvesinde Türkiye’ye karşı sert tedbirler alma çağrısı yapmakta.
Bu olan-bitenlerin hiçbiri sürpriz değildir, şaşırtıcı değildir.
Bunlar, Türkiye’nin büyümesini hazmedememe sancılarıdır.
Avrupa devletlerinin her biri ve hepsi Yunanistan’ın arkasındadır.
1820 başlarında İngiltere, Rusya ve Fransa’nın teşvik ve himayesiyle Mora yarımadasında Yunanistan adında bir devlet kurularak Osmanlı Devleti’nden ilk parça koparılmıştı. I. Dünya Harbi’nde 12 Ada’yı İtalya işgal etmişti. II. Dünya Harbinde İtalya, bu adaları tahliye ederken Ankara’ya "gelin adalarınızı alın" demesine rağmen devrin Ankara’sı bu fırsatı değerlendirememişti.
Şimdi sondaj gemilerimizle Akdeniz’de kendi kıta sahanlığımızda, bize ait bölgelerde petrol ve gaz araştırması yapmaktayız. 12 Ada’da işgalci, Ege’de işgalci Yunanistan, mevcut suçluluğuna rağmen bir de Mısır’la anlaşma yaparak yolumuzu kesmeye çalışmaktadır. Bu anlaşmanın "yok" hükmünde olduğunu çoktan ilân ettik.
Avrupa, Yunanistan’a işgallerini hatırlatacağına, gayrı hukuki tasarruflardan vazgeçmesine dair nasihat vereceğine yukarıda hülasa ettiğimiz işleri kotarmaktadır. Hatta BAE adlı aşireti de buna dâhil ediyorlar. Bu da şaşırtıcı değildir. Zira ortaya çıkan yüz, Avrupa’nın gerçek yüzüdür. Avrupa’nın gerçek yüzü ise haçlı yüzüdür. Haç, Hilalin hasmıdır.
Bu Hilal-Haç meselesi itibarıyla 60 yıldır Türkiye’yi oyalayan AB bugün bize ceza verme peşinde. Çöküşün eşiğindeki AB neyin peşinde olursa olsun. Pişman olacak olan bu ikiyüzlüler ve güdülen, kullanılan Yunanistan olacaktır.
Çekinen, Akdeniz’e açılmazdı.
Biz; yeniden Mavi Vatandayız.
Hem Karadeniz’deyiz, hem Akdeniz’deyiz.
Siz, buyurun zirvelerinizi yapın.
Müeyyidelerinizi sıralayın.
İstediğiniz kararı alın!..
Bilin ki her hukuksuzluk, ayaklarımızın altındadır.
.HÂLBUKİ BUGÜN BAŞKA BİR YAZI YAZACAKTIM!..
2020-08-27 02:00:00
Bugün okuyacağınız makalemin ismi “Yeni Bir Harita Çizilecekse Onu Biz Çizeceğiz!” veya Malazgirt ve 30 Ağustos Zafer Haftası’yla alâkalı olacaktı...
Bu maksatla çalışma masama geçtim; bilgisayarı açtım. Yazıyı kafamda kurgulamıştım. Zaten bilenler bilir ki yazı, önce beyinde yazılmakta. Yazara düşen, onu sayfaya aktarmak. Daktilolardan bilgisayarlara kaçıncısını eskittiğim; bu, ağzında dili olmayan mesai arkadaşımın açılma saniyeleri içinde cep telefonuma bir metnin geldiğini fark ettim:
“Ragıp Karadayı” ismi dikkatimi çekti. Önceki gün hatırının sorulması gereken bir safhadan geçmişti. Bu sebeple ben de yazıdan sonra kendisini arayacaktım. Baktım gelen metin, “böyle bir paylaşımı yapmak istemezdim ama...” diye başlıyordu. Çok merak ettim; “hayırdır inşallah; ne oldu acaba?” diyerek satırlarda ilerlemeye başladım. Hayır; arkadaşımdan yana korkacak bir şey yoktu. O, gelen bir yazıyı paylaşmıştı.
Metin, Dr. Figen Demir Kardeş isminde Adana’dan bir hekime hanıma ait. Öyle bir yazı ki âdeta dehşet verici bir ölüm ânını naklen vermekte. Metni okuyup bitirince bahsettiğim mevzuu da Malazgirt’i de Zafer Haftası’nı da her zaman yazabiliriz. Şimdi bu mevzu çok daha acil ve öncelik teşkil etmekte. Çünkü bazı vatandaşların mes’uliyetsizliği, gamsızlığı, pervasızlığı, fütursuzluğu inanılmaz çapta. Önceki gün bizzat bir hadise yaşadım. İstanbul’un çok namlı bir AVM’sinin dünya markası bir mağazamızdaydım. İşim bitince kasaya geldim. Fiziki mesafe noktasında sıramı bekliyordum. O sırada son derecede dekolte giyinişli bir ana-kız Paşabahçe’nin en pahalı mamullerinden seçim yapmakla meşgullerdi. Maske takmamışlardı. Biraz sonra işleri bitmiş olmalı ki önce ana olanı, kasayla aramdaki dar mesafeden geçip gitti, sonra da kızı. Bir insanı rahatsız etmek umurlarında değildi. Teslimatımı alırken tezgâhtar hanıma “mağaza girişine niçin maskesiz girilmez! diye yazı asmıyorsunuz?” Dedim. Hanımcağız, “dışarıda takıyor, içeri girince çıkartıyorlar. İkaz edince de bize kızıyorlar!” dedi. Böylesi sonradan görmeler sanıyor ki cebinde 3 kuruşu olanın semtine korona virüsü uğramaz. Bu ne ilk gördüğüm ahmaklık manzarasıydı ne de son oldu. Aynı gün ve ertesi gün de sokakta benzer manzaralara şahit oldum. Bazıları, 7 Dağın Efesi edasıyla sokakta neredeyse sağa-sola omuz vurarak geçip gitmekte. Zannediyorlar ki çalımla yürürken kibirlerinden yer titremekte. Nasıl kibirlenmesin, böbürlenmesinler? Herkes, maske takıp, fizikî mesafeye dikkat ederken; bunlar, hastalığa meydan okuyacak denli cesurlar! Bilmiyorlar ki buna “cahil cesareti” denir.
İşte bir doktorun kaleme aldığı feryadı andırır bu yazı, biz tam da bu duygular içindeyken geldi. Onun üzerine gündemimi, yazı bahsimi değiştirmeye karar verdim. İstedim ki biz de sütunumuzla kalıcı bir paylaşım yapalım. Buna rağmen tınmayanlar olursa; onlar, artık intihar ediyor demektir. Kimsenin intihara hakkı yoktur; lakin bir başkasına şu azabı çektirmeye, ölmesine sebep olmaya hiç hakkı yoktur.
Şimdi söz, Dr. Figen Kardeş’te. Bilmem ki metni, sonuna kadar okumaya tahammül eder misiniz? Lütfen sabırla sonuna kadar okuyup-bitiriniz:
-Böyle bir paylaşım yapmak istemezdim ama sanırım tam zamanı. Gidiyormuş gibi algılanan korona, gümbür gümbür geliyor. Dikkatli olun. İşin kötüsü, hastalığınızda naz yapabileceğiniz, bir yudum su verecek hayat arkadaşınız, çocuğunuz ve candan bir akrabanız da yanınızda olamayacak.
Daha nasıl anlatılır bilemedim?
Gözlerinizi kapatın, ağır bir hastalık ânınızı düşünün, hani bütün kaslarınızın ağrıyıp kemiklerinizin sızladığı bir hastalığınızı. İnsanın saçının ucu ağrır mı, saçlarınızın ucu bile sanki ağrıyor; saçlı derinizin, başınızın ağrısından bahsetmiyorum bile!!
Sırtınıza onlarca kiloluk yük binmiş gibi, elinizi kaldırıp bir bardağa uzanmak ne kadar zor olabilir ki ama olmuyor işte çok zor, hiçbir şey için enerjiniz yok!
Adım atacak hâliniz yokken karın ağrısıyla tuvalete taşınmak, boğazınızdan su dâhil bir lokma zor geçerken ishalle devamlı kayıp ve hâlsizliğinizin gün geçtikçe artışı. Hayatınızda hiç bu kadar yalnız hissetmediniz, gördüğünüz sadece yorgun doktorlar, hemşireler...
Size verilen ilaçların yan tesirlerini söylemiyorum bile. Ve en mühim şey, lütfen şimdi ağzınızı burnunuzu kapayıp nefesinizi tutun, kaç dakika böyle kalabildiniz 1, 1.5, 2 dakika, o kadar mı demeyin o kadar kısacık bir süre... Nefes açlığınız gitgide artıyor, aldığınız nefesi dokulara taşımak için kalbiniz iki katı hızda çarpıyor ama nafile yetmiyor, doktorlar size nefes olmak için ağzınızdan bir tüpü soluk borunuza yerleştirdi. Hani son aylarda haber bültenlerinde sıkça duyduğunuz şey var ya o gerçekleşti: 'Entübe oldunuz', artık akciğerlerinizin fonksiyonel hâle gelmesi için insan gücüne mekanik cihazların kuvveti de ilave edildi ama yok, olmuyor; virüs pıhtılaşma sisteminiz dâhil bütün sistemlerinizi öyle programlı ve sinsice ele geçiriyor ki ne akciğeriniz ne kalbiniz artık mücadele edemiyor.
Sonsuzluğa göç ederken geride gözyaşları içinde ömür boyu bir yastığa baş koyduğunuz eşiniz, dostunuz, anneniz, babanız belki de küçücük yavrularınız kalıyor, haber bültenlerindeki vefat sayısını yükseltmek dışında artık bu dünyada başka bir hesabınız, geçireceğiniz tek bir dakikanız dahi kalmadı!
“Moralinizi bozmak istemezdim” demeyeceğim; evet, lütfen, artık moraliniz bozulsun!
Düşünün diye size çizdiğim şu senaryo, her gün yüzlerce, binlerce kişinin hayatının trajik senaryosu…
Lütfen artık bir silkinin, kendinize gelin!! Siz tatil yapıyorsunuz, kafelerde, barlarda üst üste tepinip açılışlarda binlerceniz, nâralar atarak yerlerde yuvarlanıyor ve virüsü yayıyorsunuz. Sizin yüzünüzden bugün 3 meslektaşım daha Hakk’ın rahmetine kavuştu.
Onlarca doktor, sağlık çalışanı ölüyorken “vicdanınız sızlasın!” desem, vicdanınız yok, “endişe duyun, biraz üzülün!” desem çoğunuzda yürek de yok, ben onu anladım.
Daha bu tatilcilerin yurdun her yanındaki evlerine dönüşü var, okulların açılışı, havaların soğuyup enfektivite artışı var...
Pek çok ilde yoğun bakım yatağı şu an yok, kalmadı, büyük illerde valilik hastanelere haber gönderiyor, “yoğun bakımlarınızda gelecek yüksek sayıdaki hasta sayısı için yer ayırın, elektif vakaları almayın” diye.
Memleketimin güzel insanlarına bu savaşı yenebilmek, daha çok canlar vermemek için bunları söylemek zorundayım, çünkü ben devletimi, milletimi, insanları, ömrümü verdiğim mesleğimi çok seviyorum.
Daha nasıl anlatabilirim ki, nasıl? Olanların ciddiyetini anlamanız, kurallara uymanız için illâ ki yakınlarınızdan birileri mi ölmeli, ölen binlerce kişi size yetmez mi?!.
Dr. Figen Demir Kardeş
.ZAFERİN SEBEBİ
2020-08-25 02:00:00
Ağustos ayı, bizi sever!.. Tarihteki birçok zaferimiz, ağustos ayında gerçekleşmiştir. İlk misali, 26 Ağustos 1071 ve son misali 30 Ağustos 1922’dir. Yine öyle oldu; ağustos, bize olan muhabbetini bir kere daha gösterdi. 21 Ağustos 2020 günü, asrın haberiyle, asrın muştusuyla sevindik. Yerimizden doğrulduk, elimizi alnımıza siper yaparak çepeçevre ufukları taradık ve kendimize güven duygumuzla dolduk. Sadece biz Türkler değil, bizi seven dost ve kardeş ülkeler de sevindiler. "Fatih" ismindeki sondaj gemimiz, bugün artık "Sakarya Sondaj Bölgesi" adını verdiğimiz Mavi Vatan’ımızın Karadeniz’deki bölgesinde 320 milyar metreküp doğalgaz bulmuştu. Müjdeyi, bizzat Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan verdi. Haber dünyada büyük yankı yaptı.
Şimdi bu gazın 2023’te evlerde tüketilir hâle gelmesi için çalışmalara başlanmıştır. Kazanılan bu mânevî güçle inanıyoruz ki Karadeniz’de yeni kaynaklar bulunacağı gibi Akdeniz’de de bulunacaktır. Tabiî gaz bulduğumuz gibi petrol de bulacağız. Tarih ve talih 12 Eylül 1683’te Viyana’da aleyhimize dönmüştü. O tarihten 20. Asrın ortalarına kadar hep yokuş aşağı gittik. Şimdi ise tarih ve talih lehimize dönmüş bulunuyor.
Bunun iki sebebi var:
Birincisi, 15 Temmuz imtihanıdır. Bu millet, 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsüne şehidler ve gaziler vererek direndi ve mücadeleyi kazandı. O kahramanlık gününden sonra devlete sızmış ajanlar temizlenmeye başlandı, bu temizlik devam ediyor. Paralel sözde devlet, çökertilince milletin devleti kendini buldu.
İkinci sebebi ise Ayasofya’dır. Bunu, bir tek cümle ile şöylece ifade ediyoruz: "Biz, Ayasofya’ya hakkını verdik, Allah da milletimize hakkını verdi." O gaz, dün de oradaydı. Sondajlar, dünden beri de devam ediyordu. Fakat bugün bulundu. Bir kere daha tekrar etmeli ki bu keşfin, asrın bu müjdesinin iki temel sebebi vardır. Maddî sebep ve mânevî sebep. Maddî sebep, devletin kurtulması, mânevî sebep de Ayasofya-i Kebîr Camiî Şerîfi’nin esaretten kurtarılmasıdır. 86 yıl sonra ilk defa 24 Temmuz 2020 günü bu mübarek mâbedde cuma namazı kılındıktan bir aydan kısa bir zaman sonra 21 Ağustos 2020 günü Karadeniz’de doğalgaz yatakları bulduğumuz haberini aldık.
Petrol bulabilmemiz, gaz bulabilmemiz bu milletin asırlık rüyasıdır. I. Dünya Harbi’nde emperyalist masalarda çizilen haritalarla biz, bu servetlerden mahrum edilmiştik. Şimdi o mahrumiyeti arkada bırakan kapılar aralanmaya başlandı. İnşallah sonuna kadar açılacaktır. Bu bir iktisadi zaferdir. Yeni savaş şeklinde 21 Ağustos 2020 Zaferine imza attık. Öyle ise bir üçüncü sebep daha vardır. O da yerli ve millî silah sanayiimizdeki imrenilen hamlelerimizdir. Mesele, politika üstüdür. Bir asır sonra doğalgaz bulmamıza sevinmemek veya bu keşfe kem söz etmek düşmanın ülkemizi işgal etmesine sevinmek gibi olur. Onun için herkes ne yaptığını veya ne yapmadığını idrak etmelidir.
Cumhurbaşkanından, Bakanlardan, emek verenlere kadar bu zaferde hakkı olan herkese teşekkür ediyoruz. Talih ve tarih yüzümüze gülmeye başlamıştır, milletimizin gözü aydın olsun. Şunu da unutmamalı; bundan böyle düşmanlarımız, dünden daha azgın olacak, yanlarına yeni düşmanlar da eklenecektir. Onun için birlik ve beraberliğimiz değerlidir.
.ŞAŞKIN AMERİKALI
2020-08-18 02:00:00
Demokrasilerde en ağırlıklı unsur, seçmenin iradesidir. Halkın gücü demek olan demokrasi kelimesinin lafzı da ruhu da bunu ihtiva eder. Halk seçmişse; seçilen kim ve partisi ne olursa olsun o seçimi, saygıyla karşılamak şarttır.
Recep Tayyip Erdoğan’ın sandıkla imtihanı çeyrek asır evveline dayanır. 1994’te İstanbullular tarafından İBB Başkanlığına seçilmişti. 2002’den bu yana ise bütün Türkiye seçmeni tarafından önce milletvekili sonra Cumhurbaşkanı olarak seçilmektedir. 3 Kasım 2002’den bu yana milletvekilidir, parti başkanıdır, Başbakandır, Cumhurbaşkanıdır.
Üstelik Türkiye’de halkın doğrudan seçtiği ilk Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’dır.
Buna rağmen Joe Biden adlı Amerikalı bir politika simsarı, hakkında akla ziyan mantıksız laflar etmiştir. İddiasına göre Amerika’ya başkan seçilirse Amerikan kuvvetlerini kullanarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı devirmeyecekmiş. Türkiye’nin muhalif partilerine destek vererek O’nu devirecekmiş. Şu dengesiz lafın neresi düzeltilir? Türkiye’nin muhalefet partileri, senin tek kullanımlık malzemelerin mi? Muhalefet, rakipleri Erdoğan’a karşı ittifak hâlinde seçime girdiler fakat kaybettiler. Seçime rağmen rakip partiler üzerinden nasıl bir yol izleyeceksin ki Cumhur İttifakı’nı dağıtacak ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı devireceksin? Amerika’nın veya başkanlarının böyle bir hak ve vazifeleri mi vardır? Varsa bu hakkı hangi hukuk metninden alırlar?
Tayyip Erdoğan, İBB Başkanıyken okuduğu bir şiir yüzünden devrin cunta güdümlü mahkemesi tarafından yerinden alınıp hapse atılmıştı. O faşist bir zihniyetti. Bugün Biden da bu sözle aynı zihniyette olduğunu göstermektedir. Bir başka şeyi daha gösteriyor. Bu sözü eden kimse, tevil yoluyla 15 Temmuz darbe teşebbüsünün arkasında olduğunu da ikrar etmektedir. Herkesi kör, âlemi sersem zanneden bu Siyonist taşeronu böylesi sataşma lakırdılar ederek güya Amerikalı seçmenin gözüne girmek istemektedir.
Demokrasiye saygılı Amerikalı seçmenin bu karanlık niyetli adama yüz vermeyeceği kuvvetle muhtemeldir. Kaldı ki seçilirse bu defa da Türkiye’ye karşı yapmayacağı şaklabanlık kalmayarak tam bir U dönüşü sergileyeceğine şüphe yoktur.
Bize gelince;
Sn. Erdoğan, nihâyetinde seçilme ihtimali düşük bir başkan adayını ettiği bu zevzeklik üzerine muhatap alıp cevap vermeye tenezzül etmemelidir. Yetki sahipleri de sırayla cevap vermemelidir. Onun yerine Türkiye, çok satışlı Amerikan gazetelerine bu politika işportacısı aleyhine ilan vererek ipliğini pazara çıkarmalı, seçilmesinin Amerika’ya ve Türk-Amerikan münasebetlerine ne gibi zararlar vereceğini tek tek saymalıdır.
Muhalefet partilerine gelince... Biden’ın veya bir başkasının emrinde olmadıklarını, Türkiye’de hâkim teminatıyla seçim yapıldığını, halkın getirdiğini yine ve ancak halkın götüreceğini, aksini tasavvur ve telaffuzun demokrasi düşmanlığı olduğunu çok net ve gür bir sesle açıklamalılar. Ortada bir şaşkının cinnet çapında bu hezeyanı varken “niye şu tarihte değil de bugün tepki veriliyor?” gibi garip itirazlar yapılması rahatsızlık vericidir. Böyle deneceğine bu sözün sahibine haddi bildirilmeliydi.
Amerikan Başkanları, umumiyetle ikinci kere seçilmekteler. Obama gibi biri bile ikinci kere seçilmişti. İşsizliği azaltan Trump’ın yerini koruma ihtimali yüksektir. Belki Biden da bu sonucu gördüğü içindir ki dikkatleri üzerine çekmek için gürültü koparacak laflar etmekte.
Demokrat Parti adayı bu karanlık adamın lafları, hayli yankı yaptı; çünkü affedilir ve unutulur cinsten değil. Amerikalı seçmenin 3 Kasım’da bu darbe yardakçısına gerekli dersi vermesini beklemek hakkımızdır.
3 Kasım 2002 Recep Tayyip Erdoğan’ın zaferi olmuştu. 3 Kasım 2020 ise bir demokrasi düşmanının hezimeti olacaktır herhâlde…
.YUNANİSTAN’IN HİKÂYESİ
2020-08-15 02:00:00
Yunanlıları; daha doğru bir ifadeyle Rumları, 1820’lerin başında Mora Yarımadası ve civarında Osmanlı Devleti’ne isyan ettirerek 10-15 yıl içinde önce muhtariyet sonra istiklal kazandıran kuvvet, Londra, Moskova ve Paris’tir.
II. Mahmud Hân’ın bu kopuşu; Yunan bağımsızlığını engellemek için verdiği olağanüstü müthiş gayreti görmeden bu Sultan hakkında bir şey söylemek, eksik değerlendirme olur. Gerçi Yunanlılardan önce Payitaht’a karşı Sırp ayaklanması vardır. Bu ayaklanma aynı zamanda Rumlara cesaret veren sebeplerden de biridir ama buna rağmen ana gövdeden asıl ilk kopan parça Yunanistan’dır.
Şu var ki o günkü Yunanistan ile bugünkü Yunanistan’ı aynı sanmamalı. Kopuş, mukadder olup da mani olunamayınca milletler arası andlaşmayla kurulması kabul edilen Yunanistan, Mora yarımadası ve çevresinden ibaretti. Bölgede bitip tükenmek bilmeyen kargaşaları, fırsat olarak kullanan bu kurgulanmış devlet, sürekli bir biçimde aleyhimize olarak toprak kazanıp bugünkü fütursuz ve şımarık coğrafyaya kavuştu.
Yukarıdaki “kurgulanmış devlet” sözümüz dikkat çekmiş olmalı. Yazının başında bu devleti, kimlerin kurguladığını yazmıştık. Bunun üç sebebi var:
Birincisi;
bu üç devletin ve daha birçok Avrupa devletinin Osmanlı Türkü’nün şahsında güttükleri İslam düşmanlığıdır.
İkincisi;
bu ve benzeri hami yani koruyucu devletlerin, Yunanlılara duydukları vefa borcudur. Yeni zamanlar Avrupası, eski Yunan ve eski Roma yani Greko-Latin medeniyeti üzerine inşa edildiğine inanır. Fikrî gelişimini beslediği inancıyla eski Yunanın devamı saydıklarına kendini borçlu sayar. Onun için türlü Yunan şımarıklıklarına katlanır.
Üçüncü sebep de Avrupa’nın “hîn-i hâcette lâzım olur” düşüncesiyle en doğusunda teşkilatlandırarak kapısına “devlet” yazma ihtiyacını duyduğu bir taşeron varlığa olan ihtiyacıdır.
Yunanistan, 19. asrın ilk çeyreğinde İngiltere; nâm-ı diğer Büyük Britanya, Çarlık Rusya’sı ve Fransa tarafından Osmanlı padişahına kan kusturularak Mora denilen küçük bir yarımada devlet yapıldı. Fakat az yukarıda da ifade ettiğimiz gibi bu kurgulanmış devlet, yerinde hiç durmayıp aleyhimize olarak 20. asrın ilk çeyreğine kadar sürekli genişledi.
Yunanistan’ın kuranlar için “hîn-i hâcette lâzım olur” yani ihtiyaç hâlinde işe yarar düşüncelerinin tecellisi İngilizlerin Hindistan Babür İmparatorluğu’nu yıktıktan yarım asır sonra aynı maksatla Osmanlı İmparatorluğu üzerine gelmelerinde yaşandı. I. Dünya Harbi’ni kaybetmemiz üzerine İngilizler, Yunanlıları İzmir’den Anadolu’ya çıkardılar. Nitekim günü gelince de gemilere doldurup tekrar kaçırdılar. Garbi Anadolu’ya çıkınca yaptığı zulüm ve kundaklamalar korkunçtu. Bunlara daha sonra “Yunan Mezalimi” denecektir.
Diğer yandan; İstanbul, İngilizler tarafından işgal edilirken İngiliz yalnız değildir. Fransa, İtalya ve Yunanistan kendisiyle beraberdir. İngiliz ve müttefikleri, Osmanlıyı yıkmak için Yunanlıları Garbi Anadolu ve İstanbul’da manivela olarak kullandılar. Bu, şu demektir; Osmanlı Devleti, Konstantiniyye’yi fethederek Şarkî Roma’yı ortadan kaldırmıştı. İngilizler ve diğer Osmanlı düşmanları ise Türk milletinin dayanağı Anadolu ve Payitahtı’mızı işgal ederek intikam alıyordu. Nitekim, maksatlarına nail oldular.
Bizans’ın dirilişi Haçlı Batı’nın zihninden hiç çıkmamıştır. Bizde bazı gafiller, tarihin hakkını vermek isteyenlere “Yeni Osmanlıcılar” gibi abes bir laf ederler. Hâlbuki öbür tarafta çeşitli dünya merkezlerindeki Bizans Enstitüleri, büyük bütçelerle gayet sakin ve sessiz çalışmaya devam ediyorlar.
Bundan dolayı, Ayasofya’nın ibadete açılması Bizans diriliş rüyasına indirilen bir darbe oldu. İstanbul işgalden kurtarılmıştı. Tarihi arka planı okumadan bugüne dair yapılan yorumlar, yanıltıcı olur. Atina’nın Akdeniz’de gösterdiği hırçınlıklar, kendi fikri değil ona öğretilmiş roldür. Rolünü oynamaktadır. Hiçbir mantık, Yunanistan’ın sahillerimize kadar sokulmuş şu coğrafya maskaralığını makul göremez.
Türkiye ile işgalci Yunanistan arasındaki bugünkü mücadele tarihin emredici hükmü olarak bir muhasebedir. Ne ilktir ne de son olur. Bu mücadele 1820-1920 arasındaki haksızlıkların topyekûn ortadan kaldırılmasına kadar devam eder. Osmanlı Türk Devleti’nin II. Mahmud Han’ın imzasıyla tanıdığı Yunanistan bu Yunanistan değildir. Yunanistan, 1830 hudutlarına yani Mora’ya çekilmeden bu ihtilaf bitmez.
Şaşırmaya gerek yok!
Ne dediğimizin farkındayız.
Fark şuradaki bir gerçeği erken haber vermiş oluyoruz. Dediğimizi daha da şümullü söyleyelim:
-Yunanistan 1830, İsrail, 1948 kuruluş hudutlarına çekilmeden bu bölgede silahlar susmaz!!!..
.LÜBNAN BİTİRİLİYOR
2020-08-11 02:00:00
Önce atom bombası denli infilak şimdi de infilak çapında sokak gösterileri. Lübnan, tükeniyor. Doymaz iştiha sahibi başkentlerin kem gözleri Beyrut’ta.
Kimseler rol çalmadan, sömürmeye doyamadıklarını bir kere daha sömürme fırsatını yakalamadan Ankara, Lübnan yönetimiyle görüşmeli, asayişi sağlama işini üzerimize almalıyız. Bu, hem Lübnan’ın sükûneti, hem bölgenin huzuru ve hem de dünyanın başının ağrımaması adına bir ihtiyaçtır. Şu var ki Lübnan idaresiyle görüşmede eli çabuk tutmalıyız. Yarın geç olabilir. Yarın Beyrut’ta muhatap alacak bir hükûmet bulamayabiliriz.
Geçen haftanın ikinci yarısında CB Yardımcısı Sn. Fuat Oktay ve Dışişleri Bakanı’mız Sn. Mevlût Çavuşoğlu’nun Beyrut ziyaretleri çok iyi geçti. Bir kere bu gözü yaşlı insanlara eli boş gitmedik. Tıbbi malzemeler dışında 400 bin ton buğday teslim ettik. Ayrıca Cumhurbaşkanı Yardımcımız, hava ambulans araçlarımızın, hastanelerimizin, Mersin ve İskenderun limanlarımızın kardeş Lübnan’ın hizmetinde olduğunu üstüne basa basa dile getirdi. Dışişleri Bakanı’mız da Lübnanlı Türk ve Türkmenlerden isteyenlere T.C. vatandaşlığı vereceğimizi, bunun bizzat Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın talimatı olduğunu müjdeledi.
Korona salgını başladığında bundan böyle hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söylemiştik. O cümleden olarak Lübnan ilk neşter yiyen zayıf bünye oldu. Lübnan’ı yeni haritaların çizilme ihtirası cümlesinden olarak Irak, Suriye, Kürtçü terör örgütleri, Filistin, Kıbrıs, Akdeniz, Libya, Yemen ve sömürgeci cephenin ayak işlerini gören SA, BAE ve Mısır’la birlikte değerlendirmek lazım.
Zaten ilk andan itibaren TİKA, AFAD, Kızılay Lübnan’dalar. Bu teşkilatlarımız yaralara merhem, yaşlı gözlere mendil, yakan güneşe gölge oluyorlar.
Şimdiye dek asker ve emniyet unsurlarımız Bosna’dan Kuzey Suriye’ye, Afganistan’dan Somali’ye kadar bulundukları her yerde barış ve huzuru tesis ettiler, yerli halk, diğerleriyle arasına mesafe koyarken onları bağırlarına bastı. Lübnan’da da önce asayiş ve huzuru kurmalı, ardından mahvolan Beyrut’u tekrar imar ve inşa etmeliyiz. Buna muvazi olarak da Yunus Emre Kurumumuz ve Maarif Vakfımız faaliyete geçmelidir.
Hiç unutulmamalı, Robert Kolej, bir buçuk asır evvel Beyrut, Tarsus, Harput, Merzifon, İzmir, Boğaziçi vs’de açılmış ve misyonlarını yapmışlardı. Onları, Barış Gönüllüsü adı altında sözde İngilizce öğreten ajan öğretmenler takip etmişti.
Türkiye Cumhuriyeti, yalnızca kendisini değil, OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu’ndaki dost ve kardeş milletleri de istismar ettirmemekle mükelleftir. Bu mükellefiyet, zamanın ve mekânın verdiği şerefli görevdir. Bu şeref, büyük ve kudretli Türkiye Cumhuriyeti Devleti olmanın anahtarıdır.
Lübnan’ın bitirilmesi seyretmek, Ankara’nın işgaline razı olmak olur. “Bizim sınır ötemizde ne işimiz var?” mealindeki her talihsiz cümle, Ankara’nın işgaline kapı aralama gafletidir.
EĞİTİMDEN GELEN ÇIĞLIKLAR
2020-08-04 02:00:00
17 Temmuz 2020 tarihinde “Psikologlar rahatsız’’ başlığını taşıyan bir yazı yazmıştık. Ayrıca söz verdiğimiz gibi meseleyi bir TV programında da dile getirmiştik. Bunların, psikoloji dünyasında yaptığı yankıyla doğurduğu memnuniyeti burada nakletmek imkânsız. Eksik olmasınlar YÖK zirvesinden bizi aradılar. Konuyu bir saate yakın mütalaa ettik. Bu görüşmeyi de ayrıca sosyal medyada psikologlar ve psikolog adaylarıyla paylaştık.
Nihayet Kurban Bayramı’nın üçüncü gününe denk gelen 2 Ağustos 2020 günü Cumhurbaşkanı’mız Sn. Recep Tayyip Erdoğan “açık öğretim konusu dâhil olmak üzere psikoloji eğitimi hakkında ivedi bir rapor hazırlanması için Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kuruluna talimat verdi’’.
Seyir bu olunca eğitimin çeşitli dallarında olup da derdi olan, kendini mağdur sayan her yerden bize hayli bir yöneliş oldu. Rica; ondan da öte ısrar ediyorlar. Dedikleri “Derdimiz şunlar. Lütfen bunları da yaz, bunları da duyur’’. Aslında her biri ihtisas isteyen mevzular ama en azından haberdar etmek vicdanî borcumuz. Bu çığlıklara umursamaz davranmak olmazdı.
Şüphesiz ki nüfusunun üçte biri çocuk ve genç olan bir memlekette YÖK, ME Bakanlığı, hükûmet ve devletin işi kolay değildir. Bizdeki talebe sayısı, İsveç ve Norveç’in üçer, Hollanda’nın iki, Bulgaristan gibi ülkelerin beş katıdır. Eğitim dünyamızı idare etmek, başlı başına bir ülke idare etmek kadar çetin. Bu bir hakikat olsa da bir başka hakikat daha var ki o da asla hamaset değildir. Biz, netice itibarıyla ve hamdolsun ki hedefleri olan bir devletiz. Devletleri büyük yapan, her şeyden evvel sağlam, yerli, köklü, âdil ve millî bir eğitimdir.
Psikologların mes’eleleri artık devlet katındadır. Onlar, sevindirecek haberi dört gözle beklemekteler. Bu defa eğitimin diğer dallarından gelen çığlıkları duyurmaya, hâllerine elçi olmaya çalışacağız. İşte taleplerden bazıları:
-Fizyoterapistlerin dertleri çok. Sahada çalışmamız engelleniyor. Sağlık, tedavi, terapi kelimelerini kullanmamıza izin verilmiyor. Mezun sayısı fazla. Tayinlerimiz yapılmıyor. Orada çalışmak istediğimizde özel sektör, asgari ücretin altında teklifte bulunuyor. İş yeri açmak için Sağlık Bakanlığından ruhsat alamıyoruz. Mevzuatımız, odamız, temsilcimiz yok.
-Sağlık meslek lisesi mezunları olarak mağduruz. Barajı geçemeyen arkadaşlarımız var. Biz, bu liseye yazılmadan önce iki yıllık yüksek okula imtihansız ön lisans geçiş hakkı varken bu hak senenin ortasında kaldırıldı. Bu imkânın tekrar verilmesini istiyoruz.
-Üniversite girişlerinde barajlar düşürülsün veya kaldırılsın. Yetenek önünde baraj engeli olmasın. Tercih hakkımız elimizden alınmasın. Vakıf üniversitelerini tercih etmek isteyenlerimiz için en büyük engel sıralama barajıdır. Yığılma yüzünden sıralamalar çok düştü. Homojen hesaplamalar da işin içine girince iyi netlerle düşük sıralama oluştu. Bu şartlarda tercih yapamıyoruz. Fakülteler boş kalmasın. Vaziyet gözden geçirilmeli.
-AYT imtihanının seçici olmaması sebebiyle eşit ağırlık talebeleri hukuk fakültesini yazmaz hâle geldiler. İki yüz binin çoğunu sayısal mezunları doldurdu. 2019’da 2,5 net ile 190 bin barajına, bu sene de 0,25 net ile 125 bin barajına takıldık. Baraj esnetilmeli. Eşit ağırlık talebeleri ziyan oluyor.
-Bir asırda bir görülebilecek bir salgın illetine yakalandık. Korona dolayısıyla okullarımıza üç ay ara verdik. Zorlu şartlarda, yaz sıcağında klimasız odalarda imtihana girdik. Bu yaşananların dikkate alınması lazım. Onun için mühendislik, hukuk, öğretmenlik, diş hekimliği, eczacılık, hemşirelik, ebelik, barajları esnetilmeli…
Çığlıklar, böylece uzayıp gitmekte. Biz, bazı talepleri birleştirerek buraya aldık. Görüldüğü gibi eğitimin hemen her dalında yardım bekleyen gençlerimiz bulunuyor. Çok medeni bir dille hâllerini yazmışlar. Şikâyetten ziyade çare peşindeler.
Şöyle düşünüyoruz:
Bu seneki malum salgın fevkaladeliği nazarı itibara alınarak futbolda süper ligden düşme iptal edildi ve takım sayısı 18’den 21’e yükseltildi.
Öyle ise… aynı mantık eğitim, camiasına da uygulanarak -faraza- fakültelerin kontenjanları yüzde 20 artırılabilir. Bu da çok derde derman olur.
Sn. Erdoğan, hazır talimat vermişken ümit ederiz ki CB Eğitim ve Öğretim Politikaları Kuruluna ek bir talimat daha vererek bu meseleyi de hallederler.
Unutmamalı ki 2071 Cihan Devleti Türkiye’yi bu gençler kuracaktır.
Gösterilecek hiçbir ihtimam fazla olmaz.
. EĞİTİMDE BEKLENTİLER2020-08-08 02:00:00
18 Temmuz 2020 tarihinde ‘’Psikologlar rahatsız’’ başlığını taşıyan bir yazı kaleme almıştık. 2 Ağustos 2020 günü Cumhurbaşkanı’mız Sn. Recep Tayyip Erdoğan “açık öğretim konusu dâhil olmak üzere psikoloji eğitimi hakkında ivedi bir rapor hazırlanması için Cumhurbaşkanlığı Eğitim ve Öğretim Politikaları Kuruluna talimat verdi’’. Hey’etin raporu serdettiğimiz görüşleri destekler mahiyette oldu ki Sn. Erdoğan, YÖK’e psikolojide açık öğretimin sonlandırılmasına dair mütalaasını bildirdi ve bu mesele böylece bitti…
Ancak o arada yani 18 Temmuz’da yazımızın intişarından sonra kendini eğitim mağduru sayan kitleden Meslek Lisesi mensupları, üniversite giriş barajına takılanlar, fizyoterapistler, bize ulaşarak kendilerine de tercüman olmamızı istediler…
Bu defa da 4 Ağustos’ta “Eğitimden Gelen Çığlıklar’’ başlıklı yazımızı yazdık. Önceki yazımızdaki “rahatsızlık’’ gibi bu defaki “çığlık’’ sözü de asla mübalağa değil, gerçeğin ta kendisidir. 4 Ağustos tarihli makalemizin ana fikrini bir kere daha tekrarlamak isteriz. Tire ile verdiğimiz bu görüşler, gençlerle o meslek sahiplerinin kendi görüşleridir. Onlardan birçoğuyla yazıştık, türlü sorular sordum. Hadiseyi bütünüyle anlamaya çalıştım ki tam anlatabilelim. “Bir kere daha onlara kulak vermeliyiz’’, diyorum. Devamında da yeni eklenen kitlenin taleplerini nakledeceğiz:
-Fizyoterapistlerin dertleri çok. Sahada çalışmamız engelleniyor. Sağlık, tedavi, terapi kelimelerini kullanmamıza izin verilmiyor. Mezun sayısı fazla. Tayinlerimiz yapılmıyor. Özel sektör ise asgari ücretin altında teklifte bulunuyor. İş yeri açmak için Sağlık Bakanlığından ruhsat alamıyoruz. Mevzuatımız, odamız, temsilcimiz yok.
-Sağlık Meslek Lisesi mezunları olarak mağduruz. Barajı geçemeyen arkadaşlarımız var. Biz, bu liseye yazılmadan önce iki yıllık yüksek okula imtihansız geçiş hakkı varken bu hak, senenin ortasında kaldırıldı. O imkânın tekrar verilmesini istiyoruz.
-Üniversite girişlerinde barajlar düşürülsün veya kaldırılsın. Yetenek önünde baraj engeli olmasın. Tercih hakkımız elimizden alınmasın. Vakıf üniversitelerini tercih etmek isteyenlerimiz için en büyük engel, sıralama barajıdır. Yığılma yüzünden sıralamalar çok düştü. Homojen hesaplamalar da işin içine girince iyi netlerle düşük sıralama oluştu. Bu şartlarda tercih yapamıyoruz. Fakülteler boş kalmasın. Vaziyet yeniden gözden geçirilmeli.
-AYT imtihanının seçici olmaması sebebiyle eşit ağırlık talebeleri hukuk fakültesini yazamaz hâle geldiler. İki yüz binin çoğunu sayısal mezunları doldurdu. 2019’da 2,5 net ile 190 bin barajına, bu sene de 0,25 net ile 125 bin barajına takıldık. Baraj esnetilmeli. Eşit ağırlık talebeleri ziyan oluyor.
-Bir asırda bir görülebilecek bir salgın illetine yakalandık. Korona dolayısıyla okullarımıza üç ay ara verdik. Zorlu şartlarda imtihana girdik. Bu yaşananların dikkate alınması lazım. Onun için mühendislik, hukuk, öğretmenlik, diş hekimliği, eczacılık, hemşirelik, ebelik, barajları esnetilmeli…’’
Çığlıklar, böylece uzayıp gidiyordu. Meslek lisesi mezunları başta olmak üzere öncekiler taleplerini ısrarla tekrar etmekteler. “Uyuyamıyor, yemek yiyemiyoruz’’ diyorlar. Hukuk puanı geçen sene 190 bin iken 125 bine çekilmiş. Tekrar 190 bin olsun istiyorlar. Meslek liselerinde sosyal dersler layıkıyla alınmıyor. Ya yüksek okullara tekrar imtihansız giriş hakkı getirilmeli veya baraj 140 bin olmalı deniyor. Hatta bazılarının ebeveynleri bize ulaşarak evlatlarının hâlini anlatarak çare aranmasını istemekteler.
Dediğimiz gibi yardım isteyen “imdat’’ diyenler bunlardan ibaret değil. Bugün olmuş hâlâ puanların düşürülmesini istiyorlar. Hukuka girişte mağdur olanların fazla olduğu kaydedilmekte. Bunun gibi Sosyal Hizmet tahsili alanlar da feryat etmekteler. “Biz de insan ruhuyla, ruh sağlığıyla iştigal etmekteyiz. Bizim de AÖF’le, uzaktan eğitimle değil yüz yüze örgün eğitimle yetişmemiz lazım, bizim de mevzuatımız, odamız, temsilciliğimiz yok’’ demekteler. Çocuk Gelişim eğitimi yapanlar da aynı mahiyette dertliler. “Bize emanet edilen çocukların gelişimi için örgün eğitimle ve bihakkın yetişmemiz lazım. Bu dalda açık öğretim, uzaktan eğitim olmaz’’ diyorlar.
Dediklerini, yazdıklarını olduğu gibi buraya almaya sütunumuz yetmez. Fakat kırılmış, yılgın, hayalleri solmuş bu gençler, bir muhatap bulmalı. Bazıları da diyor ki “hukukta mezun sayısı zaten fazla; bir de giriş barajı mı düşürülsün?’’ Yukarıda naklettik, sadece hukukta değil; hukuktan, dişçiliğe, ebeliğe kadar talep var. Biz kendimiz daha geçenlerde bir TV programında “bundan böyle yeni hukuk fakültesi açılmasın!’’ demiştik. Şu var ki hangi dalda olursa olsun mezun fazlalık keyfiyeti, arkadan gelen gençleri yormamalı. Hemen her dalda mezun fazla ancak üniversite kapıları önünde hayalleri yıkılanlar da fazla. Bir denge bulmak, çözüm üretmek şart. Bu gençleri istismarcıların ideolojilerine kaptırmamalı.
Eğitimde mesele çok.
Beklenti çok.
Başı ellerinin arasında genç ve dertli aile çok.
Buna rağmen her zorluğun bir çaresi vardır.
Bu gençleri dinlemeli, neticeyi tahlil etmeli ve bir çıkış yolu bulmalı.
.AH BEYRUT, VAH ORTA DOĞU!
2020-08-06 02:00:00
Yazımızın başlığını “Ah Beyrut, vah Orta Doğu!’’ diye yazdık. Bu cümle yerine “Beyrut’a ağıt!’’ da diyebilirdik. Lübnan’ın başkenti ve Akdeniz’in büyük limanlarından Beyrut, önceki akşam üzeri ağıt yakılacak denli sarsıldı. Limana sanki atom bombası atılmıştı. İnfilak sesi, Kıbrıs adasından işitildiği gibi ayrıca 3,3 şiddetinde de zelzele meydana geldi…
Resmî makamların açıklamalarına göre daha evvelden el konmuş olan ve limandaki bir depoda bekleyen 2 bin 750 ton amonyum nitrat patlamış. Bu patlamanın olması için bu kimyevi maddenin tutuşması lazım. O tutuşma ve ardından gelen infilak, bir sabotaj mı, kaza mı henüz bilinmiyor. Bilinen o ki 100 civarında ölü 5 bine yakın yaralı ve 10 milyar dolara varan ziyan olduğudur.
Beyrut, Şam Vilâyetine bağlı seçkin bir Osmanlı şehriydi. Osmanlıdan sonra Fransız ve İngiliz sömürge dönemlerinde kaptığı günah virüsüyle adı kumarla anılır oldu. 1967’deki Arap-İsrail 6 Gün Savaşı’ndan sonra 1975’te bir yerlerden düğmeğe basıldı ve Lübnan, yıllarca süren bir iç harbe sürüklendi. Beyrut da Lübnan da perişan oldu. Bu perişanlık, İsrail’in işini kolaylaştırmıştı. Beyrut yakınlarına kadar Lübnan’ı işgal etti. 1990’larda da Beyrut’u bombaladı.
Henüz toparlanmıştı ki bu defa da Beyrut bu hâle geldi. Zaten Lübnan Beyrut demek. Bu meçhul patlamanın Washington’un PKK’nın Suriye kolu terör örgütüyle yaptığı petrol anlaşmasıyla çakışması, İsrail’in Filistin topraklarını işgal edip Yahudi sığınmacılara tahsis etme takvimiyle buluşması düşündürücüdür. Beyrut’ta bir süredir devam eden kargaşa ve nümayişlerden sonra olması da düşündürücüdür.
Atom bombası gücündeki bu infilakı şu devlet veya bu örgüt yaptı diyecek malumata henüz sahip değiliz. Ancak sabotaj olma ihtimali kaza olma ihtimalinden yüksek olsa gerek. Denebilir ki şu gayrimeşru petrol anlaşmasıyla bu patlamanın irtibatı nedir? Fiilî irtibatı yok. Fakat bu felaket, bir büyük projenin parçasıdır. Bizim, “terör örgütü’’, Amerika’nın “SDG-Suriye Demokratik Güçleri’’ dediği örgütle sözleşme yapılması, bir “tanıma’’dır. O tanıma, Suriye’nin toprak bütünlüğünü ise tanımamadır. Bundan böyle Derin Amerika’nın zihninde Suriye parçalanmıştır. Bu parçalanmada büyük payın İsrail’e düşmesi lazım. Böylece Lübnan da planın içine çekilerek pay daha da büyütülmektedir. Karada Suriye petrolü, sahilde Akdeniz doğalgazı mevzubahistir. I. Dünya Harbi’nde Osmanlı Devleti’nden sonra masa başında kurulan suni devletlerden Suriye gibi Lübnan’ın da son kullanma tarihi bitmiştir. Aslolan Büyük İsrail’i inşa etmektir. Amerika’nın Rusya’nın, Fransa’nın bölgede olması, Akdeniz’deki ihtilaf, BAE’nin nükleer silahla donatılması, Libya iç harbi, bu patlamanın çok uzağında değildir.
Teferruat, şaşırtma hayli fazla. Değişmez hakikatse artık Suriye’nin parçalanma gününün geldiğine ve Lübnan’ın lüzumsuzluğuna inanılmasıdır. Hesap sahipleri için parçalanması gerekenler parçalanacak, lüzumsuz gördükleri ortadan kaldırılacaktır ki Büyük İsrail kurulabilsin.
Son söz:
-Devlet-i Âli Osman’ın bıraktığı boşluk, büyük ve kudretli Türkiye Cumhuriyeti Devleti tarafından doldurulacağı güne dek bölgemizde adaletsizlik devam edecektir.
BAYRAMLAŞMA
2020-08-01 02:00:00
Dolmabahçe Saray-ı Hümâyunu’nda Saray bahçesinden merdivenlerden çıkıldıktan sonra girilen geniş bir salon, salonun zemininde muhteşem bir madalyonlu kırmızı halı, tavanında da tonlarca ağırlıkta muhteşem bir billur avize vardır…
Buranın ismi "muayede salonu"dur. Iyd, Arapçaki Bayram kelimesinden gelir. Muayede, Bayramlaşma demektir. Biz, "ıydiniz saîd olsun" diyen eski İstanbul beyefendileri gördük. Hatta tam olarak "ıydiniz saîd olsun efendim" derlerdi. Bugün de Araplar veya diğer Müslümanlarla karşılaşanlar yaşamışlardır. "Iyd mübarek" derler…
Bayramlaşma, halk dilinde daha sadeydi. İfade âdeta kalıplaşmıştır. "Bayramınız mübarek olsun" veya "Bayramınızı tebrik ederim" denirdi. Hâlen de denir. Türkçe’de tasfiyecilik yapıldığı dönemlerde bir kesim "hayr", "mübarek" gibi medeniyetimizin yapı taşı çok yüksek sayıda kelimeden uzak durdular. İnsanlar kullandıkları kelimelerle kodlanırlardı. Yukarıda yazdığımız Bayramlaşma cümleleri yerine "İyi Bayramlar", "Bayramınızı kutlarım" vs. denmesi bir iş yapma sayıldı.
Aslolan bayramın gelmiş olmasına sevinmek ve bu sevinç duygusunu en iyi ifade edecek kelimelerle paylaşmaktır. Düne doğru ve yarına doğru yapmacığa kaçmadan, sun’iliğe düşmeden tabiî hâli ve olanca sadelik ve güzelliğiyle Türkçe kullanıldığında muhabbet, bir gül kokusu gibi muhatabı sarar. Dikkat edilecek olan kelimenin yerli yerinde kullanılmasıdır. Sarf edilecek kelime, muhatabın çocuk, yetişkin, yaşlı, kadın erkek olması gibi çok sayıda seçici, belirleyici unsur nazara alınarak kullanılır. Kelimelerin bir çıplak mânâları vardır bir de madde ötesi mânâları. İyi kelimesi her zaman "hayr"ın, ışık da "nur”un karşılığı olmayabilir. Bir evlât sağlıklı sıhhatli yani iyidir. Lakin bu evlât, hayırsız olabilir. Hayatta olmayan biri anılırken söylenen "nur içinde yatsın" sözü bir dua cümlesidir. Bu ve benzeri cümleler, sözler, suyun formülünün değiştirilmesinin mümkün olmaması gibi değiştirilemez. Evet nur da kelime anlamı olarak ışıktır. Ne var ki "ziya" da ışıtır. Ama hiçbir gün, hiçbir kimse, hiçbir ölü için "ziyalar içinde yatsın" dememiştir. "Nur içinde yatsın" dememek için "ışıklar içinde yatsın" denmesi, tutuculuk ve zorlama Türkçedir. Kabre elektrik ampulü çekilince ölü ışığa kavuşur fakat nura kavuşamaz.
Bayramlaşmaya ait kutlama kelimelerinden başladığımız sohbette nerelere geldik. Çünkü insanın hâtıra dağarcığındaki en güzel izler, bayramlarla alâkalıdır. Ramazan Bayramı hatıraları ayrıdır, Kurban Bayramı hatıraları ayrıdır. Bu bayramlar, çocukluğumuzu besleyen hayat sularıdır. Ramazan Bayramları, alınan yeni kıyafetlerle, Kurban Bayramları alınan kurbanlıkla, boynuzlarının kıvrılıp uzaması gibi unsurlarla kendini unutturmaz. Eğer, hayatımızda bu iki bayram olmasaydı cemiyetimiz, sıvası yapılmamış veya sıvası dökülmüş binaya dönerdi. Bayram yazıları, bayram hâtıraları, bayram şiirleri olmayan bir edebiyat fukara edebiyattır.
Halk, gündelik kolaylık olarak bu bayramların birine "Şeker Bayramı", diğerine de "Et Bayramı" da diyebilmektedir. Ama bunlar, zoraki ikameler değil, kestirme konuşmalardır. "Muayede Salonu"na hiçbir zaman "Şeker Salonu" denemeyeceği gibi ana da oğluna nazlayarak yalvarırken ona "etin olayım" demez, "kurbanın olayım" der. Ne kurban kesme, bir et ve kasaplık hadisesi ve ne de ramazan orucu bir diyet uygulamasıdır. Bunlardaki madde ötesi maksat, sevaptır. Cümleyi az daha açalım… Oruç tutmanın da kurban kesmenin de maksadı ibadet, gayesi ise rıza-ı ilâhî yani Allah’ın hoşnutluğunu kazanmaktır. Ramazanda verilen iftarlarla, fıtra ve zekâtlarla, Kurban’da dağıtılan kurban etleri ve her ikisinde yapılan hayr-hasenat ve sadakalarla bu gayeye varılması umulur.
Ancak hepsinde de iki yakayı birleştiren köprü, gönül yapmak, kalbe girmek ve buradan yani kulun sevgisinden Allah’ın rızasına ulaşmaktır…
Bayramlarda en çok yalnızları, düşkünleri, kimsesizleri, kapısı açılmayanları, telefonu çalmayanları düşünürüm… Gencecik yaşta dul kalmış eşleri, babasız kalmış yavruları, evladsız kalmış ana-babaları düşünür onların kurumayan göz pınarlarını tahayyül ederim. Gazilerimizi düşünür, geri gelmeyecek uzuvlarını içim yanarak hissederim. Bu dini, bu toprakları, bu vatanı, bu bayrağı, bu medeniyeti… bize bırakmak için Bedir Harbi’nden bugüne kadar canlarını feda eden milyonlarca kahramanımızı düşünürüm. Üzerimizde ne çok insanın hakkı vardır; onu düşünürüm. Ödenmez borçlarımız olduğunu düşünürüm.
Bayramlaşma, köprüler aşıp sevgide buluşmaktır. Sevmek için, sevgiyi dile getirmek için kelimenin ne önemi var? Bazen susmak; sükût, en iyi, en tesirli konuşmadır. Sevginin söylenmesi de şart değildir. Hatta sevmek için görmek bile şart değildir. Sevgi karşılıksızdır, pazarlıksızdır. Sevgi, alışveriş değildir. Yunus Emre ne kadar haklıdır. "Sevelim, sevilelim dünya kimseye kalmaz."
Çocukluk, merdivenlerini çıkarak vardığımız "dünya" adlı bu "muayede salonu"nda hayatımız çarpı iki kere bayramlaştık, bayramlaşıyoruz. Bize bir bayramı daha lütfeden yüce Allah’a hamd-ü senâlar, Sevgili Peygamberimize salat ve selâmlar olsun.
Sevdiklerimizin, gördüklerimizin, göremediklerimizin, toprağa emanet ettiklerimizin, önden gidenlerin, düşündüklerimizin, üzerimizde hakkı olanların, milletimizin ve ümmetimizin:
Iydi said olsun, bayramı mübarek olsun, bayramlarını tebrik ederiz, bayramlarını kutlularız, bayramlarını kutlarız...
Sevgi, muhabbet; kelimenin ruhudur. Özünde muhabbet olmayan kelimeyle yapılan tebrikleşme iz bırakmaz… kabul olan dua, kabirdeki ölüye hediyedir, dedikten sonra işte sustuk! Dedik ya… Sevgi için söylemek de sevdiğini görmek de şart değil.
Sustuk!..
Zira;
Ne demişler?:
-Dinleyen, anlatandan yani okuyan yazandan ârif ise fazla söze ne hâcet?
.AYASOFYA’DA VE DİĞER CAMİLERDE HOPARLÖRE İHTİYAÇ YOK
2020-07-30 02:00:00
Mustafa Kartoğlu’nun Akşam gazetesinde çıkan bir yazısını okudum. 28 Temmuz günlü bu yazıyı okuyunca Mustafa Kartoğlu’nu da Emre Yücelen’i de kalben takdir ve tebrik ettim. Sn. Yücelen, İTÜ Devlet Konservatuarı Ses Eğitimi Bölümü mezunu bir müzisyen ve ses uzmanı.
Sn. Kartoğlu, yazısına Emre Yücelen’den bahisle başlıyor:
-Ayasofya-i Kebir Cami-i Şerifi’nde 86 yıl sonra kılınan namazdan önce tarihî yapının, akustiğini ilk kez çıplak sesle ve görüntülü olarak kayıt altına aldı. Hararetle tavsiye ederim. Youtube kanalındaki bu deneyi izleyin. Müezzin mahfilinde her ezan, makamına göre okunmuş. Müezzinin önünden, kubbenin ortasından, kubbenin altından ve köşelerden 8 kamera ve mikrofonla kayıt alınmış. Ses, camiin içinde yankılanırken kubbede 12 saniye asılı kalmış. Ben, tarihî cuma namazında Ayasofya’nın içindeydim. Okunan Kur’ân-ı kerimi, duaları, hutbeyi ve namazı mikrofondan okunduğu hâliyle dinledim. Bir de Emre Yücelen’in kayıtlardaki "çıplak sesle" okunan ve kubbeden yansıyan ezanı dinledim. Müezzinin önündeki mikrofondan yansıyan ses, "insan sesi"ydi. Ama kubbeden yansıyan ses, Ayasofya’nın sesiydi. Ağzımdan şu cümle döküldü: "Keşke cuma günü Ayasofya’ya ses sistemi, hiç kurulmasaydı…"
Bu tesbit ve müşahededen sonra şöyle diyor:
-Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş ve bu işlere kafa yoran yetkililere açık çağrımdır. Tarihî camilerden ses sistemlerini kaldırın. Günümüz camilerinde de akustiği ölçtürün uygun olanlardan da hoparlörü çıkartın. Küçük camilerde ses sistemi kullanılmasını yasaklayın. Allah’ın sözünü, Ezan-ı Muhammedi’yi ucuz ses sistemlerine mahkûm etmeyin. Kadronuz geniş, imkânlarınız yeterli. Bunu, kısa sürede çalışır ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a sunabilirsiniz. Biraz tanıyorsam en büyük desteği ondan alırsınız. Bugün camilerimizde "hoparlörün sesini" dinliyoruz. İmamın müezzinin değil. Hele caminin hiç değil. Oysa her caminin akustik mimarisinin müezzinin sesini dönüştürdüğü ses, farklıdır. O, caminin sesidir. Tasarımdaki bu anlayış, camilerden yükselen bu sesleri "İslam’ın sadası” hâline getirir. Onların ustalık hakkı var, bizlerin de camilerin sesini işitme hakkımız. Emre Yücelen’i hem tebrik etmek ve hem de yaptığı şahane işi kendi ağzından dinlemek istedim. 2006’dan bu yana İstanbul’da 17 camide ses testleri yaptığını anlattı. Söylediği üç noktayı ilgililerin bilgisine sunuyorum: "Bu camilerde ses sistemine ihtiyaç yok, çünkü müezzinin, imamın sesinin en arkalara kadar ulaşması düşünülerek tasarlandılar. Mikrofon, müezzinlerin işini kolaylaştırıyor. Çünkü çıplak sesle bu işi yapmak yorucu. Ama kullanmadıkça ses güçlerini de kaybediyorlar."
Mustafa Kartoğlu’nun "Ayasofya’da hoparlöre ihtiyaç yokmuş, diğerlerinde de…" başlıklı yazısının kısaltılmış hâli böyle…
"Hoparlörle ezan" asra yaklaşan sancılı bir meselemizdir. Çıkış itibarıyla haddizatında Tek Parti Zihniyeti’nin "dinde reform" çalışmalarından olduğu hâlde bilahare, dinî hükmüyle "ibadette bid’at, ibadete sonradan yapılan ilave, değişiklik" olan böyle bir aslı, özü bozma faaliyeti, muhafazakâr kitlenin önündeki bazıları tarafından benimsenerek günümüze kadar gelinmiştir. Bu mesele, dile getirildiğinde sanki bir yerlerin görüşüymüş gibi peşin hükümle değerlendiriliyor. Oysa bugün müezzinin minareye çıkmaması gibi bir problem vardır. Onun için 24 Temmuz 2020 Cuma günü Ayasofya cemaatine kavuşurken hem Cumhurbaşkanımız Sn. Erdoğan’a ve hem de Diyanet İşleri Başkanımız Sn. Erbaş’a tweetler gönderek "aşağıda muhteşem bir cemaat varken, yukarıdaki muhteşem minarelerden meçhul bir ses gelmemeli; cemaat, şerefelerde müezzinlerimizi de görebilmeli" dedik. Allah razı olsun. Böyle de oldu. Müezzinlerimiz, eski müezzinler gibi minarelere çıkıp şerefelerden ezan okudular.
Bugün Ayasofya’nın ibadete açılmasını hazmedemeyenlerin kendisine "hakaret" iftirasını attıkları muhterem Ali Erbaş Hocamız, mesleğine vâkıf bir din adamdır. Keza Cumhurbaşkanımız mevzuun içindedir. Dolayısıyla bu sancının tedavisi gerekir. Tedavisi âciliyet ifade eden iki sancı vardır. Bunlardan biri namaz vakitleriyle alakalıdır. 12 Eylül darbesi, 1983’te 15 asırdır uygulanan namaz vakitlerini değiştirerek Müslümanların namaz ve oruçlarının sıhhatine müdahale etmiştir. Ne tezattır ki Ezanda olduğu gibi bunda da muhafazakâr kitle önünde olanlardan bazıları bu değişikliğe sahip çıkarak bu tahrifi, bozmayı koruyageldiler.
Ayasofya’nın açılması, bu sancıların hâlline hayrlı bir vesile olmalı.
Ezan-ı Muhammedî de namaz vakitleri de şahsî değildir.
İmam efendiler, 3 kişilik cemaate bile mikrofon ve hoparlör kullanarak namaz kıldırmaktadır. Hâlbuki insan, sesindeki güzelliğin yerini hiçbir alet tutamaz. İslami hayata mesafeli bazı vatandaşların hoparlör sesinden rahatsızlıkları, anlayıp dinlemeden dinden rahatsızlık gibi bir haksızlıkla telakki edilmektedir. Öyle mescidler var ki şerefedeki hoparlör bitişik binanın penceresine âdeta yapışmış vaziyette.
İslamiyet’e Asr-ı saadetteki gibi inanmak ve Asr-ı saadetteki gibi amel etmek Diyanet’in de biz Müslümanların da vazifesidir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- buyurdukları malumdur:
-Zorlaştırmayınız kolaylaştırınız, nefret ettirmeyiniz sevdiriniz…
Hoparlör, dinimizi sevdirmiyor.
Peygamberimiz, şunu buyurabilirlerdi:
-Fendeki gelişmelere göre Ezan’ı devrin şartlarına göre okursunuz!!
Dinî mimaride zirve isim, Mimar Sinan olduğu gibi Ezan-ı Muhammedi de zirve isim Bilal-i Habeşi’dir. Yollarını takip etmekle mükellefiz.
İnşallah, Ezan da 86 sene sonra asli hâline kavuşur.
Namaz vakitleri de 37 sene sonra asli hâline kavuşur.
Camiler yeniden huzurun merkezi olur.
Zahmet edilip çıkılan minarelerden huzur yayılır...
.
. VEDÂ VE DİRİLİŞ!..
2020-07-25 02:00:00
Dün, tarihî bir güne şahîdlik ettik.
dün;
yâni
24 Temmuz 2020 Cuma günü Ayasofya-i Kebîr Câmiî Şerîfi, 24 Kasım 1934’ten bu yana geçen 86 koca seneden sonra kılınan ilk cuma namazıyla 5 vakit namaza, cuma namazlarına ve Kur’ân-ı kerîm tilâvetine açıldı. Ayasofya; hikmetli câmi, yeniden mü’minlerle kucaklaştı. Mü’minler ve Ayasofya, hasretle kavrulan iki taraf, dün bir kâbusu, bir esareti arkada bıraktılar.
Bize bu bayramı yaşatan yüce Allâh’a nâmütenahî şükürler olsun. Biz, bahtiyarız, inanan kalbler bahtiyar, şuurlu ümmet bahtiyar...
Ayasofya’yı anlatmaya satırlar ve sütunlar yetmez. Kitaplar yetmez. Ayasofya’ya dair 44 yıl boyunca çok şey söyledik. Ayasofya sevdalısı çok kimse de çok şey söyledi. Bundan sonra da çok şey söylenip yazılacaktır.
Ancak,
bugün biz,
bu bayram ikliminde tertib ve tertîl üzre konuşma sünnetine riayet niyetiyle çok az konuşacak yâni yazacağız. Bugün yalnızca bir cümle söyleyeceğiz; tek bir cümle. Öyle umarız ki o cümle, bir ebemkuşağı gibi hudutları aşıp, köprüler kuracaktır.
Cümle şudur:
Sultan Mehmed Reşâd Hân, 16 Haziran 1911 Cuma günü Kosova sahrasındaki Meşhed-i Hüdâvendigâr’da yâni Sultan Murad Hân Türbesinin önünde 350 bin kişilik bir cemaatle; evlâd-ı fâtihân ile birlikte cuma namazı kıldı...
Dün;
yani
24 Temmuz 2020 Cuma günü ise Ayasofya’da 350 bin kişilik bir cemaat cuma namazı kıldık...
İlki;
yani 1911’deki bir vedâydı.
Dünkü ise bir diriliş.
24 Temmuz 1908’de II. Meşrutiyet ilân edilmişti. O tarih, Trablusgarb Harbi, Balkan Harbi, Cihan Harbi... gibi sonraki bütün kayıp ve yıkımların, bütün felaketlerin başlangıcı oldu…
Dün,
yâni;
112 sene sonra Ayasofya-i Kebîr Câmiî Şerîfi’nde kılınan cuma namazı ise dirilişimizin başlangıcıdır...
Görüşümüz budur,
ümidimiz budur,
inancımız budur.
Allah’ın izniyle bu böyledir...
O,
“ol!”
der
ve
olur...
.BÜYÜK DEVLET OLMANIN ŞARTLARI
2020-07-23 02:00:00
"2023 Büyük Türkiye" ve "2071 Cihan Devleti Türkiye" adlı yakın ve uzak mesafeli Kızılelma yürüyüşlerimizde büyük devlet olma şartlarına sahipliğimiz mevzuunda çeyrek asır evveline nazaran kıyas kabul etmez ölçüde mesafe almış vaziyetteyiz. Buna şükretmeliyiz. Fakat daha alınacak çok yolumuz var. Bu bahis, günlük politikaya dâhil değildir. Bu mesele, partilerin iktidarların değil, devletin değişmez temel gündemidir.
Washington’da yaşadığım zaman hesap ettim ki "Devlet-i âli Osman devam etseydi bugün ABD’nin toprak ve nüfus büyüklüğünde olurdu." Önceki 14 Türk devletinde olduğu gibi Selçuklu da Osmanlı da "Devlet-i Ebed Müddet" hayatında birer dönemin ismidir. O hâlde "Osmanlı devam etseydi" sözü yanlıştır. Devlet devam etmektedir. Değişen idare şeklidir. Saltanatın yerini Cumhuriyet idaresi almıştır. Öyle ise "Devlet, 1923’te kuruldu" sözü de yanlıştır.
"Devlet" adlı esas teşkilat millet, mülk, bayrak, ordu, Türkçe, maddi ve mânevî değerlerimizle devam etmektedir. Peki, bugünkü Devlet, yani Türkiye Cumhuriyeti, nüfus ve mülk yani toprak olarak Devlet-i âli Osman Büyüklüğünde midir?
Hayır değildir…
Bugün 83 milyonlardayız. Ancak doğum hızı düşmüş, evlenme yaşı yükselmiştir. Bu manzara 2071’e 30 yıl kala nüfus artış hızımızın yavaşlama ve gerilemesinin habercisidir. Bundan dolayı en az 3 çocuk ve erken evlilik millî bir mecburiyettir. Bu zaviyeden bakıldığında şu tezimizi olanca aykırılığıyla dile getiriyoruz. Mülteci varlığı, nüfusumuzun zenginleşmesi bakımından bir imkândır. ABD’nin Yeşil Kartla muhacir kabul etmesi esasında nüfus büyüklüğünü koruma gayesine matuftur. Almanya, Fransa gibi devletlerin ülkelerine yarım asır evvel işçi kabulleri de bu ihtiyacın değişik adlarla ifadesidir…
Neden böyle bir yazı kaleme alma gereği duyduk?
Biz, bu yazıya dair kafa yorarken MGK da eş zamanlı olarak Azerbaycan’dan Libya’ya kadar devam eden "Türk Hilali" üzerinde kafa yormaktaydı. O Hilalin kucağında Suriye, Filistin, İsrail, Kıbrıs, Yunanistan, Adalar ve Libya var. Bir de Hilal’e tetik çeken malum milliyetler var. Devamlı takipçilerimiz bilirler. "I. Cihan Harbi devam ediyor" deriz. O tesbitimizi bugün de tekrarlıyoruz. I. Cihan Harbi’ni "7 düvele karşı" yapmıştık. Düvel, devletler demek. O gün sahnede kimler varsa eksiksiz biçimde onlar bugün de sahnedeler.
I. Cihan Harbi’nde Osmanlı Devleti’nin Balkan kolunu kopardılar. Daha sonra Anadolu kolunu koparmak istediler. Fakat Rusya’da çarlık rejiminin devrilmesi ve muhteşem Anadolu mücahedesi gibi sebeplerle bunda muvaffak olamadılar. 850 sene sonra Müslümanları Endülüs’ten kazıyabilme gerçeğinden güç alıyorlardı. Daha sonra savaş inkıtalarını, uzunca bir zaman ASALA, PKK gibi örgütlerle doldurmaya baktılar. Harb-i Umumi’de 7 düvelle çarpıştığımız gibi bugün de aynı 7 düvelle mücadele etmekteyiz. Şu var ki bir asır evvel mertlik vardı. Düşman, kendisi olarak cephede karşımıza çıkardı. Bugün vaziyet farklı. Suriye’de güya müttefik olan bir devlet, Libya’da düşman olarak karşımıza dikilmekte. Libya’da müttefik olan bir başka yerde düşman olarak yolumuzu kesmekte. Artık ASALA ve PKK ile iktifa etmiyorlar. 1820-1920 arasında olduğu gibi Yunan ve Ermeni unsurunu yine taşeron olarak devreye aldılar. Libya’da, Akdeniz’de şartları, aleyhimize çevirmek için hançeri, sırtımıza Azerbaycan’da vurmaktalar.
O hâlde 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti yürüyüşümüzde adımlarımızı sıklaştırmamız gerekmektedir. Osmanlı döneminde olduğu gibi bugün de Türkiye, âlem-i İslâm’ın başı mevkiindedir. Büyüklüğümüz iki milyarın menfaati gereğidir. Bu da aynı zamanda nizâm-ı âlem, dünya barışı ve muvazenesi, dengesi içindir. Tarihçi ve sosyolog, Muhammed ibni Haldun’un "coğrafya kaderdir" demesindeki hakikatin bir tezahürü olarak büyük devlet olmanın dışında bir yolumuz yoktur. Bunun dünden yankılanan sesi "ya istiklal ya ölüm"dür. Nitekim bugün de Bakü sokaklarında "ya Karabağ ya ölüm!" nidaları yükselmektedir.
Şunları aslında TBMM’nin duvarına yazmak lâzımdır:
-Küçük nüfusla büyük devlet olunmaz!
-Küçük toprakla büyük devlet olunmaz!
-Küçük orduyla büyük devlet olunmaz!
-Küçük maliyeyle büyük devlet olunmaz.
-Zayıf yargıyla büyük devlet olunmaz!
-Kifayetsiz eğitimle büyük devlet olunmaz!
-Asrın silahlarını imal edemeyince büyük devlet olunmaz!
-Millî irfandan kopunca büyük devlet olunmaz!
Bugün, Büyük Devlet Olma Şartları’ndan bazılarını ya tam veya kısmen yakalamış durumdayız. Ancak bütünü kucaklamak gerekiyor. Biri bile noksan olursa olmaz. Elimizi çabuk tutmalıyız. 7 koldan kuşatılmaktayız. Büyümemizin, kendi savunma sanayiimizi kurmamızın, Ayasofya’yı esaretten kurtarmamızın hesabını sormak için her yolu kullanacaklar.
Su uyur düşman uyumaz…
.KIBRIS
2020-07-21 02:00:00
Bir uçak gemisini andıran Kıbrıs adası, dünyaya söyleyecek sözü olan bizler için erken İslâm döneminden itibaren önemlidir…
Adanın tamamında çok sayıda sahabe-i kirâm ve tabiîn kabirleri vardır. Bugün, Rum kesimindeki Larnaka’da kalmış olan Hala Hatun Türbesi, en fazla bilinendir. Bunlar, İslâm fetih hareketlerinde şehid düşmüş veya gazi olmuş kahramanlardır. II. Selim Hân’ın kumandanı Lala Mustafa Paşa eliyle 1572’de Kıbrıs’ı fethettiğimizde de çok şehid ve gazi verdik. Keza 20 Temmuz Kıbrıs Barış Harekâtı’nda şehidler ve gaziler verdik.
“Bu kadar şehid ve gazi varlığını ada, nasıl olur da taşır ve batmaz?” diye saf bir soru sorulsa ona verilecek ciddi cevap "O şehid ve gazilerin himmetiyle" sözü olur. Lala Mustafa Paşa, emrindeki levend ve askerlerimizle, Müslüman Türk’ün kılıç kuvvetiyle İslâm mülkü bir Osmanlı idaresi hâline getirilen Kıbrıs adasının tamamı ecdadımızın vakfıdır. Buna dair kayıtlar Vakıflar Genel Müdürlüğümüzdedir.
Kıbrıs, 1878’de "1293 Türk-Rus Harbi" yüzünden İngiltere devletini "Moskof"a karşı yanımıza çekebilmek için Abdülhamid-i sani tarafından İngiltere’ye kiralandı. İngilizler, 1914-18’deki "Harb-i Umumi"de şartlardan istifadeyle adayı ilhak ettiler. Bu gayrimeşru ve kira akdine mugayir ilhak kararı, 24 Temmuz 1923’te TBMM Hükûmeti tarafından tanındı. İngilizlerin, Saltanatın lağvı, Hilafetin kaldırılmasına dair baskı, hile ve oyunlarının üçüncü ayağı, Ankara’nın Kıbrıs’ın ilhakını tanımasına dairdir.
Sonraki zamanlarda Rumlara güya devlet olma hakkı verildi. 1960’ta Anayasa yapılarak Türk ve Rum cemaatlerinden mürekkep bir Kıbrıs Cumhuriyeti kuruldu. Ne var ki değişmez hakikat şudur: "İngiliz, çıktığı yerde mutlaka ihtilaf bırakır!" Kaldı ki adadan çıkmamış; aksine kurduğu iki üsle ileri karakol olarak burayı kullanmaya başlamıştır. El’an da kullanmaya devam etmektedir. Adana’dan İncirlik Amerikan üssünü kaldırmak, Kıbrıs’taki İngiliz ve Büyük Britanya üslerini kaldırmaktan daha zordur. İngiliz’in tuzak dolu ince politikaları anlaşılmadan bölge ve dünya siyaseti anlaşılamaz. Nitekim günümüzdeki Hindistan-Pakistan, Keşmir, Irak, Suudi Arabistan, BAE, Türkiye-Yunanistan ihtilafları ve daha birçoğu hep İngiliz mirasıdır.
’74 Kıbrıs Barış Harekâtı’ndan sonra adaya huzur gelmiştir. O tarihten beri her iki kavim kendi bölgesinde kendi hayatını yaşamaktadır. Şu farkla ki AB, Hıristiyan damarı tuttuğu için Rum tarafını bütün adanın devleti var sayarak AB’ye kabul etmiş ve bir de dönem başkanlığı vermiştir.
Kıbrıs’ta iki cemaat yahut iki toplumlu devlet geçmişte denenmiş fakat Rum ırkçılığı bitmemiştir. 20 Temmuz müdahalesiyle Rumların Türklere yaptığı katliam durdurulabildi. Barış Harekâtında devrin zorlukları sebebiyle adanın tamamı -maalesef- alınamamıştır. Bugün tekrar telaffuz edilen iki devletli yapı fikri, on seneler boyu çok müzakere edildi. Kıbrıs kahramanı merhum Rauf Denktaş, bu mevzuda çok ter döktü. Fakat netice alınamadı. Yine alınamaz. Zira bugün Kıbrıs’ta sadece İngilizler değil, şöyle veya böyle ABD, Rusya, İsrail, Mısır, Fransa da müdahildir. Bunlardan bazıları Rum yönetimiyle üs, liman vs. şeklinde sözleşmeler imzaladılar. Kıbrıs’ın zamanımızdaki ehemmiyeti, dünden ziyadedir. Kıbrıs, artık yalnızca stratejik mevkiî sebebiyle değerli değildir. Çevresinin tabiî gaz ve petrol yani enerji havzası olduğu keşfedilmiştir. Bizim için Kıbrıs, Suriye, Filistin, Libya ve Mısır sebebiyle düne nazaran çok daha ehemmiyetlidir. Bu Kıbrıs için iki yapılı devlet kurmaya çalışmak bize göre zaman kaybıdır. Olması gereken, dost olduğuna inandığımız başkentleri KKTC’yi tanımaya ikna etmektir. KKTC, BM nezdinde gözlemcilikten üyeliğe geçmelidir. KKTC’nin BM üyeliği bundan böyle bir zaruret hâline gelmiştir. Ankara’nın gündemi bu şekilde değişmesi zaman kazandırır…
Yapılması gereken bir iş daha var. Adanın bile ağırlığını zor kaldırdığı bu şehidler yadigârının kumarhane gibi gayrimeşru fiillerle anılmasını önlemek. Türkiye’de kumar yasaklandı. Fakat baronlar, mücadeleyi bırakmayarak Kıbrıs’a taşınıp burayı kullanmaya başladılar…
Atalarımız, güzel fakat zor bir mevkide vatan tutmuşlar. Atalarımız, şeref verdikleri bu toprakları, bize sahip çıkmamız kaydıyla miras bıraktılar. O mirasta bir çakıl taşı dahi kıymetlidir…
Erken İslâm döneminden Lala Mustafa Paşa’nın fethine, oradan Kıbrıs Barış Harekâtı’na kadar adada can vermiş bütün şehidlerimizle gazilerimize rahmetler diliyoruz…
.PSİKOLOGLAR RAHATSIZ
2020-07-18 02:00:00
Psikolojik rahatsızlığı olan, psikoloğa gider.
Bu bilinmekte…
Bilinmeyense şudur:
Psikolog, rahatsız olunca nereye gidecektir?
Psikologlar, rahatsız mı?
Evet; hem hâlen psikoloji okuyan talebeler ve hem de mesleğe atılmış, "psikolog" unvanı almış meslek mensupları. Hayli bunalmışlar ki dertlerini sosyal medya üzerinden bize yazdılar. Biz de insana itibar etme anlayışımız gereği cevap verdik. Bir cevap, bir ufak ilgi inanılmaz yankılanmalara yol açtı. Meğerse kâse-i fağfura dokunmuşuz. Bin ah işittik. Seslerine kulak vermemiz, büyük bir memnuniyet uyandırdı. İfade ettikleri şükran kelimelerini burada dile getirmek olmaz. Kendilerini öylesine ötelenmiş, yalnız kalmış hissetmişler.
-Psikologlar neden rahatsız?
Cevabı aranması gereken soru budur.
Bize ifade ettiklerinden anladığımız o ki rahatsızlık sebeplerinden biri öteden beri sürüp gelmekte, diğeri ise yeni ve kendilerini daha çok kaygılandırmakta. Öteden beri eksiklini yaşadıkları esas unsurlar şöyle:
-Bir mesleki mevzuatları mevcut değil.
-Meslek odaları yok.
Tıp fakültelerinin psikiyatri bölümünü bitirip "psikiyatrist" unvanı alan hekimle psikolog karıştırılmamalı. Edebiyat veya İnsan ve Toplum Bilimleri Fakültelerinin psikoloji bölümünden mezun olanlar "psikolog" olmaktalar. Psikiyatriste giden "hastadır". Psikoloğa giden "danışan"dır. Psikiyatrist hekim, hastasının ruh ve asabi, sinir rahatsızlığına teşhis koyup tedavisiyle meşgul olurken psikolog, danışanının şikâyetçi olduğu ruh ve zihin halleri, çıkmazları, davranışlarıyla ilmî usullerle meşgul olup, dinlemekte, mahremini öğrenmekte, rehber olmakta, yol göstermekte ve netice itibarıyla iyileşmesine çalışmaktadır.
Psikologlar mesleğe dair sıkıntılarını şöyle ifade etmekteler:
Yüksek lisans veya doktora yapmamış olan psikologlar, rehabilitasyon merkezleri, hastaneler ve diğer yerlerde iş bulmakta zorlanmaktalar.
Şimdiki; yeni sıkıntılarıysa açık öğretimle eğitime dair:
YÖK’ün açık öğretimle de psikoloji eğitimi verilmesine imkân tanımasından son derecede rahatsız olmuş durumdalar. Bu rahatsızlık sebebiyle bize ulaştılar. Psikologların tez ve itirazlarını kendi kalemlerinden şöylece nakledebiliriz:
-Psikoloji alanında edinilen uygulama ve ölçme değerlendirme becerileri, gözlem, görüşme ve deney ortamlarında usta-çırak ilişkisi ile yüz yüze geliştirilmesi gereken kazanımlardır. Lisans öğrenimi boyunca lisans öğrencileri, test uygulama, ölçek geliştirme, staj yaparak alanı tarama ve ilmî araştırmalarla psikoloji biliminin gelişimine katkı sağlamak gibi ancak örgün öğretimde geliştirilecek beceriler edinirler. Bunun yanı sıra hem klinik, sosyal gelişme gibi alt alanları tanıyıp uzmanlaşma tercihlerini yaparlar hem de çocuk-aile, ergen gibi çalışmayı planladıkları yaş gruplarını belirlerler. Bu tecrübelerden mahrum olarak mezun olacakların, birey ve toplum sağlığında telafisi mümkün olmayan, geri dönülemez hatalı çalışma ve uygulamalara sebep olma ihtimalleri yüksektir. Bu yüzden psikoloji lisans eğitiminin açık öğretim bünyesine alınmasını dünya çapındaki ilmî değer ve tatbikatlara uymadığını düşünüyor ve faydalı bulmuyoruz…
Aslında şu bir paragraflık tesbit, kaygı ve itiraz, mevzua dair her şeyi ortaya koymaktadır. Psikoloji tıp tahsili değildir. Ama tıbbın ikizi olsa gerek. Ruh, zihin ve davranış ikisinin de ortak alanı. "Psikolog ruhla ilgilenmez" demek, ruhun zihinle alakası yok deme anlamına gelir. Neticede her iki meslek mensubu da insan, aile ve cemiyet sağlığıyla alakalı. Her ikisinin de iştigal konusu insandır. Yani şu eşref-i mahlûkat olan varlık. Tıp tahsili, açık öğretimle verilemeyeceği, alınamayacağı gibi onun ikizi de aynı mahiyettedir. Ataların "yarım hoca dinden, yarım hekim candan eder" darbımeselini unutamayız. "İlim, hocadan öğrenilir" tesbiti ise bizim irfanımızda kaziye-i muhkeme hükmündedir. Aslında ihtilaflar da irfanımıza uzaklıktan doğmaktadır. İlim, hocadan öğrenilir. Kitap, çok malumat ihtiva eder fakat hoca ilmi, mücerredden müşahhasa dönüştürür.
İnsanların, ailelerin dertleriyle hemdert olup çareler üretmeye çalışan psikologlarla müstakbel psikologlar biraz üzgün, biraz çaresiz, biraz kırgın ve biraz da küskünler. Bu defa onlara "psikolog" olma hizmeti bizlere düşmekte. Kitaplarını zevkle okuduğum edebiyat tarihçisi, gönül insanı Yekta Saraç Hocanın YÖK’ün başında olmasını psikologların dertlerine derman olma bakımından bir talih olarak görüyorum. Hocaya bir hey’et hâlinde gidip rahatsızlıklarını hem şifahi olarak anlatmalı ve hem de iyi hazırlanmış bir dosya bırakmalılar. Herhâlde iki taraftan biri, diğerini ikna edecektir.
Sonuçta gâye, kuru diploma sahibi insanlar mezun etmek değil, topluma liyakatli insan kazandırmaktır. Karar sahiplerinin de talep sahiplerinin de bunda mutabık olduğuna şüphe yoktur. Öyle ise son sözümüz Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- hadis-i şerifleri olsun.
Âlimlerin, "Hâce-i kâinat", Kâinatın Hocası, diye tarif ettikleri ebedî rehberimiz şöyle buyurmaktalar:
-Ölümden başka her şeyin çaresi vardır.
.İKİ BAYRAM BİR ARADA!..
2020-07-16 02:00:00
Millet olarak şu günlerde çifte bayram yaşıyoruz. "15 Temmuz Demokrasi ve Millî Birlik Günü" ile "10 Temmuz Ayasofya’nın İbadete Açılma Günü"...
Bayram, zorlukları aşmanın kutlamasıdır. Kaderin meçhul olmasının hikmetlerini şu yaşadıklarımızdan da çıkarabiliriz. 15 Temmuz 2016’da darbe ve işgal teşebbüsünü püskürtmüştük. 24 Kasım 1934’te müze yapılan Ayasofya Camiî ise 10 Temmuz 2020’de ibadete açıldı. Şimdi 10 Temmuz ve 15 Temmuz Bayramlarını iç içe idrak etmekteyiz. Ayasofya 86 sene sonra mazlumluktan kurtuldu. Hain darbe ve işgal teşebbüsünden kurtulmanın da dördüncü senesindeyiz.
15 Temmuz’da ihaneti çökertmenin birçok kahramanı vardır. Fakat milleti meydanlara çağıran, tehlikeyi göze alarak ailesiyle birlikte Yeşilköy Meydanı’na inen Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan bir numaralı kahramandır. O gece Sn. Erdoğan, o cesaret ve yiğitliği göstermeseydi insanlar yine sokağa çıkabilirlerdi. Fakat bu kısmen olur ve bastırılırdı. Nitekim çağrıdan önce çıkan vatanperver vatandaşlarımız olmuştu.
15 Temmuz gecesinin anahtar cümlesi, Cumhurbaşkanımızın "öleceksek adam gibi ölelim!" sözüdür. Yine o gece Başbakan Sn. Binali Yıldırım, MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli ilk saniyeden itibaren dik durdular ve mücadele verdiler. MİT Başkanı Sn. Hakan Fidan’ın aldığı bir ihbar üzerine Genelkurmay’a gitmesi, darbecilere gece 03.00’te yapılması planlanan darbeyi 5 saat öne çekme şaşkınlığını yaşattı. Meclis Başkanı Sn. İsmail Kahraman aynı gece ismine yakışanı yaparak meclisi topladı. Bombalar yağarken bile milletvekilleri Meclis’i terk etmeme gözü pekliğini gösterdiler. Genelkurmay Başkanı Sn. Hulûsi Akar ve bazı askerlerimizin, İstanbul Emniyet Müdürü Sn. Mustafa Çalışkan’ın yaptıkları hatırlardadır… Zaferin altında birçok imza var. Her birini burada tek tek saymak mümkün değil. Ömer Halis Demir ve diğer 251 şehidimiz ve 2196 gazimiz ise zaferin destan isimleridir. Şehid ve gazilerin hakkı ödenmez…
Osmanlı dâhil, Cumhuriyet döneminde de 10 yılda bir yapılan darbeler, iktidar mücadelesiydi. FETÖ darbe teşebbüsü ise vatanı işgal, idareyi ele geçirme ve adı İslamiyet olan fakat Vatikan’ın emrine verilmiş yeni bir din ihdası içindi. "Dinler arası diyalog" Hıristiyanlığın güdümüne girmiş sözde İslâmiyet içindi. Sömürgeci dünya, hain kadrolarını 40 yıl boyunca Türk’ün dinine, milliyetine ve vatanına darbe maksadıyla hazırlamıştı. Bu darbeyi diğerleriyle karıştırmak yanıltıcı olur. Bugün 15 Temmuz’un, gazileri ve şahitleri hayattalar. İhtiyaç hâlinde kendileriyle mülakatlar yapılmakta. Mülakat yetmez. İlmî çalışmalar, fikir, şiir, roman, film senaryosu, belgeli film gibi kalem ve kamera mahsulü yarışmalar yapmalı. Bu yarışmalar dev bütçeli olmalı.
"15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünü bastırma muvaffakiyetindeki 1 numaralı isim" Recep Tayyip Erdoğan’dır dedik. Bu liderde o cesaret ve dirayet olmasaydı, o gece o uçuşu yapma gözü karalığı göstermeseydi darbe de işgal de hedefine varırdı. Şimdi başka bir Türkiye vardı. Hâlbuki bugün TBMM’de Kur’ân’ı kerîm tilavet edilmekte, 15 Temmuz böylece yaşanmakta.
Ayasofya Camiî’nin neden ibadete açılması gerektiğine dair yazdığımız çok sayıda makale ve çok sayıda TV programında "Ayasofya, Sn. Erdoğan liderliğinde ve AK Parti iktidarı ve Cumhur İttifakı’nda ibadete açılamazsa; o açılış, meçhul bir tarihe kalır!" demiştik. Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli bu mevzuda da isimlerini tarihe altın harflerle yazdırdılar. Önce 29 Mayıs’ta İstanbul’un Fethi günü Ayasofya’da Fetih Suresi tilavet edildi. Sn. Erdoğan da surenin mealini ekrandan millete çok güzel okudu. Ayasofya’nın açılması mevzuunda Danıştay’ı işaret etti. Fakat yargıya da arkasında güçlü bir siyasi destek olduğunu hissettirdi. Yüksek mahkemeden oy birliğiyle çıkan kabul kararı üzerine de tarihî bir konuşma yaptı. Devletin başında Cumhurbaşkanı Erdoğan olmasaydı Ayasofya ve müminler, saklı gözyaşlarını belki bir 86 yıl daha dökeceklerdi. Recep Tayyip Erdoğan’ın yol, hastane, hava meydanı vs. gibi hiçbir hizmeti olmasa 15 Temmuz 2016 ve 10 Temmuz 2020 Zaferleri şeref olarak kendisine ve miras olarak da nesillerine yeter…
Bu hafta 15 Temmuz coşkusunu yaşıyoruz. Gelecek hafta da 24 Temmuz Cuma günü de Ayasofya’da cuma namazını kılarak tarihî bir coşku ve heyecanı daha yaşayacağız inşallah…
"Ayasofya’da namaz" denince hemen duvarlardaki resimler konuşulmaya başlandı. "Resimler ziyan görür mü?" diye kaygıya kapılanlar oldu. Müslüman Türkler, Anadolu ile Balkanlar ve fethettikleri her yerde eski tasvir ve heykellere ilişmediler. Bir fıkıh, yani İslam Hukukunun ibadete dair kaidesi gereği; "resim bulunan bir yerde namaz kılmak mekruhtur." Buna mukabil teknoloji ilerlediği için Ayasofya’da namaz saatlerinde hareketli perde ile resimlerin perdelenmesi mümkündü. Sonra lazerle gizleme de konuşuldu. Bunlar toplumda mutabakat bulmuşken Din İşleri Yüksek Kurulu, çok yadırganan bir açıklama yaptı. Son yarısı ilk yarıyla çelişen bir açıklamaydı. Müslümanların sevincini kursaklarında bırakıyordu. Sn. Cumhurbaşkanımız bu talihsiz açıklamayı, herhâlde dikkate almayacaktır. Zaten DİYK da "ama" dedikten sonra aynı noktaya geliyor. Din İşleri Yüksek Kurulu muhterem üyeleri, Ayasofya mevzuunda milletin aşk ve hissiyatını iyi anlıyor olmalılar. Bu açıklamayı yapma yerine müezzinleri, minareye çıkarmaları, şerefelerin öksüzlüğüne son vermeleri, büyük hizmet olurdu. Resimlerin örtülmesi DİYK’nın dediği gibi sadece "huşu" meselesi değildir. Fıkıh meselesidir. Gerekçe "huşu" olursa, örtülme sebebi ikna edici olmaz.
.24 TEMMUZ 2020
2020-07-14 02:00:00
12 Eylül 1683’te Sadrazam Merzifonlu Kara Mustafa Paşa kumandasındaki ordumuz, Viyana önlerindedir. Şehrin sukutuna, düşmesine bizim Taksim Meydanı kadar bir yer kalmıştır. O gün topçularımızın fırlattığı gülleler, bugün de oradaki binaların duvarlarında silinmez imzalarımız olarak tarihe şahidlik etmektedir.
Viyana’nın aşılması, Avrupa’nın fethini başlatacaktı. Tam zafere ulaşılacaktı ki birden karşı tepelerden haçlı orduları göründü. İttifak etmiş ehli salip, bir sel gibi ordumuzun üstüne geliyordu. Yaman bir dövüş olur. Lakin kuvvetler kıyası aleyhimizeydi. Netice olarak zafer yerine bozgunu yaşadık. Avrupa’nın fethi mümkün olmadı. Endülüs İslam ordularının İspanya’yı aşıp Avrupa’nın şarkına ilerleyememesi gibi, Osmanlı İslâm ordusu da Viyana’yı geçip Avrupa’nın garbına ilerleyemedi. Hilal, Avrupa semalarında yükselemedi.
12 Eylül 1683 talihin ve tarihin bize küstüğü ândır. Bunun sebebi, Merzifonlu hakkındaki iddia mıdır? Bilmiyoruz. Tarihçiler der ki: Sadrazam, sefere çıkarken Edirne’deki IV. Mehmed’e Viyana’ya değil de bir başka yere gitmekte olduğunu söylemişti… Bu ne kadar doğrudur bilmiyoruz. Üç hususu ise biliyoruz:
-Viyana aşılamayıp bozgun yaşanmıştır.
-Kalan ordusuyla Belgrad’a çekilen Sadrazam, burada şerefiyle kellesini cellada teslim etmiştir.
-Tarih ve talih 12 Eylül 1683’te bize küstüğü için o günden sonra dört asır boyunca sürekli aşağı doğru gitmişizdir. Artık zaferler arkada, mağlubiyetler önümüzdedir. Cephedeki bozgunlar, askerî, iktisadî, ictimâî, hukukî, devlet teşkilatı, maarif ve hemen her sahada tesirlerini göstermeye başlamıştır. Kendisine hayran olunan bir millet, giderek dün kendisine hayran olanlara hayran olmaya başlamıştır.
12 Eylül 1683 Viya bozgunu, büyük bir kırılma noktasıydı.
İkinci büyük kırılma, ikinci büyük kayıp, 3 Kasım 1839 Tarihli Gülhane Hattı Hümâyunu’nun okunmasıyla başlayan Tanzimat dönemidir. Şahıs, aile, cemiyet, devlet hayatında kıyafetten fikre kadar alafrangalık başlamıştır. Yeni Osmanlılar, Jön Türkler, İttihad Terakki hareketi vs. bunun devamıdır.
Böylece kırılmalar devam edecektir.
Bu devam eden dalgalara iki muhafazakâr mukavemet de dayanamaz. Zira o dalgaların ardında Viyana’daki tepelerden inen haçlı güçleri vardır. Hüseyin Avni’ler, Midhat Paşalar vs. ile Sultan Abdülaziz’e darbe yapılır. Padişah hayatını kaybeder. Abdülhamid Han, tahta çıkınca devlet anayasa sistemine ve meşruti idareye geçer. Sadrazam Midhat Paşa macerasıyla sürüklenilen 1293 Türk-Rus Harbi devletin belini kırmıştır. Padişah, maarif, sağlık ve bayındırlığa öncelik verir. Büyük hamleler yapar. Fakat alafrangalık artarak devam etmektedir. Saray dâhil, gemi su almaktadır. Tanzimat dönemindeki Fransız tesiri yerine Alman tesirine bırakmıştır. Padişah 33 yıl boyunca mücadele verir. Fakat Niyazi’ler, Enver’ler dağdadır. Talat, posta memurluğundan paşalığa, üstad-ı âzâmlığa çıkar. İsyan, Selanik’ten başlar. Kindar bir Abdülhamid Hân düşmanı olan Mahmut Şevket Paşa güdümündeki Hareket Ordusu, Selanik’ten gelip İstanbul’a dayanır. 24 Temmuz 1908’de II. Meşrutiyet ilan edilir. Fakat 31 Mart hilebazlığıyla bir yıl sonra Padişah hal edilir. 24 Temmuz 1908 tarihi, 10 sene içinde imparatorluğun parçalanıp bir tarla kadar yere sığınacağımız yıkımın başlangıcıdır. Her tarafa Alman ekolü hâkimdir.
10 sene sonra bütün o aklı uçuklar, devleti batırdıktan sonra her biri bir yere kaçıp gider ve gittikleri yerlerde de katledilirler.
Bu defa 1945’e kadar koyu bir İngiliz tesiri başlar. İngiliz ekolü her şeyi tanzim etmektedir. 24 Temmuz 1923’te Lozan Muahedesi, andlaşması imzalanır. Devlet ve millet 1911’den beri süren harplerden mecalsiz düşmüştür. Lozan, kayıp yıllarımızın tescilidir. Misak-ı Millî ve hakkımız olan petrol sahaları ve daha neler kazanılamaz. 24 Temmuz 1923 zafer değil, büyük bir kırılmanın çâresiz kabulüdür...
Şimdi önümüzde bir 24 Temmuz tarihi daha var:
Ayasofya Camiî, 24 Kasım 1934’te tarihli Hey’eti Vekile, Bakanlar Kurulu kararıyla müze yapılmıştı. Bu defa Danıştay’ın 2016/1605 Esas ve 2020/ 2595 Sayılı kararıyla yeniden camie çevrildi. Gerekçeli karar, Danıştay tarafından 10 Temmuz 2020 tarihinde yazılı olarak açıklandı. Bu açıklamayla birlikte Unesco’dan Vatikan’a, AB’den ABD’ye, Moskova’dan Berlin’e kadar itirazlar yükselmekte. Bütün itirazlar boş, anlamsız, değersiz ve haçlı yobazlığından başka bir şey değildir. Güçleri yetse yine ambargoya giderler ama köprülerin altından çok sular aktı. Onların dediği zora gitmiyor. Nihayet kendi pencerelerinden bakıyorlar. Ağırımıza giden içteki bir avuç Batı artığı alafrangadır. Haçlının bâtıl da olsa bir dini vardır. Bunlarda hiçbir şey yok…
Türkiye, bu kararı nasıl alabildi?
Büyüdüğü için…
Covid-19 salgınında dünyanın yarıdan çok devletine sağlık malzemesi verebilen, kendi gemi helikopter, uçak, İHA ve SİHA’larıyla millî müdafaa silahlarını yapabilen güçlü Türkiye, hukuk ve idari sahada da bir haksızlığı ortadan kaldırmıştır. Dışarıya muhtaçlık devam etseydi bu karar alınamazdı. Eğer 1970’te bugünkü seviyede olsaydık Kıbrıs, herhâlde, İngiliz ve Yunan’a bırakılmaz bütünüyle geri alınırdı.
Ayasofya Camiî’nde ilk eda edilecek namaz, 24 Temmuz 2020 Cuma günü cuma namazı olacaktır. Ayasofya, Osmanlı’nın bir numaralı protokol camiî idi. 24 Temmuz günü devletin A protokolündeki isimler, millet ile birlikte Ayasofya Camiî’nde cuma namazı kılacaklardır. Zannederiz Katar ve Libya gibi bazı devletlerden de devlet reisleri namaza gelirler. İç, dış cemaat mahalleri, avlu bahçe ve çevreyle birlikte 100 bin kişilik bir cemaatin olacağını sanıyoruz.
Cumhurbaşkanı Erdoğan mı cumayı kıldırır?
Hiçbir mahzuru olmasa da ihtimal vermiyoruz. Bunlar tali bahislerdir. Diyanet İşleri Başkanı kıldırır. Sultanlar, Halife de olsalar namaz kıldırmadılar. Ancak, Sn. Erdoğan’ın bundan böyle mutlaka yapması gereken birçok değerli hizmet daha var. Diyanet geçmişte çok uğraştı fakat kendi memurlarına söz geçiremedi. Müezzin efendiler, şerefelerde görünmeliler. Bu 15 asırdır böyledir. 10 Temmuz günü akşam vaktinde bir Ayasofya’nın bir Sultanahmed’in minarelerine baktık, ses geliyor fakat müezzinler görülmüyordu.
12 Eylül 1683’te başlayan talihsizlikler, inşallah 24 Temmuz 2020’de bitecek ve bu defa tarih ve talih yüzümüze gülecektir.
Ayasofya, ‘’2071 Cihan Devleti Türkiye’’ şanlı yürüyüşümüzde meş’alemizdir.
.HİLAL’İN HAÇ’A ZAFERİ!..
2020-07-11 02:00:00
Âli Mahkeme’nin yani Danıştay’ın, 10 Temmuz 2020 tarihinde açıklanan kararıyla:
-Ayasofya, kurtuldu,
-Ayasofya, hürriyetine kavuştu,
-Ayasofya’nın esareti bitti,
-Ayasofya’nın karanlık günleri bitti,
-Ayasofya’nın rehineliği sona erdi,
-Ayasofya’nın 86 yıldır yaşadığı zulüm sona erdi,
-Ayasofya, hasret kaldığı Kur’ân tilâvetine, cemaate ve mü’min secdelerine kavuştu,
-Müslümanlar, 86 yıl sonra "Ayasofya-yı şerîf Câmiî Kebirî"ne kavuştular.
Danıştay, âli; yüksek mahkeme, tıpkı Kariye’de olduğu gibi Ayasofya için de vakıf şartnamesini esas alarak olması gereken kararı vererek, bu mümtaz mâbedin, Türk milletiyle İslâm ümmetinin arzusuna muvafık şekilde yeniden ibadete açılmasına hükmetti…
Evvelâ;
Hem Kariye ve hem de Ayasofya "dâvâcı"sı, bu yolda yıllar yılı zorlu mücadeleler veren “Sürekli Vakıflar Tarihî Eserlere ve Çevreye Destek Derneği”ne teşekkür ederiz. Dâvâ sahibi bu dernek mensupları, takdir ve tebrike fazlasıyla layıktır...
İkinci olarak:
Dıştan gelen haçlı tehditlerine ve içeride işitilen köksüz karşı çıkmalara aldırmadan adalet terazisini doğru tartarak bir hakkın yerini bulmasını sağlayan, Şûrâ-yı Devlet’e; Danıştay’a, karar altında imzası bulunan muhterem hâkimlere teşekkür ederiz. Artık tarihî bir vesika olan bu kararı veren hâkimlerin hüküm altındaki imzaları, evladlarına, torunlarına bırakacakları paha biçilemez bir mirastır…
Danıştay, 2020’nin 10 Temmuz Cuma günü açıkladığı kararıyla, Tek Parti Zihniyeti’nin Aysofya Camiî’ni müzeye tebdil eden 24 Kasım 1934 tarihli kararını iptal ederek mer’iyetine son verdi, yürürlüğünü durdurdu. Aslında adı geçen karar hukuken "yok" hükmündeydi. Zira hem imza sahteydi ve hem de alınan sözde karar Resmî Gazete’de intişar etmemiş, yayınlanmamıştı. Türk idarî yargısının en üst mahkemesi, işte olmayan bu kararın işlemesine son verdi.
Gerçekte mevzubahis karar, bir iç iradeden ziyade başta İngiltere olmak üzere, emperyalist haçlı dünyasının, masonluğun tertibiydi. Bir oldu-bitti, emrivaki vardı. Ayasofya’yı ibadete, namaza, Kur’ân’a… kavuşturan bu kararın ilk işareti, 29 Mayıs 2020 tarihindeki Fetih Gecesinde Ayasofya’da Fetih Sûre-i Celîlesinin okunması oldu. İstanbul’un fethinin sembolü bir camide sırf kapıda "müze" yazıyor diye Fetih Sûresi’nin okunması, içeride köksüz azınlığı, dışarıda haçlı cephesini çok rahatsız etti…
Eğer,
Bugün,
Danıştay,
böyle bir karar verebildiyse;
arkasında güçlü bir devlet desteği, millet beklentisi, siyasi irade olmasındandır. Danıştay, vaki taarruz karşısında yalnız bırakılsaydı, mahkeme hey’etini linç ederlerdi. Bu itibarla Ayasofya’nın aslına iadesi, Cumhur İttifakı’nın da AK Parti iktidarının da en yüksek hizmetidir. Evet, karar siyasi değil hukukidir. Ancak, Şûra-yı Devlet’in çevresine bahsettiğimiz müdafaa surları çekilmeseydi istendiği kadar kuvvetler ayrılığından söz edilsin ve "yargı bağımsızdır" densin bu karar verilemezdi. Verilmemesi için kapalı kapılar ardında tehdit ve baskının her çeşidi yapılır, direnen hâkimler istifaya zorlanırdı.
Ayasofya kararı,
elbette bir zaferdir.
Öyle ki Ayasofya, en nihayetinde istiklâlimizin alameti olmuştu. 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünün arkasında duranlar, Ayasofya üzerinden hükümranlığımıza tecavüze kalkışır olmuşlardı. "Cami yapılırsa…" diye dil altından tehditler savuruyorlardı.
15 Temmuz öncesinde, mü’minlerin bayramı olan mübarek bir Cuma günü, o tehdit ve kanunsuzlukların hepsini ezip geçtik.
Bu karar,
Müslüman Türk’ün Kızılelma’sı Ayasofya’nın haçlı zulmünden çekip alınmasıdır. Ayasofya kararı, Hilal’in Haç’a karşı kazandığı zaferdir. Cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Hân ile Fetih şehîd ve gazileri belki de 86 seneden bu yana ilk defa şimdi kabirlerinde müsterih uyuyorlardır. 86 sene boyunca onlara ve Ayasofya’ya eziyet edildi.
Bize bu zaferi yaşatan yüce Allah’a hamd,
İstanbul Fethinin mânevî sahibi Şanlı Peygamber aleyhisselama salât ve selam olsun.
Bugün istiklâlimiz daha güçlüdür!!!..
.YASOFYA CÂMİDİR!..
2020-07-09 02:00:00
Ayasofya mevzuunda Danıştay’ın Türk milleti ve İslâm ümmetinden farklı düşünmediğine hep emin olduk. Birinci sebeb, yüksek mahkemenin milletin mâşerî vicdanına olan saygı ve bağlılığıdır. İkinci sebepse Ayasofya’yı müzeye tebdil eden 24 Kasım 1934 tarihli "hey’et-i vekile" kararını iptal eden 10. Daire için Danıştay dairelerinin tamamının 2019’da Kariye hakkında verdiği kararın emsal olmasından dolayıdır…
Edirnekapı’da bulunan Kariye, cami iken 1945’te CHP iktidarı tarafından müze yapılmıştı. Bu tasarrufun iptaline dair açılan dâvâlarda en nihayet Danıştay, 2019 yılında vaki davayı kabul ederek eseri yeniden camie çevirdi. Bu kararı verirken ortaya koyduğu gerekçe fevkalade kıymetlidir. Danıştay, orada şöyle diyor: "Devlet, vakıflara müdahale hakkına sahip değildir. Onların devamını teminle mükelleftir!"
Bu içtihad, Ayasofya için de eksiksiz mevzubahistir. Zira; Ayasofya, bir mülktür ve bu mülkün sahibi tapu ile sabittir. Ayasofya, bahse konu tarihte şaibeli, şüpheli bir bakanlar kurulu kararıyla müze yapılmıştı. Hâlbuki T.C. Tapu İdaresi 19 Kasım 1936’da verdiği tapuda eser için "Vasfı: Cami", "Sahibi: Ebülfetih Sultan Mehmet Han Vakfı" demektedir. Devlet, tapu verebilen gücün adıdır. Hak sahibi malike tapu verir ve bu hakkı korur. Tafsilatı tapu senedi ve tapu kütüğünde yazılı olan şu bilgiden çok net şekilde görülmektedir ki idare, 1934’te bir vakfın malına haksız müdahalede bulunarak hukuku ihlal etmiştir.
Hukuk hayatımıza bir buçuk asır evvel "Şûra-yı Devlet", devlet şûrası adıyla giren Danıştay, derdest, görmekte olduğu dâvâyı kabul edince o ihlali ortadan kaldırmış ve bundan böyle bu camide ibadet etmenin önündeki engelleri kaldırmış olmaktadır.
Turist, yine ziyaretini yapar. İbadet saatlerinde hareketli perde ile resimler kapatılabilir. Bir kere daha ifade edelim ki Ayasofya’ya dair müze kararının iptali, bir hakkın, hak sahibine iadesidir. Yoksa Sultanahmed semtinin, Fatih ilçesinin ve İstanbul’un cami kıtlığı çekmesinden dolayı değildir.
Diğer taraftan devam etmekte olan dâvâda temayül, kabul yönünde gelişince bazı Batılı başkentlerde Türkiye’nin istiklâl ve hükümranlık haklarına müdahale mahiyetinde haksız, hatta dil altından tehdit eden açıklamalar yapılmaya başlandı. Danıştay kararından sonra bunlar, artarak, saldırıya dönüşerek devam edebilir. İçeride de bir köksüz azınlık onlar gibi hareket edecektir. Dolayısıyla bu haddini bilmezlikler yüzünden Ayasofya, aynı zamanda istiklal meselemiz hâline gelmiştir. Ayasofya’dan verilecek taviz, istiklalimizden taviz vermek olacaktı. Yüksek mahkemenin dâvâyı kabulü, sadece, bir mutlak hakkı iade etmek değildir. Aynı zamanda istiklâl ve hükümranlık haklarımıza dil uzatanlara da "haddinizi bilin!" demektir
Ayasofya, 500 yıl ihtişamlı bir hayat yaşadıktan sonra 90 yıl, karanlıkta kaldı, mazlum ve mağdur oldu. Karanlık ve talihsiz günlerden kurtulup hürriyetine kavuşması, çok memnuniyet vericidir. Zaten O, milletimiz için hiçbir gün müze olmadı. Mesela biz, çocukluğumuzdan bu yana bir kere bile "Ayasofya müzesi" demedik. Ayasofya, 1453’ten beri hep cami idi. Kıyamete kadar da öyle kalacaktır. "Müze" demeyi O’na hürmetsizlik sayıyorduk. Yarım asra yakındır, kalemimiz ve kelamımızla Ayasofya’nın kurtuluşu için mücadele verdik. Gayemize vasıl olmakla şânı yüce olan Allah’a hamd eder, müjdesiyle İslâm hükümdarlarına Ayasofya’yı işaret buyuran Peygamberler Peygamberine salat ve selâm ederiz.
Bilindiği ve yukarıda da tekrar ettiğimiz gibi bir vakıf mülkü olan Ayasofya’yı 1931’de tamir bahanesiyle kapatıp 1934’te de müze yapan CHP, diğer adıyla Tek Parti hükûmetidir. Öyle ise bugünkü CHP’nin eski CHP yönetimlerinin, Ayasofya, Kariye ve benzer nereler varsa bunlar hakkında almış olduğu kararların yanlış olduğunu açıklayarak milletten özür dilemesi gerekir. Bunu yapmayan, özür dilemeyen, tarihi ile yüzleşmeyen bir CHP asla ve asla iktidar olamaz. Nitekim mazisindeki ağır yanlışlar, yargı tarafından tescil ve ilân ediliyor.
Hüküm bellidir…
Hüküm:
-Türk milleti adına gereği düşünüldü:
-Ayasofya Câmidir!..
.HOCALI-SREBRENİTSA-URUMÇİ!..
2020-07-07 02:00:00
Azerî Türkçesinde yumuşak "H" harfi ile değil de gırtlaktan gelen kalın "H" harfiyle telaffuz edilen Hocalı, Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ bölgesinde bir kasabadır. Bu kasaba, 26 Şubat 1992’de bir vahşet yaşadı…
Karabağ Muharebesi’nde bugünkü Ermenistan Cumhurbaşkanı Serj Sarkisyan ve eski bir ASALA mensubu olan eli kanlı Monte Melkonyan komutasındaki Ermeni kuvvetleri, zikrettiğimiz tarihte kendi itiraflarıyla da sabittir ki "intikam saikiyle" Hocalı’ya baskın verip sivil ahaliyi katlettiler… O karanlık günde Hocalı 10 bin küsur nüfusa sahipti. Katliamda 83’ü çocuk ve 106’sı kadın olmak üzere toplamda 613 Azerî kardeşimiz şehîd oldu. 487 kişi ağır yaralandı, 1275 kişi rehin alındı, 175 kişi kayboldu. Şehir yağmalanıp perişan edildi…
Vaki katliama, birçok devlet, teşkilat ve ülke ile çok sayıda ABD eyaleti "soykırım" demektedir. Ayrıca insafı olan devletler, Hocalı’da yaşananları soykırım olarak tanıması için BM’ye çağrı yapmıştır. Ancak; BM’nin köhne yapısı sebebiyle bu tanıma, mümkün değildir. Tanımayı, hem ABD ve hem de Rusya veto eder. Azerbaycan’ın yüzde 20’si hâlâ Ermeni işgali altındadır.
3 yaşındaki Gülmire Mehdiyeva, Bakü’deki kabri ile Hocalı soykırımının sembol ismidir.
*
Srebrenitsa, bugün Bosna-Hersek’in doğusunda "Sırp Cumhuriyeti’ne ait bir şehirdir. Sırp-Boşnak Savaşı devam ederken 11 Temmuz 1995’te Sırp ordusu, Srebrenitsa’ya girerek silahsız halkı katletti. BM’nin Hollandalı komutanı Thomas Jakob Peter, bir tehlike olmadığını söyleyerek daha evvel Boşnaklardan silahları toplatmıştı. Baskın sırasında da BM gücü, katillere hiçbir müdahalede bulunmadı.
Hocalı’daki gibi burada da her yaştan sivil asgari 8.372 kardeşimiz şehîd oldu. Bu katliamı BM, "soykırım" olarak tanımış bulunuyor. Bugün bile şehidlerin tamamının naaşları bulunamamıştır. Orman içi gibi kuytu yerlere toplu gömüler yapılmıştır. Bir "toplu mezar" bulununca hangi kemiğin kime ait olduğunu tesbit gibi fevkalade zor işlemlerin ardından cenaze namazları kılınıp yeniden defnedilmektedirler.
*
Bunlar, az-çok bilinmektedir.
"Urumçi Soykırımı" ise bilinmiyor…
Urumçi, Türkiye’de "Doğu Türkistan" denen Şarkî Türkistan’ın başşehridir. Şarkî Türkistan, Türkiye topraklarının iki katına sahiptir. 35 milyon civarında nüfusu vardır. Nüfusun tamamı Sünni-Maturidi itikaddadır. Ülke, 1876’dan beri Çin işgali altındadır. Mavi boncuk dağıtan, komünist Mao rejimi de bu işgali sürdürmüştür. Rejimler ve devirler değişse de Çin, Uygurlara ilk günden beri örtülü bir asimilasyon yapmakta, en ufak hak arayışını kanla bastırmaktadır. Sonuncusu 5 Temmuz 2009’da yaşandı. 26 Haziran’da Guangdong eyaletindeki bir oyuncak fabrikasında 2 Uygur Türkü öldürülünce Uygur Türkleri, Urumçi’de protesto gösterileri yapmaya başladılar. Pekin, bu masum harekete sert ve kanlı bir şekilde müdahalede bulundu. Çok sayıda ölü ve yaralı oldu. Uygurlar, bine yakın şehid verildiğini dile getirirken Çin makamları, 197 kişinin öldüğünü iddia etmektedir. Gerçek sayı, herhâlde 5 yüzden az değildir. Bu hak arama hareketinin, protesto eyleminin sembolü "Tursun Gül" isminde Müslüman bir Uygur Türkü’dür. Tek başına Çin tanklarının önünde dikilerek onlara geçit vermemiştir.
Hocalı biliniyor.
Srebrenitsa da biliniyor.
Urumçi Soykırımı ise bilinmiyor.
Çünkü; Şarkî Türkistan, Çin’in iç meselesi addedilmekte. Şarkî Türkistan’da şeklî bir muhtariyet, fakat buna karşılık tam zulüm var. Türkiye, hem mesafenin uzaklığı ve hem de Çin’le olması gereken münasebetler sebebiyle müdahil olamıyor. Ancak bu, herhâlde hiçbir şey yapılmadığı anlamına da gelmez. Aleni tavır gösterdiğimizde Pekin, koşup PKK’ya yardım etmekte. Böylece bölücü örgüt Moskova ve Washington’dan başka Pekin’den de destek almaktadır. Bu sebeple Ankara, çok sessiz hareket etme mecburiyetinde.
Diğer taraftan, bir sıkıntı da şudur; Ankara, ne vakit Pekin’le bir mevzuda anlaşsa Şarkî Türkistan karışmaktadır. Batılı ajanlar, derhâl devreye girmektedir. O hâlde yapılacak olan dışişlerimizin münhasıran bu konunun ele alındığı bir Türk-Çin diplomasi müzakeresi başlatmasıdır. O şeklî muhtariyet/otonomi, sahici hâle getirilmeli.
Kaderin cilvesine bakmalı ki biz, Turgut Özal’dan bu yana "Adriyatik’ten Çin Seddi’ne 21. YY Türk Asrı olacak!.." derken şer güçler, elini çabuk tutup Adriyatik’ten Çin Seddi’ne soykırımlar yapıyor.
2071 GENÇ
2020-06-30 02:00:00
Haziran ayının ikinci yarısında asıl konuşulması gereken iki ayrı, yahut bir bütün hâlinde tek, çok kıymetli bir gündem yaşadık. LGS-Liselere Giriş İmtihanı ve YKS-Yüksek Öğretim Kurumlarına Giriş İmtihanından söz ediyoruz…
Bu temel gündemi büyük bir ilgi ve dikkatle takip edip sosyal medya üzerinden bazen gençlere, bazen velilere, bazen öğretmenlere, bazen de güvenlik güçlerine seslendik.
LGS’lilere "bu hayatınızdaki ilk ciddi imtihandır. Önünüzde üniversiteden, mesleğe, yuva kurmaya kadar daha çok imtihan var" dedik. YKS imtihanına giren evladlarımıza "olur ki başaramazsanız yılmayın, yıkılmayın. Zaten aşağı yukarı yüzde yirmi genç, ikinci sene üniversiteyi kazanmaktalar" hatırlatmasını yaptık. Ve ilave ettik: "Üniversite imtihanı iki gün fakat hayat imtihanı bir ömürdür."
Ebeveynlere bir şey dememek olmazdı. Onlara teşekkür edilmeliydi. Bir kere daha gördük ki bizde aile, şükürler olsun ki milletin de devletin de temelidir. Anne-baba ve öteki yakın akrabalar, imtihana giren evladlarından daha az yorulmuyorlar. Tâ sene başından başlayıp çocuklarının imtihan kapısından kaybolduğunu gördükleri ânâ kadar bu kaygı, heyecan, uykusuzluk, dualar, telaş akıl sormalar sürüp gitmekte. Bu anne-babalar, her dönem ve her devirde teşekküre layıktır. Zira netice itibarıyla kendilerine değil, gençlere ve onların şahsında da devlete, millete ve istikbalimize hizmet etmekteler. Öğretmenler de öyle; onlar da anne-baba fedakârlığıyla çalışmaktalar.
Bu imtihanlarda memurlarımız, her zaman üzerlerine düşeni yapmaktalar. Fakat bu sene polis ve sağlık memurlarımız inanılmaz fedakârlıklar yaptılar. Hele polislerinki iftihar edilecek, alkışlanacak cinstendi. Bazı talebeler, hüviyetini unutma, adres şaşırma gibi beşerî kusurlar yaşadılar. O polislerimiz, bu gençleri imkânları zorlayarak imtihana yetiştirdiler. Bu polis kardeşlerimize birer maaş mükâfat verilmelidir. Bunu, analarının ak sütü gibi hak ettiler.
Telaş heyecan, koşturmaca, yardımlar vs. her imtihan döneminde yaşanır. Ancak bu seneki gerek LGS ve gerekse YKS çok farklıydı. Bu bize mi öyle geldi yoksa hakikat mi öyle? Hakikat öyle olsa gerek. Zira, maşerî şuur, milletin müşterek idrakidir. Kimse tembih etmez fakat millet, aynı idrakle bilenir, aynı rüyayı görür, aynı şuurla uyanır. Bu seneki LGS ve YKS’ler öyle oldu diye düşünüyoruz.
Niçin?
Çünkü:
2023, 2053 ve 2071 ufkumuzu inşa edecek nesiller artık bu gençlerdir. Öyle ise hususi ve muazzam bir çalışma yapmak şarttır…
Anne-babalar, yemeyip yedirerek, bütçesini zorlayarak ve akla gelebilecek her fedakârlığı yaparak üzerlerine düşen borcu fazlasıyla eda ettiler. Öğretmenler eda etti. Talebeler çalışarak yine vazifelerini yaptılar. Sağlık memurları, polisler yukarıda temas ettiğimiz gibi alkışlanacak hizmetlere imza attılar...
Şimdi, sıra devlette:
Önümüzde "Cihan Devleti Büyük Türkiye" Kızılelma’sına varmanın yakın, orta ve uzak hedef olarak üç merhalesi bulunuyor. Bunlar 2023 Büyük Türkiye, 2053 İstanbul’un ebediyyen Müslüman Türk Payitahtı oluşunun 600. Sene-i devriyesi ve 2071 Cihan Devleti Türkiye hedefidir…
Bu hedeflere varabilirsek, ihtişam asırlarında olduğu gibi yine hiçbir başkent, bizi hesaba katmadan konuşamaz olacaktır. Bu sebeple 2023, 2053, 2071 için yıldırım gibi kadrolar kurmamız şarttır. Bu kadrolar, bu sene LGS ve YKS’ye giren gençlerden derlenebilir. Tabiî ki geçmiş ve gelecek yıllar gençlerinden de istifade edilir. Süzgeçlerden geçirilerek çağın imkânlarının ötesinde Enderun vâri bir tahsille yetiştirilecek bu gençler, 2071 kişi olacaktır. Dünyadaki akranlarının imânda, bilgide, cesaret ve dirayette bileğini bükemediği dâvâ ahlâkına sahip, millî ve yerli 2071 genç!..
.ABDÜLHAMİD HÂN, SAHİPSİZ DEĞİLDİR!..
2020-06-27 02:00:00
Geçen gün bir TV kanalında bir sunucu Abdülhamîd Hân için "emperyalizmin uşağı, aşağılık diktatör!" deme cür’etini gösterdi. Bunu söylerken bu Hükümdara duyduğu kin ve nefret yüzünden okunabilmektedir.
Vaki "nefret" ve "hakaret" suçu üzerine RTÜK, suçun işlendiği kanal hakkında inceleme başlatmış. İnceleme mi? Ne incelemesi? Her şey apaçık ortada!.. Bu kadar alenî işlenen bir suç için inceleme başlatmak yerine derhâl gereği yapılmalıydı. RTÜK’ün soğukkanlılığı hayret vericidir.
Ayrıca, suçun işlendiği kanal için tahkikat yapılması yetmez. Sunucu hakkında da TCK 122 ve 301/1. Maddelerine göre Savcılığın da iddianame tanzim etmesi gerekir. Cumhurbaşkanı da açılacak bu davaya müdahil olabilir. Zira Türk devleti bir bütündür. Tamamına "Devlet-i Ebed Müddet" diyoruz. Rejimlerin değişmesi bu hakikati değiştirmez. Bu bakımdan önceki ve sonraki devlet başkanları, halef-selef konumundadır. Bugün, “Türk Devlet Başkanlığı" makamında oturan Sn. Recep Tayyip Erdoğan, 111 yıl öncesine kadar bu devlete, bu millete ve ümmete o makamda hizmet veren dâhi hükümdar Abdülhamid Hân’a yapılan bu galiz nefret ve hakaret suçunda Cumhurbaşkanı sıfatıyla taraftır. Ceza dâvâsına müdahil olma tabiî ve tarihî hakkıdır.
Abdülhamid Hân’ın torunları da dâvâ açabilirler. Bugün Türkiye Cumhuriyeti Devletinin şerefli birer vatandaşı olan bu değerli insanlar, büyükbabalarına karşı televizyon ekranında alenen işlenen bu çok ağır nefret ve hakaret suçuna karşı hem suçun icra edildiği kanal ve hem de bu suçu işleyen sunucu hakkında tazminat dâvâsı açma yetkisine sahiplerdir.
Eski veya yeni her devlet başkanı, devlet ve hükûmet adamının icraatları tenkid ve tahlil edilebilir. Kimse lâ yüsel, sorgudan âzâde değildir. "Şu işleri, şöyle olması gerekirken aksini yapmıştır" denebilir. 1909’da Sultan Abdülhamid Hân, Selanik’ten kendisini devirmeye gelmekte olan Hareket Ordusu’nu dağıtabilirdi. Bunun için İstanbul’daki I. Ordu’yu üzerlerine sevk etmesi kâfiydi. Müsaade için paşalar kendisine yalvardılar. Buna rağmen Padişah, bütün ısrarları "Benim yüzümden Müslüman kanı akmasın!" diyerek geri çevirdi. Tarih ve fikir adamları bunu eleştirmektedirler. Namuslu, seviyeli, medeni tenkîd her zaman mümkün. Ama "emperyalizmin uşağı, aşağılık diktatör!" asla ve kat’iyyen bir fikir, eleştiri ve söz söyleme hakkı değildir. Bu şeksiz ve şüphesiz suçtur, nefret ve hakaret suçudur. Nefret, bir insanlık suçudur. Bu tesbitin, aksini iddia edene "Sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırsın?" diye sorarlar.
Abdülhamid Hân, “93 Harbi”nin alevleri ortasında tahta çıkmış ve binbir türlü diplomatik manevra ile düşmana toprak vermemiştir. 33 yıl süren bu mücadeleden sonra, 1908’de iktidarı İttihad ve Terakki’ye devrederken memleket 5 milyon km2 idi.
Gerçek bu iken bir zihniyet, Abdülhamid Hân’a 1908-2008 Arası tam bir asır boyunca iftira attı, küfretti, hakaret etti ve aşağıladı. 10 küsur yıldan bu yana bu haksızlığın bittiğini sanıyorduk. Meğerse bitmemiş; ilk fırsatta saklandıkları karanlıktan çıkıp kaldıkları yerden devam edecekleri anlaşılmaktadır.
Bu vesileyle bir kere daha tekrar edelim ki hâlâ herhangi bir yere Abdülhamid Hân’ın büyüklüğüne denk bir isim verilmemiştir. GATA’daki tamlama isim zayıftır. Bu eksiklik telafi edilmelidir. Darbe mağduru şehîd Padişah Abdülaziz Hân’ın ismi ise hiçbir yere verilmemiştir. Tarihî Darüşşafaka binasını bu Sultan yaptırmıştı. Dolaysıyla hak sahibi olması hasebiyle burası "Sultan Abdülaziz Han Üniversitesi" olabilir. Binadaki Uluslararası İmam Hatip Lisesi’nin daha elverişli bir başka yere nakledilmesi mümkündür.
Eğer; bizler, onlara layık torunlar isek tarihimiz de tarihî şahsiyetlerimiz de sahipsiz değildir.
Açılacak dâvâlar, verilecek isimler bunun isbatı olacaktır…
Hukuk hesap sormalı; hiçbir haddini bilmezin yaptığı yanına kâr kalmamalıdır.
.HAYATİ NOKTALAR
2020-06-23 02:00:00
SA-Suudi Arabistan, BAE-Birleşik Arap Emîrlikleri ve Fransa, Türkiye’nin devreye girip Libya Millî Mutabakat Hükûmeti’ne çok değerli destekler vermesiyle bu topraklarda kaybettiler. Yenilen güreşe doymazmış. Mağlup kafadarlar, bu defa MMH’yi isyankâr generalle aynı masaya oturtmak için Mısırlı darbeci Abdülfettah es-Sisi’yi kullanmaya başladılar. Sisi, Libya’ya tehditler savurmaya başladı. Libya ordusu, Sirte ve Cufra’yı emperyalizmin kuklası Halife Hafter çapulcularından istirdat etmek üzere iken darbeci Sisi, buraları “kırmızı çizgi’’ sayacağını açıkladı.
Kırmızı değil, istersen kıpkırmızı çizgi say!.. Ne çıkar? Adama “adın ne?’’ diye sormuşlar. “Mülayim’’ demiş. Soranlar, bıyık altından gülmüşler “sert olsan ne çıkar!’’ Payanda ile ayakta duran bu haysiyet celladı, kırmızı çizgi lakırdısı edince Libya MMH-Millî Mutabakat Hükûmeti, bir çöl aslanı tavrıyla ânında cevap verdi. “Haddini bil, en ufak müdahaleni savaş sebebi sayarız!’’
Sisi ve suç ortakları, MMH’nin bu gücü nereden aldığını biliyorlar. Bir müdahalede yalnızca Libya ile değil, Libya ve Türkiye ile çatışacaklarını biliyorlar. Bunun üzerine AB-Arab Birliği hareket geçirildi. Libya konuşulacaktı. Varlığıyla yokluğu bir olan bu lafta birlik, fildişi kulesinden inme zahmetine katlanmıştı. Genel sekreterlik, keyfince bir toplanma takvimi tayin etti. MMH de davet edilmişti. Fakat daveti reddetti. Zira AB, teşkilat iç nizâmnamesine aykırı biçimde gün tayin etmişti…
Şimdi yeni takvim söz konusu ama oradan sadre şifa bir fayda çıkmaz…
Sadece Kuzey Irak’ta değil Libya’da da iyi gidiyoruz. Feyyaz es-Serrac, 24 ayar bir dost, hayatı için mevcuttan da fazla itina göstermeliyiz.
Türkiye, 20. asırda yalnızca imparatorluğu kaybetmedi. Asrın kendisini de kaybetti. Şimdi yeni yeni toparlanıyoruz. Geçen asırda ne Balkanlara, ne Kafkaslara, ne Türkistan’a, ne Orta Doğu’ya, Akdeniz’e, ne de Afrika’ya dönüp bakabildik. Yurtta-dünyada sulh avuntusuyla zaman doldurduk. Hâlbuki milyonlarca şehitle alınan yerler bedavadan elden çıkmıştı.
Bizim, bu uzak durduğumuz dönemde Çin bile nerelerden Afrika’ya gelip haçlı emperyalizminin yanına sarı emperyalizm olarak yerleşti. İşte bu sıralarda 21. asrın şafağından itibaren her şey bitmeden, her şey elden çıkmadan Somali’den başlayarak Afrika’da izlerimiz olan topraklarda görünmeye başladık. Eğer, Türkiye’de millî bir iktidar olmasa ve devrin Mısır reisi cumhuru Muhammed Mursi, bugünkü Sn. Serrac gibi bize tutunmasaydı kukla bir mahkemenin salonunda katledilmezdi. Onun için Feyyaz es-Serrac’ın canını çok iyi korumalıyız.
Bu bölgede güneyimize doğru şu yerler çok ehemmiyetlidir.
-Akdeniz,
-KKTC,
-Libya,
-Somali.
Libya ve Somali Afrika’daki en yakınlarımız. Sudan’ın da bu zincire eklenmesi şarttır. Somali’nin Boko Haram adlı çeteden kurtarılması gerekiyor. Somali ve Libya düşerse, Afrika kapısı, Türkiye’ye kapanır. Mısır’ı çaldıkları unutulmamalı. Akdeniz’in ehemmiyetini anlatmak fazladan olur. Kıbrıs, Rodos, Girit Akdeniz’in üç güzelidir. Bunlardan iki buçuğu Yunan hâkimiyetindedir. Hâlbuki, Akdeniz’in kilit taşlarıdır. Kıbrıs’ta hiç insan yaşamasa bile bizim için aynı stratejik kıymettedir. Kaldı ki adanın bir de manevi tarafı vardır. Kıbrıs’ı, Sahabe-i kiram, Tabiin ve Osmanlı askerlerimizin, şehidlerimizin kanlarıyla sulanmıştır. Maddesi ve manası değerli bu ülkede KKTC örtülü bir cumhurbaşkanlığı bunalımı yaşamaktadır. Bunun devamı mümkün değildir. İlk münasip zamanda KKTC bir erken seçime giderek karşımızda değil, yanımızda yer alacak bir vatansever, devletin başına seçilmelidir.
.BAĞDAT-MAVİ VATAN-TRABLUSGARB HATTI!..
2020-06-18 02:00:00
“Her şerde bir hayr vardır!’’ hakikatinin tecellisini yaşıyoruz:
15 Temmuz 2016’daki darbe ve işgal teşebbüs ihaneti püskürtüldükten sonra TSK ve devlet kurumları, emperyalizmin maşası FETÖ örgütünden ayıklanmasaydı, bugün aynı emperyalist, müstemlekeci merkezlere rağmen Libya, Akdeniz ve Kuzey Irak’ta olamaz, buralarda haçlı dünyasının çanına ot tıkayamazdık…
Cümlemizdeki “ayıklama’’ kelimesi dikkat çekmiş olmalıdır. Dört yıldır amansız bir mücadele verdiğimiz hâlde hâlâ ayıklama safhasındayız. Buna rağmen millî silahlarımızı ürettik ve Kuzey Suriye, Kuzey Irak, Libya ve Barbaros Hayreddin Paşa’nın mavi mirasında, Mavi Vatan’da çok başarılı harekâtlar yaptık ve yapmaktayız. Bu beynelmilel ihanet çetesi, devletin kılcal damarlarına varıncaya dek nüfuz etmiş bulunuyor. Tam temizlik gerçekleştiğinde kimse Türkiye’nin elini tutamayacaktır.
Mehmetçik, 16/17 Haziran 2020’de havadan Kartal-Pençe, karadan da Kaplan-Pençe adlı ardı ardına iki harekât ile terör işgali altındaki Kuzey Irak’ta, Sincar’da, Haftanin’de destanlar yazdı. Kartallar, yüksekten uçarak hedefleri, vurup yumuşattı; kaplanlar da bir gece ansızın karaya inerek silip-süpürdü. Komandolarımız, IV. Murad’ın ordusundaki yiğitler yiğidi Genç Osman’ın akranlarıdır. Onlar da Genç Osman gibi “Allah Allah diyerek!’’ düşman hedeflerine yürüdüler, yürüyorlar.
Mehmetçik, sulh, sükûn ve adalet için, ecdadımızın Türkçesiyle “nizâm-ı âlem içün’’ eş zamanlı olarak Kuzey Irak, Mavi Vatan ve Libya’da fırtına gibi esmektedir. Nizâm-ı âlem, dünyanın dirlik ve düzeni demektir. Devlet-i âli Osman, tarih ufkundan çekildikten sonra görüldü ki cihanın muvazenesi, dengesi bozuldu. Bizden kalan boşluğu hiçbir süper güç dolduramadı. Hak ve adalet dağıtmadılar. Zira kara, kızıl ve sarı emperyalizmin bütün hesabı-kitabı sömürme üzerineydi. Bir asrı, petrol hikâyeleri dinleye dinleye işgallere şahit ola ola böylece arkada bıraktık.
Bugün; evet tam da bugün, iftihar etmeli ve şükür secdesi varmalıyız ki bıraktığımız boşluğu tekrar kendimiz doldurmaya başlamış bulunuyoruz. Yiğit düştüğü yerden kalkar!. Müstemlekecilerin adına daha sonra “Libya’’ diyecekleri Trablusgarb’da düşmüştük. Takvimler, 1911 idi. Tarih şahit olsun ki bugün yeniden “Bismillâh’’ diyerek Trablusgarb’da yenilip düştüğümüz yerden ayağa kalkıyoruz.
Macaristan’ın Galiçya bölgesinden Rodos adasına, oradan Bağdat’a ve Osmanlı mülkünün birçok mübarek toprağına kadar nice yerde Türk şehîdliklerimiz vardır. Dedelerimiz oralarda koyun koyuna yatmaktalar. Osmanlı Çağımız’da Irak havalisine ‘’Bağdat Vilayeti’’, Suriye ve mücavir sahasına ‘’Şam Vilâyeti’’, Libya ve etrafına ‘’Trablusgarb’’ derdik. İki tane Trablus’umuz vardır. Biri Trablu’s Şam, diğeri Trablu’s Garb. Akdeniz’in doğu ve batı kıyıları. Zamanımızda ilki Lübnan’dadır, ikincisi Libya’nın başşehridir.
Şimdi biz, kendi imalatımız Atak helikopterleri, SİHA’larımız, silah ve teçhizatımızla Mavi Vatan merkezli olarak Bağdat-Trablusgarb hattında asırlık eksikliğimizi telâfi etme, tarihî ödevimize avdet etme harekâtındayız.
İşiten işitir:
Bugün hâlâ Akdeniz’de Avrupa’nın ‘’Barbaros’’ dediği Hızır Hayreddin Paşa kadırgalarının köpüklü dalga sesleri, Kuzey Irak’ta, henüz 28 yaşında iken hayata vedâ eden IV. Murad Hân Gazi’nin atlarının kişnemeleri, Trablus’ta istiklâl kahramanı Ömer Muhtar’ın İtalyan dar-ağacında tok bir sesle getirdiği kelime-i şehâdet işitilir. Bugün; o köpüklü dalga sesleri, at kişnemeleri, şahadet kelimeleri ile İHA ve Atak seslerimiz ve Mehmetçiğin ‘’Allah Allah!’’ nidaları birbirine karışmaktadır.
Avrupalı kadınalar çocuklarını ne ile korkuturlar:
-Türkler geliyor!.. diyerek.
Evet; Türkler geliyor…
Fakat; hayır, asla korkmayın!.. Bi’l akis sevinin. Müslüman Türk’ün cihanda yerini yeniden almasıyla nizâm-ı âlem kurulacaktır… Zikrettiğimiz ve resmettiğimiz saha çalışmalarından sonra önümüzde bir büyük kapı vardır. Bu, anahtarı çevrilip içeri girilecek kapı, Ayasofya’yı Şerîf Câmî Kebîri’nin kendisidir.
Dünya sahnesine o kapıdan geçerek çıkacağız.
Zira; Ayasofya, Şanlı Peygamberin -aleyhisselâm- Konstantinopol üzerinden fethini işaret buyurdukları Kızıl Elmamızdır!...
Kim ki o kapıdan geçip evvela Ayasofya’da alnımızı secdeye koymaya ve ardından da yürüyüp dünya sahnesine çıkmamıza mâni olursa onlar da Fatih Sultan Muhammed Hân Gazi’nin lânetine uğrayacaklardır!..
.KÖPÜRE KÖPÜRE GELEN SİYAH SEL!..
2020-06-16 02:00:00
…Ve nihâyet onlar,
asrı çok aşkın uzun,
upuzun bir uykudan uyandılar!..
Uyandıklarında “Yedi Uyurlar” gibi Kur’ânî adlarıyla Eshâb-ı Kehf denli çevreye yabancıydılar. Günler doğmuş-günler batmıştı üstlerinden…
Vakit, bu uyanışı bekliyordu, adalet de vicdandan nasibi olan insanlar da!..
Onlar, nihâyet derin bir uykudan uyandılar!..
Canları acıdı ve uyandılar..
Şimdi, kibirli Batı dünyasına eşit olmanın olanca şartlarını kabul ettirecek,
sonra da hesap soracak, şunu diyecekler:
-Atalarımızı niçin yerlerinden-yurtlarından, ailelerinden koparıp bizi asırlarca sömürdünüz? Sizin bizden üstünlüğünüz neydi, bizim sizden eksiğimiz nedir, niçin köle olduk, neden aşağılandık?
Kork ey emperyalist dünya, Vahşi Batı, sahte uygarlık!..
Kork ki köpüre köpüre siyah bir sel geliyor…
Kork ve hesap vermeye hazırlan!..
*
Yeni virüs salgınından sonra yarının hikâyesi yazılıyor:
2020’nin 25 Mayıs’ında Amerika’nın Minnapolis şehrinde George Floyd adındaki bir siyahînin polis tarafından boğularak öldürülmesi, bardağı taşıran son damla oldu. Onlar, bugüne dek İngilizceyi bile şifreli bir dille konuşuyorlardı. Sanılıyordu ki siyahîlerin veya Afro-Amerikalıların hatıraları yok, müzik alıp götürmüş, uyuşturucu hafızaları tüketmiş, şuurları dumura uğramış.
Görülüyor ki öyle değilmiş.
Bir intikam hissi alttan alta sürüp gelmiş.
Bir miras nesilden nesile el değiştirmiş!..
Soylu isyan,
siyah isyan,
Minnapolis’te başladı,
sonra diğer Amerikan eyalet ve şehirlerine yayıldı. Oradan da zulmün beşiği Londra’ya ve bütün Avrupa’ya ve siyah insanın yaşadığı her toprağa. Hesaplaşma şimdilik heykellerle oluyor, kurşun gibi öfke onları vurmakta. Siyah insanı Afrika’dan getirip satan zalim tacirlerle onları himaye eden kralların heykelleri devriliyor, kan rengine boyanıyor, hakaret görüyor. Kendilerine uygar diyen dünyaya bakmalı ki kadın ve çocuklar da dâhil, 80 bin çaresiz siyahîyi Afrika’dan getirip köle yaparak satan paraya doymaz tacirin heykelini dikmişler. Eğer, heykeller kahramanlar içinse bu zalimlik neyin kahramanlığı, bu heykel neyin ödülüdür? Siyah sel, Edward Colston adlı bu yüz karası tüccarın Bristol’deki putunu devirip -beyaz polisin George Floyd’un boynuna basıp onu boğması gibi- boynuna basarak bir leş gibi sürükleyip ırmağa attılar.
Kork ey haçın gölge saldığı her kıta,
her şehir ve her ülke!..
Köpüre köpüre siyah bir sel geliyor.
Dev uykudan uyanmıştır!
Mazlumun ahı göklere yükselmiştir!..
Kaç atom gücündeki bu sel, er-geç önüne çıkanı yıkıp geçecektir.
Tarihin büyük mazlumlarının torunları, bugün Washington’da, Londra’da, Brüksel’de, Batı veya Batı vesayetindeki başka merkezlerde köle ticareti yapmış tüccarlarla onların hâmisi kralların heykellerini burunları üstüne yere çalmaktalar. Beyazların torunlarıysa karşı harekete geçerek el ele tutuşup siyahîlere engel olmaya uğraşmaktalar. Hâlbuki rengi beyaz, yüreği kara bu emperyalist dünya, kendi askerleri, Irak’ta Saddam Hüseyin’in heykelinin boynuna halat geçirip devirdiklerinde zevkten kadeh kaldırmışlardı!
Zulmün sonu gelmiştir.
Müstemlekeciler, mazlumları yeniden uyutamayacaktır.
Adına ne denirse densin:
Afro-American,
Zenci,
Siyahî…
Onlar, bu haklı mazlum ve fukara insanlar şimdi omuz omuza durup sel olmuşlardır.
Bu sel zulmü boğacaktır.
Haklıdan daha kuvvetli kimse yoktur!..
Türkiye, bu defa da mazlumun yanında yer alarak Amerika’nın keşfinden Fransız İhtilâline kadar Batı dünyası, doğuya demokrasi diye, hürriyet diye, keşif diye, felsefe diye her ne öğrettiyse bunlar, masaya yatırılmalıdır…
.2053 HEDEFİ, AYASOFYASIZ OLMAZ!..
2020-06-09 02:00:00
Ufkumuzda 3 Büyük Hedef; 3 Kızılelma bulunmaktadır:
-2023 Büyük Türkiye,
-2053 İstanbul’un Fethi’nin 600. Yıldönümü,
-2071 Cihan Devleti Türkiye…
Birinci ile üçüncüsü ilk defa tarafımızdan dile getirilmişti… Mevzua dair araştırma yapanlar, tafsilatlı malumatı, Türkiye gazetesinin geçmiş yıllardaki sayılarıyla konferans ve TV sohbetlerimizden bulabilirler.
Fethin 600. Yıldönümünde mânâsına yaraşır bir ihtişamla kutlanma teklifi ise Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a aittir. Bu teklif de fevkalade yerindedir. Nitekim 1953’te de fethin 500. Yılı kutlamaları yapılmıştı. O günkü hava, ilgili çevrelerde bugün bile konuşulmaktadır. Şüphesiz ki o zaman da Ayasofya’nın adına rehinelik, esaret, tutsaklık zulüm… ne denirse densin, çektiği hâlden kurtarılması dile gelmişti. Ne var ki Türk milleti, DP üzerinden Tek Parti zihniyetine karşı açık ara farkla seçimi kazanmış fakat iktidar olamamıştı! Aradaki kısa süreli dirayetli vakitler sayılmazsa, milletimizin iktidara gelmesi için 28 Nisan 2007 ve tam iktidar olması için de 15 Temmuz 2016’nın yaşanması beklenecekti.
2053’e varmak için önümüzde 33 sene bulunmaktadır. 60-65 ve üstü yaşta olanların o günleri göremeyecekleri belli. Ayasofya, 2053’e de haçlı dünyasının rehin almış olarak, Yunan şantajı ve Kraliçe buyurganlığıyla girmemeli. 33 sene, devlet hayatında göz açıp kapayıncaya kadar çabuk geçer. Kahraman Peygamberimizle -aleyhisselam- cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Hân’ın emaneti bu cami, şimdi vakfedilmesindeki şartlara iade edilmezse 2053’te İstanbul’un Fethi’nin 600. yılını idrak edecek olanlar, devrimizi kızgınlıkla hatırlayacaklardır. Bu sebeple 2053 fikrinin hedefine oturması, Ayasofya’nın hemen önümüzdeki ilk Cuma günü ibadete açılmasıyla mümkün olacaktır.
Suyun mermeri aşındırması, aynı noktayı biteviye vurmasıyla mümkündür. Her yazımızı her okuyucu ve yöneticinin görmesi mümkün olmayabilir. Onun için Ayasofya’ya dair bazı dediklerimiz, tekrar olsa bile bu tekrardan kaçınmayacağız. Kalemi elimize aldığımız günden bu yana, değişmez birkaç fikrî gündem maddemizden biri, tapusundaki adıyla "Ayasofya-yı Şerif Camii Kebiri"dir. Melik’ül mülk, mülkün mutlak sahibi olan Allahü teâlâya nihâyetsiz hamd-ü senâlar olsun ki ısrarlı yazmalarımız ile Taksim’e cami yapılmasına ve Rumeli Hisarı içinde müzik sahnesine çevrilmiş Cuma Mescidi’nin tekrar cami olarak inşa edilmesine vesile kıldığı gibi Ayasofya’nın ve Müslümanların yüzünün gülmesine de inşallah bizi vesile kılar.
Bir kere daha tekrar ediyoruz ki Ayasofya, cami ihtiyacından dolayı açılsın demiyoruz. Cami çok. Sebepler başkadır. Evvela; bu mâbed, Fatih Sultan Mehmed Hân Vakfı’nın mülküdür. Ortada bir hak gasbı vardır. Hakkın, sahibine iadesi şarttır. İkincisi, Ayasofya Müslüman Türk’ün namusu, şerefi, haysiyeti ve Kızılelma’sı ve İstanbul’un fethinin temel sebebidir.
Bu mevzuu 29 Mayıs’a gelmeden çok önce yazmaya başladık. Şükürler olsun ki Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın talimatıyla ‘Fetih Gecesi’nde Ayasofya’da Fetih Sûre-i şerîfi okundu. Ayasofya’da Fetih Sûresinin tilavet edilmesi, Yunanistan’daki bazı resmî kişileri rahatsız etmiş. Hadlerini aşan açıklamalar yaptılar. Güney Kıbrıs’ta da camilerimizi yakmaya yeltendiler, birine de Bizans bayrağı çekildi. Hükümranlık haklarımızı taciz eden bu hezeyanlar ve bu çılgın saldırılar, Ayasofya’yı açmak için kâfi sebep olmalıdır.
Kıbrıs fâtihesi, "Hala Sultan" diye zikredilen mücahide Ümmi Hiram Hazretlerinin Larnaka’daki türbesinin tehlikede olmasından da kaygılıyız…
Düşman seslere verilecek en güzel cevap, Ayasofya’da kılınacak 5 vakit namazlardır.
Kısa adıyla "Vakıflara ve Tarihî Eserlere Hizmet Derneği"nin her türlü takdire layık ısrarlı dâvâ takipleriyle Danıştay, nihayet 26 Nisan 2017’de 72 senelik bir rehinelikten Kariye Camiî’ni müzelikten tekrar asli hâline iade etti. Aynı derneğin Ayasofya ile de alakalı olarak ömür törpüsü dâvâları, nihayet 2016’dan beri Danıştay 10. Dairesindedir. 2 Temmuz 2020 günü bu dâvânın duruşması vardır. Yüksek Mahkemenin, Kariye Camiî ile alâkalı verdiği çok haklı ve çok mantıklı gerekçeli kararı, artık emsal karardır. O karar, herkesten evvel kendisini bağlar. Danıştay, 26 Nisan 2017 tarihli hükmüyle 29 Ağustos 1945’tarihli Bakanlar Kurulu kararını iptal ederek Kariye Camiî’ni hürriyetine kavuşturduğu gibi bu defa da aynı mantık, muhakeme ve hukukî dayanakla 2 Temmuz 2020’de de 24 Kasım 1934 Tarihli Bakanlar Kurulu kararını iptal ederek Ayasofya’yı müzelikten çıkartıp cami olarak hizmet etmesine hükmedebilir.
Şu var ki Cumhurbaşkanlığı cephesinde mahkeme kararını beklemeye ihtiyaç yoktur. Cumhurbaşkanı Erdoğan, imzalayacağı bir Cumhurbaşkanlığı Kararnamesiyle 24 Kasım 1934 tarihli Bakanlar Kurulu Kararını ortadan kaldırarak Ayasofya’nın ve 2053’ün yolunu açabilir.
Böyle bir tasarruf Sn. Erdoğan’ın 40 yıllık hizmetlerine ve Cumhur İttifakı’nın bütün hizmetlerine denk ağırlıktadır. Belki de daha fazladır.
Dün bir başımıza Ayasofya’nın sahibinin âli huzuruna vararak derdimizi arz ettik:
-Hünkârım, eserinin yeniden cami olması için zorlu bir mücadele veriyoruz. Lütfen eserine de bize de sahip çık...
Buradaki ‘biz’, Ayasofya Camiî sevdalısı ‘herkes’tir.
Mazur görülmesini ümid ederiz. Şahsımızla alâkalı satırları yazmasaydık yarınki tarihçi için noksan bilgi bırakmış olurduk…
.TÜRK GÖLÜ
2020-06-04 02:00:00
"Kötü para, iyi parayı piyasadan kovar!" diye meşhur bir iktisat kanunu vardır. Bunun gibi artık adına bir özenti sonucu olsa gerek "medya" denen basın-yayın dünyasında da kötü gündem, iyi gündemi dikkatlerden uzaklaştırmaktadır. Çok kere asıl üzerinde durulması gereken insana, aileye, devlete, insanlığa, teknolojiye, istikbalimize hatta millî varlık ve bekamıza dair mevzular ya politik lüzumsuzluklar, ya magazin hafiflikleri veya konuyu ele alanın kifayetsizliği yüzünden kaybolup gitmekte veya layıkıyla üzerinde durulamamaktadır.
İki buçuk aydan bu yana ilk defa MGK-Millî Güvenlik Kurulu, toplandı ve Ankara’daki bu toplantı, yüz yüze yapıldı. Her zamanki gibi uzun saatler süren toplantının Covid-19 salgınına kadar aldığı ve kamuoyu ile paylaştığı maddeler oldu. Alınan kararların en önemlileri, Suriye ve Libya’ya dairdir. Bu ikisi içinde de gün itibarıyla Libya’ya dairdir. Biz, var gücümüzle salgın savaşıyla meşgulken Moskova’nın Beşar Esad rejiminden "Rus ordusu için yeni askerî sahalar istediği" zannederiz pek de fark edilmedi. Putin Rusya’sı, 40 yıl sonra Arap Baharı üzerine bu ülkede hamle yenilemiş ve yeni üsler kurmuştu. Şimdi korona fırsatçılığı yaparak bir hamle daha gerçekleştirmekte. Ankara’nın bu kurnazlığı yakından takip ettiğine şüphemiz yoktur. Ancak, idareciler ve asker söze konu takibi yaparken kalemli kuvvetlerin de konuyu olanca ağırlığıyla gündeme taşıması gerekir.
Koronayı fırsata çevirmek isteyen bir diğer isim de Libya’nın âsi generali Halife Hafter’dir. Daha doğrusu onu oynatanlar. Rusya ve isimlerini tek tek saymaya gerek görmediğimiz Batılı devletlerin desteğini kazanmış ismi geçen bu general, Türkiye’nin Salgın Savaşı’nda olmasını bir ümit sebebi saydı ve merkezî hükûmete her yönden taarruza yeltendi. Hatta bağımsızlık ilanına bile kalkıştı. Fakat MİT ve Türk Silahlı Kuvvetleri buna fırsat vermedi. Türkiye, Libya’ya askerî danışmanlığı devam cümlesinden olarak havadan ve karadan her türlü yardımı yaptı ve yapmaya devam ediyor. Hafter, tükenme noktasına gelmek üzeredir. Hafter’i destekleyen emperyalizm taşeronu BAE, SA ve Mısır da Libya’da çökmek üzere.
Bu arada Türkiye, bir büyük iş daha çıkararak Türkiye-Libya münhasır ekonomik bölge anlaşması neticesi Akdeniz’in parsellenmiş haritasını çıkararak nerelerde aramalar yapacağını BM’ye bildirdi. Tebligatın ardından da derhal faaliyete de geçti. Kendisi bizzat Ege, Akdeniz ve Balkanların birçok yerinde işgalci durumda olan ve toprakları ve sınırları mutlaka tartışılması ve aleyhine dâvâ açılması gereken Yunanistan, buna itiraz etti. "BM’nin cevabı bile beklenmedi" dedi. BM’nin neyi beklenecek? BM diye bir şey mi var? Tebligatımız usul gereğidir. Ancak BM ömrünü doldurmuştur. Beşli gücün vesayeti altındadır. Bu sebeple araştırma gemilerimiz, savaş gemilerimizin koruması altına "biz buradayız!" dediğimiz sahalarda aramalara başlamıştır. "Biz buradayız" dediğimiz yerler Girit’e kadar gitmektedir. Şimdi Girit adası eteklerinde de faaliyet içindeyiz. Girit, Rum olmadığı hâlde coğrafyaya keyfince yayılmış Yunanistan bundan böyle "Hanya’yı-Konya’yı anlayacaktır". Hanya, Girit’in başşehridir.
Akdeniz, uzak olmayan bir vakitte Türk Gölü idi. Bunu herkes bilir. Yâ Karadeniz? Karadeniz, Türk Gölü değil miydi? Karadeniz, büyük cihangir Padişah Fatih Sultan Mehmed Han’dan itibaren Türk Gölü idi. Kırım bundan dolayı çok mühimdi. 1856’da Kırım’ı kaybedince Karadeniz’de vaziyetimiz değişti. Akdeniz’de de I. Dünya Harbi’nden sonra aynı akıbete uğradık. Yarım asrı biraz aşkın bir zaman içinde hem kuzey ve hem de güney sularımızı kaybetme raddesine gelmiştik. II. Dünya Harbi’nden sonra da devrin Ankara hükûmetinin ürkekliği yüzünden Ege, aşağı yukarı elimizden çıktı.
Bu itibarla bu coğrafyada suyun ve toprağın, güneşin ve iklimin yeniden ölçülüp biçilmesi gerekmekte. Moskova’dan, Hafter, Vehhabi ve Sisi kuklalarına, yeni yetme veliahtlara kadar aleyhimize fırsatçılıklar yapmak isteyenlerin faaliyetleri ortadayken biz de Misak-ı Millî’den denizlerdeki gasbedilmiş haklarımıza kadar her varlığımızın peşinde olmalıyız. Bunlar, zamanla, iktidarlarla kaim değildir. Milletin ve devletin meselesidir. Bu itibarla MGK’nın konuya dair aldığı bu kararlara destek olmak muhalefetten medyaya kadar her birimizin mecburiyetidir. Mademki şimdi artık hiçbir şey korona öncesi gibi olmayacak öyleyse Sevr zorbalığı, Mondros çaresizliğini karşı taarruzlarla tersine çevirmeliyiz. Bunları; maceraperest bir sorumsuzlukla değil, istişarelerle, dayanışmayla fakat geri adım attıran cesaretlerle yapmamız, hâlin gereğidir. Dediklerimiz bazılarına hayal gelebilir. Zira yalancı gündemle zehirlenenler, birkaç adım sonrasını göremiyorlar.
Tarih hafızamızın uyanması lâzım…
.CİHANIN NEFES ALMASI
2020-06-02 02:00:00
Şunu paylaşmamıza lütfen müsaade ediniz. Bu, bir övünme münasebetsizliği değil, insanın ortaya koyduğu fikrin, çizdiği ufkun hakikat olmasının şükrüdür. Zira her iyilik yüce Allah’tandır. Bu vadide; yani kalem ve kelâm ikliminde insanı en ziyade memnun eden ideallerinin, tekliflerinin hayat bulmasıdır. Yazı ve konuşmalarımızın müdavimi, kendilerine "dünya ve ahiret kardeşlerimiz" demeyi şeref telakki ettiğimiz okuyucu ve takipçimiz aziz insanlar, hatırlayacaklardır ki 15 seneden bu yana her vesileyle "bundan böyle Türkiye, Avrupa, Asya, Orta Doğu, Kafkaslar, Afrika ve hatta Amerika’ya hizmet sunan bir sağlık havzası olabilir!" demekteyiz.
AK Parti, girdiği ilk seçimde tek başına iktidar olduktan sonra iki büyük hizmete imza attı. Bunlardan biri sağlık hizmetleriydi, başında Sn. Recep Akdağ vardı. Diğeri de ulaşım hizmetleriydi, başında Sn. Binali Yıldırım vardı. Ama lider irade Sn. Recep Tayyip Erdoğan’dı. Nitekim zaman içinde her iki sahada da Bakanlar değişti fakat hız kesilmedi, hedef aynı kaldı, hamleler eksilmedi. Kim ne derse desin; kim hangi aşağılık karikatürü çizerse çizsin, kim hangi pespaye yazıyı yazarsa yazsın; hakkı teslim etmek, fikir namusu gereği olduğu için biz inandığımızı dile getireceğiz. Recep Tayyip Erdoğan adlı fâninin hiçbir hizmeti olmasa sadece bu ikisi, sağlık ve ulaşımdaki hizmetleri onun sevap hanesini zenginleştirmeye yetebilir. AK Parti iktidarı bizzat Sn. Erdoğan’ın da mükerreren ikrar edip üzüntüsünü dile getirdiği gibi millî eğitim ve kültürde ele gelir bir şey yapamamasının aksine bu iki sahada dünya çapında eserler verdi ve vermekte. Sn. Erdoğan’dan hem Başbakanlığı, hem Cumhurbaşkanlığı döneminde "yol demek, medeniyet demektir" sözü defalarca işitildi. Keza şiirde "Muhibbî" olan Muhteşem Süleyman’ın "Olmaya devlet cihânda bir nefes sıhhat gibi” vecize olmuş murassa mısraı da defalarca işitildi. Şehir hastaneleri için de "benim sevdam" diye derdini anlatmaya çalıştı. Belki yakınında olanlar bile kendisini anlamakta zorlanıyorlardı. Hani ne denmiş? "Fikrinin delisi olmayan, velisi olamaz!" Sn. Erdoğan, fikrinin delisi olarak şehir hastaneleri meselesinin takipçisi oldu. Neticede millet kazandı. Yurt dışındaki dostlarımızın şu Covid-19 salgınında yaşadıkları memleketle Türkiye’yi mukayese ettiklerinde lehimize söylediklerini işitince insanın başının göğe ermemesi mümkün değil. Allah korusun, bir de aksi olsa ve eski dönemlerdeki gibi hastanelerimiz, yokluk çekseydi ne yapardık? O takdirde ölü sayısı 4 bin 500 değil rahat bunun 20-25 katı olurdu. Salgın Savaşı’nda ne cihazda, ne ilaçta, ne hekimde ne de diğer çalışanlarda bir sıkıntı yaşadık. Bunda her şehirde bir üniversite açılmasının ve her üniversitede bir tıp fakültesi olmasının büyük payı vardır. Bunları görüp de İstanbul ve Ankara’da kök salmış üniversite derebeyliklerinin yıkılıp tahsilin Anadolu’ya yayıldığı günlerde açılan eğitim kurumlarına "tabela üniversiteleri" diyen zekâ özürlü bir kısım medyanın bugün yüzü kızarıyor mu dersiniz? Onların bazısı hâlâ inkârda, bir kısmı ise saf değiştirmiş olarak iktidarı alkışlamakta.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, hemen her hastane açılışında dünyanın sağlık merkezi olabileceğimizi zihinlere yerleştirmeye çalışmakta. Şüphe edilmesin ki bu fırsatı ve bu olgunluğu yakalamış bulunmaktayız. Buna rağmen bazıları, ‘hastane için pist feda edildi’ fasit ve fesat dairesi içinde kıvranmaktalar. Oysa memleketinden uçağa binen yabancı hasta, bizde neredeyse hastanenin kapsına kadar gelebilecektir.
Evet; şükranla ifade ediyoruz ki görüşlerimiz, bugün de hayat bulmuştur. Türkiye, dünya için bir sağlık havzası, sağlık merkezi olma yolundadır. Böylece cihana nefes aldıracağız. Bu bir iktidar hadisesi değil, millî meseledir, devlet meselesidir. Kıskançlık ayıptır. Dünya çapındaki hamlelere herkesin sahip çıkması şarttır.
Ulaştırmada hava, kara, demir ve deniz yollarıyla kıtaları buluşturduğumuz gibi sağlıkta da dertlere derman olmamıza bir şey kalmadı.
Bitti mi?
Hayır!..
Birkaç sahada öne geçmekle Cihan Devleti, "süper güç" olunmaz?
Eğitimde de mutlaka câzibe merkezi olmalıyız. Ne var ki slogancı eğitimle bu hedefe varılamaz. Belki bazı yerlerden gelen talebelerle dünden daha iyi bir yerdeyiz ama almamız gereken yol daha çok fazla. Yazılımdan, tıbba, mühendisliğe, sosyal ilimlere kadar eğitimde de yıldızımız parlamalı. Üniversitelerimiz önce ilk 50’ye, sonra ilk 25’e, sonra ilk 10’a sonra ilk 5’e ve ilk 3’e girmeli, girebilmelidir. Bu milletin evladlarına dedelerini bin yıl boyunca ayakta tutan yüksek imân, yüksek irfân, yüksek şuur saf ve berrak hâliyle yeniden aşılanırsa, onlar o zehirli yabancı hayranlığı ve aşağılık duygusundan kurtarılırsa bunlar olur.
Yıllar evvelinde bu sütunda ilk defa olarak "2071 Cihan Devleti Türkiye" diye bir cümle kurduğumuzda yazıyı "deden yaptı; sen de yaparsın!" diye bitirmiştik.
O sözü bugün de tekrar ediyoruz:
-Deden yaptı; sen de yaparsın!
Çünkü…
Bunun sırrını merhum Arif Nihad Asya, Asya büyüklüğünde bir mısra ile sen daha bebekken kulağına fısıldamıştı. Zihnini zorla ve hatırla:
"Sen ki burçlara bayrak olacak kumaştasın/Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın!"
Çünkü…
Cemre toprağa düşmüş; Ayasofya’da Fetih Suresi okunmuştur. İnşallah 29 Mayıs 2021’de de hasretler bitecek, alınlarında şafağın şavkı parıldayan mü’minler, bir sabah vakti Ayasofya’da secdeye varacaklardır.
Fatih’in kılıç hakkı ve vakfının mülkü Ayasofya’da Fetih Sûre-i Celîlesinin okunmasından mülteci düşmanı küçük komşumuz rahatsız oluyormuş… Helen kuklalar değil de o kuklaları oynatan kuklacı Kraliçe rahatsız olsa ne çıkar?
Bilsinler ki daha çok kimseyi çok sebeple rahatsız edeceğiz.
İki asırdır biz rahatsızdık; aldırış ettiler mi?
Biz niçin onlara aldırış edelim?
Ey deli-kanlı!
Sen,
eğer
kendini;
haritaya bakıp da
"dünya iki padişaha dar gelecek kadar küçükmüş!" diyen
Cennetmekân Yavuz Sultan Selim Hân’ın mirasçısı olarak görürsen ne demek istediğimizi anlarsın!.. Müstemlekeciler, bizim adaletimizin hüküm sürmediği bir dünyayı iki asırdır sıkboğaz edip nefessiz bıraktılar. Asıl koronavirüs, bu zalim sömürgecilerdir. Korona cezasının gelme sebebi de onların insanlığa yaptıkları zulümdür.
Yükün ağır; fakat şereflidir!..
.FETHİ GERÇEKLEŞTİREN RUH
2020-05-30 02:00:00
Şanlı Peygamber’in -aleyhisselam- Konstantiniyye için istikbale dönük olarak tebşir buyurdukları o meşhur hadis-i şerif, sağlam ravilerin nakilleriyle kıymetli kaynaklarda mevcuttur.
Konstantiniyye’yi İstanbul, Ayasofya’yı camii kebir, şehri mü’min yapan, onu cihanın merkezine oturtan, Dar’ül Hilafe kılan, semalarını Ezan-ı Muhammedî ile nakışlayan sebep, bu muştu, bu ulvî ve kutlu sözdür.
O söz, mübarek Peygamber kelamı, asırlar içre Kureyş Arapçasının olanca fesahat, belagat ve ahengiyle Müslümanların kalbinde ve dilindedir:
-Letüftehannel Konstantiniyyete. Veleni’mel emîrü emîrüha, veleni’mel ceyşü zâlikel’l ceyş!..
-Konstantiniyye, elbette fethedilecektir. Onu fetheden kumandan ne güzel kumandan, onun askeri ne güzel askerdir!..
Bizim araştırmamıza nazaran Sevgili Peygamberimiz, bu hadis-i şerifi, Uhud imtihanı sonrasında Hendek Harbi’nin müdafaa hazırlıkları esnasında Uhud’dan dolayı yaşanan mahzunluğu silmek için buyurmuş ve ümmetin önünde muhteşem bir ufuk açıp onun tam ortasına Kızılelma olarak İstanbul’u oturtmuşlardır.
Bundan dolayıdır ki Hicri takvimle 11, Miladi takvimle 632’de ebedi âlemi teşrîf etmelerinin ardından henüz çeyrek asır bile geçmeden İslam orduları, çelikten iradelerle Bizans surlarının önünde belirmiş, Ayasofya’nın kubbesini uzaktan seyrederek hasret kaldığı hilali bu kubbeye dikmenin tasavvurlarını yapmışlardır.
Büyük Roma İmparatorluğu’ndan kopmuş onun doğu kanadı “Bizans” nam Şarkî Roma İmparatorluğu, 29 kere kuşatılmıştır. Bu muhasaraları yapan orduların 7’si Emevi ve Abbasi Devletleri devri Müslüman Araplar, 5’i Osmanlı Türkleridir. Diğerleri Farslardan, Avar Türklerinden, Avrupa ırklarına kadar muhteliftir.
Halife Muaviye ve Yıldırım Bayezıd, Konstantiniyye’yi birden fazla kuşatmışlardır. İlk fetih hamlesi, Şanlı Peygamberden 22 sene sonra 654’te Emevi Hükümdarı Muaviye’nindir.
İlginç olansa Devleti Osmaniyye, Emîr Timur’la kapışma sonrasında “Fetret Dönemi” denen var olma veya yıkılıp kaybolma badiresindeyken bile şehzade Musa Çelebi’nin babası Yıldırım Bayezıd Hân’ın yaptığı iki kuşatmaya üçüncüyü eklemesidir.
Bugün İstanbul’un sur önlerindeki gözden saklı manevi iklim, sadece 29 Mayıs 1453’ün değil, diğer Müslüman kuşatmaların da yadigârı şehid sahabe ve tabiîni de ağırlayan cennet bahçeleridir.
Eyüb Sultan Halid bin Zeyd’in türbesinden Eğri Kapı ve neredeyse her sur önüne kadar bilinen ve bilinmeyen sahabiler ve tabîin, o destâni seferlerin hâtırasıdır.
Konstantiniyye, daha evvelki 28 kuşatmada düşmedi. Kader, zafer için 21 yaşındaki genç bir sultanı hazırlıyordu. Murad-ı Sâni’nin oğlu olan genç Padişah, kutlu ordusuyla birlikte 52 gündür Topkapı surlarının önündeydi. Şehrin sukutu için Karadeniz-Marmara su yolunu kapamak için inşa edilen Boğazkesen Hisarı’na varıncaya dek lazım gelen her şey yapılmış, aralıksız taarruz edilmiş, şehidler verilmiş, kelleler alınmış fakat maksat bir türlü müyesser olmamıştı. Buna rağmen yarın dünyanın önünde hürmetle ayağa kalkacağı dâhi kumandan yılmamış ve ordusuna şöyle seslenmişti:
-Ya Bizans beni alacak veya ben Bizans’ı alacağım!!!
Bu yüksek iradeyi besleyen, daha yüksek başka bir iradeydi:
Müşrikler bir gün Sevgili Peygamberimize gelerek iddiasından vazgeçmesi için üst üste dünya nimetleri vadettiler. Aldıkları cevap şuydu:
-Bir elime ayı, bir elime güneşi verseniz yolumdan ve dâvâmdan vazgeçmem!
Bir kararlılık, ancak bu kadar kısa ve kat’i bir hükümle ifade edilebilir.
Murad bin Mehemmed’i “Fatih Sultan Mehmed Han” yapan sır, işte bu iki hadis-i şeriftedir. Böylece 53’üncü günde Fetih müyesser olmuş, Ayasofya’da şükür secdesine varmış, bu eseri camileştirdikten sonra da vakıf hâline getirerek kıyamete kadar gelecek evladlarına emanet etmiştir.
Konstantiniyye harikulade bir kuşatmayla fethedilip İstanbul yapılmasaydı, o hükümdar, Murad oğlu Mehemmed olarak kalacak ve fatih unvanına kavuşamayacaktı, Osmanlı, Cihan Devleti olamayacaktı, Cihan Devleti olamayınca ömrü, 6 buçuk asrı bulamayacaktı, Avrupa, Osmanlı Medeniyetini tanıyamayacağı için Orta Çağ geriliğinde sürünüp duracak ve sonraki sanayi inkılapları dâhil birçok büyük keşif yapılamayacaktı.
Müslüman Arap’ın da Müslüman Türk’ün de ruhunu tutuşturan Şanlı Peygamberin “elbette” teminatıyla verdikleri fetih müjdesi ve her rütbenin üstünde olan “güzel kumandan” ve “güzel asker” rütbesidir.
Bu söze duyulan aşk ve müşrikler önünde gösterilen o kararlılıktan alınan ders, bize İstanbul’u fethetme şerefini bahşetmiştir.
Osmanlının hiçbir hizmeti olmasa Konstantiniyye’yi fethetmek tek başına her şeye bedeldir.
O güzel kumandanın evlâdları, bugün de Ege’de, Akdeniz’de, Suriye’de, Irak’ta ve dünyanın sair yerlerinde Yahya Kemal’in terennümüyle İslam’ın son ordusu olarak kartal pençeleriyle mübarek vatan ve istiklal vazifelerini eda etmekteler.
O ufku çizerek Kızılelma’mızı oraya oturtan Şanlı Peygamberle o güzel kumandan ve onun güzel askerlerine, selam, hürmet ve rahmetler olsun. Himmet ve şefaatleri hiçbir zaman bu vatanın göklerinden ve kaybolmasın.
.....
“Bu yazı, 30.05.2019 Tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.”
.YASLIADA’NIN HİKÂYESİ
2020-05-28 02:00:00
Yalnızca Adnan Menderes değil, Abdülhamid Han, Abdülaziz Han, Sultan III. Selim Han, Sultan Genç Osman ve daha bazı başkaları da yerlerini darbeyle kaybettiği için 27 Mayıs 1960 tarihi, darbelerin başlangıcı değildir. Cumhuriyet dönemindeki darbeler için başlangıç sayılabilir…
Bir cinayet ve zulümler silsilesi olan 27 Mayıs, sonraki bütün pis niyetlere dayanak yapılmıştır. Darbeden sonra 1924 Anayasası mer’iyyetten kaldırılarak yerine 1961 Anayasası hazırlanmıştı. Darbe ürünü bu anayasa, darbelere örtülü bir haklılık tanımış, sokak eylemlerine yol vermişti. 1968-1980 arasında 5 bin gencin ölmesinin sebebi budur. 12 Mart 1971 Muhtırası, 12 Eylül 1980 Darbesi, örtülü biçimde 1961 Anayasasından cesaret alır. 1982’de 12 Eylül Anayasası yapılmış olsa da bir kere darbe virüsü cuntacıların kanına işlemiş olduğundan darbe veya darbe teşebbüslerinin devamı eksilmemiştir. 28 Şubat, 27 Nisan, 15 Temmuz, bu zehirlenmenin mahsulüdür.
27 Mayıs katliamın 6 ayağı vardır:
Askerî cunta,
Üniversite cuntası,
Adlî cunta,
Tek Parti cuntası,
Matbuat cuntası,
Kraliçe cuntası…
Osmanlı’daki seyfiyye [ordu], ilmiyye [medrese], kalemiyye [bürokrasi] unsurlarının çoğalmış şeklidir. “Tek Parti” bilinen politik zihniyetin adıdır. Matbuat; gazete, mecmua ve radyolu devirdir. Televizyon, 12 Mart’tan sonra devreye girecektir. 15 Mart’ta ise sosyal medya da yerini aldı. Kraliçe cuntası, görünür planda yoktur, o hep perde arkasındadır. 12 Eylül’den itibaren toplumumuza burjuvazi de giderek yerleştiği için artık sermaye cuntası da devreye girmiştir.
DP-Demokrat Parti’nin 14 Mayıs 1950’de açık ara farkla işbaşına gelmesine devrin yorumcuları “Beyaz İhtilal” demişti. 3 Kasım 2002 tarihli AK Parti seçim zaferine ise “Anadolu İhtilali” dendi. DP dönemi, 10 yıllık bir istikrardan sonra 27 Mayıs 1960’ta kanlı bir darbe ile son buldu. Millette de huzur son buldu. Saydığımız cunta unsurları, İstanbul Üniversitesinden başlayarak gençliği tahrik edip sokağa döktüler. Sonradan bazıları bizim de dersimize gelecek olan Sıddık Sami Onar, Hüseyin Nail Kubalı gibi bir kısım hukuk öğretmenleri akıldânelik yapmaktaydılar. Matbuatta ise Akis dergisiyle Metin Toker en fazla dikkat çekendi. Nitekim İnönü’den dolayı “millî damat” lakaplı bu kişi, yıllar sonra ANAP iktidarında da Milliyet gazetesinde yazdığı bir yazıda Turgut Özal’a da -affedersiniz- aynen şöyle seslenecekti:
-Sen istediğin kadar karının-kızının donunu göster, biz senin gerçek niyetini biliyoruz!..
Bir ayaklanma başarılırsa zafer, başarılamazsa hainliktir. Başarılan sahte zaferler, sahte kahramanlar da türetir. Bayezıd Meydanı’ndaki 27/28 Nisan gösterilerinde Turan Emeksiz adında bir genç, tankın üstüne tırmanmaya çalışırken kayıp, paletlerin altına düşüp ezildi. 27 Mayıs bu genci kahramanlaştırdı. Adına, “Hürriyet Meydanı” diye değiştirilen Bayezıd Meydanı’nda Ordu Caddesinin kenarına dikenli bir anıt dikildi. Adı, Hukuk Fakültesinin yemekhanesiyle şehir hatları vapurlarından birine verildi, MTTB’nin önüne de büstü kondu. O’nun Türkiye gizli Komünist Partisi gençlik kolları başkanı veya üyesi olduğu ise yıllar sonra ortaya çıktı…
27 Mayıs olduğunda ilkokul 3. Sınıfa gidiyordum. Adana’daydık. O sabah sokağa çıkınca belediye hoparlöründen TSK’nın bütün yurtta idareye el koyduğunu ve hain iktidarın üniversite gençlerini kıyma makinalarından geçirdiğini ilân etmekte oluğunu işittim. Çocuk aklımla olanları anlamaya çalışıyordum. Sonra Yassıada’da düzmece yargılamalar başladı. Cızırtılı radyo sesleriyle dinleyebiliyorduk. Savcı Altay Ömer Egesel ve yargıç Salim Başol, zorbalık gösteriyor, “Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istedi!” diye tarihin en büyük hukuk ayıbını işliyorlardı. Bu arada okullarımız, bizleri sinemaya götürerek “Düşükler” adlı iktidarı yeren filmler izlettiriyordu. Nihayetinde emir-komutayla idam cezaları verildi. Fatin Rüşdü Zorlu ve Hasan Polatkan, 16 Eylül 1961 tarihinde İmralı adasında idam edildiler. Adnan Menderes’in infazı da bir gün sonra yine aynı yerde yapıldı. Eski Başvekil güya hastaymış da onun için iyileşmesini beklemişler. Dayak ve küfür dâhil hakaretin her çeşidini yaşamışlardı. 1990’a kadar İmralı’da ziyaretçisiz kaldılar. Bu yıl, Cumhurbaşkanı Özal’ın çalışmalarıyla ANAP ve DYP’nin verdiği oylarla TBMM mazlumların itibarlarını iade etti. SHP; “CHP”li vekiller ya red veya çekimser oy kullandılar. Şehidlerin azîz naaşları, 17 Eylül 1990’da yüz binlerin iştirakiyle vatan Caddesi başındaki “Anıt Mezar” adını alacak yere nakledildi…
27 Mayıs katliamı, 1980’e kadar bayram olarak kutlandı. Yüreği yaralı halk, Yassıada’yı âdeta “lânetli ada” olarak gördü. Biz, bu adaya 2013 yılında gittiğimizde her şey metruk hâldeydi. O gün hüzünle fotoğraflar çektik. O fotoğraflar, Instagramdaki sayfamızdadır.
Adanın yeni adı “Demokrasi ve Özgürlükler Adası” oldu. Sn. Erdoğan’ın Başbakanlığından bugüne kadar devam eden gayretleriyle orada bir külliye inşa edildi. Adnan Menderes Kongre Merkezi, güzel bir cami, müze ve otel yapılanların başlıcaları...
25 Haziran 2013’te gittiğimizde kötü günlerin hatırası o duruşma salonunda cemaatle namaz kılıp şehid ve mazlumlara dua ettiğimizi sizinle paylaşmamıza lütfen müsaade ediniz. O ayrı bir duygu. Gördüğümüz eski binalardan bir kısmı muhafaza edildi mi bilmiyoruz. Edilmesi ibret adına iyi olurdu. Müzenin ise yıllar evvel Anıt Mezar yanında yapılmasını teklif etmiştik. Adaya gitmek kolay değildir. Verilen yeni isim de hayli uzun. Ama halk, kısa bir şey der ve o ad resmiyette kalır. Bir iktidar değişikliğinde tesisler, inşallah, kumarhane gibi kirli işlere alet edilmez. Bunun hukuki tedbirini almalı.
Bütün şehîdlerimize rahmet diler,
Kadr-ü kıymet bilenlere teşekkür ederiz.
.İŞGALCİ DÜŞMANDAN BETERLER!..
2020-05-23 02:00:00
Hâlbuki; yarın, yaygın söyleyişimizle "Ramazan Bayramı" dediğimiz Fıtır Bayramı. Osmanlı cedlerimizn "ıyd" dediği Bayram, onbir ayın Sultan ayını, "şehr-i râmezân"ı, kemâlî edeble ağırlayıp-uğurlamanın kutlamasıdır.
Önceki yazılarımızdan birinde ifade ettiğimiz adla bu, Bin Yılın Dersi’nde çok farklı bir bayram yaşayacağız. Bu Bayram Sabahı’nda Süleymaniye Camiî de diğer binlerce camimiz de yetim kalacak. Sadece onlar değil, mü’min gönüller de yetim kalacak. Bir bayram sabahında ilk defa olarak erkenden kalkıp temiz urbaları giyip camie koşulamayacak, çocuklar gözlerinden uyku aka aka büyüklerinin yanında götürülemeyecek. O yavrular, hatıra biriktirmekten mahrum kalmış olacaklar.
Camide vaiz efendilerin, âyet ve hadislerin aydınlattığı kıymetli sözleri dinlenemeyecek, kıyam öncesinde "iki salla bir bağla üç salla bir eğil" diye bayram namazı tarifi yapılamayacak. Namazın edasından sonra mihrabda imam efendi, sağından itibaren cemaat sıralanarak bayramlaşılamayacak. Hatta sokakta, evde, akrabalar arasında bile bayramlaşma olamayacak. Tahdit, sokak sınırlaması, bu defa 30 vilayette değil ülke çapında tatbik edilmekte.
Bugün, kısaca temas ettiğimiz bu farklılıkları, buruklukları, zaruretleri, tarihe şahadetimizi yazacaktık. Bayram, duygu, düşünce ve hatıralarımızı paylaşacaktık. Ne var ki ağız tadıyla, zevkine vara vara bir demet çiçek niyetine bir makale hazırlayıp sizlere sunmaktan yine alıkonduk. O meşhur deyimle; "Şeytan taşlamaktan, tavaf etmeye vakit bulamıyoruz!!!"
Şeytanı bilmeyiz ama şunu işgalci düşman yapmazdı. Yunan keferesi, İzmir ve garbî Anadolu’yu İngiliz desteğiyle işgal ettiğinde, mezâlimin en vicdansızlarını işledi, cami de yaktı ama o bile böylesini yapmadı:
21 Mayıs 2020 günü İzmir, bir “suikast” yaşadı. Birtakım elektronik haydutları, saat 17.00 dolaylarında merkezî seslendirme sistemine girerek Konak, Karşıyaka, Çiğli ve Buca ilçelerindeki bazı cami minarelerinde yer alan hoparlörlerden İtalyan sosyalist partisi Partizan’ın "Çav Bella" marşını çalarak bangır bangır bağırtmışlar. Başsavcılık, vak’aya el koymuş vaziyette. Emniyetin, korsanları en kısa zamanda bulacağına şüphe yok. Hâkimlerin, failleri, Konak Meydanı’nda dikip teşhir edilmelerine karar verebilme yetkisinde olmalarını çok isterdik. O, yapılamasa da ibretlik ceza şarttır…
Bayram öncesinde Türkiye’nin büyük bir şehrinde böylesine bayağı bir korsanlık yapılmış, susturulmuş, mesele, adliyeye intikal etmiştir. Bundan böyle meselenin diğer taraflarını konuşmalıyız.
İşin içinde hem de mübarek ramazan günü, güzel İzmir’imizin imajını lekelemek gibi bir kasıt olabilir. Veya -zayıf ihtimal ama- tamamen serseri bir davranıştır. Yahut Türkiye’yi İzmir üzerinden karıştırmak isteyen bir ajan kışkırtmasıdır. FETÖ ihaneti, Konak Kemeraltı Camiî’nde başladığı için bugün bir karşı hamle olarak buradan başlatılan bir örgüt teşebbüsü de düşünülebilir. Yargı, bu ihtimalleri daha fazlasıyla tahlil edecektir.
Partilerin, gecikmeden arka arkaya kınama yayınlamaları memnuniyet vericidir. CHP sözcüleri de sert sözler söylediler. İyi de ettiler. Eğer sussalardı genel başkanlarının "ödünç milletvekili verme" vahim teklifinin CHP sicilinde kayıtlı "Güneş Motel" ayıbını hatırlatması gibi bu da "Tanrı Uludur" uygulama zorbalığına dair meşhur büyük günahını bir kere daha hatırlatacaktı.
Şer’den, kötülükten bile hayr devşirmek bizim irfanımızın üstünlüklerindendir. Bu bahiste Türkiye Diyanet İşleri Başkanlığı’nın yapması gereken çok iş var. Ancak onlar, ayrı bir makale konusu olacak kadar fazladır. Şimdilik şu kadarını söyleyelim. Bu korsanlar, bir komünist marşı çalmak yerine bütün "İzmir’i darbe yapıldı, iktidar devrildi" gibi asılsız kışkırtmalarla sokağa çağırsalardı veya "Kılıçdaroğlu suikastla hayatını kaybetti" yalanını uydursalardı, yahut başka bir kargaşaya sebebiyet verecek başka büyük bir yalan söyleselerdi ne olurdu? Görülüyor ki bunu yapabilirlermiş. ‘70’lerde Bayezıd Kulesi’ne yine böyle bir korsanlıkla orak-çekiçli bir paçavra asılmıştı. Bu defa da İzmir’deki camiler kısa süreliğine de olsa devrimci bir gürültü saldırısına maruz kaldı.
Sistemdeki boşluğa çâre bulmalı.
….
TEBRİK
Değerli kardeşlerim, oruç ve ibadetleriniz makbul, dualarınız kabul olsun. Ağız tadı ve gönül huzuruyla daha nice ramazanlara ulaşınız inşallah. Gelecek, günleriniz, geçmiş günlerinizden de güzel olsun. Yeni dönem, yeni hayat, herkese iyilikler, kolaylıklar, ferahlıklar getirsin. Dualarınızda olmamızı istirham eder ve bu duygu ve düşüncelerle bayramınızı tebrik ederiz.
.MİLLETVEKİLİNİN HAYSİYETİ!
2020-05-21 02:00:00
Böyle bir tartışmanın bir kere daha gündeme gelmesi, Türkiye adına da demokrasimiz adına da milletvekillerimiz adına da talihsizliktir. Milletvekilliği, ancak bu denli aşağılanabilir. Bir genel başkan veya başka birinin vekillere böylesine -tenzih ederiz- ucuz meta muamelesi yapmaya hakkı yoktur. Vekil, milleti temsil ettiğine göre millet de hakaret görmüş olmaktadır.
Tartışma malum:
CHP genel Başkanı Sn. Kılıçdaroğlu, "bir erken seçim olduğu takdirde" Sn. Davutoğlu ve Sn. Babacan’ın partilerine ödünç vekil verebileceklerini dile getirdi. Oysa bu ayıbı daha evvel İYİ Parti kurulurken işlemişlerdi. Bir parti başkanının üstelik de ana muhalefet partisi başkanının aynı mevzuda ikinci kere hata etmesi hayretlik bahistir!
20 CHP’li vekil, bir sabah kalktıklarında partilerinde değil de bir başka partide olduklarını görmüşlerdi. Hayretler içinde kalmışlardı. O hayretle İYİ Parti’nin sıralarına şöyle kenarından ilişmişlerdi. Neyse ki bir tuhaf destek verilen parti seçimlerde grup kurabildi de o vekiller, bir azaptan meclis ve demokrasimiz de bir ayıptan kurtulmuş oldu.
CHP’nin İYİ Parti’ye yaptığı bu "ulusal yardım"ı kanaat önderleri olarak hem sütunlarımızda ve hem de birçok TV’de günlerce konuşmuştuk. CHP’nin yeni nesiller tarafından bilinmeyen ağır bir sabıkası da bu arada ortalığa saçılıp dökülmüştü. "Güneş Moteli" rezaletini bilmeyenler de böylece öğrendiler. Bülent Ecevit’in, CHP genel başkanı olduğu ‘70’li yıllardı… Vekil sayıları Hükûmet olmaya yetmediği için AP’den CHP’ye menfaatlerle vekiller transfer edilmişti. Dürüst diye bilinen Ecevit’in partisinde bunlar olmuştu. Parti değiştiren vekil sayısından dolayı buna "11’ler Olayı" veya pazarlığın yapılıp el sıkışıldığı mekân olduğu için Florya’daki otel sebebiyle "Güneş Moteli Olayı" dendi. Ayıp, uzun seneler konuşuldu. En nihayetinde unutulmuştu ki "kaval çalmasını bilmeyen çoban" o dâhiyane buluşuyla adı geçen partiye vekil gönderince vak’a tekrar gündeme oturdu. Bu defa işe para-pul karışmadı ama -herhâlde- vekillerin de haysiyetiyle oynanmıştı. Gerçi onlardan da "biz, eşya mıyız köle miyiz?” gibi itirazlar işitilmedi.
Bugün bir kere daha tarih tekerrür ediyor. Demek ki CHP’nin "çobanı" geçmişten ya hiç ders almamış veya boş vermiş. Üstelik ortada erken seçim diye bir şey yok. Maksat başka. Covid-19 salgınında Cumhurbaşkanı Erdoğan, Cumhur İttifakı, itibarını arttırdı, fark yaptı. CHP, İYİ Parti ve yeni kurulan partiler bu süreçte âdeta yoklardı. Hâlbuki, bugün adı da artık pek hatırlanmayan "Millet İttifakı"yla Recep Tayyip Erdoğan’ı sileceklerdi. Kızgın seçmenin ihtarı olan İBB seçimi, bu cesareti vermişti. Ancak şu salgında hem topyekûn muhalefet ve hem de Ekrem İmamoğlu, varlık gösteremediler. İşte bu kızgınlıktan dolayıdır ki yine o ödünç vekil lafı edilmekte. Vekil sanki vazo veya masa sandalyedir. Al oraya koy, yakışmadı yerini değiştir. Kemal Bey, ödünç dese de bunun halktaki karşılığı vekil pazarlamaktır. Güneş Motel hafızası bunu hatırlatmakta.
Bu müstakbel teşebbüse dair laflara Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli dışında diğerlerinden bir ses çıkmadı. Oysa en evvel ve derhal Sn. Ahmet Davutoğlu ve Sn. Ali Babacan böyle bir beyana şiddetle karşı çıkarak "biz, buna tenezzül etmeyiz. Meşruiyetten ayrılmayız. Biz, bir dönem için kurulmadık. Siyaset uzun bir yoldur. Sabırla çalışır, hak ettiğimizde seçime girer, alnımızın teriyle vekillerimizi çıkarırız!" demelilerdi. TBMM Başkanlığı da bu ayıbı reddetmeliydi. Meclis kararı alınmalı ve bu düşünce ayıplanmalıydı.
Bunlar temennidir. Olması gerekir ama olur-olmaz bilemeyiz. Fakat Partiler Kanunu mutlaka değişerek seçim barajı 10’dan 5 belki 3’e çekilmelidir. Sıfır baraj olmasa bile 10 da olmamalı. Zaten Türkiye CB sistemine geçerken Partiler Kanunu ve Seçim Kanunu’nun değişeceği kayıt altına alınmıştı. O eksiklik giderilmeli, partilerin Meclis’e girmesi kolaylaştırılmalı, böylesi hilelere karşı da müeyyideler getirilmelidir.
.KURTULUŞ DUADA!..
2020-05-19 02:00:00
11 Ayın Sultanı, mübarek ramazan ayının gelmesiyle gitmesi yine bir oldu. "Merhaba"lar yerini hemencecik "el vedâ"ya devretti. O, yine güzeldi, yine nazlıydı, burukluk içinde bile yine tadına doyulmazdı. Şimdi Leyle-i Kadr’in, Kadir Gecesi’nin gününde ve öz iklimindeyiz. Kur’ân-ı kerîmin, yirmi üç yıl boyunca Sevgili Peygamberimize -aleyhi’s salatü ve’s selâm- gelmeye başladığı bin aydan hayrlı bir üstün vakitteyiz. Kadir Gecesi’ne ulaşmak, mü’min gönüller için sanki bayrama ulaşmaktır. Leyle-i Kadr ile Fıtır Bayramı, çifte bayram olarak art arda yaşanır.
Ramazan ayı, geldi ve gidiyor. Şu var ki bu seneki ramazan ayı, kaç insan ömründe, kaç asırda bir rastlanacak istisnâî bir zamana denk geldi. Geçen senenin sonunda Sarı Asya’nın doğusunda bir virüs ortaya çıktı. Sonra bütün yeryüzünü ve bütün âlem-i İslâmı sardı. Memleketimizde görüldüğünde 10 Mart’tı. Ankara ve diğer başkentler tedbir üstüne tedbirler aldı. "Evde hayat var" dendi, "hayat, eve sığar" dendi. Ev, yuva sığınak oldu. Hekimler, devleti idare edenler, "aman mecbur kalmadıkça evden çıkmayın, yakın mesafeden mutlaka imtina edin" diye sıkı sıkıya tembih ettiler. 65 yaş üstü vatandaşlarla 14 yaş altı çocuklar ve 20 yaş altı gençler için sokağa çıkmama kararı tatbik edildi. İnsanların topluca bir arada olabildikleri her yer kapatıldı. AVM’ler, okullar kapatıldı. Şehirler arası seyahat yasaklandı. Cami ve mescidler kapatılmadı ama buralarda cemaatle namaz kılınmaz oldu, sadece ferdî namaza müsaade edildi. Ramazan ayının ayrılmaz güzelliklerinden olan teravih namazları da camilerde kılınamadı. Evlerde iftar dâvetleri yapılamadı. Son 30 senede güzel bir âdetimiz gelişmişti. Belediyeler, yolcu, garip, fakir vatandaşlar için ramazan çadırları kuruyorlardı. Bu ikramlar, öylesine rağbet gördü ki bazı belde sakinleri de bu çadırların müdavimi oldular. Yeni zamanlar, komşuluk hasletini bitirmiş, insanlar yalnızlaşmıştı. Bu çadırlar, birbirini tanımaz insanları, aynı sofra etrafına, aynı ruhaniyet içinde topladı. Kim bilir o sofralardan kaç bin dostluklar çıkmış, hısımlıklar, arkadaşlıklar doğmuştur.
Bu ramazan, "yeni virüs" veya "Covid-19" denilen virüs yüzünden nice güzellikler yaşanamadı. Salgın hastalık, dünyayı âdeta rehine aldı. Umreler durdu, hiç akla gelmezdi ama Kâbe-i şerîf tavaf edilmez oldu.
Seyahat hürriyetinin, ticaret hürriyetinin, çalışma hürriyetinin, eğitim hürriyetinin, ibadet hürriyetinin… hatta gençlerin düğün- dernek hürriyetlerinin kısıtlandığı, tahdit edildiği günlerdeyiz. Bütün dünya, tarihin olağanüstü mevsimlerinden birini yaşıyor. Böyle bir öldürücü salgın, daha evvel olmuş muydu? Herhâlde olsa bile bugünkü gibi 7 kıtaya yayılmamıştır. Bundan sonra ne zaman bir daha olur? Bilinmez. Hatta hâlen yaşadığımız şu günlerin ne kadar süreceği de bilinmiyor. Ölümler azalsa bile ufak bir hatayla ikinci ve üçüncü salgın tehlikesinin gelip öncekilerden de kötü sonuçlar doğurabileceğini uzmanlar haber vermekteler.
Her hayrın, iyiliğin ve her şerrin, kötülüğün Allahü teâlâdan geldiğine inanmak amentümüzün şartıdır. Allahü teâlâ, istediğini istediği gibi yaratır. Korona adlı bu virüsün gözle görülmesi ve elle tutulması mümkün değil. Dolayısıyla gözüyle görmediğine inanmayıp ve bundan dolayı Allah’ı inkâr edenlerin bu virüse de "yok" demeleri mantıkları icabıdır. Kendileri bilir. İster inatlarına devam etsinler. İsterse îmân etsinler…
Melik’ül mülk olan, mülkün mutlak sahibi ve Kâinatın halikı, Yaradan’ı olan Allahü teâlâ, zerre bile olmayan bir mahlûku ile 7 milyara böyle bir hürriyetsiz hayatı takdir buyurdu. Bu bir ilâhî gazap mı, imtihan mı, ihtar mı, ders mi? Galiba hepsi birden. Bir yanda fakir-fukara çadırlarda iftar edip şükrederken biraz ötedeki 4, 5 veya 7 yıldızlı otellerde gösteriş içinde israftan geçilmez iftarlar yapılıyor, bir verip bin almanın menfaat hesapları görülüyordu. Bütün İslâm memleketleri bu vaziyetteydi. Hele Arap değil sözün gerçeğiyle "bedevî âlemi"nde iş, petrol ve servet şımarıklığına dönmüş fakir İslâm ülkeleri böcek gibi görülmeye başlanmıştı. Bunlar, herhâlde bir cezayı hak edeceklerdi.
Peki İslâm dışı dünya?
Evet; kapitalist, vahşi ve soyguncu dünyaya gelince orada merhametin m’si kalmamıştı. Şarkî Türkistan, 7 milyarın gözü önünde nice seneler boyu korkunç bir Çin zulmü yaşadı ve bugün de yaşamakta. Arakan, Keşmir, Afganistan, Irak, Suriye, Filistin ve Yemen yaşamakta. Yüzde 90’ı ile Afrika sefalet içinde. Bir asırdır bütün bu mazlumların gözyaşı, ırmaklarla yarıştı, feryadları arşa yükseldi. Sonunda ilâhî adalet, cezayı verdi. Şu ân bütün dünya hükümlüdür. Devletlerin bir kısmı zulmetti, bir kısmı zalimleri seyretti, ceza topyekûn geldi. İnsanlık, en son Meriç Nehri’nde boğuldu. Orada zulmedilen Suriyeli mülteciler, boğulan insanlıktı. Meriç Nehri’nde insanlık boğuldu; ceza Çin’den başladı.
İşlenen suç, ikrar edilmeli ve tövbe edilmelidir:
Duaların reddolmadığı azîz Kadir gecesindeyiz. Herkes, komşularına, millete, devlete, ümmete, mazlumlara, mağdurlara, hastalara, yoksullara insanlığa, sevdiklerine, ailesine ve kendisine… yalvara, yalvara dua ederek bu salgının bitmesi, bir daha yaşanmaması, yeryüzünden kazınıp yok olması için dua etmelidir.
Yüce Allah, müsebbib’ül esbâbdır, sebepleri yaratandır. Virüsü yaratan O’dur. Yok ederek şifayı verecek, huzur ve iyiliği lütfedecek olan da O’dur. Hekimler, ilaçlar vesiledir.
Öyle ise af için, pişmanlık için eller semaya.
Kurtuluş duada.
.SIRADA AYASOFYA’NIN AÇILMASI VAR!..
2020-05-16 02:00:00
Türkiye, dün olduğu gibi bugün de mağribden maşrıka, şimâlden cenuba, gün doğumundan gün batımına dek bütün yeryüzü İslâm varlığının vücuttaki başı hükmündedir. Bu vasfımız şu korona günlerinde yeniden hayat buldu. Allah’a şükür ki güçlenerek yol almaktayız.
Türkiye’nin başı ise İstanbul’dur.
Türkiye’yi Türkiye yapan İstanbul’dur.
Nâmı diğer, Dersaadet, Dar’ül Hilafe, Âsitane’dir…
İstanbul, 29 Mayıs 1453’ten, 29 Mayıs 2020’ye kadar 6 asra yakın bir zamandır sadece Müslüman Türk’ün değil, şuur ve idraki yüksek diğer Müslümanların da alemidir, sembolüdür, remzidir. İstanbul; asırların Payitahtı, cennetmekân Fatih Sultan Mehmed Hân eliyle Şanlı Peygamberin, milletimize ve ümmetimize mübarek bir yâdigârıdır. Medeniyetimizin şâhikaya ulaştığı güzel beldedir…
29 Mayıs 1453’ten 1 Şubat 1935’e kadar Ayasofya Camiî Kebiri, muhteşem İstanbul’un ve devletin, bir numaralı teşrifat, protokol câmiî idi. Müze yapılarak Kur’ân’dan ve cemaatten mahrûm bırakıldığı için 85 yıldır mahzundur. İbâdete kapalı olmasından dolayı mü’mîn kalbler de kırıktır. Corona-19 salgın hastalığı, sebebiyle bugün diğer câmilerimizde de namaz kılınamıyor. Câmilerin 12 Haziranda ibadete açılacağı ifade edilmekte…
Mâdemki Salgın Savaşı’ndan sonra “hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır’’ öyle ise bugün de mülkiyeti Fatih Sultan Mehmed Hân Vakfı’na aid olan Ayasofya Câmiî de ya yaklaşmakta olan 29 Mayıs’ta veya diğer câmilerle birlikte 12 Haziran’da 5 Vakit ibâdete açılmalıdır. Bu karar, verildiğinde Devletin A protokolü ilk cumayı bu mazlûm fakat şanlı mâbedde kılmalıdır. Câmi ibadete açıldığı gibi müze yapılırken yıkılan bahçesinde mevcut olan medreseler ve yıkılan ne varsa onlar da yeniden inşa edilmelidir. Zira, Fethin ertesi günü Hazreti Fatih, orada bugünkü İstanbul Üniversitesinin çekirdeğini teşkil eden medreseler açarak yüksek tahsili başlatmıştı.
Turist ve bilet bahanesi yapılamaz. Turist ziyaretine engel hiç bir sebep yoktur. Diğer istedikleri câmilere de gidebilmekteler. Turistler yine biletle ayrı kapıdan ibadete geleneler ayrı kapıdan kabul edilebilir. Farklılık doğacaksa turist, her câmiî biletle ziyaret eder. Şu iyi bilinmeli ki Ayasofya’nın ibadete açılması câmi ihtiyacımızdan değil; Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- olan engin hürmetimiz, İstanbul’un sahibi Sultan Fatih Gaazi Hân’a olan vefa borcumuz ve mağdur edilmiş bir vakfa hakkını teslim etme gereğidir. Bugün Eğitimimizin seçkin kurumları, Fatih Sultan Mehmed Üniversitesi ile Bezmi Âlem Üniversitesi’nin sahibi de adı geçen vakfımızdır. Hakkında konuştuğumuz eser, şüpheli bir imza ile mülk sahibi vakfa rağmen, bu hükmi şahsiyetin, tüzel kişiliğin muvafakati alınmadan bu hâle düşürülmüştür. Temenni ederiz ki ziyaretçi gelirinden FSM Vakfı’na da hisse ödemesi yapılıyordur.
Şayet bugün şu geçiş dönemi vesilesiyle de bu mutlak hak iade edilmez Ayasofya’da mü’min başlar secdeye gidemezse; Cumhur İttifakı, bunu yapamazsa yine uzun seneler hasret çekme mecburiyeti hâsıl olabilir.
40 yıla yakın bir zamandır yazıp-anlattık. Hamdolsun Taksim Camiî Şerîfi nihâyet hakîkat oldu. Bu 29 Mayıs’ta ibâdete açılabilir. Sırada Ayasofya vardır. Biz küçükken bugün bizim yaptığımız işi yapan muharrirler, sütunlarında “Ayasofya Türk’ün namusudur!” diye yazıyorlardı. Bugün de aynen öyledir. Yüce seciyeli Türk, namusunu çiğnetmez.
Ne Şanlı Peygamber Fetih muştusunu, tebşirini Haliç için, Galata Kulesi için, Kız Kulesi için, İstanbul Boğazı için, Bizans surları için, Tekfur Sarayı için yaptılar ve ne de Cihangir Padişah Büyük Fatih, bunlar için baş verip baş aldı. Kızılelma, Ayasofya’nın kubbesindeydi. Müjde de kılıç da bunun içindi. Ecdat, 29 Mayıs 1453 Günü surlardan girdikten sonra bu mabede vardı. Ayasofya’nın yıldır yıldır yanan kubbesine uzanıp Kızılelma’yı oradan alacakken Kızılelma, oradan havalanıp Konstantiniyye el Kübra’ya, Roma’ya yöneldi. Fatih, meçhul seferinde Yakut Kanatlı Türk Kartallarının başında Roma’ya yürürken Gebze’de zehirlenerek şehid edildi.
Ayasofya’nın yeniden câmi olması, pek tabiî hakkıdır. Aksi, görüldüğü gibi hukuku çiğnemektir. Bu hizmet, iktidarın, Cumhur İttifakı’nın şimdiye kadarki bütün hizmetlerine denk olur. Çünkü:
Hiç şüphe yok ki hem Sevgili Peygamberimizin ve hem de O’nun sevgisine mazhar olmuş Fatih Sultan Muhammed Hân’ın ruhları şâd, gönülleri mesrûr olacaktır…
.AYŞE!..
2020-05-14 02:00:00
İtalya, "koronavirüs salgını"nı en kötü yaşayan memleketlerden biri. Salgın, ağır seyrediyor ama bu devletin vatandaşı rehine bir genç kızın kurtarıldığına dair Afrika’dan alınan haber, koronaya rağmen geçen hafta sonu zirveye oturdu…
25 yaşındaki Silvia Constanzo Romano, "Africa Milelel Onlus" isimli kuruluşa gönüllü olarak katıldıktan sonra "Afrikalı çocuklara yardım" diye kafile hâlinde Kenya’ya gittiler. Yapılanın hakikaten yardım mı yoksa sömürmeye devam adına keşif faaliyeti mi yahut misyonerlik mi olduğu karanlık. Çalışmalar devam ederken adı geçen genç kız, Chakama Bölgesinde iken 20 Kasım 2018 günü Eş’Şebab örgütü tarafından kaçırılarak Somali topraklarına götürüldü.
İtalya, resmî mercileri, İtalyan istihbaratı hemen devreye girseler de bir şey yapamadılar. Bunun üzerine Türkiye’den yardım talep etti. İtalya’nın talebi, Millî İstihbarat Teşkilatı Başkanlığı’na havale edildi. Kaçırma eylemini yapan, uzun senelerdir Somali devletinin başının derdi olan bir örgüttü. MİT, Aralık 2019’da çalışmaya başladı. Somalili ve İtalyan meslektaşlarıyla iş birliği hâlindeydi. Aylar süren titiz ve sabırlı bir gayreti takiben genç kız, 18 ay sonra hürriyetine kavuştu.
Kurtarmanın Türk Millî İstihbarat Teşkilatı tarafından gerçekleştirilmesi İtalyan basın-yayın organlarını hayli rahatsız etmişti. Tebessümle ağlamak arasındaydılar. Şunu diyorlardı:
-Kenya ve Somali gibi Afrika ülkeleri, bir zamanlar İtalya’nın kolonisi iken bugün buralar Türkiye’nin nüfuz alanında. Kurtarmayı, Türk istihbaratının desteği olmadan yapamadık!!!
Bu kızgınlık yaşanırken 10 Mayıs günü havaalanında Başbakan ve Dışişleri Bakanı tarafından karşılanan rehine kızın Müslüman olduğunu, tam tesettüre girdiğini Ayşe ismini seçtiğini bilmiyorlardı. Öğrendikleri gün, politikacısı ve basınıyla olanca taassuplarını saçıp döktüler. Ayşe ise hiçbir baskı ve cinsel istismar yaşamadığını, kendi hür iradesiyle Müslüman olduğunu, Peygamberimizin sevgili eşinin adını seçtiğini, Arapça öğrendiğini, Kur’ân okuduğunu" açıkladı.
Hem "koloni" dedikleri eski sömürge topraklarında âciz kalmış olmak ve hem de uğruna bu kadar mücadele verdikleri genci, karşılarında Müslüman olarak bulmak, çok İtalyan’ı zıvanadan çıkarmıştı:
Aşırı sağcı League Partisi lideri, Twitter’dan -burada tekrarı uzun tutacak- ağır açıklamalar yaptı. Aslında O’nun söyleyemediğini Treviso Eyaleti’nden bir başka politikacı Facebook’a "Silvia idam edilmeli" diye yazarak akla ziyan bir teklifte bulundu. Giornale gazetesi 11 Mayıs 2020 günü şu ana başlıkla çıkmıştı. "İslamî ve bahtiyar: Nankör Silvia!" Libero gazetesi de "Bilseydik kurtarmazdık!" anlamında "İslamîyi kurtardık!" demişti.
Ayşe’nin ailesi ise evladlarını hasretle bağırlarına bastılar ve Müslüman olmasını hürmetle karşıladıklarını ifade ettiler.
İşte özgür, uygar, demokrat, laik, insan haklarına saygılı Batı’nın ruh hâli. Acaba vatandaşlarını karşılamak için hava meydanına giden İtalyan Başbakanı Giuseppe Conte ve Dışişleri Bakanı Di Maio, karşılama yapar ve AA’ya "Bugün bizim için çok önemli, bu dayanışma için Türkiye’ye teşekkür ederiz!" derken Silvia’nın Ayşe olduğunu biliyorlar mıydı? Bilseler de karşılamaya giderler miydi? Yoksa onlar da idamına hükmeder veya "nankör boşa emek vermişiz!" mi derlerdi?
Bilmiyoruz; bildiğimiz bir şey var ki o da Silvia’nın ihtida ederek Ayşe olup doğru yola girmesi, Müslümanlar için ramazan hediyesi olmuştur.
Ayşe, o gün sanki bir madalya sahibesiydi. Türk istihbaratçı ağabeyleri yerinde bir tedbirle kendisine çelik yelek giydirmişlerdi. Yeleğin göğsünde Ay-yıldızımız, sanki bir şeref madalyasıydı. Evet; o, esasında bir şeref madalyasıydı. Silvia, hakikati seçtiği için yüksek bir madalyaya layık görülmüştü.
Şu ibretlik denk düşme, tevafuk ise gözden kaçmamalı:
İtalya, kiliseleri açma kararı alırken bu ülkedeki iki buçuk milyon Müslümanı yok sayarak camileri kapalı tutmaya devam ediyordu. Camileri açmadığı günse havaalanında Ayşe’yi karşılıyorlardı.
Aramıza hoş geldin Ayşe kardeşim…
.AYŞE!..
2020-05-14 02:00:00
İtalya, "koronavirüs salgını"nı en kötü yaşayan memleketlerden biri. Salgın, ağır seyrediyor ama bu devletin vatandaşı rehine bir genç kızın kurtarıldığına dair Afrika’dan alınan haber, koronaya rağmen geçen hafta sonu zirveye oturdu…
25 yaşındaki Silvia Constanzo Romano, "Africa Milelel Onlus" isimli kuruluşa gönüllü olarak katıldıktan sonra "Afrikalı çocuklara yardım" diye kafile hâlinde Kenya’ya gittiler. Yapılanın hakikaten yardım mı yoksa sömürmeye devam adına keşif faaliyeti mi yahut misyonerlik mi olduğu karanlık. Çalışmalar devam ederken adı geçen genç kız, Chakama Bölgesinde iken 20 Kasım 2018 günü Eş’Şebab örgütü tarafından kaçırılarak Somali topraklarına götürüldü.
İtalya, resmî mercileri, İtalyan istihbaratı hemen devreye girseler de bir şey yapamadılar. Bunun üzerine Türkiye’den yardım talep etti. İtalya’nın talebi, Millî İstihbarat Teşkilatı Başkanlığı’na havale edildi. Kaçırma eylemini yapan, uzun senelerdir Somali devletinin başının derdi olan bir örgüttü. MİT, Aralık 2019’da çalışmaya başladı. Somalili ve İtalyan meslektaşlarıyla iş birliği hâlindeydi. Aylar süren titiz ve sabırlı bir gayreti takiben genç kız, 18 ay sonra hürriyetine kavuştu.
Kurtarmanın Türk Millî İstihbarat Teşkilatı tarafından gerçekleştirilmesi İtalyan basın-yayın organlarını hayli rahatsız etmişti. Tebessümle ağlamak arasındaydılar. Şunu diyorlardı:
-Kenya ve Somali gibi Afrika ülkeleri, bir zamanlar İtalya’nın kolonisi iken bugün buralar Türkiye’nin nüfuz alanında. Kurtarmayı, Türk istihbaratının desteği olmadan yapamadık!!!
Bu kızgınlık yaşanırken 10 Mayıs günü havaalanında Başbakan ve Dışişleri Bakanı tarafından karşılanan rehine kızın Müslüman olduğunu, tam tesettüre girdiğini Ayşe ismini seçtiğini bilmiyorlardı. Öğrendikleri gün, politikacısı ve basınıyla olanca taassuplarını saçıp döktüler. Ayşe ise hiçbir baskı ve cinsel istismar yaşamadığını, kendi hür iradesiyle Müslüman olduğunu, Peygamberimizin sevgili eşinin adını seçtiğini, Arapça öğrendiğini, Kur’ân okuduğunu" açıkladı.
Hem "koloni" dedikleri eski sömürge topraklarında âciz kalmış olmak ve hem de uğruna bu kadar mücadele verdikleri genci, karşılarında Müslüman olarak bulmak, çok İtalyan’ı zıvanadan çıkarmıştı:
Aşırı sağcı League Partisi lideri, Twitter’dan -burada tekrarı uzun tutacak- ağır açıklamalar yaptı. Aslında O’nun söyleyemediğini Treviso Eyaleti’nden bir başka politikacı Facebook’a "Silvia idam edilmeli" diye yazarak akla ziyan bir teklifte bulundu. Giornale gazetesi 11 Mayıs 2020 günü şu ana başlıkla çıkmıştı. "İslamî ve bahtiyar: Nankör Silvia!" Libero gazetesi de "Bilseydik kurtarmazdık!" anlamında "İslamîyi kurtardık!" demişti.
Ayşe’nin ailesi ise evladlarını hasretle bağırlarına bastılar ve Müslüman olmasını hürmetle karşıladıklarını ifade ettiler.
İşte özgür, uygar, demokrat, laik, insan haklarına saygılı Batı’nın ruh hâli. Acaba vatandaşlarını karşılamak için hava meydanına giden İtalyan Başbakanı Giuseppe Conte ve Dışişleri Bakanı Di Maio, karşılama yapar ve AA’ya "Bugün bizim için çok önemli, bu dayanışma için Türkiye’ye teşekkür ederiz!" derken Silvia’nın Ayşe olduğunu biliyorlar mıydı? Bilseler de karşılamaya giderler miydi? Yoksa onlar da idamına hükmeder veya "nankör boşa emek vermişiz!" mi derlerdi?
Bilmiyoruz; bildiğimiz bir şey var ki o da Silvia’nın ihtida ederek Ayşe olup doğru yola girmesi, Müslümanlar için ramazan hediyesi olmuştur.
Ayşe, o gün sanki bir madalya sahibesiydi. Türk istihbaratçı ağabeyleri yerinde bir tedbirle kendisine çelik yelek giydirmişlerdi. Yeleğin göğsünde Ay-yıldızımız, sanki bir şeref madalyasıydı. Evet; o, esasında bir şeref madalyasıydı. Silvia, hakikati seçtiği için yüksek bir madalyaya layık görülmüştü.
Şu ibretlik denk düşme, tevafuk ise gözden kaçmamalı:
İtalya, kiliseleri açma kararı alırken bu ülkedeki iki buçuk milyon Müslümanı yok sayarak camileri kapalı tutmaya devam ediyordu. Camileri açmadığı günse havaalanında Ayşe’yi karşılıyorlardı.
Aramıza hoş geldin Ayşe kardeşim…
.YAKUT GAGALI TÜRK KARTALI!..
2020-05-12 02:00:00
Kızılelma’mızın iki aşk hedefi "2023-Büyük Türkiye" ile "2071 Cihan Devleti Türkiye" fikrine, dair yirmi-otuz yıldır yazıp konuşmaktayız. Bu iki kademeli yürüyüşün birincisi için vakit çok daraldığından son bir yıldır gizlenemez endişelerimiz vardı. Önümüzde iki sene kalmıştı. Geçmiş takvimlere göre kıyas kabul etmez şekilde ilerdeydik ama, 2023 Büyük Türkiye’si, bu değil; bundan öte bir büyük şahlanış, gagalarında yakut renkli Kızılelma’yı taşıyan haşmetli kartalımızın 2023 ufuklarına konmasıydı.
Devleti yönetenlerde de niyet buydu; lâkin, hedefle koşu arasında kapanması gereken mesafe vardı. İşte bu sırada "Covid-19" denen salgın hastalık patlak verdi. Bu "şer", her milleti, her devleti sarstı. Ezberler bozuldu. Kibirler kırıldı. Bundan böyle artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Salgından önceki dünyanın adı "eski dünya"dır. Salgından sonraki dünya ise "yeni dünya"…
Hatırlanacağı gibi kapitalist Batı, arada bir "yeni dünya düzeni" diye ekonomik menfaatlerin gaddarca kendine çalıştığı bir zalim sistemden bahseder ve yalancı baharlar açar, sahici kurşunlar dehşet saçardı. Osmanlı atalarımız ise "nizâm-ı âlem" dediği hayat tarzı ne kadar âdil, şefkatli ve paylaşımcı ise bunlarınki tam aksine bencil ve sömürgeciydi.
Vaki salgınla kapitalist düzeninin boyaları dökülmüş, hedefleri yıkılmış ve çürümüşlükleri ortaya çıkmıştır. Sağlık malzemesi taşıyan her uçağımız onlar için cankurtaran simidi oldu. Eski dünyanın o tafralı devler ligiyle eşiğinden adım attığımız yeni dünyanın yeni devler ligini şöylece sıralamak mümkündür:
Eski dünyanın büyük devletleri:
ABD, Rusya, Çin, Japonya, İngiltere, Almanya, Fransa, İtalya, Hindistan, Brezilya, vs… Bu listeyi, sadece iktisadi güçlere göre yapmıyoruz. Avrupa devletlerini, "AB" diye tek kalem altına toplayıp listeyi kısaltmak ve bazı devletleri daha ilave ederek uzatmak mümkün. Türkiye listenin bir yerlerinde var fakat olması gereken yerde değil.
Eski dünyadan yeni dünyaya geçerken, şer, hayra dönüşürken bu listenin sıralanmasıyla o sıralamadaki devletlerin mahiyetlerinde farklılıklar beklenmelidir. Dünyayı titreten SSCB’nin 1989’da birden devrilen çürümüş koca bir ağaç gibi yıkılması unutulamaz. Covid-19 salgın hastalığında da nice devletin, içten çürümüş olduğunu bütün dünya hayretle gördü. Bunlar, ABD, İngiltere, İtalya, İspanya, Rusya ve Fransa’dır. Saydıklarımızla birlikte belki daha başka bazı devletlerin burçlarından taşların dökülmemesi mümkün değildir. Esasında onlar, salgından çok evvel yıkım virüsüne tutulmuşlar.
Mevcut dünya düzeninin, devletlerinin, devlerinin… değişmesiyle yeni bir dünya ligi ortaya çıkacaktır. Orada biz, yükselen bir yerde olmalıyız. Yani gagasında yakut renkli Kızılelma’yı taşıyan kartalımız 2023 ufkuna süzülerek inmelidir. 2023’ü ıskalarsak 2071 hayal olur. Bu yeni dünyada şöyle bir yapı mümkün olabilir: ABD, Çin, Rusya, Türkiye, Japonya, İngiltere, Almanya, Hindistan, Brezilya…
Bu meyanda teşkilatların da dağılarak yerlerine yenilerinin kurulması kaçınılmazdır. AB devam edemez. Belki Türkiye’nin içinde olacağı 5 devletli sağlam bir AB kurulabilir. NATO küçülür yahut biter. Libya’da âsi general Halife Hafter örneğinde olduğu gibi himayeci devletler, kendi başlarının derdine düştükleri ve daha da düşecekleri için BAE, Suudi Arabistan, Mısır, Suriye, İsrail gibi devletler mevcut durumlarını sürdüremeyeceklerdir. Bu, şu demektir; sadece devlet sıralamaları değil, coğrafya da sil baştan çizilecek haritalarla yeni şekil alacak, Suriye, eğer kalırsa, Türkiye ile anlaşacak, Türkiye, Misak-ı Millî hudutlarını istirdat edecektir. Bütün bunlar Salgın Savaşı sonrasında ve aynı zamanda Türkiye’nin çok zor bir zamanında imzalamak zorunda bırakıldığı Lozan Andlaşması’nın da asır dönümünde olacaktır. 18. asra kadar Cihan Devleti, Osmanlı Türkiye’siydi. 19. asırla 20. asrın ilk çeyreği İngiltere’nin elindeydi. Hem I. ve hem de II. Dünya Harpleri, liderlik kapışmalarıdır. 20. asır ise ABD ve SSCB arasında bölüşüldü. Diğerleri bunların etrafına kümelendi. SSCB’nin ömrü 45 yıl sürdü. Yeni dünya döneminde en büyük darbeyi, ABD-İngiltere-İsrail üçlüsü alabilir. ABD, Rusya, İngiltere ve diğer Avrupa devletleri 21. asrın ortalarına kadar bir hayli küçülürler. Kemâl-zevâl gerçeği, çan eğrisi onlar için de geçerli.
Böylece gagasında yakut renkli Kızılelma’yı taşıyan Türk Kartalı, 26 Ağustos 2071’de Cihan Devleti Türkiye’nin altın kubbesindeki yerine dört asırdır hasretinde olduğumuz Kızılelma’yı yerleştirir. O gün Türkiye Devleti’nin başında "Alparslan" isminde bir Türk yiğidi devlet başkanı oturuyor olamaz mı? Allah, isterse her şey olur, olmazlar, hayat bulur. 21. asrın Türk asrı olması, Adriyatik’ten Çin Seddi’ne büyük uyanış da böylece olur. O gün şu yazımıza vâkıf bu ülke sevdalısı evlâdlar da bize bir Fatiha okur.
Necip Fazıl’ın o mısraını hatırlama vaktidir:
"Rabbim isterse, sular büklüm büklüm burulur,
Sırtına Sakarya’nın Türk tarihi vurulur."
Türk, İslâm’ın aslanı, Türk tarihi, bir mühürdür. O dualı mühür, kazındığı sanılan her yere yeniden vurulacaktır. Nizâm-ı âlemi inşa eden Müslüman Türk, son söz demek olan mührünü basmadıkça dünya huzura hasret dönmeye devam eder...
.EVDE HAYAT VAR!..
2020-05-09 02:00:00
Hollanda’nın başkenti Amsterdam’da bir lokanta işletmecisi, Covid-19 sebebiyle kaybettiği müşterilerini tekrar kazanmak için yeni bir hizmet sunma biçimi geliştirmiş. İki kişilik camdan odalar yaptırarak bunları lokantanın deniz sahiline dizmiş. Yakında benzerleri diğer ülkelerde de görülür...
Biz, şunu hep yadırgardık, çok kimsenin de yadırgadığını dinlemiştik. Ne zaman bir lokantanın önünden geçsek ağzına kadar dolu olduğunu görürdük. Bu keyfiyet, AVM’lerde daha bir göze batıyordu. Bunun sosyolojik tabiri şuydu; ağırlığını gençlerin teşkil ettiği ciddi bir nüfus, evinde yemek yemiyordu. Bu çiftler veya aileler yahut kişiler, haftanın çok gününü veya yarısını, bilemediniz mutlaka üçte birini lokanta öğünleri yiyerek hayatlarını devam ettiriyorlarsa buna nasıl para yetiştiriliyordu?
Cevap basittir:
Para yetişmiyordu.
Öyleyse ödemeler nasıl yapılıyordu?
Kredi kartıyla.
O da ayrı bir girift manzaradaydı. Ay sonunda kart hesabı geldiğinde ya "asgari" ödeme yaparak kalan için faizle borca devam ediliyordu veya kart borcunu kartla yani yine faizle ödemek suretiyle rüya gibi günlere devam ediyordu. Manzara, lokanta düşkünleri için aynen böyleydi. İnsan, aile, dışarıda yemek yemez mi, yiyemez mi? Elbette yer. Ancak bu arada bir yapılabilir. Haftanın çok günü değil.
Olunca ne olur?
Faiz engereğinden kurtulmak mümkün olmaz. Mümkün olmadığı gibi tatiller ve hatta bayramlar da yine kredi kartı ve taksit tuzağıyla borçlanarak borçlu, faizli ve şüphe yok ki stresli hayat devam ediyordu. Kabahat, bu yolu tercih edenlerdeydi.
Korona öncesindeki hayat manzaraları, resmettiğimizden ibaret değildi. Eşlerin çalışması ve mesai sonrası da hayat dışarıda geçtiği için evler otele dönmüştü. Aile büyüklerinin evde olduğu hayatlar, giderek seyrekleşmeye yüz tutmuştu. Kira veya borçla alınmış evler, döşenmiş odalar fakat yatmadan yatmaya kullanılan bir mekân.
Covid-19 musibetinden her dünyalının da her vatandaşımızın da dersler çıkartması şarttır. Salgın sebebiyle evde kalmalarla, çok şeyin fark edildiğini sanıyoruz. Aile, yuva, yuva muhabbeti, ev yemeği, evdeki kitaplar, eş dost aranması, büyüklerin hatır ve gönüllerinin daha bir alınması keşfedildi. Bu bir öze dönüştür.
İşletme sahipleri, yeniden müşteri çekmek için türlü cazibeler sunacaklar ama galiba önceki müşteri manzaraları hiçbir zaman olmayacak. Zira fark edildi ki "yemek" yahut "öğün" denen sadece bir mide doldurma olayı değildir. Bu bir aile toplantısıdır. Aile meclisidir. Karar masasıdır. Yemek ve sohbet lezzetinin buluştuğu güzel anlardır. Bunu fark eden bazı aklıselim sahibi insanlar, modaya uyarak sürüklendiği hayatları mecburen bırakıp korona korkusuyla sığındığı evinde bunları görüp yaşayınca özüne dönmüş olmalılar.
"Evde hayat var!" sözüyle "hayat eve sığar" sözlerini herhâlde ilk defa Sağlık Bakanı Fahrettin Koca söyledi. O veya bir başkası söyledi. Kim söylemiş olursa olsun. İkisi de çok doğru sözler. Vecize değerinde. Telefon hizmeti sunan şirketlerin, bunları telefonlarımıza yazması da çok isabetli bir uygulama.
O iki doğru söze biz de birkaç ilave yapmak isteriz:
-Evini terk etme!..
-Evin otel değil!..
-Çekirdek aileden büyük aileye dön!
İlk iki sözle alâkalı düşüncelerimizi yukarıda yazdık. Esasında "çekirdek aile"ye dair de zaman zaman yazı ve konuşmalarımız olmuştu. Çekirdek aileye kabulümüz, beş bin yıllık devlet hayatımız süresinde "93 Harbi" denen Türk-Rus Harbi adlı büyük felaketten sonraki felakettir. İlahî ikaz, bir virüs vesilesiyle akılların başlara devşirilmesini ihtar ediyorsa yapılan yeni hayat hesap kitabında aile üzerinde hakkıyla durulmazsa alınacak her tedbir çökmeye mahkûm olur. Köyde veya bir başka mahalle yahut huzurevinde yalnızlığa terk edilmiş anne-babaya, büyükanne-büyükbabaya arada bir telefon açmak, birkaç zamanda bir ziyaret etmek, yasak savmak değilse de ondan çok da farklı değildir. Onlar eve gelirse dua gelir, bereket gelir, evler otel olmaktan çıkar, çocuklar, millî kültür mirasına kavuşurlar. Hiçbir sanatçının anlattığı masal, bir dede veya ninenin anlattığındaki zevki veremez.
Evde hayat varsa, hayat eve sığıyorsa fazlalık aile büyükleri midir? Bu hatayı Avrupa yaptı, bugün cezasını çekmekte. Bizde bugün dahi -Allah’a şükür- sözle de onlara "çınarlarımız", "büyüklerimiz" denmekte. Öyleyse bu cümleler yerini bulmalıdır. Onlar, evlerin fazlalığı değil de baş tâcı olarak görülürse şu cemiyet, yeniden hasretinde olduğu huzurlu günlere döner. Kapitalizmin şekillendirdiği tüketim çılgınlığındaki modern hayattan boynunu kurtarıp da kendi sade, mütevazı hayatını kurabilenler yaşadığından tad alacaktır.
Korona Sonrası’nda, bundan böyle hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Kanaatimize göre salgının, hayatımıza etkileri, rahat 5 yıl sürecektir.
Yeni dünya 5 yılda yerine oturabilecektir.
Her şeyin a’dan z’ye tek tek ele alınması gerekiyor…
.DARBE HASRETİ VE SERSERİ KURŞUN!
2020-05-07 02:00:00
Darbe, ihtilal, muhtıra… gibi demokrasiye zıt, millî iradeye düşman kelimeleri, açıktan veya imâ ile, yazılı veya sözlü biçimde hiç kimsenin, ağzına almaya hakkı yoktur. CHP’lilerin hiç yoktur. İki sebeple hakları olamaz. Birincisi, demokrasidir. Sandık, herkes için bağlayıcıdır. İkinci sebep, CHP, 27 Mayıs Cinayeti başta olmak üzere, 28 Şubat ve 15 Temmuz’la alâkası olduğuna dair iddiaları çürütememiştir.
O sicil orada dururken bugün bu partinin bazı mensupları, sandığın tek başına yetmediğini HDP gibi silahlı güce de sahip olmak gerektiğini söyleyebildiler. Akıl ve hafsala dışıdır ki ana muhalefet partisinin değişik kademelerindeki bazı isimler, PKK’ya imrenmekte, özenmektedir. Bu münasebetsizlik, bu partinin bazı politikacılarına çok görülmeyebilir. Fakat Ekrem İmamoğlu da bu taifede yer aldı. Konuşmaları ve evlere gönderdiği kitapçıklar ortalığa saçılıp döküldü. Böylece “Parti Muhafız Gücü” gibi bir militan kadro kurma iştihası bir yana bu ülkede ateşle oynamak demek olan bir başka sapma daha tesbit edildi. Ağırlıklı olarak bir kültür geleneği olan Alevilik, akla ziyan bir tavırla “din” olarak gösteriliyor. Böyle bir iddia herkesten evvel Alevilere hakarettir. Aleviler, bu ülkenin Müslüman unsurlarından biridir. Bu itibarla böyle bir iddia, tehlikelidir ve aynı zamanda bölücülüktür. Daha ilkokulda bile millet olmanın şartları öğretilirken onlardan biri olarak “din birliği” sayılır. Milyonları bu birlikten çıkarmaya kalkışmak bölücü örgütün ırk üzerinden parçalama teşebbüsünün bir başka tezahürü olur.
Bunların tafsilatı günlerdir medyada, ekranlarda konuşulmakta. İsimler, sesleriyle görüntüleriyle verilmekte.
-O hâlde CHP’ye düşen nedir? Ana muhalefet partisi, adının bir kere daha darbe iddialarıyla anılmasını sineye mi çekecek, yöneltilen ağır tenkitleri görmezden mi gelecek, yoksa bunları söyleyen il başkanı da olsa, belediye başkanı da olsa parti sözcüsü de olsa, her kim olursa olsun onların hakkında soruşturma mı yapacak?
Tercih kendisinindir.
Eğer genel merkez, tavizsiz bir tahkikat yapıp, lâzım geleni yerine getirirse o zaman “ana muhalefet partisi” ibaresinin içini doldurmuş olur. Ekrem İmamoğlu’nu “seçildiğinden beri İstanbul’a hiçbir hizmet vermediğini, artık kendi arkadaşlarımız da ekranlardan bağırıyorlar. Sen ise giderek artan bu şikâyetlere çare bulacağına, partiyi zora sokacak din uydurma peşindesin!” diye hesaba çekerse Kılıçdaroğlu, belediye başkanına hâkim olmuş olur, yoksa CHP dümeni kırık tekne gibi bir gün kayalara bindirir.
Şu gerçek açıkça ortada ki Covid-19 sürecinde iktidar, Cumhur İttifakı, Cumhurbaşkanı Erdoğan, MHP Genel Başkanı Bahçeli, ılımlı halk partililer dâhil vatandaştan tam not almış, buna mukabil Millet İttifakı silinmiştir. Kopanı, yeni kurulanı ile muhalefet partileri âdeta yok olmuştur. CHP’ninse manzarası resmettiğimiz gibi. Deyimlerimiz ne hoştur. Der ki:
-Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüye kurt getirir!
CHP’ye kurt getirmek için Canan Kaftancıoğlu yeterken şimdi O’na bir yılda tükenen İmamoğlu da eklendi. Sanki skandal çıkarmakta yarışıyorlar!..
Bir kaval acemisi de AK Parti tarafında arz-ı endam etti. Akli dengesi yerinde mi değil mi? Bilmiyoruz. Aklı başında biri onun yaptığını yapmaz. Sarıklı, kirli sakallı bu kişi, durumdan vazife çıkararak CHP’lilerin darbe tehditlerine tehditle cevap vermek için sosyal medyada kavanoz dolusu kurşun göstermiş. Hani güzel bir söz daha vardır. “İnsanın akılsız dostu olacağına akıllı düşmanı olması evlâdır!” Ortada bir tehdit varsa ortada bir de devlet var. O devlette iyi-kötü hukuk var, mahkeme var. Sana mı kaldı başına buyruk böylesi kanunsuz işlere kalkışmak? CHP’deki münasebetsizlikler kabul edilemeyeceği gibi AK Parti üyesi olsun veya olmasın bu kimsenin yaptığı da kabul edilemez.
Fark şurada ki, AK Parti’nin bu lüzumsuzluğu yapanı kapı dışarı edeceği, mahkemede de yaptığının hesabını vereceği bellidir… CHP’yi darbeciler topluluğu gibi gösteren politikacılarsa bu parti tarafından ödüle layık kahramanlar olarak gösterilirse, olanlar bir kere daha pişkinliğe vurulursa şaşmamalı.
.KOCA YUSUF
2020-05-05 02:00:00
Yüksek sayıdaki ölümler sebebiyle "Covid-19" salgın hastalığı, bütün dünyayı korkuttu. Hâlen devam etmekte olan bu korku, Türkiye’de de yaşandı. Ancak, ülkemizin vaziyeti çok farklı. Tehlike, bizde çok iyi yönetildi. Bu başarı, ülkemizdeki ölümlerin aşağı seviyelerde kalmasını temin etti. Bugüne kadar gıda maddelerinden, sağlık malzemelerine varıncaya dek yurdumuzda hiçbir malın yokluğu çekilmedi. Muhtaçların evlerine kadar yardım götürüldü, "medeni Avrupa"da yaşlılar ölüme terk edilirken bizde "büyüklerimiz" diye sevgi ve saygıyla söz edildi.
İcra edilen iyi yönetim, hizmetin kapıya kadar gelmesi, yaşanan millî dayanışma, milletimizin mâneviyatını, yarınlara ümidle bakma şevkini yüksek ve diri tuttu. Avrupa, Balkanlar ve Orta Doğu ülkelerine uçaklar dolusu tıbbî yardım malzemesi göndermemiz ise kendimize güven duygumuzu zirveye taşıdı. Yardımlarımızla iftihar eder olduk. Hasretinde olduğumuz günlere gelmiştik. Yerli solunum cihazımızı imal edebilmemiz ve halef-selef süper güçler ABD ve İngiltere’ye de tıbbî yardım göndermemiz o duyguları, şaha kaldırdı. Salgın Savaşı döneminde destanlar yazmaktayız. Hem yurt içinde vatandaşa hizmetler yapılmakta ve hem de onlarca memlekete yardım elimizi uzatmaktayız. En kuvvetli desteği ise iki garip ülke Filistin ve Somali’ye yaptık.
Halk, yapılan bu hizmetleri evinden takip ederken millet olduğunu, ümmet olduğunu, aynı bayrak altında yaşayan kardeşler olduğunu derinden derine hissetti. Şu bir açık gerçektir ki Türkiye, bu Salgın Savaşı’nda bir zafere imza atmıştır. Türkiye Cumhuriyeti, başlangıçtan bugüne vatandaşından hiç bu kadar dua almamış, vatandaş, Devletinden, Hükûmetinden hiç bu denli memnun olmamıştır. Millet, "Biz Bize Yeteriz Türkiye’m" kampanyasına can-u gönülden katılmakla kalmadı, mübarek ramazan ayında olmamızın da tesiriyle kendisi de bizzat veya vakıflar vasıtasıyla eli darda olan diğer vatandaşlarımızla diğer ülkelerdeki din kardeşlerimizin yardımına koştu. Bunun son misali Uşak ilimizde yaşandı. Eczacılar Odası, ecdadının evlâdı olduğunu isbat eden bir kadirşinaslıkla şehirdeki bakkalları dolaşıp fakir-fukaranın veresiye defterlerindeki hesapları kapattı. Onlar defterleri satın almadılar, cennete yol açtılar…
Bu Salgın Savaşı, bize yeniden millet ve ümmet olduğumuzu öğretti. İnşaatlar tamamlanınca çatıya bayrak çekildiği malumdur. Biz de bu savaşta semalara bayrak çektik. O bayrak, bu Salgın Savaşı’nın en zirve noktasıdır. Dikkat edildi mi? ABD’ye yardım götüren askerî nakliye uçağımız, "Koca Yusuf" adını taşıyordu. 1960-70’lerde Amerika’dan resmî davet geldiğinde Türkiye’den devlet reisi veya Başbakan’ın Washington’a, görüşme için Amerikan uçağıyla gittiği oluyordu. Dolayısıyla iş baştan kayıp başlardı. Şimdi ise biz, ABD’ye hem yardım ediyorduk ve hem de uçağımız, merhum pehlivanımızın adını taşıyordu.
-Uçağın adının Koca Yusuf olmasının anlamı ne?
Koca Yusuf, 1.88 boyunda ve 138 kilo ağırlığındaydı. Türkiye’deki galibiyetlerinden başka yaptığı güreşlerle Avrupa’da da fırtına gibi esmişti. Bunun üzerine ABD’den de istendi. Amerikan şehirlerinde dünya şampiyonu dâhil önüne çıkan Amerikalıyı devirdi. Biriktirdiği altınlarla birlikte yurda dönerken bindiği Fransız bandıralı gemi, 4 Temmuz 1898’de Sable adası açıklarında bir İngiliz gemisiyle çarpışıp battı. Mürettebat ve yolcular da battılar. O kargaşa içinde Koca Yusuf Pehlivan’ın ölümüyle alâkalı rivayetler muhteliftir. Bizdeki yerleşik kanaat o şartlarda bile altınlarının gasbedilerek feci şekilde öldürüldüğü şeklindedir...
Devlet olmak, Devlet hafızası işte budur. Türkiye, 122 sene sonra bugün, o kazada işlenen cinayette verdiği 40 yaşındaki şehidini unutmadığını göstermiş oluyor. ABD’ye yardımı taşıyan uçağın Koca Yusuf adını taşıyor olmasıyla muhatap devlete şu denmiştir:
-O gün dalgaların kefen, ummanın mezar olduğu evladımın adını bugün senin semalarında da yaşatıyorum!..
Bir sivil,
Bir pehlivan, unutulmaz da,
Kuzey Irak’ta Güney Doğu’da, Kuzey Suriye’de şehîd düşen Mehmed’im, hiç unutulur mu? İki oğlundan birini veya biricik oğlunu şehid veren ey ak örtülü, ak sakallı mübarek ana-babalar, bilin ki kınalı kuzularınız, bir asır sonra bir ramazan günü kalbi yeniden millet olma şuur ve idrakiyle dolup-taşan bu milletin de evlâdıdır.
Kâinatın sahibi, kâinatın kitabında "sizin şer bildiğinizde hayr vardır" buyurmakta. Kâinatın Peygamberi de -aleyhisselam- " olanda hayr vardır!" buyurmakta.
Analarımız, babalarımız "Harb-i Umumî" demeyi bilmezlerdi. "I. Dünya Savaşı" demeyi ise hiç bilmezlerdi. Onlar, "Seferberlik" derlerdi.
Bu salgın,
Seferberlikte kaybettiklerimizi kazanmaya başlamamızın başlangıç noktası olacağa benziyor. Seferberlikte ilk kayıp, İtalyanlara karşı 1911’de Trablusgarb yani Libya olmuştu. Fark ediliyor olmalı; Libya’dan güzel haberleri geliyor. İsyancı Hafter’i destekleyen devletler kendi canlarının derdine düşünce Hafter ortada kaldı. Türkiye’nin dostu Feyiz Mustafa es Sarac ise Türkiye’den gelen askerî yardımlarla şimdi daha bir güçlü. Bu şu demektir: Akdeniz murdar olmayacak. Türkiye-Libya sahildârlığı bozulmayacak…
.DİYANET’E, DEVLETE VE DİNE SALDIRI!..
2020-04-29 02:00:00
Türkiye Cumhuriyeti, ülkesinde 83 milyon vatandaşın yaşadığı bir devlettir. 83 milyon nüfusun yüzde 99.9’u Müslümandır. Ancak Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ndeki Müslüman mevcudu, mülteci, seyyah, iş adamı gibi unsurlarla birlikte 90 milyon sayılabilir.
Bizim devletimiz, aynı zamanda iki milyara yakın Müslümanın da koruyucusu ve temsilcisidir. Bu, bin yıldır yaşayan bir hakikattir. Türk Devleti’nin İslâm âleminin merkezi, temsilcisi olması, Anadolu Selçuklularında da vardı. İstanbul’un fethinden sonra ve 1526’da İstanbul’un Dar’ül Hilafe olmasıyla Devlet-i âli Osman’da vazgeçilemez ve ihmal edilemez bir mükellefiyet olmuştur.
Rejim değişikliği ve 1937’de laikliğin kabulü üzerine bu şerefli mükellefiyeti bırakmak isteyenler çıkmışsa da kalıcı olamamıştır. O mükellefiyetimiz, bugün Somali, Libya, Suriye, Afganistan ve Balkanlar başta olmak üzere devam devam etmektedir.
“Türkiye” adlı bu memlekette keyfiyet budur. Devlet, laiktir. Fakat birkaç dönemdeki gibi bazı köktenciler hariç, laiklik artık dinsizlik olarak telakki edilmemektedir. Devlet, millete hizmet etme mecburiyetindedir. O hizmet sadece hudutları beklemek ve yol yapmak ve benzerleri değildir. 83 milyonun ve elbette iki milyara yakın Müslümanın dinî ihtiyaçlarına da cevap verecektir. Nitekim İslam ülkelerinden cami talebi olanlara cami yapılmakta, din adamı istendiğinde imam vaiz ile Kur’ân-ı kerim ve dinî eserler yollanmaktadır. Bu hizmetler, Osmanlıda Meşihat Makamı, Cumhuriyetten sonra da TDT-Türkiye Diyanet Teşkilatı eliyle ifa edilmektedir.
Ramazan ayı, Müslümanlar için Sultan aydır. İçinde bin aydan daha hayırlı Leyle-i kadr/kadir Gecesi vardır. Kur’ân-ı kerîm, Kadir gecesinde gelmiştir. Diyanet İşleri Reisinin her zaman olduğu gibi Şehr-i Ramazan’da, Ramazan ayında millete ve ümmete daha çok hizmet etmesi, hâlin tabiî gereğidir. Prof. Dr. Erbaş Hoca da bu cümleden olarak Ramazan-ı şerifin ilk cuma günü Hacı Bayram-ı Velî Camiî’nde bir hutbe irad etti.
Hutbe şudur:
-Ey insanlar! İslâm, zinayı en büyük haramlardan kabul ediyor. Lutîliği, eş cinselliği lânetliyor. Nedir bunun hikmeti? Hastalıkları beraberinde getirmesi ve nesli çürütmesi. Yılda yüz binlerce insan, gayrimeşru ve nikâhsız hayatın İslâmi literatürdeki ismi zina olan bu büyük haramın sebep olduğu HIV virüsüne maruz kalıyor. Geliniz bu tür kötülüklerden insanları korumak için birlikte mücadele edelim…
İddia edildiği gibi bu sözlerin neresinde nefret ve kan kokusu var?
Diyanet Başkanı, Kur’ân-ı kerîmin ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- buyurduklarını nakletmiştir. Kaldı ki zina ve cinsî sapıklık diğer dinlerde de yasaktır. Diyanet Başkanı demek istiyor ki: “Salgın, koronadan ibaret değildir. HIV diye bir salgın daha var, nesilleri çürütüyor, ona karşı da tedbir alalım…” Bu konuşmayı yapmasaydı, vazifesini savsaklamış olurdu. Dinimizin emrini, makamının mes’uliyetini edâ etmiştir. Bu bakımdan tebrike layıktır. Ancak “Diyanet Bütçesi, 3 Bakanlık bütçesinden fazla!” diye bir kısım medyada yazılar çıktıktan sonra bu saldırı ve hakaretin olması dikkat çekicidir.
Böylesine bir sapkınlığa dikkat çeken Diyanet Başkanımıza herkesten önce Barolardan destek gelmesi gerekirdi. Hukuk, ahlâk temelleri üzerine yükselir. Ankara ve İzmir Baroları ise yaptıkları açıklamalarda hakaretler savurdular. Dâvâ bile açan bir tabela derneği ile bazı hasta tiplerin ve cübbe giyip sokakta işgüzarlık yapan birkaç avukatın dedikleri, kale alınamayabilir. Ancak bir Baro, bunu yapamaz. Hukukçu, neye sahip çıkacağını bilir. Ankara veya İzmir Baroları, üyelerinin zinayı, cinsî sapıklığı tasvip ettiklerini iddia edebilirler mi? Aşağılamaya kalkıştıkları sadece Ali Erbaş Hoca değildir. Kullanılan ifadelerle Diyanet, Devlet ve Din’e saldırılmıştır. Bu fiillerden 83 milyon Türkiye ve 2 milyar dünya Müslümanı incinmiştir. Ankara Barosunun sonraki tavzih açıklaması ise âdeta insan aklıyla alay etmektir. CHP’nin ‘ama’lı, ‘fakat’lı zoraki açıklaması ise samimi görünmüyor.
Ankara C. Başsavcılığı Baro hakkında TCK 216/3 üzerinden takibat başlattı. Ne var ki kanun, yadırganacak cinsten. Şu ibareye bakınız: “Halkın bir kesiminin benimsediği dinî değerleri alenen aşağılayan kişi…” Zanlının tarifi bu. Suç, sabit olunca da faile 6 aydan 1 yıla kadar ceza verilmekte. Diyanet’e, Devlete ve İslâmiyete galiz şekilde saldırmanın cezası 6 ay!.. Bilinmeli ki 83 milyon, “halkın bir kesimi” değil, tâ kendisidir.
TBB’nin yapabileceği bir müeyyide varsa sorumsuz barolara karşı işletmelidir.
Hükûmete de iki iş düşmekte:
Biri; toplumu çok rahatsız eden şu malum “İstanbul Sözleşmesi”dir. Bu vesileyle iptal edilmeli… İkincisi on yılların derdi olan Baro, Oda gibi yerler, milletimize de layık şekilde yeniden tanzim edilmelidir.
Bazıları kendini köy kâhyası sanıyor.
Bu rüyadan uyandırmalı.
.DELİ BALTA
2020-04-28 02:00:00
İsveç’te yaşayan Gülüşken ailesinin kızı Leyla, ekrandan duygularını paylaşırken eminiz ki çok yüksek bir ekseriyet devletiyle iftihar, etmiştir…
Leyla’nın pazar günkü o konuşması, TRT Haber üzerinden gündüz olmuştu. Hâdiseyi, o sırada ailece içine düştükleri çâresizliği ve Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin ânında devreye girmesini anlatıyordu. "İşlerin bu kadar sür’atle gelişeceğini tahmin etmemiştim" dedikten sonra devletiyle övünüyor ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve Sağlık Bakanı Fahrettin Koca’ya "Allah bin kere râzı olsun!" diye dua ediyordu.
Babası Ankara’ya geldikten sonra ise Cumhurbaşkanı Erdoğan, Leyla’yı aradı. Cumhurbaşkanı’nın hadiseyi ele alış şeklini ekrandan takip edenlerden birçok kimse, bu defa yalnızca devletiyle iftihar etmemiş, gayriihtiyari olarak gözleri de buğulanmıştır diye düşünüyoruz. Sn. Erdoğan, genç kızın teşekkür ve duaları için "estağfirullah, vazifemizi yaptık, buna mecburuz!" diye cevap veriyordu. Bu konuşmalardan önce de Sn. Koca, Leyla Gülüşken’e sosyal medyadan mesaj göndererek "yettik!" gözü pekliği ile O’nu ve ailesini ayakta tutma mâneviyatını kazandırma peşindeydi.
Artık mes’eleyi bilmeye kalmamıştır belki ama iki cümleyle tekrarlarsak şudur:
Emrullah Gülüşken, ailesiyle beraber İsveç’te ikamet etmektedir. Yüksek ihtimalle, bu aile aynı zamanda İsveç vatandaşıdır. Öyle de olsa belli ki "öteki"dir. 47 yaşındaki baba Gülüşken kalb hastasıyken Covid-19’dan da şüphelenerek hastaneye gider, evet şüphe doğrudur, teşhis "pozitif" çıkmıştır. Bunun üzerine yapılması gereken nedir? Hastayı derhâl yatırarak tecrit etmek. Fakat hayır, kişi başına gelir seviyesi zirvede olan, edebiyattan kimyaya… vs. kadar birçok dalda ödül dağıtan bu devlette çifte hastalık taşıyan o "insan" hiçbir müdahale yapılmayarak evlerine yollanır. Aile şaşkındır! Bunun üzerine Emrullah Gülüşken’in kızları Samira ve Leyla, sosyal medyadan imdat isterler. Bu medyanın iyi yürekli insanları, ses verirler. Koca gönüllü Bakan, hemen aileye sahip çıkar ve bahsettiğimiz mesajı yazar. Uçağımız sabah 06.00’da hareket etmiştir. İşte bu yapılan, o seçkin eseri Güzelce Hisar kalesi, Boğaz’ın kenarında kötü bir Menderes mirası olarak hâlâ yıkık ve hâlâ içinden yol geçen Yıldırım Bâyezıd Han’ın Niğbolu önünde gecenin sessizliği delen "yettim Bre Doğan" haykırışının yiğitlik mirasıdır.
Sonrası malum, ambulans uçağımız; bir vatandaşımızı ecdadın deyişiyle "elin gâvurunun insafına terk etmeyerek" Emrullah Bey’i dört çocuğuyla birlikte alıp getirmiş ve hekimlerimizin ihtimamına teslim edilmiştir.
Başbakan Olef Palme’yi öldürmüş olmalarına rağmen PKK’ya sahip çıkma ayıbı hep üstlerindeydi. Demek ki o ayıp yetmedi İsveç, bu ayıbı da işledi. Artık medenilikten dem vurmaya hakkı yoktur. İhmal yoluyla cinayete teşebbüs suçu sanığı bu devletin vermiş olduğu ödülü, bakalım iki ödül sahibi Türk’ten hangisi iade eder?
Bize yani bizim cemiyetimize gelince iki hakikati düşündük. Biri çocuğu büyüdüğünde "Amerikan vatandaşı olmanın nimetlerini yaşasın" diye bazı zengin Türk vatandaşı karı-kocaların doğuma yakın kalkıp ABD’ye gitmeleri ve çuval dolusu dolar harcayarak doğumu orada gerçekleştirmelerdir. Bu bir ayıp, milletine hakaret ve görgüsüzlüktür. Ancak bir taraf daha var. Amerika, birine vatandaşlık verdiğinde şunu demektedir:
-Bundan böyle Amerikan devletinin teminatı altındasın. Dünyanın neresinde olursa olsun başına bir hâl geldiğinde sefaret veya konsolosluğumuzu aradığında sana derhâl sahip çıkılacaktır?
Şimdiden sonra dünyanın neresinde olursa olsun hiçbir Türk vatandaşı, kendini sahipsiz hissetmeyecektir. Nitekim bulundukları ülkeyi terk ederek buraya gelmek isteyen 60 binin üzerinde vatandaşımız alınıp getirildi. Bu çalışma devam etmekte. Bunun adı büyük devlet olmaktır. Bir bu taraf var. Bir de kök gerçeği, maya hakikati:
Bu milletin özünde elbette atalarından gelen azim, cömertlik ve yiğitlik hasletleri vardır. Cennetmekân Yıldırım Bayezid Han hatırlatmasını boşa yapmadık. Fakat o kadar değil. Şimdi sözünü edeceğimiz vak’a, bugün niçin böyle hareket ettiğimizi aydınlatan sebeptir. Hafızalarda olmalı. On yıl kadar evvel Endonezya’da çok şiddetli sel ve tayfun felaketi olmuştu. Bu kardeş devlete yardım etmiştik. Fakat Açe muhtar/özerk bölgesiyle daha fazla meşgul olmuştuk.
Niçin?
Sebebini 80’li Yıllarda Türkiye Çocuk dergisinin ilâvesi "Deli Balta"da şu sıralar geçirdiği mide kanamasıyla hasta yatağında olan Gürbüz Azak ağabey yazıp-çizmişti. Hollandalılar, Avrupa’dan kalkıp Açe’ye kadar giderek bu naif insanlara zulme başlarlar. Bunun üzerine Açe Sultanı, Halife-i Müslimin’e bir elçi yollar. Muhteşem Hükümdar cennet mekân Kanuni Sultan Süleyman Hân, elçinin getirdiği mektubu dinleyince hiddetlenir ve derhâl emir verir:
-Tiz Açe Sultanlığı’ndaki karındaşlarımıza imdad edile!
Bugün, o yüksek ruhun geri dönüşü söz konusudur.
İyi ki delilerimiz, ‘Deli Balta’larımzı var:
15 Temmuz ihanet gecesinde torunlarına varıncaya kadar ailesini yanına alıp Marmaris’te uçağa binerek bombalara rağmen Yeşilköy’e inmeye akıllı olmak engel olurdu. Akıllı olan gidip belediye başkanının evinde kahve içip televizyonda maç seyreder gibi darbe seyrederdi!..
Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- şöyle buyurmaktalar:
-Mü’mine deli denmedikçe îmânı kemâle ermez!.
Bir başına gece yarısı muhasara altındaki Niğbolu kal’asına at koşturan Yıldırım’ın yaptığı delilik değil miydi? Elinde değildi; ne yapsın adı "Yıldırım"dı. Bugün uçak koşturanın da elinde değil; ne yapsın adı "Er-doğan"...
.DARBELER, İNKÂR EDER
2020-04-24 02:00:00
"Türkiye Cumhuriyeti", kıyamete kadar devamlılığımızın adı "Devlet-i Ebed Müddet"in günümüzdeki temsilcisi 16. Devletimizin adıdır. İlk 15 devlet gibi Türkiye Cumhuriyeti’ni de I. TBMM eliyle Türk milleti kurmuştur. Kuruluşu, herhangi bir partiye mal etmek, hem yanlış ve hem de haksızlıktır. Kurucu hey’et, o günkü Meclis’te bulunan muhalif-muvafık, her fikirdeki meb’uslardır. Aksini iddia, partizanlık olur.
Osmanlı Meclis-i Meb’usan’ı 12 Ocak 1920’de Misak-i Millî’yi kabul ve ilân etti. İngilizlerle müttefikleri, 16 Mart 1920’de İstanbul’u işgal ettiler. Tutuklama ve Malta’ya sürgünler yapıldı. Payitaht, 1453’ten bu tarafa ilk defa işgal felâketi yaşıyordu. İşgalciler Saray, Meclis ve Hükûmet’e artan biçimde baskılara başladılar. Çalışma, fiilen imkânsız hâle gelmişti. Meclis-i Meb’us’an, 11 Nisan 1920’de faaliyetini durdurdu. Meb’uslardan büyük kısmı Ankara’ya geçtiler. Anadolu’dan gelen diğer temsilcilerle birlikte TBMM teşkil edildi. Devlette devamlılık burada da görülmekte ki 11 Nisan’da İstanbul’da dağılan Meclis, 12 gün sonra Ankara’da toplanmıştı. Meclis kararıyla Mustafa Kemal’in riyasetinde/başkanlığında Meclis Hükûmeti kuruldu. İstiklal Harbi’ni sevk ve idare eden, Kurtuluş Savaşı’nı kazanan bu Meclis’tir. Bundan dolayı "Gazi Meclis" unvanına sahiptir. TBMM, iki kere "Gazi" unvanını elde etmiştir. İkincisi 15 Temmuz 2016 gecesindedir. O gece, işgal ve darbe teşebbüsüne rağmen toplanmış; jetler, Meclis’imizi bombalarken bile çalışmalarına devam ederek maruz kaldığımız gayrimeşru ihaneti dünyaya duyurmuştur.
Hadise bu iken Erken Cumhuriyet döneminde aşırılıklar ve tarih ve sosyoloji gerçeklerine aykırılıklar yaşanmıştır. Sanki daha evvel her aidiyetten unsuruyla bu millet yoktu, devlet yoktu, vatan yoktu. Her şey, bir ânda bir sihirli elin dokunmasıyla ortaya çıkmıştı. Bu, inkılab ve darbelerin tabiatında, huyunda anlayışında vardır. Bundan dolayıdır ki bizde Hanedân-ı âli Osman her ferdiyle çok ağır, çok galiz ve hiç hak etmedikleri tarzda hakaret görmüşlerdir. Bununla da yetinilmemiş fethedip 6 buçuk asır idare ettikleri bu vatandan çıkarılmışlardır. Çok ağır bir muameleydi. Ancak 1917 Rus devriminde daha beteri yaşanmıştır. Lenin-Stalin-Troçki-Galiyev dörtlüsünden mürekkep Bolşevikler, Çarlık idaresini yıkınca Rusya’nın başındaki Romanof Hanedanını bir ormanda katledip oraya gömmüşlerdi. "İhtilaller, kendi evlâtlarını yer!" sözü meşhurdur. Bizde de orada da kurucu kadrolar arasında ihtilaf ve düşmanlıklar çıkmış, gücü elinde bulunduran taraf diğerlerini bertaraf etmiştir. Kâzım Karabekir, İzmir Suikastı olayında ipten zor kurtulmuştu. Sovyet Birliğinde Stalin, "karşı devrimci!..” iddiasıyla Sultan Galiyev’i kurşuna dizdirip öldürtmüştür. Galiyev, bir Tatar’dı. Deist olduğu yazılmaktadır. Daha başka inkılap ve ihtilallerde de bunlar olmuştur…
İlimde soğukkanlılık şartları kendi içinde değerlendirmek esastır. Tarihî, bir yapanlar vardır bir de yazanlar. Yapanlar, taraftır. Onlardan bîtaraf olmaları beklenemez. Yerine geçtikleri kimselerle arkada bırakılan devir övülürse bu defa icraatlarından dolayı izah ve iknada zorlanırlar. Tarihi yazanlarsa hakemdir. Hakemin tarafsız olması gerekir. Tarihi dönem ve kişileri güne taşıyarak kavga sebebi yapmak ülke menfaatine değildir. Uzunca bir zaman din, dil, tarih, tarihî şahsiyetler hep inkâr mevzuu oldu. Abdülhamid Hân “Kızıl Sultan”dı. Vahideddin Hân, vatanı satmıştı! Abdülhamid Hân’a o iftirayı bir Fransız tarihçi atmıştı. Abdülhamid Harbiye’deki mezuniyet merasiminde Mustafa Kemal’e şahadetnamesini, diplomasını veren devlet reisidir. Mustafa Kemal, Veliahd Vahideddin Efendi’nin Almanya seyahatinde O’nun yâveriydi. Veliahd, Sultan Reşad’ın vefatı üzerine dünya harbi bitip Millî Mücahade başladığında 3 Temmuz 1918’de tahta geçti. Daha sonra 16 Kasım 1922’de İngiliz entrikalarıyla yurdu muvakkaten, geçici olarak terk etme zorunda kaldığında kime, neyi, ne zaman, kaça satmıştır? İddia o kadar yalandır ki 16 Mayıs 1926’da vefat ettiğinde İtalya’nın San Remo şehrinde bakkal ve esnaflara ödenmemiş borcu olduğu için Türk Hakanı ve İslam Halifesi unvanlı merhumun tabutuna haciz konmuş, bir ayı aşkın süre defin yapılamamıştır.
Gerçeklerin çarpıtılmasında "çevre" yahut "etraf" denen halkanın büyük payı vardır. Mustafa Kemal’e yapılan ölçüsüz iltifatlar, bugün o iltifatları yapanlar adına yüz kızartıcıdır. Bir defasında tanrı konusu konuşulurken Yunus Nadi, "bu millete sizden başka tanrıya gerek yok!!" demiştir. Şiirler dâhil, sürüyle örnek vardır…
Mademki bu Covid-19 salgınından sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak; o zaman CHP’nin de bir yenileşmeye gitmesi ve Devlet-i Ebed Müddet ekseninde düşünmesi iç huzur adına faydalı olur. Tarihle barışmak, günle barışmanın bir parçasıdır. Hadiselerin çıkış döneminde, yani darbe zamanlarında yapılmış aşırılıklara bugün itibar edilemez.
Millet iradesinin tecelli yeri TBMM’dir.
Devletimiz, Türkiye Cumhuriyetidir.
Kızılelma’mız 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye’dir.
Şahıslar ölümlü, devlet dirimlidir.
.KIRBAÇLI KORONA!..
2020-04-23 02:00:00
Elinde kırbaçla at yetiştiren terbiyeciler gibi bu “Covid-19’’ nam saklı mahluk da 7 milyar insanı terbiye ile meşgul…
At terbiyecileri, Osman Hamdi Bey’in meşhur eseri ‘’Kaplumbağa Terbiyecisi’’ gibi görünür ve bilinirler. Koronaviris ise ne görünür, ne aşısı vardır. Tabii kırbacı da yoktur. “Kırbaç’’ kelimesi burada sadece mecâzidir. Hakîkat şu ki insan vücudunun 50 milyonda biri kadar olan bu muvazzaf; görevli virüs, insana anladığı dilden konuşmuştur.
“İnsan’’ derken yalnızca kişi olarak âdemoğlunu kastetmiyoruz. Şirket, dernek, devlet… insanın bizatihi içinde yer aldığı her hükmi şahsiyet, her tüzel kişilik de ıslahtan geçmektedir. Korona, kendisini ciddiye almayan, ister lâlettayin biri, isterse şımarık bir politikacı olsun derhâl gereğini yapıyor. Bu salgın hastalığın, devlet, aile, dernek, şirket, millet, zengin-fakir, köylü-kentli, doğulu-batılı, kalkınmış veya geri kalmış… her kim var ise sayılamayacak çok hayatta hangi değişikliklere sebep olduğunu bu günler geçtiğinde görülecek veya göreceğiz. Kırbaçlı Korona, herhâlde düzinelerce kalemde sayılacak alışkanlıkları, şartları değiştirecektir.
Onlardan biri, insanın, cemiyetin ve muhakkak ki devletin nüvesini, çekirdeğini teşkil eden aile ve o aileyi bir nur hâlesi gibi saran yuva muhabbetidir. İtiraf etmeli ki yirminci asırdan itibaren büyük şehir hayatı, insanı kendinden uzaklaştırdı. Koronadan önce bir kısım insanlar “mutasyon’’a uğradı, değişti. Evler, iki farklı adresten gelen seyyahların aynı akşamda aynı mekânda buluştukları otellere dönmüştü. Bu salgının, bu virüsün bu Kırbaçlı Korona’nın sadece bize bizdeki büyükşehirlilere değil, cümle âleme verdiği en büyük ders, insanoğlunun bir evinin olduğu gerçeğidir.
Bu Kısıtlanmış Günler, insanlara evlerini, yuvalarını, evlerinin âdeta ruhu olan muhabbeti yeniden keşfettirdi. “Kısıtlanmış Günler’’ ibaresini, bilhassa özel isim gibi yazdık. Bu aynı zamanda Karartma Günleri’ne de bir telmihtir, îmâ yoluyla o dram dolu günleri hatırlatmadır. Hiç şüphe yok ki ileride bu tufanın da hatıraları, romanları, şiirleri yazılacak, filmleri yapılacaktır. Onlarda bu değişim, dönüşüm, pişmanlık ve yeniden kendimizi keşfetme vak’ası işlenecektir.
Bunlar olurken artık milletin kahramanı sağlıkçıların, o güzel insanların ne kekre bir dil kullandıkları da ayrı bir burukluk sebebidir .Yaseminden zakkum kokusu gelmesi gibi bir şey. Sağlıkçıların üstelik de halkı aydınlatma adına kullandıkları Türkçeyi iki kısma ayırmak mümkündür. Bunlardan birincisinde mazurdurlar. Zira onlar da millî eğitim tedrisatının gayrı millî tezgâhından geçerek “öz Türkçecilik’’ adına mağdur olmuş nesillerdir. Diğeri ise kendi mesleki tercihleridir. Çukurova’nın taze gönüllü çocuğu Karacaoğlan’ın Frengistan’ı gezerken “Dilleri var bizim dile benzemez’’ demesi misal, tıp camiasındaki şu Frenk lügati mukallitliği yüzünden söylenilenler anlaşılmıyor. Hâlbuki Cemil Meriç, haklıdır; der ki “kamus, namustur!’’ Nice milyon vatandaşa tercüman olarak şuradan sağlık teşkilatına Yunus’un “Ben dervişim diyene bir ün idesim gelir’’ mısraındaki gibi “Ben hekimim’’ diyenlere ünleyerek “Ey bu milletin fedakâr evlatları, Türkçe zannettiğiniz şu konuşmayla hizmetlerinizi ne olur lekelemeyin!’’ hatırlatmasını yapıyoruz. Bu hatırlatma da Kırbaçlı Korona vesilesiyledir.
Tekrar ev bahsine dönerken söz Necip Fazıl’da:
Üstadın ‘1982’de kaleme aldığı “Evim’’ ismindeki şiir, müthiş bir duygu sağanağı, vefasızlığı teşhir ve fevkalade bir resimdir… Şiirin yalnızca son iki mısraını aşağıya alacağız. Hani demek ki İspanyol gitarı çalmadan kendi irfan iklimimizden nakillerle de koronadan konuşulabilirmiş. Bunu yaptığımızda kendimiz olma özgül ağırlığımız artacağından tiyatronun Kim Korkar Hain Kurt’tan demesi gibi Kim Korkar Eli Kırbaçlı Korona’dan diyebiliriz. Kalbi bu zenginliklerle beslenmiş olan talihliler, maddi ve manevi tedbirleri at başı götüren aklı selim sahibi insanlardır:
Evim, evim, vah evim, gönül bucağı evim!
Tadım, rengim, ışığım, anne kucağı evim!
.AVRUPA’NIN HASTA ADAMI!..
2020-04-21 02:00:00
Kendi ikrarlarıyla artık kayda girmiştir ki “Avrupa’nın Hasta Adamı” bundan böyle İngiltere’dir. Daily Mail, bu ülkenin çok satışlı gazetelerinden biridir. 17 Nisan 2020’de internet baskısında attığı başlıkla dünya gündemine oturdu. Büyük harflerle yazmıştı:
THE SICKMAN OF EUROPE!
AVRUPA’NIN HASTA ADAMI!
Bu, bir öfkenin haberiydi. Zira İngiltere, vatandaşları en fazla ölen devletler sıralamasında beşincidir. Ölü sayısı yirmi bine doğru gidiyor. Dahası, salgının en fazla bulaştığı memlekettir. Hâlbuki hastalık ilk çıktığında Başbakan Boris Johnson, tıpkı Başkan Donald Trump gibi koronayı hafife almıştı. Hafife almalarının cezası büyük oldu. İngiltere, yöneticisi “Covid-19”a en fazla yakalanan devlet oldu. Galler Prensi Charles, Başbakan Johnson ve Sağlık Bakanı Matt Hanncock… Başbakan, günlerce hastanede yattı. Bulaşmanın en fazla görüldüğü ülke olmak itibarıyla yarın ABD’yi arkada bırakabilir.
İngiliz basını, bütün bunlardan dolayı, vaktiyle kendi elleriyle Osmanlı’nın yakasına taktıkları o kirli “hasta adam!” rozetini; bir emaneti sahibinin geri alması gibi yerinden alıp kendi yakalarına taktılar… Biz bu ağır yakıştırmayla bir buçuk asra yakın bir zaman çok incitildik. Haysiyetimizle oynandı. Hâlbuki bugün biz, Avrupa devletlerine uçaklar dolusu sağlık malzemesi gönderirken onlar, ne hâllerdeler. Etme-bulma dünyası. Eden bulur. Bunlar, o “her şey önceki gibi olmayacak” tahminlerinin ilk işaretleri olmalı.
“Hasta adam” sözünün hikâyesine gelince:
Yıl 1853’tür. Felaketlerimizden biri olacak olan Kırım Harbi patlak vermek üzeredir. Diplomatik temaslar devam etmektedir. 9 Ocak 1853’te İngiltere sefir-i kebiri G.Y. Seymour, Çarlık Rusya’nın payitahtı Petersburg’da Çar Nikolay Pavloviç tarafından kabul edilmiştir. Çarla büyükelçi konuşurlarken Çar, “Kollarımız arasında hasta, ağır hasta bir adam var” diye bir cümle sarf eder. Sefir Seymour, Londra’ya döndüğünde Başvekil John Russel’a giderek temasları hakkında malumat arz eder. Harb, başlamadan evvel Başbakan Russel, Çar Nikolay’ın sözünü dile getirir. Söz, o günden sonra Osmanlı ve devamında Türkiye’yi her rencide edecekleri zaman kullandıkları horlayıcı bir malzeme olur. Şu var ki Çar’ın sözünde ve sözün nakledilmiş şeklinde “Avrupa” kelimesi yoktur. Osmanlı için “Avrupa’nın Hasta Adamı” cümlesini ilk kullanan 12 Mayıs 1860 tarihli The New York Times gazetesi olmuştur. Bu bilgiler, Harold Temperlay’in “1936 Yazıları-İngiltere ve Yakın Doğu” adlı kitabında mevcuttur…
Bu hakaretamiz yakıştırma, yakın zamanlara kadar hep böyle kullanıla geldi. Fakat Daily Mail, sözün artık başkalarına değil kendilerine yakıştığını fark ederek kendi ülkesi, “Kraliçe’nin devleti” için “Hasta Adam!” diye öfkeyle bağırdı. Kirli rozet artık, majesteleri Kraliçe’nin yakasındadır. Başkalarını incitip karşıdan gülmek kolaydı. Son gülen, iyi güler. Bugün, biz gülüyoruz. Daha da güleceğimize dair ümidlerimiz var…
Avrupa’nın hasta adamı teşhiri, İngiltere’nin ruh hâlini de göstermektedir. Aynı İngiliz medyası, yarın, Başbakan Johnson için, “Türk casusu, kasden tehlikeyi görmezden geldi, savuş ata vatanına git!” diye manşet atarlarsa kimse şaşmasın!..
Aslında Daily Mail’in tarihe geçen söz konusu haber başlığıyla Boris Johnson’ın hastaneden taburcu edilmesi üzerine Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın İngiltere Başbakanı’na geçmiş olsun mektubu göndermesi arasında hesap dışı bir alâka olsa gerek. Mektupta “geçmiş olsun” dendikten sonra dikkatlerden kaçmayacak çok önemli bir şey daha deniyordu. Sn. Erdoğan, muhatabına “iyileştikten sonra sizi ata yurdunuzda ağırlamak isteriz!” hatırlatması yapıyordu. Sıradan bir cümle değil.
Ne diyoruz?
Ali Kemal, Damat Ferid Paşa Hükûmetlerinde Maarif ve Dâhiliye nazırlıkları/ MEB ve İçişleri Bakanlıkları yapmış İngiliz dostu, İttihad Terakki’nin düşmanı bir gazetecidir. Millî Mücadeleye muhalefetinden dolayı 1922’de ölçüsüz bir cezayla İzmit’te linç edilerek öldürülmüştür. İngiltere’de bulunduğu sırada bir evlilik yapmıştı. Boris Johnson, oradan devam eden nesildendir. Bir başka söyleyişle Çankırı ili, Orta ilçesi, Kalafat Köyü’nden İstanbul Süleymaniye doğumlu Ali Kemal, bugünkü İngiltere Başbakanı’nın büyük büyük dedesidir. Kemal Tahir, 1994’te Tekin Yayınevi tarafından 5. Baskısı yapılmış olan Kurt Kanunu adlı romanının 194/195. Sayfalarında çok şaşırtıcı bir tesbitte bulunmaktadır:
-Dünya ölümlü, insanoğlu ölecek değil mi er geç? Ha biraz önce, ha biraz sonra… Elverir ki locaların gücü silinmesin büsbütün… Babasına yapamadıkları yardımı oğluna yaparlar. Gerçekten de yaparlar. Söz gelimi, Ali Kemal masondu. Kurtarmadılar. Oğlunu ileride çok önemli bir makama çıkmış görürsen şaşma!..
Ali Kemal’in “oğlu” yani torunu İngiltere Başbakanı oldu. Ama; acaba, korona salgını, locaların gücünü de mi silmekte?..
.KILINAMAYAN CUMA NAMAZI
2020-04-17 02:00:00
Bir kere daha bir mübarek cuma günündeyiz. Eminim ki şu korona musibetinden bir ân evvel kurtulmak için bugün her zamankinden daha fazla dua edilmektedir. Doğrusu da bu. Kimin duasının indi ilâhîde kabul olacağı belli olmaz.
Kaç cumadır kalbler, buruk, gönüller mahzûn.
Salgın hastalık sebebiyle bir ayı aşkın bir zamandır vakit namazları ve cuma namazı için camilere gidilemiyor. Camiler de mahzun; zaten mahzunlardı; şimdi daha fazla mahzunlar. Bir süre daha böyle devam edecek görünüyor. Hatta bu ramazanda Tek Parti iktidarından bu yana ilk defa olarak camilerde teravih namazı da kılınamayacak. Dahası var; bu ramazanda ne iftara gidebileceğiz ve ne de iftara misafir kabul edebileceğiz.
Ancak; iftar vermekten maksat, bir sünneti edâ ederek sevâb kazanmak ve aynı zamanda güçlü bir an’aneyi devam ettirmektir. Uzunca bir zamandır yıldızlı oteller gösterişleriyle bazı iftarlar, ruhundan uzaklaşmış ve iş bağlama toplantılarına dönmüştü…
Şimdi ise vaziyet bambaşka:
Sevabın yolu kesik değil; 2020 ramazanında hayır vakıf ve dernekleri vasıtasıyla dünyanın dört bir yanında fakir, muhtaç ve talebelere iftar vermek mümkündür. Hem bu yapılmalı ve hem de devletin insan ve toplum sağlığı için aldığı kararlara harfiyen riâyet edilmelidir. Köşe-bucakta gizlice iftar verme, teravih kılma gibi buluşmalardan muhakkak sakınmalıdır. Farz olan ramazan orucudur. İftar vermek, teravih namazı kılmak sünnettir. Cuma evde tek başına kılınamaz ama teravih kılınabilir. Şu ölçü asla göz ardı edilemez. İnsanın hayatını ve başkasının hayatını tehlikeye atması haramdır. Bir sünneti eda edeceğim derken harama düşmek işgüzarlık ve büyük günah olur…
Bir cumaya gidememenin burukluğu, mahzunluğu nasıl olur?
Buna dair ilginç bir tarihî vak’a var.
Bu ülkede yaşanmış ve unutulmuş. Vak’a, aynı zamanda bir devre de ayna tutmakta. Aşağıda nakledeceğimiz satırlar, merhume Münevver Ayaşlı Hanımefendi’nin “Dersaâdet”(*) adlı enfes kitabının 231 ve 232. sayfasındandır. Eser, 1973-1974’te kaleme alınmış ve 1993 yılında merhum Mehmet Şevket Eygi Bey’in Bedir Yayınevi tarafından yayınlanmıştır.
Aynen naklediyoruz:
Efendim, Şerif Hüseyin oğullarından, bizde eski Şûra-yı Devlet(**) azâsı olan Şerif Abdullah Bey ki sonradan Ürdün Melîki olmuştur…. İşte bu Kral Abdullah, daha Atatürk hayatta iken memleketimizi ziyarete geliyor ve memleketimizde de izaz ve ikram görüyor. Hatta rivayet ederler Ankara’da kendisi şerefine verilen resmî bir ziyafette, sofrada padişahlara mahsus altın tabakları görünce bir fenalık, bir şok geçirir. Ne yapacağını şaşırır ve titreye titreye ayağa kalkar, önündeki tabağı öper ve başına koyar.
Ankara’da Dikmen’de yapılan yeni bir camide de ilk namazı Kral Abdullah kılar. İstanbul’da ise kendisini Beylerbeyi Sarayı’na misafir ederler. Atatürk de Dolmabahçe Sarayı’nda kalmakta…
“Bir gün Kral Abdullah tıraş olmak için, saraya bir berber ister ve tembih eder: ‘Çok rica ederim berber Müslüman olsun.’ Beylerbeyi’nden bir Müslüman berber bulurlar ve Kral Hazretlerine götürürler. Kral Abdullah, berberden pek memnun kalır, ücretini verdiği gibi bol bahşiş de verir. Ayrılacağı zaman Kral, berbere der ki: ‘Oğlum, yarın cuma, cuma namazını ben, Beylerbeyi Camii’nde cemaatle birlikte kılmak istiyorum, acaba mümkün mü?’
Berber sevinç içinde Beylerbeyi’ne gelir, bu havadisten sevinecek olan kimselere haber verir. Hemen hepsi paçaları sıvarlar, camiyi temizlemeye başlarlar. Zira o zaman cami toz toprak ve örümcek ağı içinde, caminin cemaati de yok…
Ertesi gün cuma. Başta berber, bir iki kişi daha, çok mütevazı ve ürkek bir kafile Beylerbeyi’nden Kral’ı almak için sarayın yolunu tutarlar. Saraydan camiye kadar yaya gidecekler, Kral Hazretleri öyle istiyorlar.
Tam, Bismillâh deyip Kral sağ ayağını atar, sarayın kapısından çıkacakları sırada, zırr, zırr, bir telefon sesi, Kralın yüzü gözü değişir ve; ‘Hayırdır inşallah’ der... Telefonun öbür ucunda Dolmabahçe Sarayı, Başyaver telefonda ve haber veriyor: ‘Reisicumhur Hazretleri, şimdi motorla hareket ettiler, Kral Hazretlerini ziyaret etmek üzere Beylerbeyi Sarayı’na doğru yola çıktılar…’
Kral: ‘Biliyordum zaten camide cemaat ile beraber namaz kılamayacağımı.’ Kral, Reisicumhur’u beklemeye başlıyor. On dakika sonra Reisicumhur şen şatır Beylerbeyi Sarayı’ndalar…
Zavallı berber ve beraberindeki kimseler de arka kapıdan çıkıyorlar. Beylerbeyi’ne dönüyorlar. Camide, Kralı beklemekte olan cemaate hadiseyi anlatıyorlar.
Atatürk de cuma namazı geçinceye kadar Beylerbeyi Sarayı’nda Kral’ın misafiri olarak kalıyor. Hatta Kral’a motorla Boğaz’da bir gezinti bile teklif ediyor. Fakat Kral’da Boğaz’ı gezmeye gidecek takat mi var?..”
I. Melik Şerif Abdullah, bugünkü Ürdün Meliki II. Şerif Abdullah’ın dedesinin babasıdır. Şerifler, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- mübarek torunlarından Hazreti Hasan’ın soyundan gelirler. Unvanları, 1921-46 arası “Melik” idi. Halkı Müslüman olan hükümdara Melik, Sultan, Padişah… gibi unvanlar verilir. Münevver Ayaşlı, Melik’in hem Ankara’daki yemekte ve hem de İstanbul’daki cuma namazı teşebbüsünde yaşadığı ruh hâlini çok güzel tasvir etmiş.
…
(*)Dersaâdet: İstanbul’un birçok isminden biri; Saadet yuvası.
(**)Şûra-yı Devlet: Danıştay
.BİN YILIN DERSİ!..
2020-04-16 02:00:00
Tıp mütehassıslarının dediğine nazaran ‘’korona’’ adı verilen bu virüs, insan bedeninin 50 milyonda 1 büyüklüğündeymiş. İnsan, koronanın 50 milyon katı. Küçüklüğünü anlatmak için ‘’mini-minnacık’’ demek bile yetmez. Bir zerrecik büyüklüğündeki bir varlığın insanlığa nasıl bir ders verdiğini görmezden gelmek olmaz. Bu salgın, dünya tarihinde bir ilk olarak 7 kıta, 4 iklimde dünya nüfusunun tamamını etkiledi…
Başka memleketleri bir kenara bırakıp kendi memleketimiz üzerinden konuşalım:
Bu afet, bu millete ihmal ettiği, terk ettiği, unuttuğu ve fakat aslında milletimizi asırlara hükümran kılan, hâkim kılan haslet ve kıymetleri her birimize tek tek yeniden hatırlattı, onlara yeniden sarılma ihtiyacını duyurdu…
Akrabalık bağları can çekişiyordu; bir virüs darbesiyle insanlar, kendilerine gelerek kim olduklarını, yerden bitmediklerini, gökten düşmediklerini hatırlayarak akrabalarını aramaya başladılar. Komşuluk ise artık kabristan yolunda sapmıştı. Bu virüs çarpmasıyla insanlar “komşu komşunun külüne muhtaçtır’’ ata sözünün laf olsun diye söylenmediğini, anlayarak, kapı-bir komşuya bir ihtiyaçları olup olmadığını sormaya başladılar. Dostluk, çoktan menfaate mağlup olmuştu. Virüs, bu yüz kızartıcı hâli akla getirdi, dostlar aranmaya başlandı. İşçi ve işveren, neredeyse iki hasım cepheydi. Bu virüsün ikazıyla akıllar başa devşirildi “el, eli yıkar, el de döner yüzü yıkar’’ deyimini hatırlattı.
Vefa, nankörlük, bencillik, cimrilik, kibir, müsriflik, sözünde durmamak… gibi insana zarar veren kötülükler, geçmiş hiçbir asırda olmadığı kadar bu cemiyetin kanseri hâline gelmiş, her aidiyetten hemen herkes bunlara yakalanmıştı. Corona-19 onları âdeta kâbustan uyandırdı, sarstı ve nefs muhasebesine, kendini sorgulamaya mecbur bıraktı. Aydınlığı kendinden menkul bazıları, devleti âdeta zalim bir güç olarak telakki ediyor ve devlet olmasa hayatın daha güzel olacağını ya doğrudan veya dolaylı olarak yazıp konuşabiliyorlardı. Çaresizlik içinde görüldü ki devlet lazımmış, devlet paha biçilmez bir mirasmış, ‘’Allah, kimseyi devletsiz bırakmasın’’ sözü boşa söylenmemiş, “Allah, devlete-millete zeval vermesin sözü’’ yok yere edilmemiş.
Saydıklarımız misal kabilindendir.
Daha çoğaltılabilir.
Herkes ders almış mıdır?
Eğer; herkes ders alsaydı, şu kadar ikaza rağmen bir evde toplanıp kumar oynayan cahiller görülmezdi. Ancak büyük çoğunluk ders almıştır hüsni zannındayız. Elverir ki alınan ders kalıcı olsun. Âdet, üslup hayat tarzı, yaşama biçimi hâline gelsin, insanda merhamet, tevazu, cömertlik, fedakârlık, diğerkamlık, temiz ahlak….. gibi seçkin hasletler ağır bassın. .
Kısacası…
Selamı bile terk etmiştik,
Sevgi yanımız su almaya başlamıştı.
Teşekkür angarya olmuştu.
Hatır sorma sanki bir bağış yapmaydı.
Haramlara meydan okunuyordu.
Kısacası…
Yüksek duvarlarla çevrili olsalar da yanından geçtiğimiz kabristanlardan ibret almıyor, fâni dünyanın fâni misafiri olduğumuzu laf olsun kabilinden dile getiriyorduk. Ölüm unutulduğu gibi Allah ve Peygamber, işe geldiği kadar hatırlanıyor, namazlar, cumalar, oruçlar, elektrik, su faturası ödeme alışkanlığıyla yerine getiriliyordu.
Şimdi hatalardan dönülmeye başlandığını düşünüyoruz. Eğer; şu kadar vak’a ve haber de insana eşref-i mahlukat olduğunu hatırlatamıyorsa zaten diyecek bir şey kalmamış demektir.
Covid-19, bin yılın dersi oldu.
İnşallah, ilahi takdir, tekrarına hükmetmez.
Tekrarına hükmedilmemesi,
bize,
insana
bağlı…
.BARIŞ FIRTINASI HAREKÂTI
2020-04-15 02:00:00
“En kötü karar, kararsızlıktan iyidir” diye bir deyim vardır. En kötü yönetim de kargaşadan, istikrarsızlıktan iyidir.
Müstemlekeci, sömürgeci Batılı kuvvetlerin, Doğu milletlerine yaptıkları kötülüklerin başında, onları diktatörden kurtarmak, demokrasi getirmek, refaha kavuşturmak vaadiyle gelip mevcut yapılarını altüst etmeleridir. İşin çarpıcı yanı, o diktatör dediklerini de bir tarihte kendilerinin işbaşına getirmiş olmalarıdır.
Irak’ın başında Saddam Hüseyn diye biri vardı. Amerika, önce O’nu devrim sonrası İran’la 8 sene savaştırdı, ardından Kuveyt’e girdin diye üstüne giderek ülkeyi perişan etti. Irak, 1991’den bu yana kanayan bir yaradır. Libya da öyle. Çok yıllar öncesinin bir sabahına uyandığımızda bir teğmenin idareye el koyduğunu görmüştük. Rütbesini derhal albaylığa yükselten bu adam, onlarca sene Libya’nın başında kaldı. Sonra feci bir sonla devrildi. Bunlardan Saddam, mağrur, Kaddafi yarı deliydi. Fakat buna rağmen memleketlerinde iyi-kötü bir otorite ve iyi-kötü bir devlet vardı. Irak, ABD ve İran yakasından düşmemiş olsa da aradan çeyrek asırdan ziyade bir zaman geçtikten sonra şurada bir-iki senedir yeni yeni toparlanır gibidir.
Libya, ise Irak’tan bin beter vaziyette. Suriye gibi o da uzun senelerdir kargaşa içinde. Sömürgeci güçler ülkeye fitne sokmuşlar. Bir tarafta BM’nin tanıdığı Millî Mutabakat Hükûmeti varken diğer tarafta bir âsi general ve onu destekleyen devletler bulunuyor. Bu meşru ve gayrimeşru taraflar, uzun senelerdir çarpışma hâlindeler. Gayrimeşru Hafter’i sadece Rusya, ABD, İtalya ve Fransa değil yine onlar adına hareket eden Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan ve Mısır desteklemekte.
Bu yeni tip virüs salgını, 7 milyarı esir almadan önce dünyanın ve Türkiye’nin en mühim gündem maddelerinden biri Libya idi. Trablus’taki meşru hükûmetle Akdeniz’de MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yapmış ve asrın bu fevkalade değerli andlaşmasıyla iri kıyım devletlerin keyfini kaçırmıştık. Biz, bunu yaparak hem BM’nin tanıdığı bir idareyi ayakta tutuyor ve hem de MEB andlaşmamıza halel gelmemesi için MMH Başbakanı Feyiz es-Sarac’a destek veriyorduk. Sn. Sarac birkaç kere CB Dolmabahçe Çalışma Dairesi’ne gelerek Sn. Erdoğan’la görüşmüşlerdi. O günlerde Libya’da Hükûmet kuvvetleriyle asi general Halife Hafter kuvvetleri arasında kıyasıya çarpışmalar yaşanıyordu. Meşru Hükûmetin arkasında Ankara, gayrimeşru milislerin arkasındaysa Moskova, Roma, Paris, Washington vardı. Bu saydığımız devletler için Libya’yı câzip kılan, Fizan çölü değil, dünyanın en temiz petrolünün bu ülkeden çıkmasıdır.
Koronavirüs bütün gündemi işgal ettikten sonra en azından görünür planda Libya unutuldu. Tabii bu mümkün olamazdı. Sade vatandaş canını düşünür, devlet ise hem vatandaşının hayatını ve hem de kendi beka ve istikbalini düşünür. Onun için en zor şartlarda bile ne Barış Pınarı ve diğer harekât bölgelerimiz ve ne de Libya ihmal edildi. Bundan olmalı ki Trablus’tan sevindirici haberler alıyoruz. Es-Sarac Hükûmeti, pazartesi günü Barış Fırtınası Harekâtı diye bir taarruz başlattı. Bu harekâtla kısa süre içinde başkent Trablus’un batısında yer alan birçok kasaba ve şehir ele geçirildi. Kazanılan saha yaklaşık olarak 3 bin km2’dir. Ayrıca yüksek miktarda mühimmat ile BAE’ye ait çok sayıda tank, roket, silah ele geçirilmiştir. Çok sayıda paralı asker öldürülmüş. BB Sarac, bu askerlerin cesetlerinin memleketlerine gönderilmesi talimatı verdi. Onların künyelerine “evladlarınız gelemeye devam ederse; tabutları da gelmeye devam edecek!” yazılmakta.
Hafter’i destekleyen devletlerin başları, koronayla dertte olduğundan yardıma devam edemedikleri veya tatmin edici bir yardım yapamadıkları anlaşılıyor. Buna mukabil bizim İHA ve SİHA’larımız devrede. Mevcut şartları çok iyi değerlendirmeliyiz. Bu bir fırsattır. Hükûmetin, bütün Libya’da hâkimiyet kurması, Libyalı kardeşlerimizin huzuru için Ankara, yardımı arttırmalıdır. Barış Fırtınası Harekâtı, Barış Pınarı Harekâtı’na kardeştir.
.ADINI KOYALIM
2020-04-10 02:00:00
Covid-19 virüs salgını, dünyayı kasıp-kavurmaya devam etmekte. Ne kadar süreceği, devletlerin ağırlaşan şartlara ne kadar dayanabileceği, evdeki insanların ne kadar tahammül edebileceği bilinmezler cümlesindendir…
G-20’lerin yani dünyanın en gelişmiş ekonomi, teknoloji ve silah gücüne sahip devletlerinden ilk 15’inde yer alanlar, salgının baş hedefi. Aynı zamanda BMGK üyesi bu refah ötesi toplumlardan bazılarında ölümler artık on binli rakamlarla ifade edilmekte.
Olay Çin’de başladı. İlk olarak da Çin’de durdu. Vak’aların Çin’de durması kalıcı mıdır, yoksa bir zaman sonra yeniden başlar mı? Bilmek imkânsız. Bu salgın hastalığın biyolojik bir savaşın mahsulü olup olmadığı; Çin tarafından üretilip rakip devletlere yayıldığı veya aynı şekilde ABD’nin üretip Çin’e bulaştırıp-bulaştırmadığı da meçhuldür. Evet; “biyolojik savaş”, harb unsurlarından biridir. Fakat bu vak’aya dair böylesi iddialara ihtiyatla yaklaşıyoruz. Elde delil olması gerekir.
Bize göre bu bir biyolojik savaş değil, cezâdır… Gerçi biyolojik olsa da bu hüküm değişmez. “Kalkınmış”, “gelişmiş”, “zengin”, “süper güç” devletlerin, her biri, “geri kalmış”, “kalkınmakta olan” veya “üçüncü dünya devletleri”ne o ülkelerdeki yer altı ve yer üstü zenginlikleri için zulmettiler, katlettiler, insanca yaşama hakkını onlara çok gördüler. Yapılan mezâlim, bâzen haçlı seferi, bâzen Avrupa sömürgeciliği, bâzen kara kapitalizm, bâzen kızıl ideoloji, bâzen sarı vahşet oldu. Dünya, bu cümleden olarak en son ‘Arap Baharı’yla tanıştı.
Zalim devletler bellidir…
Mazlum topraklar da bellidir…
Son dram, Yunan sahnesinde yaşandı. Yunan palikaryaları, yüzünü ümide dönmüş yoksul mültecilere kurşun sıktılar, kış günü üstlerinde sadece iç çamaşırları kalacak şekilde onları soyup yeniden Türkiye tarafına kovdular. Batması için botlarında delikler açtılar. Bu vicdansızlıklarında bebek, çocuk, kadın diye hiçbir fark gözetmediler. Her zaman ve daima Avrupa’nın taşeron devleti Yunanistan, efendilerinden para yardımı almak için bu zalimlikleri yapıyordu. Avrupa, burada aslî mânevî fail yani suçu işlemeye azmettirendi. Bu failler, o gelenleri ülkelerinde görmek istemiyorlardı. Türkiye’yi de artık ikna edecek “sende kalmaya devam etsinler” diyecek yüzleri kalmamıştı. Zira, hiçbir yardım vaadini yerine getirmemişlerdi. Bu yüzden elinde çok Müslüman Osmanlının, Mehmetçiğin kanı olan Yunanlılara kasanın kapağını açarak “aman ne yap, yap gelenleri AB hudutlarından içeri alma!!” talimatını verdiler.
Zulüm yapılınca mazlûmla Allahü teâlâ arasında perdeler kalkar. Kara, Kızıl ve Sarı Emperyalizmin, önceki asırlardan devraldığı alışkanlıkla 21. asır başlangıcında yaptığı bu tahammül ötesi zulümler, mültecilerin Yunan hududunda yaşadıklarıyla varabileceği son noktaya vardı. Böylece gayretullaha dokundu.
Her kalkınmış devlet veya her gelişmiş devlet mi zulmetti?
BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi üyesi devletler yani BM’yi vesâyetine almış devleteler zulmetti, diğer hatırı sayılır devletler yani BM, diğer bir söyleyişle bütün dünya da seyretti. Birileri zulmedip, birileri seyredince intikam-ı ilâhî tecelli etti, ceza umumî geldi.
İlâhî takdir, İsrail’in Filistin’de, Çin’in Şarkî Türkistan ve Myanmar’da, Hindistan’ın Keşmir’de, Amerika’nın Afganistan, Irak ve Suriye’de, Rusya’nın Kırım, Ahıska ve Orta Asya’da, Büyük Britanya’nın bütün İslam topraklarında ve hemen bütün Avrupa devletlerinin Afrika, Orta Doğu ve İslâm coğrafyasında yaptıkları kötülüklerden sonra bir de bu mülteci kıyımı yaşanıp bebek cesetleri sahile vurunca, gözyaşları sel olunca, mağdurlar hudutlarda kurşunlanınca ilâhî irâde devreye girdi.
Bu salgın için yazı, haber ve yorumlarda “âfet”, “musibet”, “belâ”… gibi kelimeler kullanılmakta. Bize göre adı, ne o, ne de odur. “Covid-19” ‘Ebabil Kuşları’ misali çağın Ebrehe’lerine gönderilmiş şiddetli bir ilâhî cezasıdır. Onun için daha evvel bu sabıkalı devletlere seslenerek demiştik ki: “Gelin suçunuzu kabul ederek, zulmettiğiniz bu millet ve ülkelerden özür dileyin, onlara tazminatlar ödeyin!..”
Yaparlar mı?
Yapmazlar.
Bunu yapacak, insaf ve vicdana sahip değiller. Sahip olsalardı zaten o merhametsiz talanlar, çalıp-çırpmalar, aparıp-götürmeler görülmezdi. Onların yürekleri mühürlü. İyilikle aralarında uçurumlar var.
Bize düşense ümidimizi sapasağlam tutarak Kur’ân-ı kerîmin öğretmesiyle “içimizdeki beyinsizler yüzünden bizi helâk eyleme Allâh’ım” diye duâ etmektir. Müslüman, âmentüsü icâbı kesin olarak inanır ki “şer” de “hayr” da Allah’tandır. Zâlimlerin bir hesabı varsa, Allah’ın da bir hesabı var. Unutulmasın ki gecede karanlığın en koyu olduğu vakit, şafağın sökmesine en yakın olan vakittir. Gözlerimiz, 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye’nin şafağındadır.
Bir kısım Avrupa devletlerinden sonra Osmanlı Mülklerine de uçaklar dolusu yardım malzemeleri göndermemiz, herkese bir şey söylüyor olmalı… Yarın o adaletsiz süper güçler de kapımızı çalabilirle
.MÂNEVÎ TEDBİR
2020-04-07 02:00:00
Korona esaretine son vermek için tıp mensupları, hemen bütün dünyada ellerinden geleni yapmaktalar. Hele bizim sağlıkçılarımız, yüksek bir gayretle çalışıyorlar. Bu maddî çâre arayışlarının yanında mânevî çarelere de müracaat etmeli. İdrakiyle şereflendiğimiz Berat Kandili münasebetiyle namazlar, kaza namazları kılmalı, Kur’ân-ı kerîm okumalı, sadakalar vermeli, bağışlar yapmalı, gönüller almalıdır…
Virüsü yaratan Allah’tır, yok edecek olan da ancak ve yalnız Allah’tır. Covid-19 Virüsünü imha edecek, bu salgını bitirecek şifayı vermesi için kollar yoruluncaya kadar Allah’a yalvarmalı, dua etmelidir.
Himmetiyle birlikte Azîz Mahmud Hüdâî Hazretlerini hatırlama vaktidir.
Şöyle buyurmaktalar:
“Alan, O’dur, veren O’dur, kılan O!
Biz, neyiz ki dahi nemiz var?”
Ümid edilir ki maddî ve mânevî tedbirlerle bu felâket, inşallah tez zamanda bitecektir. “Dua etmeli” derken dua edilmediğini söylemiyoruz. “Daha çok dua etmeli, daha çok yalvarmalı!” demek istiyoruz. Dua, sahibimize sığınma, onun merhametine iltica etme, “gidecek başka kapımız yok!” demedir… Sanılmasın ki duayı sadece dindarlar yapmaktalar. Hemen herkesin dua ettiği kanaatindeyiz. Doğrusu da budur. Kimin duasının kabul olacağı belli olmaz. Nesilleri ve nesilleri, bir asrı aşkın zamandır İslamiyet’e, duaya, ibadete, örfe- âdete, bu milleti, bir çadırdan imparatorluk çapına yükselten merkezî cevherden uzaklaştıranlar her kimlerse onlar elbette bu yaptıklarının hesabını vereceklerdir. Şu gün olmuş hâlâ dinini diyanetini bilmediği için bir seccadeye varıp da Rabbine yaklaşamayan insanlar var. Şayet iki buçuk asra varan bir zamandır din gerçeğine aykırı onca ideoloji ve propagandaya rağmen İslamiyet ayakta ve hükümran ise bu her şeyden evvel beşer üstü bir neticedir. Fransız İhtilalinden sonra kurun-ı vusta yani “Orta Çağ” diye önceki inanç asırlarını kötüleyen bir tarif geliştirildi. “Allah’la kul arasına kimse girmemeli” diyerek insanla imânı arasına girildi. İlim “menfi ve müsbet” diye ikiye ayrıldı. Dünyalık olanlara “pozitif ilimler” dendi, felsefe, dinin yerine ikame edilmeye çalışıldı. Bunların içinde Batı; insan, kilise, papaz ve inanç olarak, kral olarak, tarihî doğrular olarak… değerlendirildiğinde anlaşılır olanlar, haklı taraflar vardır. Ancak bizim için sakat olan cahil Tanzimat, cahil İttihad ve cahil Cumhuriyet münevverlerinin aynı Fransız İhtiali, aynı inkâr, aynı felsefe kaynaklarına giderek onları kopyalayıp sözde fikir pazarlarımızda ilerilik, medenilik, çağdaşlık, laiklik vs. adına tezgâhtarlık yapmaları, onların da ötekileri takliden “tanrı öldü” çığlığı atmalarıdır.
Bugün korona dehşeti, yürekleri titretmekte, milyarları sarsmaktadır. Bu virüs, “tanrı öldü” diyenlerin, onların ideolojisinin öldüğünün isbatıdır. Avrupa’daki manzaralar görünüyor olmalı. 8 yüz yıl İslâm mülkü olan Endülüs’te 7 yüzyıl sonra yeniden ve alenen ezan okunmaktadır. Daha dün medenilik ve tarafsızlık makyajla takdim edilen İsviçre, ezanı yasaklamıştı, Fransa da onun ardından giderek başörtüsünü yasakladı. Şimdi Avrupa meydanlarında Müslümanlar, cemaatle namaza dururken Allah arayışındaki iman hasretindeki belki Katolik, belki Protestan ve belki de ateist Avrupalılar, gelip son safta bilir bilmez şekilde yer almakta, fark etmeden kıbleye yönelmekteler. Bu manzara, her birimize çok şey söylüyor olsa gerek…
Hudutlarda Gaza Ordumuz var, Allah, onlardan râzı olsun.
Hastânelerimizde Sağlık Ordumuz var, Allah onlardan da râzı olsun.
Evlerde, iş yerlerinde ve her mekânda da Dua Ordumuz var. Yarın yeniden câmi ve mescidlerde de olacaklar. Allah, onlardan da râzı olsun.
Dualarınız kabul olsun.
Dualarında aile efradımızla birlikte bizi hatırlayanlardan da Allah, râzı olsun.
Berat Kandiliniz mübarek olsun.
Allahü teâlâ, bugün ve bu gecede kendisine el açan, kendisine yalvaran her kulunu günahlarından beraat ettirsin, mükâfatlara kavuştursun. Sevgililer Sevgilisi Muhammed aleyhisselam hatırına bu yeni tip koronavirüs “Covid-19” salgınını bütün dünyada yok eylesin. Hastalarımıza şifa, ölmüşlerimize rahmet lütfeylesin.
Yâ Rabbi,
Câmilerin cemaatsiz,
Kâbe’n tavafsız,
Peygamberin misafirsiz kaldı.
Biz kuluz, biz kusurluyuz; sen bağışlayansın.
Senden şânına yakışanı, affetmeni bekliyoruz.
Yarınlarımızı, bugünlerimizden daha güzel eyle…
Âmin…
.YARIŞ!..
2020-04-02 02:00:00
Asırlarda bir karşılaşılan bir büyük felaketin önündeyiz. Devletler, kendilerine göre tedbirler almaktalar. Bunların içinde yaşlılarının tedavisini ihmal etme çaresizliğini yaşayan İtalya da var, yaşlılarını ötanazi yoluyla ölmeye ikna etmeye çalışan Hollanda da, iki milyon insanın ölmesini teselli saymaya hazırlanan ABD de var…
Türkiye ise “sosyal medya’’ ikliminin bataklık tarafında yaşlılarına saygısızlık yapan terbiyeden mahrumlar için adli takibat başlatırken paraya, desteğe, himmete, şefkate muhtaç vatandaşlarını da yalnız bırakmamak için çok şümullü bir kampanya başlattı.
Bu hayırlı hareketi başlatan bizâtihi Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan oldu. Kampanyanın adı ‘’Biz Bize Yeteriz Türkiye’m’’… Şimdi hemen her aidiyet ve imkândan vatandaşlar ile şirket ve teşkilatlar, bu kampanya için verilmiş hesaplara para yollamaktalar.
Mes’elenin maddi cephesi bir yana, faaliyetin uyandırdığı birlik, dayanışma ve yek diğerinin derdiyle dertlenme de ayrıca milletimize yaraşır güzel bir hava oluşturdu. Sağaltma, tedavi sadece ilaçla olmaz. Telkin ve sahip çıkma da tedavidir. Toplanan paralar, devletin kefalet ve mes’uliyetiyle yoksullara, dar gelirlilere götürülecek. Bu hareket, mübarektir ve devletin kimsesizlere kimse olma yüksek mükellefiyetinin bir tezahürüdür.
“Sosyal devlet’’ kavramı ilk defa 1961 Anayasası’yla mevzuatımıza girdi. Oysa Türkler, yeni değil, asırlar ve asırlardan beri “sosyal devlet’’tir. Vakıf Medeniyeti’ni şâhikaya çıkarmış şanlı bir geçmişimiz var. Aziz atalarımız, yalnızca insana değil, her canlıya merhamet gösterdiler. Zira kalbimizi ve ruhumuzu besleyen bir İslâm irfanı, hayat tarzı, yaşama üslubundaydık. Onca yitiğimize rağmen bugün de komşumuz, her kim olursa olsun biz, tok uyuyamayız. Biz, elhamdülillah ki veren eliz. Vefa, kadir kıymet bilmek, diğerkâmlık yine bizde yıldızlara ulaşmıştır. Biz, tek başına “Kılıç Medeniyeti’’ değil, “Vahiy Medeniyeti’’nin beslediği “Merhamet Medeniyeti’’nin talihli mensuplarıyız. Bundan dolayıdır ki anayasada “sosyal devlet’’ yazması veya yazmaması hiç mühim değildir. Anayasa hiç olmasa ne gam!.. Zavallı Batı, nice grevlerden sonra insanın istismarını bir miktarcık olsun azaltarak bu ibareyi kanunlaştırabilmiştir. Bundan dolayıdır ki “Biz Bize Yeteriz Türkiye’m’’ kampanyası aynı zamanda vicdanları, kalpleri, duyguları, paylaşma hissini, kendini sorgulama faziletini harekete geçirmiştir.
İtiraf etmemiz gerekir ki bu kampanya başladığında milyonlarca yetişkinimizin firesiz şekilde destek olacağını, içinde bulunduğumuz Üç Ayları da fırsat bilerek herkesin yardım için koşacağını düşünmüştük. Ama heyhat ki sayıları az olsa da gürültüleri çok çıkan birileri siyaset, medya, sosyal medya bataklığı ve kullanabildikleri her zeminde zikrettiğimiz kampanyayı küçültmek, lekelemek, aşağılamak… için ağızlarına geleni söylemekte, kalemlerine geleni yazmaktalar.
Onlara bunu yaptıran “Erdoğan düşmanlığı’’dır. Kimilerinde böyle bir husumet nev’i zuhur etmiştir. Bazılarında illet hâlini almıştır ki tedavi icap ettirir. Cumhurbaşkanı “güneş doğudan doğar’’ dese; içlerinde öyleleri var ki derhâl saldırıya geçip aksini ispata çalışacaklar. Hâlbuki iyi, doğru, güzel, söz… veya hareketi, her kim söylerse söylesin, her kim yaparsa yapsın ona destek vermek, olgun ve sorumlu insan olmanın gereğidir. Bazıları, bu ilim irfandan nasipsizdir. Orası öyle ama haberi olanlara ne demeli? Bir kere, gıybet haramdır. Hak yemek günahtır. İftira vebaldir. Kıskançlık caiz değildir. Bu müeyyideler, nasıl görmezden gelinir? Bu dünyada söylenen her sözün ve yazılan her cümlenin toprak altında hesabı olduğu inkâr edilebilir mi? Şu korona dehşet günlerinde bile bir tarafta hayırda, iyilikte yarış varken, bir yanda da insafsızlıkta, hak yemekte, çamur atmakta yarış var. Yanlış yerde saf tutanlara acırız.
Hak yolda olanlar, bu konuşma ve yazılara aldırmasınlar. Yüce İslam âlimi Ahmed Farukî Serhendî hazretleri “Mektubat’’ adlı muhteşem eserlerinde şöyle buyururlar:
-İyiliğe elverişli olmayanlar, Peygamberi de görseler istifade edemezler!
Farz-ı muhal; imkânsız bir misal olarak dile getirelim ki…Şanlı Peygamber -aleyhisselâm- Medine-i Münevvere’deki Kabr-ı Saadetlerinden gelerek bu kampanyayı başlatsalardı hiç şüphe edilmesin ki şu kıskançlık ve bozgunculuğu, haset ve fesadı yapanların bir kısmı yine aynı şekilde konuşacak, yazacak ve istihza edeceklerdi. Asr-ı Saadet; Mutluluk Çağı, başlarken insanlığı, ebedî kurtuluşa, İslam’a davet ettiklerinde de bunları yaşamışlardı.
Bundan dolayıdır ki:
Çile, sünnettir…
.MEDENİYETLER REKABETİ!..
2020-04-01 02:00:00
19 ve 20. asırlarda Avrupa’yla münasebetlerimizin iç yansıması, tezatlar resmidir. Avrupa hayranı olanlar, Avrupa görmüş, Avrupa’da okumuşlarla yalı ve konak hayatlarında onların tesirinde kalanlardır. Avrupalılaşma veya Garplılaşmayla medenileşmeyi müsavi değerler olarak gören bu akımın mensuplarındaki hayranlık, günbegün katmerlenerek en sonunda İslâmiyet’i, muasır medeniyete ulaşmanın önünde engel görme noktasına varmıştır. Yabancılaşmış zihniyet sahipleri, bu mümtaz dini bırakarak çağını kapamış ve tahrif de olmuş Hıristiyanlığa geçmeyi teklif etme ifratına kadar gitmişlerdi. Tanzimat’tan sonra uç veren bu kirli fikirler, Erken Cumhuriyet yıllarında bazı Garp hayranlarının eliyle resmî ideolojide kendine yer bulma teşebbüsünü de göstermiştir…
Avrupa’nın üstün mevkie gelmesini kabullenemeyen bu ülkenin has ve sâdık çocuklarıysa Batılıların her şeyi Müslümanlardan öğrendiklerini, Kanuni’nin bir mektupla Fransa’yı titrettiğini, Avrupa’ya sefere giden askerin, aldığı salkımın parasını üzüm kütüğüne bağlama faziletini gösterdiği, Avrupa’nın yakın zamanlara kadar yıkanma, banyo ve hela alışkanlığı olmadığını, Paris’te lazımlıkların pencereden boşaltıldığı… gibi mâzide kalmış hakikatleri gündemde tutarak dik durma arayışındadır. Bilhassa Konstantiniyye’nin fethi, iftiharların en büyüğüdür. Fetih, daima gündemdedir. Hazreti Fatih’in kılıcı, sanki her yerli düşüncedeki vatandaşın elinde güneşin şavkıyla parlamaktadır.
Şüphesiz ki Şarkî Roma’yı çökertip Konstantiniyye’yi İstanbul, Ayasofya’yı cami yapmak bir medeniyet için tek başına yeter şereftir. Ne var ki o zaferin ve o zaferin rüzgârıyla takip eden bir buçuk-iki asırdaki zaferler silsilesinin sekr hâli, mânevî coşkunluğuyla mağlubun intikam seyri takip edilemedi. Avrupa, yahut ehl-i salip, haçlı dünyası, Konstantiniyye’yi kaybetmenin muhasebesini yapmayı ihmal etmemişti. Ümit Burnu’nu dolaşarak Uzak ve Güney Asya’ya uzanan İpek ve Baharat Yoluna yeni bir harita çizdi, bu arada Amerika’ya vararak, müstemleke topraklar edinerek… ve derken sanayi inkılabını yaparak önce bizimle aramızdaki farkı kapattı. Sonra da farkı lehine çevirdi. Bizim için bu defa mağlubiyetler silsilesi başladı. Makas çok açılınca bir kısım yeni nesiller, geri kalmışlıktan kurtulma çaresi olarak tanassuru yani Hıristiyan olma teklifini yapma şaşkınlığına kadar gittiler.
19 ve 20. asırlar, bu mücadelenin de tarihidir.
21. asırsa şimdi başladı; bugün şekilleniyor.
Korona salgını, okuyabilen için yeni bir çağın habercisidir. Bu hastalık, bir gün elbette bitecektir. Her ân hazırlıklı olmayan devlet ve milletler, mağluplar listesinde yer alırlar. Şüphesiz ki Allah, doğru söyler; O’nun kitabı mutlak doğrunun habercisidir. Kur’ân-ı kerîm, “Sizin şer bildiğinizde hayr vardır’’ diye haber verdiğine göre bugün şer, kötülük olarak bilinen bu salgın, iyiliğe, fırsata dönüştürülebilir. Salgın çekilip, ortalık sakinleştiğinde çok yüksek ihtimalle bugünkü dünya liderlerinin üçte ikisi kalmayacaktır. Seneye NATO, AB gibi kurumlar olmayabilir, birçok ittifak tükenebilir. Yeni dostluklar, yeni muhaliflikler kurulabilir. Harita tekrar tanzim edilebilir. Kısacası 2021’de dünya, tıpkı 1682 Viyana Muhasarası’ndan, tıpkı I. Dünya Harbi’nden, tıpkı II. Dünya Harbi’nden sonra yeniden kurulabilir. Batı’nın dünyaya artık söyleyeceği yeni bir sözü kalmamıştır. İnsanlığa karşı yüzü de kalmamıştır. Söyleyeceğini söylemiş, yapacaklarını yapmış, sömüreceklerini sömürmüş ve arada aya çıkma gibi eğlencelik meşgalelerini de ihmal etmemişlerdir. İçimizdeki iki asırlık yabancılaşma cereyanı da can çekişmektedir. Şimdi söz, hamle ve doğrulma sırası yeniden İslâm medeniyetindedir. O medeniyetin şerefli temsilcisi Türklerdedir. Bizdedir. Ufuklar, yeni bir şafağa hamile. Zirveler, “o ne güzel emir” müjdesine kavuşmuş Fatih’in torununu beklemekte. İyi gidiyoruz. Bir teknik lisemiz “ultrasonik cerrahi maske makinesi” imal edebiliyor ve bu makineyi yapan Küçükköy Meslekî ve Teknik Anadolu Lisemiz, mektep atölyesinde günde 100 bin maske üretebiliyorsa, Türkiye Cumhuriyeti, İspanya ve İtalya’ya yardım elini uzatabiliyorsa yarınlara cesaretle bakmalıyız. Bu defa Endülüs’e değil Madrid’e yardım ediyoruz. Şüphe edilmesin ki yarın Almanya ve ABD’ye de insanlık gösteririz. Bu yeni çağda medeniyetler rekabetini, “Allah’ın askerleri” kazanacaktır. Allah, nurunu tamamlayacaktır. Sağlık tedbirleri, her şeyiyle alınmalı. Lakin, karanlığın içindeki aydınlık da fark etmeli, buna göre yürümeli.
Batı, ağlarken biz, bunları yazabiliyorsak, zaman, büyük bir doğuşa gebe demektir
.Nİ’MEL CEYŞ!..
2020-03-27 02:00:00
Sabah-akşam koronavirüs konuşulmakta. TV ve gazetelerde mevzu hep aynı. Bu, mecburen böyle ama diğer taraftan ihmali mümkün olmayan bir gerçek de vatandaşların ruh hâllerdir. Bir kısmı evden çıkamıyor, bazıları panik hâlinde. Bu sebeple teskin edici yazı ve sohbetler şart olsa gerek…
Aşağıdaki yazı, gündemden bunalmışlara ilaç gibi gelecektir diye düşünüyoruz. Bu iktibas, Münevver Ayaşlı Hanımefendi’nin 1973-74’lerde yazdığı “Dersaadet” adındaki kitabından bir parçadır:
“Türkler, sahâbe değillerdi, ammâ Peygamber Efendimizin -aleyhisselam- ‘ne mutlu asker’ ‘Ni’mel ceyş buyurdukaları mübarek kişilerdi…
Osmanlılardan evvel Türkler, Malazgirt Zaferi’nden 2 sene sonra 1073’te İstanbul’a gelmişler ve Üsküdar’ı üssü-l hareke ittihâz etmişlerdir. Hatta Selçuklular, Bizans’a yakın olmak için Konya’dan evvel İznik’i başşehir ittihaz etmişlerdir. Öyle anlaşılıyor ki bu kudsî gayeye doğru koşmayı ve İslâm’ın bayraktarlığı nöbetini Arablardan Türkler almışlardır artık.
Selçukîlerden sonra muhteşem Osmanlı devri başlıyor.
Osmanlı Devleti, ahlâk, nizâm ve ihlâs üzerine kurulmuş bir devlettir. Biz, ahlâk üzerinde çok duracağız. Zira Osmanlılar kadar dindar ve İslâm ahlâkıyla ahlâklanmış olan ne başka bir millet, ne de başında bulunan Sultanlar gibi başka sultanlar gösterilebilir. Osmanlı Padişahları, yalnız ve yalnız Allah rızası ve İlâ-yı Kelimetullah için harp etmişlerdir. Kendi saltanat ve şan ü şerefleri için Müslüman kırdırmamışlardır.
‘Ebed Müddet’ bir devlet olmak için de işin başka çaresi yoktu. Mutlaka bir devletin temelleri, ahlâk ve hakkâniyet üzerine kurulmuş olmalı ki düşmanlarla çepeçevre çevrili olmasına rağmen bu kadar kısa zamanda bu kadar muazzam fütuhat yapabilmiş iç ve dış düşmanlara rağmen asırlar boyu dayanabilmiş olsun…”
Atalarımız da salgın hastalıklar, günlerce süren yangınlar, taş taş üstünde bırakmayan zelzeleler yaşamışlardı. Ancak onlar amentünün şartlarından biri olan “hayrın ve şerrin Allahtan geldiğine” kelimenin tam mânâsıyla imân ediyor ve “kahrın da hoş, lütfun da hoş” diyorlardı. İnsanın ve insanlar topluluğu milletlerin başına kara günler de gelebilir. Atalarımız, sebebe tevessülde boşluk bırakmamış fakat tevekkülde de sağlam durmuşlardır. İnsanın vâdesi yetmemişse yetmiş bin Covid-19 bir şey yapamaz. Öyle bir ecdadın torunları olarak her sahada ve her zaman onlara benzemeliyiz. Vâde yetmişse çaresiz hastalıktan şehid olma müjdesi, tutulacak daldır. Yunus Emre ne diyor? “Ölen hayvandır, insanlar ölmez/Ölür ise ten ölür canlar ölesi değil.” “Ruh ölmez, ölen bedendir.” Hazreti Mevlâna, ölüme “dostun dosta kavuşması” diyor. Hani yüzümüz ölümsüzlüğe dönüktü. Erdem Bayazıt, Sebeb Ey’de ne de güzel söylemiş. “Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm/Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm?”
.BİR DE KALB TEMİZLİĞİ VAR!..
2020-03-26 02:00:00
Değerli okuyucularımızın içinde neden “kalp’’ değil de “kalb’’ yazdığımızı merak edenler olabilir. Bunların her ikisi de Arapça kelimelerdir. Arapçada Farsça ve Türkçeden farklı olarak P, Ç, J harfleri yoktur. Kalb, en kısa tarifiyle “gönül’’ demektir. Kalp ise taklit, sahte, geçmez gibi olumsuz anlamlara gelir. “Kalpazan çetesi çökertildi’’ haberinden sahte para basanların derdest edildiğini anlaşılır. Talihli birinin gıyabında “temiz kalbli bir insandır’’ diye konuşulduğunda gönlü, içi temiz denmek istenir. “Yürek’’ ise Türkçe bir kelimedir. Yürek, insanlarla hayvanlarda vardır. Kan, sevk ve idare merkezidir.
Türkçe, her iki kelimeyi yerli yerince kullanmakla lisanımız zenginleşmiştir… Yüreğimiz yanar, kalbimiz sızlar. Sevgiler, yürekte değil kalbde yaşar. “Anne kalbi’’ derken bir başka sefer de “baba yüreği’’ deriz. Vefasız için kalbsiz, yiğit birine mangal yürekli, çatal yürekli denir. “Kalb’’ kadın veya erkek kimseye isim olarak konmaz. Buna mukabil “gönül’’ daha ziyade kadın ismidir. Diğer yandan; kalb kelimesindeki “L’’ ince, kalp’deki “L’’ ise kalındır.
Bu çok zengin ve çok lezzetli bahse daha fazla devam edersek sohbetimiz dil dersine dönebilir. Hâlbuki yaşadığımız günlerde Türkiye’nin ve dünyanın tek gündem maddesi koronavirüs salgınıdır. Hemen her memlekette her gün insanlar ölüyor. Hekimler, büyük bir gayretle ilaç arayışına devam etmekteler. Şu var ki söz konusu hastalıkla mücadelede ilaç ve mücadele yetmez. Şifa, başka bir hakikattir. Sağlık dünyamızın alkışa, ondan önce duaya layık fedakâr insanları, günün yorgunluğu üzerine akşamları da ekranlarda konuşarak ilimlerinin zekâtını vermekteler. Dediklerinin en başında “sık, sık elinizi yüzünüzü yıkayınız, temizliğe dikkat ediniz!’’ cümlesi gelmektedir. Hemen her doktor, akademisyen, sağlıkçı bunu söylemekte. Şeksiz ve şüphesiz bu tavsiye doğrudur. Ancak eksik. Bu öldürücü salgınla başa çıkmak için el temizliği gerekli ama bir de “kalb’’ temizliği ihtiyacı var.
Kalb temizliği, duayla, günahlara tövbe-istiğfar etmekle, iyilik yapmakla, sadaka vermekle… gerçekleşir. Konuşmalarda el temizliğine defalarca vurgu yapılırken binde bir olarak da cılız bir sesle “dua da edelim’’ denmektedir. Şimdi yapılması şart olan o cılız sesi gür bir ırmağa çevirmektir.
Dua elbette içten geldiği gibi yapılır.
Fakat buna rağmen şunlar göz ardı edilemez:
-Hangi dualarla, nerede, ne zaman ve nasıl dua edilecek? Duanın kabulü için ne yapmalı?
Herkes, yaşlılara “aman evinizde kalın diye yalvarmakta’’. Lakin kimse “evinizde kalarak dua edin, Kur’ân okuyun, ellerinizi açarak yüce Allah’tan insanlığı bu musibetten kurtarması için yalvarın’’ demiyor. Bu onları en azından meşgul edecektir. Denemiyor; zira, bugün olmuş hâlâ din dışı baskı hissedilmekte. Oysa yaşlılarla çocukların dualarının kabul olması çok daha mümkündür.
Öyleyse ne yapmalı?
Bir programda ekranlara dört kişi çıkmaktaysa üç hekimin yanında bir de kalb yani gönül adamı olmalıdır. Bilim Kurulunda bir de din adamı yer almalıdır. Bu toplum, böylesi salgınlar için Kur’ân-ı kerimin, hadis-i şeriflerin, ulema ve evliyanın ne dediklerini bilmeli. Kalbler, mutmain olur. Yaşlılar için evlere din adamları gönderilerek onlardan bilmeyenlere ne vakit, nasıl ve ne şekilde dua edecekleri öğretilebilir. Bu ziyaretler arada bir tekrarlanmalıdır. Israrla ve haklı olarak el temizliği, yüz temizliği… deniyor. Bu milletin tamamına yakını Müslüman olduğuna göre bu öğütlere zaten yakındır. Denilenlere uymaktan yüksünmez. Eğer; sözler, manevi malzemeyle de tezyin edilirse sonuç daha çabuk ve daha sağlam alınır. Nasihat verilirken şu da söylenemez mi?
-Elinizi-yüzünüzü yıkamak bir abdestin zaten yarısı demektir. O hâlde; abdestinizi tamamlayıp hele bir de namazınızı kılarak dua ettiğinizde hem kendinize, hem ailenize, hem milletimize, hem din kardeşlerimize ve hem de bütün insanlığa faydalı olmuş olursunuz. Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “İnsanların en iyisi, insanlara faydalı olandır’’ diye müjde vermekteler…
Asırlarda bir karşılaşılan bir büyük tehlikeyle karşı karşıyayız. Hem maddi, hem manevi tedbirler noksansız alınmalıdır.
Temiz kalb, temiz el ve yataktan kalkılan andan, yatağa girilecek vakte kadar her vesileyle dua. Dualarla yer yüzüne kol-kanat germeli, hem tıp ehline, hem gönül ehline kulak vermeli.
İhmal, öldürür…
.BAŞARI, CB SİSTEMİNİNDİR!..
2020-03-25 02:00:00
Asırlar içinde ancak tesadüf edilebilen salgın hastalıklardan birine şahidiz. Anadolu’nun “ince dert” dediği ve geçen asrın ortalarına kadar milletimizi inim inim inleten verem, korona çapında değildi. Karşı karşıya kaldığımız salgın, belki uzak yüzyıllarda dünyayı yoklayan adına veba dediğimiz “taun” ile kıyas edilebilir. Bütün yerküre sarıp sarmalanmış vaziyette. Şimdi devletler devlet olma, devlet ve hükûmet adamları kendi unvanlarında çetin bir imtihanla yüz yüzeler.
Herhâlde hiçbir memleket, İtalyanların yerinde hiçbir idareci de İtalya’yı yöneteler gibi olmak istemez. Hâlbuki bu çizmeli devlet, tarihin namlı sömürgecilerinden, iştahı kabarık istilacılarından biridir. Bugünse bîçare ve yılgın.
Türkiye’de şu şartlarda eski sistem yani parlamenter sistem ve hele bir de koalisyon hükûmeti işbaşında bulunsaydı… hastaneler tükenmiş, hastalar bitmiş, sayısız isyan çıkmış, devlet iflas etmiş, ülke perişan olmuş olurdu. Dünya sıralamasının en yüz kızartıcı derekesinde yer alırdık. Bunu en ufak yoklukta, krizde memleketin ne hâle geldiğini yaşamış biri olarak yazıyoruz.
Bugün devlet bütün kurumlarıyla işinin başında, bürokrasi çalışıyor, bakanlıklar koşturuyor, herkes âdeta 24 saati 25 saate çıkarmak için zorlu bir mücadele vermekte. A’den Z’ye tedbirler alınıyor. Dünya, Türkiye’yi gıpta ile takip etmekte. O hâlde “Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine tam zamanında geçilmiş” denebilir. Arkada kalan bir buçuk sene bu bahiste esaslı bir tecrübe oldu. Bugün o tecrübenin semeresine kavuşmuş vaziyetteyiz. Devlet, belki de 4 asırdan bu yana ilk defa bir felaket karşısında bu denli bir çabuklukla hareket edip olayların arkasından giden zavallı değil, önünden giden öncü vazifesini eda etmektedir. Hapishaneden hastaneye, okuldan eve… her şey ama her şeye dair yapılması gerekenler düşünülmekte. Küremizi kuşatmış bu salgından sıyrıklarla kurtulmamız için her kim emek veriyorsa onlara milletçe dua etmekle mükellefiz.
Belki; bu yazıyı bugünün konusu olarak görmeyenler çıkabilir. Ancak, devleti yönetenlere destek olacağını düşünerek bu sistemin yani Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sisteminin veya olması icap eden adıyla Başkanlık Hükûmet Sisteminin ne kadar lüzumlu olduğuna ve ne kadar süratle çalıştığına, faydalı yerinde işlere zamanında imza attığına dikkat çekmek şarttı. Eski günlerde olsa bir haftada zor çıkacak bir karar veya kanun yeni sistemde 7 dakika içinde “Cumhurbaşkanlığı Kararı” olarak Resmî Gazete’de neşredilip, derhâl devreye girmekte. Cumhurbaşkanlığı Sistemi, daha evvel, tarihimizin hiçbir döneminde olmayan bir devlet yönetme nizamıdır. İlk defa tatbik etmekteyiz. Bu itibarla ve netice itibarıyla kul eseri olduğu için eksiği gediği olmaması imkânsızdır. Nitekim, şurada bir kere daha sisteme “Başkanlık” denmesini tekrarladık. Muhakkak ki kervanın şu geçmiş bir buçuk yıllık yürüyüşü tahlil edilmektedir. Bugünse şu yaman salgında devletin hücrelerine, kılcal damarlarına kadar işleyişini karada, havada, denizde, elektronik, biyolojik, istihbarat sahalarında müşterek çalışma sayıp bu büyük tatbikattan büyük dersler çıkartacağına şüphe yoktur.
Emekli, dul, yetim, yalnız, yaşlı, esnaf, tüccar… kimse sahipsiz değil. Herkeste devlet çatısı altında olmanın, bir devletinin olmasının güven duygusu hissedilmekte.
Tavsiyemiz şudur ki bundan böyle kimse “güçlendirilmiş parlamenter sisteme geçelim” diye ham hayaller peşinde koşmasınlar. Havanda su döverler. Vatandaş, şu salgın ortamında olsa bile iki sistem arasındaki büyük farkı görmektedir…
.BU DA GEÇER YA HÛ!..
2020-03-24 02:00:00
Kıran girmişçesine korona salgın hastalığı, dünyayı kırıp geçiriyor. Nükleer silah sahibi devletler dâhil herkes bu virüsün önünde çaresiz kalmış vaziyette.
Tehlikeyi en az zararla geçirmekte olan bir Türkiye’dir, bir de Afrika kıtası. İliklerine kadar sömürülmüş zavallı Afrikalının iskeletinde et kalmadığını virüs bile fark etmiş olmalı ki yolunu oralara çok da düşürmüyor!.. Yaşanan zararın bizde neden en düşük seviyede olduğuna daha evvel temas etmiş ve kapımıza gelen milyonlarca mazluma yaptığımız yardımların bugün fayda olarak dönüşüne işaret etmiştik. Bu netice, “sadaka, belayı def eder” hakikatinin tecellisidir. Buna rağmen inanmak istemeyene bir şey demek için tüketilecek nefese yazık olur. Nasipsizin kısmetini açacak anahtara sahip değiliz. Türkiye’nin bu öldürücü salgını diğer ülkelere kıyasla çok küçük ziyanlarla geçiriyor olmasının bir sebebi daha var:
Bizde şu azınlık vardır:
Halktan kopmuşlar, millete avam, köylü, cahil diye bakan devrine göre münevver, aydın, entelektüel, sosyete unvanını takınmış, yarı yabancılaşmışlar, tuzu kurular, mütegallibeler, bir kısım ‘izm’li sekülerler, gayrı memnunlar, doymazlar cinsi.
Şunlarsa çoğunluktur:
Milletin, memleketin ana omurgasını teşkil edenler, buna rağmen hor görülenler. Bunlar üretenlerdir, askere koşanlar, bir darbe olduğunda jetler kalkmasın diye hava meydanına yakın yerdeki ekinlerini ateşe verip gökyüzünü dumanla fethedenlerdir. Onlar, cephede şehid olanlardır. Ülkenin yükünü-kahrını çekenelerdir. Ağzı şükürlüler, kültür mirasımıza kalbden bağlı olanlar.
Bu yakında yaşadığım bir hatıra, mevzuu iyi izah edecektir… Barış Kalkanı Harekâtı devam ederken harekâta dair konuşmak için bir televizyona davetliydim. O TV’nin ulaştırma kısmından bir sürücü, beni adresimden aldı, yolda sohbet ediyorken şu anlattığıyla sanki bir kahramanlık destan yazdı:
-Bir oğlum var; Hatay’da komando. Sözleşmeli asker. Birkaç gün önce hanımdan yana bir akrabamız, beni aradı. Şunu diyordu “oğlunu oradan aldıralım!” Ona dedim ki: “Sen ne diyorsun? Oradan aldırmak ne demek? Oğlum, ölecekse bugün ölecektir! Şehid olacaksa bugün şehid olacaktır!..” Daha sonra hanımım telefon etti; nasılsa yapılan teklifi duymuş. Bana sıkıca tembih etti: “Sakın ha! Sakın ola ki oğlumun naklini Hatay’dan bir yere aldırtmayasın! Eceli gelmişse orada şehid olur, ölecekse bugün ölür!..”
Bu kahraman kardeşimizi dinledim. Karı-koca her ikisine de teşekkür ettim, takdir ettim. Fakat ismini sormadım. Çünkü o, aslında bir kişi değildi. Bu milletin özüydü. Onun için vak’a yahut menkıbe aklımda tek bir isimle kalsın istemedim. Bu yiğit, bu kahraman tavrı ortaya koyan, evladı için gelen fırsatı elinin tersiyle süpürüp atan bu güzide ana ve babanın 10 çocukları yoktu. Bir çocukları vardı ve onun için de bu fedakârlığı yapıyorlardı. Böyle bir yiğitliği, yozlaşmış azınlık, tahayyül bile edemez, hatta işitse aşağılar. Bunu ancak, oğlunu askere dualarla yollayan, “Hadi oğlum git, ya şehid olursun ya gazi!” diyerek yollayanlar, tankların egzoz borusuna üstünden çıkarttığı gömleği tıkayanlar, bütün serveti olan ekini ateşe vererek gökyüzünü mühürleyenler anlayabilir. Onlar, hatta korona salgını olsa bile askerini kışlaya şenlikle uğurlayanlardır.
Bugün bu topraklarda “Korona-19” adlı malum hastalık, en asgari seviyede seyrediyorsa hiç şüphe yok ki esas sebeplerden biri de milletin imân ve irfanıdır. Şahadet aşkı, gazilik tesellisidir. Bu imânla beslenen tevekkül ve teslimiyetidir. Ölüm idrakidir. Bu millet, asırlardır ya parmağındaki yüzüğün taşında veya evindeki duvarda “Bu da geçer ya hû” sözünü okur ve her okuyuşunda da “amenna!” diyerek kalbî teslimiyet gösterir. Bu geçecek olan bazen musibet, bazen de nimettir. O söz, her ikisinde de ihtarcıdır. Ne musibetler, temelli ve ne de servetler kalıcıdır. “Bu da geçer ya hû!” diyen kul, hem Allahü teâlâya yakarmakta ve hem de O’na teslim olmaktadır.
Bu söz, bir huzur bahçesinin anahtarıdır. “Allah’ım mülkün sahibi sensin. Sen, dilediğini yaratansın. Hastalığı da şifayı da veren sensin. Varlık da darlık da sendendir. Senden gelen can-baş üzre kabulümdür” demektir. Bunu diyen mümin, aynı zamanda şerden hayr çıkabileceğine de inanır.
Bu ülkenin tevekkül, sabır ve ölüme hazırlıklı insanları, marketlerin âdeta talan edilmesini acıyarak takip ediyorlar olmalı. Köylümüz, kasabalımız, küçük şehirlimiz, zamanı Müslümanca olanlarımız, orta hâllimiz, hatta fakir ve garibanımız kendine yeten insanlardır. Onlar, en kötü şartlarda bile hayatını idame ettirmesini bilirler. En son şahit 2001 krizidir. Bu vatandaşlar onun için rahatlar, kaderden eminler. Kaderden emin oldukları için de kederlenmezler.
Bizde tehlike en alt seviyede seyrederken, devlet, dört başı mamur bir mücadele verirken, kahir ekseriyetiyle millet, tedbir ve tevekkül gösterir, denilenlere riayet ederken şu rafları boşaltan cebi dolular yüzünden cumhurbaşkanının gecenin on ikisinde ekrana çıkıp, “endişelenmeyin devlet, bütün kurumlarıyla vazifesinin başınadır, sağlık malzemesi ve gıda olarak her şeyimiz fazlasıyla var” diye ikazda bulunması, o talancılardan dolayıdır.
Tevekkül sahibi insan, yarının sahibi Allah der. Çünkü bugünün sahibi de Allah’tır. O tedbire tevessül etmemenin de tevekkülü terk etmenin de caiz olmadığını bilir. Her tedbire rağmen gelen ölümü şehadet, ölümü dostun dosta kavuşması bilir. Olaya böyle bakanlar, ölümü, Hazreti Mevlâna’dan aldıkları dersle bir düğün şenliği olarak görürler. Bu irfanın mensupları “kahrın da hoş, lütfun da hoş” demişlerdir… Şu da bir gerçek ki Kur’ân-ı kerîmden istifadeyle “Ya Rabbi, içimizdeki beyinsizler yüzünden bizi helak eyleme” diye de yalvarırlar.
Duvarlarımızdan yansımayla kalblerimizi nakışlayan hatlar, yalnızca “Bu da geçer yâ hû”dan ibaret değildir. “Allah var gam yok” Türkçe deyimi, aynı anlamda “Allah bes, bâki heves” Farsça levhası ve İbrahim aleyhisselamın ateşe atılma ânında söylediği, Sevgili Peygamberimizin de -aleyhisselam- bu büyük ceddinden alarak bize miras bıraktıkları “Allah bize yeter o ne güzel vekildir/hasbünallahu ve ni’mel vekil” muhteşem duaları, şu günlerde ve her zaman paniğe kapılmamak, bunalıma düşmemek, kendimizle ve çevremizle barışık olmak, maddeten ve mânen kaybetmemek için sıkça terennüm etmemiz gereken kurtarıcı sebeplerdir
.
ALLAH, DEVLETE-MİLLETE ZEVÂL VERMESİN!..
2020-03-20 02:00:00
Medeniyet asırlarımızdan süzülüp gelen ne hoş, ne güzel dualarımız vardır. “Dua Mecmuaları”nda, dua kitaplarında yer alan bu dualardan bazılarını bizatihi Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- öğretmişlerdir. Öğretenler, bâzen de âlim, evliyâ, mürşid-i kâmillerdir. Bu duaların, lisana dökülüp hayat bulmasındaki en güzel söylenişleriyse büyük annelerden, büyük babalardan, anne ve babalardan, güngörmüş yaşlılarımızdan, mihrabı bir kartalın dağ doruklarındaki yuvasında duruşu gibi tutan imam-hatiplerimizle, kalbden-ciğerden dua eden herkesten ve çocuklarımızın ahlâk mimarı hanımefendilerden işitilir.
O dualardan biri günümüzle ve mevzumuzla alakalı olduğu için yalnızca onu konuşacağız. Bu dua, o kadar değerli olmasına rağmen günümüzde sanki unutulmuştur. Hâlbuki o dua, aslında bir aşkın da ifadesidir. Maalesef erken Cumhuriyet yıllarında 13-14 asırlık teamül, töre, örf ve âdet aleyhinde çalışılınca devletle-millet arasına soğukluklar girdi. Bunun aksini iddia etmeye hiç lüzum yok. Temennimiz odur ki o yıllar geride kalmış olsun. Geride de kalmalı. Devletle, sıfatı her ne olursa olsun, kendini hatta “devlet” sayma mecnunluğuna düşmüş idarecileri birbirine karıştırmamak icap eder. Biz, ferd olarak da millet olarak da dine, aileye ve devlete karşı olamayız. Bu saydığımız temel değerlere, yâni İslâmiyet’e, nikâhla yuva kurup aile olmaya, devlet nizam ve intizamına karşı olanlar anarşisttir, nihilisttir, bozguncudur, başıbozuk ve sorumsuzdur. Cemiyet hayatında dengenin bir tarafında aile, diğer tarafında devlet, ortadaki ölçü ve hükmü gösteren yerde de İslamiyet, dinimiz vardır.
Dinin terk edildiği, duanın suç sayıldığı günlerden dolayı, şimdilerde sıkça tekrar edilmeyen ve yazımıza tâc yaptığımız dua “Allah, devlete-millete zevâl vermesin” niyâzıdır. Şüphesiz ki böyle bir mânevî güçten mahrum kalmak, yalnızca dediğimiz sebepten değildir. Sebepler çok yönlüdür. Biri devlet gücünün kötüye kullanılması ise diğeri irfan katliamıdır:
Eş anlamlı kelimeler olmadığı hâlde yine o erken dönem bozukluklarından olarak “millet”, “ulus” yapılır, “millî” “ulusal” olur; Türkçe, Moğolcayla Avrupa dilleri arasında ezilen çimene döner, “zevâl” kelimesi hayattan kazınırsa; ağızlarda, dahası -korkarız ki- gönüllerde böyle bir dua kalmaz. Yine korkarız ki ilâhiyat, edebiyat, hukuk… gibi sosyal ilim fakültelerinden mezun olmak üzere olan gençlerimizin haydi “kahir ekseriyeti” demeyelim ama büyük çoğunluğu zevâl kelimesinin anlamını bilmiyorlardır. Öyle ise; eğitim ister toplama kampı gibi bir sınıfa, isterse “online” yapılsın bunlar meselenin şekil tarafıdır. Ruh ve mânâ tarafıysa ne öğretildiğidir.
Bu yazıyı niçin kaleme aldık?
18 Mart 2020 günü Çankaya Köşkü’nde koronavirüse dair çok önemli bir toplantı vardı. Vatandaş, henüz çılgın bir ürküntüde değildi ama sanki o günlerin eşiğindeydi. Mikrop salgını gibi panik salgını da yaşanabilirdi. Bu yüzden Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan başkanlığında Ankara’da yapılan bu toplantı çok büyük ehemmiyet arz ediyordu. Toplantıya Bakanlar, devletin en üst kademedeki memurları ve iş çevrelerinin en yetkili isimleri katılmıştı. Onlar, aralarında istişare yaparken memleket, bu toplantıya kilitlenmişti. Ya hayat devam edecek veya gök kubbe çökecekti.
3 saat 50 dakika sonra Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, basın vasıtasıyla milletin huzuruna çıktı. Uzun bir konuşma yaptı. Dîne, devlete, millete, duaya, tevekküle aileye inanan, mâziden hız almış ve istikbale yönelmiş bir devlet adamı, bir millet evlâdı konuşuyordu. Borçlu esnaftan, yalnız kalmış yaşlıya kadar onlarca kalem tedbir paketine temas etti. Konuşma samimiydi. İnandırıcıydı ve ümidleri yıkan değil diri tutan bir üsluptaydı. Neticede gök kubbe çökmedi, yarınlar yıkılmadı, ümidler tâzelendi.
Recep Tayyip Erdoğan, bu toplantıyı sevk ve idare etmesi ve bu konuşmasıyla ustalık döneminin zirvesinde olduğunu ispatlamıştır. Eğer, önceki gün bu sakin, emin ve inandırıcı konuşmayla tedbirler paketi açılmasaydı, bugün belki çok kötü haberler işitiyor olacaktık.
Dünya, koronavirüsle sarsılırken Türkiye’nin şu sevindirici manzarada olması tarihî bir hadisedir. Onun için Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ı dinlerken o duayı terennüm ettik:
-Allah, devlete-millete zevâl vermesin!..
Bu duanın ne demek olduğunu faizsiz olarak borcu yeniden yapılandırılan esnafa, maaşı evinde ödenecek emekliye, erkenden bayram ikramiyesini alacak dula, yarına dair kaygısı kalmayan vatandaşa sormalı. Allah’a şükür ki bizim, bugün de yarınımız var. Yarınsız olmak yıkılmaktır…
Bizi asırlardan asırlara taşıyan o muhteşem ve mübarek duayı tekrarlayalım:
-Allah, devlete-millete zevâl vermesin!
Amin...
.SAVAŞ, VİCDAN VE KALEM!
2020-03-19 02:00:00
Muharebeler, dünya tarihinin önemli bir kısmını tutar. Kısa veya uzun sulh dönemleri olmuş, fakat savaşsız asırlar olmamıştır. Muharebeler bugün de var. Biz de esasında fiilen savaşın içindeyiz. Milletlerin kapışması, devrine göre değişik şekillerde cereyan eder. Kullanılan silahlar farklıdır. Çok eskiden yalnızca at, kılıç ve ok vardı. Sonra ateşli silahlar devri başladı. Uzunca bir zaman top, en mühim savaş silahıydı. Birinci Dünya Harbi’nde savaş sanatı tayyare ile tanıştı. Oradan jetlere geçildi. Şimdilerde İHA’lar ve SİHA’larla insansız savaş araçları devrede.
Savaşların çıkış sebepleri vardır. Her harp bir ihtilaftan çıkar. Çok kere birden fazla millet, ayrı saflarda muharebeye tutuşur. Nitekim bugün de onu yaşamaktayız. Asırlara hükmeden veya unutulup giden harpler vardır. İstanbul’un fethi, birincilerin başında gelir. Bir çağ kapanmış, bir sonraki çağ açılmıştır. Taarruz yani hücum edilen ve kazanılan ve böylece zaferle biten harpler vardır. Hücum edip mağlup olunan, harpler vardır. Zafer kadar kıymetli müdafaalar vardır. Plevne ve Çanakkale şanlı müdafaalar ve dolayısıyla zaferlerdir. Kutü’l amara, müdafaa içinde kazanılan zaferdir.
Savaşlarda orduların asker ve komutan listeleriyle silah dökümleri yazılır. Mevsimler önemlidir. Sarıkamış’ta asıl düşman kıştır. Çöllerde asıl düşman kızgın çöldür. Bazen salgın hastalıktır. Harbin sevk ve idaresi, onun en mühim tarafıdır. Üstün zekâ icap ettirir. Eratın, yani askerin başındaki komutana inanması şarttır. Erzak ve mühimmat ikmalinin aksamaması olmazsa olmaz mecburiyettir.
Bu saydıklarımız böylece uzayıp gidebilir. Cihat, dua, hücum, müdafaa, zafer, mağlubiyet, hezimet, facia, sulh, istiklal, vatan, tazminat, mütareke, komutan, şehid, kahraman, hain, gazi, yaralı, düşman, müttefik… Bu kelimelerin arkasında dağlar kadar malumat yer alır. Bundan dolayı yazımızın başlığını ‘’savaş, vicdan ve kalem’’ diye düşündük. Savaşlar, ister meydan muharebesi, isterse cephe savaşı olsun, yapılıp bitmiştir. Zamanı tersine çevirmek mümkün değildir.
Çanakkale Zaferi günlerindeyiz. Bize düşen, Bedir Harbi’nden Çanakkale’ye, oradan Bahar Kalkanı Harekâtı’na kadar bütün şehidlerimizi rahmet, gazilerimizi minnetle yâd etmek ve onlara layık olmamız için dua etmektir.
Harpler, geçmişte olmuş-bitmiş ve bugün de neticeleri değiştirilemediğine göre tarih okumanın, okutmanın, bilmenin faydası nedir? Cevabı sade. Tarih, laboratuvardır. İbretliktir. Derstir. Milletlerin hayatında dinî hayat ve tarih şuuru olmazsa yarınlara kalmaları zor olur. Din, tarih, edebiyat, güçlü hazine, büyük ordu geniş vatan, yüksek ideal ile millet ırmağı, sonsuza doğru akar. Çok önemli unsur, vicdanlı kalemlerin, tarihi namusuyla yazma mecburiyetidir. Tarihi bir yapanlar, bir de yazanlar vardır. Dalkavuklar, her alanda olduğu gibi tarihte de büyük zarar verirler.
Çanakkale Harbi’nde “İtilaf Devletleri’’ ve “İttifak Devletleri’’ diye iki taraf vardır. Birinci tarafta, Osmanlı, Avusturya-Macaristan, İtalya, diğer tarafta Sömürgeleriyle birlikte Birleşik Krallık, Fransa, Rusya bulunuyordu. Harp, iki safhada yaşanmıştır. 19 Şubat-18 Mart arasında cereyan eden deniz harbi ve 25 Nisan 1915’den 9 Ocak 1916’ya cereyan eden kara harbidir. Her iki safhada da padişah, Sultan Reşad’dır. Padişah, başkumandandır. Başkumandan vekili, Enver Paşa’dır. Her iki safhada da o mübarek orduda bir çok komutan yer almıştır. Bunlardan bazıları paşadır. Cevad Paşa, 14. Kolordu Komutanıdır. Esad Paşa, 3. Kolordu Komutanıdır. Harbin kazanılmasında bütün bu ismi geçenlerin payları vardır. Veya şöyle denebilir. Çanakkale’de zafer değil de mağlubiyet yaşansaydı, bu mağlubiyet Sultan Reşad, Enver Paşa ile birlikte Cevad Çobanlı Paşa, Esad Paşa ve diğer kumandanlara yıkılırdı.
Vicdanlı tarihçi, herkesi yerli yerine oturtup doğruyu yazma dürüstlüğünü göstermelidir. Aksi hâlde okuyanları kandırmış olur. Düşman tarafının ölü ve yaralı sayısı da bizimkine yakın olan bir büyük ve dehşetli harbin kazanılmasını bir tek kişiye mal etmek doğru değildir. Kolağası yani “Yarbay Mustafa Kemal Bey’’, bu savaşta Eceâbâd Bölgesi komutanıdır. 57. Alaya komuta etmektedir. Alayın tamamı düşmana karşısında erimiştir. Bu harpte bizim tarafta bazıları çok yetkili Alman kumandanlar da vardır. Mustafa Kemal Bey, “Size ölmeyi vadediyorum” demiş midir? Demiş olsa bile bir alay Mehmetçiğin mahvı böylece mi olmuştur.
1916 başında Çanakkale’den ters yüz ederek geri yolladığımız düşman, 13 Kasım 1918’de bu defa İngiltere, İtalya, Fransa, Yunanistan, İngiliz sömürgeleri Avustralya, Yeni Zelenda olarak tek kurşun atmadan aynı yoldan gelip payitahtı işgal etmiştir. Artık albay olan Mustafa Kemal, işgalden bir gün önce Suriye cephesinden İstanbul’a intikal edip sefaretler bölgesindeki Pera Palas oteline yerleşmiştir. İşgalciler, Lozan anlaşmasından sonra 6 Ekim 1923’te pazarlığın kazanan tarafı olarak yine tek kurşun atmadan İstanbul’dan ayrılmışlardır.
İlim adamı haysiyetiyle dürüstçe yazılmış tarih, yazıldığı zamana ve geleceğe hizmettir.
.GÜNDEM TEVEKKÜL!..
2020-03-17 02:00:00
“Koronavirüs” denen bir “taçlı mikrop” yani ancak mikroskopla görülebilen ve uzantılarıyla tâca benzeyen ve herhâlde ancak bir zerre kadar olan tek hücreli bir canlı cinsi, 7 milyar insanı âdeta esir almış vaziyette. Devâsâ güçler, süper devletler, toz benzeri bir canlı sürüsü karşısında âciz, şaşkın ve çaresizdir. Bu mikropların kaç milyar, kaç trilyon olduğu bilinmiyor. Nerede olduğu bilinmiyor. İlâcı bilinmiyor. Çaresi bilinmiyor.
İki haftadan beri olan-bitenleri, bir de burada konuşmak yersiz olur. Zaten gün 24 saat zaten her yerde ve her ân onlar konuşulmakta. Ne var ki konuşmalar, hep sonuca dair. Yalnızca önleyici tedbirler dile gelmekte. Hâlbuki olayların bir sebebi, çıkış süreci bir de neticesi vardır. Sebeple sonuç arasındaki irtibata da “illiyet bağı” denir.
Soru şudur?
-Bu musibet, niye geldi?
-Bu salgın hastalık niçin çıktı?
Az yukarıda temas ettiğimiz gerçeğe dair biraz daha tafsilat vermek icap ederse söylenecek şudur. Vak’aların bir maddî, bir mânevî; bir fizik, bir de metâfizik; fizik ötesi; mâverâî sebebi vardır. Mânâ ve madde tasnifini bilenler, ilâhî kudrete îmân edenler, zâlim, zulüm, mağdur, mazlûm kavramlarını görüp, yaşananlara buna dair teşhis koyanlar, bilmektedir ki bu salgın zalimlerin, zulmü; gamsızların seyri yüzünden çıktı. Burada bir illiyet bağı var. Şarki Türkistan’daki, Hindistan’daki, Keşmir’deki, Afganistan, Irak, Suriye, Filistin, Yemen, Afrika ve daha başka yerlerdeki zulümler, tahammülfersa oldu, mazlumların ahı Arş’a yükseldi. Sarı, Kızıl ve Kara emperyalizm doymaz oldu, mazlumların canında kan kalmadı. Bu zalimleri, bir durduran olmazsa elbette ki onları, âdil-i mutlak olan Allah durduracaktı.
Bu dramatik vak’anın Türkiye’yi, memleketimizi alâkadar eden tarafı şükredilecek, iftihar edilecek ibretlik ve derslik mahiyettedir. Hani bazıları, “bu mülteciler, niye buradalar; gitsinler” diyor ve incitici laflar ediyorlardı ya!.. İşte o gitmesi istenen, yerinden yurdundan olmuş mağdur ve mazlum, bebek, yaşlı, kadın ve kimsesizlere verdiğimiz bir fincan mama, bir tas çorba, bir çatı altı, bir battaniye, bir hırka… bugün milletimize mükafât olarak dönmüştür. Etrafımızdaki devletler, kırılırken, memleketimiz, Yahya Kemal’in mısraıyla âdeta “âsude bahar ülkesi” gibidir. Bunun tek sebebi, Sağlık Bakanlığıyla Devletin can-u gönülden takdir ve tebriki hak eden çalışmaları değildir. Devletimizin, bâzı nâdânlara rağmen her birimize vekâleten 9 yıldır 4 milyon sığınmacıya yaptığı yardımlar, yâni verilen sadakalar ve alınan dualar, bugün bize ilâhî himmet olarak dönmüştür. Belki onlar için 40 milyar harcanmasaydı bugün 400 milyar harcamak zorunda kalacak, çok yüksek kayıplar verecektik. Malumdur ki sadaka ve duâ, belâyı ve hastalığı def eder, ömrü uzatır.
İçinde bulunduğumuz vaziyet şudur:
Dünya, büyük bir tehlikeyle baş başadır. Yapmamız gerekenleri hekimler, sağlık mütehassısları gayet geniş şekilde anlatıyorlar. Denilenlere aynen riâyet etmelidir. Bunun adı, “sebebe yapışma”, “sebebe başvurma”dır. Ancak; onlar maddî, fizikî sebeplerdir. Bir de mânevî sebepler vardır. Bu felaketin, yeryüzünden kalkması ve hasatlığa yakalanmışların her kim olursa olsun şifa bulmaları için gece-gündüz ısrarla dua etmeliyiz. Necip Fazıl dua, gözyaşı ve Allah’tan niyâz etmeyi, mısralarıyla şöyle resmediyor:
“Dua, dua eller karıncalanmış/Yıldızlar avuçta gök parçalanmış/Gözyaşı bir tarla hep yoncalanmış.”
Kurtarıcımız, rehberimiz ve önderimiz olan Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselam- “insafsız bir bebeğin annesinden süt istemesi gibi yalvararak dua ediniz” buyurmaktalar. Her şeyi olduğu gibi duayı da öğretmekteler. Mümin, hiçbir şekilde bencil olamayacağı gibi Hazreti Ebu Bekr efendimizin destanî duâsını hatırlayarak duada da -hâşâ- cimri olamaz.
Böylesi zamanlarda ve yaşadığımız şu imtihan günlerinde yersiz korku ve paniğe kapılmak tevekküle aykırıdır. Alabildiğine soğukkanlı, serinkanlı olmalıyız. Biz kullar, maddî ve mânevî sebeplere tevessül etmekle mükellefiz, neticeyi halk edecek, yaratacak olan ancak ve sadece Allahü teâlâdır; “O, ne güzel vakildir!” Dayanışma içinde, birlik içinde olup, gerektiğinde yarım ekmeğimizi bile paylaşacak cömertlik göstermeliyiz. Böyle bir zamanda market raflarını boşaltma fırsatçılığı, bencillik ve acınası bir zavallılıktır. Marketleri, polis ve jandarmanın beklemek zorunda kalması, bu topraklara yakışmayan ayıpların ayıbı çirkin bir manzaradır.
Yapılacak olanı yapıp, ötesini Allah’a havale etme, Allah’a itimad etme günlerindeyiz. Dînîmizde buna “tevekkül” denir. İnşallah, iyiler, ağzı dualılar hürmetine biz, millet olarak tek kayıp vermeyiz. Ümmetimiz ve diğer milletler de inşallah tez zamanda kurtulurlar. Allahü teâlânın “Şâfi-şifa veren” kutlu ismine iltica ediyoruz.
Dikkat etmeli ki gündem tevekkül, soğukkanlı olma günü, zaman dua zamanı, vakit sadaka vaktidir. Mademki mazluma, yoksula, muhacire bakmanın ödülü olarak şu şartlara rağmen sevinilecek yerdeyiz öyleyse iyilik yapmaya, dua almaya devam etmeli. Yunanistan tarafına geçip de iki arada kalmışlardan gelmek isteyenlere kapılarımız hep açık kalsın. Veren elimiz hep açık kalsın, avuçlarımız semaya dönük olsun…
Biz, Merhamet Medeniyetinin mensuplarıyız, Ensâr ahlâk ve fedakârlığının takipçileriyiz.
İyilikten hiç pişman olmadık.
.ECZANE DEĞİL, PARTİ ADI!..
2020-03-13 02:00:00
Her ne hikmetse politika, çevresine oturanların bir türlü doyamadıkları bir sofra. Defalarca üst seviyelere gelinse de bu yemekte yine doyulmuyor. Politikacının en yanıldığı taraf kendini vazgeçilmez sanmasıdır. Bu fikre öyle kaptırır ki hedef aldığı mevkide var olmadığı takdirde memleketin batacağına inanır. Bu dediğimiz, politikanın bir tarafıdır. Binbir taraftan bir diğeri ise vefa meselesidir. Turgut Özal’ın siyasette vefa olduğunu zannetmekle hata ettiğini söylemesi akılda olmalı.
Birlikte kurdukları veya sonradan katılsa bile bakanlığa kadar ulaştığı partisinden kopup yeni bir parti kurma hadisesi günümüze mahsus değildir. Partiler tarihimize kadar gider. Ne var ki hiçbir zaman o gerçek değişmemiştir, “kopan kaybetmiştir”… Buna dair fazlasıyla misal verebiliriz. Şimdilerde AK Parti Hareketinden iki parti doğmuş bulunuyor. İlki eski Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun kurmuş olduğu “Gelecek Partisi”, ikincisi de eski Başbakan Yardımcısı Ali Babacan’ın kurduğu “Demokrasi ve Atılım Partisi”.
Her ikisine de başarılar dileriz. Ancak temenni ederiz ki bu teşebbüsler, bitmesin ve insan kaynağı harcayan bir sebep olmasın. İnsanların görüş ayrılığına, üslup farklılığına düşmeleri normaldir. Anormal olan öfkeyle kalkmaktır. O zaman kader, insanı zararla yerine oturtuyor. Dilerdik ki ve birçok kere de ekran ve sütunumuzda dile getirdik ki Sn. Abdullah Gül ile Sn. Ahmet Davutoğlu, bir süre sussalar, kenarda otursalar, müracaat adamı, danışılan insan olsalar çok daha faydalı olurlardı. Ali Babacan’a ise Sn. Tayyip Erdoğan bizzat “gitme” demişti. Ayrılmayıp hizmetine devam edebilirdi. Dâvâ sahibi insan için aslolan kendinin iktidar olmasından önce fikrinin iktidar olmasıdır.
Gelecek Partisi, kurulalı kaç ay olduğu hâlde toplumda hissedilir bir dalgalanmaya yol açmış değil. Sesi duyulmadı, icraatı, konuşulacak teklifi olmadı. Partinin adında da bir eksiklik varmış gibi zayıflık fark ediliyor. Bu parti, bundan sonra bir şey yapabilir mi? Onu zaman gösterecek.
Ali Babacan’ın partisinin ismi zayıf değil fakat kısaltılmış ismi olan “DEVA” kelimesini ileride değiştirme mecburiyetinde kalabilirler. Sn. Babacan ve arkadaşları eczane değil, siyasi parti kurdular. Çok istihzaya şimdiden hazır olsunlar. Bu isim bize CHP’nin “ortanın solu” diye sözde sol parti olmak gibi bir yola yönelmesi üzerine Turhan Feyzioğlu’nun CHP’den ayrılıp Güven Partisi’ni kurmasını hatırlattı. Bugün adı geçen partileri konuştuğumuz gibi o zaman da o parti yazılıp konuşulmaya başlandı. O günkü kalem mahsullerinden birini unutmadık. Necip Fazıl, Bugün gazetesinde yazıyordu. Bu partiden söz ettiği yazısının başlığı “Güven Kasabı” idi. GP, grup kurmuş, fakat genel başkanı koalisyonlarda Başbakan Yardımcısı olmuş olsa bile bir varlık gösterememişti. Hatta kendisi gibi yine CHP’den kopan eski Genel Sekreter Kemal Satır’ın Cumhuriyetçi Parti’siyle birleşmelerine rağmen her ikisi de hayatta kalamadı. Buradan hareketle Gelecek’le DEVA bir zaman sonra aynı çatı altında birleşseler de yarınları şüphelidir, denebilir. Bu yüzden politika, insan kaynağı harcayan değirmendir diyoruz. Ankara, diri insanlar mezarlığı gibi. Birçok yetişmiş insan, sabahtan akşama laf üretmekle zaman öldürmekte. AK Parti’den kopan eski Başbakan Yardımcısı Abdüllatif Şener’i de partisini de bugün kaç vatandaş hatırlar? CHP’de vekil olduğu da bilinmez.
Bu iki partinin şu dediklerimizde bizi yanıltarak iktidarı ve muhalefeti zorlayan köklü faaliyet göstermeleri, işitilmedik sözler söylemeleri elbette ülkenin menfaatinedir. Bugün gündemimiz Gelecek Partisi olmadığından O’nu geçebiliriz.
DEVA Partisi’nin Genel Başkan Babacan tarafından çarşamba günü açıklanan 29 sayfalık parti beyannamesine dair intibamız şudur. Yeni hiçbir şey söylenmiyor. Hiçbir esaslı teklif ve tenkid getirmiyor. Aksine “din-siyaset ilişkisinde” tam bir Halk Partisi ağzı kullanılıyor. Din, günlük siyasete alet edilmeyecek sözünün telif hakkı 6 oka aittir ve bu söz üzerinden muhafazakâr kitle çok rahatsız edilmiştir. Ne demek din ve siyaset? Siyaset, İslamiyet’in muadili midir? Onlar eşit kurumlar mı? 3 saatte kaleme alınacak şu 29 sayfa için mi aylarca beklendi?
“Uluslararası taraflarla iş birliği içinde olarak terörle azimle mücadele edileceği” iddiası ise kara mizah gibi bir şey olmuş. İsmi malum o uluslararası taraf devletlerle kuruluşlar, PKK, FETÖ ve DEAŞ’ın ya kurucusu, ya finansörü veya destekçisidir. Kurdun boynuna ciğer asılırsa ciğerimiz yanmaya devam eder. Çekiç Güç’ün 20 yıl boyunca PKK’yı semirttiği nasıl unutulur? DEVA Partisi, parlamenter sistemi geri çağıracağı gibi IMF’yi de çağıracak mı?
Biz, “Babacan” soyadını ilk işittiğimizde lisede okuyorduk. Hatice Babacan Hanımefendi, başörtüsüyle ilk üniversiteli olmuş fakat “uluslararası tarafların” güdümündeki bazı ideolojik talebeler tarafından hayat kendisine zehir edilmişti. AK Parti kurulduğunda ikinci kere bu soyadıyla karşılaştık. Sn. Erdoğan, 30’lu yaşlardaki Ali Babacan’ı almış hazineyi kendisine teslim etmişti. Bu yüksek bir krediydi.
Ali Babacan, düne kadar AK Parti kervanında vagonlardan biriydi. Şimdi lokomotif olma maksadıyla kolları sıvamış bulunuyor. Hak dâvâ uğrunda iddia sahibi olmak hayrda, iyilikte yarışmaktır. Ancak bu köklerden koparak olmaz. Muhafazakâr, dahası dindar bir aile ve çevreden gelip farkında olarak veya olmayarak Beyaz Türk kimliğine bürünmek Tanzimat’tan bu yana devam eden neredeyse devasız bir derdimizdir.
Politikanın partiler enkaz yığını olduğu gibi yitik insanlar galerisi de vardır.
.TÜRKİYE’NİN KİRLİ TARİHİ
2020-03-12 02:00:00
“Türkiye’nin kirli tarihi olabilir mi?’’ Zaferler, destanlar, şanlı müdafaalarla emsalsiz sayfalara sahip bir mazide kirlilik ne arayabilir?
Sual, haklıdır. Ecdadımız mübarek, mazimiz temiz, tarihimiz yüz akıdır. Ama buna rağmen Türkiye kronolojisinin bir de kirli tarihi vardır. Bunların bilinmesi lazım. İnsan hayatında aşırı unutkanlık, kaygılandırıcı bir hafıza kaybı olmakla nasıl ciddi bir hastalıksa milletlerin hayatındaki hafıza kaybı da o ölçüde hastalıktır. Bu sosyal alzheimer, yalnızca düne dair, atalara dair iftihar edilecek şanlı vak’aları unutmakla alakalı değildir. Belki ondan daha zararlısı, çeyrek asır, yarım asır, bir ve birkaç asır önce yaşanmış olan yanlışlıkları unutmaktır. Bunların unutulması, tarihten ibret almayı ihmal ettirir, ibret alınmayınca da hatalar, yanlışlar, ziyanlar tekerrür eder.
Bugün 12 Mart 2020. Bugün haberciler, üniversitelerde gençlere, şehirlerin kalabalık caddelerinde vatandaşlara mikrofon uzatıp “Bugün 12 Mart; 12 Mart tarihi size neyi hatırlatıyor?’’ diye sorsalar eminiz ki bu soruya muhatap olanların yüzde 99’u “bilmem, bilmiyorum, fikrim yok!’’ diyeceklerdir. Bugün, 12 Mart’ın ne olduğu; 12 Mart 1971’de Türkiye’de neler yaşandığı hatırlanmazsa hiç şüphe etmemeli ki yarın, 15 Temmuz da unutulur. Şimdi herhâlde üzerinden henüz 4 yıl bile geçmemiş olduğu için 15 Temmuz 2016 Darbe ve İşgal Teşebbüsü hatırlanıyordur. Ancak, bu toplum alışkanlığıyla o da nisyana mahkûmdur. Nisyan, “unutma’’ demek olduğu gibi aynı zamanda “gaflet’’ demektir. Milletlerin zirve günlerini de uçurum zamanlarını da unutmuş olmaları, gerçekten gaflettir. Tarihimizdeki zaferler, başarılar, destanlar zincirini bilmekle, unutmamakla mükellef olduğumuz gibi darbeleri de her şeyi ve her yönüyle bilmek ve unutmamakla mükellefiz.
12 Mart 1971 bir cuma günüydü. Önceki ve sonraki her darbede olduğu gibi o gün yaşanan “darbe’’ de cumaya denk getirilmişti. Hatta cuma saatiyle çakışmıştı. İstanbul’da Horhor Caddesi üzerinde bulunan Kızılminare Mescidi’nden çıktığımızda TRT’nin 13 Haberlerinden öğrendik ki Ordu, TBMM Başkanlığına bir “muhtıra’’ vererek hükûmetin çekilmesini istemiş.
İşbaşında, seçimle gelmiş olan Süleyman Demirel hükûmeti vardı. Başbakan Demirel, AP-Adalet Partisinin genel başkanıydı. Bu parti, kanunen itiraf edemese bile DP-Demokrat Parti’nin devamıydı. 6 dolaylarında kalkınma hızını yakalamış olan AP hükûmeti, bir süredir iki yönden sarsılıyordu. Bunlardan birincisi, çok tehlikeli seyreden sol-sağ kavgaları, diğeri de 1970’de AP’nin ikiye bölünüp milliyetçilerin partiden koparak DP-Demokratik Parti diye ayrı bir parti kurmalarıydı. O “milliyetçiler, muhafazakârlar, dini bütünler’’ aslında güzel insanlardı. Fakat nasıl bir oyuna alet edildiklerini belki yarım asır sonra anladılar belki de bazıları hiç anlamadı. Şanlı Peygamber’in -aleyhisselam- Veda Haccı’nda yöneticilerle alakalı olarak buyurdukları kıstaslar bilinse veya hatırlansa “bir bölen’’ olmayacak, partilerini parçalama sürecine, Türkiye’yi kan kusturan bir geleceğe mecbur bırakmayacaklardı. AP’nin 1970’de ikiye bölünüp içinden DP’nin çıkmasıyla sokak hareketleri azdı. TSK’daki cuntacılar cesaretlendi. Ordu içindeki bir kısım rütbeli ve dışarıdaki bazı sivillerden meydana gelen bir avuç komünist, 9 Mart’ta darbe yapmak için harekete geçeceklerdi. Bunu, herhâlde Başbakan öğrenememiş fakat Genelkurmay Başkanı Memduh Tağmaç ve I. Ordu Komutanı Faik Türün öğrenmişlerdi. Önce, bu darbenin yapılması engellenmiş sonra da 12 Mart günü meclis başkanlığına hükûmetin çekilerek bütün partilerin iştirakiyle tarafsız bir kabine kurulmasına dair muhtıra verilmişti. Bu muhtıra üzerine cuma öğleden sonra Başbakan Demirel, istifa dilekçesini Cumhurbaşkanı Cevdet Sunay’a verdi. O gece CHP’nin kıdemli isimlerinden Nihat Erim, partisinden istifa ederek sözde tarafsız olmuş oldu ve Washington’daki Dünya Bankasından ekonomici Atilla Karaosmanoğlu’nun gönderilmesiyle de hükûmet kuruldu. Yeni kabinenin adı “Teknotratlar Hükümeti’’ydi.
9 Mart cuntacıları, tespit edilmeseydi Türkiye bir komünist darbeye yakalanacaktı. Darbecilerin ortaya çıkarılmasında istihbarat önemli rol oynamıştı. İstanbul İktisat Fakültesinde asistan ve aynı zamanda istihbaratta görevli Mahir Kaynak, 9 Mart cuntacılarının içindeydi. Şunu bizzat bize anlatmıştı. Son toplantıdan birindedirler. Artık darbe yapılacaktır. O toplantıya iştirak eden herkes, içeri girerken ceplerinde olan her şeyi dışarı bırakırlar. Mahir Kaynak da bırakır. Cebinde sadece bir kalem kalmıştır. O kalem vericidir. İçerideki bütün konuşmaları nakleder.
Daha öncekiler tarihçilere bırakılsa bile 29 Mayıs 1807 tarihinde III. Selim Han’a karşı yapılan ve ölümüyle neticelenen Kabakçı Mustafa isyanından bu yana gelen bütün isyan, darbe ve gaflet hareketleri ferd ferd her birimiz tarafından bilinmelidir. Bunlar, Türkiye’nin kirli tarihidir. Eğer, o tarih bilinip ibret alınmazsa ağır bedeller ödemeye devam edilir.
Evet; saltanat yıllarında da darbeler oldu. Fakat parlamenter sistemde her 10 yılda bir darbe yaşandı. Cumhurbaşkanlığı veya Başkanlık sistemine geçmekle darbe yapılması imkânsızlaşmamış olsa bile çok zorlaşmıştır. Ne var ki partilerin bölünüp mevcut iktidarı zaafa uğratmasını önleyecek hiçbir kanuni düzenleme yapma yolu yoktur.
Bu, ancak insan, vicdan ve ahlakla alakalıdır.
.5 MART ATEŞKES MUTABAKATI
2020-03-11 02:00:00
Türkiye Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ile Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin tarafından 5 Mart 2020 tarihinde Moskova’da imzalanan ateşkes kararına “5 Mart İdlib Ateşkes Mutabakatı” dendiği gibi “5 Mart İdlib Ateşkes Andlaşması” da denilmektedir. Ancak; imzalana metin, hukuken ve devletler arası teamülüne nazaran bir andlaşma/muahededen ziyade bir mutabakat olsa gerektir. Hatta; Soçi’de akdedilen “Mutabakat Muhtırası”nın eki olduğu da telaffuz edilmektedir.
Zikrettiğimiz bu tafsilat, anlaşma ve mutabakat kelimelerinin lügat manaları birbirinden uzak olmadığı için fazla görülebilir. Lakin, hariciye edebiyatında/literatüründe bu kelimeler arasında ince farklar görülür. Biri andlaşmadır, nihai karardır; diğeri bir mevzuda görüş birliğine varmadır. Bize göre her iki devlet reisinin zikrolunan mekân ve zamanda akdettikleri bu metin, bir mutabakat yani görüş birliğidir. Soçi Mutabakatı’na ilave metin olarak mütalaa edilmesi de yanlış değildir.
5 Mart Mutabakatı taraflara ne kazandırmıştır?
Türkiye için:
-Türk Tarassut/Gözlem noktaları, yerinde kalmış ve varlıkları pekiştirilmiştir.
-M 4 Karayolu’nda enine 12 km derinlik ve boyuna 80 km uzunlukta devriye gezip denetleme yapma hakkına sahip olduk.
-İdlib’deki durumumuz, Bahar Kalkanı Harekâtı öncesine göre daha iyi hâle gelmiştir.
-İran, devre dışı bırakıldı.
-Rejim, yok hükmünde kaldı.
-Türkiye-Rusya münasebetleri krize sürüklenmekten kurtuldu.
Rusya için:
-Türkiye, Rusya’nın Suriye’deki varlığını bir kere daha görmüş oldu.
-Rusya da gözlem noktalarının varlığını pekiştirdi.
-Rusya da M 4’te devriye hakkına sahip oldu.
-Suriye’nin fiilî temsilcisi konumunu aldı.
Akla gelen soru şudur:
-Bu ateşkes, geçici midir, kalıcı mıdır?
Ateşkesin geçici veya kalıcı olması elbette taraflara bağlıdır. Montrö Boğazlar Sözleşmesi, 1936 senesinde 20 yıllığına yani muayyen bir müddet için yapılmış olmasına rağmen taraf devletler, onu 1956 ve sonrasında feshetmedikleri için sürüp gitmektedir.
Ancak; görünen veya görülmesi gereken gerçek şudur ki Putin, Esad’a, rejime daha doğrusu onlara ve kendisine zaman kazandırmıştır. Bahar Kalkanı Harekâtı, rejime çok ağır darbeler indirdiği gibi Rusya’nın da “kapalı hava sahası” efsanesini parçalamıştır. Rusya, Suriye’nin hava sahasında uçuşa izin vermediği için jetlerimiz buraya giremiyordu. Ne var ki Türk askeri harp zekâsı İHA ve SİHA ortak uçuş kafileleriyle bu imkânsızlığı aşabildi. Bütün bunlardan dolayıdır ki 5 Mart Ateşkesinin hemen yarın sudan veya hileli bir tertiple biteceğini düşünerek sürekli teyakkuzda olmalıyız. Ateşkesin bozulmasını, yalnızca Moskova veya rejimden beklememeli. Bahar Kalkanı üzerine Ankara-Moskova dostluğunun düşmanlığa dönüşmesi için Washington az ümitlenmedi. Bu ümidi el’an da kaybetmiş değil. Washington ve Batılı merkezlerin anlamak istemedikleri gerçek şudur:
Artık, soğuk savaşın bloklar döneminde değiliz. Her iş, her temas kendi başına bağımsızdır. Aynı iki devlet, bir mevzuda mutabık iken bir başkasında ters düşebiliyor. Türkiye-Rusya, Türkiye-ABD, Türkiye-Çin vs. için buna dair birçok misal vermek mümkündür. Çağımızda devletler de “mahalle hayatı” yaşamıyorlar. Eskiden aileler, az katlı, bahçeli evlerden meydana gelen, bir mescid etrafında hâlelenmiş, köşede çeşmesi, ileride manavı, beride bakkalı, kasabı, fırını olan mahalle hayatının âsûde ikliminde hayat sürerlerdi. Şimdi bu masal olan hayatın yerini göğü ve yeri delen heyulalar aldı. Şimdilerde devletler de bu manzaradalar. Delikli demir çıkmış ve mertlik bozulmuştur. İlk Cihan Harbi’nin ittifakları, II. Cihan Harbi’nin blokları bitti. Uzay Çağı, Elektronik Çağ, Yazılım Çağı perakende menfaatçiliğini ikame etti…
Bütün bu dediklerimizden sonra asıl söylenmesi gerekense bir hicran cümlesidir. Bir acı hakikat ve katlanılan mecburiyettir. Suriye, dün denecek kadar yakın bir tarihte Türkiye’nin vilayetiydi. Halkı, dini, teni ve hayat tarzıyla bizim gibidir, bizdendir. Biz, bugün buraya ve elbette Irak’a ve ötekilerine dair birtakım devletlerle aynı masaya oturup bu toprakların ve bu insanların hâllerini ve istikballerini imza altına alma zorluğunu yaşıyoruz.
Bir asır evvel, sömürgeciler, dört koldan geldiler, Osmanlı vatanında başkentler tesis ettiler, o “başkentlere” kendi emirlerinde hareket eden idareler oturttular. Onlara Türkleri, Türklere onları kötülediler, kötülettiler.
Sular, bulanmadan durulmaz.
Su, yolunu unutmaz…
.KAVİMLER GÖÇÜ
2020-03-10 02:00:00
Kavimler Göçü, milattan evvel 350’den 800’lere kadar beş asra yaklaşan bir zaman içinde Doğu’dan Batı’ya doğru çeşitli milletlerin büyük kitleler hâlinde ve iki ayrı dönemde Avrupa’ya akmasının adıdır…
Afgan, Pakistanlı, Suriyeli… gibi çeşitli ırklardan insanların Edirne üzerinden Yunanistan’a, oradan da Avrupa’ya geçmek için aile ferdleriyle birlikte yollara dökülmeleri, bu uğurda türlü zahmet ve sıkıntılara katlanmaları bize o kavimler göçünü hatırlattı.
Bugün de dünya yeni bir göçler tarihine şahitlik etmekte. Kafileler, yollara düşmüş bir hayale doğru yürüyorlar. Yol yorgunluğu, soğuk, yağmur, açlık, Yunan zulmü hiçbiri bu aileleri, maksatlarından döndüremiyor. Kelimenin tam manasıyla bir kitle psikolojisi yaşanıyor. Bir kısım muhacirler, Yunan askerinin kurşunuyla can verirken diğerleri yola devam etmekteler.
Sosyolojik olaylar böyledir. Bir başlangıcın nereye varacağı baştan kestirilemez. Ne Afganistan ve Irak işgalleri ve ne de Suriye’ye Arap Baharı getirme teşebbüsünün kavimler göçü manzarasına dönüşeceği akla-hayale gelmezdi.
Türkiye üzerinden Yunanistan’a akan bu insan selinin devamı ve daha büyümesi beklenmelidir. Yunanistan, menzil değil geçiş ülkesidir. Kitleler oradan Almanya, Hollanda, Belçika, Fransa, İngiltere gibi ülkelere ulaşmak için bu kadar çileyi çekmekteler. Şimdi onların önünde engeller durmakta. Yunan askerleri, o evsiz-barksız mağdur insanlara karşı her türlü zulmü, gözlerini kırpmadan reva görmekteler. Yunanistan, bu engellemeyi bir başına yapmıyor. AB devletleri, onu tampon devlet gibi kullanmaktalar. Bu yüzden Yunan hükûmetine para yardımına başladılar. Ancak bunlar faydasızdır. Ölümü göze almış, kaybedecek bir şeyi kalmamış insanlarla başa çıkmak kolay değildir. Önünde-sonunda bu sel, adı geçen Avrupa memleketlerini bulacak ve o ülkelerde çok şeyi değiştirecektir. Şimdilik göçen kavimler yüz binli rakamlarla ifade edilmekte. Çok geçmeden bu rakam milyonlarla söylenir. O zaman hem AB dağılabilir ve hem de bazı Avrupa hükûmetleri çökebilir.
Yunanistan, insanlığı utandıran o zulümleri yaparken Almanya, reşid olmayan yani 18 yaş altı çocukları, ülkesine kabul edeceğini açıkladı. Bu kurnazlığın birkaç sebebi vardır. Böylece Yunan hududunda işlenen vahşetle alakası olmadığını göstermek istemektedir. Asıl niyeti ise kabul edeceği o çocukları Almanlaştırma ve Hıristiyanlaştırma kastıdır. Aynı Almanya Suriye’den ilk göçler başladığında da içlerinden kalifiye olanları seçip almıştı. Şimdi de asimile yoluna gitmektedir. Zira Almanya’da nüfus artışı durmuştur. Böylece bir ciddi meselesini halletmek istiyor.
Aslında bu tehlike yani din ve milliyet kaybı, oralara yerleşen bütün muhacirlerin çocuk ve gençleri için söz konusudur. Ama buna rağmen kitle sarhoşluğuyla yollardalar. Bunlar zannediyorlar ki gittikleri yerlerde gökten para yağacak kendileri de yerde toplayacak, ayrıca el üstünde tutulacaklar. Tam aksi bir hayat onları beklemekte. En aşağılayıcı muameleleri yaşayacak, en kötü işlerde çalışacaklar. Çocukları içinse din ve milliyet kaybından başka her türlü bataklık tehlikesi söz konusudur. Bu yolları dolduran kavimler, bir gün en azından Türkiye’den ayrıldıklarına pişman olacaklar ama iş, işten geçmiş olacaktır. Kavimler göçünde kaç millet aidiyetini koruyabildi? Bulgarların aslı Türk’tür. Ama bugün başka bir ırk olmuşlar.
Suriye Millî Ordusu mensupları gibi vatanlarında kalıp dinlerini, milliyetlerini, topraklarını müdafaa eden insanlar için şu manzaraya bakıp da onları takdir etmemek haksızlık olur.
.MÜLTECİ DE İNSANDIR!..
2020-03-06 02:00:00
Türkiye’nin “bundan böyle gidene karışmayacağım!..” demesi üzerine ülkemizdeki mülteciler, Avrupa’nın zengin devletlerine ulaşmak için karadan ve denizden Yunanistan’ın kapılarına dayandılar. Bunlardan bir kısmı, Afgan vs. fakat büyük çoğunluğu Suriyelidir. Ancak; onlar, her şeyden önce insandır.
Mülteci, sığınmacı, muhacir yahut göçmen adı verilen bu talihsizler, Yunanistan hududunda insanî bir muamele görmek, merhametin kırıntısıyla karşılaşmak orada kalsın kelimenin tam mânâsıyla korkunç çapta vahşet yaşamaktalar. Yunan askerleri, o zavallı bebek, kadın, yaşlı ve çaresiz aile reisi erkeklerin üstüne biber gazı sıkmakta, üstlerindekileri soyup Türkiye’ye yollamakta birazcık direnenleri öldürmekteler. Bu utandırıcı, bu Avrupa ve Batı’nın yüz karası manzaralar tek başına Yunanlıların işlediği suç değildir. Kendini devlet sanan Yunanistan, şu ân Avrupa için fiilen “tampon bölge” vazifesi yapmaktadır. Mültecilerden hiçbiri bu ülkede kalacağını söylemiyor. Onlar Almanya, Fransa, Hollanda, Belçika, İngiltere gibi ülkelere gitmek için yollara döküldüler. Yunan askerini paralı asker olarak kullanan ve Yunanistan’ı tampon bölge olarak çalıştıran şu saydığımız güya uygar Avrupa devletleridir.
Hiç kimse, huzuru yerindeyken, sebep yokken rahat evini, yaşadığı vatanı terk etmez. Afganlılar, 1979’dan beri Rusya’dan, Amerika’dan ve terör örgütlerinden çekiyorlar. Suriyeliler 2011’den beri rejimden, Rusya’dan, Amerika’dan, terör örgütlerinden çekmekteler.
Türkiye, tarihinin her döneminde olduğu gibi bu defa da kapısına gelenlerin dinine, ırkına, rengine bakmadan onları kabul etti. Tam 9 yıldır ülkemizde ve sınırımızın hemen yanı başında 10 milyona yakın sığınmacıyı, yerinden-yurdundan olmuş garip ve mazlumları olabilecek en iyi şartlarda misafir etmekteyiz. Kapitalist Batı, bu insanların masraflarına katılmadı, sözünü tutmadı. Diğer yandansa Esad rejimi ve Rusya, sivilleri vurdukça vurdu ve vurmaya devam ediyorlar. Son olarak 27 Şubat’ta rejim ve Rus uçakları, 33 Mehmetçiğimizi şehid edince Ankara, öteden beri yapmakta olduğu hatırlatmaları, kuvveden fiile çıkardı ve Avrupa’ya gitmek isteyenleri durdurmayacağını ilân etti. Yunan sınırına yığılanlar, şimdilik 150 bin kişiye yaklaşmıştır. Bu sayının 3 milyona kadar çıkması mümkün görünüyor. “İnsan hakları Cihanşümul Beyannamesi’’nin emredici hükmüne göre devletler, kapılarına gelen sığınmacı ve mültecileri, kabul etmeye mecburdur. Kabul ettikten sonra da zorla tutma hakkına sahip değildir. Bu itibarla Atina, sadece insanlık suçu değil, hukuken de suç işlemektedir. Ne var ki suçlular, yalnızca vicdanlarını kiralamış Yunan makamları değildir. Şam’daki işgalci rejim, onun koruyucusu Moskova ve Yunan karar alıcılarına yüzyılın vahşetini işleten, Brüksel, Berlin, Amsterdam, Paris, Londra, Tahran vs. de suçludur. Sesleri çıkmayan Washington, Pekin ve Tokyo da işlenen suça ortaktır.
2000’li yılların nasıl başladığı hatırlarda mıdır?
Bu asra girerken garp âleminin miladî takvimle elf-i sânisi yani “ikinci bin yılı” bitmiş ve “milenyum” dedikleri “üçüncü bin yıl”ları başlamıştı. Bu başlangıcı, yalnızca Batı değil, bizdeki Hıristiyan Batı özentili yabancılaşmış çevreler, öylesine haber yapmış, takdim etmişlerdi ki dünya sanki bir rüya iklime giriyordu. Hâlbuki hiç öyle olmadı. 20. Asrı, savaşlar, kan, zulüm, milyonlarca ölüm ve büyük fakirliklerle bitiren, Hicri takvimle bin yılından sonra ahir zaman eşiğinden geçmiş olan dünya, işte hep beraber görüyor ve yaşıyoruz ki 21. Yüzyıla hiç de iyi bir başlangıç yapmadı.
Avrupa ve bütünüyle Batı’da bu çifte standart ve sömürgeci anlayış devam ettiği sürece dünya bu asırda ve gelecek her asırda vahşetten kurtulamayacak, kan durmayacak, zulüm bitmeyecektir. Haksızlıklar, Osmanlı devletinin zayıflamaya başladığı 17. Asırdan beri artarak devam etmektedir. Vahşi Batı’nın karşısında onu dengeleyecek güçlü bir Müslüman devlet kalmayınca ortalığı boş bulup saldırıp sömürdüler. O sömürü olanca hızıyla devam etmekte. Kara emperyalizm, kızıl emperyalizm ve sarı emperyalizm dünyanın başına musallat olmuştur. Petrol var oldukça, yer altı zenginlikleri bulundukça, Batı doymadıkça şu gamsız İslâm âleminin de Afrika ve Asya’nın da daha çok çekeceği var. Tek kurtuluş yolu, karşılarında Müslümanları ve mazlumları koruyacak çok güçlü bir devletin çıkmasıdır. Türkiye, bugünkünden on kat daha kuvvetlenebilse manzara hiç böyle olmaz.
Hedef Kızılelma’dır. Hedef, Cihan Devleti Türkiye’nin 2071’de insanlığın ufkunda doğmasıdır. “2023 Büyük Türkiye” için ümitlerimiz devam ediyor. Nihai hedefse Kızılelma’ya varmaktır.
Bunun için;
Ordular yetmez.
Kalem Orduları,
Fazilet Orduları da gerekli.
.CİHÂD-I EKBER
2020-03-05 02:00:00
Osmanlı Devleti, Cihan Harbi’ne 14 Kasım 1920’de girdi. Padişah Sultan Reşad idi. İttihad ve Terakki Partisi hükûmet, Said Halim Paşa, Sadrazam/Başbakandı. Daha sonra “I. Dünya Harbi’’ denecek bu savaşta Almanya ve Avusturya’nın müttefikiydik.
Karşı taraftaysa İngiltere, Rusya ve Fransa yer alıyordu.
İttihad-ü Terakki’nin, emri vakisi ile harbe girmemizden 3 gün sonra Hakan Halife Sultan Reşad Han, bütün dünya Müslümanlarına cihad ilan etti. Cihad ilanı, bir devlet kararıydı ve belli bir usulü vardı. 14 Kasım 1914’te dünyaya duyurulan Cihad Fetvası’nı Şeyhül İslâm Ürgüplü Hayrullah Efendi hazırlamıştı. Fetva, Süleymaniye’de bulunan bugünkü müftülükte yer alan Meşihat Makamı’ndan merasimle alınarak Fatih Camii’ne getirildi. Hadiseyi daha evvel haber almış millet, avluyu doldurmuştu. Padişahın tasvib ve tasdikinden geçen Cihad Fetvasını veya Cihâd ilanı yahut Cihâd Çağrısını Fetva Emini Ali Haydar Efendi okudu. Ümmet-i Muhammed, Cihâd-ı Ekber’e iştirak etmeye çağrılıyordu.
Osmanlı padişahları, halife olmakla aynı zamanda yer yüzündeki bütün Müslümanların da reisiydi. Bu itibarla gerektiğinde Cihâd Fetvası neşreder ve Müslümanları, İslam’ın kalkanı ve sancaktarı olan Türk Ordusuna yardımcı olmaya davet edilirdi. Bu davet, iki haddi zatındaysa 3 türlüydü. Ya harbe yani cihada fiilen iştirak istenir ya servetleriyle destek olmaya çağrılır yahut her ikisine birden teşvik edilirdi. Bu can ve mal fedakârlığından başka üçüncüsü de dua talebiydi. Halife, aynı zamanda bütün camilerde Müslümanların Mehmetçiğe dua etmesini irade ederdi.
14 Kasım 1914 tarihli mezkur Cihad Fetvası, son cihad çağrımızdır. Bugün de yürürlüktedir. Ağabeyinin vefatından sonra tahta geçen Vahideddin Han, bu fetvayı devam ettirmiştir. Anadolu’daki kıyamda da bu fetva cari olmuştu. Nitekim bugün galatı meşhur olarak “Millî Mücadele’’ dediğimiz Kurtuluş Savaşımızın asıl adı “Millî Mücahade’dir, Millî Cihaddır. Cihadı Ekber’in yani Büyük ve Mukaddes Savaşın devamıdır.
Şu gerçeği, şahidlerinden dinleyenlerden dinlemiştik:
Sonradan kendisine hak etmediği sıfatlar bulaştırılmak istenen 96. ve Son İslam Halifesi ve 36. Osmanlı Padişahı Sultan Mehmed Vahideddin Han, Anadolu kıyamını nizam ve intizama sokması için eski yaveri Mustafa Kemal Paşa ve arkadaşlarını Samsun’a göndermekle kalmamış İstanbul’daki din büyüklerini Yıldız Sarayı’na davet ederek bu Cihad-ı Ekber günlerinde verilmekte olan Mücahade-i Millîyeye hem kendilerinin bizzat ve hem de camilerde cemaatin dua etmelerini istemiştir. Bundan dolayıdır ki protokolün bir numaralı camii olan Ayasofya başta olmak üzere selatin camileriyle vatan sathındaki bütün camilerde zafer için dualar edilmiştir. Diyanet İşleri Başkanlığının Bahar Kalkanı Harekâtı için şu günlerde camilerimizde Fetih Sure-i şerifini okutturması bizim bu güzel geleneğimizin güzel bir devamıdır.
Saltanat idaresi, 1 Kasım 1922’de lağvedilmiştir. Hilafet ise ileride yeniden değerlendirilir düşüncesiyle olsa gerek TBMM’nin “şahsı manevisine’’ dâhil edilmiştir. Nitekim hilafete dair tartışmaların yapıldığı celsede Tunalı Hilmi, hilafetin kaldırılmadığını söylemesinin ardından Meclisi kastederek “Hilafet burada’’ demiştir. Hilafet makam ve nüfuzu devletin elinde büyük bir güçtü. Hind Müslümanlarından gelen meşhur yardım, bahsettiğimiz Cihad-ı Ekber fetvası sebebiyledir. Bilindiği gibi oradan gelen para, şu gün bile gündemdedir. Hilafetin kaldırıldığı veya TBMM’nin manevi varlığına bağlandığı şeklinde yorumlar vardır. Şayet o gün devrin söz sahipleri, saltanat gibi hilafete de son verme niyetinde olsalardı kanun metni bunu ihtiva ederdi. Hilafetin lağvedilmediğini beyan etmek, Türkiye’nin menfaatlerine daha uygundur. Eldeki bir kurumu iyi anlamalı. Hilafet, imanın bir şartı değil devletin makamıdır. Yavuz Sultan Selim’den evvel de devlet hayatımızda yoktu. Ama iyi kıymetlendirilmesi iş bilmektir. Onun için dediklerimiz iyi kavranmalıdır.
Meseleye, dile getirdiğimiz şekilde bakınca TBMM’nin verdiği yetkiyle yapılan diğer 3 harekât gibi Bahar Kalkanı Harekâtı da 14 Kasım 1914 tarihli fetvanın devamı mahiyetinde olarak görülebilir. Veya onun devamı olarak görülür. Devlet hayatında devamlılık esas olmakla buna böyle bakılmalı. Onun için hem Türkiye Müslümanları ve hem de dünya Müslümanları, günümüzdeki bu Cihad-ı Ekbere, bu Millî Mücahadeye iştirak eden bütün kuvvetlerimize canları, malları ve dualarıyla destek olmalılar. Şimdilik can yani insan desteğine ihtiyaç yoktur. Fakat bir gün olabilir. Çünkü 106 sene evvel olduğu gibi bugün de küffarla, 7 düvelle 7 cephede dehşetli bir mücahade vermekteyiz. Duayı ise her şuur ve değer sahibinin yaptığını düşünüyoruz. Mal yani para desteğine gelince; Türk Silahlı Kuvvetler Vakfı, AFAD ve Kızılay gibi kurumlarımıza sahip çıkılmalı, ciddi mali yardımlar yapılmalıdır.
Bugün parasına kıymayanın yarın canına kıyarlar. Bugün dinine, tarihine, vatanına ve millî şuuruna sahip çıkmayanlar, yani muhacir ve mülteci olurlar.
.RUSYA FEDERASYONU’NUN SONU
2020-03-03 02:00:00
1917’de Lenin ve arkadaşları, komünist bir ihtilalle Çarlık Rusya’sına son verip yerine SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği’ni kurdular. İdeolojileri, “işçi sınıfının iktidarı”ydı. SSCB’nin hedefi, bu ideolojiyi bütün ülkelere ihraç etmek ve bütün dünyada orak-çekiçli kızıl bayrağı dalgalandırmaktı.
Birinci Dünya Harbi, imparatorlukları tasfiye ederken millî devletlere kapı aralamış, fakat komünizme geçit vermişti. İkinci Dünya Harbi ise ırkçılığa geçit verdi. Bu harpten sonra insanlık, “iki kutuplu dünya” ve “soğuk savaş” kavramlarıyla tanışacaktı. Moskova, 1917’de rejim değişikliğine giderken “yoldaşlar” bulma arayışındaydı. Ankara’ya bu maksatla yaklaşmaya çalıştıysa da II. Dünya Harbi’nden sonra Stalin, bizden Kars, Ardahan ve Boğazları isteyip tehditler savurunca Ankara dikkat kesildi. O güne göre 93 Harbi, dün denecek kadar yakın ve tesirleri devam ediyordu. Bu arada dünya, “komünist blok” ve “antikomünist” blok diye iki ayrı cepheye ayrılmıştı. Zikrettiğimiz tehditler, Ankara’yı antikomünist bloka yaklaşmaya mecbur etti. Onunla da kalınmadı. NATO diye askerî bir teşkilat kurulmuştu. Türkiye, bu teşkilata da girmek istedi. Bunun için bir şart koşuldu. Türk askeri, evvela Kore’ye gidip şehitler verdi, ondan sonra bu teşkilata kabul edildi.
Netice itibarıyla kısa zaman içinde kuzeyimizde devasa bir kızıl imparatorluk meydana gelmiş, SSCB kılıklı, işçi sınıfı iktidarı aldatmalı bu kuvvet, bütün Kırım, Kafkaslar, bütün Orta Asya, bütün Balkanlar ve bütün Baltık ülkelerini yutmuştu. Bir Sofya artık uzak uzaktı, bir Bakü bile uzak uzak ve uzaktı. Onlar ve daha niceleri “Demir Perde’nin ardında kalmışlardı. Kızıl imparatorluk, ideolojisini ya bir ülkeyi işgal edip yutarak icra ediyor veya ajan faaliyetleriyle girip gençlik ve işçiler eliyle taraftar bulmaya çalışıyordu. Bizde 1970’lerdeki 10 yıl süren sokak dehşetinin sebebi budur.
Kızıl Ordu, 1956’da Macaristan’ı, 1968’de de Çekoslovakya’yı işgal etti. Varılan noktada Sovyet ordusunun adı bile memleketleri korkutmaya yetiyordu. Bu azametteki Sovyetler Birliği, ayrıca darbeler yaptırarak da ideoloji ihracına devam ediyordu. Nitekim Cemal Abdünnasır’a destek vererek 1952’de Mısır’da kendine yakın bir iktidar kurdurdu. Rusya, böylece Akdeniz’in güneyine ve Afrika’nın kuzeyine adım atmıştı. 1970’te ise Suriye’de askerî bir darbe yaptırarak Hafız Esad’ı işbaşına getirdi. Türkiye, güneyden de kuşatılmıştı. Nitekim en güçlü komünist partilerden biri de Kıbrıs’taydı. Sovyetler Birliği, 1979’da Babrak Karmal ve Necibullah gibi ajanlarının davetiyle Kızıl Ordu’yu göndererek Afganistan’ı işgal etti. Aynı tarihten biraz sonra da PKK’yı kurdurup elebaşına Suriye’de mekân tahsis ettirerek Türkiye’de terör estirmeye başladı.
O efsanevi Kızıl Ordu, büyük bir kibirle Afganistan’ı işgal ettiğinde bütün dünya şunu soruyordu: “Afganistan, Ruslara karşı acaba bir hafta dayanabilir mi?”
Soru haksız değildi. Bir tarafta azgın bir “ayı” öbür tarafta ürkek bir serçe vardı. Ama buna rağmen bütün beşerî hesaplar altüst olacaktı. Bu hesaplar dua unsurunu ihmal ediyordu. Müslümanlar, Afganistanlı kardeşlerine gece- gündüz dua ediyorlardı. “Mücahid Direnişi” Afgan millî mücadelesi, 10 yıl sürdü. Sonunda, evet, bir devlet yıkıldı. Ne var ki yıkılan, serçe kadar canı olan Afganistan değil, komünist Rus imparatorluğu oldu. Takvimler 1989’u gösterdiğinde SSCB büyük bir gürültüyle çöktü. Demir Perde, kâğıda döndü, Berlin Duvarı aşıldı. SSCB’nin yani Kızıl Rusya’nın çöküşüyle Orta Asya, Balkan ve Baltık devletleri hürriyetlerine kavuştular. Azerbaycan hariç Kırım ve Kafkas ülkeleriyse bu kadar talihli olamadılar…
Bu hafıza tazelemesini niçin yaptık?
Şunun için:
Baştaki sözde devlet adamlarının davetiyle işgal ettiği Afganistan’da zulümler yapan SSCB, yıkıldı. Onu, Afganlılar, çağırmamıştı. Çağıran kendi adamlarıydı. Sovyetler yıkılınca yerine daha küçük bir devlet olarak Rusya Federasyonu kuruldu. İlk zamanlar o da dağılma sürecine kapılmıştı. Devlet başkanları kifayetsizdi. Ruslar, Vladimir Putin diye bir lider çıkararak toparlandılar. Ancak bugün Putin de kibir ve azamete kapılmıştır. O’nu da Suriye halkı değil, hizmetinde olan biri çağırmıştır. 1979’da Necibullah Afganistan’a, 2011’de Beşar Esad Suriye’ye çağırdı. Kızıl Ordu gibi bugün Rusya yine zulmediyor. Suriye’de ölen her çocuğun, Akdeniz’de boğulan her bebeğin, sınırlarda perişan olan her mültecinin gencecik yaşta şehit olan her Mehmedciğin, vebali Beşar Esad’dan evvel Vladimir Putin’ine aittir.
“Bahar Kalkanı”yla Suriye’de yeni bir döneme girilmiştir. Bu girilen yeni dönem, bu yükselen dualar, bu defa da Rusya Federasyonunu çökertebilir. Zira hiçbir zulüm payidar olmaz. İdlib, çöküşün başlangıcı olacağa benziyor. İHA ve SİHA adlı kartallarımız, Putin rejiminin balonunu patlatmıştır.
Putin, bize karşı samimi olmadı, Putin, dostluğumuzun kıymetini bilmedi.
Bu mülteciler AB’nin, bu zulümler Rusya Federasyonu’nun sonu olabilir.
.28 ŞUBATLARI SİSTEM DOĞURDU
2020-02-28 02:00:00
27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül, e-Muhtıra.. diye ne kadar zorbalık varsa onların tamamı devrin sisteminin eseridir. O günlerde parlamenter sistem vardı. Kastımız, parlamenter sistemi kötülemek değildir. Yaşanan gerçekleri dile getirerek bir de bu cepheden bakılsın istiyoruz. Nitekim parlamenter sistem, özürsüz değilmiş ki şimdilerde Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne karşı olanlar “CB sistemini bırakarak güçlendirilmiş parlamenter sisteme geçelim’’ teklifini yapmaktalar. Dikkat çeken, güçlendirme kelimesidir.
1876’dan 2018’e kadarki yasama hayatımız parlamenter sistemdir. Ancak bu süreç çok inişli-çıkışlıdır ve yekpâre değildir. Memleketin meclis eliyle parçalanması gibi vahim bir vaziyet ortaya çıkınca Sultan, 1878’de Meclis-i Meb’usan’ı lağvetti. Âyân Meclisi, açık kaldı. Kanun-ı Esasi, anayasa da yürürlükteydi. 1908’de İttihatçıların darbesiyle Meclis-i Meb’usan tekrar devreye girdi. Aynı zamanda çok partili hayata da geçildi. 1923’ten 1945’e kadar tek partili hayat ve parti devleti vardı. 1945’te Washington’ın baskısıyla Ankara’da “Türk Baharı’’ açtı. 1945’ten 1960’a kadar tekrar çok partili hayat, siyaset sahnesinde yer aldı. 1923-1960 arası âyân yani senato yoktu. 1961 Anayasası’yla 40 yıla yakın bir aradan sonra senatonun da dâhil olmasıyla yeniden çift meclisli hayat başladı. 12 Eylül darbesinde senato kapatıldı. 1982 yılında yeni anayasa kabul edildi. 2018 yılında da Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne geçildi. 1961 Anayasası’nı beğenmeyenlerden bazıları, şöyle derdi. “Bu anayasayı terk ederek 1924 Anayasası’na dönelim’’. Bu teklif, birçok kereler dile getirildi ama kabul görmedi. Keza o dönemde ortaya atılan “İkinci Cumhuriyet’’ tabiri de tutmamıştı.
“Parlamenter Sistem’’ esasen “meclis’’ ve “senato’’ diye çift meclislidir. Çift meclis olmayınca parlamenter sistemden ziyade çeşidi kendine özgü bir yapı var demektir. Güçlendirmeden neyin murat edildiği açıklanmasa da yüksek ihtimal ki meclisin yanına senato da olsun isteniyordur. Bunun dışında hangi tasarrufun güçlendirme sayılacağı meçhul.
Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ni terk ederek önceki parlamenter sistemi restorasyona tabi tutup yeniden ona dönmek, en azından şu günkü meclis aritmetiği ve güçlü Cumhur İttifakı varlığı karşısında mümkün değildir. Anayasa değişikliği gerekir. Cumhur İttifakı dışındaki partiler bu değişikliğe yetmemektedir.
Yapılması lazım gelen eskiye dönmek değil, mevcudu iyileştirmektir. CBHS-Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’nin hayatımıza katılmasının üzerinden yaklaşık olarak bir buçuk yıl geçmiştir. Bu döneme dair çok kesimde farklı görüşler birikmiştir. Bunlar değerlendirilebilir. Bizatihi Cumhur İttifakı’nın görüşleri vardır. Neler yapılabilir? Biz, bir-ikisini dile getirelim. Evvela sistemin adını “Başkanlık Sistemi’’ diye netleştirmeli. 40 yıldan bu yana sistemi bu isimle tartışmıştık. Sonra da kuvvetler ayrılığının yerli yerine oturması üzerinde çalışılmalı. Ayrıca Cumhurbaşkanı veya Başkan sıfatının parti faaliyetleriyle karışmaması için tedbirler alınabilir. Fakat senatonun istendiği görülmüyor. Dolayısıyla senato olmayan dönemlerdeki parlamenter sistemin bize mahsus olması gibi şimdiki CB yahut yarınki Başkanlık Sistemi de bize mahsus olmaktadır.
Makbul olan, sistemler ve adları değil, halkın refah, saadet ve huzurudur. Tarihin derinliklerinden 1876’ya kadar, Devlet-i Ebed Müddet’in işleyişinde, devlet adamlarının hükûmet edişinde, meşruti idare, demokrasi yoktu.
Lider imajından ürkmek yerine adil ve cesur bir lideri şans bilmeli. Konuya tam aşina olmayan bazıları, Orta Doğu’nun lider eksenli olduğunu söyleyerek bunu kınama sebebi saymaktalar. Hâlbuki o bahsettiğimiz tarihin derinliklerinden 1908’e kadar devlet ve millet hayatı hep lider esaslı olarak geldi. 1908 İttihatçı darbesiyle Sultan Abdülhamid Han, çekilince aynı kadro beş yıl sonra devleti, Almanya’nın safında dünya harbine sokup imparatorluğu bozuk para gibi harcadılar.
Kanaatimiz o ki Başkanlık Sistemi olsaydı yukarıda adı geçen ve bu millete çok acılar çektiren darbeler yapılamazdı. Parlamenter sistem var iken her 10 yılda bir darbe, diğer 10 yılda bir de ekonomik kriz yaşandı. Her defasında da devlet gerilere düştü, millet daha fakirleşti. Gaye, sistemin güçlü olmasından ziyade devletin ve milletin güçlü olmasıdır. Ana fikrimizi bir başka cümleyle şöyle ifade edebiliriz. Şayet Başkanlık Sistemi olsaydı, 27 Mayıs da diğerleri de 28 Şubat da yapılamazdı. Onun için iniş-çıkış, yap-bozla zaman heba etmek yerine tarihin iyi ve kötü tecrübelerinden istifadeyle CBHS üzerinde durup onu muhkem hâle getirmeliyiz.
Akıl ve aklı selim de bunun için vardır.
.DÜN HOCALI, DÜN SREBRENİTSA, BUGÜN İDLİB SOYKIRIMI!..
2020-02-27 02:00:00
Haddi zatında bütün savaşlar, din savaşlarıdır. Savaşın çıkış sebebi, yeri, tarafları, zamanı her ne olursa olsun üzerinde durup derinlemesine incelendiğinde bunun bir Müslüman-Hıristiyan, Müslüman-Yahudi, Müslüman- Hindu savaşı olduğu gerçeğine varılır.
Bu tespitimize katılan olduğu gibi muhalefet eden de çıkabilir. Buradaki muhalefet, başka birçok sahada olduğu gibi özünden habersizlik yüzündendir. Zira; Kur’ân-ı kerim, İslam dışı unsurların “tek millet’’ olduğu mutlak ölçüsünü haber vermektedir. O unsurlar, bu aidiyetlerinin fark ve şuurundalar. Bunun içindir ki tarihte defalarca ve en kanlı şekliyle haçlı seferleri tertipleyerek Avrupa’nın ortalarından ta Kudüs-i Şerîf’e kadar sarktılar. Geçtikleri yerleri talan ettiler, yaktılar-yıktılar, en zaliminden katliamlar yaptılar.
Hem batıdan ve hem de kuzeyden gelen saldırıların özü, mahiyeti budur. Anadolu Selçuklu Devleti’yle, Osmanlı tarihinin büyük bir bölümü bu saldırıları kırmak, yenmek ve püskürtmekle geçmiştir. Eğer bu iki devlet, bu yüksek vazifelerini yapmasalardı bugün Anadolu ve “Orta Doğu’’ topraklarında herhangi bir Müslüman ülkenin var olması bir yana ciddi bir Müslüman nüfus da bulunmazdı.
Dün olduğu gibi bugün de batıdan ve kuzeyden haçlı saldırıları devam etmektedir. Onlar, maksatlarının şuurundalar. Oğul Bush’un, 20 Mart 2003’te ikinci Irak işgalini başlattığında söylediği “Bu bir haçlı harekâtıdır!’’ sözü unutulamaz. O söz, unutulamayacağı gibi Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti sayıp, Amerikan sefaretini buraya taşıması da unutulamaz. Onlar, haçlı ittifak gayesini ihmal etmezken Müslümanlar “Ümmet-i Vahide’’ olduklarını hafızalarından sildiler. Bu terkibin ne demek olduğunu bugün üniversite bitirmişlerden bile ancak nadir sayıdaki kimse bilir. Devleti yönetmeye talip olanlardan “Bizim Suriye’de ne işimiz var?’’, “Bizim Orta Doğu bataklığında ne işimiz var?’’, “Bizim Libya’da ne işimiz var?’’ diye talihsiz laflar işitilirse akıbet de tabii ki bu olur.
Haçlı unsurlar, kendilerini merkeze oturtarak hem “Orta Doğu’’ demekte, hem bu adı verdikleri toprakları “Bir damla petrol, bir damla kan’’ sadizmiyle işgal edip sömürmekte ve hem de şehid kanlarıyla sulanmış bir vatanı ‘’bataklık’’ diye aşağılamaktalar.
Hocalı Soykırımı’nın sene-i devriyesindeyiz:
Azerbaycan ve Ermenistan arasındaki Karabağ Harbi esnasında 26 Şubat 1992’de Ermeni Kuvvetleri, Azerbaycan’ın Dağlık Karabağ bölgesindeki Hocalı ilçesine girerek 83’ü çocuk, 106’sı kadın, 70’den fazlası ihtiyar olmak üzere toplam 613 kişiyi şehit ettiler. Ayrıca 487 kişiyi ağır yaralayıp, 1.275 kişiyi esir aldılar. 150 kişi ise kaybolmuştur. Ermeniler, maktullerin bazılarının gözlerini oymuş, bazılarını yakmış, bazılarının da kafasını kesmişlerdir. Harbin komutanı bugünkü Ermenistan Cumhurbaşkanı Serj Sarkisyan iken, Hocalı’ya yapılan saldırının elebaşı da eski ASALA terör örgütü militanı Monte Melkonyan’dı.
Hocalı, 11.500’e yakın bir nüfusa sahipti. Bu güzel belde böyle bir vahşete maruz kalınca Alef Hacıyev öncülüğündeki 200 kişilik vatansever Azerbaycanlı canlarını dişlerine takarak işgal ve vahşete direndiler. Ne var ki ellerinde sadece 160 hafif silah vardı. Neticede saldırgan Ermeniler, sivillere böyle bir zulmü reva gördükleri gibi şehirde de taş üstüne taş bırakmayıp yakıp-yıktılar. Azerbaycan Millî Meclisi, 1994 yılında yaşanmış vahşetin “Xocalı Soyqırımı’’ olduğuna dair bir karar alarak dünyaya ilan etti. Vaki kararı 12 devlet, İİT-İslam İşbirliği Teşkilatı ve 18 ABD eyaleti tanımış bulunmaktadır.
Hocalı’dan önceyse Srebrenitsa Soykırımı yaşanmıştı:
Bosna-Sırp Savaşı’nda bölgede üstelik bir de BM Barış Gücü de mevcuttu. Barış Gücü Komutanı, Thomas Karremans adında Hollandalı bir generaldi. Hıristiyan kökten dincisi haçlı zihniyetli bu kişi, garip bir şekilde önce Boşnaklardan silahları toplayarak onları silahtan arındırdı. Sırp saldırı tehlikesi artıp da Boşnaklar silahlarının iadesini isteyince bu isteği reddetti. Ancak bununla da kalmadı, 11 Temmuz 1995’te Srebrenitsa’dan askerleriyle birlikte çekilerek şehri ve kendisine sığınmış 25 bin Boşnak’ı Sırp haydutlara bırakıp gitti. Ratko Mladiç komutasında tepeden tırnağa silahlı Sırplar, silahsız ve savunmasız Srebrenistsa’ya girerek korkunç bir katliam yaptılar. İz bırakmamak için de maktul cesetlerini, parçalara ayırıp 64 ayrı çukura gömdüler.
Lahey Adalet Divanı, 27 Haziran 2017 tarihli kararıyla bu katliamın soykırım olduğuna hükmetti. Mahkeme, ayrıca Hollandalı komutanla Hollandalı askerleri suçlu ve Hollanda hükûmetini de yüzde 30 sorumlu buldu…
Müslümanlara yapılmış katliama, mezalim ve soykırımlar, bunlardan ibaret değildir. I. Abdülhamid Han zamanında Ruslar, Kırım’ın kuzeyindeki Özi Kalesi’ni basarak kadın, kız, çocuk, yaşlı demeden feci bir katliam yapmış ve meskûn mahale çok ziyan vermişlerdi. Haberi alan Padişah, o kadar üzüldü ki o üzüntüyle felç geçirip vefat etti. II. Mahmud Han döneminde isyan çıkaran Rumların Mora ve çevresinde yaptıkları da dayanılmaz cinstendir. Bu isyan, İngiltere, Rusya ve Fransa tarafından desteklendiği için nihayetinde Mora yarımadasında “Yunanistan’’ diye bir devlet kuruldu, 18 yaşındaki bir İngiliz Prens de başa kral olarak oturtuldu. Kırım, Ahıska, Kıbrıs gibi daha birçok misal vardır. İstiklal Harbi’nde de Doğu ve Batı Anadolu’da ağır Ermeni ve Yunan zulümleri yaşandı. Bugün de Doğu Türkistan, Keşmir ve Filistin’de benzerleri olmakta. Ancak; İdlib’de yaşananlar, onları fersah fersah geçti. İdlib’de de tıpkı Hocalı ve Srebrenitsa’daki gibi soykırım yapılmaktadır. Bu şehirde bebekler, çocuklar, kadınlar, yaşlılar, sivil ahali bombalanmakta, mektepler, haneler tahrip edilmektedir.
Soykırımlarda da bunlar yapılmıştı.
…
Regaib Kandiliniz mübarek, dualarınız makbul olsun. Mazlumlara, mağdurlara, maktullere, soykırıma uğrayanlara, hürriyetinden mahrumlara dua etmeliyiz.
.ÇOK TARAFLI BİR SAVAŞTAYIZ!..
2020-02-26 02:00:00
Amerika’nın “Arap Baharı’’ aldatmasından sonra Rusya, 1970’lerden beri var olduğu Suriye’yi iyice mülk edindi. Washington, Suriye’nin kuzeyinde kurmak istediği emir kulu bir Kürt devleti uğruna Suriye’nin Rusya’nın hâkimiyetine girmesine oralı olmadı. Bugün aslında mübarek Şam toprağında rejim değil, Rusya vardır.
İşbaşındaki rejim, meşruiyetini, hukukiliğini tamamen kaybetmiştir. Suriye Devleti, her ne kadar BM üyesi ise de o devleti yöneten siyasi kadrolar, küçük bir Nusayri zümre hariç halkın desteğinden mahrumdur. O halk, ya muhalif olmuş veya muhacir olup komşu memleketlerle dünyanın sair yerlerine savrulmuşlardır. Suriye anayasası yazılıp da bu anayasaya dayanarak hâkim teminatı ve gözlemci tasvibiyle dürüst bir seçim yapılarak işbaşına yeni bir iktidar gelmeden mevcut Esad rejimi sadece gâsıbtır, hak çalmıştır; Rusya ve İran’ın taşeronu, ABD’nin örtülü iş birlikçisidir. Türkiye, bugün İdlib’de aslında “rejim kuvvetleri’’yle değil, Rusya ve İran’la bilek güreşi yapmaktadır. Fırat’ın doğusundaysa Amerika, PYD/PKK’lı müttefikleriyle Türkiye aleyhine olarak pusuda bekliyor. Hem İran, hem Rusya ve hem de Amerika, Suriye’de Türkiye’ye karşı gayrı samimi davranmaktalar.
Bizde bazı kimseler ısrarla “diplomasi’’ şartını hatırlatıyorlar. Evet; elbette ve mutlaka diplomasi ama hangi diplomasi ve nasıl diplomasi? Sn. Erdoğan ve Sn. Putin, Sn. Erdoğan ve Sn. Trump, Sn. Erdoğan ve Sn. Ruhani defalarca ve defalarca görüştüler. Bu görüşmeler, İstanbul, Ankara, Tahran, Moskova’da yapıldı. Soçi Mutabakatı, Astana Süreci imzalandı. Ayrıca Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, AB devlet liderleri, BM genel sekreteri ile defalarca yüz yüze ve telefonla görüştü. Cumhurbaşkanı’mız, daha dün bu mes’eleler için Bakü’deydi. Dışişleri Bakanı’mız Mevlût Çavuşoğlu, keza, mevkidaşlarıyla defalarca görüştü ve konuştu. Bir Türk hey’eti geçen hafta İdlib için Moskova’daydı. Bugün de Rus hey’eti, aynı maksatla ve program harici olarak Ankara’da. 5 Mart’ta da Erdoğan ile Putin’in sonucu herhâlde yine nafile olacak bir buluşma gerçekleştirmeleri mevzubahis. Aslında bu toplantıya Fransa Cumhurbaşkanı Macron ve Almanya şansölyesi Merkel de katılacaktı ama takvimlerinin uyuşmadığı haber verildi…
Bütün bunlar, diplomasi, müzakere, sulh arayışı… değilse diplomasi nedir? Asla unutmamalı ki sahada bileği pek olmayanın masada yüzü ak olamaz. Bu sebeple İdlib’de kazanmaya mecbur ve mahkûmuz. İdlib kaybedilirse kimsenin şüphesi olmasın ki yarın Hatay da kaybedilir. Bir adım sonrasında mevcut sınırlarımız tehlikeye girer. Onun için Ankara, hem Moskova, hem Tahran ve hem de Washington’a karşı en üst perdeden ve en tavizsiz ve en kararlı tavrını göstermeli ve elindeki bütün unsurları devreye sokmalıdır. Kimse kimseye karşı tek taraflı ve kıyas kabul etmez avantajlara sahip değil. Bütün zamanların en yaman mücadelesini vermek zorundayız. Yaşanan, çok taraflı örtülü bir savaştır. Aslında savaşın bir mertliği vardır. Fakat burada yüze gülerek kurşun savruluyor. Bundan dolayı Türk ordusu, Suriye millî ordusu ve istihbaratımızın sahadaki yüksek gayret ve fedakârlıklarını kıracak her türlü yazı, yorum ve beyanattan kaçınmalıdır. Bazı kıt akıllı TV yorumcuları, devletimizin değil Esad rejiminin yanında yer alarak “Esad, vatanını savunuyor! Suriye millî ordusu, teröristtir!’’ gibi insaf ve vicdan harici gayrı millî konuşmalar yapmaktan hicap duymuyorlar. Hâlbuki verilen, bir siyasi iktidar mücadelesi değildir. Yarınlarımıza dair istikbal ve istiklal mücadelesidir. I. Dünya Harbi, bir asır sonra kaldığı yerden devam ettirilmektedir.
TSK destekli Suriye millî ordusu, dün yiğitçe bir mücadeleyle Sayrâb köyünü istirdat etti, yeniden kazandı. Sırada M-4 ve M-5 yollarının kesiştiği noktada bulunan Serakib şehri bulunuyor. Burası da alınacaktır, alınması şarttır. Böylece İdlib’in temizlenmesi kolaylaşır. Şu kış gününde sınırlarımıza rejim bombardımanından kaçan 3 milyona yakın Suriyeli mazlum yığılmış bulunuyor. Gökten yağan, zahiren “rejim bombardımanı’’ hakikatte ise “Moskof bombardımanı’’dır. Terörist lafıyla siviller, çocuklar, kadınlar bombalanıyor. İdlib’de teröristlerin olması Ankara’nın değil, Moskova, Tahran ve işgalci rejimin işine gelmektedir. Onları bahane ederek halkı Türkiye’ye doğru süpürmekteler. Gayeleri teröristleri temizlemek olsa daha başka türlü davranırlardı.
Muhalefet partileriyle konuşan ve yazan herkesin sorumlu davranmaları şarttır. Yukarıda “İdlib düşerse Hatay gider, hudutlarımız değişir!’’ Dedik. O cümlemizi tamamlıyoruz; İdlib düşerse Trablusgarb düşer, Akdeniz bize kapanır, Kıbrıs tehlikeye girer.
.TÜRKİYE’NİN ANNELERİ!..
2020-02-25 02:00:00
Geçen sene, bitmeye yaklaşırken bir avuç dertli anne, yürek yüreğe verip bir cesareti hayata geçirmişlerdi. HDP Diyarbakır il binası önünde toplanarak “evlâdlarımızı istiyoruz, evlâdlarımızı bize geri verin!!!..’’ diye ilk haykırdıkları gün, takvimler 3 Eylül 2019’u gösteriyordu.
O annelerin bazıları Türkçe bilmiyordu. Bazısı, değme hatibe gıpta ettirecek denli iyi konuşmacıydı, dedikleriyle sarsıyor, silkeliyordu. Çocuklarının ya kaçırılarak veya kandırılarak dağa götürüldüklerini haber veriyor, adı geçen il başkanlığının bu işleri organize ettiğini ileri sürüyorlardı. HDP il mensupları, önceleri bir-iki sert çıkışla bu anaların gözlerini korkutacaklarını sandılar. Onlar, hiçbir şeyden korkmadılar. Zaten oraya gelirken ölüm dâhil her şeyi göze almışlardı. Evlâdlarını kaybetmiş olmakla kaybedecek bir şeyleri kalmamıştı.
Ortak bir seslenişle adları “Diyarbakır Anaları’’ oldu. Diyarbakır Anaları, sıcağa da soğuğa da aldırmadan analık nöbetlerine, evlâd nöbetlerine, hürriyet nöbetlerine, hak nöbetlerine, vatan nöbetlerine devam ettiler, ediyorlar. Onların bu îmânlı ve ısrarlı destânî mücadelesi, daha başka vatandaşlara da cesaret verdi, yeni katılımlar oldu ve oluyor. Yavaş yavaş ve istikrarla büyüdüler, çoğaldılar. Tahammülleri kavileştikçe karşılığını da almaya başladılar. Neredeyse her hafta bir genç, ana çağrısına, anasının gözyaşına, yürek çığlığına kulak vererek teröristlerin arasından kurtulup analarının kollarına koştular.
Hep birlikte şahidlik yaptığımız gibi bu şanlı eylem, çoğalarak ve dimdik devam etmekte. O kadar ki şimdi sadece anneler değil, babalar da oradalar. Yeğenler, amcalar için de orada nöbet tutanlar da var. Yalnızca Diyarbakırlı ana-baba, yeğenler değil, çevre ve uzak vilayetlerden de gelip bu güçlü direnişe iştirak edilmekte. Vaziyet o ki zaman geçtikçe eylem daha genişleyecek ve daha kırılmaz hâle gelecek. Devlet ve vicdanlı yazarlar ve toplumun bilinen bazı isimleri bu eyleme ilk günden destek verdiler. Bazıları, taşlanmak, kınanmak pahasına oraya kadar giderek o analarla birlikte nöbet tuttular. Sözde aydın esasta ise bu ülkenin her değerinin yabancısı bazıları ise onları da onlara verilen desteği de kabullenemediler.
Görüşümüz o ki bu eylem, bu nöbet, kritik eşiktedir. Omuz verilip esaslı bir hamle yapıldığında şaha kalkacak görünüyor. Hem devletin, hem cemiyetin ve elbette kanaat önderlerinin yeni bir çıkış yapmaları gerekmekte. Böylece nöbette olanlar daha cesaretlenecek ve henüz cesaret gösteremeyenler daha bir hızla nöbete dâhil olacaklardır.
Hadise artık ‘’Diyarbakır Anneleri’’ söylemini de aşmıştır.
Dediğimiz gibi, Türkiye’nin farklı şehirlerinden iştirakler olmakta.
Şimdiden sonra artık onlara ‘’Diyarbakır Anneleri’’ değil, ‘’Türkiye’nin Anneleri’’ demeli. Bunu hak ettiler. İkincisi ve daha önemlisi, bu anneler için yeni ve ses getiren bir şeyler yapmalı. O bir şeylerin ne olduğuna evvela bu memleketin her annesi kafa yormalı ve elinde fotoğrafı, yüreğinde sancısı 5-10 yıldır evladından ayrı olan o annelerin yerine kendisini koyarak, çare ve teklifler üretmeli, 25 veya 50’şer kişilik kafileler hâlinde onları ziyarete giderek 24 saat birlikte nöbet tutmalıdır. Ayrıca ajans, TV ve gazeteler, bu haberi gündemden hiç düşürmemelidir.
10 Mayıs 2020 Pazar “Anneler Günü’’dür. Bu seneki Anneler Günü’nde bu kahraman analar “Yılın Annesi’’ ilân edilmeli, CB külliyesinde icra edilecek bir merasimle kendilerine ödüller verilmelidir. Bu ülkenin birliği, bütünlüğü ve varlığı için bu yaman kadınların yaptıkları İstiklal Harbi’nin kahraman kadınlarının yaptıklarından az değildir. O “nene’’lerimize şükran cümlesinden madalyalar verildiği gibi kurşunlanmayı göze alarak o meydana çıkan bu bacılarımıza da icra edilecek söz konusu merasimde Cesaret Madalyası yahut Üstün Hizmet Madalyası veya Şeref Madalyası verilmelidir.
NAZİ TERÖRÜ
2020-02-21 02:00:00
Türk işçiler, Almanya’ya ilk defa 31 Ekim 1961’de Ankara ve Bonn arasında imzalanan anlaşma ile gittiler. Anadolu’nun hemen her köşesinden gurbete varan bu vatandaşlarımız, insaflı Almanları bile hayrette bırakan yüksek bir fedakârlıkla II. Dünya Harbi’nde yanmış ve yıkılmış bu memleketi âdeta yeniden hayata döndürdüler. Bunu yapan, sadece Türkler değildi ama ana unsur onlardı.
Bu anlaşmayla birlikte Türkler, Almanlarla ikinci kere buluşmuş oldular. İlki I. Dünya Harbi’nde olmuştu. Körü körüne Alman hayranı İttihadçılar sırf bu hayranlıkları yüzünden harbe girip Almanların yanında yer aldılar. Alman devleti mağlup olunca onun ortağı İttihadçı idare de mağlup sayıldı. Bu mağlubiyet, Devlet-i âli Osman’ın sonunu getirdi. Bu satırları bir de tefsir etmek gerekirse bir cümleyle açıklanabilir:
-Almanya yüzünden hem imparatorluğunu ve hem de 4 milyon küsur km2 toprağını kaybeden Türkler, I. ve II. Dünya Harblerinin her ikisinde de mağlup olan fakat devletleri yerinde kalan Almanya’ya giderek Almanları, harbin enkazı altından kurtardılar.
Ancak Türklerin bu âl-i cenablığı bâzı kadirşinas Almanlar hariç hiçbir zaman takdir edilmedi. Aksine Türkler, hemen her sene şehit verdiler. Irkçı Almanlar, hemen her sene ve senede birkaç defa Türklerin evlerine, camilerine, toplu mekânlarına saldırıp yaktılar, katliam yaptılar. Bu zulümle Almanya’da ölen vatandaşlarımızın hiç de azımsanmayacak bir sayıda olduğu açıktır. Sakatlar, dullar, yetimler de cabası.
Bu ırkçılar, Nazilerdir. Naziler, aslında yalnızca Türklere değil, diğer yabancılara da saldırmaktalar. Ancak; Türkler, hem Müslüman ve hem de sayıca yüksek olduğundan daha fazla saldırıya maruz kalmaktadır. Son senelerde bütün Avrupa’da politika dâhil aşırı sağ, yükseliş seyri gösteriyor. Bu Almanya’da da yaşanmakta. Şimdi o yükseliş, daha da kanlanmış durumda. Bunda Suriyeli ve diğer mültecilerin de payı büyüktür. Nitekim önceki akşam Frankfurt’ta Tobian Rathjen adında bir Nazi, “yabancılar”ın gittiği bir kahvehaneye baskın düzenleyerek katliam yaptı. Ölenlerin 5’i Türk. Daha sonra evinde ölü bulunan katil, geriye ırkçılık hezeyanlarıyla dolu bir mektup ve bir video bırakmış. Arabası da mühimmatla doluymuş.
Nazi, “Nasyonal sosyalizm taraftarı” demektir. Nasyonal sosyalizme “millî sosyalizm” demek yerine “ırkçı sosyalizm” demek daha isabetli olur. Yani nasyonal sosyalizm, sosyalizm ile ırkçılığın sentezidir. Kapitalizme, Komünizme, İslamiyet’e ve Yahudilere karşılar. Alman ırkını üstün ırk sayarlar. Bugün geldiğimiz noktada bu ideoloji, ırkçılığı da geçmiştir. Naziler artık ırkçı teröristtir. Bundan böyle hem Almanya ve hem de taraf devletler ve dünya bunlara “Nazi teröristler” ve yaptıklarına da “Nazi terörü” demelidir. Nazi teröristler, yalnızca Türklerin ve diğer yabancıların değil her şeyden evvel Almanya’nın başının derdi, huzur, imaj ve istikrarının düşmanıdır. Yahudiler nasıl ki kendilerini seçilmiş ırk sayıp Filistinlilere dehşet saçıyorlarsa, Nazi Almanya’sında yaşadıkları mezalimi Filistin Devleti’nde sivil Müslümanlara, çocuklara, kadınlara acımasızca tatbik ediyorlarsa bunun bir benzerini de Naziler Almanya’da Türklere ve Müslüman yabancılara yapmaktalar.
Almanya, acilen ve çok sert tedbirler almalıdır. Bu nankör Naziler, Türklerin de aralarında oldukları yabancıların Almanya’yı terk etmelerini istiyorlar. Şiddet, nefret, ötekileştirme, kundaklama ve katliamın sebebi budur. Hâlbuki bugün aralarında Türklerin de olduğu o yabancılar dördüncü nesildir Almanya’dadır. Birçok iş adamı, siyasetçi, eğitici onlardandır. Onlar artık Almanların yapmaya tenezzül etmedikleri işleri yapan garibanlar, gurbetçiler değil, yanında yerlileri çalıştıran “Avrupalı Türkler”dir. Tembel ve aşağılık Naziler, bunu hazmedemiyorlar. Yabancı düşmanlığı ve İslâm nefreti, Avrupa’ya Suriyeli, Afgan vs. aktıkça daha da çoğalacaktır. Bu kin, bu düşmanlık insanlık suçudur. Yahudi düşmanlığı suç kabul edildiği gibi ABD dâhil bütün Batı ve bütün medeni dünyada İslam düşmanlığıyla yabancı düşmanlığı da ağır hapsi gerektirir suç kabul edilmeli ve bu sapık ideolojiyle tavizsiz şekilde uğraşmalıdır.
Batılılara şunu hatırlatmaya hacet var mı?
Türkiye, 4 milyonunu aramızda ve 3 milyonunu da hudutlarımızın hemen ötesinde ağırladığımız 6-7 milyon Suriyeliyi tutmakla Avrupa’ya ve topyekûn Batı’ya ne büyük iyilik yapmaktadır. Avrupa, bugün huzur ve istikrarını bize borçludur. Bunu gözü dönmüş kindar Nazilerin, ırkçıların anlaması beklenemez. Diğer Batılılarsa artık insafa gelip anlamalı ve fundamentalist, kimmiş görmeliler.
Irkçı veya Hıristiyan olarak ortaya çıkan yobazlar, İsveç'te de Almanya’da da dehşet saçabilmektedir.
.ADALET
2020-02-20 02:00:00
HUKUK mesleği, belki de mesleklerin en zoru, en veballisidir. Mahkemede davasına göre insan veya insanlar hakkında en basitinden en ağırına kadar hükümler verilir. Bu hükümler yani hürriyete veya mala dair veya her ikisine dair verilen kararlar, sonrasında kim bilir hangi sonuçlara yol açmaktadır. Boşanmalar, şereflerin lekelenmesi gibi. Bundan dolayı hukukta bir de iade-i muhakeme; yeni ortaya çıkan deliller muvacehesinde muhakemenin yenilenmesi denen bir müessese vardır. Keza, iade-i itibar yani yüze çalınmış kararın temizlenmesi de vardır. Ancak bunlar çok kere yıllar sonra gelir. Her şey bitmiş, Basra harap olmuştur. O zaman acı ile ‘’Bade harab’il Basra!’’ denir.
Mutlak şaşmaz karar, ne kadar mümkündür? Bu çok meçhuldür. Devrimizde belki de mümkün değildir. Nihayetinde hükme yani karara esas olan dosya, emniyetin yazısı, savcının iddiası, taraf beyanları, şahitlerin sözleri, delil denen belgeler, suç unsurları ve bilirkişinin raporuna dayanır. Dosyanın kusursuz bir kanun veya kanunlara istinad etmesi gerekir. Bunların tamamı ise iyi yetişmiş, müktesebatı sağlam, iradesi güçlü, ahlâkı düzgün, kul hakkından haberdar, kararının toprak altında hesabı olduğuna inanan bir hâkimin varlığını icap ettirir.
Bazı durumlar vardır ki hâkim verdiği karara kendisi de inanmaz fakat dosya münderecatı öyle olduğu için açıkladığı gibi bir karar verir. Böyle bir hükme adalet denmesi mümkün değildir. Öyle ise herkes polis olamamalı, herkes şahid olamamalı, herkes savcı olamamalı, herkes mahkeme memuru olamamalı ve elbette ve mutlaka herkes hâkim olamamalı. Bu insanlar, herkesten daha çok vicdanlı ve herkesten daha çok vazife şuur ve idrakine sahip olmalıdır. Hekimin yani doktorun tasarrufu insanın hayatı, hâkimin kararı insanın hürriyeti, itibarı, canı, malı, ailesi ve toplumla alâkalıdır. Bir doktorun kendini mekanik eşya tamircisi, hastayı da müşteri olarak görmesi nasıl ki ayıpların ayıbı ise bir hâkimin de hak etmediği hâlde, layık olmadığı hâlde cübbe giymesi, kürsüye çıkması da ayıpların ayıbıdır.
Zaman zaman her birimiz insan veya silah veya bir başka şey hakkında “yerli ve millî’’ tabirini kullanırız. Kullanılması gereken yerde elbette kullanılacaktır. Ancak yerli ve millî olması gereken her şeyden ve her şeyden önce hukuktur ve hukukçudur. Hukuk külliyatımız, âbide gibi ve hukuk adamlarımız da âbidevî olmalıdır. Onun için karar veren adalet mensubu yarmaktan ‘’yargucı’’ veya ‘’yargıç’’ olmaktan ziyâde hakîm’den; hikmet sahibinden hâkim’dir. Hadiseyi kuşatan, kavrayan, meseleyi idrak eden ve hükmedendir. Dolayısıyla hâkim, biraz da hakîm’dir, bilge adamdır.
Adalet, ne muhteşem veya köhne binalar, ne göz alıcı cübbeler ve yüksek kürsülerle tecelli eder. Adalet, vicdanlarda yerini bulan kararlardır. Bunlar da vicdanlı ve ilmen, fikren ve manen donanımlı hâkimler, savcılar, avukatlar ve ara bulucularla olur. Verdiği yahut vereceği karardan dolayı uyuyamayan, titreyen hâkim, parayı en son düşünen avukat, ne istediğini bilen savcı.. Adalet bunlarla tecelli eder. “Adalet mülkün temelidir’’ sözünün kime ait olmasından önce hayattaki bulduğu karşılık önemlidir. Biz, “şeriatin kestiği parmak acımaz!’’ diyen bir medeniyetin mensuplarıyız. O medeniyetten şeriat kötülene kötülene uzaklaştık. Ondan uzaklaşarak nesilden nesile devam eden davalar gününe gelindi. Bu davalar, harap binalarda veriliyordu. Şimdilerde saray gibi adalet binalarının kapılarında da “adalet sarayı’’ yazmakta. Ne var ki o kapıdan girip çıkanları, kapıda ne yazdığı değil, kararda ne yazdığı alakadar etmektedir. Adaletin itibarını sarsmamak şarttır. Bu sağlam hukuk ve hukukçularla mümkün olur. Adalet dağıtmak devletlerin bir numaralı vazifesidir. Bundan dolayı hukuk teknisyeni değil, hukukçu, belki hukuk mütefekkiri yetiştirmemiz lazım geliyor. Hukuk fakültelerine bağlı hukuk liseleri açmalıyız. Kul hakkı, Allah korkusu, İslam ahlakı talebenin vicdanına nakşolmalı. Yerli ve millî hukukçu eğitimi buralardan başlamalı. Bu liselerden hukuk fakültelerine imtihansız geçilmeli. Ancak lise bitirme imtihanları çok ama çok ciddi tutulmalı. 3 yıllık hukuk lisesi 5 yıllık da hukuk fakültesini bitiren bir mezun, Arapça-Latince, Farsça-Fransızca, İngilizce-Rusça diye iki dil ve Osmanlı Türkçesi bilmelidir.
.SAHADAKİ MANZARA
2020-02-19 02:00:00
Birinci Dünya Harbi için kullandığımız “7 cephede 7 düvel ile vuruştuk” sözü, o günlerden millî hafızamıza işlemiştir. Sahanın genişliğini, harbin zorluğunu, düşmanın çokluğunu belirtir. “Düvel” devlet kelimesinin çoğuldur. O günkü devletler, bugün de yaklaşık olarak yine karşımızdadır. Yaklaşık olarak bugün de yüz yıl önceki sahalardayız. Yüzyıl önce Trablusgarb yani Libya’daydık, bugün de oradayız. Yüzyıl önce Şam vilayetinde yani Suriye’deydik, bugün de oradayız. Yüzyıl önce Filistin’deydik, Kudüs’teydik bugün de en azından dualarımızla oradayız. Yüzyıl önce Bağdat vilayetinde yani Irak’taydık bugün de oradayız...
Geçen asrın başında taraflar, “İttifak Devletleri” ve “İtilaf Devletleri” diye ikiye ayrılmıştı ve herkesin safı ve omuzdaşı belliydi. Bu defa öyle değil; bu defa dostluklar ve düşmanlıklar iç içe. Bu da en fazla Türkiye, İran, Rusya ve ABD arasında görülüyor. Böyle bir gerçek, tarihte ilk defa yaşanıyor olsa gerek. Nasıl bir akıbetle biteceği meçhuldür.
Şu gün 5 cephe mevzubahistir:
Kuzey Irak, Suriye, Filistin, Akdeniz, Libya.
Kuzey Irak’ta PKK terör örgütüne karşı hiç olmadığı kadar amansız ve başarılı bir mücadele vermekteyiz. Biz, teröristlere öldürücü darbeleri indirirken Irak merkezî hükûmeti suskun, otonom Kürt idaresi sessizdir. İki merkezle de Ankara’nın arası iyidir.
Suriye’de ise devlet olarak Türkiye, Rusya, ABD, İran mevcuttur. Ayrıca PYD/YPG-PKK, DEAŞ, HTŞ ve daha birçok terör örgütü vardır. Millî unsur olarak da Suriye Millî Hükûmeti ve Suriye Millî Ordusu, faaliyet hâlinde. Ayrıca İran’a bağlı Haşdi Şabi militanları bulunuyor. İran, Baas/Nusayri rejiminin yanında, ABD’nin karşısındadır.
ABD, aslında İsrail lehine olarak Suriye’nin dağılmasını istemektedir. Rejime, İran’a, Rusya’ya ve DEAŞ ve değişik örgütlere karşıdır. PYD/YPG-PKK ise kendi ifadesiyle “mahallî stratejik ortağıdır.” Bu örgüt sebebiyle Türkiye ile dolaylı bir bilek güreşi içindedir. Erbil’den Akdeniz’e bütün kuzey Suriye boyunca ve güney hudutlarımıza paralel uzayacak bir Kürt koridoru projesini Türkiye, 3 çok esaslı harekât ile kursağında bırakmıştır. ABD, şimdi daha aşağıdaki petrol bölgesine rücu etmiş, PYD militanlarını da petrol kuyularının başına bekçi olarak dikmiştir.
Rusya, Baas/Nusayri rejimi tarafından dâvet edilmiştir. Suriye, Rusya’nın âdeta eyaleti hâline gelmiştir. Washington gibi Moskova da PYD’nin dostudur. Beşar Esad üzerinde vâsi ve hâkimdir.
Türkiye, 4 milyonu yurdumuzda ve bir o kadarı da sınırımıza yığılmış ve Suriye resmî nüfusunun en az yarısını teşkil eden Suriyeliler tarafında davet edilmiştir. Bu davet ve Adana Mutabakatının verdiği hak ve daha birçok hakla Kuzey Suriye’dedir. Harekât yaptığı 3 bölgede halk, bugün huzur ve sükûn içinde işine gücüne bakmaktadır. Günün en sancılı yeri İdlib’dir. Burayı bu hale Soçi ve Astana mutabakatlarına riayet etmeyen rejim, Rusya ve İran getirmiştir. İdlib insanlığın bittiği, merhametin tükendiği noktadadır. Hududumuz büyük bir göç dalgasına maruzdur. Rusya ile temaslar bir netice vermezse önümüzdeki günlerde İdlib dördüncü harekât bölgemiz olacağa benziyor. Ancak bu defa dar bir sahaya değil bütün alana girip hâkimiyet kuracağız. Bunu bilen rejim, PYD ile iş birliğine başlamıştır. Rusya da onu bize karşı kullanır. Harekât hâlinde rejimle çatışmamız kaçınılmazdır. Rusya ile de yer yer ihtilaflarımız olabilir.
Suriye’de sadece Suriye Millî Hükûmeti ve Suriye Millî Ordusuyla birlikteyiz.
Akdeniz, malumdur. Orada yukarıda ismi geçen devletlerden başka Fransa, Yunanistan, Mısır, Rum yönetimi, İsrail, Libya vs. yüzmekte.
Libya’da ise Rusya, Fransa, Mısır, BAE, SA, ABD alan veya petrol kapma yarışında. Karşılarındaysa Akdeniz’de olduğu gibi meşru Libya devletiyle Türkiye bulunuyor.
Tam bu sıralarda Avrupa Birliği, PKK’lı teröristleri ağırlayıp meclisinde konuşma yaptırdı.
Yüz yıl önce olduğu gibi yine neredeyse dostumuz yok. Fakat o günlere göre bir büyük farkımız var. Türkiye, bugün artık yüksek teknoloji ile silah teknolojisini yakalamış bulunuyor. Millî silahlara sahibiz. Bu, çok büyük bir avantajdır. Diğer avantajımız ise ordumuzun profesyonel hâle gelmiş olmasıdır.
Düşmanın merhametiyle yaşanmaz.
İçeride birlik, dirlik ve huzur olduktan sonra cephede zafer kazanılır. Yüz yıl ve daha önceki bazı harpleri, paşaların geçimsizlikleri, kıskançlıkları yüzünden kaybettik. Bugün onlara bir de politika esnaflığı eklenmiştir.
.İŞ BANKASI’NDAKİ EMANET HİSSELER!..
2020-02-18 02:00:00
İstiklal Harbi’miz devam ederken Hind Müslümanları, İngiliz sömürgesidir. Ancak işgal altında ve müstemleke olsalar da Halifeye bağlılıkları çok güçlüdür. Hilafet merkezinin zorda olduğunu, Türkiye’de bir Kurtuluş Savaşı verildiğini öğrenince bu Müslümanlar, Hind Hilafet Hey’eti adıyla bir teşkilat kurarlar. Kuruluş maksadı, Kurtuluş Savaşı’mıza dualarından başka maddi destek de vermektir. Destek için büyük fedakârlıklar yapılır. “Hindli” kadınlar, kollarındaki, boyunlarındaki altınları çıkartıp bu Hey’ete teslim ederler. Yardım biriktikçe Ankara’ya aktarılır. 14 defa para gönderilir.
Gelen yardım, toplam olarak 675 bin 494 TL’dir. Meblağ, altının gramının kuruşla hesap edildiği ödendiği bir dönem için çok büyük bir miktardır. Yardım, hareketin başında olduğu için Mustafa Kemal’e teslim edilmiştir. Gazi Mustafa Kemal, bu paranın bir kısmını Millî Müdafaa vekâleti gibi yerlere harcamış, rejim değişikliğinden sonra da 26 Ağustos 1924’te 250 bin lirası ile İş Bankası’nı kurmuştur. İlerleyen yıllarda Atatürk, hayatına dair birtakım düşüncelere kapılmış olmalı ki şahsi servetiyle alakalı 12.06.1937 tarihinde bir vasiyetname tanzim ettirerek birtakım tasarruflarda bulunmuştur.
Eylül 1938’de ise ikinci bir vasiyetname tanzim ettirmiştir. Bu vasiyetnamenin hazırlandığı dönemdeki İş Bankası’nın varlığına göre Atatürk’ün hissesi banka mal varlığının yüzde 28.09’una tekabül etmektedir. Atatürk, bu hissenin getirdiği gelirlerin Türk Tarih Kurumu ve Türk Dil Kurumu’na verilmesini ve bunu da CHP’nin idare hey’etinden 4 temsilcisinin takip etmesini istemiştir.
Evvela bir hatayı düzeltmek gerekir. “Hind Müslümanları” sanıldığı gibi yalnızca bugünkü Hindistan Müslümanları değildir. O tarihte “Hindistan”, bugünkü Bangladeş, Keşmir, Pakistan ve Hindistan’ın tamamını içine alan ülkeye deniyordu. Hindli vefakâr ve fedakâr kardeşlerimizin o yardımları, başlangıçtan beri Türkiye’de tartışma mevzuudur. Kemalistler, yardımın Mustafa Kemal’e gönderildiğini iddia ederler. Tarih, kendi devri içinde değerlendirilir. Para, Hilafet makamına gönderilmiş fakat Hakan Halife’nin bir Paşası olan Mustafa Kemal’e teslim edilmiştir.
CHP’nin İş Bankası’ndaki hisselerinin tartışılması, çok partili hayata geçince daha da artmıştır. 14.12.1953 tarihinde TBMM bir kanun çıkararak bu hisseleri Hazineye intikal ettirmişti. Bu hâl, 11 Ekim 1963 senesine kadar 10 yıl boyunca böylece devam etti. Bu tarihte CHP’nin Anayasa Mahkemesi’ne vaki müracaatıyla bu mahkeme, 1953 tarihli kanunu iptal ederek hisseleri tekrar CHP’ye iade etti.
12 Eylül 1980’de ise askerî idare, bütün partilerin mal varlıklarını hazineye devretti. Ancak; kapatılmış partiler, 1992’de yeniden açılınca CHP konu ile ilgili olarak mahkemeye gitti. Yargıtay, davacı parti lehine karar vererek hisselerin iadesi kararı aldı…
Dikkat edileceği gibi Atatürk’ün biri 1937, diğeri 1938 tarihli iki vasiyeti vardır. İlki şahsi servetiyle alakalıdır. Münakaşa mevzuu olan ikincisidir. Bu hususi bir vasiyettir. Nitekim iki kere iptal edilmiş ve bu hisseler, toplamda 22 sene İş Bankası’nın mülkünde ve CHP’nin denetiminde değil hazinenin varlığında yer almıştır. O zaman zarfında ne adı geçen partiye, ne adı geçen bankaya, hatta adı geçen kurumlara bir şey olmuştur. Hind Müslümanları, o parayı netice itibarıyla Türk milletine yolladılar. Şüphesiz ki banka kurulsun diye yollamadılar. Büyük fedakârlıklarla bu parayı gönderen o aziz insanların hatıralarıyla niyetlerini dikkate almak gerekir.
Mademki CHP, bu hisseye değil de onun sadece yönetilmesinin nezaret hakkına sahiptir, o zaman bu parti, kendisini de milleti de rahatlatacak, bu ihtilafı bitirecek bir karar alabilir. CHP, asgari 70 yıldır tartışılan adı geçen hisselerin Hazineye devrini talep edebilir. Şüphe edilmesin ki böyle bir hareket, millette fevkalade memnuniyet uyandıracaktır.
Gözden kaçmamalı ki kimse, o hisselerin bir başka partiye devrini arzu etmiyor. Gaye, millete gelenin milletin hazinesine girmesidir. Böylece tek parti devrinde yapılmış bir tasarruf, maksadına matuf hâle getirilmiş olur. TTK ve TDK ise Kültür Bakanlığına bağlanmak gibi başka imkânlarla donatılarak yollarına devam ederler.
Bu gereksiz ihtilaf bitmelidir…
Bunları konuşmak yerine, Pakistan Başbakanı İmran Han’ın da dediği gibi Hindistan zulmü yüzünden açık hava hapishanesine dönmüş olan Keşmir’in imdadına nasıl koşabileceğimizi, bu defa da biz, nasıl yardımcı olabileceğimizi istişare etmeliyiz.
28.09’luk hissenin -mesela- bir yıllık geliri Keşmir’e gönderilemez mi?
.OYUN BİTTİ
2020-02-14 02:00:00
Cumhurbaşkanı ve AK Parti Genel Başkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın salı günü parti grubunda FETÖ’nün siyasi ayağına dair yaptığı konuşmada sözlerinin muhatabı CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’dur ve özü itibarıyla dediklerinin bir cümlesi tespit, diğer cümlesi sorudur:
Sn. Erdoğan, Sn. Kılıçdaroğlu’na “seni bir entrikayla Sn. Baykal’ın yerine getiren FETÖ’dür” dedi. Bu iddia, birçok kimse tarafından, hatta Tayyip Erdoğan tarafından da daha evvel dile getirilmişti ama bu denli kuvvetle seslendirilmemişti.
Sözünün devamı ise bir sorudur. Tayyip Erdoğan diyor ki:
-Darbe gecesi beni öldürmeye gelenler, sana neden yol verdiler?
Sahneyi unutmuş olanlar bulunabilir.
Bu sebeple hatırlatalım:
Jetli, helikopterli, tam teçhizatlı darbeci gözü dönmüş kindarlar, Türkiye Cumhurbaşkanını öldürmek için Marmaris’ten Yeşilköy’e kadar her taşın altını, her tepenin ardını köşe-bucak havadan ve karadan ararken Kemal Kılıçdaroğlu Yeşilköy’de uçaktan indikten sonra darbe tanklarının yol vermesiyle aralarından geçip Bakırköy belediye başkanının evine giderek maç seyreder gibi çay içerek darbe teşebbüsünü televizyondan izlemişti…
Onun için Cumhurbaşkanının sorduğu “beni öldürmek için ararlarken sana neden yol verdiler?” sorusu haklıdır, mantıklıdır ve ağırdır. Bu soru da daha evvel sorulmuş fakat tatmin edici hiçbir cevap alınamamıştı.
Bu defa âdeta “altın vuruş” yapıldı. Bu mevzuda Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli tam bir mutabakat içindedir. Bu itibarla Cumhur ittifakı, ciddi bir ameliyata başlamıştır. Hatırlanması gerektiği gibi darbeciler, 15 Temmuz gecesi TRT’de bildirilerini okuturken “Yurtta Sulh Konseyi’nin bütün yurtta idareye el koyduğunu’’ haber vermişlerdi. Allaha şükür buna muvaffak olamadılar. Onlar, idareye el koyamadı ama milletimiz onlara el koydu. Ancak o sorunun cevabı öğrenilemedi. Biz de geçenlerde bir TV’de FETÖ’nün siyasi ayağı konuşulurken bunu sormuştuk.
Soru şudur:
-Yurtta Sulh Konseyi mensupları kimlerdir? Darbe teşebbüsü şayet muvaffak olsaydı Cumhurbaşkanı, Başbakan, Bakanlar, Meclis Başkanı, Bakanlar, Genelkurmay Başkanı, Kuvvet Komutanları… kimler olacaktı?
Evet; gayet haklı ve cevabı gecikmiş soru budur. Devlet Bahçeli, Kemal Kılıçdaroğlu hakkında savcılığa suç ihbarı yaptıklarında ve Tayyip Erdoğan da son grup konuşmasında bunu sormuşlardır. Vatandaş da kendi arasındaki sohbetlerde sormaktadır. Kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı. Kanaatimiz o ki devlet, artık bu soruların cevabına ulaşmış ve vesikaları toplamıştır. Onlar, şimdi kilit altındadır. Yani o hain teşebbüsün sözde Cumhurbaşkanı, sözde Başbakan ve diğer aday isimleri bilinmektedir. Bundan dolayıdır Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli böylesine tavizsiz bir şekilde koçbaşıyla yüklenmekteler. Cumhurbaşkanının üstüne basa basa “FETÖ’nün siyasi ayağı bizzat sensin!” demesi buradan güç almaktadır. O korkunç darbe gecesine “tiyatro” diyen BİR politikacıya “oyun bitti!” deniyor. Bundan sonra Cumhur İttifakı oylarıyla Kemal Kılıçdaroğlu’nun dokunulmazlığı kaldırılır, hakkındaki ihbar iddianameye dönüşür ve dâvâ açılır. Dâvâ açılarak ne olur? Son 10 yıl, yeniden ele alınır, 10 yıllık sis kalkar, iddialar hakîkat olur.
Yarım asırdır toplum gözlemciliği yapan biri olarak bizim, olayı okumamız budur.
Rahmetli Muallim Naci, şu mısraındaki niyâzıyla haklıdır:
“Bir hakîkat kalmasın âlemde Allah’ım nihân/Allah’ım, dünyada hiçbir gerçek gizli kalmasın.”
.ATEŞ SERBEST!!!..
2020-02-13 02:00:00
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Suriye ile alakalı önemli açıklamalar yapacağını önceki gün haber vermişti. Bu yüzden dün, merakla bekleniyordu. Dediklerinin toparlanmış ağırlıklı cümleleri şöyledir:
-İdlib’de sivil yerleşim yerlerini vuran hava araçları, artık eskisi gibi rahat hareket edemeyeceklerdir. Rejim güçlerini karada da belirlediğimiz sınırların ötesine kadar kovalayacağız. Bu, Adana Mutabakatı gereğidir. Gözlem noktalarımızdaki veya diğer yerleşim yerlerdeki askerlerimize en küçük bir zarar gelmesi hâlinde bugünden itibaren İdlib ile ve Soçi Muhtırası sınırlarıyla bağlı kalmadan rejim güçlerini her yerde vuracağız. Türkiye’yi hedef alan herkes, bunun bedelini sadece saldırı alanında değil, her yerde ödeyeceğini bilmelidir. En küçük ihlali bile affetmeyeceğiz. Mehmetçiğin kanının döküldüğü bir yerde kendini ne kadar büyük görürse görsün hiç kimsenin güvende olamayacağını buradan da açıkça söylüyorum. Bugün Suriye’de vermekten imtina edeceğimiz mücadeleyi, yarın kendi topraklarımızda yürüteceğimiz idrakiyle bütün gücümüzü kullanacağız. Suriye halkının özgürlük mücadelesi, aynı zamanda 83 milyon T.C. vatandaşının beka mücadelesidir. Bu mücadeleyi başarıya ulaştırırsak önümüzdeki yarım asırda, bir asırda Anadolu topraklarında huzurla yaşayabiliriz. Suriye güvende olacak ki biz de kendi evimizde rahat edebilelim. Bugün gösterdiğimiz çabalarla evladlarımıza gelecekte 2053 ve 2071 hedeflerini hayata geçirebilecekleri bir ülke bırakmayı hedefliyoruz.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Suriye konusunda bitip-tükenmeyen toplantıların sonucunu beklemeden Türkiye’nin, ne yapması gerekiyorsa buna yönelik adımları hemen şimdi atacağını ifadeyle bunları söyledi. Cumhurbaşkanı, nutkunu Suriye ve FETÖ’nün siyasi ayağı üst başlıkları altında toplamıştı. İdlib ve bütünüyle Suriye’ye dair olan kısımda rejim açıkça ifade edilirken bilhassa Rusya ve muhakkak ki İran da şartlı olarak sözlerine muhataptı.
Diğer yandan; Washington, son olaylarla Ankara-Moskova hattında burukluk yaşanmasını fırsata çevirme çabası içindedir. Suriye özel temsilcisi James Jeffrey, apar-topar Türkiye’ye geldi. Demecini Türkçe vererek Amerika’nın Türkiye’nin yanında olduğunu söyledi. Dahası, Türkiye Cumhurbaşkanı’nın konuşmasından hemen sonra nasıl bir tesadüfse Haseke’de rejim askerleriyle Amerikan askerleri kapıştı, bir rejim militanı öldürüldü. Ardından da Amerikan uçakları iki rejim hedefini vurdu. Bunların Ankara’ya şirinlik mesajı olduğu kesindir. Ancak, Türkiye, Moskova-Ankara ve Washington-Ankara dengesini, tuzağın hiçbirine düşmeden dikkatle götürmelidir.
Üst başlığın diğer ana maddesi ise FETÖ’nün siyasi ayağı meselesiydi. CHP genel başkanı, son günlerde bu sözü sıkça kullanmaktadır. Cumhurbaşkanı Erdoğan, lafı hiç dolandırmadan hedefe doğrudan atış yaparak “FETÖ’nün siyasi ayağı Kemal Kılıçdaroğlu ve ekibidir’’ dedi ve gerekçesini tafsilatıyla anlattı. Kılıçdaroğlu’nun bu ağır ithamların altından kalkıp kalkamayacağı, kurultayda ne ile karşılaşacağı şimdiden sonra çok konuşulacaktır.
Hararet, hem dışarıda ve hem de içeride yükselmiş bulunuyor.
Cumhurbaşkanı, cephedeki askere başkumandan olarak “ateş serbest!!!’’ komutunu verirken
“FETÖ desteğiyle Deniz Baykal’ın yerine geldi, FETÖ’nün siyasi ayağının ta kendisi’’ dediği Kemal Kılıçdaroğlu’nu da bizzat yoğun ateş altına aldı.
Cumhur İttifakı ise “yek kalb, yek niyet, yek cihet’’ üslubuyla çalışmakta.
MHP’nin Kılıçdaroğlu aleyhine FETÖ’ye dair suç duyurusunda bulunmasından ve Devlet Bahçeli’nin salı günkü parti grup konuşmasında “Türk milleti, gerekirse Şam’a girmeye şimdiden hazırlanmalıdır! Kahrolsun Esad’’ demesinden bir gün sonra Cumhurbaşkanı da kendi grubunda bu konuşmaları yaptı…
.BU DA RUSYA’NIN RİYAKÂRLIĞI!..
2020-02-12 02:00:00
Türk Milleti’nin gözünde Çarlık Rusya’sının adı “Moskof”, SSCB döneminde ise “Kızıl Komünist” idi. Bunlar elbette hoş sıfatlar değildi. Ancak her birinin ağır dramatik sebepleri vardır. Tarih’te Ruslarla yaptığımız savaşların yıllar yekûnu 25’tir. Bunların içinde en ağır ve en öldürücü olanı “93 Harbi” dediğimiz 1877/1878 Osmanlı- Rus Harbi’dir. Osmanlıyı siyaset oyunlarıyla yıkan İngiliz ise askerî olarak yıkan da esas itibarıyla bu harp, yani “Moskof”tur. Bu harp, Osmanlı Milletini, Avrupa ve Balkanlardan kazıyıp çıkartmıştır. Moskof karşısında şehid vermeyen Osmanlı Müslüman ailesi neredeyse yoktur. Bu ve daha onlarca sebepten dolayı “Moskof” kelimesi, asırlar boyu kelimeden öte sanki bir kurşun olup telaffuz edilmiştir. O “Moskof” tehlikesidir ki bizi NATO’ya icbar etti. Bu askerî teşkilata girdikten ve 27 Mayıs Cinayeti yaşandıktan sonra ‘60’ların sonundan itibaren çeyrek asra yakın bir zaman millet gündemimize bu defa “Kızıl Rusya” sevimsizliği oturmuştur. Bir tarafta Batılı ajanlar, diğer tarafta SSCB ajanları bu ülkenin çocuklarını solcu-sağcı diye böldüler. Gençlerimiz birbirine düşman oldu, 5 bini toprağa düştü.
Bu kötü mirastan, bu sonu gelmez öfke ve düşmanlıktan 1983’te Turgut Özal’ın Başbakan olmasıyla çıkmaya başladık. Kısa süre sonra SSCB de yıkılmış ve Rusya, komünist dönemine kilit vurmuştu. Böylece bavul ticaretiyle başlayan işler, büyük ticari ve iktisadî alış-verişlere döndü. AK Parti iktidarı zamanındaysa bu iş birliği, stratejik ortaklığa kadar vardı. Öyle ki 2015’te bir Rus uçağının düşürülmesi üzerine yüreğimiz âdete ağzımıza geldi. Türkiye ve Rusya yeniden o öfke ve düşmanlık günlerine dönecekler diye endişeler yaşadık. Sıkıntılar doğmadı değil ama onlar ticari ve turizm sahalarında kaldı. Daha sonra da iki
tarafın olayın esasını görmesiyle bu sıkıntılı günler, düşmanlığa dönüşmeden tekrar dostluğa kalbedildi. Yeni bir Türk-Rus Harbi’nin çıkmamasında Rusya Federasyonu devlet başkanı Vladimir Putin’in büyük rolü olmuştu. Dolayısıyla 400 yıllık ağır düşmanlık zamanlarından sonra gelen bu 40 yıllık bahar iklimi ile gide gide “Moskof” ve “Kızıl Rusya” imajları Türklerin hafızlarından silinir oldu. En nihayetinde dev enerji yatırımları ve S-400 füzeleri gibi ABD’yi kökten sarsan ortak çalışma günlerine varıldı.
Bu seyir devam ederken aynı zamanda güneyimizde Suriye ve Irakta farklı gelişmeler oluyordu. Rusya 1970’in başlarından itibaren Suriye’de idi. 1970’de Hafız Esad’a darbe desteği vermiş ve Suriye’de üs kurmuştu. ABD ise 1991 ve 2003’teki iki işgalle Irak’a girdi. Arap baharından sonraysa Irak’tan Suriye’ye de geçti. Suriye’de PYD üzerinden yeni bir PKK inşaına başladı. Arap Baharı adlı yalanla birlikte Suriye iç harbe sürüklenince Rusya, Suriye’ye tam manasıyla yerleşti. Deli Petro’dan beri devam eden rüyası hakikat oldu. Artık Akdeniz’e inmişti. Esasında Suriye’de yalnız ABD ile değil, Rusya ile de Türkiye’nin menfaatleri çatışmaktaydı, çatışmaktadır. Ancak buna rağmen Adana Mutabakatı, Astana Mutabakatı, Soçi Mutabakatı gibi müzakere ve anlaşmalarla işleri karşılıklı olarak dengede tutuyorduk. Soçi Mutabakatıyla İdlib, harekât bölgemiz dışında kalmış ve burası Çatışmasızlık Bölgesi ilan edilmişti. Ne var ki bu mutabakatların hiçbiri rejimi, vatandaş katliamından ve vatandaşlarını komşu ülkelere ve bilhassa Türkiye’ye kaçırtmaktan alıkoymadı.
İdlib’de 5 şehid vermemizin arkasında böyle bir hikâye vardır. O sözüne güvenip, kendisine inandığımız ve enerji ve askerî alanlarda iç içe girdiğimiz Rusya, İdlib garantörü olmasına rağmen Esad’ın elini tutmadı. Aksine uçak ve her türlü araç ve gereciyle tam destek oldu. O da öldürdükçe öldürdü, sürdükçe sürdü. Nihayetinde bıçak kemiğe dayandı.
Rusya, İdlib’de Türkiye’ye karşı rejimi desteklemekten de öte âdeta bizimle çatışıyordu. Öyle ki 5 şehidimizi Rus hey’etiyle müzakereler yaparken verdik. Açık ve net gerçektir ki Rusya Suriye’de Türkiye aleyhine tavır değişikliğine gitmiştir. Bunun, ifade ettiğimiz gibi bir bilinen bir de dile gelmeyen sebebi vardır:
Hiç gözden kaçmasın ki Rusya, İdlib üzerinden bölgenin gündemini değiştirmektedir. Bunu yaparak Libya’da isyancı General Halife Hafter’in işini kolaylaştırmaktadır. Rusya, İdlib üzerinden Libya’yı ele geçirmektedir. Bakınız kaç gündür Libya gündemde yoktur. Türkiye’nin Libya Devleti’yle Akdeniz’e dair yaptığı MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması, sadece ABD, İngiltere ve Fransa’yı değil, Rusya’yı da rahatsız etmektedir. Çünkü Suriye ve Libya Akdeniz’in iki ucundadır. Buralara hâkim olan Ruslar, Akdeniz’i Rus gölü yapmış olurlar. Önce Cumhurbaşkanımız, Kiev’e gideceği sabah İdlib’den şehid haberleri geldi sonra buna mukabele ederken bir daha şehid haberleri geldi. Beşar Esad, Moskova’nın genel valisi konumuna düşmüştür. Putin, izin vermeden tek kurşun bile atamaz.
Moskof Rusya’sı, İngiltere ve Fransa ile birlikte Yunanistan’ı kuran devlettir. Yani bizden ilk parçayı koparandır. Bu Rusya, riyakârlıklar, ikiyüzlülükler yaparak eski imajına, dönerse çok yanlış yapar. “Moskof” ve “Kızıl” tabirlerini tarihin sayfalarından bugüne taşımak istemiyoruz. Ancak hafife alınmayı, aldatılmayı da hazmedemeyiz. Biz, Putin’i dengeli, sağduyulu bir devlet adamı olarak görmeye devam etmek isteriz. Düşmanlıklar, hortlamamalı. 40 yıldır yaşadığımız dostluktan ne zarar görüldü?
Washington’un Suriye’de PYD üzerinden gösterdiği riyakârlıklar Türk milleti nezdinde hayli itibar kaybına yol açmış bulunuyor. Moskova, bundan ders alarak benzer riyakârlıklara tevessül etmemeli! Uçak krizi önlenmişti. Lakin; krizler, her zaman güzel sonuçlanmaz.
.YUTULMAK İSTENEN KIBRIS DEĞİL KUDÜS!..
2020-02-11 02:00:00
Kıbrıs Türkü’nün yanılarak Rauf Denktaş gibi dâvâ sahibi bir devlet adamının yerine seçtiği Mustafa Akıncı, öteden beri rahatsız edici konuşmalar yapmaktadır. “Barış Pınarı Harekâtı” için konuşurken hem 1974 “Kıbrıs Barış Harekâtı” ve hem de Barış Pınarı için “savaşa barış diyerek barış olmuyor, akan kandır!” diyerek bir tavır belirlemişti.
Son münasebetsizliği ise gündemdedir:
KKTC’de 26 Nisan 2020’de CB seçimi yapılacak. Birinci döneminde bir faydası olmuş gibi 26 Nisan’da tekrar seçilme arzusunda. Buna varmak için de KKTC Başbakanı Sn. Ersin Tatar’ın ifade ettiği gibi Batı’dan, daha doğrusu “Kraliçe’sinden” destek almak için kamuoyu oluşturma faaliyetleri yapıyor. 6 Şubat’ta İngiliz The Guardian gazetesine konuşmuş. Muhabirin, Rusların Kırım’ı ilhak etmeleri gibi Türkiye’nin de Kıbrıs’ı ilhak etmesi gibi “dam üstünde saksağan” kabilinden danışıklı bir soru sorması üzerine cumhurbaşkanının cevabı “korkunç” olmuş. Böyle bir ilhakın Türkiye’nin kendi menfaatlerine de aykırı olduğu yorumunu yapmış. Bir kere böyle bir teşebbüs yoktur. Velev ki olsa bile yani Kıbrıs, bir asır önceki gibi Türkiye’nin vilayeti olsa korkunçluk bunun neresinde olur? Türk’ü ve Rum’u ile ada halkı bugünkü seviyesinden geriye mi düşer? Ada daha mı müreffeh olur? Bir soru daha var; Kıbrıs, bir asır öncesinde dört asırdan bu yana bizim parçamız iken o hâl korkunç muydu?
Zihnindeki bir ihtimali vehme dönüştürerek dile getiren bu politikacıya sormalı: “Sen, politika yaptığın ilk günden, Lefkoşa belediye başkanlığından bugüne dek adadaki iki İngiliz üssü için tek kelime ettin mi? ‘İngiltere burada ne arıyor, tarihin hangi döneminde meşru bir yolla bu adanın sahibiydi, burada neyi bekliyor?’ dedin mi?’’
Ada’da Dikelya ve Akrotiri isminde iki İngiliz üssü, asker ve silahları vardır. Bu üsler, fiilen hükümsüz kalmış Kıbrıs anayasasına dayanmaktadır. Hatta Akrotiri’nin devlet statüsünde olduğu bile iddia edilebilmektedir.
Mülakatında “ikinci bir Tayfur Sökmen olmayacağım!” diye saygısız bir laf daha etmiş. Bilindiği gibi Hatay, Fransızlardan istiklalini kazanınca ilk reisicumhuru Tayfur Sökmen olmuştu. Cumhurbaşkanlığı devam ederken 1939 yılında yapılan bir plebisit, sandık yoklamasıyla halk, Türkiye’ye, ana gövdeye katılmayı tercih etti. Açıktır ki bu sözü ederken merhum cumhurbaşkanın yaptığı vatanperverliğe, îmâ ile “ihanet” demektedir. Şimdilerde çok da bilinmeyen güzel bir söz vardır. Der ki: “Dînime taan iden, bâri Müselman olsa! Dînime sataşan, bari Müslüman olsa!’’ “Hatay Cumhuriyeti”nin devlet reisini tarih önünde kapalı cümlelerle yargılamak isteyen bari millî olan bir icraat ortaya koysa gam değil.
Bu kimse İngiliz gazetesine yaptığı konuşmada “Kıbrıs’ta bir ân evvel âdil bir federal çözüme gidilmesi gerektiği”ni ifade etmekte. Dediğine göre “yıllar geçtikçe bölünmüşlük kalıcı hâle gelmektedir. Acele etmemiz lâzım, bunca yıldan sonra bir dönüm noktasına, belirleyici bir âna geldik!” diyor. Ona nazaran bir federasyon kurulduğunda Türk tarafı, Rum tarafından ekonomik olarak destek alacağı için Türklerin Türkiye’ye muhtaçlığı da kalmayacaktır. Hâlbuki Rumlar, böyle düşünmüyorlar. Onlar da Yunanlılar gibi 1453’ten ve daha yakın olarak 1820’den beri takip ettikleri Megali İdea peşindedirler. Megalo yahut Megali İdea, “Büyük Ülkü” demektir. Bizans’ı yeniden inşa ederek İstanbul’u “Konstantinopolis” adıyla tekrar başşehir yapma fikrinin adıdır.
Türklere yardımcı olacak Rumlar, neden katliamalar yaparak bizi, müdahaleye mecbur bırakmışlardı? Türkiye, bundan dolayı 15 yıl iktisadi abluka yaşayarak az sıkıntı çekmedi? Rumlar, o katliamı yaparken kâğıt üzerinde bir Kıbrıs Anayasası ve sözde iki toplumlu bir Kıbrıs Devleti vardı. Cumhurbaşkanı Rum, yardımcısı Türk’tü. Bunlar işlemediği için EOKA katilleri, Türkleri kadın ve çocuk demeden hunharca şehîd ediyorlardı. Adı geçen, bunları ya bilmiyor veya önem vermiyor?
Onun ürktüğü “korkunç” dediğidir. Rusya’nın Kırım’ı yutması gibi, Türkiye de adayı ilhak ederse Kıbrıs’ı yutmuş olur. Bir mülk sahibinin, mülküne girmesi, yutma mıdır? Kıbrıs, devrin siyasi taktikleri gereği 1878’de Büyük Britanya’ya kiraya verilmişti. Bu bir gerçek. İkinci ve daha büyük gerçekse T.C. Vakıflar Genel Müdürlüğü’ndeki belgelerdir. Bu belgeler, Kıbrıs adasının tamamının vakıf malı olduğunu ispatlar.
Eğer, 1974’te bugünkü kudretimiz olsaydı belki de Kıbrıs’ın tamamı alınırdı. Buna rağmen bu, yapılmalıydı. Ancak Başbakan Ecevit, üçte birle yetindi. Bu durumda ambargo, 15 değil de 25 sene sürerdi. Buna rağmen bugün, hedefimiz Kıbrıs’ı ilhak değil, BM’nin itibarlı ve sözü dinlenir üye bir devleti yapmaktır. Onun için açık veya dolaylı lakırtılarla Türkiye’nin Kıbrıs’ı yutacağı gibi bir şey demenin hiçbir anlamı yoktur.
KKTC Cumhurbaşkanlığı makamını işgal eden bu şahsın ismi Müslümanlar için çok değerli olan “Mustafa”, soyismi de Türk’ün Kızılelması’nın sevdalısı Akıncı’dır. Mustafa Akıncı, Londra üzerinden Türkiye’ye sataşırken tek cümleyle olsun Netanyahu-Trump ittifakının Kudüs’ü yutma çabası olan güya “Barış Planı”na dair tek cümlelik muhalefet etti mi? Ona da “bu nasıl barış?” dedi mi? Kudüs diye bir derdi var mıdır?
Kudüs diye, Filistin diye, Somali, İdlib… diye derdi olanın Hala Hatun’un beklediği Kıbrıs’a bakışı böyle olmazdı.
.ÇIĞ’LIK
2020-02-07 02:00:00
Afetler, kısa aralıklarla hayatımızı yokladı:
Elâzığ’da zelzele.
Van’da çığ..
Van’da bir kere daha çığ…
Kurtköy Havalimanında pistten çıkan bir yolcu uçağının 30 küsur metreden aşağıya düşerek üçe bölünmesi….
Bunların her birinde milletçe içimizi burkan ölümler ve yaralanmalar meydana geldi.
Gerekli tedbirler vaktinde ve hakkıyla alınmayıp, sebebe tevessülde noksanlık bırakılınca kayıplar yüksek olmakta. Binalar, her çeşit depreme dayanıklı şekilde yapıldığında büyük kayıplar verilmez. Otomobil, otobüs, uçak… gibi bineklerde sürücüden bineğe, uyku, hız, bakıma dair mecburiyetler yerine getirildiğinde ya kaza olmaz veya olsa bile ziyan şimdikilerin ölçüsünü bulmaz.
“Bir şey olmaz!” diye sıkça kullandığımız zarar verici bir cümlemiz vardır. En olmadık işlere en olmadık şekilde başlanır, itiraz ve müdahale olunca da “bir şey olmaz!” denir. Hâlbuki hiçbir kaza “bir şey olacak!” diye gelmez. Aslolan kazadan önce tedbir almaktır. Belki çığı diğerleriyle birlikte ele almamak gerekir ama onda da kurtarma şartlarının çok iyi yönetilmesi gerekir. Hangi araç-gereç, ne kadar insan, hangi usulle, ne zaman kurtarma çalışması yapacağı çok dikkatlice kararlaştırılmalı.
Birkaç ay evvel bizzat gördüğüm şu manzara hâlimize dair acıklı bir gerçektir:
Motosikletteki baba, önüne 3 yaşlarındaki çocuğunu oturtmuştu. Arkasında hanımı vardı. Onun da kollarında kundak bebeği bulunuyordu. Muhtemelen bu bir ailenin tamamıydı. Ve o ailenin tamamı, iki teker üstünde naklettiğimiz şekilde ve hiçbir koruyucu tedbir almadan İstanbul trafiği içinde sürüp gidiyordu. Zannederiz motosiklet durdurulup da babaya “niçin böyle yapıyorsun?” dendiğinde nemelazımcı ve mütebessim bir çehreyle “bir şey olmaz!” derdi. Veya asabiyetle “sana ne!”
“Bir şey olmaz”, “idare et”, “aman sen de”, “Allah büyük!” ve benzeri sözler, uluorta kullanılmaktadır. Bir şey olmayacağını nasıl bilebiliriz? İdare et, suç ortaklığına dâvettir. Aman sen de, nemelazımcılık ve laubaliliktir. Allah büyüktür, sözü mutlak bir hakikati, mecraından çıkarmaktır. Allahü teâlâ, elbette büyüktür. Zaten “teâlâ” kelimesi, büyük, yüce demek. Kusur, ihmal, tedbirsizlik, kasıt… akraba sözlerdir.
Uçak veya kara yolu kazası, zelzele veya çığ felâketi… yaşanan her ne acı olursa olsun öncesinde ihmal, boşluk, eksiklik, nemelazımcılık gibi mes’uliyete aykırı durumlar olmamalıdır. Pilot layıkıyla eğitim ve tecrübe sahibi olmalı, kule görevlisi işinin ehli olmalı, pist bakımlı olmalı… Sürücü, trafik kurallarına riayet etme sorumluluğunu taşımalı. Binalar, depreme tam dayanıklı inşa edilmeli. Kurtarma çalışmaları, tek elden ve ahenkle yapılmalı.
“Bir musibet, bin nasihatten evladır” deyimi meşhurdur. Arka arkaya gelen bu musibetlerden muhakkak ders çıkarmalı.
Önleyici tedbir, dinin emirlerini yaşamaktan tıbba kadar çok ehemmiyetlidir. Evin, arabanın, uçağın bakımını vaktinde yaptırmak önleyici tedbirdir. Çığ’dan doğan bu çığlığın, bir kulaktan girip bir kulaktan çıkmamasını temenni ederiz.
Sarıkamış Faciası’nı unutmadık ki yeni kar faciaları bizi ürpertsin. Erzincan’dan, Gölcük’e nice zelzeleleri, nice uçak kazalarını da unutmadık…
Ateş, düştüğü yeri yakar.
Bu söz, ne güzel bir sözdür.
Hiçbir ocağa ateş düşmesin…
.SON TARİH ŞUBAT SONU!.
2020-02-06 02:00:00
İdlib’de Baas rejimi kuvvetleri tarafından yapılan yoğun topçu atışlarıyla 8 şehit verdik. O gün tarih, 3 Şubat 2020 idi. Ancak her şey, o gün olup bitmemişti. İdlib, Soçi Mutabakat Muhtırası’yla ‘’Çatışmasızlık Bölgesi’’ ilan edilmiş bir şehirdi. Rejimin ateşkese riayet etmesinin kefili de Rusya’ydı. Rus askerleri, bu maksatla devriye gezeceklerdi. Ancak buna rağmen hiçbir zaman çatışmasızlık şartına riayet edilmedi. “Teröristleri vuruyoruz’’ bahanesiyle rejim, Rusya ve İran güdümlü yabancı militanlar, sürekli sivil vurdular, öldürdüler, meskûn mahalleri harabeye çevirdiler.
Soçi Mutabakatı’na rağmen Rusya ve İran destekli rejim güçlerinin M-4 ve M-5 yollarının kesişme noktası olan İdlib’in Serakib ilçesine doğru adım adım ilerlemesi ve ardından 29 Ocak’ta İdlib’in en büyük ilçesi Maarrat’ün Numan’ı ele geçirmesi ve bu arada ölüm ve kaçışların devam etmesi Türkiye’yi son derecede rahatsız ediyordu. O rahatsızlık, 3 Şubat’taki saldırı ve verdiğimiz şehitlerin acısıyla zirveye çıktı.
TSK’nın yaptığı silahlı mukabeleyle Baasçılara 76 kayıp verdirdik ve çok sayıda topçu bataryasıyla askerî araçlarını tahrip ettik…
Yapılanlar, hiç şüphe yok ki aynı zamanda Ankara’yı sınamaktır. Verdiğimiz tepkiyi ölçme gibi bir niyetlerinin olduğu belli. Fakat meraklarının karşılığını fazlasıyla aldılar.
Vaki saldırının diğerlerinden farkı doğrudan Mehmetçiği hedef almasıydı. Bunu bir kere de 2019’da yapmışlardı. Eğer; hemen ve misliyle cevap verilmeseydi, bu bekleyiş, karşı tarafı cesaretlendirirdi. Üstelik askerî güçlerimizin nerede olduğuna dair resmî kayıtlar Rusya’ya tebliğ edilmişti. Buna rağmen savaş hukuk ve ahlakına uymayan böyle bir saldırı yaşandı. Rusya “koordinatlar, bize bildirilmedi’’ deme gibi gerçek dışı bir beyana sığındı.
Bunlar yaşanınca “bundan sonra ne olacak?’’ sorusu gündeme oturdu. İki devlet, yani Türkiye ve Rusya, bugün tarihte hiç görülmedik çap ve hacimde askerî silahlardan enerjiye, oradan turizme kadar birçok alanda büyük iş birliği ve stratejik alışveriş içindeler. Onun için Moskova’nın çapraşıklıklarına rağmen aramız bozulmaz. Tahmin edilen, önce dışişleri bakanlarının sonra da devlet başkanlarının görüşmesiydi. Nitekim gelişmeler öyle oldu.
Ancak, bunlar olurken Türkiye, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ifade ettiği iradeyle asla taviz vermedi ve asla taviz vermedi. Dahası; Cumhurbaşkanı, dünkü AK Parti grup konuşmasında tanıdığımız vadeyi açıkladı. Rusya ve İran tarafından desteklenen rejim askeri, son ihlallerle İdlib’deki üç gözlem noktamızı çevrelemiş bulunuyor. 5 Şubat günü en sert tonda şunu ilan ettik:
-Rejim ya geri çekilir ve işlediği katliamlardan vaz geçer, bize doğru vatandaşlarını öldüre öldüre sürmez veya biz, şubat sonunda en şiddetli şekilde yapacağımızı yaparız.
Şubat sonuna 3 hafta kalmıştır.
Üç hafta sonra Esad ya nush ile nasihatle uslanır veya harita yerini bulur. Şu hadiselerin yaşandığı İdlib, Halep… kuzey Suriye, Kerkük…..Misak-ı Millî hudutlarımız içindedir. Buraları vermedik, bir bakıma o günün şartlarında Suriye’nin kullanmasına muvafakat ettik. Hukuk tabiriyle mülkiyet bizde kaldı, âriyet, yani geçici kullanma hakkı, Suriye’de.
Misak-ı Millî, son Osmanlı Millet Meclisi Meclis-i Meb’ûsan tarafından 20 Ocak 1920’de müzakere ve kabul edilmiş ve 17 Şubat’ta da ilan edilmiştir. Bundan sonra meclis, dağılmış fakat 23 Nisan 1920’de yeni meb’usların da iştirakiyle Ankara’da toplanmıştır. Daha sonra TBMM de Meclis’i Meb’ûsan’ın bu kararını takip ve tasdîk etmiştir. Meclis-i Meb’ûsan, o meşhur kararıyla olmazsa olmaz hudutlarımızı tayin etmiş, fakat yemin edilerek çizilen o harita aynen gerçekleşememiştir. Garbi Trakya, Selanik ve havalisi dahi bu haritadadır denir.
Misak’la alakalı tarihler dikkat çekmiş olmalı. Kabulü, 20 Ocak 1920, ilan ve yürürlüğe girmesi, 17 Şubat 1920.
Bugün,
neredeyse günü gününe
bir asır öncesinin
muhasebesini yaşıyoruz.
El hükmü lillah!
Hüküm Allah’ındır!
Lâ galibe illallah!
Allah’tan başka galip yoktur!..
Ve İbn-i Haldun’un sözü:
Coğrafya, kaderdir!
Ve son söz:
Sefer bizden, zafer Allah’tandır.
.NİÇİN MUHALİFLER?
2020-02-05 02:00:00
Bir şekilde kamuoyu önünde konuşma imkânı bulan bazı kimseler, Esad ve rejimine verdikleri destek, Suriyeli Muhaliflerle Suriye Millî Ordusuna duydukları kin ve Türk Hükûmetine besledikleri husumetle seyreden veya dinleyenleri hayrete düşürmekteler. Beşar Esad’ın elemanları da ancak bu kadar konuşurlar. Rejim de bu kimseler de Suriye Millî Ordusuna aynı ağızla “terörist” diyorlar.
Bu iddiada olanlar, herkese “terörist’’ dereken muhalif kavramını saptırmaktalar. Oysa Suriye’de bir muhalifler vardır, bir de teröristler. Teröristler de çeşit çeşit. Tabiî ki teröristler desteklenemez. Zaten Türkiye olarak destek veren de yok. TSK’nın eğittiği ve Mehmetçikle omuz omuza mücadele veren Suriye Millî Ordusuna karşı sarf edilen bu vicdan sızlatıcı yakıştırma ise şüphesiz iftiradır. Sivil, kadın ve çocuklara terörist demekse merhametsizliktir. Orada da kalmıyorlar. İşin içine mezhep kaşımasını da katmaktalar. Hâlbuki Suriye’de yaşanan iç savaş, bir din veya mezhep savaşı değildir. Orada hürriyet ve demokrasi mücadelesi veriliyor:
Suriye’de 48 yıldır Baas Partisi iktidardadır. Bu sürenin 41 yılı Esad ailesinin hâkimiyetindedir. Beşar Esad’ın babası Hafız Esad, 13 Kasım 1970’te SSCB’nin desteğiyle askerî bir darbe yaparak işbaşına geldi ve ölene kadar bir diktatör olarak işbaşında kaldı. Asker olan Hafız Esad’dan sonra yerine doktor olan oğlu Beşar Esad seçildi.
Esad rejimi tam bir istihbarat rejimidir. Nusayri olan yönetim, istihbarat, ordu, polis ve devletin bütün kilit ve geçiş noktalarını, bu inanıştaki insanlarla doldurmuştur. İstihbaratın adı “el Muhaberat”tır. “Suriye bir istihbarat devletidir” sözü meşhurdur. Bu ülke, 41 yıldır bir demir pençe yönetimi altındadır. Nusayriler, Suriye nüfusunun en fazla yüzde 10’u idi. Buna rağmen komünist Rusya’sının desteğiyle iktidarı ele geçirdi. Ondan sonra yüzde 10’luk bir azınlık, yüzde 90 çoğunluğa 41 yıl boyunca kan kustura geldi.
Ayrıca; Hafız Esad idaresi, ilk günden itibaren PKK’ya da yıllar yılı destek verdi. Örgüt başıyla kadrolarını Şam’da villalarda ağırladılar. O da oradan Türkiye’de kanlı eylemler yaptırdı. Devrin başbakanı Süleyman Demirel’in söylemesiyle Ankara, Esad’a terörist başının oturduğu evin adresini vererek Suriye’den iadesini istediğinde daima “bulamadık, yerini bilmiyoruz” cevabı alındı. Hafız Esad’ın darbeyle işbaşına gelmesiyle PKK’nın Türkiye’de kanlı eylemleri sadece 4 yıllık kısa fasılayla arka arkayadır. Bu itibarla on binlerce şehidimizin faili, sadece bölücü teröristler değil aynı zamanda Esad rejimidir.
Bu azınlık idaresi, yalnızca Suriyeli yüzde 90 çoğunluğa değil, bilhassa kendileri gibi inanmayanlar başta olmak üzere halka da büyük baskılar uygulamış, Muhaberat, emdikleri sütü burunlarından getirmiştir. İşte bundan dolaydır ki diğer ülkelerden sonra 15 Mart 2011’de Suriye’de “Arap Baharı” başladı. Tunus, Mısır ve Libya’da olduğu gibi halk, Suriye’de de kandırılmıştı. 40 yıldır eza, cefa ve zulüm altında olan insanlar hürriyete, demokrasiye, insan haklarına… kavuşacakları zannıyla sokaklara, meydanlara döküldüler. O insanlara “Muhalifler” dendi. O günlerdeki dünya ölçeğinde kanaat, Beşar Esad’ın çok kısa zaman zarfında devrileceği yönündeydi. Ama, Rusya bu iç harp vesilesiyle Suriye’deki vaziyetini daha bir pekiştirip bu topraklara üs, asker ve silahlarıyla iyice yerleşti. Bugün, Suriye fiilen Rusya Federasyonunun genel valiliği hâline gelmiştir. Beşar Esad da genel vali konumundadır. Onun için “Şam yönetimiyle görüşülsün” teklifinin karşılığı yoktur. İrade Şam’da değil, Moskova’dadır.
Eğer, o gün sokak ve meydanlara hürriyet ve insanca yaşama, ibadet hürriyeti ve demokrasi gibi taleplerle çıkan göstericiler, teşkilatlanıp ordulaşmasa veya başka memleketlere sığınmayıp da teslim olsalardı rejim insan kasaplığı yapar ve o sokak ve meydanlarda oluk gibi kan akardı. Durumu bilen muhalifler, bildikleri yolda devam ediyorlar.
İnsanların yıllar yılı yaşadıkları büyük ızdıraplarını anlamadan onları yaftalamak büyük haksızlıktır
.KUŞATMA
2020-02-03 02:00:00
Manzara aynen şöyle:
Libya’da Fransa, Rusya, Mısır, BAE, Suudiler.
Suriye’de Rusya, ABD, PYD/YPG, Nusayri Rejimi.
Irak’ta İran, PKK, ABD.
Filistin’de İsrail, ABD, İngiltere.
Akdeniz’de Yunanistan, Mısır, İsrail, Rusya, ABD, İngiltere, Fransa, Güney Kıbrıs Rumları.
Avrupa’da Belçika ve PKK…
Bu kuşatılmışlık, doğrudan bekamızla alakalıdır:
İdlib’de “dost ve stratejik müttefik” denilen Rusya, ne çatışmasızlık şartına ve ne de insan haklarına riayet ediyor. Asıl “dost ve stratejik” görülen ABD ise Filistin’i sahte ve sözde bir barış planıyla İsrail’e mal etmenin son safhasında. Trump hükûmeti, daha evvel, Kudüs’ü İsrail’in başkenti olarak tanımıştı, işgal altındaki Golan Tepelerini de İsrail’in mülkü olarak tanıdı. Garip olan BAE, Kuveyt, Umman, Suudilerin Trump’ın Filistin planında ABD’ye destek vermesidir. Ankara, çok sert ve çok haklı tepkiler dile getirdikten neredeyse bir hafta sonra Arap Birliği’nden ses çıktı. Söylediklerine inanmak gerekirse söz konusu planı tanımıyorlarmış. Hâlbuki “Arap Birliği” denen bu teşkilatın mali kaynağını büyük ölçüde karşılayan devletlerden SA ve BAE’nin veliahdleri bizzat bu planın içindeler. Filistin galiba hiç bu kadar zora düşmemişti.
Libya’nın önemi, dünyadaki en temiz petrolün bu topraklardan çıkmasıdır. Bir diğer önemi de Afrika’ya giriş ve Akdeniz’e hâkimiyet mevkiinde bulunması. Libya iç harp hâlinde. Fransa ve Rusya, açıktan veya dolaylı olarak âsilere destek veriyorlar. Asiler galip gelirse, Libya devletiyle Türkiye devletinin yaptığı MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşmasına riayet etmeyecekler. Bu da Akdeniz’i Türkiye’ye kapama demek olacak.
Irak fiilen bölünmüş ve pamuk ipliği üstünde.
Suriye, ezberlendiği için anlatmak fazladan olur.
Şu manzara; evet, tekrar edelim ki bir kuşatma fotoğrafıdır.
Türkiye, siyaset, diplomasi istihbarat ve askerî yolla bu yerlerin her birinde mücadele veriyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın geçen günkü bir beyanını bilhassa dikkatlere getirmek isteriz. Mealen şöyle diyordu:
-Kudüs, kırmızı çizgimizdir; O’nu bitirince Kâbe’ye yönelecekler. Bu sebeple Filistin’de taviz veremeyiz.
Burada işaret edilen şudur:
Siyon ve Haçlı ortaklığı, ilk Kıblemizi gasbettikten sonra bu defa da ebedî Kıblemize sahip olmak için harekete geçeceklerdir. Böyle bir tespit bazılarına hayal gelebilir… Yirminci asrın başında; asrın yarısına gelindiğinde ilk Kıblemizin, Kudüs’ün Yahudilerin işgaline maruz kalacağı söylenseydi bu söz, hayal olarak görülürdü.
Şu manzara gerçeğinde bugün, şu ihtimal mevcuttur:
Aynı ânda birkaç cephede birden silahlı çatışmaya girme mecburiyetinde kalabiliriz. Kuşatma daralır ve bizi boğma tehlikesi baş gösterirse savaş kaçınılmaz olur.
Tarih, sanki geri dönmüştür.
Eğer; geri dönen tarih, bir asır evvelki gibi tekrar ederse o netice, Allah korusun, bu topraklardan sürülmemizin başlangıcı olur. 1914-20, 1820-30’un tekrarıydı. 19’uncu asrın başıyla 20’nci asrın ilk çeyreği arasındaki bir küsur asırlık aralıkta Balkanlardan, Adalar’dan, Karadeniz’in kuzeyinden, Kafkaslardan sürülerek, Anadolu’ya sığındık. Haçlı dünyası, Endülüs’ten sonra kazandığı bu neticeyi unutmadığı için bugünkü Türkiye varlığımız bile onlara çok görünüyor.
Çünkü;
gayelerine mâniyiz,
emperyalizm önünde engeliz…
.TÜRKİYE’Yİ BİRLEŞTİRDİN AZÎZ ŞEHİR!..
2020-01-28 02:00:00
Manevî harcını, Harput’tan yükselip engin kanatlarıyla seni koruyan velilerin kardığı, maddî varlığını sana ismini veren Sultan Azîz’in kurduğu ey Azîz Şehir!..
Has ismiyle El Azîz, resmî adıyla Elazığ, tarihî geleneğiyle Harput!..
Sen, evet, 6,8 gibi büyük ve zor bir zelzele yaşadın. Ama; bu, mes’elenin görünen tarafıdır. Bu mes’elenin bir de görünmeyen tarafı var ki o da senin ülken adına, milletin adına, devletin adına, bekamız adına, birliğimiz ve beraberliğimiz adına öz evlatlarını feda etmendir. Bu vatanın çocukları sevgiyi, muhabbeti, aşkı öteleyip nefrete bulaşınca hatalardan hatalara düştüler. Giderek uyuşan taraflar azalırken, ayrışan taraflar keskinleşiyordu. Bu milletin fertleri, yekdiğerine ters bakar hâle gelmeye başlamıştı.
Tehlike büyüktü.
Oysa biz, bir, beraber ve dimdik olmalıydık. Zira; biz, Kelime-i şehadet getirip İslâm’ın nuruyla nurlandıktan sonra bir tek gayemiz oldu; Muhammedî izzet ve şânı, her tarafa yaymak ve Allah’ın ismini yüce tutmak, İslâm sancağını küffara çiğnetmemek. Bundan dolayıdır ki atlarımızın nallarını üç kıt’aya silinmez mühürler olarak vurduk. Ama gün geldi bugün, bu ülkenin çocukları, birbirlerine öfkeyle bakar oldular.
Ey Azîz Şehir,
1050’den bu yana toprağına düşmanın adım atmaya gücünün yetmediği şehir. Ey, ideolojiler ve bölünmeler ihaneti, doğu iklimimizi kararttığında çifte su verilmiş çelikten iradesiyle vatanı böldürtmeyen, şuna-buna yem ettirmeyen yiğit şehir!..
Sen, bu defa da bir başka destan yazdın!
Bu ülkenin insanları, “birleştik, kenetlendik, bir ve beraber olduk!” desinler diye, silkinsin ve kendilerine gelsinler diye, İbrahimî bir ahlâkla öz evlatlarını feda ettin. Onları -muhakkak ki- şehîd verdin. Yaşanan, evet görünüşe göre bir depremdir. Gerçekteyse bir kucaklaşma, belki bir nefs muhasebesi, olabilir ki bir tövbe. Deprem şekline bürünmüş bu fedakârlık, bu İbrahimî ahlâk, millet şuuru ve millet muhabbetini kalplere ve kafalara nakşetmenin ta kendisidir.
Ey Azîz Şehir, sen hep böyleydin, Allah’ın lütfuyla hep de böyle kalacaksın.
Senin mayan pak.
Sen, bir Harput gülü gibi emsalsizsin.
Sen, bir zor zamanda Türkiye’yi birleştirdiğin, bu ülkenin vatandaşlarına aynı duyguları yaşatıp aynı dili konuşturduğun için şimdi çok daha güzelsin. Umulur ki şimdi Harput Kalesi’nin başı daha bir diktir. Balak Gazi memnun, Sultan Abdülaziz mesrûr, Osman Bedreddin Hazretleri, bizlerden râzıdır.
Şehitlerimize “ölü” demeye zaten yetkimiz yok. Yaralılarımızsa bu günün iz ve hatıralarını bir ömür boyu bir şeref madalyası gibi taşıyacaklar.
Ey güzel insanlar şehri, senin için ne denilse ne yapılsa lâyıksın.
Sen hep azîz ol,
Ey Azîz Şehir!..
.ALLAH, BU ACILARI BİR DAHA YAŞATMASIN
2020-01-27 02:00:00
Ağız tadı ve gönül huzurunun bugüne nazaran çok daha fazla yaşandığı o sade fakat huzurlu günlerde imam efendiler, ister camide olsun isterse misafirliklerde namazdan sonra cemaatle birlikte el açıp duaya başladıklarında diğer arzlarının yanı sıra “Ya Rabbi, milletimizi, ümmetimizi ve dünyayı âfât-ı araziyeden ve semâviyeden muhafaza eyle” diye de niyaz ederlerdi.
“Âfat-ı araziye”, yerküreden, “âfat-ı semaviye” gökyüzünden gelecek âfetler demek. Deprem, kasırga, toprak, kayması, sel basması, kazalar, yıldırım düşmesi… ve benzeri felaketlerdir. Bu dualar, hayatın tabiî seyri içinde ve ortada bu felaketlere dair hiçbir şey yokken sıkça dile gelir, kalbden ve samimiyetle hayrı ve şerri yaratan Allah-ü teâlâya yalvarılırdı. Şüphesiz ki önleyici mânevi tedbirlerdir. Bunlar ve benzeri dualar, belki tamamen kaybolmadı ama varlığı çok da hissedilmemekte. Hâlbuki “Allah’ım, yerden ve gökten gelecek her türlü kötülük ve âfetten sana sığınıyoruz” demek her zaman mümkündür.
Dua gibi herkesin çok muhtaç olduğu ve bizzat yaptığında veya hakkında yapıldığında insanı çok rahatlatan, ferahlatan bir değerin uzağına düşmemeye dikkat etmeli. Sade ve samimi hayatlarımızda dualar, hamdler, şükürler, sağanak sağanaktı. Hatırlar sorulur ve sadakalar verilirdi. Modern hayatlar, her anlamda ve milyonlar içinde insanı kendisiyle baş başa bıraktı. Frenkleşmiş hayatlar insanı, insandan çaldı.
Dünkü gazete ana başlıkları hemen hemen aynıydı. Elazığ depremini veriyorlardı. Manşetler, ya “Felaket birleştirdi!..” veya “kenetlendik!..” diyordu. Bunlar doğruydu. Bir de “bina öldürdü!..” diyordu. Bu da doğruydu.
Bunlar doğruysa yanlış olan ne?
Yanlış olan şu:
Milletçe birleşmemiz, kenetlenmemiz için, katil binaların görülmesi için bir zelzele, âfet, sel basması, yıldırım düşmesi gibi büyük yıkımların olması şart değil. Her zamanki hayatımızı yaşarken bu sevgiye mâni olan nedir?
Artık herkes “Türkiye, bir deprem ülkesidir” görüşünde hemfikirdir. Herkes, depremden ziyade ihmalin öldürdüğüne inanmaktadır. Bunlar söylenirken aynı zamanda söze kuvvet kazandırmak için bilhassa Japonya misali veriliyor. Bu memlekette 7’yi aşan zelzeleler bile gündelik, olağan vak’alardır.
Bir Japon şehrinde 6,8’lik bir sarsıntı olsa belki kimse ölmeyecekti. Binaları, şartlarına uygun yapmaktalar. Bizde binalar ya eskimiştir veya hile, hurda, rüşvetle yapılmıştır. Veya yığma vs.dir. Bugün İstanbul’da ve bilhassa sur içinde yani Fatih’te yaşı 20’nin üstünde olan hemen her binanın üstüne bina temellerinin çekmeyeceği ağırlıkta üstelik de çok çirkin kaçak kat ve ilaveler çıkılmıştır. Bunlar, çok taraflı sorumsuzluk ve inşaat cinayetidir. Son senelerde yapılan çok yüksek binaların ise namusuyla inşa edildiğine inanmak istiyoruz. Büyük şehirlerde göklere uzayan binalar da malzemeden çalıp-çırparak yapılmışsa o zaman olacakları düşünmek bile istemeyiz.
Netice itibarıyla şunu demek istiyoruz; bilindiği gibi tıpta koruyucu hekimlik vardır; hastalık gelmeden tedbir almayı öngörür. “Hastalık gelmeden sağlığın kıymetini, dar vakit gelmeden boş vaktin kıymetini… bilmeli” diye devam edip giden hadis-i şerif ve nasihatler de buna temas eder. O cümleden olarak depremler, yerden âfât gelmeden önce tedbirler almak gerekir. Hem her zaman dua etmeli ve hem de o duaların tesirli olması için gereğine riayet edilmelidir. Binalar mutlaka ve harfiyyen şartlarına uygun olmalıdır. Bina, yapılırken, yuva yıkılmamalıdır. Eski binalar elden geçirilmelidir. Şikâyet beklemeden bütün kaçak kat ve ilaveler yıkılmalıdır. Devlet binanın yaşına göre senede bir veya iki kere Bina Denetlemesi yaparak deprem tehlikesini ölçmelidir. Hem yeni binalar hakkıyla, layıkıyla ahlâkıyla yapılmalı, aksine davranışlara ağır cezai müeyyideler getirilmeli ve hem de eski binalar tek tek elden geçirilerek gençleştirilip sağlamlaştırılmalıdır.
İyi ki bugün de ağzı dualı, duası reddolunmaz insanlar hâlâ var. İyi ki yıkıntılar arasından yeniden yeryüzüne çıkacakken başına örtü isteyen, Allah’ın güzel kulları var…
Sivrice’ye, Gezin’e Sürsürü’ye, Elazığ’a, Pütürge’ye Malatya’ya ve memleketimize geçmiş olsun. Ölenlere rahmetler, arkada kalanlara sabırlar, yaralılara şifalar diliyoruz. Bütün kurtarma ekiplerimizin fedakâr mensuplarına cân-u gönülden teşekkür ediyoruz. Onlar da devlet erkânı da çok dua aldılar.
Şu manzarayı gören nice bin insanın “Allah, devlete millete zevâl vermesin!” dediğini duyar gibi olduk. Devletsiz, milletsiz ve kimsesiz olmak felakettir. Hakikatleri görmek için, dualar etmek için, birbirimize kenetlenmek için… felâketlerin çaresizliğine sürüklenmek şart değildir. Allah, bu acıları, ölümleri, felaketleri bir daha yaşatmasın.
Âmin.
.UNUTTUĞUMUZ MORA TÜRKLERİ
2020-01-24 02:00:00
Türkiye’den evvela muhtariyet, sonra da istiklâl kazanarak ilk kopan kavim, Rumlardır. Kopuştan sonraki siyasi yapıya “Yunanistan” ismi verildi…
1821’de başlayıp 10 yıl içinde hedefine vardırılan bu seyir, tarihimizin iyi bilinmesi gereken bir facia dönemidir. İşbaşında Sultan II. Mahmud Hân vardır. Kendinden önce askerî ayaklanmayla III. Selim katledilmiş, kendisi de canını zor kurtararak, tek şehzade olmak hasebiyle aynı zamanda Hânedan’ın da devamını kurtarmıştır. Kargaşa ve bozulma günleridir. Sultan Mahmud Hân zamanında güya ulemadan ve bugünden benzetmeyle devrin “Fetullah Hoca’sı” Halet Efendi adında muhteris bir adam da vardır. Çatı çökmekte, duvarlar devrilmekte, tam bir zelzele yaşanmaktadır. Bundan dolaydır ki 1826’da Yeniçeri adlı eskinin şanlı ocağını batırmak gibi zor kabullenilen bir tasarrufa gidilmiş, kendi valisi Mehmed Ali Paşa’dan yardım isteme mecburiyetinde kalınmış ve ardından da kendi ordusunun, kendi valisine mağlup olması gibi hazin bir tecelli yaşanmıştır. İşte o günlerde baştan sarık çıkartılıp, yerine fes takılarak yapılan şeklî inkılaplardan medet umulur. Bu medet umma, bir asır boyunca devam ederek, bir asır sonra cumhuriyetin ilânı üzerine “gardırop devrimleri” sürecinde şapka giymeyen vatandaşın idam sehpasında can vermesi gibi utandırıcı bir sonla çıkmaza girecektir. II. Mahmud devri ve takip eden zamanlar anlaşılmadan bu günler anlaşılamaz. Bu anlama zarureti, askerî cephe, zaferler, mağlubiyetler, inkılaplar, isyanlar, sosyal hayat, garplılaşma… şeklinde uzayıp gider.
Zikredilen dönemde çok şey vardır. En başta gelenlerden biri, Rumların Mora yarımadasında isyan etmesi yahut isyan ettirilmesi ve bu isyandan “Yunanistan”ın çıkmasıdır. Osmanlıya ilk başkaldırma Eflak-Boğdan’da başlamış, oradan Mora’ya sıçrayarak yangın hâline gelmiş, o yangın kısa müddet içinde Girit, Rodos, Sisam dâhil onlarca adaya yayılmış, bölgede hem kara ve hem de deniz tutuşmuştur. O gün Atina dâhil bütün Balkan toprakları Müslüman Türk’ün vatanıdır. Adaların birçoğu ve birçok yer Türkçe isimler taşımaktadır. Mesela Girit adasında 1 milyon 600 bin Müslüman varken Rum nüfus 1 milyon 300 bindir. Buraların İslâm memleketi olmasının sebebi, mükemmel iskân siyasetimiz ve 5 asır boyunca o semalarda ezan sesi yükselmesindendir.
Rum isyanının arkasında Rusya, Fransa, bilhassa İngiltere vardır. İngiliz kumandanlar karada ve denizde isyancılara komuta etmektedir. Tâ Amerika’dan, Avrupa’dan gönüllüler gelerek Rumlarla birlikte “barbar Türkler” diye iftira attıkları insanlara karşı savaşıyorlardı. O kadar ki bu mutaassıp Hıristiyanların içinde şairler, ressamlar gibi militanlar bile vardır.
Osmanlı asker ve donanması, bütün ağır şartlara rağmen canını dişine takarak erzaksız kalmış kalelerin, kadının, kızın, Müslüman ahalinin imdadına koşmakta, Atina dâhil birçok elden çıkan yeri istirdat edebilmektedir. Ordumuz, var gücüyle hem müdafaa ve hem de taarruz ederken “barbar proje”nin tehlikeye girdiğini gören Avrupa, adı konmadık bir Haçlı İttifakı yaparak bir olup üstümüze gelmeleriyle donanmamızın yakılmasına kadar büyük ziyanlara uğradık. Nihayetinde yakarak, yıkarak, zulmederek maksatlarına ulaştılar. Zağra Müftüsü Râci Efendi’nin sözüyle “azîz-i vakt iken â’dâ zelîl kıldı bizi”:
Dünya tarihinde çok mezalim görülmüştür. Fakat âsi Rumların, Mora yarımadası, bugünkü Yunanistan ve adalarda Türklere yaptıkları, herhâlde hiçbir yerde görülmemiştir. Diri diri yakmalar, her yaştan insanı kılıçtan geçirmeler ve daha sayılamayacak kadar birçok vahşet yaşanmıştır. Hacıları getiren gemi, basılıp içindekiler kılıçla biçilmiş, Müslüman kabirleri açılıp kemikler çıkartılarak yakılmıştır. Mora Türklerinin dramı bilinmeden, Rumların ana gövdeden hangi telkin, destek ve işlenen vahşetlerle koparılıp Yunanistan olduğunu öğrenmeden ne PKK, ne Akdeniz, ne Suriye ve ne de Libya anlaşılabilir.
Bu yazdıklarımız, deryada katre hükmündedir. Tafsilat için “Balkanlarda İlk Dram Unuttuğumuz MORA TÜRKLERİ” adlı eser okunmalıdır. Ali Fuat Örenç’in 10 yıllık bir emekle kitaplaştırdığı bir çalışmadır. Eser, usta bir kalemden çıkmış roman akıcılığında. Yazar, sanki sahadan naklen yayın yapıyor. Sayfalar ilerledikçe okuyanda bugünlere dair bakışlar derinleşmekte, muhakeme güçlenmekte, yalnızlığımızın hep olduğu gerçeğiyle yüz yüze gelinmektedir. Kitap, dünü nakletmekte ve bugüne ışık tutmaktadır. Buradan da anlaşılıyor ki hiçbir devlete kayıtsız-şartsız güvenemeyiz. Tam iki asır önce ilkin Yunanistan’ı, sonra da diğerlerini kuran ve Osmanlıyı parçalayanlar, bugün etrafımızda ateş çemberini tamamlamaya çalışan devletlerdir.
Yunanistan’ın hiçbir insanlık suçu olmasa, Mora başta olmak üzere bu kitapta nakledilen vahşetler, onu insan içine çıkamaz hâle getirmeye yeter. Şimdi anlaşılıyor ki İstiklal Harbi’nde batı Anadolu’da işlediği zulümler eski alışkanlığının devamıymış.
“Unuttuğumuz Mora Türkleri”
Unutturanlar utansın!!!..
Bir asır boyunca bu ülkenin çocuklarını Yunan düşünce, felsefe, edebiyat ve sanatına hayran bırakmaya çalışanlar utansın!.. Yıllar boyu bu milletin evlâdlarını katiline âşık etmeye uğraştılar. Stockholm Sendromu, bugün acaba bitti mi?
Azîz Mora şehîdlerimizle bütün azîz şehîdlerimizi rahmetle yâd ediyoruz.
MEB’nin bu eseri bütün talebeye ulaştırmasını, devletin bu eserden ve bu tarihçiden istifade etmesini, Kültür Bakanlığı’nın burada yazılanlardan hareketle dünya çapında bir filme destek vermesini tavsiye ederiz(*).
…..
(*)Prof Dr Ali Fuat Örenç,
UNUTTUĞUMUZ MORA TÜRKLERİ
BKY yayınları, 2011, ikinci basım
.MECELLE’NİN İLK 100 MADDESİ
2020-01-23 02:00:00
“Hukuk ve fıkıh bilgisinden mahrum bazı garp temâyüllü devlet adamları, Türk Medenî Kanunu olarak Fransız Medenî Kanununun tercümesine taraftardı. Fransa Maslahatgüzarı da bu uğurda durmadan çalışıp gayret sarf etmekte idi. Said Paşa’nın hatıratında yazdığına göre Âli Paşa, Sultan Abdülaziz’e takdim ettiği lâyihada tab’a-yı hıristiyaniyenin hukuk ve menafiî ve memleketten müstefid olmaları için Fransız Medeni Kanunu’nun (Code Civil) Memalik-i Osmaniyede tatbikini tavsiye ediyordu. Nihayet başta Ahmed Cevdet Paşa olduğu hâlde Millî Kanun taraftarı olan ekseriyet gâlip gelerek Mecelle’nin tanzimine karar verildi.’’ *
Bu satırlar, Hikmet Yayınevi’nin hazırladığı Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye adlı esere takriz yazan büyük hukukçu Ali Himmet Berki’ye aittir. İsmi geçen yayınevi, bu eseri neşretmekle çok hayrlı bir hizmet eda etmiştir. Bir kere, eserin murakabesi, mevzuun ehli, Mahkeme-i Temyiz riyasetinden emekli bir hukukçu tarafından yapılmıştır. İkinci olarak, Mecelle’nin 1.851 maddesinin her biri, sayfalara alınırken aynı zamanda her sayfanın altında o maddede bugün için kavranamayan kelimelerinin açıklaması yapılmıştır. “Maddelerin önce Osmanlı hurufatıyla aslı, sonra latinize edilmiş şekli olsa daha iyi olurdu’’ denmesi isabetli bir tesbittir. Ne var ki Türkiye’de yakın tarihlere kadar Osmanlı Türkçesiyle eser basmak yasaktı.
Yukarıdaki iktibası yapmamızın sebebi, Mecelle-i Akâm-ı Adliyye’nin doğuş sebebini ve devrin fikrî manzarasını tasvirdir. Tanzimat’ın müsebbibi, İngiliz taraftarı ve ileri derecede mason Mustafa Reşid Paşa, Fuad Paşa ve Mehmed Emin Âli Paşa, Tanzimat döneminin en müessir politikacılarıdır. Devlette sadrazamlığa kadar birçok kademede vazife almışlardır. Fransız bağlısı mason Âli Paşa, Sultan Abdülmecid Han ve Sultan Abdülaziz Han dönemlerinde toplam olarak 8 yıl sadrazamlık/başbakanlık yapmış ve ustasının Tanzimat Fermanı gibi o da Hıristiyan ahaliyi korumayı esas alan 1856 tarihli Islahat Fermanı’nı hazırlayarak çöküşü hızlandırmıştır. M. R. Paşa gibi İngiliz taraftarı Fuad Paşa ise sağlığında Papa ile görüşüp duasını aldığı için Fransa’nın Nice şehrinde öldüğünde katolikler, ölüsüne sahip çıkarak merasim yapmışlardır. **
İşte bu Âli Paşa, Abdülaziz Han’a arz ettiği dilekçesinde Fransız Medeni Kanununun alınmasını teklif etmektedir. Gerekçesi şudur ‘Hıristiyan vatandaşların hukuk ve menfaatlerini korumak ve memleketten yararlanmalarını temin etmek’. Bunu bir kişi daha istemektedir; Fransız sefaretinin maslahatgüzarıdır. Sık sık Padişah’ın kapısını aşındırmaktadırlar. Ali Himmet Berki’nin cümlesi unutulmayacak cinstendir. ‘’Nihayet başta Ahmed Cevdet Paşa olduğu hâlde millî kanun taraftarı ekseriyet, gâlip gelerek Mecelle’nin tanzimine karar verildi’’. Böylece devletli Ahmed Cevdet Paşa riyasetinde bir encümen teşkil edildi. Bu komisyon, 1876’da çalışmaya başlayarak iki sene içinde ‘’Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye’’ adlı kanun külliyatını hazırlayıp Sultan’a arz etti. Sultan Abdülaziz Hân, çıkardığı fermana kendi el yazısıyla ‘’mucibince amel oluna’’ kaydını düşerek bu müstesna hukuk âbidesini mer’iyyete, yürürlüğe koydu.
Demek oluyor ki Mecelle, “millî kanun’’ yani yerli ve millî olan şahsiyetlerle alafranga kanun taraftarları arasındaki mücadele sonucunda telif edilmiştir. Bu alafranga kanun taraftarları, aslında 3 Kasım 1839 tarihli Tanzimat fermanıyla çok şeyi ele geçirmiş ve bugünkü ifadeyle söylemek gerekirse ‘’Paralel devlet’’ kurmuşlardır. 1839 bir anlamda Osmanlının nihayet bulduğu tarihtir. İttihatçı cuntanın, Sultan Abdülhamid’e darbe yapıp tahttan, hapse aldığı 31 Mart 1909 tarihi ise esas itibarıyla Osmanlının sonudur. Takip eden 10 yıl, Alman ekolünden masonların egemen oldukları devirdir.
Mecelle, hukuk hayatımızda 1926’ya kadar uygulandı. Birçok İslam memleketinde ise daha uzun yıllar yürürlükte kalmıştır. En son 1984’te İsrail’de mevzuattan kaldırılmıştır. Ürdün ve Kuveyt Medeni Kanunlarına ise temel teşkil etmiştir.
Mecelle’den sonra Türkiye’de Fransız Medeni Kanunu değil, İsviçre Medeni Kanunu devreye girdi. Adliye vekili Mahmud Esad Bozkurt’un teklifiyle İsviçre Medeni Kanunu alelacele tercüme edilerek tercüme yanlışlarıyla birlikte TBMM’ye sunulup kabul edilmiştir. Bu kanun mirastan boşanmaya ve daha nelere kadar çok konuda toplumla doku uyuşmazlığı yaşadı. M.E. Bozkurt’un söz konusu kanuna yazdığı esbâb-ı mucibede İslam hukukuna Osmanlı hukukuna ve mazimize ilkellik ithamı gibi ağır hakaretler vardır. Ceza Kanunu, Ticaret Kanunu, Borçlar Kanunu vs. de Lozan’da doktora yapmış bu bakanın imzasını taşır.
Şimdi AK Parti iktidarında Adalet Bakanlığı, yargı paketleri hazırlamakta. Çok da iyi yapılmakta. Hukukçu olmayan kimlere kadar bile görüş sorulduğunu biliyoruz. Tavsiyemiz şudur; bunlar hazırlanırken Tanzimat’tan bu yana devam eden “Millî Kanun’’ hassasiyeti ve bünyeyle uyuşan hukuk ihtiyacına cevap verilmelidir. Bu ülke Müslümandır. Bu ülkenin aynı zamanda bir hukuk tarihi vardır. Yargı paketlerinde İslam hukukundan, Osmanlı hukukundan, örften, Mecelle’den mümkün mertebe, usulünce istifade edilmelidir. Erken cumhuriyet döneminde Fransa’dan idare hukuku, Almanya’dan ticaret hukuku, İtalya’dan ceza hukuku, İsviçre’den medeni hukuk alındı. Bu bir asırlık tecrübeden sonra şimdi bir iyileştirme, tashih çalışması yapılır, herhalde millî hasletler aranırken bin yıllık, hatta bin beş yüz yıllık hukuk birikimimiz niçin dikkate alınmasın?
Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye, her devir için yüz akımız muhteşem bir hukuk âbidesidir. İlk 100 maddesi ise şâheserdir. Bu 100 maddeyi ezbere bilmeyen hiçbir hukuk talebesi mezun edilmemelidir. Bu 100 madde, her hukuk fakültesinin girişindeki duvara muazzam bir levha olarak yazılmalıdır. Eski bir Yargıtay başkanı olan merhum Ali Himmet Berki’nin bu 100 maddeye dair dile getirdiği değerli sözleriyle yazımıza nokta koyuyoruz:
-Bu kaideler, aynı zamanda hayat ve mantık vecizelerdir. Bu kaideler, hukuk tefsir ilminin esaslarını teşkil etmeleri itibarıyla yalnız faideli değil, bilinmesi zaruri esas ve düsturlardır.
*Bkz: MECELLE-İ AHKÂMI ADLİYYE-Hikmet Yayınları, 1978
**Hürriyet gazetesi, Jön Türk yayını, Londra-22 Şubat 1869
.BERLİN KONFERANSI
2020-01-21 02:00:00
Türkiye ve Rusya Başkanları, 8 Ocak 2020’de İstanbul’da Libya için ateşkes çağrısı yapmışlardı. 12 Ocak’ta silahlar sustu. Bu arada 19 Ocak’ta da Berlin’de bir Barış Konferansı toplanması kararı vardı.
Ateşkesin uygulamaya geçmesiyle “Berlin Barış Konferansı”, doğan ateşkesi geçici olmaktan çıkartıp kalıcı hâle getireceği için daha bir önem kazandı. Ne var ki pazar günü yapılan bu toplantıda ateşkes, kalıcı statüye kavuşturulamadığı gibi devamı da temin edilemedi. Berlin’de 12 devlet ve 4 milletlerarası teşkilat, bu maksatla toplanmışken Halife Hafter adlı isyancı generalin milisleri, Trablus’a önceki saldırılardan çok daha şiddetli bir şekilde hücum ediyordu.
Bu esnada hem MMH-Millî Mutabakat Hükûmeti Başbakanı Fayiz es-Serrac ve hem de Halife Hafter Berlin’deydi. Berlin’e hem Libya’nın meşru Başbakanı ve hem de o Başbakan’ın temsil ettiği devlete isyan etmiş bir general çağrılmıştı. Üstelik birine “Başbakan” denirken diğerine de “kuvvet komutanı” unvanı veriliyordu. Bu iki isim, o gün el sıkışmadılar, bir masa etrafında oturup konuşmadılar.
Öyle ise Almanya’nın başkentinde temennilerden öte hangi kararlar çıktı?
Berlin Barış Konferansı’ndan bir netice ve iki karar çıkmıştır:
Netice şu cümledir:
-Berlin, barışa giden sürecin başlangıcıdır!
Bakış bu olunca onu hayata geçirmek de ihtiyaç olmaktaydı. Böylece “iki taraf” denen Hükûmet ile isyancılardan 5’er kişilik müzakereci listesi talep edildi. Bu 10 kişi, ileri bir tarihte İsviçre’nin Cenevre şehrinde toplanacaklar. Almanya Başbakanı Merkel’in toplantı sonrasında yaptığı açıklamaya göre Libya’daki iç harbin hâlli BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’ne bırakılacaktır. Cenevre’de “taraflar”ın üzerinde anlaştığı veya anlaşamadığı şekliyle müzakere raporu BMGK’ne verilecek ve burası karar verecektir.
Evvela şunu söylemek şart ki isyancılarla Libya Hükûmetini hukukî ve meşru eşit taraflar kabul etmek yanlıştır. İkincisi Suriye anayasasının yazılma misalinde görüldüğü gibi Cenevre, bu gibi hâllerde havanda su dövülen mekânlar olmaktan öteye geçemiyor. Müzakereler, sünüp-uzadığı için çok geç kalınmış olmakta ve böylece mal ve can kaybı telafi edilemez ölçülere varabilmektedir.
Daha düşündürücü olansa hadisenin BMG’ya bırakılacak olmasıdır. Bu denilen , “Dünya 5’ten büyüktür” itirazımızı yaptığımız yapıdır. O’ndan âdil karar beklemek nâfiledir. BM’nin bu organı 5 devletten meydana gelmektedir. Hiçbiri Müslüman ülke devleti değildir. Hiçbiri geri kalmış veya kalkınmakta olan devlet de değildir. İçlerinden biri bile alınan kararı veto ettiğinde o karar hiç hükmünde olmaktadır. Fiilî duruma bakınca Libya mevzuunda Rusya ve ABD birbirine yakın görüştedir. Fransa Hafter’in destekçisidir, İngiltere, ABD’nin yanındadır. Fikri meçhul olan Çin’dir.
Libya ihtilafı, BMGK’ya gittiğinde önce o meşhur Barış Güçlerinden biri daha kurularak oraya gönderilecek ve bu üniformalı turistler, güya sükûneti temin ederken Güvenlik Konseyi’nde de Serrac Hükûmetiyle Türkiye’yi devre dışı bırakacak adımlar atılacaktır. Bunu yaparken de “ülkenin büyük kısmı zaten Hafter’in elinde” kabilinden bir gerekçe yazarlar. Böylece dünyanın en kaliteli petrolüne sahip ve Afrika’yla, Akdeniz’in kapısı mevkiindeki bir memleket, 1911 Trablusgarp Harbi’nden bir asır sonra bir kere daha sömürgecilerin eline geçmiş olur. Bu arada Cenevre’de müzakereler biter, yeni bir anayasa yazılır, seçimlere gidilir. Böylece Hafter sözde hukuk yoluyla Libya’nın başına gelmiş olur. Libya’da Abdülfettah es-Sisi adlı âsi generalin Mısır’ın başına geçirilmesinin bir başka darbe çeşidi yaşanma ihtimali çok yüksektir.
BMGK daimî üyesi değiliz. Cenevre’de de olmayacağız. Öyle ise seyirci durumuna düşmemek için mevcut avantajımızı pekiştirerek Libya’daki varlığımızı kuvvetlendirmeliyiz. Kaç asker gidecekse gitmeli, ne kadar silah götürülecekse götürülmeli. Biz ihmalkâr davranırsak şu plan en geç iki sene içinde hayata geçer. Libya ile yaptığımız mutabakat andlaşması çöpe atılır, Akdeniz bize yasak bölge olur.
Bundan dolayı, 1877 Berlin Sulh Konferansı’na dikkat çekmiştik. O gün Berlin’de Osmanlının ipi çekilmişti. Bu defa da Berlin’de Akdeniz’in kapıları yüzümüze kapanmasın.
Libya ile eş zamanlı olarak, Suriye’den başka Somali, Yemen, Lübnan ve Irak’ın karışması tesadüf olmasa gerek.
.BARIŞIN ANAHTARI TÜRKİYE’DİR!..
2020-01-20 02:00:00
Cumhurbaşkanı Erdoğan, dün Berlin’e hareket etmeden önce yaptığı basın toplantısında “Libya’da barışın anahtarı Türkiye’dir” dedi…
Şu bir hakikattir ki 27 Kasım 2019’da Libya devletiyle Türkiye devleti arasında akdedilen ve denizdeki yetkilerimizi ihata eden MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması, asrın hadisesidir. Bu andlaşmanın yapılması ve hemen ardı sıra askerî iş birliğinin icra edilmesi ile Ankara, dün bizim “Trablusgarb” dediğimiz, bugün Libya denilen memlekette yaşanan iç harpte devreye girmiş oldu. Türkiye, askerî gücü ve devlet kudretiyle ağırlığını koydu. Bu vaziyet etmedir ki Rusya devlet başkanını da İstanbul’a getirdi. Türkiye ve Rusya liderleri, çarpışan taraflara ateşkes çağrısında bulundular. Böylece zor da olsa nihayetinde ateşkes sağlandı.
Şayet; ateşkes yapılmasa ve yaşanmasaydı 19 Ocak 2020 tarihli Berlin Barış Konferansı’nın hiçbir değeri kalmayacaktı. Bu sonuca, Türkiye’nin Cumhurbaşkanı, Dışişleri Bakanı, MİT, asker ve ilgili bütün şahıs ve unsurlarının gayretiyle varıldı. Hâl bu iken ateşkes şerefini Sn. Erdoğan’a değil de Sn. Putin’e mal eden bazı Türk vatandaşlarının varlığı esef vericidir. Zaten Berlin Konferansı’nda da iki tezimiz vardır: Ateşkesin devam etmesi ve BM nezaretinde serbest genel seçimlere gidilmesi.
“Yiğit düştüğü yerden ayağa kalkar!” diye Türkçede güzel bir deyimimiz söylenir. Trablusgarb, Osmanlı Türkü’nün düştüğü son kayıp topraklarımızdan biridir. Oradaki dört asırlık tarihî varlığımız, bugün mevcut olan bir milyonluk Köroğlu Türkü’nün istikbali, artık yeniden kıyıdaş ülke olmamız, yapılan andlaşmalar ve daha sayılacak onlarca sebeple Libya, her devlet ve her milletten önce Türkiye’yi alâkadar eder. Başkaları için Libya petrol kuyusudur; bizim içinse yardımına koşulacak kardeş vatandır.
Osmanlı devlet hayatımızda “nizâm-ı âlem” diye bir tabir vardı. Kapitalist Batı, bu tabiri kopyalayıp menfaatine yontar şekle sokmuştur. Osmanlı atalarımız, dünyanın bir köşesinde haksızlık, zulüm, adaletsizlik varsa, bir yardım çığlığı yükseliyorsa oraya “nizâm-ı âlem içün” koşardı. Bu cümle, hareketin esbâb-ı mucîbesi yani gerekçesiydi. Ecdadımız, dünya adlı âlemin nizâmı, dirliği, düzeni, sulhü, adaleti bozulmasın diye külfete girerdi. Zira dünya, her devirde küçüktür, bir yerde çıkan bir küçük yangın, fitne, bozgun büyüyerek bütün yeryüzüne yayılır. Bundan dolayıdır ki Osmanlının kudret asırlarında dünyanın huzurunu, barışı, adaleti korumak adına üçüncü milletin kimliğine bakmadan Fransa’dan-Endonezya’ya kadar birçok müdahaleleri olmuştur. Böylece dünyada nizâm-ı âlem hüküm sürüyor, dengeler korunabiliyor, barış muhafaza ediliyordu. Osmanlı devletinin zayıflamasıyla kargaşa arttı, tarih ufkundan çekilmesiyle de yeryüzünde nizam, adalet, muvazene, huzur ve barış kalmadı. Yerküre, sömürenler ve sömürülenler, mazlumlar ve zalimler diye ortadan ikiye bölündü. Komünisti de kapitalisti de, Doğulusu da Batılısı da hep kendine yonttu.
Ancak; kader, hükmünü icra etmektedir. Türkiye, Suriye’ye girince Nusayri zalimi Esad ve ona yardım edenler keyfince hareket edememiştir. Türkiye, Libya devletiyle mevzubahis akidleri yapınca emperyalist dünya ile onların taşeronu isyancıların oyunu bozulmuş, ateşkesle de savaştan yorulan Libya halkı, yeniden huzuru yaşar olmuşlardır.
Bu itibarla “Libya’da barışın anahtarı Türkiye’dir” sözü, doğrudur.
Ancak; bundan daha doğrusu, “Türkiye, barışın anahtarıdır!” sözüdür.
Biz, yalnızca Libya’da, Akdeniz’de değil, Balkanlarda, Kafkaslarda, Orta Doğu’da ve bütün bölgemizde, hatta daha uzaklarda bile barışın anahtarıyız. Daha geçen hafta dışişleri bakanımız Bağdat’a gitti ve “Irak’ın yalnız olmadığını göstermek için buraya geldik!” dedi. Keşmir’de, Myanmar’da sıkıntılar yaşanınca devreye biz girmiştik, Somali’nin kardeşi, Filistin’in hâmisi biziz. İşte bu saydığımız sebeplerden dolayı Suriye’deyiz. Biz, yani Osmanlının torunları, bugün de mazlumların, mağdurların ümididir. İnşallah, Doğu Türkistan dramına da bir şekilde çare üreteceğiz.
Bugün Türkiye’de bir, cihanşümul ve nizâm-ı âlem düsturuyla düşünen ufuklu insanlar var, bir de orada ne işimiz var, burada ne işimiz var? diyenler. Bu ikinciler, gölgesinden korkan ufuksuz insanlardır.
“Libya’da barışın anahtarı Türkiye’dir” sözünün nüvesi, “Türkiye, barışın anahtarıdır” vecizesidir. Bu vecizeyi, dış sefer yapan uçaklarımızın üstüne ve sınır kapılarımıza; Türkçe, Arapça ve İngilizce olarak yazmalı...
.DİL TEFEKKÜRÜ
2020-01-17 02:00:00
Dil; yani lisan, yani Türkçe, vatandır.
Yaşanan şu sıcak gündemle lisanımız arasında derin bağlar vardır. Bu gerçeği kavramadan kucaklayıcı ve kalıcı çareler üretilemez. Biz, esasında yirminci asrın ilk çeyreğinde yalnızca bir imparatorluğu kaybetmedik. İmparatorluğu kaybetmemizin hemen ardından ve o şaşkınlıkla zengin Türkçemizi de kaybettik. “O şaşkınlıkla” dedik. Evet; doğrudur. Tam da öyledir. Önce harf inkılabı, bir medeniyetin mahzene mahkûmiyeti; sonra dil inkılabı, sun’i bir lisan kurmaya teşebbüs. Türkçe neredeyse aradan bir asır geçmek üzereyken bile eski ihtişamını henüz yakalayamamıştır…
Mevzu, derindir ve söylenecek çok da şey vardır. Elimize kalem aldığımızdan bugüne dek de hayli şeyler söyledik. Bu defaysa üç usta isimden birkaç cümleyle de olsa nakiller yapıyoruz. Lâkin korkarız ki bu kendilerinden fikir devşirdiğimiz isimler, yabancı gelsin. Hiç mübalağa etmiyoruz. Hazin hatıralarımız var. Ancak o bahse girmeyecek ve damıtılmış bazı görüşleri üç-beş satırla da olsa sizlerle paylaşmayı tercih edeceğiz.
Vefat tarihi 1958 olan Yahya Kemal Beyatlı şöyle demiş:
-Eski Türklerin mânevî bir hayatı varken bir edebiyatı vardı. Yeni Türklerin ancak mânevî bir hâyâtı olursa edebiyatı olur.
Bizi ezelden ebede kadar bir millet hâlinde koruyan, birbirimize bağlayan bu Türkçedir, bu bağ öyle metin bir bağdır ki vatanın hudutları koptuğu zaman bile kopmaz, hudutlar aşırı yine bizi birbirimize bağlı tutar. Türkçenin çekilmediği yerler vatandır, ancak çekildiği yerler vatanlıktan çıkar, vatanın kendi gövde ve ruhu Türkçedir…
1967’de ahirete göçen Ali Fuad Başgil’in söyledikleri:
-Dil, bir hükûmet ve politika işi ve bir kanun mevzuu değildir. Memleket teşri heyetinin, tek taraflı bir görüşle ve hedefi belli olmayan bir politikanın öncülüğünü yaparak millet dilini değiştirmeye hakkı yoktur…
1974’te ebediyete intikal eden Nihad Sâmi Banarlı’nın dedikleri:
-Türkçe, tıpkı Türk Milleti gibi tarihin son dokuz asrında dünyanın üç kıt’ası üzerinde lisânî bir imparatorluk kurmuş ve bir imparatorluk dili hâline gelmiştir.
Bir milletin ataları, asırlarca o kelimelerle duymuş, onlarla düşünmüş; birbirlerini ve evlâtlarını o kelimelerle sevmiş ve bu kelimeleri tamamıyla millî bir sanatla işleyip Türk yapmışsa, evlâtları artık o kelimelere düşman kesilemezler.
Türkçeyi bir an evvel hem zengin, hem millî büyük bir dil hâline koymaya mecburuz…
Bu da 1987’de aramızdan ayrılan Cemil Meriç’in sözleri:
-Bir aydın, yabancı dil bilmese de olur; çok kitap okumasına da ihtiyaç yok. Yeter ki ana dilini gerçekten bilsin. Kelimeleri şecereleriyle tanısın. Asil olanları, âdilerinden ayırsın…
…..
Yeni nesilden nice kimseye yalnızca bu sözlerin sahibi merhumların kendileri değil, dedikleri de yabancıdır. Onun için ölüm yıllarını yazdık. Araya daha bir asır bile; bazıları ile yarım asır bile girmemiş fakat onlar ve sözleri yabancılaşmış.
Hâlbuki Türkçe mes’elesi, lisan, savunma sanayiinden ve en görkemli hava limanından daha önemlidir. Türkçe ile Libya, Suriye, Irak, Kerkük, Bosna, Kırım, Batum birbirinden farklı değildir. Bunların hepsi bir bütündür. Yahya Kemal ne diyor? “Yeni Türklerin ancak mânevi bir hayatı olursa edebiyatı olur.” “Türkçenin çekilmediği yerler vatandır. Ancak çekildiği yerler vatanlıktan çıkar.” Banarlı ise Türkçe, lisanî bir imparatorluk dili kurmuş ve bir imparatorluk dili hâline gelmiştir, demekte. Bunlar, muhteşem tespitlerdir. Hakkıyla mütefekkir Cemil Meriç de çarpıcı bir söz söyleyerek “evvela ana dilini layıkıyla öğren” demekte. Başgil Hoca, iktidardayken teşriî organ yani meclis yoluyla anayasanın dilini değiştiren Tek Parti Zihniyet ve üslubunu tenkîd etmekte. Nitekim aynı zihniyetin bakiyesi elli sene sonra, 1990’larda hükûmet etme fırsatını bulunca yine kanunların dilini değiştirdi. Türkçeyle her sahada oynamak tehlikelidir. Ama hukuk lisanını bozmak daha tehlikelidir. Geçen zaman için iktidar değişmiş fakat bozulmuş o kanun dili devam etmektedir.
Bu mevzuda fikir serdedenler, bu üç Türkçe sevdalısından ibaret değildir.
Çok yönlü ve çok derinlikli düşünmeye mecburuz.
Yahya Kemal ne güzel diyor:
-Vatanın kendi gövde ve ruhu Türkçedir.
.BİN MÜTEHASSIS
2020-01-16 02:00:00
Yaygın yanlışlık olarak adına “gündem’’ denen “günlük’’ün şu günkü takviminde baskın maddeler Libya, Suriye, ‘’Berlin Sulh Konferansı’’, İstanbul Kanalı’dır. Ne var ki bunlar ve daha başkaları, kendilerinden ve bugünden ibaret değildir…
İstanbul’un su ve su kanalı meselesi ta 1535’lere kadar gider. Şu günkü anlamda ilk milletler arası Boğazlar antlaşmamız 1841 tarihlidir. Lozan’ın Boğazlara ait ek maddeleri 9., Montrö 10. mukaveledir. Kanal İstanbul, 11. çalışma ve metin olacaktır.
‘’Libya’’ dediğimizde Akdeniz’in Türk gölü olma şanlı vakitlerine; Turgut Reislere, Kapudan-ı Deryâ Hızır Hayreddin Paşa’ya yani 16. asra dek gitmek gerekir. Hızır Hayreddin Paşa’mıza ‘’Barbaros’’ unvanını dışımızdaki unsurların verdiğini hatırlatmak isteriz. Mekkeliler, Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- “emîn’’ demişlerdi. Bu güvenilir, inanılır, zarar gelmez… İnsan, payesini verenler, onun eshabı veya ümmeti değildi, onun bir adım sonraki can düşmanlarıdır. Şu var ki bu husumet günlerinde de o unvan değerini aynen devam ettirmiştir. Süleyman-ı evvele, I. Süleyman’a, bizde kısaca ‘’Kanunî’’ yani hukuk adamı denen padişaha da ‘’muhteşem’’ sıfatını düşmanı Avrupalılar, haçlılar vermişlerdir. Bu hukuk adamı olma vasfından dolayıdır ki bu sultanımızın kabartma resmi, bugün Amerikan Kongresinin duvarında asılıdır. Demek oluyor ki Barbaros ve Kanuni, bir şekilde Peygamberimizin sünnetini de yaşamış olmuşlar.
Zaman, zemin ve şartlar, bizi zorlayınca bakınız aşağıda temas edeceğimiz gibi ne şaşırtıcı malumatlara ulaşmaktayız. Gönül isterdi ki bu doğrular, bir tutunma ihtiyacı vaktinde değil ferah vakitlerde konuşulsun. Libya’daki Köroğlu, nâm-ı diğer Kuloğlu Türklerinden söz ediyoruz. Şu ihtilaf olmasa orada bir milyon Türk’ün yaşadığı, bugün değil kim bilir ne zaman öğrenilecekti.
Yalnızca Libya’dakiler mi meçhulde kalmıştı?
Suriye’deki Bayır-Bucak Türkmenleri ve diğer Selçuklu bakiyesi Türkmenler de bilinmiyordu. Irak Türkmenleri de ilgi duyanların dışında bilinmez. Suriye’den gelen mültecilerin bir kısmının güzel Türkçe konuşuyor olmaları içimizde çok kimseyi şaşırtmıştı. Hâlbuki Yemen’de de bir Türk nüfus vardır. Ürdün, Filistin gibi yerlerde olduğu gibi Yemen’de de Mehmetçiğin bir kısmı oralardaki nöbetlerini terk etmemişlerdi. Kırım’da, Balkanlarda, Orta Doğu’da Türkler şimdi de mevcuttur. Bunun hükmü şöyledir. Osmanlının atının izi olan her yerde soydaşımız, bakiyemiz ve eserimiz vardır.
Tekrar etmek isteriz. Bu hakikatler son dakika bilgileri olarak günlüğümüze girmemeli. Osmanlı coğrafyasında bugün kaç devlet varsa her biri için tam uzman en az 10 mütehassıs ilim adamı yetiştirmeliyiz. Onlar, altmış küsur devleti yani Sudan’ı, Suriye’yi, Arnavutluk’u, Birleşik Arap Emîrliklerini, Suudi Arabistan’ı, Rodos ve Girit adalarını, Yunanistan’ı… vs. vs. dili, inancı, edebiyatı, kavmi, sosyolojisi ile inceden inceye ve tam bir vukufiyetle bilmeli ve anlatmalıdır. Yetiştirilmesi şart olan bin uzmandan söz ediyoruz. Osmanlı Türkçesi, Arapça, Farsça, Fransızca, İtalyanca, Rumca, Ermenice, Bulgarca, Rusça, İngilizce gibi dilleri çok iyi derecede bilecek “Bin Babayiğit’’. Her birinin iki veya üç dili bilmesi şart olmalı. Dün var olduğumuz bu yerlerde bugün neyimizin kaldığının envanterini çıkartmalı, tescilini yapmalı, CB Osmanlı Arşivleri Kurumu, devletin hazine odası kadar değerli olmalıdır.
Libya’da da bir nüfus varlığımız bulunduğu bugün öğrenildi. Ama Kıbrıs adasının tamamının bir Osmanlı vakfı oluğu; buna dair evrakın da Vakıflar Genel Müdürlüğünde bulunduğu hâlâ bilinmemekte.
Şu dediklerimiz, bir sömürge anlayışı değildir. Türk milleti, tarihin hiçbir vaktinde sömürgeci olmadı. Biz, daima veren el olduk ve öyle de devam edeceğiz.
.ATEŞ KESİLMEZSE!!!..
2020-01-15 02:00:00
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın dünkü parti grup toplantısındaki iki cümle çok dikkat çekiciydi.
Libya ile alâkalı dikkat çekici cümle şudur:
-Ülkenin meşrû yönetimine ve Libya’daki kardeşlerimize saldırmaları sürdürmesi hâlinde darbeci Hafter’e hak ettiği dersi vermekten de asla geri durmayacağız!!!
İkinci cümle ise Suriye ile alâkalıydı:
-Gerekirse; rejimin ateşkesi bozma girişimlerini bizzat önlemekte kararlıyız!..
Erdoğan ve Putin 8 Ocak’ta, İstanbul’da Libya için ateşkes çağrısı yaptılar. Bu çağrının yazılı bir vesikaya bağlanması için de taraflar Feyyaz es Sarac, Halife Hafter ile Türk ve Rus temsilciler, Moskova’da müzakere masasına oturdular. Toplantı nihâyetinde es-Sarac, Ateşkes zaptını imzaladı. Hafter ise düşünmek için izin istedi. Sabah olunca da menfi cevap verdi. Çarpışma ve hücuma kaldığı yerden devam edeceği anlaşılmakta. Hâlbuki mütarekeyi imzalamayacak olsaydı Moskova’ya hiç gitmezdi. Gerçek şu ki gitmiş fakat imzası engellenmiştir.
Hafter’i imzadan alıkoyanlar bellidir:
İlk isim, Fransa’nın tecrübesiz devlet başkanı Emanuel Macron’dur. Fransa, daha ilk ândan itibaren ateşkese tavır koymuştu. Zira ateşkes yapılırsa hem güdümündeki bir adam devre dışı kalmış olacak ve hem de silah satışı duracaktır. Darbeci generalin arkasındaki diğer isimlerse, Mısır’ın cuntacı CB’nı es-Sisi, SA’ın Cemal Kaşıkçı cinayetinin azmettiricisi olarak görülen Veliaht Prens bin Selman’ı, BAE’nin emperyalizm maşası olarak faaliyet gösteren Veliaht Prens bin Zaid’dir.
Hafter, buralardan aldığı cesaret, teşvik ve gördüğü baskıyla ateşkes metnini imzalamaya yanaşmadı. Şimdi Libya’da ne yapacağı merak edilmekte. Acaba ayın 19’unda Berlin’de icra edilecek Barış Konferansı’na katılacak mı? Eğer öyle bir niyeti olsaydı o zaman Moskova’da imza atardı. Sayılan merkez ve kişiler, buna mâni olduklarına göre Berlin’e gitmesi de önlenebilir. Gitse bile sadece varlığını göstermek ve dinlemek için gidecektir. Hâl böyle olunca Berlin Barış Konferansı, fazla bir şey ifade edemez.
Moskova ümit verici açıklamalar yapsa bile yüksek ihtimaldir ki Hafter, hemen veya Berlin toplantısı sonrasında saldırılarına devam edecektir. İşte o zaman Türkiye, “darbeci Hafter’e hak ettiği dersi vermekten asla geri durmayacak!” nush ile uslanmayana hak ettiği kötek atılacaktır.
Bu yetkiyi beyn’el milel hukuktan almaktayız. Libya devleti, bizi yardıma dâvet etmiştir. Ankara, barışa dair üstüne düşen her vazifeyi edâ etti. İstanbul-Moskova-Berlin diplomasisi bir sonuç alamayıp da ateş, kan, hicret ve gözyaşı yeniden başlarsa bu zalimle anladığı dilden konuşulur.
Suriye’ye gelince; rejim güçleri, İdlib’de hiçbir zaman ve hiçbir gün kalıcı bir şekilde ateşkese riayet etmediler. Burasının “Çatışmasızlık Bölgesi” ilân edilmesi hep lafta kaldı. Bugün İdlib’de taş kadar katı yürekleri bile eritecek denli korkunç bir insanlık ayıbı yaşamaktadır. Bu asır, İdlib’de iflas etmiş vaziyette. Artık çadır kuracak toprak bulunamıyor. Bunu seyretmek mümkün değil. Rejim, insafı bir kenara koyarak bildiğini okumakta. Sn. Erdoğan bundan dolayı “…rejimin ateşkesi bozma girişimlerini önlemekte bizzat kararlıyız!” dedi. Yani, rejim bir daha İdlib’in mazlum ve mahrum insanlarını vurursa o zalim eli, Mehmetçik kıracaktır.
Bu, savaş heveskârlığı değildir.
Maceraperestlik de değildir.
Öyle olsaydı;
Libya’ya gider gitmez kurşun namluya sürülür ve “gez, göz, arpacık!” denir ve tetiğe basılırdı. Aksine teenniyle hareket edilip barışa çıkacak yollar arandı. Ama darbeci, aldığı emir gereği barış masasını terk etti. Hem kaçar hem de vurursa dersini alır.
Keza İdlib için garantör devletler imzalı Çatışmasızlık Kararı olduğu hâlde kaçıncı keredir ateşkes kabul edilmezdi. Ama artık taraf devletlerin de bize diyecek sözleri kalmamıştır.
Mazlum, mağdur ve kimsesizleri, zalimlere ezdirmemek insan olma gereğidir…
.MÜTAREKE VE BARIŞ
2020-01-14 02:00:00
Geçtiğimiz hafta sonunda sevindirici ve ümitlendirici iki gelişme oldu. Önce Libya’da ve hemen ardından İdlib’de “ateşkes”e gidildi…
Ateşkes’in askerî ve tarihî edebiyattaki adı “mütareke”dir. Bizim için en bilineni, 30 Ekim 1918 Tarihli “Mondros Mütarekenâmesi”dir. Mütareke, ateşkes, sulh yani barış demek olmasa da barışa giden yolda atılan önemli bir adımdır. Mütareke başlayınca muharebe eden taraflar, silahları bir yana bırakıp, bir masa etrafında toplanarak birbirlerini dinleme imkânı bulurlar, konuşurlar. Savaşan taraflar, çok kere iki veya daha fazla farklı millettir. Bazen de Suriye’nin İdlib şehrinde ve bilhassa Libya’nın tamamında görüldüğü gibi aynı ülkenin vatandaşları arasında cereyan eder ki “iç harp” denen bu hâl, bir milletin başına gelebilecek en büyük felâketlerden biridir.
İç harpler, harp eden unsurlardan ibaret değildir. Tarafların arkasında başka devletler bulunur. İdlib’de yalnızca Suriye rejimi, Suriye Millî Ordusu yoktur. Burada bu saydıklarımızdan başka, İran ve bilhassa Rusya ve Türkiye vardır. Libya daha bir karışıktır. Libya’da Mısır, BAE, şu veya bir şekilde Fransa, ABD ve Türkiye ile Rusya bulunuyor. Berlin Konferansıyla Almanya da yer alacağa benzemekte.
Ateşkes, araya giren devletlerin baskılarıyla taraflar feragate zorlanarak imzalanır. Yukarıda ifade ettiğimiz ve malûm da olduğu üzre gündemdeki ateşkeslerin ilki, 8 Ocak 2020’de İstanbul’da Erdoğan-Putin görüşmesiyle oldu. Libya için taraflara ateşkes çağrısı yapıldı. Libya’da mevcut bir meşru idare var. Bu idarenin Başbakanı Feyyaz es-Saraç. BM tarafından tanınmaktadır. Hâkimiyet alanı başkent Trablusgarp ve çevresidir. Türkiye, bu idareyle MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yaptı. Hemen ardından da Libya devleti, bizden asker istedi. CB’nin teklifi ve TBMM’nin tasvibiyle asker yolladık. Libya ateşkesinin, mütarekesinin başlangıcı bu hamlemizdir. Şayet; askerimiz, sahaya inmese, tehlikeyi göğüslemese, savaşı göze almasaydı barışa giden yolda bu kıymetli adımlar atılamazdı. O âna kadar Rusya, bu ihtilafta gizli-saklı biçimde vardı. Wagner adlı militan bir şirketi Libya’da âsilerin safında çarpışıyor fakat Rusya Devlet Başkanı Putin, bunu resmî olarak kabul etmiyordu. Mehmetçiğin sahaya inmesi, İHA’larımızın Libya semalarında görünmesiyle uzak-yakın devletlerin ayakları suya erdi. Sahnenin gerisindeki Putin, sahneye çekildi.
Türkiye ve Rusya’nın 8 Ocak’ta İstanbul’da yaptığı ortak ateşkes ilânını Libya meşru idaresi hemen kabul ederken, çokuluslu âsi general Hafter, buna riayet etmedi. O sırada Vladimir Putin, Moskova’ya dönmüştü. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kendisini araması üzerine Putin de Halife Hafter’i ikaz etti ve o da ateşkese riayet etti. Böylece ateşkes çağrısı, 12 Ocak’ta hayat buldu. Bu arada eş zamanlı olarak İdlib’de de ateşkese gidildi. Bunu takiben de Türkiye, Rusya, Libya hey’etleriyle âsi general, Moskova’da kalıcı barış, sulh için bir masa etrafında toplandılar. Bunu önümüzdeki günlerde Berlin’de yapılacak “Berlin Barış Konferansı” takip edecek.
Elde edilen bu sonucun şerefi Türkiye’ye aittir. Ankara, başta Sn. Erdoğan eliyle olmak üzere bir taraftan her kanalı kullanarak zorlu bir diplomasi yürütürken, bir taraftan da askerî gücü ile Libya ve Suriye’de yer alarak bir zafer kadar değerli bu sonucu koparıp aldı. Koparıp alma sözünü bilerek ve şuurla kullandık. Çünkü ilgili hiçbir devlet samimi davranmıyor. Kaypaklık hiç eksik değil.
Libya’nın istikbâli, İstanbul Mütarekesi, Moskova Müzakeresi ve Berlin Barış Konferansı’na bağlıdır. Bu tarihteki İkinci Berlin Barış Konferansı’dır. 1878 Tarihli Berlin Sulh Konferansı’nda Osmanlının ipi çekilmişti. Abdülhamid Han, dehâ çapında ince siyasetiyle türlü atak ve taktikler güderek idama imkân vermedi. 1878 Berlin Konferansı’na iştirak eden devletler ile 2020 Berlin Konferansı’na iştirak edecek esas devletler aynıdır. Kâğıt üzerinde ne yazarsa yazsın ne Moskova Müzakerelerine ve ne de Berlin Konferansı’na güvenerek askerimiz, Libya’dan çekilmemelidir. Mahvolmuş, perişan olmuş İdlib ve İdlibliler için söyleyeceklerimiz, bu dediklerimizden farksızdır. Libya’dan İdlib’e kadar buraların insanları, Türkiye’yi bu yerlerin sorumlusu ve kendileri için ümit kaynağı olarak görüyorlar.
1878’de masaya Osmanlı Devleti yatırılmıştı.
Bir buçuk asır sonra ise Osmanlının bir vilayeti aynı mekân ve aynı masada.
-Hangi hakla Suriye’deyiz?
-Suriye’den bize ne?
-Libya’da ne işimiz var?
Gibi sözler, bize yakışmaz!.. Bunu diyenlere o masalarda yer alan devletler listesine bakmalarını tavsiye ediyoruz.
.İRAN’IN İŞİ ZOR
2020-01-13 02:00:00
İran, çok büyük bir hata işledi. Ukrayna uçağını, kazara düşürdüğünü ilk ânda açıklaması gerekirken bunu inkâr etti. Ancak o inkâr döneminde uçağın karakutusunu da vermedi. Bu durumda kaza izah edilmez bir hâl alıyordu. Hiçbir akıl ve mantık, bir devletin ülkesinden havalanan ve kendi hava sahasında olan bir sivil uçağı vurmasını kabul edemezdi. Bu zaviyeden bakınca İran’ın böyle bir cinayeti işlememesi gerekiyordu. Ancak diğer yandan aynı İran, karakutuyu da saklıyordu.
Birkaç gün bu muamma yaşandıktan sonra nihayet Devrim Muhafız Ordusu hava kuvvetleri komutanı Emir Ali Hacızâde, suçu ikrar etti ve üstelendi. Kendi hava meydanlarından kalkan yolcu uçağını füze sanarak yine füzeyle vurmuş ve 176 kişiyi katletmişlerdi.
Ukrayna uçağının başına gelen bu olay, Kasım Süleymani’nin Amerika tarafından Irak’ta öldürülmesi, İran’ın Amerika’nın Irak tesislerinden birine füze atması ve çok önemsedikleri Süleymani’nin toprağa verilme merasimi ile üst üste gelmişti.
Anlaşılan o ki intikam için attıkları sıradan birkaç füzeden dolayı korku ve şaşkınlığa düşmüşlerdi. Değilse âdeta savaş hâli yaşanan o manzarada sivil uçuşları bir müddet durdururlardı. Bunu yapmadılar. Bunu yapmadıkları gibi havada sinek uçsa onu bile düşman füzesi sanma evhamına kapılmışlar. İşte bu psikoloji, İran’a semalarındaki misafir bir uçağı düşürme şaşkınlığını yaşattı ve itibarı yerle bir oldu.
Nitekim İran Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, vak’ayı “affedilmez bir hata” sayarak düşen uçağın sahibi olan Ukrayna devletinin başkanını arayıp özür diledi. Dinî liderleri Ali Hamaney, işin içyüzünün ortaya çıkarılması için genelkurmay başkanına talimat verdi.
Bunlar olurken önce maktul Süleymani için yollara dökülen yüz binler, bu defa Hükûmet aleyhine gösterilere başladılar. İngiliz sefiri de bu protestocuların arasında görününce, hatalar zincirine bir de o sefiri nezarete alma hatası eklendi. Bunları takip eden Donald Trump, fırsatı kaçırmayarak İngilizce ve Farsça tweetler atarak İran halkının yanında olduklarını açıkladı. Hâlbuki adı geçen militan yahut komutanı öldürdüklerinde Trump, İran’da rejim değişikliği gibi bir çalışmaları olmadığını söylemişti. Nitekim İran, ABD’nin üssünü veya üssün otoparkını vurunca Beyaz Saray, savaş ilan etmedi, zaten var olan ekonomik müeyyidelere çok daha ağırlarını ilave etti. Yaptığı sadece İran’ın “80 Amerikalı öldürdük” haberinin asılsız olduğunu söylemek oldu. Ancak bu uçak düşürme faciası üzerine doğan halk isyanı Amerika için bulunmaz fırsat oldu. Millet, zaten mevcut ambargolarla büyük sıkıntıdayken şimdi ona yenileri eklenmişti. Bir ülkede vatandaş, baştaki idareden şikâyete başlamışsa o idareye düşman başka hükûmetlerin ekmeğine yağ sürülmüş demektir. Sonuçta İran’ın şaşkın idaresi, iş bilmezliği yüzünden mazlumken zalim olmuştur.
Kendi milleti dünyadan tecrit olan Tahran idarecileri, hâllerine bakmadan bölgeye dal budak salmaya, ideoloji ihracına kalkıyor ve bundan asla taviz vermiyorlar. İran, şayet Irak’ta olmasa bir adamı öldürülmeyecekti. Başlarına gelen bu musibetler sakin bir günde masaya yatırılmazsa İran’ı daha çok felaket bekler. Bu memlekette kaç türlü açmaz var. Bir seçimle gelen Cumhurbaşkanı var; fakat o Cumhurbaşkanı dinî lider karşısında bir şey değil. İran Ordusuna paralel bir de Cumhuriyet muhafızları mevcut. Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen’e el atmış vaziyetteler. İran’ın bu çok başlılıktan kurtulması lâzım. Bu birçok seslilik değil çok başlılık. Bu yapı devam ettikçe İran rahat yüzü göremez.
“İslâm İnkılabı” dedikleri, gerçekte ve uygulamada bir Fars yayılma ideolojisidir. Humeyni, yıllarca Paris’te ağırlandı. Kendisine her türlü destek verildi. Doldurduğu ses kasetleri el altından İran’da yayıldı. Şah rejimine karşı şiddetli bir muhalefet hazırlandı. Sonunda işi bitmiş olan Rıza Pehlevi 1979’da devrildi, yerine Humeyni rejimi ve Humeyni’nin adamları geldi. İran bugün yeni bir yolun başlangıcında olmalı. Dış güçler, vakti gelince El-Kaide lideri Usame bin Ladin, DEAŞ lideri Ebubekir el Bağdadi gibi, Haşdi Şabi lideri Kasım Süleymani’yi de ortadan kaldırdılar. Bir kişinin daha son kullanma tarihi bitmişti. İş birlikçileri Süleymani, katledilirken kitleler üzerindeki etkisi elbette hesaba katılmıştır.
İşte o uçak düşürme hadisesi tam da bu sürecin ortasındadır. Yolcu uçağının düşürülme şekli, vurulma emrini kimin verdiği gibi sebepler bir gün açığa çıkarsa çok şey de beraberinde anlaşılır ama o, bugün için imkânsız. İran füzeleriyle Amerikan üssünde 80 kişi mi öldüğü yoksa hiç kimsenin ölmediğini öğrenmek de mümkün görünmüyor.
Görülüyor ki şimdi “Humeyni İslam İnkılabı”nın da 40 yıl sonra vazifesi tamamlanmıştır. Bu devrim İran’ı devirmiş, Irak, Suriye, Lübnan, Yemen ve bölgeyi de karmakarışık etmiştir. Bu kargaşa İsrail ve dünya emperyalist devletlerinin menfaatinedir.
Mezhep düşmanları da İran üzerinden mezhepleri lekelenmeye çalışıyor. Cehaletle veya kasten hak dört mezheple Şia’yı birbirine karıştıranlar, mezheplerin bütünü için bir zihnî bulanıklık ve kötü algı yaymakta ve işlemekteler…
.BÜTÜNÜ GÖRMEK!..
2020-01-10 02:00:00
Uzak ve yakın tarihiyle maziye vâkıf olmadan, yarın layıkıyla okunamadan bugün için isabetli hükümler verilemez. Zira gün, kendinden ibaret değildir. İçinde bulunulan gün, zaman ırmağının bir safhasıdır. Bu nehre dair bugün konuşulmakta, ama dün de konuşulmuştu, yarın da konuşulacaktır. Şayet mes’eleler, yaşanılanlardan ibaret bilinir ve hâl tarzları da buna göre şekillendirilirse sonuç yanıltıcı olur. Bugünün üzerinde dururken dünden de haberdar olmak lâzım. Çok muhtemeldir ki bugün konuşulan çok hadise, mâzide de konuşulup tartışılmıştır. Dünün hayat ve tecrübesi, bugün için işlenmiş malzemedir. Şâyet, geçmişteki insanlar, istifade edilir tefekkür mirası bırakmışlarsa bugün o kıymetli malzemeden faydalanmak gerekir. Bunun gibi yarınların da bugünden yararlanma şartlarına riayet edilmeli.
Bundan dolayıdır ki bu sütunların da konuşulan ekran ve kürsülerin hakkı verilmeli. Kuru akademik unvanlı muhtevasız konuşmalar, anlamsız ağız dalaşları, süfli kayıkçı kavgalarının dinleyenlere kazandıracağı hiçbir şey yoktur. Aksine zaman israfı yaşatır.
Geçen haftalarda birkaç defa artık aramızda olmayan kalemlerin, bugün de tartışmaya, müzakere etmeye devam ettiğimiz mevzulara dair tahlil, terkip ve tekliflerini sütunumuza iktibas ettik. Onlar, okunduğunda bazen gıpta, bazen hayret bazen de hayıflanmalar yaşamamak mümkün değil. Şu müdafaa belki mazeret sayılabilir. 1928’deki harf inkılabı öncesi kalem mahsulleri bugün olabilir ki zorlanarak anlaşılır. 1930-50 döneminin yanlış dil politikaları yüzünden, hadi o günler de anlaşılmasın. Ama 1950 sonraki 50 sene de bugün bir muammaysa bu cemiyetin ciddî bir hafıza kaybına uğramış olmasından korkmalı. Oysa bunların hiçbiri; ne harf inkılabı ne lisan katliamı mazeret değildir.
Zahmeti çekilip de o günlere uğranıldığında 150, 100 ve 50 sene önce gündeme hâkim olan mevzular ile bugünkü Suriye, Libya, İran, Rusya, Avrupa, Türkiye münasebetleri arasında derin bağlar olduğu görülür. Değişen, takvim, değişen sahnedeki şahıslardır. Dün Anadolu merkezli Türkiye aynı yerdeydi. Rusya, Avrupa ve Asya ve Afrika da aynı yerdeydi. Timur Hân’ın İzmir’e kadar geldiği unutulamaz. I. Murad Hân’ın Kosova’yı, II. Mehmed’in İstanbul’u, Yavuz Sultan Selîm Hân’ın Şam ve Kahire’yi, Kanunî Sultan Süleyman Hân’ın Macaristan’ı, IV. Murad Hân’ın Bağdat ve Ermenistan’ı fethettiği unutulamaz.
Keza; Rusların Yeşilköy’e, Bulgarların Çatalca’ya kadar geldikleri de unutulamaz. İngilizlerle Fransızların İstanbul’u, Fransızlarla İngilizlerin, Adana, İskenderun, Maraş, Halep ve Urfa’yı, İngilizlerin Filistin-Hicaz hattını, Fransız, İngiliz ve İtalyanların kuzey Afrika’yı, İtalyanların Antalya’yı, İngiliz himayesindeki Yunanlıların Batı Anadolu’yu, Rusların Batum, Azerbaycan, Kars, Erzurum ve Kuzeydoğu Anadolu’yu işgal ettiği unutulamaz.
Bunlar unutulur, dün ihmal edilir, yarın topyekûn kucaklanamazsa… O zaman, Suriye, Libya ve Bağdat’taki hadiseler anlaşılamaz. Anlaşıldı zannedilir fakat hüküm yanlıştır. Amerika’nın Haşdi Şabi Komutanı Kasım Süleymanî’yi öldürmesi, İran’ın Bağdat’taki Amerikan tesislerine göstermelik füze atması, Putin’in Şam’dan İstanbul’a gelirken sanki namaz kılacakmış gibi Emevî Câmiî Kebîri’ne uğraması da doğru okunamaz. Rus Devlet Başkanı, Beşar Esad’la birlikte bu tarihî câmie giderek Türkiye’ye İstanbul ziyareti öncesi “siz, burada namaz kılamadınız ama bakın ben ziyaret ediyorum!.. Benim destek verdiğim adam ayakta!” demiş oldu. Bu îmâlardan sonra da İstanbul’da Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’la birlikte Libya’da savaşan taraflara ateşkes çağrısında bulundular. Hâlbuki aynı Rusya’nın Libya’da Wagner diye sözde savaş şirketi dolaylı güçleri var.
Kısacası:
Kasım Süleymanî’nin 2020’de Trump’ın talimatıyla Bağdat’ta katledilmesi, I. Dünya Harbi’nin zahiri sebebi sayılan, Avusturya-Macaristan Veliahdı Ferdinand’la eşinin 1914’te Saraybosna’da öldürülmesi gibi bir III. Dünya Savaşı çıkma sebebi değildir. Seçime giden Donald Trump, iç ve dış kamuoyuna bir mesaj verme ihtiyacındaydı. İçeride bunalan Tahran da birliğini daha bir pekiştirmiş oldu. Şu var ki bu katliam ve göstermelik füzeler daha çok konuşulacaktır. Çünkü her şey göründüğünden ibaret değil.
Hayatta bir de “sürpriz” denilen beklenmedik gelişmeler olmakta. Bu kadar kargaşadan birkaç sürpriz çıkması kuvvetle muhtemeldir. En büyük sürpriz de Ankara-Şam arasında beklenmeli. Birinci sebep, dış politikada da kan dâvâsı olmaz. İkinci sebepse mânevîdir. Netice itibarıyla Şam, bizim için azîz bir şehirdir. Emevî Camiî de Yahya Kemal’in söyleyişiyle Süleymaniye gibi “Ulu Mâbed”imizdir. Ulu mâbedleri her gün çok sayıda turist ziyaret etmekte…
.İP VE KUYU
2020-01-09 02:00:00
Türkçede “ipiyle kuyuya inilmez” diye bir söz vardır. Güvenilmezliği ifade eder. Bu ölçü, insanlar için kullanılabileceği gibi devletler için de geçerlidir. “Dış politikada ebedî dostluk ve ebedî düşmanlık yoktur’’ sözü, bir bakıma bu deyimin şerhidir. Kişi hayatlarında dostluk, samimiyet, vefâ, diğerkâmlık belki mümkündür ama bunu devletlerarası münasebetlerde aramak çok safdillik olur. Orada sadece çıkar ve menfaat vardır. Adalet ve hakkaniyet yoktur. Güçlü olan, haklıdır.
Şimdilerde devlet için kullanılan, ittifak ve müttefiklik kavramları eski devirler gündeminde bilinmezdi. 1789 Fransız İhtilalini esas alırsak bu tarih, imparatorlukların yerini millî devletlerin almaya başlamasının, önce fikren bir müddet sonra fiilen başlangıcıdır. Fikrin hayata geçmesiyle kavim, ırk millet esaslı devletler zuhur etmeye başlamıştır. Bundan öncesinde imparatorluklar vardır. O günkü bütün dünyada imparatorluk sayısı olsa olsa 10 kadardır. O imparatorluklar da birbirlerini dengelerdi. Millî devlet fikri, 1789’da toprağa düşmüş, 1918’de Asya ve Avrupa imparatorluklarının Japon ve İngilizlerinkiler hariç tamama yakını tasfiye olmuştur.
Osmanlı İmparatorluğu’nun Rusya’ya karşı İngiltere ve Fransa; Mısır’a karşı da Rusya ile ittifaklara girişmesi 19. asrın ortalarındadır. 20. asrın başlarındaysa İngilizler başta olmak üzere diğer müstemlekeci Avrupa devletlerine karşı Almanlarla İttihad ve Terakki hükûmetlerinin ittifakı vardır. TBMM hükûmeti döneminde de Ruslarla kısa bir alışveriş yaşanmıştır. Hiçbir ittifak işe yaramadı. Bizim için sonun başlangıcı, 1877-78 Türk-Rus Harbi’dir. Başımıza gelen her felaket yani Trablus, Balkan, Sarıkamış, Nablus, Kanal gibi harpler bu başlangıçtan doğan yıkımlardır.
19. asrın ortalarında ittifak etmeyi tanıyan, 20. asrın başında müttefik cepheler kuran dünya devletleri, I. Cihan Harbi’nden sonra Cemiyet-i Akvam adıyla ilk BM’yi gerçekleştirdi. Ancak bu teşkilat, II. Dünya Fırtınasının kopmasını durduramadı. II. Dünya Harbi’nden sonraysa, BM, NATO, Varşova Paktı, AB gibi kuruluşlar doğdu. Soğuk Savaş boyunca yaşayan bu kuruluşlardan sosyalist dünyayı temsil eden Varşova Paktı artık yoktur. AB şiddetli, NATO ise daha az şiddetle sancılar yaşamaktadır. Bugün varılan noktada devletler tekrar I. Dünya Harbi izleri üstünde gitmekteler. Irak’tan, Suriye’ye, Mısır’dan, Libya’ya yaşanan budur. Bu manzarada ABD, II. Dünya Harbi’nden sonra ortaya çıkan başrol oyuncusudur. Onun için SSCB caydırıcı unsurdu. SSCB, 21. asrı göremeyerek yıkıldı. Fakat Rusya safra atmış olarak 21. asrın şafağında kendini yeniledi. İran, hep oradaydı. 1979’da yeni bir yola girdi. Bilhassa kuvvetli kültürel birikimiyle yeni bir hayat tarzını tercih etti ve ideoloji ihracına başladı. Bir kere daha tekrar edebiliriz ki ABD-İran çatışması yayılmacılıktan doğmaktadır. Türkiye’nin kendisiyle barışması, Cumhuriyetin 50. yılından çok sonra, Turgut Özal’la başlamış, fakat darbeler, Cumhuriyetten neredeyse bir asır sonra durmuştur.
Bugün, ABD, dünden daha kuvvetli değildir. Bugün BM, NATO, AB sorgulanmaktadır. Bugün Arap âlemi çöküntü yaşamaktadır. İran yalnızdır. Çin yıka-devire yükselmeye çalışmaktadır.
Türkiye’ye büyük ümidler bağlanmıştır. Devletleri olmayabilir ama 1 milyar 750 milyon Müslümanın gözü Ankara’da, üzerimizdedir. Sorumluluğumuz çok büyük. Bu yüzden devlet olarak dost tercihinde çok seçici olmak zorundayız. Eğer tarih, ders almak içinse 1800-1950 arası bir buçuk asır bize yeter derslerle doludur. Bir gün dost veya yeni tabirle müttefik olan bir devlet, biraz sonra diğer saftadır. Bir başka zaman ülkemizi işgal edendir. Bundan dolayı geçmiş devlet adamalarını hatırlamak lâzım. Denir ki Abdülhamid Han, bazı mevzuları Rus sefirine sordurur, onun dediğinin aksini emredermiş. Haksız sayılmaz; çünkü “ayıdan post, moskoftan dost olmaz!’’ sözü o günlerde çok kavi bir inançtır. Gücünü bu asra yakın zamanlara dek devam ettirdi. Çin’i Bilge Kağan daha o vakitte teşhis etmişti. Göktürk Âbidlerindeki şifahi vasiyet bunun eseridir. İngiliz’in güvenilmezliğini milletimiz tam kavramıştır. Amerika, Fransız, Alman’ın günebakan politikaları, duruma göre dönüş yapmaları zaten gündemde. Süleyman Demirel’in “süper güçle ittifak, ayıyla bir çuvala girmek gibidir’’ sözünü, Necmettin Erbakan’ın AB’yi ‘’Hıristiyan Kulubü’’ saymasını, Bülent Ecevit’in AB’ye dair “onlar ortak, biz pazar’’ tarifini unutmamak iyi olur.
Bugün farkında olmalı ki imparatorluklar hemen neredeyse yıkılmış 19. 18. asra göre devlet sayısı 20 kat kadar artmış fakat gerçekte bir şey değişmemiştir. Hakikat o ki BM Güvenlik Konseyi’ndeki 5 devlet fiilen imparatorluktur. Onlara bir 5 daha eklenirse ortaya 10 “devlet’’ çıkar. Bir bakıma “G20’’ dedikleri budur. Yani dünya, BM üyesi 193 devlet değil, 10 veya 20 devletli bir kaypak zemindir. Bu dünyada hiçbir devletin ipine güvenilmez. Kimsenin ipiyle kuyuya inilmez. Bu şartlarda bir kere daha önümüze büyük fırsatlar çıkmaktadır. Onları “Sultan Hamid kıvrak siyasetiyle’’ iyi değerlendirmeli. Ankara, SSCB’nin yıkılma ihtimaline hiçbir zaman çalışmadı. Onun için Demirel “Ama Kızılordu var!’’ demişti.
Bir gün elbette ABD de yıkılacaktır. O zaman yerini kim alır? Ankara o yere talip olarak bugünden çalışmalıdır. O gün belki 25 belki 50 sene sonradır ama bir gün gelecektir. 2070’in saklı hedefi bu olmalı.
.SEYRETME, OYUN KURUCU OL!..
2020-01-08 02:00:00
Belli ki Siyonist ve Evanjelist kalemlerin yazdığı senaryo, adım adım hayata geçiyor. Eski adımlar bir yana, Amerika’nın Bağdat sefaretinin tâciz edilmesi bir adımdır, Kasım Süleymanî’nin katledilmesi diğer adım. Orta Doğu, bir kez daha karıştırılmak istenmiştir ve sür’atle karışıyor:
Tahran’ın telkiniyle Irak, yabancı askerlerin ülkesini terk etmelerini istedi. Kastedilen elbette Amerikan askerleridir. Yoksa İran da oradaki askerî varlığıyla bir yabancı güçtür. Amerika’nın tınmayacağı çok açık olarak görülüyordu. Ne bu ülkedeki üslerini kapatır ve ne de askerlerini geri çekerdi. Nitekim, Washington, “çekilmeyeceğiz!” dedi. Birleşen yorumlar o ki ABD, böylece Irak’ı üçüncü kere işgal etmiş olmaktadır.
“Süper Güç”, Irak’ta yalnızca petrol için yoktur. İran’a karşı İsrail’e kalkan olmak için de oradadır. Ayrıca, Rusya’nın bölgeye iyice yerleşmesini engellemek ve Çin’in gelişine dalgakıran olmak için Irak, Suriye ve Arabistan ve benzeri yerlerdedir. Trump, “Amerika’nın müdafaası Suriye’den geçer!” dediğinde söylemek istediği, yalnızca Suriye değil, Irak dâhil, Mısır dâhil bölge ülkeleridir.
ABD, çekilmeyeceğini beyân ederken İran da üst üste intikam yeminleri etmektedir. Kudüs için bugüne dek ne yaptığını bilmediğimiz Kudüs Birliğinin bütçesine 200 milyon avro ilave para tahsis etti. Bu birlik, maktul Süleymanî’nin komutanı olduğu teşkilattır. Diğer taraftan her iki düşman taraf da bir diğerini haritadan silmekle tehdit etmektedir. Donald Trump, isterlerse İran’ı haritadan sileceklerini söylerken, İran’da rejim değiştirme niyetleri olmadığını da dile getirerek bir kere daha tenakuza düşmektedir. 80 milyonluk bir memleketin haritadan silinmesi zaten mümkün olamaz. Saldırı işgal, suikast yapılabilir ama bir millet topyekûn imhâ edilemez. Tahran’sa buna mukabil, ABD’nin kalbi sayılacak yerleri yok edeceği tehdidini savurmaktadır. Bu karşılıklı tehditlerin yüzde onu yapılsa bölge, çok ciddi şekilde sarsılır. Bu cümleden olarak, Ankara’ya bir kere daha tahran ile Washington arasında ara bulucu olmasını tavsiye ediyoruz. Aksi hâlde AB ülkeleri bunu kaparlar.
Bir dönemeçte, takvim ve harita değişikliği kapısındayız. Asıl sebep ve gayelere dikkat çekmeyi millî bir vazife olarak görüyoruz:
1-İran, Pers imparatorluğu peşindedir. İran’daki 30 milyon Türk, Irak, Suriye, Lübnan ve Arabistan’daki milyonlar, Şiî yapılarak bu ideolojiye taban temin edilmiştir.
2-İsrail, “Nil’den Fırat’a Büyük İsrail” diye kendine göre mukaddes olan ideolojisinin tavizsiz takipçisidir.
3-Rusya, ne çarlık ve ne de Sovyet döneminde yaşamadığı bir şekilde bugün Büyük Rüyasını hayata geçirmiştir. Ruslar, artık Suriye’de, Akdeniz’de, Libya ve Afrika’dadır. Suriye, fiilen Rusya’nın bir valiliği hâline gelmiştir. Osmanlının mübarek Şâm-ı şerîf vilâyeti, bir Nusayri vali vasıtasıyla Rusya’nın hâkimiyeti altındadır.
4-Hızla gelen Çin ise Sarı Emperyalizm olarak, Türkiye dâhil bölgemize ve Afrika’ya ticari, iktisadi yollarla girmekte, Suriye’de askerî yoklamalar yapmaktadır. Ankara, Çin’in temin ettiği ekonomik yardımlaşmayı ıskalamamalı fakat bundan dolayı zulüm altındaki 30 milyonluk Müslüman Uygur Türkü kardeşimizi de asla görmezden gelme gibi bir vebale düşmemelidir.
5- Rus, Çin, Fars emperyalizmi, Osmanlı toprakları üzerinde ilerlerken kapitalist Amerika da süper güç vasfını kaybetmek istememektedir. Bölgedeki varlığının öbür sebeplerine temas ettik. Ancak devlet çapındaki gayesi budur. Hangi Başkan gelirse gelsin Beyaz Saray, bu istikametten şaşmaz.
6-Bunlar olurken, bu devletler, alan kazanmaya, ön almaya çalışırken, hiçbir şey dinlemeden ve her ne olursa olsun bölgemize yayılırken bizim Suriye, Akdeniz ve Libya’da bayrak dalgalandırmamızı, “Yeni Osmanlıcılık” diye küçümsemek, bunu Ulusalcılık, Kemalizm vs. adına yapmak cinnet çapında hastalıklı bir bakıştır. “Yeni Osmanlılar” Tanzimat Devri’nde kaldı. Devlet-i âli Osman, bu azîz dîne, bu mübarek bayrağa, bu necip millete, bu seçkin ümmete ve insanlığa şan, şeref ve adaletle altı buçuk asır hizmet ettikten sonra tarih sahnesinden çekildi. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, O’nun mirasçısıdır. Mirasçı, mûrisin her bıraktığının, bütün terekenin hak sahibidir. Osmanlının son bıraktığı hak, Misak-ı Millî’dir.
İran, Perslerin, İsrail, beş bin yıl öncesinin, Rusya, çarlık ve Sovyet dönemlerinin, ideal, hayal, gaye ve hedeflerini aynen takip ederken bizim, sadece bir asır önceki baba mülkünden feragat etmemiz mümkün değildir. Bunu yapmak, mâziye karşı nankörlük, istikbâle karşı da ihanet olur. Bu tez de Türkiye’nin Devlet Siyaseti olmalı.
Bizim, Kırım, Kafkaslar, Balkanlar, Akdeniz, Adalar, Kerkük, Musul, Kudüs, Mekke-Medine, Kuzey Afrika ve sahra altı Afrika’da, atlarımızın ayak bastığı ve Ezan-ı Muhammedî’nin yükseldiği her yerde elbette söyleyecek çok sözümüz var. Macera peşinde koşmayalım; doğru, lâkin korkaklık, pısırıklık da bize yakışmaz. Savunma Sanayiîmizi geliştirip pekiştirdiğimiz gibi buraları avucunun içi gibi bilen mütehassıs şahsiyetler de yetiştirmeliyiz. Buna mecburuz. En az yarım asır sonrasına göre hazırlanmalıyız.
Bu MEB onu yapabilecek ehliyet, vasıf ve kudrette midir?
El Cevap:
-Hayır!..
.TAHRAN-WASHINGTON ARASINDA ARA BULUCU!
2020-01-07 02:00:00
Washington yönetimi, Bağdat sefaretinin kuşatılıp, kısmen yakılmasından, bazı kimselerin zorla içeriye girmesinden Tahran’ı sorumlu tuttu. Bu sorumlu tutmadan dolayı da bir zamanlar birlikte çalıştıkları Kasım Süleymani’yi katletti. Söz konusu elçilik, her ne kadar İran’da değilse de yaşanan hâdise, ABD ile İran arasındaki ikinci sefaret krizidir. İlki 40 yıl önce Tahran’da olmuş ve rehine alınan sefaret mensupları 444 gün boyunca elçilikte tutulmuştu. Onların bu azaptan kurtarılmaları, bir Türk uçağıyla İran’dan alınarak hürriyetlerine kavuşmaları devrin Türkiye Başbakanı Turgut Özal’ın devreye girmesiyle olmuştu.
O tarihte Amerikalı rehine sayısı 52 idi. Bundan dolaydır ki maktul Süleymani’nin intikamının alınacağından söz eden Tahran’a cevap veren Trump, vurulacak 52 hedef tesbit ettiklerini dile getirdi. Kötü günleri unutmadıklarını imâ ediyor. O kadar ki kültür merkezleriyle tarihî yerleri de vuracaklarını bile söyleyebildi. Tahran ise günü geldiğinde layık olan cevabı vereceğini söylüyor. Aslında bu olanlar, siyasi bir kan davasından başka bir şey değildir. Kısaca temas ettiğimiz gibi birbirini takip ederek 40 yıl evveline kadar dayanmakta.
Daha öce, yani Humeyni inkılabı yapılmadan ABD ve İran münasebetleri sancılı değil miydi? Hayır değildi. Şah Rıza Pehlevi dönemiydi. Görünüşe nazaran Şah, Amerika için çok kıymetliydi. El üstünde tutuluyordu. Ne var ki ihtilal olup da memleketinden çıkmak zorunda kalınca gidecek ülke bulamadı. Ancak cenazesi, Kahire’de Ahmed Rıfâî Camiî’nin içine defnedildi. Humeyni rejimi, ABD’ye “büyük şeytan” İsrail’e “küçük şeytan” diyor. 1979’da 444 gün süren ilk elçilik işgali bundandı. Hâlbuki devletlerin veya milletlerin birbirleriyle meselesi olabilir. Hatta harp hâli bile yaşayabilirler. Harp hâlinde de sefaretler açıktır. “Elçiye zevâl olmaz.” Sefaret denilen nihayetinde 15-20 insanın çalıştığı yerlerdir. Buralar, her ne kadar ait oldukları devletin toprağı sayılsa da bu telakki veya hukuki tarif, aslında izafidir. Aslı şudur ki sefaretler, konsolosluklar, ataşelikler, bulundukları ülkeye emanettirler. Bir devlet, o misyonun ait olduğu devletle muharebeye tutuşsa bile personelin hayatını korumaya mecburdur. Çok fazla rahatsızlık hissederse en fazla yapacağı, onlardan ülkeyi terk etmesini istemek olabilir. Bu yüzden sefaret işgalleri, sefaret çalışanlarının hayatlarını tehdit etmek, onların yaşadıkları binaları yakmaya veya tahrip etmeye kalkışmanın hiçbir hukukta yeri yoktur. Bunun gibi ABD Başkanı Donald Trump’ın dediği de hukuk ve insanlığın müşterek teamülüne aykırıdır. Her kim yaparsa, hangi maksatla yaparsa yapsın sivil yerlerin, kültür merkezlerinin, tarihî binaların vurulması asla tasvip edilemez. Memleketlerin işgalinde ve harp hâlinde bile bunlar yapılmaz. Başkan Trump’ın bırakınız böyle bir felakete imza atmasını, lafını etmesinin bile makul tarafı yoktur. İran’ın çok önemsediği bir generale suikast yaptıklarını unutamazlar. Katleden tarafın, içi yanan tarafı anlamaya çalışıp susması gerekir.
40 seneden bu yana devam eden bu kan dâvâsının şiddetlenmesinden korkmalı. Şiddetlenir mi? Hem de hiç beklenmedik bir zamanda patlak verebilir. Tahmin ederiz şimdi Amerika’nın ilgili merkezlerinde bin türlü senaryo yazılarak İran’ın “ne zaman, nerede ve nasıl?” vuracağı gereceğe en yakın şekilde tahmin edilmeye çalışılmaktadır. Bu çalışmanın epeyce bir zaman sürüp gitmesi kolayca tahmin edilebilir.
İran’ın intikam için çılgın vuruşlar yapması, Amerika’nın buna daha çılgın cevaplar vermesi bölgemiz başta olmak üzere dünyaya, üçüncü dünya harbi benzeri bir tahribat yaşatır.
Bu ihtilaf, herkesten önce Türkiye’yi alakadar etmektedir. Kasım Süleymanî’nin öldürülmesinden bu yana Ankara’nın izlediği politika doğrudur. Cumhurbaşkanı Erdoğan ve diğer yetkililer sürekli itidal çağrısında bulundular ve bulunmaktalar. Bu, “taşkınlık yapmayın, intikam hissiyle hareket etmeyin, birbirinizi anlamaya çalışın!” demektir. Mademki İran ve Irak’ta yangın var, mademki yakınımızda sonucu bizi de etkileyecek bir kavga ve cinayet yaşanmıştır öyle ise Ankara her iki tarafla da arası iyi olan bir merkez olarak devreye girmelidir. 1979’daki sefaret krizini Başbakan Turgut Özal’ın çözdüğü gibi şimdi de Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, bunu yapabilir. Konuyu BM’ye taşıyabilir ve BM’den Cumhurbaşkanımız, dışişleri bakanımız veya bir diplomatımızın ara bulucu olarak tayinini teklif edebiliriz.
Kan davaları ailelere de devletlere kaybettirir.
Türkçedeki bir başka deyim de “kanı kanla yumazlar; kanı suyla yurlar/kanı kanla yıkamazlar, kanı suyla yıkarlar” der. Şu alevin sür’atle söndürülmesi ve bölgenin çıra gibi tutuşmaması şarttır. Buranın ve dünyanın selametinedir. Ankara, tarihî bir ara buluculuğu yüklenerek barışa hizmet edebilir.
.HARİTA KAVGASI
2020-01-06 02:00:00
ABD ile İran, dünyanın yüreğini ağzına getirdi. Çıkacak bir savaşın nerelere kadar yayılacağı ve daha kimlerin bu savaşa dâhil olacağını kimse kestiremez. Şimdi herkes, Kasım Süleymanî’nin ölümüne odaklanmış durumda. Trump idaresinin katletme gerekçesi, ABD’nin Bağdat sefaretinin yakılmasıdır. Washington, sefaretinin yakılmasından Tahran’ı mes’ul tuttuğu için İran’ın en önde gelen generalini öldürdü...
Bu resmettiğimiz, olayın görünen yüzüdür. Bir de diğer taraf var. Diğer tarafa dair farklı iddialar dile gelmekte. Birincisi, Washington’un geçmişte DEAŞ’lı Bağdadî gibi Süleymanî ile de çalıştığı, işi bitince de tereddütsüz O’nu harcadığıdır. Diğer iddia ise İran’ın içine dairdir. Maktul general, Irak, Suriye ve Lübnan’da fevkalade güçlüydü. Haşdi Şabi ve Hizbullah üzerinden kazandığı nüfuz, Tahran’da kendine dönmekteydi. İran’da itibarı çok yüksekti. Öyle ki, dinî liderleri Ali Hamaney’den doğrudan talimat almaktaydı. O, dinî liderle görüşürken dışişleri bakanı bile yanlarına giremiyordu. Nitekim Dışişleri Bakanı Cevad Zarif, geçtiğimiz günlerde bu yüzden istifa etmiş fakat istifası geri aldırtılmıştı.
Bunlardan bir kısmı doğrudur; bir kısmı ise şüpheyle karşılanabilir.
Tartışmasız olansa şudur:
Amerika ve İran, kapışırken Irak, arada ziyan olmaktadır. İran, Irak’ta Haşdi Şabi isminde bir Halk Seferberlik Kuvveti kurmuştur. Bu gönüllü paramiliter birlik, yüksek çoğunluğuyla Şii’dir. İran taraftarları yahut bu başıbozuk/sivil teşkilat mensupları, Amerika’nın Bağdat büyükelçiliğini basıp ziyan vermişlerdi. Amerika ise Kasım Süleymanî’yi öldürerek sefaretinin intikamını Tahran veya İran’ın herhangi bir şehrinde değil de Bağdat’ta almıştır. Bağdat, 40 yıldan bu yana sürüp gelen savaş, işgal ve kargaşalarla huzura, barışa, istikrara, kalkınmaya muhtaçtır. Şimdi vaziyet, daha da kötüleşeceğe benzemektedir.
Öyle ki kopan bu kavgaya Kuzey Irak’ın da dâhil edileceği konuşulmaktadır. Bu, şu demektir; otonom Kürt yönetimi Kuzey Irak, ABD tarafından Erbil başkentli olarak Irak’tan kopartılarak müstakil devlet yapılmak isteniyor. Böyle olunca ABD, yine “BM Barış Gücü” diye mahlas bir adla Irak’a girecek ve kurgulanmış bu Kürt devletine yerleşecektir. O zaman Irak’ın Şia ve Sünnî diye ayrıca iki parçaya da bölünmesi ve toplamda üç parça olarak parçalanma ihtimali vardır. Üçe bölünmesi veya yalnızca muhtar Kürt idaresinin bağımsız devlet olması bile bölgedeki dengeyi sarsar. Washington, Suriye üzerinden PKK/PYD’yle yapamadığını böylece yapmış olur. Unutmamalı ki adı geçen örgüt, Fırat’ın doğusundadır, bizim Irak hududumuza komşudur. O zaman Kuzey Irak’la PYD’nin yani Kuzeydoğu Suriye’nin birleştirilmesi proje olarak zorlanır. Kürtçü rüyaya dair önemli bir adım atılmış olur. Irak’la Türkiye fiilen uzaklaşır.
Bunlar, bizi elbette birinci dereceden alâkadar etmektedir. Ankara, bunları oturup seyretmeyecektir. Herhâlde B, C planlarımız vardır. Mutlaka ön alacak hamleler yapılır. Bu gelişmelerin, Türkiye’nin Libya’yla mutabakat yaptığı ve asker gönderme tezkeresinin TBMM’den çıktığı günlerle çakıştığı gerçeği gözden kaçamaz.
Yaşanan ihtilaf, ABD ve İran’ın Irak dâhil bölgeyi paylaşma kavgasıdır. Arka planda İsrail vardır. Washington bu bölgede hem Rusya ve hem de İran’la sürtüşmektedir. Türkiye ise ABD, Rusya ve İran’ın her üçüne karşı mücadele veriyor.
Burada, Orta Doğu bölgesinde sadece ABD ve Rusya değil İran da yayılmacı siyaset gütmektedir. Diğerlerininki silahlı mücadeledir. Maddidir. Hâlbuki İran, Şia itikadı üzerinden yayılmaktadır. Mezheb, İran için ideolojik bir unsurdur. Bu unsurla Basra, İskenderun, Aden Körfezleri arasında kalan muazzam sahada kökleşmeye uğraşmaktadır. Irak ve Suriye’de Haşdi Şabi, Lübnan’da Hizbullah ve Yemen’de Husilerle buralara esaslı şekilde yerleşmiştir. İşgalci ordular, gün gelir ülkelerden sökülüp atılır fakat halkın benimsediği inanç için bu yapılamaz. Bu itibarla, Ankara’nın Süleymanî’nin öldürülmesiyle ortaya çıkan şu tehdit ve ihtilafta kimseye yakın durmaması, tarafları itidale çağıran bir ara bulucu konumunda olması isabetlidir.
Devletimize düşen, bütün ihtimalleri dikkate alarak noksansız hazırlanmasıdır. Akdeniz’de kendimize saha açalım derken doğudan kuşatılma tehlikesiyle burun burunayız. Bu sebeple Irak’la da kara mutabakatı yapılabilir. O zaman Erbil, iç meselemiz olur. Veya bu ihtimal gerçekleşmezse Erbil’le bir mutabakata gidilebilir. Görünen o ki bir asır önce masada çizilen Irak ve Suriye haritaları, sahada değiştirilecektir. Bu sonucu, “her bir asırda haritalar değişir” diye mütalaa etmek de mümkündür.
85 milyonun kenetlenmesi şarttır.
.YIKIM
2020-01-03 02:00:00
Varılan günde şayet, bu memleketin bir kısım serbest aile çocukları arasında deizm rağbet görüyor, muhafazakâr aile çocukları da bu milletin maneviyatını bin yıldır yoğuran ehlisünnet akide ve yolundan sapıp İbni Teymiyye, Cemaleddini Efgani, Abduh, Reşid Rıza, Seyid Kutup, Hamidullah gibi reformistlerin, Selefilerin, Vehhabilerin, mezhebsizlerin, cemaat-ı tebliğcilerin, Şia’nın, kendini peygamber tanıtan şarlatanların, ardına takılıyorsa istikbalimiz, yarınlarımız çok ciddi şekilde tehlike altındadır demektir.
FETÖ ve Oktar “mehdi’’liklerinin nice bin genci nasıl zehirlediği çok geç ve çok acı biçimde fark edilebildi. Bedeli pahalı oldu. Tehlike, bugün de geçmiş değil. Fakat tehlike, bu ikisinden de ibaret değildir. Günümüzde vaziyet şundan farksızdır. Bazı babalar, evlatlarının dünyalığını temin için geceli-gündüzlü yüksek bir gayretle çalışırlar. Bu çalışma, senelerce devam eder. Bir gün başlarını kaldırıp etraflarına baktıklarında ise kendi çocuklarını tanıyamazlar. Onlar, sanki başka birileridir. Birbirlerine yabancılaşmışlardır.
Bugün de köprü kanal, meydan, tren.. derken milletçe aynı hazin sona çıkmayalım. Maddi kalkınmalar yapılırken, refah artarken mezheplerin hafife alındığı intibaı veren sözler etmek, başkalaşmayı, yabancılaşmayı ve yoldan çıkmayı hızlandırır. Yukarıda saydığımız ve benzeri isimlerin arkasında ya masonlar, ya İngilizler, ya siyonistler, ya evanjelistler veya papalık vardır. Bazılarında birkaçı birden vardır. Onların bu vatandaki sinsi çalışmaları, bugün veya dün başlamamıştır. Dini, imanı, örfü âdeti, aileyi, gençliği hedef almış yıkıcı, bozucu faaliyetleri asırlar ötesine dayanır.
Hâlbuki bizim, Müslüman olduktan bu yana sürüp gelen ve Selçuklu ve Osmanlı ile en olgun anlamıyla yerine oturmuş bir İslamiyet üslubumuz, inanışımız, dünya ve ahiret anlayışımız, yaşama tarzımız vardır. Osmanlının seçkin ve yetkin bilginleri olan ulema, Sevgili Peygamberimizle -aleyhisselam- O’nun asil eshabının yolunda olmaktan asla ve kat’a taviz vermemişlerdir. Oğuz nesli böylece ömrü altı buçuk asır süren büyük bir devleti ayakta tutma şerefine mâlik olmuştur. Böylece âlem, ulvî bir adaletin himâyesinde nizâm bulmuştur. Bu bir gerçektir. Diğer gerçekse şudur. Bu dini, son bin yıldır, Türk sultanlarının kılıcı ve dergâh mürşîdlerinin sohbeti muhafaza ve müdafaa etmiştir. Selçuklu ve Osmanlı medeniyet iklimimizde devlet-medrese-dergâh üçlemesi, emsalsiz bir ahenkle çalışmıştır.
Serbest veya muhafazakâr aile çocukları, bu milletin yarınlarıdır. Teleskop çapında büyüteçlerle bakmaya değer ki işte o çocukların, serbest olanları başka türlü, muhafazakâr olanları bir başka türlü kaybedilmektedir. Tamamı üzerinde sinsi ve derin çalışmalara yapılmakta.
Çağı yakalama, zamandan haberdar olma, teknolojiye hâkimiyet başka, kalbin ve kafanın yabancılaşması başkadır. Seslere kulak kabartmalı, yerin altında faaliyetler var. Bu ülkenin temelleriyle oynanıyor. Hafazanallah; eğer, beşinci kol faaliyeti gösterenler, başarırlarsa 2023 ve 2071 tarihleri, Kızılelma hedeflerimiz olmaktan çıkıp ruhsuz takvim yapraklarına dönüşür. Nasıl bir yüksek irfana sahip olduğunu anlamak için Kurtuba Câmiî Şerifi ile El Hamra Sarayı’na bakmanın yeteceği Endülüs, böyle çökmüştü.
.LİBYA SEFERİ
2020-01-02 02:00:00
Libya Tezkeresinin, TBMM’den geçeceğine şüphe yok. Bütün partilerin kabulüyle geçmesi millî birlik ve bütünlük adına çok daha anlamlı olur. Dışişleri Bakanı Mevlût Çavuşoğlu, hâlâ Türkiye partisi olamamış bir parti hariç meclis gruplarını ziyaret ederek “tezkere niçin lazım?” sorusunun gerekçesini anlattı. Bu adımdan sonra karşı adım olumlu olmalıydı. İç ve dış siyaset, partiler rekabetiyle devlet olma şartı karıştırılmamalı. Son bir asrın en büyük ve değerli icraatlarından biri Libya Devletiyle yapılan “MEB- Münhasır Ekonomik Bölge Mutabakatı” ve bunu takip eden “Askerî Yardım Mutabakatı”dır.
Bizim bu mutabakatı yapmamızdan önce Yunanistan, Kıbrıs Rumları, Mısır, İsrail ve onların arkasındaki “Doymaz Güçler” diyeceğimiz Batılı sömürgeciler, Akdeniz’i Türkiye aleyhine olarak parsellemiş ve Mavi Vatan, işgal edilme tehlikesiyle karşı karşıya gelmişti. Âdeta bir kara devleti olmaya zorlanmıştık ve zorlanıyoruz.
İtalyanlar, II. Dünya Harbi’nden sonra Ege Adaları’nı boşaltırken “siz buranın asıl sahiplerisiniz, gelin Türkiye’ye teslim edelim” dediği hâlde devrin Tek Parti Hükûmeti, adaları teslim alma cesareti gösteremedi. Onikiada, bir kere daha kaybedildi. Ege Denizi, âdeta bir Yunan gölü oldu. Öylece de devam etmektedir.
Nasıl olmasın ki?
Bugün Ege denilen denizin Osmanlı Türklerindeki adı Adalar Denizi’dir. Vaktiyle “Egea” adındaki bir Yunan kralının oğlu genç yaşta ölür. Kral Egea, büyük teessüre kapılarak kendini bu denize atıp intihar eder. Bu dramatik durum sebebiyle Yunanlılar buraya “Ege Denizi” derler. Bizde de rejim değişikliğinden sonra maalesef bu isim benimsendi. Yani sadece, felsefede, tarihte, edebiyatta değil coğrafyada da ağırlıklı bir Helen kültürü ders kitaplarımızı sarmıştır.
Bilindiği üzre Libya, Muammer el Kaddafi sonrası Batılı Doymaz Güçler tarafından entrikalarla iç harbe sürüklendi. O güçler, bugün Halife Hafter adındaki hem Rusya’nın ve hem Amerika’nın adamı olan bir âsinin arkasındalar. Libya Millî Birlik Hükûmeti’ni devirmek için Hafter’e her türlü desteği veriyorlar. Libya’nın bir kısmı bu terör unsurlarının işgalindedir. Hâlbuki BM’nin tanıdığı Libya idaresi, Millî Birlik Hükûmetidir. Bu Hükûmetin başında Fayiz es-Sarac bulunmaktadır. Cumhurbaşkanı Erdoğan Hükûmeti, Birleşmiş Milletler tarafından kabul görmüş bu Hükûmetle Türkiye ve Libya olarak adı geçen MEB ve askerî mutabakatları imzalamıştır. Böylece hiç ummadıkları, beklemedikleri bir zaman ve şekilde İsrail, Yunanistan, Mısır, Rumlar ve “Doymaz Güçler”in oyunu bozulmuş oldu.
Bundan böyle Türkiye ve Libya, iki kıyıdaş ülke olarak kendi aralarındaki Akdeniz sahasında her türlü deniz faaliyet ve araştırması yapabilecekler. Bilindiği gibi Adalar Denizi’ne uzaktan bakıyoruz. Geldiğimiz noktada vaziyet şudur:
Ya üç asır kadar evvel Türk Gölü olan Akdeniz’e de veda edecek veya bu mutabakatları hayata geçirerek kısmen bile olsa Akdeniz’e yeniden Türk Mührü’nü vuracağız. Bu mührü vurabilmemiz tek taraflı iradeyle mümkün değil. 1911’e kadar Trablus Eyaletimiz olan Libya Devletinin kabul ve devam ettirmesi şarttır. Bugün Sn. “Feyiz Saraç” Hükûmeti Türk dostudur. O itibarla mesele yok. Ancak beri tarafta büyük bir mesele ve tehlike var. Halife Hafter adlı ajan, Rusya, ABD, Fransa, Mısır ve vs.den gördüğü destekle düşmanı Feyiz Saraç’ı devirir ve Libya’nın başına geçerse yaptığımız andlaşmanın bir hükmü kalmaz. Böyle bir şey olduğunda Ankara, istediği kadar “biz, Libya devletiyle mutabakat imzalamıştık” desin ve ihtilafı mahkemeye taşısın; bir faydası olmaz. İş işten geçer, Akdeniz’e giremeyiz. İşte bu sebeple, Tezkere’nin kabulü doğrudur. Libya’ya bütün unsurlarıyla Türk Ordusu’nun giderek Millî Birlik Hükûmetinin yani Libya Devleti’nin yanında yer alması Kars’ı Van’ı, Edirne’yi korumak kadar gereklidir. Bizim, Libya’da çok işimiz var. Bu büyük bir beka dâvâsıdır. Akdeniz’i elde tutmamız Trablusgarb’a sahip çıkmakla olur.
Rusya, ABD, Fransa, İsrail, paralı haydutlar… vs. orada olacak fakat Türkiye, yorganı başına çekecek. Bu olamaz! Tek Parti’nin geçmişteki gafleti tekrarlanamaz. Bu itibarla, Libya için Katar, Tunus, Cezayir’in yanı sıra KKTC ve Azerbaycan’la da ittifak ederek bütün bu dost devletlerin askerleri de Mehmetçikle birlikte orada olmalı.
.YEMİN
2020-01-01 02:00:00
Abdülhamid Hân, saltanatında sancıların daha da arttığı yıllarındadır. Bir gün “Cuma Selamlığı” adı verilen merasimden cuma namazı dönüşü Hamidiye Camii’nden Yıldız Sarayı’na avdet ettiğinde şaşırtıcı bir manzarayla karşılaşır. Nöbet mahalleri boştur. İç kapıdaki iki nöbetçi hariç askerler, nöbet yerlerini terk etmişlerdir. Padişah, manzarayı görünce, üzülür ve o üzüntüyle bu iki askere sorar:
-Diğer nöbetçiler nerede?
-Bilmiyoruz Padişahım. Kumandanımız herkese istirahat verdi.
-Siz, niçin gitmediniz?
-Biz, atalarımızdan böyle öğrendik Padişahım, nöbet yeri terk edilmez.
-Siz nerelisiniz, kimlerdensiniz?
-Söğütlüyüz Padişahım, Kayı Boyu’ndanız.
Sultan, askerlere teşekkür ettikten sonra makamına geçer ve maiyetindekilerin gelmesini emreder. Gelirler. Onlara der ki: “Bugün anladım ki atam Ertuğrul’un âdetini bırakmışız! Bana Ertuğrul Gazi ile birlikte Söğüt’e gelmiş Kayı ailelerinin gençlerinden bir muhafız alayı kurun!”
Mâbeyn Başkâtibi Tahsin Paşa bu işle vazifelendirilir. Halife-i Müsliminin seçilecek gençler için aranmasını talimat verdiği vasıflar şunlardır:
-Çok iyi ata binen, boylu-poslu, cengaver, beş vakit namazını kılan, güzel ahlâklı, mazbut, işine sâdık gençler...
Tahsin Paşa, Söğüt’e gider ve dört yüz küsur Oğuz genci arasından iki yüz genç seçer. İnsanın asili seçilmiştir. Daha sonra da onların bineceği cins atlar seçilir. Ertuğrul Alayı veya Söğüt Alayı da denilen bu muhafız birliği mensuplarının bindikleri atların tamamı beyazdır. Fausto Zonaro adlı meşhur saray ressamı İtalyan ustanın 1901 Yılında “Ertuğrul Süvari Alayı Köprüde” diye bu yiğit eratın Mecidiye/Galata Köprüsü’nden geçişini resmettiği yağlı boya eser, Hünkâr tarafından çok beğenilmiş ve ressam, Mecidiye Nişânı ile taltif edilmiştir. O tablo, bugün Millî Saraylar Koleksiyonu’ndadır.
Son âna kadar Hakanlarına hizmet eden dürüstlük ve sadakat âbidesi o Kayı çocuklarını rahmetle yâd ediyoruz.
Onların ettiği bir yemin vardır ki hatırlamakta fayda var. Zira şu gün olmuş bize “Osmanlılar Türkçe mi konuşuyordu?” diye samimiyetle soranlar olmakta.
İşte Ertuğrul Alayı’nın güne başlarken ettiği yemin:
Bismihu
Güneş batsın, ay çıksın.
Gece güne, gün geceye devrilsin.
Halifem Sultanımın yolu yolumdur,
Benim kolum, O’nun koludur.
Silahımın üstüne,
Tohumu çıkartan toprağım üstüne
Kuyunun üstüne
Zindanın üstüne
Atam Ertuğrul Gazi üstüne,
Sadakatim boynumdur
Boynum doğrudur
Kılıcım eğridir.
İhanetten Allah korusun
Beni kendi kılıcımla doğrasın
İşte Kur’ân-ı azimüşşân, işte elim
Ekmek, tuz hakkı için
Allah’ın sözüne yemîn olsun
Hem vallâhî, hem billâhi, hem tillâhî
Devletimin bekasını her şeyden önde tutacağıma
Sultanımın canını kendi canımdan önde tutacağıma
İnsanı yaşat ki devlet yaşasın sözüne bağlı kalacağıma
Dînim üzerine and içerim…
.
.ŞANLI PEYGAMBERİN YOLUNDA OLMAK!..
2022-10-08 02:00:00
Sevgili Peygamberimiz -aleyhissalatü vesselam- mahlûkların, yaratılmışların en üstünü. Her bakımdan ve her anlamda en üstün. O, en üstün insan ve en ulvi Peygamberdir. İlk insan ve ilk Peygamber Âdem -aleyhisselamdan- kendilerine yani Peygamberler Peygamberine kadar gelen Nebi ve Resullerin, “Peygamber” dediğimiz seçilmiş rehberlerin en büyüğü. İnsan, eşref-i mahlûkat, insan halk edilmişlerin en itibarlısı, en şereflisi. O, insanların en kıymetlisi, en şereflisi. İnsanların, cinlerin ve meleklerin…
Sevgili Peygamberimiz, hâce-i kâinat, kâinatın hocasıdır. Bütün insanların, her renk, cins ve memleketten herkesin yol göstericisi. Son resûl olmakla “İslâm Peygamberi” değil, bütün insanlığın, kendi zamanlarından kıyamet kopuncaya dek gelmiş-geçmiş ve gelecek bütün insanlığın Peygamberidir. Bu insanlardan bir kısmı, imân etmekle ümmet-i icâbe, bir kısmı ümmet-i dâve, dâvet edilmiş, Muhammedî şeriate çağrılmış muhataplardır.
Onun ailesi, soyu, dâvâ arkadaşları ve ümmeti de üstündür. En üstün kitap, Kur’ân-ı kerim ona gelmiştir. Mirac, Allahü teâlânın huzuruna kabul devleti yalnızca ona bahşedilmiştir.
Peygamberimiz, Vahiy Medeniyeti’nin, Merhamet Medeniyeti’nin mimarıdır. Güzel ahlak, O’nda zirvededir. İlim, şecaat, kahramanlıkta emsalsizdir.
Müslüman toplumlar, O’na tâbi olup samimiyetle ve taviz vermeden yolundan gidip emr-i mâruf, nehy-i ani’l münker yaptıkları, Allah’ın emir ve yasaklarını kullara tebliğ ettikleri, Peygamber yolunun muhafızları oldukları sürece dünyaya efendi oldular, kıtalara hâkim oldular. O’ndan uzaklaşınca da zelil oldular, hakir oldular, kaybettiler, kargaşaya düştüler, sömürüldüler, zulüm, esaret ve vesayet altında kaldılar.
Şanlı Peygamberin yükselttiği İslâm binasının dört ulu sütunu vardır. Kitap, sünnet, icmâ-ı ümmet, kıyas-ı fukaha. İtikad, inançtaki mezhebimiz, Ehl-i sünnet yolu, buradan doğmuştur. Ehl-i sünnet aydınlığının iki önderi İmâm-ı Matûridi ve İmâm-ı Eş’ari’dir. Ameldeki; Müslümanlığı yaşayışımızdaki, uygulamadaki mezheblerimiz de yine bu dört kaynaktan gelir. Bu mezhepler, Hanefi, Şafiî, Malîki ve Hanbelidir. İsimlerini kurucuları imamlardan yani o çok büyük din âlimlerinden alırlar. Bu mümtaz, ulu âlimlerin lideri de İmâm-ı âzâm Ebu Hanife Nûman bin Sâbit’tir. Bu mezhepler, bir diğerinin muhalifi ve hasmı değildir. Aralarında çatışma, çekişme ve taassup yoktur. Aralarındaki ictihad, görüş farkları, Müslümanlara kolaylık ve rahmet sebebidir.
Tasavvuf, velâyet, evliyâlık da Hâce-i kâinat olan kâinatın mürşidi azîz Peygamber’den gelen O’ndan öğrenilen nefsi terbiye etme, olgunlaşma ve gönlü, kalbi Allah ve Peygamber aşkıyla doldurma usulüdür.
Sevgili Peygamberimiz, bizzat kendileri de doğum günlerini yâd ederlerdi. Sonra gelen Müslümanlar da Mevlîd-i şerîfleri yaşadılar. Peygamberimizi, O’nun yolunu bir kere daha ve aşkla idrak etmeye çalıştılar. Hayatları, Siyer-i Nebîlerden öğrenildiği gibi Mevlid-i Nebi kasideleri ve nât-ı şeriflerle, Sevgililer Sevgilisini öven şiirlerle de mânen aklanıp-paklandılar.
O’nun, o Şanlı Peygamberin getirdiği sönmez meş’ale asırlarca ve asırlarca insanlığa yol gösterdi. İslâm milleti, İslâm ümmeti yeryüzünün en kıymetli varlıkları oldular. Biz, Türkler, İslâm’la şereflendikten sonra İslâm dininin ve Müslümanların aslan yeleli mücahidleri olduk. İ’lâyı Kelimatullah ve Şeriat-i Muhammedîyi varlık sebebimiz saydık.
Payitaht, İstanbul, insan zarafeti, hanımefendilik, beyefendilikte, tasavvufta, hat yazısında, tezhipte, mimaride süzülmüş ve seçilmiş insan tipinde yıldız oldu. İslâm’ın zâhirini Osmanoğulları, bâtınını dergâh terbiyesi korudu. 12 Eylül 1682’deki Viyana bozgunu, Müslümanların talihsizliğinin başlangıç tarihidir. O gün haçlılar, neticeye inanamıyorlardı ama Müslümanlara galip gelmişlerdi. Sonrasında hep yokuş aşağı gidildi. Amel de bozuldu, itikad da. İslâmiyeti ve Müslümanları içeriden ve dışarıdan yıkmaya başladılar.
Bugün Müslümanlar, on beş asır içinde en kötü çağını yaşamaktadır.
Bugün Müslümanlar her yerde darmadağınık.
Başsız ve perişan.
Geri kalmışlık onlarda.
Fukaralık onlarda.
Düşman çok, Müslümanlar savruk.
Bu hâlden kurtulmanın yolu asla rücudur, öze dönüştür.
Daha ileriye gitmeye bile lüzum yok:
Sultan Abdülhamid Han zamanındaki Müslümanlık yaşansa, İslâm yaşanmış olur.
Korkarız ki Sevgili Peygamberimiz, şu hâliyle bu ümmetten râzı ve memnun değillerdir.
Dileriz ki Türk milleti, yeniden İslâm’a sancaktar olma şerefine nail olur.
Başkasında zaten ümit yok.
“Hangi İslamiyet?” denirse cevap kolaydır:
Tatbikî ibadette İmâm-ı Âzâm’ın, itikadî inanışta İmâm-ı Mâturidi ve İmâm-ı Eşarî’nin, tasavvufta İmâm-ı Rabbanî’nin öğrettiği İslamiyet. Sevgili Peygamberimizden öğrenilen İslâmiyet.
Mevlid-i şerifiniz mübarek, dualarınız kabul olsun.
.....
Bu yazı, 8.11.2019 tarihinde Türkiye gazetesinde intişar olmuştur.
.Mevlid Bayramı
2022-10-04 02:00:00
Miladi 571 yılı nisanının 20'si... Hicri takvimle Rebi'ul evvel ayının 12. Pazartesi gecesi sabaha karşı. Zamanlar içinde bir mübarek zaman, ânlar içinde bir muhteşem ân. Kadir gecesinden sonraki en kıymetli gece. Sevgili Peygamberimizin, sallallahü aleyhi ve sellem, dünyaya geldikleri sene, ay ve gün ve vakit. Mekân kutlu Mekke şehri. 40 yaşında nebi, 43 yaşında resul olan şanlı peygamberin doğduğu gece. İnananların bayramı...
O'nun doğumunu, melekler annesine muştuladılar. Amine hatun, üzüntü ve sıkıntı çekmeden bir mânevî iklimde doğum yaptı. Bebekliğinden itibaren emsallerinden farkı görüldü. Çocukluğu, ilk gençliği ve gençliği üstün meziyetlerle dolu. Nebiliğinden önce bile "emin" sıfatına kavuştu. Muhammed'ül emin... birçok kimse bu hasleti yüzünden Müslüman oldu. O, diyorsa doğru diyordu. O hep emindi, inanılırdı, güvenilirdi, dürüsttü, örnek ve üstün ahlak sahibiydi. Herkes, bu vasıflarını teslim etti. Daha doğrusu üstünlüğünü kabul etmeyen yoktu.
İtiraz iki zümrede oldu. Biri Mekke soylularında, diğeri Yahudi ırkında. Yoksa herkes son bir peygamberin geleceğinde müttefikti. İlahi kitaplar, işaret ve tesbitler, ahir zaman peygamberinin teşrifini müjdeliyordu. Onun için devrin insanlığı dikkatle O'nu beklemekteydi. Buna rağmen o iki zümrede muhalefet şu sebepten ortaya çıktı.
Birinciler, kendileri gibi asilzâdeler dururken bir öksüz ve yetime peygamberlik gelmiş olmasını hazmedemediler. Kibir putuna tutsaktılar.
Diğerleri, Yahudilerse kendi ırklarından birinin peygamberlikle görevlendirilmemiş olmasına tepki duyuyorlardı. Bu iki muhalif tavır da yüce iradeye itirazdı. Nitekim önce nübüvvetin, sonra risaletin ilânından sonra savaşlara; Bedirlere, Uhudlara, Hendeklere... seriyye ve gazalara yol açtı...
Şirk, Allah'a ortak koşan çarpıklık, insanlığı hidayetin önüne set olmaya kalkışıyordu. Hâlbuki yüce Allah öyle dilemişti. O, hem habib, hem resuldü. Ezelde; başlangıcı olmayan zamanlar ötesi zamanlarda, zamansızlıkta O'nu kendine sevgili seçmiş ve aşk makamının aşılmaz tecellisi sonucu kâinatı, canlı-cansız, ins-cin her ne var ise O'nun yüzü suyu hürmetine halk etmişti.
Okyanusların en dip derinliklerinden fezanın en meçhul yüksekliklerine, en meşhurundan en meçhulüne gezegenlere varıncaya kadar insan, hayvan, cansız; mevcudiyetini O'na borçlu.
Bu gece O'nun mevlid, doğum vakti. O ihtişamlı seher, zamanın döne dolaşa tekrarladığı ulu armağan. Allahü teâlanın O'nun vasıtasıyla kullarına en büyük ihsanı Kur'ân-ı kerîmdir... Kur'an-ı kerîm ve Ehli beyti O'nun mirası... Şimdi aydınlık Medine şehrindeki mübarek kabrinde insanın bilemeyeceği bir hayatla diri.
Mevlid kandili, birçok ülkede bayram, sabahlara kadar kutlanıyor. İnsanlığın modern zamanların bunaltıcı havasından yıldığı bir dönemde mevlid, en rahatlatıcı sebep. İnsan, bir parça kendini dinlemeli, uzlete, itikâfa, bir köşeye çekilmeli. Kendi kendiyle hesaplaşmalı. O'nu ne kadar tanıdığını, ne kadar sevdiğini, bir mü'min olarak ne derecede temsil ettiğini riyasızca kendi kendine itiraf etmeli. O'nun doğum gecesi, güzellikler için ne iyi vesile. Bu geceden sonra yarınlara yepyeni bir insan olarak doğabilenlere ne mutlu. O, ezelden ebede, başlangıçsız zamanlardan sonsuz zamanlara. En üstün insan... En güzel insan... En yüksek Peygamber...
O'na selam, yolunda gidenlere rahmet olsun. İnsanlık, tez zamanda düştüğü bu bataklıktan, karanlıktan kurtulup sahile, aydınlığa kavuşsun.
.....
Bu yazı, 24.05.2002 tarihinde Türkiye gazetesinde neşrolunmuştur.
.MEVLİD-İ ŞERİF BAYRAMINIZ MÜBAREK OLSUN
2022-10-06 02:00:00
Hicretten 53 sene evvel, Fil Vak'asından iki ay sonraki rebi'ül evvel ayının onikisi ve miladi 571 yılının 20 Nisanı... Nisan ki mevsimlerin en güzeli baharın en gözde ayı. Nisanın yirmisi, zamanın olgun bir çağı ve tabiatın renk ve koku çağlayanına dönüşmesi.
Sabaha karşı; güneş, henüz doğmamış; tan yeri ahenk ve ihtişamla ağarıyor.
Günlerden pazartesi; Pazartesi, hayatlarında daima dönüm noktası. Doğumları, Hacer'ül Esved taşını yerine koymaları, Peygamberlik vazifelerinin kendilerine tebliğ edilmesi, hicretlerinde saklandıkları mağaradan Medine'ye hareket etmeleri, Kubâ Köyüne varmaları, Mekke'nin fethi için sefere çıkmaları ve nihayet vefatları hep pazartesi günleri...
Ani bir ses yankılanması.
Annede korku.
Korku ile beraber beyaz bir kuş ortaya çıkıyor ve kanatlarıyla Hazret-i Amine'nin sırtını şefkatle sıvazlıyor. O dakika korkunun yerini kalb huzuru ve gönül rahatlığı alıyor. Ama susamamak mümkün değil, dili damağına yapışmakta. Gaibden beyaz bir kab ile süt gibi ak bir şerbet uzatılıyor. Baldan daha tatlı bu soğuk şerbeti içtiği ân susuzluğu diniyor ve kendisi ile beraber evi bir nur kaplıyor. Gök delinmişçesine sağanak, sağanak nur yağmakta:
Sevgili Peygamberimizin doğumuyla kâinatı şereflendirdiği mübarek ve muhteşem ân. Amine Hatun'da doğumdan dolayı ne bir ağrı ve ne de bir sızı var. Güzelliğiyle namlı Abdi Menaf kızları gibi hurma misali uzun boylu, narin yapılı, güneş yüzlü huriler, odayı doldurmuş genç anne ve müstesna bebeğe hizmet vermekteler...
Peygamberler Peygamberi doğar doğmaz başı secdede:
-Lâ ilâhe illallâh, innî Resûlullah/Allah'tan başka ilâh yoktur ve ben, onun resulüyüm.
Alnı secdede, şehadet parmağı havada ve dudaklarında bir cümle:
Ümmetim, ümmetim!(*)
Bu gece; bu Mevlid kandilinde 2 Ocak 2015 gecesi 11 Rebi'ül evvel 1436, 12 Rebi'ül evvel 1436'ya intikal ederken 1444 yıl öncesinde yaşanan ihtişamı bir defa daha yâd etmek adına Sevgililer Sevgilisini hatırlayacağız...
Mevlid kandili, yüce Allah'ın Hadis-i kudsî'de "levlake, levlake lemâ halaktü'l eflâk!" Ey Habibim, sen olmasaydın kâinatı yaratmazdım anlamında ifade buyurduğu müjdeye kavuşulan zamandır; Kadir gecesinden sonraki en kıymetli gecedir.
Bu müstesna zamanı Peygamberimiz, Eshab-ı kiram ve sonraki Müslümanlar, hediyeler, ziyafetler ve sohbetlerle kutlamışlardır...
Bugün Müslümanların bayramıdır.
Varlığımızı, imânımızı, huzur ve saadetimizi ve sahip olduğumuz her iyiliği O'na sallallahü aleyhi ve sellem borçluyuz. Bu sebeple ecdadımız bugünlere ayrı bir değer verir, mevlid ve kasideler okur, Peygamberimizin doğumunu, hayatını anlatarak vakitlerini kıymetlendirir, ibadet yaparlardı...
Daha evvel bir kere yazmıştık.
Bir kere daha tekrar etmek isteriz:
Bakalım, bu üstün şeref, kime, hangi hükûmete, hangi devlet adamına nasip olacak?
Teklif ve arzumuz şudur:
Mevlid kandili, "Mevlid-i Şerif Bayramı" adıyla resmî bayram yapılmalıdır. Böylece gönüllerdeki, dillerdeki, evlerdeki, camilerdeki bayram tescil edilmiş olacaktır...
Yeryüzündeki bütün Müslümanların Mevlid-i Şerîf Bayramını tebrik ederiz. Bu bayramın bütün İslâm âlemine ve insanlığa huzur sebebi olmasını dileriz. Ayrıca; tam da bu bayrama girerken haklarında namaz ve tesettür yasağı getirilen Şarkî Türkistan Müslümanlarının da sahipsizlikten kurtarılmasını Allahü teâlâdan niyaz ederiz.
.....
(*) SEVGİLİ PEYGAMBERİM Siyer-i Nebî, 3. Bs. S. 56
***
NOT: Bu yazı 2.1.2015 tarihinde Türkiye gazetesinde neşrolunmuştur.
.TÜRKİYE YÜZYILI
2022-10-01 02:00:00
"2023 Büyük Türkiye" şafağı, salgın hastalığa, her türlü saldırıya, savaş ve teröre rağmen sökmek üzeredir. 2023, geçen yitik asır 20. yüzyıl ile hesaplaşmada son noktayı koymadır. Önümüzde 2053 İstanbul’u ve 2071 "Cihan Devleti Türkiye" Kızılelma’sı var. 2053, İslâm âleminin değişmez Payitahtının altı asır sonra şaha kalkacağı tarihtir. 2071 ise Türkiye’nin yer küreye haşmet, huzur ve adalet mührünü basarak 6 sır sonra yeniden Cihan Devleti olmasıdır…
Bunlar, terennüm edilmese, dile gelmese de… nesillerin, çağlar boyu sayıkladığı rüyalardı. Zağra Müftüsü Hüseyin Râci Efendi’nin 1293 Türk Rus- Harbi neticesinde Rumeli’ni kaybederek yarım beden kalma faciası üzerine söylediği "Azîz i vakt idik; a’dâ zelil kıldı bizi/Zamanın efendisiydik, Moskof, bizi perişan etti!" sözü, şu dediklerimizin çok hazîn ve efradını câmi bir dertlenişidir.
Büyük Devlettik.
Mazlumların sığınağıydık..
Arz küreye adaletle hükmediyor…
Nizâm-ı âlemi biz koruyorduk….
Kılıç, terazi ve itibar İstanbul’daydı!
12 Eylül 1683’te Viyana’da yere kapaklanmamızla talih ve tarih, aleyhimize döndü. Sanki bir dağdan aşağı doğru kayıyorduk. Viyana Bozgunu-Dumlupınar Meydan Muharebesi arasında yaşanan bu ölümcül kayış, 30 Ağustos 1922’ye kadar devam etti.
Takvimi şöylece tanzim edebiliriz:
1923-1950 sosyal kargaşa ve durum muhakemesidir.
1950-1960 güven tazeleme.
1980-1990 ufukları takip ve düştüğümüz yerden doğrulma hamlesi.
2002-2023 Büyük Türkiye, 2053 ve 2071 Cihan Devleti Türkiye sözlerini yazdığımız, telaffuz edildiği yıllar.
14 Mayıs 1950’de Başvekil olan Adnan Menderes iktidarı, bir şehirleşme hareketidir.
6 Kasım 1983’te Başbakan olan Turgut Özal iktidarı, sanayi inkılabını yakalayamayan önceki dönemlerin imparatorluğu kaybetme keyfiyetini dijital hamleyle telafi başlangıcı.
3 Kasım 2002’yle gelen Recep Tayyip Erdoğan dönemindeki duruşumuzsa ayaklarımız üstüne doğrulmamızdır. Viyana eteklerinde attan düşüp kapaklanmamızdan 5 küsur asır sonra İHA’larla mavi gökleri, gemilerimizle mavi suları fethediyorduk.
"21. Asır Türk asrı olacaktır!" haberi, Turgut Özal’ındır. O gün için hayalleri ve ufukları zorlayan bu cesur sözü, Başbakan iken dile getirmişti. Sözünü "Adriyatik’ten Çin Seddi’ne!" diyerek bir coğrafî zemine de yayıyordu. Bugün kurulan fakat büyük bir canlılıkla harekete geçmesini beklediğimiz Türk Devletleri Teşkilatı’nın ilk fikir harcını temele koyan merhum Özal’dır. "Adriyatik’ten Çin Seddi’ne" kuşağı bir Türk mavisidir. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın bugünlerde bir kere daha dile getirip bir muştu gibi tebşir ettiği "21. Yüzyıl Türkiye yüzyılı olacaktır!" sözü ise mavi şeridin yanına, Endonezya’dan Fas’a uzanan yeşil kuşağı sermektedir. Ankara, Kızılelma aşkıyla ecdadında olduğu gibi yeşil ve mavinin kardeşliğini tesis etme peşindedir.
Bunlar, bâzıları için hayal olarak görülebilir. Ancak unutmamalı ki Türkiye, İHA, SİHA, insansız savaş uçağı ve denizaltı… günlerine sulama motoru ve montaj traktör günlerinden geldi. İlk montaj traktörümüz, Aydın’da Menderes Müzesi’nde teşhirdedir. O günlerde bugünlere dair edilecek sözler de hayal olarak görülürdü. Çünkü 1839’da Tanzimat’tan başlayarak sürekli bir psikolojik yıkım bombardımanı yaşanıyordu.
Azmin, kararlılığın, gayretin elinden bir şey kurtulamaz!
Sonuçta her şey gelip insana dayanmakta:
İslâm ahlâkıyla ahlaklanmış ve millî şuurla derinleşmiş, her bakımdan sağlam, gâye ve dâvâ sahibi çelik iradeli nesiller yetiştirebilirsek 21. Yüzyılı Türk Yüzyılı veya Türkiye Yüzyılı olur. 2053’ü idrak eder ve 2071’i Fethedebiliriz. Yeter ki bu gençliğin besleneceği yerli ve köklü bir eğitim ve irfan zenginliği maarifimize hâkim kılınsın.
Aşkı, rüyası ve hasreti Devlet-i Ebed Müddet olan ecdad yolundaki soylu bir neslin önünde hiçbir kuvvet ve zorbalık duramaz. O kahraman nesil 21. Asrı Türk asrı, Türkiye Yüzyılı, Türk Çağı yapar. Râci Efendi ve daha nice mübarek geçmişimizin ruhları şâd olur. Şuurla yetişmiş bu nesil, Abdurrahim Karakoç’un mısraıyla "Kör dünyanın göbeğine/Hak yol İslam yazacağız" diye haykırır...
Diğerlerini değil ama 2023 Büyük Türkiye, 2071 Cihan Devleti Türkiye, OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu, Marka İnsan Marka Şirket Marka Şehir, Büyük ve Kudretli Türkiye görüş, tez ve tekliflerini, yarın araştırmacıların da tesbit edecekleri gibi zamanın derinliklerinden bu yana ilk defa biz, Türkiye gazetesindeki sütunumuzda dile getirdik, yazdık ve ekranlarda konuştuk. Bu hatırlatmayı, şu cümleyi kurma zaruretiyle yaptık:
Sözümüzü, "2071 Cihan Devleti Türkiye" adlı yazımızın son cümlesiyle bitiriyoruz:
-Deden yaptı; sen de yaparsın!..
.BİZANS’IN İMARI
2022-09-29 02:00:00
Konstantiniyye’yi fethederek hem Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- muştusuna ve hem de "Fatih" unvanına kavuşan Sultan Mehmed Han ve o emîrin güzel askerleri, 29 Mayıs 1453’te yalnızca Bizans’ı çevreleyen surları değil, surların önündeki su dolu geniş hendekleri de aşarak dünyayı bir çağdan ötekine taşımışlardı…
Ne vakit surların yanından geçsek onların ne gün tamir göreceğini hep düşündük. Mimarî, estetik ve muhkemlik numunesi bu eser, bazı yerlerde yok olmuş diğer kısımlardaysa yıkılıp yerine mesken veya iş yeri yapılmıştır. Kara surlarının aslına uygun şekilde, hendeklerle birlikte tamir edilmesi, hendeklerden su akıtılması öteden beri devlete düşen işlerden biridir. Aynı şekilde deniz surları da tamir edilmelidir.
"İstanbul Surları"nın tamir edilmesi gerektiğini geçmiş yıllarda da hem yazmış ve hem de ekranlarda dile getirmiştik. Surlar, 70 yıldır ara ara tamire teşebbüs edildiyse de pek bir şey yapılamadı. Yapılan da göze battı, sakil kaçtı. Şimdilerde İBB onları tamir işine girmiş bulunuyor. Ama neticeden ümitli değiliz…
Surların yapılması gerektiğini söylerken aşağıdaki faaliyetlere niçin karşı çıkmaktayız?
Şundan dolayı:
"İstanbul Surları" İstanbul’un Fethi’nden hâtıradır. İsminden de anlaşıldığı gibi şehre ve millete mal olmuştur. Fethin en mühim şahididir. İcap etseydi Fatih veya sonraki Padişahlar yıktırırlardı. Bizans’ı her varlığıyla fethettik. Surların, hâtıra ve şahadetten başka Kızkulesi, Kıztaşı, Dikilitaş, Çemberlitaş, Galatakulesi, Bozdoğan Sukemeri… gibi eserlerle birlikte İstanbul’un Sembolü olma vasfı da vardır. Yetişmekte olan her Müslüman Türk çocuğuna ana-babası, surları göstererek ecdadının kahramanlığını anlatıp evlâdında millî şuurun gelişmesine gayret etmektedir. İstanbul Surlarını tema olarak alan birçok destânî şiirimiz vardır. Sadece surlar değil; Haliç’in Avrupa kıyısında ayakta kalmış Ceneviz eserleri, Bulgar Kilisesi gibi binalar da restore edildi. Galatakulesi gâyet güzel şekilde tamir gördü. Edirnekapı’da Tekfur Sarayı Müzesi Hizmete açıldı. Yerebatan Sarnıcı yenilendi, Kızkulesi de aslına döndürülme safhasında.
Zamana dayanamayıp yok olmuş, İstanbul ve medeniyetimiz için temsil ve sembol kıymeti olmayan yapılara gelince… Şimdi anlatacağımız konudan ilk defa, altı ay kadar evvel Aksaray istikametinden Sirkeci’ye doğru yol alırken Çatladıkapı mevkiînde trafik tıkanınca haberdar olduk. Sol taraftaki surlara perde gerilmişti ve perdenin üstünde İBB imzasıyla şu haber veriliyordu:
-1610 yaşındaki Bukoleon Sarayı’nı ortaya çıkarıyoruz!
Bizans imparatoru II. Theodosios’un inşa ettirmiş olduğu bu saraydan bugün Küçükayasofya mahallesinde sadece kalıntıları kalmıştır. Anlaşılan o ki surlar için alınan dış kaynak, böylesi yerler için de fırsat vesilesi sayılmış. Ancak; az da olsa bina bakiyesi mevcut olduğundan ve belki yapılması da İstanbul Silüetine ve millî hüviyetine biz zarar vermeyeceğinden o tamir olabilir ki anlaşılır.
Lâkin…
Sultanahmet Meydanı altında toprağın çok derinlerinde kalmış olan "Antik Roma Hipodromu" yıkıntılarını gün yüzüne çıkarmak için Koruma Bölge Kurulu’na sunulan projenin kabulü mümkün değildir. Söz konusu hipodromdan ortada hiçbir iz, eser, parça yoktur. Şayet onlarca metre toprak kazılarak o eski hipodrom, tekrar inşa edilirse bu yapı, Ayasofya Camiî, Sultanahmet Camii, Sultanahmet Camii köşesindeki Padişahlar Türbesi, Alman Çeşmesi, Defterdarlık, Türk ve İslâm Eserleri Müzesi, Marmara Üni. Rektörlüğü… kısacası Azîz ve Mübarek İstanbul kesinkes zarar görecektir. Projeye Ayasofya-yı Kebîr Câmiî Şerîfi’ni müze olmaktan kurtarıp câmi yapılması Cumhurbaşkanlığı kararına "ideolojik kör inat" diyen Bizans araştırmacısı bir akademisyenin danışmanlık yapıyor olması, son derecede huylandırıcı bir vak’adır!
İstanbul çirkin gökdelenlerle dolup tarihî manzarası bozulunca devrin Başbakanı Sn. Erdoğan, "İstanbul’a ihanet ettik!" demek zorunda kalmış, birkaç binanın yıkılması da gündeme gelmişti. Fakat bir bakıldı ki hangisi yıkılsın? İş işten geçmişti. İBB Başkanı Sn. İmamoğlu da ileride bir gün aynı cümleyi kullanmak mecburiyetinde kalabilir!
Projenin Ayasofya’nın müze olmaktan çıkarılmasına karşı bir hamle olma ihtimali de mevcut.
Kim ne hesapta olursa olsun!..
Devlet, İstanbul’un Müslüman Türk kimliğinden çıkarılma ihtimaline karşı her tedbiri alarak önlemelidir.
Tekrar ediyoruz:
Biz, Bizans’ı yeraltı ve yerüstü her varlığıyla fethettik!
.SEÇİM YOLUNDAKİ TAŞLAR
2022-09-27 02:00:00
Son zamanlarda yaşanan gündemi iki ana başlık altında toplamak mümkündür:
-İktidar ve Cumhur İttifakı’nın icraat ve faaliyetleri.
-Millet İttifakı’nın 6’lı Masa etrafında dönüp durması…
İktidar ve Cumhur İttifakı’nın faaliyetlerini de ikiye ayırmak mümkün:
1.İç hamleler.
2. Dış muvaffakiyetler.
Bugünlere yüklenen etkileri, 2011’de patlayan Suriye iç harbi ve 4 milyon civarında sığınmacının aramıza katılmasıyla başlatmalıyız. 2016’da ise 15 Temmuz işgal ve darbe teşebbüsüne maruz kaldık. Emperyalist güçler güdümlü bu ihanetin üzerinden daha 40 gün geçmeden Fırat Kalkanı Harekâtını yaptık. Onu ortalama 2 yıl arayla 3 Harekât daha takip etti. 2021’e gelindiğinde dünya Covid-19 salgınıyla sarsıldı. Diğer bazı devletler gibi Türkiye de vatandaşını iki yıl boyunca maaşa bağladı. Türkiye, farklı olarak vatandaşına ücretsiz ilaç ve malzeme desteği verdi. Salgın henüz gerilemeye başlamıştı ki bu defa da Şubat 2022’de Rusya, Ukrayna’yı işgal etti. Çıkan savaşın tesirleri başta gaz ve elektrik olmak üzere bütün Avrupa’yı ve bu arada Türkiye’yi menfi anlamda tesiri altına aldı...
Bunlar ve benzeri sebeplerden dolayıdır ki döviz fırladı, enflasyon başını alıp gitti, hayat pahalandı. Fiyatlar el yakar, hayat her safhasıyla çok zorlanır oldu… Bütün bunlar olurken icranın kusuru yoktur denemez. 20 yıl boyunca icraat yapan bir Hükûmetin başarıları yok sayılamayacağı gibi eksik, yanlış ve kusurları da yok sayılamaz. İşbaşında olup da hiç faydalı eser vermemek nasıl mümkün değilse hiç yanlış yapmamak da mümkün değildir.
Nitekim hem Hükûmet ve hem de Cumhur İttifakı enflasyon, hayat pahalılığı, fahiş etiketler, yüksek kira ve vatandaşın canını yakan ne varsa onları görmekte ve ikrar etmektedir. Onlar görülüyor, kabul ediliyor ve gereği için çalışılıyor. Asgari ücrete ve emekli maaşına zamlar bu cümledendir. Üstelik orada kalınmayacağı, yeni yıla girerken tekrar zam yapılacağını bizzat Cumhurbaşkanı açıkladı. Market tekelini kırmak için Tarım Kredi Kooperatiflerinin yeniden hazırlanarak piyasaya girmesi önemli adımlardan biridir. Bugün TKK’leri, ortak çalıştığı 1 milyon 100 bin çiftçi ile birlikte yurt sathında 1625 mağaza ile hizmet vermektedir. TKK belki bütünüyle hedefe varamadı ama 3-5 insafsız zincir marketini en azından düşündürdüğü görülmektedir. 1 milyon vatandaşın istifade edeceği sosyal konut ve arsa tahsisi, bu ülke insanının gözünü ve gönlünü ışıtan tarihî bir hizmettir. Cumhurbaşkanı, en son konuşmasında enflasyonun mağlup edileceğini ve onun kötü bir hatıra olarak yalnızca hafızalarda kalacağını açıkladı.
İçerideki eğitim, yol, hastane, öğrencilere yurt hizmeti, bedelsiz kitap ve kaynak kitap gibi, onlarca kalem hizmeti saymıyoruz. Savunma sanayiindeki şahlanışı, yerli otomobili ise tekrar etmeye gerek yok, herkes biliyor.
İçerideki muazzam hizmetler gibi dışarıda da destanî hizmetler verilmekte:
Terör yurt içinde bitirildi, dışarıda ise geriletildikçe geriletiliyor.
Karabağ, Azerbaycan’la ortak zaferimizdir.
Mavi Vatan, vatan yüz ölçümümüzü yüzde elli büyüterek 1 milyon 200 bin km2’ye çıkarmıştır. Libya ile akdedilen MEB andlaşması büyük bir imzadır.
KKTC, artık KTC’dir ve 1878’den bu yana hiç bu kadar güçlü olmamıştır.
Yardım ve destek elimiz, Arakan ve Pakistan’dan Somali ve Bosna-Hersek’e kadar uzamaktadır.
Rusya-Ukrayna harbindeki ara bulucu, dengeli faaliyet ve ağırlığımız, yüz akı yüksek bir muvaffakiyettir. Bu Büyük Devlet siyasetimizle dünyayı açlıktan kurtardık. Böyle bir neticeyi Batı takdir ve teşekkürle karşıladı. Aradan az bir zaman geçmişti ki Türkiye, bu defa de 250 civarında Rus ve Ukraynalı esirin mübadelesini gerçekleştirdi. Bir ay içinde ikinci kere takdir ve teşekküre muhatap olduk.
Hepsi bir yana Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, kendisine yöneltilen bir soru üzerine ABD Başkanı için “O Biden’sa ben de Erdoğan’ım!” dedi. New York’ta telaffuz edilen bu söz, Davos’ta söylenen “one minute”ten değerli olsa gerek.
Bu icraatlar olurken Cumhur İttifakı’nın iki lideri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli sahayı da boş bırakmadılar ve boş bırakmıyorlar. Pazar günü Sn. Erdoğan Sakarya’da ve Sn. Bahçeli de Erzurum’daydı. Her iki liderin mitinglerinde meydanlar lebâleb dolmaktadır.
Bu, şu demektir:
Vatandaş kira, döviz, hayat zorluğu, pahalılık, enflasyon ve 6’lı Masa ve Muhalefete rağmen Cumhur İttifakı ve O’nun iki liderine inanmakta, güvenmekte ve onlarla gönül ve kader birliği yapmaktadır. Anketler de bunu gösteriyor. Mitinglerin doluluğu anketlere yansımaktadır. Bu yansımalar, AK Parti ve MHP’nin lehineyken CB adayı gösteremeyerek bıkkınlığa yol açan 6’lı Masanın aleyhinedir.
Eğer…
Hükûmet, el yakan faturaların icabına bakar, etiketlerin vicdanla tanışmasını mümkün kılar, enflasyon ve dövizi, olmaları gereken yere çeker de vatandaş rahat bir nefes alırsa 2023 Haziran seçimleri rahat bir şekilde kazanılır.
Enflasyondan başlayarak şu saydıklarımız, seçime giden yolda bugün de kocaman taşlardır.
Unutmamalı ki asfalttaki bir çakıl bile kazaya sebep olabiliyor.
.SANCILI DÜNYA
2022-09-24 02:00:00
Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Vladimir Putin’in dedikleri malûm:
-Batı, Sovyetleri dağıttı şimdi sıra bizde. Bu sebeple kısmî askerî seferberlik ilân ediyoruz. Savaş için her türlü silaha sahibiz. Her silahı kullanabiliriz. Blöf yapmıyoruz!!!...
Günün erken saatlerinde Rus halkına yapılan bu konuşma, dünya gündemine bomba gibi düştü. Amerikan ve Avrupa basını, bu çıkışı, Rusya’nın köşeye sıkışmasına yordular.
Sn. Putin’in iddiaları doğru mudur?
En azından "hayır değildir!" denemez. Ama, bu sonuçta Rusya’nın payı da hatırlanmalıdır:
Rusya Federasyonu, SSCB’den bir "istilacı devlet" sabıkası devraldığını yok sayamaz. Nitekim Sovyetler, son nefesini verirken bile Kızılordu, 1990’da Bakü’yü işgal ve tarumar etti. Rusya Federasyonu, o sabıkayı sileceğine kalınan yerden yola devam ederek 2008’de Gürcistan’a girdi. 2014’te Ukrayna’da kalmış olan Türk yurdu Kırım, işgal ve ilhak edildi. 24 Şubat 2022’de ise Rus ordusu Ukrayna’daydı…
Kırım’ı kaybetmiş ve daha başka topraklarını da Rus tehdidi altında gören Ukrayna, kendini korumak için çâreyi NATO ve AB’ye girmekte buldu. Bu istek, bir Zelenskiy siyasetiydi. Londra, Paris ve Washington bu Yahudi lidere ve bu isteğe destek vermekteydi. Putin, "Ukrayna’nın NATO’ya girmesi, Moskova’nın da NATO menziline girmesi demektir!" diyerek öfkesini dile getirdi. Batı dünyası, Ukrayna’yı kullanarak, Rusya’nın güç kaybetmesinin peşindeydi. ABD’de her yeni gelen Başkan döneminde bir ülkeye girmek gibi bir alışkanlık var. Biden iktidarında Rusya’yı çevrelemek, Çin’i kuşatmak, Türkiye’yi Suriye, Yunanistan ve Ermenistan üzerinden yola getirmek gibi bir uygulama güdülmekte.
24 Şubat 2022’de Rus ordusunun Ukrayna’ya girmesiyle başlayan Rusya-Ukrayna Harbi, yedinci ayını arkada bırakıyor. Putin, konuşmasını tam da bu zamanda yaptı. Rusya 145 milyondur. Ordusu 1 milyondur. Ukrayna’nın nüfusu 45 milyon civarındadır. Muvazzaf asker mevcudu 160 bin kadardır. Vlodomir Zelenskiy Kiev’i buna rağmen dünyanın sayılı merkezlerinden biri olan Vladimir Putin Moskova’sına karşı direnebildi.
Bunlar yaşanırken daha başka gelişmeler de oldu. Ukrayna’nın doğusunda bulunan ve ciddî Rus nüfusun yer aldığı Donesk ve Luhansk bir kere daha gündeme geldi. Sadece onlar değil, bu defa güneydeki Herson ve Zaporija da gündemdeydi. İşgalin haftasında Donesk ve Luhansk’ın bağımsızlıkları konuşulur olmuştu. Şu ân Rus nüfuzundadır. Rusya, bu savaşta hayli zora girmişken askerî silahların yanı sıra referandum silahını da kullanmaya başladı. 23-27 Eylül 2022 tarihleri arasında Donesk ve Luhansk’ta referandum daha doğrusu plebisit yani halk oylaması yapılacak. Denilen o ki buralardaki ahalinin kahir ekseriyeti Rusya’ya bağlanmayı istiyor. Bu gerçekleştiğinde Kiev, hem nüfus ve hem de yer altı kaynaklarının bir kısmını kaybeder. Ayrıca psikolojik sarsıntı geçirir.
Buna ABD ve AB seyirci kalır mı?
Ukrayna, Batı’dan aldığı harp malzemeleriyle bugüne kadar dayanabildi. AB ve ABD bu defa yalnızca savaş eğitimi yaptıran komutan verme yerine doğrudan savaş araç ve gereçlerini de devreye sokabilir. Bu yapıldığında çatışma, dünya savaşına dönüşebilir.
O zaman akla gelen soru şudur:
-Alevlenen Rusya-Batı Harbi’nde NATO müdahil olur mu?
Olursa; Türkiye de çatışmaya çağrılır.
Bu, bizim için en tehlikeli durumdur.
Şu âna kadar, Antalya Diplomasi Forumu, İstanbul Tahıl Mutabakatı ve en son olarak da Esir Mübadelesi başta olmak üzere Rusya’yı Kırım’da işgalci sayma tavizsiz tavrımız başta olmak üzere Rusya-Ukrayna Harbinde çok dengeli bir yol takip ettik. Esirleri kurtardığımız gibi Avrupa’nın Rus gazına kavuşmasını da yine ancak biz, temin edebiliriz. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, şimdi hem iki devleti barışa ve liderlerini bir masa etrafında buluşmaya ve hem de gaz baskısını insanî yumuşaklığa ve ticarî gerçeğe döndürmeye uğraşacaktır.
Gelinen safhada dünya liderleri ve AB ve ABD gazeteleri, esir takasından dolayı Başkan Erdoğan ve O’nun şahsında Türkiye Cumhuriyetine arka arkaya teşekkür etmekteler. Dengeli, orta yol siyasetimiz, bir ay içinde ikinci defadır teşekkür almakta.
Önce tahıl yolunun açılmasından dolayı teşekkür.
Sonra esirlerin kurtulmalarından dolayı teşekkür.
Eğer, Putin’i Avrupa’ya gaz vermeye razı eder ve hele bu savaşı da bitirirsek bunun adı Üçüncü Dünya Savaşı’nı durdurmak ve milyonların hayatını kurtarmak olur…
Tehditler durmalı, savaş bitmelidir.
Harpler uzadıkça yorgunluklar, yoksulluklar artar.
Bir zamandır Rusya sokaklarında aleyhte gösteriler devam ediyor.
Yarın Kiev’de başlayabilir.
Kısmî seferberlik üzerine Ruslar yurt dışına geçmeye başladılar.
Savaşlarda yorgunluk, yoksulluk ve isyanlar… istifaları, darbeleri, suikastları getirir.
Bunlar, her iki devlette de yaşanabilir.
.KTC’NİN TANINMASI
2022-09-22 02:00:00
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, 20 Eylül 2022 günü BM Genel Kurulunda üye devletlerin delegelerine, hükûmet ve devlet başkanlarına hitap etti. Konuşma, hayli kuşatıcıydı. Uygur Türklerinin yaşadığı azap, Rohingya Müslümanlarının çilesi, Karabağ, Irak, Suriye, Libya bahisleri, Ukrayna-Rusya, Hindistan-Pakistan ihtilafları, Yunan ve Ermeni had bilmezliği, Güney Amerika, Afrika, Balkanlar, Akdeniz, Ege, Kafkaslar, Karadeniz… ve terörle mücadelemiz, düşman unsurlara âdeta “en fazla müsaadeye mazhar terör örgütü” muamelesi yapan başkentler, S-400 ve F-16 haklarımız ve bizatihi BM gibi onlarla başlık konuşmadaydı.
Bunların her biri ayrı makale mevzuudur. T.C. Cumhurbaşkanı’nın Birleşmiş Milletler’in 77. Genel Kurulunda dile getirdiği bu konular, Sn. Cumhurbaşkanı’nın yalnızca kendi şahsî fikir, dilek, temenni ve tenkidleri değil, 85 milyonun millî görüşleridir. Onlardan bazıları aynı zamanda 1 milyar 750 milyon Müslümanın müşterek tezidir…
Bütün bu bahislerden biri var ki BM kürsüsünde ilk defa dile geldi, dünya devletleri ilk defa topluca eda edilmesi gereken bir vazifeye çağrıldı. Bu cephesiyle de bu mes’ele zirve yaptı.
Dünyayı KTC’ni tanımaya dâvet etmemizden söz ediyoruz:
Başkan Erdoğan’ın da izah ettiği gibi bugün kabul edilse de edilmese de adada iki ayrı devlet ve iki farklı halk vardır. Fiilî ayrılmanın başlangıcı, 20 Temmuz 1974’teki Kıbrıs Barış Harekâtıdır. Yarılanma, 15 Kasım 1983 Tarihinde KKTC’nin kurulmasıyla resmîleşmiş ve yeni doğan bu 17. Türk Devleti, Türkiye tarafından tanınmıştır. 50 yıla yakın bir zamandır Kıbrıs’ın kuzeyinde müstakil, hür ve bütün kurumları mevcut olan bir Devlet yaşamaktadır. Buna rağmen Kıbrıs, tapulu vakıf ve mülkümüz iken 1914’te İngiltere tarafından gasp ve ilhak edildiğinden beri hakkı yenen Kıbrıs Türkü’nün mağduriyeti el’an devam etmektedir. KTC’nin tanınması, bir haksızlık ve mağduriyeti telafi edecektir. 20 Eylül 2022 BM toplantısında bir başlangıç yapıldı. Bundan böyle her benzer buluşmada tanıma gereği, mutlaka dile getirilmelidir…
Mevzua dair dünyanın layıkıyla aydınlanması gerekiyor:
Kıbrıs, 1 Ağustos 1571 yılında II. Selim’in Başkomutasında Lala Mustafa Paşa tarafından topraklarımıza katılmıştır. Bunda Kıbrıs’ın Akdeniz’deki üç büyük adadan biri olması itibarıyla taşıdığı stratejik kıymetten başka, Hala Sultan Türbesinin Larnaka’da yer almasının mânevî ehemmiyeti olduğunu da düşünüyoruz. İlgili millet ve devletlere tam belletmemiz gereken bir gerçek vardır. Devlet-i Âli Osman, Kıbrıs’ı ne Yunanlılardan ve ne de Rumlardan aldı. Biz, adayı Venediklilerden fethettik…
Tanıma yolunda yapmamız gereken ön hazırlıklar:
1-KKTC adı, yerellikten kurtarılarak KTC-Kıbrıs Türk Cumhuriyeti yapılmalıdır.
2- Bayrağın yeniden tasarlanması isabetli olur.
3-Yarı Başkanlık Hükûmet etme biçimi terk edilerek Ankara ile hemahenk olma adına Cumhurbaşkanlığı Hükûmet sistemine geçilmelidir.
4-Devletler için nüfus çok mühim unsurdur. Güney 900 bin iken, KTC 400 bin nüfusa maliktir. Yeni bir nüfus iskân siyasetiyle 400 bin en az yüzde 50 çoğaltmalıdır.
5-Kumar, uyuşturucu… gibi gayrı kanuni ve insan ahlâkına aykırı fiillerin Kıbrıs’ta tutunmasına asla izin ve fırsat verilmemelidir.
6- Orta ölçekli sanayi imalatından bazıları KTC’ye taşınabilir. Yalnızca turizme yaslanmamalı ziraat de alabildiğine desteklenmeli. Eğitim büyük bir ciddiyetle icra edilmelidir…
KTC’nin tanınması için de şunlar yapılabilir:
1-Adanın tamamının Osmanlı sivil Vakıflarının mülkü olduğu senet ve vesikalarıyla birlikte bütün dünyaya ısrarla anlatılmalıdır. Gerektiğinde dâvâlar açılabilir.
2- TDT-Türk Devletleri Teşkilatı âzâsı devletlerin öncelik ve ivedilikle tanıma vazifesini edâ etmeleri sağlanmalıdır.
4-Bosna-Hersek, Azerbaycan, Pakistan, Bangladeş, Katar, Venezuela, Endonezya, Malezya, belki BAE gibi devletler, acilen tanımaya teşvik edilmelidir.
5- İİT- İslâm İşbirliği Teşkilatına mensup 57 devlet, sıkı bir çalışmayla tanımaya ikna edilmelidir.
6- Mısır, Suriye, İsrail… gibi ihtilaflı olduğumuz devletlerle münasebetlerimizin iyileştirilmesinde KTC’yi tanıma, ön şart olarak koşulabilir.
7-Şanghay İşbirliği Teşkilatına girilecekse KTC’nin tanınması şartı müzakere masasına getirilebilir.
8- İHA, SİHA vs. silah satışında KTC’yi tanıma pazarlık konusu yapılabilir.
Azmin elinden bir şey kurtulmaz.
Başlamak, bitirmenin yarısıdır.
2023’e tanınmış bir KTC’e ile girmek, 2023 Büyük Türkiye hedefine yakışır.
.BM, YENİDEN İNŞÂ EDİLMELİDİR!
2022-09-20 02:00:00
Milletlerin, savaş ve çatışmalar yerine aynı çatı altında toplanarak istişare etme ihtiyacı şüphesiz ki eski bir arzudur. Bu arzunun tasavvurdan tatbikata geçmesi "Harb-i Umumî" denen I. Dünya Harbi’nden sonra oldu. Ne var ki 17 milyon insan ölmüş, 21 milyon insan yaralanmıştı…
Devletleri bir araya toplayan ilk teşkilatın adı "Cemiyet-i Akvam"dır. Kavimler Cemiyeti, 28 Ocak 1919 tarihli Versay Barış Andlaşması’nda öngörüldü. Zikredilen andlaşmayla dünya harbine son verildi. Adını, Paris’teki Versay Sarayı’ndan alan milletlerarası bu mukavelenin 10 Ocak 1920’de yürürlüğe girmesiyle devrin BM’si CA kurulmuş oldu. Üye devlet sayısı 60’tı. Cemiyet-i Akvam, II. Cihan Harbi’ni maalesef önleyemedi. Netice bu olunca da 24 Ocak 1945’te BM-Birleşmiş Milletlerin kurulmasıyla 1946’da tarihe karıştı.
CA-Cemiyet-i Akvam gibi BM-Birleşmiş Milletler Teşkilâtını da galip devletler kurmuşlardı. BM’nin hemen ardından 4 yıl sonra ise 4 Nisan 1949’da Washington, DC’de NATO kuruldu. NATO’yla birlikte gelişen “Soğuk Savaş Dönemi" 26 Aralık 1991’de SSCB’nin dağılmasıyla sona erecekti. Galip devletler, teşkilat içinde kurdukları BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi adlı bir üst kuruluşla BM’yi vesayet altına aldılar. BMGK güya 15 üyelidir. Ama "5 daimî üye" veto hakkına sahiptir. Bu devletler ABD, BK, Rusya, Çin, Fransa’dır. BM’ye üye devlet sayısı, bugün 193’tür. Bu sayıdan 5 daimî üye çıkarılınca 188 devlet kalır. Genel kurulda 188 devletin tamamı ittifakla bir karar alsalar bile daimî azalardan herhangi biri vaki kararı veto, reddettiği takdirde o karar hiçbir hüküm ifade etmez.
BM yapısındaki en büyük haksızlık ve bozukluk budur.
Bu bozukluğun kesinlikle telafisi gerekir…
İkinci haksızlık, teşkilatın merkezine dairdir:
BM’nin merkezi, ABD’nin New York şehridir.
Cemiyet-i Akvam’ın merkezi ise Cenevre şehriydi. İsviçre bîtaraf, tarafsız devlet olduğu için Cenevre tercih edilmişti. Bugün Beyaz Saray, bir devletle ihtilaflı olduğunda BM toplantısına iştirak edecek olan o devlet temsilcisine vize vermeyebilmektedir.
Merkez, tarafsız bir devlette olmalıdır…
Yeniden yapılanmayı zaruri kılan bir başka husus:
Cemiyet-i Akvam, II. Dünya Harbini engelleyemediği için lağvedilmişti. O hâlde bir veya birden çok harbin çıkmış olması, adı her ne olursa olsun görevini yapamayan o teşkilatın ortadan kalkmasını gerektirir.
BM de lağvedilmeli mi?
Hayır!
Islah edilmeli.
Yenilenmeli.
Yeniden inşâ edilmeli.
CA, bir harbi önleyemedi. BM ise 1950’den 1922’ye kadar çıkan hiçbir işgal ve harbi önleyemedi. Bu menfiliğin sebebi BMGK’dır. Bu zaman zarfında Filistin’de, Cezayir’de, Şarkî Türkistan’da, Yemen’de birçok Afrika ülkesinde, Kafkaslar’da, Afganistan’da Irak’ta, Suriye’de ve son olarak Ukrayna’da gözyaşı dinmemiştir. BM, Sırp-Boşnak savaşını seyretmiş, Cezayir’de Fransız, Srebrenitsa’da Sırp soykırımına aldırmamıştır. Sovyetlerin Macaristan, Çekoslovakya, Afganistan işgallerine bir şey yapamamıştır. Irak-İran savaşını durduramamış, ABD’nin Irak’ı iki kere işgal etmesine tek söz edememiş, Afganistan işgali karşısında susmuş, bütün bu âcizlikler neticesinde yüz binler ölmüştür… Bu liste uzayıp gidebilir. Eğer; savaşa mâni olmamak, ortadan kalkma sebebiyse BM’nin feshedilmesi için bunların biri yeter.
Türkiye olarak bizim bir talebimiz daha olmalıdır:
BM’nin resmî dilleri Arapça, Çince, Fransızca, İngilizce, İspanyolca ve Rusça’dır.
Türk Devletleri Teşkilatı mensubu devletlerle bütün Türklerin ana dili olan Türkçe konuşan insan sayısı, bu saydığımız resmî dilleri konuşan bazı ülkelerden daha fazladır. Bunun da düzeltilerek Türkçe’nin resmî dil olarak kabul edilmesi gerekir.
BM’nin kuruluş şartnamesinde varoluş gâyesi olarak "milletlerarası barış ve emniyeti koruma" yazar. Oysa BM, bugün sulh ve sükûneti koruyamıyor. Her sene yüz binler savaş, açlık, işgal gibi sebeplerle ölmekte veya perişan olmaktadır. Buna en kötü misal Suriye’dir. Suriye’ye Arap baharı gelmedi. Aksine dondurucu kışa maruz kaldı.
BM değil ama BMGK mutlaka ortadan kalkmalı.
Her devlet, eşit olmalı.
BM genel kurulunun üçte iki ittifakla verdiği red kararları veto sayılabilir.
188 sayısı elbette 5’ten büyüktür!..
Dünya, 5’ten büyüktür.
85 milyonluk Türkiye, BM Genel Kurulunda bu haksızlıkları dile getiren Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın sarf edeceği her kelimenin arkasındadır.
Adaletsiz BM ile dünya huzura kavuşamaz.
BM’nin miadı dolmuş, bina eskimiştir.
Yenilenmesi şarttır…
.YILDIRIM’DAN VAHİDEDDİN’E!..
2022-09-17 02:00:00
İsmi gibi yıldırım tabiatlı olan Yıldırım Bayezıd Han, 28 Temmuz 1402’de Ankara’da cereyan eden meydan muharebesinde Timur Güregen’e karşı ağır bir mağlubiyet aldı. Esir oldu. Devlet, "fetret" denen bir kargaşa dönemi yaşadı. Şöyle bir fikir yürütmek mümkündür: Belki de böyle bir mağlubiyet yaşanmasaydı Devletin o sür’atli yükselişiyle sadece Konstantiniyye değil, Roma da fethedilecek ve Vatikan ve Papalık Osmanlı hâkimiyetinde olduğundan Papa’nın güdümündeki İspanyol Krallığı, Endülüs’ü yıkamayacak, Müslümanları kazıyıp gönderemeyecekti…
İki büyük Türk Devlet Reisi Yıldırım Han’la Timur Han’ı karşı karşıya getiren esas sebep cihangirlik gâyeleridir. Fiilî vaziyet farklıdır. Karakoyunlu Hükümdarı Kara Yusuf ve Celayirli Hükümdarı Sultan Ahmed, Timur’dan kaçıp Yıldırım’a sığındılar. Erzincan Beyi Mutahharten de vergi vermemek için Yıldırım’dan kaçıp Timur’a sığındı.
Bu ilticalar üzerine karşılıklı elçiler gidip geldiyse de gergin hava yumuşamadı. Üstüne üstlük Yıldırım Bayezıd Han, Timur Han’a ağır mektuplar yazdı. Hakaretler yenir-yutulur gibi değildi. Netice, Osmanlı Ordusunun Timur Ordusuna mağlubiyeti ve Padişahın esir olması şeklinde tecelli etti. Sultan Yıldırım Bayezıd Han, yaşadığı acıya dayanamayarak hapiste iken vefat etti.
49 yaşındaydı…
Yıldırım, bir kahraman mıydı?
Şeksiz ve şüphesiz kahramandı.
Mektuplardaki üslup hatalı mıydı?
Hatalıydı…
Dediğimiz gibi; bu kardeş cengi olmasaydı Osmanlı Devleti, tarihte daha başka zaferlere imza atabilirdi. Onlar bir yana yıkılmaktan zor kurtuldu.
Hâl bu ise Yıldırım Bayezıd Han, hain midir?
Asla ve kat’a!
Zira; yazışmalar, tek sebep değil!..
VI. Sultan Vahideddin Han’a gelince:
Sultan Abdülhamid Han’ın iktidarındaki ilk bir buçuk ve son bir yılıyla "Reşad" unvanlı Sultan V. Mehmed’in bütün iktidar döneminde olduğu gibi Vahîdeddin Han’ın iktidar döneminin tamamı da meşrutî idaredir. Türkiye, mutlak saltanat idaresini bırakarak 1876’da anayasaya, meclise dayalı meşrutî rejime geçmişti. II. Meşrutiyette ise seçimler ve çok partili hayat da başladı. Padişah, artık sembol şahsiyet olmuştu. 24 Temmuz 1908’den itibaren Hanedan, Padişah değil, darbe ile işbaşına gelen Alman güdümlü İttihad u Terakki parti ve rejimi iktidardadır. Sultan Vahideddin, 4 Temmuz 1918’de tahta çıkmıştı. I. Dünya Harbi’nin akıbeti açıkça görülüyordu. 11 Kasım 1918’de bitecek olan bu harp, dört yıllık bir mücadeleden sonra Almanlar ve O’nun müttefiki Osmanlı devleti aleyhine şekillenmişti. Vahideddin Han, tahta geçince İttihadçı aleyhtarı olduğu için bu partinin iktidarı istifa etti. Lider ve mühim kadroları bir süre sonra da yurt dışına kaçacaklardır. 13 Kasım 1918’de ise İngilizlerle müttefikleri İstanbul’u işgal ettiler. Sultan, yerinde fakat göz hapsindeydi. Padişah, İstanbul’un işgalden zarar görmemesi ve İstanbul’u boşaltmaya zorlanmanın önüne geçmek için siyaset üretiyordu. Payitaht, İstanbul’dan taşınırsa bu şehir elden çıkar ve bir daha kazanılamazdı. İstanbul düşerse Anadolu da düşerdi. Bu sebeple işgalcileri oyalıyordu.
Sevr’i ise her türlü baskıya rağmen asla imzalamadı. Kanun-ı Esasi/Anayasa gereği Padişah tasdik etmediği için de o paçavra, proje olmayı aşıp andlaşma vasfını hiçbir zaman kazanamadı. Hâlbuki Meclis-i Meb’usan, Misak-ı Milliyi 28 Ocak 1920’de kabul etti. Bu millî karar Sultan Vahidedin Han tarafından tasdik edilmiştir.
TGRT’de Entelektüel Boyut ismiyle TV programı yaparken 2 Eylül 1997 tarihinde de Bülent Ecevit’i misafir ettik. Canlı yayındaki konuşmamız sırasında eski Başbakan Ecevit, Sevr için bir ara "Sevr Andlaşması" diye bir cümle kullandı. Biz, derhal bu yanlışlığa müdahale ederek "Sayın Ecevit, biliyorsunuz devlet reisi tasdik etmediği için Sevr dayatması bir andlaşma değil projedir!" dedik. Bunun üzerine Bülent Ecevit de "Evet, onaylanmamıştır. Bu sebeple andlaşma değildir. Projedir" diyerek sözünü düzeltmiş, hakkı teslim etmiştir. Aradaki fark şudur, işgalci emperyalistlerin baskısı altındaki Meclis, taslağı kabul etmiş fakat Padişah, onu reddettiği için yürürlüğe girmemiş ve Türkiye’yi, bağlayıcı bir metin olmamıştır.
Ayrıca; Sultan Vahideddin Han’ın Mustafa Kemal’i Anadolu’ya gönderdiğini, bunun bir devlet projesi olduğunu her namuslu tarihçi kabul etmekte ve yazmaktadır. Bunu eski Başbakan Ecevit de dile getirmiştir. Tarihçi Murat Bardakçı ise olayı "19 Mayıs Bir Devlet Projesi" adıyla kitaplaştırmıştır. Hey’eti, Samsun’a götüren gemi, kalabalık bir kadro ve binek atlarıyla bir otomobili alacak kadar büyük ve sağlam bir deniz taşıtıydı. Seyahat, İngiliz işgal komutanlığına isyanları bastırmak maksadıyla yapılıyor denerek vize alınmıştır. Mustafa Kemal’in seçilmesinde şunun payı önemlidir: Mehmed Vahideddin, Veliahd iken Berlin’e bir ziyaret yapar. Bu gezideki yâveri Mustafa Kemal’dir. Tarih, tarih yapanlarla etkileri arkada kaldıktan sonra gerçek hâliyle yazılır…
Padişahın ülkeyi terkine gelince. Bazı kaynaklar şöyle derler: Bir gece sabaha karşı Yıldız Sarayı’na baskın yapıldı ve Sultan, geçici süreliğine yurt dışına çıkarılacağı bahanesiyle yerinden alındı. Ayrıca içeriden de Ali Kemal’e atıfla tehditler geliyordu.
Gitmese, dirense daha mı iyiydi?
Daha iyiydi!
Canını da verebilirdi. Lakin direnmenin, Rumeli’nin kaybından sonra İstanbul ve Anadolu’nun kaybına da yol açacağını düşünmüş olabilir. 36 Padişah’ın her birinin eksik ve hataları olabilir. Fakat hiçbiri hain değildir. Nitekim ne Vahideddin Han ve ne de aile efradı gurbette perişan vaziyette iken bile Anakara Hükûmeti aleyhine tek kelime etmemişlerdir.
Yıldırım Bayezıd’a hâin denemez, Mehmed Vahideddin’e de hâin denemez. Ahlâklı, namuslu tarihçiler gibi CHP eski Genel Başkanı ve eski Başbakan Bülent Ecevit de bizim programdan sonra basına "Vahdettin, vatan haini değildir!" diye konuşmuştu…
Son cümle:
Tarihçi Mehmed Niyazi Özdemir ağabey, bir gün ziyaretimize gelmişti. Sohbette başkaları da vardı. Şunu anlattı, bu anlattığı belki kitaplarından birinde de vardır. Veya başka meclislerde de anlatmıştır:
-Bir toplantı sırasında Reis-i Cumhur Gazi Mustafa Kemal’e yaveri gelir ve kulağına bir şeyler söyler. Mustafa Kemal’in üzüldüğü fark edilir, gözlerinden yaşlar akar. Sofradakilere "Vahdettin ölmüş!" der ve ilave eder: "Vatansever insandı!.."
Hakan Halife, 16 Mayıs 1926’da San Remo’da öldüğünde mahallenin bakkalı, tabuta haciz koydurur. Veresiye borçlar, kapatılamamıştır…
.ALLAH, DEVLETE ZEVÂL VERMESİN!..
2022-09-15 02:00:00
Ev’le yuva farklı anlamlar taşır.
Ev; hâne, konut yaşanılan mekândır.
O mekân, çadır da olabilir, gecekondu veya konak da!..
Birinin, sevdiği biri için iyi dileğini dile getirdiği "başını sokacak bir yuvası olsun" duasındaysa yuva ve mekân kelimeleri aynîleşmiş ve eş anlam kazanmıştır. Nitekim, bu topraklarda asırlardır şu güzel vecize söylenegelir:
-Dünyada mekân, ahirette imân!..
İnsanı, dünyada mekân sahibi olması rahata kavuşturur, ahirette ise imân sahibi olması kurtarır. Vecizede denklemin bir yanına mekân, diğer tarafına imân sahibi olmanın konması mânidardır. Eşitleme kastı taşımaz fakat evlenerek yuvaya ve başını sokacak bir eve kavuşmanın değerine işaret için mübalağa san’atından istifade edilmektedir…
Yarım asır sonraki insanlar, milletlerin koronavirüs salgını yüzünden aylarca evlere kapandığını, 3 sene maskeyle dolaştığını, hayatın birçok sahada kısıtlandığını, Türkiye’de 101 bin, dünyada 6 milyondan fazla insanın öldüğünü işittiklerinde inanacak fakat bu gerçeği kavramakta zorlanacaklardır. Zira I. Dünya Harbi’ndeki kaybımız 3 milyon, İstiklal Harbindeki 37.975 bindir. Aynı savaşta dünyada ölen insan sayısı ise 16-19 milyon arasındadır…
Bizden öncekilerle bizim nesillerin hayatında kiraya ev bulmanın ne kadar çetin olduğunu şurada anlatsak zor inanılır. Dikkat edileceği gibi ev sahibi olmaktan söz etmedik. O, zaten imkânsız ötesi görülüyordu:
Osmanlı Cihan Devleti dağılmış, arka arkaya girilen harplerle millet fakirleşmiş, ardından gelen sosyal çalkantılar ve II. Cihan Harbi, yoksulluğu bir daha yoksullaştırarak vatandaşı yamalı elbise ve çarıkla dolaşma mecburiyetine düşürmüştü. Bu talihsizlikten kurtulmak, 14 Mayıs 1950’de işbaşına gelen DP-Demokrat Parti iktidarıyla mümkün oldu. Bu dönem hükûmetleri için bugün bir sıfat kullanmak icap ederse "yol hükûmetleri" denebilir. Geç Osmanlıda başlayıp erken Cumhuriyette devam eden demir yolu gayreti pahalıydı. Bütçe, fikrin hayat bulmasına elvermiyordu. Adnan Menderes, ülkeyi kara yollarıyla tanıştırdı ve şartların el verdiği ölçüde vatanın dört bir yanına yollar açıldı. Kara yolarının açılması, mevcut demir yollarının da iyileştirilmesi, bu defa ictimâî hayatta bir başka gelişmeye yol verdi. Bunun adı "köyden şehire göç"tü. Türkistan’dan Anadolu’ya sevinçle geliş ve Rumeli’den hazinle dönüşten sonraki en büyük yer değiştirmeydi. Bu iç göçle fakir Anadolu aileleri, taşını- toprağını altın gördükleri İstanbul başta olmak üzere büyük şehirlere ve şehirlere hicret etmeye başladılar.
İç göç 40 yıl sürdü.
Bu müddetin yarısında çilekeş Anadolu halkı, büyük şehirlerin çeperlerine yerleştiler. Has Türkçe, şehre küstüm mıntıkalarındaki bu derme-çatma mekânlara hemen bir isim buldu "gecekondu". Gecekondularda mahrumiyetler içinde yaşayan özüne sâdık kalmış millet, Avrupa etkisiyle bozulmaya yüz tutmuş şehirleri fethe gelmiş dost ordular gibiydiler. Ama bu taraflarını kendileri de anlamıyorlardı. Bu gece kondu sakinlerinden bazıları, zaman içinde şehirde kapıcı olarak bodrum katlarında kendilerine yer buldular.
Bazıları, daha sonra, iktidarlara tırmanacaktır.
Köyden şehire göç, netice itibarıyla arz-talep kanununu işletti. Nüfus, köyde, kasabada, küçük şehirde azalıyor fakat Ankara, Adana, İzmir, İstanbul gibi merkezlerde artıyordu. Bugün Lübnan 5 milyondur. Fakat 2016’da Brezilya’da gördük ki bu memleketteki Lübnanlı 12 milyondur. I. Dünya Harbi’nin rüzgârı onları buralara savurmuş. Yarın Suriyeliler için de aynı tesbit yapılacaktır. Bunlar gibi arada bir haber oluyor. İstanbul’daki Sivaslılar, Kastamonulular… kendi şehirlerinden daha fazla. İşte bu yoğun göç, kısa zaman sonra kiralık ev ve ardından satılık ev taleplerini zorlayarak yükseltti. Meseleye ilk olarak Turgut Özal iktidarında esaslı bir şekilde el atıldı. TOKİ o günlerin kurumudur. Buna rağmen ‘80’lerin ortasına kadar köylü nüfusumuz daha fazlaydı. Göçün yarım asra yaklaşmasıyla birlikte bir sosyolojik vakıa olarak nüfus itibarıyla köylü sayısı arkada kaldı ve şehirli nüfus öne geçti. Artık Avrupa’daki Türkler gibi yeni nesiller öndeydi.
Kiralık ev talebinin ve satılık ev ihtiyacının hikâyesi böyledir…
Bu ikisi, son 40 yılın müzmin sosyal hastalığıdır.
TOKİ, 30 yıl önce kuruldu ama asrın büyük hizmetini inşallah 2023-2028 arasında verecek. Bu 5 yıl zarfında 500 bin konut yani mesken, ev,
250 bin konuta tahsis edilen edilmiş arsa, 50 bin de iş yeri vatandaşa arz edilecek.
608 bin lira değerindeki 2+1 büyüklüğünde olan daireler, ayda 2 bin 850 TL’lik taksitlerle 240 ayda ödenerek tapusu alınacak. Kira öder gibi mülk sahibi olunan bu hizmette 1 oda artınca toplam fiyat ve taksit bedeli makul şekilde yükselmekte. Ayrıca şehit, gâzi, engelli yakınlarıyla emeklilere avantajlar temin edilmekte ve gençlere istisnâi imkânlar tanınmakta.
1853’teki Kırım Harbi’nden 1945’te II. Cihan Harbi bitimine kadar devam eden 92 sene içinde en az yarım düzine harple yerlerinden olan nesillerin torunları, aradaki “iki anahtar” ve “morgıç” gibi teşebbüslerden sonra ilk defa yerli ve millî bir hamleyle mekân çözümüne kavuşmaktalar.
Devlet, Baba olduğunu göstermiştir.
Sosyal Konut Projesi’nin bir kazaya uğramamasını dileriz.
Yüz yıl da geçse bu iyilik unutulmaz…
Bu millet vefâlıdır.
O yuvaların duvarları, dualarla yankılanacaktır.
.PEYGAMBER MESLEĞİ
2022-09-13 02:00:00
2022-2023 Eğitim-Öğretim Yılına girerken MEB, "Millî Eğitim İstatistikleri" adıyla çok tafsilatlı bir bilgi paylaşımı yaptı. Buna göre yurdumuzda okul öncesi, ilköğretim ve ortaöğretim seviyesinde 18 milyon 85 bin 943 çağamızla, çocuk ve gencimiz, örgün eğitim almaktadır.
Bu eğitim kurumlarımızdaki öğretmen sayısı 1 milyon 112 bin 305’tir.
Mektep sayısı 67 bin 125,
Dershane 732 bin 381’dir…
Diğer yandan YÖK’ün 2021-2022 akademik yılı için açıkladığı rakamlara göre üniversitelerimizde okuyan talebe sayısı 8 milyon 296 bin 959’dur.
Bu sayının yeni tedrisat yılı için yüzde 10 artmış olduğunu düşünebiliriz.
131’i devlet üniversitesi olmak üzere vakıf kurumlarıyla birlikte ülkemizdeki üniversite sayısı 209’dur. Üniversite olmayan ilimiz yoktur. Üniversitelerimizde 184 bin 702 akademisyen; daha yerinde bir ifadeyle ilim adamı; yâni Hoca hizmet vermektedir. Bunun 32 bin 185’i profesör, 20 bin 144’ü doçenttir. Bu sene üniversite hocalarının sayısında da yüzde 10’luk bir yükselme farz edilebilir.
Ayrıca 2023 verilerine göre memleketimizdeki yabancı öğrenci sayısı 200 bini aşmıştır. Bu tablo ile Türkiye, yabancı talebelere ev sahipliği yapan ülkeler içinde 10. sıradan -muhtemelen- 7. sıraya yükselmiştir. Yabancı öğrenci sayısı ABD’de 987 bin, Almanya’da 311 bin, Çin’de 187 bin küsurdur.
Bu, şu demektir:
85 milyonluk Türkiye nüfusunun hemen hemen 3’te birini çağalar, çocuklar ve gençler meydana getirmektedir. Hâdise de kemiyet ve keyfiyet noktasından burada başlıyor:
Bütün bu rakamlar, yüz güldürücüdür.
Ancak; mes’elenin bir de keyfiyet, nitelik, evsaf tarafı var.
Ne demek istediğimiz anlaşılmıştır. Canlı bir misalle destekleyebiliriz:
Tayvan, Mao’nun kızıl devrimi üzerine Çin’den ayrılıp Formoza adasına giderek burada devlet kurmak zorunda kalmış olan milliyetçi Çinlilerin ülkesidir. Şimdilerde ABD ve Çin arasında paylaşılamıyor. Zira, 24 milyonluk Tayvan, dünyadaki mikroçip imâlatının 3’te ikisinden fazlasını üretmektedir…
Bütün bu istatistik bilgi varlıklarının hedefe varabilmesi, beklenen faydanın elde edilebilmesi, dünya yarışında hak ettiğimiz yeri yakalayarak Kızılelma şafağına çıkabilmemiz öğretmene bağlıdır. Şükürler olsun ki artık ‘3’lü eğitim yapma mecburiyeti yok. Öğretmen eksiği yok. Okul ve dershane ihtiyaca yetecek kadar mevcut…
Ne bina, ne akıllı tahta, ne bilgisayar… şüphesiz ki mes’ele, millî şuur, idrâk ve temiz bir Türkçeyle kaleme alınmış ders kitapları ve o kitapları okutan, öğreten Hoca’da bitiyor.
"Hoca" derken profesörden anaokulu öğretmenine kadar hepsini kastediyoruz. Şimdilerde öğretmenin durumu da hayli düzeltildi. Öğretmenlik, artık üniversite imtihanında mecbur kalınıp da tercih edilen bir meslek ve öğretmen de geçinebilmek için ikinci bir iş yapmak durumunda olan insan değil. Zaman içinde ortaya çıkacak vaziyetlere göre gelir şartları iyileştirmeye devam edilir.
Bugün ve her zaman mükellefiyet, yük, vebâl öğretmendedir. Öğretmen, ister üniversite, ister lise, ister ortaöğretim ve isterse anaokulunda olsun… sınıfa girip kapıyı kapattıktan sonra artık dünyanın en kıymetli emanetiyle yüz yüzedir. Talebe, hocasını severse ondan faydalanabilir. Öğretmen ilim aşkıyla hareket edip, "muallim" yani ilim ehli olduğunu unutmadan cins bir mermeri yontarcasına sabırla karşısındaki büyük emaneti yarınlara hazırlarsa vicdanen rahat edebilir. Bu yüksek huzur iklimine varmak, bir gerçeği hatırlamakla mümkündür:
Öğretmen, her sabah evinden çıkarken kendi kendine?
-Ben kimin meslektaşıyım?
Diye kendine sormalı ve yine kendi kendine cevabını vermelidir...
Sevgili Peygamberimizin -aleyhi’s selâm- unvanları vardır. Bunlardan 3’ü çok meşhurdur:
-Muhammed’ül emîn.
-Muhbir-i sâdık.
-Hâce-i kâinat.
En son ve en üstün Peygambere güvenilir, inanılır, itimat edilir anlamında olarak "Muhammed’ül emîn" unvanını, Müslümanlar değil, Efendimizin daha ilk gençlik yıllarından itibaren müşrikler, gayrimüslimler vermişlerdi. O ulvî ahlâka kayıtsız kalamadılar.
Muhbir-i Sâdık, doğru haber verici, demek. Cebrail’in Allahü teâlâdan getirdiği âyetleri, haberleri, harfine dokunmadan olduğu gibi insanlığa tebliğ etmelerinden dolayı bu şâna layık görülmüştür…
O hâlde haberciler, muhabirler, gazeteciler "ben Peygamber mesleği yapıyorum!" diyebilirler.
Bir meslek sahipleri daha bunu demeye mezundur:
"Hâce-i kâinat", kâinatın Hocası, muallimi, öğretmeni demektir. Öyleyse öğretmenlerimizin kendi kendilerine sordukları sorunun cevabı şudur:
-Ben, Sevgili Peygamberimin meslektaşıyım.
Bu şuur ve samimiyetle yapılacak öğretmenlik yıllarında yalnızca meslek icra edilmez, sadece gönüllere girilmez, sevab da kazanılır. Bu inançtaki öğretmen; Hoca, muhakkak ki yüksek değerde insanlar yetiştirir.
İşleri kolay olsun,
yolları,
Sevgili Peygamberimizin huzurlarına çıksın.
.YENİDEN YAPILANMA!..
2022-09-08 02:00:00
Makalemizin ismi "yeniden yapılanma". Bunun yerine "temele inme" yahut "köprü" de denebilirdi. Üçü de aynı maksada dönüktür…
Son zamanlarda bâzı resmî ve yarı resmî kuruluşlarımızın ne kadar güçlü ve köklü olduklarını gösterme adına etiketlerinde kuruluş tarihlerini yazdıklarını görüyor ve memnun oluyoruz. Buna göre o müessese 2-3 asırlıktır. Bu iddialar doğrudur. Daha eskileri de var. Kara Kuvvetlerimiz, İstanbul Üniversitesi ve daha birçok müessese sayılabilir. Tabelalarında kuruluş tarihlerini yazan müesseselerden çok azı, eskiden beri bunu yapabiliyordu. Topyekûn sahiplenme şimdilerde ve kendiliğindendir. Bu gelişmeyi bir millî şuur uyanışı saymak mümkündür.
Resmettiğimiz hadiseye "kendi tarihiyle barışma" denebilir.
Bu barışıklık, henüz hukuk sahasına uğramış değil.
Laiklik, Batılı anlamda laiklik olarak değil de en mutedil ifadeyle dine karşı ideolojik mesafe koyma tarzında anlaşılıp uygulandıkça bu barış bugünden yarına gelmeyebilir. Hâlbuki mazimizle hele hukuk geçmişimizle temele inilir, köprüler kurulur ve yeniden yapılanmaya gidilirse bundan gelecek zamanlarımız kazanır.
Berlin Duvarı’nın yıkılması, Demir Perde’nin çökmesi yalnızca Soğuk Savaş denen Doğu-Batı kavgasına mı dairdir yoksa bunu yirminci asrın bütün yanlışlıkları için bir sembol olarak mı görmeli? Bu şekilde mütalaa zorlama olsa bile sadece fayda getirir.
Erken Cumhuriyet’te mazi ile aramıza sert perdelerin çekildiği malumdur. Köprüler atılmış, koca bir medeniyetin upuzun geçmişi yok sayılmıştı. Bedeli ağır oldu. Her on yılda bir darbe yaşandıysa, her darbe bu milleti en az çeyrek asır gerilettiyse bunda köprü yokluğu ve inkârın payı büyüktür. Hatta II. Meşrutiyet’ten, 1908’den bu yana siyaset dili sert, haşin ve yaralayıcıysa bunda da maziyle bağları koparmanın sebepleri etkilidir.
Hukuk Liseleri açılmalı ve Hukuk Fakülteleriyle birlikte müfredat yeniden tanzim edilerek dün-bugün-yarın denklemi çok esaslı şekilde kurulmalı, bu topraklarda bin yıl boyunca tatbik edilen hukuk tefekkür ve uygulaması yeniden keşfedilmelidir. İthal hukuk yükünden kurtulmalı. Ancak bunu yaparken Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- “İlim Çin’de olsa bile alınız” ve “Hikmet mü’minin yitiğidir nerede bulursa alır!” hadislerini unutmamalı. Bir şey sırf yabancı diye iyi olmayacağı gibi aksi de olmaz. Sağlam hukuk temeli üzerinde yükselmeyen hiçbir devlet, bin yıl boyunca varlığını devam ettiremez. Değerlerimize aykırı olmayan metinler kabulümüzdür.
Hukukçuluk, madde ve kanun ezberlemek değildir. Hukuk, bir mantık ve muhakeme ilmidir. Adaletin sembolünün terazi olması, mutlak dürüstlüğe işarettir. Her meslek önemlidir ama hoca, hâkim, hekim bir başka ehemmiyet arz eder. Eksik yetişmeleri hâlinde insanı dininden, canından-hürriyetinden, sağlığından edebilirler.
Bu sebeple sağlam ve muhkem bir hukuk eğitimi şarttır.
Bu da Hukuk Liseleriyle başlar.
Bir Hukuk Lisesi mezunu Mecelleyi, bir Hukuk Fakültesi mezunu Kadı Kararlarını yine aslından okuyabilmelidir. Ayrıca Hukukun edebiyat tarafı da bu lise ve fakültelerde öğretilmelidir. Mecellenin ilk 100 maddesi hukuk âbidesidir. Bu maddeler, Hukuk Lise ve Fakülteleriyle mahkeme duvarlarında yer almalı, hukuk tahsil eden gençler bunun yanı sıra hâkim, yargılama, hakla alakalı âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerden ve yerlisi, yabancısıyla bu sahadaki şiir, hiciv, romanları bilmelidir.
Bugün hukuktan mezun olan müstakbel hâkim, savcı ve avukatın hak, hukuk, dâvâ, şahadet ve yargılamayla alakalı bir tek âyet veya hadisi öğrendiğini sanmıyoruz. Olan da kendi gayretiyle öğreniyordur. Keza bırakalım 100 maddeyi mecelleden 10 maddeyi de bileceklerini şüpheyle karşılarız. Ziya Paşa, Dostoyevski, Necip Fazıl, Kafka, Abdurrahim Karakoç’un hukuka, dâvâ ve muhakemeye, dâvânın gecikmesine, kararın yanlışlığına dair neler yazdıklarını kaç hukuk mezunu bilir?
Cumhuriyetin birinci asrını arkada bırakıp ikinci asrına girerken yüzleşme, barış ve yeniden yapılanma şarttır. Bunu kırıp-dökmeden itidalle ve sağlam bir istikbal inşa etme adına yapmalı. Her hukukçu, bu sahada düşünüp fikir imal etmelidir.
.HUKUK LİSELERİ
2022-09-06 02:00:00
Adalet mülkün temeli; bir başka söyleyişle hukuk, devletin esası olduğuna göre hukuku olmayan ve adaletle hükmetmeyen bir devletin 6 buçuk asır yaşaması ve bu müddetin en az yarısını tutan 3 asrı aşkın bir zamanda 3 kıt’ada hükümran olması ve yerküreye hükmeden bir Cihan Devleti mevkiîne yükselmesi ve çağlar boyu orada kalması mümkün değildir…
Öyle ise resmî adı Devlet-i Âli Osman ve Avrupa’nın deyimiyle Osmanlı İmparatorluğu, hangi hukuk temeli ve hangi adalet değer ve kıstaslarıyla bunları başardı?
Bir yüz yıla yakındır nesiller bunu biliyor mu?
Hayır!..
Medar-ı iftiharımız Osmanlı Devleti, İslâm Hukuku ve örfî hukukla vardı. Örfî hukuk, örf ve âdete yani teamüle, geleneğe dayanan hukuktur. Tatbik edilecek hukuk sahasında resmî kaide mevcut değil fakat buna mukabil amir hükme aykırı, mugayir olmayan örfî hukuk mevcutsa bu hukuk esas alınır ve kadı, hâkim tarafından uygulanır.
12 Eylül 1683 II. Viyana kaybından sonra gelen mağlubiyetleri müteakip 19. Asırla birlikte birçok sahada varoluş hikmet ve esaslarından uzaklaşma başladı. İktisadî, içtimâî… hemen her sahada kökler terk edilerek Avrupa’ya yaklaşıldı. Duraklama şaşkınlığı ve gerileme kâbusunun getirdiği başkalarına özenme ve benzeme hukukta da kendini gösterdi. Ki bu, olabileceklerin en fenasıydı. 3 Kasım 1839’da ilân edilen Gülhâne Hatt-ı Hümâyunundan; diğer adıyla Tanzimat Fermanı’ndan sonra ticaret, borçlar… gibi hukuk dallarında âdeta melez hukuk, hayata geçti. Misaller arttırılabilir. Aile hukuku, bunun haricinde olmalı. Ahmed Cevdet Paşa’nın hazırladığı Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye, bu başkalaşmaya karşı Kur’ân kaynaklı direnişin abidevî tecellisidir. Tanzimat rejiminin Avrupa hukukunu kısmî kabulü ve bazı sahalarda âdeta çift hukuk tatbiki, Cumhuriyet rejiminde kökten değiştirildi.
2022/2023 yeni Adli Yıl’a girdik. Bu takvim, Cumhuriyetin 100. Sene-i devriyesini de içine almaktadır. Onun için her sahada olduğu gibi hukuk ve adalette de hiçbir kısır ideolojik taassuba düşmeden bir nefs muhasebesi yapma dürüstlük ve cesaretini göstermeliyiz. Bunu yapmak, 2053 ve bilhassa 2071 Cihan Devleti Kızılelma hedeflerine yürüyüşümüzde sağlam zeminler ve güçlü çatılar inşasına imkân verir.
İnkılâblar, yeryüzünün her yerinde dünya görüşlerini yerleştirmek için köklü kararlar alır ve kendinden önceki dönemleri ya ağır ithamlar altında tutarak karalar veya yaşanmamış sayarlar. Bu dereden çok sular aktı. Dün, dünde kaldı. Bir devletimizi diğeriyle çatıştırma gibi abes bir davranış hiçbir şekilde kabul edilemez.
Öyle ise…
1923, ’25, ’28, ’33 öncesindeki çağların taşıyıp getirdiği zengin bir miras külliyesi var. Hukuk buna dâhildir. Önünde gelir. Şu var ki Osmanlı devlet, sosyal hayat ve ailesinin dayandığı İslâm ve örfi hukuk yahut Osmanlı devlet ve millet hukuku bir asırdan bu yana yok muamelesi gördüğünden o külliyenin yabancısı olmuş durumdayız.
Son senelerde miras ve nikâh gibi bazı sahalarda küçük iyileştirmeler yapıldı.
İstinaf mahkemeleri yeniden hayatımıza girdi.
Ara buluculuk düzenlemesi kabul edildi.
İlgili vatandaşlara AİHM-Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi yerine AYM-kendi Anayasa Mahkememize müracaat hakkı tanındı.
Başlangıçta adına “adli kâtip/kâtib-i adl” denilen noterlerin yetki alanları genişletildi.
Nüfus daireleri güçlendirildi vs…
Ancak; temel kanunlar, bizden ziyade hâlâ ait oldukları toprakların renk ve ağırlıklarını taşımaktalar. Anayasa ile idare hukuku Fransız, ceza hukuku İtalyan, aile ve borçlar hukuku İsviçre, ticaret hukuku Alman menşe ve karakterlidir. Bu sahalarda seciyeleri yerlileştirme, millîleştirme yapılması icap ettiği düşüncesindeyiz...
Şu mevzu ise Adalet Bakanlığı ile Millî Eğitim Bakanlığının dolayısıyla devletin evleviyet, öncelik arz eden vazife ve mükellefiyetidir:
Bugün hukuk fakülteleri, hukuk çalışanı veya hukuk teknisyeni mezun etmektedir. Onlar kadar hukuk mütefekkirine de ihtiyacımız var. Hukuk düşünürleri, müellifleri, araştırmacıları, liseden başlayarak yetişir. Bu sebeple muhakkak surette Hukuk Liseleri açılmalıdır. Hukuk Liseleri 4, Hukuk Fakülteleri 6 yıl olmalıdır. 2 Yıllık her nev’i staj, 6 yılın içinde yer almalı. Osmanlı Türkçesi çok iyi şekilde öğretilmeli, yabancı lisan olarak Arapça, İngilizce, İtalyanca, Fransızcadan ikisine tam hâkimiyet mecburiyeti getirilmeli. Fakültede 4. sınıf bitip staj dönemi başlayınca maaş verilmeli, sigorta yapılmalıdır.
Savcıların duruşma salonlarındaki yerleri öteden beri tartışma konusudur. Savcı, hükmün değil, müdafi gibi iddianın tarafıdır.
Ayrıca İcra Daireleri ile ilgili de düzenleme şarttır.
İcra Dairleri özelleştirilmelidir.
Hâkim, devlet teminatıyla hükmünü verir. Bunun gibi devlet denetlemesindeki İcra Dairesi de hükmü icra eder. İcra amir ve memurluğu için Adalet Yüksek Okulu mezunu olmak gibi yeter eğitim şartı getirilir.
Bundan böyle Hukuk mezunları, İmâm ı Âzam, Ebussuud, Ahmed ibni Kemal Paşa, Ahmed Cevdet Paşayı ve daha onlarca büyük hukukçumuzu bilmelidir. Ancak korkarız ki Ebu’lula Mardin ve Sulhi Dönmezer bile bilinmiyordur. Keza bir hukuk mezunu, geçmiş asırların mahkeme kararlarını okuyabilmelidir.
Hukukun da temeli vardır. Uzun asırların mirası, hukukun temel ve zenginliğidir.
.HUKUK DÜŞÜNCELERİ
2022-09-03 02:00:00
1 Eylül itibarıyla 2022-2023 Adli Yılı başladı…
Hukuka ve adâlete dair bir kere daha tefekkür etme vaktidir.
Yeni adli yılın başlaması, kazânın yani yargının önündeki devâsa mes’elelerin hallini temin etmez. Her yeni sene başlangıcı, o mes’elelere dair zihnî mesâi sarf edip çâreler üretmeye vesile olmalıdır.
"Yargu" aslından gelen yargı, yargılama; muhakeme sonunda verilen mahkeme kararıdır; kazâdır, hükümdür. Buradaki "kazâ" kazâ ve kader kelimelerindeki kazâ cinsindendir, kadı kelimesiyle aynı köktendir. Kadı, önceki dönemlerde hâkime verdiğimiz isimdir. Çarpışmalardaki kaza değildir. Bu ıstılahlardan, tâbirlerden haberdar olmadan adaletin tarifi yapılamaz. Zengin lisana dayanmayan bir hukuk, hedefine geç varır. Adaletin birçok tarifi yapılabilir. Bizce en doğru tarif şu olsa gerek:
-Adalet, vicdanlarda kabul gören karardır.
Lisanımızda "şeriatın kestiği parmak acımaz" diye bir deyim vardır. Âdil karardan râzı olmak, önünde baş eğmek demektir. Aleyhine hükmedilen sanık dahi hükmün, yargının, mahkeme kararının âdil olduğunu teslim eder. Nice devirler boyu bu topraklarda erkek evlâdlara "Âdil" ismi konmuş olması ve hâlen de çok vatandaşın bu adı taşıması önemli şeyler söylüyor olsa gerek.
Adalet, aynı zamanda hukukun hakkaniyetle tatbik edilmesidir. Hakkaniyet, haktan inhiraf etmemek, zerrece sapmamaktır. Hukuk, hak kelimesinin çoğuludur. Devletlerin şu veya bu kıymetlerinden evvel, temellerinin hukuk üzerinde yükselmesi, adaletin hayata hükmetmesi onu farklı ve üstün kılar. Büyük devlet, yalnızca fetihler ve maddî kalkınmalarla olmaz. Öyle olsaydı, ne Büyük Selçuklu, Anadolu Selçuklu ve ne de Devlet-i Âli Osman olurdu. Îmân, adalet, ilim, mimarî, edebiyat… tarihimizden çekilip çıkartılırsa geriye yalnızca ok, kılıç… ve top sesleri kalır. Silah, tek başına, gölgesinden bile çekinilen devlet olmaya yetmez.
"Adalet, mülkün temelidir" sözü, hak ve batılı ayırt etmede bir benzeri daha olmayan Halife ve Devlet Reisi muhteşem Hazreti Ömer’indir. Bu kıymetli söz, sonraki zamanlarda da benimsenmiştir. Günümüzde mahkeme duvarlarında levha olarak asılıdır. Gerçeği, iddia, müdafaa ve hüküm sahiplerine hatırlatıyor diye düşünülebilir. Vecizedeki "mülk" devlet ve eş anlamlı olarak vatan, ülke demektir.
Adaletin, hukuka, hakkaniyete uygun olması, dost-düşman, hatta aleyhine karar verilende bile kabul görmesi, bir millette fitne yani kargaşa, huzursuzluk, çatışma ve alaca hayatlara meydan vermeyerek huzurlu hayatları, dirliği, birliği muvaffak zamanları temin eder.
Âdil bir karar nasıl ki asırlardan asırlara takdir edilerek söylenegelirse yanlış, bozuk, adaletsiz bir kazâ yani hüküm, karar da asırlardan asırlara kınanarak konuşulur.
Yassıada Mahkemesinin kararlar, milletin kalbini kanattı, gözlerini yaşarttı. Yarım yüzyıl sonra TBMM, o dâvâları hiç görülmemiş, kararları hiç verilmemiş saydı ve bütün neticeleriyle ortadan kaldırıldı. Sahte ve sözde kahramanlarla mağdur ve mazlumlar yerler değişti. Vicdanlarda zaten mahkûm olan haksız karar sahipleri, tarihin önünde de mahkûm oldular.
Türkiye Cumhuriyeti, önceki 15 Türk devleti ve İslâm Medeniyetinden devraldığı büyük ve zengin mirasa her anlamda ve her müessesesiyle sahip çıkmalıdır. Dediğimiz gibi bu millet, asırlara, sadece kılıçla, askerî güçle değil, gıpta edilen içtimai hayat, özenilen mahalle hayatı, komşuluk, yükselen kubbe ve minareler ve mahkemelerinde kılı kırk yararak verilen âdil kararlar… ve daha nice iyilik ve güzellikle damgasını vurdu. Yabancı seyyahlar, geçmişimizdeki îmân, ahlâk, adalet, irfan… gibi değerleri, yüksek insanî vasıfları öve öve bitirememekteler.
Devlet ve millet hayatında Kızılelma hedefli bir dönüşüm yaşadığımıza göre temel kıymetleri öne almalıyız.
Mevzu hayatidir.
Derindir.
Büyüktür.
Hatip efendilerin, karar verileceği zaman insanlar arasında adaletle hükmedilmesi gerektiğine dair Nisa Suresi 58 âyetindeki ilâhî buyruğu her Cuma minberden hatırlatmaları sağlıklı toplum ve büyük devlet inşası içindir.
Mevzu derindir.
Hukuk bahsi, gelecek zamanlarımızı da alâkadar etmektedir.
Hukuk liselerinden başlayarak etraflıca ele almamız gerekir.
.IRAK, YAKIN TEHLİKE ALTINDA!..
2022-09-01 02:00:00
Biz, kıymetli komşumuz Irak’ın toprak bütünlüğünü istesek de hükûmet kurulamayan bu memleket bölünme tehlikesiyle yüz yüzedir. Çoğunluğu teşkil eden Şiîler, Iraklı milliyetçi Şiîler ve İran taraftarı Şiîler diye ikiye ayrılmış bulunuyor. Diğer yandan Kürtler de Erbil merkezli Sünnî Kürt mahallî idaresiyle ateist-Marksist PKK diye iki ayrı unsurdur...
Irak’ın 1990 ve 2003’te yaşadığı iki ağır işgal, bu neticeyi doğuran sebeptir. Saddam Hüseyn zamanında Irak, İran’la 1980’de başlayıp 8 yıl süren büyük ve yaman bir savaş vermişken, arka arkaya gelen bu işgallerden sonra Washington, Irak’ı, neticede kendi eliyle hasmı Tahran’a teslim etmiş oldu.
İran devleti bugün Irak, Suriye, Lübnan, Yemen üzerinde çok büyük bir etki gücüne kavuşmuştur. Basra-Aden-İskenderun Körfezi arasındaki büyük coğrafya, her gün biraz daha Tahran’ın güdümüne girmektedir. Bu zaviyeden bakınca Katar’la dostluğumuz sanılandan da değerlidir. BAE’nin 15 Temmuz’da bize karşı ika etmiş olduğu kabarık siciline rağmen barış isteğini geri çevirmememiz isabetli olmuştur. Suudi idaresiyle makul bir yola girilmesi yerindedir. Suriye ile barışa kapı aralanma hazırlığı zaruretin gereğidir.
Bilindiği gibi hükûmet kurulması için, İran’ın desteklediği Koordinasyon Çerçevesi adlı politik çatı, M. Şiya es-Sudanî’yi Başbakan adayı gösterince İran’a karşı olan Şiîler meclisi ve devlet dairelerini basmışlardı. Bu baskınlar tekrar ederken İran yanlısı olan ve olmayan Şiîler arasında çatışmalar çıkıp çok sayıda insan öldü. 2021 sonbaharındaki seçimlerde en fazla oy aldığı hâlde hükûmet kuramayan Şiî ve siyâsi lider Mukteda es-Sadr’ın taraftarlarına “evlerinize dönün” çağrısını yapması ve ardından da politikayı bıraktığını açıklaması üzerine iç harp habercisi çatışmalar durdu. Ancak her ân yeniden başlayabilir…
PKK, bu olanları fırsat bilerek Kerkük ve Musul başta olmak üzere militanlarını Irak içlerine sızdırmaktadır. ITC-Irak Türkmen Cephesi eski lideri ve milletvekili Erşad Salihi, Türkmenili’nin tehlikede olduğuna dikkat çekmektedir. Kerkük ve Musul petrolleri Irak petrol istihsalinin ana kaynağıdır. İşin içinde Kerkük-Yumurtalık hattını devre dışı bırakarak İsrail üzerinden Akdeniz sahillerine petrol ulaştırma hesapları da yatmaktadır.
Dikkatlerimizin Suriye, 5. Harekât, Ukrayna-Rusya, Yunanistan, Mavi Vatan ve Libya’da olması, Irak’tan ve hele Misak-ı Millî hudutları içindeki Musul ve Kerkük’ten habersiz olduğumuz anlamına gelmez. Temsilciler Meclisi İnsan Hakları Komisyonu Başkanı da olan Erşad Salihi’nin çok mühim bir hatırlatması var. Türkiye’nin desteğiyle bir Türkmenili Ordusu kurulmasının gereğine işaret ediyor. Suriye’nin kuzeyinde HSO-Hür Suriye Ordusu’nu kurduğumuz gibi Irak’ın batısında da kuracağımız bir TMO-Türkmen Millî Ordusu, PEJAK/PKK/PYD bölücü Kürt örgütlerinin bölgeye yapacakları ortak saldırıya karşı Türkmenili’ni müdafaa edecektir. Erşad Salihi, kurulacak bu ordunun Türk ordusu devreye girene kadar bölgeyi elde tutacağına işaret etmektedir. Bu talep, aynı zamanda Irak’ın bütünlüğünü korumak adınadır…
Ankara, Tahran’ın niyetinin farkındadır. Genişleme çabalarını görmezden gelmesi düşünülemez. Ankara, Türkiye’den kazınan PKK’nın İran ve Suriye kollarıyla birlikte Irak’taki kargaşadan faydalanarak Türkmenili’ni de içine alan geniş bir bölgede siyasi irade koymaya çalışma fırsatçılığını da takip ediyor. Fırat’ın doğusunda tasarlanan sözde devlet, dış destekle Irak’tan uç verebilir. Türkiye’nin bunu göz ardı etmesi ihtimal dışıdır.
Görüldüğü gibi:
1-Irak, maalesef, iç harp tehlikesi altındadır.
2-Bölünme kırılganlığı yaşıyor.
3-Dış destekli malum örgüt, parsa toplamaya kalkışabilir.
4-İran, sözde bir Bağdat dâvetini de bahane ederek sulhu temin iddiasıyla fiilî bir işgale girişebilir.
5- Washington, Irak halkını kurtarma adı altında “uluslararası güçlerle birlikte” üçüncü bir işgal yapabilir. Bu bahaneyle bölgeye giren ABD, bu defa kafasındaki garnizon devleti kurmadan gitmez. Giderse de en erken 10 yılda gider.
Bu itibarla:
1-Komşu ve mücavir devletlerle yeniden dostluk için attığımız adımlar hızlanmalıdır.
2- Bütün tahriklerine rağmen Yunanistan’la yeni bir cephe açmamalı, soğukkanlılığımızla aklıselime mecbur kılmalıyız.
I. Cihan Harbi’nde masa başında cetvelle çizilen adaletsiz haritalar, aradan geçen bir asra rağmen sıkıntı üretmeye devam ediyor. Osmanlı Türkü’nün icra ettiği barış mevcutken dünya huzurluydu. Dünyanın yeniden huzura kavuşması, Türk Barışı’nın tekrar hayata geçmesiyle mümkündür.
.KİLİDİN ANAHTARI BİZDE!..
2022-08-30 02:00:00
Yunanistan, Ege ve Akdeniz’de görev uçuşu yapan Türk Hava Kuvvetlerimize bağlı F-16’lara bir hafta içinde üçüncü kere radar kilidi fırlatarak tâcizde bulundu.
Son tâciz, 23 Ağustos 2022’de yapıldı…
Rodos adasının batısında 10 bin ayak/feet yükseklikte keşif uçuşu yapan Türk jetlerine Girit adasında mevzilendirilmiş S-300 füzeleriyle radar kilidi atıldı.
Böyle bir saldırı, NATO mevzuatında "düşmanca tavır" addedilmektedir.
NATO üyesi ve üstelik NATO’dan ihraç edilmiş olmasına rağmen Türkiye’nin şefaatiyle 1980’de tekrar bu teşkilata kabul edilen, komşumuz, bu anlamda velinimetine nankörlük yapma pahasına bu suçları işlemiştir.
"Tâciz" denilen bu bulaşmalar giderek ağırlaştığı hâlde Ankara, vakarını bozmamış ve tayyarelerimiz kılını kıpırdatmadan vazifelerine devam etmişlerdir.
"İt dalaşını aşan" bu bulaşmaların sebeplerine gelmeden evvel S-300’ler üzerinde bir miktar durmalıyız. SSCB Moskova’sının Kıbrıs Rumlarıyla alâkası çok sıkıydı. Şimdiki güney kesime denk gelen Kıbrıs’ta komünistler hayli dişliydi. Anlaşıldığı gibi Sovyet Rusya’sı yalnızca Suriye değil Kıbrıs’tan da Anadolu’yu kuşatmıştı.
Bu eski dostluğun hatırına olsa gerek Güney Kıbrıs Rum idaresi, 1997’de Rusya’dan S-300 hava savunma radarları aldı. Ancak, bu yersiz ticarete Türkiye’nin tepkisi çok sert oldu. Bu defa bu idare, S-300’leri, Yunanistan’a verdi. Atina, füzeleri, 1999’da Girit adasına mevzilendirdi. Bugün, adı geçen adada 4 savunma füzesi ve 8 batarya rampası bulunmaktadır…
2022 yılı bitmek üzeredir. Aradan 23 yıl geçmiştir. Yunan ordusu, şimdiye dek bu silahları sadece 2013’te bir kez ve o da tecrübe maksadıyla devreye aldı. 23’ündeki yersiz olayla Yunanistan, elindeki S-300’leri çeyrek asra yakın zaman içinde ilk defa bir devletin hava unsurlarına karşı kullanmış olmaktadır.
Şunlar gözden kaçmamalı:
-S-300’ler NATO kayıtlarında yoktur.
-Washington veya bir başka NATO başkenti, Rumlarla Atina’ya Rusya ile yaptıkları bu alışverişten dolayı herhangi bir müeyyide uygulamamıştır.
-23 Ağustos’taki düşmanca davranıştan dolayı bir kınamaları da olmamıştır.
Neden düşmanca?
Elinde bu füzeler bulunan bir devlet, bir başka devletin hava unsurlarını takip edebilir. Bu bir maddeyi dürbünle seyretme gibidir. Fakat radar kilidi atarak hareketlerine müdahale edemez. Böyle bir davranıştan sonraki adım, çok tehlikelidir. Onu, tetiğe basmak takip eder. Bundan dolayıdır ki yaşanan, "it dalaşı"ndan ileri bir harekettir.
Vaki tâcizler, S-400’leri almakta ne kadar haklı olduğumuzun ispatıdır:
Türkiye, Rusya ile Nisan 2017’de S-400 satış mukavelesini imzalamış, Temmuz 2017’de de onları teslim almıştı. Şüphesiz ki bu alışverişi durup dururken yapmadık. Müttefiklerimiz, rızamıza rağmen Malatya Erhaç’tan füzelerini söküp götürdükten sonra doğan hava müdafaa boşluğumuzu telafi için mecburen bu alışverişi yaptık.
Zira:
Amerikan yönetimi, ısrarlarımızı karşılıksız bırakarak Patroit Füze Savunma Sistemlerini satmadı. Rusya ile gerçekleşen alışverişimizden sonra imalatçı ortağı olduğumuz ve paralarını verdiğimiz F-16 uçaklarını da teslim etmedi. Ayrıca kursta bulunan pilotlarımızı geri gönderdi.
Yunanistan 23 sene sonra neden böyle bir çılgınlığa kalkıştı?
Beynelmilel sahada seyreden tayyarelerimizin radarlarını kilitlemeye kalkışmasındaki sebep nedir?
1-Yunanistan, 5 Ağustos’tan beri tele-kulak skandalı ile çalkalanıyor. Gazeteci Thanasis Kaulakis ile PASOK genel başkanı Nikos Androulakis’in telefonlarına dinleme parçaları konduğu ortaya çıktı. İstihbarat başkanının istifa etmesine, başbakan Kiryakos Miçotakis özür dilemesine rağmen Yunan halkında öfke dinmemiş bulunuyor.
Türkiye’ye karşı diklenerek, dikkatler başka tarafa çekilmek istenmiştir.
2-Haziran 2023’te Yunanistan’da seçimler var. Nisbî temsil sebebiyle her partinin işi zor.
Sahnelenen cesaret gösterisiyle Hükûmet, Yeni Demokrasi Partisi’nin itibarını yükseltme yoluna girmiştir.
3-Atina, Lozan ve Paris muahedelerine rağmen adaları silahlandırmaktadır. Ankara, bu hukuk tanımazlığa karşı en ağır şekilde tavır koyduğu gibi jetlerimiz, bu adalar üzerinde uçuş da yapmaktadır.
Yunan Hükûmeti, prestijini kurtarmak için de bu kabadayılığa yönelmiştir.
4-Tâciz olduğu 23 Ağustos ile 26 Ağustos Malazgirt ve 30 Ağustos Zafer Bayramı aynı zaman dilimindedir.
Görülüyor ki Atina’da birtakım aklıevveller, söz konusu radar kilitlemesiyle tarihe atıfla güya gözdağı verme gülünçlüğüne düşmekteler…
Bütün bunlar;
Ve/veya:
Atina, bugün artık kendi iradesine sahip değildir.
Yunanistan ABD’nin 51. Eyaleti hâline gelmiş gibidir:
Bu türlü sataşmalarla dikkatimiz, Suriye’nin kuzeyinden batıya kaydırılarak hem "mahallî müttefik" terör örgütlerine nefes aldırmak istenmekte ve hem de 5. Harekât geciktirilmek, yahut yapılabilirse düşük seviyedeki bir Türk-Yunan çatışmasıyla muhtemel Harekâtımız engellenmek istenmektedir…
Bunlar, boşuna gayretler:
Türkiye’de ortak akıl ve devlet zekâsı bu oyuna gelmeyecektir. Ankara, Miçotakis’in mayıs ayı sonunda ortak celsede hitap ettiği Amerikan meclisinin O’nu neden 37 defa ayakta alkışladığını bilmektedir.
Ankara’da başka, Washington’da başka konuşan bir liderden hayır beklenemez!
.MALAZGİRT RUHU
2022-08-27 02:00:00
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın gerek 25 Ağustos 2022 günü Ahlat’taki mitingde ve gerekse 26 Ağustos 2022 günü Malazgirt’teki Zafer Kutlamasında şairlerimizden şiirler okuması ne anlama geliyor?
Sn. Erdoğan bu iki fetih mekânında büyük ve heyecanlı kitleler önünde Ömer Öztürkmen, Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu, Arif Nihad Asya ve daha başka şairlerin şiirlerini okudu. Romancı Mustafa Necati Sepetçioğlu’ndan bahsetti…
Bu okunan şiirler, dile gelen yazılar evvelâ nice kafa ve gönül sancılarıyla hayat bulmuş o eserlerin sahiplerini memnun eder. Hatırlanma ve dualara vesile olur. Sonra da varılmak istenen hedefe dair inşâı elzem duyguların, muhatap kitlelerin ve bilhassa genç nesillerin kalbinde ve ruhunda aşk ve sevda olarak tomurcuklanmasına yol açar…
Bizde Fatih, Yavuz, Kanuni… gibi Divan sahibi yani şiir kitabı olan Devlet Başkanlarımız çoktur. 36 padişahın ekseriyeti şair, bir kısmı hattattır. Abdülhamid Han marangoz, Vahideddin Han hukukçudur.
Avrupa’da da eser sahibi devlet adamları mevcuttur. Mesela Fransız yazar ve şairi Alphonse de Lamartine, hükûmette bakan olduğu gibi eserler de vermiştir. Eserlerinden biri Osmanlı Tarihidir. Osmanlı Tarihi’ni yazan bir diğer yabancı da Avusturyalı diplomat ve tarihçi Joseph von Hammer’dir…
Gözlemlerimizle vardığımız netice o ki savaşlar çağı 20. Asırda ve onun devamı 21. Asırda devlet yahut siyaset adamının yalnızca silah değil, kalem de kullanması geleneği bütün dünyada bitmese bile haylice gerilemiştir.
Hâlbuki Kanuni yalnızca Padişah olarak değil "Muhibbî" mahlasıyla; takma adıyla kaleme aldığı Divanı ile de "Muhteşemdir". Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- "Muhammed’ül Emîn" unvanını müşrikler, gayrimüslimler verdikleri gibi O’nun Halifesi Sultan Süleyman Han’a da kendi teb’ası, Müslümanlar değil, Avrupa "Muhteşem" demeyi münasip görmüştür.
Bugün, eser ve san’at sahibi olmak bir yana nutuklarını âyet-i kerîme, hadîs-i şerif, hikmetli söz, kelâm-ı kibar, vecize, deyim, atasözü, şiir ve mütefekkirlerden nakillerle besleyen devlet adamımız da çok değildir.
Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, bu miras, bu zenginlikle konuşmayı bir tarz ve üslup hâline getirmiştir. Çocuk denilecek yaşında Recep Tayyip Erdoğan’dan şiir dinlediği için tesirinde kalarak dünya çapında şair veya fikir adamlarının yetişmesine gelecek zamanların insanları şahit olabilirler.
Şiir kaseti dolduran iki siyasetçimizden biri Tayyip Erdoğan diğeri de Muhsin Yazıcıoğlu’dur. Merhum Yazıcıoğlu’nun "Üşüyorum" şiirinde annesiyle konuşması gibi kaza süsü verilmiş bir tayyare katliamıyla karlar içinde üşüye üşüye şehit olması düşündürücüdür.
Zaferler destandır:
O destanları gaza, cihad, Kızılelma ve şehîd olma hasreti besler. Bunları beleyense âyet-i kerimeler, hadîs-i şerifler, vecizlere, hikmetler, şiirlerdir...
Malazgirt’in ruhu, Cennetmekân Sultan Alparslan’ın Cuma namazından evvel Malazgirt ovasında muhteşem ordusuna yaptığı muhteşem konuşmadır. Türkiye Devleti’nin bugünkü Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, 26 Ağustos 2022 günü, irad ettiği hitabede Türkiye Devleti’nin o günkü Sultanı Muhammed Alparslan’ın o konuşmasının bir kısmını milletimizle paylaştı. Alparslan’ın o muhteşem konuşmasının hem Malazgirt Ovasında yükselecek bir âbideye ve hem de Kızılay ve Taksim’de yapılacak âbidelere kitabe olarak nakşedilmesi, hayr’ül haleflik, hayrlı evlâd olmanın gereğidir…
."ALPARSLAN"
2022-08-25 02:00:00
Ağustos; daha doğru bir ifadeyle "Alparslan ayı" bizi sever. Bu aydaki zaferlerimizi şöylece sıralayabiliriz:
26 Ağustos 1071 Malazgirt Meydan Muharebesi,
24 Ağustos 1516 Mercidâbık Meydan Muharebesi,
29 Ağustos 1526 Mohaç Meydan Muharebesi,
30 Ağustos 1922 Başkomutanlık Meydan Muharebesi,
24 Ağustos 2016 Fırat Kalkanı Harekâtı…
Fırat Kalkanı Harekâtı, 15 Temmuz 2016’da yaşanan bin yılın ihaneti FETÖ darbe ve işgal teşebbüsünden hemen sonra 24 Ağustos 2016’da yaralı bir ordu ile kazanılmış zaferin adıdır…
Bizi bu kadar seven bir aya neden Roma Kralı Augustus Caesar’ın; Ogüst’ün adından dolayı "ağustos" deriz? Roma tarihi başka, bizim tarihimiz başkadır.
10 Ağustos 2014 günkü yazımızda da teklif ettiğimiz gibi bu şanlı aya "Alparslan" demeliyiz. Takvimlerimizde böylece yer almalı. Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Alparslan’ın 26 Ağustos 1071’de Malazgirt’te talihsiz Romen Diyojen komutasındaki Bizans’ı, Şarkî Roma’yı mağlup etmesiyle bütün bu zaferler silsilesi başlamıştır. 26 Ağustos, bu aydaki bütün zaferlerimizin remzidir, sembolüdür. Sekiz yıl önceki yazımızda da dediğimiz gibi 26 Ağustos kıyamete dek gelecek bütün Türk aylarının yıldızıdır. Zikrettiğimiz her zaferimiz şeref levhamızdır. Malazgirt ise şanlı başlangıçtır.
Türk Milleti, teşkilatçı ve muhariptir. Yahya Kemal Beyatlı’nın fikir hayatımıza kazandırdığı kavramla "Ordu-Milletlerin en çok döğüşen en sarpı"dır. Büyük şair "ordu milletler" diyor. Ama bunu, galiba aruza denk getirmek için böyle söylemekte. Başkaca bir ordu millet hangisidir? Olmuşsa da ne kadar yaşamıştır?
Şimdi; bu milletin topyekûn Ordusu, hem Anadolu’ya ve hem de Osmanlı döneminde orası da Anadolu tarifinin içinde yer alan Suriye’ye 40 yıldır musallat edilmiş teröristleri bu toprakların kuzeyinden temizlemek için emir beklemektedir. Mehmetçik, istihbarat, jandarma, polis, korucu tam bir ahenk içinde Alparslan ayında yeni bir zafere imza atmak ve ecdadın ruhunu şâd etmek için hazır...
Müstakbel 5. Harekâta "Sultan Alparslan Harekâtı" denebilir.
Çok da yakışır!
Pek de güzel olur.
Son günlerde bu alandaki en kıymetli tariflerden birini, SMO-Suriye Millî Ordusu’nun iki kumandanı yaptılar. Kışkırtıcı ellerin tezgâhladığı bir oyunla Azez’de Tük bayrağının ateşe verilmesi üzerine Süleyman Şah Tümeni Komutanı Tümgeneral Muhammed Hüseyn Ebu Amşa ile Hazet Özel Kuvvetler Komutanı Tümgeneral Seyf Ebubekir Polat, bayrak yakma hadisesini şiddetle kınadıktan sonra şöyle dediler:
-Türk Bayrağı, bugün de Ümmetin sancağıdır!..
Kesinlikle doğru bir söz!..
Bedir Harbi’nden şu âna dek bütün savaşlarımızda, zaferlerimizde, harekâtlarımızda verdiğimiz bütün şehîd ve gazilerimizi rahmet ve şükranla yâd ediyor.
Hayatta olan gazilerimize sağlıklı ömürler diliyoruz.
Mithat Cemal Kuntay haklıdır:
Bayrakları Bayrak yapan üstündeki kandır
Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır!
.AYNI DİL
2022-08-23 02:00:00
21 Ağustos 2022 Pazar sabahı Gaziantep’te 15, aynı günün akşamında Mardin’in Derik ilçesinde de 20 vatandaşımız, iki feci kazada hayatlarını kaybettiler. Her iki hâdisede de ağır yaralı ve yaralılar var…
Bu iki kazanın oluş şekli birbirine benzemektedir. Bir kaza olmuş, insanlar, olanca dikkatlerini hayat kurtarmaya vermişken gelen bir ağır vasıta, bahsettiğimiz ölümlere sebebiyet vermiştir. O hayat biçen vasıtalar, Gaziantep’te kamyon, Derik’te tırdır.
Ancak aynı günde yaşanan kazalar bundan ibaret değildi. Bahsettiğimiz iki kaza, birbirinin sureti denli benzediği için bir arada zikrettik. Hâlbuki aynı günün öğleninde de Güneysu’da bir yolcu otobüsü devrilme vak’ası daha yaşandı.
Olamaz mı, araçlar devrilmiyor mu, kazalar olmuyor mu?
Gaziantep ve Derik’teki ölümlü kazalar birbirinin kopyası gibi olmakla şüphe celp etmekte. Güneysu’daki ise mekân itibarıyla dikkat çekmektedir. Rize’nin Güneysu ilçesi iki hususiyetiyle bilinir. 90 bin Sarıkamış şehidimizin ilk sırasında Güneysulu kahramanlar yer alır. Diğer konu ise ilçenin Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın baba yurdu olmasıdır. Bir günde 3 kaza ve bunlardan biri Cumhurbaşkanının memleketinde yaşanıyor!..
Güneysu’da kaza olmaz, otobüs, minibüs devrilmez mi?
Az nüfuslu bir idari birimde olmaması lâzım.
Eğer, polis ve adliye şüpheyi ihmal etse olayların üçte ikisi karanlıkta kalır ve kaybolup gider. Bu itibarla şu dediklerimize şüphe zaviyesinden bakılmalı. Hüküm vermiyoruz. Hüküm versek komplo teorisi denebilir. Aksine kesin delil olmadıktan sonra komplo ithamı, sahibini mahcup eder…
Türkiye’de yaşanan bu kazalardan bir gün önce cumartesiyi pazara bağlayan gece Moskova’da da dünya gündemine oturan bir kaza oldu:
Aleksandr Dugin’in kızı Darya Dugina, bir festival dönüşü Moskova’ya doğru arabasıyla seyir hâlindeyken otomobil infilak etti ve hayatını kaybetti. Otomobile bomba konulmuştu. Araba baba Dugin’e ait olduğu için bombanın O’nu ortadan kaldırma maksadıyla arabaya konduğu kabul edilmektedir. Nitekim baba Dugin kızıyla beraber iken son anda vazgeçerek başka vasıtaya bindiği nakledilmektedir. Siyâsî stratejist, Avrasyacı ve Rus milliyetçisi olan Dugin, aynı zamanda Devlet Başkanı Putin’in akıl rehberi yahut beyni olarak bilinmektedir. 30 yaşındaki kızı Dugina da siyaset yorumcusu ve gazetecidir. Ayrıca FETÖ muhalifidir. Rus makamlarını bu tehlikeye karşı ikaz etmişliği vardır…
Kaza intibaı verilen cinayet çok ses getirdi.
Önce Kiev yani Ukrayna suçlandı.
Ancak, Ukrayna Devlet Başkanı Zelenskiy’nin danışmanı Mihayıl Poldolyak, "biz terörist değiliz!" diyerek ithamı çok net bir dille reddetti. O reddin üzerinden çok geçmedi ki "MCO-Millî Cumhuriyet Ordusu" adlı bir örgüt katliamı üstelenerek "Darya Dugina’yı biz öldürdük!" açıklamasını yaptı.
Orada da kalınmadı. Sosyal medyadan uzun bir manifesto yayınlayarak Rusya Devlet Başkanı Putin, O’na yakın isimler ve iş adamlarını hedefe aldıklarını ilân ettiler. İddialarına göre baba-kız Duginler, iştirak ettikleri birkaç TV programında Ukrayna’da katliam yapılmasını istemişlerdir. Kendilerinin eylemciler, askerler ve politikacılardan meydana geldiğini yazan örgüt mensupları, çok özetle şöyle demekteler:
-MCO’nun partizanları ve savaşçıları olarak harp çığırtkanlarını, soyguncuları, Rus halklarını soyanları gayrimeşru ilân ediyoruz.
-Putin, anayasayı değiştirmiş, Slav halkları arasında kardeş kavgasına yol açmış, Rus askerlerini yok yere ölüme sürüklemiş, diktatör, gaspçı ve askerî suçludur!!!
-Bazıları için fakirlik ve ölüm, diğerlerine saray hayatı Putin’in siyasetinin esasıdır.
-Rusya içinde ve dışında suç işleyen sarayın iş adamlarının faaliyetlerini durduracağız!
Sözlerin şu kadarı bile okunduğunda neyi tedâî ettirdiği rahatlıkla anlaşılmaktadır.
Açıktan açığa Putin, müşavirleri, mesai arkadaşları, iş adamlarına ölüm tehditleri savuran örgütün bu tehdit ve iddiaları, size bir yerden tanıdık gelmiyor mu?
Yıllardır benzer laflar Türkiye’de edilmiyor mu?
Aynı kalemden çıkmışçasına tıpkıbasım ithamlar!..
Gerçi, Moskova, bu örgütü "yok" sayarak cinayetten Kiev’i sorumlu tuttu ama o tavrın da hesapları var. Zahiren yok sayılır ancak gereği yapılır.
Fransız ve Alman basını, Türkiye Başkanı Sn. Erdoğan’ı övüp kendi liderlerini yererken Recep Tayyip Erdoğan’ın kendi Başkan veya Başbakanlarının aksine Vladimir Putin’le sık sık buluşup konuştuklarını yazmaktalar. Bu tespit, bir tarafıyla doğrudur ve takdir ifadesidir fakat bir tarafıyla hınç taşıyabilir. Batı "yeni dünya düzeni"ni kurmaya çalışırken Putin’i engel olarak görmekte. Ukrayna, koçbaşı olarak kullanılmakta.
Sn. Putin engel olarak görüldüğü gibi Sn. Erdoğan’ı da oyunlarını bozan olarak değerlendirmekteler...
Bütün bu kaygı verici gelişmeler olmadan Ankara’nın İsrail’le diplomatik ilişkinin yolunu açması ve Suriye ile ihtilafları bitirme hamleleri boşuna olmamıştır…
Türkiye ve Rusya’da eş zamanlı olarak garip trafik kazaları meydana gelmiştir. Bunlar sıradan zabıta vak’aları değildir. Türkiye seçimlere gidiyor. Bugün Cumhur İttifakı ve CB Erdoğan’ın seçimi kazanma yüzdesi 3 ay önceye göre çok daha artmıştır.
Daha evvel ne yazmıştık?
Her ân her şey beklenebilir.
Seçimlerin sonuna kadar tam teyakkuzda kalmalı...
.BÜYÜK DEVLET OLMAK KOLAY DEĞİL!
2022-08-20 02:00:00
Devlet adamlarımız, üzerine basa basa Irak’ın toprak bütünlüğünden yana olduğumuzu dile getirmekteler. PKK ile mücadele edilirken doğan fayda yalnızca Türkiye’yle alâkalı değildir. Kuzey Irak’ta yaptığımız cezalandırma faaliyetlerinden Irak da kazanmakta. Türkiye’nin Irak’ın toprak bütünlüğüne dair dediklerinde samimi olduğunu imtihan etmeye ihtiyaç yoktur. Ne ABD’nin ne 2 Ağustos 1990 tarihli I. Irak işgalinde ve ne de 20 Mart 2003’teki işgalinde "fırsat, bu fırsat!" diyerek komşu topraklara girdik.
Irak’ın kuzeyinde ayrıca otonom Kürt idaresi mevcut. Bu idare, müstakil olamıyorsa bunun sebebi, Ankara gerçeğidir. Nitekim bu idarenin 25 Eylül 2017’de Irak’ta Kürtler arasında yaptığı "müstakil bir devlet olmak istiyor musunuz?" diye soran halk oylamasına Bağdat’ın en az on katı çok sert tepkiyi Ankara verdi. Mesut Barzani de yerinden oldu. Bugün Bağdat ve Erbil’le gayet dengeli münasebetler gütmekteyiz. Türkiye, Irak’ta terörle mücadele etmeseydi, çoktan şekil değiştirmiş olurdu.
Irak’la münasebetlerimiz mükemmel değil fakat kötü de değil…
Türkiye, Filistin toprakları üstünde kurdurulan İsrail’i, 28 Mart 1949’da -maalesef- ilk tanıyan Müslüman ülkedir. Emperyalist dünya, Ankara’yı hep Tel Aviv’e mecbur etmeye çalıştı. İsrail, kuruluşundaki toprak genişliğini on kere aşar, Filistin’de zulmün en ağırını işlerken bile devrin Ankara’sı gereğini yapamazdı. Bu yüzden de münasebetler pürüzsüz gidiyordu. Tâ ki 29 Ocak 2009’da Davos’ta Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın sözünü kesen, özensiz konuşan İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres’e "one minute!" diyerek öfkelenmesine kadar. Bu ilk ihtilafı, elçimize saygısızlık ve Gazze’ye insanî yardım götüren Mavi Marmara gemisinin İsrail askerleri tarafından uluslararası sularda durdurulup 10 sivil vatandaşımızın katletmeleri takip etti. Olayların kızışmasını Netanyahu’nun Başbakanlığındaki İsrail’in Filistin’e reva gördüğü zulümler körükledi.
İsrail’le münasebetlerdeki kötü gidişat, 9 Mart 2022’de İsrail’in yeni Cumhurbaşkanı İsaac Herzog’un Ankara’yı ziyaretine kadar sürdü. İlk ziyareti, 23 Haziran 2022’de İsrail BB’nı Yair Labid’in Ankara ziyareti takip etti. Şimdi İsrail’le ilişkilerimiz uzun bir aradan sonra düzelme yolunda. Mescid-i Aksa’ya dokunmaz, Filistinlileri insan olarak görür, Gazze’den elini çeker ve hukuku çiğnemezse bu geçiş dönemi kalıcı olur ama orada seçim var. Seçim sonucu çıkacak Hükûmet neticeye tesirli olacaktır.
Irak’ın maruz kaldığı iki işgal ve mankurtların dokunulmaz saydığı İsrail’e verilen "Bir Dakika Dersi"nden sonra 15 Mart 2011’de Suriye İç Harbi patlak verdi. 13 Kasım 1970’te Hafız Esad’ın askerî darbeyle ülkeyi ele geçirmesiyle yüzde 11’lik bir Nusayrî azınlığa dayanan Fransız yanlısı bir aileden gelen Esad rejimi, Suriye’yi zindana çevirmişti. Bu yüzden halk, Arap Baharı lafına safça kandı. 15 Mart 2011’de Dera ilinde bir grup gencin demokrasi istemeye kalkışmasıyla iç harp başladı. Beşar Esad, kendi vatandaşlarını bombalıyordu. Kaçabilenler başta Türkiye olmak üzere hudutlara yığıldılar. Söz anlamayan Esad rejimiyle münasebetler koptu. Beşar Esad’ın bu vahim hatası, DEAŞ ve PYD/YPG’ye yaradı. 24 Ağustos 2017’de Fırat Kalkanı Harekâtıyla terör unsurlarına esaslı darbe indirdik. Suriye’nin toprak bütünlüğünden yana olduğumuzu her zaman beyan etmekteyiz. Suriye’de de bölücü terör örgütüyle Türkiye mücadele ediyor. Türkiye olmasaydı, DEAŞ ve PKK, Irak ve Suriye’yi parçalarlardı. 1970’ten beri Moskova’nın güdümünde olan Suriye’de bugün, ABD de yer almış bulunuyor. ABD, YPG’yi, Rusya rejimi, Türkiye ise Suriye’nin bağımsız kalmasını desteklemekte. Suriye’nin kuzeyini kademe kademe terörden temizliyoruz. Bunları azınlık rejimine rağmen yapmaktayız.
2011’den beri Suriye’deki rejimle Ankara ağır sıkıntı içinde.
Bu zaman zarfında çok şeyler oldu, Türkiye’de. Sığınmacılar diye bir mesele doğdu. Şimdi gelinen noktada Suriye yönetimiyle de münasebetlerin müzakere masasına taşınması çalışmaları başlayacak. Fakat bu çok da kolay değil. Moskova ve Washington unsurları işin içinde.
Rejim bombalayıp kaçırdığı insanları kabul eder mi, etse bile ne yapar?
Sığınmacılar, 50 yıldır ‘el aman" dedikleri dikta rejimine güvenir mi?
Suriye ile de barış kurulmalı. Ancak, o barışa çok sabırla varılır.
3 Temmuz 2013’te Mısır’da Genelkurmay Başkanı Abdülfettah es-Sisi, seçilmiş Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’ye, Batı dünyasından aldığı destekle darbe yaptı. Mısır karıştı. Aylarca gösteriler oldu. Fakat emir kulu mahkeme Cumhurbaşkanını idama mahkûm etti. Duruşma sırasında vefat ettiği iddia edildi. Hiçbir vicdanlı hükûmet, buna razı olamazdı. Türkiye de olmadı. Mısır’daki cuntayla aramız bozuldu. Ancak iki yıldan bu yana yakınlaşma devam ediyor.
Daha da gelişeceğe benzemekte…
Neticede Irak, Suriye, Filistin, Mısır ve bölgedeki diğer ülkelerin halklarıyla ya din ya kültür beraberliğimiz var. Bu arda elbette BAE ve Suudi Arabistan mevcut. Ancak onlarla ihtilaflar daha kolay aşıldı.
Diğer taraftan Libya’nın toprak bütünlüğü ve istiklalinin yanında ve meşru iktidarın destekçisiyiz.
Şimdi de Ukrayna’nın toprak bütünlüğü meselesi var. Rusya’nın 22 Şubat 2022’de bu ülkeyi işgal etmesinden beri çok kıymetli bir denge, hakem ve ara bulucu rolü icra etmekteyiz. Ankara, hem işgalci ve hem de mağdur memleketle konuşan başkenttir.
Elbette bir de İran var. Bölge’de Türkiye’yi rakip gören ideoloji sahibi İran. Münasebetlerimiz kötü değil ancak pürüzsüz de değil.
Ve Yunanistan:
Şam’daki rejimle aradaki ağır ihtilafa rağmen münasebetleri düzeltmeye çalışırken Atina ile kötü olmayalım. Bunu isteyen çok fakat duyarlı denge ve sağlıklı muhakemeyi burada da çalıştırmalıyız
.DEVLETLER, KURUMLAR VE KİŞİLER…
2022-08-18 02:00:00
BM-Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri António Gutteres; tam ismiyle António Manuel de Oliveira Gutteres… İslâm medeniyet dairesinde olduğu gibi İslâm’ın Endülüs cephesinden aldığı tesirle olsa gerek İspanyol ve Portekizlilerde de isimler uzundur. Kişinin adında ataya, babaya, soya atıf yapılır.
Sn. Gutteres, Lizbon 1949 doğumlu…
1995-2002 yılları arasında Portekiz Başbakanı.
1999-2005 arasında Sosyalist Enternasyonal Başkanı.
2005-2015’de BM Mülteciler Yüksek Komiseri.
1 Ocak 2017’de Ban Ki Moon’dan sonra BM Genel Sekreterliğine geldi. 193 üye devlet, kendisini oy birliğiyle seçti. Birinci 5 yıllık döneminde bulunuyor. Teknik tahsil yapmıştır. Sosyalist Parti mensubudur. Roma Katolikliğine bağlıdır…
Bu bilgilerden evleviyetle çıkacak 3 sonuç vardır:
Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi António Gutteres Sosyalist Parti mensubudur. Başbakan olmadan önce partisinin genel sekreterliğini yapmıştır. Birinci soru şu olmalıdır:
-Portekiz’de Sosyalist Parti âzâsı bir siyasetçi, Sosyalist Enternasyonal Başkanlığına gelebiliyor fakat Türkiye’de sosyalist veya sosyal demokrat olduğunu beyan eden partiler neden dünya liginde bir varlık gösteremiyorlar?
Sebep şu olsa gerek:
Avrupa’da partiler, önce millî sonra beynelmileldir.
Kök olmazsa dal kurur…
Diğer derse gelince:
Sn. Gutteres’in BM Genel Sekreterliği vazifesini Ban Ki Moon’dan devraldığını söylemiştik. Güney Kore, bizim 1950’de gidip komünist tasalluttan kurtardığımız ve bu arada 1200 şehit ve 400 kayıp verdiğimiz, üçte iki nüfusumuzda olan bir memlekettir.
II. Dünya Harbi’nden bölünerek çıkmış bir Güney Kore’nin bugün otomotiv, elektronik, iletişim başta olmak üzere neden 10 civarında dünya markası vardır, kişi başına millî geliri neden yüksektir? Bu devlet bugün nasıl oluyor da BM Genel Sekreteri çıkarabiliyor?
10 milyonluk Portekiz de BM’ye Genel Sekreter yollayabilir.
Siyasetin dünya liginde oynayabiliyor.
Üçüncü bir sonuç daha vardır:
António Gutteres, Sosyalist Parti mensubu, Başbakan vs. Ama aynı zamanda dînî inancına da bağlı. Bizde sosyalist veya sosyal demokrat olmak için önce ateist olmak gerektiği gibi adı konmadık sakat bir anlayış mevcuttur…
İcraatlarına bakarak António Gutteres’i, sağduyulu, anlayışlı, insaflı, makul ve itidal sahibi görüyoruz. 5’li Vesayetin hâkimiyetinde olan BM için bu karakterde bir genel sekreterin varlığı talihtir…
Önceki gün BM Genel Sekreterliği’nden bir açıklama geldi. Buna göre Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan, 18.08.2022 Perşembe günü (bugün) Ukrayna’ya gidecek ve burada Ukrayna Devlet Başkanı Sn. Vlodomir Zlenskiy ve Sn. Gutteres’le birlikte Lviv şehrinde 3’lü bir toplantı yapacaklardır. Bu haberin ardından Ankara, mütemmim malumatı paylaştı. Sn. Zelenskiy, Sn. Erdoğan’ı dâvet etmişti. Cumhurbaşkanımız, Ukrayna’ya günübirlik bir çalışma ziyareti gerçekleştirecektir. Evvela iki devlet başkanı, ikili görüşme yapacaklar, ardından, Sn. Gutteres’in iştirakiyle 3’lü görüşme olacaktır. Her iki toplantının da masadaki mevzuları bellidir. Tahıl sevkiyatı, Ukrayna-Rusya Savaşı ve bu savaşa nihâyet vermek için Rusya Devlet Başkanı Sn. Putin’in de hazır olmasıyla İstanbul’da barış müzakerelerini başlatmak…
BM Genel Sekreteri, Ukrayna’dan Levend’e gelerek Millî Savunma Üniversitesi külliyesinde tahıl sevkiyatı için kurulmuş olan Müşterek Koordinasyon Merkezi’ni ziyaret edecektir...
Sn. Gutteres, 2017’den bu yana değişik dünya ihtilaflarında çalıştı. Bu çalışmalarda herhâlde kötü not almadı.
Aksini düşünürsek…
Eskimiş, köhnemiş, BMGK-Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin demir tekelinden kurtulamamış bir BM’nin bir de çapsız bir GS’i olsaydı dünyanın vaziyeti acaba ne olurdu?
BM Genel Sekreteri için ifade ettiğimiz görüşleri, NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg için de tekrarlayabiliriz. Sn. Stoltenberg de eski Başbakandır. O da itidalli ve dünya barışı için çalışan bir isim. NATO’nun sevk ve idaresinde de keza beceriksiz bir diplomat olsaydı dünya, elbette ziyan görürdü. Bu insan da 5,5 milyon nüfuslu Norveç Krallığının uluslararası ligdeki şahsiyetidir.
BM ve NATO’nun soğuk savaş dönemi kurumları olduğu belli. Hasbelkader bugün ikisinde de işleri çekip çeviren şahsiyetler işbaşında...
Ya bir gün aksi olursa?
Hem eskimiş kurumlar, hem de onlarda yerini dolduramayan zayıf karakterler!..
O zaman dünyanın sancısı çok daha çoğalır.
.FATİH’İN İSTANBUL’U FETHETTİĞİ YAŞTA OLMAK!..
2022-08-16 02:00:00
AK Parti-Adalet ve Kalkınma Partisi, kuruluş sene i devriyesini idrak etmekte.
Bu tarihi, "Bir olduk 21 olduk!" diye bir vecizeyle paylaşıyor…
Sözün, ilk ânda anlaşılmadığını tahmin ediyoruz.
Bu cümlede yapılan bir telmihtir…
Sultan Mehmed Han’ın Konstantiniyye’yi İstanbul, Ayasofya’yı câmi ve İstanbul’u Türk’ün ve İslâm âleminin ebedî Payitahtı yaptığı 29 Mayıs 1453’te içinde bulunduğu 21 yaşına işaret edilmektedir. Arif Nihad Asya’nın mısraıyla gönüldaşlara seslenilmektedir:
"Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın!"
Ayasofya’nın, 24 Temmuz 2020’de büyük bir haksızlıktan kurtarılarak kendi has ismiyle "Ayasofya-yı Kebîr Câmiî Şerîfi" diye câmi haline gelmesiyle İstanbul’un fethine çalınmış bir kara leke temizlenmiştir.
Taksim’e câmi yapılması teklifini, 1980’lerin başında ilk defa biz yapmıştık. 40 yıl boyunca da teklifimizi yazıp konuşarak tekrarladık. Fikrin hayat bularak 28 Mayıs 2021’de Taksim Câmiî’nin ibadete açılmasıyla âdeta İstanbul’un fethi tamamlanmış oldu.
Bu her iki hizmet de AK Parti’nin 20’li yaşlarının eseridir…
AK Parti’nin tarihçesiyle, bu partinin kurucusu Recep Tayyip Erdoğan’ın hayatı iç içe geçmiştir. 1976’da 22 yaşındayken MSP-Millî Selâmet Partisi Beyoğlu İlçe Gençlik Kolları Başkanlığından başlayan siyâsî hayatı, engellemeler ve mücadelelerle doludur. Ziya Gökalp’in bir asır evvelki bir şiirini okudu diye İBB Başkanlığını kaybetmiş, hapse girmiş fakat mücadele azminden bir adım olsun geri adım atmamıştır. Şöyle demektedir: "Biz, dik durmayı, üstad Necip Fazıl’dan öğrendik"…
Askerin Duası şiirinden dolayı 10 aya mahkûm olmuştu. Pınarhisar Cezaevinde cezası infaz olurken 4 ay 10 günde meşruten tahliye hakkı doldu. 24 Temmuz 1999 tarihinde tahliye oldu. Arkadaşlarıyla birlikte Evvela "Erdemliler Hareketi"ni başlattılar. 14 Ağustos 2014’te de AK Parti’yi kurdular. Tayyip Erdoğan’ın hapse girmeden evvel mensubu olduğu Fazilet Partisi AYM tarafından 22 Haziran 2001’de kapatılmıştı. Yeni parti kurmaları bir kopma, ayrılma değildir.
14 Ağustos 2001’de kurulan AK Parti, 3 Kasım 2002’de tek başına iktidar oldu. Genelbaşkan Recep Tayyip Erdoğan ise hakkındaki 10 aylık mahkûmiyetin süresi dolmamış olduğundan milletvekili seçilme yasağı devam ediyordu. Bu sebeple TBMM’de yer alamadı. Başbakan olamadı. Bunlara 9 Mart 2003’te Siirt’te ara seçimler yapılmasıyla kavuşacaktır…
AK Parti, 20 Şubat 2018’de kurulan Cumhur İttifakına kadar rahat yüzü görmemiştir. Zira o zaman Türkiye, asırlık bir ağır vesayet geleneği güdümündedir. Bu ittifak, AK Partiyle MHP-Milliyetçi Hareket Partisi arasında kurulmuştur. Bunun ardından da parlamenter sistemden çıkılarak 24 Haziran 2018’de Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçildi.
Tek başına Hükûmet olmasına rağmen neden rahat yüzü görmedi?
-27 Nisan 2007’de Genelkurmay Başkanlığı, Hükûmete e-Muhtıra verdi. Rıza göstermediği bir şahsın Cumhurbaşkanı seçilme hakkına müdahale ediyordu. AK Parti’nin CB adayı eşinin başı örtülü olan Abdullah Gül idi.
-AK Parti 3 Kasım 2002’de reylerin yüzde 34,3’ünü almış olarak 363 Milletvekiliyle TBMM’de en büyük sayıya sahip oldu.
Buna rağmen laikçi azınlık, homurdanmaya devam ediyordu. C. Başsavcısı, 17 Mart 2008’de 5 yıldır iktidarda olan bir parti aleyhine "laiklik karşıtı odak olma" gibi garip bir iddiayla AYM’de kapatma dâvâsı açtı. Dâvâ, 30 Temmuz 2008’de tek oy farkla reddedildi. AK Parti, uçurumun kenarından dönmüştü.
-Kalkınmalar, hamleler, iyileştirmeler, vatandaşın yüzünün gülmesi… laikçiler, Kemalistler ve Türkiye düşmanı devletlerin umurunda değildi. Abdülhamid Han, 31 Mart vak’ası diye bilinen hadiseyle hal edilmişti. 13 Nisan 1909’da olan bu vak’a, bugünkü Gezi Parkıyla Taksim ve Gümüşsuyu arasında cereyan etmişti. Aynı sahada bu defa çıkartılan bir ağaç katliamı yalanıyla 28 Mayıs 2013’te kalkışmaya teşebbüs edildi. FETÖ’cü polisler, isyancıların çadırlarını yakarak yangına benzin döktüler. Dış destekli olaylar büyüdü ve Bayburt hariç bütün vilayetlere sıçradı. Fitne, ancak 30 Ağustos 2013’te bütünüyle bastırıldı.
-Hangi hizmet yapılırsa yapılsın mühim değildi. Alnı secdeye gelen millî ve yerli kadrolar işbaşındaydı öyleyse bunun halli gerekirdi. 17/25 Aralık 2013’te FETÖ örgütünün savcıları bir yargı darbesine kalkıştılar. Yolsuzluk şaibesiyle çok vatandaşı aldatmışlardı. Bu da bastırıldı.
-7 Şubat 2012’de FETÖ örgütü savcıları, MİT Başkanı Hakan Fidan ve arkadaşlarını MİT tırları iddianamesi tezgâhıyla mahkemeye çağırdılar. Bu sırada Başbakan Erdoğan hastanedeydi ve ameliyat olacaktı. Hakan Fidan, Başbakana giderek danıştı. Katiyyen gitme cevabını aldı. Bu hain tuzak da savuşturulmuş oldu.
Bu arada FETÖ dershanelerinin kapatılması ve çok sayıda FETÖ’cü polisin görevden alınması hadiseleri yaşandı. 2012 son dönemindeki bu gelişmeler, "Devlet benim!" diyen ve Devleti vekâleten gasbetmeye çalışan malum örgütü çıldırttı. Bunları, 15 Temmuz 2016 Darbe ve İşgal teşebbüsü takip etti.
Bu ihanetler, bilinenlerdir.
Şüphesiz ki daha çoğu var.
Tayyip Erdoğan yönetimindeki AK Parti, karada, havada denizde yaptığı devâsa hizmetleri bu şartlar altında gerçekleştirdi.
AK Parti’nin, özünden, aslından, geldiği samimiyetten, tevazudan uzaklaşmadan din ü devlet mülk ü millet yolunda çok seneleri arkada bırakıp çınarlaşmasını temenni ederiz…
Nice darbe ve yakın çevre kopmalarına rağmen birlik ve dirliği muhafaza ederek dâvâ, hareket ve teşkilatını bugün de hedefe koşturan Suvariyi tebrik ederiz.
Samimi ve sâdık arkadaşlarını da tebrik ederiz.
O süvariye liderlik mayası çalan Hocalarıyla dik durmayı öğreten Üstada rahmetler olsun…
Son söz:
Cumhur İttifakı’na zerrece halel, ziyan gelmesi ihanetin yolunu açar. Vekâleten vesayet, kaldığı yerden yeniden başlar. İki asır içinde ilk defa yakalanmış bu değerli fırsatı elden kaçırmanın vebali büyük olur
.YİNE 7 CEPHE, YİNE 7 DÜVEL!..
2022-08-13 02:00:00
Yol, köprü, tünel, havalimanı… gibi ulaşım hizmetleri, hastaneler gibi sağlık hizmetleri, silah, tank, helikopter ve İHA ve SİHA’larla savunma hizmetleri ve daha birçoğuyla devlet ve millet hayatını kuşatan her alandaki çalışmanın her biri ayrı ayrı kıymetlidir.
O kıymetli hizmet kalemlerini buraya yazmaya kalkışsak sütun dolar.
Söz konusu hizmetlere bugün muhalefetin laf etmesine bakılmasın.
Vaktiyle, Menderes İktidarı işbaşındayken Tek Parti Zihniyeti, Fatih’teki Vatan Caddesi’nin açılmasına köpürmüştü. O kadar geniş caddeye ne hacet varmış, tayyare mi indirilecekmiş? O günleri okuyarak öğrendik. Bugün adı 15 Temmuz Şehidler Köprüsü olan Boğaziçi Köprüsü yapılırken aleyhte yazıp-çizimleri, muhalefetin kürsüleri dövmesini, yabancılaşmış aydınların yönlendirdiği genç kitlelerin aleyhte yürüyüş yapmalarını ise bizzat yaşadık.
Şehîd Başvekil Adnan Menderes zamanındaki hizmetlerin yapılmasına karşı çıkılması bugün nasıl akıl ve mantık dışı bulunuyorsa yarın, tarihi yapanlar, sahneden çekilip de tarih yazanlar, vazifeye başladıklarında hak sahiplerine hakkı teslim edeceklerdir. Hatta tarihçiler, devreye girmesi bile ileride bu memleketin vatandaşları bugün muhalefete rağmen yapılan o havalimanı, yüksek hızlı tren, tünel, köprü, fabrika… ne varsa hepsini şükran ve takdirle konuşacaklardır.
Haberleşme, ulaşım, sağlık, askerî… hizmetlerinin hepsi çok değerli. Hatta şu kadarını söylemeliyiz ki mahluk takdir etmese dahi -ki bu gelecek zamanlarda olmayacaktır- Hâlık, mükâfatı verir.
Birkaçını zikrettiğimiz o eserler kıymetli.
Bunlar müşahhas yani maddi, ele gelir hizmetlerdir.
Bu sebeple kolayca görünmekte.
Bir de gayrı maddi olanlar var.
İlerideki tarihçilere hatırlatma yapma adına şunu söylemek isteriz:
20 yıllık AK Parti ve Cumhur İttifakı iktidar ve döneminde alınmış bir karar ve buradan hareketle icra edilmekte olan hizmetler var ki o apayrı değerdedir. “Bu iktidar ve dönemin bütün hizmetleri bir yana MİT’e yurt dışında harekât yapma yetkisi verme kararı ve bu kararın saat gibi işlemesi bir yana!’’ dense yeridir.
Şöyle oldu:
Evvela teröristin bulunduğu her yer hedef telakki edildi.
Sonra da o hedefler vuruldu.
Vuruluyor.
Vurulacak!
Eski günlerde teröristlerin hudutlardan geçip topraklarımıza girmesi beklenirdi. Hâlbuki “teröristin bulunduğu her yer hedeftir!’’ talimatı hayata geçtikten sonra MİT’i kimse durduramaz oldu. Millî İstihbarat Teşkilatımız, yurt içi şöyle dursun Türkiye düşmanı şiddet unsurlarının, teröristlerin olduğu her yerde dünya tarihinde eşine ender rastlanır ameliyeler icra ederek hainleri ya alıp getirmekte veya bulundukları yerde bertaraf etmektedir.
Destan yazan sadece MİT mi?
Hayır!
Mehmetçik, polis, jandarma, korucu… bütün askerî ve emniyet, güvenlik varlıklarımız da destanlar yazmakta. Şu farkla ki bu mesleklerdeki kahramanlar, şehîd veya gazi olduklarında kim oldukları biliniyor.
MİT’te öyle değil!
MİT mensubu, meslek ve vazife gereği meçhuldür.
O yiğitlerin kim olduğunu hiçbir hâlde bilmiyoruz.
Ama o meçhul kahramanları biz bilmesek de bilenler var.
Hepsinden öte Allah, biliyor.
Bir kere daha tekrar edeceğiz:
Ne I. Dünya Harbi bitti ve ne de II. Dünya Harbi bitti.
Onlar, önceki asırlardaki savaşların devamıydı.
Bugün de onların devamı:
Yani:
Yine 7 Cephedeyiz,
Yine 7 Düvelle çarpışıyoruz.
*
KİTAP CEPHESİ!..
Çok gencin “düvel’’ kelimesini bilmediğini hüzünle tahmin ediyoruz. Ama korkarız ki “cephe’’ kelimesini bilmeyen de çoktur. Zira Türkçemiz kıyım mağdurudur. Geçen gün bir TV programında bir sözümüz üzerine ana muhalefetin bir temsilcisi, yanıldığımızı isbat zımnında TDK’ya atıfta bulununca “TDK, bizim kadar Türkçeye vâkıf değildir!’’ Dememiz bir zaruret olmuştu. Çünkü Türk Dil Kurumu, cemiyet yani dernek dönemindeki yarım asırda Türkçeyi tasfiyecilik anlayışıyla perişan etmişti. Hiç Türkçe ilim adamımız yokmuş gibi resmî himâyeli bu dernek, ismi malûm bir Ermeni vatandaşa teslim edilmişti.
Türk’ün azınlıktan Türkçe öğrenmesi nasıl bir uygulama olsa gerek?
TDK’nın 1980 öncesi mazisiyle yüzleşmesi gerekir.
Tam bunları düşünüp konuşurken bir kitap çıkageldi:
Büyük vatanperver Numan Aydoğan Ünal’ın derlediği bu eserin adı “Türkçeye İhanet’’tir. Zannederiz “Türkçeye Dair Güldeste’’ denmek isteniyor. Adı geçen çalışmada Türkçe üzerine 3 çeyrek asırdır bilinen bilinmeyen çok sayıda Türkçe sevdalısının köklü ve görklü, yaşayan ve ağızda ana sütü lisanımız için yazdıkları, çok ter döktüren bir emekle bir araya toplanmış.
Sn. Ünal ve emek verenlerle Sn. Nuh Albayrak’ın 7 yıllık emeğinin mahsulü “Entrikalar’’, “Tefrikalar’’, “Vesayetler’’, “Hıyanetler’’ kitaplarından sonra Türkçeye titizlenen bir eseri daha dilimize ve dağarcığımıza kazandıran “ktb..,’’ yayınlarını cân-ü gönülden tebrik ederiz.
Bu kalemler ve bu yayınevleri de dil, edebiyat ve irfan cephesinde değerlerimiz için mücadele vermekteler…
Zerre kadar hayr da şer de karşılıksız kalmaz!
Yüce ve azîz kitabımız böyle buyurmakta.
O mukaddes buyruk, elbette ve mutlak doğrudur!..
.AH
2022-08-11 02:00:00
19 Aralık 2021’de 5B Haberleşme uydumuzu fezaya fırlattık. 5B, muhabere uydularımızın en güçlüsü ve gözetleme gibi değişik vazifeler yapan toplam peyklerimizin sekizincisidir. Yabancı ülke rampalarından yüksek meblağlarla yapılan bu fırlatmalar, ileride inşallah kendi rampalarımızda gerçekleşir.
İHA ve SİHA başarılarımız devam ederken, Rusya’dan ortak imalat ve BAE’den de kendi topraklarında hava savunma silahı fabrikası kurmamız için talep geldi.
Şu haberlerin teki bile son derecede memnuniyet vericidir.
Şu var ki ehli şöyle der:
-Bu bana yeter, diyen batar!..
5B’nin Gök Vatan’a uğurlanmasından 8 ay 20 gün sonra 9 Ağustos 2022’de bu defa Abdülhamid Han araştırma gemisine, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın iştirak ettiği bir merasimle Mersin’deki Taşucu Limanı’ndan hizmet alanına yol verildi. AH, güney sahillerimizden 55 km mesafedeki “Navtex-Deniz İhbarı’’ yapılmış ve her cihetten teyakkuzda olduğumuz sahada yer alan Yörükler-1 Kuyusunda çalışacak.
Gemiye ismi verilen Abdülhamid Han, birinci sınıf; daha doğrusu sınıflar üstü bir devlet adamıydı. Mevzubahis gemi, ismini taşıdığı şahsiyete yaraşır bir yapıdadır. Uzmanlar, onun “ultra kıymette’’ bir anlamda sınıflar üstü olduğunu ifade ediyorlar. Söz konusu gemi, Kasım 2021’de Güney Kore şirketi Dae Woo’dan 180 milyon ABD dolarına satın alınarak Mayıs 2022’de Taşucu Limanı’mıza getirildi. Haziran 2022’de ‘’Abdülhamid Han’’ ismi verildi… 2017’de Fatih, 2018’de Yavuz, 2020’de Kanuni deniz dibi araştırma gemilerimizden sonra 9 Ağustos 2022 günü dualarla göreve başlayan Abdülhamid Han, bu sahadaki dördüncü fakat belirttiğimiz gibi en gelişmiş sondaj gemimizdir. AH, 238 m uzunluğunda ve 42 m enindedir. 12 bin 200 yani 12 km küsur deniz derinliğinde kadar çalışabilmektedir. Bu “teknoloji fabrikası’’nda 200 mürettebat işbaşındadır.
2071’de yeniden Cihan Devleti olmayı hedef almış ve bu hedefe doğru kararlılıkla yürüyen Türkiye, bu mübarek Kızılelma şavkına varabilmesi için yalnızca uydu imal eden tesislerimizle uydu fırlatma rampalarımızı değil, böylesi çağ üstü gemileri de kendi
tersanelerinde yapabilmelidir. Bunun bir misali daha sıcak gündem olarak önümüzdedir. TOGG yerli elektrikli otomobilimizin 29 Ekim 2022’de Gemlik’te fabrika açılışı ve banttan ilk indirilişi yapılacak. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın verdiği malumata nazaran, TOGG yahut daha hoş isimler taşıyan binek otomobillerimiz, 2023’ün ilk çeyreğinde yollarımızda Enderunlu Vasıf’ın şiirinde vasfettiği güzeller misali “O gül endam, bir al şâle bürünmüş” olarak süzüle süzüle mesafeleri katedecektir…
Görüldüğü gibi millî irade,
hükümranlık kudretimiz,
ve yılmayan azmimiz:
Gök Vatan,
Ana Vatan,
ve
Mavi Vatan’da
Hilaliyle “Allâh’’ lafz-ı celâlini, yıldızıyla Şanlı Peygamberin -aleyhisselâm- ismi şerîfi Mustafa’nın Mim/M’sini remzlendiren, sembolize eden azîz şehidlerimizin kandaşı mübarek ve muhteşem bayrağımız dalgalandırmaktadır.
Şükürler olsun!..
Elbette;
Ve mutlaka:
Ezan susmayacak ve bayrak düşmeyecektir!..
Sualinizin cevabına gelince:
Yazımızın başlığı niçin AH oldu?
Buradaki AH, evet; A.H’dir; yani Abdülhamid.
Ne var ki başlıktaki iki harfin arasında nokta yok?!
Sebebi şu:
Yazıda resmettiğimiz şanlı levhaları görebilmek için kaç padişah, kaç devlet adamımız şehid düştü. Onun içindir ki çifte manalı bir ses kullandık.
Bir kere daha hatırlatmaya mecburuz:
Abdülaziz Han, büyük devlet kalabilme gereği açık denizlere çıkma hamlesi yaptığı ve devletin dış borçlarını ödemeye başladığı yani devrin IMF gücünü kırmaya teşebbüs ettiği için 30 Mayıs 1876’da daha 46 yaşındayken emperyalist merkezler destekli cunta tarafından katl ve şehîd edildi. Hayır; niyetimiz o değil! “Bir sonraki araştırma gemimize “Sultan Abdülaziz Han’’ ismi verilsin diye teklifte bulunmayacağız.
O zaten yapılır.
Biz, bu vesileyle malum olduğunu sandığımız teklifimizi aynı ısrar ve arzuyla bir kere daha tekrarlamak isteriz:
-Abdülaziz Han, bu devlet ve bu millet uğruna aziz canını feda etmiş bir Padişah, Devlet Başkanı’mızdır. Gerçek bu olmasına rağmen adı bugün hâlâ hiçbir yerde yoktur. Bu eksiklik, Fatih’teki tarihî Darüşşafaka binası “Abdülaziz Han Üniversitesi’’ yapılmakla telafi edilebilir. O bina uluslararası İHL olarak kullanılmaktadır. Bir başka münasip yere nakledilebilir.
Böylece bir millî borç, geç kalınmış olsa da eda edilmiş olur…
.BİR TUHAF ATEŞKES!..
2022-08-09 02:00:00
İsrail’de hükûmetler değişiyor, başbakan gidiyor, yeni cumhurbaşkanı geliyor… Fakat bir şey hiç değişmiyor ve asla da değişmez. O değişmeyen, işgalci sıfatı ve mazlum Filistin milletine karşı canavarca revâ gördüğü devlet terörü.
1920’de Yunanları garbi Anadolu’ya taşıyan İngiltere, bu tarihten biraz sonra da Yahudileri, peyderpey Filistin’e sevk etti. 1947’de Filistin bölünerek bir kısmı Yahudilere verildi. İsrail kurduruldu. 1948’de BM’ye âzâ yapıldı. Milletlerarası hukukun İsrail’i devlet olarak tanıdığı hudutlar, kuruluştaki haritadır. Oysa aynı İsrail, 1967’de “6 Gün Savaşları’’ denen muharebede Mısır ve Suriye ile kapışmış ve Golan Tepeleri dâhil bir kısım Suriye topraklarını gasbetmiştir. İsrail, 1967 Savaşında ele geçirdiği her karış Arap toprağında kesinkes işgalcidir. Dünya hariciyecilerinin İsrail’e “67 Hudutlarına çekilmelisin!’’ demeleri hakkaniyete aykırıdır. Bu söz bir hak teslim ve arayışı değil, zorbalığa rızadır.
İsrail, 1947 Harbinden sonra 1948’de Filistin topraklarında devlet yapılırken Filistin’den çok az bir toprağa sahipti. Fakat harp ve darplerle Filistin küçüldü, eridi, fiilen bölündü. Bugün Batı Şeria ve Gazze diye fiilen iki ayrı toprağa ve iki ayrı idareye ayrılmıştır. Birlik olmaktaki rahmet nimeti terk edilince münferid mücadelelerde bir şey yapılamıyor. Diplomat ve siyasiler İsrail’e “67 Hudutlarına dönmelisin!’’ dediğinde “Hayır, 1948 hudutlarına dönecek!’’ denemiyor. Dense de bu cılız sesi kimse işitmiyor.
Başbakan Binyamin Netanyahu’dan sonra 2021’de İsrail’de ılımlı intibaı veren bir idare işbaşına geldi. Ankara ile aradaki buzları eritmek için sıcak temasları oldu. Ancak bir defa daha anlaşıldı ki idari kademenin değişmesi, yapıdaki merhametsizliği ortadan kaldırmıyor. 5 Ağustos 2022’de Gazze’ye yapılan saldırı bunun ispatıdır. 3 gün süren bu katliamda Filistin, 15 çocuk, 4 kadın, 44 de yetişkin vatandaşını kaybetti. 360 vatandaşı yaralandı. İsrail tarafında hiçbir zayiat yok. İşte bu vaziyette
İsrail’le mütareke yapıldı. Söz konusu ateşkes, 8 Ağustos gece yarısında yürürlüğe girdi.
Ateşkes kiminle yapıldı?
Bu çatışma niçin oldu?
Çatışma, neyin eseridir?
Ateşkes, İsrail devletiyle İslâmî Cihad Hareketi arasında imzalandı. Ortada bir Filistin Devleti var. Onun Cumhurbaşkanı ve Hükûmeti görevde. İCH liderlerinden bazılarını ortadan kaldıracağı iddiasıyla harekete geçen İsrail, hedefine kavuşmuş olmalı ki terör örgütü saydığı tarafla ateşkes imzalandı.
Hareket içi bir hesaplaşma da olabilir.
Düşmanla iş birliği yapılabilir…
Bu çatışma olur ve ateşkes antlaşması yapılırken İCH -İslami Cihad lideri Ziyad en-Nahale Tahran’daydı. Devrim Muhafızları Lideri Tümg. Hüseyin Selami ile görüştü. 1970 sonlarında Kahire’de kurulan İCH’nin merkezi, bugün Şam’dır. Diğer kuruluş, Hamas’tan daha küçüktür. Gazze’de faaliyet hâlindedir.
İsrail, Gazze’ye niçin saldırdı?
İsrail Başbakanı Yair Lapid, Gazze şeridinden taciz edildiklerini ve bundan dolayı askere ateş izni verdiğini söylemektedir. Bu söz, doğruysa İCH, neden bunu yapmıştır? Bu kadar yüksek kayıp verdikten ve yönetim kadrosundan ölenler olduktan sonra niçin taviz almadan ateşkes imzalamıştır? Ateşkes, evet, nihâî karar değildir ama ölü ve yaralılar ile yıkımlar için tazminat, tekrarından kaçınma konusunda taahhüt ve özür beyanı olarak bir kayıt görülmüyor.
Filistin’e dair görüşlerimizi yukarıda yazdık. Kalemi ilk elimize aldığımızdan beri her mazlum millete ve Filistin’e destek vermekteyiz. Görüşümüze göre nasıl ki Kıbrıs’ta tek canlı olmasa bile burası bizim için stratejik değerdeyse Filistin de öyledir. Kudüs’ü feda etmeyiz. Kimse ilgilenmese bile Müslüman Türk, Filistin dâvasından ve ilk kıblemiz Kudüs’ten vazgeçmez.
Gerçek bu iken son kapışma ve ardından gelen ateşkes bir tuhaf görünüyor:
Kapışma, birden çıktı, bu kadar masum öldü, Kudüs-i Şerîf bir kere daha incitildi ve ardından hiçbir şey olmamış gibi ateşkes imzalandı. Mağdur ve mazlumların; haksızlık görmüşlerin kandırılması, kullanılması kolaydır.
İCH, İsrail’e karşı kışkırtılırken kurnaz bir şekilde asıl niyet, ondan saklanmış olabilir. Suriye ve İran, Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyine yapacağı 5. Harekâtı engellemek için her yolu kullanabilirler. Ankara’nın İsrail üzerinden dikkati dağıtılmak isteniyor olma ihtimali yüksektir. Son bir yıldır Türkiye-İsrail münasebetleri yatışma yoluna girmişti. Şimdi bunun yerini şöyle veya böyle çatışma alsın arzu edilebilir.
Hamas’ın Suriye rejimine yanaştığını biliyoruz. İran, Lübnan’daki Hizbullah gibi Gazze’de de İCH’yi de güdümüne alabilir yahut almıştır. Şam’daki Nusayri azınlık ise Filistin’i Türkiye’den uzaklaştırmak için her şeyi yapıyor...
.VAKTİNDE ÖNLEYİCİ TEDBİR!..
2022-08-06 02:00:00
Buna olsa olsa ‘’kurgulanmış tesadüf’’ denebilir:
Mübarek muharrem ayında, Kerbela kederinin takvim günlerinde Irak’ta Şiiler arası politik kargaşa çıkarıldı. Ama o kargaşa, fitne orada kalmadı. Aynı günlerde Ankara’da da eş zamanlı olarak 3 ayrı cemevine saldırı yapıldı. Bu da yetmedi ardından İstanbul’da Balıklı Rum Hastanesi ateşe verildi. Can kaybı olmaması sevindirici. Lakin, hasar büyük. Şüphesiz ki en kısa zamanda eskisinden daha iyi şekilde inşa edilecektir…
Aleviler, İslâm dışı bir unsur değildir.
Alevilik, iki esasa dayanır:
Muhabbet ve keder.
Bunlar da aynı merkezde birleşir. Alevi kardeşlerimizdeki ehl-i beyt muhabbeti takdire şâyandır. Hazreti Hüseyn efendimizle diğer ehl-i beyt bazı sahabelerin Kerbela’da başına gelenler için elem ve keder duymalarıysa anlayışla karşılanır. Asırlardır bu hep böyle olmuştur. Sünni gönül mimarları, bu takdir ve anlayışı gösterdikten sonra sözlerine itibara edenlere “Allahü teâlâ, elinizi kana bulaştırmadı, siz de dilinizi bulaştırmayınız’’ demektedirler.
Bu iki tavır, Alevi ve Sünni iki üsluptur.
Hakîkat bu iken ya hain, ya ahmak veya ajan birileri Ankara üzerinden Türkiye’yi yangın yerine çevirmek istediler. Polisin ilk tespitleri beklenen gibi olmuş, örgüt ilişkisi ortaya çıkarılmıştır. İtikatta Aleviler, milliyette Kürtler, bu vatanın azınlığı değil asli unsurlarıdır.
Rum, Ermeni, Musevi aidiyetler, imparatorluk sonrası mevzuatta azınlık, ekalliyet diye geçse de esasında bu da fiilî durumun tezahürü değildir.
İnsanlık, İslâm’la şereflenince Müslümanlar, Türkler İslâm’la saadete kavuştuğundan bu yana da millet ve cemiyetimiz her dinden inanç, mezhep, tarikat gibi kendine mahsus varlıklarla çok kültürlü bir hayat süre gelmekteler. Oysa Batı dünyası, bu kavramı henüz keşfetmiştir. Buna rağmen böylesi fitneler, bozgunlar çıkarılmaktadır. Fitnenin adam öldürmekten beter olduğu Bekara Suresi 191. ayeti kerimesinde ilâhî bir buyruk olarak haber verilmektedir.
Seçimlerin son dönemecine girildiğinde fitne, kargaşa ve bozgunun olabileceğini 6 aydır yazıp konuşmaktayız. 2023 genel ve cumhurbaşkanlığı seçimlerini engellemek, şaibe düşürmek, lekelemek ve mümkün olursa meşruiyetini tartışılır kılmak için dış merkezlerde kotarılan sinsi ve hain planlar, yurdumuzda uygulamaya konmak isteniyor.
Kirli fitne dalgaları durmuyor:
Son bozgunculuk KPSS’de yaşandı.
Bu vak’ada FETÖ şüphesi kuvvetlidir.
DDK-Devlet Denetleme Kurulu, Cumhurbaşkanı’nın talimatıyla ânında olaya vaziyet etti. En üst seviyede görevden almalar oldu, yapılmış imtihanın iptaliyle yeni imtihan tarihi ilân edildi.
Bu hainlikler, ilk olmadığı gibi korkulur ki son da olmayacaktır. Fitne, bozgun, bâzen mevzii olarak çıkarıldığı gibi bazen de devletleri kapıştırma şeklinde de cereyan edebilir. Yunanistan’la yükselen tansiyonu, tabii seyrine düşürerek haçlı oyununu bozmalıyız. Bu devletle kapışmaya zorlanıyoruz. Ermenistan’la kısmi düzelme başlayınca bu defa Atina sahaya sürüldü. Üçüncü devlet ajanları, Balıklı Rum Hastanesi yangını gibi Batı Trakya’da da Müslüman Türklerin mektep, medrese, camilerini kundaklayabilirler. Buna karşı Ankara’nın ve tabiî ki Atina’nın dikkatli olması gerekir. Hatta Batı Trakya’da hedef olabilecek yerleri koruma konusunda Yunanistan’a güvenlik tedbiri teklifi de yapabiliriz.
Tuzakların kurulabileceği, saldırıların olabileceği her nokta önceden belirlenerek buralarda önleyici tedbirler alınmalıdır. Düşman uyumuyorsa su da uyuyamaz…
2023 seçimleri salimen, huzurla yapıldığında Türkiye’nin önü daha bir açılacaktır.
.BÜYÜK VE KUDRETLİ TÜRKİYE!
2022-08-04 02:00:00
1879 Fransız İhtilali’nin sert esen rüzgârı, ta Asya’nın şarkına kadar tesir etmiş olmalı ki Çin, 1912’de imparatorluktan cumhuriyet idaresine geçti. 1945 doğumlu BM’nin 5 kurucu daimî üyesinden biri de Çin Cumhuriyeti’dir…
Son iki asırda yeryüzünde en köklü değişiklikleri yapan iki ihtilalden biri Fransız ihtilaliyse diğeri de 1917 Bolşevik Rus ihtilalidir. Hadiselerin cereyanına bakıldığında Çin aydınının Cumhuriyetçi ve komünist fikirleri kabulü eş zamanlıdır. Böylece Çin toplumunda ideolojik çatışmalar ve nihayetinde iç savaş çıktı. 1949’da Mao Zedung’un komünist partisi, Milliyetçi Parti’ye galip geldi. MP lideri Çan Kay Şek, arkadaşlarıyla birlikte Formoza adasına kaçtı. Pekin, devletin adını “Çin Halk Cumhuriyeti’’ olarak değiştirdi. Bunların cereyan ettiği yıllarda bahsi geçen adaya “Formoza’’ denirken milliyetçilerin adada devlet kurmaları ve bu devlete “Çin Cumhuriyeti’’ demeleriyle bu defa bilinen ismi Milliyetçi Çin oldu.
Söz konusu adanın çeyrek asırdan fazla bir zamandır yaygın adı Tayvan’dır. Bugün “Tayvan’’ dendiğinde Çin’in güneyinde Filipinlerin kuzeyinde birkaç takım adadan meydana gelen resmî adıyla Çin Cumhuriyeti kastedilmiş olmaktadır. Nüfusu 23 milyon, başkenti Taipei’dir. 36 bin km²’dir. Kalkınmışlıkta 22. sırada yer almaktadır.
Milliyetçi veya anti komünist Çinliler, Tayvan’ı bir ülke hâline getirip Asya ana kıtasındaki Çin Cumhuriyeti adını bu devlete verdikten sonra çalışmaya koyuldular. Anlaşılan o ki II. Cihan Harbi’nden mağlup çıkan Japonya, nasıl ki galip devletlerin sanayi mamullerini taklit ederek ürettiği malları ucuz fiyatla dünyaya pazarlama ve böylece zenginleşme zekâsını gösterdiyse Tayvan da bunu yaptı. Bugün dünya çip üretiminin üçte ikisi bu küçücük ülkeye aittir. Yazılımda çok ileridir. Asya kaplanlarından biridir. ABD’nin Tayvan’ı sahiplenmesindeki esas sebep de bunlar ve bilhassa çip üretimindeki yüksek payıdır. Dünya çip imalatının üçte ikisi, bu avuç içi memlekette olmaktadır. Washington-Pekin ihtilafında görünen sebep Batı’nın nüfuzlu devletlerinin ABD liderliğinde Rusya ve Çin’i Asya’ya mahkûm etme ve bu iki devleti ligden düşürme niyetidir. Ancak, Amerika’nın tek arzusu bundan ibaret değildir. Dile gelmeyen maksat, yükte hafif pahada ağır kıymetteki çip zenginliğidir.
Bütün bunlardan dolayı ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Pelosi, iddiaya göre yahut biçilen kılıkla Başkanlığa rağmen aldığı kararla Tayvan’a gitti. Çin, bu seyahatin yapılmamasını, Çin’in tek devlet olduğunu, Washington’un buna saygı göstermesini tehdit dilinin her türlüsünü kullanarak konuştu ama yaptığı konuşmaktan ibaret kaldı. Derin Amerika, oyunu bir kadınla devam ettirerek bildiğini okudu. Çin’in tamamiyetine bir şey demediği dile getirse de bu beyan, olsa olsa muhatabı ürkütmemek içindir.
Bu itibarla artık ihtilaflı bölgelerden biri de Tayvan olmuştur. Diğerleri bilindiği gibi Suriye ve Ukrayna’dır. Irak, Tayvan ve Kosova’nın aynı sahnede yer alışları da eş zamanlıdır. Bu da manidardır. Diğer taraftan yine aynı zaman sürecinde Yunanistan’ın sırtı sıvazlanmaktadır. Hîn-i hacette; gerektiğinde Şarkî Türkistan yani Uygur Türkleri de Çin’e karşı Ukrayna’nın Rusya’ya karşı kullanılması gibi kullanılabilir. Ankara, bir yandan Rusya-ABD, ABD-Çin ihtilaflarında dengeli siyasetine devam ederek bunları menfaate dönüştürmeye bakarken bir yandan da Doğu Türkistanlı kardeşlerimizin tuzağa düşmemeleri için her türlü tedbiri almalıdır.
SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği 26 Aralık 1991’de yıkıldığında bu, apansız beklenmedik bir gelişmeydi. Tereke açılamadı. “Soğuk savaş bitti!’’ dendi. Herkes de buna inandı. O kadar. Bugün anlaşılıyor ki Soğuk savaş, I. ve II. Dünya Harplerine verilmiş uzunca bir moladır. Hatırlanmalı ki İkinci Dünya Harbi, bir mütareke yani ateşkesle beklemeye alınmıştı. Şimdi sanki mevziî harpler zinciri Ukrayna’dan başlamış bulunuyor. Suriye’nin ki 11 yıldır devam etmekte. Yarın Güney Asya’ya ateş düşebilir, Kafkaslar karıştırılabilir. Yunanistan biteviye aslan olduğuna inandırılmaya çalışılmakta. İran, Irak üzerine oynamakta. Şiiler kendi içinde cephelere bölündüler. Bu dünya manzarasında 26 bin ton mısır, Tahran vesayetindeki Lübnan’a gitmekte.
Son birkaç aydır her hafta bir ülke, kargaşaya sürükleniyor.
Neredeyse her hafta bir devlet, meçhule doğru yuvarlanıyor.
Bu katı hakikatlerden dolayı “Büyük ve Kudretli Türkiye’’ tercihimiz, takdirimiz değil, olmazsa olmaz mecburiyetimizdir.
Şu adaletsizliği unutmamalı:
BM’nin kurucu devletlerinden olduğu hâlde “Çin Cumhuriyeti’’ yani Tayvan, 1971 yılında BM-Birleşmiş Milletler Teşkilatından ihraç edilerek onun yerine Çin Halk Cumhuriyeti alındı. Şu yer kürede güçlülerin haklı sayılması yerine haklılar, güçlü olsaydı bugün BM’de kurucu sıfatına ve veto salahiyetine Formoza adasındaki Çin Cumhuriyeti sahip olurdu.
Kudretli olamayınca işe yaradığı kadar kullanılmakta.
Demek ki maddi, mali kalkınmışlık tek başına yetmiyor.
Kalkınma, hem maddi ve hem de manevi olmalıdır.
.BU BAŞARI ZOR HAZMEDİLİR!
2022-08-02 02:00:00
Rusya’nın Ukrayna’yı işgal etmesiyle iki devlet arasında doğan savaşın altıncı ayına girmiş bulunuyoruz. Çatışma, zâhiren iki devlet arasında cereyan etmekte olsa bile haddi zâtında bir Doğu-Batı muharebesidir.
İki taraf da çok kayıp verdi. Ukrayna, perişan oldu.
Ukrayna halkı, tahminlerin ötesinde dayanıklı çıktı.
Buna rağmen ileriki zamanlarda Ukrayna Devlet Başkanı Vlodomir Zelenkiy’in sorgulamalara maruz kalacağı görülüyor. Putin ise olabilir ki “yeni Stalin!’’ diye tarif edilecektir. Bu ağır itham karşısında meşru müdafaa tezini kullanarak “Memleketim, NATO tehdidi altındaydı; taarruz tek çarem kaldı!’’ diye kendini savunması beklenir. Aynı şekilde Zelenskiy de “meşru müdafaa’’ der ama aynı Zelenskiy, Enver Paşa’nın Harb-ı Umumi’de Alman tuzağına düşmesi gibi Londra-Washington, kışkırtmasına malzeme olmakla suçlanmaktan zor kurtulur. Zelenskiy, bugün bir yoruma nazaran lider, diğerine göreyse maceracıdır. Tarihin yargılama hakkını alamayız. Hüküm için vakit erkendir.
Şu da ihtimalse hiç konuşulmadı:
Moskova’da darbe geleneği yoktur. Kiev’de de de yoktur. Ne var ki yaşanmakta olan harp, daha da uzayacak görünüyor. Böyle olursa darbe sürpriz olmaz. Putin’e karşı cunta oluşması zor ihtimaldir. Zelenskiy ise aynı emniyette değil. Derin Amerika ve kurnaz İngiliz, Zelenskiy’in SKT-son kullanma tarihinin- dolduğuna kanaat getirirse Kiev’de bir darbe yaptırabilir ve kendilerine sığınma şartlarını hazırlayabilirler. Tam aksi de olabilir. Rusya, Kiev’de darbe yaptırarak Zelenskiy’i ısmarlama bir mahkeme heyeti önüne çıkarabilir. Meseleye bu zaviyeden bakınca akla istihbarat unsurları geliyor. Kiev’in şu aralar yoğun bir istihbarat kollaması içinde olduğu düşünülebilir.
Kimler yoktur ki!
Rus, Alman, İngiliz, Amerikan, İsrail, belki İran, herhâlde Çin ve mutlaka şimdilerde destanlar yazan MİT. Daha başkaları da vardır. Bu cümleyi şöyle de tercüme edebiliriz. “Rusya-Ukrayna Harbi aynı zamanda bir istihbarat savaşıdır!’’
Öyle midir?
Şüphesiz!
Baştan beri, bu kör döğüşü durdurup barışı tesis etmek isteyen tek devlet, Türkiye’dir. Nitekim geçtiğimiz aylarda Antalya ve İstanbul müzakereleriyle mütarekeye çok yaklaşılmış, Sn. Putin ve Sn. Zelenskiy’nin Sn. Erdoğan’ın ev sahipliğinde İstanbul’da aynı masa etrafında buluşmaları ihtimali kuvvet kazanmıştı. Tam bu sırada Ukrayna’da bir kundaklamayla çok sayıda sivil katledildi ve barış ihtimali zeval buldu. O ihtimal, bugün bir ümit olarak yeniden gözlerde ışımaktadır. Türkiye, Madrid Zaferi’nden sonra bir de Tahıl Mutabakatı Zaferine imza atmıştır. Her ikisi de diplomatik muvaffakiyettir. Yüksek Devlet teamülü ile bu başarıları kazandık. İstanbul’da imzalanan ve 1 Ağustos 2022 tarihi itibarıyla Lübnan’a mısır sevkiyatı ile hakikat olan Tahıl Mutabakatı, her iyi niyet sahibi sorumlu kişi tarafından temenni edildiği barışa vesile olabilir.
Ama..
Hadise bu kadar kolay değil.
Dışişleri Bakanı’mız Sn. Mevlût Çavuşoğlu, haddini aşan saygısız yabancı mevkidaşlarına ağızlarının payını verdiği zamanki gibi lafı hiç eğip-bükmeden “bu barışı istemeyenler var!’’ diyerek malum merkezlere göndermeler yapıyor.
Evet; doğrudur.
Bazı yerler, silah fabrikaları durmasın diye harbin devamından yanalar. Bu harp uzadıkça Rusya, zayıflayacaktır. Bundan dolayıdır ki Atina, Ankara’yı rahatsız eden taşkınlıklar yapmakta, Irak’ta beklenmedik kargaşalar doğmaktadır. Suriye zaten ortada. Şam-Bağdat-Atina üzerinden Ankara’nın dikkati dağıtılmak isteniyor. Her türlü unsurumuzla teyakkuzda olmamız gerekiyor. Tahıl Mutabakatının imzalanmasıyla Afrika başta olmak üzere yüz binler açlık tehlikesinden kurtulma yolundadır. Nihai barışa giden kapı aralandı. Bunlar kulağa, kalbe ve vicdana hoş gelen haberler olsa da iyi saatte olsunlara dikkat etmeli. Faraza tahıl götüren beşinci gemi tonlarca tahılla birlikte bir sabotaj sonucu batarsa o zaman gelişmeler nasıl seyreder?
Birileri, Tahıl Mutabakatı işlemesin diye her şeyi yapabilirler.
Türkiye, barış kuran devlet olmasın diye de ellerinden geleni ardlarına komazlar.
.3 KOMŞU ÜLKE!..
2022-07-30 02:00:00
Yazımıza önce "3 Komşu Devlet!" adını vermeyi düşündük; fakat, onlardan ikisinde neredeyse devlet kalmadığını ve üçüncüsündeyse devlet etme iradesinin âdeta bir üst güce devredilme sürecinde olduğunu hatırlayarak "3 Komşu Ülke!" demeyi tercih ettik.
Devlet, millet adına ülkede müesses siyâsi teşkilatın adıdır…
27 Ekim’de, bir grup eylemci Bağdat’ta parlamentoyu basarak bir süre işgal ettiler.
Bu cür’eti, gözden kaçırmak olmaz!..
Irak meclisini kim bastı?
Bu hareket niçin yapıldı?
Komşu ve bir asır evvelki toprağımız Irak’ta 10 Ekim 2021’de genel seçimler yapılmıştı. Aradan geçen 10 aya rağmen hükûmet kurulamadı. Amerikan işgallerinden teşekkül eden idarî yapıya göre Başbakan Şiî, Parlamento Reisi Sünnî ve Cumhurbaşkanı Kürt’tür. Bu yapının işlemezliği hemen göze çarpmakta. Zira zikrettiğimiz makamlardan bazılarında inanç, bazılarında ırkî aidiyet esas alınmıştır. Aidiyetlerden ikisinin aynı kişide buluşması mümkündür. İşgallerin Sünnî unsurları zayıflatması ve yakınlık ve inanç birliğinin verdiği güçle İran’ın desteklediği Iraklı Şiîler son 30 yılda daha öne çıkar oldular. Bugün buna rağmen Şiî unsur arasında iç savaş tehlikesi mevcuttur. İç kapışma, önce Irak sonra da bölge için tehlikeli gelişmelere yol açar.
10 Ekim’deki seçimlerde Sadrcı Hareket, birinci çıkmasına rağmen Mukteda es Sadr hükûmet kurma muvaffakiyeti gösteremedi. 27 Temmuz’da Yeşil Bölge’ye girip parlamentoyu işgal edenler Sadrcı Şiîlerdir. Öfkenin sebebi, Kanun Devleti Koalisyonu’nun M. Şiya es Sudanî’yi Başbakan adayı göstermesidir. Eski Başbakan, Nuri el Malikî’nin Mukteda es Sadr’ı İngilizlerin kuklası olarak tarif etmesi ise iki taraf arasında gerilimi daha şiddetlendirdi. Baskın sırasında Malikî’nin silahlı fotoğrafları ortalıkta dolaşmaya başlarken Sadr, gerektiğinde Meclisi ele geçirebilecekleri mesajını vermiş olduğuna inanmış olmalı ki kısa süreli işgalden sonra taraftarlarını geri çekti.
Irak’ta partiler, koalisyonlar iç içe, karmakarışık, zor anlaşılır bir manzarada.
Vaki parlamento baskınının tekrarlanmayacağının garantisi yok.
Hükûmetin kurulup kurulamayacağı meçhul.
Kurulsa bile akıbeti belli değil.
Bunlar yaşanırken Şiiler arasında çıkacak bir çatışmanın diğer taraflara sıçramayacağı iddia edilemez. Böyle bir kargaşada Kuzey Irak Kürt idaresinin ne yapacağı şimdiden bilinmez. Bölücü terör örgütü ise bu vaziyeti ganimet bilip lehine kullanmaya çalışacaktır. Kargaşanın kontrolden çıkması hâlinde dış devletlerin barışı tesis etme adına devreye girmeleri mümkündür.
Şu manzara gösteriyor ki komşumuz ve bir asır önceki eski toprağımız Irak’ta Devlet, şeklen, sanki görünüşte vardır. Devlet iradesi, zaafa uğramıştır. Bu zaaf ve boşluğun Türkiye’ye zarar verme ihtimali vardır. Güneydoğumuzdaki bu gidişatın, kopyala yapıştır benzeri ise 2011’den beri güneyimizdeki Suriye’de yaşanmaktadır. Suriye, yarı nüfusunu kaybetmiştir. Kuzey doğusu Amerikan destekli bölücü örgütün elindedir. Örgüt, Amerika’dan sürekli silah yardımı almaktadır. Ayrıca petrol kuyularını işletmekte ve Baas idaresi petrolü işgalci örgütten parayla satın almaktadır.
Diğer taraftan Nusayri yönetim, merkezî idareyi Moskova’ya devretmiş ve ülkeyi âdeta genel valilik hâline getirmiş bulunmaktadır. Irak gibi Suriye’de de 11 yıldır devlet zaaf ve boşluğu bulunuyor ve bu durumun daha kaç yıl devam edeceği meçhuldür. Irak’taki zaafın geçmiş 30 yıla dayanması gibi bu durum, Suriye’de de gelecek 30 yıla dayanabilir ve orada da kalmayabilir. Suriye’de 5. Harekâta hazırlanıyoruz. Irak’ın kuzeyi ve Suriye’deki harekât bölgelerimizde terörist cezalandırma faaliyetlerimiz devam etmekte.
Irak ve Suriye cephesinde bunlar yaşanırken Yunanistan tarafında da bir cephe açılma tehlikesi doğmuş bulunuyor. Komşumuz ve eski toprağımız Yunanistan kuruluşu itibarıyla taşeron devlettir. Şimdilerde kuruluşundaki gâyeye uygun olarak sanki yeniden tanzim edilmekte. Kendisi, silahsız olması gereken adaları silahlandırırken ABD de birçok yerde üsler kurmakta yanı başımızda Dedeağaç’a yerleşmekte. Şam’daki merkezî Hükûmet, ülkenin idaresini Moskova’ya devretmesi, fiilî bir genel valiliğe rıza göstermesi gibi aynısını Atina da Washington’la yapmaktadır.
I. Dünya Harbi bir asır evvelinde kalırken bugün haritalar yeniden çiziliyor.
Bu manzaralar, o haritanın habercisidir.
Ukrayna-Rusya harbi de o haritanın habercisidir…
Dört tarafımızda tehlikeli gidişat var.
Böyle bir manzarada Türkiye’nin kendi yolunda yürümesi, dengeli ve şahsiyetli bir durum sergilemesi, İstanbul’un barışın merkezi olması ve üçüncü devletlerle ortak silah üretimine girmesi çok merkezi rahatsız edecektir.
Bütün bu manzaraların vatandaşlarımıza dediği şudur:
2023 Haziran’ında mevcut güçlü ittifakla güçlü Cumhurbaşkanının tekrar seçilmesi şarttır. 3 komşu ülkede devlet zaafı yaşanıyor, Karadeniz’in kuzeyindeki iki komşumuz birbirinin canına kastediyor. Bunları yok sayıp da dere geçerken at değiştirme gibi bir hataya düşmemiz vahim neticelere sebep olabilir.
.SOÇİ ZİYARETİ
2022-07-28 02:00:00
“Devletler arasında ebedî dostluk da ebedî düşmanlık olmaz!’’ sözü meşhurdur. Bu sözün en yakın misali, Türkiye-Rusya münasebetleridir. Tarihçiler, Osmanlı Türkiye’siyle Çarlık Rusya’sı arasında asırlar içinde cereyan eden muharebeler toplamının çeyrek asrı bulduğunu yazarlar… Düşmanlıklar iliklere işlemişti. Dostluk için belki de hiç ümit olmamıştı.
Buna rağmen hayal edilemeyen hakikat olabildi.
Şafak, zifiri karanlıktan sonra sökmeye yüz tuttu:
Rusya ile ilk dostluk adımı, 1917 Bolşevik İhtilalinin ardından Ankara-Moskova yakınlaşmasıyla atılmış oldu. 1917-1922 aralığında gelişen iki yeni hareketten birinin Çarlık Rusya’sına, diğerinin Osmanlı İmparatorluğu’na son verip onların yerine ikame olmalarıyla komşuluk münasebetleri aksi yöne dönüyordu. Daha cumhuriyet dönemine geçmeden başlayan bu dostluk, uzun ömürlü olmadı. 1930’lardan itibaren araya mesafeler girdi. 1940’larda Stalin Sovyetleri bizim için tehdit unsuruydu. 1950’lerden itibaren Kore Savaşı ve NATO üyeliğimiz ile düşmanlık dönemi başladı. 1930’larda İngiltere, ‘40’larda Almanya, ‘50’lerde ABD, Türkiye Cumhuriyeti’yle SSCB arasına girmişti. Belki bu seyir yaşanmasa NATO tercihimiz olmayacak, 1970’lerde sol-sağ kavgaları cereyan etmeyecek ve 5 bin genç hayatının baharında ölmeyecekti.
1983-1990 Turgut Özal iktidarı, gelecek zamanlar için yeni bir başlangıçtı. Türk-Rus dostluğu için çiçekler tomura duruyordu. Bavul ticareti, Laleli Pazarı’nı doğurdu. 1991’de Sovyetler Birliği’nin dağılması üzerine dostluğumuz daha bir gelişti. 2002’de Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde AK Parti iktidar sürecinin devamında Erdoğan-Putin liderliklerinin kesişmesi ve doğan dostluğun samimiyetle pekişmesiyle Türk-Rus iş birliği tarihin hiçbir döneminde olmadığı denli muhkemlik kazanmış oldu.
Bu netice, ABD, AB, İngiltere, Almanya ve diğer NATO mensubu devletlere rağmen olmuştur. Bu başarının esas sebebi muvazeneli, dengeli dış politikadır. Rusya, bizim için Kırım’da işgalcidir. Suriye’deki varlığından çok rahatsızlık duyuyoruz. ABD’nin Suriye’de Fırat’ın doğusundaki faaliyetleri dostça değildir, jet ve silahlarımızı vermemekte haksızdır. Fakat bütün bunlara rağmen Ankara, Washington ile stratejik müttefiktir. Keza yine aynı Ankara, Moskova’yla hem çok yönlü ortak ve hem de Rusya-Ukrayna Harbi ve Ukrayna tahılının dünyaya ihracı konularında hakem, ara bulucu ve garantör devlettir.
Şu tarihî keyfiyete de iki damla mürekkeple temas etmeliyiz:
Payitaht yani İstanbul, hatta sadrazam “Moskof’’ Nedim Paşa ve akıldânesi Rus sefiri İgnatiyev’e rağmen tek gün Rusya Devleti’yle dost olma imkânını bulamamıştır. Yıkılışının temel sebebi de zaten 1293 Türk-Rus Muharebesi felaketidir. Buna karşılık Ankara, ilk günden Rusya ile yakınlaşmış oldu. Bunda muvazi, paralel kaderlerin etkisi olsa gerek. SSCB’nin kurulması, Türk-Rus dostluğunun başlangıcı olduğu gibi SSCB’nin yıkılması da Türk-Rus dostluğunun başlangıcıdır.
Geldiğimiz safhada Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın gerek yüz yüze ve gerekse bizzat en fazla görüştüğü yabancı devlet adamı Rusya Federasyonu Devlet Başkanı Sn. Putin olsa gerek. Bunun sebebi karşılıklı güvendir. Vladimir Putin, Recep Tayyip Erdoğan’ın sözünün eri olduğuna inandığını dile getirmiştir. Sn. Tayyip Erdoğan ve Sn. Vladimir Putin, kısa bir süre önce 19 Temmuz’da Tahran’da yapılan 7. Astana Zirvesi’nde bir araya geldikleri gibi bu defa 5 Ağustos 2022’de de Çerkez ve Kafkas kavimleri vatanı ve 14. asırdan 19. asra dek Osmanlı mülkü Soçi’de buluşacaklar. Karadeniz iklimindeki bu buluşmada şunlar görüşülecektir:
-Mevcut birikim ve müstakbel üretimle 80 milyon tonlara varan Ukrayna tahılının Türkiye delaletiyle dünyaya ihracatında bir pürüz çıkmaması. Rus tahılının da böylece ihracı. Bu çalışmaların çatışma dışı kalması.
-Tahıl ihracatı için açılan yolun barışa çıkması ve Putin’le Ukrayna Devlet Başkanı Vlodomir Zelenskiy’in İstanbul’da Türkiye’nin ev sahipliğinde Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ağırlamasıyla aynı masa etrafında buluşmalarının temini.
-Türkiye’nin Suriye’nin kuzeyinde yapacağı 5. harekât karşısında Putin Rusya’sının hiçbir şekilde müdahil olmaması.
-Putin’in Türk İHA ve SİHA’larını müştereken imal etme teklifi…
5 Ağustos’ta Soçi’ye günübirlik bir ziyaret yapılacak.
Görüşme birkaç saatlik olacak.
Ne var ki bu buluşmanın özgül ağırlığı yüksektir.
Soçi ziyareti, CENTCOM-ABD Merkez Kuvvetler Komutanlığının MİT’in 22 Temmuz’da Suriye’nin kuzeyinde İHA ile imha ettiği 3 terörist kadın için taziye yayınladığı tarihten sonra ve Sn. Erdoğan’ın Soçi seyahati haberi üzerine 27 Temmuz’un erken saatlerinde Musul Konsolosluğumuzun yakınlarına roketli saldırı yapılmasının ardından gerçekleşecektir.
Mevzubahis görüşmenin verimli olması, akıl ve mantık gereğidir. Batı’nın silah yardımıyla desteklediği Ukrayna, Rusya için yeni bir Afganistan olmuştur. Şartlar karşısında sıkışan Putin daha kış gelmeden Kuzey Gaz Hattı’nda vanaları kısmaya başladı. Bu tavır, ihtilafı çözmez aksine büyütür. Bu itibarla Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın mevkidaşına yapacağı teklifler, Rusya için can kurtaran simit denli kıymetlidir...
Hem Washington hem Moskova ve hem de öteki merkezler, şunu muhakkak görmeli ki vicdanı kurumaya yüz tutmuş dünya, yüzyıl önce kaybettiği Türk Barışı’na, Pax Ottomana’ya yeniden kavuşmaktadır.
Bunu böylece okumalı ve değeri bilinmeli.
.VECÎZE
2022-07-26 02:00:00
Son zamanlarda Türkçeye bir kelime daha musallat oldu. Bu virüsün adı "motto"dur. Muhakkak ki bir vakitler "slogan" da böylece gelmiş ve dilimizi kirletmişti. Keza "propaganda" da öyle. Ama biz, onların hangi tarih aralığında ve hangi yolla konuşmalarımıza girdiklerini hatırlamıyoruz. Çocukluğumuza veya daha eski senelere denk geliyor olabilir. Motto ise bir yahut iki yıldır Türkçeyi rahatsız etmekte. Toplumun önündeki insanların "motto" dediklerini duydukça çok rahatsız olmaktayım…
Özenti, bir lisanın maruz kalacağı en tehlikeli zaaftır.
Propaganda: Latincedir ve çıkışı Katolikliği yayma maksatlıdır. "Misyonerlik" veya daha isabetli ve bizden bir tarifle "tebliğ" denebilir.
Slogan: Fransızcadan İngilizceye geçmiştir. Kısa, çarpıcı söz ve aynı zamanda reklâm sözü anlamındadır.
Motto: İtalyancadır. Sloganın bir başka ifadeyle kısa ve çarpıcı sözün yani özlü sözün karşılığıdır. Slogan ve motto eş anlamlı iki ecnebi kelime. Slogan varken ve hatta belki propaganda mevcutken hiçbir dil gümrüğü murakabesine, denetlemesine tabi tutmadan dikkat çeken konuşma arayışıyla bir de motto Türkçemize girmiş oldu. Bunlar da lisanımızdaki Kırım-Kongo yahut Latin-Fransız-İngiliz kanamalı hastalığıdır…
Esaret, evvela dilden başlar.
Dildeki esareti, dövizde mağlubiyet takip eder.
Dışarıdan bir kelime, bizde karşılığı yoksa veya bin yıldır kullandığımız müşterek medeniyetimizde mevcut değilse Türkçede eritilerek alınabilir.
Slogan.
Propaganda.
Motto…
Bunlar, özlü söz demek.
Tamamı, büyük medeniyetimizde sadece tek kelimeyle karşılanmaktadır. O kelime "vecize"dir. Vecîze, Arapça vecizden gelir ve derli-toplu, muntazam konuşma anlamındadır. Vecîze ile atasözü mânâ akrabalığı olan kelimelerdir. Fark şuradadır; vecîzeyi yani sloganı, mottoyu söyleyen bellidir. Atasözü ise ortak söyleyiştir, kime ait olduğu bilinmez. Şairlerin mısraları, kelâm-ı kibarlar yani seçkin insanların sözleri, hadis-i şerîflerden, âyet-i kerimelerden bazıları, halk ağzında konuşula konuşula atasözü ve vecîze olabilirler.
Atasözü ve vecizelerden bazıları, düz cümleler olduğu hâlde bazıları hicivdir, taşlamadır, iğneleyici, uyarıcıdır…
Hülasa edersek; propaganda, günümüzde kısmen anlam kaymasıyla reklâm karşılığını almıştır.
Slogan ve motto ise vecîze mukabilidir…
Bunlara niçin temas ettiğimizin sebebi, işbu yazının özünde mevcuttur. Daha sarih bir şekilde tekrarlamak gerekirse denecek şudur: Siyâsi istila, müstemleke kuvvetlerinin asker ve silahıyla olur. İlim ve kültür yoluyla istilaysa -ki bu, ilkinden daha tehlikelidir- kalemle, kelâmla, ekranla vs. yapılır. Askerî işgal, ordu mukavemetiyle sökülüp atılabilir fakat kalem ve kelâmla gelen emperyalizm, gitse bile iz bırakır…
İlmî, edebî, kültürel kalkınma, maddî kalkınmadan üstündür.
Ne demek istediğimizi şöylece tebellür ettirebilir, billurlaştırabiliriz. Dilerseniz onlara "vecîze" diyebilirsiniz fakat bu cümleler slogan değildir. Motto denmesi ise bizi incitir:
-Emperyalistler, neyi varsa aldığı gibi mazlumların elindeki ekmeği de alır. Merhamet Medeniyeti mensuplarıysa ekmeğini bölüşür, sofrasını paylaşır…
-İhtişam, sadeliktedir. Şiirde, edebiyatta, sanatta sadelik, anlaşılır olmak basitlik; anlaşılmazlık, gerçeküstü muğlaklıklar ise aşılmazlık değildir.
-İtibarını makamından alan idareciyle, şahsiyeti unvanının gölgesinde kalan akademisyen, aynı hatalı anlayışın iki yarısıdır.
-Taklid, köklerinden kopma ve kendine yabancılaşmadır.
-Bir dünya görüşü, kalem ve kelâm tarafından kalblere nakşedilmiyorsa ömürlü olamaz.
-Bir dâvânın mensupları, kaybettikleri bir dâvâ erinin yerine en az bir dâvâ eri daha ikame edemiyorlarsa çıkmaz yoldalar demektir.
-Asıl kişi başına düşen millî gelir, o ülkede yazılan eser, okunan kitap, masadaki çalışma, edebiyat ve kültür sohbetleri ve bilinen yazarlarının çokluğuyla ölçülür.
-"Kalem" sûre adı olmuş. Kitaplı bir dînin mensuplarının yer aldığı bir dünyada kalem, kelâm, eser ve yazar hak ettiği yer ve değerde olmalıydı. Böyle olduğumuz asırlarda Endülüs’ten Şarkî Türkistan’a, Kırım’dan Yemen’e kadar medeniyet ve irfanımız, cümle cihana şavkıyordu.
-"Kanaat Önderi" unvanı muhteva kazandığında umulur ki çok eksiğimiz telafi edilecektir.
.KIBRIS TÜRK CUMHURİYETİ
2022-07-21 02:00:00
Bu, "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" başlığıyla kaleme aldığımız ikinci makalemizdir. Aynı başlıklı ilk müstakil yazımız, 17.11.2015 tarihini taşımaktadır. Ayrıca aynı mevzuu, değişik tarihlerde, değişik vesilelerle de yazılarımızda işlemiştik…
Dün, "Kıbrıs Barış Harekâtı"nın 48. Yıl dönümünü idrak ettik. 20 Temmuz 1974 tarihinde kazandığımız bu zaferi, Kıbrıs’ı, Kıbrıs’ın İslâm tarihini önceki gün tâ 649 yılından başlayarak günümüze kadar gayet mufassal bir şekilde anlattık…
Harekâtın ismine, yetinilen cüz’i vatan toprağına, 15 Kasım 1983’te KKTC adıyla kurulan 17. Türk Devleti’nin adına, bayrağına ve hâlâ tanınmamış olmasına dair en baştan beri fikirlerimiz, tekliflerimiz ve itirazlarımız oldu, bugün de var:
Bize göre garantör ve hak sahibi Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin gerçekleştirdiği bu istirdat müdahalesine "Kıbrıs Barış Harekâtı" demek bir mecburiyet duygusunun tezahürüdür. Devrin Türk Hükûmeti, icraatına "barış" kaydını düşmekle fetih niyeti taşımadığını fetih ve cihad peşinde olmadığını ABD, İngiltere ve hadisede söz söylemesi mümkün devletlere karşı bir teminat olarak dile getiriyordu. Tabiî ki hiçbir faydası olmadı. İkrar edilmedik o teminata rağmen Amerikan silah ambargosu 15 yıl devam etti… Bugünkü füze ve jet engellemelerinde de dolaylı biçimde etkisi olmadığı söylenemez.
Siyâsi irade, savaşa barış demekle daha yola çıkarken temkinli dahası çekingen davranmıştı. Oysa düşmanın merhametiyle yaşanmayacağı bilinen bir gerçektir. Böyle yapılacağına çok kararlı bir şekilde hareket edilerek adanın tamamı üzerinde tasarruf edilseydi pazarlık masasında biz, hâkim mevkide olurduk. O zaman da bugünkü gibi adanın üçte birini değil, en azından yarısını kazanırdık. Unutmamalı ki adanın tamamı 1570’ten 1914’e kadar yakın bir zaman fiilen ve hukuken bizim mülkiyetimizde yaşamıştı. Ve yine unutmamalı ki adanın tamamı Osmanlı Türkü’nün vakıf malıdır.
KKTC-Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, ismine de itirazımız var. Makedonya gibi hayli zayıf bir devlet bile Yunan baskısına uzun yıllar direndikten sonra artık yapacak bir şeyi kalmayınca "Kuzey Makedonya" adını resmen kabul etti. Ülkelerin isimlerinde kuzey veya güney tariflerinin yer almasının muhalif karşılığı, bu isimdeki devletin diğer tarafı tanıdığı gerçeğidir. Hâlbuki KKTC, Güney Kıbrıs’ı tanımadığı gibi o da KKTC’yi tanımıyor. 16 Ağustos 1960’ta taraf devletler ve iki cemaat tarafından kurulan Kıbrıs Cumhuriyeti Devleti, Atina’daki albaylar cuntasının yönlendirmesiyle Rum Millî Muhafız Ordusu tarafından 15 Temmuz 1974 tarihinde yıkılmıştı. 5 gün sonra Kıbrıs Barış Harekâtı da bunun üzerine yapıldı. Buna rağmen güneydeki idarenin adı hiçbir şey olmamış gibi bugün de "Kıbrıs Cumhuriyeti" olarak devam etmektedir. Söz konusu yönetim, adadaki Rum ve Türk unsurlarını değil, Zürih ve Londra andlaşmalarına aykırı olarak yalnızca Rum cemaatini temsil etmektedir. Ankara, bu meseleyi adalete taşıma hakkına sahiptir.
Kuzeydeki devletin "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" ismini alması hakkıdır. Nitekim adının KKTC olması da tıpkı savaşa barış demenin bir fayda getirmemesi gibi işe yaramamış, KKTC, Türkiye dışında hiçbir devlet tarafından tanınmamıştır. Yalnızca "Kıbrıs Federe Türk Devleti" kurulduğunda 1975’te Bangladeş tarafından tanınmıştı. Bu tanınma da daha sonra meçhul bir şekilde geri çekildi. Değişik adlarla 40 küsur yıl süren müzakereler bir fayda temin etmediğine ve fiilî durum işlediğine göre bundan böyle tanınmaya çok ciddi şekilde çalışmamız gerekiyor. Türk Devletleri Teşkilatı’na üye devletlerle İslâm İşbirliği Teşkilatı mensubu devletler başta olmak üzere dost devletleri KTC-Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ni tanımaya ikna etmeli, devletler arası bazı ikili görüşmelerde KTC’nin tanınmasını andlaşma şartlarından biri olarak masaya taşımalıyız.
KTC’nin bayrağına gelince; Bayrağın zemini beyazdır. Ay-yıldız, bu zeminde yer almaktadır. Alt ve üst kenarlardaysa iki kırmızı şerit bulunmaktadır. Irmak misali bu kırmızı şeritler şehidlerimizin kanlarını ifade ediyor. Zemindeki beyazlık, harekâtın ismindeki barışa atıftır. Bu zemin renginin "Mavi Vatan"dan ilham alarak turkuaz mavisi yapılması isabetli olur.
Devletin ismine, tanınmaya, bayrağa…. kadar bütün bu dediklerimiz, KTC’nin kuruluşunun 50. yılı 20 Temmuz 2024’e kadar tamamlanmalıdır.
Diğer yandan, KTC’ye küçük sanayi geliştirilmeli, Türkiye’deki bazı imâlat ve yatırımlar KTC’ye aktarılmalıdır. Ayrıca kumar ve benzeri gayrimeşru işler Türkiye’de yasak olduğu gibi Kıbrıs’ta da her zeminde yasak olmalı ve burası böylesi çirkinliklerle anılmadan kurtarılarak şehidlerimiz incitilmemelidir.
Yer altı gazı ve petrol sebebiyle iktisadî ve devletler arası gelişen yeni şartlar yüzünden askerî olarak Kıbrıs’ın önemi, mevcuttan da öte çok stratejik bir değer kazanacaktır.
KTC-Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ni 50. yıla varmadan yeniden inşa etmeliyiz.
Bu bir tercih veya takdir meselesi değildir.
Bu bir şarttır:
Yarım asır önceki “Kıbrıs Zaferi"ni "Diplomasi Zaferi"yle taçlandırmalıyız…
.20 TEMMUZ 1974
2022-07-19 02:00:00
Kıbrıs, Türkiye’ye 65 km, Yunanistan’a 965 km mesafededir. Sicilya ve Sardunya’dan sonraki en büyük Akdeniz adasıdır. Ada’nın Müslümanlarla ilk tanışması Hazreti Osman’ın Hilafetinde 649 yılında Şam Valisi Hazreti Muaviye zamanında olmuştur…
Kıbrıs’ın Osmanlı Türkleri tarafından fethi, II. Selim Han’ın Padişahlığı döneminde büyük devlet adamı Lala Mustafa Paşa komutasında olmuştur. Kıbrıs, yaygın şekilde yanlış bilindiği gibi Rumlardan değil Venediklilerden fethedilmiştir. Rumlar, bu harplerde kurulan haçlı ittifakında da yoktur.
Kıbrıs adası, 1878 yılında "Moskof"a karşı bize yardım etmesi için "Bileşik Krallık" unvanlı İngiltere’ye yıllık 92 bin altın kira bedeliyle kiralanmıştır. O günler, siyasi hayatımızda kargaşanın hâkim olduğu talihsiz zamanlardır. Cunta, Sultan Abdülaziz’i hal ve katletmiştir. Sultan Abdülhamid Han, canını dişine takmış, devleti kurtarma derdindedir. "1293 Harbi" denen 1877/78 Türk Rus Savaşı, olanca faciasıyla üstümüze yıkılmıştır. Kiralama, bu şartların getirdiği mecburiyetler üzerine olmuştur.
I. Cihan Harbi patlak verince İngiltere, 5 Kasım 1914’te tek taraflı olarak kira mukavelesini feshederek adayı ilhakla buraya vali tayin etti. Koloni kurmuştu. O koloni varlığını adada bugün de iki askerî üsle devam ettirmektedir.
Adnan Menderes Hükûmetlerinin son zamanlarında Türkiye umumi efkârında Kıbrıs’a ilgi yeniden doğdu. Büyük şehirlerde taksim isteyen mitingler oldu. Meydanlar "Ya taksim, ya ölüm!" nidalarıyla inliyordu. 1959’da başbakanlar seviyesinde Zürih ve Londra antlaşmaları imzalandı. Türkiye, Yunanistan ve İngiltere, müstakil bir Kıbrıs Devleti kurulması karar metnini imzalamışlardı. İki cemaate dayanan bu devlet, 16 Ağustos 1960’da hayat buldu. Fakat ömürsüz oldu. 1963’ten itibaren Rumlar, Türklere karşı ırkçı ve terör saldırılarına başladılar. Hedefleri "Enosis" Kıbrıs’ı Yunanistan’a bağlamaktı. 21 Nisan 1967’de Atina’da askerî darbe oldu. Irkçı albaylar cuntası işbaşına geldi. Bunlar idareye hâkim olunca Kıbrıs’ta da 15 Temmuz 1974’te Yorgo Grivas ve Nikos Sampson eliyle Rum Millî Muhafız Kuvvetleriyle hükûmete karşı darbe yaptılar. Cumhurbaşkanı Makarios kaçtı. Sözde Millî Kurtuluş Hükûmeti kuruldu. Kıbrıs Devleti lağvedilerek yerine "Yunan Cumhuriyeti" ilân edildi. Bu vaziyet, Enosisten bir adım önceki manzaraydı…
Bunun üzerine Türkiye, harekete geçti. Telefonla ve bizzat müzakereler yapıldı. Fakat iyi niyet çâre üretemiyordu. Garantör devletlerden Yunanistan, zaten artık taraf olmuştu. Adadaki emir erlerinin yanındaydı. İngiltere ise Zürih ve Londra Andlaşmalarının yüklediği mükellefiyete rağmen garantörlük vazifesine yanaşmıyordu. O da darbecilere sanki örtülü destek veriyordu.
Hâl bu olunca Türkiye, 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs Barış Harekâtını başlattı. CHP-MSP Hükûmeti işbaşındaydı. Başbakan Bülent Ecevit, yardımcısı Necmettin Erbakan, Genelkurmay Başkanı Org Semih Sancar’dı. Başbakan Ecevit, Londra’da görüşmeler yaparken TSK, sabaha karşı çıkarma harekâtını başlatmıştı. Harekât, iki kademede yapıldı.
Bir asır sonra adanın tamamını fethetme fırsatı doğmuşken maalesef çekingen davranıldı. Yalnızca kuzeyde yüzde 36’lık bir kısım kurtarılabildi. Önce otonom bir idare sonra federe bir devlet kuruldu. Bu geçişlerden sonra 15 Kasım 1983’te KKTC-Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti bütün dünyaya ilân edildi. İlk Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş oldu.
Avrupa Birliği, 1 Mayıs 2004’te Güney Kıbrıs Rum İdaresini AB’ye kabul etti. Bir ülkenin bir kısmında ihtilaf mevcutsa onun AB’ye alınması mevzuat itibarıyla mümkün değilken tarafgir davranarak ve Hıristiyanî bir tutumla bu şart dikkate alınmadı. Hâlbuki adil olmak adına KKTC’ye de aynı hak verilebilirdi. Buna tanınmama itirazını yapabilirler. Türkiye, KKTC’yi tanımaktadır. Ankara, istese daha başka dost devletler de tanır…
KKTC ve Rum tarafı 1974’ten bu tarafa huzur içinde yaşamaktalar.
İcra edilen yüzlerce türlü maksatlı toplantı bir netice vermemiştir.
Gelinen nokta, herkesin kendi yoluna gitmesini gerektirdi…
Yukarıda da yazdığımız gibi Kıbrıs, Anadolu’ya iyi bir yüzücünün yüzme mesafesindedir. Türkiye için 1570’ten beri stratejik konumdadır. Akdeniz’in kilit taşı, Anadolu’nun emniyet kapısıdır. Adada hiç kimse olmasa bile bizim için öneminden zerre kaybetmez. Kaldı ki bütün Kıbrıs’ta 850 binden fazla insan mevcuttur. Bunun yarıya yakını KKTC vatandaşıdır.
Diğer yandan KKTC’nin vakıf hukuku noktasından çok büyük bir yeri vardır. Kıbrıs adasının tamamı Osmanlı vakıf mülküdür. Vakıf, özel mülkiyettir. Üçüncü bir devletin hususi mülkiyeti ve bu meyanda vakıf mallarını işgal ve zimmetine geçirmesi gayrimeşru olur. Bundan dolayı Birleşik Krallığın 1914’teki ilhak kararı da Ankara’nın Lozan’da bunu tanıması da hukuki değildir. Hem ilhak, hem tanıma, çok zor zamanımızda olmuştur. İlkinde harp vardı. İkincisinde İstanbul işgal altındaydı…
20 Haziran 2022’ye geldiğimiz şu vakitlerde Egeler Denizi’ndeki ve Akdeniz’deki adalar, birkaç aydan beri Mavi Vatan’la birlikte türlü sebeplerle gündemdedir.
Bu durum, daha da kızışabilir.
ABD, zaten 1832’de taşeron olarak kurulan Yunanistan’ı giderek 51. Eyaleti vaziyetine getirmektedir. Amerikan Temsilciler Meclisi’nde Türkiye aleyhine alınan F-35, F-16 kararlarıyla hava sahasına dair dayatmalar, Atina’ya mavi boncuktur. Türkiye, batı tarafından Suriye’nin kuzeyinden ve Adalar üzerinden kıskaca alınmak isteniyor. Yani garp cephesinde yeni bir şey var. Bu baskıyı, tam olarak hayata geçirmek veya gevşetmek Haziran 2023’te seçimlerden sonra şekillenir. Ümitleri, bu seçimleri muhalefetin kazanmasıdır. Cumhur İttifakı kazanınca, Sn. Erdoğan tekrar Cumhurbaşkanı olunca tavırlarının zehirli bir hâl alma ihtimali yüksektir.
O zaman Kıbrıs, çok daha fazla ehemmiyet arz eder…
649’daki ilk İslâm çıkarmasında Hala Sultan’dan başlayarak, 1570’ten, 1974’ten bu yana Kıbrıs’ta ve bütün sahalarda verdiğimiz şehîdlerimize rahmetler diliyor, gazilerimize şükranlarımızı arz ediyoruz.
.YAPRAK DÖKÜMÜ
2022-07-09 02:00:00
Harpleri insanlar başlatır fakat o harbin nereye gideceğini, nelere sebep olacağını tayin edemezler. Salgın hastalıkları ise insanlar, hem başlatamaz ve hem de istediği zaman durduramazlar. Bu iki felâketin, savaş ve salgının, eş zamanlı olarak gelmesi ise ağır kayıplara yol açar…
21. Asır insanı, bu zaman diliminde huzur ve saadetten biraz daha uzaklaştı. Bu asır, daha ilk çeyreğini doldurmadan Covid-19 Salgını ve Rusya’nın Ukrayna’yı işgaliyle başlayan savaşa sahne oldu.
İngiltere Başbakanı Boris Johnson’ın istifasında, salgın ve savaş kıskacında kalmış olmalarının etkisi büyüktür. Gerek salgın ve gerekse dünyayı sarsan büyük ölçekli harplerde Filistin gibi, Arakan gibi, Uygur Türkleri gibi, Kırım gibi onlarca sahipsiz mazlum millete revâ görülen zulümlerin payı vardır.
Salgın’da imkânı olan devletler, iki yıl boyunca vatandaşlarını maaşa bağladılar. Bu da hazinelere büyük yük getirdi. Üstüne bir de dünyanın tahıl ambarı Ukrayna mahvolunca bu defa gıda sıkıntısı da baş gösterdi. Bunlar, bütün arz kürede enflasyon, yokluk ve hayat pahalılığını tetikledi. En istikrarlı ekonomik yapıya sahip toplumlarında bile enflasyon katlanarak büyüdü. Bundan dolayıdır ki salgın hastalık ve durmak bilmeyen ve hatta nükleer savaşa doğru yol alma ihtimali de olan Rusya-Ukrayna, gerçekteyse Rusya-Batı savaşının yalnızca Boris Johnson’ı devirmesi beklenmeyebilir. O, bir sonbahar yaprağı gibi istemeye istemeye yer çekimine boyun eğmek zorunda kaldı.
Yer çekimine veya daha net söyleyişle ilâhî kanuna boyun eğmek zorunda kalması düşünülen iki lider daha vardır. Vladimir Putin ve Joe Biden…
Uzayan savaşlar, savaşan ülkelerde önce mırıldanmalara, sonra kızgınlıklara ardından yığınların öfkesine yol açar. Sn. Putin, Ukrayna’yı işgal kararını veren ve bu devlete savaş açan Başkanıdır. Kudretinin zirvesinde olduğu bir zamanda ve bu kudretin aldatıcı gücüne dayanarak bunları yaptı.
Sn. Biden ise artık müstafi olan Sn. Johnson ile birlikte Rusya-Ukrayna muharebesinin asli mânevî failleridir. Sovyetlerden sonra bir kere daha rakip olarak gördükleri Putin Rusya’sını Ukrayna ile yorup mecalsiz bırakma adına Rus ordusunun Ukrayna’ya saldırması için ellerinden geleni yaptılar. Şu manzarada Vladimir Putin ve Joe Biden’ın Boris Johnson’ı takip eden sonbahar yaprakları olmayacağını kimse iddia edemez. Hemen yarın olamayabilir. Nitekim İngilizler, Başbakanlarına Covid-19’un çıktığı günlerde verdiği partinin hesabını bugün sordular.
Boris Johnson için kendisine has bir sebep daha vardır. Bu kişi, Ali Kemal’in torununun oğludur. Ali Kemal, gazetecidir, hızlı yazan bir kalemdir. Dâhiliye ve Maarif Nazırlıkları yapmıştır. Hayatı İzmit’te linçle bitti. Görünen o ki Başbakan Johnson’ın Müslümanlıkla da Türklükle de bir alâkası yoktur. Buna rağmen İngiliz toplumu O’nu büyük bir ekseriyetle işbaşına getirmiş olsa bile aslını hiç unutmadı, hep "acaba?" dedi. O’nu yerinden eden olayların 28 Haziran’da Madrid’deki NATO toplantısında Türkçe olarak "çok güzel!" demesinden sonra başlaması ister istemez dikkat çekmekte…
Buradan çıkması gereken mühim bir ders vardır. Dünkü gurbetçi işçilerimizin bugünkü torunları "Avrupalı Türkler" yahut bizim çeyrek asır önce verdiğimiz isimle "Batı Türkleri" de yaşadıkları devletlerde çeşitli kademelerde görev alacaklardır. Ancak buraya varmak veya unvanı devam ettirmek adına asla dinlerinden, İslâmiyet’ten ve milliyetlerinden, aidiyet değerlerinden kopma bahtsızlığına düşmemeliler…
Boris Johnson’ın istifasının Putin ve Biden üzerindeki muhtemel etkilerini yukarıda konuştuk. Konuşulacaklar listesine Sn. Macron ve başkaları da eklenebilir. Düşen tek yaprak, yaprak dökümüne sebep olabilir.
Sn. Erdoğan ve Cumhur İttifakına gelince:
Bizde menfi bir dalgalanma olması beklenemez.
Bunun 3 sebebi var:
-Bizim iklimimiz, millet hayatımız lider, ul’ül emr merkezlidir. Bu itibarla Türk Milleti, Sn. Erdoğan, Sn. Bahçeli ve Cumhur İttifakı’nı harcamaz.
-Seçimlere az bir zaman kalmıştır, maceraya heves eden olmaz.
-Başta CHP olmak üzere muhalefet nâ mevcuttur. Muhalefet, vatandaşın gözünü ve gönlünü dolduramıyor. Muhalefet, lider çıkaramıyor. Lider, ısmarlamayla, kursa giderek olmaz. Genel başkanla lider farklıdır.
.YANIK YILLAR!..
2022-07-07 02:00:00
Sene 1993. Cumhurbaşkanı, Süleyman Demirel.
DYP-DSP ortak hükûmeti işbaşında.
Başbakan Tansu Çiller, yardımcısı Erdal İnönü…
Faili meçhul cinayetler, kargaşa, ajan ve mafya faaliyetleri, hükûmete ve devlete rağmen toplumu huzursuz etmekte. Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın 17 Nisan 1993’te vefatından sonra film âdeta başa sarılmış ve yeniden ’70’lerin terör ve kargaşa günlerine dönülmüştür. Bu vaziyet enflasyon ve hayat pahalılığını, TL’nin döviz karşısında mağlubiyetini de getirmişti.
İşte ibretlik ’90’lardan ibretlik kesitler:
Malatya İl Jandarma Komutanlığındaki acemi birliğinde eğitimlerini tamamlayan 50 er, 24 Mayıs 1993 günü sivil giysili oldukları hâlde 2 sivil minibüsle kıtalarına katılmak için Bingöl’e doğru yola çıktılar. Minibüslerde 3 öğretmen ile 3 de sivil vardı. Gençler, neşe ile yola devam ederken Bingöl’e 15 km kala birtakım araçlarla yollarının kesilmiş olduğunu gördüler. Saat 18.00’di. Minibüslere haydut kılıklı militanlar, girerek hüviyet yoklaması yapmaya başladılar. Yoklama sonunda 36 askeri, civarda bulunan bir köye götürdüler. Mehmetçikleri tek sıra hâlinde dizdikten sonra Kalaşnikof ve benzeri silahlarla üzerlerine kurşun yağdırdılar. 33’ü hemen orada şehit oldu, yere yığılan erlerden 3’ü yaralanmış fakat ölmemişlerdi. Katliamı, Şemdin Sakık’ın elebaşı olduğu 150 kişilik PKK militanları yapmıştı…
Haber duyulunca milletin ağzının tadı kaçtı.
Herkes, kendi evinden cenaze çıkmış gibi üzgündü… Ancak, üzüntü burada kalmayacak ve devamı ve onun da devamı gelerek katmerlenecekti.
Bu defa Sivas seçilmişti…
Pir Sultan Abdal Derneği, Sivas Valiliğinin himâyesinde bir şenlik tertipliyordu. Vali Ahmet Karabilgin imzasıyla bazı ünlü yazar ve sanatçılar Sivas’a dâvet edildiler. Misafirler geliyordu ama şehirde de nahoş bir hareketlilik başlamıştı. Önce Kültür Merkezi’nde kavga çıktı. Polis, bunu bastırdı. Gerginlikse sürüyordu. 2 Temmuz 1993’e gelindiğinde tansiyon çok yükselmişti. Aziz Nesin’in gazetelerde yer alan "Bin yıllık Kur’ân’a niye inanayım? Bu yüzden Müslüman değilim!" dediği beyanatı, havayı daha da sertleştirdi. 35 yaşına kadar hâfız olan Aziz Nesin, bir mülâkatında "Bir gün bir Kur’ân meâli okudum dinsiz oldum" demektedir. Hâfızlık günlerinin hatırına veya hadise çıkar korkusuyla böyle konuşmayabilirdi. Hâlbuki o, ateşe benzin dökmüştü:
Nerelerden ve nasıl kışkırtıldığı meçhul bir kalabalık kitle, Hükûmet Binasını taşladıkları gibi devamında misafirlerin kaldığı Madımak Oteli’ne saldırdılar. 62 sene sonra yüzlerce kişi, düzmece Kubilay Vak’asındaki esrarkeş katillerin sloganlarını, neredeyse aynen tekrar ediyorlardı. Oteldekiler dışarı çıkamıyorlardı. Otel sarılmıştı. O sırada alt katlardan başlayarak otelin tutuştuğu görüldü. Alevler yükseliyordu. İtfaiye, polis devredeydi. Ancak şartlar kötüydü. Psikolojik çılgınlık yaşayan kitlenin taşkınlığı zor önlenebildi.
33 davetli, 2 otel çalışanı ve 2 fâil ya diri diri yanarak veya dumandan boğularak hayatlarını kaybettiler. O günden sonra ezberlenmiş sözler, yine dile geldi. "Radikal İslamcılar bu cinayeti işlediler!" Bu iddia doğru değildi. Milletimizin hayatında canlıyı yakmak olmadığı, bu çok ağır bir günah sayıldığı gibi milletin inancında ne İslâmcılık ve ne de radikallik vardır…
Aradan zaman geçince Madımak katliamını, Özel Harp Dairesi’nin yaptığı öne sürüldü. Bu dairenin o zaman bugün FETÖ Örgütü dediğimiz paralel yapının elinde olduğu bellidir. Açılan dâvâ sonucu 124 sanıktan 33’ü idama mahkûm edildi. 14 sanık da 15 yıl ceza aldı. Bugün mevcut olmayan DGM’ler muhakemeleri yapıp karar vermiştir. O ortamda yapılan yargılamalar ve verilen hükümler maşerî vicdanda kabul görmemiştir. Bu sebeple dâvâ dosyasının yeniden görülmesi adaleti tesis etme bakımından yerinde olur.
Bu ikinci vahşette de 33 rakamı dikkatten kaçmamıştır sanıyoruz. Hem 33 kişi ölmüş ve hem de 33 kişi idama mahkûm edilmiştir…
Ancak 33’ün devamı da var…
5 Temmuz 1993 günü yani Madımak katliamından 3 gün sonra “Dr. Baran” kod adlı bir militanın güdümündeki 100 PKK eşkıyası, Erzincan’ın Kemaliye ilçesinin Başbağlar köyünü bastı. O esnada akşam ezanı okunuyordu. Haydutlar, câmie girip cemaati yaka-paça dışarı çıkardılar. Önce bir buçuk saat propaganda yaptılar. Ardından silahlarını ateşlediler. 29 kişi orada hayatını kaybetti. Sonra köyü ateşe verdiler. 214 ev, cami, okul, halkevi yanarak kül oldu. 3 erkek ve 1 kadın, saklandıkları yerde yanarak öldüler. Burada da 33 insan öldürülmüştü.
PKK, bu vahşeti, Madımak katliamına misilleme olarak yaptığını açıkladı. Daha sonra DGM’de açılan 20 sanıklı dâvâda 18 kişi beraat etti, 2 kişi mahkûmiyet aldı.
Fakat Başbağlar’da işlenen vahşet Sivas’ta yaşanan dehşetten geri olmadığı hâlde Başbağlar, ülke aydınları tarafından çok uzun zaman görmezden gelindi. Bugün de fazlaca ilgilenilmiyor.
Hâlbuki dehşet, vahşet ve cinayet, kim tarafından kime karşı yapılırsa yapılsın mutlaka reddedilmelidir. Caniler, her defasında hayatlarına kıydıkları 33 kişi üzerinden bütün Türkiye’yi ateşe verdiler. Böylesi olaylarda istihbarat ajanları ustalıkla işlerini bitirdikten sonra ortadan kaybolur. Toplumsa yıllarca kavgaya devam eder.
Madımak ve Başbağlar vahşetlerini Alevi ve Sünni tasnifleriyle değerlendirmek ne acılarımıza derman ve ne de milletimize ve istikbalimize hizmet olur.
Böylesi tuzaklara karşı bugün de bir asır sonra da uyanık olmak şarttır…
.HÂLÂ AYNI SANCI!..
2022-07-05 02:00:00
Sn. Kılıçdaroğlu, "bizim de hatalarımız oldu!" diyor. Bunu herhâlde partisinin geçmiş uygulamaları için söylüyordur. "Helâlleşme" derken de yalnızca bugünü değil CHP’nin iktidarda olduğu dönemde vatandaşa yaptığı zulmü kastettiği de düşünülebilir…
Ne var ki bu dile gelenler, zayıf itiraf ve ikrarlardır.
Köklü bir hesaplaşma yok!..
Zira Kemal Kılıçdaroğlu’nun, partisine dirayetle hâkim güçlü bir lider olduğu söylenemez. O, sadece bir genel başkandır. Bazı şeyleri suya-sabuna dokunmadan idare ediyor...
CHP, 1923-1950 arasında Türkiye’yi Tek Parti olarak şekillendirmeye çalıştı. 27 Mayıs 1960’tan sonraki 40 yılda da değişik tarihlerde koalisyon olarak icranın başında bulundu. Nev’î şahsına münhasır bir partidir. Bülent Ecevit’in hapisten çıktıktan sonra CHP’nin başına dönmeyip DSP’yi kurması da bu yüzdendi.
Kemal Kılıçdaroğlu, hataların neler olduğunu bugüne dek saymadı, sıralamadı. Birkaç kere başörtüsüne atıfta bulundu, o kadar. Ezan, Kur’ân öğretimi ve namazla alâkalı bir söz sarf etmedi. Şifreleri tahminle çözmeye çalışıyoruz. İşbaşına geldiğinde "yeni CHP" demişti. Onu inşa edemedi. Ama galiba bu arzusu ölmüş değil. Onun için Haziran 2023’te yapılacak Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekili Seçimlerinde kemikleşmiş CHP oyları dışında kendilerini iktidara taşıyacak oyları da alabilmek adına bu hata ve günahları daha bir sarih şekilde sayıp dökmek isteyebilir.
Niyet bu olsa bile bunun CHP’de hayat bulması kolay mı?
Bülent Ecevit, “Karaoğlan” diye bir efsane iken dahi yeni CHP’yi inşa edememişti. Nitekim bizzat bize "CHP kendine has bir partidir, bazı şeyleri aşamadım!" diye anlatmıştı. Sn. Kılıçdaroğlu da bu helalleşme ve hataları kabul meyanında belli ki bazı değil çok şeyleri aşamıyor.
CHP âdeta çok genel başkanlı bir parti.
Karışanı çok.
Onun için, sabah bir türlü olmamakta…
Ya bir partili ahlâksızlık yapmakta, ya bir belediye başkanı ırkçılık gütmekte veya CHP’li olarak bilinen bir gazeteci CHP taraftarı bir kanalda ezanın Türkçe olması gerektiğine dair çam devirebilmektedir... CHP Genel Başkanı, istediği kadar hata ve günah ikrarında bulunsun, helalleşme gereğinden söz etsin. Sıfatı CHP’li olan herhangi bir kimsenin "Ezan Türkçe okunmalıdır!" dediği ân bu millet, CHP’nin suçlarını hatırlayacak ve "CHP’nin değişmesi mümkün değil!" diye hükmünü verecektir. Böylece; bir tarafta Ayasofya’nın zincirlerini kırıp O’nu tekrar müminlerle buluşturan Cumhur İttifakı, diğer tarafta tadı damağında kalmış günah-ı kebâir hasretindeki CHP ve ortağı ittifak yer alacaktır.
Atalar, ne kadar muhteşem söylemişler:
-Ahmak dostun olacağına, akıllı düşmanın olsun!
Seçim sath-ı mailine girilmişken CHP’li birinin CHP’li bir kanalda "tanrı uludur, tanrı uludur demenin bir zararı yok. Ezanı Arapça okumak kültürel emperyalizmdir!" diye hezeyan saçması, CHP’ye de Millet İttifakı’na da yapılmış esaslı bir ziyandır.
Ezân-ı Muhammedî, 1932’de CHP emrindeki Diyanet’in bir tamimiyle bırakılmış, yerini bahsedilen "tengri"li sözler almıştı. Bununla da kalınmadı. İsmet İnönü’nün CHP Reis-i umumisi ve Reis-i Cumhur ve Refik Saydam’ın Başvekil olduğu 1941’de TCK-Türk Ceza Kanununda değişiklik yapılarak Arapça Ezan okunması yasaklandı. Artık bir genelge değil ceza kanunu vardı. Aksine davranan müezzinler, hapse atıldı. DP-Demokrat Parti,1950’de işbaşına gelir gelmez Türkçe dışında da ezan okunabileceğine dair kanun çıktı. Adnan Menderes, vatandaşın sevgilisi oldu. Bütün yurtta muazzam bir bayram havası yaşandı.
CHP’yi iktidardan mahrum eden 5 temel sebep varsa bir numaralısı CHP’nin ezan, Kur’ân ve namazla yaptığı kavgalardır. DP’ye 10 yıl boyunca sürekli seçim kazandıran 5 sebep varsa onlardan birincisi de bu mukaddeslerimize gösterdiği hürmettir…
Şimdi bakalım Kemal Kılıçdaroğlu, partisine mal edilen o TV konuşmasını da konuşanı da layıkıyla kınayacak mı yoksa sıradan cümlelerle mi geçiştirecek? Olması gereken, hem kendisinin lanetleme ölçeğinde bir kınama yapması ve hem de Müslümanları rencide eden ve partisine büyük ziyan veren o gazeteciyle kanalın özür dilemesini temin etmektir.
Sıkıştığında fikir hürriyeti kalpazanlığına sığınacak olan hezeyan sahibine yöneltilen küfür-kelâm yanlış fakat sorular haklıdır:
-Ezan hangi dilde olursa olsun! Sana ne? Namaza Türkçe çağrı olduğunda işi gücü bırakıp camiye mi koşacaksın?
Sn. Kılıçdaroğlu, lütfen unutmayınız:
-Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüye kurt getirir!
Sizde ne çok acemi çoban varmış!..
Onlar, herkesi kör, âlemi sersem zannediyorlar.
İslâm’ın itikadından da amelinden de habersiz kimseler, hadlerini aşarak bilmedikleri mevzuda konuşurlar ve bu da CHP namına yapılan konuşma olarak kabul görürse kimse boşuna yorulmasın CHP, ne Cumhurbaşkanlığını ne de iktidarı kazanır!..
Kur’ân-ı kerîme "çöl kanunu" diyemeyenler, ‘Ezan’a dair ettikleri lakırtılarla içlerini soğutmaya çalışmaktalar.
Sandık, tam bir ders olacaktır?
.ORTAK DAİMÎ MEKANİZMA
2022-07-02 02:00:00
28 Haziran 2022’de Madrid’de yapılan NATO Zirvesinde toplantı sonuç beyannamesi yayınlanmasından başka Türkiye, İsveç ve Finlandiya da kendi aralarında 10 maddelik bir muhtıra imzalandılar. Bu muhtırada adı geçen iki kuzey Avrupa devleti, Türkiye’nin şart koştuğu diğer maddeleri kabul ettiği gibi PKK/YPG ve FETÖ mensuplarının ülkelerinde faaliyet göstermesine izin vermeyeceklerini ve iade taleplerimize de riayet edeceklerini taahhüt etmekteler…
Türkiye, taahhüdün, mücerret bir cümle olmaktan ibaret kalmaması için lâzım geleni yapmıştır. İyi kaleme alınmış 10 maddelik muhtıranın 9. maddesi, verilen taahhütlerin nasıl denetleneceğini düzenlemektedir. Buna nazaran Türkiye, İsveç ve Finlandiya arasında bir Ortak Daimî Mekanizma kurulacaktır. Kurulacak yapıda adı geçen devletlerin Dışişleri, İçişleri, Adalet Bakanlıklarıyla İstihbarat ve Emniyet teşkilatlarından temsilciler yer alacaktır. Bir murakabe kurumu olacak olan Ortak Daimî Mekanizma, böylece bu terör örgütlerinin her iki ülkede küçükten büyüğe bütün faaliyetlerini takip edecek ve her iki devletin bu faaliyetlere karşı ne yaptığını veya yapmadığını kaydedecektir. Zikrolunan devletlerin, Türkiye’nin istediği teröristleri gönderip göndermediğine bakacaktır. Ortak Daimî Mekanizma, böylece, İsveç ve Finlandiya’nın terör kirinden arınıp arınmadığını kayıt altına alacaktır. Türkiye’yi çok uğraştırmış fakat bugün Rus tehdidi veya Batı'nın baskısı üzerine NATO’ya girme uğruna böylesi taahhütlerde bulunan İsveç ve Finlandiya, sözlerinde ne kadar duracaklardır? Sözlerinin arkasında olduklarını beyan ediyorlar ama bunlar işin sıcaklığı içinde dile gelen ifadelerdir. Zor inanırız. Sabıka kayıtları kabarık. 10 milyonluk İsveç ve 5 milyonluk Finlandiya’da söz konusu terör örgütü mensupları, o ülkelerin nüfuslarına göre az değildir. Üstelik bazıları yaşadıkları memleketin vatandaşıdır. PKK/PYD ve FETÖ örgütlerinin, İsveç ve Finlandiya’yı kendilerini ortada bırakmaması için her yolu deneyecekleri bellidir. Bundan böyle bu iki devletin düne kadar korudukları teröristlerden dolayı başlarının çok ağrıyacağına şüphe yoktur.
Ortak Daimî Mekanizma, her ne kadar 3 devlet arasında imzalandıysa da diğer NATO ve AB ülkelerinin iştirakine de kapalı değildir. İsteyen üçüncü devletler de bu "teşkilat"a katılabilirler. Ankara, önümüzdeki günlerde Washington, Paris, Brüksel, Berlin, Londra… gibi devletlere Ortak Daimî Mekanizmaya dâhil olmaları için teklifte bulunacaktır. Her hâlde ya "üye" veya "gözlemci" olmaları talep edilir. Zira 3’lü muhtıra’da tarafsız unsur, hakem yoktur. Helsinki de Stockholm de yapacakları ihlallere mekanizma nezdindeki temsilcileriyle kılıf bulmaya çalışabilirler. Mekanizmanın dürüst, sağlıklı ve samimiyetle işlemesi her üç devletin ve dünyanın menfaatinedir.
NATO Zirvesi, şartlarımızı muhataplarımıza virgülü virgülüne kabul ettirmemiz itibarıyla şüphesiz ki diplomatik ve tarihî zaferimizdir. Ancak, Ortak Daimî Mekanizmanın hiç aksamadan disiplinle işlemesi şarttır. Aksi hâlde zaferimiz zedelenir. Kaygımızı tekrar edelim ki bu defa da sahada kaybetmiş oluruz.
Daimî Ortak Mekanizmanın layıkıyla çalışması ilk şarttır. Diğer şartlarımız ise üzerinde ayrıca genişçe durulacak hayati bir bahistir. Şimdilik şu kadarını kaydedebiliriz:
Genişlemiş NATO ile Rusya ve Çin arasında şu veya bu şekilde bir kapışma olduğunda Ankara, asla denge ve tarafsızlık siyasetini terk etmemelidir. "Hem NATO’da kalıp hem de nasıl tarafsız olunur?" Soru, isabetlidir, deriz. Ayrıca şimdiden haber verelim ki Bağımsız Devletler Teşkilatı’na dikkat kesilmeliyiz. Genişleyen NATO’ya karşı Rusya, dünkü peykleri BDT-Bağımsız Devletler Topluluğu üyesi Türk devletlerini yanına çekmek isteyecektir.
Dünyada çok sür’atli şekilde çok şeyler değişiyor.
.MADRİD ZAFERİ!..
2022-06-30 02:00:00
Madrid’de toplanan NATO Zirvesi’nde Türkiye’nin elde ettiklerinden dolayı kazandığımız başarıya "NATO Zaferi" denebilir. Lakin, bu diplomatik zaferin Türkiye’yi, Türk Devletleri Teşkilatı’nı ve şuur ve idraki yerinde İslâm memleketlerini memnun ettiği gibi soykırım dâhil her türlü vahşetle memleketlerinden sürülüp çıkarılmış veya katledilmiş Endülüs Müslümanlarının ruhunu da şâd etmiş olduğuna inandığımız için biz, "Madrid Zaferi" diyeceğiz…
28 Haziran’da İspanya’nın başkenti Madrid’de NATO üyesi devlet temsilcileri bir araya geldiler. Bu, malum bir gerçek. Daha gerçek olansa Türkiye Cumhurbaşkanı ve mesai arkadaşlarının toplantıda âdeta 7 düvele karşı mücadele vermesidir. Cephe harpleri, harbîdir. Masada yaşanan diplomatik muharebede ise yüzlerde çifter çifter maskeler vardır. Sahte gülüşlerle asıl niyetler saklanır.
Program gereği mevzubahis NATO zirvesi 30 üye devletin temsilcileriyle icra edilecekti. Ancak bu genel kurul yapılmadan evvel NATO Genel Sekreteri Jens Stoltenberg’in gayretleriyle evvela 4’lü sonra da 2’li toplantı yapılması da karar altına alındı. Zirvede NATO’nun 2030’a kadarki yol haritasına dair çok şey konuşulacaktı. Dünya ise daha başka bir tarafla meşguldü. Diğerlerini konuşan olmadı. Türkiye’nin İsveç ve Finlandiya’nın NATO’ya kabullerine dair tavizsiz reddi gündemin ana maddesiydi. 4’lü masaya Genel Sekreter, Türkiye Cumhurbaşkanı, İsveç Başbakanı ve Finlandiya Cumhurbaşkanı iştirak edeceklerdi. Bu toplantıdan sonra da ikili bir toplantı yapılacaktı. Bu defa Sn. Stoltenberg ve Sn. Erdoğan baş başa görüşeceklerdi.
4’lü toplantı aynen bu katılımlarla ve iki celse hâlinde icra edildi. Toplantıdan sonra yapılan açıklama, çok yankı yaptı, Türkiye’de ise zafer havası estirdi. Çünkü İsveç ve Finlandiya, yalnızca Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan önünde diz çökmemişlerdi. Âdeta "biz, ettik siz etmeyin!" diyorlardı. Ne şart koşuyorsak aynen kabul ediyorlardı. Terör örgütlerini ülkelerinde barındırmayacak, Türkiye’ye silah ambargosu uygulamayacak, teröristlere silah yardımı yapmayacak, hatta ve hatta hukuk mevzuatlarını bile değiştirerek demokrasi masalı okumaya son vereceklerdi…
-Bunun adı nedir?
-Bunun adı zaferdir!
Örneği çoktur. Sahada kazanıp masada kaybetmek gibi kötü bir alışkanlığımız vardır. Türlü sebepleri olabilir. Ayrı bir bahistir ve üzerinde müstakilen durmak icap eder. Şu var ki o kötü sonuçlarda kaht-ı ricalin yani yetişmiş personel kıtlığının büyük etkisi olduğu yok sayılmaz. Demek oluyor ki geldiğimiz noktada bir büyük eksikliği -şükürler olsun ki- telafi etmiş bulunuyoruz. Bu defa masada ve kesin bir zafer kazandık.
Ne var ki:
Sevinelim, evet bu bizim hakkımız; Cumhurbaşkanımızla ekibini de cân-u gönülden kutlayalım. Ama tedbir, belki endişe, belki ihtiyat… ihmal edilmemeli. Vaziyet, bu kelimelerden hangisini kaldırırsa Ankara, onu pusula yapıp hedefe dikkatle yürümelidir. İsveç ve Finlandiya’nın hiçbir şart koşmadan ve ne diyorsak kabul etmeleri ve yaptıklarını da âdeta kasem ederek, yeminle teminat vermeleri bizi de çok insanı da işkillendirmiş bulunuyor.
Soru 1:
Bu irade, bu kabul, bu iki devletin kendi hür tercihi midir?
Cevap, "evet" ise kendi geçmişlerine ters düşmüyorlar mı?
Soru 2:
Acaba İsveç ve Finlandiya, "Zerdüşt Böyle Buyurdu"ğu için mi karşımızda varlık gösteremediler.
Kanaatimizce, İsveç Başbakanı Sn. Anderson ve Finlandiya Cumhurbaşkanı Sn. Niinistö’nün, "emriniz olur!" dercesine Cumhurbaşkanımızın önünde kabul ve ikrarda bulunmaları, kendi tercihlerinden önce bir güdücü aklın eseridir. ABD Başkanı Sn. Biden’ın toplantı sabahı Sn. Erdoğan’ı arayıp toplantı öncesi görüşmek istemesi, zirvede "aile fotoğrafı" çekilirken Türkiye Cumhurbaşkanıyla yan yana düşmeye özen göstermesi, bir şeyler diyor olmalı.
İsveç ve Finlandiya tarafına "mühim olan sizin, NATO’ya girerek Rus tehlikesine karşı güvende olmanızdır. Onun için Türkiye her ne derse itiraz etmeyin. Sonrası kolay!" denmiş olabilir. Böyle bir telkin olmuş mudur? Olmamıştır denemez.
Buna rağmen onlar, kendi aralarında hangi rolü oynarsa oynasınlar. Netice itibarıyla adı geçen iki ülkenin Türkiye’ye verdiği her söz zapta geçmiş, andlaşmaya bağlanmıştır. Bundan böyle teröre yardım ve yataklık yapamayacak, silah desteği veremeyecek, iadesini talep ettiğimiz PKK ve FETÖ örgütü mensupları iade edilecektir. Bütün bunlar için de Ankara, Stockholm ve Helsinki’yi yakın takibe almalıdır. Allah korusun, bu defa da sahada kaybetmeyelim.
Son söz:
28 Haziran 2022’de kazanılan Madrid Zaferi, muhtemelen 18 Haziran 2023 Seçimlerine tesir edecektir. Şimdi sırada diğer büyük hamle var. Çılgın döviz, yüksek enflasyon, hayat pahalılığı, fakirleştiren maaşlar da affedilmez biçimde mağlup edilirse 2023’te zafer, Sn. Erdoğan ve Cumhur İttifakı’nındır.
Enflasyonun belini kırmak, TL’nin haysiyetini kurtarmak şart.
1 avro, 1 dolar Türk parasıyla 20 liraya yakınsa istiklâl zedelenir.
O zaman, zafer zora girer, gülen yüzler, düşer ve adama "paran kadar konuş!" derler.
Bu ayıbı yaşamayalım…
.KATLİAM!..
2022-06-28 02:00:00
Önceki gün Fas’tan Melilla’ya geçmeye çalışan bin beş yüz-iki bin kadar Afrikalı düzensiz göçmenin üzerine İspanya ve Fas polisinin ateş açması sonucu iki taraftan gelen kurşun yağmuru altında kalan çok sayıda sığınmacı öldü, çok sayıda sığınmacı da yaralandı… Hayatını kaybeden 37 kişidir. Ancak, bazı yaralılar, hekim ve ilaç yardımı yapılmadığı için vefat etmişlerdir.
Melilla neresidir?
Vak’a nedir?
Tabiî, tarihî ve coğrafî olarak Fas’a ait olması gereken Melilla, aksine İspanya anayasasına göre İspanyol toprağıdır. Adı geçen devlet, Akdeniz kıyısındaki bu yere Septe ile birlikte özerk il statüsü vermiştir. Şehir, 20 km2 büyüklüğündedir. 86 bin küsur nüfusa sahiptir. Belediye başkanı, aynı zamanda -sözde- başbakandır. İspanya, 1492’den başlayarak çok kanlı bir şekilde ve soykırım yaparak Müslümanları, Endülüs’ten çıkarttıktan sonra 1497’de de bu bölgeyi zapt ve işgal etmiştir. İşgal, o günden bu yana sürmektedir. Fas, burayı talep etmekte fakat karşılaştığı keyfîlik karşısında bir şey yapamamaktadır.
İspanyol işgalindeki bu yer, adaletsiz dünyada İspanyol arazisi ve dolayısıyla AB bölgesi sayıldığından fakirliği, bir bıçak gibi kemiklerinde hisseden Afrikalılar, Fas hududundan Melilla’ya geçmeye çalışırken hem kaçmak istedikleri ve hem de geçmek istedikleri topraklardan gelen ateş altında can verdiler. Bu ağır dram, çağdaş denen dünyada vicdanı olan herkesi yaralaması gerekirken İspanyol Başbakanı Pedro Sançez, hiç çekinmeden memnuniyetini dile getirip Faslı yetkililere teşekkür etti…
37 kurbağa, kuş vs. değil insan ölmüştü. "Ölümden öte köy yok!" diyerek açlıktan, yoksulluktan, doğduğu topraklardan doymayı umdukları topraklara geçmek isteyen insanlar, gaddarca katledilmişti. Onlar katledilmiş, fakat, katliamı yapanları veya yaptıranları bir Başbakan, ayıplayacağına, müeyyide yoluna gideceğine kutluyordu.
Zulüm bu değilse zulmün ne olduğunun tarifini yeniden yapmak lâzım!
En az diğer insanlar kadar hayat hakkına sahip, bir kısım mağdur ve mazlumlar sömürgeci ve sömürgeci gölgesindeki polis tarafından şiddet görüp can verir ve bir başbakan da sorumsuzluk örneği gösterirken bunu var güçleriyle kınaması gerekenler ne yaptılar?
Hiçbir şey!..
Kılları kıpırdamadı!
Umursamadılar!
Onlarda evlerindeki köpek rahatsızlandığında gösterdikleri telaşın binde biri dahi görülmedi!
Afrika Birliği, Avrupa Birliği, Birleşmiş Milletler, G-20’ler… ve daha kınama gücüne, müdahale imkânına sahip hangi teşkilat ve hangi devlet varsa hepsi sustular…
Şimdi bu katliamın altına imza atan Sançez, Madrid’deki NATO toplantısında misafirlerine kim bilir içi boş ne kadar laf edecek!..
Haksızlık, zulüm, kan dökme ve katliam karşısında bu son görülen susuş değildir. Bu dilsizlik devam ettikçe, adaletsizlik bitmedikçe, emperyalist sömürüler semirdikçe… dünya, giderek çok zenginler ve çok fakirler beldesine döndükçe, bu manzaralar daha çok yaşanacaktır.
Afganistan’da bin kişi depremden ölür, yüzlerce kişi yaralanırken de onlar susmuştu.
Hâlbuki ve elbette Afgan da insandır!.
Afgan gibi Afrikalı da insandır!
Fakirlik, Afgan’ın, Afrikalının suçu değil!
Suç, asırlar boyu bu garip insanları ve daha nicelerini soyan, yolan, fakirliğe mahkûm eden sömürgeci, müstemlekeci, haçlı, malum devletlerindir.
Dünyanın adalet, insaf ve insanlık karnesi buysa… birileri katleder, diğerleri seyrederse felaketlerin ardı arkası kesilmez. Mazlumların ahı, öldürür geçer, yakıp geçer, yıkıp geçer!..
.AFGAN DA İNSANDIR!..
2022-06-25 02:00:00
21 Haziran’ı 22 Haziran’a bağlayan gece saat 23.54’te Afganistan’ın Paktika vilayetinde 5,9 büyüklüğünde bir zelzele oldu. Diğer vilayet ve komşu ülkelerde de hissedilen bu depremde yüzlerce ev yıkıldı. Binden fazla insan vefat etti. Bin 500 civarında insan yaralandı.
Türkiye ve Pakistan, ilk ândan itibaren Afganistan’ın yardımına koştular.
Türk Kızılay’ı seferber oldu…
Çin ise "bu iyi komşusuna" yardıma hazır olduğu şeklinde tuhaf bir açıklama yaptı.
BM yardım imkânına sahip olmadığını, cömertçe yardımda bulunduklarına işaret ettiği Türkiye ve Pakistan’a teşekkür etti…
Afganistan, ne yazık ki bir figanlar, ağıtlar, çığlıklar diyarıdır. Doğu-Batı, Güney-Kuzey Asya’nın geçit noktasındadır. Bir asırdır kargaşa yaşıyor. İç harp ve işgaller şeklinde süren bu kargaşaları, 1979’dan beri bizzat hatırlıyoruz. Bu tarihte kuzeydeki komşusu Kızıl Rusya, Afganistan’ı işgal etti. Doğu komşusu Çin, batı komşusu İran ve güney komşusu Hindistan, işgale ses çıkarmadılar. O menfur işgal, Sovyetlerin sonunu getirdi. Ruslar 1990’ların başında çekilmek zorunda kalınca Taliban işbaşına geldi. 10 yıl boyunca SSCB’ye karşı yiğitçe cihad etmiş insanlar, bölünerek birbirlerinin boğazlarına yapıştılar. O muamma 11 Eylül saldırısının ardından ABD, 2001’de Afganistan’a girdi. Komşulardan yine çıt çıkmadı. Bir bölüm Afganistanlı, işgalci Amerikan ordusuna karşı yıllar süren gerilla savaşı verdi. Nihayet 2021’de o da çekildi. Kendi geleneklerine göre bir hükûmet kuruldu. Şimdi gerçekler önünde hükûmet etmeyi öğreniyorlar…
Afganistan, aralarında Özbek ve Türkmenlerin de olduğu farklı milliyetlerden meydana gelen 32 milyon nüfusa sahip BM üyesi bir devlettir. Ülke sahası Türkiye’nin üçte ikisi kadardır.
Yaşadığı acıları fazla anlatmaya gerek yok. Şu isim, her şeyi tek başına izaha yeter: "Afganistan’ı Açlıktan Kurtarın Derneği…" Derneğin kurucusu Ubeydullah Bahirî "Zelzele, ülkedeki korkunç insani vaziyeti daha da kötüleştirdi" demekte.
Doğrudur ve aynen böyledir.
Afganistanlı bir asırdır iç ve dış harpler ve işgallerle yorulmuştur.
Memleket uyuşturucuların başıboş kaldığı bir yer hâline gelmiştir.
Büyük miktarda göç vermektedir.
32 milyon nüfustaki kayıtlı sayıdır. Suriye gibi burada da nüfusun önemli bir bölümü gitmekte, hudutlarda perişan olmakta, denizlerde boğulmaktalar. Uyuşturucu üretim ve kaçakçılığını yok edecek siyasi bir iktidar iradesi ise henüz mevcut değildir.
Afganistanlı da fakir Afrikalılar gibi yoksulluklar içindedir…
Kendimizi onların yerine koymalıyız:
Kim, "Ülkemi açlıktan kurtarın!" diye çığlığı, isim yapan bir dernek kurar?
Dünyada örneği olduğunu sanmıyoruz.
Son 20 senenin en ağırı olan 5,9 büyüklüğünde ve büyük ölüm ve hasara sebebiyet veren "yer kıpraşması" işte bu fakir ve talihsiz kardeş devlette yaşanmıştır. BM’yi anlamak hakikaten zor. Şu durumda bile bir varlık gösteremeyen ve faydası olmayan Birleşmiş Milletler Teşkilatına ne gerek var? Bu teşkilatın lağvedilip yeniden inşa edilmesi şarttır.
BM âciz kaldı ama İİT bir şey yaptı mı?
Hayır! İslâm İşbirliği Teşkilatı da her zamanki gibi sükûtu tercih etti!..
Fıkıhta yâni İslâm Hukukunda bir kaide vardır: Bir şehirde bir kimse açlıktan ölürse o şehrin imkân sahibi insanları bu ölümden mes’ul olurlar. Görülüyor ki sömürüle, sömürüle bu perişanlığa düşürülmüş, açlığa mahkûm edilmiş Afganistan’dan Müslimi ve gayrimüslimi ile bütün devlet ve milletler sorumludur.
Türkiye ve Pakistan’ın teşekküre layık görülmesi memnuniyet vericidir. Ancak daha çok yardım etmelidir. Türk Devletleri Teşkilatı da harekete geçirilmelidir. Bu teşkilata mensup bazı devletler, Afganistan’a komşudur. Velev ki komşu olunmasın. Değil mi ki açlık, yıkım, yoksulluk ve suiistimalden haberdar olduk! O zaman nasıl rahat uyuruz?
Devletimiz ve Türk Kızılay’ı gibi dernek ve vakıflarımızla Türk milleti ve İslâm ümmeti de Afganlı kardeşlerimize yardımcı olmalı, bir merhametli el gözyaşlarını silmelidir.
Bir lokma kurban etinden onların tatmasına da imkân vermeliyiz.
Merhamet Medeniyetinin kurucusu Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- bu mevzuda buyurdukları bir hadis-i şerifin bir cümlesi meâlen şöyledir:
“Mü’minler, birbirine karşı muhabbet ve merhamette bir vücut gibidir.”
1979’dan beri Afganistan’ın başına gelmeyen kalmamıştır.
Unutamayız!
Afgan da insandır…
Dertlere derman olma vaktidir!
.DÂVÂ
2022-06-23 02:00:00
TL’nin döviz karşısında perişan duruma düşmesi, ağır hayat pahalılığı, Suriye’nin kuzeyinde yapılacak olan 5. Harekât, Yunanistan’la tırmanan ihtilaf, Rusya-Ukrayna Savaşı, 2023 Seçimleri yaklaşırken muhalefet cenahının hâlâ Cumhurbaşkanı adayı gösterememesi, sıklaşan orman ve fabrika yangınları… belli-başlı iç ve dış gündem maddeleridir. Şu günlerde verilen bir mahkeme kararı ise bu gündem maddelerinin içinde ön sıralara çıkmış bulunuyor…
Hadise şudur:
PG adında bir kız, 16 Temmuz 2020 günü Muğla’nın Ula ilçesinde kaybolur. Aramalar sonucunda 21 Temmuz’da Menteşe ilçesinin Yerkesik Mahallesindeki ormanlık alanda kan donduran bir manzarayla karşılaşılır…
PG, kaybolmadan önce kız kardeşiyle telefonla görüşmüştür. Bu görüşmenin ardından kendisinden bir daha haber alınamaz. Konuştuklarında kız kardeşine Menteşe’de bir AVM’ye alışverişe gideceğini söylemiştir. Aile, kızlarından haber alamayınca jandarmaya müracaat eder. Yapılan araştırmayla vaka, bütün dehşet ve korkunçluğuyla aydınlanır:
PG’nin cesedi ormanda bir varil içindedir. Öldürülmüş, ceset varilde yakılmış ve üstüne beton dökülmüştür…
Yapılan tahkikat sonrasında şüpheli yakalanır. Bu kişi, bar işleten ve sanayide bir dükkânı da olan CMA’dır. Sorguda, suçu işlediğini kademe kademe ikrar eder.
Gerek ikrarla ve gerekse tahkikat neticesinde elde edilen bilgilerle hadisenin seyri kesinleşir: Şüpheli ve maktule olay günü bir bağ evine gitmişlerdir. Burada aralarında kavga çıkmıştır. Şüpheli, kadını önce darbetmiş, ardından boğarak öldürmüş ve öldürdükten sonra da maktulenin cesedini ormanlık alanda bir varile atarak üstüne benzin döküp yakmış ve cinayetin izini kaybettirmek için de yanmış cesedin üstüne beton dökmüştür…
İnsan, nasıl bu kadar canavarlaşır?
İzahı, çok zor!..
Olaydan önce PG, Muğla’da üniversitede iktisat okuyan bir kızdır. 27 yaşındadır. Ula kazasında bir evde tek başına yaşamaktadır. Barda tanıştığı sanık CM ise evli, 27 yaşında ve 1 çocuk babasıdır…
Mahkeme, 13 celse devam eden yargılama süreci sonrasında 20 Haziran 2022 tarihinde iddia makamının da talep ettiği gibi “canavarca hisle eziyet çektirerek ve tasarlayarak öldürme suçu”nu sabit gördüğü için sanığa müebbet hapis cezası verdi. Fakat bu ömür boyu hapis cezasını vakada ağır tahrik bulunduğu, yani maktule kadının sanığı ağır şekilde kışkırttığı gerekçesiyle cezayı 23 yıla çekti. Şayet üst dereceli mahkemeler kararı yerinde bulurlarsa katil, meşruten/şartlı tahliye ve denetimli serbestlikten istifade ederek 14 yıl 4 ay sonra serbest kalacaktır. 2 yıldır da içeride tutuklu olduğu için ortalama olarak 12 yıl sonra tahliye olacaktır.
Gerçi muhakeme henüz bitmemiştir ama böyle bir değerlendirme ve karar, toplumda rahatsızlığa yol açmıştır…
Muğla 3. Ağır Ceza Mahkemesi daha gerekçeli kararını yazmadı. Mahkemenin ikna edici cezayı aşağı çekmeye sebep olan ağır tahrik veya tahriklerin ne olduğunu şüpheye yer bırakmayacak şekilde serdetmesi gerekiyor. Sanık, yaptığı müdafaalarda öldürdüğü kızın, evli olduğunu anlayınca kendisinden şantajlarla sürekli para kopardığını, ayrıca kendisini uyuttuktan sonra uygunsuz fotoğraflarını çekerek yine şantaj yaptığını iddia etmiştir. Dâvâcı vekili ise PG’nin telefonunun konuşma, mesaj ve video olarak yurt içi ve yurt dışında incelendiğini ve böylesi unsurlara rastlanmadığını beyan etmektedir.
Mahkeme, acaba sanığın iddialarını yerinde mi bulmuştur? Davacı avukatının da bilmediği başkaca delillere mi sahiptir? Şimdilik bilinmiyor. Mahkemenin oy birliğiyle karar vermesi dikkat çekmektedir.
Öldürme biçimi canavarca ve tüyler ürperticidir. Öldürülen, kadın-erkek kim olursa olsun durum değişmez. Hiçbir insan, kavga ettiği veya zarar gördüğü kimseyi kendisi bizzat cezalandırma hakkına sahip değildir. Buna kalkışmak suçtur.
Gerçek olan şu ki millet, verilen karardan rahatsızdır. Her parti ve her vatandaş rahatsızdır. Hâlbuki Mahkemeler, kararlarını “Türk milleti adına” verirler. Dolayısıyla istinaf ve temyiz mahkemesi bozmadan evvel millet, kararı “yok” saymıştır. Bu, şu demektir; milletin vicdanında kabul görmeyen bir karar her ne olursa olsun yanlıştır.
Bu, bahsettiğimiz meselenin bir tarafı.
Temas etmemiz gereken bir husus daha var:
Muhalefet, öteden beri yargının bağımsız olmadığını, hükûmetin talimatıyla hareket ettiğini iddia edegelmektedir. Bu vahşet, ilk işitildiğinde Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan sosyal medyada vakayı hemen kınamış ve gidişatın bizzat takipçisi olacağını yazmıştı. Sn. Bahçeli de benzer tavır göstermişti. Nitekim mahkemenin kararı üzerine AK Parti, kararın vicdanları rahatsız ettiğini açıkladığı gibi MHP de Sn. Bahçeli ile kararı, reddettiği gibi gerekiyorsa idam cezasını yeniden tartışmaya açmak gerektiğini de dile getirdi.
Eğer; mahkeme, iktidar ve Cumhur İttifakı’nın talimatıyla hareket etseydi o zaman bu karar, böyle çıkmaz ve belki de sanığa müebbet değil ağırlaştırılmış müebbet cezası verilirdi. Tam aksi oldu. Hem de Türkiye, 5. Harekâta hazırlanırken, Yunanistan bizi tahrik ederken, kuzeyimizde sıcak harp devam eder, ekonomik savaş canımızı yakarken bu karar verildi.
Dumanlı havaya sebep olmasın deriz!..
.ŞUŞA BEYANNÂMESİ
2022-06-21 02:00:00
Şuşa Beyanâmesi’nin birinci sene-i devriyesi sebebiyle 17 Haziran 2022 günü Bakü’de, 18 Haziran’da da Şuşa’daydık. Bu cümleyi, Azerbaycan’daydık şeklinde de yazabilirdik. Öyle denmesi de mümkün fakat biz, bu gibi durumlarda Anadolu’daki bir beldemizi zikredercesine şehir adlarını söylemeyi tercih ediyoruz…
GİRİŞ:
Anadolu Yayıncılar Derneği ile Azerbaycan’ın Yeniçağ Medya Grubu ve Azerbaycan-Türkiye Evi, 16-19 Haziran 2022 Tarihleri arasında “Anadolu’dan Karabağ’a Türkiye-Azerbaycan Medya Forumu” başlığı altında bir toplantı tertiplemişlerdi. İletişim Daire Başkanlığıyla Kültür Bakanlığı destek veriyordu. Mevzubahis faaliyetler, iki panel ve bir seyahat şeklinde gerçekleşti. Etkinlikte İstanbul, Anadolu ve Azerbaycan’dan çok sayıda haberci, yazar ve televizyoncu vardı.
17 Haziran günü resmî açılış ve başlangıç konuşmalarından sonra panellere geçildi.
O gün Bakü’de iki panel oldu. Bunlardan biri “Karabağ Zaferinde Azerbaycan ve Türkiye Medyasının Rolü” başlığını taşıyordu. Diğer panel ise “Türk Dünyası Medya İşbirliği Arayışları”na dairdi. Türk Devletleri arasında mevcut ve olması gereken dil birliği ve iş birliğine dair medya münasebetleri üzerine olan bu çalışmada biz de konuşmacıydık…
GELİŞME:
Balkanlardan Doğu Türkistan’a kadar yayılan mümbit gönül coğrafyamızda çıkan veya neşrolunan gazete ve kitapların okunabilmesi ve anlaşılabilmesi zaruretine temas ettik. Bu maksadı hayata geçirmek için ortak Türkçe inşası gerekmektedir. Lehçe ve şîve farklılıkları tabiî ki zenginliktir. Devam da edecektir. Fakat gönül iklimimizde, Türk Devletleri Teşkilatı sahasında İstanbul Türkçesi esas olmalıdır. İstanbul, nasıl ki şehirler şehridir, ebedî Payitahttır bunun gibi İstanbul Türkçesi de 200 milyonun değişik lehçe, şîve ve ağızlarla konuştuğu Türkçe’nin de en hâlis, en güzel şeklidir. Bu minval üzre görüşlerimizi neredeyse yarım asra yakındır dile getirmekteyiz. Bugün gerçi televizyon denen bir gerçek var. Hudut tanımadan topraklara girmekte. Ama ne hazin ki dünkü İstanbul Türkçesi de bugün yok. Ekran, İstanbul Türkçesinin yayılmasına aracılık edeceğine sorumluluğunun farkında olmadan Batılı dillere ait kelimeleri doğuya taşımaktadır. Forum veya panel densin istemezdik. Diğer yandan Türkçe bahsinde Türkiye ve Azerbaycan arasında kazanılmış olan büyük yakınlaşma dikkatlerden kaçmıyor. Buna rağmen bu alanda yapılacak çok iş, alınacak mesafeler var.
18 Haziran’daysa Şuşa’daydık:
Bitip-tükenmez fakat çok manzaralı dönemeçli yollarla varılan Şuşa, Bakü’ye 6 saat kadar mesafedeki tarihî bir şehirdir. Karabağ’ın merkezidir. Küçüktür fakat Azerbaycan’ın kültür başkenti gibidir. “Şişe” anlamında olduğu tahmin edilen başı dumanlı Şuşa, deniz seviyesinden bin 500 metre kadar yükseklikte yer alıyor. Uzaktan bakınca kayalar üstüne kurulduğu zannediliyor. Gidip girilince kayalarda olmakla birlikte düzlükte olduğu görülüyor.
Sovyetler Birliği dağılınca Ermenistan, 28 Aralık 1991’de Karabağ’ı işgal etmişti. Bu zalim işgal, 29 yıl sürdü. Ermenistan, Azerbaycan’ın yüzde 20’sini gasbetmiş olmasına rağmen 2020 Eylül’ünde fütuhat hülyalarına kapılarak yeni aparma ve katliamlara girişti. Bunun üzerine Türkiye-Azerbaycan Birleşik Türk Kuvvetleri, 27 Eylül 2020’de karşı taarruza geçti. Ermeni ordusu, ateş dalgalarına 40 gün kadar dayanabildi. Ermenistan Başbakanı Paşinyan, 9 Kasım günü teslim olduklarını açıkladı. Birleşik Türk Kuvvetleri, kesin ve tarihî bir zafer kazandı. Karabağ, ana vatana kavuştu.
Ermenistan’ın teslim olması üzerine 10 Kasım 2020’de Ateşkes Andlaşması akdedildi. Andlaşma, Azerbaycan’la Ermenistan arasında yapıldı. Metinde Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev ile Ermenistan Başbakanı Nikol Paşinyan’ın taraf devlet temsilcileri ve Vladimir Putin’in de müşahid devlet Rusya Federasyonu’nun temsilcisi sıfatıyla imzaları bulunmaktadır. Andlaşmanın Azerbaycan cihetinden en mühim maddeleri, zaferle kurtarılan toprakların Azerbaycan’da kalması ve Nahçıvan’dan başlayarak Ermenistan üzerinden geçip Azerbaycan’a varacak olan Zengezur Yolu’nun açılmasına karar verilmiş olmasıdır. Bu koridor 43 km’dir. Çalışmaya başladığında yeni bir İpekyolu doğacak, Türk dünyası kara yoluyla da birbirine ulaşabilecektir…
Şuşa Dramı:
Ermenistan askeri, Şuşa’yı terk etmek zorunda kaldığını anlayınca bu şirin şehirde âdeta taş üzerinde taş bırakmamıştır. Camiler dâhil her tarihî ve sivil eser büyük zarar görmüş bulunuyor. Karabağ beylerinin konağı da iskelete çevrilmiş. Sayın Cumhurbaşkanları Recep Tayyip Erdoğan ile İlham Aliyev, 15 Haziran 2021 günü sadece duvarları ayakta kalabilmiş olan bu konağın önünde Şuşa Beyannâmesi’ni imzaladılar. Stratejik muhtevaya sahip beyannâme ile askerî, savunma, iktisadî, sanayi, enerji, petrol, gaz, taşımacılık gibi hemen her sahada iş birliği esas alınmaktadır. Beyannâme, Azerbaycan ve Türkiye’den birine saldırılması hâlinde bu saldırının her iki devlete yapıldığı anlamında olduğunu kayıt ve karar altına almıştır. Nitekim her tarafta her iki ay yıldızlı bayrağımız birlikte dalgalanmaktadır.
Şuşa, şimdilik iskâna kapalıdır. Yeniden inşa ediliyor.
SONUÇ:
Azerbaycan’da “İki Devlet Tek Millet” keyfiyetinin bütün keyfine varılıyor.
Lakin artık denen şu:
-Neden Tek Millet, Tek Devlet değil?
Evet; önce Azeri Türkçesiyle sonra da İstanbul Türkçesiyle soralım?
-Niçün ?
-Niçin?
Tasalanmayın!..
Şuşa Beyannâmesi, bu yolda atılmış muhkem bir adımdır.
Beli; öyledir!..
.HİNDİSTAN’I ADALETE DAVET EDİYORUZ!
2022-06-14 02:00:00
Hindistan’da adalet arayan Müslümanlar, polis tarafından coplanıp dövülmekte, gösterilere katılanların evleri başlarına yıkılmaktadır…
Niçin?
Ne oldu?
Ne nedir?
Hindistan, 1 milyar 380 milyon nüfusuyla en kalabalık ikinci devlettir. Ülkedeki Müslüman varlığı 180 milyona yakındır. Bu rakam, toplam nüfusun yüzde 14,2’sidir. İktidarda BJP-Hindistan Halk Partisi bulunmaktadır. Başbakan Norendra Modi’dir. 2014’ten beri işbaşındadır. 180 milyon üyesi olan BJP, Hindu milliyetçisi, merkez sağ partidir.
Hindistan -bilindiği gibi- türlü sebeplerle sık karışan toraklardır.
Yine kargaşa yaşanıyor. Müslümanlar, meydanlara çıkmış bulunuyor. Polis, hak arayışındaki bu insanları dövmekte ve evlerini yıkmaktadır. Endonezya’dan Mısır’a kadar uzayan İslâm memleketlerinde de Müslümanlar, hakaretlerinden dolayı bazı Hintli politikacıları protesto etmekteler.
Hâdise veya hâdiseler şöyledir:
BJP Yeni Delhi medya başkanı Naveen Kumar Jindal, 1 Haziran 2022’te yazdığı bir Tweet’te insanlığın kurtuluş habercisi yüce Peygambere hakaret etti. Ancak gördüğü tepkiler üzerine bunu sildi. Fakat bu geri adım içe sinmemiş olmalı ki adı geçen partinin sözcüsü Nupur Sharma, 5 Haziran günü katıldığı bir TV programında bu mevzuda konuşurken hakareti katmerlendirerek bayağı sözlerle Sevgili Peygamberimize -aleyhisselam- Aişe validemize ve İslâmiyet’e saldırdı. Yaşananlar, elbette infiale yol açtı. Bunun üzerine BJP, medya sorumlusunun işine son verdi, parti sözcüsünü de ihraç etti. Tweet silinmiş, sözler geri alınmış olsa da karar değişmedi. O sırada biz de sosyal medyadan bu tavrı takdir etmiştik.
Ancak; bir hukukçu olarak şunu diyoruz:
Bu kişiler, katliam veya hırsızlık yapsalardı işlerine yine son verilecek ve partiden ihraç edileceklerdi. Ne var ki orada kalınmayacaktı. Polis de faillerin yakasına yapışıp onları, adalet tecelli etsin diye savcıya teslim edecekti. Arz küredeki Müslümanlar, 2 milyara yakındır. Bu haddini bilmezler, yazdıkları ve söyledikleriyle Müslümanları derinden rencide etmişlerdir. O hakaretler her bir Müslüman’a yapılmıştır. Nitekim bazı İslâm memleketlerinde protesto gösterileri olduğu gibi sesi cılız da çıksa İİT- İslâm İşbirliği Teşkilatı da bu edepsizleri kınamıştır. Bu itibarla yapılan idarî tasarruflar kifayetsiz kalmıştır:
Vaziyet o ki ya adlî soruşturma başlatılmamış veya başlamış olsa bile bu duyurulmamıştır. Eğer böyle bir takibat yapılmış olsaydı muhakkak işitilirdi. Dolayısıyla failler, adliyeye sevk edilmediği için suç-ceza dengesi kurulamamıştır. Bu da Hind Müslümanları başta olmak üzere Müslümanların kalbini kanatmaya devam etmektedir. Bundan dolayı Hindistan Hükûmeti, hem 2 milyar Müslümanın ve hem de devletindeki 180 milyon Müslüman Hindlinin duygularını anlamaya çalışmalı ve özür dilemek dâhil gereğini yapmalıydı. Bunu yapmak bir yana tam aksine adalet isteyen Müslüman vatandaşlarına karşı ölçüsüz güç kullanılmış ve kullanılmaktadır. Onlar, merhametsizce hırpalanıp dövülmekte ve üstüne üstlük ne alâkası varsa evleri de yıkılmaktadır. Güya yıkım kararı önceden tebliğ edilmiş. Bunun suça kılıf hazırlama olduğu bellidir. Müdahalede çizgi aşılmış ve politikacıların suçlarına polisin konut dokunulmazlığını ihlal suçu da eklenmiştir.
Nitekim Pakistan Hükûmeti, Hindistan büyükelçisini çağırarak olay kınanmıştır.
İngilizler, bir yerden çıkarken gerektiğinde dönüp müdahil olsunlar diye arkada muhakkak bir ihtilaf bırakırlar. Bu ihtilaf da kolay kolay çözülecek cinsten olmaz. Keşmir ve Kıbrıs bunun iki yakın örneğidir. Hindistan ve çevre devletlerde inanç yahut ırk kavgaları, bitip-tükenecek gibi değil. Londra acaba, Ukrayna-Rusya arasında meydana gelen harpten sonra doğan gıda sıkıntısını kendi açısından telafi için Hindistan’dan bir şeyler istedi de alamadı diye mi bütün bu sıkıntılar patlak verdi?
Veya protestocu ülkelerde hesabı var da onun için mi kargaşa çıkarmakta? Bunları asırlık tecrübeleri düşünerek ihtimal dışı görmemeli.
Ankara’ya gelince; tahrike kapılmak bize yakışmaz. Fakat Hind Müslümanlarının Millî Mücadelemizde yaptığı fedakârlıkları da unutamayız.
Hind Hükûmeti aklı selimle hareket edip polisin zulmüne müsaade etmemelidir. Hem adı geçen iki politikacı ve hem de haddini aşan polis mahkemeye sevk edilmelidir.
Devletlerin büyüklüğü, nüfusları ve arazileriyle değil adaletleriyle ölçülür.
.KALEMDE MÜREKKEP DONDU!..
2022-06-09 02:00:00
Eminiz ki haberi duyduğunuzda kan beyninize sıçramış, kelimeler dudağınızda kilitlenmiştir Haklısınız. Zira bu tepki, îmânın gücüne işarettir. Kayıtsız kalmak, İslâmlığa, hatta insanlığa da yakışmaz.
Ağır edepsizliğin yaşandığı ili yazmayacağız.
Rezaletin yer aldığı okulu da zikretmeyeceğiz.
Olaya karışan cahil gençlerin adlarını da vermeyeceğiz.
Hangi yerde, hangi okulda olursa olsun, o edepsizliği Müslüman adı taşıyan hangi oğlan veya kızlar yaparsa yapsın nihâyetinde o çirkinlik, her vesileyle nüfusunun yüzde 99’unun Müslüman olduğu dile getirilen Türkiye’de meydana geldi!
Bir vilayetimizin bir lisesinde şımarıklığı sınır tanımayan bir oğlan, bir Mushaf-ı şerif; Kur’ân-ı kerîm meâlini havaya atarak ona -hâşâ- topa vurur gibi tekme vurdu, bir kız da sululuğun en iğrenciyle video çekip onu sosyal medya bataklığında paylaştı…
Bu terbiyesizlik, bir yüzleşmedir:
Bu vak’a, 1 asırdır icra edilen eğitim sisteminin çökmesinin, bir enkazın adıdır. O gençler, çok büyük ahlâksızlık, en ağır dînî suç işlemişlerdir. Bu doğru. Fakat onlar, tek suçlu değildir. Bu ülkenin çocukları dinsiz olsun diye bir asır boyunca her şey yapıldı. İslamiyet yerine ikame din uydurulmaya çalışıldı. 1950 öncesi felakettir.
Daha sonraki zamanlara gelince o da az felaket değildir:
Okullara önce seçmeli din dersi, sonra din dersi konsun diye on yıllar boyu ne çok ter döküldü, nefes tüketildi. Kur’ân-ı kerim dersi konsun diye aynı şekilde mücadele verdik. Taksim’e cami yapılması için bizzat 40 sene yazıp-konuştuk. Vakfiyesine rağmen yanlış bir kararla camilikten müzeye çevrilmiş Ayasofya’nın yeniden ibadete açılması için çok nesil ömür tüketti.
Arkada kalan bir asırda matbuat, basın, medya… gazete, mecmua, radyo ve televizyonla dine, din adamına, dindara demediğini, yazmadığını, çizmediğini bırakmadı.
Suçlu sadece o talihsiz gençler değil.
Siyaset, Millî Eğitim, aile, imam, öğretmen yazar, herkes suçlu.
Bir yerde Kur’ân meâli tekmeleniyor!
Beride hiç umulmadık okullarda deistlik yayılıyor.
Gözünü hırs bürümüş politikacı, iddiasına dayanak olsun diye İslâm Halifeliğini 33 yıl boyunca hakkıyla icra eden Padişah için galiz kelimeler kullanıyor.
Hâlbuki Türk milletini aşiretten beyliğe, beylikten devlete, devletten imparatorluğa yükselten Kur’ân’a hürmet ve muhabbet ve ulü’l emre itaattir.
Ecdadımızı seçkin, mümtaz ve mübarek kılan, Kur’ân’a hizmet aşkıdır.
O aşk, bu değerler, yitip gitti…
Sizin gibi biz de aldığımız haberle derin acı yaşadık:
Kalemde mürekkep,
Damarda kan dondu!
Kur’ân, bu defa haçlı soylulardan değil, kendi içimizden hakaret görmüştü.
Kur’ân için can veren, Kur’ân’ın olduğu yerde som edeb hâlini alan nesillerin torunları eyvah ki ne hâle geldiler?
Şu vaziyete nazaran kişi başına düşen millî gelir, 80 bin dolar olsa ne çıkar?
Kişi, kişi olmadıktan sonra?
İmân da haysiyet de parayla tartılmaz!
Bu köhne maarif sisteminin, bu eğitim düzeninin yıkılıp yeniden inşası şarttır.
2023 seçimlerinden sonraki temel mesele maariftir…
.BEŞİNCİ HAREKÂT
2022-06-07 02:00:00
Suriye’nin kuzeyindeki askerî harekâtımız, Fırat Kalkanıyla başlayarak 2016’dan bu yana ortalama iki yıla yakın fasılalarla devam etmekte… Kuzey Irak’taki Pençe Harekâtımız ise 2019’dan beri yine münasip aralıklarla devam ediyor. Nitekim Mehmetçik el’an Pençe-Kilit Harekâtındadır. Suriye’nin kuzeyinde evvela Tel Rifat ile Menbiç’e, bilahare bu iki yerleşim yeriyle Ayn el-Arab ve Ayn İsa dâhil dört sahaya yapılacak olan 30 km derinliğindeki 5. Harekât ise her ân başlayabilir…
5. Harekâtın yapılma sebebi, Fırat’ın batısını terörden temizleyerek bu toprakları, sahibi olan Suriyelilere iade etmektir. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Harekâtın yapılacağına dair ilk işareti, 23 Mayıs 2022’de vermişti. "Hazırlıkların titizlikle devam ettiği"ni ise önceki gün Kızılcahamam’da açıkladı.
İlk harekât işaretinin verilmesiyle konuya dair son konuşma arasında iki haftaya yakın bir zaman geçmiş bulunuyor. "Harekât, neden önceden duyuruldu?!" diye tenkitler de işitildi. Öncelikle şunu unutmamalı ki böylesi büyük meseleler, iktidar-muhalefet hadisesi değildir. Bunlar devlet siyasetidir. Devlet aklıyla düşünülür, başlanır ve yürütülür:
Ne zaman,
Nasıl,
Nerede,
Hangi sürede,
Hangi unsurlarla,
Hangi silahlarla?
Harekâtın yapılacağı kararı verilir…
Harplerin bir de psikolojik tarafı vardır. Öyle tahmin ediyoruz ki Sn. Cumhurbaşkanı, hedefteki unsurlarla onlara kol-kanat gerenlerin ne yapacaklarının ortaya çıkması için ve belli bir plan dâhilinde 5. Harekâtı önceden duyurdu. Harekâta titizlikle hazırlandığımız haberinin taktik icabı söylenmiş olması mümkündür. Harekât için olması gereken hazırlıklar aşağı-yukarı yapıldıktan ve geriye sadece düğmeye basma kaldıktan sonra Sn. Erdoğan, bu işareti vermiş olabilir.
Bizim savaş tarihimizde "Hilal Harekâtı" denen bir harp hilemiz vardır. Ordumuz, çarpışmaların başında korkup kaçar gibi ric’at eder, geri çekilir. Yanılan düşman, bunu bir fırsat bilerek ordumuza saldırır. Saldıran muharip güç iyice yaklaşınca kuvvetlerimiz, hilalin iki ucunu kapatarak düşmanı çembere alır ve mağlup eder.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, işareti verdi ve Türk Ordusu, istihbarat ve devlet teyakkuza geçerek beklemeye başladı. Bakalım kim ne yapacak? Kim kiminle olacak? Eteklerden hangi taşlar dökülecek? Bu Harekât yapılacak, öncelikle Fırat’ın batısı terör örgütlerinden temizlenecekti. Harekâtın bugünlere alınmasındaysa Moskova’nın bir kararı tesirli oldu. Rusya, Ukrayna’da beklenmedik bir mukavemetle karşılaşmıştı. Bu yüzden Menbiç’teki kuvvetlerini çekerek Ukrayna cephesine aktardı.
Ancak!
Gitmişti fakat yeniden gelebilirdi.
Diğer yandan ABD, İran ve Suriye vardı…
Kim ne yapacak ve kim kiminle omuz omuza olacaktı?
Sabırla beklenerek bu sorular çözüldü:
Rusya iki gün önce Menbiç kırlığındaki El Sadiyah Üssüne asker sevk etti. Ayn İsa, Ayn el-Arab ve Tel Temir’deki asker sayısını arttırdı. Ayrıca Kamışlı’ya Pentsir 51 hava savunma sistemi mevzilendirdi.
ABD’nin PKK/YPG’ye silah götüren 30 tırlık konvoyu, Irak’tan Suriye topraklarına girdi.
İran ve Esad rejimi, PKK/PYD ile Suriye Millî Ordusu’nun çatıştığı Ayn İsa çevresine tank, top, ağır silahlar yerleştirip, asker takviyesi yaptılar.
Diğer yandan PKK/PYD, Tel Rifat’ta Suriye bayrağını çekti…
Bu gelişmeler, Türk Silahlı Kuvvetlerinin icra edeceği 5. Harekâtın başlama saatinin geldiğinin habercisidir kanaatindeyiz. Harekâtın önceki 4 Harekâttan daha şümullü ve vurucu olacağını düşünüyoruz. Her hareket eden unsur düşman sayılacaktır.
Yunanistan’ın üstümüze saldırılması da boşuna değildir.
Ankara’nın dikkati dağıtılmak istenmekte.
Boşa gayret!
Ne yapılırsa yapılsın; güney hudutlarımız teslim edilmeyecek, Yunanistan ve terör devletinin çevirmesiyle Türkiye bir açık hava hapishanesi olmayacak, Sevr, tarihin çöplüğünden geri gelmeyecektir…
Harekât, 5. olacak fakat bu harekât, son zaferimiz olmayacaktır. 24 Ağustos 1516’da Büyük Türk Hükümdarı Yavuz Sultan Selim’in kılıcıyla aynı topraklara Mercidâbık Zaferi’nin imzasını atıyorduk
.ADALARI TARTIŞMALIYIZ!..
2022-06-02 02:00:00
İsmine "Ege" denilen Adalar Denizi’ndeki adalar, bugün hemen neredeyse tamamıyla Yunanistan’ın elindedir. En azından stratejik olanlar, şehir hayatı yaşananlar komşu devlettedir. Buralar, Yunanistan’a iki farklı tarihte, iki farklı andlaşmayla terk edildi:
24 Temmuz 1923’te İsviçre’nin Lozan şehrinde toplanan milletlerarası bir konferansa müsteniden Türkiye Cumhuriyeti Devleti tanındı ve tescil edildi.
Ama o konferans, bugüne dek hep münakaşa edildi. Hükümler, zaferle hezimet arasında oldu. Bunun birçok sebebi var. Ankara’dan çok tavizler koparılmış ve tanınma ve tescil böylece olmuştu. Koparılan haklarımızdan biri adalardır. Adalar, smokinli ve papyon kravatlı garsonların akşam yemeği ikramı üslubuyla Lozan’da Yunanistan’a ikram edildi.
Ancak; andlaşmada lehdar devleti bağlayıcı, iltizamî bir şart vardı:
Adalar silahlandırılmayacak ve buralarda ordu bulundurulmayacaktı. Yalnızca asayişi temin için, küçük birlikler mahiyetinde jandarma ve polis olabilecekti. Anadolu topraklarına sapan taşı atımındaki adaların bir kısmı böylece elden çıktı…
Diğer kısmı ise 1947 Paris Andlaşmasıyla gitti.
İtalya, II. Dünya Harbi’nde mevzubahis adaları işgal etmişti. Harpten sonraysa buraları tahliye mecburiyeti doğdu. Zira harbi kaybetmiş ve kayıtsız ve şartsız çekilmişti. Bu meyanda adaları Türkiye’ye teklif etti. "Buralar zaten sizindir" diyordu. Lakin devrin tek parti iktidarı, cesaret gösterip teklifi kabul edemedi. Adalar, böylece 10 Şubat 1947’de Yunanistan’a bırakıldı. Lozan’daki şart burada da vardı:
Adalar zinhar silahlandırılmayacak ve askersiz olacaktı.
Kısaca tekrarlamak gerekirse:
"Ege" eski bir intihar etmiş Yunan kralının adıyken bugün onun hatırasından hareketle "Ege Denizi" denen, Osmanlı Türkiye’sindeki Adalar Denizi ve bu sulardaki adalar, bizim mülkümüz iken I. Dünya Harbi’ni kaybetmemiz neticesinde, II. Dünya Harbi’ndeyse Ankara’nın tarafsızlık adına zamanın dışında kalmasından dolayı bu adalar iki kademede ve katlanarak Yunanistan’a bırakılmıştır. Takip eden en az yarım asır içinde Ankara konuşmacıları yemin billah edercesine "yurtta sulh, cihanda sulh!" diyerek diğer vazgeçilen, Misak-ı Millî dâhil bütün kayıplarımız için onlarda gözümüz olmadığına dair teminatlar verile geldi…
Şükür ki son çeyrek asırda, o ürkek hava dağılmış bulunuyor.
Şimdilerdeyse daha bir cesur sesler yükselmekte.
Yunanistan, hayli bir zamandır adaları doğrudan veya dolaylı bir şekilde silahlandırdı ve silahlandırıyor. Bu emrivakiyi, andlaşma ihlalini ve zorbalığı bugünkü Ankara’nın kabul etmesi imkân ve ihtimal dışıdır. Dışişleri Bakanımız Mevlût Çavuşoğlu, daha evvel birkaç beyanatında mevzua temas etmişti. Bu defaysa Anadolu Ajansının Editör Masasına iştirak ile burada mufassal ihtar ve açıklamalarda bulundu:
Sn. Çavuşoğlu’nun dediği çok nettir:
-Yunanistan, Lozan ve Paris Andlaşmalarına rağmen adaları silahlandıramaz! Andlaşmaları ihlâl ederken Türkiye’nin savunma sanayiindeki ilerlemesinden çekindiğini gerekçe göstermesinin hiçbir makul tarafı yoktur. Adaları derhal silah ve askerden arındırmalıdır! Aksi takdirde andlaşmalardan doğan hak ve salahiyetlerimizle adaların statüsünü tartışmaya açar ve gereğini yaparız!..
Denmesi gereken buydu ve denilmiştir.
Şimdi bu sözün takipçisi olmalı.
Yapılacaklar bellidir:
Geçmiş yıllardaki bir makalemizde yaptığımız teklifte olduğu gibi Adalar Denizi, ortadan ikiye bölünebilir. Bizim tarafta kalacak adalardan mülkiyeti bizde olmayanları satın alabiliriz. Bu da iktisadi zorluktaki komşumuz için kazanç olur. Nitekim SSCB dağılınca Batı Almanya, Doğu Almanya’yı Rusya’dan satın almıştı. Başka emsaller de vardır.
Atina, bu veya daha başka bir diplomatik çözüme yanaşmazsa o zaman adaların yapısı mutlaka masaya yatırılacaktır. Şayet müzakerelerden bir sonuç alınamazsa o zaman hukukun bize verdiği yetki kullanılacaktır.
Kurulduğundan beri 200 senedir emperyalist Batı için Türkiye’ye karşı vekâlet savaşı veren Atina’nın huyundan vazgeçmesi uzak ihtimaldir.
Bu sebeple Adaları tartışmaya açmalıyız.
Hemen şimdi!..
"Şimdi değilse ne zaman?!!” sözü böylesi vakitler için yapılmış ihtardır.
.FETİH ŞUURU
2022-05-31 02:00:00
İstanbul’un fethi kutlaması, ilk defa 1914’te Büyük Harb devam ederken yapılmış ve sonra arada kesintiler olsa da devam etmişti. İlk ihtifalden son kutlamaya aradan 108 yıl geçmiş bulunuyor. Büyük kalabalıklarla yapılan anma şenliğine "ihtifal" denirdi…
Arkada kalmış bu bir asrın galiba kitabı da filmi de yapılmadı. Kitap, yazı, belge, film yoksa canlı şahitlerden sonra kayıt, silinip gider.
Biz, İstanbul’un Sultan Mehmed tarafından fethedilişinin anma törenlerini 1970’ten beri hatırlıyoruz. Yurt dışında olmadıysak veya çok ciddî bir mazeretimiz yoksa hemen hepsine de iştirak ettik. Kutlamaların, ihtifalin 1970 öncesini bilmiyoruz. Okuduklarımızdan öğrendiğimiz o ki Fethin 500. Yılı büyük ses getirecek şekilde yaşanmış. Bunu devrin edebiyatçıları, yazarları anlatırlar. Takvimler 1953’i gösterir.
1970’ten sonraki fetih merasimlerini ise çok canlı şekilde bilmekte ve hatırlamaktayız. Bu sebeple 1970-2000 aralığındaki fetih şölenleriyle 2022 Muhteşem Fetih İhtifalini çok rahat şekilde mukayese edebiliriz:
1970, ‘80, ‘90’lar fetih şenlikleri, Kozlu Kabristanı karşısında ve Yedikule Zindanları kuzeyinde bulunan surların Belgrad Kapısı, Mevlâna Kapısı önlerinde yapılırdı. ‘80’lerin ortasından itibaren artık ailece gidecek olmuştuk. Kısa merasimlerdi. Mehteranın mehter marşları çalması ve bir-iki manga Yeniçerinin kılıç-kalkan şakırtıları sesleri ve surlara tırmanma gösterileriyle biterdi. Biz ve bizim gibi oraya toplanmış en fazla 150 kişi, bu kadarını bile ecdada borç ödeme noktasında memnuniyet vesilesi sayar, gazetedeki sütunumuza 29 Mayıs’ı yazar bu günün bayram yapılmasını teklif ederdik…
O günlerde kutlamanın resmî tarafı ise şu kadardı:
29 Mayıs günü İstanbul Valisi ve Garnizon Komutanı, 5-10 görevliyle Fatih Hazretlerinin türbesine gelir, Kur’ânı kerim okunur, dua edilir ve vazife îfa edilmiş olurdu. Bir de muhafazakâr gazeteler, o gün birinci sayfalarında Fatih’i atını denize sürerken tasvir ederlerdi…
Yukarıdaki "en fazla 150 kişi" cümlesi, okuyanları şaşırtmış olabilir.
Hayır, bir hata yok!
Sözünü ettiğimiz dönemlerde İstanbul’un fethi için yapılan anma merasimi bundan ibaretti. Seyre gelenler de çoluk-çocuklarıyla beraber en fazla 150 kişi kadardı. Belki her sene bu kadar da olmazdı. Son senelerde Haliç’te lazer ışık oyunlarıyla fetih resmedilmeye başlandı…
29 Mayıs 2022’deki Fetih Törenindeyse İstanbul Millet Bahçesi’ni tıklım tıklım dolduran vatandaşlarımız 360 bin kişiydi. Fethin 369. Sene i devriyesine yurdun dört bir yanından 360 bin kişi gelmişti…
Bu seneki tören, yalnızca Fetih Şöleninden ibaret olmadı. Bu buluşma, aynı zamanda Millet Bahçesi’ne 1453’ün katı olmak itibarıyla 145.300 fidan dikilme hizmetinin çağrısıydı.
Fidan, bahçe, mekân… hâdisenin madde tarafıdır.
Ruh tarafıysa fetih şuur ve idrakidir.
Sebep her ne olursa olsun 150 kişilik sade bir merasim, Diyanet Reisinin Ayasofya-yı Kebîr Câmiî Şerîfinde kıldırdığı cemaatle sabah namazından, ikindide Devletin Cumhurbaşkanı, Bakanlar ve iktidarı oluşturan diğer 2 partinin genel başkan ve yöneticilerinin de iştirakiyle 360 bin kişilik ihtişama yükselmişti.
Fethin 569. yılı kutlamalarında meydanı uçsuz-bucaksız bir gelincik tarlasına çeviren mübarek ve mukaddes Türk Bayrağından gayrı politik bir şey yoktu. Bu sebeple devlet siyâseti ve millet hükmünün gereği olan bu çifte güzellikte muhalefet de bulunsa isabet etmiş olurdu.
Liderlerin yaptığı konuşmalar güzeldi.
Konuşmalar, her aidiyetten günümüz neslinin çok uzağına düştüğü dâvâ idrak ve şuurunun terennümüydü. 29 Mayıs 2022, bir dönüm noktası olmalıdır. Bundan böyle maddî kalkınmanın yerini ruh kalkınması, mânevi güçlenme, İslâm ahlâkıyla donanma, tarih şuuruyla beslenme almalıdır.
29 Mayıs 2022, mâşerî vicdanda 29 Mayıs 2053’ün provasıdır. Fethin 600. Yıldönümü, 2053, Anadolu’nun Fethinin 1000. Yıl eşiğidir. 2071’de yeryüzünde yeniden bir Cihan Devleti yükselecek ve ulu çınar, dallarını yeniden yedi iklim dört bucağa salacaksa o Kızılelma’ya varmak, bugünlerden başlayarak dâvâ ahlâk ve şuurunun ruh ve kalblere nakşedilmesiyle mümkün olacaktır.
Böylece biline…
.5'inci harekâta mecburuz!..
2022-05-28 02:00:00
5'inci harekâta dair ilk işareti, pazartesi günü Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, verdi. Dediklerinden anlaşılan, meseleyi ilgili müesseselerimizin değerlendirmekte olduklarıydı. Bu müesseseler; Hariciye, İçişleri Bakanlığı, MİT, Genelkurmay ve Cumhurbaşkanlığı’na bağlı istişare birimleridir…
Perşembe günü de MGK toplandı.
Cumhurbaşkanının başkanlığında yapılan 3 saatlik toplantıdan sonra bir beyanname yayınlandı. Bu bildirinin esası şu cümledir: “Güney sınırlarımızda icra edilen ve edilecek harekâtlar, komşularımızın toprak bütünlüğünü hedef almamaktadır. Millî güvenlik ihtiyacımızın gereğidir!”
Eğer; Suriye ve Irak devletleri, Türkiye’yi rahatsız eden terör saldırılarını bertaraf edebilselerdi ve edebilseler Türkiye, ne önceden ve ne de şimdi harekât yapardı. Zira her harekâtın insan, bütçe ve piyasa bedeli vardır. Komşu hükûmetler, bunu yapamadıkları içindir ki kendi işimizi kendimiz görüyoruz. Üstelik; komşularımız, AB ve ABD’nin kuvvetle destek verdiği PKK/PYD terör örgütleriyle başa çıkacak şartlara da mâlik değiller. Bu örgütün arkasında hemen her Avrupa devleti ve Amerika olduğu gibi İran da yer alıyor.
Bundan dolayı biz, harekât yapmak mecburiyetindeyiz…
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, ilk işareti verdiğinde harekâtın yarım kalmış olmasına atıfta bulundu. Bu yarım kalmışlık iki kademelidir. İlki Fırat’ın doğusuyla alâkalıdır. Önceki 4 harekâtla terör örgütü, Fırat’ın doğusuna süpürülmüş, Akdeniz’e ulaşma hayali bitirilmiş, fakat askerî harekâtlara rağmen Fırat’ın batısında da tek parça emniyet kuşağı tesis edilememiştir. İdeal olanı hem bunu yapmak ve hem de Fırat’ın doğusunu da bütünüyle temizlemektir. Hâlbuki bölücü örgüt, petrol yataklarının olduğu Fırat’ın doğusunda Amerika himayesinde devletleşme yolundadır. O hâlde öncelikle ve acilen Fırat’ın batısında emniyet kuşağı tam tesis edilmeli ve ardından da gecikmeden Fırat’ın doğusuna gerekli müdahale yapılmalıdır.
Fırat’ın batısında 24 Ağustos 2016’da Fırat Kalkanı, 20 Ocak 2018’de Zeytin Dalı, 9 Ekim 2019’da Barış Pınarı ve 27 Şubat 2020’de Barış Kalkanı Harekâtları yapıldı. Kurtarılan bölgelere rağmen bölücü örgüt, yer yer kama gibi girerek emniyet kuşağını kesmektedir. Bu araya girmeleri söküp atmak, harekâtı tamamlayacaktır. Bundan dolayı 5’inci harekât kaçınılmazdır. Böylece Hatay’dan Fırat’a kadar 30 km derinlikte bir güvenlik koridoru kurulmuş olacaktır. 2 buçuk milyon civarında sığınmacının bu yeni şehirlere geri dönüş yapması üzerinde çalışılmaktadır.
5’inci harekât her ân olabilir. Bir gün şafak, bu harekâtla birlikte sökebilir.
Harekât kat’i olduğuna göre nereden başlayacak veya hangi noktalara karşı yapılacaktır?
5’inci harekâtın Tel Rifat, Osmanlının Arap Pınarı dediği Ayn el-Arab, Ayn Îsa ve Menbiç’e olması beklenmektedir. İlk darbenin Tel Rifat’ı işgal etmiş terör unsurlarına vurulması kesin gibidir. Tel Rifat, Haleb’in kapısıdır. Hain örgütün buradan defedilmesi üzerine Halep yolu açılacaktır. İlk hamle, buraya olabileceği gibi 4 noktaya eş zamanlı taarruz veya buralara sırayla da yapılabilir.
Gözden kaçmaması gereken gerçek şudur:
Kader önümüze bir fırsat çıkarmıştır.
Saydığımız yerlerde Rus birlikleri vardı. Rusya, Ukrayna harbine zorlanınca Suriye’nin kuzeyindeki askerlerini geçen hafta alıp Ukrayna cephesine taşıdı. Böylece burada bir boşluk meydana geldi. Tabiatta boşluğa yer yoktur. Suriye hükûmeti, bu boşluğu dolduramıyor. TSK buralara girmezse bu defa Batı destekli terör örgütü, işgallerini genişleterek mevcut yerlerdeki durumunu kuvvetlendirecektir.
Bu fırsatı kaçırmak hata olur.
Onun için “…ama Amerika, ama İran, ama Suriye!’’ demek yanlıştır. Elbette akıllı, tedbirli olmalı. Lakin tedbirle korkaklığı karıştırmamalı. Unutulmasın ki bir asır evvel masada cetvelle çizilip elimizden alınan topraklarımızı ve buralarda mağdur edilen kardeşlerimizin hukukunu konuşuyoruz. Üstelik Rusya’nın yarın bölgeye yeniden gelmeyeceğini kimse söyleyemez.
Son sözümüz şudur:
Bu, bir devlet meselesidir. Kaydedilecek zafer veya içine düşülecek başarısızlık asırlara tesir eder. Bu itibarla muhalefet yapmak adına politika işportacısı olmamalı..
.KEM SÖZ, SAHİBİNE AİTTİR!..
2022-05-26 02:00:00
Muhalif bir parti liderinden iktidarın başındaki Cumhurbaşkanını icraatlarından dolayı takdir etmesi beklenmez. İftira etmemesi ise beklenir. Ağzından çıkanı kulağının duyması istenir. Hele bu kişi, kendini iktidar adayı gören ana muhalefet partisi genel başkanıysa sorumluluğu çok daha artar. Prensip bu iken 6’lı veya 6 artı 1’li masasının ilk iki sıradaki partileri CHP ve İYİ Parti genel başkanları, ettikleri laflarla kargaşaya yol açmakta, kendilerini de partilerini de zora sokmaktalar:
CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, önce 13 Mayıs’ta SADAT adlı bir savunma ve inşaat şirketinin Beylikdüzü’ndeki merkezinin kapısına dayanmıştı. Adı geçen şirket, güya askerî eğitim yapmaktaymış. Suikastlar olabilirmiş. İddiasını ispat etmesi istenince de "duyumlar var" diyerek aradan sıyrıldı.
Bunu Canan Vak’ası takip etti:
CHP İstanbul İl Başkanı Canan Kaftancıoğlu, yıllar süren bir yargılama sonucunda hakkındaki 5 davadan 3’ünde suçlu bulunurken 2’sinden ise beraat etti. Kılıçdaroğlu yine pürtelaş bir üslupla alt dereceli mahkemeyle yüksek mahkemeyi kendince mahkûm etti. Tehditler savurdu. Türkiye Cumhuriyeti Devletine "seri katil!" diyen, Cumhurbaşkanı ve kamu görevlisine hakaret eden il başkanına ise "canan bizimdir" iltifatında bulundu.
Sn. Kılıçdaroğlu’nu İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener takip etti. Sn. Akşener, muhalefet ettiği Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ı yermek isterken ölçü ve endazeyi kaçırarak Abdülhamid Han’a saldırma talihsizliğini gösterdi. Dâhi Sultan’a, Hakan Halifeye maksatlarına set çekip devleti teslim etmediği, vatanı harcatmadığı için emperyalist Avrupa, Siyonistler, ırkçı Ermeniler ve geri zekâlı ittihadçılar "müstebit", "kızıl sultan" gibi iftiralar atmışlardı.
Akşener, sırasını savınca sözü yine Kılıçdaroğlu aldı:
O’na göre Cumhurbaşkanı Erdoğan aile ferdleriyle birlikte yurt dışına para kaçırıyormuş. Bu da TÜRGEV, ENSAR ve bu iki vakfın ABD’deki ortak yapısı olan TÜRKENSAR vasıtasıyla yapılıyormuş. Kemal Kılıçdaroğlu’na göre iktidarın yolsuzlukları o raddeye gelmişti ki seçimlerden sonra Cumhurbaşkanı, ailesini de yanına alarak kaçacaktı…
Nereye gideceklerini ise söylemedi.
Senaryoyu yazan bunu unutmuş olmalı!
Çirkinlik ortadadır.
Türkiye’de ana muhalefet partisi genel başkanı, grup konuşmasında üstüne basa basa bu memleketin Cumhurbaşkanının seçimlerden sonra kaçacağını ilan ediyordu. Bu kem söz, sadece Sn. Cumhurbaşkanı, ailesi ve Cumhur İttifakı için değil aynı zamanda Türkiye Cumhuriyeti Devleti için de bir itibar suikastıdır. Öyle anlaşılıyor ki Kemal Kılıçdaroğlu 6’lı veya 6 artı 1’li masada ortak CB adayı olamayacağını ve olsa veya partisi adına aday gösterilse bile seçimi kazanamayacağını anlayınca kendini kaybetmiştir.
Hâlbuki aynı itham ve iddiayı 2014’te de dile getirmişti. 19 Mart 2014 yılında FETÖ organı Samanyolu TV’de canlı programa çıkan CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu "Erdoğan yurt dışına kaçacak fakat biz O’nu kaçtığı yerden alıp getireceğiz!" demişti.
Demişti de ne oldu.
Bu iddianın altında ezildi…
Recep Tayyip Erdoğan, o zaman Başbakandı. Sonra Cumhurbaşkanı oldu. Çok sayıda eserler verdi. Yoluna devam ediyor…
Kim kaçtı?
2014’teki o sözden 15,5 ay sonra 15 Temmuz 2016 gecesi FETÖ ve dış iş birlikçileri Türkiye’de bir işgal ve darbe teşebbüsüne giriştiler. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Marmaris’te tatildeydi. Yeşilköy Havalimanı ve hava trafiği de hainlerin kontrolündeydi. Cumhurbaşkanı buna rağmen torununa kadar bütün aile efradını uçağa alarak İstanbul’a indi. "Geçici olarak yakındaki Yunan adalarından birine geçelim!" teklifini kabul etmedi. Bu telkinlerin tesirinde kalarak hudut haricine geçseydi "kaçtı!" sözü, derhal ayyuka çıkar ve darbe ve işgal başarılırdı. 15 Temmuz Zaferinin birinci sebebi Recep Tayyip Erdoğan’ın ölümü göze alıp tehlikenin üstüne gitme cesaretidir.
Sn. Erdoğan’ın tevekkül göstererek İstanbul’a indiği aynı saatlerde CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, hava meydanındaki tankların arasından bir gölge gibi sinerek Bakırköy’e, belediye başkanının evine savuşmuştu. Darbe teşebbüsünü, koltuğunda kahve içerek ekranından seyrediyordu.
Gerçek bu iken Sn. Kılıçdaroğlu, kendi yakın mazisine bakmadan Sn. Erdoğan için 2023 Haziran’ında Cumhurbaşkanı, seçimi kaybedecek ve seçimi kaybedince de ülkeden kaçacaktır, demektedir. Haydi diyelim ki bunları inandığından dolayı söylüyor! Peki ama nezaket, bu kadar mı öldü? "Ülkeyi terk edecektir, buralarda barınamayacaktır!"… gibi bir cümle kurulamaz mıydı? Bu hoyratlık, kabalık kime ne kazandırır?
Kılıçdaroğlu’nun tahminleri, külliyen ham hayallerdir.
Kimsenin şüphesi olmasın ki Cumhur İttifakı, 1 yıl sonra seçimi kazanarak yoluna devam edecektir. Yine şüphe edilmesin ki Sn. Erdoğan da Cumhurbaşkanlığını tekrar kazanacaktır.
Ölçüsüz konuşanlara gelince…
Güya var olan Millet İttifakı ve göstermelik Yuvarlak Masa darmadağınık olurken Kemal Kılıçdaroğlu ve Meral Akşener yerlerini koruyamayacaklardır.
Güçlü kanaatimiz böyledir.
.ABDÜLHAMİD HAN DÜŞMANLIĞI!..
2022-05-24 02:00:00
Abdülhamid Han, 1876-1909 arasında Padişahlık yapmış bir Devlet Başkanımızdır. Hizmet müddeti, 33 yıldır. Baştaki 1,5 yıl ile sondaki 1 yıla yakın süre Meşruti idaredir. V. Murad’dan sonra tahta veliahd Abdülhamid Efendi geçmemiş olsaydı Devlet-i Ali Osman, yüksek ihtimalle yarım asır sonraki I. Dünya Harbi’de değil de 1293-1877/78 Osmanlı-Rus Harbinde dağılırdı. 1876’da tahta çıkmasıyla parlamenter sisteme geçilmişti. Kanun-ı Esasî yani anayasa ilan edilmiş, Âyân ve Meclis-i Meb’usan adıyla Senato ve Meclis’ten mürekkep çift meclisli bir devlet hayatı başlamıştır. Anayasa Mahkemesi için daha bir asır vardır. Danıştaysa “Şûra-yı Devlet” adıyla mevcuttur.
Abdülhamid Han, Meclis’i feshettiği için muhalifleri tarafından uzun seneler boyunca ağır şekilde tenkid edilmiştir. Anayasa mer’iyyette yani yürürlükte, kalmış, senatoya da dokunulmamış fakat Vekiller Meclisinin kapısı kapatılmıştı. Kanun-ı Esasi’de resmî dil, vatanın toprak bütünlüğü... gibi temel kayıtlar vardır. Ancak; Meclis Yahudi, Rum, Ermeni gibi birçok farklı unsurlardan meydana geliyordu. Meclis, devam etseydi devlet, bizzat Meclis eliyle parçalanacaktı. Padişah bu tehlikeyi görmüştü. Bu sebeple mevzubahis fesih, takdiri değil, mecburi bir tasarruftur. Sultan, devleti kurtarma adına Meclis’i feda etmiştir.
Padişah tahta henüz geçtiğinde 93 Harbi’yle çok ağır şartlar karşısında kalmıştı. Osmanlı Avrupası, Balkanlar, Kafkaslar elden gitmiş, buralardaki yüz binler, merkeze akıyordu. Rus ordusunun bugünkü Yeşilköy’e kadar geldiğini hatırlamak, her şeyi anlatır. Bu harbi durduran Berlin Konferansı, yarım asır sonraki Sevr’in başlangıcı gibidir. Abdülhamid Han, Berlin Konferansını ve aleyhte olan diğer dayatmaları müthiş hamlelerle savuşturarak devlete nefes aldırmıştır. O’ndaki dehâ ve yüksek zekâyı hasmı veya hayranı olan çağdaşı kral, imparator ve hükümdarlar takdir etmişlerdir.
Hakan Halife, 23 Temmuz 1908’de tekrar başlayan II. Meşrutiyet üzerine idareyi İttihad ve Terakki’ye teslim ettiğinde ülkemiz, 5 milyon km2 idi. Alman muhibbi İttihad Terakki reislerinin devleti, emrivaki ile I. Cihan Harbine sürüklemesi neticesinde memleket parçalanıp ufaldı.
Abdülhamid Han, aleyhimizdeki tuzak ve oyunları bozan İslâm Halifesi, Türk Sultanı ve teb’anın Hükümdarıdır. Oyunu bozulanlar, istediğini alamayanlar, ihaneti ortaya çıkanlar, O, tahtta iken de tahttan ayrıldıktan ve hatta vefatından sonra da uzun yıllar boyu kendisine düşmanlık ettiler. Abdülhamid Han’ın düşmanları masonlar, Siyonistler, Yahudiler, Ermeniler ve İngilizler başta olmak üzere Avrupalı emperyalist, sömürgeci devletlerle bunların içerideki maşalarıydı. Türkiye’de yakın tarihlere kadar bile orta eğitim tarih kitaplarında bu Padişahın resminin altında isim yerine “Kızılsultan” yazardı. Bu iftirayı atan Fransız akademisinden Albert Vandal’dır. Kendisine “Kızılsultan” ve “müstebit” devrine “istibdat” idaresi denmiştir. Müstebit, bugünkü diktatör kelimesi karşılığıdır.
Bu Büyük Sultan, şimdiki Pakistan, Bangladeş ve Hindistan’la çevresindeki toprakları içine alan Güney Asya’yı İngilizlere, İslâm coğrafyasını İngiliz ve Fransızlara, Filistin’i Siyonistlere, Libya’yı İtalyanlara, Cezayir’i Fransızlara bıraksa, Endonezya, Malezya gibi iklimlerde İspanyol, Portekiz, Hollanda sömürgeciliğini meşru saysa, doğu Anadolu’da bir Ermeni devleti kurulmasına razı olsaydı… iftiralar atılmaz, o iftiralar bugüne dek gelmez, aksine öve öve bitirilemezdi.
Abdülhamid Han’ın icraatları sadece vatan bütünlüğünü korumaktan ibaret değildir. Demir yolu, ulaşım, imar, inşa, eğitim, maarif, okullaşma, telgraf, posta, haberleşme gibi devletin esas kalkınma hamlelerini başlatıp hayata geçiren de O’dur. İstiklal Harbini yapan ve Türkiye Cumhuriyetini kuran kadrolar, O’nun açtığı mekteplerden mezundur.
1909’da tahttan ayrılan, 1918’e kadar gözaltında tutulan ve bu yıl içinde vefat eden bir İslâm Halifesi ve Türk Hakanına, bu dâhi Hükümdarın insafsızca aleyhinde konuşmak haksızlık, adaletsizlik, zavallılık ve tarihten habersizliktir.
Masonlar, Siyonistler, Yahudiler, Ermeniler, sömürgeciler sahayı onlara bırakmadığı için hakaret ve iftira ettiler ve ediyorlar…
Onların niyet ve maksatları belliydi ve bellidir.
Abdülhamid Han’a aynı ağzıyla “müstebit” diyen Meral Akşener’e ne demeli? Ekrem İmamoğlu’na iltifat ederken kantarın topuzunu kaçırıp Fatih Sultan Mehmed Han’a benzetmişti. Ama orada kalmadı. Bu defa da Cumhurbaşkanı Erdoğan’a Abdülhamid Han üzerinden rahatsız edici laflar etti.
Sn. Akşener’in dengeden, ölçüden haberi olsa gerek…
Öyle ise bu tavır nedir?
Meral Akşener, hep mi böyleydi?
Saf mı değiştirdi?
Üstad Necip Fazıl ne diyor?
-Abdülhamid’i anlamak, her şeyi anlamaktır!..
O’na hakaret edeneler, hiçbir şeyden anlamıyorlar demektir…
.MAHKEME TANIMAZLIK!..
2022-05-21 02:00:00
İstanbul’da CHP’ye oy vermiş seçmen arasında bir soruşturma yapılsa ancak çok az bir CHP’li yüzdesi Canan Kaftancıoğlu’nun dediklerine iştirak eder, yaptıklarını tasvip eder kanaatindeyiz. Buna rağmen bu partinin genel başkanı, adı geçen il başkanını sabit olan suçlarından dolayı mahkûm eden mahkemeyi de hâkimleri de tanımadıklarını ilân etmektedir?
Sn. Kılıçdaroğlu’nun köpürmesi, kudretinden değil, mecburiyetinden olmalı. CHP Genel Başkanı, partisinden seçilmiş olan başkanına da partisinin İl Başkanına da söz geçiremiyor. Her iki isim, kendi bildiklerince koşturmaktalar. Eğer aksi olsa ve genel başkan, maiyetindeki bu kişilere güç yetirebilseydi onlar, ya yerlerini bilip itaat eder veya yerlerini koruyamazlardı.
CHP’de durum böyle değildir.
Böyle olmayınca da başlarındaki insan, bükemediği eli havaya kaldırmaktadır. Öyle anlaşılıyor ki partinin ilgili organlarına ve genel başkana rağmen bu iki isim sırtlarını, çok güvendikleri dağlara dayamaktalar...
Kaftancıoğlu’nun güvendiği dağlara kar yağıp yağmadığı meçhul fakat şunlar malumdur:
Kendi özelinde kalması gereken ateistlik anlamlı cümlelerle diğer birçok hususta attığı tweetler, yaptığı konuşmalardan dolayı partisini sıkça zora sokmuştur. Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam ile alay etmeye yeltenmek hangi dünya görüşünün eseri, hangi edebin ve ruh sağlığının mahsulüdür?
Nitekim mahkûmiyetine yol açan suçları da sosyal medyada işlemiştir. Bu mecrada kontrol, kullanıcının kendi iradesindedir. İradi zaaf içinde olanlar anlık tatmin uğruna kendisini de aidiyetini de zora sokabiliyor. Canan Kaftancıoğlu, sosyal medya adlı dünyada at koştururken hıncını paylaştı ama bunlar suçtu. Nitekim İstanbul 37. Ağır Ceza Mahkemesi, uzun bir muhakeme safahatından sonra kendisini 5 ayrı suçtan mahkûm etti.
Mahkemenin sabit gördüğü suçlarla nihâi ceza şöyledir:
1-Kamu görevlisine karşı görevinden dolayı hakaret etmek.
2-Türkiye Cumhuriyeti Devletini alenen aşağılamak.
3-Cumhurbaşkanına hakaret.
4- PKK/KCK silahlı terör örgütünün propagandasını yapmak.
5-Halkı alenen kin ve düşmanlığa tahrik.
Alt dereceli mahkeme, yargılama sonucunda bu suçların tamamından 8 buçuk yıl civarında mahkûmiyet verdi. Sanık, kararı temyiz etti. Temyiz incelemesini Yargıtay 3. Ceza Dairesi yaptı. Bu daire, son iki suçu, sanık lehine bozdu. Bu suçlardan beraat etmiş oldu. Diğer 3 suçtan ikisini aynen tasdik etti. Cumhurbaşkanına hakaret suçuna dair verilen cezayı ise 2 yıl 4 aylık mahkûmiyeti, 1 yıl 9 aya düşürmek suretiyle tasdik etti.
Canan Kaftancıoğlu, böylece müsned iki suçtan beraat ederken 3 suçtan mahkûmiyet almıştır. Mahkûmiyet aldığı ceza miktarı tashih edilmiş şekliyle 4 yıl 11 ay 20 gündür. Cezanın infazı ise ayrı bir süreçtir. Buna infaz indirimi, şartlı tahliye, mahkûmiyetin açık cezaevinde çekilmesi, iyi hâl, infazın bitmesine 1 yıldan az zaman kalması unsurları tesir eder.
Mahkûmun, Temyizden başka Anayasa Mahkemesine ve ardından AİHM’ye gitme hakları da vardır. Ancak, bunları yapmak, hükmün infazını yani cezanın çekilmesini durdurmaz.
Derecattan geçmiş mahkûmiyet, mahkûmun seçme, seçilme ve temsil yetkisini ortadan kaldırmaktadır. Kemal Kılıçdaroğlu, ne derse desin Canan Kaftancıoğlu il başkanlığını koruyamaz.
Bir kere daha ifade edelim ki verilen karar, Yargıtay Ceza Dairesi tarafından yarı yarıya düşürülmüştür. Başta Cumhurbaşkanına hakaret suçu olmak üzere bu 5 suçun birkaçı şikâyete bağlı değildir. Savcı, haberdar olur olmaz dâvâ açmak zorundadır. Suçu işleyenin hangi siyasi görüşte olduğuna ve ne iş yaptığına bakılmaz.
Mesele bundan ibarettir.
Buna rağmen “tayin edilmiş bu mahkemeleri de bu hâkimleri de tanımıyoruz?” demek neyin nesidir? Yukarıda yorumladığımız gibi ya maiyetindeki yöneticilere söz geçiremediği için mecburen böyle konuşuyor. Veya dosya münderecatı kendisinden saklanmıştır. Yahut tam aksine gerçeği bütün çıplaklığı ile biliyor da olabilir. O zaman sırtındaki kamburdan kurtulmanın keyfiyle böyle bir konuşma yapıyordur.
Her ne olursa olsun:
Bu millet, Peygamberiyle alay etmeye kalkışan, Devletine “seri katil” deme cür’etini gösteren birini bağışlamaz. Samimi veya gayrı samimi şekilde ona sahip çıkan parti ve lideriyle de sandıkta hesaplaşır
.EVLÂD NÖBETİNDE 1.000 GÜN!
2022-05-19 02:00:00
Milletimizin daha sonra "Hacire Ana" diyerek millî bir pâye bahşedeceği Hacire Akar, 22 Ağustos 2019 tarihinde HDP’nin Diyarbakır il binası önünde oturma eylemi başlattı. Bu azîz kadın, oğlunun adı geçen partinin destek ve yardımıyla dağa kaçırıldığını açıklıyordu. Bir başına bayrak açmış, tek başına fakat ana yüreğiyle ortaya atılmıştı. Hiçbir gözdağına, gelen hiçbir nâmert tehdide aldırmadan gece-gündüz yerinde kaldı ve malum partinin il binası önünden ayrılmadı…
Bu dirayet ve azim, kısa sürede semeresini verdi ve Hacire Ana, 24 Ağustos 2019’da evlâdına kavuştu. Teröristler, onu serbest bırakmak zorunda kalmışlardı.
Bir kadın, bir yürekli ana, evlâdını dağdan söke söke koparıp almıştı.
Bir ana muradına ermiş, bir genç kurtulmuştu. Ama arkada mağdur daha çok ana ve çok genç vardı. Hacire Ana’nın muvaffakiyeti, yaktığı mücadele ateşi, onları cesaretlendirdi. Hiçbir teröristin silahı, bir ananın yüreğinden ve duasından daha güçlü değildir. Bu gayretle aynı yılın 3 Eylül’ünde bir grup yiğit ana HDP il binasının merdivenlerinde oturma eylemine başladılar. HDP’lilere sesleniyorlardı:
-Evlâdlarımızı kandırarak veya zor kullanarak teröristlere siz götürdünüz. Onlar sizin yüzünüzden dağdalar, acılarımızın, yüreğimizdeki yangının sebebi sizsiniz, çocuklarımızı almadan bir yere gitmeyeceğiz!..
Bu haklı haykırış, kısa sürede yankılarını buldu.
Sayı gün gün artıyordu.
Merdivenler, insan almaz olmuştu. Binanın önüne geçtiler. Buraya çadır kuruldu. Devlet, şanlı direnişin kahramanlarını korumak için tedbirler aldı.
Bu eyleme "Evlâd Nöbeti" dendi.
Nöbete zamanla bağrı yanık babalar, kardeşler de katıldı. "Diyarbakır Anneleri" diye konuşuluyordu ama gerçekte mazlum ve mağdur ailelerin evlâd nöbetine dönüşmüştü.
Nöbetteki aile sayısı Mart 2020’de 134’e, Aralık 2021’de 251’e yükseldi. Şu anki sayı 288’dir.
22 Şubat 2022’de evlâdlarını terörün pençesinden koparıp alan aile sayısı 35’tir.
Bugünkü tarih itibarıyla Ailelerin Evlâd Nöbeti 985. günündedir. Bu şanlı direniş ve muhteşem öfke, iki hafta sonra 1.000 günü bulacaktır.
Dünya tarihinin en uzun veya en uzunlarından bir eylem!..
Analar, babalar, kardeşler, aileler, Diyarbakırlı, güneydoğulu, doğulu ve öteki illerden yüreklerini ayrılık acısı, evlâd kaybı yakan bu cesur insanlar, 985 gündür yaz-kış, sıcak-soğuk demeden yerlerinden ayrılmadı, isteklerinden caymadılar. Korona salgınında bile tedbirini alarak nöbetlerine devam ettiler.
Bu zaman zarfında TBMM’den, partilerden, aydınlardan, STK’lardan ziyaretçiler giderek bu kahramanları dinlediler. Hindistan’dan Avrupa’ya kadar 9 ayrı devletin sefirleri ziyarete gittiler. Avrupa Parlamentosu ve Komisyonundan hey’etler gitti. Zira ortada bir insanlık daramı vardı. Her şeyin rolü, tiyatrosu, taklidi olurdu ama ana ve baba olmanın olmazdı. Ziyaret edenler facianın farkındaydı.
Onlar ziyaret ettiler…
Fakat HDP, kapısının karşısındaki bu yangına aldırmadı. Millet İttifakı denen kesimden olanlar da ziyarete ya hiç gitmediler veya laf olsun kabilinden fotoğraflık ziyaretler yaptılar. Geçtiğimiz aylarda Diyarbakır’a giden İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu ise bu acılı insanları umursamadı. Onlara gitmedi. Bir süre evvel Kemal Kılıçdaroğlu da Diyarbakır’daydı. Ana muhalefet genel başkanı Diyarbakır’da bir ayıba imza attı. Kemal Bey, evlâd acısıyla kıvranan bu insanlara gidip gözyaşlarını sileceğine, onları kaldığı otele çağırdı…
Şimdi Evlâd Nöbeti’ndeki ailelerin, kardeşlerimizin bütün Türkiye’den bir istekleri var:
BİNİNCİ GÜN’de bütün Türkiye’yi Diyarbakır’a kendilerine omuz vermeye dâvet ediyor, mânevi destek bekliyorlar. Bu onların hakkıdır. Destek vermek şartları, imkânları, zamanı uygun olan herkesin borcudur.
Bininci gün için yapılan bu çağrının muhteşem bir şekilde tecelli etmesi için İçişleri Bakanlığı’na, Cumhur İttifakı’na, STK’lara vatansever medyaya, kanaat önderlerine, Diyanet’e mükellefiyetler düşmektedir.
O yiğit analar,
O kahraman babalar,
Cesur kardeşler,
Mübarek aileler, bir şanlı dâvânın bayrağını 1.000 Gün taşıdılar.
Bugün yoruldukları için değil; yalnız olmadıklarını görmek ve göstermek için kendilerine inanan milyonları yanlarına çağırıyorlar…
.DÜŞMANIMIZA DOST OLAN, NETİCESİNE KATLANIR!..
2022-05-17 02:00:00
Washington, geçen hafta Türkiye’nin elindeki F-16’ları yenilemeye dair kulağa hoş gelen açıklamalar yaptı. F-16’lar konuşuluyor ve F-35 füze sistemi ve S-400’ler de beraberinde hatırlanıyordu. Bu olanlar, Washington’dan gelen yumuşama emareleridir. Uyuyan, bekleyen zorlu bir gündemin bir ânda böylesi bir havaya girmesinin sebebi sanki şimdi anlaşılıyor:
Finlandiya ve İsveç devletleri, Kuzey Atlantik Paktı NATO’ya üye olmak istiyorlar. Ukrayna, NATO’ya üye olmak istedi ve bu istek, 3 ayını doldurmak üzere olan bir savaşa sebep oldu. Ukrayna, direniyor ama hem sivil ve hem de askerî cephelerde ağır kayıplar veriyor. Ukrayna, bu harbe NATO’dan yardım alacağı ümidiyle tutuşmuştu. Hâlbuki adı geçen teşkilat, 5. Madde gereği ancak üye devletlere yardım edebilmekte. NATO, bu yüzden Ukrayna’nın imdadına koşamadı. Ancak AB ve ABD silah yardımında bulunabildi, sığınmacı kabul etti...
Amerikan istihbaratının yeni bir raporuna göre Rusya-Ukrayna muharebesi uzayacaktır. Uzayan bir savaşın nerelere sıçrayacağı önceden zor kestirilir. Rusya’nın Ukrayna’ya saldırması, Kiev’in ısrarlı bir biçimde NATO’ya girme isteğine duyduğu öfkeden oldu. Moskova, Ukrayna’yı kendisinin kurduğunu, Ukrayna’nın ön bahçesi olduğunu ve bu devletin NATO’ya girmesinin emniyetini tehlikeye atmak olacağını dile getirdi ve dile getirmeye devam etmekte.
Gerçi şu bir gerçekti:
Ukrayna, Rusya’nın 2014’te Kırım’ı işgal etmesi üzerine mecburen bir himaye arayışına girişmişti. Buna Rusya sebep olmuştu ama hadiseler birbirini tetikliyordu. Netice itibarıyla Ukrayna, Batılı başkentlerin de tavsiyesiyle NATO’ya girmek için ısrarcı oldu ve devam etmekte olan bu harp koptu. Kopan, Ukrayna’yı perişan eden, bölge ve dünyada ekonomi başta olmak üzere zararlara ve yüksek enflasyona sebep olan harbin, en fazla sıçrama ihtimali olan iki ülkeden biri Finlandiya, diğeri İsveç’tir. Bu iki devlet, Ukrayna örneğinden dersler çıkarttıkları için NATO’ya girme hazırlığındalar. Onların bu teşebbüsünü Putin Moskova’sı açık bir tehdit olarak algılamakta ve sert açıklamalar yapılmaktadır. Öyle görülüyor ki Finlandiya ve İsveç, son yarım asırda hiç bu kadar dara ve zora düşmemişlerdi. Tek kurtuluş yolu olarak NATO kalkanı arkasına geçmeyi görmekteler. Ne var ki adı geçen iki devletin mevzubahis teşkilata üye kabul edilmeleri kolay değildir.
Zira:
NATO’nun teşkilat kanununa göre üçüncü bir devlet veya devletlerin üyeliğe kabulü mevcut üyelerin ittifakla karar almasıyla mümkün olabilmektedir. Bugün NATO üyesi 30 devlet mevcuttur. 30 devletin oy birliği ile alınmış kararı olmadan bir devlet veya daha fazla sayıdaki devletler NATO’ya kabul edilemez.
İşte bu noktada Türkiye öne çıkmaktadır:
Finlandiya ve İsveç, PKK ve FETÖ örgütünün cirit attığı ülkelerdir. PKK’yı kâğıt üzerinde terör örgütü olarak kabul etseler de uygulamada dostluk içindeler. Ankara’nın istediği teröristler iade edilmemektedir. İki ülkeden iki örgüte dair son 5 yılda mahkeme kararıyla iadesi istenen terörist sayısı 33’tür. Taleplerimize ya cevap verilmemekte veya sürüncemede bırakılmaktadır. İhtilaf yalnızca iadeye dair değildir. Her iki devlet her iki örgüte bütün faaliyetleri için sahayı açık bırakmaktadır. Dahası İsveç, PKK’ya silah yardımı yapmaktadır. Dolayısıyla bu iki devletin terör dostluğuna dair sabıkası kabarıktır. Keza sözde Ermeni soykırımına dair de aleyhimize tavır içindedirler. Türkiye, Avrupa’nın güney doğusunda, onlar kuzeyinde oldukları hâlde bize karşı anlaşılmaz bir buğuz içindedirler.
Söz konusu iki devletin NATO üyeliği masaya gelince Ankara elbette tavrını koydu. Bu tavrı göstermeseydik 40 yıl gibi zaman içinde ikinci kere aynı hatayı işlemiş olurduk. Üyelikten ihraç edilmiş Yunanistan’ın yeniden üyeliğe kabulü için 1980 yılında Ankara’nın kapısı çalındı. 12 Eylül cunta rejimi, hiçbir şart koşmadan, pazarlık yapmadan talebi kabul etti. Bugün hâlâ o gafletin sıkıntısını yaşıyoruz…
Finlandiya ve İsveç’in NATO üyelik talepleri, kendi bilecekleri bir keyfiyettir. Türkiye’nin nasıl bir karar alacağı da Ankara’nın takdiridir. Türkiye, can düşmanlarına dostluk gösterenlere karşı olması gerekeni yapacaktır. Meseleye çok dikkatli ve mesafeli baktığımızı hem Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu ve hem de Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan açıkladılar. Mevzubahis iki devlet, ilgili çalışmada meclis safhasındalar. Bu yüzden Ankara’dan yükselen kararlı sesler, işlerinin kolay olmadığını gösteriyor. O kadar ki Fin Cumhurbaşkanı Sauli Ninisto, Ankara’ya gelip Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’la görüşebileceğini de açıkladı. İsveç Başbakanı da gelebilir. Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü İbrahim Kalın’ın dediği gibi kapıları kapatmıyoruz. Fakat her iki devletin, besledikleri ne kadar örgüt varsa onlarla münasebetlerini bitirecekleri kat’i anlaşmaları yapmak da şarttır. Yüksek ihtimalle bu vesileyle kurulacak masada dile geleceği anlaşılan F-16, F-35 ve S-400 meselesi de kesin bir karara bağlanmalıdır…
İsveç ve Finlandiya, saflarını seçmeliler.
Düşmanımızın düşmanı dostumuz olamaz!..
Bu prensipten taviz veremeyiz!
Bugünkü Türkiye, hiçbir bakımdan ve asla 1980 Türkiye’si değildir.
.SON DÖNEMEÇ
2022-05-14 02:00:00
2022 Mayıs ayını ortaladık.
İki hafta sonra haziran ayına girilecek.
2023 yılı haziranında Cumhurbaşkanlığı ve milletvekili genel seçimleri olacağına göre genel seçimler için önümüzde bir yıl var demektir…
Bu bir yılın, geçen 20 yıla bedel hayati değerde olduğu kanaatindeyiz. Seçimi kazanma ümidi giderek kaybolan ana muhalefet, altılı artı 1 mevcutlu masa seçimleri almak için her fırsat ve yolu kullanacaklardır. Ancak mesele bununla bitmiyor. Hırçın bile olsa partilerin hukuk içinde kalarak birbirlerini yormaları anlaşılır. Ancak 2023 seçimlerinin tarafları yalnızca seçime girecek partiler değildir:
Yakın veya uzağımızda Türkiye muhalifi, rakibi ve düşmanı ne kadar lobi, şirket, medya unsuru, terör örgütü devlet varsa ellerinden geleni yapacaklardır. Fitne ve bozgunun her çeşidi çıkartılabilir. Toplumun en uç noktalarda sinir uçları kaşınabilir. Sosyal medya zift olup akar. Kitleleri sokağa dökecek her türlü yola gidilebilir. Kalemimizden yel alsın, telaffuz bile etmek istemiyoruz ama suikast ve sabotajlar olabilir. Büyük ölümler olabilir…
Bunlar, yalnızca AK Parti iktidarı ve Cumhur İttifakı’nı bitirmek için yapılmayacaktır. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı çok sevenler olduğu gibi O’ndan nefret edenler de mevcuttur. Her ne hizmet yapılırsa yapılsın, içeride ve dışarıda birtakım kişi, kurum ve devletler Sn. Erdoğan’ı diktatör saymakta ve yollarına engel görmekteler.
Tarih tecrübesi, ibret ve ders içindir:
Bugün Tayyip Erdoğan’dan nefret edenlerin İslâmi, millî ve yerli değerler düşmanı o devirdeki hınç ve ihanet babaları, Abdülhamid Han’ı iktidardan etmekle kalmamış bir zaman sonra İngiliz istihbaratıyla iş birliği yaparak 31 Mart vak’asını tertiplemişlerdi. Bu Londra merkezli bir kundaklamayken artık meşruti bir hükümdar olan ve anayasa gereği bir işe karışmayan Padişaha kara çalınmış ve O, güya bir gerici ayaklanma çıkarmıştı… 2023’e giderken benzer facialar tekrarlanabilir.
Önümüzdeki bir yıl içinde MİT, polis, jandarma ve ilgili devlet kurumları, her zamankinden çok daha uyanık ve pürdikkat olmalıdır. 5-6 saatliğine internetin durması, suların akmaması, telefonların çalışmaması bile bugün için çok şeydir…
Son dönemece girilirken hadisenin bir bu tarafı vardır.
Bir de şu an yaşanmakta olan taraf var:
Bu diyeceklerimiz herkesçe malum. Bir defa daha tekrarlamak gerekirse; yüksek enflasyon, hayat pahalılığı, geçim darlığı, SGK ve Bağ-Kur emeklilerinin büyük sıkıntıları, TL’nin aşırı değer kaybı, işsizlik, mutfak zorluğu ve benzeri hâlleri sayabiliriz. Bunlarla mücadele için Hükümetin var gücüyle çalıştığı bir gerçektir. Dünya çapında salgın, Ukrayna-Rusya harbi ve terörle mücadelenin bu meselede çok mühim bir tesiri olduğu da hakikattir. Fakat buna rağmen bu sıkıntılardan kurtulma planını 2024 sonuna dek giden zamana yaymak, derde derman değildir.
Hülasa edersek; 2023 Haziran’ına çıkan son dönemece girerken bu çok hayati iki mevzudan biri her cephesiyle millî ve sosyal güvenliğe dairdir diğeri de kasa, kese, geçimle alâkalıdır.
Tekrarın güzelliğinden hareketle bir kez daha söylüyoruz:
Sabit gelirli, aldığı maaşla ancak 10 gün geçinebiliyor. Hâl bu olunca alınacak tedbirleri sağlamlaştırmak, çabuklaştırmak ve süreleri kısaltmak şarttır.
Emniyet tedbirleri ise hiç fire vermemelidir.
Desti kırıldıktan sonra akıl veren çok olur.
Biz, akıl vermiyor fakat iş işten geçmeden düşünebildiğimiz, görebildiğimiz ve görünen doğruları paylaşıyoruz. Maraton 42 km ve 400 metredir. Bu iktidar ve ittifak, arkada kalan 42 kilometrede çok sayıda, kalıcı ve asırlara sâri hizmetler yaptı.
Ancak ip, son 400 metrede göğüslenecektir. Cumhurbaşkanlığı ve seçimleri kazanmak, ipi göğüslemek olacaktır. Yarışın bitme noktası 2023 Haziran’ıdır.
İp göğüslenmedikten sonra önceden dökülen terlere yazık olabilir.
Emekler ziyan olur.
.SOMALİ SEÇİMLERİ
2022-05-12 02:00:00
Vadi’üs Seyl Muharebesi, 4 Ağustos 1578’de cereyan etti. Savaş, Osmanlı Türkiye’sinin desteklediği Fas’ın Saadi Sultanı Abdulmelik kuvvetleriyle Portekiz Kralı Sebastiano ve Portekiz müttefiki III. Ebu Abdullah el Mütevekkil kuvvetleri arasında Fas’ın Kasr’ül Kebir bölgesinde yaşandı. 25 bin Faslı 10 bin Yeniçerimizden meydana gelen İslam ordusu, 50 bin kişilik müttefik Portekiz kuvvetlerini hezimete uğrattı. Sömürgeci taraf, 12 bin ölü 15 bin esir verdi. Ölüler arasında mağrur kral da vardı. Müslümanların şehid saysı 1.500 idi. Bu ağır mağlubiyet, Portekiz imparatorluğunun sonunu getirdi. İspanya, Portekiz’i işgal etti.
Portekiz’in kan kaybı üzerine Yemen Valimiz Hasan Paşa, gözde kaptanlarından Emir Ali Beğ komutasında bir donanmamızı bugünkü Somali’yi de içine alan bölge sularına yolladı. Türk Ordusu, ruhen yıkılmış Portekiz istilacılarını temizleyecekti. Bu hedefe varıldı ve devrin Somali Sultanlığı sömürgeci Avrupa’dan korunmak için gönüllü olarak Osmanlı himayesine girdi.
Somali ve o çevredeki ülkeler, 1869 tarihine kadar Memalik-i Şâhane yani Osmanlı Mülkü olarak devam etti. Bu tarihte Süveyş Kanalı hizmete girdi. İngiltere, Akdeniz-Kızıldeniz-Hind Ummanı ticaret seyr ü seferini denetimine almak için Somali topraklarını işgal etti. Onu İtalya takip etti.
Somali’nin kuzeyi 1887-1960 arası Büyük Britanya’nın, güneyi ise 1889-1960 arası İtalya’nın hâkimiyetinde kaldı. 1960’ta müstakil Somali Cumhuriyeti kuruldu. Ülkenin tamamını içine almıştı. 1969’da M. Said Barre liderliğindeki askerî cunta bir darbeyle idareyi ele geçirdi. SSCB yanlısı Marksist-Leninist çok sıkı bir dikta rejimi kuruldu. 1991’de iç savaş başladı. Sözde Demokratik Somali Cumhuriyeti yıkıldı. Bir geçiş hükûmeti işbaşına geldi. İç savaş bitmediğinden hükûmet, bugün de ülkenin tamamına hâkim değildir.
20 milyondan az nüfusa sahip olan Somali’nin toprak bütünlüğü Türkiye’nin üçte ikisi kadardır. Kabilelerin ağırlığı vardır. Başşehir Mogadişu’dur. Somali Federal Cumhuriyeti, BM üyesi ve İİT kurucu üyesidir. Buna mukabil kuzeyde eskiden “Britanya Somalisi” denmiş bölgede “Somaliland” adıyla bir idare daha vardır. Az sayıda devlet tanımaktadır...
Somali’nin idare olarak böldürülmesi ve iç savaşın durdurulmamasının sebebi yer altı zenginlikleridir. Çok ciddi altın ve her çeşit madenle tabiî gaz vs.ye sahiptir. Adı geçen topraklar, yer olarak Kızıldeniz ve Hind Okyanusu’na açılan Afrika Boynuzu’ndadır. Tarihî İpek Yolu’nun Afrika kolu Somali’den geçmekteydi. Avrupa sömürgecileri bölgeye musallat olmadan evvel Somali bugünkü fakirliğinin aksine olarak zengin bir devletti.
1869-1979 arası yüz yılı aşkın bir süre Afrika’yla alakamız tamamen kesildi. Hâlbuki bugünkü Afrika’nın en az yarısı Osmanlı Türkiye’sinin mülküydü. Bu asırlık zaman kaybından sonra Mogadişu’da ilk büyükelçiliğimizi 1979’da açtık.
Fakat şiddetli iç savaş sebebiyle 1991’de kapatmak zorunda kalındı. 1 Kasım 2011’de yeniden açtık. Bu tarihten sonra Afrika, Ankara’dan kuvvetle görülmeye başlandı. Kayıp yılların telafisine girişildi. Somali, 2011’de şiddetli kuraklık yaşıyordu. Dünya bu devleti âdeta terk etmişti. Türkiye Cumhuriyeti, bu kardeş ülkeye 2011 yılında 201 milyon dolar yardım yaptı.
Başbakan Erdoğan, aynı senenin ağustosunda burayı ziyaret etti. Uzun yıllar sonra Mogadişu Hava Meydanı’na ilk kez bir hava aracı inmişti. Bundan sonra, Türkiye, Somali’yle yakından alakadar oldu. Burada âdeta yeniden devlet kurduk. Ordu, eğitim, iktisat, ticaret, bayındırlık gibi birçok dalda destek ve eğitim verdik. Öyle ki bu yaptıklarımızı görünce Güney Sudan yetkilileri Mogadişu sefaretimize gelerek “N’olursunuz Somali’ye yaptığınız hizmetleri bize de yapın. Biz de sizin Hıristiyan parçanız olalım” teklifinde bulundular. Benzetmek gibi olursa bugün Somali, Afrika’daki KKTC’mizdir. Ankara, 2028’e kadar Somali’ye bir füze fırlatma rampa ve tesisleri yapmayı programına almıştır…
İç harp, bölünme tehlikesi, yer altı servetlerini çaldırmama, dünya vergi kaçakçılarıyla mücadele gibi sürüyle derdi olan Somali’yi Medeniyet Vatanımızın stratejik bir parçası olarak çok hassasiyetle kollamalıyız. Parlamenter sistemin cari olduğu bu devletimizde 15 Mayıs’ta Cumhurbaşkanlığı seçimi var. CB’yi 329 vekilli meclis seçecek. 329 vekil, 4 büyük, 1 küçük kabileyi temsil etmektedir. Mevcut CB, Mohammed Abdullah Farmacu tekrar aday. 2017’den beri makamında olan bu ismin seçilme şansını Ankara ölçmüştür diye düşünüyoruz. Şayet seçilme şansı var ve Ankara da kendisinden memnunsa mesele yok. Eğer seçilemeyecekse o zaman biz çok güvenilir bir isim teklif edebiliriz:
Bu ismin mensup olduğu aile, çok samimi şekilde Türkiye dostudur.
Abdülkadir Ş. İbrahim’den söz ediyoruz:
Sn. İbrahim, 1980 doğumludur. İyi bir eğitim almıştır. Çok iyi derecede Arapça ve İngilizce bilmektedir. 16 yıldan beri meclistedir. Son dört kabinede maarif dâhil değişik bakanlıklarda bulunmuştur. İtikadi ve politik bozukluklardan uzak itimada şâyân bir isimdir. İki turda yapılan CB seçimleri için bir kişiyi 20 vekilin teklif etmesi gerekmektedir. Sn. İbrahim’i 70 vekil teklif etmiş bulunmaktadır. Abdülkadir Ş. İbrahim seçildiği takdirde terör örgütleriyle her bakımdan mücadele, huzur ve güvenliği temin, halkın refah seviyesinin yükseltilmesi ve Somali’nin kendine yeter bir memleket haline gelmesi için çalışacağını vadetmektedir.
.İRAN, AYNI İRAN!..
2022-05-10 02:00:00
Türk Silahlı Kuvvetleri, 28 Mayıs 2019’da Irak’ın kuzeyinde, ilk "Pençe Operasyonu"nu başlattı. Bu taarruz ve terör temizleme harekâtının devam eden safhalardaki adları "Pençe-2 Operasyonu", "Pençe-3 Operasyonu" ve "Pençe Kaplan Operasyonu" oldu…
17 Nisan 2022’de başlayan büyük taarruz ve terörist temizleme harekâtına ise "Pençe Kilit Operasyonu" adı verildi. Türk Ordusu ve Türk İstihbaratı, adı geçen müdahalelerle Irak Kürdistan Bölgesinde faaliyet gösteren PKK’ya çok ağır darbeler vurdu ve vurmaya devam ediyor. Birçok terörist elebaşı ya yakalandı veya mevcudiyetleri ortadan kaldırıldı. Ankara, güçlü bir iradeyle bunları yaparken, Irak ordusu da Sincar’a yüklendi. Bu vesileyle burada yarı esir hayatı yaşayan bazı Kürtler kaçtılar. PKK militanları yakalandı. Bunlardan bazılarının değişik Batılı ülkelerden olduğu tespit edildi…
Türk Ordusu’nun kararlı bir şekilde vurduğu pençeler, teröristleri kahrederken bölgedeki Müslüman Kürtlerle diğer din ve inanışlardan farklı unsurlara da nefes alma, hürriyetini yaşama imkânı veriyordu. Sincar, bölücü örgüt için Kandil’den sonraki en önemli ve can damarı hükmündeki sahadır. Türk Ordusunun bir taraftan Irak Ordusunun diğer taraftan yaptığı müdahalelerle bölge huzura kavuşma ümidi yaşarken tam bu noktada devreye İran girdi. Tahran, kendi ordusuyla rol almadı. Daha evvel Irak’ta kurdurduğu ve inanç olarak İran’a bağlı Haşdi Şabi militan birliklerini devreye soktu. Böylece Irak’ın ve Irak Kürtlerinin meşru müdafaa hakları, engellendi…
Bilindiği gibi İran’ın Irak ve Suriye’de Haşdi Şabi, Lübnan’da Hizbullah ve Yemen’de Husiler diye hayli kalabalık paramiliter güçleri vardır. Tahran, bunlarla Basra-Aden ve İskenderun Körfezleri arasındaki sahada Şiî egemenlik alanı tesis etme idealindedir ve bu yolda çok mühim mesafeler almıştır.
İran’ın bu uzak gayesinin yanında bir de yakın maksadı vardır:
Türkiye Cumhuriyeti, Rusya-Ukrayna Savaşında gösterdiği itidalli ve samimî tavrı ve hakem ve ara buluculuğuyla yüksek bir itibar kazandı. Bu kazanç, İran’ın Şiî Acem damarına dokunmuş görünüyor. Irak Kürdistan yönetimi sözcüleri başta olmak üzere bölge müşahidlerinin ortak kanaatleri bu yöndedir. Denilen şudur:
-İran, PKK’nın bitirilmesini Türkiye’nin kazancı olarak gördüğünden Irak ordusunun Sincar’a girmesine mâni oldu!..
Büyük vebal!..
Bu olay, İran’ın Türkiye’ye karşı güttüğü yeni bir tavır değildir. Osmanlı Ordusu, ne gün Haçlılara karşı Avrupa üzerine sefere çıksa Acem şahları ya Türk ordusunu arkadan vurur veya Vatikan’la andlaşma yaparlardı. Bu da ya seferi zayıflatır veya dönüp İran üzerine yürümeyi gerektirirdi.
Bugün Tahran, Ankara ile zâhiren, görünüşe göre dosttur.
Ancak; bu dostluğun ayarı işte ortada...
İran, beyhude gayret içindedir.
40 yıldır Batı ve Acem destekli ve emperyalist taşeronu vekâlet savaşçısı PKK’nın ülkemize, milletimize ve devletimize verdiği zararlar, artık katlanılması mümkün olmayan noktaya gelmiştir. Bu sebeple, bu eli kanlı örgüt, yaz-kış hangi mevsim olursa olsun, Kandil veya Sincar veya nerede bulunursa bulunsun hakkından gelinecektir. Yavuz’un torunları, bölücü örgütün yurt içinde olduğu gibi Irak ve Suriye’nin kuzeyinde yaşamasına da izin vermeyecektir.
Tahran, tarihten gafil olmasın!
.BAYRAM VE UFUK
2022-05-03 02:00:00
Bu sene 1 Ramazan 1443/ 2 Mayıs 2022’de başlayan ramazanın 30 gününü arkada bırakıp Arabî aylardan şevval ayına girmekle bu yeni ayın ilk üç günü, Arapçasıyla îdü’l fitri; Türkçesiyle Ramazan Bayramını idrak etmekteyiz…
Bazı Müslümanlar, şimdi bu güzelliğin neş’esi içindeler. Yüzler daha bir gülmekte, tanışmayanlar da selamlaşıp bayramlaşmaktalar.
Müslümanlar, milletimizin "üç aylar" dediği aylardan receb-i şerif ve şâban-ı muazzamayı saygı ile karşıladıktan sonra ramazan-ı mübarek ile buluşurlar. Bu ayın bir başından diğer başına varıldığında günahlardan, kirlerden, paslardan arınmış olma umulur. Bayramlar âdeta yeni bir başlangıçtır. Sanki hayata yeniden doğulur. Hoşgörü ve huzurla buluşulur, af hayatın merkezinde yer alır, kardeşlik kendini bütün tesirleriyle hissettirir.
Bizlere İslâm olma nimetini bahşeden yüce Allah’a ilmi kadar şükürler olsun… O ebedî kurtuluş nîmetini, bütün insanlığa olduğu gibi tebliğ buyuran muhbir-i sâdık; doğru haber verici unvanlı Sevgili Peygamberimize salat ve selâm olsun…
İslâm ümmeti, Ramazan ve Kurban Bayramlarını 15 asırdır kutlaya gelmektedir. Bu asırlar içinde savaşlar, işgaller, felaketler, dikta rejimlerinin zorbalıkları sebebiyle namaz, cum’a, oruç ve kurban gibi ibadetlerin çok zor eda edilebildiği çok ağır, çok karanlık zamanlar oldu. Bugün de… işgal sebebiyle Filistin’de ve yine işgal sebebiyle Şarkî Türkistan’da bu zorluklar ve sıkıntılar olanca acısıyla devam ediyor. Filistin, Kudüs-i şerifin itibarını muhafaza uğruna bu ramazan ayında da şehidler verdi, zulümler yaşadı.
Fakirlik veya iç harp yüzünden ramazana boynu bükük giren İslâm ülkelerinin sayısı az değil. En fazla mağdur olanlarsa Filistin, Şarkî Türkistan ve soykırıma maruz kalmış olan Arakan Müslümanlarıdır. Somali’den, Yemen’den Arakan’a, Afganistan’a, Doğu Türkistan’a, Kırım’a, Filistin’e Kafkaslara, Balkanlara… kadar Müslüman kavimlerin ve dolayısıyla bütün ümmetin büyük mes’eleleri var. Bunlardan Kırım, Filistin ve Şarkî Türkistan yani Uygur Türklerinin mes’eleleri âdeta kilitlenmiştir. Bu kilidi açacak anahtar, İslâm ümmetinin elinden alındı. Şimdilerde çâre bulması gereken BM, 5 devletin vesayeti altındadır. İİT tabela teşkilatı olmayı aşamıyor. İki milyara yakın Müslüman sahipsizdir. İslâm memleketleri arasında merkezi, kucaklayıcı, sözü dinlenir, dediğini yaptırır güçlü bir karar merciî yoktur…
Bugün ferd, aile ve devlet hayatı olarak Müslümanlar arasında yerde emekleyenler ve uçanlar farkı meydana gelmiştir. Bu da çağdaş bir felakettir. O hâlde zekât mükellefi zenginler, ilâhî emre rağmen ya bu borçlarını yerine getirmemekte veya bu borcu hakkıyla ödememekteler. Hâlbuki Müslüman bencil değil diğerkâmdır, ailesini, kendini düşündüğü gibi tanısın, tanımasın diğer din kardeşlerini de düşünür.
Bayramlar, sadece tebrikleşmek değildir.
Sadece telefonlaşmak da değildir.
Toplu veya kopyalanmış mail ve sosyal yazışma hiç değildir.
Hatta ziyaretler de mükellefiyetleri bitirmez…
Her zaman ama bilhassa bayramlarda ferd, millet ve devlet olarak İslâmlık ve insanlık muhasebesini yapmak şarttır. Bunu derken yalnızca dargınların barışması, helalleşme değil bahsettiğimiz ve aşağıda bahsedeceğimiz temel ve büyük problemleri çözme yolunda atılacak adımlara dair mesai sarf etmeyi kastediyoruz. Her mü’min ve mü’mine bugün ve her gün ve son nefesine kadar Arakanlı, Filistinli ve diğer mazlum ve mağdur Müslümanların derdiyle dertlenmelidir. Bunlar sürüp gelen sıkıntılar…
İslâm ümmetinin, daha başka ve dile gelmeyen, gelse de duyulmayan sıkıntıları da var:
Avrupa ve ABD gibi birçok devlette gerek Türk ve gerekse diğer milletlerden Müslümanlar yaşamaktadır. Bu Müslümanların o devletlerin her birindeki nüfusu, ülke nüfusunun yüzde 10’una kadar çıkmaktadır. Adı geçen devletlerden bazılarında Musevilik resmî din olarak tanınabilirken bu hak, Müslümanlara çok görülmektedir. Nadir olarak bazılarında 1 günlük bayram izni verilmekte. Bu durum, oradaki Müslümanlar için büyük sıkıntıdır ve sıkıntı, sahipsizlikten dolayı sürüp gitmektedir…
Saydığımız bütün bu mes’eleleri yüklenme şerefi, bin yıl İslâm’a bayraktarlık yapmış ve bugün de aslında bu vazifeyi yapmak için çaba gösteren Türkiye’ye düşmektedir. Kişi olarak da millet ve devlet olarak da ümmet çapında düşünmek ve davranmakla mükellefiz. Nerede bir işgal varsa o işgali bağrımızda hissetmeli, nerede hangi İslâm diyarında fukaralık çekiliyorsa onu kendi canımızda duymalıyız.
Ankara, "İslâmiyet, hangi devletlerde resmî din olarak tanınmalı?" diye Hariciyede bir daire kurarak bu meseleyi sıkı bir şekilde takip edip adaletin tesisini temine çalışmalıdır. Ülke nüfusunun yüzde 3’ü, şayet bu olmazsa yüzde 5’i ve üstünde Müslüman yaşayan devletlerde o Müslümanların ibadet hak ve hürriyetleri için İslâmiyet’in resmî din olarak tanınması gerekir.
Bu bayram, yeni bir başlangıç olsun…
Bayramınızı tebrik ederiz.
.İTİBAR
2022-04-30 02:00:00
Çeyrek asır kadar evvel Türk vatandaşları, bazı Batılı ülkelere gittiklerinde çarşı-pazarda insanlarla muhatap olunca bu insanlar konuşma esnasında "nerelisiniz?" diye sorabilirlerdi. Türkiye ismi verilince hangi devlet olduğu bilinmez ve “şurada mı, burada mı?” diye bazı bölgeleri sayarlardı. Aydınlatıcı cevap "İstanbul" olurdu...
Şu resmettiğimiz manzaranın bugünkü Türkiye’de anlaşılması hayli güçtür. Ama bu malumatı, naklen anlatmıyoruz. Bizzat yaşamışlığımız var. O günler, Hazine’nin 70 Cente muhtaç olduğu, ilgili Bakanın, 1 milyon dolar kredi almak için Lüksemburg gibi çok ufak bir devlette bile kapı aşındırdığı talihsiz zamanlardı. Bakanlarımızdan gümrükte ayakkabısı çıkartılarak arananlar bile olabildi. IMF müfettişleri, para veren havasıyla sık sık Ankara’ya gelip kibirli edalarla denetleme yaparlardı. Batılı başkentleri kızdırmamak esastı. İtibar sarsıcı, canımızı yakan çok yaşanmışlık var. Onlar, ancak bir kitaba sığabilir. Yukarıda verdiğimiz birkaç örnekten başka, bir de bugün bile hatırladıkça üzüldüğümüz şu hadiseyi anlatırsak her şey daha iyi anlaşılır:
20 Temmuz 1974’te Kıbrıs Barış Harekâtını yaptığımızda Dışişleri Bakanımız Turan Güneş’ti. Harekât bitip de sıra masaya gelince garantör devletler olan Türkiye, Yunanistan ve İngiltere’nin Dışişleri Bakanları, İsviçre’de toplandılar:
Görüşmeler devam ederken Türk Dışişleri Bakanı, birkaç çetin noktada Başbakan Ecevit’le istişare etmek için masadakilerden müsaade rica ederek telefona gider. Bu ilk defa yapılır. Fakat tekrar edince İngiltere Dışişleri Bakanı James Callaghan, şöyle homurdanır: "Biz, karşımızda bir Bakan bulacağımızı sanıyorduk; telefon ahizesi bulduk!" Bu saygısızlığa dair tafsilat, o tarihteki gazetelerde mevcuttur.
İçeride piknik tüpünün bulunamadığı, dışarıda Türkiye’nin bilinmediği, Bakanlarımızın ağır hakaretler gördüğü fukara ve kara günlerdi. Bunlar, şu veya bu Hükûmetten ziyade uzunca bir zamanın hikâyesidir. Şükür ki bunlar geride kaldı…
Türkiye’nin bilinmediğine dair 1992’lerden hatıramız olduğu gibi aynı ülkeden aksini yaşadığımız 2022 hatıramız da var. Bu defa muhatabımızdan "nerelisiniz?" diye bir soru almadık. O bize "Türk müsünüz?" diye sordu. "Evet" cevabını alınca da Türkçe olarak "merhaba" dedi. Şu bahsettiğimiz ve bugün sıradan görülecek sadelikteki olay dünü bilenler için anlamlıdır. Benzerlerini fazlasıyla çok kimse çok ülkede yaşamıştır. Şundan dolayı anlamlı ve değerli diyoruz:
Bizim bunu yaşadığımız tarihle eş zamanlı olarak da Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri António Guterres Ankara’daydı. Rusya-Ukrayna savaşının taraf devlet liderleri Vladimir Putin ve Volodimir Zelenskiy ile görüşmek üzere yola çıkmıştı. Hasım taraflarla görüşmeden evvel ara buluculuk yolunda çok çabası olan Türkiye’nin Devlet Başkanını ziyaret etmeyi bir ihtiyaç olarak görmeli ki Ankara’ya gelmişti. Böylesi ziyaretler vatandaşlarımız için artık olağan görülmektedir. Zira son bir ay içinde değişik ülkelerden çok sayıda Devlet Başkanı, Başbakan ve Dışişleri Bakanı Türkiye’ye geldi. Adı geçen savaşı durdurmak için harp eden devletlerin Bakan veya diplomatlarıyla Antalya ve İstanbul’da müzakere masaları kuruldu.
Sn. Guterres, hem Türkiye’nin sulhü temin etmeye dair gösterdiği gayret için Cumhurbaşkanı Erdoğan’a teşekkür etti ve hem de savaş ve bölgeye dair istişarelerde bulundu. Dile gelen teşekkür, elbette ki Sn. Erdoğan’ın şahsında Türk milletinedir. Nitekim Cumhurbaşkanı Erdoğan olması gerekeni bu günlerde tekrar devreye alarak Sn. Putin ve Sn. Zelenskiy’yi aradı. Onları İstanbul’da Barış Masası’na oturtmak için ikna telefonları açmaya devam ediyor. Bölgemizde bir muharebe cereyan edecek ve Ankara, çatışmaları bitiren, barışı icra eden irade sahibi olacak!.. Böyle bir temenni, sözünü ettiğimiz yakın geçmişte konuşulsaydı pek inanan olmazdı. Öbür taraftan 40 yıl önce piknik tüpü bulamayan Anadolu, bugün ülkeler arası enerji güzergâhı hâline gelmiştir. Köy-şehir farkı hızla kapanıyor. Savunma sanayiinde hava, deniz ve kara silah unsurlarında kendimize yetmenin ötesinde ihracat yapabilir seviyeye gelmiş bulunuyoruz. İstihbaratta, terörle mücadelede, gerektiği ân askerî harekât icra etmekte, sağlıkta, bayındırlıkta vs. keza iftihar edilecek yerlere varılmıştır.
Şu cümlemiz her şeye yeter sanırız:
Türkiye, bugün bu güç ve seviyede olmasaydı, azgın terör örgütleri maksatlarına çok yaklaşmış olurlardı. Bu bir. İkincisi ve daha net olanıysa şudur; Türkiye, bu kudrette olmasaydı, Dağlık Karabağ hâlâ işgal altındaydı. Akdeniz, işgal edilmiş, Libya, çölde kaybedilmiş, güney hudutlarımız aleyhimize olarak bozulmuştu.
24 Nisan soykırım iftirası bahanedir. Onların nazarında giderek rakip devlet durumuna geldiğimiz için Ermeni suiistimali üzerinden Ankara’ya laf bombaları atılmakta. Ama artık IMF günlerinde değiliz; ânında cevabını da almaktalar.
Enflasyonun aşırı yüksekliği, paranın büyük değer kaybı, maaşların ayın ortasını zor çıkarttığı ve diğerleri bir gerçektir. Fakat şu manzara da bir gerçektir. İlkleri, menfi olanlar, ne kadar ağır da olsa geçicidir. İkincilerse kalıcıdır, gelecek zamanları kucaklayıcıdır.
Bugün, Türkiye’nin dünyadaki yeri, bilinirliği, sözünün kıymeti, itibarı yarım asır, hatta çeyrek asır öncesiyle kıyas kabul etmeyecek denli şerefli bir mevkidedir.
Cihan Devleti’nin şafağındayız.
Büyük düşünmeliyiz.
Kirli gündem, kalıcı hakikati karartmamalı.
.KAN VE SU
2022-04-26 02:00:00
HDP adayı olarak 2015’ten bu tarafa İstanbul ve Diyarbakır’dan seçilmek suretiyle milletvekilliği yapan Garo Paylan, 22 Nisan 2022 günü Meclis Başkanlığı’na bir kanun teklifi verdi. Adı geçen vekilin teklifi şudur:
-TBMM, 1915 Hadiselerini soykırım olarak tanısın!
Meclis Başkanı Mustafa Şentop, yapılması gerekeni yaptı ve metni, gecikmeden sahibine iade etti. Çıkış sahibi, teşebbüsünün bu akıbete uğrayacağını biliyordu. Buna rağmen abes bir davranışta bulundu. Böyle bir teklifteki saklı istek şu demektir:
-Atalarınızı katil ve soykırımcı olarak tescil ve ilân edin!
Aslında “abes” kelimesi bile azdır. Milletvekilleri, yalnızca seçildikleri bölgenin değil, bütün vatandaşların vekilleridir. Bir vekil, yasama faaliyetine iştirak ederken her vatandaşın düşünce ve hissiyatını nazarı itibara almak zorundadır. 85 milyonluk Türkiye’de kaç yüz kişi böyle bir ithamı yapmaktadır? Teklif sahibi, seçildiği bölgede bile taraftar bulamaz. Bahsedilen müessif hadiseler, evvela şark vilayetlerimizde Kürtlere karşı yapılmış ve vahşi bir şekilde Müslüman katliamına girişilmiş, daha sonra farklı yerlere sıçramıştır.
Karşılıklı kıtal yani öldürmeler olmuştur. Devrin Türkiye Hükûmeti de bunların önüne geçmek ve asayişi temin etmek maksadıyla Ermeni terör örgütlerinin güdümüne girmiş olan doğudaki bir kısım Ermeni nüfusu, o devirde yine kendi şehirlerimiz olan Halep ve Beyrut gibi vilayetlere nakletmiştir. Bunlardan bazıları daha sonra değişik dünya memleketlerine gitmişlerdir…
Hükûmet, tehcir uygulayarak teb’a, vatandaşlar arasındaki karşılıklı boğazlaşmanın, iç çatışmaların önüne geçmiştir. Bütün namuslu ve bîtaraf tarihçilerin tespiti kısaca bu yazdığımız gibidir.
Söz konusu itham ve iddia, Türkiye ile Ermenistan arasında sulh görüşmelerinin başlayıp devam ettiği, karşılıklı uçuşların açıldığı, bölge barışı adına sevindirici bir sürecin geliştiği günlere denk getirilmiştir. Barışa hizmet varken kin ateşine körükle koşulmakta. “Ermenistan’la barış görüşmelerinde Türk hey’etinde ben de olmalıydım!” demek yerine husumet takipçiliği yapılmakta…
Garo Paylan’ın bu çıkışı ilk değildir. Mezkûr teklifi, 13 Ocak 2017’de de TBMM kürsüsünde yaptığı konuşmanın fikrî devamıdır. O zaman şöyle demişti:
-1913-1923 arasında 4 halkı kaybettik. Ermenileri, Rumları, Süryanileri, Yahudileri… Büyük katliam ve soykırımlarla bu topraklardan ya sürüldüler ya mübadeleye uğradılar. Bir zamanlar yüzde 40’tık, şimdi binde 1’iz…” Konuşma, bu sözlerin ardından soykırım ithamıyla bitiyor. Hadiseler, tek başına sonuçlarıyla değerlendirilmez. “İlliyet rabıtası” denen sebep-sonuç münasebetleri tahkikat ve tahlil edilmeden sağlıklı hükümlere varılamaz.
Biz Türkler ve diğer Müslümanlar, sözü edilen bu ırklarla bin yıla yakın birlikte ve paylaşma kültürü içinde yaşadık. Neden daha sonra bu üzüntü verici, vicdanları kanatan kapışmalar oldu, büyük zayiatlar verildi?
Bu sorunun sorulması gerekir. Bu sorunun edebiyle cevaplandırılması, araştırmacıyı hakikate götürür. Adı geçen vekil, 2017’de bunu sormamış. 5 yıl sonra da sormuyor. Sadece sonuç üzerinde durmakta.
Gerçek şudur:
İngilizler, Ruslar ve Fransızlar evvela 1821’de Mora’da Rumları ayaklandırdılar. Onları Hıristiyan Balkan kavimlerini kışkırtmaları takip etti. Ardından Anadolu’ya el atarak burada sayılan ekalliyet unsurlarını, azınlıkları tahrik ettiler. Ermenileri Hınçak, Taşnak çeteleri şeklinde örgütlediler. Bu çeteler, bütün şark, doğu illerimizde Müslüman ahaliye korkunç zulümler yaptılar, işkence ederek öldürdüler. Birçok karşı mücadele, Müslüman teb’anın meşru müdafaasıdır.
Garo Paylan ve onun gibi düşünenler, yalnızca neticeyi ortaya getiriyor fakat sebeplerle azmettiren devletleri göz ardı ediyorlar.
Hâlbuki bugün de Ermenileri suistimal eden devletlere dönüp şöyle diyebilirler:
-Biz, bin yıldır barış içinde ve huzurla bir arada yaşarken siz, sömürgeci çıkarlarınız uğruna bizi ateşe attınız!!!
Bu, söylenmeyecek bir cümle değildir. Denebilir fakat demiyorlar. Bu babda dile gelmesi gereken başka hakikatler de var:
Bir vekil, soykırıma dair konuşuyorsa o zaman Yunanistan Türklerinin, Balkan Türk ve Müslümanlarının, Oniki Ada, Rodos, Girit, Kıbrıs adalarındaki Türk ve Müslümanların, Kafkaslar’da Müslüman Milletlerin, Kırım Türklerinin, Ahıskalıların, Türkmenlerin, Şarki Uygur Türklerinin, Kızılderililerin, Cezayirlilerin, Latin Amerika ve Avustralya yerlilerinin her din ve ırktan Afrikalıların, Keşmir, Arakan ve Hindistan Müslümanlarının, Endonezyalı Müslümanların, Filistinlilerin maruz kaldıkları katliam, imha ve yerine göre soykırımı da dile getirmeli, getirebilmelidir…
“1913-1923” tarihi de hatalıdır. O elem verici vak’alar, 1913’te başlayıp 10 yılda bitmemiştir. 1821 Mora İsyanıyla Müslüman Türklerle Müslümanlar, boğazlanmaya başlanmış, hicrete zorlanmış, 1877/78 Osmanlı-Rus Harbiyle hızlanmış, 1914’teki I. Dünya Harbiyle çığırından çıkmıştır.
Ermeni mes’elesinde Taşnak ve Hınçak çeteleriyle onları silahlandıran başkentleri, bu devletlerin düzenlediği misyonerlik faaliyetlerini, yabancı kolejleri dikkate almadan çıkacak her sonuç eksik kalır. Bu çeteler, daha sonra yerini ASALA terör örgütüne bıraktı. ASALA, birçok diplomatımızı şehîd ettikten sonra ortadan kayboldu.
Bu defa onun yerini PKK almıştı.
PKK-HDP organik yapısını izaha gerek yok.
.DERSİMİZ ENDÜLÜS
2022-04-24 02:00:00
Avrupa’nın en doğusunda “Osmanlı’’ diye bir medeniyet doğarken, Avrupa’nın en batısındaysa “Endülüs’’ adlı bir medeniyet batıyordu. Yükselmekte olan ve batmakta olan bu her iki medeniyetin beslendiği kaynak İslâm güneşiydi…
Endülüs neresidir?
-Endülüs, Güney Batı Avrupa’yı oluşturan İber Yarımadasının fethinden sonra Müslüman Araplar tarafından bu topraklar için kullanılan coğrafi bir adlandırmadır. (*)
Endülüs’te kurulan İslâm devletleri yaşayıp gelişebilse ve Osmanlı Devleti de Viyana’yı aşabilseydi Avrupa, bugün çok farklı bir mahiyet ve çehrede olacaktı. Endülüs Emevi Devleti, devrin dünyasında önemli bir yere sahiptir...
Tarih, geriye çevrilemez sözü doğrudur. Ancak; arkadan gelen nesillere düşen vazife, tarihten ders almak ve ibret çıkarmaktır. Bunun da bir şartı var. Ders ve ibret için tarihi çok iyi bilmek gerekir. Ne var ki kitlelerin, en yakın zaman olan Devlet-i Aliyye tarihini bile iyi bildiği söylenemez. Türkiye Selçuklu Devleti ve Büyük Selçukluyla diğer Türk devletleri de bilinmiyor. Aynı şekilde İslâm devletleri de bilinmiyor. Endülüs ve Müslümanların Endülüs’te kurdukları devletler ise hiç bilinmiyor. “Tarık bin Ziyad 711’de İber Yarımadasını fethetti, bölge Müslümanların eline geçti..’’ diye başlayan bir sayfa kadar kısa bir malumat dışında dağarcıklarda fazla bir şey yoktur. Hâlbuki Avrupa’da büyük bir fetih yapılmış, kıtada devlet ve devletler kurulmuş, onların eliyle izleri bugün hâlâ mevcut olan yüksek medeniyet eserleri verilmiş ve üstelik bu siyâsî, içtimâî ve irfanî yapı, 8 asır devam edebilmişse bunun mutlaka ve çok etraflı şekilde bilinmesi gerekirdi.
Tarık bin Ziyad’ın kazandığı zaferin ardından Şam’daki Emevi Halifesi’ne bağlı olarak Endülüs'te Valiler Dönemi başlamıştı. Afrika'nın kuzeyi, Şam’a bağlı bir valilikti. Tarık bin Ziyad’ı İber Yarımadasını fethe, Emevilerin Kuzey Afrika Valisi Musa bin Nusayr göndermişti... Valilikler Dönemi'ni, Endülüs Emevi Devleti, onu Mülûkü’t Tavaif/Beylikler Dönemi, Onu Muratıblar, onu Muvahidler ve onu da Beni Ahmer Devleti takip etti. Bu sultanlığın 1492’de İspanyollar tarafından yıkılmasıyla 781 yıllık bir safa mevsimi, itibarlı zamanlar yerini sefalete bıraktı. İzzetten zillete düşülmüştü. 1492-1610 arası ise yalnızca Endülüs Müslümanları için değil, Yahudiler için de elem ve azaplarla doludur. 1492’deki çöküşle birlikte Hıristiyan katolikler, Papa ve papazların telkin, teşvik ve kışkırtmalarıyla hem Müslümanlara ve hem de Yahudilere çok ağır 3 şart dayattılar. Bu zorbalıkta adaletin zerresi yoktu. İhtarları şuydu:
-Ya göçüp gidersiniz, ya Hıristiyan olursunuz veya işkenceyle ölmeye râzı olursunuz!!!
Doğan çaresizlik üzerine göçler oldu. Göçler kısmîydi. Hicret edenleri, Osmanlı gemileri, Kuzey Afrika ve Türkiye’ye taşıdı. Bir kısmı ise Endülüs’te kaldılar. Bunlardan din değiştirenler, rahip olanlar bile oldu. Bir kısmı direndi ve işkencelerle katledildiler.
Nihayet 1609’da Kral II. Felippe başta iken İspanyollar, 8 asırda her zerresi dâr'ül İslâm, İslâm mülkü olmuş olan İber Yarımadasından Müslümanlarla Yahudilerin varlıklarını kazıyarak onları Endülüs’ten çıkardılar. Büyük ve üstün bir medeniyetin dibine kibrit suyu döküldü. Camiler başta olmak üzere insanlığın ortak mirası sayısız nice mimarî eser ve diğer eserler mahvoldu. Mimarî şâheser Kurtuba Camiî’ne haç takıldı ve bu câminin içine de bir ur gibi kilise yapıldı.
Müslüman Arapların ataları kuzey Afrika’dan gelmişlerdi. Bu sebeple şimdi de gitmek için ekseriya Kuzey Afrika’yı tercih ettiler. Yahudilerse Türkiye’ye getirildiler...
-Bu felaket niye yaşandı?
Endülüs’teki Müslümanlar, düşmanı mağlup edip bölgeye yerleştikten sonra türlü sebeplerle birbirlerine düştüler. Kardeş kardeşle, baba oğulla taht kavgasına girişti. Çarpışan taraflar, Hıristiyanlardan yardım alıyorlardı. Cihad ruhunun, ilayı kelimetullah aşkının yerini nefsanî arzular, itikadî bozukluklar aldı, askerî teknoloji kendini yenileyemedi. Son dönem küçük Endülüs devletçikleri, biz zaman sonra kendilerini yıkacak tarafa haraç verip anlaşmalar yaparak yaşayabildiler.
Müslümanlar, gaflete düşerken birileri, istirdat azmi ve intikam hırsı içindeydiler. Tarık bin Ziyad, 711’de 12 bin 700 kişilik ordusuyla Kral Rodrigo komutasındaki Vizigot ordusunu perişan ettiğinde mağlup ordudan dağlara kaçanlar olmuştu. Bunlar, sığındıkları mağarada Reconquista Hareketi'ni başlattılar. Kaybettikleri toprakları, düşmandan geri alma kararını ideal ediniyorlardı. Azmettiler ve o azimden dönmediler. Çoğalarak büyüdüler. İlerleyen vakitlerde Kastilya kraliçesi Katolik Ysable ile Aragon kralı Katolik II. Fernando’nun evlenip bu iki krallığın birleşmesinden din, toprak ve millet birliğiyle İspanya meydana gelince 8 asır sonra hedeflerine vardılar. Müslümanlar, kendi aralarında çatışıp ufalırken onlar, birleşip güçlendiler.
Endülüs’ten hicret etmeyip kalanlar, ayrıca hakaret gördü. Bu Müslümanlara “Morisko’’ diye küçültücü sıfat yakıştırdılar. Yahudilere de buna benzer başka bir sıfat verdiler.
Endülüs’ün kaybına dair bahsettiğimiz hata ve yanlışların ilâhî azaba yol açtığı bellidir…
On binler asırlardır vatanı olan topraklardan ağlayarak gittiler.
Bazıları din değiştirdi.
Bazıları işkenceyle katledildiler…
Hilâl, haç karşısında bunu yaşamamalıydı…
Bugün Endülüs’te dolaşan biri, karşılaştığı birçok erkek veya kadının Arap olduğunu hemen anlayabilir. Bu ten, kaş, göz renginden kim oldukları anlaşılan insanlar, dinini, milliyetini, dilini koruyamayıp asimile olmuş Müslümanların İspanyol ve Katolik torunlarıdır.
(*) Prof. Dr. Lütfi Şeyban, Endülüs, Direniş ve Soykırım, Muhit Kitap, 2021, S. 24
.SİYON KASABI
2022-04-19 02:00:00
Radovan Karadziç, Sırbistan cumhurbaşkanıydı. Lahey’deki "Uluslararası Eski Yugoslavya Ceza Mahkemesi" tarafından Sırp-Boşnak savaşında suçlu bulundu. Srebrenitsa’da soykırım yapma, insanlığa karşı suç işleme ve savaş suçu işleme fiillerinden dolayı 40 yıl cezaya mahkûm edildi fakat temyiz mahkemesi, vaki kararı bozduğundan ceza, ömür boyu mahkûmiyete çevrildi.
2016’da cezaya çarptırılan bu zalimin unvanı "Sırp Kasabı"dır. Karadziç, Miloseviç gibi katiller, Boşnak Müslümanlara ve onların şahsında insanlığa karşı işlediği suçlardan dolayı yargılandılar, cezalarını buldular…
Boşnak-Sırp savaşı, 1992-1995 arasında 3 yıl sürdü…
Filistin’de ise 1948’den bu yana savaş var.
74 yıldır çocuk, kadın, yaşlı demeden Filistinliler katledilmekte. Filistinli de soykırım altında, terör yaşamakta. İsrail kurulduğu tarihe göre topraklarını Filistin aleyhine olarak on kat büyüttü. Filistinliler iki küçük bölgeye sıkışmış durumdalar.
Soru şudur?
-Bir fiil, Balkanlarda işlenince soykırım, insanlığa karşı suç ve savaş suçu olurken Filistin ülkesinde işlenenince neden sadece seyredilmekte, neden sadece "derin endişe duyuyoruz!" lafı ile geçiştirilmekte, neden bu hunharlıkları yapanlara "İsrail Kasabı" denmemekte, yaptıkları yanlarına kâr kalmaktadır? Yahudi’nin Sırp’a üstünlüğü nedir? Suç işlemenin imtiyazı var mıdır?
1948’den bu tarafa Filistinliler şehid edilmekte, malları mülkleri gasbedilmekte, hapse atılmakta, zulüm görmekteler.
Son İsrail mezalimi, 2022 Ramazan-ı şerif ayında yaşandı ve yaşanmaya devam ediyor. Müslümanlar, Mescid-i Aksa’da iken Siyonist Yahudiler tarafından saldırıya uğramaktadır. Bu saldırılar, ramazanın başından beri her sabah tekrarlanıyor. Ölen Filistinliler oldu. Çok sayıda yaralı mevcut. Böyle bir hadise herhangi bir hukuk devletinde yaşandığında polis, saldırganları engeller, onları toplayıp mahkemeye sevk eder. İsrail’de ise aksi yapılmakta. Burada polis, mütecavizi değil, ibadethanedeki Müslümanları hırpalamakta, o fanatik, radikal Yahudilerle bir olup Müslümanları zorla mescidden söküp çıkarmaktadır.
Bunların onlarca benzeri başbakan Benyamin Netanyahu zamanında görülmüştü. Hâlbuki şimdi İsrail’in başında ılımlı olduğunu düşündüğümüz bir isim var. Hatta İsaac Herzog, Cumhurbaşkanlığına seçilince ilk ziyaretlerinden birini Türkiye’ye yaptı. Cumhurbaşkanı Erdoğan’la görüştü. Münasebetlerin iyileştirilmesi için kararlar alındı.
Anlaşıldığı gibi İsrail’de Siyonistlerden meydana gelen farklı bir zalim yapı var. Baştaki sertlik yanlısı olsa da olmasa da Müslümanlara reva görülen katliam ve hukuksuzluklar, bunların eliyle devam etmekte. Siyonistler, Yahudilerin üstün ırk olduğu iddiasındaki ırkçılardır. Bir Nazi tavrı. Bu yüzden önlerine çıkana zulmetmekteler. Bu fanatik, ırkçılar Siyon Kasabıdır. Onlara mâni olabilecekken olmayanlar, seyredenler, hoş görenlerse suç ortağı.
Filistin’e girip burada bir milleti haritadan silmeye çalışanlar, insanlığa zulmetmekteler.
BM-Birleşmiş Milletler, bu yapıda kaldıkça, BMGK böylece devam ettikçe Siyonistler, Filistin’e mezbaha muamelesi yapmaktan geri durmayacaklardır. Haksızlıklar olurken BM sadece seyrediyor. Veto gördüğünden hiçbir anlamı, müeyyide, yaptırım tarafı olmayan kınama kararı bile alınamamaktadır.
Ankara’nın iktisadî ve ticarî münasebetleri, bir silah gibi kullanıp Tel-Aviv’i ıslah etmesi en işe yarar yol olarak görünüyor.
Zaten, bu işi görüp diplomasiyi çalıştıran yine Türk Hükûmeti oldu. Bir de kendisi de Fransız kasapları eliyle soykırım yaşamış olan Cezayir’den ses yükseldi. Arap Birliği ise taraflara itidal tavsiye eden AB ve ABD gibi derin endişe hislerini dile getirdi.
Bin yıl İslâm’a sancaktar olan Türk milleti, o sancağı tekrar eline almadıkça…
Türk Barışı yeniden hayata geçmedikçe bölgemiz de yeryüzü de huzura hasret kalmaya devam edecektir. Bu ilahî vazife Türk milletini bekliyor.
Türkiye, için bundan böyle kimse "bölge gücü" dememeli.
Biz, bu sözü yadırgıyor ve kabul edemiyoruz.
Pençe-Kilit Harekâtı, bir dünya gücü olduğumuzun son delilidir.
.KOZ OLARAK NATO!..
2022-04-16 02:00:00
21 Nisan 1967’de "Albaylar Cuntası" Yunanistan’da darbe yaparak kralı devirip yeni bir rejim kurdular. Bu faşist idare, Türkiye’nin 20 Temmuz 1974’te Kıbrıs’ta yaptığı Barış Harekâtı’nın ardından iç baskılara dayanamayarak dağıldı…
Cunta, dağılmadan önce Barış Harekâtı’na mâni olmayan NATO’yu protesto için Yunanistan’ı bu teşkilatın üyeliğinden çekmişti. Dağılıp yerine seçimle yeni iktidar gelince de müstafi devlet, 1976’da tekrar üye olmak istedi ise de devrin Türk hükûmetleri, veto yetkimizi kullandıklarından Yunanistan, NATO’ya dönemedi?
-Ne zamana kadar!
-12 Eylül 1980 darbesine kadar.
Washington’un isteğini kırmayan Askerî Konseyin muvafakati ile Yunanistan, 20 Ekim 1980’de tekrar NATO üyesi oldu. Generaller bunu, Beyaz Saray’ın ısrarından başka birtakım askerî yardım vaatleri üzerine yapmıştı.
Hâlbuki:
Bu koz, hükümranlık hakkımız gereği haşhaş ekmemiz üzerine getirilen ekonomik ambargo ve Kıbrıs Harekâtını cezalandırma maksadını güden silah ambargosu gibi Washington’un Ankara’ya uyguladığı ne kadar ambargo varsa onların kaldırılması ve Türkiye’nin AB üyeliğinin kabulü karşılığı kullanılabilirdi…
-Ne zamandan söz ediyoruz?
-40 yıl öncesinden…
40 sene, devletlerin hayatında çok uzun süre değildir. Konseyin aynı zamanda kendine meşruiyet aramak adına 1980’de yaptığı bu savurganlık bu defa yapılmayacaktır! NATO bir başka şekilde yine elimizde koz olmak üzere. O koz, şimdilik ceviz ağacında ama daldan düşme vakti gelince düşecek…
Ukrayna, NATO sevdası yüzünden perişan oldu. Dışarıdan bakışla bu istek, yersiz görünse de Kiev, Moskova tehdidini yakınında hissettiğinden kendini buna mecbur gördü. Mes’elenin bu tarafı gelecek on yıllarda çok konuşulacaktır. Ukrayna Devlet Başkanı Volodimir Zelenskiy, harp sonrasında muhalifleri, O’nu hata ettiği konusunda eleştirdiklerinde çok yüksek ihtimaldir ki isabetli davrandığı yönünde kendini savunurken İsveç ve Finlandiya örneklerini de verecektir.
Şu günlerde Rusya, 9 Mayıs’ta çifte zafer yaşamak, "Nazi"leri bir kere daha çökerttiğini ispat etmek için 9 Mayıs 2022’ye hazırlanırken, İsveç ve Finlandiya da NATO’ya girmek istemekteler. Bu iki devlet, Rusya’nın mücavir sahasındadır. Finlandiya, çarlık Rusya’sı işgalinin ürpertilerini bugün de yaşıyor... Görünen o ki İsveç ve Finlandiya NATO üyeliği için ciddi niyet taşımaktalar. Buna mukabil Rusya tarafı kızgın. Rusya Güvenlik Konseyi Başkan Yardımcısı Dmitri Medvedev’in dediği nettir. Bu kişi, aynı zamanda eski Rus Devlet Başkanı ve Putin’in yakınıdır. Kısa fakat kesin konuşmuş:
-Mühim değil! Düşman sayımız birkaç devlet daha artmış olur!! Bundan böyle nükleer silahsız bir Baltık’tan bahsedilemez!!!
Öyle ise bugün değilse yarın İsveç ve Finlandiya’nın müracaatları, NATO’ya gelecektir. 40 yıl önce kaçırdığımız koz, bu defa elimizde olarak menfaatimiz için kullanılmalıdır. Ankara, yeşil ışık yakmadan ne İsveç ve ne de Finlandiya, bu arzularına kavuşabilir. Türkiye, kapıları kapatmayacak fakat pazarlık şartlarını sıralayacaktır. Hariciyemizle savunma bakanlığımız başta olmak üzere devletin ilgili unsurları, mevzuyla alakalı çalışıyor olmalı. İlk ânda akla gelenler malûmdur:
-AB ve ABD tarafından PKK ve FETÖ’ye verilen desteğin kesilmesi.
-Bu örgütlerin Avrupa ve Amerika’daki faaliyetlerine son verilmesi.
-KKTC’nin tanınması.
-Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne yaptığı üyelik müracaatının kabul edilmesi.
-Avrupa ve Amerika’nın Türkiye’ye tatbik ettiği, F-16 ve F-35’ler dâhil askerî, ticarî, iktisadî… her türlü ambargoya son verilmesi…
Kader, Türkiye Cumhuriyeti’nin önüne ikinci defa bir fırsat çıkarmıştır. Üstelik de 2023 Büyük Türkiye kapısının eşiğinde. Bu fırsatın, bu defa -bütün baskılara rağmen- tavizsiz şekilde kullanılması olmazsa olmazımızdır...
Görüldüğü gibi fırsatlar en erken 40 senede bir geliyor.
.MUHALİF!
2022-04-14 02:00:00
AK Parti iktidarı ve Cumhur İttifakı, çürütme cümlesinden olarak "6’lar" veya "6 artı 1" diyerek kendisine muhalefet eden parti genel başkan veya sözcülerine cevaplar veriyorlar. Bunu yapabilirler mi? Yapabilirler! Doğru mudur? İktidar ve muhalefet, birbirlerinin açığını kollar ve bunu can acıtacak cinsten de olsa hem muhalefetine söyler ve hem de kamuoyu ile paylaşırlar…
Bahsettiğimiz, demokratik ülkelerdeki umumî kaidedir. Bizde ise şimdilerde farklı bir durum var. Bu garip farklılığın gözden kaçmaması gerekir:
İktidarla İttifak’ın karşısında homojen, mütecanis bir muhalefet yok. Bu muhalefet partilerinin yer aldıkları masanın şekli de teşkil ettikleri sayı da önemli değil. Onların bir araya gelmesi, yek diğerlerine duydukları muhabbetten doğmuyor. Onları bir araya getiren "düşmanımın, düşmanı dostumdur" tercihidir. Tayyip Erdoğan kızgınlığı, iktidara duyulan öfke, İttifak’a beslenen husumet, adı malûm partileri cem etmektedir.
Cem oldular, toplandılar da ne yaptılar?
Hiçbir şey!..
Daha Cumhurbaşkanı adaylarını belli edemediler. O bir tarafa, toplantı gün ve açıklamaları evlere şenlik ilginç bir zihniyetin eseridir. İstense bu kadar kötü tarihlerde seçilemezdi. İlk toplantının açıklaması 28 Şubat’ta yapıldı. Tam bir gafletti. Yapılan açıklama da boş bir kâğıt hükmünde kaldı. Üçüncü toplantılarıysa 24 Nisan’da olacakmış. 24 Nisan, Taşnak ve Hınçak zihniyetli Ermenilerin güya "Ermeni soykırımı" iddiasını tekrarladıkları, dünya liderlerinin bunu tanımaya zorladıkları bir takvimdir.
Nasıl bir mantıktır anlaşılması zor!
Senenin günleri mi tükenmişti?
Seçilen tarihlerin biri 28 Şubat, diğeri 24 Nisan!
Sonra da türlü teviller!!!
Böylesi muhalefete kızmaktan çok acınır. Muhalefet partilerimizin, ikna edici teklifler, fikirler, tenkitler ve projelerle vatandaşın gönlüne girip iktidar namzedi olmaları, kendilerinden evvel Türkiye için kazanç olurdu. Ne yaparsınız ki bizde böyle bir muhalefet mevcut değil. İsim var, esas yok. Muhtevasız konuşmalar ve dostlar alışverişte görsün kabilinden yapılan masa toplantıları ve arkada hiçbir iz bırakmayan bildiriler…
İktidarla İttifakın, hâli ve çapı bu gidişatta seyreden muhalefetin yaptıklarını ve dediklerini çürütmeye çalışması, kendileri için enerji ve zaman kaybı olurken muhataplarına itibar kazandırmaktadır. Hâlbuki yok sayılsa; ademe mahkûm edilseler bir süre sonra bir masa etrafında da buluşamazlar…
Çok açık ve net şekilde haber veriyoruz ki AK Parti iktidarıyla Cumhur İttifakı’nın rakibi, muhalifi, muarızı… hatta düşmanı, söz konusu yarım düzine parti yahut bir fazlası değildir.
İktidar ve İttifakın can düşmanı, yolundaki eşkıya şunlardır:
-Çılgın döviz.
-Tavan yapan enflasyon.
-Can yakan hayat pahalılığı.
-İnsaftan habersiz etiketler.
-Fahiş kira ve gayrimenkul fiyatları.
-Su, gaz, elektrik ve akaryakıttaki anormal fiyat seyri.
-Dinmek bilmeyen zam sağanağı.
-Harp zenginleri.
-Muhteris ticari tekelleşme.
-Satın alma gücünün düşmesi.
-Ayın ilk 10 gününe bile yetmeyen maaşlar.
-SGK ve Bağ-Kur emeklilerinin zor hayatları.
...Ve devamı.
AK Parti ve Cumhur İttifakı, vasfettiğimiz muhalefetle uğraşıp enerji kaybetmemeli. Bu iktidar ve bu İttifak’ın iki temel vazifesi bulunuyor. Bunlar, kendileri için de memleket için de olmazsa olmaz kıymettedir:
1-Bir kısmını yukarıda sıraladığımız yakıcı, yıkıcı, can alıcı unsurları âcilen ve âcilen yok etmek için gayret üstü gayretle çalışmak!
2-Rusya-Ukrayna savaşını durdurmak için başlattığımız ara buluculuk müzakere faaliyetlerine her engellemeye rağmen devam edip Ukrayna ve Rusya liderlerini İstanbul’da bir araya getirerek kalıcı barışı temin etmek…
"İmâm-ı Rabbanî" unvanlı yüksek İslâm âlimi Ahmed Farukî Hazretleri, mektuplarında vaziyete dikkat çekmek için sık sık şöyle derler:
-İş budur ve bundan başkası hiçtir!
Usulde hata edilirse yarın, bugünler de aranır!..
Bahsettiğimiz her iki hususta da vaziyet çok ciddidir.
Sözü, yine İmâm-ı Rabbanî Hazretlerine atıfla bitirelim:
-Habercinin işi, haber vermektir!
.TÜRK-ERMENİ BARIŞI
2022-04-12 02:00:00
Türk-Ermeni barış andlaşmasının akdedilmesi ve buradan bir Türk-Ermeni dostluğunun çıkması mümkün müdür?
Türkler ve Ermeniler, 1071’den 1914’te başlayan I. Dünya Harbi’ne kadar aynı topraklarda, aynı bayrak altında, aynı zamanda diğer birçok milletle birlikte hayatlarını idame ettirdiklerine göre mevzubahis iki milletin barış yapabilmesi ve böylece dostluğa da kapı aralanması mümkündür…
Buna dair, gelişmeler belirmiş gibi görünüyor:
27 Eylül 2020’de başlayıp, 44 gün sonra Azerbaycan’ın Ermenistan’a karşı kazandığı kesin zaferle biten II. Dağlık Karabağ Muharebesi’nin bu sonucu, öyle tahmin ediliyordu ki ideolojik Ermenilerin Türklere karşı devamlı harlı tuttukları düşmanlığı, daha bir alevlenecek ve bu sancı, meçhul zamanlara doğru devam edecektir…
Ama öyle olmadığı görülüyor:
Savaşta hezimete uğrayan Ermenistan Başbakanı Nikol Paşinyan, bu mağlubiyetten dolayı içeride de mevkiîni koruma anlamında çok zorluklar yaşadığı hâlde idareyi tekrar toparlayınca şaşırtan bir sükûnet ve itidalle aklıselimden yana tavır aldı. Türkiye, zaten öteden beri arşivlerin açılarak Türk-Ermeni ihtilafı mevzuunun tarihçilere bırakılması gerektiğini dile getiriyordu. Bu defa Sn. Paşinyan’ın da hissî davranmayı terk ederek mantıklı davranması barış ve dostluğa çıkacak günlere dair ümidleri besler oldu…
II. Dağlık Karabağ Harbi’nden sonra Azerbaycan Cumhurbaşkanı hürmetli İlham Aliyev ve Ermenistan Başbakanı Sn. Nikol Paşinyan iki defa görüşme yapmışlardı. Üçüncü buluşmaları Avrupa Devlet ve Hükûmet Reisleri Konsey Başkanı Charles Michel’in ev sahipliğinde 6 Nisan’da Brüksel’de gerçekleşti. Toplantıdan sonra Cumhurbaşkanı Aliyev, Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan’a da bilgi vermişti. 6 Nisan’da ise Rusya Başkanı Sn. Putin’e malumat verdi.
Azerbaycan devlet riyasetinden duyurulan açıklamaya göre Aliyev, Putin’le Ermenistan’a yaptıkları 5 maddelik teklifle buna dair gelişmeyi konuşmuşlar. Sözü geçen teklifin ana fikrini Azerbaycan hariciye nazırı Ceyhun Bayramov, 13 Mart’ta Antalya’da gerçekleşen Diplomasi Forumu’nda dile getirmişti.
İlham Aliyev’in Nikol Paşinyan’a yaptığı teklif şöyledir:
1- Her iki devlet, karşılıklı olarak birbirinin hükümranlığını, istiklâlini ve ülke bütünlüğünü tanıyacaklardır.
2- Her iki devlet, birbirinden toprak talebinde bulunmayacağı gibi ileride de bu nev’îden bir talep yapılmayacağını da kabul ve taahhüt derler.
3- Her iki devlet, birbirinin bağımsızlık ve toprak bütünlüğünü tehdit etmeyecek, birbirlerine karşı kuvvet kullanmayacak ve konuya dair BM şartlarına riayet edeceklerdir.
4- Her iki devlet, resmî hudutlarını tespit ederek bu sınırları tanıyacaklardır.
5- Her iki devlet, karşılıklı olarak ulaştırma ve haberleşme hatlarını açacak, ayrıca diğer iletişim ağlarını kuracak ve ortak menfaatlerde iş birliği yapacaklardır.
Sn. Aliyev’in nakline göre Ermenistan Başbakanı Paşinyan, bunlara şu cevabı vermiştir:
-Azerbaycan’ın teklifi kabul edilemeyecek cinsten değil…
Diğer taraftan bu maddelerin kuvveden fiile geçmesi için de bir barış andlaşması taslağının hazırlanması maksadıyla iki devlet arasında bir çalışma grubunun, hudutların tespiti için bir müşterek komisyonun, Azerbaycan-Rusya-Ermenistan arasında da bir ulaştırma grubu kurulacaktır.
Bütün bunlar iyi… ama; asırlık husumet bir ânda nasıl muhabbete dönüşür!
Konuşulması gereken taraflar var:
1- Beş maddelik teklife dair Sn. Paşinyan, Sn. Aliyev’e müspet cevap vermiş. Lakin, bu cevap kâfi midir? Şahsî görüş, devleti bağlamaz. Ermenistan meclisinden resmî bir kararın çıkması gerekmez mi? Herhâlde aksi olamaz.
2- Bu gelişmeler karşısında AB, ABD nasıl bir tutum takınacaktır?
3- Batılı başkentlere yerleşmiş Ermeni diasporası, andlaşma olmasın diye fitne çıkarmayacak mıdır?
4- 24 Nisan tarihi, her yıl Erivan ve diaspora tarafından Türkiye’ye, Türklere karşı bir tehdit unsuru olarak kullanılır. Bundan böyle Ermeniler, bu tutumdan vazgeçerler mi?..
Görüldüğü gibi bir yumuşama anlaşılıyor.
Ancak, olayın tarafları da çoktur.
Sabahın geç olması mümkün.
Diğer durumdan vazife çıkaranlar için söz konusu olan yalnızca Ermenistan değildir. Saha daha geniştir ve buna Güney Kafkasya denir. Barış yapmak, savaş kazanmaktan daha az zor değildir. Bu itibarla Ankara ve Bakü, aradan su sızmaz bir dayanışmayla hem 5 maddenin hayata geçmesi ve hem de barış andlaşmasıyla dostluğun kurulması için sürekli istişare ve sabırla yola devam etmelidir.
Hakikat şu ki; tarih de şahid ki:
Bizimle uzun asırlar boyu birlikte yaşayan ister Yunan, ister Ermeni ve isterse bir başka millet olsun. Biz onlarla yine birlikte yaşayabiliriz. Bunu bütün samimiyetimizle anlatmalı ve inandırmalıyız.
85 milyonluk Türkiye’nin, en fazla 3 milyon olan Ermenistan’la 10 milyonu az aşan Yunanistan’ın psikolojilerini anlaması gerekir.
.SUÇLU!..
2022-04-09 02:00:00
Çok bilinen bir misaldir, benzerleri de çoktur. Fakat fayda olduğu için tekrar edeceğiz. Avrupa memleketlerinden biri üzerine sefere giden ordumuzdaki neferler, salkım kopardıkları kütüğün altına bedelini bırakmışlardı. Ordu, geçip gittikten sonra vaziyeti gören gayrimüslim bağ sahipleri, şaşkınlık ve hayret içinde kalmışlardı…
O şaşkınlığın uyandırdığı takdir hisleri hâlâ dile gelir.
Bu misal, beş asır kadar önceki hayatımızdandır.
İslâm ahlâkının ferd ve cemiyette böylesine hayat bulduğu bu varoluş üslûbu, yalnızca beş asır evvelki Türkiye’de yaşanmadı. Ondan önceki asırlarımızda da vardı, ondan sonraki hayatlarımızda da var olmaya devam etti. Batılı mantığını âdeta felç eden böylesi güzel örnekler, sayılamayacak kadar çoktur. Hemen her meslek sahibinde vardı. Hemen her şehirde, kasabada, köyde elle tutulacak denli canlıydı. İnanılması zor ama kapıların kilitlenmediği dönemlerdi. Yüksek ahlâk ve yüksek namus anlayışının genci kadını, erkeği ile cemiyete tam sindiği zamanlardı. Bu yüzden fuhuş, hırsızlık, dolandırıcılık, boşanma, namusa kem gözle bakma, insanları aldatma, hileli iflas, hırsızlık, devleti dolandırma, hak ettiğinden fazla alma… gibi kötülükler tabii değildi. Alışkanlık kazanmamıştı. Toplum, terbiye edici tarafıyla bu temayüldeki insanları olgunlaştırırdı. Askere giden ya şehit veya gazi oldurdu. Aynı ailedeki genç kız, nurdan bir iffet numunesi gibiydi.
İslâmiyet’i kabul şerefine kavuşmamızdan itibaren bu yüksek hasletlerle donanmıştık. Medrese yani üniversite, sadece medreseler değildi. Dergâh yani ahlâk gelişim merkezleri de sadece bu tasavvuf ocaklarından ibaret değildi. Evler, çarşılar, bedestenler, arastalar, mahalleler hepsi mektepti, mesciddi. Bu yüzden sadakalar bolca, zekâtlar vaktinde ve fazlasıyla verilirdi. Paylaşma, arayıp-sorma, akrabayı ziyaret yani sıla-i rahîm kültürü esastı. Bu toplumda kimse aç ve açıkta bırakılmazdı. Veren el, tam inanılırdı ki alan elden hayırlıydı. Komşunun aç kalması, felaket bilinirdi. "Komşu" da yalnızca kapı bir hane değildi. Bir kişinin katledilmesi topyekûn insanlığa karşı suçtu. Yoksula, fakire, düşküne, devletin himaye edici kanatlarından evvel, vakıfların şefkatli elleri yetişirdi. Fakir gözetilir, evlenecek olana yardım edilir, işi bozulan esnafa destek verilir, geçimsizlik yaşayan karı-kocalar nasihatlerle barıştırılırdı…
Bu naklettiklerimiz, bir çadırdan bir Cihan Devleti yükselten azmi, iradeyi, şecaat ve cesareti besleyen som altından değerli ahlâkın yaşandığı günlerin destânî hikâyesidir…
Bizde bunlar olurken, iki asırdır kendilerine hayranlık duyulsun diye her şey yapılan Batıda tam tersi hayatlar cereyan ediyordu. Sömürü, katliam, ahlaksızlık, talan başını almış gitmekteydi.
İslâm’la ilk tanıştığımız vakitlerden bir asır öncesine, hatta geçen asrın ortalarına kadar yaşadığımız o güzel hayatlarda sadelik esastı. Büyük aile vardı. Şimdiki gibi anne-baba bir evde; çocuklar, üç-beş sokak ötedeki evlerde bir başlarına yaşamıyorlardı.
Bin yıllık geçmişimizde çok çok nadirattan görülen vak’alar bugün olağanlaştı.
Ne olmuştu?
Batılılaşmış, Avrupalılaşmış, özgürleşmiş, uygarlaşmış, çağdaşlaşmış ve dünya vatandaşı olmuştuk…
Bu cilalı, içi boş laflar, onlarca nesli mahvetti!
Kaç gündür gündemin ilk sırasındaki haber bir faciadır. Doğurduğu bebeği, herkesin görebileceği bir yere bıraktıktan sonra kaybolan anneyi polis buldu. 20 yaşındaki bir kız, ifadesine göre kendi rızasıyla bir gençle beraber olmuş…
Netice biliniyor…
Bu fiili işleyenler suçlu. Çünkü, delil ve ikrar var. Ancak şu da tam bir gerçek ki suçlu olan, yalnızca ballandırılarak verilen "düzeyli beraberlik" haberleriyle büyüyen bu gençler değildir. Bizim 15 asırlık medeniyetimizde, şeriatte yani İslâm Hukukunda ve bin yıllık mazimizde bu yapılana "zina" denirdi, haram denirdi, ayıplanırdı. Bunun olduğu aileler utandıklarından mahalle veya şehirlerini terk ederlerdi.
Olanca tıbbi ihtimama rağmen bebeğin hayatî tehlikesi devam ediyor. Ne var ki mes’ele bugünü ve sonrasıyla bebekten ibaret değil. O çocuğu doğuran genç… O da diğer genç de mahvolmadılar mı? Aileleri yıkılmadılar mı? Şimdiden sonra onlar canlı cenaze değil midir?
Bu gayrimeşruluğu işleyen gençler, günahkâr!
Fakat kabul etmeli ki biz de cemiyet olarak suçluyuz.
Bugün konuşulan, ortaya çıkan vak’alardan bir vak’adır.
Ya bilinmeyenler, üstü kapatılanlar?!!!
Refah arttı, evler çoğaldı, herkesin arabası oldu, yollar güzelleşti… fakat millî, ahlakî, insanî hasletlerimiz kansere yakalandı.
Biz bu değildik!
Biz, ne yapıp da kendimiz olacağız?
Biz, nasıl yeniden biz olacağız!
Herkes, bu soruların cevabını bulmakla mükelleftir.
.SAVAŞ SUÇU
2022-04-07 02:00:00
Ukrayna, Rusya karşısında iyi bir mukavemet gösterdi. Savaştan evvel veya savaşın başında kimse, Ukrayna’nın bir hafta dayanabileceğine ihtimal verme cesaretini gösteremezdi. Ama oldu Afganistan örneği tekrarlandı ve rakibine nazaran küçük olan devlet, bütün tahmin ve hesapları altüst etti. Bu sebeple Rus ordusu, işgalin kırkıncı gününe varmadan Kiev muhasarasını kaldırdı.
Ne var ki Rus işgalcilerin, başkent Kiev yakınlarındaki Bucha ve Irpin dâhil bazı meskûn mahallerden çekildikten sonra ortaya çıkan vahşet görüntüleri kan dondurdu!.. Pazar alışverişinden dönen, işine giden veya işinden gelen yahut bisikletiyle seyreden… sivil Ukraynalılar, katledilmişlerdi. Elleri arkalarından bağlanarak kurşunlanıp öldürülmüşler. İşkence yapıldığı da iddia edilmekte. Kiev yönetiminin açıklamasına göre 410 sivilin hayatına kıyılmış. Bunların 280’i aynı çukura gömülmüş...
Dünya, birkaç gündür bu vahşeti konuşmakta.
Muharebenin, hatta işgalin de bir ahlâkı ve hukuku vardır. Hiçbir namuslu savaşta çocuk, kadın, yaşlı, sivil, din adamı öldürülmez, mâbedler tahrip edilmez, ağaçlar kesilmez, su kaynakları zehirlenmez, bombalanmaz. Savaş, silahlı güçler arasında mertçe cereyan eder.
Öyle anlaşılıyor ki Rus askerleri, Kiev’e girmeye muvaffak olamayınca o hırsla önlerine çıkan zavallı sivilleri hunharca katletmişler…
İşlenmiş fiilin bir katliam ve savaş suçu olduğu kesin.
Soykırım iddiası ise mahkemenin kabul veya red kararıyla hükme bağlanır. Savaş suçu dâvalarında gerçek kişiler de devletler de yargılanabilir. Milletlerarası Ceza Mahkemesi, şahısları yargılar. BM Adalet Divanı ise aleyhine dâva açılmış devleti yargılayıp karara bağlar. Her iki mahkeme de Hollanda’nın Lahey şehrindedir.
Bir yerde suç varsa fail veya failler de var demektir.
Bir vakitler çok hevesle karşılanan, gece yarılarına kadar TV yayını yapılan Milenyum’un 22. Asrındaki denî dünyada şu haber, şahit, kayıt ve fotoğraflar gösteriyor ki ortada hem de çok zalimâne işlenmiş bir suç bulunuyor:
-Bu suçun şüphelileri kim, kimler sanık olacak, muhtemelen kimler suçlu bulunup cezaya çarptırılarak mahkûm olacak?
Bu sorular, bugünden net bir biçimde cevaplandırılamaz. Şahıs veya şahıslar için mahkûmiyet verilir. Suçlu çıkması hâlinde ilgili devlet içinde müeyyideler, cezalar verilir. Her iki hâlde de tazminat mevzubahistir.
Elîm hadisenin bir soykırım olup olmadığı dâva sonunda belli olur. Savaş suçu mevcuttur. Lakin her savaş suçu, soykırım değildir. Jenosit, soykırım, bir ırkı toptan ortadan kaldırma niyet ve kastıyla cinayetler işlemektir.
Hakîkatin her yönüyle ortaya çıkması faillerin yani öldürmeleri ika eden kimselerin tespit edilmesiyle mümkün olacaktır. Kimsenin bu ağır ve korkunç suçu kabullenmesi beklenemez. Nitekim parmakların, suç faili olarak gösterdiği Rusya, ithamı reddetmekle kalmamış, bunun bir düzmece olduğunu bile ileri sürmüştür.
Öyle ise dosyayı hazırlayacak tarafız bir hey’ete ihtiyaç vardır. Bu hey’ette asgariden şu meslek mensuplarının olması gerekir:
-Hukukçular
-Askerler
-Emniyet mensupları.
-Adli tıp uzmanları
-Psikologlar.
Çok katliamda olduğu gibi bu katliamda da bir, emri veren veya verenler, bir de suçu işleyen veya işleyenler vardır… Öyle ise bu katliamın azmettiricisi, talimatı veren kimdir, kimlerdir? Bazı Batılı rakiplerinin ileri sürdükleri gibi Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin mi talimatı vermiştir? Kremlinden veya ordudan bir başkası mı katliam talimatının sahibidir? Cephede çarpışmakta olan Rus askerleri, yaşadıkları psikolojik sarsıntıyla mı bu vahşeti işlediler? O askerlerin bölük veya takım komutanı mı bu emri verdi?
"Paralı asker" denilen tetikçiler de bu insafsızlığı yapmış olabilirler.
Bir hukukçu olarak soykırım ihtimalini düşünmüyoruz. Henüz buna dair deliller yok. Sn. Putin de insanlık değerlerinden bu kadar uzaklaşamaz. Savaş psikolojisi içindeki komutan ve askerlerin bu suçu işlemiş olma ihtimali yüksektir.
O zaman:
Kremlin’e çok ciddi bir mükellefiyet düşmekte. Rusya, bu vak’anın faillerini herkesten evvel bulabilir. Onları bulup mahkeme önüne sevk etmeli ve gecikmeden hak ettikleri ceza verilmelidir. Göstermelik yakalanıp, alelusul cezalandırma, saklanamaz ve ayrı bir ayıp olur.
Rusya bunu yapar mı? Haberi kabullenmeyip "tertip" diyenden böyle bir adil davranış beklemek, bekleyenleri çok yorar.
BM-Birleşmiş Milletler böylesi zamanlar için vardır. Bu defacık olsun işe yarar bir işe imza atsın. Bahsettiğimiz hey’et, komisyon teşkil edilerek çalışma başlatılmalıdır.
Hiçbir suç, yapanın yanına kâr kalmasın!
.ENFLASYON ADLI DÜŞMAN!
2022-04-05 02:00:00
3 Kasım 2002’de AK Parti iktidara geldiğinde enflasyon yüzde 38’in üstündeydi. Dünyada enflasyonu yüksek devletlerden biriydik. Bu kangren, en az 30 yıldır vardı. Öyle bir kabulleniş olmuştu ki yüksek enflasyon hayatın bir şartı gibi düşünülüyordu. Türk parasının değeri kalmamıştı. Çalışanlar, maaş alınca hemen döviz bürosuna koşup elindeki parayı yabancı parayla değiştiriyorlardı. Bazı alışverişlerde TL geçmiyordu. Her köşe başında bir döviz "dükkânı" açılmıştı.
AK Parti’nin ilk büyük hizmeti, bu enflasyon canavarını mağlup etmek oldu. İktidar olmadan evvel enflasyonun düşürüleceği ve IMF’nin gönderileceği sözü verilmişti. Sözler, yerine getirildi. Mevcut borçlar ödenerek IMF gönderildi. Böylece emperyal bir vesayetten kurtulduk. Daha önemlisi enflasyon, tek haneye çekildi.
Enflasyon, uzun yıllar boyunca yüzde 7 gibi tek hanede seyretti. İktidar bunun daha da aşağı çekileceğini söylüyordu. Fakat 7-8 sene öncesinde küçük kımıldanışlarla yükselme görüldü. 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünden sonraysa enflasyon, daha yukarılara çıktı. Buna rağmen tahammül edilebilir seviyedeydi.
Böyle gidilirken dünya "Covid-19" adı verilen dehşetli bir salgınla tanıştı. İnsan kayıpları veriliyordu. 11 Mart 2020’de Türkiye’de de ilk can kaybı oldu. Salgın, bütün yerküreyi sarmış ve bu arada ülkemiz de salgın tehdidiyle karşı karşıya gelmişti. Hükûmet, salgının en az zararla geçirilmesi için düşünülebilecek her şeyi yaptı. Uzunca bir süre hayat yavaşladı, insanlar eve kapandı, iş yerleri kapatıldı. Bu arada bir yıl kadar vatandaşa, işletmelere maddi, nakdî ve borç silme gibi destekler verildi. Bu zaman zarfında maaşların önemli bir kısmı Hazineden karşılandı. İlaçlar, aşılar bedava dağıtıldı, tedaviler ücretsiz yapıldı. Tafsilatı hafızalarda olan bütün bunlar da hâliyle enflasyonu yukarı çekti. Bu salgından dünyada 62 küsur milyon, Türkiye’de 96 binden fazla insanın öldüğü ve yavaşlasa da ölümlerin devam ettiği hadisenin ağırlığını anlatmaya kâfidir.
Yükselişte tehlike kendini gösterip 2002 rakamlarının yarısına varılınca iktidarın en büyük iki başarısından biri olan enflasyonu tek haneye çekmiş olma gerçeği elde tutulamayınca yazı ve konuşmalarımızda sıkça bu keyfiyete dikkat çektik.
Bunlar olurken tuzaklar da durmuyordu. Bir yıl evvel soğan-patates başta olmak üzere pazar üzerinden iktidar ve Cumhur İttifakı vurulmak istendi. Ardından döviz saldırısı geldi, onu enflasyon takip etti. Bunlara karşı tedbirler alınırken bu defa da 24 Şubat 2022’de Rusya, Ukrayna’yı işgal etti. Bu defa da kuzeydeki iki komşumuz arasında harp patlak verdi.
Bu ikinci savaş etkisiydi:
Mart 2011’de Suriye’de iç harp patlak vermiş ve hudutlarımıza 5 milyon mülteci yığılmıştı. Neticede fiilen yüzde 5’lik nüfus artışı yaşadık. Enflasyonu yukarıya taşıyan sebeplerden biri de bu olmalı. Bu defa daha büyüğü çıkageldi. Avrupa, dünya ve Türkiye’nin buğday ve enerji gibi en önde gelen tedarikçi ülkelerinden olan Ukrayna ve Rusya bu işlerini yapamayınca Enflasyon ABD, AB ve diğer ülkelerle Türkiye’de gemi azıya aldı. İçeride yine dürüst durulmadı. Bu defa da iktidar çiçek yağı üzerinden devrilmek istendi ama alınan tedbirlerle bu fırsatçılığa imkân verilmedi.
2011 Suriye iç harbi, 2015 hain işgal ve darbe hamlesi, 2020 Covid salgını, döviz ve enflasyon saldırısı ve nihayet 2022 Ukrayna-Rusya savaşı bir bedele yol açtı. Neticede dün açıklandı ki 2022 Mart ayı yıllık enflasyon rakamı 61,14’tür. Şubat ayına göre 5,46, Aralık 2021 ayına göre yüzde 22 artış olmuş. Kasım 2002’ye nazaransa yüzde yüzlük bir artış söz konusu.
Hayat pahalılığı, enflasyon, zamlar… vatandaşı zora sokmuştur. Emekli işçi, düşük maaşlı insanlar zordadır. Çarşı-Pazar ateş pahası. Etli mamuller, kıyafet, kiralar hep öyle. Bu arada harp zenginleri, etiket oyunbazları devredeler.
TÜİK-Türkiye İstatistik Kurumu, enflasyondaki yeni rakamları duyurunca Maliye Bakanı Nureddin Nebati, dün kameraların önüne çıkarak açıklama yaptı:
Sn. Bakan’ın dediği şudur:
-Döviz kuru ve faizin üstesinden geldik, enflasyonu da en kısa zamanda aşağı çekeceğiz!
Bu bir vaaddir, taahhüttür. Samimiyetle dile getirildiğine şüphe yok. Şu var ki bir ân evvel tek haneli rakama geri dönmek şarttır. Birçok evdeki iftar sofrasında hurma bile yok. Mutfak alarm vermekte, aile bütçesi darda...
KDV’ler düşürülmekte, başka ciddi tedbirler alınmaktaysa da gerçek budur.
Bütün bu meşakkatler seçimlere 14 ay kala yaşanıyor.
Bugün milyonlarca seçmen, enflasyonun yüzde 38,1 olduğu Türkiye’yi bilmiyor. Onlar tek haneli günlerde yetiştiler. Enflasyon, iç düşman hâline gelmiştir. Mutlaka mağlup edilmeli
.İ’LÂ-YI KELİMETULLAH
2022-04-02 02:00:00
İhlas Vakfı, yarım asırdan beri 7 kıtada yeme-içme, kıyafet, eğitim, barınma… gibi yardıma, muhtaç olan insanlara hizmet vermektedir…
İhlas Vakfı’nın köklü kuruluşlarından biri de Hakîkat Kitabevi’dir:
Bu kitabevi de yarım asırdan bu yana Türkçe, Arapça, Farsça, Rusça, İngilizce, Almanca, Fransızca, Çince, Japonca ile Balkan, Kafkas, Türkistan, Malay ve Afrika dillerinde yayınlar yapmaktadır. Basılan kitaplar, bin yıldır bu toprakların mayasını yoğuran âlim ve evliya tarafından kaleme alınmıştır. Yüzyıllardan beri bu medeniyet ikliminde okunmaktadır. Okuyanın kafasını bulandırmayan, imanını çarpıtmayan sağlam kaynak eserlerdir…
İhlas Vakfı, bu büyük hizmeti yaptığı gibi Türkiye gazetesi de 40 yıldan bu yana irfan dünyamıza sunduğu yerli ve millî eserler üzerinden kültürümüzle Türk okuyucusu arasında gönül köprüleri kurmaktadır. Bu meyanda okuyucuyla buluşan kitap ve ansiklopediler, kayıp uçları buluşturmuş, bir boşluğu doldurmuştur. Birçok hanede kütüphane ilk defa böylece kuruldu. Nice nesiller, evlerine giren bu gazete ve O’nun hediyesi yayınlarla yetiştiler…
Bu eserlerden biri, el altından ayrılmayacak denli ihtiyaca cevap veren bir lügattir:
Türkiye gazetesinin neşrettiği "Dînî Sözlük" adındaki bu çalışma, 1994’te basıldı.
Sözlük, lügat veya kamûs demektir:
Şemseddin Sami Bey’in Kamûs-ı Türkî’si meşhurdur. Bu bâbda bir de meşhur olan bir cümle vardır. O cümle de Cemil Meriç’e aittir. Mütefekkir şöyle diyor: "Kamûs, namustur!" Kelimenin, sözlüğün, söz dağarcığının bozulması, namusun yere düşmesinden farksızdır. Murat Bardakçı’nın o tesbiti de dikkate alınacak önemdedir. Adı geçen tarihçi "asıl yıkımı harf devrimi değil, dil devrimi yapmıştır!" demekte…
Vaziyet bu olduğu için tarifleri doğru ve inanılır membalardan almak lâzım. MHP Genel Başkanı muhterem Devlet Bahçeli, geçen salı günü TBMM’de partisinin grubuna hitap ederken "Nihâî hedefimiz, i’lâ-yı kelimetullahtır!" dedi…
Bu sözü, işittiğimize çok memnun olduk. Memnuniyetimizi sosyal medyada da bir kısa cümle şeklinde paylaştık. Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan da vaktiyle telaffuz etmişti.
Bu muhteşem ölçünün, billur sözün eksilmeden unutulmadan gündemde kalması, kalblerde yaşaması, niyetleri beslemesi şarttır.
Devlet Beyle bir daha hafızalarda tazelendiğini ümid ederiz.
Ne var ki kelimenin ne anlama geldiği biliniyor mu?
Çok şüpheliyiz.
20 yıl içinde hem harf ve hem de dil inkılabına maruz kalan bir milletin evlâdları, elbette kelime dağarcığı bakımından fakirleşecek ve miras olarak gelen kelimelerden uzak düşünce de kültür emperyalizminin boyunduruğu altına girecekti.
İstanbul Hukuk Fakültesinde talebe olduğumuz günlerden başlayarak kelimeleri layıkıyla tanımaya ve sorgulamaya çalıştık. "Sevgili Peygamberim- Siyeri Nebî" adındaki eserimizi yazarken öyle zaman oldu ki bir tek kelime için yarım gün araştırma yaptık.
Sn. Devlet Bahçeli’nin konuşması üzerine, Ramazan-ı şerif ayına da girmemiz münasebetiyle i’lâ-yı kelimetullah mevzuunu kaleme almaya niyetlendik. Bu mefhumu biliyorduk. Buna rağmen bildiğimizi teyid etmek istedik.
Nereden teyid etmeli?
En toparlayıcı tarifin "Dînî Sözlük"te olduğuna emindik.
Açtık, maddeyi yeniden okuduk.
Tafsilatlı açıklamanın özü, mealen şöyle:
Allâh’ın ismini daima yücelerde tutmak, Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- yolunu yaşatmak. Harbi de hizmeti de araya dünyalık çıkarlar, şan-şöhret katmadan ancak ve yalnız Allâh rızası için yapmak…
Tarihten de tarif var.
Hem de meşhur ve malum bir menkıbe:
Fatih Sultan Mehmed Han, Trabzon üzerine gitmektedir. Bu arada müzakereler de olmaktadır. Hey’etler, elçiler vs. vardır. Akkoyunlu Hükümdarı Uzun Hasan’ın anası Sâra Hatun da oradadır. Fatih, O’na "ana" demektedir. Ordu dağlık, taşlık bir yere gelip de yola devam imkânı kalmayınca Sultan Fatih, attan inmek zorunda kalır.
Bunun üzerine Uzun Hasan’ın validesi yüreğinden gelen bir şefkatle şöyle der:
-Hey oğul! Bir Trabzon ili için bunca zahmete değer mi?
Koca Hünkârın cevabı, bu günümüzü de yarınları da aydınlatacak kıymettedir:
-Ana, bizim gâyemiz kuru kavga ve cihangirlik değildir! Elimizde İslâm’ın kılıcı vardır. Biz bu meşakkate i’lâ-yı kelimetullah için katlanırız. Bu meşakkate katlanmazsak gazi sözünü hak etmez, ahirette de mahcup oluruz!
İşte nihâî gâye budur!
Kalemi, kelâmı, kılıcı ve alın teriyle… kim bu yüce gâye için çalıştıysa, çalışıyorsa ve çalışacaksa iki cihanda azîz olsun.
…
Ramazan-ı şerifinizi tebrik ederiz.
.TÜRK BARIŞI
2022-03-31 02:00:00
Tarihin iki büyük devleti; Roma İmparatorluğu ve Devlet-i Âli Osman… İlki, milattan evvel 27’de kuruldu. 1453 yılında Murad Han oğlu Mehmed Han’ın, Bizans’a yani Şarkî, Doğu Roma’ya son verip "Fatih" unvanına kavuşmasıyla sona erdi. Sultan Mehmed Han, kazandığı zaferle yalnızca "Fatih" olmadı. Roma Kayzeri de oldu. Osmanlı Sultanları, yıkılan devletin mirasçısı olmak hasebiyle bu tarihten itibaren aynı zamanda Roma İmparatorudur. Yavuz Sultan Selim Han’la birlikte unvanlar, çoğalmıştır. Padişahlar, şimdi, Türklerin Hakanı, Müslümanların Halifesi, Roma’nın Hükümdarıdır.
"Adalet mülkün temelidir" sözü, kıyamete kadar gelecek bütün zamanların en âdil Hükümdarı Hazret-i Ömer’e aittir. Bu muhteşem vecizenin üstünde yükseldiği "mülk" kelimesidir. Buradaki mülk, ev-arsa değil, devlettir. En sade izahı, "adalet yoksa devlet yıkılır" demektir.
Avrupa’nın hemen tamamıyla, Batı Asya ve Kuzey Afrika şeklinde çok geniş bir coğrafyaya yayılmış olan Roma’nın 15 asır yaşayabilmesinin esas sebeplerinden biri "Pax Romana"yı kurup işletmesinden ileri gelmektedir. Latince "Roma Barışı" demek olan bu mefhum ve icraatın bânisi Roma kayseri Augustus Caesar’dır.
Asr-ı Saadet, elbette her şeyin üstündedir. Sevgili Peygamberimiz-aleyhisselam- ve Dört Büyük Halife dönemini hürmet mevkiinde tutarak şöyle diyebiliriz:
-Tarihte esasen ismi "barış" kelimesiyle birlikte anılan, sulhün hâmisi iki devlet vardır. Biri Roma’dır. Bu devlet, "Pax Romana" kimliğine sahiptir. Diğeri de bizim değil de Batılıların verdiği isimle Osmanlı İmparatorluğudur. Âli, Ulu Devlet de "Pax Ottomana" şerefini taşımaktadır. Pax Romana, başkent Roma’nın siyasi iradesi ve Roma hukuku ile temin edilmiştir. Pax Ottoma’na, Şeyh Edebalı’nın Osmanlı Devletinin kurucusu damadı Osman Gazi’ye nasihatleriyle başlar. Osmanlı da Balkanlar, kısmen Orta Avrupa, Anadolu, Kafkaslar, Orta Asya ve Kuzey ve Orta Afrika’da hükümrandır. Buralarda barışı, Topkapı Sarayındaki güçlü devlet iradesi ve İslam Hukuku ve örfî hukukla yaşatmıştır.
Bazı kimseler, ne yazık ki neredeyse her "imparatorluğa" bir "pax" yakıştırması yapmışlardır. Çin’e izafe edilen barış, uzak Hanlar dönemiyle alakalıdır. Gerçekte Çin, işkence kelimesiyle anılır. İspanyol, İngiliz ve diğer Avrupa devletlerine böyle bir şeref bahşetmekse barışı da hakikati de katletmektir. Amerikan barışı da söz konusu olamaz. Olan da rüşveti kelamdır. Çin adının yanına "işkence" kelimesi bir deyim olarak geldiği gibi Rusya mezalimle ve diğer bütün emperyalist eski ve yeni Batılı devletler de istila, işgal, talan ve katliamlarla temayüz etmişlerdir.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti, arka arkaya çok gayretli hamlelerle bölgemizi ve dünyayı tehdit eden bir savaşın tarafı devletleri, Ukrayna ve Rusya bakan ve memurlarını bir masa etrafına oturtabildi. Müzakereler ümit verici. Çarpışmalar en azından yavaşladı. Rusya Devlet Başkanı Putin ve Ukrayna Cumhurbaşkanı Zelenskiy’nin Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ev sahipliğinde İstanbul’da sulh masasına oturmaları ihtimali, düne göre çok daha güçlenmiş vaziyette. Asrın ilk çeyreğinde yaşanan böyle bir netice, ülkemiz adına şeref vericidir. Bu şerefin arkasında çok yüksek bir bilgi birikimi, devlet ve hariciye tecrübesi vardır. Türkiye, bugün Osmanlı, Selçuklu, Büyük Selçuklu başta olmak üzere 15 Türk Devletiyle Roma gibi yine yerini almakla mirasçısı olduğu birçok İslam devletinin de hayr’ül halefidir, hayırlı mirasçısıdır. Ecdadımız hikmeti, yitiği kabul ederek almaktan yüksünmemiş, onu alıp işleyerek çoğaltmış ve muhkemleştirmiştir.
Bunun içindir ki bir asır sonra yine aynı iklimden ortaya çıkan eserin adı "Pax Turcica"dır.
Türk Barışı’dır…
7 cepheden birden üstümüze saldıran müstemlekeci devletlerin haçlı ittifakıyla geçtiğimiz bir asır Pax Ottomana işleyemedi. Osmanlı Barışı, devre dışı bırakıldığı içindir ki Balkanlar, Kafkaslar, Karadeniz havzası, Orta Doğu ve Afrika huzura hasret kaldı. Bugünkü Yemen, Filistin, Somali, Suriye, Irak, Afganistan, Kırım, Ukrayna ve benzeri yerlerdeki ihtilaflarla kan dökülmesinin sebebi de o eksikliktir.
Bu itibarla Antalya’da toprağa düşüp, Dolmabahçe’de Barbaros Hayreddin Paşa ile Yahya Efendi Hazretlerinin huzurunda çiçeğe duran bir diriliştir.
Pax Ottomana’nın dönüşüdür…
Türk Barışıdır…
Barışa, adalete ve huzura çıkan yollar, dün olduğu gibi bugün de İstanbul’dan geçecektir.
.SEÇİM BARAJI
2022-03-29 02:00:00
Hâlen yürürlükte olan mevzuata göre seçim barajı yüzde 10’dur…
Bu engeli, siyasî partilerin önüne aynı yıl kasım ayında yapılacak genel seçimler öncesi 10 Haziran 1983’te 2839 Sayılı Kanunla 12 Eylül rejimi getirdi… Darbeyi yapan konseyin fikri, "ABD’de olduğu gibi" Türkiye’de de iki parti olmasıydı…
ABD örneğini darbeciler adına Kenan Evren, telaffuz etmişti. Misal verilen ülkede sadece iki parti yok. Varlık gösterebilen iki parti var. Cunta bu görüşte olduğundan bütün mevcut partileri kapatmış ve 1983 Nisanında iki yeni parti kurdurmuştu:
Bunlardan biri "Halkçı Parti" adını aldı. Genel Başkanı, İsmet İnönü’nün kalemi mahsus müdürü Necdet Calp idi. Diğer parti ise "Milliyetçi Demokrasi Partisi"ydi. Bunun Genel Başkanıysa emekli asker Turgut Sunalp’ti…
Darbecilerin bir hesabı vardı ama, Allah’ın da hesabı vardı. Başbakan yardımcısı Turgut Özal, işinden istifa ederek o da bir parti kurdu. Şartlar, kurdurulmuş iki parti lehineydi. Özal’ın kurduğu ANAP için dudak bükülüyor, Meclis’teki grup sayısı olan 10 vekili bulmasına bile ihtimal verilmiyordu. Fakat Kenan Evren’in TRT’de yaptığı kibirli bir konuşma, her şeyi altüst etti ve ANAP rakiplerini silerek tek başına iktidar oldu. İktidar olması beklenen MDP’nin horozu, hiçbir şafağı uyandıramadı…
1980 Darbesinden sonra gelen yıllar içinde çok şey konuşuldu. 1982 Anayasa’sı ve Seçim Kanunu ise 40 yıl boyunca devamlı konuşuldu ve el’an da konuşulmaktadır. SK’da en ziyade dile getirilen yüzde 10 barajıydı. Çıta gerçekten çok yüksekti. Baraj, dünyada ise sıfır ile 5 arasındaydı. Bu sebeple 40 yıl boyunca siyasî konuşmalarda, TV programlarında bu mesele konuşuldu. Mevzu, değişik kalemler tarafından yıllar boyu defalarca yazıldı.
Bu arada Türkiye, 9 Temmuz 2018 tarihinde icra etme tarzını değiştirerek Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemine geçti… Yeni sistemin ahenkle işlemesi için Anayasa, Seçim Kanunu ve Siyasî Partiler Kanunu’nun da yenilenmesi gerekiyordu:
Bunlardan Siyasî Partiler Kanunu’yla alâkalı bir teklif, henüz gündeme gelmedi. Yeni ve sivil bir Anayasa içinse MHP ve AK Parti ayrı ayrı hazırlıklarını yaptılar. Müşterek metni TBMM’ne arz için herhalde müsait zaman ve zemini kollamaktalar.
Seçim Kanunu için ise adım atıldı:
AK Parti ve MHP ortak bir mesâi ile hazırladıkları teklifi TBMM Başkanlığı’na sundular. Anayasa Komisyonu, kendisine sevk edilen teklifi görüştü. Encümen, bâzı küçük maddî değişiklikler yaptı. Teklif şimdi TBMM’de. Burada çok hararetli konuşmalar olacağı bellidir. Fakat muhalif ve muvafık her parti temsilcisinin sertleşme yerine izah ve iknaya dönük fikir üretmesi hayrlı olacaktır.
AK Parti ve MHP’nin hazırladığı Seçim Kanunu’nda en fazla önem arz eden seçim barajının bu kanun mer’iyete girdikten sonra yüzde 7’ye düşecek olmasıdır. Diğer dikkati çekenler; ittifak üyesi partilerin aldıkları toplam oy yüzdesinin 7’yi aşması hâlinde ittifaktaki bütün partilerin barajı geçtikleri kaydı, sırf Meclis’te grup kurmuş olmanın seçime girmeye yetmeyeceği, kongrelerini üst üste iki defa ihmal eden partinin seçime katılamayacağı, seçime iştirak edecek partinin 41 ilde teşkilat kurmasının şart olduğu… gibi esaslarla sandık müşahidliği, hâkim görevlendirme, muhtarlık mazbatası gibi hususlar vardır.
Mümkündür ki TBMM hey’et-i umumiyesi de huzura gelen teklifte bazı değişiklik, ilave veya çıkarmalar yapabilir. Lakin ana omurga belli olmuştur. Türkiye’de SK gereği seçim barajı artık yüzde 7 olmaktadır. Az bir süre sonra Resmî Gazete’de neşredilerek yürürlüğe girer. Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nde CB adayı, ilk turda 50 artı 1 seçilme şartıyla seçilebildiği için esasında bu yüzde 7 barajının da sıfırlandığı ifade ediliyor. Öyledir veya değildir. Vazedilecek maddede baraj, yüzde 7 olmaktadır…
Kaç iktidar olmuş veya çok yüksek sayıda rey almış parti, mevzubahis yüzde 10’lu Seçim Kanunu yüzünden siyasî hayata vedâ etti. Seçmenin oyu çöpe dönüştü. Siyasî hayatımız, 40 yıl sonra, bir ayıptan kurtulmaktadır.
Sırada Siyasî Partiler Kanunu ve Anayasa var.
Anayasa, ana-yasa demekten ibaret değildir.
Bu kanunun adı 1876-1960 Aralığında Kanun-ı Esâsi ve Teşkilât-ı Esâsiye Kanunu’dur.
"Esas teşkilat kanunu"; diğer devletler de kendi dillerinde bu kelimeyi kullanıyorlar…
Çarkın muntazam işlemesi için Devlet Teşkilatı’nın en olgun şekilde tanzim ve tertip edilmesi şarttır. Şunu bir kere daha ifade edelim ki iyi anayasa, maddesi çok olan anayasa değildir. Hukuk fikrinin mermerden sütunlar hâlinde yükseldiği az maddeli fakat asırları kucaklayacak şekilde bir abide.
Anayasamız böyle olmalı…
.SOĞUK SAVAŞIN SICAK HESAPLAŞMASI!..
2022-03-26 02:00:00
Kremlin, derin Rusya, şu aralar üçüncü kere batma korkusuna yakalanmış olabilir. Bir çökme yahut çözülme olması Rusya’nın bir asır içinde üçüncü defa batması anlamına gelecektir. İlki, 1917’de Çarlık Rusya’sının sosyalist bir ihtilalle batmasıdır. İşçi sınıfının, proletaryanın, ezilmişlerin… dünya iktidarı vaadiyle işbaşına gelen Komünist Parti rejimi, 70 yıl sonra, 1991’de SSCB’yi kendi eliyle tasfiye ve Rusya’yı federasyon adı altında küçültme mecburiyetinde kaldı. Vladimir Putin, bu olaya şimdilerde "talihsizlik" diyor. Rusya’nın emperyalist emelleri için talihsizlik olabilir. Türkistan illeri, Kafkas, Balkan ve Baltık toprakları içinse hürriyet, istiklal ve bahtiyarlık sebebidir.
1917 ve 1991 Vak’alarını yaşayan Moskova, bugün üçüncü bir vak’a ile karşı karşıya. Kırım’ı işgal ve ilhak eden Putin’in bunun devamında Ukrayna’yı işgal teşebbüsü ve bu devletle bir harbe girmesi kendi adına da devleti adına da çok büyük bir hata olmuştur…
Böyle bir ihtimal daha ufukta yeni belirirken yazı ve konuşmalarımızda Sn. Putin’i, Kremlin’i defalarca ikaz ettik. Sovyetler Birliği, 1979’da Afganistan’ı işgal ederken Afgan mücahîdleri, yapılan tahminleri tersine çevirdiler. Neticede düşmanına nazaran serçe misali ufacık Afganistan değil, devâsa Kızıl İmparatorluk yıkıldı. Bunu hatırlattık. Afganistan mağlubiyeti, Moskova’yı 1991 tasfiye ve küçülmesine mecbur bıraktı…
Bir aylık bir Ukrayna savaşı gösteriyor ki tahminler doğrudur. Putin Rusya’sı, 2022’de Ukrayna’da yeni bir Afganistan’la karşı karşıyadır. Tiyatrocu diye küçültülen Zelenskiy, istihbaratçı diye büyütülen Putin’i yıkmak üzeredir. Volodimir Zelenskiy, mağdur tarafın Cumhurbaşkanı olmasına rağmen tek saniye müzakere kapılarını kapatmadı. Fakat aynı lider, en imkânsız şartlarda bile muharebeden geri durmadı. Putin’se barışa çıkacak müzakere kapısını açmamakta direniyor. Buna mukabil Rus ordusu, sahada sivil, çocuk, hastane, mektep, itfaiyeci… tanımadan bombaladığı hâlde beklediği zaferi elde edemiyor. Saatler, Moskova’nın aleyhine işlemekte.
O mantıklı bildiğimiz Putin, savaşın durması için akla ziyan teklifler ileri sürmektedir. Bu teklifler kabul edilirse Kırım resmen Rus toprağı sayılacak, Ukrayna bölünecek, Ukrayna milletinin resmî dili kendi dili değil Rusça olacaktır… Bu manzarada tek noksan, Ukrayna’nın üzerinde Rus bayrağının dalgalanmamasıdır. Yapılmak istenen zamana yayılmış bir asimilasyondur.
Müzakere ve mütareke şartları böylesine ağır odluğu için bu harp, daha devam edebilir. Ancak netice değişmeyecektir. Ukrayna kaybetse de galiptir, Rusya kazansa da mağluptur. Şu bir ay içinde Ukrayna ve Zelenskiy büyük bir itibar kazanmıştır. Rusya Federasyonu ve Putin aksine kayıptalar…
Diğer taraftan:
145 milyonluk Rusya, birçok yarı müstakil devlet denecek denli Cumhuriyet, muhtar idare ve ırk, din ve milletten meydana gelmektedir. Rusya, 85 federe kısımdan müteşekkildir. Bu idarelerin 22’si Cumhuriyet’tir. Onların da yarıya yakını Türk veya Müslüman milletlerdir.
Rusya Federasyonu’nda 12 milyondan fazla Türk yaşıyor. Bu, nüfusun yüzde 8,6’sıdır. Müslüman sayısı ise 9,5 milyondur. Müslüman Türklerle muhtelif kavimlerden Müslümanların yekûnu asgariden 15 milyondur. Kısacası; Müslümanlar, Rusya nüfusunun onda biri, İslâmiyet de ikinci dindir.
Bundan dolayıdır ki birkaç yıl evvel Vladimir Putin "Rusya da bir İslâm memleketidir. Biz de İslâm İşbirliği Teşkilatı’na üye olmak istiyoruz" talebinde bulunmuştu. Gidişat o ki Moskova, Ukrayna cephesine Rusya dâhilindeki İslâm ülkelerinden asker getirecektir.
Nitekim çarpışmaların daha başında Ukrayna’ya Çeçen askerler sevk edildiği konuşulmuştu. Ardından Suriye’den 16 bin paralı asker devşirildiği dile geldi. Kremlin, Putin, Müslüman askerleri, Ukrayna yollarken onlara tabiî ki "asker evlâdlarımız!..
Siz, bugün Ukrayna’ya Büyük Rusya için, büyük dönüşümüz için gidiyorsunuz!" demeyecektir. İngilizler, Hind Müslümalanlarını "Halife, Almanların elinde esir, sizi onu kurtarmaya götürüyoruz!!!" diyerek aldatıp Çanakkale’ye getirmişlerdi. Benzer bir aldatma bu defa Kremlin tarafından icra ediliyor. Ukrayna’da güya Nazi bir idare varmış, bu Nazi idareyi devirmek için Ukrayna’ya girilmiş ve çarpışmalar bundan dolayı yaşanmaktaymış. Bir asırdır ideolojik propaganda altındaki Müslüman askerler bu sözle kandırılacaktır.
Zelenskiy bir Yahudi iken nasıl Nazi olur?
Bunun izahı var mı?
Derin Rusya’nın bütün bunları düşünmemesi mümkün değildir. Rusya’nın Afganistan mağlubiyeti, Orta Asya, Kafkaslar, Balkanlar ve Baltık ülkelerinde bağımsız devletlerin kurulmasına imkân verdi. Bugünkü BM’nin onda bir kadarı onlardır. Zor altındaki ülkeler Afganistan’la cesaretlendiler. Şimdi o cesaret Ukrayna ile daha bir güçlenmekte. Bundan dolayı Ukrayna savaşı bitse bile Rusya Federasyonu kendi içinden çözülebilir. Dileriz kanlı olmasın. Bu çözülme veya yeni bir küçülme de bir batmadır. Elbette; Rusya, tamamen yok olur denemez. Bu iddia abes olur. Fakat imparatorluk tacı düşer. Rusya, bir asır içinde üçüncü kere radikal değişim yaşar.
Ancak; bu akıbete uğrayacak olan yalnızca Rusya değildir. NATO ve BM gibi teşkilatlarla Belarus, Suriye gibi devletleri de başka benzer akıbetler beklemektedir.
Sonuçta Ukrayna, Soğuk Savaş’ın devamıdır. Bugün dünya Soğuk Savaşın sıcak hesaplaşmasını yaşıyor. Bu hesaplaşmanın birçok farklı sonuç doğurması kaçınılmazdır.
Ne demiştik?
-Her ân, her şey olabilir!
Büyük devlet tecrübesinin miras ve müktesebatına sahip Ankara, her ihtimale göre senaryolar hazırlamıştır düşüncesindeyiz.
Vatandaş, Ankara uyumuyor, diye geceleri uyuyor
.HER ÂN HER ŞEY OLABİLİR!..
2022-03-24 02:00:00
Az yukarımızda yaşanan çatışma, evvela bir ihtilaftı. Rusya’nın Ukrayna’ya girmesiyle işgale döndü. Ardından kısa süre içinde savaş patlak verdi. Moskova’yı da dünyayı da yanıltan, Ukrayna’nın dayanma gücü oldu.
Düşünülen şuydu:
Rusya, Ukrayna’ya girecek, Ukrayna ordusu ve halk hemen teslim olacak, Cumhurbaşkanı Volodimir Zelenskiy, Avrupa başkentlerinden birine kaçacaktı… Hâdise, böyle cereyan etmedi. Kremlin de bu yönde tahminde bulunanlar da yanıldılar. Ne Ukrayna ordusu, ne Ukrayna milleti teslim oldu ve ne de Sn. Zelenskiy, kendisine yapılan sığınma kabulüne dair dâvete icabet etti. Devletinin başında mücadeleye devam ediyor. Bir aydır topyekûn Ukrayna yiğit bir millî müdafaa vermekte...
1979’da SSCB Kızıl Ordusunun Afganistan’a girip insafsızca yakıp yıkmasının bir benzerini bugün de Rusya Federasyonunun ordusu, Ukrayna’da icra etmektedir.
Netleşmesi gereken 3 soru vardır:
-Bu savaş niçin çıktı?
-Nasıl seyreder?
-Sonuçları ne olur?
Rusya-Ukrayna muharebesi, Ukrayna’nın NATO’ya girme isteğinden dolayı patlak verdi. Rusya Devlet Başkanı Sn. Putin, şunu dedi:
-Ukrayna’nın NATO’ya girmesi, rakiplerimizin bıçağı gırtlağımıza dayamasıdır!!!
Bu iddia haklı mıdır?
Haklıdır?
Lâkin; Ukrayna’nın NATO’ya girme gerekçesini dikkate almadan bir değerlendirme yapılırsa Rusya, haklı çıkar. Oysa meselenin gerçek yüzü var; bir devlet, bir başka devletin tehdidi, altındaysa, tehdit altındaki devletin tedbirler alması hakkıdır. Ukrayna, ağır bir işgal ve bölünme tehdidi yaşıyordu. Birincisi oldu, ikincisi olmasın diye canını dişine takmış dövüşüyor. Tehdidin kaynağı Putin Rusya’sıdır. Öyle ise Zelenskiy Ukrayna’sının kendini NATO şemsiyesi ve AB yapısı içine atması talebi yadırganamaz. Ukrayna’nın tezleri sağlamdır. Rusya, Azerbaycan, Çeçenistan ve Gürcistan işgallerinden sonra Kırım’a girmiş ve burayı ilhak ve işgal etmiştir. Rusya, 1991’den 2014’e kadar aralıklarla toprak ve nüfuz genişlemesi yapmıştır. Şimdi de Batı’ya yönelmiş bulunuyor.
Niçin?
Çünkü; Vladimir Putin, adı her ne olursa olsun ‘Büyük Rusya’yı yeniden kurma isteğindedir. Asırlardır Rus işgali altında olan toprakların SSCB’nin dağılmasıyla elden çıkmasını hazmedemiyor. Putin’e göre Sovyetlerin yıkılması talihsizlik olmuştur. Öyle görünüyor ki Putin Kremlin’i bu yeniden doğruluş projesini Karadeniz havzasında, Avrupa topraklarında ve Asya’da yapmak niyetini taşıyor. Ukrayna, projenin Avrupa’ya açılan kilit noktasıdır. Kırım işgali, bunun bir parçasıdır. Donbass bölgesinde Donetsk ve Luhansk ismiyle sözde iki devlet kurdurması da fikrin bir parçasıdır. Putin, mevcut Ukrayna idaresini idealinin önündeki taş olarak görüyor. Zelenskiy’ye telkinlerle yaptıramadığını bu defa silahla, savaşla, ateşle yaptırmak istiyor?
-Putin Rusya’sı, Zelenskiy yönetiminden ne istiyor?
-Kırım’ın Rusya’nın mülkü olduğunu tanı.
-Donbass’ta kurulan her iki halk cumhuriyetini tanı.
-Topraklarında hiçbir devlete üs verme.
-Bütün silahlardan arın.
-Tarafsız devlet ol.
-NATO’ya girme…
Kırım, SSCB sonrası bölüşmede Ukrayna’da kaldı. Hâlbuki vaki andlaşmalara göre bir başkasının eline geçecekse Türkiye’ye dönmesi gerekiyordu. Bu sebeple Ankara: Rusya’yı -haklı olarak- Kırım’da işgalci sayıyoruz. Kiev, işgali kabul etse dahi biz, tutum değiştirmeyeceğiz…
-Kiev’in Donbass’ta kurdurulan o sözde devletleri tanıması, Ukrayna’nın bölünmesini kabul etmesi olacaktır. Putin, Ukrayna’yı önce bölmek sonra da federasyon hâline getirmek istiyor. Böyle bir talebin Kiev tarafından kabulü mümkün görünmüyor.
-Başka bir devlete üs vermeme belli kayıtlarla şarta bağlanabilir.
-Silahları sıfırlamak zor görünüyor.
-Tarafsızlık ve NATO’dan uzak durma da şekillendirilebilir.
Nitekim Zelenskiy dün şu açıklamayı yaptı:
-Rusya, işgale son verir ve barış müzakereleri müspet biterse NATO’ya girme talebinden vazgeçebiliriz. Ne var ki Putin’in o iki ısmarlama devletin tanınmasından vazgeçmesi hayli zordur. Rusya’nın Kırım’ı işgalini tanıma talebini çizmesi ise uzak ihtimaldir…
O zaman yazının başındaki suallere dönebiliriz:
-Harbin nasıl çıktığını konuşmuş olduk.
-Nasıl seyredeceği de tahlillerimizden anlaşılmış olmalı. Kısaca tekrarlamak gerekirse; Vladimir Putin, ‘Büyük Rusya’yı kafasına koymuştur. Ona gidecek yolları Asya, Karadeniz havzası Avrupa topraklarında sabırla işliyor. Hâl bu olunca Ukrayna’ya kabulü mümkün olmayan teklifler dayatmaktadır. Bunların Kiev ve vatansever Ukrayna halkı tarafından kabul edilmeyeceği bellidir.
-Bu sarahat da savaşın sonuna dair tahminleri ortaya çıkarmaktadır:
Rus ordusu üç gün önce hipersonik füze kullandı. Bir adım sonrası nükleer silahtır. İki akşam önce Kremlin Sözcüsü Dimitri Peskov, "Rusya’nın varlığını tehlikede görmesi hâlinde" Putin’in nükleer silah kullanabileceğini açıkladı. Aynı sözcü bu dehşetli haberin ardından dün bir başka kararlı söz etti. NATO’nun Ukrayna’ya Barış Gücü gönderme kararı almasının "son derecede pervasız ve tehlikeli bir karar olur!" tehdidiyle yorumladı. Aslında böyle bir kararın BM’de alınması lazımdı. Ama Rusya’nın BMGK üyesi olması sebebiyle BM böyle bir karar alamaz. NATO, bu adımı atar mı? Zor!
-Harbin sonuçları ne olur?:
Müzakere, barış, aklıselim ve savaşın bitmesinden yana hiçbir konuda makul bir anlaşma olmayıp, nihâyetinde inat ve çılgınlıkla nükleer silah düğmelerine basılarak Üçüncü Dünya Harbinin kopmasına kadar her ân her şey olabilir!..
Bize gelince; mevcut duruşumuzu korumaya devam edelim. Sulhü temin için gayretimizi çoğaltalım. NATO’dan AB’den ümitli değiliz.
Diğer yandan; mademki her ân her şey olabilecektir. Öyle ise fert, aile, şirket, bakanlıklar ve devlet olarak israftan azami ölçüde sakınmalı, tutumlu davranmalı ve fevkalade bir hâl içinde olduğumuzu unutmamalıyız.
.NİZÂM-I ÂLEM!..
2022-03-22 02:00:00
Ukrayna’ya gelen baharın adı ne?
15 Mart 2011’de, ABD ve müttefikleri, bahar getirmek için Suriye’nin kapısını çalmışlardı. Bu olaydan 11 yıl sonraysa Rusya ve müttefiki Belarus, 24 Şubat 2022’de Ukrayna’nın kapısını çaldılar. 11 yıl içinde 10 milyon Suriyeli, evinden oldu. Bunların üçte ikisi başka ülkelere gitti. Gidenlerden hayli insan, yolda öldü, suda boğuldu, gayrı insani muameleler gördü. Ukrayna’da da 10 milyon insan, evinden oldu. Onların da üçte ikisi başka devletlere sığındı.
Aynı kaderi paylaşan adı geçen iki ülke karşılaştırılınca arada bazı farklar ortaya çıkmaktadır:
-10 milyon nüfus Suriye’nin yarısı, Ukrayna’nınsa dörtte biridir. Suriye’de iki kişiden, Ukrayna’da dört kişiden biri evinden veya memleketinden olmuştur.
-Suriye’deki iç ve dış göçler, 11 yılda 10 milyonu bulmuşken Ukrayna’da bir ay dolmadan bu sayıya varılmıştır.
-Suriye’de yaşananlar aynı zamanda bir iç harptir. Kapıya dayanan yalancı bahar, iç harbe yol açmıştı. Bu yüzen Suriye’den erkek, kadın, yaşlı, çocuk, herkes ayrılmıştır. Ukrayna’da iç harp yok, birlik vardır. Ukrayna devleti, işgalci Rusya ile çarpışmak için erkeklerin sınır dışına çıkmalarına müsaade etmedi. Bu da millî hisleri pekiştirdi. Rus ordusu, havadan yakıp-yıksa bile karada durmak zorunda kaldı. Az başarı değildir. Zira askerliğin vazgeçilmez kanunudur. "Zafer, piyadenin süngüsünün ucundadır!" Yani zafer, karada kazanılır. Bu itibarla kendi yumruğunu balyoz sanan Rusya, galibiyeti kaçırmıştır. Sulh akdedilmesi, aslında Rusya’nın ve Putin’in itibarını kurtarır.
-Suriyeli mağdurlar, ağırlıklı olarak 5 milyon kişiyle Türkiye başta olmak üzere, Lübnan, Ürdün gibi komşu devletlere sığınmışlardır. Bunun dışında uzak yakın muhtelif ülkelerde mevcutlar. İstisna olarak batıda sadece Almanya 1 milyon Suriyeli mülteci kabul etmiştir.
-Ukraynalı, sığınmacılarsa komşu olan ve olmayan bütün Avrupa ve hatta batılı devletler tarafından bağra basılarak, her türlü mevzuat ve fiilî imkânlar sunularak güler yüzlerle kabul edildiler. 11 yıldır Suriyelilere sınırlarda, denizlerde ve her temas noktasında yaşatılan utandırıcı muamelelere mukabil, olması gereken bu insanî davranışlar, ister istemez bir kıyasa yol açıyor. Avrupa veya AB göz, saç, ten rengi benzerliği gibi sebeplerle din birliğini gerekçe saymıştır. Demek oluyor ki garp âlemi bugün de Haçlı taassubuna bağlıdır. Öyle anlaşılıyor ki adalet, eşitlik… gibi masallar, 1789 Fransız İhtilalinden bu yana aslında bir ihraç malıymış. "Hürriyet, uhuvvet, müsavat"… günümüzdeki yalancı baharların plastik çiçekleridir.
-İsmine ister muhacir, ister göçmen isterse sığınmacı densin… Evinden, yuvasından olup başka memleketlere gitmek zorunda kalan Suriyeliler ve diğerleri gibi Ukraynalıların çok ciddi bir bölümü de geldikleri mecburi vatanda kalacaklardır. Hayat böyle seyrediyor. Bu beşerî gerçeklik zaviyesinden itilip-kakılan, ötekileştirilen Suriyeli, Afgan ve diğer insanlarla Ukraynalıların bir farkı yoktur…
Fark sadece şurada:
Yukarıda da yazdığımız gibi "eli silah tutan" Ukraynalılar, Ukrayna’dan dışarı çıkarılmamıştır. Harp bittiğinde bir kısım erkekler, ailelerinin yanına gidecekleri gibi bir kısım aileler de evlerine dönerler. Fakat, galiba dışarıda kalanlar dönenlerden fazla olur. Bu durum ve daha başka sonuçlar, göçülen ülkede de gidilen ülkede de nüfus yapısından ticarete kadar türlü yeni gelişmelere yol açar…
-Öbür taraftan, harplerin ahlâksız yüzü, Suriyeliler gibi Ukraynalılar için de kendini gösterdi. Çocuk, kadın, organ gibi vahşi ticaretlere karşı Avrupa şehirlerinde polisiye tedbirler alındığını memnuniyetle öğreniyoruz. Ne var ki bu bir buruk memnuniyettir. Suriye ve doğudan gelenler bu korumadan mahrum bırakıldılar. Nice insanlar ziyan oldu. Onlar esmer tenli, kara gözlü, Müslümanlardı…
İnsana "bizden" ve "onlardan" diye farklı muamele yapıldıkça bu harpler, göçler ve gözyaşları bitmez. Suriye, tükendi. Rusya’nın nefesi kesildi. Rusya artık Suriye ile zor uğraşır. Ukrayna mahvoldu. Bölünme tehlikesi geçmiş değil.
Çin, ABD ve AB devletleriyse el ovuşturuyor.
Neymiş?
Yeni dünya düzeni kuruluyormuş.
Bu kaçıncı yeni dünya düzenidir?
Bu kaçıncı yıkım?
Fransız İhtilalinden bu yana her çeyrek asırda bir yeni dünya düzeni kuruluyor.
Aslında ABD, Çin, Rusya, AB herkes kendi düzenini inşa etme peşinde. Şu zulüm ve gözyaşlarının, göçlerin ve felaketlerin sebebi budur.
Öyle ise biz, kendi nizâm-ı âlemimizi kurmalıyız. Adalet bizimle gelir. Geçmiş asırlar da isbat etmektedir ki bizim nizâm-ı âlemimizde, dünya düzenimizde temel unsur adalettir:
-Türk Devletleri Teşkilatı mutlaka hayata ve faaliyet geçmeli.
-İslâm İşbirliği Teşkilatı, bütün zorluğuna rağmen işletilmeli.
-OMT- Osmanlı Milletler Topluluğu kurulmalıdır.
Ankara, yarın, harpten sonra Kiev’den gelecek "konfederasyona gidelim" şeklindeki bir talebe hazır olmalı. Böyle bir cevaba şöyle de karşılık verilebilir:
-Hep beraber veya arzu eden devletlerle OMT’de buluşalım!
.1261-2022
2022-03-19 02:00:00
Rumeli’ye bu defa sallarla değil, köprülerle, raylarla, tünellerle çıkıyoruz:
Asya ve Avrupa’yı bir köprüyle daha kucaklaştırdık. "1915 Çanakkale Köprüsü" son asır muhteşem eserlerimizden biri oldu. Bu eser, her ne kadar bir köprü olsa da o maddesidir. Mânâsıyla bakınca bir âbide; Çanakkale Zaferi hatırasına ecdadın ruhunu şâd etmek maksadıyla dikilmiş bir anıt-eserdir.
Türkler, Türkistan’dan sonra sürekli Batı’ya, garba doğru aktılar. Anadolu’dan yahut Küçük Asya’nın Avrupa’ya en yakın noktalarından olan Çanakkale Boğazı’ndan Gelibolu’ya geçiş tarihçemiz önemlidir. Tarihçiler, “Rumeli Fatihi Şehzâde Gâzi Süleyman Paşa" komutasındaki bu seferin, milâdî takvimle 1353’te olduğuna dair hemen hemen ittifak ederler. Ancak, bizim, bu hamlemiz, ilk Rumeli fethimiz değildir. Osmanlı öncesinde ve erken Osmanlı safhalarında da sefer ve fetihlerimiz vardır. 1261’de Anadolu Selçuklu Sultanı Gıyaseddin Keykavus, askerleriyle Rumeli’ye geçerek Dobruca’yı fetheder. Osmanlı dönemindeyse 1308’den 1353’e kadar Rumeli’ye muhtelif çıkışlar devam eder.
Bu sefer ve fütuhatta Bizans imparatorlarının talepleri, Bizans’ta yaşanan taht kavgaları, güçlenen Osmanlı Beyliğinin büyüme hedefleri gibi sebepler vardır. Diğerlerinin fazlaca bilinmeyip 1353’ün başlangıcı kabul edilmesi, öyle tahmin ediyoruz ki attan düşerek vefat ettiğinde henüz 43 yaşında olan Süleyman Şah’ın girdiği Rumeli topraklarını vatan kılacak çap ve kalıcılıkta fethetmesinden ileri gelmektedir…
Türk tarihi bütünlüğü içinde düşünürsek Rumeli’ye ilk çıkışımız 1261, yaygın görüşü esas kabul edersek 1353’tür. İster ilki isterse ikincisi kabul görsün netice değişmez zira bunlar son değildir. Çağ değiştirecek asıl imzayı, Tuğrayı Hümayunu, Fatih Sultan Mehmed Han atmıştır. Şüphesiz ki 1453’ü hatırlatmaya bile ihtiyaç yoktur...
1261, 1353, 1453 Akınlarını… Bu defa daha ziyade müdafaa mahiyetinde olan 1877-78 yani 1293 Türk-Rus Harbi, 1897 Teselya Habi, 1912-13 Balkan Harbi, 1914 I. Dünya Harbi, 1915 Çanakkale Harbiyle 1918-1923 arasındaki 5 yıla yakın süren İngiltere’yle müttefiklerinin İstanbul işgali takip etmiştir.
1877-1923 arasında yaşanan yarım asırlık millî mukavemet, onu takip eden siyasi ve sosyal çalkantılar ve ardından gelen II. Dünya Harbi ve II. Dünya Harbi sonrasında başlayan Soğuk Savaş, devlet ve millet olarak bizi çok yordu.
Bu yorgunlukları üzerimizden atmayı, 1960’ta başlayan darbelerle ekonomik krizler geciktirdi. 14 Mayıs 1950’de yakalanan kalkınma rüzgârı, 27 Mayıs 1960’ta durdurulmaya çalışılmasına rağmen yolumuz tamamen kesilemedi. Böylece ecdadın askerî hareketlerini bu defa sivil hamleler takip etti. Bu defa Rumeli’ye geçişimiz sallarla değil köprülerle olacaktı. Yol denen, köprü denen, tünel ve ray denen… medeniyet unsurlarını inşaa başlamıştık. Bunlardan bazıları, sancılı şekilde vücut bulduysa zaman onların hakkını ve değerini teslim etti.
-15 Temmuz Şehidler Köprüsü, Başbakan Süleyman Demirel döneminde yapıldı. 30 Ekim 1973’te hizmete açıldı. Bu köprüye muhalefet çılgınlık çapındaydı.
-Fatih Sultan Mehmet Köprüsü, Turgut Özal’ın Başbakanlığında 3 Temmuz 1988’de açıldı.
Bu köprüye çok fazla muhalefet edilmedi. İlk köprü için söylenenlerin mahcubiyeti daha geçmemişti.
-Yavuz Sultan Selim Köprüsü, 26 Ağustos 2016’da, Malazgirt Zaferinden 945 yıl sonra Recep Tayyip Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı döneminde hizmete girdi. Yola, caddeye, köprüye… muhalefet, yeniden uyandı ve türlü itirazlara başladı. İtirazlar bugün de devam ediyor.
-1915 Çanakkale Köprüsü, önceki köprüler, Asya ile Avrupa’yı, Anadolu ile Avrupa’yı, Türkiye ile Rumeli’yi birleştirmiş olsalar da Rumeli’ye çıkma anlamında asıl sözü edilmesi gereken 1915 Çanakkale Köprüsü’dür. Bu köprü, Rumeli’ye sallarla geçişimizi hatırlatıyor. Asıl hatırlattığı ise 18 Mart 1915 Çanakkale Deniz Zaferidir. Recep Tayyip Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığında ve Cumhur İttifakı iktidarı döneminde 18 Mart 2022’de hizmete girdi. Dünyanın en uzun ve en ileri teknolojiye sahip bir asma köprüsüdür. Lakin "yap işlet devret" sistemini bir türlü anlamak istemeyen muhalefet bir şey yapmış olmak adına şimdi buna da ağzına ve aklına geleni söylemekte.
Aynı hakaretleri Boğaziçi köprüsü için de savurmuş, fakat sonrasında çok mahcup olmuşlardı. Bugün Şehitler Köprüsü olmasa İstanbul, perişan olur.
-Bunların dışında, 2013 tarihli Marmaray ve 2016 tarihli Avrasya Tüneli’yle de Asya ve Avrupa’yı birbirine bağladık. Tayyip Erdoğan, birincisinde Başbakan, İkincisinde Cumhurbaşkanıydı. “Yap işlet devret”le inşa edildikleri hâlde muhalefet, her nedense onları kabullendi. Hâlbuki aynı sistemden dolayı köprülere karşı çıkmakta.
Oysa 1875’te Sultan Abdülaziz Han döneminde yapılan Karaköy Tüneli de “yap işlet devret” yoluyla kazanılmıştı. Bugün mülkiyeti İBB’nindir. Londra’dakinden sonra dünyada açılan ikinci tüneldir.
Hülasa; tek cümledir:
Türkiye, 761 yıldır bu bölgeyi nakış nakış işlemektedir.
.ZULÜM, ZAFERİN DÜŞMANIDIR!..
2022-03-17 02:00:00
Ukrayna Cumhurbaşkanı Volodimir Zelenskiy, bir aktör; hayatının rolünü oynuyor. Rusya Başkanı Vladimir Putin ise bir istihbaratçı; O da hayatının rolünü oynuyor… Fark şurada ki Zelenskiy’nin arkasındaki halk, her gün biraz daha çoğalır, kendisine duyulan güven artarken, Putin’in arkasındaki halk, her gün biraz daha azalıyor, güven biraz daha geriliyor…
ABD ve Avrupalı müttefiklerinin Ukrayna işgali sebebiyle Rusya’ya uyguladıkları hayatın akla gelebilecek her alanındaki düzinelerce müeyyidenin nihâi maksadı, Rus halkını, Putin’e karşı ayaklandırmaktır. Bunu bir asır sonra tersine Ekim Devrimi veya günün politik çeşnilerinden Soros çıkışlı Renkli Hükûmet Darbesiyle yapmayı tasarlıyor olabilirler.
İstihbaratta pişmiş Putin’in bu niyet ve çabanın farkında olmaması düşünülemez. Bir şeyin daha farkında olmaması düşünülemez. Böylesi zamanlarda öldürücü vuruş en yakındaki insanlardan gelir.
Ama…
Napolyon romantizmi veya Enver Paşa hayalperestliğine kapılan Vladimir Putin’in giderek ağırlaşan şartlar karşısında yapacağı çok da bir şey yok. Çin’den ve Hindistan’dan yana hayal kırıklığına uğramış olmalı. Bu iki devletin de kendi iç değişimleri haricinde beynelmilel çapta bir hamle ve varlıkları olmamıştır. Çin, bugün dünya için kocaman bir imalathanedir. Hindistan’ı vasıflandırmaksa hâlâ zordur.
Putin’in ruh hâlini görmeli ki Suriye’den "paralı asker" denilen 16 bin militanı Ukrayna’ya karşı savaşsın diye transfer etti. Daha evvel de Kafkaslardan bir miktar getirildiği söylenmişti. Rusya’nın kayıtsız-şartsız müttefiki olarak Suriye Nusayri rejiminden başka bir de Belarus var. Bu iki devlet veya devlet badanası yapılmış gece kondular haricinde Putin Rusya’sının dostu kalmamıştır.
Hırsı, şâyet, Sn. Putin’in aklını tamamen örtmemişse şu şartlarda Türkiye’ye dört elle sarılması gerekir. Türkiye de Rusya’ya muhalif olan safta yer alsaydı Moskova’nın hâli ne olurdu? Tecrübeli bir devlet adamı olan Sn. Putin, bu iyiliğin farkındadır. Öyle ise bu farkındalığı değerlendirip Türkiye’nin samimi ve dostça sulh inşa gayretlerine destek vermelidir. Hariciye vekilimiz Sn. Mevlût Çavuşoğlu’nun Rusya Hariciye Vekili Sn. Sergey Lavrov’la yapacağı barış arayışına dair konuşmayı çok acil olarak Sn. Erdoğan-Sn. Putin-Sn. Zelenskiy görüşmesi takip etmelidir. Gecikme, herkesin aleyhinedir. Liderler müzakeresi, en fazla iki hafta zarfında İstanbul yahut Ankara’da yapılmalı.
Volodimir Zelenskiy, buna hazır.
Bütün vebal ve mes’uliyet Vladimir Putin’dedir…
Sn. Putin!.. Dostça ve mertçe söylüyoruz:
-Bu gidişle hem bugünkü ve hem de tarihteki yerin tehlike altındadır. Şu yapılanlarla Rus ordusunun zafer kazanması imkânsız ötesidir. Zira siviller, kadınlar, bebekler, yaşlılar öldürülmekte, haneler yıkılmakta, milyonlar yollarda titreyerek gözyaşı dökmektedir. Buna "mezalim" denir. Yarın namuslu Rus tarihçileri, "harekâtı neden ağır kış şartlarında başlattın?" diye daha birçok soruyla birlikte seni yargılayacaklardır. "Kiev’de Nazi Hükûmeti vardı!!!" sözü inandırıcı olamaz, dâvayı kazandıramaz.
Sn. Putin, harekât diye başlayan, işgale dönen ve sonunda zulüm hâline gelen bu haksızlıktan ve yersiz talep ve emrivakilerden gel bir an evvel vazgeçmelisin! Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın uzattığı eli tutmalı ve ham hayalleri terk etmelisin...
Sulhün temini için:
Rusya, Ukrayna’nın doğusundaki Donbass bölgesi üzerinden bakışlarını çekmeli, burada kurdurduğu Donetsk ve Luhansk adlı güya halk cumhuriyetlerini, kurdurduğu gibi lağvettirmeli, Ukrayna’nın toprak bütünlüğünü tanımalıdır. Ayrıca, Kırım işgalinden mutlaka rücu etmeli ve Karadeniz’e dair hülyalara dalmamalıdır…
.MASA, DİPLOMASİ VE ZAFER!
2022-03-15 02:00:00
Asgariden bir buçuk asırdan bu yana masada hep kaybettik. Veya kazancımız, kaybımızın yanında bir şey tutmadı. 16 Ağustos 1838 Balta Limanı Konvansiyonu, 30 Mart 1856 Paris Sulh Akdi, 13 Temmuz 1878 Berlin Konferansı, 21 Ocak 1921 Paris Konferansı, 21 Şubat 1921 Londra Konferansı, 24 Temmuz 1923 Lozan Konferansı…
İlk elden hatırladığımız, muahedelerdir.
İçlerinde ticari olan da barışı kuran da vardır. Ancak adı ne her ne olursa olsun biz, onlarda masadan kârlı çıkan, umduğunu alan taraf olamadık. Bu da içeride kavgalara sebep oldu. Diğer devletlerle yaptığımız anlaşmalar, içeride münakaşa ve çatışmalara yol açtı. Bu hâl nesiller boyu sürdü. En bilinen ve en çarpıcı örnek, Lozan’dır. Lozan Sulh Görüşmeleri, bir taraf için resmî bayram sayılan zafer iken, diğer taraf için dövünülecek bir hezimettir.
Sahada kazandığımız hâlde masada kaybetmemizin birçok sebebi vardır. Muharip bir millettik. Yüzyıllar boyu kılıcımızla girdiğimiz savaşları hep kazandık. Öyle ki bu bir tabii hâl olmuştu. Savaş varsa, biz o savaşa giriyorsak kazanan taraf bellidir. Ne var ki devran öyle gitmedi. Sanayi inkılabını kaçırmamız mağlubiyetlere yol açtı.
Bu mağlubiyet ve galibiyetlerden sonra masaya oturduğumuzda verdiğimiz misallerde olduğu gibi ya büsbütün veya daha ziyade kaybeden taraftık. Saydığımız ve saymadığımız bu müzakereler imparatorluğumuzu tasfiye çalışmalarıdır. Varlığımızın paylaşılmasıdır. Vaziyet böyle olunca psikolojinin zafere elvermesi zordur. Bu zor neticede, telaffuzu zor ama adını vermezsek olmaz; aşağılık kompleksinin payı büyüktür. Hemen her sahada Garp, Batı, peşinen üstün kabul edilmiş, hayranlık duyulmuş ve bu hayranlık, kayıplara basamak olmuştu. Bundan kurtulmaya başlamamız olsa olsa yarım asırlık bir geçmişe sahiptir...
Antalya’da Ukrayna ve Rusya dışişleri bakanlarını bir araya getirdiysek, 70 ülkeyle zirve topladıysak, bu, son yarım asırlık bir seyrin zirve noktasıdır. Ukrayna ve Rusya, onların temsilcileri tarafsızlık, dürüstlük ve iyi niyet olarak herhangi bir Avrupa devlet ve şehrine itimat edemediler. Bu güven bize, Türkiye’ye duyuldu. Belki denecektir ki burada biz ara bulucuyuz, taraf değiliz. Doğru; lâkin netice ve hüküm değişmez. Fark edilmesi gereken gerçek, diplomasi ve şahsiyetteki dirilişimizdir. Yüksek bir hariciye ve diplomasi tecrübemiz vardı. Fakat son bir buçuk, iki asra varan mağlubiyetler ve onların ardından gelen masa mağlubiyetleri hariciye ve diplomasimizi fena hırpalamıştı.
O günlerden; sahada ve masada şu veya bu şekilde kayıplardan sonra bugün yeniden dünyanın denge noktası durumuna gelmemiz, barışı kurmamız, adil bir masa teşkil etmemiz, güvenilir bir devlet mevkiine çıkmamız muhakkak ki yüksek muvaffakiyettir.
Rusya ve Ukrayna’nın her ikisi de üçüncü devletlerin oyununa geldiler. Türkiye’nin bu oyuna düşmemesi, harbin değil barışın aktörü olması ve eş zamanlı olarak 70 devleti Antalya Diplomasi Forumu’nda toplaması ve Türkiye Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan ve Türkiye Dışişleri Bakanı Sn. Mevlüt Çavuşoğlu ve ilgili devlet memurlarımızın çok yüksek sayıda mevkidaş ve muhataplarıyla konuşup görüşmelerinin ne demek olduğu, ileride daha iyi anlaşılacaktır.
Antalya’da barış için müzakere masası kurulması bir başarı, masanın devrilmemesi diğer başarı, görüşmelerin devamına karar alınması ise çok daha büyük başarıdır…
Bütün bunlar “2023 Büyük Türkiye” yürüyüşü için müjdeli haberlerdir.
Bu kendine güven ve tecrübeyle çok daha iyi işler yapacağız.
O kadar ki açtığımız yolda BM, er veya geç ameliyat masasına yatırılacaktır.
NATO da konuşulacaktır…
Diplomasi görüşme, mülakat ve netice alma sanatı değil midir? Öyledir ve Ankara, bunun farkındadır. Dünü tecrübe ve tahlil için bir kenarda tutup, bugünü iyi kotararak yüzümüzü yarına çıkan ufuklara dönmeliyiz.
.DÜNYANIN DENGE MERKEZİ
2022-03-12 02:00:00
Afganistan, Bosna, Irak, Çeçenistan, Suriye, Yemen, Libya... daha ötelere gidersek iki asır öncesinden bu yana bir kısım memleketlerde yaşanan facialar yüzünden "insanım" diyen herkesin yüreği yanagelmekte. Görüldüğü gibi bu ülkeler Asya, Afrika, Kafkaslar ve Balkanlardan.
Bu yürek yakan ateşin en yakın sebebi, Suriye idi.
Şimdi Ukrayna’da yaşanan zulüm, Suriye’dekiyle yarışıyor.
Şu var ki Müslüman Doğulularla Hıristiyan Ukrayna arasında çok fark var:
Batı, Suriye ve diğerlerini, hatta Avrupa’nın ortasındaki Bosna’yı el, öteki sayarken Ukraynalıları kendinden kabul etmektedir. Suriyeliler, Afganlar… denizlerde boğulur, elektrikli teller hudutları geçilmez kılarken Ukraynalılara kapılar ve kollar sonuna kadar açılmakta. Hemen oturma izni verilmekte. Derhal vatandaşlık muamelesi yapılmakta. İşe yerleştirilmeleri için sektör sektör kontenjanlar tespit edilmektedir.
Şu dediklerimizin yapılması Avrupa için ayıp değil. Ayıp olan, mavi gözlü, sarı saçlı olmayan insanlara, Müslümanlara reva görülen küçültücü, incitici muamelelerdir.
Bu ayıpta Ukraynalının bir kusuru yok. Ukraynalı, karda-kışta yollara dökülmüş göçmekte.
Bu göçte bebekler, yaşlılar, hastalar var. İnsanın. Çâresiz Ukraynalılar, keder ve gözyaşıyla evlerine, son kere bakarak, sevdikleriyle kucaklaşarak vatanlarından ayrılıp meçhul yarınlara doğru yola çıkmaktalar. İmtihanın çetinliğine bakmalı ki bu göç kafilelerinin içinde Kırım Tatar Türkleri, 80 sene sonra bir kere daha göç yolundalar.
Avrupa’nın ortasında yaşanan bu Ukrayna dramının ne kadar süreceği, nereye kadar gideceği belli değil. Bu bir anlamda Hıristiyan dünyanın kendi iç çatışması. Veya soğuk savaşın mirasçısı olan devletlerin hesaplaşması yahut Amerika ve destekçisi Avrupa devletleriyle Rusya’nın yarına dair fütuhat yoklamalarıdır.
Her ne olursa olsun; Moskova, Putin, serdettiği esbabımucibede haklı değildir. Hayali bir "Nazi Hükûmeti" iddiasını sebep göstererek Ukrayna’ya girdiler. Dram böylece başladı. Rusya’ya göre Kiev’de Nazi bir Hükûmetin varlığına tahammül edilemez. Bu iddianın hiçbir iler-tutar tarafı yoktur. O zaman mukabili de söylenir. Kiev’de Moskova’nın hoşnut kalacağı bir hükûmet kurulunca da Washington ve Avrupa da aynı mantıkla "Kiev’de komünist hükûmete müsaade edemeyiz!" diyebilir.
Oysa adı geçen hükûmet çeşitleri tarihin çöplüğünde değil mi?
Öfke, aklı bürüyünce mantığın kabul etmeyeceği sebeplere yapışılır.
Bu yüzdendir ki Ukrayna-Rusya savaşının bitirilmesi gerekir. Eğer, dünyaya büyük dramlar lazımsa Yemen, Libya, Filistin, Suriye… yeter. Onların gözyaşları da yeter. Oralardan gelen mülteci, sığınmacı ve muhacirler fazlasıyla yeter.
Ukrayna ve Rusya savaşının bitirilmesi şarttır.
Uzadıkça felaket katmerleşecek ve muhtemelen genişleyecektir.
Nükleer silahların patlamasından bile söz edilebiliyor.
Bu savaşın bitirilmesi şart ama kim bitirecek?
Batı, ihtilafta taraf olmuştur.
Tarafların itibar ettikleri, inandıkları tarafsız konumda tek devlet, Türkiye’dir. Hakemlik teklifimizi Cumhurbaşkanı Erdoğan ilk günden dile getirdi. Taraf devletlerin liderleriyle mükerreren konuştu.
Gerek Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan’ın ve gerekse ekibinin hummalı diplomatik faaliyetleri nihayet semeresini verdi. 10 Mart 2022 günü Dışişleri Bakanımız Sn. Mevlüt Çavuşoğlu’nun ev sahipliğinde Ukrayna Dışişleri Bakanı Sn. Dmitro Kuleba ve Rusya Dışişleri Bakanı Sn. Sergey Lavrov’un iştirakiyle Antalya’da bir Müzakere Masası teşkil edildi. Harp hâlindeki iki devlet dışişleri bakanlarının üçüncü bir ülke şehrinde aynı masa etrafında buluşturulmaları çok büyük muvaffakiyettir.
Evet; nihâî ateşkes olmadı. Lâkin bu zaten beklenmiyordu. Beklenen, masanın kurulması, konuşmanın olması ve devamına karar verilmesiydi.
Bunlar yapıldı.
Toplantılar, birkaç kere daha tekrar ettikten sonra bu defa Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın ev sahipliğinde İstanbul veya Ankara’da bir masa kurulacak ve Sn. Putin ve Sn. Zelenskiy bu masada konuşacaklardır. Yüksek ihtimal böyledir. O zaman yürek yangınları söner, gözyaşları durur, göçler biter, hasretler diner…
10 Mart Müzakerelerinde Sn. Lavrov’un şu tespiti çok değerliydi:
-Bugün burada anladık ki müzakerelerin yerini alacak hiçbir şey yoktur!
Bu gerçek fark ve kabul edildikten sonra silahlar susar.
Bakanlar seviyesindeki müzakereler en az iki kere daha yapılır diye düşünüyoruz.
Onlar da ülkemizin bir şehrinde olur.
Sonuncu müzakere ve mülakatı Liderler Zirvesi takip eder ve zarardan bir an evvel barışa dönülür…
Bütün bunlardan çıkan büyük netice şudur:
Osmanlı, dünyanın muvazene sebebiydi.
Osmanlı’dan sonra dünya, dengesini ve huzurunu kaybetti…
Cenevre, Zürih, Londra ve Paris… sulh müzakereleri, insanlığa şifa olacak çâreler üretemediler. Bundan böyle o devletlerin yerini Türkiye, o şehirlerin vazifesini Türk başkent, payitaht ve şehirleri almakta.
Bu bir anlamda da şudur:
Neo Çarlığın doludizgin gidişini Neo Osmanlı Türkiye durdurmaktadır.
Bu görüş, bir husus istisna edilirse doğrudur.
Biz, bugün ne Neo Osmalıyız ve ne de Yeni Osmanlı.
O tecrübe Tanzimat’tan sonra yaşandı, imparatorluğun kaybıyla bitti.
Biz, Devlet-i Ebed Müddetiz.
Böyle bir bütünlüğün içinde Osmanlı ecdadımız, vazifesini şerefle yapmış ve nöbeti, Türkiye Cumhuriyetine devretmiştir. Bundan dolayıdır ki buradan Arif Nihad merhuma "Taşıdığımız değerden haberimiz vardır! Müsterih olun!" diye cevap vererek "Büyük ve Kudretli Türkiye Cumhuriyeti" demek suretiyle devlet ve millet olarak mes’uliyet ve liyakatimizin yüksekliğine işaret ediyoruz.
.NAPOLYON ROMANTİZMİ
2022-03-10 02:00:00
"Lejyoner", Roma askeri; "Gurkalar" da bir kısım Nepalliler demek iken anlam kayması yaşadıklarından "kiralık asker" karşılığı kullanılmaktadır.
Bu kelimeler, "vekâlet savaşı"nı ifade etmez. Vekâlet savaşlarında güçlü devletler, kendi askerlerine kıyamadıkları için onların yerine derme-çatma silahlı unsurları kullanırlar. Mesela Suriye’nin kuzeyinde tutulan malum terör örgütü uzantısı YPG, mahallî stratejik ortak addedilerek TSK’nın üzerine saldırtılmaktadır.
Bir başka taraf adına vekâleten savaşanlara, bir menfaat veya toprak gibi bir vaat verilir ve bu unsurlar hedef gösterilen ordu ve memleketle çatıştırılır…
Lejyoner ve Gurka, devşirme mukabili de değildir.
Devşirme, önceki bazı Türk kavimlerinde uygulandığı gibi son olarak Osmanlı ordu nizamı içinde uzun asırlar boyunca var olmuştur. Gayrimüslim milletlerden intikal eden erkek çocuklar, Yeniçeri ocaklarında İslam dîni ve Türk örfü esasıyla yetiştirilerek gaza ve fetihlerin muharipleri olmuşlardır.
Son çeyrek asırda askerî kelimeler arasına bir de "cihatçı" diye bir kelime katılmak istendi. Bu tamamen ideolojik ve kasıtlı bir haçlı çarpıtmasıdır. Bizde de dağarcığı kifayetsiz, ufku loş olanlar, bu kelimeyi anlar-anlamaz kullanarak kirli oyuna figüranlık yapmaktalar. Cehd, cihâd, mücahid, Kur’ân ve Hadis menşeli İslâmî lafızlardır. Devlet iradesi ve fetvayla hukukun takdiri icazet verdiğinde cihad ilân edilir. Mükellefiyet doğar ve gereği yapılır. İslâm Ordularının ve Müslüman Türk Ordusunun çağlar boyunca kazandığı zaferleri besleyen ruh ve harekete geçiren enerji bu cihad ruhudur. Onu bizdeki gafillerden daha iyi kavramış haçlı dünyası, 22. Asrın başında ihdas edip vekâleten savaştırdığı DEAŞ’a amden yani kasten, bilerek ve isteyerek "cihatçı" demiş böylece o çapulcuların şahsında kelimenin muhkem mazisiyle ihtişam ve imajı yıkılmak istenmiştir.
Tabiî ki tutmadı, kukla oyununda perde indi...
Gurkalar, İngiliz emperyalizminin, Nepalli cesaretini sömürmesiyle ortaya çıkmıştı. Kelime, bayağı bir zaman yaşadı, sonra unutulup gitti. Takip eden yıllardaysa ara ara lejyoner sözü kulaklara çalındı. Kelime yabancı futbolcular için de kullanılır oldu. Şimdilerdeyse pek de beklenmeyen bir yerden sahaya girdi. Rusya’nın Ukrayna zulmü malûm. Başkan Putin, hiçbir öğüde ehemmiyet vermeyerek ordusuyla Ukrayna’yı işgal etti. SSCB’nin sonunu getiren Afganistan saldırısından ders alınmamıştı. Kaldı ki Kızılordu ile bugünkü Rus ordusu arasında çok fark vardır. Sovyet ordusu, Afgan mücahidler önünde âciz kalarak mağlup olunca Ukrayna’ya saldıran bugünkü Rus ordusu haydi haydi mahcubiyetler yaşayacaktı.
Bunun birkaç sebebi vardır:
İlki; vatanını müdafaa eden insan, istilacı düşmandan çok daha güçlüdür. Vatanperver, uyku, yorgunluk, açlık-tokluk gibi hâlleri unutur. Düşmansa ikmal görmeyince tökezler. Diğeri; Rus ordusu, Kızılordu’nun çoğu ömrünü tamamlamış silahlarıyla harbe girmiştir. Sovyet terekesinden aynı silahları alan Kiev de aynı silahlara sahiptir. Bir diğer sebep; bütün Batı, Ukrayna’nın yanındadır. Ukrayna’ya askerî müşavirlik, malzeme desteği verilmektedir.
En mühimi ise şudur:
Rus askeri, Ukrayna’yı işgalin haklı olduğuna inanmıyor!
Bundan dolayıdır ki Vladimir Putin’in cepheye lejyoner askerler süreceği haberleri çıkageldi.
Haber doğru mudur?
Asılsız olma ihtimali zayıf. Başkumandan Putin’in ordusundaki psikolojiyi okuduğu anlaşılıyor. Putin gibi Çarlık, Sovyet ve yeni zamanlar Rusya’sını bilen bir devlet adamı, nasıl olur da paralı askere, kiralık askere güvenir? Para uğruna savaşan, para uğruna başka milletlerin vatanına giren, insanları katleden, kadınları dul, çocukları babasız bırakan Moğol sürüleri, daha fazla para görünce saf değiştirir veya zoru görünce kaçarlar.
Gurka, lejyoner vs… Bunlar, sömürgeci dünyanın cilalı laflarıdır. Vicdan mahrumu, para muhterisi katliamcılara "asker" demek askerlik mesleğine hakaret olur.
Zafer ümidini lejyonere bağlayan bir devlet, harbi baştan kaybetmiş demektir.
Moskova, Kremlin göremiyor mu? Kibirli Rusya, mazlum Ukrayna önünde adım adım geriliyor. Rus ordusu gibi Rus halkı da işgal kararını haklı bulmuyor.
Sn. Putin, Antalya Barış Müzakeresini barışa açılan kapıyı çıkış için fırsat bilmelidir.
Sn. Erdoğan’ın ev sahipliğinde İstanbul veya Ankara’da Sn. Zelenskiy ile masaya oturup işgal öncesi hudutlarına rücû edebilir, etmelidir.
Yoksa:
Napolyon romantizmi, soğukkanlı Putin’e sıcak bir ziyan verecektir.
.HARP ZENGİNLERİ!
2022-03-08 02:00:00
"ihtikâr" ve "sahtekâr" akraba kelimelerdir:
Sahtekâr, para gibi, altın gibi taklit edilmesi mümkün ne mal varsa onu aslına uygun şekilde taklit edip ucuza mal etmek suretiyle satarak haksız kazanç elde eden kimsedir. Sahtekârın tarifi tabiî ki bundan ibaret değildir. Sahtekâr, aynı zamanda yalan-dolan içinde olan, böylece çalan-çırpan, hak etmediğini kazanan, sözünde durmayandır.
Muhtekir ise ihtikâr yapandır. Bu kimseler, savaş, yangın yahut diğer âfet zamanlarında şartlardan istifade ederek mal kaçırıp ihtiyaç duyulan malın bulunmasını zorlaştırır ve fiyatların fırlamasına sebep olarak haksız servet kazanırlar.
He iki fiil de ahlâksızlıktır!
Her iki fiil de bütün zamanlarda, bütün ceza hukuklarında suçtur…
Milletlerin kendilerinde veya yakınlarındaki bir savaş çıktığında devletler tedbirler alırlar. Bunlar askerîdir, iktisadidir vs. Mesela yedek asker bile alınabilir. Böylesi zamanlarda insanlar üçe ayrılır. Birinciler vatanseverlerdir. Gözlerini kırpmadan derhal askere koşar ve vatanı için ne lazımsa yaparlar. İkinciler, harp, işgal ve kötü gidişata oralı olmaz, keyiflerini bozmazlar. İstanbul işgalini anlatan -mesela- Peyami Safa’nın romanları, sadece bir romancı muhayyilesi değil, hakikatin tasviridir. Mehmetçik, Büyük Harb ve ardından Millî Mücahede’de 7 cephede birden muharebe eder, ailesi köyünde kasabasında yoksulluk çekerken onlar, Beyoğlu’nda sefahat ve işgalci askerlerle muhabbet içindedirler.
Orhan Veli:
Ne atom bombası/Ne Londra Konferansı/Bir elinde cımbız/Bir elinde ayna/Umurunda mı dünya?
Derken resmedilen, bu defa II. Cihan Harbi yıllarındaki tasasızlardır. Şair, burada haklıdır. Bunu söylemenin "…rakı şişesinde balık" olmaktan daha iyi olduğunu bu İkinci Yenici isim anlamış olsa gerek.
Sonraki yıllarda "Beyaz Türk" sözde seçkinlerini teşkil edecek olan üçüncülere gelince:
Bunlar, vicdanları sızlamadan ihtikâr yapan muhtekirlerdir. O dar günün, harbin veya afetlerin maruz bıraktığı şartlarda cemiyette neye talep varsa onlara yönelir, bunları saklayıp el altından pahalıya satarlar. Eskiden bu yüz karası işe ihtikârcılık denirdi. Şimdi stokçuluk denmekte. Sahtekârdan farkı şu olsa gerek; sahtekâr bir veya birkaç kişiyi dolandırır. Az sayıda insana ziyan verir. İhtikâr yapanlar yani stokçularsa bütün bir millete ve devlete zarar verirler. Böyleleri I. Dünya Harbi ve devamı yılarda görüldü. Mehmetçik, cephelerde ölür veya şehid olurken ihtikârcılar, servet üstüne servet yığarak Erken Cumhuriyetten itibaren yeni bir sınıf teşkil ettiler.
24 Şubat’tan beri, komşularımız Rusya ve Ukrayna arasında işgal ve harp yaşanmakta. Ankara, bütün dünyanın takdirini kazanan bir orta yol tuttu. Olması gereken buydu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, ekibi ve hariciyemiz, çok koşturmalı bir diplomatik faaliyetle ateşkesi gerçekleştirip kan gözyaşının durmasına gayret sarf ediyorlar. Hamdolsun mesafe de alınmakta...
Hükûmetimiz, bir barış koşturması içindeyken ve elbette her türlü ihtimale karşı da hazırlıklar yapılırken geçmiş dönemlerdeki soğan tezgâhı gibi ortaya birdenbire şeytanın zor düşüneceği bir yalan sürüldü. Güya çiçek yağı yokmuş!.. Hemen sosyal medya devreye alındı. Muhtekirler; stokçular, karaborsacılar yani savaş vurguncuları çiçek yağına dair kargaşaya yol açacak bütün yalan ve tezgâhları işletmeye başladılar. Bakanlık ve İstanbul Ziraat Odası gerçeği açıkladı. Ukrayna- Rusya harbi dolayısıyla üretici ülke Ukrayna’nın talebe cevap verememesi dolaysıyla bütün dünyada ayçiçeği yağına yüzde 8,5 zam yapılırken bizde istikbalin savaş zengini olmayı kafaya koymuş menfaatçiler, yüzde 30 zam yapmışlar!.. Bu yağın Türkiye’de bir buçuk aylık bir mevcudu kaldığı haberi de asılsız. Bakanlığın açıklamasına göre ayçiçeği, yurdumuzda bir önceki yıl yüzde bir buçuk artışla depolanırken, bu sene bu artış miktarı, yüzde 17’yi bulmuştur. Onun için adı geçen yağdan hiç ithal etmesek bile mevcut depo varlığımız mutfak ihtiyacımıza 3 ay yetecek kifayetteymiş.
Ebette, imkânı olan her sahada kendi üretimimizi yapmalıyız.
Köye dönüşü teşvik etmeliyiz.
Köylüye, çiftçiye üreticiye lazım gelen desteği vermeliyiz.
Bunlar zaten gelişerek devam ediyor.
Ancak; dünyada hiçbir devlet yoktur ki yalnızca ihraç etsin fakat hiçbir ithalat yapmasın. Bu, ticaretin kanunlarına da aykırıdır. Öyle bile olsaydı harp zenginleri yine olanca ihtirasla fırsatçılıklarını yapacaklardı. Gönül Dağı’ndaki Orta Anadolu Türkçesiyle söylemek gerekirse devlet, "Bu mesmursuzlara cezanın gâvur tarafıyla…" esaslı bir ders vermeli, kimsenin yaptığı yanına kâr kalmamalı, tüyü bitmemiş yetimin, namuslu vatandaşın hakkı sahtekârlarla ihtikârcılara yedirilmemelidir…
.LİDERİ ŞARTLAR ÇIKARIR!..
2022-03-05 02:00:00
Lideri şartlar çıkarır:
Ders alarak, parti kurarak, servet yığarak lider olunmaz. Yaşadığı zorluklara, üstüne çevrilen namlulara rağmen geri adım atmayan, boyun eğmeyen, acze düşmeyen, yılmayan, yorulmayan ve yıkılmayan lider olur…
24 Şubat 2022’de başlayan Ukrayna-Rusya muharebesine kadar pek az kişi, Vlodomir Zelenskiy adında bir kişiyi tanıyordu. Hatta savaş koptuğunda adı yanlışsız yazılamıyordu. Putin kuvvetleri, bu meçhul genç adamın ülkesine girince Londra, açıklama yaptı:
-Ukrayna Cumhurbaşkanı Zelenskiy’nin sığınma talebini kabule hazırız!
O’nun bu minvalde bir irade beyanı olmamış olsa da Birleşik Krallık, erkenden böyle bir açıklama yapmış, kendince hamiyetperverlik göstermişti. Zaten; olayları takip edenler, Beyaz Saray’da Biden’ın ve Londra’da Ali Kemal’in torununun Vladimir Putin’i bir maceraya sürüklemek için örtülü bir teşvik içinde olduklarını görüyorlardı.
Zelenskiy, "bize gel!" çağrılarını reddetti. Vatanında ve ölecekse vatanını müdafaa ederken öleceğini açıkladı. Yerinde kalıp, bir yerlere kaçmayan bu adamı, şimdi yalnız vatandaşları değil, yalnız tarafsız insanlar değil, hatta belki çarpıştığı Ruslar da seviyordur.
1978’de Ukrayna’da Yahudi bir ailede dünyaya gelen Vlodomir Oleksandroviç Zelenskiy, tiyatro oyuncusu ve senaristtir. Ayrıca hukuk tahsil etmiştir. Şöhrete ulaşması 2015 yılındaki bir TV komedi dizisiyle oldu. Ukrayna Cumhurbaşkanını temsil ettiği "Halkın Hizmetkârı" adındaki bu seri seyir, çok tutunca yapımcı şirket bu defa 2018 yılında aynı isimde bir parti kurdu. HH’nin adayı Zelenskiy, 2019’da yapılan seçimlerin ikinci turunda CB seçildi. Böyle bir tuhaflıkla seçilmesini, en iyi, yine kendisi bir mizah üslubuyla açıkladı:
-Şaka gibi!..
Elbette şaka değil fakat kaderin takdiriydi. Pekâlâ avukatlık stajını bitirdikten sonra sahne ve film çalışmalarını bırakarak mesleğini icra edebilirdi. Şimdi mahkeme salonlarında üstünde cübbesiyle ter döküyor olabilirdi. Ama o, stajdan öteye gitmedi, sevdiği işi icra etti. O iş de CB olmasına vesile oldu.
Ukrayna Cumhurbaşkanı Zelenki, İttihad u Terakki iktidarında maarif ve dâhiliye nâzırlığı yapmış fakat hayatı fecî bir linçle biten Ali Kemal’in büyük büyük dedesi olduğu Boris Johson’un vaki dâvetine icabet ettiğinde veya kediliğinden memleketinden ayrıldığı ân, başkumandansız kalan ordu, çok yüksek ihtimalle düşman karşısında çözülür, Ukrayna teslim olurdu. Ama böyle bir seyir yaşanmadı. Rusya ve Ukrayna arasında çok büyük fark olmasına rağmen Ukrayna, ordusu ve sivil vatanseverleriyle direndi. Havadan, karadan ve denizden taarruz edildiği hâlde Ukrayna sukut etmedi, düşmedi.
Ukrayna’nın bir hafta dayanacağına kimse ihtimal vermiyordu.
İhtimaller, 1979’da Afganistan’da yanıldığı gibi 2022’de Ukrayna’da da yanıldı.
Ukrayna, yiğitçe direniyor:
Bu arada Batı, sadece kınama şarkıları söylüyor.
BM, Rusya için kınama kararı bile alamıyor.
Joe Biden, Rusya’nın BMGK’dan ihraç edilemeyeceğini haber veriyor.
Rus tayyarelerine hava sahalarını kapatma tehlikeli sayılıyor.
Şanlı direniş önünde hırslanan Rus kuvvetleri, nükleer santrali de vuruyor.
İşgal güçleri, hastane, mektep, yemekhane… tanımıyor.
Ukrayna Millî Ordusu ve Ukraynalı vatanperverler, buna rağmen şehir şehir, sokak sokak muharebeye devam ediyorlar. Asker savaşırken, Cumhurbaşkanı Zelenski, yabancı devlet adamlarıyla konuşuyor, sosyal medyada görünüyor, ekranlara çıkıyor, söylenecek her şeyi söylüyor.
Bu mücadelenin sonunda Rusya, ya mağlup olarak yahut ikna edilerek çekilir ve Ukrayna toprakları aynen kalır. Bu zor ihtimaldir. Veya Ukrayna, topyekûn işgal edilir ve mağlup olur. Zelenskiy çarpışmalarda öldürülür, olmadı alınıp götürülür. Veya Ukrayna teslim olur, Zelenskiy, önceki iki akıbetten birine uğrar ve Ukrayna bölünür. Karadeniz’in kuzey sahilleri Rusya’nın hâkimiyetine geçer.
İhtimallerden hangisi gerçekleşirse gerçekleşsin Vlodomir Zelenskiy, bundan böyle Ukrayna’nın kahramanıdır. Kahraman olmak için mutlaka düşmana galip gelmek şart değildir.
Büyük Kahramanlarımızdan Gazi Osmanpaşa, aylar süren muhteşem bir müdafaadan sonra Plevne’den çıkmak için huruç, yarma harekâtı yaptığı sırasında düşünce Ruslara teslim olmak zorunda kalmıştı. Şeyh Şamil de Kafkaslarda yine Ruslara karşı askeri ve kurşunu tükenene kadar destanî bir direnişle karşı koymuş ancak başka çâre kalmayınca mecburen teslim olmuştu. Bu iki dev adamı Ruslar, hürmetle karşılamış ve kahraman muamelesi yapmışlardı.
Korkakların kalblerde yeri yoktur!..
Yazımızı okuduktan sonra "bir Yahudi’yi mi methediyorsun?" veya "kimlerle kimi karşılaştırıyorsun!" diyen çıkar mı acaba? Çıkarsa bu sığlığa acırız.
Biz, “Merhamet Medeniyeti”nin çocuklarıyız. Mazlum sivil Yahudileri, Osmanlı döneminde Endülüs’te Katolik İspanyollardan, Cumhuriyet döneminde de Almanya’da Nazilerden kurtarıp şehirlerimize yerleştiren bizleriz. Bu hakîkatlere rağmen o sualleri sormaya kalkışanlar, öyle tahmin ederiz ki Bohemyalı Yahudi yazar Kafka’nın Değişim’ini, Milene’ya Mektuplarını okumanın övünme çelişkisini yaşıyor, pek de anlamadığı hâlde egzistansiyalizmden, varoluşçuluktan, gerçeküstücülükten söz ediyordur.
Hakkı, sahibine teslim etmekle mükellefiz!
Hak, emanettir!..
.ÇAR MI, YOLDAŞ MI?
2022-03-03 02:00:00
Bu Putin, o Putin midir?
Hani soğukkanlı, aklı başında ve itidalle hareket eden bir Rusya devlet reisi vardı. Ne oldu, hakkında "sayın" diye konuşup yazdığımız o devlet adamı nereye gitti? Evet, dün de hataları vardı. Kırım işgali gibi bazı icraatları rahatsızlık veriyordu ama neticede bir başka devletin başkanıydı. Buna rağmen umumi değerlendirmede kanaat, bahsettiğimiz üzere seyrediyordu.
Çürük gerekçelerle Ukrayna’ya saldıran Vladimir Putin, hırsı, kini ve öfkesiyle şaşırtmaya devam ediyor. Öyle anlaşılıyor ki Putin, gerçek niyetini saklamış.
O hâlde hakikat şu ki bugün yakıp-yıkan, vurup-öldüren Rus, asırlarca "Moskof Mezalimi" yapmış Rus’tan başkası değildir. Ecdadımız, bu öfke ve zulümden çok çekti. Türkiye’nin Rusya ile olan savaşlar toplamı, 25 yıl yani çeyrek asırdır. Harp etmediğimiz devir, neredeyse yoktur. 1293 yani 1877-78 Türk-Rus Harbi yahut felâketi olmasa, devlet hayatımızdaki en büyük kayıplara uğramazdık, Osmanlı İmparatorluğu yıkılmazdı.
Putin’in Çarlık ve SSCB dönemi topraklarına yayılmak istediği kendi konuşmasına dayanarak dile getirilmekte. İkrarına nazaran öncekiler, Kırım ve Ukrayna bunun hesaplaşmasıymış! Milletlerin mâzi hasretleri anlayışla karşılanabilir. Yeniden büyüme istekleri de makul karşılanabilir. Ama bunlar adaletle mümkündür. Adalet olmadan devlet de büyük devlet de olunmaz. Hazreti Ömer’in söylediği ve sonraki birçok devlet adamı ve mütefekkir tarafından tekrar edilen "Adalet, mülkün temelidir!" sözündeki "mülk" devlet demektir. Adalet, devletin temelidir. Adaleti olmayan devlet, yıkılır. Mazlum kim olursa olsun; zulümden yer-gök titrer. Ölçüsüz ve mesnetsiz bir saldırı içinde olan, Batı’ya kızıp bu kızgınlığı zavallı Ukrayna’dan çıkarmaya çalışan Rusya devlet başkanına gördüğü ham hayaller üzerine şu sorulabilir:
-Siz Çar Putin misiniz, Yoldaş Putin misiniz?
"Adil Putin" olması en temenniye şâyân olanıdır. Lâkin o talihi kaçırdı. Hâlbuki zaman, sadece Hazreti Ömer gibi dâhi bir âdil hükümdara şahit olmamıştır. İslâmiyet’in tebliğinden evvel Nuşî Revan, İslâmiyet tebliğ edildiğinde Habeş necâşisî Ashame de adaletiyle iz bırakmış devlet adamlarıydı. Onlar hep sevildiler. Buna mukabil hep kötülükleriyle hatırlanan Neron, Hülagü, Stalin, Hitler vs. de vardır…
Suriyeli ve Afgan göçmenler gibi şimdi de Ukraynalı bebek, çocuk, kadın, yaşlı sivil nice bin insan, evinden barkından uzakta perperişan soğukta titriyor. Mazlumun ahını alan iflah olmaz. Putin’de bir güç zehirlenmesi ve müthiş bir kibir müşahede olunmakta.
Rusya devlet başkanı, âdeta bütün aklıselim kayıtlarından kurtulmuş olarak Ukrayna’da yakıp yıkmaya devam ediyor. Sanki asıl maksadı NATO ile hesaplaşmak. Müeyyideler O’nu iyice tahrik etti. Bu müeyyidelerin hayata geçmesiyle Rusya, açık hava hapishanesinden farksız olacak. 24 Şubat’tan evvel Batılı başkentler, Putin’e günlerce kırmızı şal gösterip O’nu öfke nöbetlerine soktular. O öfke şimdi daha taşmış vaziyette. Buna rağmen harp hâlâ ortada. Ukrayna, beklenmedik bir biçimde sağlam çıktı. Yarın belki yenilir ama Rusya’ya bu kadar dayanması bile şereftir. Yine de belli olmaz. Bir bakılır ki savaştan Putin değil, Zelenskiy muzaffer çıkmış. O zaman tarih şöyle yazar:
-24 Şubat Rusya-Ukrayna Harbini asık suratlı bir istihbaratçı değil, güler yüzlü bir komedyen kazandı!..
NATO bu çatışmaya girerse adına ne denirse densin yeni bir dünya savaşı çıkmış olur. İnsanlık, bir kere daha felâket yaşar. AB’nin topluca silah yardımı yapması da aynı şey değil midir? Yakındır fakat değildir.
Bir defa daha görülüyor ki tarih tekerrür ediyor.
SSCB döneminde; Kızıl Rusya’da bir dudağı yerde bir dudağı gökte o azâmetli yoldaşlar, aslında çardı. Oradan dönüp dolaşıldı adaletin a’sına bile aldırmayan Rus devlet adamları devrine gelindi. Rusya Federasyonu yahut Yeni Çarlık Rusya’sı veya Yeni Sovyetler, Ukrayna’yı kendi istediği gibi parçalayıp şekillendirirse sıra Orta Asya’ya, Kafkaslara Balkanlara gelir mi?
En azından kimse "gelmez" diyemez.
Onu ancak "Rus ve Çin Muhipleri" söyler…
Henüz vakit bütünüyle geçmemiştir. Putin’in ikna edilmesi dünya sulhüne, barışa ve insanlığa hizmet olur. Şu ân bunu yapabilecek tek merkez Ankara’dır. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, birlik ve dayanışma içinde olunması gereken böyle bir zor günde bile nefret dili kullanan birtakım muhaliflere aldırmadan hakem tavrını devam ettirmelidir. Türkiye mevcut yerini koruyarak görüşme, anlaşma ve barış için ağırlığını koymalıdır.
Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde şöyle buyurmaktadır:
-Sulh, hükümlerin en üstünüdür!
.DARBELER MÜZESİ
2022-03-01 02:00:00
Bir insan, hayatında darbe, muhtıra, hükûmet düşürülmesi… gibi yarım düzineden fazla vak’aya şahid olabilir mi? Normalde olamaz. Başka memleketlerde de zor görülür. Afrika veya Latin Amerika’da da yoktur. Bizdeyse olabiliyor. 27 Mayıs’tan 15 Temmuz’a kadarki sürede şahsen yarım düzineden fazla darbe, muhtıra, darbe teşebbüsüne şahid olduk.
Memleketimizdeki isyanların başlangıcını Yavuz Sultan Selim Han’ın çadırına ok atılmasından almak mümkündür. Bunun devamında Genç Osman’ın Yedi Kule Zindanlarında vahşice katledilmesi, III. Selim ve IV. Mustafa’nın hayatlarına kıyılması ve daha başka vak’alar vardır…
Biz, bizdeki darbeler geçmişini umumiyetle 30 Mayıs 1876’da Sultan Abdülaziz’in tahttan indirilip ardından 4 Haziran sabahı şehîd edilmesinden başlatırız. Arada Çırağan Vak’ası ve 31 Mart 1909’da Abdülhamid Han’ın hal edilerek Selanik’te mecburi ikamete tâbi tutulması yer alır. Demek oluyor ki:
Tanzimat sonrasından başlasak bile 1876’dan 2015’e kadarki 139 yıl içinde 1 Padişah ve 1 Başvekil hunharca şehid edilmiş, 1 Padişah sürgüne gönderilmiştir. Başbakan Süleyman Demirel, 1971’de istifa ettirildi. Aynı isim, 1980’de de Başbakan’dı. 12 Eylül’de darbeye maruz kaldı. Diğer bazı parti başkanlarıyla birlikte nezarete kondu. 28 Şubat 1997’de Necmettin Erbakan’ın Başbakan, Tansu Çiller’in Başbakan Yardımcısı olduğu Refahyol Hükûmeti, cunta destekli Millî Güvenlik Kurulu bildirisiyle istifa etmek zorunda bırakıldı.
2007’deki e-Muhtıra’dan evvelki bütün darbe teşebbüsleri, yapanların lehine neticelenmiştir. 28 Nisan 2007’den itibarense bütün teşebbüsler bastırıldı. Darbe teşebbüslerinin içinde en çetin olanlarının başında 15 Temmuz gelir. Dış destekliydi ve işgal tehlikesi de yaşanmıştı. Önceki ihanetlerden farklı olarak halka silah sıkılmış 251 şehid ve 1.500 civarında yaralı verilmiştir. Fakat darbe bastırıldı. Hesaplaşma devam etmektedir…
Bütün bu darbelerin failleri dönemlere göre ilave unsurlar kazanmakta, mağdurları değişmektedir. Darbecilerin başında asker içindeki cunta yer almaktadır. Osmanlıda medrese, Cumhuriyette üniversite denen kurum askerden hemen sonra gelir. Buna daha sonra basın eklenmiştir. Onu sermaye takip etti. Ve daima yüzü Batı’ya dönük, niyetleri Batı’ya ayarlı, zihniyetleri yabancılaşmış yarı aydınlar. 15 Temmuz’da kendini “cemaat” gibi gösteren malum ajan örgüt bunların arasına katılmış ve başı çekmişti.
Mağdurlar devirlere göre değişir dedik. Padişah, Başvekil, Bakan şehid olabilir veya mahkûm edilebilir. Ama asıl kaybeden milletimizdir. Milletimizin istikbalidir, kalkınmasıdır, refahıdır. Daha evvelini saymasak bile 19. Asrın başlarından 21. Asrın başlarına kadarki şu iki asırda şu darbeler olmasaydı acaba bugün gelişmiş ülkeler sıralamasında nerede olurduk?
Herhâlde birinciydik.
Beşinci olmazdık.
Darbe ihtirası, kanser illeti gibidir.
2007’den itibaren geriletildi.
2015’te millet darbecileri ayağı altına aldı.
Ne var ki bu, bir dönemin başarısı olarak kalmamalı.
Darbeler bitti, bir daha yapılmaz diye düşünmek hata olur
Her cephesiyle tedbir alıp zararlı virüsü bitirmeli.
Filmler, kitaplar elbette lâzım ama yetmez.
Müzeler insanlığın hâfızasıdır…
Büyük şehirlerimizde "Darbeler Müzesi" açılmalıdır…
Bu teklifi 28 Şubat münasebetiyle yapıyoruz.
Hemen her ünlü dünya şehrinde soykırım müzesi vardır. Bunlar bir maksat için kurulmuştur. Washington, DC’dekini biz de gezmiştik.
Layıkıyla donatılacak Darbeler Müzesi, yetişen nesiller için öğretici olur.
Böylece darbeye karşı zihnî eğitim, küçük yaştan itibaren başlamış olur…
.PUTİN YANLIŞ YOLDA!
2022-02-26 02:00:00
Kendi hâlinde sakin bir ülke olan Ukrayna’ya havadan ve karadan saldırarak çocuk yuvalarına varıncaya kadar önüne gelen her şeyi yakıp-yıkan Rusya, neyin peşinde?
Vladimir Putin’in konuşmasına bakılırsa bir kıta büyüklüğündeki topraklarla tatmin olmuyorlar. Ortada tehlikeli bir ham hayal var. Ham hayal ardınca koşarak kabına sığmamanın Hitler’i ne hâllere sürüklediği, 60 milyondan fazla insanı hayatından ettiği, dünyaya ve insanlığa nasıl zararlar verdiği gerçekleri ortada iken şu saldırganlık neyin nesidir?
Ancak şu husus net değil:
Putin, SSCB’yi mi, Çarlık Rusya’sını mı yeniden ayağa kaldırmak istiyor?
Çar mı, Kızıl Diktatör mü olmak istemekte?
Böylesi hülyalar hem kendisine, hem Rusya’ya, hem bölgemize ve hem de dünyaya büyük, çok büyük zararlar verir. Muhteris ve hayalperest bir gidişat sergileyen Putin, 2008 Gürcistan saldırısı, 2014 Kırım işgal ve ilhakından sonraki son büyük ve tehlikeli haksızlığı 24 Şubat 2022’de Ukrayna’ya yaptı. Burada hedefine varırsa emperyalist vurup-kırma ve yayılmaların devamı gelir. Hitler’in de başını yiyen bu ham ve çılgın hayal işlediğinde yalnızca Romanya, Bulgaristan, Balkanlar gibi eski Sovyet peykleri değil, Karadeniz ve Azerbaycan başta olmak üzere Kafkaslar da tehdit altında demektir.
Stalin dönemindeki gibi Türkiye de kedini rahat hissetmeyecektir.
Züccaciye dükkânındaki fil, asırlardan sonra ancak yakalanabilmiş Türk-Rus dostluğunu da yıkmasından endişe ederiz. Hâlbuki Sn. Putin’i muhakemeli, muvazeneli ve mes’uliyet sahibi bir devlet adamı mevkiînde görüyorduk. Bu son işgal yüzünden hakkındaki bütün olumlu düşüncelerin hesaba çekilme mecburiyeti hâsıl olmuştur. Ukrayna işgali, kuğunun son ötüşü değil, çekirgenin üçüncü sıçrayışıdır.
Komşumuz ve müttefikimiz Ukrayna, bugün felâket çapında çok büyük bir haksızlık yaşıyor.
Ne var ki zulüm payidar olmaz.
Orada toprak mazlumların gözyaşlarıyla ıslanmakta. Putin, üçüncü sıçrayışında bir defa daha mazlumların ahını almaktadır. Oysa hiç mi işitmedi ki cihanşümul çapta bir hakikat bizde “alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste!” diye billurdan bir deyim olmuştur.
Putin ve bütün istilacı Rus idareci ve komutanları, Çarlık veya Yoldaşlık rüyası görenler, kat’iyyen kibirlenmesinler! Bugün arkeolojik kazı yaparak ulaşmaya çalıştıkları SSCB’nin Kızılordu güçleri, dünyayı titrettiği en korkutucu çağında fakir fakat namuslu ve vatansever Afganistan’a girdiğinde bizler, “acaba 1 hafta dayanabilir mi?” diye tahminler peşindeydik. Mücahidler, 1979’dan itibaren direndi, destanlar yazdı, Müslümanlar dua etti, Kızılordu, mağlup oldu, Sovyetler Birliği çöktü. Gecenin en zifirî ânı, şafağın sökmesine en yakın zamandır. Şimdi Kırım gibi Ukrayna da dua almaktadır.
Ey Putin! Eğer duanın gücüne inanmazsan vay hâline!
Sn. Putin de Rusya Federasyonu da Afganistan dersini sakın ola ki unutmasınlar.
Şu da aklımıza gelmiyor değil:
-Acaba, diyoruz, Ukrayna’yı Rusya’dan sonra da Batı’nın Koalisyon Kuvvetleri işgal eder mi? Hatırlanacağı gibi Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği, Afganistan’da mağlup ve perişan olarak çekilip gidince bu defa Koalisyon Güçleri buraya girerek o kahraman mücahidleri 40 parçaya bölüp Afganistan’ı bitirdiler. O topraklar, bugün hâlâ çekmekte. Hâlâ ötekileşmiş durumdalar.
Bu ayrı bir gerçek.
Diğer gerecekse şudur:
Saldırgan ve işgalci Putin Rusya’sına ekonomik müeyyideler uygulayacaklarını haber veren Batılı başkentler, aynı Putin 2014’te Kırım’ı işgal ve ilhak ettiğinde böyle bir müeyyideyi tavizsiz şekilde tatbik etselerdi şu ân açıkladıkları yaptırımlar caydırıcı olurdu. Vaktiyle bu yapılmadığı için Putin, Ukrayna için yükselen kınama ve yaptırım seslerini kuru gürültü olarak karşılıyor olabilir.
Şu tespiti de yapmalıyız:
24 Şubat Ukrayna işgali karşısındaki çaresizlik BM, AB, AİHM ve NATO gibi Batılı müessesleri kökten sorgulama zaruretini doğuracaktır. Keza Türkiye hapishanelerinde tutuklu olan bazı casusluk ve bölücülük sanıkları için ikide bir Ankara’ya parmak sallayan İnsan Hakları Mahkemesi, Avrupa Parlamentosu yahut Avrupa Konseyi’ne göre 42 milyonluk Ukrayna halkı acaba iki terör suçlusu kadar etmiyor mu? Niçin susmaktalar?
Son sözümüz bizdeki bir kısım muhalefetedir:
Mehmetçik, Suriye ve Irak’ta meşru müdafaa yolunda bölücü hainleri kovalarken Tayyip Erdoğan’ı “Neo Osmanlıcılık”la suçlayanlar, neden “Neo Çarlık” veya “Neo Sovyet” sevdalısı Putin’i işgal ve ilhaklardan dolayı yermezler?
Son soru:
Türkiye’deki muhalefetin Kırım diye bir mes’elesi var mıdır?
Kırım’ın Kıbrıs’tan farksız olduğunu biliyorlar mı?
.PUTİN’E YAKIŞAN!..
2022-02-24 02:00:00
Rus uçağının 2015’te Suriye’de düşürülmesine Ankara sahip çıkarken, Vladimir Putin, uçağı, Türkiye Cumhuriyeti’nin değil "paralel devlet yapılanması" ihanetinin düşürdüğünü görmüş ve bu sebeple soğukkanlılığını muhafaza etmişti. Rus devlet başkanı, böyle davranmayıp da öfkeyle hareket etseydi Rusya ve Türkiye bir harbe tutuşur ve ikisi de felakete sürüklenirdi.
Böyle bir olumlu neticede Putin’in payı büyüktür.
Nitekim gerçek belli olunca Sn. Erdoğan, Sn. Putin’e bir mektup yazmış münasebetler hızla iyileşmeye başlamıştı. Şu gün dünyada seviyesi korunarak anlaşan 5 lider varsa bunlardan ikisi Türkiye ve Rusya devlet başkanlarıdır.
Putin, şimdiye dek hemen daima muvazeneli, soğukkanlı ve mes’uliyetli bir devlet adamı intibaı vermişti. Çarlık Rusya’sı ile münasebetlerimizi tarif için "kötü" kelimesi yetmez. Faciaydı. Öyle ki geçmişimizde Rus düşmanlığı, "Moskof" kelimesiyle kandan bir kin hâlini almış ve mezar taşlarına bile kazınmıştır. Bu hâl, Sovyetler Rusya’sında tamir ve tedavi edileceğine azgınlaştı. Stalin adlı kan dökücü diktatör, Kars ve Ardahan’ı istemekle kalmadı, Boğazlar üzerinde de hak kazanmaya kalkıştı. Kızıl diktatörlüğün, 1853-56 Kırım Harbi ve 1877-78 Türk-Rus Harbi ve I. Dünya Harbi sabıkaları katmerlendi. Komünist Kremlin, diğer yandan "dünya ihtilali" ve hürriyet bahşetme aldatmasıyla bütün Garbî Türkistan’ı, Kafkaları, Balkanları ve Baltık Bölgesini işgal etti. Bunların olması, cihan savaşı zelzelesinden güçlükle çıkabilmiş Türkiye için dayanak arayışlarını doğurdu. Böylece NATO’ya dâhil olduk. Nitekim Kızıl Rusya’nın 1956 Macaristan ve 1968 Çekoslovakya kanlı işgalleri Ankara’nın NATO tercihi için gerekçelerdir. O kadar ki SSCB çökmüşken bile Kızıl Ordu, son kalıntılarıyla Azerbaycan’a girdi ve yakıp yıkarak ağır zararlar verdi.
Soğuk savaş döneminden sonra Türkiye ve Rusya ortak akılla eski düşmanlıkları arkada bırakarak iyi komşuluk münasebetleri geliştirdiler. İki taraf da ülkelerindeki köhnemiş zihniyetleri arkada bırakmaya çalışıyorlardı. 40 yıla yaklaşan bu dostluk süreci, Azerbaycan saldırısıyla da etkilenmedi. Olanlar, bir başka dönemin suçu görüldü. Fakat beri tarafta Moskova’nın emperyalist huyu, Suriye ve Libya’da yine karşımızda oldu. Buna rağmen Ankara, güttüğü ince diplomasiyle bunları masada hâlle baktı. Hatta Kırım işgali bile öyle oldu. Tarihî Türk yurdu Kırım, Stalin rejiminde mahvedilmiş, Kırım Türkleri, en zalim şekilde topraklarından sürülmüşlerdi?(*)
Rus askeri, Putin döneminde Ukrayna’ya saldırdığında Kırım, bu ülkeye bağlı otonom bir idareydi. Buna rağmen Kırım, işgal edildi. Ankara, bu çetin işi de diplomasi yoluyla hâlle uğraşıyor. Suriye, Libya ve Kırım problemleri yaşanırken bile Türkiye ve Rusya ekonomi ve turizm başta olmak üzere çok alanda çok iyiler…
1994 Budapeşte Memorandumu ile Rusya, ABD ve İngiltere, Ukrayna’nın toprak bütünlüğünü taahhüt etmişlerdi. 2014 Minsk Andlaşmasıyla da Dombass çatışması durdurulmuştu. Rusya burada da imza sahibidir. Hâlbuki aynı Rusya, bugün 1994 ve 2014 taahhütlerine aldırmadan Ukrayna’nın doğusundaki Donetsk ve Luhansk’ı müstakil devlet olarak tanımak suretiyle Ukrayna’yı bölmüştür. Ukrayna, doğudan ve kuzeyden işgal tehdidi altındadır. İki bölgedeki 15 bin isyancı ve Beyaz Rusya, Rus ordusunun yanında yer alacaktır. Kremlin, Azak Denizi’nin kuzeyindeki Mehitopol’ü de gasbederek Rostovla Kırım arasında kara irtibatını kurmak suretiyle Kırım’ı tam hazmetme gayesini güdüyor.
İhtilafın özünde şu vardır:
Rusya, Ukrayna’nın NATO’ya girmesini istemiyor. Bu istek anlaşılabilir. Ancak, Ukrayna da sürekli olarak Rus işgal tehdidi altında bunalmış vaziyette. Bu tehdit olmasa belki de isteğinden vazgeçecek. Ancak Batı da Moskova’yı kızdıracak kadar kışkırtmacı bir üslup içinde.
Bu durumda sadece felaket getirecek olan bir harbin önüne geçmek, büyük ölçüde Putin’in soğukkanlılığına bağlı. Aklıselimine bağlı. Devlet adamlığına bağlı… Putin bugün o uçak düşme hadisesindeki Putin değil. Aklıyla değil hırslarıyla hareket ediyor. Böylece yarın kendinden iyilikle bahsedilmesini engelliyor. Putin, eski Rusya’nın yüz karası işgal sayfalarına yenilerini eklememeli, adını lekelememeli. Bunun için de mutlaka Ankara’ya, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın hakemliğine güvenmeli. Türkiye, yangına benzin dökmüyor. Birçok acısına rağmen itidali elden bırakmıyor, hem Kiev’i ve hem de Moskova’yı anlamaya çalışıyor.
Moskova, bu adaletli davranışı barış adına fırsat bilmelidir.
Sn. Putin de biliyor ki Stalin ve yoldaşları lânetle anılmaktalar.
Milyonlara ya gözyaşı veya kan döktüren hiçbir şahsiyet hayrla yâd edilmez.
Savaş mı?
Hayır! Asla!
Siz de böyle demelisiniz Sn. Putin!
Bu gidişat, size hiç yakışmıyor.
Vebali çok ağır olur!..
…
(*)Cengiz Dağcı, ONLAR DA İNSANDI. Kırım’dan sürgünün yaşanmış romanı.
.KOMŞULARLA SIFIR İHTİLAF!
2022-02-22 02:00:00
Yakın iklimimizdeki devletlerle münasebetlerimiz değerlendirildiğinde kardeşlerimiz, dostlarımız, müttefiklerimiz ile arada ihtilaf bulunan ve ihtilafın ağır seyrettikleri diye tasnif edilebilirler…
Dört yanımızdaki komşularımız bellidir:
Rusya, Gürcistan, Azerbaycan, Ermenistan, İran, Irak, Suriye, KKTC, Güney Kıbrıs, Mısır, Libya, Cezayir, Tunus, Fas, Yunanistan, Bulgaristan, Ukrayna, Kırım.
Bu memleketlerle karadan yahut denizden hemhududuz. Bir de sınırdaş olmadığımız hâlde yakın olduklarımız vardır. Daha ziyade Orta Doğu ve Balkan devletlerdir. Hemen hepsiyle Osmanlı müşterek geçmişine sahibiz. Romanya, Bulgaristan, Makedonya, Bosna-Hersek, Sırbistan, Karadağ, Kosova, Arnavutluk, Yunanistan Balkanlardaki mücavir alanlarımızdır. Bazılarıyla çok yakın olmak üzere çoğuyla dostuz. Bosna-Hersek’le kardeşiz. Sırbistan’la aramız kötüyken son 5 yıl içinde düzeltildi. Orta Avrupa’daki Macaristan’la Azerbaycan ve KKTC ile olduğu gibi Türk Devletleri Teşkilatı’nda beraberiz. Hem Ukrayna ve hem de Rusya ile dostluğumuz gayet iyi seviyede. Azerbaycan ile kardeşiz. Katar’la dostluğumuz kardeşlik seviyesindedir. Somali Afrika’daki kardeş topraklardır. Senegal, Sudan ve daha başka Afrika ülkeleri samimi kucaklaşmalar yaşıyoruz.
Ermenistan’la münasebetlerimiz kangren hâlini almıştı. Asırlık derttir. Son Dağlık Karabağ mağlubiyeti, Erivan yönetimini gerçekçi siyasete yöneltti. Ermenistan’ın Türkiye ve Azerbaycan ile olan ilişkileri iyileşme yoluna girmiş ve barış ümitleri yeşermiştir. Bu yılki 24 Nisan’ı merak mevzuudur. "Diaspora’’ denen yurt dışı Ermeni menfaat odakları yine soykırım kan davasına tutunacaklar mı?
Libya ile kardeşiz. 20. Asrın başında 1911’de Trablusgarp’ta yere düşmüştük. Bir asır sonra yine buradan ayağa kalkar olduk. Emperyalist devletlerin hayata geçirdikleri hükûmet darbesinden sonra Mısır yönetimiyle Ankara’nın arası bozuldu. Bu yakınlardaysa düzelme yoluna girdi. Suudi Arabistan’la da genç veliahdın heyecanı yüzünden kekre bir vaziyet hâsıl olmuştu. O da arkada kaldı. BAE, maalesef tuzağa itilerek 15 Temmuz’da FETÖ’ye destek olmuştu. Fakat geç de olsa hatalarını anladılar. Veliahd Prens el Nahyan, Ankara’ya gelerek özür kabilinden bir ziyaret yaptı ve birçok andlaşmalar imzalandı. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın iade-i ziyaretinde BAE’nin Türkiye Cumhurbaşkanına gösterdiği yüksek alâka dünyada yankı buldu ve çok miktarda yeni andlaşma imzalandı.
Yakın tarihe kadar bölge Benjamin Netanyahu adında bir politikacının varlığına katlanıyordu. O’nun zamanında zaten mağdur olan Filistin, katmerli zulümler yaşadı. Hâl bu olunca da Türkiye İsrail alış-verişi dibe vurdu. Nihayet Başbakan Netanyahu seçimle gönderilince yeni gelen idare ilk iş olarak Ankara ile yeni bir dönem başlatma teşebbüsüne girişti. İsrail CB’si mart başında yine bir örtülü özür kabilinden Ankara’ya gelecek…
Rusya ile tarihî düşmanlığımız varken Turgut Özal döneminde başlayan dostluk, son 10 yıl içinde zirveye ulaştırıldı. Hileli uçak düşürme vak’ası bile bunu bozamadı. Mısır, İsrail, BAE ve hatta Ermenistan’la bile yaşanmakta olan ihtilaflar bitme yolunda.
Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı, bu hafta Afrika’dadır. Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Senegal ve Gine Bissau, ziyaret programında. Kıtaya geç kalmış da olsak yeniden dönmüş bulunuyoruz. Afrika’daki toplam sefaret sayımız 2002’de yalnızca 12 idi. 2022’de 43’e çıkmıştır. Orta Afrika’ya kadarki saha, Osmanlı hayatı hüküm sürmüş topraklardır. Bu kıtanın kalkınmasına destek vererek Batı sömürgeciliğinden kurtulmasına destek olduğumuzun; Afrikalı mazlum ve mağdur milletler de elbette farkındalar…
Rusya ile tarihî düşmanlık aşıldığına, Sırbistan’la dahi iyi olduğumuza, Mısır, SA, İsrail’le normalleşme başladığına, BAE ile münasebetler fevkalade seyir kazandığına hele hele Ermenistan’la yaşanan ağır ihtilaf, yerini aklıselime bırakmaya başladığına göre kalan iki devletle olan ihtilaflar da bitirilebilir:
Bu devletler, Suriye ve Yunanistan’dır.
Her ikisiyle de karadan sınırdaşız.
Her ikisiyle 5 müşterek geçmişimiz var.
Atina ve Şam yönetimleri, dış devletler güdümünden kurtarılırsa Ankara’yla yeni dönem başlayabilir. Sn. Putin, Ukrayna meselesini atlatır atlatmaz Sn. Erdoğan, Suriye meselesini kendisiyle masaya yatırabilir. Suriye’de sür’atle hazırlanacak bir anayasa ve buna bağlı olarak yapılacak genel seçimler, Türkiye-Suriye çıkmazının önünü açar.
Ankara; 2023 Haziran’ına girmeden önce, Atina’ya da diplomatik barış taarruzu uygulanmalıdır.
Suriye ile olduğu gibi Yunanistan’la da ilânihaye hasım kalamayız.
Rusya ile kaldık mı?
Ermenistan’la kaldık mı?
Mısır ve BAE ile soğukluk devam edebildi mi?
Dostluk, iki tarafa da kazandırır.
"Komşularla sıfır ihtilaf" da böylece hakîkat olur!
.BÜYÜK VE KUDRETLİ TÜRKİYE
2022-02-17 02:00:00
Ortada Rusya-Ukrayna değil, Rusya-ABD ihtilafı bulunmaktadır…
1990’da ‘soğuk savaş dönemi’nin bitmesiyle Rusya süper ligden düştü, ABD, dünyanın tek patronu kaldı. Böyle bir netice gelişmeseydi Amerika, Irak Afganistan ve Suriye’ye giremezdi. Rusya, süper güç vasfını kaybettikten sonra hayli bocalamıştı…
O’nu yeniden süper güç çapına erdiren iki sebep vardır. Birincisi Beyaz Saray krallarının Amerikan ordusunun girdiği her yerde arka arkaya işlediği büyük hatalar ve ikincisi de Rusya Federasyonu’nun Vladimir Putin diye bir lider çıkarması.
Tek patronluğun avantajını kaptırmak istemeyen Washington, hadisenin farkındadır. Rusya’nın niyetini okumakta, toparlandığını da görmektedir. Bundan dolayıdır ki Amerikan yönetimi, Rusya’nın yolunu kesmek istiyor. Ancak işi çok da kolay değil. Tek büyük güç kalmasına rağmen son 4 Başkanda da cihangir hükümdar çapını bulamamıştır.
Rusya, Kırım’ı işgal etmiş, Belarus dayanışmasıyla Kuzey’den Avrupa’ya sarkmış, Ukrayna’yı bölmüş Dombass’da iki uydu "devletçik" kurdurmuştur. Amerika ise Karadeniz’e yalnızca Romanya ve Bulgaristan’la sokulmamış, Dedeağaç’la da Meriç ve elbette Boğazlara da rampa kurmuştur. Bunları yaparken maskesini kullanmaktadır. Beyaz Saray, konuya dair konuştuğunda Amerikan askerinden değil NATO’dan söz ediyor. Bu noktada Moskova mukabil güçten yani Varşova Paktı’ndan mahrum kalmıştır. Bu cihetle de NATO’nun varlığı sorgulama konusudur.
Moskova, dünyaya seslenirken "Amerika, NATO vasıtasıyla beni muhasara altına alıyor!" demekte. Bu "muhasara" kuşatma, çevreleme itirazı, haksız değildir. Yukarıda ifade ettiğimiz gibi ortada Rusya-Ukrayna değil; Rusya-ABD ihtilafı vardır. Biri, tekrar süper güç olmak, diğeri ona mâni olmak istiyor. Bu bir yeryüzü toprak, nüfuz imkân, servet ve itibarlarını paylaşma mücadelesidir. Eğer adı geçen iki devlet olmasa başka devletler olacak ve yine yaşanacaktı. Ulu Cihangîr Hükümdar Yavuz Sultan Selîm Hân’ın "Dünya, iki padişaha yetmeyecek kadar küçüktür!" sözü meşhurdur. Bu maddî tespitin yanında bir de ruhî, dergâh ölçekli cümle vardır ki o da şöyledir: "40 derviş, bir posta sığar fakat dünya iki sultana dar gelir!"
Savaşlar, başladıktan sonra neden çıktığı çok da mühim değildir. Zira harpler, çam ormanları yangını gibidir; yıkıp geçer. Dünya, iki yıldır korona salgınıyla cebelleşirken, 5 milyon dolayında kayıp vermişken bir de NATO, ABD, Ukrayna, Rusya çatışmasına sahne olmayı kaldıramaz. Böyle bir harbin galibi, taraflardan ziyâde felaket olur. En büyük ziyanı Ukrayna görür ama Rusya ve Amerika da kan kaybeder. Türkiye, bu defa bir de kuzeyden göç dalgaları alır. I. Dünya Harbinde Beyaz Rusların İstanbul’u doldurması gibi yeni insan selleri gelir. Rusya ve Ukrayna ile olan ticarî ve iktisadî anlaşmalarımız zora girer.
Daha derinlere gidersek şunu diyebiliriz:
Yenisi ve eskisiyle devrin süper güçleri, Osmanlı gibi Cihan Devleti değillerdir. Cihan Devleti, olmanın olmazsa olmaz şartı âdil olmaktır. Bunlar, işgal etmez, geldiği topraklara adalet götürür. Bugünse sokak kabadayılığı, devlet idare anlayışına taşınmıştır. Şurada sözü geçen ve geçmeyen devletlerin; İngiltere, ABD, Rusya, Çin, İtalya, Almanya, Hollanda, Portekiz’in her biri işgalden sabıkalıdır. Rusya, Türkistan’ı, Baltık Ülkelerini, Balkanları, Kafkasları, Kırım’ı, Azerbaycan’ı, Kafkasları, Macaristan ve Çekoslovakya ve Afganistan’ı, Çin, Şarkî Türkistan’ı, ABD, mağdur Kızılderililer, mazlum Karaderililer bir yana Vietnam, Irak, Afganistan, Suriye’nin bir kısmı ve daha başka yerleri işgal etmiştir.
Hani iki haksız adına konuşturulan bir kinayeli cümle vardır; "Tencere dibin kara, seninki benden kara!" Bugün dünyadaki huzursuzluğun, işgallerin yoksulluğun, açlığın arkasında yukarıda saydığımız bütün vebal almış devlet ve milletler bulunuyor. Osmanlı Devleti, yerkürede dengeyi ve adaleti koruyordu. Onun çekilmesiyle dünya, azap yurduna döndü. Osmanlı Cihanında hakkı olan haklıydı, süper güç dünyasındaysa güçlü olan haklı. Kesin olarak inanmalı ki bu adaletsizliğin ortadan kalkması, Büyük ve Kudretli Türkiye’nin insanlığın ufkuna yeniden doğmasıyla mümkün olacaktır:
İşimiz çok.
Yılmak yok…
Yorulmak yok…
Vazgeçmek yok!
Aşk o ki İlâyı Kelimetullahı hükümran kılmaktır.
Evlâdlarını bu gâye ile bu aşkla yetiştirmeyenler vazifesini yapmamış olurlar.
.NEDEN 28 ŞUBAT?!
2022-02-15 02:00:00
İyi Parti GB Meral Akşener, Saadet Partisi GB Temel Karamollaoğlu, Gelecek Partisi GB Ahmet Davutoğlu, Deva Partisi GB Ali Babacan, Demokrat Parti GB Gültekin Uysal, 12 Şubat 2022 akşamı Çankaya’da CHP GB Kemal Kılıçdaroğlu’nun ev sahipliğinde toplandılar…
Toplantı 5 saat sürmüş. Masada 6 parti başkanı yer aldığına göre her biri 1 saati dolduracak bir konuşma yapılmamış. Toplantının esas maksadı "güçlendirilmiş parlamenter sistem"e dair imiş. Ancak 2023 Seçimlerine giderken genel başkanlar; iktisadî hayat, hukuk, dış politika, eğitim… gibi mühim konularda da birlikte hareket edeceklermiş.
Aynı masa etrafında buluşan 6 partinin Millet İttifakı’nı meydana getirip getirmediklerine dair ise bir netlik yok. Bundan olsa gerek GP genel Başkanı Sn. Davutoğlu, bu buluşmanın ve alınacak kararın adını koyma arzusuyla "Koalisyon Protokolü" denmesi teklifinde bulunmuş fakat diğerleri tarafından kabul görmemiş.
Masadan çıkan sonuca göre 6 partinin kurmayları, güçlendirilmiş parlamenter sisteme dair çalışacaklar; bu çalışmadan hâsıl olacak tek metin de 6 genel başkan tarafından 28 Şubat’ta halka açıklanacak…
HDP kendilerinin bu toplantıya çağrılmamasını kınadı. Eş Genel Başkan Mithat Sancar, "HDP ile de mutabakat aranması şarttır" diye daha alt perdeden konuşurken diğer Eş Genel Başkan Pervin Buldan, 6 partiyi kastederek “Biri hariç diğerlerinin toplam oyları, HDP’nin aldığı oyun yarısı etmez!!!" dedi. Bununla da kalmadı. "HDP’siz siyaset olmaz! Zamanı geldiğinde biz de yok saymasını biliriz!" şeklinde bir tehdit savurdu.
6’ların başı Kemal Kılıçdaroğlu, CHP’nin bugüne kadarki saklı ortağından gelen bu öfkeli serzenişlere "HDP’yi yok saymıyoruz; gerektiğinde kendileri bize gelir; gerektiğinde biz, onlara gideriz" diye mutedil bir cevap verdi…
Muhalefet partilerinin buluşmaları, görüşmeleri, birleşmeleri, ittifak veya ortaklık kurmaları vs. normaldir. Ancak konuştuğumuz olayda cevap bekleyen birkaç esaslı soru bulunuyor:
-En azından 5 yıldır Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sistemi’ne karşı güçlendirilmiş parlamenter sistem itirazı yapılmaktadır. Buna rağmen bugüne kadar İyi Parti’deki bir deneme dışında hiçbir çalışma görülmedi. Gerçek, bu iken parti kurmayları, iki hafta içinde milleti tatmin edecek, seçmeni, Cumhurbaşkanlığı Sisteminden vazgeçirecek ciddî bir dosyayı hazırlamaları, bu hazırlanan dosyanın genel başkanlar tarafından deklarasyona tebdili ve denilen tarihte açıklanması ne kadar mümkündür?
5 yıl, 2 haftaya nasıl sığacaktır?
- Açıklama tarihi olarak neden, niçin ve hangi kasıtla bir darbe günü seçilmiştir? Bunun makul ve mantıklı, halkı rahatsız etmeyecek bir izahı var mıdır? Eğer; maksat, darbe günü idiyse 27 Mayıs beklensindi. Vakit de kazanılmış olurdu.
-28 Şubat darbe tarihinin seçilmesini SP, GP, Deva Partisi Sn. genel başkanları içlerine sindirmişler midir, bunu millete nasıl açıklayacaklardır?
GPS beyannâmesi için kararlaştırılan 28 Şubat’ın bir kasd-ı mahsusa olmadığını, sehven veya hayatın olağan akışı içinde olduğunu… Sn. Kılıçdaroğlu ve Sn. Akşener nasıl ispat edecek veya hangi mecburiyetten ileri geldiğini hangi kelimelerle izah edeceklerdir?
-Meral Akşener, Temel Karamollaoğlu, Ahmet Davutoğlu, Ali Babacan vaki toplantının 6 parti hâlinde yapılmasının bir 6 ok imajına vurgu olup-olmadığını düşündüler mi? Bu suali vatandaş bize sordu. Kullanıldılar mı? Diyecek sözleri var mıdır?
Sn. Kılıçdaroğlu, bir taraftan adı geçen parti başkanlarıyla toplanır ve bu toplantıda Cumhur İttifakına, Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’a karşı şayet kasıtlı değilse tam bir talihsizlik ve basiretsizlik eseri olarak "28 Şubat" takvimi tercih edilirken, diğer taraftan HDP’den gelen sert açıklamalar karşısında gerektiğinde HDP’ye de gidebileceklerini söylemiştir.
Bu denilen, CHP için midir?
Yoksa 6’lar adına mıdır?
Diğer genel başkanlar, diğer partiler ne söyler?
Mezkûr toplantıya dair hükmümüz şudur:
Fikrî hazırlık terleri dökülmeden, öfke esaslı ve intikam saikli olarak ve "düşmanımın düşmanı dostumdur!" düsturuyla bir araya gelinmiştir.
Seçimlere 16 ay kala yapılan toplantı geç kalmıştır.
Ortada mevcut sistemi iptal edecek hiçbir proje ve teklif yoktur.
6’lı açıklama için 28 Şubat darbe gününün seçilmesi ise garip, vahim ve mânidardır.
HDP’den gelen sert sözlere karşı hassasiyet korunmamış; özür mahiyetinde, dil döker cevaplar verilmiştir.
28 Şubat’ta bir beyanname neşredilmesi uzak ihtimal görünmektedir.
Olsa bile hiçbir mühim tesiri olmaz:
-Döviz korumalı TL hesabının hayata girmesi,
-Üniversite imtihanında barajın kaldırılması,
-Temel gıda maddelerinde KDV’nin yüzde 1’e düşürülmesi,
-Elektrikte kademeli faturaya geçilmesi,
-Terörün hiç olmadığı kadar perişan edilmesi,
-BAE, Ermenistan, İsrail ve Mısır’la münasebetlerin düzeltilmesi…
Gibi uygulamalarla Cumhur İttifakı, arayı çok açmıştır.
Hakem olarak Ukrayna-Rusya ihtilafını çözersek bu, asırları kucaklayacak bir başarı olur.
Bu yılın güzü veya gelecek senenin baharında birtakım büyük gelişmeler de beklenebilir:
Ermenistan ve İsrail’le ilişkiler iyileştirildiğine göre:
Yunanistan ve Suriye çalışmaları da masada devam ediyordur diye düşünüyoruz.
.BİTMEMİŞ HESAPLAR!..
2022-02-12 02:00:00
Osmanlı Devleti, şimdilerde "Ege" denen "Adalar Denizi"ndeki fütuhatını, 1456’dan 1718’e kadar; 262 sene içinde tamamlamıştır. İlk fethedilen ada, Fatih Sultan Mehmed Han iktidarında Taşoz ve son fethedilen de III. Ahmed Han iktidarında İstendil adasıdır. Söz konusu denizdeki adaların tamamı, 1830’a kadar Türk hâkimiyetinde yaşadı. 4 asra yaklaşan bu dönemde gayrimüslim ağırlıklı bu adalarda tam bir din, eğitim, ticaret, sosyal hayat vs. hürriyeti vardır. "Oniki Ada" ismi ada sayısından değil, her adayı 12 kişilik bir meclis idare ettiği içindir. Bu adalara "Akdeniz adaları" anlamında "Cezayir-i Bahr-ı Sefîd" de denir.
Adalar Denizi, belki de başka hiçbir denizde olmayan bir farklılığa sahiptir. O’nun sularının sathında toplam yüzölçümü 23 bin km2’yi bulan farklı büyüklükte 1800 ada vardır. Bunlardan yalnızca 24 tanesi 100 km2’den büyüktür. 100’ü meskûn mahaldir.
Bu kara parçaları, Girit Adası hariç tutularak kuzeyden güneye 5 kısma ayrılmaktadır:
Boğazönü Adaları, Saruhan Adaları, Menteşe Adaları, Şeytan Adaları, Kiklat Adaları…
Türkiye’nin 12 Ada tarifiyle Yunanistan’ın 12 Ada tarifi farklıdır. Bizde "12 Ada" derken Menteşe Adaları ifade edilmektedir. Şunlardır:
İstanbulya, Hereke, Kilimli, Kerpe, Çoban, İstanköy, İleryoz, İncirli, Batnoz, Rodos, Sömbeki, Tilos-İlleki ve daha güneyde bulunmamasına rağmen bu gruptan sayılan, Antalya’ya horoz ötümü mesafesindeki Kızılhisar. Buna Meis de diyorlar.
İngiltere, Rusya ve Fransa, 1821’den itibaren Mora yarımadasındaki Rumlarını kışkırttı, ayaklanmalarına destek oldu ve zora düştüklerinde himaye etti. Diğer taraftan bu devletler, ittifak hâlinde Osmanlı İmparatorluğuna saldırdılar. 20 Ekim 1827’de Navarin Limanında gemilerimiz yakıldı. Donanmamız ağır darbe aldı. 4 bin 109 şehîd verdik. Batı, Rumlar için bize karşı, o gün de tehdit ve baskılar yapıyordu. Neticede Yunanistan’ın kurulmasıyla adalar elimizden çıkmaya başladı. Ezanlar susuyor, kubbeler çöküyordu. Yüzyılı aşan bir göç başlamıştı…
1861’de millî birliğini tamamlayan İtalya, 1911’de Tarblusgarp’a hücum etti, onu 1912-13 Balkan faciası takip etti. 18 Ekim 1912’de İtalya ile Uşi Andlaşması’nı imzaladık. Biz, Trablusgarp’tan askerimizi çekecektik. İtalya da 12 Ada’yı boşaltacaktı. İstanbul, sözünde durdu, Roma ise sözünü tutmadı. Araya I. Dünya Harbi girdi.
24 Temmuz 1923 Lozan Sulh Andlaşmasının 15. Maddesiyle İtalya ve 16. Madde ile de Yunanistan’ın ellerinde bulundurdukları adalardaki hükümranlıkları kabul edildi. Bu taviz ve onu takip eden birçok büyük tavizden sonra Ankara’nın yolu açıldı.
Kısa zaman sonra 1939’da II. Dünya Harbi patlak verdi. 1943’te İtalya diktatörü faşizmin kurucu babası Benito Mussoloni, Ankara’ya 12 Aday’ı iade etmeyi teklif etti. Londra ile konuşan Reisicumhur İsmet İnönü bunu kabul etmedi.
İtalya, 1945’te harpten çekilince adaları Almanlar işgal etti. O da mağlup olarak aynı yıl çekilince adalar İngiltere’nin eline düştü.
10 Şubat 1947’de Paris’te bir konferans toplandı. "İtalya Barış Andlaşması" imzalandı. Ankara 5 gün sonra muahedeyi tanıdı. İtalya’dan ve Almanya’dan sonra İngiltere de Osmanlı adalarından çekiliyordu. Yunanistan, bir kere daha yeni adalar kazanıyordu.
Haddizatında Yunanistan üzerinden İngiltere buralara hâkim olmaktaydı. Akdeniz’de olduğu için 12 Ada’dan sayılmayan Kıbrıs’ı daha evvel I. Dünya Harbi’nde gasbetmişti.
Şu var ki İtalya, Almanya ve İngiltere’nin tahliye etmesiyle Yunanistan’a intikal eden 12 Ada, "Paris Andlaşması" da denen mezkûr milletlerarası mukavelenin bağlayıcı şartlarından dolayı silahlandırılamayacaktı. Bu adalarda sadece polis ve kır polisi olabilecek, deniz üssü ve askerî tahkim yapılamayacaktı.
Aksine davranış, andlaşmayı ihlaldi…
O ihlâl, bugün fazlasıyla yapılmakta.
Atina, adaları keyfince kullanmakta, silahlandırmakta ve hatta hava meydanları bile yapmaktadır. Rumlara ufacık bir Mora yarımadasında devlet olma imkânı tanıyan sömürgeci devletler, kısa sürede çevreye kol-budak atmasına fırsat tanıdıkları gibi bu tarihten bir buçuk asır sonra da AB’ye aldılar.
Batı’nın her dönemde şımarttığı Atina, bugün de aynı imtiyazı görmektedir. Londra, Paris, Washington tam destek vermekteler. Amerikan silahları Fırat kıyıları gibi Meriç kıyılarına da girdi. Arkasından cesaret alan Atina, haddini bilmezlikte ölçü tanımıyor. Ankara’nın andlaşma şartlarını ihlal etmemesini hatırlatması üzerine tepkiler veriyor. Suriyeli mültecilere âdeta soykırım yapan Yunanistan’ın niyetini iyi okumalı. ABD, Ukrayna, NATO-Rusya, Beyaz Rusya arasındaki tehlikeli tırmanışına da dikkat etmeli. Biz, inşallah çıkmaz, ama çıkarsa harbin, ara buluculuk dışında hiç tarafında yer alamayız.
Ancak, TMT- Türk Mukavemet Teşkilatı’na "silahlı terör örgütü!!!" diye iftira atan gayrı millî zihniyet, bu iktidarı devirmek için Türkiye’yi harbe sokmaktan bile geri durmaz. Tuzaklara karşı çok uyanık olmalı. I. Dünya Harbi’ne nasıl girdiğimizi hatırda tutmalı. Padişahın, Meclis’in, Başkumandan Vekilinin, Sadrazamın haberi yoktu ama harbe girmiştik.
Evet; garp cephesinde yeni bir şey var:
O cephede sırtı sıvazlanan bir komşu, Okyanus ötesinde anlaşılmaz bir müttefik, Karadeniz’de öfkeli dalgalar, Fırat ve Meriç çevresinde yabancı silahlar var. Kısacası 1830’dan beri Adalar, 1915’ten beri Boğazlar ihtilafı sürüp gelmekte…
Köroğlu ne doğru demiş:
-Delikli demir çıktı, mertlik bozuldu!!!
"Ötesini söylemeyeceğim!"
Sezai Karakoç da ötesini söylememişti.
.YILMAZ ÖZTUNA
2022-02-10 02:00:00
Bir yurt içi seyahatine çıkmam gerekiyordu; bu seyahate O’nun iştirakinin de isabetli olacağını düşündüm. Dâvet etmek için aradım. 1969’da siyasete girdikten sonra Ankara’da mukimdi. Sabit telefon her zamanki gibi fazla çalmadan hemen açıldı. Kendimi tanıttım "Buyurun azîz üstadım" dedi. Hakîki İstanbullu olmanın ve Türkçeyi çok güzel konuşup-yazmanın kazandırdığı seçkin üslupla bir defa daha layık olmadığımız bir hitaba muhatap olmuştuk. Bir keresinde yine böyle mukabele ettiklerinde mahcubiyetimizi dile getirince "Biz, Bâb-ı âli’de Üstadlarımızdan böyle öğrendik" demişti…
Şu hâlde günümüzle mukayese edersek nasıl ki bugün "Sosyal medya" denen iklimde bataklıklar ve gül bahçeleri varsa o günkü Bâb-ı âli denen matbuat, basın dünyasında da varmış.
Arama sebebini arz edince, telefonda hafifçe güldüğünü hissettim:
-Ne mümkün efendim? Şuradan kalkıp Kızılay’a gidemiyorum.
Vedalaşıp telefonu kapattık.
Aldığım habere üzülmüştüm.
Bir insanın eve mahkûm kalmasını düşündüm…
Türk tarih ve irfan âlemi olarak 10 sene evvel kaybettiğimiz bir münevverimizden hakiki bir okur-yazardan söz ediyoruz. Akıncı Beylerinden Tunalızâde Tahsin Bey’in devrimizde dek devam eden soyuna mensup evlâdlarından tam adıyla Abdullah Tahsin Yılmaz Öztuna hakkında konuşuyoruz…
Araplarda ve herhâlde İslâm kültürünün tesiriyle olsa gerek İspanyollarda olduğu gibi demek ki çok da uzak olmayan zamanlarda muhakkak ki şecere vesikası bakımından isimler, bizde de böylesine zengin şekilde verilirmiş. Babasının adının Mehmed Muhiddin Öztuna olması bir yana annesininki Ayşe Emine Süreyyâ Öztuna’dır. Eşi Hadice Doğu Hanım ile birlikte önce kız, sonra da erkek çocukları olunca geleneği devam ettirerek onlara Ayşe Süreyyâ Hanzade ve Mehmed Nureddin Oğuzhan ilk isimleri verilmiştir…
Yukarıda naklettiğimiz telefon görüşmesini yaptığımızda Üstad tarihçi 75 yaşındaydı. Demek oluyor ki 2005 yılıymış. Son konuşmamız olmalı.
İlk konuşmamız ne vakitti?
Onu hatırlamıyorum ama ismiyle ilk karşılaşmamı anlatabilirim…
1965 yılıydı. İstiklâl Ortaokulu’nda okuyordum. Devrin Adana’sındaki Kuruköprü semtinde bir gazete kulübesi vardı. Bir gün orada asılı mecmualar arasında biri dikkatimi çekti. "Hayat Tarih" ismindeki bu derginin kapağında bir donanma resmi vardı ve Yahya Kemal’in şu beyti yazıyordu:
Deniz ufkunda bu top sesleri nerden geliyor?
Barbaros belki donanmayla seferden geliyor!
Mecmuayı satın aldım ve okumaya başladım. Künyede umumi neşriyat müdürü "T. Yılmaz Öztuna" diyordu. Farkında değildim ama böylece istikbaldeki bir dostumla tanışmış oluyordum.
Hayat Tarih, 1965’te neşriyat âlemine girip, 1982’de kapanmış olan yüksek kaliteli aylık bir dergiydi. Kapandıktan sonra muhtevası, yüz bini aşan tiraj ve satışıyla o çapta bir tarih dergisi uzun müddet çıkamadı. Yılmaz Öztuna, bu dergiyle yeni nesillere tarihi sevdirdi.
Velûd bir kalem olan müellif, ilk şöhretini Hayat Tarih Mecmuasıyla yapmıştı. Bunu pekiştiren "Türkiye Tarihi" oldu. Şevket Rado’nun Hayat yayınlarından çıktı. Adı geçen tarih, 12 Cild ve küçük boydu. 12. Cildde Abdülhamid Hân’a hayli geniş bir bölüm ayrılmıştı. Burada yazdıkları çok ses getirdi. Resmî ideoloji ve kasıtlı veya kısır aydınlar, bu Hakan hakkında "Kızıl Sultan" ve "müstebit" diye söz ediyorlardı. İftira, on yıllardır okullardaki tarih kitaplarında yer alıyordu. Gerçi Necip Fazıl "Ulu Hakan" ve Nihal Atsız da "Göksultan" diye mağdur Padişah hakkında övücü eserler yazmışlardı. Fakat ilk defa namuslu bir tarihçi, tarafsız bir zaviyeden hakkı teslim ediyordu. Abdülhamid Hân’ın isminin lekeden kurtulmasında Yılmaz Öztuna’nın kıymetli bir payı vardır. Türkiye Tarihi, daha sonra Ötüken Neşriyat’ta yine 12 Cild olarak büyük boy basıldı. Müellifin Devletler ve Hanedanlar gibi hacimli 5 cildlik bir eseri daha vardır. Bunların dışında da çok eser vermiştir. Yavuz Sultan Selim, Avrupa Türkiye’sini Kaybımız, Bir Darbenin Anatomisi muhakkak okunması gereken kitaplardır. Türkiye gazetesinde de uzun seneler haftalık tarih sohbetleri yazdı ve başyazılar kaleme aldı…
Yılmaz Öztuna, içi boş akademik unvan sahibi olmak yerine, içi dolu, okunabilir, istifade edilebilir değerli eserler üretmiştir.
Abdülhamid Hân’ı, Hânedanı "yetki ile" temize çıkarmaya muvaffak olmuş, Bir Darbenin Anatomisi’nde cunta elebaşı Midhat Paşa ve şer ortaklarının Abdülaziz Han’ı nasıl şehîd ettiklerini, bunların gerçekte nasıl kimseler olduklarını vesikalarıyla gözler önüne sermiştir. Buna mukabil Tanzimat’ın mason Sadrazamı Mustafa Reşid Paşa ile O’nun yetiştirmesi ve yoldaşları Fuad Paşa ve M. Emin Âli Paşa’ya toz kondurmaz. Bunları kendisine soracak fırsatım maalesef olmadı.
Bunun gibi bazı nakil ve hükümlerinde hataları vardır. Şu var ki Yılmaz Öztuna imzasını taşıyan hiçbir fikrî mahsulü olmasa Yavuz Sultan Selim adlı eseri O’na yeter diye düşünüyoruz.
Müellif, 1930’da Fatih’in Vezneciler semtinde dünyaya gelmiştir. İstanbul Türkçesine bihakkın vâkıf ve onu güzel kullanan üslûb sahibi şahsiyetli bir yazardı. Eserlerini okuyanlar sadece tarih zenginliği kazanmaz, Türkçelerini de geliştirirler.
Kaderin cilvesine bakmalı ki ismini hakaret ve iftiradan kurtardığı Hakan Halife’nin 10 Şubat 1918’de vefat etmesi gibi; O’nun da kalem, elinden 9 Şubat 2012’de düştü, 10 Şubat'ta Cuma günü Büyük Hükümdar Fatih Sultan Mehmed Hân’ın huzurundan ahirete uğurlandı. Zincirlikuyu Kabristanı’nda medfundur.
Yazdıkları, amel defterini kapatmayan eserler olsun inşallah…
Bilhassa son 20 senede nice güzel insan, Türkiye gazetesinden, aramızdan ayrılıp bizleri "yetim-i akran" bıraktılar…
İyiler, iyi atlara binip gittiler!
Cümlesine rahmetler olsun.
Sırada kim var acaba?
Hüve’l bâkî!..
.PİŞMANLIĞIN BEDELİ
2022-02-08 02:00:00
15 yıl kadar evveldi; Menderes Türel, Antalya B. Ş. Bld. Başkanıydı. Hizmetlerini anlatmak için basın mensuplarını Antalya’ya dâvet etmek yerine kendisi İstanbul’a gelmişti.
5-6 kişi, Sn. Türel’in dâvetlisi olarak Fer’iye Lokantasında öğle yemeğindeydik. Çeşitli şeyler konuşuluyordu. Bizimse içimizde Sultan Abdülazîz Hân’ın şehadetinin hüznü kendini hissettiriyordu. Sultan, 30 Mayıs 1876’da hal edilerek Fer’iye Sarayı’na kapatılmıştı. 4 Haziran 1876 günü sabah namazını kıldıktan sonra Kur’ân-ı kerîm okurken aslında cunta ajanı olan birkaç bahçıvanın pencereden girip her iki elinin bileklerini kesmeleri neticesi kan kaybetmekle 46 yaşında iken vefât etmişti…
Yemektekilere bunları açmadık.
Başka bir mevzuu dile getirdik:
Bulunduğum yerden o günkü adıyla "Boğaziçi Köprüsü" görünüyordu. Masada konuşmalar hararetlenmişti. Biz, ortaya öylesine bir soru attık:
-Şunu merak ediyorum; vaktiyle "köprüye hayır!" diye nümayiş yapanlar, bugün arabalarıyla şu köprüden geçerken acaba ne düşünüyorlardır?
Mehmet Ali Birand, sol yanımda oturuyordu.
Eliyle koluma vurarak aynen şunu dedi:
-Sorma!.. Ben, o eşekliği yaptım! Daha beterini de yaptım. Bir insan, idam edilsin diye yürüyüş yapılır mı? Adnan Menderes, idam edilsin diye yürüyenlerin en önünde ben vardım. Ancak; ben, "Demirkırat Belgeseli"ni de bu sözlerle bitirdim!
Merhum Birand’a atfettiğimiz bu sözleri, kendisi hayatta iken de hem yazmış ve hem de ekranlarda dile getirmişti.
Şüphesiz ki pişmanlık, insanî bir vasıftır, hatadan dönmedir. Atalarımızın "peşimanlık" dedikleri pişman olmak, özür dilemek fazilettir…
Bu hâtırayı niçin bir kere daha naklettik?
Şu sebepten:
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve eşi Emine Hanım’ın, Ukrayna seyahati dönüşü korona hastalığına yakalandıkları ortaya çıktı. Haberi, Sn. Erdoğan, bizzat kendisi verdi ve hastalığın hafif seyrettiğini, evden çalışmaya devam edeceği bilgisini paylaştı...
Vak’a işitilir işitilmez vatandaşlardan yağmur gibi dua ve geçmiş olsun dilekleri yağdığı gibi yabancı devlet adamlarından da geçmiş olsun mesajları ulaştı. Hatta onlardan biri de Yunanistan Başbakanı Miçotakis idi. 5 asır boyunca bir arada yaşadığımız Rumlar, daha sonra Batılı malûm sömürgeci devletler tarafından isyana teşvik edilmiş ve neticede Yunanistan kurulmuştu. 1830’dan beri de arkasındaki güçler, O’nu bize karşı hep kullanageldiler. Bu yüzden Yunan yetkililer, yaptıklarının doğruluğuna inansalar da inanmasalar da Ankara’ya sık sık sataşırlar. Hâl bu iken Sn. Kiriakos Miçotakis, Cumhurbaşkanı Erdoğan ve refikasının salgın hastalığa yakalandığı haberini işitince hemen üstüne düşen komşuluk ve insanlık vazifesini ifa etti…
Birtakım sosyal medya kullanıcılarının ise kendi, Cumhurbaşkanlarına, ülkelerinin seçilmiş devlet reisine karşı sosyal medyanın bataklık bölgesinden atmadıkları çamur kalmadı. Tabiî ki polis, failleri yakaladı.
Onlara sorulsa ki "Yunanistan düşman mıdır?" Tereddütsüz "evet" derler. "Yunanistan Başbakanı da düşman mıdır" diye tekrar sorulsa yine aynı cevabı verirler.
Tezat ve ibretlik manzara ortadadır:
Düşman olduğuna inandıkları bir memleketin yine düşman saydıkları üst yöneticisi, Cumhurbaşkanımıza "geçmiş olsun" dileklerini gönderirken düşmanlık ihtirasıyla zehirlenmiş bazı Türk yurttaşları, ülkenin başındaki insana bir hastalık ânında bile hakaret edebilme fütursuzluğunu gösterebiliyorlar.
Bu yüz kızartıcı eylem, insanî ve İslâmî hasletlerden mahrûmluğun en kat’î delilidir. Bu suçu işleyenler, bu gençler nerelerde yetişiyor, yetişmelerinde ne gibi eksiklikler var ki başkasının hastalığını kendileri için şenlik sebebi saymaktalar?
Şuna eminiz ki onlardan da bazıları, hatta belki çoğu, 10 sene 20 sene… sonra kendilerine Birand’ın kelimesiyle hakaret edeceklerdir.
O söz, pişmanlığın bedelidir…
Sn. Erdoğan’ın hastalığının duyulması üzerine yalnızca vatandaşlarımızdan ve yabancı devlet erkânından değil, bizdeki parti başkanlarından da geçmiş olsun dilekleri geldi ve Cumhurbaşkanı Erdoğan da isimlerini sayarak genel başkanlara ayrı ayrı teşekkür etti.
Olması gereken buydu.
Yoksa büyük noksanlık olurdu.
Bu olayda hastalananın kim olması değil, hangi sıfatı taşıdığı önemlidir.
Bir başka kimse de CB olabilirdi.
O hâlde hadiseden ders çıkartmalı:
Siyasetçilerimiz, birbirlerini gerektiğinde en ağır sözlerle yerebilirler. Lakin durulacak yer unutulmamalı. Tenkîd, düşmanlığa sıçramamalı. İslâm âlimlerinin, kıymetli eserlerinde verdikleri şu nasihat, ömrün yol haritasıdır:
-Birine kızdığınız zaman ağzınıza geleni söylemeyin; gün gelir onunla dost olur ve mahcup olursunuz! Birini sevdiğiniz zaman da her sırrınızı açmayın; gün gelir aranız bozulabilir, bu defa da mahrem bilgileriniz başkasının eline geçmiş olur…
Yâ hep, yâ hiç! demek kaybettirir.
Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- "hayr, orta yoldadır" buyurmaktalar.
Hâce-i kâinatın bu buyruğu, kulağa küpe olmalı…
.DEMOKRASİNİN YOLU
2022-02-01 02:00:00
Çok partili hayatın fiilen yaşandığı 1908-1918 arası göz ardı edilse bile 1923-1945 Tek Parti Dönemi’nden sonra yeniden çok partili hayata geçiş tarihimiz 1945’tir.
Cumhuriyet idaresinden 3 yıl önce ise TBMM kurulmuştu.
1945’te II. Cihan Harbi bitmiş, dünyada dengeler değişmiş, İngiltere, süper güç olarak yerini ABD’ye bırakmış, ABD’nin karşısında SSCB mevzilenmiş ve daha sonra sözü çok edilecek olan Soğuk Savaş dönemi başlamıştı… Bu gelişmeler, kapitalizm-komünizm saha kapma yarışıdır. Mevzubahis yarışta devletler, yerini belli edecektir. Bu safhada Washington, Ankara’ya telkinlere daha doğrusu diplomatik baskılara başladı:
Çok partili hayata ve böylece demokrasiye geçilmesi ve Sovyetlere karşı Batı’nın yanında yer almak, ortaya konan şartların en önemli iki maddesidir. Böylece 1945’te partiler kurulmaya başlandı. Bunu 1 yıl sonra Marshall Yardımı, onu da 1952’deki NATO üyeliği takip edecektir. Önceki yıllara ait biri muvazaalı, danışıklı iki küçük parti denemesi sayılmazsa Cumhuriyetten sonraki ilk çok partili seçim 1946’da yapıldı. CHP, o meşhur seçim hilesi "açık oy-gizli tasnif" oyunuyla şaibeli bir şekilde iktidarına devam etti. 1950’de ise DP’ye karşı seçimleri kaybetti. Bir daha iktidar olamadı. Ancak birkaç kere koalisyon hükûmetlerinde yer aldı.
Demokrasi mazimiz noktasından şunlar da söylenebilir:
1876’da ilk anayasamız olan Kanun-ı Esasi yapıldı. Bunu seçimler takip etti. 1908’de II. Meşrutiyet ilân edildi. Partiler kuruldu. Sosyalist Parti bile vardı.
Demokrasi tarihimiz, Meclis esas alınırsa 1876’ya, partiler esas alınırsa 1908’e, 1920’de TBMM’ne ve uzun bir inkıta, sekteye uğrama döneminden sonra da 1945’e yine çok partili hayata dayanır.
Demek oluyor ki Türkiye demokrasisinin yolu, 1876’da İstanbul’dan 1908’de Resne’den, 1920’de Ankara’dan, 1945’te Washington’dan geçmiştir. Diyarbakır, bu güzergâhın hiçbir safhasında yoktur. Böyle bir şart ve mecburiyet de yoktur. Olmaması bu güzide şehrimiz için bir eksiklik ve kusur da değildir.
Buna rağmen eski ve yeni politikacılar, Diyarbakır atıflı olarak rüşveti kelâm edip, zımnen yâni örtülü biçimde, niyeti belli olanları ümitlendirmekte ve kendilerine de yol açmaya çalışmaktalar. Bu lüzumsuz konuşmanın ilkini, Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın “3 hatamdan biri” dediği Mesut Yılmaz yaparak "Avrupa Birliği’nin yolu Diyarbakır’dan geçer!" demişti. Bu talihsiz laf, öylece kaldı ama o günlerde çok tartışıldı.
Bu defa ANAP Genel Başkanı Yılmaz’ın dediğini CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, özneyi değiştirerek tekrarladı. O’na göre "demokrasinin yolu Diyarbakır’dan geçer!"
Bu sözün mantığı nedir?
Bir talihsiz lakırdı ikinci el olarak neden tekrar edilir?
Diyarbakır, oldum olası kıymetli bir şehrimiz ve ecdattan intikal eden bir medeniyet mirasıdır. Fakat AB veya demokrasi için imtiyazı yoktur. Vardır demek bölücü teröristlerin iddialarına hak verme anlamına gelir. Kemal Kılıçdaroğlu, eğer, "Demokrasinin yolu Diyarbakır annelerinin rızasından, duasından geçer!" deseydi bu anlaşılırdı. Sözde tezi ise alâkasız bir ifadedir ve hiçbir değeri yoktur. Zira bu çıkış, 2023 seçimlerinden ümidi kesmiş olmanın bir ruh hâli olarak görünüyor. Bölücü partiden yüz çeviren ve çevirecek seçmeni, kazanmak adına telaffuz edilmiş ve fakat önü ardı hesap edilmemiş zarar getirecek bir cümledir.
Sorumlu siyasette durup-düşünmeden akla geldiği gibi konuşulamaz.
Türkiye, artık istiklâlin tam sahibidir.
Bundan böyle:
Demokrasinin yolu, vatandaşın vicdanı, seçim sandığı ve Ankara’dan geçer…
.YILIN GÜNDEMİ UKRAYNA!
2022-01-29 02:00:00
"Rusya-Ukrayna Krizi" 2014’ten bu tarafa devam ederken son 1 yıl içinde tehlikeli şekilde kızışmış bulunuyor. 26 Mart 2021’de "Donbass" bölgesinde çıkan çatışmalarda 4 Ukrayna askerinin ölmesi ve Rusya Federasyonu’nun Ukrayna sınırına yığınak yapmasıyla mesele, daha birçok yönlü olmaya başladı…
Buhranın başlangıcı 2013’tür. İktidarda devlet başkanı olarak Rusya taraflısı Viktor Yanukoviç bulunuyordu. Bu isim, önceki hükûmetin AB ile imzaladığı ortaklık mukavelesini askıya alınca AB’ye girmek isteyen Batı yanlısı halk, sokaklara döküldü. Donbass bölgesindeki gösterilerdeyse devlet başkanına destek verildi.
Donbass, Ukrayna’nın doğusundadır ve Lugansk ve Donetsk adlı iki kesimden meydana gelmektedir. Bölgedeki ağırlık Rus nüfustadır. 45 milyonluk Ukrayna’nın yüze 17’si Rus’tur. 2013’te başlayan sokak hareketleri, 2014’te de devam etti. Rus taraftarları, 11 Mayıs 2014’te Donetsk Halk Cumhuriyeti ve Lugansk Halk Cumhuriyeti’ni kurdular. Ukrayna’da Turuncu Devrim oldu. Devlet başkanı ve hükûmet üyeleri Moskova’ya kaçtılar. Ukrayna, sözde idareler kurulmuş olan Donbass’ta kontrolü kaybetti, Rus askeri bu bölgeye girdiği gibi Rusya Ukraynalılarla Tatar Türklerinin itirazına rağmen Kırım’ı da işgal etti.
1990 öncesi SSCB’nin hâkimiyeti altında olan Ukrayna, bugün Rusya ve AB’ye komşu olmakla stratejik bir konumdadır. Nüfus ortadan ikiye ayrılmış gibi. Yarısı AB ve NATO’ya girmek isterken diğer yarısı karşı çıkmaktadır. Ukrayna, hâlihazırda bu iki teşkilata da mensup değildir. ABD ve İngiltere, Kiev’e Başkan Vladimir Zlenskiy’e tam destek vermekte, Ukrayna’nın toprak bütünlüğüne saygılı olunmasına işaret etmekteler. Türkiye de aynı tavır içindedir. Son bir yılda ve bilhassa son olaylardan sonra Rusya’nın Ukrayna hududundaki askerî varlığı 110 bini bulunca Amerika da NATO’nun harekete geçme ihtimaline karşı 8.500 askerine hazır ol demiştir. Bunlar olurken Almanya, Fransa gibi Avrupa devletleri ise ayak sürümektedir. Beyaz Saray-Kremlin arasındaki mektup diplomasisi de bir fayda getirmiş değil. Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov "Biz, Kiev’le savaşmak istemiyoruz fakat bizi de anlayın!" diyor.
Hemen her ABD başkanı döneminde Amerika, bir yere girdi ama hepsinde de kaybetti. Joe Biden iktidarındaysa Ukrayna-Rusya krizi alevlenmiştir ve giderek Rusya, Ukrayna, Kafkaslar, Avrupa ve Türkiye ve dolayısıyla dünya için tehlike arz etmektedir.
Ukrayna, Rusya için bugün de savunma sanayi ve ağır sanayi bakımından bir imalât merkezidir. Diğer taraftan Donbass ayrı değerdedir. Burada 10 milyar tondan fazla kömür yatakları mevcut. Bu hacmiyle Avrupa’da dördüncü sırada yer alıyor.
Anlaşılacağı gibi mevzubahis buhranın stratejik, iktisadî, siyâsî, tarihî, nüfus gibi yanları mevcuttur. Moskova, kolay kolay Suriye’nin Akdeniz kıyısındaki Tartus Deniz Üssünden ve Kırım’ın Karadeniz limanından vazgeçmez. Nitekim Rusya’nın bugün Karadeniz’de 20’nin üstünde ve Baltık Denizi’nde de 20 savaş gemisi seyir hâlindeler. Ayrıca Moskova, müttefiki Belarus’u da silahlandırarak Ukrayna’yı kuzeyden de kuşatmaktadır.
Kremlin; kendi nüfuz alanlarından Kazakistan’da çıkarılan yangını kısa sürede bastırdığı gibi Ukrayna meselesini de bastıracağını düşünüyor olmalı.
Diğer taraftan Türkiye’nin NATO üyeliği mevzuu vardır. Bu krizde taraflar arasında bir kapışma çıkması durumunda bizi taraf olmaya icbar edecek hukuki bir sebep yoktur. NATO üyesi bir ülke, saldırıya uğradığı takdirde teşkilat andlaşmasının 5. Maddesine göre diğer üye devletler, saldırıya uğrayan devletin yanında yer alırlar. Ukrayna ise NATO üyesi değildir. Ankara’ya düşen vazife, bu yangını büyümeden söndürmektir. Bu sebeple ara buluculuğumuz çok değerli. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın Rusya Başkanı Sn. Putin’i dâvet etmesi ve O’nun dâvete icabet kararı vermesi barış adına sevindiricidir. Vladimir Putin, Pekin Olimpiyatlarından sonra şubat sonu gibi Türkiye’ye gelecek. O arada Başkan Erdoğan da 3 Şubat’ta Kiev’e giderek Ukrayna Başkanı Vladimir Zelenski ile görüşecektir. Bu ilk kademe müzakereler ikili cereyan edecektir. Ancak daha sonra taraflar şeklinde genişlemesi beklenir.
Türkiye çok büyük ve çok önemli bir rol üstlenmiştir.
Bunu BM’ye veya bir başka devlete kaptırmamaya dikkat etmeli.
Şu manzarada yangını, kan dökülmesini, savaş felaketini... önleyecek tek merkez Ankara’dır. Sn. Erdoğan’ın mevkidaşı Sn. Zelenski’yi NATO mevzuunda ikna etmesi beklenir. NATO, Sovyetler çökünce sorgulanır olmuştur. Arada bir örtülü şekilde darbelere destek verme dışında çok da bir iş gördüğü yok. Fransa CB’si Macron bile "NATO’nun beyin ölümü gerçekleşti" demişti. Ukrayna, kalırsa ve alırlarsa AB’ye girebilir.
Kiev, Batı’nın telkinlerine kapılarak NATO heveskârlığını terk edebilir. Bunu yaparak toprak bütünlüğünü kurtarabilir. Rusya’nın tehlike olması, işgal tehdidi ise Ukrayna için bir gerçektir. Putin bu noktada tam ve güvenilir teminat vermelidir.
Başlıkta ne demiştik?
-Yılın gündemi Ukrayna!
Hangi yılın?
Cengiz Aytmatov’un dediği gibi:
Gün Uzar Yüzyıl Olur!
Nitekim imparatorluklardan kayalar, taşlar bir asır evvel koptu, sarsıntılarıysa sürüp gitmekte…
.KAR SEVGİDİR
2022-01-27 02:00:00
"Viktor", hikâyesini, eski yazılarımdan birinde ve o hâdiseyi, yeniden yaşarcasına yazdığım "Bobi"den önceki köpeğimizin ismiydi. Bu fino; küçük sevimli köpeklerimize "Victor" ve "Bobi" isimlerini, diğer 3 ağabeyim gibi bugün o da rahmetli olmuş olan ve Eğrikapı’da anneciğim ve yengeciğimle birlikte âdeta İstanbul’a girip çıkanları yine cömertliklerinin bir eseri olarak ağırlayıp-uğurlayan Ekrem ağabeyim vermişti.
Viktor vak’asında olsa olsa 6 yaşındaydım. Çakıl mezrasından Harput merkeze bağlı bir muhtarlık olan Har’a taşınmıştık. Hakîkaten öyle; insan hayatı, bir göçler silsilesi. 5 yaşında Çakıl’dan daha sonra Keban Barajı’nın sularına gömülecek olan Har köyüne, 9 yaşında Har’dan Adana’ya, 19 yaşına gelince de Asrî Mezarlık’ta babamı bırakarak Adana’dan İstanbul’a taşındık… Ve bir bakıma bunların devamı denecek askerlik ve yurt dışı yılları…
Âdem aleyhisselâmın dünya dönemiyle başlayan göç, hicret, yolculuk her insanın hayatında şöyle veya böyle sürüp gitmekte…
O bembeyaz renkli Viktor, Har köyündeki evimizin bahçesinde canlı duruşu, yuvarlanmış kuyruğu, heyecanlı soluyuşu, sarkmış pembe diliyle hayatından memnun olmalıydı. Büyüklerle beraber tarlaya gider-gelir, kovulması gerekenleri kovar, yabancı elleri ırak tutardı. Bir gece kar, çok şiddetli yağdı. Viktor, kendi yuvasındaydı. Sabah olup da kapı zorlanarak açıldığında dışarıda bizi bir üzüntünün beklediğini bilmiyorduk fakat çabuk fark ettik. Karların üstünde Viktor’un kanı ve kemikleri vardı. Kurt veya kurtlar inmiş finomuzu parçalamışlardı. Parçalanan, yalnızca Viktor değildi. Yüreğimiz de parçalanmıştı. Bunu, 9 yaşındayken Bobi’yi Elâzığ tren istasyonunda bırakma mecburiyetimizdeki parçalanmışlık onu da çeyrek asır evvel Civan’ın kaybolması takip edecekti. Civan, o güzel insan merhum Abdurrahman Ekinci ağabeyin Van’dan bize hediye gönderdiği kedimizdi. O da bembeyazdı ve bir gözü mavi, bir gözü sarıydı. Evimizin bir mensubuydu. Yıllarca bizimle yaşadıktan sonra bir gün yokluğunu fark ettim. Kayboldu dediler. Ama böyle olmadığını altı ay sonra öğrendim. Kaybolmamıştı; gerçeği alışarak kabullenmem için öyle demişler. Doğru ya telef olma da bir kayıptır. Civan ölmüştü… Viktor’un, Bobi’nin fotoğrafları yok. O zamanlar bu imkânlar mevcut değildi. Ama Civan, şimdi vakur tavrıyla Instagramda…
Kar denince bunlar aklıma geldi.
Geliyor…
Sadece bunlar mı?
Hayır!
Fazlası var:
Kar denince mutlaka Sarıkamış’ı hatırlarım:
Bu dünya hayatında ilk öğrendiğim kelimelerden biri Sarıkamış olmuştu. Babam dostlarıyla, bu kelime merkezli konuşurlardı. Tabiî ne konuştuklarını anlayamazdım. Tâ ki Sarıkamış’ta askerlik yapana kadar. Polatlı’daki Topçu ve Füze Okulu’nda yedek subay aday adaylığımızı tamamladıktan sonra sinema salonunda kur’a çekiyorduk. Her birimiz bir yere gidecektik. Rahim Er, torbaya elini daldırdı ve kâğıdı çıkardı. Sarıkamış yazıyordu. Gülerek koşup yerine geçti. Kur’a çektiren yedek subay şöyle dedi: "Hem Sarıkamış, hem de gülüyorsun!" Çok şükür ki bu söze şöyle cevap verdim: "Sarıkamış, vatanın bir parçası değil mi?"
Bu vatan parçasında vatanî vazifemizi bihakkın eda ederek teğmen rütbesiyle terhis oldum. 9. Tümen 9. Topçu Alayı Uçaksavar Bataryasında takım komutanıydım. 1975/76’ydı. Kendi boyumuzda karlar içinde askerlik yaptık. Karşıda Allahüekber Dağları, 90 bin şehidin üstündeki uçsuz-bucaksız bir kefen gibiydi. Her taraf beyazdı. Aylarca toprağa hasret kaldık. Kızaklar çalışırdı. Çarşamba akşamları cephanelikte nöbet tutarken karda batmayalım diye postallarımızın altına edikler geçirirdik. Eksi 10-15 derecelerde eğitim yapardık. Melville’nin Beyaz Balina’sını, Kafka’nın Dâvâ’sını ve daha nice eserleri bu ortamda okumuştum…
Sarıkamış’ı görmeyen kar gördüm demesin. 8 ay sonra karlar eriyip de bahar gelince bu defa 3 yüz metre daha zirvelere çıkarak 2 bin 100 metrede tatbikatlar yapmıştık. Sonraki senelerde de ömrümüzün 1 yılı aşkın bir zamanı geçen bu yeri ihmal etmedim. Bingür Sönmez’le birlikte birçok defa Sarıkamış şehitlerini yâd ettik. Bu arada teklifimizle "Cıbıltepe", "Bayraktepe" oldu.
Ocak 2022’nin son haftası, milyonlarca insanın hafızasına nice hatıralar emanet etti. Üstünden zaman geçince onlar, kendilerini konuşturacak ve yazdıracaktır...
Eskiden; yani TV’ler yokken; gazeteler, siyah-beyaz ve az sayfalıyken kar haberleri, felâket ve esâret diye verilmezdi. Becerikli ellerle meydanlara kardan adamlar dikilir ve al al yanaklar ve gülle savuran ellerle kar topu eğlenceleri yaşanırdı.
Gazetelerse bir şeyi hiç ihmâl etmezlerdi:
Cenab Şahabeddin’in o uzun Elhan-ı Şita’sının girişi olsun kar haberinin yanında yer alır, sanki Kış Nağmeleri işitilirdi:
Bir Beyaz lerze, bir dumanlı uçuş,
Eşini gaib eyleyen bir kuş gibi karlar
Geçen eyyâmı nevbaharı arar…
…
Sevet-i Fünun dönemi diliyle yazılmış bu şiir, şimdilerde zor anlaşılabilir. Ahmet Muhip Dıranas’ın Kar şiiri ise çok sadedir:
Kardır yağan üstümüze geceden
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze inceden.
…
Karlı geçen önceki senelerde olduğu gibi bu defa da hiçbir gazete sayfasında tek mısra olsun kar şiiri görmedik. Bir gelenek unutulmuştu. Böylece verimli bir yanımız daha eksildi. Şuuraltı ihtiyacından olsa gerek, bu ülkenin çocukları, bir dönem Adamo’yla birlikte "Her yerde kar var" dediler ama kendi irfan mahzenleri karanlıkta kalmıştı…
…
Yunan çıkışlı Fransızca “antoloji" kelimesinin yerini "güldeste"nin alması iyi oldu. Birçok konuda güldesteler neşroldu. Kar Şiirleri Güldestesi adında bir esere gelince onu görmedik. Belki bu da çıkmış fakat mahcup bir eda ile bir kitapçı rafına saklanmıştır. Oysa biz, kış memleketiyiz. Mahkûmiyetler, mecburiyetler başka cephelerden inkişaflara yol açar. Öyle düşünüyoruz ki Rus edebiyatının velûd oluşunda uzun kış aylarının büyük payı vardır.
Sohbet, sanat, edebiyat… zayıflayınca; mısralar sayfalarda, kitaplar raflarda kalınca hırçınlıklar, kavgalar çıkıp gelmekte.
Kar, sevgidir.
Kar, rahmettir.
Nakışlı kar tanecikleri, bir yudum billur sudur…
.HAKARETLERİN ZAMANLAMASI!
2022-01-25 02:00:00
"Sanatçı" diye şöhret olmuş Sezen Aksu, Hazreti Âdem ile zevcesi Havva validemize, şarkısının hem güfte ve hem de icrasında "cahil" diyerek âlenen hakaret etti. Herkes bilir ki Âdem aleyhisselâm, ilk insan ve ilk Resuldür. 6 Ulü’l azm; en yüksek Peygamberin birincisidir.
Bu, değiştirilmesi mümkün olmayan bir hakikattir.
Diğer mutlak hakikate gelince:
Peygamberlere îmân, amentü’nün " …ve rusulühü" cümlesinden olarak îmânın 6 şartından biridir. Bir Resul veya Nebî yâni Peygamberle alay etmek, ona hakaret etmek, sövmek, aşağılamaya tevessül etmeyi, Kur’ân-ı kerîm, Hadîs-i şerîfler ve topyekûn edille-i şer’iyye yâni İslâm Hukuku küfr sayar. "Küfr" söz olarak sarf edilmesi veya icraat olarak yapılması şahsın -var ise- îmândan çıkmasına sebep olan suçtur. Bu suçu işleyen dînî ıstılahla söylemek gerekirse mürted olur. İslâm ceza hukukunda müeyyidesi vardır.
Suçlar şahsîdir. İşleyeni ilzam eder, bağlar. Bu kaide, hemen bütün hukuk sistemlerinde mevcuttur. Ancak işlenmiş böyle bir suça öncesi, sonrası veya icra edilirken söz ve yazı gibi maddeten, mânen destek veren, yardım eden, teşvik eden, üç beş… oy almak için suçu ifade hürriyeti olarak kabul eden, sözlerin çarpıtıldığı yalanını dile getirenler de bu suça dâhil olmuş olur. Böylesi bir suçun fail ve şerikleri, İslâmiyet’le köprüleri atmış olurlar.
Ulu bir Peygamberle onun mümtaz zevcesine -hâşâ- "cahil’ demek, şarkıda onlardan "cahil" diye bahsetmek, bu münasebetsizliği san’at, mevzubahis suçu işleyeni de sanatçı görmek, soylu san’atla, asîl san’atkâra hakarettir. Böylesi iğrenç bir hakaretin sonrasında Allahü teâlâya sövme, devamında da Şanlı Peygamberimizi yerme vardır.
Ne dendiği ortadadır. Bazı politikacılarla çeyrek aydınların, tevil gayretleri abesle iştigaldir. Zırva, tevil götürmez! Hiçbir aklı başında insan, bir Peygambere sataşmaz. Bu seviyesizliği zaman zaman artist yani ressam veya sanatçı unvanlı bazı Avrupalı yobazlar, Peygamberler Peygamberine karşı ika etmekteler.
Âdem Peygamberin ilk insan ve ilk peygamber olduğunu bütün semâvî dinler kabul etmektedir. Bu itibarla suç, bütün insanlığa karşı işlenmiş ve insanlığın ceddine hakaret edilmiştir. Cezası yalnızca şeriatta değil, Türk Ceza Kanunu’nda da vardır. Dînî değerlere hakaret, TCK 216, Anayasa 24 ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ile yasaklamıştır. Bu hakaretle şu yahut bu miktarda kamu barışına ziyan verilmiştir.
***
Hangi memlekette olursa olsun;
Unvanı Başkan, İmparator, Kral, İmam, Şah, Sultan, Padişah, Cumhurbaşkanı… her ne olursa olsun; o memleketin Devlet Başkanına hakaret, aynı zamanda ve doğrudan o memleketin halkına da hakarettir. Gazeteci Sedef Kabaş, iştirak ettiği bir TV programında Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a hakaret etmiştir.
Sn. Erdoğan’ı dakikalarca kötülendikten sonra bu defa sözüne kuvvet kazandırmak için güya kaba bir deyimden istifadeyle onu paylaşmakta. Böyle bir müdafaaya inanacak safdile sadece gülünür. Mızrak çuvala sığmaz. Sözün sarhoşluğuna kapılarak bir şeyler sarf ettikten sonra zoru görünce o sözü ortada sahipsiz bırakmak acınası bir hâldir. Denilen şeksiz ve şüphesiz Cumhurbaşkanının şerefine hakarettir. Yapılan mekân benzetmesiyle makam da hakarete uğramıştır. Cumhurbaşkanını işbaşına getiren millet de aynı şekilde hakarete maruz kalmıştır.
Aydın, evvela haddini bilendir.
"Bir kimsenin kendi kendisine verdiği zararı, cümle âlem bir araya gelse yapamaz!" sözü meşhurdur. Edebiyatta da yerini almıştır. "Adlî" mahlasını kullanan II. Bâyezıd Hân divanında bunu şöylece şiirleştirmiştir…
"Kendi kendine ettiğin âdem,
Bir yere gelse edemez âlem."
Sevgili Peygamberimiz -aleyhiselâm- şöyle buyurmaktalar:
-Mü’min, aynadır; ona bakan kendini görür!..
Bu iki suçu ve sahiplerini, kendi hasis menfaatleri için düşünce özgürlüğü vs. diyerek savunanlar, aslında bu kimselere kötülük yapmaktalar. Hâlbuki tövbe vardır, özür vardır, pişmanlık vardır. Bunlar hatırlatılacağına "az bile dedi" kabilinden konuşmak da yine bir konuşma sarhoşluğudur.
Diğer yandan;
Hukuk çerçevesinde mütalaa edildiğinde hâliyle şu soru da akla gelmektedir:
-Bir kimse, Cumhurbaşkanına hakaret isnadıyla tutuklanırken bir Ulu Peygambere çok daha ağır ve çok daha net şekilde hakaret eden kimse için neden hiçbir emniyet işlemi ve adli muamele yapılmamaktadır?
Ayrıca; adı geçen gazeteciye sadece Türkiye’deki bir kısım politikacılar değil Alman DW yayın kuruluşunun Türkiye şubesi de dikkat çekici bir destek vermiştir. DW, sosyal medyadaki resmî hesabından attığı tweet’te, Sedef Kabaş hakkında tutuklama kararı veren İst. 10. Sulh Ceza Hâkimi Furkan Bilgehan Ertem, Osman Kavala’yı da casusluk suçlamasıyla tutuklayan hâkimdir dedikten sonra ayrıca bu hâkim, HSK’nın aradığı 4 yıllık kıdeme sahip değildir şeklinde iddiada bulunmaktadır.
DW’nin açtığı yoldan başka saldırlar da beklenebilir.
O zaman şunu görmemek olmaz:
Yapılmak istenen şu olamaz mı?
Seçimlere 17 ay kalmıştır.
Artık erken seçim ihtimali bitmiştir.
İktidar, Cumhur İttifakı, hamle üstüne hamle yaparak, kararsızları, küskünleri vs. yanına çekmeyi başarmıştır ve bu yolda da devam ediyor. Vaziyet, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2023 Haziran’ında bir kere daha seçileceğini göstermektedir. Bunu fark edenler, her yolu mubah saymaya başlamış olsalar gerek...
Aylar öncesinde "seçimler yaklaştıkça toplumu gerecek, birbirine düşürecek olaylar, tezgâhlar hız kazanacaktır!" demiştik. Bolu’da üst üste neler olmadı? CHP Grup Başkan Vekili Özgür Özel, bu ülkenin anaokulu çocuklarına Allah’ı, Peygamberi, duayı, dayanışmayı öğretmeyi Orta Çağ zihniyeti diye alenen tahkir ve tezyif etti.
Oralardan da buralara gelindi.
Eğer bir kimse sarhoş değilse veya aklî melekesine ziyan gelmemişse bir Peygamber veya adı ne olursa olsun bir ülkenin Cumhurbaşkanı hakkında böylesi ağır sözler etmez.
Demek ki sahnenin arkasında aslî mânevî failler bulunuyor. Ceza kanunu, bu failleri, tetiği çeken gibi suçun ortağı sayar…
Tekrar edelim:
Seçimler yaklaştıkça çılgınlıklar artabilir!..
Her ihtimali düşünmeli, her tedbiri almalı ancak soğukkanlılığı elden bırakmamalı…
.KARADENİZ ALEV ALMASIN!
2022-01-22 02:00:00
Rusya ve Ukrayna, birbirinin üstüne yürümüş, gözleri kıvılcımlar saçan, duman çıkaran burunları, diğerine değecek kadar yaklaşmış öfkeli iki kişi gibi. Kavgaya tutuştu, tutuşacaklar. Benzer manzara, 10 yıl kadar önce yine yaşanmış fakat bu iki devlet ve 3 bölge devleti, AGİT’in himayesinde Belarus’un başkenti Minsk’te bir araya gelerek ateşkes imzalamışlardı. Buna rağmen sürtüşmeler durmadı, ufak çaplı kapışmalar sürdü, Turuncu Devrim yaşandı. İktidar değişiklikleri oldu. Sebeplerden biri, Ukrayna’daki ilginç siyâsî yapılanmadır. Komünist Parti, Rusya gönüllüsü ufak partileri de yanına alarak iktidara gelebiliyor. Diğer kanatsa iktidar olduğunda NATO, AB ve ABD ile farklı andlaşmalar imzaladı.
Bugün kavganın koptu kopacak safhasında Minsk Zirvesi yine konuşulmakta. Bu zirve, pek netice vermese de bağlayıcı taahhütler sebebiyle taraflar, muhatap alınabilmektedir. Buna rağmen adı geçen zirveye ümit bağlamak gerçekçi değildir:
Bu ihtilafta gerçekçi tercih, Türkiye’nin ara buluculuğudur. İyi olan tarafların da bu şıkka müspet bakmalarıdır. Eğer o tarihe dek Donbass bölgesinde savaş çıkmazsa Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Kiev ve Moskova, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’in Ankara ve Ukrayna Cumhurbaşkanı Vladimir Zelenski’nin yine Ankara ziyaretleriyle ara buluculuğumuz, sulh ve sükûnu temin etme muvaffakiyetimiz, dilek olmayı aşarak “İstanbul Zirvesi”yle hayata geçebilir.
Rusya ve Ukrayna arasındaki bu geçimsizlik, dünden bu yana sürüp gelen bir tereke meselesidir. Çok yönlüdür. Rusya, SSCB’nin ana mihver devletiydi. Ukrayna ise Romanya, Bulgaristan vs. gibi Sovyetlerin peykiydi. Bu yüzden Rus liderler, dile getirmeseler de hadiseyi baba mirası gibi telakki etmekteler. Ukrayna tarafı ise hep o geçmiş işgal yıllarının korkusunu taşımakta. Sovyetler Birliği varken Kızıl İmparatorlukla Kapitalist İmparatorluk, bu bölge dâhil dünyanın muhtelif coğrafyalarında türlü çatışmaları açıktan veya örtülü, bizzat veya vekâlet yoluyla yaşadıkları gibi çatışma, bugün de sürmektedir. Kazakistan’daki son kargaşada bu ihtilaf geleneğinin, güç üstünlüğü mücadelesinin payı olduğu gibi aynısı Ukrayna’da da yaşanmaktadır. O kadar ki Amerika’nın Yunanistan’daki artan silah gücü için Kremlin, geçen hafta sert bir üslupla Atina’yı ikaz etti. Tarihten bu yana süre gelen mevzubahis bu ihtilaflar, tek kaleme dayanmasa da nüfuz üstünlüğü kapışması olduğu kesindir. Bölge haritası masaya yatırıldığında; Washington ve Moskova’nın Kazakistan ve Orta Asya’da, Ukrayna ve Balkanlarda, Suriye ve Akdeniz’de çıkar çatışmaları içinde oldukları kolaylıkla görülür. Bu dalaşmalara yer yer üçüncü devletler de karışmaktadır. Keza Soros gibi sivil toplum maskesi takmış yumuşak güçler de icap ettikçe devreye sokulmaktadır. Renkli devrimlerin, Ukrayna ve Gürcistan’da yaptıklarıyla Türkiye hamlesi hafızalardadır.
Diğer yandan farklı zaviyelerden bakıldığında Ukrayna incelenmeye değer topraklardır. Tarihin derinliklerinden itibaren Osmanlı dönemi dâhil Türk idaresindeydi. Son olarak Kırım, buraya bağlı iken ecdadın “Moskof” dediği Rusya Kırım’ı işgal etti. Diğer istilacı, devletler gibi aynı “Moskof”un bugün de Ukrayna’yı mevcuttaki fiilî bölünmüşlükten öte resmen de parçalama tehlikesi dünyanın gözü önündedir. Şu benzerlik dikkat çekici olmalı. Geçen hafta kötü hadiseler yaşanan Kazakistan’daki Rus nüfusu ile Ukrayna’daki Rus nüfusu yüzde 17’lerdeki nispetle aynıdır. Ukrayna 41 milyon, Kazakistan ise onun yarısından biraz azdır.
Bütün bunlardan çıkan sonuç şudur:
Rusya-Ukrayna kapışma ihtimalini, kucaklaşmaya çevirmek, Türkiye için yalnızca bir başarı ve diplomatik zafer değil aynı zamanda mecburiyettir. Evet; mecburiyet veya vazifedir. Karadeniz’in Osmanlı imparatorluğumuzu kaybetmemizde kara bir talihi olmuştur:
1853-56 Kırım Harbi’ni 1877-78 Türk-Rus Harbi büyük felaketi, onu 2 yabancı savaş gemisinin Sivastopol, Kefe gibi limanları bombalamasıyla Büyük Devletimizi kayba yol açan I. Dünya Harbi felâketi takip etmiştir. Bugün biz, Libya ile Akdeniz’de MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yaptığımız gibi kıyımız olan her denizdeki hükümranlık hakkımızdan doğan salahiyetle Mavi Vatan’ı da inşa etmiş bulunmaktayız. Karadeniz’deki doğalgaz keşiflerimiz, Türkiye’nin gaz ithal etme sıkıntısına nihayet verme ihtimalini taşımaktadır. Ecdadın “Bahr-ı siyah” dediği bu deniz, yakın tarihlere kadar sanki sadece bir balık çiftliğimizdi. Balık mahsulü ötesi gaz ve petrol gibi stratejik verimliliğe dönüşmesi yeni ve sevindiricidir. Bu safhaya gelmişken daha bir hazırlıklı olmak şarttır:
Karadeniz’in kuzeyinde kopacak bir fırtına, sür’atle denize sıçrayıp suları tutuşturabilir. Fatih Sultan Mehmed Hân’ın İstanbul’un fethinden 10 yıl sonra Payitaht’ı emniyete almak için Karadeniz’in kuzeyini de fethettiğini unutmamalı. Bu bölgedeki Türkleri, Müslümanları, Kırım Türklerini de unutamayız. Devletler Hukuku noktasından Türkiye Cumhuriyeti için Rusya, Kırım’da işgalcidir. Silah patladı mı kavgaya kimlerin dâhil olacağı, ateşin nerelere varacağı kestirilemez. Şanlı Peygamberimizin -aleyhisselâm- “sulh olmak hükümlerin en üstüdür” buyurduklarını da insanlığa öğretmeliyiz.
Elimizde önemli imkânlar var:
Türkiye, adı geçen bütün taraf devletler Ukrayna, Rusya, ABD ile dosttur. Son 40 yıldaki Türkiye-Rusya dostluğu, tarihin hiçbir döneminde görülmemişti. Ukrayna ile gayet samimiyiz. Bu devlet, kendini müdafaa için Türk SİHA’ları satın almıştır. Son zamanlarda rahatsız edici pürüzler çıksa da ABD ile stratejik ortaklık devam etmektedir. Ankara, bu nevî otaklığı Rusya ve Ukrayna ile de dile getirmektedir.
Rüyalar dâhil çok çalışacağız:
Yeniden Büyük Devlet olmak, Karadeniz dolusu ter dökmeyi gerektirir.
.GÜRSEL VE EVREN’İN CUMHURBAŞKANLIĞI!
2022-01-20 02:00:00
28 Şubat darbe şımarıklığının faili 14 general, Ankara 5. Ağ. Ceza Mahkemesinin 13.04. 2018 tarihli hükmüyle müebbet hapis cezasına çarptırıldılar. Karar kesinleşti. Bir dönemin eli değnekli isimlerinin rütbeleri söküldü. Generallik unvan, maaş ve imkânları kendilerinden alındı…
Bir evvelki darbenin failleri, 12 Eylül generalleri ise Ankara 10. Ağır Ceza Mahkemesinin 18 Haziran 2014 tarihli kararıyla suçlu bulunarak ağırlaştırılmış müebbet hapse mahkûm edilmişlerdi. İsnad edilen suçlar, Hükûmete muhtıra vermek, Anayasa ve TBMM’yi ortadan kaldırmaya teşebbüs etmekti. Dâvâ bittiğinde mahkûmlardan Ahmet Kenan Evren ve Tahsin Şahinkaya hayattaydı. Rütbeleri söküldü. Unvan, maaş ve imkânları ellerinden alındı. Mağdurlara, mahkûmlar aleyhine tazminat dâvâsı açma hakkı doğdu…
Yakın tarihteki darbe, muhtıra ve darbe teşebbüslerinin maymuncuk anahtarı 27 Mayıs’tır. Kötü zihniyetlilere, "devlet benim!" had bilmezlere üzengi taşı olmuştur. 27 Mayıs ayıbının başındaki General Cemal Gürsel, hiçbir müeyyide, ceza yaşamadan, hatta herhangi bir çatık kaş dahi görmeden 1966 yılında uzun bir hastalık sonunda eceliyle ölmüştü…
Günümüze gelince:
TBMM, 2020’de Yassıada Kararlarını hükümsüz saydı. Yargılamalar, verilen cezalar, kararlar, artık keenlemyekündü; "yok" addedilmişti. TBMM’nin bu tarihî irade beyanı, 1 Temmuz 2020 Resmî Gazete’de yayınlanarak yürürlüğe girdi.
Her biri ciltler dolusu hacimdeki bu bahislerden çıkartılacak çok önemli, göz ardı edilmemesi gereken sonuç ise şöyledir:
1960-2000 arasındaki darbelerde sahte kurtarıcılar, kartondan kahramanlar, kendi aralarından iki Cumhurbaşkanı çıkarmışlardır. İlki 27 Mayıs’la Cemal Gürsel, ikincisi de 12 Eylül’le Kenan Evren. Bunlar önce MBK-Millî Birlik Komitesi Başkanı olmuşlar sonra da yazdırdıkları anayasaya ile Cumhurbaşkanlığı makamına oturmuşlardır.
Cemal Gürsel, 1961 Anayasasının yol vermesiyle teşekkül eden TBMM tarafından CB seçildi. Kenan Evren ise elbise misali hususî diktirdiği Anayasayı halkın oyuna götürdü. Fakat aynı rey pusulasında kendi Cumhurbaşkanlığı da vardı. Anayasaya "evet" denince O’nun Cumhurbaşkanlığı da kabul ediliyordu...
Hem 27 Mayıs Cunta kadrolarının emir-eri Prof.’ların hazırladığı 1961 Anayasası ve hem de TBMM’nin teşekkül tarzı silah tehdidi, korku ve gözdağı altında yapılmıştı. Cemal Gürsel, bu şekilde başa geldi. Kenan Evren ve arkadaşçalarının yaptırdıkları 1982 Anayasası, referandum, TBMM’nin oluşması ve kendisinin Cumhurbaşkanlığı makamını ele geçirmesi de böyledir. Her iki devirde de silahlar, tanklar, örfî idareler/sıkıyönetimler, ihbarlar, alıp götürülmeler vardı.
TBMM, 22 Mayıs 1987’de Adnan Menderes ve arkadaşları için naaşlarının İmralı Adasından nakline karar verdi. Ailelerin "Devlet Töreni" şartının ancak kabul edilmesiyle nakil, 11 Nisan 1990’da gerçekleşti. Merhumların ismi hava meydanı, üniversite, cadde, müze gibi birçok yere verildi… Altın yere düşmekle paslanmamış, itibarları iade olmuştu. Meclis’in, 2020 tarihli külliyen yok sayma kararı bu iade i itibarın, itibarlı bir devamıdır.
Şu hâlde:
Türk Milletinin Meclisi, milletimizin samimi arzusuna tercüman olarak 27 Mayıs Darbesiyle cuntacıların emrindeki mahkemenin verdiği hükümleri gayrimeşru saydığına göre… o gayrimeşruluk, illegallik, hukuksuzluk ortamında seçilen Cemal Gürsel, nasıl meşru ve hukukî bir Cumhurbaşkanı olabilir? Bu darbeci asker, tarih ve dünya önünde Türkiye Cumhurbaşkanları listesinde bir yeri nasıl muhafaza edebilir?
Üstelik bu darbecinin rütbesine, generalliğine de dokunulmamıştır. Hiç şüphe yok ki hayatta olsaydı O’nun da rütbeleri sökülecek, unvanı vs. geri alınacaktı. Öyle ise TBMM kararıyla bu talihsiz adamdan Cumhurbaşkanı unvanı istirdat edilmelidir…
Hak sahibinin, rızası dışında elinden alınmış malını bizzat geri almasına "istirdat etme" denir.
Kenan Evren de Cemal Gürsel’le benzer durumdadır. Hatta vaziyeti daha ağırdır. İdama denk olan ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası almış ve rütbesi sökülerek er yapılmıştır.
Tenakuz, çelişki bu kişide de devam ediyor.
Her iki adı geçen darbecinin başında olduğu silahlı cunta, Hükûmeti düşürmüş, Meclis’i feshetmiş ve Anayasayı lağvetmiştir.
Darbe ve darbe teşebbüslerinin Devlet hayatından tamamen kazınıp silinmesi için Cemal Gürsel’in rütbelerinin de sökülmesi ve Cemal Gürsel ve Kenan Evren’in Cumhurbaşkanlığı unvanlarının iptal edilmesi gerekir.
TBMM bunları yapmalıdır.
Meclis'in vazifesidir.
.ŞEHÎDLER MÜZESİ
2022-01-18 02:00:00
Yassıada’nın eski ve yeni hâlini biliyoruz… Yeni hâliyle ismi "Demokrasi ve Özgürlükler Adası" olmuştu. Ada, tekrar kurulduktan yahut kurtarıldıktan sonra yapılan açılışta biz de vardık. Hakikaten çok güzel ve külliye ve binalar yapılmıştı. Bize kalırsa eski adı, kalmalıydı. Zira yenisi çok uzun. Buna rağmen eski isim, şöhretinden aldığı güçle halkın dilinde telaffuz edilmeye devam eder...
Yassıada, tarihî Türk mimârî zevkiyle "Yaslıada" hâlini arkada bırakırken yapılan güzel eserlerden biri de buradaki "Menderes Müzesi"dir. Merhumun çalışma masasından, hukuk kitaplarına kadar… şahsî ve aile hayatına dair birçok eşya, adını taşıyan müzede sergilenmektedir. Bunları tek tek inceledik. Ancak, bu mütevazı müze, Menderes’i kucaklayacak çap ve hacimde değildi.
Yastan kurtulan adanın açılışını Cumhurbaşkanı Erdoğan Yapmıştı.
Sn. Erdoğan bu defa da Ali Adnan Menderes’in memleketi Aydın Koçarlı’da yeni bir "Menderes Müzesi" daha açtı. Yeni müzenin maksada matuf, layıkıyla kurulmuş bir müze olduğunu hakkında çıkan haberlerden öğreniyoruz. Yassıada’daki eşyanın buraya nakledildiğini sanmayız. 1930-1961 yılları arasında siyasetin içinde olan ve keza köklü bir aile geçmişi bulunan Şehîd Başvekilin birkaç müzeye yetecek sayıda hatıra ve eşyasının olduğu bellidir…
Şu hâlde:
Bugün itibarıyla "Adnan Menderes" ismini taşıyan iki müzemiz bulunmaktadır. Bunlar eda edilmesi gereken vefâ borçları cümlesindendir. Buna rağmen yetmez. Yetmediği içindir ki yazar Sn. Yavuz Donat, Aydın’daki açılışta Sn. Erdoğan’a bir müze teklifi daha yapmış. Adnan Menderes’in Ankara’da oturduğu evin de müze yapılmasını hatırlatmış. Teklifi dinleyen Cumhurbaşkanı "Kavaklıdere’deki mi?" diye sormuş. Bu soru teklifin isabetli bulunduğuna işaret olsa gerek.
Mevcut iki Menderes Müzesi’nden başka Ankara’da da bir üçüncüsü yapılınca merhum için eda edilmesi gereken müze borcu bitmiş olur mu?
Hayır olmaz!..
Bizi devamlı takip eden değerli okuyucularımız hatırlayacaklardır. Araştırmacılar da elektronik arşivden yararlanarak ulaşabilirler. Daha bu müzelerin hiçbiri yokken; böyle bir mesele de konuşulmazken biz, Türkiye gazetesindeki sütunumuzda Menderes Müzesini teklif etmiş, Yassıada’yı yasıyla kir ve pasından kurtarma mevzuu gündeme gelince teklifimizi zenginleştirerek tekrar etmiştik.
Teklifimiz, yapılan ve yapılacak olanlardan mekân itibarıyla farklıdır:
Malûm olduğu üzere Başvekil Adnan Menderes ile Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan’ın kabirleri İstanbul’daki eski ismiyle Vatan Caddesi yeni ismiyle Adnan Menderes Bulvarı’nın kuzey ucundaki engin bir tepenin üstündedir. Her üç merhum da aynı Selçuklu çatısı altında yatıyorlar. Çok az ötede merhum Cumhurbaşkanı Halil Turgut Özal, medfundur. Bu zevatın, varlıklarıyla kıymet kattıkları bu yerin bugünkü adı "Anıtmezar"dır.
Teklifimiz şuydu:
Anıtmezar’da münasip bir sahaya Adnan Menderes’in ismini taşıyan bir müze yapılmalı. Bugün teklifimizi tekrar ediyoruz. İsmi "Adnan Menderes ve Arkadaşları Müzesi" veya "Adnan Menderes Demokrasi Müzesi" yahut "Demokrasi Müzesi" olabilir. Bu isimler neredeyse kullanıldığına göre "Şehidler Müzesi" en makulüdür. Hepsini ihtiva eder. Bu müze, Menderes ve arkadaşları gibi Özal’ı ifade edecektir…
Şöyle diyenler çıkabilir:
-Diğer müzeler yokken buraya bir müze yapılması teklifi makuldü. Ancak; şimdi iki müze var ve belki üçüncüsü de yapılacak. O hâlde neden bir de Anıtmezar’da kurulsun?
Şöyle düşünüyoruz:
1- Menderes, 3 Bakanı ve CB Özal, buradadır.
2- Türkiye’deki üniversitelerin dörtte biri İstanbul’dadır.
3- İstanbul, nüfus itibarıyla ülke çapına kavuşmuştur.
4- İlk ve orta dereceli öğrenci sayısı da milyonlara baliğ olmaktadır.
5- Yassıada’ya gitmek, hususî bir gayret ve çaba ister.
6- Aydın ile -şayet yapılırsa- Ankara’daki müzeler, kendi şehir ve çevrelerine hizmet verirler.
7- Anıtmezar’daki müze ise hakkıyla, layıkıyla ve dünya çapında bir müze olduğu takdirde İstanbul’dan, Marmara Bölgesi’nden ve yabacılardan muazzam sayıda ziyaretçi çeker.
Bu müzeye parayla girilmeli ve elde edilecek gelirin en az yarısı şehid ve gazi çocuklarıyla öksüz ve yetim çocukların ihtiyaç ve tahsillerine tahsis edilmelidir…
Şanlı mağdurlara rahmet dilerken, vefa sahiplerine teşekkür ediyoruz.
Katillere gelince…
Millet vicdanının katlini tescil ettiği yüzkarası kişilerin alınlarında "katil" yazması kâfi cezadır.
Ahiretlerini ise düşünmek bile ürpertici!..
…..
Perşembe günkü makalemiz:
GÜRSEL VE EVREN CUMHURBAŞKANI MI?
.ŞEHÎDLER MÜZESİ
2022-01-18 02:00:00
Yassıada’nın eski ve yeni hâlini biliyoruz… Yeni hâliyle ismi "Demokrasi ve Özgürlükler Adası" olmuştu. Ada, tekrar kurulduktan yahut kurtarıldıktan sonra yapılan açılışta biz de vardık. Hakikaten çok güzel ve külliye ve binalar yapılmıştı. Bize kalırsa eski adı, kalmalıydı. Zira yenisi çok uzun. Buna rağmen eski isim, şöhretinden aldığı güçle halkın dilinde telaffuz edilmeye devam eder...
Yassıada, tarihî Türk mimârî zevkiyle "Yaslıada" hâlini arkada bırakırken yapılan güzel eserlerden biri de buradaki "Menderes Müzesi"dir. Merhumun çalışma masasından, hukuk kitaplarına kadar… şahsî ve aile hayatına dair birçok eşya, adını taşıyan müzede sergilenmektedir. Bunları tek tek inceledik. Ancak, bu mütevazı müze, Menderes’i kucaklayacak çap ve hacimde değildi.
Yastan kurtulan adanın açılışını Cumhurbaşkanı Erdoğan Yapmıştı.
Sn. Erdoğan bu defa da Ali Adnan Menderes’in memleketi Aydın Koçarlı’da yeni bir "Menderes Müzesi" daha açtı. Yeni müzenin maksada matuf, layıkıyla kurulmuş bir müze olduğunu hakkında çıkan haberlerden öğreniyoruz. Yassıada’daki eşyanın buraya nakledildiğini sanmayız. 1930-1961 yılları arasında siyasetin içinde olan ve keza köklü bir aile geçmişi bulunan Şehîd Başvekilin birkaç müzeye yetecek sayıda hatıra ve eşyasının olduğu bellidir…
Şu hâlde:
Bugün itibarıyla "Adnan Menderes" ismini taşıyan iki müzemiz bulunmaktadır. Bunlar eda edilmesi gereken vefâ borçları cümlesindendir. Buna rağmen yetmez. Yetmediği içindir ki yazar Sn. Yavuz Donat, Aydın’daki açılışta Sn. Erdoğan’a bir müze teklifi daha yapmış. Adnan Menderes’in Ankara’da oturduğu evin de müze yapılmasını hatırlatmış. Teklifi dinleyen Cumhurbaşkanı "Kavaklıdere’deki mi?" diye sormuş. Bu soru teklifin isabetli bulunduğuna işaret olsa gerek.
Mevcut iki Menderes Müzesi’nden başka Ankara’da da bir üçüncüsü yapılınca merhum için eda edilmesi gereken müze borcu bitmiş olur mu?
Hayır olmaz!..
Bizi devamlı takip eden değerli okuyucularımız hatırlayacaklardır. Araştırmacılar da elektronik arşivden yararlanarak ulaşabilirler. Daha bu müzelerin hiçbiri yokken; böyle bir mesele de konuşulmazken biz, Türkiye gazetesindeki sütunumuzda Menderes Müzesini teklif etmiş, Yassıada’yı yasıyla kir ve pasından kurtarma mevzuu gündeme gelince teklifimizi zenginleştirerek tekrar etmiştik.
Teklifimiz, yapılan ve yapılacak olanlardan mekân itibarıyla farklıdır:
Malûm olduğu üzere Başvekil Adnan Menderes ile Hariciye Vekili Fatin Rüşdü Zorlu ve Maliye Vekili Hasan Polatkan’ın kabirleri İstanbul’daki eski ismiyle Vatan Caddesi yeni ismiyle Adnan Menderes Bulvarı’nın kuzey ucundaki engin bir tepenin üstündedir. Her üç merhum da aynı Selçuklu çatısı altında yatıyorlar. Çok az ötede merhum Cumhurbaşkanı Halil Turgut Özal, medfundur. Bu zevatın, varlıklarıyla kıymet kattıkları bu yerin bugünkü adı "Anıtmezar"dır.
Teklifimiz şuydu:
Anıtmezar’da münasip bir sahaya Adnan Menderes’in ismini taşıyan bir müze yapılmalı. Bugün teklifimizi tekrar ediyoruz. İsmi "Adnan Menderes ve Arkadaşları Müzesi" veya "Adnan Menderes Demokrasi Müzesi" yahut "Demokrasi Müzesi" olabilir. Bu isimler neredeyse kullanıldığına göre "Şehidler Müzesi" en makulüdür. Hepsini ihtiva eder. Bu müze, Menderes ve arkadaşları gibi Özal’ı ifade edecektir…
Şöyle diyenler çıkabilir:
-Diğer müzeler yokken buraya bir müze yapılması teklifi makuldü. Ancak; şimdi iki müze var ve belki üçüncüsü de yapılacak. O hâlde neden bir de Anıtmezar’da kurulsun?
Şöyle düşünüyoruz:
1- Menderes, 3 Bakanı ve CB Özal, buradadır.
2- Türkiye’deki üniversitelerin dörtte biri İstanbul’dadır.
3- İstanbul, nüfus itibarıyla ülke çapına kavuşmuştur.
4- İlk ve orta dereceli öğrenci sayısı da milyonlara baliğ olmaktadır.
5- Yassıada’ya gitmek, hususî bir gayret ve çaba ister.
6- Aydın ile -şayet yapılırsa- Ankara’daki müzeler, kendi şehir ve çevrelerine hizmet verirler.
7- Anıtmezar’daki müze ise hakkıyla, layıkıyla ve dünya çapında bir müze olduğu takdirde İstanbul’dan, Marmara Bölgesi’nden ve yabacılardan muazzam sayıda ziyaretçi çeker.
Bu müzeye parayla girilmeli ve elde edilecek gelirin en az yarısı şehid ve gazi çocuklarıyla öksüz ve yetim çocukların ihtiyaç ve tahsillerine tahsis edilmelidir…
Şanlı mağdurlara rahmet dilerken, vefa sahiplerine teşekkür ediyoruz.
Katillere gelince…
Millet vicdanının katlini tescil ettiği yüzkarası kişilerin alınlarında "katil" yazması kâfi cezadır.
Ahiretlerini ise düşünmek bile ürpertici!..
…..
Perşembe günkü makalemiz:
GÜRSEL VE EVREN CUMHURBAŞKANI MI?
.TÜRKİYE’NİN AB YOLCULUĞU
2022-01-15 02:00:00
Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Birleşmiş Milletler, Avrupa Konseyi, Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilâtı, İslâm İşbirliği Teşkilatı, Akdeniz İçin Birlik, Türk Devletleri Teşkilatı, G-20, D-8, Ekonomik İşbirliği Teşkilatı, Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Örgütü, Karadeniz Ülkeleri Ekonomik İşbirliği Teşkilatı, İslâm Kalkınma Bankası, Avrupa Sivil Havacılık Konferansı, Avrupa Yayın Birliği, Dünya Posta Birliği, Uluslararası Telekomünikasyon Birliği’nin kurucu üyesidir…
Bir bu kadar da gözlemci gibi değişik sıfatlarla üye olduğu kuruluşlar vardır.
Bu kadar zengin bir tabloda yalnızca bir yerde aday ülke durumundayız.
O da AB-Avrupa Birliğidir.
En eski teşkilat üyeliğimiz, kurucu âzâ olarak BM iledir ve 1945 yılına dayanır. Onu 1949’daki Avrupa Konseyi Kurucu üyeliğimiz takip eder. Eğer 1959’da yaptığımız müracaat ve 1963’teki Ankara Anlaşması, muhataplarımız nezdinde kabul görseydi bugün üyelik kıdemimizin 3. sırasında AB yer alacaktı. 1959’dan bu yana 63 sene oldu. Bu zaman zarfında teşkilat, AET-Avrupa Ekonomik Topluluğu iken AB olma gibi isim değişikliği de yaşadı. Türkiye ile de Avrupa Gümrük Birliği Anlaşması da imzaladı ama üyeliğe kabul edilmedi.
Buna Mukabil SSCB yıkıldıktan sonra birçok Balkan, Orta Avrupa ve Baltık devletini neredeyse bekletmeden bünyeye kabul etti. Son olarak güney Kıbrıs’ı da aralarına almak gibi izahı zor bir icraat sergilediler.
AB’ye girmek için yaptığımız müracaat, hem Türkiye içinde ve hem de AB ve Avrupa ülkelerinde on yıllar boyu çok tartışıldı:
Bizde, Birlik, zaman zaman bir "Hıristiyan kulübü" gibi görüldü. "Onlar ortak biz Pazar olacağız!" kaygıları dile getirildi. Bu teşkilata kabul edildiğimiz takdirde değerlerimizi kaybederek asimile olabileceğimiz bile seslendirildi.
Avrupalılarsa olaya başka türlü bakıyorlardı:
Türkiye Türklerinin hemen tamamı Müslümandır. Ülke, birkaç Avrupa devletine denk olacak kadar yüksek nüfusa sahiptir, genç nüfus fazladır. Oysa Avrupa’da nüfus artışı durmuştur. Böyle bir memleketi birliğe kabul etmek Türklerin Avrupa’yı işgaline meşruiyet kazandırmak olacaktır. Diğer yandan Türkler, Asyalıydı. Mevzubahis birlikse bir Avrupa kurumuydu.
Bu korku ve tespitlerinin ilk kısmında pek de haksız sayılmazlar. Evet, doğrudur, biz, elhamdülillah Müslümanız, nüfusumuz 100 milyon olmasa bile 85 milyondur, nüfus artış hızımız bugün de Avrupa’dan ileridir.
Avrupalılar, buna mukabil şu hususta tamamen yanılmaktalar:
Kök menşeimiz Asya’dır bu doğru. Lâkin yalnızca Asyalı değiliz. Kafkasyalıyız, Orta Doğu’luyuz, Kuzey Afrikalıyız, Balkanlıyız, Akdenizliyiz ve Orta Avrupa’lıyız. Biz 1350’lerde Süleyman Paşa komutasında eratımızla birlikte Rumeli’ye geçtiğimizden beri Avrupa’dayız. Bunun delili sadece bugün Trakya denen Paşaeli değildir. Macaristan’ın başkenti Budin’den Osmanlı’nın İstanbul’dan önceki payitahtı Edirne’ye kadar sıralanan bütün Avrupa, güney ve kuzey Balkanlardaki her şehirde mevcut olan medrese, hastane, kale, türbe, sebil, cami… gibi sayısız eser dediklerimizin ispatıdır. Medeniyet eserlerimiz onca yakma ve yıkmaya rağmen tüketilememiştir.
Müracaatımız devam ederken; yorulmaz ve inatla beklerken, muhataplarımız, "dininiz, ırkınız, örfünüz bizden farklı, nüfusunuz bizden çok fazla… sizi aramıza almayacağız!" deme dürüstlüğünü göstermediler.
Belki SSCB devam etseydi, birlik kalmayacaktı.
Geçen yılsa çok önemli bir değişiklik oldu:
İngiltere AB’den çıktı.
Bu devlet, zaten AB para birliğine geçmemişti.
Bizde ise 63 yılda her dünya görüşünden iktidaralar işbaşına geldi. Hatta yarım düzine kadar da darbe veya teşebbüsü oldu. Ancak AB’ye üyelik yürüyüşü partiler üstü ve Devlet Siyaseti olarak hep devam etti.
Bu cümleden olarak Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, AB üyesi devletlerin büyükelçilerini pazar günü Çankaya Köşkü’nde ağırladı. Belli ki Sn. Cumhurbaşkanı, hem AB niyetimizdeki samimiyeti, dilek ve şikâyetlerimizi sefirlere bizzat anlatma gayesini gütmüş ve hem de onları doğrudan dinlemek istemiştir. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı mufassal konuşmasında öz itibarıyla şunu diyor:
-AB, 2022 yılında stratejik miyopluktan kurtularak Türkiye ile ilişkilerini geliştirme noktasında daha cesur davranmalıdır.
İngiltere birlikten kopmuş, orta direk Almanya’nın başında Angela Merkel artık yok. Almanya ve Fransa AB liderliği için daha bir çekişecekler. Böyle bir AB’nin ömürlü olması zordur. Bunu Ankara çok iyi bilmekte fakat köprüleri atmamayı faydalı görmektedir.
Görüşümüzü tekrar etmek isteriz:
AB, şu yapısıyla devam edemez.
Ya külliyen çöker veya birkaç mühim devletle yeniden kurulur.
O zaman onlar, Türkiye’yi dâvet ederler.
.BABA
2022-01-13 02:00:00
Sovyetler Birliği, dağıldıktan sonra peyki devletlerin çoğunda başta kalan kişiler zaten Sovyet yetiştirmesi insanlardı.
150 yıldır Çarlık ve SSCB işgali altındaki Kazakistan’da bağımsızlığa kavuştuktan sonra herkes, vaziyetten uzun müddet memnun şekilde yaşadı.
Halkın demokrasi talebi yoktu; çünkü çok partili hayatı, seçimi… bilmiyordu. Vatandaş, hürriyetine, memleket istiklaline kavuşmuştu. İnsanlar, serbestçe ticaret yapma, iş yeri kurma, baskı görmeden ibadetini eda etme haklarını elde etmişti. Komünist rejimden kurtulmuşlardı. Bunlar, yetiyordu…
Ne var ki bir zaman sonra gözler açıldı. Memleket gelişiyor, yabancı yatırımlar geliyor, yurda para akıyor, ciddî mânâda petrol ihracatı oluyor ama vatandaşın bunlardan bir istifadesi olmuyordu.
Bu paralara ne oluyordu?
Cevabı şuydu:
Kazakistan’a akan bu paralar, off-shore yollarla dönüp-dolaşıp Başkan ve ailesine geliyordu. Şu gün Kazakistan’dan en yüklü petrol ithal eden bölge, Bermuda Adalarıdır. Bu küçük ülke, bu kadar fazla petrolü ne yapabilir?
Hadise şudur:
Kazakistan’ın 1 numaralı ismimin off-shore şirketleri buradadır. Petrol, Başkan’ın şirket veya şirketlerine ucuz fiyatla fatura edildikten sonra asıl kıymetiyle üçüncü devletlere satılmakta yüksek kâr da her defasında Başkan ailesine kalmaktadır.
Komünizmin 70 yıllık yıkıcı etkisinden kurtulan millet, zamanla bu dönen çarkı gördü. Ve alttan alta öfkeler birikti. Bir şey daha görüldü. Ülkedeki şirketlerin yüzde 70’i de ailenin elindeydi. Halk, bunların hepsini zamanla gördü… Bu arada birçok yolsuzluklar yaşanıyor, fakat millet sesini çıkartamıyordu.
Kazakistan’da 30 sene boyunca devleti yönetmiş olan Nazarbayev’in unvanı “Baba” idi. Kazaklar şunu diyorlar:
-Sonunda bir de baktık ki Baba, evlatlarından ziyade kendine çalışmış!
Gerekçe şuymuş:
-Mali bakımdan kudretli olursam yerimi ve milletimi koruyabilirim!..
Komünizmin silindirlerinden geçmemiş yeni nesiller yetiştikten sonra bu gidişat sorgulanmaya başlandı. Denilenler şöyleydi:
-Siyasi partiler kurulsun, serbest ve âdil seçimler olsun, milletin geliri dürüst şekilde paylaştırılsın, yolsuzluklar son bulsun!..
Bu meyanda 15 sene kadar evvel 2 siyasi parti kurulmuş fakat her ikisinin de lideri faili meçhul olan cinayetlerle ortadan kaldırılmıştı.
Millet, artık bunların ne anlama geldiğini biliyordu. Devlete hâkim unsur güçlüydü. Diğerleri ya susmak zorundaydı veya yok olmaktaydı. Başkan, tam hâkimdi. İma ile bile muhalefet mümkün değildi.
Baba, yorulunca yerine güya birini Başkan yaptı… Böylece gölge Başkan Tokayev’le rejim devam edecekti ve öyle de oldu. 1 Numara değişmiş fakat çarklar aynıydı. Yeni 1 numara icraat olarak öncelikle Baba’nın heykellerini her şehre dikiyordu.
Artık sabırlar taşmak üzereydi.
Sabrı taşıran kararsa yılbaşındaki LPG zamları oldu. Bir çöl şehri olan Canaözen’de halk, 2 Ocak’ta meydanlara döküldü. Çöl insanı çabuk asabileşebilmektedir. Bu sert ve asabi insanların eylemi ertesi gün büyük şehirlere sıçradı.
Şu var ki akaryakıt zammı olmasa bile bu sosyal infilak bir başka şekilde yine yaşanacaktı.
Avrupa ve Amerika’da okuyan, TV, internet ve sosyal medyadan dünyayı takip eden yeni nesiller, bu düzenin böyle gitmemesi gerektiğine inanmışlardı.
Canaözen’den bir sonraki akşam Almatı’da 50 bin kişinin bir araya gelmesiyle kendiliğinden bir miting oluştu. Konuşmacılar, hiçbir taşkınlık yapılmamasını tembih ediyor ve “şiddete müracaat etmeden sesimizi duyurmalıyız!” diyorlardı.
Almatı Mitingi’nin benzerleri, 10’a yakın şehirde tekrarlandı. Manzarayı gören emniyet mensupları, çok yerde miting yapan halka dâhil oldular. Buna rağmen halkla polis arasında arbedeler yaşanmadı değil. İki taraftan ölenler bile oldu. Ne var ki başlangıçta yağma, çapul, talan yoktu. Gösteriler devam edince bunlar görülür oldu.
Bu vaziyet karşısında Cumhurbaşkanı’nın askeri devreye sokması gerekiyordu. Lakin böyle yapmadı. Silahıyla birlikte kışlasından çıkan askerin halkın safına geçmesinden kaygı duyulmaktaydı. Zira polisler bunu yapıyordu.
Millet, 3 gün boyunca kendi askerini bekledi. Ne var ki asker görülmediği gibi polis de görünmez olmuştu. Hâlbuki ortalığı; dehşet saçanlar, yağma yapanlar, hırsızı-uğursuzu doldurmuştu. Kendi ordusunu görevlendirmeye Başkan, Kolektif Güvenlik Teşkilatından yani hakikatte Rusya’dan, Putin’den yardım istedi…
Başıboşluğun hüküm sürdüğü bu 3 günde dükkânlar yağmalandı, bankalar soyuldu, ölenler oldu. Çağrılan yabancı asker, stratejik yerleri yerli asker de asayişi korudu.
“Dışarıdan 20 bin kişilik talimli terörist geldi; biz de tecrübesi olan devletlerden yardım isteyerek olayları yatıştırdık!” iddiası asılsız bir müdafaadır. Kırıp-dökmeler, talan ve soygunlar, devlet, ortalığı sahipsiz bıraktığı için gerçekleşti…
Bu müessif hadiselerden sonra iki kişinin eli güçlendi:
“Nümayiş ve kargaşayı durduran lider” olarak Tokayev ve ona yardım eden olarak da Putin. Putin, müdahale için Beyaz Rusya’da geç kalmıştı. Kazakistan’da ise vaktinde harekete geçti. Gösteriler, 2 gün daha devam etse yönetim düşerdi. Putin’in yardım için hangi tavizleri kopardığı gerçeği ise ileride ortaya çıkar.
Neticede Kazakistan’ın ilk çok partili sisteme ve demokrasiye geçiş talebi, kanlı bir şekilde bastırılmış oldu. Fakat halkın gözü açılmıştır. Rusya, Moskova’nın adamları ve Rus nüfuzu kaybedecektir…
Kazakistan’daki inanılır ve güvenilir dostlarımızın özetlemiş olarak tespitleri böyledir.
Ankara, meseleyi çok yönlü olarak masaya yatırmalıdır. Bu dramın diğer cephelerine daha evvel temas etmiştik. Bu da Kazakistan içinden yerli ve millî bakıştır.
Türkistan’ı bir kere daha Rusya’ya kaptıran Türkiye’nin Kızılelma’ya çıkan yolu kapanır.
.İSLÂMİYET, VİCDANLARA HAPSOLMAK İÇİN DEĞİL, HAYATA HÜKMETMEK İÇİN VARDIR!
2022-01-11 02:00:00
Bazı ebeveynler, okul öncesi eğitim olarak 4-6 yaş arasındaki çocuklarına san’at ve sportif eğitimler aldırdıkları gibi, bazı ebeveynler de "ağaç yaş iken eğilir", "küçük yaşta öğrenilenler, mermere kazınmış bilgi unutulmaz" deyim ve sözlerinin ışığında çocuklarına dînî eğitim aldırmaktadırlar.
Bu eğitimleri hususî veya resmî türlü eğitim kurumları vermektedir.
Resmî müesseselerden biri de TDİB-Türkiye Diyanet İşleri Başkanlığı’dır.
Bütün bu eğitim yuvalarındaki tedrisat, yavrularımızın yaşlarına, kavramalarına uygun bir şekilde oyun-eğlence kabilinden anlatılmakta ve uygulanmaktadır. TDİB’in 200 bin çocuğa verdiği tedrisat da bu kabildendir. İyilik, yardımlaşma, yalan ve kötü söz söylememe, temizliğe riayet, muntazam şekilde yemek yeme, oturma kalkma düzeni, nasıl dua edileceği, sayı sayma, harfleri tanıma, masal vs. gibi sosyal hayatla alakalı değerler öğretilmektedir.
4-6 yaş arasındaki çocuklarımıza diğer okul öncesi eğitim veren yuvalarda nasıl ki o dalın en ileri safhası yaptırılmıyor; çocuklar, meselâ halter kaldırmıyorlarsa İslâmiyet’in öğretildiği yerlerde ve bu arada Diyanet’in çocuk yuvalarında da bu yaştaki çocuklara fıkıh dersi gibi ağır dersler verilmiyor. Ama elbette, Allah’ın tek ve 1 olduğu ve Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- adı, İslâm’ın şartının 5 olduğu… gibi temel bilgiler, genç eğiticiler tarafından öğretilmektedir.
Tek Parti Zihniyetindeki yetkili bir milletvekilinin "Orta Çağ zihniyetine yönelme" diye saldırdığı Diyanet eğitiminin aslı-esası budur.
Üstelik bu eğitim, günümüzde de başlamamıştır. Bu topraklarda bin yıldır çocuklar 4 yıl, 4 ay, 4 günlük olunca onlara Elifba’dan başlayarak dinî eğitim verilmiştir. Bu bilhassa Osmanlı gündelik hayatında asırlar boyu yaygın bir şekilde yaşamıştı. Nitekim mevzubahis 4 yıl, 4 ay, 4 günlükken başlayan eğitime dair günümüzde doktora gibi akademik çalışmalar da vardır.
Erken Cumhuriyette, Tek Parti Zihniyeti’nin zorba ve katı tutumu günlerinde bu ülkenin çocukları, uzunca bir dönem bu haktan mahrum kaldılarsa da nihâyet önce vatandaşlar, sonra da devlet, kaçınılmaz ihtiyaca yine cevap verdiler…
Seçimlere tam da 18 ay kalmışken, siyâset sahası giderek alevlenirken CHP’li 2 MV’den biri, Diyanet’in 4-6 yaş arasındaki çocuklarımıza öğrettiği güzel ahlâk, iyi insan olma… hizmetine "Orta Çağ zihniyeti" diye hücum etti.
Tek Parti Zihniyeti, güneşi kararttığı zifiri inançsızlık günlerinde Kur’ân-ı kerîme "çöl kanunu" diyordu. Vatandaşımız, bugün "Orta Çağ zihniyeti!" diye yapılan saldırının "çöl kanunu" iftirasının devâmı olduğunun şuurundadır.
Diğer vekil ise "dindarlar, İstiklâl Harbi’ne iştirak etmediler" diye saldırdı.
Her iki hakaret de cehalette sınır tanımazlık için bulunmaz örneklerdir.
İstiklâl Harbimize iştirak edenlerin hepsi dindardı.
Millî Mücadelenin kayıtlardaki ismi "Millî Mücahede"dir.
Şeyhülislâm, cihad fetvası vermiş, Halife olan Padişah, cihâd ilân etmiş ve böylece harbe girilmiştir. "Mücahede" cihad etme demektir. Cihad, Allah yolunda savaşmadır.
Netice şudur:
"İnsanın, ahmak dostu olacağına akıllı düşmanı olsun!" denir.
Ahmakça laflar edenler, kimseye bir ziyan vermediler. Doğrudan doğruya kendi partilerine ağır darbe indirmiş oldular. Milletimiz görüyor ki bu CHP, değişmemiş ve mazisiyle yüzleşip hesaplaşmamıştır. Tek Parti Zihniyetinin vatandaşa hayatı zehir ettiği günlerde ne idiyse bugün de odur.
Seçmen bu zihniyete oy verir mi?
Sandık tehlikesini gören bazı CHP’liler, o çirkinlikleri güya düzeltmek adına güya dürüst davranmakta, sözüm ona hakkı teslim etmekteler… Dedikleri şudur:
-Biz, dine karşı değiliz; İslâmiyet, tabiî ki vicdanlarda yaşayacaktır!
Sanki çocuk kandırılmakta.
"Vicdanlarda yaşamak" ne demek?
Vicdan, insanının vak’aları, olayları, kabul veya reddetme şeklindeki irade tercihidir. Ferdîdir, değişkendir. İslâm dînî ise âlemşümuldür… İslâmiyet, Budizm ve Şintoizm gibi Uzak Asya’daki bazı fânilerin fikir, muhayyile ve duyuşunun tezahürü felsefî nazariye değildir. Bu din, doğumdan-ölüme kadar bütün hayatı kucaklayan ilâhî bir nizâmdır.
Şu mutlak ve ebedî hakîkat, insana taşıdığı isimden daha fazla lâzımdır:
-İslâmiyet, vicdanlara hapsolmak için değil, hayata hükmetmek için gelmiştir!
Böylece insanlığı, puta tapmaktan, kız çocuklarını diri diri toprağa gömülmekten, ihtiyaç sahiplerini faiz sömürüsünden ve güçsüzleri zulümlerden kurtarıp Asr-ı Saadeti, Saadet Çağı’nı inşâ etmiştir.
.KAZAKİSTAN ÜZERİNDEN TÜRKİYE KUŞATMASI!
2022-01-08 02:00:00
Kazakistan, Sovyet Rusya’nın çöküşünden sonra 16 Aralık 1991’de istiklâline kavuşmuş bir Türk Devletidir. Ancak, bu, diğer birçok Türk devletinde de olduğu gibi tam, eksiksiz ve kusursuz bir istiklal değildir.
Sovyetler Birliği’nin dağılmasının ardından onun vârisi olarak kurulan Rusya Federasyonu, Orta Asya’daki eski peykleriyle yaptığı bir anlaşmayla İngiliz Milletler Topluluğu misali “Bağımsız Devletler Topluluğu” adıyla yakın temas içinde olmak istedi ama bu proje tutmadı. Ne var ki 2 Ocak 2022’de Canözen kentinden başlayarak Kazakistan’ın karışması üzerine Kazak CB Kasım Cömert Tokayev’in çağrısı üzerine olayları yatıştırmak için gelen Rus askeri ağırlıklı, Ermenistan kuvvetlerinin de içinde olduğu KGAT-Kolektif Güvenlik Anlaşması Teşkilatı’nın çağrıya cevap verip asker yollaması BDT sözleşmesine dayanarak işletilmiştir…
Kazakistan, 2 milyon 725 bin km2 ve 20 milyon nüfuslu bir memlekettir. Gaz, petrol ve her çeşidiyle zengin yer altı kaynaklarına sahip bir Türk yurdudur. Nüfusun yüzde 70’i kazak ve yüzde 18’i Rus’tur. SSCB zamanında Rus nüfusu, bugünkü mevcudiyetlerinin iki katından fazlaydı.
Kazakistan, Rusya ve Çin arasındadır.
Asya’nın tepe noktasıdır.
Çin, Rusya, Hindistan, İran ve Türkiye’den sonra bölgenin en önemli ülkelerinden biridir. SSCB yok olmuş olsa bile Rus milliyetçiliği, büyüme ideali devam etmektedir. Rusya, Kazakistan’ı ve diğer Tük vatanlarını arka bahçesi gibi görmektedir.
Diğer taraftan ABD, Rusya ve Çin’le sonu gelmez bir kuvvet mücadelesindedir. Beri tarafta ise SSCB’den sonra Karadeniz’de âdeta kıyısı kalmayan Rusya Kırım’ı -bir baskınla girmiş ve- ilhak etmiştir. Türkiye, haklı olarak, bu gasba işgal demektedir. Öbür yanda ise aynı Rusya, AB, ABD ve NATO ile yakınlaşan eski müstemlekesi olan devletlerden Ukrayna’ya diş bilemektedir. Yakın geçmişte kargaşalar çıkarıp ülkenin bir kısmını kopardığı gibi hâlen de Ukrayna’yı işgal ihtimali yüksektir.
Kazakistan olaylarına baktığımızda konuyla ilişkisi olan devletler şunlardır: Rusya, ABD, Çin, Ukrayna ve Türkiye…
Kazakistan niçin karıştırıldı?
Kazak devlet adamlarıyla Kazakistan müşahidlerinin verdiği bilgiye göre 2 Ocak’ta başlayan ve devlet dairelerini basan, polise saldıran, kuyumcu dükkânlarını ve mağazaları talan eden saldırganların elebaşları uzun senelerdir bu devlette faaliyet gösteren FETÖ okulları mezunlarıdır. Cumhurbaşkanı, isyanı bir terör saldırısı olarak telakki etmektedir. İsyanın çıkış sebebi, petrol ve gaza yapılan zamdır. Bu zahiri ve sahte bir bahanedir. Rahatsızlık doğunca zamlar geri alındı, Başbakan Askar Mamin ve Hükûmet istifa etti, Nazarbayev, Güvenlik Konseyi Başkanlığı vazifesinden ayrıldı.
Kazakistan’ın karışması ve FETÖ-DEAŞ ve yabancı terörist unsurlar tarafından ülkenin sarsılması hem Rusya’nın ve hem de ABD’nin menfaatinedir. Dikkatlerden kaçmamalı ki Gezi Olayları benzeri bu isyan, Türk Konseyi’nin “Türk Devletleri Teşkilatı” adıyla güçlenerek yeniden kurulmasından sonra meydana geldi. Kazakistan yönetimi, TDT’nın kurulmasında ciddi adımlar atmıştır. Başkentler Nursultan ve Ankara yakındır. FETÖ, gayretlerimizle burada da gerileme içindedir. Kazak Devletinin, Ankara ile sıcak münasebetlere girmesinden Moskova rahatsızdır. İddia edildiğine göre Rusya, Kazak yönetiminden Kırım’ı işgalini tanımasını ve Rusça’nın Kazakistan’da ikinci resmî dil olarak kabul edilmesini talep etmektedir. Bu akıl ve mantık dışı isteklerin asılsız olmasını temenni ederiz. ABD ise Rusya’nın ilgi ağırlığını Ukrayna’dan Kazakistan’a çevirmesinden memnundur.
-Rus ağırlıklı bir teşkilat askerlerinin Kazak Cumhurbaşkanının çağrısıyla Kazakistan’a girmesi doğru mudur?
Hayır, yanlış olmuştur. Üstelik bu yabancı askerler, dâvet üzere geldikleri için “işgalci” de sayılmayacaklardır. Ne zaman, nasıl ve ne karşılığı gitmeleri de merak mevzuudur.
-Kazakistan’ın Türk Devletleri Teşkilatı’ndan yardım istemesi gerekmez miydi?
-Doğru olan, yapılması gereken buydu.
Türkiye öncülüğünde fazlasıyla yardım gerçekleşirdi. Artık uzaklık bahane değildir. ABD, okyanus ötesinden Irak ve Körfez’e on binlerce asker, tank, top, uçak yığıyorsa Türkiye teşkilat mensubu diğer devletlerle birlikte şuradaki kardeş ülkeye bunu haydi haydi yapardı.
Türk Devletleri Teşkilatı’nın kurulması gibi olayların çıkış zamanlaması olarak gözden asla kaçmaması gereken bir başka husus daha vardır:
Kazakistan’daki bu menfur ve mel’un Vandallıklar, içimizdeki bir kısım politika bezirganı ve yabancı vakıflardan fonlu ve FETÖ bulaşığı olan kalemlerin sokak çağrıları yapmaları ile de çakışmıştır. Diktatör diye sataştıkları meşru Cumhurbaşkanını ve meşru Cumhur İttifakı’nı devirmek için gözü dönmüş gayretkeşlikler içindeler. FETÖ Kazakistan’da hâlen faaldir. Yanı sıra DEAŞ vardır. Başıboş Afgan militanlarını da satın alarak Hazreti Türkistan Ahmed Yesevî Hazretlerinin mayasını çaldığı toprakları kargaşaya sürüklemeleri yalnızca Türkiye dostu bir iktidarı değil, Türkiye’deki iktidarı da devirmek içindir.
Şimdi; sokağa çağırdıkları çapulculara örnek gösterecekleri yağma, talan ve isyanın yaşandığı bir kardeş memleket var.
Türkiye, Kazakistan’a Dışişleri Bakanımızın riyasetinde hey’etler yollamalı, BTD’ni harekete geçirerek her türlüsüyle yardımlar yapmalı.
Hükûmet, ayrıca içeride de teyakkuzda olmalıdır.
Su uyur, düşman uyumaz.
.ÇORAP SATAN ÖĞRETMENDEN İTİBARLI MESLEK SAHİBİNE!
2022-01-04 02:00:00
Hükûmetin son zamanlarda hayata geçirdiği hamlelerden en kıymetlisi öğretmenlere dair olanlardır diye düşünüyoruz.
İçinde bulunduğumuz yıl içinde "Öğretmenlik Meslek Kanunu" çıkarılacak. Milyonlarca öğreticinin daha evvel bir kanunları yok muydu? Olsa bile yeterli değildi, tatmin etmiyordu. Bu sahada eğitim fakültesi-edebiyat fakültesi, sözleşmeli, ders ücretli öğretmen gibi ayırım, zorluk ve sıkıntılar var. Çıkarılacak kanundan ümitliyiz. Tahmin ediyoruz ki bu kanun öğretmenlerin meslekî ve şahsî mes’elelerine köklü çözümler üretecektir. Öyle de olmalıdır.
Daha haberin duyulduğu ânda bu meslek mensuplarının "Öğretmen", "Uzman Öğretmen" ve "Başöğretmen" şeklinde üç ayrı kısma ayrılacakları açıklandı. Bu açıklamalar olurken Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, akademisyenlere "N’olursunuz; gelin orta öğretim okullarımızda müdürlük yapın!" diye dil dökmüştü.
Bu çağrı, fevkalâde isabetli fakat iç burkucudur:
Ülkenin Cumhurbaşkanı, bu ülkenin imkânlarıyla unvan sahibi olmuş akademisyenlere neden ricacı olsun? Hatta neden sadece müdürlük teklif edilmekte? Dr., Doçent ve Prof. da öğretmen değil midir? Onlar da öğreten insanlar olduklarına göre pekâlâ orta ve liselerde öğretmenlik yapabilirler. Müdürlük zaten yapmalılar. Buna dair de bir kanun yapılabilir veya Öğretmenlik Meslek Kanunu’nda bununla ilgili müstakil madde olabilir. Meselâ akademisyenlere meslek hayatlarının asgarî onda biri kadar bir süre ortaokul ve liselerde öğretmenlik ve müdürlük mecburiyeti getirilebilir. Buna karşılık imkân ve fırsatlar da tanınabilir. Bu vazifeye kendisi re’sen talip olanlarla asgarî hizmet süresinin üstünde çalışmak isteyenlere ek imkânlar verilebilir.
Öğretmen ne kadar iyi yetişmiş, kendini yetiştirmiş ve donanımlıysa yıllar ve yıllar boyu eğitim verdiği çocuk ve gençler de o denli olgun olur. Talebeye asıl fayda ilk ve orta dereceli mekteplerde verilmektedir. Üniversiteye gelen bir genç, zaten aşağı-yukarı fikren belli bir yere oturmuştur. Bundan dolayı öğretmenliği ve öğretmelerin sahip olmaları gereken imkânları kıymetli buluyoruz. Hep, gençlerimizin diğer dünya gençleriyle yarışmalarını konuşur ve bekleriz. Ancak onlar gibi o gençlerin öğretmenleri de gelişmiş dünya devletlerindeki öğretmenlerle yarışacak çapta olmalılar. Bu da desteklenmeleriyle mümkündür. Bir atasözümüz ‘Kem âlâtla kemâlât olmaz!" der. "Kötü âlet veya kifayetsiz imkânla istenen sonuçlar alınamaz!" anlamında.
2000 yılından önceki çok uzun yıllarda öğretmenlik, âdeta gözden düşmüştü. Maaşları çok azdı. Bu maaşlar yetmiyordu. Hele büyük şehirlerde vaziyetleri perişandı. Bir öğretmenin tayininin büyük illere çıkması mükâfat değil, âdeta ceza oluyordu. Geçinebilmek için ek iş yapıyorlardı. Ek iş bulamayanlar, seyyar satıcılık yapıyorlardı. O kadar ki öğrencileri öğretmenlerini sokakta çorap, tarak vs. satarken görebiliyorlardı. Bunu fark eden öğretmenin hâlini düşünmek lâzım. Evet; ayıp değildi ama buna mecbur kalmamalıydı. Üstelik bu ek işler ve seyyar satıcılıklardan dolayı ertesi gün sınıfa yorgun ve uykusuz gelebiliyorlardı. Hâlbuki eğitimcinin kendini her güne yenilemesi gerekir.
Öğretmenlerin sosyal manzaraları bu olunca mesleğin itibarı da düşmüştü. Üniversite imtihanlarında "hiçbir yeri kazanamazsam bari öğretmen olurum!" mantığıyla öğretmenlik tercihi işaretleniyordu. Eğer; 30, 40, 50 sene önceden, hatta çok önceden başlayarak öğretmene en iyi maaş verilse onlar da kendi bütçesiyle evini, arabasını alabilse, tatilini yapabilseydi bu seviye, seçme beyinleri mesleğe kazandıracak, kazanılmış olanlar kaçmayacak ve neticede bu milletin evlâdları ve topyekûn millet ve devlet kazanacaktı.
Onun için öğretmenlere dair dört başı mamur bir meslek kanununun çıkması değerlidir. Meslek içi eğitimlerinin artması takdire şâyandır.
Ayrıca… üniversitelerden orta ve liselere akademisyenlerin gelmesi gibi öğretmenlerin yüksek lisans ve doktora yaparak dikey yükselmelerinin özendirilmesi, bunun yolunun açılması da çok yerindedir. Yüksek lisans ve doktorasını yapmış öğretmenlere maaş ve unvan yükseltmesi yapılabilir. Diğer taraftan akademik unvana kavuşan öğretmene de öğretmenlikte 5 yıl vazife yapma gibi süreye bağlı fakat ilave maddî imkânlar tanıyan mecburiyetler de getirilebilir.
Farkında olunsun veya olunmasın; her alanda yüz yıllık tashihler, düzeltmeler yapılmakta. Yazımızı bitirirken temas edeceğimiz şu mevzu, belki bazılarınca yadırganır ama üzerinde düşünmek medeniyet temelimiz cephesinden çok mühimdir. Bizde "muallim" denirken Azerbaycan, Balkanlar, Kırım ve Türkistan’da, yani Türkçe konuşulan her yerde "muallim" ve "muallime" deniyordu. Bugün Azerbaycan ve birçok yerde yine öyle deniyor. Bizde ise kelime "Penceresi cam cama muallim!" diye türkülere bile girmişken tıpkı kelimeler gibi, tıpkı başka isim, müessese ve unvanlar gibi değiştirilerek "öğretici" de değil "öğret-men" yapıldı. Latince ekolden okulda ders veren insana böyle dendi. Bunlar geçmişimizin yığınla mes’elelerindendir. Mazi, tesbit, tahlil edilir, ders çıkarılır. Tarihle kavga olmaz. Sosyal kanunlar, fikrî muntazamlıklar zamanla hükmünü icra eder, su yolunu bulur. Aslolan unvan değil, onun içinin dolmasıdır.
Akıldan çıkarmamalı ki "Marifet iltifata tabidir, iltifatsız meta zayidir!"
Utanarak çorap satma mecburiyetinin olduğu günlerde nice bin öğretmen meslekten soğuyup gitti. Eğitim kurumlarımız ilk 100’de, ilk 10’da vs. yer alamıyorsa onun sebebi buralardan başlıyor.
Ebeveynden sonra insan üzerinde en müessir; ek kalıcı etkisi olan varlık öğretmendir. Bu güzel insanlara dair yapılacak iyileştirme ve düzenlemeleri çok değerli buluyoruz. Başta "Hâce-i kâinat" yani kâinatın Hocası, Öğretmeni unvanlı Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- olmak üzere üzerimizde hakkı bulunan bütün muallim ve muallimelerimizi kalbî şükran ve rahmetlerle yâd ediyoruz.
.BU CHP, ISLAH VE İFLAH OLMAZ!!!..
2022-01-01 02:00:00
3 Vak’a arka arkaya meydana geldi...
Sonuncudan başa doğru gidelim:
Dün sabah istihbarat ve narkotik polisi, Osmaniye ilinde 80 HH 100 plakalı bir vasıtada "metamfetamin" adlı bir uyuşturucu maddesi yakaladı. Araçtan şüphelenilmiş ve durdurulduktan sonra şüphenin haklı olduğu ortaya çıkmıştı. Arabada M.T.A ve Ç.A. adında iki erkek kardeş vardı. Uyuşturucu imal etme ve ticaretini yapma isnadıyla gözaltına alındılar. Bu iki kişi CHP Osmaniye İl Başkanı M.A’nın oğulları. Alınan bilgiye göre her iki şüphelinin de uyuşturucu kullanıcısı olmaktan dolayı sabıkaları mevcut.
Şuraya kadar ki malumat esas alınarak il başkanı suçlanabilir mi?
Hangi baba, evlâtlarını böyle bir vaziyette görmek ister?
Bir il yöneticisinin oğulları yüzünden CHP itham edilebilir mi?
Böylesi olaylar başka partilerde de görülebilir.
Suçta şahsilik esastır…
Ancak; hadisede suçun işlendiği bir vasıta da var. Suç, bir araçla işlenmiş, uyuşturucu bu araçta yakalanmıştır. Medyada polise dayanarak verilen habere göre araba, CHP Osmaniye teşkilatına aittir. O zaman şu soru haklı değil midir?
CHP’nin malı olan bir araba, niçin bu sabıkalı kişilerdedir?
Bu, ne ile izah edilebilir?
Gelelim ikinci vak’aya:
Naklettiğimiz uyuşturucu vak’asından birkaç saat önce ise sosyal medya üzerinden fütursuz bir olay yaşandı. Bir paylaşımda iki milyar Müslümanın dinine saldırıldı. Bunu yapan CHP Bursa eski Kadın Kolları Başkanı ve CHP eğitmeni Fatoş Birinç. Bu kimse, sosyal medyada bir mesaj yayınladı. Belli ki AK Parti’ye kin ötesi duygular içinde. Bir insan bir partiyi sevmeyebilir. Fakat adı geçen, iktidara laf ederken "…Bu Allah, nasıl Allah ki!" diye başlayan ve buraya alınması mümkün olmayan hezeyan dolu bir cümleyi nasıl sarf edebilir?
Bu edep ve hayâ mahrumu cümleyi bir CHP’li yazabilmiş ve Müslümanların dînî duygu ve inançlarına felaket çapta saldırmıştır?
Bu iğrenç fiilden CHP sorumlu mudur?
Yukarıda yazdığımız gibi eski bir görevli. Haydi artık eğitmen de olmadığını kabul edelim ve yine suçun şahsiliği gereği CHP’yi kenarda tutalım. Lakin; CHP Grup Başkan Vekili Özgür Özel’in yaptığına ne demeli?
Bu kişi, partinin genel başkandan sonra gelen isimlerinden.
CHP’nin sözcülerinden.
Partinin vitrininde...
Yukarıdaki iki vak’a, Ö. Özel’in TBMM’de önceki gün yaptığı basın toplantısında sarf ettiği sözlerden sonra cereyan etmiştir. Bir uygulamasından dolayı Diyanet İşleri Başkanlığı’nı suçladı. Diyanet, icraatlarından dolayı sorgulanamaz mı? İş yapan bir kurum olduğuna göre elbette. Burada yolsuzluk, rüşvet, ahlâksızlık olsaydı ve bunu da bir vekil haber aldığı hâlde sussaydı vazifesini yapmamış olurdu.
Ama mes’ele böyle değil:
Diyanet, 2015 yılında Sıbyan Mektebi adıyla yaygınlaştırdığı bir çalışmayla bu ülkenin 4-6 yaş arasındaki evlatlarına eğitim veriyor. Görülen müfredatın yüzde 75’i güzel ahlâk, sevgi, yardımlaşma, dua… gibi bir insana bir ömür boyu lâzım olan bilgilerdir. Bunlar, çocukların yaşlarına ve seviyelerine göre bir anaokulu çerçevesinde öğretilmektedir. Müfredatın yüzde 25’i ise Elifba, namaz, namaz sureleri ve Kur’ân-ı kerimdir.
Bu eğitim, Özgür Özel’i çılgına çevirmişe benziyor.
O’na göre böyle bir tatbikat Orta Çağ zihniyetine yönelmedir.
Aklı başında bir insan, tamamına yakını Müslüman olan Türkiye’de bu sözü nasıl sarf eder, bu hakkı kendinde nasıl görür, hangi hakla Müslüman mahallesinde salyangoz satmaya kalkışır, dinimize taan etme yetkisini kimden alır?
Aynı yaştaki bazı çocuklar da emsal anaokullarında bale vs. gibi dersler almaktalar. Hani demokrasi vardı ve herkes kendi hayatını yaşamakta özgürdü? Yoksa özgürlük bu şahsın kendi adından mı ibarettir? İslâm ahlâkı ve Kur’ân-ı kerîm öğretme, öğrenme, iyi insan yetiştirme çabası, adı malum kimseyi ve partisi adına konuştuğuna göre de CHP’yi niçin rahatsız eder?
Bu hakaret, hem dine, hem Allah’a, hem Peygambere ve hem de Müslümanlara yapılmıştır. Hiç kimse mağara devri cehaletiyle mukaddes değerlerimize saldıramaz. Kaldı ki 2015’ten beri devam eden ve bugün 200 bin çocuğumuzun faydalandığı bu çalışma, zararlı idiyse şimdiye kadar neredeydiniz? Özgür Özel nam kimse, yaptığı zavallı açıklamada şu lakırtılara yer veriyor: "…Orta Çağ zihniyetine yönelmenin ne bu memlekete faydası vardır ne de Anayasaya uygunluğu var!"
Özgür Özel! İslâmiyet’i de Orta Çağ’ın ne olduğunu da memleketi de anayasayı da bilmiyorsun. Ne yazık ki bilecek bilgi birikimin yok! Bu topraklarda geçtiğimiz bin yıl çocuk, 4 yaş 4 ay 4 gün olunca bu eğitim kendisine verilirdi…
Bu ülkenin çocuklarına İslâmiyet’in öğretilmesinden rahatsız olacağınıza parti teşkilat ve vasıtalarına sahip çıkın. Siz, "Orta Çağ zihniyetine yönelme" diye konuşunca merkezden alınan cesaretle bir başka CHP’li de Allahü teâlâya çok ağır şekilde hakaret edebilmektedir.
CHP’liler en katı şekliyle Tek Parti Zihniyetini devam ettirdikçe, CHP yerli ve millî olan ne varsa onlarla arasına duvarlar ördükçe ıslah ve iflah olamaz ve bir asır da geçse iktidara gelemez.
Özgür Özel, bir taraftan yukarıdaki sorumsuz ve insafsız cümleyi sarf ederken diğer taraftan "Anadolu Müslümanlığı"nda yılbaşında içki içmenin de talih oyunları oynamanın da haram olmadığına dair fetva vermeye kalkışıyor. Müslümanlığın Anadolu cinsi, Endonezya şekli yoktur. İslâmiyet, tektir, bir bütündür ve asla bozulmamıştır.
Bari azîz Anadolu insanına iftira etmeyin!
.TEKNOLOJİK BAĞIMSIZLIK
2021-12-30 02:00:00
Enflasyonun fırladığı, dövizin azdığı, fırsatçı kurtların durumdan istifadeyle etiket ve stok vurgunu yaptığı, faiz sömürücülerinin var güçleriyle saldırdıkları yakın günlerdeki karışık ve dumanlı havada Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan:
"-Biz, ekonominin kitabını yazdık; kriz teğet geçecek!" demişti.
Ümitlerin hayli yıkık olduğu bir zamanda böyle konuşmak kolay değildi. Zira; dışarıdan içeriden, politik çevrelerden, her türlüsüyle medyadan, dün dost olup daha sonra keskin bir dönüşle yer değiştirenlerden mitralyözle ateş eder gibi taarruzlar geliyordu. Hükûmet, "TL korumalı tedbirler", faizi aşağı çekme, Türk parasının haysiyetini koruma ve fırsatçıların canına okuma tedbirlerini bu ortamda aldı. Erdoğan düşmanları, kendilerini öyle inandırmışlardı ki faizin aşağı çekilmesi, ülke için felâket olacaktı. Onlara göre faizi düşürmek, laikliğe ve faizin haram olduğuna dair yapılan hatırlatmalar da anayasaya aykırıydı.
Bu kısa fakat haşin dönemde Cumhur İttifakı çok sağlam durdu. Taviz vermedi. Doğru bildiğinden şaşmadı. Böylece dövizin yönü aşağı döndü, enflasyonun hızı kesildi, stokçular yakalandı, etiketlere suçüstü yapıldı. Ufak bir tereddüt, bunların hepsini engellerdi.
Her şey tamam mı, dolar ve avro olması gereken yerde mi, faiz sıfırlandı mı, enflasyon tek haneye düştü mü, etiket zulmü bitti mi?
Hayır!
Fakat; geniş ölçekte Cumhur İttifakı ve sahada da Hükûmet, aldığı cesur kararlarla canavarın belini kırdı. TL tutsaklıktan kurtarıldı. Bu netice, hem vatandaşa, hem yatırımcıya ve hem de Hükûmete yüksek mânevî destek, moral oldu.
Bir başka ifadeyle;
2023 seçim sath-ı mailine girmişken Hükûmetin, önce asgari ücrete son 50 yılın en yüksek artışı olan yüzde 50 zammı yapması ve ardından da o çok yönlü taarruzu karşılayıp tesirsiz hâle getirmesiyle Cumhur İttifakı, iktidar, muhalefete nazaran kıyas kabul etmez bir ruhî, psikolojik üstünlük kazandı. Bu hâlet-i rûhîye, bu canlılık ve dirilikle Cumhurbaşkanı ve Bakanlar, sevindirici haberler vermekte, büyük açılışlar yapmaktalar.
Evet;
Kriz bir kez daha teğet geçti.
Cumhurbaşkanı, hiç şüphe yok ki kendisini mahcup etmediği için Cenab-ı Hakk’a şükretmiştir.
Muhalefet ise…
Hâlâ Cumhurbaşkanı adayı kim olacak oyalanmasında. Bir CB namzedi bile gösteremeyen bu muhalefet mi iktidar olup memleketi daha iyi yönetecek?
Garip!
Ve anlamsız…
Adı geçenler, yalnızca CB mevzuunda acze düşmüş değiller. İhtirasın sevk ettiği vahim manzaralar da var...
Bütün bunların sonucu nedir?
Netice i kelâm şudur:
Var olduğu farz edilen Millet İttifakı çıkmazdadır. Anlaşmaları-birleşmeleri mümkün görünmüyor. Cumhurbaşkanlığı konusunda fikir birliği yapamıyorlar. HDP istediği tavizleri koparmadıktan sonra CHP’ye yâr olmayacaktır. Halk Partisi, istenen tavizleri vermezse HDP’den destek alamayacak ve dolayısıyla topal kalacaktır. Boyun eğmesi hâlindeyse millet, kendisini çizecektir.
Yâni:
Çok büyük, çok vahim, çok ağır hatalar işlenmez, vatandaşın rahatsız olduğu mevcut sıkıntılar, yanlışlar sür’atle düzeltilirse… gücenik kalbler kazanılırsa… ve sanayide dünyanın ilk 10’u arasına girmek için yaptığımız koşuda hız kesmez, iki asır sonra yakaladığımız sanayi, teknoloji ve bilişim hamlesini her tehdit ve ihanete rağmen devam ettirirsek:
Elbette ve inşallah teknolojik bağımsızlığımızı da yakalamış olacağız.
30 sene evvel TSK için sıradan bir tüfeği bile ithal ediyorduk. Bizim askerlik yaptığımız zamanların M-5 tüfeklerinin asker arasındaki adı "çoban sopası"ydı. Sopadan farkı yoktu.
Bugünse göğüs kabartan şu haber gündemdir:
-Ukrayna, olur ki bir "Moskof" işgali yaşarsa; Türkiye’den aldığı hava savunma silahlarıyla kendini müdafaa edecektir.
Büyük ve sevindirici bir haber!
Kıymeti ileride anlaşılır.
.GÜRBÜZ AZAK
2021-12-28 02:00:00
2021 Yılı Kültür ve San’at Büyük Ödülleri’nin Edebiyat Dalı’nda hak sahibi Gürbüz Azak oldu.
Bu haber, kasım ayında basında çıkınca Gürbüz ağabeyi aradım, kendisiyle sevincimi paylaştım, memnuniyetine şahid oldum.
Hakikaten sevinmiştim.
Alın teri, göz nuru karşılığını buluyordu.
Geçen hafta içinde de Beştepe Külliyesi’nde Kültür ve San’at Büyük Ödülleri merasimi vardı.
Güzel bir vefa ile taltif edilen diğer değerlerimiz gibi Gürbüz Azak da ödülünü Sn. Cumhurbaşkanı’ndan teslim aldı.
Bir ömrün çileli yorgunlukları hafifletiliyor olmalıydı. Bu manzara, bu kadirşinaslık ile bir kere daha mesrur olduk…
Cumartesi günü öğleden sonra telefonum çaldı:
Gürbüz Azak ağabey arıyordu.
He zamanki gibi kalbinin derinliklerinden gelen içten bir ses ve tane tane kelimelerle selâmını verdi:
-Merhaba Rahîm Bey!
-Merhaba Gürbüz abi! Programı takip ettim; çok sevindim!.. İnşallah asıl mükâfata ahirette kavuşursunuz!
Sözün burasında Gürbüz ağabey bizi şaşırttı…
Sonra daha da şaşırttı…
-Ben bu ödülü Rahîm Er’e borçluyum! Size müteşekkirim!
-Aman estağfirullah Gürbüz abi, olur mu öyle şey?!.
-Hayır, hayır, ben bu ödülü Rahîm Er’e borçluyum! Beni ressamlığa, köşe yazarlığına, yazarlığa Rahîm Er başlattı. Rahîm Er, bana İstanbul’u bağışlayan adamdır!.. Size müteşekkirim.
Hafızamda hatıralarım canlandı:
Şu yazacaklarımı Gürbüz Bey’e de söyledim:
Türkiye Çocuk dergisini çıkarıyorduk. Sene 1981 veya ’82 idi… Bir gün evdeydim. Badana işleri vardı. Usta çalışıyordu. Dergi için çizgi roman hazırlaması maksadıyla Gürbüz Azak’ı aradım. Maksadımı söyleyince "ben ressamlığı bırakalı çok oldu!" dedi.
Buna rağmen geri adım atmadım. 45 dakikalık bir ısrarım netice verdi, Türkiye Çocuk ve nesiller Deli Balta adında eşi-benzeri olmayan bir çizgi romana, bir Osmanlı akıncısına, gözü pek bir Osmanlı yiğidine kavuştular…
Köşe yazısının hikâyesi ise kısaca şöyle:
Deli Balta’nın neşri başladıktan bir zaman sonra Enver Ören Bey’e gittim ve "Gürbüz Azak Bey’e yazı yazdıralım" diye arz ettim. Bundan Gürbüz Bey’in hiçbir şekilde haberi yoktu. Enver Bey de böyle bir talimat vermemişti. Nitekim "bize yazar lazım değil!" diye hiç beklemediğim bir cevap aldım. Ama buradaki ısrarımız da netice verdi. Çocuklar, gençler, hatta yetişkinlerden de öte yaşlılar bile ruhlarına hitap eden Deli Balta’yı sevdiler.
Türkiye gazetesi okuyucuları da dünyaya dürbünle bakmaktan çok hoşlandılar. "Dürbün" Gürbüz Bey’in sütunun adıydı. Bu sütunda çıkanlar, duru, saf, lezzetli bir Türkçe ile nev’i şahsına mahsus deneme yazılarıydı. Orada bu toprakların saklı köşelerinden saklı renkler vardı.
Evet; doğru, bu nazik, bu güzel gülüşlü insanın ısrarımız üzerine yeniden eline fırça almasına sebep, sütun sahibi olmasına vesile olmuş, sonraki senelerde de eserlerine omuz vermiştik…
Ama sözünü ettiği şu "İstanbul’u bağışlama meselesi neydi?"
-Gürbüz abi, hadi diğerleri bir yana ama Rahim Er, size İstanbul’u nasıl bağışladı? Bunu anlayamadım!
-Evet; Rahim Er, İstanbul’u bana bağışladı. İstanbul’dan ayrılacak, memleketime; Denizli’ye dönüp, orada bir memurluk bularak hayatıma devam edecektim…
Konuşmanın devamında hadise açıklığa kavuştu:
Önce kendisi ve sonra da Enver Ağabey’le yaptığımız konuşmalar, tam da bu karar kavşağında gerçekleşmiş. İster-istemez hislenme, içlenme sırası bizdeydi…
-Gürbüz abi; vefanız için teşekkür ederim; çok teşekkür ederim. Vefalı insan, o kadar az ki! Bu söylediklerinizle bizi çok duygulandırdınız. Eğer; biz, o emekleri bir hizmet ve niyet şuuruyla yaptıysak karşılığını görürüz. Ama desinler için olduysa, derler. Allah ömürler versin; inşallah, nisan ayında havalar yumuşadığında Emirgân’da bir öğle yemeyi yiyelim; genişçe uzun uzun sohbet ederiz. Hürmetler ediyorum.
-İnşallah Rahîm Beyciğim!
Eğer;
Bir edebiyat insanı, bir yazar veya başka bir san’atkâr Cumhurbaşkanlığı Büyük Ödülü pâyesine kavuşmuş ve birileri de bu imzaya dair bir şeyler biliyorsa, onunla hatıraları varsa bunları kendinde saklayamaz. Saklanması, emanete kıymak olur. Bunun, insanın kendinden söz etmesi gibi zor bir tarafı olsa da onlar toplumla paylaşılmalıdır. Naklettiğimiz hatıraların her biri kitaplık mevzulardır. Buraya bir sütunun müsaadesi nispetinde aldık.
Gürbüz Azak, disiplinli bir kalemdir.
Çok sayıda ve çok mevzuda esere imza atmıştır.
Temiz ve has Türkçe sevdalısıdır.
Ödül hakkıydı…
Geç de olsa geldi.
.DERİN MEVZU!
2021-12-25 02:00:00
Yarıştan kopmuşluğa çareler aranıyordu:
Yapılacak işlerden biri de Avrupa’ya talebe göndermekti.
Devlet, sanayi inkılabıyla açılan farkı kapatmak maksadıyla görgü ve bilgilerini artırsın, kendilerini geliştirsin ve gelip memleketi daha ileriye taşısınlar diye 19. Asrın başlarından itibaren bu talebe yollama işine Tanzimat öncesi ve sonrası, Cumhuriyet öncesi ve sonrası bir buçuk asır kadar ağırlıklı şekilde devam etti…
II. Mahmud Hân’dan faraza 1950’ye kadar kaç kişi, yurt dışına yollandı, bu tasarruf hazineye kaça mal oldu, ne fayda elde edildi, gitmeselerdi zararımız ne olurdu? Bunlar, araştırılması gereken sorulardır.
Mağlup olanın, galip gelene gizli hayranlık duyguları taşıması, izahı zor olan bir gerçektir. Devlet, gençleri tahsile gönderdi ama onlardan bazıları türlü tuzaklara düştüler, bazıları yabancılaşarak kendi ülke ve idarecilerine hasım kesildiler. Tanzimat ve devamındaki Jön Türk ve İttihad ve Terakki hadisesi bu kadrolardan beslenmiştir.
Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- "Hikmet, mü’minin yitiğidir, nerede bulursa alır" buyurmaktalar. Yine buyurmaktalar ki: "İlim, Çin’de olsa bile alınız!" Elbette buradaki "Çin" tek başına adı geçen ülke değildir. Aynı zamanda uzaklık ifadesidir ve "dünyanın öbür ucunda da olsa" şeklinde bir anlam da taşımaktadır.
Bu itibarla gençlere yatırım yapmak, onları ilimle donanacakları merkezlere göndermek yerinde bir karardı. Öyle olmalı ki rejim değiştiği hâlde uygulamadan vazgeçilmedi. Gidenlerin içinde öğrenme yolunda dirsek çürüten ve ilim kesbedip vatanlarına dönerek burada faydalı olmak için ter dökenler çok oldu. Fakat oralarda zehirlenerek ülkesini küçümseyen, idarecilerine düşman kesilenler de çok oldu. I. Dünya Harbine girip harbi ve koca imparatorluğu kaybetmemizde şu bahsettiğimiz hususun yüksek payı olduğu bir hakikattir.
Dışarıya gidip-gelenler, maalesef müthiş bir yabancı hayranlığına kapılıyorlardı. Eğer İttihad ve Terakki hareketinin öncü isimlerinde hastalık çapında Alman hayranlığı olmasaydı Almanları memnun etmek uğruna o zalim dünya harbine girmezdik. Ecnebî hayranlığı o hâle gelmişti ki hayatın her kademesine sirayet etmişti. Erken Cumhuriyet’te Avrupa’ya benzemek, onlar gibi olmak için Hıristiyanlığın kabul edilmesi gerektiğini söyleyen sözde münevverler bile oldu. Yunan edebiyatının, Roma hukuk ve tarihinin ders kitaplarında yer alması hayranlığın resmî belgesidir.
19. Asırda başlayan iyi niyetli ve makul bir hareket, beşinci kol faaliyetleriyle bir yüzyıl sonra mankurtlaşmaya döndü. Artık dışarıya gitme, yalnızca devlet desteğiyle olmuyordu. İmkân ve fırsat bulanlar da gidiyor, devlete borçlanarak gidenlerden yolunu bulanlarsa gelmeyip oralarda kalıyorlardı. İlk yüz sene içinde gidilen yerler Paris, Londra, Berlin gibi Avrupa şehirleriydi. Jön Türkler de firar edip buralara kaçıyorlardı. Orta Cumhuriyetten itibarense bunlara ABD eklendi. Böylece Cemil Meriç’in dediği trajedi sahne buldu. Merhum mütefekkir "bizde köy öğretmeni, köye müstemleke komiseri gibi girdi!" der. Devrin muallimi, jandarması, polisi, tahsildarı, hekimi, hâkimi… ekseriyetle böyledir. Bu manzaranın genlerinde yabancılık, yabancı hayranlığı, başkalaşma, köklerinden kopma vardır.
Ancak bir şey daha vardır:
Beyin göçü:
1839’dan 1983’e kadar çok da sancılı bir biçimde yaşadığımız beyin göçünün sebebi bu seyirdir. Turgut Özal’ın kalkınma hamlesiyle başlayarak beyin göçü tersine dönmeye başladı. İki binin başından itibaren de dönüş hızlandı.
Şimdilerde iki vak’a yaşanıyor:
Biri kendiliğinden ve lehimize hasıl olmuştur. Her bölgeden göçmenin bir kısmı, Türkiye için hâliyle beyin göçüdür. Ne var ki eş zamanlı olarak tersi de olmakta veya olma süreci başlamak üzeredir. Geç Osmanlı’da Abdülhamid Han’a "müstebid" diktatör diyerek yurt dışına kaçan, Erken Cumhuriyet’te de "biz, İslâmiyet’e tabi oldukça geri kalmaktan kurtulamayacağız" diyen zihniyetin devamı olanlar, günümüzde derinden derine yine beşinci kol faaliyetindeler. Genç beyinleri yanıltıp yönlendiriyorlar. Onlara göre bugün de Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan diktatördür. Yarın Başkanlığa başka bir yerli isim gelse ve o da kalkınmaya devam etse ona da diktatör derler.
Gençlere aşılanan şu zehirli cümledir:
"Bir diktatörün yönetiminde olan bu ülkede yaşanmaz!" İddialardan, söylenenlerden öyle anlaşılıyor ki bu telkin ve çalışmalarla tehlikeli bir psikolojik hava meydana gelmiştir. Çok genç, fırsatını bulunca dışarı gidecek iddiası algı operasyonudur.
Bu zakkumlu söz iyi değildir.
Bazı talihsiz gençler, gittiklerinde daha doğrusu kaçtıklarında yollarının bir rüya iklime çıkmadığını acı tecrübelerden sonra göreceklerdir. Hadise, sadece diktatörlük ve yaşanmazlık mübalağası değildir. Sızıntısı bitmemiş yabancı hayranlığı için arkeolojik kazı yapılmıştır. 1980’lere kadar hemen her aydın, söze "Ben Paris’teyken…" diye başlardı. Paris’te 3 ay kalan 30 sene "Ben Paris’teyken…" diye konuşuyordu. Çok kürsüden işittik.
Gizli özenti ve saklı hayranlık mahsulü bu nakarat bıkkınlık verince, gına getirince istihza mevzuu oldu.
O hayranlık, şimdi başkalaşım geçirmiştir.
Saldırı, çok yönlüdür.
Saldırı,
2023 Haziran’ına kadar
artarak
yol kesecektir...
.KARŞI MAHALLE
2021-12-23 02:00:00
Türkçemizde "karşı mahalle" diye bir söyleyiş, bir tarif yoktur. Varsa da yaygın değildir. Halk, "yukarı mahalle" der, "aşağı mahalle" diye adres gösterir. "Karşı mahalle" sözünün önce sosyoloji, oradan da siyaset yoluyla dilimizde yer edişi çok yenidir. Kaynağı, sosyolog Şerif Mardin’dir... Müellifin, bu cümlesi uzunca yıllar yurt dışında olmasından dolayı Türkçe kırılmasından mıydı, bir tercüme tabir miydi yoksa bilerek ve istenerek yapılmış bir tesbit miydi? Bunun tahkikini sosyoloji ve siyaset araştırmacıları yapmalılar.
Bir şeyi daha yapmalılar:
Bu deyimin, ifadenin konuşmalarımızda, hele politik konuşmalarda tedavüle girmesi iyi mi, kötü mü olmuştur? Siyaset söylemleri, ekran tartışmaları, sütun iddialarına bakılırsa "karşı mahalle" deyimi çok da hayırlı değildir. Fikir ve aidiyetlerde bölünmüşlüğü, kamplaşmayı, ötekileştirmeyi haber vermekte dahası -sanki- hasımlığa meşruiyet aramaktadır. Bu hâliyle de tehlikelidir. "Karşı mahalle" sözü zaman zaman "öteki mahalle" şeklinde de telaffuz edilmektedir. Bu tercih, diğerinden de ürkütücüdür.
Bu ülkenin okur-yazarlarının, klavye eskitmişlerinin hazırı iktibas yerine onu tahlil edip, imbiklerden geçirdikten sonra kullanması gerekirdi. Gerileme dönemlerimizden beri bu böyle değildir. Telkin edilen sahiplenilir.
"Karşı mahalle" dendiğinde, bu tez, bir fikrî imâra dönüştürülmeye çalışıldığında ve vak’a, Türkiye merkezli bir millet üzerinde döndüğüne göre "millet" kavramını yeniden hatırlamak ve tekrar düşünmek gerekmez mi?
Milletin tarifi yapılmıştır. Ne olduğu mektep kitaplarında da mevcuttur. Kısacası; din, dil, gâye, vatan, bayrak birliği içinde olan insanların mecmuuna "millet" denir. Tam da millî devletteki millet yahut tam mukabili olmasa da ulus tabiridir.
Bu unsurların her biri var olduğu için birlikte yaşanır, paylaşılır, akraba olunur ve gerektiğinde aynı ulvî gâye uğruna ölünür. Ne var ki şu sıraladığımız vazgeçilemez değerlerin politik nefesle hırpalandığı görülüyor. Sertlik, yıkıp geçmekte, "karşı mahalle" sözleriyle aynı gök kubbe yerine farklı çatı altları sığınak olarak seçilmektedir. Bunun çok hayra olmadığını söylemeliyiz. 12 Eylül 1980 darbesi evveli "kurtarılmış mahalleler" vardı. İdeolojik coğrafi bir bölünmeydi. Vahim, tehlikeli günlerdi. Bu defa da "karşı mahalle" benimsenmesiyle politik yer kaymalarına zemin hazırlamamak lazım. Öyle olunca fikir ve duygu kopuşları yaşanmakta. Öyle ki faizin azaltılması gericilik, laiklik düşmanlığı, dinî devlete dönüş gibi tarife kalkışma abesliği bile hissedilmektedir. Hâlbuki kalkınmış memleketlerde faiz yok gibidir.
Manzaranın temel sebebi,
İstişare noksanlığı
Ve
diyalog eksikliğidir…
Mes’elenin bu tarafıyla alakalı tedbirler alınmalı, üsluplar geliştirilmeli, olması gerekenler toplum hayatına kazandırılmalıdır. Bunun formülünü Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- buyurmaktadırlar. Peygamberler Peygamberi, bir arkadaşını bir yere vali veya idareci tayin ettiklerinde ona tembih, nasihat ve talimatları şu olurdu:
-Kolaylaştırınız, zorlaştırmayınız! Ümitlendiriniz nefret ettirmeyiniz!
Devlet dairlerinin duvarına, şirketlerin en görünen yerine yazılası zümrütten bir cümle.
Son sözden önceki söz:
Bizim hepimizin bir tek mahallemiz vardır "Türkiye mahallesi".
Son söz:
İnsan yönetimi, san’atların en zorudur...
.YÜZLER GÜLDÜ
2021-12-18 02:00:00
Asgari ücret, 2021’de 2 bin 825 TL’dir. Bunun 2022’de geçinebilecek, yaşanabilecek makul bir seviyeye çıkarılması için Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı, 3 işçi sendikası temsilcisi ve işveren temsilcisi uzunca bir zamandır bir masa etrafında görüşmeler yapmaktaydılar. Neticenin müspet olacağı bütün tarafların ölçülü beyanlarından belli oluyordu. Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Vedat Bilgin’in asgari ücret miktarı, bayram havası yaşatacak sözleri, ümitleri daha da güçlendirdi. Kavgasız, gürültüsüz, grevsiz, lokavtsız şekilde süren müzakere süreci, 16 Aralık günü bitti ve Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, yeni asgari ücreti bir basın toplantısıyla bizzat duyurdu.
2022 yılı asgari ücreti için 4 bin lira çok telaffuz edilmişti. Bundan dolayı beklen, 4 bine yakın veya bunu biraz geçen bir rakam olmasıydı.
Cumhurbaşkanının verdiği haberse 4 bin 253 TL oldu.
2 bin 825 TL’lik ücrete enflasyonun 2 kat üzerinde artış yapılmıştı. Bu artış, son 50 yılın en yüksek zammıdır. Ayrıca; çalışanın, evli ve çocuk sahibi olmasına göre ücret daha da yükselecektir. Bu güzel bir karar. Ancak kiracılık durumu da göz önünde bulundurulmalıydı. 2023’te dikkate alınmalıdır.
Üzerinde anlaşılan bu kararla 6 milyon 390 bin çalışanımızın yüzü güldü. Onlarla beraber ailelerinin, dolayısıyla 20 milyona yakın vatandaşımızın ve aslında büyük bir aile olan 85 milyonun yüzü güldü. Cumhurbaşkanın da dile getirdiği gibi emek verenimiz daha yükseğine layıktır. İnşallah kalkındıkça imkânlar da çoğalacaktır. Yine Cumhurbaşkanının söylediği gibi işçi olmadan işveren olmaz, işveren olmadan işçi olmaz. Bu müzakerelerden çıkan sonuçta yalnızca emek sahipleri değil imkân sahipleri de kollandılar. Asgari ücretten gelir ve damga vergisi kaldırılarak işverenin asgari ücret başına ödeyeceği 450 lira da silindi. Bu ilke, ayrıca her gelirdeki işçinin 4.253 liralık kazanç dilimine de tatbik edilecek.
Kısacası Hükûmet, sözünde durarak alın terini, enflasyona ezdirmemiştir.
Ancak; bu yapılan, 50 yılın hamlesi olmasına rağmen yetmez.
Daha başka tedbirler de gerekli.
Yüksek enflasyon, döviz çılgınlığı, faiz, stokçuluk, tefecilik, bankerlerin ve bazı kamu dışı bankaların uygulamalarıyla içten ve dıştan gelen saldırılara karşı acilen köklü tedbirler alınması gerekiyor...
Cumhur İttifakı’nın liderleri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli, Türkiye piyasasını çökertmeye çalışanlara izin vermeyeceklerini söylediler. Cumhurbaşkanı, yaşanan bu sıkıntıların da teğet geçeceğini, yakında çok önemli kararlar açıklayacaklarını duyurdu. Bunlar şart. Yoksa daha birçok şey gibi bu asgari ücret de freni patlamış döviz ve başını almış giden enflasyon karşısında tutunamaz. Bazı hastalıklı çevreler bu iyileştirmeyi, can suyunu, nefes almayı “seçim ekonomisi!” diye karalayacaklardır. Daha birçok karalama da olacaktır. Kabul ve ilân edilen asgari ücret memnuniyeti, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın da Cumhur İttifakı partilerinin de oyunu yükseltmiştir. Ne var ki toprak kayması, kaya yuvarlanması benzeri diğer yıkımlar durdurulamazsa bu bayram havası 3 ay sonra kalmaz.
İş cephesi tamam.
Sırada çılgın döviz ve azgın faiz var.
Stokçular kovalandığı gibi döviz ve faiz de gemlenmelidir.
Bu safhadan sonra “Yeni İktisadî Model”den yani piyasaların 4 atlısı yatırım, istihdam, imâlat, ihracat dörtlüsünden vazgeçilemez.
Güven, istikrarın ruhudur.
.BU TOPRAKLAR, HEPİMİZE YETER
2021-12-16 02:00:00
Azerbaycan’la Ermenistan arasında 27 Eylül 2020-10 Kasım 2020 tarihlerinde cereyan eden muharebeler neticesinde Dağlık Karabağ, otuz yıldır devam eden Ermeni işgalinden kurtarıldı. Adı geçen komşu devletin bu savaşta ağır bir mağlubiyet alması, Erivan’da günümüze kadar devam eden siyâsî ve iktisadî buhranlara yol açtı. Ama buna rağmen Nikol Paşinyan, Başbakan olarak hâlen işbaşındadır. Böyle bir kayıp eğer bir başka devlette yaşansaydı mes’uliyet sahibi yerini koruyamazdı. Aksi durum varsa bunun üç sebebi olabilir. Paşinyan, ya memleketinde çok sevilip tutulduğu için yerinde kalmaya devam etmektedir. Veya malûm başkentler, O’nu tutmaktadır. Yahut Ermenistan’da yalnızca iktisadi buhran, geçim sefaleti değil kaht-ı rical de tahminlerin ötesindedir. "Kaht-ı rical" malumdur ki yetişmiş insan sıkıntısı demektir. Yarım asır öncesine kadar biz de bu sahada hayli zorluklar yaşadık.
Türkiye ile Ermenistan, daha doğrusu Türkiye Azerbaycan Birliği ile Ermenistan arasında münasebetler, komşuluk hukukuna yaraşır bir şekilde seyretme sürecine girme yolundadır. Bu yol, dostluğa bile çıkabilir.
Asrı aşkın bir zamandır üç devleti de hayli yoran bu gelişmenin sebebi nedir?
Ne oldu da Türkiye Azerbaycan Birliği ile Ermenistan sulh masasına oturmaya hazırlanıyorlar?
Bunun iki temel sebebi var:
Ermenistan cephesini yukarıda naklettik.
O cephede sorunun cevabı bellidir.
Bizim tarafa gelince:
İki bin yılı başlarına kadar birçok komşu devletle aramız bozuktu. AK Parti iktidar olduğunda Ahmet Davutoğlu’nun Dışişleri Bakanlığı ve Başbakanlığı döneminde Davutoğlu, "komşularımızla sıfır ihtilaf" diye bir slogan geliştirdi. Kulağa hoş gelmişti, hepimiz ümitlenmiştik. Ne var ki hayat bulmadı. Aksine barışık olmadığımız komşu devlet sayısı azalacağına çoğaldı.
En kötüsünü de Suriye ile yaşadık. Suriye ile çok sevindirici gelişmeler olur, ortak Bakanlar Kurulu toplantısı yaparken "Arap Baharı" adlı sarsıntı Ankara’yı da etkiledi. Şam yönetiminin öz vatandaşlarına zulmetmesine seyirci kalamazdık. Suriye ihtilafını darbe yaşaması sonrası Kahire takip etti, 15 Temmuz’un ardından BAE ile İstanbul’da Kaşıkçı Vak’asının patlak vermesiyle Suud’la aramız açıldı. İsrail hele Netanyahu İsrail’i, Filistin’de âdeta soykırım yapıyordu. Tasvip edemezdik. Ermenistan ve Yunanistan’la zaten iyi değildik. Aramız, Ermenistan’la şifa bulmaz kabildendi.
Türkiye şimdi bu manzarayı tersine çevirme hamleleri içinde.
Doğru mu?
Doğru!
Yapılmalı mı?
Evet!
İlk dolaylı adım Kahire’den geldi. Mısır, Yunanistan’ın Akdeniz’deki Türkiye-Libya MEB-Münhasır Ekonomik Bölge anlaşmasına muadil bir teklifi kabul etmedi. Bu, red Ankara’ya bir işaretti. Onu gördük ve diplomasi devreye girdi. Suudi ile olan pürüzleri zaman törpüledi. BAE-Birleşik Arap Emirlikleri, FETÖ örgütüne verdiği destekten dolayı tövbe edercesine pişmanlıklar gösterip Veliahd Prensi Zayed el-Nahyan’ı Ankara’ya yollayarak 10 milyar dolarlık bir yatırım andlaşmasına imza attı. Bütün bu gelişmeler, Suriye’yi hatırlattı. Bazı muhalefet partileri ve muhalif kalemler "Suriye ile niçin görüşülmüyor? Bu kadar göçmen ve mesele varken, diğer komşularla müzakereler şu veya bu şekilde başlamışken, neden Şam’daki hükûmetle ihtilafa devam ediliyor?" der oldular.
Bu sorular beklenirdi.
Sürpriz değildi.
Üstelik devletin ince diplomasi yürüten unsurlarının Şam’la da görüştüğünü tahmin ediyoruz.
Ne var ki Ankara, Kahire, Cidde, Tel Aviv, Abu Dabi ile yürüttüğü müzakerelerin ardından devreye Şam’ı değil, Erivan’ı aldı. Buradan eli güçlenmiş çıkacaktı.
Ankara, Bakü ile de mutabık kaldıktan sonra Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu, Erivan’a normalleşme çağrısında, bulundu. Bu dâvet, zaten sıkışmış ve politik keşmekeş ve ekonomik çıkmazdaki Erivan için can kurtaran simidi gibi oldu. Paşinyan, sahilden kendisine atılan simide yapıştı. Bunlar olurken Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev de Brüksel’de AB Konseyi Başkanı Charles Michel’in misafiri olarak Ermenistan Başbakanı Nikol Paşinyan ile en azından ümit vadeden bir görüşme yaptılar. Bu görüşmenin can alıcı noktası Zengezur Koridoru’dur. Bu güzergâh ile Türkiye, Azerbaycan’a oradan Türkistan’a bağlanacaktır. Karabağ ateşkesinin şartlarından biridir. Türkiye de bu şartı tekrarlayacaktır.
Kışa girerken Ankara-Erivan hattında doğan bu sıcak hava ile her iki devlet, evvela diğer tarafa temsilci tayin edecekler. Bunu ticarî hava taşımacılığı, "charter" seferleri, işler yolunda giderse onu da Büyükelçi tayini ve kapalı kapıların açılması takip edecektir…
Bu anlaşmadan her üç taraf da kazanır.
Moskova ve Washington ile Diaspora profesyonellerinden bir çelme gelmemesini temenni ederiz.
Şimdi,
Sırada Yunanistan vardır.
Atina, Yunanlılar kendilerini bir kere daha kullandırmasınlar. Aklıselim, onları bekliyor.
Biz, bu toprakların sakinleri Türkler, Araplar, Ermeniler, Rumlar, Yahudiler, Arnavutlar, Bulgarlar vs. vs. vs… Osmanlı Barış İklimi’nde "Pax Ottomana"da tam 5 asır boyu bir arada adalet ve huzurla yaşadık. Ay-yıldızlı Bayrak, herkese eşit şekilde kol-kanat gerdi. Bu topraklar bugün yine hepimize yeter. Yeter ki hukuka riayet edilsin, başkalarının oyununa gelinmesin.
Devletler arasında sulh yapılamasaydı Türkiye ile Rusya arasında olmazdı.
.KUŞATMA!..
2021-12-14 02:00:00
İç ve dış muhalefet, 2023 Seçimleri esas alındığında çeyrek asra yaklaşan bir iktidar ve bunun son seçim dönemini ihtiva eden Cumhur İttifakı’nın artık ömrünün tamamladığını düşündüğünden yapılacak genel seçimlerde Cumhurbaşkanlığını da milletvekillerini de kendilerinin kazanacağına inanıyorlardı.
Lakin bu inançları, giderek zayıflamaktadır. Bu yüzden iç muhalefet günden güne hırçınlaşmakta, dış muhalefet de nihâî oyununu kurmaktadır.
Cumhur İttifakı, tam bir dayanışma hâlindedir. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan ve MHP Genel Başkanı Sn. Bahçeli ve kadroları ahenk hâlinde çalışıyorlar. Bu ittifakın 2023 Seçimlerindeki adayı çoktan ilân edilmiştir. "Millet İttifakı" denilen ve fakat hakikatte tasavvurdan öte geçemeyen cephe ise ne bir ittifak kurabilmekte ve ne de bir Cumhurbaşkanı adayı üzerinde anlaşıp bunu ilân edebilmektedir. CHP, İyi Parti ile anlaşsa bile CB’nin kim olacağında ihtilafa düşmekteler. İYİ Parti, İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’nu tercih ederken CHP, kendi genel başkanı aday olsun istiyor. Bu iki partinin HDP’nin ortaklığa dâhil edilmesi mevzuunda da anlaşma ihtimali görünmüyor. Bundan dolayı ya ittifak kuramayacaklar veya bir önceki seçimde olduğu gibi CHP ve İyi Parti görünen ortaklar olurken HDP de belki gizli ortak olacaktır.
Böyle bir manzara, Türkiye muhalefeti üzerinden "diktatör" dedikleri Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı devirmek, Cumhur İttifakı’nı yıkmak, büyüyen Türkiye’yi çökertmek isteyen sömürgeci devletlerin umdukları dağlara kar yağmakta olduğunun göstermektedir. Seçimlerle, meşru yoldan maksatlarına ulaşmalarını mümkün görmüyor olsalar gerektir. Biraz daha derinleşelim. Müstemlekeci dünya, Erdoğan’ın varlığına, AK Parti İktidarına, Cumhur İttifakına niçin düşmandır?
Türkiye, arkada kalan 20 yıl içinde altyapıda, sağlıkta, ulaşımda, savunma sanayiinde muazzam hamleler yaptı. 40 yıllık terör mücadelesinde hiç bu kadar yüksek muvaffakiyet gösterilemedi. 2013 Gezi İsyanı, 15 Temmuz 2016 Darbe ve İşgal Teşebbüsü bastırıldı. 15 Temmuz’dan bu yana PKK, FETÖ ve diğer terör örgütleriyle amansız mücadele verilmektedir. Yıkıcı, bölücü örgütler tükeniyor. Suriye’nin kuzeyinde bir taşeron devlet kurma projesi paramparça edildi. Kuzey Irak’ta Kandil düşmek üzere. Kıbrıs’ta 1878’den bu yana hiç olmadığımız kadar kuvvetliyiz. Mavi Vatan inşa ettiğimiz ve gaz ve petrol aradığımız Akdeniz’de bir buçuk asırdan bu yana en güçlü vaziyetteyiz. Karadeniz’i yeniden keşfettik. Yirminci asrın başında 1911’de ilk mağlubiyet darbesini yediğimiz Libya’da düştüğümüz yerden ayağa kalkmış bulunuyoruz. "Arap Baharı" yalanıyla altüst edilen bölgede FETÖ destekçisi BAE, özür dilercesine Ankara’ya gelip 10 milyar dolarlık yatırım için anlaşmalara imza atmakta, Körfez’le, Mısır’la, Suudi ile münasebetler iyileşmekte, Suriye için bir yandan da ince diplomasi yürütülmektedir. Türk Devletleri’nin artık bir teşkilat çatıları var. Afrika’da en güvenilir devlet konumuna gelmiş bulunuyoruz.
Diğer taraftan millî insansız hava silahları, tanklar, helikopterler, denizaltılar, tüfekler vs. yapıyor, fezaya uydularımızı yolluyoruz. ABD’nin parasını ödediğimiz uçaklarla hava savunma füzelerini vermemesi üzerine Rusya’dan S-400 füzelerini almamız ve Rusya ile iyi münasebetler içine girmemiz, Karabağ’da 30 küsur yıllık Ermeni işgalini bitirmekte Azerbaycan’a tam destek vermemiz de I. Dünya Harbi işgalcisi sömürgeci devletleri rahatsız etmektedir.
Anladılar ki seçimle, meşru yolla hedeflerine varamayacaklar. Bu defa taktik değiştirerek sahaya yeni silahlar sürdüler. AK Parti iktidarının ilk büyük hamle ve icraatları nelerdi? Kronikleşmiş yüksek enflasyonu tek haneye düşürmek, IMF’yi göndermek, paradan 6 sıfırı silmek… Öyle ise onu yıkmak için işe ekonomiden başlanmalıydı. Bu sebeple döviz ve faiz kurşunlarını namluya sürdüler. Propaganda yoluyla da psikolojik savaş ateşlendi. Fırsatçılar da zam ve stoklara giriştiler. Bunların suçu, işgal askerleriyle iş birliği yapmaktan farksızdır.
Bugün tarihî vahşi bir saldırıyla karşı karşıyayız.
“Hasta adam”, bir asır sonra yatağından doğrulmuş ve bir çınar gibi eski toprakları üzerinde dal budak salmaktadır. Bu çınar budanmak isteniyor. Millî varlık ve beka surlarımız faizle, dövizle dövüldüğü gibi birkaç koldan da kuşatılmaktayız. ABD asker ve silahı, Yunan sınırlarında kalmış Dedeağaç’ta mevzilendi. Fransa Yunanistan’la askerî tatbikatlar yapmakta. 2023 Büyük Türkiye’si, 2053 Müreffeh Türkiye’si ile 2071 Cihan Devleti Türkiye işlerine hiç gelmiyor. Nicedir Batılı başkentlerde uykular kaçıktır. Vesayet altında bir Ankara artık mümkün değildir. Bu yüzden güneyde Suriye’nin kuzeyinde PYD/YPG üzerinden ve Batıda da Yunanistan cephesinden kuşatılıyoruz.
Önümüzdeki 20 ayda 20 yılın intikamı alınmak istenebilir. Yunanistan ve Fırat’ın doğusundan eş zamanlı olarak topraklarımıza girilmek istenebilir. Cumhur İttifakı, iktidar teyakkuzda olmalı fakat vatansever muhalefet de bu mes’elenin bir şahıs ve parti davası olmadığını görebilmelidir.
İsveç bile YPG/PKK’ya yardım yapıyor…
.DÜN, BUGÜN, YARIN!..
2021-12-09 02:00:00
"Terör" ve "terörist" kelimelerinin lisanımızda yer etmesinin yarım asırlık bir geçmişi vardır. Önceleri anarşiyle terör, anarşistle terörist sözleri karıştırıldı. Bunlar, birbirine uzak tarifler olmasalar da aynı da değillerdir. Terör, Batı dillerindeki şiddet karşılığıdır. Her ülkede suçtur. Suçu sabit olan terörist, cemiyete ve insanlığa zarar veren eli silahlı zorbadır, şakîdir.
"Vekâlet Savaşları"na gelince; bu deyim, terör ve terörist kelimelerinden daha yenidir. O kadar ki lügatlerde yer alması çeyrek asrı bulur.
Dönemler, kelime ve mefhumlarını da üretiyorlar. Emperyalizm gibi, soykırım gibi, Orta Doğu gibi…
19. Asır, Fransız İhtilali’nin ateşlemesiyle millî devlet fikrinin keşfi, 20. Asır imparatorluklardan millî devletlere geçiş zamanlarıdır. 19 ve 20. Asırlar, hemen her günüyle savaşlar çağıdır. İnsanlık belki bu iki asır kadar sürekli ve şümullü ve uzun yüzyıllar boyu savaşmadı. Kayıplar, korkunçtur. Gerek bu iki asır ve gerekse önceki devirlerde harpler mertçe yapılırdı. Ordular, karşı karşıya gelir, harbin neticesinde galip ve mağlup olurdu.
I. Cihan Harbi ve II. Cihan Harbi bitti var sayılır. Fakat 1945’te başlayan Soğuk Savaş sürecinde önceki harpler, aslında şekil değiştirerek devam eder oldular. Bugün de süren saldırı, kan, gözyaşı, anarşi ve terör o başkalaşmanın kılık değiştirmenin kendisidir.
Bugün silah ve mertlik, düşmanlıkla dobralık yan yana değildir.
Bir tarafta güya dostluk, sözüm ona stratejik ortaklık, cephe birliği vs. gibi damıtılmış telaffuzlar edilirken diğer tarafta müttefikine karşı vekâlet savaşları yapılması söz konusudur. Bugün Türkiye’ye karşı ayaklanmış ne kadar eşkıya örgütü varsa her biri bir devlet tarafından kurulmuştur. O örgütler, kuran koruyucu devletin veya birden fazla devletin güdümündedir. Bu örgütlerle mücadele edilirken aynı zamanda ve aslında geç Osmanlı çağlarında "Düvel-i muazzama" dediğimiz devletler yani emperyalist, sömürgeci, müstemlekeci devletlerle de mücadele etmekteyiz. Bu anlamda bu çağa, "riyakâr asır" dense yeridir. Yaşadıklarımızdan dolayıdır ki Türkiye Cumhuriyeti zaviyesinden I. Dünya Harbi bitmemiştir.
Zaten bu dünya harbinde görülmemiş, yarım kalmış, dehşetli çapta haksızlık yapılmış hesaplarımız vardır. Misak-ı Millî öylece durmaktadır. KKTC, Suriye’nin kuzeyindeki Harekât Bölgesi ve Mavi Vatan, bu cephesiyle bir hak istirdadıdır.
Kısacası; ihanet ve saldırısına uğradığımız terör örgütleri, kendi çapulculuklarından ibaret değildir. Arkalarında namlı başkentler bulunmaktadır. Onlar adına, onların silahlarıyla tuzaklar kurmakta, mermiler yakmaktalar.
Terörle mücadele tarihimizi 3 kısma ayırmak mümkündür:
1980-2000
2000-2015
2015’ten günümüze kadar olan zaman…
Bu millî mücadeleyi istihbarat, asker ve emniyet kuvvetlerimizle yapmaktayız. Masonik bir yapılanma esrarında olan FETÖ örgütü yarım asır boyunca devletin bu üç temel unsurunu ele geçirmiş olduğundan ilk dönem tamamen kontrolündedir. İkinci dönem de kontrolündedir. Hâlbuki FETÖ’nün kendisi de taşeron örgüttür.
Bu yüzden son 7 sene hariç, yarım asrın kalan yıllarının tamamında aşağı-yukarı bütün terör karşıtı mücadeleler göstermelik, kandırmalık ve göz boyama şeklinde olmuştur. Anlaşmalı veya gafil manşetler sürekli olarak "Kandil yerle bir!" şurası yerle bir burası yerle bir diye haber verdiler ama bunlar, doğru değildi. Ardı, arkası kesilmeden evlere tabut tabut şehîdler gidiyordu. Bu manşetler, milletin ateşini düşürmek içindi.
Terörle mücadele, gerçekten ve layıkıyla 15 Temmuz İşgal ve Darbe Teşebbüsü İhaneti’nden sonra yapılır oldu. Devletin perdelenmiş gözleri böylece açıldı. Asker, adliye, polis, istihbarat ve öteki unsurlardan cerahat temizlendikçe "yerle bir" sözleri masal ve yalan olmaktan çıktı. Kendi savunma silahlarımızı yapmak bu mücadeleye inanılmaz bir güç kattı.
Bugün asker, emniyet, istihbarat ve maalesef ekran ve sütunlarda yer yer hedef hâline getirilen adliye, terörle mücadelede destanlar yazmaktadır.
Şu son 7 yılda yarım asırdakinden çok daha kararlı, azimli ve verimli bir mücadele yapılmıştır, yapılmaktadır. "Dinler arası diyalog" projesiyle dînimizi, itikadımızı bölmek isteyen, Türkiye’yi vesayet altına sokmaya uğraşan FETÖ ile Anadolu’yu bölme ihtirasındaki PKK ve her nev’î terör unsuruyla tavizsiz ve kararlı bir mücadele veriliyor. Vaat tutulmuş; teröristlerin inlerine girilmiştir. Paralı militanların, taşeron palyaçolarının sonu görülmüştür. Bu neticede politik, ekonomik ve akla gelebilen her türlü tehdit ve tuzağa rağmen azimle yoluna devam eden ve cephedeki kahramanlara destekte hiçbir şeyi esirgemeyen Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, Hükûmetin ve aynı azimdeki Cumhur İttifakı’nın diğer ortağı Devlet Bahçeli’nin ve siyâsî iradeyi sahada temsil eden İçişleri Bakanı Süleyman Soylu’nun hakkı ve payı büyüktür.
Öyle bir ihtimal yok ama biz yine de bugünden haber veriyoruz:
2023 Haziran’ında iktidar değişirse bu mücadele çöker.
Türkiye I. Cihan Harbi’ni asıl o zaman kaybeder.
Adı konmadık Sevr, işte o zaman uygulanır.
Hadise, bu kadar ciddidir.
.BARBADOS
2021-12-02 02:00:00
1960’ta Kıbrıs’ta müstakil bir Kıbrıs Cumhuriyeti kuruldu. Ada, yarım asır sonra Büyük Britanya yahut yaygın ismiyle İngiltere’den bağımsızlığını kazanıyordu. Buna rağmen Londra da Kıbrıs devletini tanıdı. Şu var ki Kraliçe rejimi, sömürgesi, kolonisi veya valiliği olan bir yerden -güya- çıkarken onu tanısa ve artık hür ve müstakil de saysa orada kalmayı şu veya bu şekilde devam ettirir ve ora halkı arasındaki ihtilafın bitmemesi için her türlü tedbiri alır. Londra, bunu daha evvel birçok coğrafyada yaptığı gibi Kıbrıs’ta da tekrarladı. Böylesi bir gerçek bilinmeden Kıbrıs ihtilafı halledilemez…
1960’ta yıllar alan müzakerelerden sonra Kıbrıs’ta Türklerle Rumlardan müteşekkil bir devlet kurulmuş fakat İngiltere, Akdeniz’in kilit taşı konumundaki adada varlığını sürdürecek iki üsten taviz vermemişti. İleri karakol hükmündeki bu üslerden Dikelya, adanın doğusunda ve Magosa yakınındadır. Diğer üs ise Limasol’un altındaki Ağrotur’dur. Kraliçe rejimi, bu iki askerî üssü de dünyanın fersah fersah uzaklıktaki daha başka yerler gibi Britanya’nın denizaşırı mülkü sayar. Üstelik onların bir hükûmeti vardır. Hükûmet şekli de askerî üs yönetimdir. Başkent Episkoki, Ağrotur’dadır. İki üssün toplam toprağı 254 km2’dir. İngiliz ve Rumlardan meydana gelen 15 bine yakın bir nüfusa sahiptir…
Kıbrıs’ta bugün iki ayrı devlet de veya mümkün değil ama tek devlet de kurulsa bu üsler, yine sembolik devlet yapıları, başşehirleri, bayrak ve marşlarıyla varlıklarını devam ettirirler. Londra, aksini savaş sebebi sayar. Nitekim emsal durum vardır. Arjantin, hemen yakınındaki Falkland Adalarını 1982’de İngiltere sömürgeliğinden kurtarınca Büyük Britanya, bu yerler için Arjantin’e savaş açtı ve tekrar geri aldı.
Denizaşırı topraklarında böylesine titiz olan Kraliçe rejimi, 30 Kasım 2021’de yani iki gün önceyse yekten garip bir tasarrufta bulundu:
Karayipler’de Küçük Antiller’in bir parçası ve Venezuela’nın 434 km doğusunda bulunan Orta Amerika ülkesi Barbados’un cumhuriyet ilanını tanıdı. 439 km2 olan adanın nüfusu 300 bin civarındadır. Nüfusun beşte dördü Afrikalı kölelerin çocukları, kalanları Asyalı ve yüzde 4’ü Avrupalıdır. Kraliçe’nin "memalik-i şâhane"sinden olan Barbados’a Londra 1966’da sözde bağımsızlık vermiş, fakat nasıl bir bağımsızlıksa başlarına İngiliz vali tayin edilmişti. O günden bugüne bu "devlet" İngiliz Milletler Topluluğu’nun bir üyesiydi. Gelin görün ki adada bu yönde bir gösteri ve istek olmadığı hâlde Londra, buraya "tam bağımsızlık" verdi. Üstelik icra edilen törenlere Kraliçe’nin oğlu Prens Charles de iştirak etti…
Kıbrıs’ta iki küçük üsse ilişmeyi harp sebebi sayacağında şüphe olmayan, Arjantin kendi kıta sahanlığındaki yerleri alınca onunla muharebeye tutuşan bir devlet, Kıbrıs üsleri ve Falkland Adaları gibi "denizaşırı mülkü" olan Barbados’u dört asır sonra kendi eliyle eski kölelerine hibeyle, orada Barbados Cumhuriyeti’ni inşa ediyordu.
Niçin?
Çünkü bu zâhiri bir istiklâldir. Yalnızca unvanlar değişmiştir. 29 Kasım’a kadar Kraliçe’nin valisi olan Sandra Mason, 30 Kasım’da Cumhurbaşkanı unvanını taşımaya başlamıştır. Hepsi bu. Hatta bu "bu bağımsız ve demokratik cumhuriyet" BM’ye üye olsa bile durum değişmez.
Zira.
İngiltere ile Fransa arasında balıkçı ve göçmen krizi yaşanmaktadır. Afrika’daki Mali, Nijer, Burkina Faso gibi bazı Fransız sömürgeleri, tarihleriyle hesaplaşıyor, Fransa’ya karşı ayaklanıyorlar. İngiltere’nin statüsünde değişiklik yaptığı Barbados’un yakınında Fransız kolonisi adalar da vardır. Bu adalarda aşı kısıtlamasıyla başlayıp bağımsızlık gösterilerine dönüşmüş eylemler olmaktadır. Paris, özerklik vaadinde bulundu. Londra ise Barbados’u re’sen müstakil bir cumhuriyet yaptı. Sadece bu da değil! Barbados’un kavuştuğu imkân, Fransa’nın Atlas Okyanusu’ndaki ve Akdeniz’deki Korsika gibi bağımsızlık arzusu şiddetli adalarında da hürriyet ateşini alevlendirebilir. Halk, belki yine hürriyet, uhuvvet müsavat diye Fransız İhtilali’nin sloganlarıyla sokaklara dökülür ve Fransa bu defa “sarı yelekliler”den sonra çok daha ağır başka bir buhran girdabına kapılır.
Son cümleyi yazmasak da okuyucularımız, ne demek istediğimizi sezmişlerdir:
Şu yerkürede bunlar olabiliyorsa sömürgeci başkentler, kendilerini rahatsız eden Türkiye’de de dövizi kurşun gibi kullanır, vesayet kabul etmeyen Hükûmete ders vermeye kalkışabilirler. Hadise de zaten bundan ibarettir.
Bütün bunlar yaşanırken Londra’da kimse "Kıbrıs’ta ne işimiz var?", "Falkland’da ne işimiz var", "Barbados’ta ne işimiz var?" demedi, demiyor, demez. İngiliz Milletler Topluluğu’nda bunlar, ihanet kabul edilir. Bize gelince; bizde “Suriye’de, Libya’da, hudutlarımız ötesinde… ne işimiz var?” dendiği gibi "Mavi vatan işgaldir!" diye düşman ağzı ile konuşan ufuksuz politikacılar bile görülmektedir.
Hâlbuki biz, bugün, asırlarca adaletle yönettiğimiz OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu topraklarına can suyu taşıyoruz.
Kardeş, dindaş ve kültürdaş milletlerin ümidi, bugün de Türkiye’dir…
.TÜRKİYE, RAHATSIZ EDİYOR
2021-11-30 02:00:00
Türkiye Cumhuriyeti Hükûmeti; bir başka ifadeyle Cumhur İttifakı aldığı kararlar, attığı adımlar ve sahadaki ilerlemeleriyle hem Batı’da ve hem de Doğu’da rahatsızlıklara, hoşnutsuzluklara, homurdanmalara sebep oluyor.
Hem Batı, hem Doğu rahatsız…
Demek ki doğru yoldayız.
Kimseye bir kastımız yok.
Biz yolumuza gidiyoruz.
"21. Asır Türk Asrı Olacaktır" hedefi, 40 yıldan bu yana milleti tam tercüme edebilen Hükûmetlerimizin rüyasıdır. Bu kutlu yürüyüşte 2023 Büyük Türkiye ve 2053 gelişme merhaleleriyle 2071 Cihan Devleti Türkiye Kızılelması vardır. İçeriden ve dışarıdan gelen türlü saldırılara rağmen son senelerde birçok dalda muazzam yatırımlar gerçekleştirmiş bulunuyoruz. Anadolu’nun yarı büyüklüğünde bir Mavi Vatan inşa ettik. Bosna, Libya, Aden Körfezi, Suriye’nin Kuzeyi, Irak, Afganistan, Dağlık Karabağ’da imzamız var. Tarih, bu hamlelerin hakkını verecektir…
Başkanlık Hükûmeti, şimdi yeni bir hamleye yönelmiş bulunuyor. Ekonomide yeni bir model inşa ediyor. Bu model, dört ayak üstüne oturmaktadır. Yatırım, istihdam, üretim, ihracat… Böylece vatandaş faiz zulmünden kurtarılacak, ekonomi ve ticaret, verilecek bu İktisadi İstiklal Savaşıyla gelişip büyüyecek, döviz saldırısı, enflasyon ve faiz mağlup edilerek cari açık kapatılacaktır.
Unutmamalı ki seçimlere sadece 18 ay vardır. Sandığa bu kadar kısa bir zaman kalmışsa eskiden hükûmetler vatandaşa mavi boncuk kabilinden seçim iltimasları sunarlardı. Şimdi ise acı reçete uygulanıyor. Ancak bu reçetenin ardından en geç 6 ay sonra ülkenin düzlüğe çıkacağı, faiz, döviz ve enflasyonun beli kırılacağı da taahhüt ediliyor.
Cumhur İttifakı, modele tam inanmış olarak yoluna devam etmektedir. Emperyalist dünya yani I. Dünya Harbi’nde imparatorluğumuzu işgal edip dağıtan şer güçlerse bu defa da psikolojik savaş başlatmış bulunuyorlar. Dövizin azgınlaşmasının sebebi budur. İçeride muhalefet yanlış bir tutum içindedir. Erdoğan husumetinden dolayı vaki emperyalist taarruzu ya görmezden geliyor ya inkâr ediyor veya destek veriyorlar.
Nitekim işaret ettiğimiz psikolojik savaşın gerçekliğini İngiltere’de yayınlanan Financial Times gazetesi, yaptığı haberin satır aralarında ikrar ediyor. Hedeflerinin Türkiye ekonomisi değil, Recep Tayyip Erdoğan olduğunu söylüyor. Bundan dolaydır ki dövizi ateşlediler. 2023 Haziran’ında Erdoğan’ın seçimi kaybetmesi için her yolu mubah saymaktalar.
Garp Cephesi’nde vaziyet bu.
Aslında Garp Cephesi’nde yeni bir şey yok.
Bir buçuk asırlık muharebenin bugünkü tekrarı…
Şark Cephesi’ne gelince:
Geçen haftanın ilk yarısında "Türk Dili Konuşan Ülkeler İşbirliği Konseyi" İstanbul’da tarihî bir toplantı yaptı. Dâvete bütün Türk Cumhuriyetleri icabet ettiği gibi Macaristan da Gözlemci Üye sıfatıyla katıldı. Toplantıda çok isabetli bir kararla konseyin ismi "Türk Devletleri Teşkilatı" olarak değiştirildi. Kardeş devlet yöneticileri, el ve gönül birliğine dair, askerî sahadan iktisadî ilişkilere kadar birçok kararlar aldılar…
Geçtiğimiz haftanın ikinci yarısındaysa Türkmenistan’ın payitahtı Aşkâbâd’da bir başka büyük toplantı oldu. Bir anlamda İstanbul’dakinin genişletilmiş şekliydi. Ekonomik İşbirliği Teşkilatı adını taşıyan "ortak gelecek" mevzulu bu buluşmaya Türk Cumhuriyetlerinden başka İran, Pakistan ve Tacikistan da dâhil oldular. Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan, 8 milyon sahalı ve 500 milyon nüfuslu bir zeminden yükselen bu güce ve bu gücün dayanışma hâlinde olmasının kazançlarına dikkat çekti. Ayrıca dost ve kardeş devletleri KKTC’yi de tanımaya davet etti.
Sanayi hamlemiz, Ekonomide Yeni Model tarzımız Garp Cephesi’ni rahatsız ettiği gibi Türk Konseyi’nin Türk Devletleri Teşkilatı olarak hedef yükseltmesi de Şark Cephesi’ni rahatsız etti. Üstelik bir de Aşkâbâd’da ortak gelecek aranmıştı. Doğu’nun rahatsızlığına da Çinli bir akademisyen tercüman oldu. Sincan Üniversitesi Orta Asya Araştırmaları Enstitüsü Başkanı Pan Thiping "Türkiye’nin Türk Cumhuriyetleri üzerinde artan etkisi, Çin ve Rusya için tehdittir" diyor. Veya daha doğrusu demiyor da böyle konuşturuluyor.
Görüldüğü gibi Türkiye büyüdükçe, kalkındıkça, layık olduğu yere yaklaştıkça… dışımızdaki merkezler rahatsız olmaktalar. Varsın olsunlar. Biz, hak bildiğimiz yolda yürümekten vazgeçmeyeceğiz. Bu mefkûre milletin bağrından doğan Büyük Devlet Siyasetimizdir.
.İNSANLI DİPLOMASİ!..
2021-11-27 02:00:00
Bu haftanın büyük haberi ve yılın büyük olayı, Türkiye ile BAE-Birleşik Arap Emirlikleri arasında imzalanan 10 milyar dolarlık yatırım andlaşmasıdır…
Cumhurbaşkanı Erdoğan başkanlığındaki Türk hey’eti ile Abu Dabi Veliahd Prensi M. bin Zayed el-Nahyan başkanlığındaki BAE hey’eti arasında Ankara’da yapılan müzakerelerden sonra tarihe imza kondu…
10 milyar dolarlık yabancı sermaye girişi, dünyanın her tarafında çok mühim bir gelişmedir. Ankara, bu atakla büyük bir muvaffakiyet yakaladı. İntiba o ki yatırım bu meblağdan ibaret kalmayacak ve devamı da gelecektir. Devamı gelse de gelmese de andlaşmanın hacmi büyüktür. Bundan dolayı olmalı ki dolar darbesiyle gölgelenmek istendi…
Hatırlanacağı gibi BAE ile Türkiye’nin arası iyi değildi. Zira bu devlet, hem 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünde darbecilere destek vermiş ve hem de Körfez’den Tunus’a kadarki geniş sahada hiç rahat durmuyordu. Bunları küçük bir ülkenin tek başına yapması beklenemez. Belli ki onu kullanan Batılı başkentler vardı. Manzara bu ve bizim de boyunu aşan işlere kalkışan bu eski nahiyelerimizin yeni sakinlerine bakışımız belli iken bir gün, güne, şaşırtan bir haberle başladık. BAE’nin unsurlarından Abu Dabi Veliahd Prensi, yani yarınki Emîri Ankara’ya geliyordu. Geldi ve muazzam meblağdaki bir yatırım için imzalar atıldı.
Mesele, çok yönlüdür:
BAE, "biz ne yapıyoruz? Biz, bu bölgenin çocukları, Türkler ve diğer Araplar da bu bölgenin çocukları olduğumuz hâlde sırtımızı sıvazlayanlar hesabına darbelere destek vermemiz, yakın ve uzak komşu memleketlerde kargaşa çıkarmamız doğru olabilir mi?" diye kendi kendilerine sormuş olabilir. Bu berraklıkta sorulmuş veya sorulmamıştır ama kendilerini hesaba çektikleri ihtimali yok sayılamaz. Bundan sonra kalkıp Ankara’ya gelmiş olabilirler. Anlaşılan o ki bir süreden beri diplomatik görüşmeler olmuştur. Bunun ardından da ziyaret yapıldı. Sadece akdedilen yüksek meblağlı andlaşma değil, muhatap tarafın kalkıp buraya kadar gelmesi de Ankara için önemli bir başarıdır. Diplomatik görüşmelerin son ana kadar sızdırılmaması ise ayrı bir hünerdir.
Akla şu soru gelmekte:
Acaba, bütün ketumluğa rağmen birileri için Ankara gibi BAE de kontrolden çıkarak birbirlerine yakınlaştıkları için mi dolar darbesine teşebbüs edildi? Doların 13,50 TL gibi çok fahiş bir yere sıçramasıyla BAE ile 10 milyar dolarlık andlaşmanın üst üste çakışmasını tesadüf olarak göremiyoruz. Ön almak istediler. Yatırımı değersizleştirme gayreti güttüler, havayı karartmaya çalıştılar. Nitekim anlaşma imzalanınca dolar 1,50 TL geriledi.
Hadiseye atfedilecek bir bakış budur.
İkincisi ise komşuluk münasebetlerimizdir:
"Orta Doğu" diye bir coğrafya yoktur.
Bu tabir, Batılı kalemlerin geçen asrın başlarında yaptıkları bir yakıştırmadır. Bölgemiz, üst kimlikle İslâm âleminin bir parçası, fiilî doğruyla da Osmanlı topraklarıdır. 500 yıl boyunca hükümran olduğumuz ve nakış nakış işlediğimiz yerlerdir. Bu gerçek Orta Doğu için olduğu gibi Balkanlar Kafkaslar ve Kuzey Afrika ve Sahra Altı Afrika için de mevzubahistir. Orta Doğu’da halklar Osmanlıdır, Türkleri sever. İdarelerse halklardan kopuktur. Onlar müstemleke güdümlüdür. Bize düşen bu iklimlerde bıkıp usanmadan, dostluk köprüleri inşa etmektir. Körfez’le, Kuzey Afrika’yla, Kafkaslar ve Balkanlarla yılmadan ve yorulmadan dostluklar geliştirmeli, husumetleri kaldırmalı, tozları silkelemeliyiz. Arap devletlerini de Ermenistan ve Yunanistan’ı da emperyalist dünya yani dün bu coğrafyayı masabaşı haritalarıyla paramparça edenler, iliklerine kadar sömürenler, kullanmakta, kışkırtmakta ve bölgeyi huzurdan mahrum etmektedir.
BAE ile vaki bu güzel gelişme başlangıç, ibret ve örnek olmalı.
Nitekim hadise, Mısır ve İsrail’le havanın yumuşamasından sonra gelişti. Komşularımız Türkiye’ye rağmen bölgede arzu ettikleri hedeflere varamayacaklarını adları gibi biliyorlar. Bilmiyorlarsa biz, onları ikna etmeliyiz. 10 milyarlık yatırımdan kazanan yalnızca Türkiye olmayacaktır. BAE de kazanacaktır. Bundan dolayı Körfez’den başlayarak yukarıya doğru yeni bir barış harekâtına girişmeliyiz.
Bu barış taarruzumuza Suriye de Ermenistan ve Yunanistan da dâhildir.
Böyle bir çalışmanın çekemeyeni elbette çok olacaktır. Ama buna rağmen biz hem bileğimizle hem kalbimizle güçlü olmalıyız. Her komşu veya mücavir ülkenin kendine göre yapısı, bize bakışı ve peşin hükümleri vardır. Her çetinliğe rağmen sulh ve sükûnu tesisle mükellefiz.
Mısır ve İsrail ile konuşmalar oluyor.
Sırada Suriye yoktur denemez.
Niçin olmasın?
Suriye, Esad aile ve idaresinden ibaret değil.
Bugün dahi Suriye de Irak da toprak bütünlüğünü bize borçludur.
Çok iyi yetişmiş diplomatlarımız, bölgeyi hallaç pamuğu gibi atmalılar.
İnsansız hava araçlarıyla yakaladığımız askerî rüzgârı, insanlı diplomasiyle kucaklaşmaya kalbedebiliriz. I. Dünya Harbi, bitmemiştir. Onu biz başlatmadık. Fakat biz, bitirebiliriz. I. Dünya Harbi bittiğinde yaşanabilir yeni bir dünya kurulur.
.ŞER İTTİFAKI
2021-11-25 02:00:00
ABD Başkanı Joe Biden’ın Başkan namzedi iken bir seçim konuşmasında Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ı kastederek "Başkan seçilirsem Türkiye’de muhalefetle de iş birliği yaparak bu diktatörü devireceğim!" dediğini unutmak veya Başkan Biden ve çevresindekilerin bu niyetten vazgeçtiğini düşünmek fevkalade yanlış olur.
İktidarları devirmenin türlü yolları vardır:
Memleketimizdeki geçmiş darbelerin tamamının arkasında ecnebi devletler bulunuyordu. Adnan Menderes ve arkadaşlarını sadece bir cinayet mahkemesiyle cellatlar asmadı. İpi asıl çekenler Batılı bazı başkentlerdir.
İktidarlar, darbe, işgal, isyan… şeklinde birçok yolla devrildiği gibi psikolojik harp ile de devrilebilmektedir. Psikolojik harpte itibarsızlaştırma, kaos çıkarma esastır. Bunu yapmanın en kestirme yolu da hayatı pahalandırmak, geçimi zorlaştırmak, millî parayı zora sokmakla gerçekleşir. Nitekim milletlerarası insaflı ekonomi uzmanları, yurdumuzda TL’ye yapılan dövizli saldırının psikolojik savaş olduğunu ifade ediyorlar.
İsviçre SZY Group Baş Yatırımcısı İktisatçı Henry Monchau’nun Bloomberg HT’ye söylediklerinin özü şöyledir:
-Dolar karşısında değer kaybeden tek para TL değildir. Güçlü dolar, dünya piyasalarında tehlike meydana getirmektedir. Türk devlet adamları, büyüme tercihli bir yol takip etmekteler. Bilindiği üzre Türkiye, yıl sonu itibarıyla yüzde 9 büyüme seviyesini yakalamıştır. İhracat ve turizm çok iyi seviyededir. Türkiye’nin temelleri, uzun vadede çok sağlamdır. Ancak kuvvetli döviz, risk arz etmektedir…
Şu gün dolar, belki hiç olmadığı kadar kuvvetli. Dünyayı esir almış Covid -19 salgını devletleri sarsarken oluşan bu durumdan etkilenen çok sayıda devlet var. Ancak bizdeki manzara durumdan istifade ederek "diktatörü devirme" planına dönüşmüştür. Veya vaziyet zaten bu maksatla ihdas edilmiştir. Vatandaşlarımız, komplonun farkında olmalıdır. Bu bir siyaset, kişi veya hükûmet problemi değildir. Sinsi bir tezgâh işliyor.
İngiliz ekonomist Timoty Ash, "Türkiye Merkez Bankası, neden piyasaya döviz sürerek yükselişe müdahale etmiyor?" gibi anlaşılır ve makul karşılanabilecek bir soru sormanın ardı sıra gelen cümlede "Türkiye, neden IMF’den borç almıyor?" diyor. Bunun bir adım sonrası "neden Düyun-ı Umûmiye"yi yeniden kurmuyorsunuz sorusu beklenebilir.
IIF-Uluslararası Finans Enstitüsü Baş Ekonomisti Robin Brooks’un dedikleri ise ilginçtir. Bu iktisatçı sosyal medya üzerinden şu tespiti yapıyor:
-TL’ye karşı yapılan bu manipülasyon Rahip Brunson Vak’asına kadar dayanmaktadır.
Casusluk ve silahlı terör örgütüne yardım suçlarından hükümlü FETÖ firarisi Can Dündar ise dedikleriyle psikolojik savaşın ana fikrini ortaya koyuyor:
-Şimdi beklenen, bu iktisadî krizin bir siyâsî krize evrilmesi ve seçimin kaçınılmaz hâle gelmesidir.
Hâlbuki seçimlere zaten bir buçuk yıl kalmıştır. Dövizin yükselerek aile ve devlet bütçesine getirdiği yük umurlarında değil. Onların gayesi, Cumhur İttifakı’nın yolunu keserek 2023’te seçimleri kazanmaktır.
Emperyalistler, içerideki ve dışarıdaki hain ve gafilleri de yanlarına alarak psikolojik yangına, odun, psikolojik savaşa mermi taşıyorlar. Korkuları Haziran 2023 Seçimlerinde yine kaybetmeleridir. Bu sebeple sömürgeci başkentler ve onların güdümündeki iş birlikçileri, hazırladıkları ortamlar, çıkardıkları savaşlar neticesinde dünya şartlarından da istifadeyle fırlayan dövizden doğan panik üzerinden Türkiye’deki meşru Hükûmete saldırıyorlar.
Ama unutmamalı ki dolar ve avro çılgınca yükselmese de bunu yapacaklardı.
O zaman da başka şeytani tuzaklar peşinde olurlardı. Zira maksatları Türkiye’nin büyümesinin, bölgeye serpilip uzamasına engel olmaktır.
Sn. Devlet Bahçeli, doğru söylüyor:
-Dik duruşumuzu, hükümranlık haklarımızı müdafaa etmemizi dövizle bastırmak istiyorlar!..
Cumhurbaşkanı Erdoğan ise işin esasını resmediyor:
-Dünya çapındaki bu salgın arz ve talep dengesini bozarak enflasyona yol açmıştır. Ya önceki iktidarlar gibi yatırım, üretim, istihdam, ve büyümeden vazgeçecek veya yolumuza devam edecektik!..
Cumhur İttifakı’nın her iki lideri, Allah’ın izni ve milletimizin desteğiyle bu saldırıları da bertaraf edebileceğimizi haber veriyorlar. Burada her birimize, iş adamlarımıza mükellefiyetler düşmektedir. Şu ihanet, 15 Temmuz’un devamıdır. Şer ittifakı karşısında herkes, devletine, hükûmetine, istikbaline sahip çıkmalıdır. Biz, esasında bir buçuk asırdır bu vahşi çapula maruzuz. Bir tarafta müstemleke devletleri, faiz lobisi, bir tarafta Galata bankerleri, tefeciler, diğer tarafta iş birlikçi çıkarcılar, beride safdil gafiller…
Manzara bir buçuk asır sonra yine aynıdır.
Gün, safları sıklaştırma günüdür.
.ÖLÜM DENİZİ
2021-11-23 02:00:00
Psikolojide "Stockholm Sendromu" denen bir hastalık çeşidi vardır.
Ruh ilminin bu hastalığı tarifini kısaca şöyle nakletmek mümkündür:
-Rehinenin, kendisini hürriyetinden mahrum eden, zor kullanan zorbaya bir süre sonra hayranlık duyması, hatta ona sevdalanması hâli...
Tarifte de görüldüğü gibi bu bir tenakuz, paradoks hâlidir. Kişinin kendisiyle çelişmesidir. Bu hâl, bu topraklarda -maalesef- bir asır evvel yaşandı. Münevveri ve resmî ideolojisiyle yaşandı. Türkiye edebiyatında "Nev Yunanîlik-Yeni Yunancılık" cereyanı 1912’de başladı. Eski Yunan ve Latin eserlerini numune ve rehber alarak yola devam etme anlamına gelen bu şaşkın çığırın tesirleri, en az yarım asır devam etti. On seneler boyu edebiyat ders kitapları, Yunan tanrılarının safsata hovardalıkları ve tarih ders kitapları eski Yunan ve Roma efsaneleriyle gençliğimizin beynini zımparaladı. Oysa Yunan’ı da İtalyan’ı da, Avrupa’sı da daha dün vahşice imparatorluğumuza saldırmış ve bizleri bir ekmeğe muhtaç bırakmış ve bize vatan diye bir avuçtaki düğün kınası kadar bir saha bırakmışlardı.
Hadise akla ziyandır ama gerçek budur.
Resmî irade de münevver tercihi de Stockholm Sendromuna yakalanmıştı. İşte o dönemlerde, Erken Cumhuriyet’te "Adalar Denizi"nin ismi "Ege Denizi" olarak değiştirildi. Yetmedi işgalci askerlerin postal izleri henüz silinmemiş olan bir bölgeye de bu ad verildi. Hâlbuki, atalarımız, buraya "Adalar Denizi" demekteydi. Asırlar boyunca böyle demiştik. Haritalar, her türlü devlet kaydında bu isim yazılıydı. Buna rağmen Adalar Denizi, Ege Denizi yapıldı.
"Ege" isminin hikâyesi:
Egeus, Yunan efsane yahut mitoloji şahsiyetlerinden biridir. Babasının adı Theseus’tur. Egeus, bir gün girdiği bir harpten dönerken babası O’nun mağlup olduğunu zannederek çok üzülür ve kendini yakınındaki denize atarak canına kıyar. Denildiğine nazaran olaya Yunan halkı da üzülür ve bu suya bundan sonra "Ege" derler. Oranın adı, fethimizden evvel de Ege’dir. Ancak ecdadımız bir intihar hatırası taşıyan ismi tebdil ederek "Adalar Denizi" yapar.
Kaç yıldır ve bilhassa şu günlerde "Ege"de özensiz haberciliğimizin diliyle "Yunan adaları"nda müthiş bir insanlık dramı yaşanmaktadır. Bir kısım Yunan halkı veya devlet yönetiminde olan bir kısım Yunanlılar, hâlâ o efsane günlerinin ağır psikolojisini üstlerinden atamamış olmalılar ki kendilerine sığınan Doğu’nun mahrum, mahcup ve çaresiz çocukları olan sığınmacıları, soğuk kış şartlarına rağmen merhametsizce denize itmekteler. Hırpalanan, yaralanan ölen bu insanlara Ege, bazen mezar, bazen insanlık ayıbı olmaktadır.
Hayır; o ayıp, o insanlık utancı, vatanlarından savrulmuş muhacirlere değil, buna sebep olanlarla bu dramı sadece seyreden AB başta olmak üzere bütün dünya tribünlerini doldurmuş bütün vah vahçı dünyalılarındır. Şayet, intihar geçmişli bu ölüm denizinde doğunun mazlum Müslüman çocukları değil de balinalar, kediler, köpekler veya İsrailliler böyle bir muameleye maruz kalsalardı hemen bütün Batılı başkentlerde kadını-erkeğiyle insanlar, sokaklara dökülüp ellerindeki pankartlarla çığlık çığlığa yürürlerdi. O yürüyüşler muhakkak ki yanlış olmazdı ama çifte standart olurdu. Ölen hayvan, Yahudi veya Hıristiyan ise küçük çaplı zelzeleler kopartırken Doğulu veya Müslüman olduğunda aldırmamak İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi’nin hiçbir sayfasında yazmaz!
Birinin zulmettiği, birinin mazlum olduğu, birinin mâni olmayıp seyrettiği bir dünyada salgınlar bitmez!!!..
Bu zulme karşı çıkan ve o mazlumları himaye eden, neredeyse, Türkiye’den gayrı devlet yoktur.
İşte şaşkın aydınımızın uzunca bir zaman “Nev Yunanîlik” yaparak ardı sıra gittiği Yunanlının son sicilinden manzaralar budur ve canlı yayınlardadır. Daha önceki manzaraları, I. Dünya Harbi ve Millî Mücahede döneminde garbî Anadolu’da yaptıkları ise -eğer yürekler dayanırsa- merhum Kadir Mısıroğlu’nun "Yunan Mezalimi" adlı eserinden okunabilir.
.HELALLEŞME
2021-11-20 02:00:00
Helalleşme, hem İslâmî, hem insanî bir davranıştır.
Karşısındakine haksızlık yaptığı düşüncesinde olan bir insanın muhatap veya muhataplarından kendini affetmesini dilemesidir. Bir tarafın, gönül alıcı kelimelerle özür dilemesi, diğer tarafın bağışlaması ve geçmişe, nahoşluklara sünger çekilmesi, kırgınlıkların, gücenikliklerin arkada kalması demektir.
Helalleşme, bir erdemdir, fazilettir.
Kavgalıların, güceniklerin, küslerin barışmasıdır.
Helalleşmede ilk adımı atan kazanır. Helal, haramın zıddı olduğuna göre helalleşmeye haramdan kurtulma çabası da denebilir. İslâm toplumlarında mü’minler, sıkça birbirlerinden helallik isterler. Bu samimî hareketten maksat hesabın, hesap gününe bırakılmaması niyetidir. Aksi hâlde o gün çok zor olabilir. Nitekim tabut musalla taşındayken imam efendiler, cemaatten mevta için helallik ister, cenaze namazı eda etmiş o kitle de hemen hemen firesiz olarak “Helal ettim!” diyerek haklarını helal ederler.
Bizi gerek yazılarımızdan ve gerekse televizyonlarda takip eden dostlarımız gayet iyi hatırlayacaklardır zannındayız. CHP’nin tarihiyle yüzleşmesi gerektiğini yıllar içinde ve şu yakınlar dâhil olmak üzere çokça dile getirdik ve gerektiğinde yine tekrar edeceğiz. Bunu ana muhalefet partisini rencide etmek için yapmıyoruz. Milletle doku uyuşması, arkada kalan yanlışlarını görüp ikrar etmesi, özür dilemesi için söylüyoruz. Özür dilemek, ayıp değildir. Medenî bir davranıştır ve helalleşmenin anahtar kelimelerindendir.
Bahsini ettiğimiz yazı ve konuşmalarımızın bir etkisi oldu mu bilmiyoruz. İster olsun ister, olmasın mesele o değil. Mesele, CHP Genel Başkanı Sn. Kemal Kılıçdaroğlu’nun partisinin helalleşme ihtiyacını dile getirmesidir. Helalleşme, İslâmî ve insanî bir hareket olduğuna göre helalleşme arzusu takdire değer bir talep olarak görülmelidir. Ancak muhalefet genel başkanı, bu iradesini seslendirdiği ân hem karşısındakilerden ve hem de yanındakilerden takdir değil tenkitler aldı. Bunda Sn. Kılıçdaroğlu’nun sözünü besleyecek dayanaklar, deliller, gerekçelere dair bir takdim yapmamış olmasının tesiri büyüktür. “Halk Partisi” hangi dönemi için ve hangi günahlarından, kusurlarından dolayı kimlerden özür dileyecekti? 1923-1938, 1938-1960, 1960-2021 yılları bu özrün neresindedir? Yoksa farklı farklı zaman dilimleri mi özre sebep gösterilecekti? Ezan okumasının, Kur’ân öğretilmesinin yasaklanması, İstiklâl Mahkemesi cinayetleri vs. gibi Erken Cumhuriyet Döneminden 27 Mayıs’a destek vermek, 28 Şubat’a karşı çıkmamaya, 15 Temmuz’a tiyatro demeye… kadar bu helalleşme listesi uzayabilir. O kadar ki özre konu icraatlar sayfalar değil kitap hacmindedir.
Bunlar söylenmedi, misaller verilmedi. Sanki biraz ürkek bir talep oldu. O zaman da herkes, âmâların fili tarifi gibi kendi durduğu yerden konuştu. Karşısındakilerin konuya dair tenkitleri anlaşılabilir. Onlar, rakiptir. Asıl ağır tenkitler bizatihi CHP’nin içinden ve CHP’lilerden geldi. Akla ziyan laflar edildi. Bir eski CHP milletvekili şöyle dedi: “Helalleşme dînî bir kavramdır. Böylesi ifadelerle parti mi yönetilir?” Tam da özre dâvet edilen dönem mahsulü katı ideolojik bir çıkış.
Helalleşme fikri, samimi olunduğu sürece ve gereği yapılmak şartıyla CHP için bir şanstır. Bizim anladığımız, Sn. Kılıçdaroğlu, arzusunu izhar ederken partisini kastetti. “Gelin bütün partiler milletle ve aramızda helalleşelim!” demedi. Bu da denebilirdi ama öyle söylemedi. Partisinin mazisiyle yüzleşmesini, haksızlıklarını, yanlış icraatlarını kabul etmesini, mağdur ettiklerinden, özür dilemesini istedi. Ne var ki teklif sağlam bir hazırlıkla yapılmamıştı. Bundan dolayı da herkes anladığı gibi cevap verdi. Hazin olan partisinin genel başkanını yalnız bırakmasıdır. Hazinden de öte, bu parti adına felaket olansa bazı Tek Parti Zihniyeti ideolojisine saplanıp kalmışların “helalleşme” kelimesine bile tahammül edememeleridir. Böyle zavallı bir ideolojiye kapılmış bir partinin iktidar olması muhaldir.
Kemal Kılıçdaroğlu, iyi ve cesur bir şekilde teklifi üzerinde yeniden çalışabilir.
Lider, her şeye ve herkese rağmen yoluna devam edebilen insandır.
Taviz, tavizi getirir.
.GÜN BATIMI
2021-11-18 02:00:00
Mehmet Nuri Yardım’dan haber bekliyordum; Sezai Bey’den gün alacak ve kendisini Fındıkzâde’deki yayınevinde ziyaret edecektik. Kulağım, vefa numunesi Nuri kardeşimden gelecek haberdeydi ama itiraf etmeliyim ki bir taraftan da endişeliydim. Evet; sessiz endişemde haklı çıktım. Randevu haberi, buluşma haberi gelmedi. Bunun yerine bizim neslin "Sezai Ağabey" veya "Sezai Bey" dediği Sezai Karakoç’un vefat haberi geldi.
Cenab-ı Hak, gani gani rahmet eylesin.
Mekânı cennet, derecesi âli olsun.
Arkada kalan 88 yıllık bereketli bir ömür ve çokça eser.
Sezai Karakoç; medeniyetimizin altın halkalarından, şairler diyarı Diyarbekir’in bu mümtaz evlâdı, yeni ve yakın dönemler şiirimizin de tefekkürümüzün de çok mümtaz, seçkin bir ismidir. O, sadece Türk şair ve mütefekkiri, öncü ismi kanaat önderi değildir. İslâm dünyası için de aynı kıymetleri haizdir. Doğuyu ve Batıyı çok iyi bilen bir kalemdi. Daha ortaokul çağında dünya edebiyat klasiklerini okuduğu nakledilir. Ortaya koyduğu derinlemesine ve mukayeseli fikirler ve çağlar üstü mısralarıyla O, yalnız bizim değil, İslâm ümmetinin değil, aynı zamanda insanlığın da ortak değeridir. Bir dünya markamızdır. Şiirleri, insanın ortak duyuşlarının sesidir. Soylu bir kafa, vakur ve haysiyetli bir kalemdi. Dâvâsını samimiyetle yaşadı. Sabrı kavgaya, fikri öfkeye tercih etti. Böylesi san’atkâr insanlar, elbette akademik unvanlar üstüdür. Üniversitede adına kürsü olmaması ve enstitü bulunmaması düşünce ve edebiyat hayatımız için bir eksikliktir.
Bazı tahliller, Sezai Karakoç’u "İkinci Yeni" diye adlandırılan şiir akımına dâhil eder. Biz bu görüşte değiliz. Bu bir zorlamadır. O akımdan akran ve arkadaşlarının olması, ikinci yeniden olduğunu göstermez. Şiirlerinin zaman zaman bu akımdan şairlerle kesişmesi aynı camiadan olduğu hükmüne hak vermez. Her şair, yaşadığı çağda, çağdaşlarıyla ortak taraflar gösterir. Ama ikinci yeniyi de etkilediği doğrudur.
Sezai Karakoç ismi "Diriliş" ismiyle özdeşleşti.
Diriliş, arka arkaya harpler ve acı mağlubiyetler neticesinde büyük bir imparatorluğu kaybetmemizden, "esir kent"e dönüşmemizden, "başkentler başkenti" imtiyazını yitirmemizden sonra bir mendil büyüklüğündeki Anadolu’ya sığınma zorunda kalışımızın iç bünyede uyandırdığı derin ruh bunalımına bir ışık tutma, ümit verme yeisten kurtarma gayretinin adıdır. Ba’sü ba’de’l mevt kelimesinin izdüşümü olan bu kelime, bilahare kitap, dergi, gazete ve yayınevine isim olmuştur.
Biz, Sezai Karakoç adını lise yıllarımızda tanıdık. Bu sırada Bâb-ı âli’de Sabah gazetesinde günlük şeklinde yazılar yazıyordu. Günlük fakat gündem üstü ve zamanı kucaklayıcı yazılardı. Bunları sonraki yıllarda "Sütun" ismiyle iki cild hâlinde bastırdı. Bunları "Sur" takip etti. Yazdıklarından dolayı polis takibi ve yargılanması oldu. Şiirlerini önceleri "Körfez", "Şahdamar", "Sesler" gibi ayrı ayrı kitaplar hâlinde neşretti. Sonra bunları "Gün Doğmadan" başlığıyla tek cildde topladı. Bizim, satın aldığımız kitaba tarih ve satın aldığımız yeri yazma gibi bir âdetimiz vardır. Vefat haberi üzerine bakma ihtiyacı hissettim. Sezai Ağabey’in ilk kitabı olarak Sütun’u almışım. 28.8.1971 tarihini taşıyor.
Sezai Karakoç, “gül şairi”dir. Atalara uyarak şiire gülle başlar, şiire gülle başlamaya dâvet eder. Ne var ki O, yalnızca bir duygu adamı değil, aynı zamanda bir tefekkür devidir. Şiirlerinde inanılmaz çarpıcı hayal ve hakikatler olduğu gibi fikirlerinde de deha çapında buluş ve kuşatmalar vardır. Bu cepheleriyle arkadan gelen her dünya görüşündeki birçok nesle ve muasırları üzerinde etkili olmuş bir mektep adamdır.
Kaleminin haysiyetini hep muhafaza etti.
Dosdoğru yaşadı.
Kendini âdeta gözlerden sakladı.
"Yeri doldurulmaz" dememeli.
Her değerin yeri doldurulmaz.
Hiçbir yeni değer de önceki isimlerin yerini doldurmak için yola çıkmaz. Yeri doldurmak değil, sahayı boş bırakmamak lâzım. Sezai Karakoç Müslüman bir yerli şair ve mütefekkir değil de ateist, nihilist, belki Marksist veya Batı hayranı olsaydı, yüzü ve yönü kıbleye, kalbi ezana ve namaza dönük olmasaydı bugüne dek defalarca Nobel Edebiyat Ödülü alırdı. Hiç dert değil, beşerî ödüller, büyük ustalara şeref bahşetmez. Emeklerinin mükâfatını yüce Allah verir inşallah.
Bir gün batımında son bahar mevsimi, bir yaprağı daha toprağa dâvet etti. Sezai Karakoç adlı bir gönül, şiir ve tefekkür abidesi, şimdi artık mısralarıyla resmettiği Şehzadebaşı Camii haziresinde "veli çınarlar" altında medfun yatıyor. "Yaşamıyor gibi, yaşamıyor gibi, yaşamıyor gibi yaşıyor"ken ölümlü dünyadan ölümsüz mâverâya göçtü.
Merhum Sezai Bey, kitaplık çapta anlatılabilir. Burada vefatı münasebetiyle yalnızca birkaç cümle dile getirmiş olduk. Hakkında daha evvel de birçok kere yazmıştık. Arkada mal-mülk değil, temiz bir isim ve bir külliyat bıraktı. Yayınevi devam edebilir mi? Bilmiyoruz. Ama devlet, millete mal olmuş ve zamana mührünü vurmuş isimlerin amel defterini kapatmamalıdır.
Devlet, kılıç ve kalem kahramanlarıyla devlettir.
.KIBRIS TÜRK CUMHURİYETİ
2021-11-16 02:00:00
KKTC-Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, 38 yaşında.
Kardeşlerimizi tebrik eder, devletimize ebedî ömürler dileriz…
Kıbrıs, Akdeniz’in üçüncü büyük adasıdır. Burada hiç Türk olmasa hatta hiçbir insan yaşamasa bile Kıbrıs adası Türkiye zaviyesinden yine çok önemlidir. Kıbrıs, Akdeniz’in kilit taşı, Anadolu’nun müdafaa dayanağıdır.
Sultan Selim-i Sâni, II. Selim iktidarı döneminde 1 Ağustos 1571 yılında Lala Mustafa Paşa komutasındaki ordumuz tarafından fethedilmişti. Ada, 1571’den 4 Haziran 1914’e kadar 343 sene boyunca tamamıyla bize aitti.
Midhat Paşa cuntasının, memleketi, "1293 Harbi" denen 1877-78 Türk-Rus savaşına sürüklemesi ve bu dehşetli cenkte tarihimizin en büyük kayıplar felaketini yaşamamız üzerine Londra, Ruslara karşı İstanbul’un yanında yer almak için Kıbrıs’ın kendisine kiralanmasını teklif etti. Devlet zordaydı. Abdülhamid Han, işbaşına yeni gelmişti. Meşrutî yönetim cariydi. Hükümdar, çâreler üretme arayışındaydı. Teklife mecburen müsbet cevap verildi. Ada, belli bir yıllık sterlin mukabilinde Büyük Britanya’ya icara verildi.
1914’te I. Cihan Harbi koptu.
Büyük Britanya, Devlet-i âli Osman’ın karşısındaki saftaydı. İngiltere, kendisine göre düşman tarafta bulunduğumuzu bahane göstererek suyu bulandırdı ve 5 Kasım 1914’te Kıbrıs’ı ilhak ettiğini, Büyük Britanya toprağına kattığını ilân etti. Hala Sultan, burada medfun şehîdler ve adada yaşayan Müslüman Türkler yetim kaldılar. Yetimlik, 1923’te katmerlendi. Ankara, daha 24 Temmuz 1923’te imzalanan Lozan Andlaşmasında Kıbrıs’ın İngiltere’nin mülkü olduğunu kabul etti. Daha birçok tavizler verildiği gibi Kıbrıs da gitmişti. Masadaki sömürgeci güçler dediklerini dikte ettiriyorlardı.
Londra 1925’te Kıbrıs’ı tac kolonisi yaptı.
Hâlbuki ada devletin değil, toprakların tamamı Osmanlı Türklerinin vakfıydı. Böyle olduğu bugünkü vakıf kayıtlarımızda da mevcuttur…
1959’da Adnan Menderes Hükûmeti döneminde başlayan Zürih ve Londra görüşmeleri sonunda 1960’ta Rum ve Türk cemaatlerinden mürekkep bir Kıbrıs Devleti kuruldu. Zoraki bir neticeydi. Rumlar öteden ENOSİS idealleri ve EOKA çeteleri eliyle Türkleri taciz edip adadan sürmek istiyorlardı. Zaten 1925’ten itibaren Türlerin kitleler hâlinde Türkiye ve başka yerlere göçmeleriyle nüfus dengesi aleyhimize olarak bozulmuştu. Vaziyetten güç alan Rum tarafı 1963’te tâciz şiddetini arttırdı. İnönü koalisyon hükûmeti, müdahale etmeyi düşündüyse de Beyaz Saray’dan gelen Johnson Mektubu ve baskı yüzünden bunu yapamadı.
Sonraki yıllarda Rum mezalimi şiddetlenerek arttı. 20 Temmuz 1974’te CHP-MSP ortak iktidarında Ecevit, Başbakan ve Erbakan, Başbakan Yardımcısı iken 20 Temmuz 1974’te TSK imkânsızlıklara rağmen Kıbrıs’a müdahale ederek çıkarma yaptı…
Zafer, bizimdi.
Dış merkezlerden yine ağır baskılar gelmeye başladı. ABD 15 sene sürecek bir ambargo düğmesine bastı. İsviçre’deki sulh görüşmelerinde Ankara, adanın üçte birine râzı olmak gibi bir hata işledi.
Bir müddet intikal dönemi yaşandı.
15 Temmuz 1983’te KKTC kuruldu.
Rauf Denktaş ilk Cumhurbaşkanı oldu. Denktaş, 1955’ten beri bu dâvâya hizmet ediyordu. 1958’de arkadaşlarıyla birlikte EOKA’ya karşı TMT-Türk Mukavemet Teşkilatı’nı kurmuşlardı. Ömrü destânî bir mücadeleyle geçti.
KKTC kurulmasına rağmen "İki Devletli Çözüm" diye Barış Harekâtı’ndan beri devam eden çok taraflı görüşmeler yapıldı. Bu müzakerelerde sadece havanda su dövüldü. Bugün gelinen noktada olmayacak duaya âmin denmeyeceği için teklif edilen bu çözüm tarzı Lefkoşa ve Ankara tarafından reddedilmiştir.
Şimdi Mavi Vatan’ın da inşa edilmesiyle Kıbrıs bir kere daha ve çok daha ehemmiyetli olarak kıymet kazanmıştır. Öyle anlıyoruz ki KKTC artık yeniden kurulmaktadır. Mavi Vatan’dan sonra Kıbrıs Türkü’ne yaraşır bir Başkanlık Sarayı inşa edilmeye başlanmıştır. Bundan sonra yapılması gerekenler, KKTC’nin adının kendine layık şekilde değiştirilmesi ve Türkiye’nin dostu ve Türklerle kardeş devletler tarafından tanınmasıdır. KKTC ismi bundan böyle "Kıbrıs Türk Cumhuriyeti" olmalıdır. İkinci adımsa tanınmadır. Emperyalist cenahtan hangi misilleme tehdidi gelirse gelsin Ankara, “KTC”nin tanınmasını gerçekleştirmelidir. TDT-Türk Devletleri Teşkilatı mensubu devletlerimiz ve İslâm âleminden dost devletleri buna ikna ve râzı etmeliyiz.
Ankara’nın şunu dediğini duyar gibiyiz:
-Az daha sabredin. Sıra ona geldi. Suriye’nin kuzeyine dair terör devleti hayalini yok etmemize fazla kalmadı. Bunu yapar yapmaz KKTC, hem adına, hem tanınmışlığa ve hem de BM üyeliğine kavuşacaktır!
Şu vaat gerçek olduğunda,
400 bin Kıbrıs Türkü, daha bir kendinden emîn olarak millî pasaportunu cebinde taşıyacaktır.
.ASRIN RÜYASI
2021-11-13 02:00:00
Türk Devletleri, İstanbul’da toplandı.
Bu buluşma, asrın hadisesidir.
30 yıl öncesine kadar yeryüzünde müstakil Türk devleti olarak bir tek Türkiye Cumhuriyeti vardı. Bugün, BM-Birleşmiş Milletler’e bizden başka Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Türkmenistan, Kırgızistan ve Tacikistan da bağımsız devlet olarak âzâdırlar. KKTC gözlemci üyedir. Demek oluyor ki Sovyetler Birliği’nin yıkıldığı 1990 başlarına kadar yerkürede tek bağımsız Türk devleti mevcutken bugün 8 devlet vardır.
Ayrıca 30 milyon civarındaki nüfusu ve Türkiye topraklarının 2 katı arazisiyle Şarkî Türkistan’ı hatırlamalı. 30 milyon civarında Türk de İran dâhilindeki Cenubî Azerbaycan’da mevcuttur. Afganistan, Irak ve Suriye’de de ülke nüfuslarına nispetle azımsanmayacak Türkmen nüfus yaşamaktadır. Ayrıca Rusya’nın işgalindeki Kırım vardır. Bunlardan sadece Doğu Türkistan muhtar idaredir. Diğerleri yaşadıkları ülkenin vatandaşlarıdır. Lakin Uygur Türklerinin sahip olduğu özerklik, Pekin’in sert uygulamalarıyla lafta bir otonomidir.
Şu saydığımız devletlerimizin tamamı, bugün Uygur Türklerinde olduğu gibi Sovyetler döneminde göstermelik muhtariyete sahipti. Büyük bir komünist zulmü altındaydılar. Onların yaşadıklarını bugünkü nesillere inandırmak zordur. Haklıdırlar zira insan, insana böylesi muameleleri yapamaz.
Yirminci yüzyıl, Türklerin ve topyekûn İslâm ümmetinin kayıp asrıdır. Hilâfet ve dirayet merkezi Payitaht İstanbul, bütün bu bahsettiğimiz dünyanın bakıp saatini ayarladığı bir şehirler üstü şehirdi. Payitahttan, Topkapı’dan çıkan kararlar, istikametleri tayin ederdi. Emperyalistlerin Devlet-i âli Osman’ı, saf dışı bırakması üzerine Türkiye dâhil bütün bu âlem öksüz kaldı. Bir asır sonra, bugün henüz olmamız icap eden yerde olmasak bile oraya varmak için yürüdüğümüz yolda çok ciddi mesafeler aldığımız için Türk dünyası silkinmeye, kendine gelmeye varlık hikmetini idrak etmeye başlamıştır.
"Darısı İslâm âlemine" deriz…
Türk dünyası, şartlanmışlıktan kurtulup derlenip toparlandıkça kardeşlik duyguları da pekişti. Hafızasını tazelemeye başladı. Bir ve beraber hareket etme adına önce "Türk Keneşi" kuruldu. Bu meclisin adı daha sonra "Türk Konseyi" oldu. Şimdi layık olan ismi aldı. Birliğin yeni adı "Türk Devletleri Teşkilatıdır. Müşahit de olsa Türkmenistan da artık aramızdadır.
İsmail Gaspıralı, aslında bir buçuk asır evvel "dilde, fikirde, işte birlik" sözüyle böyle bir ittihadda nasıl şekillenileceğini resmetmişti:
Bu 3 umdenin temeli ise dilde birlik yani bütün Türklerin Türkçe anlaşabilmesi, yazabilmesi, yazışabilmesi ve okuyabilmesidir. 19. Asırda ve 20. Asrın başında İstanbul’da çıkan bir kitap veya gazete yeryüzündeki bütün Türkler tarafından okunabiliyordu. Bundan dolayıdır ki Türkiye, Osmanlı Türkçesi elifbası kullanırken Çarlık ve Sovyet Rusya’sı işgalleri altındaki Türk ülkelerinin alfabelerinin Kiril yazısı olması mecbur tutulmuştu. Bağımsızlığına kavuşan Türk devletleri, 1990’larda alfabe tercihi yapma kararı alırken bizim, bu sütunda "Türkiye, hangi harfleri kullanıyorsa o alınmalı" diye yazmamız dilde birlik kurulması maksadından dolayı idi. Nitekim öyle oldu. Buna rağmen Türkiye alfabesinin de diğer devletlerimizdeki alfabelerin de mutlaka gözden geçirilmesi ve aralarında da mutabakat kurulması şarttır. Osmanlı Türkiye’sindeki elifbamızda 33 harf varken Cumhuriyet Türkiye’sinde ifade zenginliği 28 harfe gerilemiştir.
TDT-Türk Devletleri Teşkilatı’na mensup devletlerimizin ilk ve acilen yapacakları birinci çalışma dilde birlik yani Türkçe birliğidir. Bu, tez zamanda olmaz fakat üzerinde durulursa çok da gecikmez. Zorlama Türkçelere kaçmadan esas üzerinde durulursa iş kolaylaşır. Toplantılarda devlet reisleri ve bakanlar, hitabetlerini ortak Türkçeyle yapmalılar.
Fikirde birlik; gâye birliğidir. Aynı müşterek hedefe, aynı “Kızılelma”ya yürüme sevdasıdır. Yekvücut hissetme samimiyetidir. Uygur Türklerinin hiç olmazsa güçlü bir özerkliğe kavuşmaları, KKTC’nin tanınması, bu devletler arasında vize olmaması, NATO benzeri askerî varlıklar kurulması, Türkçe’nin BM’nin resmî dillerinden olması ve benzeri adımlar böyledir.
İşte birlikse ticarette, iktisatta, kazançta ortak harekettir. Dayanışma hâlinde hep beraber kalkınıp, kişi başına yüksek millî geliri yakalamaktır.
Türk devletlerinin en azından büyük kısmının istiklallerine kavuştuktan çeyrek asır sonra Payitahtta bir gönül çatısı altında toplanmaları asrın rüyasıdır. Böyle bir güzellik çeyrek asır evvel ancak rüyada görülürdü şimdi -elhamdülillah- hakikat oldu.
Bugünlere gelmede merkez ülke Türkiye’nin vesayet zincirlerini kırıp yükselişe geçmesinin büyük tesiri vardır. Libya’da, Suriye’de Irak’ta olmamız, Mavi Vatan inşa etmemiz, bakışları Ankara’ya çevirmiştir. Türkiye’nin 30 yıllık Dağlık Karabağ dramını bitirmede Azerbaycan’a "İki devlet, tek millet" inancıyla yürekten destek verip büyük bir zafer kazandırması ise Türk dünyasının gözünü açmış ve bu teşkilatın kurulmasında teşvik edici olmuştur.
Türk Devletleri Teşkilatı’nda ayrıca halkı Turanî bir ırk olan Macaristan da vardır. Öyle ümit ve temenni ederiz ki zaman içinde Bulgaristan, Bosna, Makedonya ve Arnavutluk gibi Balkan devletleri de TDT’na dâhil olurlar. Buralarda da ciddî Türk nüfus olduğu gibi toprak da Türk kokuludur. Nitekim şu aralar bir Türk, Bulgaristan’daki seçimlerde Cumhurbaşkanı adayıdır.
Böylece takvimler 2071’i gösterdiğinde Adriyatik’ten Çin’e Türk Asrı doğmuş olur…
.CEZASINI SEÇMEN KESER
2021-11-11 02:00:00
Kanaatimiz o ki 2023 yılı Haziran ayında yapılacak olan genel seçimlerde seçimlere iştirak yüzdesi önceki seçimlere nazaran düşük olacaktır.
Bunun sebebi, CHP ve İYİ Parti seçmenlerinden bir kısmının partilerine küsmüş olmalarıdır. CHP, zâhirde HDP’ye şirin görünmek, hakîkatte ise hakkında açılmış olan derdest dâvâ itibarıyla kapatılmakla yüz yüze bulunan HDP’nin oylarını devşirmek için TBMM’de "Suriye ve Irak Tezkeresine" hayır oyu verdi. Çok eminiz ki bu karardan dolayı vatansever ve millî duyguları yüksek çok sayıdaki CHP’li seçmen partilerine kızdılar.
Ancak onları muhtemelen bir yakın duruş teselli etmekteydi.
Bu duygulardaki CHP’li seçmen yüksek ihtimaldir ki İYİ Partiye oy vereceklerdi. Ne var ki İYİ Parti Grup Başkan Vekili Lütfü Türkkan’ın 5 Kasım 2021 günü Bingöl’de İsa Gürmen adlı şehidimizin kız kardeşine çok galiz kelimelerle sövmesi ve bu ağır davranış üzerine partisinin bu faile karşı grup başkan vekilliğinden ayrılmasına rıza gösterme dışında hiçbir müeyyide tatbik etmemesi, partilerine kızdıkları için oylarını ondan sakınan bir kısım CHP’li seçmeni bir kere daha hüsrana uğratarak bir kere daha öfkelendirdiğini düşünüyoruz.
Bundan dolayı İYİ Parti’yi de silmişlerdir.
Bu kırgın CHP’li seçmenler içinde MHP ve AK Partiye teveccüh gösterecekler olmaz değil. Lâkin onların çoğu 2023’te oy kullanmayarak sessiz fakat şiddetli bir tavırla parti yönetimlerini cezalandıracaklardır.
Bu boykot, sadece Halk Partili kitleden gelmez:
"Küfürbaz milletvekili"nin milleti rencide eden vekâlet istismarı ve bu edepsizliğin hak ettiği karşılığı görmemesi yüzünden benzer infial İYİ Partili milliyetçi tabandan da beklenmelidir. İyi Parti yöneticilerinden biri, daha 14 yaşındayken can veren azîz bir şehîdimizin hepimize emanet kız kardeşine küfretmiştir. Parti yönetiminin bu kişiyi partiden atmak ve Meclis’ten göndermek gibi hiçbir teşebbüste bulunmaması bir yana Genel Başkan Meral Akşener, olayı bir öfkelenme basitliğiyle kabullenmiştir. Ayrıca parti toplantısında yaptığı konuşmada da şehîdin ağabeyi Tahir Gürmen’e "ahlâksız!" demiştir. İddiaya göre bu vatandaş kışkırtıcıdır.
O hakaret fiili, bu telakki ve bu itham, bardağı taşıran son damladır.
Tahir Gürmen, İYİ Parti Genel Başkanı’nın Bingöl’deki esnaf ziyareti esnasında O’nun bazı sözlerine itiraz etmiş, Lütfü Türkkan bunun üzerine bu insana saldırarak koluyla boğazını sıkmaya başlamış ve kız kardeşine sövmüştü.
Ahlaksızlık sıfatı kime yakışır?
Bir cümleyle söylemek gerekirse:
Bir kısım CHP’li seçmen tezkere skandalı yüzünden ve bir kısım İyi Partili seçmen de küfürbaz milletvekili ve onun suçundan dolayı bir müeyyide görmemesi sebebiyle 2023’te ya sandığa gitmeyecek veya başka partiye oy verecektir?
Bu iki boykotun anlamı nedir?
İzaha muhtaç bir soru değil.
Her şey apaçık:
CHP, İYİ Parti yahut varsayalım ki Millet İttifakı, Cumhurbaşkanlığı ve Milletvekilliği seçimlerini kaybedecek ve böylece bir kere daha iktidarı kazanamayacaktır. Asıl vaveyla ise bundan sonra kopar. Hem CHP ve hem de İYİ Parti olağanüstü kurultaylara gider. 2024’te CHP’nin başında Kemal Kılıçdaroğlu, İYİ Parti’nin başında da Meral Akşener olmaz.
Bir buçuk sene sonraki manzara bize göre böyle.
Kim kaybederse kaybetsin; kazanan milletimiz, devletimiz ve değerlerimiz olsun…
Bu arada ilgililere düşen vazifeyi hatırlatmadan geçemeyeceğiz:
Diğer genç şehidimiz Eren’e akran olan mevzubahis şehidimizin adı,
"Şehîd İsa" operasyonlarıyla yaşatılmalıdır.
.KÖPRÜDEN ÖNCE SON ÇIKIŞ!..
2021-11-02 02:00:00
Başkan Recep Tayyip Erdoğan, Roma’da icra edilen G-20 Zirvesi’nde birçok devlet ve hükûmet başkanıyla görüştü. Bunların içinde en çok ses getiren ABD Başkanı Joe Biden ile yapılan görüşme oldu…
Türkiye Başkanı Sn. Erdoğan ile ABD Başkanı Sn. Biden’ın Roma’da gerçekleştirilecek Gelişmiş Ülkeler Zirvesi’nde bir araya gelerek iki devlet arasındaki mes’eleleri ele alacakları zirveye haftalar varken açıklanmıştı. Toplantı tarihi olan 31 Ekim 2021’e az bir zaman kaldığındaysa mevzu bahis görüşmenin Roma’da değil, Glasgow’da yapılacak olan İklim Zirvesi’nde olacağı haber verildi. G-20 Zirvesi başlamak üzereyken de bu defa iki Başkanın Roma’da bir araya gelecekleri duyuruldu.
Bu değişikliğin sebebi neydi?
İklim Zirvesi Müzakerelerinin mekânı İskoçya’nın Glasgow kentiydi. G-20’nin hemen ardından aynı gün olacaktı. Birleşik Krallık, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı için en üst seviyede güvenlik tedbirleri almıştı. Ankara’nın Londra’dan Türkiye Cumhuriyeti Başkanı için de aynı mahiyette bir talebi vardı. İngiltere Hükûmeti, talebi kabul etmedi. Bunun üzerine Ankara, Glasgow’a Başkan seviyesinde iştirak edilmesini gündemden çıkardı. Adı geçen iki Başkan da Roma’da böylece bir araya geldiler…
Sn. Erdoğan ve Sn. Biden, pazar sabahı mahallî saatle 10.30 gibi toplandılar. İki devletin Dışişleri Bakanları da onlara refakatçiydi. Evvelden alınan karar, görüşme süresinin 20 dakika olmasıydı. Bittiğinde bu süre 3 katından fazla aşılarak 70 dakikayı buldu.
Gerek Külliye ve Beyaz Saray’dan gelen açıklamalar ve gerekse Başkanların konuşmaları görüşmenin müspet geçtiği yönündedir:
Vaki müzakerede nelerin konuşulduğu malûmdur. Başkan Erdoğan’ın buluşmanın ardından TS ile 19.30 sularında düzenlediği basın toplantısında dile getirdiği gibi mevkidaşına üzüntümüzü nakletmiştir. Türkiye, ABD’nin Suriye’nin kuzeyinde PYD/YPG terör örgütüne verdiği bir ordu donatacak çaptaki silah ve ikmal desteğinden çok rahatsızdır. Washington’un burada bir terör devleti kurma arzusundan şiddetle tedirgin ve iki devlet arasındaki münasebetlerin temenni edilmeyen bir seyre girmesinden de memnun değildir. Başkan Erdoğan, ABD’li muhatabına ‘evleviyetle’ bunları anlatmıştır. Masada ayrıca Rusya Federasyonu’ndan alınan S-400 Hava Savunma Sistemleri, Amerika’ya bedeli ödenmiş olduğu hâlde teslim edilmeyen F-35 uçakları konuşulmuş ve daha önce yapılmış olan "ya ödediğimiz 1 milyar 400 milyon doları iade edin, ya F-35’leri teslim edin veya bizdeki F-16’ları yenileyin yahut yeni F-16 uçakları verin" teklifi bir kere de doğrudan Joe Biden’ın yüzüne karşı tekrar edilmiştir.
Amerikan Başkanı, F-16’lar konusunda son sözün Kongre’de olduğunu beyan ederek mes’uliyeti kendinden uzaklaştırdı… Buna mukabil hem kendisi ve hem de Beyaz Saray, Türkiye’nin NATO’da birlikte olmalarının ve müttefikliklerinin değerini teyit eden ifadeler kullandılar. Bunun neticesi olarak da iki Başkan, Türkiye ile ABD arasındaki ihtilaf ve pürüzleri ortadan kaldırmak için ortak maltcasino kayıt irade beyanında bulunarak Dışişleri Bakanları öncülüğünde hâl çaresi üretecek bir hey’et teşkil edilerek bir mekanizma kurulup işletilmesinde görüş birliğine vardılar. Bunların dışında Afganistan ve Afganistan için meydana getirilecek ve bu ülkeyi düzlüğe çıkaracak bir yapı oluşturulması hâlinde Türkiye’nin böyle bir teşkilatta Başkan olarak vazife almaya hazır olduğu da konuşulan mevzulardan oldu. Şüphesiz ki Büyükelçiler Vak’ası gibi daha başka konular da dile gelmiştir. Doğu Akdeniz’in bahis edilmediğini ise biliyoruz. Karşılıklı konuşma, müzakere şüphesiz ki bir fayda en azından yumuşama sebebi olabilir. Ancak sözünü ettiğimiz bu buluşmayla veya işaret edilen bir hey’etin teşkiliyle Ankara-Washington münasebetlerinin tamamen düzeleceğini beklemek yanlış olur. "Sonuç pozitiftir" dense de bu mücerred bir kavilden başka bir şey değildir. Rusya, yarım asırdır, Suriye’dedir, buradan çıkması da ihtimal dâhilinde görünmüyor. Rusya, orada bulundukça, İsrail, Washington için öncelik taşıdıkça; Amerika da Suriye’den çıkmayacak ve elinin altında bulunsun diye bir terör devleti kurmak için inat, sabır ve ısrarla projesine devam edecektir. Satın aldığımız savaş uçaklarını vermedikleri gibi bedelini vermeleri de şüphelidir. I. Dünya Harbi çıkınca İngiltere de parasını ödediğimiz harp gemilerini vermediği gibi parayı da bugüne kadar geri ödemedi.
Başkan Erdoğan, görüşmede ABD’nin adı geçen terör örgütünü donatmasından dolayı büyük rahatsızlığımızı dile getirirken şüphesiz ki ya açıkça veya diplomasi diliyle "buna devam ederseniz biz de düşündüğümüz harekâtı yaparız!" diye konuşmuştur.
Bizim, adını Kut’ül Amâre Zaferi’nden dolayı "Kut Harekâtı" olarak teklif ettiğimiz dördüncü harekât, Biden’la yüz yüze veya telefonla 5-10 kere görüşülse ve birçok parlak vaatler verilse bile vazgeçilemez. Gecikirsek bir emrivaki ile karşı karşıya kalabiliriz. Birden bir terör devletine komşu olma ihtimalini akıldan çıkarmamalı.
Yazının başlığı olan "Köprüden Önce Son Çıkış" ibaresi, hem Türkiye ile dostluğu kaybetmemek için Washington’a ve hem de düşünülen harekât için Ankara’ya ikazdır.
.ELÇİ EMİR KULUDUR
2021-10-26 02:00:00
"Osman Kavala" ismindeki bir vatandaş, Gezi İsyanını finanse etmek, "Kadife Devrim", "Turuncu Devrim" gibi sokak hareketlerinin besleyicisi Soros’la iş birliği yapmak ve 15 Temmuz Darbe ve İşgal Teşebbüsünde yer almak… gibi iddialarla savcılığın, aleyhine açtığı dâvâ, ceza mahkemesi tarafından kabul edildiği için adı geçen kişi, Türk Adliyesi huzurunda yargılanmaktadır.
Savcı, ammenin; kamunun çıkarlarını koruduğu gibi sanığın avukatı da müvekkilinin suçsuzluğunu iddia ve müdafaa etmektedir. İçeride olması tartışılan kişi, tutukludur. Ancak birden fazla suçtan tutuklu olduğu için bunlardan birinden tahliyesine karar verilse bile diğer dosyalardan dolayı cezaevinde kalmaya devam etmektedir.
İddia veya müdafaa makamının talebi üzerine mahkeme, uygun görürse yargılamanın her safhasında tahliye mümkündür. İtiraz üzerine aynı mahkeme, itiraz sebeplerini yerinde görürse tahliye kararından rücû ile yeniden yakalama kararı çıkarabilir. Bunlar bir ceza dâvâsının olağan seyridir.
Olağan olmayan, gayrı tabiî olansa Osman Kavala adındaki sanığa sahip çıkılmasındaki olağandışılıktır. Bugün hapishanelerimizde birçok tutuklu var. Cezaevinde olmayıp yargılanan vatandaşlar da var. Kimse için ortalık ayağa kaldırılmıyor.
Menderes idama; 12 Eylül’de Başbakan Demirel ve muhalefet liderleri gözaltına alınıp Zincirbozan’a gönderilirken de hiçbir Batılı başkent rahatsız olmamıştı. Başbakan Erbakan ve Hükûmet ortağı Çiller devrilirken, 15 Temmuz yaşanırken de Batılılar yine oralı olmamışlardı. Çünkü kendi delikanlıları, sahnedeydi.
Osman Kavala’ya ise baskıya varan bir yüksek himaye mevcut. Başbakanlardan bile daha fazla kollanıyor. "Fondaş Medya" denilen bir kısım medya unsurlarıyla buralardaki "beyaz Türkler" sabah-akşam Osman Kavala deyip durmaktalar. Onlara göre bu iyi kalpli bir iş insanına, bir hayırsevere haksızlık yapılmaktadır.
İçerideki bu yazma ve seslendirmelerle netice alınamadı. Bu yolla netice alınamayınca ismi belli "Düvel-i Muazzama" doğrudan devreye girerek Ankara’daki büyükelçilerini sahaya sürdüler. 10 sefir, alı al-moru mor nezaketler içinde Türk Hariciyesiyle görüştüler, Osman Kavala’nın serbest bırakılmasına dair açıklamalar yaptılar. Böylece 10 devlet, elçileri vasıtasıyla Türk mahkemesine müdahalede bulundu. Tabiî ki Ankara, "emriniz olur ağalar!" demedi.
Doğrudan istiklâlimize el uzatılmıştır.
Yabancı devletlerin, Türk Hariciyesi üzerinden Türkiye’ye gözdağı vermeye kalkışması, Türk mahkemesine müdahaleye yeltenmesi vahim bir olaydır. Türkiye Cumhuriyeti bağımsız bir devlettir. Topraklarında suç işleyen herkes gibi emniyet ve adliyenin hakkında dosya tanzim ettiği bir vatandaşı da yargılanır.
Müdafaa, ek müdafaa, tutukluluğa itiraz, hükmü temyiz, iade i muhakeme, tazminat gibi bütün imkân ve unsurlara her şüpheli, sanık, mahkûm gibi Osman Kavala da sahiptir.
Mevzubahis sanığı "beyaz Türkler"le yabancılar, öve öve bitiremiyorlar. Ama bu devletin de istihbaratı var. Eğer ellerinde kesin malûmat olmasa ne MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli ve ne de Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan "Osman Kavala, Soros’un Türkiye temsilcisidir!!!" demezler.
Buna rağmen ve üstelik dâvâ derdest yani görülmekte iken Elçiler Vak’ası, bu büyük skandal, yaşanmıştır. Elçilerin persona non grata/istenmeyen kişi ilân edilerek verilecek mühlet içinde ülkemizi terk etmelerine dair bir karar alma takdiri Hükûmetindir. Ancak böyle bir kararın, mukabele-i bi’lmisil görme ihtimali de yüksektir. 10 Büyükelçisi birden hudut harici edilmiş bir Türkiye’de sıkıntı yaşanır.
Basit tasnif malumdur:
Elçiler emir kuludur.
Bundan dolayıdır ki dilimizde "elçiye zevâl olmaz" diye bir deyim vardır. Belli ki 10 garplı başkent, aleyhimize bir haçlı ittifakı kurmuştur. O haçlı zihniyeti var oldukça, o ittifak aleyhimize çalıştıkça mevcut elçiler gider, daha şeditleri, katıları gelir.
Ankara, haçlılara karşı çok kararlı, çok donanımlı olarak cesur ve sağlam bir diplomatik mücadele vermelidir.
Haçlı seferleri, hiç bitmedi.
Hiç de bitmez.
…..
Bu yazıyı, büyükelçilerin “nâdim ve peşiman” olmalarından evvel kaleme almıştık. Haberi alınca zavallıların hâline acıdık. İki arada kalmak çok zordur.
.SORUMSUZCA KONUŞMA
2021-10-19 02:00:00
CHP, bu ülkenin "ana muhalefet partisi"dir.
9 Eylül 1923’te kurulmuş, "Partili Cumhurbaşkanlığı"yla 14 Mayıs 1950’ye kadar Tek Parti ve bu partinin millete ters düşen bir zihniyetle 27 yıl boyunca iktidarda bulunmuş, 14 Mayıs 1950’de Hükûmeti DP’ye devretmek zorunda kaldıktan sonra da 1960-1980 arası 2-3 defa koalisyon olması dışında bir daha tek başına iktidar olamamıştır.
İştirak ettiği koalisyonlar da ya darbe sonrası veya darbe öncesi zayıf hükûmetlerdir. Şu cümleyi daha kısaltarak şöyle demek mümkündür. Güneş Motel Borsası akçeli vekil alımına dayanan kısa ömürlü çürük koalisyon günleri bir kenara bırakılırsa CHP-Cumhuriyet Halk Partisi, 70 yıldır tek başına iktidar olamamış, hür seçmen iradesi onu iktidara layık görmemiştir. Bu parti bundan dolayıdır ki çok parçalanmıştır. Bölünüp içinden parti çıkma olayında CHP diğer partilere göre açık ara öndedir.
Adı geçen parti, ana muhalefet olmayı âdeta meslek edinmiştir. Yüzde 20’nin veya 5’te 1’in biraz üzerindeki bir oy yüzdesiyle hayatını devam ettirmektedir. Yüzde 30’un üzerine bir kere Bülent Ecevit ile çıkmış bir kere de Muharrem İnce, Cumhurbaşkanlığı yarışında şahsen bu çizgiye ulaşmıştır.
CHP’lilerin nerede hangi hatayı yaptıklarını, ömrü asra yaklaşan bir partinin niçin seçimlerle işbaşına gelemediğini tahlil etmeleri gerekir. Bu yaştaki bir parti, bir kerecik olsun, kazaen olsun tek başına iktidar olamaz mı?
Olamıyor!
Sebebini CHP’liler biliyor mu?
CHP oldum olası milletin değerleriyle uyuşmazlık içinde.
Ne millet CHP’nin Ezân-ı Muhammedî’nin asli hâlinden çıkarılmasını unutmuş ve ne de CHP, Ezan’ın asli hâline döndürülmesini hazmetmiştir. Ezan, sadece bir misaldir. Benzer birçok sahiplenilmesi zor kayıt mevcut.
Diğer yandan;
CHP fikir üretemiyor, proje yapamıyor.
AK Parti, 20 yıldır iktidardaysa CHP yönetimi, rakibini kınayacağına kendini hesaba çekmelidir. Mevcut CHP sadece tenkit etmekte, eleştirmekte ve söz kavgası yapmakta ve son zamanlarda da genel başkan marifetiyle havaî fişekler patlatmaktadır.
Şunun şurasında 2023 seçimlerine bir buçuk sene kadar bir zaman kaldı. Vakit daralmasına rağmen CHP, FETÖ ve bölücü terör örgütlerine dair kesin bir görüş ortaya koyamamıştır. Sn. Kılıçdaroğlu’nun "kaset kumpasıyla seçildi" iddiasını yalanlayacak inandırıcı aksi iddia edilemez bir belge getirememiştir. 15 Temmuz gecesi neden tankların arasından geçip belediye başkanına gidebildiği cevapsız kalmıştır. HDP ile ortak olup olmayacağı, olacaksa hangi şart veya melbetcasino üyelik tavizlerle olacağı muğlaklığını korumaktadır. Şu gün bile Anayasa çalışması yoktur. Vaziyet bu iken en baştan beri "güçlendirilmiş parlamenter sistem" diye mesnetsiz bir cümleden öteye geçilememiştir. Yürürlükteki Anayasa ve referandum şartına rağmen bu söz hep gündemde kaldığı gibi bu yakınlarda bir de İYİ Parti Genel Başkanı Sn. Akşener’in "Başbakan olacağım" hayalinde birlikte senaryo yazmaya başlanmıştır.
Orada da kalınmadı. Herhâlde normal yollarla seçim kazanılamayacağı anlaşılmış olmalı ki CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu önceki hafta "Siyasi Cinayetler İşlenebilir" diye bir laf ettikten sonra geçen hafta da memurları tehdit etti! Memurlar, bürokrasi sanki devletin değil de AK Parti’nin çalışanlarıymış gibi onlara bir de son tarih "18 Ekim" diye esrarengiz bir takvim tayin etti. Siyâsi cinayet işleneceğine dair bir ihbar alınmış ise bunun MİT ve Savcıyla paylaşılması, gazetecilere haber malzemesi olarak verilmemesi gerekirdi. Eğer milyonlarca memur içinde partizanlık, adaletsizlik yapan varsa ki olabilir o zaman da bunları delilleriyle birlikte şikâyet edebilirdi. Sn. Kılıçdaroğlu böyle yapmak yerine memurları, Hükûmete karşı kıyama, isyan ve itaatsizliğe çağrı olarak anlaşılan bir konuşma yapmıştır.
Gerek "güçlendirilmiş parlamenter sistem" gerek Türkiye’yi federasyona sürüklemek isteyen unsurla ittifak etme muğlaklığı, gerek siyâsi cinayetler ihbarı ve son olarak da memurlara yönelik gözdağı verme vak’ası gösteriyor ki CHP yönetiminde mes’uliyet idraki zaviyesinden özürlü bir hâl vardır.
Ana muhalefet limanına demir atmış bu parti, kendini sorgulamalı.
CHP, kendini cesurca hesaba çekmeli.
Tarihiyle yüzleşmeli.
Reddedeceklerini çekinmeden reddetmeli.
Terör merkezleriyle arasına aşılmaz duvarlar örmeli.
Ve aklına estiği gibi konuşmamalıdır.
Bu üslup, sâdece kaybettirir.
Yola böyle devam edilirse bir asır daha geçse CHP asla tek başına iktidar olamaz.
.HAREKÂT
2021-10-16 02:00:00
Daha evvel Suriye’nin kuzeyinde 3 harekât yapmıştık; 24 Ağustos 2016 Fırat Kalkanı Harekâtı, 20 Ocak 2018 Zeytin Dalı Harekâtı, 9 Ekim 2019 Barış Pınarı Harekâtı…
Şimdi dördüncü harekât hazırlanmakta:
Bu harekât, her ân olabilir.
PKK’nın Suriye tarafı PYD/YPG, bir hayli zamandır gemi azıya almış vaziyette. Neredeyse gün aşırı asker, polis ve sivil şehîd vermekteyiz. Ankara’nın bunu oturup seyretmesi mümkün değildi. Nitekim PKK/YPG, 10/11 Ekim gecesi Fırat Kalkanı Harekât Bölgesi’nde güdümlü füzelerle saldırarak iki özel harekât polisimizin şehid düşmesine ve ikisinin de yaralanmasına sebep oldu. Bunun üzerine Cumhurbaşkanı Erdoğan, sabrımızın bittiğini ve gereğinin yapılacağını söyledi. Münferid müdahalelerle gerek Suriye’nin ve gerekse Irak’ın kuzeyinde bölücü örgüte darbeler indirilmektedir. Gündemde olansa bunlar değil, büyük bir taarruzu ifade eden müstakil bir harekâttır. Andlaşmalar, mutabakatlar ve meşru müdafaa hakkımızdan doğan mevzubahis harekâta ne isim verildiğini bilmiyoruz fakat Yavuz Sultan Selim veya Kut’ül Amare ile irtibatlandırılacağını tahmin etmekteyiz.
-Türkiye, bu harekâtı yapmalı mıdır?
-Evet yapmalıdır.
-Bu harekâtı yapmak şart mıdır?
-Evet; şarttır.
Harekâtın sebebi, sadece işlediği katliam, zulüm ve cinayetlerden dolayı haydut örgütü cezalandırmak yani meşru müdafaa değildir. Adı geçen örgüte müttefikimiz, NATO ortağımız, dostumuz ABD, devletleşsin diye akla gelebilecek her türlü desteği vermektedir. O da aldığı cesaretle bu cinayetleri işlemekte ve yıldırma yoluna gitmektedir. Ankara, örgütün arkasındaki koruyucu kuvvet ABD’ye olanca samimiyet ve dostlukla her türlü ikazı yapmış ama zerrece karşılık görmemiştir. Şunun gözden kaçması gayrı kabildir:
Amerika, Afganistan’ı boşalttı. Bu tahliyeyi durup dururken gerçekleştirdiği söylenemez. Afganistan’dan çekilmesini Rusya ile vardığı bir pazarlığa bağlıyoruz. Washington, Afganistan’ı Rusya’ya bırakmış ve buna mukabil Suriye’nin kuzeyinde elinin serbest kalması için Moskova ile mutabık kalmıştır.
Bugün Suriye’de fiilî durum şöyledir:
Fırat’ın doğusuna gelen kuzey kısmı, ABD güdümlü malum terör örgütü nüfuzundadır. Burası petrol bölgesidir. Şam bile buradan çıkarılan petrolü örgütten parayla almaktadır. Diğer kısımlar da verimli sahalardır. ABD/PYD kontrolü dışındaki ülke coğrafyası ise rejim ve Rusya idaresindedir. Bundan dolayı fiilen bölünmüş diyoruz. Rusya Suriye’den çıkmadıktan sonra ABD de çıkmaz.
-Rusya, Suriye’den çıkar mı?
-Hayır, çıkmaz!
Rusya, tarihî rüyasını gerçekleştirerek hem Akdeniz’e ve hem de Suriye merkezli olarak Orta Doğu’ya yerleşmiştir. Bugün Suriye rejimine bir şey kabul ettirmek Beşar Esad’dan, Şam’daki hükûmetten ziyade Vladimir Putin ve Moskova’ya bağlıdır. Varılan noktada Nusayri azınlık temsilcisi Beşar Esad, haddizatında Moskova’nın Şam umumi valisidir.
Suriye fiilen bölündüğüne, Rusya, Suriye’den çıkmayacağına göre Amerika’ya düşen kendi menfaatleri icabı Rusya’yı buradan göndermek için vekâlet savaşı yapmaktı. ABD’nin Rusya ile herhangi bir yerde doğrudan muharebe etmesi beklenemez. Bu vekilin Türkiye olması imkân ve ihtimal dışıdır. Hatta içinde Türkiye olan bir NATO bile olamaz. O zaman yapacağı mevcut durumu inşa etmekti. Bugün de onunla meşgul. Bir terör örgütüne destek vererek sözüm ona devletleştirmek ve onun üzerinden Rusya ile mücadele etmek. Yapılmak istenen budur. Bunun böyle yapılması ise Suriye’den başka Türkiye, Irak ve İran’dan adı geçen bölücü örgüte harita kazandırılması anlamına gelmektedir. I. Cihan Harbi’nde devâsâ bir iklimden halı kadar bir sahaya gerileyen Türkiye’nin böyle bir planı kabulü asla mümkün değildir. Bu itibarla iyice şımaran terör örgütüne öldürücü darbeyi vurmak ve "Küçük Sevr"i parçalamak için beklenen harekâtı yapacaktır.
Türkiye, bu harekâtı yapmazsa ne olur?
-Yapmazsa; yani biz, bir gece müthiş gök gürültüleriyle tesbit edilmiş hedeflere inmezsek ABD yanına en az 10 devleti de alarak bir başka gece bu taşeron devleti hem kurdurup ve hem de tanıyabilir. Bu sebeple ne vazgeçebilir, ne gecikebilir ve ne de durabiliriz.
Hak verilmez alınır. Bütün engelleyici çıkışlara, tehditlere rağmen Türk askeri ve emniyet unsurları, hedefi tahrip edecektir. Harekâtı, biz, gerçekleştirelim onlar konuşsunlar. Hayati ehemmiyette büyük bir millî mesele ile karşı karşıyayız. Ya bir kere daha küçülecek veya yeniden büyüyeceğiz!.. Öncekiler gibi yapılacak olan harekât da bir iktidar tercihi veya uygulaması değildir. Maşerî vicdanın emri millî bir dâvâ hayat bulacaktır. Tek yumruk ve tek yürek olmak her vatanseverin borcudur.
.SİYASİ CİNAYETLER!..
2021-10-14 02:00:00
Şu günlerde gündemi "siyasi cinayetler" sözü meşgul ediyor. CHP Genel Başkanı Sn. Kemal Kılıçdaroğlu, Mersin’de gezisini takip eden habercilere siyasi cinayetler işlenebileceğine dair bir açıklama yapmış…
Tabiî ki bu tehlikeli haber, derhal gündemde yerini buldu…
Siyasi cinayetler, siyasetçilere yönelik katliamlardır. Fâil-i meçhul yâni, yapanı belli olmayan cinayetlerden farklı olsa bile net şekilde birbirinden ayrılması da çok kolay olmuyor. Şöyle denebilir; fâil-i meçhul öldürmeler, rüşvet istenen şirket sahibinden seçilen herkese karşı işlenebildiği hâlde diğeri, politik kimliği olanlara karşı ika edilir.
Bugün anlaşılan anlamda siyasi cinayetler ilk çok partili hayata geçilen 1908 Meşrutiyetiyle görülür olmuştur. İttihad ü Terakki iktidarı döneminde muhalif politikacılarla kalem erbabı bu yolla susturulmuş daha sonraki zamanlarda da bu yolun devam ettiği görülmüştür. 1970, ’80, 90’larda ise siyasi ve fâili, tetik çekeni belli olmayan cinayetler, katliamlar, iç içe geçmiş olarak çokça vuku bulmuştur.
Başbakan Nihat Erim’den Gümrük Bakanı Gün Sazak’a, Malatya Belediye Reisi Hamid Fendoğlu’na, gazeteciler Abdi İpekçi ve Uğur Mumcu, yazar Raif Karadağ’a kadar birçok isim bu yolla ortadan kaldırılmıştır. Nihat Erim, Marksist-Leninist örgüt tarafından intikam saikiyle katledildiğinden belki farklı değerlendirilebilir ama ölümü netice itibarıyla siyasi cinayettir.
Ayrıca çoğu burun kırmakla sonuçlanan siyasi saldırılar da vardır…
2023 genel seçimlerine 20 ay kalmıştır. "Seçim sathı mailine girdik" denebilir. Geçmiş acı vak’alar da hatırlanınca Sn. Kılıçdaroğlu’nun habercilerle böyle bir paylaşım yapmasının kabulü imkânsızdır. Çok yanlış ve çok talihsiz bir konuşma olmuş. Bu beyanatı vermesinin iki sebebi olabilir:
Ya bir istihbarat almıştır veya böyle bir kanaate varmıştır.
Şayet bir istihbarat aldıysa bu malûmatı MİT veya savcı ile paylaşmalıydı. Sızan haber, tahkîk edilerek, tuzak mı gerçek mi olduğu değerlendirilirdi. Bazı sebeplerden dolayı böyle bir düşünceye kapıldıysa bunu da partisinin kurmaylarıyla konuşmalıydı. Partisini gazetecilerle değil, arkadaşlarıyla yönetiyor. Hem zamanlama ve hem de muhataplar yanlış olmuştur… Olabilir ki böyle bir şayiayı daha doğrusu yalanı, diğer devletler ajanları, Sn. Kılıçdaroğlu’nun kulağına gidecek şekilde yakın çevresine yaymışlardır. Tartışılan konuşmayla da maksatlarında birinci safhaya ermiş bulunuyorlar. Allah, fırsat vermesin; mevzu yalanı yayan beşinci kol unsurları, seçime doğru beklenmedik bir ânda umulmadık kimseleri zanlı şaşırtmacasıyla öldürebilir ve tozu-dumana katabilirler.
Yüce Allah, o günleri göstermesin...
Böylesi cinayetlerin işlenmesi, kan akması, bu memleketin huzurunu, istikrarını, iktisadını, kalkınmasını mahveder. Mevcut pahalılık, enflasyon, döviz yükselişi… gibi olumsuz durumları çok kötü daha kötü hatta berbat hallere düşürür.
Bu kargaşanın kazananı olmaz.
Türkiye düşmanları, bayram eder.
İşi, fikri her ne olursa olsun hiç kimsenin hiç kimseyi yaralamaya veya daha vahimi öldürmeye hak ve yetkisi yoktur. Ortada suç, şüpheli ve zanlılar varsa emniyet ve adliye devreye girer müstakil mahkemeler ve ehil ve vicdanlı hâkimler olması gereken hükmü verirler. Haklının bile hakkını bizzat almaya kalkışması, ihkak-ı hak teşebbüsü dahi suçtur.
Cezalandırma hakkı, ancak ve yalnız mahkemelerindir.
Vatandaşlarımızın büyük ekseriyetiyle bu anlayışta olduklarını düşünüyoruz. Ancak kurt dumanlı havayı sever. Beşinci kol faaliyetleriyle böylesi konuşmalar gündemde yer aldıktan sonra birtakım cahiller kullanılabilir. Veya ajanlar, doğrudan devreye girerek ülkemize kastedebilirler.
Hiçbir cinayet, mazur ve haklı görülemez, sahip çıkılamaz.
Böylesi ulu orta konuşma yapmak da hiç yakışık almaz.
Bu gibi konuşmalar muhalefet etmek değil, ne dediğinden habersizliktir. "Kürt mes’elesi vardır" sözünden sonra ikinci zararlı konuşmadır.
Vakit geçmiş değil.
Sn. Kılıçdaroğlu, bir şey biliyorsa devletle paylaşmalı, bilmiyorsa bu dumanı ortadan kaldıracak bir düzeltme yapmalıdır.
Malûm, ürkütücü haberi, savcı da ihbar kabul edebilir.
.DÜN DİYE BİR GERÇEK VAR!
2021-10-12 02:00:00
Uzun iktidarların böyle bir yükleri vardır.
İşbaşına geldikleri zamanla bulundukları ân arasındaki fark, çok kere unutulur.
Her icraatta hatalar da yaşanır, yanlışlar da olur.
Hükûmet edip de eksiksiz, yanlışsız olmak mümkün değildir…
Mevcut iktidar günleriyle onun işbaşına gelmeden önceki dönemi kıyaslamak şarttır. İktidar gittiğinde yerine gelecek muhtemel iktidarın resmedeceği tabloyu okumak da şarttır.
AK Parti ve daha geniş ifadesiyle Cumhur İttifakı iktidarı, geniş bir yorumla izah etmek gerekirse DP-Demokrat Parti, AP-Adalet Partisi, ANAP-Anavatan Partisi, DYP-Doğruyol Partisinin devamı mahiyetindedir. Karşısında da bakmayınız bugün "düşmanımın düşmanı dostumdur" hırsıyla hareket eden yarım düzine muhalif partinin olmasına. Cumhur İttifakı’nın karşısında esasında CHP, Tek Parti Zihniyeti vardır. Bu zihniyet, egemen olduğu dönemlerde millete hizmet sunma yerine onun varoluş değerleriyle mücadele etmiştir…
CHP’nin iktidar olduğu ‘70’lerde musluklardan sular akmaz oldu. Tavandaki ampuller ışığa hasret kaldı. Şeker, yağ, tuz bulunmaz oldu. Havagazı yoktu, doğalgazın adı bilinmiyordu, tüp gaz kuyruklarında cinayetler işleniyordu. Benzin, mazot, gübre çok zor temin edilebiliyordu. Ramazanlarda sahura kalkınca ampulde ışık, muslukta su olmuyordu. Sokaklarda çöp dağları meydana geliyordu. Kokan, mikrop saçan bu dağlar, haftalarca kaldırılmazdı. İstanbul’da Haliç’ten ve Zeytinburnu sahilinden geçerken dehşetli pis kokudan dolayı âdeta burunlar düşüyordu. Yollar dar ve ilkeldi, otobüsler çağ dışıydı. CHP’ye rağmen zar-zor ilk Boğaziçi Köprüsü yapılabilmişti. Ev meselesi faciaydı, ev sahibi olmak aya gitmek kadar zordu. Kiracılık sanki tutsaklıktı. Ulaşım berbattı, sağlık hizmetinin sadece adı vardı ve vaziyet felaketti. İlaç bulunamıyordu, hekim yetmiyordu. Bu şartlarda bir de günde 20-25 talebe, işçi, polis katlediliyordu. Ortalık kargaşa içindeydi. Devlet dairlerinde, alışveriş mağazalarında, hava meydanında, garajda mescid olması hayal bile edilemezdi. Devlet, maaş ödemekte zorlanıyordu ve maalesef 70 sente muhtaç hâllere düşmüştü. Enflasyon, yüzde 70’lerdeydi, taksit veya gecikmeyle maaş alınınca hemen döviz bürolarına koşulur, TL dövizle değiştirilirdi. Ne yazık ki dünyada itibarımız çok aşağılardaydı…
Bunlar birer misaldir ve on kere, yüz kere çoğaltılabilir.
Bu manzara 1930’lar ‘40’ların Jandarmanın Kur’ân öğreten ve öğrenenleri tüfekle kovaladığı, İstiklal Mahkemelerinin insan astığı yıllardan değil. 1970’lerden.
Yaşadığımız şu günlerdeki büyük imkânların yüzde biri o günlerde mevcut değildi. Bugün, her şehirde en az bir üniversite var, her şehirde hastaneler mevcut, ilaç sıkıntısı yok, her şehir yurdun diğer taraflarına geniş yollar, muntazam tünellerle bağlı, her şehirde en az bir havalimanı bulunmakta. Hızlı trenler, metrolar, metrobüsler, tüneller, köprüler devrede. Bugünkü Türkiye ile dünkü Türkiye kıyas kabul etmez…
Ne var ki bu iktidar 3 Kasım 2002’de işbaşına geldiğinde 7 yaşında olan çocuklar, şimdi 30’undalar. Onlar, dedelerinden, ninelerinden ekmeğin karne ile verildiği karanlık günleri dinleyemediler. ‘70’li yılları anlayamadılar. Zannettiler ki Türkiye, hep bu bolluk ve zenginlik içindeydi, hep bu refah seviyesindeydi. Hayır değildi. Bu bolluk ve zenginlik yolunu açma hamlesi Adnan Menderes’le başladı fakat bedelini hayatıyla ödedi. Süleyman Demirel 1971 ve 1980’de iki kere darbeye maruz kaldı. Turgut Özal, şüpheli bir şekilde öldü, Necmettin Erbakan 28 Şubat 1997’de darbeyle alaşağı edildi. Recep Tayyip Erdoğan, E’den F’ye türlü muhtıra ve darbe teşebbüsüne maruz kaldı ama canı pahasına mukavemet etti.
Bugün devlet, savunma sanayiinden ilaca, yoldan, dış politikaya kadar her sahada devâsâ bir mücadele içinde. Türkiye Cumhuriyeti, artık en azından bir bölge kuvvet ve kudreti olmuştur. Bu kalkınma, bu büyüme çekilemiyor. 1970’lerde içeriden körükledikleri terörü 40 yıldır ve bilhassa şimdilerde azgın şekilde dışarıdan kışkırtmaktalar. Taşeron örgütlerle devlet ve vatan parçalanmak istenmekte. Cumhur İttifakı; Sn. Erdoğan Sn. Bahçeli, tehlikenin farkındalar. Onun için kardeşçe kenetlenmiş vaziyetteler…
Enflasyon yok mu? Var. Zam yok mu? Var. Haksızlık, hata, yanlış yok mu? Var. Bu sayılanlar daha da çoğaltılabilir. Ama iyi niyet ve dirayetle üstesinden gelinebilir. Bunları dile getirenlerden bazıları samimi ve mağdur olan vatandaşlar, diğerleri ise bilerek veya bilmeyerek terörün değirmenine su taşıyanlardır. Hadise asla bir iktidar ve iktidara destek verme meselesi değildir. Mesele, kat’iyyen parti hadisesi olarak görülmemeli. Bu dönemde yapılacak yanlış bir tercihle Tek Parti Zihniyeti’ne yol verilmiş olur. O zaman ülke vesayete, dış güçlere teslim olma zorunda kalabilir. Küçük hesaplara düşmemeli, dün adlı gerçeği asla unutmamalı, büyük dâvâların insanı olmalı. 2023’e kadar yoldaki mayınlara çok dikkat etmeli, tuzağa düşmemeli.
Tarihiyle yüzleşmeyen, Tek Parti Zihniyeti’nin icraatlarını reddetmeyen CHP onlara sahip çıkıyor demektir. İnandırıcı olamaz. Kaldığı yerden yoluna devam eder…
.MUHALEFET MESELESİ
2021-10-07 02:00:00
Muhalefet partileri, demokratik hayatın olmazsa olmaz unsurlarıdır. Devletlerde bir şekilde iktidar vardır. Ancak o ülkede demokrasiden söz edebilmek için birden fazla partinin var olduğu bir yönetim hayatı gerekir. Hiç parti olmadığında demokrasiden söz edilemeyeceği gibi tek partili rejimlerde aldatıcı bir şekil ötesinde demokrasi yoktur…
Demokrasilerde iktidar gibi muhalefet de önemlidir. Ama bizde muhalefet fikir, proje, teklif üretemiyor. Hem kendini yeni, ilerici ve çağdaş sayıyor ve hem de her yeniliğe, hamleye karşı çıkıyor. Bunların neler olduğunu tek tek saymaya gerek yok. Hafızalar onlarca misaliyle dolu.
Muhalefet ve bilhassa da ana muhalefet, iktidarın 20 yıldır işbaşında olduğunu dile getirmekte. Bunu öyle söylemekte ki AK Parti ve şimdilerde Cumhur İttifakı, sanki darbeyle, halka rağmen Hükûmet olmuş. Hâlbuki her seçim döneminde bütün partiler, eşit şartlarda seçmenin önüne çıktılar. Seçmen de tercihini yaptı. Muhalefete düşen gasp imâ etmek değil samimiyetle kendini sorgulamaktır. CHP başta olmak üzere muhalefet partileri, kendilerini bir nefs muhasebesine tabi tutmalı ve "nerede yanlış yapıyoruz ki millet, bizi değil de sürekli şekilde aynı fikri iktidar yapmaktadır?!" diye sormalıdır.
Türkiye muhalefeti, Türkiye değerlerine ne kadar yakındır? Onlarla dünden bugüne barışık olamadı. Millet İttifakı için bir seçimden diğer seçime bütün zaman ne ile doldu? Erken seçim ve güçlendirilmiş parlamento söylemleri. Tek teselli, belediye seçimlerinde 11 ilin kazanılmasıdır. Bunun üstüne kapandılar. Hâlbuki burada kendilerine rağbet edilmesinden çok iktidar tarafındaki bazı durumlara tepki, sonucu tayin etti. Üstelik kazanılan münhasıran 11 belediye başkanlığıdır. Türkiye çapındaki belediye seçimlerinde kullanılan oylar tasnif edildiğinde Cumhur İttifakı, yine öndedir.
Ana muhalefet lideri 15 Temmuz’a tiyatro derse, milletvekili Mavi Vatan’ı sömürgeci yayılmacılık olarak telaffuz ederse, İYİ Parti Başkanı Meral Akşener, Türkiye Cumhurbaşkanını İsrail Başbakanı Netanyahu’ya, İBB Başkanını ise Fatih Sultan Mehmed Han’a benzetirse bu muhalefet onmaz.
Bir kere daha tekrarlayalım ki muhalefet, hem proje üretememekte ve hem de vahim yanlışlar yapmaktadır. Son günlerde ise âdeta bir senaryo peşindeler. Bir söze kapılmış gidilmekte. Sn. Meral Akşener, "Ben, Başbakan olacağım" dedi. Tabiî kendisine derhal Anayasa hatırlatıldı. Bugün CHP-İYİ Parti oyları ile Anayasanın değiştirilmesi, referanduma gidilmesi mümkün olmadığı gibi 2023 seçimleri sonrasında da mümkün görünmüyor. Meral Hanım’ın, bu sözü, inanarak mı söylediği yoksa gelen bir soruyu geçiştirmek için mi öyle dediği belli değildir. Belli olansa şu ki nice vakittir muhalefet partileri, medyası, televizyonları bu sözle yatıp kalkmaktalar. Havanda su dövülmekte.
5 yıl boyunca muhalefetin bütün dedikleri tahlil edildiğinde kayda değer hiçbir şey yoktur. İttifak bile olamadılar. Seçimlere artık aylar kalmışken bu muhalefet, henüz anayasa taslağı yazamamış, Cumhurbaşkanı adayını gösterememiştir.
Sadece suçlamak, kınamak, ayıplamakla muhalefet edilemez.
Tenkit olmalı.
Teklif de olmalı.
Doğru takdir edilmeli, yanlış icraatın doğrusu gösterilmelidir.
Soğuk savaş dönemi muhalefeti, ancak zaman kaybettir
.BARBAROSLAR, AKDENİZ’DEN EKSİK OLMAZ!..
2021-10-05 02:00:00
Yunanistan ve İsrail; yâni, doğumuzda ve batımızda yer tutmuş iki eski vilayetimiz, Malta adasından "Nautical Geo" adında bir araştırma gemisi kiraladılar. Kiralayan devlet, Malta kiracılar ise Yunanistan ve İsrail. Bir de bu gemiyi sondaj ve araştırma yapacak şekilde donatan devlet var. Donatıcı devlet de İtalya…
Yunanistan, iki hafta evvel bir Nav Tex yayınlayarak deniz araştırması yapacağını duyurdu. Duyurduğu saha, Antalya ilimizin açıkları. Nav Tex; Navigational Telex, bir denizcilik tabiridir. Koordinatları verilen sahada çalışma yapılacağından buradan uzak durulması gerektiği şeklindeki bir emniyet tehlike ikazıdır…
Yunanistan harekete geçince O’nun sevk ve idaresiyle Rumlar da faaliyete başlarlar. Bu cümleden olarak Güney Kıbrıs Rum yönetimi de 29 Eylül’de bir Nav Tex neşrederek 3 Ekim’de Kıbrıs’ın batısında araştırma yapacağını haber verdi. Haber verdiği alan, büyük ölçüde Türk kıta sahanlığı içinde yer almaktadır. Bu sebeple Hariciyemiz, bayrak sahibi devlet Malta ve donatıcı devlet İtalya ile diplomatik temaslar kurarak Türkiye ile iş birliği yapılması lâzım geldiği hatırlatıldı. Ayrıca 1 Ekim 2021’de yayınlanan karşı Nav Tex ve fotoğraflar ile bu durum, denizcilere de duyuruldu.
Bütün bunlara rağmen Rum idaresi, 3 Ekim sabahı kiralanmış malum gemiyle kara sularımızı ihlal etme cür’etine kapıldı. Donanmamızın bölgedeki keşif ve gözetleme gemisi, Barbaroslar, kışkırtıcı gemiyi ikaz etti. Ancak suç işleyen gemi, fiilinde ısrarcı davranınca Levendler, onu bölgeden uzaklaştırdı. Bu hareket, aynı geminin ikinci hukuksuzluğudur. Geçen hafta da Girit adasının doğusunda Türk kara sularında yine benzer bir ihlal yapmış ve Mavi Vatan’dan yine atılmıştı.
Konunun dikkat çekici yanları vardır:
Birincisi, KKTC’de Başkanlık Sarayı’ndan başlayarak yeniden bir devlet inşasına girişmemizdir. Bu devletin artık daha fazla gecikmeden dost devletler tarafından tanınacağını düşünüyoruz. İkincisi MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yaptığımız Libya’da genel seçimler yaklaşmaktadır. Libya muhalefetine destek fikri gözden ırak tutulamaz. Üçüncüsü, Türkiye de seçim sath-ı mailine girmiştir. Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Cumhur İttifakı’nı seçimler öncesi yıpratmak için üst akıl veya akıllar tarafından böylesi tahrikler yapılmış olabilir.
Bir sebep daha olsa gerek:
O da Sn. Erdoğan ve Sn. Putin’in Soçi’de baş başa yaptıkları görüşmelerdir… Türkiye-Rusya mutabakatının Suriye’nin kuzeyine dair projeleri olan Beyaz Saray’ı memnun etmediği hatta rahatsız ettiği açıktır. Bu yüzden alt unsurlar kâğıttan gemiler gibi leğendeki suya bırakılmış olabilir.
Bu, meselenin bir tarafıdır.
Diğer tarafı ise daha farklıdır:
Yukarıdaki vak’ayı hukukla tahlil edebiliriz:
Türk kıta sahanlığının iki ayrı yerinde hudut tecavüzü yapılmış; suç, bir gemiyle gerçekleştirilmiştir. Geminin sahibi Malta, işletmecileri Yunanistan ve İsrail’dir. Bu iki devlet, kiralama yaptıktan sonra üçüncü bir devlet olan İtalya da geminin maksada cevap verecek yeterlikte donatılmasını gerçekleştirmiştir.
-Güdülen maksat nedir?
-Akdeniz’de petrol, doğalgaz ve bunlara mümasil yer altı kaynaklarına ulaşmak...
Yukarıda izah ettiğimiz hukuksuzluklar belirip açıklamalar yapılınca Türkiye, Malta ve İtalya ile diplomatik temaslar kurduğu hâlde Yunanistan ve İsrail ile görüşmedi. Niçin? Hadisenin bu tarafı örtülü kalmıştır. Olayda Malta kiralayandır. Kira bedeli verildikten sonra mâlik, malını herkese kiralayabilir. Bu hâdisede İtalya bir tamirciye benzetilebilir. O da dükkânına gelen aracın eksiklerini ikmâl etmiştir. Bu iki devlet suç işlenmesine yardım için kiralama ve donatım yapmadılarsa suç isnad edilmesi zordur.
Fail devletler Yunanistan ve İsrail’dir.
GKRY zâten malûm.
Ne var ki olayın kamuoyu ile paylaşılmasında diğerlerinin adı geçerken Yunanistan ve İsrail’in; yani suç işleyen geminin işletmecisi olan devletlerin adı geçmemektedir!
Bu taraf gölgede kalmıştır. Gölgede kalmayan ise İsrail’de yönetim değişmiş olsa bile Türkiye’ye dair kuşatıcı niyetin sabit kaldığı gerçeğidir.
Yunanistan’la şu iş birliği, bunun kat’î delilidir.
Ne yaparsa yapsınlar:
Barbaroslar, Akdeniz’den eksik olmaz!
.BAŞKANLIK SİSTEMİ
2021-10-02 02:00:00
Muhalefet partileri ve muhalif medya, enflasyon gibi, döviz artışı gibi her olumsuzluğu "Başkanlık Sistemi"ne bağlayıp kara tablolar çiziyorlar…
Bir kesim, Başkanlık yahut Anayasa’daki resmî ismiyle Cumhurbaşkanlığı Sistemini içine bir türlü sindirmedi. Recep Tayyip Erdoğan’a duyulan sert duygular ile Cumhurbaşkanlığı Sistemi birbirine karıştırılmakta. Oysa, "Parlamenter Sistem"i bırakıp "Cumhurbaşkanlığı Sistemi"ne geçmek, tek başına ne Sn. Erdoğan’ın, ne AK Parti’nin ve ne de Cumhur İttifakı’nın eseridir. Mevzua dair evvela Anayasa değişikliği yapıldı. Ardından da halk reyine gidildi. Önce TBMM, Anayasa değişikliğiyle Cumhurbaşkanlığı Sistemini kabul ve tasvip etti. Ardından da yapılan referandumda millet, bu değişikliği tasdik etti.
Şöyle bir tesbit ihmal edilemez:
-Şu gün dünyadaki en müreffeh devletler, Başkanlık Sistemiyle idare edilirken kalkınmakta olanlarla ve zayıf ülkeler, Parlamenter Sistemle yönetilmekteler.
Sözünü ettiğimiz müreffeh devletleri, "meşrutî idareler" ve "seçimle işbaşına gelenler" diye ikiye ayırmak mümkündür. İngiltere, İsveç, Norveç, Hollanda, İspanya, Japonya gibi devletler Hanedanlarla yönetilir. Kral veya Kraliçe denen devlet reisi, Başkandır ve meşrutî Hükümdardır. Buralarda devletlerin idare şekli olan cumhuriyet rejimi yoktur. Fakat Hükûmetin idare şekli olan Demokrasi vardır. Demokratik kurumlarla Hükümdarın salahiyetleri sınırlandığı için "şarta bağlı" anlamında yani mutlak olmayan bir Saltanat söz konusudur. Bu ülkelerde de seçmen, günü gelince sandığa giderek ya mevcut Hükûmetin devamına karar verir veya yeni bir iktidar seçer. Başbakanı, Kral veya Kraliçe yahut İmparator tensip ve tayin eder. Başkanları seçimle işbaşına gelen müreffeh devletlerse ABD, Rusya, Fransa, Çin vs.dir.
Bize gelince;
Devletin başında binlerce yıllık tarihimiz boyunca dönemine göre adına "Han", "Hakan", "Sultan", "Padişah" denen Devlet reisleri yani günümüz kelimesiyle Başkanlar vardı. Meşrutî idare ve Anayasa sistemi ve demokratik Hükûmet etme biçimiyle ilk defa 1876 Anayasasıyla tanıştık. Devlet hayatımızda 1923’te Cumhuriyet rejimine geçinceye kadarki 47 yılda Meşrutî idare vardır. Padişah baştadır. Hanedan mevcuttur. Ancak yetkileri anayasa çerçevesindedir. Hükûmet seçimle gelir. Hatta II. Meşrutiyet’ten sonra çok partili hayat yaşanmıştır. 1923-1950 arası Tek Partili dönemdir. Tek Parti, seçime girmiş ve kazanan vekillerden oluşan Meclis, Reis-i Cumhur’u seçmiştir.
Bu 27 yıl, nev’î şahsına mahsus bir idaredir. Cömertçe Parlamenter Sistem denemez. Parlamenter Sistem, 1950-2018 arasındaki yıllardır. Ortalama 70 yıl denebilecek bu zamanda Türkiye ilk 10 sene hariç koalisyonlara, zayıf hükûmetlere, darbelere, yüksek enflasyona, iç ve dış türlü-çeşitli vesayete mahkûm olmuştur. Gerçek şu ki sandığın millî iradenin çok fazla ağırlığı yoktu. Asıl iktidar asker, sermaye ve matbuat ve bazı yabancı devletlerle onların IMF gibi iri kıyım kuruluşlarıydı.
Görüldüğü gibi 3-5 bin yıllık devlet mazimizde parlamenter sistem yalnızca ve en fazla 70 yıl tutmaktadır. Bu süredeki sistem, tecrübe de olsa tercih de olsa çok pahalıya mal olmuştur. Her 10 yılda bir darbe ve diğer her 10 yılda bir de iktisâdî buhran yaşadık. Bizim 70 yıllık Parlamenter Sistem tarihimiz, aynı zamanda darbeler ve ekonomik krizler tarihidir.
Aslolan ne devletin şekli ve ne de hükûmetin şeklidir. Aslolan milletin refahı, zenginliğidir. Kanada, Umumî Valilik olarak İngiltere’ye bağlıdır. Kişi başına millî gelir 70 bin dolardır. Aynı statüdeki Yeni Zelanda’da 30 bin dolardır.
Demek istediğimiz şudur.
Türkiye, hem Meclis’in ve hem de milletin hür ve serbest tercihiyle 70 yıllık Parlamenter Sistem’i bırakarak Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçti. Şimdi yapılması gereken arkada kalan 4 yılı iyi değerlendirip yapılacak yeni Anayasa ve Seçim Kanunu ve diğer irtibatlı kanunlarla 4 yıl içinde görülen hata, eksik ve yanlışları telâfi etmektir. TBMM’nin zayıflamış olması mevzubahis ise güçlendirilmeli, Bakanlar, Meclis’e malumat vermiyorlarsa bu temin edilmeli, kuvvetler ayrılığı muhkem olmalı, yargıya gölge düşmemelidir.
Diğer taraftan;
"Cumhurbaşkanlığı Sistemi" arkada kalan süre için geçici bir isim kabul edilerek sistemin "Başkanlık" diye tam adı konmalıdır. Ayrıca, Başkan yardımcılarından en yetkili olana "Başbakan" denebilir.
Başkanlığı tek adam rejimi, diktatörlük diye göstermek, fikir değil, öfke eseridir. Devletin, güçlendiği her dönemde böylesi ithamlar görüldü.
Parlamenter Sistem devri kapanmıştır. Ona dönüş çabası, boşuna zaman harcamaktır. Bu sistem, artık hukuk ve siyâset tarihçilerinin malzemesidir.
.TÜRKİYE, RUSYA İLİŞKİLERİ
2021-09-30 02:00:00
İşbu yazımızın başlığındaki münasebetler anlamında olan "ilişkiler" kelimesi için bir hayli düşündük. İlişkiler yerine "Türkiye-Rusya Dostluğu" demeyi isterdik. Ne var ki bütün iyi gelişme ve iki taraf için de iyi niyetli çabalara rağmen "dostluk" kelimesini hiç tereddüt etmeden kullanma safhasında değiliz. Adını zikrettiğimiz bu devletle münasebetlerimizin bir zorlama ve sıkıntı yaşamadan dostluğa kalbolması; evrilmesi samimi dileğimizdir.
Ruslar ve Türkler, Rusya ve Türkiye, tarihte birbirinin kanını çok dökmüş iki komşudur. Bizim bir imparatorluğu kaybetmemizin temel sebebi "93 Harbi" denen 1877/78 Türk Rus Harbidir. Onun öncesinde de 1853-56 Kırım Harbi vardır. Bu iki savaş, felaketimiz olmuştur. 1970’ler ise Rusya’nın Türkiye’ye ideoloji pazarlamaya çalıştığı bir başka felaket yıllarıdır. Bu kargaşa ve iç kavga yıllarında 5 bin gencimizi yok yere kaybettik.
Rusya ile düşmanlığımız, pahalı olduğu gibi dostluk arayışımız da pahalıya mal oldu. Ruslara hınçla "Moskof" dediğimiz imparatorluk hayatımızda onlarla yaptığımız çok sayıdaki vuruşma alt alta yazıldığında çeyrek asır tutmaktadır. Bilanço ise on binlerce şehîd ve gazidir. Bu manzara, mes’elenin düşmanlık yüzüdür.
Dostluk yüzüne gelince:
Rusya ile el sıkışmanın karşılığı olarak bir Başvekil ve iki Bakanı darağacına kaptırdık. DP İktidarının Başbakanı Adnan Menderes, Washington’dan eli boş dönüp de Ruslarla Aliağa Petrol Arıtma Tesisleriyle, İskenderun Demir ve Çelik Fabrikası için anlaşmaya varınca 27 Mayıs adlı kara gün gelip şafaklarımızı zehir etti. Bu satırların bir kısım okuyucumuza Sn. Erdoğan’ın New York’ta Sn. Biden ile görüşmeden dönmesini hatırlattığını tahmin ediyoruz. O görüşmeme elbette bir hesabın mahsulüdür. Allah, fırsat vermesin, benzetmesin ve ırak etsin ama devletlerarası münasebetler işte böylesi kaygan zemin ve kaypak ahlakta seyrediyor. Onun içindir ki "dış politikada ebedî dostluk ve ebedî düşmanlık olmaz!" deniyor.
27 Mayıs, Batı için Türkiye-Rusya dostluğunun inşasını engelleyen bir set ve sigorta oldu. 1960-70 ve bilhassa 1970-80 arası çılgın bir Rusya düşmanlığı kasırgası esip durdu. Telaffuz edilen komünizm idi ama hedef gösterilen ve fail olarak görülen Rusya’ydı.
Ruslarla ilk yakınlaşma ANAP ve Turgut Özal’ın Başbakanlığı döneminde başladı. İlk adımlar bavul ticaretiyle atıldı. Böylece karşılıklı gidip gelen esnaf ve turizm hareketi başladı. Her iki taraf, diğer tarafın da insan olduğunu, adam yemediğini görmüş oldu.
Türkiye-Rusya ilişkileri, merhum Özal’ı takip eden sonraki dönemlerde gerilemedi. Hatta gözümüzü karartıp kışlarımızı bile Rus gazının insafına teslim ettik. Son senelerdeki münasebetlerimiz ise düne göre çok daha gelişmiş vaziyettedir. Bunda Tayyip Erdoğan ve Vladimir Putin şahsiyetlerinin büyük payı vardır. Ancak; bu bir talih olduğu kadar aynı zamanda talihsizliktir. Zira dostluklar, kişiler değil nizam, prensipler üzerine kurulur. Nitekim Sn. Putin dün Soçi’deki toplantı öncesi yaptığı açıklamada Sn. Erdoğan’ı kastederek "aramızda ihtilaflar olmuyor değil ama bunu ilgili kuruluşlarımız çözüyor" deme ihtiyacını hissetti. Ardından da Covid salgınına rağmen iki devlet arasındaki ticaret hacminin 9 ayda yüzde 50 arttığına, Türkiye’de 6,5 milyar dolar yatırım yaptıklarına temas etti. Lakin; O, bunları söylerken danışmanı Aleksandr Dugin, bilerek çam devirdi. "Türkiye, Kırım’ın Rus toprağı olduğunu tanısın, biz de KKTC’yi tanıyalım!" diyordu. Bu abes teklife elbette ki "hele siz önce tanıyın!" demeyeceğiz. Bu teklif, külliyen redde mahkûmdur. Çünkü KKTC ile Kırım’ı mukayese etmek için insanın ya tecrübesiz, ya kifayetsiz veya art niyetli olması gerekir. KKTC, kendi toprakları üzerinde yükselen bir devlettir. Kırım’da ise bir Rus işgali mevzubahistir.
Soçi’deki Erdoğan-Putin müzakereleri, Türkiye Cumhurbaşkanı açısından Sn. Biden’la görüşmeme rahatsızlığı sonrası ve yine Joe Biden’la gelecek günlerde görüşme öncesi yapılmıştır. İki liderin masasında, Kırım, Karabağ, Suriye’nin kuzeyi ve bilhassa İdlib ile Libya mes’eleleri mevcuttu. İdlib’de sivil halkın rejim tarafından vurulması ve Moskova’nın buna destek vermesi büyük sıkıntıdır. Kırım’da tam ihtilaftayız. Karabağ’da orta şeker bir durum var. Suriye’de ise devriyeler başta olmak üzere müşterek hareket için Soçi Mutabakatı hatırlatması yapıyoruz.
Görüldüğü gibi ortada bolca ihtilaf var. Bunlardan birinin infilakı anında dostluğu düşmanlığa çevirebilir. Nitekim yakın zaman önce Rus uçağının düşürülmesi ve Rus elçisinin katli bunun denemeleriydi. Acı gerçek şudur. Kırım’ın elden çıkması bir yana Rusya tarihî rüyası olarak Akdeniz’e inmiş, Suriye genel valiliği hâline gelmiş, bir pençesini de Libya’ya atmıştır. Dostluk bu şartlara göre kurulacak, gelişecek ve büyüyecektir. Asıl fedakârlık yapması gereken Moskova’dır. Nitekim Türkiye Cumhurbaşkanı, 2 saat 45 dakika süren toplantının ardından "Suriye mes’elesinin hâlli, Türkiye-Rusya münasebetlerine bağlıdır" dedi. Onun için Moskova, lider kim olursa olsun, tarihin getirdiği bu dostluk fırsatını elden kaçırmamaya azami dikkat sarf etmelidir. Mezar taşlarımıza Moskof düşmanlığı kazıdığımız yıllar çok arkada kalsın istiyoruz.
.SOĞUK SAVAŞ!
2021-09-28 02:00:00
Cumhurbaşkanı Erdoğan, BM toplantısına katılmasının ardından ABD ve Türk basınına konuştu. Sn. Cumhurbaşkanı, "Amerika, Afganistan’dan çekildiği gibi Suriye ve Irak’tan da çekilmelidir" diyor. Ayrıca "ABD, NATO’da müttefiki olan bir devlete yardım edeceğine teröristlere yardım ediyor!" diyerek Amerikan hükûmetinin tezatlar içindeki uygulamasına dikkat çekiyor…
"NATO müttefiki" diye işaret edilen, Türkiye Cumhuriyeti, "teröristler" dediği de PKK’nın Suriye’deki devamı PYD/YPG’dir. Cumhurbaşkanı, parası ödenmiş uçakların Türkiye’ye gönderilmemesini de dile getirdi. "NATO müttefikimiz", bedeliyle bile bize Patriot vermediği için Rusya’dan S-400 füzeleri almaya devam edeceğimizi de keza gayet açık şekilde ifade etti…
Bu kısa bilgi kaydının daha fazlası yayın organlarında mevcut. Cumhurbaşkanımızın bir cümlesi ise layıkıyla fark edilemedi. Sn. Erdoğan, New York dönüşü şunu da demişti:
-Allah hayr etsin, Amerika-Türkiye münasebetleri iyi gitmiyor!..
Zannederiz, bu tesbite ileride sıkça atıfta bulunulacaktır. "İleride" derken iki devlet arasında yaşanması mümkün sancılı gelecek günleri kastediyoruz.
-"Yaşanması mümkün sancılı gelecek günler" tehlikesi var mıdır?
Evet; vardır.
En azından "hayır yoktur!" denemez.
Çünkü;
İki devletin münasebetleri giderek gerilmektedir. ABD Başkanı, her ne kadar böyle bir randevu mevcut olmamış olsa bile Türkiye Başkanıyla BM’de görüşmemiştir. Bunun sebebi mesaj vermektir. İtibar sarsmaktır…
Bütün bunları toparlarsak Türkiye’den muhatap tarafa denilen şudur:
-Samimi ol; tarafını seç, terör örgütünden mi yanasın, 3 çeyrek asırdır birlikte çalıştığın bizimle mi berabersin? Bunu göster ve ayrıca Afganistan’dan çıktığın gibi Suriye ve Irak’tan da çık!..
Bütün bu olup bitenlerin içinde Sn. Biden’ın seçimlerde "işbaşına geldiğimde Türkiye muhalefetini de kullanarak bu diktatörü devireceğim!" niyetinin payı büyüktür. Aynı şekilde Türkiye’nin seçim sath-ı mailine girmiş olmasının tesiri de vardır. Başkan Biden’ın, Başkan Erdoğan’la tebessüm ederek el sıkıştıkları bir fotoğraf görüntüsü vermek yerine Türkiye muhalefetine "ABD Başkanı Erdoğan’la görüşmedi!" malzemesini hediye etmesi, belirttiğimiz niyete hizmet noktasından tercih sebebi olmuştur.
Suriye ve Irak’ı terk etmeye davetin sebebi ne olabilir?
Kuzey Irak’tan Akdeniz’e kadar, hudutlarımızın hemen ötesinde bir terör devleti kurma isteği sadece Biden idaresinin arzusu değildir. Bu istek, eskidir ve öteki başkanlardan tevarüs etmiştir. Böylesine bir tehlikeli projeyi üç ayrı askerî harekâtla geriletmiş olsak bile proje, daha çökmüş değildir. TSK, ihaneti, Fırat’ın doğusuna attı. Ne var ki tehlike, orada Amerikan destekleriyle içten içe büyümektedir.
Kuzey Irak’tan Akdeniz’e kadar bir taşeron terör devleti kurmak istenirken bununla Suriye ve Irak’ı parçalamak, Türkiye’yi bölmek hedef alınıyordu. Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Barış Pınarı askerî vuruşlarımızla buna fırsat vermedik. O zamanlarda buna fırsat bulamayan terör örgütü ve koruyucuları, şimdi bulundukları yerden çıkış yaparak yeniden hedeflerine yürümek istemekteler.
ABD, Afganistan’dan çekilirken Suriye’nin kuzeyinde resmettiğimiz projesini hayata geçirmek için Rusya ile pazarlık yaptığını düşünüyoruz. Afganistan’ı Rusya’ya ve ilaveten Çin’e bırakmıştır. İşgal ettiği bu topraklarda zaten yapacağı bir şey kalmamıştı. Çekilmekle hem Rusya ile Çin’i ihtilaflı bir konuma getirmiş oldu, hem Afgan göçü ile Türkiye’nin başına bir gaile açmak istedi ve hem de Suriye’de elini güçlendirdi.
Tasvir etmeye çalıştığımız manzara vahimdir.
Türkiye’nin bekasıyla alakalıdır.
Plan gözden kaçamaz:
Fırat’ın doğusunda "Kürt devleti" diye sözde bir devlet ilan edilmek isteniyor. Bunu hemen 5-10 devlet, tanıyacak ve BM’ye üye yapılacaktır. KKTC 40 yıldır tanınmazken böyle bir yapı dünya sahnesine taşınacaktır. Ardından bu sözde terör devletine savaş uçaklarına kadar her nevi silah yardımını yapılacaktır. Böylece Fırat’ın doğusuna, Irak’a yayılma da temin edilecek, Kürt Bölgesi İdaresinin kafası koparılarak ve nihâî maksada varılacaktır.
Bu neticeyle de:
Büyük İsrail rüyasının gerçekleşmesine saha açılmış olacaktır.
Gaye bu. Ne var ki Türkiye, bedeli her ne olursa olsun taviz vermeyecektir. Yapılmak istenen Kürtlere devlet arayışı değil, onları boyunduruk altına almaktır. Kürtlerin devleti, Türkiye Cumhuriyetidir. Bundan dolayıdır ki ortada olan bir "Kürt meselesi" değil terör meselesidir.
29 Eylül’de Soçi’de gerçekleşecek Sn. Erdoğan-Sn. Putin görüşmesi, böylesi bir manzarada cereyan ediyor olacak. Ancak manzara, Amerika ile yaşananlardan ibaret değildir. Rus uçakları da TSK ve Suriye Millî Ordusu’nun bulunduğu Afrin’e sık sık bomba yağdırmaktadır. Daha önceki gün yapılan son bir saldırıyla 7 SMO askeri şehit oldu.
Kimse tam dost değil.
.İSLÂM DÜŞMANLIĞI
2021-09-21 02:00:00
"İslâmofobi" diye bir kelime önceki zamanlarda yoktu.
Bu kelimenin dünya literatürüne girmesi SSCB’nin dağılmasından sonradır. Sovyetler Birliği çökünce, kapitalist dünya için düşman olan hedef de çökmüş oldu. Bu Hıristiyan sömürgeci kesimin o güne kadarki öfke ve intikam hedefi kızıl emperyalizm idi.
Kara emperyalizmin varlığına sebep olan kızıl yıldız batmıştı.
Öyleyse şimdi ne olacaktı?
Hedef düşmüştü.
İddiaların devam etmesi için yerine bir düşman ikamesi gerekiyordu. Evvela "yeşil tehlike" dendi. Bundan kasıt İslâmiyet’ti. Hatta ‘90’ların başında SSCB yıkılınca Sovyetlere karşı kurulmuş olan NATO’nun varlığının devamı bile sorgulanır oldu. Bir kısım Batılılar artık teşkilata gerek kalmadığını söylerken diğerleri NATO’nun bundan böyle "yeşil tehlike"yle mücadele edeceğini dile getiriyorlardı. Mısır’da seçilmiş Cumhurbaşkanının silah gücüyle devrilmesindeki darbeye verilen NATO desteğini bu cümleden olarak okumak lâzım.
"Yeşil tehlike"den kastettikleri İslâmiyet ve Müslümanlardı. Beraberinde "yeşil kuşak" vs. gibi tabirler de geliştirilmiş olsa bile bu propaganda unsuru tutmadı. Zaten, Kuzey Atlantik Paktına yeni göreve biçen kıt akıllılar sonradan ayıktılar ki NATO’da Müslüman bir ülke olan Türkiye de yer almaktadır.
"Yeşil tehlike" deyimi belki daha ziyâde coğrafi bir addı. Ömrü kısa oldu. Yerini alan "İslâmofobi" ise doğrudan doğruya İslamiyet’e, Müslümanlara, Müslüman mâbed ve ibadetlerine, bu dinin emrettiği, kanun, üslup, hayat ve tesettüre karşı geliştirilmiş bir kin, nefret ve ayrımcılıktı. İslâm korkusu ve İslâm nefreti demek olan "İslâmofobi" iftira ve yakıştırması her ne kadar köktendinci, radikal, fanatik İslâm düşmanları tarafından 1990’lardan sonra gündelik hayata dâhil edildiyse de ilk çıkışı, 1920’lere, I. Dünya Harbi’nden az sonraya ve Lozan’la Hilafetin kaldırılmasından az önceye dayanır. Pek dikkat çekmese de 1970’lerde yeniden varlığını hissettirir. Lakin tekrar sözlükteki maddesine döner. Ancak orada durmaz; takvimler, teceddüde, yenileşmeye atıf anlamında "3. Bin Yıl” demek olan Hıristiyanların kendilerince dönüşüm noktasında yani 21. Asır şafağında bahsettiğimiz tedavülü kazanır ve Avrupa dâhil dünyanın muhtelif yerlerindeki Müslümanlar zulme, eziyete, katliama, maruz kalır, câmi ve mescidler saldırıya uğrar. Bunda "milenyum çağı" iddiasının bir şekilde payı olabilir. Bir başka müessiri de göz ardı etmemeli. Cumhurbaşkanı Turgut Özal, 1990 öncesinde; daha komünizmde çözülme başlamadan evvel "21. Asır Türk Asrı Olacak” haberini vermişti. Bu sözün memnuniyetle karşılanmadığı ehli tarafından bilinir. Fanatik Batı, içten içe şöyle düşündü:
-Oysa biz, başta serdarları Türkler olmak üzere Müslümanları, Harb-i Umumi’de mezara gömüp, Lozan’da da tescilini yapmıştık. Şimdi kalkmış asırlara hâkimiyetten söz etmekteler…
Bu mırıldanmalar, daha sonra geliştirdiğimiz 2023 Büyük Türkiye ve 2071 Cihan Devleti Türkiye hedefleriyle iyiden iyiye nefrete dönüştü. Haçlı zihniyetiyle beslenen bu nefret "İslamofobi" adıyla yaygınlaştı. Şifa kabul etmez nefret, kendine arz kürede yer bulmaya çalışırken Türkiye içinde seslendirilen "Malazgirt İşgal"dir, "Zulüm 1453’te başladı" edepsizlikleri tesadüf eseri değildi. Çeyrek asır gibi bir zaman dilimi aralığıyla sırtımıza saplanmak istenen bu paslı hançerler dışarıdan içerideki mankurtların eline tutuşturulmuştu.
Yahudi karşıtlığı demek olan "anti semitizm" Batı ülkelerinde ya kanunla cezalık suç veya baskın anlayışla ağır kusurdur. İslâmiyet’e ve Müslümanlara ise nefret serbesttir.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, Birleşmiş Milletlerdeki konuşma ve temaslarında bu sapıklık ve çarpıklığı dünya gündemine taşıyarak İslâm ve Müslüman müdafiliği yapmaktadır. Bu tavır hem kendisi ve hem de Türkiye ve Türk Milleti için şeref ve iftiharlık bir hamledir. Ne var ki "İslâmofobi" hastalığıyla malûl Haçlı artıkları, yalnızca dışımızdaki memleketlerde mevcut değildir. Bunlar, Türkiye’nin içinde de vardır. Sayıları az fakat gürültüleri yüksek meçhul aidiyetli bu zümre, uzak-yakın her vesile ve sebeple bir asrı aşkın bir müddettir bu milletin, dînine, duasına, camiîne, tesettürüne, örfüne, diline, tarihine, ecdadına saldırmaktadır.
Bunu yapan her kesimden azgın bahtsızlar, dışarıdan ithal edilmedi.
Bu topraklarda, bu mahalle ve okullarda yetiştiler.
Demek oluyor ki okul sayısını çoğaltmak, binaları güzelleştirmekle her şey bitmiyor, her mes’ele hallolmuyor, yarınlara sağlam miraslar bırakılamıyor. Geminin nerelerde ve ne zamandan beri su aldığı fark edilip gereği yapılmalıdır. Bu idrake şiddetle ihtiyaç var. Bir başka idrak muhtaçlığı ise şudur:
Müslümanın İslâmî hayatı da günbegün özünden, mihverinden, esasından uzaklaşmaktadır.
Dışarıdan saldırı gelmekte.
İçeride gaflet yaşanmakta…
.CEMAAT
2021-09-18 02:00:00
15 Temmuz 2015 hain işgal ve darbe teşebbüsünden sonra dumanlı havayı seven bazı fırsatçı kimseler, insafsız laflarla genelleme yaparak Müslümanlara saldırmaya başladılar "Cemaatler" denerek yapılan bu saldırılar, son zamanlarda bilhassa artmış bulunuyor. Bunları ikiye ayırabiliriz:
1-Din-imân-İslâmiyet ve bu toprakların değerlerine dair ne varsa her şeyden habersiz olarak kulaktan dolma malûmatla ahkâm keseneler.
2- "Allah" demeye, duâ etmeye bile tahammül edemeyen kaba laik, ham yobazlar.
Her iki zümre de ekranlarda konuşmakta, köşelerinde yazmaktalar.
İddiaları şudur:
-FETÖ gibi diğer cemaatler de fırsat bulduklarında aynı şeyi yaparlar!..
Yani onlar da darbeye kalkışır.
Bu dehşetli iftirayı atıyor ve gerekçe olarak da cemaatlerin Bakanlıklarda yer aldıklarını, talebe yurdu açtıklarını, okul işlettiklerini, holding kurduklarını vs. vs… söylüyorlar. Hatta bazıları, hızlarını alamayıp "cemaat" kelimesinin yanına "tarikat" kelimesini de ekliyor ve nefretle konuşmaya devam ederek ve güya "cennet manzaralı daire" satan tarikatlardan dem vuruyorlar.
Kendini aydın sanan bizdeki son asır bazı okur-yazarları, içinde yaşadıkları Müslüman milletin mâneviyat namına nesi varsa hepsinden habersiz zavallılardır. Kızmaktan çok acınacak hâldedirler. Oryantalistler, İslâmiyet ve bu toprakların ilim ve irfanı hakkında dedesinin dedesi de Müslüman olan bizdeki bu yabancılaşmış fikir fukarası aydınlardan kıyas kabul etmeyecek kadar yüksek bilgiye sahiptir…
Bir nebzesini saydığımız bu itham, hüküm ve iftiralar ekranlarda çok sık olarak karşımıza çıkmakta. İddia sahiplerine oralarda cevap veriyoruz. Ama istedik ki buradan da cevap vererek yazılı bir belge geliştirmiş olalım.
Bir kere şu kesin gerçekten haberdar olmak lazım:
İslâm’ın 6. şartı da -hâşâ- cemaatçilik yapmak değildir.
Bugün "cemaat" denilen unsurlar, Türklerin İslamiyet’i kabulünden bu yana çoğala çoğala, büyüye büyüye gelen yollardır. Münhasıran bize de ait değildir. Tarihî adıyla "tarikat" denen Nakşilik, Kadirilik, Halvetilik, Bektaşilik, Mevlevilik… gibi çok sayıdaki bu yolların her biri bir dergâhta yer edinirler. Yolların başlangıcı, Pınarın kaynağı Sevgili Peygamberimiz aleyhisselamdır. Bu saydığımız ve saymadığımız, dergâh merkezli tarikatlar, tasavvuf ocakları, son bir asırda resmî ideoloji tarafından yok edilme muamelesine maruz kalıp dergâh, zaviye, tarikat vs. kapanınca buraların mensupları, kendi aralarında yeni şartlara göre yapılandılar. Onlar bu yeni dönemde kendilerine "cemaat"’ demediler. "Şucu-bucu" da demediler. Cemaatçilik, şuculuk-buculuk da yapmadılar. Bu yakıştırmaları onların varlıklarına tahammül edemeyen müfritler yaptı. Bu insanlar, gerek dergâh ve tarikat döneminde ve gerekse sonraki dönemde bir tek maksat için çalıştılar:
-İyi insan olmak!..
Abdülkadir Geylani Hazretleri, Şah-ı Nakşibend Hazretleri, Ahmed Yesevi Hazretleri, Aziz Mahmud Hüdâî Hazretleri, Emir Sultan Hazretleri, Mevlâna Halid-i Bağdadî Hazretleri ve daha binlerce dergâh ulusu, tarikat şeyhi, bu toprakların irfân mimarları ve bir asırdan bu yana onlara kalbî muhabbet ve nisbet içinde olan insanlar, hep bu iyi insan olma gâyesi için çalıştılar. İyi insan, Allah’ın ve Peygamberin râzı olduğu kul olmak ve bu vasıfta insan yetiştirmek. Tasavvuf, güzel ahlak demektir; İslâm ahlâkını yaşamaktır.
Bir-iki asırdır kendini sözde tarikatçı, şu-bu diye gösteren olmuştur. Şanlı Peygamber döneminde bile Yemen tarafında sahte peygamber türemişti. Ama sahte tarikat ve suiistimalciler var diye Şeyh Edebalı Hazretlerini inkâr mı edeceğiz? Bu hazret, Osman Gazi’ye o nasihatleri yapmasaydı belki de Osmanlı, bu muhteşem büyüklüğe kavuşamazdı. Şeyh, mürşid, tarikat ulusu olan gerçek büyük zatlar bırakınız devleti ele geçirmeyi siyasetten uzak durmuş ve devlet adamlarıyla görüşmemişlerdir. Ebü’l Vefa Hazretlerinin kapısına kadar gelen Fatih Sultan Mehmed Han’ı kabul etmemesi olayı meşhurdur. Hâl bu iken bugün "cemaat" denen STK’ları dış devletlerden destek alan uluslararası silahlı terör örgütü FETÖ ile eş tutmak, adı geçen örgüte meşruiyet kazandırmak olur.
Kendilerini kök aidiyetlerine nisbet eden, gönüllerinde bin yıldır devam eden geçmiş büyüklerin muhabbet silsilesini yaşatan insanların da devletin kanunları çerçevesinde her türlü faaliyette bulunmaları haklarıdır. Onlar da her vatandaş gibi ticaret yapabilir, yurt açabilir, üniversite kurabilir. Nihâyet onlar da dernek veya vakıf mensubudur. Devlette memuriyet veya hizmet de alabilirler. Ticaret yapan vergisini verdikten, okul açan mevzuata uyduktan, devlette çalışan şartlara riayet ettikten sonra bu durumun ne mahzuru olabilir? Aksine devletten yük alınmış olur. Bu şekilde çalışmaya tasavvufta "Halk içinde Hak ile beraber olmak!" denir. Hep öyle resmetmişlerdi. Bugün de isteniyor ki bir kısım vatandaşlar, tesbihini alıp bir köşeye çekilsin, ona-buna el açıp küçülsün.
Nasıl ki -meselâ- Yavuz Sultan Selim Han, tarihimizden çıkarılamazsa Gül Baba, Osman Bedreddin Hazretleri, Beşiktaşlı Yahya Efendi ve yüzlerce benzeri de irfan ve gönül tarihimizden çıkarılamaz.
Bir TV kanalında söylediğimizi tekrar edelim:
-Bizim bir tek cemaatimiz vardır; Ehl-i sünnet ve’l cemaat!
.İSLÂM’IN AZGIN DÜŞMANLARI!..
2021-09-16 02:00:00
Baskın toplum talebi sebebiyle tarihî bir hatadan rücû edilerek Ayasofya’nın yeniden ibâdete açılmasına karşı gelemediler… Bunun yerine kızgınlıklarını Diyanet İşleri Başkanı Prof. Ali Erbaş’a yönelttiler. Ali Hoca, Ayasofya’da hutbeye kılıçla çıkmıştı. Öfkeden küplere bindiler. Nasıl olurmuş, bu nasıl yapılırmış?
Bu şiddeti, bir Yunanlılar, bir de bizdeki laikçi Tek Parti zihniyetliler gösterdiler. Bizdekiler, birkaç sayfa tarih kitabı karıştırsalardı böylesi bir cehalet örneği göstermezlerdi. Yakın tarihlere kadar fetihle alınan beldelerde imâm efendiler, minbere kılıçla çıkarlardı. İstanbul Hukukta talebeyken Beyazıd Câmiî’nin imâm ve hatibi merhum Abdurrahman Gürses Hoca’nın minbere kılıçla çıktığını defalarca gördük. Bu bir sembolik değerdir. Gelenektir. Sadece de bundan ibarettir. Hâl bu iken dediğimiz gibi bir Yunanlılar ve bir de bizdeki laikçi Tek Parti Zihniyeti artıkları öfkeden alı al-moru mor oldular. Şunun fakında olmalı ki bu zihniyetle zehirlenmiş olanlar bugün yalnızca bir tek partide değildir.
Hâdise ne kılıçtı ve ne de Ali Erbaş.
Hâdise, Ayasofya’nın, kilise yapılamadığı gibi müze olarak da tutulamamasıydı.
Tek Parti Zihniyeti’nin artığı laikçi bir kısım sorumsuz ekran ve sütun sahipleri ile politikacılar, bir süre bu kılıç meselesiyle oyalanıp durdular. Neticede hiçbir şey çıkmadı. Bağırtılarının millette zerrece karşılığı olmadı. Fikir ve teklif üretme fukarası bu yabancılaşmış çeyrek aydınlar, yeni suiistimal malzemesiz arar ve sığınmacılar üzerinden Cumhur İttifakı’yla Cumhurbaşkanı Erdoğan’a çamurlar atarken birden gözleri yeniden Ali Erbaş’a ilişti. Eyvah "Cumhuriyet’in kazanımları gitmişti, laiklik bitmişti, her şey mahvolmuştu!’’
Niçin?
Niçin de soru mu?
Daha ne olsun?
Yeni Yargıtay Binası, Diyanet İşleri Başkanı’nın duasıyla hizmete girmişti!..
Çok kat’i hakikattir ki bunların asıl maksadı, Diyanet Başkanı değildir. Onun şu veya bu kimse olması da değil. Bu gibi merasimlerde Besmele çekilmesinden "ya Allah, Bismillah’’ denmesinden, dua edilmesinden rahatsızlar.
Bu kaba laikçi ham yobazlar yüce Allah’ı, Şanlı Peygamber aleyhisselâmı ve muhteşem ecdâdı hatırlatan her şeye düşmandır. "Cumhurbaşkanı niçin Allah diyor, niçin Bismillâh diyor, neden Sevgili Peygamberimiz diye konuşuyor, neden merasimlerde ellerini kaldırıp dua ediyor?’’ Hazımsızlığındalar. Bunları açıkça demeye cesaret edemedikleri için bir Cumhuriyet dönemi kurumunun başında olduğu hâlde işini yapan Ali Erbaş Hoca’ya saldırıyorlar.
Şu cümleye bakınız: "Şeyhülislâm kılıklı herif!!!’’ Böyle bir terbiye fukaralığı duyulup- işitilmiş midir? Şu kepâzeliğin ise tarihte benzeri yoktur. "Camie gidenler, namazdan sonra ‘dolar dolar, yuro yuro’ diye teşbih çekiyorlar…” Bugün yaşasaydı küfrün başı Ebu Cehil bile bu kadarını söylemezdi. Bu saldırganlar, "Allah!’’ demenin yasak olduğu günlerin tortularıdır.
Bu kaba laik ham yobazlar…
Farklı yerlere sinmiş bu Tek Parti Zihniyeti cürufları…
Camilerin ahır olmaktan kurtulmasını, minbere piyano konamamasını, camie ayakkabıyla girilememesini, camilere kilise sıraları yerleştirilememesini, "Türkçe ezan”, "Türkçe namaz” adıyla Müslümanlara eziyete devam edilememesini, minarelerde ezan okunmasını, Kur’ân kurslarının faaliyette bulunmasını, Ramazanların yaşanmasını, teravih namazlarının kılınmasını, kurban kesilmesini… içlerine sindiremediler. Üstelik son senelerde her yere cami yapılmış "Mâbedsiz Şehir”de minareler yükselmiş, hava meydanları, AVM’ler, resmî dairelerde mescidler açılmış, başı örtülüler, alnı secdeye gelenler de birinci sınıf insan muamelesi görür olmuştu.
Devrimler, darbeler yaptılar, yaptırdılar fakat bu milleti dininden ve yolundan döndüremediler. Hiç şüpheniz olmasın, iyice bilinsin ki bu Greko-Latin mukallidi zihniyet, yarın bir parçacık iktidar olsun en geç altı ay içinde resmî daireler, havalimanları ve AVM’lerdeki mescidler depo olur. Tam iktidar olsunlar yeniden "Tanrı uludur” sesi işitilir. Bir adım sonra "bu kadar camie ne gerek var?” diyerek birçoğu kapatılır, kalanlar kiliseye benzetilir, Ayasofya ve Kariye Câmileri, en iyimser tahminle tekrar müze yapılır, Kur’ân öğretilmesi suç olur!!!...
Kaba laik ve ham yobazlar, aslında ne Recep Tayyip Erdoğan’ın, ne Ali Erbaş’ın düşmanıdır. Bunlar doğrudan doğruya ve bizzat İslamiyet’e düşmandır. Allah’a ve Peygamberler Peygamberine düşmanlar. Şu tartışmasız şekilde bilinmeli ki laiklikle kendi dünya görüşündeki laikle kimsenin bir meselesi yoktur. Mesele; zorlu mesele, laikliği bâtıl ve sapık bir din hâline getirip onun üzerinden İslamiyet’e, Müslümana ve Allah’a ve Peygambere düşmanlık yapanlarla yaşanıyor.
Bunlara göre geri kalmamızın sebebi İslamiyet’tir.
Bu kaba laik ve ham yobazlar, bu Tek Parti tortularına nazaran "Allah, Peygamber, cennet-cehennem, kader, sabır…” diyerek insanlar uyutulmaktadır. Bu azınlık, bu saldırgan zümre, TC Anayasasına "devletin dini Hristiyanlıktır” yazılmadıktan sonra azgınlıklarından vazgeçmezler. Vaktiyle bunu yapmaya çalıştılar fakat korktular. Daha sonraysa kendilerini sürekli mevzi kaybetmiş olarak göregeldiler.
Yoksa;
Dünyanın neresinde duadan rahatsız olmak görülmüş.
Sen “Allahsız”, mürted, ateist olabilirsin; fakat bâri Allah’a İmân edip Peygambere itaat edenlere karışma, dalaşma, ilişme. Karışırsan senin çürümüş ideolojin bin yıl da geçse iktidar olamaz. Müslüman mahallesinde salyangoz satma.
Atalarımız ne demiş?
"Dinime taan iden bâri Müselman olsa!’’
"Dinime saldıran, bâri Müslüman olsa!’’
.YARINSIZ İTTİFAK
2021-09-14 02:00:00
Türkiye’de şu ân "Cumhur İttifakı" ve "Millet İttifakı" diye iki siyâsî yapılanma var. Buna "fiilen iki partili hayata gitmiş durumdayız" denebilir mi?
Denemez. İttifaklardan ilki olan Cumhur İttifakı, ahenkle işlerken Millet İttifakı, rahat değil. Bu tarafta ihtilaflar, sataşmalar, sonu gözdağına çıkan sözler eksik olmuyor.
Niçin?
Zira;
Millet İttifakı, zoraki bir beraberliktir. Hatırlanacağı gibi AK Parti ve MHP arasında Cumhur İttifakı kurulacağı zaman CHP ve bugün bu ittifakta yer alan diğer partiler, ittifak fikrine şiddetle muhalefet ettiler. En güçlü gerekçeleri ittifakın koalisyon olduğuna dair tezleriydi. Aylar süren bu direnme, seyri değiştirmeyeceği anlaşılınca bu defa kendi aralarında "Millet İttifakı"nı kurup seçime katıldılar. Bu ittifakta hangi partilerin yer aldığı bugün olsun net bir biçimde beyan edilmiş değildir. CHP-HDP-İYİ Parti-SP’den müteşekkil dörtlü ittifakta HDP diğer ortaklar tarafından saklanıyor, gözden ırak tutuluyordu. Bu duruma HDP temsilcileri, zaman zaman sert şekilde karşı çıktılar. Ne var ki diğer ortaklar vaziyeti yuvarlak ifadelerle geçiştirdiler.
Hadise şuydu:
Türkiye siyasetinde bir kesim, ittifakını kurmuş yola devam ederken diğer taraf kerhen, ittifak etmişti. Bunu kamuoyu ile açıkça paylaşmıyorlardı. Zorla kurulan Millet İttifakı, mütecanis, homojen değildi. Dağılma, ihtimali daima mevcuttu.
Dağılma ihtimalini iki söylemle ırak tutup yola devam etmeyi esas aldılar:
Bunlardan birincisi "güçlendirilmiş parlamenter sistem" diğeri de "erken seçim"di. Güçlendirilmiş parlamenter sistem, iddiasını cumhurbaşkanlığı sistemine karşı getiriyorlardı. Hâlbuki vatandaşın gündeminde bunlar yoktu. Anayasa değiştirilmiş, değiştirilen anayasa halka götürülmüş ve millî tasvible sistem yürürlüğe girmişti. Bu yeni sistemin ortadan kalkması için aynı mekanizmanın geriye doğru tekrar işlemesi gerekirdi ki böyle bir şey fiilen mümkün değildi. Gerçek bu iken "güçlendirilmiş parlamenter sistem" sözü tekrar edilip duruldu. Daha sonra Deva ve Gelecek Partilerinin de bu konuda CHP ve İYİ Partiye ve tabiatıyla HDP’ye destek vermeleri de durgun suyu dalgalandırmadı.
Bir taraftan GPS konuşulurken diğer taraftan ve çok yakın zamanlara kadar bir başka çağrıyla siyaset ateşi alevlendirilmeye çalışıldı. Bilhassa CHP ve İYİ Parti sürekli olarak "erken seçim" diyorlardı. Onlar "erken seçim" dedikçe AK Parti ve MHP, her defasında Haziran 2023’ü hatırlattı. "Erken baskın seçim" iddiası da durumu değiştirmedi.
Bugünlere bu merhalelerden geçilerek gelindi.
-Muhalefet partileri, gönülsüz de olsa Millet İttifakı’nı kurmuşlardı. Zoraki doğan bu ittifak, hiçbir zaman ağız dalaşından kurtulamadı.
-Güçlendirilmiş Parlamenter Sistem vaadi, taban bulamadı.
-Erken seçim haberleri, baskın seçim ibareleri asılsız çıktı.
Bu manzaradaki Millet İttifakı, gayrı mütecanis, heterojen varlığını korumaktadır. Bugün olmuş, HDP’nin Millet İttifakı içindeki yeri gösterilememiştir. Bu parti, tek taraflı beyanlarla ittifakta olduğunu, görmezden gelinemeyeceğini, önemsenmezse bedelinin pahalı olacağını iddia etmektedir. Ayrıca ortaklar arasında CB adaylığı için münferit beyanlar eleştiri sebebi yapılmaktadır. Sn. Kılıçdaroğlu’nun CB adaylığı, böyle bir sisli iklimde konuşulmaktadır.
CHP Genel Başkanı 2023’te hakikaten CB adayı olacak mı, buna açık ve gizli diğer Mİ ortakları ne diyecekler? CHP ortaklarını hangi vaadlerle râzı edecektir?
Kemal Kılıçdaroğlu’nun bir çelişki yaşadığı ortadadır. Zoraki Millet İttifakı’ndan sonra şimdi de zoraki Cumhurbaşkanlığı adaylığı mevzubahistir. Sn. Kılıçdaroğlu, adaylığını ilân ederse o zaman CHP de Millet İttifakı da GPS iddiasından vazgeçmiş olacaklardır. Kabul edelim ki bir belediye başkanı veya bir başka partili kazan kaldırmadı ve Kemal Kılıçdaroğlu, seçime girdi ve kazandı. O zaman ne olacak?
-GPS’ye nasıl dönülecek?
-"Saray" dedikleri Külliye ne olacak?
-Kılıçdaroğlu, hangi "Anadol" marka uçağa binecek?
-Suriye’ye kimin müsaadesiyle ve hangi kaynakla konutlar, fabrikalar, yollar yapıp sığınmacıları davul-zurnayla uğurlayacak?
Manzara onu gösteriyor ki 2023’e varmadan hem Millet İttifakı ve hem de CHP’de yarılmalar olması yüksek ihtimaldir. Vaziyete bakmalı ki CHP, saklı ortağı HDP’nin hapisteki eski eş başkanının ithamlarına bile cevap vermekte zorlanıyor.
Kemal Bey de Meral Hanım da ellerindeki barutu tüketmişlerdir.
Teklif ve fikir üretemediler.
İktidarı sürekli kötülemek, topuzu kaçmış kantarlarla mübalağalı iltifatlar tartmak muhalefet yapmak değildir.
.KABA LAİK, HAM YOBAZ!..
2021-09-09 02:00:00
Ord. Prof Dr. Ali Fuad Başgil, hukuk fakültesinde hocalarımızın hocasıydı. Biz, O’na yetişemedik. Merhum Başgil, hakîki bir ilim ve fikir adamıydı. Asla, kuru bir unvanın arkasında kaybolan çapsız bir akademisyen değildi. Bu hukuk mütefekkirinin bugün, bir cenahın sıkışınca yine köpürtüp gündemi zorladığı mevzuda "Din ve Laik" adını taşıyan bir eseri vardır. Sönmez Neşriyat’ın 1962 senesinde bastığı bu eserin 12. Sayfasında bir vesika bulunuyor. Matbuat Umum Müdürlüğü’nün 17 Mayıs 1943 tarih ve 653 sayılı yazısı. Söz konusu yazı, Basın-Yayın Genel Müdürü Vedat Nedim Tör’ün ikaz ve ihtarıdır.
Mesele şudur:
İstanbul’da haftalık olarak çıkan Sebîlürreşâd mecmuasında Peygamberimiz aleyhisselâmın hayatını anlatan bir dizi; Siyer-i Nebî yayınlanmaya başlanır. Ankara, müdahale eder, tefrika durdurulur. Bunun üzerine derginin sahibi Eşref Edib Fergan, V. N. Tör’e bir mektup yazar. Matbuat Umum Müdürü, o mektuba tarih ve sayısını belirttiğimiz şu cevabı verir:
"Muhterem efendim, mektubunuzu aldım. Biz, her ne şekil ve surette olursa olsun memleket dâhilinde dinî neşriyat yapılarak dinî bir atmosfer oluşturulmasına ve gençlik için dinî bir zihniyet fideliği vücuda getirilmesine taraftar değiliz."
Şimdi düşünelim:
-Katı bir ideoloji ihtiva eden karar, muhatabına ne zaman tebliğ edilmiştir?
-17 Mayıs 1943 yılında, 653 sayılı tebligatla!
O sırada iktidarda kim vardır?
-CHP! İsmet İnönü Reis-i Cumhur ve Şükrü Saraçoğlu da Başvekildir!
Vedat Nedim, "biz, her ne suretle olursa olsun…" diye başladığı bu katı bir din düşmanlığı güden yazıyı kim adına kaleme almıştır?
-"Biz " dediği Tek Parti Zihniyeti adına!..
Garabet şurada ki adı geçen dergide dinde reform yapmak isteyen devrin meşhur ideologları yazı yazmaktadırlar. Buna rağmen dayatmacı zihniyet, bir biyografiye bile tahammül edememiştir. Vesikanın aslına mecmuanın XII. Cild ve 284. Sayfasında ulaşılabilir.
Türkiye Cumhuriyeti Diyanet İşleri Başkanı Prof. Dr. Ali Erbaş, 1 Eylül günü Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tarafından hizmete açılan Yargıtay’ın yeni binasının açılış merasiminde dua etti. Milyonlarca vatandaşın, her gün yaptığı gibi adaletimiz, huzurumuz, birliğimiz, dirliğimiz, daha iyi günlerimiz için bir duaydı.
Resmî kıyafetiyle dua eden bir Diyanet Reisinin orada bulunması laikçi kesimin cahil akademisyenleri ve sığ medya mensuplarıyla, politika esnafını âdeta delirtmiş. Demedikleri kalmadı. Erbaş Hoca’ya siyasete girmekten, Cumhurbaşkanlığı adaylığına kadar her şeyi yakıştırdılar, laikliğin tehlikeye düştüğü vehmine kapıldılar. Hızlarını alamayıp bu öfkeyle bu makam sahibinin sarığına saldırıp durmaktalar. Bunun üzerine Sn. Erbaş da şu gerçeği hatırlattı:
-İnanç, insan ile Allah arasında kalsın, ticarete, evine, adalete… girmesin diye ortalığı ayağa kaldırdılar!
Ali Erbaş’ın dedikleri, yüce Allah’ın emir ve yasaklarıyla Sevgili Peygamberimizin buyruklarının kuşatıcılığına bir atıftır. Samimi laiklere değil, laikçilik ideoloji ile İslamiyet’i vicdanlara mahkûm etmek isteyenlere karşı söylenmiş bir sözdür.
V.N. Tör’ün "biz" diyerek temsil ettiği zihniyet ile 78 sene sonra Diyanet İşleri Başkanlığının başındaki insana bir bina açılışında üstelik bir vazife eda etmek adına dua etmesinden dolayı yapılan sataşmalar harfi harfine aynıdır.
Sergilenen, tipik bir Tek Parti Zihniyeti, 27 Mayıs öfkesi, 28 Şubat faşizmidir. Bilinmez mi? Diyanet İşleri Teşkilatı, kanunla düzenlenmiştir. Başkanın kim olabileceği, cübbesi, sarığı vs. mevzuatla kayıt altına alınmıştır. Buna rağmen yersiz onca sözün yanına 28 Şubat’taki tesettür düşmanlığı gibi hızlarını alamayıp bir de Başkan’ın sarığına laf etmekteler. Kabul edelim ki o kıyafet, kanuni hak değil de Diyanet Başkanı’nın şahsi tercihidir. O hâlde şu sorulmaz mı? Kendini bilmez biri, otobüste şortlu bir kızın kılığına karışınca onu linç edenler, hangi hakla Başkan’ın sarığından tiksintiyle söz etmekteler?
Bu ne tezattır?
Üstelik Başkanın ve imamların başındaki festir. Fes de bir inkılapla gelmiştir. Bugün fesin etrafına beyaz bir sargı sarılmaktadır. Hâle bakmalı ki II. Mahmud Han’ın sarığı kaldırarak fesi getirmesinin üzerinden tam iki yüz sene geçtiği hâlde kavga şekil değiştirmiş olarak devam etmektedir. O zaman bu tasarrufundan dolayı bazı "kaba softa, ham yobazlar" İslâm Halifesi de olan Sultana "gâvur Padişah" demişlerdi. "Kaba softa, ham yobaz" tarifi bizim değildir. Din için yaptıkları ve yazıp konuştuklarıyla dine zarar verenler hakkında gerçek İslâm âlimlerinin söylediği sözdür. Dünkü kaba softa ve ham yobazların yerini bugün "kaba laik, ham yobazlar" almış bulunuyor.
Mevzua bir hâkim olunsa Ortodoks Patriği, Musevi Hahambaşı, Ermeni ve Süryani din temsilcileri gibi Türkiye Cumhuriyeti Diyanet İşleri Başkanının da merasimlerde bu kılık kıyafeti giyme hakkına sahip olduğunu bilirlerdi.
Bu ülkenin bir kısım okur-yazarları, Türkçe konuşan ecnebiler hâline gelmiş bulunuyor.
Şu çok acı bir gerçek ki Yargıtay’ın açılışında Diyanet Başkanı değil de saydığımız diğer zevattan biri bulunup dua etseydi çağdaş kaba softa ham yobazlar bunu uygarlık ve ilericilik olarak alkışlarlardı.
.DUA
2021-09-07 02:00:00
Şu niyazlara gündelik hayatta ne kadar çok rastlanır:
-Duanızı beklerim, bize de dua ediniz, duanıza muhtacım, bizi de duadan unutmayın, eşime-çocuklarıma-aileme dua istirham ederim, çocuk imtihana girecek lütfen dua eder misiniz? İyilerin duası hürmetine iyileşecek inşallah…
Bunlar ve benzeri güzel sözler, her gün milyonlarca kere tekrar edilir. Çünkü; dua, sığınmadır, ümiddir, çâresizliği aşma gayretidir, hayata tutunma şeklidir, yüzü, karanlıktan aydınlığa çevirmedir. Dua, her zaman ve hemen her mekânda ve her insan için hatta her canlı için yapılabilir. Duanın kabul olma ihtimalinin yüksek olduğu zaman ve mekânlar da vardır. "Dua, her insan için yapılabilir" derken bir hâtıramızı paylaşabiliriz:
Cemiyetin içindeyiz, her türlü insanla karşılaşıyoruz. Biriyle konuşurken veya ayrılırken "Allah, râzı olsun" dediğimiz olmakta. Bu dua aklımıza takılmıştı. "Acaba, Müslüman olmayan birine de böyle denilebilir miydi?" Cevaba, Hicrî İkinci bin Yılı’nın yenileyicisi; "müceddidi" üstadlar üstadı İmâm-ı Rabbanî Ahmed Farukî Serhendî Hazretlerinin meşhur eseri Mektubat’ta rastladık. Burada bir mektupta şöyle diyorlardı:
-Allah, râzı olsun, demek, Allah, senden bu hâlinle râzı olsun, demek değildir; Allah, seni râzı olacağı hâle getirsin demektir…
Mes’ele hallolmuştu, herkese dua edebilirdik.
Bundan dolayı girişi böyle yaptık…
Dua etmek, tabiî ki aynı zamanda cömertliktir. Mü’min, namazlarından gündelik hayatında her vesileyle ve mübarek zaman ve mekânlarda dua eder. Ailesine, sevdiklerine, komşularına, din kardeşlerine, insanlığa dua eder. İyiliklere kavuşmak, kötülüklerden korunmak için dua eder… 6 Eylül’de yeni eğitim-öğretim, ilim ve irfan yılı açıldı. Eminiz ki unutanlar hariç her vatandaşımız, yarınlarımızı inşa edecek çocuk ve gençlerimize dua etmiştir.
Dua, etmemiz; Allahü teâlâ, Sevgili Peygamberimiz -aleyhisselâm- ve ulemâ ve evliyâ tarafından bilhassa teşvik edilmektedir. Dua, şüphesiz ki aynı zamanda bir teminat unsurudur.
Biz, Müslümanlar, dua ettiğimiz gibi eski semâvî ve gayrı semâvi din mensupları da kendilerince dua ederler. Ateistler, belki dua etmezler ama ondan bile şüpheliyiz. Bir zelzele, uçak düşme, gemi batma ânında veya göz bebeği evlâdının hastalığında o kendini ateist zanneden, kim bilir nasıl da gizliden gizliye dua ediyordur…
Nikâhtan doğuma, okula başlamadan, iş yeri açmaya, bir tesisi hizmete sunmaya… kadar dua, hayatı bir nur hâlesi gibi sarmıştır. Hayat, dua ile güzelleşir.
Biz, bugüne dek kendisine dua edildiği için rahatsız olan birini görmedik. Duadan rahatsız olanın çıkabileceği ise hatırımıza hiç gelmedi. Ne var ki Türkiye, Tanzimat’tan bu yana akıl ve mantık dışı yanlışlar yaşadı. Bunu yapanlar, kendilerine, dönemine göre münevver, aydın, entelektüel denen okuryazarlardır. Zaten bir buçuk asırdır aydın-halk çatışması yaşıyoruz. Söz konusu bu kimseler, okudukça özüne döneceğine yabancılaşmıştır:
1 Eylül 2021, Yeni Adli Yıl’dı.
Bu münasebetle yeni Yargıtay binası açılıyordu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, açılışı yapmadan önce Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş Hoca dua etti. Cenâb-ı Hakka arz edilen dua, adliye mensuplarına, milletimize ve yeni adli yıla dair iyi temennilerdi. Ardından da Sn. Cumhurbaşkanının Besmele çekmesiyle hep beraber kurdele kesildi. Türk yargısı kendine yakışır bir Temyiz Mahkemesi’ne kavuşmuştu.
Bu manzara karşısında ne yapılır?
"Hayrlı olsun" diye dua edilir, emeği geçenler tebrik edilir.
Muhakkak ilgili herkes de böyle yapmıştır.
Ne kadar acınsa yeridir ki talihsiz okur-yazarlarımızdan biri ise gazetedeki sütununda nefretini dile getirdi. Diyanet İşleri Reisini ve dinî kıyafetini aşağılamakla kalmayıp böyle bir açılışa asker ses vermediği yani darbe yapmadığı veya darbe tehdidi ihtar etmediği için TSK’yı kınıyordu…
Bir kere şu bilinmeli ki Diyanet Teşkilatı, bir Cumhuriyet dönemi kurumudur. Şeyhülislâmın yer aldığı Meşihat Makamı değildir. Reisinin kıyafeti ve sokakta bu kıyafetle dolaşabileceği kanunla kayıt altına alınmıştır. İkincisi, TSK Müslüman Türk Milletinin Müslüman Ordusudur. Yahya Kemal, 26 Ağustos 1922 adlı şiirinde mısralarıyla dua etmiyor muydu? "Galib et, çünkü bu son ordusudur İslâm’ın"...
Her şey aklımıza gelirdi ama duadan ve dua edenden nefret edileceğini hiç düşünmemiştik. Milletine ve onun mânevî varlığına böylesine uzaklık, hastalık alametidir.
Allah, şifa versin.
.ADALET
2021-09-02 02:00:00
1 Eylül 2021 itibarıyla "yeni adlî yıl"a girdik. Adalet camiamıza, cümle hukukçularımıza ve milletimize hayrlı olsun. Hak, daima noksansız tecelli etmelidir…
27 Ekim 1969 tarihinde İstanbul Üni. Hukuk Fakültesi’nin 1 No.lu amfisindeki ilk dersimiz Roma Hukukuydu, hocası da merhum Ziya Umur idi. Demek oluyor ki hukukla haşır-neşir olmakta yarım yüzyılı arkada bırakmışız. Şimdi dile getireceklerimizin bu kıdeme atfedilmesini bekleriz:
"Adlî yıl" ve adlî yıl merasimi eski bir alışkanlıktır. Bugün tutuklusu olan dâvâlarla gecikmesi mahzurlu olan dâvâlar, adli tatil haricinde bırakılıyor. Böylece eskiye göre daha yerinde bir düzenleme yapılmış olmakla birlikte biz, adliyenin değil adliye mensubunun tatil yapmasına taraftarız. Adliye rafları, dolu iken o adliyenin tatile girmesi mümkün olmamalıydı. Adalet ve tatil zıt mefhumlardır. Adliye çalışanları, sırası geldikçe izin hakkını kullanarak tatil yapsın ama adliye -mümkünse- senenin her günü 24 saat aralıksız çalışsın. TBMM gibi adaletin de tatilini izahta zorlanıyoruz. Bunu derken maksadımız, adalete hız kazandırmaktır. "Gecikmiş adalet, adalet değildir!" Sözü sadece güzel bir cümle olarak kalmamalı. "Adalet, mülkün temelidir" vecizesi de adliye duvarının süsü olmaktan öteye geçmelidir.
Tatil, keyfiyeti bir mes’eledir…
Bir diğer mes’ele ise Hukukta Millî olmaktır.
Tanzimat yavaş yavaş ve erken Cumhuriyette ise radikal bir şekilde asırların birikimi zengin hukuk müktesebatımızdan koparak eski ve yenisiyle Avrupa hukuku, aynen; hatta tercüme hatalarıyla birlikte iktibas edildi. Harf inkılabı gibi hukukta da mazi ile köprüler atılmıştı. Mâşerî, millî vicdandan ve kendi medeniyet pınarlarından beslenmeyen bir hukuk nizamıyla adalet tesis etmek, şekilde kalır. Selçuklu ve Osmanlı devletlerimizle hukuk mazimiz bin yıldır. Adaletle hükmedilmeyen devletlerin, uzun asırları arkada bırakmaları mümkün değildir. Toptan yıkma, külliyen ret yerine teknikte, fikirde, edebiyatta olduğu gibi hukukta da dünyadaki gelişen zenginliklerden istifade edilebilirdi.
Ne var ki böyle olmadı.
Biz ve önceki ve sonraki nice bin talebe, hukuk mektebinde derse Roma Hukukuyla başlamamalıydık. Hayıflanılacak gerçek ise bu oldu. Bu tavrın özünde cephe mağlubiyetlerinin izi vardı. Mağlup eden, üstün görülmüştü. Bizim nesiller, öncesi ve sonrasıyla sadece Hukuk Fakültesinde, Roma Hukukuyla hukuk dünyasına adım atmamıştık. Lise edebiyat derslerimizde Yunan tanrılarının ahlaksızlık efsanelerini ve Roma tarihini ve eski Yunan tarihini ezberlercesine öğrenmeye mecbur bırakılmıştık…
Aradan çok zamanların geçtiği bir silkiniş dönemindeyiz.
SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği dağılınca gündeme Türk Cumhuriyetlerinin hangi alfabeyi tercih etmeleri meselesi oturdu. Biz, Latin harflerinin benimsenmesini yazdık ve konuştuk. Bu harfler, 19. Asrın ortalarından itibaren Osmanlı hayatında zaten kullanılıyordu. Bir harf inkılabı fazladandı. Şu var ki emperyalist devletler, bizim ictimâî, harsî ve siyâsî hayatımız üzerinden bilek güreşi yapıyorlardı. Ancak artık olan, olmuştu. Şimdi ise 70 yıl aradan sonra hürriyetine kavuşan Türk dünyası, bizimle alfabe birliğine gitmeliydi. Diğer yandan Türkiye’de de okullarda Osmanlı Türkçesi dersleri okutulmalıydı. Akıl için yol birdir. Bunlar, zaman içinde benimsendi.
Bugün hukuk alanındaki tasarruflarda da bir, hatta bir buçuk asırdan fazla bir zamanı arkada bırakmış bulunuyoruz. İşin içine politik çekişme ve ideoloji katmadan soğukkanlılıkla mantık ve muhakeme yürütülmelidir. İtalya, İsviçre, Almanya ve Fransa’dan ceza, yurttaşlar yasası, ticaret, idare şeklinde kanunlar alırken bu millete bin yılı aşkın bir zaman hizmet vermiş olan İslâm hukuku ve örfî hukuk başta olmak üzere dünkü mevzuat neden yok sayılsın? Niçin ihmal edilsin? Bu durum, elinin altındaki hazineyi fark etmeyerek fakirlik çekmeye benzer.
Gerçi şu, acı bir gerçektir:
Bahsettiğimiz istifadenin hiç de kolay olmayacağı açıktır. Dünkü hukukumuzu bilen ve onu adalet hayatımıza kazandıracak hukukçular, bugün hemen hemen kalmamıştır. Her aidiyet bu imkândan mahrumdur. ‘Evleviyetle’ ve daha fazla gecikmeden bu sahada insan yetiştirmek gerekir. Hukukta dayatma olmamalı. Mesela eskiden anlaşmalı boşanma dâvâsı yoktu, bugün var. Keza ara bulucu hakem hukukçuluk da yoktu. Tercih imkânları çoğaltılabilir, mukayeseli hukuk mevzuatı geliştirilebilir.
Çokça yapılan hatalardan biri, kanunla hukuku karıştırmaktır:
Tek başına kanun değişikliği, hukuktan beklenen iyileşmeyi temin etmeyebilir. Bunun gibi çok kanun maddesi ezberlemiş bir kimse iyi hukukçu demek değildir. Çok adliye, çok hâkim, çok avukatla da adalet tesis edilemeyebilir.
Dünya çapında; dün, bugün ve yarına hâkim tam ve kâmil hukukçu yetiştirmenin şartları vardır. Onlardan biri Hukuk Liseleri açılması ve bu liselerden başlayarak ihtisas şartı getirilmesidir. Buralarda Osmanlı Türkçesi bilmek mecburi olmalıdır. Yanı sıra seçilen dala göre Arapça, Latince, Fransızca, İngilizce bilmek de mecburi olmalıdır. Akademisyenler, mazideki hukuk mantık, muhakeme, icrasına dair yüksek lisans ve doktoralar yapmalıdırlar.
Her sahada yabancılara muhtaç olmamak gerektiği gibi hukukta da bunu yapmalıyız. Tarihteki mümtaz ve şerefli yerini almış olan Devlet-i Âli Osman, hizmet nöbetinden çekilmeden yarım asır önce bile Ahmed Cevdet Paşa diye bir hukuk dehası çıkartabildi. Bugünse ekseri -maalesef- hukukçular, Mecelle-i Ahkâm-ı Adliye adlı hukuk abidesini ne okuyabilmekte ve ne de anlayabilmektedir.
Dün, eksik, yanlış ve doğrusuyla dünde kalmıştır. Ancak dünde kalan o malzeme, yerinde çürümemeli ve bir laboratuvar hassasiyetiyle bugüne kazandırılmalıdır. Buradan hareketle dünyanın saygı duyacağı hukukçular yetiştirmeliyiz. Milletleri farklı kılan sosyal, edebî ve fikrî ilimlerdir. Bayındırlık hizmetleri, güzel, lakin tek başına yetmez.
Adalet, kusursuz hukukla kurulabilir.
Kusursuz adalet, hukukun Kızılelma’sıdır.
.ADRİYATİK’TEN ÇİN SEDDİ'NE...
2021-08-31 02:00:00
Türkiye muhalefetinin "Suriye’de ne işimiz var?’’, "Irak’ta ne işimiz var?’’, "Libya’da ne işimiz var?’’, "Somali’de ne işimiz var?’’ "Karabağ’da ne işimiz var?’’, "Afganistan’da ne işimiz var?..’’ sözlerini yadırgıyoruz. Tarih; gelecek nesiller, bu özürlü hükmün hesabını sorar. Muhalefet, bu sözleri hırsa kapılmış olarak telaffuz etti ve ilk fırsatta yine telaffuz eder.
Bu beyanlarda sağduyu hâkim değildir.
Aynı Türkiye muhalefeti, ABD’nin, Rusya’nın, Çin’in, İngiltere’nin ve irili-ufaklı Avrupa devletlerinin birlikte veya münferiden Afrika’da, Kızıldeniz’de, Kuzey Afrika’da, Doğu Akdeniz’de, Kıbrıs’ta Balkanlar’da, Kırım’da, Kafkaslar’da, Suriye, Irak ve Afganistan’da ne işi olduğunu ise soramadı.
Sormadı.
Sormayı düşünmedi.
Hatta; sayılan yerlerde olmayı, onlar için bir hak gibi gördü.
"Türkiye muhalefeti’’ derken yalnızca birkaç partiyi kastetmiyoruz. O partilerin yanı sıra gazetelerde yazanlar, ekranlarda konuşanlar ve kendini aydın olarak görüp üst perdeden kelâm paralayan herkesi kastediyoruz.
Saydığımız devletler, zikrettiğimiz topraklarla din, dil, tarih, gelenek vs. hiçbir beraberliğe sahip değildir. Buna rağmen bizdeki derinliksiz muhalefet, on binlerce km öteden gelip bu bölgelerin mazlum ahalilerine kara, kızıl ve sarı kapitalizmin her türlü acımasızlığını en gaddar biçimde reva gören emperyal unsurlara karşı çok munis dururlar. Garabet şurada ki emperyalizme gösterilen bu hoşgörü, içeride zehirli oklara dönüşür. Şundan da ibret alınmaz:
Bizim olmamız gereken yerlerde bulunmamız, Türkiye’de "ne işimiz var?’’ diye sorgulanırken istilacı devletlerin muhalefet, basın, aydın ve akademisi, ülkelerinde böylesi bir sorumsuzluk yapmazlar. Bu milletlerden bazılarının devlet tecrübeleri bizim onda birimizi bulmazken onlarda dâhilî ve haricî, millî ve beynelmilel olanlar birbirinden ayrılır.
Zağra Müftüsü Râci Efendi’nin meşhur ve hazin mısraını bir kere daha hatırlama vaktidir. Merhum şöyle demiş:
"Azîz-i vakt idik a’dâ zelil kıldı bizi’’
Zamanın en itibarlısı iken; düşmanın, bizi aşağılara düşürmesi, 12 Eylül 1683 II. Viyana kaybından sonra başladı ve bu düşüş, tâ 30 Ağustos 1922’ye kadar devam edegeldi. 1923-1983 arası 60 yılda hemen neredeyse bütün dikkatler içeridedir. 6 Kasım 1983’te ANAP iktidarıyla bakışlar ilk defa kucaklayıcı biçimde kendimizden kurtularak dışımıza yöneldi. Dışarıya daha evvel hiç bakış yoktu denemeyebilir. Lakin eksik ve ürkekti. Başbakan Turgut Özal, "Adriyatik’ten Çin Seddi’ne Türk Dünyası!’’ diyerek ilk defa cesur bir hedef çizdi.
Aslında bu söz, "azîz-i vakt’’ iken, zamanın efendisiyken derin uykulara düşmüş bir devin rüyasıydı. Ve gerçekte, bilinen ve bilinmeyen cunta darbeleri, 27 Mayıslar, vs. “dev, uykudan uyanmasın” içindi… Adriyatik’le Çin Seddi arasında bir “eleğimsağma köprüsü” kurmak, ne "pantürkizm’’ ne "panislamizm’’ ne de "ümmetçilik’’tir. Burada niyet, o eleğimsağmanın altında gönül iklimleri yeşertme, gidilen yerlere rahmet yağmuru olma ve mevcut Anadolu ve Rumeli vatan toprağının emniyetini kurmaktır.
Nitekim Balkanları, aşkla ziyaret edip aşkla karşılanan Başbakan Turgut Özal, aynı aşk kıvamıyla yaptığı ve karşılandığı yoğun bir Orta Asya ziyaretinden dönüşte o yorgunlukla Cumhurbaşkanı olarak vefat etti.
Cumhur İttifakı’nın iki lideri Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, Bosna’da ve MHP lideri Sn. Bahçeli de Ankara’da gündemde olması hasebiyle neden Afganistan’da olmamızı dile getirdiler. Dedikleri doğrudur, Anadolu’nun emniyeti mevzubahis mücavir alanlardan geçer. Bizi takip edenler hatırlayacaklardır; ekranlarda tekraren söyledik ve sütunumuzda da çok yazdık; dedik ki: "Osmanlı devrinde İstanbul’un tabiî hududu Belgrad’dan geçerdi; Belgrad düştükten 50 sene sonra İstanbul İşgal edildi…’’ Tabiatın da tarihin de hükmü şudur; Türkiye, bu sahanın merkez noktasıdır, İstanbul payitahtıdır. Çemberin dışında yaşanacak bir kırılma, merkezi sarsar, denge bozulur.
Türkiye muhalefeti, o teklifi kavrayamadı. Eğer, Pakistan ve Macaristan’ın yanı sıra birkaç devletle daha ittifak ederek Afganistan’da ağırlığımızı koysaydık bugün orada manzara farklı olur, burada da kaçak göçmen meselesi yaşanmazdı.
Şimdi ise Afganistan, gece karanlığında meçhule doğru giden pusulasız gemi gibi.
1863’ten 300 sene sonra 1983’te ettiğimiz "Adriyatik’ten Çin Seddine Türk Dünyası!’’ Kızılelma’mızdan vazgeçemeyiz.
A’dâ acımaz; düşmanın merhametiyle yaşanmaz.
Unutulmasın ki tarihî seyrinde "Türk’’ kelimesiyle milliyetimiz ifade edildiği gibi mânevi aidiyetimiz de söylenmektedir. Bu cihetiyle Boşnak, Makedon, Arnavut aynı zamanda "Türk’’tür. Keza; Afganistan’ın onda biri Türkmen ve Özbek’tir.
Adriyatik’ten Çin Seddi’ne, Kırım’dan Yemen’e kadar dertlere derman olmaya mecburuz.
Biz, ‘Merhamet Medeniyeti’nin yorulmaz çocuklarıyız!..
.ÇÖKMÜŞ KURUMLAR
2021-08-28 02:00:00
BM-Birleşmiş Milletler Teşkilatı, bütün devletlerin; İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı, Müslüman ülkelerin istişare meclisleridir. AB-Avrupa Birliği, Avrupa devletlerinin iktisadî kuruluşudur. NATO, farklı müttefiklerin askerî teşkilatıdır.
Bu teşkilatlara rağmen 40 yıldır Afganistan ve 10 yıldan beri de Suriye ve Libya dramı yaşanmaktadır. Irak, bazı Afrika devletleriyle, Şarkî Türkistan-Uygur, Myanmar dramı ve daha birçok dram ve Kırım çıkmazı gibi ihtilaflar bahsi diğerlerdir.
Saydığımız bu kuruluşlardan her biri, bu dramların her birinden mes’ul değildir. Lakin her biri, bir veya birkaç dram, çıkmaz ve vahşetten sorumludur. Hatta bazıları bunların ya başlatıcısı, ya seyircisi veya teşvikçisidir.
Bütün bu işgal, ihtilaf, dram, vahşet ve zulmün sebebi ya dinî ya iktisadî veya jeopolitiktir. İşgaller, ya haçlı seferlerinin devamıdır veya afyon gibi yer üstü veya kıymetli madenler gibi yer altı zenginlikleri yüzünden yapılagelmektedir. Veya Kırım gibi stratejik mevkide olduğu için işgal olur. Afganistan misali bazı memleketlerde ise dinî, iktisadî, jeopolitik sebepler buluşur. Şu gün adı geçen bu memleketlerin hemen tamamının yaşadıkları insanlık ayıpları, aslında 10 yıldan bu yana değil, I. Dünya Harbi’nden bu yana vardır. Libya dâhil Kuzey Afrika, İtalyan, Fransız ve İngiliz; Suriye yani bizim dünkü Şam vilayetimiz ve Irak yani Bağdat vilayetimiz, Fransız, İngiliz; Afganistan, İngiliz ve Rus işgalleri yaşamışlardır. Suriye, 50 yıldır Rusya’nın güdümündedir.
Resmî adı ‘’Cemiyet-i Akvam’’ olan Milletler Cemiyeti, 17 milyon insanın öldüğü I. Dünya Harbi gibi bir felâket bir daha çıkmasın diye 1920’de kuruldu. Ama 70 milyona yakın insanın öldüğü II. Dünya Harbi’nin çıkmasını engelleyemedi. Bundan dolayı yerine 1945’te BM kuruldu. I. Dünya Harbi’nin bitmesiyle birlikte dünya, 1945’ten itibaren iki kutba ayrıldı. Bir yanda ABD ve diğer yanda SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği vardı. Devletlerin ortak askerî dayanışmalarını ifade eden silahlı güç olarak da ‘’hür dünya’’ denilen tarafta NATO ve “demirperde’’ denilen tarafta da Varşova Paktı bulunuyordu. AB, hür Avrupa devletleri arası bir ekonomik teşekküldü. Sovyetler dağılınca Varşova Paktı çöktü. Eski Sovyet peyklerinden bir çoğu AB’ye kabul edildi.
SSCB’nin ortadan kalkması üzerine dünya tek kutuplu oldu. Bundan sonra Irak, iki kere talan edildi, Boşnaklar soykırım, Karabağ katliam yaşadı, Afganistan işgal edildi, Tunus’tan itibaren Arap Baharı denen bir yalan rüzgârı estirildi. Suriye’de iç harp çıkartıldı, Filistin’de zulüm hiç bitmedi, Myanmar’da sefalet ve vahşet utandırdı, güneş, Uygur Türklerine doğmadı ve böylece bugünlere gelindi.
Bunlar olurken BM, hiçbir şey yapamadı. Zira; Birleşmiş Milletler, II. Cihan Harbi’nden sonra galip devletlerin arzuları istikametinde kurulmuştu. Gayri âdil bir yapısı vardı. Üye devletlerin meydana getirdiği genel kurul kararları, veto hakkına sahip BMGK- BM Güvenlik Konseyi üyesi devletler tarafından tasvip ve tasdik etmedikçe hiçbir değeri yoktur.
NATO, Soğuk savaş bittikten sonra ABD’nin yedek ordusu gibi çalışır olmuştur. Bu sebeple uluslararası bu kurumlardan hiçbiri, hiçbir yerde zulme son veremez ve gözyaşını durduramazdı.
AB’nin önceliği Hıristiyan Avrupa’dır.
AK-Avrupa Konseyi, AB’den farklı değildir.
İİT, ‘’İslam Konferansı Teşkilatı’’ kumaşının ters yüz edilmesinden başka bir şey değildir. Bünyedeki devletlerin birçoğu Batı güdümlüdür. Şimdiye dek sadre şifa hiçbir iş görememiştir.
SSCB’nin Afganistan işgali, İsrail’in Filistin işgal ve zulmü, Suriye iç harbi ve doğan göçler, Çin’in Doğu Türkistan mezalimi, Irak işgalleri ve ABD’nin Afganistan işgali, göç dramı ve sonuçları ile dünyanın değişik yerlerinde yaşanan zulüm ve haksızlıklar göstermiştir ki BM çökmüştür, NATO kamulaştırılmıştır. AB bencildir ve kendi kıtasını ve haçını düşünmektedir.
Bu kurumlarla ne Uygur Türklerinin, ne Filistinlilerin, ne Afganların, ne Kırım’ın, ne Suriye’nin derdi, çilesi, mes’elesi halledilebilir. II. Dünya Harbi’nden sonra soğuk savaş döneminde kurulmuş olan BM ve BMGK, Avrupa Konseyi, Avrupa Birliği, NATO, Lahey Adalet Divanı, 21. asrın ihtiyaç ve şartlarına cevap veremiyor.
Göçler, iltica, sığınma, koruma… İnsanlığın müşterek problemleridir. Yeni ve sağlam ortak kurumlar tesis edilmedikçe, güçlü, zayıfa haksızlık yapabildikçe yer yüzü huzura hasret kalmaya devam edecektir. Belki de bu yüzden salgınlar, seller ve diğerleri ve öbürleri durmayacaktır.
I. Dünya Harbi’nde “bir damla petrol, bir damla kan!’’ şeklinde ifade edilen kapitalist felsefe, aynen yaşamaktadır.
Çökmüş kurumlar ve yıkılmış ahlakla sağlam bir istikbâl tesis edilemez.
YOKSUL İNSANLAR ÜLKESİ
2021-08-26 02:00:00
Afganistan, 40 yıldır dünya gündemindedir.
En az bir 40 yıl daha dünya gündeminde kalacağa benziyor.
Zikredilen bu memleket, Orta Amerika veya Latin Amerika’da bir diyar değil. Bizim mücavir alanımız. Arada yalnızca İran var. Tarihte kurduğumuz 16 devletten biri olan Gaznelilerin bayrak dalgalandırdığı topraklardır. Ahalinin tamamı din kardeşimiz. Nüfusunun yüzde 20’si Özbek ve Türkmenler başta olmak üzere Türk soyundan insanlar…
Türkiye muhalefeti tarafından talihsizce telaffuz edilmiş olan “Suriye’de ne işimiz var?’’, “Libya’da ne işimiz var?’’ gibi sözlerin şimdilerde bir değeri kalmadığı gibi bugün nakarata dönüşen “Somali’ye niye 30 bin dolar verdik?’’ ve “Afganistan’la ne alâkamız var?’’ sözleri de yakın zamanda çürüğe çıkmaya mahkûmdur.
Çin binlerce km öteden gelip Afrika’da yer tutmaya çalışırken; aynı muhalefet, hiç oralı olmamakta veya belki de “Sarı Emperyalizm’’i fark bile edememektedir. Keza; Rusya, binlerce km’yi arkada bırakarak Suriye’ye gelip burada kalıcı olurken; ABD, okyanuslar aşarak Suriye’nin kuzeyinde -kendi deyimiyle- “yerel müttefikleri’’yle buluşurken de muhalefet rahatsız değildi.
Washington, Misak-ı Millî topraklarımızda bir terör devleti tesis ederek İsrail’in “arz-ı mev’ud-vaad edilmiş topraklar’’ idealine saha kazandırmak adına ve Ankara’yı yeniden vesayet altına alıp burada türedi bir sözde devlet kurmaya çabalarken arzu edilirdi ki millî kaygılarla dolu Türkiye muhalefeti, bunlara karşı çıksın, mitingler, akademik toplantılar yapsın, bu merkezlere hey’etler göndersin. Hâlbuki muhalefet, bunları yapacağına sürekli olarak Hükûmetle didişti.
O didişmeler yaşanırken bu defa şeddeli şaşkınlık doğdu:
Suriyeli muhacirlerin artık yeniden değerlendirilmeye alınmaları günü geldiği, buna dair hukukî, insânî, siyâsî ve diğer tedbirlerin alınmasının şart olduğu bir zamanda bazı muhalif belediyeler, ortaya nefret dolu ırkçı uygulamalar koyarken birdenbire bâzı şehirlerimizde “Afganlar’’ görülmeye başlandı. Bu kaçak Afganlar, gençtir, yıllarca Taliban’a karşı savaşmıştır. Taliban yönetiminin 20 yıl aradan sonra Afganistan’a tekrar hâkim olma ihtimali ortaya çıkınca doğdukları toprakları terk etmeye başlamışlardır.
Ancak; onların, vatanlarından kopmaları, sadece Taliban’dan dolayı değildir. Kadın-çocuk-genç sivillerin işgal ordusu peşine takılıp kaçmaları veya kaçmaya çalışmaları da tek başına Taliban korkusundan değildir. İşgalciler, “Taliban’’ adlı öcü bir projeyi hem hayata geçirmiş ve hem de O’nun üzerinden dehşetli bir psikolojik korku uyandırılmıştır. Bu tesbit, doğrudur; şu gerçek ise değişmez doğrudur:
Afganistan, fakirlikte tabandadır. Afganlar, kıtlık ve yokluk içindedir. Nasıl ki sahra altı bazı Afrika memleketlerinin hâlini izah etmek için “fakir’’, “yoksul’’… gibi kelimeler yetmiyorsa Afganistan ve Afganlar için de bu kelimeler yetersizdir. Afganistan’da kişi başına düşen yıllık millî gelir, 160 dolardır. Bir kişi, ayda 13 buçuk dolarla geçinmeye mahkûmdur. Afrika devletlerinde olduğu gibi burada da yer altı servetlerle dolu iken yerüstü, bir deri-bir kemik ve yarını olmayan ve bazen iç ve bazen dış savaşlara robotvari malzeme yapılmış bahtsız insanların süründükleri topraklardır.
Afganistan’da sırayla önce İngiliz, sonra Rusya, ardından ABD ve şimdi de Çin ve yeniden Rusya’nın oyun kurmasının sebebi 3’tür:
Bu ülke, Orta Asya ile Güney Asya arasında berzah, geçittir. Haşhaş merkezidir. Uyuşturucu terörü buradan beslenmektedir. Dediğimiz gibi; çok kıymetli yer altı servetlerine sahiptir.
“Ölümden öte köy yok!’’ diyeni mağlup etmek kolay değildir. İran, Türkiye ve diğer devletlere insan kaçakçıları eliyle giren Afganlar, zaten kendilerini ölmüş bildikleri için bir kayıpları düşünülemez.
Suriyeli ve Afgan muhacirler farklıdır. Ayrı ayrı değerlendirmek gerekir. Eğer, ABD çekilirken samimi olsaydı Türkiye, Pakistan ve Macaristan’ın yanına birkaç devlet daha eklenir, istikrar temin edilir ve şu manzaralar tarihe berbat bir miras olarak bırakılamazdı.
Afganistan’da yaşanan yüz kızartıcı manzaralar insanlığın ortak ayıbıdır.
Şimdi; 11 Eylül’e 10 gün kala ikinci Taliban dönemi başlıyor. Proje, klasik misyonunu ifa edecektir. Kubilay Olayı’ndaki gibi, Ticânîler gibi, Aczmendiler gibi, DEAŞ gibi Taliban ile de “şeriat’’ denerek , “kafa kesme’’ denerek, “kadın’’ , “kız’’ denerek İslâmiyet karalanacak, Müslümanlar tezvirata tâbi tutulacak, Türkiye dâhil İslâm dünyasının Batı’dan alınmış ödünç akıllarla düşünen çeyrek aydınları, bu yalanlara kanacak öz değerlerine kinleneceklerdir.
Afganistan, büyük bir mes’eledir. Bizi alakadar ettiği emr-i vaki olarak görülmüştür. Duvar tek çözüm değildir. Türkiye’nin bu dramı tek başına halletmesi mümkün değildir.
İİT,
BM,
NATO’yu konuşmak gerek.
.AĞLAYAN ÜLKE
2021-08-17 02:00:00
Afganistan, 1979’daki SSCB ve 2001’deki ABD işgallerinden dolayı son 40 yıldır gündemden hiç düşmedi. Bugün ağırlığı artmış şekilde bir kere daha dünya gündemindedir.
Afgan kelimesinin aslı Efgan’dır; ıstırap ve acısından dolayı bağırıp-çağırarak figan etmek, ağlamak demektir. Afganistan, figan edenler memleketi. Bu toprakların, tarihteki 16 devletimizden biri olan Gazneliler’den sonra rahat yüzü görmediği anlaşılıyor. Öteden beri kuvvet sahiplerinin kapıştığı kavşak olmuş. 19. Asırda İngilizler, Babür Devletini yıkarak müstemlekesi yaptığı Hindistan’ı himaye maksadıyla Afganistan üzerinden Çarlık Rusya’sına karşı bir set oluşturmak istediyse de kaybetti. SSCB de Afgan geçidinden okyanuslara açılmak için dehşet verici Kızılordu’suyla Afganistan’a saldırdıysa da yıkılan Afganistan değil Kızıl İmparatorluk oldu.
Afganlar, "Sovyetler Birliği" etiketli Ruslara karşı canlarını dişlerine takmış olarak şanlı bir direniş veriyorlardı. Ancak komşu Pakistan da tehlike altındaydı. Pakistan Cumhurbaşkanı Ziya’ül Hak, SSCB’nin Belucistan’ı da işgal etmesinden kaygılandığı için Afgan mücahidlerine destek olmak için Ahdar Abdurrahman’ı Suudi Arabistan’a gönderdi. Cidde’de Suudi Arabistan ve Pakistan istihbaratlarıyla CIA görüşmeleri oldu.
Mücahid gruplar, Ruslara karşı büyük bir mücadele verip zafer kazandılar. Ancak 1990 başlarında SSCB dağılıp da Ruslar, çekilince bu defa bir millet değil halklar topluluğu olan ve biri diğerine üstün olmak isteyen grupların temsilcisi muharipler, birbirlerine düştüler. 1994’te iç harp çıktı. Bu sırada Peştun Vali adında bir örgüt de vardı. Taliban, bundan ayrılmadır. Kurucusu, 1994’ten 2003’e kadar liderliğini yapan Muhammed Ömer’dir. Örgüt, 1996’da ülkenin büyük kısmında emirliğini kurmuş, başşehri, Kâbil’den Kandahar’a nakletmişti. Pakistan, Suudi Arabistan ve BAE tarafından tanınıyordu.
11 Eylül 2001’de İkiz Kuleler vuruldu. ABD Afganistan’a girdi. Burada NATO ile beraber 20 yıl kaldıktan sonra âni bir kararla 11 Eylül 2021’de bu ülkeyi terk edeceğini açıkladı. Şubat 2020’de Katar’ın merkezi Doha’da Taliban’la anlaşma yaptı. Şimdi BM bir raporla açıklıyor ki mezkûr metinde gizli maddeler vardır. Diğer yandan; Taliban, 1 ay evvel Moskova ve 2 hafta evvel de Moskova tarafından kabul edildi. Bunlar olurken Beyaz Saray, 11 Eylül’ü de beklemeden tahliye gerçekleştirdi. Sadece Hamid Karzaî Havalimanı’ndaki askerleri kalmıştı.
Taliban, bu gelişmeler üzerine meşru hükûmet kuvvetlerine karşı saldırıya geçti. Kısa sürede 34 vilayetten 31’ini ele geçirdi. Önceki gün de başkent Kâbil’e girdi. Cumhurbaşkanı Eşref Gani ve eski cumhurbaşkanları ülkeyi terk ettiler.
ABD’nin çekilme kararının duyulması üzerine Afganistan’da zaten mevcut olan huzursuzluk daha bir arttı. Taliban muhalifi sivil ve askerler yurt dışına çıkmaya başladılar. Hareket bize kadar geldi. Başıboş ve kimin ne olduğu meçhul bir göç, kapımıza dayanmıştı. İran, bu Afganları arabalarla hudutlarımıza naklediyordu.
Yaşanan hızlı ve şüpheli gelişmeler, Ankara’nın bir ittifak oluşturup Afganistan’da kalarak istikrarı koruma planının hayata geçemeyeceğini haber vermiş oldu. Taliban sözcüsü Afganistan Cumhuriyeti’nin adını "Afgan İslâm Emîrliği" yapacaklarını açıkladı. Çin, yeni idareyle dostça ilişkiler içinde çalışmaya hazır olduğunu açıkladı. Taliban’ı Uygur Türklerine karşı kullanacaktır. Şimdi Çin, Taliban devletini tanımaya hazırlanıyor. Çin tanıyınca, bu tanımayı Pakistan, Rusya ve Hindistan’ın takip edeceği haberleri duyulmakta. İran, SA ve BAE de herhâlde gecikmez. ABD’nin mevzubahis çekilmesinde öyle tahmin ediyoruz ki Washington, Afganistan’ı nüfuz alanı olarak Rusya’ya bırakırken Moskova’dan Suriye’nin kuzeyi için büyük tavizler koparmıştır.
Taliban’a gelince…
2001’de devrildiğinde nerede kalmışsa oradan yola devam ederek sözde İslâmi nizâm kuracakmış. İran ne kadar İslâm devleti, Suudi Arabistan ne kadar şeriat ülkesi ise Afganistan da o kadar İslâm emîrliği olur.
Kurtlar sofraya üşüşmüştür.
Ankara, çok dikkatli olmalı.
Zavallı Afganların figandan göz pınarlarında yaş kalmadı.
.YAKMA ALLAHIM
2021-08-12 02:00:00
Yerden ve gökten gelen âfetler; çığ, toprak kayması, sel, zelzele ve yangından ibaret olmasa da insanlığın en çok karşılaştığı bunlar… Felaketleri birbiriyle mukayese etmek mümkün olmasa da bir kıyas yapma zarureti gerektiğinde "yangın en korkuncudur" denebilir.
Ateş, dünyayı meydana getiren "anasır-ı erbaa"dan, dört temel unsurdan biridir. Anasır-ı erbaa, hava, su, toprak ve ateştir. Bunlar olmazsa hayat olmaz. Hikmete bakmalı ki hayatın sebebi olan varlıklar, diğer uca gidince hayata son veren âmiller olmaktadır.
Çığ, bir miktar karın topak hâline gelip devâsa yığınları bulmasıyla, heyelan muayyen ağırlıktaki toprağın yerinden koparken yüz binlerce kilo toprağı sürüklemesiyle, yıkıcı zelzele, ölçeğin birkaç derece artmasıyla, yangın küçücük bir kıvılcım, ufacık bir alevle doğabilmektedir…
Yangınlar, hem memleketimizde ve hem de yerkürede hemen her yaz mevsiminde çıkmaktadır. Bu sene ise dehşet çapta meydana geldi. İl sayımızın yarısından fazlasında yangın yaşandı. Dünyada da en az kırk ülkede yangın oldu. O kadar ki karı-buzu-soğuğu ile meşhur Sibirya’da bile yangınlar çıktı. Geçen yıl bazı ülkelerdeki yangınlar senenin yarısı boyunca devam etti. Bir kısım devletlerde bu sene de devam ediyor.
Her felakete üzülmekteyiz. Dünyanın neresinde olursa olsun insanın, hayvanların ve tabiatın uğradığı facia, musibet ve felaketler insanı derinden sarsmaktadır. Bizde 2021 yangınları yüreklerimizi yaktı, ciğerlerimizi kavurdu. İçlerinde yangın söndürme görevlilerinin de bulunduğu can kayıplarımız oldu. Bu kahramanlar, ateşle mücadele ederken diri diri yandılar. Şu cümleyi yazmak ve eminiz ki okumak bile tüyler ürpertici. Üstelik yanan canlar, sadece bu kardeşlerimizden ibaret değil. Milyonlarca ağaç ve sayısı meçhul miktardaki hayvanlar yandı.
Yangın söndürme araçlarından birinde vazifeli bir pilotumuz ekrana şöyle konuşuyordu: "Sanki cehennem ateşini gördüm!.." Şüphesiz ki dünyanın bütün ateşleri bir araya toplansa cehennem ateşi yanında bir varlık gösteremez ama şu orman yangınlarının, alevlerin dehşetin ölümü, can vermeyi, cehennemi hatırlatmaması mümkün değildir. Pilotumuz, teşbih yapıyor. Onlar, hava araçlarından tonlarca suyu yanan yerlere boşaltırken alevler en canavar yılanlardan beter dilleriyle hücumlarını tazelemekteler. Bu manzarayı görüp de günahları, ölümü, cehennemi düşünmemek mümkün değildir.
Çığ düşmese, toprak kaymasa, yer oynamasa, yangın çıkmasa olmaz mıydı? Olurdu? Peki niçin var? Cevabı, beşer akıl ve iz’anını aşar. İlâhî takdiri insan aklıyla tahlil etmek, kaderin mahremiyetine nüfuz etmek mümkün değildir.
Felaketlerde can verenlere gelince:
Bir yangın söndürme neferinin ateşler tarafından yutulması, birinin çığ altında kalması, sele kapılanlar, deprem dehşetinde hayatını kaybedenler… İnsan, hâliyle bu kaza veya âfetzedelerin çektikleri acıları düşününce üzülmektedir. Hele yakınları azaplara gark oluyor. Ne var ki burada da "Erhamerrahimîn" merhametlilerin en merhametlisi olan Allahü teâlânın lütufkârlığı devreye girmektedir:
Şehîdlik iki kısımdır. Biri, düşmanla çarpışırken fedâyı cân eden ve "şehîd" dendiğinde anlaşılan fiilî şehîdlerdir. Diğeri ise "hükmen şehîdlerdir". Ateşte yananlar, suda boğulanlar, yüksekten düşenler, toprak, çığ veya duvar altında kalanlar, hatta yavrusunu doğururken ölen anneler ve benzerleri, hükmen şehîdlerdir…
Kur’ân-ı kerîm haber veriyor ki: Şehîdler, ölüm yani can verme acısı duymazlar… Kullarına öz anne ve babalarından bile çok daha merhametli olan yüce Allah, onlara bu yiğitlik ve fedakârlıkları karşısında böyle bir nîmet sunmaktadır. Hayvanlar ve nebatlar zaten masumdur onlar acıyı hiç duymazlar. Ama buna rağmen biz kullar bu vak’aların görünüşünden bile perişan olmaktayız. "Ateşte diri diri yandı", "ormanlar kül oldu” sözleri bile sarsıcıdır. Onun için “yakma Allahım" diye yalvarıyoruz.
Sözün burasına gelip de Azîz Mahmud Hüdâi Hazretlerini hatırlamamak mümkün mü? Hazret buyuruyor ki:
-Ömründe bir kere kabrime ziyarete gelip de bir Fatiha okuyanlar, fakirlik yüzü görmesin, suda boğulmasın, ateşte yanmasın, imânını kurtarmadan ölmesin…
Felâketlerin maddî mânevi cephelerini bir nebzecik olsun izah etmeye çalıştık. Bu demek değildir ki bunlara sebep olanlar da ihmal edenler de mes’ul değildir.
Onlar, hem suç ve hem de günâh işlemiş olurlar.
Zerre kadar hayr da şer de karşılıksız kalmayacaktır.
Bu da mukaddes kitabımızın buyruğudur.
.YANGIN DERSİ
2021-08-10 02:00:00
28 Temmuz’da Akdeniz Bölgemizde çıkan ve ardından ihanetlerle çoğaltılan yangın, 40’ı aşkın il ve yüzlerce noktaya sıçramışken 10 gün gibi bir zamanda söndürüldüyse bu büyük bir başarıdır. Yangın, ilk görüldüğünde yanlış yerden bir tartışma başlamasaydı süre daha kısalabilirdi. 10 günle teselli olmamız, dünyadaki benzer yangınların devam ediyor olmasındandır.
Yanlış yerden tartışma başlatmaktan kastımız şudur:
İlk 3 gün gündemi en az yangın kadar THK meşgul etti. İnsanlar şehit olup, ormandaki canlılar ölür, ormanlar, küle dönerken birileri ekran ve manşetlerden "THK nerede? Türk Hava Kurumu uçakları devreye girseydi yangın çabucak sönerdi, iktidar arazi kazanıp otel yaptırmak için bu yangınları kasten çıkarttı!!!" diye bağırıyordu…
Bağırtılara dış merkezli "Help Turkey" psikolojik taarruzu da eklenmişti. Bunlar olurken devlet, insan ve tekerlekli ve uçar araç-gereç araçlarımızı devreye soktu ve gerekli temasları kurarak Azerbaycan, Ukrayna, İran, Rusya gibi ülkelerden de destek temin etti. Helikopter ve uçaklar geldi. Azerbaycan asker de gönderdi.
Şimdi yaralar sarılıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, bizzat haber verdi ki yanan orman arazisine inşaat namına tek çivi çakılmayacak ve yıl sonuna kadar 252 milyon fidan dikilecek.
10 günün hikâyesi budur. Ancak bu alevlerle nefret dolu söylemlere bir daha fırsat vermemek için yaşadığımız şu yangın felaketinden ders çıkarıp geleceğe dönük olarak tedbirler almalıyız.
Ne dedik?
Meseleye yanlış yerden başlandı!
Muhalefet ve muhalefet sözcüsü edalı konuşmacılar, iktidarı THK gibi cumhuriyet değeri bir kuruma ideolojik tavır koymakla suçluyorlardı. Onlara göre böyle olmasaydı kurum hangarındaki yangın söndürme uçakları sahaya sevk edilirdi.
Böyle bir mantık akla ziyandır:
Yangın çıkacak ve ülke sorumlusu bir iktidar, ideolojik körlükle hazır uçak filosunu kullanmayacak? Böyle bir iddianın anlaşılır, izah edilir tarafı var mıdır? Nitekim mesele derhal aydınlandı. THK yıllar içinde zimmet, yolsuzluk, suiistimal yapılarak talan edilmiş. Devlet de bunun üzerine buraya 16 Ekim 2019’da kayyum tayin etmiş.
Bundan böyle yapılacakları iki başlık altında toplamak mümkündür.
Birincisi THK’yı kurtarmak:
İkincisi de bir yangın söndürme hava filosu kurmak. Maksat, THK’nın yangın söndürme uçaklarına sahip olması değildir. Maksat, ihtiyaç hâlinde kullanmak için yangın söndürme uçak, helikopter İHA’larına sahip olmak ve bunları harekete hazır tutmaktır. THK’nın kuruluş metninde yangın söndürme diye bir madde yoktur. 1925’te Türk Tayyare Cemiyeti adıyla hayata geçen kuruluşun hedefleri şunlardı:
-Türk havacılık sanayiini kurmak, askerî ve çeşitli sivil havacılık hizmetlerini geliştirmek.
Bu hedeflere varamadıysa da motor imalatı gibi bazı teşebbüsleri oldu. Cumhurbaşkanı, kuvvet komutanları ve Ankara valisinin tabiî üye olduğu cemiyet için gelir kaynağı, Türk milletinin inanç dokusuyla çatıştırılmıştı. Malî irâd olarak kurban derileri, zekât ve fitre gösteriliyordu. Darbelerde cuntalar, kurban kesen vatandaşlardan polis zoruyla kurban derileri topladılar. Yıllarca kaçmaca-kovalamaca yaşandı. Vatandaşın THK’dan soğuması için ne lâzımsa yapıldı. Nihayet 2011 yılında THK vakıf hâline geldi ve kuruluş gayesine uygun olarak THK Üniversitesi kuruldu.
Bugün yapılacak olan şudur:
THK’da cereyan eden her türlü yolsuzluk, bütün teferruatıyla paylaşılmalıdır. İdari safha nedir, adli safha nedir, zarar-ziyan nedir, uçaklar neden tamir edilmemiştir, tamiri mümkün değil idiyse neden satılmamıştır?
Bu soruşturma sürerken diğer taraftan da yangın söndürme faaliyetinden çekilmelidir. Nitekim kurban derisi vs. ile alakası kesilmiştir.
THK, münhasıran havacılık sahasında çalışmalı, pilot yetiştirmeli vs. vs...
O zaman dile gelecek sual şudur:
-Yangın söndürme uçak, helikopter ve İHA filosu nerenin uhdesinde olmalıdır?
Bize göre İtfaiye Teşkilatı’nın.
Orman teşkilatı da olabilir ama bu teşkilat, sadece ormanlarla mükelleftir. İtfaiye teşkilatı ise her türlü yangına gider. İtfaiyenin zengin bir tecrübe ve tarihi vardır. 1714’te Yeniçeri Ocağı’na bağlı olarak "Dergâh-ı âli Tulumbacı Ocağı" ismiyle kurulmuş, 1826’da "Yangın Taburu" adını almış, 1923’te belediyeye devredilmiştir. Bir yangın gözetleme kulesi olarak Beyazıt Kulesi, keza 1749’da ahşap olarak yapılmış, 1826’da taşla yenilenmiştir. Bugün de yangın, yol ve hava durumu için kullanılmaya devam edilmektedir. Washington, DC âbidesinden bir asırdan fazla büyüktür.
Şöyle bir yapı teklif ediyoruz:
Bütün Türkiye’deki itfaiyeler, İçişleri Bakanlığı’nın bünyesinde olan AFAD-Afet Acil Durum Yönetim Başkanlığı’na bağlanabilir. 7 bölgemizin her birinde bir İtfaiye Bölge Başkanlığı kurulabilir. Bölgenin orman sahasına göre 3-7 arası uçak, helikopter, İHA tahsis edilebilir. Böylece itfaiyelerin yeter sayıda tekerlekli yangın söndürme araçları olduğu gibi helikopter, İHA ve uçağı da olacaktır. İhtiyaçlar önceleri satın alma veya kiralama ile temin edilebilir ancak en kısa sürede yerli imalat devreye girmelidir.
"Bir musibet, bin nasihatten evlâdır."
Asırlardır yangınlarla uğraşmaktayız. Zamanlar değişse de yangın bitmez. Hatta "yangın çağı"na girdiğimiz gibi tedirgin edici haberler de çıktı. İnsana düşen, tedbirde kusur etmemektir. Her dikkate rağmen yangın olsa bile zarar-ziyan asgaride tutulabilmelidir.
.TÜRKİYE BAŞARDI
2021-08-07 02:00:00
Yangının ilk çıktığı 28 Temmuz ile devam eden ilk günlerde kendilerine "ateşin çocukları" diyen putperest Zerdüştler, felâketi sahiplenirken Türkiye’nin talihsizliği olan bu muhalefet aklı da 1982’den beri mer’iyette; yürürlükte olan turizmle alâkalı bir kanunda değişiklik yapılması tasarrufu üzerinden neredeyse "iktidar, otellere yer açmak için bu yangını çıkarttı!" diye algı çarpıtması yayıyordu.
İlk yangın saatlerindeki kargaşada hem bu kanun tadilatı çarpıtması gündemdeydi ve hem de THK yanıltması. THK öyle takdim edildi ki işiten onu bir dünya yıldızı sanırdı. Her şeyi mükemmeldi. Kusursuz çalışan yangın söndürme uçakları hangarındaydı ve fakat bu iktidar ideolojik bir tercihle bu kurumu öteliyordu. Oysa Yunanistan’ın 22 uçağı vardı bizimse yangın söndürme uçağımız hiç yoktu.
Her kademeden muhalefet, THK’deki yıllar süren kalpazanlıkları örtüp bunları propaganda ederken sosyal medya bataklığından da eş zamanlı olarak dünyanın muhtelif noktalarından "help turkey" tweetleri atılmaya başlandı. Bu tweetler, çok kısa sürede on milyonları bulmuştu. Tweet merkezleri, 15 Temmuz darbe ve işgal teşebbüsünde de rol almış olan körfezden okyanus ötesine devletlerdi.
Manzara şuydu:
Kürtleri, İslâmiyet’ten koparmak isteyen Putperest Zerdüştler, çıkmış bir yangını hem çoğaltmış ve hem de üstlenmişti. Bu, terörün çakmak yakan eliydi. Terörün bir de klavye tutan eli vardı. FETÖ militanları ve onlara destek olanlar da "Türkiye yönetilemiyor, zavallı memleket mahvoluyor, O’na yardıma koşun!" yalanıyla propaganda yapıyor, bazı safdiller de bu tuzağa düşüyordu.
2021 yangınları, dünyanın 40 ayrı ülkesinde çıkmıştır. Bazıları aylardır devam etmektedir. Bu ülkelerin birçoğu en kalkınmış devletlerdir. Ancak buna rağmen yangını söndürmekte acze düşmüş vaziyetteler. Paraları var, uçakları var ama alevler, yakıp-kavurarak yoluna devam ediyor. Onlarla bizim farkımız şudur. Oralarda idareler yalnızca ateşle, alevle, rüzgârla mücadele etmekteler. Sorumsuz muhalefetleri yok, teröre maruz değiller.
"Herkesin bir hesabı var, Allah’ın da bir hesabı vardır."
"Son gülen iyi güler."
Mutlak ve muazzam hakîkat bir kez daha tecelli etti; Allah’ın hesabı galip geldi.
Son gülen, çakmak ve klavye teröristleri olmadı…
Türkiye, Cumhurbaşkanından, Bakanından, itfaiye erine, polisine, jandarmasına, sade vatandaşına dek… tıpkı Çanakkale’de, tıpkı İstiklâl Harbi’nde, tıpkı 15 Temmuz’da olduğu gibi tam bir seferberlik şuur, idrak ve ruhuyla destanlar yazdı. Ateş söndürüldü, teröristler hüsrana uğratıldı, aleyhimize çalışan merkezler, suspus edildi.
Netice olarak:
Dünya yangınlarla savaşa devam ederken Türkiye, 10 gün içinde zaferini ilan etmiş oldu. Bu 10 günde yangın, amansız şekilde yakıp-yıkarken bu memlekette devlet, ziyan gören vatandaşa aş, ekmek, yardım, ev ne kaybı varsa veriyordu. Zarar gören herkese nakdî yardım yapıldı. Evi hasar görenin yuvası tamir edilmekte. Evi tamamen yanana bir yıl içinde yenisi teslim edilecek. Traktörü kullanılamaz olan köylüye yenisi verildi, veriliyor.
Galiba ve maalesef muhalefet belki çok da belli etmese bile yine mağlubiyet kırılganlığında. Çizdiği karanlık gecede yine aydınlık şafak söktü.
Cumhur İttifakı ise sağlam duruşuyla yine işinin başında.
Bu muhalefet, hele ana muhalefet nasıl iflah olabilir?
Bolu’da bir avuç Suriyeli sığınmacıya karşı insanlık suçu, nefret suçu işlenirken; bu ayıbı işleyen belediye, kendi genel başkanına kafa tutabilirken onu seyreden bir ana muhalefet ve destekçisi muhalefet, bu milletin faydasına bir iş yapamaz!
Türk milletinin dilini anlamayan, gönlünü tanımayan, irfanını bilmeyen, duasını alamayan, ona tepeden bakan, iktidara gelemez…
.ATEŞ, YALAN VE İMTİHAN!
2021-08-05 02:00:00
Yangın denilen korkunç âfet, ilk defa bizde görülmüyor. Dünya var olalı yangınlar yaşanmıştır. Tarihte birçok ülkede sayılamayacak miktarda yangın vak’ası olmuştur.
Bizim mazimizde de hayli fazladır. İstanbul’un “patlıcan yangınları” denen yaz felaketleri meşhurdur. Ahşap evler İstanbul’unda patlıcan kızartılırken yangınlar olurdu. Bazıları günlerce süren bu ateş kasırgalarında İstanbul’un yarısının yandığı bile görülmüştür.
Günümüzde de Yunanistan, İtalya, İspanya, ABD ve daha başka memleketlerde yangınlar çıktı. Avustralya’da geçen sene çıkan yangın aylarca sürmüştü. Amerika’daki yangın da hâlen devam etmektedir. Keza Sibirya gibi soğuğuyla meşhur bir iklimde de bugün yangın var. Dünyanın akciğerlerinden kabul edilen Brezilya’daki Amazon Ormanları da yanıyor. Dünya yüzündeki bu âfetlerde milyonlarca hektar orman küle döndü.
Yangınların sebebi olarak ihmaller, izmaritler, piknik ateşleriyle benzerleri bir vakıa. Bunlardan başka bizde olayın bir de ihanet boyutu söz konusu ama tabiatın genleriyle oynayıp dengesini bozma ve yerküre çapında ısınmalara yol açma gerçeğinin de yangınlardaki payı göz ardı edilemez.
Hâl bu iken sanki tarihte ilk defa yangın çıkmıştır! Çıkan o yangın da sadece Türkiye’de olmuştur. Cumhur İttifakı’nın bir kısım muhalifleriyle Tayyip Erdoğan düşmanları böyle bir algı peşindeler. Onlar burada çalışırken FETÖ örgütü militanları da sosyal medya üzerinden Türkiye’yi küçük düşürme maksatlı kampanyaları açmaktalar. Yangınla mücadelede acze düşmüşüz gibi asılsız propagandalar yapıyorlar.
Hâlbuki biz, devlet-millet el ele vermiş olarak Orman Kahramanları, İtfaiye neferleri, Mehmetçik, Polis, Jandarma ve gönüllüler olmak üzere binlerce insanla yangın söndürme çalışmasındayız. İnsan unsurunun yanı sıra yüzlerce arazöz, yüzü aşkın iş makinası, 50’ye yakın helikopter, 10’dan fazla uçakla alevleri söndürmeye çalışıyoruz. Uçan araçların her biri tek seferde 10 ton su taşıyabiliyor.
Bazı komşu devletler, Türkiye’ye yangın söndürme uçağı, itfaiyeci vs. şeklinde yardım gönderdiler. Vaktiyle biz de yangın, zelzele gibi musibetlerde komşularımıza yardım etmiştik. İhtiyaç hâlinde yine yaparız. Bu bir insanlık görevidir.
Felaketlerin iktidarı-muhalefeti olmaz. Bunlar, millet ve devletin meselesidir. Yanan her ağaç, ölen her insan, telef olan her canlı hepimizindir. İnanıyoruz ki bir haftadır her vatandaşın yüreği yanmaktadır.
İcraat olan her yerde hata ve eksikler kaçınılmazdır. Bunları, muhalefet dile getirmekle mükelleftir. Ancak akla ziyan bir şekilde iktidar düşmanlığı yapanlar devletle iktidarı karıştırarak iktidara zarar vereyim derken milletimizin, devletimizin şeref ve haysiyetiyle oynamaktalar.
Ülkemizi yetmez gösterme kastıyla sosyal medya bataklığından yardım çağrısı yapan daha doğrusu sevinç çığlığı atanlarsa sahibinin sesidir.
Bugün “Türk’ün ateşle imtihanı”nda yalnızca iktidar değil, muhalefet de imtihandadır. Şu yangınlar çıktığında bir başka iktidar işbaşında olsaydı daha fazla ne yapardı?
İtalya, Rusya, İspanya, Amerika’da hükûmetler daha fazla yapıyor?
Bu alev kasırgasıyla mücadelede diğer ülkelere nazaran farkımız şurada ki biz; sadece yangınla değil, o yangınları çoğaltan ve yangın üzerinden psikolojik savaş koparıp ruhi çöküntü peşinde koşan hain terör örgütleriyle de kavgadayız…
.İHANETİN FIRSATI OLMAZ!
2021-08-03 02:00:00
Diyarbakır’dan İstanbul’a, Tunceli’den Bursa’ya, Muğla’dan Adana’ya… kadar 35 ilimizde ve 130 noktada yangın meydana geldi. Son açıklamada yalnızca 7 yerde yangının devam etmekte olduğu haber veriliyordu. Bu satırlar okunurken inşallah hepsi bitmiş olur…
Orman Bakanı Bekir Pakdemirli, söndürme faaliyetlerinde 51 helikopter ve 16 uçak kullanıldığını söyledi.
En tafsilatlı açıklamayı ise OGM-Orman Genel Müdürlüğü yaptı. OGM’nin kamuoyu aydınlatmasına göre yangınla mücadelede 4 bin 800 personel görev almıştır. Adı geçen kurum, bu fedakâr insanlara, yangınlara sebebiyet veren ve kendilerine "ateşin çocukları" diyen hainlere gönderme yaparak "Ormanın Kahramanları" diyor. Orman Genel Müdürlüğü, çıkarılmış yangınlarla mücadelede OK’lar-Ormanın Kahramanları dışında 13 suatar, 3 idarî uçak, 9 İHA, 45 helikopter, 6 yönetim helikopteri, 1 insansız helikopter, 120 iş makinası, 708 arazöz ve su tankerinin hizmet yaptığını açıkladı…
Bilgilendirmeler bu şekilde iken bugün Türkiye’de Cumhur İttifakı’na muhalif olan bütün parti ve liderler, ekran ve sütun sahipleri, esas olarak iki hadiseye kilitlenmiş durumdadır: Biri THK’dır, diğeri de Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın "geçmiş olsun" demek ve felâketi mahallinde incelemek için gittiği Marmaris’te vatandaşlara çay dağıtmasıdır…
THK-Türk Hava Kurumu Başkanı, ilk açıklamayı bir TV kanalına yaparken o akşam biz de o ekranda vardık. Söyledikleri derli-toplu olamadı. Ne tam anlatabildi ve ne de tam anlaşıldı. Bu yüzden THK hakkında esaslı bir çalışmayla millete doyurucu malumat verilmesi zaruret hâline gelmiştir. Buraya neden kayyım tayin edildiği, kurumun kaç uçağı olduğu, bu uçakların niçin tamir edilmediği, tamiri mümkün değilse neden satılmadığı, alacağı, borcu, faaliyetleri vs… gibi dile gelen bütün iddia ve itirazlar karşılanmalıdır.
Cumhurbaşkanı, Marmaris’te halka hitabı bittiğinde eline çay paketlerinin tutuşturulması ise yanlış olmuştur. Sn. Erdoğan, zaten, meskenler dâhil yapılacak yardımları kalem kalem açıklamıştı. Pekâlâ hânelere gidecek kolilere çay paketleri de konabilirdi…
Gözden kaçmasın ki neredeyse vilayet sayımızın yarısı kadar yerde çıkan bu elîm yangınlar, ülke orman varlığımızın yüzde 41’ine tekabül etmektedir. Bölücü terör örgütünün elebaşları yıllardır her fırsatta silahsız kaldıklarında yangın çıkarabileceklerini açıklaya gelmekteler. Bu son büyük yangınların da onların ihaneti eseri olduğu artık şüphe götürmez netliğe ulaşmıştır. Nitekim sahiplenmeye dair ikrarda bulunuyorlar.
Diğer taraftan; yaz yangınları sadece yurdumuzda yaşanmıyor. Avustralya’dan İspanya’ya, Sibirya’dan ABD’ye, oradan Brezilya’ya kadar yangın çıkmaktadır. Şimdilerde de çıktı. Yarın da olabilir. Yangınların topyekûn yok edilmesi belki mümkün değildir. Ama en aza indirmek için tedbirler alınması şarttır. Bir zelzele ülkesi olduğumuz gibi aynı zamanda yangın ülkesiyiz de. Bu sebeple önleyici her türlü tedbire sahip olmalıyız. İhtiyacın çok üstünde yangın söndürme uçaklarımız olmalıydı. Hiç olmazsa hem de yerli üretim olarak bundan sonra da olmalı. Bölücü örgüt geçmiş yıllarda da yangın çıkarmıştı. 6 günde 35 ilde 130 yangın çıkıyor ve örgütten şüphe ediliyorsa o zaman tedbirde ihmale ve istihbarat kaçaklarına da dikkat edilmesi gerekir.
Mevzubahis yangınlar, başımıza açılmış bir felakettir. Bir yandan Suriyeli sığınmacıların anlaşılmaz bir şekilde bayrama gidip-dönmeleri, diğer yandan başlayan Afgan göç tehlikesi konuşulurken onlarla çakışır biçimde "alev alev ihanet" başlatılmıştır. Çıkarılan yangınlar, vatanımıza ve bu memleketin her ferdine karşıdır. Hâl bu iken bunları, hele son örnek yangın ihanetini fırsat bilip bunu iktidara ve Cumhur İttifakı’na karşı bir taarruz vesilesi yapmak haksız menfaat devşirme gayreti olur. Zelzele, sel, yangın, çığ… gibi afetler de düşman işgali gibidir. Düşman, aidiyetleri önceleyerek işgal yapmaz. Hedef aldığı ülkeyi ele geçirmek için gelir. Bu itibarla kim ne diyorsa aklıselimle konuşmalı, yalnızca tenkit etmemeli, teklif de üretmeli, muhakkak ki iktidar da söylenenleri değerlendirmelidir.
Tekrar etmekte fayda görürüz:
Teröristler ihanet ederken, birileri de o ihanetin alevlerini fırsata çevirmeye tenezzül ve tevessül ederse sonuç, ortaklığa çıkar. Hata, eksik yanlış ve kusurlar söylenmeli fakat insafı ve vicdanı elden bırakmamalı. Bir milleti düşman da felaketler de birleştirmezse orada yangından bile büyük gerçekler var demektir.
.ALEV ALEV İHANET!
2021-07-31 02:00:00
Oldum olası yaz aylarında yangınlar çıkar. Bunların sebebi bazen sönmemiş bir izmarit, bazen söndürülmemiş bir piknik ateşi veya güneşi yansıtan kırık camların çalıları tutuşturması ve benzerleridir. Bu vakalar hemen hemen bütün dünyada görülür. Havaların çok ısındığı günlerde yangının haftalarca sürdüğü de olur…
Bu yaz; 2021 Temmuz’unun son haftasında; son haftanın da son günlerinde yurdumuzda meydana gelen yangınlarsa yukarıdaki sebeplerin dışındadır:
Belirttiğimiz tarihte Kayseri, Osmaniye, Adana, Mersin, Antalya, Manavgat, Marmaris, Bodrum, Didim… gibi 40 ayrı il, ilçe ve köyde dehşet verici çapta yangınlar çıktı. 200’den fazla kişi yangından etkilendi, yaralananlar oldu. 4 vatandaşımız şehit düştü. Çok sayıda küçük ve büyükbaş hayvan telef oldu, binlerce ve binlerce ağaç yandı, sayısız orman canlısı mahvoldu…
Önceki gün dikkat çekici gelişmeler üst üste çakıştı:
Bunlardan biri, azmin destanını yazan "Diyarbakır Anneleri"nden 3 ailenin daha evlatlarına kavuşmalarıdır. Örgütte -âdeta- rehine 3 genç kaçarak devlete sığındılar ve ailelerine ve dolaysıyla yeniden insanlıklarına kavuştular. Diğeri ise MİT’in Kuzey Irak’tan bir PKK/KCK terör örgütü elebaşını yakalayıp getirmesidir. Türkiye, bu iki habere sevinirken Manavgat’ta aynı ânda 4 ayrı noktada yeni yangınlar çıktı. Böylece 32 saat içinde 40 ayrı noktada alevler gökyüzünü sardı.
MİT, sınır ötemizden bölücü militanlarını yakalayıp yakalayıp getirmektedir. Bu haberleri sıkça okumaktayız. Bunun gibi diğer güvenlik unsurlarımız da örgüte nefes aldırmamaktadır. Kandil’deki terör kodamanları inlerinden burunlarını çıkaramıyorlar. Örgüt, köşeye sıkışmıştır. Bundan dolayı intikam için her türlü vahşeti işlemeyi mubah saymaktalar. Nitekim Murat Karayılan, "2-3 genç bir araya gelerek eylem yapabilir. Silahları, çakmak ve kibrittir!" dedikten sonra ihanet alevleri hayatları sardı. Örgüt, 2019’da da 27 noktada meydana gelen yangınları sahiplenmişti. O günkü fail PKK’lı teröristler, kendilerine "ateşin çocukları" demişti. Ateşe kudsiyet izafesi eski İran dini Zerdüştlükte vardır. Ateşe taparlardı. Adı geçen terör örgütünün hedeflerinden biri de kitlesini İslâmiyet’ten koparıp bu -güya- dine bağlamaktır. Bu yılki yangınların da tamamını olmasa bile çıkmış olan yangınlardan istifadeyle çok yüksek kısmını "ateşin çocukları" adlı Zerdüşt ve Stalin artığı teröristler çıkarmıştır diyoruz. 40 saat içinde 32 yerde yangın çıkması eş zamanlı olarak 4 ayrı noktada yangın saldırısı olması tezimizi ispata kâfidir.
Son zamanlarda sık sık terörist bertaraf edilmesi, elebaşlarının ölü veya diri ele geçirilmesi, dağa gönderilecek insan kaynağından mahrum kalmaları, gençlerin kaçıp analarına gelmeleri, destek verdikleri parti hakkında kapatma dâvâsı açılması benzeri sebepler, bölücü taşeron örgütü bu zalim ihanete sevk etmiştir.
Orman Teşkilatımız, 2 bine yakın personel, 2 İHA 3 uçak, 29 helikopter, 1 insansız helikopter, 47 arazözle söndürme faaliyetinde bulundu. Çok sayıda gönüllü de çalışmalara destek verdi. Vatandaşlar Kızılay yoluyla nakdî yardımlarda bulundular. Hükûmet, birkaç Bakanı birden görevlendirdi. Felaketzedelere hemen yardımlara başlandı. Mevsimin dönmesiyle birlikte yanmış alanlarda ağaçlandırma çalışmaları yapılacağı açıklandı.
Buna rağmen bazı manşetler ve bazı politikacılar, yaşanan bu ihaneti bile ucuz politik menfaatler için utandırıcı bir üslup ve mes’uliyetsizlikle iktidara vurma fırsatı saydılar, içi boşaltılmış bir THK üzerinden münakaşa başlattılar.
Ortada yurdun önemli bir kısmını sarmış alev alev ihanet varken bile bu ülkenin insanları, aynı safta buluşamayacaksa ne zaman buluşur. Yangının, zelzelenin, selin, darbenin, işgalin, saldırının, ihanete uğramanın… iktidarı-muhalefeti olmaz.
Milletimiz, vatanımız ve devletimiz ihanete maruz kalırken mücadeleyi zayıflatacak çarpıtmalar yapmak, en hafif deyişle cahilliktir.
"İhanete ortaklıktır" demek istemiyoruz.
Herkes, aklını başına toplamalı.
.ZOR KARAR
2021-07-29 02:00:00
1990’da Türkiye’deki mülteci sayısı 1 milyon 163 bin 700 iken 2021 yılında bu sayı, 5 buçuk milyona ulaşmış bulunuyor. Mevcudun 3 milyon 684 bin 412’si Suriyelidir. Ülkemizde 196 devletten göçmen bulunmaktadır.
Bir iddiaya göre Suriyeli sayısı, kaçaklarla birlikte 5 milyon dolayındadır. Eğer denilen doğru ise yurdumuzdaki toplam yabancı 7 milyon dolayındadır. Bir başka ifadeyle her 10 Türk vatandaşından 1’inin yabancı olmasına fazla bir şey kalmamıştır…
Savaşlarda esirlerin bile beslenme, barınma, sağlık gibi meseleleri ortaya çıkar. Zira esir alındıktan sonra onlar, artık düşman değil, savaş hukukuna dâhil insanlardır. Mülteci veya sığınmacı olarak bir memlekete kabul edilmiş olanların hukuku vardır. Bu hukuk daha da teminat altındadır. Onun için göçmenlerin geldikleri devlette istihdamdan ikamete kadar çok sayıda problemi, yerli vatandaşların hakları ziyan görmeyecek ve bu misafirler de mağdur olmayacak şekilde çözülür. Memleketimiz bu noktadadır.
2011’de Suriye iç harbi çıktığında buraya gelmek zorunda kalarak aslında aslî ana vatanlarına sığınan ve bugün kendilerine “Suriyeliler” denen insanlara kendi devletlerini yöneten Nusayri rejimi misket bomları, varil bombaları yağdırdıkça, onlara terörist muamelesi yaptıkça canlarını kurtarmak için bize, şefkatimize, kardeşliğimize sığındılar. Bu taraf ve vasıflarımız onları kabul etmemizi emrettiği gibi konuya ilişkin uluslararası sözleşmeler de resmî mercilerimizi buna icbar etmektedir. Bugün varılan noktada 10 yıl geçmiştir. O tarihte 10 yaşında gelen bir çocuk, bugün 20 yaşında bir gençtir. Sığınanlar içinde fakirler olduğu gibi sermayesiyle gelen iş adamları da vardır.
Hiç şüphesiz bugün “Suriyeliler” daha doğrusu “sığınmacılar” diye bir meselemiz mevcuttur. Bundan dolayı bazı sorumsuzlar nefret, ırkçılık ve yabancı düşmanlığı yapmaktadırlar. Avrupa’da Türklere, Müslümanlara reva görülen ev kundaklama, diri diri yakma gibi vahşetlere kadar gidebilecek bu yabancı düşmanlığı, nefret söylemi bir insanlık suçudur…
Manzara bu iken ortaya bir de Afgan sıkıntısı çıkmak üzeredir. Bizde bir zamandır Suriye ve Afganistan birlikte zikrediliyor. Afganistan, 38 milyon nüfuslu çileli bir memlekettir. Nüfusunun 5 milyon kadarı Türkmen ve Özbek’tir. 1979’dan bu yana zulümden zulüme uğramıştır. En nihayetinde son işgalci ABD, askerlerini bu ülkeden çekmiştir. Onun çekilmesiyle bu topraklar bu defa da bir kere daha iç savaşın eşiğine gelmiştir. Bir tarafta meşru iktidar var. Diğer tarafta “Taliban” denen silahlı paramiliter bir örgüt. Örgüte bakılırsa ülkenin yüzde 90’ına hâkimdir. Bu çift başlılık ve kargaşa içinde olmak, oradan Anadolu’ya doğru yeni göç dalgalarının doğacağı beklentisine yol açmıştır. Türkiye’de hâlen uluslararası koruma altında 150 bin civarında Afgan mevcut. Yeni göç yaşanırsa engellemelere rağmen bu sayının 10’a katlanması mümkündür. O zaman Türkiye’de her 10 kişiden biri yabancı olmuş olacak ve mevcut yabancılarla alakalı dertler, daha da büyüyecektir…
Türkiye, adı geçen memleketteki vaki çekilme hadisesi üzerine önemli bir hava trafiğinin kesişme noktası olan Hamid Karzaî Havalimanında kalma arzusunu dile getirmiştir. Bu konuda karşı taraf, NATO, gerçekteyse ABD’dir. Türkiye, yanına Pakistan ve Macaristan’ı da alarak ve belki zamanla daha başka devletlerle de bu ittifakı güçlendirmek suretiyle Afganistan’ı bırakmayıp bu kardeş ülkede istikrar ve huzura katkı ve destek vermek istemektedir. Ankara, muhtemel göç dalgasını önlemek ve PKK’nın en önemli gelir kaynağı olan uyuşturucu trafiğini engellemek için de bu ülkede sabitkadem kalma isteğinde olabilir. Bunları elbette Afgan merkezî hükûmeti ile gerçekleştirecektir. Ancak daha mühim sebep aşağıdaki satırlarımızdadır…
Türkiye’de muhalefet bu niyet ve seyre şiddetle karşı gelmektedir. Muhalefet, sayıyı az telaffuz etse de adı geçen ülkede 2 bin civarında askerimiz mevcuttur. “Bu kadar askerle mi bunları yapacağız?” denmektedir. Bu noktada devlet siyasetiyle muhalefet karşı karşıyadır. Hadise bir iktidar işi değil devlet duruşudur. Zira ortada şöyle bir soru vardır: “Taliban’ı kim destekliyor ki ülkenin büyük bir bölümünü eline geçirebilmektedir?” Bu soruyu cevaplandırmadan Afganistan konusunda sağlıklı sonuca varılamaz.
Taliban’ı Çin, Rusya ve İran desteklemektedir. Çin, Müslüman Uygur Türkleri aleyhine Taliban’dan söz almıştır. İran, Irak ve Suriye’de Haşdi Şabi, Lübnan’da Hizbullah, Yemen’de Husiler diye gayrı resmî/paramiliter askerî kuvvetler kullandığı gibi Afganistan’da da Taliban’a arka çıkarak bu coğrafyada menfaatlerini kollama ve yayılma peşindedir. Afganistan, Orta Asya’nın yani Türk Cumhuriyetlerinin güneyinde ve Güney Asya’ya açılan kapıdır. Bundan dolayıdır ki Rusya’da rejim değişse de Rusya Federasyonu da bugün yanına bazı devletleri çekerek Afganistan’da Taliban’a oynamaktadır.
Öyle ise Türkiye; büyüme yolundaysa, büyük hedefleri varsa, şimdilik bölge devletiyse bunların gereğini yapacaktır. Türk Cumhuriyetlerini terk etmemiz, Uygur dramını yok saymamız mümkün değildir. Bugün Libya’da diğer devletler emrivaki olarak, biz davetli olarak varız. Akdeniz’de mülk sahibiyiz. Fakat müstemleke devletler de burada gemi yüzdürmektedir. Suriye’de birkaç devlet var. Ancak biz de varız. Büyük bir ufuk içinde mülteci meselesi olanca zorluğuna rağmen hâlli mümkün olmayan bir mesele değildir. Muhalefet iktidarla devleti karıştırmadan teklif ve fikirler üretmeli.
Verilecek karar zordur. Buna rağmen Ankara, zora imza atacaktır diye düşünüyoruz. Dikkatlerden hiç kaçmamalı ki ABD, Afganistan’ı boşalttığı ân Tunus’ta darbe oldu. Afganistan’da mevzi terkimiz, Akdeniz’de Mavi Vatan’ı tehlikeye düşürür. Afganistan, bazılarına uzak bir diyar iken oradalar. Bizimse mücavir alanımız ve kültür sahamızdır.
Ufuk böylesine geniş.
Mes’ele bu denli büyük.
Büyük dâvâların üstünden gelmeden Büyük Devlet olunamaz!..
. GÖÇ
2021-07-27 02:00:00
Bugünkü dünyanın en ciddî mes’elelerinden biri göç vak’asıdır. Belki Covid-19 salgını bu gerçeği perdelemiştir ama vaziyet aynen böyle. Salgın, er veya geç bir gün biter, fakat göç, sürüp gider. Adına ister göç, ister muhacirlik, ister sığınma, ister mültecilik… ne denirse densin insanın doğduğu, yaşadığı, toprağı olarak, vatanı olarak benimsediği yerden kopup meçhule doğru yol alması ne dünün problemiydi, ne bugünün problemidir ve ne de yarının problemi olacaktır. Bu, çok kere bir dramdır. İnsanlığın bu tarafı; insanlığın bu hâile ve gâilesi, tarih kadar eskidir. İsrafil aleyhisselâmın “buraya kadar!” anlamında kıyamet habercisi sur’unu üflediği âna kadar da sürecektir.
Nitekim beşerin dünya macerası bir hicretle başlar. İlk insan ve ilk Peygamber Âdem aleyhisselâmın cennetten çıkarılarak dünyaya gönderilmesi bir göçtür. Sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın çok sevdiği şehri Mekke’den, sonradan adını Medine diye değiştireceği Yesrib’e hicreti destanî büyük bir hicret ve İslâm tarihinin kader kavşağıdır. Musa aleyhisselam gibi diğer başka Resul veya Nebilerin de hayatlarında hicretler vardır. Hicretler, muhaceratlar, göçler, ilticalarda… gözyaşı vardır, acılar, haykıran sesler, tahammülfersa çileler vardır. “Ah vatan!” nidaları dört duvarları inletir. Sıla ve gurbet diye kavramlar insan gündemlerini doldurur.
Şu tarafı ise ayrı bir gerçek; beşeriyet, aynı zamanda bu göçlerle medeniyet merdivenlerinde yükselir. Göçlerde kavimler evvela birbirlerine yabancı kalırlar. Yerli olan yabancıyı öteler ve iteler. Yer yer husumetler yaşanır. Ne var ki zamanla yeni gelen, o cemiyet için aşı olur. Yerli halkın yemekten ticarete, san’attan zanaata kadar hayatı zenginleşir. Dahası yaşlanmaya yüz tutmuş cemiyetler gelen gurbetçilerle gençleşip gürbüzleşirler.
“Kavimler Göçü” Orta Asya’dan batıya doğru yaşanmış bir insan seli hareketliliğidir. Göçler, az gelişmiş bölgelerden çok gelişmiş ülkelere, fukara iklimlerden müreffeh diyarlara doğru olur. Keza bazı zaferler, göçe kapı aralar. 1071 Malazgirt Zaferi ile Anadolu bize vatan oldu. Amerika misalinde olduğu gibi bazı keşifler göçlerin diğer sebeplerindendir. 1962’lerden itibaren Türklerin Avrupa şehirlerinde görünmeleri fakirlikten kaçıştır. Suriyelilerin Beşar Esad zulmünden kurtulmak için vatanlarından meçhule yol almaları da zulümden kaçışa misaldir.
Göçler, iç ve dış diye ikiye ayrılır:
Adnan Menderes iktidarıyla birlikte hayatımıza yollar ve yeni vasıtalar girince köyden şehre, küçük şehirden büyük şehre göçler yaşanır olageldi. O iç göç, aradan üç çeyrek asır geçtikten sonra yeni yeni durmaya başlamıştır. O kadar ki bu dönem içinde bazı aileler birkaç kere şehir değiştirmişlerdir. Bu iç göçler Anadolu’nun, Tanzimat’tan sonra bir asırdır bozulmayı yaşamakta olan büyük şehirleri, gecekondularla başlayarak çevreden merkeze doğru bir fetih hareketidir. O göçler olmasaydı bugün Türkiye’nin inanç, insan, siyasi ve sosyal yapısı elden gitmişti. Sevgili Peygamberimizin Hicret’i ilahi irade icazetliydi. Bunun gibi diğer iç ve dış göçler de elbette kader fermanlıdır. Bizdeki iç göçü kaydettik. Bizden Avrupa’ya 60 yıl önce akan göçün ise bugün mevcut ve müstakbel neticeleri itibarıyla bir anlamda 3. Viyana Seferi olduğunu düşünüyoruz.
Biz, merhamet medeniyetinin fertleriyiz. Bu yüzdendir ki düşmüşe elimizi uzattık. 16. Asırdayken II. Selim zamanında Endülüslü Yahudileri Selanik, İzmir ve Balat’a yerleştirmiştik.
1830’da Polonya’da politik buhran çıkınca bir kısım Polonyalılara Polonezköy’de yer açtık. 1853-56 Kırım Harbiyle Tatar Türklerini İstanbul köylerine kabul ettik. 1293 Osmanlı Rus Harbiyle Kafkaslar ve Balkanlardan milyonlar merkeze aktılar. 1917 Rus ihtilaliyle Beyaz Ruslar, İstanbul’u doldurdu. II. Dünya Harbi’nde Alman Yahudileri, şefkatimize sığındılar. 1979’daki Rus işgali üzerine Afganistan ayrılan mültecileri Van ve Kayseri gibi şehirlerimize dâhil ettik. Yine 1979’da Humeyni darbesi üzerine bir kısım İranlılar bize geldiler, 1984’te Todor Jivkov zulmünden bunalan 300 bini aşkın Bulgaristanlı Türk, ana vatana döndü. 16 Mart 1988 tarihindeki Halepçe katliamında Saddam’a karşı Kürtlere çare olduk. 2 bin başlarında Hafız Esad’a karşı yine Kürtlere kol-kanat olduk. Uzunca bir zamandan beri de işsiz kalmış 100 bine yakın Ermeni’ye ise iş veriyoruz.
Ve en sonunda da 2011’de “Arap Baharı” aldatması üzerine çıkan Suriye iç savaşında bombalardan kaçan 5 milyon Suriyeliye kucak açtık. Şimdi de Afganistan’da gelişmekte olan yeni siyasi olaylar yüzünden yeni bir göç dalgası veya dalgaları beklenmekte. Son çeyrek asırda yalnızca Suriye’den değil, Afganistan, Orta Asya, Ermenistan, Irak, Yemen, Afrika ve Balkanlardan göçler almaktayız. Kıtamızda, bölgemizde, yerkürede, insan hareketliliği bitmeyecektir. Adaletsizlikler devam ettikçe göçler de sürüp gider.
Tabiî bu gerçeklerin varlığı göçe kayıtsız kalmayı gerektirmez. Çünkü göçlerle aynı zamanda, her çeşidiyle kaçakçılık, insan istismarı, terör gibi birçok zararlı faaliyet doğabilmektedir. Diğer taraftan yerli nüfusla yabancılar arasında zaman zaman türlü dengesizlikler yaşanabiliyor. Ne doğacak düşmanlıkla yabancı mağdur olmalı ve de de vatandaş haklarını kaybetmelidir. Her şart altında kim olursa olsun insan mağdur olmamalı, istismar edilmemeli.
Adalet dengeyi temin edebilmektir.
Göç, büyük olaydır.
İyi yönetilirse uzun vadede çok yönlü fayda elde edilir.
.ÖNÜ BAYRAM SONU GAM OLMASIN!
2021-07-17 02:00:00
10 sene öncesine kadar şehirler arası yollarımız çok kötüydü. O yollarda her zaman ama bilhassa bayramlarda yaşanan trafik kazalarında hayli yüksek sayılarda kayıplar verirdik.
Şükür ki o günler arkalarda kaldı.
Şimdi yollarımız, köprülerimiz, tünellerimiz bazı gelişmiş memleketlerinkinden bile daha üstün. Buna rağmen diğer günlerde ve bayramlarda trafik kazaları maalesef yine oluyor. Ama bu defa kazaların müsebbibi idare ve bozuk yol değil, sürücü hatası veya araç ihmali. Ayrıca şimdilerde meydana gelen yol kazalarındaki can kaybımız eski zamanlarınkiyle kıyas edilemeyecek kadar düşük. Alkol, uykusuzluk, dikkatsizlik, ihmal ve aşırı hız gibi sebepler ortadan kalkarsa yollarda kazalar görülmez olur ve ağız tadıyla memleket ziyaretleri, sıla-i rahîm ve el öpmeler yapılıp, hasretler giderilerek sağ salim geri dönülür.
Geçmiş yıllarda yüksek ölümlü kazalardan sonra haberler "trafik canavarı 80 can aldı" gibi başlıklar kullanırlardı. Gerçekteyse ne bu adda bir canavar vardı ve ne de o canavar can alabilirdi. Can vermek ve can almak ancak ve yalnız mutlak kuvvet ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. İstanbul’un mânevî mâliklerinden olan Azîz Mahmud Hüdâî Hazretleri ne kadar güzel terennüm ederler: "Alan O’dur, veren O’dur/Kılan O! Biz neyiz ki, Dahi nemiz var?"
Bir kere daha şükretmeli ki trafik tehlikesini bir hayli gerilettik. Ancak iki yıla yakın bir zamandır bu defa bütün dünya ile birlikte bir başka "canavar’la karşı karşıyayız. "Covid 19" denen bu salgın felâketinde bütün dünyada ölen insan sayısı Temmuz 2021 itibarıyla dört milyonu; Türkiye’de ölenlerin sayısı da 50 bini aşmış vaziyette.
"Covid-19" veya diğer adıyla "Koronavirüs" salgını, ilk defa 1 Aralık 2019’da Çin’in Vuhan şehrinde tespit edildi ve sür’atle bütün dünyaya yayıldı. Türkiye’deki ilk vak’a 11 Mart 2020’de, ilk ölüm, 20 Mart 2020’dedir...
Hatırlanacağı gibi 2020 senesi ramazan ayında Hükûmet, tedbirleri sıkı tutarak seyahate izin vermemişti. Alınan diğer tedbirlerle beraber günlük ölüm vak’aları 10’un altına düşmüştü. Kurban Bayramındaysa kısıtlamaya gidilememişti. Birden sahiller, dağlar, bayırlar… doldu ve 10’un altına gerilemiş olan ölüm sayısı kısa sürede günlük olarak 350’leri buldu. Ardından yine sıkı tedbirler alındı. Şu ara günlük ölümler 50 kişi dolayında seyrediyor. Bunlar yaşanırken Hükûmet, aşılamada büyük bir atağa geçerek günde 1 buçuk milyon aşı yapmak gibi bir rekora imza attı. Diğer tedbirler de alındı. Ardından da 1 Temmuz 2021 dönüm noktası kabul edildi. Bundan böyle Hükûmetin, yollardaki durum gibi mevzubahis salgında da iradeyi vatandaşın şuur, iz’an ve idrakine bıraktığı anlaşılıyor. Buna göre aşı yapılacak, maske, mesafe ve temizliğe dikkat edilecek. Bu 4 şart dikkat edilirse vak’a ve ölümler düşer. Dikkat edilmeyip de geçen seneki Kurban Bayramı veya turizm hareketinde işlenen hatalar tekrar edilirse vak’alar yeniden zirveyi bulur. Ölümler de 50’nin altına düşmek bir yana üç yüzleri bulabilir ve böylece mecburen tekrar acil tedbirlere gidilir.
Ne kendi hayatımızı ve ne de başkalarının hayatını hafife alma yetki ve hakkımız yoktur.
Bu yüzden şu neş’enin "Önü Bayram, Sonu Gam Olmasın!" diyoruz. Önü de ardı da bayram olsun. Kimse gam çekmesin, gam kimseye ortak olmasın, hiçbir yuva yıkılmasın, boyunlar bükülmesin.
…..
Bayramınız mübarek, dualarınız makbul, yollarınız kazasız-belasız, günleriniz dertsiz-tasasız olsun. Dünyanın neresinde olursa olsun mazlumların, mağdurların, kimsesizlerin, dul, yetim, öksüz ve fakirlerin yüzü gülsün.
Yüce Allah’tan size ve sevdiklerinize sağlık ve âfiyetler dileriz.
.HÜKÜM!..
2021-07-15 02:00:00
"15 Temmuz 2016 tarihli İşgal ve Darbe Teşebbüsü" ihanetinin faili FETÖ mensupları hakkında muhtelif illerde birçok ceza dâvâsı açıldı. Bunların en mühimlerinden biri "Akıncı Üssü Dâvâsı"dır. Bu dâvâ, Selfet Giray Başkanlığındaki Ankara 4. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından görüldü…
Başsavcı Adnan Gümüş, 31 Mart 2017’de iddianameyi ikmal ederek mahkemeye sundu. 21 Ocak 2019 tarihli celsede de esasa dair mütalaasını serdetti. 475’le başlayıp dosyalar birleşmesiyle 486 sanığa ulaşan işbu dâvânın ilk duruşması 1 Ağustos 2017’de yapıldı. Sanıklar hakkındaki iddialar, silahlı terör örgütü kurmaktan 77 kişiyi şehîd etmeye, 206 kişiyi yaralamaya, kişiyi hürriyetinden mahrum etmeye kadar uzayıp gitmektedir…
Sanıkların 365’i tutuklu, 104’ü tutuksuzdu. 6 sanık hakkında yakalama müzekkeresi çıkarılmıştı. Muhakemede 515 celse oldu. Yargılama süresi 3 yılı aştı. İddianame, 4 bin 658 sayfadır. Sanık müdafaaları toplamı ise 80 klasörden fazladır. Mahkeme, 26 Kasım 2020’de kararını verdi. Cezalar da muhteliftir; 46 sanık, müebbed mahkûmiyete çarptırıldı. Bazısına ağırlaştırılmış müebbed cezası verildi. Bir kısmı aleyhine mükerreren ağırlaştırılmış mahkûmiyete karar kılındı. Bu hükümlerin gerekçesi 12 Temmuz 2021’de açıklandı. Esbâb-ı mûcîbe yani gerekçeli kararlar, mahkemelerin hüküm savunmalarıdır. Ankara 4. Ağ. Ceza Mahkemesi’nin gerekçeli kararı 9 bin 204 sayfadır. Belki tarihin veya yakın tarihin en uzun, en mufassal kararıdır…
Tekrar etmek gerekirse iddianame 4 bin 658 sayfa, gerekçeli karar 9 bin 204 sayfadır. İddianame, 8 ay gibi bir zamanda, gerekçeli karar 18 ay gibi bir zamanda yazılmıştır. Şayet hem iddianameyi ve hem de esbâb-ı mûcibeyi 300’er sayfalık kitaplarla kıyaslarsak belirttiğimiz zamanlar içinde iddianame 15 ve gerekçeli karar da 30 kitap tutar. Belli ki günde 50 sayfadan az yazılmamış. Ve yine belli ki ortada olağanüstü bir gayret vardır. Biraz fazlaca rakamın yer aldığı yukarıdaki malûmata neden temas ettik?
Sebebi şudur:
Bilindiği gibi yabancı devlet ve yabancı ajan güdümlü, malûm taşeron örgüt, devletin hemen her unsuruna, asker, polis, eğitim, istihbarat… ve daha ne varsa hepsine sızdığı gibi yargıya da sızmıştır. Aslında bu olan "sızma" da değildir. Buralara hâkim olmuştur. TSK 15 Temmuz’da hem de ciddî bir yara aldığı hâlde ordumuz, buna rağmen 24 Ağustos 2016’da darbe ve işgal ihanetinin üzerinden 40 gün geçmeden Suriye’nin kuzeyinde "Fırat Kalkanı Harekâtı"nı başlattı. Harekât, 29 Mart 2017’ye kadar 7 ay 5 gün devam etti ve zaferle nihâyete erdi. Ardından bunu başka hareketler takip etti.
Hâlbuki dediğiz gibi ordu, yara almıştı. Yine de toparlandı ve arka arkaya zaferlere imza attı.
TSK-Türk Silahlı Kuvvetlerindeki bu yüksek muvaffakiyet, MİT, MEB, Emniyet gibi ne kadar devleti devlet yapan unsur varsa buralarda tekrarlandığı gibi Türk yargısında da tekrarlandı. İhanet örgütünün en çok çöreklendiği yerlerden biri hâkimlik, savcılık ve adli personel ve topyekûn adli teşkilatımızdır. Yargımız da diğerleri gibi hiç de azımsanmayacak yaralar aldı. Ama işte görülmektedir ki mahkemelerimiz, hâkimi, savcısı, avukatı ve diğer adli personeli ile gecesini gündüzüne katarak bu çap ve hacimde kararlar verebilmektedirler.
5 bin sayfaya yakın iddianame, 10 bin sayfaya yakın mûcip sebep hazırlamak hatta hey’et hâlinde bile olsa hiç kolay değildir. FETÖ dâvâları hep böyledir. Bu dâvâ, verdiğimiz ölçülerdedir ama diğerleri de çok farklı değildir. Sanık esaslı değerlendirildiğinde mahiyet aynıdır. Bundan dolayı, bu dâvâlar hakkında karar açıklandığı için bundan böyle konuşacak olanlar mes’elenin bu büyük vatanseverlik ve hizmet tarafını ihmal etmemeliler. Zira alınacak daha çok yol var. Şevkler kırılmamalı. Hemen her gün hemen her kurumdan çok yüksek sayıda şüpheli, polis tarafından derdest edilip savcıya teslim ediliyor. Cephedeki hakkında konuşulacak her söz imbikten geçmeli.
.15 TEMMUZ'DA ŞEHÎD OLMAK!
2021-07-13 02:00:00
15 Temmuz’u 16 Temmuz’a bağlayan akşam ve devamı gece boyunca Türkiye, bir darbe ve işgal teşebbüsü yaşadı. 251 şehîd ve 2 bin 196 yaralı verme fedakârlığımızdan dolayı çok yönlü iç ve dış bağlantısı bulunan hain teşebbüs hedefine ulaşamadı. O çok uzun gecede halk, büyük ekseriyetiyle asker ve polis, seçimle gelmiş meşru Hükûmetle devletin yanında yer aldı ve darbe ve işgal teşebbüsü püskürtüldü.
Askerin, polisin ve diğer resmî vazifesi olan memurların bir isyan veya darbe hareketine karşı durması, müdahale etmesi, onlarla mücadeleye girişmeleri varlık sebepleri gereğidir. Bunu yerine getirmeleri de memnuniyet vericidir. Daha memnuniyet verici olansa bizatihi sivil halkın, kadın, erkek, yaşlı hatta "çocuk" denecek kadar gençlerin kendiliklerinden buluşup birleşerek darbecilerin jetlerine, helikopterlerine, tanklarına karşı, gözlerini kırpmadan mücadele vermeleri oldu.
15 Temmuz işgaline kalkışan FETÖ örgütü ve onun arkasında yer alan iç ve dış mihraklar, başaracaklarından eminlerdi. Fakat halkın daha doğrusu milletin müthiş bir uyanış ve şuurla o akşamdan ertesi öğlene kadar destanlar yazmasıyla bâtıl değil hak, küfr yani inkâr değil imân, ihanet değil millet zafer kazandı. Kazanılan bu zaferin hikmeti, ruhu, şehadet hasreti, şehîd olma arzusu ve şehîdliğe koşma şevkidir. Bizler ve elbette yakınları bazı gazilerimizin yaralı kurtulmuş olmalarına sevindik. Ancak o gazilerin birçoğu o gece, o mücadelede şehîd düşemedikleri için üzüldüler. "Ben, şehîd olmaya layık değil miyim?" diye kendilerini sorguladılar.
Şehîdlik, Allahü teâlânın, Sevgili Peygamberimizin -aleyhiselâm- bu ümmete emsalsiz bir hediyesidir. Mahiyeti, makamı, derecesi, nimetleri, üstünlüğü âyet-i kerîmeler, hadîs-i şerîflerle ifade buyurulmuş, âlimler tarafından şerh ve izah edilmiştir. Öyle ki şahadet milletimiz için aşk derecesinde benimsenmiştir. Yavrusunu bir gözünden diğerine sakınan mübarek analar, "ya şehîd ol, ya gazi!" diyerek askere evlâd uğurlamıştır. O hâlde ve mutlaka istiklâl ve istikbalimizi en evvel dînimize, İslâmiyet’e borçluyuz.
Şanlı Bedir Muharebesinden bu yana; 13 Mart 624’ten belki de şu ân dâhil şehîdler verdik ve vermekteyiz. O yiğitlerin ok, kılıç, mermi, kurşun ve bomba üzerine gitmelerindeki sebep sahip oldukları kavî imân ve doğru itikaddır. Şehîd ve gazilerimizi rahmetle minnetle yâd etmek ve unutmamak bizler için mukaddes bir vazife ve borçtur.
Hiç olmazsa bir kısmını zikredelim; bir kısmının kitabesini okuyalım:
Bedir Muharebesi’nden bugüne dek ebedî değerlerimiz uğruna; önceki harpler ve Malazgirt, Haçlı Müdafaaları, Niğbolu, İstanbul’un Fethi, Mohaç, Preveze, Mora, Girit, Rodos, Kırım, Türk-Rus Harpleri, Türk-Yunan Harpleri ve Teselya Harbi, Srebrenitsa, Kafkas, Ermeni çatışmaları, Hocalı, Türkmenistan’daki Göktepe, Uygurların İstiklal savaşları, Güney Kore’de Pusan, Japonya’da Ertuğrul Firkateyni, Trablusgarp, Yemen, Hicaz, Filistin, Kut’ül Amare, Balkan Harbi, I. Dünya Harbi, Sarıkamış, Çanakkale, İstiklal Harbi, Kuzey Irak ve Suriye’nin kuzeyindeki Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı ve Barış Pınarı Harekâtları ve 15 Temmuz 2016’da can feda eden bütün azîz şehîdlerimizle gazilerimizi rahmet ve minnetle yâd ediyor, hayatta olan gazilerimize sağlık dolu ömürler dileriz.
Şehadet, 15 Temmuz Zaferi’nin Kızılelma’sıdır.
15 Temmuz’da milletin ruhunu besleyen şehîdlik şevkidir.
Kalplerde o şehîdlik aşkı olmasaydı önceki zaferler de bu zafer de kazanılamazdı.
Dilediğini azîz, dilediğini zelîl eden Yüce Allah, bu aşkı kalblere nakşedenlerle arslan doğuran analar ve o arslanların ceddinden râzı olsun.
.Türkçe
2021-07-10 02:00:00
Russo'ya göre insanın konuşamaması lâzımmış... İnsanın ve kâinatın yaratılma ve eşref-i mahlukata konuşabilme melekesinin bu Yaratıcı tarafından verildiğine iman edilmezse neticede varılacak durak böyle bir çıkmaz olur.
Beşeriyetin dilimlere ayrılarak dilimin ayrı konuşması şekline sahip olması da muhakkak ki birçok hikmetlere bağlı. İnsan şayet kelimeye tasarruf kudretinde olmasaydı kim bilir bu âlemin çehresi nasıl olacaktı? İşaretler ve birtakım garip seslerle, hırıltılarla anlaşan fertlerden oluşan cemiyet... Bu cemiyet nereye varabilirdi? Hakiki mağara devri o zaman olurdu işte... Hani insanın bidayetini semavi kitapların bildirdikleri gibi Âdem Peygamber'e değil de deniz hayvanlarına vs. bağlayanlar var ya, işte onların ileri sürdükleri mağara ve taş devirleri gerçekten o zaman yaşanırdı.
Kelime bu kadar mühim.
Kelime ki muhabbet ve nefretimizin zarfıdır.
Kelime ki tüy kadar hafif olanları vardır. Yıldırım gibi çarpıcı olanları.
İnsan, akla, zekâya, göze hafızaya nefrete ve sevgiye sahip olmasına mukabiI kelimeyi kullanma kudretinden mahrum olsaydı herhâlde çatlardı...
Bir mimari eserdeki şiiriyeti düşünelim. Mesela Sultanahmet Meydanı'ndaki Alman Çeşmesi’ni… Bu çeşmenin sütunlarından birkaçını kırar veya kubbesini kaldırırsak ve hatta bu kırdığımız sütunların yerine yenisini eski kubbenin yerine de daha güzelini koyacağımız iddia ve gayretinde olsak bile ortada ne kalır? Aynı ahenk, zevk, zarafet ve üstünlük muhafaza edilebilir mi?
Her lisanda olduğu gibi Türkçede de kelime dilin sütunudur, kapısıdır, kubbesidir. Bir eserin tarihi olduğu gibi kelimenin de tarihi vardır... Lisanda her kelimenin bir memuriyeti mevcuttur.
Yarım asırdır elde balyoz bir eşkıya sürüsü sütunlar devirip duruyor... Her kelime ile bir eser çökertiliyor.
Ortada Türkçe namına ne kaldı? Kaç tane üniversite mezunumuz doğru dürüst Türkçe konuşabiliyor; hatta kaç ilim adamı devletin yüksek memuru Türkçeye hâkim; kaç tane yazar hakiki Türkçe ile yazabiliyor?
Bugün ismini telaffuz edemeyen nesiller, mektup yazamayan liseliler vardır...
Dil kavgası Ziya Gökalp’ten beri sürüyor. Öyle ki, bazı fikir adamlarının dağarcığındaki tek malzeme lisan meselesi. Üç yazılarından biri de dil üzerine. Üstelik bir yazılarında tenkid ettiklerini öteki yazılarında kendileri de kullanıyorlar. Her meselede olduğu gibi Türkçe meselesi de bir dünya görüşüne bağlanmazsa yapılan boş bir kalıpçılıktan ibaret kalır.
Bazı yazarların sadece şekilde kalıp özden habersiz olmaları muhtevaya bağlı diğer bir kısım -orta ve genç nesilden- düşünce, sanat, edebiyat mensuplarımızda aksülamellere sebep oldu... İkinciler birincilerin tersine bir dünya görüşüne bağlıyorlar; ancak ifade kalıpları bozuktu. Biçimde kalmayalım, mühim olan özdür. Atı alan Üsküdar’ı geçiyor. Bunlarla oyalanacak vaktimiz yok gibi düşünceler de bu çeşit sanatkârlarımızın tezlerindendi. Bu tezler ne kadar ilk planda haklı görünme istidadına malikse de sanatı bir emek büyük mücadele işi kabul eden sanatkâr nefesine sahip büyük mimarlar için bu böyle değildir.
Aslolan şu ki, terazinin her iki kefesi de bozulmasın; öz ve kalıp birbirine zıt bulunmasın.
Osmanlıca adlı Türkçemiz bir imparatorluk lisanıydı. İhtiyaçlar dili zenginleştirir sanatkâr güzelleştirir. Bugünkü Türkçe ise ancak bir aşiret dili seviyesinde.
Türkçe cevheri örselenmeden yeniden inşa ve tamire muhtaçtır.
Bunu hem söz hem çerçeve kaygısındaki namuslu kalemler gerçekleştireceklerdir. Onlar bir dili veya bir dünyayı kanatları yakuttan gagaları çelikten pençeleriyle akbaba sürüsünden kurtaracaklardır.
.....
Bu yazı, 20 Mart 1978 tarihinde Türkiye gazetesinde yayınlanmıştır.
.KARŞI DEVŞİRME ETKİNLİĞİ
2021-07-06 02:00:00
Türkçede "devşirme" dendiğinde Yeniçeri hatırlanır. Ocağın aslı, "devşirme sistemi"ne dayanırdı. Savaşlarda devşirilen çocuklar, İslâm akaidi ve Türk örfüyle yetiştirilerek milletimizin yüksek dâvâ ve değerleri uğruna can verebilen bahadırlar hasletine kavuşturuldular. "Ülkeler oraların çocukları eliyle fethedildi" denebilir.
Çocuk yaşta asker ocağına kaydedilenler, civanmert yaşa geldiklerinde öylesine özenli bir eğitimden geçmiş olurlar ki artık halis Müslüman ve bugünkü ölçülerle baktığımızda tam bir Türk’tür. O yiğitler, î’layı kelimetullah için asırlar boyu zaferden zafere koştular.
Yeniçeri Ocağı’nın bozulmasıyla devletin gerilemeye başlaması eş zamanlıdır. Ocak, 1826 yılında Sultan II. Mahmud tarafından lağvedildi. Bazı tarihçiler, "ortadan kaldırma yerine ıslah edilse daha isabetli olurdu" derler. Bu görüşlerindeki en büyük dayanak, Yeniçerinin yok olması üzerine arka arkaya büyük mağlubiyetlerin yaşanmasıdır.
Son dönemi hariç tutulursa Yeniçeri, 5 asır gibi bir büyük zaman boyunca Avrupa ortalarına kadar girerek haçlı ordularına kök söktürmüş, düşmana dehşetli mağlubiyetler tattırmıştır.
Yeniçeri Ocağı, topa tutulup çökertildikten az bir zaman evvel Harput’ta misyonerlik faaliyetleri başlar. Tarih, 1803’tür. ABD, Harput’ta Fırat Kolejini açacak, kısa süre zarfında imparatorluğun belli başlı merkezlerine Amerikan, İngiliz, Fransız, Alman, Avusturya mektepleri kurulacaktır.
Bir taraftan bu mektepler, faaliyete başlarken diğer taraftan "oryantalist" de denen şarkiyatçılar ülkenin çehresini değiştirme, beyinleri yıkama faaliyetine başlarlar. Muallim, tüccar, müsteşrik, arkeolog… her biri ayrı koldan imparatorluk üzerinde çalışarak bir asırlık bir faaliyetten sonra Büyük Devlet’i tasfiyeye hazırlar, zorlar ve Lozan’da masaya oturturlar.
Memleket çocuklarının zihni, albenisi yüksek yabancı okullarda farklı şekilde yoğurulurken diğer tarafta Erken Cumhuriyet Dönemi uygulamalarında boşluklar bırakıldı. Osmanlı devlet ve millet hayatı, asker, adliye, medrese, maliye, dâhiliye, hariciye üzerinde yükseliyordu. Bunlardan ilk ikisi ordu ve yargıdır. Üçüncüsü ise üniversitedir.
Bugünkü deyimle üniversite, örgün eğitimdir. Buna mukabil bir de yaygın eğitim vardır. O da Dergâhtır. Günümüzde ekranlarda ve politika kürsülerinde sabah-akşam öfkeyle dile getirilen "tarikat-cemaat" sosyolojik ve dini gerçeğinin aslı o dergâhlardır. Bu milletin beşerî irfan ve ulvî irtifalar kazanmasında o mübarek dergâhların büyük payı ve hakkı vardır. Dünkü hayatımızda Ahmed Yesevi, Yunus Emre, Hacı Bektaşı Veli, Hacı Bayramı Veli gibi binlerce, hatta on binlerce dergâh ulusu, tarikat mürşid veya mensubu, tasavvuf eğitim ve terbiyesi olmasaydı bugün acaba nerelerde olurduk diye düşünmek vazgeçilemez bir doğrudur. Mezhepler, mektepler, medreseler… halkı, hukuk ve ilim yoluyla yetiştirirken dergâhlar da köyden şehre bütün bir memleketi gönül yoluyla olgunlaştırıyordu. Bu dergâhlar Erken Cumhuriyette kapatıldı.
Şu manzara görülüyor olmalı; bir asır evvel devlet eliyle Yeniçeri Ocağı lağvedilmişti. Bir asır sonra yine devlet eliyle dergâhlar ve bağlı kuruluşların kapısına kilit vurulmuştu. Bu bir bakıma şunun da yansımasıydı. Bir asır evvel II. Mahmud, sarığı kaldırıp fesi getirmişti. Düşüş, şeklî değişikliklerle telafi edilecek zannedilmişti. Aynı zan bir asır sonra tekrar edecekti. Mustafa Kemal de fesi kaldırıp şapkayı mecbur tuttu. II. Mahmud’a bir kısım ahali "gâvur padişah!" deme cür’eti gösterdi, bir asır sonraysa şapka giymeyen canından olabildi.
Bu arada yabancı faaliyetler hız kesmeden devam ediyordu. Yeni dönemlerin ilk safhası, 1839 Tanzimat rejimidir. Tanzimat’la birlikte yabancılaşma hız kazandı. Tanzimat’a Cumhuriyet’e giden yolun başlangıcı denebilir. Oryantalist faaliyetler, yabancı okullar, modalar ve sürüyle diğer müessirler, Tanzimat’ta münevveri, Cumhuriyet’te aydını, yakın dönemlerde entelektüeli yabancılaştırdı. Her münevver, her aydın ve her entelektüel bu tuzağa düşmedi ama çok diplomalımız yerli kalamadı. Milletin bin yıllık mazisinden gelen her kıymet hor görüldü. 19. asrın başından itibaren yurt dışına eğitime gidenlerin ve içeride üzerinde çalışılanların büyük bir kısmı devşirildi. Yeniçerinin intikamı alınıyordu. Bu ülke, bu ülkenin evlatlarıyla başkalaşmaya zorlandı. FETÖ örgütü, erken Cumhuriyette doğan boşluğu, oryantalist, misyoner ve ajanlarla doldurma faaliyetidir. O, ne bir dergâh, ne bir cemaat, ne de bir tarikattır. İki asırlık karşı devşirme faaliyetinin yoğunlaştırılmış örgütlü yapısıdır…
Son iki asrımız, soğukkanlılıkla tahlil edilmeden yapılacak her konuşma, yazılacak her eser tekrarlanan ezber cümlelerden ibaret kalır.
İki asırlık devşirme faaliyetinin zararları -ki buna mankurtlaştırma da denebilir- o hâle gelmiştir ki bugün bazı kimseler -maalesef- Türkçe konuşan ecnebidir. Adı bizden bu "yabancılar" hâllerinin kendileri de farkında değildir.
.BADEM GÖZLÜ SÖZLEŞME
2021-07-03 02:00:00
Türkiye, "İstanbul Sözleşmesi"nden tek taraflı fesihle ayrıldı. Aradan 10 sene geçtikten sonra bugün anlaşılıyor olmalı ki bu mukaveleyi kabul hataydı, olanca itirazlara rağmen taraf kalmaya devam etmek hataydı.
"İstanbul Sözleşmesi" diye şöhret bulan akdin adı "Avrupa Konseyi Sözleşmesi"dir. 5 bölüm ve 80 madde hâlinde hazırlanmış anlaşma, Türkiye tarafından 11 Mayıs 2011 tarihinde imzalandı. Konsey, bu mevzua dair toplantısını İstanbul’da yapmıştı. Ankara, ilk imzacı devlet başkenti olmakla kalmadı aynı zamanda meclisi de ilk tasdik eden devlet oldu.
Mevzu ne idi; AK, İstanbul’da hangi gaye ile toplanmıştı?
Söz konusu sözleşmenin metinde beyan edilen niyeti açıktır:
-Kadına karşı, çocuğa karşı şiddeti önlemek, aile içi şiddeti engellemek, tacizlere, tecavüzlere, istismarlara fırsat vermemek…
Bu maksat, gaye ve niyeti reddetmek mümkün değildir. Ne var ki niyet, hedef, söylenen parlak nutuklar, ülkemizde hayat bulmadı. Adı geçen şiddet çeşitleri azalmadı. Bilakis arttı. Türkiye’de bu suçlarda yalnızca 2011 yılında bir düşüş oldu sonrasındaysa her sene artış oldu. 10 yılda 3 bine yakın kadın öldürüldü. Bunun müsebbibi AK Sözleşmesi değildir. Ancak sözleşmeyi kendi açısından indî şekilde yorumlamanın bu neticede tesiri olmamıştır denemez.
Diğer taraftan sözleşme "Türk Aile Hayatı"na da kötü etkiler yaptı. Çok suiistimaller oldu. Kadın korunurken bu defa diğer eş zarara uğratıldı, denge kurulamadı. Adaletsiz şekilde mahkûmiyet giyen eşler oldu. Toplumda yükselen itirazlar, o hâle geldi ki artık bir karar verilmesi gerekiyordu. Bunun üzerine Türkiye, bir Cumhurbaşkanı Kararıyla adı geçen sözleşmeyi feshederek taraf olmaktan çekildi. 3718 sayılı ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın imzasını taşıyan CB Kararı 20 Mart 2021 tarihinde Resmî Gazete’de yayınlandı. Sözleşme, 80. Madde’de taraf devletlere fesih hakkı vermektedir. Alınan karar neticesinde 1 Temmuz 2021 itibarıyla AK Sözleşmesi, Türkiye’de yürürlükten kalkmıştır.
Hakkında konuştuğumuz metnin bu akıbete uğramasında sadece yanlış anlama, bilerek kötüye kullanma neticesi ailenin temelini sarsma gibi keyfiyetler yoktur. Metne sindirilmiş bir biçimde "düşünce kalıpları, kültür, töre, gelenek ve namus telakkisi"nin şiddete gerekçe gösterilmeyeceği fikri de arka planda başka şeylerin olduğunu çağrıştırmaktadır. Bu cümlenin hukuki tabirle mefhum-ı muhalifi yani zıt anlamı bu inanç, üslup telakki ve dininin şiddeti telkin ettiği, özendirdiği, hoş gördüğüdür! Bu iftira, sözleşmenin Türkiye zaviyesinden geç kalınmış da olsa bitirilmesi için kâfi sebeptir.
Samimi ve dürüst niyet, kadının hayatını ve her hayatı ve her canlının hayatını korumak, kadın ve çocuğu taciz ve tecavüzden muhafaza etmek, şiddetin ev, iş yeri, mahalle, sokak her nere olursa olsun vuku bulmasına fırsat vermemek ise bunları yapmak için irademizi üçüncü bir tarafa teslim etmeye hiç gerek yoktur. Kadın, ana, eş, çocuk ve her canlı bizim medeniyetimizde azizdir. Onlara değer vermek, incitmemek, saygı duymak sözleşmenin satır aralarında şiddete sebep gösterdiği ulvi dinimizin de sağlam örfümüzün de emridir.
Şimdi 1 Temmuz’dan bu yana bazıları kelimenin tam manasıyla yastalar. Bu vatandaşlar art niyetlerinden değil, etraflıca düşünememe sağduyu ile hareket edememe yüzünden kendilerini yıpratmaktalar. Hatırlanmalı ki 10 yıl önce böyle bir metin yoktu. Bu anlaşma yokken de ne cinayet, ne dayak, ne tecavüz, ne taciz, ne de istismar mubah ve meşru değildi. Sözleşme feshedildikten, Türkiye, bir bakıma bir vesayetten çıktıktan sonra da mubah ve meşru olmayacaktır. İlgili mevzuatımızı çok sağlam şekilde yenileyerek ve bir mevzuat tanzimi yaparak daha kendimize has ve her vatandaşı kucaklayacak şekilde bir kanunlar manzumesi hazırlayabiliriz.
Kaldı ki Polonya bu sözleşmeden çıkmak için bizden önce 2020 yılında kendi sürecini başlatmış bulunmaktadır. Üzerinde durulacak başka birkaç taraf daha var. AK-Avrupa Konseyi, 47 devlettir. Bu devletlerden Azerbaycan ve Rusya, baştan itibaren akdi ne imzalamış ve ne de tasdik etmiştir. İngiltere dâhil 11 devlet ise imzalamış fakat tasdik ederek yürürlüğe koymamıştır. İmzacı devlet sayısı 34’tür. Şöyle düşünmek mümkündür: Gözlemciler hariç, BM-Birleşmiş Milletlere üye devlet sayısı 193’tür. Şayet "Avrupa Konseyi Sözleşmesi" eşi-menendi görülmemiş, tarihte yapılmamış ve bundan sonra da daha iyisi yapılmayacak bir yazılı eser olsaydı imzacı 34 devlet dışındaki BM âzâsı 159 devletten en azından beşi-onu zikredilen mukavelenin bir BM metni hâline getirilerek bütün dünyaya mal edilmesini teklif etmezler miydi?..
Hayır! Hiç böyle bir teşebbüs olmadı. Öyle ise ABD, Japonya; Hindistan, Kanada, Brezilya vs. vs… bahsedilen ahlaksızlıkları, suçları hoş mu görmekteler, kabul mu etmekteler, vatandaşlarını eşya gibi mi düşünmekteler? Elbette değil. Bütün bunlardan dolayı ve iç barışımız adına, aile hayatımızı zedelememek için biz, kendimiz gibi olmalıyız. Biz, bir çadır devleti değiliz. Biz, uzun ömürlü imparatorluklar kurmuş bir milletiz. Medeniyetimizde kadın ailenin, aile devletin temelidir. Çocuk, istikbalimiz ve bekamızdır. Ahlâk ve adalet olmazsa olmaz şartımızdır.
Kadını, çocuğu, aileyi… Her nev’î kötülükten korumak devletin en öncelikli vazifesidir. Bu idrak ve şuurdan hareketle millî harsımız ve kendimizle barışık ve imrenilecek hayatlar kurabilmeliyiz. Bu vakaların onlarca sebebi var. Hiçbir kalkınma hizmeti, bir kadın veya çocuğun hayat ve iffetinden, bir ailenin çökmesinden daha kıymetli değildir.
.YEMEN, YABAN OLMUŞ!
2021-06-29 02:00:00
Yemen, yaşamakta olduğu iç harbin yedinci yılında. Bu 7 yılda 233 bin insan hayatından olmuş. Hayatından olanların önemli bir kısmı da her yaştan siviller. Hind Ummanı’nın kıyısında güzel bir memleket olduğu için Romalılar, Yemen’e "Bahtiyar Arap Ülkesi" derlermiş. Bu memleket, 400 yıl boyunca Dar’ül Hilâfe; İstanbul tarafından idare edildi. I. Dünya Harbi bittiğindeyse terk etme mecburiyetinde kaldık. Yemen’de verdiğimiz şehid Mehmetçik sayımız 300 bin rakamıyla Çanakkale’den fazladır. Ayrıca kayıplar ve orada unutulanlar da vardır. Diğer yerler gibi Yemen’in elden çıkması da Lozan’da aleyhimize belgelenmiş fakat buna rağmen Lozan, Zafer kabul edilerek anlaşılmaz bir anlayışla yıllar yılı kutlanmıştır. Yemen’den bize kalansa firaklı bir türkü olmuştur.
Hicaz Bölgesi ve Yemen’in de içinde olduğu Fırat’tan Aden’e kadarki devâsa saha, Harb-ı Umumi’de maalesef İngilizlerin eline geçti. İngilizler, çıktıkları her yerde kendilerine muhtaçlığı devam ettirme adına ihtilaf, husumet ve çatışma bırakırlar. Bangladeş’ten Keşmir’e, Afganistan’dan Irak’a, Filistin ve Kıbrıs’tan Yemen’e vs. hep böyle oldu. Yemen, Ezân-ı Muhammedî’nin yaşandığı her diyarda olduğu gibi Osmanlı Türk İmparatorluğunun tahliyesinden sonra iç kargaşa ve kavgalara boğuldu. Kalın çizgilerle tarif etmek gerekirse Yemen, Soğuk Savaş döneminde Kuzey Yemen ve Güney Yemen diye ikiye ayrılmıştı. Sosyalist Cenubî Yemen ile Şimâlî Yemen’in ihtilafları bırakarak birleşmesiyle 1990 başlarında bugünkü "Yemen Cumhuriyeti" teşekkül etti.
Yemen Cumhuriyeti, 25 milyondur. Halkın büyük ekseriyeti Arap’tır. Nüfusun yüzde 65’i Sünnî, kalanı Şia’dır. İran, 1979’da devrimle beraber "İslâm Cumhuriyeti" etiketini yakasına taktığından bu yana Basra-İskenderun-Aden Körfezleri üçgeninde Şia kaldıracıyla Pers yahut Fars müstemlekeciliğini yerleştirmede büyük adımlar atmış bulunmaktadır. Bu devlet, ABD’nin işgali sonrasında Irak’ta çok ciddî bir nüfuz kazanmış bulunmaktadır. Yeri geldiğinde PKK’yı kullandığı, elebaşlarını koruduğu gibi bugün, "Haşdi Şâbi" adıyla Irak’ta 100 bin ve Suriye’de 100 bin silahlı, gözü kara militan bulundurmaktadır. "Hizbullah" namıyla Lübnan’da politik ve militan bir güç oluşturarak bu devleti vesayetine almıştır. Diğer kolu Yemen Cumhuriyeti’ndedir. Yemen’de "Husîler" asırlar boyu Zeydiler diye ılımlı ve Sünniliğe düşman olmayan bir geleneğe sahip iken, İran’ın iç çalışmalarıyla bu unsur, 1992’de bir İran gücüne dönüştürüldü. Bugün, Husiler eliyle Suudi Arabistan’a karşı vekâlet savaşları yapmakta ve Yemen’in başını derde sokmaya devam etmektedir.
Böylece Yemen Cumhuriyeti toprakları, şeklen İran ve Suudi Arabistan’ın esasta ise Şia ve Vehhabiliğin çatışma sahasına dönmüştür. Suudi Arabistan’ın yanında BAE-Birleşik Arap Emirlikleri de müttefik olarak bulunmaktadır. Bu ikili de buna rağmen kendi aralarında geçimsizliklere düşmektedirler. Diğer yandan SA ve BAE’de ikinci nesil müstakbel emîr ve krallar, Beyaz Saray yönlendirmesiyle İsrail’le sacayağı oluşturmuşlardır…
Yemen, yukarıda da yazdığımız gibi iç savaşta 233 bin kayıp vermiştir. Çok sayıda yaralı ve kayıplar da vardır. İktisadî hayat felçtir. Yer altı serveti zengin bu Yemen, böylesi bir zavallı vaziyette iken O’na ne Arap Birliği, ne İİT -İslâm İşbirliği Teşkilatı ve ne de BM- alâka göstermektedir.
Yemen’de hangi yabancı devlet kazanırsa kazansın güneyden çevrilmemiz adına netice olarak Türkiye’nin kaybıdır. Sosyolog ve tarihçi Muhammed ibn Haldun’u bir kez daha zikredeceğiz: "Coğrafya kaderdir." Kader, Türk milletinin Oğuzlar başta olmak üzere bazı boylarını İç Asya’dan alarak yaşadığımız bu iklime getirdi. Tarihte bu iklim için çizdiğimiz hudutlar, bölgenin silinemez gerçeğidir. Kırım’dan Kosova’ya, Karadağ’dan Yemen’e bu toprağın havasına, suyuna bigâne kalamayız. Hiçbir Türk Hükûmeti kayıtsız kalamaz. Gösterilecek yardım ve alâkaya "bize ne" diyecek politika esnafı Libya ve Karabağ ve hatta Suriye’de olduğu gibi Yemen’de de mahcup olur, 300 bin şehîdin kemikleri sızlar.
Eli mahkûm; Ankara, Yemen’i de fark edecektir.
Biz, romancımız merhum Mehmed Niyazi’nin kalemiyle boşuna "Yemen’ ah!.. Yemen" demedik(*)
Yemen, yazı-yaban olmuş.
Yemenli de nice İslâm diyarı mazlumu gibi tebessümü unutmuş.
…..
(*) Mehmed Niyazi, YEMEN AH YEMEN-Roman. Ötüken Neşriyat, 2004
.ÇILGIN GERÇEK!
2021-06-26 02:00:00
Karadeniz’le Marmara’yı kucaklaştırma fikri, muhtemelen geçmiş devirlerde de tahayyül edilmiştir. Günümüzde ise ilk defa 2011 yılında Recep Tayyip Erdoğan tarafından telaffuz edildi. Sn. Erdoğan, Başbakan iken kamuoyu ile paylaştığı bu fikre "Çılgın Proje" adını vermişti. Çılgın projenin hayat bulacağı Kanal İstanbul’un iki yakasını birleştirecek 10 köprüden birincisinin temelini ise bugün, 26 Haziran 2021’de Cumhurbaşkanı olarak atmaktadır…
Başvekil Adnan Menderes’in Vatan Caddesi gibi, Başbakan Süleyman Demirel’in "Şehitler Köprüsü" gibi, Başbakan Turgut Özal’ın Fatih Sultan Mehmet Köprüsü gibi, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın Marmaray, Avrasya Tüneli, Yavuz Sultan Selim Köprüsü, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın İstanbul Havalimanı, Suriye, Libya, Karabağ hamleleri gibi Kanal İstanbul da ilk dile geldiğinden bu yana tartışılmaktadır.
Daha ziyade bugünkü muhalefetin baba ve büyük babaları nesiller olan Tek Parti Zihniyeti, bugün İstanbul’un Avrupa yakasının "Cadde-i Kebîr"i, "avenue"si, rahatlatma güzergâhı olan Vatan Caddesi için "bu kadar geniş caddeyi ne yapacaksınız, tayyare mi indireceksiniz?" diyordu. Bunu defalarca Başvekillik ve 12 sene de Reis-i Cumhurluk yapmış "İsmet Paşa" unvanlı İnönü söylüyordu. 15 Temmuz’dan sonra adı Şehitler Köprüsü olan birinci Boğaziçi Köprüsü’ne bu defa yalnızca İnönü değil CHP Genel Sekreteri Bülent Ecevit, bütün CHP’li, politikacı, sol, sosyalist, yazar, gazeteci, aydın, Avrupa kaldırımı çiğnemiş nerdeyse herkes karşı çıkmıştı. Köprüden "kompradorlar geçecek!!!" diye köpürüyorlardı. Fatih Sultan Mehmet Köprüsü fazla tepki görmedi. Marmaray, Yavuz Sultan Selim Köprüsü, Avrasya Tüneli ve İstanbul Havalimanı’na ise tâ 2012 Gezi İsyanı’ndan başlayarak yine hemen bütün CHP’li, sol, sosyalist, yabancılaşmış aydın, uygar ve ilerici kim varsa şiddet patlamalarıyla karşı çıktılar. Şimdilerde öfke olanca yıkıcılığıyla Kanal İstanbul’a yönelmiş durumda. O kadar ki bu hamleye hizmet yerine "ihanet" diyenler bile var. Hiç şüphemiz yok ki bu millîlik ve yerlilik fukarası zihniyet, şu saydığımız ve saymadığımız daha nice yatırım gerçekleşip vatandaş rahat ettiği, ülke kazandığı, devlet, rakip devletlerle mesafeleri biraz daha kısalttığı zaman mahcup olduğu gibi yine mahcup olacaktır. Bugün köprülerden sadece zenginler değil herkes geçmekte. İstanbul Kanalı, devlete-millete büyük gelirler getirdiğinde ihanetten söz edenler, o gün acaba özür dileyecekler mi?
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı, Kanal İstanbul için 16 bin sayfalık bir rapor hazırlamış bulunuyor. Raporun tanziminde 56 kurum ve kuruluş, Belediyeler, Üniversiteler, 204 bilim insanı yer almış, bazı vatandaşlar da istişarî olarak katkı vermişler. Bu devâsâ hacmi ile dünyanın en büyük raporu olsa gerek. 34 ayrı başlık taşıyan rapor, kanalın 75 milyara mal olacağını haber veriyor. Kİ-Kanal İstanbul, vesilesiyle 70 bin insana iş verileceği gibi İB-İstanbul Boğazı yerine kanalı tercih edecek deniz taşıma şirketleri de zaman ve ekonomiden kazanacaklar.
Kanal İstanbul Raporundan öğrendiğimize göre yıllık ortalama 30 trilyon dolarlık dünya mali değerinin yüzde 60-70’i deniz yoluyla dönmektedir. Biz, yapılacak kanalla bu değerden pay almayı ve Karadeniz’i bir ticaret gölü yapmayı hedef almış bulunuyoruz.
Meselenin bir de İstanbul Boğazı ve İstanbul’un güvenliği tarafı vardır. İstanbul Boğazı’ndan 2019 yılında 41 bin 112, 2020 yılında ise 38 bin 404 gemi geçmiş. Düşüşün sebebi Covid salgınıdır. Ne var ki araştırmalara göre Kanal İstanbul devreye girmediği takdirde İstanbul Boğazı’ndan 2050 yılında 78 bin, 2070 yılında 86 bin gemi geçecektir. Bu seyr ü seferi İstanbul Boğazı’nın tek başına karşılaması ve bu trafiğin tehlikesizce gerçekleşmesi mümkün değildir. Zira diğer taraftan Boğaz’ın iki yakası boyunca 50 Şehir Hatları İskelesi ve dâhili gemi trafiği vardır. Günümüzde İstanbul Boğazı’nın yıllık emniyetli geçiş kapasitesi 25 bindir. Bu kapasite şimdiden hayli aşılmış vaziyette.
Raporda kurulacak şehirlerle kentsel dönüşümde zor durumda olan ilçelerin eritileceği haber veriliyor. Ayrıca kanal çevresinde yabancılara çokça arazi satıldığı iddiasına da cevap verilmekte. Yabancılara satışın toplamda yüzde 0,35 olduğu beyan edilmektedir.
Mevzu bahis kanal -bize göre- Trakya’ya da can suyu olacaktır.
Kanal İstanbul, Ayasofya’nın açılması, Taksim’e cami yapılması, Güneydoğu’da GAP gibi tarihî bir projedir. 2050 veya 2071 yılları bu tarihlere 5-10 sene kala düşünülemezdi. En az yarım asır sonrasını düşünmeyen devlet küçük kalır.
16 bin sayfanın okunması mümkün değildir. Kanala dair kulaktan dolma, afâkî söz ve mes’uliyetsiz tezviratlar önlenebilir. 16 bin sayfanın vatandaşa gerekli olan tarafı kısa cümleler hâlinde gazete ve ekranlardan anlatılmalıdır. Bu kanal bir ihanet olmadığı gibi aleyhte konuşan herkes de art niyetli değildir.
Bir çılgınlık sükûnetle izah edilmelidir.
Hayrlı olsun.
Allâh, tamamına erdirsin.
.BERLİN KONFERANSI
2021-06-24 02:00:00
Endişemiz o ki içeride kavga-gürültülerle hayat çok fazla politize olurken dışarıda birtakım kazanılmış haklarımızı kaybetmektir…
Böyle bir durum var mı?
Olmasa bile olacakmış gibi dikkatli hareket etmek şarttır:
Libya’nın Osmanlı toprağıyken adı "Trablusgarp"tı. Trablusgarp, bizim 20. Asrın başında ilk düştüğümüz yerdir. Libya’yı 1911’de İtalyanlara kaptırmıştık. Bu ülke, 2011 yılında Muammer el Kaddafi’nin devrilmesinden sonra iç harbe sürüklendi. Suriye gibi, Yemen, Afganistan gibi burada da çok uzun süreli bir kardeş boğazlaşması sürmektedir. Bir başka ifadeyle Kuzey Afrika’dan Güney Asya’ya kadar İslâm coğrafyası kargaşa içindedir…
Türkiye Cumhuriyeti, BM tarafından tanınan Libya Millî Hükûmetiyle 2019 Yılında MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması imzaladı. Ayrıca Türkiye, Libya Hükûmetinin talebi üzerine 2020 başında Libya’ya asker gönderdi. Kardeş topraklardaki asker sayımız belki fazla değildir; fakat TSK mensuplarımız Libya ordusunu eğitmektedir. Diğer taraftan burada isyancı General Halife Hafter’i destekleyen paralı askerler vardır.
Libya’daki bölünmeyi önlemek, istikrar ve sulhü temin etmek maksadıyla 19 Ocak 2020’de Berlin’de liderler seviyesinde bir toplantı olmuştu. Bu ilk Berlin Konferansı’nda Türkiye’yi Cumhurbaşkanı Erdoğan temsil ediyordu.
İkinci Berlin Konferansı, 23 Haziran 2021 tarihinde ve yine Berlin’de yapıldı. BM ve Almanya’nın Eş Başkanlığı’nda icra edilen konferansa belli-başlı devletler davetli iken çok istemesine rağmen Yunanistan çağrılmadı. Bu defa Dışişleri Bakanları seviyesinde gerçekleşen konferans bir bakıma birinci toplantının devamı gibidir. Yine iç barış, sulh ve istikrar, Libya’nın toprak bütünlüğü… konuşulmaktadır. Millî Hükûmet de ilk defa olarak bu toplantıya dâvet edildi. Hükûmet, birliğin korunmasından başka ordunun birleşmesinin de peşindedir. Öbür yandan Fransa ve diğer Avrupa ülkeleri, Rusya ve daha başka devletlerin Libya’daki paralı askerlerini çekmelerini istedikleri gibi Ankara’dan da TSK unsurlarını geri çağırmasını talep etmektedirler.
Berlin Konferansı denince tedirgin olmaktayız:
Niçin?
Çünkü "1293 Harbi" denen 1877/78 Osmanlı Rus Harbi, 3 Mart 1878 Tarihli Ayastefanos Andlaşması ve bunun şekillendiği 13 Haziran 1878 tarihli Berlin Konferansıyla nihâyete erdi. Mevzubahis konferans, Devlet-i âliyyenin idam fermanı, bunu takip eden 18 Ocak 1919 tarihli Paris Konferansı terekenin tanzimi ve onu da takip eden 10 Ağustos 1920 tarihli Sevr de "tereke"yi paylaşma projesiydi.
Bunları niçin sıraladık?
Yiğit düştüğü yerde kalkar; meşru Hükûmetin dâvetiyle asker gönderdiğimiz Libya Devletiyle Türkiye Devleti’nin aralarında akdettikleri MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması, denebilir ki son bir asırda akdettiğimiz en ehemmiyetli devletlerarası mukavelemizdir. Bu sözleşmeyle tabir caizse tekrar Akdeniz’e dönmüş olduk ve kara vatanımızın yarısı büyüklüğünde bir Mavi Vatan kurduk…
Böyle bir hamlenin hazmedilemeyeceği açıktır.
Kimler hazmetmez?
Osmanlıya dair toplanan 1878 Berlin Konferansının önde gelen devletleri, 2020’deki ve 2021’deki Berlin Konferansında da masada yer aldılar. Bu devletler, sürekli bir korku ile yaşarlar. Bu korku "Osmanlı dirilişi"dir. Onlar da Osmanlının vazifesini yaptıktan sonra tarihteki yerini aldığını bilirler. Ne var ki bugünkü ve yarınki Türkiye’de nesillerin şuurlanmasını bir diriliş olarak görmekteler…
Dün yapılan ve bundan böyle yapılacak kongre, konferansa ve bütün iltizamî, bağlayıcı konuşma ve sözleşmelerde vereceğimiz en ufak taviz, atacağımız milim hatalı adım, büyük kayıplara yol açar.
İçerideki saldırı ve cinayetlerin arkasında bile bu ihtimalleri aramak yanlış olmaz.
Bu itibarla millet gibi hareket etmek borcundayız. Bu topraklarda "mahalle" yoktur. Bizim mahallemiz vatanımızdır. Bu ülkenin her vatandaşı da bu vatanın eşit mensubudur.
.11 EYLÜL
2021-06-22 02:00:00
11 Eylül 2001’de ABD’de İkiz Kulelere yapılan terör saldırısının ardından Amerika, 7 Ekim 2001’de Afganistan’a girdi. Aradan 20 yıl geçtikten sonra bu defa kendisi için anlamlı bir tarih olan 11 Eylül 2021’de bu ülkeyi terk edecek.
ABD askerinin adı geçen memleketi tahliye etme kararı, "Kâbil Havaalanı’nın Güvenliği" diye bir meseleyi gündeme getirdi. Merkezî Hükûmet, Taliban’a karşı havaalanının emniyetini kendi başına temin etme kudretine sahip değil. Başşehirdeki havaalanının adı geçen örgütün kontrolüne girmesinin ileride çokça sıkıntılara yol açacağı dile getirilmekte.
Bu durum karşısında ya ABD buradan çekilmeyecek veya merkezî idare kendi hükümranlığını konuşturacak veya bunu üçüncü bir taraf yapacak.
İlk iki şıkkın hayat bulması mümkün değildir. Gerçekçi olan üçüncü şıktır. O zaman da "kim?" sorusu akla gelmektedir.
Mevzu gündeme gelince Ankara, bu işi üstlenebileceğini dile getirir oldu. 14 Haziran’da Brüksel’de yapılan NATO toplantısındaki Erdoğan-Biden ikili görüşmesinde Türkiye Başkanı, Amerikan Başkanı’na Macaristan ve Pakistan’ı da yanımıza alarak ve masraflara ABD’nin de destek vermesiyle Kâbil Havaalanı’nın mes’uliyetini üzerimize alabileceğimizi teklif etti. Mesele, henüz tasavvur planındadır.
Bu arada Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan, Macaristan Başbakanı Viktor Orban ile görüştü. Macaristan yanımızdadır. Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu da Pakistanlı mevkidaşıyla konuştu. Bilâhâre daha üst seviyede görüşmeler de olacaktır. Pakistan tarihî ve tabiî müttefikimiz olmakla Ankara’dan ayrı düşüneceğine ihtimal verilemez. Millî Savunma Bakanımız Hulûsi Akar da konuya dair ABD’li meslektaşıyla telefonlaştı.
Dolayısıyla tasavvur hâlindeki fikir, ilgili Devlet Başkanlarıyla Bakanlar nezdinde müzakere edilmektedir. Buna Afganistan Hükûmetiyle yapılacak müzakereler de katılacaktır. Taliban’la da gayriresmî temaslar olabilir…
Türkiye niçin bu meseleyle ilgilenmektedir?
Başına yeni bir problem mi açmakta?
Bunun birçok cevabı var:
-Biz, "Uluslararası Toplum"un bir üyesi olmakla zaten baştan beri Afganistan’dayız. Kardeş ülkede 2 bin Mehmetçik vazife yapıyor. Afgan halkı, onları çok sevmektedir. O kadar ki diğer NATO askerlerinin çarşıya ancak Türk askerinin kıyafetiyle çıkabildikleri nakledilmektedir.
-Nüfus sayımı sağlıklı olmamakla birlikte 32 milyonun üzerinde kabul edilebilecek Afganistan’da 3 milyon civarında Türkmen ve bir o kadar da Özbek Türkü mevcuttur.
-Bu topraklar, Orta Asya’nın güneye açılan kapısıdır.
Türkiye artık, eski Türkiye; kabuğuna çekilerek hayatını idame ettirme zorunda kalmış bîçâre bir devlet değildir. Bugün biz, Afganistan’dan başka Somali, Libya, Aden, Bosna, Suriye, Irak, Karabağ’da faaliyet göstermekte, bayrak dalgalandırmakta, İstiklâl Marşı ve Ezan-ı Muhammedî okumaktayız. Mehmetçik, buralarda da aydınlık alnını toprağa koymaktadır. Yerli halk O’nu bunun için seviyor.
-Ortaya çıkan boşluğu doldurmak, Türkiye’nin dünya önündeki kuvvet ve itibarımızı muhkemleştirir.
Bu mes’eleyi, iktidarın İslâm âlemiyle ideolojik alâkası olarak göstermek abesle iştigaldir. Yukarıda saydığımız ülkelerdeki varlığımız bu iddia ile nasıl izah edilir. Bin yıldır İslâmın Bayraktarlığını yapmaktayız. Bugün de bu dünyanın merkezindeyiz, ümid kapısıyız. Buna İslamcılık vs. diye şarkiyatçı ideolojik mânâ yüklemek sığ bir ifade olur.
Mehmetçiğin, başkent Kâbil’de, havaalanında sulh ve sükûnu sağlaması esnasında Taliban’la sürtüşmeler çıkma ihtimali, bizim geri durmamıza gerekçe gösterilemez. Bosna’da Sırplar, Karabağ’da Ermeniler, Irak’ta PKK, Suriye’de PYD, Haşdi Şabiler, Libya’da Hafter milisleri, Somali’de Boko Haram, Aden bölgesinde Husiler var.
Cesaret olmadan büyük devlet olunamaz.
Büyük devlet olamazsak kimse bizi kaale almaz.
Azıcık aş da kaygısız baş da büyük mazisi olan Türkiye Cumhuriyetine yaraşmaz.
Maceraperest olmayalım ama devlet aklını, millî aklı, ortak aklı kullanalım. Bu bir iç mes’ele, politik konu ve malzeme değil devlet dâvâsıdır, yarınları fethetme ufkundan bir yansımadır.
Eğer; Afganistan’da biz yer almazsak başkası alır.
Tabiatta boşluğa yer yoktur.
Küçük düşünmemeli..
.KARANLIK BİR CİNAYET!
2021-06-19 02:00:00
17 Haziran 2021 günü İzmir’in Konak ilçesinde bulunan HDP il binasında saat 11.05’te çok dikkat çekici ve çok çağrışım yapan bir cinayet işlendi. Vakada 1 vatandaşımız hayatından oldu. Menfur cinayette suçüstü yakalanan saldırgan Onur Gencer 27, maktule Deniz Poyraz ise 38 yaşındadır.
Geçici taşıma ruhsatlı tabancasıyla söz konusu suçu irtikâp ettiği bilinen Onur Gencer, bir işçi ailesinin çocuğudur, askere gitmemiştir, bekârdır. Bir süre Menbiç’te sağlık çalışanı olarak görev yaptıktan sonra 2021 yılı Nisan ayında âmirine istifa dilekçesini yollamış ve bir daha da işe uğramamıştır. Beyanına bakılırsa herhangi bir parti, dernek, sendika vs.’ye üye değildir. İfadesine nazaran "terör örgütü PKK’dan nefret ettiği için bu cinayeti işlemiştir". Sosyal medyada silahlı fotoğrafları ve eliyle gösterdiği bozkurt işaretleri yayınlandıktan sonra saldırıyı gerçekleştirmiş. İfadesine göre kata girdiğinde 1 kişi bulduğu için onu katletmiştir. Daha fazla insan olsa onları da öldürecekmiş. Nitekim cinayetten sonra pencereden sokağa rastgele ateş açtığı da iddia edilmektedir. Saldırgan, cinayetten hemen sonra saklandığı çatı katında polis tarafından yakalanmıştır.
Hadise mahalli, 7 katlı bir binanın ikinci katıdır. HDP İzmir İl Teşkilatı, bu binanın ikinci katında bulunmaktadır. Binada 32 iş yeri vardır. Deniz Poyraz’ın annesi Fehime Poyraz, adı geçen partinin İzmir İl Binası’nda çaycı olarak istihdam olunmaktadır. Saldırının yaşandığı gün hasta olduğu için kızı Deniz Poyraz, kendisi yerine 1 günlüğüne çalışmak üzere buraya gelmiştir.
Sorular vardır:
-7 Katlı ve 32 iş yerinin bulunduğu, dahası; üzerinde çok konuşulan bir partinin ilçe biriminin yer aldığı bir binanın girişinde güvenlik olmaz mı? Varsa şüpheli yoklamadan nasıl geçer? Güvenlik yoksa açıklaması nedir?
-HDP hakkında kapatma dâvâsı açılmasının haftasında böyle bir saldırı ve cinayetin olması tesadüf müdür?
-Cinayetin, A Takımı T.C. devlet adamı ve memurlarının Libya çıkarması, Biden-Erdoğan Zirvesi, Erdoğan-Miçotakis yakınlaşması, Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un İslamiyet’le alâkalı söylediği nefret söylemlerinden teville özür dilemesi, Kanada’da yolda yürüyen Müslüman bir aileye saldırılıp katledilmeleri ve Şuşa Beyannamesi’nin ardından işlenmesi tesadüf müdür?
-Cinayetin Cumhur İttifakı’nın iki kanadının da Yeni Anayasa ile ilgili hazırlığın sonuna gelmiş olduğu günlere denk gelmesi dikkate alınmalı mıdır?
-Cinayetin Türkiye, Covid salgınında çok hızlı bir atağa kalkmışken işlenmesi için ne denir?
-Şüpheli saldırgan da itiraf ediyor ki herhangi bir derneğe üye değildir. Buna rağmen bozkurt işaretiyle Ülkücüleri şaibe altına sokma fikri kimindir?
-Maktulenin vücudunda bulunan kurşunlar saldırganın üzerinde bulunan bulundurma ruhsatlı silahtan mı çıkmıştır?
-Saldırgan, bu bulundurma ruhsatıyla tabanca sahibi olması için ne gibi haklı gerekçe göstermiştir? Ne zaman ruhsat almıştır? 4 bin küsur lira ruhsat harcını nasıl temin etmiştir?
-Fehime Poyraz, vaka günü işe gelmesini engelleyen nasıl bir hastalığa yakalanmıştı? Deniz Poyraz, bir işte çalışıyor muydu? Çalışıyorsa kendi iş yerinden hangi mazeretle izin almıştı?
-Maktule Deniz Poyraz ile şüphelinin, herhangi bir zamanda herhangi bir yerde görüşmüşlükleri var mıdır? Cinayet politik olmayabilir mi?
-Saldırgan, Menbiç’te yani Suriye’nin kuzeyinde ne kadar çalışmıştır? Burada kimlerle teması olmuştur? Sağlık Bakanlığında ne kadar süre istihdam edilmiştir? İstifa ettikten bu yana 3 aya yakındır ne iş yapmış, ne ile geçinmiştir? Banka hesabı ne göstermektedir?
-Saldırgan, son 5 yıl içinde telefon değiştirmiş midir? Sosyal medyada kimlerle yazışmıştır? Yabancı konsolosluk ve elçiliklere girip çıkmışlığı olmuş mudur? Yabancı istihbarat unsurlarıyla görüşmüşlüğü var mıdır?
-Vaka üzerine bazı kanal ve muhalif medya, belki polisten bile evvel saldırgan hakkındaki malumatı nasıl bulmuş, bu cinayetin işleneceği nasıl bilinmiştir?
Çağrışımlara gelince:
Benzerlik olarak değil ama vaka olarak Sabancı Cinayeti, Danıştay Saldırısı gibi birçok cinayet akla gelmektedir.
Bu olay, daha ziyade bir iç harp çıkarma, ülkede kardeş kavgası başlatma, kalkınma yolumuzu kesme tezgâhı intibaı vermektedir. Cinayetin göründüğü kadar sade olması uzak ihtimaldir.
Kimsenin kimseyi cezalandırmaya hakkı yoktur. Kimse, vaziyetten vazife çıkararak kendini hâkim ve mahkeme yerine koyamaz. Keza bir kimse, bir başkasının suçuyla itham edilemez. Suçlar şahsîdir. Maktule ve annesinin, terör örgütü bir tarafa dünya görüşü olarak belki çalıştıkları iş yeri ile alakaları yoktu.
Bu defa "faili belli" bir cinayet var ama hukuki tabirle azmettiren yani tetiği çektiren kim? Bunu polis, istihbarat ve yargı tespit edecektir.
Zamana ihtiyaç var.
Lâkin; zaman, çok geçmemeli.
Zira gecikmiş adalet makbul değildir.
.TÜRK DÜNYASINA AÇILAN KAPI
2021-06-17 02:00:00
Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Brüksel’de NATO Zirvesi’ne iştirak edip muhtelif görüşmeler yaptıktan sonra Azerbaycan’a geçti.
15 Haziran’da Azerbaycan Cumhurbaşkanı hürmetli İlham Aliyev ve Sn. Erdoğan, evvela Dağlık Karabağ’a gittiler. 30 yıllık esaretten kurtulan Karabağ halkı ile kucaklaşma yaşandı. İki lider, burada, Azerbaycan’ın kültür payitahtı olan Şuşa’da “İttifaklık Hakkında Şuşa Beyannamesi”ni imzaladılar. Bu beyanname, esas itibarıyla “İki devlet, tek millet” şiarını hukukileştirmektedir.
Cumhurbaşkanımız dün de Azerbaycan Millî Meclisi’nde Azeri meb’uslara hitap etti.
Bir Türkiye Başbakanı veya Cumhurbaşkanının bir başka Türkili’nde, o yerin meclisinde, hem de kendi ana diliyle onlara konuşma yapması sadece bizden öncekiler için değil, bizim nesiller için de hayaldi. Daha gerçeği hayal bile edilemezdi. Bugün Uygur Türklerinin Çin işgalinde olması gibi o dönemlerde de bugünkü Türk Cumhuriyetleri, SSCB işgali altında idiler.
Türkiye’den dönüp o tarafa bakılamazdı. Bu kardeşlerimizin hakkında malumat sahibi olmak mümkün değildi. Tek Parti Zihniyeti, Türk diyeni, Türkistan diyeni “Turancı” yakıştırmasıyla sorgulayıp cezalandırıyordu. Sözün burasında “tabutluklar” ve “Boraltan Köprüsü Faciası” kalemimizin ucuna geliyor ama giremeyiz yazı, alıp başını gider.
Hamdolsun ki neticede kazanan milletimiz oldu. Bakü’de dün T.C. Cumhurbaşkanının Azerbaycan Millet Meclisinde vekillere hitap etmesi tahminlerin ötesinde değerlidir, dönüm noktasıdır, yeni bir başlangıçtır.
Üniversite yıllarımızdaki yaz aylarında sabahın erken saatlerinde Azerî Türkçesî’nin lezzetiyle güne başlamak isterdik. Avrupa’dan komünist emperyalizmin işgali altındaki Azerbaycan’a Azerî lehçesiyle neşriyat yapılırdı. Zar-zor olsa da İstanbul’dan bu neşriyatı takip edebiliyorduk.
O yıllarda cızırtılar arasında Radyo Liberti’yi dinlediğimi hiç unutamamam. Bunda elbette Azerî Türkçesi’ndeki çekiciliğin de büyük payı vardı.
Azerbaycan’la alakalı unutamadıklarımdan biri de merhum Mehmet Turgut’un “Taşkent’e Doğru” ismindeki kitabında naklettiği bir sahnedir… Sene 1967 gibidir. Başbakan Süleyman Demirel, Azerbaycan’a gidecektir. Ancak o zamanlar böyle bir ziyaret Moskova üzerinden yapılabilirdi. Uçak, Sovyet başkentine gider sonra Azerbaycan’a geçebilirdi. Böylece yol alan Türk resmî hey’etinde Mehmet Turgut da Bakandır. Sonra bu seyahat intibalarını “Taşkent’e Doğru” adıyla kitaplaştırdı. Oradaki bir sahne Attila İlhan’ın “mıh”ı gibi zihnimize saplanmıştır. Bakü’de iki hey’et arasında görüşmeler başlar. Konuşmalar olurken bir tercüman da “tercüme” yapmaktadır. Bugünden bakıldığında bir piyes sahnesi gibi görünse de hakikat böyledir. Haydar Aliyev Süleyman Demirel, sırayla konuşmakta, tercüman da anlaşılan cümleleri bir kere daha tekrar etmektedir. Bu manzaradan merhum Aliyev’in rahatsız olmaması mümkün değildir ama o günün şartlarında tercümana müdahale edemezdi. Merhum Demirel, “biz birbirimizi anlıyoruz, siz zahmet etmeyin” meâlinde bir cümle söyleyerek tercümanın aradan çıkmasını sağlar…
Hürmetli Erdoğan, dün Azerbaycan Âli Meclisi’nde konuşurken milletvekilleri, Türkiye Cumhurbaşkanı’nın sözlerini sık sık ayağa kalkarak tavanı çökertecek bir şevkle alkışlayıp tasvib ve tasdik ediyorlardı.
1940’lara göre Cumhurbaşkanı Erdoğan, 16 Haziran 2021’de Bakü’de Turancılık yapıyordu.
Asla gözden ırak olmamalı ki Nahçıvan’dan başlayarak Azerbaycan, Türkiye için Türk dünyasına açılan bir Bâb-âli, yüksek kapıdır. Tarihin değişim noktasındayız. Cumhurbaşkanımız, Brüksel’de NATO Zirvesindeyken bizim, Kazakistan’dan misafirlerimiz vardı.
Türkiye gazetesinde nice seneler sütun komşuluğu yaptığımız Kerkük’ün zarif evladı merhum Ömer Öztürkmen, SSCB bütün ceberutluğuyla devam ederken “Taşkent’te Sabah Namazı” adında bir şiir kitabını tâ o günlerde bu aşkla çıkarmıştı.
Şimdi; romancı Mehmet Niyazi ağabeyi anma ânıdır. Çeyrek asrı aşkın bir tarihteki sohbetimizde bize söylediği şu sözlerini unutmadık: “Ortada Türkiye, ikinci halka Türk âlemi, diğeri İslâm âlemi…”
Şöyle toparlayalım:
Gagasında Kızılelma taşıyan Türkiye adlı muhteşem bir kartal… Kartalın bir kanadı Türk âlemi, bir kanadı İslâm âlemi.
Bu kartal bu semalarda göründüğünde NATO’ya karşı da, AB, ABD ve bütün yeryüzüne karşı da daha güçlü oluruz.
.NATO’NUN GELECEĞİ
2021-06-15 02:00:00
Türk, Alman, Rus, Avusturya-Macaristan imparatorluklarına nihâyet veren I. Dünya Savaşı, haritaları değiştirdi. 1914-1918 arasında cereyan eden bu harpte insanlık, 1 milyon 263 bin kayıp verdi. 1 Eylül 1939’da başlayan II. Dünya Harbi gösterdi ki Harb-i Umumî bitmemişti. Yıkılan imparatorluklara karşılık Büyük Britanya, Japonya gibi imparatorluklar devam etmekteydi. Almanya çıkışlı olarak ikinci defa başlayan milletler kapışması, 2 Eylül 1945’te bitti. Bu defa da 73 milyon insan ölmüştü. İki cihan harbi ve diğer harplerdeki zayiatlar ile birlikte 20. Asırda 100 milyon insan hayatından oldu denebilir.
Yapısı değişen yeni dünyanın kapısından kapitalizm, komünizm, Nazizm, faşizm ideolojileri girmişti. 1917’de Rusya’da komünist devrim oldu. II. Cihan Harbi bittiğinde ise adaletsiz yapısıyla bugünkü BM kuruldu. İngiltere yerini ABD’ye bıraktı. Okyanus ötesinde bütün dünyaya hükmetmek isteyen kapitalist bir imparatorluk yükselirken Balkanlar’dan, Orta Avrupa’dan Çin hududuna kadar uzayan sahada da SSCB adlı sosyalist bir imparatorluk doğmuştu. Şimdi dünya iki kutupluydu. Vaziyete "kara ve kızıl emperyalizm!" de deniyordu. Gelen zamanın adı "Soğuk Savaş Dönemi" olmuştu. Bu dönem, 1947’de başladı, 1991’de bitti. 1945’te kurulan BM, barışı getiremedi. Kutuplar, yekdiğerini tehdit etmekteydi. Sovyet İmparatorluğu, "işçi-köylü iktidarı!" sloganıyla hem yayılmakta ve hem de gözü kara hareket etmekteydi. Hitler ölmüş fakat SSCB-Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliği’nde Stalin adlı yeni bir kan dökücü ortaya çıkmıştı. Uzak-yakın devletleri tehdit etmekteydi.
Bütün bu sebeplerle 4 Nisan 1949’da NATO-Kuzey Atlantik Andlaşması ismiyle askerî bir teşkilat kuruldu. SSCB’den, Stalin’den tehdit alan Ankara, çare arıyordu. Türkiye, Kore Harbi çıktıktan 5 gün sonra 30 Haziran 1950 tarihinde TBMM kararıyla Güney Kore’ye 1 tugay asker gönderdi. Mehmetçik, "Hür Dünya"nın yanında açık ifadesiyle ABD ile birlikte komünistlere karşı savaşa girdi. 1200 civarında şehidimiz, kaybımız, esirimiz ve gazilerimiz oldu. Böylece bedelini ödeyerek 18 Şubat 1952’de NATO’ya girdik.
Sosyalist blok da 14 Mayıs 1955’te NATO’ya karşı Varşova Andlaşması Teşkilatını kurdu. Askerî ve siyâsî kuruluş 8 üyeliydi. 9 Kasım 1989’da "Utanç Duvarı" da denen Berlin Duvarı yıkıldı. "Demirperde" aralanmıştı. Varşova Paktı, 1 Temmuz 1991’de kendini feshetti. Bunu 26.12.1991’de SSCB’nin dağılması takip etti.
Artık SSCB, Varşova Paktı, Utanç Duvarı, Demirperde Sovyet tehdidi yoktu. NATO’nun varlık sebebi ortadan kalkmış oldu. Şimdi dünya tek kutupluydu. NATO, tabiatıyla masraflı bir varlıktı. Devam etmesi içinse bir gerekçe kalmamıştı. "Feshedelim!" teklifleri dile gelmeye başladı. Ne yapılacağı bilinmiyordu. Bu arada imdada bir görüş yetişti. Bu görüş sahipleri "Yeni düşman, yeşil tehlikedir! Yeşil tehlikeye karşı NATO devam etmeli!" diyorlardı. Ne var ki biçilen bu yeni görev tutmadı. Hıristiyanî taassupla "yeşil tehlike" diyenler, düpedüz İslamî gelişme ve hareketleri kastediyorlardı. Bir ân için Türkiye’nin Müslüman bir ülke olduğunu unutmuşlardı. Bu tereddütlü hava böyle devam ederken Sırp-Boşnak Savaşı çıktı. NATO uzunca bir süre sessiz kaldıktan sonra müdahale etti. Ama zaten zalim, yapacağını yapmıştı.
Konuşulan bu teşkilat, Türkiye’ye karşı hiçbir vakit üzerine düşen vazifeyi yerine getirmedi. Memleketimiz, terör örgütlerinin saldırısına uğrarken yardıma gelmedi. Hâlbuki andlaşmanın 4. ve 5. maddeleri bunu âmirdir. Mısır’da seçilmiş iktidarın devrilmesine yardımcı olmasınınsa izahı mümkün değildir. Diğer yandan 15 Temmuz’da İncirlik’te neler olduğu gün yüzüne çıkmadı. ABD, NATO’yu yedek ordusu gibi görmektedir. Bu hâlden kurtulup bağımsız bir yapıya kavuşması gerekir.
Soru şudur:
-Türkiye örneğinde görüldüğü gibi üye devletler saldırıya maruz kaldığında üzerine düşeni yapmayan, fakat üzerine düşmeyene karışan, dahası yedek Amerikan ordusu durumuna düşmüş bu kurum yaşar mı?
BM gibi, AB gibi NATO da yarınlar için güven vermemektedir. Ayrıca şu da görmezden gelinemez:
Dün Varşova Paktı’na üye olan 8 devletten, Rusya hariç, yedisi bugün NATO üyesi olmuştur. Ukrayna da kabul edilmek üzeredir. Putin, "Amerikan füzeleri, Moskova’yı 15 dakikada vuracak mesafededir. Ukrayna’ya mevzilendiğinde ise 7 dakikada vurabilir. Ukrayna, bizim kırmızı çizgimizdir!" diyor. Bu rahatsız söz, şunu hatırlatmakta:
Amerika bazen "Arap NATO’su" gibi garip bir laf etmekte. Kime karşı, hangi Arap’la? O bir ham hayal iken şu ihtimal pekâlâ gerçek olabilir. Köşeye sıkışmış bir Rusya Federasyonu, etrafına toplayacağı başka devletlerle birlikte kendi NATO’sunu yani yeni bir "Varşova Paktı” kurabilir. Zıddı ortaya çıkınca NATO’nun meşruiyeti artar, yaşama imkânı çoğalır.
.İSLÂM DÜŞMANLIĞINDA TEHLİKELİ TIRMANIŞ!
2021-06-10 02:00:00
İslâm düşmanlığına dair son vak’a, önceki gün Kanada’da yaşandı. Ontario eyaletinin Londra şehrinde 5 kişilik Müslüman bir aile, saat 20.40’ta kaldırımda yürürken bir kişi, arabasını onların üstüne sürerek dördünü katletti…
Ölenlerin ikisi kadın, çocuk yaralı.
Polis, basın toplantısında 20 yaşındaki caninin olayı, kasten ve Müslüman nefretiyle işlediğine dair ellerinde delil olduğunu açıkladı…
Cinayetin, kasten, taammüden, şuurla ve İslâm nefretiyle işlendiğine zerrece şüphe yoktur. Herkes şunu bilmeli ki “Kanada Vak’ası”ndan önce İslâm ve Müslüman nefretiyle işlenmiş başka vahim ve korkunç cinayetler olduğu gibi dünyanın etkin devletleri, samimi ve müessir tedbirler almazlarsa böylesi cinnet ve cinayetlerin devamı da gelir.
Hatırlanacağı gibi Brenton Tarrant adlı Avustralyalı bir genç, 15 Mart 2019 günü Yeni Zelanda’nın Christchurc şehrinde iki ayrı camide, cuma namazı kılmakta olan cemaati, yarı otomatik silahla taramış ve 51 din kardeşimiz şehîd olmuştu. Aşağılık mahluk, bu yakınlarda müebbed hapse çarptırıldı fakat adalet tecelli etmedi. Adaletin tecelli etmesi için idam cezası verilmesi gerekirdi.
Yabancılaşmış aydınlarımız İsveç, Norveç, İsviçre vs.yi barış, huzur, "Beyaz Zambaklar Ülkesi" olarak masalımsı bir üslupla anlatırlar:
-2020 Ağustosunun son günlerinde Norveç’te Sian adlı köktendinci bir Hıristiyan grup, parlamento önünde İslâm ve Müslümanlar aleyhine gösteri yaparak Mushaf-ı şerifin sayfalarını yırtıp daha başka edepsizlikler yaptılar.
-2021’in Nisan ayı sonunda İsveç’in Malmö şehrinin Rosengard semtindeki Müslüman Mezarlığı, bazı İsveçlilerin saldırısına maruz kaldı. Bu radikal Hıristiyanlar, 10 Müslüman kabrini tahrip ettiler.
-Benzer örnekler İsviçre’de vardır; Müslümanların tesettürüne tahammül göstermezler.
-Ham aydınlarımızın, medeniyette emsalsiz gördükleri Fransa’da benzer zulümler, bugün hem de devlet eliyle yaşanmaktadır. 8 Mayıs 1945’te ise Cezayir’de soykırım yapmış, 1 buçuk milyon Cezayirliye kıymışlardı.
-Almanya’da birçok kere, birçok "yabancı"nın evi kundaklanmış ve bu memleketi hayatlarını tüketerek kalkındırmış nice Müslüman Türk ailesi, kısmen veya tamamen yakılarak yok edilmiştir.
-İslâm nefreti hadise ve cinayetler, İngiltere’de de olmaktadır. Diğer yandan Yeni Zelanda ve Kanada, Büyük Britanya’nın genel valilikleridir.
-Amerika’da ise 9/11 Eylül 2001 Tertibiyle İslâm nefreti zirve yapmıştır.
Bugün;
İslâm nefretinin Kanada’dan önceki son örneği İsrail tarafından Filistinli Müslümanlara karşı işlendi. Yeni Zelanda’da katil, cinayet için cuma namazı saatini seçtiği gibi İsrail Başzalimi Netanyahu da Gazze’ye saldırı ve Gazze’yi enkaza çevirmek için ramazan ayını ve Kadir gecesini seçti. 11 günlük dehşetli terörde İsrail, 232 çocuk, kadın, yaşlı, sivil Filistinliyi şehid etti. Terör estiren devlete; Biden yönetimi açıkça, Türkiye hariç dünya susarak destek verdi.
Yunanistan, İtalya ve Fransa’nın sığınmacıları denizin dibine yollamaları da aslında o gariplere bakma aczlerinden değil İslâm muhalifliklerinden ileri gelmektedir. Eğer; vatansız kalmış o, insanlar, Müslüman olmasalardı bu muameleyi asla reva görmezlerdi. Reva görseler de BM ve dünya susmazdı.
Ne var ki İslâm ve Müslüman ve bu kimliğinden dolayı da Türk düşmanlığı yeni değildir. 26 Şubat 1992’de Ermeni kuvvetleri Hocalı’da 613 sivil Azeri Müslüman Türk’e soykırım yapmışlardı. Bunun gibi 1992-95 Sırp-Bosna Savaşı da İslam düşmanlığının eseridir. Sırp Komutanlar, BM Barış Gücü’nden Holandalı albayın göz yummasıyla Srebrenitsa’da 9 bin kişiye yakın Bosnalı Müslüman’a soykırım yapmışlardır.
Stalin’in 18 Mayıs 1944 Kırım Türkleri ve 14 Kasım 1944 Ahıska Türkleri zulümleri, her ne kadar katliam olmasa da sonucu, katliamdan farksızdır. Bu felaketin onların başına gelme sebebi, Müslüman ve Türk olmalarından dolaydır.
Nitekim Müslüman Uygur Türklerinin asra yaklaşan çileleri bugün de devam ediyor olduğu hâlde hiçbir yerde karşılığını görmüyor.
Hâlbuki bazı Avrupa ülkelerinde "Ermeni soykırımı yoktur!" demek hürriyeti bağlayıcı suçtur. İsrail’i kınamak bile anti semitiklik olarak yani Yahudi karşıtlığı olarak çarpıtılıp hürriyeti bağlayıcı ceza doğurur.
Müslümanlarsa bir asırdan bu yana ferden, aile olarak, millet olarak, din olarak, soy olarak her zulme maruzdur. Canları, evleri, camileri, kabristanları… saldırı görüyor ama İslâm düşmanlığı hâlâ suç değildir. BM, "İslâm ve Müslüman Düşmanlığı" üst başlığıyla bir düzenleme gerçekleştirebilir mi?
Gazze Katliamı sonrası ABD Dışişleri Bakanı, Netanyahu’ya gidip zafer kutlaması yapıyorsa böyle bir dünyada bu adalet tesis edilemez.
Tek çıkar yol, Büyük Türkiye’yi inşa etmektir!..
Bunun dışında söylenecek her söz nâfiledir...
.KOMŞUNUN KÜLÜ
2021-06-08 02:00:00
14 Haziran’da Brüksel’de NATO toplantısı yapılacak. Bu toplantıda Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da Yunanistan Başbakanı Kiriakos Miçotakis de ABD Başkanı Joe Biden ile görüşecekler. Bu meyanda Sn. Erdoğan ve Sn. Miçotakis, bir masa etrafına gelerek ikili münasebetleri masaya yatıracaklar. Erdoğan ve Miçotakis arasında gerçekleşecek bu görüşme, Türkiye Dışişleri Bakanı Mevlût Çavuşoğlu ve Yunanistan Dışişleri Bakanı Nikos Dendias arasında yapılan Ankara ve Atina görüşmelerinden sonra gelen görüşme olacaktır. Hatırlanacağı gibi iki Sayın Bakan arasında ilk görüşme Ankara’da geçtiğimiz ramazan ayında ve bir iftar yemeği öncesi olmuş, fakat davetli Bakan’ın bazı yersiz sözleri yüzünden iyi başlayan basın toplantısı, tatsız bitmişti. O tatsızlık, iki devletin itidal ile hareket etmeleriyle Mevlût Çavuşoğlu’nun önce Paşaeli’ni yani Batı Trakya’yı, buranın merkezî şehri Gümülcine’yi ziyaret etmesi ve Müslüman Türklerle bir araya gelmesi ve ardından Atina buluşmasıyla tatlıya bağlandı.
Bu hazırlıkları takiben şimdi iki ülke lideri, üçüncü bir devletin başkentinde bir masa etrafında buluşup konuşacaklar. Bu konuşmanın, Biden etkisinde kalmadan Ankara ve Atina’da devam etmesini temenni ederiz.
Türkiye-Rusya, Türkiye-Ermenistan, Türkiye-İran, Türkiye-Irak, Türkiye-Suriye, Türkiye-Mısır, Türkiye-Yunanistan, Türkiye-Bulgaristan ve diğerleri, komşular olarak konuşup anlaşmak suretiyle belli iş ve sahalarda ittifak ederek yarınlara birlikte yürümek zorundalar. Bu mecburiyet nereden geliyor? Meşhur tarihçi ve sosyolog Muhammed İbn Haldun, "coğrafya kaderdir" der. Adı geçen devletlerin tamamı ile tarihin uzak takvimlerinden bu yana kesişen, çatışan, barışan, yan yana giden kaderlerimiz var. Rusya ile tâ Altınordu Devletinden bu yana çok kere muharebe, nadiren sulh içindeydik. Şimdilerde bu "Harp ve Sulh"ün ikinci yakasındayız. İran, Büyük Selçuklu toprağıdır. Şah İsmail, Şia ideolojisiyle bu iklimi Persleştirerek Türk varlığından koparmış ve ardından hasımlıklar, harpler gelmiştir. Buna rağmen1639 tarihli Kasr-ı Şirin Adlaşmasından bu yana saygılı komşuluk ilişkileri içindeyiz.
Rusya ve İran, Osmanlı Türkü’nün bayrağı altında olmadılar. Saydığımız ve saymadığımız diğer ülkelerin tamamı ile aynı Bayrağı yani ‘Kendi Gökkubbemiz"i ve aynı toprakları ve dolayısıyla aynı kaderi paylaştık. Bizim çeyrek asır evvel verdiğimiz adla "OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu" dediğimiz bu hayatta dindaşlarımız, soydaşlarımız ve gayrimüslim unsur olarak da kültürdaşlarımız vardır. Bu kültürdaşlıkta başı Rumlar ve Ermeniler çeker. Bugün onların farklı hudutlar içinde olmaları Osmanlı Türk ilim, zevk, kültür, üslûp ve hayatından tamamen koptukları anlamına gelmez. Onların bizdeki tesirleri de böyledir. Bu devletlerin her biri ayrı tetkik mevzuudur.
Yunanistan özeline gelince:
Arab’ından Arnavud’una kadar OMT iklimindeki her millet gibi kültürdaşımız Rumlar da bizim medenî ve âdil idaremizde bilâ fasıla 5 asır boyunca yaşadılar. Şu var ki imparatorluğumuzdan ilk kopartılan parça Rumlar olmuştur. İngiltere, Rusya ve Fransa 1820-30 aralığında Mora’da Rum isyanını çıkararak Yunanistan’ı kurdular. Sömürgeci devletler, bunun ardından da hemen bütün imparatorluk unsurlarını kışkırtarak Türkiye’den ayırdılar. Fransız İhtilaliyle efsunlanmış, sömürgeci telkiniyle şartlanmış, bu kültürdaş ve dindaş milletler, Osmanlı varlığından mahrum olduktan sonra modern sömürgeler hâline geldiler. Hem onların dengesi hem dünyanın nizamı bozuldu. Yunanistan o modern sömürgelerden biridir. Bilhassa İngilizler Yunanlıları, devamlı şekilde kullandılar. Anadolu’ya çıkarttılar, Ege onlara ikram edildi, Kıbrıs’ta göz yumdular vs. Ama bu Yunanistan, hiçbir zaman kalkınamadı, ele geçirdiği geniş toprakları dolduramadı, huzur bulamadı. İstanbul’un yarı nüfusu kadar olan bu devletin, kendisinin 10 katı, teknoloji ve savunma sanayii olarak da kıyas kabul etmez şekilde ileride bir Türkiye ile baş etmesi imkânsızdır. Atina’ya aklıselimin hâkim olması gerekir. Komşuluk ve ortak yanlar ön plana çıkarılmalıdır.
Yunanistan, bugün NATO’da ise bunu Türkiye’ye borçludur. İki devlet arasındaki sıkıntılı mevzular şunlardan ibarettir:
Batı Trakya, Ege, Kıbrıs…
Bunların her biri için samimi ve makul davranıldığında çözülmeyecek ihtilaflar değildir. Yunanistan yöneticileri, tarihten bugüne kendilerini kullanıp bozuk para gibi harcayan sömürgeciler yerine 500 yıl kader birliği yaptığı "kültürdaş" olduğu komşu Türkiye’yi tercih etseler bundan bütün bölge kazançlı çıkar.
Komşunun, komşunun külüne muhtaç olması için illa deprem ve illa salgın olması gerekmez. Biz İstiklâl Harbi’ndeki "Yunan Mezalimi"ni unutmuyoruz ama 6-7 Eylül 1955 Hadiselerini de kınıyoruz. Atina’nın 1999 Marmara Depremi’nde yardımımıza koşmasını ise hep hatırlıyoruz…
.ASRIN YATIRIMLARI
2021-06-05 02:00:00
Şartların getirdiği safha itibarıyla sanayi inkılabını yakalayamadığımız için 3 kıt’adan çekilip Anadolu yuvamıza iltica zorunda kalmıştık…
Bugün Suriye, Afganistan’dan vs.’den gelen muhacirlere "sığınmacı" yahut daha kullanılır isimle "mülteci" demekteyiz. Bu topraklarda muhacir, mülteci veya sığınmacı olmayan mı var? 1856 Kırım Harbi’nden 1922’ye kadar hemen bütün imparatorluk teb’ası Osmanlılar olarak Balkanlar, Kuzey Karadeniz, Kafkaslar, Kuzey Afrika, Osmanlı Güney vilayetlerinden büyük kitleler hâlinde hicret etmek zorunda kalarak Anadolu’da hayata tutunduk. Hicret eden bu Osmanlılar, Müslüman Türkler, muhtelif Müslüman unsurlar ve yer yer gayrimüslimlerdi.
1856’dan 2 bin başına kadar geçen zaman, tutunma, var olma mücadelesi, "Başımıza Gelenler"i anlama çabası, düşülen yerden kalkma gayreti ve nihâyet şimdilerde sanayi inkılabı öncesinde kalmış olan Kızılelma’yla buluşarak dünya ile rekabet etme cesareti. Rekabet ve cesaret ikiz kelimelerdir. Müktesebat; kazanılanlar, cesareti, kendine emniyet etme hissini besler, o da rekabete girişme kararlılığına imkân verir. Bu dediğimizi şöyle izah edebiliriz. Sanayi inkılabını yitirme talihsizliği, bize med hâlini, büyük ufuklardan Anadolu’ya sığınma mecburiyetini yaşattı. Katlanılan bu zorluğun doğurduğu fakirlik bir buçuk asır sürdü. Şimdilerde med hâli, yani çekilme, kabuğuna dönme dönemi bitmiştir. Şimdilerde cezir, açılma dönemindeyiz. Artık "Bölge Devletiyiz". Ama bölge devleti olmak bize yetmez.
2023 Büyük Türkiye, 2053, 2071 Cihan Devleti Türkiye Kızılelma şavkımaları o yetmezliğin idrak, şuur ve ilânıdır. Son senelerde bir taraftan işgal teşebbüsü, darbeye kalkışma gibi içeriden ve dışarıdan gelen ihanetler savılırken öbür tarafta ‘Ezan’ın yükselmiş olduğu ve yükselmekte olduğu her toprağa ayağımızı basmaktayız.
İçeride Ayasofya-yı Kebîr Câmi-î Şerifi’ne iadeyi itibar ederken, beri tarafta Taksim Câmiî Şerifi’ni Taksim Meydanı’na billurdan bir taç gibi nakşettik, Çamlıca zirvesinde Çamlıca Câmiî’ni ve lâle endamlı bir kule yükselttik. Daha onlarca müstesna câmiî, tapu mührümüz olarak bu toprakların siciline geçirdik.
Marmaray, Avrasya Tüneli, Ovit Tüneli gibi tüneller, Yavuz Sultan Selim, Osman Gazi, Kömürhan gibi köprüler açtık. Savunma sanayiimizde SİHA’lar, İHA’lar, denizaltılar, tanklar yaptık. İstanbul’da İstanbul Havalimanı diye dünya çapında büyük bir eser verdik. Daha birçok hava meydanı hizmete açtık. Çok sayıda yüksek değerde hastaneyi hizmete kazandırdık. Sağlıkta bölgenin merkezi olduk. Hızlı trenleri vatandaşın hizmetine verdik. Karadeniz’de doğalgaz, topraklarımızda petrol bulduk, kapatılmış kuyularda petrol olduğunu keşfettik. Libya’dan Karadağ’a, oradan Yemen’e kadar açıldık. Türkiye yüz ölçümünün yarısı nisbetinde Mavi Vatan sahibi olduk. Suriye’nin kuzeyinde arka arkaya tarihî askerî harekât(lar) yaptık. Kuzey Irak’ta teröre karşı son 40 yılın en büyük operasyonlarını gerçekleştirdik. Dışarıda ve içeride bölücü terör örgütü ve diğer örgütlere öldürücü darbeler vurduk. ABD, AB, Fransa, Almanya, İngiltere, Rusya, Çin ile masalarda eşit taraflar olarak müzakereler yapma dönemini başlattık. Ermenistan ve Yunanistan’a, bilhassa da İsrail’e meydanın boş olmadığını ihtar ettik. Başına buyruk hareket etmelerini önledik. Mazlumların ümit ışığı olduk. Değişik ülkelerden gelen 5 milyon mülteciyi misafir ettik. Memleketimizi vatan olarak seçenleri, birlikte büyümemize ortak yaptık…
Yukarıda kalkınma, büyük devlet olma, cihan devleti hedefine yürüme hamlelerimizin hepsini saymadık. Bunlar, hangi iktidar döneminde hayat bulmuş olursa olsun imza sahibi için büyük şereftir. O iktidarın yüz akıdır.
Ancak; asıl şeref milletimize aittir. Türk milleti, seçimlerde dilediğini vekâleten iktidar yapmaktadır. Binaenaleyh asıl iktidar olan milletin kendisidir. Türk milleti, büyük acı ve yoksulluk zamanlarını arkada bırakarak iki binin başlarında sadece kol kuvvetine dayalı sanayi inkılabını değil, teknoloji ve elektroniği, interneti de yakaladı.
Vardığımız başarı, alınan müjdeler büyüktür. Bu büyük başarıda, dile gelen müjdede milletimizin alın teri ve duası vardır. Gayretleri destekleyen bu dualarla gaz ve petrol bulunduğu gibi Karadeniz’den verilen müjdeler -inşallah- bu sektörde uzak olmayan bir gelecekte ihracatçı olacağımızı da haber vermektedir. Milletin verdiği vekâleti layıkıyla yerine getirerek bu şanlı yürüyüşü gerçekleştiren, asrın yatırımlarına imza atan, ecdadın ruhunu şâd eden ve yeni nesillerin alnında Büyük Devlet aydınlığının parlamasına vesile olan hangi iktidar olursa olsun o iktidar, takdir ve tebriki hak etmiştir.
Hak ile bâtılı ayırt etme feraset ve kabiliyetine sahip Türk milleti, bu takdir ve tebrik hissinden dolayıdır ki kendi hür iradesiyle aynı iktidarı çeyrek asra yakındır ayakta tutmaktadır.
Kızılelma, takip edildikçe, müjdeler bitmedikçe destek devam eder…
.TARAFSIZ BAŞKAN
2021-06-03 02:00:00
Şu gün itibarıyla siyasi tezler ikiye ayrılmış bulunmaktadır:
Muktedir görüş, yeni bir sisteme geçildiğini; "Cumhurbaşkanlığı Sistemi" denen bu nizâmın, yapılması kat’i şekilde zaruret olan yeni anayasada müesseseleşeceğini dile getirmektedir. Muhalif görüşse, anlaşma imkânı olmadığından darbe ürünü bile olsa mevcut anayasada kalınmasını fakat "iyileştirme" ve "güçlendirme" yapılarak "Parlamenter Sistem"e rücû edilmesini -ısrarla- ifade etmektedir.
Bu ikinci teze dair tek müşahhas teklifi İYİ Parti yaptı. Burada "kuvvetler ayrılığı" gibi kayıtsız kalınmayacak daha başka görüşler olsa da asıl nirengi noktası "tarafsız cumhurbaşkanı" konusudur. Bu, diğer muhalif partilerin de ana fikridir.
1876’dan bu yana gündemimizde olan bu tarafsızlık mes’elesi üzerine "îmâl-i fikr" edelim; görüş geliştirelim:
Malûmdur ki 1876, "Kanun-ı Esâsi" adlı ilk anayasamızın kabul ve ilân edildiği ve ilk meclisin açıldığı tarihtir. Hakan, Abdülhamid Han’dır. Anayasa, bîtaraf yani tarafsız hükümdar nizamını getirmiştir. Bundan dolayıdır ki eli kolu bağlı Sultan, ilk bir buçuk sene devletin felakete gidişini içi kan ağlayarak yalnızca seyredebilmiştir. Cuntadan güç alan Hükûmet, devleti 877/78 Türk-Rus Harbine sürükleyerek binlerce yıllık tarihimizin en büyük felaketine yol açmıştır. Bunun üzerine Padişah, anayasayı mer’îyette bırakmış ve Meclisi feshederek dizginleri eline almıştır. Ancak dışarıdan ve içeriden gelen yıkıcı faaliyetler durmamıştır. Bu faaliyetlerle 1908’de meşruti idare ikinci defa ilân edildi. Padişah, tekrar tarafsız konuma mecbur bırakıldı. Bu hâl de 9 aya yakın sürdü.
Ancak; Sultan Hamid gibi diplomasi dehâsı bir hükümdarın bîtaraf mevkide de olsa işbaşında bulunması İttihad ü Terakki Fırkası, Hükûmet ve ecnebi sevk ve idaresindeki münevverleri rahatsız ediyordu. Bu sebeple devrin Gezi Olayları, devrin 6-7 Eylül Olaylarından başka bir şey olmayan 31 Mart Vak’ası tezgâhı sahnelendi ve Abdülhamîd-i sâni, hal edilerek nezarete alındı. Yerine biraderi Sultan Mehmed Reşâd Han getirildi. V. Mehmed Reşâd, tam mânâsıyla tarafsızdı. Şekil tamamdı. Çok partili hayata geçilmiş, demokrasi, sandık vs. işlemeye başlamıştı. Ne var ki devletin I. Dünya Harbi’ne girmesini, Padişah da Meclis-i Meb’usan da sonradan öğrendi.
Eğer;
Sultan Abdülhamid Han’ın eli-kolu bağlı kalmasaydı imparatorluk, iki kanadında Kafkaslar ve Balkanlarda ve bilhassa Balkanlarda çökmeyecekti. Bunun gibi; meşrutî nizâm sebebiyle tarafsız ve iradesiz olan Sultan Reşâd Han, irade, salahiyet ve müeyyide tatbik edebilme kudretine malik olsaydı devlet I. Dünya Harbi’ne girmeyecek; felaket, 37 yıl sonra kaldığı yerden işe başlayarak memleketi bitiremeyecekti…
Belki de şu yaşananlardan dolayıdır 1924 Anayasası, tarafsız reis-i cumhurluğu terk ederek bugünkü söyleyişle "partili cumhurbaşkanlığı"nı getirdi. 1923-1961 arası, Partili Cumhurbaşkanlığı dönemidir. Tarafsız cumhurbaşkanlığı sistemini, 27 Mayıs darbecilerinin hazırlattığı 1961 Anayasası getirmiştir. O kadar ki Hukuk Fakültesinin birinci sınıfında bize "Cumhurbaşkanı da bayrak gibi semboliktir" cümlesini öğretmişlerdi.
Yakın tarihimizde tarafsızlıklarıyla şöhret bulmuş iki devlet başkanı vardır. Sultan Mehmed Reşad ve Cumhurbaşkanı Fahrî Sâbit Korutürk. Bunlar çâresiz tarafsızlıklardır. Abdülhamid Han’ın vazifesinin bidâyet ve nihâyetindeki dönemleri de ihmal etmeden Sultan Reşâd’la alâkalı tespitimizi yukarıda resmettik.
Cumhurbaşkanı Korutürk’e gelince:
1973-80 arasında devletin başında oldu. Çok netameli günlerdi. Az arkada bir kanlı darbe ve bir muhtıra vardı. Terör ve kaos, sokağa hâkimdi. Günde 20-25 genç ölüyor, 3 ayda bir hükûmet değişiyordu. Bunlar olurken Çankaya’nın sakini sadece seyrediyordu. Sultan Reşad, hiç olmazsa Çanakkale muharebeleri döneminde "asker evlâdları" için şiir yazıyordu. CB Korutürk bunu da yapamıyordu. Bu gidişatın sonu, 12 Eylül Darbesine çıktı.
Sultan Reşad’ın I. Cihan Harbi’ni, Cumhurbaşkanı Korutürk’ün de terör ve darbeyi önleme güçleri var mıydı? En azından "hayır yoktu!" denemez. Böyle bir hüküm, salahiyet vermeden itham etmek olur.
Yetkisiz ve tarafsız devlet başkanlığı sistemi, bir imparatorluğu elimizden aldığı gibi 1960-2010 yılı arasındaki yarım asrımızı da çalmıştır…
Bugün muhalefet, bir Cumhurbaşkanının partisi olmayınca onu tarafsız saymaktadır. O zaman 1923-1960 arası CHP ve DP’li 3 reis-i cumhur için ne denecektir? Bir insanın yahut devlet başkanının tarafsız olması için, partisiz olması şart değildir. Cemal Gürsel, partili değildi, Ahmet Necdet Sezer de partili değildi. Ama bu isimlerin dünya görüşleri belliydi. Kurduğu ANAP’tan istifa ederek Meclis’te usulen and içip Çankaya’ya çıkan Cumhurbaşkanı Turgut Özal tarafsız mıydı?
İnsanları tarafsız yapan, aidiyetleri değil, vicdanları, hakkaniyetleri, adalet anlayışları, dürüstlükleri ve fikir ve hukuk namuslarıdır.
Atalarımız ne kadar veciz söylemişler:
-Bîtaraf olan, bertaraf olur.
"Tarafsız kalan yok olur!" demek. Kim bilir bedeli ne kadar pahalıya ödenmiş ki dudaktan bu söz dökülmüş…
Meşrutî dönemde de Cumhuriyet döneminde de devlet başkanlarına "Sen, burada otur, çay-kahve iç, misafirlerinle hoşça vakit geçir" der gibi onların elini kolunu bağlamanın nelere mal olduğunu düşünüp öylece "tarafsız cumhurbaşkanı" demeli. Bugünkü bir hatayı gelecek birkaç asrın nesilleri çekmekteler. 1293 yani 1877/78 Felaketi yaşanmasaydı sonraki felâketler sökün etmez, I. Dünya Harbi’ne girmesek zirveden tabana düşmezdik.
Millî ve yerli olmak, tarafsızlıktan kıymetlidir…
.DÜN, BUGÜN, YARIN!
2021-06-01 02:00:00
İki siyasi ittifak;
Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı…
Bu iki taraf, ülke 2023 Büyük Türkiye şafağına hazırlanırken, bu millete layık ve bu iklime yakışır sivil ve millî bir anayasa inşâı hususunda anlaşırlar mı?
Hayır;
Ufukta maalesef böyle bir ihtimal gözükmemektedir. Gözükmek bir yana CHP genel başkanı Sn. Kılıçdaroğlu, halka giderek "yeni bir anayasa yapılsın mı yapılmasın mı?" diye sorulmasını teklif etmektedir. Böyle düşünmek ve bu düşünceyi seslendirmek mer’i, yürürlükte olan darbe anayasasına sahip çıkmaktır…
1982 Anayasası, 12 Eylül 1980 Darbesinin dipçikli ve postallı bakıyesidir. Cunta tezgâhında imâl edilmiş olan bu anayasa 20 değil, 120 kere tadil, tebdil ve ıslah edilse bile cuntanın emir ve komuta izlerinden kurtulamaz. Bunun içindir ki tertemiz, yepyeni bir anayasa yapmak zaruret ve mecburiyettir.
Bundan dolayı MHP, 100 Maddelik bir anayasa taslağı hazırlayarak Cumhurbaşkanı Erdoğan’a sundu. AK Parti de yakında sunumunu gerçekleştirecek. Cumhur İttifakı’nda yeni bir anayasa yapılması; geçen iki yıllık tecrübeden de istifadeyle hazırlanacak bu anayasada Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nin müesseseleşmesi ve seçimlerin 2023 Haziran ayında olması hususlarında tam bir fikir birliği vardır.
Buna mukabil;
Her rengiyle bütün muhalefet,
Erken seçim yapılması ve parlamenter sisteme dönülmesini istemektedir. Millet İttifakı’na dâhil olsun veya olmasın muhalefet cephesi, bu iki noktada hemfikirdir. Lakin bu fikrin hayat bulması konusunda dağınık vaziyetteler. İYİ Parti esas itibarıyla ve bilhassa tabanıyla HDP’ye mesafelidir. CHP’dense Türkiye Partisi olmayı samimiyetle benimsemeyen bu parti ile ittifak kurmak bir yana Millet İttifakı iktidar olduğunda HDP’ye Bakanlık verilmesi sesleri yükselmektedir.
HDP ise kendisini perde gerisinde tutmaya devam eden ortaklarına "bizi yok sayarsanız iktidar olamazsınız, iktidar olmak için bize muhtaçsınız!" ihtarını yapıyor.
Fikren ve fiilen mütecanis, homojen bir yapıda olmayan Millet İttifakı’nın gündeminde yeni ve sivil bir anayasa yoktur. Darbe artığı kelepir bir maddeler manzumesi olan metin, içe sindirilmiştir.
Millet İttifakı tarafından sadece bir çalışma ve bir teklif işitildi.
Çalışma,
İYİ Parti’nin.
Ancak bu, bir yeni anayasa hazırlığı değil, verdikleri adla "iyileştirilmiş ve güçlendirilmiş parlamenter sistem" arayışı. "Yeni anayasa ihtiyaç mı diye halka soralım?" Teklifini yukarıda değerlendirdik. İYİ Parti’nin adı geçen çalışması, Kılıçdaroğlu’nun galiba ayaküstü ettiği bu sözden daha eskidir. İYİ Parti, vaki teklifinde mevcut meclis terkibiyle yeni bir anayasa yapılmasının mümkün olmadığı gerekçesiyle sıfırdan anayasa inşâı değil, sadece parlamenter sistem restorasyonu yapma isteğindedir. "İyileştirilmiş ve güçlendirilmiş" payandalarına ihtiyaç gereğini dile getirmekte.
İyileştirme, daha ziyade bir tıbbî kavramdır. Hasta olanının iyileştirilmesine uğraşılır.
Güçlendirme ise zelzele ile alakalıdır. Depreme dayanıklı olmayan binalar güçlendirilir. Dolayısıyla bu iki mefhum, zımnen, bu ülkenin hasta ve yıkılma tehlikesi taşıyan parlamenter sistemi terk ederek Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne geçtiğini ifade ediyor.
Olması elzem olan,
geriye dönmek değil, Cumhurbaşkanlığı Sistemi hakkında konuşmaktır. Hiç kimse, yeni sistemin eksiksiz ve kusurdan âzâde olduğunu söylemiyor. Hata ve eksikleri telafi için geçmiş iki yıllık tecrübeden faydalanmak mümkündür.
Mesela:
Bize göre
"Cumhurbaşkanlığı Sistemi" değil,
"Başkanlık Sistemi" denmelidir.
Ayrıca;
Salahiyeti, en fazla mevcut Cumhurbaşkanı yardımcısının yetkisi kadar olan bir Başbakan olmalıdır. Devlet hayatımızda tarih boyunca Hakan, Sultan, Padişah, Reisi-i Cumhur, Cumhurbaşkanı’nın yanı sıra Vezir-i Âzam, Sadrazam, Başvekil hep olmuştur. Dediğimiz gibi yardımcılardan birine bu unvan verilebilir.
Muhalefetin say-u gayretini, enerjisini köhnemiş bir binayı tamirle ayağa kaldırmaya harcamak yerine buna benzer tekliflerle yeni sistem için kullanması çok daha isabetli olacaktır. Anayasalar, sistemler, Külliyeler, Kanallar vs. iktidaralar için değil, millet ve devlet, bugünlerimiz ve yarınlarımız içindir…
*
Perşembe günü; bir sonraki yazımızda "Tarafsız Başkan" mevzuunu tahlil edeceğiz. Tarafsızlık adına yetkileri budanmış devlet reisleri döneminde büyük felâketler yaşadık
.ŞÜKRAN
2021-05-29 02:00:00
Derin bir hasret, büyük bir rüya, muazzam bir arzuydu…
Taksim’e cami yapılması fikri.
Yolumuza çekilmek istenen nice haçlı setine rağmen yüce Allah’a nihayetsiz hamd ü senâlar olsun ki sonunda, bir Fetih Şafağında hakikat oldu. Taksim semti, muhteşem bir camie, Taksim semaları Ezân-ı Muhammediyeye kavuştu.
Son tuğla da yerine konarak coğrafî olarak Fetih tamamlanmıştır. Taksim’e, Beyoğlu’na, "Azîz İstanbul"a, 85 milyon Türk vatandaşına, 2 milyar İslâm Ümmeti’ne mübarek olsun. İnşallah dünya durdukça dursun, ezanları susmasın, cemaatsiz kalmasın. Süleymaniye, Yavuzselim, Ayasofya, Mihrimah Sultan… câmileri şahsında bütün ata camilerin ve kardeş camilerin gözleri aydın olsun.
Taksim de kalblerimiz de hasreti çekilen bir mabede kavuştu. Ancak; daha yapılması gereken başka camiler de var. Bunlardan biri Karaköy Câmiî’dir, diğeri koparılan fitne yüzünden inşâ teşebbüsü başlamadan duran Topçu Kışlası Camiî ve Sultan Abdülaziz Han Câmiî’dir. Bu sonuncusunu yüzde 99 isim, ilk defa duyuyordur. Böyle bir câmi var mıydı, varsa neredeydi? Böyle bir câmi yoktu, tasavvurdu, fakat olacaktı:
Bilindiği gibi Dolmabahçe Sarayı’nın kuzeyinde yükselen ağaçlıklı yamacın üstünde kocaman bir düzlük vardır. Bugün bu düzlükte bir yabancı otel yükselir. Otel yapılırken Dolmabahçe Saray-ı Hümayunu’na vereceği muhtemel zararlardan dolayı çok tartışılmıştı. Saray’a bir ziyanı dokundu mu bilmiyoruz. Ancak bildiğimiz başka bir gerçek var:
Sultan Abdülaziz Han, bu düzlüğe, Boğaziçi’ne hâkim bu mekâna bir câmi yaptıracaktı. Proje hazırlanmış, temel atmak için saha temizlenmeye başlanmıştı. Tam o sırada darbe yapılarak sultan şehîd edildi. Mevcut otel, başka yere nakledilerek buraya fikrin sahibi Sultan’ın ismiyle bir cami inşa edilebilir. Böylece Büyük Çamlıca Camiî de yalnızlıktan kurtulmuş olur.
Bu camilerden ikisi müktesep haktır. Karaköy’de ve Taksim Topçu Kışlasında camiler vardı. İnşa edilirse hak iade edilecektir. Sultan Abdülaziz Hân’ın isminin verilmesini teklif ettiğimiz câmi teşebbüsü de bir müktesep haktır ve yapılması devlette devamlılığın gereğidir.
Denebilir ki;
"Nice yerde, nice cami yok edildi?"
Doğru; fakat Vakıflar teşkilatı, bankacılık ve spor kulübü işletmeciliği için kurulmamıştır. Nerede ne varsa tespit edilip haklar iade edilebilir. Kaldı ki bizzat da şahidiz, Vakıflar İdaremiz, yurt içi ve yurt dışında boş arsa hâline gelmiş çok değeri, yeniden mânevi zenginliğimize kavuşturdu.
Şu yazdıklarımızı bazıları yadırgayabilirler. 40 yıl öncesinde Taksim’e câmi yapılması teklifini ilk defa gündeme getirdiğimizde de dudak bükenler olmuş olabilir. Bize düşen, düşündüğümüzü paylaşmaktır. Niyet halisse, Cenâb-ı Hak, o fikrin kuvveden fiile, mücerredden müşahhasa kavuşması için gönüllere ateş düşürür bu gâyenin kara sevdalıları çıkar ve fikir hayat bulur.
Ezansız ve minaresiz belde Taksim’e cami yapılması için meçhul vakitlerden bugüne her kimin ne emeği olduysa Allah, onların cümlesinden râzı olsun. Asıl teşekkürse Fatih Sultan Mehmed Han Hazretlerinedir. O Cihangir Hakan, ufkunda Kızılelma olduğu hâlde henüz 21 yaşında iken ulu mürşidler refakatinde, yiğit alperenleriyle Konstantiniyye’yi İslâm’ın imânı, Türk’ün adaleti ile buluşturmasaydı belki de Osmanlı devleti, daha Cihan Devleti olamadan tarih sahnesinden çekilecekti. Biz de bugün olmayacaktık. Fatih’in ve askerlerinin hakkı ödenemez.
Ama...
Asıl teşekkür…
Asıl şükran:
Şanlı Peygamberedir, sallallahü aleyhi ve sellem.
İslâm aydınlığı, yerküreyi yeni ışıtmaya başlamıştı ki Kânatın Efendisi, ufukları aşan bir nazarla o müjdeyi verdi: "Konstantiniyye elbette fetholunacaktır! O’nu fetheden emîr ne güzel emîrdir, onun askerleri en güzel askerlerdir!!!"
Müthiş bir haber!
Kaç asır boyunca İslâm kumandan ve neferleri bu müjdeye nail olmak için İstanbul önlerinde göründüler. Fakat kader, o bahtiyarlığı, genç bir Sultan’a bahşeyledi. Şâyet, asırlar evvelinde öyle bir müjde verilmesiydi mümkündür ki Alparslan Malazgirt’te Anadolu’nun kapılarını açmayacak, cedleri bu kapıdan geçmiş olan Sultan Mehmed Han da 29 Mayıs 1453 günü Eğri Kapu’dan İstanbul’a girmeyecekti. Olabilir ki Konstantiniyye diye bir gündemleri de olmayacaktı.
Her nimeti, her güzelliği kâinatın hatırına yaratıldığı Sevgili Peygamberimize borçluyuz.
Taksim’e câmi yapılması; yalnızca Fetih şehîd ve gazilerini, yalnızca Hazreti Fatih’i değil, muhakkak ki en evvel Peygamberler Peygamberini râzı ve memnun etmiştir. Biz böyle inanıyoruz. Yine inanıyoruz ki bu memnuniyet, işaret ettiğimiz diğer câmilerin de kazanılmasıyla şahikaya ulaşacaktır.
Câmi, toprağı, vatan kılan mukaddes tapu mührüdür.
Minareler, gök kubbemizi tutan nurdan sütunlardır.
29 Mayıs 1453, bu ihtişamın şafak vaktidir.
.ATEŞKES ŞARTLARI
2021-05-22 02:00:00
İsrail, 21 Mayıs 2021 Cuma gecesi saat 02.00 itibarıyla tek taraflı olarak ateşkes ilân etti. Bu silah bırakma, mütareke, ikiyüzlü Batılı başkentlerin, hiç sıkılmadan sarf ettikleri "taraflara itidal tavsiye ediyoruz" gayrı samimi sözleri kadar sahtekârcadır…
Başlayacak cuma gününde yeryüzünün her tarafında cuma namazları kılınacak ve namazı müteakiben milyonlar, meydanlara çıkıp Başzalim Netanyahu ve İsrail’i en şiddetli dille protesto edeceği için Tel Aviv, bu kararı almış olabileceği gibi muhtelif dünya şehirlerinde insaf ve vicdandan nasipli milyonların giderek artan protesto alevlerini söndürmek için de böyle bir kurnazlığa gitmiş olabilir.
Ne ateşkesi?
Hangi ateşkes!
Ramazanı, orucu, iftarı, ibadeti, huzur ve huşuyu, Kadir gecesini, Bayramı zehir ettikten, yüzlerce çocuk, kadın ve bebeği ve bir o kadar sivil Filistinliyi hunharca katlettikten, yetimlere yetim, öksüzlere öksüz ekledikten, anne-babaların elinden çocukları aldıktan, Gazze’de taş üstünde taş bırakmadıktan, şehri harabeye döndürdükten sonra "ateşi durdurdum sen de ateş etme!" demenin namuslu bir tarafı olabilir mi? İmkânı var mı ki ateş etsin? İki tane el yapımı iptidaî roket silah mıdır? En gelişmiş bombardıman tayyarelerine karşı basit roketlerle mücadele edilmekte.
Geçmişte de yine ramazanlarda, yine katliam ve yıkımlardan sonra zaman kazanmak, öfkeleri dindirmek için ateşkesler ilân edildi ama yapılan bir göz boyama idi. Günü gelince kalınan yerden devam edildi ve ortaya bu felaket manzarası çıktı.
Başbakan değil; Başzalim Netanyahu, soykırım suçlusu olarak yargılanıp cezalandırılmayacaksa dünya, Stalin, Hitler ve Miloseviç’ten özür dilesin. Terör devleti, 75 yıldır, hayatlarına kıydığı veya sakat bıraktığı kaç yüz bin Filistinli varsa onların can bedelini ve yakıp-yıktığı ne varsa onların mâlî tutarını ödemeyi kabul etmedikçe ateşkes olmaz, savaş bitmez! 75 yılın muhasebesi neticesinde çıkan ağır harp tazminatının yarısı derhâl ödenmeli, kalan kısmı da 5 yıl içinde ödenmek üzere eşit taksitlere bağlanmalıdır. Ateşkes şartlarından en vazgeçilmez olanlardan biri İsrail’in 1948 hudutlarına çekilmesidir. "1967 Şartlarına dönülmeli!" bir BM masalıdır, İsrail’in gasplarını meşrulaştırma kurnazlığıdır. Kabulü mümkün değildir.
Covid denli bu musibet yönetim, 75 yılda verdiği ziyanların karşılığı olan ağır bir harp tazminatını ödemedikten, Kudüs’ün yakasından düşmedikten, başkent olarak Tel Aviv’e dönmedikten, mübarek ve muazzez Mescid-i Aksa’yı tâcizden vazgeçmedikten, "yerleşimci" denen gaspçı haydutlar, çaldıkları mülkleri sahiplerine iade etmedikten… adalet yerini bulmadıktan, mazlumların da yüzü gülmedikten sonra ateşkes ilânı, sadece sinsi bir göz boyama, kurnazca zaman kazanma ve adi bir hileden başka bir şey değildir.
İsrail, hatta harp tazminatını eksiksiz ödese, Başzalim ceza mahkemesinde yargılanırken hapishanede intihar etse, BMGK üyeleri İsrail’e kefil olsa bile bölgenin sahibi Türkiye Cumhuriyeti, kendisi veya İİT yoluyla bilvesile KKTC, Lübnan ve Ürdün’e yerleştirdiği kara gücüyle Gazze açıklarında bizzat dolaştırdığı deniz gücünü asla geri çekmemeli, TSK Filistinli gençlere askerî eğitim vermeye devam etmeli, devletimiz, Filistin’e satış ve hibe yoluyla silah ve mühimmat vermekte geri durmamalıdır. ABD, İsrail’e silah satıyorsa; Türkiye de Filistin’e neden satamasın? Ayrıca; bir kere daha dile getirelim ki Türkiye ve Filistin, mutlaka MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yapmalıdır.
Birinci Dünya Harbi, bitmemiştir.
Hesaplaşma tamamlanmamıştır.
Tarih, şümullü bir çağrı içindedir.
Mehmetçik nizâm-ı âlem içün can vermiştir.
Şimon’un parası, Mehmetçiğin îmânı vardır.
Îman, paraya; madde, mânâya galip gelecektir.
Galiçya’dan Filistin’e devam eden Memalik-i Osmaniye’deki Türk Şehîdliklerinin nazarı üstümüzdedir.
ZAFER, FİLİSTİN'İNDİR!!!..
2021-05-18 02:00:00
Filistin, 1914’ten; daha gerçeği Abdülhamid Han’ın 1909’da tahttan indirilmesinden bu yana çile çekmektedir. Kadını, kızı, delikanlısı, erkeği ve yaşlısıyla Filistinli, ümmetin çağımızdaki -âdeta- en yiğididir.
Filistinli, Mescid-i Aksa’nın sâdık muhafızları, I. Cihan Harbiyle sonrasında ‘30’lu, ‘40’lı, 60’lı yıllarda ve sürüp gelen yıllarda büyük acılar yaşadı. Çok ıstırap çektiler, çok şehîd verdiler. Ama 2021 senesinin Leyle-i Kadr’i öncesinde başlayıp bütün bayram süresince devam eden ve hâlen de devam etmekte olan şu mezalim gibisi hiç görülmedi, hiç yaşanmadı.
Başzalim Binyamin Netanyahu, Filistinlilere soykırım uygulamaktadır. İnsana bu gayrı insanî vahşeti reva gören İsrail terör devleti, ordusu terör örgütüdür. İsrail İnsan Hakları Derneği de İsrail’i savaş suçu işlemekle itham etmektedir. Kendi hava kuvvetlerinde pilotluk yapmış insaf sahibi bir Yahudi, İsrail’i terör devleti, ordusunu terör örgütü olarak ilân ediyor.
Stalin, Hitler ve Miloseviç’in yolunda olan Başzalim Netanyahu, korkunç bir katliam yapmakta, bir milleti ortadan kaldırmaya çalışmaktadır. Milletlerarası ceza mahkemesinde yargılanıp en ağır şekilde cezalandırılmayı hak etmiştir.
Ne var ki suçlu, sadece Başzalim değildir:
ABD Dışişleri, Pentagon ve Beyaz Saray sözcüleri, ağızlarını her açtıklarında yüzleri hiç kızarmadan "İsrail, kendini savunmaktadır, İsrail’le iş birliği yapmaya hazırız!" diyebilmekteler. Önceki Amerikan Başkanı Donald Trump’ın İsrail’in başşehri olarak Kudüs’ü tanıması ve ardından ABD sefaretini Tel Aviv’den Kudüs’e nakletmesi ve BM kararlarına aykırı olarak Golan Tepelerinin İsrail’in mülkü olduğunu ilânı Başzalim'i şımartmıştı. Şimdiki Başkan Joe Biden, şımartmaya devam etmektedir. Başzalim, gerek Washington’dan ve gerekse İsrail bayrağını resmî kurumlarına asan Avusturya, Çekya… gibi devletlerden aldığı destekle katliamını şiddetlendirdiği gibi "sivil yerleşimci" adlı gasp ve talan sürüsünü de başıboş bırakmıştır.
Suçlu tek başına ne İsrail, ne de Başzalim’dir. İsrail’e destek veren her merkez, her kişi ve katliamı durdurmayan BM suça ortaktır. Bu haçlı-siyon ittifakına katılan bazı Körfez ülkelerinin sözde veliahdları da suçludur.
Kör dünyayla gâfil İslâm âleminin gözü önünde soykırım yapılırken BM-Birleşmiş Milletler âciz, AB-Avrupa Birliği ve AK-Avrupa Konseyi umursamaz, İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı, Türk Konseyi, D-8’ler… zavallıdır. İİT ancak kınama kararı alabiliyor. BM, ABD yüzünden kınama kararı bile alamıyor. Soğuk savaş dönemi eseri böyle bir köhnemiş BM’nin varlığı lüzumsuzdur. Yıkılıp yeniden kurulması şarttır. İİT üyesi 57 devlet o cesareti gösterip de BM’den çekilse bu tiyatro teşkilat çöker.
Biz, Binyüz başlarında Müslüman olduktan sonra bin yıldır İslamiyet’e en yüksek hizmeti veren tek devletiz. İslâm âlimleri, Asr-ı saadetten sonra bu dine en büyük hizmeti, Müslüman Türklerin; Osmanlıların verdiğini ifade etmektedirler. Böylesi büyük bir şerefi bize miras bırakan ecdadımızdan Allah, râzı olsun. Allah, bugünkü devletimizle onu idare edenlerden de râzı olsun. Şimdi de Filistin ve diğer mazlumlar için yalnızca biz çırpınmaktayız.
Ankara’nın yapacağı işler vardır:
1-Filistin’le MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması imzalanmalıdır.
2-TSK, Filistinli gençleri getirterek onlara askerî eğitim verip vatanlarını müdafaa için geri yollamalıdır.
3- Filistin Hükûmeti isterse TSK, mültecilerle Türklerden gönüllüleri eğitim için Filistin’e yollamalıdır.
4-Türkiye, Filistin’e silah, araç-gereç ve mühimmat yardımı yapmalıdır.
5-Kimse aklından çıkarmasın ki Filistin’in Kıbrıs’tan farkı yoktur. Filistin düşerse Kıbrıs ve Mavi Vatan düşer, Anadolu tehlikeyle burun buruna gelir.
6- İsrail’le olan dostluğundan dolayı Azerbaycan’ın dikkati uyandırılmalıdır. İsrail, Türkiye’yi -belki İran’ı da- kuzeyden kuşatmaya çalışmaktadır.
7-Kimse unutmasın ki I. Dünya Harbi bitmemiştir.
Soru şudur:
Bazı haçlı merkezlerin desteğini de alan bu siyon kuvvetle arada böylesine büyük fark varken zafer nasıl olur da Filistin’in olur? Hayır; o bir gerçek ama, Afganistan’ın SSCB tarafından işgal edildikten sonra nasıl yıkıldığını anlatmayacağız. Önümüzde daha taze, çok yeni hakikatler var:
İki oğlu ve zevcesi şehid düşmüş, bir oğlu da kayıp; bir baba, etrafındakilerle bunları konuşurken bir oğlunun daha şehadet haberini alıyor. O ândan itibaren beş aylık bebeğiyle tek başına kalmıştır. Buna rağmen o Filistinli babanın gözlerinde tek damla yaş yoktur! Metanetinde sarılma yoktur! Dudaklarında ise muhteşem cümle vardır:
-Elhamdülillahi Rabbil âlemin âlâ küllî hâl/Her hâl ve şart altında âlemlerin Rabbi Allah’a hamd olsun!
Başka bir misal:
Daha genç kızlığın başlangıcındayken, her şeyden evvel düşmanın kelepçesiyle tanışan, bileklerine ters kelepçe takılırken Başzalim'in haydut askerlerine tepeden bakarak onların zavallılığına gülen haberlerde görülen o genç kız… ve diğer Filistinli yiğit kızlar, oğlanlar ve analar, babalar.
Herkes bilsin ki:
Bu îmâna, bu şecaate, bu cesarete sahip Filistin’i 10 İsrail bile yenemez!!!..
Zafer elbette ve muhakkak Filistin’indir!
Filistinli, Bedir Harbi ruhundan beslenmektedir.
Zalim dünya, gözlerini açıp görmeli ki vatanını müdafaa hakkı olan biri varsa o elbette ve mutlaka Filistinlidir!!!
Türkiye, yukarıda saydıklarımızı yaparsa zafer çabuklaşır.
Bu şeref de Türk milletine kıyamete kadar yeter.
Şanlı Peygamberle -aleyhisselâm- Bedir Şehidlerinin ruhları şâd olur
.FİLİSTİN
2021-05-13 02:00:00
Daha "dün" denecek kadar yakın bir geçmişte oralar da parçamızdı. Vatanımız yani…şimdi biz bir bayrak altında hür yaşarken onlar bayraksız ve vatansız.
Kendimizi bildik bileli radyolardan duyup, gazetelerden okuyoruz: Filistin…Filistin…Filistin!
Osmanlı Devletinin batılı emperyalistler tarafından yıkılmasından sonra koskoca bir coğrafya kayıp gitmiş elimizden. İşte bu kayıp giden daha doğrusu bizden koparılan topraklardan biri de Filistin. Öbür Arap ülkeleri şu veya bu kadar işgalde kalmış ama sonunda kurtulmuş. Fakat Filistin, Yahudi için boğazlanmış, canhıraş feryatlarına bakılmaksızın Filistinli aziz vatanından koparılıp atılmış.
Bugün Filistin’in çocukları çadırlarda kamplarda bir tas çorbaya hasret varolma kavgası veriyor. Bu yavrular, daha oyunları tanımadan, çocukluğa doymadan İsrail kurşunlarıyla küçücük ağzının kenarına ince kan sızıntısı, dudaklarında kavruk acı bir tebessüm ile mezarsız ölüyorlar.
Yahudiler, derdi annem küçüklüğümde, Müslüman çocukları iğneli beşiklere koyup sallayarak beşiğin altındaki kaba toplanan kanı içiyorlar…Bu, çocuk muhayyilemde müthiş patlamalar yapardı. Bilmiyorum ümmi olan annem bunu nereden öğrenmişti. Efsane miydi, hakikat mi? Meçhul…Anlatılan bir söylenti de olsa içinde hakikat vardır.
İşte kurulduğundan beri devamlı toprak işgal ederek genişleyen, birkaç yıl evvel müminlerin ilk kıblesi ve Peygamberimizin miraca çıkarken konaklarından olan mübarek Kudüs-ü Şerif’i, şimdi Lübnan’ın bir kısmını alan İsrail’in yaptığı zulümlerin annemin anlattığından farkı nedir?
Filistin’in bahtsızlığını görün ki vatandaşlarını kurtarmaktan başka gayesi olmaması gereken Filistinli gerillâların bir kısmı beynelmilel komünizme alet olmaktan başka bir işe yaramıyor. Bir Afganistan mücahidlerine bakınız bir de bu gerillâlara…Birincileri İslâmiyete sımsıkı sarıldıkları için muzaffer, öbürleri komünizme yapıştıkları için oradan oraya sürülen muhacir.
Fatma Tukan adlı bir Filistinli hanımın zindanda yazdığı kısa fakat içli şiir vesile oldu bu yazıya. İsmini bizim ilâve ettiğimiz bu şiir vatan muhabbeti için yazılanların en güzellerinden.
Belki denecektir ki böyle bir "makale"nin bir çocuk dergisinde yeri nedir? Makalenin sizler için ağır olduğunun farkındayım.
Düşünmeyi, meselelere kafa yormayı insan olmanın şartı saymalıdır. Bir dâvâsı, meselesi olamayanı nasıl insan sayarız?
Biz, kelimeleri lügatlere baka baka öğrendik. Hâlen de öyle yapıyoruz. Siz de kelime hazinenizi kuvvetlendirmek için üşenmeyerek her seferinde sözlüğünüzü açmalısınız.
Gelip geçici şeylere gönül bağlamayarak köklü meselelere kafa yoran, hacimli davaları kendine dert edinen ve bunlara omuz vermeye arzulu gençler yarınki büyük Türkiye’nin sahipleri olacaktır.
*
Okuduğunuz ve herhâlde şaşırtan bu yazı, "Türkiye Çocuk" adlı unutulmaz derginin 15 Ocak 1984 tarihli sayısının "Sohbet" adlı sütununda intişar etmişti. Olduğu gibi, aynen buraya naklettik. Şu yazıda bile Filistin tarihine dair çok şey var.
Bu sohbetimizi, o zaman okumuş olan nesiller, bugün 50’li yaşlara yakın olmalılar. Onlar, şimdilerde "Büyük Türkiye’ye sahip olma imtihanındalar". Zaman zaman devlet veya özel sektörün değişik üst kademelerinden bazı kimselerle karşılaştığımızda bize şu cümlelerden birini veya hepsini söylemekten kendilerini alamıyorlar. "Türkiye Çocuk dergisini okuyarak büyüdüm", "Sizi okuyarak büyüdüm", "Sizi dinleyerek yetiştim"...
Dün çocuk olup, bugün orta yaşı zorlayan o nesiller, şimdi işbaşındalar, babalar, anneler. Umarız ki Filistin’i, Kıbrıs’ı, Oniki Ada’yı, Garbî Trakya’yı, Bosna ve Balkanları, Türkmeneli’ni, Haleb’i, Kerkük’ü, Yemen, Kırım, Kafkaslar, Şarkî Türkistan, Arakan’ı vazgeçilmez dâvâmız, Kızılelma’nın ışıltıları sayıyorlardır. Temenni eder ve bekleriz ki oraların dertleriyle dertlidirler. Büyük Türkiye, böylece kurulur.
37 yıl önce Filistin, yine gündemimizdeyken bugünün yetişkinleri, dünün çocuklarıyla bu samimi ve saf sohbeti yapmışız. Saydığımız kilometre taşlarımıza, gönül nakışlarımıza dair yarım asra yakın zaman öncesinden bugüne dek yazıp-konuştuklarımızın sayısını hatırlamıyoruz. Bir gün onlardan da tadımlık miktarda fikir tazelemesi yaparız.
*
Filistinli şâire Fatma Tukan’ın şiirine gelince. Şevket Rado tercümesiyle okuyoruz. Şiire "Vatanım" adını biz vermiştik:
"Yeter ki memleketimde öleyim/Orada toprağa gömüleyim/ Eriyeyim, dağılayım/ Ve yeniden çıkayım yeryüzüne/ Çimen olarak/Çiçek olarak/Vatanımda büyümüş bir çocuk/Dolaşırken kırlarda/Beni toplasın/ Yeter ki memleketimde/Toprak olayım/Çimen olayım/Çiçek olayım!
*
Bugün mübarek Ramazan Bayramı…
Eğer; Haçlı-Siyon ittifakıyla Filistin yutulup, Filistinli boğazlanırken bayram edecek ağız tadımız kaldıysa; Bayram yapmaya hakkımız varsa bayramınızı tebrik ederiz.
.
. FİLİSTİN İÇİN TEKLİFLER2021-05-20 02:00:00
Gündem, denilen iki kısımdır. Bir kısmı, bir döneme mahsustur. Bir kısmı ise dönemlere hatta asra dayanır, "gün olur asra bedel" olur. Bugün her Filistinli ana, her Filistinli baba için "gün uzayıp yüzyıl" olmaktadır.
Bundan dolayıdır ki Filistin azabı, geçmiş bir asrı kuşattığı gibi belki gelecek bir asrı da kuşatacaktır. Mazi zehir oldu, mazi kaybedildi. Bari istikbal zehir edilmesin, Filistinliye hakkı teslim edilsin, zorbalık kazançlı çıkmasın.
Bunun için devlet ve millet olarak var gücümüzle ve her imkânımızla Filistin’in yanında yer almamız şarttır. Diğer İslam ülkeleri, Araplar, Türkler vs. Filistin’i ister dert edinsin isterse edinmesinler. Biz, Filistinli kardeşlerimizin, ana- babaların, yavruların, yaşlıların derdiyle dertleneceğiz. Buna mecburuz. Kudüs ve topyekûn Filistin halkı, tam 5 asır yani 5 yüz sene, yüzü Payitahta dönük olarak yaşadı. Bugün de böyle yaşamaktalar. Bizden başka ümid kapıları yok. Onların da Şarki Türkistan’ın da Arakan, Keşmir, Irak, Suriye, Kırım ve Balkanların da bizden başka sahipleri yok. Diğerleri ister yardım etsin, isterse ihanet etsinler. Biz, asalet ve civanmertliğimiz gereği Filistinli kardeşlerimize hayat suyu, Mescid-i Aksa’ya binek taşı olacağız. Biz, yalnızca ahirette Kahraman Peygambere; Peygamberler Peygamberine ve O’nun Halifesi, bölgenin Fatihi, ilk Türk Halife Yavuz Sultan Selim Han’a vereceğimiz hesabı düşüneceğiz. Yüzlerine nasıl bakacağımızı hesaplayacağız. Bilinmeli ki şu yazı; güdülen maksat hasıl olsun, istenen tesir doğsun diye Allâhü teâlânın kutlu ismiyle Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- Hilye-i şerifi gölgesinde ve Yavuz Sultan Selim’in huzurunda yazılmaktadır…
Ebedî Filistin toprakları, İngilizler tarafından Osmanlı’dan gasbedilmiş, devreye 1945’te BM diye bir tiyatro sokulmuş, 1948’de İsrail kurulmuş, 1967’de çalıntı hudutlar genişletilmiştir. İsrail’in 1967 değil 1948 sınırlarına rücu etmesinden başka yapılacak her teklif bâtıldır. Yunanistan’ın Mora yarımadasında kurulmasının ardından genişleye genişleye Ege ve Akdeniz kıyılarımızı zorlaması gibi İsrail de Filistin’i zorlaya zorlaya tükenme noktasına getirmiştir. Zalimler, bugün Filistin’i Gazze ve Batı Şeria adıyla ikiye bölmüştür. İsrail’in sinsi plânı; Gazze’yi, Mısır’a rüşvet vermek, Batı Şeria’yı Lübnan’a emanet etmek ve Kudüs’ün tamamını mülk edinmektir… Kudüs’ün ve Şanlı Peygamberin hatırası Mescid-i Aksa’nın elden çıkmasına, Mîrac ruhunun yıpratılmasına râzı olana yüz binlerce kere yazıklar olsun!
Bizim için Bosna ne ise, Gümülcine ne ise, Karabağ, Kerkük, Halep, Kıbrıs ne ise Filistin odur. Kudüs, mukayeseler üstüdür, Mescid-i Aksa, İslâm semasındaki batmayan yıldızdır. Ya bu yıldız sönecek veya onu söndürmeye kalkışan zalimin eli kırılacaktır.
Batı dünyasından da İsrail’e karşı tek tük isyan cümleleri yükselmekte. Fakat bunlar nafiledir. Müslüman Türk, bu dâvânın tek çâresidir. Bu sebeple Filistin’le Gazze şeridi münasebetiyle MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yapalım. Mehmetçik, Lübnan, Kıbrıs ve Ürdün’de hukuki altyapıyla mevzilensin. Gazze açıklarındaki beynelmilel sularda savaş gemilerimiz dolaşsın. Bu cuma günü cuma namazı sonrası istisnasız 81 vilayetimizin tamamında -maske ve mesafeye dikkat ederek- İsrail’i protesto ve Filistin’e destek mitingleri tertiplensin. Türkiye, İsrail’e her türlü ithalat ve ihracatı mutlaka kessin. Bu, bizim tarihî, imânî ve millî mes’elemizdir. Buna rağmen şom ağızlılık yapanlara vatandaşlarımız, medenî ölçüler içinde gerekli tepkileri vermekten geri durmamalılar.
Hukukî, siyâsî, ticarî, askerî, diplomatik ve yayıncılık olarak her tedbiri almalıyız.
Devlet ve millet mücadelemiz; Başzalim Netanyahu, ceza mahkemesinde yargılanıp tam ceza alana, İsrail 1948 hudutlarına gerileyene kadar devam etmelidir. Ankara, öyle kararlı olmalı ki hiçbir Batılı başkent, kendisinde irademize karşı gelecek cesareti bulamasın.
.SULTAN ABDÜLAZÎZ HAN ÜNİVERSİTESİ
2021-05-11 02:00:00
Sultan Abdülazîz Han’ın 30 Mart 1863 tarihli fermanıyla babasız; yetim veya babalı fakat fakir çocukların tahsil yapmalarını temin için "Cemiyet-i Tedrisiye-i İslâmiye" adında bir dernek kuruldu. Darüşşafaka Cemiyetinin kurucuları Gazi Ahmed Muhtar Paşa, Vidinli Hüseyin Tevfik Paşa, Sakızlı Ahmed Esad Paşa ve Trabzonlu Ali Nâki Efendi’dir. Bugün de faal olan Darüşşafaka eğitim kurumu, bu müteşebbis hey’etin gayreti ve Sultan’ın tasvibiyle hayat buldu.
Eğitim ocağı, "Darüşşefakat’ül İslâmiye" adıyla 29 Haziran 1873’te tedrisata başladı. Geniş arazisi üzerine 1953 ve 1973 yıllarında birer bina daha yapıldı. Mekke Kadısı ve Anadolu Kazaskeri Ahmed Reşîd Efendi tarafından 1777 tarihinde inşa ettirilen türbe ve dar’ülkurra bahçenin Darüşşafaka Caddesi’ne bakan tarafındadır. 1828 tarihli sebil de aynı külliyeye dâhildir. Hükûmet, 1933’te Benlizâde Külliyesini Darüşşafaka Lisesine hibe etmiştir. Buna rağmen külliyenin vakfiyesi 1974’e kadar Benlizâde Ailesi’nin elindeydi.
Tarihî bina ve müştemilatı, 1994’te Ziraat Bankasına satıldı. Lise, Maslak’a nakletti. 10 yıl kadar metruk vaziyette kaldıktan sonra Hazineye intikal etti. Bundan sonra da Millî Eğitime tahsis edildi. Tarafımızdan 1999’dan 2019’a kadar verilen hayli uzun ve meşakkatli bir mücadeleden sonra bütün bu külliye ve arazi, Vakıflar Genel Müdürlüğü’ne devredildi. Yıkılmak üzere olan Türbe de diğer eserlerle birlikte imar edilmeye başlandı.
Tarihî Darüşşafaka Külliyesi’nde bugün "Uluslararası İmam Hatip Lisesi" faaliyet göstermektedir. Bir cuma namazını da beraber kıldığımız gençler Afrika, Türkistan ve Osmanlı mülkündendir. Böyle bir eğitim yuvası muhakkak ki ihtiyaçtır. Ancak o, daha başka ve kullanılması daha kolay başka bir binada faaliyet gösterebilir. Belli ki böyle bir fikir ortaya çıkınca o esnada boş olan bu bina akla gelmiş maksada tahsis edilmiştir. Bugün daha isabetle düşünüp gereğini yapmak icap etmektedir…
Yukarıdaki kısa malumattan da anlaşıldığı gibi Darüşşafaka, 25 Haziran 1861’de tahta geçen Sultan Abdülazîz Han’ın fermanıyla kurulmuştur. Eğitim ihtiyaç ve rekabeti düşüncesiyle hareket edilmiştir. Daha ziyade harp eseri yetim ve yoksul çocuklar, devletin ihtiyacı olan sahalar için sâdık ve seçkin insanlar olarak yetiştirilmiştir. İlerideki savaşlar ve İstiklal Harbinde bu dönemde ve bu ocakta yetişmiş olan insanların hizmeti büyüktür. Bu müesseseye 1974’e kadar sadece erkek talebe kabul ediliyordu.
Darüşşafaka Sultanîsini kuran Sultan Abdülaziz, devletin borçlarını ödemeye azmetmiş ve bu yönde çalışıyordu. Ayrıca açık denizlerde olmayan bir devletin büyüyemeyeceği ve büyük kalamayacağı gerçeğinden hareketle donanmamıza bilhassa büyük ehemmiyet veriyordu. Birçok hizmeti vardır. Daha başka sebeplerle ve fakat esas itibarıyla borç temizleme gayreti ve güçlü donanma azminden dolayı emperyalizm, içeriden de yandaşlar devşirerek O’nu hedefe aldı. Midhat Paşa’nın sivil ve Serasker Hüseyin Avni Paşa’nın asker olarak başını çektikleri zalim bir cunta tarafından 30 Mayıs 1876’da önce hal edildi, sonra Fer’iye Sarayı’nda sabah namazını müteakip Kur’ân-ı kerîm okurken katledildi.
Milleti ve onun refahı, eğitimi, kalkınması ve devletin haysiyeti için şehîd olma pahasına hizmet vermiş olan bu Sultan’a borcumuzu ödeme günündeyiz. Kurduğu şehir Mamurat’ül Aziz, kısa söylenişiyle El’Aziz ismi, Erken Cumhuriyet döneminde hiçbir anlamı olmayan Elâzığ’a çevrilmiştir. Buna mukabil Erzurum ve Çanakkale’de "Azîziye Tabyaları" ve Erzurum’da Aziziye ilçesi vardır. Ancak yetmez. Şehîd padişahın adı, gençlerin şâhadetnâmesinde; diplomasında yazmalıdır. Yaşanan zamanla-tarih, dedeyle-torun buluşmalıdır.
Teklifimiz şudur:
İstanbul’un Fatih Sultan kazasındaki Darüşşafaka külliyesi "Sultan Abdülazîz Han Üniversitesi" yapılsın. Bu vefâ, bu Padişaha borcumuzdur. Hâlen binada faaliyet gösteren Uluslararası İHL daha münasip ve daha kullanışlı bir yere nakledilebilir. Ayrıca son senelerde bahçenin doğu tarafına yapılan yurt binası da mutlaka yıkılmalıdır. Oraya âdeta çakılan bu ucube, tarihî esere ters düşmektedir.
Hak eden bir insanın ismini bir yere vermek, aslında o insana bir iyilik değildir. Ahirete göçmüş Padişah veya herhangi bir kimsenin yüzlerce yere adı verilse ahiretteki durumu değişmez. Fakat bu ismi verenler, vefâ göstermiş, adil davranmış, kadir-kıymet bilmiş ve daha başka insanlar için teşvik edici olmuş olur ve elbette sevap kazanırlar.
Üniversite olmak, tarihî Darüşşafaka Külliyesi’nin hakkıdır.
Layık olanı budur.
Ruhu şâd olur.
Şehîd Padişah da böylece sıkça ve gelecek nesillerce hatırlanır. Darbelere dair başlangıç kaydı unutulmaz. Sultan Abdülazîz, Tanzimat’tan bu yana geçmiş zaman içinde darbeye, cuntaya verdiğimiz ilk kayıptır.
Ruhu şâd olsun...
.TAKSİM, TÂÇLANDI
2021-05-08 02:00:00
Taksim Camiî’nin yapılmasıyla "Pera"nın -diğer İstanbul semtleriyle kıyas edilirse- "mâbedsiz şehir" olmaktan çıkıp millîleşme süreci gerçekleşmiş olmakta…
İstanbullunun "İstanbul tarifi" şöyledir:
-Nefsi İstanbul, Eyüb, Galata, Üsküdar:
Nefsi İstanbul, suriçi yani Fatih Sultan kazasıdır. Galata, Bizans zamanında Ceneviz idaresinde muhtar; otonom idareye sahipti. Fatih Sultan Mehmed Hân, Zağanos Paşa eliyle bu bölgeyi sulhen teslim alınca gayrı müslim ahaliyle "Galata Zımmîler Ahidnamesi" akdedildi. Bu liman ve ticaret beldesine dokunulmadı. "Zımmî" İslâm idaresi altında yaşayan diğer din mensuplarına denir, "ahid" sözleşme.
Ceddimiz Türklerin, sonradan "Beyoğlu" diyecekleri Pera ise Galata’nın şimalinde bağlık, bahçelik bir mıntıkadır. Tanzimat’tan sonra, burası yukarıdan Mecidiyeköyü, Şişli, Osmanbey, Nişantaşı, Teşvikiye, Harbiye… diye iskânlaşır. Garblılaşma, alafrangalaşma dönemidir. Bu koca iklimde Teşvikiye Camii, Topçu Kışlası Camiî ve bilâhare adına "İstiklâl Caddesi" diyeceğimiz Cadde-i Kebîr’de Ağa Camiî vardır. Kuzeyden-güneye aynı istikamet üzerinde dizilmiş olan bu üç mâbedden Topçu Kışlası Câmiî ,Tek Parti Zihniyeti tarafından yıkıldı. Yerinde şimdilerde "Gezi Parkı" denen Millet Bahçesi açıldı. Artık Peyami Safa’nın tarif ve romanlaştırmasıyla "Fatih-Harbiye" veya yerli ve oryantalist, şarkiyatçı anlayışın fazlaca hissedildiği bir zaman akışına geçilmiştir. Bu zamanda sözünü ettiğimiz yıkımla Pera bölgesi, yükselen onca kiliseye karşılık kubbe, minare ve ezan zaviyesinden iyiden iyiye fukaralaşmıştır. Bundan doyalı mıdır bilinmez ama Nazım Hikmet, Ağa Câmiî için şiir yazmaktan kendini alamaz. Şair, on beyitlik şiirinin ilk iki beytinde şöyle der:
Havsalam almıyordu bu hazin hâli önce
Ah, ey zavallı cami, seni böyle görünce
Dertli bir çocuk gibi imanıma bağlandım;
Allahımın ismini daha çok candan andım
Yahya Kemal Beyatlı, o muhteşem "Süleymaniye’de Bayram Sabahı" şiirini, üstad şairin Heybeliada Deniz Lisesi’nden talebesi Nazım Hikmet Ran da "Ağa Camii" şiirini yazmışlardı.
Değişen İstanbul’da Beyoğlu, değerlenmiş, Taksim önem kazanmış fakat Osman Yüksel Serdengeçti’nin erken Ankara hakkında kullandığı "Mâbedsiz Şehir" taşlaması Taksim ve çevresinde de aynen yaşanır olmuştu. Ankara, Turgut Özal döneminden başlayıp Recep Tayyip Erdoğan döneminde de devam eden telafi çalışmalarıyla o ayıptan kurtuldu. Artık Taksim de kavuştuğu câmiî şerifle bu ayıptan kurtulmuştur. Bu anlamda Ankara ile İstanbul arasında şu fark yaşandı. Başkentte câmi eksikliği tespit edilen yere o ihtiyaç bina edildi. Kimseden bir itiraz sesi gelmedi.
Taksim’e gelince…
Taksim’de cami yapılması fikri ilk defa 1980 başlarında tarafımızdan ortaya atıldı. Fikrimize Türkiye gazetesi sahip çıkıp çokça ve ısrarla haber yaptı. Biz, mevzua dair bir hayli yazı kaleme aldık, radyo ve TV konuşmaları yaptık. Bu konuda yazdığımız makaleler, âdeta Taksim Câmiî’nin tarihçesidir. Biz "Taksim Camiî" teklifini yaparken 1950 başlarında bu maksatla bir dernek kurulmuş olduğunu bilmiyorduk. Daha sonra o dosyayı bulacaktık. Dernek kurulmuş fakat cami gerçekleşememiş, zamanla da kapanıp gitmişti. Vaki Taksim Camiî teklifimiz, dinî hisleri sağlam iktidarlar tarafından benimsendi. Kemalistler, laikçiler, oryantalist anlayışlılar tarafındansa şiddet ötesi bir şiddetle muhalefet gördü. "Taksim’e atom bombası atalım" deseydik ancak bu kadar öfkeye yol açardı. İşin garibi bu muhalefet edenlerin içinde devrin ANAP’lı İBB Başkanı da vardı. Taksim Camiî’ne dair yazdığımız yazılardan ikisi mezkûr başkanın dediğine dairdir.
Tek Parti Zihniyeti, bu ülkede asra yakındır yapılan her kalıcı, hayrlı ve faydalı teklif ve teşebbüse karşı çıktı. Ezanın asli hâline çevrilmesi, Vatan Caddesi, Şehidler Köprüsü, Fatih Sultan Mehmed Köprüsü, Taksim Camiî, Yavuz Sultan Selim Köprüsü, İstanbul Havalimanı, Kanal İstanbul… hatırlayabildiklerimiz.
ANAP’lı başkan gibi bugünkü CHP’li İBB Başkanı da "ya kanal, ya İstanbul!" diye sert bir söylemle İstanbul kanalının yapılmasına karşı gelmekte, o zihniyetin bazı mensupları da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sonunun Menderes’e benzeyeceğini söylemekte veya iktidar olduklarında O’nu vatana ihanetten yargılayacaklarını söylemekteler. Eğer CHP tarihiyle yüzleşip, bu mantık ve bu zihniyet taassubundan kurtulmazsa ancak balık kavağa çıktığında iktidar olur.
Politikacısı, medyacısı vs. ile mezkûr zihniyetin en son muhalefeti, MHP’nin Anayasa taslağında teklif ettiği bir cümleye dairdir. Taslak dibâcesine, girişine şu düsturla başlanmakta:
-Allah’ın lütfu, kardeşlik ruhu ve vatan sevgisiyle varlık bulmuş biz Türk Milleti…
Şimdi köpür köpür köpürülmekte; laiklik ilkesi olan bir anayasada nasıl olur da "Allah" denir? gibi lakırdılar edilmekte. Niçin denmesin? Yeniden mi "Allah" demeyi yasaklayacaksınız? Cumhur İttifakı, bu berceste cümleden asla taviz vermemelidir…
Taksim Camiî Şerîfi, İstanbul’a, milletimize ve Müslümanlara hayrlı olsun. Taksim’de şimdi sanki billurdan bir bir âbide yahut avize yükselmekte. Üstelik bu eser İranî veya modernlik adına absürd mimari de değil, Sinanî Mimarimizde…
Açılışın fazla tehir edilmeden sembolik bir hey’et ve cemaatle 29 Mayıs’ın bir öncesi 28 Mayıs Cuma günü ve 29 Mayıs Cumartesi günü ve her hal-ü kârda saat 14.53’te yapılmasını tavsiye ederiz…
Ayasofya ve Taksim Câmii’lerinden sonra sırada şunlar var:
-Taksim Topçu Kışlası ve Camiî,
-Karaköy’ün merkezinde iken yok edilen tarihî Karaköy Camiî,
-Anadolu Hisarı’nın ortasından geçen taşıt trafiğinin kaldırılması. "Güzelce Hisar" da denen Yıldırım Bayezıd Han hatırası bu güzide eser, aslına döndürülmelidir.
-Kötü bir restorasyonla özünden koparılmış Ağa Camiî’nin eski minber, mihrab ve vaaz kürsüsünün tekrar yerlerine konması ve bu sakil hâlin ortadan kaldırılarak mabedin eski şekline döndürülmesi…
Ve…
Fatih’teki eski Darüşşafaka Lisesinin SULTAN ABDÜLAZİZ HAN ÜNİVERSİTESİ yapılması.
.AVRUPA, DARBEYLE TANIŞIYOR!..
2021-05-04 02:00:00
"CRI-Ordulararası Düşünce Topluluğu" mensubu 16 emekli asker, 14 Nisan’da Fransa Millî Meclisine bir dosya gönderdi. Dosyada İslâmcılığa ve Fransa’nın parçalanma tehlikesine karşı dünya çapında bir strateji geliştirilmesi talep ediliyordu. İsteğin özü şöyle:
-Bize ve Avrupa’ya karşı hibrit bir savaş ilân edildi. Bu, çok yönlü bir harp! İç savaş iyi olan ihtimaldir. Daha kötüsü, istikbalimizi karartacak merhametsiz bir mağlubiyettir. Bu muharebeyi kazanmak için psikolojik, sosyolojik, manevî, eğitim, hukukî ve cezaî tedbirler almalıyız.
Bugün artık bir muhtıranın ön sözü sayılabilecek -herhâlde- hâkî kapaklı dosyada Fransa’ya ve AB’ye kimin melez bir savaş açtığı açıklanmıyor. Ancak; haber, Fransa adına korkunçtur; iç savaş veya bundan da beteri Fransa’nın geleceğini karartacak ağır bir mağlubiyet.
Bu çıkışın can sıkıntısı daha geçmemişti ki bir hafta sonra 21 Nisan’da bu defa bir e-Muhtıra geldi. Tabii ortalık karıştı. 20 kadar emekli general ve emekli ve muvazzaf subaylardan mürekkep bin asker, "Valerus Actuelles" adlı internet sitesinde "açık mektup" başlığı altında bir bildiri neşrettiler. İmza sayısı, daha sonra 9 bine yaklaştı. Bu e-Muhtıra’nın da özü şudur:
-İslâmcılık ve banliyölerde yaşananlar, Fransa’da sosyal bölünmeye yol açmıştır. Ülkede giderek artan bir kargaşa müşahede edilmektedir. Cumhurbaşkanı Macron, şayet bu kaosu engelleyemezse iç savaş kaçınılmazdır!
Bu iddialar ne kadar doğrudur?
Macron Paris’i, Müslümanlar aleyhine alınan -akıl tutulması- önceki tedbirlere ilaveten 18 yaş altındaki Müslümanların başörtüsü kullanma hürriyetlerini de bu yakında ortadan kaldırdı Adı geçen devlet, bu mevzuda o kadar ileri gitmiştir ki haddini aşarak "Fransa İslâmiyeti" diye bir projeyi hayata geçirme işgüzarlığındadır. Ne var ki gözlerini İslâm nefreti bürümüş o uygar Fransızlar, vaktiyle hayvan niyetine Afrika’dan getirip köle yaptıkları veya sömürgelerinden gelmiş insanların şimdilerde vatandaşları olan nesillerinin İslamiyet’i yaşama haklarını ellerinden almak için asılsız gerekçeler tezgâhlamaktalar. Müslümanların dinlerini yaşamalarına "İslâmcılık" diyerek ideolojik anlam yüklemeye çalışılıyor. Eğer samimilerse bu iki problem çok kolay çözülür. Müslümanların dinlerini yaşamalarına karışmayacaklar, kenar semt sakinlerine de insanca muamele edecekler. Bunlar yapılmadığı hâlde Dosyacıları, Muhtıracılar takip etmiştir. Fransa Genelkurmay Başkanı e-Muhtıra verenlerin cezalandırılacağını açıkladı. Mösyö Macron, adaletten taviz vererek masum insanlara zulmü reva gören kararlarının kendisine baskı yapanları tatmin etmediğini acaba anlayabildi mi?
Fransa’da ve tabiatıyla dünyada bu alışılmadık çıkışlar konuşulurken daha beter bir haber Almanya’da infilak etti. Berlin’de yayınlanan Der Tagersspigel adlı gazete, Mayıs 2021’in hemen başında pekâlâ "darbe teşebbüsü" denebilecek bir örgütlenmeye ayna tuttu. "Emekli ve Eski Askerler Grubu" adlı topluluk, "Telegram" üzerinden örgütlenmişler. Sayıları, 13 bin kişi. İçinde bulundukları eyleme Alman aşırı sağ partisi Alternative Fur Deustchland, destek verdiği gibi Almanya’yı yeniden 1937 hudutlarına kavuşturmak isteyen monarşi taraftarı ve yine aşırı sağcı "Reichbürger" hareketi de işin içinde. Planları şu: "Korona tedbirlerine karşı sokak gösterileri yapanların arasına sızarak Merkel Hükûmeti’ni devirmek!" Emniyet, yazışmalarda şu cümleleri tespit etmiş bulunuyor. "Alman halkını korumaya and içtik. Halkımızın şimdi bize ihtiyacı var. Bu hükûmeti devirmemiz gerekiyor!" "Harbe gitmiyoruz, harbin tam ortasındayız. Başkenti kuşatıp sonuna kadar savaşmalıyız!"
Muhtıracı Alman askerlerinin esin kaynağı ise Hollanda. Failler, ocak ayındaki Telegram yazışmalarında koronavirüs tedbirlerine karşı Hollanda’da yapılan sokak gösterilerini örnek aldıklarını yazmışlar.
Almanya da bu densizliğe karşı cezaî müeyyideleri uyguluyor.
Şu naklettiklerimiz, okuyanlara muhakkak bizdeki darbeleri, hele 28 Şubat’ı ve bilhassa 4 Nisan Muhtırası’nı hatırlatmıştır. Almanya’da mayıs ayında ortaya çıkarılan darbe teşebbüsünün ilham kaynağı Hollanda’daki korona aleyhtarı gösteriler ise muhtemeldir ki bizdeki 104 amiral çıkışı da aynı kaynaklıdır. "Montrö" vs. derken kullanılmış olabilirler.
Fransa ve Avrupa’ya hibrit yani melez savaş açıldığına dair iddia üzerinde durulmaya değerdir. Bu savaşı açan kim, kimler? Burası çok öneli.
Her ne hâl ise; Avrupa, artık üç mühim merkezden darbe ile tanışmıştır. Öyle ki Fransa’da e-Muhtıra için 21 Nisan’ın seçilmesi bile atıftır. Ordu, 21 Nisan 1961’de Cezayir’de Cumhurbaşkanı De Gaulle’e muvaffak olamadığı bir darbe yapmıştı.
Acaba sırada ABD de var mıdır?
Hayır, asla! Denemez. Zira; Cezayir misali çok istisnaidir. Düne kadar Avrupa içinde "hayır, asla!" deniyordu. Ama oluyormuş. Yarın bir de görülür ki Mr. Biden’ın masasına da "artık yeter, bütün müttefiklerimizle kötü olduk!" diye bir yazılı metin konabilir. Anketlere göre bugün Türkiye’de halkın yüzde 94,5’i ABD’nin müttefik olmadığı inancında.
Farkında olunmalı; Covid-19’un etkileri darbelere kadar uzandı.
.BAŞKAN'IN TOYLUĞU
2021-04-27 02:00:00
Yazının başlığını okuyanlar, Amerikan filmlerini hatırlamış olmalılar. Eminiz ki Hollywood, gelecek zamanlarda devirdiği şu çamdan dolayı Joe Biden hakkında böyle bir komedi filmi çeker…
Bir insan, 80 yaşın eşiğinde olsa da ne denli bir acemilik yapabileceğini bu lafta soykırım lakırdısıyla bütün dünya görmüş oldu. Bir makama, hele bir devletin Başkanlık makamına gelmek zordur ama gelmekten daha zor olan, yaptığı işlerle oraya layık olduğunu ispat etmektir.
Tensip itibar, icraat imtihandır…
Şimdi emekli Başkanlar, birbirlerine telefon açıp Sn. Biden’ı öfke ve alayla çekiştiriyorlardır. Zira Başkan, gösterdiği toylukla kaval çalmasını bilmeyen bir acemi olduğunu göstermiştir. "Kaval çalmasını bilmeyen çoban, sürüye kurt getirir!"
Amerikan Başkanları, 24 Nisan 2021’e kadar 24 Nisan yaklaşırken Ermeni diasporasına mavi boncuk dağıtır, Ankara’ya da aba altından sopa göstererek gözdağı vermeye yeltenir ve böylece içeride destek, dışarıda da taviz umarlardı. Eski dönem Ankara’sı da bizi hatta "Ermeni Lobicilik Ticaret Şti"ye karşı tarihimizi ve gerçekleri bihakkın müdafaa etsin diye çuval dolusu dolarlarla Washington’da Yahudi lobileri kiralardı. Böylece bu derin ve hazin mes’eleden bir yandan Ermeni diaspora profesyonelleri ekmek yer, güya sözcümüz olan Yahudiler de diğer yandan çıkar elde ederlerdi. Beyaz Saray konukları, Amerika’nın elindeki bu bir atımlık barutu kullanmayarak bir dram üzerinden bir taraf için üzüntü maskeleri takar, diğer tarafa da gerektiği vakitte kaş çatarlardı. Biden, büyük bir iş yapıyormuş havasında o barutu kullandı ve bu sayfa kapanmış oldu. Artık bu mevzuda Ermenilere söyleyebilecekleri yeni bir şey yoktur. Ankara’yı ise köşeye sıkıştırma ihtimali kalmamıştır. Aksine Başkan'ın toyluğu yüzünden bu defa Ankara güçlenmiştir. Çünkü Ankara, karşı taarruz dosyaları hazırlamıştır:
O dosyalarda toprakları, insanlıkları gasbedilen, soyları yok edilen Kızılderili yerlilerin yaşadıkları vardır... Bu dosyalarda Amerika’nın asırlarca vatanlarından zorla koparıp getirdiği hürriyetinden dilinden, dininden edilerek köleleştirilmiş ve hayvandan aşağı muamele görmüş milyonlarca Afrikalının hikâyesi vardır... Hiroşima ve Nagazaki’nin atom bombası denen zalim silahla yerle bir edilmesi, on binlerin can vermesi vardır... Vietnam, yoksul Vietnamlı vardır... Irak vardır, Irak'ta hunharca öldürülen erkekler, çocuklar, ırzı kirletilen kadınlar, Guantenamo işkenceleri vardır, Afganistan vardır, Suriye vardır... İsrail’in çocuk, kadın yaşlı, sivil demeden Filistin’de 73 yıldan beri yaptığı zulümlere Washington’un arka çıkması, her türlü desteği vermesi, suça ortak olması vardır... Hocalı’daki Ermeni soykırımını görmezden gelmesi vardır... Türkiye’de izinli-izinsiz çalışan 100 bine yakın Ermenistan vatandaşı Ermeni vardır.
Ve elbette İncirlik vardır.
Başkan, iki tarafın da ağır kayıplar verdiği emperyalist devletler tezgâhı bir dram üzerinden sirk çadırında gösteri yaparcasına FETÖ sufleli bu toy oyunda Ermenilerin gözyaşını kötüye kullanmış, Türk milletine de hakaret etmiştir. Güya hem Ermenileri tatmin edecek, Ayasofya ve S-400’lerden dolayı Ankara’yı cezalandıracak, Dağlık Karabağ’ın intikamını alacaktı.
Türkiye Cumhurbaşkanıyla daha güçlü bir Türk-Amerikan dostluğu kurmak için mutabık kaldıklarını ilân ettiği telefon görüşmesinden sonra böyle bir icraat, insana kaç yüzü olduğunu sordurur.
Biden’ın kararı toyluktur, politika esnaflığıdır, tarihten bîhaber olmaktır. Yok hükmündedir. Başkanın masallarından biridir. Vaki açıklamayla Türkiye’nin hassas damarına bastığı gibi sağduyulu Amerikalıları da muhakkak ki kızdırmıştır. Ankara elindeki dosyalara dair iletişimin, filmciliğin, edebiyatın her imkânını kullanacaktır. Bakalım el mi yaman, bey mi yaman?
Şu 100 bin Ermeni sınır harici edilse Ermenistan karışır, Beyaz Saray huzursuz olur. Ama biz bunu o garibanlara yapmayız.
Geçmiş olsun Bay Baydın!
Siz değil, tarih, hukuk ve arşivler konuşmalıydı.
Ava giderken avlandınız!..
.ODAK KİM?
2021-04-24 02:00:00
CHP Grup Başkan Vekili Engin Altay, bir TV kanalında konuşurken sarf ettiği sözler üzerine Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan ve başka siyasetçiler tarafından çok ağır bir biçimde eleştirildi ve hakkında dâvâ açıldı…
Evvela ne dendiğine bakalım:
-Rahmetli Menderes de bir dönem bu dinci odaklara pek yüz vermişti, tâviz vermişti ve onlar, o kadar ileri gitmişlerdi ki Menderes’ten aldıkları güçle ve yüzle. Menderes, sonra ne yapmak zorunda kaldı? Atatürk’ü Koruma Kanunu yapmak zorunda kaldı. Erdoğan’ın sonu da Menderes’e benzemesin umarım.
Türkçesi bozuk olduğu hâlde metni, meâlen yazmak yerine aynen naklettik. Konuşmada vahim olan "Erdoğan’ın sonu da Menderes’e benzemesin" cümlesidir!..
Bu, edilecek bir laf değildir.
Tevili de kabil değildir!
Başvekil Ali Adnan Menderes’in sonu malûmdur. 27 Mayıs 1960 darbe şebekesinin emrindeki ısmarlama mahkeme tarafından idama mahkûm edildi ve iki bakanıyla birlikte 16 ve 17 Eylül 1961’de asılarak katledildiler.
Engin Altay’a göre şehîd Başvekil Adnan Menderes’in suçu neydi?
Bir dönem "dinci" odaklara yüz vermesi, tâviz vermesi ve onların da Menderes’ten aldıkları güçle çok ileri gitmiş olmaları. Zikredilen "odaklar" öylesine ileri giderler ki Menderes, Atatürk’ü Koruma Kanunu çıkarmak zorunda kalır. Yani; "Buna rağmen o odakları durduramaz ve kendi eliyle kendi sonunu hazırlar ve hayatı idam sehpasında biter. Cumhurbaşkanı Erdoğan da aynı yolda olmakla temenni etmesem de Menderes’in akıbetine uğrayabilir…"
Bir kere "dinci" ne demektir?
Din, bir mal mıdır ki alıp-satanlar olsun, satıcılara da dinci densin! Bu kelime bir aşağılamadır. Dindarlara hakarettir. Dîndâr, "dînini samimiyetle yaşayan Müslüman" demektir.
Diğer soru:
O "dinci odaklar" kimlerdir? Konuşmacı, isimlerini niçin söylememiştir? Eğer tek bir odak veya hareket kastedilmiş olsaydı onun adını verirdi. "Bu odaklar" dendiğine göre söylenmek istenen farklıdır.
Son soru:
5816 Sayılı Atatürk Aleyhine İşlenen Suçlar Hakkında Kanun ile sözünü ettiği meçhul odakların alâkası nedir?
Sn. Altay, şayet "Ticaniler" denilen devrin bir taşkın grubuna işaret ediyor idiyse söylemeliydi. 28 Şubat 1997 Darbesinden önce sokakları birdenbire "Aczmendiler" denen tuhaf kılıklı adamların doldurması ve Doğru-Yol iktidarı devrildikten sonra bir anda yok olmaları gibi yüzde 53 reyle 14 Mayıs 1950’de DP-Demokrat Parti, seçimi kazanınca Tek Parti Zihniyeti, iktidarı vermeye pek gönüllü olmamıştı. 1946 Seçim ayıbı da tekrar edilememişti. Menderes, Hükûmetini kurdu ve DP iktidar oldu. Bir zaman sonra tıpkı Aczmendiler ve "Atatürk’ün Selanik’te Evi Bombalandı" yalanıyla 6/7 Eylül 1955 Olayları patlak verip de azınlıklar hakkında bir ayıbın işlenip onların dışarı kaçmak zorunda kalmaları gibi DP’ye karşı ilk proje olan bu Ticani garabeti ortaya çıkmıştı. Atatürk heykel ve büstlerini tahrip ediyorlardı. Toplumda fitne ve kargaşa çıkartmaktaydılar. Ülke kalkınacakken icraya çelme takılıyordu. Bunun üzerine 25 Temmuz 1951’de DP’nin teklifiyle "Atatürk’ü Koruma Kanunu" diye biline kanun Meclis’ten geçerek kabul edildi.
DP’nin iktidarı devralmasıyla bu kanunun çıkması arasında 14 buçuk ay geçmiştir. Engin Altay’ın mantığına göre Menderes’i ipe götüren "bu odaklar"ın Ticanilerden ibaret olması gerekir. O sürede sadece onlar vardır. Öyle ise neden "Ticaniler" demiyor da "bu odaklar" diyor?
18 Temmuz 1932’de İsmet İnönü, Başvekil iken Diyanet İşleri Reisi Rifat Börekçi’nin bir tamimi ile ezanın Türkçe okunma mecburiyeti getirildi. Aynı mecburiyet 6 Mart 1933’te de salâ için kondu. 1941’e gelindiğinde bu defa İsmet İnönü Reis-i Cumhur, Refik Saydam Başvekildir. Durum ağırlaştırıldı. TCK 526. Maddesine bir fıkra eklenerek ezanı Türkçe okumayanlara 3 aya kadar hapis, 10 liradan 200 liraya kadar para cezası düzenlemesi yapıldı.
DP iktidar olunca 16 Haziran 1950’de çıkarılan bir kanunla "Ezanın Türkçe dışındaki dillerle de okunabilmesi"ne imkân tanındı. "Arapça okunacaktır" denememiştir. Ezân-ı Muhammedî, asli hâliyle, kendi mübarek sözleriyle hapis korkusu olmadan ancak bundan sonra okunabildi.
Engin Altay’ın söylediklerinden çıkan neticeye göre Menderes, esasında ezan için "yüz vermiş, taviz" vermiştir. Ne var ki ortada yüz verilen değil hakkı teslim edilen bir muhatap vardır o da cahil bir odak değil, millettir. Asil milletimiz, 16 Haziran 1950 Günü TBMM’nin önüne toplanarak arzu ve heyecanını izhar etmiş, Meclis de da bunu emir telakki ederek şerefli bir karara imza atmıştır.
Sn. Altay’ın konuşması kendisi için de partisi için de talihsizlik olmuştur. Özür dilemeliydi Hâlbuki o sözünde ısrarcı oldu. Gerçek şu ki özür dileyemezdi. Zira konuşması, bir geleneğe dayanıyor. İsmet İnönü de "seni ben bile kurtaramam!" diye Başvekil Adnan Menderes’e tehdit dolu bir üslupla parmak sallamıştı.
Bu tehdidin 27 Mayıs’ın habercisi olduğu daha sonra anlaşılmıştır.
4 Nisan Muhtırasından sonra böyle bir mes’uliyetsiz konuşmanın olması, dileriz ki tesadüf olsun…
...
TDK’nın "dindar" kelimesini açıklaması da hatalıdır. İdeoloji telmihi vardır.
.DEĞİŞİM, İSİM, YAPI!
2021-04-22 02:00:00
Uzunca bir zamandan beri; bilhassa AK Parti büyük kongresinden sonra Cumhurbaşkanlığı Kabinesinde değişiklik yapılması bekleniyordu. Konu, ekranlarda çokça konuşulmaktaydı. Onlardan birinde şöyle demiştik: "Bunları, Cumhurbaşkanı, kendisine bir baskı gibi görüyor. Bu tahmin ve değerlendirmeler bitmeden söz konusu değişiklikleri yapmayacaktır…"
Nitekim öyle de oldu. Kabinedeki değişiklik mevzuu, son günlerde gündemden düşmüştü. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da salıyı çarşambaya bağlayan gece kabinesinde değişiklik yaptı. Ancak; değişiklik, sadece "Ticaret” ile "Aile Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanları”na dair olmadı. Ticaret Bakanı Ruhsar Pekcan ile Aile Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanı Zehra Z. Selçuk yerlerinden alınarak yeni isimler Bakan olarak tayin edilmedi.
Ticaret Bakanlığı’na fikrî sermayesi oldukça donanımlı Vedat Bilgin’in getirilmesinin yanı sıra Aile Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı da "Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı" ve "Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı" diye iki ayrı Bakanlığa dönüştürüldü. Birincisine Derya Yanık, ikincisine de Mehmet Muş getirildi. AK Parti grubundan gelen bu isim, yeni sistem gereği vekillikten de ayrılmış oldu. Böylece iktidarın Meclis’teki sandalye sayısı bir düşmüş oldu.
Merak edilen o ki değişikliğin, bu kadarla kalıp-kalmayacağına dairdir.
Öyle tahmin ediyoruz ki, en az bir bu kadar daha devam edecektir. Ayrıca diğer bazı bakanlıklarda da bölünmeler olabilir. Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı ve Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı diye yeni bir yapılanma müspet karşılanmıştır. Hatta bize göre sadece "Aile Bakanlığı" ve "Çalışma Bakanlığı" denmesi yeterdi. Sosyal hizmet ve sosyal güvenlik bu bakanlıkların iş tariflerinde yer alabilirdi.
İkiye ayrılması faydalı olacak diğer Bakanlıklara gelince:
Bunlar, Kültür ve Turizm Bakanlığı ile Gençlik ve Spor Bakanlığı’dır. Belki başka bakanlıklarda da uygulanabilir. Bunun faydası, bir bakanlığın münhasıran bir iş dalına kendini vermesi olacaktır. Bakanlık teşkilatı ne kadar küçük olursa sevk ve idaresi, canlılığı da o kadar yüksek olur. Türkiye’de genç nüfus, bir devlet büyüklüğündedir. Çok hizmet bekleyen bir sahadır. Bize göre Gençlik Bakanı olacak insanın 30 yaşını aşmamış olması gereklidir. Buna dair kanuni düzenleme yapılabilir. Gençlerle aradaki yaş farkı ne kadar az olursa anlaşma imkânı o kadar artar…
2023’e doğru gitme cümlesinde olarak Cumhurbaşkanlığı Sistemi gözden geçirilirken Bakanlıkların yapıları, sayıları, isimleri başlı başına bir çalışma olarak ele alınabilir. Yapılan değişiklikler, bundan böyle kalıcı olmalıdır. "Millî Eğitim ve Kültür Bakanlığı", “Millî Eğitim ve Gençlik Bakanlığı", "Kültür ve Turizm Bakanlığı" diye bu Bakanlıklar son 50 senede defalarca ayrıldı, birleşti, isim değiştirdi…
Son tasarrufla kabinede siyasetçi ağırlığı artmıştır. Bu bir denge ihtiyacı olsa gerek. Zira siyasetçiler, gruplarıyla daha iyi iletişim kurabilmekteler. Bir başka denge de adı konmamış olsa bile Cumhur İttifakı içi dengedir. Bu da bu defa MHP’ye de gönül yakınlığı olan Vedat Bilgin Hoca’yla yapılmıştır.
.İSRAİL ZULMÜ, RAMAZANDA BİLE DEVAM EDİYOR!!!
2021-04-20 02:00:00
2021’de; 1442 Hicrî mübarek ramazan-ı şerîfi başladığı ilk günden bu yana İsrail, bir defa daha terör estirmeye, zulüm yapmaya, hiçbir varlığa reva görülmeyecek kötülükleri işlemeye devam ediyor. Yaşanan bu zulmün bayrama kadar süreceği görülüyor. Hatta bayramda bile devam eder.
On yıllardır Gazze’de ve diğer Filistin topraklarında uçaklarla havadan ve tam donanımlı askerle karadan saldırıp kadın, çocuk yaşlı, sivil… demeden vurup-kırmaya, masumları katletmeyi zaten elden bırakmayan İsrail, bu sene ramazan ayının gelmesiyle birlikte, Doğu Kudüs’te bulunan Eskişehir’in Şamkapısı önündeki oturma alanlarını kapattı. Böylece mazlumların hak ve hürriyetlerini engelledi.
Filistinli gençler de bunun üzerine 1 ramazandan itibaren Mescid-i Aksa’da kıldıkları teravih namazından sonra hazır abdestleri de varken kapatılan alanın önünde toplanmaya başladılar. Gençlerde silah yok, sapan bile yok. Buna rağmen karşı taraf, ses bombası kullanmakta, TOMA araçlarıyla tazyikli kanalizasyon suyu sıkmakta, atlı polisler ve köpeklerle cebir ve şiddet uygulamakta. Gençlerimizde şimdilik ölen yok ama önceki gün yaralananlar oldu.
İsrail ve onu kayıtsız ve şartsız destekleyen devletler, Filistin’i fiilen ikiye bölmüş durumdalar. Malum devlet, her iki tarafta da ayrı ayrı zulümler yapmakta. Gazze dünyanın en perişan açık hava hapishanesidir. Asgarî insanî şartlardan bile mahrumlar. İsrail, diğer taraftan da Batı Şeria’daki Filistin topraklarını "yerleşimciler" bahanesiyle adım adım ele geçirmekte. Trump yönetiminin desteğiyle itirazlara aldırmadan başkenti de Tel Aviv’den Kudüs’e taşıdı. Diğer yandan İsrail asker ve polisi, postallarıyla sık sık mukaddes Mescid-i Aksa’ya girebilmekte. Adı geçen yönetim, ırkçı bir uygulama içindedir. İsrail devleti, Siyonistler, İngiltere, Yahudi lobileri eliyle 1948’de Filistin toprakları üzerinde kurulmuştur. Vatanları, Filistinliden gasbedilmiştir. İsrail, 1948’den beri Filistinlilere zulmetmeye, onları katletmeye, yok etmeye devam ediyor.
Bu hukuksuzluklara karşı dünya umursamazdır. Yapısı sebebiyle BM’de kınama kararı bile alınamıyor. Yeni nesil yönetim ağırlıklı Körfez ülkelerinde ise buraların veliahdları, prensleri, kralları, Filistin’e karşı İsrail’in yanındalar. Böylesi birçok taraflı iş birliği ile en son Ürdün Meliki Abdullah bin Hüseyn’i yakın akraba darbesiyle devirmek istediler.
İsrail’den makul davranmasını, hukuka riayetkâr olmasını vicdan ve merhameti elden bırakmamasını, ölçüsüz güç kullanmamasını beklemek nâfile bir düşüncedir. Zira İsrail, "Nil’den Fırat’a Büyük İsrail" hayaliyle maluldür, zihni sakatlanma içindedir. Bundan dolayı Abdülhamid Hân’ın hâl edildiği 27 Nisan 1909’dan günümüze kadar Türkiye’nin başına gelen her musibette siyon parmağı vardır. Şimdilerde İsrail, aynı zamanda ABD’nin Evanjelist kanadının himayesindedir. Onun içindir ki bu fütursuz küçük devlet, ramazan, cami, oruç teravih, hak ve hürriyet… tanımadan imânı ve millî duyguları dışında bir varlığı olmayan arkasız, kimsesiz, çâresiz Filistinli yiğit, cesur ve korkusuz gençlere TOMA’larla, sıktığı tazyikli kanalizasyon sularıyla, devâsâ atlarla en sert şekilde müdahale ediyor.
Bu gençlerin babaları, dedeleri ve dedelerinin babaları da bu dehşetleri yaşamışlardı. Kendi torunları da yaşayacağa benzemekte. Nesiller değişecek fakat dâvâ bitmeyecek, yılan olmayacak!
İsrail, zerrece vicdan azabı duymadan zulümler yaparken BM mezalimi görmezden gelmektedir. İslâm İşbirliği Teşkilatı sağırdır. Bazı Körfez ülkelerinin ise İsrail güdümüne girme marifeti işlediklerini yukarıda yazmıştık.
Geriye kim kalıyor?
Türkiye!..
Türkiye; yâni bu toprakların sâhib-i aslisi.
Bu Gönül Coğrafyası’nın asıl sahibi olduğu içindir ki Türkiye’nin başına gelen her musibette siyon parmağı vardır! 15 Temmuz 2015 tarihli işgal ve darbe teşebbüsünden asıl maksadın yeni bir FETÖ darbesi yapmak olduğu mahkeme hükmüyle sabit olan 19 Aralık 2016 tarihli Andrey Karlov Cinayeti’ne, oradan 4 Nisan Muhtırası’na kadar hepsinde MOSSAD dahli olduğuna şüphe yoktur.
Bu haddini bilmez İsrail’e
"One minute!"
Bir dakika!
Denmez mi?
Denir!..
Günü geldiğinde denir…
Zalimin zulmü varsa mazlumun da Allah’ı vardır!.
.HUKUK SKANDALI
2021-04-17 02:00:00
Ramazan ayının ilk haftasındayken; iki milyara yakın Müslüman, ramazan heyecanını yaşarken; Türkiye, Kıbrıs dâhil Akdeniz’i sömürgeci dünyaya yedirmemek için olağanüstü bir gayret gösterirken ve Yunanistan Dışişleri Bakanı Nikos Dendias, Ankara’da iken KKTC’de Anayasa Mahkemesi, verdiği bir iptal kararıyla kızgınlıklara yol açtı...
Hizmet-Sen adındaki bir sendika, Kur’ân kurslarının varlığından rahatsız olmuş olmalı ki 2018 yılında AYM’de devlet aleyhine bir dâvâ açarak mevcut mevzuatın iptalini talep eder. Yüksek mahkeme, 3 yıl sonra bir ramazan günü, bahsettiğimiz gelişmelere denk gelen 15 Nisan 2021 tarihinde dâvâyı kabul ederek ilgili mevzuatın iptaline ve dolaysıyla Kur’ân kurslarının kapatılmasına hükmetti. AYM Başkanı, iptal sebebi olarak mevcut durumun laikliğe aykırı olduğunu iddia etti. Akdeniz’den Anadolu’ya fırlatılan tahripkâr füze mahiyetindeki bu olay, 28 Şubat’a hâkim olan dayatmacılığın, köprülerin altından çok su akmış olmasına rağmen çeyrek asır sonra Kıbrıs’ta baş göstermesidir.
Hadise şudur:
KKTC diyanet teşkilatının adı, "Din İşleri Dairesi"dir. Bu dairenin kuruluş, görev ve çalışma esaslarını tanzim eden kanunda yapılan bir değişiklikle ona 8/B maddesi eklenmiştir. Böylece adı geçen daire başkanlığına "Din İşleri Komisyonu" ismiyle bir komisyon kurma ve çalıştırma yetkisi verilmişti. "Din İşleri Komisyonu"nun KKTC vatandaşları arasındaki meşhur adı "Kur’ân Kursu"dur. AYM, bu maddeyi laikliğe aykırı bularak iptal etti. Davacı sendika ve yüksek mahkemeye göre yürürlükteki uygulama laikliğe aykırıdır, böyle bir salahiyet, ancak Millî Eğitim ve Kültür Bakanlıklarında olabilir.
O zaman soru şudur:
- KKTC’de niçin Din İşleri Dairesi var?
Karar işitilir işitilmez Türkiye’de infiale yol açtı. Kıbrıs şehidlerinin hatırası yok sayılmıştı. Sırtımızdan vurulmuşa dönmüştük. Kararın yukarıda saydıklarımızdan başka 104 amiralin muhtırasına da ideolojik, politik bir destek olup olmadığını bilmiyoruz. Zamanla her şey netleşir. Şimdilik Başbakan Sn. Ersan Saner’in vaziyeti düzeltmek için hayli tevil yaptığı görülüyor.
Aynı gün içinde iki manzara yaşadık:
Biri Ankara’daydı.
Diğeri Lefkoşa’da.
Ankara’daki, haydi Türkçesiyle "rezâlet" deme yerine Yunanca anlamını kullanarak "skandal" diyelim; siyâsi ve diplomatik skandal.
Lefkoşa’daki ise hukuk skandalı…
Diplomatik ve siyâsi skandalı Yunanistan Dışişleri Bakanı Dendias çıkarttı. Sn. Bakan, misafirimizdi. Üstelik mevkidaşı ev sahibi Sn. Çavuşoğlu iftara da dâvet etmişti. İki Bakan, vaki görüşmelerin ardından mutad olduğu üzere basın toplantısı yaptılar. İlk konuşmayı bizim Bakan yaptı. Son derecede mültefitkâr davrandı. "Niko ile yıllara dayalı dostluğumuz var” dedi. Yunanistan’dan "müttefikimiz" diye söz etti, "ihtilafları aramızda görüşelim" diye tavsiyede bulunarak samimiyetle konuşmasına devam etti… Sıra Yunan Bakana gelince o da dostluklarını teyid etti, iftara dâvet edilmesinden dolayı teşekkür etmeyi de unutmadı, Başbakan’ın Müslümanların ramazanını tebrik ettiğini bildirdi… Buraya kadar her şey hoştu. Fakat tam burada Dendias, asıl diyeceklerini sıralamaya başladı. Batı Trakya Türklerinin Lozan’da Türk değil Müslüman olarak zikredildiğini; bildiği kadarıyla Türkiye’nin de Lozan’da imzası bulunduğu gibi müstehzi bir cümle kurdu, Türkiye’nin Yunanistan ve Kıbrıs hava sahasını ihlal ettiğini iddia etti, Ayasofya ve Kariye’nin câmilikten çıkarılmaları gerektiğini istedi ve benzer itham ve taleplerle canımızı hayli sıkmış olarak lakırdısını bitirdi. "İstanbul’u da iade edin" diyebilirdi. Mevlüt Çavuşoğlu, sözü yeniden aldı ve "konuşma öyle değil böyle olur!" kabilinden cesur bir üslupla ibretlik bir cevap verdi.
İmdi…
Yahut şimdi:
Bir tarafta böyle konuşan misafir bir Bakan ve onun cür’eti, fütursuzluğu var; diğer tarafta laikçi bir ideoloji. Yunan Bakan’a kızmayalım. O kendi dininin, milletinin, milliyetinin, mefkûresinin emirlerini yapıyor.
Pekâlâ; şu şifa kabul etmez laikçiler kimin emrini yapmaktalar?
Yanlış hesap Lefkoşa’dan da döner.
Hala Hâtun’dan, küvette katledilen anne ve çocuklarına ve Cengiz Topel’e kadar şehîdler de lâzım geleni yaparlar. Hayır hayır unutmadık!.. Nikos Dendias’ın şuurlu patavatsızlığı da malum hukuk skandalı da "Bir Zamanlar Kıbrıs" dizisinin TRT’de oynatılma gününe de denk geldi. TRT her gün kedini biraz daha aşmakta.
.EMEKLİ SUBAYLAR DARBE YAPAR MI?
2021-04-10 02:00:00
Muhtıracı 104 amirali arkalayan bazı kimseler, "emekli subayın elinde silah mı var? Emekli subaylar neyle darbe yapsın?" diye soruyorlar…
Suali tafsilatıyla cevaplandırmak için Çırağan Vak’asına, III. Selim Hân’ın şahadetine kadar gidersek makale daha da uzar. Bu itibarla yakın tarih üzerinden misaller vereceğiz:
İstiklâl Harbi’nin meşhur kumandanlarından Kâzım Karabekir Paşa, Ali Fuat Paşa, Cafer Tayyar Paşa, Rüşdü Paşa, Reis-i Cumhur Mustafa Kemal Paşa’ya suikast yapma teşebbüsüne dâhil oldukları isnadıyla tevkif edilmiş ve canlarını zor kurtarmışlardı. İzmir’e bir seyahat edecek olan Reisi Cumhur’a 14 Haziran 1926’da bir suikast yapılacağı ihbarı alınır. Tutuklananlar arasında o tarihte emekli olmuş, bazıları üstelik siyasete girmiş ve artık belinde silah taşımayan yukarıdaki generaller de vardır. Kimse onlar için "bu mütekaitler mi suikast yapacak?" demedi. Tam tersine bir ihbar esas alınarak gözlerinin yaşına bakılmadı…
Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Cemal Gürsel, 3 Mayıs 1960’ta Reis-i Cumhur Celâl Bayar’a hitaben bir mektup yazdı. Mektubu Millî Müdafaa Vekili Etem Menderes’e verdi. Memleketteki huzursuzluğa dikkat çeken mektupta çare olarak kendisinin istifa ederek yerini halkın çok sevdiği Başvekil Adnan Menderes’e bırakmasını istiyordu. Bu mektup üzerine Gürsel Paşa, yerinden alınarak iki ay sonra tekaüde sevk edilmek üzere İzmir’de mecburi ikamete tabi tutuldu. 27 Mayıs darbesini yapan subayların en kıdemlisi albaydı. Üçüncü Ordu Kumandanı Ragıp Gümüşpala, "benden daha düşük rütbelilerin emrine girmem!.. Ordumla gelir darbecileri dağıtırım!" tehdidinde bulununca 27 Mayısçılar, Cemal Gürsel’i tayyare ile İzmir’den apar-topar getirerek darbenin lideri yaptılar. Fakat Yassıada sözde mahkemelerinde okunan bu mektubun Menderes’e iltifat eden kısmı sansürlendi…
Harp Okulu Komutanı Albay Talat Aydemir, 27 Mayıs’ın içinde olduğu hâlde genç subayların daha radikal sonuçlar bekledikleri iddiasıyla 22 Şubat 1962’de yeni bir darbeye kalkıştı. Muvaffak olamadı. İsmet İnönü, koalisyon Başvekiliydi. Darbeciler cezalandırılmadı fakat ordudan tart edildiler. Ne var ki emekli Albay Talat Aydemir rahat durmadı. 20/21 Mayıs 1963’te yeniden darbeye kalkıştı. Bu defa darbeye katılmış olsun veya olmasın bütün Harp Okulu Talebeleri ordudan ihraç edildiler. Darbe lideri emekli Alb. Talat Aydemir ile arkadaşı ihtilal çılgını Bnb. Fethi Gürcan idam edildiler…
Korgeneral Cemal Madanoğlu, 27 Mayıs kadrosundaydı, darbenin gizli lideriydi. "Cemal Aga" ile ihtilafa düşünce 6 Haziran 1961’de emekli oldu. Tabiî senatördü. 9 Mart 1971’de Hikmet Kıvılcımlı ve Doğan Avcıoğlu’nun fikir babası oldukları Millî Demokratik Devrim’i yapacak kadronun başında yer aldı. Daha evvel Talat Aydemir ile de çalıştığı kayıtlarda vardır. Genç subayların içinde yer alacakları "Millî Demokratik Devrim’in ikinci kademesini proletarya devrimi takip ederek sosyalist işçi köylü iktidarı kurulacaktı. Faruk Gürler de MDD’nin 9 Mart 1971 Darbe çalışmasının içindedir. Başlı başına bir ihtiras figürüdür.
Görüldüğü gibi darbe bir virüstür. Bu hastalık, bazı muvazzaf veya rahatsız genç subaylara bulaştığı gibi bazı emekli subaylar da vak’aların içinde olabilmektedir. Yine görüleceği gibi darbeyi asıl hazırlayanlar da bir kısım maceraperest emekli subaylardır. Virüsü muvazzaf ve bilhassa genç subayların beynine zerk edenler, ordudan ya atılmış, ya ayrılmış veya emekli olmuş veya emekli edilmiş subaylardır.
27 Mayıs darbesini yapanların arkasında İngilizlerin olduğunu eski istihbaratçı Prof. Mahir Kaynak bize bizzat anlatmıştı. Bu malumat, kitaplarında da olmalı. Merhum Kaynak, bir taraftan İst. İktisat Fak’de asistan iken diğer taraftan MİT’tedir. Bu itibarla "Millî Demokratik Devrim" hareketine sızarak girişimin açığa çıkmasına hizmet etmiştir. 12 Mart Muhtırasının, bu sosyalist devrimi engellemek için verildiği bilinmektedir…
Bu tecrübelerin ışığında bakıldığında "emekli subaylar devrim mi yapar?” sualinin bir değeri olamaz. Emekli subaylar da siviller de darbe yapabilir. Darbe, devrim, isyan ve ihtilallerin teşvikçisi çok kere yabancı devletler ve onların ajanlarıdır. 27 Mayıs’ı söyledik. 1970’lerdeki öğrenci eylemlerinin arkasında SSCB ile Kızıl Çin vardı. Pentagon, 12 Eylül’ün hamisi olduğunu bizzat kendisi ikrar etti. 15 Temmuz’u CIA’nın desteklediğini Donald Trump alenen itiraf etmişti. Kısacası darbeler, "çok ulusludur!" Kullananı çoktur…
Hafız Esad, 13 Kasım 1970’te Suriye’de darbe yaparken arkasında Sovyet Rusya vardı. Humeyni, yıllarca Paris’te ikamet etti. Fransa devletinin himayesindeydi. Humeyni’nin doldurduğu ses kasetleri İran’da halkın arasında yayılarak taraftar buldu. Nihayet 1 Şubat 1979’da Paris’ten gelerek meydanlara dökülmüş halkın başına geçti. Abdullah Öcalan, 1979’dan 1998’e kadar Şam’da Hafız Esad’ın eli altında yaşayarak Türkiye’ye karşı PKK’nın ihanet eylemlerini düzenledi. Kurucularından olduğu örgüt, hemen her sömürgeci devletten destek alarak bugüne kadar geldi...
104 amiral, söze "Yüce Türk Milletine!" diye başladıkları için söz konusu metin, bir muhtıradır. Bu muhtıra da darbelerin yapıldığı gece yarısında yayınlanmıştır. 15 Temmuz 2015’te olduğu gibi Cumhurbaşkanı Erdoğan, Marmaris’te tatilde olduğu bir tarih seçilmiştir. Dayandığı iddialar ise asılsızdır. 1-Ortada Montrö diye bir tartışma yoktur. 2-Kırım işgal altında, Ukrayna da Rus tehdidi altında bulunduğu için Karadeniz’in bir barış gölü olduğu sözü mesnetsizdir. 3-Ne yapılacak yeni anayasa devletin temel unsurlarından uzaklaşmadır, ne de TSK yapısından çıkarılmaktadır.
"Amiraller Muhtırası" ise bunları iddia etmektedir.
Kuvvetle muhtemeldir ki bu şüphelilerin elebaşı olan bazıları dışarının aleti, bazıları ise politik rüzgâra kapılmış kimselerdir. Yargılamayla her şey ortaya çıkar…
Şunları yazıp konuşmak yerine, bu amirallerin, bir araya gelerek tecrübelerinin mahsulü olan dünya çapında yaptıkları bir keşfi, birçok değerli teklifi veya benzeri başarıyı konuşmayı çok isterdik. Ne var ki kahramanlık hayali peşinde olmak, haddini aşmak, insana böylesi vahim hatalar işletebiliyor. Kendinize acımadıysanız ailelerinizi de mi düşünmediniz?
Ziya Paşa’nın şu beyti, bir âyeti kerîme meâlidir:
"Hâşâ kuluna zulmetmez Hüdası
Herkesin çektiği kendi cezası!"
.İMTİYAZLI EMEKLİLER
2021-04-08 02:00:00
Haddini bilmez 104 mütekait amiralin, 4 Nisan gece yarısında zamanlaması yanlış, dayanağı çürük, tesbiti hatalı, üslûbu bozuk bir muhtıra yayınlama cür’etine kalkışıp da üzerlerine inen millî irâde balyozu altında kalmaları cümlesinden olarak adlî merciler, delil toplayadursun ilgili idari makam, burada imzası olan şüphelilerin lojman haklarının iptal edildiğini ve korumalarının geri çekildiğini açıkladı…
Bu çok doğru ve pek yerinde idarî kararın genişlemesi ve adalet ve eşitliğin tecellisi yönünde kalıcı ve sağlam kararlar alınması gerektiği kanaatindeyiz.
Şöyle ki:
Devlet nezdinde her emekli vatandaşın kadir ve kıymetinin bilinmesi, farklı muamele edilmemesi gerekir. Asker emekliler, memur emekliler, vekil emekliler, işçi emekliler, serbest meslek emeklileri… gibi tasnif edilen vatandaşlarımızın hak ve imkânları arasında uçurumlar olmamalıdır.
Çünkü:
Her emekli olmuş insan, hayata atıldığı dönemden emekli olduğu yaşa kadar kendi sahasında bu vatana, bu memlekete hizmet etmiştir. Elinde fırıncı küreği olan ve kızgın ateş önünde ekmek pişiren bir fırıncı, elinde silah olan bir askerden niçin daha az değerli olsun? Öğretmenlik daha mı az kolaydır? Bu misaller, imtiyazlı emeklilikle karşılaştırılarak her meslek için sorulabilir.
Bazı emekliler, harçlık gibi maaşlarla kıt kanaat yaşamaya çalışırken bazılarının sosyal tesislerden ucuz fiyatlarla istifade etmeleri, lojmanlarının, korumalarının, makam arabalarının olması haksızlıktır. 104 amiral bunlara sahip olduğu için o kirli bildiri üzerine idari bir iptal yapıldı. Emekli maaşı çok yüksek, kira yok veya sembolik, orduevi ve sosyal tesislerde yeme-içme sudan ucuz, her işe koşturulan koruma var, bazılarında makam arabası ve şoför de mevcut… O zaman can sıkıntısından oturdukları yerden gecenin darbe saatlerinde devlete şekil vermeye ve parmak sallamaya kalkışıyorlar.
Vaki olanda hayr vardır!
Bizim şer bildiğimizde de hayr vardır.
Bu hâdisede lojman iptali ve koruma geri çağrılmasıyla başlayan Hükûmet tasarrufu, a’dan z’ye topyekûn emekli mevzuatını içine alacak derinlikli ve muhtevalı bir çalışmaya dönmeli, hem adaletsizlikler, uçurumlar ortadan kalkmalı ve hem de devletin malını deniz gibi kullanan bazılarının imtiyazlarına son verilmelidir. Mutlaka her alın terinin eşit olduğu esas alınmalıdır. Asker, hududu bekler bu kıymetlidir; fakat, temizlikçi de sokağı temizler. Sokaklarımız bir hafta süpürülmesin, çöpler üç gün alınmasın şehirlerimiz yaşanır olmaktan çıkar. Onun için her meslek lâzımdır, birinin diğerinden üstünlüğü yoktur.
Göz önünde olduğu için görevde olan çalışanların fazla makam arabaları ve kadroları sık sık konuşulur. O müsriflikler önlenmeli ama asker, üst bürokrat ve siyâsi bir kısım emeklilere bol keseden tahsis edilen bu israflara da son verilmelidir.
Çalışırken hakkını almış olduğu hâlde emekli olmuş bazı vatandaşlara neden diğer emeklilere göre çok yüksek emekli maaşı ödensin, neden makam arabalarının, şoförlerinin, korumalarının, yeme-içmelerinin masraflarını hazine karşılasın?
Böylesi istisnâi uygulamalar olsa olsa eski Cumhurbaşkanları, eski Başbakanlar, eski TBMM Başkanları, eski Bakanlar ve eski yüksek yargı başkanlarıyla YÖK gibi bazı yüksek kurum başkanları için -o da makul çerçevede- yapılabilir.
Hazinedeki her kuruşta tüyü bitmemiş yetimin hakkı vardır.
Devletin malı da deniz değildir!..
İsraf, hesapsız harcama, savurganlık her bütçeyi çökertir.
Kimsenin de kimseye üstünlüğü yoktur; fark mâverada; ötelerde ortaya çıkacaktır!..
Bu çok ciddî meselenin; imtiyazlı emekliliğin masaya yatırılma vaktidir
.BİLDİRİ DEĞİL MUHTIRA!..
2021-04-06 02:00:00
Silahlı askerlerin İstanbul ve Ankara radyolarını kuşatıp darbecilerin içeride mikrofondan bildiri okuduğu, caddelerde tankların dolaştığı ve Hasan Mutlucan’ın "Yine de şahlanıyor amman kolbaşının kıır atı!!!" diye gürlediği darbe günlerinde değiliz. TV’lere hâkim olarak darbe yapılma günleri bile arkada kaldı. O yolla darbe yapmanın son denemesi 15 Temmuz’du. Görülüyor ki darbecilikte Sosyal Medya Dönemine geçilmiş bulunuyor. "Matbuat-ı içtimaiyye" ile ilk darbe teşebbüsünü 4 Nisan 2021 gecesi saat 03’te 104 Amiral başlattı. Örtülü bir dil kullanılan fakat satır aralarında tehdit unsurları taşıyan metinde "bildiri" ifadesi geçmediği hâlde mahiyetinden dolayı ona "Montrö Bildirisi" denir oldu.
"Yüce Türk Milletine" Başlığı taşıyan metin, Genelkurmay Başkanı, Millî Savunma Bakanı, TBMM Başkanı veya Cumhurbaşkanı’nı muhatap alsaydı "bildiri değil" "muhtıra" denirdi. Buna rağmen yapılan, doğrudan millî iradeyi muhatap alıp zikrettiğimiz mercileri yok saymakla, nâmevcut addetmekle aslında bir beyanname, bildiri değil, ihtardır; darbeye dâvetiye çıkaran "muhtıra"dır. 1960’tan bu yana her türlü darbe dönemini görmüş, hukuk tahsil etmiş, 1970 ortalarından beri basında, 1990’ların başından beri ekranda olan bir insan tecrübesiyle bu tespitleri yapmaktayız…
Diğer vatandaşlar gibi 4 yahut 14 veya 104 emekli asker, gündemdeki bir veya daha fazla mevzua dair görüşlerini yazılı veya sözlü olarak açıklama hakkına sahiptirler. Şu var ki bir hak kullanılırken onun zamanlaması ve bilhassa muhtevası çok dikkate değerdir. Ülke menfaatine olarak söylenecek bir söz, pekâlâ makul bir saatte dile getirilirdi. Burada ise Sosyal Medya gece 03’te yeni bir darbe mecraı olarak kullanılmıştır. Bilindiği gibi 03 suları darbecilerin vaktidir. 15 Temmuz da bu saate kurgulanmıştı. Fakat mecbur kaldıkları için erkene çektiler ve kaybettiler.
Muhtevaya gelince burada bazı iddialar vardır:
Kanal İstanbul ile birlikte Montrö Boğazlar Sözleşmesi’nden çıkılmasının tartışıldığı ve Anayasanın başlangıcında yer alan değişmez maddelerin tehlikede olduğu, TSK’ya personel alımında esastan kopulduğu iddia edilmektedir…
İddia sahibi mütekait zevata göre Karadeniz bir "barış gölü"dür. Bu sulhü, Montrö’ye borçluyuz. Bu sebeple "Montreux"den ayrılmak felâkete yol açar.
Evvela şunu ifade edelim:
Kırım, Rus işgali altındayken, Ukrayna, her ân Rus işgali tehdidi yaşarken, Rusya canının istediği vakit Gürcistan’ı şekillendirirken, ABD ve NATO, Bulgaristan’ın Karadeniz kıyılarına hükmederken, daha kısa bir süre önce bu denizde Rusya’ya gözdağı için NATO tatbikatı yapılmışken barış gölünden söz etmek neyin nesidir?
İkinci husus:
Montrö Boğazlar Sözleşmesi, 1936 yılında 20 yıl müddetle akdedilmişti. Taraf devletler, bu müddet dolduktan sonra diğer imzacı devletlere fesih ihbarnamesi gönderme hakkına sahiptirler. Şu gün Türkiye Cumhuriyetinin böyle bir niyeti yok ama olsa bile bu niyet ve amel öbür devletler gibi bizim için de gayrimeşru olmaz, bir hakkını kullanmış oluruz. Kaldı ki gündemde bir Montrö tartışması da mevcut değildir. Olan şundan ibarettir: Ankara, Avrupa Konseyi Sözleşmesinden çekilip de bu konu konuşulmaya başlandığında Meclis Başkanı Sn. Mustafa Şentop verdiği mülakatta kendisine yöneltilen "Türkiye Montrö’den de çıkar mı?" sualine yukarıda izah ettiğimiz çerçevede hukuken mümkün olduğunu söylemiş fakat bahsi geçen mukavelenin ismini bile telaffuz etmemiştir.
Anayasanın değiştirilemez maddelerine dair de gündemde bir mesele yoktur. Karadeniz’in barış gölü olduğu iddiası gibi bu da hayal mahsulüdür. Ancak bunlar, metne belli ki bir maksatla ve gözdağı verme kastıyla yazılmıştır. Bilindiği gibi Cumhur İttifakı, 2023’e giderken nihayet 1982 Darbe Anayasasını topyekûn ortadan kaldırarak millete dayalı yeni ve sivil bir anayasa yapma yoluna koyulmuştur. Anlaşılıyor ki yapılmak istenen, sivil anayasayı engellemektir!..
Diğer konu ise "Harp Akademileri’ne Giriş Yönetmeliği"nde gerçekleştirilen düzeltmeye karşı gelinmesidir. Düne kadar "irtica" diye soyut bir kavram üzerinden hareketle bu akademilere girmeyi hak eden adayların kaydına mâni olunuyordu. Vaki değişiklikle böylesi-tutar yanı olmayan bir kelime üzerinden değil, güvenlik tahkikatı esas alınarak aday, kabul edilecek veya edilmeyecektir.
Görüldüğü gibi bu çirkin çıkış, 2013’teki Gezi Hareketini hatırlatmaktadır. O gün çevrecilik denmiş fakat bir süre sonra “Yavuz Sultan Selim Köprüsü, İstanbul Havalimanı, Taksim Camii’ni yapmaktan vazgeçin!" gibi taleplere dönmüştü. Zaten çevrecilik kılıf, maksat ise buydu. O hareket, 15 Temmuz’la noktalandı. Bugün de İstanbul Kanalı yapılmasın, Montrö ağza alınmasın, sivil anayasa gelmesin, asker sadece Tek Parti Zihniyetinde yetişsin isteniyor.
Türkiye’de yarım asırdır Amerikan düşmanlığı bahanesiyle Rus ve Çin dostluğu yaşayanlar vardır. Onlara göre istikbal Avrasya’dadır. Bundan dolayı Moskova ve Pekin’in tercihlerini esas alırlar. Bugün Moskova, yalnızca "İstanbul Kanalı"ndan değil, Ankara’nın Rusya’nın Kırım’ı ilhak ve işgal etmesini kabul etmemesinden ve Ukrayna ile yakın dostluk içinde bulunmasından da rahatsızdır. Pekin de Ankara’nın Şarki Türkistan için arada bir bile olsa Çin’i insafa dâvet eden sözlerini hazmedemiyor.
Bu 104 amiralin bazısı saf olabilir. Bazısı ise muhakkak bu merkezlerle şu veya bu şekilde fikir birliği içindedir. Ortada sıradan bir düşünce hürriyeti kullanımı yoktur. Bir plan vardır. Bir kısım muhalefetin bunu görmemeleri kendi adlarına hayıflanılacak bir neticedir.
TSK, FETÖ’den temizlenirken başka yerlere saha açılmasına fırsat vermemelidir.
.AYM
2021-04-03 02:00:00
Anayasa Mahkemesi, hemen bütün ileri devletlerde mevcuttur. Bizim mevzuatımıza girmesi ise talihsiz bir vesileyle oldu. AYM’nin Türk hukuk hayatında yer alması 27 Mayıs 1960 darbesinden sonra cuntanın yaptırdığı ’61 Anayasası ile olmuştur…
Bu mahkemenin hayatımıza katılması vatandaşa verilen değerden dolayı değildi. ‘Tek Parti Zihniyeti’nin çok yönlü uzantılarıyla darbe yapılmış, 10 yıllık DP-Demokrat Parti iktidarı devrilmiş, DP feshedilmiş, Başvekil Adnan Menderes ve iki bakan idam edilmişti ama onlara göre bu millete itimat edilemezdi. DP’nin devamı olarak gördükleri bir partiye yarın yine rey vererek onu iktidar yapabilirlerdi. Bu tehlikenin yok olması lâzımdı. Bunu yapacak AYM idi. Adı geçen mahkemeye bu memuriyet yüklenmişti.
O yıllarda kaç iktidar devrinde AYM sanki ‘Tek Parti Zihniyeti’nin sadık kadrosu gibi çalışmıştı. Bundan dolayıdır ki devrin bu yüksek mahkemesi arkası kesilmedik şekilde çok tartışıldı. O AYM ile bugünkü Anayasa Mahkemesinin alâkası yoktur. Benzerlik, aynı kurum ve aynı isim sahibi olmaktadır. Müessese, geçen zaman içinde Anayasa tadilatlarında çok değişikliklere uğradı. Ama buna rağmen AYM sık sık gündem konusu olmaktadır. İçinde bulunduğumuz günlerde yeniden gündemin üst sıralarındadır:
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı, HDP’nin Kapatılması için AYM’ye dâvâ açtı. Mahkeme, Başsavcılığın iddianamesini kabul ettikten sonra bir raportöre havale etti. Raportör, Anayasanın, bir siyasi partinin kapatılması için 68 ve 69. Maddelerinde aradığı "suç odağı olma" şartını yeterince işlemediği ve bazı maddî hataların bulunduğu yönünde mütalaa vererek iddianameyi AYM Başkanlığına arz etti. Ortalık da bundan sonra alevlendi.
Maddî hatalara diyecek bir şey yoktur. Ancak "suç odağı olma hâli"nin tam işlenmediği indi bir görüştür. Hacminden de bellidir ki iddianame, çok uzun bir zamanda tanzim edilmiştir. Her yazılı metinde olduğu gibi iddianamelerde de maddi hatalar işlenebilir. Bunu ya tashih etmesi için mahkeme savcıya iade eder veya savcı yanlışını fark edince iddianamesini geri çekip düzeltmeyi yapar.
Burada da esas bu olmakla birlikte bize göre usul cihetinden yanlış yapılmıştır. İddianame AYM üyeleri tarafından okunabilirdi. Bunun yerine raportöre verilmiştir. Muhakkak ki böyle bir uygulamanın dayanak veya geleneği vardır. Lakin ortaya çıkan manzara kargaşaya yol açmıştır. Parti kapatmak gibi çok ağırlaştırılmış bir davaya dair kalın bir kitap çapındaki bir iddianame raportör tarafından kısa sürede nasıl inceden inceye okunup hata ve eksikler bulunmuştur?
Bir diğer husus; raportörün mütalaası neden aleniyet kazanmıştır. Ortaya çıkan manzarada raportör, savcıdan daha üst bir mevkie yükselmiş ve onun itham ve hükümleri, doğru kabul edilmiş veya bu intiba doğmuştur. Mahkeme üyeleri iddianame kendilerine gelince pekâlâ okuyup hakikaten raportör gibi düşünüyorlarsa iddianame Başsavcıya bir yazıyla iade edilebilir, o da gereğini yapardı.
Başsavcının ve Savcılık makamının bu olayda rencide olmadığı söylenemez. İadenin davanın tamamını gölgelemeyeceği de söylenemez. Suç odağı olma noktasındaki raportör iddiası, davalı tarafa destek kazandırmıştır.
Bugün böyle bir vak’a yaşandı. Yarın da yaşanabilir. Sadece AYM’nin değil bütün mahkemelerin bu raportör ve bilirkişi kolaylığından çıkarılması gerekir. Elbette teknik ve yalnızca ehlinin bildiği konularda raportör yahut bilirkişiden istifade edilecektir. Aksi mümkün olamaz. Ancak burada öyle bir teknik mecburiyet yoktu. AYM mevzuatı, izin verse bile kullanılmayıp savcılıkla mahkemenin çok farklı iklimlerde olamamaları daha yerinde olurdu. Yeni bir anayasa yapılabilirse bu mes’ele ve mes’elelerin de yeniden kurulması isabetli olacaktır. AYM’nin lağvı vs. olmaz. Bu yüksek mahkeme hukuk devleti için çok ehemmiyetlidir. Kuvvetler ayrılığının önemli bir unsurudur. Son hukuk kaynağından faydalanarak yeniden îmâl ve inşâ edilmelidir.
.TEK MİLLET 6 DEVLET!..
2021-04-01 02:00:00
"Tek millet, iki devlet!" sözünü Türklerin dil ve dimağına kazandıran Azerbaycan Cumhurbaşkanı merhum Haydar Aliyev oldu…
Bir deyim hâlini alan cümle, geçen zaman içinde daha bir sağlamlaştı. İlk kullanılışında Türkiye ve Azerbaycan’ı ihata ediyordu. Bilahare her geçen gün Sovyet ideolojisinin serpintilerinden biraz daha kurtulan Türk âlemi, bu defa "neden iki devlet; biz iki devletten mi ibaretiz?" diye düşünür oldu. Bir arayışın peşinde olarak ilk defa Türkiye, Azerbaycan ve Kırgızistan 3 Ekim 2009’da Nahçıvan’da bir araya geldiler. Burada "Türk Dili Konuşan Ülkeler İşbirliği Konseyi" kurulması kararı imzalandı. 15/16 Eylül 2010’da ise İstanbul’da yapılan zirveyle "konsey" kelimesine eş anlamlı olarak "keneş" de denilen şûra resmîleşti.
Bugün Türkiye, Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan keneşe âzâ devletlerimizdir. Teşkilatın merkezi İstanbul’dur, umumi kâtipliği; genel sekreterliği Bakü’de bulunmaktadır. Macaristan, akraba millet olmakla müşahid; gözlemci devlettir. Tacikler Türk soyundan olmasa da asırlardır bir ve beraber olduğumuz için Tacikistan da bu konseyde olmalıydı diyoruz. Türkmenistan ise tarafsız devlet statüsünde olduğundan bu teşkilatta bulunmuyor şeklinde anlıyoruz. Ancak, Türkmen kardeşlerimiz bu tarafsızlığın kendilerine ne getirip, nelerden geri bıraktığını iyi araştırmalılar. İsviçre örneği yanıltmamalı. İsviçre gerçekte tarafsız mıdır? "Bî taraf olan, bertaraf olur" atalar sözünün Türkmen Türkçesinde olmaması uzak ihtimaldir. KKTC’ye üyelik tanınmaması ise yadırganır bir hâldir.
Türk Keneşi’nin; şûrasının kuruluş gâyesi, başlıca şu hedeflerdir. Alfabe birliği, iktisadî ve ticarî iş birliği, şirketler ortaklığı, ulaşım kolaylığı, üniversite beraberlikleri, turizm, askerî dayanışma ve benzerleri…
Başlıca Konsey organlarına gelince: TÜRKSOY-Milletlerarası Türk Kültür Teşkilatı, TÜRKPA-Türk Dili Konuşan Ülkeler Parlamenterler Asamblesi, Türk İş Konseyi, Türk Kültür ve Miras Vakfı, Türk Ticaret ve Sanayi Odası.
Kuruluşların her biri farklı devlettedir ve her birinin başkanı da farklı Türk devlet adamıdır.
Türk Keneşi, bu sene ilki 31 Mart’ta Kazakistan’da ve ikincisi sene sonunda İstanbul’da olmak üzere iki defa toplanacaktı. Kazakistan, kurucu lideri ve TÜRKPA reisi muhterem Nur Sultan Nazarbayev’in himaye ve teşvikiyle heyecan içinde bu buluşmaya hazırlanıyordu. Şûra, Türkistan eyaletinde Hoca Ahmed Yesevî’nin huzurunda yapılacaktı. Ancak korona salgını buna mâni olduğundan devlet ve hükûmet adamlarımız yüz yüze gelemediler. Türkiye, Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan online olarak konuştular. Önceki adıyla Yesî, şimdiki adıyla Türkistan’daki bu toplantı, bir anlamda İstanbul’daki zirveye hazırlık mahiyetindedir ve gayrı resmîdir. Hunlardan geldiğini beyan eden Macaristan’ın Keneş’te gözlemci devlet olduğunu yukarıda yazmıştık. Ukrayna da aynı imkâna kavuşmak istemektedir. Yesî yahut Türkistan’daki toplantıya Güney Kore de iştirak etmek istemiştir.
Türk âlemi, 5 milyon km2 toprağa, 200 milyona yakın nüfusa sahiptir. Bu âlemdeki Şarkî Türkistan, Tataristan gibi bazı ülkeler muhtar idare; otonomi, Batı Trakya gibi bazıları azınlık, Kırım, Irak Türkmeneli gibi bazıları ihtilafın tam ortasındadır.
Son senelerde kaydettiği kalkınma hamleleri, her çeşidiyle kendi millî silahlarını yapabilmesi, Dağlık Karabağ’ın 30 yıllık işgaline son verme savaşında Azerbaycan’a verdiği hasbî, kardeşâne ve emsalsiz destek, dünyada giderek itibarının yükselmesi, Türkiye adına Türk Keneşi’nde büyük bir mânevi güç ve şuura sebebiyet vermiştir. Bütün bunlardan dolayıdır ki şimdi seslendirilen arzu şudur:
-Tek millet altı devlet!
Hem kazanılan bu millî şuur, hem sahip olunan 5 milyon km2’lik coğrafya, hem de 200 milyona yakın nüfus, büyük bir imkân, güç ve kozdur. 31 Mart 2021’de yapılan çevrimiçi toplantı sonuçları iyi derlenmeli, tam toparlanmalı ve İstanbul’daki resmî toplantıda yeni fikirlerle birlikte hayat bulmalıdır.
Tavsiyelerimiz şunlardır:
Keneşte olması gereken devlet ve otonom idareler mutlaka olmalıdır. Azınlıklara, gözlemci sıfatı verilmelidir. Dost ülkeler, müşahid devlet olabilmelidir. Türk devletlerinin hepsi BM üyesidir. Böylece hem BM ve hem de Türk Keneşi üyesi olmaktalar. Bu da yetmez. Türk devletlerinden İİT-İslâm İşbirliği Teşkilatı’na dâhil olmayan devlet varsa hemen üye kaydolmalıdır. Böylece 3 ayrı ortamda söz sahibi olunacaktır.
İstanbul’da icra edilecek buluşmanın bir dönüm noktası olmasını bekleriz. Organları, göz doldurur faaliyet içinde olmalıdır. Hem Türk Konseyi’ni ve hem de İİT’yi iyi çalıştırabilen bir Türkiye’nin BM’deki, Avrupa Konseyindeki ve AB’deki gücü çok artacaktır. Bu da fayda olarak Türk ve İslâm teşkilatlarına döner.
.MONTRÖ
2021-03-30 02:00:00
TBMM Başkanı Mustafa Şentop’un misafir edildiği bir TV programında, devletin menfaatinin icap ettirdiği her zaman taraf olduğu andlaşmadan çekilebilir anlamında mütalaa beyan etmesi, bu defa da O’nu hedef yaptı…
Galiba ve maalesef, memleketimizdeki zihnî hastalık ve saplantılardan biri de anlayıp-dinlemeden, bilip-bilmeden, araştırma külfetine katlanmadan bir şey hakkında konuşabilmektir.
Sn. Şentop, bir hukukçudur. Konuşma mes’uliyetinin idrakinde bir aydındır. Ne var ki yukarıdaki cümleyi tahrif eden bazı kimseler, tarafsız konumda olan bir devlet adamını gündelik politika bataklığına çekme gayretindeler…
Elbette her devlet ve bu meyanda Türkiye Cumhuriyeti Devleti, lüzumu hâlinde ve menfaatleri öyle emrediyorsa taraf olduğu bir anlaşmadan ayrılabilir, onu feshedebilir, iptal edebilir vs. Bunu yapabilmek doğrudan hükümranlık; egemenlik gereği ve devletin istiklal kudretiyle alâkalıdır. Aksi, millî iradeye el konmasına rıza göstermek, vesayete rıza demektir. Kaldı ki bu hak, beynelmilel muahedelerde, milletlerarası andlaşmalarda taraf devletlere umumiyetle verilir.
Prof. Şentop, fikrini beslemek, tezini kuvvetlendirmek adına bu mücerred hakîkati dile getirdiği hâlde bazıları, o cümleyi alıp Montrö’ye taşıdılar. Kimse, söylemediği bir sözden dolayı itham edilemez. Niyet okumak da kimsenin hakkı değildir. İddia sahibi, iddiasını ispatla mükelleftir. Velev ki Sn. Şentop, fikrine destek için Montrö hatırlatması yapmış olsaydı bile yine bir şey denemezdi. Neden? Zira söz konusu keyfiyet Montrö Boğazlar Sözleşmesi’ne dercedilmiştir, metinde vardır:
20 Temmuz 1936 Yılında İstanbul ve Çanakkale Boğazlarının kullanılmasına dair "Boğazlar Sözleşmesi" İsviçre’nin Monreux şehrinde yapıldığı için adı "Montrö Boğazlar Sözleşmesi" olmuştur. Akid Türkiye, Avustralya, Japonya, Büyük Britanya, Fransa, Bulgaristan, Romanya, Yunanistan, Sovyetler Birliği ve Yugoslavya arasındadır. Savaş hâli-barış hâli, savaş gemisi, ticaret gemisi, Türkiye’nin savaşa taraf olması, geminin hasım devlete ait olması gibi hususları tanzim etmektedir. 20 yıllığına yapılmıştır. 1936’ya nazaran 20 yıl hitamında taraf devletlerden biri veya daha fazlası sözleşmeyi feshettiğini diğer taraf devletlere tebliğ etmezse re’sen yani kendiliğinden yenilenir kaydını taşımaktadır. 1956’da böyle bir fesih olmadığı gibi sonraki senelerde de böyle bir hak kullanılmamıştır. Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Türkiye zaviyesinden Lozan Muahedenamesi’ne ek olarak yapılan Boğazlar Sözleşmesi’nin tasarruf hakkımızı daraltan hükümlerinden kurtulmak için yapılmıştır.
Sözleşmeden çıkmak mümkün müdür?
Dediğimiz gibi; mukavelenin kendisi bizatihi bu hakkı vermektedir. Hatta o imkân olmasaydı bile 1990’dan sonra bu hak, fiilen doğmuş olduğundan fesih hakkı yine mümkündür. 1990’da ne olmuştur? Âkid devletlerden biri SSCB, diğeri Yugoslavya idi. Bu iki devlet, Berlin Duvarı yıkıldıktan sonra ortadan kalkmıştır. Bu bir dâvâ sebebi olabilir. Karşı görüşe sahip olanlar, mirasçı devletlerden söz edebilirler.
Ezcümle; Montrö Boğazlar Sözleşmesi, Lozan Andlaşması’nın aleyhimizdeki hükümlerini tadil ve ıslah etmesi bakımından iyi, fakat mutlak hükümranlık hakkımızı firesiz kazandıramadığı, buna sahip olamadığımız için de ideal değildir. Farklı bir ifadeyle ‘ehven-i şer’dir; kötünün iyisidir. Buna rağmen bugün bu sözleşmeyi taraf devletlerle ihtilaf konusu yapmamızın günü değildir. Kimsede böyle bir niyet de yoktur.
"İstanbul Kanalı" yapılıp, Karadeniz-Marmara-Adalar Denizi ve Akdeniz birbirine bağlandığında zaten Montrö şöyle veya böyle vazifesini tamamlamış olacaktır. Bazıları bu neticeyi bugünden göremeyebilecekleri için dediğimizi kabul etmeyebilirler ama zaman her şeyi gösterir.
İstanbul Kanalı, 2032-33’lerde hizmete girer. Montrö’yü fiilen kadük hâle getirmesi ise birkaç yılı alır. Montrö, öylece 100’üncü yılında ömrünü tamamlar yahut önemini kaybeder.
Türkiye ise İstiklâl-i tama kavuşur…
.ANKARA NE DER!..
2021-03-27 02:00:00
II. Cihan Harbi sonrasında 1945-1980 arası, insanlık tarihinin en yoğun düşmanlık, kin ve öfke dönemini teşkil eder. Vahşi Batı, en ileri silah sanayiine ulaşmıştı. Bu döneme "Soğuk Savaş" dendi.
"Harb-i Umumî" adlı I. Cihan Harbi’nden kalan hesaplar, II. Cihan Harbi’yle görülmek istenmiş, yaşanan zafer ve mağlubiyetlerle bu harbe son verilince de devreye, bencilleştirilmiş BM, Avrupa Konseyi, NATO, AB gibi kurumlar, ideolojiler ve ideoloji ihraç eden devletler girmişti. Soğuk Savaş döneminde daha evvel hiç şahit olunmadığı ölçüde casuslar, ajanlar, istihbaratlar faaliyeti yaşandı. I. Dünya Harbi, imparatorluklarla Hanedanlıkların tasfiye dönemidir. Büyük Britanya yahut gerçek ismiyle İngiltere bu tasfiyenin dışında kalmıştı. Şundan ki Hindistan’dan başlayarak yıka yıka gelen kasırganın üst aklı, uygulayıcısı ve yeniden kurucusu Londra’dır. İngiltere, istisnaydı; diğer istisna ise Japonya’dır. Japon İmparatorluğu ilk dünya savaşında yerini muhafaza edebilmiş, fakat II. Dünya Harbi’nde aldığı atom darbeleri belini kırmıştı.
Rusya, I. Cihan Harbi ile Çarlık İmparatorluğunu kaybederken eş zamanlı olarak kapitalizme karşı komünist rejime geçmiş ve Çarlık İmparatorluğunun kıyafetini yenileyerek göğsünde orak-çekiçle yoluna devam etmişti. Süratle çevreye ideoloji yayıyordu. Bu ideolojik yayılmacılık, Batı başkentleri için Moskova’yı düşman hâline getirdi.
Türkiye, müttefiki Almanya mağlup olduğu için I. Dünya Harbi’nin mağlup devletlerinden sayılmıştı. Hem I. ve hem de II. Dünya Harbi’nde âdeta felç olan ve üstelik II. Dünya Harbi’nde işgal yaşayan ve Nazi lekesi alan Almanya, sadece çeyrek asır sonra derlenip toparlandı ve yeniden dünya liginde yerini aldı. Japonya da yine çeyrek asır sonra aynı başarıyı göstererek dünya ligine çıktı. Hatta bir Japon efsanesi doğdu.
Osmanlı İmparatorluğunu kaybeden Türkiye’nin yeniden toparlanıp dünya ligine çıkabilmesi, Cihan Devleti’ni yitirmesinin üzerinden bir asır geçtikten sonra mümkün olabilecektir. Türkiye’nin kendine geç gelmesiyle Sovyet İmparatorluğunun kısa ömürlü olmasının birçok sebeplerinden biri şudur. Rusya ideolojik iddiasını silah yatırımı ve ordu ile ayakta tutmaya çalışmıştı. Türkiye ise Sovyet tehdidine karşı kıt imkânlarını birinci kalem bütçe harcaması olarak savunmaya dolayısıyla asker ve silaha yatırmış bu da ister istemez yürüyüşünü ağırlaştırmıştır. Almaya ve Japonya ise cezalı oldukları için ordu kuramıyorlardı.
Devlet-i Âli Osman’ın kendi asrında geriye düşmesinin esas sebeplerinden biri sanayi inkılabını yakalayamamasıdır. Bu hatayı SSCB de tekrarladı. Sovyet Rusya, elindeki hantal silahları yenileyemedi. İdeolojik katılıklardan kurtulamadı. 1989/90’larda dağılarak süper güç tahtını tamamen ABD’ye bıraktı. Çin ise ideolojide komünizmi muhafaza ederken ticarette pazar ekonomisine geçerek kendini aşabilmişti. Buna mukabil rakipsiz kalan Washington, Afganistan’da SSCB işgal hatasını tekrarladı. Orada da kalmadı; hatalarını, Irak ve Suriye’de devam ettirdi. Bunların yanı sıra bir de arka arkaya zayıf başkanlar seçti. Bu hatalarla Beyaz Saray, Kremlin’e yeniden süper güç olma fırsatını sundu. ABD, tek kutuplu dünyayı taşıyamamıştı. Yavuz Sultan Selim Han, haritaya bakarken "Dünya, iki padişaha az gelir!" derken aynı dünya, Amerikan Başkanlarına çok gelmişti.
Müesseseler ve ideolojiler kısmında da yeni şeyler oluyordu. Kızıl komünizm bitmişti. Çin’deki sarı komünizm ise mutasyona uğramıştı. Beri yanda vahşi kapitalizm, demokrasi perdesi, insan hakları cilası ve liberalizm aşısı ile milyarları meşgul ederken vahşetinden bir şey kaybetmiyordu. Buna mukabil BM adaletsizliğin sembolü olmuş ve eskimişti, AK, AB ile ikinci plana düşmüş, NATO’nun varlık sebebi, soğuk savaştan sonra sorgulanır olmuştu. Bir farkla ki Kızılordu, değişik ülkelerde sahneye çıkıp müzik icra ederken NATO da ucundan kıyısından Türkiye ve Mısır gibi ülkelerde darbe destekçisi oluyordu. Şimdilerde eskiyen sadece BM değildir; AB de eskime, hatta uzun vadede dağılma yolundadır. İngiltere, AB’yi terk etti. Onun terkiyle Paris ve Berlin, birlik liderliği sürtüşmesindedir. Bunları BM’deki kırılmalar takip edebilir.
Şu resmettiğimiz manzarada güç odakları farklılaşmıştır. Washington, Moskova, Pekin, Berlin, Paris ve Londra… için artık göz ardı edilmesi gayrı mümkün olan bir merkez daha vardır. Bu merkez Ankara’dır, Türkiye’dir. Türkiye, vaktiyle harplerden başını kaldırıp sanayi inkılabını yapamamıştı. Fakat o inkılaptan iki asır kadar sonra elektronik, dijital, internet devrimini yakaladı. Başkalarının ardından da gitmiyor. Öncülük yapıyor.
Bundan böyle Ankara, güç merkezidir.
AB liderler toplantısında alınan kararlarda, liderlerin millî meclislerinde yaptıkları konuşmalarda Türkiye’nin önemine dair konuşmaları, bazıları için şaşırtıcı gelmiştir. Kimse şaşırmasın. Kendi şahsiyetli siyasetimizi icra edeceğiz.
Medeniyet Nöbetini Devralma Hazırlığındayız.
Dünya devlet ve liderleri bunun farkındadır.
Büyük Türkiye’nin yerini almasıyla adalet geri gelecektir.
Seneler ve senesi insafı olan dünya ne demişti:
-Osmanlı gitti, adalet bitti!..
Bizim olduğumuz yerde zulüm olmayacaktır.
Bunu yapmaya mecbur ve mahkûmuz…
.MEDENİYET NÖBETİ!
2021-03-25 02:00:00
AK Parti, 7. Büyük Kongresi’ni dün Ankara’da yaptı. Parti, kongre öncesi iller toplamının takriben üçte ikisinde ve ilçeler toplamının da yine yaklaşık olarak üçte ikisinde değişikliğe gitmişti. Dün de MKYK-Merkez Karar Yönetim Kurulu sayısını 50’den 75, genel başkan yardımcısı sayısını da 1’den 2’ye çıkardı… Tüzük tadilatıyla gerçekleşen bu ve benzeri değişiklikler, meselenin maddî tarafıdır. İhtiyaç olduğunda usulünce yapılır.
Keza dün, bugüne dek icra edilmiş olan hizmetler, reformlar, dış münasebet ve başarılar ve ülke ve millet hayatına dair her kalem dile getirildi. Bu cümleden olarak yeni anayasa ihtiyacı, o anayasanın mahiyeti ve gündemdeki tartışmalar konuşuldu. Bunlar, haberlerde mevcut. Asıl üzerinde durulması gerekense maddî malûmatın ötesindeki keyfiyettir:
Kongrede ilk göze çarpan, hazır olanların heyecan ve diriliğiydi. Gençler başta olmak üzere dışarıdakiler, tribündekiler ve salondakiler liderle fikir ve gönül irtibatı içindeydiler. Dünkü çalışma, heyecan katsayısı yüksek bir havada başladı ve aynı sıcaklıkla tamamlandı:
Şimdi hadisenin tahlilini yapalım:
AK Parti, 14 Ağustos 2001 tarihinde kuruldu ve bir yılı biraz aşkın bir süre sonra girdiği ilk genel seçimde 3 Kasım 2002’de tek başına iktidar oldu. O günden bu güne 19 yıldır aralıksız şekilde iktidardadır. Hâlbuki bu zaman zarfında hakkında açılan kapatma dâvâsından, e-Muhtıra, Yargı ve 15 Temmuz İşgal ve İhanet Darbe Teşebbüsüne kadar birçok badirelere maruz kaldı. Bu 19 yılda Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın birlikte yola çıktıkları arkadaşlarından birçoğu ya kendisini terk ettiler, ya bir başka partiye gittiler veya kendileri parti kurdular. Ama bütün bunlara ve benzeri faaliyetlere rağmen dünkü kongrede açıklandığı gibi bugün AK Parti’nin üye sayısı 13 milyon 500 bine yükselmiş bulunmakta, kongrede bu heyecan ve canlılık yaşanabilmekte.
Bu netice, AK Parti’nin bir "Lider Hareketi" olmasından doğmaktadır. Recep Tayyip Erdoğan, lider olduğu için partisi yukarıda saydığımız başarılara imza atmıştır. Liderdir; çok çalışmaktadır, çok dua etmektedir, çok dua almaktadır…
Bu saiklerden dolaydır ki 2023 Büyük Türkiye, 2053, 2071 Cihan Devleti Türkiye hedefleri görülmüş ve bunlara yönelme olmuştur. Onlara yönelirken de millî silah sanayiine öncelik verilmiş, Suriye’nin kuzeyinde, Kuzey Irak’ta, Akdeniz’de, Libya’dan Karabağ’a kadar varlığımız hissettirilmiştir.
Sn. Erdoğan, dün ayrıca Cumhur İttifakı’nın lüzum ve ehemmiyetine bir kere daha vurgu yaptı, çocuk ve gençlerimize yatırımın değerini hatırlattı, ailenin millet varlığımızdaki yeri üzerinde durdu ve askerî başarılarımız, diplomatik muvaffakiyetlerimiz, ekonomik mecburiyetlerimizi dile getirdi…
Bu başlıklar, bu maddeler, hemen her zaman seslendirilmektedir.
Dün, bütün bunlardan farklı olan ilk defa telaffuz edilen bir manifestoydu:
Sn. Erdoğan’ın 7 İklime Hükmetmiş büyük bir mazi tecrübesine sahip olduğumuz gerçeği üzerinde durduktan sonra açıkladığı beyanname, uzun değildi, ama maksadı kucaklayıcı idi:
-İnsanlığı; hakkın, hakkaniyetin, adaletin, merhametin, sevginin, huzurun teminatı olacak bir küresel yönetim anlayışıyla buluşturacak Medeniyet Nöbetini devralmaya hazırlanıyoruz! "İmân varsa imkân vardır!" inancıyla 21’inci yüzyılın kapılarını hem milletimiz, hem bütün insanlık için açma gâyesiyle yola çıkıyoruz!..
AK Parti’nin 24 Mart 2021 tarihinde Ankara’da yaptığı 7. Olağan Kongresinde tarihe geçecek sözler bunlardır. Bu beyanname ile Cumhurbaşkanı Erdoğan, milleti adına muhataplarına şunları söylemiştir:
-İki asır evvel bizi saf dışı kalmaya zorlayıp dünyayı yönetmeye kalkışan; fakat âdil olmayarak yalnızca kendilerine çalışan; bu iki asır içinde milletleri harplerden harplere; arka arkaya cihan savaşlarına sürükleyen güçlere diyoruz ki şimdi biz, yeniden buradayız!.. İnsanlığı adalete, milletleri refaha kavuşturmak; ecdadımızın diliyle "nizâm-ı âlem içün" dünyaya düzen ve adalet getirmeye hazırız!..
24 Mart 2021 takvimi, 2023, 2053 ve 2071’in üzengi taşı olmuştur.
Şimdiden sonra dünya gücü bir Türkiye mevzubahistir.
Herkes hesabını buna göre yapsın.
Türkiye’de iktidarların, yeryüzünde rakiplerimizin işi çetindir!..
.KADINI İSTİSMAR EDEN SÖZLEŞME!..
2021-03-23 02:00:00
Resmî adı "Kadına Yönelik Şiddet ve Aile İçi Şiddetin Önlenmesi ve Bunlarla Mücadeleye İlişkin Avrupa Konseyi Sözleşmesi"dir. Mukavele, 11 Mayıs 2011’de İstanbul’da yapılmış ve 1 Ağustos 2014 tarihinde yürürlüğe girmiştir. İstanbul’da akdedilmesinden dolayı ne yazıktır ki "İstanbul Sözleşmesi" diye anılır olmuştur.
Sözleşmeye, teşkilat olarak AB-Avrupa Birliği’nin yanı sıra AK-Avrupa Konseyi üyesi devletlerden 19’u şartlı; ihtirazi kayıtla imza vermiş, 11 devlet, metni imzalamış fakat bu imzalar ilgili tasdik makamları tarafından onaylanmamış, 2 devlet ise mevzubahis mukaveleyi askıya alarak işleme koymamıştır.
Görüldüğü gibi 47 üyeli AK’nin sadece 15’i metni kabul etmiştir. Bu 15 devletten Türkiye Cumhuriyeti anlaşmanın 80. Maddesinin verdiği yetkiyle 20 Mart 2021 tarihinde AK’ye tebligat yaparak tek taraflı fesihle sözleşmeden çekilmiştir. Polonya da çekilme hazırlığındadır. Bu durumda geriye 13-14 devlet kalmaktadır. Hâlbuki BM’ye üye devlet sayısı 193’tür. Bir başka söyleyişle bu çok tartışılan ve feshedip ayrılmayı kadına ve insan haklarına kıyma şeklinde gösterilen sözleşmeye 180 devlet taraf değildir. Bu devletlerin, kadına şiddete veya insan haklarının ihlaline taraf olduğunu söylemek aklı başında bir söz olamaz!..
Hareketin ana fikri sözleşme metninde de yazıldığı gibi "kadına yönelik şiddet ve aile içi şiddetin önlenmesi ve bunlarla mücadeleye ilişkin"dir…
Kadına, kıza, dula… yapılan kötülük hatta "şiddet" çapında olmasa bile kabulü mümkün değildir. Şiddet, ister koca ve diğer aile üyeleri ve isterse işveren yahut bir başka çalışan veya sokaktan geçen biri tarafından yapılsın… fiilî, silahlı, silahsız, sözlü, yazılı her ne şekilde işlenirse işlensin, şiddeti kabul ve tasvip edene insan denemez. Kadına kıza… her nerede ve her ne şekilde olursa olsun taciz, tecavüz, hırpalama, şiddetin tamamına karşıyız. Esasen bizim hem dinimizde hem aile hayatımızda ve hem de geleneğimizde kadın âdeta mukaddes varlıktır. Biz, "cennet anaların ayağının altındadır" yani "cenneti ananın rıza, dua ve hoşnudluğuyla kazanabilirsin" buyuran Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselam- ümmetiyiz. Bu şuurun bu toplumda eksiksiz yaşadığı dönemlerde cemiyetimizde bugünkü gibi ne boşanma salgını ve ne de kadına zulmetme insafsızlığı vardı. Buna İslamiyet de örf ve âdetimiz de cemiyetin bilge adamları da müsaade etmedi. Boşanmanın moda hâline gelmesi ile zikredilen envaiçeşit şiddet, zulüm, işkence tecavüz vs. bunlar esas itibarıyla modern zamanların mahsulüdür ve Batı kökenlidir. Nitekim dikkatli gözlerden kaçmayacağı gibi bu sözleşmeyi "Avrupa Konseyi” hazırlamış, AB-Avrupa Birliği ve sayısını yukarıda verdiğimiz Avrupa devletleri imzalamışlardır. Demek ki illet esas itibarıyla "çağdaş Avrupa"da!..
Nasıl tuhaf bir tezgâhsa böyle bir mukavele akdetmek için ihtiyaç duyulan toplantı İstanbul’da yapılmıştır! Türkiye de ev sahibi olma cömertliğiyle önüne ardına pek de aldırmadan, feministlerle feministliğe özenenlerin teşvikiyle anlaşmaya ilk imza atan devlet olmuştur. O imza, tam 10 yıldır Hükûmetin başını ağrıtmaktaydı. Zira metne örtülü biçimde başka maksatlar yedirilmişti. Kadın korunuyor derken cinsi sapmalara meşruiyet kazandırılmak isteniyordu. Ayrıca zaman zaman da tam aksi olarak bazı kadınlar için kocaya, bazı çalışanlar için işverene, bazı öğrenciler için öğretmene karşı tehdit ve baskı unsuru olarak kullanıldı.
Söz konusu anlaşma, 10 yıl boyunca çok tartışıldı. AK Sözleşmesine karşı çıkanlar hakarete uğradı, diğer cinsler sokaklara döküldüler. Nihayet; geçtiğimiz 20 Mart’ta aklıselim, yerli ve millî düşünce galip geldi ve milletimizi çok rahatsız eden ve bizimle, dünümüzle, bugünümüzle, yarınımızla, dinimizle, ahlâkımızla alâkasız bu sözleşmeden Cumhurbaşkanı kararıyla çekilmiş olduk. Karar, çok yerindedir. Bir defa daha tekrar edelim ki:
Sözleşme ile kadının mağduriyetine işaret edilmiş fakat bu mağduriyet üzerinden yine kadın istismar edilerek ahlaki çöküntüye sebep olacak sapmalara yol ve meşruiyet verilmek istenmiştir. Bu defa da kadın bir başka şekilde istismar edilmiştir. Keza yukarıda temas ettiğimiz gibi bazı kadın ve kızlar da suiistimale gidebilmişlerdir.
Şüphesiz ki bugün vaktiyle bu anlaşmaya imza koyan Hükûmet yetkilileri ve sözleşmeye toz kondurmayıp onu savunanların çoğu pişmandır. Bir hatadan rücû edildi. Şu da var ki feshedilen sözleşmenin yerine onu hatırlatacak mahiyette "Ankara Mutabakatı" gibi ölü doğmaya mahkûm başka çalışmalara da ihtiyaç yoktur. Bu "mutabakat" hangi devletlerle yapılacaktır? İçeride zaten mevzuat mevcut. Zaman öldürmeye gerek yok. Üstelik bu sözleşme, 7 yıldır yürürlükte olduğu hâlde kadına şiddeti 7 gram düşürmemiştir. Şiddetin önlenmesi okul-cami-ekran üçlüsünden geçer. Diğer taraftan ilgili mevzuat maddeleri tahkim edilebilir, yapılacak yeni anayasa ile mevzua tam hâkim olunabilir.
Canlının her cinsine karşı şiddetin haram olduğu, yapanları sadece bu dünyadaki mahkemelerin değil ahirette de ilâhî adaletin cezalandıracağı, vicdanlara nakşedilmelidir.
Bahsettiğimiz şu gerçeklerden dolayı CHP’nin bu fesih tasarrufunu AYM-Anayasa Mahkemesi’ne taşıması çok yersiz olacaktır. İktidar, bir pişmanlık yaşarken muhalefetin o pişmanlığı devralması, son derecede yanlıştır. Herkes, milletimizin irfanıyla düşünebilmelidir. Öyle tahmin ediyoruz ki Ankara’nın adı geçen sözleşmeden çekilmesi, başka birçok ülke için de teşvik edici olacaktır.
.İTTİFAKLARDA DURUM!
2021-03-20 02:00:00
Anayasa değişikliği, parlamenter sistemi terkle cumhurbaşkanlığı sistemine geçiş, 15 Temmuz işgal ve darbe ihaneti, genel seçimler ve benzerleri, geçtiğimiz 10 yılda yaşanan önemli olaylardı.
"İttifak" kavramı, bu ortamda dile geldi. AK Parti ve MHP’nin "Cumhurbaşkanlığı Sistemi" tezinden hareketle "Cumhur İttifakı" adı altında dâvâ arkadaşlığına dair ilk adımları atmaya başlamalarına, CHP ile öteki muhalefet partileri ve bir kesim medyada şiddetle karşı çıkıldı. En göze çarpan itirazları "koalisyon"a dairdi.
Dedikleri, şuydu:
-Şimdi bir çelişkiye düşülmüyor mu? İttifak da bir koalisyon değil mi?
Değildi ve itiraz bir çarpıtmaydı. Bizdeki koalisyonlar, bir Hükûmet ve çıkar paylaşımıydı. İktidar koltuğunda birkaç hükûmet oturuyor gibiydi, darbe ürünüydü ve yeni darbelerin gelmesinde önemli bir unsurdu. İttifak ise müşterek bir gâye ve gâyeler için gönüldaşlık yapma ve dayanışmaydı. Koalisyon menfaat merkezli iken ittifak, hizmet merkezliydi.
Uzun süren bu şiddetli karşı çıkış, Cumhur İttifakı’nın iki liderine geri adım attıramadı. Buna hem Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın ve hem de Sn. Devlet Bahçeli’nin seciyeleri müsaade etmezdi. Bu iki lider, sabah başka, akşam başka konuşan kifayetsiz politikacılar değil, omuzlarındaki sorumluluğun yüksek şuurunda olan devlet adamlarıydı.
Eğer, Cumhur İttifakı değil de onun yerinde zayıf bir iktidar, hele menfaate dayalı bir koalisyon olsaydı, Suriye’nin kuzeyinde Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı, Barış Pınarı Harekâtı yapılarak emperyalist dünyanın projelendirdiği terör devleti çalışmasına darbe vurulamazdı. Bölücü terör örgütünün Suriye kolu, Fırat’ın doğusuna sürülemezdi. DEAŞ temizlenemezdi. Taşeron bölücü örgüt, Türkiye içinde çökertilemez, Suriye’nin kuzeyi ile Irak’ın kuzeyinde geriletilemezdi. Akdeniz, Mavi Vatan olamazdı. Libya ile Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yapılamazdı. Karabağ kurtarılamazdı. Millî silah imâlât ve müdafaasında bu yüksek muvaffakiyet elde edilemezdi. Büyük devletlerin vesayet arayışlarına karşı durulamazdı. Aynı şekilde Covid-19 salgınında dünyada en iyi mücadeleyi veren ülkelerden biri olamazdık. Salgın sürecinde önemli devletler bile kalkınmada yerini koruyamazken biz kalkınmada tırmanışa devam edemezdik.
Bu başarılar, daha birçok kalemle çoğaltılabilir… Bütün bunlar; hayatımızda koalisyon değil de Cumhur İttifakı’nın olması, hızlı çalışan bir Cumhurbaşkanlığı Hükûmet Sisteminin bulunması, genel başkan olmaktan öte lider olan Recep Tayyip Erdoğan ve Devlet Bahçeli’nin şahsiyetli ve haysiyetli duruşlarıyla başarıldı.
Cumhurbaşkanlığı Sistemi ve Cumhur İttifakı, bir sevki ilâhi olarak Türk milleti; dahası İslâm ümmeti için yeni bir şafak olan 2023, 2053 ve 2071 eşiğinde kurulmuştur. Bu üç kademeli hedef bu milletin Kızılelma’sıdır. Bütün bunlar olurken bu iki lider, ihanetten darbeye, yalnızlaştırmaya, çelmelenmeye, partilerini bölme gayretlerine kadar her şeyi yaşadı fakat hiçbiri karşında boyun eğmediler.
Cumhur İttifakı, bir mukaddes dâvâ ve kardeşlik kucaklaşmasıdır. Sn. Devlet Bahçeli, bu ittifakın, mübarek Malazgirt ruhunun bir tezahürü olduğunu 18 Mart 2021 günkü kongrede Çanakkale Zaferi’nin mânevî ikliminde bütün dünyaya ilan etti. Bu ruh, bekamızın teminatıdır. Sn. Bahçeli, 1277 delegenin tamamının oyunu alarak 10. defa genel başkan seçildi. Ardından da parti yönetiminde ciddi değişikliklere gitti. Bu, aynı zamanda Cumhur İttifakı için de bir kan tazelemedir. Aynı şekilde Sn. Recep Tayyip Erdoğan’ın da 24 Mart’taki büyük kongrede bütün delegelerin oyu ile yeniden seçileceğine şüphe yoktur. Sn. Erdoğan da parti yönetiminde değişiklik ve gençleştirmeye gidecektir. AK Partideki bu gelişmeler de Cumhur İttifakı için kan tazeleme olacaktır. 24 Martta Sn. Erdoğan da Cumhur İttifakı’nın mânâ ve değerine bilhassa temas edecektir…
Bunlar yaşanırken muhalefet partileriyle muhalif medya iki lider arasında bir And çatlağı çıksın bekleyişine girmiş bulunuyorlar. Çok yanılıyorlar; böyle bir ihtilaf, anlaşmazlık vs. olmayacaktır. Metni defalarca değiştirilmiş ve 12 Mart Muhtırasından sonra ifrata kaçılmış And’da söylenen ve söylenmek istenen ne varsa İstiklal Marşı’mızda eksiksiz mevcuttur. Aslolan niyet ve muhtevadır. Okullarda and okunması gerilerde kalmıştır. Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli buluşmasında bu mesele halledilir…
MHP kongre havasındayken, AK Parti, kongreye hazırlanırken Cumhuriyet Başsavcısı, HDP hakkında 600 sayfalık bir iddianame ile kapatma dâvâsı açtı. İddianamenin her biri, bir partinin varlığına son vermeye yetecek isnatlarla doludur. AYM’nin davayı kabulle "talep gibi" karar vermesi kesine yakın ihtimaldir. Zira iddianame, milletin şikâyetlerinin derlenip toparlanmış hâlidir. Böyle bir kapanma olmasın diye her şey yapıldı, çok sabredildi. Kendi düşen ağlamaz. Varılan noktada ya sinsi bölme çalışmalarına rıza gösterilecek veya Devlet, meşru müdafaa hakkını kullanacaktı…
MHP ve AK Partinin kan tazelemeleri, liderleriyle partilerinin güçlenerek kongrelerden çıkmalarına mukabil HDP’nin kapanması CHP ve İYİ Parti’de sarsıntılara yol açmaması mümkün değildir. Bu sonuç, zaten zayıf olan Millet İttifakı’nı bitirebilir.
Millet İttifakı’nın yaşama şansı kalmadığı gibi, ittifakın saklı ortağının kapısına kilit vurulacağı gibi, ayrışan CHP gibi İYİ Parti’nin de etkilenmemesi imkânsızdır.
Cumhur İttifakı kervanı yoluna devam ediyor yarın belki yeni katılmalar olabilir. Çöken Millet İttifakı ise ya sil baştan yeniden kurulur veya o cenahta kargaşa sürüp gider.
Bu görüntüyle 2023 seçimlerine yürümekteyiz…
.FÂCİADA 10 YIL ARKADA KALDI
2021-03-16 02:00:00
15 Mart 2011’de başlayan Suriye fâciası, 15 Mart 2021 itibarıyla 10 koca yılı arkada bırakmış vaziyettedir. Daha kaç yıl devam edeceği de belli değildir. Bu talihsiz komşu ülkede yaşananlara biz, musibet anlamında "fâcia" dedik. Zannederiz, tercih ettiğimiz bu kelime, Suriye’nin perişanlığını anlatma bakımından "Suriye iç harbi" ve "Suriye dramı" denmesinden daha isabetlidir.
Çünkü:
Zavallı Suriye vatandaşı, 10 yıldır kendi yönetimi ve ona destek olanlar eliyle misket bombası, varil bombası ve kimyevî silah kullanmak dâhil, işkence ve toplu katliam dâhil zulüm ve kötülüğün en ağırlarını yaşadı ve yaşamaya devam ediyor. Esad, tarih önünde Miloseviç’le yarış hâlinde. Sosyalist Baas Partisi rejimi, mevzubahis ülkede insan haklarını ayaklar altına almıştır. Bu topraklarda yaşayanlara milliyet ve inanç soykırımı dâhil soykırımın her türlüsünü reva görmüştür görmektedir. Burada asgari insan hakları, basın hürriyeti, seyahat hürriyeti ya yoktur veya çok daraltılmış vaziyettedir.
Suriye, 18 milyon kadar nüfusuyla İstanbul kadar iken yapılan mezalim yüzünden bu nüfusun 7 milyon kadarı yurt dışına iltica etmek zorunda kaldı. Sığınılan memleket sayısı 127’dir. Zikredilen 7 milyonun 4 milyona yakını Türkiye’dedir. 7 milyon vatandaş da iç göç yaşamıştır. Suriye’nin toprak büyüklüğü ise Türkiye’nin dörtte birinden küçüktür.
Yavuz Sultan Selîm Hân, 24 Ağustos 1514’te bugün bizim, 4 askerî harekâtı yaptığımız bölge denebilecek olan Merc-i Dâbık’ta Memlûk ordusunu mağlub ederek daha sonra "Suriye"yi Devlet-i âli Osman hudutlarına dâhil etti. Osmanlı ecdadımız bu topraklara "Şâm-ı şerîf" dedi. İngiltere ve Fransa imzalı 16 Mayıs 1916 tarihli yağma belgesi Sykes-Pico adlaşması üzerine 1 Eylül 1918’de 404 sene sonra bizden yani ana vatandan koparıldığında yalnızca şimdiki Suriye’nin değil Ürdün, İsrail, Filistin, Lübnan ve Irak’ın bir kısmıyla bütün o coğrafyanın adı "Şam Vilâyeti" idi.
Bizden sonra Suriye halkı Fransa’ya karşı mücadele ettiyse de işgali durduramadı. Fransız zorbalığı bölgede 1946’ya kadar devam etti. 1946’da Suriye devleti kuruldu. 1949’a gelindiğinde, 1948’de tesis edilen İsrail’in başı ağrımasın diye CIA, Şam’da sivil yönetime karşı darbe düzenleyerek onu devirip cunta idaresine yol veri.
1954’te halk, cuntayı yolladı. Bu tarihten sonra âdeta sabah erken kalkan subay darbe yapıp ülkeye el koydu. Böylece çeyrek asırlık bir istikrarsızlıktan sonra Savunma Bakanı General Hafız Esad, o istihza cümlesiyle erken kalktığı için değil, SSCB yani komünist Rusya’nın desteğiyle Kasım 1970’te idareye hâkim oldu. Mart 1970’te ise reisliğini; devlet başkanlığını ilân etti. Ruslar, böylece, bizim "Deli" dediğimiz "Büyük Petro"dan beri gördükleri Akdeniz’e inme rüyalarını gerçekleştirdiler. Rusya, hem kuzeyden ve hem de güneyden Türkiye’yi sardı. Türkiye’de kurgulanmış sosyalist öğrenci ve işçi eylemlerinin, sokak çatışması, anarşi ve ardı arkası gelmeyen kargaşaya yol açması, darbelere kapı aralaması bu gelişmelere paralel başlamıştır. Bu başlangıçtan on yıl sonraysa Sovyetler, Türkiye’yi bölme emelli komünist Kürt hareketini kurduracak ve bu ihanetin sevk ve idare merkezi de Şam olacaktır.
Hafız Esad, 1970’ten 2000’de ölümüne kadar merhametsiz bir diktatör olarak Suriye’yi demir pençe altında tuttu. Zemin buna iki kere hizmet etti. Fransa, 1946’da işgali güya bitirirken nüfusun yüzde 10’u olan Nusayri’lerin yüzde 90’a hâkim olmalarını tanzim eden düzenlemeler yapıp kendisiyle bağlantısı devam edecek şekilde ayrılmıştı. Sovyet Rusya ise bu Nusayri ceberutluğuna bir kat daha destek verip pekiştirdi. Moskova bugün bu politikayı eksiksiz sürdürmektedir.
Esad, ölünce Suriye’de "Şam Baharı" denen demokratik ve âdil bir sivil arayış dönemi başladı. Fakat yaşatılmadı, akim kaldı. Rusya başta olmak üzere dış destekle 20 Haziran 2000’de Hafız Esad’ın oğlu Beşar Esad işbaşına geldi. Adı geçen güdümlü kişi, bugün resmen "mareşal" olsa da 1965 doğumlu bir göz hekimidir. Londra’da ihtisas yapmıştır.
Esad Ailesi, Sosyalist Baas Partisi, el Muhaberat istihbarat teşkilatı ve dış desteklerle 50 yıldır Suriye’yi açık fakat seması kapalı bir hapishane hâline getirmiştir. 18 Aralık 2010’da yani bir kış günü Tunus’ta başlatılan yalancı "Arap Baharı" diğer birçok Arap memleketi gibi Suriye’ye de sıçramış, buranın 40 senedir kan kusan mazlum halkı, bu yalana kanarak sokağa çıkmış, ancak süreç, yukarıda resmettiğimiz gibi bir fâcia hâlini almıştır.
10 yılın bitiş tarihi olan 15 Mart 2021 Günü -5 Mart’ta olduğu gibi- Suriye rejimi, ayakta olduğu mesajını vermek için Halep’ten fırlattığı füzelerle el-Bâb ve Cerablus’u, buradaki kurtarıcı unsurlarımız ve sivil halkı, o insanların ekmek teknesi olan çok fazla sayıdaki akaryakıt tankerlerini vurdu. Baas rejimine cesareti, bu haddini bilmezliği tâ ilk günden bugüne Fransa, Çin, Rusya, İran, İran’ın Lübnan taşeronu Hizbullah, İran’ın bölgedeki silahlı milisleri Haşdi Şabi vermektedir. Esad rejimi, bunları yaparken Çin ve Rusya’nın veto yetkisi yüzünden BM, engel olamamaktadır.
Bu acı gerçeklere rağmen aramızda hâlâ "bizim, Suriye’de, Irak’ta, Azerbaycan’da Akdeniz’de, Libya’da ne işimiz var?" diyen bulunuyorsa… O ufuksuzlara bu vatanın ekmeği de havası da suyu da helâl olabilir mi?
Hadise, iktidarlık değil asırlıktır:
I. Cihan Harbi’nin devam eden sarsıntılarını yaşamaktayız. Daha çok da yaşanması kaçınılmazdır. Birileri, elinde Doğu Türkistan şehîdlerinin kanıyla Pekin’den, birileri, Moskova’dan, Washington’dan… uzun; upuzun mesafelerden gelip hemen yanı başımızda yeni haritalar çizmeye çalışırken Türkiye’nin deve kuşu gibi başını kuma gömmesini istemek, hem cehalet hem ruh hastalığıdır.
.GÜNDÜZ DARBESİ
2021-03-13 02:00:00
İstanbul Üni. Hukuk Fakültesinde talebeydik. Horhor Caddesi’ndeki Tayyareci Orhan Sokağı’nda oturuyorduk. Cadde ile sokağımızın buluştuğu yerin karşısında Kızılminare Câmiî vardı. Bir cuma günüydü; bu camide cuma namazını edâ edip çıktığımızda Hükûmetin istifa etmiş olduğunu öğrendik…
“Asker, muhtıra vermiş, Başbakan Süleyman Demirel de Cumhurbaşkanı Cevdet Sunay’a istifasını arz ederek vazifesinden ayrılmış…” Öncesi ve sonrasındaki darbeler gibi bu müdahale de cuma günü yaşanıyordu. Ancak; diğerleri cuma geceleri olduğu hâlde bu tam cuma saatinde yapılmıştı! Bu yüzden "Gündüz Darbesi" dedik…
"12 Mart Muhtırası"ndan söz ediyoruz:
Sert hatırlatma; muhtıra, Hükûmete; Başbakan’a değil, TBMM Başkanlığı’na verilmişti. Muhtıranın dediği şuydu: "Ya Hükûmet istifa eder veya müdahale ederiz!!!" Bunun üzerine iktidardaki AP-Adalet Partisi’nin genel başkanı da istifa etmişti. Bu istifa, uzun yıllar boyu Demirel muhalifleri tarafından "şapkasını aldı kaçtı" diyerek kınanacaktır. Demirel, yıllar sonra o kendine has kestirme cevaplarından biriyle "ne yapacaktım; şapkamı orada mı bırakacaktım?" diye cevap verecektir.
Muhtıranın altında Genelkurmay Başkanı Memduh Tağmaç ve kuvvet komutanlarının imzası vardı. Bu paşalardan Tağmaç Paşa ile 1. Ordu Kumandanı Faik Türün Paşa, muhafazakâr insanlardı. KKK Faruk Gürler ve HKK Muhsin Batur ise Tek Parti zihniyetliydi…
12 Mart Muhtırası niçin verildi?
Kumanda kademesi, darbe yapılacağını öğrenmişti. Emekli General Cemal Madanoğlu ile Mihri Belli, Doğan Avcıoğlu, Devrim gazetesi yönlendirmeli ordu içindeki aşırı sosyalist bir çete, 9 Mart 1971 tarihinde darbe yapacaklardı. Plana göre önce "genç subaylar"la "Millî Demokratik Devrim" gerçekleştirilecek, ikinci kademede SSCB’de olduğu gibi İşçi-Köylü devrimine gidilecekti. Bu niyet, kuvveden fiile dönüşmüştü. Bu sebeple komuta kademesi, önleyici tedbir ve çâre olarak bu yolu bulmuştu:
Meclis Başkanlığına muhtıra verilecek, Hükûmet istifa edecek, tarafsız bir Başbakan başkanlığında kurulacak bir kabineye Meclis’teki her parti üye verecek, TBMM kapatılmayacaktı… Bunların hepsi oldu. Meclis kapatılmadı. Partiler feshedilmedi. Genel başkanlar gözaltına alınmadı. "Tarafsız bir Başbakan başkanlığında kurulan kabineye AP dâhil partiler üye verdiler. Kurulan Hükûmete "Teknokratlar Hükûmeti" dendi.
Tarafsız Başbakan kimdi?
Muhtıra üzerine Nihat Erim, CHP’den istifa edip Başbakan oldu veya yapıldı. Suyun ötesindeki terzi O’na Başbakanlık elbisesi biçmişti. Hâlbuki Erim’in kanı aksa "CHP" yazardı. Buna rağmen kör kör parmağım gözüne kabilinden akşam Tek Partili iken sabahında Başbakanlık mevkiine oturmuş veya daha doğru bir söyleyişle oturtulmuştu. Hikâyenin Washington’da yazıldığı şuradan belliydi ki Ankara’ya Dünya Bankası’ndan da Başbakan yardımcısı olarak Atilla Karaosmanoğlu gönderilmişti. Bu isim, yine Dünya Bankası’ndan gelerek 13 Mart 2001’de Ecevit koalisyon Hükûmetinde ekonomiden sorumlu Devlet Bakanı sıfatıyla iş üstelenecek olan Kemal Derviş’in misyonu ne ise ona sahipti. Açıkçası kabine içinde IMF temsilcileri gibi idiler. 12 Mart Muhtırası verildiğinde Bülent Ecevit, CHP Genel Sekreteri idi. Muhtıra üzerine "bu muhtıra bana verildi!" demişti. Yolunun kesildiğini söylemek istiyordu. Kemal Derviş de tepeden inme bir tarzda kendi kabinesine gelince de "bu adamı niçin yolladılar?" diyecekti…
Nihat Erim’in kabinesi kısa ömürlü oldu.
Karaosmanoğlu, TBMM’ye tepeden bakıp süresini de söyleyerek Meclis’in zamanın gerisinde olduğu kibrini gösterdi. O ara Hükûmet işbaşındayken sosyalist öğrenci liderleri asıldı. Sonrasındaysa aradan zaman geçmiş olmasına rağmen Marksist-Leninist örgütler bu idamları affetmeyerek Nihat Erim’i öldüreceklerdir.
1968’de bütün dünya gibi Türkiye’de de başlayan talebe hareketleri, bir zaman sonra her yerde bittiği hâlde bizde daha da alevlenmiş ve genişlemişti. Vatandaş, akşam namazından sonra sokağa çıkamıyordu. Her gün 20-25 kişi ölmekteydi.
Muhtıra öncesinde önce, 1970’te AP’den 41 vekil ayrılmışlardı. Bu "milliyetçi-muhafazakâr" isimler, 18 Aralık 1970’te DP-Demokratik Partiyi kurmuşlardı. İktidar partisi yüzde 10’a yakın fire vermişti… 1970-80 arası tam bir terör, kargaşa ve karanlık günlerdi. Bu on yıl içinde kurulan Hükûmeteler ancak 3-5 ay dayanabiliyorlardı. Sonunda "bu yolun kıvrımları" 12 Eylül’e çıktı. 11 Eylül’de bu ülkenin en delişmen çocukları sapır sapır toprağa düşerken "kurtarıcılar"ın gelmesi üzerine 13 Eylül’de memleket güllük-gülistanlık oldu…
Şimdi tefekkür vaktidir:
Millî Demokratik Devrim,
engellenmiş;
fakat;
suyun ötesinin
"bizim oğlanlar"
dediği rütbeli zorbalara yol verilmişti.
12 Eylül de son durak olmadı.
Oradan da 28 Şubatlara, 27 Nisan e-Muhtıralara ve nihâyet 15 Temmuz 2016 darbe ve işgal teşebbüsüne çıkıldı.
Tehlike geçmiş midir?
Hayır!..
.İSTİKLÂL MARŞI
2021-03-11 02:00:00
Türk Bayrağı ve İstiklâl Marşı, anayasa ile kayıt altına alınmışlardır. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, 3. Maddede "Türkiye Devleti’nin Bayrağı, şekli kanunda belirtilen beyaz ay yıldızlı al bayraktır. Millî marşı, İstiklal Marşı"dır, der…
Şu anki yazı mevzumuzla alâkası olmasa bile şuna dikkat çekmeden geçemeyeceğiz:
3. Maddede "Türkiye Devleti" diye başladıktan sonra bu tarifler yapılmakta ve dilin Türkçe ve başkentin Ankara olduğuna işaret edilmektedir. Bize göre bu cümlenin kuruluşu doğrudur. Zira 1. Maddede yazılı olduğu gibi ‘‘Türkiye Devleti bir Cumhuriyettir." Bilindiği gibi "cumhuriyet", devletin idare şeklinin adıdır. Bundan olmalı ki 1793’ten beri kullanılan Bayrak bu şekilde tarif edilmiş ve cumhuriyetten evvel kabul edilen Millî Marş da yine böylece kaleme alınmıştır…
Maarif Vekâleti, İstiklâl Harbi’nde Türk Ordusu’na mânevî destek için bir şiir müsabakası açtı. Yarışmaya 724 şair veya şiir iştirak etti. Ancak; Bakanlık, bunları millî marş olacak kıratta bulamadı. Mehmed Akif Bey, müsabakaya katılmamıştı. Yarışan şiirler maksada yetmeyince Maarif Vekili Hamdullah Subhi Bey, Mehmed Akif Bey’e giderek bu şiiri O’nun yazması için ikna etti. Şair, 5 Şubat 1921’de Tâceddin Dergâhı’na kapandı, 48 saatten az bir zaman zarfında beklenen veya aranan şiiri bitirdi…
Mustafa Kemal Bey’in 12 Mart 1921’de Meclis Reisliği yaptığı celsede Maarif Vekili Hamdullah Subhi Bey, bu şiiri okudu. Meb’usan, "İstiklal Marşı’nın güftesini ayakta alkışladılar. Aranan şiir bulunmuştu. Reye sunulmaya bile hacet görülmedi. Akif’in eseri, ilk olarak 17 Şubat 1921’de Hâkimiyet-i Milliye ve Sebil’ür Reşad gazetelerinde neşredildi…
Maarif Vekâleti, 1924’te beste müsabakası açtı. Bunu Ali Rifat Bey, kazandı. Daha sonra başka besteler de yapıldı. Farklı yerlerde farklı besteler okundu. 1930’da yeniden beste yarışması tertiplendi. Bu defa Osman Zeki Bey ile Edgar Manas’ın çalışmaları kazandı.
1925 ve 1937’de yeni bir İstiklâl Marşı yazılması teşebbüsleri olduysa da tutmamıştır. Nitekim Necip Fazıl’ın Çile şiir kitabındaki "Büyük Doğu Marşı" adındaki şiiri de 1937’deki bu yarışma için kaleme alınmıştır.
Mehmed Akif Ersoy’un hasta yatağındayken "Allah, bu millete, bir daha İstiklâl Marşı yazdırmasın!" diye dillendirdiği dua, çok doğru ve çok yerindedir. Merhum Akif, İstiklâl Marşı olarak yazdığı Kahraman Türk Ordusu’na armağan ettiği şiirini Safahat’ına almamıştır. Herhâlde isabet etmiştir. Yine söze bir ara vererek şunu söyleyelim ki:
“Türkçe" ve Türkçeye dair irfan zenginliği ile öylesine oynandı ki sevenleri bile şairin kitabını yanlış telaffuz ederek "sefahat" demektedirler. Bu, vahim bir manzaradır. O kadar vahimdir ki yukarıda ismi geçen zevatı soy isimleriyle değil "Bey" unvanlarıyla yazmamız bile yadırganabilir. Neden böyle yaptık? Çünkü sözünü ettiğimiz tarihte, soyadının kabulüne daha 12 sene vardır. O zaman Meclis zabıtlarında bile isimlerin sonunda "Beğ" kelimesi gelmektedir. Hamdullah Subhi Bey, "Millî Eğitim Bakanı" değil, Maarif Vekilidir. Unvanları devirlerindeki gibi yazmak gerekir. Sonradan "Hamdullah Suphi Tanrıöver" olmuştur.
Diğer bir gerçek:
Eserler, teşekkül ettikten sonra sahiplerinden ayrı olarak bir şahsiyet kazanırlar. Bir şahsı mânevîleri olur. Mimariden şiire kadar her eser için böyledir. İstiklâl Marşı, anayasada olsa veya olmasa; orada değiştirilmez maddeler zımnında zikredilse veya edilmese o kadar da mühim değildir. O, kıyamete kadar bu milletin Millî Marşıdır. Bu marş, bu milletin kıyamete kadar dalgalanacak ay ve yıldızlı al bayrağının ruhunu; bir başka söyleyişle bu milletin inanç manzumesini terennüm etmektedir. Bundan dolayıdır ki "postmodern" etiketli 28 Şubat çılgınlığında darbeci cunta, İstiklâl Marşımızın mânâ ve ruhundan rencide olarak iptaliyle yerine yeni bir marş yazma hezeyanını telaffuz etme talihsizliğine bile düştüler. Akif’in duası tekrarlanmaya layıktır. "Allah, bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın!"
Şunu da kayıt altına almak gerekir:
10 kıt’a ve her kıt’ası 4 mısra, sonuncu kıt’ası 5 mısra olan ilk TBMM’nin 12 Mart 1921’de kabul ettiği İstiklâl Marşımıza dair görüşlerimiz, kısaca da olsa yukarıdadır. Fakat bu demek değildir ki Akif’in Safahat’taki her şiiri kabulümüzdür. İnsanları devirlerinden koparmak mümkün değildir. Onlar, yıkım günlerini yaşamış insanlardır. O ruh hâllerinde bozuk insanlara kapılmışlıkları, bozuk cereyanlarla sürüklenmişlikleri var. Sözünün kendi tabiriyle "odun gibi" olmasından rahatsız olmayan Mehmet Akif Ersoy, Safahat’ta -maalesef- Türklerin Hakanı, gayrimüslim teb’anın Hükümdarı, Müslümanların Halifesi ve bugün bir yönetim dâhisi olduğu insafı olan herkes tarafından kabul edilen Abdülhamid-i Sâni’ye burada tekrarı mümkün olmayan galiz ve haksız hakaretlerde bulunmaktadır. Temenni ederiz ki bir gün bir yerlerden tövbe ettiğine dair birkaç satır çıkar. Sevilecek olan sevilmeli, lâkin eksik ve yanlışları da görülmeli…
Mehmed Akif’in damadıyla imtihan edilmesi ise yanlıştır. İnsanlar kendi fiillerinden sorumludurlar. Damat veya evlat bağlayıcı olmaz. Böyle bir şeye hukuk da izin vermez.
.BİZ, BÖYLE DEĞİLDİK!..
2021-03-09 02:00:00
Kendimiz olmaktan, asaletimizden, varlık değerlerimizden uzaklaşma tehlikesi içindeyiz… Bu tehlike yeni değil, asrı çok aşkın bir felâket seli, çoğala çoğala geldi ve nihâyet kapıya dayandı. Millet olarak bizi, biz yapan hangi kıymetlerse bu cephelerimizde kayıplar yaşamakta, öldürücü darbeler almaktayız…
Şahsî ahlâktan aileye, oradan cemiyete kadar çok kaygı verici vak’alara şahit olmaktayız. Bu cürüm, cinayet ve hâdiseler, artık birer sıradan üçüncü sayfa haberi değildir. Topyekûn toplumu sarsan çok kaygı verici, muazzam korkutucu olaylardır ve manşetliktir. Asıl manşet, Türkiye yahut dünya gündemi değil, bunlardır. Geçen haftayı bitirirken bir genç, bir ilimizde babasını, bir genç başka bir ilimizde kardeşini öldürdü. Bir diğer ilimizde insan şeklinde bir mahlûk, 92 yaşındaki bir nineye insanın elinin yazmaya varmadığı kötülükleri revâ gördükten sonra onu boğarak öldürdü. Ardından bir diğer insan kılıklı yaratık, boşanmış olduğu eşini, 5 yaşındaki müşterek çocukları önünde ve sokak ortasında bayıltıncaya, hastanelik edinceye kadar zalimâne, gaddarca dövdü.
Dikkat edilmiştir, olayların yaşandığı illerle ilçe adını yazmadık. Zira bunlar çok nadirattan olarak bu yerlerde işlenmiş suçlar değil. Her zaman ve her yerde görülüyor. Onun için bu her biri değişik bölgemizdeki vilayetlerimizle kazamızı teşhir eder gibi göstermek istemedik. Ayrıca sebepleri de zikretmedik. Çünkü bu suçları işlemenin bir mâzereti olamaz…
Bir tarafta boşanma seli, bir tarafta ırza saldırı, vahşet, şiddet vs... Üstelik yalnızca insana da yapılmıyor. Birkaç gün önce de bir inşaatta bir sürü köpeğin ayaklarını kesmiş, kendilerini de betona gömmüşlerdi. Bu da yeni değildi. Daha evvel de benzeri ika edilmişti. Bunlar, bir kısım insanlarda vicdanın, insafın, merhametin, adaletin, şefkatin… nasıl kayba uğradığının korkutucu, ibretlik ve berbat manzaralarıdır. İnternette arama motorlarına "baba katili", "anne katili", "kardeş katili", "eş katili", “hayvan katili", "boşandığı eş", "boşanma", "sarhoş", "uyuşturucu" gibi başlıklar yazıldığında utandırıcı, düşündürücü çoklukta kirli malzeme ile karşılaşılıyor.
Böylesi suçlar, cins itibarıyla insanlığın başlangıcından beri olabilir. Başka ülkelerde de yaşanabilir. Bizim geçmişimizde de görülmüştür. Ancak son on yıllardaki bu korkutucu tırmanış tarihimizin hiçbir döneminde olmadı. Böyle bir hâdise, bir millet için, rûhî, mânevî, ictimâî çöküşün habercisidir. Vicdan kuruyunca, insaf tükenince, insan şeklen insandır…
Günümüz çağdaş hayatında anneler günü var, babalar günü var, sevgililer günü var, kadınlar günü var… Diyanet, Millî Eğitim, Aile Bakanlığı, Yeşilay, Muhtarlıklar, Adalet Sarayları, Kanaat Önderleri vs. vs… var ama bu saydığımız ve artık terörün bir başka çehresi olan yıkım büyüyerek devam ediyor. Denecektir ki: "Sorumlu kim?" Sorumlu sen, ben, o… herkes, hepimiz. Hoca, öğretmen, hukukçu, gazeteci, akademisyen, yönetici, siyasetçi, ekran, kanaat önderi… kim varsa hepimiz!.. Bir cinayet, şiddet, tecavüz, boşanma… işlendiğinde birkaç gün, o klişe sözle söylersek "Türkiye ayağa kalkıyor" sonra yerine oturup ay çekirdeği eşliğinde maçını seyretmeye devam ediyor…
Teknoloji gelişti, insan geriledi.
Cihazlar akıllandı, beyinler zayıfladı.
İnternet sınırları kaldırdı, insan hayâdan uzaklaştı.
Robot, öğretilmiş akılla yükselirken nefs azmanı insan, ruhsuz robotlaşmaya doğru gidiyor.
Biz bu değiliz… Hiçbir zamanda biz, asla bu olmadık. Önceki asırlarımızda 10 yılda karşılaşılan boşanma sayısı şimdi bir ayda görülmekte. Bu hazin istatistik diğer sahalarda da aynı. Kendimizi kaybettik. Biz, biz olmaktan çıkıyoruz. Tehlike kapıda. Sel yıkıp geçecek. Onun için her birimiz kafa yormalı, olayı gündelik siyaset terazisinde tartma yanlışlığına kapılmadan, çok daha önemli bir evleviyetle bu dertleri topluca ele alıp tespitler, teşhirler yapmalı ve kalıcı çâreler bulmalıyız…
Bize çok sayıda sosyal uzman, çocuk gelişimci, psikolog ve sosyolog müracaatı olmakta. Onlar, bu konuda iddialılar. Söyleyecek sözleri var. "Fırsat verilsin, bu yarayı iyileştiririz!" demekteler. Yukarıda bazılarını saydığımız mesleklerle birlikte bu insanlar ve yararlı olacak kim varsa herkesten faydalanmalı ve tuz kokmadan önleyici tedbirleri almalıyız.
Teknolojisi olan,
Diploması olan,
Fakat;
irfanı olmayan bir zemin sağlam kalamaz.
Gök çöker,
yer yarılır!!!..
.MEHMETÇİK, ŞEHADET HASRETLİSİDİR!..
2021-03-06 02:00:00
Takvim, "kar" adlı ilâhî güzelliğin Sarıkamış’ta 90 bin Mehmedime kefen olmasının üzerinden bir asrı biraz geçmişken bu defa da Tatvan’da 11 Mehmedime kefen oldu. İsmini Şanlı Peygamberinden -sallallahü aleyhi ve sellem- alan Mehmedim; Mehmetçik, İslâm’ın ilk kalkanı ilk şahlanışı, ilk sadası Bedir şehidlerinden öğrendiği sevdayla, Şehîdler Serdarı Hazreti Hamza’da hayran kaldığı cesaretle;
Şehadet hasretlisidir.
Şehadet sözlüsüdür…
Oğlunun saçını kınalayarak onu bir düğüne yollar gibi askere yollayan soylu ana cinsi bir başka millette yoktur. Oğlunu "haydi oğlum, selametle git! Yâ şehîd ol yâ gazi!.." diye ciğerpâresini Peygamber Ocağı’na vasiyetle uğurlayan bir dağ duruşlu vakur baba da başka bir millette yoktur. Bu ahlâk, bu bahadırlık, el’an devam etmekte midir? Ferdî fireler olabilir ama maşerî vicdanda öylesine devam etmektedir ki son şahitliğimizi Gara Şühedası’nın yiğit ana babalarında yaşadık. 40 yıldır teröre karşı verdiğimiz destânî mücadelede her şehidimizin ana-babasının "vatan sağ olsun!" deyişinde yaşayageliyoruz. Bu sözün ululuğunu ve varlık sebebini kentsoylular; dejenere burjuva anlamayabilir, lâkin; kalbi, Kur’ân idrakiyle bezeli bu milletin cevheri olan Anadolu’nun has evlâdları, sarsılmaz imânlarıyla onu çok iyi anlar ve
"şehîd anası",
"şehîd babası",
"şehîd eşi",
"şehîd çocuğu"
unvanını göğüslerinde bir şeref madalyası, bir iftihar sebebi olarak taşırlar.
Çünkü;
Bu millet inanır ki şehadet makamı, Peygamberlik makamından sonra gelen en yüksek makamdır. Ebedî; sonsuz hayata bu dünyadan hazırlanan bu millet, bundan dolaydır ki şehadete kederlenmekten öte memnuniyet duyar, şükür için ellerini açar. Beşer zaafıyla gayriihtiyari tezahür eden hâller, bu gerçekleri silemez.
Zira;
Bu toprakların insanı; mü’mîn imânı, odur ki yüce kitabımız Kur’ân-ı kerimin Bekara Suresi 154. âyetinde şehidleri "Allah yolunda öldürülenlere ölü demeyin! Onlar, diridir ama siz anlayamazsınız!" tarifini şeksiz ve şüphesiz bir kabullenişle öpüp başlarına götürürler.
Yâni;
Azîz milletimizi var eden, yaşatan ve onda vatan şuurunu, vatanı müdafaası kahramanlığını besleyen ruh işte bu şehadet ruhudur. Şehadet inancının, hasretinin sevda ve nişanın menbaı dinimizdir. Bunu hiçbir izm ve seküler yapı temin edemez. Böyle bir imân olmasaydı, şehîdlik makamı bulunmasaydı ne kimliğimizi koruyabilir, ne asırlara dayanabilir, ne 7 cephede birden gelen saldırıları durdurabilir ve ne de bu bilek ve yürek gücüne kavuşabilirdik. On birinci asırda İslâmiyet’le şereflenme tercihini yapanlardan bugüne dek, bu milleti mânevî değerlerle besleyen kalem ve kılıç ehli bütün ecdada şükran borçluyuz. Bedirden, Malazgirt’e, Malazgirt’ten İstanbul’un fethine, Ridaniye’ye, Mohaç’a, Viyana’ya, Türk-Rus Harbi’ne, Sarıkamış’a, Çanakkale’ye, İstiklal Harbi’ne, Kore’ye, Kıbrıs’a, terörle mücadeleye, Fırat kalkanına, Gara’ya ve nihayet Tatvan’a kadar her asırda defalarca girdiğimiz her harbin şehîd ve gazilerine rahmetler diliyoruz. Kaleminin mürekkebi şehidlerin kanından ağır gelen âlimlere hürmetler ediyoruz. O âlimler, bizlere imân, vatan, şehadet, gazilik, aile, namus ve ahlâk gibi som altın değerleri öğrettiler.
Şu var ki;
Şehîdlik makamının yüceliği, Peygamber Ocağı’nın misafiri Mehmedimi, tehlikelere teslim etme yetkisi vermez. Bir tek vatan evladının burnu kanamasın diye her tedbir alınır. Ancak buna rağmen ölüm gelirse şehadet teselli sebebi olur. Buradan bakınca şunu düşünmeden kendimizi alamıyoruz: "Tatvan’da düşen Fransız yapımı bir helikopter yerine yerli imâlat bir helikopter olsaydı bu kaza yine yaşanır mıydı?" Bu sebeple bütün harp araç ve gereçlerimizi yüzde yüz yerli olacak şekilde imâl edebilme günlerine bir ân evvel varmalıyız. Düşünmeden kendimizi alamadığımız bir, hatta iki, daha doğrusu 3 husus daha var:
Eşref Bitlis’in uğradığı sözde helikopter kazası, Muhsin Yazıcıoğlu’na tertiplenmiş helikopter suikastı, Pakistan Devlet Başkanı Ziya-ül Hak’ın uçağının sabote edilerek düşürülmesi.
Tatvan kazası… Bunlarla birlikte düşünülmeli.
Kaza değil, kasıt da olabilir.
MİT ve savcılığın çok taraflı, derinlemesine araştırma yapacağına şüphemiz yok.
Şehîdlerimize rahmetler diliyoruz.
Şehîd yakınlarını kutluyoruz.
Yaralılarımıza şifalar temenni ediyoruz.
Kınalı kuzuların, kar kuzularının... mekânları cennet olsun…
.MİLLÎ HUKUK İNŞA ETMEK
2021-03-04 02:00:00
Mevzuyla alâkadar olan hemen herkes, 1982 Anayasası için "yamalı bohça" tabirini kullanmıştır. Oysa; Anayasa, çatıdır ama aynı zamanda cari hukuk sisteminin içindeki unsurlardan biridir. Adını vermeli ki asıl yamalı bohça, Türkiye’de uygulanmakta olan hukuk düzeninin kendisidir. Yamama işlemi, Tanzimat’la başlamış Cumhuriyetle topyekûn değişikliğe gidilmiştir. Harf inkılabıyla nasıl ki bin yıllık bir alfabe sobaya atılıp yakılmışsa, edebiyat ve tarih, uzunca bir dönem nasıl ki Yunan safsatalarının istilasına uğramışsa hukuk inkılabıyla da bin yıllık hukuk tatbikat, içtihat, tecrübe, varlık ve birikimimiz terk edilmiştir. Bu da vatandaşın hayatında çelişki ve çatışmalara yol açmıştır…
Bizi imparatorluk çapına erdiren bir hukuk nizamımız ve onun hayata yansıması olan adalet tecellilerimiz vardı. Bunlar bırakılırken herhangi bir yekpâre hukuk zenginliği iktibas edilme yerine sanki koleksiyonerlik yapılmıştır. Bugün Türkiye’de İsviçre’nin medeni kanunu, Almanya’nın ticaret kanunu, İtalya’nın ceza kanunu, Fransa’nın idare kanunu yürürlüktedir. Anayasalar da bu minval üzere tanzim edilmiştir. Saydığımız esas kanunlarda bilâhare değişiklikler olsa bile vaziyet budur ve hâlen de bu milliyet ve aidiyetlerle yürürlüktedir. Dolayısıyla "Türk hukuk sistemi" diye konuşulup yazılsa da aslında bu tarif, gerçeği dile getirmekten öte bir ihtiyacın terennümü, bir temennidir. Onun için Cumhuriyetin yüzüncü yılına girerken soğukkanlı ve ilmî ağırlıklı bir çalışmayla "Türk Millî Hukuk Sistemi"ni inşâ etmeliyiz. Bunu derken bir asırlık tecrübe toprağa gömülsün demiyoruz. Geçmiş bin yılımız geçmiş yüz yılımızla barıştırılarak aykırılıklar ayıklanmalı, ideolojilere kapılmadan saf ve vatandaşın vicdanında karşılığı olacak bir hukuk sistemi kurmalıyız. Devlet-i ali Osman, inanıp yaşadığı hukuk ve yüksek adaletle Cihan Devleti oldu. Türkiye Cumhuriyeti de bunlarla 2071’de Cihan Devleti olabilir.
Adalet Bakanlığı’nın hazırladığı ve 2 Mart 2021 Tarihinde de Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın milletle paylaştığı "İnsan Hakları Eylem Planı"nı bu yolda atılmış ilk ciddi ve muhtevalı bir adım olarak düşünüyor ve görmek istiyoruz. Bu fikrî ve fiilî hazırlık, 2023’ten önce hayat bulacak olan yeni ve sivil anayasanın da çatısı olmaktan da öte ruhu mesabesindedir. Söz konusu İnsan Hakları Eylem Planı, 11 temel ilke, 9 maksat, 50 hedef ve 393 faaliyeti ihtiva etmektedir.
Eylem Planı denen bu icraat manzumesi, "özgür birey, güçlü toplum, daha demokratik bir Türkiye" cümlesi veya ön sözüyle takdim edilmektedir. Bu cümle, bu planın teminat sözü, vaadi ve içtimâî mukavelesidir. Bu topraklarda yaşayan her insan, kendini her şart altında hür ve hukuk güvenliği içinde hissedebilecek, toplumun nüvesi aile de alınacak tedbirlerle daha bir değerleneceğinden cemiyet daha güçlenecek, insan saygıya layık kabul edildiğinden, hukukun en üst hükümran güç telakkisiyle daha demokratik bir Türkiye kurulmuş olacaktır. Diğer yandan; bu cümle, aynı zamanda fertlerin kâfi miktarda hür olmadıklarının toplumun olması gereken derecede güçlü olmadığının ve Türkiye’nin de en olgun şekliyle demokratik olmadığının beyanıdır. Böyle olsaydı zaten böyle bir çalışmaya ihtiyaç hissedilmezdi. Burada eksikliğini bilme irfanı belgelenmektedir.
"İnsan Hakları Eylem Planı" beklediğimizden de iyidir. Toplumun şuuraltını okumak veya niyeti bir cümleyle tespit etmek gerekirse bin yıllık çok kültürlü hayatımız yeniden keşfedilmektedir. Öyle anlaşılıyor ki yeni anayasa, bu planın damıtılıp süzülmesi ve şekillendirilmesi olacaktır. Müstakbel anayasanın nüvesi belli olmuştur. Şeyh Edebalı Hazretlerinin, Osman Gazi’ye dediği gibi: "Beysin; bundan böyle öfke bize, sabır sana yaraşır." Eylem planını, takdim cümlesini ve planı sunuş konuşmalarını kucaklayıcı bir tavır ve açılan yeni ve beyaz bir sayfa olarak kabul ediyoruz. Cumhur İttifakı, yumuşak fakat kararlı bir geçişle eylem planını hem icraata koymalı, hem yeni anayasayı yapmalı ve hem de en zirve hedef olan Türk Millî Hukuku’nu kurmalıdır. Bu ülke insanı, doğumdan-ölüme dek kendi hukukuna tabi olmalıdır. Ayrıca şuna mutlaka dikkat etmeli ki hukukta sağlam, muhkem lisan, Türkçe, olmazsa olmaz değerdedir. Eski iktidarlarda yapılan değişikliklerle hukuk dili -maalesef-mahvedildi. Ahmed Cevdet Paşa’nın hukuk lisanı göz ardı edilemez fakat yapılacak çalışmalarda daha yakın tarihten Ordinaryüs Profesör Anayasa Hocası Ali Fuad Başgil ile Ordinaryüs Profesör Ceza Hocamız Sulhi Dönmezer’in ve onların akranı hukukçularımızın hukuk Türkçeleri esas alınmalıdır.
Ön teker doğru yoldadır.
Yolunuz açık olsun.
.PARTİLİ CUMHURBAŞKANI
2021-02-25 02:00:00
Muhalefetin ve bilhassa da CHP’nin yeniden parlamenter sisteme dönülmesi gerektiğine dair konuşurken cumhurbaşkanlığı sistemine getirdiği en büyük eleştiri, mevzu bahis nizâmın "partili cumhurbaşkanı"na imkân vermesine dairdir…
Yukarıdaki cümlemizde dikkatlerden kaçmamış olmalı ki "gerekçeleri sıralarken", "fikir inşa ederken" ve benzeri ifadeler kullanmak yerine "konuşurken" dedik… Bunun sebebi, muhalefetin, bugün olmuş hâlâ, konuya dair ortaya ele gelir, istifade edilecek esaslı bir teklif koymamış olmasındandır. Kürsülerde, kameralar önünde sadece konuşulmakta, o kadar. Böylesi zamanlarda yapılan da yalnızca bir teklif ve bir de itirazdır. Geçen bu kadar uzun süre içinde üretilen fikir bundan ibarettir.
Teklif şudur: Parlamenter sistem güçlendirilerek tekrar ona dönülmeli!..
İtiraz ise "partili cumhurbaşkanı"na dairdir.
"Güçlendirilmiş parlamenter sistem" cümlesi üzerinde durulduğunda bu teklifin, kelime ve mantık olarak kendi kendini çürüttüğü görülmektedir. Tesir altında kalarak deprem lügatinden iktibas edilen "güçlendirme" kelimesi ispat etmektedir ki parlamenter sistem, çökmüştür veya değiştirilmeseydi çökecekti. O hâlde çökmüş veya cumhurbaşkanlığı sistemine geçilmese çökmesi mukadder bir köhne düzene dönüp yeniden iltifat etmekte hiçbir fayda yoktur. Hadisenin bu tarafını geçmiş yazılarımızda ele almıştık. "Partili cumhurbaşkanı" tenkîdini ise ayrıca ve etraflıca değerlendirmek gerekmektedir:
Muhalefet sözcüleri, bu mes’eleyi bir bilge edasıyla her dile getirdiklerinde ya kurnazlıklarından ya saflıklarından hadisenin Cumhur İttifakı’yla ve bu meyanda Recep Tayyip Erdoğan’la başladığı algısını uyandırmaktalar. İlkin hemen şunu kaydetmeli ki söze konu sistem, bir isim ve şahısla kaim değildir. 2010 Anayasa değişikliğiyle mevzuata giren sistemden sonra Sn. Erdoğan değil de bir başkası Cumhurbaşkanı olabilirdi. Şu cümlemizden de okunacağı gibi sistem, anayasa değişikliğiyle mümkün olabildiğinden bugünkü meclis, siyâsi döküm itibarıyla böyle bir değişikliğe yol vermeyecektir.
İkinci ve ana maddeye gelince:
"Partili cumhurbaşkanı" Türkiye Cumhuriyeti tarihinde yeni değildir. Bu nizâm, ilk defa ne 2010 ve ne de 2018’de devlet hayatına girmiştir. Türkiye, 29 Ekim 1923’ten 27 Mayıs 1960’a kadar "partili reis-i cumhur"larla idare edilmiştir. 1923-1950 arası CHP’nin iki ve 1950-1960 arası DP’nin bir genel başkanı "partili cumhurbaşkanı”dır. Üstelik 1923-1960 arasındaki bu dönem de parlamenter sistemdir. Partili cumhurbaşkanı, parlamenter sistemle birlikte mevcuttu. Hatta dahası bile var. CHP iktidarlarında valiler, evet devletin valileri aynı zamanda CHP’nin il başkanlarıydı.
Gerçeğin bu tarihî boyutu, CHP’nin işine gelmediği için sözcüler, 2010’dan öteye gitmemekte, eski sayfaları açmamaktalar. Açsalar, Tek Parti döneminde hem de en tavizsiz şekilde partili cumhurbaşkanlığı olduğu, vekillerin masabaşında tayin edildiği, seçimlerin sözde olduğu, reylerin gözlemciler önünde açıkça verildiği, seçim bittiğinde ise sandıklardaki oyların kapalı kapılar ardında sayıldığını kırık dökük cümleler hâlinde bile olsa anlatmak zorunda kalacaklarından işin bu tarafı, karanlıkta kalmaktadır.
Bir başka şekilde resmedersek:
-Türkiye’de 1923-’60 arası 37 sene "partili cumhurbaşkanı" vardır.
-1960-2010 arası 50 sene ise cumhurbaşkanı, sembolik yahut tarafsızdır.
Bu bahiste CHP’ye karşı konuşanlar bazen Ahmet Necdet Sezer’i hatırlatarak O’nun partisiz olmadığı üzerinde dururlar. Partisiz ve tarafsız bir mevkide olması gerekirken bunu bir yana bırakan sadece Sn. Sezer değildir. Fahri Sabit Korutürk, pekâlâ taş gibi CHP’li idi, iktidara karşı âdeta muhalefet yapıyordu. Keza Süleyman Demirel, cumhurbaşkanlığında saf değiştirmiş veya siyâsi aslına rücu ederek CHP’ye destek vermişti…
Geçen zaman içinde Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nin aksayan tarafları tespit edilerek gerekeli düzeltmeler yapılırken partili cumhurbaşkanı meselesi de ele alınabilir. Gündeme gelmiş olan anayasa değişikliği fırsattır. Yapılacak yeni metinle hem sivil bir anayasa tanzim edilir ve hem de seçim kanunu ve partiler kanunu hazırlanır. Cumhurbaşkanlığı sistemi de tashih edilir. Mevcut işleyişte devlet başkanının ne zaman parti başkanı ve ne zaman cumhurbaşkanı olduğu karışabilmektedir. Parti başkanına söylenen bir söz, cumhurbaşkanına hakaret olarak görülebilmektedir. Bunların adaletle ayrılması gerekir. Mümkündür. Yapılmalıdır. Zaten kimse Cumhurbaşkanlığı sistemi kusurdan âzâdedir demiyor. Eski ve dolaylı yoldan da olsa çöktüğü ikrar edilen eski sisteme geçmenin yersiz olacağı söyleniyor. Bize göre "Cumhurbaşkanı" yerine "Başkan" sıfatı taşınmalıdır. "Cumhurbaşkanı yardımcısı" yerine "Başbakan" olmalı, yetkisi de şu anki yardımcının yetkileri kadar olmalıdır.
Unutmamalı ki aslolan, sistemler değil, milletin refah ve huzuru ve devletin bekasıdır. Bizdeki parlamenter sistem darbelere kuluçkalık yapagelmişti.
Girilen yeni yolda ufka yönelmeli…
.KESİŞME
2021-02-22 02:00:00
Bırakınız ötesini, edebiyat muhitlerinde bile “Attila İlhan nerelidir?” diye sorulsa “İzmirlidir!” cevabı alınır.
Bu cevap doğrudur; fakat daha doğru cevabı çok takdir ederek firesiz takip ettiğim TRT2’nin “Kelimeler ve Şeyler” adlı edebiyat sohbetlerindeki müktesebatları yaşlarının üstünde olan 3 konuşmacısından Erkan Şimşek adlı nâşirden dinledim. Mevzubahis sohbetlerin 19. Bölümünde adı geçen editör şunu haber veriyor:
-Sivas’ın Gürün ilçesindeki bir camideki bir Kur’ân-ı kerîmde bir mühür basılıdır. Bu mühür, o Mushafın sahibinin İsmail İlhanî olduğunun kaydıdır. Bu zât, Attila İlhan’ın büyük dedesidir.
Niyetimiz, İzmir’i bir isminden mahrum etmek, Sivas’a da bir hemşehri kazandırmak değildir. Bunlar yerel düşünceler kalır. Attila İlhan, millî çaptaki şahsiyetlerimizden biridir.
Bu yazının kaleme alınma sebebiyle alâkalı olarak aşağıdaki mısraları buraya dercederken o sesin sahibinin künyesinden söz etmeden geri kalamadık:
Dün sabah yolumuz, ismi geçen şairin, “Şubat Yolcusu” isimli şiirine çıkmıştı. Şiirin bir yerinde şöyle diyordu:
Seni kim çizebilir şubat yolcusu?
Bütün çizgileri bozuyorsun
Adı geçen şair, bu şiiri ne zaman, nerede ve kimin için yazmıştır bilmiyoruz. İşin o tarafı, edebiyat tarihine aittir.
Şiirle karşılaşınca bu mısraları not aldık. Şiiri duyar duymaz merhum Enver Ören Ağabey aklımıza geldi. “22 Şubat’ta Enver Ağabey’in vefat sene-i devriyesi münasebetiyle bir yazı yazarsam bu şiirden söz ederim” diye düşünmüştüm...
22 Şubat; bizim iç dünyamızda sevinçle hüznün kesiştiği farklı bir takvimdir. 22 Şubat Nedret Sağırlı Hanım’la evlilik yıl dönümümüzdür. Bugün bizim için de Nedret Hanım ve ailemiz için de en unutulmaz günlerinden biridir.
Bir 22 Şubat günümüzde; bir sevinç takvimimizde o gün yine masamızda yerini alan orkidenin yapraklarına hüznün bir kelebek gibi konacağını bilemezdik. 22 Şubat 2013’te sevinç ve hüzün, bizim hayatımızda kesiştiler...
“Aramızdan ayrıldı” Türkçenin zengin farklılıklarından biridir. “Öldü” yanlış değildir; “vefat etti” daha bir olgun cümledir. “Aramızdan ayrıldı” ise en güzelidir. Belki de Yunus’un ve tabiî eski Türklerin cenneti kasıtla “uçmağa vardı” dediği budur.
Enver Ağabey, çizgilere, kelimelere ve sütunlara sığmayacak bir “Şubat Yolcusu”dur. Bizim için ise hiç sığmaz. 40 yıllık bir dostluğun 40 satırla ifadesi mümkün olabilir mi? Hacimli bir kitap çalışması ister.
Enver Ağabey cömert, sabırlı, fedakâr, arkadaş canlısı... gibi hak teslim eder birçok sıfatla yâd edilebilir. Hepsi eksiksiz doğrudur. Lakin bunlarla yetinmek eksik kalır. Enver Ören Ağabey,
bir
sevda
ve
hizmet adamıydı.
O, bir dâvâ adamıydı...
Sevgili Peygamberimize -aleyhisselâm- dînine, değerlerine, milletine, ecdadına ezanına bayrağına, Türkçeye sevdalıydı. Gençliğe, geleceğe ve bekamıza hizmet etmeyi ise ibadet biliyordu.
Bu sevda ve hizmet rayları üzerinde yol alan ufuklar ötesi hedefli katarın başında olmak muazzam bir sabır istiyordu. Bu zorluğu kendi sözüyle tekrarlarsak şöyle tarif ederdi:
-Gündüz gülüyor, gece ağlıyorum!..
Şahidiz...
7 Aralık 2012 günü evindeki odada baş başa iken bunu konuşmuştuk...
22 Şubat 2013’te ağlama bitti.
‘Uçmak’ta gözyaşı yoktur.
Önden gidenlere rahmet olsun...
.HIRSIZ
2021-02-20 02:00:00
Leo a Daly, bir Amerikan mimarî ve tasarım şirketi. Sahasında dünyanın en büyüğü. Birçok ülkede çalışmaları var. Kendileriyle birkaç yıl evvel bir merhabamız oldu. ABD’nin İstanbul Konsolosluğu’nda bir sunum yaptılar. Görüntüler eşliğinde nerelerde hangi eserleri çalıştıklarını anlatıyorlardı. Kısaltılmış sunum, 3 buçuk saat sürdü. Ertesi gün bu ekiple bir seyahatimiz oldu. Minibüste giderken sohbet ediyorduk. Mimarlarla sohbet elbette meslekleriyle alâkalı olacaktı. Sözün kıvamını bulduğu bir ara şunu söyledik:
-Şâir, duygularını, kâğıda kelimelerle; mimar, çizgilerle döker!..
Böyle bir cümleyi daha düşünmemiş ve kullanmıştık. O ân, sohbet çerçevesinde hatırlamış ve telaffuz etmiştik. Biz, bunu söyleyince, mevzu bahis şirketin mimarlarından biri aynen; kelimesi kelimesine şunu dedi:
-Müsaade eder misiniz, bu sözünüzü konuşmalarımızda kullanabilir miyiz?
Tabiî ki "evet" dedik ama hâdise, düşündürücüydü:
Biz, irticalen; önceden bir hazırlığımız olmadan, kalbimize geldiği gibi konuşmuş ve şâirlerle de kıyaslayarak kendimize göre mimarı tarif etmiştik. Demek oluyor ki işiten o insanlar, memnun kalmışlar. Memnuniyetlerini kendilerine saklayabilirlerdi. Saklamayıp hislerini bizimle paylaştılar. Bu bir gerçek; fakat ondan çok daha önemlisi sözümüzü, kullanmak için bizden izin istemeleriydi…
Bu yaşadığımızı, birkaç TV’de tafsilatıyla anlatmışlığımız vardır. Burada ise ilk defa naklediyoruz. Buna sebep dün bir gazetenin birinci sayfasında çıkan bir haberdir. Bir vatandaşımız, birçok ilmî makaleyi, bir dosya hâline getirerek onları sanki kendisi yazmış gibi bir yayınevine vermiş ve imzasıyla kitaplaştırmış. Bir makale veya kitabın bir kısmını veya tamamını kaynak; mehaz göstermeden kendisi kaleme almış gibi yayınlama ve konuşmaya "intihal" denir. Bir çalma, hırsızlık fiilidir.
Makalesinden intihal yapılan Doçent Dr. Okan Pekşen, her nasılsa vaki hırsızlığı fark etmiş. Hangi editörün insafındandır bilinmez politik, magazin ve cinayet haberleri arasından sıyrılarak kendine birinci sayfada küçük de olsa bir yer bulabilen bu intihal haberinden öğrendiğimize göre fikri, emeği, göz nuru çalınan akademisyen, işin ardını bırakmamış. Kitabın tamamı, Azeri Türkçesiyle söylersek "aparılmış" makalelerden meydana geliyormuş.
İşte hak, işte hakka riayet, işte kul hakkı titizliği!..
Trafikte kurallara saygı gösteren yolcuları hiçe sayarak emniyet şeridinden jet hızıyla koşturup en öne geçen canavardaki ahlâk neyse bu hırsızlığın faili şahsın ahlâkı da odur. Bizim ahlâkımız bu muydu?
Hayır değildi!
Çünkü, bunlar ve benzerleri kötü ahlâktır. Kötü ahlâkta mutlaka zarar gören bir taraf vardır. Hâlbuki milletimizi, zirveye taşıyan ve asırlarca zirvede tutan güç, İslâm ahlâkıdır. İslâmiyet, yeryüzüne yalnızca kılıcın mânevi gücüyle değil, âlimin mürekkebi ve mü’minin güzel ahlâkıyla yayılmıştır… Dile getirilecek misaller çoktur. En meşhurlarından biri Kanuni Sultan Süleyman dönemine aittir. Muhteşem Süleyman, Mohaç Seferindeyken asker, yolu üzerindeki üzüm bağlarında asma kütüğünden üzüm kopardığında salkımın rayiç bedelini kütüğe bağlamıştı. Buna şahit olan Avrupalı şaşırdı. Bu dürüstlüğü yaşatan, İslâm ahlâkının telkin ettiği kul hakkı, helal-haram gibi kavramlardı. O gün dünyaya ibret vesikası olan bu güzel davranışı gösteren Yeniçeri, birkaç asır sonra bozulduğunda uygunsuz hâllerde görülecektir…
Şu ân tezatları yaşıyoruz. Bir tarafta Millî Uzay Programı cümlesinden olarak Ay’a gitme hazırlığındayken bir tarafta da bahsettiğimiz ve daha onlarcası bahsedilebilecek intihalden trafik magandalığına kadar birçok hazin manzaralar görmekteyiz.
Kılıç, bir demir parçası iken ona "çifte su" denen bir ahlâk zerk edilerek fetihler yapılmıştı. Asma kütüğüne üzüm salkımının bedelini bağladığımız dönemde Cihan Devleti yani süper güç idik. Bugünse bizden bir sözümüz için müsaade isteyen mimarların devleti süper güç. Cihan devleti olmakla ahlâklı olmak arasında inkârı mümkün olmayan bir münasebet olduğu görülmektedir.
Dileyen inanır!..
.HEDEF KANDİL!
2021-02-16 02:00:00
Mehmetçik, Kuzey Irak’ta Dohuk’tan Erbil’e kadar 75 km uzunluk ve 25 km derinlikte Kartal Pençe-2 Harekâtıyla destanlar yazdı. Gara merkezli icra edilen harekâtta bazıları elebaşı olan 50’nin üzerinde terörist bertaraf edildi, birçok önemli nokta vuruldu. PKK’nın gayesi, Mahmur ve Sincar üzerinden nüfuz alanını genişletmek ve Kandil’i tahkim etmek. TSK, hava ve karadan yapılan harekâtla bu isteğe büyük bir darbe indirmiş oldu. Harekât, başarıyla tamamlandı. Mehmetçiğin karşısına çıkamayan hainlerse intikam saikiyle ellerindeki 13 sivil vatandaşımızı şehid ettiler.
PKK’lı teröristler, 2015 ve 2016 yıllarının muhtelif tarihlerinde yol kesme ve gece baskınlarıyla bölgedeki vatandaşlarımız ve görevlilerden toplam 13 kişiyi kaçırmışlardı. Kartal Pençe-2 Harekâtı esnasında askerlerimiz, Gara’da bir mağaraya girdiğinde bu vatandaşlarımızın cesetleriyle karşılaştılar.
Dikkat çekici olan şudur:
Şehidlerimizden 6’sının anne veya babası, hâlen HDP Diyarbakır il binasının önünde Evlat Nöbeti’ndeler. Bir başka ifadeyle 13 kişinin en az yarısı Kürt kardeşimizdir. PKK, yüreği yanan ebeveynlere evlâtlarını iade etmediği, HDP de buna asla destek olmadığı gibi bir de başlarına bu gelmektedir. Nitekim ismi kamuoyunca malum HDP’li iki politikacı bu olaya temas ederken o şehidler için "esir" tabirini kullanmışlardır. Bilmeyen için bu kelime masum sanılabilir. Hâlbuki esir iki meşru taraf arasında olur. Burada bir tarafta Türkiye Cumhuriyeti Devleti, diğer tarafta eşkıya vardır. İşinde gücünde olan insanları yolunu keserek veya yaşadığı yere baskın vererek alıp götürmek, hürriyet gasbı ve insan alıkoymadır, rehine almadır. Bu gerçek ortada iken sosyal medyadan o mağdur ve mazlumlara "esir" demek suçu hafifletmeye dönük ucuz kurnazlıktır, suça iştiraktir. Böylelerine "sen herkesi kör, âlemi sersem mi sanırsın?" diye sorulur. Nitekim TBMM çatısı altındaki bu iki kişiye de hukuki takibat başlatılmıştır…
Bir saçmalık da Yunanistan tarafından geldi. Dışişleri Bakanı Nikos Dendies, PKK’ya yönelik olan Kartal Pençe-2 Harekâtı’nı Irak’ın toprak bütünlüğüne karşı yapılıyor göstererek bunu kınamaya tevessül etmekte. Bizim hariciye, böylesi densizliklere anladıkları dille cevap vermeli. Yunanistan’a demeli ki: "Sen evvela 12 Ada’daki, Girit ve Rodos’taki işgalini bitir, sonra konuş!.." Lozan vs. kaygısıyla bunlar dile gelmezse horozlar erken ötmeye devam ederler.
13 sivilin şehadeti üzerine Washington’dan yapılan açıklama ise pürüzsüz bir riyakârlık misalidir. Şu söze bakmalı: "Türk vatandaşlarının PKK’nın elinde öldüğü haberi doğruysa bu eylemi en güçlü şekilde kınıyoruz!" Gülünçlük bu kadar olur! Bari sus da taziye mesajı yayınlama! Lafı geveleme niyeti varsa PKK’nın varlığı doğruysa, o sivilleri öldürdüğü doğruysa, haber doğruysa… diye sözü uzat uzatabildiğin kadar!
Meclisimizdeki iki vekil şehid yerine "esir" diyor. Komşu bir devlet, Lavrion Kamplarında semirttiği bölücülere karşı yapılan harekâtı Irak Devletiyle vaki anlaşmamızı görmezden gelerek gerçeği ters yüz etmeye kalkışıyor, müttefikliği düşman başına bir devletse "haber doğruysa" gibi son derecede ayıp bir cümleyle başsağlığı diliyor.
Kendi tırnağımızla kendi başımızı kaşıyacağız. Başka çıkar yol yoktur! Bıçak çoktan kemiğe dayanmıştır. Kandil’in yerle bir edilmesi şarttır. Bu bir meşru müdafaa ve vatanın birliği meselesidir. Emperyalist dünya, karşımıza mertçe çıkamayınca, beslediği örgütlerini musallat etmiştir. Kimsenin elimizi tutmasına fırsat vermeden Kandil’de taş üstünde taş, omuz üstünde baş bırakmama günündeyiz!..
Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!..
.KELİMELER VE İSİMLER
2021-02-13 02:00:00
Birleşmiş Milletler Eğitim, İlim ve Kültür Teşkilatı UNESCO, vefatının 700. Yıldönümü münasebetiyle Yunus Emre’yi 2021 yılındaki anma faaliyetleri arasına aldı. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da 2021’in "Yunus Emre ve Türkçe Yılı" olarak kutlanması için bir tamim yayınladı. Resmî Gazete’de neşredilen Cumhurbaşkanlığına ait bu genelgede 2021’in "Bizim Yunus" idrakiyle "Yunus Emre ve Türkçe Yılı" olarak kutlanacağı duyurulmakta. Ayrıca metinde edebiyatımızın şahikasındaki şairin, Türkçenin ve Türk Medeniyetinin temel taşlarından biri olmasından dolayı yurt içi ve yurt dışında yapılacak etkinliklerimizin "Dünya Dili Türkçe" başlığı altında icra edileceği de ifade edilmekte.
Şeyhi Tabduk Emre’nin "Bizim Yunus" diye kendisine mâneviyat şerefi bahşettiği, O’nun da Yunus olan isminin yanına hocasının Emre ismini de ilave etme aidiyetini tercih ettiği Yunus Emre, veli, mutasavvıf, gönül adamı, Türkçe’nin ses bayrağı ve Türk dilinde dâhi bir mütevazı insandır. Cumhurbaşkanlığı’nın Resmî Gazete’de yer alan tamiminde de belirtildiği gibi Türkçe’mizin ve Türk Medeniyetinin temel taşlarındandır. Yunus Emre ve ahlâkı, Türkçemizle medeniyetimizin temel taşıdır, köşe taşıdır, kilit taşıdır.
Gösterilen kadirşinaslıktan dolayı UNESCO’ya ve Cumhurbaşkanlığımıza teşekkür ederiz. Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan, ayrıca "Millî Uzay Programı"nda Türkçeye dair dile getirdiği hassasiyetten dolayı da teşekkürü hak etmiştir. Bilindiği gibi o gün, Cumhurbaşkanı, fezaya gidecek görevliler için "astronot ve kozmonot" gibi yabancı kelimeler değil Türkçe kelime kullanılmasına işarete ederek ilgili herkesi, kelime bulmaya, teklif yapmaya dâvet etti. Bu çok elzem, çok doğru bir çağrıdır. Her sahaya teşmil edilmesi şarttır. Biz de gecikmeden hem televizyon ekranında ve hem de perşembe günkü yazımızda teklifte bulunduk. Aşağıda da yeni tekliflerimizi sıralayacağız.
Ancak; Türkçeyi kurtarmak için bir kelime ve bir sahada kalmamak lâzım. O zaman bu hiçbir şey ifade etmez. Mademki 2021’de yapılacak edebi çalışmalarda "Dünya Dili Türkçe" ana fikri işlenecektir öyle ise bu noktadan hareketle Türkçeye dair çok esaslı hamleler yapmak şarttır. Erken Cumhuriyet ve devam eden uzunca bir zamanda Türkçe ırkçılığa maruz kalmıştır. Bin senedir kullandığımız ve artık has Türkçe olan kelimeler, "Türkçeyi Arapça ve Farsçadan temizliyoruz" denerek hayatımızdan uzaklaştırılarak boşluğa yol açılmış ve dilimizin Fransızca, Latince, Yunanca, İngilizce tarafından istila edilmesine sebep olunmuştur. Misallerden bir misal olarak sağlık sahasını gösterebiliriz. Tıp dili, Latince ve uydurmaca işgali altındadır. Türkçe’nin dünya dili olduğu fark edilecekse tıp dilindeki bu facia da fark edilmeli.
Keza bugün büyük şehirlerimiz bir tarafa, orta ölçekli şehirlerimiz hatta bazı ilçelerimiz işgal görüntüsündedir. Hayır, sadece "plaza dili" denen yabancılaşmaya işaret etmiyoruz. Şirket isimleri, tabelalar felâket hâldedir. Geçen sene İstanbul’da mültecilerin dükkânlarındaki Arapça tabelalarına dokunuldu. Fakat İngilizceler aynen devam etmekte. Bu mesele çok ciddidir. Dilini kaybeden milletler, istiklâlini de kaybeder… Çalışmaya Yunus Emre Enstitüsü’nden başlanabilir. Bu milletin "protesto" kelimesi gibi telaffuzunda çok zorlandığı "enstitüsü" kelimesi, niçin seçilir ve Yunus Emre adıyla nasıl aynı unvanda buluşur? "Dünya Dili Türkçe" konuşmaları, yurt dışında "Yunus Emre Enstitülerinde" yapılacaktır. Yaman çelişki herhâlde fark ediliyordur. Milletimiz, "protesto"yu hiç söyleyemez, "enstitü”ye ise "enüstü" der. Bunun gibi "ajans", "acans"tır. Öyle ise "Millî Uzay" çalışması gibi tarihî ve muhteşem bir faaliyete adım atılırken millî ve uzay kelimelerinin sonuna hangi zarurete binaen "ajans" kelimesi eklendi?
Yunus Emre’nin hayatı ve san’atı da Türkçe de çok derin ve uzun bahislerdir. İnşallah ileride üzerinde daha çok dururuz. Zaten yazı ve konuşma hayatımızın ana temalarından biri, olmazsa olmazı Türkçemizdir.
Gelelim uzay çalışmalarında yer alacak, Ay’a gidecek asker veya sivil vatandaşlarımıza ne isim verebileceğimize. Aşağıdaki kelimelerden bazıları bize aittir. Bazıları ise farklı kimseler tarafından teklif edilmiş olsa bile tarafımızdan da beğenildiği anlamında buraya alınmıştır.
Tekliflerimiz:
-Hilâl, Fatih, Türkay, Eray, Kızılelma, Şafak, Feza, Serdengeçti, Mehmetçik, Gökay, Göktürk, Göktuğ, Gökbey, Gökmen, Sancak, Sancakbeyi, Ayyıldız, Yunus Emre, Hezarfen, Ulubatlı, Tayyar, Yiğit, Bahadır, Cengâver, Kartal, Şahin.
Beğendiklerimiz:
Ali Kuşçu, Cacabey, Akıncı.
.TÜRKLER, FEZADA
2021-02-11 02:00:00
9 Şubat 2021, gelecek nesillerce daha zengin heyecanlarla yaşanacaktır diye düşünüyoruz. Bu tarih, bir fetih hareketimizin, uzayın fethine iştirakimizin başlangıcıdır...
Evvela Türkiye’nin uzayla alâkalı müesseseleri aynı çatı altında toplanarak "Türkiye Uzay Ajansı" kuruldu. Söz konusu günde de Cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip Erdoğan vasıtasıyla Türkiye Cumhuriyeti Devleti, "Millî Uzay Programı"nı açıkladı. Evet; o akşam televizyonların canlı yayın olarak verdiği, dün de gazetelerin ana haber başlıklarına çektikleri bu olayı, Cumhurbaşkanı milletine, gelecek nesillere takdim etti ve dünyaya duyurdu ama aslında bu doğrudan devletin millî bir beyannamesiydi.
Hâdise, 85 milyon milletimizi, 300 milyon soydaşımızı ve 2 milyara yakın ümmeti kucaklayan dev bir projedir. Sevgili Peygamberimizin -aleyhisselâm- Şakk’ül kamer; Ay’ın ikiye bölünme mucizesine inanmış bir ümmet, 9 Şubatları aslında çok zamanlar evvel yakalamalıydı. Sanayi inkılabını kaybetmekle çok şeyi kaybettik. Sanayi inkılabını kaybetmek bizi, rakiplerimize nisbetle iki asır geride bıraktı.
Gecenin en zifirî karanlık noktası, şafağa en yakın olan zamandır:
Arka arkaya darbeler, kargaşalar, boğazlaşmalar yaşıyorduk. Her gün 25-30 kişinin öldüğü karanlık ve ümitlerin tükenmek üzere olduğu günlerdeydik. Turgut Özal diye "sivil, dindar, demokrat" bir efsane adam, 1980’lerin ortalarında işbaşına geldi ve ak devrimler dönemi başladı. Nitekim 9 Şubat’ta açılışı yapılan uzay çalışmalarının tohum olarak toprağa düşmesi 1985’lerdir. Fikir toprağa düştü ama yeşermesine fırsat verilmedi.
Turgut Özal’dan sonra yine darbeler, kargaşalar, krizler başlamıştı. 28 Şubat yıllarımızı çaldı, 2001 iktisadi buhranı, iflasları getirdi, çöküntülere yol açtı. Bu arada okuduğu bir şiir bahanesiyle hapse atılan bir adam, dışarı çıkmıştı. Turgut Özal’ın devrimlerini devam ettirmek için kolları sıvadı. Çok değerli hizmetler yapıyor, milletle buluşuyor fakat vesayet zorbaları yolunu kesiyor, tehditler durmuyordu. 2007, 2013, 2015 darbe teşebbüslerinde ihanetle mücadele ede ede nihayet bugünlere gelindi…
Şu satırlar, ileride yazılacak hacimli tarih kitaplarının kısa bir özetidir. Bazen veya çok zaman hadiseler doğdukları zamanda tam olarak kavranamazlar. Onları daha sonraki devirlerin insanları topyekûn kucaklayabilirler. Onun için yazıya böyle bir giriş yaptık.
Bilindiği üzere "Millî Uzay Programı"nı Sn. Cumhurbaşkanı 10 madde hâlinde açıkladı. Uzay Limanı’ndan Fırlatma Rampası’na ve 2023’te Ay’a gidecek ilk Türk "gökmen"lere, astronotlara kadar malumat mevcut. Bunları hem dinlemiş ve hem de okumuş olmalısınız. 40 yıl önce sokaklarında her gün onlarca insanın öldüğü, 20 sene evvel ekonomik krizle ülkenin bunalım yaşadığı günlerden bugünden itibaren iki buçuk sene sonra Ay’a "gökmen"ler gönderme günlerine gelmiş olmamız, şükredilecek bir büyük gelişmedir. Bu ân, zincirleri kırma ânıdır. Kaht-ı ricâlden, yetişmiş insan fukaralığından kurtulma muştusudur.
Şu manzara her vatandaşımız gibi bizi de çok memnun etti. Ne var ki bizim memnuniyetimiz daha bir farklı. Şayet saygısızlık veya görgüsüzlük sayılmazsa sebebini açıklayacağım…
30 yıl önceydi. Daha özel televizyonlar yoktu. 18 Şubat 1989’da TGRT diye bir fikir çiçeğe durdu. Ardından yayın hazırlıklarına başladık. Radyo Tiyatrosu olarak ses kasetleri de yaptık. Onlardan bir tanesi de "Fezada İki Türk" adlı bir kasetti. İki genç Türk subayını fezaya yani uzaya yollamıştık. Füzemizi, Kazakistan’daki Baykonur Uzay Üssü’nden fırlatmıştık. O zaman Kazakistanlar, masal ülkeleri kadar uzaktı. 9 Şubat 2021’de başlatılan dev hamle, 18 Şubat 1989’da inşa ettiğimiz hayalin hakikat hâline gelmesi gibi geldi bize. Bundan dolayı rüyası gerçek olmuş bir insan duygusuyla daha bir sevindik. Eğer yine saygısızlık ve görgüsüzlük sayılmazsa tarihe kayıt düşme adına şunları da araştırmacıların haysiyetli ve hassas kalemlerine emanet etmek isteriz:
Çok yıllar öncesinden başlayarak 2023 "Büyük Türkiye", "2071 Cihan Devleti Türkiye", "OMT-Osmanlı Milletler Topluluğu", "Marka İnsan-Marka Şirket-Marka Şehir" dedik. "Yerli ve Millî" kavramını geliştirirken bu iktidar işbaşındaydı. Lakin saydıklarımızdan bazılarını kaleme alırken AK Parti daha kurulmamıştı bile.
Şimdi bunların hemen hepsi devlete ve millet mal olmuş, milletimizin ‘Kızılelma’sı hâline gelmiştir. Bundan dolayı Rabbimize ilmi kadar hamdü senalar ediyorum. Düşündüren de O, yazdıran da O. Cenab-ı Hak müsaade etmese kul, ismini bile hatırlayamaz.
Bir kalem ve kelâm ehli için fikrinin, teklifinin, rüya ve hayallerinin hayat bulmasından daha büyük bir zevk ve zenginlik olamaz.
Vesilesi doğdu.
Dile getirdik.
Lütfen övünme basitliği gibi düşünülmesin;
mazur görülsün…
.SİVİL ANAYASA YAPMA MECBURİYETİ
2021-02-04 02:00:00
Değerli okuyucularımız da değerli seyircilerimiz de bilir ki "2023’e sivil anayasa ile girelim!" diye yıllardan beri sütunumuzdan ve ekranlardan irade sahiplerine çağrı yapmaktayız.
Bu sebeple Cumhurbaşkanı Sn. Erdoğan’ın 1 Şubat 2021 Akşamındaki konuşmasında "yeni bir sivil anayasa yapmalıyız. 2023’e sivil bir anayasa ile girmeliyiz. Ne kadar değişiklik yaparsak yapalım 1982 Anayasasına sinmiş olan darbe ruhunu ve darbe tesirini ortadan kaldıramıyoruz!" sözlerini, büyük bir memnuniyetle karşıladık. Dedikleri sanki bizim yılladır tükettiğimiz nefes ve akıttığımız mürekkebe cevaptı.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, bu tespit ve teklifi yaparken davetli olduğumuz bir televizyon programına iştirak için yoldaydık. Naklettiğimiz sözü işittiğimiz o ân "günün manşeti sivil anayasadır!" diye bir tweet attık. Hakikaten de öyle oldu. Pazartesi akşamı TV’lerin tartışma programlarında zirveye bu mevzu oturdu. Çok uzun süre gündemdeki önceliğini korumaya devam eder.
Türkiye’de onca değişikliğe rağmen ne ayıptır ki hâlâ "darbe ruh ve tesiri"ni inatla muhafaza eden 1982 Anayasası yürürlüktedir!
Bu anayasayı, 12 Eylül 1980 Darbesini yapan askerî cunta hazırlattı. Prof. Orhan Aldıkaçtı, kaleme almıştır. 1982’de de silahların gölgesinde yapılan bir referandumla da kabul edilip mer’iyyete girdi. Garabete bakmalı ki darbe lideri ve el’an defacto biçimde devlet başkanlığı yapan General Kenan Evren de bu emrivaki durumdan meşru Cumhurbaşkanlığına geçebilmek için kendisini de halk oylamasına dâhil etti. Doğru olan, elbette iki ayrı zarfla halka tercihini sormaktı ama “40 katır mı 40 satır mı?” dayatmasıyla halktan kestirmeden destek almak daha işe gelmişti.
7 Kasım 1982’de böyle bir havada yapılan bu halk oylamasında boynu bükük olmasa da tedirgin millet, yüzde 91,37 reyle istenen cevaba "evet" dedi. Böylece o da 27 Mayıs 1960 Darbesinin mahsulü olan 1961 Anayasası, yürürlükten kalkmış, onun yerini "1982 Anayasası almıştı. Mezkûr anayasa, vatandaşın hayatına karıştıktan bir sene sonra 7 Kasım 1983’te yapılan MV genel seçimlerini, 400 vekilliğin 211’ini elde eden Anavatan Partisi kazandı. ANAP Genel Başkanı Turgut Özal, reformculuğunu ispatladıktan, vaziyete hâkim olduktan sonra 17 Mayıs 1987’de 1982 Anayasası ilk değişikliği gördü. Bunu, bilahare muhtelif iktidar ve yasama dönemlerinde olmak üzere 20 anayasa değişikliği takip edecektir. Son değişiklik 10 Aralık 2016’dır.
Vaziyete bakmalı ki 21 kere değiştirilmiş, 2 kere referandumdan geçmiş olmasına rağmen bugün Cumhurbaşkanı, bizzat açıklıyor ki 1982 Anayasasında darbe ruhu ve tesiri devam etmektedir. Çatı vasfındaki bu kanuna 1876’da Kanun-ı Esâsi, 1924’te Teşkilât-ı Esâsiye Kanunu, 1961 ve 1980’de Anayasa adı verilmiştir. Resmettiğimiz şu vaziyet; olan ve artık yama kabul etmez bir "teşkilat kanunu"nun değiştirilmesi, ülkemiz için bir ihtiyaç, ihtiyaçtan da öte mecburiyettir. Mademki 2023 Büyük Türkiye Kızılelması’dır o hâlde bu kusurlu anayasadan kurtularak milletimize ve devletimize yakışır ve istikbalimizi inşa etmekte yol gösterici olacak sivil bir anayasa yapılmalıdır.
Yeni anayasayı yapacak olan TBMM’dir. Milletvekilleridir. Yasama organında bir mutfak çalışması yapıldıktan sonra Kanaat Önderleri, STK’lar, Üniversite ve görüşü alınması gereken herkes ve her müesseseden faydalanılır.
Yapılacak çalışmanın partiler üstü olmasına hassasiyet gösterilmeli, bu mevzuda gündelik politik ihtilaflardan uzak durulmalıdır. Anayasa bir parti, ittifak ve iktidar meşguliyeti değil millet, devlet ve istikbal işidir. Bu itibarla encümenlerin kurulmasında seçici olmalı, çatışmacı değil uzlaşmacı dil kullanılmalıdır. Tabiî ki sözünü ettiğimiz son sivil anayasa çoktan yapılmış olmalıydı. Buna rağmen zararın neresinden dönülse kârdır. 2023’e daha zaman var. Yeni bir anayasa en geç 6 ay içinde rahatlıkla tesis edilebilir.
Soru şudur: Partiler veya ittifaklar arası anlaşma olmazsa ne olur? Muhakkak makul ve orta yol bulunarak herkesi kucaklayan bir anayasa yapılmalıdır. Hedef budur. Ama eğer anlaşma olmazsa ne olur? O zaman referandum devreye girer. Anayasa değişikliğine dair çalışmaları, halkın bilgi ve tasvibine sunmak Cumhurbaşkanının salahiyetleri cümlesindendir. Demek oluyor ki her hâl-ü kârda 2023’e sivil bir anayasa ile gireceğiz.
Böyle bir referandum daha evvel yapılabileceği gibi en geç 2023 Haziran’ındaki Milletvekili Seçimlerinde iki ayrı sandık ve iki ayrı zarfla da mümkün olabilir.
Son sözümüz şudur:
İyi anayasa, çok maddeli anayasa değildir. Metni, maddelere boğmaya gerek yok. Yapılacak anayasamız, kısa, net, az-öz olmalıdır. 40 madde, devletin esas teşkilatını şekillendirmeye yeter.
.Hastalıklı zihniyet
2021-02-02 02:00:00
Nihâî hedefleri, yarım asır evvelinde, daha evvelinde, ondan da evvelde olduğu gibi gençliği sokağa çekerek eylemler yaptırtıp şiddet ve kargaşa çıkartarak iktidarı devirmek olan hastalıklı kirli zihniyet, birkaç haftadan bu yana da Boğaziçi Üniversitesine musallat olmuş bulunuyor. Şimdi de orada beyin yıkama faaliyetindeler. Tuzağa düşürdükleri safdil gençleri maşa olarak kullanıyorlar.
Bu zihniyet, birkaç sene önce de bugün Ankara’nın en mühim güzergâhlarından olan bir büyük yol inşa edilirken "üniversite bahçesinde ağaç kesiliyor" iddiasıyla olay çıkarmıştı. Gezi Parkı sahnelenmek isteniyordu ama fırsat verilmedi. Böylece Ankara, harika bir caddeye kavuştu. Havaalanı yakınlaştı, trafik rahatladı.
O zihniyet, geçen hafta biterken Boğaziçi’nde ancak şeytanın aklına gelebilecek bir tahrike yeltendi. Rektör tayinini bahane ederek birkaç haftadır türlü taktiklere başvurulmuş fakat sonuç alınamamıştı. Sonuç alınamayınca da Ebrehe misali bir haddini bilmezliğe tevessül edip Kâbe-i şerîfin resmini yerlere attılar. Basılsın, hakaret edilsin, aşağılansın diye yaptıkları bu ateist tertiple rektör tayininin ne alâkası olabilir?
Olay, rektörle değil, hedefle alâkalıdır. Yukarıda ifade ettik. Bu hastalıklı ve kirli zihniyetin gayesi üniversite gençliğinin sokaklara dökülmesi, kargaşa çıkması ve en sonunda da iktidarın devrilmesidir.
Bu oyunu, imparatorluk döneminde medrese talebelerini, 1960 ve sonrasında da üniversitelileri kışkırtarak sahnelemiş ve başarmışlardı. Son olarak 2013’te Gezi Parkı’nda yaşandı. Taksim’de çıkan yangın, Bayburt hariç 80 vilayete sıçradı ve bir ayda ancak söndürülebildi.
Emperyalist dünya, ülkemize diş geçirmeye başladığı 19. Asrın başından itibaren bu toprakların çocuklarını mankurtlaştırıp değer, iktidar ve varlıklarımıza saldırttılar. Meselenin can alıcı noktası burasıdır. O emperyalist devletler, sömürgeci emelleri için avladıkları zavallılarda yaptıkları zihnî işlem ve şartlanmışlıkla onlarda deva bulmaz bir değer ve iktidar düşmanlığı hasıl ettiler, ediyorlar.
Sultan Abdülaziz Hân’ı devirdikten sonra nezarette tuttukları Fer’iye Sarayı’nda iki bileğini birden kesmek suretiyle katl ve şehîd eden bu zihniyetti. Ermeni teröristler, 1905’te Sultan Abdülhamîd Hân’a suikast tertiplediklerinde Tevfik Fikret’e onları "Ey şanlı avcı…" diye başlayan şiir şeklindeki bir hezeyanla alkışlatan bu zihniyetti. Behçet Kemal Çağlar’a şaklabanlıkta emsalsiz "Kâbe, Arab’ın olsun Çankaya bize yeter!" dedirten bu zihniyetti. Başvekil Adnan Menderes ve iki Bakan’ını ipe götüren bu zihniyetti, 28 Şubat Darbesi’ni tertipleyen bu zihniyetti, 15 Temmuz 2015 İşgal ve Darbe Teşebbüsü, başlayınca sevinen, muvaffak olamayınca üzülen bu zihniyetti.
Sultan Abdülaziz, Sultan Abdülhamid, Başvekil Adnan Menderes, Başbakan Necmettin Erbakan ve Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın suçu, hep aynıydı. Bu isimler, dış borçları ödeyerek memleketi faiz zulmünden kurtarıyor, kalkınmayı gerçekleştiriyor ve yerli sanayi ve silâh imâlâtına yöneliyordu.
Hadisenin gerçek yüzü budur. Rektör tayini, iki ağacın yerinin değişmesi vs. sadece göstermeliktir.
Sömürgeciler, kıt akıllıları avlayıp manivela olarak kullanmaktalar. Emperyalist dünya, sömürgeciliğinden vazgeçmez. Fakat maalesef onlara kapılan hastalıklı kirli zihniyet de devam ediyor. O gün kendi devlet reisi Sultan’a arkadaşlarıyla birlikte suikast tertipleyip ölümlere yol açan Belçikalı terörist Eduard Joris’e "şanlı avcı" dedikten sonra Sultan’ı öldürmediğine hayıflanan sefil zihniyet, devrimizde de Beylikdüzü’nde Kıbrıs’ta masum Türklerin katili papaz Makarios’un rölyefini, kabartmasını anıta yerleştirebiliyor. Bu zihniyet yarın İstanbul’a Tevfik Fikret’in de heykelini dikerse şaşmamalı. Mezkûr zihniyete göre teröriste "şanlı avcı" demek de mübarek Kâbe resmini yerlere atmak da fikir özgürlüğüdür. Hâlbuki bu hürriyet değildir. Böyle bir telakki elbette özgürlüğe hakarettir. Şu var ki burada devlete de hayati bir mükellefiyet düşmektedir. Devletimiz, şu soruyu behemehâl kendisine sormalıdır:
-Ben, iki asırdır nerede, nasıl hatalar yapıyorum ki evlâdlarımı çalıp çalıp bana, ülkeme ve mukaddeslerimize düşman edebilmekteler?.
.PARLAMENTER SİSTEM DÜNDE KALDI!
2021-01-30 02:00:00
DP-Deva Partisi Genel Başkanı Ali Babacan, CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nu ziyaret etmiş. Ziyaretin mevzuu, parlamenter sisteme dönüş. Ziyaret sonrasında Sn. Babacan, basına "ciddî bir sistem sıkıntısı var!" demiş. Sn. Kılıçdaroğlu ise "toplum, mevcut sistemden memnun değil!" demiş…
Ciddî bir sistem sıkıntısı olduğuna, toplum da bundan memnun olmadığına, bunu da biri eski, biri yeni iki partinin başkanları açıkladığına ve "varsa var, memnun değilse memnun değiller!" gamsızlığında olamayacaklarına göre bu iddialarından dolayı çâre reçeteleri, teklifleri, projeleri sunmaları gerekirdi…
Hâlbuki denilen şudur:
-İki partiden hey’etler, değişikliğe ilişkin ilkeleri belirlemek için uzmanlar ve STK’larla görüşmek için bir araya gelecekler…
Böyle mi olmalıydı?
Muhalefet sorumluluğu, iktidar talipliği bu mudur?
Eğer; asıl gündemleri seçim ittifakıydı da bu sözleri, o çalışmayı örtmek için kullanmadılarsa demektir ki bu buluşma, hazırlıksız bir görüşme ve dostlar bir şeyler yapılıyor olduğunu görsün kabilinden bir nezaket ziyaretinden ibarettir. Onun içindir ki yapılan konuşma ve açıklamalar, hiçbir sağlam tarafa sahip değildir. Sn. Babacan, Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nde ne gibi sıkıntılar gördüğünü hem bir dosya hâlinde muhatabına götürmeli ve hem de kamuoyuna açıklamalıydı. Keza Sn. Kılıçdaroğlu, muhatabına toplumda gördüğü memnuniyetsizlikleri madde madde açıklayan bir dosya vermeli ve dosya münderecatını milletle paylaşmalıydı.
Bunların hiçbiri yok.
Evvela iki partide hey’etler kurulacak, sonra bu hey’etler bir araya gelip -herhâlde- tek hey’et olacak ve bu genişletilmiş hey’et de uzmanlar ve STK’larla konuşacakmış. "Uzman" dedikleri ekranlarda muhalefet eden bazı akademisyenlerdir. Oralarda defalarca dile getirdiklerinden başka söyleyecekleri yeni fikir mi var? "STK" dedikleri de Cumhur İttifakı’na muhalif, birtakım odalardır. Onlarınki de slogandan öte bir şey değildir ve bu patinaj sözler de onlarca kere söylenmiştir.
Dediğimiz gibi bu manzara, biri Türkiye’nin en kıdemli diğeri en genç partilerinden birinin ortak görüntüsüdür. Ülkemizde iktidar değil de muhalefet problemi olduğu şu hazin manzarada da görülmektedir. Ana muhalefet partisi, iktidarı zorlayan kıratta mı, yoksa böylesi cılız, zayıf ve muhtevasız mı olur? Bir insan partisinde yıldız isimlerden iken liderini ve arkadaşlarını kifayetsiz bularak onların arasından ayrılıp kendisi bir parti kuruyorsa ortaya konan böyle yavan bir fikir sofrası mı olmalıydı?
Manzara, öncelikle lider vasfıyla bağdaşmamaktadır.
Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nin kusursuz olduğunu hiç kimse söylemiyor. Geçen iki yıllık zamanda uygulamadaki aksaklıklar, eksiklikler, tenkidler, teklifler elbette değerlendirilecektir. Bize göre "Başkanlık Sistemi" demek icap eder. Yine bize göre Cumhurbaşkanlığı Sistemi denince Başbakan da olması gerekmektedir. Cumhurbaşkanlığı denince Yarı Başkanlık Sistemi akla gelmektedir. Yarı Başkanlıkta Başbakanlık vardır. Başkanlıkta ise Başkan Yardımcı veya Yardımcıları olmaktadır. Bizdeki câri sistemde Cumhurbaşkanı ve CB Yardımcısı mevcut. Diğer taraftan tarih boyunca Hakan, Sultan, Padişah, Reis-i Cumhur, Cumhurbaşkanlarının yanında Vezir, Vezir-i Azam, Sadrazam, Başvekil, Başbakan olmuştu…
Cumhurbaşkanlığı Sistemi’nde görülen eksikler konuşulup telafi edilebilir. Bu kapı her zaman açık. Bunu yani makulü konuşmak varken "güçlendirilmiş ve takviye edilmiş parlamenter sistem" deniyor. Aylardan hatta senelerden beri dile gelen budur. Eski sistemin neyi, neresi ne ile güçlendirilecektir, takviye edilecek taraf nedir? Bunlara dair hiçbir teklif mevcut değil. Ortada tekrarlanan bir cümle var o kadar. Vaki ziyarette de yine aynı cümle tekrarlandı.
"Güçlendirme" ve "takviye" kelimeleri deprem literatürüne aittir. İlgili makamlar, "binalarınızı güçlendirin!" diye sık sık ikazlar yapmaktalar.
Ne denmek istendiğini kuvvetle vurgulamak için, farkında olarak veya olmayarak deprem metinlerinden bu kelimler seçildiğine göre zımnen yani kapalı bir ifadeyle parlamenter sistemin çökmüş olduğu kabul ve ikrar edilmektedir. "2010 Anayasa değişikliği öncesi parlamenter sisteme rücû edelim!" dense anlaşılır bir taraf olabilir. Lakin öyle denmiyor. “O sistemi güçlendirelim, takviye edelim ayağa kaldıralım” deniyor.
Bunlar ne zaman deniyor?
2023 Seçimlerine 30 aydan az bir zaman kalmışken, Türkiye fiilen seçim sath-ı mailine girmişken? Korkarız, çok korkarız ki muhalefet, gündemi de okuyamıyor.
Şayet büyük velî, mutasavvıf ve mütefekkir Mevlâna Celâledin-i Rumî Hazretleri, bugün yaşasalardı "parlamenter sistem dünde kaldı cancağızım, yeni şeyler söylemek lâzım!" derlerdi. Ama zaten onlar rehberlikleriyle yaşıyor ve öyle diyorlar. Allah dostlarının söyledikleri zaman ve mekânla kayıtlı değildir.
Şu veciz söze dahi kafa yorulsa muhalefet, tutuculuğu bırakıp yeni tekliflerle karşımıza çıkar...
.Seçim sath-ı mailindeyiz
2021-01-28 02:00:00
"Seçim sath-ı mailindeyiz" derken, “yakında erken seçim olacak, biz de memleket olarak eğik düzleme girdik!” demiyoruz. Çok açık ve çok net şekilde belli ki "sandık" adlı terazi, Haziran 2023’te kurulacaktır. Sözünü ettiğimiz budur; zamanında yapılacak olan seçimdir.
Öyle ise…
Bu "seçim sath-ı maili" sözü nereden çıktı?
Gündem ve liderler, dikkatle takip edilirse bir seçim sath-ı mailinde olduğumuz görülür:
Evvela zayıf olan taraftan başlayalım:
Erken seçim isteyenler, dizlerindeki tâkatin 2023’e kadar dayanamayacağı, nefeslerinin oraya kadar yetmeyeceği düşüncesinde olan lider ve ekipleridir. Bu düşüncedeler ama düşüncelerini bırakınız bir başkasına, belki kendilerine bile açmıyorlar. Hâl bu olunca bir erken seçimle hem iktidar ittifakına ve hem de iç paralanmalara karşı fırsat yakalamak istiyorlar. O deyimi az değiştirerek denebilir ki: "Korkunun seçime faydası yoktur!"
Kuvvetli tarafa gelince bu Cumhur İttifakı’dır.
Cumhur İttifakı liderleri Sn. Erdoğan ve Sn. Bahçeli, ringdeki boksörün rakibini köşeye sıkıştırıp amansızca hırpalaması misali rakiplerini hiç affetmeden, hiç taviz vermeden amansız darbelerle onlara vurmaktalar. Öyle ki dirhemi çatlatmaya yeter bu sözlere karşı başta Sn. Kılıçdaroğlu olmak üzere muhalefet liderleri nasıl tahammül edebiliyor, bunları işittikten sonra nasıl yemek yiyebiliyor, çevresiyle konuşabiliyor, uykuya geçebiliyorlar hakikaten anlaşılacak gibi değildir…
Çok olmadı geçenlerde yine bahsetmiştik:
Seçim tarihine 30 aydan az bir zaman yahut iki buçuk sene gibi bir süre var. Kendinden emin, geleceğinden emin bir ittifak, uzun olmayan bu kadar bir zaman varken neden erken seçime gitsin? Cumhur İttifakı, bu şıkka iltifat etmedi. Aksine -yukarıda da değindiğimiz gibi- kongrelerle, teşkilat yapılanma yenilemeleriyle fiilen erken seçim hazırlığındalar. Rakiplerini kıyasıya darbelerle sarsmaları da bu hazırlık cümlesindendir.
Derin siyaset okyanusunda emîn seyirle alınan bu yolda Erdoğan-Bahçeli kardeşliğinin çok yüksek payı vardır. Bu dayanışma, istikbalde şükranla yâd edilecektir. Türkiye’nin tarihin kavşağında olduğunun farkındalar. Tarihin ve talihin yüzümüze gülmeye başladığını okuyabiliyorlar. Mes’elenin parti değil "dâvâ ve beka meselesi" olduğunu müdrikler. Tâ III. Selim Hân’dan bu yana iki asırdır ilk defa bu kadar iyiyiz. Düne göre topraklarımız az fakat nüfusumuz ve hazinemiz daha güçlüdür. Dâvâ ve Beka Mes’elesini besleyense îmân gücüdür. Türk’ün îmanı tehlikeye düşmedikçe; her türlü sapma ve her türlü bid’atten uzak kaldıkça büyük nüfus ve sağlam maliye ile dar toprak alanımıza rağmen Kızılelma’ya varırız. 2023, Kızılelma’nın birinci, 2053, ikinci burcudur. 2071 ise Kızılelma’nın tâ kendisidir. 2071, Malazgirt Meydan Muharebesini, İstanbul’un Fethini, Mohaç’ı, İstiklal Harbi’ni gerçekleştiren ruh asaletinin tecessüm etmesi, vücut bulması zamanın tam ortasına, arz kürenin göbeğine Hilalimizin mührünü vurmasıdır.
Sn. Recep Tayyip Erdoğan ve Sn. Devlet Bahçeli, bu şuurun, bu yürüyüşün neferleri olduklarının hamdi içindeler. Bundan dolayıdır ki din-ü devlet, mülk-ü millet ve nizâm-ı âlem için öz evlâdlarını bile feda etmeden çekinmeyen ecdattaki o yüksek feragat ve fedakârlıkla gözlerini budaktan sözlerini dudaktan esirgemeyip o kutlu yürüyüşte önlerine çıkan her ne ve kim olursa olsun engel ve fitneleri aşıp geçmekteler.
Bu seçimi böylece okuyamayanlar, politika çerçiliği yapıyorlar demektir.
Evet; sath-ı maile girdik gidiyoruz.
Ufukta Kızılelma var!..
Herkesin irade-i cüz’iyesi elinde.
Dileyen, dilediği safı seçer…
.Zafer analarındır!
2021-01-23 02:00:00
Onların yaptığı, artık mahallî bir sivil toplum hareketi değil. O, yürekli, o yiğit kadınlar "Diyarbakır Anneleri" diye anılma safhasını çoktan arkada bıraktılar…
22 Ağustos 2019 günü bir ana, HDP Diyarbakır il binasının önünde eyleme başladı. Toplumun kendisine "Hacire Ana" ismini vereceği Hacire Akar, o gün tek başına bir parti binasının önünde yükselerek, bir dişi aslan gibi kükreyerek HDP’lilere yüklendi, "Oğlumu geri verin! Onu siz, dağa teslim ettiniz!!!" diye öfkeyle bağırdı. Daha çok şeyler söyledi ve adı geçen parti binasının önünde oturmaya başladı. Oradan ayrılmadı. Açık-kapalı tehditler onu yıldıramadı, caydıramadı. Bu gözü pek ana, eyleminin 5. gününde evlâdına kavuştu.
Bir balon patlatılmıştı. Demek ki oluyormuş. Demek ki yıllardır hasreti çekilen evlâdlar terör örgütüyle iş birlikçilerinin elinden kurtarılabiliyormuş. Bunu bir kadın cesur, kararlı ve yiğit duruşuyla isbat etti. Böyle bir netice, yıllardır evlâd hasretiyle yüreği yanan diğer anaları harekete geçirdi. Böylece 3-5-7-10… derken bugün Diyarbakır’da HDP binası önünde 192 Aile Evlâd Nöbetinde. O ailelerden, o analardan 22’si yavrularına kavuştular. Bir yandan nöbete iştirak eden aile sayısı artmakta bir taraftan canavarın ağzından kurtarılan gençlerin sayısı çoğalmakta. İsmi “Diyarbakır Anaları” olsa da babalar da ailenin diğer mensupları da onlara destek vermekte. Daha doğrusu her kesimden bütün Türkiye kahraman analara desteğini, sevgisini sürdürmekte.
Bu analar, bu kalbi kırık, gönlü yaralı aileler 500 günden fazla bir zamandır kara, kışa, Diyarbakır sıcağına rağmen orada nöbetteler. Şüphesiz ki devlet, bu sadık vatandaşlarına destek olmasa canavar onları parçalardı. Şuradan belli değil mi? Hemen kapılarının önünde oldukları hâlde 507 gündür bir tek HDP’li sorumlu bu analara gelip de onları dinledi mi? Onlara "haklısınız biz de yanınızdayız" veya "yanılıyorsunuz, hata ediyorsunuz, bizim bir suçumuz yok, suçlu olduğumuzu isbat edin boynumuz kıldan ince!" dediler mi? Biz, böyle bir şeyi görmedik ve duymadık.
Tam tersi geçen hafta yaşandı. HDP İstanbul Milletvekili Erol Katırcılar, “Diyarbakır Anaları”nın yanından kaçarcasına geçerken onları, işaret ve serçe parmağını havaya kaldırarak İngilizce victory-zafer kelimesinin baş harfi V ile "Zafer bizimdir!" diye rencide etti, kızdırdı ve çileden çıkarttı. Nitekim bu münasebetsizliğe sinirlenen bir baba, ciddî şekilde fenalık geçirdi.
Senelerdir yüreği yanan bu ana-babalara böyle bir hareketi, böyle bir zulmü revâ görmek hangi vicdanın eseridir? Olması gereken bu olmamalıydı? Mademki milletvekilisin o hâlde bu milletin mensubu 192 aile orada. Sen de önlerinden hızlı adımlarla geçip gidiyorsun. Gitmek bir tarafa bir de tahrik ediyorsun. Böyle yapacağına gidip dertlerini anlamaya çalışman insani olmaz mıydı?
Yapamazlar! Bunu yaptıklarında üstleri çizilir, politik hayatları biter. Bilmiyorlar ki politik hayatlarının bitmesi bir şey değil. Milletin nezdinde bittiler. Seçimlerini, milletten yana yapamadılar. İsbatı bu olaydır. Aynı yoldaki herkes bilmeli ki zafer, onların değil bu yiğit anaların olacaktır. Onlar aileleri ve milletin ve devletin desteğiyle yavrularını terör örgütünün elinden söke söke almaktalar. Bugün oralarda örgütün beli kırıldıysa bunda “Diyarbakır Anneleri”nin çok büyük hissesi vardır.
Tarihe geçen bu hareket, her türlü barış ödülüne layık bu cesur tavır koyuş, bundan böyle sadece bir vilayetimizin ismiyle ifade edilemez. Hareket, millete mal olmuştur. Bundan böyle bu hak arayışının adı "Türkiye Anaları Hareketi"dir.
Türkiye Anaları Hareketi’nde yer alan hiçbir ana-baba böylesi çiğliklere karşı üzülmesinler. Hepimiz yanlarındayız. Siz vakarla, yürüyüşünüze devam edin. Zafer, devşirme kelimelerle üretilen taklit işaretlerde değil, haklıların hakkıdır.
Şair Necip Fazıl ne diyor:
Yarın elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış ebed bizimdir!
Yarını zafer olarak düşünmeli.
Zaferiniz şimdiden kutlu olsun.
Kimse bir ananın yiğitliğinden daha yiğit değildir.
Zafer, analarındır!
.Sincar Harekâtı
2021-01-21 02:00:00 | Son Güncelleme : 2023-07-17 18:31:04
Millî Savunma Bakanımız Hulûsi Akar, beraberindeki hey’etle birlikte Bağdat’ta Irak Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Savunma Bakanıyla çok mühim bir görüşme yaptı. Vaki ziyaret Irak Türkmen liderlerinin idam edilerek şehîd düştükleri takvime denk geldiği gibi ABD’nin bölgeye onlarca tır silah ve mühimmat sevk ettiği ve Beyaz Saray’da yönetim değişikliği tarihine de denk gelmektedir.
Kandil’de tutunamayacağını anlayan PKK, bu defa Sincar’ı merkez edinmiştir. O silah ve mühimmat sevkiyatı buraya yapılmaktadır. Hâlbuki derin Amerika, PKK’yı gözden çıkarmış, bu Soğuk Savaş dönemi örgütünün üstünü çizmiştir. Onun yerine kendi PKK’sını yani PYD’yi ikame etmektedir. Pentagon, adı geçen yapıyı mutasyona zorlayarak PYD’leştirip bu örgütü, hâkim meşru güç kılma çabasındadır. PKK’nın devamı olan PYD’yi şimdiye dek hem Suriye’nin kuzeyinde ve hem de Irak’ın kuzeyinde besleyip palazlandırmıştır. Bugün Sincar ve havalisindeki bu Kürtçü bölücü örgüte ait silahlı militan sayısı 100 binli bir rakamla ifade edilmektedir.
Böyle bir iş birliği ve buna bağlı olarak gayrı kanuni bir ordulaşma, Türkiye, İran, Irak ve Suriye’nin aleyhinedir. Ülke toprakları, örgüt tarafından işgal edilmişken Suriye ve Irak PKK/PYD’ye karşı bir şey yapamamaktadır. Irak, ürke ürke de olsa Erbil Bölge Hükûmetiyle de ortak çalışarak silahlı unsurlarıyla bu örgüte müdahale etmeye teşebbüs etse de bir varlık gösteremiyor. Türkiye, yaptığı 3 Harekâtla Suriye’nin kuzeyinde emrivaki ile bir Kürt terör koridorunda güdümlü bir devletçik kurulma çalışmalarını bozmuş ve böylece Şam idaresine rağmen Suriye’nin üniter yapısını ve ülke birliğini kurtarmıştır. Şimdi aynı durum Irak için mevzubahistir. Irak’ın toprak bütünlüğünü de biz kuracağız. Türk Hey’eti Bağdat’ta muhataplarına üstüne basa basa Irak’ın parçalanmasına karşı olduğumuzu bir kere daha anlattıktan sonra tehlikeyi resmetmiş ve Suriye ve herhâlde Karadağ Zaferi örneğini vermişlerdir.
O masadaki tekliflerimiz şunlardır:
-Bu musibeti, Sincar ve çevresinden siz söküp atın. Şayet buna imkânınız yoksa inisiyatif sizde olmak üzere birlikte hareket edelim veya bırakın biz gerekeni yapalım…
Merkezî Hükûmet’ten yarım ağızla "haklısınız" demenin dışında bir karşılık almadığımız görülüyor. Nitekim kısa süre evvel de Cumhurbaşkanı Sn. Berhem Salih, Ankara’ya gelmiş ve çok iyi ağırlanmıştı. Ama burada da ele-avuca gelir bir sonuç kaydedildiğine dair bir açıklama göremedik.
Irak Hükûmetinin cesur davranamamasının çok sebebi vardır:
Bu ülke de Osmanlı’dan sonra gün görmeyenlerdendir. Bugün Irak, çoklu işgal ve tehdit altında yaşıyor. Çok şiddetli bir travma geçirmiştir. Amerikan işgali bitmediği gibi terör örgütü de Irak topraklarını keyfince kullanmaktadır. Diğer yandan işini hep saman altından yürüten İngiltere, Kerkük ve çevresine dişlidir. Kendine has hesaplar içindeki İran, Suriye, Lübnan ve Yemen gibi ve fakat buralardan daha fazla olarak güdümündeki el-Haşdi eş-Şâbi milisleri ve Şia itikadıyla ağırlıklı bir şekilde Irak’tadır.
Birinci ve İkinci Körfez Harekâtı veya Amerikan işgali, Arap Baharından önceydi. Bu güya Arap Baharı, girdiği her Arap bölgesine dondurucu kış olduğundan çok önce, bu işgal, Irak’a felaket oldu, devlet ve milletin itibarıyla oynandı.
Bu sebeple Hükûmetinin mütereddit hâlini yadırgamamalı. Kendi başlarına bir şey yapamayacakları tecrübeyle sabit. Zamanın aksini gösterme ihtimali düşünülse bile müşterek harekât teklifimiz de malum sebeplerle pek mümkün gözükmüyor. Ancak gerek Erbil mahallî Kürt yönetimi ve gerekse Bağdat bize zorluk da çıkarmayacaklardır. Zaten bu da yeter. Onun için o vakte kadar hazırlıklar görüldükten sonra karlar eriyip de mart ve bilhassa nisan gelince bu defa da Sincar Harekâtı’nı yapacağız diye düşünüyoruz. Joe Biden kabinesinden Dışişleri Bakan namzedi Antony Blinken’in; daha yerine oturmadan S-400’leri bahane ederek Türkiye’ye "sözde stratejik müttefik" deme talihsizliğine düşmesi boşa değildir.
Sincar Harekâtı şu veya bu ayda ama muhakkak olacaktır. Bu Türk Baharıdır. Bu bahar, girdiği yere felâket değil, huzur ve yaşanası hayat sebebidir.
Sincar Harekâtı’nın Washington, Paris, Londra, kısmen Moskova ve Körfez’in küçük merkezlerinde çok yankı yapacağı açıktır.
2021’e damgasını vurur…
.TÜRKMEN ŞEHÎDLERİ
2021-01-19 02:00:00
Türkler kadar şehîd veren bir başka İslâm milleti yoktur:
Atalarımız, İslâmla müşerref olduktan sonra, bu son dînin varlığından ve devamından yana kendini mes’ul hissetmiş, Şanlı Peygamber’in -aleyhisselâm- kutlu sancağını, teslim alarak şan ve şerefiyle İslâm’a Bayrakdarlık yapmıştır. Bin yıllık îmân tâcımızın bir cümlelik hülasası budur. Yirminci asrın kayıp üç çeyreği hariç tutulursa aslında bugün de iftiharla ifade edebiliriz ki fiilî manzara bundan başka değildir.
Hâl bu olunca; bir büyük dâvânın sancağını göklerde tutma mükellefiyeti yüklenince bunun bir bedeli de olmuştur. O bedel, o mukaddes dâvâ, î’lâyı kelimetullah aşkı uğruna "leşker-i gaza" gaza askeri olarak Allah için cihâd ederek can verip-can almaktır. Ecdadımız ve o ecdadın torunlarının Bedr’den Talas Muharebesine, Malazgirt Zaferi’nden İstanbul’un Fethine, İstiklâl Harbi ve Zeytindalı Harekâtı’na kadar o mübarek ve mukaddes dâvâ uğruna onlarca cephede can verip-can almıştır. Bunlar cephe savaşlarıdır. Kıran kırana geçen bu harplerde verdiğimiz şehiîdlerin koyun koyuna yattığı Türk Şehîdlikleri veya şehîdlikler, Macaristan’daki Galiçya’dan Bağdat’a, Kuzey Afrika’ya, Türkmenistan’daki Göktepe’den Şarki Türkistan’a kadar mevcuttur. Bir bu şekilde cephede şehîdler verdik bir de bâzı memleketlerdeki zâlim idareler altında. Stalin zulmü, Mao zulmü, Makarios zulmü, Jivkov zulmü, Saddam zulmü, Miloseviç zulmü, Esed Zulmü gibi.
16 Ocak, Türkmen Şehîdleri Günü’dür. Yirmi küsur sene sonra işgalci Amerikan askerleri elinde başında güya bitler ayıklanarak tahkir edilmiş, perişan olmuş bir hâlde düzmece bir mahkeme kararıyla idam edilecek olan Irak devlet reisi Saddam, 16 Ocak 1980’de vatansever Türkmenlerin kanına girerek onları idam ettirdi. Aslında 1960 başlarından beri Irak’ta şehîdler vermekteydik. 1980’in 16 Ocak’ında verdiğimiz şehîdlerse şunlardır: Bağdat Türkmen Kardeşlik Ocağı Başkanı Alb. Abdullah Abdurrahman, Dr. Necdet Koçak, Dr. Rıza Demirci, Adil Şerif… Hepsi idam edildi. ITC-Irak Türkmen Cephesi, her sene şehadet günlerinde Erbil, Kerkük ve yurt dışında Kur’an-ı kerîm tilaveti ve dualarla bu azîz şehîdlerimizi yâd eder. Bu sene de bu vefâyı gösterdiler. Türkiye’de çok ses getirir şekilde olmasa bile yine de unutulmadılar. Şanlı Bedr Harbi’nden bugüne verdiğimiz cümle şehîdlerimizi rahmetle yâd ediyoruz.
MS Bakanımız Hulûsi Akar ve Genelkurmay Başkanımız Org. Yaşar Güler’in böyle bir sene-i devriye günlerinde Bağdat’ı ziyaretle burada CB Berham Salihî, Başbakan Mustafa el Kâzimî ve Savunma Bakanı Cuma Enad Sadun ile kendi sahalarına dair iki devlet arasındaki münasebetleri görüşmelerinde bu yakın mazi dramının da dile gelmiş olma ihtimali mümkündür. Bugün Irak’a en yakın, en samimî destekçi devlet Türkiye’dir. Irak’ın toprak bütünlüğünü en fazla kollayan dahası bu uğurda şehîdler veren devletiz. Bu gerçekte arada köprü vazifesi gören Irak Türkmenleridir:
Irak Türkmenleri, 1055’ten beri buradadır. 1055’ten 1918’e kadar hâkim güçtür. Irak, 400 yıl Osmanlı olarak yaşamıştır. Türkmenler, bugün de Irak’taki üçüncü aslî unsurdur. Ne var ki bu unsur, ya ırkçı-sosyalist Baas rejimi, ya Kürtçü komünist militan unsur veya işgalci kuvvetler tarafından hep asimile edilmeye, eritilip hüviyetlerinden koparılmaya çalışılmıştır.
Biz, Irak için bir teminat olduğumuz gibi Irak Türkmen’i de Türkiye için bir hudut güvenliği teminatıdır. Tâ çeyrek asır öncelerden beri yazdığımız gibi "Ankara’nın emniyeti Kerkük"ten geçer. İstanbul’un emniyeti de Belgrat’tan geçerdi. Belgrad, düştükten kısa zaman sonra İstanbul işgal edildi. Kerkük, Kürtçü unsurlar tarafından zaman zaman işgal edilmiş, Türkmenler göçe zorlanmış, nüfus ve tapu daireleri ateşe verilmiştir. Kerkük, sadece bir petrol havzası değil, Türkçe’nin, ilim ve irfanımızın da beldesidir. Bizim "hoyrat" orada "horyat" denen nice halk şiirlerine, bir nev’î mânilere bu tarihî şehrimizde imza atılmıştır:
Dalda qassın
Qupartma dalda qassın
Gevlim hiç râzı olmaz
Yurdım, yâd elde qassın!
.SÖZ
2021-01-12 02:00:00
Siyasetçilerin birbirlerini tenkîd etmeleri haklarıdır. Hatta rakibi hırpalamaları bile anlayışla karşılanabilir. Lakin mutlaka seviyenin korunması, dilin özenli olması gerekir. CHP Genel Başkanı Sn. Kemal Kılıçdaroğlu’nun Cumhurbaşkanı Sn. Tayyip Erdoğan için sarf ettiği "sözde Cumhurbaşkanı" yakıştırması, bu anlamda çok ölçüsüz ve kabulü mümkün olmayan kötü bir söz olmuştur. Bu cümle, ne eleştiri, ne bir fikir beyanıdır. Bu cümle, düşünülmeden sarf edilmiş sorumsuz ve anlamsız bir lakırdıdır…
Ne demek "sözde Cumhurbaşkanı?"
Buna göre Sn. Erdoğan, Cumhurbaşkanı değilmiş de lafta, sözde güya Cumhurbaşkanıymış. Ama hakîkat öyle değil. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, bulunduğu makama darbeyle gelmedi, seçim hilesiyle gelmedi, tehdit ve baskıyla gelmedi. Türkiye’de ilk defa olarak halk, kendi reyi ile Cumhurbaşkanı seçti. Daha evvel zirvedeki insan devrine göre "reis-i cumhur" veya "cumhurbaşkanı" iken yani "cumhur" halk demek olmakla halkın başkanıyken halk yani millet, başa geçecek devlet adamını doğrudan seçemezdi. Millet "seçmen" sıfatıyla milletvekillerini seçer, günü gelince de vekiller, cumhurbaşkanını seçerdi. Millete doğrudan doğruya kendi cumhurbaşkanını seçme hak ve yetkisi verilmiyordu. Sistem, milletin şekillendirdiği Meclis’i, âdeta vatandaşa vesâyet organı yapmıştı.
Kaldı ki bundan daha beteri de vardı. 1960-2020 aralığında 60 yıllık dönemde, cumhuriyet tarihinin yarıdan çok fazla tutan süresinde sadece dört cumhurbaşkanı Turgut Özal, Süleyman Demirel, Abdullah Gül, Tayyip Erdoğan sivil cumhurbaşkanıdır. Öncekilerden Cemal Gürsel ve Kenan Evren darbeyle gelmiş cuntacılardır. Cevdet Sunay ve Fahri Korutürk’se devrin vesayetçi askerinin Meclis’e dayatmasıyla seçilmiş mütekait paşalardır. Bundan dolayıdır ki Turgut Özal vefat ettiğinde cenazesine katılan milyonlar içinde "Sivil, dindar ve demokrat Cumhurbaşkanı!" diye pankart yükseltmişti. Bu pankart, sadece onu yükselten bir veya birkaç kişiyi değil maşerî vicdanı temsil ediyordu. Maşerî vicdan dediğimiz bağımsız halk iradesidir. Türkiye tarihinin önemli bir kısmı vesayetçi, jakoben, buyurgan, emredici, tepeden yönlendirmeyle maşerî vicdanın, halkın saf ve duru iradesinin çatışmasıdır. Nitekim "367" diye sahte bir hukuk düzenlemesiyle Abdullah Gül’ün ilk cumhurbaşkanı seçilmesine giden yola jiletli tel örgüler çekilmesi bundandır. Zira 27 Mayıs’tan sonra 1961 Anayasası ile kurulan devrin Anayasa Mahkemesi, Türkiye’nin son anayasa ihtiyacı için değil, millet iradesinin öne geçmemesi için son bariyer olarak ihdas edilmişti.
Bu itibarla;
Anayasa değişikliği yaparak araya ne vekil, ne asker, ne vesayet, ne cunta… girmeden vatandaşın Cumhurbaşkanını doğrudan ve bizzat seçme yeniliğini getirmemiz, millet omurgasının yerine oturması, maşerî vicdanın karşılığını bulmasıdır.
Recep Tayyip Erdoğan, bu yolla ve bu usulle, serbest seçimle, sandıklar hâkim teminatı altındayken rakiplerine karşı yüze 52 denebilecek bir oyla açık ara farkla seçilmiş meşru bir Cumhurbaşkanıdır. "Sözde" demek o meşruiyeti tanımamaktır. Bu meşruiyet içinde seçilen Sn. Erdoğan değil de bir başka isim de olabilirdi. Recep Tayyip Erdoğan, hem kendine, hem millete güvenerek seçime girdi ve kazandı. Allah, sağlıklı ömürler versin; 2023’te de seçime girecektir. AK Parti’nin elbette öyle bir açıklama yapmasına gerek yok. Ama MHP Genel Başkanı Sn. Devlet Bahçeli, her vesileyle "Bizim 2023’teki Cumhurbaşkanı adayımız muhterem Recep Tayyip Erdoğan’dır" diye ilan etmekte.
Hâlbuki CHP Genel Başkanı Sn. Erdoğan seçilirken cumhurbaşkanı adayı olamadı, böyle bir irade gösteremedi. Beyanatlarından seziliyor ki 2023’te de aday olamayacaktır. Kılıçdaroğlu CHP’si ki buna kendi ifadesiyle "yeni CHP" denebilir. Koca teşkilatını hiçe sayarak sürekli muhafazakâr veya milliyetçi kökenli isimleri aday göstermekte ve bu arada girdiği "Millet İttifakı"nda da HDP’yi karanlık köşelerde saklamaktadır. Şu gün görünen, başarısızlığı yüzünden Sn. İmamoğlu CB yarışında saf dışı kalmıştır. 2023’te Ankara belediye başkanı CB adayı gösterilecek diye yazılıp- çizilmekte. Sn. Yavaş’ın milliyetçi menşeli olduğu malumdur. Ancak diğer yanda evdeki hesabı bozacak gelişmeler de tırmanıştadır. Sn. Mustafa Sarıgül’ün "Değişen Türkiye Partisi" ve Sn. Muharrem İnce’nin memleket hareketi, CHP oylarının yarısını götüreceğe benziyor. AK Parti’den kopan isimlerin eseri Deva ve Gelecek Partileri ise çok küçük yüzdelerde seyretmektedir. Şu tablo göstermekteki Sn. Erdoğan, maşerî vicdan ve millet iradesiyle 2023’te tekrar Cumhurbaşkanı seçilecektir…
Bütün bu tahlilden çıkan sonuç odur ki "sözde Cumhurbaşkanı" sözü, sorumsuzca ve sözün ve durumun muhasebesi yapılmadan ağza geldiği gibi sarf edilmiştir. Bir ciddiyetsizliktir ve zayıflık ifadesidir. Bu sözün çekimi yapılabilir; sözde cumhurbaşkanı, sözde seçmen, sözde millet vs. diye. Böyle şey olur mu?
Sn. Kılıçdaroğlu’ndan Rusya Federasyonu Başkanı Sn. Putin kadar olsun Sn. Erdoğan’ı takdir etmesini beklemek hakkımız olmayabilir. Ne var ki seçmen iradesine hürmetkâr davranmasını ve maşerî vicdanı tanımasını istemek hakkımızdır.
Esasında bütün bu hataların sebebi, kök kültürden uzak kalmaktır:
Hazreti Yunus; Yunus Emre o uzun şiirinde ne güzel diyor:
Söz ola kese savaşı, söz ola bitire başı,
Söz ola ağılı aşı bal ile yağ ede bir söz.
...
Hünkâr Hacı Bektaş-ı Velî Hazretleri farklı mı diyorlar:
-Eline, diline, beline sahip çık!
.DARBEYE ÖZLEM DUYANLAR!..
2021-01-07 02:00:00
Kapıyı, eski bir Kültür Bakanı araladı:
Ona göre Türkiye’nin içine düştüğü felâket duruma gerekçe göstermek için öyle bir konuştu ki evlere şenlik. Mahkemeye işi düştüğünde başörtülü bir hâkimin kendisini yargılamasından kaygı duymaktaymış! "Ve min’el garaib!" dedikleri, tam da bu cinsten sözler içindir. Niçin kaygı duyarmış? Kendisi sosyal demokrat, başörtülü hâkime de muhafazakâr olduğuna göre vereceği karar adil olamazmış. Pekâlâ aynı endişeyi bir dindar vatandaş da çekemez mi? Buna göre o da der ki: "Hâlimden belli ki dindar bir insanım; beni yargılayan yargıç ise başı açık bir hanım. Bu hanımın tarafsız kalmayarak beni peşinen mahkûm etmesinden korkuyorum!"
Bu iki söze de isteyen vehim isteyense safsata diyebilir ki ikisi de doğrudur. Muhakeme usulünde "redd-i hakîm" denen bir müessese vardır. Hâkim ister kadın, ister erkek, ister genç ister yaşlı, ister tesettürlü ister açık giyimli olsun duruşmalar bitip hükmünü açıklayana kadar alenen veya zımnen görüş ve kanaatlerini beyan edemez. Hatta kürsüde şaka edemez, şikâyetçi veya sanığın anlattıklarından hislenip ağlayamaz bile. Aksine davranışa "ihsas-ı rey" denir. Fikir ve duygularını hissettiren hâkim, sanık veya davacı tarafından reddedilebilir. Bu talep zapta geçer ve usule göre gereği yapılır. Aksi hâlde karar, temyizde bozulur.
Bu malumatı üstelik de ilim irfan işlerine bakıyor olması gereken bir bakanlığı deruhte etmiş bir insanın bilmemesi makul karşılanamaz. Kaldı ki bir başka hakikat daha var. Bu itirazı yapan veya yapması muhtemel olan bir kimse şu sorunun cevabını vermek zorundadır: Böyle bir görüşte olan biri, Allah vermesin, kalb krizi geçirse ve yakınları en yakın hastaneye kaldırsalar hasta gözünü açtığında hekime hanımın başının açıklığına kapalılığına bakar mı, böyle bir şey aklına gelir mi? Hayır! O ân can derdindedir.
Bu garip laf tartışılıyorken bir gazeteciyle, eski bir genelkurmay başkanı da ortaya döküldüler. Bunların dediği eski kültür bakanının laflarından daha vahim, daha ayıp ve daha tehlikeliydi. Gazeteci ekşi bir yüzle ayıplı laflar ediyordu. "Maalesef darbe yapacak gücümüz yok!" diyerek bu sakat mantık üzerinden en az bu söz kadar yanlış ve mahcup edici cümlelerle konuşuyordu. "Maalesef darbe yapacak gücümüz yok!" ne demek? "Darbe yapacak gücümüz olsa hiç gecikmeden hükûmeti devirir, Meclis’i dağıtır, idareye el koyarız!!!" demektir! Tabiî cuntacılar darbe yapacak, böyleleri de halkla ilişkileri düzenleyeceklerdi.
Bu sözlere eş zamanlı olarak bir eski genelkurmay başkanından da destek geldi. 27 Mayıs’la da iç içe olmuş bir gazeteye verdiği mülakatta Cumhur İttifakı’nın Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın erken seçim tarihini açıklamamasını yererken "Eğer; Menderes, erken seçim tarihini açıklasaydı darbe olmazdı!" diyor. Bu sözün mefhum-ı muhalifi yani zıt anlamı nedir?
-Ey Erdoğan! Gel erken seçim tarihi açıkla, gel inat etme! Yoksa senin akıbetin de Menderes’inki gibi olur?
Hâlbuki Başvekil Adnan Menderes, Eskişehir gezisinde seçim takvimini vermişti.
Denebilir ki: "Bu şahsa ne?"
Cemal Gürsel’i hatırlamalı.
27 Mayıs darbesi yapıldığında Cemal Gürsel, evinde oturan emekli bir generaldi. Fakat cuntacılar, başlarında bir "paşa" olsun diye O’nu darbenin lideri yaptılar. Bugün de bir darbe yapılsa birtakım eski politikacıların, kıyıda köşede kalmış gazetecilerin ve eski askerlerin bir şeyler bekledikleri anlaşılıyor.
Bu kadar mı, takım eski bakan, gazeteci ve emekli generalden mi ibaret?
Hayır!
Bütün bu yaşananlara eş zamanlı olarak bir de “Boğaz’daki, Aşiret”te isyan çıktı. 1970’lerin terörü, 50 sene sonra Boğaziçi Üniversitesi’nde hortladı. Bu üniversitenin millî bir üniversite değil de Robert Kolej olarak kalmasından yana olan bir azınlık, sabıkası malum örgütlerle iş birliği hâlinde bir rektör tayinini tamamen yalan gerekçelerle protesto ederek sokaklara döküldüler. Sloganlar, tıpkı ‘70’lerde olduğu gibiydi, göstericiler, dışarıdan taşıma militanlardı…
Sacayağı asker, basın, politikacı ve üniversite olarak tamamlanmıştır. Yassıada, müze ve kongre merkezine çevrildiğine göre acaba bunların Yassıadaları neresi? Başol’ları, Egeselleri hangisi?
Bu sözleri eden her kim olursa olsun; onlar, ettikleri bu lakırdılarla millete hakaret etmekte ve demokrasi düşmanlığı yapmaktalar? Vaziyet o ki açık veya dolaylı yoldan darbe kışkırtıcılığı yapılmış ve üniversite gençliği de sokağa dökülmek istenmiştir.
Ortadaki manzaraya "darbe yoklaması" denebilir.
27 Mayıs öncesi İnönü, Başvekil Menderes’e "Seni ben bile kurtaramam!!!" demişti. "Bile"deki kibir bir yana kalsın. Fakat yakında bugün İnönü’nün yerinde oturanlardan birileri de Cumhurbaşkanı Erdoğan’a böyle bir tehdit savurabilirler.
Avuçlarını yalarlar.
Milletin, 15 Temmuz şahlanışı kâfi ders olmadı mı?
.KIBRIS-RODOS-GİRİT HATTI!..
2021-01-05 02:00:00
Muhtemelen sizler de görmüşsünüzdür. Geçen gün bize bir TV yarışma programının kaydını yollamışlardı. Hani şimdilerde "paylaşım" deniyor ve gönüllü olarak harıl harıl sosyal medya markalarına ırgatlık yapılıyor ya işte o cümleden olarak bir görüntülü kayıt aldık. Biri kız, diğeri erkek yarışmacı gençler, üniversite bitirmişlerdi. Ancak kendilerine yöneltilen "kuzu hangi hayvanın yavrusudur?", "sıpa hangi hayvanın yavrusudur?" sorularının cevabını bilememişlerdi.
Bu eksiklik, o gençlerin kusurudur ama; bizlerin de eğitim camiamızın da ailenin de ayıbıdır. Bu kadar basit malumatı bilemeyen gençlerimiz, nasıl olur da düne, bugüne ve yarına dair çok ciddî, hayatî, ölüm-kalım değerindeki mes’eleleri bilebilsinler? Hâlbuki hayat, moda, müzik, spor, lüks araba ve iyi gelirden ibaret değil.
Yanılmayı cân-u gönülden temenni etmekle birlikte bu gençliğin en azından çok mühim bir kısmının şu makaleye esas teşkil eden Kıbrıs, Rodos, Girit’e dair dört başı mâmur bir malûmata sahip olabileceklerine ihtimal veremiyoruz. Kıbrıs için belki birkaç cümle edilir. Ancak tarihi vs. bilinemez. Diğer ikisi içinse galiba sadece susulur.
Hâlbuki Akdeniz’deki bu her üç ada şunun şurasında bir buçuk asır öncesine kadar bizim mülkümüzdü. Semalarında ay-yıldızlı bayrağımız dalgalanıyordu. Bugün de bütün yok etme faaliyetlerine rağmen oralarda camilerimiz, şehidliklerimiz, arastalarımız, sebillerimiz gibi ecdat mirası eserler ayaktadır ve hasretli bakışları Anadolu’ya dönüktür.
Nesiller, hakikatlere nasıl ulaşsın ki?!
Kaç nesil ve el’an bu ülkenin çocukları, bizim yani Osmanlı levendlerinin Kıbrıs’ı Yunanistan’dan fethettiğimizi sandılar ve sanıyorlar. Bu bilgi topyekûn yanlıştır. Kıbrıs, Rodos ve Girit, Yunanistan’dan diğer bir ifadeyle Rumlardan değil, Venediklilerden fethedildi. Fetihler farklı tarihlerde, farklı Sultanlar devrinde ve farklı sayıda şehîd ve gaziler verilerek Müslüman Türk’ün malı yapıldı. Bu adalara şeref verdiğimiz zaman, ortalama beş asır kadardır.
Durup-dururken bu Kıbrıs, Rodos, Girit hatırlatması nereden çıktı?
Eğer; dünya, çevremiz ve karşı faaliyetler takip ediliyorsa durup dururken böyle bir mevzuu yazımıza taşımadığımız anlaşılır:
Türkiye’nin Libya ile MEB-Münhasır Ekonomik Bölge Andlaşması yaparak kıyıdaş olduğu ve bu andlaşmayı BM’ye tescil ettirdiği hatırlarda olmalı. Bunu yapmamızla Fransa, Yunanistan, Güney Kıbrıs, Mısır, ABD, Rusya, BAE, İsrail ve Suudi Arabistan’ın Doğu Akdeniz’de yani Tunus’tan Sicilya’ya uzanan hattın doğusunda kalan Akdeniz sularındaki tuzak ve taktiklerini bozduk. Bunun üzerine belki Rusya hariç diğer devletler Girit’i, Yunanistan’ın buradaki Suda Üssünü keşfettiler. Bu üsse evvela Fransa Rafale isimli savaş uçaklarını yolladı. Onu yine savaş uçaklarıyla BAE takip etti. ABD Dışişleri Bakanı Pompeo, bu üsse giderek arz-ı endam etti. Bu devletlerden bazıları, yazın Akdeniz’de Türkiye aleyhine, Ankara’ya gözdağı için tatbikatlar yaptılar. Yunanistan da sık sık olur olmaz navtexler ilân etti.
Şimdi yeni bir gelişmenin eşiğindeyiz:
Yunan ve ona dayanan Türk basınının haberine göre Suudi Arabistan veliahd prensi, MBF-Muhammet bin Faysal, 15 adet F-35 jetini Yunanistan’ın hizmetine vermiştir. Bu tayyareler, Girit’in Suda Üssüne mevzilenecektir. Onları Yunan pilotlar da kullanacaktır. Diğer taraftan Yunanistan, AB’nin en yoksul ülkelerinden biri olma keyfiyetine bakmadan, halkını doyurmadan müthiş şekilde silahlanmaktadır.
Pekâlâ bütün bunlar ne demek olmaktadır?
Bu soru, çok çok önemlidir ve bu yazı da bunun için yazılmıştır:
İsterdik ki gençlerimiz, beklenen cevabı ânında ve mufassal olarak verebilsinler. Muhakkak ki bilen vardır ama onlar yok denecek kadar az. Kuzunun hangi hayvanın yavrusu olduğuna bigâne olanlar, tek tasaları dünyalık olanlar bu mes’eleleri de bilemezler.
Kısaca sıraladığımız bütün bu gelişmeler, şu demek olmaktadır:
Türkiye’ye karşı cepheler oluşmuştur ve oluşmaktadır!!!..
Bu cepheler şunlardır:
-Vehhabi-Ortodosk cephesi
-Siyon-Vehhabi cephesi
-Evanjelist-Siyon-Vehhabi Cephesi
-Siyon-Katolik-Vehhabi Cephesi…
Ankara’nın bu cepheleşmeyi iyi takip ettiğini düşünüyoruz. Emperyalist dünya, Suriye’nin kuzeyinde Kürt Koridoru oyununu bozmamızı, Kuzey Irak’ta Kürtçü teröre öldürücü darbe indirmemizi, Akdeniz’de Anadolu ile Libya sahillerini kıyıdaş yapmamızı ve böylece İtalyanlara karşı kaybettiğimiz 1911 Trablusgarp mağlubiyetini unutmadığımızı ve son olarak da Azerbaycan Zaferini hazmetmemiştir ve hazmetmeyecektir!..
Bu sebeple ilân etmesek bile saklı millî gündemimizde Kıbrıs-Rodos-Girit hattı kırmızı çizgimiz muamelesi görmelidir. İşte ortada olduğu gibi Girit’te tehlikeli şeyler olmakta. Bunu yarın Rodos takip edebilir. Muhteşem Süleyman’ın 70 bin şehîd vererek alabildiği Rodos, bir sapan taşı atımı yakınımızdadır…
.FELAKET NEREDE?
2021-01-02 02:00:00
Ayasofya-i Kebîr Camiî Şerîfi, asra yaklaşan ibadet, Kur’ân ve cemaat hasretinden sonra 10 Temmuz 2020’de Danıştay 10. Dairesi’nin 24 Kasım 1934 Tarihli Bakanlar Kurulu Kararı’nı iptal etmesiyle mahrum kaldığı haklarına tekrar kavuştu…
Yüksek mahkeme kararında câmiin, vakıf senedinde tahsis edilmiş olduğu gâyenin dışında başka bir maksatla kullanılamayacağı gerekçe olarak yazılmıştı. Bu iptal kararı üzerine diğer camilerin işletme hakkı gibi Ayasofya da Diyanet İşleri Başkanlığına devredildi. İşletme hakkı Kültür Bakanlığından Diyanet’e devredilmişti. Bu muamelenin ardından 24 Temmuz 2020 Cuma günü bu mazlum cami cemaatiyle kucaklaştı. Diğer camilerimiz gibi Kur’ân-ı kerîm sesi, Ayasofya’nın duvarlarında da yankılanmaya başladı.
Ayasofya, 24 Temmuz 2020’den beri ibadete açık. 86 yıllık talihsiz ve tarifsiz bir acı fasıladan sonra artık burada da günde 5 vakit cemaatle namaz eda edilmekte, cemaate yetişemeyen mü’minler ferden veya aralarında cemaat yaparak namazlarını kılmakta, diğer camilerde olduğu gibi turistler de Ayasofya’yı ziyarete devam etmekte ve üstelik yine diğer camilerde olduğu gibi burada da ziyareti ücretsiz yapmaktalar.
Ayasofya, 1453’teki şanlı fetihle camie çevrilerek 5 asrı hayli aşkın bir zaman cami olarak kullanıldı. 1934’teki vakıf senedine aykırı resmî kararın, 1935’te müze olarak tatbikinden sonra toplumun yaşadığı sancı ve üzüntüler, ancak 2020’de bir mahkeme kararıyla sona erdi.
Bu topraklarda yaşayan Müslüman Türkler ve yeryüzündeki İslâm Ümmeti, adı geçen mâbedin camilikten çıkarılmasından dolayı kan ağlıyordu. O’nu yeniden aslına döndürmek bu kanlı gözyaşlarını dindirdi. Kaldı ki daha evvel de cami yapılmasına dair yazdığımız birçok yazıda ve yaptığımız birçok konuşmada da dile getirdiğimiz gibi Ayasofya’nın bir sahibi vardı. Ayasofya’nın sahibi Ebü’l Feth Fatih Sultan Mehmed Han Vakfı’dır. Bu keyfiyet,19 Kasım 1936 Tarihli T.C. tapusunda da yazılıdır. Bu tapunun bir sureti de camiin duvarında asılıdır. Fatih Sultan Mehmed Hân, bir vakfiye ile bu eserini bir vakıf mülkü olarak miras bırakmış ve O’nu tahsis edildiği gâyenin aksine olarak camilikten çıkaracaklara da beddualarla mânevî müeyyidelerde bulunmuştur.
Ayasofya, 24 Temmuz 2020’de asli hâline iade edilmekle milletimizin bağrındaki bir derin yara şifa buldu. Ancak Ortodokslar, Yunanistan ve bir kısım Amerikalı politikacılar âdeta çıldırdılardı. Söyleyebilecekleri her kem sözü söylediler, atabilecekleri her iftirayı attılar. Hâlbuki Cumhur İttifakı ve iktidar, milletimizin arzusunu yerine getirmişti. Buna rağmen Yunanistan, bazı düşman ağızlar ve bir kısım fanatik Ortodokslar konuşup duruyorlardı. Bazı cahil Kemalistlerle aklı ermez laikçiler de bu tarafta onlar gibi saldırıyorlardı.
Bütün bunlar artık dünde kaldı diye düşünüyorduk.
Herkes görmüş oldu ki adı geçen mâbedin aslına döndürülmesiyle kimse bir hak kaybına uğramamış; aksine ihlal edilen bir hak teslim edilmiş, iç barış gerçekleşmiştir.
Ne var ki durumun böyle görülmediği, böyle telakki edilmediği anlaşılıyor.
Bir gazete, geçen seneyi değerlendirdiği yeni senenin ilk günkü nüshasında 2020’deki çığ, deprem, korona… gibi büyük olayları “felaket” başlığıyla naklederken Ayasofya’nın yeniden cami olarak açılmasını da onlarla birlikte felaket olarak yazmıştır. Cümle, hayretten anlaşılmamış olabileceği için bir daha yazıyoruz. İstanbul’da çıkan bir gazete aradan 5 ay geçmiş olmasına rağmen üzüntüden kurtulamayarak Ayasofya’nın namaza, Kur’âna, cemaate kavuşmasını “felaket” olarak telakki etmektedir. Ona göre korona salgını felaketiyle Ayasofya’nın müzelikten çıkarılması aynı şeydir. Bazı Yunanlılar, bir kısım Ortodokslar, birkaç Batılı fanatiklerin dediği teyit ediliyor!!!
Türkiye’de yayınlanan bir gazete bunu nasıl der?
Nasıl olur da onlarla aynı safta yer alır?
Bunu biz bilmeyiz!
Herkes, kendi işini yapmakta?
O soruyu lütfen bize değil, Ayasofya’nın câmi olmasını 2020’nin felâketlerinden bir felâket sayan gazetenin okuyucularına sorunuz. O okuyucular, eğer bu manşete rağmen “sen kimin sözcüsüsün?” demeden bu gazeteyi almaya devam ediyorlarsa o zaman ortada hakikaten bir felaket var demektir. O felâket, Ayasofya’nın açılması değil, bir hakkın iadesine “felâket” diyen bir yayın organına destek vermektir…
|
| Bugün 559 ziyaretçi (2273 klik) kişi burdaydı! |
|
 |
|
|
