Şeytan Etkisi

8 Ağustos 2016 02:00

 

A -

A +

Dün TGRT HABER’de Latif Erdoğan Batuhan Yaşar’ın konuğuydu. FETÖ’nun İhlâs Finans’ı batırmak için çevirdiği dümenleri anlatırken programa telefonla katılan gazeteci Metin Özer de Latif Erdoğan’a şu soruyla katıldı. “Fethullah ilk mektep mezunu bir adam olarak nasıl oluyor da etrafına general, profesör, doçent, üst seviye bürokrat elit bir kadroyu toplayabiliyor?”

Bu birçok insan için de merak konusudur.

Önceki günde Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan özel bir TV kanalındaki mülakatta “Fetö ihanet şebekesinin mensupları Pensilvanya’daki şarlatana inanıyor, hayatlarını onun için yaşıyor.” dediği Fetullah Gülen’in etrafına bu kadar insanı nasıl toplayıp hipnoz ettiği muamma değil.

FETÖ çetesinin papazlarla iş birliği içinde çalışan sihir-büyü bölümünü anlatmayı sonraya bırakarak bu hipnoz olayına psikoloji profesörü Philip Zimbardo’nun “Şeytan etkisi” olarak tanımladığı “hipnoz tekniği” açısından bakalım.

Pensilvanya’da yaşananlar Zimbardo’nun “sahte mahkûmlar-sahte gardiyanlar” deneyinin ABD tarafından uygulanan ve başımıza musallat edilen versiyonudur.

Bir süre önce yayınlanan “The Lucifer Effect-Şeytan etkisi” kitabının da yazarı olan Philip Zimbardo 1971 yılında Stanford Üniversitesi’nde çalışırken gazetelere ilan vererek cezaevindeki hayatla ilgili bir psikolojik deney için erkek adaylar aradığını seçilenlere günde 15 dolar ücret ödeyeceğini açıkladı.

Zimbardo seçtiği bir grup insanı, üniversitenin bodrumunda inşa ettikleri sahte cezaevinde toplayıp gardiyan ve mahkûm olarak ikiye ayırdı. Mahkûm-Gardiyan oyun başladı ama birkaç gün sonra rol yapanlar kendilerini gerçek gardiyan ve gerçek mahkûm zannetmeye başladı. Mahkûm olanlar firar etmenin yollarını ararken gardiyan olanlar da şiddet uygulamaya başladılar.

Psikolog Zimbardo, birkaç gün içinde birkaç gardiyan ve mahkûmun ölümüyle sonuçlanan dehşet verici olaylar patlak verince deneyi yarıda keserek şu sonuca vardı.

“İnsanlara uygun şartları sağlarsanız onları canavara dönüştürebilirsiniz.”

İşte ABD Pensilvanya canavarı FETO’yu böyle yetiştirdi.

Pensilvanya deneyinde FETO gardiyan muhipleri ise mahkûm oldular. Üst akıl; kendisini Mehdi zanneden Fethullah Gülen üzerinden muhipleri eliyle 15 Temmuz günü Türkiye’de patlak veren olayları tezgâhladı. Sağladıkları uygun ortamda Pensilvanya’daki simülatif dünyadan bir sahte Mehdi ve takipçilerini ürettiler.

Bu fitnenin defteri Zimbardo’nun deneyi gibi altıncı gününde değil 12 saatte millet tarafından dürüldü.

Zimbardo’nun gardiyanları ve mahkûmları isim kullanmıyorlardı ve takma isimleri ve numaraları vardı. Maksat aklı, bireyselliği, değerleri yok edip vicdanları devre dışı bırakmaktı. Feto çetesi de aynı şeyi yaptı. Bu durumda kişilik devreden çıkıyor, insan cinayeti kolaylıkla işliyor, yakalananlar da “ben yapmadım o yaptı..” mekanizmasını devreye sokuyordu.

Şimdi tutuklanan FETO’cular da aynı şeyi söylüyor. “Ben yapmadım o yaptı..”

Philip Zimbardo, “müsait insanların ellerine güç verildiğinde onları kolaylıkla (gardiyan yapar) kötülüğe itebilirsiniz. Takipçileri (mahkûmlar) ise zamanla içlerine kapanıyor ve iyice edilgen (köle) hâle geliyorlar. İşin kötü yanı kötülükte, eziklikte bulaşıcıdır” diyor.

15 Temmuz kalkışmasındaki saldırılar için araştırmacılar “Bunlar bunu da yapmazlar dediğimiz her şeyi yaptılar” diyorlar. Kendi insanlarını tankla ezen bu çete için katliamı meşrulaştıran şey kendilerini Mehdilik hareketinin seçilmişleri olarak görmeleriydi.

Pensilvanya simülasyonu bir şarlatandan sahte bir Mehdi ve emrinde katiller çıkarmıştı.

Zimbardo’ya göre etrafımızı saran etkiler altında büyüyoruz, iyi seçim yapılmadığında kişi beyaz olarak girdiği bir kültürden siyah olarak çıkıyor. Sonra cinayetlerine bakıp “Ben yapmadım, o yaptı…” diye sıyrılmaya çalışıyorlar.

Kötülük üreten, onları ihtimamla besleyip büyütenlere malzeme olanlar Zimbardo’nun mahkûmları olmayı göze almalıdır. Tabii sonuçlarına razı olmayı da…

.

Türkiye’nin “Topal Molla”sı

11 Ağustos 2016 02:00

 

A -

A +

1920 yılında, Afganistan’da Topal Molla lakaplı bir adam bir tekke kurmuş. Topal Molla’nın etrafında toplanan müritleri üç yıl içinde 200 bine sonra mürtlerinin sayısı 300 bine ulaşınca Kral’a karşı bir ayaklanma hareketi başlatır.

Afganistan’da kan gövdeyi götürmüş. O yıllarda Afgan Kralı olan Emanullah Han sonunda ülkesini terk etmek zorunda kalır. Ülkesini terk ederken havalimanında yanına silindir şapkalı sarışın bir yabancı yaklaşıp sırıtarak çok güzel bir Urduca ile sormuş.

“Beni tanıdınız mı?” demiş Emanullah Han’a, “Ben meşhur Topal Mollayım. Afganistan’daki görevim bitti, İngiltere’ye dönüyorum.”

“Seni tanıdım” demiş Emanullah Han. “Ben senin İngiliz casusu olduğunu biliyordum, fakat halkıma o kadar çok tesir etmiştin ki, senin casus olduğuna onları inandırmak çok zordu…”

Topal Molla, sakalı kesmiş, sarığı atmış başına silindir şapkasını oturtmuş ve İngiltere yoluna koyulmuş.

 

Afganistan’da 1925’te yaşanan bu trajedi bizde 1960’larda Kestane Pazarı’nda temelleri atılan millet tarafından 15 Temmuz gecesi önü kesilen “Yüzyılın İhaneti”nin benzeridir.

1960 yılında Kestane Pazarı’nda mekân tutan, karıncayı incitmeyen, tahta ranzada yatan, hasırda oturan, eğik boyunlu, salya sümük, derinliği olmayan nutukları, isterik krizleri ile etrafındaki şebeke tarafından şişirilerek hızla büyüdü.

Hezeyan ve hayalleri, kürsüdeki ayılıp bayılmalar bir çadır tiyatrosu şamatası içinde büyütüldü. İllüzyonist Zati Sungur gösterileri gibi ama dinî ayin havası içindeki terapi seanslarına girip çıkan kalabalıklar giderek büyüyor ama arka plandaki insanların hayatını karartan ya da önünü açan çıkarcı ilişkileri ve dinî referanslardaki çarpıtmayı görmüyordu.

Çemberin dışında olanlar da kendilerini rahatsız etmediği için salya sümük gözyaşından başka sermayesi olmayan meczup bir adamın milyar dolarlara hükmetmek, dünyanın her tarafında okul açmak, devletin mahremine girip izlemek gibi haltları karıştırabilecek çapta olamayacağını fark etmedi. 

 

Kürsüde yatıp kalkan sümüklü ve sünepe adam, etrafındaki kalabalıklar büyüdükçe, soru çalan, atama yapan, para yöneten, iktidarlara parmak sallayan, sigortası attıkça ihvanları falakaya yatıran bir çete reisi hâline dönüştü.

Türkiye’nin Topal Molla’sı kendisini şişiren “Üst Akıl” tarafından içine konduğu düdüklü bir tencerede 15 Temmuz akşamı patladı.

Ama hesapları tutmadı, beklentileri içerde kan gövdeyi götürürken başta Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın ve devlet yöneticilerinin Emanullah Han ile aynı kaderi paylaşmalarıydı. Belki yıllarca sürmelerini planladıkları iç sarsıntı Sayın Cumhurbaşkanı’nın milleti meydanlara daveti karşılık buldu ve on iki saatte sümüklü darbeciler derdest edilip kendi kazdıkları kuyuya atıldılar.

Şimdi bilindik süreç devam ediyor. Ancak asıl sorgulanması gereken bir meczubun nasıl “Üst Akıl” tarafından böylesine şişirilerek belki yıllar sürecek bir yarayı açtığıdır. Ekranlarda hap yutup uçuşa geçenler gibi paylaşım yapanlar, miting alanlarında kurulu platformlarda masumiyet karinesi olarak fotoğraf çektirip selfie yapan bazı tövbekârların da kendileri ile yüzleşmesi gerekir.

Hele bazıları masum bir insan için fazla tövbekârlar


.

Pensilvanya canavarı nasıl çıktı?

14 Ağustos 2016 02:00

 

A -

A +

Harvard Üniversitesi’nden siyasal bilimler profesörü Samuel Huntington, 1993 yılında Foreign Affairs dergisinde yayınladığı “medeniyetlerin çatışması” konulu makalesini gördüğü ilgi üzerine genişleterek “Medeniyetlerin Çatışması ve Dünya Düzeninin Yeniden Yapılması” adıyla kitaplaştırdı...

Huntington bu kitabında, 1920 ve 1930'larda yaşanan devrimlerin Türkiye'yi Osmanlı ve Müslüman geçmişinden uzaklaştırma adına bir medeniyet ithali, işgali ve Türkiye'yi Avrupalı yapmaya kalkan bir proje olduğunu vurguluyor.

Ancak, benzeri diğer projeler gibi sonuç itibariyle bütün devrimlerin de başarısız olduğunu söyledikten sonra, bu başarısızlığın neden kaçınılmaz olduğunu şu cümlelerle açıklıyor: “Eğer Batılı olmayan toplumlar modernleşmek istiyorlarsa, (yani bizden biri yapmak istiyorsak) bunu Batılılar gibi değil, tıpkı Japonya gibi, kendi yöntemleriyle, kendi gelenek, kurum ve değerlerini kullanarak (kendi içlerinden birini kullanarak) ve geliştirerek başarmak (zorundayız) zorundalar.”

Huntington’ın bu iddiasında yatan tehdit anlaşılmadı ve tam bir paradoks olarak yorumlandı.

Medeniyet ithali ile gerçekleştirmek istedikleri işgalin, Türkiye’nin bedenen Batı'ya tutunmaya çalışırken ruhen Doğu'ya kendi değerlerinde takılı kalan aklını ve ruhunu yine kendi kurum ve değerlerinin kullanılarak, kendi elleriyle gerçekleştirilmesi.

Bu nasıl mümkün olabilirdi?

Huntington’ın bu tezi FETÖ kalkışması ile yüzleşinceye kadar Türk aydınları tarafından anlaşılamadı ve uygulanabilir görülmedi. Özellikle ilahiyatçıların fark etmediği şey bu medeniyet ithalinin daha açıkçası işgalinin uygulanması, İslâmın özellikle itikada dönük kabullerinin ve yaşanabilir kılan pratiğinin alkışlanan ve üst akıl, derin devlet ve kandırılmış kıtalar tarafından da kabul gören biri tarafından tahrif edilerek, Ehl-i sünnet omurganın çökertilmesi ve dinin aslının yerine sahtesinin konmasıydı. 

İşte yapılması gereken şey şişirilmiş bir adamın eliyle dini içerden yıkmak. Böylece Türkiye’nin direncini yok etmek.

Bunun geçmişte İngilizler tarafından Afganistan’da Topal Molla, Suudi Arabistan’da Muhammed bin Abdülvehhâb Necdi gibi başarıyla uygulanmış modelleri vardı. Aynı şey Türkiye için neden olmasın!..

Zira politikacıların mevcut kültürü tahrif edecek, ortadan kaldıracak güçleri yoktu ve bu denenmişti.

Kestane Pazarında buldukları bu "meczup" karakter, işlenmek için tam aradıkları modeldi ve FETÖ liderliğinde kurdukları çete, Türkiye’nin kılcal damarlarına kadar girdi.

Biraz kül biraz duman gibi, hizmet adına her şey mubah oldu. Yani namaz kılmayabilir, oruç tutmayabilir, içki içilebilir, cuma namazına, hacca gidilmeyebilir. Eşi ve kızı başı açık olabilir. Takiyye yapılabilir. İftira edilebilir, fertlerin özel hayatı teşhir edilebilir...

Peki, bu yasak ve haramlar niçin yapılır?

Türkiye geçmişine ve kültürüne içerden yapılan bu ihaneti ancak 15 Temmuz akşamı çözebildi, ama ne pahasına?


.

Asrın ihanetinde ikinci dalga…

18 Ağustos 2016 02:00

 

A -

A +

FETÖ’nun Türkiye'ye yaptığı saldırıdan sonra ortaya çıkan hasar üzerinden senaryo üreterek Ehl-i sünnet cemaatleri ve tarikatları hedef tahtasına koyarak yok etmek, kitleleri İslâm'dan uzaklaştırmak için seferberlik başlatan ikinci bir dalga ile karşı karşıyayız.

Bu dalgaya üfürenler, bir taraftan laikler, diğer taraftan FETÖ bozgunundan yas tutanlardır. “FETÖ yeteri kadar güç biriktirince ihanete kalkıştı, onca Müslüman’ın kanına girdi. Şimdi muteber olan başka bir yapı (cemaat) yarın aynı gücü elde ederse onun da benzer şeylere kalkışmayacağı ne malum?” diyerek tankların önüne yatan cemaatleri, tarikatları hedef tahtasına koyuyorlar.

FETÖ fitnesi, dinimizi öğrenirken başvurduğumuz kaynakları yeni baştan düşünmemiz gerektiğini, devletten beslenen, işi İslâmı taliplilerine öğretmekle vazifeli çoğu kurumunda naylon ve işe yaramaz olduğunu bize gösterdi.

Eğer bir meczup kendisini "Mehdi" diye yutturabiliyor, etrafına insanları toplayabiliyorsa önce bundan utanç duymaları lazım.

Yıllar öncesinden Papa’ya Kilisenin davasına hizmete hazır olduğunu mektup ve ziyaretle açıkça ilan eden “CIA’ye, MOSSAD’a, Vatikan’a ve İngiliz derin devletine bağlı bir hareket” asla İslami bir cemaat olamaz.

Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil "Asrın İhanetinin Analizi!" başlığıyla (tamamı için Bkz.ahmetsimsirgil.com/asrin-ihanetinin-analizi/) yaptığı incelemede şöyle diyor:

"Gülen'in, başta İlahiyatçılar olmak üzere önemli sayıda gazetecinin katıldığı ilk Abant toplantısına gönderdiği şu mesaj, her şeyi ifade etmekteydi: 'Vahye dayalı, hayatın her alanını kuşatan İslam’ı tehlikeli ve millî birliğe zarar verici buluyorum' diyerek 1428 yıllık İslam’ın özüne, aslına düşman olduğunu açıkça ortaya koyuyordu. 

Daha sonra Gülen’in Papa ile diyaloğu uzun süre gündemi meşgul edecekti.

Zira Gülen’in Papa’ya yazdığı mektubu çok çarpıcıydı. Gülen, 10 Şubat 1998 tarihli Zaman gazetesinde yer alan mektubun başlarında maksadını şöyle ifade etmekteydi:

'Pek muhterem Papa Cenapları,

Papa 6. Paul Cenapları tarafından başlatılan ve devam etmekte olan dinler arası diyalog için Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu misyonun tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle, bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazı yardımlarımızı sunmak için size geldik. İslam yanlış anlaşılan bir din olmuştur ve bunda en çok suçlanacak olan Müslümanlardır!'

Gülen açık bir biçimde o güne kadar yaşananlardan Müslümanların sorumlu olduğunu ve kendisinin de Papalık Konseyi'nin bir parçası olduğunu dünyaya ilan ediyordu. Yani bu ifadeler “Dinler arası diyalog” denilen olayın aslında İslam’ı yok etme projesi olduğunun dünyaya haykırışı idi. Fakat Müslümanların artık gözleri bunları görecek durumda değildi...”

İslamın içini ulu orta, göz önünde, tef-dümbelek çalarak böylesine boşaltan, Papalık misyonunun emrinde olduğunu söyleyen bir hareketin ihanetini, İslami bir cemaatten zuhur etmiş gibi servis edenler, bu vebalin ortaklarıdır!

Hain içeridense, kapı kilit tutmaz!

28 Ağustos 2016 02:00

 

A -

A +

Dün medyada, Şırnak’ın Cizre ilçesinde Çevik Kuvvet binasına PKK’lı teröristlerce bomba yüklü araçla düzenlenen, 11 polisin şehit olduğu ve 86 kişinin yaralanmasıyla sonuçlanan saldırının HDP’li belediyenin hafriyat kamyonu ile gerçekleştirildiği haberleri yer aldı. Ayrıca, hedef ve kullanılan hafriyat kamyonunun güzergâhı ciddi anlamda istihbarat zaafı şüphesine yol açtı. Cizre’de 14 Aralık 2015’ten 2 Mart 2016'ya kadar uygulanan sokağa çıkma yasağı ve evlerin tek tek aranmasına rağmen bu kadar yüklü miktarda bombanın ilçeye nasıl sokulduğu sorusu içeriden ihaneti akla getiriyor.

Toplumsal tabanın, şiddet ve teröre tepkisini meydanlara taşıyan halkın desteğini kaybeden PKK ihanet tabanının desteği ile cinayetlerine devam ediyor. Bazı belediyelerin de içinde yer aldığı örgütün birer şubesi gibi çalışan bu ihanet çeteleri yok edilmeden terörün kapısına kilit vuramayız. Daha önce de örgüt mensuplarına yardım ettikleri gerekçesiyle çok sayıda ilçe belediyesi hakkında soruşturma başlatılmıştı.

Terörü azmanlaştıran, arkasında duran, cesaret veren içerideki bu siyasetçi, belediye başkanı, akademisyen, iş adamı ve her rolden hainlerdir! Mücadelenin asıl önceliği bunların yok edilmesi olmalıdır. Hele bazı belediyeler araçları ile örgüte silah, tıbbi malzeme, gıda maddesi, patlayıcı taşıdılar, dağdaki eşkıyaya yemek servisi yapanlar bile oldu.

Hendekleri kazanlar içeriden, kazanlara göz yumanlar içeriden, medyada mecliste alkış tutanlar içeriden barikat kuranlar, patlayıcı yerleştirenler, tankları halkın üstüne süren ve uçaklarla meclis binasını bombalayanlar da içeridendi.

PKK’nın dış dünyadan meşruiyet duymasından rahatsız olanlar önce içerideki ihanete meşruiyet arayanların ihanet içinde olduğunu cesaretle ilan etmelidir. Teröriste her alanda zemin inşa edenler cinayetlere tetikçilik yapmanın bedelini ödemelidir. Herkes şunu fark etmeli ki; cephe gerisinden teröristlere gösterilen her müsamaha Cizre’deki katliam kadar ülkeye zarar, millete ızdırap vermektedir. Dağda öldürülen terörist için kurulan taziye çadırının, Brüksel’de AB-Türkiye zirvesinden önce PKK yandaşları tarafından kurulan çadırdan ne farkı var? Darbe gecesi kendini tankın önüne atan insanlara “ahmak sürüsü” diyen alçağın dağdakinden ne farkı var?

Terörle mücadelenin yol haritası önce içerideki bu hainleri etkisiz hâle getirmektir. Millet meydanlarla barıştı, PKK’yı ve HDP’yi Kürtlerin temsilcisi gibi gösterme iddiası iflas etti. Daha birkaç gün önce 21 il ve 1113 sivil toplum kuruluşu öncülüğünde halk kitleleri şiddet ve teröre lanet okudu.

Sepet çürük değil, sepetin içinde çürükler var bunların ayıklanması gerekir. İçerideki hainlerin kalemini kırıp çöplüğe atmadan dağdakinin varlığı bitmez.

Zira “Hain içeridense, kapı kilit tutmaz!..”

.

"Darbe girişimini nereden öğrendiniz?”

1 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

15 Temmuz gecesi sınır tanımaksızın meydanlarda kıyama kalkan ve darbe girişimini yerle bir eden kitlelerin 27 Mayıs gecesi başlayıp Adnan Menderes’in mağdur ve mazlum olarak idamı ile biten sürece neden müdahale etmediği merak ve tartışma konusu.

Kitlelerin 27 Mayıs darbesi karşısında sessiz ve teslimiyetçi duruşu özellikle darbeci aydınlar tarafından günümüze kadar milletin varlığını sadece sandık başında ifade edebilen "koyun sürüsü" diye etiketlenmesine fırsat vermişti. Oysa gerçek farklıdır ve o gün kitlelerin demokrasiye, seçtiği insanlara sadakati, moral değerlere bağlılığı bugünkünden arkada değildir. Ancak millî kıyam için özellikle haberleşme şartları ihtilalciler lehineydi.

Önceki gün “Denge Araştırma Şirketi"nin kamuoyu ile paylaşılan 15 Temmuz Darbe Girişimi ile ilgili anketi bu konuya da açıklık getiriyor: “Darbe girişimini nereden öğrendiniz?”

Bu soruyu önce 27 Mayıs darbesinde Menderes’e en yakın olanlara soralım:

“26 Mayıs 1960, Başbakan Adnan Menderes, Maliye Bakanı Hasan Polatkan, bazı bakan ve milletvekilleri büyük bir gövde gösterisi için Eskişehir’e geldiler.

Toplantılar, açılış törenleri ve ziyaretlerin ardından akşam fabrikada (Şeker) Ankara’dan gelenlerin, Parti teşkilatı ve Eskişehir devlet erkânının da katılacağı büyük bir ziyafet planlandı.

Akşamüzeri misafirleri fabrikada karşıladık. Bir süre sonra yemek salonuna gidildi, Menderes’e büyük ilgi vardı. Eskişehir asker hastanesinin başhekimi doktor binbaşı da davetliler arasındaydı. Doktor beyin ziyafetlerde biraz içtikten sonra kalkıp şeref misafirine hitaben nutuk çekme gibi bir alışkanlığı vardı.

O akşam da Menderes’i göklere çıkaran bir konuşma yaptıktan sonra elindeki gülü Başbakan’a takdim etti. Yemek sona erdiğinde Menderes ve yanındakiler yatak odalarına bizler de 100 metre ilerideki evlerimize gittik.

Gece saat 3-3.30 sularında Menderes ve bakanlara hizmet eden görevli telefon ederek 'Misafirler Ankara’dan gelen bir telefon üzerine arabayla fabrikadan ayrıldı…' dedi. Hemen hazırlanıp misafirlerin kaldığı ofis binasına gittiğimde, başta Eskişehir Hava Üs Komutanı olmak üzere birçok subay ve askeri karşımda buldum. Komutan 'askerî darbe' olduğunu bildirdi..." (Kaya Erdem-Demokrasinin ilk 50 yılı)

Aynı gece sabah 04.36’da tek haberleşme aracı olan Ankara Radyosu’ndan yapılan bir anonsla Türk milleti ihtilalle tanıştı. Aynı saatlerde Cumhurbaşkanı Celal Bayar Çankaya Köşkünde, Başbakan Adnan Menderes ise Kütahya’da Ankara yolunda gözaltına alınıyordu.

İhtilalcilerin işlediği cürümden evlerden toplamalar başlayınca millet haberdar oluyordu.

Aynı soru 15 Temmuz muhataplarına soruldu, cevap ise vatandaşın yüzde 72'si darbe girişimini televizyon ve radyodan, yüzde 12’si ise yine televizyon ve radyodan öğrenen eş, dost ve akrabadan öğreniyordu. Daha önemlisi aynı radyo ve televizyondan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın kendisini meydanlara çıkarak darbeye karşı direnmeye davet eden çağrısına muhatap oluyordu.

Sonuç ise “öfkelendim, lanetledim ve sokağa çıktım…” oldu.

Şimdi; aynı çağrıyı Merhum Menderes’in o gece yaptığını düşünelim, acaba 15 Temmuz efsanesini inşa eden bu neslin babaları 27 Mayıs gecesi bağırlarında yıllarca taşıyacakları bu derin yaranın açılmasına sükût ederler miydi?


.

Eğitimin yeni rotası “Sil baştan”

4 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

Churchill “geleceğin imparatorlukları aklın (bilginin) imparatorlukları olacak” demişti. Yani gelecekte (bugün) iktidar kavgasının merkezinde bilgiyi denetleyenler olacak. Bu sektör, medya, okul, hastane, üniversitelerle beraber onları piyasaya süren gönüllülerin kurdukları sivil toplum kuruluşlarıdır...

Özal ile başlayan ve giderek hızlanan çeşitli kamu hizmetlerinin küçültülüp, birçok hizmetlerin taşeron kurumlara ihalesi özellikle bilgi üretme merkezi olması gereken eğitim alanında fırsatlarla birlikte istismarı da beraberinde getirdi. Toplumun en önemli kaynağı insanı elde tutan temel kurumları kolejler, üniversiteler ve araştırma enstitüleri oldu.

İktidara giden yol artık servetten değil eğitim kurumlarından geçiyordu.

Toplumu bekleyen en büyük imkân kendi imparatorluğunu bu kurumlar üzerinden kuran FETÖ önderliğinde en büyük tehdit oldu.

FETO bir toplumun dinî duyarlılığını kendi küçük kabilesinin kurallarına sıkıştırmaya kalktı. Refah için en fazla ihtiyacımız olan “eğitilmiş insan” unsurunu kendi iktidarını kurmak için malzeme yaptı, kullandı.

En fazla hayal kırıklığı ise kendi eğittiği insanları 15 Temmuz gecesi harekete geçirmek için onları ikna ederken kendine biçtiği “mehdi” seçilmiş insan rolüdür. Dinin temel akidesini berhava eden söylemlerine itibar edilmesi, taraftar toplaması son yüz yıllık eğitim politikamızın da iflas ettiği anlamına gelir. 

Geçmişten günümüze kendine “seçilmiş kurtarıcı” rolü biçen çok sayıda "meczup" toplum içinde en fazla akıl hastanelerinde yer bulmuştur.

Rahmetli Ayhan Songar “Ruh Hekiminin Hatıraları”nda diyor ki: 

“Vaktiyle Bakırköy Akıl Hastanesi’nde bir 'Eşref' vardı, dosyasını karıştırdım, toksikomani sebebiyle esrar içerken yakalanmış ve hastaneye düşmüş. Uzun seneler hastanede yatmış kendisinin peygamber olduğunu bir gün kendisine 'Kudret Kılıcı'nın gönderileceğini ve bütün kötü insanları o kılıçla kesip dünyanın başına geçeceğini, adaletle hükmedeceğini söyler ve beklerdi...”

Eşref, FETÖ kadar kurnaz değilmiş, sahip çıkanı, takipçisi olmamış(!)

FETÖ ise Manisa Akıl Hastanesi'nden başlayan yolculuğunu elinde kudret kılıcıyla dünyayı idareye soyunan bir adama dönüşerek bitirdi. Ne gariptir ki bu adamın takipçileri içinde çoğu dünyasını ve ahiretini emanet bırakanlar oldu.

Türkiye’nin hedeflerini büyüten AK Parti iktidarının on beş yıllık iktidar süresi içinde imza attığı sayısız başarıların içinde kütüphanesiz, laboratuvarsız, teçhizatsız, öğretmensiz okul bırakmama gibi eğitim kurumlarını ihya eden çalışmaları oldu, ortaya muazzam bir yapı zenginliği çıktı ama bu fiyakalı binalar nitelikli -yerli ve millî- insan yetiştirmede çok da işe yaramadı.

15 Temmuz darbe girişimi eğitim politikasının da sil baştan yapılacağı bir dönemin başlangıcı olmalıdır. Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan TÜRGEV’in genel kurulunda “Yeni dönem okul yapmaktan ziyade okul müfredatının içeriğine yoğunlaşma dönemi olarak ilan ettik. Maddi ve manevi eğitim konusunda çok eksiklikleri olan, rüzgârın önünde yapraklar gibi savrulan gençlerimiz var. Dinimizi istismar eden terör örgütlerinin ağına düşen, terör örgütlerinin elinde dağlara düşen, uyuşturucu, kumar bağımlılığı sorunu yaşayan gençlerimiz var. İhmalimizden dolayı bu tür felaketlere sürüklenen gençlerimiz varsa işimizi iyi yapmıyoruz demektir” ifadeleriyle tehlikeye işaret etmişti...

Eğer Millî Eğitim, müfredatında doğru rotayı tutturamazsa daha çok "meczup" elinde "kudret kılıcı"yla başımızı ağrıtır!..


.

Çözüm değil, kördüğüm

8 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

Büyük beklentiler, kocaman riskler ile uzunca bir süre bel bağladığımız "çözüm süreci" niye bitti? Çünkü baştan beri niyeti bozuk PKK’nın derdi Kürt siyasetine alan genişletmek değil kendi küçük Kanton devletini kurmaktı. Çatışmasızlık ortamını tesis için hükümetin her iyi niyetli yaklaşımını kullandı ve istismar etti.

Çözüm süreci devamında ne PKK’dan ne HDP’den siyaseti büyütecek çatışmayı küçültecek bir hamle gelmedi. Aksine bu soluklanmayı hendek kazıp patlayıcı depolamak için kullandılar. Sonunda devletin sabır taşı çatladı ve kördüğüme dönen çözüm süreci hendeklere gömülürken PKK’nın yöneticilerinden Mustafa Karasu Türkiye’de kıyamet kopması gerektiğinden bahisle “Çatışmasızlık ortamını sürdürmenin bir anlamı kalmamıştır” demişti. Şimdi ne oldu da “çatışmasızlık ortamı”nın yeniden başlaması için bükülmeye, Suriye operasyonu ile güneyimizde örmeye çalıştıkları tehdit kuşağı çökertilirken en kritik aşamada çözüm sürecini yeniden dillendirmeye başladılar.

HDP ve kazdığı hendeğe düşen PKK stratejisini değiştirip çözüm sürecinin yeniden başlaması için Öcalan’ın yeniden sahne almasını, Barzani ve ABD’nin müdahil olmasını istiyor.

Bu taleplerine Hükümetten gelen cevap tam da anladıkları dilden oldu.

Başbakan Binali Yıldırım önceki gün “65. Hükümetin ilk 100 günü”  değerlendirme toplantısında iç güvenlik konusunu değerlendirirken “Çözüm, mözüm yok kardeşim, çözüm vatandaşta. O fırsatı kaçırdılar. Vatandaşla aramızdaki bu hainleri çıkaracağız, terör örgütünü Kürt vatandaşlarımızın başına bela olmaktan kurtaracağız. Çünkü bu terör örgütlerinin Kürtler diye bir sorunu yoktur. Kürt vatandaşlarımızın PKK terör örgütü sorunu var. Biz bu sorunu kentlerde büyük ölçüde kontrol altına aldık. Şimdi kırsalda güvenlik birimlerimiz, silahlı kuvvetlerimiz, jandarmamız, polisimiz bütün gücüyle üzerine gidiyor ve gitmeye de devam edecek. Bu konuda herhangi bir zaafı asla kabul etmiyoruz” dedi...

Bu açık ve net ifade bazılarının kulağına hoş gelmedi.

Ama Sayın Başbakan’ın “Çözüm, mözüm yok kardeşim, çözüm vatandaşta, o fırsatı kaçırdılar” sözü bu mücadelenin özetidir. Çözüm sürecinde ısrarcı olmak, mehil istemek arkasına sığınarak yeniden can çekişen örgütün güç kazanması için göz yummaktan ibarettir.

Bir yılana bir delikten bir defa ısırılır.

PKK, Türkiye’de yürüttüğü egemenlik savaşında Suriye topraklarını insan ve silah temini için cephe gerisi olarak kullanma imkânını kaybediyor. Suriye operasyonları ile arka bahçelerini kaybediyorlar. Baştan beri terörle mücadelede Türkiye’nin zayıf karnı güney sınırlarındaki zorlu coğrafyadan, Irak’ın işgali ve Suriye iç savaşından kaynaklanan ve kevgire dönen “sınır geçirgenliği” idi. Beslenme alanları operasyonlarla kaybedilmeye başlayınca PKK sıkıştığı yerden yeniden Kürt nüfusa sığınmak istiyor.

Kendisi ile Devlet arasındaki savaşta devletin yanında duran Kürtlerin, yeniden hamisi rolüne girme yüzsüzlüğünde. Kürtleri “Hendek savaşları”nda kaybettiğini, silahla çözüm olmayacağını biliyorlar ama silahsız hiçbir yere gidemeyeceklerini de.

Dertleri sadece kayıplarını yerine koymak için zaman kazanmak.

Bekledikleri kıyametin kopması yakındır, tabii kendi tepelerine...

 

.

Gülen “gizli kardinal” mi?

11 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

Gülen’in, Papa’nın gizli kardinali olduğu iddiası içeride olduğu kadar ABD medyasında da yankı bulmuş. Dış politika, uluslararası ilişkiler, küresel ekonomi konularını işleyen “THE AMERICAN INTEREST" (www.the-american-interest.com/.../gulen-a-secret-cardinal/)  dergisi de rahatsız olanlardan. 

Dergide (Sep 5, 2016-Author: WRM) imzasıyla yayınlanan makalede, iddiayı hafife alan üslubun arkasında ciddi bir panik hissediliyor. Anlaşılıyor ki FETÖ’nün üzerinden bizim kanaatimizi aşan ölçüde beklentileri vardı ve 15 Temmuz darbe girişiminin başarısız olmasıyla tezgâhları da ifşa olunca büyük bir hayal kırıklığı yaşadılar.

FETÖ'nün geleceği konusunda; hâlâ pozisyonunu tamamen terk etmeyip, örgütten umudunu kesmeyip “ne olur olmaz" diye tedbiri elden bırakmayıp, gelecekteki planlarının parçası yapmaya devam etmek istedikleri anlaşılıyor.

Medyada yer alan haberde, FETÖ’nün ekonomik ayağıyla ilgili İzmir’de hazırlanan savcılık iddianamesinde; FETÖ elebaşı Fetullah Gülen'in Papa 2. Jean Paul tarafından “gizli kardinal” olarak atandığı belirtilerek; "Gülen, ABD'ye gitmeden yaklaşık bir yıl önce, 9 Şubat 1998'de Vatikan'da Papa 2. Jean Paul'le görüştü. Papa 2. Jean Paul'ün bu görüşmeden 12 gün sonra atadığı 20 kardinal yanında 100 yıla yakın süredir kullanmadığı 'in pecture' uygulaması ile ismini açıklamadığı iki gizli kardinal atadı. Atanan gizli kardinallerden birinin Fetullah Gülen olduğu iddiası bu bağlamda üzerinde durulması gereken iddialardandır” deniliyor.

Papalık hakkının kullanıldığı 'in pecture' terimi 'Kilisenin bağrına bastığı gizli evladı' aynı zamanda 'kendi ülkesinde kimliğini gizleyen başka dine mensup kişi' anlamına gelmektedir.

“The American Interest”in yukarıdaki haberde delilik ve saçmalık olarak nitelediği bu iddiayı “İddianameye göre isimleri açıklanmayan iki kardinalden birisi de GÜLEN. Türk hükümetinin anlamaya ihtiyacı var ki; bu tür delilikler, saçmalıklar ABD’nin Gülen’i iade etme şansını azaltır. Türkiye’de kanun adamları kanıt olarak bu tür paranoyalara işaret edebilir, ama bu U.S. hâkimlerini ve mahkemelerini ikna etmez ve adil bir yargılama kanaati oluşturmaz" diyerek Gülen’in iade talebine karşı koz olarak kullanmakta ve “Belki burada daha derin bir komplo var, savcı bu durumda gizli bir Gülen’ci olabilir” diyerek hafife almaktadır.

“The American Interest”in hatta Papa’nın bu iddiayı doğrulaması Türkiye kamuoyunda FETÖ’nün Papalık misyonuna hizmeti hakkındaki kanaati değiştirmez çünkü FETÖ geçmişte “dinler arası diyalog” akımını başlatarak “Pek muhterem Papa Cenapları, Papalık Konseyi (PCID) misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu misyonun tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle, bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazı yardımlarımızı sunmak için size geldik" diyerek Papa’ya gönüllü hizmetkârlığını ilan etmişti.

Savcılık iddianamesinin “Bütün medeni dünyanın gördüğü toplu bir cinnetin parçası" olduğunu söyleyen  “The American Interest” Gülen'in açık bir biçimde “Papalık konseyinin bir parçası olduğu” ilanı için ne diyecek?


.

Bağdat gibi satacaklardı (!)

15 Eylül 2016 11:52

 

A -

A +

Suriye'nin Resulayn ilçesine sınır komşusu olan Ceylanpınar Belediye Başkanı Menderes Atilla "O gece (15 Temmuz gecesi) PYD’nin silahlı kolu YPG’ye ait ağır silahlar taşıyan ve içlerinde zıhlı araçlar da olan çok sayıda araç sınırımıza dönük bir şekilde bekliyordu. Bu bilgiyi içerideki kaynaklarımdan edindim, araçlar farları ve kontakları kapalı şekilde beklemiş" diye bir açıklamada bulunmuştu.

YPG’ye ait ağır silahlar taşıyan ve içlerinde zıhlı araçlar da olan çok sayıda araç sınırımıza dönük bir şekilde neyi bekliyordu?

Belli ki yakın tarihteki bir tecrübelerinden ilham almışlardı.

Tarih 20 Mart 2003. Bağdat’ın bombalanması ile başlayan ABD’nin önderliğindeki çok uluslu kuvvetlerin Irak’ı işgal harekâtı, başlangıcında müthiş bir dirençle karşılaşmasına rağmen 9 Nisan 2003 günü öğleden sonra ABD tanklarının aynen resmigeçit yapar gibi hiçbir direnişle karşılaşmadan Bağdat’ın merkezine  girmesi ile bitti. 

Savaş başladığında kimsenin ABD’nin Irak ordusunu yeneceğinden kuşkusu yoktu ama strateji uzmanları asıl savaşın Bağdat ve çevresinde olacağını dile getiriyorlardı.
Hâlbuki beklenenin aksine Bağdat ve çevresi Saddam'ın askerleri tarafından hiçbir direnç gösterilmeden Amerikan askerlerine teslim ediliverdi.

Niçin böyle olmuştu?

Irak’ı teslim eden Saddam’ın çok güvendiği KESNİZANİ tarikatının üyesi olan generalleri idi.

Kürtçede “Kimse bilmiyor” anlamına gelen KESNİZANİ tarikatı ile ilgili olarak “Evanjelizm” kitabında Doç. Dr. Ramazan Kurdoğlu “MOSSAD ve CIA tarafından Saddam’ı içten yıkmak için organize olmuş örgüt” diyor. 

KESNİZANİ fedailerinin Saddam’ın en yakınında durduğunu ifade eden Kurdoğlu “Aslında hedef Irak Ordusuydu. Tarikatın müritleri Saddam’ın en yakınında olanlardı. Öncelikle generaller ve subaylar, El Muhaberat’ın sivil ve asker elemanları da tarikatın müritleri hâline geldi. Hatta Saddam’ın karısı Sacide Hayrullah, Saddam’ın kardeşleri Vatban ve Barzan ile oğul Uday bile müritler arasındaydı.

Saddam’ın her hareketi, her adımı an be an Şeyhin Oğlu Nehru’ya sonra da MOSSAD ve CIA istasyonlarına doğru uçuyordu.

Zikirden ziyade siyaset meraklısı örgüt başı Muhammed Abdülkerim Kesnizani ise müritlerine Kur’an eğitimi yerine adını zikretmeden Kabala öğretilerini anlatıyordu.

Irak Devleti’nin mekanizması içinde yer alanlar, medya mensupları uhrevi yollardan ikna edilmezlerse MOSSAD’ın cömertçe aktardığı dolarlarla ikna ediliyor, mürit yapılıyorlardı.

Sonunda CIA ve MOSSAD Kesnizani tarikatını kullanarak Güneyde Şiileri, Kuzeyde ise Türkmenlerin büyük çoğunluğu hariç sivil Arapları, Kürtleri devşirmiş, psikolojik harbin kurbanı yapmışlardı...

Böylece Bağdat ve çevresinde ABD ve ortaklarının büyük kayıplar vermesine yol açacak şiddetli savaşlar olmasını bekleyen strateji uzmanları hayretler içinde ABD tanklarının aynen resmigeçit yapar gibi hiçbir direnişle karşılaşmadan Bağdat’ın merkezine  girmesini izlediler. KESNİZANİ emrindeki generaller vatanlarının bağımsızlığı için savaşmak yerine Bağdat’ın anahtarlarını işgalcilere teslim ettiler.

Irak’a içerideki ihanetle girme tecrübesi ağzına tat veren işgalciler bu defa aynı senaryoyu FETÖ üzerinden Türkiye için kurguladılar.

Darbe girişiminden üç gün sonra 18 Temmuz'da sınırda yakalanan Suruç nüfusuna kayıtlı bir terörist de ifadesinde 15 Temmuz gecesi hazırlık yapıldığını (ve darbenin başarılı olması durumunda) Türkiye'ye girileceğini, sadece polis ve sivillere ateş açabilecekleri, askerlere ise ateş açılmaması yönünde talimat aldıklarını söylüyor."

Resmigeçit yapar gibi hiçbir direnişle karşılaşmadan Bağdat’ın kalbine girdikleri gibi içeriden açılan kapılardan Türkiye’ye gireceklerini zannedenler duvara tosladı.

Bu onlar için yolun sonu, bizim için ise başlangıcıdır..


.

Daha önceleri neredeydiniz?

22 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

İçerideki ihanete dışarıdaki kuşatma destek veriyor. Maksatları bir ayağı Avrupa bir ayağı kadim medeniyeti üzerinde duran Türkiye’nin Anadolu’daki ayağını kırmak. Başkalarının değerleriyle kendi dünyamızı kuramayız, kendi değerlerimizi inkâr ederek veya sulandırıp bozarak da kuramayız.

Fuat Uğur, “Türkiye’yi yola getirecek” küresel saldırının son örneğinin, üç gün önce Handelsblatt gazetesi, üzerinden gerçekleştirildiğini yazdı.

Gazetenin kapağındaki resim, Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan yıkıntılarla dolu bir heykel kaidesi üzerinde “kibirli ve kendine güvenli” bir şekilde ufka bakarken, bir elinde ay yıldızı ters kondurulmuş Türk bayrağı, diğer elinde bir şövalye kılıcını tutuyor. Ayaklarının dibinde ise Almanya lideri Merkel’e benzetilmiş bir kadın, dizlerinin üstünde çökmüş ona biat ediyor. Resmin altına da "Bir diktatörün doğuşu 2016" cümlesi eklenmiş.

Bir çatlak ses de İngiltere’den!.. 1,5 milyon üyesi ile en büyük sendikası olan UNITE’den geldi. 15 Temmuz darbe girişiminin başarısız olmasından sonra AK Parti’nin bu durumu kullandığını ve daha fazla saldırı politikalarını hayata geçirdiğini belirterek “Ne darbe ne de tek adam diktatörlüğü, çözüm laik demokratik bir Türkiye” başlığı ile açıklama yayımladı.

Bizi hizaya sokmaya sanki yemin etmişler(!)

Hedeflerinde Erdoğan hakkındaki “diktatör algısını” güçlendirmek ve bu algıyla Türkiye’ye demokrasi getirecek her türlü müdahaleye kapı aralamak var.

Onu siyasetin dışına attıklarında çadırın orta direğini yıkarak ülkeyi kanlı bir iç savaşa ardından çıkacak kargaşayı NATO merkezli işgalle sonlandırmak istiyorlar.

İçerideki hainler de melanetlerini gizlemek için kılıf yaptıkları uhrevi değerleri malzeme olarak kullanmaya devam ediyorlar. İçleri ile dışları birbirini tutmuyor, sureti haktan görünüp temelleri harekete geçirmek istiyor. Aşağıdan bakıp tepedeki eşkıyayı hâlen fark edemeyenler var.

Bu fitne ateşini söndürmek için, bunların üzerlerindeki “uhreviyet kılıfı”nı çıkarıp gerçek yüzlerini göstermekten başka yol yok. İlahiyatçılar nerede durduklarını hatırlarlarsa bunların üzerindeki örtü çabuk kalkar ve ne mal oldukları ortaya çıkar.

Darbe girişiminin ardından Gülen yapılanmasını mercek altına alan Diyanet İşleri Başkanlığı kapsamlı bir rapor hazırlıyor. Raporun “FETÖ-PDY’nin din istismarı” bölümünde örgütün “neredeyse çiğnemediği esas ve hüküm, istismar etmediği değer kalmadığı” gibi tespitler yer alıyor.

Bu raporun hazırlanması için 15 Temmuz musibetini yaşamak mı gerekiyordu? İnsan sormaz mı; daha önceleri neredeydiniz? 

Asıl zor olan şey ise; fikri, Sayın Cumhurbaşkanına, meydanları da millete emanet edip kendi dümeninin derdinde ve peşinde olanların ayıklanması. Dünyalıkta sınır tanımayan, kendilerine hep emniyetli şeritte yer tutan, arkalarında yarın ne olur ne olmaz diye iz bırakmayan korkak ve sünepe takımı...

İşte 27 Mayıs darbesinde Menderes'i terk eden millet değil bu sünepe takımıydı.

En yakın çevresinden uğranılan bu ihanetin faturası sonradan millet sahip çıkmadı iftirası ile millete kesilirken ne kadar otlakçı, hortumcu, fırsatçı varsa kalabalıklara karışıp kayboldu, eteklerine tutunacakları yeni efendilerini buluncaya kadar ortalıkta görünmediler.

İktidardan beslenenler güç ve iktidara sarmal bir hortum gibi etrafındakilere tutunup yukarı çıktılar, ta ki iktidar gücünü kaybedinceye kadar.

Bu sünepe takım, Musa aleyhisselama “Sen ve Rabbin git savaş, bize sebze getir” diyen kavimden beter! “Sen git FETÖ’yle savaş” diyen bu güruh da nerede durduğunun hesabını vermeli!.

.

FETÖ başarsaydı ne olurdu?

25 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

"Üçüncü Dünya Savaşı"nın içindeyiz. Bu mücadelenin kaynağı ekonomik veya ideolojik değil farklı medeniyetler arasında kendi kültürlerini dayatma, hâkim kılma savaşıdır. Gücünün zirvesindeki Batı, kendi dışındaki medeniyetleri biçimlendirmek için saldırıyor. Ama bunu doğrudan donanmasını ve deniz piyadelerini göndererek yapmıyor. Bu savaşı Orta Doğu, Afrika ve Asya’daki Müslüman devletlerin içine yerleştirdiği aktörleri “yeniçağ tarikatları” eliyle yürütüyor.

Bizim 15 Temmuz’da yaşadığımız olaylar İslam’ı; dinler arası diyalog, İbrahimî Dinler yalanı ile Peygambersiz hâle getirerek içini boşaltma savaşıdır. Eğer 15 Temmuz girişiminde başarılı olsalardı, Batı böylece düşmanını kendine benzeterek hedefsiz hâle gelecekti.

Ateş düştüğü yeri yakar ve çok şeyi de değiştirir.

11 Eylül 2001’de "İkiz Kuleler" saldırıları sadece düştüğü yeri yakmadı, ABD’yi kendi içinde değiştirdi, dışarıdaki saldırgan politikaları için de önünü açtı, Afganistan, Irak ve Suriye’yi tutuşturdu. ABD bütün bunları uzun süreli hazırlıklardan sonra hayata geçiriyor.

ABD önce filmini çekip kamuoyunu olaylara hazırlıyor sonra gerçek dünyada uygulamasını yapıyor. 2001 yılında adı Operation Swordfish (Kılıçbalığı Operasyonu) olan bir film piyasaya sürdü. Filmin çekirdeği helikoptere asılı bir otobüsün İkiz Kulelere çarpma ve sonrasında yaşanan kargaşa sahnelerinin izleyicilere sunduğu mesajdır. Böylece politikanın emrindeki sinema İslam'ı tehdit olarak gösterip Müslüman ülkelere müdahale önerisi yapan bir karargâh gibi çalışmaktadır.

11 Eylül’de uçakların İkiz Kulelere saldırısı gerçekleşince ABD kendi içinde Müslümanlara baskı ve dışarıda saldırganlığına mazeret üretmiş olacaktı çünkü insanların yüzde 94’ü duygularıyla kalanı ise aklı ile karar verir. (Stanford Üniversitesi araştırmasına göre)

15 Temmuz darbe girişiminin öncesini ve sonrasını içeride ve dışarıda özellikle yapılan operasyonları anlatmakta sıkıntılar yaşanmaya başladık. Temizlik hareketini demokratik hakların gasbedilmesi olarak yorumlanmaya başladı. Dün FETÖ ihraçlarını eleştiren Kemal Kılıçdaroğlu’na cevap veren Başbakan Binali Yıldırım “Bu darbe girişimine karşı sonuna kadar yanınızdayız, sizi destekliyoruz, demişti. Ne değişti, fikrini değiştirdi mi, yoksa başka bir şey mi oldu?” diye sordu!

Kılıçdaroğlu’nun zaman geçtikçe sıkıntılardan siyasi malzeme üretmesi sürpriz değil, beklenir. Asıl önemli olan operasyonların öncesi ve sonrasını, tehditlerin içyüzünü, perde arkasını halka anlatmaktır.

ABD politikalarını dünyaya meşrulaştırarak destek veren Hollywood gibi bir sinema endüstrimiz olsaydı atlatılan tehlikenin çapını içeride ve dışarıda kamuoyuna anlatmakta sıkıntı çekmezdik. Bu ihtiyaç fark edilmiş olacak ki, 15 Temmuz ihaneti yüksek bir bütçe ile beyaz perdeye aktarılıyor. “FETÖ başarsaydı ne olurdu?” sorusuna görsel olarak cevap aranacak. Böylece bazılarının "küçük tarla yılanı" zannettikleri tehlikenin "anakonda" olduğunu fark ederler!..

Başka çare yok, çünkü hayat görseldir.

Eski Yeşilçam filmlerinde sürekli kötü adam rollerine çıkan rahmetli Ahmet Tarık Tekçe vardı. Perdede canlandırdığı kötü adam karakteri hayatta da kendisini terk etmez, çevredekilerin sataşmasından lokantada ağız tadıyla eş dost yemek yiyemediğinden dert yanardı.

15 Temmuz 2017’de gösterime girecek filimde teröristbaşı Gülen’i Alman Aktör Armin Muller oynayacakmış. Silikon makyaj uygulama gerektirmeyecek kadar "Feto"ya benzeyen Muller’in işi zor.


.

Hafızasını kaybeden aslan!

29 Eylül 2016 02:00

 

A -

A +

Erzincan Üniversitesi ülke kalkınmasına katkı sağlayacak, kentlerin yerel potansiyelini harekete geçirme ve ortaya çıkarma, yerelden Türkiye ve uluslararası alana açılmasına katkı sağlayacak önemli bir çalışma içinde. Erzincan Üniversitesi koordinasyonunda Erzincan Valiliği ve Belediyesinin de katkılarıyla 28 Eylül-1 Ekim 2016 tarihlerinde “Uluslararası Erzincan Sempozyumu”nu gerçekleştiriyor.

Sempozyumun temel amacı, Erzincan’ın mevcut potansiyeli ve sorunlarını bilimsel olarak incelemek, şehre ait köklü tarihî, coğrafi, çevresel, iktisadi, dinî, sosyal, kültürel ve folklorik değerleri ortaya çıkarmak ve tanıtmak. Üniversite içinden ve Türkiye’nin farklı üniversitelerinden dört yüze yakın bilim insanı dört gün süreyle Erzincan’ın gelecek ekonomik, kültür, turizm, tarım ve her alanında inşasına imkân sağlayacak çalışmaları anlatacak.

Açılış konuşmasında Erzincan Vali Yardımcısı Dede Musa Baştürk bu çalışmaların Erzincan’ı geleceğe taşıyacak kaynakların fark edilmesi, nasıl kullanılacağı ve kentle ilgili olanlara kentin fırsatlarının ayna tutularak gösterileceğini vurguladı. Baştürk çoğu kentlerimizin “Hafızasını kaybeden aslan” gibi gücünü fark etmesi için aynaya bakması gerektiğini ifade etti. Gerçekten de bir kent sakinlerinin kendileri hakkındaki olumsuz kanaatleri o kentin büyümesini engellemektedir. Bazen dışarıdan birilerinin bunu anlatması gerekebilir.

Sayın Baştürk’ün anlattığı, kentler kadar kayıp insanlar için de geçerli “Hafızasını kaybeden aslan” hikâyesi şöyle.

“Bir aslan yavrusu bir şekilde kaybolup bir koyun ağılına düşer ve koyun gibi büyür. Bütün davranışları koyun taklididir. Ne var ki seneler sonra sürüye musallat olan bir avcı aslan sürüyü av için kovalarken aralarında koyunlaşmış aslanı fark eder. Kovalamaca koyunlaşmış aslanın yakalanması ile bitince avcı aslan kendisine niçin koyun gibi davrandığını sorar. Bizimki de 'gözünü ağılda açtığını ve koyun olduğunu' söyler. Avcı aslan, ensesinden tutup yakındaki gölete götürerek suya bakmasını söyler ve ne gördüğünü sorar. İlk defa kendisine ayna tutulan ve sureti ile yüzleşen aslan kendi karakteri ile yüzleşir...”

Sadece kentlerle sınırlı kalmayan bu “hafıza kaybı” bazı insanlar, çoğu kurumlar hatta uluslar için de geçerlidir. Fark edilmeyen ve yeterince kullanılmayan her yetenek, her kaynak sahibi için hafıza kaybıdır. “Sokak zekâsı” kıvamında stratejiler geliştirerek hormonlu patlıcan gibi şehirlerin kontrolsüz büyümesini frenleyemez, Anadolu şehirlerinde refahı büyütüp göçü frenleyemeyiz.

Hepimizin birbirinden kopyalanmış hayatlarımızla yandaşlıktan liderliğe geçmek için hem zenginliklerimizi fark etmek hem de onları nasıl kullanabileceğimize dair desteğe ihtiyacımız var.

Üniversitenin içinde yaşadığı kentin kaynaklarını fark ederek verimli kullanmak için projeler üretmesi ve bunları şehrin aktörleri ile paylaşması köklü ve örnek bir zihniyet değişimidir.

Konuşmacıların ifade ettiği gibi gelecek stratejilerini belirleyenlerin ülke ve yerel çapta Batı'da olduğu gibi üniversitelerin rehberliğine başvurması için topyekûn zihniyet değişikliğine de ihtiyacımız var. 

Üniversitelerin tenkit edilen ezbercilikten kurtulması bu bilgi şöleni örneği çalışmaların toplumda karşılık bulmasına; kentlerimizi başka dünyalarla yarışan, üretken, sosyal ve ekonomik refahı yüksek mekânlara dönüştürebilecek araştırmacı, paylaşımcı parlak kuşakların yetişebileceği eğitim kurumları olması da buna bağlıdır.

Sempozyumun çalışma ve sonuçları üniversitelerimizin bu yorgun günlerimizde bir kente verebileceği değerli bir hediyedir.


.

İhanetin gölgelenmesi ve hain bir söylem

2 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

FETÖ ile mücadele yeni bir boyuta kaydı. Devleti ele geçirme hamlesini sokakta kaybeden işgalcilerin devlet kadrolarından her alanda temizlik hareketi sürerken kamuoyunu artçı darbe söylemleri ile demoralize ve sindirme hareketine giriştiler. Bu algı savaşı tankları yürütmekten daha ucuz ve etkili. Ekonomik krizden teröre kadar her malzemeyi kullanıyorlar.

Uluslararası kredi derecelendirme kuruluşu Moody’s ısmarlama ve kasıtlı bir hareketle Türkiye’nin kredi notunu aşağı çekerek “durağan” olarak belirliyor. Bununla da yetinmeyip, darbe girişiminin ülkedeki yatırımların zorluklarını alevlendirebileceğini kısa vadede kredi notunu “çöpe” düşürebileceğini açıkladı.

Para karşılığı sipariş üzerine rapor yazan Moody’s neden şimdi bu açıklamayı yaptı?

Cevap açık, sponsorluğunu yaptıkları FETÖ'ye teselli amortisi yapmak, darbe girişimini boşa çıkaran Türkiye’yi itibarsızlaştırmak(!) ekonomik kriz tehdidi yayarak toplum algısını ele geçirmek, özgür iradeyi yok edip toplumu uzaktan kumandayla yönetilen paniklemiş yığınlara dönüştürmek...

İçerideki ilk artçı darbe de; “FETÖ mağdurları” algısı üzerinden sanki büyük çoğunluğa haksızlık yapılıyormuş gibi devletin kendisini korumak için aldığı tedbirleri boşa çıkarıp ihanetin gölgelenmesi oldu. Yapılan itirazların değerlendirilip haklı görülenlerin durumu değerlendirilirken yeni hamleler servis yapılıyor.

Algı oyunlarına son örnek “Korku satmak”... Vatan Partisi Genel Başkan Yardımcısı Atilla Uğur’un "İngilizlerin Doğu ve Güneydoğu’daki aşiretlerin banka borçlarını ödediği" iddiası oldu. Ulus’taki birinci Meclis binası önünde bir araya gelen 50’nin üzerinde aşiret lideri iddiaların asılsız olduğunu, bölgede satlık aşiret olmadığını, sonuna kadar devletin yanında olduklarını belirterek “ortaya atılan iddialar; Kürt aşiretlerinin itibarını zayıflatmaya yönelik, Türk-Kürt kardeşlik ruhuna kasteden hain ve tehlikeli bir söylemdir” dediler. 

Elbette ki böyle güçlü bir iddiayla kamuoyunun karşısına çıkan sorgulanacaktır. Ancak bu yaşadığımız FETÖ'yle mücadele sürecindeki artçı saldırıların ne ilkidir ne de sonuncusu olacak.

İlk hamleleri 15 Temmuz darbe girişiminin iktidar tarafından kurgulanmış bir senaryo olduğuydu. Kurgunun senaristi darbe girişiminin hemen ertesi günü bir grup gazeteciye açıklamada bulunan paniklemiş teröristbaşının bizzat kendisiydi.

The Guardian gazetesinde yayınlanan “Who is the man Turkey’s president?/Türkiye’nin Başkanı kim” başlıklı haberde münzevi din adamı(!) kılıklı Fetullah kendisinin Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan tarafından darbecikle suçlandığını söyleyerek “Bu ayaklanmanın hükümet tarafından kendisi ve takipçilerine karşı sahnelendiğini ve darbe girişiminin arkasında bulunduğunu reddettiğini” yazmıştı.  

The Guardian bunları yazarken Fetullah'ın bu açıklamayı dokuma kilim kaplı bir odada, deri ciltli dinî kitapların arasında yaptığını da satır aralarına sıkıştırarak sünepeliğe "kutsiyet" giydiriyor.

“Ben dünyanın Erdoğan tarafından bana yapılan darbeci suçlamalarına inanmadığına inanıyorum” diyen FETÖ gelecekle ilgili her kehanetinin yalan çıkmasını, her gün bir kirli çıkının ortaya dökülmesini, evlerine ateş saldığı(!) aldattığı insanlara izah etmek yerine uzaktan ayak oyunlarıyla ihanetini örtbas etme derdinde.

FETÖ mağdurları itiraz dilekçelerini Pensilvanya’ya gönderip, Fetullah'la hesaplaşmalıdı


.

“Terörist evi”

6 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

“Gece yarısından sonra keskin bir koku geliyordu, çok acayip, kimyasal bir koku. Şikâyet için muhtara gittim, beni belediyeye gönderdi. Belediyede kime şikâyet edeceğim? Muhtara kaç defa yalvardım. ‘Kimin oturduğunu tespit ediyor musunuz’ dedim. ‘Biz biliyoruz her şeyi’ dedi. Son gece tık tık tık ses geliyordu. Demek ki o gece onları doldurdular. Patlamadan sonra polisler geldi, kendi çocuklarım diye korktum. ‘Yok, teyze korkma, aşağıdakiler bombacı’ deyince ben bittim. Meğer bombanın üzerinde oturuyormuşum...” 

41 yıldır oturduğu binada alt kattaki yeni kiracının daireyi "hücre evi"ne çeviren terörist olduğunu öğrenince şoka giren kadın bunları paylaşmıştı. Mahalle muhtarı ise, teröristlerin kaldığı evin kendi kayıtlarında boş olarak göründüğünü söyleyerek “Bana şikâyet için gelenleri Belediyeye, Kaymakamlığa yönlendiriyorum. Benim denetleme durumum olamaz. Ancak o evin bir kontratı varsa, kiralayan yabancının oturum izni olması gerekir” diyor. Yaşlı kadının ve kimsenin fark etmediği alt kat komşuları Özbek, Rus ve Kırgız vatandaşı 3 canlı bomba, 28 Haziran 2016 akşamı Fatih Vatan Caddesi Şair Fuzuli Sokak girişinden, saat 21.00 sıralarında bir taksiye binerek İstanbul Atatürk Havalimanı'nda terör saldırısını gerçekleştiriyor. Dış Hatlar Terminali'nde çevreye ateş açıp, ardından da üzerlerindeki bombaları patlatan teröristlerin saldırısında 42 kişi hayatını kaybederken, 239 kişi yaralanmıştı.

Terör ve suç olaylarında faillerin aylıktan günlüğe kadar düşen sürelerde böylesine rahat kiralık evlerde barınması kiralık evlerde ikamet edenlerle ilgili ciddi sorunları da beraberinde getiriyor. Evlerin denetimsiz biçimde kiraya verilmesi sonucu olaylar yaşandıkça tartışmalara yol açsa da Belediye ve Emniyet birimlerinin işini kolaylaştıracak yasal bir düzenleme hâlâ gündemde değil.

Bazen “önemli işlere öncelik” kuralı en hayati alanlarda işlemiyor. Hayatımız, ev yanarken bahçe duvarlarını boyamakla geçiyor. Sonra ateş düşünce her kafadan bir ses çıkıyor, tartışmalar bitip zaman geçip sinirler yatışınca her şey unutuluyor.

Önceki gün evin bahçesinde komşuya zarar vermeye başlayan çam ağacının kesilmesine izin almak için yaptığım başvuruya dikkat çekici bir cevap geldi. Kurumdan dilekçeye eklenmek üzere istenen belgeler, “Kimlik fotokopisi, tapu fotokopisi, kadastro müdürlüğünden tapu çapı, kadastro müdürlüğünden tapu sınır köşe noktalarının koordinatlarını gösteren kroki, müracaatçı vekil ise vekâletname ve tapu müdürlüğünden tapu üzerinde haciz ve tedbir yok ibareli tapu kayıt örneği...” Bir çam için gösterilen bu hassasiyet keşke bir apartmanı, sokağı, hatta şehri emanet ettiğimiz insanlar için de gösterilmiş olsaydı.

Medyada yer alan haberlere göre giderek yaygınlaşan hele günlük kiralık evler için herhangi bir yasal prosedür olmadığını söyleyen bazı ev sahipleri “sadece hangi tarihte ve kaç kişi kalacağınızı söylemeniz yeterli, adınızı bile söylemeyin isterseniz. Ödemeyi nakit veya kartla yapabilirsiniz” diyormuş.

“Bir musibet bin nasihatten evladır” sözü gereği anlaşılıyor ki bu işin bir direğe bağlanması için yaşadıklarımız yetmedi. Allah beterinden saklasın.

.

Opus Dei ve Batı’nın “Sentetik İslam” projesi

9 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

15 Temmuz darbe girişimi için “Böylesine derin sonuçları olacak bir darbenin FETÖ onaylamadan yapılması mümkün değil” diyen Utah Üniversitesinden Prof. Dr. Hakan Yavuz, böylesine iz bırakmadan hareket edebilen FETÖ örgütünün görünmeyen yüzünü “OPUS DEİ” örgütüne benzetiyor.

Gerçekten de yakından bakıldığında FETÖ örgütü ile kurucusu sıradan bir İspanyol olan Madridli Katolik papazı Escry de Balagar tarafından kurulan OPUS DEİ tarikatı arasında şaşırtıcı benzerlikler var. Opus Dei Katolikliğe sadık varlıklı iş ve meslek sahiplerini bir araya getirerek Papa’ya Vatikan dışından destek olacak iyi eğitim görmüş bir kadro ile kurulmuş. Papaz Balagar çetesi milyarlarca dolara hükmediyor ve FETÖ gibi zenginleri seviyor.

Opus Dei tarikatının beş kıtada 475 üniversite ve yüksekokulu 200 koleji var. Sahip olduğu 604 gazete ve dergi 52 radyo ve TV ile Papalığa hizmet ediyor. Hıristiyanların yaşadığı her ülkede sorumlu bir kardinal bulunduran Opus Dei siyaset, ordu, emniyet, mali ve ticari alanlarda çok etkili. Tarikat mensuplarına göre de böyle "yüce mertebe"ye ulaşmış adamlar da sıradan insanlar değildir.

Papa’ya hizmeti ve Vatikan topraklarında ölmeyi gaye edinen “Dinler arası diyalog” akımını başlatan FETÖ’de takipçileri nazarında sıradan biri değildir. “Pek muhterem Papa cenapları, papalık Konseyi PCID misyonunun bir parçası olmak üzere burada bulunuyoruz. Bu davasının tahakkuk edişini görmeyi arzu ediyoruz. En aciz bir şekilde hatta biraz cüretle bu pek kıymetli hizmetinizi icra etme yolunda en mütevazı yardımlarımızı sunmak için size geldik” diyerek Papa'ya gönüllü hizmetkârlığını ilan etmişti.

Bu hizmeti yürütmek için de Orta Asya’da lisan okulu, ilkokul ve lise düzeyinde 250, dünya genelinde yüzlerce okul ve onlarca üniversite kurdu. Çok sayıda gazete, dergi, TV kanalı kurdu ve yürütme, yasama, yargı, ordu, eğitim kadrolarına sızdı. Opus Dei tarikatındaki gibi her ülkenin başına da bir "imam" koydu.

Manhattan’da yalnız bıraksan evin yolunu bulamayan Gülen’in ancak zihninde bir hayal olarak ulaşabileceği bu kadroları kendi becerisi ile kurduğunu hiçbir dış güçten yardım ve destek almadan yaptığını iddia edenler, onun uhrevi yüzünü perde olarak kullandı. Bütün bunları kendi zekâsı ile yapmadığı, bunu inşa edecek hiçbir birikiminin olmadığı onu yakından tanıyan herkes tarafından bilinen bir gerçektir. Gerçek ise Kestane Pazarı’nda Yaşar Tunagür’den aldığı eğitimle duruma göre eğilip bükülen, yatıp kalkan, birden fazla yüzü olmasıdır.

Önüne gelen konjonktürel fırsatlar Gülen’in işini kolaylaştırmış olsa da gerçek güç kendisine uzanan Sam Amca’nın elidir.

İslam’ı sulandırıp yok etmek için Batı’nın kurmaya çalıştığı “Sentetik İslam” projesinde kullandığı FETÖ ve avanesinin etrafında bu kadar insan toplayabilmesindeki sır sekülerizm ile din arasında sıkışan insanların rahatlamak için bir alan araması değildir.

FETÖ’nün her derde deva kürü; kolay gelen zenginlik, katalogdan evlilik, siyasette koltuk, kadrolarda terfi, ucuz alınan krediler, imtihan öncesi beleş gelen sorular ve cevaplar, topyekûn bedava dünya beleş ahiret!..

FETÖ’nün vadettiği ve budanmış olduğu bugün daha iyi fark edilen Kabalist ve Evanjelist “Sentetik İslam” gerçek bir derinlik sunmadığı için ihraç ve tutuklamalara yapılan “masumiyet itirazları” örgütle ilişkimiz yok üzerinden satılıp buharlaştı.

.

En uzun gece ve cinnet tüneli

13 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

 Türkiye 15 Temmuz gecesi yaşanan işgal girişiminin zehrini henüz tam atmış değildir. İhanet şebekesini besleyip başımıza musallat eden kadim Türkiye düşmanları bu ihanet çetesinin damarlarımızdan sökülüp atılmasını engellemek için bütün hünerlerini ortaya koyuyorlar...

FETÖ ile mücadeleyi frenlemek için içeriden söyleyecek malzemesi ve cesareti olmayanlar dışarıdan desteğe sığınıyor.

Geçtiğimiz günlerde Ankara’ya gelen Avrupa Konseyi İnsan Hakları Komiseri Nils Muiznieks, Türkiye’nin bireysel ve kolektif olarak travma geçirdiğini gözlemlediğini, bunun nedeninin ise insanların böylesi bir darbe girişimi olabileceğine inanamamaları olduğunu söylemiş.

Nils Muiznieks bireysel ve kolektif depresyonu görmüş ama sebebi yanlış kazığa bağlıyor.

FETÖ çözülmeyi frenlemek için cinneti rüyalarla besleyip, 'âlem-i misal’e kadar sıçradı.

Yaydıkları “Kasımın ilk haftası Üçüncü Dünya Savaşı çıkacak, hepimiz buradan çıkacağız” dedikodularını rüyalarla destekliyorlar. Hatta İş Hazreti Yusuf’un Silivri Cezaevinde bayram namazı kıldığını söylemeye kadar uzanmış.

Adalet Bakanı Bekir Bozdağ da önceki gün cezaevlerindeki durumla ilgili bilgileri paylaşırken FETÖ’nün rüyalar üzerinden çok ciddi propaganda yaptığını belirterek; “Dışarıda da, sosyal medyada da sahte rüyalar uyduruyorlar, birbirlerine anlatıyorlar. Böyle bir isteklendirme yapmaya çalışıyorlar. Tutuklu olanların ailelerini, içeridekileri diri tutmaya, itirafçı olmalarını engellemeye çalışıyorlar. ‘Bu gün şu gün kurtulacaksınız’ diye sürekli umutlu bir bekleyiş içine sokuyorlar ve soruşturma aşamasında çözülmeyi önlemeye çalışıyorlar.

Bunun için her gün ziyaretçileri, avukatları aracılığı ile yeni bir rüya, hikâye, beklenti umut yayarak itirafçılığı önlemek istiyorlar.

FETÖ Akira Kurosawa'nın “Düşler” filminde anlattığı görsel yapısı oldukça kasvetli “Azap Tüneli”ne girmek üzere. Rüyalar üzerinden kurguladığı son algı operasyonu savaşı kaybetmiş bu Japon trajedisini hatırlattı.

Savaşta tüm birliğini kaybeden ve köyüne hayatta kalan tek kişi olarak dönen bir subay yol üzerinde önüne çıkan sanki ucu bucağı yokmuş gibi duran bir tüneli merak etse de içeri girmek konusunda tereddütlü davranır. Bir süre sonra tünel, sanki bir mezarlık kalkmış da yürümeye başlamış gibidir.

Garip bir görünüş ve kaybettiği mangası, tünelin başında dikilmiş durmaktadırlar.

Grubun üyelerinden bir er subayla konuşmaya başlarlar.

Askerler, ölü olduklarını bilmemektedirler. Er, subaya hâlâ ışıkların yandığı evini gösterir; annesinin onu beklediğinden ve onun için yaptığı özel kekten bahseder. Adam, her biri ölü olduğu hâlde, ölmediklerini zanneden mangaya bir açıklama yapmak zorundadır;

“Doğru mu komutanım, çatışmada öldüm mü? Gerçekten öldüğüme inanamıyorum.”

“Bunu daha önce de anlatmıştın” der subay "vurulmuştun baygındın, sonra uyandın, ben yaranla ilgilenirken bu hikâyeyi anlatmıştın. Rüyaydı, baygınken rüya görüyordun, o kadar gerçekti ki hâlâ hatırımda. Ama beş dakika sonra filan öldün, gerçekten de öldün...”

“Evet” der asker “Anlıyorum, ama annemle babam öldüğüme inanmazlar…”

Onlara ölü olduklarını söyler, özür diler ve tekrar tünele dönmeleri için onları ikna eder. Ölü olmak, yenilmek düşüncesi, tünelin içindekilere doğal olarak imkânsız, bunu kabul etmek daha da zor gelir.

Birliğinin imha olmasına sebep olan subayın vicdanı ile hesaplaştığı yerdir “Tünel” filmi.

FETÖ de tünelde bıraktığı aldatılmışlara hayata tutunmaları için kıtalararası rüya servisi yapıyor. Bu bireysel ve topyekûn cinnetten çıkışın çaresi bu hastalıklı zihin yapısını resetlemektir. Zaten 15 Temmuz gecesi cesaret ettikleri çılgınlık da bir cinnet değil miydi?..

 


.

Menzil kısa mükâfat büyükse bunda bir iş var!

16 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

FETÖ örgütü soruşturma sürecinin kişisel husumet sahiplerine öç almak için fırsat verdiğini düşünenler var ve ciddi tartışmalara neden oluyor. Açığa alınmalar ve tutuklanmalarda mağduriyet tartışmalarının husumete dayalı yalan ihbar boyutunu ele alan Sayın Başbakan Binali Yıldırım “geçmişte husumetlerimiz varsa ‘Fırsat elime geçti ben de bunları FETÖ’nün sepetine koyayım’ derseniz bunun bedeli ağır olur. İntikam ya da merhamet duygusuyla değil adaletle hareket edeceğiz” diyerek devletin hassasiyetini ifade etme ihtiyacı duydu.

Kamu personeli veya sivil vatandaş, örgütsel bağ ile illegal faaliyetleri varsa, FETÖ’nün bunu kutsal bir gaye için kendince meşrulaştırmış olması fiilin hukuken suç olmasını ortadan kaldırmaz. Fırsatçılık yaparak yalan ihbar ve kumpasla kişisel hasımlarını örgüt üyesi diye etiketleyerek hayatları karartanların da hem müfteri oldukları hem de ağır suç işledikleri muhakkaktır.

Bir insanın hayatı boyunca gerçek kimliğini çevresinden, karısından, babasında bile gizleyen ama gerçekte devletin kuyusunu kazan bir hain olduğunu iddia edenin elinde ciddi vesikası da olmalıdır.

İnsanların huyu suyu veya söyledikleri ne olduğunu göstermez yaptığı işler ne olduğunu gösterir. Kimse kimseyi dudaklarına bakarak değil ayak izlerine bakarak takip eder. Ayak izleri herkesin nereden geldiğini gösterir.

FETÖ’nün iş, siyaset, akademik dünyada mensuplarına kısa sürede mesafe kazandırmış olmasının takipçi kütlesini azmanlaştırması doğaldır. Geriye dönüp her takipçinin geçmişini kazımaya kalkınca emeksiz ve tersiz, çalınma sorularla ter dökmeden aidiyet ve teslimiyetlerinin bedeli olarak geldikleri yerin sarhoşluğu ile nasıl aidiyetlerini ve istikametlerini sorgulamadıkları anlaşılır.

Kazanılan her makam ve servet, arkasında bir emek ve birikim ister. Ter ve çizik bırakmamış her başarı sahibini zan altında bırakır. Hak edilmemiş her makam ve servetin muhatabının “menzil kısa, mükâfat büyük, bunun arkası karanlık” demesi gerekirken kısa yoldan yükselmenin baş döndürücü cazibesi akılları örtmüş. Bu akıl örtülmesi veba gibi yayılmış makam ve servete kavuşanlar kadar çoğu yakınlarını da sakat bırakmış. 

FETÖ’yü çoğu uzman “Yaşamı boyunca ilişkilerinde donuk, içe dönük ve kapalı, sükûtunda derinlik vehmedilen, arkadaşı ve sırdaşı olmayan, hayattan kopuk, güncellikten habersiz ama kâinat, din, felsefe ve benzeri konularda projeler ve senaryolar üreten 'Şizoid kişilik bozukluğu' teşhisi konulabilecek bir adam" olarak tanımlıyor. Bu hastalıklı tipten yontularak “bir kâinat imamı” çıkıyorsa “ağzı var dili yok, karıncayı incitmez” tiplerden de kendi halkının üzerine ateş açan ve masum insanları katleden “katil” çıktığını da yaşayarak gördük.

Tanıdığı karıncaezmez insanların huyunu suyunu masumiyet karinesi olarak anlatarak orta yerdeki ihaneti perdelemek yerine onların geçmişini örten perdeyi kaldırıp altına bakmak en vicdani ve akılcı yoldur. Çünkü herkesin hayatının efendisi kendi hatıralarıdır ve emirleri geçmişinden alır.

Ayak izleri de parmak izleri gibidir, kimin ne mal olduğunu gösterir...


.

İbadi’nin şerefi “Ebu Gureyb” zindanlarında saklı

20 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

Irak’ta Felluce’den birkaç kilometre ötede Ebu Gureyb şehri var. ABD Irak’a özgürlük (!) getirmek için burayı işgal edinceye kadar dünyada pek tanınmazdı. Saddam döneminden kalan “Ebu Gureyb” hapishanesini ABD’liler koalisyon karşıtları, isyancılar ve muhtelif suçlular için yenileyip içini hemen doldurdular.

Tutukluların çoğu askerî operasyonlarda tesadüfen tutuklanmış veya şüpheli olduğu için kontrol noktalarından toplanmış suçsuz Iraklı sivillerdi.

Aralarında kadınlar, erkekler, ergenlik dönemindeki çocuklar vardı. Tutuklanıp sorgulanmalarının ardından suçsuz bulunanlar hemen serbest bırakılmıyorlardı, oradan çıktıktan sonra isyana katılacaklarından korkuluyordu.

Peki, ne yapılıyordu bunlara?

“Çıplak adamlar piramit şeklinde üst üste yığılmıştı ve Amerikan askerleri bu yığının yanında sırıtıyorlardı. Bir kadın asker, çıplak bir mahkûmun boynuna taktığı köpek tasmasının ipini elinde tutuyordu.

…

Amerikan askerlerinin esirlerini… Zorlayarak onlara işkence yapmaları, acı çektirmeleri ve onları aşağılamaları inanılır gibi değildi, ama görüyordum işte.

Bu görüntüdekiler Pentagon tarafından işkenceci Tiran Saddam Hüseyin’den kurtarılmış Irak’a demokrasi ve özgürlük getirme iddiasıyla gönderilen o iyi huylu (!) genç kadın ve erkekler değil miydi?”(Philip Zimbardo-The Lucifer Effect)

ABD askerlerinin tutuklulara yaptığı işkenceler ve tecavüz olaylarının dışarıdan duyulması üzerine halk infiale gelerek Ebu Gureyb ve Taci Cezaevlerine silahlı kişiler tarafından baskın düzenleniyor. Çıkan olaylarda görevli ABD’li askerlerden ölenler ve mahkûmlardan kaçanlar olması üzerine “Ebu Gureyb” kapatılarak mahkûmlar daha küçük cezaevlerine naklediliyor. ABD askerlerinin tutuklulara yaptığı işkenceler ve tecavüz olaylarını belgeleyen fotoğrafların bizzat işkenceyi yapanlar eliyle basına sızdırılmasıyla işgalciler dünya kamuoyunda büyük tepki alıyor.

Irak’ı özgürlük getirmek için işgal edenler bir medeniyeti tarumar edip “Ebu Gureyb” zindanlarına gömerken ortalıkta görünmeyenlerden Şii bir aileden Bağdat doğumlu Başbakan Haydar el İbadi bugün Türk askerini işgalci ilan etmekle meşgul.

Manchester Üniversitesinde yüksek lisans yapıp, Dava Partisi’nin Londra temsilciliğini yapan, Birleşik Krallık vatandaşlığına geçen, ABD’nin ülkesini işgalinden sonra Irak’a dönüp ABD desteği ile Şiileri iktidara taşıyan, Sünni bloku siyasetten tasfiye eden, Türkmenlerin hayatını daraltan, İngilizlerin terbiye ettiği Müstemleke Valisi Haydar el İbadi, Irak’ın Ebu Gureyb’de kaybettiği şerefini kurtarmanın derdinde!..

Ankara ziyaretinde resmî tören sırasında pantolonunu çekmeye uğraşan, DAEŞ’in 3 Temmuz 2016’da Bağdat’ın Karrada semtine saldırıp 200 kişiyi katlettiğinde Başbakan olarak gittiği saldırı mahallinde Bağdatlıların ayakkabılarıyla kovalayıp dövdüğü, ne meşruiyeti ne toplumsal desteği olmayan bu adam Türk askerine işgalci diyerek “Ebu Gureyb” zindanında kaybettiği şerefini arıyor!..

İngiliz vatandaşlığı tartışılan ama uşaklığı hâlen devam eden, İngilizlerin yetiştirdiği İbadi’yi işgal ettikleri her memlekette yaptıkları gibi Irak Başbakanlığına getirdiler. Iraklı görünse de fikri, zikri İngiliz olan, İngiliz The Guardian gazetesinin “düşük profilli” olarak tanımladığı, kendi halkından ayakkabı ile sopa yiyen İbadi ancak sosyal medyada komik esprilere malzeme olmaktan öteye geçemeyecek


.

İdam cezası olmalı mı?

23 Ekim 2016 02:00

 

A -

A +

Alaşehir’de dört yaşındaki çocuğa tecavüz edip öldüren alçağın her sözü kanımızı dondurdu. Katıldığı TV programında kenara sıkışınca cinayeti itiraf eden katil-tecavüzcü meğer 15 yıl önce de tacizden bir buçuk yıl hapis yatmış.
Tecavüz kurbanlarının hayatını karartan çoğu kez de ölümleri ile sonuçlanan olayların sorumlusu, suçluların yanında onlara hak ettiği cezayı vermeyip tecavüzcüyü, pornocuyu kısa süre sonra sokağa salan adalet sistemidir.
Katliam, tecavüz ve ihanetler öylesine sık yaşanır oldu ki haber bültenleri adliye raporlarına döndü.
Kendilerini insan haklarında sorumlu zanneden malum zevat yine zalimlerin hakkı için mazlumların sırtından adaletten ahkâm kesecekler. İdam cezasının caydırıcı olmadığı yalanından başlayarak toplumun çıkacak yer arayan öfkesinin yine zaman geçtikçe dağılıp sakinleşeceğinden, herkesin işine gücüne ve normal hayatında döneceğinden bahsedecekler.
Bu zevat suçluyu cezalandırmanın toplumun kabaran öfkesini aşağı çekmek için uygulandığını zannediyor. Çünkü kendilerine dokunmadığınız süreci “El yarası, duvar kovuğudur”... Mağdurların ve ailelerinin uzun yıllar bazen bir ömür çektiği acıları hafife alıp birkaç gün sonra unutacaklarını zannediyorlar. Aslında böyle olmadığını biliyor ama insanların cemiyet nizamına, hukuka ve topluma olan güvenlerinin sarsılmasına yol açıyorlar.
Hatta bazıları sınırları zorlayıp idam cezası talep edenlere karşı “İnsanlığımızı hatırlatan şu soruyu sormamız gerekiyor: Birilerini öldüren insanları öldürürsek katilden ne farkımız kalır? Suçlu tek başına olduğu için bütün suçu üzerine alır. Toplum ise onu idam ile katlettiğinde bütün suçu paylaşır ki adam öldürmek suçtur, ahlaki olarak daha kötüdür. İdama evet diyen herkes insanlık suçu işlemeyi kabul ediyor demektir” diyecek kadar işi ileri götürüyorlar.
Geçmişte çalışma ofisini basıp bir arkadaşlarını vuran tetikçiyi yargısız infaz etmeye kalkan bu idam karşıtlarının arka planı bazen daha karmaşık çıkıyor.
İngilizlerin Türk Devletini imha etmek için hazırladıkları adi ve alçak planlarının ifşa edildiği “İngiliz casusu Hempher’in itirafları” kitabında diyor ki: “Nazırlığa yeni emirler almak için gittiğimde sekreter planlarını ihtiva eden bin sayfalık bir kitap vererek ‘okuduktan sonra getirirsin’ dedi... Ben de kitabı eve götürdüm ve üç haftalık tatilim süresince okudum. Bu sayede Müslümanların nasıl düşündüğünü, kuvvetli noktalarını zayıf hâle getirmenin usullerini iyice öğrenmiş oldum...” Dediği uygulamaların altıncısı olarak diyor ki: "Adam öldürenleri idam etmek maddesini kanunlardan çıkarmak, böylece yol kesici, katil, tecavüzcü ve hırsızları cezalandırmaktan hükümeti alıkoymak. Böylece bu işin (suçun) yayılmasını teşvik etmek ve yolların (ülkenin ve hayatın) emniyetsizliğini tesis etmek...”
Her işe burnunu sokan Batı’nın baskısını kıran darbe girişimi ve son olaylar sadece toplumun öfkesini kabartmakla kalmadı, idam cezasının geri getirilmesi tartışmalarını da alevlendirdi. Bir yandan idam cezasının geri getirilmesi için imza kampanyaları başlarken öte yandan “idam geri gelmeli mi, gelmemeli mi?” anketleri yapılıyor.
“Gelmeli” diyenlerin oranı anketlerde hızla yukarı tırmanırken önceki gün Cumhurbaşkanı Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın Bursa İnegöl’de düzenlenen toplu açılış törenindeki konuşmasında vatandaşların “idam isteriz” şeklinde bağırmaları üzerine “Parlamentoda idam konusu gündeme gelir Genel Kuruldan geçerse Cumhurbaşkanı olarak ben buna onay veririm. Kişilere karşı olan suçları devlet olarak affedemeyiz. Bazı Batılılar ‘Siz idamı niçin dillendiriyorsunuz’ diyor. Ya ne olacaktı? Sizden mi izin alacağız?” ifadesi bu haklı toplumsal talebin Mecliste de karşılık bulacağını gösteriyor.
Öyle anlaşılıyor ki toplum bu yükü daha fazla taşıyamayacak.

FETÖ’nün karargâhı

3 Nisan 2017 02:00

 

A -

A +

FETÖ’nün 15 Temmuz darbe girişiminin merkezi olan Akıncı Hava Üssü’nde yaşananlara dair iddianamede cuntacıların FETÖ’nün konaklaması için burada da bir karargâh yaptırdığı ifade edilmiş.

FETÖ’ye karargâh aramaya gerek yok çünkü onun karargâhı malzeme olarak devşirdiği insanların zihinleri olmuştur. Bu zihniyet kendisine neredeyse koskoca bir neslin zihinlerinde hayat alanı bulmuş hem de onlara güvenli bir gelecek inşa etmek isteyenlerin destekleriyle.

Dünya ve ahiret kazancı ile kandırıp zihinlerini formatladığı bu insanlar kendilerine verilen komutları en acımasız bir biçimde sonunda 15 Temmuz gecesi acımasızca kendi insanına karşı kurşun sıkarak gösterdiler.

Zihinsel bağımlılık, en kalıcı, en etkili, özgürlüğü eleştiriyi yok edici bir bataklıktır. Sömürgecilik ve emperyalizm; yeryüzündeki insanların çoğunluğunu öncelikle zihinsel olarak köleleştirerek sömürülmeye elverişli hâle getirmiştir.

FETÖ, sadece 15 Temmuz darbe girişiminin taşeronu değildi; aynı zamanda İslam tarihinde daha önce de birkaç defa denenmiş İslam’ı dönüştürme projelerinde kullanılan “paralel din” örgütlerinin günümüze uyarlanmış versiyonudur.

Kendilerine güvenilerek emanet edilmiş insanları yıllar süren uğraşlarla ruhen ve bedenen her türlü kullanıma ve tartışmadan her hedefe koşacak hâle getirdiler.

Neredeyse yarım asırlık bir kuluçka dönemi 17-25 Aralık'ta gün yüzüne çıkarken saftirik bir kesimin uyanması ise 15 Temmuz gecesi gerçekleşti.

FETÖ faaliyetlerinin tüm yönleriyle araştırılarak alınması gereken tedbirlerin belirlenmesi maksadıyla kurulan Meclis Araştırma Komisyonu bir rapor hazırladı.

Rapor, dünyevileşmenin toplumun dinî hayatının tam karşılanmadığında veya baskı yediğinde nasıl istismara açık hâle gelebileceğini ve insanların ahiret yerine nasıl iktidara sürülebileceğini de açıkça irdeliyor.

Raporda "Son asırda Türkiye’deki toplumsal, demografik, ekonomik gelişmeler ve modernleşme ile dünyevileşmenin yol verdiği değişimlerin din eğitiminde başta bulunmayan birtakım hastalıkların da zuhuruna yol açtığı" vurgulanarak "Kadrolaşma, ekonomik kazanımlar elde etme, eğitimli kadroları devşirme, yoluyla kendilerine iktidar alanı açma kaygısına odaklandılar. Resmî din eğitimi veren okullar, müesseseler ve mensuplarında bulunmayan bir özelliği de onları daha avantajlı bir konuma yükseltmiştir. Bunlar gizemli tasavvufi yöntemleri kullanarak inançlı bireyler üzerinde çok güçlü otorite kurmayı başardılar. Din eğitiminin uzun bir süre baskı altında olmasının getirdiği boşlukta bireylere 'dindarlık' kazandırma yoluyla onları kendi yapılarına sorgusuz itaat eden mensuplar hâline getirdiler” deniyor.

Burada geçmişte iktidarlar tarafından toplumun yeterince karşılanamayan din eğitimi ihtiyacının kamu alanı dışında yollardan ve kurumlardan karşılanmaya gidileceği açıktı. Raporda belirtildiği gibi bu ihtiyacı karşılama iddiası arkasına saklanan “Haşhaşi”lerin ve takipçilerinin ortaya çıkarak siyasal iktidarı sahiplenme kavgasına cüret etmesini önlemek de meşru iktidarların sorumluluğudur.

Henüz karakol ve adliye süreci devam ederken asıl olan; zihinlerdeki işgalleri önleyecek, pozitivist, ezberci, yetenek öğüten istismara açık kültür ve eğitim seferberliğini başlatmak önceliğimizdir.

.

Üçüncü Adam

28 Temmuz 2017 02:00

 

A -

A +

FETÖ’nün 35 yıldır kullandığı alan dindir. Gençlerimizi dinle yakalamış ve vurmuştur. Bunu iyi bilen Sayın Cumhurbaşkanı 15 Temmuz darbe girişiminin hemen ardından Diyanet’ten FETÖ’nün yanlışlıklarını ortaya çıkarmasını istemiştir. Bir yıl sonra önceki gün Diyanet İşleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulu tarafından "Kendi Dilinden FETÖ-Örgütlü Bir Din İstismarı" başlığı altında hazırlanan çalışma tam da Diyanet İşleri Başkanının ayrıldı ayrılıyor tartışmalarının yapıldığı gün açıklandı.

FETÖ’nün fark edilmeye başlandığı 1980 yılından günümüze izlediği yolun dinde yaptığı tahribatın kamuoyuna anlatılmasında çok sayıda “bunun kalbi gâvurdan yana” ikazlarının ciddiye alınmaması ve yeterli kamu desteği görmemesi ülkeyi 15 Temmuz’daki hasara maruz bırakmıştır. Hâlen üç yüz yıl geriden gelerek son FETÖ örneği üzerinden başımıza musallat edilen bu belanın Vatikan destekli İngiliz menşeli İslam’ı yıkmak için reformist bir proje olduğu anlatılmadığında yeni FETÖ projelerinin her zaman başımıza musallat edilme tehlikesi vardır.

Bütün İslam ülkeleri için sınır tanımayan bu fitnenin öne çıkan ilk örneği Hindistan’da Babür Şah’ın torunu ve Hümayun Şah’ın oğlu Ekber Şah’tır. Ekber Şah bütün dinleri aynı derecede tutan bozuk itikatlı bir kimse idi. Hatta farklı dinlere mensup âlimleri bir araya toplayarak bu dinlerin karışımı umuma şamil müşterek bir din kurmaya çalıştı. “Din-i İlahi” ismini verdiği bu dinsizliği 1582’de resmen ilan etti. Hindistan’da özellikle sarayda İslam âlimlerine itibar azaldı ve Ekber Şah’ın dinine temayül edenler baş tacı yapıldı. (FETÖ’nün yürüttüğü “dinler arası diyalogdan” ne anladığını ve maksadının ne olduğunu, 2000 senesi Nisan ayında Şanlıurfa'da düzenledikleri sempozyumdaki "Sırat Köprüsü" mizansenini hatırlayın.
Müslüman, Hristiyan ve Yahudi temsilcileri, uyduruk bir köprüden hep birlikte yürütülmüş, Müslüman olan da olmayan da kurtuluşa eriyordu. Çünkü semavi dinlerden birine inanmak sıratı geçmeye yetiyordu.)

İşte İngilizler böyle bir zamanda Hindistan’a girdiler, Kalküta’da araziler satın alıp bunları muhafaza için asker getirdiler. Ancak bütün bu gayretlere rağmen İslam âlimlerinin tehlikeyi görüp Müslümanları ikazları sayesinde bu uyduruk akım taraftar bulmadı ve Ekber Şah’ın ölümüyle dağılıp kayboldu. Ama İngilizler girdiği yerden çıkmadı.

İsimleri, yaşadıkları zaman ve milletleri farklı olsa da yaymak istedikleri bozuk reformist fikirlerle İslam’ı içeriden çökertmek projeleri ile çok kolay fark edilenlerden biri de 20. yüzyıl başlarında Rus idaresindeki Müslümanlar arasında “Ceditçilik” dedikleri akımın öncülerinden olan, Müslümanları “Ceditçi- Kadimci” diye birbirine düşüren Musa Carullah Bigiyef’tir. FETÖ’nün dinler arası diyalog faaliyetleri bunun uzantısıdır.

Batı’da “İslam’ın Luther’i” olarak tanınan, vahiy inancının yıkılarak dinî bilgilerin nakilden koparılıp dini akıl ile yorumlamayı esas alan, bu FETÖ prototipinin “Küffar’ın küfür ve şirkte kısmen mazur bulunmaları hasebiyle azaba o kadar da müstahak olmamaları/ Mümin, müşrik herkesin itikadında haklı olması ve hiçbir kimseyi dininden itikadından dolayı ne fiilen ne kalben takbih caiz olmaması…” gibi Müslümanları iğfale yönelik görüşlerinin yer aldığı kitapları o gün “bir takım küfriyat ve ebatıldan ibaret olduğu…” belirtilerek Daru’l Hilâfe tarafından Osmanlı ülkesi sınırlarına girişi yasaklanmış her nerede varsa toplanması için dâhiliye nezaretine iş’ar (bildirilmişti) edilmişti.

Ne var ki, Gülen’in İslam’ın özüne düşman olduğunu açıkça ortaya koyan ilk Abant Toplantısına gönderdiği “Vahye dayalı, hayatın her alanını kuşatan İslam’ı tehlikeli ve millî birliğe zarar verici buluyorum” Mesajı daha o gün tehlikenin boyutunu ortaya koymuş ama maalesef hak ettiği karşılığı ancak yıllar sonra resmî ağızlardan alabilmişti.

Osmanlıda sağlam bir altyapı olduğu için İngilizlerin o tarihteki planı tutmadı. Ancak, istedikleri planı 12 Eylül sonrası FETÖ ile tekrar piyasaya sürdüler. Ne var ki, Paralel Din’den başlayıp, Paralel Devlet’e sıçrayan planları 15 Temmuz gecesi millet tarafından önlendi.

Şundan şüphe edilmemelidir ki; Batı Türkiye’yi din üzerinden çökertmek için çalışacak ve Vatikan’ın misyonunun parçası olmaya aday yeni FETÖ’ler bulma hevesinden asla vazgeçmeyecektir.

.xxx

Yerli Lawrence'lar ve acıya bağımlılık

Güneydoğumuzda yaşanan olaylar üzerimizde öyle bir baskı oluşturuyor ki, farklı bir şey yazmak için kalem ne tarafa kaysa, sanki evim yanarken bahçe duvarlarını boyuyormuşum gibime geliyor. Yaşadığım tecrübeleri, inandığım fikirleri paylaşmayınca suçluluk duyuyorum. 

Hükümet 34 cana mal olan olayların tekrarını önlemek için emniyette "Alman modeli" önleyici güvenlik uygulamasına geçiyor. Böylece şehir eşkıyaları ortalığı yakıp yıkmadan gözaltına alınabilecekmiş. Daha önemli olan ise, önceki gün gurup toplantısında konuşan Başbakan Ahmet Davudoğlu'nun verdiği, en azından sokak olayları karşısında "Kürtler artık sesini yükseltsin"   mesajında saklı haklı ve yerinde beklentidir. 

Kürtler geride kalan yıllarda mağduriyetleri üzerinden yerli ve ithal Lawrence'lar tarafından yanlış hedefe yönlendirildi. 

Hem izlenen yol yanlış hem muhatap. 

Muhatap yanlış ve birileri anlatmalı ki, geçmişte Pertew Bege Hekari'nin divanını yasaklayıp, Kürt'ün diline kelepçe vuranlar, şapka örtmediği için Türk'ünde kafasına katran sürüyordu. 

İzlenen yol yanlış, konuşmak için geldikleri mecliste bile şiddeti malzeme yapıyorlar. Sanki dert anlatmak için sokağa, acıya ve şiddete bağımlılıkları var. 

Kendisine hizmet veren kamu binasını, hastasını taşıyan ambulansı tahrip edenler, aidiyeti kopartılmış gibi mülkü kendine ait göremiyor. Onun için bu kavgadan kazançlı çıkan dış dünyadır. Bu ülkelerin ithal ve yerli Lawrence'ları kullanarak sürekli işledikleri usul ve muhatap saptırmak gibi olumsuzlukların bu ülkenin hakikati haline gelmesi (otuz yıldır uygulanmamış olsa da) önlenmelidir.  

Barış Psikolojisinin temel analizi,tarafların dert ve acı analizinden iyiliğin analizine, ortak ve güçlü değerlerden oluşan paydaların üzerine çevirmektir. Barışın temeli acıları yarıştırmak değil güçlü yanların üzerine odaklanmaktır. Kürtler ve Türkler kayıplar yerine sahip oldukları güçlü yanlarına odaklanırlarsa barışı büyütebilir. 

Ortak paydalarda birlik sağlanmadığı müddetçe bu ötekileşme önlenemez. Kimliklerini ifade etmek için kamu malına zarar verip insanları altıncı kattan atmak iadei itibar yapmaz, makası açar ve yabancılaştırır. İnsanlara ve kamu malına zarar verenler karşısında bölgenin kanaat önderleri ve akilleri taraf olmalı ve sesini yükseltmelidir. Şiddet yeteri kadar coğrafyayı sevimsizleştirmiştir. 

Toplumlar, içlerinde bir kesimi ötekileştirmeye başladı mı, mekânlarda ve zihinlerde gettolar" oluşmaya başlar. Peşinden kendisine yabancılaştırdığı unsurları kendi sosyal hayatlarından uzaklaştırır, kendi ürettiği yabancı unsurlarını denizdeki çer-çöp gibi hayatın dışına atar. Bunun vereceği zarar ve tahribatı tamir, yanan binayı yeniden inşa etmekten çok zordur. 

Bir toplumun kendi hakkındaki kanaati dışarının da "algı yönetimi" ile oluşturulabilir. Dışarı, ithal ve yerli Lawrence'ları kullanarak hakkımızda sürekli işlediği kanaat uyanık davranılmazsa kendi hakikatimiz haline gelir. 

Sorun başladığı günden beri olayın içinde olması gerekirken olmayan, sosyologlar ve toplum mühendisleridir. Eğer bölgedeki çatışmalarda hayatını kaybeden asker ve polis kadar din adamı, sosyolog ve toplum mühendisi bölgede sorumluluk alsaydı bugün bölgede durum farklı olurdu.

.

Geleceğimizin garantisi tasmalı bir köpek mi? Ağlayan bir çocuk mu?

20 Ekim 2014 01:00

 

A -

A +

İstatistiklere göre Türkiye nin nüfus artış hızı yüzde 13,5'dan yüzde 12'ye gerilemiş. Böyle devam ederse 2035 senesinden sonra zirve yapıp aşağı düşmeye ve iftihar ettiğimiz genç nüfusumuz yaşlanmaya başlayacak. 

Konunun ciddiyetine binaen teşvikten öte bir devlet politikası haline gelmesi gerektiğini söylenince medya hemen sokağın nabzını tutup aile reisleri, sosyologlar, evliler, bekârlar, dedeler ile görüşerek bunun sebebini araştırmış, 

Hepsinin ortak görüşüne göre geçim sıkıntısı ve yetersiz asgari ücret üç ve daha fazla çocuk sahibi olmaya engelmiş. Hükümet çocuk için yardım yaparsa durum düzelir diyorlar. 

Ekonomik sebepler inandırıcı bir açıklama değil. Üç veya daha fazla çocuk sahibi ailelere bakın, orta halli ve fakir ailelerde çocuk sayısı varlıklı ailelere kıyasla daha fazla ve onları rahatsız edici seviyede. Refah seviyesi yükseldikçe aileye ve çocuk sayısına bakışta değişiyor. Ekonomik yeterlilik teşvik etseydi AB üyesi ülkelerinin beli bükülmezdi. Çocuk yerine evlerinde köpek beslemeyi tercih ediyor.

Bana göre sebep şudur,

Bir bebek sahibi olurlarsa rahatları kaçacak, hayatları üzerinde daha az kontörlü olacak. Alıştıkları özgürlük kısıtlanacak, bireysel rahatlık azalacak. Hem boynu tasmalı bir köpekle kaldırımda yürümek ağlayan bir çocuğun arabası ile yürümekten daha keyif verici olabilir bazılarına göre. 

İtaatkâr ve uysal köpeği "matildayı" etrafı dağıtan, kıyafetlerini etrafa saçan, ödevlerini hatırlatmak zorunda bırakan oğlundan daha fazla sevdiğini söyleyen anne eğer hucceten ölmezde yatağa bağımlı olursa sadakatinin karşılığını köpeğinden alacaktır. 

Bu durum gözlerimizin önünde cereyan eden bir trajedinin ailelere sirayet eden sonucudur.

Genç nesil ciddi manada ruh sağlığını kaybediyor. Gençler atalarından ailelerinden gelen değerleri bulaşıcı bir hastalık gibi yayılan narsisizm ve enaniyette feda ediyor. Genç nesil yalnızlaşıyor, aşırı bencil, zevkperest, öfke ve nefret dolu sadece kendine bakan kaygı ve öfke dolu insanlar haline geliyor. Bu nesilden çoğu genç evlenemeyecek, aile kuramayacak, bu gün evlenip yarın boşanacak, iş yerinde dikiş tutturamayacak sanal dünyada yaşayıp gerçek dünyada ölecekler. 

Yapılan çalışmalar ailesi olan ve ailesiyle iyi ilişkileri olan insanların mutlu olduğunu ortaya koymaktadır. Aile ve çocuk sevgisi, para ve çalışma hayatındaki başarıya kıyasla çok daha mutlu edici. Ama bunu nasıl anlatacağız?

Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı Ayşenur İslam, suça bulaşmış çocuklar için "Koç"luk hizmeti vereceklerini belirterek "Bu çocukların ailelerini de eğitime alacağız. Çünkü bu çocukların suça bulaşmasında ailelerin rolü büyük" açıklamasını yaptı.

Doğru tespit, çünkü iyi bir aile reisi, iyi bir arkadaş ve iyi bir çalışan değil bir film yıldızı, şöhretli bir sporcu, en azından kolay servete kavuşan bir zengin olma rüyası evlerde başlıyor, peşinden Medya ve TV programları onların bu saplantılarını besliyor. 

Şuna dikkat etmeli.

Bu neslin kültürünün beslenip yaşadığı ve nefes aldığı nokta TV, internet, film, müziktir. Bunları dikkate almadan yapılmış bir çalışma eksik kalır. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı bu konuyu ilk sıraya almalı. Yoksa Geleceğimizin garantisinin kaldırımda birlikte yürüdüğümüz boynu tasmalı bir köpekte değil de ağlayan bir çocukta olduğunu kim anlatacak?




.

Cin çukuru

23 Ekim 2014 01:00

 

A -

A +

Bilinmeyen karanlıktır.

Hepimiz bilinmeyenden hem korkar hem de arkasında saklı olanı merak ederiz. Eğer merak korkuyu yenerse üzerine gider bilinmeyenin üzerindeki örtüyü kaldırırız. Bunu yapamadığımızda korkularımızı besler düşmanlığımızı büyütürüz. Çok eskilerde Terzi Baba Mezarlığının (Erzincan'da Terzi Baba diye anılan Muhammed Vehbi Hazretlerinin kabrinin de bulunduğu şehir mezarlığı) güney cephesinde çukur bir bölge vardı. Asırlık karaağaçların altında çalı çeperde kimsenin girmeye cesaret edemediği bu karanlık, çukur yerdeki yan yatmış mezar taşlarını sadece uzaktan seyrederdik. Bir zaman sonra bu insan elinin zor eriştiği yerdeki karanlık ve kasvetin sadece çalı çeperden kaynaklanmadığını, buranın ağır suçlardan dolayı ceza alıp mahpushane köşelerinde idam edilerek ölen suçlulara ait bir defin yeri olduğunu öğrendim.

Ölüm bile onları ötekileştiren duvarları aşamamıştı. Kimdir nedir bilinmez mezar taşları kaybolmuş namsız ve nişansız hesap gününü bekleyen kaybolmuş insanlar.

Ben kelimelerin ve fikirlerin de bazen insanları çalı çeper gibi kuşatıp yok ettiğine inanırım.

Derler ki, eğer birilerini veya bir şeyi yok edip dışarı atmak isterseniz, etrafını sözlerinizle öreceğiniz kalın duvarlar ve korkularla kuşatın. Sonunda söyledikleriniz onun gerçeği olur. Etrafındaki çitin çeperin içinde kurusun kalsın ve hayatı kıyamete kadar giriş ve çıkışın yasak olduğu bir "Cin çukuru" olsun. Sonra insanlar zaman sonra etraflarının nasıl kuşatılıp, hayatlarının nasıl söndürüldüğünü fark etsin.

İnsan bir şey öğrenecekse en kolay yol ona sahip olanlarla ilişki kurmasıdır. Gelişmeyen insanlar, büyümeyen şehirler, ses vermeyen üniversiteler, kayıp ilim adamları hepsi kendi cin çukurlarından çıkamayanlardır. Bazen şüpheye düşüyorum, acaba biz de adını koyamadığımız kocaman bir cin çukurunda mı yaşıyoruz? Etrafımız korkulardan oluşmuş, herkesin birbirinin girişimcilik hevesini, rüyalarını, üretkenliğini kuşatan, tarla çeperi gibi insanı yara bere içinde bırakan küçük ruhlu insanlarla mı kuşatılmış?

Cin çukurunda hayat tekrara dayanır. Herkes her gün birbirinin aynıdır. Herkes birbirinden beslenir, birbirine sırt verir ve dışarıya öfkelidir.

Herkes birbirinin adamı, herkes birbirinin ayak bağıdır. Mark Twain'in dediği gibi: "İsteklerinizi, hayallerinizi, işinizi, şehrinizi küçümseyen kişilerden uzak durun. Ruhu küçük insanlar başkalarını da daraltmak isterler. (zehirleyici ilişki) Bazılarına yerde kalmak, çukurda yaşamak hoş gelir. Ruhu yüksek insanlar ise sadece yakınlarına, akrabalarına iş ortaklarına değil etrafındaki herkese kendiliğinden destek verir. Bu birilerini kayırmak anlamında değil, her nerede görseler girişimciliği teşvik eder, insanın yeteneklerini açık edip kullanması için 'hadi' der 'tam zamanı' (Besleyici ilişki) Onun için kimlerle arkadaşlık ettiğiniz, vakit geçirdiğiniz ve lafını ciddiye aldığınız hususunda seçici olmak en iyisi..."

Seçici olunmadığında etrafımızda öyle duvarlar oluşuyor ki, bulunduğumuz yer bir "Cin Çukuru"ndan farksız oluyor.

Bir şey yiyip içmeden önce ne yiyip içtiğimiz değil, kiminle yiyip içtiğimize bakmalı. Çünkü yanında iyi bir arkadaş olmadan yemek ancak bir aslan ya da kurda mahsustur.

.

Taşı dolara çevirmek sana mı kaldı?

26 Ekim 2014 01:00

 

A -

A +

Rize İyidere'deki çay bahçesinde, yıllar önce bizimle tecrübelerini paylaşan, değerli dostum Bayram Ali Kavalcı'nın babası rahmetli Hilmi Amca (Kavalcı) uzun iş hayatı boyunca birden fazla düşüp kalkmış tecrübeli bir iş adamıydı. İş kurmak ve para kazanmak için sır sahibi olmak gerekmediğini belirterek; "Uşağım, para akıllıdır, su gibi gideceği yeri bilir. Ama serbest bırakılmaz, hapsedilirse kokar, bozulur, adamı da bozar. Eskiden büyük, küçüğü yutar derlerdi ama şimdi hızlı olan yavaş olanı yer, onun için koşacaksın, kim koşarsa o kazanır, bu da zor değildir. Zor olan dost kazanmaktır, insanlar paraları olmadığı için değil dostları olmadığı için mutsuz. Sen dost kazanmaya bak" demişti...

Hilmi Amca'nın tavsiyeleri ile önceki gün tekrar yüzleşme fırsatı buldum. Saygın bir iş adamı şunları anlattı:

"Yaklaşık 20 yıl önce elimdeki varlığımı nakde çevirip iki farklı alanda yatırım yaptım. Bugünkü parayla 2 milyon liralık bir yatırımla dağda bir mermer ocağı alıp ve ekipmanı kurdum. Şehirde de OSB'de bir mermer işleme atölyesi kurdum. Taştan ekmeğini çıkarmak sana mı kaldı diyenlere aldırmadan, 10 işçi ile işe başladım ara vermeden nefes almadan pabucum dağda kalarak çalıştım. Bu işten bir kâr elde edemediğim gibi sabit yatırım için harcadığım para da eridi, bugünkü değerle tasfiyeye kalksam yatırdığımın yarısı etmez.

Diğer yatırımım ise bugünkü 140 bin lira ile şehrin bittiği kırsalın başladığı yerde iki dönüm arsa almıştım. Yirmi yıl yanına gitmedim. İmara girmiş, kenarından yol, önünden cadde geçmiş altyapı üstyapı yapılmış hiç oralı olmadım. Bugüne geldik emlakçiler alış bedelinin yirmi katını teklif ediyorlar.

Şimdi dağda çektiğime mi yanayım, şehirdeki emeğe mi? 'Acaba yolun başına dönecek olsak yine aynı kararları mı alırdım' diye kendimi sorguladım. Bazen iş hayatına yeni atılanlardan güya tecrübeliyiz diye gelip akıl danışanlar oluyor onlara bir şeyler söylemek lazım.

Ben de bu hikâyeyi anlatıyorum. Onlar da bana iş hayatına bugün tekrar başlayacak olsam hangisini tercih edeceğimi soruyorlar. Ben de onlara hiç tereddüt etmeden şunu söylüyorum:

Yirmi yıl önce ilk işe başladığımda dağda madende ve şehirdeki atölyede 10 işçi ile başladık. Bunlar bugün ev bark torun sahibi olmuş saysak 200 kişilik bir topluluktur. Köyden veya kentten geldiler, ama sosyal hayatta işe başladıkları günkü yerde değiller. Çoğu emekli, çocuk torun sahibi oldu. Ailelerinde doktor, hukukçu öğretmen iş adamları yetişti. Onlar alın terlerini çocukları için akıtırken emeklerinin değerlenmesi için gayret ederken, benim için de onlara bu imkânı sağlamanın mutluluğu parayla ifade edilemez. İsabetle veya bahtına bir tercihle alacağınız bir arsa gün gelir size bir servet verebilir ama bir doktor, bir mühendis bir öğretmen asla vermez. Bizim taşlar dolar olmadı ama ben doğru olanı yaptım, size de bunu tavsiye ederim ama karar sizin..."

Zenginlik, bizim hayata nasıl baktığımızla, bizim için neyin önemli olduğu ile ilgili.

Ölürken kabarık bir banka cüzdanımı bırakmak mı başarıdır, yoksa yetişmiş insan mı?

Ne dersiniz, değerli olan hangisi? Bugün ülkemizin sorunu para mı, yetişmiş insan mı?

.

Terörü korkular mı besliyor?

30 Ekim 2014 01:00

 

A -

A +

Önceki günkü yazısında, Diyarbakır izlenimlerini anlatırken Ceren Kenar "Diyarbakır'da HDP'nin kalelerinden biri olan Bağlar'da sokakta gençler ile konuşuyorum. Türkiye'nin farklı fakir mahallelerinde duyabileceğim, işsizlik, hayat pahalılığı gibi şikâyetleri var. Ortak talep daha iyi yaşamak... Ancak burada öfkeyi arttıran başka bir unsur daha var. Devlete kızgınlar. AK Parti'ye öfkeliler. Barış süreci konusunda sinikler. 1990'ların hayaleti, anlatısı, travması bugünkü radikal görüşlerin en önemli mühimmatı" diyor.

Toplumlar gelecekleri ile ilgili planlar yaparken elinde ciddi bir referansı vardır. Herkesin kararları, tercihleri ve bütün hayatı kendi inandığı hikâyenin sonucudur. Güneydoğuda, şiddetin tasfiye edilerek yerine barışın ikamesi, kötü olan 1990 öncesi travma ve HAFIZAYI yok edip iyinin önünü açtığımızda mümkündü ve bu en azından otuz yıl önce başlamalıydı.

Geçmişteki mağduriyetlerin hikâyelerle zarflanıp bugünkü nesle taşınması anlaşılır bir şeydir ama bunun ifade dili şiddet olmamalıdır. Durumdan faydalanmak isteyenler, yeni kuşağı bu mağduriyet edebiyatı ile büyütüp şiddete, şiddeti de kendi kara paralarını büyütmek için sermaye yaptılar. İnsanlar, dağa, kana, şiddete alışıp, olaylar karşısında duyarsızlaştığında, şiddet hayatlarının normal bir rutini, kutsanmış bir sapkınlığı haline gelir.

1819 yılında Pasifik Okyanusunda Essex isimli gemi bir balina saldırısı sonucunda batar. 20 denizci 3 kurtarma sandalına tıkışır. Bu adamlar en yakın kara parçasına 1.200 mil uzaktaydı ve küçük sandallarında sadece sınırlı su ve yiyecekleri vardı.

Bir plan yapmak istediler, en yakın adalar 1.200 mil uzaktaki Markiz adalarıydı ve ama bazı korkutucu söylentiler duymuşlardı. Duyduklarına göre bu adalarda yamyamlar yaşıyordu. Bu yüzden yamyamlar tarafından öldürülmek ve akşam yemeği olmayı kafalarında canlandırdılar...

Diğer seçenek uzun ve zor olanıydı. Afrika sahillerine 1.500 mil yol yapmaktı. Bu uzun yolculuğun kendilerinin yiyecek ve su kaynaklarını zorlayacağını biliyorlardı ama hatıraları içinde pusuya yatmış korku hikâyeleri kendilerini yönlendirdi. Yamyamların korkusu yüzünden en yakın adalara gitmekten vazgeçip daha uzun ve zor olan yolu seçtiler. 

Denizde geçen iki aydan sonra bir kurtarma gemisi bunları kurtardığında çoğu açlıktan ölmüş hayatta kalanlar ise kendi yamyamlıklarına başvurmuştu.

Çünkü açlık ve susuzluk hepsini bitkin düşürmüş, tek tek ölmeye başladıklarında ölenler önce denizcilik geleneklerine uygun olarak denize atılırken daha sonra aç kalanlar arkadaşlarının cesetlerini yemeye başladı.

Yamyamlardan kaçarken inandıkları hikâyeler yüzünden kendileri yamyam oldu!..

Evet, Türkiye değişirken, devlet Kürtlerin birinci sınıf vatandaş olduğunu açıkça vurgularken, her türlü teşvik ve destekle arkalarında dururken, Bağlar'da sokakta gençlerin, devlete kızgınlığının, AK Parti'ye öfkesinin sebebi, PKK'nın ağaları, baronları, medyası tarafından şiddeti yaymak ve büyütmek için beslenen korkularıdır...

Dağdakiler ve şehirdeki dağlılar, kendi filikalarının içinde kendi inandıkları hikâyeleri, 1990'ların hayalet travmalarını kullanarak toplumu korkutmakta ısrarcılar.

Geçmişteki hikâyeler, Kürtlerin prangasıdır. Şimdi devlet bütün imkânları ile onları bu prangalardan kurtarmak için mücadele vermektedir ve hafıza ile savaşmak çok zordur.

.

Bir damla kan ve bin endişe...

2 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

1992 Aralık ayı sonu elinde içi takvim blokları ile dolu poşetle genç bir adam Sivas/Suşehri ilçesinde ilçe merkezindeki ana yoldan ayrılıp, kenar mahallelere sarkan buz tutmuş bir rampadan aşağı güçlükle yürüyor. Sol elinde taşıdığı bloklara ait karton kapakların koltuk altından kaymaması için bir yandan güçlükle tutarken bir yandan da sol elinin parmak uçlarından aşağı inen ince kan sızıntısının kapaklara bulaşmaması için mücadele ediyor.

Dik yokuşun sonunda yolun sağ tarafındaki ahşap dükkânların sonuncusu bir esnaf kahvesi. Güçlükle ağır kapısını aralayıp içeri süzülüyor ve genişçe salonun ortasındaki yanan hararetli sobaya yakın bir tahta sandalyeye ilişiyor. Kahvede çayını içenler bu sıkıntılı yabancıyı uzunca seyrediyor. Genç adam cebinden çıkardığı mendille elindeki takvim kartonlarının metal çemberinin açtığı derin kesikten sızan kanı temizleyip mendili üzerine basıyor. Kahveci sıcak çayını uzatırken soruyor:

-Derin kesmişsin, bu havada taşradan buraya üç beş takvim satmak için gelmeye değer mi?

Genç adam başını sallıyor:

-Bunu biz bilemeyiz, takvim sezonluk bir iştir, üç beş günü daha var.

-Ben onu kastetmedim, iş iştir ama sonunda bunların hepsini satsan da bu meşakkat için değer mi, parayı aşar, diyor kahveci.

-Haklısın, kârı azdır ama bazen küçük kapılar da büyük salonlara açılır. Diyor genç adam. Kahvedeki müşteriler konuşmaya kulak kabartıyor, Orta yaşlı biri:

-Belli ki yabancının anlatacak bir hikâyesi var, diyor kahveciye. Genç adam başını sallayarak onaylıyor: "Ben Erzincan'da yaşadığımız depremde enkaz kaldırma ve kurtarma çalışmalarına katılmıştım" diye başlıyor hikâyesine: "Yıkılan, Kız Sağlık Meslek Lisesinin enkazında, çok sayıda öğrenci vefat etmişti. O enkaz kaldırma hengâmesinde hangi kolonun altında kim ve ne var diye uğraşırken toza toprağa bulanmış bir hatıra defteri elimize geçti. O gece dinlenmeye çekilince tetkik etme imkânım oldu. Öğrencilerden birine ait ama kime, acaba; enkazda kalıp vefat edenlerden mi, yaralı kurtulanlardan mı bilmiyorum. Yarıya kadar yazılmış, son sayfanın arasında bir takvim yaprağı. Yaprağın arka yüzünde gençliği yol kesicilikle geçmiş bir zatın sonradan tövbe ederek nasıl salih bir insan olduğu ve tövbe ile insanın Allahü tealaya nasıl dost olacağı anlatılıyordu. Hatıra defterinin yazılı son sayfasında ise öğrencinin depremden bir gün önce yazdığı son yazısı vardı ve şunları yazmış: Allahım, ben de şimdi tövbe ediyorum, iyi bir insan olmaya, senin razı olduğun şekilde yaşamaya, benim sahibim de sen ol, bana yardım et!.."

Daha sonra enkazlar kalkıp ortalık biraz yatışınca bu öğrencinin akıbetini araştırdım. Ölenler arasında değildi. Ege'de bir ilimizden buraya okumaya gelmiş. Adresini bulup defterini kendisine gönderdik, cevap yazdı çok mutlu olmuş.

Ben de şöyle düşündüm: İnsan, bir damla kan ve bin endişeden ibaret. Eğer bir takvim yaprağı bir insan hayatını değiştiriyorsa neden başka hayatları da değiştirmesin. Onun için buradayım...

Kahveci hiçbir şey söylemedi, masanın üzerindeki "TÜRKİYE TAKVİMİ" yazılı kartonlardan birini alıp beyaz badanalı duvara asıp, blokunu itina ile iliştirdi. Geri dönüp torbadan blokları alarak her masaya oturanların sayısınca bıraktı. Takvimini alan yapraklarını çevirirken genç adam da sol elinin üzerine bastırdığı mendili kaldırdı.

Kanama durmuştu...

.

Çözüm süreci 'Kemik Yolu' mu?…

5 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

Kolima Yolu, Rusya'nın uzak köşesi Uzak Doğu ucunda Yakutsk'dan başlayıp Asya'nın karadan ulaşılabilen en kuzeydoğu ucunda Pasifik Okyanusu kıyısındaki Magadan'da son bulan bir yoldur. Ekim devriminden sonra hem kaynak arayan hem rejim muhaliflerini susturmak isteyen Moskova, bölgedeki altın yataklarını araştırmak, bulmak ve işletmek için bir yol açılmasına karar verir.

Çarlık Rusyası'nda da uygulanan "Çalışma kampları" uygulamasına geçilir. Bu maksatla 650'yi aşkın çalışma kampı kurulur ve ülkenin her yanında her kesimden tutuklamalar başlar. 27 Haziran 1929 tarihinde Polit Büro tarafından yürürlüğe giren bu sistemin adı  "Gulag"dır. 

Yüz binlerce mahkûm zor şartlarda çalıştırılmaya başlanır.

Önce adi suçlardan mahkûm olanların doldurduğu kamplar kısa zaman sonra rejime karşı çıktığı veya vatan haini olduğu iddia olunan bilim adamları, sanatçılar, bürokratlar ve askerlerle doldurulur.

Salgın hastalıklar, açlık, adi suçlulardan oluşan gardiyanların ve amele çavuşlarının yıllarca süren eziyetleri milyonlarca mahkûmun madenlerde ve yol inşaatlarında ölümüne sebep olur.

1951 yılında tamamlanan Kolima Yolu, uğruna ölen milyonlarca kişi hatırasına  "Kemik Yolu-Road of Bones" olarak adlandırılır.

Stalin 1953 yılında ölümü ve Gulag Kamplarındaki şartların iyileşmesi ile politik suçlular ve düşünce suçluları salınarak evlerine dönmelerine müsaade edilir.

Ancak ne var ki aradan geçen yıllar ne dönecek ev, ne aile, ne de dönmek için para bırakmıştır...

Uzun yıllar sadece silaha ve zora dayalı uygulamalar ile çözülmeye çalışılan Kürt sorunu 'Kemik Yolu'na döndü. Şimdi, çözüm süreci denilen farklı bir yaklaşım ile sorunu çözmeye çalışıyoruz.

Umumi efkârın herkesi söylediğinin aksine söylemek ve onunla yaşamak yiğitlik ister.

Bir şey seni rahatsız ediyor ve onu hayatından çıkarmak istiyorsan etrafını kuşat, duvarları ör. Kendilerini sürekli savunmak zorunda kalan kapalı bir dünyanın içinde kıvrılıp kalsın. Bir gün şartlar değişip duvarda gedik açılsa bile dönecekleri ne evleri, ne fikirleri kalmamalı. Kendilerini her şeye yabancı, uzak bir gezegende bulsunlar. Çözüm süreci karşısında, etrafındaki duvarlar arasında sıkışıp kalan PKK'nın düştüğü durum budur.

Etrafları ve kafaları duvarlarla örülmüş, barışı dinamitlemek için kurgulanmış bir örgütle barışı konuşmak doğru adres mi? 

Kürt sorununun kamuoyu ile paylaşılmayan tarafı kalmadı. Kürt halkı ve aydınları artık çözümden yana tavrını koymalıdır. AK Parti ile aşılmaya çalışılan bu duvardan düşürülen tuğlaları tekrar yerine koyarak devleti psikolojik harp günlerine dönmeye zorlayan, PKK'yı sadece etrafına duvar örerek yok ettiğinde meseleyi kökten halledeceğine inananlara karşı verilen mücadelede Çözümden taraf olmak, kendi geleceğine taraf olmaktır.

Çözüm Süreci'ne taraf olma sorumluluğu, öncelikle duvarın öbür tarafında kaldığını sürekli söyleyen Kürt aydınına ve Kürt siyasetçisine, Kürt halkına düşer.

Kürtler bunu artık fark etmeli. Konuşmak için lazım olan arkadaki siyasi güç değil yürekteki vicdandır.

PKK'nın kendisini onaylamayan Kürt aydın ve siyasetçilerini devletle iş birliği yapmakla suçlayarak yürüttüğü tehdit ve itibarsızlaştırma kampanyalarına rağmen, önündeki kapıyı kapatan, kendilerini küçümseyen, alan daraltan eylemlerine rağmen ellerini taşın altına koymalıdırlar.

Gulag Takımadaları'na dönen bölgede Türkiye'nin dışında yurt aramak hayaldir...

.

Mumya Ülkesi "Country of Wax"

9 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

2005 yılında Jaurne Collet'in yönetmenliğini yaptığı "Mumya evi-House of Wax" gerilim filmlerinin en iyi örneklerinden biridir. 1935 yılında Andre De Toht'un yönetmenliğinde ilk defa çevrilmiş, Charles Bronson ve Vincent Price başrolleri oynamıştı.

Filmin güçlü yanı, hayatta saygıdeğer ve imrenilen bir karakterin gerçekte ise hayal edilemez derecede cani, kurbanlarını mumyalayıp sergileyen bir karakter olmasının son derece başarılı işlenmesiydi. Olaya kişiler üzerinden değil de ülkeler nazarı ile bakıldığında Büyük Britanya-İngiliz Milletler Topluluğu, şık ve kibirli görünümünün altından tam bir Mumya Ülkesi olarak ortaya çıkar.

İngilizlerin sömürgecilik tarihi sömürdükleri ülkelerin zenginlik ve yer altı madenlerini İngiltere'ye taşımak için yaptıkları insanlık dışı uygulamalarla doludur. Bunlardan biri de 1788-1938 yılları arasında Avustralya'nın yerli halkı Aborjinlere uyguladıkları katliamlardır. İngiliz romancı Anthony Trollope, Trollope's Australia (1966) adlı esrinde "Biz onların topraklarını ellerinden aldık, ekmeklerini kestik, kanunlarımızın birer kobayı yaptık. Bunları bu insanların geleneklerini ve göreneklerini hiçe sayarak onlara düşmanca kin besleyerek yaptık. Kendilerini savunmak istedikleri zaman da onları katlettik" diye özetlemektedir. Çünkü Avustralya da diğer ülkeler gibi İngiliz'in gözünde bir "terra nullius" yani sahipsizler ülkesidir. Nasıl yaşadıkları yerde hayvanların hakları yoksa aynı şekilde Avustralya yerlilerinin de yaşadıkları yerlerde hiçbir hakları olamazdı. Bir İngiliz için siyah bir kişi acınacak, yardıma muhtaç bir halde olsa bile suçludur ve bu suçlunun yeryüzünden tamamen silinmesi gerekir.

Uyguladıkları soykırım usulleri arasında en çok kullanılan ise hayvan avına çıkar gibi yerli insan avına çıkmaktı. Avda yakalanan yerlilerin başları kesilip torbalara konuluyordu. Avının başarılı geçtiğinin delili olarak kesilen yerli kelleleri sömürge yönetimine herkesin görebileceği bir ortamda ava katılanlar tarafından teşhir ediliyordu...

Bugün Suriye'de baş kesen IŞİD bunu onlardan öğrenmiş olmalı.

Pek çok yerlide İngilizlerin yaydığı çiçek, tifo, dizanteri, tüberküloz, difteri hastalıklarından ve yiyeceklerine katılan zehirlerden dolayı öldürüldü. 1788 yılında kıta'da 750 bin siyah derili Aborjin yaşamakta iken 1911 yılında bu rakam 31 bin kişiye düşmüştü.

On yıl Blair kabinesinde maliye bakanlığı yapan ve 2007'de Birleşik Krallık başbakanı olan James Gordon Brown, TED GLOBAL'deki bir konuşmasında Vietnam Savaşında napalm bombası ile yanmış dokuz yaşındaki Vietnamlı kız KİM'in resminin önünde şunları söylemişti: "Bizleri bir insan topluluğu hâline getiren sempati ve şefkat bağlarıdır. Bu fotoğraflar bizlere başkalarının acılarını uzaktan da olsa hissettiğimizi gösteriyor. Bu fotoğraflar tüm dinlerde, tüm inançlarda ve tüm kıtalarda sadece başkalarının acılarını paylaşmanın ve kendimizden daha büyük bir şeylere inanmanın yanında, bir şeylerin yanlış olduğunu gördüğümüzde yanlışlıkları düzeltmek, sakatlıkları yoluna koymak, sorunları ıslah etmek için bir görev yükleyen ahlaki bir anlayışın var olduğunu göstermektedir..."

J.Gordon Brown, acaba bu konuşmayı bir Aborjin topluluğu önünde yapabilir mi?

.

Allah güzel gösterecek...

13 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

Ticaretin "cehd" işi değil "baht" işi olduğunu ticaret merkezlerinde değil de dağ başında öğrenmek de varmış.

Eğin'den Elazığ'a giden ince ve zor dağ yolu Keban Baraj Gölü'nü takip eden beraberliğini 14. kilometresinde bırakıp sarp bir dağ yamacına bir sarmaşığın duvara sarılması gibi yapışıp Dutluca'ya (Aşutka) ulaşır. Bir zamanlar çok sayıda köyü kendisine bağlı tutan bu eski nahiye merkezinden geçen yol üzerindeki küçük bir bahçe önünde bir küçük tabela önünde durduğumuzda ağzımızdan beklenen cümle çıktı: "Hadi canım sen de daha neler..." Tabelada şunlar yazıyordu: Hinge dondurma-künefe/Kardeşler Kafeterya.

"Ne diyorsun" dedim: "Burası Ankara asfaltı mı? Sağda solda bodur meşe palamudu ile dağ keçilerinden başka ne var. Tarihî eser dersen yok, su kenarı değil, gölden uzak. Kuş uçmaz kervan geçmez dedikleri. Bizim gibi yolu kısaltmak isteyen maceracı dışında kim geçer. Bulunduğumuz yer Kemaliye'ye 35, Ağın'a 40, Arapkir'e 18, Keban'a 68, Elazığ'a, Erzincan'a Malatya'ya 150 kilometreden daha uzak. Kop Dağı'nda kadın çorabı satmaya kalkmakla Aşutka'nın kırında dondurma künefe satma arasında ne fark var?.." Böyle söylenerek içeri girerken sonradan 67 yaşında olduğunu öğrendiğimiz Fikret Usta bizden önce gelen grubu karşılıyordu.

Bahçeye giren beş kişilik bir grubu bu orta yaşlı adam gülerek karşılayıp;

-Sizi ıhlamurun altına VIP'e (!) alayım, dedi. Sonra bize dönüp "burası açık rüzgâr alır bu saatte siz şöyle buyurun" dedi. Biz oturduktan sonra kendisi de masanın bir ucuna ilişti. Tanışma faslından sonra doğrudan konuya girdik. Dedim ki:

-Siz uzun yıllar gurbette kazandıklarınızı burada keyfe keder eşle dostla yemek için geldiniz anlaşılıyor değil mi?

-Ne münasebet, dedi, gülerek: Gurbette önce kazanıp sonra da battıktan sonra sitemlere ihanetlere dayanamayıp son demimizi hanımla burada geçirmek için gelmiştik. Beş yıl oluyor biz aman aman deyip ortalığa düşmedik, bu iş bizi buldu. Haa... Kazancı soruyorsan eğer erken olacak ama eğer önceden rezerve yapmazsanız burada size mahcup oluruz. Daha geçen hafta Malatya valisi, misafiri Bursa valisini dondurma yedirmek için buraya getirdi.

Az daha sandalyeden düşecektim.

-Şaka yapıyorsun dedim. Malatya buraya kaç kilometre, sonra bildiklerimi sıralayıp başarı adına bildiklerimi toprağa mı gömdüreceksin bana?

-O zaman baştan alalım dedi. Bizim bura ahalisi bilirsin işte gurbetçidir. Babam da 1915 yılında daha 12 yaşında çocuk olarak gurbete çıkıp Ankara'daki hısım akrabanın yanına sığınmış. Ben Ankara doğumluyum. Eğin'i, Aşutka'yı ve Hinge'yi 40 yaşında 85 yaşındaki babamı getirmeye geldiğimde gördüm. 5 kardeşiz, zaten kardeşlerimden üçü buraları görmeden öldü.

Bizim Ankara'da pide kebap salonlarımız vardı. Çarıklı 1, Çarıklı 2 diye tam yedi taneydi. Çarıklı Ömer babamın lakabıdır. Süpermarket çapında dükkânım kapıda servis araçlarımız vardı. Ne oldu nasıl oldu büyük mağazaların rekabetine dayanamadık, boğuşamadık. Hazır markalar piyasaya girdi, emekçilerin düzeni bozuldu. Rekabet edemeyince en sonunda hanıma dedim ki: Bu iş buraya kadar. Nasıl olsa emekliyiz yiyeceğimiz bir lokma ekmek, biz Hinge'ye, köye dönelim...

Darlık zamanı çok zordur. İyi günde abi diye kapımıza gelen adamlar kameradan bizi izleyip kapılarında beklettiler. Evet, bir bardak çay istersin o bile farklı gelir. Döndük geldik köye.

Üç beş gün sonra kapıyı tıklattı komşular. Köyün çocukları dondurma istiyorlar. Boş oturuyoruz zaten hanımla. Olur dedik. Küçük bir dondurma makinesi vardı alıp köye getirdik peşinden fıçının birini götürelim dedim.

Yaptığımız ilk günler 2-3 kilo sütle eşe dosta ikram için başladığımız iş, kendini büyütüp bu hâle geldi 5 yıl içinde ilk 20 kilo süt pişirerek başladık. 23-24 kilo dondurma yapıyoruz. Başladı millet Hinge'de dondurma mı yenir, diye laf etmeye. Fakat Dutluca'dan ve arka köylerde duyulunca millet gelmeye başladılar. Derken Ağın'dan gelmeye başladılar. Eğin'den, Arapkir'den, Keban'dan minibüslerle gelmeye başladılar. Bütün bu işler evin bahçesinde oluyordu ve bir süre sonra evin bahçesi yetmemeye başladı. Lavabo soruyorlar haydi evin içine!.. Bu bahçeyi düzenleyip taşındık, şimdi de baş edemiyoruz. Hanıma dedim ki: Bu işler bizden değil, Cenab-ı Allah bize, iade-i itibar yapıyor. İlçelerden teklif ediyorlar salonu bizden falan buraya gel ama ben burada rahatım diyorum. Hem mekânı, hem insanları hem işimi seviyorum.

İyi ustayım ama ustalık bir yere kadar. Bizim yaptığımız sebeplere yapışıp rızkımızı aramaktan ibarettir, gerisi bizi aşar...

Allah güzel gösterecek...

Karşı kaldırım

4 Ağustos 2017 02:00

 

A -

A +

Adam trafiğin çok yoğun olduğu büyük bir caddenin kenarında durmuş, karşı kaldırıma geçmeye çalışıyor, çırpınıyor ama beceremiyormuş. Bir ara karşı kaldırımda bir adam görüp ona seslenmiş:

“Hemşehrim sen oraya nasıl geçtin?"

Karşı kaldırımdaki cevap vermiş:

“Ben burada doğdum!..”

FETÖ’nün adam devşirme çalışmalarının 60’lı yıllara dayandığı düşünülürse karşı kaldırımda doğanların sayısı kabarık ve toplumun önemli bir kesimini temsil ederler. FETÖ hunisinin tabanını ifade eden “ibadet” kesimi diye tanımlanmış olanları durdukları karşı kaldırımdan doğru fikri zemine çekmek için yapılacak fikrî çalışmalar devam eden FETÖ duruşmalardaki hukuki operasyonlardan gelecek adına çok daha önemlidir ve ciddi çalışma gerektirir. Toplumlarda fikri kabullerin değişmesi için hayatın seyrini değiştiren çaplı travmalar (15 Temmuz darbe girişimi, yaşanan olaylar gibi) önemlidir ama yanında fikir sahibinin de kendisiyle yüzleşmesi gerekir. Bu zihinde ve vicdandaki duruşmadır. Sadece kaldırım sergisindeki kitapların satışını ve yayınlanmasını yasaklamak sorunu kökten hâlletmez.

Piyasada adı FETÖ olmasa da farklı imzalar altındaki bazı yayınlar ile FETÖ görüşlerini dillendirmesinin önüne geçecek olan ancak toplumun eğriyi-doğruyu ayırt etmesini temin için eline bir terazi vermektir. AK Parti İstanbul Milletvekili Metin Külünk dün yayınlanan bir habere göre FETÖ'cüleri kastederek "Türkiye'nin önde gelen din âlimlerinin toplanıp bunları 'mürted' ilan etmesi gerekir" demiş.

Farklı teraziler var. Önceki gün “Sömürge eğitimi” başlıklı yazısında Mustafa Necati Özfatura'nın “Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana İngiltere’nin baskısı sonucu eğitim müfredatı sömürge eğitimi olmuştur. Türkiye Cumhuriyeti’nin yeniden Osmanlı gibi cihan devleti olmaması için; millî eğitim ne millî ne de yenidir. Yüzde yüz sömürge eğitimi üzerine kuruludur. Gaye ise nesilleri millî ve manevi değerlerden münhasıran İslamiyet’ten uzaklaştırmaktır” tesbitininden başlamak hem mevcut FETÖ’yü hem gelecek FETÖ’leri yerinde kurutur.

Geçmiş tecrübelerden birinde; FETÖ’nün fikir babalarından aklı esas alıp vahyin önüne geçiren ve “Yahudilik, Hristiyanlık, İslam, Hinduizm, gibi dinlerde mutlak gerçeğin temsilcileridir, bunlar da Allah’a giden farklı yollardır” görüşünde olan 'dinler arası diyalog'un zeminini oluşturan “Ceditçilik” hareketinin kurucusu Musa Carullah Bigiyef’in zehir saçan kitapları Osmanlı mülkünde fetva ile yasaklanmıştı.

Ne var ki fikrin yazılım kısmı ihmal edilip donanım kısmı kâğıt kürekle uğraşma yeterli görülünce Osmanlı yıkılıp müfredat, kurumsal yapılar değişince aynı cereyanlar kaldığı yerden aynı kaldırıma tünedi. Önemli olan doğrunun kitlelere anlatılması, bataklığın kurutulmasıdır. Her yanlışla tek tek boğuşmaya insan ömrü yetmez.

FETÖ ile mücadelede benzer bir durumla şimdi karşı karşıyayız. Çok az insan uğradıkları ihanetleri, yaşadıkları felaketleri diğer insanların merhametlerini körüklemek için kaldırım üzerine yaydıkları mendillerinin üzerine yaymazlar.

Şimdi karşı kaldırımdakilere bir de suça bulaşmadan aldatılmış, istismar edilmiş her yaş ve meslekten hasar alanlar FETÖ tarafından aldatılanlar katıldı. Metin Külünk’ün dediği gibi ruhu boşta kalan ayak basacak yer arayan bu insanları FETÖ’yü “mürted” ilan ederek bizim kaldırıma taşıyabilir miyiz? FETÖ denilen örgüt kırk yıldır her yolu kullanarak gençlerimizin beyinleri ile oynadı, genlerine kadar fikirlerini işledi.

Çözümü siyasetin dışında da, fikir üzerine kurmak gerekiyor. Çivi girdiği yerden sökülür. Ne var ki hâlâ siyaset dışı sahalardan yeterli ikna sesleri yükselmiyor. O zaman FETÖ’yü kendi silahı ile vurmak en akılcı yol olur: 

“Mademki FETÖ örgütü en çok dini kullandı, öyleyse dinî değerler millete tam ve doğru bir biçimde anlatılmalı ve ortaya konulmalıdır.”


.

Şimdi yüzleşme zamanı…

7 Ağustos 2017 02:00

 

A -

A +

 

Cumhurbaşkanı Erdoğan, Diyanet'in yaz etkinliği kapanış programında FETÖ ile mücadele konusunda çok net konuştu: "FETÖ zaafları kullanarak ülkemizde kök salmıştır. Diyanet İşleri Başkanlığımızın bu konuda ciddi eksiklikleri oldu. Çok ama çok geç kaldılar. Defalarca konuştuk. Özellikle Güneydoğu bölgesindeki çalışmalarda geç kaldık. MEB’in görevi gençlerimize ve çocuklarımıza en pozitif eğitimi vermekse Diyanet İşleri Başkanlığımızın görevi de İslam'ı çocuklarımıza en güzel şekilde anlatmaktır. Görüldüğü gibi boş bırakılan her alanı birileri gelip dolduruyor..."

Konuşmanın merkezinde iki husus var “zaafları kullananlar” ve bu gedikleri (zaafları) doldurmakla sorumlu “Diyanet ve diğer kurumlar”...

Görevi İslam’ı çocuklarımıza en güzel şekilde anlatmak olan Diyanet İşleri Başkanlığının boş bıraktığı -Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından da ifade edilen- alanlar FETÖ tarafından doldurulunca ortaya 15 Temmuz darbe girişimi çıkmıştır. Dinin hayattan çekilmesi sadece din eğitiminin eski Sovyet rejiminde olduğu gibi kökten yasaklanması demek değildir. Eğer din eğitimi adı altında felsefe ve uçuk kaçık reformist münakaşaları korsanız aynı sonucu elde edersiniz. Bu pratik kısa ve ikna edici yolla çaktırmadan dinin omurgasını çökerterek, başta Peygamberi “aleyhisselâm”, Eshâb-ı kiramı, eimme-i müçtehidini ve İslâm âlimlerini müfredattan çıkarıp, bu alanı boşalttığınız zaman FETÖ gelir iğfal koltuğuna oturur…

Diyanet, Din İşleri Yüksek Kurulu'nun hazırladığı “Kendi Dilinden FETÖ: Örgütlü Bir Din İstismarı” adlı rapor çok önemli bir araştırma. FETÖ geriye doğru farklı yerlerde yaptığı konuşmaları üzerinden eleştirilmekte ve sapkınlıkları ortaya dökülmekte. Böyle olunca hepimizin aklına gelen soru şu: Geçmişte FETÖ’nün birçok konuşmasını Diyanet'in cami ve kürsülerinden yaparak, kamuoyunda dinsel bir meşruiyet kazanmasına nasıl müsaade edildi? Eğer FETÖ açıktan darbe operasyonlarına yönelip, hükûmete karşı darbe girişimlerinde bulunmasaydı bu konuşmalar yine devam edecek miydi yoksa “FETÖ raporu” yayınlanacak mıydı?

Bütün dünya, manevi bir boşluk içerisinde çivisi çıkmış kontrolsüz bir şekilde ölüm sonrası için kaybettiği umudunu din dışı kutsallara yapışıp din yerine koyarak arıyor. Ruh boşluğunu felsefeyle doldurup ayakta durmaya çalışıyor. ABD ve Avrupa kendini tatmin etmeyen dinî ritüellerinin dışında yönünü Uzak Doğu'ya çevirip Hinduizm’in, Budizm’in kucağına düşüyor. Robin Sharma’nın yazdığı en çok satan kitaplardan “Ferrari’sini satan bilge” aslında "kutsalını kaybeden Hristiyan dünyası"nın trajedisidir. Dünya acınacak durumda bizim temsil ettiğimiz değerlere muhtaç bizden medet umar iken bizim düştüğümüz duruma bakın!

Güneydoğu Barış Süreci Projesi dikiş tutsun diye düzenlenen bir “akil adamlar” toplantısında Can Paker’e açık söylemiştim: “Eğer Kürt Mevlana’ya, Türk Ahmed-i Cezeri’ye âşıksa siz makası kapatmak için neyin peşindesiniz? Bir coğrafyanın kadim kültürünü inşa edenleri sahiplenmek saygı duymak o coğrafyanın insanının aidiyetini garantiler. Eğer eli silah tutanlardan kurtulmak istiyorsak gönül eri, fikir sahibi, eli kalem tutanlar sahaya inmeli. Kasaba kasaba, köy köy, ev ev gezelim. Bu medeniyetin omurgasını inşa eden büyük insanlarımızı anlatalım, kültürü paylaşalım...”

Fakat bu tek parti döneminden kalma medeniyet transferi kompleksi, ecdadı yok sayma ihaneti bizi hem coğrafyadan hem dinden vurdu. Habisler İslamiyet’i Hristiyanlığa yamamaya kalktılar. FETÖ’nün bir iddiası vardı, Ümmet-i Muhammed ve Hıristiyanları asgari müştereklerde birleştirerek veya yakınlaştırarak karma bir din oluşturmak. Buna zemin hazırlamak için şürekâsı ile birlikte her kanaldan her fırsatta saldırdı. Bu daha önce İngilizlerin FETÖ benzeri münafık ve soysuzları kullanarak deneyip hayata geçiremediği İslam âlimlerini, İslam kitaplarını, bilgilerini ortadan kaldırarak İslam’ı yok etme projesidir.

Şimdi yüzleşme zamanı. Zararın neresinden dönülse kârdır, herkes dönüp aynaya bakmalı ki ana caddede miyim yoksa yan yollarda mı? Bazen girilen yanlış yoldan geri dönmek için zaman yetmeyebilir...



xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


.

.

Kabir taşlarından Halk Evi yapılırsa…

16 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

Akil İnsanlar ekibiyle bölgede yapılan bir toplantıda Can Paker'in "ilham verici" dediği konuşmamızda sorunun belirleyici aktörünün bölge halkı olduğunu belirterek "Biz bu sorunu üretmedik, kucağımızda bulduk. Bugün hakemliğine muhtaç kalınan halkın da, altından zeminini çektiler. Bugün şiddetten beslenen bölge Mela Ahmed Cüzeyri, İbrahim Hakkı, Mevlana Halid-i Bağdadi gibi zatların terbiyesine emanet edilseydi bugün bu hengâmenin içinde olmazdık. Ama öyle bir dönemden geliyoruz ki kabir taşlarından Halk Evi yapıldı. Geçmişte yıkılıp tahrip edilen değerler dünyasını yeniden inşa etmek zorundayız. STK'lar ve halk bize şimdi ve her zaman lazım. Gerçekte, memleketin geleceğini barışta gören Kürt nüfusun tüm aydınları kollarını sıvamalı" demiştik...

Farklı ortamlarda ifade edilen Kültür kıyımına gelince ciltlere sığmaz ama sütunumuzun hacmi ölçeğinde örnekleyelim.

İshak Sunguroğlu (1888-1977) uzun yıllar ayrı kaldığı Harput'a dönüşünde karşılaştığı anılarının arasında şunları anlatıyor: "Cuma namazını Sara Hatun Camiinde kıldıktan sonra ziyaret için Meteris Kabristanına çıktık. Bizim mezarlığı arıyorum bulamıyorum. Meğerse bu mütevazı ve oldukça mamur olan mezarlıkta taş bırakılmamış ve mezar denilen bir şey de kalmamış. Dümdüz bir dağ, afalladım kaldım. Haydi, mezarlıklar yıkıldı ve zamanla da düzeldi, ya taşları nerede diye düşünürken hatırladım ki,1933–1934 yıllarında Elazığ'da Halk Evi yapılırken bir valinin emriyle bu mezar taşları kamyonlarla Elazığ'a taşınmış ve bu inşaatta kullanılmıştı. Bu ne biçim insanlık? Bir taraf imar edilirken öbür tarafta mukaddesat diye hürmet ettiğimiz mezarlıklar sökülüp tahrip edilmişti." (Harput Yollarında/Cilt.1-6-7)

O yıllarda doğu batı ayırmaksızın her köşede yapılan mezarlık, mescit, cami kıyımının dikkat çekici bir örneğini de 1996 yılında merhum Hasip Yılanlıoğu anlatmıştı: "Kastamonu'da 73 camiden 57'si tasfiyeye tabi tutulup kapatıldı. 16 cami ve mescit açık kaldı. Tasfiyeye tabi tutulanlardan 32'sini satışa çıkardılar. Bazılarını satın alan oldu, bazılarına da talipli çıkmadı onları da yıktılar. Devrekâni'de minareleri yıkmak için kullanılmış hayvan yularlarını toplayıp urgan yaptılar. Bunlarla minareleri cayır cayır yıktılar. Küpciyez Mescidi'nin tuğladan yapılan minaresi kısa ve topluydu. Burayı parti ocak binası yapacaklardı önce satın aldılar. Baktılar minareli parti binası olmaz, ocak başkanı bu defa minareyi yıkmak için ücret karşılığı adam aradı. Halk sıkıntı içinde olmasına rağmen kimse işi almadı. Adam bulamayınca ocak başkanı mecbur kaldı, kazma ile günlerce uğraşarak kendi yıktı. Hiç unutmam minare yıkılıp, içini de değiştirdikten sonra açılış yaptılar. Bir muallim yaptığı konuşmada 'Burası Hak Evinden, Halk Evine döndü' demişti."

İnsanları kültür terbiye eder. Öğrenmenin farklı yolları vardır ve kültür aradan çıkarsa yerini şiddet doldurabilir. Şiddetin büyüttüğü yakıp yıkan üçüncü kuşak gençleri el birliğiyle o karanlıktan çıkarmak zorundayız. Bunun için ihtiyaç duyduğumuz şey iş, aş ve eğitim imkânlarıyla birlikte kaybettikleri hafızalarını onlara iade etmektir.

.

Kültür soykırımı

20 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

Bosnalı fotoğraf sanatçısı Ziyah Galic, Bosna'daki soykırım kurbanlarının ölüme giden son yolculuklarında yanlarında taşıdıkları eşyaları fotoğraflayıp farklı ülkelerdeki fotoğraf festivallerinde sergiliyor.

Galic, soykırımın bir ırkın ya da politik, dînî veya etnik bir gurubun sistemli bir şekilde ve kasıtlı olarak yok edilmesi ile sınırlı olmadığını vurguluyor ve "soykırım, insan öldürmek olduğu kadar mülkiyetin, kültürel mirasın, nihayetinde onların varlığına dair her şeyin yok edilmesidir" diyor.

Bir soykırımda her zaman ölenlerden geriye onların çürüyen bedenlerinden daha dayanaklı olan bir şeyler kalır. Ama bunlar zamanla göz önünden kalkar ve hafızadan silinir. Hafızadan silinmeyen ise onlara ait hikâyelerdir. Hikâyeler kültürleri nesilden nesile taşır.

Galic haklıdır, her zaman ölenlerden geriye onların çürüyen bedenlerinden daha dayanaklı bir şeyler kalır. Eğer tarihî ve kültürel varlıklarımızın değeri bilinir, yenilenerek korunur ve kullanılırsa bugün sürdürülen çoğu kavga hayatımızdan çıkar.

Yakın tarihimiz; mülkiyetin, kültürel mirasın, nihayetinde onların varlığına dair her şeyin sözde ülkeyi kalkındırmak adına mevcut tarih ve kültürel varlıkları yağmalayan idareciler eliyle nasıl yapıldığının örnekleri ile doludur.

Adından çok söz edilen bir örnek, Yrd. Doç. Dr. Mehmet Sena EKİCİ'nin "1982 Anayasası nasıl hazırlandı" çalışmasında aktardığı Muş valiliği döneminde Vali Tevfik Sırrı Gür'ün icraatlarıdır.

"Vali Gür'ün şehirde cami, medrese, külliye ve mezarlıkları nasıl yerle bir ettiğidir. Ailemin de içinde bulunduğu bu mağdurlar dizisinde medrese, tekkeden başka en çok incindiğim nokta şu anda Muş Endüstri Meslek Lisesi Motor Atölyesi'nin bulunduğu yerdeki aile mezarlığımızın hazin âkıbetidir. Seyyid Molla Haşim aile mezarlığını; dedemin gözleri önünde Vali Tevfik Sırrı Gür, işçilerin başında bizzat nezaret ederek yerle bir edilmesini sağlamıştır. Bu duruma müdahale eden dedemi de hapse attıran vali ve idarecilerinin isimleri nerede?

Aynı valiyi Mersin'deki icraatları ile "Efsane Vali Tevfik Sırrı Gür" başlığı altında nakleden Özdemir İnce "Çocukluğumda bir yatırın türbesini yıktırmak istediği için gözleri kör olan bir valinin ibretlik öyküsü anlatılırdı halk arasında. İşçiler türbenin duvarını yıkıyorlar, ertesi gün geliyorlar ki duvar sapasağlam. Duvarı gene yıkıyorlar ertesi gün gene sapasağlam. Sonunda yatır emir kullarını değil emir veren valiyi cezalandırıp gözlerini kör ediyor... Sözü edilen kişi 1942 yılında Mersin'e atanan Tevfik Sırrı Gür. Valinin yatır tarafından cezalandırılması elbette tevatürden başka bir şey değil. Ama Tevfik Sırrı Gür'ün mütevazı emeklilik döneminde bir göz ameliyatı geçirdiği doğru. Uğur Ersoy'un kitabından öğrendiğimize göre CHP ve DP'nin ortak çabasıyla ve (Diktatör gibi davranmak ve para yemek) gerekçesiyle Mersin'den sürdürülen vali, gözlerini ameliyat ettirmek için borç para almış... Erdemlerini göklere çıkardığımız halk, aynı zamanda nankör ve acımasızdır. Kimi zaman siyasal safsatanın iğvasına kapılıp akrep gibi sokar" diyor.

Benzer uygulamalarla kültürel mirası yok ederek milletin hafızasını kara tahta gibi silenler büyük yara açtılar ama yok edip, hikâyeler üzerinden nesillere aktarılmasını önleyemediler.

Şimdi devletin geçmişteki bazı uygulamalarından dolayı muhataplarından özür dilemesini barış sürecinin ciddi bir parçası olarak ileri sürenler bir asra yaklaşan bu mağduriyeti nereye koyacaklar?

.

Lotus yiyenler adası

30 Kasım 2014 01:00

 

A -

A +

Zehirle mücadele hükümetin gündeminde. Başbakan Davutoğlu'nun da katıldığı ve önceki gün ilk defa düzenlenen "Uyuşturucu ile Mücadele Şûrası", zehirle mücadele seferberliğinin ciddi bir adımıdır. Etkili sonuçlar içinde toplum desteği lazım. Uyuşturucu ile mücadele; ailenin, okulun, öğretmenin, din görevlisinin, kantincinin, seyyar satıcının da gündemine girmeli...

Zararlı alışkanlıklardan korunmayı, güzel ahlakı öğretmeyi ve yaymayı sadece eğitimcilere fatura eden anlayış maalesef toplumu tahmin edilenden çok daha felaket sonuçlarla karşı karşıya getirdi. Bu felaket furyası ile mücadele etmekte hepimize sorumluluk düşmektedir. Sevdiklerimizi, bağımlılık yapan esrar, eroin, tiner gibi uyuşturuculara karşı korumaya çalıştığımız gibi sanal bağımlılık yapan TV ve internet aracılığı ile dağıtılan sanal uyuşturuculara karşı da korumalıyız. İnternet okyanusundaki sanal adaların yüz milyonlarla ifade edilebilecek bağımlı insanlarıyla karşılaşırsınız. İki milyar internet kullanıcısından bir saniyede bunlara takılan 56 bin, her kullanıcıdan bu iğrençliğe düşen ise internet kullanıcılarının dörtte biri olduğu belirtiliyor.

Bağımlılar Odessa hikâyesindeki Odessa ve askerlerinin, savaş sonrası uğradıkları "Lotus Adası"ndaki zavallı bağımlılara dönüşmesi gibi gerçek hayattan kopuyor.

Savaştan dönerken Odyseus ve mürettebatı denizdeki fırtınadan kendilerini zar zor kurtarıp bir adaya sığınırlar. Bu adada Lotus isimli bir çiçek vardır ve yiyenler müthiş bir zevk alıp bağımlısı olmaktadır. Lotus yiyenler müthiş bir haz alırken mücadele azmini kaybeder, "zevkkolik" olup bir ömür boyu adada sefalet içinde yaşar...

Bilhassa genç neslin önünü kesen nice Lotus çiçekleri var. Bütün bunlara karşı savunmanın polisiye mücadeleleri aşan bir yönü var. O da bu tehlikelere karşı bütün bir nesli uyarmak ve kötü alışkanlıklardan korunmaları için savaşmaktır. Kötünün de, iyinin de kaynağı sosyal çevre ve hayat şartlarıdır. Fiziksel hareketler nasıl aynı hareketi tekrar etmekle oluşursa ruhsal alışkanlıklar da öyle oluşur ve insan zaman içinde kontrolden çıkar. Alışkanlık yoluyla oluşan kötü huyların tutsaklığı boyunduruk altındaki öküzlerin tutsaklığından daha ağırdır.

Yine dikkat edelim ki bu esarete bir adımla girilir ve çıkmak, girmek kadar kolay olmaz.

Yaşadığımız dünyaya sırt dönemeyiz ama onun zararlı ve zehirli cereyanlarından kendimizi ve sevdiklerimiz koruyabiliriz. Bu mücadelede aileler, okullar, eğitimciler sivil toplum kuruluşları, yerel idareler, adı her neyse her teşekkül, tümden sorumludur. Sorumluluk gençlerin ve yetişkinlerin yüreğinde yüksek idealler, hedefler ve dini inanç yerleştirmekle olur.

Prof. Dr. Ali Fuat Başgil "Düşündükçe ve tecrübem arttıkça anladım ki dini terbiyenin ve Allah sevgisinin huy ve ahlak üzerinde paha biçilmez etkisi vardır. Allah duygusundan ve sevgisinden uzak bir terbiye yalnız fayda ve çıkar düşüncesine dayanır. Fakat din terbiyesi gönüllü, karşılıksız ve yücedir. Bu terbiye insanı yükseltir, iyiliği ve adaleti hiç çıkar düşüncesine saplanmadan sevdirir" diyor.

Gençleri, meydanlarda, salonlarda, ekranlarda ilim ve ilim adamları ile buluşturmayı önemsemeyenlere ne diyebiliriz ki. Çocuklarımızı kaybettiğimiz yerler, kendi inşa ettiğimiz "Lotus Adaları"ndan başka nedir ki?..


.

Memleket niye kalkınmıyor!..

4 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

"Anadolu'da otomobille giderken yol kenarında rastladığınız oto tamircisi, lastikçi, mermerci gibi dükkânların duvar veya kapı önlerindeki el yazısı ilanlara, reklâm sloganlarına bir bakın çoğunda cümle veya kelime başladığı satırda bitmiyor" diyor Cem Kozlu. "Liderin Takım Çantası" isimli kitabında. Bir tabela yazarken bile plansızlıktan uydur kaydır iş yapmaktan dertleniyor.

Acaba bundan gerçekten rahatsızlık mı duymalı yoksa heyecan mı?

Önemli bir görev için atama yapan bir holding yöneticisi büyük bir hayal kırıklığı yaşar. Yeni genel müdür adayı tam bir hayal kırıklığıdır ve sonuçlar yüz karasıdır. Acilen üst kademeyi toplar ve böyle bir yanlış atamayı nasıl yaptığını sorar. Cevap şudur:

-Siz atama için aday belirlerken bu arkadaş her seferinde sizin tam karşınıza çok düzgün olarak oturdu, ne deseniz baş salladı ve konuşmalarınızı sürekli not etti. Siz de bu büyüye kapıldınız. Hâlbuki bu arkadaş depoların küflü kokusunu, kamyonların egzoz dumanını, işçinin terini, kuyruktaki müşterinin öfkesini hiç tanımadı. Siz de oyuna geldiniz!..

Biz mektepliler işin tabela yönüne bakmayı severiz. Masanın her iki tarafında oturanlar için de söylüyorum. Üniversiteli işsiz ordusunun giderek büyümesinin arkasındaki sebebin de bu olduğuna inanıyorum. Diplomayı kapan, bir masa bir kasa bir telefon istiyor. Fabrikada eline tornavida, piyasada satış çantası almayı düşünmüyor.

Etrafı beş yıldızlı AVM ve alışveriş merkezleri, yüksek tahsilli dil bilen garsonların hizmet ettiği şatafatlı lokantalarla dolu olan bir mekânda, boş bir arsa üzerinde "Tavuk Kanat" yazılı kocaman silik, yamuk bir tabela görmüştüm.

Toprak bir arsa üzerinde söğüt ağaçları altında atılmış kirli beyaz plastik üzerinde örtü bile olmayan sandalye ve maslarda insan kümeleri. Oturmuş sadece kızartılmış tavuk kanatları yiyorlar. Korna sesleri ve egzoz dumanı ile kirli otoyola komşu bir tavuk lokantası. Yer bulup oturmak için önceden rezerve yapmalısın dediler. Zaman sonra buralardaki değişikliğin bu esnafı ne derece etkilediğini sordum. Çok yüksek seviyede olduğunu söylediler. Tavuk kanadından bir milyoner çıkmıştı.

Acaba kimileri planlama ile zaman harcarken planlamayı aşan bu tavukçuyu yukarı taşıyan şey nedir? Kesin inanç ve kati çözümlerin sorgulandığı günümüz dünyasında iş ve siyasette liderleri bu çelişkiler mi besleyip büyütüyor?

Planlar kargaşa ve karmaşık dolu geleceğe ışık tutar önümüzü aydınlatır. Çünkü gelecek hakkında tahmin yürütmek zordur ama eli tornavida, çanta veya bulaşık bezi tutanlar için değil. Çünkü hayatta bunu yapanlar zihinde ve kâğıt yazılı olanları sahaya taşırlar. Eğer planı kâğıda yazanların bu esna da sahadaki yorgunluğun ağırlığından alın terleri masalarının üzerine düşüyorsa çabalarının sonucu hüsranla bitmez.

Son olarak;

Halk otobüsünde adamın biri yanındaki gence yüksek sesle sormuş: "Saat kaç?" Genç cevap vermiş:11.30. Adam yüksek sesle bağırmış,

-Olur mu kardeşim işte memleket bu yüzden kalkınmıyor. Sonra kolundaki saati göstermiş bak demiş 11.27 sonra yaka cebinden bir saat çıkarmış bak demiş kaç? 11.27... Sonra yelek cebinden bir saat çıkarmış bak demiş kaç? 11.27... Sonra valizinden kocaman bir saat çıkarmış bak demiş kaç? 11.27... İşte demiş adam, memleket bu yüzden kal-kın-mı-yor. Sonra şoföre seslenmiş bağırarak:

-Kütüphanede inecek var. 

Şoför de seslenmiş:

-Kütüphaneyi geçtik...


.

Eğer kültür yoksa zenginlik ateşe döner

7 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Medeniyetler kültür üzerine oturur. Fakirlik ateşten gömlek, zenginlik nimettir ama bir millet maddi olarak ne kadar güçlü olursa olsun kültür faaliyetleri bakımından ihmalkâr davranır da geriye düşerse geleceği karanlıktır. Kültür ve sanat, her türlü medya aracı yıllarca, tarih din ve siyaset adamlarını itibarsızlaştırmak, toplum değerlerini aşındırmak için kullanıldı.

Churchill'e sormuşlar: "Shakespeare mi daha önemli, İngiliz milleti mi?"

Tereddütsüz cevap vermiş: "Kesinlikle Shakespeare'dir. İngilizlerin böyle bir dâhiyi bir daha yetiştirebilecekleri meçhuldür. Ama Shakespeare okunduğu sürece İngiliz milletinin yaşayacağı kesindir."

Bizim geçmişte itirazımız sadece yokluk ve yoksulluklara değil, inandığı gibi yaşamak isteyen insanların önüne konulan engellereydi. Siyasetçisi, bürokratı, iş dünyası iyi kötü milletin yer sofrası ile barıştı da sanatkârı ve sanatı -istisnaları saymazsak- milletin tarihi ve değerleri ile bir türlü barışamadı. Din ve tarih adına doğru bilgi ile beslenme ve yaşama açlığı. Ama öğrenmeden neyi nasıl sevecek nasıl anlatacak nasıl yaşayacaksın. Tanımadığın sultanın arkasında nasıl duracaksın? Yazılmamış kitabı nasıl satacak, çevrilmemiş filmi nasıl sunacaksın

Bir asırdır hayat alanı daralan değil yazacak sütun, kalem bile bulmakta zorlanan tarihi ve değerleri ile barışık bir nesil cep harçlıklarını bir araya getirerek "Büyük Doğu" okuyup arada bir de küf kokulu sinema salonlarında birkaç konferans dinleyerek ayakta kalma mücadelesi verdi.

Aradan geçen yıllarda ceketi buruşuk insanlar büyük şehirle, üniversite ile iş dünyası ile tanıştı yurt dışında doktora, otel lobilerinde iş anlaşması derken meclis koridorlarında göründüler. Onlar ve arkalarında kendilerini izleyen kütle büyük şehir varoşlarında kırsalda sürdürülmeye mahkûm edilen hayatları için yeni hayat alanları buldular.

Kırılma burada başladı, zannedildi ki maddede yükselip mecliste ekseriyeti ele geçirdik mi üzerimizdeki örtü kalkacak.

Derdimin arkasında, sokakların, fuhuşla, uyuşturucu ile kirlendiği, evlatlarımızın mankurtlaştırılmaya çalışıldığı, doğru söyleyenin linç edilmeye kalkıldığı bir süreçte ömrünü iyi insan yetiştirmek adına bir mesajı ulaştırmak için nefes nefese kapı kapı gezen fikir ve eser sahibi kaç muzdarip yüz saklıdır. Necip Fazıl'ın "Nefesimizin sıcağı ile buz dağlarını eritip çamura saplandık" dediği gibi.

Muhteşem Yüzyıl dizisi üzerindeki münakaşa günlerinde bir vatandaş kendisine uzatılan mikrofona şunları söylemişti: "Filmi beğenmeyebilir, gerçekleri yansıtmadığı için itiraz edebilirsin. Ama bunu söyleme hakkın olması için senin doğruyu anlatan bir dizi ile milletin karşısına çıkman lazım. Yaptınız da millet mi seyretmedi, hani nerede, yap da görelim?"

Sonuç açık ve net.

Doğru bilgi için doğru kaynakların uzattığı eli tutmayanların kendilerine servis yapılan bozuk oyuncak, kitap, dizi film -adı her neyse- ile çocuklarını yetiştirmekten, sosyal travmalardan şikâyete hakları olamaz. Değerleri ile doğru zemine oturmayan bir kültür mahrumiyeti eninde sonunda fatura keser, sadece hayatlar değil medeniyetler bile ayakta duramaz.

Kültür, maddi zenginliği de muhafaza eder ve gelecek nesillere taşır.

Eğer kültür yoksa zenginlik ateşe döner.


.

Saraydan sürgüne…

11 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Osmanlıcanın kaderi; mal varlıkları tasfiye edilip, ellerine ikişer bin İngiliz lirası ve bir yıllık "dönüşü olmayan" pasaport verilerek vatan dışına atılan Osmanlı Hanedanı'nın kaderine benziyor. Bir asra yakın yasak olan Osmanlıcanın eğitim hayatımıza yeniden kazandırılmasına 700 yıllık kültürün köklerini de kurutan bu yasağın kaldırılmasına karşı çıkılması şaşılacak bir şeydir çünkü kendi hafızası ile savaşan hiçbir millet bu mücadeleden galip çıkamamıştır.

Ne yana dönsek hafızamız bizi kuşatır.

Yakın geçmişteki bir haberin sızısı hâlâ üstümde. Haberde Osmanlı İmparatorluğu'nun 33. Padişahı 5. Murad'ın kızı Hatice Sultan'ın torunu gazeteci-yazar Kenize Murad'a Fransız sanat ve edebiyat liyakat nişanı verildiği belirtiliyordu.

Hem Fransız hem de Türk vatandaşı olan, uzun süre gazetecilik yapan ve çok sayıda romanı bulunan Kenize Murad'a hak ettiği iltifat ikide bir sinirlerimizi bozan Fransa hükümetinden geliyordu ama çoğu okuyucu da bu usta yazar ve gazeteciyi bu yolla tanıma fırsatı buldu.

Şimdi seksenli yıllara gidelim.

1987'de Fransa'da "De la part de la princesse morte" adlı bir kitap elden ele dolaşıyordu.  Türkçesi "Ölmüş bir prenses tarafından "olan bu roman bir yılda 22 dile tercüme ediliyor milyonlarca satarak Henry Charier'nin ünlü "Papillion-Kelebek "romanından sonra Fransa'da Best-seller listesinde ilk sırayı aylarca bırakmıyordu...

 

Kenize Murad Kotwar hangi yollardan geçerek Fransız vatandaşı oldu ve bu başarıya imza attı?

Bu yol hikâyesi, 1924 yılında başlamış uzun bir 'dram'ın parçasıdır

Osmanlı Hanedanı, 36'sı erkek, 48'i kadın ve 60'ı çocuk, 144 kişiydiler. 1924 Mart'ında, hepsi "Saraydan sürgüne" Türkiye dışına çıkartıldı...

Türkiye'ye girmeleri ve transit geçmeleri yasaklandı. Artık ne vatanları, ne de gelirleri vardı...

Macera dolu bir sürgün yaşadılar. Geçinebilmek için, her türlü işte çalıştılar. Kimisi mezar bekçiliği yaptı, kimisi kapı kapı dolaşıp sabun sattı, dayanamayıp intihar edenler oldu...

Kitabın yazarı Kenize Murad ise bu zorunlu muhacereti takiben İkinci Dünya Savaşı başlarında Paris'te doğdu. Annesi, padişah V. Murad'ın torunu Selma Hanım Sultan'dı. Babası ise Hindistan-Badalpur racasıydı.1941 yılında annesi bir otel odasında sefalet içinde ölür. Kenize Murad 14 aylık bebek olarak İsviçre'nin Paris başkonsolosluğuna bırakılır. Başkonsolosun eşi tarafından büyütülür. Liseye başladığında bir Katolik okuluna kaydettirilir.

21 yaşında babasını tanır babası kendisini yanına almak ister ama kabul etmez. Paris'te Sorbonne Üniversitesinde yüksek öğrenimini yaptı. Öğrenciliği sırasında gündüzleri caddelerde giyim eşyası satarak geçimini sağladı. Okul bitince gazeteci olmaya karar verdi 1965'de Hindistan-Pakistan arasında savaş çıkınca savaş muhabiri olarak Pakistan'a gidip Fransız gazete ve dergileri için haber yaptı. 15 yıl boyunca bazı Fransız dergilerinin Orta Doğu muhabirliğini sürdürdü. Gazeteciliğe ara verdiği bir süre, annesi Selma Hanım Sultan'ın hayatını anlattığı De la part de la princesse morte'u yazdı. Bu eser en sonunda Türkçeye de tercüme edildi ve Kenize Murad'ı Türkiye'ye davet ederek onu Türk okuyucularla tanıştırmak da o yıllarda Fransa'nın Ankara Büyükelçiliğine düştü.

Bugün daha farklı bir bakış açısı ile sanat ve sanatçıya yaklaşan ve milletin kültürü ile barışmak için çırpınan Kültür Bakanlığının Kenize Murad'ı Türk okuyucusu ile buluşturmasını bekliyoruz.

Osmanlıcayı kültürümüze kazandırmak isteyenler bilmeli ki, 700 yılı aşan bir kültür birikiminin baraj kapaklarını açıyorlar..


.

Yerinde mi acep, ölü ve mezar?...

14 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Osmanoğullarını yurt dışına çıkaran 431 sayılı kanun kabul edildiğinde Sultan ll. Abdülhamid'in torunu şehzade Mehmed Orhan Osmanoğlu Harp Okulu öğrencisiydi. Ailesiyle birlikte vatan dışına sürgün edildiğinde bir süre Arnavutluk'ta ikamet etmiş. II. Dünya Savaşı yıllarında Arnavutluk Kralı Ahmed Zogo'nun yaverliğini, Arnavutluk Hava Kuvvetlerinde yüzbaşı rütbesiyle pilotluk yapmıştı. Daha sonra İngilizce, Fransızca, Almanca, İtalyanca, İspanyolca, Macarca, Arapça ve Portekizce olmak üzere 9 lisan bilen Şehzade Orhan, Paris'teki Amerikan askerî mezarlığında rehberlik yaparak emekli olmuş ve Güney Fransa'daki Nice şehrine yerleşmişti.

Nice, Güney Fransa'da Akdeniz sahilinde Marsilya ile Cenova arasında bir şehirdir. Bizim Marsilya konsolosluğumuzda ilk önce Nice'de faaliyette bulunmuş bilahare Marsilya'ya taşınmıştır. Marsilya konsolosluğumuzun WEB'deki "Misyon tarihindeki önemli olaylar" sayfasında Yönetmenliğini Steven Spielberg'in yaptığı II. Dünya Savaşı sırasında yüzlerce Polonya Yahudisi'ni kurtarmayı konu edinen meşhur "Schindler'in listesi" filmindeki hikâyeyi hatırlatan bir olay yer almaktadır.

İkinci Dünya Savaşı sırasında (1942-1945) Marsilya konsolosluğumuzun görevlileri Nazilerin Musevilere uyguladıkları zulme karşı çıkmışlar ve temerküz kampına götürülen 80 Musevi'yi ölüm treninden indirerek hayatta kalmalarını sağlamışlar. Schindler'in treni gibi bir şey.

Şimdi Konsolosluğun bu misyon tarihi sayfasına eklemesi gereken ikinci önemli olay ise, Şehzade Mehmed Orhan'ın dramıdır...

 

Olay, 12 Mart 1994'te Nice şehrinde 30 metrekarelik kiralık odasında 85 yaşında vefat edip cenazesi iki gün sonra yeğeni Melike Hanım Sultan tarafından bulunup şehrin doğu yakasındaki mezarlığa defnedilen II. Abdülhamid'in torunu şehzade Mehmed Orhan'ın vefatından sonra başına gelenler ile ilgili. Şehzade Mehmed Orhan'ın ölümünden yıllar sonra kemiklerinin "mezar aidatı ödenmedi" diye mezarından çıkarılıp kimsesizler mezarlığındaki mazgala atılmasıdır. Mehmed Orhan Efendi'nin kemikleri yıllık 200 euro mezarlık aidatı ödenmediği gerekçesiyle kabrinden çıkarılıp Nice Belediyesi tarafından kimsesizler mezarlığındaki toplu mezar denilen mazgala atılır.

Olayın ortaya çıkmasının ardından yerel yöneticilerle temas kurulduğunu, dönemin yazışmalarının tek tek incelendiğini ve Şehzadenin Türkiye'ye gömülmesi konusunda başvurusu bulunmadığını ifade eden Marsilya Başkonsolosu Deniz Barım "Şehzadenin ölümünden sadece Nice Belediyesinden alınan ölüm ilanından haberdar olunmuş. Cenaze merasimini düzenleyen kişilerle de temas kurulmaya çalışılmış ancak vârislerin konsoloslukla temas kurmadıkları anlaşılmıştır. Ölen bir kişinin kabrinin yakın ailesinin talebi olmadığı takdirde ölümden belli bir süre sonra mezarlığı yerleştirme çalışmaları kapsamında yeniden düzenleme ve mutad prosedürün uygulandığını" ifade etmiş.

Bu üzücü durumun herkesin ihmali ile ortaya çıktığını ifade eden hanedan mensupları ise benzer üzüntülerin yaşanmaması için ailenin itibarının iade edilerek yurt dışındaki Osmanlı hanedanı üyelerine ait mezarların Türkiye'ye getirilmesi gerektiğini söylediler. Nice Türk kültür derneği ve Spor Derneği üyesi Kâtip Tektaş da tahrip edilen kabrin yerine yeni bir mezar taşı dikilebileceğini belirtmiş(!)

Bir Osmanlı hanedan mensubunun trajik hikâyesi sembolik bir mezar taşıyla da bitmemeliydi.

Belki hayattaki hanedan mensupları bir gün vatanlarında buluşacaklar ama birinin itiraf ettiği gibi saray terbiyesi ile yetişenlerin hepsi hayata veda ettikten sonra...

.

Korkuları Batıyı "yamyam" yapıyor

18 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Batıyı korkuları yönetiyor ve kışkırtıyor. "Türk Çanı"nı kiliselerinden kaldırdılar ama zihinlerinden hâlâ söküp atamadılar. Her fırsatta Türkiye'nin alanını daraltma çabaları bu yüzden. Batı medyasındaki gezi parkı olayları ile başladıkları Türkiye'yi karalama ve itibarsızlaştırma kampanyası için 14 Aralık operasyonunu da fırsat olarak gördüler. AB ülkelerinde bu son operasyonun anlamı "14 Aralık, yolsuzluğu yazana tutuklama, medyaya pogrom (Bir guruba karşı şiddet uygulamak) muhaliflere ise bastırma "olarak okuyucularına aktarıldı. İçerdeki muhalifler tarafından Batı ülkeleri nezdinde itibarsızlaşma ve yalnız bırakılma olarak alınıp iktidara karşı malzeme olarak kullanılan bu tavır, aslında bu ülkelerin kendi ülkelerinde yaptıklarının ifadesidir. 

Mesela "Erdoğan'a muhalif genel yayın yönetmeni tutuklandı" diyen L'Express, "muhalif medyaya gözaltı dalgası" diyen günlük Le Monde gazetesi, gözaltıları flaş haber olarak abonelerine duyuran AFB Haber Ajansı kendi ülkelerinde, annesi beyaz bir Fransız, babası ise Kamerun kökenli olan ünlü komedyen Dieudonne'nin başına gelenler için ne yaptı?

Sahne sanatçısı Dieudonne Fransa'nın dev salonlarında yaptığı gösterilerde Fransa'nın sömürgeci geçmişine ve siyonizme yüklenince özellikle Yahudi lobisi ve bazı insan hakları derneklerinden gelen tepkiler üzerine Fransız hükümeti Dieudonne'nin gösterilerini yasaklatmak için harekete geçer. 

Fransa Cumhurbaşkanı François Hollande ırkçılık yaptığı suçlamasıyla komedyenin gösterisine izin verilmemesi için valilere çağrıda bulunurken, içişleri bakanı Manüel Valls da Fransız yerel yönetim ve belediyelerinden Dieudonne'nin gösterilerine izin vermemelerini ister. Fransa'da Danıştay'da yaptığı şovlarda "nefret mesajı" yaydığı ve "kamu güvenliğine" tehdit oluşturduğu gerekçesi ile ünlü komedyen Dieudonne'nin gösterilerine yasak getirir ve evine düzenlenen polis baskınında ele geçirilen yaklaşık 600 bin euro paraya da el konulur. Yasak kararına itiraz için mahkemeye başvuran komedyenin avukatı müvekkilinin Yahudi karşıtı olmadığını sadece Filistin yanlısı olduğunu söylemişti. Fakat son olarak üst mahkeme Dieudonne'nin aleyhine karar verir ve Dieudonne'nin defteri dürülür.

İşte bizim yerli işbirlikçilerin referans aldıkları Batı medyası ortalama olarak Dieudonne'nin düştüğü bu durum karşısında sessiz kalan medyadır. 

Bütün iktidarı boyunca saha içi muhaliflere ilaveten dışarıdaki bu saldırılarla da mücadele eden Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın önceki günkü hitabında söylediği "Hukuk içinde yürütülen operasyon karşısında içeride ve dışarıda insafı aşan bazı tepkiler sergileniyor. Eski Türkiye'nin bütün aktörleri, tüm taraflar ittifak hâlinde savcılarımıza, emniyet görevlilerimize belli merkezlerden idare edilen bir baskıyı uygulamaya çalışıyor. Adımlar atıldığında AB'den hemen birisi çıkıyor açıklama yapıyor. AB kendi aklını kendisine saklasın" ifadeleri Batı nezdinde Türkiye'yi yalnızlığa itmez, aksine ekonomik güce biat eden Batıya durması gereken yeri hatırlatmadır.  

Bu içeriden yapılan itibarsızlaştırma saldırılarına Türkiye dışından destek veren bu medyatik şövalyelerin dertleri dünyanın en güçlü 10 ekonomisi içine girmeyi hedefleyen "Yeni Türkiye" korkusudur. Zaten dertleri sanatı, sanatçıyı, yazarı, fikir adamını korumak değil. "Cumhurbaşkanlığı töreninde yaptığı konuşma nedeniyle Alev Alatlı'yı doğramaya çalışanlar" da bir tür yamyamlık yapıyor. 

Korkuları bunları "yamyam" yapıyor.


.

Çakma deliler!..

21 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Deliler kılık değiştirdi!.. Benim çocukluğumda deliler topuklarına kadar uzayan bir gömlek, üzerinde kirli bir ceket giyer bazıları kara lastikle bazıları da çıplak ayakla gezerdi. Nafakalarını çıkarmak için topluma kendilerini beğendirmek gibi bir endişeleri yoktu. Müstehcenlik sınırına girmeyen dar alan bir dilleri, sürekli tekrarlanan deyişleri, tempolu yürüyüşleri, yüksek avazları vardı. Çalıp çırpmayan kimseyi incitmeyen, kimseye tenezzül etmeyen, konuşurken karşıdakinin gözlerine bakmayan tiplerdi. Zamane delileri gibi işlerine gelen yerde akıllı, parça koparmak için deli numarasına yatan tiplerden değillerdi. Onları değerli kılan hayatı umursamayan sefalete ve kimsesizliğe meydan okuyan tavırlarıydı. Bu, onları değil kendilerine gelenleri sığıntı yapardı. Kutsanmış meczup tavırları el açan değil eli tutulmak istenen tiplerdi. Kendisine sıcak bir çay, simit ikram edebilme fırsatını yakalayanlar o gün işlerinin düzgün gideceği gibi bir bedavacılık saplantısı içine girerdi.

"Hakkında kitaplar yazılan şanlı deliler varmış bir zamanlar. Pazarola Hasan Bey gibi. Belki delilerin en meşhuru... Uğruna gazetelerde makaleler yayımlanmış, tiyatro oyunları yapılmış, pek sevilen makbul bir meczupmuş. Esnaf onun 'Pazarola' selamının bereket getirdiğine inanır, kahve içirmeden göndermek istemezmiş. Hasan Bey ise herkesin davetine icabet etmezmiş. Pazarola Hasan Bey'in Devlet­-i Aliye'nin başkentinde payitahtta olması, imparatorluğun ekonomisinin can damarı Eminönü'nde yaşaması ününün en büyük etkisi..."  

Zaman, delileri de değiştirdi. Toplumların delilerden, zarar görmeyip, meczuplardan uzaklaşmayıp onlara hüsnü kabul gösterip, aksine medet umması, deli ve meczupların, sözlerinde, hallerinde keramet arayıp, gönlünü hoş tutmaları, cömertçe yapılan yardım ve ihsanlar "deliliği" bol kazançlı meslek hâline getirdi.

Şişkin elbise dolapları, pahalı ayakkabıları ile düzgün giyinen, verilen hediyeyi beğenmeyen, kim daha çok verirse ona iltifat eden, seçim zamanları hâsılatları artan, birbirleriyle mekân paylaşmayıp rekabet eden bir hava içine girdiler. Deli numarasına yatmak çok kazanç ve saygı getiren ulu orta küfürler savurmayı orta oyunu gibi komediye çeviren bir meslek hâline geldi.

Saklı ve kirli duygularını başkalarına savurmak isteyenler için ucuz maliyetli fırsatlar sunuyor bu "çakma deliler"... Kendi bastırılmış öfke saklı duygularını deliler üzerinden seslendiren akıllılar bu bedavacı ve sevimli dolandırıcılığı büyütüp besliyor. Gelecekle ilgili korkuları olanlar, küçük şehirlerde siyaset aktörlerine öfke duyanlar, bozulan işlerini düzeltmek için masum bir elden yardım umanlar, işlediği günaha ucuz maliyetle kefaret ödemek isteyenlerin gözdesi oldular.

Zamane delileri eski ustaları gibi esnaf pazarlarını, sabahçı kahvelerini amele meydanlarını, hastane bahçelerini, cami avlularını mekân tutmuyorlar. Masrafı yüksek düğün salonlarında, siyasetçilerin toplantılarında, arada bir de eşraf cenazesinde dolaşıyorlar. Gitmek istedikleri yerlere yürüyerek değil hayırsever zenginlerin pahalı arabalarıyla gidiyorlar. İş tekliflerini kabul etmiyor, tedavi merkezlerindeki testlerden ustalıkla geçiyorlar.  

Gar binalarında, merdiven altlarında, camilerin son cemaat mahfillerinde yatmayan bu zamane delileri ucuz Çin malı kol saatleri gibi. Durumları biraz düzeldi ama eski sevimlilikleri de kalmadı velhasıl eskilerin delisi bile başkaydı.


.

Protez kültür

25 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

"Kariyer Zirvesi toplantıları"ndan birinde, paylaştığım birkaç tecrübeden ne "Helen Keller"in hikâyesi ne de kornerden attığı gollerle Beşiktaşlı göbekli Şükrü'nün Guinness Rekorlar Kitabı'na girmesi salondaki gençleri ayağa kaldıracak kadar heyecanlandırmadı. Ama Japonların süs ağacı "Bonzai Çamı"na yapılanları anlattığımda merak dolu bakışlar yerini "Hadiii" diye çığlıklara bıraktı.

Bir hayat dersi olan "Bonzai" hikâyesi şöyle: Kaliforniya ormanlarında Sequoia denilen kocaman ağaçlar bulunur. "Mamut ağacı" da denilen bu ağaçların en irisi 81 metre boyunda 24 metre genişliğinde ve 2200 yaşında. En alçaktaki dalının altına 12 katlı bir apartman yapılabilir, biçilip ev yapımında kullanılsa 35 odalı bir ev inşa edilebilir...

 

İş yerindeki odamda çalışma masamın üzerinde de bir ağaç(!) var saksıda ve boyu kırk santim civarında. Bu bir Bonzai (Bonsai) çamıdır ve evlerde balkonlarda, otellerde lobilerde süs olarak bulunur. Oldukça yaşlı, güzel ve kusursuz bir biçime sahip olmasına rağmen boyu sadece kırk santim.

Birer tohumken Bonsai de Sequoia da aynı büyüklükte idiler.

Peki, ne oldu da aralarında böylesine ürkütücü bir fark meydana geldi.

Sequoia çamı, zengin topraklarda, yeterli yağış, zengin mineral ve bol güneşle beslendi. Bu mükemmel beslenme ortaya dev bir ağaç çıkardı. Bonsai ise topraktan başını çıkardığında Japonlar onu topraktan çıkarıp köklerini bağladılar ve gelişimini engellediler. Bonsai de sonuçta boyu 40 santimde kaldı. Bonsai ve Sequoia içinde bulundukları uygun çevreyle ilgili ortamda eşit şansa sahiptirler. Ne var ki Bonsai yeterince beslenmesi için kullanacağı köklerinden mahrum bırakıldığı için kısa kalmıştır.

İnsanlarında kültür kökleri kurutulursa gücü(!) kısa kalır. İnsan hedefine bulunduğu ortamda ulaşamayacağını fark ederse yapması gereken şey hemen ortamını değiştirmelidir.

İki çeşit kültür (toprak) vardır besleyici ve zehirleyici. Besleyici ortam sizi besler en iyi halinizi ortaya koymanızı sağlar. Size mücadele şansı verir ve size sorumluluk verir.

Zehirli olanlar ise iliğinizi kemiğinizi kurutur. Ne acıdır ki birçok kişi bu kötü beslenmenin baskısı altında kalır ve kendisini gerçekten kötü görür.

Eğer bu hikâyedeki mesaja bireyin üzerinden çıkıp parçası olduğumuz toplum üzerinden bakarsak karşılaşacağımız gerçek bizi mutlu etmeyebilir.

Birinci Dünya Savaşı'ndaki ağır yenilginin üzerimizdeki en büyük tahribatı kaybedilen imparatorluk toprakları, cephelerdeki milyonlarca can kaybı, sefalete, fakirliğe sürüklenen insanlarımızla beraber kültür üzerinde olmuştur. Bir imparatorluğun yağmalanmasında sadece kütüphane ve müzelerdeki kültürel miras değil değerlerde vatan dışına sürgün edilerek, gelecek nesillerinde ruh kökleri kurutularak kıyımdan nasibini almıştır. Kültür arkadan çekilirse toplumda ezilmişlik ve güçsüzlüğe bağımlılık oluşur. Tarih diye Asur ve Hititler, edebiyat diye Yunan'a muhtaç edilen bizim neslin kültürel beslenmesi, arada bir loş ışıklı, küf kokulu salonlarda entel muhafazakârların maziyi hayırla yâd edip teselliden ibaret konferansları ile sınırlandı. Kişisizlik, güvensizlik, idealsizlik ve cahiliye zırvaları ile kökleri bağlanıp bataklığa atılan kötürüm edilen toplum kaybettiği hafızayı yakalamak üzere. Umudumuz bu asır ekonomide olduğu kadar kültürde de esaret trajedisinin sonu olur.

Esaret insana serap gördürür derler ama seraplarda kuş olmaz...


.

Geyikli sahtekâr

28 Aralık 2014 01:00

 

A -

A +

Noel Baba hikâyelerinin boy gösterdiği; Hıristiyanlık propagandasının diz boyu olduğu aralık ayının sonuna geldik. Kuzey Kutbu'ndaki evinden her yılbaşında hareket edip Ren geyiklerinin çektiği kızaklarla uçarak dünyayı dolaşıp, bacalarından girdiği evlerdeki çocuklara hediyeler dağıttığı safsatasına konu edilen bu iskambil kâğıdı papazı kılıklı herif kimdir?

Zabıta kuvvetlerinin ve çöpçülerin korkulu rüyası olan Noel nedir, ne zaman başladı?

Yılbaşının, Noel'in iç içe yaşandığı, Hıristiyan âleminin Noel'i kutlamaları, 4. asırda Roma İmparatorlarının birincisi olan Konstantin ile başlar. Konstantin, Eflatun'un ortaya koyduğu teslis "Trinite" yani "üç tanrı" inancını, papazlara yazdırdığı yeni İncil'e koydurdu ve Noel'i bayram ilan etti. Böylece yeni bir Hıristiyanlık dini doğmuş oldu...

Noel kutlamaları ve yeni yıl hep Hazret-i İsa'nın doğum günü üzerine bina edilmektedir. Hâlbuki Hazret-i İsa'nın doğumu hakkında, o zamanın edip ve münevverlerinin eserlerinde hiçbir bilgiye rastlanmamaktadır. Çünkü İseviler, az ve asırlarca gizli yaşadıklarından, Milat doğru anlaşılmamıştır.

Aralık ayının yirmi birinde, yirmi beşinde veya ocak ayının altıncı veya başka gün olduğu sanıldığı gibi, bugünkü miladi senenin beş sene fazla olduğu, çeşitli dillerdeki kendi kitaplarında yazılıdır. Miladi sene, Hicri sene gibi doğru ve kat'i olmayıp, günü de senesi de şüpheli ve yanlıştır. Mesela, İmam-ı Rabbani hazretlerinin bildirdiğine göre, üçyüz seneden fazla olarak noksandır ve İsa aleyhisselam ile Muhammed aleyhisselâm arasındaki zaman, bin seneden az değildir.

Kendilerine göre bir kurtarıcı tanrıya inanan putperest kavimlerin ayinlerinin en mühimi, kişinin tanrı ile birleştiğine, bütünleştiğine inandıkları, sembolik et yiyip, içki içme ayinleridir. Bu kavimler, bir müddet sonra tanrılarını güneş tanrısı inancı ile birleştirdiler. Her bir kurtarıcı tanrının, kış başlangıcında doğduğuna inanıldı. Kış başlangıcı ise, Julian takvimine göre 25 Aralık'tır.

Hıristiyanlar da, İsa aleyhisselamı kurtarıcı bir tanrı yaparak, bu tarihte doğduğunu kabul ettiler ve bu geceyi "Noel" olarak her sene kutlamaya başladılar. En küçük vakaları bile yazan Roma tarihçilerinin, İsa aleyhisselam gibi büyük bir peygamber hakkında derin bir sükût göstermeleri ayrıca dikkate şayandır.

Hıristiyanların kutladığı Noel bir uydurmadan ibarettir.

Hatta bazı Hıristiyan teşkilatlarının da artık Noel'i bir hurafe kabul ettikleri, dünya basınında çıkan haberler arasındadır. Nitekim 17 Aralık 1996 tarihli haftalık "Newsweek"dergisi bu gerçeği şöyle dile getirmektedir: 

"Noel Baba bir hurafeden ibarettir. Gerçekle hiçbir ilgisi yoktur. Ticari maksatlarla sonradan uydurulmuştur. Hediyelik eşya sektörüne milyonlarca dolar kazandıran Noel Baba, kapitalizmin oyuncağı olmuştur. Tarihçi, Stephan Nissenbaun, (Yılbaşı ile mücadele) 'The battle for Christmas' kitabında Hıristiyanlığın temelinde yılbaşı kutlamalarının ve Noel Babanın bulunmadığını, bunun yasaklanmasının gerekli olduğunu bildirmektedir."

Dinimize göre, Hıristiyanların Noel gecelerine ve diğer paskalyalarına hürmet etmek, o zamanlarda onların âdetlerini onlar gibi yapmak asla caiz değildir ve Noel ile yılbaşı farklı şeylerdir.

Noel Baba dedikleri bu geyikli sahtekârı, Arif Nihat Asya tarif ediyor: "O, Haçlı Seferleri'nden kalma bir kılıç artığıdır. Silahla giremediği yerlere şimdi beyaz sakalıyla saygılar ve sevgiler toplayarak girebiliyor. O, evimize girerken eşeğini kapımızın arkasına bağlayan bir Piyer Lermit'tir. (*) Kardeşlerini 'mukaddes savaş'a hazırlamaktan geliyor..."

.....

(*) Pierre L'Ermite, Haçlı seferlerini savunan, bütün Avrupa'yı dolaşarak düzensiz halk topluluklarını peşinden sürükleyip, Hıristiyanları Müslümanlara karşı savaşa sürükleyen, keşiş


.

Kaz Dağı'ndan Kraliyet ailesine sebze...

1 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Sürekli Tweet atıyorlar, gıda mühendisleri gıda terörüne karşı seferberlik ilan etmiş. Haklılar.

Geçtiğimiz yaz tarım çalışanı bir dostu ziyaret etmiştik. Domates ekili tarlasının bir köşesindeki tahta seki üzerinde sebze yetiştiriciliği üzerine uzunca dertleştik. Binlerce fideden oluşan domates tarlalarının fide uçlarındaki siyah marazları ve mahsule verdiği zararı anlatınca bizim sohbetin de tadı kaçtı.

Bölgedeki domates ekiminde tohum ve fide temini, ilaçlama, satış ve gıda denetimindeki başıboşluk ve vurdumduymazlığı dinleyince tadımız tuzumuz kalmadı: 

"Şu anda tarlalardaki fidelerin % 98'i hastalıklı ve bu üründe verimi yarı yarıya düşürüyor. Zararın köyümüzdeki parasal karşılığı ilave ilaçlamalarla iki trilyondur. Tohum ve fide temininden başlayarak pazara kadar el yordamıyla iş yapıyoruz. Köydeki fide miktarı bir milyonun üzerindedir ve çoğunluğu dışarıdan geliyor. Bu hastalıklar ithal tohum kaynaklı fidelerle musallat oluyor, fide üreticisi ile hesaplaşmak için tarım il müdürlüğünden 'fidelerin hastalıklı olduğuna dair rapor verin' diyoruz onlar da 'biz veremeyiz' diyor..."

Dostumuz, daha sonra kırmızı renkli domateslerin yanına tarlanın bir köşesinden topladığı daha iri, kokulu pembe renkli birkaç domates koydu.

"Bu da sizin yıllardır lezzetine hasret kaldığınız yerli Osmanlı domatesi. Her hasat dönemi ürün verebiliyor ve sürekli tohum ithal etme bağımlılığını ortadan kaldırıyor. Lezzeti ve genleriyle de oynanmamış. Bu tohumlarla İsrail'e olan bağımlılığımız da ortadan kalkmış olacak, Çünkü bu tohumlar her dönem mahsul verebiliyor oysa İsrail tohumlarıyla sadece bir kere ürün alabiliyorsunuz" dedi.

Anlatılanlar bana birkaç yıl önce İngiliz Veliaht Prensi Charles'ın Türkiye'ye yaptığı ziyaretle ilgili bir olayı hatırlattı. Prens Charles, Türkiye'deki organik bağlarda yapılan uygulamalarla ilgili bilgi almış, organik olarak üretilen kuru yemiş ve bakliyatları incelemişti. "Prensin ziyaretinde benim için ayrılırken uçağına doldurduğu kasalar dolusu sebze önemliydi" diyen Ruhi Mehmet Çilek şu tespitleri yapmıştı: 

"Koca Prens herhalde Türkiye'nin domatesine muhtaç değildi ve bu kasaların bir anlamı olmalıydı. Evet, Prens yanılmıyorsam Kaz Dağı'nda kendisi için yetiştirilen organik sebzeleri ülkesine götürüyordu. Meğer o civarda yaşayan birkaç aile sürekli kraliyet ailesinin sebzesini yetiştiriyormuş ve kraliyet ailesi sadece bu sebzeleri kullanıyormuş."

Gelelim işin teknik meselesine.

Tarım ve Köyişleri Bakanlığı'nda (muhtemelen 5 yıl önceki rakamlar) 115 bin kişi çalışıyor, 196 üniversitemiz, 23 ziraat fakültemiz, 58 tarım araştırma enstitümüz ve 10 bin işsiz ziraat mühendisimiz var. Buna rağmen Türkiye tohumda dışa bağımlı, tohumun patronu ise İsrail. Bu tohumların bir ekimlik olduğunu bilmeyen yok. Yani İsrail'den bir defa tohum almakla kurtulamıyorsunuz. Bir gram tohumun fiyatı her dönemde bir gram altına denk oldu.

Üstelik İsrail tohumunu toprağa bir ektin mi artık isteseniz de yerli tohuma dönemiyorsunuz. Genetik tohum o toprağa da zarar veriyor. Artık hep bu genetik tohumu kullanmak zorundasınız. 50-70 yıl sonra ise toprak kullanılamaz hale geliyor.

Her dört kişiden birinin tarımda çalıştığı, halen yıllık 62 milyar dolar olan tarım üretiminin 2023 yılında 150 milyar dolar olması hedeflenirken, gıda güvenliği giderek önem kazanırken, domates tohumunu hâlâ kendimiz üretemiyor, ziraat mühendisini tarla yerine ofislere mahkûm ediyoruz.

Bence gıda zehirlenmesinden önce fikren zehirleniyoruz...

.

İntihar ve hayat arasındaki köprü...

4 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Bilirsiniz yaşadığınız muhit küçükse buralarda herkes birbirini tanır ve yüzlerini ezberler. Geçtiğimiz hafta yaşanan iki intihar vakası beraberinde çok sayıda insanı da etkiledi.   

Her intiharın biz bilmesek de bir hikâyesi ve nedenleri vardır. Araştırma sonuçlarına göre genetik faktörler, kişinin yetiştiği çevre şartları, aile şartları ve çocukluk hayatı, yaşadığı acı olaylar, sevdiklerinden kayıplar gibi pek çok etken kronik depresyona sebep olmakta ve depresyon süresi uzayınca "majör depresyon" ortaya çıkıp intihara yol açmaktadır. Ülkemizde 2013 yılında intihar edenlerin sayısı 3225 kişi gibi acı bir sonuç. Son 20 yılda ise yaklaşık 40 bin kişi hayatını sonlandırmış.

Sebepler ne kadar çeşitli olsa da hepsinin ortak yönü, intihar eden kişilerin büyük bölümü intihar etmek konusunda bir süre kararsızlıklar yaşarken, hayatla ölüm arasında gidiş gelişler sırasında intihar edeceklerini çeşitli vesilelerle "ima" etmeleridir. Ancak olumsuz bir şekilde damgalanacaklarına inandıkları için bunu açık ifade edemez ve yardım almaktan çekinirler...

 

Otoyol devriyesi olarak Golden Gate köprüsünde görev yapan emekli polis Kevin Briggs TED'deki konuşmasında intihar edenlerin, intiharın (köprüden atlamanın) kendisini bütün endişelerden ve kederlerinden kurtaracağına inandıklarını anlatıyor.

Ümitsizlik, her şeyin kötüye gittiğine ve asla daha iyi olamayacağına, elinden hiçbir şey gelmediğine inanmak, hayattan kopmak bu kadar kolay olmamalı. İntiharı düşünen kişiler başkalarını incitmek için bunu yapmazlar. Onlar sadece acılarına son vermek isterler. Tabii intiharın alkol ve uyuşturucuya müptela olmak gibi farklı yolları da var.

Arkadaşınız veya sevdiğiniz birisi sizi gece yarısı telefonuyla yatağınızdan kaldırıp intihar etmek istediğini söyleseydi ne yapardınız? Ne söyleyebilirdiniz?

Ben bu travmayı uzun yıllar önce yaşadım ve sabah namazına kadar süren telefondaki konuşma arkadaşımın korkuları ile sadece bir yüzleşmekten ibaretti. Üç saatte on yıl yaşlandım ama bir hayat kurtuldu ve sonra ben ona ne anlattıklarımı düşündüm. Kendisini tekrar aradığımda kendisini intihardan vazgeçiren şeyin ne olduğunu sordum. Ne söyledi biliyor musunuz "beni dinledin..."  dedi. Bu tecrübeyi "Hayat Fıçısı" kitabımda okuyucularımla paylaştım.

Bu aslında intihar girişimcisinin attığı yardım çığlığıdır ve hepsi birbirinin aynıdır.

Binlerce kilometre uzakta, otoyol polisi Kevin'in hikâyesi de bunu doğruluyor.

"11 Mart 2005'te olası intihara meyilli bir kişinin Kuzey Kulesi yakınlarında köprünün kaldırımında yürüdüğüne dair bir çağrı aldım. Motosikletimle kaldırımda ilerledim ve bu adamı kaldırımda ayakta dururken gördüm. Beni görünce korkuluğun diğer tarafına geçti ve kulenin etrafını saran küçük borunun üzerine çıktı. Sonra bir buçuk saat boyunca bana mutsuzluğunu ve çaresizliğini anlattı. O gün kendi kendine korkuluktan inmeye ve hayata bir şans daha vermeye karar verdi. Yanıma gelince onu tebrik ettim 'Bu yeni bir başlangıç, yeni bir hayat' dedim. Ama ona sordum 'neydi seni geri getiren ve umuda ve hayata yeni bir şans verdiren?' Bana ne söyledi biliyor musunuz? dedi ki:

-Beni dinledin, konuşmama izin verdin ve sadece dinledin..."

Nice köprülerin etrafında nice intihar girişimleri var. Tecrübelerimle ve gördüğüm kadarıyla yardım çığlıkları karşısında yaptığımız konuşma kadar onları dinlememiz önemli. Sadece yanlarında bulunarak onları anlamak için dinlemek, tartışmadan, suçlamadan dinlemek.

Bu kadarla, sadece onların yanında bulunarak hayata dönmek için ihtiyaçları olan şeyi verebiliriz. Çünkü yalnızlık insanları öldürüyor, kara bir delik gibi yutuyor...


.

Küvette boğularak ölme ihtimali piyangodan daha yüksek…

8 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Kolay yoldan servet sahibi olma hırsı ciddi ve bulaşıcı bir hastalık. Milyonlarca insan, hep beraber yapınca iş sıradanlaşıp çirkinliğini kaybediyor. Arkada kalan Yılbaşı Piyango Çekilişi hengâmesinde tam biletlerin 50, yarımın 25 ve çeyrek biletin de 12.5 liradan yok satması bu yüzden. 10.000.000'da bir ihtimal olsa da bu küçücük ihtimale para yatırıp umut satın almak isteyenler daha büyük risklerden kurtulmak için ne verirler?

Bir eşek veya at tarafından tepilerek, sıcak suda haşlanarak, kene tarafından ısırılarak, lunaparkta uçan sandalyeden savrularak ölme ihtimalimiz büyük ikramiye kazanma ihtimalinden çok daha yüksektir.

İş kazasında ölme ihtimalimiz piyangonun bize çıkması ihtimalinden 230 kat daha yüksektir. Çünkü memleketim 100 bin çalışan başına ölümlü iş kazalarında Avrupa'da birinci dünyada ise üçüncüyüz. El Salvador ve Cezayir'in ardından üçüncü olan memleketimde her yıl ölümle sonuçlanan iş kazası oranları 100 binde 20.5 iken bu oran Norveç, İsveç, Danimarka gibi ülkelerde 100 binde 2 oranının altında.

Trafik kazasında ölme ihtimalimiz 1250 kat daha yüksektir çünkü son 10 yılda memleketimde meydana gelen trafik kazalarında 42 bin 447 kişi öldü, 2 milyon 26 bin 986 kişi de yaralandı. Yılda 1 milyona yakın trafik kazasının yaşandığı ülkemde günde yaklaşık 12 kişi kazalarda hayatını kaybediyor.

Kalp krizi geçirerek ölme ihtimalimiz büyük ikramiyeyi kazanma ihtimalinden 4.000.000 kat daha fazladır. Çünkü Türkiye'de her yıl aniden gelişen kalp krizi sebebiyle ölenlerin sayısının 150 bin civarında olduğunu belirten uzmanlar 3 milyon koroner kalp hastası olduğunu ve bu rakama her yıl 90 bin kişinin eklendiğini söylüyor.

Alınmayın ama intihar ederek ölme ihtimalimiz bile büyük ikramiyeyi kazanma şansımızdan çok daha fazla. Çünkü 2013 yılında ölümle sonuçlanan intihara teşebbüs sayısı 3189 oldu. Yüz bin nüfusa düşen intihar sayısı 4,19 oldu. Diğer bir ifade ile her yüz bin kişiden dördü intihar etti.

Uyuşturucu bağımlısı olarak ölme ihtimalimiz 40 kat daha fazla çünkü bir yılda 325 kişi uyuşturucu madde kullanımına bağlı olarak hayatını kaybetti. Raporlarda 60 bin uyuşturucu bağımlısı olduğu belirtilirken 4 bin 720 kişi tedavi görüyor. Türkiye genelinde de bir yılda 83 bin uyuşturucu operasyonu düzenlenmiş 130 bin kişi hakkında adli işlem yapılmış.

Hatta gıda zehirlenmesine maruz kalarak ölme ihtimali bile büyük ikramiye kazanma şansından fazla. Çünkü bir yılda zehirlenme şüphesi ile hastanelere başvuranların sayısı 750 bin civarında olduğu söyleniyor. Tahminlere göre her yıl 15 milyon kişi gıda zehirlenmesine maruz kalıyormuş.

Promosyon ölümlere gelince, merdivenden düşerek ölme ihtimali 4 kat, köpek balığı saldırısında ölme ihtimali 5 kat, yataktan düşerek ölme 7 kat, küvette boğularak ölme ihtimalimiz ise 15 kat daha yüksekmiş.

Geleceğini, 10 milyonda bir ihtimalli şans oyunları ve büyük ikramiye üzerine kurmayı hayal edenlerin genelde insan ihmali sonucu meydana gelen trafik kazaları, iş kazaları, uyuşturucu bağımlısı gibi ocak batıran tehlikelerin önlenmesi için el birliği ile bir gayret içinde olsak bize daha garantili ve aydınlık bir gelecek kurmaz mı?


.

Ne iş olsa yaparım abi!..

11 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

İşsiz üniversite mezunları ile ilgili ciddi sıkıntılar var. Ülkemizde üniversite mezunu olup da iş bulamamak sıkça rastlanır bir durum oldu. Hem kendileri hem aileleri hem ülke için ciddi bir kayıp. Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından açıklanan işgücü istatistiklerine göre her 5 işsizden birini üniversite mezunları oluşturuyor.

Neden bu kadar yıl eğitim gördükten sonra çocuklarımızın önemli bir kısmı iş bulamasın, aldıkları eğitim dışında farklı işlerde çalışmak zorunda bırakılsınlar? Hem de ekonomimizin dünyanın sayılı ekonomileri arasında yer aldığı, enflasyonun tek haneli rakamlara düştüğü döneminde.

Üniversite bitirmenin mesleki yeterlilikle birlikte kişinin karakter, insan ilişkileri, hayat hakkındaki görüşüne de katkıda bulunduğu söylenir.

Ancak üniversite mezunlarının istihdamı ile ilgili sonuçlar çoğu uzmanı farklı görüşlere itiyor.

Prof. Dr. Deniz Ülke Arıboğan diyor ki: "Her sene binlerce öğrenciye dokunan birisi olarak şunu söyleyebilirim ki, eğitim sistemimizin baştan sona yenilenmesi gerekiyor. Öğretilmemesi gereken şeyleri öğretiyor, öğretilmesi gerekenleri es geçiyoruz. Dünyanın en ağır eğitim çarkının içerisinde okuldan nefret eden milyonlarca genç yetiştiriyor, üstelik onları dış dünya ile mukayese edilebilecekleri sınavlara soktuğumuzda en gerilerde kalıyoruz. Çocuklarımızı ne spor, ne kültür-sanat, ne sosyal hayattan faydalanamadıkları bir esir kampı ortamında, sınavdan sınava koşuşturuyoruz. Sonra elimizde ne kalıyor derseniz; mutsuz ve yeteneklerinin farkında olmayan bir genç kitleden söz edebiliriz..."

Gençlerin dış dünya ile rekabet edebilmeleri nasıl sağlanır?

İş dünyasının başarılı profesyonellerinden Cem Kozlu "Artık insanlar, kitaplardan, kurslardan, eğitimlerden çok birbirlerinden görerek, duyarak öğreniyor. Eğitime, bilgiye ulaşma imkânı arttı ve kolaylaştı. Ben üniversite öğrenimi için ABD'ye gittiğimde bursum yetmedi, kütüphanede çalıştım, garsonluk yaptım. Garsonluk yaparken kazandığım tecrübeler işletme fakültesinde okumaktan bile çok şey öğretti diyebilirim. Ben de oğlumu 14 yaşında bir tuhafiyeciye çırak verdim. Önce istemedi ama sonra çok şey öğrendiğini kabul etti. Bizim ülkemizde öğrencilerin sosyalleşme imkânları sınırlı" diyor.

Diplomayı kapınca hemen işe girmek, kariyer basamaklarını hızla tırmanmak, kısa sürede yönetici olmak hayali gençlerin sosyalleşmelerinin önündeki en büyük engeldir. Onları üniversite kampüsü içinde bloke eden, sonra eline diploma tutuşturup hayata salan uygulama bu sonucu hazırlamaktadır. Hâlbuki öğrencilik yıllarından başlayan, üniversite yıllarında "eşleştirme programları" ile devam eden küçük işler onları zirveye çıkaracak büyük tecrübelerdir. Batı üniversiteleri "etiketleme programları" ile öğrencilerini iş dünyasıyla tanıştırıyorlar. Bu ortamlarda gençler kendi geleceklerini görücüye çıkarıyor, yeteneklerini iş tecrübelerini, çevrelerini geliştiriyorlar. 

Ünlü yazar JeffreyJ. Fox Küçük işlerle büyük para kazanmanın yolları (How to make Big Money in Your Own Small Business) adlı kitabında diyor ki: "Bir zamanlar inek sağan, çim biçen, kar küreyen, çocuk bakıcılığı yapan, garsonluk yapan, süper marketlerde poşet dolduran insanları işe alın. Sokak üniversitesinden alınmış doktora, bildiğimiz okullardan alınmış doktorayı güçlendirir, değer katar."

Gençlerimizin iş dünyasında tecrübe kazanımları üniversiteden başlar ve bu koridoru üniversite, sanayi-kamu iş birliği açmalıdır.

Üniversiteler "ne iş olsa yaparım abi" mezunları üreten kurumlar olmamalıdır..


.

Sorun terör mü, medeniyetler çatışması mı?

15 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Samuel Huntington'un 1990'lı yıllardan sonra, uluslararası ittifakların politik ya da ekonomik ideolojiler arasında değil, medeniyetler arasında olacağını savunduğu "medeniyetler çatışması" tezi Fransa'daki "Charlie Hebdo" saldırısından sonra güçlenerek gündeme oturdu.

Huntington "İslam ülkeleri arasında büyük bir ekonomiye ve güçlü silahlara sahip olan ve dünyadaki Müslümanlara dinî ve politik alanlarda liderlik yapabilecek çapta İslami kültür kaynaklı tek ülke bile yok" diyor. O zaman bırak bir medeniyetin merkezindeki ülke olmasını Türkî Cumhuriyetlere bile ağabeylik yapmayı yakıştıramadıkları Türkiye karşıtı bu rahatsızlık neden?  

Demek ki kendi dünyalarında Türkiye bu iddiadan farklı ve güçlü bir yerde duruyor.

Kendi vatandaşları, Koachi kardeşlerin 12 kişiyi katletmesini, Batı medyası ve içerideki çanak tutanlarca "Fransa'nın 11 Eylül'ü" olarak etiketleme gayretlerinin arka planı, ilerideki hamlelerine meşruiyet kazandırmaktan ibarettir.

Demokrasi ve insan haklarını her zaman George Orwell'ın "hayvan çiftliği"ndeki gibi sadece kendi türü için bir imtiyaz olarak gören ve çifte standart uygulayan Batı çatal dillidir. Çok övündükleri kandan ve hırstan ibaret medeniyetlerinin harcı bugün Asya'dan Uzak Doğu'ya kadar her tarafı çölleştirmektedir.

ABD Türkiye'ye henüz bir davetin ulaşmadığı bir terör zirvesi yapacağını açıkladı. Bu zirvede ABD'nin nerede durduğunu hatırlatması bakımından biri 1854 yılındaki Başkan Franklin Pierce'e, topraklarına göz diktiği Duwarmish Kızılderililerinin reisi Seattle'ın yazdığı mektubu okusa. Topraklarının büyük bir bölümü zorla ellerinden alınan Duwarmish Kızılderililerinin reisi Başkan Franklin'e yazdığı mektup dünyanın bugün içinde bulunduğu durumu gerçekçi bir şekilde anlatmaya yetiyor: 

"Washington'daki büyük reis bizden toprak istediğini yazıyor. Bu bizim için çok büyük bir fedakârlık olur. Çayırların ve ırmakların suyu bizim için yalnızca akıp giden su değildir, aynı zamanda atalarımızın kanıdır. Beyaz adam anası olan toprağa ve kardeşi olan gökyüzüne alınıp satılacak şeyler gözüyle bakar. Onun bu ihtirası toprakları çölleştirecek ve her şeyi yiyip bitirecek."

Zaman kendisini haklı çıkarınca Kızılderili şunu söyler.

"Verdikleri sözün sadece birini tuttu çatal dilli soluk yüzlüler. Topraklarınızı alacağız dediler ve aldılar..."

Beyaz adam yeni dünyada veya yaşlı kıta'da bugün de farklı düşünmüyor. Türkiye'nin tarihi refleksi ile İslam medeniyetinin merkez ülkesi rolüne geçmesi korkusundan, çatal dille konuşma alışkanlıkları nüksediyor. 1918'e kadar İslam dünyasının lideri olduğu halde bölge barışının kurulmasında Türkiye'nin aktif rol almasına müsaade edilmiyor. Şizofren toplumlarındaki çöküntüyü durduramıyorlar ama 21. yüzyılın yükselen gücü Asya ve Uzak Doğu karşısında bir savunma hattı oluşturmaya çalışıyorlar. Bu maksatla, müdahale ettikleri her yerde mantar biter gibi terör örgütleri kurup, palazlandırıp, yeni çatışma alanları üretiyorlar. Mücadele diye sundukları kendilerinin bile inanmadığı küresel yalan sorunun kendisidir. Onların üzerinden işledikleri cinayetlerin faturasını da İslam dünyasına keserek "militan İslam", "radikal Müslüman" gibi soğuk tanımlamalar ile en azından Müslümanları etiketleyip itibarsızlaştırmakta, hayatlarını zorlaştırmakta nihayetinde ise yeni müdahalelerine gerekçeler üretmekteler.

Bu "medeniyetler çatışması" ile kurmayı hayal ettikleri "yeni dünya düzeni" olsa olsa her şeyin yiyip bitirildiği bir çölden ibaret olabilir. Ama öylesine hızla çürüyüp, yaşlanıyorlar ki gaspları bitmeden arkalarındakini kaybedecekler...


.

Buz dağı tam önünüzde…

18 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Muktedirler her zaman göründükleri gibi değildir. Güçlü olanlar, güçsüz rakiplerle karşı karşıya geldiklerinde onların güçlü görünen özellikleri büyük bir zayıflığın kaynağı olabilir. Tarih şımarıklığın kibirle örtündüğünde "gücün" sahiplerine nasıl kefen olduğunun örnekleri ile doludur.

1910 yılında White Star Line şirketi bastırdığı broşürlerle "batması imkânsız" bir transatlantiğin reklâmını yapıyordu. 1861 yılında İrlanda'da kurulan Harland and Wolff tersanesi her şeyiyle en büyük, en ihtişamlı ve en güçlü olması planlanan Titanic'i inşa etmeye başlamıştı. 46.328 ton olarak inşa edilen Titanic'i hareket ettirebilmek için iki tane dört silindirli buhar motoru kullanılıyor, devasa geminin kalbi tam 59.000 beygir gücü üretiyordu. 3.547 yolcu kapasitesi, içinde bir yüzme havuzu, spor salonu, kütüphane ve Türk hamamı yer alıyordu.

1909'da inşasına başlanan, 269 metre uzunluğunda 28 metre genişliğinde 46.328 ton ağırlığındaki Titanic, 31 Mart 1912'de tamamlanan denize indirildi. Milyonerler, siyasetçiler, aktör ve aktrisler katılmak için sıraya girdiği ilk seferine 2.240 yolcusuyla New York'a doğru tarihî yolculuğuna çıktı. 14 Nisan gecesi, gökyüzü açık, ay ışığı yoktu ve sıcaklık neredeyse sıfır dereceye kadar düşmüş, kaptan telsizle gelen buzdağı uyarılarını dikkate alıp geminin rotasını biraz daha güneye çevirmişti. Saat 11.40'ta geminin iki gözcüsü köprüyü telaşla "Buz dağı tam önümüzde" mesajını geçtiğinde artık çok geçti. İkinci kaptan Murdoch bazılarına göre hatalı karar vererek gemiyi döndürmeye çalıştı. Ama TİTANİC'İN ÖVÜNDÜKLERİ İRİLİĞİ SERİ MANEVRAYI ENGELLEYİNCE daha sağlam olan burnu yerine buz dağına yandan çarpıp daha fazla hasar aldı. Su geçirmez 16 bölgesinin 6'sı hasar alıp gemi hızla suyla dolmaya başladı...

 

Dakikalar içinde geminin içindeki su 2.5 metre yüksekliğe ulaştığında gemideki 20 kurtarma botundan 65 kişi alabilen ilk kurtarma botu sadece 28 kişiyle suya inebildi. Telsiz operatörleri sürekli yardım çağrısı gönderiyordu. Ancak Titanic'e en yakın gemi olan Carpathia'nın enkaza varması 4 saat sonra oldu. Köprüden başka bir geminin ışıkları görünse de bu esrarengiz gemi Titanic'le iletişime geçmemiş ve yardım çağrılarını cevapsız bırakmıştı.

Saat 02.05'te geminin burnu tamamen sulara girmiş, 02.17'de sular güverteyi basmıştı. Geminin yapımında kullanılan malzemenin esneme özelliği olmaması korkunç akıbetini hızlandırdı. Gövde içine dolan sulara dayanamadı ve ikiye ayrıldı. Önce burnu battı ardından kıç kısmı sulara gömüldü.

Titanic'in korku ve heybet veren iri gövdesi kaptan ve yolcularının ilk sefere katılmanın verdiği kibir ile şişince önündeki buz dağını ıskalayamadı. Büyük bir dehşetin yaşandığı bu tarihin en büyük deniz kazalarından birinde ilk seferine çıkarken İngiliz gazetelerinin "Bu gemiyi Tanrı bile batıramaz" diye manşet attığı TİTANİC Kuzey Atlantik'in buzlu sularına gömüldü. Ortaya çıkan bilânçoda 2.223 kişiden sadece 706 kişi kurtulmuş 1.516 kişi hayatını kaybetmişti.

Rahatlık tuzak, kibir ahmaklık, zirveler ise çöküş ve felaketin tohumlarının yeşerdiği yerdir. Yeni Dünya düzeni peşindeki Batı, ıskalamaya çalıştığı buz dağını kendi içinde taşıyor. Medeniyetlerinin merkez ülkelerinin çoğunda hâkim olan maneviyattan yoksun sekülarizm kendi kültürel yok oluşunun filizlerini de içinde taşıyor. İrileşmiş, eşi benzeri yok diye göklere çıkardığı medeniyeti bencilliği, egosantrizmi, ırkçı ve dinci fanatizmi, kültürel şovenizmi, emperyalist tahakkümcülüğü temsil eden bir BUZ DAĞIDIR. Batı, ıskalayamayacağı bir hedefe hız kesmeden tüm hoyratlığı ile "doğuya" doğru giderken Asya'dan kopup gelen ÖTEKİ buz dağlarını da henüz fark edemedi. Ama kibri onun zayıflığıdır ve arkasına sığındığı çıplak medeniyeti ve merkez ülke olma rolü gelecek yüzyıla kadar gerileyip, tarih denilen okyanusta giderek azalan bir ses gibi kaybolacak.

.

Çıkrıkçıların parmaklarını kesen uygarlık

22 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Batının vahşetlerini kutsamak gibi bir sapkınlığı var. Kendi medeniyetleri dışındaki milletleri ve medeniyetleri her fırsatta aşağılamak, bunun için de gerekçeler üretmek onun vasfıdır.

Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın yabancı konuklarını Türklerin kurduğu imparatorlukları temsil eden 16 askerle karşılamasını endişe ile karşılayan İngiliz Financial Times gazetesi önceki gün başyazılarından birinde Türkiye'nin Batıdan koptuğunu belirterek "Batı Türkiye ile ilişkilerini gözden geçirmelidir" diye yazmış. Dün ideolojiler üzerinden yürüttüğü saldırganlığı bugün medeniyetler üzerinden yürütmesi zenginliğini besleyen sömürgeciliğinin son mağdurlarını da kaybetme korkusundan. İngiliz yazar William Howitt "Hıristiyan Batı denilen bu soyun, dünyanın dört bir yanında boyunduruğu altına alabildiği milletlere karşı gösterdiği vahşet ve zulmün bir benzerine hiçbir çağda ne kadar yabanıl, ne kadar kaba ve ne kadar merhametsiz ve utanmaz olursa olsun başka hiçbir soyda rastlanamaz" diyor. Bunun dramatik bir hikâyesi Hindistan'daki yerli kumaş üretimini yok etmek için İngilizlerin 1760'lı yıllarda gerçekleştirdikleri, Hindistanlı dokumacıların kumaş dokurken düğüm atan başparmaklarını keserek onları kumaş üretemez duruma düşürmesidir...

 

Marxizmin ikinci önderi Engels dokuma fabrikatörü bir İngiliz kapitalisti olduğu için İngilizlerin Hindistan'daki yerli kumaş üretimini çalışanların başparmaklarını keserek yok etmelerini görmezden gelmiştir. "İngiltere'de işçi sınıfının durumu" adlı kitabında "Hindistan'daki milyonlarca elle çalışan dokuma tezgâhı, İngiltere'de Lancashira'da enerjiyle çalışan dokuma tezgâhları tarafından sonunda çökertildi" demektedir. Engels'e göre İngiliz kumaşı makineyle üretildiği için ucuz, Hindistan kumaşı ise elle üretildiği için pahalıdır. Herkes ucuz olan İngiliz makine kumaşını almaya yönelince pahalı olan Hindistan el dokuması kumaşlar müşteri bulamamış ve böylece Hint kumaşı üretimi de yok olmuştur. Oysa işgücünü kaybettiği için kumaş üretemez duruma düşünce dünya pazarlarında Hindistan kumaşı yok olurken, İngiliz kumaşı egemenliği başlamış ve Hindistan İngilizlerin müşterisi olmuştur.

İngiliz Emperyalizminin bu başparmak kesme vahşetine alkış tutan Komünist Karl Marx vahşeti "ilerici bir devrim" olarak onaylamış ve 25 Haziran 1853 günkü New York "Daily Tribune" gazetesindeki yazısında  "uygarlaştırıcı, ilerici ve devrimci" bir uygulama olarak alkışlamıştır.

Buna karşılık Hindistan'da Doğu Hindistan Şirketi'nin yönetim kurulu üyeliğini yapan William Bolts, sadece Hindistanlı dokuma işçileri el tezgâhlarında yerli kumaş üretmesinler de, fabrika işi İngiliz kumaşlarına pazar açılsın diye işçilerin parmaklarının kesilmesine isyan ederek bu vahşeti yapan İngiliz Doğu Hindistan Şirketi'nden ayrılmıştır. Ayrıldıktan sonra da İngilizlerin bu vahşetlerini ilk baskısı 1772'de Londra'da yayımlanan müteakiben de İngilizlerin British Library'deki nüshalarını bile toplayıp imha ettikleri "Considerations on India Affairs" adlı kitabında belgeleriyle anlatmıştır.

İngilizler bu zulümleri nasıl yapabildi?

Hindistan'da kan ve renk bakımından Hintli fakat düşünce, ahlak ve zekâ bakımından İngiliz bir toplum yetiştirilmesi için çok çalıştılar. İngilizce lisanından ve edebiyatından başka hiçbir şey bilmeyen Hıristiyanlaştırılmış kimseler yetiştirdiler. Bunlar da memur olarak istihdam edildi. İşte bu zulüm ve vahşeti yapanların üçte ikisini bu şekilde beyinleri yıkanmış, kendi milletine düşman edilmiş veya para ile satın alınmış yerli Hintli teşkil ediyordu.

"Eğer içerideki yerli ihanet etmezse, dışarıdaki düşman zarar veremez" sözü gerçekleşmişti.


.

"Bu benim oğlum değil!"

25 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Önceki gün uyuşturucu bağımlısı olup suça bulaşan oğlu için feryat eden bir baba haber bültenlerindeydi. Tanınamaz hale gelen oğlunun önce eşinden ayrıldığını sonra aile içinde sürekli sorun çıkardığını ve nihayetinde uyuşturucu temini için suça bulaştığını anlatan baba nihayetinde "Bu benim oğlum değil" diyerek sahadan çekildi. Ortada son yıllarda giderek artan, çoğu ailenin içinde yandığı birçoğunun da kıyısından köşesinden bulaştığı ciddi bir sosyal sıkıntı ile karşı karşıyayız. Hemen herkes, bu yaşanan aile dramları, cinayet, şiddettin öznesi durumundaki çocukların bu hale gelmesinden onları sorumlu olarak topun ağzına koyup suçlu ilan ediyor. Tedavi merkezleri, cezaevleri bu suçlularla dolarken, dışarıdaki masumlar ise "bu benim oğlum değil" gibi kolay kabul gören bir savunma geliştiriyorlar.

Eğer Ay'dan gelmedilerse bunlar kimin çocukları?

Kabul görmeyeceğini bilerek söylüyorum, eğer bu çocuklar suçun verdiği ezikliği ruhlarından atabilseler şunu söylerler: Bu benim babam değil, bu benim ailem değil bu benim sokağım, benim şehrim benim cemiyetim değil...

TÜİK verilerine göre suça sürüklenme nedeni ile 2013 yılında 115.439 çocuk hakkında işlem yapılmış. Bu rakam 2012 yılı rakamlarına göre %30 daha fazla. Çocuklardan, 2013 yılında 42.542'sine adam yaralama ve şiddet uygulama, 33.038'ine hırsızlık,10.504'ü uyuşturucu kullanma ve satmak, suçları isnat edilmiş.

Bu duruma nasıl geldik?

Büyükler dört şey küçükken önlenmeli yoksa büyüyüp insanı (toplumu) yutar buyurmuş.

Hastalık, devam eden zarar, düşmanlık ve yangındır. Buna beşincisini ilave et deseler "kötü alışkanlık" derim. Bağımlılık bir barajdaki küçük çatlak gibi, fark edilmediğinde barajın gövdesini yıkmadan durmaz.

Oğlunun eroinman olduğunu söyleyerek yaşadıkları felaketi anlatan bir baba, "Oğlum uyuşturucu kullanmaya okul döneminde başladı. Bu illet bize okulla birlikte geldi. Dışarıda edindiği arkadaşların etkisi oldu. Oğlumun birinci döneminden sonra derslerinde düşüş başladı ve bu düşüş sürdü. Meğer 14-15 ay öncede esrara başlamış. Ben hayatta bazı şeyleri o zaman öğrendim ki, babalar baba gibi olacak. Anneler anne gibi, Çocuklar da çocuk gibi olacak. Ben oğlumla daha çok arkadaş olmayı seçmiştim. Yani çocuk "Ya baba denemiştim" dediğinde "tamam oğlum bir daha içme" diyerek geçiştirmemem gerekiyormuş. Bunun sebebini, nereden geldiğini, araştıracaksın ama ben bunların hiç birini yapmadım.

Dışarıda ve ailelerin içinde ciddi bir savaş yaşanıyor. Bu savaşın kurbanları geçimsizlik, boşanma, şiddet uygulamak, uyuşturucu kullanımı, alkol kullanımı, depresyon, intihar ve bilindik suçlara bulaşan gençler ve ailelerdir. Bunun için medyayı, TV ve interneti, film yıldızlarını, ya da herhangi birini suçlayabiliriz. Ama doğru olan bu suça hepimiz kıyısından köşesinden bulaşıyoruz ve bir liste yapacak olursak listenin başına kendimizi yazmak durumundayız zira çocuğumuzun iyi ya da kötü ne olacağı evlerimizde neler olduğuna bağlıdır. Ailenin toplumumuzun temel taşı olduğunu hepimiz biliyoruz. Mühendis, iş adamı, doktor, olmadan önce hepimiz insanız. Hepimiz bir ailenin parçası, baba, anne, eş, evlat ve kardeşiz. Aile dışındaki insanlarla da komşu, iş arkadaşı, gibi derin bağlarımız var. Etrafımızı saran bu insanlarla olan bağları kopardığımızda, onları kaybedip veya kendimiz kaybolduğumuzda, iftihar ettiğimiz servet ya da makam büyürken çocuklarımızı kaybedebiliriz.

Böyle bir bela başımızdayken, dışarıda başarı diye övündüğümüz işlerle uğraşmanın ev yanarken bahçe duvarını boyamaktan farkı yoktur.

.

Sallan, sallan da yolumuzu bulalım(!)

29 Ocak 2015 01:00

 

A -

A +

Siyasette medya aracılığı ile korku yayarak toplumu ajite etmek öteden beri bilinen bir tefeci yoludur. İhtilalciler, "bebek, köpek davası" hikâyelerini medya aracılığı ile Menderes ve arkadaşlarına 1960'ta reva gördükleri zulmü meşrulaştırma çabalarında kullanmıştı. Bu korku hikâyelerini çok daha masumane olarak 1970'li yıllarda Ecevit'e karşı bir sahne sanatçısı ustalığı ile Demirel miting meydanlarını kullanarak cömertçe ve sıkça başvurdu. Uzayan margarin, şeker ve yakıt kuyruklarını malzeme olarak kullanıp "Bunlara oy vermeyin, yağmur yağmaz, ot bitmez, ineklerin sütü kesilir" diye ustalıkla korku yayardı. Korkudan beslenmek sadece siyasetçilere özel değil. 1960'lı yıllarda sol iktidarı ayakta tutmak için medya Necip Fazıl'ı "asıl saldırı İslam'a" diye feryat ettirecek cinsten karikatürize edilmiş tiplerle muhafazakâr seçmen kesimini itibarsızlaştırıp aşağılardı. Ne var ki ondan sonraki seçimlerde "yetmiş sente muhtaç" kalma musibeti medyatik nasihatlere ağır bastı ve bir daha koalisyon ortağı olarak çatı hükümeti dışında hükmetme imkânı bulamadılar.

Elindeki sermayeyi kaybeden müflis muhalefet son günlerde malum medya ile bu bayat malzemeyi sıkça kullanır oldu. Türkiye'de olan irili ufaklı asayiş olaylarını filtre ederek haber bültenlerini (+18) korku filmleri hâline dönüştürüyorlar. Barajlardaki su seviyesi, tamir bakım yüzünden köprüde kapatılan gişeler, mafya cinayetleri, iş kazaları torbaya konup hükümete fatura ediliyor. Maksat toplumda mutsuzluğu besleyip fay kırıkları meydana getirerek kopan parçalanmalardan medet ummak...

Bu korkudan beslenme, hayatın her yerinde, yere düşüp yattığı yerden memnun olanların huyudur. Bazen komik sahneler yaşansa da, bazıları çamura yatmayı sever. Bir keresinde sürekli yağan yağmurlardan çamur deryasına dönmüş sokakta düşürdüğü bira şişesini ararken bir yandan da "sallan sallan da yolumuzu bulalım" diye deprem temennisi içinde çamurda debelenen bir sarhoş görmüştüm. Onun derdi enkaz altındaki ölümlere karşılık üç beş şişe bira temin edecek çul çaput toplamak.

Akıl örtülmesi diye buna derim.

Demek ki hesap büyüdükçe bu medyanın da kafası karışıyor. Bilindik klasik yolları daha basit ve kullanışlıydı. Genellikle koalisyon hükümetleri üzerinde etkili olan eski yol, hükümete bir taleple gelip eğer kabul görürse birkaç aylığına yeni talepleri oluncaya kadar ateşlerinin düşmesi; eğer reddedilirse felaket haberleri üretmek yetmezse özel mahremiyetleri ifşa etmek, milletvekili transfer dedikodularını servis yaparak koalisyonu çatırdatacak seferberlik ilanından ibaretti.

Son yıllardaki güçlü hükümet profilini görünce geçmişte demokrasi dışı usullerle iktidarı devirmek isteyen grupların medya üfürüklerinin hafif sarsıntılarıyla çöken koalisyon hükümetlerinin hâline insan üzülüyor.

Şimdi durum farklı ama insanın kalitesi yükseldikçe şeytanının güçlenmesi gibi iktidar güçlü olunca sosyalleşen medyanın krizden beslenme iştahı ve hacmi de "heyula" gibi azmanlaşıyor.   

Seçmeni siyaset dışına iten, darbe çağrısı ve sokak kabadayılığı, siyasi iktidarı sandık dışı aktörlerin tekmelemesi ile devirmeyi yol edinmiş bir medya muhalefetinden medet ummanın, çamurda debelenip "sallan, sallan da yolumuzu bulalım" temennisinden farkı yok.


.

Avrupa'nın toplayıcı-avcısı "Yunanistan"

1 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Günün konusu, Yunanistan'daki seçim sonuçları değil, hâlâ içinde bulunduğu borç krizinden nasıl çıkacağı. AB'nin bu yükten kurtulmak için ne kadar daha sabredeceği merak konusu. Yaşadıkları bizi de ilgilendiriyor; ne de olsa komşuyuz. Krizler, ülkelerin kendi hayat tarzlarının sonucudur. Komşunun kötü bir huyu var: Kazandığından fazla harcamaya alışmış!..

Ülke ekonomilerinin bizim bildiğimiz aile bütçelerinin yönetiminden farklı bir yönü yok. Bazı ülkeler çalışıp didinip alın teri ve emekle üretici ve rekabetçi bir yapı kazanırken bazıları da halen çağ dışı bir ekonomik anlayış olan toplayıcı-avcı sistemden medet umabilir.

Bu ilkel ekonomik modelin hoş gelen bir örneği Afrika'da Kalahari çölündedir.

Kalahari Çölünde yaşayan Kung Kabilesi  besinlerini doğrudan doğadan; irtibatlı bulundukları hayvanlardan ya da bitki ve meyvelerden toplayarak elde etmektedirler..

Kung'ların bu tavrı, kıtlıktan veya yokluktan değil, tembellikten ve doğanın sunduğu zengin ikramdan faydalanmak içindir.

Tarım gibi, beslenmek için hem çevresel etkilere hem de diğer insanlara ihtiyaç duyulan bir işlemi gerçekleştirmeyip, sürekli olarak kamp alanlarını değiştirirler, ancak dediğimiz gibi bu kıtlıktan değil, doğanın sunduğu zengin ikramdan yararlanmak içindir.

Araştırmacı Richard Lee uzun süre aralarında yaşadığı Kung'lardan birine neden toprağı işleyip tarım yapmadıklarını sormuş. Bu soruya şaşıran Kung'un cevabı: "Dünyada bu kadar çok Mongongo fıstığı varken neden toprağı ekelim?"

Bana öyle geliyor ki her Yunanlıdan fedakârlık istendiğinde "neden AB varken fedakârlık yapalım ki?" demektedir.

Sağlam bir ülke ekonomisinin dışarıdaki itibarı geliri ile harcamaları arasındaki dengeye bağlıdır. Eğer kazandığınızdan fazla harcar hak ettiğinizden fazla sarf etmeye devam ederseniz aradaki fark cari açığınızdır ve alacaklı kredi kurumları eninde sonunda bu para için kapınıza gelecektir.

Yunanistan'ın aldığı borcu borç takası suretiyle ödeyerek zaman kazanma yolu da artık kalmamıştır. Bu durumdaki Hükümetlerin bunun kabul etmesi yetmez. Toplumun kabul etmesi gerekmektedir. Çok daha radikal tedbirler aramakta ama bir türlü tembelliğini ve bedavacılığını kabul etmemektedir.

Sermayesini kaybeden bir iş adamı hatıratında bir akşam sahile gidip kendine "ben battım bunu kabul ediyorum" diye dertlendiğini yazmıştı.

Yunan halkı bunu hiç söylemek niyetinde değil!

Kendisinden fedakârlık isteyen her siyasetçiye "sen git diğeri konuşsun" diyor.

Bu beleşçi toplumların, tarihte sıkça bilinen bir tavrıdır.

Musa aleyhisselamın kavmi Sih Vadisi'nde Helva ve bıldırcın eti  (men ve selva) yemekten bıkınca Musa aleyhisselama "Biz bunlardan bıktık bize biraz da sebze getir yiyelim" demişler. Musa aleyhisselam da  "Bu mümkün ama sebze ekilebilir yerler Amalika denilen kavmin elinde ve onlar da topraklarını bize savaşmadan bırakmaz. Mücadele etmemiz gerekir" deyince İsrail oğulları Musa aleyhisselama "Biz savaştan anlamayız sen ve Rabbin git onlarla savaş, bize sebze getir" demişler.

Toplum paradigması kolay ve ucuz değişmiyor.

Musa aleyhisselamın kavmi de Sih Vadisi'nde 40 yıl dönüp durmuş ve sebzeye kavuşmak ancak bir nesil sonraya nasip olmuş.

Eğer içinde yaşanan çevre bir topluma emek sarf etmeden ve hak etmeden yaşayacak kadar hayat hakkı tanıyorsa durum açık bir tehlikedir. Bu birey ve toplum için alışkanlık haline gelirse, değişmesi için bir neslin değişmesi gerekebilir.

Bana sorarsanız, tüm Avrupa açısından bakıldığında dramatik gözüken bu durum yeni bir dünya düzeni içinde tutunmaya çalışan Avrupa Birliğinin tasfiye sürecinin başlangıcıdır.

Yunan ekonomik krizi ile AB'nin baraj gövdesi çatlamıştır...


.

Ev kedisi sokakta kavgaya girerse ne olur?

8 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Ev kedisi evde kaldıkça mutludur ama yeteneklerinin fark edilmesi için sokakla yüzleşmesi gerek. Evden atılıp sokaktaki hayat kavgasına müdahil olursa ne olur?

"Tosun Paşa" filmindeki küçük enişteden beter ederler. Hayat mücadelesi sokakta veriliyor ve buna hazır olmayanlar ev kedisi durumuna düşüyor. Müsebbibi emekli maaşının yarısını gurbetteki çocuğuna harcayan baba mı? Yoksa hayata tutunmak için yapıştırıcı zannettiği diplomayı kovalayan genç mi? Kim? Sokakla tanışmamış bazı akademisyenler, üniversite amfilerindeki uslu çocuklarla meseleyi çözdüklerini sanıyor. Üniversiteler artık kendileri için değil mezun ettikleri öğrenciler için neyin önemli olduğuna karar vermeli ve fark etmeli.

İş arama peşinde seneleri geçtikçe özgüvenini kaybeden gençleri gördükçe bu birikimin bir cerahate yol açması muhtemeldir. Bence yüksek öğrenim planlamasını yapanların şu soruya cevap bulması gerekir:

Çocuklara verdiğimiz eğitim onların geleceklerini inşa etmesinde ne kadar etkin? Kendilerini farklı ve değerli kılacak hangi özellikler için bize müteşekkirler?

Saygın bir akademisyenin durum tespiti şöyle:

"Ben sadece üniversite öğrencilerine ders ya da konferans veren bir akademisyen değilim. Yıllardır memleketin dört bir yanındaki lise öğrencilerine gelecekleri için doğru seçim yapabilmelerinin önemini anlatıyor, kariyer konferansları veriyorum. Bu bana göre görev alanımdaki en önemli görevlerden bir tanesi. Her sene binlerce öğrenciye dokunan birisi olarak şunu söyleyebilirim ki; eğitim sistemimizin baştan sona yenilenmesi gerekiyor. Öğretilmemesi gereken şeyleri öğretiyor, öğretilmesi gerekenleri es geçiyoruz. Dünyanın en ağır eğitim çarkının içerisinde okuldan nefret eden milyonlarca genç yetiştiriyor, üstelik onları dış dünya ile mukayese edilebilecekleri sınavlara soktuğumuzda en gerilerde kalıyoruz. Çocuklarımız ne spor, ne kültür-sanat, ne de sosyal hayattan faydalanamayacakları, sınavdan sınava koşuşturuyor; ana sınıfından itibaren özel ders alıyorlar. Sonra elimizde ne kalıyor derseniz; mutsuz ve yeteneklerinin farkında olmayan bir genç kitle..."

1992 depreminden sonra Erzincan'daki yeni yapılanma ilkeleri ile ilgili olarak ODTÜ inşaat fakültesinden Prof. Dr. Polat Gülkan'la deprem mekânlarında tanışmama mezun bir öğrencisi vesile olmuştu. Mezun bir öğrencisi ile olan ilişkisinin sahada da devam etmesinden duyduğum memnuniyeti söyleyince "Bu gayet tabii bir sonuçtur, mezun öğrencilerimizin iş hayatındaki performansları bizi ilgilendiriyor" demişti.

Fransa'daki "Otel George"un baş aşçısı Eric Briffard, restoran dünyasının Oscar'ı olan "Üçüncü Michelin Yıldızı" ödülünü aldığında diyor ki: "Benim için önemli olan aldığım ödüller değil, karşı masada oturan müşterimin önüne koyduğum tabak ve onun memnuniyetidir."

Ben de bir öğrencinin hayata atıldığında göstereceği performansın onu mezun eden kurum içinde önemli olduğunu düşünüyorum.

Şimdi son zamanlarda başta Gıda Mühendisleri'nin hayat mücadelesi adına sosyal medyadaki gayretlerini gördükçe onları mezun eden kurumların ne yaptığını merak etmeden edemiyorum.

Herhâlde bulundukları yerden sokaktaki hayat mücadelesini iyi göremiyorlar.

Kampüsten sokağa çıkmaları gerekli diye düşünüyorum. Mezun öğrencinin yalnızlığı bir gün onları da yakalayabilir.


.

Mide fesadı olmadan…

12 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Bugünlerde herkes siyaset konuşuyor, ben sağlık üzerine konuşmaya devam edeceğim. Çünkü eğer toplum olarak sağlığımızı kaybedersek önemli diye çene tükettiğimiz diğer bütün konular önemini kaybeder. Önemli konuların daha az önemlilerin arasında kaybolmasına sessiz kalamayız.

Can ve mal güvenliği deyince ne anlıyoruz? Sokağı her yüz bin kişiye bin polis, evlerimizi de etrafı yüksek duvarlarla çevrili sitelerde, bekçi kulübeleri, özel güvenlikçiler, dört bir yanı kollayan izleme kameraları ve alarm sistemleri ile koruyabilir miyiz? Böylece kendimizi ve sevdiklerimizi güvende hissediyoruz hepsi o kadar. Oysa tehlike hiç aklımıza gelmeyen, bakmadığımız en güvenli sandığımız evimizin içinde, soframızda, mutfaktaki akan muslukta olabilir.

Önceki gün haber bültenlerinde yer alan haberde Tekirdağ Halk Sağlığı Müdürlüğünden yapılan yazılı açıklamada, 549 kişi bulantı, kusma ve ishal şikâyetiyle hastanelere başvurmuş. Ardından ilgili kurumlarla görüşüldüğü ve 19 su noktasından ölçüm için numune alındığı belirtiliyor. Meğer 1970 yılında yapılan bir hattan su gönderilen 12 dağıtım noktasından sadece 4'ünde klorlama sistemi varmış. Süleymanpaşa Belediye Başkanı Ekrem Eşkinat, "sorunun direkt muhatabı ilçe belediyesi değil ama ilçe belediyesi vatandaşları adına diğer kurumlardan taleplerini ortaya koymaya ve esenliklerini gözetmekle görevlidir" demiş.

Yeterli ve ciddi kontrol yapılmadığında tehlike musluktan akabiliyor.

Yeterli ve ciddi kontrol yapılmadığında, hayvan yemi katılmış çikolata, mazota bulanmış kuru üzüm, kemik külünden lahmacun, domuz kanı ile renklendirilmiş kaçak çay, at ve eşek etinden sucuklar çok güvendiğimiz güvenlik kulübelerinden rahatlıkla geçebilir, böylece kendi dünyamızı karartacak zehri kendi elimizle sofralarımıza taşıyabiliriz.

Tehlike evdeki musluktan akarsa vatandaşın yapacağı tek şey, evindeki mutfağın bir köşesine mini bir sağlık laboratuvarı kurmaktır.(!)

(2009 yılı verileri) Türkiye'de gıda güvenliğine uyulmaması nedeniyle 25 bin tifo, 28 bin dizanteri, 510 bin mide-bağırsak enfeksiyonu, 18 bin hepatit A, 12 bin Malta humması vakası rapor edilmiş. Gıda zehirlenmesi yüzünden 2001 yılındaki ölümlü vaka sayısı ise 324 olarak belirlenmiş.

Gıda Kontrol ve Gıda Güveliği hizmetlerinin temeli, "Koruyucu Hekimlik Hizmetleri"dir. Toplumun sağlıklı ve kaliteli gıdalarla beslenmesinin sağlanması ve sağlam kuşakların yetiştirilmesi için gıdaların üretimden tüketime kadar kontrol altında bulundurulması Devletin temel görevidir. Fakat halk sağlığı denince "tedavi hekimlik" olarak algılanmaktadır. Gıda kontrol hizmetleri, Tarım ve Köy işleri Bakanlığı'na kaydırılmış, Sağlık Bakanlığımız insanlarımızın sağlıklarını korumaktan ziyade insanların tedavi işleriyle ilgilenen bir bakanlık hâline gelmiştir. Türkiye'de sağlık hizmetlerinde "Tedavi Hekimlik" hizmetleri toplam sağlık hizmetlerinin % 50'sini, AB'de ise % 17'sini oluşturuyor. Bu hastalıkları önleyici hizmetlere ayrılması gereken kaynakların önemli bir kısmının tedaviye ayrıldığı anlamına gelir.

Aradaki aleyhimize fark, elimizdeki yetişmiş "gıda mühendisi" kadrolarının gıda kontrol hizmetlerinde istihdamı ile kolaylıkla sağlanabilir. Bu sadece bir iş ve istihdam sorununun çözümü değil, tehdit altında olan toplum sağlığını da güvenceye almakla ilgilidir.

Hepimiz mide fesadı olmadan, ne kadar erken kalkılırsa o kadar mesafe alınır


.

Hayatın defolu parçaları ve "Bütün Oğullarım"

15 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Son yazılarımda üniversite mezunu işsizlerimizin sorunları üzerine yoğunlaşmamın sebebini; çevremden, ailemden muhtemelen birkaç işsiz mühendis veya iktisatçıdan kaynaklandığını ima edenler oldu. Şu anda böyle bir durum yok ama asıl mesele, kendi ailemizde işsizler olmasa da işsiz durumda olan gençlerimiz için aynı hissiyat ve duyguları paylaşmaktır. Hangi sokak hangi şehir hangi mahalle olsa da kıyıda köşede kalmış bir işsiz mezunumuz için kederlenmemek o kişinin kalitesini tartışılır kılar. Sonuçta ne fark eder?

Hepsi bizim evladımız hepsi bizim kıymetimiz.

Kamyon kasalarının arkasına "Hayat Güzeldir" yazmakla kışlar bahar olmuyor, karanlığa lanet okumakla mumlar ışık vermiyor!..

Geçmişte çok daha farklı boyutta hayat mücadelesi veren bizim neslin tecrübeleri, gençleri anlamamızı kolaylaştırıyor. Ne de olsa damdan düşenin hâlinden damdan düşen anlar...

Kara lastik giyer, ikinci elden topladığımız ders kitaplarını çimento torbalarının kâğıtları ile ciltler, gaz lambası ışığında okur, yanık kokulu kaynatılmış süt tozundan süt içerdik. Sonunda düşe kalka, düşük omuzlarla üniversiteyi bitirip, sarı zarfa koyduğumuz diplomalarla Ankara Güven Park'ın müdavimlerinden olduk. İş için Ankara'nın taşını, gözlerimizin yaşını birkaç ay saydık. Kurumlara verdiğimiz dilekçelere verilen en beylik cevap "Evine git, ihtiyaç olursa biz ararız" biz de kendimize döner "Hangi eve?" derdik. Sonunda her birimizin kısmeti bir taraftan açıldı, işçi kadrosu ile başlayıp uzun bir iş hayatı yolculuğuna çıktık.

Hepimizin bir hikâyesi var, ama buna rağmen o yıllarda bugünkü gibi ölümcül bir rekabet yoktu.

Son bilgilere göre üniversite mezunu işsizlerimizin sayısı vasıfsız işsiz sayımızı zorluyor. Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre üniversite mezunu işsizlerin sayısı 54 bin kişi artarak 557 bine, istihdam edilenlerin sayısı da 338 bin artarak 4 milyon 831 bine çıktı. Bu sonuca göre yüksekokul ve fakülte mezunları arasında 2012'de yüzde 10,1 olan işsiz sayısı 2013'te 10,3'e çıkmış. Bu sorun sadece ailesinde işsiz olanları değil hepimizindir. 

Taşımak mecburiyetinde olduğumuz sosyal ve ahlaki sorumluluk bana ünlü oyun yazarı Arthur Miller'in toplum duyarsızlığını eleştirdiği "All My Sons/Bütün Oğullarım" eserindeki kurguyu yaşatıyor. Oyunun kahramanı kendisine ve ailesine bağlı, dar görüşlü bir insan olan Bay Keller İkinci Dünya Savaşı sırasında defolu savaş uçağı malzemelerini bilerek cepheye gönderdiği için pilotların ölümünden sorumlu tutulur. Savaşa giden oğlu Larry'den uzun zaman haber alınamaz ve bir süre sonra oğlunun yazdığı bir mektup ortaya çıkar. Oğlu öleceğini bildiği bir uçuşa çıkmakta ve sebebinin de babasının gönderdiği defolu malzemeler olduğunu yazmaktadır. Baba, mektup ortaya çıkınca her şeyi ailesi için yaptığını belirten bir konuşma yaptıktan sonra intihar eder...

Günümüzde hayat şartları ve toplum çok değişti bu bir gerçek ama birçoğumuz bu "hayatın defolu parçalarının" değişmesi gerçeğini kabul etmek istemiyoruz. Çoğu insan ve kurum gemisini kurtaran kaptan anlayışıyla kendi dünyasını kurtarma gayretinde. Ancak hiçbirimiz kendi gemimizde değiliz ve hepimiz tek bir gemideyiz ve defolu parçaları (vurdumduymazlık ve ilgisizlik) hep birlikte iyi olanla değiştirmeye mecburuz. Kamu kurumları, Yerel Yönetimler, Üniversiteler, STK'lar ve OSB'ler bu sorumluluğun merkezindedir. Gelecek yazılarımda bu tür kurumların kalkınmış ülkelerde istihdam sorununun çözümünde "Kurumlar arası eşleştirme" projelerini nasıl uyguladıklarını vurgulamak istiyorum.

Bir şeyin bütünü ele geçmezse, hepsini de kaçırmamalı...


.

Ağaçkakan pişmanlığı

19 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Temiz bir toplum(!) için fazla tövbekârız.

20 yaşındaki Özgecan Aslan'ın bindiği minibüsün şoförü tarafından tecavüze zorlanıp sonra kafası ezilip bıçaklanarak öldürülmesi gözlerimizin önünde cereyan eden, kötürümleşmiş aklın ve vicdanın sayısız trajedilerinden sadece biridir. Adına "galeyana gelmek" denilen masumiyet ayinleri sivri gagalı ağaçkakan kuşunun tövbesine benziyor. Ağaçkakan bütün gece boyu sızlayan çenesinin ızdırabından gözyaşı döküp sabah olunca kabuğunu delecek ağaç ararmış. Pişmanlık ve tel'in melaneti önlemeye bazen yetmez. Bu kaçıncı sadist saldırısı, bu onların sapkınlığına kurban giden kaçıncı Özgecan? Toplumun hay huy ile melaneti frenleme törenleri bunları durdurmaya yetmiyor.

İnsanlar neden ruh sağlığını, insanlığını, vicdanını terk ediyor? Hangi zehir onları bir başka insanı boğazlayarak kurban etmeye itiyor? Atalarından gelen değerleri neden bulaşıcı bir hastalık gibi yayılan narsisizm, sapkınlık ve enaniyette feda ettiriyor?

Genç nesil yalnızlaşıyor, aşırı bencil, zevkperest, öfke ve nefret kusan, sadece kendine bakan kaygı ve öfke dolu insanlar haline geliyorlar. İyi bir aile reisi, iyi bir arkadaş, hatırlı bir komşu, gayretli bir çalışan olmak yerine, tarzı kopuk bir film yıldızı, kolay servete kavuşmuş bir zengin olma rüyası evlerde başlıyor, medya ve TV onların bu saplantılarını besliyor. Görüntülü ve yazılı medyanın ciddi bir bölümü, şiddet ve cinselliği yaygınlaştırıyor. Elimizde olan, haysiyetimizi, adamlığımızı, insanlığımızı çalıp yerine, toplumsal sefalet ve çürümüşlüğü, şiddet ve sapkınlığı, hırs ve cinayeti koyuyorlar. İnsanın edep duygulularını yıkan, çeşitli kötülükleri cazip hale getiren bu hayvanlaştırıcı hipnoz gücü karşısında direnen ve ayakta kalana selam olsun.

Ne yüzümüz kaldı, ne yüzümüzü dönecek istikamet.

Dünyanın en zor işi insan yetiştirmektir. Bir insanın yetişmesinde birçok unsur içinde en önemlileri; aile, çevre, okul ve medyadır. Dünyadaki bütün ülkeler, kendi çocuklarının ve gençlerinin dürüst, çalışkan, güzel ahlaklı, başarılı, kültürlü, topluma faydalı, vatansever, eğitimli ve kendi öz değerlerine saygılı insanlar olarak yetişmesini ister. Bunun için çaba harcar. Bunu başaran ülkelerin, diğer sıkıntıları daha kolay ve daha çabuk çözülür. Çünkü her şeyin başı insandır. İnsanın iyi yetişmesi için yatırım yapanlar başarının ve medeniyetin zirvesine yükseldiler. Bir insanın yetişmesinde en önemli rolü üstlenen kurumların "değerler eğitimi" yerine "gangnam style" dansı yaptırmayı marifet sayması yetersizliklerini ortaya koyuyor. Bu durumda ebeveynler, çocuklarını, kötü arkadaşların, görüntülü ve yazılı medyanın zararlarından korumaları lazım. Çünkü kötülük, çok eğilimli bir derenin suyunun akıp gitme hızından da hızlı ve çabuk ulaşır, yayılır.

Her şeyi zıddı kırar. Kötü huyları iyi huylar yok eder ama iyi olanı beslemek onu güçlendirmek gerekir. Tek başına bir çocuğu yetiştirmek mümkün değildir. İyi bir çevreye gitmeli, iyi insanlarla komşuluk etmeli. Eğer çocuklar, işleri ve ahlakı iyi olan insanlarla arkadaşlık eder, ahlakı bozan çevreden korunursa güzel huylar onun tabiatı olur.

Doğru, iyi ve güzeli itibarsızlaştırıp, inanç ve değerleri rafa kaldırmak bir tercihtir. Her toplum tercihlerinin sonuçları ile yaşar. Herkes ne ekerse onu biçer. Bu iyi ile kötünün kavgası, insanlık tarihi kadar eski bir kavga. Toplum hangisini beslerse kavganın galibi o olacak.

Sizce toplum hangisini daha çok besliyor?

Biz hangisini besliyoruz?

.

Uzayıp giden o tren yolları

22 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

AK Parti'nin başarısı sır değil. İlk seçimlere girdiğinde millet Recep Tayyip Erdoğan ve ekibine baktığında şunu söyledi. "Bunlar bizim gibi, bunlar bize benziyor..." Varlık sebebi kurulu düzeni halkın lehine çevirmek olunca, ilk seçimlerde aldığı yüksek oyla iktidara gelen AK Parti, icraatları ile de milletin beklentilerine doğru cevaplar verince ikinci ve üçüncü dönemde siyasi hayatımızdaki çoğu siyasi partinin düşüp boğulduğu hendekleri kolaylıkla geçti. Şimdi dördüncü dönemine girerken ciddi başarılara imza atan TCDD genel müdürü Süleyman Karaman ile bürokratik başarı ve biraz da siyaset üstü, hayatı kucaklayan şeyler üzerine konuştuk.

Herkes bir iş için yaratılmıştır. "Yeter artık" dediğinizde zorluklar fırsata dönüşür. Süleyman Karaman'ın demiryollarındaki başarı hikâyesi de, köyü ile Kemah ilçesi arasındaki ulaşım zorluklarından beslenmiş. Hayatının dönüm noktası, Kemah ilçesinde ortaokula başlayınca köyü Alaçayır ile Kemah arasındaki gidip gelmelerinde ulaşım zorluklarını yaşadığı günlerde Kemah Trenlerine bakıp diyor ki: "Büyüyüp bir adam olduğumda bu tren yolunu köyümden geçireceğim..." Böyle söylemesinin yıllar sonra hepimizi hızlı tren, Marmaray gibi projelerle buluşturacağını kim tahmin edebilirdi.

Süleyman Karaman bürokratik başarının güçlü siyasetten beslendiğini, güven ortamını hisseden bürokratın koştuğunu, bazen büyük başarıların küçük detaylarda gizlendiğini vurgulayarak sizin de ilginizi çekecek yakın geçmişten bir hatırasını paylaştı. Bu tecrübe işlerinin iyi yürümediğinden şikâyet eden politikacı, bürokrat ve iş adamları için de mükemmel bir çözüm reçetesidir:

"Demir yollarındaki ilk yıllarımızda ciddi tren kazaları yaşamış ve araştırmalar sonucunda makinist kusurlarının önemli bir pay aldığını gördük. Bilinen tedbirlere ek olarak psikolojik uzman desteği için psikologlar getirerek kendilerinin makinistler ve aileleri ile görüşmesini talep ettik. İlk zamanlar yadırgansa da kısa süre sonra herkes severek kabul etti. Bu görüşmelerden yirmi kadar ortak sorun ortaya çıktı ve en baştaki tren üstü personel eşlerinin sefer tası yemekleri hazırlamaktaki yemek sorunuydu. Sorunu çözmek için dönemin Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım makinist eşlerine hitaben bir mektup yazarak yeni bir düzenleme başlattık..."

Müteakiben makinist eşleri adına Seval Önal Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım ve TCDD Genel Müdürü Süleyman Karaman'a bir mektup yazdı. Önal mektubunda ücretsiz yemekle ilgili yapılan düzenleme hakkındaki düşüncülerini paylaşarak, makinist eşlerinin zamanlarının büyük kısmını sürekli uzun yola giden eşlerine yemek hazırlayarak geçtiğini, trenlerde görev yapan eşlerinin sağlıklı beslenemediklerini belirterek ücretsiz yemek verilmesi ile ilgili emeklerinden dolayı sayın bakan ve genel müdüre teşekkür ediyordu.

Böylece demiryollarında sefer tası dönemi kapanırken makinist kusurundan kaynaklanan tren kazalarında yüzde elliyi aşan azalma oldu.

2002 Aralık ayından beri yürüttüğü TCDD Genel Müdürlüğü ve Yönetim Kurulu Başkanlığı görevinden siyasete girmek amacıyla ayrılarak AK Parti'den Erzincan aday adayı olan Süleyman Karaman'ın hayat yolculuğu şimdi farklı bir yolda. Ama sohbet uzadıkça gönlünün yıllarca ciddi emek ve değer kattığı "uzayıp giden o tren yolarında" yürüdüğünü hissettik. Yarım asır önce köyüne demiryolu döşemeyi hayal edip, deniz altından tünellerde ray döşeyen birinin raylarla tekrar buluşması hayal değildir.

"Bir beyaz mendilin sallanışını/Unutma o gece ağlayışını,

Silemem coşmuşum gözüm yaşını/Uzayıp giden o tren yolları..."

 

.

İİBF mezunu işsizler ve tüm işsizler

26 Şubat 2015 01:00

 

A -

A +

Prof. Dr. Şevket Tüylüoğlu "İİBF Mezunlarının Kadro Sorunları ve Çözümleri" başlıklı yazısında soruyor: "Diş Hekimliği Fakültesinden mezun olmayan birine kendinizin ve çocuğunuzun dişlerini teslim edebilir misiniz?" Eğer "Hayır" diyorsanız ciddi bir sorunumuz var. Bu sorun, İİBF mezunu işsizlerimizin ve tüm üniversite mezunu işsizlerimizin durumunu tartışmaya açmaktır. Karşılığını bulması umuduyla sütunumuzun hacmi ölçüsünde çözüme bir pencere açmaya çalışalım...

Ülkemizin çalışanlarının istihdamındaki dağılım, TÜİK istatistiklerinde 2013 yılı rakamlarına göre 25,5 milyonluk kayıtlı çalışanımızın yüzde 87'si olan 22,2 milyonu özel sektörde, yüzde 13'ü olan 3,3 milyonu da kamu sektöründe istihdam edilmektedir. (Ocak 2015 rakamları 3 milyon 263 bin 777 kişi kamu çalışanı) Bu durumda İİBF mezunları da bir yandan özel sektörde iş bulmaya çalışırken diğer yandan kamuda çalışma hakkını kullanma mücadelesi veriyor.

Zaten kamuda dar olan iş alanında Kamu Yönetimi, İş İdaresi, Bankacılık, Maliye Uzmanlığı konularında eğitim almamış ve uzak diğer fakülte mezunlarının başvuruda bulunması ile önleri iyice tıkanıyor. Yukarıdaki dişçi hikâyesi burada yerine oturuyor ve bu her iki taraf için de haksızlık. Uzmanlaşma, ehliyet ve liyakat nerede kalıyor?

Kamu alanındaki istihdamda diğer hendek ise, İİBF mezunundaki sayı ile açılan kadro sayısı arasındaki uçurumdur. 400 binlik talebe karşılık KPSS'ye göre atanan yıllık sadece yüzde 1 veya 2'lik kadronun yetersizliği ortadadır. Burada yapılması gereken asgari uygulama yüzde 10 ile başlayacak, işsiz mezunların sayısı ve ekonominin hazmetme kapasitesi ile barışık bir oranda kadro açılmasıdır. Hükümetle, Bakanlıklarla iletişime geçen, televizyon, yazılı basın ve sosyal medyada seslerini duyuran İİBF mezunlarının çözüm arayışları devam ededursun öte yandan her yeni üniversite açtığı İİBF ile mezun sayılarını şişirmektedir. Eğer bu fakülteleri açıp, öğrencileride mezun ediyorsak bunların iş bulma sorunlarının çözümünde de üniversite olarak paydaş olmak gerekir.

Üniversite-İş Dünyası eşleştirme programları maalesef en kullanılır çözüm yolu olmasına rağmen birkaç özel üniversite dışında hâlâ uygulanmıyor. İş arayan da, çalışacak yetkin eleman arayan da karanlıkta birbirini kovalıyor.

Ben Mezerich, facebook'un kuruluş hikâyesini anlatırken diyor ki:

"Biz son sınıf öğrencilerini davet ettikleri salonda herhâlde 200 kişi kadardık. Gözlerimizde parlayan tek şey, tek derdimiz bizi iş için seçecek olan siyah renkli, minik beyaz kuş desenli kravatlarından tanıdığımız, davetçi firma temsilcilerine kendimizi ispatlamaktı. Girdiğimiz sınavlar hiç mühim değildi, geleceğimizi asıl belirleyen onlarla tanışmaktı. Bu organizasyonu yapan bizi onlarla bir araya getiren Üniversitedeki PHOENİX-SK kulübüydü. Bu tür sekiz kulüp bünyesinde, nesiller boyu ülkenin liderlerini, politikacılarını, iş dünyasının devlerini yetiştiren, denetim altında ve onlara destek sağlayan kişileri barındırıyordu. Bu üniversite kulüplerden birine dâhil olmak öğrenciye anında kişilik, güvenli bir iş ve sosyal statü kazandırıyordu..."

Her üniversitemiz, iş dünyası, politikacı, iş adamı, sanayici, bürokrat çözüme katkı sağlayacak her kişi ve kurum ile bu öğrencileri, bu gençleri bir eşleştirme programı içinde bir araya getirmeli.

Stephan R. Cowey buna "Great work Great career" yani, "kariyer köyü kurmak" diyor.

Üniversiteler bu çığlıkları artık duymalı ve ekmeklerinin garantisinin öğrencileri olduğunu unutmamalı. Bu sıkıntının devamı halinde, bazı üniversiteleri işsiz mezun üretiyor diye etiketleyip "doğal seleksiyon" sonucu ileri yıllarda eğitim dünyasının dışına atacaktır...

Tek makaleye sığmayan bu konuya önümüzdeki günlerde de devam edeceğiz..

.

Sorunlar yürümekle çözülseydi…

1 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

Sorunları çözmenin kolay bir yolunu bulduk. Uzak Doğu, Orta Doğu, Latin Amerika ülkeleri hep bu yolu kullanır Avrupa'da pek kullanılmasa da. Fakirliği çözmenin, işsizlere iş bulmanın, tecavüzcüleri lanetlemenin, bağımlılığı yok etmenin, iş kazalarını önlemenin hatta deprem çadırı dağıtımını düzeltmenin, en pratik yoludur "yürümek"...

Eskiden "bırakın yürüsünler, yollar yürümekle aşınmaz" diyen siyasetçileri bile korkutmayan bu yol yine alıcı bulmaya başladı. Demokratik bir hak olarak algılanan yürüyüş bence, sorunun mağdurları eliyle sorunu çözmekle yükümlü aktörleri aklayan, toplumun gazını alma aparatından başka bir şey değil. Bugünlerde siyaset dışı alanlarda da farklı sebeplerle mağdur toplum kesimleri mağduriyetlerin, ifade için veya bir tehdide dikkat çekmek için yürüyor. Hâlbuki sabah baş ağrısı ile uyanmak gibi aynı dertle yüz yüze geliyoruz.

Önceki gün bağımlılıkla mücadele eylem planı içinde harekete geçen Adana/Yüreğir Belediyesi bağımlılıkla mücadeleye destek için sessiz bir yürüyüş gerçekleştirdi. Öğrenciler ve vatandaşlar da ocak batıran uyuşturucu madde kullanımının önlenmesi için yürümüş.

Bence biz hâlâ bu tehlikenin çapını kavramış değiliz.

ABD Rowan Üniversitesinden Prof. Dr. Andres Pumariega, geçtiğimiz yıl İstanbul'da gençler arasında uyuşturucu kullanımı ile ilgili yaptığı 2011-2012 yıllarını kapsayan bir araştırmanın sonuçlarını açıklamıştı. İstanbul'da 39 ilçede 154 lisede çoğunluğu lise öğrencisi 32 bin öğrenciyi kapsayan araştırmada her 100 öğrenciden 45'i sigara, 32'si alkol, 9'u ise uyuşturucu kullanıyor. Özetle "Türkiye'deki kullanım oranları ABD ve Avrupa ülkelerine göre geride ama madde bağımlılığı konusunda ciddi artış var. Aile içi iletişim güçlendirilmeli, Sağlık ve Milli Eğitim Bakanlığı ciddi projeler üretmeli. Tedbirlerinizi bir an önce alın, yoksa kentleşen dünyada durumunuz Batı ülkelerinden farklı olmaz" diyen Prof. Dr. Andres Pumariega'nın tavsiyeleri içinde, aralarında şöhretli isimlerin de katıldığı kalabalık yürüyüşler yoktur.

Kötüyü lanetlemenin onu yok ettiğini hiç kimse yazmadı ama iyi olanın tekrarlandığında bunun insanların karakteri haline geldiğini herkes biliyor. Psikolojik analizin temeli iyi olan üzerine odaklanmaktır. Eğer bu tür yürüyüşler çocuklarımızın ve gençlerimizin daha ilk yıllarında eğitimlerinin yeterli ahlak ve dînî terbiye ile güçlendirilmesi için kamuoyu desteği verilmesi adına yapılsa daha güçlü bir mesaj olur. Çünkü içinde bulunduğumuz dünya alkol veya uyuşturucu kullanımını meşrulaştıran ve teşvik eden bir dünyadır. Çocukların ve gençlerin bedeninden önce zihnini uyuşturucudan kurtarmalıdır.

Kötü bir alışkanlıktan kurtulmanın en etkili yolu ona hiç bulaşmamak olmakla birlikte dînî terbiyenin, uyuşturucu salgını ve bütün salgınlar karşısında güçlü bir savunma sistemi olduğunu söylüyor Yazar David Wilkerson ve dînî telkin ve terbiye ile kaşarlanmış bağımlılarla bile nasıl baş ettiğini anlatıyor. Albuquerque/New Mexico'da bulunan tedavi merkezindeki çalışma sonuçlarını şöyle özetliyor.

"Küçük hırsızlar, katiller, uyuşturucu bağımlıları birçok insan tek ortak noktaları uyuşturucu alışkanlıkları ve kurtulma istekleriydi. Burada kullanılan tek tedavi dînî telkinlerdir. Bağımlılar kriz sancılarından hiçbirini çekmezken, herhangi bir ilaç da kullanmıyorlar. İyileştirme oranı ise %85'in üstünde."

Acaba diyorum, tecrübe edilmiş eğitim usullerini arkaya atıp bizi meydanlara çağıran bu "yürümenin" bizim fark edemediğimiz bir cazibesi mi var?


.

Kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgârına

8 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

Bir bilge, kendi türleriyle uçmayı reddeden biri karga biri leylek iki kuşa rastlar. Bu iki kuşun nasıl olup da kendi aileleri ile uçmak istemediklerini merak eder. Yaklaşır ve merakla kuşları inceler. Her ikisinin de topal olduğunu fark edince anlar ki, kendi çevreleri yanında tutunamayanlar birlikte uçar, birlikte kaçar ve birlikte yaşarlar. Onları birbirlerine yakın tutan, sahip oldukları değil sahip olmadıklarıdır...

Kendisini toplum dışına atan veya atılan insanları bir araya getiren ayaklarının değil duygularının, değerlerinin topal olmasıdır. İncinmiş insanlar toplumdan kopup ortak değer geliştiremeyince kendilerine yeni bir dünya kurmak isterler. Güçlü aile ve toplumlar, ruhu sakat insan üretmez, yaptıkları duygusal ve manevi yatırımlar onların ileri yaşlardaki güvencesidir.

Yalnızlığın öldürdüğünü biliyoruz.

Güçlü aile, dost ve arkadaş mahrumiyeti bildiğimiz şiddet, cinayet, hırsızlık, tecavüz yolsuzluk ve çürümenin kaynağıdır. Eğer iki nesil önce toplumu sekülerizmin putlarına kurban vermeden önce bir Anadolu kasabasında yaşıyor olsaydık güçlü toplum ve aileyi yakından tanırdık. Fransız gezgin A.Brayer "Neuf annees â Constantinople" isimli eserinde Osmanlı'daki güçlü, birbirine kenetli aile yapısı hakkında şunları yazıyor:

"Çeşme sularının verdiği bir set üstündeki köşelerin hanımlar tarafından işgal edilmiş olduğu görülür. Bunların içindeki genç annenin en küçük yavrusunu zarif bir mahcubiyet içinde okşadığı ve daha büyük çocuklarına bakmak vazifesini de kendi annesine bıraktığı görülür. Bu çocuklar arasında gürültülü oyunlardan, hızlı koşmacalardan, çığlıklardan, itişip kakışmalardan ve hele küfürlerle, tokat ve yumruk darbelerinden eser bile görülmez. Bunlar İslam terbiyesi ile ıslah edilmiş olduklarından o kadar sakin eğlenirler ki sesleri bile güç duyulur. Büyük anneleri menkıbeler anlatır, hayat tecrübelerini öğretir, atasözleri ile bitirdiği hikâyeler hafiften nida gibi dinlenir. Osmanlı'da çocuklar yetişip olgunluk çağına geldikleri zaman ana ve babalarının yanlarında bulunmakla iftihar ederler. Oysa başka memleketlerde çok defa çocuklar olgunluk çağına girer girmez anaları ve babalarından ayrılmakta, mali menfaat yüzünden çekişip münakaşa etmekte, hatta bazen kendileri refah içinde yaşadıkları halde onları sefil bir hayat içinde bırakmakta ve o zavallılara karşı âdeta yabancılaşmaktadırlar..."

Sağlığın, huzurun temel belirleyicisi sosyal çevre ve bu çevreyle kurulan "aidiyet duygusu"dur. İyi bir "sosyal çevre" ve güçlü moral değerler, bedensel, ruhsal, sosyal ve moral bakımından insanı besler. İnsana kendini kötü hissettiren duyguların başında yalnızlık duygusu var. Yalnızlık duygusunun panzehiri ise sosyal bağlar ve güçlü bir maneviyattır. Bunun için sosyal çevremizle iyi ilişkiler kurmaya, inanç dünyanızı zenginleştirip "aidiyet duygusu"nu sağlamlaştırmak gereklidir.

Mevlana hazretleri diyor ki: 

"Kim olursa olsun, yol dostlarıyla (aile, akraba, iş ve sosyal çevre) buluşmayı, onların halini sormayı, hatırlarını ele almayı lâzım bil. Hatta düşmanın bile olsa yine ihsan iyidir. Çünkü ihsan yüzünden düşman bile adama dost olur. Dost olmasa bile hiç olmazsa kini azalır. Çünkü ihsanda bulunmak, kine merhemdir. Bir dost bulamazsan, taştan bir dost yont, onu sev..."

Eğer içinde yaşadığımız toplum, aile ve akraba, arkadaş ve dost çevresi ile ilişkiler iyi değilse bir süre sonra aidiyet duygusu parçalanır, artan öfke ve yalnızlık kara bir delik gibi insanı yutar. Bugün şiddet, intihar, tecavüz, uyuşturucu batağında ziyan olanlar bu kara delik tarafından yutulanlardır. Eğer servetleri büyütmek kadar insan kazanma derdimiz olsaydı çoğu gencimiz savrulup gitmezdi.

.

İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın...

12 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

Doktor, mühendis, ev hanımı veya politikacı, hayatta ne iş yaparsanız yapın, hepimiz satış işindeyiz ama bilgi ve alın terini satma işinde eğitimini alanların, kaynak harcayıp dirsek çürütenlerin her zaman bir adım önde ve daha avantajlı olmaları gerektiğini düşünürüm. Bilinen bir şey olsa da işsiz İİBF mezunlarının durumu tekrarı gerekli kılıyor. Ne de olsa ben de İşletme Fakültesi mezunuyum yani bilinen yeni adıyla İİBF. Türk Şeker Şirketinden başlayarak kısa da olsa meslekte emek sarf ettim ama hayatın rotası farklı bir yöne döndü ve uzun yıllardır mutfağından başlayarak gazetecilik mesleğinin içindeyim. İdari ve İktisadi Bilimler hayatın hemen tüm alanlarında geçerli bir disiplindir. İş dünyasının hemen tüm alanlarında, Kamu Yönetimi, Bankacılık, Sigortacılık, Mali Disiplinler, Mali Müşavirlik ve Danışmanlık, Gümrük ve Ticaret, Girişimcilik, İş ve SGK Uzmanlığı ve daha bir sürü alanda geçerli. Ne var ki son zamanlarda giderek artan üniversite mezunu işsizliğin gündeme gelmesi ile işsiz meslektaşlarımla daha yakın olma imkânım oldu. Ne var ki yakınlık acıyı büyütüyor ve 400 bin işsiz İİBF'liden gelen sayısız "tweet" insanın yüreğine ok gibi saplanıyor.

Tweetleri toplayıp özetlediğimizde tüm talepleri "Torpil değil alın teri karşılığımızı istiyoruz, 2015-1 KPSS tercihlerinde 40 bin kadro verilmesi, atamaların merkezî sistemle yapılması, mülakat sisteminin kaldırılarak merkezî atamadan vazgeçen kurumların tekrar merkezî sisteme geri dönmesi" olarak özetlenebilir...

Sorunun kaynağı nedir? YÖK ve üniversite senatoları bu fakülteleri açarken mezun olan öğrencilerin istihdam edilme imkânlarını, özel ve kamu iş yerlerinin istihdamı hazmetme kapasitesini de düşünmelidir. Bunun planlanmadığı gibi kötümser bir bakış açısına sahip değiliz ama bazen değişim ve büyüme öylesine hızlı olur ki planlar geçersiz olmakta çoğu zaman güncelleşmek zorunda kalmaktadır. Ayrıca, kamu alanlarındaki istihdamda farklı meslek gruplarının İİBF mezunlarına alternatif olarak değerlendirilmesi de İİBF mezunlarının alanını daraltmaktadır. Sonuçta 400 bin gibi iş arayan, kadro bekleyen bir genç kütle ile karşı karşıyayız. Bu ciddi bir sorundur.

Yaklaşan seçimler öncesi medyada gündemin sürekli politik alanlara evirilmesi bizi bu soruna çözüm arama sorumluluğundan kurtaramaz. Eğer ülkenin düşünen insanları her derde deva yazılarında, TV oturumlarında, konferanslarında, panel ve sempozyumlarında kalemlerinin ve kameralarının yönünü biraz da bu tarafa çevirseler bu zorluktan fırsat çıkarabilirler.

Anadolu'da ciddi bir kalkınma açlığı var. Son yıllardaki, kırsal kalkınma projeleri, Avrupa Birliği Hibe programları, SODES projeleri, KUDAKA projeleri ile yatırım ve sermayenin nefes bile almanın zorlaştığı büyük kentler ve sanayi bölgelerinden Anadolu'ya transferi için çırpınıyor. Yetişmiş ve yetkin insan gücü ihtiyacı bu bölgede ham madde ve malzeme sıkıntısından daha fazladır. Ciddi bir planlama ile İİBF'lilerin önemli bir kısmı bu kalkınma hamlesinin paydaşı yapılabilir.

"Sorunlarınızı çözmek mi istiyorsunuz o zaman onlarla yüzleşin, korkmayın" diyen Jack Walsh'a katılıyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse, eğer alttakilere uzanıp daha az talihli olanlara yardım etmezseniz bir gün sayıları o kadar artar ki, onlar uzanıp sizi aşağı çekerler. Son olarak verimlilik hesabı yapanlara şu söylenebilir;

İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın...

 


.

Peynirimi kim kaptı?

15 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

"Peynirimi Kim Kaptı?" Dr. Spencer Johnson'un naklettiği ünlü hikâyedir. İçi boşaltılmış şirketlerin hikâyesi olmakla berber bildiğimiz memleketin içini boşaltma hikâyesini de hatırlatıyor.  

Spencer'in hikâyesindeki karakterler iki fare ve iki insan, bir dolambaç içinde yaşıyorlar ve tek görevleri var, kilerdeki peynir istasyonlarını bulup, peynirleri tüketmek. Bu vesayetçi fareler her sabah eşofmanlarını ve ayakkabılarını giyip dolambaç içinde koşarak buldukları hazır Peynirle besleniyorlar. İstasyonundaki peynir o kadar çok ki ayakkabılarını ve eşofmanlarını bir kenara atıp, istasyona taşınıp, orada yaşamaya başlıyorlar.

Ev sahibi durumu fark edinceye kadar herkes çok mutlu...
Fareler, bir sabah kalktıklarında peynirin tükenmiş olduğunu görüyorlar. Aslında hikâyenin bizimle ilgili versiyonunda ev sahibi durumu fark etmiş ve peynirleri korumaya almıştır. Fareler tekrar ayakkabılarını giyip yeni peynir aramaya girişirken, insanlarsa peynirlerini birinin aldığını fark edip duvar delip, yer kazıyorlar. Bir süre sonra peyniri bulamayınca da onu birinin aldığını ve eninde sonunda getireceğini düşünüp beklemeye başlıyorlar. Umutları alıştıkları düzenin tekrar geri gelmesidir. Fakat ev sahibi şapkayı alıp gitmeyince bildikleri eski usullerle harekete geçiyorlar. Oysa olayın esası, ev sahibinin durumu fark edip malına sahip çıkması, aktörlerin her birinin doğal ve toplumsal rollerine geri dönmelerinden ibarettir. Bizim hikâyemiz ise tam burada başlıyor.

Bizim ülke labirentlerindeki bizim fareler de, bir sabah kalktıklarında peynirin tükenmiş olduğunu görüyorlar. Ev sahibi durumu fark etmiş ve Peynir deposunu sağlama almıştır. Son 11 yılda Türkiye'nin faizlerinin yüzde 45'ten, yüzde 13'e düşmesiyle kazanılan 642 milyar, farelerin (faiz lobisinin) cebine girmeyince rahatsız olup, çılgına dönüyorlar.

Bu durumu daha önceki ev sahipleri Menderes ve Özal zamanında da yaşayan fareler hemen bildikleri planı uygulamaya koyarlar.

Bu plan her zaman işe yaramıştır.

Kamuoyunu yolsuzluk iddiaları, irtica yaygaraları ve sokak hareketleri ile oyalarken döviz ve borsa üzerinden vurgun yapmak!

Bir defasında Çankaya Köşkü'ndeki Milli Güvenlik Kurulu'nun 19 Şubat 2001 tarihindeki toplantısında, Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer, Başbakan Bülent Ecevit'e anayasa kitapçığı fırlatır. Başbakan Bülent Ecevit, yaşanan tartışma sonunda toplantıyı terk eder ve tartışmayı 'Bu bir devlet krizidir' açıklamasıyla izah edince büyük bir ekonomik kriz dalgası başlatır.

Dramatik olan Ecevit daha açıklama yapmadan farelerin krizden haberdar olmasıdır.

Borsa çöker, döviz fırlar, Türkiye dalgalı kura geçer. Ancak Merkez Bankası'nın dalgalı kura geçilmeden önce 4 bankaya eski kurdan 5 milyar dolar civarında döviz verdiği belirlenir.

Ancak Ecevit'in bu açıklamasından hemen sonra olayın bir devlet krizinden çok Türkiye tarihinin en büyük ekonomik soygunu olduğu ve faiz lobilerinin önceden piyasadan döviz topladıkları ortaya çıkar. 

O dönemde kimlerin, hangi kurdan ne kadar döviz topladığını kamuoyu hiç öğrenemez. 

Dolarları yani PEYNİRLERİ kimin kaptığı sır (!)olarak kalır.

Hikâyenin bugün ÜLKEMDEKİ versiyonunda değişen bir şey yok.

Depoyu sağlama almanın yolu, kendi tarafınızdan, evin içinden karşı tarafa hizmet etmeye ikna edilmiş paralel fareler olup olmadığını tespit etmektir.

İçerideki zarar vermezse dışarıdaki düşman zarar veremez.

.

Halat kopunca ne olur?

26 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

Halat kopunca ne olacağı, halatın sahibine göre değişir.

İzmit Körfez geçişi asma köprüsünde cumartesi günü "Catwalk" olarak bilinen halatın kopmasından kendisini sorumlu tutan Japon mühendis Kishi Ryoichi intihar etti. Cesedi Yalova'nın Altınova ilçesindeki mezarlık girişinde bulunan mühendisin intiharından önce yazdığı notta halatın kopmasından kendisini sorumlu tutarak hayatına son verdiği belirtiliyor.

Bu tür, tabii eğer varsa kabahatli olmak ve kabahatin toplumca bilinir hâle gelmesinden duyulan utancı bir nevi intihar "harakiri" ederek cezalandırmalara Japonlarda sıkça rastlanır. Çalışma ahlakı ve kültüründe nasıl bir terbiye ve eğitim onlara böylesine ağır bir sorumluluk yüklemektedir?

1995 yılında Japonya'da KOBE şehrini yerle bir eden Osaka ve Kyoto'da ciddi kayıplara yol açan depremi yaşayan Ahmet Yağcı isimli vatandaşımız şunları anlatmıştı: "Japonya'da eğitim anaokulunda başlıyor ve çocuklara küçük yaşta sorumluluk duygusu aşılanıyor. Mühendis olmak isteyen çocuğa -senin hatan yüzünden insanlar ölebilir- duygusu veriliyor ve çocuklar sorumluluk sahibi olarak yetiştiriliyor. Japonya'nın en ünlü atasözüdür: Üç yaşa kadar olan terbiye yüz yaşa kadar gider... Ülke liderleri sorumluluk sahibi, KOBE depreminden sonra belediye başkanı -neden bu yolları daha geniş yapmadım- suçluluğu ile intihar etmiştir. Japon insanı çok onurludur ve Japonya'da insana çok fazla değer verilir. Orada her şeyden önce insanlık ve insana verilen değer var..."

Japonya, çok küçük miktarda doğal kaynaklara sahip olmasına rağmen dünyadaki en büyük miktarda alacaklı, en büyük on bankasına sahip, dünyada zirvede yer alan on kuruluştan sekizine sahip bu ulus evlerinde ve okullarında çocuklarına kendi değerlerini, insana ve insanlığa verilen değeri öğretiyor.

Ben aslında yakın zamanda Mecidiyeköy'de inşaatı devam eden 36 katlı binanın 32. katından zemine çakılan asansöründe 10 işçinin hayatını kaybetmesi ile sonuçlanan kaza ile ilgili soruşturmanın akıbetini ya da geçtiğimiz mayıs ayında Manisa'nın SOMA ilçesinde 301 işçinin ölümüyle sonuçlanan facia üzerine kimlerin sorumluluk üstlenmesi gerektiğini yazacaktım. Ama 1995 KOBE depremi konu olunca örtüşmesi nedeniyle 1992 Erzincan depremi üzerinden meramımı anlatayım. Nasıl olsa kafa aynı olunca ha maden faciası, ha asansör kazası ha deprem değişen bir şey yok; hepsi aynı yola çıkıyor...

Hasarlı yapılarda onarım ve takviye sonrası yapıda olan değişikliği (güvenirliliği) ölçmenin yolu periyot ölçümüdür. Yani bu da bir tür "güvenlik halatı" gibidir. Erzincan'da 1983 Kasım ayında meydana gelen 5,3'lük deprem sonrası yapıların periyotları Deprem Araştırma Dairesince ölçülmüştü. 1983 depreminden sonra çoğu kamuya ait binalarda yüzde 33 kadar periyot artışı olduğu bunun rijitlikte yüzde 70 kadar bir azalmaya karşılık olabileceği ifade edilmiştir. Rijitlik bir yapının yükler, darbeler karşısında ayakta kalabilme yeteneğidir.

Müteakiben 1992 depremi vuku bulmuş ve bu binalarda 653 kişi enkaz altında hayatını kaybetmiştir. Soru şu: Ayakta kalma gücünü yüzde 70 kaybetmiş bir binada oturmak ister misiniz ve bu binalarda oturulmasına müsaade eder misiniz?

Sonuç halat kopunca yani yer sallanınca bir nevi 653 kişinin faili meçhule kurban gitmesidir.

Yukarıdaki soruya gelince, bizde halat koparsa olayla ilgili soruşturmalar devam ederken akıl veren çok olur, hepsi o kadar...

.

Koşanlar, yatanlar ve bir ampul hikâyesi…

29 Mart 2015 01:00

 

A -

A +

Öğrencilerini daha ileri taşımak için mevcut şartlardan fazla bir şeyler yapmak gereğini fark eden değerli bir milli eğitim müdürünün teşviki ile bütün yıl boyu fedakârlıklarla yürütmeye çalıştıkları "Kariyer zirvesi" toplantıları çerçevesinde geçtiğimiz hafta Anadolu'nun taşrasında öğrenci ve veliler ile birkaç kez bir araya geldik. Yapmaya çalıştığımız, başarılı hayat tecrübelerini öğrenci ve aileleri ile paylaşarak onları cesaretlendirmek ve heveslerini artırmak.

Ancak il merkezinden taşraya doğru gittikçe sosyal bağların çözülüp nasıl tuz buz olduğunu görünce öğrenci, öğretmen ve velilerin sorgulayan bakışları altında ezilip ne söyleyeceğimizi de unutur hale geliyoruz. Burada okulların fiziki durumunun yetersizliğini öğretmen kıtlığını söylemiyorum; burada sıkıntı yok. Kırsalın ağır şartları öğrencilerin ve velilerin ruhuna sinmiş. Kendileri ve aileleri bu "gel-git"ten ibaret eğitimin geleceklerini inşa edeceğine dair inatları yok. Oysa ağır rekabet şartları bunu gerektiriyor. Çocuklar için gelecek okyanusun karşı kıyısı gibi. Kendileri için arzu edip sevdikleri bir mesleği hayal etmeleri için ne kadar ısrar etsem de üst seviye bir mesleği hayal ederken zorlandılar. Doktor ya da mühendis olmak istiyorlar ama meslek sahipleri ile temasları, dış dünya ile bağları, çoğunun sosyal ve spor kulüpleri yok.

Mağduriyetleri öğrencileri ile paylaşan öğretmenler, çocuklarını rekabet edebilir bilgi seviyesine çekmek için ciddi fedakârlık içindeler. İlçe veya beldede ikamet sıkıntısını aşmak için taşımalı sisteme onlar da aynen uyuyorlar. Kendi geldikleri ağır şartların fotokopisi olan öğrencileri daha ileri taşımak için ter döküyorlar. Ama öğretmeni aşan bu sıkıntılarla mücadelelerinde yalnızlığa itilmişler. Devletin sosyal gücü şehrin kenar mahallelerinde bitiyor. Çocuklar, ailelerinin yoksulluk, ağır çalışma şartları içinde sıkışıp kalıyor. Sosyal sorumluluk alması gereken kurum ve sivil toplum kuruluşları onlara uzanmıyor. Çoğu öğretmen öğrencilerinin dış dünya ile mukayese yapıp durumu fark etmeleri için rehber öğretmene bazen de psikolog desteğine ihtiyaç duyulduğunu ifade ediyor.

Ev, ahır, pancar tarlası ve Gıslaved lastikten ibaret bir dünyanın çocuklarını, büyük şehrin paralı kolejlerinin imkânları ile yarıştırmak bana göre mümkündür. Eğer hizmeti il merkezinden ibaret sananlar genç öğretmen dostlara destek olursa.

İlçe merkezinden uzak bir okuldaki öğretmenin kapısı çalınır, öğretmenler günü dolayısıyla bir öğrencisi gazete parçasına sardığı hediyeyi verir. Öğretmen küçük paketi açınca içinden bir ampul çıkar. "Teşekkür ederim, annenin haberi var mı?" diye sorar. Öğrenci de "Evet" der ve mutlu olarak ayrılır. Sonra öğretmen dikkatli bakınca ampulün geçmiş olduğunu fark eder.

Eğitim kelimesinin kökü "educe"dir ve içeride olan enerjiyi, potansiyeli dışarı çıkarmak demektir. Eğitim hayat boyu süren sadece okul sıraları ve öğretmenle ile sınırlı olmayan bir süreçtir. Çocuklarımıza fizik, matematik, tarih ve farklı disiplinleri veriyoruz ama en önemli şeyi ihmal ediyoruz. O da hayallerini UMUTLARINI kurgulamayı ve gelecekleri için bir yol haritası inşa etmeyi öğretmek ve özgüvenlerini geliştirip hayatta kendilerini konumlandırma becerisini geliştirmelerine yardımcı olmaktır. Onların bilgi ve kabiliyetlerinin saklı kalması, çürüyüp gitmesine sebep olmakta, bu da işsizlik, tatminsizlik ve hayata küskünlük olarak bize geri dönmektedir.

Umut her zaman geleceğe ışık tutan bir ampuldür ama eğer yanarsa...

 

 

Kimse keyfinin kaçmasını istemiyor…

2 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Erzurum'un, Erzincan'ın, Van'ın en çok ihtiyaç duyduğu husus ilin gelişmesine yön verecek ve görevdaşlık oluşturacak, moral ve isteklendirmeyi yükseltecek sektörler arası iş birliği ve diyalogdur. Bu ortaklık, refahı yükseltirken iç barışı da besler. Paylaşım, kentlerin kalkınmasındaki en önemli halkayı işaret etmektedir. Kent problemi denince hemen akla gelenler, ikamet, iş sahibi olmak kentin ortak değerleri olan doğa ve kültüründen zenginliklerinden faydalanmak, yeni iş sahaları kurmak, güvenliğin sağlanması, eğitimde fırsat eşitliği, sağlık hizmetler sayılabilir.

Yaşanabilir kent sıralamasında da bu ihtiyaçları yeterince sağlayan kentler sıralamada kendilerine yukarılarda yer bulur.

Şehirlerimizin problemlerinin çözümünün en önemli şartı kent sahiplerinin ortaya çıkmasıdır. Burada temel sorun kentin gerçek sahiplerinin kim olduğu, kent sahipliğini üstlenen kurumlar arası iş birliği olmamasıdır.

Bunun önündeki engel nedir?

İş birliğinin önündeki engeller, fikir ve tecrübe sahiplerinin, akademisyenlerin bilgiyi ekonomik faydaya dönüştürmeye soğuk bakması, ortak proje kültürünün yeterince yerleşmemesi, üniversite katkısının sanayiciler tarafından yeterince fark edilememesi olarak ifade eder. Peki, neden bu engelleri aşamıyoruz? Çünkü hiçbir mekanizma bunları zorlamıyor, kimse de keyfinin kaçmasını istemiyor.

Mübalağa yaparak söylüyorum, öyle bir psikoloji içindeyiz ki kurumların hayata katılımını ve katkısını dağıttıkları aşure çanağının sayısı ile ölçer durumdayız. Kurumların bilgi paylaşımı olarak kullanmaları gereken salon ve amfiler örümcek bağlarsa şaşmam.

TEB'in geçtiğimiz yıl düzenlediği "gelecek stratejileri konferansı"nın uygulama sonuçları tebliğinde de "başarılması gerekenler" içinde ilk sırayı "Kurumlar arası uyum-iş birliği ve yönetim" ilk sırayı almıştı. Sonuç tebliğinde, "Şehirlerimizde karar alıcılarının (kamu-sanayi kuruluşları-yatırımcı-üniversite vs.) ortak görüşlerde buluşmaması ve bu görüşlere bağlı olarak planlar yapılmayışı, gelişimini engellemektedir. İllerin çoğunluğunda görülen bu sorun ancak karşılıklı iyi niyetle ve kamu otoritesinin öncülüğünde gerçekleşebilir. Bu nedenle il kamu otoritesinin tarafları bir araya getirerek iş birliği ortamını geliştirmesi gereklidir. Sonrasında ise sürekli takip ve koordinasyon ile iş birliği aşamalarının gelişi izlenmeli, gerekli noktalarda destek olmalıdır" denilmektedir.

İş birliği her kurumun kendi yeteneğini fark etmesi ile mümkün. Her kurum kendi sonuçları ile yüzleşmeli. APG denilen performans ölçümleri bunun için ihdas edildi. "Vatandaş memnuniyeti" anketi, göstermelik şikâyet kutularını çöpe gönderecek ve belki ilk defa kurumların hizmet gücünü görücüye çıkaracak.

Benim kanaatim: "Eğer hayatımızda bir değişiklik yapmak istiyorsak sayılarla yüzleşmeliyiz. Sonuçlardan memnun değilsek değiştirmemiz gereken şeyleri değiştirmemiz şarttır. Başka yere gitmenize gerek yok. Hatalarımızı düzeltmek için, yapmamız gereken değişiklikler için gereken dersleri almaktır."

Eskiden beri yapılan il koordinasyon kurulu toplantıları bir bakıma kurumların yıl hedeflerini hesabi ve fiziki olarak ne kadar gerçekleştirdikleri ile ilgili bir yüzleşmeydi

Periyodik aylık-üç aylık zamanlarda bu toplantılara (İl koordinasyon kurulu toplantılarına) ÜNİVERSİTE-TSO-MÜSİAD ve OSB'nin de katılımı bir yol haritası olabilir. Hepsi aynı platformda toplandığında bir iş birliği kurma istek, ihtiyaç ve heyecanı duyabilir, aynı dili konuşmaya başlarlar.

Kurumlar arası paylaşım ihmal edilerek, buzdolabına koyarak kimse, hiçbir kurum bir yere varamaz.

.

Vakayı âdiye

5 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

İstanbul Çağlayan Adliyesinde Savcı Mehmet Kiraz'ın avukat kılığında adliyeye giren terör örgütü DHKP-C militanlarınca şehit edilmesinin ardından Başsavcılık tarafından avukatların aranması talimatına rağmen aranmadan içeri girmek isteyen bir grup avukat ile güvenlik güçleri arasında arbede yaşanmış. İtiş kakış sırasında ezilme tehlikesi atlatan İstanbul Barosu Başkanı Ümit Kocasakal da "Bunun hesabı mutlaka sorulacak" diye tepki göstermiş.

Olay günü sabahının sorusu, terör örgütü DHKP-C militanlarının Savcı Mehmet Kiraz'ın adliyedeki makam odasına kadar silahlarıyla nasıl girdikleriydi. Nasıl, diye soranlara verilecek cevap basit. 12.30'da savcıyı rehin alan ve 12.36'da eylemlerini sosyal medya üzerinden kamuoyuna duyuran teröristlerin kısa süre sonra yayınlanan güvenlik kamerası kayıtlarından, Adliye binasına sırtlarında çanta, ellerinde cübbe ile elini kolunu sallayarak güvenliği geçip koridorlarda dolaştıklarını cümle âlem öğrendi. Sahte kimlik kartları ve bir cübbe güvenliği sıfırlamalarına yetmişti.

Bu ülkede her kontrol kapısından, toplu mekânlara, hava meydanlarına, uçaklara, adliye binalarına ve tüm kamu binalarına elini kolunu sallayarak, üzerlerini aratmayarak geçmeyi, polisle itiş kakış yapmayı, hostes tartaklamayı kendinde hak olarak gören ve marifet zanneden imtiyazlı bir kesim var. Üstelik bunun kendileri için öylesine bir hakkı müktesep olduğuna inanmışlar ki eşkıyalığı engellemek adına çıkarılan hiç bir yasa da, talimat da akan kan da onları bağlamıyor. Bunu bir itibar kaybı zannediyorlar erkekliklerine yediremiyorlar. Son olayda da, kendilerini taklit ederek bir meslektaşlarının alçakça kanının yere akıtılmasını meslekleri üzerinden bir istismar ve itibar kaybı görmüyorlar, benzer olayların yaşanmaması için tedbir kovalamıyorlar ama gelecekteki muhtemel eşkıyalıkların önünü kesecek uygulamaları engellemek için itibarlarını korumak adına kendilerini yerlere atıyorlar.

Pes doğrusu bu kadarına!..

Savcı Mehmet Kiraz'ın şehit edilmesinin ardından gündeme gelen güvenlik tedbirlerinin iyileştirilmesi adına Adliyelere girişte avukatların aranmasına ilişkin olarak alınan tedbirlerin avukatlara yönelik olmayıp avukatlık kisvesi altında teröre yönelenler için olduğunu söyleyen Başbakan Ahmet Davutoğlu "Bu olay yaşanmamış gibi davranamayız, artık herkesin bunu anlayışla karşılaması ve sorumlu davranması lazım. Bunun gereğini yapmak konusunda kesinlikle kararlayız" demişti.

Bu kararlılık sadece adliye ve benzer kamu binaları ile de sınırlı kalmamalı. Haber arşivlerimiz kendisini, savcı, polis, hâkim, milletvekili ve nice meslek sahibi olarak tanıtanların yaptıkları ve yaktıkları ile doludur. Daha önceki gün Antalya Emniyet Müdürlüğü ekipleri yurt dışında çalışan özellikle yaşlı insanlara musallat olup kendilerini polis, savcı olarak tanıtıp baskı altına alan ve bu yolla paralarını Türkiye'ye yönlendirip Antalya'da çeken üç kişiyi yaptığı operasyonla yakaladı. Gurbetçileri, savcı, polis kisvesi altında "terör örgütü ile bağlantınız var" diyerek korkutan şahıslar bu yolla 70 bin euro'luk vurgun yapmış.

Sonuçta, kimlik sorma, üst arama, güvenlik bandından geçmekte rahatsızlık duymak itibar kaybı değil onurlu bir sorumluluk ifasıdır ve yarası olan gocunsun. Ortalama bir vatandaşın güvenlik nedeniyle arandığı her kapı imtiyazların bittiği yerdir. Evet, şiddet; karşısında kararlılığı mutlaka bulmalıdır, aksi halde hepimizi teslim alır.


.

Vatandaş, meydanda dinler sandıkta konuşur

9 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Milletvekili aday listeleri açıklandıktan sonra çok kısa bir süre hazmetme süresi var çünkü seçimlere iki aylık bir süre kaldı. Herkes kendi ölçüleri içinde adayına bir değer biçiyor. Önceki akşam araştırma şirketlerinin temsilcilerinin katıldığı bir açık oturumda moderatör, adayların seçmen beklentilerine cevap verip vermediği hakkındaki kanaatlerini sorunca araştırmacıların hepsi ağız birliği etmiş gibi "seçmen adaya bakmaz lidere bakar, önüne geleni kabul eder" gibi laflar ettiler. Kimse yazı tura atarak parti seçmez herkesin hesabını vicdanına verdiği bir gerekçesi var. Doğal olarak herkes taraf olduğu görüşü temsile en yakın gördüğü siyasi partiyi seçer ve adayında da bu partiyi temsil yeteneği arar. Değerlerini arkada bırakacak kadar ağır bir baskı yemezse kimsede partisini atmaz. Ne var ki kitle partilerinin tümden peşkir atıp çözülmeye başladığı zamanlar partinin liderleri bile yeni liman ararlar. ANAP gibi kendini feshedenler olduğu gibi DEMOKRAT Parti gibi dışarıdan kapısına kilit vurulanlarında seçmeni ortada kalmaz, yeni kurulan alternatif partileri inşa eder ve sığınır.

Lider ve çekirdek kadrolar her zaman teşkilatlarının, seçmen tabanının tercihlerine itibar eder ve ona göre aday belirlemeye çalışır. Eğer bir partide ciddi bir aday krizi yaşanırsa bunun sebebi teşkilatlardaki merkezi yanıltmadır. Eğer bir parti, zayıf bir adayı tercih yapma durumunda ise seçmen de bundan rahatsızsa vebali teşkilatlarındadır. Düşüncelerini temsil ettiği siyaset merkezine adaylar hakkında görüş beyan ederken seçmenin, kanaat önderlerinin, tabanın tercihlerini, adayın hafızasını arkaya atıp kendi görüşünü öne alıp, parti merkezine hatta liderine açıkça beyan edemeyen teşkilatlar, seçmenle partisini karşı karşıya getirmektedir. Seçmen de, adayından önce teşkilatlarından ehliyet, yiğitlik, mertlik, doğru sözlülük, adaletli davranış arar.

Evet, seçmen önce lidere bakar ama lider de yol arkadaşlarının çapına bakar. Başbakanlık döneminde Sayın Recep Tayyip Erdoğan 7 Mart 2014 tarihinde katıldığı bir televizyon programında "AK Parti milletvekilleri arasında da konuşmayanlar var, bunu fark ediyorum. Kimse konuşmuyor ama konuşmaları gerekiyor. Çıkacaklar halka olanı biteni anlatacaklar. Biz Allah'ı incitmeyelim, herkes hiçbir şeyden korkmamalı ve yüreğini ortaya koymalı" demişti.  

Doğru bilgi ile beslenmediği için siyasette buharlaşan kendini vazgeçilmez zannedip namı nişanı kalmayan siyaset adamı çoktur. Bugün de partisiz kalıp ortalığa düşen vazgeçilmezler az değil. Seçmen belli yere kadar lidere bakar ondan sonra yaşadığı hayata bakar. Hiçbir siyasi parti, liderinin kesesinden ilânihaye beslenerek yaşayamaz.

CHP 1950 yılında Taksim Meydanı'nda bir miting yapar. İnönü'yü dinlemeye kamyonlarla, otobüslerle insanlar getirilir. İnönü dolu meydandan memnundur ve Vali Fahrettin Kerim Gökay "İşte İstanbul Paşam" der. 14 Mayıs 1950 seçimleri yapılır sonuç hezimettir. CHP bir milletvekili bile çıkaramaz... 

Bir zamanlar Millet Partisi'nin genel başkanlarından Osman Bölükbaşı'nın mitingleri çok kalabalık olurmuş. Ama seçim sonuçları açıklanınca mitinglere gelen kalabalığa kıyasla alınan oy az çıkarmış. Daha sonraki seçim konuşmalarında Osman Bölükbaşı kendisini dinlemeye gelen kalabalığa "tarlada başak çok ama içinde tanesi yok, neyleyim tanesiz başağı" diye nükteyle sitem edermiş. Öyle anlaşılıyor ki Bölükbaşı da çok konuşmuş az dinlemiş...

Meydanların sesini iyi dinlemek, manzarasını iyi okumak sadece lidere düşmez, her kademedeki siyasetçinin sorumluluğudur. Binaenaleyh, lider odur ki etrafındaki dalkavuk güruhunu çabuk fark edip onları kapının önüne kor.

Vatandaş nereye bakacağını iyi bilir, meydanda dinler sandıkta konuşu


.

Muhafazakâr demokrasi ve yeni Türkiye

12 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Partilerin aday listelerinin seçimde alacakları sonucu hangi ölçüde etkileyeceği 7 Haziran akşamı belli olacak olsa da partilerin gelecek stratejilerini ifade ettiği için münakaşası uzun sürecek. Bazı yorumcular AK Parti aday listelerinin büyük ölçüde kendi gücüne (Milli Görüş hareketinden gelen) dayandığını belirtiyor. "AK Parti, yeni Türkiye'ye partinin kendi ocağında pişen, siyasi ve ideolojik çizgisinden emin olduğu, krizlerde sıkı durmayı başarmış, sadakatinden şüphe etmediği kadrolarla ilerlemeyi seçmiş" diyorlar. Gerekçe olarak ta geçmişte yapılan ittifakların büyük ölçüde hayal kırıklığı ile sonuçlanması gösteriliyor.

AK Parti kadrolarının tamamınca tasvip görmediğine inandığım bu yaklaşım, AK Partiyi bugünkü yerine taşıyan katılımcı seçmen tabanı ile arasına duvar inşasıdır. AK Parti iktidara gelirken arkasında sadece kurucuları ve Milli Görüş tabanı yoktu. Soldan, sağdan geniş bir yelpazeden oy alan reformcu bir parti idi. Recep Tayyip Erdoğan ve arkadaşları "artık eskisi gibi dar bir kitleyi değil, çok geniş bir koalisyonu kapsayacak şekilde bir dünya görüşüne sahibim" diyordu. Nitekim siyaset ve ekonomik sahalarda büyük bir dönüşüm bekleyen liberaller ve sol entelektüellerce de kabul gördü ve AK Parti başarılı uygulamalarının sonucu 2007 seçimlerinde oylarını % 46'ya taşıdı.

Türkiye'nin o günde bugünde ihtiyacı olan bu sosyal ittifaktı. İlk girdiği 2002 seçimlerinde oylarını yüzde 34,2'ye taşıyarak 365 milletvekili alan AK Parti bunu nasıl gerçekleştirdi?

Bu rahmetli Özal'ın da, fikir, teşebbüs, din ve vicdan hürriyeti olarak tanımladığı dört siyasi eğilimi kucaklayan muhafazakâr demokrasi anlayışının siyaset pratiğine yansımasıdır.

Ancak 13 yıllık uzun iktidar süreci sonunda bazı kimselerce geniş bir koalisyona artık gerek kalmadığı dillendirilmektedir. İlk sinyal 2013'te Aziz Babuşcu tarafından seslendirilmişti. Babuşcu, "10 yıllık iktidar dönemimizde bizimle şu ya da bu şekilde paydaş olanlar gelecek on yılda bizimle paydaş olmayacaklar. Onlar şu ya da bu şekilde her ne kadar bizi hazmedemeseler de; diyelim ki liberal kesimler bu süreçte bir şekilde paydaş oldular. Ancak gelecek inşa dönemidir. İnşa dönemi onların arzu ettiği gibi olmayacak" demişti.

Ancak bir parti kendi entelektüellerini yetiştirmiş olsa da dışarıda kalanlarla ilişkisi devam etmelidir. Aydın Menderes, demokratik hayatımızda hemen her seçimde oy ve sandalye sayısında meclis çoğunluğunu sağlamasına rağmen darbe ve muhtıralara muhatap olan muhafazakâr demokratların bu hale nasıl düştüğünü sorguluyor. "Demokrat Partiden başlayarak arkasından Adalet Partisi, ondan sonra gelen ANAP, Demirel'den Çiller'e ve günümüze uzanan süreçte kendi münevverlerini, entelektüelini oluşturmak gibi bir eğilim görmüyorum. Ve bunu büyük bir yanlışlık olarak değerlendiriyorum. Sol dediğimiz inkılâpçı entelektüel kesimle ilişkiler ancak saygı esasına dayalı ilişkiler olabilir, yakın bir iş birliği zaten olmazdı. Fakat bu arada bütün entelektüeller solcu da değildi. O vakit Türkçülüğü ağır basan milliyetçilerden, dinî yönü ağır basan 'İslamcılar'a kadar, daha ortada duran Necip Fazıl'lara kadar pek çok insan vardı. Demokrat Parti bunlarla mutlaka temas kurmalıydı, bunları yanına almalıydı" demektedir. Darbe ve muhtıralar devri kapandı diyenler için, ya darbe sandıkta olursa?

2015 sonrasında da yoluna güçlü bir siyasi hareket olarak devam etmek isteyen AK Parti, eskiden olduğu gibi yine birbirinden çok farklı görünen kesimlerin taleplerine karşılık verebilecek büyük koalisyonu inşa etmelidir. Kendi gücüne dayanarak siyaset yapmanın geçmişte yaşanmış tecrübeleri ortadadır. Belki bazı kadrolar artık bunu vazgeçilmez görüyor olabilir, ancak geniş seçmen tabanı bu fikri paylaşıyor mu?

.

Ben olsam şöyle yapardım…

16 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Çocukluk yıllarımızda kurtuluş günlerinin tören geçitlerinde cip üzerinden halka şapka sallayan valilerden, bugün şehrin geleceğini şehirle paylaşan valilerini tanımak heyecan veriyor.

Şehri korumak ve sahiplenmek için öncelikle o şehrin içinde olmak gerekir. Şehrin içinde olmak ise mekânsal bağlamda değil sosyal, kültürel ve ekonomik anlamda da şehrin paydaşları ile teması gerektirir. Bu olmadığı zaman rakamla ve gözle görülen hizmetlerde görünmez hale geliyor.

Bu gücün en önemli paydaşı, bölgemizdeki valilerin görev yaptıkları kent hakkındaki algıları ve müspet iddialarıdır. Bu yüksek olduğunda diğer paydaşları da heyecanlandırmaktadır.  

Önceki gün Erzincan Valimiz Sayın Süleyman Kahraman'dan bütün illerimize ilham verecek bir tweet aldık. Sayın Vali, Erzincan'ın gelişimi için kafa yoran, günlük hayatında karşılaştığı olaylardan ve sorunlardan esinlenerek "ben olsam şöyle yapardım" diye düşünen hemşerileri projelerini açıklamaya davet ediyor. Bu davet "sen kafa yorma, biz sizin adınıza her şeyi düşünürüz" diyerek insanları, karnından konuşmaya iten, yaşadığı şehrin dışına atan, paylaşmayı yok sayan mefluç ve çağ dışı yönetim anlayışından kurtarmaktır.

Yapım çalışmalarını sürdürdüğümüz yatırımların yanı sıra vatandaşlarımızın da fikirlerini almak ve projelerini değerlendirmek istiyoruz diyen Sayın Valimiz "Bu şehrin gelişimi için kafa yoran, ben olsam şöyle yapardım, diye düşünen çok sayıda hemşerimiz var. İşte bu tür fikir ve projeleri bir yerde toplamak ve değerlendirebilmek amacıyla -erzincanicinprojemvar- isimli facebook ve 'canproje' isimli twitter hesabını açtık. Bu projede sosyal ve kültürel etkinliklerden ulaşıma, teknoloji ve mimari gelişmelerden altyapıya kadar günlük hayatta karşılaşılan her türlü konuda hayatı kolaylaştıracak, şehrimize maddi ve manevi değer katacak fikir ve projenin gün yüzüne çıkartılması amaçlanıyor. Bu hesap sayesinde bu şehre gönül vermiş, yenilikçi üretken ve hizmet odaklı bütün vatandaşlarımızın fikirlerini özgürce sunmasına ve de bu fikir ve projelerini hem Erzincan Valiliği hem de diğer vatandaşlarımızla paylaşılması imkânı sağlayan bir alan oluşturulacaktır" diyerek projeyi açıklıyor.

Valiliğin bu açıklamasından sadece birkaç gün önce Bursa'da bir enerji şirketinin CEO'su olan ve doğduğu topraklara değer katmak için yaz kış demeden erinip üşenmeden her ay sürekli Bursa'dan Çayırlı'ya koşup gelen, hem toprağı hem dostlarını ziyaret edip, bilgi ve tecrübesini paylaşan Gürsel Arslan'la Çayırlı'daki projesini konuşmuştuk.  "mümkün olsa memleketin insanlarına bu projeyi anlatabilsek, çıplak bozkırın bereketli topraklara dönüşünü izletebilsek" demiştik. 

Şimdi bu imkâna kavuştuk, Gürsel Arslan projenin ekonomik getirisi, maliyeti ve desteklerini içeren bir çalışmayı -erzincanicinprojemvar- sitesinde paylaşıma açacak. sitesinde paylaşacak. "Kabahat bizde ve bizden önceki nesillerde dedik ve yola koyulduk. Ben benden önceki kuşak aile fertlerimin hatalarını eksiklerini affettirme adına elimden geldiğince gücüm yettiğince bu dağlara olan borcumuzu ödemeye gayret ediyorum, umarım gören duyan komşumuz hemşerilerimiz ve dostlarımız da canlanan doğaya bir fidan dikerek geçmişimizin borçlarının ödenmesine katkı koyarlar.

Şimdilik bu alanlarda meyve türlerinden vişne, badem ve kuşburnu orman envali türlerinden kara selvi, karaçam, Lübnan sediri ve meşe olmak üzere toplam 9.000 kök fidan dikilmiş olacak. Sağlığımız ve imkânlarımız elverdiği takdirde bu sayı bu yıl sonunda 12.000 adede çıkacak ve ilave arazilerin dikimi ile bu bölgede ağaç sayısı yaklaşık 25.000'e çıkarılacaktır" diyen Gürsel Arslan'ın ifadesiyle neden olmasın?..

.

Kitapları vurdular...

19 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Kitap ve kitap okuyana bakışımızı düzeltmeden kimse fazla bir şey umut etmemeli. Metroda kitap okurken fotoğrafı çekilen genç, "entel keko, kız tavlamak için kitap okuyor" diye damgalanıp sosyal medyaya düşünce neden kitap okumuyoruz tartışması yeniden alevlendi. Kitap okumanın bir ekmek gibi su gibi bir ihtiyaç olduğunu ne zaman fark ederiz bilemiyorum ama herkesin kendisine göre bir bahanesi var. Kimisi kitapların pahalı olduğu, kimisi zaman bulamadığı, kimisi de işten yorgun argın geldiği gibi... Oysaki insanımızın az kitap okuyor olmasının bana göre ilk sebebi faydasına inanmaması, ikincisi ise, kitap okumayı küçük yaşlarda bir alışkanlık hâline getirmeyen aile ve eğitim sistemimizdeki yanlışlıklardır...

Batılı ülkelerde insanlar cüzdan taşır gibi kitap taşımaktadır. Otobüste, metroda, parkta, hatta iş yerinde müşteri beklerken bile... Kitap okuma konusunda kendilerini öyle disipline etmişler ki, kitap okuma onlar için yemek içmek gibi, olmazsa olmazların arasındadır.

Alışkanlıkların kazanıldığı ilk eğitim yerinin aile olmasından dolayı, okuma alışkanlığı da diğer tüm alışkanlıklarda olduğu gibi aileden ve çevreden görülerek kazanılan bir alışkanlıktır. Şayet evde kitap, dergi, gazete ve bunları okuyanlar varsa, çocukta okumaya karşı bir yatkınlık olabiliyor. Aksi takdirde çocuğun kitap okuma alışkanlığını kazanması zor gözükmektedir. Çünkü aile bireylerinin davranış ve hareketlerini bir fotoğraf makinesi gibi çeken çocuklar, zaman içerisinde o davranışları kendileri de göstermeye başlarlar. Dolayısıyla, burada en büyük görev ebeveynlere ve ailenin diğer fertlerine düşmektedir. 

Japonya'da toplumun % 14'ü, Amerika'da %12' si, İngiltere ve Fransa'da % 21'i düzenli kitap okur iken, Türkiye'de durum % 0,01 yani on binde bir. Toplam nüfusu sadece 7 milyon olan Azerbaycan'da kitap ortalama 100.000 baskı yaparken, Türkiye'de bu rakam 2000-3000 civarındadır. Birleşmiş Milletler İnsani Gelişim Raporu'nda kitap okuma oranında Türkiye, Malezya, Libya ve Ermenistan gibi ülkelerin bulunduğu 173 ülke arasında 86. sıradadır. Bir Japon bir yılda ortalama 25 kitap, bir İsviçreli bir yılda ortalama 10 kitap, bir Fransız bir yılda ortalama 7 kitap okuyor. Türkiye'de 6 kişiye yılda 1 kitap düşüyor.

Kitap okumaya karşı yetişkin insanlarımızda da güçlü bir direnç var. İnsanlar kendi hayatlarını zenginleştirecek bilgilere neden ilgi göstermiyor? Kendileri ile yüzleşmekten niye korkuyorlar. Bunun sebebini hep merak ederdim. Bir şeyi yapmak için bilgiden önce güçlü ve derin bir istek gereklidir. Fiziki veya duygusal bir ihtiyaç bizi açlığını çektiğimiz şeylere yönlendirir. Bizi ona kavuşturacak her vasıtaya saygı duyarız. İnsanlar kitapların artık bir vasıta olmadığına mı inanıyorlar? İnsanlara istediğinizi yaptırmanın tek bir yolu var o da kişiye "istediğini vererek" iş yaptırma isteği uyandırmak. İsterse bir bardak çay olsun.

Ben inandığımı yazayım, eğer gıda zehirlenmesinden insanlar hastaneleri dolduruyorsa, iş kazalarında her yıl çalışanlarımız yer altında göçük altında kalıyorsa, yollarda trafik kazalarında her yıl ilçe nüfusu kadar insanımız ölüyorsa, genç çocuklar uyuşturucu kurbanı oluyorsa, aile içi şiddetten boşanma ve cinayet haberleri canımızdan bezdiriyorsa hepsinin arkasında kitap okumamak saklıdır. Cezaevlerini kapatmak isteyenler genç nesle kitap okumayı sevdirmeli.

Kitap okumanın sırrı, metroda kitap okuma gibi saygın bir alışkanlık sahibi genç adamın cevabında saklı: "Elbisem, kirli terliğim bindiğim metroya uygun değil; işte zihnimi kirletemiyorum. Utanıyorum ama her ne olursa olsun kitaplar bana böyle olmayı insan olmayı öğretti. Hayvanlaşıp çevremi kirletmiyorum, üzgünüm utanıyorum..."

 

 

24 Nisan 1915'te ne oldu?

23 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

24 Nisan, Ermenilerin iddia ettikleri gibi Ermeni soykırımının başladığı gün müdür? 1. Dünya Savaşı şartlarını, Ermeni çetelerinin Doğuda Müslümanlara yaptığı mezalimi bilmeden sadece Ermeni tehcirini ve yaşadıklarını dillendirmek eksik bir değerlendirme olur. Bir taraftan Doğu Anadolu'da Rus ordusu diğer taraftan Çanakkale'de dünyanın güçlü donanmaları ile boğuşma sürerken Ermenilerin, Ruslardan cesaret alarak Müslüman köylerine yaptıkları saldırılar ve Van'da başlattıkları isyan Osmanlı'yı acil tedbirler almaya itti. 24 Nisan olayları, Taşnak ve Hınçak gibi terör örgütlerinin kapatılarak, karışanların tutuklanması, Osmanlı askerini arkadan vuran, casusluk yapan ve köy basanların başka şehirlerde ikametleri gibi tedbirler alınmasıdır.

Tehcir ve iskânın nasıl ve hangi şartlarda yapıldığı, sonuçların neler olduğunu "gerekirse ben Lahey'e gider, orada soykırım olmadığını belgelerim" diyen Prof. Dr. Yusuf Halaçoğlu'nun ifade ettiği gibi açık tarihi kayıtlar ve belgeler mevcutken, bunları yok sayan Ermeniler bu tarihi "soykırım günü" olarak kabullenmekte dünyayı da buna inanmaya zorlamaktadırlar.

Selçuklulardan itibaren yüz yıllarca Türklerle birlikte aynı toprakları paylaşan, Osmanlı tarihinde "milleti sadıka" olarak siyasetten mimariye kadar derin izler bırakan Ermenileri sonu dramatik biten Doğuda bir Ermeni devleti kurma macerasına iten güç nedir? Bugün kendi ülkelerinde "soykırım yapılmadı" demeyi suç sayan, bundan sonuç üretemeye çalışan ülkeler saklı değildir.

Ermenilerin hangi şartlarda bu oyunun parçası oldular?

Avrupa ve Amerika'nın çökertmek istedikleri ülkelerdeki etnik ve dinî grupları misyonerler aracılığı ile tahrik ve başkaldırıya teşvik etmeleri en çok uyguladıkları yoldur. Hizmet götürmek gibi sözlerin arkasına gizlenmiş menfaat avcıları ve huzur bozucularının vazifeleri gittikleri memleketleri Hıristiyan devletlerinin sömürgesi yapmaktır. Her gittikleri devletin siyasi, askerî, coğrafi ve iktisadi, dinî yapısını en ince teferruatına kadar öğrenerek jurnal ederler. Her yerde kendilerine dost olacak kimseleri bulur ve bunları satın alırlar. Bu kimseler yerli ahalinin isimlerini taşır fakat ya Hıristiyanlaştırılmış bir cahil veya satın alınmış bir haindir.

Mason Reşid Paşa'nın hazırladığı Gülhane Fermanı'ndan sonra da Osmanlı Devletindeki misyonerlik faaliyetleri arttı. Anadolu'nun en güzel yerlerine kolejler açtılar. Fermandan yirmi bir sene sonra 1859'da Harput'ta açtıkları Fırat Koleji ile birlikte Harput ovasında 62 merkez kurmuş 21 kilise yapılmıştı. Yediden yetmişe bütün Ermeniler Müslümanlara ve Osmanlıya karşı düşman edilmişti. Meşhur kadın misyoner Maria A.West daha sonra neşrettiği "Romance Of Mission" adlı kitabında "Ermenilerin ruhuna girdik, hayatlarında ihtilal yaptık" demektedir.

İngiltere, Fransa ve Rusya gibi devletlerin destekleriyle Ermeni ihtilal örgütleri Osmanlı topraklarında asayişi bozan birçok faaliyete girişmiş, 1890-1914 yıllarında İstanbul dâhil Anadolu'nun birçok vilayetinde 40'tan fazla isyan girişiminde bulunmuşlardır. Müslüman köylerini yakıp, Müslümanları insafsızca katl eden Ermeni komitacıların 1893 senesinde yaptıkları büyük katliamlarda bu kolejlerde yuvalandıkları, faaliyetlerinin hazırlığını burada yaptıkları ve reislerinin Kayayan ve Tumayan isimli kolej muallimleri olduğu ortaya çıkarılmıştı. Bunun üzerine misyonerler bu iki hain Ermeni'yi kurtarmak için bütün dünyayı ayağa kaldırıp, Amerika'da ve İngiltere'de çok büyük gösteriler tertip ettiler. Anadolu'da Müslümanlara karşı yapılan katliamları aksine çevirerek yazdılar.

Van isyanı üzerine 24 Nisan 1915'te Osmanlı devleti; Taşnak, Ermeni ihtilalci örgütlerin kapatılması, terör ve katliama karışanların tutuklanması veya başka şehirlerde zorunlu ikamete tabi tutulmaları tedbirine başvurdu.

Ermenilerin 24 Nisan'ı bir soykırım günü ilan etmek istemeleri, varlık felsefelerini ve kimlik inşalarını siyasallaşmış bir nefret üzerine oturtmak gayretinden ibarettir. Hayalleri, tüm dünyada bir "Ermeni Soykırımı Endüstrisi" inşa ederek mağduriyete uğramış aileler adına Türkiye'den para sızdırmaktır!..

 

.

Mezar Soyguncuları ve Soykırım Ticareti

26 Nisan 2015 01:00

 

A -

A +

Tarih profesörü Norman Finkelstein Yahudi kökenli bir entelektüel. Naziler, ailesinin bütün fertlerini katletmiş, babasını Auschwitz Kampı'na, annesini ise Majdanek Kampı'na göndermiş. Kısacası Finkelstein Yahudi Soykırımı'nın, yani Holokost'un bütün acılarını yaşamış. Ama bir itirazı var. Ailesinin ve sevdiklerinin çektiği acıların istismarına karşı çıkıyor. Hele hele bu istismarın ABD'nin ve İsrail'in Orta Doğu'da yaptıklarını meşrulaştırmak için kullanılmasına isyan ediyor. 

Finkelstein, büyük tartışmalara yol açan "Holokost Endüstrisi" kitabıyla Holokost'un acılarının hangi yollarla paraya çevrildiğini ve ABD'nin Yahudi lobisini nasıl kullandığını gözler önüne seriyor ve okuyucuyu "timsah gözyaşları"na inanmaması için uyarıyor. İsrail'in yaptıklarına sessiz kalan birisinin Holokost'a karşı çıkışının samimi olamayacağını söylüyor.

Finkelstein "Amerika'da bir -Yahudi soykırımı- endüstrisi var ve gayesi İsrail'in Filistinlilere karşı cani politikasını haklı göstermek ve Avrupa'dan para sızdırmaktır. Bu tarihi ters çevirme, çarpıtma taktiğidir. Bunların yaptığı mezar soygunculuğudur ve insanlık tarihinin en büyük hırsızlık olayıdır" değerlendirmesi yapmaktadır...

Soykırım kelimesi bugün Ermenilerce de aynen Yahudilerin Filistin'deki cani uygulamalarını örtmesi gibi Azerbaycan'daki işgal ve katliamlarını örtmek için kullanılmaktadır.

Bu ticaret batının iştahını kabartmakta, son yıllarda Türkiye'nin, uzattığı el geri çevrilmektedir. Çünkü oyunun kurallarını Erivan belirleyemez. Bu soykırım ticaretinde asıl muhatap Ermenistan değil ona destek veren ülkelerdir. Ermeni sorunu çıktığından beri Türkiye'ye karşı sorun tarihsellikten çıkarılıp siyasallaştırılmaktadır. Fransa'nın Ermeni iddialarını "soykırım" olarak kabul edip yasalaştırmasından sonra arkası sökün etmiş yoğun bir şekilde diğer ülkeler de konuyu parlamentolarına taşıyarak kabul etmişlerdir. Son bulması da beklenmemelidir. Türkiye'nin AB üyeliğindeki ısrarı bir zaaf olarak algılanmış ve AB kendi çıkarlarını kabul ettirmek için güçlü bir malzeme olarak Ermeni iddialarına sarılmıştır. Ermeniler Paris, Londra New York gibi şehirlerde kamuoyu, basın ve üniversiteler üzerinde konferans ve bilgilendirme çalışmaları yaparken bizim çalışmalarımız çoğunlukla yerel kalmış ve uluslararası alana intikal etmemiştir.

Ekim 2001 tarihinde Londra'da "Türkiye-Güney Kafkasya İlişkileri" konulu bir konferans düzenlenmişti. Bu konferansta "Ermeni sorununun Türk Dış Politikası Üzerindeki Etkileri" adlı bir tebliğ sunan Sedat Laçiner Türkiye'nin politika olarak bugüne kadar "görmezden gelme" ile "tam savunma" arasında gidip geldiğini, savunmada kalmanın Türkiye'yi suçluluk psikolojisine itip baştan haksız durumuna ittiğini belirterek soruna yeni bir strateji ile yaklaşılması gerektiğini belirtmişti. Laçiner'in ifade ettiği üzere sorun tarihi değil uluslararası ilişkiler sorunudur. Böyle yapılmadığı için Ermeniler meseleyi lâfazanlık alanına çekmekte bağımsız bir ülkenin, Azerbaycan'ın topraklarının beşte birini işgal edip bir milyon insanı sığınmacı durumuna düşürme gibi büyük suçlarını gözlerden saklayıp üzerini örtmektedir. 

Bugün gözler önündeki bu durumu Türkiye'nin uluslararası alanda tartışmaya açmak varken Ermenilerle laf yarıştırmaya girmesi Batının da işini kolaylaştırmaktadır. O konferansta Laçiner'e gelen sorulardan bir kısmında katılımcılar Ermeni Sorunu'nu ilk defa bir Türk akademisyenden dinleme fırsatı bulduklarını söylemeleri de geçmişte dış dünyada meselenin nasıl yalnızlığa itildiğini göstermektedir. 

Batılılar, Ermeni meselesini dünya sahnesinde yükselen Türkiye'yi frenlemek için kullanıyorlar. Çözüm de bu devletlerle olan ilişkilerin düzenlenmesinden geçer. Ancak kabul etmeli ki, sadece 70 bin Ermeni'nin yaşadığı Almanya'da 3 milyona yakın Türk vatandaşı yaşamaktadır ve kamuoyu oluşturmakta STK'ların ve akademik dünyanın da artık sorumluluk alması gerekir.

.

Kanunları siz yazın, romanları ben yazayım...

4 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Bir araştırmada vatandaşlara sormuşlar, "Malkoçoğlu kimdir?" Vatandaşların çoğu "Cüneyt Arkın"dır diye cevaplamış. Tarihi ucuz filmlerden öğrenince sonuç başka ne olacaktı. Bunu fark eden akademik dünya konuya eğilmeye başladı.

Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi geçtiğimiz hafta "Tarihte Roman ve Romanda Tarih" başlığı altında önemli bir panel düzenledi. Öğretim elemanları, öğrenciler ve davetlilerin ilgi ile izlediği panele Erciyes Üniversitesinden Prof. Dr. Hülya Argunşah, Hacettepe Üniversitesinden Prof. Dr. Dilek Yalçın Çekik, Yüzüncü Yıl Üniversitesinden Prof. Dr. Zeki Taştan, Bahçeşehir Üniversitesinden Doç. Dr. Özlem Kumrular ve Erzincan Üniversitesinden Yrd. Doç. Dr. Âdem Can ile Doç. Dr. Erol Kaya'nın katıldığı oturumlarda ben de "Tarih'in Kamera Arkası" başlıklı bir bildiri sundum. Anlatmak istediğim şey tarihimizin hayatımıza derin kökler salmasının önemi ile ilgiliydi. İnsanların hayata ve olaylara bakışı ve yaşama biçimleri kendilerinde var olduğuna inandıkları bir hikâyenin/Tarihin sonucudur. Çünkü milletler sıkıştığında köklerine, tarihlerine sığınırlar. Köksüz insanlar ortaya çıkarsa "mankurtizm" hâsıl olur. Cengiz Aytmatov "Gün olur asra bedel" adlı romanında öz benliğini kaybederek düşmanının kuklası haline gelmiş zavallı insan tipinden bahseder. Mankurt yapılacak kişinin başı kazınıp ıslak deve derisi sarılıp güneşin altına bırakılır. Deve derisi kurudukça gerilip başı mengene gibi sıkar ve acılar içinde kurbanın aklını kaybetmesine sebep olur.

Günümüzde mankurt türetmek için böyle meşakkatli yollar kullanılmıyor. İnsanlar, evlerinde veya sinema salonlarındaki toplu gösterimlerde güle oynaya kimlik değiştirme seansları yaşıyor. Bizim nesil tarihini dizi filmlerden öğrenmek gibi bir "kastın" kurbanı oldu. Tarih, sanat sayesinde bilim olmanın dışına çıkar ve geniş kitleler tarafından bilinir hale gelir. Toplumun kimlik inşasında tarihi görselleştirerek sunan dizi ve filmlerin, sinemanın güçlü bir rolü var.  

Sinema üzerinden de doğru tarih bilgisinin gelecek nesillere öğretilmesinde iki önemli güçlük var. İlki tarihin resmî ideolojinin tasallutundan kurtulmasıdır. Resmî ideoloji kurduğu sosyo-politik düzeni meşrulaştırmak için tarihe muhtaçtır. Tarihî roman ve filmler ise bu sipariş tarihe alternatif olarak sivil ve hür düşünceyi temsil ederler. Eğitimin en zayıf halkasının edebiyat ve tarih olduğu bu şartlarda Tarihî Romanı ve Tarihî Sinemayı diriltmek oldukça zordur. Tarihe böylesine yabancılaşınca, savaş sahneleri, aksesuar, kılık kıyafet ve teknolojik fırsatlar değerlendirilse de ortaya çıkan filimde karakterler yerli yerine oturamaz. Fetih 1453'te Akşemseddin karakterinin misafir sanatçı gibi ortada kalması, ışıklar yandığında Ulubatlı'nın Fatih'ten daha çok akıllarda kalmasının sebebi budur.

Batıda olduğu kadar henüz yeterince zengin film yapımcılarını iştahlandıracak kadar güçlü tarihî roman rezervine sahip değiliz. Buna rağmen son yıllarda hem yazımda hem tarihî romanların dizi ve sinema filmlerine aktarımında umut verici çalışmalar var. Yeni Türkiye'nin inşası tarih öğrenimi için çok daha fazlasına muhtaç.

Tarihî roman yazmak, bunu filme aktarmak ciddi bir iştir. Bir 'yapboz'un parçalarını yerleştirmek ve bir resmi inşa etmeye benziyor. Yazarın ve yönetmenin sorumluluğu parçaları doğru ve ait oldukları yerlere koymaktır. İnsanlar hoşuna gitmese de kendi kaderi ile yüzleşebilir ama sağlam bir tarih üzerine değişim inşa edilmek isteniyorsa bunun başka yolu yok. Tarih sipariş üzerine yazılmaz, yazılsa da dikiş tutmaz sonra birileri çıkar doğruları yazar. Soljenitsin Sovyet hapishane kamplarını anlattığı "Gulag Takımadaları"nı yazınca vatandaşlığı iptal edilip sınır dışı edilir. Birçok otoriteye göre Komünizmin sonunu "Gulag Takımadaları" getirmiştir. Gerçekleşen, "yasaları siz yazın, bırakın romanları ben yazayım böylece ülkenizi ben yönlendireyim" sözüdür.

 

.

Açık hava tımarhanesi...

7 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Haber bültenleri ve gazete sayfalarından taşan kabarık bir dert listemiz var ve hepsini başımıza sarıp musallat eden ahlaki cinnettir. Çarşıda gezen biri vücuda dövme yapan bir dükkânın vitrininde dikkat çekici bir dövme görmüş. Yazı şöyle: "Kaybetmek için doğmuşum" Merak edip dövmeciye sormuş: "Böyle rezil bir yazıyı vücuduna yazdıran karakter olur mu?" Adam başını sallamış: "Yazı önce kafaya (zihne) sonra vücuda yazdırılır."

Bir estetik cerrah da dert yanmış: "Geçenlerde bir kız elinde Angelina Jolie'nin fotoğrafıyla geldi ve bununki gibi bir dudak istiyorum..." demiş. Doktor da "Git dudaklarını şişireceğine kafanı şişir" demiş... 

Bu cinnetten kurtulmanın yolu, kötü alışkanlıkların modellendiği çevreden, yayınlardan, film ve dizilerden, şahıslardan uzaklaşmak, seviyeli fikirlerin ve sohbetlerin bulunduğu değer verildiği ortamlarda bulunmak. Ruh ve kalp buralarda beslenir veya zehirlenir.

Ailemiz gerçek bir terbiye ve karakter eğitiminin yapıldığı yerdir ve öyle olmalıdır.

Aile bu sorumluluğu almadığı zaman çocuklar ve gençleri sokak terbiye eder. Ancak sokak bizi ciddi endişelere sevk ediyor, sorun şu ki, "Evde terbiye mi bitti, evdekiler umursamaz mı oldu? Dışarıda mı sorun var, yoksa ta içimizden gelen bir eksiklik mi var? Parklarda grup hâlinde kavgaya hazır gençlere mi, kravatı gevşetmiş sallanarak yürüyen sorumsuz, lakayt gençliğe mi yansak, küfürlü konuşup bağıra çağıra yürüyen ahlak yoksunu tertemiz gençliğe mi ağlasak, yoksa yavaş yavaş kararan geleceğimize mi?" diye soruyor yazar Rıdvan Akgül.

Tüm dünya sessizce ama kesin bir şekilde bir "açık hava tımarhanesine" dönüşüyor diyor Psikolog, Jean Twenge. 14 yıl süren 18-35 yaş grubunda 1.3 milyon kişiyi kapsayan devasa bir istatistikî çalışma yapmış. Bu gençleri, benmerkezciliği olan, ailelerden çok sinema ve diziler, radikal müzik grupları reklâmlar, yaşıtları, medya ve sosyal çevre yetiştiriyor diyor.

"Neyle mutlu oluyorsan onu yap, sadece kendin ol, başkalarının ne dediğini umursama" diyen ve toplumun ahlak kurallarının çöküşüne sebep olan bir anlayıştır. Kendi doğruları ile toplum değerlerine savaş açıyor, zengin ve kariyer sahibi olmayı umarak yetişiyorlar ama ceplerindeki para bir apartman kirasını bile ödemiyor. Kavuşmak istedikleri servet, ulaşmak istedikleri kariyer için bedel ödemeyi göze alamıyorlar. Onların kahramanları içinde bedel ödeyerek örnek olan yoktur...

Sonuç şu ki, acil tedbir alınmazsa gittikçe yalnızlaşan aşırı bencil, zevkperest, kaygılı, öfkeli, nefret dolu bir topluma doğru gidiyoruz. Medyanın kendilerine sunduğu hayali dünya içinde mahkûm olarak kalacaklar.

Bu çalışmanın yapıldığı toplum ile bizimki örtüşmez diyenler yanılıyor. Benzer bir çalışmayı psikiyatr Dr. Mustafa Merter, iki yıllık bir çalışma ile 13-17 yaş grubunda bin kişi üzerinde yapmıştı. Bunların yarısı, aileleri ile yaşamak istemeyip, ayrı bir eve çıkmak istiyorlarmış.

Öz saygı ve sağlam bir ahlak, aileden başlayarak ahlaklı insanlarla ilişkilerimizden beslenir ve şekillenir.

Başarılı insan yetiştirmenin yolu, Eshâb-ı kiramı, İslam âlimlerini, ecdadı tanımaktan geçer. Eğitim ve aile kurumlarının sorumluluğu, çocuk ve genci, mafya babalarının, sokak kabadayılarının, havada uçan yarasa, kurt ve örümcek kahramanların hayatını ballandıran sokağın ve medyanın insafına terk etmemektedir. Hiçbir anne, bir hekim, akademisyen, mühendis ya da ilim adamı dünyaya getirmez ama bir katil, hırsız ya da uyuşturucu bağımlısı da getirmez. Her aile her eğitim kurumu aynaya bakmalı


.

Son durak

10 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Günümüzde çocukların ve gençlerin en önemli sorunları, "Fareli köyün kavalcısı" gibi televizyon programları, dizi ve filmlerdeki gerçekçi olmayan ilişkilerin peşine takılıp kendi değerlerini yetersiz bulmalarıdır. Bir yazarın ifadesiyle, gençlik dizilerinden fırlamış sarsak oğlanlarla kızları gördükçe hepimizin başından kaynar kazan dökülüyor! Ortaya çıkan manzara hepimizi ürkütmeli. Ürkütmeli çünkü dini ve ahlaki değerleri maddi varlıklarla takas eden toplumların sonu intihar olmuştur.

Gençlik, sadece kişi için değil ülkeler ve kentler için de, bir daha asla elde edemeyeceği bir fırsattır

Gençlik, dinamizm, heyecan, coşku, aksiyon, açık sözlülük, yüreklilik, gibi özelliklerini hayırlı yerde kullanabileceği gibi, yanlış alanlarda kullanma eğiliminde de olabilir.

Gençlik, kontrolsüz ve gelişigüzel geçirilen bir dönemin adı olmamalıdır. Şuurlu bir genç, idealleri uğruna fedakârlık yapabilendir İdeali olmayanlar rotasız bir yelkenliye benzer. Çocuklarımıza fizik, matematik, tarih ve farklı disiplinleri veriyoruz ama en önemli şeyi ihmal ediyoruz. O da hayallerini kurgulamayı ve gelecekleri için bir yol haritası inşa etmeyi öğretmek ve hayatta kendilerini konumlandırma becerisini geliştirmelerine yardımcı olmak. Temelinde dînî terbiye bulunmayan hiçbir eğitim de muhatabına yol gösterip, ayakta tutamaz.

Sığındığı bütün dünyalıklar onun kâbusu olur.    

Prof. Dr. Ali Fuat Başgil "Düşündükçe ve tecrübem arttıkça anladım ki dînî terbiyenin ve Allah sevgisinin huy ve ahlak üzerinde paha biçilmez etkisi vardır. Allah duygusundan ve sevgisinden uzak bir terbiye yalnız fayda ve çıkar düşüncesine dayanır. Fakat din terbiyesi gönüllü, karşılıksız ve yücedir. Bu terbiye insanı yükseltir, iyiliği ve adaleti hiçbir çıkar düşüncesine saplanmadan sevdirir" diyor.

İnsan yaratıldığı günden beri fikir ve duygularını, yeteneklerini ve geleceğini nerede güvende buluyorsa oraya sığınır. Burası son duraktır.

Padişahlar meclisinin mumu Gazneli Padişahı Sultan Mahmut, Hintlilerle savaşa gittiğinde düşmanın çok kalabalık ordusunu görünce sıkılmış. Bir adakta bulunup "Eğer bu düşmanı alt edersem, elde edeceğim bütün ganimeti hep birden yoksullara dağıtacağım" deyip, savaşa tutuşur. Çetin muharebeler sonucu o yüzü karalar bozulup, nihayetinde galip gelip, sayısız büyük ganimetler elde eder. Ganimetin küçük bir parçası bile ağır ve değerliydi. Padişah derhal adamlarını çağırtıp dedi ki: "Bu ganimetleri fakirlere dağıtın, çünkü savaştan önce Allah'a adakta bulundum, şimdi yerine getirmem lazım." Herkes "Bunca mal, bunca altın bir avuç yoksul fakire verilir mi? Ya askere ver memnun olsun savaşa daha iyi hazırlansın yahut da emret hazineye götürsünler" dedi.

Padişah tereddüde düşüp düşünceye daldı. "Adağımı yerine getirip yoksullara mı dağıtayım, yoksa dediklerini mi yapayım?.." diye bu iki fikrin arasında şaşırıp kaldı.

Ebülhüseyn derler bir meczup vardı o mahalde ve o sıralarda ordunun içinden geçiyordu. Padişah uzaktan onu görünce: "Hah dedi şu meczubu yanıma getireyim, ona sorayım ne derse yapayım, çünkü o ne asker tanır ne padişah. Söyleyeceği sözü garezsiz söyler..."  Onu huzuruna çağırıp meseleyi anlattı. Meczup dedi ki: "Padişahım eğer bir daha Allah'a işin düşmeyecekse merak etme bunların dediklerini yap, adağını düşünme. Yok, bir vakit gelir de işin tekrar ona düşerse utan ve adağını yerine getir..."

Dînî terbiye ve Allah sevgisinin paha biçilmez armağanı, insanlığın var olduğundan beri sığındıkları ilk ve son duraktır...


.

"Bu it satılık mı?"

14 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Bir yolculukta yan koltukta oturan akademi öğrencisi şunu sordu:

"Başarısızlığa yol açan nedir?"
Bir sürü şey söyledim ona ama verdiğim cevaplar beni de memnun etmedi. Sonra şöyle düşündüm bir sürü başarılı insanın içindeyim ama niye başarısızlarla hiç işim olmadı? Araştırmaya değer deyip başladım.

Doğrusu bu araştırma işinde uzun yıllar bende okuyucuya "vay canına" veya "hadi canım sen de" dedirtecek farklı cevaplar aradım. Derken zirveye tırmanırken damdan düşüp, önce dip sonra da tekrar zirve yapan bir adama rastlayınca farklı bir yol haritası çıktı. Bu öyle bir yol ağzı ki birinin önünü keserken diğerine yol açıyor birinden kaçarken öbürünü kovalıyordu, tıpkı gölge gibi. Bu adam İstanbul'a taşı toprağı altın diye gidip elinde avucunda ne varsa yiyip bitiren 'züğürt ağa'lardan biriydi.

Kendisi anlatıyor: "Eldeki minibüsü de son alacaklıya kaptırdıktan sonra beş parasız ve umutsuz bir halde akşama yakın denizde sahile indim. Niyetim bozuk, taşlık kayalık kimsenin olmadığı bir yer bulup oturdum... Güneş batıncaya dek salya sümük hüngür hüngür ağladım. Senin neyine kalmış gözünü yukarılara dikmek behey adam dedim şimdi dip yaptın, dedim. Kendime olmadık laflar söyleyip durdum ama hiçbiri kendime olan öfkemi ve kızgınlığımı sindirmedi. Sonra bir ara baktım nereden çıkmış belli değil kocaman beyaz olduğu zor anlaşılır bir köpek. O kadar kirli ki beyaz olduğunu zor anlarsın. Gidip gelip etrafımda dolaşıp sırnaşıyor. Yılışma lan dedim. Koskoca İstanbul'da yılışacak beni mi buldun, git işi rast gidenlerle oynaş... Oralı olmadı benimle beraber oturup denizi seyretti. Ben ağladıkça başını uzattığı ön ayaklarının üzerine koyup beni izledi. Zaman ilerledikçe önce ite sonra kendime acıdım. İkimize de yazık dedim. Kızmayı bıraktım. Gel dedim olan oldu biten bitti. Herhalde kafayı yedik dedim. Bir süre sonra bunun da zaten sonu yok, diyerek kalkıp gitmeye karar verdim. Nereye gideceğimi de bilmiyorum öylesine Sarayburnu'na doğru yürüyeceğim ama baktım it peşimde. Karşıya geçeceğim peşimi bırakmıyor. La havle, arabaların altında kalacak diye korktum belimden kemeri çıkarıp tasma yaptım öylece sahil yolunda yürüyoruz. Kendime, 'dengini buldun' diyorum. Bir acayip manzara sağdan soldan insanlar merakla bakıp geçiyor. Derken arkadan bir ses;

-Hemşerim hey kardeş!

Dönüp baktım tanımadığım üç beş kişi orta yaşlı bir grup büyükçe bir çay bahçesinin önünde oturuyor. Ayakta olan seslendi;

-Bu it satılık mı? dedi. Düşünmeden atıldım;

-Anlaşırsak satarım, dedim. Ama ne beynim ne dilim kontrolümde değil. Sürpriz müşteri devamla, 'olur, olmaz adamlar geceleri bahçeye atlayıp zarar veriyor. Bağlarım bir köşeye, gören cesaret edemez caydırıcı olur, zaten eski bir köpek kulübemiz var' dedi. Elimi uzattım;

-Elli lira, dedim. o günkü para. Adam itiraz etmedi elli lirayı verip benim kemerin ucundan tuttu. İt bana baktı ben ona hemen başımı eğdim. Utandım ondan yüzüne bakamadım onu sattığım için, akşamın çöken karanlığına sığındım. Koşar adım uzaklaşırken adam arkadan seslendi;

-Hemşerim bunun adı ne?

-Cesur... diye bağırdım..."

Hikâye burada bitiyor ve bir hayatın yıkık duvarları tekrar örülmeye başlıyor.

Öğrenci tekrar sordu: "Bu hikâyenin ana temasına ne diyeceğiz?"

Cevabım kısa oldu: "Ona kader diyoruz..."

Siz olsaydınız cevabınız ne olurdu?
 

Mahkûmlar ve Gardiyanlar

17 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Önceki gün bir grup arkadaş içinde makam ve servetin insanları hangi ölçüde değiştirdiği üzerine ciddi bir tartışmada bulundum. Tabii konunun bir ayağı seçmen beklentileri ve siyaset üzerineydi. Bizde bu tartışmalar merdiven altı kahve konuşmalarını aşmasa da bu, dışarıda çok araştırılmış ciddi bir konudur.

1970'lerin başında bir grup sosyal bilimci sosyolog Philip Zimbardo başkanlığında Stanford Üniversitesinin bodrumunda düzmece bir hapishane kurdular. Prefabrik duvarlar bölünüp demir parmaklıkları, siyaha boyalı kapıları olan hücreler yaptılar. Sonra tamamı gönüllü erkeklerden oluşan deney bittiğinde 4 bin mark ücret karşılığı 20 kişi bulup iki hafta süreyle "gardiyan-mahkûm" oyunu başlattılar. Hiçbiri hayatında hapishane yüzü görmemiş gönüllüler hapishane ortamına dönüştürülen uydurma hapishanede "yöneten ve yönetilenler" olarak iki gruba ayrılarak yaşamayı kabul ettiler. Gönüllüler para veya hayatlarında farklı bir tecrübeyi yaşamak için bu deneye katılmışlardı. İlim adamları ise insanlara giydirilen roller ve bu rollerin insanın gerçek benliğini ne kadar zamanda ele geçirerek yabancılaştıracağını, insanların kendisine biçilen role uyumu ve kendi karakterini muhafaza etme iradesine sahip olup olmadığını belirlemek istediler. Ayrıca çevre ve şartların insanlar üzerinde ne kadar etkilidir sorusuna cevap aradılar.

Adamların mahkûm rolü için seçilenleri rol gereği polisçe evlerinden alınıp kelepçelenip önce karakola sonra uyduruk hapishaneye kondular. Deneyde ilk başlarda her şey yolunda gibi görünse de gardiyan rolü oynayan gönüllüler kendilerini kısa süre sonra gerçek gardiyan görmeye mahkûmlar da kendilerini gerçek mahkûm zannetmeye başladı; gerçek meslekleri ve karakterlerini unuttular... Gardiyanlar sertlik yanlısı haline geldi, mahkûmları soydu, başlarına poşetler geçirdi, üzerlerine yangın söndürücü püskürtüp hücreye kapattılar. Kendilerine verilen rollere düşünülenden önce yatkınlık gösterip deneyin sınırlarını yıktılar.

Otuz altı saat sonra mahkûmlardan biri sinir krizleri geçirip hapishaneden hastaneye taşındı. Diğerleri baskılara dayanamayıp isyan etti. Deney, zıvanadan çıkıp insanların canını kurtarmak için verdiği hayat mücadelesi şeklini aldı. Ardından dört mahkûm daha bırakıldı ve iki hafta süre için planlanan deney altı günde mücadele, şiddet ve hayal kırıklığı ile sonuçlandı.

Bu deney hakkında daha geniş bilgi için yazar Mario Giordano'ya ait "Das Experiment Black Box" adlı kitabı, Oliver Hirscbiegel tarafından yönetilen "Deney-Das Experiment" adlı filmi ve Malcolm Gladwell'in "The Tıppıng Poınt-Kıvılcım Anı"  kitabından faydalanılabilir...

Makam ve servetini kaybettikten sonra yaptıkları ve yapamadıkları için diz döven sayısız insan, yukarıda rüzgârın sert estiğini "kimliğimi kaybetmekte olduğumu fark etmiştim" diyen, para ve makamın insanı Zimbardo'nun deneklerine çevirdiğinden şikâyet eden çok sayıda insanla etrafımız doludur.

Para ile ilgili kısım ayrı ama siyaset üzerinden emanet güç kullananların paylaşmadıkları tecrübeleri herkes için ciddi kayıplardır. Eğer yıllarca geniş halk tabanlarını arkalarına takan siyaset adamları, Zimbardo'nun denekleri gibi dolaşıp durdukları "Meclis-Meydan-Zindan" üçgeninde yaşadıkları tecrübeleri toplumla, siyaset bilimci ve siyasete aday gençlerle paylaşsalardı çok daha keyifli verimli bir siyaset hayatımız olurdu.

Her seçime kurtuluş savaşı havasında girmezdik.


.

Asya'nın en güzel şehri "Eğin"

21 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Önceki gün yazar-şair arkadaşlarım Metin Yıldırım ve İhsan Ünlü ile birlikte konferans ve kitap imza günü için Alman yazar Moltke'nin, "Türkiye Hatıraları" adlı kitabında (1839) Asya'daki en güzel şehir olarak tanımladığı Eğin/Kemaliye'deydik. Kemaliye, eski adıyla Eğin, Erzincan'ın 114 km ile en uzak ve bir zamanlar ulaşımı en zor olan ilçesidir. İliç ilçesinden Eğin'e giderken geçtiğimiz yıla kadar ancak Bağıştaş Rampasının keskin dönemeçlerini, sonsuz zikzaklarla örülü sarp sırtlarını aşınca, Fırat vadisini, Şırzı Köprüsünü ve Eğin şehrini görebiliyorduk. Şimdi büyük ölçüde tamamlanan ve kısmen yapımı devam eden devasa yollardan aşıp Eğin'e vardık. Etkinliğe, düzenlemiş oldukları "Kitap okuma" yarışmasına öğrenciler ve ailelerinin de katılması zenginleştirdi. Daha sonra ev sahipliği yapan değerli Kemaliye Kaymakamı Alper Çiftçi, Belediye Başkanı Mustafa Haznedar ve ilçe milli eğitim müdürü Mahmut Tüfekçi ile gençlik sorunları üzerine başlayan sohbetimiz ilçenin tarihindeki nüfus zenginliğini tekrar nasıl yakalayabileceği üzerine yoğunlaştı.

Bilindiği gibi Anadolu'da nüfusun en azından mevcudu muhafazada zorlanması kentlerin ve ilçelerin önünü kesiyor. Kemaliye ise çok daha özel bir konumda ve nüfus sorunu fakirlikten kaynaklanmıyor. Göreceli olarak çoğu illerin bile imrendiği tarihsel bir kültür ve coğrafya zenginliğine sahip. Ancak geçimin sadece tarımsal üretim ve küçük el sanatlarına dayandığı eski zamanlardan kalma "gurbetçi geleneği" halen etkisini sürdürüyor. Gerçi Eğinlilerin gurbette olsalar bile yazlarını sılada geçirmek gibi hasletleri var ama bu Eğin'in turizm ve doğa üzerine kurulması gereken yeni vizyonunu yeterince beslemiyor.

İşletmelerde sıkıntı olduğunda dışardan uzman görüşüne başvurulur. Zira kurum içinde olanların "işletme körlüğü" denilen bir fark edememe durumuna düştüğüne inanılır. Aynı durum dünyanın sayılı merkezlerinin ancak sahip olduğu turizm ve doğa zenginliği içindeki Eğin için de geçerlidir. Arada bir dışardan gözle bakmak da gerekiyor.

Sohbetimizde Portekiz'in küçük bir beldesi olan ve yerleşik nüfusu sadece altı bin civarındaki "Fatıma" kasabasının senenin belli günlerinde nüfusunun aldığı turistlerle nasıl bir milyona yaklaştığını hatırlayıp kısaca bahsettim. Sadece uyduruk bir hikâye üzerinden bir belde turizm patlaması yapabiliyorsa, gerçek zenginlik, doğa ve tarih barındıran Eğin bunu yakalayabilir. Belediye Başkanı Mustafa Haznedar yerel yönetimler olarak ilçeye değer katacak her türlü fikir ve projeye açık olduklarını, hatta 800 aile üzerinden Kemaliye için ne yapılmalıdır? sorusu sorularak hane halkı anketi yaptıklarını belirtti. Söz proje üretimi olunca ABD'deki Grand Kanyon ile yarışacak kadar mükemmel "Karanlık Kanyon" üzerinden bir ulusal-uluslararası turizm salgınını nasıl başlatabilirize geldi. Kanyon temalı üç turizm şirketinin halen faal olduğu ve Harput üzerinden başlayan turlar düzenlediği belirtildi. Bu turizm ağının Erzincan Havalimanı ve Kemah üzerinden başlayan ilave turlarla zenginleştirilmesi ortak kanaat olarak ifade edildi.

Bu arada bir aralar cezaevi olarak da kullanılan eski kilise kalıntısının halen kaymakamlık himayesinde müze olarak hizmet verdiğini ama Kültür Bakanlığı envanterinde olmadığını da öğrendik. Bu durum, sosyal dünyada güçlü bir insan kaynaklarına sahip taşradaki Eğinli hemşerilerimizin olaya el atmalarının da bir zaruret olduğunu gösterir. Her zenginlik fark edilip paylaşılınca büyür


.

İnsan yiyen yataklar ve sosyal medya...

31 Mayıs 2015 01:00

 

A -

A +

Bu sosyal medya alışkanlığı ölçüyü kaçırınca gıdıklayarak adam öldürmek gibi bir şey.

İncitmek istediğiniz insana bir klavye bir dokunmatik ekran verin yeter. Artık kolay iflah olmaz bir salgının içine düştü demektir. Sosyal ağlar, bir paylaşım ve sosyalleşme aracı olmaktan çıkıp insan yiyen yataklara döndü. Aynı mekânı paylaşan insanları bile birbirinden koparıp yabancılaştırıyor. Okulda, evde, sokakta insanlar savrulup gidiyor. Karşıya geçerken araç altında kalanlar, ineceği durağı kaçıranlar, tezgâhta müşteri ile kapışanlar. Aynı masada bile "bırak şu telefonu da beni dinle" diye muhatabımızı ikaz etmek zorunda kalıyoruz. Bu "insan yiyen yataklar" tabiri hapishanelerde mahkûmların "hücrelere" verdikleri addır. Hücrede mutlak bir sessizlik uygulandığından mahkûm akıl sağlığını kaybedebilir. Yazar Henri Charriere ünlü "Kelebek" romanında hücre cezasını anlatırken "Çinliler kafaya damlatılan suyu bulmuşlar, Fransızlar da hücrede sessizliği" diyor. Sosyal medya ise insanların hayatını kolaylaştırayım derken onları yutan kara bir delik gibi hayatın içinden çekip alıyor. Merhum Necip Fazıl hapishane hatıralarını anlattığı "Cinnet mustatili" kitabında "Neler gördüm neler, işkencelere ait neler dinledim, fakat kaç para eder. Düşmanınıza hiçbir zaman işkence etmeyin, onu kuş tüyü şilteli, yastıklı ve yorganlı bir yatağa yatırın. Kalkmaması için başına bir nöbetçi dikiniz ve sonra isterse ona bu muameleyi bir sarayda tatbik ediniz. Bakın az zamanda ne olacaktır! Ufak tefek kalkışlara, zaruri ihtiyaç davranmalarına izin verebilirsiniz. Hiç kabalık, sert, acı maddi zor kullanmayacaksınız. Sonra, insan yiyen yatağın manevi dişlerini kırmış ve şiirini bozmuş olursunuz. Sıhhatli düşmanınıza canı çekiyorsa tepsi tepsi baklava börek de takdim edebilirsiniz. "Sıhhatli" kelimesine dikkat, insan yiyen yatağı anlamak için sıhhatli onun içinde kalmaya mahkûm olmalıdır. Az zamanda düşmanınız beden ve ruh yapısı bakımından güvelerin toz duman hâline getirdiği bir mendile dönecektir. Osman'la (Osman Yüksel Serdengeçti) beni yatakla yedi..." diye yazıyor...

Bir sosyalleşme aracı olmaktan çıkınca bu sosyal ağların da insan yiyen yataklardan farkı yok. İnsanlar minder altına süpürdüğü ne kadar derdi varsa el birliği ile hücum edip sosyal torbaya atıyor. Çözüm bekleyen sorunlara lanetler yağıyor. Herkes kendi mesajlarını dillendirip muhatabına kulak tıkıyor. Gün doğmuş, gün batmış fark etmiyor. Tüm dünyada sayıları yüzleri aşan sosyal medya uygulamasının içinde tüm dünya tepinip duruyor.

Bugün bir ağır ceza mahkûmunu ceza olarak bir sosyal ağın içine atmak yeterlidir. Klavyenin ya da dokunmatik ekranın başından kalkmaması için başına bir nöbetçi dikin ve isterse ona bu muameleyi sarayda tatbik edin. Bakın az zamanda muhatabınız evin yolunu şaşırıp beden ve ruh yapısı bardakta dağılıp giden kesme şeker gibi nasıl toz haline gelecek.

Psikologların tek umudu medya araçlarının giderek ucuzlayıp bollaşması ile toplumun bu çılgınlıktan bıkkınlık duyup terk etmesi. Yoksa bizi de bu sosyal ağlar yiyecek(!)

 

.

İnsan, Şehir ve Put

4 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Acaba diyorum büyüklerimiz sel yatağı kumluk işe yaramaz büyükçe bir bozkıra el koyup, dörde bölüp tam ortasına bir havuz, sağ başına hastane sol başına postane kondursalar. Kapalı bir çarşı, bir otobüs terminali çayırlık bir köşesine iki tane kale direği dikseler. İki caddeye bitişik nizam sağlı sollu apartmanlar dizseler. Tek numaralı olanlarını lokanta, çift numaralı olanlarını banka şubesi yapsalar. Otuz tane prefabrik bahçeli, yüz otuz tane altışar daireli sosyal konut yapsalar. Özel idare her köşeye bir çöp bidonu koysa. Çocuklara birer tane vuvuzela dağıtsak. Üç ilkokul, bir anaokulu bir rektörlük binamız olsa. Sonra milleti toplayıp top atışı ile iyi koşanlar birer köşe kapsa. Burası şehir olur mu?

El cevap olmaz. Niye olmaz?

Binaları müteahhitler yapar şehirlerin ruhunu insanlar oluşturur. Çünkü bu taş yığınının hatırası ve hafızası yoktur. Burası bir temerküz yani toplama kampı olur. Ismarlama bina olur ama ısmarlama hafıza olmaz. Hafıza farklı bir şeydir marketten kabak gibi alınmaz. Üç nesilin bir mekânda yaşayıp göçmesi lazım. Göçmek dediğim gurbete değil kabristana. Babanla oturup çay içtiğin bir köşe taşın olursa torunlarına anlatırsın. Eğer bu kadar sabretmeden şehir kurmaya kalkılırsa erken doğum olur. Ortaya çıkan her neyse magandası olur ama eşrafı olmaz. Eşraf geriden gelen zorluklar içinde temayüz eder, kalabalıklar onu kabul eder, sermayesinde para ve makam olmaz. Bu yeni şehirde eşraf ve delikanlı yerine somun pehlivanı yetişir sıkıyı görünce kıvırır.

Burada zorluk olmaz "Beleşistan" olduğu için duyan gelir.

Burada cenaze para ile kalkar ölüye para ile ağlanır. Analık, babalık, arkadaşlık sevgili olmak takvimin belli günlerinde hatırlanır. Komşular, yaşlılar, muhtaçlar, sakatlar, berduşlar hastalar alt kattakiler, iflas edenler için yer yoktur ve tek adres sosyal yardımlaşma kuyruğudur. Selam verirken atacağın temenna karşı tarafın makam ve sevgisine göredir. Burada temsili yönetim olmaz atanmış kamp müdürleri bulunur.

Koruma duvarları, eşyayı, binayı ve özel araçları korumak içindir. Ruhlar her türlü saldırıya açıktır. Kafalar ve kasalar emniyette kalpler topun ağzında ve kırıktır.

Şehir olmak kolay değil. Şebekeler kolay döşenir, evleri yollar insanları ise ortak değerler, sevgi ve hatırlar bir birine bağlar. Sevgi, saygı merhamet ne oldu. Suya düştü, su ne oldu?

Bir keresinde toprak ciddi sallandı üzerinde olanları silkeledi. Hayatımız aylarca çadırlarda, prefabrik ev bozmalarında çamurların içinde sürdü. Kolumuz kanadımız kırıldı servetler kaybedildi ama ortaya unuttuğumuz adamlık çıktı. Apartmanlar, lüksünden arabalar hanlar ve hamamlar temelinden sallanınca sallanmayan tek şey insanlık vasıfları ön plana çıktı. Putlar yüzüstü düştü adamlık ayağa kalktı.

Kimse öteki olmadı herkes beriki oldu. O zaman şehirli olduk. Ama zaman geçip güya yaralar sarıldıkça yeniden ruhumuzda yaralar açılmaya başladı. Putlar ayağa kalkmaya, savaş baltaları ortaya çıkmaya başladı. Servet ve makam arayanlar arkalarına sığınmak için siper, ehliyet ve liyakatine güvenmeyenler sığınak aramaya başladılar. Yeniden incitmeye ve incinmeye başladık ki incinmiş insanlar çok tehlikelidir.

Şimdi bazen acaba diyorum aynaya bakınca utanmamak için arada bir sallansak mı? 


.

Fırtına çıktığında uyuyabilir misiniz?

7 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

 Bu satırları yazarken oy verme işlemi devam ediyordu ama kimin kazanacağı hususunda çok da merakta değilim çünkü kimin kazanacağını biliyorum. Her yarışı en iyi hazırlanan kazanır. Seçim sonrası yorgunluğunu değerli bir tecrübeyi paylaşarak atalım.

Bir çiftçi, fırtınası bol bir tepede bir çiftlik satın almıştı. İlk işi bir yardımcı aramak oldu, ama ne yakınındaki, ne de uzaktaki köylerden hiç kimse onunla çalışmak istemiyordu. Çalışmak için müracaat edenlerin çoğu da çiftliğin yerini görünce, çalışmaktan vazgeçiyor:

"Burası fırtınalıdır, siz de vazgeçseniz iyi olur" diyorlardı... Nihayet, çelimsiz, orta yaşlı bir adam işi kabul etti. Çiftlik sahibi, adama:

"Çiftlik işlerinden anlar mısın?" diye sordu.

"Sayılır" dedi adam, "fırtına çıktığında uyuyabilirim!" Çiftlik sahibi, bu ilgisiz sözü biraz düşündü, sonra üzerinde durmayıp adamı işe aldı. Zaten, başka çaresi de yoktu.

Haftalar geçtikçe, adamın çiftlik işlerini düzenli yürüttüğünü görünce içi rahatladı. İşler tıkır tıkır yürüyordu, ancak "o fırtınaya" kadar!

Bir gece yarısı, fırtınanın müthiş uğultusuyla uyandı. Öyle ki, bina çatırdıyordu! Yatağından fırladı; yardımcısının odasına koştu:

"Kalk! Kalk! Fırtına çıktı. Bu fırtına her şeyi uçurmadan yapabileceklerimizi yapalım!"

Adam, yatağından bile doğrulmadan, mırıldandı:

"Boş verin efendim; gidin yatın! Ben size fırtına çıktığında uyuyabileceğimi söylemiştim ya!"

Çiftçi, adamın bu rahat ve umursamaz tavrı karşısında çılgına döndü; öfkeyle kararını verdi. Ertesi sabah, ilk işi bu adamı işten kovmak olacaktı. Ama şimdi fırtınaya bir çare bulmak gerekiyordu ki, hasarı ucuz atlatsın!

Dışarı çıktı, saman balyalarına koştu. Fakat o da ne? Saman balyaları birleştirilmiş, sıkıca bağlanmış ve üzerleri de muşamba ile örtülmüştü!

Ahıra koştu; ineklerin tamamı bahçeden ahıra sokulmuş, ahırın kapısı da sıkıca kapatılmıştı.

Tekrar evine yöneldi, evin kepenklerinin tamamı kapatılmışı.

Çiftçi hayli rahatlamış bir halde odasına döndü ve yatağına yattı.

Fırtına, uğuldamaya devam ediyordu. Gülümsedi ve gözlerini kapatırken şöyle mırıldandı:

"Fırtına çıktığında uyuyabilirim!"

Evet, hazır olanlar, fırtına çıktığında uyuyabilir...

Hayat her zaman inişli çıkışlıdır.

Her zaman bulunduğumuz durumun gelip geçici olabileceği aklımızdan çıkmamalıdır.

Hayatta her zaman kontrol edemeyeceğimiz şeyler olur ve önemli kayıplar yaşarız. Bunlar sadece başkalarının başına gelen yıkımlar değildir.

İşimiz bozulabilir, önemli sağlık sorunları yaşayabilir, sevdiklerimizden birini kaybedebiliriz.

Böyle bir durumda yapabileceğimiz çok şey olduğuna inanmak bizi ayakta tutacaktır. Bu inancı bize veren, fırtınaya yakalanmadan önce yaptığımız hazırlıktır. Bu maddi ve manevi hazırlık bizim fırtınayla mücadele gücümüzdür. Bu güç fırtına çıktığında oluşmaz, fırtınadan önce kazanılır.

Yeni değerler kazanmak; kayıplar yaşandığında, sıkıntı anında acil servis ihtiyacı gibi çalışır

Sabır ve tevekkül zor kazanılan, ama sıkıntılı zamanlarda bizi ayakta tutan önemli alışkanlıklardır. Ama diğer iyi alışkanlılar gibi, o da sıkıntıdan önce kazanılmalıdır, yere düşerken değil


.

Hepimiz çıplak ve dilsiz doğarız

15 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Hayatımızı planlarken, hedeflerimizi belirlerken, eş ve işimizi seçerken, çevre ile ilişkilerimizi düzenlerken emir aldığımız bir merkez var. Bütün insanların, evliya ya da eşkıya bütün karar ve uygulamalarında belli kural ve prensipler hâkimdir.

Bunlar nereden gelmektedir, onu zihnimize kim koydu, bizimle birlikte mi doğdular, sonradan mı oluştu?

Sevmeyi, sevilmeyi, cömert olmayı, sadakati, fedakârlığı, dürüstlüğü ya da çalmayı, ihanet etmeyi, incitmeyi her ne öğrendiysek bu süreç ailemizden başlar. En önemli dersleri bizimle oturan, bizimle konuşan, bizi dinleyen ve birlikte zaman geçiren ailemizden öğrendik. Sonra büyüdükçe dünyamız da büyüdü. Gördüklerimizden, duyduklarımızdan, okuduklarımızdan kendi duygusal binamızı, tercihlerimizi, kararlarımızı, hedeflerimizi yöneten emir aldığımız bir merkez inşa ettik.

Biz kimin dizinde büyüdüysek, ne okuduysak, ne dinlediysek, ne seyrettiysek oyuz.
Evet, kesinlikle başka bir şey değiliz.

Zirveye çıkarak kendi hayatlarına ve topluma değer katanlar da dip yapanlar da tesadüfen orda değildir. İhtiyacı olduğu hâlde bulduğu büyük miktar parayı sahibine iade eden işçi bunu tesadüfen yapmadı. Ve ben eminim ki her gün ayaklarının dibinde para dolu bir poşet bulsa her seferinde aynı tavrı gösterecektir.

Üç çocuk annesini katledenler de bunu tesadüfen yapmadı.
Herkes hak ettiği, olması gereken yerdedir.
Olduğunuz yerden memnun değilseniz bu, değerlerinizi sorgulamanızı gerektirir. Onu değiştirmeden kararlarınızı değiştiremez, doğru hedef belirleyemezsiniz. Önce yürü, sonra koş derler. Altyapımız olan değerlerimizin yeniden inşası zihinsel ve ruhsal olarak beslenmeyle ilgilidir. Bu safhada sormamız gereken soru:
"Ruhsal ve zihinsel beslenmemiz yeterli mi?"
Kaliforniya'da Grand Forest denilen ormanlar var. Burada Sequoia denilen ağaçlar bulunur. Bunların bir adı da mamut ağacıdır. En muhteşem olanı General Sharmen adı verilen. Bu ağaç 81 metre boyunda, 33 metre çapında. Kabuk kalınlığı 60 santimetre, en alt dalının yerden yüksekliği 45 metredir. Bu ağacın yaşı 2200'dür ve 3000 yaşına kadar ömür süreceği söyleniyor. Bu ağacın kardeşi Japonya'da yaşar, adı Bonsai çamıdır. Boyu 15–45 santimetredir, evlerin balkonlarını, otellerin lobilerini süsler.
Bonsai, başını topraktan çıkardığı zaman Japonlar onu topraktan çıkarıp köklerini bağlar ve gelişimini engellerler. Sequoia ise zengin toprakta, bol mineral, güneş ve yağmurla beslenir. Ne Bonsai ağacı ne Mamut ağacı bu durumu kendileri seçmedi.
Ama biz seçebiliriz.
İnsanların olayları algılama sistemini, yani (değerler-değerler dizisi) arkasında onu besleyen referanslarını değiştirdiğimizde değerleri de değişir. Değerleri değiştirmek, pusulayı değiştirmeye benzer. İnsan, eşya ve hadiseleri, farklı idrak ettiği an, yaklaşımlarında, kanaatlerinde ve inançlarında değişim başlar. Hayatı, insanları, mekânları, olayları farklı değerlendirir. Pusulayı değiştirmek, bütün hayatın değişmesi manasına geldiğinden gerçekten çok yüksek ve güçlü bir yatırım ister. Bu değişim uzun, zor, çileli ve insana yatırım isteyen bir iştir ama bazen büyük hayal kırıklıkları da toplumları değiştirir. Yeni Türkiye'yi inşa ederken işe insandan başlamazsak yaptığımız fiziki yatırımlar önemini kaybeder.
Üç kasırga atlatan biri "Büyümesi uzun yıllar süren büyük ağaçların fırtınada ayakta kalırken, hızlı büyüyen ağaçların güçlü rüzgârlar karşısında yıkıldığını gördüm." diyor. Güçlü olmak isteyen ağaçlar, en güçlü köklere, toplumların da değerlere ihtiyacı var

.

At ölür meydan kalır...

18 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Nereden başlayacağını bilemeyenler için bu hikâye gerçekten bir hayat dersidir.

Bağrışmalar, telaşlı koşuşturmalar, bizim evde bir şeyler oluyordu, kötü bir şeyler...

Üç yaşındaki Dinçal, geçirdiği bir iç kanama sonucu ağır hastalanan babasını kaybediyordu. Kötü şeyler bitmeyecek; acımasız dünyanın dişlileri kısa bir süre sonra babasından sonra annesini de koparıp alacaktı. Bir gece eve gelen dedesi sadece annesini zorla alıp, küçük Dinçal ile kardeşini öylece karanlığa bırakıp gidecekti.

O gece ve ardındaki geceler sabaha kadar ağlayan çocuklar hep annelerini beklediler. İçlerinde hep bir umut vardı annelerinin dönmesi için. Ama gelmedi gelemedi...

Annelerini koparıp aldıklarında Dinçal beş, erkek kardeşi ise iki yaşındaydı. Aradan iki yıl geçti sonra kendisine belki mezarını bile bilemediği babayı, başka bir eve diri diri gömülen anayı unutturacak bir dünya olarak gördüğü okula başladı.

1963 senesinde ilkokulu pekiyi derece ile bitirdi ama köyde ortaokul yoktu. Kasabaya götürecek kimsesi yoktu, sahip olduğu tek şey yüreğindeki inançtı Dinçal'ın. Günlerin boşu boşuna savrulup gitme korkusu ve dayanılmaz okuma isteği Ankara'da bazı akrabalarının olduğunu bilmesi, onda Ankara'ya gitme düşüncesi oluşturdu. Köyden Ankara'ya yük taşıyan bir kamyona gizlice binip en arkada zorlukla çekiştirdiği çuvalların arasına saklanarak bu yolculuğu yaptı.

Ne amca, ne dayı, ne dede yanı, gelir Güven Parka sığınır. Çimler üzerinde karton yatak, yüreğindeki korku ve gece karanlıkları ile baş başa. Sokakların dili hep acı söyler. Mevsimi, iklimi hep değişir. Durmadan üşürsünüz, hep üşürsünüz. Hiçbir şey ısıtmaz içinizi. Acımasızlığın hayatı hiçe saydığı bu yerlerde en öncelikli meseleniz tehlikelerden uzakta ve hayatta kalabilmektir. Hele bir de çocuksanız...

Gündüzleri bir berber dükkânında, geceleri Güven Parkta haftalar, aylar boyu sürüp giden bir hayatı değiştirmek için gereken mücadeleyi nasıl olacağını bilmese de vermeye kararlıydı. Bir şeyler yapma isteği içinde bir yerlerde hep canlı duruyordu.

1965 yılı sonbaharı, Ekim ayı ortaları, bankta gazete okuyan iki kişinin yüksek sesli konuşmaları dikkatini çekti. Seçimler, hükümet ve Süleyman Demirel'den bahsediyorlardı. Büyük adam olmalıydı bahsettikleri; acaba gitse, okumak istediğini söylese, yardım eder miydi?

Sora sora Güniz Sokağı ve Demirel'in evini buldu. Kapıda sivil, genç bir görevli duruyordu. Uzaktan seyretmeye ve beklemeye başladılar. Bir süre sonra gazetelerde resimlerini gördüğü Demirel kapıya çıkıp misafirleri ile bir süre görüştü. Konuşma esnasında karşıdan kendilerini seyreden çocukları fark etmişti. Konuşmaları bitince "gelin bakalım" diye eliyle işaret ederek çocukları çağırdı. "Ne istiyorsunuz, neden buradasınız?" diye gülümseyerek sordu. "Süleyman Demirel amcayla görüşmek istiyoruz" dedi. "Ne yapacaksınız Süleyman Demirel amcayı?" dedi "o benim".

Çekinerek elini öpüp, eskimiş gömleğinin içinde yıpranmasın diye itinayla naylona sarılı olarak sakladığı takdirnamesini telaşla çıkarıp, titreyen elleriyle ona uzattı. "Benim annem babam yok, bu okuldan aldığım son takdirname, ben okumak istiyorum amca" dedi.

"Burada kimseniz yok mu?" "Kimsemiz yok, sokaklardayız."

O gün Süleyman Demirel onu ilgilenmesi için İhsan beye gönderdi.

Aradan seneler geçer.

Süleyman Demirel Cumhurbaşkanı olarak Türkmenistan'ı ziyaret etmektedir. Temaslar tamamlanıp sohbet bölümüne geçildiğinde Türk heyetinden bir genç adam Demirel'in yanına gider ve selamlayıp kendini tanıtır ve der ki: "Yıllar önce sizi ziyarete gelip sayenizde okula yazılan o sokak çocuğu benim. Size gecikmiş teşekkürümü lütfen kabul buyurun."

Bir süre devam eden sessizliği Demirel bozar,

"Hatırladım o günü, peki ne yaptın evladım şimdi görevin nedir?"

"Heyetimizde İçişleri Bakanlığı kadrosunun bir elemanı olarak bulunuyorum efendim, Bilecik Emniyet Müdürüyüm..."


.

İnsanlık tarihi kadar eski bir meslek 'Dalkavukluk'

21 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Önemli biri, dalkavuğuna sormuş: "Sıfır nedir?"

"Sizin huzurunuzda ben" demiş.

Dalkavuk, kendisine çıkar sağlayacak olanlara aşırı bir saygı ve hayranlık göstererek yaranmak isteyen kimse, şaklaban, huluskâr, yağcı, yalaka, yağdanlık, yaltaklık yapana derler. Eskiden zengin konaklarında servet sahiplerini nükteli sözlerle eğlendiren kimselere denirdi. Üç beş kuruş nafaka temini için dalkavukluk yapan masum ve zararsız tiplermiş. Ama eğer bir makama geçerlerse bu felaket olur. Çünkü idarenin iki yolu var, Biri ilim diğeri zulüm. Dalkavukluk ve zulüm ikiz kardeştir. Birbirinden ayrılmaz birbirinden beslenir. Birine itibar edip yüz verdin mi diğeri gelip başköşeye oturur. Dalkavukluk ile ele geçirilen nimet ve makam har vurup harman savrulur. İlmi olmadığı için dalkavukluğu sermaye yapan ilimsiz yönetimler bilgi olmadığı için zulme başlar. İlim ehliyet, liyakat ve yeterlilik getirir. Eğer hayatın nimetlerini ve sorumlulukları dağıtırken bir nimet sahibi ehliyet ve liyakati arkaya atar dalkavukluğu ön plana alırsa yandı gülüm keten helva. Makam ve gücün dağıtımı ehliyetsiz, liyakatsiz, ukala, cibilliyetsiz tek sermayesi el etek öpmekten ibaret dalkavukların eline geçer. Dalkavuklukla makam ve servet kazananlardan ilk ihanete uğrayanlar da onları oraya getiren velinimetleridir. Çünkü zalime yardım eden onun zulmüne uğramadan ölmez... Aramızda kalsın ben bu yaşa kadar servet ve makamı dalkavuklara dağıtanlar içinde kendisinin bulunduğu yere ehliyet ve liyakatle geleni görmedim. Alın teri mi var ki dağıtırken yüreği sızlasın. Haydan gelen huya gider.

Dalkavukluk geçmişi insanlık tarihi kadar eski. Bu mesleğin eskiden kendine has tüzüğü(!) ve sınırları varmış, şimdi olduğu gibi sınır tanımaz adamlar değillermiş. Şimdiki makam ve servet sahiplerinin işi zor. Bu kadar ehliyetsiz dalkavuk karşısında ne yapacaklar. Eskiler oturup kalkmayı bilirler, servet ve makam sahiplerini huzuruna girdiklerinde etek öperler. Oturacakları yer, merdiven yanındaki küçük minderdir. Vazifeleri, hane sahibi olan zatın mizaç ve tabiatına uygun şekilde konuşmak, meclise neşe vermek, keder verici sözlerden, uygunsuz tabirlerden ve küfürlerden sakınmaktır. Hane sahibi ne söylerse, fevkalâde yardakçılıkla tasdik edecekler ve asla aykırısında söz söylemeyeceklerdir. Verilen ihsanı gizlice alacaklardır, verilen paranın çokluğu ile meslektaşları arasında övünmeyeceklerdir. Eski dalkavukların geçmişte efendilerine yaptıkları aşağıdaki arzdan anlaşılıyor ki, meslek haysiyetleri(!) varmış. Demişler ki:

"Devletli, inayetli merhametli Efendim, kimsesiz dalkavuk kullarınızın arzuhalidir. Her sene Ramazan ayı geldiğinde davetli davetsiz iftarlara gideriz. Mevki sahiplerinin sofralarında çeşitli nefis yemekler, süzme aşureler, ekmek kadayıfları kaymaklı baklavalar hoşaflar yer içeriz. Lakin içimizde bazı terbiyesizler bulunup edebe uymayan hareket ve tavırlarıyla velinimetlerimiz efendilerimizi gücendirmekte, zararı hepimize dokunmaktadır. Dalkavukluk sağlam bir nizama bağlanmazsa cümlemizin açlıktan öleceği aşikârdır. Dalkavukluğun kadim bir nizama bağlanmasını niyaz ederiz. İmza... Dalkavuk kulları..." 

Dalkavukların durduğu yer artık yer sofralarından çok daha yukarıda. Bugün içinden çıkılamaz sanılan büyük dertlerin kaynağı kılık değiştirmiş bu dalkavukluk kültürüdür.


.

En net koalisyon ihtimali AKP-MHP

25 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Herkes koalisyon ihtimallerinden bahsediyor ancak seçim meydanlarında söylenenler eğer orada kalmazsa uzun ömürlü bir koalisyon kurulması beklenemez. Çünkü hemen her lider seçim sürecinde muhataplarını ve muhaliflerini kırdı döktü. Bilindik tabirle, bakılacak yüz bırakmadılar. Şimdi bunları arkada bırakan bir ortaklık kurulması ihtimali ve seçmen üzerinde bırakacağı kanaati tahmin etmek zor değil. Hele AK Parti'nin siyasi nezaket gereği yapılabilir temasların üzerinde CHP ile harbiden bir koalisyon kurmasını beklemek çelik lokomotife tahta teker takmağa benzer.

Nereden bakarlarsa baksınlar en net, uzun ömürlü ve sağlıklı siyaset zemini AK Parti-MHP ortaklığında.

Seçim meydanlarında söylenenler meydanlarda kalmasa da, bir siyasi hareket muhalifleri ile değil önce milletle koalisyon yapmalı ve vaadine sadık kalmalı. AK Parti'yi 13 yıl iktidarda tutan güç asfalt mıcırı değil milletin değerlerini düştüğü yerden tutup kaldırmasıdır.

Kulislerde konuşulan AK Parti-MHP koalisyonunun aksine AK Parti-CHP koalisyonunun daha kolay ihtimal gibi gösterilmesi gerçekçi değil ve tam da AK Parti muhaliflerinin gökte ararken yerde buldukları cinsten bir fırsat. Hizmete destek için değil ama AK Partiye mezar kazmak için iyi bir fırsat arıyorlar. Böyle bir ortaklığın zoraki veya kerhen olmadığına kimseyi ikna edemezler. Seçim akşamı sonuçların alınması ile başlayan AK Partinin kusur listesinin tamamını toplasalar CHP ile yapacakları ortaklığın vereceği hasarı tartmaz.

Başbakan Davutoğlu'nun liderlerle görüşmesi siyasi teamüllerin ve nezaketin gereğidir ancak bunun üzerinde bir değer ifade etmez. Elektriği kimden alacağı bellidir. Ben kurulacak bir koalisyon hükümetinin AK Parti-MHP koalisyonu olacağı ve olması gerektiği inancındayım.

Her iki partinin bunun dışında kurulacak bir (CHP-HDP) koalisyonun paydaşı olması bu eğreti koalisyonun ömrünü uzatmak değil, bu ortaklıktaki partilerin ömründen götürür çünkü bunu tabanlarına izah edemezler.

Geçmişte yaşanan MC-Milliyetçi Cephe Hükümetleri fırtınasında o günkü Milli Selamet Partisi, Demirel'in AP'sini hırpalayıp meclise girdiğinde benzer bir meclis tablosu vardı. CHP'yi iktidardan uzak tutmanın tek yolu Adalet Partisi ile Erbakan'ın Milli Selamet Partisi ve MHP ile koalisyon hükümeti kurulmasıydı. Ama meydanlarda kendisini hırpalayan ve ciddi milletvekili koparan Erbakan ile ortaklık yapmamak için AP milletvekilleri olmaz deyip ayak direttiler. Sonunda Demirel grup toplantısında vekilleri toplayıp kendilerine şunu sordu. "Memleketi CHP'ye teslim edelim mi?" Hayır, canım olur mu diye bağıran AP Milletvekillerinin kırmızıçizgilerini bir sözle yeşile çeviren, Demirel'in bu meşhur sözünün gücü, O günün meclisinin şu hatırasında saklıdır.

Bir meclis görüşmesinde o günlerde AP'den bir konuşmacı demokrasi üzerine konuşurken dedi ki: "Merhum Menderes'in inşa edilen yeni Türkiye'nin bir Başbakanının demokrasi rafa kaldırılarak idam edilmesi bu ülke demokrasisi için kara bir leke, siyaset hayatımız için yüz karasıdır..."

Bu söze karşılık CHP sıralarından gelen sataşma çok sert, kontrolsüz ve netti.

"Gerekirse bu gün de asarız..."

Gerçek şu ki, hatıralar sadece insanların değil siyaset tabanı ve politikaların da efendisidir.

Eğer hatıraları farklı şeyler anlatıyorsa siyasetçinin söylediklerine fazla itibar edilmez. Zihniyetler buyrukla değiştirilemez çünkü yok edilmesi neredeyse imkânsız olan bir şeye, hatıralara dayanırla


.

Üniversite bitince kopan fırtınalar

28 Haziran 2015 01:00

 

A -

A +

Turistin biri Kızıl Meydan'da gezerken ayakkabısının ökçesi düşer. Sağa sola bakınıp aksayarak meydandaki devriye polislerden birine yaklaşıp ayakkabısını göstererek ayakkabı alabileceği en yakın mağazayı sorar. Polis kendisine karşıdaki büyükçe bir binayı işaret eder. Turist binadan içeri girince kendisini büyükçe bir hol, tam karşısında bir masa, başında ciddi bir adam adamın hemen arkasında iki kapı bulur.
 

Turist yeni bir ayakkabı almak istediğini söyler adam "Bay mı, Bayan mı?" diye sorar turist "Bay" der, adam da sol kapıdan gir der. Turist sol kapıdan girer bir önceki salonun aynısı yine tam karşısında bir masa, başında ciddi bir adam, adamın hemen arkasında iki kapı. Turist derdini söyler ciddi adam sorar. "Bağcıklı mı yoksa mokasen mi?" diye. Turist "mokasen" der adam da sol kapıyı işaret eder, gir der. Turist sol kapıdan girer bir önceki salonun aynısı tam karşısında bir masa, başında ciddi bir adam ve arkasında iki kapı.
 

Turist bu defa sinirle sorar ciddi adam tekrarlar "Siyah renk mi yoksa kahverengi mi?" Turist "siyah" der, ciddi adam da sol kapıyı gösterir, turist burnundan soluyarak kapıdan içeri dalar ve kendisini ayakkabı salonu yerine sokakta bulur. Şaşkınlıkla sağa sola bakarken kendisine yol gösteren polisle burun buruna gelir ve hiddetle yüklenir:
 

"Sana bir ayakkabı satan mağaza sorduk öyle bir yere yolladın ki masa, kapı ve görevliden başka bir şey yok, bu nedir?" Polis gururla cevap verir:

"Bırak şimdi masayı, ayakkabıyı ORGANİZASYON nasıl ama?.."
 

Tanıdığım birçok akademisyen dostum var. Mezun ettiğiniz çocukların akıbeti ile ilgili bir bilginiz var mı? Ne oldukları hakkında? Çoğu bu bizim sorumluluğumuz değil derken çok azı ilişkili olduğu birkaç öğrenciden bahsediyor. Çoğu siyasetçi de farklı değil. Genellikle hepsi de tam organizasyon adamı, hangisine sorsam hangi kapıdan girileceğini iyi tarif ediyorlar.
 

Neden bu kadar yıl eğitim gördükten sonra çocuklarımızın önemli bir kısmı iş bulamasın, aldıkları eğitim dışında farklı işlerde çalışmak zorunda bırakılsınlar? Üniversite bitirmenin mesleki yeterlilikle birlikte kişinin karakter, insan ilişkileri, hayat hakkındaki görüşüne de katkıda bulunduğu söylenir. Ancak çocuklarımız ne spor, ne kültür-sanat, ne sosyal hayattan faydalanamadıkları bir kamp ortamında, sınavdan sınava koşuşturuyoruz. Sonra elimizde ne kalıyor derseniz; mutsuz ve yeteneklerinin farkında olmayan bir genç kitle.

Gençlerin iş dünyasında hayatta ve ayakta kalmaları nasıl sağlanır?
 

İş dünyasının başarılı profesyonellerinden Cem Kozlu, "Artık insanlar, kitaplardan, kurslardan, eğitimlerden çok birbirlerinden görerek, duyarak öğreniyor. Eğitime, bilgiye ulaşma imkânı arttı ve kolaylaştı. Ben üniversite öğrenimi için ABD'ye gittiğimde bursum yetmedi, kütüphanede çalıştım, garsonluk yaptım. Garsonluk yaparken kazandığım tecrübeler işletme fakültesinde okumaktan bile çok şey öğretti diyebilirim. Bizim ülkemizde öğrencilerin sosyalleşme imkânları sınırlı" diyor.

Onları üniversite içinde bloke eden, sonra eline diploma tutuşturup hayata salan uygulama bu sonucu hazırlamaktadır. Hâlbuki öğrencilik yıllarından başlayan "eşleştirme programları" ile devam eden küçük işler onları zirveye çıkaracak büyük tecrübelerdir. Batı üniversiteleri "etiketleme programları" ile öğrencilerini iş dünyasıyla tanıştırıyorlar. Bu ortamlarda gençler kendi geleceklerini görücüye çıkarıyor, yeteneklerini iş tecrübelerini, çevrelerini geliştiriyorlar. 

Eğer üniversiteler sadece organizasyonlarla uğraşmaya devam ederse yakın zamanda işsizlik gençlerin değil kendilerinin yakasından tutacaktır


.

Aşağıdan yukarıdan erken seçim görünüyor…

2 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Koalisyon ortaklığında hükümet ortaklığı, farklı kültür sahibi çok sayıda insanın tıklım tıkış doldurduğu sıvaları çatlak apartmanlardaki komşuluğa benziyor. Kimse böyle bir mekânda oturduğu için mutlu değildir ama sokakta kalmaktan kurtulduğu için de şükreder. Koalisyonlara da şükredenin tek bir gerekçesi olur; hiç yoktan iyidir hükümetsiz kalmadık, der... Koalisyon ortakları birbirlerinden pek hoşlanmasalar da Erbakan'ın dediği gibi devlet ve milletin âli menfaatleri söz konusu olduğunda (!) (birbirlerine tahammül için buna ihtiyaçları var) bir miktar unutkanlık iyi bir şeydir.

Devleti ve milletin âli menfaatleri ve memleketin gerçekleri nelere kadirdir (!) Siyaset tarihimizin imkânsız addedilen ilk koalisyonun trajik hikâyesi de bu memleket gerçeklerine dayanır. 1960 darbesinden sonra ilk seçimden birinci çıkan CHP'nin vekil sayısı yetmeyince AP ile koalisyon teşebbüsünde bulunur. AP Genel Başkanı Ragıp Gümüşpala ve grubun reddine mukabil İnönü AP grubunda "katil" diye yuhalanmayı göze alıp konuşur. Gümüşpala'ya rağmen koalisyon kurulur ama ömrü yedi ay sürer.

Erbakan'ın dediği gibi devlet ve milletin âli menfaatleri söz konusu olduğunda (!) bir miktar unutkanlık iyi bir şeydir. Bu geçmiş koalisyon hikâyelerini okuyunca bugün için de olmaz diye bir şey yok bakmayın kırmızı çizgi diye tutturduklarına.

Ama bana kalırsa böyle sosyal konut diye tanımlanan kibrit kutusu benzeri koalisyonlarla kurulabilir siyasi çatılar oturulabilir bir ev sahibi olmak için barınacak bir muvakkat konuttan ibaret. Ortaklarına sadece zaman kazandırır. Koalisyonlar da işte böyle bir şey. Koalisyonların iştah açıcı bir başka yanı da hükümet etmeye susamış arkada kalan, zayıf partilere güçlü partilerle aynı pazarlık masasına oturup kafa tutma şansı vermeleridir. Bizim apartmanda apartman yöneticiliğine ortak olmak gibi bir şey.

Kimse koalisyon hükümetlerinden güçlü iktidarlar gibi ekonomiyi, dış politikayı, istihdamı sıçratacak hamlelerde beklememelidir. Geçmişteki tecrübeler ile sabittir.

Bu tür apartmanlar çok kısa sürede ilk sahipleri tarafından terk edilir ve el değiştirir. Koalisyonların süreklilik gibi bir şansları yoktur akıbet yerine yeni apartman dikmek için kepçeyle yıkılır.

Geçmiş tecrübeler hep böyle oldu. Sosyal konutların geçici ev sahipleri gibi daha güçlü çıkabilecekleri yeni seçimlere kadar sokakta kalmamak için zaman kazanmak ve hazırlık yapmak için kullanıldılar.

Demokrasinin gaz alma kapılarına koalisyon deniyor. Bakmayın muhalif medyanın başarılı koalisyon örneklerini manşetlere taşımalarına. İktidarlar sadece seçilmiş vekilleri ile temsil edilmiyorlar. Arkalarında borçlu oldukları fikri lojistik destekçilerine de alan hazırlamaları gerek.

Velhasıl koalisyon bir sürü takipçinin nasiplenmesi için de önem arz ediyor.

Yıldıray Oğur "Bir koalisyonun neden mümkün olmayacağına ikna edici, haklı, meşru yüzlerce sebep bulunabilir. Kurulsa bile 'çok yaşamaz' denecek pek çok mayınlı alan gösterilebilir" diyor. Ama mümkün olması için de yüzlerce sebep sayılabilir. Eğer koalisyona liderlik yapacak partinin tabanında çatlak varsa koalisyon daha mümkündür ve partileri müsamahakâr kılar.  

Geçmiş koalisyonlardan AP-MSP ortaklığında, Erbakan "1000 adet yerli tank yapacağız, savunma sanayii dışa bağımlı olmayacak" diye ağzından laf kaçırınca gazeteci takımı fırsatı kaçırmayıp Demirel'e çullanmıştı:

"Sayın Başbakan, ortağınız Erbakan 1000 adet yerli tank yapacağız diyor, ne dersiniz?"

Demirel hinliği sezince, "Siz tankımızın yerli olmasını istemez misiniz?" deyip işin içinden çıktı.

Bu zoraki ortaklıkların ömürleri sorunlara buldukları pratik çözümlere bağlı.

Ama seçimlerde iş kazası geçiren güçlü partilerin koalisyondan uzun süre beslenmeleri hayaldir.


.

Kapanmadı Kapanmıyor Başbağlar'ın Yarası

5 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Karşılarında silahlı teröristleri gören vatandaşlar herhangi bir karşı koyma girişiminde bulunmadılar. Militanlar erkekleri bir grup, kadınları ve çocukları ise bir grup hâlinde topladı. Kadın ve çocuklar köyün altındaki dere yatağına indirilirken erkekleri de meşelik istikametindeki patika çıkışına götürüldüler, hiçbir ayırım yapılmadan vatandaşların üzerine kurşun yağdırdılar. Benzinlere batırılmış yağlı fitilleri tutuşturup evlerin kapı ve pencerelerinden içeri attılar. Katiller topluluğu, Havaçor Deresi'ni takip ederek Munzur Dağlarına doğru kaybolup gittiler...

29 erkek kurşuna dizilerek ölürken ateşe verilen köyde 214 ev, köy okulu ve cami yakıldı. Yakılan evlerde 1'i kadın 4 kişi de yanarak can verdi.

"Öldüler de sonra mı geldiniz?" Bunu bana Başbağlar katliamı sonrası, köye gittiğimizde eşini ve çocuklarını kaybeden bir anne söyledi.

Bu taşıyabileceğim bir yük değil. Sizinle paylaşmak istiyorum belki acım hafifler.

Kafam ve gönlüm Başbağlar'ın yolları gibi kıvrım kıvrımdı. Başpınar'dan bize refakatçi olarak çıkan komando timinin aracı iki yüz metre kadar önümüzde bazen bir toz bulutunun içinde kayboluyor sonra bir başka tepenin ardında ortaya çıkıyordu. Bir tepenin zirvesinde yolumuz doruk noktasına geldiğinde aşağıda parlak güneş ışıklarının altında Barasor Vadisi ve kucağında aydınlık Barasor Deresi göründü. Vakit öğleye yakın ve giderek artan kavurucu sıcağı kimse önemsemiyor. Bir an önce Başbağlar'a varmak istiyoruz. Zirveden kıvrılarak vadinin en alt noktasına inip Barasor Deresi ile buluştuktan sonra çılgınca akan suyu sağ tarafımıza alıp onunla yarış eder gibi yolumuza devam ediyoruz. Dönüşü olmayan bu yolculuk bizde silinmez izler bırakacak bunu biliyorum. Bir saat kadar sonra Aşağı Mutlu ve Yukarı Mutlu köylerine giriyoruz, birinin bittiği yerde diğeri başlıyor. Başbağlar en uç noktada. Dut ağaçları ile bezeli küçük bahçelerin arasında sinmiş, küçük tozlu yoldan ilerleyip meydan gibi bir alanda durduk. İleride bir çeşme kurnasının önündeki kalabalık kalkıp ağır ağır bize doğru yürüdü. Zor duyulur bir sesle hoş geldiniz dediler. Çeşmenin önündeki tahta sehpaların üzerine konmuş makineli tüfeklerden başlayarak karşımızda, arkamızda her yanımızı sarmış tepeleri, gözün ulaşabildiği her yanı izledim. Sarp kaya uçlarından, ufukta kaybolan patikaya kadar her zerreye bir felaketin yası sinmiş. Enkaz yığını hâline gelmiş bedenimiz yanmış yakılmış taş toprak ve moloz yığını hâline gelmiş binalar arasında gezinip durdum. Gurbetten köyüne gelmiş gönüllü korucu olmuş gençler de aynı duygular içinde; doğup büyüdükleri köylerinde bu felaket tablosunun parçası olmuş, içlendikleri kederleri yüzlerine sinmiş.

Asırlık bir dut ağacının gerisinde yaşlıca bir kadının feryadı etrafımızı kuşatan dağlara tırmanıyor. Gezintiyi bırakıp sesin geldiği tarafa yürüdük. Dut ağacının altında, ağladığı mı yoksa güldüğü mü anlaşılamayan, dört yaşlarında bir kız çocuğu oturduğu yerde yüzünü örten sarı saçlarının altından bize bakıyor. Yetmiş yaşlarında bir nine koluna girmiş, yürümesine yardım eden genç bir hanımla bize doğru gelmeye başladı.

Kederli adımlarla bize doğru yürüyen, yürüyen yürek yakan ağıtlarını göğe doğru yükselten bu keder hamulesini çaresiz seyrediyoruz... Bize asırlarmış gibi gelen bu birkaç adımlık yürüyüş hemen yanımızda bitti. Yaşlı kadın elleriyle dut ağacına yaslandı, ciğerlerindeki son nefesi ağıdına harcıyordu...

Yanımdaki genç hafif sesle "Ninenin kocası ile iki yetişkin oğlunu şehit ettiler, bu çocuk da torunu" dedi. Biz taş gibiyiz, yaşlı kadın bize diyor ki: "Öldüler de sonra mı geldiniz? Vah... Onlar da sizin gibi yiğitlerdi..." 

Olduğumuz yerde Barasor Deresi'ni saran dağlar üstümüze çökmüş, köyün üstüne gölge düşüp, genç kadın nineye "yeter anne" deyip zorlukla dut ağacı ve başında durduğu yetimden ayırıncaya kadar kalakaldık...

Yıllar sonra Başbağlar'a her gidişimde o asırlık dut ağacının altında dört yaşlarındaki sarı saçlarının altından bize bakan bir çocuk görüyorum...


.

O koalisyon bizim köyü idare edemez...

9 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

 Adam akşam evine dönerken verandada çay içen komşularına iyi akşamlar dilemiş ve onların hemen önünde yatan ve sürekli sızlanan çocuğun neden ağladığını sormuş. Komşusu da

"Üzerinde oturduğu tahtanın çivisi batıyor" demiş. Adam tekrar sormuş: "Yattığı yerden kalksın o zaman!" Komşusu da:

"Demek ki kalkmasını gerektirecek kadar batmıyor" demiş... 

Yeteri kadar rahatsızlık insan gibi siyasi partilerin de kabiliyetlerini diri tutar ama eğer biri sürekli sızlanıp şikâyet ediyorsa sorunun kaynağı kendisidir. Eğer bir mecliste siyasi partiler birbirlerinin hatalarını liste tutmaya başlarsa anlayın ki muhtemel koalisyonlar iflah olmayacak türden. Ellerindeki listeler ancak ortaklığı bozmada kullanılabilir.  

Ortaklığın uzun ömürlü olması için kurulacak koalisyonun AKP ve CHP üzerinden geniş bir tabana oturması gerektiğini pompalayarak bu modeli sevimlileştirmeye ve CHP'yi koalisyona monte etmeye çalışıyorlar. AKP'nin uzun süreli iktidar döneminde CHP'nin uğraştığı tek bir işi oldu, bir günah defteri tutarak ilk fırsatta AK Parti kadrolarının üzerine çullanmak. Ülkeyi daha ileri taşıyacak projeler üretmek yerine hesap sormak için iktidar fırsatı kollayan bir siyasi parti, bu sürekli sızlanan muhatap ile ortaklık kurmayı istemek hiçbir yerde rastlanır bir şey değildir.

Kaybedenlerle beraber olan da kaybeder. Bilinçsiz bir şekilde onların huylarını alışkanlıklarını kapar. Eğer her zaman toplumsal değerleri hafife alan negatif insanlarla birlikte olursanız siz de aynı duruma düşer ve negatifleşirsiniz.

Kriz bağımlısı ve kavgadan beslenen muhalefet kendi yattığı çivili tahtanın üzerine AK Partiyi de yatırmak istiyor.

Sürdürülebilir bir koalisyon ancak AKP-MHP üzerinden inşa edilebilir.

Olmazsa kaçınılmaz olarak son durak erken seçimdir.

Siyasi hayatımızın yeni aktörü, siyasete monte edilmeye çalışılan HDP'ye gelince, eski rejimin mağdur ettiği ezilmiş, dışlanmış insanlarının Menderes ve Özal'la denenmiş hayat alanlarını genişletme gayretleri her defasında duvara çarptığı ve aktörlerinin başını yediği unutulmamalıdır. Yaptıkları, bu demokratik haklarda eşitlik mücadelelerine ilk defa hendek atlamış bir iktidara, kendilerine "ga" deyince et "gı" deyince su taşıyanlara minnet ve teşekkür yerine efendilik taslıyor.

İddia edilen itilip kakılmışlığa son vermek, eşit vatandaşlık hakkının meşrulaştırılması adına AKP'nin yaptığını bugüne kadar bu kadar ağır eleştiri ve risk alarak verdiği mücadeleyi hiçbir siyasi parti değil yapmak, dillendirmeye bile cesaret edememiştir. Mağduriyet ve dışlanmışlık güdüsüyle insanları toplayıp, nasıl alındığı bilinen oylarla bir nevi büyüdükçe şişen, içerden dışardan altına atılan ateşle kendi doğal gücünün sınırlarını aşan bu hareketin düdüklü tencere gibi patlaması kaçınılmaz geleceğidir. Hiçbir siyasi proje üretmeyen kendi geleceklerini tehlikede gören bu sahte kurtarıcıların yaptıkları tek şey, AKP'nin yok ettiği eski mağduriyetleri kullanarak, üzerinde oturup sızlanmak.

Mesele ne din ne etnisite ne bölgesel kalkınma sorunudur.  

Mesele, kendilerini devlet sandıkları statükonun kadim sahibi ve bekçileri gören bu sahte kurtarıcıların kene gibi yapıştıkları yerden sökülüp atılmasıdır. Hükümet kurulması ile ilgili söyledikleri her şey ucuz taklit Çin mallarına benziyor. O kafa ile kuracakları bir koalisyon hükümeti ile bizim köyü bile idare edemezler.

.

Mengene

12 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Koalisyon kurma çalışmalarında geri sayım başladı. Siyasi gücün matematik değerlerle ölçüldüğü mecliste bana kalırsa Mengene tipli bazı liderleri emekliliğe sevk edecek bir erken seçim daha güçlü bir ihtimal. Ama bazen umulmadık gelişmeler Mengene'nin dişlerini açabilir.

Bir kuruluşta üst seviye bir yönetici tanımıştım. Kendisi zeki, yetenekli ve gayretli biriydi. Ancak çok sert ve aşırı disipline dayalı bir yönetim tarzı uyguluyordu. Çok fazla değil hiç paylaşımcı değildi. Astlarını çok fazla dinlemez fikirlere kendisini kapalı tutardı. En çok söylediği söz: "Sen söyleneni yap." Bu yüzden çalışanlar kendisine "Mengene" lakabını takmışlardı. Çalışanlardan kaynaklanan sorunların çözüme ile ilgili olarak kendisiyle konuştuğumuzda yönetim tarzını müdafaa ederek bunu isteyerek ve faydasına inanarak uyguladığını ifade etti. Kendisine böyle davranmaya devam ettiği sürece iş yeri ortamının gerileceğini, verimliliğin düşeceğini ve sonunda çalışanların ellerine geçecek ilk fırsatta ya kendisini bir kaşık suda boğmak isteyeceklerini ya da işyerini terk edeceklerini söyledim. Ancak, imalattan kusurlu iş çıktığını, siparişlerin zamanında teslim edilmediğini, müşteri şikâyetlerinin sürdüğünden bahsederek daha bir sürü mazeret beyan ederek, suiistimal ve işten kaçmanın önüne başka türlü geçilmeyeceğini ısrarla vurguladı.

Çalışanların kendilerinin yok sayıldığı ve matematik değerlerle muamele gördüğü bu iş yerinde çalışanlar sadece yöneticiden değil iş ve işyerinden de soğumuş kendilerini çözüm yolları aramaya itmişti. Mengenenin emekliliğine kadar sabretmeyi göze alamayanlar başka iş aramaya başlamıştı.

Derken bir gün acı haber çalışanlar arasında bomba gibi yayıldı.

"Mengene kanser olmuş, altı ay ömrü ya var ya yok..."

Haber doğruydu, mengene geçirdiği rahatsızlık nedeniyle gittiği doktorda ürkütücü bir sonuçla karşılaştı. Doktor bulguların kendisini kanser olduğunu belirttiğini söyleyerek "ama kesin sonuç, ancak biyopsi ile belli olacak. Siz her sonuca hazırlıklı olmalısınız. Eğer kanser teşhisi kesinleşirse altı ay kadar bir hayatınız kaldı demektir. Ama yine de umudunuzu koruyun" demiş.

Vay canına!... İşyerindeki ortam birden değişti.

Mengenenin dişleri gevşedi. Burnundan soluyan çalışanların öfkesinin yerini birden farklı bir duygu aldı.

"Yok canım. Dürüst adamdı, eğriye eğri doğruya doğru.

Disiplin gitmiş yerine çalışanların merhamet duyguları üzerine oturan bir yönetim ve çalışma anlayışı hâkim olmuştu.

Bu durum iş yerindeki iç barışı, verimliliği, satışları, ürün ve hizmet kalitesini hatta müşteri memnuniyetini kısa bir sürede yukarı çekti. Tabloları şaşkınlıkla izleyen Mengene "istediğimiz sonuçlara ulaşmak için kanser olmam lazımmış" diyordu.

İşçiler bir müddet sonra aralarından ayrılacak bir patronu bu dünyadan mutlu göndermek istiyor patron ise sürekli bir kabul edilebilir başarının saman alevi gibi dayatma sonucu elde edilen geçici sıçramalardan daha iyi olduğunu görüyordu. İlk defa başı ağrımış dikkatini rakamların dışında paylaşım, önemseme gibi bilânçoda görünmeyen değerler üzerine de veriyordu. Yemekhaneye iniyor, işçilerle yemek yiyor, zamanında teslim edilmeyen bir gecikmenin nedenlerini sorumlusu ile paylaşıyor, ailevi bir sorun yaşayan çalışanını bizzat yokluyordu.

Hatta bizzat yaptığı birçok işi yetki devrederek astları arasında bölüştüğünden ailesi ile de daha fazla birlikte olma fırsatı bulmuştu.

Bir hayatı paylaşmayı öğreniyordu.

Çalışan kendisini işyerinde bir değer, bir önemli parça olarak görmeye başlamıştı. Kalemle yazılmasa bile bir ortak vizyona imza atıyorlardı.

Tabii asıl imza kanserindi.

Gerçekten de liderin sorumlu olduğu insanlar ile kurumsal hedefleri, stratejileri paylaşması herkesi rahatlatır. Zira kimse karanlıkta uçmak istemez.


.

Osmanlı Cephelerindeki Esirler ve Esir Düşen Osmanlılar

16 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Londra'da Yunus Emre Enstitüsü tarafından 1. Dünya Savaşında Osmanlı cephelerindeki esirlere ait orijinal mektuplar, kartpostallar, fotoğraflar ve belgelerin yer aldığı bir sergi açıldı. Enstitü Başkan Yardımcısı Ebubekir Ceylan sergiyle ilgili yaptığı açıklamada "Buradaki belgelere baktığınızda savaşın insani yönünü görüyorsunuz. İngiliz esirler Hokey oynuyorlar, Türklerle birlikte çuval giyip yarışma yapıyorlar. Bu sergiyle aslında İngiliz toplumu ile ortak bir buluşma, iki ülke arasında bir köprü kurmak istedik" diyor. Serginin düzenleyicisi Fahri Aral ise serginin savaşta esir alınan insanların günlük hayatta nasıl tutunmaya çalıştığını gösterdiğini belirterek "Savaşın dehşeti içerisinde insanların hayatlarını kurmaya çalıştığını görüyorsunuz. Mesela bir İngiliz esir 'Biz burada Hokey oynuyoruz ama top bulamıyoruz' yazmış, müzik grupları kurmuşlar, futbol takımları var" diye açıklamada bulundu.

Esir düşen İngiliz'e hokey oynatacak kadar hoşgörülü davranan Osmanlı'ya İngiliz'in nasıl davrandığına bakalım.

İngilizlerin Birinci Dünya Savaşı'nda esir aldıkları Türk askerlerine reva gördükleri zulümle ilgili olarak Eyyüb Sabri Efendinin 1978'de İstanbul'da yayınlanan "Esaret Hatıraları" kitabında diyor ki: "İngilizlere göre Müslümanlara zulüm ve hakaret etmek milli bir vazifedir. 1919'da Mısır'ın Abbasiye Hastanesi'nde yirmi binden fazla Müslüman esirin gözleri oyulmuş, kolları ayakları kesilmiştir. Esirleri anadan doğma soyarak İngiliz binbaşının önünden geçirirlerdi. Esirler arasından Hoca Abdullah Efendi 'hiç olmazsa edep yerlerimizi mendil ile örtmeye izin verin' diyerek çok yalvardı. İzin vermediler, alay ettiler.

Geçmiş asırlardaki vahşetler ve Engizisyon zulümleri İngilizlerden çektiğimiz işkenceler yanında hiç kalır. Dünyada hiçbir milletin yapamayacağı zilleti ve alçaklığı İngilizler yaptılar."

28 Mayıs 1921 günü yapılan meclis oturumunda Edirne Milletvekilleri Faik ve Şeref Bey verdikleri önergede Mısır'daki kamplarda kasten kör edilen Türk esirlerden bahsediyorlar. "Mısır'da bilintizam İngilizlerin tathirat-ı fenniye (ilaçla temizleme) bahanesiyle miktarı muayyeninden (yeterli miktarından) fazla -KRİZOL- banyosuna sokarak gözlerini kör ettikleri 15.000 vatan evladının üzerinde irtikâp edilen (yapılan) bu cinayeti önceden tasarlayan ve failleri olan İngiliz tabipleriyle, garnizon kumandan ve zabitlerinin tercim (suçlu ilan) edilmesini..." deniyor.

Mısır'daki Türk esirlerinin kasten kör edildiği haberi hem İstanbul hem Anadolu'da duyulur. İstanbul işgal altındadır. Özellikle Konya'da yayınlanan "Öğüt" gazetesi olayı yazınca halk büyük tepki gösterir ardından Anadolu'nun diğer yerlerinde de İngilizlere karşı bir husumet gelişir. Çok geçmeden İstanbul'daki işgal devletleri komutanlarından General Milne'nin emriyle kör edilen esirler hakkında yayınlar durdurulur ve "Öğüt" gazetesi de kapatılır. 

Çanakkale'de Seddülbahir Savaş Galerisi Müzesi'nde sergilenen silahlar, mermiler, giysiler arasında İngilizlerin savaş suçu olmasına rağmen kullandıkları, ZEHİRLİ YILDIZLAR var. Uçlarına zehir sürerek havadan uçaklarla askerlerimizin bulunduğu bölgeye, siperler atmışlar tam 12 bin Türk askeri zehirli yıldızların ayaklarına batması sonucu ya zehirlenerek hayatlarını kaybetmiş ya da bacakları kesilmek zorunda kalmış.

İngiliz esir çuval yarışı yapıp, hokey maçı oynayıp evine dönmüş, bizim ise 20 bin kör, 12 bin tek bacaklı askerimiz olmuştur.

Acaba diyorum "Seddülbahir Savaş Müzesi" misafir olarak birkaç haftalığına Londra'da bulunsa...

.....

Bayramınızı tebrik ediyor, sağlıklı, mutlu ve huzurlu bir bayram geçirmenizi diliyorum.


.

LİDERİN KADAR KONUŞ!

19 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Bu hafta, can havli ile koalisyon kurma veya koalisyona yamanma çalışmaları ile geçecek. Kırmızı çizgileri sadece muhalefetin gırtlağını sıkmıyor, ülkeye de zaman kaybettiriyor. İpin ucunun muhalefetin elinde gösterilmek istendiğine bakmayın, AK Partinin nezle olduğu yerde muhalefet zatürre olur. Koalisyonu belirleyici olan, siyasetin bilânçosunda görünmeyen aktif değer yani liderlerin iş bitirme yeteneğidir. Her siyasi hareket liderinin çapı kadar büyür. Yiğidim yiğit olsun evim çalı dibi olsun misali liderler kitleleri ve iktidar olduklarında ülkeleri hayalleri ve inançları kadar taşıyabilirler. Dün Demokrat Parti, Adalet Partisi, Doğru Yol ve Anavatan Partileri idi; bu gün de merkez sağ parti AK Partidir. Sağına ve soluna savrulmuş inanç, etnisite veya ideoloji temelli partiler geçmişte hep koalisyon parçası olarak hükümete yama pozisyonundan ileri geçemediler.

Seçmen hep bu parti liderlerinin takipçisi oldu, partiler de liderleri kadar sıçrayabildi.

Bugünde öyle ağzı olan değil, lideri olan konuşuyor.

Lideri zayıf partiler Biyolog John Henry Fabre'nin "Çam tırtılları"na benziyor.

Bu çam tırtıllarının bir ismi de Resmi Geçit tırtılıdır.

Biyolog John Henry Fabre bu tırtıllar ile bana koalisyon turlarını hatırlatan garip bir deney yapmıştır. Bu tırtıllar önlerindeki tırtılı körlemesine izlerler. Adları oradan gelir. Fabre onları bir saksının etrafında en arkadaki en öndekine temas edecek şekilde dizmiş. Saksının tam ortasına da bunların başlıca gıdası olan çam iğnelerini koyar.

Tırtıllar bu yuvarlak saksının etrafında dönmeye başlar. Saatlerce günlerce gecelerce dönerler. En sonunda açlıktan ve yorgunluktan ölürler. On beş santim ötelerindeki yiyecek bolluğuna rağmen kelimenin tam anlamıyla açlıktan ölürler...

Şimdi, yarın, bir hafta sonra bir yıl sonrası için kendisine bir gelecek hayal etmeyen ve hedef koymayan bir liderin Resmi Geçit Tırtılları gibi birbirinin arkasına yapışıp etrafındaki fırsat bolluğuna rağmen açlıktan ölmesi şaşılacak bir şey değildir.

Hayatımıza faydalı olmayan işlerin yürütüldüğü her yığın, Resmi Geçit Tırtılıdır.

Muhtemelen bu 45 günlük uzatma günleri de mecliste önlerindeki zengin hükümet kurma seçeneklerine mukabil başarısız turlar izleyeceğiz. Herkes 45 günün sonunda oyunbozanlıkla suçlanmamak için öndeki tırtılın arkasından ayrılmayacak ama sadece kendi ayak izleri üzerinde saksının etrafında dönüp duracak. Bu fasit daireyi kıracak olan yine AK Partidir.

Geçmiş koalisyon kâbuslarına düşmemenin tek yolu yine AK Parti liderliğinde sandığa gitmek ve 7 Haziran sonuçlarını test etmektir. Bakalım seçmen muhalefetin kırmızı çizgilerinin neresinde kalacak ve son kararı ne olacak.

Seçmen muhalefetin bu takipçi siyasetçilerden sadece iki numara olanlara hayat hakkı tanır o da belli olmaz belki kazaen ilk sırayı yakalar diye ama siyaset tarihimiz hiç lider partiyi deviren iki numaraya tanıklık etmedi. Hepsi takipçi ve taklitçiden ibaret kalıp, kitlelere umut ve heyecan veren bir şok yaşatamadılar.

Hatta düzeni değiştirmek hayali ile bir zamanlar kitleleri peşine takan ekonomiyi bir şokla sarsıp iyileştirme iddiası ile ortaya çıkan umudumuz(!) Ecevit de başarısız operasyonlarla piyasayı sarsıp ülkeyi 70 sente muhtaç duruma düşürmüştü.

Zayıf siyasetçiler takipçilerinin umutlarını öldürür.

Tıpkı, Eugen Herrigel'in ifade ettiği gibi: ''Okların yerini bulmaz, çünkü onları ruhunla atmıyorsun!"


.

Çıbanbaşı...

23 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

"Kenan Diyarı" da denilen Filistin topraklarını Roma İmparatorluğu döneminde İmparator TİTUS işgal edip, Mabed-i Süleyman'ı yıkıp Yahudileri Filistin topraklarından çıkarınca, onlar da çoğunlukla Roma hâkimiyetine girmemiş olan Rusya ve İspanya'ya göç ettiler...

Ancak, Hıristiyanlar da Yahudilere karşı olan nefret sebebiyle küçük yerleşim yerlerinde oturamayıp, insanların birbirleri ile fazlaca alakadar olamadıkları büyük şehirleri seçtiler. Sürgündeki Yahudiler büyük şehirlerde umumi nefret yüzünden devlet hizmetlerine kabul edilmediler, askerlikten muaf tutuldular. Kendilerine tahsil ve ticaretten başka iş sahası kalmayınca onlara önceleri eskicilik türünden süfli ve basit işlerle uğraşmalarına müsaade edilmişti. Onlar, önceleri yaptıkları eskicilikten antikacılığa, antikacılıktan kuyumculuğa, kuyumculuktan sarraflığa ve buradan da sanayi inkılâbı ile bankerliğe yükseldiler.

Filistin'den çıkıp dünyaya yayılmaları bölünmüş aileler şeklinde olduğundan bir Yahudi Berlin'de yaşıyorsa onun bir diğer akrabası mutlaka Paris'te veya Londra'daydı. Bu durumdan istifade ederek ithalat ve ihracatı kolaylıkla ele geçirdiler. Fabrika açıp imalatla meşgul olmayıp yerli insanların çoğu kere kendilerinden borç alarak ürettikleri malın pazarlamacısı oldular. Zamanla bir Yahudi'nin kuru bir yazıhane ile elde ettiği kazanç birçok fabrikası olan bir patrondan ziyade olmuştur.

Hemen her yerde GETTOLAŞTILAR. Pek çoğu Yahudiliklerini gizleyerek itibar kazandılar ve zamanla maddi bakımdan güçlenince söz sahibi bir hale geldiler. 19. asırda bu gelişme hızlandı, sadece iktisadi bir güç olmakla kalmayıp yaşadıkları topluluklarda paranın gücü ile küçük bir memuriyete bile kabul edilmezken en üst seviyede siyaset adamı ve asker sivil bürokrat oldular. 

Devlet taleplerini tek çatı altında toplamak için 29 Ağustos 1897 günü İsviçre'nin Basel şehrinde ilk Siyonist kongresi yapılarak başkenti Kudüs olan bir Yahudi devleti kurulması kararı alındı.

1860'larda Filistin'deki Yahudi nüfus altı bin civarında idi. Bu durumda Filistin'e Yahudi göçünü hızlandırmak gerekiyordu. Para kullanılarak yoğun bir propaganda başlatıldı. "Vadedilmiş Topraklar" sözü her türlü yayın organında vurgulandı, çöl, cennet gibi takdim edildi. Başlangıçta bir cemaat gibi çalışıp Filistin'de toprak satın almaya başladılar. Filistin'de birtakım Arapları menfaatlendirerek onlar vasıtası ile arsa ofisleri kurdular. İsteyen herkesi arazisinin bedelini peşin ve kat kat fazlası ile ödeyerek satın almaya hazır bulunduklarına dair ilanlar dağıttılar. Alıcılar Arap göründüğü için buradaki hileyi kimse sezmedi. Araplar arsalarını satmak için kuyrukta birbirleriyle kavga ediyor, arazisini satan gidip Beyrut, Mısır ve Şam'a yerleşiyordu.

Bu duruma muttali olan Sultan Abdülhamid Han oraya bir heyet gönderdi. Bu heyet oynanan oyunu halka izah etti ve bu arazilerin Yahudiler için toplandığı gerçeğini ifşa etti. Arazisini satın almak isteyenler varsa Sultan'ın şahsi servetiyle satın almak üzere oraya geldiklerini beyan ederek Yahudi istilası engellenmeye çalışıldı. Sultan Abdülhamid Han'ın FİLİSTİN ÇİFTLİKAT-I ŞAHANESİ adıyla bilinen arazi ve çiftlikler böylece ortaya çıktı...

Yahudiler bu defa Sultan II. Abdülhamid Han'a müracaat edip Osmanlı Devleti'nin tüm borçlarını ödemek ve mali yardımda bulunmak karşılığında Yahudi Devleti için yer istediler. Sultan Abdülhamid Han bu teklif karşısında öfkelenip "Dünyanın bütün devletleri ayağıma gelse ve bütün hazinelerini kucağıma dökseler size bir karış yer vermem. Ecdadımızın ve milletimizin kanıyla elde edilen bir vatan para ile satılamaz... Derhal burayı terk edin defolun..."  dedi.

Ancak, 1909'da Yahudi güdümlü ittihatçılar Abdülhamid Han'ı tahttan indirip bu emlaki millileştirip, azınlıkların toprak satın alabilecekleri yolunda kanun çıkarınca, arsa alma yoluyla işgaller yeniden başladı, sultanın kişisel arazisi de yok pahasına Yahudilere satıldı.

İngiltere Filistin'i işgal edince Osmanlıyı yıkıp, kendilerine hizmet edecek bir "Çıbanbaşı" bıraktılar!.


.

YANLIŞ HESAP SURUÇ'TAN DÖNER!

26 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

Demokratik siyasetin esas alındığı çözüm sürecinde her türlü şiddetin dışlanması zorunlu bir şarttı. Ne var ki, PKK çatışmasızlık ortamını propaganda ve şehirlerde palazlanmak için bir fırsat olarak kullandı. Hendek kazdı, araç kundakladı, adam kaçırdı, mahkeme kurup adam yargıladı ve bütün bunları silahların gölgesinde yaptı. Barış için bir demokratikleşme ve uzlaşma sözleşmesinde silahın kullanılmaması temel şartken silahın ve şiddetin dışında her şeyi masanın dışına attı. Bir terör örgütünden silahı elinden almak yılanın dişlerini sökmek gibidir. Uzlaşma istemeyenden masada silahını istemenin tarihte karşılığı yoktur. Bölgenin ve olayların geriye doğru hafızasını hazmetmemiş salon danışmanlarının yol haritası çıkmaza böyle girdi. Örgütten önce devletin müdahalesiz alan uygulaması, alan güvenliğini arka plana atmasını örgüt her fırsatta kullandı. Suruç Kaymakamı olay günü söylenenlerin aksine üst seviyede güvenlik tedbirleri alındığını belirterek "Patlamanın gerçekleştiği kültür merkezinde polisin bulunmaması HDP'nin talebiydi, orada toplananların tahrik olmaması için böyle bir istekte bulundular. Grubun güvenliğini biz sağlayacağız dediler" diye açıklamada bulunmuş.

Bölgede hararet yükselip Suruç olayı patlayınca herkes gerçekle yüzleşmek zorunda kaldı ki: "Şehirdeki vuruyor, dağdaki tulum çıkarıyor!.."

İşin başından beri PKK'yı bir halkın temsilcisi statüsünde masada muhatap almak zoraki bir el sıkışmaktan ibaret kaldı. Ne dağ temsilcisi ne onun güdümündeki salon siyasetçileri devletin böylesine bir iyi niyetinden dolayı memnuniyet duymadılar. Barışı kucaklayıp silahı hayatlarının dışına çıkaracak hiçbir gayrete destek vermediler. Verdikleri her demeç yaptıkları her açıklama da alıştıkları şiddet dilinin dışına çıkmadı.

Başından beri devleti karşılarına dikmekle tehdit ettikleri Güneydoğu halkının ayrı devlet kurmak gibi bir kavgası olmadı. Devletin süreç içinde uygulamaya koyduğu demokratik kazanımlardan halk memnun ama örgüt rahatsız oldu.

Süreçle uygulamaya konulan adımların modeli 1970'te başlayıp 1998'e kadar devam eden İngiltere-İrlanda Cumhuriyet Ordusu (IRA) arasındaki uzlaşmaydı. Hükümet haklı olarak "onlar başardıysa biz de başarırız" ilkesinden hareket etti. Bizdeki duruma bakınca İngiltere-IRA arasında iflah olmaz bir ayrışma vardı. Bu uzlaşmayı temin edenlerle görüşmek için bir heyet yerinde çalışma yapmıştı. AK Parti milletvekili Şuay Alpay tespitlerinde "Ben Türkiye'den umutluyum, Türkler Kürtler arasında oradaki gibi bir ayrışma ve nefret, bölünmüş toplum algısı yoktur. Tam tersine her iki toplum aynı inanç ve değerleri paylaşıyor" diyordu. Gerçekten de İngiltere yanlısı Protestan Birlikçiler ile İrlanda yanlısı Katolik Cumhuriyetçi Milliyetçiler arasında çok derin ve köklü bir ayrışma bulunuyor. Birbirlerinin bulundukları yerde bulunmuyor, alışveriş yaptıkları yerden alışveriş yapmıyor, çocuklarını aynı okula göndermiyorlar. Belfast merkezinde bir semtte Katolikler ile Protestanları birbirinden ayıran 4 kilometre uzunluğunda çelikten bir duvar örmüşler. Buna rağmen, taraflar arasındaki geniş katılımlı müzakereler barışın inşası için temel olmuştu.

Bizde ise bütün bu atlaması zor hendeklerin hiçbiri yoktu. Tabanda Kürt halkı da terörün diğer mağdur tarafında ve her zaman silahsız siyasi bir çözümden yana oldu. Ama örgütü bu halkın temsilcisi olarak uzlaşma masasına oturtmak tarafın diğer aktörlerini oyunun dışına attı. Her gün her kafadan bir ses çıktı, İmralı bir şey, Kandil başka bir şey, HDP daha farklı şeyler söyledi. Silahsızlanmanın hedefe konduğu bir masaya silahla gelip oturdular...

Bugün gelinen nokta atılan demokratik adımların geri alınması değil örgütün şehri dağlaştırma hevesinin kırılmasıdır. Devlet için suçun meşruiyet kazandığı bir alan olamaz, istismar edilen hoşgörü ile müdahalesizlik farklı şeylerdir.

Musibet bazen doğruya iter.

Vazgeçilmez olarak, barışın başladığı yer PKK'nın silah bıraktığı yerdir.


.

Ada Köpeği

30 Temmuz 2015 01:00

 

A -

A +

 Almanların nefret ifadesi olarak "Ada Köpeği" dedikleri İngilizlerin sömürge politikası ve alanlarının sınırı yok. Hindistan'daki İslam âlimlerinden Allame Fadl-ı Hak Hayrabadi "Hindistan ihtilali" kitabında İngilizlerin bugün yolunmuş tavuğa benzeyen, bir zamanların üzerinde güneş batmayan imparatorluklarını inşa ederken işlediği hile, acımasızlık ve vahşeti anlatırken diyor ki: 

"İngilizler ilk olarak 1600 senesinde Kalküta şehrinde ticarethaneler açmak için Ekber Şah'tan izin aldı. Ekber Şah, 'Din-i İlahi' adını verdiği bir dini 1582'de resmen ilan ederek bütün dinlerin karışımı müşterek bir din kurmaya çalışan bozuk itikatlı bir adamdı. İşte böyle bir zamanda İngilizler Hindistan'a girdiler. Kalküta'da arazi satın aldılar ve bunları korumak için asker getirdiler. 1714 yılında Sultan Ferruh Sir Şah'ı tedavi ettikleri için bütün Hindistan'da toprak satın almalarına izin verildi. 1837'de İkinci Bahadır Şah hükümdar olunca İngilizlerin yaptıklarına dayanamayarak askerlerin ve halkın teşviki ile büyük bir ayaklanma başlattı. Buna karşı İngilizlerin tepkisi ve zulmü çok şiddetli oldu. İngiliz askerleri Delhi'yi basıp evleri, dükkânları, malları paraları yağmaladılar. Genç ihtiyar kadın erkek demeden bütün Müslümanları hatta çocukları kılıçtan geçirdiler. İngilizlerin gözüne girmek isteyen Mirza İlahi Bahş adlı komutan, Bahadır Şah'ı teslim olursa İngilizlere suçsuz olduğuna inandırılıp af edileceğini söyleyerek aldattı. Bahadır Şah'ın ordudan ayrılıp Delhi içindeki kaleden 10 kilometre uzaktaki Hümayun Şah Türbesi'ne sığındığını öğrenen İngiliz ordusunda istihbaratçı meşhur papaz Hudson, General Wilson'a bildirip Hümayun Şah Türbesi'ne 90 kişi ile giderek Sultan'a, oğullarına ve hanımına dokunulmayacağına dair teminat verip kandırdı. Papaza aldanan Bahadır Şah teslim oldu. Hudson İngiliz siyaseti ve hilesi ile kandırdığı sultanın iki oğlu ve torununu ele geçirince hemen zincire vurup Delhi yolunda göğüslerine kurşun sıkarak şehit etti, kanlarını içip halkı korkutmak için kale kapısına astırdı. Bir gün sonra da başlarını İngiliz Genel Valisi Henri Bernard'a gönderdi. Sonra şehitlerin etinden çorba yaparak şaha ve hanımına gönderdi. Çok aç olduklarından hemen ağızlarına aldılar fakat ne eti olduğunu bilmedikleri halde çiğnemeyip yutamadılar ve kustular. Hudson alçağı 'Niçin yemediniz? Çok güzel çorbadır, oğullarınızın etinden yaptırdım' dedi."

"Ekonomik Tetikçinin İtirafları/confessiions of an economic hit man" kitabının yazarı John Perkins'in anlattıkları bugün de emperyalizmin aynı yolda olduğunu gösteriyor.

John Perkins diyor ki: 

"Biz ekonomik tetikçiler küresel imparatorluğun kurulmasında birçok farklı şekilde çalışırız. Belki de en sık kullanılanı öncelikle şirketlerimize uygun petrol gibi kaynakları olan ülkeleri bulur gözümüzü üstlerine dikeriz. Ardından dünya bankası veya onun kardeşi başka bir organizasyondan o ülkeye büyük kredi ayarlarız. Fakat para asla gerçekte o ülkeye gitmez. O ülkede projeler yapan kendi şirketlerimize gider. Enerji santralleri, sanayi alanları, limanlar. Bizim şirketlere ilaveten o ülkedeki birkaç zengin insanın kâr sağlayacağı şeyler. Bunlar toplumun çoğunluğuna yaramaz. Yine de o insanlar yani bütün ülke bu borcun altına sokulur. Bu borç ödeyemeyecekleri kadar büyüktür ve bu da planın bir parçasıdır, geri ödeyemezler. Ardından onlara deriz ki: 'Bize bir sürü borcunuz var ve ödeyemiyorsunuz, o zaman petrolünüzü bize ucuza satın, ülkenizde askerî üs kurmamıza izin verin veya askerlerimizi desteklemek için dünyanın bir yerine; mesela Irak'a asker gönderin. IMF ve Dünya Bankası bu şekilde çalışır. Ülkeyi borca sokarlar ve bu ödenemeyecek kadar büyük bir borçtur. Ardından yeniden borç teklif edersiniz ve daha fazla faiz öderler. Şartlara bağlı veya iyi bir yönetim teklif edersiniz. Aslında bu onların kaynaklarını satmalarını sağlar. Sosyal hizmetleri, teknik hizmetleri, eğitim sistemleri de buna dâhildir..."

Sonra ne yaptıkları ise malum...


.

Diri diri gömülenler

2 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Stephan King'in korku romanları gerçek oluyor; hem de gözümüzün önünde!.. Bir şehir halkı bir genç kızın diri diri toprağa gömülmesini izliyor. Sadece birkaç kişinin feryat etmesi hayhuylar arasında bugün biri yarın bir başkası kaybolup gidiyor. Bu kayıtsızlar güruhu sıranın yarın kendilerinden birine geleceğini bilmiyor...

Bu satırları yazmama vesile olan trajedi büyük şehir varoşlarından değil Anadolu'da mütevazı bir ilçeden gazete haberlerine girdi.

Güvenlik timleri sokak aralarında devriye gezerken genç bir kızın garip hareketler yaptığın, yanına gittiklerinde kızın sentetik uyuşturucu kullandığı için bu duruma düştüğünü fark eder. Sokak ortasından alıp bir cami bahçesine yüzü yıkanan genç kız, oturduğu yerde el, kol ve kafasına hâkim olamayıp garip hareketler yapmaya devam eder ve adının "Merve" olduğunu güçlükle söyler. Olay yerine gelen sağlık ekiplerinin BONZAİ kullandığını belirlediği genç kız, ölümden hayata döner. Tabii, hangi hayata?!.

Toplumda giderek yaygınlaşan madde ve uyuşturucu bağımlılığı, aile içi şiddet, boşanma, kural tanımazlık bir alt kültür haline geliyor, sadece büyük şehriler için değil Anadolu kasabalarını bile tehdit ediyor.

Bugünkü dünya geleneklerin arkada kaldığı, büyükbabaların büyükannelerin yerine kablolu TV'lerin aldığı, duygusal bağların parçalandığı, paylaşmayı reddeden, "ben" merkezli karmaşık bir dünyadır. Depresyon ve yalnızlık, çocuklar ve gençler için alkol ve uyuşturucu bağımlılığı, sanal medya köleliği, eşler için boşanma, yetişkinler için arkadan gelenlerin endişesi bu dünyanın gerçeğidir. Teknolojinin sağladığı daha iyi sağlık, eğitim, haberleşme fırsatları bu endişeyi yok etmiyor. Her türlü ihtiyacın karşılandığı modern konut siteleri kuruyor ama etrafını yüksek koruma duvarları ile örüp kapılara güvenlik noktaları koyuyoruz. Sonra bu evlerde reyting canavarı TV kanallarının tehlike dolu bir dünyayı gösteren haber bültenlerini ve dizilerini izliyoruz. Kendimizi güvende hissettiğimiz kolonimizden ertesi sabah baş ağrısı ve endişe ile uyanıp, ebeveynler iş yerine çocuklar okullarına gitmek üzere dağılıyoruz. Gün boyu herkes bulunduğu yerden cep telefonun ile birbirini birkaç defa yoklayarak kendini rahatlatıyor. 

Gerçeğin etrafına duvar öremeyiz ve tehlike büyük!..

Alexander Pope'un dediği gibi bu uyuşturucu bağımlılığı cinsinden kötü alışkanlıkları, nefret edilecek korkunç yüzlü canavarları öyle sık görmeye, duymaya başladık ki evlerimizin kapısına kadar geldi. Onları öyle sık görmeye başladık ki önce katlanıp, sonra acıyıp nihayetinde evimize girince mecbur benimseyeceğiz.

Gözlerimizin önünde gençlerimizin tüm insani değerleri eriyip gidiyor, kaygı, öfke, nefret ve hayal kırıklıkları üzerimize çöküyor. Sahip olmak istediklerimiz ile elimize geçenler arasında büyük farklar oluştukça elimizde olanlara değil elimizden kaçanlara koşuyoruz. Film yıldızı, şöhretli bir sporcu veya zengin ve varlıklı iş adamı olma hayali ile beslenen gençler yetişkin dünyasının gerçekleri karşısında dağılıp çareyi geleneksel değerler ve hoşgörünün dışında arıyorlar.

Yaşadıkları dünyada umduklarını bulamayanlar kendi dünyalarını alkol ve uyuşturucu dünyasında arıyorlar. Bu arayış çöp bidonlarının başında Bonzai seanslarına kadar sürebiliyor.

Sonunda adını unutacak kadar kendisine olan öz saygısını kaybeden bu genç kızın daha önceki kayıpları daha acı vericidir.

Onun kayıpları, ailesi, arkadaşları ve çevresidir.

Köprüler, yollar, barajların yapımı bittiğinde bu defa büyük tedavi merkezleri kurmamız gerekecek. Ama tedaviye önce muhtaç olanlar bu çocuklar değil, sevgi ve değerlerden mahrum ederek onları alkol ve uyuşturucu dünyasına diri diri gömen aileleridir...


.

Fırat'ın kralı kim?

6 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Kürt siyasetini kimin temsil ettiği bazılarınca hâlâ muammadır. PKK'nın durup dururken ateşkesi bozması ortada kalmış bir Kürt siyasal hareketini sahiplenmek ve liderliğini dayatma kavgasıdır.

Kandil "bu işler benden sorulur" diyen Öcalan ve HDP'ye "patron benim" diyor.

Bu durum bana Peter Guber'in naklettiği bir hikâyeyi çağrıştırdı:

"Üç bin yıl önce Mısır kralı çılgın bir adamdı ve bir av partisindeki davranışları ile köpeklerini o kadar kızdırmıştı ki köpekler onu timsahlarla dolu Nil nehrine kadar kovaladılar. O sırada kocaman bir timsah nehir kenarında yayılmış güneşleniyordu. Krala kendisini nehrin karşı kıyısına taşımayı teklif etti.  Kral o kadar çaresizdi ki kabul etti. Rivayet o ki timsah onu salimen karşı kıyıya götürdü. Ancak bu kurtarıcının Timsahlar Kralı SOBEK olduğu anlaşıldı. 

Kralın hayatı karşılığında ondan ciddi bir değişim talep ediyordu.

Kralı aklını başına toplaması, halkıyla birlikte nehir ve içinde yaşayan canlılara gereken saygıyı göstermesi gerekiyordu.

İnsanlar gereğini yaptıkları sürece güvende olacaklardı..."

Sorun, "Ben bu toprakların ürünüyüm, ama Selahattin Demirtaş uluslararası projedir" diye kendisini nehrin timsahı sanan Öcalan'ın Kürt siyasetini baştan beri tek taraflı olarak temsil yanılgısı ve arkada kalan hükümetlerin de bunu yutmasıdır.

Nehirden çok sesli bir koronun (İmralı-Kandil-HDP) akort tutmaz çığlıkları geliyor.

Türkiye'deki Kürtler dâhil büyük toplum kesimi uzlaşma çizgisine yaklaştıkça çok sesli koro çıtayı ileri taşıyor. Hükümet bir gölgeyi kovalıyor sanki.

Toplumun barış isteğine uyarak daha önce hayal bile edilemeyen yerlere tırmanma cesaretini gösteren AK Parti hükümetinin eli böyle havada kalıyor.

Avrupa kavgayı besliyor, çözüm için siyaset üretmek yerine olaylara hep Kandil tarafından bakmaktadır. Hükümet ise İmralı merkezli bir yaklaşım sergilerken Kürt kamuoyunu kazanmak adına ciddi teşebbüsleri oldu. Çünkü Batının senaryosunda asıl stratejik hedef Kürtlerin geleceğini belirlemek değil, Türkiye'nin gelecekteki rolünü belirlemektir. Nitekim bu sorunun cevabı da Orhan Miroğlu'nun "Avrupa'da bugün PKK'lı diplomatların itibarı, BDP'li diplomatların itibarından neden daha fazladır?" tespitinde saklıdır.  

Bir sorunda doğru muhatabı bulursak çözüme yaklaşırız.

PKK'nın silahsızlanma diye bir gündemi asla olmadı. Sadece silahlı mücadeleye gerek kalmadan özerk Kürdistan'ı kurmanın hayallerini kurdu. Süreci bunun için altyapısını güçlendirmekte kullandı. Öcalan, PKK ve HDP arasındaki farklı düşünceler serdetmeleri paslaşmaktan ibaretti.  

Öcalan, Demirtaş ve Kandil bu süreci yönlendiren kişi değil, büyük güçlerin yazdığı senaryoda rolü olan kişilerdir. Doğru siyaset onları Batının yazdığı senaryodan çıkarıp hükümetin kendi senaryosundaki role oturtmaktır.

Uzun yıllar boyunca kendilerine benzemeyenlerin inançlarına, fikirlerine hayat biçimlerine duyulan "öfke" üzerinden üretilen, baskı ve zorbalığa dayanan ve sevgiyi yok sayan siyaset, dost gibi görünen ülkelerin bile Türkiye'nin bölgesel etkinliğini zayıflatmak için bu sürece olumsuz etki yapması dağı besleyip, terörün çapını bu kadar büyüttü.

Hâlâ dağ ile siyaset dili arasında bocalayan HDP, İmralı ve Kandil'in arkalarındaki devletler, tüm aktörlerin sahne aldığı bu oyunda bir nehrin yatağı değiştirilmeye çalışılıyor ve kolay değil.

Nehir halkını kazanan kavgayı kazanır...


.

Üniversite mezunu aslan avcısı aranıyor...

9 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Avucundakini saklayan adam Hoca Nasreddin'e sormuş: "Bil bakalım Hocam, elimdeki nedir?" Hoca da "Biraz ipucu ver bakalım" deyince adam da "Dışı beyaz içi sarı" demiş sırıtarak. Hoca da şöyle cevap vermiş: "Ne var bunu bilmeyecek, şalgamı soymuşlar, içini oymuşlar havucu koymuşlar..."

Hafta içi, Yüksek Öğretim Kurulu'nun (YÖK) mezunlarını işsiz bırakan veya bırakma ihtimali olabilecek üniversite bölümlerine el atmaya hazırlanıyor diye haberler çıkınca Nasreddin Hoca'nın bu fıkrası aklıma geldi.

YÖK, bundan sonra bölüm açmak isteyen üniversiteye artık hemen izin vermeyecekmiş. Kısaca mezunlarının yüzü gözü sürtülen sürekli artan işsizler ordusuna yeni işsizler kazandırmak için üste bir de harcama yapan maliyet getiren bölümler neden açılsın.

Tebrik etmek lazım(!)

Bunu bilmeyecek ne var, işsiz mezunların hangi okuldan mezun olduklarını sorsunlar yeter.

Hormonlu patlıcan gibi ülkenin iş ve istihdam envanterinden habersiz, iş dünyasından kopuk, mezununa karşı hiçbir yasal ve ahlaki sorumluluk taşımayan kontrolsüz bir büyümenin daha acı sonuçları ile karşılaşmadan acilen bir yerden başlamak da kazançtır.

Zararın neresinden dönsen kâr, misali bu yüzleşmeyi YÖK'ten önce her üniversitenin kendi yapması gerekirdi. Gerçi doğal seleksiyon ile mezun işsiz öğrenciler arasındaki sosyal ağ üniversiteye hazırlık yapan öğrenci ve aileleri de bu hesaplaşmanın içine çekiyor. Hangi üniversite hangi bölüm mezunlarının mezuniyet sonrası hayata girebildiği yazılıp çizilip konuşuluyor tercihler de buna göre yapılıyor. Sonuçta bazı üniversite ve bölümler giderek öğrenci bulamaz hale gelip kendini kapatıyor. Bu tabii bir sonuçtur. Bazı üniversitelerin kamu ve özel sektörün duyduğu ihtiyaçtan çok fazla mezun veren bölümlere ısrarla öğrenci alıp mezun etmesi de mevcudun alanını daraltır. Mezunları, iş bulamayıp kendini ifade edemeyip geleceği için kâbuslarla boğuştuktan sonra sonuç, öğrenciye çile, aileye kederdir.

Önümüzdeki yıllarda ülkenin şartlarına uygun mezun profili elde edilebilir ama bu halen mezun olup işsiz üniversite mezunlarının sorunlarını çözmüyor.

400 bini aşan İİBF mezunlarına ek binlerce gıda mühendisleri, ziraat mühendisleri, öğretmenler, meslek yüksek okulu mezunlarının sorunu nasıl çözülür?

Bana göre meselenin tamamı ve can damarı, daha nitelikli insan gücünü yetiştirmek amacıyla sektörlerle iş birliği yapmak, böylece daha çok talep edilen bir mesleki eğitim yapısına ulaşmaktır. Sektörlerle iş birliği içerisinde ihtiyaç duyulan iş gücünü yetiştirmek ve mezunları paydaşlarla iş birliği içinde il, bölgesel ve ulusal düzeyde ihtiyaç planlamasına uygun olarak istihdama hazırlamaktan ibarettir.

Önceki yazılarımızda bahsettiğimiz "uygulamalı eğitim" daha okul sıralarında öğrencilerin Kamu-Özel işverenler tarafından etiketlenmesi, gelecek için onlara bir yol haritası verecek.

Şirketler gençler için elini uzattıkları taşların altında umutla savaşan genç ruhları fark ediyor. Küresel işbaşında eğitim ağına destek için "İşbaşında eğitim uygulaması" yoluyla genç istihdamının artırılmasını hedefleyen bir anlaşmaya geçtiğimiz aylarda 21 şirketin imza atması umut verici bir başlangıçtı.

Bu uygulama tüm iş dünyasına ve özellikle yerel yönetimlere örnek olmalıdır.

ABD'deki Ulusal Akademi Vakfı (NAF) modellenerek işverenlerin meslek eğitimi alan öğrencilere istihdam desteği vermesi, işletmeler ile iş birliğinin gelişmesine maddi katkı, öğrencilere staj imkânları ve yerel öğretmen ve eğitim, yöneticilere müfredat geliştirme çalışmaları konularında yardımcı olmalıdır.

Sorun varsa çözüm de vardır ve bazen çözüm umulmadık yerdedir.

İşsiz kalan Temel, Rize İş-İşçi Bulma Kurum Müdürlüğünü aramış. Görevli telefonda "Ne iş yaparsınız, mesleğiniz ne?" diye sormuş. Temel de "Aslan avcısıyım" demiş. Memur da,

"Beyefendi Rize'de aslan ne arasın?" deyince Temel de cevabı yapıştırmış:

"Biz ne dedik, işsiz kaldık dedik ya..."


.

"Kürt bir babanın evladı olarak lanetliyorum..."

13 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Eğer bir bölgeyi yok etmek isterseniz bunu nasıl yaparsınız? Onları ikiye, üçe, beşe bölerek tarafları besler, kışkırtırsınız ve onlar da birbirlerini öldürürler. Bu şekilde onlar yaşadıkları bölgeyi, tarlalarını, barajları, tesisleri, fabrikalarını ve geleceklerini yok ederler.

Sivil hedeflere yönelik bu strateji, korku ve yılgınlık sağlanması üzerine kurulmuştur. Böylece sağlanan kargaşa ortamı ve kayıplar karşısında devlet, eninde sonunda teröristleri muhatap alacak, isteklerine cevap verecektir. 

Ülkemiz uzunca bir zaman bu yoğun propaganda ve psikolojik savaşa tabi tutularak, bölge istikrarsızlığa sürüklenerek, ülkenin bölünmesine indirgenerek, korkular üzerinden toplumda yılgınlık sağlandı. Bu psikolojik savaşta terörün ana hedefi görüşme masasında karşı taraf olarak oturmaktı. Sorunun çözümünde "diyalog" veya başka bir yol zaten onlar için çokta önemli değildi. Kürtler üzerinden bölgenin STK'ları yerine PKK'nın muhatap alınması, Kürt sorununu PKK'ya odaklanarak daraltıp, terörle mücadeleyi PKK'nın vesayeti altına soktu.

Terörizmle mücadelenin temel unsuru terörist üretip dağa göndererek dağı besleyenlerin önlerinin kapatılmasıdır. Bir salgını önlemenin yolu onun etrafını çevirerek fitne merkezini karantinaya almaktır. Teröristler, toplum tarafından benimsenip, sahiplenilmediği ve yerleri doldurulmadığı takdirde önlenir. Yeter ki örgüt aidiyetini kaybetsin.

Çözüm sürecinden beklenen de sahiplenilen ortak değerlere Kürt halkının sahip çıkmasıydı. Yol, su kanalı, köprü, sağlık ocağı ve altyapı yatırımları "değerler eğitimi" arkada kalınca Kürtleri iknaya yetmedi. Terörle mücadeleyi sadece askerlerin işi olarak gören, terörü sadece bölgedeki geri kalmışlıkla izah edenler, mücadele için yeni politikalar üretemeyen, her sorunu çözme alışkanlığındaki kolaycı, havaleci ve teslimiyetçi anlayışı kullananlar ile terörün kirli para baronları sonunda PKK'nın kendini muhatap saydıracak bir siyasal zeminde diyaloğun tarafı olmasını sağladılar.

Böylece masaya mağdur taraf olarak Kürt halkı değil örgüt gelip oturdu.

Çalışmalarını derinleştirdi ve çözüm süreci öncesinden çok daha yaygın bir yapılanma içine girdi. Dağdaki teröristten kurtulmak derken şehirlerde palazlanmaya yol açıldı.

Şimdi yangını ovaya indirmek istiyorlar.

Böylece çözüm sürecinde varılmak istenen halkı ikna etmek, onlarla yüz yıla yakın bir süredir törpülenen değerler üzerinden yeni Türkiye inşa hevesi kursakta kaldı derken bir ses umut verdi.

Sosyal paylaşım sitesi Facebook'ta, "Siirtli Kürt bir babanın evladı olarak PKK'nın yaptığı tüm katliam ve eylemleri kınıyorum, lanetliyorum. Yaptığınız eylemlerle öncelikle biz Kürtlere zarar veriyorsunuz" diye yazan Hâkim Kemal Karanfil, "Lanetliyorum" başlıklı yazısında Siirtli Kürt bir babanın oğlu olduğunu vurgulayarak "30 yıldır akan kanlarla neredeyse bir göl oluştu. Kanla bir yere varılamayacağını anlamadınız mı? Ayrımcılık diye tutturmuş gidiyorsunuz. Bir Kürt evladı olarak devletin en yetkili makamlarına getirildim. Türk milleti adına karar veriyorum. Ayrımcılık olsa bunlar olur muydu? Benim gibi yüzlerce hâkim-savcı-bürokratın mevcut olduğunu siz de biliyorsunuz. Eylemlerinle önce Kürtlere zarar verdiğini unutma. Bu kirli dümenin dönmesini isteyen kırk haramilere can suyu olduğunu unutma. Bu coğrafyada silahla yapılan her eylemin, İsrail'in 'vadedilen topraklar' projesine katkı sunduğunu, anaları, yavruları ve masumları ağlattığını unutma. Eylemlerinle silah tacirlerini sevindirme..."

Bu sese Kürtler kulak vermeli.


.

Ya davulcuya kaçar, ya zurnacıya!..

16 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

7 Haziran Seçimlerinde AK Parti'nin tek başına iktidarı alacak sayıda vekil çıkaramaması; hem AK Parti'ye hem ülkeye pahalıya patladı!.. Şimdi can kayıpları ve yakıp yıkmalarla devam eden zararın nereye varacağını kimse kestiremiyor ama neresinden dönülse kâr olduğunu herkes biliyor. Bunun vazgeçilmez şartı da yapılması giderek zorunlu hâle gelen erken seçimde AK Parti'nin yeniden tek başına iktidarı için gerekli sayıda milletvekili çıkarmasıdır.

7 Haziran sonrası çıkacak meclis tablosunun belirleyicisi MHP, HDP veya CHP değil AK Parti'nin kendisi olacaktır. MHP ile koalisyonun AK Parti'yi deforme edeceği ve kimlik kaybına yol açacağı içeriden bakanların kolaya kaçmasıdır. Eğer bu koalisyon olsaydı çözüm sürecinin engelleneceği iddia edildi. Oysa süreç zaten alımını almış son duraktaydı. Kendisi istemedikten sonra AK Parti'yi kimsenin dışarıdan bozacağı yok. Siyaset kendini değiştirmezse dışarısı bir şey yapamaz. Tehlike içeriden gelir. Bunun için AK Parti'nin muhakkak bir planı vardır ve olmalıdır. Siyasi partilerin eğer bir planı olmazsa başkalarının planının parçası olur!.. 

AK Parti, 7 Haziran seçimlerinden sonra seçmenin neden kendilerine (yetecek) kadar oy vermediği ile ilgili geniş çaplı araştırmalar yaptı. Duyumlara göre erken seçim stratejisini; ekonomik iyileştirmeler, aday belirlemelerinde merkezin değil tabanın dinlenmesi ve yapılanlar değil yapılacaklar, yeni umutlar üzerinden yenileyecekmiş. Tabii üç dönemlik eski vekillerden bazılarına listelerde yer verilmesi de var. Yani kasa, masa ve para...

Bunu sağlamak için 7 Haziran'daki kayıpların doğru tespiti gerek.

Dünkü sebeplere yapışarak bugün farklı sonuç elde edilmez.

Bizim bulunduğumuz yerden bakınca, kayıp nedenleri yukarıdaki kadar basit değil. Hatta bu sayılanlar arkada kalıyor.

Anahtar ise seçim öncesi birkaç makalede şımarık bir üslupla zikredilen AK Parti'nin emanet aldığı ve safra muamelesi gören çekirdek kadro dışındaki entelektüel kadroların dışarıya atılması fikrinde gizli. Bunu yaptılar, aday kadrolar belirlenirken dar bir alanda hareket ettiler ama taban yeni yüzleri tutmadı, merkezdeki ayrışma tabanda büyüyüp büyük hasara yol açtı.

AK Parti'yi özüne döndüreceğiz derken budadılar.

Ölçmezsen, dinlemezsen yönetemezsin. Doğru bilgi en uçtan bile gelmelidir. Merkezdeki salon toplantıları bunu vermez. Seçim öncesi çalınmadık kapı, sıkılmadık el kalmayacak derken teşkilatlar herhalde vatandaşın boyuna posuna bakın anladılar!..

Gelinen yer sekülerizmin iflasıdır. Yapılan devasa yatırımlar, yollar, köprüler barajlar yüz yıldır tahrip edilip yerine konmayan etik ve dinî değerlerin boşluğunu doldurmadı.

Cizre'de hendek kazan çocuk iktidara geldiğimizde 7 yaşındaydı, Mela Ahmed Cezirî'yi tanımadan dağı tanıdı. Anadolu'da "Tek başına bırakma, ya davulcuya ya zurnacıya kaçar" derler. Bardak boş kalmaz su boşalırsa hava girer. İnsan da böyledir. Yüzde doksan dokuzunun Müslüman olduğu bu ülkede ortak İslami kimliği ve değerleri dinamitlediler. Biz de yerine sekülerizmi koyduk. Gökdelenler büyürken insanlar küçüldü.

Eğer bu gerçek görülmezse yedi değil on yedi seçim yapsak gideceğimiz yer aynıdır.

İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın..


.

Kitlelerin sadakati ve mabedin bekçileri

20 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Millet olmanın, birlikte yaşamanın hangi şartını ihlal ettik?

Kürtlerin hangi karşılanamayan ihtiyacı Kürt meselesinin merkezini oluşturuyor?

Denizin, içindeki çer çöpü kendi yapısını koruma adına kıyıya atması gibi bir kültürün, hayat tarzının devlet tarafından toplumdan dışarı atılmasının sonuçları ile mi yüzleşiyoruz?

Sadece Kürt sorunu ile sınırlı olmayan bu ötekileştirme uygulamasının mazisi çok geride.

Son bir asır sosyal hayatımızda kitlelerin sadakatini çatırdatan, "gerçek kutsal din değil cumhuriyet inkılâbı, bu inancın mabedi de Halkevleri" olarak özetlenen, bütün medeniyet birikimlerimizi inkâr eden uygulamalardır.

Sistemin bekçi kulübeleri, Halkevleri buharlaşıp kayboldu ama yerine daha güçlü her taşın altına girebilen mabedin bekçileri kondu.

Fiilen işgal edilemeyen ülke zihnen sömürge yapıldı.  

Aleksandr Soljenitsin'in "Gulag Takımadaları"nın benzer yeni düzenin "toplama adalarını" kurdu. Ulusalcılar, statükocular, laikler, paralelciler ve diğerleri, uzunca bir süre bu inancın mabedinin muhafızlığını yaptı. Tehlike görülen her etnik veya düşünce etrafında toplanan kitleler kendi sosyal hayatlarının, yerleşim mekânlarının ve düşünce alanlarının dışına itildi ve hayatları zorlaştırıldı.

Bizden önceki nesil üniversitelerdeki ikna odalarındaki uygulamaların çok daha yırtıcılarına şahit oldular. Şapka giymeyen köylünün kafasına katran sürmek, çarıkla şalvarla Ankara'da dolaşmamak ormanları koruyoruz diye tahta kaşık satmamak ve daha neler...

Kitlelerin millet duygusu ile olan sadakat bağı zedelendi, nesiller boyu edebiyat diye Homeros, tarih diye Hitit, hain diye Osmanlı okutuldu? Ne Diyarbakır'daki ne Konya'daki çocuk Oscar Wilde'dan önce Mevlana'yı ve Ahmed Cüzeyri'yi okumadı. Yerlerini doldurmak için Kemalettin Kamu gibi "Ne örümcek ne yosun, ne mucize ne füsun/Kâbe Arab'ın olsun, Çankaya bize yeter" diyecek kadar alçaklık sınırının altına inenler türedi.

Bir medeniyetin gölgeleri asla toplumun üzerine düşmedi.

İsimleri unutulsun, nesilleri kesilsin, eserleri okunmasın diye her çareye başvuruldu.

Kitleler aidiyet duygusunu kaybetti.

Şimdi kayıp bir medeniyetin ruhsuz fırtına çocukları ile boğuşuyoruz.

Huzur ve güvenlik içinde beraberce yaşamak, geleceği inşa etmek için devlet ötekileşen kitleleri saymak ve sahiplenmek istiyor ama bunu nasıl yapacak?

Milletin hafızasından silinen pek çok hatırayı kısa sürede kolayca ve sıkışınca yeniden yerine koymak mümkün mü?

Birlikte yaşamak ruh birliğine dayanır diyor Ernest Renan, millet anlayışının, milletin, fertleri arasındaki "birlikte yaşama duygusunun bir ortak kültüre, bir ruh birliğine" dayandığını belirtmişti.

Gerçekten millet olmak için en başta arzu edilen husus, toplumun fertleri arasında sevgi ve saygı hislerini canlı tutan gerektiğinde karşılık beklemeksizin dayanışmayı sağlayan duygu ortaklığının mevcudiyeti olmalıdır.

Bizde ekonomik ihtiyaçların yeterince karşılanmadığı, yol su elektrik, baraj, köprü sağlık ocağı, yeterince okul olmadığı için kitlelerin devlete karşı sadakatindeki çözülmede başka sebep aranmadı. Mabedin muhafızlarının bu hamlelere çok da itirazı olamazdı.

Bunlar insanların hayatını kolaylaştırmakla beraber birlikte yaşamanın, gelecekte birlikte olmanın ve geleceği birlikte inşa etmenin olmazsa olmazı değildir.

Millet olmanın şartı sübjektif ve manevi unsurlarda yüklüdür.

Şimdi dönüp hafızımızı tazelemek Mevlana'yı, Mela Ahmed Cüzeyri'yi hatırlama zamanı.

Yoksa mensubu olduğumuz milletin ve medeniyetin kayıp kodlarını nerede bulacağız?

Eğitim, kültür ve medya burçları yerli sömürgeciler tarafından tutulmuş bir eğitim sistemi medeniyet iddialarını kaybetmiş kendi dünyasına yabancı, ruhsuz kuşakları bela etti.

Bu medeniyet inkârını tersine çevirme vakti AK Parti kadrolarının iktidarla ilk tanıştıklarında başlamalıydı.

Yeni fark ediliyor olsa da, vakit o kadar geç ki erken kabul edebiliri

İğnenin yıldızından Güneydoğuyu seyredenler

23 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Aslan Kral hastalanınca tilki geçmiş olsuna gelmiş. Yatak-döşek ter atan aslana gerdan kırıp "Aslanım birisi canını mı sıktı, kafanı takma söyle halledeyim, emrin olur" deyince aslan kükreyerek "Allah aşkına götürün şu yalakayı başımdan, hastalık değil ama bunun dalkavukluğu beni perişan ediyor..."  demiş.

AK Parti 7 Haziran seçimlerinde tek başına iktidar olmaya yeterli vekili çıkaramayınca bunun analizini yapan salon danışmanları ile Boğaziçi yazarlarının öz eleştirileri tilki tesellisine benziyor. Fazla değil seçimlerden iki gün önceki yazılarına bakın sanki o yazıları başkası yazmış da, fisebilillah bir dost tavsiyesi yapanı bile topa koyup atıyorlardı.

Memleketin havasını o kadar iyi kokladılar ki bunlar da Anadolu köylerini Dallas çiftliği zannedenlerden. Gıyaben tedaviye kalktıkları yara böylece azmanlaşıp bugünkü boyutlara geldi.

Eğer yaraya yakından bakılırsa durum çok daha farklıdır. Ama uzaklardan seslenme gibi bir alışkanlığımız var ve tabii mesaj doğru da olsa muhatabına ulaşmıyor.

İki yıl öncesine gidip 'Akil İnsanlar'ın bölge halkına yakından bakma günlerinde konuşulanları hatırlayalım.

Hepsinin özeti Can Paker'in şu sözleridir. Belki hayatında Sayın Paker de bu vesile ile mekânı ve insanı tanımış oldu. Bölgeyi gezen TESEV vakfı Başkanı Can Paker yaraya yakından bakınca "Kürt sorununu bildiğimi sanırdım, ama yanılmışım. Gittiğim Hakkâri ve Van'da gördüklerimden sonra bu konuda meğer hiçbir şey bilmediğimi hissettim. Kürt sorununun gerçek yüzünü görmem ancak sorunu bire bir yaşayan insanlarla konuşmam, dokunmam ile oldu" demişti. O günkü ikna turları zeminine oturmayıp, arkası gelmese de soruna dokunmak için içine girmek gerekir.

"Toplumsal uzlaşmanın yolu" üzerine çalışan yazar William Ury'nin Kalahari Çölü'nde yaşayan Bushmanların (San Kabilesi) toplumsal çatışmaları nasıl çözdükleri hakkında dikkat çekici bir tecrübesi var. 

Kalahari Çölü'nde hayat öylesine zordur ki, insanlar kurumuş nehir yataklarını ve tuz havzalarını kazarak su arar ve bulduğu suları da deve kuşu yumurtaları içinde depolarlar. Avcı-toplayıcı topluluklar olan Bushmanların erkekleri avlanırken kullandıkları okların ucuna koza halindeki böceklerden elde ettikleri zehirleri sürerler. "Bir ay kadar vaktimi bu topluluklar içinde geçirdim. Bütün erkeklerin avlanmak için zehirli ölümcül oklar kullanan bu topluluk farlılıkları, çatışmaları ile nasıl başa çıkıyorlar diye merak ettim. Açıkçası öğrendiğim şu ki, bu topluluklarda ne zaman sinirler gerilse birisi (kabile liderlerinden) gidip bütün zehirli okları çalıların arasına bir yerlere saklıyor. Ondan sonra herkes çember oluşturarak oturuyor ve konuşuyorlar, konuşuyorlar ve konuşuyorlar. İki gün sürebilir veya üç ya da dört gün sürebilir. Ama dinlenmiyorlar ta ki bir çözüm bulana dek. Gerginlik çok yüksekse o zaman taraflardan birini uzaklara gönderiyorlar..."

Urly, bu sisteme "üçüncü taraf çözümü" diyor ve doğrudur.

Çatışmalarda her zaman bir "üçüncü taraf" vardır ve "sivil üstünlük" diye tanımlayacağımız bu üçüncü taraf bizde terörün önlenmesi için, kendi tercihi söz konusu olan ve terörden en çok zarar gören Kürt halkının bizzat kendisidir. Terör örgütü halktan destek alamazsa tutunamaz. "Bana ne hastalığı"na yakalanmış, sürekli kurtarılmayı bekleyen bölge halkı, baskı ve tehditlere rağmen devletten yana taraf olmalıdırlar. Ve halkı buna cesaretlendirme ve ikna etmek siyasetçiler kadar kalemine, nefesine, ilmine, şöhretine, servetine güvenen herkesin sorumluluğudur.

Tabii Boğaz'dan mesaj göndererek değil yerine giderek...


.

Kayıp gelecekler…

27 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Bugünlerde gergin insanlar sadece politikacılar ile sınırlı değil.

Güneydoğuda yaşananlar, su baskınları, yan baktın cinayetleri, sevgilisini kesip poşetleyenler asap bozucu. PKK'nın taşkınlıkları yeni sorunlar üretiyor. Bunalan insanlar bunalımsız bir dünya arıyor ama bu kolay değil. Çıkar yol bu dert yumağını parçalara ayırmak.

Usta sinemacı Franc Capra 1937 yılı yapımı "Lost Horizon" filminde iki dünya savaşı arasında sıkışan insanlık için bir umut aramakta. 1937 şartlarına rağmen bugünden farkı yok ve izlenmeye değer bir başyapıt.

İnsanların açgözlülüğü ve acımasızlığından uzak, ütopya olarak bir ülkeyi anlatmaktadır.

Filmde birkaç diplomat saldırı altındaki Uzak Doğu'dan bir grup arkadaşı ile kaçmaya çalışmaktadır. Kendisi ile birlikte birkaç insanın da bulunduğu uçak nasıl ve neden olduğunu anlamadan kaçırılır. Uçak, iklimi soğuk bir ülkede düşer pilot ölür ve kendileri de ölümü beklerken bir grup yerli tarafından kurtarılırlar.

Yerlilerin onları alıp yüksek bir dağdaki geçitten geçirip götürdükleri yer henüz dünya tarafından keşfedilmemiş olağanüstü güzellikteki Shangri-la adlı bir ülkedir.

Grup önce buradan kaçmaya çalışır ama sonra burada hayatın gayesini bulurlar.

Uzun, güzel, kavgasız bir hayat yaşamak... Bir insan daha başka ne isteyebilir ki?

Yaşadığımız bugünkü dünyada, açgözlülük, acımasızlık doyumsuzluk, hayal kırıklıkları, geçim sıkıntıları da insanlara farkına varmasa da Shangri-la misali kayıp ülkeleri aramaya çıkarıyor.

Ama ve ne yazık ki çoğumuz yanlış adreste... Bu umut ülkesini oturduğumuz yerden, beyaz bir camın arkasında arıyoruz.

Genç yaşlı, kadın erkek fark etmeden saatlerce Beyaz Camdan Buzulların arkasında aramaya çıktığımız seyahatten eli boş yorgun ve kızgın olarak tekrar oturduğumuz koltuğa dönüyoruz.

Arkada bıraktığımız sorunları daha büyümüş olarak kendimizi bekliyor buluyoruz.

Aradığını bulamayanlar, bu defa daha yüksek rakımlarda yolculuk ile çıkış arıyorlar.

Ekran karşısında sürekli deniz suyu içip hararetlerini artırıyorlar. Çıktıkları her yolculuk onları hem gerçek dünyadan hem de hayatı paylaştıkları aile bireylerinden soğutup biraz daha uzaklaştırıyor.

Yaklaşık otuz yıl önce başlayan bu uyuşturucu seanslarıyla yüzleşme zamanı geldi geçiyor.

Evet, insan her zaman sadece var olmakla kalmaz, ne olacağına ne yapacağına da karar verir ama hangi yönde adım atacağını zihnini doldurduğu bilgi belirler. Gideceğimiz yön,  bizim hangi mutfaktan zihnimizi beslediğimize bağlı.

İzlediğimiz yalanlar tekrarlanınca bizim hakikatimiz hâline geliyor.

Arada bir diziler, eğlence programlarının toplum değerleri ile olan kavgasından rahatsız olan izleyicilerden gelen şikâyetlerden rahatsız olanlarda yok değil.

Ama rahatsız olanlardan rahatsız olanlar var... Bir toplantıda değişimi anlatan merhum Cumhurbaşkanı Turgut Özal'a özel kanallarla ilgili olarak yapılan bir şikâyete  "Allah sana beyin, teknolojide uzaktan kumanda vermiş, eğer ekranda gördüğün görüntü seni rahatsız ediyorsa elindeki kumanda cihazının düğmesine basıp başka kanala geçebilirsin" dediğini naklediyor.

O yıllarda hayli dalaşma konusu olmuştu bu söz.

Tabii bu şikâyetler, değerlerine, inançlarına, hayat tarzına yapılan tecavüzlerden rahatsızlık duyup, aşağılandığı zannı ile işini gücünü bırakan insanların hazımsızlığı olarak algılanıyordu.

Halen de öyle zannedenler var. Ama şimdi iş daha kızıştı... 

Ekran yalanları ile değerleri arasında sıkışan insanlar bir umut ülkesi arıyor.

Bozuk çamaşır makinesini sırtlayıp tüketici haklarına şikâyete koşma hakkı verdiğiniz insanların -müsaade edin de- tarihini aşağılayan, eğitim yuvalarını meşk mekânı zannedenleri de şikâyete hakkı olsun.

Hangisinin tahribatı daha büyük?


.

Zor oyunu bozar

30 Ağustos 2015 01:00

 

A -

A +

Bu Seçim Hükümeti insan ilişkileri üzerine bize çok şey öğretecek gibi. Uzlaşmaz zannedilen, bir araya gelmesi hayal, bazılarınca da ihanet gibi görülen şahıslar ve fikirler bir torbaya girdi.

Siz ne düşünürsünüz bilmem ama bu kısa süreli zoraki birliktelik bazı partilerin rotasını değiştirip seçim sonuçlarına da yansıyacaktır.

Seçim akşamı çöken karanlık çözülemez zannedilen birçok sorunun sabahı olabilir.

Zaten siyaset de hayat gibi kocaman bir hayretten başka ne ki.

Vali Recep Yazıcıoğlu ile birlikte Kemaliye ilçesine yaptığımız özel bir ziyarette (1996) yaşadığımız bir tecrübe herkesin diğerine karşı takındığı kimliği altüst etmiş herkes diğerini anlama yarışına girmişti.

Vali ilçeye yakın Ağın ilçe kaymakamının davetine bizi de beraber götürmek istemiş yerel yönetici ve misafir iş adamlarından oluşan birbirine yabancı sekiz kişilik bir grup küçük bir motorla Keban Baraj Gölü'nde zevkli bir yolculuğa çıkmıştık.

Göl sarp dağ yamaçları arasında kendi içinde kollara ayrılıyor; doğru yolu bulmak için ustalık ve tecrübe istiyordu. Sabah dokuzda başlayan yolculuk otuz kilometre ilerledikten sonra umulmadık bir aksilikle son buldu. Küçük teknenin motoru anlaşılmaz bir arıza yüzünden durdu ve bütün uğraşmalarımıza rağmen bir daha da çalışmadı.

Sadece dik ve sarp yamaçların arasındaki kanyonda gölün üzerinde öylece kalmıştık...

Tam açık deniz filmi gibiydi, vakit öğleye yakındı ve durumumuzu ilçe merkezine bildirmek için hiçbir imkânımız yoktu. Tekneyi kullanan teknisyen Mustafa çıplak ayakla sarp yamaçlarda güya yardım istemek için tırmanıp kaybolunca yapılacak tek şey bizim yokluğumuzun fark edilerek bir arama ekibi tarafından kurtarılmayı beklemekti. Nitekim öyle de oldu terör olayları o yıllarda da yaşandığından bizden haber çıkmayınca kaçırıldığımız gibi haberler Ankara'ya kadar uçurulmuştu...  

Tekneyi güçlükle kıyıdaki dar bir alana çekip sırt üstü uzandık. Akşam karanlığı çökünceye kadar sıradan konularla yapılan sohbetler gece ilerledikçe artan korku ile beraber duygusal bir havaya büründü. Tekneye binerken ağır iş adamı ve bürokrat havasındaki konuklar çözüldü nereden geleceği belli olmayan korkuların altında sığınacakları diğer insanları tanımaya başladılar.

Derin dertleşmeler ve yakın ilgiler gece yarısı kurtarma ekibi bizi buluncaya kadar devam etti... Sabah gün ağarırken biten "Kaybolma Macerası" arkasında güçlü dostluklar bırakmıştı.

Tekneye yabancı olarak binen sekiz kişi "korku adası"ndan dost olarak inmişti...

Doğru olan karşı tarafı anlamak, hissetmek için teknenin yanmasını beklememektir.

İnsanlarla bağ kurmak, her iki tarafın da faydalanacağı bir ortaklık kurmaktır.

Hiçbirimiz başkaları ile iş birliği yaparak ulaştığımız sonucu tek başımıza elde edemeyiz.

Ekip olarak bir başarının peşinde koşanlar önce birbirini sevmeli. Her ekip üyesi diğerini düşünmek zorundadır.

Elbette bu bağın güçlü olması her zaman aynı ölçüde değildir. Ama derecesi ne olursa olsun hepsinin ortak bir yönü var, o da arkada kalan zaman içinde beslenen ilişkiler ve ilerideki muhtemel tehditler.

İhmal edildiğinde en çabuk bozulup kopan şey insanlar arasındaki ilişkidir.

İnsanlarla iyi ilişkiler ve dostluklar kurmak, onların hayatına katkıda bulunmak için sıra dışı kabiliyetler gerekmez. İşinizin, mesleğinizin ne olduğu önemli değildir.

Umutlarını keşfedin yeter. Her kalbi açan bir anahtar var, yeter ki karşı taraf kapıyı arkadan kilitlemesin.

Sevgiye gelince, sermayesi paylaşmaktır, sadece varlığı değil yokluğu da paylaşmaktır.

Sadece gözün gördüğünü değil kalbin hissettiğini de sorumluluğu da paylaşmaktır.

Kim bilir, ister misiniz bu "Seçim Hükümeti Teknesi" de iki aylık kısa yolculuğuna ve bu kadar patırtıya rağmen unutulmaz izler bıraksın!


.

Yeter artık "Edi bese"

10 Eylül 2015 01:00

 

A -

A +

Bölücü terörün beslendiği ortam baskıdır. Bölgedeki işsizlik ve fakirlik üzerine terör inşa edilemez zaten ambulans yakıp doktor öldürenlerin böyle bir iddiası da olmadı. Kendisi ile yapılan bir röportajda siyasi kültürün baskı ve şiddetten beslendiğini anlatan Apo'nun gözde adamlarından Selim Çürükkaya, örgütün Kürtlere yaklaşımını "Bir köye gideceksin 20 kişiyi öldüreceksin geride kalanlar sana yatar" diye ifade etmişti. Dağlıca baskınından sonra yapılan operasyonlarda örgüt önemli sayıda insan ve lojistik desteğini kaybedince, köylerden tehditle adam ve erzak temini derdine düştü.

PKK'yı tekrar dağlara ve klasik baskınlara yönelten, başladığı yere getiren, şehir ayaklanmaları için Kürtlerden aradığı desteği bulamamasıdır.

Suriye'nin kuzeyindeki yangını Türkiyenin güneyine yayma gayreti belki nihai hedef olmaktan öte daha büyük hasarlar vermek için aracı olarak kullanmaktır. Kargaşa ve iç çatışmayı yaymak ve bunun üzerinden hasarı büyütmek. Bu önümüzdeki günlerde daha iyi anlaşılacaktır.

"Uzak Ülke" filminde kasabayı silah zoruyla sömüren çiftlik sahibine karşı kasaba halkının verdiği toplu mücadelenin bir benzerini sonunda Kürtlerin örgüte karşı vermesini beklemek hayal değildir. Kendisine hayatı kolaylaştıran her yatırımı dinamitleyen, insanları öldüren, okul çağındaki çocukları dağa sürükleyen bir örgüt halkı kazanmak değil ancak onun vicdanındaki yarayı ve isyanı büyütür.

Örgüt, terörden en çok zarar gören bölge halkının desteğini kaybetmiştir. Bölgedeki kanaat önderleri, aşiret liderleri ve bölgenin ileri gelenleri örgütün eylemlerini ve terörü kınıyor.

PKK'nın arkasına almak için her türlü yolu denediği, sürekli kurtarılmayı bekleyen bölge halkı, baskı ve tehditlere rağmen barış ve huzur için" Edi bese (Artık yeter) diyerek örgütün karşısına geçiyor.

Trajik olan şu ki halkın devletten yana tavır koyması için örgütün zulmünün şu kadar sene sürmesi gerekti. Yüreğinin ateşi taşları bile ısıtan Mela Ahmed Cezire'nin beldesinde bu kadar zamandır yanıp yakılıp şehitler verilmesi ne kadar keder verici. Eğer değerler üzerine yapılan yatırımlar da, yol, su, kanal yatırımları ile birlikte götürülseydi bu kadar yüksek ve ağır bedeller ödenmeyebilirdi.

Birlikte yaşamak ruh birliğine dayanır. Milletin, fertleri arasındaki birlikte yaşama duygusunun dayandığı ortak kültür ve ruh birliği parçalanmadıkça kopma olmaz.

Onların silahla kopardığını biz İslâmiyyetin herkesi kardeş yapan inancı ile ayakta tutabiliriz.

Bizim sokağımız, mabedimiz ve marketimiz müşterektir. Aramızda duvarlar yok. Örgütün nihai hedefi kirli medya ve şer cephesinin desteği ile kargaşa çıkararak bu birlikteliği parçalamaktır.

Bugünkü bir başka tehlike kontrol edilemeyen öfke ve heyecandır.

Yakılan iş yeri, kırılan camlar ve kundaklamalar örgüte hizmet eder. Çok sinsi ve haince kışkırtma yapan bazı siyasetçi, malum medya ve şer cephesi fitne ateşine üfürürken herkesin çok dikkatli olması gerekir.

Görev elbette öncelikle devletin mülki kurumlarına düşmekle birlikte sorumluluk hepimizin ama Allah korusun bu kontrolsüz öfke toplumsal cinnet hâline gelirse hepimiz altında kalırız


.

Ruhların savaşı

13 Eylül 2015 01:00

 

A -

A +

Mazlumun zalimle, namuslunun namussuz ile kahramanın vatan haini ile mücadele ettiği sosyal medyada mayınlar, pusular, iftira hendekleri ile dolu. Al eline bir dizüstü bilgisayar, uyduruk bir kimlikle pusuya yat, istediğin yalanı savur, istediğine çamur at ortalık karışsın, tutmazsa izi kalsın.

Arkadaşımız Osman Sağırlı'nın önceki gün gazetemizde Sosyal medya ve bilgi teknolojileri strateji derneği Başkanı Abdullah Çiftçi ile sosyal medyanın hayata ve politikaya müdahalesi üzerinde dikkat çekici bir röportajı yayımlandı. Çiftçinin açıklamalarından anlaşılan o ki, bu mücadele 35 milyon facebook,11 milyon twitter kullanıcısı ve diğer medya ağları kullanılarak kararlarımızı etkileyip, attığımız her adımı belirleme savaşıdır.

Hangisinin kazanacağını merak edenler için söyleyelim ki, hangisi fikren iyi beslenirse o öne geçer.

Herkesin kendi adına katkı sağladığı veya parça kopardığı bu dünyayı cazip kılan güçlü sebepler var. TV'de ve gazetelerde kişi, okuyan ve izleyen durumunda iken sosyal medyada ise karşılık ve cevap verebiliyor, haber veya dedikodu takipçinin takipçisi ve onun takipçileri yoluyla geometrik oranda hızlı yayılması onu güçlü ve gündemde tutuyor.

Türkiye'de kişilere ve kurumlara çamur atmanın, toplumu politize etme, kutuplaştırma gibi çatışmaları belli etmeden yapmanın en ucuz adresi sosyal medya. Fikir sahibi insanların mesajları da çoğu kez arada kaybolup gidiyor. Küresel güçler hükümete dayatmak istediklerini siber ajanları ile yalan haber üretip vatandaşları kışkırtarak yapmak istiyorlar. Eğer dümen sularına gitmeyen yönetici, politikacı, iş adamı hatta sanatçı ise linç edilme gibi şantaj amaçlı ciddi risklerle karşılaşabilir.

Sosyal medyaya bulaşmak tiner koklamaya benziyor.

Doğru ile yanlışın, sahte ile gerçeğin çoğu zaman takipçilerce fark edilmediğini belirten Sosyal medya ile büyüdüğünü söyleyen Sosyal medya ve bilgi teknolojileri strateji derneği Başkanı Abdullah Çiftçi'nin yerinde uyarıları var. "Türkiye'de 18–25 yaş arası bir seçmen kitlesi var. Bu seçmenler internet ve sosyal medya ile büyüdü. Bu seçmen kitlesinin oyu ortalama %15'tir ve özellikle bu genç nesil sosyal medyayı kullanıyor. Sosyal medyada doğru, yanlış sahte, gerçek çok önemli değil. Genç seçmen tarihi bilmez, bilgisayar oyunları, yabancı film, müzik yıldızları, ideolojik örgütlerin propagandaları ile veya siber ajanların fikirleri ile büyümüş çocuklar. Çünkü gerçek hayatta zaten gazete okumayan gençler sosyal medyadaki grup psikolojisinden etkilenir.

Bu seçmen kitlesi üzerinde iyi algı oluşturup yöneten partiler şanslı olur.

7 Haziran seçimleri öncesinde sosyal medyanın genç seçmen oylarını çok etkileyeceğini söylemiştim. 1 Kasım seçimi içinde aynısını söylüyorum." diyor.

Gözden kaçan ama dikkate alınmadığında göz çıkaran sosyal medyayı, sermayesi çenesinden ibaret politikacılar da fark etmek, önemsemek zorunda artık. Başkan Obama'nın iki seçimi de Benanson Strateji Group idaresindeki sosyal medya gücü ile kazandığı söyleniyor. "sosyal medya ile seçim kampanyası yürütme " konusunda çok tecrübeli ve kaşarlanmış olan bu Benanson Strateji Group, pireyi deve, deveyi pire yapmakta yani başarılı olmasını istediği patronunu seçmen gözünde yukarı çekerken rakibini gözden düşürüp defterini dürmede usta.

7 Haziran seçiminde CHP'nin davetiyle Türkiye'ye geldi ama daha çok sanki HDP'nin seçim kampanyasını yönettiği söyleniyor.

Selahattin Demirtaş'ı "cici oğlan" yapmak için eline kimin sazı verip ekrana çıkardığı, sosyal medyada estirilen saray ve diktatör hikâyelerini kimin üfleyip nasıl "salgın" haline geldiği anlaşılıyor.

İngilizler "Siber tugay" kurmuş, Çin ve ABD'nin siber ordusu, Rusya, İngiltere, ABD, Çin gibi ülkelerinde "siber propaganda birimleri" var.

Türkiye'de ise devlet şimdilik izliyor." diyen Çiftçi'nin bu ikazı bu hengâmede kaybolup gitmemeli.

Halep ordaysa bilgisayar önümüzde, sorumluluk ve rahatsızlık duyanlar klavye başına.

.

MÜKÜS ÇAYI İLE DERTLEŞEN FEKA

17 Eylül 2015 01:00

 

A -

A +

Son yüzyılın en zorlu dönemecinden geçiyoruz. Ülke kardeş kavgasına, bir iç savaşın kucağına itilmek isteniyor. Kırk yıldır süren bu kavgada eğer hâlâ dipsiz bir kuyunun dibini boylamadıysak bunu bir asırdır kurutulmaya çalışılan ruh kökümüze, güçlü bir kültür mirasına borçluyuz.

Doksanlı yılların başında Elazığ'ın Palu ilçesinde Mahmud Samini hazretlerinin kabrini ziyarette halktan orta yaşlı birkaç kişi ile sohbet etme fırsatımız olmuştu. Kabir ziyaretine geldiğimizi öğrenince "nereden tanıyorsunuz?" diye sordular. Ben de kendilerine karşı tepenin zirvesindeki kabrinde yatan Mahmud Samini hazretlerinin hocası Ali Septi hazretlerini işaret ederek "sadece onları değil hocasını da", sonra Harput'u işaret ederek "talebesi tabur İmamı Erzurumlu Osman Bedreddin hazretlerini de tanıyoruz" demiştim...

Yaşlı olanı uzunca bir süre hem anlattı hem ağladı. Sonra gösterdikleri misafirperverlik nedeniyle oradan güçlükle ayrılabildik...

Bunu şunun için naklediyorum, milletin hafızasından silinen bir hatırayı ihtiyaç duyduğunuzda yerine koyun, yabancılık ortadan kalkar. Birlik olmak beraber olmak ruh, kültür, hafıza birliğine dayanır. Bunların maliyeti yoktur, karşılık beklemeksizin dayanışmayı sağlar.

Kimin yerleştirip kimin sulayıp yeşerttiği iyi bilinen bu terör fitnesiyle mücadelede, bizi düşmanın gayreti yormadı içeridekilerin bu ruh kökünü genç nesillere aktarmadaki bir asırlık gafleti yordu.

Akil İnsanlar toplantısında "Bizim işimiz, İngilizleri hırpalayan İRA ile mücadele kadar zor değil çünkü onların mabetleri bile ayrı, aralarına duvar örmüşler, aynı marketten alışveriş yapmazlar, çocuklarını aynı okula göndermezler. Bizim böyle bir derdimiz yok ortak kültürümüze sarılalım yeter" demiştim. Katılımcılardan biri seslenmişti: "Bunu nasıl yapacaksın?" O günkü cevabımın bugün de arkasındayım. "Buradan Müküs'e Fekayı Teyran'ın divanından bir dörtlükle giderim" deyince Can Paker yüzüme baktı, Abdurrahman Kurt elini göğsüne koyup eyvallah dedi.

Ne acı ki çok da dikkate alınmayan bu ve benzeri çığlıklar hengâmede kaybolup gidiyor.

Geçtiğimiz yıllarda Van-Bahçesaray'da Fekayı Teyran'ın adına festival düzenlenmişti. Çok sayıda şair ve edebiyatçının katıldığı şenliğin açılış konuşmasında bir bürokrat ilgi çekici konuşmasında "Eğer biz Yunus Emre'yi çocuklarımıza öğretirken Feqiye Teyran'ı, Mevlana Hazretlerini öğretirken Ahmed-i Hani'yi Mela Ceziri'yi anlatabilseydik, öğretebilseydik bugün yaşadığımız sorunların hiçbirini yaşamayacaktık" demişti.

Bütün mesele burada, kültür hizmeti yapanlar, türbede def, dümbelek sergileyip, nihavent faslını öğreterek Mevlana'yı öğrettiğini sanıyor!

Eğer Yunus Emre'yi hakkıyla öğretseydiniz onu tanıyan, ayak izlerine bakan yolda Feqiye Teyran'a, Mela Ceziri'ye, Ahmed-i Hani'ye rastlayacaktı. Çünkü hepsi aynı yolda yürüyor.

Feqiye Teyran'a gelince Erzincan'da Terzi Baba, Elazığ'da İmam Efendi, Konya'da Mevlana, Kastamonu'da Şeyh Şaban-ı Veli misali Van'da Müküs (Bahçesaray) da Feka-i Teyran'dır.

Osmanlı döneminde "mirlik" unvanını almış soylu bir aile çocuğu olan, "Kuşların Hocası-Üstadı" anlamına gelen Feqiye Teyran'ın (1590-1660) gerçek adı Muhammed'dir. 

 

 

Müküs çayı ile konuşan, suya set vuran bir Hak âşığıdır.

Ey av û av!-Ma tu bi eşqa muhbetê,

Mevc û pêla davê bela-Bê sekinîn bê rehetê... Yani;

(Ey su, ey su! Allah'ın aşkı için mi böyle azgın ve dalgalısın?

Durulmuyor rahat etmiyor, niye başını taşlara vuruyorsun?)

Müküs suyunun cevabını merak edenler için gerisi şöyle:

Feqîyê delal-Kes ji min napirse pirs û sûal,

Kitrek ji bahra âlemê-Heta gihame vê demê...

(Bu âlem denizinde bir damlaydım, kimse benden sormadı,

Başımı taşlara vurup, ben de senin gibi Rabbimi arıyorum...)


.

SİYAH GİYİNEN ADAMLAR

20 Eylül 2015 01:00

 

A -

A +

Yassıada Mahkemesi Başsavcısının; "Sanıklar getirildiler... Bağlı olmayarak yerlerini aldılar" sözü Yassıada mahkemelerinden aklımızda kalan tek slogan.

Yüksek Adalet Divanı Yassıada duruşmalarına 14 Ekim 1960'ta başladı. 11 ay süren yargılamalar Köpek, Bebek, Barbara gibi dava isimleri ile tarihe geçti. Adına yargılama dense de aslında yapılan şey yargısız infazdı. Sanıkların sürekli aşağılandığı, hakarete uğradığı, azarlandığı duruşmalarda en temel hakları olan kendilerini savunmalarına da izin verilmiyordu.

Adnan Menderes itiraz ettiğinde Mahkeme Başkanı Salim Başol'un "Sizi buraya tıkan kuvvet böyle istiyor" sözleri kayıtlara geçiyordu. Polatkan'ın sözlü savunması ise Başol'un "Öyle şey olmaz, kısa kes, az konuş, sizi on beş dakikadan fazla dinleyemeyiz" sözleri ile son bulmuştu.

Yassıada'nın hâkim ve savcıları idam kararları açıklandıktan sonra Heybeliada'dan Savarona gemisine bindirilip Marmara Denizi'nde gezintiye çıkıldı. Siyah giyinen adamların verdiği 'mahkemecilik' görevini başarıyla yerine getirmişlerdi.

Savarona gemisinde onlar zafer sarhoşu olmuş eğlenirken, Hasan Polatkan, Fatin Rüştü Zorlu ve Adnan Menderes idam edildi.

İnfaz emirlerini verenler ise taltif edildiler. "Sizi buraya tıkan kudret böyle istiyor" diyen Başhâkim Salim Başol, Anayasa Mahkemesi'ne, Başsavcı Altay Egesel Yargıtay'a üye yapıldı...

Bugün Türkiye'nin tekrar yüksek gerilimli siyasal fırtınanın içine düşmesinin sebebi muhtemel belli siyasi görüşlerin demokratik temsil hakkı ile ilgili değildir.

Bu tamamen siyah giyinen adamların hâkimiyeti bir daha ele geçirememe korkusu ile ilgilidir. Menderes ile başlayıp Özal'la ciddi mesafe alan ve toplumda yaşanan iktidar değişiminin onların "ideolojik değil beslendikleri ekonomik kaynakları, millete kaptırma korkusu" ile ilgilidir.                      

Çok partili siyaset hayatımız sürecinde  "iktidarın merkezindeki güç" militer/politik zümre ile siyasi/bürokrat zümre arasında değişse de, iktidarın yapısı hep bu siyah giyinen iktidar elitleri tarafından tayin edilmiş, kim iktidara gelirse gelsin, onların iktidarı devam etmiştir.

1950-1960 döneminin parlak tecrübesi Menderes'in idamı ile son verilip, müteakip iktidarlarda Menderes'in akıbeti referans gösterilerek tehdit edilmiştir.

1980 öncesi meclis toplantılarından birinde temelleri sarsılan demokrasiyi kurtarma adına konuşan hatip, hafızaları tazeleyerek "Bu çağda bir başbakanın asılması demokrasimiz ve tarihimiz adına utançtır" deyince muhalefet sıralarından kontrolsüz bir ses yükseldi: "Gerekirse bugün de asarız!.."

Bugün Türkiye'de insanlar aynı metot kullanılarak üretilen "kopya tehditler-zehirlenmeler" ile bir medyatik saldırıya muhatap.

Yassıada'nın mahkeme salonunda Başbakan Adnan Menderes'i çocuk azarlar gibi azarlayanlar milletin Menderes'e sahip çıktığını, onu el üstünde tuttuğunu biliyordu. Bunun için de onu öldürmeden önce itibarını elinden almaya çalıştılar. Menderes ve onu savunan herkesi yuhalayıp önce iftira atıp sonra da o iftiralardan yargılayıp astılar.

Onların esas meselesi, tarihsel hâkimiyet geleneğinin kendilerine sunduğu iktidarı millete kaptırmama çabasıdır. Bu sebeple, iftira ve çamur atmak onlar için bir ahlaki problem teşkil etmez. 

Mesele açıktır: Bu "tarihsel iktidar blokunun" üzerinde oturduğu yapı çatırdamıştır. 200 yıllık iktidarlarının sonu gelmiştir. Artık bu zümre "ayrıcalıklı konumunun" dayandığı statüyü kaybettiği gibi, ideolojik hegemonya da çökmektedir. Herkesle ittifak arayışına girmek de dâhil, her türlü terör örgütü, yerli işbirlikçi ve cemaatle birlikte hareket etmeleri anlaşılabilir; fakat onlar için bir çıkış yolu görünmemektedir!..

Onlar için "tarihin sonu" gelmiştir.


.

Ekmeğini yalnız yiyen, yükünü yalnız taşır

24 Eylül 2015 01:00

 

A -

A +

Bugün Bayram ve uzun zamandır gündelik hayattan bahsetmedik. Nasıl olsa önümüzde politika konuşacağımız uzunca bir zaman var. Biz yine her zaman işe yarayacak "Hayat tecrübeleri" üzerine konuşalım...

Etkili hayat süren iyi insanlar da bir gecede iyi insan olmadılar. İnsanları dinleyerek ve yardımlaşarak iki ayda normal bir insanın iki yılda kazandığından daha fazla dost kazanırlar ve onların üzerinde etkili olurlar.

Bu çok basittir, dinleyen ve yardımlaşmayı seven bir insanı herkes sever ve çekimine kapılır.

İnsan bir topluluk karşısında konuşurken bile karşıdakini dinleyebilir. Eğer kendi duygularımızı, düşüncelerimizi öne almaz topluluğun düşünce, dert ve duygularını ön plana alırsak konuşan biz değil onlar olur. Çünkü ağız bize dert onlara aittir.

Sosyal, ruhsal ve fiziksel olarak hepimizin dostluğa teşvik edilmeye ve yardıma ihtiyacı var. Başkaları ile çalışarak ve yardım alarak yapabileceklerimiz tek başımıza yapabileceklerimizden çok daha değerli ve fazladır.

Herkes, bakkal, fırıncı, kasap, marketteki tezgâhtar, kamu çalışanları bizim için çalışmıyor mu? Onlar bizim sosyal ortaklarımız ve hepsine müteşekkiriz.

Başınızı derde sokmak mı istiyorsunuz, hayat yolunda yalnız yürümeye ve işleri tek başınıza götürmeye kalkışın neler olacağını göreceksiniz.

Kimseden yardım istemeden bir yığın tuğlayı üst kattan alt kata indirmeye çalışan bir duvarcının hikâyesi çok şey anlatıyor. Diyor ki;

"Bütün tuğlaları elle taşımak çok zaman alacağı için onları bir varile doldurup binanın en üst katına monte ettiğim bir makarayla indirmeye karar verdim.(maliyeti düşürmek için amele tutmamış) İpi emniyet için zemin kat hizasına bağladıktan sonra binanın üst katına çıktım, ipi varile dolayıp bağladım. Tuğlaları doldurdum ve indirmek için boşluğa sallandırdım. Sonra kaldırıma indim ve varili yavaşça indirmek için sıkıca tutarak yerinden çözdüm. Yetmiş kilo olduğum için iki yüz kiloluk yük beni yerden öyle bir kaldırdı ki ipi bırakmayı düşünecek zamanım olmadı.

İkinci katla üçüncü katın arasında aşağıya inmekte olan varille çarpıştım. Vücudumun üst kısmındaki çürük ve yaraların sebebi bu.

İpi elimin makaraya sıkıştığı üst kata çıkana kadar sıkıca tuttum.

Kırık başparmağımın sebebi bu.

Aynı zamanda varil gürültüyle kaldırıma çarptı ve tabanı düştü. Tuğlaların ağırlığı gidince varil sadece yirmi kilo geliyor. Böylece yetmiş kilo ağırlığındaki bedenim hızla düştü ve yukarı çıkmakta olan varille tekrar çarpıştım. Kırık ayak bileğimin sebebi bu.

Biraz yavaşlamış olarak inmeye devam ettim ve tuğlaların üstüne indim.

İncinmiş sırtımın ve kırılmış köprücük kemiğimin sebebi de bu.

O anda soğukkanlılığımı tamamen kaybettim ve ipi bırakınca boş varil hızla üstüme indi. Kafamın yarılmasının sebebi bu..."

Etrafta yara bere içinde dolaşan insanların çektikleri eziyetin sebebi, hayatın yükünü tek başına kaldırmaya çalışmalarıdır. Soran dağlar aşar demişlerdir. İnsanlar bizim sahip olduğumuz en büyük zenginlik, hayatı onlarla paylaşmak bizim onlara en büyük borcumuzdur...

Kurban Bayramınız mübarek olsun, İslam âlemine hayırlar getirsin inşalla


.

Nasihatle değişmeyen musibetle değişir

1 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

İki söz var sizin de iyi bildiğiniz;
İlki "can havliyle" diğeri ise "Babam sağ olsun."
Birine bayılıyorum, diğerinden ise nefret ediyorum.
Bu, "Babam sağ" olsun sözü tembelliği, bedavacılığı, havaleciliği, başkalarının sırtından geçinmeyi meşrulaştıran bir hayat tarzı, hayatımıza nerden girdiği belli olmayan bir zehirdir. Otoların arka camlarına yazılan "Ben doğarken ölmüşüm!" cinsinden bir anlayış.
Bu söz, babalarının kendilerinden daha uzun yaşayacağını zanneden; çalışmayı, üretmeyi onlara havale etmiş ve hayatının sonlarını pişmanlık ile geçiren genç insanların yetenek ve reflekslerinin katilidir. Maalesef etrafımız sadece bu zayıflığı kullanan babalardan ibaret değil iş ve siyaset dünyası da vesayetçi babalar ve onlardan beslenenlerle doludur.  
"Can havli"ne gelince, sizin o güne kadar hiç kullanmadığınız bütün kabiliyetleriniz ile harekete geçmenizi sağlar. Çünkü "can havli" ölüm korkusundan kaynaklanan güçlü bir tepkiyle hareket etmek, harekete geçmektir.
Stawomir Rawicz'in "The Long Walk" isimli kitabından uyarlanan Özgürlük Yolu filmi 1940 yılında Sovyet Rusya'ya bağlı Sibirya esir kampından kaçarak kışın ortasında Sibirya'dan Hindistan'a 6.000 kilometrelik yolu yürüyen bir grup esirin gerçek kaçış hikâyesini anlatmaktadır.
Bu grup; can havliyle önce ıssız Sibirya'yı, ardından Gobi Çölü'nün uçsuz bucaksız düzlüklerini ve son olarak Himalayalar'ı aşar.
Bu kaçış hikâyesinin en zor kısmı, kamptan kaçmayı hayal eden bütün zavallıların, içinden, canının derdine düşmüş, gerçekten kaçmayı isteyenleri bulmak ve harekete geçmektir. Herkes kaçmak istemekte ama kimse bunu göze alamamakta, bazıları ise sadece hayal etmektedir.
Günümüzde "konforizm" ve "beleşizm" hastalığına yakalanmış bir toplumda, bunun gündelik hayattaki karşılığını bulmak zor. "Can havli" dediğimiz korku, yürümekte zorlanan adamı uzun atlama şampiyonu yapar.
Gece vardiyasında çalışan bir işçi, gece yarısı evine dönerken kullandığı uzun yolu kısaltıp tasarruf yapmak istemiş. Fakat kestirme yol, kasabanın mezarlığı içinden geçmektedir ve bu da biraz ürkütücü bir durumdur. İşçi, "Gündüz korkmadığım yerden gece neden korkayım?" der ve gece yarısı evine mezarlık içinden geçerek dönmeye başlar. Bir süre sonra işçinin kullandığı yol üzerine, ertesi gün defin yapmak üzere koca bir mezar kazılır. Gündüz kazılan çukurdan haberi olmayan işçi aynı gece dönüş yolunda ne olduğunu bile anlamadan kendini çukurun içinde bulur. İlk sarsıntıyı atlattıktan sonra çukurdan çıkmak için hoplayıp zıplamaya başlar ama nafile; çukur derin, çukurun duvarları düzdür. Her ne kadar bağırsa da gece yarısı etrafta kimse olmadığı için feryadını duyan olmaz. İşçi çaresiz, sabahı beklemeye karar verir ve sırtını çukurun duvarına verip beklemeye başlar.
Bir süre sonra aynı yolu bir istisna olarak kullanmaya kalkan bir sarhoş da ne olduğunu anlamadan pat diye çukura düşer. Ne olduğunu anlamayan ve köşeye korku ile büzülen işçiyi fark etmeyen sarhoş da çukurdan çıkmak için bir süre hoplayıp zıplar ama o da başarılı olamaz.
Sarhoşun hoplayıp, zıplayıp çırpınmasını bir süre seyreden işçi sonunda dayanamayıp sarhoşun arkadan bacağına yapışır ve;
-Boş yere çırpınma arkadaş, buradan çıkış yok, der.
Sonucu tahmin ettiniz:
Sarhoş öyle bir sıçrayıp çukurdan kaçar ki yüksek atlama rekorlarını kırdığı tartışılabilir.
Can havli ile iş ve siyaset dünyasına girmiş birini alt etmek kolay değildir.
Ünlü bir şampiyon boksörün dediği gibi; "Ölümü göze almış birini ancak bir başka ölümü göze alan ringde indirebilir..."


.

Yürüyen merdivenler, sürünen insanlık

4 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

Ünlü çizgi roman kahramanı Porsuk Pogo arkadaşı ile bir derede karşıya geçme mücadelesi veriyor. Fakat dere yatağındaki ağır pislikler, metal ve plastik karışımı çöpler yüzünden karşıya geçemez. Pogo pislik içindeki dereyi çaresiz seyrederken, bu şartlarda yürümek (yani yaşamak) mümkün değil diyen arkadaşına şöyle der:

-Evet, dostum, ciddi bir düşmanla karşılaştık ve o düşman biziz...

Rektörlük de yapmış ciddi bir profesör sosyal medyada Türkiye'deki hapishane nüfusunun yıllara sâri artış rakamlarını paylaşmış. Çocukları kime emanet ettiğimizi unutarak, hayat denilen dereyi nasıl çöplük hâline getirdiğimizden kendi adına hiç sorumlulukları yokmuş gibi.

Bir TV kanalında Karadeniz'in uç bir köyünde çekilmiş bir belgesel izlemiştim.

Orta yaşlı bir adam büyükbabasından kalma günlerdeki köy hayatını ahşap katlı evlerde geçen uzun kış gecelerinde birbirinden uzak mekânları geniş salonlarda toplanarak nasıl ısıttıklarını uzunca ve hasretle anlattı. Kendisinin daha çok kazanmak daha rahat etmek çocuklarını daha iyi güya yetiştirmek adına rüzgârın kendisini nasıl gurbete savurduğunu anlattı. Sonra konuşmasını, adamlığı, komşuluğu, iyilik yapmayı güler yüzlü olma yeteneğini büyük şehrin hengâmesinde nasıl kaybettiğini anlattı ve; "Burada her evin altı ahırdır, onlar alt katta biz üst katta mutlu yaşar giderdik. Ahırda sarı inek hastalansa herkes telaşa düşerdi. Şimdi onuncu katta ölen komşuyu asansör olmasa aşağı indirecek adam bulamıyoruz. Şimdi tezek kokularını bile (arkasında saklı adamlığı) özledim" diyerek sözlerini gözü yaşlı bitirdi...

Büyük kentlerin nüfusu hapishaneleri de beraberinde büyüttü.

Hassas kalpli, yüreği hâlâ köylü kalabilmiş bu adamın yüzü bütün bir mağdur toplumun yüzüdür.

Bir yerde okumuştum, "Zekâ çok şey bulursa da gaflet gitmez insanlardan" diyordu. Hayatı kolaylaştırmak için bulunan ne varsa sanki aleyhimize çalışıyor.

Dış dünyamızı mamur ettikçe iç dünyamız fakirleşip kuruyor.

Önce aynı şehirde yaşayan insanlar birbirine yabancılaşıyor sonra aynı aileler içinde derken sonunda insan kendine yabancılaşıyor.

Bir asırdır adını siz koyun, yaşanan sıkıntılar, ahlakın ebatlarını kendilerine uyduranlar ile buna başkaldıranların hikâyesidir. Vatanseverlik ile vatan hainliğinin, muhbirle sorumlu vatandaş olmanın dindarla yobazın karıştığı, Anadolu'da "at izi, it izine karışmış" dedikleri cinsten bir alacakaranlık kuşağından geçiyoruz...

Köprüler yaparız gelip geçmek için değil atlayıp hayatımıza son vermek için, lüks arabalarımız olur dost ziyaretleri için değil kaldırımdaki insanı ezmek için, ağrı kesiciler baş ağrısını dindirmeye değil kutuyla içmek için. Akıl almaz cinayetler işlenir yirmi gram sarı metal için. Evdeki çocuklar bile yabancı olur bir ara hatırladığımızda "bu çocuk ne zaman büyüdü?"  deriz.

Ruh beslenmeyince şiddet toplumu hâline geliyoruz.

Tebessümle bezenmeyen insan şiddete şiddetle karşılık vermeye çalışıyor. Eşlerinden şiddet gören kadınlar bile aynı hayatı paylaştıkları eşlerinden gelebilecek saldırılara karşı savunma sporları kurslarına gidiyor. Ama kendilerine yine kendilerinden gelen saldırıları fark edemiyor.

Hayata bakış değişmedikçe katlı mağazalardan yaptığımız alışverişler bile bizi mutlu etmeye yetmez.

Tahrip ettiğimiz dünyamızı yeniden yaşanabilir hâle getirmek yine bizim sorumluluğumuz.

Ciddi olarak bir ruhsal dönüşüme hepten ihtiyacımız var.

Dımbıltı festivalleri bu dönüşümü gerçekleştiremez. Mesele nesillere dinini, dilini, tarihini öğretip kendileri ve ülkeleri için bir hedef sahibi yapmakta.

Yürüyen merdivenler bedenleri yukarı taşıyor ama insanlığı yükseltmeye yetmiyo


.

Pancar sarsağından F-16 motoruna...

8 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

Önceki gün medya mensupları ile bir araya gelen Erzincan Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. İlyas Çapoğlu ve öğretim üyeleri ile üniversite-şehir ilişkisi üzerine yaptığımız sohbette konu üniversitelerimizin bilgi üretimi, ürettikleri bilgiyi, iş ve sanayi dünyasına servis yapma yetenekleri üzerinde yoğunlaştı.

Rektörün "Üniversitelerin sorumluluğu, araştırma yapıp sonuçlarını toplumla paylaşmak olması gerekirken, araştırma yapmak yerine 40 saat ders vermek zorunda bırakılan araştırmacının önü kesilmektedir" cümlesi toplantının özeti oldu.

Üniversitelerin asli görevi eğitim ve öğretim ile birlikte araştırma yapmaktır. Bu olmadığında bilim heyecanı kalmaz. Araştırma, doktora bir işi yaparak öğrenmektir, özgüveni artırır. Karşılaştığı sorunların çözümünü dışarıda aramaz, kendi üretir.

1979 yılında şeker fabrikasında çalışırken pancar toplama meydanından fabrikaya ham pancar sevk eden su kanalındaki pancar sarsağının dişleri kırılmıştı. Basit gibi görünen bu parçanın yenilenmesi birkaç gün aldı. Neredeyse 1956 yapımı fabrikanın kurucusu Almanlara müracaat edecektik(!)

İktisaden yenilenme, sektörlerin seçimi, kalkınmanın yönünü üniversite merkezli bilim, teknik ve araştırma belirler.

Kalkınmış ülkelerde üniversite önde gider, sermaye onun arkasından takipçisidir. Devlet de onu iş dünyasına servis için destekler. Aksi takdirde ne iş dünyası ne savunma dışa bağımlılıktan kurtulamaz.  

Her aklı başında ülke gibi bizim de araştırmada, bilim ve teknikte, sanayide uzun vadeli hedeflerimiz olmalıdır. Bu, şehirler için de geçerlidir ve şehir aktörleri üniversitelerin rehberliğini takip etmelidir. İnsan ve toplum böylece değer üretebilecek hâle gelir. Sanayimizin yerli imkânlarla büyümesi de ancak iş dünyasının üniversitelerden araştırma desteği alması ile mümkün.

Prof. Dr. Oktay Sinanoğlu diyor ki: "Üniversitelerde araştırma rolü kısıtlanıp, bir taraftan sanayi durdurulurken yerine turizm yerleştirildi. Gana'ya İngilizler aynı modeli sokmuşlar. 'Canım sizin satmanıza gerek yok, siz turizmle geçinin ihtiyaçlarınızı biz size satarız' demişler. Türkiye'de sanayinin durdurulması aynı zamanda üniversitelerin araştırma, bilim, teknik vasıtasıyla sanayi kuracak, teknoloji geliştirecek insan gücünün yetişmesinin engellenmesi yüzünden -üzülerek söylüyorum- meslek sahaları kalmamıştır. Mühendisler, elektrik, makine; hele temel bilimlerde öğrenim görenler meslekleri ile hiç alakası olmayan işlerle uğraşmaktadırlar..." 

Ancak, "İyi yaptığı iş, kişiyi kıymetli kılar" ilkesi üniversiteler için de geçerlidir.

Önümüzdeki yıllarda işini iyi yapan, iş dünyası, sosyal hayat ve toplumla iş birliğini geliştiren üniversitelerin yükseldiğini göreceğiz. Son yıllardaki özellikle savunma sanayindeki yerli ürün geliştirme ve sahaya inme başarısı üniversite temellidir.

Rekabet üniversitelerin de reflekslerini güçlendirmektedir...

Toplantıda vurgulanan diğer bir konu ise sosyal kulüpler vasıtası ile üniversiteli büyük genç nüfusun hayata hazırlanmasıdır. Burada üniversiteler, toplumdaki STK'ların iş birliğini kabul etmeli ve eşleştirme programları yapmalıdır. Yoksa toplum kuru bir kalabalıktan ibaret hâle gelir. Bir topluluğun inandığı ve koşacağı bir hedefi varsa olağanüstü başarılar yakalar. Aksi takdirde toplumun her ferdinin kendileri dışında bir ilkesi olmayan, kendi çıkarı peşinde koşan, fitne ve fesadın yaygınlaştığı bir kalabalıktan ibaret hâle gelmesi kaçınılmazdır.

Batının muhtaç duruma düşürmek istediği ülkelerde uyguladığı yol; ülke menfaatleri için koşuşturan insanlar arkada bırakılır onursuz, şahsi çıkar peşinde koşanlar öne çıkarılır...

Sinanoğlu "Batının kafasında tek bir şey var, Endülüs'ü sildik bunlar niye hâlâ duruyor" diyor ve ekliyor: "Ama tarih tahterevalli gibidir, beş yüz sene Batı tarafı yükselir, öbür taraf aşağı iner. Beş yüz sene de tersi olur. Şimdi yükselme sırası bizde,

Kimse merak etmesin."


.

Ölü seviciler…

11 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

Bütün bunları Kürtleri sevdiğiniz için mi yapıyorsunuz?

Yalancılığınız, sahtekârlığınız, riyakârlığınız tarihe geçecek!

Bizi cehalete mahkûm ettiniz diyorlar, okulları kundaklıyor, öğretmenleri kaçırıyor, koltuğunun altından kitaplarını aldığı Kürt çocuklarını evlerinden alıp kaçırdıkları dağda eline silah verip beline patlayıcı bağlıyorlar.

Sonra Alamut Kalesi'nin haşhaşi fedaileri gibi çocukları Kandil Dağı'ndan aşağı atıyorlar.

Hastaneleri yakıp, ambulansların altına dinamit koyuyor, köy basıp Kürt öldürüyor ve bütün bunları Kürtleri sevdiği için yaptıklarını söylüyorlar.

Bize bakmadınız, mağdur ve mahrum bıraktınız diye ekranlarda ezilmişlik nutukları atıp yolların, köprülerin altına patlayıcı koyup havaya uçuruyor, bölgeyi yaşanamaz hâle getirip göçe zorluyorlar.

"Yol bilmezem dil bilmezem/Şavata'dan Hakkâri'ye yol bilmezem" diye şiir okuyup sonra; yol yapan, köprü kuran şantiyeleri basıp, çalışanları katledip iş makinelerini yakıyorlar.

Bütün bunları Kürtleri çok sevdikleri için yapıyorlar!

Bizi karanlıkta bıraktınız diye feryat edip elektrik faturalarını ödemeyin diye kampanya başlatıyorlar.

Silahlı iktidarları eliyle kurdukları korku imparatorluğunu beslemek, büyütmek için esnafa zorla kepenk kapattırıp sonra da "vergi" diye "haraç" toplayıp nefeslerini kesiyorlar.

Öldürdüğü Kürtlerin cenaze namazına katılıp tabutun altına giriyorlar.

Ölü Kürtleri daha çok seviyorlar.

Parayı seviyorlar, kaçakçılığın, kirli işlerin, uyuşturucu ticaretinin en alasını yapıyorlar, baronlarının servetlerini büyütüyor ama bütün bunları Kürtleri sevdikleri için yapıyorlar.

Ormanları seviyorlar, çevreye saygılılar, izmarit bile atmayan bu silahlı çocuklar ormanları göz kırpmadan yakıyorlar.

Barışı seviyorlar, tarafsız bölgelerde saz çalıp "çok nimetin yedik helâlaşalım" diyor ama uyurken başlarına kurşun sıkılıp şehit edilen polisleri görmezden geliyorlar.

Asker de bizim kardeşimiz diyorlar ama arkadan kurşun sıkıp eşiyle pazarda evine ekmek alan subayı şehit ediyorlar.

Demokrasiyi seviyorlar ama sandıklara ambargo koyup tehditler savuruyor, başka partiye oy verirseniz köyü başınıza yıkarız diyorlar!

İnsan haklarına saygıdan bahsediyor ama örgütten kaçan çocukları katlediyorlar.

Devleti gayrimeşru ilan edip tanımayız diyorlar, maaş alıp yiyip ama ülkeden dışarı çıkınca Avrupalı efendilerinin elini eteğini öpüyorlar.

Bütün bunları niye yapıyorlar?

Kürtlerin haklarını savunmak içinmiş!

Öldürdüğü Kürtlerin cenaze namazına katılıp tabutun altına giren tabut kabadayıları!

Cenazeye katılmayan Kürtleri de öldürüyorlar.

Çünkü ölü Kürtleri daha çok seviyorlar.

İsrail ve Ermenistan uşağı PKK, hain emelleri için önlerindeki engel Kürt halkının kendisidir.

Destek alamadıkları için Kürtlerden intikam alıyorlar.


.

Necip Fazıl'a mektup var...

18 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

Gençlik ve Spor Bakanlığı geçtiğimiz yıl büyük bir işe soyunmuş "Gençlerden Ecdada Mektup" konulu bir yarışma düzenlemişti.

Millî ve manevi duygularını canlı tutarak okuyan, düşünen ve yazan bir gençliğin oluşmasına katkı sağlamak maksadıyla düzenlenen yarışmada kim ne yazdı bilmiyorum ama ben bir ara Menderes'e yazmayı denedim, ancak aradan yarım asır geçse de hâlâ seçimle gelen hükümetlere "sandık faşizmi" diye yapılan saldırılar beni vazgeçirdi. Sonra, fazla geriye gitmeden Necip Fazıl Kısakürek'in  "Gençliğe Hitabesi"nin dün yazıldığını, bugün de posta kutusundan çıktığını farz ederek kalemin yönü Üstat Necip Fazıl'a döndü. Eğer söyleyecek sözünüz varsa siz de kendi mektubunuzu yazmayı deneyebilirsiniz...

Üstat! 1966 yılında sinemadan bozma insanların salkım saçak doldurduğu küf kokulu bir salonda gözlerimizin içine bakarak "Genç adam" diye başladığın hitabında diyordun ki;

"Genç adam,

Son yarım asır madde planında kurtarıldıktan sonra ruh planında ebedi helake mahkûm edilen mukaddes emaneti ne yaptın? Dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin davacısı oldun mu? Şekillenmen için uğruna otuz küsur yıl devrimbaz kodamanların viski çektiği kamış borularla kalemime ciğerimden kan çekerek yırtındığım, paralandığım ve zindanlarda çürüdüğüm Genç adam; tabutumu musalla taşına koyarken tek vasiyetim olan dava taşını gediğine koydun mu?

Bugünün komik üniversitesi, hokkabaz profesörü, yalancı ders kitabı, laf ebesi politikacısı, çıkartma kâğıdı şehri, müzahrefat kanalı sokağı, fuhuş albümü gazetesi, mümin zindanı mabedi temeli yıkık ailesinden aldığın zehiri üzerinden attın mı?"

Üstat,

Hitabının üzerinden yarım asır geçti, sen gideli neler oldu neler. Hayatımız dev bir medya ağıyla sarıldı. Güce sahip olanlar güçlerini devamlı olarak aldatmak ve yönlendirmek için kullandılar. Yaşanan gerçekleri kimse öğrenmesin diye. Düşünmemizi istedikleri şeyi kurnazca dayattılar. Tek çanakta 350 kanal izliyor, 6 yılda bir kitap okuyoruz. Tüm dünyamız eğlenceyle, medyayla, internet ağıyla, kısa mesajlarla, uyuşturucu ve alkolle sarıldı. Solucanın sindirim sistemi ve ekranda gördüklerinin dışında fazla bir şey bilmeyen bir nesil yetişiyor. Sabahtan akşama kadar ekran başına oturuyor bir diziden diğerine koşuyor dinlemek için de chat'leşiyoruz.

Ceketi buruşuk insanlar büyük şehirle, üniversite ile iş dünyası ile tanıştı yurt dışında doktora, otel lobilerinde iş anlaşması derken meclis koridorlarında göründüler. Onlar ve arkalarında kendilerini izleyen kütle büyük şehir varoşlarında kırsalda sürdürülmeye mahkûm edilen hayatları için yeni hayat alanları buldular.

Kırılma burada başladı, zannedildi ki maddede yükselip mecliste ekseriyeti ele geçirdik mi üzerimizdeki örtü kalkacak. Meğer hakikat ağacının kökleri çok daha derindeymiş.

Derdimin arkasında, sokakların, şiddetle, uyuşturucu ile kirlendiği, evlatlarımızın medyatik saldırılarla mankurtlaştırılmaya çalışıldığı, doğru söyleyenin linç edilmeye kalkışıldığı bir süreçte ömrünü iyi insan yetiştirmek adına bir mesajı ulaştırmak için fikir ve eser sahipleri hâlâ kapı kapı geziyor. Nefesinin sıcağı ile erittiğin buz dağlarının çamurunda hâlâ debeleniyoruz.

Hakikatin izini sürerken izne ayrıldık, rahatlık yaramadı, düzmece bir hayata takıldık kaldık.

Mağduriyetimiz sermayemizdi ama ne evimizi, ne sokağımızı ne şehrimizi ne de hayatımızı düzene sokamadık.

Emanetini kendimizle birlikte bizden sonraki nesle havale ediyorum.

Hakkını helal et...

.

Ölüm çukurunu yüzme havuzu zannedenler

22 Ekim 2015 01:00

 

A -

A +

Habere göre 7'nci kattaki evinin balkonundan düşerek hayatını kaybeden ünlü şarkıcı Bonzai hapı içtikten sonra evinin balkonuna çıkarak eşine "Görüyor musun havuz ne kadar güzel, ben biraz yüzeceğim" deyip kendini boşluğa bırakmış.

Bu genç adamın bunu tek başına yapmış olduğu görünebilir. Olaya bireyin ötesinden bakarsak gerçekte, ait olduğu kültür, arkadaş çevresi ve yaşadığı değerler onun hayatını hayal bile edilemeyecek biçimde şekillendirmiştir.

Çocuklarımız genelde zeki, sağlıklı, duygusal sıkıntıları olmadan bize verilen hediyelerdir. Ender olarak sağlık sorunları olan çocuklarımız da olur. Ama çok daha fazlasıyla bugünkü olumsuz dünyada sonradan yüzleşebiliriz. İnsana "Ölüm çukuru"nu yüzme havuzu gösteren duygusal yara bere daha sonra aile içinde ve çevresi eliyle açılabilir.

Yaşanmış bir hikâye olan "Lorenzo'nun Yağı" filmi bir anne babanın, amansız bir hastalık olan ALD'ye  (Adrenolökodistrofi) yakalanan oğulları Lorenzo'yu ölümden kurtarma çabalarını anlatır. Felçlik, körlük ve konuşamama ile başlayan hastalık nihayetinde ölümle sonuçlanacaktır. Tıp konusunda eğitimleri olmayan anne baba kendisine iki üç yıl ömür biçilen Lorenzo'yu kurtarmak için mücadeleye başlarlar. Anne sürekli Lorenzo'nun başında baba sabahlara kadar kütüphanede hastalıkla ilgili araştırma yapmaktadır. Sonunda baba, beyindeki tahribatın, kandaki zararlı yağ asitlerinden kaynaklandığını keşfeder. Uzmanların katıldığı bir toplantıda sonuçları paylaşır ve ilgiyle karşılanıp, destek bulur. Bir yıl süren mücadele sonunda Lorenzo ölümden kurtulur. Öğrendiğimize göre Lorenzo doktorların tahmininden daha uzun yaşar ve yirmi yıl sonra hayatını kaybeder...

Bu yaşanmış olayda dikkat çekici olan, Lorenzo hakkında çevrenin kesinleşmiş baskısına karşı ailenin verdiği savaştır. Onlara tüm bu üzerlerine çullananlara karşı koyma gücünü veren çocuklarına olan sevgi ve şefkattir.   

Çocuklarımızın hayatını kolaylaştıracak olan aile içinde başlayarak bütün çevresi ile sevgi dayanışma ve iş birliği içinde olmasıdır. Ve sevgi dışardan gelir. 

Üzerimize çullanan bütün olumsuzluklara boyun eğerek onları savunmasız bırakmak bugünün gerçeğidir. Tıpkı kandaki yağ asitlerinin beyini tahrip etmesi gibi, çevreden, sosyal medyadan, kötü arkadaşlardan gelen zararlı alışkanlıkların kazanılması onların gelecekte hayatlarının nasıl tahrip edeceğini fark etmemiz gerekir. Ebeveyn, dost ve arkadaş olarak önceliğimiz bu tahripkâr alışkanlıkların hiç kazanılmaması için olmalıdır. Eğer böyle bir gerçekle karşılaşırsak vereceğimiz mücadelenin zorluğu en az Lorenzo'nun ailesinin çektiği kadar olacaktır.

Bu mücadelede bizim en büyük yardımcımız çocuklarımıza, arkadaşlarımıza olan derin ve karşılıksız sevgimizdir.

Hepimizin hayatında yaptıkları olağanüstü fedakârlıklarla kahramanımız olmayı hak etmiş insanlar var. Benim kahramanım; görenleri her defasında çok üzecek derecede zekâ ve fiziksel açıdan özürlü, doğuştan vücudunda hemen hiç kemik taşımayan bir et yığınından ibaret çocuklarını yıllar boyu hiçbir şikâyette bulunmadan, içi yorgan ve yastıkla yumuşatılmış bir ekmek teknesi (büyük tahta kutu) içinde sevgi ile bakan bir anne babadır.

Onların bu karşılıksız çabaları hepimiz için bedeli bulunmaz bir tecrübedir.

Ne olaydı, atladığı "ölüm çukuru"nu yüzme havuzu zanneden bu genç adam da Bonzai yerine dostlarının sevgisine sığınsaydı.

Tabii varsa...

.

Hemşehrimiz MÜSİAD

29 Ekim 2015 02:00

 

A -

A +

İlişki sermayesi, insanlara ve şirketlere sahip olduğu sermayeyi nasıl kullanacağını öğretir. Eğer bir iş kurmak istersek o işi yapan insanların dünyasına girmek gerekir. Celeplik yapmak isteyen mal meydanına, zahire ticareti yapmak isteyen buğday meydanına, dedikodu yapmak isteyen merdiven altı çay ocaklarına gider... Bilgiyi ve tecrübeyi paylaşmak parayı paylaşmaktan daha zordur. İş kurmak isteyen birine, parasını ve diplomasını nasıl kullanacağını göstermek, ambarında tohum bulunan adama ekmesi için tarla bağışlamak gibi bir şey.

Kuzey Kaliforniya'daki San Jose Vadisine "Silikon Vadisi" diyorlar. Bunun sebebi silikon, kırmık yonga yani chip üreticilerinin bölgede yoğun olarak faaliyet göstermeleridir. Intel, Google, Apple, Microsoft gibi ileri teknoloji firmalarının çıkış ve faaliyet yerleri burası. Anadolu bozkırlarına binalar dikerek Silikon Vadisini kopyalamak mümkün değil. Önce, benzer ekosistemlerin oluşmasını sağlamak gerekiyor. Bu ekosistemin temeli; bilgiyi paylaşmak ve bilginin nasıl kullanılacağına dair ilham vermektir. Yoksa hastane kapısında aldığı galoşu ayağına değil kafasına geçirme misali Kop Dağında kadın çorabı satan mağazalar açarız.

Peter Durucer, Francis Fukuyama veya Philip Kotler'in bir kitabını onbeş liraya rastgele bir kitapçıdan alıp okuyabilirsiniz. Ama eğer kitapta anlattıklarını kendisinden bin kişilik bir salonda dinlemek isterseniz ciddi bir katılım parası ödemeniz gerekir. Adamın boyuna posuna değil herhalde! Bu onların sahip oldukları tecrübe ve bilgiyi paylaşımının karşılığıdır. Aynı durum yerli gurular için de geçerli.

Hani sahip olduğunuz varlıklar değil onları kullanabilmeniz daha önemlidir diyorlar. Kaynak kullanmayı becermek ona sahip olmaktan daha önemlidir. 100 bin nüfuslu bir beldede sanayi bölgesi otuz senede arsalarının çoğunu hâlâ dolduramamış, boşsa ama bankalarında emniyete alınmış ciddi miktarda yatan mevduat varsa bu iyi değil.

Para akıllıdır gideceği yeri bilir ama bekletilince de kokar...

Çulunu toplayıp sanayi bölgelerine göç edenlere sitem edenler, sermaye ve yatırımcı göçünün neden uzun yıllardır durdurulamadığını merak edenler göç salgınını muafiyet ve indirimlerle çözeceğini zannetti. İş kurmakta rehberlik; emek, sermaye ve iş gücünden önce gelir. Geriye doğru yatırım kaynaklarının bloke edildiği kamu yönetimi kaynaklarını özel sektöre devredip ticaretten çekilince zemberek boşaldı. Ama kontrol edilmeyen hazırlıksız bir döneme geçtik.

Batıp, çıkmalardan sonra yatırımcılar rehberlik hizmetine ihtiyaç duydu. Bir işi deneme yanılma ile öğrenme uzun zaman ve maliyet alır. Daha önce aynı hendekleri atlamış girişimcilerin tecrübesinden faydalanmak akıllı işidir. Çoğu akademisyen tarafından bir "vizyon ticareti" hâline dönüştürülen girişimcilerle paylaşım ve eşleştirme programlarının ülkemizdeki en ciddi halkası MÜSİAD oldu. Genç bir kuruluş olmasına rağmen mahalli ve evrensel değerler üzerine oturan sivil toplum kuruluşu olarak sosyal sorumluluk alması, iş dünyasının başarılı tecrübelerini Anadolu'daki girişimcilerle hemşehrilik duygusu içinde paylaşması takdire şayandır.

Bizimle tecrübelerini paylaşan Rizeli rahmetli Hilmi Amca (Kavalcı); "Para akıllıdır, su gibi gideceği yeri bilir. Ama serbest bırakılmaz, hapsedilirse kokar, bozulur. Eskiden büyük, küçüğü yutar derlerdi ama şimdi hızlı olan yavaş olanı yer, onun için paylaşımcı olacak ve koşacaksın, kim koşarsa o kazanır, bu da zor değildir. Zor olan dost kazanmaktır, insanlar paraları olmadığı için değil dostları olmadığı için başarısız. Sen dost kazanmaya bak" demişti.

Söylemeye gerek yok; başarı da başarısızlık da veba gibi bulaşıcıdır...


.

Hamur Çocuk

8 Kasım 2015 02:00

 

A -

A +

Hepimizin hayatında dünyaya iyi şeyler bırakmayı başarmış, yaptıkları olağanüstü fedakârlıklarla kahramanımız olmayı hak etmiş insanlar var. Onlara hayranlık duyarız.

 

Benim kahramanım; görenleri her defasında çok üzecek derecede zekâ ve fiziksel açıdan özürlü, doğuştan vücudunda hemen hiç kemik taşımayan bir et yığınından ibaret çocuklarını yıllar boyu hiçbir şikâyette bulunmadan, içi yorgan ve yastıkla yumuşatılmış bir ekmek teknesi (büyük tahta kutu) içinde sevgi ile bakan bir anne babadır. Ömür boyu kendilerine sadece bir gülümseme ile karşılık verebilen bu çocuğa karşı duydukları sevgi, dünyada bundan daha güçlü bir şey olamaz.

Onların bu karşılıksız zannedilen çabaları bütün ebeveynler için bedeli bulunmaz ilham verici bir tecrübedir. Sevgi sevgiyi besler, ifade edilmeyen sevgi gümüş gibi kararır.

 

Kendi sevgilerini "Hamur Çocuğun" doğuştan mahrum kaldığı omurgası yerine koydular.

Bu ender rastlanan bir durumdur.  

 

Çocuklarımız genelde zeki, sağlıklı, duygusal sıkıntıları olmadan dünyaya gelir ama ender olarak sağlık sorunları olan çocuklarımız da olur. Keza, çok daha fazlasıyla bugünkü olumsuz dünyada sonradan yüzleşebiliriz. Sorunsuz olanların hayatını zorlaştıran duygusal yara bere daha sonra aile içinde ve çevre eliyle açılabilir.

 

Yaşanmış bir hikâyeden olan "Lorenzo'nun Yağı" filmi bir anne babanın, amansız bir hastalık olan ALD'ye  (Adrenolökodistrofi) yakalanan oğulları Lorenzo'yu ölümden kurtarma çabalarını anlatır. Felçlik, körlük ve konuşmama ile başlayan hastalık nihayetinde ölümle sonuçlanacaktır. Tıp konusunda eğitimleri olmayan anne baba iki üç yıl kendisine ömür biçilen Lorenzo'yu kurtarmak için mücadeleye başlarlar. Anne sürekli Lorenzo'nun başında baba ise sabahlara kadar kütüphanede hastalıkla ilgili araştırma yapmaktadır. Sonunda baba, hastalığın, beyindeki tahribatın, kandaki zararlı yağ asitlerinden kaynaklandığını keşfeder. Sonuçları konunun uzmanlarıyla paylaşır ve ilgiyle karşılanıp, destek bulur. Bir yıl süren mücadele sonunda Lorenzo ölümden kurtulur. Öğrendiğimize göre Lorenzo doktorların tahmininden daha uzun yaşar ve yirmi yıl sonra hayatını kaybeder...

Bu hikâyedeki dikkat çekici olay Lorenzo hakkında çevrenin kesinleşmiş kanaati karşısında ailenin çevreden gelen "hem Hamur Çocuğun, hem de ailenin diğer fertlerinin iyiliği için hastayı bir kuruma yerleştirmeleri" şeklindeki baskıya karşı bu mücadeleyi yapmalarıdır. Onlara tüm bu üzerlerine çullananlara rağmen karşı koyma gücünü veren çocuklarına olan sevgi ve şefkattir. 

Sevgi yukardan gelir.

 

Çocuklarımızı yetiştirirken üzerimize çullanan bütün olumsuzluklara boyun eğerek veya umursamayıp onları savunmasız bırakmak ise bugünün acı gerçeğidir. Tıpkı kandaki yağ asitlerinin beyini tahrip etmesi gibi, çevreden, sosyal medyadan, kötü arkadaşlardan gelen zararlı alışkanlıkların önlenmediğinde onların gelecekte hayatlarını nasıl tahrip edeceğini fark etmemiz gerekir. Ebeveyn olarak önceliğimiz bu tahripkâr alışkanlıkların hiç kazanılmaması için olmalıdır. Eğer böyle bir gerçekle karşılaşırsak vereceğimiz mücadelenin zorluğu en az Hamur Çocuk veya Lorenzo'nun ailesinin çektiği kadar olacaktır.

 

Bu mücadelede bizim en büyük yardımcımız çocuklarımıza olan derin ve karşılıksız sevgimizdir.

Bugünün dünyasında, kendisi, ailesi ve çevresi ile barışık, kötü bir alışkanlığı olmayan, kendisi ve ülkesi için hayalleri olan çocuklar yetiştirmek için mücadele eden ebeveynlerin emeği, hamur teknesindeki evladını hayata bağlayan ebeveynin emeği kadar kutsal ve saygıyı hak ediyor...


.

Batı kendi canavarı ile yüzleşiyor…

19 Kasım 2015 02:00

 

A -

A +

Fransa'da geçtiğimiz hafta meydana gelen olaylar Huntington’un “Medeniyetler Çatışması" adındaki meşum tezini yeniden gündeme getirdi. Fransa saldırıları özellikle kapitalist gelişmiş ülkelerin, az gelişmiş ülkelere karşı yaptığı saldırılara karşı bir misilleme olarak algılandı. Oysa gerçek Ankara katliamı sonrası tavır koymayan batının kendi canavarı ile yüzleşmesidir.

1993 yılında yayınlanan makalesinde Huntington, “Benim faraziyem şudur ki; bu 'Yenidünya’da mücadelenin esas kaynağı öncelikle ideolojik ya da ekonomik olmayacak. Beşeriyet arasındaki büyük bölünmeler ve hâkim mücadele kaynağı kültürel olacak. Millî devletler, dünyadaki hadiselerin yine en güçlü aktörleri olacak fakat dünya çapında politikanın asıl mücadeleleri, farklı medeniyetlere mensup grup ve milletler arasında meydana gelecek” diyordu.

Huntington’un Medeniyetler Çatışması tezi ABD merkezli düşünülerek, düşman üretmek üzerine hazırlanmış bir dış politika aracıdır.

Batı’nın İslam’ı düşman olarak görmesinde başlıca nedenler olarak;
Medeniyetler arasındaki güç dengesi değişmektedir. Göreceli olarak Batı gerilemekte; Asya'daki Shanghai merkezli oluşum ekonomik, askerî, siyasal güçlerini genişletip yaymaktadır.
Müslüman ülkeler komşuları için istikrarsızlığa neden olan demografik bir patlama içine girmiştir, İslam ülkelerindeki hızlı nüfus artışı, İslam dininin daha hızlı yayılması batıyı tedirgin etmektedir.
Batı, yıllardır Doğu (özellikle de İslam) Medeniyetlerini sömürmekte ve fakirleştirmektedir. Sömürülen Doğu toplumlarıdır ve güçlü olmaya çalışmaları da en doğal haklarıdır. Batılılar, İslam ülkelerinin geri kalmışlığını, hızlı nüfus artışını, bu ülkelerdeki açlığı bahane ederek, bu faktörlerin, Müslümanların Batılılardan nefret etmesine neden olduğunu söylemektedirler.

Richard Müller Batı’dan neden nefret edildiği konusunda şöyle demektedir: “Batının emperyal üstünlüğü karşısında dünyanın geri kalan ülkelerinde bir düşmanlık baş göstermiştir. Güç dengeleri değiştikçe Batı kültürüne karşı taarruzlar da artacaktır...”

New York Observer gazetesindeki köşesinde Richard Brookhiser endişesini “Yeryüzünün herhangi bir yerinde, yaşadığı şartlardan memnun olmayan insanlar, dönüp bize baktıklarında, başka seçeneklerinin de olabileceğini fark ediyorlar. Birazcık aklı olan herkes ya bu ülkeye gelmeye ya da bu ülkeyi taklit etmeye çalışır. Aklından zoru olanlar sorunların sorumlusu olarak bizi görürler, tarihsel olarak aramızda düşmanlık oluşmuş ülkelerden birinden olanlar ise bizi öldürmeye çalışırlar. Bütün dünyadaki kaybedenler bizden nefret eder, çünkü biz güçlü, zengin ve iyiyiz” diyordu.

"Hain, 'havf’lı olur" derler, korkuları hayatlarını bloke ediyor. Kendi adlarının terörle anılması bile bir suç olurken, az gelişmiş ve sömürülen İslam ülkeleri terörler birlikte anılır olmuştur.

11 Eylül faciasından sonra Batının, Müslümanlara bakış açısı tamamen değişmişti. Müslümanlar canlarından bezdirildi, hakaretlere uğradı, iş sahibi, öğrenci ve sıradan vatandaş hakarete maruz kaldılar. 11 Eylül 2001 Amerika’nın karabasana uğradığı, afalladığı, acizleştiği bir tarihtir. Aynı karabasanı şimdi Fransa merkezli olarak tüm Avrupa yaşamaktadır.

Olaylarının ardından, tekrar tatsız bir dönem başladı Avrupa’da yaşayan Müslümanların hepsine neredeyse terörist gözüyle bakılmaya başlandı ve Müslümanlara nasıl davranılması gerektiği konusunda tartışmalar yapılıyor. Terörist saldırıların önlenmesi için nerdeyse Müslümanların tecrit edilmiş kamplara alınmasını isteyecekler.

Fransa saldırıları 11 Eylül olayları gibi dünya tarihinde bir dönüm noktasıdır.

Batı aradığı 'yeni düşman'ı hemen bulmuştur ve o kendisidir


.

Koloni medyası

22 Kasım 2015 02:00

 

A -

A +

Bunların zoru akıllarında değil ahlaklarında.
Yaptıkları şey bütün normları ve değerleri altüst edip, ahlakı, insanlığı, sağduyuyu ezip öğüten bir değirmene su taşımak gibi, yorumsuz, kıymet hükmü taşımayan her türlü tecavüzü günlük bir işmiş gibi sıradanlaştırmaktan ibaret.
Küreselleştiği ve köyleştiği söylenen bu hormonlu dünyada utanç denilen insana mahsus hasletten hiç mi kaleminize ve beyninize pay düşmedi! Bir koloni medyası gibi davranmaya devam ediyor, içerideki ve dışarıdaki olaylara içeriden değil dışarıdan üçüncü bir gözle bakıyorlar ve buna "tarafsız olmak" gibi bir yalanın arkasına sığınıyorlar.
Neye karşı tarafsız olmak?
Gece yarıları kadınların çocukların tepesine varil bombası yağdıranlara mı? Bayırbucak’ta yüzlerce yıldır yurt edindikleri topraklara saldıran Esad, İran ve DAEŞ’e karşı amansız bir mücadele veren Türkmen direnişine mi? Paris’te, Hamburg’da, Londra’da potansiyel terörist muamelesine maruz kalan, horlanıp aşağılanan Müslümanların hâline mi?
Dünyamız öylesine altüst oldu ki, olmasını hayal bile edemediğimiz olaylar günlük hayatımızın parçası hâline geldi. İnsan hayatının bu kadar ucuzlayıp ceset fotoğraflarının telif hakkı karşılığı satılması tarihte yaşanmamıştır. Yaşanan katliamların giderek sıradanlaşması olaylar kadar iğrenç ve tiksindirici.
Akdeniz sahillerinden çocuk cesetleri toplanadursun, Afrika Orta Doğu, Uzak Doğu, emperyal Batı'nın her şeyi yutan kursağına kurban giderken bizde bütün normları ve değerleri altüst olmuş, dengesini kaybetmiş ihanet medyası hamam peştamalı ile sokak gösterisine soyunuyor!..
Davutoğlu ve Çipras’ın tribünden izlediği Türkiye-Yunanistan maçı esnasında bir grup taraftarın ıslık çalmasını “dünyaya rezil olduk” deyip tartışma konusu yapmaya uğraşıyor.
Bunların kirini temizleyecek hamam, günahlarını tartacak kefe bulunmaz! Bunların sonu kemirdikleri toplum tarafından deryanın içindeki teressübatı kıyıya atması gibi çöpe atılmasıdır.
Asıl rezalet son olarak tek kelime ile bahsetmedikleri 12 Kasım 2015 gecesi Didim Tekağaç Burnu’nun güneybatısında yaşanan “bot rezaleti”ni görmezden gelmeleridir.
Yunan Sahil Güvenlik Botu personeli Suriyeli mültecileri taşıyan lastik botu patlatıp olay yerinden kaçtı. Akabinde mültecilerin bulunduğu lastik bot su alıp, mülteciler denize dökülürken yetişen Türk Sahil Güvenlik Botu, Suriye uyruklu 58 mülteciyi deniz tarafından yutulmaktan kurtardı. Olayın görüntüleri G-20 toplantısı nedeniyle Türkiye ziyaretinde bulunan ve Türk Sahil Güvenlik Komutanlığını da ziyaret eden Yunanistan Başbakanı Aleksis Çipras ve Yunanistan Sahil Güvenlik Komutanı Athanasios Athanasopulos’a gösterildi. Görüntüleri büyük şaşkınlık içinde izleyen ve şoke olan Yunanistan başbakanı Aleksis Çipras “Çok üzüldüm ve utandım, insanlığa sığmayacak kadar korkunç bir olay. Bunu yapanları bulup cezalandıracağım” demiş...
Acaba bu ülkede yiyip teşekkürü dışarıdaki efendilerine yapan sizlerin Yunan Başbakanı’nın “Çok üzüldüm ve utandım, insanlığa sığmayacak kadar korkunç bir olay” dediği bu rezalet hakkında söyleyecek sözünüz yok mu?
“Türkiye, Paris saldırılarında üzerindeki patlayıcıları infilak ettiren militanlardan biri konusunda bir yıl içinde Fransa’yı iki defa uyardı” diye yazan Le Figaro kadar olamazsınız


.

Dünyayı aldatıyorlar

26 Kasım 2015 02:00

 

A -

A +

Hâkim siyasi güçlerin, kamuoyu oluşturup desteğini arkasına alarak cinayetlerine meşruiyet kazandırmak için sahte baskınlar düzenleyip tecavüze uğramış numarası yapmak her zaman işlerine yaramıştır.
31 Ağustos 1939 gecesi Polonya sınırındaki Almanlara ait Gleiwitz radyo istasyonu Polonya üniformalı kişilerce basılır, istasyonu korumakla görevli Alman askerleri ile saldırganlar arasında çatışma çıktı. Radyoyu ele geçiren kişiler Polonya dili Lehçeyi kullanarak Almanya’yı hedef alan yayın yaparlar.
Baskından kısa süre sonra Alman radyosundan “Polonya hudut birlikleri bu gece sabaha karşı Gleiwitz’de Alman hududuna tecavüz ederek radyo istasyonunu tahrip etmişlerdir” duyurusu yapıldı. Adolf Hitler liderliğindeki Almanya ertesi sabah Polonya’ya saldırarak İkinci Dünya Savaşını başlattı.  Aslında Gleiwitz radyo istasyonuna saldıranlar Polonyalı değil savaşa gerekçe uydurmak isteyen Polonya üniformalı Nazi ajanlarıydı. Böylece tüm dünya Polonya’nın saldırganlığına inandı veya inanmış göründü.
Polonya’nın cezalandırılması gerekiyordu.
Sahte baskınlar kullanılması günümüzde de savaş teorisyenlerinin sıkça kullandığı yoldur. Böylece saldırganlıklarına ahlaki bir kılıf uydurmuş olurlar.
11 Eylül 2001 Amerika'nın karabasana uğradığı, afallayıp şaşırdığı bir tarihtir. Dünya kapitalizminin kalbi olan İkiz Kuleler uçakla vurulmuş ve yaklaşık 3500 kişi hayatını kaybetmiştir. Bu saldırıları kabullenen El Kaide ise İslamî değerleri savunduğunu iddia eden bir örgüttür.
Saldırının ardından ABD’nin ve Batı’nın Müslümanlara bakış açısı tamamen değişti. Suçlu ilan ettikleri İslam ülkelerine saldırıp, öldürüp talan ettiler. Amerika’da yaşayan Müslümanlara ise terörist gözüyle bakılmaya başlandı, itilip, kakılıp horlandılar.
Şimdi Orta Doğu’nun yeniden şekillenmesi için sahte baskınlar yapacak DAEŞ gerekti.
Dünyayı Müslümanlar ve Hristiyanlar olarak ikiye bölen DAEŞ’i iyi tanımak gerekir. Ezilmiş ve yoksul 'Doğu Halkları’nın isyanını üstlendiğini iddia eden bu örgütün Batılı merkezler tarafından imal edildiğine hiç şüphe yok. DAEŞ yoksul dünyanın direniş ruhunu değil Batı’nın hilebazlığını temsil ediyor. Dünyanın bu örgütle mücadelesi akıllı bir strateji üzerine oturmaz ajandasında böyle bir şey yok. DAEŞ bir tek şeyle görevlidir, Batı’nın Suriye’de ki yolunun önünü açmak.
22 Kasım 2015 tarihli bir haberde (By; Martha Azzı for “Daily mail Australıa”) Kuzey İsrail’deki Zic Tıp Merkezi'nde tedavi gören Suriyeli askerlerle konuşan Avustralyalı Gazeteci Sharri Markson İsrailli güvenlik görevlileri tarafından gözaltına alındı. Hastane idaresi kendi güvenlikleri açısından hastaların kimliklerinin gizli tutulduğunu açıklamasına rağmen onlarla görüşen Sharri Markson’un telefon ve tüm kayıtlarına el koydular. Gazetecinin asıl tutuklanma nedeni ise tedavi gören yaralılar içinde DAEŞ militanları olduğunu, tedaviden sonra tekrar çatışmalara gönderildiklerini belirtmesiydi.
Asıl niyetlerini; saldırganlıklarını nefs-i müdafaa, kendilerini saldırganların kurbanı, dünyanın güvenliğini temin etmek için mücadele veren uluslar olarak göstermenin arkasında sakladılar.
Onların hesabı böyle ama acaba büyük plan nasıl?
Belgeselde bir zeplin faciası izlemiştim. Bağlantısından kurtulup aniden havalanan zeplini tutmak için yerdekiler iplerine asıldılar, onlar zeplini yerde tutamadı ama zeplin onları da yukarı çekti ve onunla birlikte havalandılar. İplerden asılıp çırpınarak göklere yükselen insanlar takatleri tükenince birer birer göklerden savruldular.
Hile, hurda, zulüm ve katliamları ile yükselen Batı’nın nasıl takatten kesilip yerlere savrulduğunu hep birlikte göreceğiz...


.

Rus’un mumu yatsıya kadar yanar

29 Kasım 2015 02:00

 

A -

A +

Anlaşılıyor ki Leningradlı Vladimir Putin, politikayı hâlâ Grigori Ras-Putin’in(*) hipnoz usulü ile yürütüyor. Türkiye’nin DAEŞ’ten petrol aldığı yalanlarını gerçek kılmaya hipnozu yetmez.
Bu yaz “Erzincan Üniversitesi Tarih Kulübü”nün düzenlediği “Tarihte Roman, Roman’da Tarih” konulu panele konuşmacı olarak katılmış “Sinema’da Tarih” konulu bir tebliğ sunmuştum.
Konu tarihten taşmış politik filmlere kadar uzanmıştı. Konuyu irdelerken Andre Wajda’nın “Katyn Katliamı” filmi ile tanıştım.
Film 1940 yılında işgalci Rusların eline esir düşen 12.000 Polonyalı subayın Katyn ormanlarında kafalarına tek kurşun sıkılarak katledilişini anlatıyor. Babası, öldürülen subaylar arasında yer alan ve filimde her kapı çalındığında “babam geldi…” diye kapıya koşan kız çocuğunun filmin yönetmeni Andre Wajda’yı temsil ettiği söyleniyor.
Film, hiç yaşanmamış gibi yıllarca gizlenen gizli tutulan bir katliamı ve tabiatıyla Rus yalancılığını ortaya döküyor.
Katyn Katliamı, Katolik Polonya ile Ortodoks Rusya’nın düşmanlığına dayanır. Polonya 1918 yılında bağımsızlığına kavuşunca Rusya’daki iç savaştan da istifade ederek toprak kazanma gayretine girişmiş Batı Belarus’u topraklarına katmıştı. Kızıl Ordu hem savaş yorgunluğu hem de Polonya’nın Batı’dan destek alması dolayısıyla yenik düşmüştü.
İkinci Dünya Savaşının başlaması ile Almanya batıdan, Ruslar doğudan Polonya’ya saldırdı. İki taraftan gelen bu saldırılara dayanamayan Polonya ordusu teslim olunca ülke Almanlar ve Ruslar arasında paylaşılır. Polonya’nın teslim oluşundan sonra Ruslar Polonyalı subayları esir kamplarında toplar. Dönemin NKVD şefi Lavrentiy Beria, Stalin’e gönderdiği bir raporda Polonyalı subayların potansiyel tehlike olduğu belirtilerek infaz edilmeleri gerektiğini yazar. Stalin bu tavsiyeyi kabul ederek infaz emrini verdi ve çoğunluğu subaylardan oluşan Polonyalı esirler; başta KATYN Ormanı'nda olmak üzere her birinin kafalarına enselerinden tek kurşun sıkılarak öldürülür.
Ancak Alman-Rus ittifakı kısa sürer. Almanya’nın Sovyetler Birliğine saldırması ile Almanlar 1943 yılında Katyn Ormanları'ndaki toplu mezara ulaşır. Katliam ortaya çıkınca Almanlar derhal propaganda ekiplerini, kameramanlarını, savaş muhabirlerini olaya tanıklık edebilecek herkesi Katyn Ormanı'na götürdü...
Fakat savaşta Almanlar yenilince, Polonya halkı içinde katliam dedikodularının yaygınlaşmasından rahatsız olan Ruslar, Polonya’da kukla bir hükümet kurarak katliamın suçunu Hitler ve Almanya’nın üzerine yıkarak sıyrılmaya çalışır.
Stalin ve ondan sonraki Sovyet Hükümetleri uzun yıllar boyunca yalanlarına devam ederek yaptıkları katliamı reddettiler. 1990 yılına gelindiğinde bu yalanı daha fazla taşıyamayan Mihail Gorbaçov katliam yaptıklarını kabul etti. Sovyetler Birliği dağılınca 1992 yılında Boris Yeltsin, Polonya devlet başkanı Lech Walesa’ya Stalin’in imzaladığı katliam emrinin orijinal belgelerini vermek zorunda kaldı.
"Katyn Katliamı" filmi, izleyen bir yazarın “Filmin sonunda üzerimize öylesine bir hava çöktü ki, konuşmakta zorlandık” dediği kadar etkili. Eğer sinirleriniz güçlü ise filmi izlemenizi tavsiye ederim; gerçi Türkmen Dağı’nda her gün benzerini yaşarken…
.....
(*) Grigori Ras-Putin (1869-1916); okuma yazma bilmeyen ama doğaüstü yeteneklere sahip olduğu iddia edilen bir Rus. 1907 yılında Çar’ın oğlu Aleksey hemofili hastalığına yakalanır doktorların çabalarına rağmen durdurulamaz. Sarayca tanınan Ras-Putin hipnotizma tekniğiyle çocuğun kanamalarını durdurur. Bu başarısı ile sarayda itibar kazanır, Çariçe Alexandra Fyodorovna aracılığıyla devlet işlerine karışır. Zamanla başarısızlıkların sebebi olarak görülür ve ortadan kaldırılması ile işlerin düzeleceğine inananlar sarayda verilen bir yemekte pastasına ve içkisine siyanür tozu katar. Zehirli pastaları yemesine rağmen ölmeyince kafasına kurşun sıkılarak buzlu bir nehre atılır..


.

Plevne yahut Bayırbucak

3 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

 
Önceki gün basında yer alan haberlerde Lazkiye kırsalı, Bayırbucak Bölgesinde savaşan Sultan Abdülhamid Tugayı Komutanı Ömer Abdullah’ın basında yer alan “Türkmen Dağı düştü” haberlerine tepki gösterip “Allah’ın izniyle mücahitler var olduğu sürece Türkmen Dağı düşmeyecek. Rus uçakları, füzeler, tank top ve havan atışlarıyla dayanılmaz bir bombardıman var ama biz Osmanlı torunlarıyız. Bizden bu toprakları son damla kanımıza kadar kimse alamaz” derken, dün DAEŞ’i bombalıyoruz yalanı altında Türkmenlerin üzerine bomba yağdıran, Rusya; bir kargo uçağı ile Halep’in Kuzey ucundaki Şeyh Maksud bölgesinde PYD güçlerine 5 ton hafif silahı paraşütle indirdi.
Ne Suriyeli mülteciler, ne sahile vuran çocuk cesetleri, ne Türkmenlere yapılan soykırım gibi bu haber de mahut medyada yer almadı çünkü onların derdi yaşanan katliamlar değil, Türkmenlere giden yardımların önlenmesidir.
MİT TIR’ları olayını hatırlayın.
19 Ocak 2014 günü Suriye’ye insani yardım götüren MİT TIR’ları, içinde silah var denilerek ihbar edilince Adana/Sirkeli mevkiinde durduruldu, MİT personeli yere yatırılıp kelepçelendi. Başbakanlık ve Adana valisi olaya müdahale edince 2 TIR polise teslim edilip üçüncüsü Seyhan karakoluna çekildi. Olay yerli ve yabancı basında geniş yer buldu. Suriyeli Türkmenlere yardım gönderilmesi dışarıdaki ve içerideki Türkiye düşmanlarını ayağa kaldırdı.
Suriyeli Türkmenlere yardımın engellenmesinin doğuracağı sonuçlar çok trajik olur ve Suriye sınırlarında kalmaz. Tarihte bunun benzeri içeriden ihanetler ve trajik sonuçları Rusların azmanlaşmasına yol açan Plevne savaşında yaşandı.
Harbin başında Osman Paşa Rusların Tuna Nehri'ni geçmeden dağlık bölgede yok edilmesinin mümkün olduğunu, Plevne Ovası’na ulaşırlarsa bunun mümkün olmayacağını Plevne Orduları Grup Kumandanı Mehmet Ali Paşa’ya defalarca iletir, fakat Mehmet Ali Paşa hiçbir cevap vermez ve Osman Paşa’yı yalnız bırakır.
Bu ihanet sebebiyle Ruslar Tuna Nehri'ni aşıp Plevne’ye ulaştılar.
Ayrıca, Gazi Osman Paşa, Plevne savaşının ilk gününde yardım istemişti, ancak Abdülaziz’e karşı yapılan darbede önemli rol oynadığı için müşir yapılan Süleyman Hüsnü Paşa da stratejik önemi çok büyük olan Şıpka Geçidini Ruslara kaptırmıştı. Bu yüzden de yardım ulaştırılamadı. Yardım gelmeyince Osmanlı ordusunun zahiresi bitti, hayvan yemi ve cephane sıkıntısı başladı. Yardım umudu kalmayınca Gazi Osman Paşa elindeki kuvvetlerle etrafını çeviren birinci ve ikinci muhasara hatlarını yardı fakat Sırp, Rumen ve Bulgarlardan da yardım alan üçüncü hatta takıldı. Plevne’yi aşan Ruslar Yeşilköy’e kadar geldiler. “Tuna Nehri akmam diyor” kitabının yazarı Rubert Fernaux, esir düşen yirmi dokuz binden fazla vatan evladının buzlu Sibirya bozkırlarında yok olmasını “insanın insana olan insafsızlığının kurbanı” olarak tanımlıyor.
Oysa gerçek onların affedilmez bir ihanetin kurbanı olduklarıdır.
Şayet Süleyman Paşa Şıpka Geçidi'nin önemini kavramış ve gerekli tahkimatı yapmış olsaydı, Rus Çarı “yetişin Türkler geliyor, Hıristiyanlık mahvoluyor…” diye bağırırken Plevne’ye yardım ulaştırsaydı Plevne’deki dört muharebeden üçünü kazanan Osman Paşa Rus kuvvetlerini yok edecek ve Balkan cephesinde her şey değişecekti.
Bugün de Suriye Türkmenlerine giden yardımları içeriden engellemek isteyenler aynı ihanet içindedir.
Türkmenlere yardım yapılması engellenerek ateş çemberi içindeki Türkmenlerin kolu kanadı kırılmak isteniyor. Oysa bölge bizim arka bahçemizdir ve orada yaşayanlar akrabalarımız olmakla beraber onları himaye etmek, Ankara Anlaşması'nın bize tanıdığı garantörlük hakkıdır.
Bütün oyun, Esat’ı himaye için Suriye’de bulunduğunu söyleyenlerin Esad’ın ipini çekerken Suriye’yi paylaştıklarında Türkmenleri dışarı atmak istemeleridir. 
Oysa durum farklıdır ve Putin’i ikaz eden Rus stratejistin dediği gibi: “O hasta adam artık başka bir adamdır...”


.

Bir başarı hikâyesi de etrafı dağlık ortası bağlık Erzincan’dan

6 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

Oysa asıl eksiklik girişimcilik ruhudur.

İnsanlar hayatta bildiklerini yapmazlar, kendilerini nasıl görüyorlarsa o bağlamda hareket ederler.

Anadolu’da yatırım için ham madde, pazar ve insan kaynaklarının kıt olduğu fikrini boşa çıkaran Anadolu’nun ortasında, etrafı dağlık ortası bağlık Erzincan’dan ilham verici bir hikâyeyi sizinle paylaşmak istiyorum çünkü buna ihtiyacımız var. Sadece Erzincan’daki 70 bin dönüm ekilmeyen arazinin değerlendirilmesi için değil tüm değerlendirilmeyen toprakların kazandırılması, iş alanlarının açılması için de ilham ve cesaret veren bir yol haritası.

Sektörel olarak gıda üretimi her zaman bir numara ve önümüzdeki 2050 yılı dünyanın tüm ekilebilir arazisi ekilse bile dünyanın ciddi açlık tehlikesi ve bunun sonucunda kitlesel göçlere sahne olacağı gerçeği karşısında hepimizin buna ihtiyacı var.

Kurulu kapasitesi 80 bin ton olan “Tunay Gıda-Fruit Processing Industry” Erzincan organize sanayi bölgesinde %30’u organik sertifikalı olmak üzere meyve püresi ve konsantresi, meyve suyu konsantresi ve NFC (direkt sıkılmış ürün) üretiyor. Üretimlerinin yüzde 30’unu Türkiye global şirketlerine yüzde 70’ini ise ABD, AB ülkeleri Rusya, Japonya ve Asya ülkelerine pazarlıyor.

New York’tan sonra dört saatlik uçak yolculuğu ile ulaşılan Miami’ye Erzincan’dan ürün satan bu başarı hikâyesi hakkında Şirket CEO’su Tuncer Kırtıloğlu’nun paylaştığı bilgi içinde en dikkat çekici olanı bu mükemmel “Pazar ağı”nı nasıl kurduğudur.

Pazar araştırmasına fabrika kurulmadan beş yıl önce başladıklarını ve işe yurt dışındaki ticari ataşeliklerin ve bizdeki yabancı ülkelerin ticari ataşeliklerinin kapısını çalarak başladıklarını söyleyerek “Hedef kitlemin profili belli ama kim? Onlarla irtibat kurmak için üreteceğimiz ürünü pazara süren firmaların envanterini aramakla başladık” diyerek yol haritasını şöyle açıkladı:

“Ticari Ataşeliklerimize yazarak bulundukları ülkede aynı işi yapan firmalar hakkında bilgi istemekle başladık. Ama hayal kırıklığı yaşadık, gelen cevap sıfır ve sadece Köln’deki ataşe dikkat çekici bir cevap verdi. Diyordu ki: Gerçekten de sen Erzincan’da böyle bir fabrika mı kuracaksın? Önce sizi tebrik ediyorum, ancak bunun yolu bize sormak değil. Pazarlama araştırma firmalarını bulacaksın onlar senin adına araştırma yapacaklar...

Bu defa içeri döndük, İGEM’de yabancı ülkelerin masaları var, ihracatçılara hizmet veren; ama sonuç farklı değildi. Gıda araştırması yapan masaya gittim ancak Rusya masasında açık bir adres bulamadım.

Sonunda dünyayı dolaşan gemi kaptanı bir arkadaşımın yardımı ile ipin ucunu yakaladık. Kendisine gittiği her ülkeden gıda marketlerini gezmesini farklı meyve suları alarak boş kutularını bana göndermesini istedim. Kısa zamanda farklı ülkelerden, zengin bir ürün-firma bilgi bankası oluştu. Sonra Erzincan mahsulü zerdali toplatıp, donmuş olarak kurmayı düşündüğüm fabrikanın aynısı bulunan Almanya ve Avusturya’ya gönderip işlettim. Gelen cevap umut vericiydi:

Numunelerin asit ve diğer parametrik değerleri sanayiye uygundur...

Artık, bu ürünü işleyen fabrikayı kurabilirdik. Ama yurt içinde kimse fabrikasını gezmemize müsaade etmedi, biz de makine yapacak İtalyan firmasından referans olarak daha önce kurduğu fabrikaların listesini istedik ve yurt dışında kırka yakın fabrikayı gezdik. Bu ürünlerin pazarlarına, ihtisas fuarlarına katılıp sektörün ileri gelenlerini tanıdık. Bu operasyon fabrikayı kurmadan önce 5 yıl sürdü sonra Tunay Gıda kuruldu.

Bölge ekonomisine katkımız 50 milyon TL civarında. Satışlarımızın yüzde 70’ini dış piyasaya yapıyoruz ve ürünlerimizin ham maddesinin yüzde 99’unu iç piyasadan temin ediyoruz. Bu oran çoğu sektörde tam ters işler. Sürekli istihdam 80 kişidir ama dışarıdaki üretici ortaklarımız sayılan üretici köylü ailesi sayısı on binin üzerindedir...”

Jim Rhon “İnsanlar hayatta bildiklerini yapmazlar, kendilerini nasıl görüyorlarsa öyle hareket ederler” derken haklıydı. Anadolu’da insan ve toprak ilişkisini güçlendiren bu tecrübe, Miami’deki tüketiciye ulaşırken Erzincan’daki üreticiyi pay sahibi yapmak gibi mükemmel bir fikrin uygulamasıdır...


.

Medeniyet çatışmasının suçluları

10 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

Amerika’nın Utah bölgesinde yaşayan Normonlara ait bir kilise defterinde yazılı olan dikkat çekici bir dua var. Diyor ki; “Ya Rabbi... Osmanlının gücünü kuvvetini arttır ki, gelip bizi de kurtarsın. Bize din hürriyeti versin.
Can ve mal emniyetimizi sağlasın... Âmin”
Ukrayna’da yaşayan Normonlar, dindaşları olan Rusların baskılarına dayanamayıp böyle dua etmişler ve bu dualarını da âdetleri üzere kilise defterine yazmışlar. 1800’lü yıllarda Amerika’ya göç ederken bu defteri de beraberlerinde götürmüşler.
Bugün bu defter adı geçen sayfası açılmış olarak Amerika’nın Utah bölgesindeki bir Normon kilisesinde teşhir edilmektedir.
Osmanlı, her zaman Normonların bile zulmünden sığındıkları Rus yağmacılıklarının önündeki en büyük engel olmuştur. Rusların sadece maddi değeri olanları değil anıtları bile söküp götüren yağmacılar olduğunu vurgulayan sahte derviş İngiliz casusu topal Macar Yahudisi  Wembry günlüğüne şunları yazıyor: 
“Ruslar rejimleri ne olursa olsun Türk ana vatanını elde etmek için hatıra gelebilecek her hileye başvuracaklar. Şeklen sulhsever olacaklar, gerektiğinde idare tarzlarını en uygun şekilde zulüm ve baskı ile tatbik edecekler ve bu geniş kıtayı sömürmeye devam edeceklerdir. Dünyaya hâkim olma iddialarını ve ihtiraslarını başka türlü devam ettirmezler. Şunu bilmek lazım ki, Türkistan’ı baştan sona askerî istila altında bulundurmak çok güçtür. Bu kıtayı muhtelif yollardan fethetmek icap eder. Aralarında en önemlisi Türkleri manen ve ruhen çökertmek, onlardaki kendilerine güven duygusunu yıkmaktır...”
Bugün yaşananların özeti şudur. Sovyetler Birliğinin yıkılmasından sonra merkez ülke olma gücünü ve yeteneğini kaybeden Rusya yeniden Ortodoks merkezli imparatorluk haritasını ihya etmek istiyor bunun için oyunu Türkiye üzerine kuruyor. Fakat Putin’i ikaz eden Rusya’nın çok ünlü bir araştırmacısı ve strateji uzmanı diyor ki: “1. Nikola Türkiye Avrupa’nın hasta adamı demişti. Uçak düştükten sonra ben şunu söylemek istiyorum, o hasta adam artık başka birisidir siz de onu biliyorsunuz!..”
O Türkiye bir asırdır bütün içeriden ihanetler ve dışarıdan saldırılara rağmen Fukuyama’nın "mükemmel nizam" diye ilan ettiği batı medeniyetine teslim olmadı.
Batı medeniyetinin yaşadığı krizi örtmek için ürettiği “yeni düşman İslam” hilekârlığına malzeme de olmadı. Böylece tarih yazanlar medeniyetler çatışmasının suçluları arasına koyamadıkları Türkiye’yi mağdurları arasına da koyamayacaklar.
Bir asırdır kendisini başka bir medeniyetin kuyruğu yapmak isteyen kendi içindeki elit taklitleri ile güçlü bir medeniyetin verasetinden asli payı alma mücadelesi veriyor.
1997’de Türkiye’deki konferansında Samuel Huntington’a bir dinleyici şunu sordu: 
“Türkiye’nin İslam medeniyetinin merkezî lider ülke olabilme yeteneği var mı?” Yani Türkiye Osmanlı’nın vârisi olabilir mi? diyor.
Huntington itiraf etmek zorunda kaldı ve; “Şüphesiz İslam toplumu geçmişte bir çekirdek devlete sahipti ve bu açık bir şekilde Osmanlı imparatorluğuydu. Fakat hiçbir şey statik şekilde kalmaz. Sonra batı muazzam şekilde genişlemeye diğer medeniyetler üzerinde de yıkıcı etki göstermeye başladı. Ancak şuna inanıyorum ki, Batı dünyanın en güçlü medeniyeti olsa da artık gerilemektedir. Ve bir sesin azalarak kaybolması gibi dünya üzerindeki etkisini kaybedecektir. Eğer Doğu Asya’ya giderseniz geleceği nerede olduğunu size söyleyecekler” diye cevap verdi...
Asya medeniyetleri, ekonomik, askerî ve siyasal güç olarak genişliyor. Sesinin kesildiğini, güç dengelerinin değiştiğini fark eden Batı taarruzlarını artırıyor. Çünkü Türkiye’nin yamaladıkları gibi geri kalmış, fakir, üçüncü sınıf Tatar Cumhuriyeti olmadığını, kendilerinden üyelik dilenmek gibi hayal kırıklığı yaşatan ve aşağılayan rolü bıraktığını artık biliyorlar.
Gelecek teorisyenleri, Batıyla birlikte içerideki maşalarını da medeniyet çatışmasının suçluları arasında zikredecektir...

..

Yoksulluk ve sefalet bahane

13 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

Geçtiğimiz yıllarda teröre çözüm arayışları cümlesinden benzer iç çatışmaları yaşayan ülkelerin tecrübelerinden istifade için İngiltere IRA arasındaki ateşkesin ya da uzlaşma dedikleri “Hayırlı Cuma”nın tarafları bolca dinlenmişti. Uzlaşmanın baş mimarlarından olduğu bilinen İrlanda eski başbakanı Bertie Ahern’in tavsiyesi şuydu: “Barış istiyorsanız kendinizi karşıdakinin yerine koymalısınız. İnsanlar neden bir araca patlayıcı koyuyorlar, neden elde silah dolaşıyorlar, neden kendilerini feda ediyorlar? Bu sorulara onlar açısından bakıp cevap bulmalısınız. Onların kafalarının içine girmelisiniz...”

Bu bilinen bir şeydi ve meraklıları olayların en çok yaşandığı bölgelere girdiler, halkla, esnafla örgüte bulaşmış olanlarla görüştüler. Terörün gerekçesi olarak söyleyebildikleri, İşsizlik, hayat pahalılığı gibi şikâyetler ve ortak talep daha iyi yaşamak. Ancak burada öfkeyi arttıran başka bir unsur daha var. Devlete kızgın, AK Parti'ye öfkeli, barış süreci konusunda sinikler. 1990'ların hayaleti, anlatısı, travması bugünkü radikal görüşlerin en önemli mühimmatı. Yaptıkları melanetleri haklı göstermek için arkasına sığındıkları “ezeli ve ebedi” mağduriyetleriydi. Bu IRA militanlarının talepleri ile büyük benzerlik taşıyordu. Herkes de çözüm sürecinin olumlu sonuçlar vereceği umudu yeşerdi. “Hayırlı Cuma” görüşmelerinde terörist taraftan masaya oturan Gerry Adams da zaten bunları söylemişti: “Yoksulluk, kir, pas içinde debelenen Katolik bir ailenin oğluyum çünkü iş verilmiyor, Protestan milisler tarafından tehdit ediliyorum, neden? Katolik olduğumuz için…”

Bizde de bölge halkının eskiden kalma benzer ezeli mağduriyeti, terörü haklı kılmak için yeterli sebep olduğu böylece modellenerek kamuoyuna aktarıldı. Çözüm sürecinin temeli atılırken harç taşıyan "Akil İnsanlar"dan bölgeye gidip gelenler de benzer şeyler söylediler: “Bölgeyi tanımamışız...”

Böylece bölgedeki hayatın yaşanabilir kılınması adına bir yandan yasal düzenlemeler bir yandan kültürel, sosyal ve fiziki değişimler uygulamaya kondu ama sonuçta iktidarın hırpalanmasına rağmen yapılan bütün bu hamleler örgütün silahtan vazgeçmesine yetmedi.

Mağduriyetleri giderilen İrlandalı Katolikler Kilislerini inşa ederken bizdeki PKK’lılar cami yakmaya başladılar.

Hastane, ambulans, okul yakmakla yetinmediler, han, hamam, cami ve kültürel miras niteliğindeki yapılara da saldırılar başladı.

Son olarak Diyarbakır’ın Sur ilçesinde Osmanlı eseri Kurşunlu Camii'ne patlayıcı atarak yangın çıkardılar ve daha önce de kurşunlanan cami büyük zarar gördü. 

PKK ısrarla, iş dünyasından haraç alarak, yol keserek, makine yakarak ve adam kaçırarak, göçe zorlayarak bir kanton-beylik kurmak istiyor. Kendi mahkemesi, kendi kolluk kuvveti, kendi öz yönetimi olsun istiyor.

Kürt sorununun çözümünde ipin ucu başladığı günden beri hükümetin değil olayın mağduru ve muhatabı durumundaki bölgedeki Kürtlerin elindeydi ve halen de öyledir.

Diyarbakır Büyük Camii'nin ulu orta üçbeş terörist tarafından kundaklanıp yakılması bu gerçeği bugün daha açık olarak ortaya çıkardı.

Yaşlı bir Kürt Ana’nın “Cami yanacağına evim yanaydı...” laneti bunları kuşatmalı.

"Bir şey seni rahatsız ediyor ve onu hayatından çıkarmak istiyorsan etrafını kuşat, duvarları ör. Kapalı bir dünyanın içinde kıvrılıp kalsınlar. Bir gün şartlar değişip duvarda gedik açılsa bile dönecekleri ne evleri, ne fikirleri kalmamalı. Kendilerini her şeye yabancı, uzak bir gezegende bulsunlar...” Etrafındaki duvarlar arasında sıkışıp kalan PKK’nın düşmesi gereken durum budur.

Ancak bunu yapacak olan cellâdının etrafını nefretle kuşatacak olan bizzat bölge halkıdır.

Kan ve enkazdan beslenen, işi camileri yakmaya kadar götüren, hiçbir sınır tanımayan bu terörün etrafı bizzat mağdurları tarafından kuşatılıp kurutulması tek yol görünüyor.


.

“Özyönetim” değil “Özyıkım” projeleri

17 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

 
Güneydoğuda, Sur, Cizre ve Silopi'de yaşananlar, “özyönetim” altında işlenen cinayetlerin, devletten çalmanın bir hak arama iddiası ile bir düzenin sistemleştirilmesine karşı verilen mücadeledir. Devlet Kobani benzeri senaryoları uygulamak isteyen silahlı gruplarca işgal edilmiş belde ve ilçelerde hükümranlık hakkını savunmaktadır. Sonunda hendek kazdıkları her ilçeyi bir “özyıkım” merkezi hâline getirdiler. Hayat alanı daralan, şerlerinden sığınacakları başka yerlere göç eden bölge halkına “terk etmeyeceksiniz, bir gün geri dönerseniz yüz bulamayabilirsiniz” diye de tehditler savuruyorlar.
Suriye’den taşan trajediye, insanların bölük pörçük sınırımıza yığılmasına henüz alışmamışken benzer görüntüleri içeride yaşamakla karşı karşıyayız. Bu durum, çözüm sürecinde Kürt coğrafyasında sürecin devamına halel gelmemesi için tanınan sınırsız toleransın muhataplarınca istismarı ile bölgede kamu düzeninin iflası sonucudur. Bu aşındırılmış iyi niyet tabanda hak ettiği karşılığı almamakla birlikte, işledikleri melanetlere karşılık bir af gibi algılayan dağdaki eşkıyaya şehirlere sızma cesareti verdi. Kobani saldırıları süresince Suriye’ye taşınan militanların DAEŞ’in Kobani’den çekilmesinin ardından bölgedeki ilçelere geri döndüğü haberleri söyleniyor.
Dağdaki pisliği şehirlere süpürdüler.
Mücadele güçleri, şehirlerde kalabalıklar içine karışan teröristleri sivil halktan ayırmak gibi bir müşkülatın içine düştü. Dağı ıslah etmek mücadelesi verilirken şehirlerde kamu düzenini sağlamak öncelikti. Bu durum, terör örgütünün kendine şehirlerde alan bulmasına çoğu yerel yönetimlerden aldığı insan ve araç desteği ile hendek seferberliği başlattı. Hendek savaşları ile hayatı zorlaşan bölge halkı şimdi pılısını pırtısını toplayıp göç ediyor. Belki bu ilçeler bir süre sonra büyük ölçüde tahliye edilerek devlet ile teröristler arasında bir çatışma alanından ibaret kalacak. Fark sadece kaya dipleri, mağara kovukları, bodur çalılar arasındaki savaş sokak aralarına inmiş olacak. Nihai sonuç tartışmasız biçimde Kürt halkının bölgeden göç etmesinden çok daha önce yolunu yapması, çöpünü toplaması gereken yerel idarelerinin araçları eşkıyanın emrine hendek kazması için verirken hesaplaşması ve sesini çıkarmasıydı.
Devlet de her ay İller Bankasından milyarları hortumlayan bu yerel yönetimlerle hesaplaşmalıdır.
Bu da, beldesini korumak için halkın taraf olması ile mümkündür. Göç, en azından bölge halkını ahlak ve sınır tanımayan, yol kesen, adam kaçıran okul yakan bir örgüte zoraki malzeme ve siper olmaktan kurtaracaktır. Göç belli bir süre mağdurlarının hayatını zorlaştırır ancak örgütle mücadele eden güvenlik güçlerine hareket kolaylığı sağlar ve şartlar eşitlenir. AK Parti Diyarbakır İl Başkanı Muhammed Akar verdiği bir mülakatta “İnsan hendeklere ve bu çatışmalara hayır demez mi? Belediyeler, Kültür Bakanlığı, STK’lar ve halk, herkesin yapacağı bir şeyler olmalı. Bir an Ayasofya, Sultanahmet Camii ya da Bursa Ulucami’nin altına tünel kazılıp patlayıcı konulduğunu düşünün. Bu kadar duyarsız kalır mıydık?" diyor.
Bu mesaj Sayın Başbakan’ın “Bu terör örgütüne karşı seslerinizi yükseltin, günlük hayata bir an önce geçilebilmesi için güvenlik birimlerimizle iş birliği hâlinde birlikte kendi şehrinizi, sokaklarınızı, mahallelerinizi koruyun" beyanı ile kendisine muhatap arıyor. Buna mukabil halk en önemli desteği göç ederek güvenlik güçleri ile örgüt arasından çekilip, örgütü yalnızlaştırıp kendi arkasına sığınmasının yollarını keserek veriyor.
Geçen yazımda söylediğim yerdeyim: “Seni rahatsız eden bir şeyi hayatından çıkarmak istiyorsan onu yalnızlaştır, etrafını kuşat, duvarlarını ör kapalı bir alanda yalnızlıktan kıvrılıp kalsın. Duvarda gedik açıldığında ne evleri ne fikirleri kalmamalı. Kendilerini her şeye yabancı, uzak bir gezegende bulsunlar.


.

Son saldırı Alâeddin’e!

20 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

Müslüman ülkelerin sadece yer altı zenginlikleri değil insanları ve tüm insani değerleri aç gözlü ve ihtiraslı batının saldırıları altında yağmalanıyor, Müslüman dünyası rehin alınmış zavallılar hâline geliyor. İslam dünyasının sadece havasını suyunu kirletip berbat etmiyorlar ruhlarına giriyorlar. Kitlesel olarak insanları öldürmek de artık onları tatmin etmiyor, hayal kahramanlarına bile tecavüz ediyorlar.
Müslümanların üzerine ateş yağarken, kundak çocuklarının cesetleri sahile vururken, evlerinin çatıları varil bombaları ile başlarına geçerken merhametleri yerine öfkeleri kabarıyor. Uyduruk güvenlik korkuları yüzünden yamyamlaşıyorlar.
Son olarak nefretleri ünlü masal kahramanı Alâeddin’in evini bombalamaya kadar tırmandı. ABD’de kamuoyu araştırma şirketi Public Policy Polling’in son numarası geçtiğimiz yıl gazetelerde mizah konusu olan şizofren bir vatandaşın rüyada kendisine dayak atan akrabasını sokak ortasından kurşunlamasını hatırlattı.
Araştırma şirketi Public Policy Polling vatandaşlara sormuş: 
“Abragah-Binbir Gece Masallarından Alâeddin’in Lambası’nda konu edilen hayali bir krallık-ulusal güvenliği tehdit ettiği gerekçesiyle bombalanmalı mı?” 
Müslümanlar ABD’ye alınmasın diyerek tepki toplatan Başkan adayı Donald Trump’ın partisi Cumhuriyetçiler'i destekleyenlerin yüzde 30’u “evet” demiş.
Bir çizgi roman kahramanını bile düşman görmek nasıl bir kafadır?
Bunu bir fantezi olarak görmek büyük bir hatadır. İnsan psikolojisi her propagandaya açıktır. Bunun için ABD başta olmak üzere devletler ve hükümetler medya üzerinden gerçekleri maniple ederek toplumu yönlendirirler. Savaş sanatları ustası Sun Tsu “Maharet yüz savaşın yüzünü de kazanmak değil, asıl maharet düşmanla hiç savaşmadan onu rehin almaktır” diyor.
Afrika, Orta Doğu ve tüm İslam coğrafyasında yoksulluk, sefalet, açlık sürgün ve katliamları normalleştirmek için sinema, sosyal medya, yazılı ve görsel basını senelerdir kullananlar en acımasız ölümleri günlük hayatın sıradan bir olayı hâline getirdiler.
Aldous L.Huxley’in dediği gibi iki nesile varmadan esareti ve ölümü sevdiren bir sistemi zihinlere yerleştirdiler. Müslüman ülkeler ve toplumları esaretlerinden uğradıkları zulümlerden, yoksulluk ve sefaletten acı duymayan toplama kamplarına dönüştürdüler. Maruz kaldıkları acımasız propaganda uyuşturucu gibi kullanılarak yıkanan beyinler ile insanlar uyuşturulup arzularından arındırıldı.
Bunları yaparak insanlığımızın, merhametimizin sinir uçlarını yaktılar.
Kundak çocuklarının sahile vuran cesetlerini duvar diplerindeki başsız gövdeleri, leş yiyici akbabalara yem olmamak için direnen yoksul Afrikalıyı, daha az tiksinti verici, nefret uyarıcı uyku kaçırıcı görmeye başladık.
Karikatür krizleri ile başlayıp Alâeddin’in evinin bombalanmasına kadar uzanan Müslümanları itibarsızlaştırma, aşağılama saldırıları karşısında sığınak ve korunak Batı’nın merhameti asla olamaz.
Çünkü Batı’nın merhameti, zulmünden daha acımasızdır.
Çıkış yolu Müslümanların tarihine ve hafızasına sığınmakta


.

Meclisteki hendekler!..

24 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

CHP Milletvekili Eren Erdem’in sosyal medyada büyük tepki toplayan “Eğer İran-Türkiye karşı karşıya gelirse, Türkiye’ye karşı İran safında olurum” hezeyanının tepkisi devam ederken peşine Rus Devlet Televizyonuna verdiği röportajda Guta Katliamında kullanılan Sarin gazının Türkiye’den gittiğini iddia ederek ülkesi hakkında Türkiye düşmanlarında hayranlık uyandıran iftirası CHP hariç her tarafı karıştırdı.
Röportaj sonrası sosyal medya üzerinden Erdem’e “vatan haini” diyen on binler CHP yönetimine de çağrıda bulununca gözler bu hainlik karşısında CHP genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun ne yapacağına çevrildi.
Ve Kılıçdaroğlu’ndan beklenen cevap geldi: "Başarısızlıklarının altında bunaldığı için kendisine çıkış arayan hükümet arkadaşımıza acımasızca saldırıyor. Milletvekilimizi kimseye yedirmeyiz.”
Tencere yuvarlanmış kapağını bulmuş!
İnsan normlarına ve değerlerine sırt çevirirse kendi hendeğini böyle kazar, kendi geleceği ile birlikte CHP’yi de hendeğe iter.
Akla gelmez sanılan işler başımıza geliyor.
Bu son yaşananlar altı, üstü ve tüm dengesini kaybetmiş CHP’yi, Michel Foucault’un “Epistemik çöküş” dediği bir olguyla karşı karşıya getirdi. Olması hayal bile edilemeyen olaylar sıradan hayatın parçası haline geldi. “Baba katili ile baban bir safta” hayıflanması bile arkada kaldı.
Suruç’ta, Silopi'de yaşanan insanlık dışı suçları, kandırılmış, uyuşturucu müptelası gözünü para hırsı bürümüş, yaptıkları ile gurur duyan sapık psikopat canilere mahsus olaylar olarak görsek bile aynı sapkınlığı meclis çatısı altında işleyenleri nasıl tarif edeceğiz?
Parlamentosunda temsil ettiği ülkeye karşı safta yer alırım diyen bir sapkınlığı “vekilimi yedirmem” diyerek hangi cinnetle örtebilirler?
Eric Fromm toplumlarda görülen bu tür vakaların hepsini; insanın tatminsizliği ve sadist duygularının aracı olarak gören bir algının sonucu olduğunu söylüyor. Bu algı sahipleri, insanlara çektirdikleri acıları, taşlaşmış bir vicdanın ürettiği umursamazlık içinde doğal görmektedirler. Daha da tehlikelisi toplumda bu tür ihanetlerin giderek daha az rahatsız edici, tiksinti verici ve nefret uyandırıcı olarak görülmeye başlamasıdır. CHP genel başkanı; vekilinin akıl sağlığını sorgulamak yerine “ne olmuş ki” kabilinden takındığı tavır ile hendek kazma işini meclise taşımış oldu.
Bu nedenle, sapkın davranışlı bireyler üreten toplumsal ortamları siyaset merkezli olanlar dâhil tartışmak gerekiyor. Zira hasta insanlar her şeyden daha çok hastalıklı toplumların ürünüdür.
Bu demokrasimiz adına ciddi bir tehdit ve travmadır.
Toplumları değer yargıları ayakta tutar. Eskiden bu toprağın insanlarıyla hiçbir kültürel bağı olmayan mutlu bir azınlık aparttığı paralarla saltanat sürerdi. Basın, sahne ve sinemayı kullanarak ürettikleri sapkın tiplerle Türk milletinin geleceği ile oynarlardı. Şimdi aynı suç meclis çatısı altında milletvekili dokunulmazlığı altında işleniyor.
Türkiye, düşmanları ile karşı karşıya geldiğinde karşı safta yer tutanlar ve bunların arkasında duranlar cinnet ile ihanet arasında bir tercih yapmalılar


.

Anadolu Zelzelesi ve bir insanlık dersi

27 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

Zor zamanlar, insanların ne mal olduklarını anlamak için bize fırsat verir. Herkes karakterini ortaya kor. Mert mertliğini namert namertliğini gösterir. 1939 yılı Anadolu Zelzelesinin çok bilindik acı kayıplarının arkasında böyle bir hikâye saklıdır.

26-27 Aralık 1939 tarihinde Erzincan merkezli çok şiddetli bir zelzele olur. 7,9 Rihter ölçeğine göre büyüklüğü 7,2 olan Amasya’ya kadar uzanan deprem sonucunda toplam 32.962 kişi hayatını kaybetmiş, yaklaşık 100.000 kişi de yaralanmıştır. Oluşan deprem neticesinde yıkılan bina sayısı 116.720’dir.

Meclis'te okunan kara haber şöyleydi.
"Gece saat 2 sıralarında Erzincan’da çok şiddetli bir zelzele oldu. Bu zelzelede Hükümet Konağı, Ordu Müfettişliği, Orduevi, Postane ve şehrin en sağlam binaları dâhil olmak üzere bütün evleri ve dükkânları yıkılmıştır. Şehir baştanbaşa enkaz yığını halindedir. Kendilerini kurtarabilenler sokaklara dökülmüşlerdir. Şimdiden birçok ölü ve yaralı tespit edilmiştir, birçok nüfus enkaz altındadır...”
Başbakan Refik Saydam felaketin büyük olduğunu belirterek yardım istiyor. Kızılay bir tren yardım malzemesi yüklüyor ama Kemah-Erzincan arasında demiryolu hattı heyelan ve köprülerdeki çatlaklar yüzünden kapanmış, trenler bekletildiğinden yardım Erzincan’a birkaç gün sonra ulaşacaktır. Yardımın Erzincan’a ulaşması için kopan yol uçları bağlanmaya çalışılıyor. Gıda ve yiyecek yardımının yanı sıra yardım için koşan insanlar yolun açılıp trenlerin yol almasını beklerken 14 kilometre ötede bir trajedi yaşanmaktadır.

Can pazarı yaşanan şehirde ise bütün sokaklar enkaz halinde ve temizlenemiyor ve enkaz altındaki yaralılara ulaşılamıyor. Çarşı tamamen yıkılmış ve yanmış, şehirde yiyecek, içecek ve barınak yoktur.

Enkaz altındakilere enkazdan çıkanlar çıplak elle yardıma çalışıyor. Yardıma ilk koşan askerî birlikler ve hapishane mahkûmlarıdır.

Deprem cezaevinin duvarlarını yıkmış, açık hale gelen cezaevinden şaşkın bekleyen ve kaçmayan mahkûmları bir araya toplayan Savcı İzzet Akçal, “Kurtarma çalışmalarında görev almak için sizi serbest bırakıyorum. Yakın köylerde ailesi olan varsa görsün gelsin, ama şartım kimse kaçmayacak. Canla başla çalışacak ve işiniz bitince cezaevine döneceksiniz” der.

Mahkûmlar günler ve geceler boyu şiddetli soğuk ve buza aldırmadan enkaz altından hayat kurtarmaya çalışır. Attıkları her adımda ya bir kola ya bir bacağa ya da cansız bir başa rastladılar. Basmamak için adım atacak yer bulamadılar. Toz ve topraktan yüzleri belirsiz, soğuktan titreyen şuursuz vaziyette yaklaşık bin kişinin hayatını kurtarır ve tek bir mahkûm bile kaçmaz.

Askerlerle birlikte enkaz altından çıkarılan ölülerin defni mümkün olmadığından kadın, erkek, çocuk yarı çıplak vaziyette kısmen parçalanmış yüzlerce cesede aç köpekler saldırmaya başlar. Saldırılara karşı başlarına konan silahlı nöbetçilere rağmen saldırılar durmadı.

Bunun üzerine Terzibaba yolu üzerinde daha önce mezarlık iken şehir parkına çevrilen AK Mezarlıkta 40x40 metre kutrunda büyük bir çukur kazıldı. İçi taş duvarlarla sağlama alındı ve cesetlerin kimlik tespiti mümkün olduğunca yapılıp plakalar halinde boyunlarına bağlanarak topluca buraya defnedildiler...

Bir zaman sonra, kurtarma ve yardım çalışmalarına katılan mahkûmlar 1940 yılında çıkarılan özel bir kanunla affedilip evlerine döndüler.

Bugün dışarıda gezen çoğu insan o günkü içeride yatan mahkûmlardan ders almaya muhtaçtır, çünkü günümüzde "fay hatları" ve "çatlaklar" ruhlarda!..

.

Kendini arayan gençlik

31 Aralık 2015 02:00

 

A -

A +

 
Seyyid Ahmet Arvasi’nin “Kendini arayan insan” kitabı ile üniversitedeki öğrencilik yıllarımızda tanıştık. Kitap öğrenciler arasında olağanüstü ilgi görmüş ve bir akım başlatmıştı. Kendisinin Balıkesir’de öğretmenlik yaptığını öğrenince fikir ve düşüncenin yerlerde süründüğü bir zamanda kış kıyamet aldırmadan gençlere uzanan bu eli öpmek için Balıkesir’e uzandım. Ne gariptir ki kısa bir süre önce Bursa’ya tayinle gitmiş; durmadım Bursa’ya geçip ilk defa geldiğim bu şehirde sora soruştura Çekirge’deki iki katlı ahşap evini ve kendisini buldum. Buğday benizli, uzun boylu bu ahlak ve fikir zengini insan ileriki yıllarda yaşanacak büyük fikri fırtınalarda sığınılacak bir limandı.
Bunu şunun için paylaşıyorum; eğer bir işe imza atmak istiyorsanız hayallerinizi üzerine kurduğunuz kişilere bir bakın. O hayallere ulaşmanızın tek yolu sizi o seviyeye itecek ve standardınızı yükseltecek insanlarla beraber olmaktır. İlişkilerimize bakıp kendimize sormalıyız. Bu ilişki bana ne katıyor. Zihinsel, duygusal ve ruhsal olarak olgunlaşıyor muyum, benim sınırlarımı zorlayabiliyor mu, kendi itibarımı yükseltebiliyor muyum? 
Kendi büyüklüğünüzü geliştirmenin bir parçası da siz koşarken sizin önünüzde koşan ve sizin daha hızlı koşmak istemenizi sağlayacak birileri ile beraber olmaktır. Sizin sınırlarınızı zorlar ve sonraki seviyeye yetişmenizi sağlarlar.
Seminerlerimde gençlere hep bunu paylaşıyorum ama her defasında üzerimden silindir geçiyor.
Önceki gün bir seminerde genç dinleyicilere sordum:
“Hayallerinize ulaşmanız mümkün ama siz bu yolda ilerlerken bu işe sokmaya çalıştığınız insanlar yani 'rol modelleriniz' konusunda seçici olmalısınız. Bana örnek aldığınız bir kahraman söyleyin, o sizin ayak izlerine basıp takip edeceğiniz, mutlu ve başarılı bir gelecek inşa etmenizde 'rol modeliniz' olsun...”
Şaşkın bakışlar arasında bir el kalktı ve “Gandalf” dedi.  
Gençlik esen materyalist rüzgârların önünde oradan oraya sürükleniyor. Her türlü araç kullanılarak her şeyin içi boşaltılıp, dini kutsallardan boşalan ruhlar din dışı kutsallıklarla besleniyor.
J.R.R Tolkien’in fantastik filmi “Yüzüklerin Efendisi” filmindeki en önemli karakter, Gandalf adlı büyük bir pelerin, sivri uçlu şapka giymiş elinde bir asa taşıyan sakallı yaşlı büyücüdür. Gölge yele adlı atıyla Büyücü Gandalf kötülerle savaşta iyilere yardım etmektedir.
Ne büyük talihsizlik, gaflet ve kederdir ki insanların doğruyu öğrenip yapmaları için onlara rehberlik eden Ubeydullah-i Ahrar (Semerkand 1403-1490) gibi İslam âlimlerini tanıyamadan, Gandalf gibi hayali büyücüleri tanımak!
Mevlâna Safi’nin kaleme aldığı “Reşehat” kitabında diyor ki; “Ubeydullah-i Ahrar hazretleri atını hazırlatıp süratle Semerkand’dan çıktı. Talebelerinden bir kısmı da onu takip ettiler. Daha sonra geri döndüğünde nereye ve niçin gittiğini sordular.
“Türk Sultanı, Muhammed Fatih Han İstanbul’u Fetih için kâfirlerle muharebe ediyordu. Ona yardım etmeye gittim” buyurdu.
Önce genç beyinleri sonra hayatları tarumar oluyor. Alkol ve uyuşturucu bağımlılığı, fuhuş ve şiddet zincirini koparmış. Kendi çocuklarımız ellerimizden kayıp gidiyor “büyüttüm besledim yel aldı gitti…” diye şikâyet edenler kendi çocukları için arabalarının modeli kadar endişe taşımıyor. Ne zamanlarından ne paralarından çocuklarının geleceği için bir pay ayırmıyorlar.
Eğitimcilerin gençlerle paylaşmak istediği tecrübelerin asıl muhatabının anne, babalar ve büyükler olduğuna inanıyorum çünkü balık baştan kokar.
Toprakların işgalinden endişe duyanlar çocuklarının zihinlerinin işgali karşısında suskun duruyorlar. Bu ihmalkârlık bu vurdumduymazlık bu adam sendecilik bu dövize endeksli hayatların düşünce ve ruh dünyamıza verdiği tahribat, sömürgeci saldırganlardan çok daha ileridedir...


.

Osman Hamdi Bey’in kaplumbağaları

3 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

Bir trafik kazasında eşini kaybeden adam, gözünü bir hastanede açar; ancak hayatı yıkımın eşiğindedir. Beynine monte edilen Ölümcül bir mikroçip aracılığıyla yakından izlenen, hiç hatırlamadığı bir geçmişten çeşitli hatıralar taşıyan farklı bir insandır. Hafızası silinmiş, farklı bir geçmiş hafızasına yüklenmiştir.

Kendisine yapılanları fark ettiğinde hayatı, kendisine zorla kabul ettirileni silmek, unutturulan geçmişini, hatıralarını aramakla, bu "lanet"i kendisine yükleyenleri aramakla geçecektir.

“Yüksek gerilim” filminde (hardwired) Osmanlı’dan Cumhuriyet’e küçük bir mutlu azınlık değer yargılarımızı tahrip ederek Türk milletinin geleceği ile böyle oynamaktadır.

İnsanları yönetmek, İmparatorluk kurmak isteyenler için toplumun her ferdinin kafasına mikroçip monte etmek gerekmiyor bu pahalı bir yol üstelik çabuk fark edilir. Gerçeği topluma söylemeden, istedikleri şeyleri kurnazca ve mağdurun rızasıyla dayatmanın daha kolay bilindik bir yolu var, propaganda merkezlerine birer “kaplumbağa terbiyecisi” yerleştirmek.

Osmanlı Türkiyesi'nin yetiştirdiği “doğulu oryantalist” olarak tanımlanan Osman Hamdi Bey’in açık artırma ile Pera Müzesi için beş trilyon liraya satın alınan başımıza gelenleri anlatan meşhur, “kaplumbağa terbiyecisi” tablosu meselenin özetidir.

Osman Hamdi, bir zamanlar Devlet Güzel Sanatlar Akademisi olan “Sanayii Nefise Mektebi”nin kurucusu ve 25 yıl müdürlüğünü yapan kişidir. Osman Hamdi’nin babası, aslen Sakız Adalı Rum bir ailenin çocuğu olan, “Deli Corci” lakaplı devşirme İbrahim Ethem Paşadır. Avrupa'ya ilk tahsile gönderilenlerden, ilk maden mühendisi hariciye, ticaret bakanlığı, valilik, Berlin ve Viyana elçiliği, Encümeni Daniş üyeliği yapmış, Sultan Abdülmecit’in Fransızca öğretmenidir.

Osman Hamdi Bey tablosunda öğrencilerini (milleti) hızları ve bir şeyi geç öğrenmeleri açısından küçümsediği kaplumbağalar olarak görüyor. Kendisi de elinde ney, sırtında dilenci çanağı keşkül boynunda altılı topuz olan şeşper olan terbiyeci.

Şimdi siyasette, ekonomide günlük hayatımıza bakın. Aklımıza gelmeyenler başımıza geliyor.

Evleri, yolları, hastaneleri, okullarını ihtiyaç duyduğumuz her şeyi yenilerken her gün aile içi şiddet, gasp, cinayet ve terör cinsi akıl oynatan olaylarla yıkılıyoruz.

Aynı hayatı paylaştığımız bu insanlar nasıl olup da bir canavar hâline dönüşmektedir.

Yatağa mahkûm yaşayan bedensel engelli iki kardeşin akülü arabalarını çalıp pazarda satmışlar. Cinnet geçiren inşaat işçisi, eşi ve 3 çocuğunu bıçak ve keserle öldürdükten sonra, 7 yaşındaki oğlunu kucağına alıp 11’inci kattan atlamış, yüzleri maskeli eşkıya, tarihî camiyi kundaklamış…

Bu insanlar analarından canavar olarak mı doğuyor?

Hemen her gün şahit olduğumuz bu ve benzeri cinayetler, adi suçtan çeteleşmeye uzanan eşkıyalıklar meclis çatısı altında ayrı devlet kurma taleplerinin dillendirilmesi, ruhi ve bedeni sağlığımız hakkında endişeye sebep oluyor.

Terbiyeciler geleceğimizle, geçmişimizle ilgili çok fazla düşünmemizi istemiyorlar. İnsanların zihnini ve tüm dünyası, eğlenceyle, medyayla televizyon programlarıyla, lunaparklarla, uyuşturucuyla, alkolle dolu hâle geliyor. Terbiyeciden gördükleri haricinde bir şey bilmeyen yavaş yürüyen geç öğrenen bir toplum kurgulanıyor.

Terbiyeciler ne derse onu yapıyor, onun gösterdiği gibi giyiniyor, onun gösterdiklerini yiyor, onun istediği gibi düşünüyor.

Bütün bu şerefsiz ve haysiyetsiz yıkıma karşı durabilmek için kaplumbağa terbiyecisine değil şerefli bir aydın tavrına ihtiyacımız var.


.

Çocuk Eğitimine Dair Ferman…

7 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

Bir grup turist ilginç bir köye gitmiş. Eski ve taş yapı binaları, doğal güzelliği ile köy onları büyülemiş. Duvar dibinde oturan yaşlı bir adam görmüşler, “buralı mısın?” diye sormuşlar “hayatım burada geçti” demiş. “Köye bayıldık, sana bir sorumuz var" demişler. “Bu köyde hiç büyük bir adam doğdu mu?” Yaşlı adam “hayır” demiş.

“Hayır, sadece bebekler doğdu…”

Hiçbir köyde büyük bir adam dünyaya gelmez. Hiçbir anne dünyaya bir doktor, mühendis veya avukat getirmez. Ama hiçbir anne dünyaya bir alkolik, uyuşturucu bağımlısı veya kumarbaz da getirmez. Allahü teâlâ dünyanın her yerinde yeni doğan her çocuğun kalbini temiz olarak yaratmaktadır. Bunları sonradan ana ve babaları, arkadaşlar yani çevreleri karartmakta, kendileri gibi yapmaktadır.

Her ailenin çocuğunu derinden sevdiğine, onlar için en iyi şeyleri istediklerine inanırım. Buna rağmen çok sayıda aile, çocuklarının arzu ettikleri rotadan çıktığını söyleyerek yardım istemekte ve ciddi sıkıntı yaşamaktadır.

Büyüme ortamları büyük adam yetiştirdiği gibi yetenekleri harcayan, gelecekleri karartan yerler de olabilir. Büyüme ortamı heyecanlı büyüdüğümüz yerdir. Ama terör başta olmak üzere veba gibi yayılan kötü alışkanlıklar yüzünden bir sürü çocuk uyanamıyor bile ya da gözlerini hendekte açıyor. Çocukların geleceklerinin şekillendiği yer olması gereken köy, kasaba ve şehirler düşman kazandıkları mekânlara dönüşmüş.

40 yıldır mücadele ettiğimiz terör aynı zamanda bir çocuk sorunu hâline geldi. 1994 yılından beri polisin önüne gösterici diye sürülenler, dağda terörist olarak yetiştirilenler, duvar dibinde molotofkokteyli hazırlayan çocuklar.

Çocukların eğitim alması durumunda kendisine eleman bulamayacağını bilen PKK, eğitim yuvalarını hedef aldı, bölgedeki okulları ateşe verdi ve çocukları okulsuz bırakarak para karşılığında molotofkokteyli hazırlatıp hendek kazdırarak onları şiddetin bir parçası hâline getirdi. Çocuğunu örgüte göndermeyen aileler ise tehdit edilip, cezalandırıldı.

Çocuklarını örgüte kaptırmak istemeyen aileler çocuklarını hendeklere kurban vermemek için yollara düşüyor. Halka bu büyük acıları yaşatanlar şimdi şiddete boğdurdukları çocuklar üzerinden siyasi istismar alanı arıyorlar.

Dünkü yanlışlar bugünkü acıları beslediği gibi dünkü doğrular da bugünün inşasına malzeme olabilir. Bunun en güzel örneği, Sultan II. Mahmud Hanın, ülkenin her tarafına gönderdiği bir fermanda saklı. Bu fermanda şöyle deniyor:

“Dinî vecibeleri öğretmek ve seçeceği mesleğin bilgilerine sahip kılmak babaların çocuklarına karşı ilk vazifesidir. Ne yazık ki, bir zamandan beri birçok ana ve baba bunu unutarak, çocuklarını daha beş-altı yaşında kazanç hırsı ile sanat sahiplerinin yanına çırak olarak veriyorlar veya başıboş bırakıyorlar.
Çocukluk çağında cahil kalanlar ise, bulûğ çağlarında hem kendileri için, hem de memleket için dert oluyorlar. Bu, iki dünyada cezayı gerektiren bir ihmaldir.

Sizlere emrediyorum ki, bu ferman elinize değdiği anda, bölgenizde 6 yaşını bitirmiş ne kadar çocuk varsa bunları tespit ediniz!
Mevcut mahalle mektepleri yetmiyorsa bina ve hoca bularak mektepsiz çocuk bırakmayınız!
Mektep çağında olduğu hâlde bu çocukları yanlarına alıp çalıştıranların şiddetle cezalandırılacaklarını ilân ediniz!
Anasız ve babasız olanlarla, okumaya gücü yetmeyenlerin tahsilini devletin temin edeceğini ilân ediniz!..”


.

Ekrandaki kan ve ihanetin sıradanlaşması

10 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

Terörün dağ, şehir, hendek ve meclis dışında bir de medya ayağı var.

Öyle gizli değil, kalem ve yaka mikrofonları ile öncesiyle sonrasıyla her gün gazetelerde, her akşam televizyonlarda, boy gösterip ekrana ve manşetlere kan bulaştırmaya, terörü ve teröristi açıkça destekleyip meşrulaştırmak, kamuoyu desteği oluşturmak için çırpınıyorlar.

Önceki gün “sözde öğretmen olarak 'Beyaz Show'a telefonla katılan kadın Güneydoğu’daki operasyonları eleştirip PKK propagandası yapmıştı. Polis çocuğu olan sunucu Beyaz ise şaşkınlık yaşayan stüdyodaki katılımcılardan kadına alkışla destek toplamış...”

Olayı fırsat bilen bir haber kanalı da kadını “Türkiye’yi duygulandıran öğretmen” olarak hemen etiketleyivermişti...

12 Eylül 1980 darbesi öncesi meydana gelen terör olaylarında bazı medya grupları halkı kışkırtmak ve karşı karşıya getirmek için çoğunlukla aynı yolu kullanmış; gündem belirleme kanaat ve kamuoyu oluşturma, siyasallaştırma gibi görevleri bulunan medya, askerî darbeleri ve vesayet iktidarlarının meşruiyetlerini sağlama aracı olmuştu...

Bugün, terörü meşrulaştıran, işledikleri cinayetleri görmezden gelerek yol kesen teröristleri masum hak savunucuları olarak gösteren haberler ve köşe yazıları, TV programlarından ucuz komedi programlarına kadar sıçradı.

Yol kesen teröristleri şirin göstermek için ellerinden geleni yapmaktalar.

Patronları nezdinde konumunu güçlendirmekten başka dertleri olmayanlar, şehir eşkıyalığına mazeret üretenlerin eline kan bulaştı. Alçakça cinayetlere mazeret üretenler okul yakmaktan, ambulans tahrip etmekten, hastaneleri basmaktan daha ne alçakça cinayetleri işleyenleri “pak ve temiz” çocuklar olarak tanımlayan biri, elinden önce vicdanını ve aklını pazara çıkarmış olmalı! Patronlarının gözüne girmek için kendisine verilen işi en iyi şekilde yapmayı düşünüyor ve bunu meşru görüyorlar.

Büyük kötülüklerini küçük menfaatlerin uğruna yapıyorlar.

Toplum tarafından daha önce de benzer örnekleri yaşanan bu ihanetlerin nasıl böylesine fütursuzca işlendiği, Alman felsefecinin “kötülüğün sıradanlığı” kavramı ile izah edilebilir. Patronlarının talimatlarını uyguladıklarını söyleyecek olan bu sahne sanatçılar da düşünce dünyamıza yeni bir kavram sokuşturdular: “İhanetin sıradanlaşması!..”

Muhtemelen ortalık aydınlanıp asgarisinden kamuoyu vicdanında yargılandıklarında suçu kabul etmeyip sadece kendilerine verilen talimatları yerine getirdiklerini söyleyeceklerdir.

“İhanetin sıradanlaşması...”

Günahlarını tartacak terazi bulamayan basit karakterlerin, büyük zulümleri gizlemek için arkasına saklandıkları sığınağın adıdır. Üst üste birikmiş ihanetlerin temelinde ilk ihanet ve ilk hain yatar. İlk ihanetin zaman içinde hayatımızı nasıl tarumar edeceği çoğumuzun aklından bile geçmemiştir. Bugün yaşanan büyük güneydoğu trajedisinin altında bu basit adamların geçmişte kalem ve yaka mikrofonları ile açtıkları "hendekler" saklıdır..


.

Terör yoksulluğu getirir

14 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

Dağdan şehre inen terörün şehirden de tarihe karışacağı umudu ile terör sonrası güneydoğuda işsizlik ve getirisi yoksulluğun büyük bir sıkıntı olacağı endişesi dillendiriliyor. Kimilerince çukura düşmüş “kayıp kuşak”, kimilerince şiddet ortamında yeterince eğitim alamamış “fırtına çocuklar” olarak tanımlanan terör ortamında büyümüş gençlerin terör fırtınası sonrası için aş ve iş beklentilerinin nasıl karşılanacağı muamma değil.
Şiddet, kalkınmanın düşmanıdır, sermaye, iş adamı ve kamu yatırımlarını kovar. Bölgenin fakirliğini şiddet için sermaye yapanların bizzat kendilerinin şiddet üretmesi ne kadar trajik bir durumdur.
Çözüm süreci boyunca inşaat ve turizm üzerinden hareketlenen bölge ekonomisindeki canlanma, yoksulluğu terörist olmaya bahane yapanlar tarafından dinamitlendi. Bölgede kendi insanının kendini can havliyle dışarı attığı bir bölgeye turist boş kovan toplamaya mı gelecek?
Bölgede teröre malzeme olanlar bölgenin ekmeği ile oynadılar. Kalem ve kameraları ile terörü meşrulaştırmak için kılıf uyduranlar da bölge insanının ekmeği ile oynadılar. PKK terörü ve yandaşları çözüm sürecinde epey canlanan turizm ve inşaat sektörünü can evinden vurdu.
Bölgede refahımız önce huzura, huzur da coğrafyanın bozulan sosyolojisinin düzelmesine bağlıdır. Varlıkta kendisini eşitlemek isteyen herkes bir ülkenin vatandaşı, aiti olmanın sorumluluğunda da kendini eşitlemelidir. 
Bölge bir seferberliğin arifesindedir ama öyle zannedildiği gibi hendeklerin kapatılması, delik deşik olmuş meskenlerin, yakılan okulların yeniden inşasından ibaret ve sınırlı değildir bu seferberlik.
Bu seferberlik kayıp kuşakları ahlak ve sınır tanımayan fırsatçılık, gayrimeşru kazançtan beslenen siyasetin istismarından kurtarma için yapılmalıdır. Gençlerin çok ucuza pazarlandığı piyasayı yok etmek, uyuşturucu ticareti, kaçakçılık ve benzer tezgâhların elemanları olmaktan kurtarmak için yapılmalıdır.
"Nasıl yapılmalı?" sorusunun cevabı basittir. İslami Ahlak ve terbiyeyi genç nesillere öğretmesi gereken aileden başlayan kişi ve kurumlar uykuya yatıp duyarlılığını kaybedince bölgede etnik kimlikler en muhtaç olduğumuz mayanın, İslami kimliğin önüne geçti. Bunun faturası da ağır oldu. Çocuklar kendilerine seküler yeni bir dünya vadeden çetelerin kuşağına düştüler ve çokları da bu yağmayı sonucuyla yüzleşinceye kadar sadece seyretti. Çokları da bu yağmaya alkış tuttular.
Kendi "özyönetim" yalanlarını kurmak hayaliyle saldıranlar ateşin içine düştü.
Şimdi mekânları yeniden imar ederken, geride kalan ruh enkazının yaralarını sarmak için bir medeniyetin İslam Ahlakı üzerinden yeniden inşası gerekiyor.
Bir analist önceki gün ekrandan güneydoğuda cansiparane hizmet veren kamu personeli, asker ve polise moral destek için siyasetçilerin fildişi kulelerinden çıkıp bölgeye gitmeleri gerektiğini söylüyordu. Bu sadece siyasetçilerle sınırlı bir vicdan borcu değildir.
Din adamları, akil insanlar, akademisyenler, eğitimciler ne gün için?.


.

Tetikçi aydınlar...

17 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

Başka bir medeni ülkede teröristle iş tutan üniversite hocaları var mı bilemiyorum ama bizde geçmişte polisle çatışan öğrencilere verdikleri destek için üniversite kapılarında omuzlara alınan bazı üniversite hocaları vardı, aynı karakterler bugün de teröristlerin gözdesi oldu.

Dağdaki bir teröristin ayakta kalabilmesi için şehirde on kişinin desteği lazım denirdi. Son olaylarda dağdaki teröristin zevali ovadakileri tutuşturdu. Meclisteki siyasal destek yetmeyince medya ve sanat dünyasındaki çatlak koroya akademik dünyasından da katılımlar başladı.

Terörün içinde olmak, şehirde hendek kazıp okul yakmakla bunu yapanları sırtlayıp cinayetlerine sözle, yazıyla, bildiri yayınlamakla destek vermek farklı şeyler mi?

Mahir Kaynak ihtilal ve muhtıra dönemlerinde bu tetikçi kara cübbelilerin rolünü anlatırken diyor ki: “Bu hocaların darbenin iç yapısına girmeleri gerekmez. -Bugün de kazma kürek veya 'keleş' taşımalarına gerek yok- Bunların rolü daha ziyade kamuoyunda destek sağlamak. Cübbeleri ile yürümeleri yeterliydi ve onlardan beklenen de budur. Genelde bir gövde gösterisi yaparlar ve yerlerinin neresi olduğunu belli ederler...”

İhtilalcilerle flört bu hocaları artık kesmiyor, yine cübbelerini daha fazlası için giyip sokağa dökülüyorlar. İlim üretme merkezlerini fitne üretme merkezi yapma alışkanlıkları yine nüksediyor. Bu defa ifade özgürlüğünü melanetlerine kılıf yapan müstamel akademisyenler kasıtlı ve karanlık bildirilerle teröre arka çıkıyorlar.

Önceki gün “Barış İçin Akademisyenler İnisiyatifi” adıyla bir grup sokağa dökülüp “Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarını sokağa çıkma yasakları altında açlığa ve susuzluğa mahkûm etmekte, yerleşim yerlerine ağır silahlarla saldırarak hak ve özgürlükleri ihlal etmektedir. Devletin tüm bölge halklarına karşı gerçekleştirdiği bu kasıtlı ve planlı kıyımlardan derhal vazgeçmesini talep ediyoruz…” bildirisini kamuoyuna ilan ettiler.

Açık ve aleni istekleri, devletin politik hedeflerine ram olmadığı için 5 aylık bebekleri bile alçakça katleden terör örgütünü süpürüp yok etmesine mani olmak.

Bölücü eylemleri eğitim yuvalarına taşıyan ve "Akademisyenlerin İhaneti" olarak değerlendirilen bildiri skandalı toplumun her kesiminde tepkilere ve derin kederlere yol açtı. 

Akademik düşünce ve ifade özgürlüğü sınırlarını aşan kasıtlı ve karanlık bildiriye reddiye olmak üzere, tepki olarak üniversitelerden de açıklamalar yapılıyor. 

Akademi dünyası, milletimizin huzur ve güvenliği için samimiyet ve cesaretle mücadele eden güvenlik güçleri, kamu görevlilerimiz ve terörden zarar gören tüm vatandaşlarımızın daima yanında olduğunu belirtiyor. Hemen hepsi “Ülkemize karşı yapılan menfur saldırılara kalemimiz ve yüreğimizle karşı koyacağımızı, bu uğurda verilen mücadeleleri sonuna kadar destekleyeceğimizi, barış ve huzuru sağlamak için üzerimize düşen her türlü sorumluluğu yerine getireceğimizi taahhüt ve ilan ediyoruz” diyorlar.

Ama bu yetmez, cübbe altında teröre yardım ve yataklığın da hukukta bir karşılığı olmalıdır.

Bu melanet tavrın kamu vicdanındaki karşılığı şudur;
Siz!.. PKK’nın işlediği cinayetleri görmezden gelip ses etmezken, milletin huzur ve güvenliği için samimiyet ve cesaretle mücadele veren güvenlik güçlerini, bölge halkını açlık ve sefalete mahkûm etmekle suçlayanlar!.. Bunu niye yaptığınız sır değil ve millet biliyor.

Siz bu cinayetlere ortaksınız!.. 'Kalem'le 'keleş' arasında bir tercih yapmanıza gerek yok!

Sizin elinizde ikisi de aynı işi yapıyor...


.

PKK halkın gözünde nerede duruyor?

21 Ocak 2016 02:00

 

A -

A +

PKK’nın “devrimci halk savaşı stratejisi” yaptığı katliam ve tahribatların sonucu kendisi ile beraber kazdığı çukura düştü. Çukura düşenler sadece silahlı örgüt mensupları ile sınırlı değil. Buz dağının görünmeyen derinliklerdeki ana kütlesi de birlikte aynı sonu paylaşıyor. Hayatımızdan çıkıp gittikleri gün arkalarından melanet bir kütleyi de birlikte sürükleyecekler. Gizli, açık, mecliste, medyada, sahnede, iş dünyasında, üniversite kapılarında ve otel lobilerinde örgüt üzerinden menfaat devşirenlerinde hesap kapatmaları yakındır.

Ortaya çıktığı günden itibaren baskı, terör ve yıldırma ile inşa etmeye çalıştıkları meşrulaştırma ve hayata girme provası yirmilik çivi ile duvara resim asma provasıydı, resmi asamadılar ama duvarları deldiler.

PKK’yı kuranlar, yön verenlerin baştan beri kurguladıkları göle maya çalmaktan ibaretti. “Türkiyelileşme" adına verdikleri mücadele aslında Kürt halkında taban bularak örgütü  “Kürtleştirme” hareketinden ibaretti.

Kürt halkı sanatta, siyasette, iş dünyasında yaşadığı hayat, devletin refahını yüceltmek için verdiği ekonomik ve kültürel mücadele ile örgütün kendisine biçtiği hayatı örtüştüremedi. Güya hayatını iyileştirmek adına örgütün kendisine bütün zulüm ve baskılarla zorla giydirmek istediği deli gömleğini giymedi. Onun için örgüt halk desteğini alamadı ve yalnızlaştı.

Kürtlerin bir hayal kırıklığına uğradığı doğrudur. Ama bunun sebebi bir beklentinin boşa çıkmasından değil, güya haklarını savunmak adına ortaya çıkmış bir örgütün kendisine reva gördüğü zulüm yüzündendir.

Tarih acaba, evini yıkıp, çocuğunu dağa kaldırıp, okulunu yakarak mağduruna hizmet ettiğini savunan kaç cellâda şahit olmuştur?

Bölgeden uzakta yaşayanların bile sadece ekran ve gazete sayfalarından gördüğü yanmış yıkılmış evler, okullar, camiler, sağlık ocakları, köstebek yuvasına dönmüş sokaklar, katledilmiş masum insanların dengesini bozarken bizzat bu olaylara muhatap olan ve can havliyle mekânlarını terk eden insanların hangi psikoloji içinde olduklarını tahmin etmek zor değildir.

Bu insanların duygularını tahmin etmek için sosyolog olmak gerekmez, herkes insan olarak kendini bu şartlarda 24 saat yaşadığını hayal etsin kâfi.

Hiç kimse kendisine yol gösterenlerin işaret parmağına bakmaz, ayak izlerine bakar, hayat görseldir. Kanaatlerimizin hemen tamamı gördüklerimizin üzerine oturur. İnsanlarda kanaat gördükleri üzerinden inşa edilir. PKK’nın gösterdiği hayat şiddet kaçan Kürtleri Kobani veya Rojova’ya sürüklemedi, büyük kentlere savurdu.

Doğal olarak da bunların müsebbiplerine, hendek kazanlara kepçe gönderenlere, üniversite kampüslerinden esip savuranlara rahmet okumuyor.

Orhan Miroğlu önceki gün “Bir hareket kendisini siyasi olarak olumlayan toplumsal kesimleri büyük bir hayal kırıklığına uğratmışsa, uğratmakla kalmayıp geceleri tonlarca bombalarla saldırıp evlerini başlarına yıkmışsa, o hareket insanları ne yaparsa yapsın kendine bir daha inandırmayı başaramaz” diye yazmıştı. Zaten böyle bir dertleri yok ve hiçbir zaman olmadı.

PKK’yı Türklere de Kürtlere de anlatmaya lüzum yoktur, kendileri dâhil dünya âlem nerede durduğunu biliyor, bilmeyenler de öğrendi. Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz.

Baştan beri sadece Türk halkı değil Kürtler de devletin verdiği mücadelenin Kürt halkına karşı değil PKK’ya karşı verildiğine inanıyor. Bu inanç sayesinde bu uzun hikâyenin hiçbir yerinde Kürtler devlete karşı örgütün yanında yer almadı. Kürtler çözümün, bir ton bombayla uykudaki anneleri, babaları ve bebekleri katletmek olmadığını biliyorlar.

PKK‘nın durduğu yer hiçliğin ortasıdır…